dcsimg

Behavior

provided by Animal Diversity Web

Olympic marmots communicate through physical interaction, vocal, and olfactory methods. Physical social and mating greetings are described in previous sections. They also use chemical markers excreted from a gland in the cheek to mark territory. These marks are most often made on rocks or shrubs. Type and length of vocal calls vary with different external stimuli; vocal responses to an unfamiliar noise or smell differs from vocal responses to the presence of a predator. Calls of an ascending pitch, which have been interpreted as distress calls, include a "chip" or "yell" lasting approximately half a second. Length of calls is negatively correlated with level of distress: calls are shorter when the treat is immediate or realized. Play fighting is characterized by teeth chattering as well as low growls and high pitched "yips."

Communication Channels: tactile ; acoustic ; chemical

Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Benton, E. 2011. "Marmota olympus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Marmota_olympus.html
author
Erin Benton, University of Oregon
editor
Stephen Frost, University of Oregon
editor
Gail McCormick, Special Projects
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Conservation Status

provided by Animal Diversity Web

Olympic marmots are considered a speices of least concern by the ICUN. Although populations are decreasing and they have a limited geographic range, they are protected by laws that protect the Olympic National Park.

US Federal List: no special status

CITES: no special status

IUCN Red List of Threatened Species: least concern

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Benton, E. 2011. "Marmota olympus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Marmota_olympus.html
author
Erin Benton, University of Oregon
editor
Stephen Frost, University of Oregon
editor
Gail McCormick, Special Projects
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Benefits

provided by Animal Diversity Web

There are no known adverse affects of Olympic marmots on humans.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Benton, E. 2011. "Marmota olympus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Marmota_olympus.html
author
Erin Benton, University of Oregon
editor
Stephen Frost, University of Oregon
editor
Gail McCormick, Special Projects
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Benefits

provided by Animal Diversity Web

There are no known direct positive effects of Olympic marmots on humans. Because they feed on a variety of flora and are consumed by a variety of predators, they help maintain a thriving ecosystem in the meadows of the Olympic National Park.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Benton, E. 2011. "Marmota olympus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Marmota_olympus.html
author
Erin Benton, University of Oregon
editor
Stephen Frost, University of Oregon
editor
Gail McCormick, Special Projects
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Associations

provided by Animal Diversity Web

Olympic marmots feed on the most common flora of the Olympic National Park high meadows, and their generalized feeding habits keep populations of dominant flora species in the meadows at ecologically healthy levels. The result is an overall increase in species richness in the immediate area. Olympic marmots also act as hosts to fleas (Oropsylla eatoni and Oropsylla spenceri spenceri) as well as certain cestodes (tapeworms) such as Diandrya composita.

Commensal/Parasitic Species:

  • Oropsylla eatoni
  • Oropsylla spenceri spenceri
  • Diandrya composita
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Benton, E. 2011. "Marmota olympus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Marmota_olympus.html
author
Erin Benton, University of Oregon
editor
Stephen Frost, University of Oregon
editor
Gail McCormick, Special Projects
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Trophic Strategy

provided by Animal Diversity Web

Olympic marmots are folivorous, consuming meadow flora species found on the Olympic Peninsula including avalanche lilies (Erythronium montainum), sub-alpine lupine (Lupinus subalpinus), mountain buckwheat (Polygonum bistortoides), Arenaria capillaris and harebells (Campanula rotundifolia) along with other grasses, flowers and roots. Olympic marmots have also been known to scavenge small, dead animals such as Townsend's chipmunks when snow is present and access to flora is limited. Olympic marmots rely on snow and glacial melt for their water supply. When these sources become unavailable, Olympic marmots are thought to obtain most of their water from the vegetation they consume, from water within the plant as well as dew on the foliage.

Animal Foods: carrion

Plant Foods: leaves; roots and tubers; flowers

Primary Diet: herbivore (Folivore )

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Benton, E. 2011. "Marmota olympus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Marmota_olympus.html
author
Erin Benton, University of Oregon
editor
Stephen Frost, University of Oregon
editor
Gail McCormick, Special Projects
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Distribution

provided by Animal Diversity Web

Olympic marmots, Marmota olympus, are found almost exclusively in the Olympic National Park on the Olympic Peninsula in the state of Washington (USA).

Biogeographic Regions: nearctic (Native )

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Benton, E. 2011. "Marmota olympus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Marmota_olympus.html
author
Erin Benton, University of Oregon
editor
Stephen Frost, University of Oregon
editor
Gail McCormick, Special Projects
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Habitat

provided by Animal Diversity Web

Olympic marmots primarily occupy sub-alpine and alpine meadows as well as talus slopes. The are generally found at elevations of 1,500 to 1,750 m but have been observed at elevations as low as 3 m and as high as 1,990 m. The alpine meadows and subsequent area include avalanche lilies (Erythronium montanum), mountain buckwheat (Polygonum bistortiodes), as well as sub-alpine lupine (Lupinus subalpinus). This region is characterized by large amounts of rainfall, averaging 75 cm per year. Most of the annual precipitation falls in the form of snow.

Range elevation: 30 to 1,990 m.

Average elevation: 1,500 to 1,750 m.

Habitat Regions: temperate ; terrestrial

Terrestrial Biomes: forest ; mountains

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Benton, E. 2011. "Marmota olympus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Marmota_olympus.html
author
Erin Benton, University of Oregon
editor
Stephen Frost, University of Oregon
editor
Gail McCormick, Special Projects
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Life Expectancy

provided by Animal Diversity Web

Olympic marmots generally live between 2 and 6 years in the wild. Females that reproduced during the summer have a higher mortality than those that do not. This is attributed to their parental investment; these females spend more time foraging for their young than for themselves. As a result, they can either spend time later in the summer building up their fat supply for winter or hibernate with a lower body mass. By foraging later in the year, females risk mortality through exposure to winter elements. By hibernating with a lower body mass, they risk starvation.

Typical lifespan
Status: wild:
2 to 6 years.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Benton, E. 2011. "Marmota olympus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Marmota_olympus.html
author
Erin Benton, University of Oregon
editor
Stephen Frost, University of Oregon
editor
Gail McCormick, Special Projects
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Morphology

provided by Animal Diversity Web

Olympic marmots are, on average, larger than other marmots. They are approximately 7% longer than Marmota caligata and Marmota vancouverensis. Olympic marmots exhibit sexual dimorphism; on average, adult males weigh 9.3 kg while adult females weigh 7.1 kg. Body mass is seasonally dependent in both sexes, and individuals lose about 50% of their total body weight during the 7 to 8 months of winter hibernation. When they emerge from hibernation, adult males weigh an average of 4.1 kg while females weigh an average of 3.1 kg. Both young males and females (1 to 2 years in age) lose approximately the same percentage of body mass, though their total mass is lower than that of adults.

Olympic marmots have 2 types of fur covering their body: soft dense underfur that keeps them warm and coarser outer fur. Their ears, tail, face, and legs are also covered in fur. They are generally brown with intermixed white, but pelage color is often seasonally dependent. On emerging from hibernation, their fur is yellow/brown in color. Infants are dark gray in color while yearlings are grayish brown with some lighter patches of fur. Olympic marmots molt twice during the year. The first molting occurs in June when two black patches of fur develop on the back of the shoulders of an adult and subsequently spread to the rest of the body. The second molting is thought to occur during during hibernation, as adults emerge in the spring with lighter fur. While Olympic marmots are similar in appearance to hoary marmots and Vancouver marmots, hoary marmots have black feet and a black spot on their head, and Vancouver marmots are almost completely black in appearance.

Range mass: 3.1 to 11.0 kg.

Range length: 670 to 750 mm.

Sexual Dimorphism: male larger

Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Benton, E. 2011. "Marmota olympus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Marmota_olympus.html
author
Erin Benton, University of Oregon
editor
Stephen Frost, University of Oregon
editor
Gail McCormick, Special Projects
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Associations

provided by Animal Diversity Web

Olympic marmots are often preyed upon by large terrestrial mammals and may also be prayed upon by avian raptors. Primary predators include cougars and coyotes. Black bears, golden eagles, and bobcats have also been observed preying on the Olympic Marmot. When a large predator is spotted in the area, members of the colony produce alarm calls.

Known Predators:

  • cougar (Puma concolor)
  • coyote (Canis latrans)
  • golden eagle (Aquila chrysaetos)
  • bobcat (Lynx rufus)
  • black bear (Ursus americanus)
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Benton, E. 2011. "Marmota olympus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Marmota_olympus.html
author
Erin Benton, University of Oregon
editor
Stephen Frost, University of Oregon
editor
Gail McCormick, Special Projects
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Reproduction

provided by Animal Diversity Web

Copulation of Olympic marmots begins immediately following emergence from hibernation. Attempts are initiated by both sexually mature males and females in a number of different ways. Greetings often begin with a sniff of the nasal or genital area, and nasal-nasal or nasal-genital contact commonly occurs. If the female is parous (having already produced a litter), most attempts to mount will be successful and the pair will copulate. Successful mountings of parous females peaks in frequency at 11 to 20 days after emerging from hibernation. Non-parous females (those who have not yet had offspring) show more aggressive behavior and may chase or initiate fights with approaching males. Olympic marmots are polygynous.

Mating System: polygynous

In Olympic marmots, estrus (physiological changes that signal reproductive availability) occurs about two weeks after adults emerge from hibernation. Emergence occurs during early to mid-May. After a gestation period of 4 weeks, females give birth to a litter of 3 to 5 offspring. Juveniles weigh between 1.2 and 1.6 kg at birth (average 1.55 kg). They are weaned around 10 weeks of age and reach independence around 2 years of age. Olympic marmots reach sexual maturity between 2 and 4 years of age.

Sexually mature female Olympic marmots breed every other reproductive season. Reasons for the skipping of a reproductive season are uncertain. A dominant theory suggests that, due to the short period of time between the end of lactation and beginning of hibernation (6 to 8 weeks), adult females weigh less than males and sexually immature females when entering hibernation. This lower ratio of mass to fat can result in mortality during the 8-month hibernation period. Because they are unable to amass enough fat to reproduce each year, they skip reproductive seasons. Another theory contributes reproductive skipping to female aggression establishing dominance. In one study, among colonies of alpine marmots, aggression of mature females caused stress and hormonal changes in subdominant females, preventing them from successfully reproducing.

Breeding interval: Olympic marmots usually breed every other year.

Range number of offspring: 3 to 5.

Average gestation period: 4 weeks.

Average weaning age: 10 weeks.

Average time to independence: 2 years.

Range age at sexual or reproductive maturity (female): 2 to 4 years.

Range age at sexual or reproductive maturity (male): 2 to 4 years.

Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous

Mother Olympic marmots provide considerable care to their young until they reach independence. Infants do not emerge from the burrow until 1 month after birth. The mother spends most of her time near the burrow and leaves only for short periods of time, at most 30 minutes, to forage. Once the infants emerge, the mother stays within yards of her offspring, and she doe not let them venture farm from the burrow. Within several weeks, offspring have become sufficiently independent to forage for themselves.

Parental Investment: female parental care ; pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
The Regents of the University of Michigan and its licensors
bibliographic citation
Benton, E. 2011. "Marmota olympus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Marmota_olympus.html
author
Erin Benton, University of Oregon
editor
Stephen Frost, University of Oregon
editor
Gail McCormick, Special Projects
original
visit source
partner site
Animal Diversity Web

Olimpiya marmotu ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ

Olimpiya marmotu (lat. Marmota olympus) — gəmiricilər dəstəsinin sincablar fəsiləsinə aid məməli heyvan növü.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

Marmota de la península Olímpica ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

La marmota de la península Olímpica (Marmota olympus) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. És endèmica de les muntanyes Olímpiques (Estats Units). S'alimenta d'herbes i fòrbies. El seu hàbitat natural són els prats alpins i subalpins i les rossegueres, on viu a prop del límit arbori. Es creu que no hi ha cap amenaça per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Marmota de la península Olímpica Modifica l'enllaç a Wikidata
  1. Linzey, A. V.; NatureServe (Hammerson, G.). Marmota olympus. UICN 2008. Llista Vermella d'espècies amenaçades de la UICN, edició 2008, consultada el 3 novembre 2015.


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Marmota de la península Olímpica: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

La marmota de la península Olímpica (Marmota olympus) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. És endèmica de les muntanyes Olímpiques (Estats Units). S'alimenta d'herbes i fòrbies. El seu hàbitat natural són els prats alpins i subalpins i les rossegueres, on viu a prop del límit arbori. Es creu que no hi ha cap amenaça per a la supervivència d'aquesta espècie.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Svišť olympský ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Svišť olympský (Marmota olympus) je druh z rodu svišťů. Nachází se na alpínských a subalpínských lučinách a na osypech Olympijského pohoří v americkém státě Washington. Jeho nejbližším příbuzným je svišť brýlový.

Jako u většiny svišťů se i zde jedná o společenská zvířata žijící v doupatech. Typická rodina se skládá ze samce, dvě až tří samic a jejich mláďat. Novorození svišti zůstávají se svou rodinou ještě alespoň dva roky, takže nory bývají domovem pro nový a rok starý vrh. Samice vrhají většinou čtyři mláďata každý druhý rok. Mláďata pak nedospívají v dalších třech letech, pravděpodobně kvůli krátkému růstovému období.

Svišti olympští hibernují od září do května. To je pro sviště také nejnebezpečnější období a když v daný rok nenapadne moc sněhu, tak až padesát procent novorozenců zahyne. Po probuzení ze zimního spánku se jejich potrava skládá především z kořínků, než začne růst nová vegetace, ze které si vychutnávají trávy, byliny, mechy, květy a občas si dopřejí také hmyz. Suchou trávu také nosí do svých nor, kde ji využívají jako potravu nebo ložní podklad. Kolonie svišťů jsou častěji nacházeny na svazích směřujících jižně, kde dříve taje sníh, což vede k větší zásobě potravy.

Při aktivních měsících, v červnu, červenci a srpnu, svišti shání potravu ráno a odpoledne s přestávkou kolem poledne. Před každou dobou, kdy shání potravu, navštěvují ostatní nory v kolonii. Mezi sebou se svišti zdraví dotykem nosů. Při delším pozdravu se nosem dotýkají také tváří a hryzají do uší a krku druhého jedince. Také si mohou hrát na souboj, při kterém stojí na zadních nohou a jeden druhého tlačí svými tlapami. Čím starší svišti jsou, tím agresivnější tato hra bývá.

Stejně jako ostatní svišti mají i svišti olympští velkou škálu zvuků a pískotů, které varují ostatní před přítomností predátora. Mezi čtyři hlavní zvuky patří zvyšující se, snižující se, nízký a trylkování. První tři zvuky se dají rozlišit jejich relativní frekvencí, zatímco trylkování je série rychlých zvyšujících se zvuků, která varuje před velkým nebezpečím. Nízký zvuk je tím nejčastějším. Obvyklým predátorem, jehož potravou jsou svišti olympští, jsou kojoti a pumy, ale bylo zpozorováno, že varovné zvuky přicházejí na řadu, i když jedinci spatří např. velké dravé ptáky, rysy nebo medvědy.

Sviští olympští jsou relativně snadno pozorovatelným živočichem na Hurikánovém hřebenu v Olympijském národním parku, kde jich žije velký počet. V některých částech parku jsou ale na ústupu, kvůli průniku stromů na lučiny a dravosti kojotů. Ve státě Washington se jedná o chráněné zvíře, které bylo navíc v roce 2009 vyhlášeno státním živočichem.

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Olympic marmot na anglické Wikipedii.

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Svišť olympský: Brief Summary ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Svišť olympský (Marmota olympus) je druh z rodu svišťů. Nachází se na alpínských a subalpínských lučinách a na osypech Olympijského pohoří v americkém státě Washington. Jeho nejbližším příbuzným je svišť brýlový.

Jako u většiny svišťů se i zde jedná o společenská zvířata žijící v doupatech. Typická rodina se skládá ze samce, dvě až tří samic a jejich mláďat. Novorození svišti zůstávají se svou rodinou ještě alespoň dva roky, takže nory bývají domovem pro nový a rok starý vrh. Samice vrhají většinou čtyři mláďata každý druhý rok. Mláďata pak nedospívají v dalších třech letech, pravděpodobně kvůli krátkému růstovému období.

Svišti olympští hibernují od září do května. To je pro sviště také nejnebezpečnější období a když v daný rok nenapadne moc sněhu, tak až padesát procent novorozenců zahyne. Po probuzení ze zimního spánku se jejich potrava skládá především z kořínků, než začne růst nová vegetace, ze které si vychutnávají trávy, byliny, mechy, květy a občas si dopřejí také hmyz. Suchou trávu také nosí do svých nor, kde ji využívají jako potravu nebo ložní podklad. Kolonie svišťů jsou častěji nacházeny na svazích směřujících jižně, kde dříve taje sníh, což vede k větší zásobě potravy.

Při aktivních měsících, v červnu, červenci a srpnu, svišti shání potravu ráno a odpoledne s přestávkou kolem poledne. Před každou dobou, kdy shání potravu, navštěvují ostatní nory v kolonii. Mezi sebou se svišti zdraví dotykem nosů. Při delším pozdravu se nosem dotýkají také tváří a hryzají do uší a krku druhého jedince. Také si mohou hrát na souboj, při kterém stojí na zadních nohou a jeden druhého tlačí svými tlapami. Čím starší svišti jsou, tím agresivnější tato hra bývá.

Stejně jako ostatní svišti mají i svišti olympští velkou škálu zvuků a pískotů, které varují ostatní před přítomností predátora. Mezi čtyři hlavní zvuky patří zvyšující se, snižující se, nízký a trylkování. První tři zvuky se dají rozlišit jejich relativní frekvencí, zatímco trylkování je série rychlých zvyšujících se zvuků, která varuje před velkým nebezpečím. Nízký zvuk je tím nejčastějším. Obvyklým predátorem, jehož potravou jsou svišti olympští, jsou kojoti a pumy, ale bylo zpozorováno, že varovné zvuky přicházejí na řadu, i když jedinci spatří např. velké dravé ptáky, rysy nebo medvědy.

Sviští olympští jsou relativně snadno pozorovatelným živočichem na Hurikánovém hřebenu v Olympijském národním parku, kde jich žije velký počet. V některých částech parku jsou ale na ústupu, kvůli průniku stromů na lučiny a dravosti kojotů. Ve státě Washington se jedná o chráněné zvíře, které bylo navíc v roce 2009 vyhlášeno státním živočichem.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Olympisk murmeldyr ( Danish )

provided by wikipedia DA

Olympisk murmeldyr (latin: Marmota olympus) er en art af murmeldyr, som kun findes i staten Washington i USA, hvor den lever på bjergskråninger på Olympic-halvøen. Dens nærmeste slægtning er det grå murmeldyr og Vancouvermurmeldyret. I 2009 blev arten erklæret for endemisk i Washington, og det er officielt landpattedyr i staten.[1]

Beskrivelse

Det olympiske murmeldyr er på størrelse med en almindelig huskat, der kan veje op til 8 kg om sommeren. Blandt murmeldyrene finder man den største kønsdimorfisme hos denne art, idet hannerne i gennemsnit vejer 23 % mere end hunnerne. Det olympiske murmeldyr kendes på et bredt hoved, små øjne og ører, korte ben og en lang, busket hale. Dets skarpe, afrundede kløer er vigtige til at grave hulesystemer. Farven på pelsen varierer med årstiden og dyrets alder, men et normalt, udvokset individ har brun pels med mindre, hvidlige pletter det meste af året.

Levevis

Det olympiske murmeldyr lever hovedsageligt af planter, som det finder i engområder, herunder græsarter, også tørre strå, der desuden anvendes til redebygning i hulerne. Det efterstræbes af rovdyr, både på jorden og i luften, men den største trussel kommer fra prærieulve. Inden for sit leveområde er arten ganske almindeligt forekommende, og World Conservation Union har vurderet arten til at være "ikke truet".[2] Det er fredet i Olympic National Park, hvor størstedelen af populationen af arten lever.

Hulerne, som det olympiske murmeldyr graver, graves i kolonier og findes i bjergrige områder i varierende størrelser. En koloni kan omfatte ned til en enkelt familie eller mange familier med op imod 40 dyr. Der er tale om meget sociale murmeldyr, der ofte kan finde på at slås for sjov, og som bruger op til fire forskellige fløjtetoner til kommunikation. De går i dvale i begyndelsen af september, hvorpå de ikke tager føde til sig, så de taber halvdelen af deres vægt, inden de vågner op igen i maj (for de fuldvoksne dyr) eller begyndelsen af juni (for de unge dyr). Hunnerne er kønsmodne som treårige, og de får kuld på 1-6 unger hvert andet år.

Referencer

  1. ^ "State Symbols". Washington State Legislature. Hentet 2015-09-29.
  2. ^ Molur, S. (2008). "Marmota olympus". iucnredlist.org. Hentet 2015-09-29.

Eksterne henvisninger

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Olympisk murmeldyr: Brief Summary ( Danish )

provided by wikipedia DA

Olympisk murmeldyr (latin: Marmota olympus) er en art af murmeldyr, som kun findes i staten Washington i USA, hvor den lever på bjergskråninger på Olympic-halvøen. Dens nærmeste slægtning er det grå murmeldyr og Vancouvermurmeldyret. I 2009 blev arten erklæret for endemisk i Washington, og det er officielt landpattedyr i staten.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Olympisches Murmeltier ( German )

provided by wikipedia DE

Das Olympische Murmeltier (Marmota olympus) ist ein Nagetier aus der Gattung der Murmeltiere. Den Namen verdankt die Art ihrem Lebensraum, der Olympischen Halbinsel im US-Bundesstaat Washington.

Beschreibung

Die Tiere haben eine Kopfrumpflänge von 46 bis 53 Zentimeter, hinzu kommt ein 18 bis 25 Zentimeter langer Schwanz. Das Olympische Murmeltier hat ein stämmiges Aussehen mit großen Schultern und einem breiten Kopf. Das Gewicht liegt zwischen drei und neun Kilogramm. Die Farbe des Felles verändert sich im Sommer von braun zu gelbbraun.

Verbreitung

 src=
Verbreitungsgebiet des Olympisches Murmeltiers im Staat Washington

Das Olympische Murmeltier ist nur auf der Olympischen Halbinsel im US-Bundesstaat Washington beheimatet. Die Tiere leben auf alpinen Wiesen und Steigungen und sind nahe Verwandte des Eisgrauen Murmeltiers (Marmota caligata). Das Olympische Murmeltier ist in Washington eine geschützte Art.

Nahrung

Nachdem die Tiere aus dem Winterschlaf erwacht sind, besteht ihre Nahrung aus Wurzeln, bis im Frühjahr die neue Vegetation erscheint. Danach ernähren sie sich von Gräsern, Kräutern und Moosen sowie gelegentlich von Insekten.

Fortpflanzung

Das Männchen lebt in der Regel mit zwei Weibchen zusammen. Nach einer Tragezeit von 30 bis 32 Tagen bringen die Weibchen vier bis fünf Junge zur Welt. Diese verbleiben für mindestens zwei Jahre in ihrer Familie. Die Jungen erreichen ihre sexuelle Reife im dritten Jahr.

Literatur

  • Dmitri Iwanowitsch Bibikow: Die Murmeltiere der Welt. Marmota (= Die neue Brehm-Bücherei. Bd. 388). 2., völlig neu bearbeitete und erweiterte Auflage. Westarp-Wissenschaften u. a., Magdeburg u. a. 1996, ISBN 3-89432-426-0.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Olympisches Murmeltier: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Das Olympische Murmeltier (Marmota olympus) ist ein Nagetier aus der Gattung der Murmeltiere. Den Namen verdankt die Art ihrem Lebensraum, der Olympischen Halbinsel im US-Bundesstaat Washington.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Marmota olympus ( Sundanese )

provided by wikipedia emerging languages

Marmota olympus nyaéta spésiés marmot éndemik, anu ngan kapanggih di Pagunungan Olympic Washington, Amérika.[3] Status éndemik ieu spésiés ditangtukeun ku Badan Législatif Nagara Bagian Washington taun 2009.[4][5][6]

Habitat

Marmota olimpic utamana hirup di wewengkon sub-alpin jeung padang jukut alpin kaasup lengkobna.[4][7] Mimitina kapanggih dina dataran luhun nu jangkungna 1.500 nepi ka 1.750 m, tapi geus kapanggih ogé dina dataran anu jangkunga 3 m nepi ka 1.990 m.[5] Ieu wewengkon ditandaan ku curah hujan anu gedé, rata-rata 75 cm dina sataun. Lolobana présipitasi taunan ragrag dina wangun salju.[4][7][6]

Déskripsi Awak

Marmot olympic rata-rata awakna leuwih gedé ti batan marmot biasa.[7][6] Umumna kira-kira leuwih panjang 7% batan Marmota caligata jeung Marmota vancouverensis.[8] Umumna némbongkeun bébédaan séksual, jaluna rata-rata 9,3 kg, ari bikangna 87.1 kg.[5] Beurat awakna bisa nandakeun éta marmot téh jalu atawa bikang. Lamun keur mangsa hibernasi salila usum tiris 7 nepi ka 8 bulan, unggal marmot bisa leungiteun beurat awakna nepi ka 50%.[5] Mangsa hudang tina hibernasi, marmot jalu nu geus sawawa beuratna rata-rata 4.1 g, ari bikangna rata-rata 3,1 kg.[4][5][6]

Buluna anu nutupan awakna aya dua rupa nyaéta bulu nu lemes jeung padet dina bagian handap (jero) bulu, kalawan gunana sangkan tetep haneut, sarta bulu nu leuwih heuras jeung carang di bagian luarna.[4][9] Ceulina, buntut, beungeut jeung sukuna ogé ditutupan ku bulu. Warna umumna coklat, nu sakapeung pacampur jeung bodas, tapi biasana mah poléngna séwang-séwangan baé.[10] Mang hudang tina hibernasi, buluna wana konéng atawa coklat.[4][10] Nu laleutik kénéh mah hawuk sem hideung, anu kumincir kénéh warnana hawuk semu coklat bari diseling ku pola poléng bulu anu pias. Marmot olympic baganti bulu dua kali dina sataun.[5][11] Nu kahiji dina bulan Juni, mangsa aya dua pola bulu hideung muncul dina taktakna, tuluy nyebar ka sakujur awakna Nu kadua, dina mangsa hibernasi.[4] Jadi dina mangsa usum semi, bakal hudang bari buluna téh semu péang. Sanajan marmot olympic méh sarua jeung marmot hoary jeung marmot Vancouver, tapi ari marmot hoary mah sukuna hideung jueng boga tanda hideung dina huluna, ari marmot vancouver sakujur awakna mph hideung kabéh.[5][9][12]

Kalakuan

Olympic Marmot 01.jpg

Marmot olympus sato anu sosialna gedé sarta hirup dina koloni anu umumna dieusian ku hiji jaul jeung 2 nepi ka 3 bikang, ditambahan ku anak-anakna, jeung marmot rumaja umur antara 1-2 taun.[13][14] Biasana lamun maranéhna papanggih sok disada nu tangtu nandakeun pikeun miwanoh unggal individu dina koloni.[13] Sora waktu papanggih éta béda jeung mangsa begér.[15] Kalakuan keur mikawanoh marmot séjénna mah biasana dimimitian ku napelkeun irung kana irung, atawa kana pipi.[15] Umumna kitu kabiasaanna téh, tapi marmot olympus mah dipikawanoh leuwih ti kitu, kalawan bisa nepi ka paantel huntu jeung ngégélan ceuli atawa beuheung.[16][17]

Ieu marmot téh kaasup sato diurnal, sarta pola aktivitasna rupa-rupa dina mangsa sataun, waktu dina sapoé, jeung cuaca.[18] Dina awal usum panas (bulan Mei), nu biasana diliput kénéh ku salju nu kandel, marmot olympus boga wewengkon husus pikeun néangan hakaneun.[13] Dina usum panas (bulan Juni-Agustus), marmot sawawa leuwih réa interaksi jeung individu séjénna dina waktu isuk jeung peuting, ari beurang mah lolobana mindeng di jero liang baé.[16] Dina bulan-bulan usum panas, marmot olympus biasana kurang aktif lamun keur hujan atawa hujan salju, atawa lamun aya pedut (kabut) anu kandel nutupan wewengkonna.[13] Kira-kira pertengahan bulan Séptémber, maranéhna asup kana liang jeung mimiti ngalakukeun hibernasi usum tiris, kurang leuwih keur 8 bulan lilana.[16][10][11]

Kabiasaan Nyatu

Olympic Marmot 02.jpg

Marmot olympus biasana ngahakan spésiés tutuwuhan anu kapanggih di sabudeureun tempat habitatna, upamana kembang lili (Erythronium montainum), sub-alpine lupine (Lupinus subalpinus), mountain buckwheat (Polygonum bistortoides), Arenaria capillaris jeung harebells (Campanula rotundifolia).[13][19] Sagigireun éta ngahakan pgé akar-akaran, kekembangan jeung jukut.[13] Sakapeung osok néangan ogé sato leutik nu geus paéh, biasana dina mangsa réa salju jeung tutuwuhan hésé ditéangan.[19][20] Pikeun nginumna, biasana marmot olympus ngandelkeun salju anu cair. Dina mangsa teu bisa manggihan ti nu kitu, bisa kénéh meunang cati tina tutuwuhan hakaneunana, atawa tina ciibun.[19]

Rujukan

  1. Cassola, F. (2016). "Marmota olympus". IUCN Red List of Threatened Species (IUCN) 2016: e.T42459A22257452. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-2.RLTS.T42459A22257452.en. https://www.iucnredlist.org/species/42459/22257452.
  2. Edelman, Andrew J. (2003-12). "Marmota olympus" (dalam bahasa en). Mammalian Species 736: 1–5. doi:10.1644/736. ISSN 0076-3519. https://academic.oup.com/mspecies/article-lookup/doi/10.1644/736.
  3. "Marmota olympus (Olympic marmot)". www.uniprot.org. Diakses tanggal 2020-03-22.
  4. a b c d e f g Barash, David P. (1989). Marmots : social behavior and ecology. Stanford, Calif.: Stanford University Press. ISBN 0-8047-1534-3. OCLC 19323048.
  5. a b c d e f g Benton, Erin. "Marmota olympus (Olympic marmot)". Animal Diversity Web. Diakses tanggal 2020-03-21.
  6. a b c d Edelman, Andrew (2003-01-01). "Marmota olympus". Mammalian Species 736: 1–5. doi:10.1644/736. https://www.researchgate.net/publication/232668087_Marmota_olympus.
  7. a b c "NatureServe Explorer 2.0". explorer.natureserve.org. Diakses tanggal 2020-03-22.
  8. Hall, Eugene Raymond (1981). The mammals of North America. Wiley.
  9. a b "Olympic Marmot (Marmota olympus)". iNaturalist. Diakses tanggal 2020-03-22.
  10. a b c Mrosovsky, Nicholas (2012-12-06). Hibernation and the Hypothalamus. Springer Science & Business Media. ISBN 978-1-4684-7176-2.
  11. a b "Marmota olympus (Merriam, 1898)". www.gbif.org. Diakses tanggal 2020-03-22.
  12. "Olympic Marmot". www.marmotburrow.ucla.edu. Diakses tanggal 2020-03-22.
  13. a b c d e f "Olympic Marmot (Marmota olympus) | Encyclopedia of Puget Sound". www.eopugetsound.org. Diakses tanggal 2020-03-22.
  14. Griffin, Suzanne Cox; Taper, Mark L.; Mills, L. Scott (2007). "Female Olympic Marmots (Marmota olympus) Reproduce in Consecutive Years". The American Midland Naturalist 158 (1): 221–225. ISSN 0003-0031. http://www.jstor.org/stable/4500650.
  15. a b Barash, David P. (1970). The social biology of the Olympic marmot. University of Wisconsin--Madison.
  16. a b c Edelman, Andrew J. (2003-12-18). "Marmota olympus" (dalam bahasa en). Mammalian Species (736): 1–5. doi:10.1644/736. ISSN 0076-3519. https://academic.oup.com/mspecies/article/doi/10.1644/736/2600505.
  17. "Olympic Marmot (Marmota olympus)". iNaturalist. Diakses tanggal 2020-03-22.
  18. North American Fauna. Fish and Wildlife Service. 1915.
  19. a b c Angeles, Mailing Address: 600 E. Park Avenue Port; Us, WA 98362 Phone:565-3130 Contact. "Olympic Marmot - Olympic National Park (U.S. National Park Service)". www.nps.gov. Diakses tanggal 2020-03-22.
  20. Barash, David P. (1989). Marmots : social behavior and ecology. Stanford, Calif.: Stanford University Press. ISBN 0-8047-1534-3. OCLC 19323048.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Pangarang sareng éditor Wikipedia

Marmota olympus: Brief Summary ( Sundanese )

provided by wikipedia emerging languages

Marmota olympus nyaéta spésiés marmot éndemik, anu ngan kapanggih di Pagunungan Olympic Washington, Amérika. Status éndemik ieu spésiés ditangtukeun ku Badan Législatif Nagara Bagian Washington taun 2009.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Pangarang sareng éditor Wikipedia

Olympyske marmot ( Western Frisian )

provided by wikipedia emerging languages

De Olympyske marmot (Latynske namme: Marmota olympus) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e marmotten (Marmota), dat útslutend foarkomt op it Olympysk Skiereilân, yn it uterste noardwesten fan 'e Amerikaanske steat Washington. Dizze soarte waard foar it earst yn 1898 wittenskiplik beskreaun troch de Amerikaanske biolooch Clinton Hart Merriam, dy't him Arctomys olympus neamde.

Fersprieding en biotoop

De Olympyske marmot komt útslutend foar op it Olympysk Skiereilân, yn it uterste noardwesten fan 'e Amerikaanske steat Washington. Sa'n 90% fan 'e totale populaasje libbet dêr binnen de grinzen fan it Olympysk Nasjonaal Park, dêr't dizze bisten faak waarnommen wurde kinne, yn 't bysûnder op 'e berchskeanten fan Hurricane Ridge. Se komme foar op hichten fan tusken de 900 en de 2.000 m, mar benammen tusken de 1.500 en de 1.750 m, en lizze har hoalen ornaris oan op 'e súdkant fan 'e berchskeanten, mei't dy mear delslach krije en dêr't sadwaande mear fretten groeid.

 src=
In Olympyske marmot. Hjir binne de ljochtere dielen fan 'e pels goed te sjen, dy't karakteristyk binne foar de simmer.

Uterlike skaaimerken

 src=
It ferspriedingsgebiet fan 'e Olympyske marmot.

De Olympyske marmot is de grutste fan alle marmottesoarten, en hat trochinoar in kop-romplingte fan 42-60 sm, mei in sturtlingte fan 15-25 sm en in gewicht fan 3-11 kg. Dêrmei is er likernôch sa grut as in út kluten woeksen hûskat. By Olympyske marmotten docht him de grutste seksuële dimorfy foar fan alle marmotten, mei't de mantsjes oer it generaal 9,3 kg weagje, en de wyfkes 7,1 kg. De kop is breed mei lytse eagen en earen en in stompe snút, it liif is gnobsk fan bou mei koarte, krêftige poaten en skerpe, hurde klauwen om mei te graven. De sturt is swier behierre en kin suver wol trochgean foar in plomsturt. De pels is oer hast it hiele lichem brún oant readbrún, mar ûntwikkelet yn it simmerhealjier ljochtere plakken, û.m. op 'e skouders. It hier op 'e snút is altyd witich fan kleur.

Hâlden en dragen

Olympyske marmotten libje yn famyljegroepen dy't bestean út in mantsje, twa of trije wyfkes en harren jongen fan ferskate jiergongen, yn totaal soms mear as in tolvetal bisten. Fan septimber oant maaie hâlde se in wintersliep, wêrby't se yn 't foar in ûnderhûdske fetfoarrie oanlizze en har nesthoale beklaaie mei drûge gers. Nei't de iepenings ôfsletten binne, jouwe se har tsjininoaroan del om sa har lichemswaarmte te dielen en enerzjy te besparjen.

Twa wiken nei't se begjin maaie út 'e wintersliep kommen binne, begjint de peartiid. Mei de grize marmot (Marmota caligata) plantet de Olympyske marmot him it stadichst fuort fan alle kjifdieren. Sawol de mantsjes as de wyfkes binne mei trije jier geslachtsryp, mar wyfkes nimme yn 'e regel pas mei fjouwer of fiif jier oan 'e fuortplanting diel. Dêrby produsearje se mar ien kear yn 'e twa jier in nêst fan 1-6 jongen, wêrfan't de helte de folgjende maityd net hellet.

De draachtiid duorret by Olympyske marmotten sa'n 4 wiken. By de berte binne de jongen ûnbehierre en blyn. Mei 4 wiken, as se in pels ûntwikkele hawwe, komme se foar it earst bûten, en mei 10 wiken wurde se ôfwûn. Jonge Olympyske marmotten bliuwe teminsten twa jier by har âlden. De Olympyske marmot hat in libbensferwachting fan tusken de 10 en 20 jier. De wichtichste natuerlike fijannen binne de prêrjewolf, poema, reade lynks, Amerikaanske swarte bear en keningsearn.

 src=
In Olympyske marmot oan it sinnebaaien.

Fretten

Olympyske marmotten frette benammen gerzen, siggen, krûden, blommen en moas. Se hawwe it leafst jonge griene planten, mar tarre in grut part fan it jier fanneeds op plantewoartels. Soms frette se ek wol fruchten en ynsekten. Har focht krije se hast folslein binnen fia plantesoppen en dau, dat se hoege mar komselden te drinken.

Status

 src=
Hurricane Ridge, yn it Olympysk Nasjonaal Park: in typysk marmotte-biotoop.

De Olympyske marmot is de op ien nei seldsumste marmottesoarte, nei de Vancouvereilânmarmot, dy't sa bedrige is dat syn tastân krityk is. Tsjin 'e ein fan 'e tweintichste iuw begûn men op te merken dat Olympyske marmotten weiwaarden út gebieten dêr't se earder al foarkamen. Ut in ûndersyk dat yn 2002 ynsteld waard troch biologen dy't ferbûn wiene oan 'e Universiteit fan Michigan, die bliken dat de populaasje Olympyske marmotten elts jier mei 10% efterútbuorke, en dat de foarnaamste reden dêrfan predaasje troch de prêrjewolf wie, dy't oarspronklik net op it Olympysk Skiereilân foarkommen wie. Troch har trage fuortplanting krige de marmottestân gjin kâns om him dêrop te ferheljen.

Tsjin 2006 wiene der nei skatting noch mar sa'n 1.000 Olympyske marmotten, mar troch de maatregels dy't de parkopsichters op basis fan 'e útkomsten fan it ûndersyk namen om it tal prêrjewolven yn it nasjonaal park werom te bringen, koe de marmottepopulaasje tusken 2006 en 2010 wer tanimme oant sa'n 4.000 eksimplaren. De Olympyske marmot hat de IUCN-status fan "net bedrige", fanwegen de beskerming dy't it Olympysk Nasjonaal Park oan likernôch 90% fan 'e populaasje biedt. Boppedat hat de Olympyske marmot de status fan beskerme diersoarte en is de jacht op 'e bisten ûnder de steatswetjouwing fan Washington ek bûten de grinzen fan it nasjonaal park ferbean. Nettsjinsteande dat rint de marmottestân yn guon dielen fan it Olympyske Nasjonaal Park noch altyd tebek fanwegen de opmars fan beammen op 'e berchgreiden. Ek komme marmotten mar selden foar yn it minder gaadlike, wietere súdwestlike diel fan it nasjonaal park. Sûnt 2009 is de Olympyske marmot it "offisjele lânseigen sûchdier" fan 'e steat Washington.

Boarnen, noaten en referinsjes

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia auteurs en redakteuren

Olympyske marmot: Brief Summary ( Western Frisian )

provided by wikipedia emerging languages

De Olympyske marmot (Latynske namme: Marmota olympus) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e marmotten (Marmota), dat útslutend foarkomt op it Olympysk Skiereilân, yn it uterste noardwesten fan 'e Amerikaanske steat Washington. Dizze soarte waard foar it earst yn 1898 wittenskiplik beskreaun troch de Amerikaanske biolooch Clinton Hart Merriam, dy't him Arctomys olympus neamde.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia auteurs en redakteuren

Olympic marmot

provided by wikipedia EN

The Olympic marmot (Marmota olympus) is a rodent in the squirrel family, Sciuridae; it occurs only in the U.S. state of Washington, on the middle elevations of the Olympic Peninsula. The closest relatives of this species are the hoary marmot and the Vancouver Island marmot. In 2009, it was declared the official endemic mammal of Washington.

This marmot is about the size of a domestic cat, typically weighing about 8 kg (18 lb) in summer. The species shows the greatest sexual dimorphism found in marmots, with adult males weighing on average 23% more than females. It can be identified by a wide head, small eyes and ears, stubby legs, and a long, bushy tail. Its sharp, rounded claws aid in digging burrows. The coat color changes with the season and with age, but an adult marmot's coat is brown all over with small whiter areas for most of the year.

The species has a diet consisting mainly of a variety of meadow flora, including dry grasses, which it also uses as bedding in burrows. It is preyed on by various terrestrial mammals and avian raptors, but its main predator today is the coyote, however the complex system of communication through whistling means most marmots remain safe for their entire life.[3][4] The Olympic marmot is rated a species of the least concern on the IUCN Red List. It is protected by law in the Olympic National Park, which contains most of its habitat.

The burrows of this marmot are made in colonies, which are found in various mountain locations and differ in size. A colony may contain as few as one marmot family or multiple families with up to 40 marmots. Olympic marmots are very sociable animals which often engage in play fighting and vocalize four different whistles to communicate. During hibernation beginning in September, they are in a deep sleep and do not eat, causing them to lose half their body mass. Adults emerge in May and their young in June. Female marmots reach sexual maturity at three years of age, and produce litters of 1–6 every other mating season.

Taxonomy

Clinton Hart Merriam, the first to describe the Olympic marmot

American zoologist and ethnographer Clinton Hart Merriam first formally described the Olympic marmot in 1898, as Arctomys olympus, from a specimen he and Vernon Orlando Bailey collected on the Sol Duc River.[2][5] The genus, Arctomys, is from the Greek for "bear-mouse". The species name, olympus (Olympic in Greek), was given because this species is native to the Olympic Peninsula.[2] The species now is classified with all other marmots in the genus Marmota. Zoologist R. L. Rausch classified the Olympic marmot as the subspecies olympus of Marmota marmota (he included all North American marmots in this species, which now only includes the Eurasian Alpine marmot) in 1953, but it has usually been treated as a distinct species, a classification supported by taxonomic reviews starting with that of zoologist Robert S. Hoffmann and colleagues in 1979.[6][7]

Within Marmota, the Olympic marmot is grouped with species such as the hoary marmot (M. caligata) in the subgenus Petromarmota.[6] Among this grouping, mitochondrial DNA analyses suggest that the Olympic marmot could be the most basal species.[8] The Olympic marmot is thought to have originated during the last glacial period as an isolated relict population of the hoary marmot in the Pleistocene ice-free refugia.[1][9] As of October 2011, molecular data based upon the taxonomy of the Olympic Marmot was able to approximate the initial immigration of the species from Russia to their current location of the state of Washington, also known as the trans-Beringian exchange. Contrary to initial thought, this species of Marmot is thought to have crossed the Bering Strait 4.6 million years ago.[10]

The Olympic marmot deviates from the typical Petromarmota marmots in the shape and large size of its mandible (jawbone), in differences of the dorsal (back) region, and having 40 chromosomes instead of 42, all of which are characteristics that resemble the subgenus Marmota. Some of the differences of the Olympic marmot's jawbone from the typical Petramarmota are also evident in the Vancouver Island marmot (M. vancouverensis), which evolved separately, but also occurs in a restricted range with a small population.[11]

Description

The lighter fur patches characteristic of the Olympic marmot in summertime

The Olympic marmot's head is wide with small eyes and ears; the body is stocky with stubby legs and sharp, rounded claws that facilitate digging;[12][13] the tail is bushy and ranges from 18 to 24 cm (7.1 to 9.4 in) long.[2] The Olympic marmot is about the size of a domestic cat; adults typically weigh from 2.7 to 11 kg (6.0 to 24.3 lb) and are from 67 to 75 cm (26 to 30 in) in length, with the average being 71 cm (28 in). This species may have the most pronounced sexual dimorphism found in marmots, with adult males weighing on average 4.1 to 9.3 kg (9.0 to 20.5 lb), post emergence in spring and at peak weights in autumn, respectively, and adult females weighing 3.1 to 7.1 kg (6.8 to 15.7 lb) at the same times.[14][2] Going on published weights, the Olympic marmot is the largest of the six marmot species found in North America, averaging slight heavier in mean body mass than hoary marmot and Vancouver marmot. Mean linear dimensions suggest the Olympic species is about 7% larger on average than these other two large North America species.[15] The species rivals some lesser-studied Asian species as the largest marmots and largest members of the squirrel family, with similar body masses attainable by some species such as the Tarbagan marmot and the Himalayan marmot.[14][2][16][17]

The coat is double-layered, consisting of soft thick underfur, for warmth, and coarser outer hairs. Infant marmots' fur is dark gray in color; this changes in the yearling period to grayish brown with lighter patches. The adult coat is brown on the body with some smaller white or pale brown patches for most of the year, becoming darker overall as the year progresses. The first molt of the year occurs in June, commencing with two black patches of fur forming on the back of the shoulders.[14] This black coloration then spreads to the rest of the body, and by the fall the coat is almost black. A second molt is thought to occur during hibernation,[2] and upon emergence from hibernation in the spring Olympic marmots may be tan or yellowish.[18] The Olympic marmot's muzzle is almost always white, with a white band in front of the eyes.[19][20]

This species can be readily distinguished from the hoary marmot, with which it shares almost every other physical trait, by the lack of contrasting black feet and a black spot on the head.[21] The Vancouver Island marmot has a similar coat color—chocolate brown with white patches.[22]

Distribution and habitat

Typical Olympic marmot habitat: a slope on Hurricane Ridge in Olympic National Park

Olympic marmots are native to the Olympic Mountains in the Olympic Peninsula of Washington state.[1] About 90% of Olympic marmots' total habitat is located in Olympic National Park, where they are often sighted, especially on Hurricane Hill.[23] Marmots are in decline in some areas of the park due to the encroachment of trees into meadows as well as predation by coyotes, and they are seldom seen in the wetter southwestern part.[24]

Within the park, Olympic marmots inhabit lush sub-alpine and alpine meadows, fields, and montane scree slopes.[25] They live in colonies spread out in various locations in the mountains and containing the burrows of differing numbers of marmot families. Some meadows can contain as few as one marmot family, and some can have multiple families adding up to 40 marmots. There is a higher risk of inbreeding and death from random events in meadows with fewer marmots, making migration essential to the survival of the species.[26] Burrows can be found at elevations ranging from 920 m (3,020 ft) to 1,990 m (6,530 ft); they are most often found in the range of 1,500 m (4,900 ft) to 1,750 m (5,740 ft).[1] Burrows are more frequently located on south-facing slopes, which generally receive more precipitation, 75 cm (30 in) per year (mostly snow), and thus have more available flora.[1][27] The home range of a family of marmots usually covers from half an acre to five acres (0.2–2 hectares).[18] The Olympic marmot is well-adapted to its generally cold natural habitat, where there is snowfall almost every month of the year on the mountain slopes and barren grasslands.[26]

Ecology

Feeding

Photograph
Lupine, a major part of the Olympic marmot's diet, near Hurricane Ridge

Olympic marmots eat meadow flora such as avalanche and glacier lilies, heather blossoms, subalpine lupine, mountain buckwheat, harebells, sedges, and mosses.[2][26] They prefer green, tender, flowering plants over other sources of food, but roots are a large part of their diets in the early spring when other plants have not yet appeared.[28] During May and June, they may resort to gnawing on trees for food.[18] They also occasionally eat fruits and insects.[19] Their water requirements are met from the juice in the vegetation they eat and dew on the plants' surfaces.[28]

When snowfall covers vegetation, marmots have a more carnivorous diet, consuming carrion encountered while digging for roots and possibly killing late hibernating chipmunks.[28] At this time, they also obtain water from melted snow.[2] Hibernating Olympic marmots do not keep food in their burrows; instead, they gain fat before hibernating and can double their body weight to survive eight months without eating.[1][18]

Predation

The coyote is the Olympic marmot's main predator.

The Olympic marmot's predators are mostly terrestrial mammals such as coyotes, cougars, and bobcats;[29] however, it is also preyed on by avian raptors such as golden eagles.[30] Black bears probably rarely prey on marmots, as evidenced by the fact that their presence close to colonies generally does not generate alarm calls[31] unless the bear advances to within 6 m (20 ft) of the colony.[32] The coyote is the primary predator and studies have shown that marmots make up approximately 20% of coyotes' diet during the summer months. During a study in the Olympic Mountains, 36 coyote droppings were collected and two of them contained marmot hairs.[32]

In common with all other marmots, Olympic marmots use the trill as an alarm call to alert other marmots to predators. Continuing alarm calls indicate that a predator is close, and thus increase vigilance in the marmots; a single alarm call results in the marmots curiously looking around for the predator. Sightings of land predators, coyotes in particular, receive more alarm calls than aerial predators.[33] Fishers are viewed as predators by Olympic marmots, eliciting alarm calls when just passing by a colony. It has also been observed that these trills can be used as a mechanism to trick and frustrate predators.[32] An additional behavior that takes place when a marmot becomes nervous or bothered by a predator is that it retracts its top lip to show its upper incisors. It is almost like a greeting for predators.[34][35]

David P. Barash reported that when hunting Olympic marmots as prey, coyotes and cougars approach the marmot within about 15 m (49 ft), advance to an alpine fir close to the victim, and then chase the marmot downhill to its colony. If the marmot is able to flee into a burrow and sound an alarm call, other marmots will scurry to their burrows for safety. But the predator does not stop here; it is usually persistent and will scratch outside the entrance to try to dig out its prey. Minutes later, when a marmot from a nearby burrow peers out to see if the predator has gone, it will sometimes sound another alarm call, which summons the predator to its burrow. It dives back underground and the predator usually remains frustrated as these alarm calls continue and force it to run around from burrow to burrow, getting tired and aggravated, and finally giving up.[32]

As humans in the Olympic National Park do not hunt the marmot, but simply observe them, they do not pose a threat. When researchers intrude on colonies to observe behavior, the families living in burrows there initially vocalize ascending calls, showing surprise, but later adjust to the presence of humans, allowing studies to proceed.[1]

The parasites of the Olympic marmot include the cestode Diandrya composita, and fleas of the genus Oropsylla.[2]

Behavior

Colonies

Photograph
Olympic marmot sunbathing at Hurricane Ridge

Olympic marmots are gregarious burrowing animals, living in colonies typically containing multiple burrows. Activity varies with the weather, time of day, and time of year; owing to rainfall and fog cover during June, July, and August, the marmots spend most of the day inside their burrows, and forage for food mostly in the morning and evening. In between these times, Olympic marmots can sometimes be found lying on rocks where they sun themselves for warmth, grooming each other, playing, chirping, and feeding together.[18][36] Burrows are multi-purpose structures, used for hibernation, protection from bad weather and predators, and to raise newborn pups.[26]

A typical colony of marmots consists of a male, two to three females, and their young, sometimes living in groups of more than a dozen animals; young marmots stay with their family for at least two years, so a burrow is often home to a newly born litter and a litter of two-year-olds.[36] Marmots seldom move to other colonies with the exception of sub-adults of two to three years old, which may leave the home colony to start a new family elsewhere;[37] females move only a few hundred meters, though males often move several kilometers away from their birth burrow.[26]

A colony may have a subordinate or "satellite" male, smaller and younger than the colony male, who may take over as the dominant male if the incumbent dies.[2] The satellite male lives in a separate burrow, 55 to 150 m (200 to 500 ft) away from the rest of the colony. After emergence from hibernation, if the satellite male and the colony male are both still living in the same colony, the dominant colony male may chase the satellite around multiple times per day.[38] The satellite male's feeding area is limited to areas far from the rest of the marmots in the colony, and he must stay away from the other marmots' burrows as long as the colony male is near. While the satellite male does not approach the other marmots in the colony, they sometimes make trips over to the satellite male's burrow, often about two times an hour. After more time has passed since hibernation, males will become less hostile towards each other, and less avoidance and chasing will occur. Male-male competition ends around the same time that the reproductive season does. The diminution of hostile behavior is only temporary, as the satellite male becomes assigned to its subordinate status again the following spring after emergence from hibernation and the ritual begins again.[39]

Communication

When greeting each other, these very sociable animals will usually touch noses or nose to cheek; in courtship rituals they may inter-lock teeth and nibble each other's ears and necks. They may also engage in play fighting, in which two marmots on their hind legs push each other with their paws; this play fighting is more aggressive between older marmots.[2] In fights that have been observed during a study, only about 10% of fights had distinct outcomes.[38]

When communicating vocally, they have four different types of whistles,[33] differing in this from their close relatives, the hoary marmot and the Vancouver Island marmot.[26] The Olympic marmot's whistles include flat calls, ascending calls, descending calls, and trills; all of these are in a small frequency range of about 2,700 Hz.[2] Flat, ascending, and descending calls are most often voiced singly. The ascending call has a duration of about half a second, starting with a "yell" on one note and ending with a "chip" on a higher note; it is often used as a distress or warning call for unfamiliar smells and noises. These same "yips" are heard when Olympic marmots are play fighting, along with low growls and chattering of teeth. The descending call ends on a lower note than the one on which it started. The trill, which sounds like multiple ascending calls put together as one longer sound, consists of multiple ranging notes and is voiced as an alarm call to communicate to other marmots in the area that danger may be approaching and they should return to their burrows. Females with young have the responsibility to watch out for their young and other relatives near the burrow, and therefore voice the trill more often than other Olympic marmots. If marmots are not accustomed to human contact in a certain area, they may also sound a trill when seeing a person,[33] in order to alert other marmots.[18] At places like Hurricane Ridge, where seeing humans is a frequent occurrence, most marmots will not acknowledge human presence at all.[33]

They also communicate through the sense of smell. A gland located in their cheek exudes chemicals which they rub on scenting points, such as shrubs and rocks, which can be smelled by other marmots in the area.[2]

Hibernation

Olympic marmots start to enter hibernation in early September. Before hibernating, the marmots bring dry grasses into the burrow for bedding or food.[2] Sometimes in early September marmots will stay in their burrows for a few consecutive days, with only brief outings that allow for a little foraging. During this period, they do not play fight or socialize with other marmots; they limit themselves to peeking out and casually sitting outside their burrows.[40] Nonparous females (those who have not given birth yet) and adult males become inactive first, because they do not need to store as much fat beforehand. The parous females, yearlings, and young of the year become inactive a few weeks later, because they have to gain more weight. The marmots of a colony hibernate in a single burrow space, which they keep closed with dirt.[40] Adults emerge in May, and the young in June. Marmots do not eat during hibernation, so they have to store fat before becoming inactive.[26]

These marmots are "deep hibernators"; they cannot easily be awoken. Their body temperature drops to below 40 °F (4 °C) and heart rate can slow to three beats per minute. Marmots warm their bodies about every ten days.[26] Olympic marmots lose 50% of their body mass over the seven to eight months of winter hibernation.[2] Hibernation is the most dangerous time for them as, in years of light snowfall, as many as 50% of the young born that year will die from the cold because of the lack of insulation that is provided by good snow cover.[2] When they emerge in early May, thick snow cover is still present from the preceding winter, so they are not very active at this time. Sometimes they are so disoriented after awaking from hibernation that they have to relearn the colony's landmarks (which are now covered in snow, which obscures them even more); they wander around aimlessly until they find their burrows.[41]

Life cycle

This species, along with the hoary marmot, has the lowest reproductive rate of any rodent.[42] A female Olympic marmot has a litter of from one to six young (3.3 on average) in alternate years.[43] In a given year, a third of females will have a litter.[18] Half of the pups die before the following spring. Those pups that survive the following spring can live into their teens. Both males and females mature sexually at three years, but females generally do not reproduce until they are four and a half years old.[26] The marmot comes out from hibernation at the beginning of May, and estrus (heat) occurs about two weeks later. After hibernation ends, both male and female Olympic marmots attempt to entice the opposite sex with courtship rituals. Females who have never produced a litter before tend to be more aggressive and will chase or instigate fights with males; females which have already produced young tend to greet the male with nasal to nasal or nasal to genital contact, with copulation following shortly afterwards. This approach is more successful than the aggressive manner of the non-parous female, with mating taking place within 11 to 20 days after hibernation. The relationship between a sexually mature male and female Olympic marmot is polygynous; males tend to breed with three or four females in each mating season.[36]

Approximately four weeks after mating, the female gives birth to her young in a grass-lined burrow underground.[2] Newborn pups cannot see, have no fur, and are pink in color. At first, the young exhibit no sexual dimorphism.[12][44] It is about a month before the young Olympic marmots first leave the burrow; around the same time, they begin to be weaned.[2] Even after they are allowed to emerge, the young initially stay within the immediate vicinity of the burrow, where they can be found chasing each other and wrestling playfully. Within a few weeks after first emerging from the burrow, the young are fully weaned and can feed themselves.[18][36] Olympic marmots are not completely independent from their mothers until they reach two years of age.[2] Breeding-age female marmots are extremely important to marmot populations. If a female of breeding age dies it can take years to replace her; marmots are usually limited to six pups in a litter, the maturation period is long, and many marmots die before reaching maturity.[26]

Interaction with humans

Photograph
Relief map of Olympic National Park, where the Olympic marmot is protected

The Olympic marmot is the second-rarest North American marmot, behind the critically endangered Vancouver Island marmot.[26][45] Marmots were first sighted in the Olympic Peninsula in the 1880s.[26] In the 1960s, David P. Barash conducted a three-year study of Olympic marmots after which he reported that there was an abundance of marmots in the mountains. In 1989, the total Olympic marmot population was calculated to be only about 2,000, but this low number was due to poor data collection. Other than this population census, little further research was done on the Olympic marmot until the late 1990s, when concerns arose about population status.[23][26]

Rangers and frequent visitors to the Olympic National Park had noticed that some populations of Olympic marmots had disappeared from their usual habitats. In response to this, the University of Michigan began a population study in 2002, in which the marmot population continued to decline by about 10% a year until 2006. Predation by coyotes that had not been present in the area before the 20th century was found to be the main cause of death of females, inhibiting population re-growth. By 2006, numbers had dropped to 1,000 individuals; this figure increased to around 4,000 from 2007 to 2010, when colonies stabilized and survival rates rose.[23][26] In 2010, volunteers started to collect and store data about marmot populations in the park through a monitoring program.[18][46] The Olympic marmot has been considered a species of least concern on the IUCN Red List since first being included in 1996.[1] Its range is small, but 90% of its total habitat is protected due to being in Olympic National Park.[18] The park, which holds multiple other endemic species, has been designated a UNESCO Biosphere Reserve and a World Heritage Site.[47] State law[48] declares that the Olympic marmot is a protected wildlife species and cannot be hunted.[2]

The species is susceptible to climate change because of their sensitivity to changed habitats. When meadows in Olympic National Park dried out, marmots there died or moved.[18] In the long term, meadows may be superseded by forests. Climate change will alter the timing, composition, and quality of the marmots' food. Olympic marmots can become more vulnerable to predators when daytime temperatures rise too high for foraging, causing them to forage in the cooler evenings when predators are more difficult to notice. In warm winters, there is heavier predation by coyotes. Marmots become more accessible to coyotes as lower banks of snow allow coyotes to move up higher on mountains where marmots dwell, into areas which they could not usually reach during an average cold winter. Climate change could also have positive effects; a warmer climate would result in a longer growing season in which marmots could mature more quickly and thus breed more often.[26]

In 2009, this marmot was designated a state symbol of Washington: the official "endemic mammal."[49] Governor Chris Gregoire's signing of Senate Bill 5071 was the result of a two-year effort by the fourth and fifth graders of Wedgwood Elementary School in Seattle. The students researched the marmot's habits, and answered legislators' questions to overcome initial bipartisan opposition to another state symbol.[50]

References

  1. ^ a b c d e f g h Cassola, F. (2016). "Marmota olympus". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T42459A22257452. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-2.RLTS.T42459A22257452.en. Retrieved 11 November 2021.
  2. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Edelman, Andrew J. (2003). "Marmota olympus" (PDF). Mammalian Species. 736: 1–5. doi:10.1644/736. S2CID 198129914.
  3. ^ Barash, David Philip (January 1, 1973). "The Social Biology of the Olympic Marmot". Animal Behaviour Monographs. 6: 171–245. doi:10.1016/0003-3472(73)90002-X – via ScienceDirect.
  4. ^ Blumstein, Daniel T. (January 1, 2007). Advances in the Study of Behavior. Vol. 37. Academic Press. pp. 371–401. doi:10.1016/S0065-3454(07)37008-3. ISBN 9780120045372 – via ScienceDirect.
  5. ^ Merriam, C. Hart (1898). "Descriptions of Three New Rodents From the Olympic Mountains, Washington". Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia. 50: 352–353.
  6. ^ a b Thorington, R.W., Jr.; Hoffman, R.S. (2005). "Species Marmota (Petromarmota) olympus". In Wilson, D.E.; Reeder, D.M (eds.). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. p. 802. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  7. ^ Hoffmann, Robert S.; Koeppl, James W.; Nadler, Charles F. (1979). "The relationships of the amphiberingian marmots (Rodentia: Sciuridae)". Occasional Papers of the Museum of Natural History, the University of Kansas. Lawrence, Kansas (83).
  8. ^ Steppan, Scott J.; Akhverdyan, M. R.; Lyapunova, E. A.; Fraser, D. G.; Vorontsov, N. N.; Hoffmann, Robert S.; Braun, M. J. (1999). "Molecular Phylogeny of the Marmots (Rodentia: Sciuridae): Tests of Evolutionary and Biogeographic Hypotheses" (PDF). Systematic Biology. 48 (4): 715–734. doi:10.1080/106351599259988. PMID 12066297.
  9. ^ Dalquest, Walter M. (1948). Mammals of Washington. Vol. 2. University of Kansas Publications, Museum of Natural History. p. 63. Retrieved December 29, 2011.
  10. ^ Steppan, Scott J.; Kenagy, G. J.; Zawadzki, Christopher; Robles, Rafael; Lyapunova, Elena A.; Hoffmann, Robert S. (2011-10-14). "Molecular data resolve placement of the Olympic marmot and estimate dates of trans-Beringian interchange". Journal of Mammalogy. 92 (5): 1028–1037. doi:10.1644/10-mamm-a-272.1. ISSN 0022-2372. S2CID 17270868.
  11. ^ Cardini, Andrea (2003). "The Geometry of the Marmot (Rodentia: Sciuridae) Mandible: Phylogeny and Patterns of Morphological Evolution". Systematic Biology. 52 (2): 186–205. doi:10.1080/10635150390192807. PMID 12746146.
  12. ^ a b "Olympic Marmot (Marmota olympus)". Wildlife North America. Retrieved December 5, 2011.
  13. ^ "Olympic Marmot – Marmota olympus". New Hampshire Public Television NatureWorks. 2011. Retrieved December 13, 2011.
  14. ^ a b c Barash 1989, p. 7
  15. ^ Braun, J. K., Eaton Jr, T. S., & Mares, M. A. (2011). Marmota caligata (Rodentia: Sciuridae). Mammalian Species, 43(884), 155-171.
  16. ^ Murdoch, J. D., Munkhzul, T., Buyandelger, S., Reading, R. P., & Sillero-Zubiri, C. (2009). The Endangered Siberian marmot Marmota sibirica as a keystone species? Observations and implications of burrow use by corsac foxes Vulpes corsac in Mongolia. Oryx, 43(3), 431-434.
  17. ^ Chaudhary, V., Tripathi, R. S., Singh, S., & Raghuvanshi, M. S. (2017). Distribution and population of Himalayan Marmot Marmota himalayana (Hodgson, 1841)(Mammalia: Rodentia: Sciuridae) in Leh-Ladakh, Jammu & Kashmir, India. Journal of Threatened Taxa, 9(11), 10886-10891.
  18. ^ a b c d e f g h i j k "Olympic Marmot". National Park Service. Archived from the original on January 30, 2012. Retrieved December 4, 2011.
  19. ^ a b Thorington, Richard W. Jr.; Koprowski, John L.; Steele, Michael A.; Whatton, James F. (2012). Squirrels of the World. Baltimore, Maryland: JHU Press. pp. 286–287. ISBN 978-1-4214-0469-1.
  20. ^ Kays, R. W.; Wilson, Don E. (2009). Mammals of North America (2nd ed.). Princeton, New Jersey: Princeton University Press. p. 52. ISBN 978-0-691-14092-6.
  21. ^ Blumstein, Daniel T. (2008). "Olympic Marmot". UCLA Marmot Burrow. University of California, Los Angeles. Retrieved December 17, 2011.
  22. ^ Bryant, Andrew A.; Blood, Donald A. (1999). Vancouver Island Marmot (PDF). Wildlife at Risk in British Columbia. Victoria, British Columbia: British Columbia Ministry of Environment, Lands and Parks. ISBN 978-0-7726-7670-2. Retrieved December 30, 2011.
  23. ^ a b c Griffin, Suzanne C.; Taper, Mark L.; Hoffman, Roger; Mills, L. Scott (9 May 2008). "The case of the missing marmots: Are metapopulation dynamics or range-wide declines responsible?". Biological Conservation. 141 (5): 1293–1309. doi:10.1016/j.biocon.2008.03.001. Retrieved December 28, 2011.
  24. ^ Griffin 2007, pp. 24, 96, 97
  25. ^ Bowers, N.; Bowers, R.; Kaufman, K. (2007). Kaufman Field Guide to Mammals of North America (12th ed.). Boston: Houghton Mifflin Harcourt. ISBN 978-0-618-95188-8.
  26. ^ a b c d e f g h i j k l m n o "The Olympic Marmot: Ecology and Research" (PDF). National Park Service. Retrieved December 26, 2011.
  27. ^ "Weather and climate" (PDF). National Park Service. 2011. Retrieved December 30, 2011.
  28. ^ a b c Barash 1989, p. 40
  29. ^ Witczuk, Julia; Pagacz, Stanisław; Mills, L. Scott (2013). "Disproportionate predation on endemic marmots by invasive coyotes". Journal of Mammalogy. 94 (3): 702–713. doi:10.1644/12-MAMM-A-199.1.
  30. ^ Griffin 2007, p. 90
  31. ^ Griffin 2007, p. 99
  32. ^ a b c d Barash 1989, p. 48
  33. ^ a b c d Blumstein, Daniel T. "Olympic Marmot Alarm Calling Factsheet". University of California, Los Angeles. Retrieved December 20, 2011.
  34. ^ Barash 1989, p. 80
  35. ^ Alarm calling in three species of marmots
  36. ^ a b c d Barash, D. P. (1973). "The social biology of the Olympic marmot". Animal Behaviour Monographs. 6: 171–249. doi:10.1016/0003-3472(73)90002-X.
  37. ^ Griffin, Suzanne C.; Griffin, Paul C.; Taper, Mark L.; Mills, L. Scott (2009). "Marmots on the Move? Dispersal in a Declining Montane Mammal". Journal of Mammalogy. 90 (3): 686–695. doi:10.1644/08-MAMM-A-159R1.1. Retrieved December 28, 2011.
  38. ^ a b Barash 1989, p. 146
  39. ^ Barash 1989, pp. 141, 147
  40. ^ a b Barash 1989, p. 33
  41. ^ Barash 1989, pp. 32–33
  42. ^ Barash 1989, p. 256
  43. ^ Griffin, Suzanne Cox; Taper, Mark L.; Mills, L. Scott (2007). "Notes and Discussion: Female Olympic Marmots (Marmota olympus) Reproduce in Consecutive Years". American Midland Naturalist. 158 (1): 221–225. doi:10.1674/0003-0031(2007)158[221:FOMMOR]2.0.CO;2. ISSN 0003-0031. S2CID 53130904. Retrieved December 28, 2011.
  44. ^ Feldhamer, George A.; Thompason, Bruce C.; Chapman, Joseph A., eds. (2003). Wild Mammals of North America: Biology, Management, and Conservation. JHU Press. p. 195. ISBN 978-0-8018-7416-1.
  45. ^ Roach, N. (2017). "Marmota vancouverensis". IUCN Red List of Threatened Species. 2017: e.T12828A22259184. doi:10.2305/IUCN.UK.2017-2.RLTS.T12828A22259184.en. Retrieved 11 November 2021.
  46. ^ Witczuk, Julia; Pagacz, Stanislaw; Mills, L. Scott (2008). "Optimising methods for monitoring programs: Olympic marmots as a case study". Wildlife Research. 35 (1): 788–797. doi:10.1071/WR07187. Retrieved December 28, 2011.
  47. ^ Farnor, Shane. "Olympic National Park". National Parks Conservation Association. Retrieved January 17, 2012.
  48. ^ "WAC 232-12-011". Washington State Legislature. January 14, 2008. Retrieved January 17, 2012.
  49. ^ "Symbols of Washington State". Washington State Legislature. Retrieved December 4, 2011.
  50. ^ Anderson, Chantal (March 13, 2009). "Wedgwood students lobby to make Olympic marmot the state's official native mammal". The Seattle Times. Archived from the original on March 13, 2009. Retrieved January 11, 2012.

Works cited

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Olympic marmot: Brief Summary

provided by wikipedia EN

The Olympic marmot (Marmota olympus) is a rodent in the squirrel family, Sciuridae; it occurs only in the U.S. state of Washington, on the middle elevations of the Olympic Peninsula. The closest relatives of this species are the hoary marmot and the Vancouver Island marmot. In 2009, it was declared the official endemic mammal of Washington.

This marmot is about the size of a domestic cat, typically weighing about 8 kg (18 lb) in summer. The species shows the greatest sexual dimorphism found in marmots, with adult males weighing on average 23% more than females. It can be identified by a wide head, small eyes and ears, stubby legs, and a long, bushy tail. Its sharp, rounded claws aid in digging burrows. The coat color changes with the season and with age, but an adult marmot's coat is brown all over with small whiter areas for most of the year.

The species has a diet consisting mainly of a variety of meadow flora, including dry grasses, which it also uses as bedding in burrows. It is preyed on by various terrestrial mammals and avian raptors, but its main predator today is the coyote, however the complex system of communication through whistling means most marmots remain safe for their entire life. The Olympic marmot is rated a species of the least concern on the IUCN Red List. It is protected by law in the Olympic National Park, which contains most of its habitat.

The burrows of this marmot are made in colonies, which are found in various mountain locations and differ in size. A colony may contain as few as one marmot family or multiple families with up to 40 marmots. Olympic marmots are very sociable animals which often engage in play fighting and vocalize four different whistles to communicate. During hibernation beginning in September, they are in a deep sleep and do not eat, causing them to lose half their body mass. Adults emerge in May and their young in June. Female marmots reach sexual maturity at three years of age, and produce litters of 1–6 every other mating season.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Marmota olympus ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

La marmota olímpica (Marmota olympus) es una especie de mamífero roedor de la familia Sciuridae. Se encuentra sólo en el estado de Washington de Estados Unidos, en las elevaciones medias de la península Olímpica. Los parientes más cercanos de esta especie son la marmota canosa (M. caligata) y la marmota de Vancouver (M. vancouverensis). En 2009 fue declarado el mamífero endémico oficial de Washington.

Esta marmota tiene el peso aproximado de un gato doméstico, pesando generalmente 8 kg (18 lb) en verano. La especie muestra el mayor dimorfismo sexual encontrado hasta el momento en marmotas, con machos adultos que pesan en promedio un 23% más que las hembras. Puede ser identificada por su cabeza ancha, orejas y ojos pequeños, piernas apachurradas y una larga y espesa cola. Sus garras afiladas y redondeadas le ayudan a cavar madrigueras. El color de su pelaje cambia con la estación y con la edad, pero el pelaje de una marmota adulta es marrón por todas partes con pequeñas áreas más blancas la mayor parte del año.

La dieta de la marmota olímpica consiste principalmente en una variedad de flora de prado, incluyendo hierbas secas, que también utiliza para el lecho de sus madrigueras. Es presa de varios mamíferos terrestres y aves de presa, pero su principal depredador es el coyote. La marmota olímpica está catalogada como una especie de menor preocupación en la Lista Roja de la IUCN. Está protegida por ley en el Parque nacional Olympic, el cual contiene la mayoría de su hábitat.

Las madrigueras de esta marmota están hechas en colonias, que se encuentran en distintas ubicaciones de montaña y difieren en tamaño. Una colonia puede contener pocas marmotas, una familia de ellas o familias múltiples con hasta 40 marmotas. Las marmotas olímpicas son animales muy sociables que suelen jugar y pelear entre ellos, y cuentan con cuatro pitidos diferentes para comunicarse. Durante el principio de su hibernación, en septiembre, caen en un sueño profundo y no comen, lo que hace que pierdan hasta la mitad de su masa corporal. Los adultos emergen en mayo y los jóvenes en junio. Las marmotas hembra alcanzan la madurez sexual a los tres años, y tienen una camada de entre 1 y 6 crías por cada estación de apareamiento.

Taxonomía

 src=
Clinton Hart Merriam, la primera persona en describir la marmota Olímpica

El zoólogo y etnógrafo Clinton Hart Merriam fue el primero en describir a la marmota olímpica en 1898, cuando él y Vernon Orlando Bailey recogieron en el río Sol Duc un espécimen de Arctomys olympus.[3][4]​ El nombre de especie olympus (olímpico en griego) le dio porque es nativa de la Península Olímpica.[3]​ La especie ahora está clasificada con todas las otras marmotas en el genus Marmota. El zoólogo R. L. Rausch clasificó a la marmota olímpica como la subespecie olympus de Marmota marmota (incluía todas las marmotas norteamericanas en esta especie, la cual ahora sólo incluye la marmota alpina de Eurasia) en 1953, pero normalmente ha sido tratada como especie distinta, una clasificación apoyada por los estudios taxonómicos según las revisiones que iniciaron el zoólogo Robert S. Hoffmann y sus colegas en 1979.[5][6]

Dentro de Marmota, la marmota olímpica está agrupada con especies como la marmota canosa (M. caligata) dentro del subgénero Petromarmota.[5]​ Entre esta agrupación, los análisis del ADN mitocondrial sugieren que la marmota olímpica podría ser la especie más basal.[7]​ Se cree que la marmota olímpica se ha originado durante el último periodo glacial , como un relicto aislado de la población de la marmota canosa, en las regiones más calurosas.[8][9]​ La marmota olímpica se desvía del tipo de marmotas Petromarmota en la forma y medida grande de su mandíbula (maxilar), en diferencias de la región dorsal (posterior), y la posesión de 40 cromosomas en vez de 42, características todas ellas propias del subgénero Marmota. Algunas de las diferencias del maxilar de la marmota olímpica con el subgénero tipo Petramarmota son también evidentes en la marmota de Vancouver (M. vancouverensis), la cual evolucionó por separado, pero también aparece a una distancia restringida con una población pequeña.[10]

Descripción

 src=
Los característicos retazos de pelo más claro de la marmota olímpica en verano.

La cabeza de la marmota olímpica es ancha con orejas y ojos pequeños; el cuerpo es rechoncho con piernas apachurradas y tiene unas garras afiladas redondeadas que le facilitan cavar; la cola es espesa y mide de 18 a 24 cm (7,1 a 9,4) de largo.[11][12][3]​ La marmota olímpica es del tamaño de un gato doméstico; los adultos pesan de 3,1 a 11 kg (6,8 a 24,3 lb) y mide de 67 a 75 cm (26 a 30), con un promedio de 71 cm (28 lb). Es la marmota más grande, aproximadamente 7% más larga que la marmota canosa y la marmota de Vancouver. Esta especie tiene el dimorfismo sexual más pronunciado entre las marmotas, con machos adultos que pesan en promedio 9,3 kg (21 lb) y hembras adultas que pesan 7,1 kg (16 lb).[13]

La marmota olímpica tiene una doble capa de pelo que consta de una blanda y gruesa pelusa para el calor, y cabellos exteriores más toscos. En las marmotas juveniles la piel es de color gris oscuro; estos cambian en el segundo año de vida a gris amarronado con parches más claros. El pelaje de los adultos es marrón en el cuerpo con algunas zonas blancas más pequeño partes marrones pálidas para la mayoría del año, deviniendo más oscuro en general, con el progreso del año. La primera muda del año ocurre en junio, comenzando con dos remiendos negros de piel formándose detrás de los hombros.[13]​ Esta coloración negra se extiende al resto del cuerpo, y para el pelaje es casi totalmente negro. Una segunda muda se lleva a cano durante la hibernación, y al acabar la hibernación en primavera las marmotas olímpicas pueden ser bronceadas o amarillentas.[3][14]​ El morro de la marmota olímpica es casi siempre blanco, con una banda blanca delante de los ojos.[15][16]

La marmota olímpica puede distinguirse fácilmente de la marmota canosa, con la que comparte varios rasgos físicos, por la carencia de contrastantes pies negros y una zona negra en la cabeza.[17]​ La marmota de Vancouver tiene un color de pelo similar al chocolate marrón con partes blancas.[18]

Distribución y hábitat

 src=
Típico hábitat de la marmota olímpica: una pendiente del Hurricane Ridge en el Parque Nacional Olímpico

Las marmotas olímpicas son nativas de las Montañas Olímpicas en la Península Olímpica del estado de Washington.[8]​ Aproximadamente el 90% de las marmotas olímpicas tienen su hábitat localizado en el Parque Nacional Olímpico, donde son a menudo visibles, especialmente encima del Hurricane Ridge.[19]​ Las marmotas están en decadencia en algunas áreas del parque debido a la invasión de árboles en los prados así como la depredación por parte de los coyotes, y rara vez son vistas en el suroeste.[20]

Dentro del parque, las marmotas olímpicas habitan exuberantes prados sub-alpinos, campos y pendientes de montañas.[21]​ Viven en colonias extendidas, en varias ubicaciones de las montañas que contienen las madrigueras de varias familias. El número de familias de marmota por madriguera difiere. Algunos prados pueden contener pocas marmotas, y algunos pueden tener familias múltiples que incluyan hasta 40 marmotas totales. Hay un riesgo más alto de endogamia y muerte de acontecimientos aleatorios en prados con menos marmotas, haciendo la migración esencial para la supervivencia de la especie.[22]​ Las madrigueras se pueden encontradar en varias elevaciones, variando de 920 m (3,020 ft) a 1,990 m (6,530 ft); son más a menudo encontradas en el intervalo de 1,500 m (4,900 ft) a 1,750 m (5,740 ft).[8]​ Las madrigueras están más frecuentemente ubicadas en pendientes orientadas hacia el sur, las cuales reciben generalmente más precipitación, 75 cm (30 pulgadas) por año (mayoritariamente nieve), y tienen por lo tanto más áreas verdes.[8][23]​ La extensión del hogar de una familia de marmotas normalmente cubre de uno a cinco acres (0.2–2 hectáreas).[14]​ La marmota olímpica está bien adaptada a su hábitat natural generalmente frío, donde hay nevadas casi cada mes del año en las pendientes de montaña y praderas estériles.[22]

Ecología

Alimentación

Photograph
Lupinos, una parte importante de la dieta de la marmota olímpica, cercano al Hurricane Ridge

Las marmotas olímpicas se alimentan de la flora de prado, los lirios de avalancha y los lirios de glaciar, flores de brezo, lupinos subalpinos, alforfón de montaña, campánulas, ciperáceas y musgos.[3][22]​ Para las marmotas, las plantas que florecieron verdes y tiernas son mejores que otras fuentes de alimento, pero las raíces constituyen una gran parte de su dieta en la primavera temprana, cuando otras plantas aún no han aparecido.[24]​ Durante mayo y junio, pueden recurrir a roer árboles para alimentarse.[14]​ Ocasionalmente pueden comer frutas e insectos.[15]​ Sus requisitos de agua son satisfechos por el jugo de la vegetación que comen y el rocío de la superficie de las plantas.

Al cubrirse la vegetación de nieve, las marmotas pasan a tener una dieta más carnívora, consumiendo la carroña encontrada mientras cavan para buscar raíces y, posiblemente, matando ardillas que estén hibernando.[24]​ En este tiempo, también obtienen agua de nieve fundida.[3]​ Al hibernar, las marmotas olímpicas no guardan comida en sus madrigueras; en cambio, acumulan grasa antes de la hibernación y pueden doblar su peso corporal para sobrevivir ocho meses sin comer.[8][14]

Depredación

 src=
El coyote es el principal depredador de la marmota olímpica

Los depredadores de la marmota olímpica son mayoritariamente mamíferos terrestres como coyotes, pumas, y linces; aun así, también es acechada por aves rapaces como las águilas doradas.[25][26]​ El oso negro rara vez ataca a las marmotas y su presencia cercana no suele generar llamados de alarma, a no ser que el oso se acerque hasta 6 m (20 ft) de la colonia.[27][28]​ El coyote es el depredador primario y los estudios han mostrado que las marmotas conforman aproximadamente 20% de la dieta de los coyotes durante los meses de verano. Durante un estudio en las Montañas Olímpicas, 36 coyotes caídos fueron recogidos y el estómago de dos de ellos contenía pelos de marmota.[28]

Al igual que las otras marmotas, las marmotas olímpicas utilizan el trino como una llamada de alarma para alertar otras marmotas de la presencia de depredadores. Cuando las llamadas de alarma continúan significa que el depredador está cerca, y eso aumenta la guardia en las marmotas; una sola llamada de alarma ocasiona que las marmotas miren curiosamente miren curiosamente alrededor en busca de un depredador. Los avistamientos de depredadores terrestres, coyotes en particular, generan más llamadas de alarma que los aéreos.[29]​ La marta pescadora es vista como depredador por las marmotas olímpicas, provocando llamadas de alarma cuando pasan a lo largo de una colonia. Lo que también ha sido observado es que estos trinos pueden ser utilizados como mecanismo para burlar y frustrar depredadores.[28]​ Un comportamiento adicional que ocurre cuando una marmota es molestada o puesta nerviosa por un depredador es aquel en que retrae el labio superior para mostrar su incisivos superiores, lo que supone casi como un saludo para os depredadores.[30]

Durante un estudio de David P. Barash se informó que cuando cazan marmotas olímpicas como presa, los coyotes y los pumas se acercan a la marmota a un distancia de aproximadamente 15 m (49 ft), avanzan hasta un abeto alpino cercano a la víctima, y persiguen entonces a la marmota cuesta abajo hacía su colonia. Si la marmota es capaz de huir a una madriguera y producir una llamada de alarma, otras marmotas se escabullen a sus madrigueras por su seguridad. Pero el depredador no se detiene aquí: normalmente es persistente y permanecerá cerca de la entrada para intentar cazar a su presa cavando desde el exterior. Minutos más tarde, cuando una marmota de una madriguera cercana sale fuera para ver si el depredador se ha ido ya, a veces suena otra llamada de alarma que convoca al depredador a su madriguera. Se zambulle hacia atrás bajo tierra y el depredador normalmente queda frustrado por la continuación de estas llamadas de alarma que lo obligan a correr de madriguera en madriguera, agotándolo hasta que finalmente decide darse por vencido.

Los personas del Parque Nacional Olímpico no cazan marmotas, sino sencillamente las observan, que no constituye una amenaza. Cuándo los investigadores se adentran en las colonias para observar su comportamiento, las familias que viven en madrigueras de esa zona, inicialmente articulan llamadas, mostrando sorpresa, pero más tarde se ajustan a la presencia de humanos, permitiendo que los estudios preocedan.[8]

Los ectoparásitos de la marmota olímpica son el cestoda Diandrya composita y las pulgas de la familia Oropsylla.[3]

Comportamiento

Colonias

Photograph
Marmota olímpica tomando un baño de sol en el Hurricane Ridge.

Las marmotas olímpicas son animales gregarios y excavadores, que viven en colonias y contienen generalmente múltiples madrigueras. Las actividades varían con el clima, momento del día y estación del año; a causa de la lluvia y la niebla durante junio, julio, y agosto, las marmotas permanecen la mayoría del día dentro de sus madrigueras, y buscan alimentos mayoritariamente por la mañana y la noche. En entre este tiempo, las marmotas olímpicas a veces pueden ser encontradas en grupos, acostadas en rocas donde toman sol para calentarse, aseándose entre sí, jugando, chillando y alimentándose .[14][31]​ Las madrigueras son estructuras multipropósito, utilizadas para la hibernación, protección del mal clima y depredadores, y para la crianza de los recién nacidos.[22]

Una colonia típica de marmotas consta de un macho, de dos a tres hembras, y sus crías, a veces viviendo en grupos de más de una docena; la estancia de marmotas jóvenes con su familia dura al menos dos años, así que una madriguera es a menudo la casa de una camada recientemente nacida y una camada de dos años.[31]​ Las marmotas raramente se mueven a otras colonias con la excepción de adultos jóvenes de dos a tres años, los cuales pueden dejar la colonia de casa para formar una nueva una nueva en otro lugar; las hembras solo se mueven entre unos cuantos metros a cien, aunque los machos a menudo se mueven varios kilómetros fuera de su madriguera de nacimiento.[32][22]

Una colonia puede tener un subordinado o macho "acólito", más pequeño y más joven que el macho de colonia, quién puede reemplazar al macho dominante si este muere.[3]​ El macho acólito vive en una madriguera separada entre 55 y 150 m del resto de la colonia. Después de la hibernación, si el macho acólito y el macho de colonia se quedan viviendo en la misma colonia, el macho de colonia dominante puede perseguir al acólito por los alrededores varias veces al día.[33]​ El área de alimentación del macho acólito está limitada a espacios lejanos al resto de las marmotas de la colonia, y tiene que quedarse fuera de las otras madrigueras mientras el macho de colonia este cerca. Aunque el macho acólito no se acerque a las otras marmotas de la colonia, estos a veces se pasean por encima de la madriguera del macho acólito, a menudo dos veces por hora. Mientras más tiempo haya pasado desde la hibernación, los machos se mostrarán menos hostiles hacia cada otro, disminuyendo el número de persecuciones y evitamientos. La competición entre los machos se acaba cuando la estación reproductiva llega a su fin. La disminución del comportamiento hostil es solo temporal, ya que cuando el macho acólito es asignado a su estado de subordinado otra vez llegada la primavera siguiente, el ritual empieza otra vez.[34]

Comunicación

Al saludarse, estos animales muy sociables normalmente hacen contacto de nariz con nariz, o nariz con mejilla; en rituales de cortejo pueden entrecerrar los dientes y morderse mutuamente orejas y cuellos. También pueden comprometerse a jugar y luchar, acciones en la que dos marmotas empujan la una a la otra con sus patas; este juego de lucha es más agresivo entre marmotas más viejas.[3]​ En luchas que se han observado durante un estudio, sólo aproximadamente 10% de las luchas tuvieron claros resultados .[33]

Cuándo se comunican vocalmente, tienen cuatro tipos diferentes de silbidos, difiriendo de sus parientes cercanos, como las marmota canosa y la marmota de Vancouver.[29][22]​ Los pitidos de la marmota Olímpica incluyen llamadas llanas, llamadas ascendentes , descendentes, y trinos; todo de estos es en un rango de frecuencias pequeño, de aproximadamente 2,700 Hz. Las llamadas llanas, ascendentes y descendentes son más a menudo expresadas solas.[3]​ La llamada ascendente tiene una duración de medio segundo, empezando con un chillido de una nota y acabando con un "chip" en una nota más alta; es a menudo utilizado como una angustia o un aviso a un familiar de olores y ruidos. Estos mismos "yips" son oídos cuándo las Marmotas Olímpicas están luchando o jugando, junto con bajos gruñidos y castañeteo de dientes. La llamada descendiente termina una nota más baja que la nota del comienzo. El trino, el cual suena como las llamadas ascendentes múltiples, donde se halla un sonido más largo, consta de múltiples notas variadas y es articulada como una llamada de alarma para comunicar a otras marmotas sobre el área desde donde puede acercarse el peligro, para regresar a sus madrigueras. Las hembras con crías tienen la responsabilidad de cuidar sus cría y otros parientes alrededor de la madriguera, y por lo tanto usan la voz de trino más a menudo que otras marmotas Olímpicas. Aunque las marmotas no están acostumbradas al contacto humano en un área segura, también pueden sonar un trino cuando cuando ven a una persona, alertando a otras marmotas.[29][14]​ En algunos sitios como el Hurricane Ridge, donde la vista de humanos es una ocurrencia frecuente , las marmotas no reconocerán la presencia humana en absoluto.[29]

Las marmotas olímpicas también se comunican a través del sentido de olfato. Una glándula localizada en su mejilla expulsa sustancias químicas que son frotadas en lugares como arbustos y rocas, en los cuales pueden ser olidos por otras marmotas de esa área.[3]

Hibernación

Las marmotas olímpicas inician la hibernación en septiembre. Antes de hibernar, las marmotas traen a la madriguera comida o hierbas secas para el lecho.[3]​ A veces a inicios de septiembre las marmotas se quedan en sus madrigueras por unos cuantos días consecutivos, saliendo únicamente para buscar alimento. Durante este periodo, no juegan a luchar o socializan con otras marmotas; se limitan a asomarse fuera y sentarse casualmente fuera de sus madrigueras.[35]​ Las hembras que no han parido y los machos adultos frenan la actividad primero, ya que no necesitan almacenar tanta grasa por adelantado. Las hembras que tuvieron hijos, primales y jóvenes del año reducen su actividad unas cuantas semanas más tarde, porque deben obtener más peso. Las marmotas de una colonia hibernan en un solo espacio de la madriguera, el cual mantiene cerrado con barro.[35]​ Los adultos emergen en mayo, y los jóvenes en junio. Las marmotas no comen durante la hibernación, así que tienen que almacenar grasa antes de la inactividad[22]

Las marmotas olímpicas son "hibernadores profundos"; no pueden ser fácilmente despertados; su temperatura corporal baja a 4º C (40º F) y el ritmo cardíaco puede retrasarse a tres latidos por minuto. Las marmotas calientan sus cuerpos cada diez días.[22]​ Las marmotas olímpicas pierden 50% de su masa corporal tras los siete u ocho meses de hibernación.[3]​ La hibernación es el periodo más peligroso para la marmota Olímpica, ya que en años de nevada ligera, hasta el 50% de los jóvenes nacidos mueren de frío debido a la carencia del aislamiento proporcionado por una buena cubierta de nieve.[3]​ Cuándo las Marmotas Olímpicas emergen al inicio de mayo, una gruesa cubierta de nieve gruesa esta aún presente, así que no están muy activas en este tiempo. A veces están tan desorientados después de despertar de la hibernación que tienen que volver a aprenderse los lugares de la colonia (los cuales están ahora cubiertos de nieve, lo que los oculta aún más); vagan alrededor sin rumbo hasta que encuentran sus madrigueras.[36]

Ciclo de vida

La marmota olímpica, junto a la marmota canosa, tiene el índice reproductivo más bajo de cualquier roedor.[37]​ Una hembra de marmota olímpica tiene una camada de entre una y seis crías (con un promedio de 3,3) en años alternos.[38]​ En un año dado, un tercio de las hembras tendrán una camada.[14]​ La mitad de las crías mueren antes de la primavera, y aquellas que sobreviven a la primavera siguiente pueden comenzar su desarrollo sexual. Ambos géneros maduran sexualmente en tres años, pero las hembras generalmente no se reproducen hasta los cuatro.[22]​ La marmota sale de la hibernación a principios de mayo, y entran en celo aproximadamente dos semanas más tarde. Después del fin de la hibernación, ambos géneros de marmota olímpica tratan juntarse con el sexo opuesto mediante rituales de cortejo. Las hembras que nunca han dado a luz a una camada tienden a ser más agresivas y a buscar pelea con los machos; en cambio, las hembras que ya han sido madres tienden a saludar a los machos frotando nariz con nariz o buscando el contacto genital con la nariz, con copulación posterior. Esta aproximación es más exitosa que la manera agresiva de la hembra que no tuvo cría, con un apareamiento de 11 a 20 días después de la hibernación. La relación entre un macho sexualmente maduro y la marmota olímpica hembra es poligínica; los machos tienden a procrear con tres o cuatro hembras en cada estación de apareamiento.[31]

Aproximadamente cuatro semanas después de aparearse, la hembra da a luz a sus crías en una madriguera subterránea forrada con hierba.[3]​ Los cachorros no pueden ver, carecen de pelaje y son de color rosado. Al principio, la cría no presenta ningún dimorfismo sexual.[11][39]​ Un mes antes de que dejen la madriguera; alrededor del mismo tiempo, las crías empiezan a ser destetadas.[3]​ Incluso después de que esté lista para emerger de ella, las crías viven a una estrecha proximidad de la madriguera, donde pueden ser encontradas persiguiéndose entre sí y jugando a pelearse. Unas semanas después de que haya salido de la madriguera, la cría es destetada y puede alimentarse por sí sola.[14][31]​ Las marmotas olímpicas no son completamente independientes de sus madres hasta que cumplen los dos años de edad.[3]​ Las crías de marmota hembra son extremadamente importantes para la población de marmotas. Si una hembra que esté criando muere puede tardar años en ser reemplazada: las marmotas normalmente se limitan a 6 cachorros en cada camada, la maduración y el periodo tardan bastante en llegar, y las marmotas necesitan mucho tiempo para alcanzar la madurez.[22]

Interacción con humanos

Photograph
Mapa de relieve del Parque Nacional Olímpico, donde la marmota olímpica está protegida

La marmota olímpica es la segunda marmota norteamericana más rara, después de la marmota de Vancouver, que está en peligro crítico.[22][40]​ Las marmotas fueron vistas por primera vez en la Península Olímpica en el año 1880.[22]​ En 1960, David P. Barash llevó a cabo un estudio de tres años sobre las marmotas olímpicas con el que reportó que había una abundancia de ellas en las montañas. En 1989, se calculó que la población total de marmotas olímpicas era de solo 2000 aproximadamente, pero este número bajo se debió a pobre colección de datos. Hubo otros censos de población, pero no se mostró preocupación hasta fines de los 90, cuando surgieron preocupaciones acerca del estado de población.[19][22]

Los guardabosques y los visitantes frecuentes del Parque Nacional Olímpico habían notado que algunas poblaciones de marmotas olímpicas habían desaparecido de sus hábitats habituales. En respuesta a esto, la Universidad de Míchigan inició un estudio de población en 2002, en el que la población de marmotas continuó declinando aproximadamente un 10% cada año hasta 2006. La depredación por parte de los coyotes, que no habían estado presentes en el área antes del siglo XX, fue descubierta como la causa principal de muerte de las hembras, impidiendo así la repoblación. Hacia 2006, las cifras habían caído a 1.000 individuos; sin embargo, los números aumentaron hasta alrededor de 4.000 de 2007 a 2010, cuando las colonias se estabilizaron y los índices de supervivencia aumentaron.[19][22]​ En 2010, algunos voluntarios empezaron a recoger y guardar acerca de las poblaciones de marmota en el parque a través de un programa de control.[14][41]​ La marmota olímpica ha sido considerada una especie de menos preocupación en la IUCN Lista Roja, desde su inclusión en 1996.[8]​ Su área de distribución es pequeña, pero el 90% de su hábitat total está protegido por estar en el Parque Nacional Olímpico.[14]​ El parque, el cual contiene múltiples especies, ha sido designado una Reserva de Biosfera de la UNESCO y un Sitio de Patrimonio Mundial.[42]​ La ley estatal declara que la Marmota Olímpica es una especie de fauna protegida y no puede ser cazada.[43][3]

Las marmotas olímpicas son fácilmente afectadas por los cambios de clima debido a su sensibilidad a las variaciones en el hábitat. Cuando los prados del Parque Nacional Olímpico se secaron, las marmotas que residían allí murieron o se trasladaron.[14]​ A largo plazo, los prados pueden ser sustituidos por bosques. El cambio de clima alterará la cantidad, la composición y la calidad del alimento de las marmotas. Las marmotas olímpicas pueden volverse más vulnerables a depredadores cuando las temperaturas diurnas aumentan lo demasiado alto como para buscar comida, haciéndolos salir en los anocheceres más frescos, cuándo los depredadores son más difíciles de notar. En inviernos menos fríos, hay más depredación por coyotes. Las marmotas se vuelven más accesibles a los coyotes ya que la menor altura de los bancos de nieve permite a los coyotes moverse más arriba en las montañas donde las marmotas moran, áreas que no podrían alcanzar normalmente durante un invierno frío mediano. El cambio climático también podría tener efectos positivos: un clima más tibio aceleraría la maduración sexual de las marmotas, con lo que criarían más a menudo.[22]

En 2009, la marmota olímpica fue designada como símbolo estatal de Washington, pasando a ser el mamífero endémico oficial.[44]​ El gobernador Chris Gregoire presentó el proyecto de ley nº5071, siendo el resultado de un esfuerzo de dos años realizado por el cuarto y quinto grado de la Escuela Elemental Wedgwood en Seattle. El alumnado investigó los hábitos de la marmota, convenció a los legisladores y contrarrestó los argumentos de dos partidos políticos que se oponían a la existencia de otro símbolo estatal.[45]

Referencias

  1. Linzey, A.V. & NatureServe (Hammerson, G.) (2008). «Marmota olympus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2015.4 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 20 de abril de 2016.
  2. Edelman, Andrew J. (diciembre de 2003). «Marmota olympus». Mammalian Species 736: 1-5. doi:10.1644/736.
  3. a b c d e f g h i j k l m n ñ o p q Edelman, Andrew J. (2003).
  4. Merriam, C. Hart (1898).
  5. a b Thorington, R.W., Jr.; Hoffman, R.S. (2005).
  6. Hoffmann, Robert S.; Koeppl, James W.; Nadler, Charles F. (1979).
  7. Steppan, Scott J.; Akhverdyan, M. R.; Lyapunova, E. A.; Fraser, D. G.; Vorontsov, N. N.; Hoffmann, Robert S.; Braun, M. J. (1999).
  8. a b c d e f g Linzey, A.V.; Hammerson, G. (2008).
  9. Dalquest, Walter M. (1948).
  10. Cardini, Andrea (2003).
  11. a b "Olympic Marmot (Marmota olympus)".
  12. "Olympic Marmot – Marmota olympus".
  13. a b Barash 1989, p. 7
  14. a b c d e f g h i j k "Olympic Marmot".
  15. a b Thorington, Richard W., Jr.; Koprowski, John L.; Steele, Michael A.; Whatton, James F. (2012).
  16. Kays, R. W.; Wilson, Don E. (2009).
  17. Blumstein, Daniel T. (2008).
  18. Bryant, Andrew A.; Blood, Donald A. (1999).
  19. a b c Griffin, Suzanne C.; Taper, Mark L.; Hoffman, Roger; Mills, L. Scott (9 May 2008).
  20. Griffin 2007, pp. 24, 96, 97
  21. Bowers, N.; Bowers, R.; Kaufman, K. (2007).
  22. a b c d e f g h i j k l m n ñ "The Olympic Marmot: Ecology and Research" (PDF).
  23. "Weather and climate" (PDF).
  24. a b Barash 1989, p. 40
  25. Witczuk, Julia; Pagacz, Stanisław; Mills, L. Scott.
  26. Griffin 2007, p. 90
  27. Griffin 2007, p. 99
  28. a b c Barash 1989, p. 48
  29. a b c d Blumstein, Daniel T. "Olympic Marmot Alarm Calling Factsheet".
  30. Barash 1989, p. 80
  31. a b c d Barash, D. P. (1973).
  32. Griffin, Suzanne C.; Griffin, Paul C.; Taper, Mark L.; Mills, L. Scott (2009).
  33. a b Barash 1989, p. 146
  34. Barash 1989, pp. 141, 147
  35. a b Barash 1989, p. 33
  36. Barash 1989, pp. 32–33
  37. Barash 1989, p. 256
  38. Griffin, Suzanne Cox; Taper, Mark L.; Mills, L. Scott (2007).
  39. Feldhamer, George A.; Thompason, Bruce C.; Chapman, Joseph A., eds. (2003).
  40. Nagorsen, D.W.; Cannings, S.; Hammerson, G. (2008).
  41. Witczuk, Julia; Pagacz, Stanislaw; Mills, L. Scott (2008).
  42. Farnor, Shane.
  43. "WAC 232-12-011".
  44. "Symbols of Washington State".
  45. Anderson, Chantal (March 13, 2009).

Bibliografía

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Marmota olympus: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

La marmota olímpica (Marmota olympus) es una especie de mamífero roedor de la familia Sciuridae. Se encuentra sólo en el estado de Washington de Estados Unidos, en las elevaciones medias de la península Olímpica. Los parientes más cercanos de esta especie son la marmota canosa (M. caligata) y la marmota de Vancouver (M. vancouverensis). En 2009 fue declarado el mamífero endémico oficial de Washington.

Esta marmota tiene el peso aproximado de un gato doméstico, pesando generalmente 8 kg (18 lb) en verano. La especie muestra el mayor dimorfismo sexual encontrado hasta el momento en marmotas, con machos adultos que pesan en promedio un 23% más que las hembras. Puede ser identificada por su cabeza ancha, orejas y ojos pequeños, piernas apachurradas y una larga y espesa cola. Sus garras afiladas y redondeadas le ayudan a cavar madrigueras. El color de su pelaje cambia con la estación y con la edad, pero el pelaje de una marmota adulta es marrón por todas partes con pequeñas áreas más blancas la mayor parte del año.

La dieta de la marmota olímpica consiste principalmente en una variedad de flora de prado, incluyendo hierbas secas, que también utiliza para el lecho de sus madrigueras. Es presa de varios mamíferos terrestres y aves de presa, pero su principal depredador es el coyote. La marmota olímpica está catalogada como una especie de menor preocupación en la Lista Roja de la IUCN. Está protegida por ley en el Parque nacional Olympic, el cual contiene la mayoría de su hábitat.

Las madrigueras de esta marmota están hechas en colonias, que se encuentran en distintas ubicaciones de montaña y difieren en tamaño. Una colonia puede contener pocas marmotas, una familia de ellas o familias múltiples con hasta 40 marmotas. Las marmotas olímpicas son animales muy sociables que suelen jugar y pelear entre ellos, y cuentan con cuatro pitidos diferentes para comunicarse. Durante el principio de su hibernación, en septiembre, caen en un sueño profundo y no comen, lo que hace que pierdan hasta la mitad de su masa corporal. Los adultos emergen en mayo y los jóvenes en junio. Las marmotas hembra alcanzan la madurez sexual a los tres años, y tienen una camada de entre 1 y 6 crías por cada estación de apareamiento.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Marmota olympus ( Basque )

provided by wikipedia EU

Marmota olympus Marmota generoko animalia da. Karraskarien barruko Xerinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)Mammals - full taxonomy and Red List status Ugaztun guztien egoera 2008an
  2. Merriam (1898) Sciuridae Proc. Acad. Nat. Sci. Philadelphia 352. or..

Kanpo estekak

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Marmota olympus: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Marmota olympus Marmota generoko animalia da. Karraskarien barruko Xerinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Marmota olympus ( French )

provided by wikipedia FR

Marmota olympus est une espèce de marmottes (mammifères fouisseurs de l'ordre des rongeurs). La marmotte tire son nom dans sa région d'origine, les montagnes Olympiques, et notamment dans le parc national Olympique.

Voir aussi

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Marmota olympus: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Marmota olympus est une espèce de marmottes (mammifères fouisseurs de l'ordre des rongeurs). La marmotte tire son nom dans sa région d'origine, les montagnes Olympiques, et notamment dans le parc national Olympique.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Marmota olympus ( Italian )

provided by wikipedia IT

La marmotta olimpica (Marmota olympus Merriam, 1898) è un roditore della famiglia degli Sciuridi, endemica della penisola statunitense da cui prende il nome, la Penisola Olimpica nello stato di Washington[2].

Note

  1. ^ (EN) Rodent Specialist Group 1996, Marmota olympus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
  2. ^ (EN) D.E. Wilson e D.M. Reeder, Marmota olympus, in Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference, 3ª ed., Johns Hopkins University Press, 2005, ISBN 0-8018-8221-4.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Marmota olympus: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

La marmotta olimpica (Marmota olympus Merriam, 1898) è un roditore della famiglia degli Sciuridi, endemica della penisola statunitense da cui prende il nome, la Penisola Olimpica nello stato di Washington.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Marmota olympus ( Latin )

provided by wikipedia LA

Marmota olympus (vulgo Olympic marmot) est rodens familiae Sciuridarum quod medias altitudines paeninsulae Olympicae civitatis Vasingtoniae Civitatum Foederatarum habitat. Proximi cognati eius sunt Marmota caligata et Marmota vancouverensis. Marmota olympus anno 2009 publicum mammale Vasingtoniae endemicum declarata est.

Haec marmota, tam magna quam feles domesticus, pondo chiliogrammata octo aestate pendit. Maximum omnium marmotarum dimorphismum sexualem monstrat: mares, media habita ratione, 23% plus quam feminae pendunt. Marmota olympus capite lato, oculis aurisque parvis, cruribus brevibus, caudâ crinitâ et longâ agnoscitur, atque unguibus acutis et rotundis, quibus cuniculos facit. Color velleris tempore anni et aetate commutatur, sed vellus marmotae adultae, maiore parte anni, ubique est fuscus cum maculis albis.

Praecipue varias plantas pratenses edit, ut gramina sicca, quibus etiam stragulis in cuniculo utitur. Eam varia mammalia avesque venantur, sed hodie principalis eius praedator est coiotes. In Indice rubro IUCN Marmota olympus species vigens existimatur, custoditur autem in Saepto nationali Olympico, quod maximam partem habitationis marmotae comprehendit.

Notae

Nexus externi

Wikidata-logo.svg Situs scientifici:ITISNCBIBiodiversityEncyclopedia of LifeIUCN Red ListFossilworks Wikispecies-logo.svg Vide "Marmotam olympum" apud Vicispecies.
Commons-logo.svg Vicimedia Communia plura habent quae ad Marmotam olympum spectant.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Et auctores varius id editors
original
visit source
partner site
wikipedia LA

Marmota olympus: Brief Summary ( Latin )

provided by wikipedia LA

Marmota olympus (vulgo Olympic marmot) est rodens familiae Sciuridarum quod medias altitudines paeninsulae Olympicae civitatis Vasingtoniae Civitatum Foederatarum habitat. Proximi cognati eius sunt Marmota caligata et Marmota vancouverensis. Marmota olympus anno 2009 publicum mammale Vasingtoniae endemicum declarata est.

Haec marmota, tam magna quam feles domesticus, pondo chiliogrammata octo aestate pendit. Maximum omnium marmotarum dimorphismum sexualem monstrat: mares, media habita ratione, 23% plus quam feminae pendunt. Marmota olympus capite lato, oculis aurisque parvis, cruribus brevibus, caudâ crinitâ et longâ agnoscitur, atque unguibus acutis et rotundis, quibus cuniculos facit. Color velleris tempore anni et aetate commutatur, sed vellus marmotae adultae, maiore parte anni, ubique est fuscus cum maculis albis.

Praecipue varias plantas pratenses edit, ut gramina sicca, quibus etiam stragulis in cuniculo utitur. Eam varia mammalia avesque venantur, sed hodie principalis eius praedator est coiotes. In Indice rubro IUCN Marmota olympus species vigens existimatur, custoditur autem in Saepto nationali Olympico, quod maximam partem habitationis marmotae comprehendit.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Et auctores varius id editors
original
visit source
partner site
wikipedia LA

Mount-Olympusmarmot ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De mount-olympusmarmot (Marmota olympus) is een zoogdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Merriam in 1898.

Voorkomen

De soort komt voor in de Verenigde Staten.

Bronnen, noten en/of referenties
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Mount-Olympusmarmot: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De mount-olympusmarmot (Marmota olympus) is een zoogdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Merriam in 1898.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Świstak olimpijski ( Polish )

provided by wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Świstak olimpijski[3] (Marmota olympus) – gryzoń z rodziny wiewiórkowatych. Bardzo bliski przodkowi świstaków północnoamerykańskich.

Opis

Masa ciała 4- 11kg. Świstaki tylko tego gatunku linieją dwukrotnie w ciągu roku, na wiosnę i przez całe lato, jego sierść rozjaśnia się tak, że w sierpniu staje się żółta.

Siedlisko

Łąki alpejskie, na ogół powyżej granicy lasów. Zamieszkuje tereny na wysokościach od 1500 do 1750 m n.p.m. Występowanie ograniczone do strefy 1760km² w masywie Mont Olympic (stan Waszyngton) w Stanach Zjednoczonych.

Zachowanie

Zwierzę żyjące w społecznościach rodzinnych.

Liczebność

Około 1000 osobników.

Przypisy

  1. Marmota olympus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Marmota olympus. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
  3. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska-Jurgiel, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 209. ISBN 978-83-88147-15-9. [dostęp 2015-11-18].

Bibliografia

  • Encyklopedia Dzikich Zwierząt – Góry. Warszawa: Świat Książki 1997, ​ISBN 83-7129-211-2​.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Świstak olimpijski: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL

Świstak olimpijski (Marmota olympus) – gryzoń z rodziny wiewiórkowatych. Bardzo bliski przodkowi świstaków północnoamerykańskich.

Opis

Masa ciała 4- 11kg. Świstaki tylko tego gatunku linieją dwukrotnie w ciągu roku, na wiosnę i przez całe lato, jego sierść rozjaśnia się tak, że w sierpniu staje się żółta.

Siedlisko

Łąki alpejskie, na ogół powyżej granicy lasów. Zamieszkuje tereny na wysokościach od 1500 do 1750 m n.p.m. Występowanie ograniczone do strefy 1760km² w masywie Mont Olympic (stan Waszyngton) w Stanach Zjednoczonych.

Zachowanie

Zwierzę żyjące w społecznościach rodzinnych.

Liczebność

Około 1000 osobników.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Marmota olympus ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

A marmota olímpica (Marmota olympus) é um roedor da família dos esquilos, Sciuridae; ocorre apenas no estado americano de Washington, nas elevações médias da Península Olímpica.[1] Os parentes mais próximos desta espécie são a marmota caligata e a marmota da Ilha de Vancouver. Em 2009, foi declarado o mamífero endêmico oficial de Washington.[2]

Esta marmota tem aproximadamente o tamanho de um gato doméstico, pesando normalmente cerca de 8 kg (18 lb) no verão. A espécie apresenta o maior dimorfismo sexual encontrado nas marmotas, com os machos adultos pesando em média 23% a mais que as fêmeas. Ele pode ser identificado por uma cabeça larga, olhos e orelhas pequenos, pernas atarracadas e uma cauda longa e espessa. Suas garras afiadas e arredondadas ajudam a cavar tocas. A cor da pelagem muda com a estação e com a idade, mas a pelagem de uma marmota adulta é totalmente marrom com pequenas áreas mais brancas na maior parte do ano.

A espécie tem uma dieta composta principalmente por uma variedade de flora de prados, incluindo gramíneas secas, que também usa como cama em tocas. É predado por vários mamíferos terrestres e aves de rapina, mas seu principal predador hoje é o coiote. A marmota olímpica é considerada uma espécie de menor preocupação na Lista Vermelha da IUCN. É protegido por lei no Parque Nacional Olímpico, que contém a maior parte de seu habitat.

As tocas desta marmota são feitas em colônias, que se encontram em vários locais de montanha e diferem em tamanho. Uma colônia pode conter apenas uma família de marmota ou várias famílias com até 40 marmotas. As marmotas olímpicas são animais muito sociáveis, que freqüentemente se envolvem em brincadeiras de luta e vocalizam quatro assobios diferentes para se comunicarem. Durante a hibernação que começa em setembro, eles dormem profundamente e não comem, o que faz com que percam metade da massa corporal. Os adultos surgem em maio e os jovens em junho. As marmotas fêmeas atingem a maturidade sexual aos três anos de idade e produzem ninhadas de 1 a 6 a cada duas estações de acasalamento.

Taxonomia

 src=
Clinton Hart Merriam, o primeiro a descrever a marmota olímpica

Americano zoólogo e etnógrafo Clinton Hart Merriam primeira descrito formalmente a marmota olímpica em 1898, como Arctomys Olympus, a partir de uma amostra de que ele e Vernon Orlando Bailey coletados no Duc Rio Sol. O gênero Arctomys vem do grego para "rato-urso". O nome da espécie, olympus (Olímpico em grego), foi dado porque esta espécie é nativa da Península Olímpica. A espécie agora é classificada com todas as outras marmotas no gênero Marmota. O zoólogo RL Rausch classificou a marmota olímpica como a subespécie olympus da Marmota marmota (ele incluiu todas as marmotas norte-americanas nesta espécie, que agora inclui apenas a marmota alpina da Eurásia) em 1953, mas geralmente tem sido tratada como uma espécie distinta, uma classificação apoiado por revisões taxonômicas começando com aquele do zoólogo Robert S. Hoffmann e colegas em 1979.

Dentro da Marmota, a marmota olímpica é agrupada com espécies como a marmota caligata (M. caligata) no subgênero Petromarmota. Entre este agrupamento, as análises de DNA mitocondrial sugerem que a marmota olímpica pode ser a espécie mais basal. Acredita-se que a marmota olímpica tenha se originado durante o último período glacial como uma população relíquia isolada da marmota antiga no refúgio livre de gelo do Pleistoceno. A marmota olímpica se desvia da Petromarmota típicamarmotas no formato e grande tamanho da mandíbula (mandíbula), em diferenças da região dorsal (dorso), e possuindo 40 cromossomos em vez de 42, todos características que se assemelham ao subgênero Marmota. Algumas das diferenças entre a mandíbula da marmota olímpica e a típica Petramarmota também são evidentes na marmota da Ilha de Vancouver (M. vancouverensis), que evoluiu separadamente, mas também ocorre em uma faixa restrita com uma pequena população.

Descrição

 src=
As manchas de pelo mais claras, características da marmota olímpica no verão

A cabeça da marmota olímpica é grande, com olhos e orelhas pequenos; o corpo é atarracado, com pernas atarracadas e garras afiadas e arredondadas que facilitam a escavação; a cauda é espessa e varia de 18 a 24 cm (7,1 a 9,4 pol.) De comprimento. A marmota olímpica tem o tamanho de um gato doméstico ; os adultos pesam tipicamente de 2,7 a 11 kg (6,0 a 24,3 lb) e têm de 67 a 75 cm (26 a 30 pol.) de comprimento, com a média de 71 cm (28 pol.). Esta espécie pode ter o dimorfismo sexual mais pronunciado encontrado em marmotas, com machos adultos pesando em média 4,1 a 9,3 kg (9,0 a 20,5 lb), pós-emergência na primavera e no pico de peso no outono, respectivamente, e fêmeas adultas pesando 3,1 a 7,1 kg (6,8 a 15,7 lb) ao mesmo tempo.Com base nos pesos publicados, a marmota olímpica é a maior das seis espécies de marmota encontradas na América do Norte, com massa corporal média ligeiramente mais pesada do que a marmota caligata e a marmota de Vancouver. As dimensões lineares médias sugerem que as espécies olímpicas são cerca de 7% maiores, em média, do que essas outras duas grandes espécies da América do Norte. A espécie rivaliza com algumas espécies asiáticas menos estudadas como as maiores marmotas e os maiores membros da família do esquilo, com massas corporais semelhantes atingíveis por algumas espécies, como a marmota Tarbagan e a marmota do Himalaia.

A pelagem é de duas camadas, consistindo em uma camada de pele macia e espessa, para aquecer, e pelos externos mais grossos. O pêlo das marmotas infantis é cinza escuro; isso muda no período de um ano para marrom acinzentado com manchas mais claras. A pelagem adulta é marrom no corpo com algumas manchas menores brancas ou marrons claras na maior parte do ano, tornando-se mais escuras no geral com o passar do ano. A primeira muda do ano ocorre em junho, começando com duas manchas pretas de pelos se formando na parte de trás dos ombros. Esta coloração preta então se espalha para o resto do corpo, e com a queda a pelagem é quase preta. Acredita-se que uma segunda muda ocorra durante a hibernação, e ao emergir da hibernação na primavera, as marmotas olímpicas podem ser marrons ou amareladas. O focinho da marmota olímpica é quase sempre branco, com uma faixa branca na frente dos olhos.

Esta espécie pode ser facilmente distinguida da marmota velha, com a qual compartilha quase todas as outras características físicas, pela falta de pés pretos contrastantes e uma mancha preta na cabeça. A marmota da Ilha de Vancouver tem uma cor de pelagem semelhante - marrom chocolate com manchas brancas.

Distribuição e habitat

 src=
Habitat típico da marmota olímpica: uma encosta no Furacão Ridge no Parque Nacional Olímpico

As marmotas olímpicas são nativas das Montanhas Olímpicas, na Península Olímpica do estado de Washington.Cerca de 90% do habitat total das marmotas olímpicas está localizado no Parque Nacional Olímpico, onde são frequentemente avistadas, especialmente no furacão Ridge. marmotas estão em declínio em algumas áreas do parque devido à invasão de árvores nos prados, bem como à predação por coiotes, e raramente são vistas na parte mais úmida do sudoeste.

Dentro do parque, marmotas Olímpicos habitam exuberantes sub-alpinas e Alpine Meadows, campos e montanhosa scree encostas. Eles vivem em colônias espalhadas em vários locais nas montanhas e contendo as tocas de diferentes números de famílias de marmotas. Alguns prados podem conter apenas uma família de marmotas, e alguns podem ter várias famílias somando até 40 marmotas. Há um risco maior de endogamia e morte por eventos aleatórios em prados com menos marmotas, tornando a migração essencial para a sobrevivência da espécie. ocas podem ser encontradas em altitudes que variam de 920 m (3.020 pés) a 1.990 m (6.530 pés); eles são mais freqüentemente encontrados na faixa de 1.500 m (4.900 pés) a 1.750 m (5.740 pés). As tocas são mais frequentemente localizadas nas encostas voltadas para o sul, que geralmente recebem mais precipitação, 75 cm (30 pol.) Por ano (principalmente neve) e, portanto, têm mais flora disponível. A área de vida de uma família de marmotas geralmente cobre de meio acre a cinco acres (0,2–2 hectares). A marmota olímpica está bem adaptada ao seu habitat natural geralmente frio, onde há queda de neve quase todos os meses do ano nas encostas das montanhas e nos campos áridos .

Ecologia

Alimentação

 src=
Lupin, uma parte importante da dieta da marmota olímpica, perto do furacão Ridge

As marmotas olímpicas comem a flora dos prados, como avalanches e lírios das geleiras, flores de urze, tremoço subalpino, trigo sarraceno da montanha, sinos de lebre, juncos e musgos. Eles preferem plantas verdes, tenras e com flores a outras fontes de alimento, mas as raízes são uma grande parte de sua dieta no início da primavera, quando outras plantas ainda não apareceram. Durante maio e junho, eles podem recorrer a roer árvores para se alimentar. Eles também comem frutas e insetos ocasionalmente. Suas necessidades de água são satisfeitas com o suco da vegetação que comem e o orvalho nas superfícies das plantas.

Quando a neve cobre a vegetação, as marmotas têm uma dieta mais carnívora, consumindo carniça encontrada ao cavar as raízes e possivelmente matando esquilos em hibernação tardia. Nesse momento, eles também obtêm água da neve derretida. Marmotas olímpicas em hibernação não mantêm comida em suas tocas; em vez disso, eles ganham gordura antes de hibernar e podem dobrar seu peso corporal para sobreviver oito meses sem comer.

Predação

 src=
O coiote é o principal predador da marmota olímpica.

Os predadores da marmota olímpica são principalmente mamíferos terrestres, como coiotes, pumas e linces ; no entanto, ele também é predado por raptores aviários, como as águias douradas. Os ursos negros provavelmente raramente atacam marmotas, como evidenciado pelo fato de que sua presença perto de colônias geralmente não gera alarmes, a menos que o urso avance até 6 m (20 pés) da colônia. O coiote é o predador primário e estudos mostraram que as marmotas constituem aproximadamente 20% da dieta dos coiotes durante os meses de verão. Durante um estudo nas Montanhas Olímpicas, 36 fezes de coiote foram coletadas e duas delas continham pêlos de marmota.

Assim como todas as outras marmotas, as marmotas olímpicas usam o trinado como uma chamada de alarme para alertar outras marmotas sobre predadores. Chamadas de alarme contínuas indicam que um predador está próximo e, portanto, aumenta a vigilância nas marmotas; uma única chamada de alarme resulta nas marmotas olhando curiosamente ao redor em busca do predador. Avistamentos de predadores terrestres, coiotes em particular, recebem mais alarmes do que predadores aéreos. Os Marta-pescadora são vistos como predadores pelas marmotas olímpicas, provocando gritos de alarme apenas ao passar por uma colônia. Também foi observado que esses trinados podem ser usados ​​como um mecanismo para enganar e frustrar predadores. Um comportamento adicional que ocorre quando uma marmota fica nervosa ou incomodada por um predador é que ela retrai seu lábio superior para mostrar seu incisivos. É quase como uma saudação aos predadores.

David P. Barash relatou que ao caçar marmotas olímpicas como presas, coiotes e pumas se aproximam da marmota em cerca de 15 m (49 pés), avançam para um abeto alpinoperto da vítima e, em seguida, persiga a marmota morro abaixo até sua colônia. Se a marmota conseguir fugir para uma toca e soar um alarme, outras marmotas correrão para suas tocas em busca de segurança. Mas o predador não pára aqui; geralmente é persistente e risca fora da entrada para tentar desenterrar sua presa. Minutos depois, quando uma marmota de uma toca próxima espia para ver se o predador foi embora, às vezes soa outro chamado de alarme, que chama o predador para sua toca. Ele mergulha de volta no subsolo e o predador geralmente permanece frustrado enquanto esses alarmes continuam e o forçam a correr de toca em toca, ficando cansado e irritado, e finalmente desistindo.

Como os humanos no Parque Nacional Olímpico não caçam a marmota, mas simplesmente a observam, eles não representam uma ameaça. Quando os pesquisadores se intrometem nas colônias para observar o comportamento, as famílias que vivem nas tocas ali inicialmente vocalizam gritos ascendentes, demonstrando surpresa, mas depois se adaptam à presença de humanos, permitindo o prosseguimento dos estudos.

Os parasitas da marmota olímpica incluem o cestódeo Diandrya composita e pulgas do gênero Oropsylla .

Comportamento

Colônias

 src=
Marmota olímpica tomando banho de sol no furacão Ridge

As marmotas olímpicas são animais gregários que fazem escavações e vivem em colônias que geralmente contêm várias tocas. A atividade varia de acordo com o clima, hora do dia e época do ano; devido à chuva e cobertura de nevoeiro durante junho, julho e agosto, as marmotas passam a maior parte do dia dentro de suas tocas, e se alimentam principalmente de manhã e à noite. Entre esses períodos, as marmotas olímpicas às vezes podem ser encontradas deitadas nas rochas, onde se exalam ao sol para se aquecer, cuidando umas das outras, brincando, cantando e se alimentando juntas. Tocas são estruturas multiuso, usadas para hibernação, proteção contra mau tempo e predadores e para criar filhotes recém-nascidos.

Uma colônia típica de marmotas consiste em um macho, duas a três fêmeas e seus filhotes, às vezes vivendo em grupos de mais de uma dúzia de animais; as marmotas jovens ficam com a família por pelo menos dois anos, então uma toca costuma ser o lar de uma ninhada recém-nascida e uma ninhada de crianças de dois anos. marmotas raramente se mudam para outras colônias, com exceção de subadultos de dois a três anos de idade, que podem deixar a colônia original para começar uma nova família em outro lugar; fêmeas se movem apenas algumas centenas de metros, embora os machos muitas vezes se movam vários quilômetros de sua toca de nascimento.

Uma colônia pode ter um macho subordinado ou "satélite", menor e mais jovem que o macho da colônia, que pode assumir como o macho dominante se o titular morrer. O macho satélite vive em uma toca separada, a 55 a 150 m (200 a 500 pés) de distância do resto da colônia. Após a emergência da hibernação, se o macho satélite e o macho da colônia ainda estiverem vivendo na mesma colônia, o macho da colônia dominante pode perseguir o satélite várias vezes por dia. A área de alimentação do macho satélite é limitada a áreas distantes do resto das marmotas da colônia, e ele deve ficar longe das tocas das outras marmotas enquanto o macho da colônia estiver próximo. Embora o macho satélite não se aproxime das outras marmotas da colônia, eles às vezes fazem viagens até a toca do macho satélite, geralmente cerca de duas vezes por hora. Depois de passar mais tempo desde a hibernação, os machos se tornarão menos hostis uns com os outros e ocorrerão menos evasão e perseguição. A competição entre machos termina na mesma época que a estação reprodutiva. A diminuição do comportamento hostil é apenas temporária, já que o macho satélite passa a ser designado ao seu status de subordinado novamente na primavera seguinte após a saída da hibernação e o ritual começa novamente.

Comunicação

Quando se cumprimentam, esses animais muito sociáveis ​​geralmente tocam o nariz ou a bochecha; em rituais de namoro, eles podem travar os dentes e mordiscar as orelhas e o pescoço uns dos outros. Eles também podem se envolver em lutas, nas quais duas marmotas em suas patas traseiras se empurram com as patas; este jogo de luta é mais agressivo entre marmotas mais velhas. Em lutas que foram observadas durante um estudo, apenas cerca de 10% das lutas tiveram resultados distintos.

Quando se comunicam vocalmente, eles têm quatro tipos diferentes de apitos, diferindo nisso de seus parentes próximos, a marmota velha e a marmota da Ilha de Vancouver. Os apitos da marmota olímpica incluem cantos planos, cantos ascendentes, cantos descendentes e trinados; todos eles estão em uma pequena faixa de frequência de cerca de 2.700 Hz. Chamadas planas, ascendentes e descendentes são, na maioria das vezes, dubladas individualmente. A chamada ascendente tem uma duração de cerca de meio segundo, começando com um "grito" em uma nota e terminando com um "chip" em uma nota mais alta; é freqüentemente usado como uma chamada de socorro ou alerta para cheiros e ruídos estranhos. Esses mesmos "latidos" são ouvidos quando as marmotas olímpicas brincam de luta, junto com rosnados baixos e ranger de dentes. A chamada descendente termina com uma nota mais baixa do que aquela em que começou. O trinado, que soa como várias chamadas ascendentes juntas como um som mais longo, consiste em várias notas de alcance e é emitido como uma chamada de alarme para comunicar a outras marmotas na área que o perigo pode estar se aproximando e elas devem retornar às suas tocas. As fêmeas com filhotes têm a responsabilidade de cuidar de seus filhotes e de outros parentes próximos à toca e, portanto, emitem o trinado com mais frequência do que outras marmotas olímpicas. Se as marmotas não estão acostumadas ao contato humano em uma determinada área, elas também podem soar um trinado ao ver uma pessoa, para alertar outras marmotas. Em lugares como o furacão Ridge, onde ver humanos é uma ocorrência frequente, a maioria das marmotas não reconhecerá a presença humana de forma alguma.

Eles também se comunicam por meio do olfato. Uma glândula localizada em sua bochecha exala substâncias químicas que eles esfregam em pontos fedorentos, como arbustos e pedras, que podem ser cheirados por outras marmotas na área.

Hibernação

As marmotas olímpicas começam a hibernar no início de setembro. Antes de hibernar, as marmotas trazem capim seco para a toca para servir de cama ou comida. Às vezes, no início de setembro, as marmotas ficam em suas tocas por alguns dias consecutivos, com apenas breves saídas que permitem um pouco de forrageamento. Durante este período, eles não brincam de luta ou socializam com outras marmotas; eles se limitam a espreitar e sentar-se casualmente do lado de fora de suas tocas. Mulheres sem parentesco (aquelas que ainda não deram à luz) e homens adultos tornam-se inativos primeiro, porque não precisam armazenar tanta gordura com antecedência. As fêmeas paridas, com um ano e jovens do ano tornam-se inativos algumas semanas depois, porque precisam ganhar mais peso. As marmotas de uma colônia hibernam em uma única toca, que mantêm fechada com terra. Adultos surgem em maio e os jovens em junho. As marmotas não comem durante a hibernação, por isso precisam armazenar gordura antes de se tornarem inativas.

Essas marmotas são "hibernadoras profundas"; eles não podem ser facilmente acordados. A temperatura corporal cai para menos de 4 ° C (40 ° F) e a frequência cardíaca pode diminuir para três batimentos por minuto. As marmotas aquecem seus corpos a cada dez dias. marmotas olímpicas perdem 50% de sua massa corporal durante os sete a oito meses de hibernação de inverno. hibernação é a época mais perigosa para eles, pois, em anos de neve leve, até 50% dos jovens nascidos naquele ano morrerão de frio devido à falta de isolamento proporcionado por uma boa cobertura de neve. Quando eles emergem no início de maio, a cobertura de neve espessa ainda está presente desde o inverno anterior, então eles não são muito ativos neste momento. Às vezes, ficam tão desorientados depois de acordar da hibernação que precisam reaprender os marcos da colônia (que agora estão cobertos de neve, o que os obscurece ainda mais); eles vagam sem rumo até encontrarem suas tocas.

Ciclo de vida

Essa espécie, junto com a Marmota caligata, tem a taxa reprodutiva mais baixa de todos os roedores. Uma marmota olímpica feminina tem uma ninhada de um a seis filhotes (3,3 em média) em anos alternados. Em um determinado ano, um terço das mulheres terá uma ninhada. Metade dos filhotes morre antes da primavera seguinte. Os filhotes que sobrevivem à primavera seguinte podem viver até a adolescência. Tanto os machos quanto as fêmeas amadurecem sexualmente aos três anos, mas as fêmeas geralmente não se reproduzem até os quatro anos e meio de idade. A marmota sai da hibernação no início de maio, e o estro (calor) ocorre cerca de duas semanas depois. Após o fim da hibernação, tanto as marmotas olímpicas masculinas quanto as femininas tentam atrair o sexo oposto com rituais de namoro. As fêmeas que nunca produziram uma ninhada antes tendem a ser mais agressivas e perseguem ou instigam brigas com machos; as fêmeas que já produziram filhotes tendem a cumprimentar o macho com contato nasal com nasal ou nasal com genital, com cópula logo em seguida. Esta abordagem é mais bem-sucedida do que a maneira agressiva da fêmea não parente, com o acasalamento ocorrendo em 11 a 20 dias após a hibernação. A relação entre uma marmota olímpica sexualmente madura e uma marmota olímpica é poligínica ; os machos tendem a cruzar com três ou quatro fêmeas em cada estação de acasalamento.

Aproximadamente quatro semanas após o acasalamento, a fêmea dá à luz seus filhotes em uma toca subterrânea forrada de grama. Os filhotes recém-nascidos não podem ver, não têm pelos e são rosados. No início, os jovens não apresentam dimorfismo sexual. Passa-se cerca de um mês antes que as jovens marmotas olímpicas deixem a toca; na mesma época, eles começam a ser desmamados. Mesmo depois de serem autorizados a emergir, os jovens inicialmente ficam nas imediações da toca, onde podem ser encontrados perseguindo uns aos outros e lutando de brincadeira. Poucas semanas depois de sair da toca, os filhotes estão totalmente desmamados e podem se alimentar sozinhos. As marmotas olímpicas não são completamente independentes de suas mães até atingirem os dois anos de idade. Marmotas fêmeas em idade reprodutiva são extremamente importantes para as populações de marmotas. Se uma fêmea em idade reprodutiva morrer, pode levar anos para substituí-la; As marmotas geralmente são limitadas a seis filhotes por ninhada, o período de maturação é longo e muitas marmotas morrem antes de atingir a maturidade.

Interação com humanos

 src=
Mapa de relevo do Parque Nacional Olímpico, onde a marmota olímpica é protegida

A marmota olímpica é a segunda marmota mais rara da América do Norte, atrás da marmota da Ilha de Vancouver, que está em perigo de extinção. marmotas foram avistadas pela primeira vez na Península Olímpica na década de 1880. Na década de 1960, David P. Barash conduziu um estudo de três anos com marmotas olímpicas, após o qual relatou que havia uma abundância de marmotas nas montanhas. Em 1989, a população total da marmota olímpica foi calculada em apenas cerca de 2.000, mas esse número baixo foi devido à coleta de dados insuficiente. Além desse censo populacional, poucas pesquisas adicionais foram feitas sobre a marmota olímpica até o final da década de 1990, quando surgiram preocupações sobre o status da população.

Os guardas florestais e os visitantes frequentes do Parque Nacional Olímpico notaram que algumas populações de marmotas olímpicas haviam desaparecido de seus habitats habituais. Em resposta a isso, a Universidade de Michigan iniciou um estudo populacional em 2002, no qual a população de marmotas continuou a diminuir cerca de 10% ao ano até 2006. Foi encontrada predação por coiotes que não estavam presentes na área antes do século 20 ser a principal causa de morte de mulheres, inibindo o recrescimento populacional. Em 2006, os números caíram para 1.000 indivíduos; esse número aumentou para cerca de 4.000 de 2007 a 2010, quando as colônias se estabilizaram e as taxas de sobrevivência aumentaram. Em 2010, os voluntários começaram a coletar e armazenar dados sobre as populações de marmotas no parque por meio de um programa de monitoramento. A marmota olímpica foi considerada uma espécie de menor preocupação na Lista Vermelha da IUCN desde que foi incluída pela primeira vez em 1996. Seu alcance é pequeno, mas 90% de seu habitat total é protegido por estar em Parque Nacional Olímpico. O parque, que contém várias outras espécies endêmicas, foi designado Reserva da Biosfera da UNESCO e Patrimônio Mundial. A lei estadual declara que a marmota olímpica é uma espécie de vida selvagem protegida e não pode ser caçada.

A espécie é suscetível às mudanças climáticas devido à sua sensibilidade a habitats alterados. Quando os prados do Parque Nacional Olímpico secaram, as marmotas morreram ou se mudaram. A longo prazo, os prados podem ser substituídos por florestas. A mudança climática irá alterar o momento, a composição e a qualidade da comida das marmotas. As marmotas olímpicas podem se tornar mais vulneráveis ​​aos predadores quando as temperaturas diurnas sobem muito para forragear, fazendo com que procurem alimentos nas noites mais frias, quando os predadores são mais difíceis de detectar. Em invernos quentes, há predação mais intensa por coiotes. As marmotas tornam-se mais acessíveis aos coiotes à medida que bancos de neve mais baixos permitem que os coiotes subam nas montanhas onde habitam as marmotas, para áreas que normalmente não poderiam alcançar durante um inverno frio normal. A mudança climática também pode ter efeitos positivos; um clima mais quente resultaria em uma estação de crescimento mais longa, na qual as marmotas poderiam amadurecer mais rapidamente e, assim, se reproduzir com mais frequência.

Em 2009, esta marmota foi designada um símbolo do estado de Washington: o "mamífero endêmico" oficial. A assinatura do governador Chris Gregoire do Senado Bill 5071 foi o resultado de um esforço de dois anos pelos alunos da quarta e quinta séries da Wedgwood Elementary School em Seattle. Os alunos pesquisaram os hábitos da marmota e responderam às perguntas dos legisladores para superar a oposição bipartidária inicial a outro símbolo do estado.

Referências

  1. a b Cassola, F. 2016. Marmota olympus. The IUCN Red List of Threatened Species 2016: e.T42459A22257452. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2016-2.RLTS.T42459A22257452.en.
  2. «Marmota olympus» (em inglês). ITIS (www.itis.gov)
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Marmota olympus: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

A marmota olímpica (Marmota olympus) é um roedor da família dos esquilos, Sciuridae; ocorre apenas no estado americano de Washington, nas elevações médias da Península Olímpica. Os parentes mais próximos desta espécie são a marmota caligata e a marmota da Ilha de Vancouver. Em 2009, foi declarado o mamífero endêmico oficial de Washington.

Esta marmota tem aproximadamente o tamanho de um gato doméstico, pesando normalmente cerca de 8 kg (18 lb) no verão. A espécie apresenta o maior dimorfismo sexual encontrado nas marmotas, com os machos adultos pesando em média 23% a mais que as fêmeas. Ele pode ser identificado por uma cabeça larga, olhos e orelhas pequenos, pernas atarracadas e uma cauda longa e espessa. Suas garras afiadas e arredondadas ajudam a cavar tocas. A cor da pelagem muda com a estação e com a idade, mas a pelagem de uma marmota adulta é totalmente marrom com pequenas áreas mais brancas na maior parte do ano.

A espécie tem uma dieta composta principalmente por uma variedade de flora de prados, incluindo gramíneas secas, que também usa como cama em tocas. É predado por vários mamíferos terrestres e aves de rapina, mas seu principal predador hoje é o coiote. A marmota olímpica é considerada uma espécie de menor preocupação na Lista Vermelha da IUCN. É protegido por lei no Parque Nacional Olímpico, que contém a maior parte de seu habitat.

As tocas desta marmota são feitas em colônias, que se encontram em vários locais de montanha e diferem em tamanho. Uma colônia pode conter apenas uma família de marmota ou várias famílias com até 40 marmotas. As marmotas olímpicas são animais muito sociáveis, que freqüentemente se envolvem em brincadeiras de luta e vocalizam quatro assobios diferentes para se comunicarem. Durante a hibernação que começa em setembro, eles dormem profundamente e não comem, o que faz com que percam metade da massa corporal. Os adultos surgem em maio e os jovens em junho. As marmotas fêmeas atingem a maturidade sexual aos três anos de idade e produzem ninhadas de 1 a 6 a cada duas estações de acasalamento.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Marmota olympus ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Marmota olympus[2][3][4][5][6] är en däggdjursart som först beskrevs av Clinton Hart Merriam 1898. Arten ingår i släktet murmeldjur och familjen ekorrar.[7][8] IUCN kategoriserar Marmota olympus globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[7]

Beskrivning

Marmota olympus har två typer av päls; en mjuk, tät och isolerande underpäls samt en strävare ytterull. Pälsfärgen är årstidsberoende: Vårpälsen (som troligen anläggs under vinterdvalan) är gul till brun. I juni får de vuxna djuren två nästan svarta fläckar på skuldrorna, en färg som sedan sprider sig till resten av pälsen.[9]

Artens könsdimorfism är stor: Hanen blir mellan 72 och 75 centimeter lång inklusive den 21 till 24 centimeter långa svansen, honan mellan 67 och 69 centimeter, inklusive en svanslängd mellan 18 och 19 centimeter. Vikten strax före vinterdvalan varierar mellan 8,5 och 11 kilogram för hanen (med en medelvikt på 9,3 kilogram) och mellan 6,7 och 7,5 kilogram för honan (medelvikt 7,1 kilogram). Individerna förlorar mycket i vikt under vinterdvalan; medelvikterna för hanar och honor just efter dvalans slut är endast 4,1 respektive 3,1 kilogram.[10]

Utbredning

Marmota olympus återfinns i sluttningarna på bergskedjan Olympic Mountains i västra delarna av delstaten Washington i USA. Arten är nästan helt begränsad till Olympic nationalpark. Utbredningsområdet är runt 1 800 kvadratkilometer stort, och de flesta murmeldjuren lever mellan 1 500 och 1 750 meter över havet, även om enstaka individer har påträffats så högt som 1 990 meter över havet och så lågt som nära havsnivån (30 till 200 meter över havet).[1]

Ekologi

Det typiska habitatet för Marmota olympus är nära trädgränsen på subalpina och alpina ängar och rasbranter.[9] De flesta kolonier ligger på sluttningar som vetter mot söder då mattillgången sannolikt är högre där på grund av tö.[1]

Marmota olympus är mycket sociala djur, de lever i grupper som består av en vuxen hanne, en eller flera vuxna honor, tvååringar, ettåringar och ungar.[11]

Fortplantning

Honan får normalt ungar endast vartannat år.[9] Ungarna föds i det underjordiska boet; parningen äger rum under tidig vår snart efter att djuren kommit ut ur boet efter vinterdvalan.[1] Efter en dräktighet på 4 veckor föds 3 till 5 ungar sent i maj eller tidigt i juni.[1][9] De dias i 10 veckor och är självständiga vid 2 års ålder. Könsmognaden inträffar mellan 2 och 4 års ålder.[9]

Föda och predation

Arten äter främst blommande växter som hundtandsliljor (Erythronium montanum), lupiner, ormrötter som Bistorta bistortoides, nejlikväxter som Eremogone capillaris och blåklockor som Campanula serrata. Utanför säsongen tar den även gräs och halvgräs. Under den tid då marken är snötäckt kan arten också äta as.[9] Födan intas framför allt under morgnar och kvällar; mitt på dagen drar sig arten tillbaka till sitt underjordiska bo.[10] Inför vinterdvalan lagrar den inte mat utan lägger istället på sig kroppsfett.[1]

Själv utgör arten föda för puma, svartbjörn, rödlo, kungsörn[9] och mård.[11] Prärievarg var ingen ursprunglig predator på denna art, då prärievargar inte förekom på Olympic Mountains före 1900-talet. Senare har de blivit en fara för arten, speciellt, tror forskarna, under varma vintrar då det är lättare att gräva fram murmeldjuren ur deras vintervisten.[12]

Vinterdvala

Marmota olympus sover vintersömn i sina underjordiska bon. Sömnen kan påbörjas någon gång mellan början av september[9] och någon månad senare, beroende på kön och ålder[10]. Den exakta längden är något osäker[1], men förefaller vara mellan 7 och 8 månader[10][12]. Den är en äkta vinterdvala, det vill säga kroppstemperaturen sjunker kraftigt, för denna art till mindre än 4 ºC, och pulsen till 3 slag per minut.[12]

Bildgalleri

Källor

  1. ^ [a b c d e f g h] Linzey, A.V. & Hammerson, G. 2008 Marmota olympus Från: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2 <www.iucnredlist.org>. Läst 6 maj 2016.
  2. ^ Merriam, C.H., 1898. Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia, 50:352.
  3. ^ Banks, R. C., R. W. McDiarmid, A. L. Gardner, and W. C. Starnes (2003) , Checklist of Vertebrates of the United States, the U.S. Territories, and Canada
  4. ^ Wilson, Don E., and DeeAnn M. Reeder, eds. (1992) , Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference, 2nd ed., 3rd printing
  5. ^ (1998) Mammal Species of the World
  6. ^ Wilson, Don E., and F. Russell Cole (2000) , Common Names of Mammals of the World
  7. ^ [a b] Roskov Y., Abucay L., Orrell T., Nicolson D., Kunze T., Culham A., Bailly N., Kirk P., Bourgoin T., DeWalt R.E., Decock W., De Wever A. (red.) (2015). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2015 Annual Checklist.”. Species 2000: Naturalis, Leiden, Nederländerna. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2015/search/all/key/marmota+olympus/match/1. Läst 7 maj 2016.
  8. ^ ITIS: The Integrated Taxonomic Information System. Orrell T. (custodian), 2011-04-26
  9. ^ [a b c d e f g h] Erin Benton (2011). Marmota olympus Olympic marmot” (på engelska). Animal Diversity Web (University of Michigan). http://animaldiversity.org/accounts/Marmota_olympus/. Läst 6 maj 2016.
  10. ^ [a b c d] Andrew J. Edelman (18 december 2003). ”Marmota monax”. Mammalian Species No 736. The American Society of Mammalogists. http://www.science.smith.edu/departments/Biology/VHAYSSEN/msi/pdf/736_Marmota_olympus.pdf. Läst 6 maj 2016.
  11. ^ [a b] North American Mammals - Marmota olympus. Smithsonian National Museum of Natural History. Läst 6 maj 2016.
  12. ^ [a b c] ”The Olympic Marmot: Ecology and Research”. National Park Service. Arkiverad från originalet den 30 januari 2012. https://web.archive.org/web/20120130191508/http://www.nps.gov/olym/naturescience/loader.cfm?csModule=security%2Fgetfile&PageID=413259. Läst 6 maj 2016.

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Marmota olympus: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Marmota olympus är en däggdjursart som först beskrevs av Clinton Hart Merriam 1898. Arten ingår i släktet murmeldjur och familjen ekorrar. IUCN kategoriserar Marmota olympus globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Marmota olympus ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Marmota olympus là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Merriam mô tả năm 1898.[2] Loài này chỉ sinh sống ở bang Washington Hoa Kỳ, trên độ cao giữa bán đảo Olympic. Loài bà con gần nhất của loài này là Marmota caligata macmot Đảo Vancouver. Năm 2009, nó được tuyên bố là động vật có vú đặc hữu chính thức của Washington.

Loài macmot này có kích thước bằng mèo nhà, thường nặng khoảng 8 kg trong mùa hè.Loài này có tính lưỡng hình giới tính lớn nhất trong các loài macmot, con đực trưởng thành nặng trung bình 23% nhiều hơn so với con cái. Nó có thể được xác định bởi một cái đầu rộng, đôi mắt nhỏ và tai, chân mập và dài, đuôi rậm. nhọn, móng vuốt tròn của nó hỗ trợ trong đào hang. Những thay đổi màu lông theo mùa và theo tuổi tác, nhưng chiếc bộ lông con trưởng thành màu nâu trên tất cả với các khu vực nhỏ trắng hơn cho hầu hết các năm.

Loài macmot Olympic có một chế độ ăn bao gồm chủ yếu của một loạt các hệ thực vật đồng cỏ, bao gồm các loại cỏ khô, mà nó còn sử dụng lót trong hang. Nó bị bị săn bắt bởi một số động vật có vú trên cạn khác nhau và các loài chim săn mồi, nhưng kẻ thù chính của nó ngày nay là sói đồng cỏ. Macmot Olympic được đánh giá là loài ít quan tâm trong sách đỏ IUCN. Nó được bảo vệ bởi pháp luật trong công viên quốc gia Olympic, trong đó có hầu hết các môi trường sống của loài này.

Hang loài macmot này được đào thành từng cụm, được tìm thấy tại các địa điểm núi khác nhau và khác nhau về kích thước. Mỗi bầy có thể có một gia đình macmot hoặc nhiều gia đình với số lượng lên đến 40 cá thể marmot. Macmot Olympic là động vật có tính xã hội và thường chơi đùa chung phát ra 4 âm thanh hýt khác nhau để giao tiếp. Trong thời gian ngủ đông bắt đầu từ tháng chín, chúng ngủ sâu và không ăn, khiến phải giảm mất một nửa trọng lượng cơ thể. Con trưởng thành ra khỏi hang vào tháng Năm và con trẻ vào tháng Sáu. Macmot cái thành thục sinh sản lúc ba tuổi, và đẻ mỗi lứat 1-6 con mỗi mùa giao phối khác.

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ Linzey, A.V.; Hammerson, G. (2008). Marmota olympus. Sách Đỏ IUCN các loài bị đe dọa. Phiên bản 2011.2. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế. Truy cập ngày 4 tháng 12 năm 2011.
  2. ^ a ă Wilson, D. E.; Reeder, D. M. biên tập (2005). “Marmota olympus”. Mammal Species of the World . Baltimore: Nhà in Đại học Johns Hopkins, 2 tập (2.142 trang). ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  3. ^ Edelman, Andrew J. (2003). Marmota olympus (PDF). Mammalian Species (736): 1–5.

Tham khảo

  • Thorington, R. W. Jr. and R. S. Hoffman. 2005. Family Sciuridae. pp. 754–818 in Mammal Species of the World a Taxonomic and Geographic Reference. D. E. Wilson and D. M. Reeder eds. Johns Hopkins University Press, Baltimore.
  •  src= Phương tiện liên quan tới Marmota olympus tại Wikimedia Commons


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến Họ Sóc này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Marmota olympus: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Marmota olympus là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Merriam mô tả năm 1898. Loài này chỉ sinh sống ở bang Washington Hoa Kỳ, trên độ cao giữa bán đảo Olympic. Loài bà con gần nhất của loài này là Marmota caligata macmot Đảo Vancouver. Năm 2009, nó được tuyên bố là động vật có vú đặc hữu chính thức của Washington.

Loài macmot này có kích thước bằng mèo nhà, thường nặng khoảng 8 kg trong mùa hè.Loài này có tính lưỡng hình giới tính lớn nhất trong các loài macmot, con đực trưởng thành nặng trung bình 23% nhiều hơn so với con cái. Nó có thể được xác định bởi một cái đầu rộng, đôi mắt nhỏ và tai, chân mập và dài, đuôi rậm. nhọn, móng vuốt tròn của nó hỗ trợ trong đào hang. Những thay đổi màu lông theo mùa và theo tuổi tác, nhưng chiếc bộ lông con trưởng thành màu nâu trên tất cả với các khu vực nhỏ trắng hơn cho hầu hết các năm.

Loài macmot Olympic có một chế độ ăn bao gồm chủ yếu của một loạt các hệ thực vật đồng cỏ, bao gồm các loại cỏ khô, mà nó còn sử dụng lót trong hang. Nó bị bị săn bắt bởi một số động vật có vú trên cạn khác nhau và các loài chim săn mồi, nhưng kẻ thù chính của nó ngày nay là sói đồng cỏ. Macmot Olympic được đánh giá là loài ít quan tâm trong sách đỏ IUCN. Nó được bảo vệ bởi pháp luật trong công viên quốc gia Olympic, trong đó có hầu hết các môi trường sống của loài này.

Hang loài macmot này được đào thành từng cụm, được tìm thấy tại các địa điểm núi khác nhau và khác nhau về kích thước. Mỗi bầy có thể có một gia đình macmot hoặc nhiều gia đình với số lượng lên đến 40 cá thể marmot. Macmot Olympic là động vật có tính xã hội và thường chơi đùa chung phát ra 4 âm thanh hýt khác nhau để giao tiếp. Trong thời gian ngủ đông bắt đầu từ tháng chín, chúng ngủ sâu và không ăn, khiến phải giảm mất một nửa trọng lượng cơ thể. Con trưởng thành ra khỏi hang vào tháng Năm và con trẻ vào tháng Sáu. Macmot cái thành thục sinh sản lúc ba tuổi, và đẻ mỗi lứat 1-6 con mỗi mùa giao phối khác.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Олимпикский сурок ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
Латинское название Marmota olympus
Merriam, 1898
Ареал
изображение
Северо-запад США

wikispecies:
Систематика
на Викивидах

commons:
Изображения
на Викискладе

ITIS 180141 NCBI 93165 Охранный статус
Status iucn3.1 LC ru.svg
Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 42459

Олимпикский сурок[1], или олимпийский сурок[2] (лат. Marmota olympus) — млекопитающее из семейства беличьих отряда грызунов.

Описание

Олимпикский сурок — самый крупный из сурков, масса его тела может достигать 7,1 кг. Количество запасаемого в организме жира может доходить до 53 % от общей массы тела, что является наибольшим значением среди всех сурков.

Ареал и места обитания

Олимпикский сурок является эндемиком гор Олимпик (Олимпийских гор), расположенных на одноимённом полуострове на западе штата Вашингтон на северо-западе США в Северной Америке[3]. Почти весь ареал вида, площадь которого составляет около 1800 км², находится в пределах национального парка Олимпик. Сурки обитают на верхних склонах гор на высотах от 920 до 1990 м над уровнем моря, при этом большинство сурков населяет альпийские луга на высоте от 1500 до 1750 м. В редких случаях олимпикские сурки спускаются в предгорья и встречаются на высотах от 30—200 м. Типичными местами обитания олимпикских сурков являются субальпийские и альпийские луга и осыпающиеся склоны поблизости от границы леса. Многие колонии сурков расположены на южных склонах гор, где пищи, вероятно, больше из-за более раннего таяния снега.

Образ жизни и размножение

Олимпикские сурки обычно живут в группах, состоящих из одного самца, двух самок и их потомства. Зимуют все члены группы вместе в одной норе. Зимняя спячка длится, по всей видимости, около восьми месяцев. Спаривание происходит весной, вскоре после выхода из спячки. Помет из четырех или пяти детёнышей появляется в конце мая — начале июня. Детёныши сурков остаются с родителями до двухлетнего возраста, в это время самки не производят новых выводков. Размножаться молодые сурки начинают в возрасте 3 лет.

Питание

Питаются различными травянистыми растениями.

Примечания

  1. Соколов В. Е. Систематика млекопитающих. Том 2. Отряды: зайцеобразных, грызунов. — М.: Высшая школа, 1977. — С. 93. — 494 с.
  2. Полная иллюстрированная энциклопедия. «Млекопитающие» Кн. 2 = The New Encyclopedia of Mammals / под ред. Д. Макдональда. — М.: Омега, 2007. — С. 180, 441. — 3000 экз.ISBN 978-5-465-01346-8.
  3. Marmota (Petromarmota) olympus в книге Wilson D. E. & Reeder D. M. (editors). 2005. Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). — Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2 vols. (2142 pp.) ISBN 978-0-8018-8221-0 [1]
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Олимпикский сурок: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию

Олимпикский сурок, или олимпийский сурок (лат. Marmota olympus) — млекопитающее из семейства беличьих отряда грызунов.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

올림픽마멋 ( Korean )

provided by wikipedia 한국어 위키백과

올림픽마멋(Marmota olympus)은 다람쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 미국 워싱턴주에서만 발견되며, 올림픽 반도의 중간 고도에서 서식한다. 근연종은 흰등마멋밴쿠버섬마멋이다. 2009년에 워싱턴 주의 공식 토착종으로 확인되었다. 몸길이는 집고양이 크기 정도이고, 몸무게는 보통 여름에 약 8kg 정도이다.

계통 분류

다음은 2009년 헬겐(Helgen) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[3]

마멋족      

열대땅다람쥐속

   

영양다람쥐속

         

바위다람쥐속

   

황금망토땅다람쥐속

    마멋속

우드척

   

고산마멋

     

노란배마멋

     

흰등마멋

     

올림픽마멋

   

밴쿠버섬마멋

             

알래스카마멋

     

멘즈비어마멋

   

긴꼬리마멋

           

알타이마멋

   

만주마멋

       

검은머리마멋

     

히말라야마멋

   

타르바간마멋

                   

땅다람쥐속

       

작은땅다람쥐속

     

프랭클린땅다람쥐속

     

프레리도그속

   

피그미땅다람쥐속

         

전북구땅다람쥐속

       

각주

  1. Cassola, F. (2016). Marmota olympus. 《IUCN 적색 목록》 (IUCN) 2016: e.T42459A22257452. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-2.RLTS.T42459A22257452.en. 2017년 2월 1일에 확인함.
  2. Edelman, Andrew J. (2003). Marmota olympus (PDF). 《Mammalian Species》 736: 1–5. doi:10.1644/736.
  3. Helgen, Kristofer M.; Cole, F. Russell; Helgen, Lauren E.; Wilson, Don E. (April 2009). “Generic Revision in the Holarctic Ground Squirrel Genus Spermophilus” (PDF). 《Journal of Mammalogy》 90 (2): 270–305. doi:10.1644/07-MAMM-A-309.1. 2011년 10월 22일에 원본 문서 (PDF)에서 보존된 문서.
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia 작가 및 편집자