There are six subspecies of R. ferrumequinum: R.f. ferrumequinum, R.f. creticus, R.f. proximus, R.f. tragatus, and R.f. nippon. They are found in Europe and northwestern Africa, Crete, southwestern Asia to Kashmir, northern India and southwestern China, and northern and central China, Korea and Japan, respectively (Koopman, 1994).
Lifespan/ Longevity: The oldest recorded age of an R. ferrumequinum is 30 years (Schober and Grimmberger, 1997)
Range lifespan
Status: wild: 30 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 30.0 years.
Rhinolophus ferrumequinum is the largest horseshoe bat in Europe (Schober and Grimmberger, 1997). Its most distinctive feature is the upper saddle process or noseleaf, the upper part of which is pointed while the lower part is horseshoe shaped (Nowak, 1994). Tooth and bone structures distinguish R. ferrumequinum from other rhinolophids. The first premolar on the upper jaw protrudes from the row of teeth. Often this premolar is very small or non-existent. The third and fourth metacarpal bones in the wings are shorter than those of its relatives (Koopman, 1994). The tragus is absent (Simmons and Conway, 1997). The length of the head and body ranges from 57 to 71mm, the tail length ranges from 35 to 43 mm and the forearm from 54 to 61 mm. The wing span ranges from 350 to 400 mm, and the weight from 17 to 34 grams. The Greater horseshoe bat can also be identified by its color. The back is brownish gray with a slight tint of red, while the underside is a lighter gray color. The membrane that connects the forearm and tail is brownish gray. Young R. ferrumequinum are uniformly gray. (Schober and Grimmberger, 1997)
Range mass: 17 to 34 g.
Range length: 57 to 71 mm.
Range wingspan: 350 to 400 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Rhinolophus ferrumequinum prefer to dwell in karst caves and cave-like spaces under boulders year-round (DeBlase, 1980). In the winter, R. ferrumequinum roost in caves warmer then 7-10 degrees Celsius. This species prefers warmer regions, which have water, shrubs and trees (Schober and Grimmberger, 1997).
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Rhinolophus ferrumequinum are found in northern India, south to northwestern Africa and throughout temperate Eurasia including Great Britain and Japan
(Koopman, 1994). They are also found throughout Turkey, Israel and Jordan (DeBlase, 1980)
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Rhinolophus ferrumequinum hunt at nightfall. This species is an insectivore and preys primarily on larger insects such as Lepidoptera (butterflies and moths) and Coleoptera (beetles) (Jones, 1990). In order to obtain their prey, hunting bats fly close to the ground surface (Schober and Grimmberger, 1997). Rhinolophus ferrumequinum does not hunt in the winter unless the air temperature is warm enough for insect flight, and as a result they hunt less during colder and inclement weather (Racey, 1982). Like other microchiropteran bat species, R. ferrumequinum use echolocation to locate their prey. This species emits a call consisting of short blasts at a low frequency (77-81 kHz) (Schober and Grimmberger, 1997). The call is emitted from the nose, not the mouth (Nowak, 1994).
Animal Foods: insects
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Positive Impacts: controls pest population
Rhinolophus ferrumequinum are threatened in western Germany and Austria. Because R. ferrumequinum are sensitive to human disturbances, a special effort has to be made to protect the roosts and to lower the amount of insecticides used on crops in western Germany and Austria. The insecticides kill R. ferrumequinum prey, thus destroying their only food source (Nowak, 1994), as well as harming the bats themselves
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: appendix iii
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Perception Channels: tactile ; chemical
Females are not sexually mature until their third year, while males are sexually reproductive at age two. Females often do not have young until their fifth year (Racey,1982). Mating usually occurs in the fall but can also occur in the spring (Rossiter et al. 2000). Fertilization does not take place until later and is controlled by the females (Schober and Grimmberger, 1997). After mating, the vagina of Rhinolophus ferrumequinum females is closed by a vaginal plug secreted by the male. It is speculated that the plug is used to keep unwanted sperm out, as a method of mate selection (Fenton, 1984) or to hold the sperm until fertilization in the spring (Rossiter et al., 2000). Female R. ferrumequinum return to the same roosting area year after year to give birth and care for their young.
Average number of offspring: 1.
Average weaning age: 8 weeks.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 2 to 5 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 3 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 2 to 5 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 3 years.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); sperm-storing ; delayed fertilization
Average birth mass: 5.8 g.
Average gestation period: 80 days.
Average number of offspring: 1.
A female produces one baby which is typically born during June or July (Schober and Grimmberger, 1997). Young open their eyes at 7 day and can fly during the third to fourth week. After seven to eight weeks, young are ready to leave the roost. Females form maternity roosts in warmer places such as attics to care for the young (Schober and Grimmberger, 1997). Greater horseshoe bats lose their milk teeth before birth (Nowak, 1994).
Parental Investment: altricial ; female parental care
Böyük nalburun (lat. Rhinolophus ferrumequinum) — Nalburunlar fəsiləsinə aid yarasa növü. Bu fəsiləyə aid növlər arasında ən uzunudur. Uzunluğu 5,2—7,1 sm, qanadlar arasında məsafə 35—40 sm-dir. Çəkisi 13—34 q-dır. Cavan varasalar bütünlüklə boz rəngdə olur.
Böyük nalburunun[1] arealı Şimali Afrikadan (Mərakeş, Əlcəzair) Avrasiyaya (Fransa, İspaniya, Kiçik Asiya, Ön Asiya, Qafqaz, Tibet, Çin, Rusiya və Yaponiya) qədər əhatə edir. Qafqazda Baş silsilədən cənuba doğru rütubətli Qaradəniz subtropiklərindən yarımsəhralra qədər olan ərazilərdə rast gəlinir. Azərbaycanda zooloji tədqiqatlar nəticəsinin başlanğıcında bu növə dəniz səviyyəsindən 1600 metrə qədər olan hündürlükdə, ən çox isə XX əsrin ikinci yarısında rast gəlmək olar. Azərbaycanın bütün ərazilərində, lakin ən çox Naxçıvan Muxtar Respublikası daxil olmaqla, Kiçik Qafqazda aşkar olunmuşdur.
Əsas yaşayış məskənləri aşağıdakılardır: Naxçıvan Muxtar Respublikasının dağlıq və dağətəyi çöllərində (Babək rayonunda Sirabın “Daşqala” mağarası, Şahbuz rayonu Türkeş kəndi ətrafında, Kotam və Kələki kəndləri ətrafındakı mədən dəhlizləri, Ordubad Milli Parkında “Uzunqanadlılar”ın Kilit mağarası); Dağlıq Qarabağda dağlıq və dağətəyi çöllər, dağ meşələri (Azıx və Böyük Şuşa mağaraları); Böyük Qafqazda dağətəyi meşə və bağlar (Zaqatala rayonu Qəbizdərə kəndi ətrafındakı mədən dəhlizləri,Oğuz rayonu Cəlud kilsəsi); yarımsəhralar (Mingəçevir şəhəri ətrafında Bozdağ dağ silsiləsi); Lənkəran ovalığında Hirkan meşəsi (İsti-su gözətçi məntəqəsi ətrafında). Oturaq həyat tərzi sürürlər, yalnız fəslin dəyişməsi ilə əlaqədar yaşayış məskənlərini tərk edirlər. Bu növlər isti aylarda tez-tez üçrəngli gecə şəbpərələri ilə birgə yaşayırlar, həmçinin kənarda digər nalburunlar və gecə şəbpərəsi, dağ gönlücələri, cırtdan şəbpərələrə rast gəlmək olar. İlin isti fəslində gündəlik fəallıq dəyişkəndir, lakin böyük nalburunlar yemlənməyə əksərən gecənin müxtəlif vaxtlarında çıxırlar. Balalama və laktasiya dövründə dişilər gecənin müxtəlif vaxtlarında sığınacaqlarını tərk edirlər, amma onarın bir hissəsi körpələrlə birlikdə yerlərində qalırlar. Onlar, ağacların arası və üstündən, kolluqlardan, üzümlüklərin cərgəaralarından, müxtəlif plantasiyalar və açıq sahələrin üzərindən uçaraq sığınacaqlardan uzaq olmayan bağlar və meşələrdə yemlənirlər. Qida mənbələrinə sərtqanadlılar, pulcuqluqanadlılar, ikiqanadlılar daxildir. Nalburunların qidaları fəsillərlə əlaqədardır, ancaq əsas qida mənbəyi olaraq ziyanverici qansoranlar və bitkiyeyən həşəratlar üstünlük təşkil edir. Yetkinlik dövrü 2 - 3 yaşlarına təsadüf edir. Hamiləlik dövrü payız, balalama isə (1bala) adətən iyun ayının II yarısından başlayaraq, iyul ayının I ongünlüyünə kimi davam edir. 35 - 40 gündən sonra cavanlar sərbəst həyata addım atırlar. Ömrün orta davamiyyəti 5 - 6 il, maksimal davamiyyəti (erkəklərdə qeyd olunur) isə 25 - 30 il olur.
Bu növ 55 məntəqədə aşkar olunub. Tapılan növlərin yarısından çoxu dəniz səviyyəsindən 900 m hündürlükdə yerləşən dağ və dağətəklərinin payına düşür. Burada onların sayı ayrı-ayrı koloniyalarda 260 fərdə çatırdı. Düzənliklərdə nalburunların sayı 100-dən artıq olmayan yalnız üç yay kolonuyaları aşkar edilmişdir. Eyni növlər həm Böyük Qafqaz, həm də Kiçik Qafqaz üçün tipikdir. Nalburunların ən sıx malik olduğu yerlər sonuncu ərazinin dağlıq və dağətəyi çölləridir (1km2 təxminən 10 fərd ). Böyük Qafqazın dağ meşələrində üstünlük təşkil edir. Digər landşaftlarda (onların aşkar olunduğu subalp və alp çəmənliklərindən başqa) hər km²-ə 1 fərddən az olmayaraq qeyd olunmuşdur.
Balalama və qışlama koloniyaların əlçatan və həcmli sığınacaqlarda olması böyük nalburunlar arasında narahatçılığa səbəb olan bir faktor kimi göstərilə bilər. Heyvanlar açıq yerlərdə məskən saldıqlarından asanlıqla görünə bilir və bu da onların məhvinə səbəb olur. Onların məskunlaşdığı yeraltı mağaralar, qədimi tikililər turizm və rekreasiya zonasına yararlı olduğundan insanlar tərəfindən istifadə olunur. Binanın quruluşunun dəyişməsi nəticəsində onların yay mövsümündə çardaqlarda olan sığınacaqarının azalmasına səbəb olur. Bütün ölkələrdə Azərbaycan da daxil olmaqla, yaşayış mühitinin, uçuş yollarının və yemlənmə məkanlarının dəyişməsinə səbəb, antropogen təsirlərə məruz qalmasıdır. Bundan əlavə, zəhərli kimyəvi maddələrin tarladan yuyularaq su mənbələrinə ötürməklə heyvanların qida və sudan zəhərlənmə halları baş verir. Yaşayış məskənlərinin və keyfiyyətinin məhvinə aparan neqativ səbəblərdən biri bitki aləminin də antropogen təsirə məruz qalmasıdır.
Azərbaycanda növün məskunlaşdığı ərazilər Bern Konvensiyasının tələblərinə uyğun şəkildə mühafizə olunur (II Əlavə). 80- ci illərdə Azıx, Böyük Şuşa və Kilit mağaraları Təbiət Abidələri kimi elan edildi. Məskunlaşdığı ərazilərin bir hissəsi Xüsusi Mühafizə Olunan Təbiət Ərazilərində yerləşir (Zəngəzur Milli Parkı, Hirkan Milli Parkı və Dağlıq Qarabağ Muxtar Vilayətində yerləşən Daşaltı yasaqlığı). Eləcə də Oğuz rayonundakı Cəlud kilsəsini (500 fərddən artıq olan üçrəngli gecə şəbpərələri ilə birgə balalama koloniyaları yerləşən yay sığınacaqları) və Naxçıvan MR-sı Babək rayonundakı Sirabın “Daşqala” mağarasını (burada qışlayan nalburunların sayı müxtəlif illərdə 70-lə 230 arasında tərəddüd edir) Təbiət Abidələri kimi elan edilməsi məsləhət görülür. Ziyanverici həşəratlarla mübarizədə yarasaları cəlb etməklə bioloji tədbirlərdən istifadə etmək.
Böyük nalburun (lat. Rhinolophus ferrumequinum) — Nalburunlar fəsiləsinə aid yarasa növü. Bu fəsiləyə aid növlər arasında ən uzunudur. Uzunluğu 5,2—7,1 sm, qanadlar arasında məsafə 35—40 sm-dir. Çəkisi 13—34 q-dır. Cavan varasalar bütünlüklə boz rəngdə olur.
Ar frigribell vras (Rhinolophus ferrumequinum) a zo un askell-groc'hen eus Eurazia hag Afrika.
El ratpenat de ferradura gros (Rhinolophus ferrumequinum) és, tal com el seu nom indica, el ratpenat de ferradura més gran.
És d'aspecte robust i ales curtes i amples. Les orelles, ben desenvolupades i doblegades endavant, sobrepassen en alguns mm l'extrem del musell.
El pelatge és marró grisós pel dors, de vegades amb tonalitats vermelloses, i blanc grisós o blanc grogós pel ventre. Les orelles i el patagi són de color gris clar, de vegades amb un matís morat. Els individus joves mostren una coloració més clara i grisosa que els adults.
Dimensions corporals: cap + cos (50 - 75 mm), cua (30 - 43 mm), avantbraç (51 -61 mm) i envergadura alar (350 -400 mm).
Pes: 16 - 34 g.
Boscos i zones cobertes, sempre que hi pugui trobar refugis adequats, com ara coves, mines i túnels. Eminentment cavernícola, no habita mai dins les grans poblacions, però de vegades es pot refugiar en edificis rurals foscos i tranquils.
Es desperta quan el sol ja s'ha post i roman actiu tota la nit, llevat que faci vent o plogui. El seu vol és a base de planatges curts i no sol superar els 3 m d'altura.
Sovint comparteix el refugi amb altres ratpenats de ferradura o d'altres gèneres.
Quan arriba l'hivern és un dels primers ratpenats a retirar-se; s'amaga en coves, avencs i mines abandonades, sol o en petits grups, i entra en letargia.
Es diferencia de la resta de ratpenats de ferradura per la mida més grossa i per la morfologia de les excrescències nasals.
El ratpenat de ferradura gros (Rhinolophus ferrumequinum) és, tal com el seu nom indica, el ratpenat de ferradura més gran.
Vrápenec velký (Rhinolophus ferrumequinum) je netopýr z čeledi vrápencovitých. V Evropě se jedná o největšího zde žijícího vrápence. Dosahuje hmotnosti 17–32g, délky těla (LC) 57–71mm, věku až 30 let. Echolokace probíhá na frekvenci (77–84 kHz).[2]
Tvarem zavěšeného těla připomíná podkovu, podle níž získal jméno například v chorvatštině (potkovnjak) a dalších jazycích.
Vrápenec velký (Rhinolophus ferrumequinum) je netopýr z čeledi vrápencovitých. V Evropě se jedná o největšího zde žijícího vrápence. Dosahuje hmotnosti 17–32g, délky těla (LC) 57–71mm, věku až 30 let. Echolokace probíhá na frekvenci (77–84 kHz).
Die Große Hufeisennase (Rhinolophus ferrumequinum), eine Fledermausart, ist mit einer Länge von maximal sieben Zentimetern (ohne Schwanz) und einer Flügelspannweite von bis zu 40 Zentimetern die größte europäische Hufeisennasenart. Das Gewicht beträgt 17 bis 30 g (34 g[1]). Oberseits besitzt sie ein graubraunes, leicht rötlich getöntes Fell, unterseits geht dieses in Grauweiß über. Besonders durch ihre Größe und die Ausbildung des Nasenaufsatzes auf dem Kopf ist diese Art leicht und eindeutig zu identifizieren.
Ihre Verbreitungsgebiete liegen vor allem in Nordafrika, Süd- und Westeuropa (hier liegen die nördlichsten Verbreitungsgebiete bis zum 50. Breitengrad) und Süd-England (bis zum 51. Breitengrad).[1] In Deutschland sind nur zwei Orte in der Oberpfalz und nahe Trier bekannt, an denen die Art vorkommt, in Luxemburg gibt es eine weitere Wochenstube nahe der deutschen Grenze. Im Vorderrheintal der schweizerischen Alpen liegt die letzte große Wochenstubenkolonie in Mitteleuropa, wo im Sommer etwa 150 erwachsene Tiere zur Fortpflanzung zusammenkommen.
Die Tiere brauchen wärmere Gebiete mit lockerem Bewuchs und stehenden oder fließenden Gewässern. Die höchste bekannte Wochenstube liegt in einer Höhe von 968 m ü. A. in Österreich.
Kennzeichnend ist das häutige Gebilde auf dem Kopf, das als Nasenaufsatz bezeichnet wird und mehrere Abschnitte erkennen lässt. Der vordere Teil erinnert an ein Hufeisen, worauf der Name dieser und verwandter Fledermausarten zurückzuführen ist. In seiner Mitte befinden sich die beiden Nasenöffnungen. Am Ende des sogenannten Hufeisens ist mittelständig ein aufrechter Sporn ausgebildet. Hufeisen und Sporn verbessern die gerichtete Abstrahlung der Orientierungslaute, die die Hufeisennasen durch die Nasenöffnungen aussenden. An diese Teile schließt eine aufrechte Struktur mit mehreren tiefen und nach vorne offenen Gruben an, vor denen sich jeweils ein einzelnes, langes Sinushaar (Tasthaar) befindet. Nach bisheriger Kenntnis dienen diese Sinushaare im Verein mit den Gruben der Wahrnehmung von Luftströmungen während des Fluges. Schließlich folgt noch ein einzelner, nach oben gerichteter Fortsatz, der Lanzette genannt wird.[2]
Sommerquartiere sind warme zugluftfreie Dachböden, Kirchtürme, Ruinen und Höhlen. Die Ein- und Ausflugsöffnungen müssen so groß sein, dass sie von den Tieren frei durchflogen werden können. Von Anfang Oktober bis Ende April werden frostsichere, zugluftfreie und ausreichend feuchte (mind. 95 % relative Luftfeuchte) Bergwerksstollen, Felshöhlen und unterirdische Gewölbe als Winterquartier bezogen. Die bevorzugte Umgebungstemperatur beträgt 7 bis 10 Grad Celsius, die Mindesttemperatur 4 Grad, die Höchsttemperatur 12 Grad. Während des Winterschlafs umhüllen die Hufeisennasen ihren Körper mit den Flughäuten.
Die Tiere sind sehr standorttreu. Die Winter- und Sommerquartiere liegen nie weiter als 50 km voneinander entfernt.
Die Paarung erfolgt bei Großen Hufeisennasen im Frühjahr und im Herbst. Hierzu schwärmen die Weibchen aus und suchen die in Höhlen gelegenen Kolonien der Männchen auf, mit denen sie sich dann paaren. Danach verlassen sie die Männchen und bilden nur aus Weibchen bestehende Kolonien, um die Jungen zur Welt zu bringen und aufzuziehen.
Die Paarungszeit beginnt im Spätsommer. Die Tragzeit beträgt etwa 75 Tage. Im Juli wird je Weibchen ein Jungtier mit einem Gewicht von 5 bis 6 g[1] geboren, das nach drei bis vier Wochen flugfähig, nach sieben bis acht Wochen selbstständig und nach zwei bis drei Jahren geschlechtsreif wird. Eine Besonderheit der Großen Hufeisennase stellt die Partnerwahl dar, hier liegt eine besondere Form der Polygynie vor, also eine Gesellschaftsform, in der sich ein Männchen mit mehreren Weibchen paart. Bei dieser besonderen Form der Polygynie paart sich das Männchen mit allen Weibchen einer Familie (intra-lineage polygyny). Entdeckt wurde dieses Verhalten 2005 von Forschern der Universität von London bei der Analyse der Verwandtschaftsverhältnisse in einer Kolonie. Hierzu nahmen sie DNA-Proben von Müttern und ihren Jungtieren und führten einen Vaterschaftstest mit den Männchen aus den Höhlen im Umkreis von etwa 30 Kilometern um die Kolonie der Weibchen durch. Die Analyse zeigte, dass sich die Tiere nicht nur immer wieder mit demselben Partner paaren, also überaus treu sind, sondern dass sich dieses Männchen auch mit den weiblichen Nachkommen des ursprünglichen Weibchens paart, wodurch der Verwandtschaftsgrad in der Kolonie ansteigt, so dass sie von der gegenseitigen Hilfe untereinander insgesamt in Bezug auf ihre Fitness stärker profitieren und somit einen evolutionären Vorteil haben. Ungeklärt ist bislang die Frage, wie es den Weibchen und ihren Töchtern gelingt, immer wieder dasselbe Männchen zu identifizieren.
Der relativ langsame und niedrige Jagdflug, mit zahlreichen Richtungsänderungen und Gleitflugphasen beginnt erst bei völliger Dunkelheit. Diese Art ist, wie alle Hufeisennasen zum Rüttelflug fähig. Pro Nacht dauert die Nahrungssuche etwa drei Stunden und wird auf zwei Flüge aufgeteilt. Die Beute besteht vor allem aus Käfern und Nachtschmetterlingen, die nicht nur im Flug gefangen werden, sondern auch von Pflanzen und vom Boden aufgenommen werden. Die Nahrung wird auf bestimmten Fressplätzen verzehrt.
Zur Lokalisierung der Beute benutzt die Große Hufeisennase, wie alle Hufeisennasen, ein körpereigenes Ultraschall-System. Die Hufeisennasen stoßen dabei durch die Nasenöffnungen Klicklaute aus, die mit dem Kehlkopf (Larynx) erzeugt werden und es ermöglichen, über Schallwellen Objekte auf bis zu 30 m wahrzunehmen. Mittels der reflektierten akustischen Signale können die Hufeisennasen Bilder ihrer Umwelt gewinnen und sich auch bei völliger Dunkelheit sicher orientieren.[3][4] Mit dieser Methode können die Hufeisennasen auch die Größe von Beutetieren erkennen. Das wiederum ermöglicht ihnen eine zielgerichtete und ökonomische Auswahl der Beute. Mit dem Ultraschall-System können die Hufeisennasen bei minimalen (Jagd)-Aufwand einen maximalen Energiegewinn erzielen.[5]
Durch Beringung wurde ein Alter von 30,5 Jahren für die Große Hufeisennase nachgewiesen. Sie gehört damit zu den Arten unter den europäischen Fledermäusen, die das höchste Alter erreichen. In der Schweiz wurde 1999 ein Kleines Mausohr (Myotis blythii) entdeckt, das 1966 als Jungtier beringt worden war. In Sibirien wurde ein Braunes Langohr (Plecotus auritus) entdeckt, das ein Alter von 38 Jahren erreicht hat.
Der Bestand ist in Mitteleuropa seit Mitte des 20. Jahrhunderts stark zurückgegangen. Als Gründe für den Bestandsrückgang werden der Einsatz von Pestiziden (vor allem von Lindan und DDT), der damit einhergehende Verlust des Nahrungsangebotes und auch Quartierverluste genannt. Die Art wird in Deutschland und Österreich auf der Roten Liste als „vom Aussterben bedroht“ geführt.[6]
Die Große Hufeisennase wird von der Europäischen Union in den Anhängen II und IV der FFH-Richtlinie geführt und gilt somit als streng zu schützende Art von gemeinschaftlichem Interesse, für deren Erhalt besondere Schutzgebiete ausgewiesen werden müssen. Aus diesem Grund wurde im Jahr 2012 ein LIFE-Projekt zur Großen Hufeisennase in der Oberpfalz gestartet. Dies hat zum Ziel, die bestehende Population zu erhöhen, indem durch Bürgerinformation mehr Lebensräume, zum Beispiel auf Dachböden, geschaffen werden.[7] Zum Projektabschluss wurde im Oktober 2018 ein Projektreport vom Landesbund für Vogelschutz in Bayern e. V. veröffentlicht.[8]
Die IUCN stuft die Große Hufeisennase auf Grund des großen Verbreitungsgebietes als nicht gefährdet ("least concern") ein.[9][10]
Die Große Hufeisennase (Rhinolophus ferrumequinum), eine Fledermausart, ist mit einer Länge von maximal sieben Zentimetern (ohne Schwanz) und einer Flügelspannweite von bis zu 40 Zentimetern die größte europäische Hufeisennasenart. Das Gewicht beträgt 17 bis 30 g (34 g). Oberseits besitzt sie ein graubraunes, leicht rötlich getöntes Fell, unterseits geht dieses in Grauweiß über. Besonders durch ihre Größe und die Ausbildung des Nasenaufsatzes auf dem Kopf ist diese Art leicht und eindeutig zu identifizieren.
Rhinolophus ferrumequinum, me emrin më të Madh patkua bat[1] ose të Madh më të vogël, patkua, Më patkua , apo edhe më të Madh patkua bat errët[2], është një specie e bat.
Ajo shpesh preys në vëzhgim është i lidhur nga më e ulët, degët e pemëve. Ajo ndodhet pre e saj, duke i dëgjuar tingujt, dhe pastaj të kapur ata në ajër apo në tokë. Sa më e madhe të patkua bat është ulur. Ajo lëviz vetëm në mes të saj roosts letargji dhe në verë. Si të gjithë rhinolophes, aq më e madhe patkua bat lëshon ultra-tinguj përmes hundës dhe jo goja e tjera microchiroptères.
Bernë Konventa e 19 shtator të vitit 1979:
Direktivave europiane të 21 maj të vitit 1992 dhe 27 tetor të vitit 1997 në lidhje me ruajtjen e habitateve natyrore dhe të faunës dhe florës:
Bonit, Konventa e 23 qershorit 1979:
Si të gjithë shkop, kjo specie është e përshtatur për një natë të mjedisit. Ajo vuan nga drita e ndotjes është në rritje.
Një studim ka treguar ndikimin e drejtpërdrejtë të lehta të individëve të kësaj specie[3]. Studimi u fokusua në kolonitë e Rhinolophus ferrumequinum, Myotis emarginatus dhe Myotis oxygnathus që jetojnë në ndërtesat që janë më shumë ose më pak të shkolluar apo jo të shkolluar, por të afërt për njëri-tjetrin. Hulumtuesit kanë studiuar dhe krahasuar datat e lindjeve, të trupit në masë dhe gjatësia e parakrahun e këtyre shkop dhe kanë gjetur se ndriçimi artificial mund të vonojë zhvillimin e rinj të këtyre specieve, dhe se ajo mund të nganjëherë edhe të shkatërrojë një koloni të tërë. Pasardhësit ishin shumë më të ulëta në ndërtesat që janë ndriçuar. Dallimet në gjatësinë e parakrahet dhe të trupit në masë sugjerojnë se pas lindjes, norma e rritjes së të rinjve është më i ulët shkop që jetojnë në ndërtesat që janë ndriçuar.
E chiroptéroologues të vazhdojë të inventarin e habitat të përshtatshëm për këtë specie, duke përfshirë me metoda të reja të tilla siinfra të kuqe të imazhit[4]
Rhinolophus ferrumequinum, me emrin më të Madh patkua bat ose të Madh më të vogël, patkua, Më patkua , apo edhe më të Madh patkua bat errët, është një specie e bat.
Rhinolophus ferrumequinum is ju grootste europäiske Oard uut dän Fläddermuus-Sleek Rhinolophus. Afwäil ju IUCN ju Oard as „Least concern“ (Nit in Gefoar) ap hiere Roode Lieste häd, is ju in fuul Gebiete uutstuurwen, toun Biespiel in do Niederlounde un in Belgien, fielicht uk ap Malta. In Düütsklound rakt dät uk bloot noch een Gebuurtsstoowe in Bayern, wierbie uum Trier tou uk wäkke uut Luxembuurich fljooge.
As aal do Fläddermuuse in dän Sleek Rhinolophus, häd ju Oard n komplizierden Apbau fon ju Noose. So rakt dät in dissen Sleek uur do Noosepiepen n Deel, wät as Sella beteekend wäd, un disse Sella ärinnerd n bitje an ne Äkse un häd two oustoundende Eenden.
Bie disse Oard, Rhinolophus ferrumequinum, is dät buppere Eende stump un dät uur spits.
Dät Fäl is ap ju Bupperkaante griesbruun af gries un n bitje rood is uk deerbie. Ju Unnerkaante ljoachtgries un mongs n bitje jeelsk. Junge Dierte sunt ap ju Bupperkaante so gries as Äske. Ju Häid an do Flöägele un do Oore is ljoacht-griesbruun.
Kop un Rump sunt touhoope 57-71 mm, die Stäit is 35-43 mm un die Unnerflöägel 54-61 mm loange. Dät Diert kon sien Flöägele 35-40 cm uutbreedje un wächt 17-34 g.
Ju binnere Systematik is noch striedich, uut dissen Gruund sunt do Wällen hier uk niep anroat.
Lo grand fèrre de caval o grand rinolòf (Rhinolophus ferrumequinum) es una espècia de ratapenada que viu en Euròpa e en Asia.
Rhinolophus ferrumequinum is ju grootste europäiske Oard uut dän Fläddermuus-Sleek Rhinolophus. Afwäil ju IUCN ju Oard as „Least concern“ (Nit in Gefoar) ap hiere Roode Lieste häd, is ju in fuul Gebiete uutstuurwen, toun Biespiel in do Niederlounde un in Belgien, fielicht uk ap Malta. In Düütsklound rakt dät uk bloot noch een Gebuurtsstoowe in Bayern, wierbie uum Trier tou uk wäkke uut Luxembuurich fljooge.
The greater horseshoe bat (Rhinolophus ferrumequinum) is an insectivorous bat of the genus Rhinolophus. Its distribution covers Europe, Northern Africa, Central Asia and Eastern Asia.[1] It is the largest of the horseshoe bats in Europe and is thus easily distinguished from other species. The species is sedentary, typically travelling up to 30 kilometres (19 mi) between the winter and summer roosts, with the longest recorded movement being 180 km (110 mi). The frequencies used by this bat species for echolocation lie between 69–83 kHz, have most energy at 81 kHz and have an average duration of 37.4 ms.[2][3]
The greater horseshoe bat is the largest horseshoe bat in Europe.[4] It has a distinctive noseleaf, which has a pointed upper part and a horseshoe-shaped lower part.[5] Its horseshoe noseleaf helps to focus the ultrasound it uses to 'see'. The greater horseshoe bat also has tooth and bone structures that are distinct from that of other rhinolophids. Its first premolar on the upper jaw protrudes from the row of teeth.[6] For other horseshoe bats, this premolar is very small or non-existent.[6] Also in comparison to its relatives, the greater horseshoe bat has relatively short third and fourth metacarpal bones in its wings.[7] It also lacks a tragus. The Greater Horseshoe Bat is, on average, between 57–71 millimetres (2.2–2.8 in) long, with a 35–43 mm tail (1.4–1.7 in) and a 350–400 mm wingspan (14–16 in);[6] Rhinolophus ferrumequinum also exhibits slight sexual dimorphism, with females being a bit larger than males.[8] The fur of the species is soft and fluffy, with the base of hairs being light grey, the dorsal side hair grey brown and the ventral side grey-white, with juvenile bats having more of an ash-grey tint to their fur. Wing membranes and ears are light grey-brown. The greater horseshoe bat weighs up to 30 grams (1.1 oz)[9] and can live up to 30 years.[10]
The greater horseshoe bat ranges from North Africa and southern Europe through south-west Asia, the Caucasus, Iran, Afghanistan, Pakistan and the Himalayas to south-eastern China, Korea, and Japan.[11] The northernmost occurrence is in Wales. Reaches to the southern parts of the Netherlands, Germany, Poland and Ukraine.[12] Generally the bats live below 800 m asl (above sea level), but it also lives, depending on roost availability and humidity, 3,000 m asl in the Caucasus.[1]
Pastures, deciduous temperate woodland, Mediterranean and sub-mediterranean shrubland and woodlands are common foraging habitats for this species.[1] In northern parts of its range, the horseshoe uses warm underground sites, both natural and artificial, as summer roosts as well as attics. Where the species occupies buildings, proximity to good foraging areas and underground sites for torpor at various times of year and for winter hibernation as well as the building's own features are important.[13]
Horseshoe bats hibernate in cold underground sites during the winter. The bats require a certain temperature and humidity limit, but this can vary with age, sex and condition.[1] Horseshoe bats are active throughout the year in the southern parts of their range. Horseshoe bats commonly travel distances of 20–30 km between winter and summer roosts, with longest distance recorded being 180 km.[14] Horseshoe bats also live in montane forests among the mountains and valleys of the Himalaya in South Asia and roosts in caves, old temples, old and ruined buildings in tight clusters.[1]
The species feeds preferentially on lepidopterans (moths), making up around 41% of the diet[15] - in particular the noctuid species.[16] For example, the species preys on the lesser wax moth by identifying the moth's high frequency mating call.[17] Coleopterans (beetles) constitute around 33% of the diet,[15] of which dung beetles and cockchafers are often taken. Aphodius rufipes is one such dung beetle forming an especially important part of its diet. (Cow pats are part of its life cycle, acting as a food source and habitat for the larvae. Up to 100 larvae can be found in a single cow pat; while the adult beetle is most abundant in August when the young bats begin their first feeding flights.)[18] The remainder of the diet consists of species of Hymenoptera and Diptera, as well as cave spiders.[15][8]
The feeding area from the maternity roost is typically of radius 4 km, as neither the lactating females or young can travel far. In late August and September the bats feed on cranefly, to fatten up before hibernation. Breeding females depend on beetles from April until June, and moths from June to August.
The greater horseshoe bat leaves its roost at dusk. Its flying is made up of slow, fluttering travel with short glides, normally between 0.3 and 6 metres above the ground. Little hunting is done during wet and windy weather. It hunts in terrain with poor tree cover such as hillsides and cliff faces, and in gardens where it locates insects from a resting place and then intercepts them. The species has the ability to pick food up off the ground while still in flight, and indeed drinks during low-level flight or while hovering. The feeding range of colonies in England is between 8 and 16 kilometres.
Female bats become sexually mature at the age of three years while males are sexually mature at two years.[19] Some females may not breed until their fifth year.[20] Most matings take place in the fall, however some occur in the spring.[21] The reproductive behaviour of this species has been studied in detail. During the mating period, females visit males that are roosting in small caves. The mating system is best described as polygynous, with multiple females visiting males. However, genetic evidence has shown that some female greater horseshoe bats will visit and mate with the same male partner over successive years, indicating monogamy or mate fidelity.[22] Curiously, related females have also been found to share sexual partners, which might serve to increase relatedness and social cohesiveness in the colony.[22] Males vary in their reproductive success but do not tend to show reproductive skew within a year.[22] However, over several years, skew becomes strong due to the repeated success of particular males.[23]
After mating, seminal fluid coagulates in the female’s vulva to form a plug, which probably functions either to prevent subsequent matings by other males,[24] or to increase the chances that the sperm are retained for successful fertilization.[21] There is some evidence that females can eject these plugs, suggesting that they may be able to exert some control over fertilizations which take place.[4] Females raise their young in communal maternity roosts, and show strong fidelity to the sites where they themselves were born (so-called natal philopatry). Each season, a female produces one offspring. Most young are born in June or July.[4] When they are seven days old, young can open their eyes and at their third or fourth week they can fly. Young can leave the roost their seventh or eighth week.
In general the greater horseshoe bat is listed as Least Concern by the IUCN because: "This species has a large range. Although there have been marked and well-documented declines in some areas, the species remains widespread, abundant, and apparently stable in other areas. Assessed as Least Concern".[1] However, the overall greater horseshoe bat population is declining.[1] They are largely uncommon in much of their range. Despite this, they appear to be abundant and widespread in at least parts of south-west Asia and the Caucasus. Also in some northwest European countries, there appears to be some stabilisation and/or recovery.[13] Less is known about bat trends in other parts of Europe. It is extinct in Malta.[1] Fragmentation/isolation of habitats, change of management regime of deciduous forests and agricultural areas, loss of insects caused by pesticides, and disturbance and loss of underground habitats and attics are the major threats to the greater horseshoe bat. Deforestation, mostly caused by logging operations and the conversion of land for agricultural and other uses, threatens the species in South Asia.[25]
The species is rare in Britain, confined to just a small number of sites. Its distribution can be found on the National Biodiversity website here. Its breeding sites include Brockley Hall Stables near Bristol, Iford Manor near Bath, and Littledean Hall in the Forest of Dean. Its winter hibernation sites include Banwell Caves and Compton Martin Ochre Mine in the Mendip Hills, Chilmark Quarries in Wiltshire, and Combe Down and Bathampton Down Mines near Bath. In Dorset, the species roosts at Bryanston, Creech Grange and in Belle Vue Quarry. The species also occurs at Berry Head in Devon and has a monitored roost site at Woodchester Mansion in Stroud. It occurs in Wales, including at Felin Llwyngwair, a SSSI.
The species has disappeared from over half of its former range within the United Kingdom, with about 1% of the population surviving. Like all horseshoe bats it is sensitive to disturbance, and is threatened by the use of insecticides and the elimination of beetles by the changing agricultural practices.
There are seventeen recorded species of bat in Britain as of recent survey results. The greater horseshoe bat is one of the rarest. There are currently 35 recognised maternity and all-year roosts and 369 hibernation sites. Current estimates range between 4000 and 6600 individuals. Greater Horseshoes have declined for numerous reasons ranging from the use of agrichemicals (Ivermectin in particular) to loss of habitat and redundancy of farming methods. Avermectin kills off insect larvae and thus a decrease in the abundance of food for the Horseshoes, causing them to travel farther and face increased dangers.
Habitat loss is primarily due to the lack of established hedgerows and deciduous woodland-pasture ecotones. Modern farming methods have seen the reduction of cattle-grazing and this has impacted the Horseshoes who previously found that dung attracted insects and sustained entomogenous populations, giving their prey a stable population.
The greater horseshoe bat (Rhinolophus ferrumequinum) is an insectivorous bat of the genus Rhinolophus. Its distribution covers Europe, Northern Africa, Central Asia and Eastern Asia. It is the largest of the horseshoe bats in Europe and is thus easily distinguished from other species. The species is sedentary, typically travelling up to 30 kilometres (19 mi) between the winter and summer roosts, with the longest recorded movement being 180 km (110 mi). The frequencies used by this bat species for echolocation lie between 69–83 kHz, have most energy at 81 kHz and have an average duration of 37.4 ms.
El murciélago grande de herradura (Rhinolophus ferrumequinum) es una especie de quiróptero propio del sur de la región Paleártica. Es el representante del género Rhinolophus de mayor tamaño de Europa, es una de las especies más ubiquistas; prefiere los hábitat arbolados a los biotopos abiertos. Como todos los Rhinolophus emite los ultrasonidos por la nariz y no por la boca, como el resto del suborden de los microquirópteros; tampoco tiene trago.
Se presenta por todo el sur de la región Paleártica, desde la península ibérica y Marruecos hasta Japón. En Europa, su límite septentrional se encuentra en el suroeste de Gran Bretaña, y el oriental de la distribución continua, en Grecia; más hacia el este, se halla presente en Crimea.
La población en España ronda los 50.000 ejemplares. El descenso poblacional parece ser generalizado en toda la península ibérica, siendo más acusado en el centro y este.[2]
La población en Andalucía se estima en 11.351 individuos, lo que supone el 23 % de España. La tendencia poblacional es de un declive moderado, de un 3,5 % anual, sin embargo está considerada entre las más sanas junto a la de Extremadura, Castilla-La Mancha y Castilla y León.[2]
Utiliza refugios de variada naturaleza, comúnmente subterráneos durante el invierno, mientras que durante la época de actividad se aloja en desvanes, bodegas y cavidades. Las áreas de caza se localizan entre 200 y 1000 metros de su refugio. Para cazar utilizan "perchas" o posaderos nocturnos, donde permanecen colgados hasta localizar una presa. Se distribuye desde el nivel del mar hasta los 1600 metros de altitud. Es una especie gregaria, forma colonias de hasta novecientos individuos, sedentaria con gran fidelidad por los refugios que reúnen condiciones adecuadas para la cría e hibernación.
Por su marcado gregarismo y la baja capacidad de regeneración, una sola cría anual, las perturbaciones o destrucción de las colonias de cría e hibernada suelen ser catastróficas, con pérdidas elevadas de especímenes. La utilización masiva e indiscriminada de insecticidas forestales, (en Israel la fumigación masiva de cuevas para combatir a Rousettus aegyptiacus le ha llevado al borde de la extinción) y la transformación del hábitat. Todas estas circunstancias favorecen su generalizada regresión.
Gustav Mützel, para Alfred Brehm. 1927.
El murciélago grande de herradura (Rhinolophus ferrumequinum) es una especie de quiróptero propio del sur de la región Paleártica. Es el representante del género Rhinolophus de mayor tamaño de Europa, es una de las especies más ubiquistas; prefiere los hábitat arbolados a los biotopos abiertos. Como todos los Rhinolophus emite los ultrasonidos por la nariz y no por la boca, como el resto del suborden de los microquirópteros; tampoco tiene trago.
Ferra-saguzar handia (Rhinolophus ferrumequinum) rhinolophidae familiako saguzarra da. Europan dagoen handiena izateaz gain, intsektujalea da kontinente honetako saguzar guztiak bezala.
Euskal Herriko ferra-saguzarren artean handiena da, izenak berak dioen bezala. Gainerako generokideetatik erraz bereiz daiteke tamainari begiratuta bakarrik, baina sudur-egitura ere bereizgarria da. Europako atlantiar kostatik Asiako Ozeano Bareko kostaraino ezagutzen da espeziea eta Euskal Herrian oso espezie arrunta da. Kobazulotan gordetzen da normalean, baina lurpeko egitura artifizialetan (meategiak eta tunelak) ere ikusi ohi da.
Euskal Herriko errinolofido handiena da. Besaurrearen luzera 50,5 eta 60,2 mm bitartekoa izan ohi da eta emeak arrak baino apur bat handiagoak dira. Pisua, aldiz, 14,6 eta 31,6 gramo bitartekoa izan ohi da. Ilajea luze, leun eta dentsoa da eta ez da mintzen ertzetan zehar zabaltzen. Kolorea marroi-grisaska eta gorriaren artekoa izaten da, alde bentrala dortsala baino argiagoa. Gazteak argiagoak eta grisaxkagoak izaten dira. Zelaren ertzak ahurrak dira eta prozesu konektiboa altua da, ertz biribilduna. Laugarren hatzeko lehen falangea, bigarrenaren luzeraren erdia baino handiagoa da. Buztana tibia baino dezente luzeagoa da, eta ondorioz, uropatagioaren atze-ertzak angelu nabarmena eratzen du. Hortz-formula 1.1.2.3 2.1.3.3 {displaystyle {frac {1.1.2.3}{2.1.3.3}}} 
Euskal Herrian ez dago besaurrearen tamaina gainezarri daitekeen beste espezierik, eta tamainarengatik erraz bereizten da gainerako generokideetatik.
Frekuentzia konstanteko ekokokapen-pultsuak emititzen dituzte, gainerako errinolofidoek bezala. Energia maximoko frekuentzia 80 (79-84) kHz inguruan izaten da, eta pultsuen luzera 30 eta 40 ms bitartean kokatzen da. Harrapakin bila hegan doazenean segundoko 11-13 pultsu emititzen dituzte.
Zazpi azpiespezie ezagutzen dira:
Latitudeari dagokionez estua, baina longitudeari begiratuta banaketa zabala duen espeziea da. Europako atlantiar kostatik Japoniaraino hedaturik dago, baina latitude tarte estuan. Iparraldeko muga, Europan Herbehereetan, Britainia Handiko hegoaldean eta Kaukason dago. Asian, berriz, Gobi basamortuak ezartzen du muga. Hegoaldeko muga, Sahara eta Arabiako basamortuek eta Himalaia mendikateak ezartzen dute[1].
Iberiar penintsula ia guztian aurkitu da, nahiz eta Aragoi eta Gaztela Mantxan zita gutxi ezagutzen diren. Euskal Herrian, berriz, espezie ugaria da eta gordeleku asko ezagutzen dira Euskal Autonomia Erkidegoan eta Nafarroa iparraldean, batik bat[2].
Zuhaitz edo zuhaixka estaldura minimo bat bada, askotariko inguruneetan bizi daitekeen saguzar-espeziea da. Presentzia baldintzatzen duen faktore nagusia, gainerako saguzar gehienekin gertatu bezala, gordeleku-eskuragarritasuna da. Animalia haitzulotarra da, baina haitzuloez gain mea, tunel, upategi eta bestelako lurpeko guneetan aurki daiteke. Nekazaritza inguruko eraikuntzetako gune ilun eta lasaietan ere gorde daiteke[3].
Kumatze-kolonia gehienak 1.000 metroko altueratik behera aurkitu dira, baina ale bakan eta ez-ugaltzaileak 1.600 metrotik gora ere behatu izan dira[1].
Ferra-saguzar handiaren dietaren %75 lepidoptero gautarrek eta koleopteroek osatzen dute, eta gainerakoa himenoptero eta dipteroek, normalean[4]. Ez da harrapari oportunista, nahiz eta dieta harrapakinen eskuragarritasunaren arabera alda daitekeen. Aukera den bitartean, sitsez elikatzen da, eta hauen gabezian, kakalardoak ehizatzen ditu. Harrapakinak tamaina handikoak izaten dira eta ekokokapenaren bitartez harrapakinak hautatzeko gaitasun handia du.
Ehizarako bi teknika ezberdin erabiltzen ditu, hawking eta flycatching teknikak, hain zuzen ere. Lehenengoarekin igarotzen du denbora gehiena eta landaredia dentsoko guneetan ehizatzeko gaitasuna du, hegaldian maniobratzeko duen erraztasunagatik. Baso zein leku irekietan 200-300 metroko ibilbide zirkularrak egin ohi ditu harrapakinen bila. Flycatchinga zuhaitzetako adarretatik eskegita burutzen du. Burua apur bat altxata, ekokokapenaren bitartez inguruko harrapakinak bilatzen dituzte burua eta gorputza biratuz, belarriak mugitzen dituzten bitartean. Hegan pausalekutik gertu harrapakinen bat igaroz gero, hegaldi labur eta azkar baten bitartez harrapatzen dute.
Maiatzean kumatze-kolonia sortuko den gunera iristen hasten dira aleak. Iristen lehenengoak ernari dauden emeak eta aurreko urtean jaiotako bi sexuetako gazteak izaten dira. Ondoren, gainerako eme ugaltzaileak eta ar helduak iristen dira. Guztiak elkartzean 30-100 alez osaturiko koloniak eratzen dituzte. Ar helduak kolonian mantentzen dira kumeak jaio bitartean. Gertakari hau ekaina amaiera eta uztaila hasiera bitartean ematen da[5][6].
Gazteak jaio eta 3-4 astera hasten diren hegan, eta beren kabuz bizitzeko gai direnean, 40-50 egun ingururekin, eme helduak udako gordelekua uzten hasten dira. Kumatze-kolonia hau uzten azkenak ale gazteak izaten dira.
Emeek 3-4 urterekin lortzen dute heldutasun sexuala[7][6]. Espezie honen bizi-luzetasuna 30 urterainokoa izan daiteke, nahiz eta badirudien gutxi direla 15 urte baino gehiago bizitzen diren animaliak (Dietz et al. 2009)
Kumatze- eta hibernazio-gordelekuen arteko distantzia ez da dozenaka kilometro batzuk baino luzeagoa izaten. Ugalketa garaitik at, elkarren artean 15 km-ko distantzia baino gutxiagora dauden hainbat gordeleku erabil ditzakete koloniek, garai honetan mugikortasun eta habitataren erabilera handiagoa emanaz. Gauez, eguneko gordelekutik 1-3 km urruntzen dira ehizarako.
Dirudienez, ez dira animalia lurraldekoiak eta ale bakoitzak ehiza-eremu ezberdinak erabil ditzake. Ehiza-eremu berbera, bestalde, hainbat alek partekatu dezakete, baina ez momentu berean.
Hibernazio-koloniak kumatze-koloniak baino askoz ere handiagoak izaten dira; 600 aleko koloniak ezagutzen dira. Sexua eta adinaren arabera, neguko gordelekuak hautatzerako orduan aldakortasuna behatu da. Eme helduek kobazulo txiki eta hotzak hautatzen dituzte, leize handiak ar eta eme heldugabeek okupatzen dituzten bitartean. Loaldian daudela dirudien arren, neguan zehar, hibernazio-koloniek aldakortasun handiak pairatzen dituzte. Hala, neguko aktibitatea ematen dela ondoriozta daiteke, kanpoko harrapakin-eskuragarritasunaren araberakoa dena.
IUCN erakundearen arabera, mundu mailan ez dago espezie honen kontserbazio-egoera ez dago kolokan.
Ferra-saguzar handia (Rhinolophus ferrumequinum) rhinolophidae familiako saguzarra da. Europan dagoen handiena izateaz gain, intsektujalea da kontinente honetako saguzar guztiak bezala.
Euskal Herriko ferra-saguzarren artean handiena da, izenak berak dioen bezala. Gainerako generokideetatik erraz bereiz daiteke tamainari begiratuta bakarrik, baina sudur-egitura ere bereizgarria da. Europako atlantiar kostatik Asiako Ozeano Bareko kostaraino ezagutzen da espeziea eta Euskal Herrian oso espezie arrunta da. Kobazulotan gordetzen da normalean, baina lurpeko egitura artifizialetan (meategiak eta tunelak) ere ikusi ohi da.
Isohevosenkenkäyökkö eli euroopanisoherkko (Rhinolophus ferrumequinum) on lepakko, joka elää Etelä-Euroopassa, Pohjois-Afrikassa ja Aasiassa.[1] Laji voi elää jopa 30-vuotiaaksi ja se on saanut nimensä hevosenkengän muotoisesta osasesta nenässään.[2]
Lepakon pituus on noin 6,5 senttiä ja siipien kärkiväli noin 35–40 cm. Se painaa 17–34 grammaa.[3] Isohevosenkenkäyökön nenän rakenne on monimutkainen ja se koostuu kolmionmuotoisesta kärjestä, satulanmuotoisesta keskikohdasta ja hevosenkengän muotoisesta alaosasta.[2]
Laji viihtyy luolissa ja maanalaisissa onkaloissa.
Isohevosenkenkäyököt viettävät horrosta lokakuusta huhtikuuhun, mutta heräävät pari kertaa viikossa.
Isohevosenkenkäyökkönaaraat saavuttavat sukukypsyyden 3 vuoden iässä. Pariutuminen tapahtuu syksyllä ja naaras synnyttää poikasen kesäkuun lopussa tai heinäkuun alussa. Laji synnyttää kerralla vain yhden poikasen.[2]
Isohevosenkenkäyökkö eli euroopanisoherkko (Rhinolophus ferrumequinum) on lepakko, joka elää Etelä-Euroopassa, Pohjois-Afrikassa ja Aasiassa. Laji voi elää jopa 30-vuotiaaksi ja se on saanut nimensä hevosenkengän muotoisesta osasesta nenässään.
Grand rhinolophe
Le Grand rhinolophe (Rhinolophus ferrumequinum), encore nommé Grand rhinolophe fer à cheval, Grand fer à cheval ou Grand rhinolophe obscur[1],[2], est une espèce de chauves-souris de la famille des Rhinolophidae.
Son aire de distribution s’étend à partir de l’Espagne et de la France, en une longue bande s’étalant jusqu’à la Chine et le Japon. En Europe, il atteint sa plus haute densité dans le bassin méditerranéen. C’est une chauve-souris insectivore qui se repère et chasse les insectes en vol par écholocation.
Comme beaucoup de chauves-souris fer à cheval, c'est un réservoir important de virus, notamment de coronavirus comme un SARS-CoV ayant joué un rôle dans l’épidémie de SRAS de 2003-2004 en Chine.
Le nom de genre Rhinolophus vient du grec rhis ΄ρις, « nez » et lophos λόφος « crête, panache », pour évoquer leur nez bordé de membranes (ou feuilles nasales).
L’épithète spécifique ferrum.equinum vient du latin ferrum « fer » et de equinum, equinus « équin » soit « fer à cheval », en référence à la forme de la feuille nasale bordant le museau de la chauve-souris.
Il s'agit du plus grand rhinolophe européen[3], avec une taille augmentant en Europe, d’ouest en est. Le Grand rhinolophe est une chauve-souris robuste, avec des ailes courtes et larges.
Deux faux tétons apparaissent la troisième année, permettant l’accrochage des jeunes.
Suspendu à une paroi, tête en bas, enveloppé dans son patagium comme dans un manteau, le Grand Rhinolophe a un aspect caractéristique de cocon.
On n’observe aucun dimorphisme sexuel. C’est une espèce nocturne qui vit en petits groupes l’été et hiberne de novembre à avril dans une grotte humide.
La longévité est de 30 ans. Le Grand rhinolophe vit donc très longtemps par rapport à la souris commune d’une taille semblable qui ne vit elle, que deux ans.
Il existe six sous-espèces (Thomas[8] 1997, Corbet[9], 1978) :
La maturité sexuelle des femelles se situe entre 2 et 3 ans, celle des mâles, au plus tôt à la fin de la deuxième année[6].
Les accouplements se font principalement en fin d’été et à l’automne, après une période estivale de ségrégation sexuelle totale. À cette époque, les mâles occupent des gîtes d’accouplement déterminés dans des greniers, des grottes ou des galeries, où les femelles viendront les retrouver. Il peut aussi y avoir des accouplements en hiver et au printemps[10]. Les femelles visitent des mâles pour lesquels elles peuvent montrer une certaine fidélité à long terme[11]. La reproduction est essentiellement polygame mais quelques femelles se reproduisent avec le même mâle d’une année sur l’autre et des observations suggèrent que les accouplements seraient davantage polygynes. L’accouplement se fait soit entre individus mâles et femelles issus du même gîte estival soit entre individus issus de gîtes estivaux distincts.
La fécondation est stoppée par la formation d'un bouchon vaginal[12] car les individus rejoignent leur site d'hivernage afin d'hiberner jusque mi-avril. Lorsque les femelles sortent d'hibernation, la fécondation différée se déclenche et la gestation dure de 6 à 8 semaines (selon Arthur et Lemaire[3]) ou plus 10-11 semaines[1]. Les femelles se réunissent en colonie de parturition. Ces colonies qui sont composées d'individus apparentés (grand-mères, mères, filles, cousines...) sont de taille très variable, pouvant aller de 20 individus à près d’un millier. Elles sont parfois associées au Rhinolophe euryale ou au Vespertilion à oreilles échancrées (Myotis emarginatus).
Les mâles sont quant à eux solitaires et utilisent un vaste panel d'habitats.
En France, de mi-juin à fin juillet - début août, les femelles donnent naissance à un seul petit qui n’ouvrira les yeux qu’au 7e jour. La femelle seule s’occupe du petit. Dès le 28e-30e jour, les jeunes apprennent à chasser seuls près du gîte. Mais leurs capacités de vol et d’écholocation sont limitées. Ils sont sevrés vers le 45e jour. Le squelette se développe jusqu’au 60e jour[6].
Les mères accordent une forte importance à l'élevage de leur seul et unique petit annuel et peuvent revenir plusieurs fois la nuit entre des périodes de chasse afin d'allaiter leur progéniture. Des associations ont été constatées avec le Murin à oreilles échancrées (Myotis emarginatus) où des adultes peuvent se placer au milieu des juvéniles de Grand rhinolophe.
Ces observations ont été faites en Europe. En Chine, la répartition va du nord-est (Jilin, Liaoning) avec des hivers beaucoup plus froids que sous les mêmes latitudes en Europe jusqu’au Yunnan traversé par le tropique du Cancer. Dans le sud de la Chine, le Grand rhinolophe est actif toute l’année[5].
Le régime alimentaire varie en fonction des saisons et des pays.
Selon les régions, le régime alimentaire se compose de lépidoptères (30 à 40 %), de coléoptères (25 à 40 %), d’hyménoptères (parasites Ichneumonoidea) (5 à 20 %, les diptères (10 à 20 %), des trichoptères (5 à 10 %)[6] et des orthoptères (sauterelle, criquet)[6].
En Suisse, l’essentiel de la biomasse capturée est constituée de papillons d’avril à septembre, puis de trichoptères de la mi-septembre au début d’octobre. Les coléoptères sont surtout capturés en juillet, les tipules en septembre, les hyménoptères régulièrement en toute saison.
Le Grand rhinolophe émet les cris d’écholocation par ses deux narines. Ils se font sur une fréquence fixe, située entre 79 et 84 kHz. Comme les narines sont entourées d’une feuille nasale en forme de fer à cheval faisant office de pavillon, l’émission sonore est bien mieux focalisée que pour les Vespertilionidés. En produisant des faisceaux étroits dans diverses directions, il peut sonder son environnement grâce à la mobilité de ses oreilles. Toutefois pour pouvoir saisir la modification d’un écho par un mouvement d’oreille, son cri doit durer longtemps et être répété le plus rapidement possible. Mais ces contraintes supposent qu’il puisse entendre les échos de son environnement tout en émettant[7].
À cette fin, le Grand rhinolophe a développé des adaptations neurologiques remarquables qui lui permettent de percevoir beaucoup mieux certaines fréquences. Sur son audiogramme, on remarque un pic très bas, vers 82 kHz, entouré de zones au contraire de faible sensibilité[13]. À cette fréquence l’oreille est extrêmement sensible alors qu’aux fréquences proches, elle sera très peu sensible. Or quand le rhinolophe est en vol, l’effet Doppler fait que les échos reviennent avec une fréquence plus élevée que celle à laquelle les cris ont été émis. C’est-à-dire qu’en émettant à une fréquence de 77-81 kHz, dans une zone où il est dur d’oreille, il recevra un écho qui grâce à l’effet Doppler se trouvera dans la zone de grande sensibilité. Son oreille ne sera donc pas saturée par le son émis et pourra percevoir clairement l’écho. Dans certaines zones géographiques où seule une sous-espèce est présente, ce pic d'écholocation spécifique est mis à profit pour des études et comptages non invasifs du Grand rhinolophe (exemple de travaux en Tunisie mesurant le pic entre 85 et 88 kHz)[14].
L'aire de répartition[3] du Grand rhinolophe s'étend jusqu'à 53°N en Grande-Bretagne, au sud des Pays-Bas et ensuite couvre toute l’Europe méditerranéenne et le nord du Maghreb et vers l'est la Turquie, Iran, Caucase, Turkménie, Ouzbékistan, Afghanistan, Himalaya et jusqu'à la Chine, la Corée et le Japon[4].
Le Grand rhinolophe est présent dans toutes les régions de France, Corse comprise et dans les pays limitrophes[15]
En Europe et en Afrique du Nord, il atteint ses plus hautes densités dans le bassin méditerranéen[16] et ne pénètre guère en Europe centrale. Il atteint ses plus hautes latitudes aux Pays de Galles et en Cornouailles, régions qui jouissent d’un climat océanique doux.
À la suite de l’effondrement de ses populations en Europe centrale, sa limite de répartition a régressé vers le sud. En Allemagne, l’espèce a disparu, à l’exception d’une très petite maternité isolée, dans le Haut-Palatinat, et quelques individus en hibernation ici et là, qui passent l’été en Suisse et au Luxembourg.
Le Grand rhinolophe est très fidèle aux gîtes de reproduction et d’hivernage, en particulier les femelles, les mâles ayant un comportement plus erratique.
Il craint les grands rapaces diurnes ou nocturnes. Il est l’objet de la prédation du faucon crécerelle (Falco tinnunculus), de l’épervier d’Europe (Accipiter nisus), de l’effraie des clochers (Tyto alba), de la chouette hulotte (Strix aluco) et du hibou moyen-duc (Asio otus). La présence de chat domestique (Felis catus), de fouine (Martes foina) ou d’effraie des clochers dans un grenier peut être particulièrement néfaste pour les colonies de mise-bas[6].
Le Grand rhinolophe a bien été étudié en Europe occidentale. Dans cette région, il entre en hibernation de septembre-octobre à avril, suivant les conditions climatiques locales. Dans les régions tropicales, comme au sud de la Chine, il est actif toute l’année.
Le Grand rhinolophe est une espèce strictement nocturne, qui ne chasse pas avant la nuit tombée. Il sort peu pour chasser si le temps est froid, venteux ou pluvieux.
Il est relativement sédentaire : en général, les gîtes d’été et d’hiver sont séparés de 20 à 30 km[6]. Il peut occasionnellement faire un trajet de quelques centaines de kilomètres. En Bulgarie, pour aller chasser en Roumanie, des individus traversent le Danube sur la frontière, qui, à cet endroit mesure jusqu’à 2,5 km de largeur, et reviennent allaiter au milieu de la nuit, pouvant ainsi parcourir plus de 45 km en une nuit[7]. En Tunisie, l'espèce est présente sur l'ensemble du territoire à l'exception de la zone bioclimatique saharienne (même si l'espèce est localisée au Sud jusqu'à Toujane et Tatouine). Elle ne semble pas avoir de préférence concernant l'altitude ou la proximité de la mer : Outres de nombreuses localisations de quelques dizaines d'individus, trois colonies de reproduction ont été identifiées (l'une en bord de mer dans les carrières Fajtun appelées localement "les grottes" au NO d'el Haouariya, et une autre estimée à plus de 300 individus en zone boisée à 1500 m d'altitude, dans le parc naturel el Feija)[14].
Dans les gîtes, il s’accroche au plafond, isolément, en alignement ou en groupe plus ou moins denses. À la tombée de la nuit, le Grand rhinolophe sort de son gîte et vole directement vers des zones de chasse, en suivant préférentiellement les corridors boisés. Il évite les zones ouvertes. Il s’éloigne rarement de plus 2 à 3 km. En Bulgarie, les individus restent dans un rayon de 10 km autour du gîte. Il alterne les phases de chasse et de repos.
Le vol est lent, papillonnant, avec de brèves glissades, généralement à faible hauteur (de 0,3 à 6 m).
Le Grand rhinolophe repère obstacles et insectes par écholocation. La chasse en vol est pratiquée au crépuscule, à un moment où la densité des proies est la plus élevée. En cours de nuit, la chasse à l’affût depuis une branche, devient plus fréquente dans la seconde partie de la nuit[6]. Le Grand rhinolophe émet les ultra-sons par le nez et non par la bouche comme les autres microchiroptères. Son émission sonore est de type fréquence constante avec l'utilisation de l'effet Doppler et des signaux compris entre 81 et 84 kHz, par conséquent sa distance d'émission ultrasonore ne dépasse pas une dizaine de mètres[3].
Convention de Berne du 19 septembre 1979 :
Directives européennes du 21 mai 1992 et du 27 octobre 1997 concernant la conservation des habitats naturels ainsi que de la faune et de la flore sauvages :
Convention de Bonn du 23 juin 1979 :
Comme toutes les chauves-souris, cette espèce est adaptée à un environnement nocturne. Elle souffre d'une pollution lumineuse croissante, de la fragmentation des habitats, de la diminution de gîtes de mise-bas, du traitement des charpentes et de l'emploi de produits phytosanitaires et vermifuges et de la diminution des populations d’insectes.
Une étude a montré l'impact de l'éclairage direct des individus de cette espèce[19]. L'étude portait sur des colonies de Rhinolophus ferrumequinum, Myotis emarginatus et Myotis oxygnathus vivant dans des bâtiments plus ou moins illuminés ou non éclairés, mais proches les uns des autres. Les chercheurs ont étudié et comparé les dates des naissances, la masse corporelle et la longueur de l'avant-bras de ces chauves-souris et ont constaté que l'éclairage artificiel retardait le développement des jeunes de ces espèces et qu'il pouvait parfois même anéantir toute une colonie. Les petits étaient significativement plus faibles dans les bâtiments illuminés. Les différences de longueur de l'avant-bras et de masse corporelle suggèrent qu'après l'accouchement, le taux de croissance des jeunes est plus faible pour les chauves-souris vivant dans les bâtiments illuminés.
Les chauves-souris fer à cheval sont des réservoirs importants de coronavirus[20]. Depuis les années 2000, plusieurs épidémies de maladies virales sont apparues en Asie où les coronavirus sont passés des chauves-souris à l’homme. À la suite du passage du virus de l’animal à l’homme (ou zoonose), l’épidémie peut se propager à des centaines de milliers de personnes si une transmission interhumaine s’établit et qu'aucun vaccin ne soit disponible.
Dans la base de données Virus-Hôtes DB[21] qui organise les données sur la relation entre les virus et leurs hôtes, on trouve que R. ferrumequinum est l’hôte de 13 types circovirus, cyclovirus, et des coronavirus (Bat CoV 273/2005 [TAX:389166], Bat SARS CoV Rf1/2004 [TAX:347537], BtRf-AlphaCoV/HuB2013 [TAX:1503292], BtRf-AlphaCoV/YN2012 [TAX:1503293], etc.). Dans un article de Shi Zhengli et al. de 2015[22], indiquent que deux nouvelles souches de SL-CoV sont rapportées chez R. ferrumequinum au Yunnan. Il a été suggéré que l’ancêtre du SARS-CoV de la civette (à l'origine de l'épidémie du SRAS ayant débuté près de Canton en Chine) aurait acquis le gène ORF8 de R. ferrumequinum par recombinaison.
Étant donné que les chauves-souris sont connues pour héberger plus de coronavirus que n’importe quelle autre espèce, il est probable que les SARS-CoV, MERS-Cov et SARS-Cov2 ne seront pas les seuls coronavirus à franchir les barrières d’espèces pour causer des épidémies infectieuses.
Les chiroptérologues continuent à inventorier les habitats propices à cette espèce, dont avec de nouveaux moyens tels que l'imagerie infrarouge[23]
Dispositif de vidéosurveillance de la nurserie de Grands Rhinolophes à la citadelle de Montreuil-sur-Mer
Caméra infrarouge des Grands Rhinolophes à la citadelle de Montreuil-sur-Mer
Grand rhinolophe
Le Grand rhinolophe (Rhinolophus ferrumequinum), encore nommé Grand rhinolophe fer à cheval, Grand fer à cheval ou Grand rhinolophe obscur,, est une espèce de chauves-souris de la famille des Rhinolophidae.
Son aire de distribution s’étend à partir de l’Espagne et de la France, en une longue bande s’étalant jusqu’à la Chine et le Japon. En Europe, il atteint sa plus haute densité dans le bassin méditerranéen. C’est une chauve-souris insectivore qui se repère et chasse les insectes en vol par écholocation.
Comme beaucoup de chauves-souris fer à cheval, c'est un réservoir important de virus, notamment de coronavirus comme un SARS-CoV ayant joué un rôle dans l’épidémie de SRAS de 2003-2004 en Chine.
O morcego grande de ferradura (Rhinolophus ferrumequinum) é unha especie de morcego propio do sur da rexión Paleártica. É o representante do xénero Rhinolophus de maior tamaño de Europa, é unha das especies máis espalladas; prefire os hábitat boscosos aos biótopos abertos. Como todos os Rhinolophus emite os ultrasóns, polo nariz e non pola boca como o resto da suborde dos microquirópteros.
Preséntase por todo o sur da rexión Paleártica, dende a Península Ibérica e Marrocos ata o Xapón, o límite setentrional europeo atópase ao sur de Gran Bretaña e o oriental en Grecia.
Emprega refuxios de variada natureza, comunmente subterráneos durante o inverno, mentres que durante a época de actividade, en faiados, adegas e cavidades. As áreas de caza localízanse entre 200 e 1000 metros do seu refuxio. Para cazar empregan "perchas" ou posadeiros nocturnos, onde permanecen pendurados ata localizar unha presa. Distribúese dende o nivel do mar ata os 1600 metros de altitude.
É unha especie gregaria, forma colonias de ata novecentos individuos, sedentaria con gran fidelidade polos refuxios que reúnen condicións axeitadas para a cría e hibernación.
Polo seu marcado gregarismo e a baixa capacidade de rexeneración, unha soa cría anual, as perturbacións ou destrución das colonias de cría e hibernada, adoitan ser catastróficas, con perdidas elevadas de espécimes. O emprego masivo e indiscriminado de insecticidas forestais, (en Israel a fumigación masiva de covas para combater a Rousettus aegyptiacus levoulle ao bordo da extinción) e a transformación do hábitat. Todas estas circunstancias favorecen a súa xeneralizada regresión.
Dist. en Galicia
O morcego grande de ferradura (Rhinolophus ferrumequinum) é unha especie de morcego propio do sur da rexión Paleártica. É o representante do xénero Rhinolophus de maior tamaño de Europa, é unha das especies máis espalladas; prefire os hábitat boscosos aos biótopos abertos. Como todos os Rhinolophus emite os ultrasóns, polo nariz e non pola boca como o resto da suborde dos microquirópteros.
Veliki potkovnjak (Rhinolophus ferrumequinum) je europski šišmiš iz porodice potkovnjaka. Dužina od najviše 7 cm bez repa i raspon krila do 40 cm čini ga najvećom vrstom te porodice u Europi. Težina mu je između 17 i 30 grama. Krzno na gornjem dijelu tijela je sivosmeđe boje s lagano srvenkastim tonom, dok na donjoj strani prelazi u sivobijelo. Lako ga je prepoznati po veličini i izraženom "sedlu" na nosu koje ima oblik potkove, što je porodici dalo ime potkovnjaka.
Staništa su im prije svega u južnoj Europi, Francuskoj i južnoj Engleskoj. U srednjoj Europi najveća još postojeća kolonija je uz gornju Rajnu gdje se ljeti okupi oko 150 životinja radi parenja.
Potrebna su im toplija područja s rijetkim raslinjem i tekućom ili stajaćom vodom. Najviše poznato odmorište im je u Austriji na oko 968 metara n/m.
Ljeti obitavaju na toplim tavanima bez propuha, crkvenim tornjevima ruševinama i spiljama. Otvori za ulazak i izlazak moraju biti dovoljno veliki, da mogu slobodno proletiti kroz njih. Od početka listopada pa do kraja travnja povlače se u napuštene rudnike, spilje ili druge podzemne prostore s visokom vlagom (najmanje 95% relativne vlage) na zimovanje. Prednost daju prostorima s temperaturom između 7 i 10°C, no ne smije biti hladnije od 4 stupnja, niti toplije od 12 stupnjeva. Životinje su jako vjerne prostoru. Zimska i ljetna obitavališta nisu nikada udaljena više od 50 km.
Parenje velikih potkovnjaka odvija se u proljeće i u jesen. Ženke dolijeću u špilje u kojima su kolonije mužjaka, odabiru mužjaka i pare se s njim. Nakon toga napuštaju mužjake i formiraju vlastite kolonije samo od ženki za koćenje i podizanje mladih. Razdoblje parenja počinje u kasno ljeto. Skotnost traje 75 dana. Ženka koti u srpnju samo jednog mladunca koji može letjeti nakon 3-4 tjedna, sa 7-8 tjedana je samostalan a nakon 2-3 godine je spolno zreo.
Posebnost velikih potkovnjaka je odabir partnera. Kod njih je dokazan poseban oblik poliginije, dakle društveni oblik kod kojeg se jedan mužjak pari s više ženki. no kod ovog posebnog oblika, mužjak se pari sa svim ženkama jedne porodice. Ovo ponašanje je utvrđeno 2005. u jednom istraživanju Londonskog univerziteta kad su istraživali srodničke odnose u jednoj koloniji. Uzeli su DNK uzorke majki i njihovih mladunaca i proveli test očinstva u svim muškim kolonijama u krugu od oko 30 km.
Analiza je pokazala, da ne samo da se ženke uvijek pare s istim partnerom, da su dakle izuzetno vjerne, nego i da se isti mužjak pari i sa ženskim potomcima prvobitne ženke, što podiže razinu srodnosti u koloniji. To povećava međusobnu spremnost na pomoć i ima određenu evolucijsku prednost. No još nije jasno kako ženkama i njihovim kćerima uspijeva identificirati uvijek istog mužjaka.
Lete relativno sporo i nisko, s mnogim mijenjanjem smjera i razdobljima jedrenja. Polaze tek u potpunom mraku. Ova vrsta, kao i svi potkovnjaci, može lebdjeti. Tijekom noći, lovi oko 3 sata, podijeljeno u dva leta. Lovina su prije svega kukci koje ne samo da lovi u letu, nego ih hvata i na bilju i s tla. Jede ih na određenom, istom mjestu.
Brojno stanje ove vrste je drastično opalo u srednjoj Europi. Vrstu se smatra vrlo ugroženom.
Veliki potkovnjak (Rhinolophus ferrumequinum) je europski šišmiš iz porodice potkovnjaka. Dužina od najviše 7 cm bez repa i raspon krila do 40 cm čini ga najvećom vrstom te porodice u Europi. Težina mu je između 17 i 30 grama. Krzno na gornjem dijelu tijela je sivosmeđe boje s lagano srvenkastim tonom, dok na donjoj strani prelazi u sivobijelo. Lako ga je prepoznati po veličini i izraženom "sedlu" na nosu koje ima oblik potkove, što je porodici dalo ime potkovnjaka.
Il ferro di cavallo maggiore (Rhinolophus ferrumequinum Schreber, 1774) è un pipistrello della famiglia dei Rinolofidi diffuso nell'Ecozona paleartica.[1][2]
Pipistrello di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 56 e 79 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 54,8 e 62,1 mm, la lunghezza della coda tra 30 e 44 mm, la lunghezza del piede tra 9,9 e 14 mm, la lunghezza delle orecchie tra 20 e 28,5 mm e un peso fino a 34 g.[3]
La pelliccia è lunga, soffice e lanuginosa. Le parti dorsali bruno-grigiastre o marroni, più o meno con dei riflessi rossastri e la base dei peli chiara, mentre le parti ventrali variano dal bianco-grigiastro al bianco-giallastro. Le orecchie sono corte. La foglia nasale presenta una lancetta triangolare, con i bordi leggermente verso la punta smussata, un processo connettivo arrotondato, una sella piccola, con i bordi leggermente concavi, l'estremità arrotondata e curvata in avanti. La porzione anteriore non copre completamente il muso ed ha delle fogliette laterali poco sviluppate ed un incavo centrale profondo alla base. Il labbro inferiore ha uno oppure tre solchi longitudinali. Le membrane alari sono marroni chiare o bruno-grigiastre, la prima falange del quarto dito è relativamente lunga. La coda è lunga ed inclusa completamente nell'ampio uropatagio. Il primo premolare superiore è piccolo e situato fuori la linea alveolare.
Emette ultrasuoni ad alto ciclo di lavoro con impulsi di lunga durata a frequenza costante di 77–83 kHz.
In estate si rifugia in fessure rocciose, cavità degli alberi e gallerie minerarie relativamente caldi ed umidi, negli attici degli edifici nella parte più settentrionale dell'areale e in templi antichi e rovine nella parte orientale, dove forma vivai fino a 1.000 femmine, con i maschi che tendono ad essere solitari. Da settembre ad aprile entrambi i sessi si aggregano ed entrano in ibernazione all'interno di ambienti sotterranei naturali od artificiali. Tale stato può essere interrotto più volte, particolarmente per procurarsi cibo. L'attività predatoria inizia al tramonto. Il volo è lento, fluttuante, altamente manovrato ed effettuato fino a 6 metri dal suolo. È una specie sedentaria con spostamenti massimi fino a 320 km, principalmente tra siti estivi ed invernali.
Si nutre di coleotteri, falene, ragni, cavallette e crisope catturati in volo o raccolti al suolo sopra prati e tra gli alberi fino a 2–3 km dai rifugi. Vengono divorati su specifici posatoi. Talvolta può individuare la preda anche da fermo, scandagliando lo spazio circostante con gli ultrasuoni, muovendo soltanto la testa.
Danno alla luce un piccolo alla volta tra giugno e i primi di agosto dopo una gestazione di 72 giorni. Gli accoppiamenti avvengono alla fine dell'estate e si protraggono fino a tutta la primavera successiva. I nascituri aprono gli occhi dopo una settimana e sono in grado di volare dopo circa un mese, diventando indipendenti a due mesi di età. Le femmine raggiungono la maturità sessuale a 3-4 anni di vita, mentre i maschi non prima del secondo anno. L'aspettativa di vita massima registrata è di 30 anni, la più alta tra tutti i chirotteri europei.
Questa specie è diffusa nell'Ecozona paleartica, dall'Europa occidentale e sud-orientale, Africa nord-occidentale, vicino oriente e Caucaso attraverso l'Asia centrale e la parte settentrionale del Subcontinente indiano fino alla Cina orientale, la Penisola coreana e l'Arcipelago giapponese. In Italia è presente su tutto il territorio.
Vive nelle boscaglie temperate decidue, pascoli, foreste montane, boschi e arbusteti mediterranei in prossimità di specchi d'acqua fino a 3.000 metri di altitudine, solitamente non oltre gli 800 metri.
Sono state riconosciute 7 sottospecie:
La IUCN Red List, considerata l'abbondanza, il vasto areale e la popolazione stabile, classifica R.ferrumequinum come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il ferro di cavallo maggiore (Rhinolophus ferrumequinum Schreber, 1774) è un pipistrello della famiglia dei Rinolofidi diffuso nell'Ecozona paleartica.
Didysis pasagnosis (lot. Rhinolophus ferrumequinum) – pasagnosinių (Rhinolophidae) šeimos šikšnosparnių rūšis. Paplitusi Pietinėje Europoje, Šiaurės Afrikoje, Centrinėje Azijoje, Kinijoje, Korėjoje, Japonijoje.
Tai didžiausia pasagnosių rūšis. Atstumas tarp išskėstų sparnų siekia 35-50 cm, pačio šikšnosparnio dydis 6-7 cm, svoris – apie 30 g. Kūnas padengtas minkštu tamsiai pilkos, rudos spalvos kailiu.
Aktyvus naktimis. Minta daugiausiai vabzdžiais, ypač pelėdgalvių šeimos drugiais. Orientacijai naudoja echolokaciją. Žiemoja olose, šachtose.[1]
Didysis pasagnosis (lot. Rhinolophus ferrumequinum) – pasagnosinių (Rhinolophidae) šeimos šikšnosparnių rūšis. Paplitusi Pietinėje Europoje, Šiaurės Afrikoje, Centrinėje Azijoje, Kinijoje, Korėjoje, Japonijoje.
Tai didžiausia pasagnosių rūšis. Atstumas tarp išskėstų sparnų siekia 35-50 cm, pačio šikšnosparnio dydis 6-7 cm, svoris – apie 30 g. Kūnas padengtas minkštu tamsiai pilkos, rudos spalvos kailiu.
Aktyvus naktimis. Minta daugiausiai vabzdžiais, ypač pelėdgalvių šeimos drugiais. Orientacijai naudoja echolokaciją. Žiemoja olose, šachtose.
De grote hoefijzerneus (Rhinolophus ferrumequinum) is een vleermuis behorende tot de familie der hoefijzerneuzen en bladneusvleermuizen van de Oude Wereld (Rhinolophidae). Het dier is de grootste Europese hoefijzerneus.
Hij wordt tussen de 57 en 71 mm groot. De onderarm is tussen de 49 en 61 mm lang en de spanwijdte is ongeveer 290 tot 400 mm. De grote hoefijzerneus weegt 14 tot 34 gram. Mannetjes worden zwaarder dan vrouwtjes. Het gewicht verschilt ook per jaargetijde: in de lente wegen hoefijzerneuzen 18 tot 19 gram, in de herfst 24 tot 29 gram.
De vacht is van boven grijsbruin of rookgrijs met een rode tint. Aan de onderzijde is de vacht lichtgrijs tot gelig wit. De vleugels en oren zijn licht grijsbruin van kleur. De puntige oren zijn geplooid. Deze vleermuis vliegt langzaam en op geringe hoogte, tussen de 0,3 en 6 m. De vlucht wordt afgewisseld met een glijvlucht.
De grote hoefijzerneus komt voor in warme beboste valleien, afgewisseld met open gebieden met hier en daar een boom of een struik. In de buurt daarvan moeten ook open grasland bevinden, geschikte verblijfplaatsen, en water. Ook wordt hij aangetroffen in karstgebieden en bij huizen. In bergen komt hij voor tot 800 meter hoogte. Een enkele keer worden ze tot op 2000 meter hoogte aangetroffen.
Hij jaagt vooral tussen de bomen, maar ook in open gebied. Roestplaatsen bevinden zich vooral in grotten, maar in het noorden van zijn leefgebied wordt hij ook in huizen aangetroffen. In de zomer verblijven volwassen mannetjes in kleine groepjes, terwijl vrouwtjes samen met onvolwassen dieren leven in kraamkamers in groepen van vijftig tot vijfhonderd vrouwtjes, soms tot duizend. Ze delen deze kraamkamers met andere vleermuissoorten, als de paarse hoefijzerneus en de ingekorven vleermuis. Rond de tijd dat de jongen worden geboren, verlaten de mannetjes de kraamkamers.
De paartijd vindt plaats in oktober, vlak voor of tijdens de overwintering. Mannetjes hebben een vaste paarplaats. De vrouwtjes gaan bij de mannetjes langs, waarna de paring plaatsvindt. Het sperma van het mannetje wordt in de vagina bewaard tot maart of april, waarna de bevruchting plaatsvindt.
In april trekken de vrouwtjes in de kraamkamers. Van midden-juni tot augustus (verschillend per regio) worden de asgrijze jongen geboren. De jongen zijn dan 5 tot 6 gram zwaar. De vrouwtjes hangen met hun jongen alleen of in groepjes. Na 4 tot 7 dagen openen de jongen hun ogen. 24 tot 28 dagen na de geboorte maken ze hun eerste vlucht in de kraamkamer en drie weken later vangen ze hun eerste prooi. De jongen worden gespeend als ze 5 tot 7 weken oud zijn. Met een leeftijd van 7 tot 8 weken zijn ze onafhankelijk van hun moeder.
Gewoonlijk krijgt een vrouwtje maar één jong per keer, en meestal planten vrouwtjes zich niet ieder jaar voort. De vrouwtjes werpen hun eerste jong als ze twee tot vier jaar oud zijn. Mannetjes worden na twee jaar geslachtsrijp. De grote hoefijzerneus wordt vrij oud, ongeveer dertig jaar.
Ongeveer een half uur tot vijftig minuten na zonsondergang komen de hoefijzerneuzen tevoorschijn. In vochtig of winderig weer vliegt hij minder vaak uit. Tussen mei en augustus eet hij met twee tot drie tussenpauzes, waarbij hij af en toe terugkeert naar een verblijfplaats vlak bij het jachtterrein.
Hij jaagt vooral op grotere vliegende insecten, als motten, mestkevers en meikevers, ook tweevleugeligen, vliesvleugeligen en schietmotten, die hij in de vlucht opeet. Te grote prooi eet hij op vaste voedingsplaatsen. Ook vangt hij weleens prooi op de grond, bijvoorbeeld spinnen en kevers. Vanuit een rustplaats zoekt hij zijn prooi met behulp van echolocatie. Ook drinken doet de vleermuis in vlucht. In augustus en september kunnen ze de hele nacht wegblijven, waarbij ze zich voorbereiden voor de winterslaap.
's Winters houdt de soort een winterslaap van september of oktober tot april in koele grotten, mijngangen, kelders en zolders. Tijdens de winterslaap omhullen de vleugels het gehele lichaam. Ze hangen vrij aan het plafond, soms in dichte groepen. Tijdens de winterslaap worden ze nog vaak wakker (tot twee keer per week). Als het weer niet te koud, te nat of te winderig is, jagen ze bij de ingang van de grot op voedsel.
De soort komt voor in West-, Zuid- en Midden-Europa (van Wales tot Oekraïne), Noordwest-Afrika, en Azië tot Saoedi-Arabië, India en Japan.
In Nederland kwamen er vroeger kraamkamers van de soort voor in de Sint-Pietersberg, maar het dier is nu uitgestorven. In België komt hij nog voor in Wallonië, en in Luxemburg is er nog een kraamkolonie op de grens met Duitsland. In Duitsland komen ze nog voor rond Trier.
Bronnen, noten en/of referentiesDe grote hoefijzerneus (Rhinolophus ferrumequinum) is een vleermuis behorende tot de familie der hoefijzerneuzen en bladneusvleermuizen van de Oude Wereld (Rhinolophidae). Het dier is de grootste Europese hoefijzerneus.
Multimedia w Wikimedia Commons Podkowiec duży[3] (Rhinolophus ferrumequinum) – gatunek nietoperza z rodziny podkowcowatych. Maksymalna długość życia tego zwierzęcia wynosi 30 lat i 5 miesięcy.
Długość ciała podkowca dużego wynosi 5,7–7,1 cm, rozpiętość skrzydeł: 34–40 cm, a ciężar ciała: 13–34 g. Futerko szaro- do czerwonobrązowego, brzuch kremowy; skórzasta narośl na nosie w kształcie podkowy; uszy duże, spiczaste bez koziołka; skrzydła szerokie[4].
Zachodnia i środkowa Europa (najdalej na północ sięga do Anglii i Walii), środkowa Azja po Japonię, przy czym podgatunek japoński (Rhinolophus ferrumequinum nippon) może stanowić odrębny gatunek. W Polsce stwierdzony tylko siedmiokrotnie na terenie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej i Karpat, gdzie prawdopodobnie zalatuje z sąsiedniej Słowacji. Jak dotąd brak pewnych danych o rozrodzie tego gatunku w Polsce, notowano jedynie pojedyncze osobniki. Gatunek chroniony, regionalnie zagrożony wyginięciem.
Zasiedla tereny otwarte z pasami zakrzewień i zadrzewień, a także lasy. Kryjówki letnie znajduje w jaskiniach, przede wszystkim tych, których wejścia znajdują się po cieplejszej stronie oraz dziuplach, szczelinach skalnych i szparach[5].
Podkowce aktywne są w nocy. Samice tworzą wiosną i latem kolonie rozrodcze (tzw. porodówki)[4], w których rodzą, karmią i wychowują młode. Gatunek owadożerny, zimą zapada w sen zimowy. Latają na wysokości 0,5-3m.[4]
Pokarm stanowią duże owady latające, głównie ćmy[4].
Okres godowy trwa jesienią i zimą[4]. Długość ciąży wynosi ok. 90 dni. Samica rodzi jedno młode. Młode po tygodniu otwiera oczy, a w 3-4 tygodniu życia jest zdolne do lotu. Ssie 6-8 tygodni, po czym jest samodzielne[4]. Maksymalna długość życia podkowca wynosi 30 lat i 5 miesięcy.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową, wymagający ochrony czynnej. Dodatkowo obowiązuje zakaz umyślnego płoszenia lub niepokojenia, jak również fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie[6][7].
Podkowiec duży (Rhinolophus ferrumequinum) – gatunek nietoperza z rodziny podkowcowatych. Maksymalna długość życia tego zwierzęcia wynosi 30 lat i 5 miesięcy.
Liliacul mare cu potcoavă (Rhinolophus ferrumequinum) este o specie de lilieci din familia rinolofide (Rhinolophidae) cu un areal care se întinde din sudul Angliei spre est până în China și Japonia (inclusiv în România și Republica Moldova), iar în sud până în nordul Africii. Este cea mai mare specie din genul Rhinolophus din România. Lungimea cap + trunchi este între 56-71 mm, coada are 37-43 mm, greutatea corpului este cuprinsă între 17 și 25 g. În jurul nărilor și în spațiul dintre ochi sunt prezente niște foițe nazale cu dispoziție și forme caracteristice și care poartă numele de potcoavă. În România a fost identificată subspecia Rhinolophus ferrumequinum ferrumequinum. A fost menționat în peste 40 de peșteri din vestul, sud-vestul și estul României, și era considerată o specie comună în trecut. Pe parcursul ultimilor 20 de ani a fost menționată doar în Oltenia și într-o singură localitate din Transilvania, sugerând o scădere puternică a populației acestei specii în România. Acum nu este protejat, dar trebuie să fie inclus în lista vulnerabilă a speciilor protejate de România.
Liliacul mare cu potcoavă (Rhinolophus ferrumequinum) este o specie de lilieci din familia rinolofide (Rhinolophidae) cu un areal care se întinde din sudul Angliei spre est până în China și Japonia (inclusiv în România și Republica Moldova), iar în sud până în nordul Africii. Este cea mai mare specie din genul Rhinolophus din România. Lungimea cap + trunchi este între 56-71 mm, coada are 37-43 mm, greutatea corpului este cuprinsă între 17 și 25 g. În jurul nărilor și în spațiul dintre ochi sunt prezente niște foițe nazale cu dispoziție și forme caracteristice și care poartă numele de potcoavă. În România a fost identificată subspecia Rhinolophus ferrumequinum ferrumequinum. A fost menționat în peste 40 de peșteri din vestul, sud-vestul și estul României, și era considerată o specie comună în trecut. Pe parcursul ultimilor 20 de ani a fost menționată doar în Oltenia și într-o singură localitate din Transilvania, sugerând o scădere puternică a populației acestei specii în România. Acum nu este protejat, dar trebuie să fie inclus în lista vulnerabilă a speciilor protejate de România.
Podkovár veľký[2] (iné názvy: podkovár štíhlokrídly[3], podkováč veľký; lat. Rhinolophus ferrumequinum) je druh netopiera z rodu podkovár.
Je to najväčší európsky druh netopiera a preto je ľahko rozpoznateľný od ostatných druhov.[6]
Žije v Európe, Afrike, Južnej Ázii a Austrálii.[7]
Na Slovensku obýva najmä južné oblasti, pričom v zime sa vyskytuje aj na severe. Na území Slovenska je kriticky ohrozený.[8] Do zimoviska lieta cca 20 až 30 km.
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 95 (22% rozlohy Slovenska):[2]
Za letu
Hibernácia, uvoľnené a natiahnuté zadné končatiny prezrádzajú že fotograf konal správne a nevyrušil zimujúceho podkovára
Jasovská jaskyňa je najpočetnejšie zimovisko na Slovensku[2]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Podkovár veľký
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Podkovár veľký
Podkovár veľký (iné názvy: podkovár štíhlokrídly, podkováč veľký; lat. Rhinolophus ferrumequinum) je druh netopiera z rodu podkovár.
Veliki podkovnjak (znanstveno ime Rhinolophus ferrumequinum) je vrsta netopirja, ki ima tako kot vsi podkovnjaki značilno kožno gubo med nosnicama v obliki podkve.
Veliki podkovnjak je največja vrsta podkovnjakov v Evropi[2] in meri v dolžino med 57in 71 mm, rep meri v dolžino med 35 in 43 mm, razpon prhuti pa je okoli 400 mm.[3]
Veliki podkovnjak je aktiven ponoči. Dan prespi na skritih mestih, zime preživi v hibernaciji v jamah. Leti navidezno nerodno na višinah med 0,5 in 3 m, kjer lovi leteče žuželke. Samice postanejo spolno zrele pri treh letih, samci pa pri dveh.[4] Nekatere samice se prvič parijo šele pri starosti petih let.[5] Parjenje poteka v jeseni in spomladi[6], brejost pa traja od 10 do 11 tednov[7]. Samica običajno skoti enega mladiča, ki spregleda po enem tednu. Mladiči prvič poletijo po 3 - 4 tednih, pri samici pa sesajo 6 - 8 tednov.
Veliki podkovnjak (znanstveno ime Rhinolophus ferrumequinum) je vrsta netopirja, ki ima tako kot vsi podkovnjaki značilno kožno gubo med nosnicama v obliki podkve.
Större hästskonäsa (Rhinolophus ferrumequinum) är en fladdermus som tillhör familjen hästskonäsor och dess största medlem i Europa. Arten kallas även Stor hästskonäsa.[3]
Arten når en kroppslängd mellan 5,6 och 6,9 centimeter och därtill kommer en 3 till 4,3 cm lång svans[3]. Djurets vingspann ligger mellan 33 och 39 centimeter. Vuxna individer har en vikt mellan 13 och 34 gram.[4]
Pälsen är beige, varierande från ljus till mörkare beige med brunt eller grått inslag.[3]
Som alla hästskonäsor har den hudutskott kring näsöppningarna. Det mellersta av dessa utskott, sadeln, har ett karakteristiskt utseende som är till hjälp vid bestämningen: Den övre delen har en tjock, trubbig spets, uppåt- och svagt utåtsträckt sedd från sidan.[4]
Den stora hästskonäsan har en vanligen låg, fjärilsliknande flykt med inslag av glidflykt. Födan består av olika insekter[3], bland annat nattflygande fjärilar[1]. Den är mycket social, och kan sommartid bilda stora, könsblandade kolonier på upp till 1 000 djur[4]. Inom kolonin etableras ingen hierarki och aggressiviteten är mycket låg.[5]
Den uppehåller sig på ängar, lövskog och macchia, där den fångar skalbaggar, nattfjärilar och andra insekter.[1] Den kan även ta spindlar[3]. Daglegan sker vanligtvis i grottor, gruvor och andra håligheter. I norra delen av sitt utbredningsområde kan den även använda höga byggnader som vindar. Vinterdvalan sker i grottor och andra stora, underjordiska utrymmen. I södra delen av dess utbredningsområde förekommer det att den inte alls går i vinterdvala.[1] Efter parningen kan honor med ungar bilda egna kolonier som är skilda från de vuxna hannarna men icke könsmogna hannar accepteras. Dessa sociala strukturer är oftast kortvariga. En moder kommunicerar med sin unge med olika läten (inte samma läte som används för ekolokaliseringen).[5]
Lätet för ekolokaliseringen består av mycket korta och högfrekventa pulser med en frekvens omkring 70 till 80 kHz[6].
Honor blir efter ungefär 4 år könsmogna och för hanar infaller könsmognaden redan vid omkring 3 års ålder[7]. Det förekommer dock att könsmognaden kan dröja ända till 7 år[4]. Parningstiden kan vara från höst till vår, men främst sent i september och oktober[3][6]. Efter dräktigheten som vanligtvis är fördröjd och varar i drygt 10 veckor[1] föder honan en unge i juni till juli, sällsynt i augusti.[6]
I Europa är den högsta uppmätta åldern 30 år. Den blir äldst av alla europeiska fladdermöss.[6]
Arten finns i Nordafrika, norra Medelhavsområdet upp till Mellaneuropa med nordgräns i Sydengland. Den finns också i Asien österut till Japan.[4]
Större hästskonäsa når i bergstrakter 3000 meter över havet.[1]
Den stora hästskonäsan är globalt livskraftig ("LC"). Den är dock på nedgående och är upptagen i EU:s habitatdirektiv, bilaga 2 och 4.[1]
Större hästskonäsa (Rhinolophus ferrumequinum) är en fladdermus som tillhör familjen hästskonäsor och dess största medlem i Europa. Arten kallas även Stor hästskonäsa.
Büyük nalburunlu yarasa (Rhinolophus ferrumequinum), burnu atnalı şeklinde olan, Türkiye’de de yaşayan böcek yiyen bir yarasa türü.
Boyu 6 cm, kanat açıklığı 35 cm'yi bulur. Ağırlığı 16-28 g arasındadır. Sırt kısımları gri-kırmızımsı kahverengi, karın kısımları krem-sarı olur. Ormanlarda, ağaçlık ve çalılık yerlerde yaşarlar. Mağara, tünel ya da bodrum gibi yerlerde kış uykusuna yatarlar. Bunun dışında gündüzleri ağaç kovuklarında asılarak dinlenirler.
Orta ve Güney Avrupa, Kuzey Afrika, Asya’da (Japonya’ya kadar) görülürler. Türkiye’nin her yerinde; Trakya, Akdeniz kıyı şeridi ve Kars’ta daha sık olarak bulunur.
Alçaktan (0.5–5 m) ve kelebek gibi uçarlar. Bu uçuşlarına akşamın geç saatlarinde başlar ve bütün gece uçarak avlanırlar. Sesten hoşlanırlar. Çıkardıkları çok alçak frekanslı seslerle, avlarının uzaklığını ve büyüklüğünü saptayabilirler. Bu sesler insanlar tarafından ancak özel dedektörlerce algılanabilir. Yazın çok gürültücü olurlar. Kısa mesafelerde göç ederler. 20 yıl kadar yaşarlar.
Daha çok büyük uçan böcekleri, özellikle de pervane böceklerini yerler. Kırmızı listede yakın tehdit altında (NT) kategorisindedir.
Ayrıca Hindistan'da yaşayan türlerine Hindistan nalburunlu yarasa denir.
Büyük nalburunlu yarasa (Rhinolophus ferrumequinum), burnu atnalı şeklinde olan, Türkiye’de de yaşayan böcek yiyen bir yarasa türü.
Boyu 6 cm, kanat açıklığı 35 cm'yi bulur. Ağırlığı 16-28 g arasındadır. Sırt kısımları gri-kırmızımsı kahverengi, karın kısımları krem-sarı olur. Ormanlarda, ağaçlık ve çalılık yerlerde yaşarlar. Mağara, tünel ya da bodrum gibi yerlerde kış uykusuna yatarlar. Bunun dışında gündüzleri ağaç kovuklarında asılarak dinlenirler.
Orta ve Güney Avrupa, Kuzey Afrika, Asya’da (Japonya’ya kadar) görülürler. Türkiye’nin her yerinde; Trakya, Akdeniz kıyı şeridi ve Kars’ta daha sık olarak bulunur.
Alçaktan (0.5–5 m) ve kelebek gibi uçarlar. Bu uçuşlarına akşamın geç saatlarinde başlar ve bütün gece uçarak avlanırlar. Sesten hoşlanırlar. Çıkardıkları çok alçak frekanslı seslerle, avlarının uzaklığını ve büyüklüğünü saptayabilirler. Bu sesler insanlar tarafından ancak özel dedektörlerce algılanabilir. Yazın çok gürültücü olurlar. Kısa mesafelerde göç ederler. 20 yıl kadar yaşarlar.
Daha çok büyük uçan böcekleri, özellikle de pervane böceklerini yerler. Kırmızı listede yakın tehdit altında (NT) kategorisindedir.
Ayrıca Hindistan'da yaşayan türlerine Hindistan nalburunlu yarasa denir.
Найбільший за розмірами тіла представник родини підковикових (Rhinolophidae) в Європі: довжина його тіла 5,2-7,1 см, розмах крил 35-40 см, маса 13-34 г. Забарвлення спини і крил буро-сіре з рудуватим відтінком; черево світліше за спину, сірувате. Молоді тварини однотонно сірі.
Поширений від Північної Африки (Марокко, Алжир) через всю Євразію — від Франції та Іспанії через Малу і Передню Азію, Кавказ, Гімалаї, Тибет, до Китаю, Кореї і Японії.
Характерні місця мешкання — передгір'я і низькогір'я, а також рівнинні ділянки, де є придатні для цих тварин притулки: природні і штучні підземелля, карстові печери, міжгір'я, промоїни в річкових обривах, відповідні штучні споруди. У горах цей вид зустрічається на висоті до 3500 м над рівнем моря. У літній час більшість самців і молоді самки тримаються поодинці або маленькими групами; самки з потомством утворюють скупчення з 200—500 особин, часто по сусідству з колоніями інших кажанів.
На полювання підковики вилітають вже після заходу сонця. Політ повільний, прямолінійний; полюють вони недалеко від притулків, низько над землею. Їжею служать великі і середні нічні комахи (совки, жуки, волохокрилі). При полюванні використовують ехолокаційні сигнали на частоті 77-81 кГц, які випускають через ніс.
Зимують в печерах, штольнях, підземеллях, на горищах, де температура вище 7-10°С, поодинці або частіше групами по 5-15 особин обох статей. Частина особин може відкочовувати в південніші райони. Сплячка продовжується з жовтня по квітень, уривається нетривалими пробудженнями. Якщо погода достатньо тепла для появи комах, підковики можуть полювати і взимку. Спаровуються великі подковики восені, під час зимування, рідше — навесні; проте до весни плід не розвивається. Вагітність триває близько 3 місяців; єдине дитинча народжується в червні-липні. Очі у нього розплющуються на 7 день; до 3-4 тижні життя вже уміє літати. Самостійним стає до 2 місяців, проте статева зрілість (у самок) наступає лише на 3 рік. Самки часто не спаровуються до 5-річного віку. Найвища смертність спостерігається на першому році життя, в першу чергу під час зимування. У неволі не розмножується. Середня тривалість життя дуже висока — понад 20 років.
У межах свого ареалу великий підковик широко поширений, місцями є загалом рідкісним видом. Внесений до «Червоної книги України» (2009). Знаходиться під загрозою вимирання і охороняється в багатьох країнах, зокрема в Росії, Німеччині і Австрії. Крупні виводковиі колонії і місця зимування уразливі до антропогенного впливу. Велике число подковиків гине в результаті отруєння пестицидами, поїдаючи отруєних комах. Істотний вплив на стан популяції надає також загальна деградація довкілля, пов'язана з аграрною діяльністю людини.
Це незавершена стаття про організм, що занесений до Червоної книги.Rhinolophus ferrumequinum là một loài động vật có vú trong họ Dơi lá mũi, bộ Dơi. Loài này được Schreber mô tả năm 1774.[2]
Rhinolophus ferrumequinum là một loài động vật có vú trong họ Dơi lá mũi, bộ Dơi. Loài này được Schreber mô tả năm 1774.
Rhinolophus ferrumequinum (Schreber, 1774)
Подвиды
Большой подковонос[1] (лат. Rhinolophus ferrumequinum) — вид летучих мышей рода подковоносов. Самый крупный представитель подковоносых в Европе: длина его тела 5,2—7,1 см, размах крыльев 35—40 см, масса 13—34 г. Окрас спины и крыльев буровато-серый с рыжеватым оттенком; брюхо светлее спины, сероватое. Молодые зверьки однотонно серые.
Распространён от Северной Африки (Марокко, Алжир) через всю Евразию — от Франции и Испании через Малую и Переднюю Азию, Кавказ, Гималаи, Тибет, до Китая, Корейского полуострова и Японии. На территорию России заходит северный край ареала; здесь большой подковонос обнаруживается на Северном Кавказе от Краснодарского края до Дагестана.
Места обитания приурочены к предгорьям и низкогорьям, а также к равнинным участках, где есть пригодные для зверьков убежища: естественные и искусственные подземелья, карстовые пещеры, расщелины, промоины в речных обрывах, подходящие постройки человека. В горах этот вид встречается до 3500 м над уровнем моря. В летнее время большинство самцов и молодые самки держатся поодиночке или маленькими группами; самки с потомством образуют скопления численностью от нескольких десятков до сотен особей, часто по соседству с колониями других летучих мышей. На охоту подковоносы вылетают после наступления темноты. Полёт медленный, прямолинейный; охотятся зверьки неподалёку от убежищ, низко над землёй. Пищей служат крупными и средние ночные насекомые (совки, жесткокрылые, ручейники). При охоте используют эхолокационные сигналы на частоте 77—81 кГц, которые испускают через нос.
Зимуют в пещерах, штольнях и других изолированных убежищах со стабильной температурой от + 1 до + 10°С. Взрослые самцы и неполовозрелые особи обоих полов на зимовке формируют совместные скопления численностью до нескольких сотен особей, взрослые самки обычно держаться отдельно. Зимняя спячка может продолжаться с октября по апрель, но её продолжительность зависит от внешней температуры и географического положения убежища. Если погода достаточно тёплая для появления насекомых, подковоносы могут охотиться и зимой. Спариваются большие подковоносы осенью, на зимовках, реже — весной; сперма сохраняется в матке самок до весны, когда и наступает оплодотворение. Беременность длится около 3 месяцев; единственный детёныш рождается в июне-июле. Глаза у него открываются на 7 день; к 3—4 неделе жизни уже умеет летать. Самостоятельным становится к 2 месяцам, однако половая зрелость (у самок) наступает лишь на 3 год. Самки зачастую не спариваются до 5-летнего возраста. Самая высокая смертность наблюдается на первом году жизни, в первую очередь во время зимовок. Продолжительность жизни очень высока — более 20 лет.
Большой подковонос — в пределах своего ареала широко распространённый, местами обычный вид. Занесён в Красную книгу России как вид, редкий на территории России. Крупные выводковые колонии и места зимовок в подземных убежищах уязвимы для антропогенного воздействия, в первую очередь — беспокойства и прямого уничтожения. Существенное влияние на состояние популяции оказывает также общая деградация биоты, связанная с аграрной деятельностью человека.
Большой подковонос (лат. Rhinolophus ferrumequinum) — вид летучих мышей рода подковоносов. Самый крупный представитель подковоносых в Европе: длина его тела 5,2—7,1 см, размах крыльев 35—40 см, масса 13—34 г. Окрас спины и крыльев буровато-серый с рыжеватым оттенком; брюхо светлее спины, сероватое. Молодые зверьки однотонно серые.
Распространён от Северной Африки (Марокко, Алжир) через всю Евразию — от Франции и Испании через Малую и Переднюю Азию, Кавказ, Гималаи, Тибет, до Китая, Корейского полуострова и Японии. На территорию России заходит северный край ареала; здесь большой подковонос обнаруживается на Северном Кавказе от Краснодарского края до Дагестана.
Места обитания приурочены к предгорьям и низкогорьям, а также к равнинным участках, где есть пригодные для зверьков убежища: естественные и искусственные подземелья, карстовые пещеры, расщелины, промоины в речных обрывах, подходящие постройки человека. В горах этот вид встречается до 3500 м над уровнем моря. В летнее время большинство самцов и молодые самки держатся поодиночке или маленькими группами; самки с потомством образуют скопления численностью от нескольких десятков до сотен особей, часто по соседству с колониями других летучих мышей. На охоту подковоносы вылетают после наступления темноты. Полёт медленный, прямолинейный; охотятся зверьки неподалёку от убежищ, низко над землёй. Пищей служат крупными и средние ночные насекомые (совки, жесткокрылые, ручейники). При охоте используют эхолокационные сигналы на частоте 77—81 кГц, которые испускают через нос.
Зимуют в пещерах, штольнях и других изолированных убежищах со стабильной температурой от + 1 до + 10°С. Взрослые самцы и неполовозрелые особи обоих полов на зимовке формируют совместные скопления численностью до нескольких сотен особей, взрослые самки обычно держаться отдельно. Зимняя спячка может продолжаться с октября по апрель, но её продолжительность зависит от внешней температуры и географического положения убежища. Если погода достаточно тёплая для появления насекомых, подковоносы могут охотиться и зимой. Спариваются большие подковоносы осенью, на зимовках, реже — весной; сперма сохраняется в матке самок до весны, когда и наступает оплодотворение. Беременность длится около 3 месяцев; единственный детёныш рождается в июне-июле. Глаза у него открываются на 7 день; к 3—4 неделе жизни уже умеет летать. Самостоятельным становится к 2 месяцам, однако половая зрелость (у самок) наступает лишь на 3 год. Самки зачастую не спариваются до 5-летнего возраста. Самая высокая смертность наблюдается на первом году жизни, в первую очередь во время зимовок. Продолжительность жизни очень высока — более 20 лет.
Большой подковонос — в пределах своего ареала широко распространённый, местами обычный вид. Занесён в Красную книгу России как вид, редкий на территории России. Крупные выводковые колонии и места зимовок в подземных убежищах уязвимы для антропогенного воздействия, в первую очередь — беспокойства и прямого уничтожения. Существенное влияние на состояние популяции оказывает также общая деградация биоты, связанная с аграрной деятельностью человека.
马铁菊头蝠（学名：Rhinolophus ferrumequinum）为菊头蝠科菊头蝠属的动物。在中国大陆，分布于江西、福建、陕西、上海、安徽、云南、甘肃、北京、河北、山东、山西、江苏、贵州、辽宁、吉林、浙江、广西、四川（北部）、河南等地，多栖息于岩洞以及岩隙。该物种的模式产地在法国。[1]
马铁菊头蝠（学名：Rhinolophus ferrumequinum）为菊头蝠科菊头蝠属的动物。在中国大陆，分布于江西、福建、陕西、上海、安徽、云南、甘肃、北京、河北、山东、山西、江苏、贵州、辽宁、吉林、浙江、广西、四川（北部）、河南等地，多栖息于岩洞以及岩隙。该物种的模式产地在法国。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 亜綱 : 獣亜綱 Theria 目 : コウモリ目 Chiroptera 亜目 : コウモリ亜目 Microchiroptera 上科 : Rhinolophoidea 科 : キクガシラコウモリ科キクガシラコウモリ（菊頭蝙蝠、Rhinolophus ferrumequinum）は、キクガシラコウモリ科キクガシラコウモリ属に分類されるコウモリ。
体長6.3-8.2cm。尾長2.8-4.5cm。下唇の裸出板は2つに分かれる。鼻葉を菊の花に例えたことが和名の由来とされる。
夜行性で、昼間は洞窟や民家等で休む。繁殖期を除いて雌雄別々の群れを形成し生活する。冬季になると洞窟等で冬眠する。
食性は動物食で、コガネムシ・カゲロウなどの昆虫類を食べる。森林等を低速で飛行しながら獲物を捕食し、時には樹上や地表にいる獲物も捕食する。
繁殖形態は胎生。1回に1頭の幼獣を産む。母親は、幼獣が口で擬乳頭を後肢が母親に抱きついた状態のまま飛翔することが多い。メスは多くの個体が生後3年で性成熟する。20年以上生きた例もある。
ねぐらや冬眠場所である洞窟の減少等により、生息数は減少している。
日本では1929年（昭和4年）12月17日に「西湖蝙蝠穴およびコウモリ」、1938年（昭和13年）12月14日に「岩泉湧窟及びコウモリ」として、西湖蝙蝠穴と岩泉湧窟の個体が国の天然記念物に指定されている[1][2]。
2003年の重症急性呼吸器症候群 (SARS) アウトブレイク以降、中国国内に棲息するキクガシラコウモリがSARS-コロナウイルス (SARS-CoV) に類似したウイルスを保有していることが分かり、SARS-CoVの大元の保有動物として注目されている。
イラスト
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 キクガシラコウモリ（菊頭蝙蝠、Rhinolophus ferrumequinum）は、キクガシラコウモリ科キクガシラコウモリ属に分類されるコウモリ。
관박쥐(학명: Rhinolophus ferrumequinum)는 관박쥐과에 속하는 박쥐이다. 주름코박쥐라고도 불리는 이 박쥐는 유럽, 아프리카, 아시아, 오스트레일리아에 서식한다.[2] 유럽에서는 멸종 위기에 처해 있지만 한반도에서는 흔히 볼 수 있다. 한국에는 내륙관박쥐(R. f. korai)와 제주관박쥐(R. f. quelpartis) 등 2아종이 있는 것으로 알려져 있지만, 1933년 모리(Mori)가 발표한 제주관박쥐는 그 이후 아직 채집 관찰된 바 없다.[3]
밤늦게 활동을시작하여 나방이나 왕풍뎅이, 말똥구리, 풍뎅이 등 주로 곤충을 잡아 먹는다. 유럽관박쥐는 활엽수림, 관목림, 상록수림에서 쇠똥구리, 큰 나방류, 날도래, 떡갈잎풍뎅이 등을 잡아 먹는다. 여름에는 매일 자기 몸무게의 35%에 해당하는 먹이를 먹는데, 잡은 곤충을 모두 먹는 것이 아니라 몸체의 연한 부분만을 먹는다. 해가 지고 30분 정도가 지나면 굴에서 나와 먹이를 찾는다. 관박쥐는 비행중에 또는 땅에 앉아서 곤충을 잡아 먹는다. 사냥법은 딱새류와 비슷해서, 나무에 매달려 있다가 근처를 지나가는 곤충을 보고 날아내리면서 낚아채서 잡는다.
관박쥐는 늦 봄에 포육군집을 형성하고 1년에 1번, 7 ~ 8월에 한 마리의 새끼를 낳아 키운다. 번식기(교미하는 시기)는 9월말에서 10월 사이이다. 새끼는 생후 7주이내에 젖을 뗀다. 번식기는 가을이지만 늦은 겨울까지 계속되기도 한다. 5월에 포육군집을 형성하기 시작하여 6월 중순에서 7월에 절정을 이룬다. 이때는 14살까지의 수컷들은 임신한 암컷과 함께 포육군집에 참여하기도 하지만 7월 중순쯤에 새끼들이 태어나면 수컷들은 포육군집을 떠난다. 임신한 어미는 뒷 다리로 동굴 천정에 매달린 상태에서 날개를 접어서 한 마리의 새끼를 낳는다. 갓난 새끼는 곧바로 동굴 천정에 스스로의 힘으로 매달려서 먹이를 찾으러 간 어미를 기다린다. 새끼는 생후 9일이 되면 눈을 뜰 수 있게 된다. 처음에는 어미의 젖을 먹지만 생후 5주 정도가 비행을 시작하여 곤충을 잡을 수 있게 된다. 새끼들이 생후 7주가 되는 9월 초순이나 중순에 어미들은 포육집단을 떠나게 되고 이때가 곧 젖을 떼는 시기가 된다. 하지만 새끼들은 10월까지 또는 그 이후까지 포육집단에 남아서 성장한다. 암컷은 생후 3년이 되면 성적으로 성숙하지만 10살이 되기 전까지는 번식을 하지 않는 것이 보통이다. 수컷은 생후 2년 또는 3년이 되면 성적으로 성숙한다.
관박쥐(학명: Rhinolophus ferrumequinum)는 관박쥐과에 속하는 박쥐이다. 주름코박쥐라고도 불리는 이 박쥐는 유럽, 아프리카, 아시아, 오스트레일리아에 서식한다. 유럽에서는 멸종 위기에 처해 있지만 한반도에서는 흔히 볼 수 있다. 한국에는 내륙관박쥐(R. f. korai)와 제주관박쥐(R. f. quelpartis) 등 2아종이 있는 것으로 알려져 있지만, 1933년 모리(Mori)가 발표한 제주관박쥐는 그 이후 아직 채집 관찰된 바 없다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg){kind=small}
