Bobroszczur papuaski[3] (Hydromys ziegleri) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący endemicznie w Papui-Nowej Gwinei[2][4].
Bobroszczur papuaski został opisany jako nowy gatunek w 2005 roku przez K.M. Helgena[5]. Miejsce typowe to Bainyik w Górach Księcia Aleksandra w prowincji Sepik Wschodni w Papui-Nowej Gwinei[2][6]. Holotyp został schwytany 29 października 1972 roku i opisany przez A.C. Zieglera w 1984 roku, jednak autor opisu uznał okaz za przedstawiciela opisanego dwa lata wcześniej gatunku, bobroszczura zachodniego (Hydromys hussoni)[5][6]. Ten gatunek jest jednak znany tylko z zachodniej części wyspy (indonezyjska prowincja Papua); ponadto okaz morfologicznie różni się od znanych bobroszczurów zachodnich, co skłoniło biologów do rewizji jego statusu[4]. Łacińska nazwa gatunkowa upamiętnia autora pierwszego opisu zwierzęcia[5].
Bobroszczur papuaski występuje w Papui-Nowej Gwinei, jest znany jedynie z dwóch okazów, z których drugi nie ma oznaczonego miejsca pochodzenia[2]. Prawdopodobnie występuje sympatrycznie z bobroszczurem złotobrzuchym (Hydromys chrysogaster) i bobroszczurzykiem papuaskim (Parahydromys asper)[5].
Gryzonie te żyją w pobliżu rzek i strumieni w nizinnym lesie tropikalnym[2]. Holotyp został schwytany w wiejskim ogródku na wysokości ok. 200 m n.p.m.[2][6], jednak przypuszczalnie jest to tylko dolna granica jego zasięgu, jako że inne niewielkie gatunki bobroszczurów (a także większość endemicznej fauny tego regionu) preferują większe wysokości[5].
Znane okazy wskazują, że jest to najmniejszy gatunek bobroszczura. Ciało z głową ma długość 132 mm, ogon ma 118 mm, a długość tylnej stopy to 29 mm. Grzbiet jest ciemnobrązowy, spód ciała okrywają włosy szare u nasady i płowo-pomarańczowe na końcach. Dolna część policzków i podgardle ma białawy kolor, zaś okolica pachwinowa i nasada ogona są ciemnobrązowe. Futro jest krótsze i mniej gęste niż u bobroszczura zachodniego, u którego także umaszczenie spodu ciała jest ciemniejsze i bardziej jednolite. Tylne stopy bobroszczura papuaskiego są długie i mają spięte błoną trzy środkowe palce. Ogon jest czarny, nie ma białej końcówki jak u pokrewnych gatunków i jest rzadko pokryty włosami, co wyraźnie odróżnia go od bobroszczura zachodniego. Siekacze są żółtopomarańczowe[5].
Bobroszczur papuaski jest bardzo słabo zbadany. Może mieć większy zasięg i zamieszkiwać także inne nadmorskie pasma górskie w północnej Nowej Gwinei, ale stwierdzenie tego wymaga dalszych badań. Może mu zagrażać wycinka lasów. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody nie przypisała mu kategorii zagrożenia ze względu na brak danych[2].
Bobroszczur papuaski (Hydromys ziegleri) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący endemicznie w Papui-Nowej Gwinei.
