Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
---.
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Each year, half a million common puffins are netted for food and their feathers in Iceland and the Faroe Islands.
Common puffins dive from the air or surface and use their wings to swim underwater where they catch small fish, mollusks, and crustaceans. They swallow their catch underwater unless they're feeding their young, at which time they can carry back as many as 30 fish at a time in their bills .
Greenland and Northern Canada, Gulf of St. Lawrence, Nova Scotia, Iceland, Northern Scandinavia, Northern Russia, Ireland, and NW coast of France.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native )
During the summer, common puffins reside on rocky cliffs of the North Atlantic and northern Europe. They winter far at sea on deep, icy water and are seldom seen within sight of land until March.
Aquatic Biomes: benthic ; coastal
Average lifespan
Status: wild: 383 months.
Sexes are alike--11 1/2 to 13 1/2 inches long with a wingspread of 21-24 inches. These puffins are short, stocky with upper parts black and undersides white. Their cheeks are white. They have large parrotlike, triangular shaped bills, which in the breeding season are bright orange with a yellow-bordered patch of blue at the rear half. After the breeding season, they lose some of their horny bill plates and molt as well. Winter plumage is similar but faces are largely dark.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 490.5 g.
During courtship, mates fight on the water, pairs bill and by fighting attract other pairs until the whole ceremony tapers off. They copulate on the water. Puffins nest in colonies and construct nests by burrowing into loose soil 2-4 feet deep at tops of cliffs or on islands. The males do most of the burrow digging, using their beaks and webbed feet. Males stay with the females through the breeding season, and the pairs often sit outside the burrow. Eggs are laid between June and July, and usually only one egg is laid per pair. Eggs are round, white, and often spotted with brown. Both parents incubate by tucking the egg under one wing and leaning their body against it. Incubation lasts around 42 days. The newly hatched are fed very small fish. About 40 days after the chicks have hatched, they are abandoned by the parents, who go to sea; the chicks fast for a week and then jump into the sea at dusk or night, diving for their own food until they can fly at about 49 days old.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 42 days.
Average eggs per season: 1.
Fratercula arctica, tamién conocíu como frailecilo común o a cencielles frairucu,[2] ye una especie d'ave caradriforme de la familia Alcidae.
Ye l'únicu frairucu nativu del Océanu Atlánticu; dos especies rellacionaes, el frairucu copetudo y el frairucu con cuernos, atopar nel nordeste del Pacíficu. El frairucu atlánticu cría n'Islandia, Noruega, Groenlandia, Terranova y munches islles nel norte del Atlánticu. Nel sur y oeste, la so actividá llega hasta Maine y a les Islles britániques nel este. El frairucu atlánticu tien una gran población y una amplia gama. Nun se considera en peligru d'estinción, anque hai amenorgamientu nel númberu. En tierra, tien la típica postura arguta d'un alcidae. Nel mar, naden na superficie y aliméntense principalmente de pequeños pexes, que atrapen somorguiándose na agua, utilizando les sos nales pa la propulsión.
El frairucu atlánticu tien una corona y llombu negru, mexelles gris maciu y “pantalones” blancos. Ye anchu, con un picu coloráu y negru visiblemente marcáu y pates naranxes qu'oldeen col so plumaxe. Ésti muda de piel tando nel mar pel hibiernu y dalgunes de les carauterístiques faciales con colores brillosos piérdense. L'apariencia esterna del machu y la fema adultos ye idéntica, sacante que'l machu ye llixeramente más llargu. El mozu tien plumaxe similar pero les sos mexelles son gris escuru. El mozu nun tien ornamientos de colores brillosos na cabeza, el so picu ye menos anchu y ye gris escuru con una punta amarellentada y café, y les sos pates tamién son escures. Los frairucos de poblaciones del norte son típicamente más llargos que los sos equivalentes en partes más al sur. Xeneralmente considérase qu'estes poblaciones son distintes subespecies.
El frairucu atlánticu pasa la seronda y l'iviernu en mar abiertu de los fríos mares del norte y torna a la mariña cuando empieza la dómina de apareamiento na primavera. Añera nel puntu más altu del cantil en colonies, cavando una lluriga nel que solamente pon un güevu blancu. El pitucu alimentar de pexe entero y crez rápido. Aprosimao dempués de seis selmanes yá tien el plumaxe adultu y ábrese pasu de nueche escontra'l mar. Nada dende la mariña y nun torna a la tierra continental per dellos años.
Les colonies tas principalmente n'islles onde nun hai depredadores terrestres, sinón aves adultes y los pitucos tán en peligru de ser atacaos nel aire por gaviluetes y págalos. Dacuando un páxaru como'l págalo árticu pue acoradar a un frairucu llegando con pexes, causando que dexe cayer la so presa. L'aspeutu llamativu , el gran pico coloríu, marcha de coríu y el comportamientu d'esta ave dio llugar a llamatos como "payasu del mar" y "pericu del mar". Ye'l símbolu d'ave oficial de la provincia de Canadá de Terranova y Llabrador.
El frairucu Atlánticu ye una especie d'ave marítima que pertenez a los Charadriiformes. Atópase na familia de los Alcidae, qu'inclúi a los guillemots y los mérgulos y los “Puffins” son familiares cercanos, dambos componen la tribu Fraterculini.[3] El frairucu Atlánticu ye la única especie nel xéneru Fratercula que s'atopa nel Océanu Atlánticu. Otros dos especies pueden atopase al nordés del Pacíficu, el Fratercula cirrhata (Fratercula cirrhata) y el Fratercula corniculata (Fratercula corniculata), el segundu siendo'l familiar más cercanu al “Atlantic Puffin”..[4]
El nome científicu Fratercula provien del Llatín medieval fratercula, flaire, que fai referencia al plumaxe negru con blancu qu'asemeya les togues utilizaes nos monesterios[5] El nome específicu “Arctica” referir a la distribución nel norte de l'ave, siendo deriváu del Griegu άρκτος ("arktos"), the bear, l'osu, qu'asina mesmu fai referencia a la constelación del norte, la sietestrellu.[6] Inda cuando la especie ye conocida como'l frairucu común, "frailecillo Atlánticu" ye'l nome Inglés encamentáu pol Congresu Ornitolóxicu Internacional.[7]
Esisten tres subespecies:[8]
La única diferencia morfolóxica ente los trés, ye'l so tamañu. El llargor del cuerpu, de les nales y del picu amonta mientres la llatitú amonta. Por casu, un Frairucu del norte d'Islandia (subspecie naumanii) pesa alredor de 650g y tien una apmplitud de nala de 186 mm ente que los Faroes (subspecie grabae) pesa 400 g y el llargor de les sos nales mide 158 mm. Los individuos del sur d'Islandia (subspecie arctica) tienen un tamañu entemediu ente los otros dos.[9] Ernst Mayr argumentó que les diferencies nel tamañu son clinal y son típicos de variaciones atopaes na población periférica y que nun hai subespecies tienen de ser reconocíos.[10]
El frairucu Atlánticu tien una estructura sólida con un pescuezu gordu y nales y cola curties. Tien de 28 a 30cm de llargor dende la punta del so gruesu picu hasta la cola desafilada. El so valumbu ye de 47 a 63cm y na tierra ta a unos 20cm d'altor. El machu ye, xeneralmente, un pocu más llargu que la fema, pero'l colores son los mesmos. Al frente na cabeza, la corona y nuca son de color negru brillante, según les nales y la cola. Un collar anchu y negru estiéndese alredor del pescuezu y el gargüelu. De cada llau de la cabeza hai una gran área en forma de rombu de color gris maciu. Estos parches” na cara estender hasta un puntu en que cuasi s'atopen na parte posterior del pescuezu. La forma de la cabeza una plega que s'estiende dende'l güeyu hasta cada parche, dando l'apariencia d'una llinia gris inferior. El güeyu paez cuasi de forma triangular gracies a una área pequeño y picudo de piel calloso color azul-gris na parte de riba y un parche rectangular na parte de baxo. L'iris ye café o azul bien escuro y cada unu tien un aniellu coloráu alredor. Los “pantaloncillos” de l'ave, el pechu, el banduyu y la parte de baxo de la cola son blancos. A la fin de la temporada de apareamiento, el plumaxe negru pue perder el rellumu tomar una tonalidá café. Les pates son curties y atópense na parte tras del cuerpu, dando a l'ave la postura arguta na tierra. Dambes pates son de color naranxa brillante, y hai un contraste coles sos garres negru y afiláu.[11]
El picu ye bien distintivu. De llau, el picu ye anchu y triangular, pero vistu dende enriba ye estrechu. La metá cercana a la punta ye coloráu-anaranxáu, y la metá cercana a la cabeza ye gris cayuela. Hai una cresta mariella en forma de V dixebrando dambes partes y una tira carnosa mariella na base del picu. Na articulación de los quexales hai una ventana engurriao y mariello. Les proporciones esactes del picu varien según la edá de l'ave. Nel casu d'un individuu inmaduru, el picu llegó al llargor máximu, pero nun ye tan anchu como'l d'un adultu. Col tiempu, el picu afóndase, el cantu cimeru de vuelve curvu y xenérase una plega na base. Conforme l'ave avieya, una o delles ranuras de lleguen a formar na parte colorada.[11] L'ave tien una poderosa taragañada.[12]
La carauterística placa del picu anaranxáu brillante y otres carauterístiques faciales desenvuélvense en primavera. Al rematar la temporada de apareamiento, los revestimientos son esaniciaos nuna muda parcial.[13] Esto fai que'l picu paeza menos anchu, la punta menos brillosa y basar color gris más escuru. Los ornamientos del güeyu piérdense y los güeyos aparenten ser redondos. Coles mesmes, les plumes na cabeza y el pescuezu son reemplazaes y la cara vuélvese más escura.[14] Esti plumaxe d'iviernu poques vegaes ye vistu por humanos, porque cuando dexen a los sos pitucos, les aves, dirixir al mar y nun tornen a la tierra hasta la siguiente temporada de apareamiento. L'ave nueva ye similar al adultu en plumaxe, pero polo xeneral, ye más apagáu, con una cara gris muncho más escura y la punta del picu y les pates de color mariellu-café. Dempués de llograr les sos plumes, dirixir a l'agua y vanse al mar, y nun tornen en dellos años. Mentanto, cada añu'l picu enánchase, la cara se empalidece y les pates y el picu tórnense anaranxaos.[11]
El frairucu atlánticu tien un vuelu direutu, típicamente 10m sobre'l nivel del mar y más altu qu'otros álcidos sobre l'agua.[15] Muévese remando de manera eficiente coles sos pates palmotiaes.[16] Cuasi siempres ye silenciosu nel mar, sacante los leves ronroneos que fai n'ocasiones al volar. Na colonia de apareamiento ye calláu nel suelu, pero na lluriga ruñe de manera similar a una sierra llétrica siendo acelerada.[17]
El frairucu atlánticu ye una ave d'agua frío nel Norte del Océanu Atlánticu. Cría nes mariñes del noroeste d'Europa, los flecos árticos y hasta l'este de Norteamérica. La colonia más grande ta n'Islandia onde'l 60% de los frairucos atlánticu del mundu añeren. La colonia más grande nel oeste del Atlánticu (envalorando más de 260,000 pares) atópase na Reserva Ecolóxica de Witless Bay, al sur de San Juan de Terranova.[18] Otres locaciones principales de apareamiento inclúin les mariñes norte y oeste de Noruega, les islles Faroe, les islles Shetland y Orkney, la mariña oeste de Groenlandia y les mariñes de Terranova. Colonies más pequeñes tamién s'atopen en British Islles, la área Murmansk en Russia, Novaya Zemlya, Spitzbergen, Llabrador, Nova Scotia y Maine. La islles paecen particularmente curioses pa les aves pa criar, comparaes con sitios nel continente.[19]
Cuando ta nel mar, l'ave estiéndese estensamente al traviés del Océanu Atlánticu del Norte, incluyendo'l Mar del Norte, y llega a entrar al Círculu Árticu. Nel branu, la llende al sur estender del Norte de Francia a Maine y nel iviernu l'ave llega a estendese hasta'l Mar Mediterraneu y Carolina del Norte. Les agües oceániques tienen una estensión de 15 a 30 millones de kilómetros cuadraos (6 a 12 millones de milles cuadraes) entós cada ave tien más d'un kilómetru cuadráu a la so disposición y nun ye sorprendente qu'escasamente sían vistos fuera del mar.[20] En Maine, xuniéronse localizadores GPS a les pates de los frairucos, almacenando información de la so localización. Les aves tienen de ser prindaes de nuevu pa poder tener accesu a la información, lo qu'enzanca la xera. Afayóse qu'una ave había cubiertu 4,800 milles del océanu n'ocho meses, viaxando al norte del Mar de Llabrador depués al sureste hasta la metá del Atlánticu enantes de tornar a la tierra.[12]
N'aves de llarga esperiencia de vida con pequeñu tamañu como'l frairucu Atlánticu, la tasa de supervivencia d'un adultu ye un factor importante qu'inflúi nel ésitu de les especies. Solamente'l 5% de los frairucos anillanados que nun pudieron apaecer de nuevu na colonia, facer na dómina de reproducción. El restu perdió un tiempu ente'l momentu en que salieron de la tierra pel branu y el momentu en que tornaron la siguiente primavera. Les aves pasen l'iviernu espardíos nel océanu, anque hai una los individuos de distintes colonies tienen l'enclín a pasar l'iviernu en distintes árees. Sábese pocu del so comportamientu y la so dieta nel mar pero nun s'atopó nenguna correlación ente factores ambientales, como los cambeos de temperatura y la so tasa de mortalidá. Una combinación de la disponibilidad de comida pel hibiernu y branu puede influyir la supervivencia de les aves, yá que los individuos qu'empiecen pel hibiernu en condiciones probes tienen menos probabilidá de sobrevivir qu'aquellos con bones condiciones.[21]
Como delles aves marítimes, el frairucu Atlánticu pasa la mayor parte del añu llueñe de la tierra continental, en mar abiertu, y solo visita la mariña pa criar. Ye una ave sociable y usualmente cría en grandes colonies.[22]
Los frairucos Atlánticos lleven esistencies solitaries cuando s'atopen nel mar y esta parte de les sos vides foi pocu estudiada, una y bones la xera d'atopar una ave nel mar ye terrible. Cuando tán nel mar, el frairucu Atlánticu muévese como un corchu, propulsando al traviés de l'agua con poderoses turniaes de les sos pates y calteniéndose voltiáu escontra'l vientu, inda cuando aparentemente fuelguen y duermen. Pasa enforma tiempu nel día afechándose pa caltener les sos plumes ordenaes y esparcen aceite de la glándula. El nidiu plumaxe baxu permanez secu y aprove aislamientu térmicu. De mancomún con otres aves marítimes, la superficie de riba ye negra y la de baxo ye blanca. Esto dexa'l camuflaje, con depredadores aéreos incapaces de reparar a l'ave contra'l fondu escuru d'agua y atacantes submarinos que nun los estremen gracies a que s'entemez col brillosu cielu percima de les foles.[16]
Cuando desapiega, el frairucu Atlánticu cute la superficie de l'agua mientres bate les sos nales, enantes de llanzase escontra l'aire.[13][16] Pa caltener el vuelu, les nales tienen de movese rápido, delles vegaes per segundu.[23] El vuelu de l'ave ye direutu y baxu sobre la superficie de l'agua y puede viaxar a 80km per hora. L'aterrizaxe ye estrañu; o s'estrella contra la cresta d'una fola o, n'agües más seles, fai una baxada rápida. Mientres s'atopa nel mar, el frairucu Atlánticu, lleva a cabu'l so muda añal. Les aves de tierra pierden les sos plumes primaries, un par al empar, pa poder siguir volando, pero'l frairucu camuda toles primaries d'una sola vegada y dexa de volar per completu un mes o dos. La muda, xeneralmente da llugar ente xineru y marzu pero les aves nueves pueden perder les sos plumes un pocu dempués nel añu.[16]
La dieta del frairucu atlánticu consiste cuasi por completu en pexe, anque examinaciones del estómagu amosaron que dacuando comen camarón, otros crustáceos, moluscos y dellos viermes, sobremanera na mariña.[24] Cuando pesquen, naden usando les sos nales semi-estendíes pa "volar" pel agua y les sos pates usar de timón. Nada rápido y algama fondures considerables y permanecer somorguiáu hasta un minutu. Puede comer un pexe bueco d'aprosimao 18cm pero les sos preses de normal son más pequeñes, d'aprosimao 7cm. Pesca por aciu la vista y puede tragar pexes pequeños mientres s'atopa somorguiáu, pero los más grandes llevar a la superficie. Puede atrapar dellos pexes pequeños nuna somorguiada, deteniendo los primeres nel picu con ayuda de la llingua ranurada mientres atrapa otros. Los dos quexales tán articulaes de tal manera que pueden caltenese de forma paralela, llogrando asina caltener una fila de pexes nel so llugar. Iguar col escesu de sal que s'inxer en parte al traviés del so reñón y en parte per mediu de la escreción al traviés de glándules especializaes allugaes nes sos fueses nasales.[16]
Na primavera, les aves madures tornen a la tierra, de normal a la colonia onde salieron del cascarón. Aves que fueron llevaes a otros llaos cuando yeren pitucos amosaron ser fieles al puntu onde fueron lliberaos.[25] Axúntense unos díes nel mar en pequeños grupos enantes de tornar al picu del cantil. Cada colonia de frairucos subdividir en sub-colonies según estándares físicos. Los primeres en llegar tienen el control de los meyores allugamientos, los llugares p'añerar más deseables son les llurigues empaquetadas en fasteres y tán cubiertes de yerba, enriba nel cantu del cantil onde ye más fácil desapegar. Les aves de normal son monógamas, pero esto ye resultáu de la fidelidá que tienen a los sos llugares de anidación, más qu'a les sos pareyes. Los postreros en llegar a la colonia atopen los meyores sitios ocupaos y tienen que dir a los cantos, onde hai más riesgu de ser preses. Aves más nueves pueden salir de l'agua per un mes o un pocu más dempués de los adultos y nun atopen un sitiu disponible. Nun críen hasta'l siguiente añu, anque s'atopó que si la tierra que cubre la contorna de la colonia mengua primero que los sub-adultos lleguen, la cantidá de pareyes de anidación esitosos puede aumentar.[26]
Los frairucos Atlánticos son precavíos cuando s'averen a la colonia y a nengún ave gústalu la tierra de llugares onde nun haya otros frairucos. Faen dellos circuitos na colonia enantes de baxar. Nel suelu pasen enforma tiempu afechándose, espardiendo aceite de la glándula sebácea y l'asitiando cada pluma nel so llugar, ayudar col picu o les garres. Tamién pasen tiempu de pies al pie de la entrada de les sos llurigues ya interactuando coles aves que pasen. El dominiu demostrar cola postura arguta, les plumes del pechu esponxaes y una caminada exageradamente lenta. Aves sumises agachen la cabeza y caltienen el cuerpu de forma horizontal y aflétense, pasando ente los individuos dominantes. Les aves de normal señalen la so intención de dise baxando'l so cuerpu, y dempués cuerren pola rimada, ganando impulsu. Si una ave asústase y vase inesperadamente, puede causar llerza na colonia de llanzase nel aire y xirar alredor. La colonia ye más activa na nueche, con aves de pies fora de les llurigues, folgando na campera o pasiando. Les pistes balerar na nueche, cuando les aves vuelen escontra'l mar, onde pasen la nueche.[26]
Los frairucos son enérxicos inxenieros de lluriga y reparadores y les fasteres cubiertes de yerba pueden ser minaes por una rede de túneles. Esto fai que la campera ensugar mientres el branu, la vexetación muerre y el suelu secu seya lleváu llueñe pol vientu. Les llurigues n'ocasiones colapsen, y los seres humanos pueden faer qu'esto asoceda por caminar, ensin tener cuidáu, al traviés de rimaes de anidación. Una colonia en perdióse por cuenta de la erosión cuando había tan pocu suelu que nun podíen formase llurigues.[27] Colonies nueves de normal nun empecipien de forma bonal, porque esta ave solo añera en sitios onde otres tán presentes. Sicasí, la sociedá Audubon tuvo ésitu en “Eastern Egg Rock Islland” en Maine, onde, dempués de noventa años, frairucos fueron reintroducíos y empezaron a reproducise de nuevu. En 2011 yá había más de 120 pares añerando na pequeña isleta.[28] Na islla de May del otru llau del Atlánticu, solu cinco pares de frairucos taben reproduciéndose en 1958 mientres venti años dempués había 10,000 pares.[29]
Dempués de pasar l'iviernu solos nel océanu, nun ye claru si'l frairucu Atlánticu atopar cola so pareya fuera de l'agua o si atópense cuando tornen al nial del añu anterior. En tierra dedicar a ameyorar y deshabitar la lluriga. Bien siguíu, unu quedar na entrada, mientres l'otru escava, sacando tierra y sable. Delles aves recueyen tarmos y fragmentos de campera seca pa usalos como materiales pa los niales. Dacuando, tomen materiales debaxo de la tierra, pa traelos y ser refugaos. Amás de construyir niales les aves reparen los sos llazos estableciendo un orde d'importancia. Nesti casu, les aves averar a la otra, moviendo la cabeza de llau a llau, y depués faciendo ruiu colos sos picos. Este paez ser un elementu importante del so cortexu porque ye repetitivu, y les aves siguen xuntando los picos a lo llargo de la temporada de apareamiento.[30]
El frairucu Atlánticu ye sexualmente maduru a la edá de cuatro, o cinco años. Estes aves añeren en colonies, escaven llurigues en cantiles pastosos o reutilizando furacos primeramente escavaos, tamién pueden añerar en resquiebros o cerca de roques y quixarros. Coles mesmes compite con distintos animales poles llurigues. Tien l'habilidá d'escargatar el so propiu fuexu o movese a unu yá caváu por un coneyu y ye conocíu por picotiar y sacar al ocupante orixinal. Dalgunes pardelas tamién añeren debaxo de la tierra y viven nes sos propies llurigues al pie de los frairucos, y les sos actividaes nes llurigues pueden provocar que s'abrir pasu escontra les llurigues de los frairucos, de tal manera que se pierde'l güevu.[31] Son monógamos (tienen una sóla pareya pa tola vida) y curien de manera biparental a la cría. El machu pasa más tiempu curiando y calteniendo el nial mientres la fema dedicar a la incubación y alimentación del pitucu.[32]
Los pitucos riquen de 34 a 50 díes pa emplumecer, el periodu depende de la bayura de la comida. Nos años en qu'hai pocu pexe, tola colonia esperimenta mayor periodu de plumaxe, anque lo normal ye de 38 a 44 díes, pa esti momentu, el pitucu algamó 75% del so pesu. El pitucu puede defecar na entrada de la lluriga, pero de normal nun sale al campu[33] y paez tener un iñerizu inicial escontra la lluz hasta que cuasi tien toles sos plumes.[34] Anque'l suministru de pexe de los adultos mengua nos últimos díes nel nial, el pitucu nun ye abandonáu, como asocede coles pardelas. En delles ocasiones, un adultu ye reparáu llevando provisiones a un nial inda cuando el pitucu foise. Mientres los últimos díes debaxo de la tierra, el pitucu desaposiar de la tierra y el plumaxe xuvenil ye reveláu. El so picu relativamente pequeñu y les sos pates son de color escuru yá que escarez de los llurdios faciales blanques del adultu. El pitucu abandona'l so nial na nueche, cuando'l riesgu de depredación ye menor. Cuando llega'l momentu, dixebrar de la lluriga, polo xeneral, per primer vegada, y camina, cuerre y fai el so camín escontra'l mar. Nun puede volar correchamente, polo que baxar del cantil ye peligrosu; cuando llega a l'agua rema, y puede tar a tres kilómetros (dos milles) de distancia de la mariña a l'amanecida. Nun se xunta con otros de la so especie y nun torna a la tierra en dos o tres años.[33]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Fratercula arctica, tamién conocíu como frailecilo común o a cencielles frairucu, ye una especie d'ave caradriforme de la familia Alcidae.
Ye l'únicu frairucu nativu del Océanu Atlánticu; dos especies rellacionaes, el frairucu copetudo y el frairucu con cuernos, atopar nel nordeste del Pacíficu. El frairucu atlánticu cría n'Islandia, Noruega, Groenlandia, Terranova y munches islles nel norte del Atlánticu. Nel sur y oeste, la so actividá llega hasta Maine y a les Islles britániques nel este. El frairucu atlánticu tien una gran población y una amplia gama. Nun se considera en peligru d'estinción, anque hai amenorgamientu nel númberu. En tierra, tien la típica postura arguta d'un alcidae. Nel mar, naden na superficie y aliméntense principalmente de pequeños pexes, que atrapen somorguiándose na agua, utilizando les sos nales pa la propulsión.
El frairucu atlánticu tien una corona y llombu negru, mexelles gris maciu y “pantalones” blancos. Ye anchu, con un picu coloráu y negru visiblemente marcáu y pates naranxes qu'oldeen col so plumaxe. Ésti muda de piel tando nel mar pel hibiernu y dalgunes de les carauterístiques faciales con colores brillosos piérdense. L'apariencia esterna del machu y la fema adultos ye idéntica, sacante que'l machu ye llixeramente más llargu. El mozu tien plumaxe similar pero les sos mexelles son gris escuru. El mozu nun tien ornamientos de colores brillosos na cabeza, el so picu ye menos anchu y ye gris escuru con una punta amarellentada y café, y les sos pates tamién son escures. Los frairucos de poblaciones del norte son típicamente más llargos que los sos equivalentes en partes más al sur. Xeneralmente considérase qu'estes poblaciones son distintes subespecies.
El frairucu atlánticu pasa la seronda y l'iviernu en mar abiertu de los fríos mares del norte y torna a la mariña cuando empieza la dómina de apareamiento na primavera. Añera nel puntu más altu del cantil en colonies, cavando una lluriga nel que solamente pon un güevu blancu. El pitucu alimentar de pexe entero y crez rápido. Aprosimao dempués de seis selmanes yá tien el plumaxe adultu y ábrese pasu de nueche escontra'l mar. Nada dende la mariña y nun torna a la tierra continental per dellos años.
Les colonies tas principalmente n'islles onde nun hai depredadores terrestres, sinón aves adultes y los pitucos tán en peligru de ser atacaos nel aire por gaviluetes y págalos. Dacuando un páxaru como'l págalo árticu pue acoradar a un frairucu llegando con pexes, causando que dexe cayer la so presa. L'aspeutu llamativu , el gran pico coloríu, marcha de coríu y el comportamientu d'esta ave dio llugar a llamatos como "payasu del mar" y "pericu del mar". Ye'l símbolu d'ave oficial de la provincia de Canadá de Terranova y Llabrador.
Ar Poc'han boutin[1] (liester: Poc'haned boutin) a zo un evn-mor, Fratercula arctica an anv skiantel anezhañ.
Neizhiañ a reont en Island, en Inizi Faero, e Bro-Skos, e Skandinavia, en Douar-Nevez ha pelloc'h c'hoazh en hanternoz e Meurvor Arktika (Greunland, Svalbard). War douar-bras Europa e ouennont war aodoù hanternoz Breizh, evel en enez Eusa pe er Jentilez da skouer. Sevel a reont o neizh stok-ha-stok, e krec'h an tornaodoù. Neizhiañ a reont alies e garidennoù toullet ganto en douar pe e douarennoù konikled dilezet. Chom a ra ar par gant an hevelep parez a-hed e vuhez. En neizh e vez dozvet ur vi hepken hag a vez goret gant ar par hag ar barez a bep eil, e-pad pemp sizhunvezh.
Isspesadoù a zo (met n'eo ket degemeret kement-se gant an holl evnoniourien)[2]:
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar Poc'han boutin (liester: Poc'haned boutin) a zo un evn-mor, Fratercula arctica an anv skiantel anezhañ.
El fraret atlàntic, canet atlàntic o, a Mallorca, cadafet (Fratercula arctica) és un pardal marí de la família dels àlcids (Alcidae) que viu a l'Atlàntic septentrional. Hom s'hi refereix sovint simplement com a fraret.
Ocell d'hàbits pelàgics i costaners, cria a altes latituds a les costes de l'Oceà Atlàntic i adjacent Àrtic. Pon els ous a turons rocallosos i caus des de Groenlàndia, Islàndia, illes Fèroe, Spitsbergen, l'illa de l'Ós i Nova Zembla cap al sud fins a les Illes Britàniques, nord-oest de França, nord d'Escandinàvia i nord-oest de Rússia. En Amèrica des de Labrador cap al sud fins al sud-est de Quebec, Terranova, sud-oest de Nova Brunsvic i altres illes. En hivern alguns es dispersen cap al sud, arribant fins a la Mediterrània, podent ser observats mar endins a l'altura dels Països Catalans.[1]
El fraret atlàntic, canet atlàntic o, a Mallorca, cadafet (Fratercula arctica) és un pardal marí de la família dels àlcids (Alcidae) que viu a l'Atlàntic septentrional. Hom s'hi refereix sovint simplement com a fraret.
Mae'r Pâl (Fratercula arctica) yn aderyn môr o deulu'r Alcidae sy'n bur gyffredin o gwmpas Môr Iwerydd. Mae'n un o'r adar môr mwyaf adnabyddus, efallai oherwydd y pig mawr lliwgar.
Mae'r Pâl yn byw ar bysgod bach, ac yn eu dal trwy blymio i'r dŵr a'u hymlid trwy nofio dan y dŵr. Yn y gaeaf mae'n treulio ei amser ar y môr ymhell o'r lan, ond yn y tymor nythu mae'n dychwelyd i'r lan i nythu. Defnyddir twll yn y ddaear ar gyfer nythu, er enghraifft mae hen dyllau cwnhingen yn boblogaidd, ac mae achosion wedi eu cofnodi lle mae palod wedi "perswadio"'r cwnhingod i adael eu twll. Fel rheol maent yn nythu gyda'i gilydd, weithiau filoedd o barau. Un cyw sy'n cael ei fagu ar y tro fel rheol. Gellir gweld y rhieni yn hedfan i mewn yn cario pysgod i'r cyw; gallant gario nifer o bysgod bach wedi eu trefnu'n daclus mewn rhes yn y pig.
Mae yn aderyn dipyn yn llai na'r rhan fwyaf o'r teulu megis y Gwylog a'r Llurs, 28–34 cm o hyd a 50–60 cm ar draws yr adenydd. Gellir ei adnabod yn hawdd oddi wrth y pig enfawr gyda phlatiau lliw oren arni a'r bochau gwynion. Mae'r cefn yn ddu a'r bol yn wyn.
Yng Nghymru mae'r Pâl yn aderyn gweddol gyffredin, ond fel rheol yn nythu ar ynysoedd. Mae niferoedd llai ohonynt yn nythu ar y tir mawr mewn ambell le. Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[1]
Mae'r Pâl (Fratercula arctica) yn aderyn môr o deulu'r Alcidae sy'n bur gyffredin o gwmpas Môr Iwerydd. Mae'n un o'r adar môr mwyaf adnabyddus, efallai oherwydd y pig mawr lliwgar.
Mae'r Pâl yn byw ar bysgod bach, ac yn eu dal trwy blymio i'r dŵr a'u hymlid trwy nofio dan y dŵr. Yn y gaeaf mae'n treulio ei amser ar y môr ymhell o'r lan, ond yn y tymor nythu mae'n dychwelyd i'r lan i nythu. Defnyddir twll yn y ddaear ar gyfer nythu, er enghraifft mae hen dyllau cwnhingen yn boblogaidd, ac mae achosion wedi eu cofnodi lle mae palod wedi "perswadio"'r cwnhingod i adael eu twll. Fel rheol maent yn nythu gyda'i gilydd, weithiau filoedd o barau. Un cyw sy'n cael ei fagu ar y tro fel rheol. Gellir gweld y rhieni yn hedfan i mewn yn cario pysgod i'r cyw; gallant gario nifer o bysgod bach wedi eu trefnu'n daclus mewn rhes yn y pig.
Mae yn aderyn dipyn yn llai na'r rhan fwyaf o'r teulu megis y Gwylog a'r Llurs, 28–34 cm o hyd a 50–60 cm ar draws yr adenydd. Gellir ei adnabod yn hawdd oddi wrth y pig enfawr gyda phlatiau lliw oren arni a'r bochau gwynion. Mae'r cefn yn ddu a'r bol yn wyn.
Yng Nghymru mae'r Pâl yn aderyn gweddol gyffredin, ond fel rheol yn nythu ar ynysoedd. Mae niferoedd llai ohonynt yn nythu ar y tir mawr mewn ambell le. Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.
Gwefan www.marinespecies.org adalwyd 4 Mai 2014Papuchalk severní (Fratercula arctica), známý též pod názvy papuchalk ploskozobý nebo bělobradý, je malý mořský pták z čeledi alkovitých. Díky svému výrazně zbarvenému velkému zobáku je nazýván též mořským papouškem.[2]
Papuchalk severní dorůstá délky 26–29 cm a v rozpětí křídel měří 47–63 cm.[3] Samci jsou zpravidla větší než samice, ale zbarvením se nijak viditelně neliší. Svrchu je převážně černý a ze spodní strany bílý s šedými až bílými tvářemi a oranžovočervenými končetinami. Zobák je velký 3–4 cm, trojúhelníkového tvaru, během hnízdního období jasně oranžový, modrý a žlutý. Papuchalk bělobradý se velmi podobá papuchalku černobradému (Fratercula corniculata), ale v porovnání s ním má odlišně zbarvený zobák.
Hnízdí na pobřeží severní Evropy, Faerských ostrovů, Islandu a na východě Severní Ameriky, severně přitom zasahuje až po oblasti uvnitř Severního polárního kruhu, jižně pak po Francii a Maine. Zimní měsíce tráví na otevřeném moři daleko od pevniny - v Evropě během tohoto období jižně zasahuje až po Středozemní moře a v Severní Americe zase po Severní Karolínu.
Za potravou se potápí, a to až do hloubky 7 m; pod vodou, kde dokáže vydržet až 30 sekund,[2] k plavání využívá svých silných křídel. Končetiny s plovacími blánami mu pak slouží jako kormidlo. Během hnízdního období se přitom při hledání kořisti může od hnízdiště vzdálit až 100 km.[2][4] Živí se především malými druhy ryb, jakými jsou např. sledi, šproti nebo smáčky, požírá též zooplankton, různé korýše a měkkýše. Má přitom zvláštně přizpůsobenou horní čelist zobáku a jazyk, které má poseté spoustou drobných trnů umožňujících držení i více než 30 rybek najednou.[5][6]
Papuchalci bělobradí pohlavně dospívají ve věku 4–5 let, jsou monogamní a hnízdí v koloniích. Využívají přitom převážně nor vyhloubených na travnatých svazích, ale hnízdí též mezi skalami nebo balvany. Na úpravě budoucího hnízda, které později vystýlají trávou, peřím nebo mořskými řasami, se podílí především samec.
V každé snůšce je jen jedno vejce, na jehož 39–45 dnů dlouhé inkubaci se podílí oba rodiče. Mláďata jsou pak opeřena asi ve věku 49 dnů. V tomto věku opouští hnízdo a hned se vydávají do moře.[7]
Mezi predátory papuchalka bělobradého patří především racek mořský (Larus marinus) a chaluha velká (Stercorarius skua), ale také krysy, kočky, psi nebo lišky. Menší rackové, jakým je např. racek stříbřitý (L. argentatus), pak často plení hnízda a dospělým ptákům kradou i již ulovenou kořist.
Populace těchto ptáků byla kvůli lovu a vybírání hnízd během 19. století výrazně redukována. Ačkoli je lovným druhem v některých oblastech až dodnes, mnohem vážněji jej v současné době ohrožují především noví, zavlečení predátoři (kočky, psi, krysy), znečišťování moří jedovatými látkami, rybolov a klimatické změny, které vedou k výraznému nedostatku potravy.[8]
Obrázky, zvuky či videa k tématu papuchalk bělobradý ve Wikimedia Commons
Galerie papuchalk bělobradý ve Wikimedia CommonsPapuchalk severní (Fratercula arctica), známý též pod názvy papuchalk ploskozobý nebo bělobradý, je malý mořský pták z čeledi alkovitých. Díky svému výrazně zbarvenému velkému zobáku je nazýván též mořským papouškem.
For alternative betydninger, se Lunde (flertydig). (Se også artikler, som begynder med Lunde)
Lunden (Fratercula arctica), i folkemunde kaldet søpapegøje, er en alkeart. Længden er cirka 30 cm og fuglen er let kendelig i sommerdragten på det store trekantede og farvestrålende næb. Den har desuden et stort hoved og orangefarvede ben. Den flyver med korte og hurtigt svirrende vinger.
Den har en kropslængde fra 28 til 34 cm og et vingefang på 50 til 60 cm. Hannen er lidt større og tungere end hunnen. Som ved mange af de andre arter i familien er brystpartiet, det øverste af hovedet, ryggen og oversiden af vingerne sorte og bagpartiets underdel hvid.
Den er let genkendelig i sin yngledragt med det farvestrålende næb og det store hoved med grå sider. Dens sorte halsring og orange ben er desuden karakteristiske træk for lunden.
For svømmende og flyvende fugle er det tunge forparti, bryst, hoved og næb iøjnefaldende. Når den flyver, bliver den båret frem på korte svirrende vinger. I dens vinterdragt er den mørkere og noget mindre, når næbpladerne er fældet. Hovedsiden bliver også mørkere, men den karakteristiske grundtegning kan stadig genkendes. De juvenile fugle ligner de adulte i vinterdragt, men har endnu mindre næb, og det tager flere år før næbbet er udviklet til den maksimale størrelse
Lunden opholder sig, bortset fra yngletiden fra maj til august, ca. 7-8 måneder på det åbne hav i Nordsøen og yngler i store kolonier, bl.a på små øer og holme i Nordatlanten (hvor en stor del af verdensbestanden lever) ved Island, Færøerne, Shetlandsøerne, Skotland og Norge. Den findes også i mindre grad langs kysten i Europa, nordlige Asien og Nordamerika.
Der obsververes kun i Danmark ca. 50 lunder om året, primært langs den jyske vest- og østkyst, samt nordkysten af Sjælland. De fleste fugle ses kun forbitrækkende i træktiden i september-november og marts-maj.
I Europa vurderedes bestanden fra 1990–2003 at være på ca 5,7–7,3 millioner par.[1] Den største bestand havde Island med ca 3,0–4,0 millioner par. I Norge levede der 1,5–2,0 millioner par, i Storbritanien 621.000 og på Færøerne 550.000 par. På Island og Færøerne bliver lunderne fanget og spist af befolkningen, hvis antallet af den årlige bestand tillader det. De må skydes fra oktober til januar, og ungfuglene må fanges i juli måned.
I begyndelsen af det 20. århundrede blev der på Færøerne årligt fanget ca. 270.000 og i 1970'erne ca. 100.000 ikke-ynglende fugle, der på bestemte dage kommer ind fra havet i store flokke og cirkler rundt over kolonien
I nogle fuglekolonier i et område, der strækker sig fra Island over Færøerne og Skotland til Norge, kan det i nutiden ofte forekomme at ungerne ikke når at komme på vingerne på grund af at forældrefuglene har en for stor afstand ud til fødeområdet.
Bestanden af lunder er i moderat fremgang. Dog anses det, at bestanden generelt er på et lavere niveau i dag end før 1970. På Færøerne og Island fanges der hvert år mange lunder med Fleygastong (færøsk for fuglefangststang). Det drejer sig om ikke ynglende fugle, der på bestemte dage kommer ind fra havet i store flokke og cirkler rundt over kolonien. Fangsten synes ikke at have nogen nævneværdig betydning for bestandens størrelse.
Den kan lydbestemmes på det dybe knurende orr–orr-orr. I fuglefjeldet bygger lunden reder i små huler som den selv graver, eller i fjeldrevner. Den lægger æg i maj-juni, som ruges af begge forældre og normalt får de kun en unge, som bliver reden i ca 40 dage. På Færøerne, Island og i det nordlige Norge har fangst af lunder været en vigtig næringsvej helt op til nutiden. I Norge brugte man før i tiden den lille nordiske spidshund Norsk Lundehund til at fange lunderne, som den hentede på rederne i snævre og dybe klippespalter
Lunden foretrækker at at tilbringe yngletiden i store kolonier, som f.eks på den 16 ha ubeboede ø Sule Skerry, vest for Orkneyøerne, hvor der på 5 ha er ca. 47.000 besatte huler. På den norske ø Røst har man på et 90 ha stort område talt ca. 352.000 rugende par.
Lunden lever overvejende af mindre fisk som brisling, tobis og sild og specielt i arktiske regioner også af krebsdyr. Som de andre alkefugle svømmer den under vandet primært ved hjælp af vingerne. Forældrefuglene kan ved hjælp af kroge inde i næbbet tage op til ti fisk ad gangen med langt ude fra havet ind til kolonien. Lunden bruger sine vinger til fremdrift under vandet og er derfor i stand til på kort tid at fylde næbbet med småfisk som ligger på tværs.
Lunde
Lunde over Mykines
Lunde
Lunde
Slagtede lunder på Stóra Dímun
For alternative betydninger, se Lunde (flertydig). (Se også artikler, som begynder med Lunde) Lunden (Fratercula arctica), i folkemunde kaldet søpapegøje, er en alkeart. Længden er cirka 30 cm og fuglen er let kendelig i sommerdragten på det store trekantede og farvestrålende næb. Den har desuden et stort hoved og orangefarvede ben. Den flyver med korte og hurtigt svirrende vinger.
Der Papageitaucher (Fratercula arctica) – auch Papageientaucher oder Puffin genannt – ist eine Vogelart aus der Familie der Alkenvögel (Alcidae). Die Art brütet in Erdhöhlen an und auf Klippen oder an deren Fuß im nördlichen Atlantik sowie im westlichen Nordpolarmeer. Aufgrund der gebietsweise stark schrumpfenden Populationen stuft die IUCN den Papageitaucher seit 2015 als Vulnerable (gefährdet) ein.[1]
Mit einer Körperlänge von 28 bis 34 cm und einer Flügelspannweite von 50 bis 60 cm ist er etwa so groß wie eine Haustaube. Männchen sind etwas größer und schwerer als Weibchen; so hatten auf der Insel Skomer vor Wales gefangene Männchen im Mittel eine Flügellänge von 159,9 mm und wogen im Mittel 391 g, Weibchen erreichten eine Flügellänge von 158,9 mm und ein Gewicht von 361 g.[2] Wie bei vielen Vertretern der Familie sind Brustband, Oberkopf, Rücken sowie die Oberseite der Flügel schwarz und die Unterseite des Rumpfes weiß. Eine diffus dunkelgraue Zone zieht sich seitlich vom hinteren Flügelansatz bis zum Beinansatz. Im Prachtkleid sind die Kopfseiten großflächig scharf abgesetzt weiß mit einem grauen Anflug. Dieses weiße Feld läuft zum Hinterkopf hin spitz aus. Unter dem Auge befindet sich ein rotes, wulstförmiges Hautgebilde, von dem sich eine feine, unbefiederte Linie fast gerade bis in die hintere Spitze des weißen Feldes zieht.
Der im Profil etwa dreieckige Schnabel ist extrem hoch, aber sehr schmal. Er zeigt im basalen Teil eine Umhüllung aus mehreren ornamentalen Horngebilden, die im Schlichtkleid fehlen. Der First und die distale Hälfte sind leuchtend hellrot und zeigen Querwülste und am Grund gelbliche Furchen; die Schnabelspitze ist oft ebenfalls gelblich. Die proximalen (basalen) Teile von Unter- und Oberschnabel sind grauviolett, diese Färbung ist durch einen gelben oder gelborangen Wulst von der distalen Rotfärbung abgesetzt. An der Basis des Oberschnabels befindet sich eine breite gelblich-violette Hornspange. Die Schnabelwülste sind vergrößert und gelborange. Das längliche Nasenloch befindet sich an der basalen Unterkante des Oberschnabels.
Die Iris ist variabel braun, graubraun oder weißlich. Die Beine sind leuchtend rot. In Europa ist die Art durch die weißen Kopfseiten und den großen, dreifarbigen Schnabel unverkennbar.
Die kräftigen Farben des Schnabels sind im Schlichtkleid blass, ebenso wie die orangefarbenen Beine, die dann gelblich blass sind. Die Kopfseiten sind im Schlichtkleid grau. Die große, hornige Schnabelscheide wird zur Mauser abgeworfen und danach erneuert.
Jungvögel haben einen kleineren, dunkelgrauen Schnabel mit rötlichen Streifen und dunkelgrauer Augenregion. Nestlinge haben anfangs um die Augen kurze, hellgraue Dunen, die später länger und schwärzlich braun werden. Die Dunen auf der Körperoberseite sind dunkel- bis schwarzbraun mit grauen Basen. Der Bauch ist weiß. Bereits bei den Nestlingen ist der Schnabel auffallend seitlich abgeflacht und gewinkelt. Bei frisch geschlüpften Nestlingen ist er zunächst dunkel rötlichgrau. Kurz bevor die Nestlinge flügge werden, sind sowohl Ober- und Unterschnabel rötlichbraun mit einer dunkleren Basis. Der Schnabelwinkel ist gelb. Beine und Zehen sind gräulich Rosa. Die Schwimmhäute sind bei den Nestlingen zunächst fleischfarben. Sie werden mit zunehmendem Alter dunkler und gehen in Grau über. Die Iris ist bei den Nestlingen schwärzlich braun.[3]
Die tiefen Rufe des Papageitauchers klingen wie „orr…o-o“ oder „arr…ha-ha“, sind in der Tonhöhe fallend oder steigend und ähneln so dem Knarren einer rostigen Türangel. Sie werden gelegentlich einzeln, meist aber mit kurzen Pausen dreimal hintereinander geäußert. Papageitaucher rufen häufig auf dem Wasser, aber auch in der Kolonie und in den Bruthöhlen.
Das Brutareal der Art umfasst die Küsten und vor allem Inseln des nördlichen Atlantiks sowie des westlichen Polarmeeres. In der Nearktis brütet der Papageitaucher an der Atlantikküste Nordamerikas von Labrador bis Maine sowie auf Grönland. Die südlichsten Brutkolonien im Westatlantik finden sich im Golf von Maine etwa beim 43. nördlichen Breitengrad, die nördlichste findet sich auf Coburg Island in der Baffin Bay etwa in Höhe des 79. nördlichen Breitengrads.[4]
In Europa brütet die Art auf Island, Jan Mayen, Spitzbergen, der Bäreninsel und Nowaja Semlja, entlang der Murmanküste bis Süd-Norwegen, auf den Färöer-Inseln, in Großbritannien und Irland sowie lokal an der Küste Schwedens und der Bretagne. Im Ostatlantik befinden sich die Brutkolonien damit zwischen dem 50. und dem 80. nördlichen Breitengrad.[4] Bis 1830 war die Art noch Brutvogel auf Helgoland.[5]
Zur Brutzeit werden die Oberkanten oder Hänge grasbewachsener, steiler Klippen oder Geröll- oder Blockschutthalden an deren Fuß aufgesucht. Die besiedelten Klippenbereiche weisen meist eine mindestens 20 cm dicke, grabfähige Substratschicht auf, in der sich Höhlen befinden oder in der selbst Höhlen gegraben werden können. Außerhalb der Brutzeit sind Papageitaucher noch stärker an das offene Meer gebunden als die anderen europäischen Lummen und der Tordalk.
Außerhalb der Brutzeit, also von Ende August bis Anfang April, leben Papageitaucher ausschließlich pelagisch auf dem offenen Meer. Die Zugstrategien scheinen individuell und je nach Herkunft der Population sehr unterschiedlich zu sein; die Tiere sind Stand-, Strich- oder Zugvögel. Um mehr Details über die Aufenthalte von Papageitaucher zu erfahren, werden ihnen von Forschern sogenannte „geolocator“ an der Beringung angebracht. Diese winzigen Geräte zeichnen die Standortbestimmung auf, die im darauffolgenden Jahr, wenn der Vogel wieder aufgefunden wird, ausgelesen werden kann.[6]
Papageitaucher verteilen sich offenbar weiträumig einzeln oder in kleinen Gruppen über den Atlantik, Konzentrationen in bestimmten Meeresregionen sind nicht bekannt. Da außerdem fast alle Wiederfunde beringter Vögel angeschwemmte und damit kranke oder tote Individuen betreffen, sind die Winterquartiere vieler Populationen bisher unbekannt. Insgesamt umfasst das Winterquartier offenbar den gesamten nördlichen Atlantik nach Süden bis Nordafrika, aber auch das westliche Mittelmeer.
Isländische Vögel im ersten Lebensjahr wurden beispielsweise bisher ausschließlich an den Küsten Neufundlands gefunden, ziehen also offenbar nach Südwesten, weil die Winter dort mild sind.[7] In Nordschottland beringte Vögel wurden überwiegend im nördlichen Atlantik und in der Nordsee wiedergefunden, die weitesten Wiederfundentfernungen betrafen Funde vor Neufundland, aus Südgrönland, Island, Sardinien, sowie Süd-Marokko und Algerien.[8] Die Populationen, die im Westatlantik brüten, verbleiben offenbar ganzjährig in der Region ihres Brutareals und überwintern in der Region von der Neufundlandbank bis zur George's Bank südlich von Nova Scotia.[4] Papageitaucher, die im Nordosten der Britischen Inseln brüten, halten sich im Winterhalbjahr überwiegend in der Nordsee auf. Brutvögel der westlichen Britischen Inseln dagegen überwintern in der Bucht von Biscaya bis zum Mittelmeer.[4]
Hauptnahrung adulter Papageitaucher ist Fisch, im Winterhalbjahr können aber auch Vielborster und Krebstiere eine bedeutende Rolle bei der Ernährung spielen. Der Nahrungsbedarf adulter Vögel liegt bei etwa 80 bis 100 Gramm pro Tag.[9] Im größten Teil des Verbreitungsgebietes bilden Fische die fast ausschließliche Nestlingsnahrung. Erbeutet werden die häufigen, tagsüber erreichbaren Schwarmfische, dies sind vor allem Sandaale (Ammodytidae), Sprotte, Lodde und Atlantischer Hering; seltener verschiedene Dorschartige, vor allem Pollack, Kabeljau, Wittling, Ciliata sp. und Gaidropsarus sp. Im Nordpolarmeer werden Vielborster und Krebstiere auch regelmäßig an die Nestlinge verfüttert.
Nahrung suchen die Vögel tauchend, unter Wasser bewegen sie sich mit den Flügeln vorwärts (flügeltauchend). Papageitaucher tragen die gefangenen Fische quer im Schnabel. Sie werden mit der Zunge gegen den Oberschnabel gedrückt, bis die ganze Schnabellänge mit Fisch gefüllt ist. Während der Brutzeit liegen die Nahrungsgründe der Papageitaucher in der Regel in Gewässern der Kontinentalschelfe und nicht mehr als zehn Kilometer von der Brutkolonie entfernt. Für Brutkolonien auf Neufundland wurden aber auch vereinzelt Papageitaucher nachgewiesen, die die Fische aus einer Entfernung von siebzig Kilometer herantrugen.[10] Papageitaucher können bis zu siebzig Meter tauchen, finden jedoch gewöhnlich ihre Nahrung in geringeren Gewässertiefen. Bei zehn Papageitauchern, die vor der Küste Neufundlands über einen Zeitraum von 17 Tagen genauer untersucht wurden, wurden maximale Tauchtiefen von 40 bis 68 Meter, bei zehn Papageitauchern vor der norwegischen Küste dagegen maximale Tauchtiefen von 10 bis 45 Meter festgestellt.[10][11] Bei Papageitauchern, die vor der schottischen Isle of May beobachtet wurden, waren die Tauchgänge in 80 % der Fälle kürzer als 39 Sekunden. Das Maximum betrug 115 Sekunden.[11] Die Pausen zwischen den Tauchgängen sind in 95 % der Fälle kürzer als 20 Sekunden.[12]
Papageitaucher brüten bevorzugt in sehr dichten Kolonien, so wurden auf Sule Skerry, eine der Orkney-Inseln, mindestens 47.000 besetzte Höhlen auf 5 ha, auf der norwegischen Insel Røst 352.000 Brutpaare auf 90 ha festgestellt.
Die Ankunft in den Kolonien erfolgt in Westeuropa Anfang bis Mitte April, im Nordpolarmeer variiert die Ankunft durch die Abhängigkeit von der Schneeschmelze stark. Die Balz beginnt mit der Ankunft am Brutplatz, die Vögel kommen bereits verpaart dort an. Papageitaucher führen eine monogame Saisonehe, wobei der weit überwiegende Teil der Paare bereits im Vorjahr zusammen war. Kopulationen finden nur auf dem Wasser statt. Das Männchen fordert das Weibchen durch Hochwerfen des Kopfes und gleichzeitige „arr…“-Rufe zur Paarung auf. Paarungswillige Weibchen schwimmen mit erhobenen Kopf und drücken den Hinterkörper tiefer ins Wasser. Nach der Kopulation schwimmen die Partner langsam umeinander.
Zur Brut werden meist selbst gegrabene Höhlen benutzt. Seltener, aber je nach Lokalität mit stark variierendem Anteil werden auch Höhlen von Sturmtauchern oder Wildkaninchen übernommen. Bruten in horizontalen Felsspalten oder zwischen Geröll, wo nicht gegraben wird, kommen in Nordamerika offenbar häufiger, in Europa hingegen nur sehr selten vor. Nur die unmittelbare Umgebung des Höhleneingangs wird vom Männchen gegen Artgenossen verteidigt. Die Höhlen werden mit dem Schnabel gegraben, das lose Material wird mit den Füßen nach draußen befördert. Selbst gegrabene Höhlen sind im Normalfall maximal 0,75 bis 1,50 m lang, selten bis 3 m. Die Öffnung ist 30–40 cm weit, der Gang hat einen Durchmesser von etwa 12,5 cm und die Nestkammer einen Durchmesser von 30 bis 40 cm.
Der Legebeginn variiert je nach geographischer Lage und Schneelage. An der Westküste Schottlands werden die ersten Eier frühestens in der zweiten Aprilwoche, in Mittelnorwegen im Normalfall frühestens Anfang Mai und meist erst Mitte Mai gelegt. Die Eier werden überwiegend auf den bloßen Höhlenboden oder auf eine dünne Schicht aus Federn, Pflanzenteilen und Seetang gelegt. Die Eier sind schmutzig weiß bis grauweiß und sehr spärlich hellbraun und violett gestrichelt und gefleckt. Eier aus Großbritannien messen im Mittel 60,8 mm × 42,3 mm, Eier von der Murmanküste im Mittel 63,7 mm × 44,4 mm. Die Eier wiegen im Mittel etwa 65 g. Das Gelege besteht nur aus einem Ei, die Brutzeit beträgt 35 bis 38 Tage.
Beide Partner brüten, hudern und füttern etwa zu gleichen Teilen. Das Futter wird den Nestlingen vorgehalten oder in der Nesthöhle fallen gelassen. Im Gegensatz zu allen anderen Vertretern der Familie Alcidae finden die Nestlinge Nahrung auf dem Boden auch im Dunkeln. Hierzu tasten die Nestlinge den Boden in ihrer Umgebung mit dem Schnabel ab, sobald sie nach dem Schlupf getrocknet sind. Ab einem Alter von 5 Tagen laufen die Jungvögel dabei auch vorwärts. Das Futtersuchverhalten wird im Alter von ein bis drei Tagen durch Berührungen des Schnabels, durch eine plötzliche Aufhellung der Höhle oder durch Lautäußerungen der Elterntiere ausgelöst, später suchen die Nestlinge auch spontan.
Die Nestlingsdauer ist abhängig von der Nahrungssituation. Gut ernährte Jungvögel fliegen nach 37 bis 41 Tagen aus, schlecht ernährte nach 46 bis 54 Tagen. Wenige Tage vor dem Ausfliegen verlassen die Jungvögel nach Einbruch der Dunkelheit die Höhle, um das Fliegen zu trainieren. Diese Ausflüge erfolgen bis zu zehnmal pro Nacht und dauern meist nur maximal zwei Minuten. Die Jungvögel entfernen sich dabei höchstens 15 bis 20 m von der Höhle. Das endgültige Ausfliegen erfolgt selbständig, gut ernährte Jungvögel fliegen zum Meer, schlechter ernährte laufen oder springen hangabwärts. Sobald das Meer erreicht ist, schwimmen die Jungvögel selbständig auf das Meer hinaus und kommen nicht wieder zur Kolonie zurück. Die Altvögel suchen die Kolonie noch bis zu drei Wochen nach dem Ausfliegen des Jungvogels auf.
BirdLife International gibt den Bestand in Europa für 1990 bis 2003 mit 5,7 bis 7,3 Millionen Paaren an. Den mit Abstand größten Bestand hat Island mit allein 3 bis 4 Millionen Paaren. Große Populationen leben außerdem in Norwegen mit 1,5 bis 2 Millionen Paaren, in Großbritannien mit 621.000 und auf den Färöern mit 550.000 Paaren.[13]
Angaben zur langfristigen Bestandsentwicklung sind methodisch schwierig, da die Bestände in den Kolonien nur durch die Erfassung besetzter Höhlen einigermaßen zuverlässig erfasst werden können. Die Höhlen sind jedoch häufig unzugänglich oder schwer zu finden, so dass nur eine Erfassung der sichtbaren Individuen erfolgen kann. Deren Zahl kann aber schon im Tagesverlauf erheblich schwanken, so dass Untersuchungen zu verschiedenen Zeiten und durch verschiedene Personen kaum vergleichbar sind.
Zumindest in Großbritannien hat die Art zwischen 1900 und etwa 1950 stark zugenommen, danach blieb der Bestand dort lange unverändert. Die nachfolgende Entwicklung war in verschiedenen Regionen sehr uneinheitlich. Auf der Isle of May nahm der Bestand zwischen 1973 und 1981 noch um fast 20 Prozent pro Jahr zu. Danach wurde der Bestandszuwachs abrupt erheblich langsamer und zwischen 1985 und 1991 blieb der Bestand unverändert. Hingegen wurde in einer Kolonie auf St. Kilda eine starke Bestandsabnahme von 29.600 besetzten Höhlen im Jahr 1987 auf 19.000 im Jahr 1990 festgestellt.[14]
Auf den Farne-Inseln vor Northumberland wurden bei der ersten gründlichen Erfassung im Jahr 1969 6800 besetzte Höhlen gefunden, bis 2003 hatte sich der Bestand auf rund 55.700 besetzte Höhlen vergrößert. Bei einer erneuten Erfassung im Jahr 2008 wurde jedoch ein Bestandseinbruch auf nur noch 36.500 Paare festgestellt. Der Grund für diesen Rückgang ist unklar. Da die Reproduktion in der Kolonie sehr gut war, wird eine erhöhte Sterblichkeit der Altvögel während der Überwinterung auf hoher See als Ursache vermutet.[15] Die Brutkolonien auf Lundy und Ailsa Craig, die beide zu den Britischen Inseln gehören, verzeichneten einen deutlichen Bestandseinbruch, nachdem dort Ratten eingeführt wurden.[10]
Auf Island und den Färöern wurden Papageitaucher von der Bevölkerung in großem Umfang gefangen und gegessen. Anfang des 20. Jahrhunderts wurden auf den Färöern jährlich etwa 270.000 Vögel gefangen, in den 1970er Jahren immer noch rund 100.000 pro Jahr. Papageientaucher wurden gefangen und frisch gegessen, in Salzlake gesalzen oder geräuchert und getrocknet. Ihre Federn wurden als Einstreu verwendet und ihre Eier wurden gegessen, allerdings nicht in demselben Ausmaß wie die einiger anderer Seevögel, da sie schwieriger aus dem Nest zu holen sind. In den meisten Ländern sind Papageientaucher heute gesetzlich geschützt, und in den Ländern, in denen die Jagd noch erlaubt ist, verhindern strenge Gesetze die Wilderei.
Aktuell werden auf Island zwar noch Tiere gefangen, jedoch nehmen viele Isländer Abstand vom Vogelfleisch und dessen Konsum ist eher die Ausnahme als die Regel. Bei der überwiegenden Zahl der gefangenen Tiere handelt es sich um Jungvögel, der Einfluss auf die Bestandsgröße ist daher zumindest in vitalen Kolonien offenbar sehr gering. Dagegen werden die Bestandsrückgänge auf Inseln vor der bretonischen Küste, im Sankt-Lorenz-Golf und im Golf von Maine auf eine Übernutzung der Brutkolonien durch den Menschen zurückgeführt.[10]
Gebietsweise seit Mitte der 1980er Jahre,[16] teils aber auch erst in den 2010er Jahren wird ein starker Rückgang vieler lokaler Populationen auf Island und anderen Kolonien im Nordatlantik beobachtet,[17] der möglicherweise mit dem sich verändernden Nahrungsnetz des Atlantiks zusammenhängt.[18] Nachdem der Papageitaucher jahrelang als Least Concern (nicht gefährdet) geführt worden war, wurde er 2015 von der IUCN gleich um zwei Schritte auf Vulnerable (gefährdet) hochgestuft.[1]
Der Papageitaucher (Fratercula arctica) – auch Papageientaucher oder Puffin genannt – ist eine Vogelart aus der Familie der Alkenvögel (Alcidae). Die Art brütet in Erdhöhlen an und auf Klippen oder an deren Fuß im nördlichen Atlantik sowie im westlichen Nordpolarmeer. Aufgrund der gebietsweise stark schrumpfenden Populationen stuft die IUCN den Papageitaucher seit 2015 als Vulnerable (gefährdet) ein.
Lo martinòt, la picòra[1] o benlèu lo frairet atlantic[2] (Fratercula arctica) es una espècia d'aucèl marin de l'Atlantic Nòrd.
Fratercula arctica (och alt Papageitaucher wéi am Däitschen, oder Puffin wéi am Engleschen) ass en opfällege Vull aus der Famill vun den Alken (Alcidae). En ass liicht u sengem schwaarzwäisse Fiederkleed a sengem, besonnesch an der Bruttsaison, knallfaarwege Schniewel z'erkennen.
De Fratercula arctica gëtt 28 bis 34 cm grouss, huet eng Flillekespaanwäit vu 50 bis 60 cm a weit tëscht 300 a 700 g. E frësst virun allem Fësch. Am Wanter ass de Schniewel méi kleng, well am Hierscht déi baussenzeg Loen eroffalen. Dat geschitt net ëmmer an enger Kéier, an d'Déiere mussen da mat hirer Patt probéieren,, déi Placken erofzekrazen.
E kënnt laanscht d'Küsten am Nordatlantik vir, bis un d'Grenz vum Polarmier, wou en a Kolonie britt, a selwer gegruewenen Hielen am Gras, um Bord vu géie Fielsküsten. Seele komme Papageiendaucher als Wantergäscht bis op d'belsch oder hollännesch Plage.
Déi gréisst Kolonie ass op Island ze fannen. Et gëtt der och op de schotteschen Inselen, den Hebriden, an Irland, op Grönland, Nova Zembla, Norwegen, Spitzbergen an op der Küst vun Nordamerika. Am Wanter zéie se no Süden, bis op d'Héicht vum Mëttelmier. Si verbréngen déi Zäit um Waasser.
D'Bruttkolonien hunn e puer Dosende bis Dausende vu Koppelen. D'Weibche leet een Ee, och alt emol zwee, an eng Kaul. D'Eeër si liicht brong getëppelt a 6 cm laang. Si brauchen zwou Wochen, ier se (haaptsächlech duerch d'Weibchen) ausgebréit sinn.
Déi Kleng gi mat frësch gefaangene klenge Fësch gefiddert. Op engem bestëmmte Moment halen d'Elteren op mat Fidderen, an dat Jonkt muss sech selwer op d'Sich no Friesse maachen. Dat ass dee Moment, wou der vill d'Affer vu Friessfeinde ginn, wéi z. B. de Mantelméiwen.
Op verschiddene Plazen an Island an op de Faröerinselen ass et legal, Papageiendaucher ze fänken. Déi gebroden Déiere gëllen als Delikatess. Och hir Eeër kënne giess ginn; d'Déier wéi och d'Ee hunn e fëschelzege Goût.
Et gëtt dräi Ënneraarten:
Lo martinòt, la picòra o benlèu lo frairet atlantic (Fratercula arctica) es una espècia d'aucèl marin de l'Atlantic Nòrd.
Fratercula arctica (och alt Papageitaucher wéi am Däitschen, oder Puffin wéi am Engleschen) ass en opfällege Vull aus der Famill vun den Alken (Alcidae). En ass liicht u sengem schwaarzwäisse Fiederkleed a sengem, besonnesch an der Bruttsaison, knallfaarwege Schniewel z'erkennen.
Lundi (í víðkaðari flokking Atlantslundi) (frøðiheiti - Fratercula arctica) er ein sjófuglur av lundaætt, ið heldur til fram við strondini í Norðuratlantshavi. Lundi er alt árið í Føroyum, men teir eru ikki av sama stovni, tí lundin, ið vit síggja um veturin, kemur úr Skotlandi ella Noregi, og lundin, vit síggja um summarið, er tann føroyski lundin, sum er her frá fyrst í apríl til endan á september.
Í Føroyum eru eini 550.000 pør av føroyskum lunda [1]. Føroyski lundin er 26-29 cm. til longdar, og longdin á veingjunum er tilsamans 47-65 cm., og hann vigar o.u. 400 g., hevur eitt sera eyðkent nev reytt, gult og blátt, hann etur fisk (sild, lodnu, smolt o.s.f.), æti og høgguslokk. Eingin veit rættiliga at siga, hvussu gamlir teir verða, men tann elsti sæddi var o.u. 68 ára gamalur.
Lundin verpur um hálvan mai. Hann grevur sær eina holu so mikið djúpa, at armurin á einum manni ikki røkkur á botn, ella finnur hann eitt hol undir einum steini ella millum klettar. Vildu teir hava lundalandið størri, gróvu teir eitt sindur niður í tann seiga svørðin við einum lundaknavara og lótu so lundan grava tað, ið í restaði. Lundin verpur so 1 egg og liggur á egginum í 39-42 dagar, har ið makarnir skiftast um at verma eggið. Síðan fara pisurnar frá reiðrinum 35-56 dagar aftan á, at tær eru komnar úr egginum.
Lundi er veiddur í meira enn 300 ár, og vit føroyingar fóru at fleyga lunda, tí vit áttu ikki so nógv av mati her í Føroyum, og lundi var so tað, sum vit valdu at eta. Men so varð hann ov nógv veiddur, helst tí at teir tóku ov nógv pør við eggi at passa, so fyri at lundin skuldi ikki doyggja út av hesum, máttu teir seta eitt tíðarskeið, ið var best fyri lundan, og har ið pisan er komin úr egginum. Teir settu so eitt tíðarskeið frá 2. juli til miðjan august, og síðan tá hava vit so veitt lunda í hesum tíðarskeiði.
Lundin verður veiddur á tann hátt, at veiðimaðurin situr á eggini ella verður hann sigin niður í bergið, har teir síðan bera ta 6 alin (3,6 m.) longu fleygasteingina upp. Fuglarnir flúgva so í netið, men verri er, tá ið nógvur gamal lundi er, tí gamli lundin sleppur meira enn einaferð undan netinum. Tá ið teir hava fingið ein lunda, yppa ella kippa teir hann, so at hann doyr, og stinga hann so niður í ein posa, sum teir hava um miðjuna. Tá fleygað verður, er tað vanligasta, at veiddir verða stívliga 100 um dagin, men 200 ella 400 ber eisini til, hóast tað er sera óvanligt. Men tað sigst, at onkur hevur fingið 950 lundar í Mykinesi og heili 1000 í Lítlu Dímun.
Lundarnir verða síðan skornir á tann hátt, at teir skera bein og veingir av, kvista, og teir taka so skinnið av, skera so bringuna upp og taka so invølirnar úr lundanum. So eru teir klárir at gera til. Vanligt er at lata fyllu í, so sum køkudeiggj, men tað er ógvuliga ymiskt, hvussu fólk gera.
Lundi (í víðkaðari flokking Atlantslundi) (frøðiheiti - Fratercula arctica) er ein sjófuglur av lundaætt, ið heldur til fram við strondini í Norðuratlantshavi. Lundi er alt árið í Føroyum, men teir eru ikki av sama stovni, tí lundin, ið vit síggja um veturin, kemur úr Skotlandi ella Noregi, og lundin, vit síggja um summarið, er tann føroyski lundin, sum er her frá fyrst í apríl til endan á september.
Í Føroyum eru eini 550.000 pør av føroyskum lunda . Føroyski lundin er 26-29 cm. til longdar, og longdin á veingjunum er tilsamans 47-65 cm., og hann vigar o.u. 400 g., hevur eitt sera eyðkent nev reytt, gult og blátt, hann etur fisk (sild, lodnu, smolt o.s.f.), æti og høgguslokk. Eingin veit rættiliga at siga, hvussu gamlir teir verða, men tann elsti sæddi var o.u. 68 ára gamalur.
Lundin verpur um hálvan mai. Hann grevur sær eina holu so mikið djúpa, at armurin á einum manni ikki røkkur á botn, ella finnur hann eitt hol undir einum steini ella millum klettar. Vildu teir hava lundalandið størri, gróvu teir eitt sindur niður í tann seiga svørðin við einum lundaknavara og lótu so lundan grava tað, ið í restaði. Lundin verpur so 1 egg og liggur á egginum í 39-42 dagar, har ið makarnir skiftast um at verma eggið. Síðan fara pisurnar frá reiðrinum 35-56 dagar aftan á, at tær eru komnar úr egginum.
Lundi er veiddur í meira enn 300 ár, og vit føroyingar fóru at fleyga lunda, tí vit áttu ikki so nógv av mati her í Føroyum, og lundi var so tað, sum vit valdu at eta. Men so varð hann ov nógv veiddur, helst tí at teir tóku ov nógv pør við eggi at passa, so fyri at lundin skuldi ikki doyggja út av hesum, máttu teir seta eitt tíðarskeið, ið var best fyri lundan, og har ið pisan er komin úr egginum. Teir settu so eitt tíðarskeið frá 2. juli til miðjan august, og síðan tá hava vit so veitt lunda í hesum tíðarskeiði.
Lundin verður veiddur á tann hátt, at veiðimaðurin situr á eggini ella verður hann sigin niður í bergið, har teir síðan bera ta 6 alin (3,6 m.) longu fleygasteingina upp. Fuglarnir flúgva so í netið, men verri er, tá ið nógvur gamal lundi er, tí gamli lundin sleppur meira enn einaferð undan netinum. Tá ið teir hava fingið ein lunda, yppa ella kippa teir hann, so at hann doyr, og stinga hann so niður í ein posa, sum teir hava um miðjuna. Tá fleygað verður, er tað vanligasta, at veiddir verða stívliga 100 um dagin, men 200 ella 400 ber eisini til, hóast tað er sera óvanligt. Men tað sigst, at onkur hevur fingið 950 lundar í Mykinesi og heili 1000 í Lítlu Dímun.
Lundarnir verða síðan skornir á tann hátt, at teir skera bein og veingir av, kvista, og teir taka so skinnið av, skera so bringuna upp og taka so invølirnar úr lundanum. So eru teir klárir at gera til. Vanligt er at lata fyllu í, so sum køkudeiggj, men tað er ógvuliga ymiskt, hvussu fólk gera.
De pappegejduker (Fratercula arctica (Linnaeus 1758)) is 'ne vogel oet de orde vaan Pleveerechtege en de femilie vaan Alke. 't Is de typesoort vaan 't geslach Fratercula (pappegejdukers). De vogel kump aon de Noord-Atlantische köste dèks in groete aontalle veur. Zie vermoge um loker in de eerd te grave en zie nes in 'n börch te make gief 't e groet veurdeil bove concurrerende zieveugel. Pappegejdukers zien gemekelek te herkinne aon de boont gekleurde snavel.
Vaan nature breujt de pappegejduker aon de ooskös vaan Canada, de kös vaan Maine (Vereinegde Staote), Greunland (veural de weskös), Spitsberg, Iesland, de Faeröer, Noorwege (inclusief Spitsberg), Nova Zembla, Kola (allebei Rusland), Ierland, 't noorde en weste vaan Groet-Brittannië en e stökske vaan Bretagne. Noe en daan kin me häöm daoboete aontreffe. Heer deit 't good op eilen mèt e kèl zieklimaot (Iesland en de Faeröer beveurbeeld), umtot dao koelek natuurleke vijande zien.
In de winter kin me 't bies ouch boete zie breujgebeed vinde. 'nen Echten trèkvogel is 't neet, meh sommege migrere ganse stökker nao 't zuie, tot aon de kös vaan Afrika. Ouch op de Noordzie kin me ze daan vinde. In Nederland en 't Belsj tröf me ze mer 'nen inkele kier aon (daolgas), en daan zoe good wie ummer aon de kös. De aofgeloupe daarteg jaor is 't bies inkel tientalle kiere aon de Nederlandse kös gezeen, veural bij Egmond en op Terschelling.[1] In miert 2019 voont me ouch 'n exemplair in Dordrech; tot 't bies ziech in de Benelux zoe deep landinwaarts vertuint, is oetzunderlek.[2]
Allewel tot de vogel in groete aontalle euver 'n oetgestrèk gebeed veurkump (zoe'n 5 mieljoen breujpare), maak me ziech toch zörg euver de soort. In 2015 veraanderde de IUCN ziene status vaan 'neet bedreig' nao 'kwetsbaar', naotot de populaties in Europa (boe mie es 90% vaan de wereldpopulatie zit) hel waore gedaold. Me kin de daoling touwsjrieve aon diverse factore, boe-oonder vervojling en de introductie vaan exote (muis, ratte, katte, fókse) nao eilen boe ze vaanajds 't riek allein höbbe.
't Dieet vaan de pappegejduker besteit zoeget compleet oet vès, al heet analyse vaan de maoginhaajd vaan doej exemplaire aongetuind tot ze soms wel sjaoldiere (veural crevette), weikdiere en boorstelwörm ete, veural in de köswaters. Ze ete veural kleinder vèskes wie zandspieringe, hiering, sprot en lodde - soorte die zeker roond Iesland väöl veurkoume. Vaan zoe'n vèsse heet e volwasse bies 'rs al gaw 40 op 'nen daag nujeg. Groeter vèsse weure aon land gebrach um op te vrete.
't Breujsezoen vaan de pappegejdukers versjèlt. In zuieleker gebeje begint 't al in aprèl, meh op 't kawwer Greunland begint 't zelde veur juni. 't Vruiwke lègk mer 'n inkel ei per jaor. Dit ei is groet veur de maot vaan de vogel: 61 bij 42 millimeter en weug zoeget 62 gram. 't Is effe (gebroke) wit meh zal in de pratsjetege börch al snel broen goon oetzien. De breujtied doort zoeget 39 tot 45 daog. Wie bij väöl vogelsoorte breuje de awwers umstebeurt.
't Kuke is bij de geboorte al bedèk mèt doons en kin direk stoon. Veujing geit de ierste paar daog nog mèt snavel-op-snavelveujing, meh al gaw weure de vèsse gewoen veur 't joonk neergelag en kin 't zelfstendeg vrete. Naomaote 't veugelke greujt en zien eetlös touwnump, weurt 't dèkser allein gelaote. Deen tied bringk 't veural slaopentere door; es 't joonk neet sliep, oefent 't ziech instinctief in 't make vaan nöste en 't sloon mèt de vleugele. Ouch geit 't daan in de riechting vaan d'n oetgaank um te sjiete of um zien awwers op te wachte; 't kump evels zelde gans nao boete.
Nao tösse de 34 en 50 daog is 't kuke klaor um te vlege. Door de gooj zörg vaan zien awwers zit 't daan al op 75% vaan 't volwasse gewiech. Ietot 't joonk oetvluig, wisselt 't zie doons veur 't jäögkleid. 't Oetvlege gebäört gemeinelek 's nachs: 't bies is nog neet gans aon 't daagleech gewènd en dit heet es bijkoumend veurdeil tot 't risico vaan vijande daan 't liegste is. Wienie 't bies 't water bereik, blijf 't de koumende 2 à 3 jaor op zie; es de joonge pappegejduker neet vluig, daan dóbbert heer op 't water. Pas nao deen tied begint 'r nao 't land trök te kiere en ziech bij aandere vaan zien soort aon te slete.
Nao 4 of 5 jaor is 't bies geslachsriep. Daan vörme ziech päörkes, die ziech tot soms enorm kolonies associëre. Pappegejdukers prifferere 'ne steile rotswand in weike groond, zoetot ze haole kinne make. Dèks goon ze woene in e bestaond haol, meh ze doen daan wel meujte um 't breier en deper te make. 't Menneke en vruiwke wèrke dao dèks in same: d'n eine greuf de eerd eweg dewijl d'n aandere die mèt zien zwumvleze nao boete wèrk. Daonao lègk 't vruiwke 'n ei, wat ze same oetbreuje wie bove besjreve. Dit herhole ze eder jaor. De winter bringe ze door op zie; de päörkes goon daan oeterein. In 't vreugjaor koume ze weer biejein; wie mie vogelsoorte zien pappegejdukers monogaam.
Dit artikel is gooddeils gebaseerd op 't corresponderend Ingelstaoleg artikel, en wel in dees versie.
De pappegejduker (Fratercula arctica (Linnaeus 1758)) is 'ne vogel oet de orde vaan Pleveerechtege en de femilie vaan Alke. 't Is de typesoort vaan 't geslach Fratercula (pappegejdukers). De vogel kump aon de Noord-Atlantische köste dèks in groete aontalle veur. Zie vermoge um loker in de eerd te grave en zie nes in 'n börch te make gief 't e groet veurdeil bove concurrerende zieveugel. Pappegejdukers zien gemekelek te herkinne aon de boont gekleurde snavel.
Puffin Atlantik utawa Faretercula arctica ya iku sawijining kèwan jinis manuk laut kang urip ing pinggir pasisir kang kalebu kulawarga auk. Spèsies iki bisa ditemoni ing Samudra Atlantik sisih lor, saka lor-kulon Tanah Ijo (Dhènèmarken) nuju mengulon nganti pasisir Newfoundland (Kanadhah) lan Maine (Amérikah Sarékat) uga saka lor-kulon Ruslan banjur mengidul menyang pulo Canary, Spanya ing sisih wétan.[1][2]
Kèwan iki lumrahé kalebu sistem ékosistem segara. Mliginé spèsiès iki bisa ditemokaké ing pasisir kang awujud watu lan pulo cilik ing tengah segara. Kèwan iki nggawé omah ana ing èrèngé pasisir kang awujud sesuketan, parangé segara, lan wewaton kang miring. Menawa ing mangsa salju kèwan iki ditemokaké ing tengahé segara. Kèwan iki biasané ngoyak mangsané nganti 30 mèter jeroné segara, nanging kèwan iki bisa nyilem nganti jeroné 60 mèter. Kèwan iki biasané mangan iwak sing enom kang urip ing tengah laut kaya ta, iwak herring (Clupea herengus), iwak capelin (Malotus villosus), iwak kang kalebu kulawarga gadidae, lan iwak welut segara (Ammodytes sp.). Saliyané mangan iwak kèwan iki uga mangan kèwan kanthi kulawarga plantonic crustacea lan cacing polycheate. Ing laladan uripé kèwan iki, ing pérangan sisih wétan lan kidul, akèh-akèhé anakan kèwan iki dipangani welu segara. Kajaba ing Pulo Skomer nalika taun 1969, anakan kèwan iki diwenehi pakan iwak sprat. Saliyané iku, anakan kang umur setaun dipangani iwak herring ing Pulo Lofoten. Puffin Atlatik bisa ngoyak mangsané kanthi adohé 10 kilomèter. Nanging spèsiès iku bisa ngoyak mangsané nganti 50, 100, utawa 100 luwih kilomèter. Ing taun 1970 ditemokaké nalika 85% Puffin Atlantik kumpul marang spèsiesé kanthi radius 3 kilomèter. Studi liayané uga njlentrehaké menawa pucuk populasi spèsiès iki ana ing 40 kilomèter saka spèsiès kang ngoyak mangsané. Studi liyané uga njentrehaké, ing Pulo May, Skotlan menawa Puffin Atalantik golèki mangsané ing sacedhaké panggonan kanggo kawin, nanging uga ditemokaké spèsiès iki urip 40 kilomèter saka klompoké. Panalitèn liyané uga njelntrèhaké menawa spèsiès iki bisa ngoyak mangsané udakara 32 kilométer nganti 200 kilométer.[3]
Kèwan iki dikira-kira cacahé ing taun 2015 ana 4.770.000 - 5.780.000 pasang lan kira-kira ana 9.550.000 - 11.600.000 iji. Populasi kèwan iki ing Éropah dikira-kira nalika taun 2000-2065 mudhun kanthi 50-79%. Populasi spèsiès iki akèh-akèh manggon ing laladan Éropah, udakara luwih 90%. Menawa populasi ing spèsiès iki ing Éropah mudhun, mula gunggungé populasi iki ing donya mudhuné katon banget. Populasi ing laladan Atlantik sisih kulon durung dimangertèni. Mudhuné gunggungé spèsiès iki disebabké déning predator kang akèh, polusi, kurangé pakan amarga gunggungé iwak kang saya tipis, lan mati amarga kena jaring. Saliyané iku mudhuné gunggung spèsiès iki amarga owahé iklim. Owahé iklim iki nyebabaké suhu banyu segara owah lan dadi luwih panas. Owahé suhu segara iku nyebabaké dhistribusi lan cacahé iwak owah. Saliyané iku iwak-iwak uga padha dicekeli kanthi akèh, mula pakané dadi susut. Saliyané iku proses kawin kang ora kasil. Saliyané iku anané polusi ing segara, kaya ta wutahan lenga lan sampah segara uga nyumbang mudhuné gunggung populasi kèwan iki. Spèsiès iki uga bisa mudhun gunggungé amarga anané kedadéan alam kang nggegirisi kaya angin salju kang gedhé kang nyebabaké spèsiès mati. Predator kèwan iki ya iku tikus, kucing, lan musang Amérikah (Neovison vison). Spèsiès iki dijupuk nganggo piranti pancing awujud gillnets (piranti nyekel iwak kang nuju ing insang), nanging piranti liyané uga akèh ditemoni kanggo nyekel spèsiès iki. Angin gedhé ing pasisir uga bisa ngurangi populasi spèsiès iki, nanging rèsikoné cilik. Ing Éslan lan kapuloan Faroe spèsiès iki dipangan déning manungsa. Pariwisata ing laladan uripé kèwan iki bisa ganggu populasi spèsiès iki. Saka kedadéan iku, mula spèsiès iku kanthi kalebu setatus VU (Vulnarable) utawa mutawatiri.[3][4]
Populasi spèsiès akeh-akehé (udakara 80%) ing Nurwègen lan Éslan. Nalika taun 2000-an populasi spèsiès iki dilaporaké mudhun. Wiwit 2003, saben tauné upaya kanggo ngawinaké spèsiès iki ora kasil, nanging ing wates lor prosès kawiné bisa ditindakaké. Klompok spèsiès kang gedhé dhéwé ing Nurwègen bisa ditemoni ing Røst. Nanging ing papan iku populasi Puffin Atlantik mudhun saka 1.500.000 pasang (taun 1979) dadi 289.000 pasang (taun 2005), saliyané iku ing 9 taun ora neteské anakan. Akèh-akèhé klompok spèsiès ing Nurwègen mudhun, kaya ta ing Runde, lan klompok spèsiès liyané uga ora diawasi. Gungung spèsiès ing pasisir kidul segara Barents. Cacah munggahé iku padha marang cacah mudhuné ing Nurwègen (kira-kira 33%). Ing lapuran taun 2015, populasi spèsiès iki mudhun ing Tanah ijo lan Kapuloan Faroe (Dhènèmarken). Dilapuraké menawa ing taun 1969-2000 gunggung populasiné munggah ing Inggris, lan ing Segara Lor populasiné bisa dianggep tetep amarga anané tambahan populasi sawisé mudhuné populasi ing mangsa salju.Ing Pulo Fair gunggung populasiné mudhun saka 20.200 ing taun 1986 mudhun dadi 10.700 ing taun 2012. Kadadéan iku disebabaké déning Puffin Atlantik kang ora bisa ngembang saka anak-anak dadi déwasa. Spèsiès déwasa bisa urip nganti umur 27 taun, nanging kaasilan panaliten, upaya kawin, lan gunggung iwak kanggo pakan samsaya mudhun. Populasi spèsiès ing laladan Amérikah Lor iki étungané ora mesti, mliginé ing pulo Great. Ing taun 1979 lan 1994 populasiné munggah, nanging bisa duwé potènsi mudhun. Ing laladan pasisir Maine nganakaké proyèk restorasi, lan pungkasané proyèk iki kasil.[1][5]
Supaya populasi Puffin Atlantik ora susut,akèh tumindak-tumindak kang kanggo ngrumat lan njaga cacahé spèsiès iki.
Puffin Atlantik kalebu pratélan manuk kang ana ing Prajanjèn Manuk Banyu Éurasia lan Afrika. Aksi iki uga kalebu rencana kanggo njaga manuk segara kang urip laladan Nordik kulon. Ana 76 jinis manuk segara kang kalebu ing pratélan iki. Miturut EU, ana 40 laladan papan njaga kang mligi spèsiès iki.
Kang dadi wigati ya iku ngrembakaké idhetifikasi papan kanggo lindhung spèsiès iki nganti tengah segara (njaba pasisir). Saliyané iku, uga nambah kawruh spèsiès iki ngadhepi marang mangsa salju . Idhentifikasi tumindaké lan papan kang mbebayani kanggo manuk segara uga diperlokaké. Ing klompok spèsiès kang lagi kawin, predator kudu diadohké marang klompok iki. Manajemèn babagan iwak uga kudu dipikir luwih adoh, amarga nyangkut urusan pakan spèsiès iki (kaya ta welut segara). Mbacutaké program AMAP (Arctic Monitoring and Assesment Program) kanggo ngawasi kontaminan. Saliyané iku uga nggawé sistem kanggo ngawasi lan ngira-ira pambangunan kilang minyak ing tengah segara marang akibat spèsiès iki. Nuwuhahé kasadharan marang masarakat babagan wewatesan bebedhag Puffin Atlantik. Ing babagan pariwisata uga dikembangaké kodhe ètik marang aktivitas kang ana gegayutan marang spèsiès iki. Kang dadi wigati ya iku, saliyané nglindhungi papan asliné, spèsièsiki uga dijamin kaslametané ana ing papan migrasiné.[1]
Puffin Atlantik utawa Faretercula arctica ya iku sawijining kèwan jinis manuk laut kang urip ing pinggir pasisir kang kalebu kulawarga auk. Spèsies iki bisa ditemoni ing Samudra Atlantik sisih lor, saka lor-kulon Tanah Ijo (Dhènèmarken) nuju mengulon nganti pasisir Newfoundland (Kanadhah) lan Maine (Amérikah Sarékat) uga saka lor-kulon Ruslan banjur mengidul menyang pulo Canary, Spanya ing sisih wétan.
De Seepapagooy oder Seepapapagei (Fratercula arctica) is en Vagel ut de Familie vun de Alkenvagels (Alcidae). Düsse Aart brott in Eerdlöcker an un up Klippen un an de ehren Foot. Se sünd tohuse in'n nöördlichen Atlantik un in de westliche Noordpolarsee. Vunwegen, datt de Populatschonen to'n Deel duchtig achterut gaht, meent de IUCN vun 2015 af an, de Seepapagooy weer vulnerable (in Gefohr).[1]
Mit en Lief, dat bi 28 bit 34 cm lang is un Flunken, de he 50 bit 60 cm ut'neenspannen kann, is de Seepapagooy meist liek so groot, as en Huusduve. Heken sünd en beten grötter un swaarer, as Seken. In Europa is de Aart dör de witten Koppsieten un de dreefarvten Snavels nich to verwesseln.
In't Slichtkleed sünd de kräftigen Klören vun den Snavel blass, just so, as de orangen Been, de denn blassgeel sünd. De Koppsieten sünd in't Slichtkleed grau. De grote Snavelscheed ut Hoorn warrt bi dat Ruden afsmeten un wasst denn nee.
In de Nearktis brott de Seepapagooy an de Atlantikküst vun Noordamerika vun Labrador bit Maine un up Gröönland. De süüdlichsten Kolonien finnt sik in'n Golf vun Maine um den 43. Graad nöördliche Breede rüm. De nöördlichste liggt up Coburg Island in de Baffin Bay, in de Hööchde vun den 79. Graad nöördliche Breede.[2]
In Europa brott de Vagel up Iesland, Jan Mayen, Spitzbargen, dat Boreneiland un Nowa Semlja, langs de Murmanküst bit na Süüd-Norwegen hen, up de Färöers, in Grootbritannien un Ierland un hen un wenn an de Küsten vun Sweden un de Bretagne. In'n Oostatlantik finnt sik Brödelkolonien twuschen den 50. un 80. nöördlichen Bredengraad. Bit 1830 hett de Aart ok brott up Helgoland. Hüdigendags is he dor in'n Sommer wedder fökener to sehn, man he hett noch nich wedder versocht, dor to bröden.[3]
Wenn dat so wiet is, besocht he de Uppersieten oder Afhänge vun steile Klippen, oder Steen- un Schuttfeller an ehren Foot. He siedelt meist dor, wo tominnst 20 cm dick Eer to finnen is, wo he in buddeln kann oder wo al Löcker in buddelt wurrn sünd. Buten de Brödeltied hoolt sik de Seepapagoyen noch mehr up de hoge See up, as de annern europääschen Lummen, un as Doggers.
Wenn nich brott warrt, also vun Enne Augustmaand bit hen to'n April, is de Seepapagooy man bloß up'e hoge See antodrepen un nich an Land.
Adulte Seepapagoyen freet sunnerlich Fisch, man in'n Winter ok Veelbössen un Kreefte. En utwussenen Vagel bruukt bi 80 bit 100 g Freten an'n Dag.[4] Ok for de Nestvagels gifft dat in de meisten Gemarken meist nix anners, as man Fisch to freten. Büte maakt de Seepapagooy sunnerlich bi de bekannten Swarmfische, de he over Dag fangen kann, sunnerlich bi Sandaale (Ammodytidae), Sprotte, Lodde un Atlantschen Hering, hen un wenn ok allerhand Aarden vun Dorsche, sunnerlich Gele Kohlmüler, Kabeljau, Wittling, Ciliata sp. un Gaidropsarus sp.. In de Noordpolarsee kriegt de Jungen regelmotig ok Veelbössen un Kreefte. Sien Freten finnt he bi dat Dükern unner Water. Vörut kummt he dorbi, wenn he mit de Flunken sleiht (Flunkendükern). Wenn he Fisch fungen hett, driggt he den dwars in'n Snavel. Normolerwiese fangt he de Büte nich mehr, as tein Kilometers af vun siene Kolonie, man up Neepundland sünd al Seepapagoyen funnen wurrn, de hefft de Fische ut 70 km ranhoolt.[5] Seepapagoyen könnt bit to 70 m deep dükern. Normolerwiese finnt se ehr Freten avers wieter boven. Seepapagoyen, de vor de Isle of May in Schottland unnersocht wurrn sünd, weern in 80 % minner, as 39 Sekunnen unner Water. De längste Tied unner Water weer 115 Sekunnen.[6] Twuschen dat Dükern weern se in mehr as 95 % minner, as 20 Sekunnen an'e Luft.[7]
Bröden deit de Seepapagooy an'n leevsten in bannig dichte Kolonien. Up de Orkney-Insel Sule Skerry hefft sik minnst 47.000 Höhlen mit Vagels up 5 ha funnen. Up dat Eiland Røst in Norwegen weern dat 352.000 Paare up 90 ha. .
Wonnehr he mit dat Bröden anfangt, hangt vun de geographsche Lage un vun den Snee af. An Schottland siene Westküsten leggt he toeerst in de tweede Aprilweeken los, in Middelnorwegen fangt he toeerst Anfang Maimaand, meist avers eerst Midden Mai rüm an. De Eier weert in'e Höhlen meist eenfach up'e Eer leggt oder up en dünne Lage vun Feddern, Plantendeele un Seetang. Dat gifft bloß man een Ei. Dor warrt 35 bit 38 Dage up brott.
Wenn dat goot Freten gifft, könnt de Lüttjen dat Nest na 37 bit 41 Dage verlaten, anners duert dat 46 bit 54 Dage. Wenn se bi de See ankamen sünd, swemmt de Jungvagels sülvstännig rut un kehrt nich wedder torüch na de Olen. Wenn de Jungen rut sünd, blievt de Olen noch bit hen to dree Weken bi de Kolonie.
BirdLife International taxeert den Bestand vun 1990 bit 2003 mit 5,7 bit 7,3 Mio. Paare. Dor mit Afstand de meisten vun leevt up Iesland, mit siene 3 bit 4 Mio. Paare. Grote Populatschonen gifft dat ok in Norwegen mit 1,5 bit 2 Mio. Paare, in Grootbritannien mit bi 621.000 Paare un up de Färöers mit bi 550.000 Paare.[8]
Up Iesland un up de Färöers hefft de Inwahners bannig veel Seepapagoyen fungen un eten. Anfang vun dat 20. Johrhunnert weern dat up de Färöers bi 270.000 Vagels in't Johr, in de 1970er Johre weern dat jummers noch bi 100.000 in't Johr. Hüdigendags weert woll up Iesland noch Vagels fungen, man nich mehr in grote Masse. Dor is de Bestand nich vun in Gefohr. Anners sütt dat in de Bretagne, in den St.Lorenz-Golf un in den Golf vun Maine ut, wo de Tahlen torüchloopt, weil de Minsch sik an de Brödelkolonien dor vergriepen deit.[9] To'n Deel vun de 1980er Johre af an, to'n Deel man ok eerst vun de 2010er Johre af an loopt de Tahlen in sunnerliche Populatschonen up Iesland un annere Kolonien in den Noordatlantik bannig torüch,[10] Nadem de Seepapagoyen johrelang as Least Concern (mösst di keen Sorgen maken) intaxeert wurrn weern, kemen se 2015 up de IUCN-List glieks twee Treede höger un weert nu unner vulnerable (in Gefohr) insorteert.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Seepapagooy oder Seepapapagei (Fratercula arctica) is en Vagel ut de Familie vun de Alkenvagels (Alcidae). Düsse Aart brott in Eerdlöcker an un up Klippen un an de ehren Foot. Se sünd tohuse in'n nöördlichen Atlantik un in de westliche Noordpolarsee. Vunwegen, datt de Populatschonen to'n Deel duchtig achterut gaht, meent de IUCN vun 2015 af an, de Seepapagooy weer vulnerable (in Gefohr).
De seepappegaai (Fratercula arctica) is in 30 sm grutte fûgel út de famylje fan de alkfûgels. Hy is goed wer te kennen oan syn swartwite fearren en syn snaffel yn fel read, giel en swart.
De seepappegaai briedt yn kolonies oan de Atlantyske kusten, de Eastkust fan Noard-Amerika, op Yslân en op de Jeropeeske Atlantyske kust. Búten de briedtiid swalkje se op de see om wêrby't se wol fierder nei it suden sakje.
De seepappegaai yt meastentiids fisk. Hy kin tagelyk fisken fange en festhâlde yn syn snaffel. Sa kin hy wol mear as tsiin fiskjes tagelyk meinimme.
De seepappegaai is in hoalebrieder dy't briedt yn koloanjes. Hy brûkt wol besteande hoalen mar meastentiids graaft hy sels in hol fan wol in meter djip. De yngong wurdt somtiden troch meardere famyljes brûkt. It nêst oan it ein fan de gong is beklaaid mei gers, planten en fearren. Hjir leit it wyfke ien sa'n 7 sm grut aai. Dit aai wurdt yn 35 dagen útbret.
De seepappegaai (Fratercula arctica) is in 30 sm grutte fûgel út de famylje fan de alkfûgels. Hy is goed wer te kennen oan syn swartwite fearren en syn snaffel yn fel read, giel en swart.
Tekst üüb Öömrang At siapopegei ((mo.) siipapegoi) (Fratercula arctica) hiart tu at fögelfamile faan a alken (Alcidae). Hat as jüst so bruket, hää oober ööders niks mä popegein tu dun.
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: At siapopegei ((mo.) siipapegoi) (Fratercula arctica) hiart tu at fögelfamile faan a alken (Alcidae). Hat as jüst so bruket, hää oober ööders niks mä popegein tu dun.
A Tammie norrie (Fratercula arctica) is ony o three kins o auk (or alcids) in the bird genus Fratercula (Laitin: wee brither — mibbes referin tae their black an white feathers, that leuks like monastic clouts) wi a brichtly lit beak at breedin time. They are pelagic seabirds that maistlins eats bi doukin intil the sea. They breed in muckle colonies on seawart cleuchs or islands, nestin in craggy scores or in bourie ben the yird.
Aw three species o tammie norrie haes muckle beaks. They tyne the littit ooter pairts o their beaks efter breedin time, an is left wi smawer an mair dreich beaks. Their wee weengs is makkit for soumin wi a fleein gate unner the watter. In the lift, they muive their weengs fast (up tae a hunder times a meenit) in fast flicht, aft fleein laich ower the sea.
The male Atlantic Tammie Norrie bigs the nest an haes a strang need tae stey wi the nest. Baith sects o the Hornit Tammie Norrie gies a haund at biggin their nest. The bouries o the Atlantic an Hornit Tammie Norries is byordinar anerly aboot ae metre deep, wi a chaummer at the end, but the howe doun tae a Tautit Tammie Norrie bourie micht can be 2.75 metres lang. The Atlantic Tammie Norrie bourie is byordinar makkit wee things like girse, windlestrae, leafs, feathers an siclike, but is whiles makkit wi juist the suddle. The eggs o the Atlantic Tammie Norrie haes a reamie tint but micht can be mair o a laylock tint.
Tammie norries is unalike mony craiturs, an insteid tak lang-term pairtners. The female lees juist the ae egg, an baith paurents hauds the egg wairm an feeds the bairn. The paurent that's leukin efter the bairn hauds the egg agin their brood patch wi their weengs. The bairns gaes oot the nest at nicht. Efter lea'in, the youthie tammie norries steys oot at sea for the first puckle year o their life at sea, retourin tae breed efter three tae sieven year.
As wi mony auks, tammie norries eats baith fish an zooplankton, but maistlins feeds their bairns wi wee fish several times a day. The tammie norrie is distinct in that they can haud several (mibbes mair nor a dizzen) wee fishies at the ae time, crosswise in their beak. Acause o this they can mak langer reenges, acause they can retour wi mair smeddum for their bairns nor a bird that can anerly cairy ae fish at a time.
Three species is recognised the day:
The genus Fratercula belike evolved in the northren Paceefic, like maist kynds o auks. Houaniver, at least twa prehistoric species that's no weel kent is kent tae hae bid in the wastren Atlantic fair suin efter the genus' beginnins:
Anither deid species, Dow's Tammie Norrie (Fratercula dowi) wis fund on the Channel Islands o California up tae the Late Pleistocene or Early Holocene. Like eneuch it dee'd acause a ower-huntin an egg-gaitherin bi early human settlers.
A Tammie norrie (Fratercula arctica) is ony o three kins o auk (or alcids) in the bird genus Fratercula (Laitin: wee brither — mibbes referin tae their black an white feathers, that leuks like monastic clouts) wi a brichtly lit beak at breedin time. They are pelagic seabirds that maistlins eats bi doukin intil the sea. They breed in muckle colonies on seawart cleuchs or islands, nestin in craggy scores or in bourie ben the yird.
Aw three species o tammie norrie haes muckle beaks. They tyne the littit ooter pairts o their beaks efter breedin time, an is left wi smawer an mair dreich beaks. Their wee weengs is makkit for soumin wi a fleein gate unner the watter. In the lift, they muive their weengs fast (up tae a hunder times a meenit) in fast flicht, aft fleein laich ower the sea.
Typykki[1] (Fratercula arctica) on lindu.
Η Φρατέρκουλα του Ατλαντικού είναι θαλάσσιο, πελαγικό πτηνό της οικογενείας των Αλκιδών, που απαντάται στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Fratercula arctica και περιλαμβάνει 3 υποείδη.[1][2]
Είναι το κοινότερο από τα τέσσερα είδη φρατέρκουλας (βλ. Συστηματική ταξινομική) που απαντώνται στους ωκεανούς του κόσμου και που, λόγω της εμφάνισής τους, έχουν πάρει το χαρακτηριστικό προσωνύμιο παπαγάλοι της θάλασσας ή θαλασσοψιττακοί [3] (βλ. Ονοματολογία).
Η επιστημονική ονομασία του γένους Fratercula είναι μεσαιωνική λατινική και προέρχεται από το frater «αδελφός (μοναχός)», της οποίας χρησιμοποιείται το υποκοριστικό μέσω της κατάληξης -ula. Η ακριβής απόδοση του όρου είναι «μικρή αδελφή (μοναχή)» [4] και παραπέμπει στο χαρακτηριστικό ασπρόμαυρο παρουσιαστικό του πτηνού, που θυμίζει «καλόγρια». [i]
Η επιστημονική ονομασία του είδους arctica «αρκτικός», σχετίζεται με την ευρύτερη γεωγραφική κατανομή του πτηνού.
Η αγγλική λαϊκή ονομασία του πτηνού puffin προέρχεται από την αγγλονορμανδική pophyn ή poffin [5] και είχε δοθεί στο -άσχετο συγγενικά- είδος Puffinus puffinus,[6] τον κοινό μύχο. Αργότερα, υιοθετήθηκε και για την φρατέρκουλα του Ατλαντικού, πιθανόν λόγω παρόμοιας αναπαραγωγικής ηθολογίας.[7]
Στην ελληνική βιβλιογραφία απαντώνται, συχνά, ονομασίες για το πτηνό, οι οποίες είναι απ’ ευθείας μετάφραση από άλλες γλώσσες. Η συνηθέστερη είναι «παπαγάλος της θάλασσας» ή «θαλασσοψιττακός»,[3][8] λόγω της φαινομενικής ομοιότητας του ράμφους του πτηνού με εκείνο ενός παπαγάλου (πρβλ. γερμαν. Papageitaucher, γαλλ. Perroquet de mer, κ.ο.κ.). Ωστόσο, υπάρχουν και «αυτοσχεδιαστικές» αποδόσεις, λόγω του «κωμικού» παρουσιαστικού του πουλιού, όπως «θαλάσσιος καραγκιόζης», «θαλάσσιος κλόουν», ακόμη και «ηθοποιός του θεάτρου Καμπούκι». [9]
Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά, το 1758, από τον Λινναίο στην Β. Νορβηγία, στο έργο του Systema Naturae, με την ονομασία Alca arctica.[10] Ο πλησιέστερος φυλογενετικά συγγενής της φρατέρκουλας του Ατλαντικού είναι η κερασφόρος φρατέρκουλα (Fratercula corniculata), που ζεί στον Β. Ειρηνικό. Ο κοινός πρόγονος αυτών των δύο ειδών, μαζί με την λοφιοφόρο φρατέρκουλα (Fratercula cirrhata), συνδέονται φυλογενετικά με την τέταρτη αρτίγονη φρατέρκουλα, την φρατέρκουλα-ρινόκερο (Cerorhinca monocerata). Τα 4 αυτά είδη φρατέρκουλας απαρτίζουν την φυλή Φρατερκουλίνες (Fraterculini).[11]
Σήμερα, αναγνωρίζονται από τους περισσότερους ερευνητές 3 υποείδη, με την συστηματική του πτηνού να είναι σχετικά ξεκάθαρη. Ωστόσο, ο φημισμένος βιολόγος και ταξινομικός Ερνστ Μάιρ (Ernst Mayr) υποστήριζε ότι οι διαφορές που παρατηρούνται μεταξύ των υποειδών είναι μεταβατικές (clinal), τυπικές των ποικιλομορφών που εμφανίζονται σε περιφερικούς πληθυσμούς και, επομένως, δεν θα πρέπει να αναγνωρίζονται υποείδη.[12]
Το είδος, γενικά, αναπαράγεται και περιπλανάται στα ψυχρά ύδατα του βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού. Φωλιάζει στις ακτές της βορειοδυτικής Ευρώπης, στις παρυφές της Ανταρκτικής και στην ανατολική Βόρεια Αμερική. Η μεγαλύτερη αναπαραγωγική αποικία βρίσκεται στην Ισλανδία, όπου φωλιάζει το 60% του συνολικού πληθυσμού. Αντίστοιχα, η μεγαλύτερη αποικία στον δυτικό Ατλαντικό (που εκτιμάται σε περισσότερα από 260.000 ζευγάρια), βρίσκεται στο Εθνικό Πάρκο του Κόλπου Ουΐτλες (Witless Bay Ecological Reserve), του ΒΑ. Καναδά.[13]
Άλλες σημαντικές τοποθεσίες αναπαραγωγής περιλαμβάνουν τις βόρειες και δυτικές ακτές της Νορβηγίας, τις Νήσους Φερόες, τα νησιά Σέτλαντ και Όρκνει, τις δυτικές ακτές της Γροιλανδίας και τις ακτές της Νέας Γης. Μικροτέρου μεγέθους αποικίες βρίσκονται επίσης σε διάφορα σημεία στις Βρετανικές Νήσους, την περιοχή Μουρμάνσκ της Ρωσίας, την Νόβαγια Ζέμλια, τα Σπιτσμπέργκεν, το Λάμπραντορ, την Νέα Σκωτία, ακόμη και το Μέιν των ΗΠΑ. Τα νησιά φαίνεται να είναι ιδιαίτερα «ελκυστικά» για αναπαραγωγή σε σύγκριση με τις ηπειρωτικές θέσεις.[14] Περίπου το 95% των πληθυσμών της Βόρειας Αμερικής αναπαράγονται γύρω από τις ακτές της Νέας Γης.
Ενώ οι αναπαραγωγικές θέσεις της φρατέρκουλας του Ατλαντικού παρουσιάζουν σχετική οριοθέτηση, όσο τα πτηνά περιπλανώνται στη θάλασσα, καλύπτουν μεγάλες εκτάσεις και μπορούν να φθάσουν μέχρι τις ακτές της Βόρειας Θάλασσας στο εσωτερικό της Ευρώπης, ενώ προς βορράν μπορούν να εισέλθουν στον Αρκτικό Κύκλο. Το καλοκαίρι κατεβαίνουν πολύ νότια, από την Β. Γαλλία και το Μέιν στην άλλη ακτή του Ατλαντικού, μέχρι την Μεσόγειο και την Β. Καρολίνα, αντίστοιχα. Αυτά τα ωκεάνια νερά έχουν έκταση 15-30 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα που σημαίνει ότι, κάθε πουλί έχει περισσότερο από ένα (1) τετραγωνικό χιλιόμετρο στην διάθεσή του, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη ότι τα παρατηρεί κανείς σπάνια στην ανοικτή θάλασσα.[17]
Στο Μέιν των ΗΠΑ, συσκευές γεωεντοπισμού τοποθετούνται στους ταρσούς των πτηνών και αποθηκεύουν πληροφορίες σχετικά με τις περιπλανήσεις τους. Τα πουλιά, ωστόσο, πρέπει να «συλληφθούν» εκ νέου, προκειμένου να υπάρξει πρόσβαση στις πληροφορίες, κάτι που αποτελεί δύσκολο έργο. Ένα (1) άτομο βρέθηκε να έχει καλύψει 7.700 χιλιόμετρα ωκεανού σε 8 μήνες ταξιδιού από το βόρειο Λαμπραντόρ μέχρι τον κεντρικό Ατλαντικό, πριν επιστρέψει στα πάτρια εδάφη αναπαραγωγής.[18]
Λόγω του μικρού μεγέθους ωοτοκίας, το ποσοστό επιβίωσης των ενηλίκων είναι σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία του είδους. Μόνο το 5% των δακτυλιωμένων ατόμων που απέτυχαν να επανεμφανιστούν στην αποικία, το έκαναν κατά τη διάρκεια της περιόδου αναπαραγωγής. Τα υπόλοιπα άτομα χάθηκαν κάποια στιγμή, μεταξύ αναχώρησης το καλοκαίρι και επανεμφάνισης την επόμενη άνοιξη. Τα πουλιά περνούν το χειμώνα ευρέως κατανεμημένα στον ανοικτό ωκεανό, αν και υπάρχει η τάση για τα άτομα από διαφορετικές αποικίες να ξεχειμωνιάζουν σε διάφορους τομείς. Λίγα είναι γνωστά για την συμπεριφορά και την διατροφή τους όσο βρίσκονται στην θάλασσα, αλλά δεν βρέθηκε κάποιος συσχετισμός μεταξύ περιβαλλοντικών παραγόντων -όπως λ.χ. οι μεταβολές της θερμοκρασίας- και του ποσοστού θνησιμότητας τους. Συνδυασμός της διαθεσιμότητας τροφής τον χειμώνα και το καλοκαίρι, πιθανώς επηρεάζει την επιβίωση των πτηνών, δεδομένου ότι τα άτομα που μπαίνουν στον χειμώνα σε κακή κατάσταση είναι λιγότερο πιθανό να επιβιώσουν σε σχέση με εκείνα που μπαίνουν σε καλή κατάσταση.[19]
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί από την Αυστρία (!), την Πολωνία και την Μάλτα, ενώ έχουν εμφανιστεί και στις Βερμούδες [20]
Στην Ελλάδα, η φρατέρκουλα του Ατλαντικού ουδέποτε έχει παρατηρηθεί, πιθανότατα διότι το ανατολικότερο σημείο εμφάνισής της στην Μεσόγειο είναι το Τυρρηνικό πέλαγος, μέχρι τις βόρειες ακτές της Σικελίας.[8]
Η φρατέρκουλα του Ατλαντικού είναι πτηνό με «στρουμπουλό» και στιβαρό παρουσιαστικό, που χαρακτηρίζεται από παχύ λαιμό και κοντές πτέρυγες και ουρά. Γενικά, δεν εμφανίζεται ιδιαίτερος φυλετικός διμορφισμός, με το αρσενικό να είναι ελαφρώς μεγαλύτερο από το θηλυκό, αλλά με παρόμοιο χρωματισμό στο πτέρωμα. Στο αναπαραγωγικό, έντονα χρωματισμένο πτέρωμα του πτηνού, το μέτωπο, το στέμμα, ο αυχένας, η ράχη, οι πτέρυγες και η ουρά είναι όλα τους μαύρα -με γιαλιστερή απόχρωση τα τρία πρώτα. Ευρύ μαύρο περιλαίμιο οριοθετεί την περιοχή μεταξύ στήθους και προσώπου. Σε κάθε πλευρά του κεφαλιού υπάρχει πλατιά, σχεδόν «ρομβοειδής» περιοχή, πολύ ασθενούς γκρίζου χρώματος, που λεπταίνει σταδιακά κάτω από τους οφθαλμούς και συναντιέται με την αντίστοιχη της άλλης πλευράς στον αυχένα. Ο οφθαλμός φαίνεται σχεδόν τριγωνικός, λόγω μικρής μυτερής περιοχής στο πάνω μέρος από κερατινοειδές, μπλε-γκρι δέρμα και μικρού ορθογωνίου «μπαλώματος» στο κάτω. Περιβάλλεται από πολύ διακριτό ροδοκόκκινο δακτύλιο, ενώ οι ίριδες είναι καφέ ή πολύ σκούρες μπλε.
Το στήθος και το κάτω μέρος του σώματος (κοιλιά και τα αντίστοιχα καλυπτήρια φτερά), είναι λευκά, δημιουργώντας έντονη αντίθεση με το πάνω μέρος. Μέχρι το τέλος της αναπαραγωγικής περιόδου, το μαύρο πτέρωμα μπορεί να έχει χάσει την «μεταλλική» του υφή ή ακόμα και να πάρει ελαφρώς καφετί απόχρωση. Οι ταρσοί είναι πολύ κοντοί και τοποθετημένοι πολύ πίσω στο σώμα δίνοντας στο πουλί την χαρακτηριστική «όρθια» στάση του όταν βρίσκεται στο έδαφος. Έχουν χρώμα -όπως και τα πόδια- έντονο πορτοκαλί, ενώ τα νύχια είναι μαύρα.
Το ράμφος του πτηνού είναι πολύ ιδιαίτερο και δεν απαντάται κάτι ανάλογο σε κάποιο άλλο είδος. Γενικά, εμφανίζεται αταίριαστο σε αναλογίες με το κεφάλι και το σώμα, και δίνει στο πρόσωπο την χαρακτηριστική «κωμική» του εμφάνιση[21] με τα αντίστοιχα παρατσούκλια (βλ. Ονοματολογία). Η ραμφοθήκη είναι ευρεία και τριγωνική, ταυτόχρονα όμως, όταν παρατηρείται από πάνω είναι στενή. Το ύψος της ρινοθήκης είναι μεγάλο και, σε συνδυασμό με την κυρτή μέση ραχιαία γραμμή (culmen) μοιάζει πολύ με εκείνη ενός παπαγάλου. Είναι πολυποίκιλα χρωματισμένο, από τα πλέον όμορφα σε πτηνά, πορτοκαλί-κόκκινο στην άκρη του και γκρίζο στο χρώμα του σχιστόλιθου (slate grey) στην βάση του, ενώ παρεμβάλλονται εγκάρσιες λευκόχρωμες αυλακώσεις, διαφορετικού πλάτους -λεπτότερες στην άκρη. Το πλέον ιδιαίτερο, όμως, στοιχείο είναι μια χαρακτηριστική κίτρινη «ροζέτα» στο σημείο ένωσης της ραμφοθήκης με το κεφάλι, ακριβώς στη γωνία του στόματος, σαρκώδης και καρδιοειδούς σχήματος. Το ασυνήθιστο παρουσιαστικό του ράμφους συμπληρώνει μία, επίσης, κίτρινη υβώδης περιφερειακή ακμή που περιβάλλει το ράμφος στο σημείο ένωσής του με το πρόσωπο.
Οι ακριβείς αναλογίες του ράμφους αλλάζουν με την ηλικία του πτηνού. Σε ένα ανώριμο άτομο, το ράμφος έχει φθάσει στο πλήρες μήκος του, αλλά δεν είναι τόσο πλατύ όσο αυτό ενός ενήλικα. Με τον καιρό το ράμφος «βαθαίνει», η μέση άνω ραχιαία γραμμή (culmen) κάμπτεται περαιτέρω, ενώ μία ή περισσότερες αυλακώσεις σχηματίζονται στο εμπρόσθιο κόκκινο τμήμα του ράμφους.[14]
Τα χαρακτηριστικά του προσώπου και του ράμφους αρχίζουν να εμφανίζονται κατά την άνοιξη, αλλά στο τέλος της αναπαραγωγικής περιόδου, αυτά τα ειδικά επιχρίσματα και εξαρτήματα αποπίπτουν σε μια μερική έκδυση.[22] Το ράμφος, έτσι, εμφανίζεται λιγότερο πλατύ, η άκρη λιγότερο «φωτεινή» και η βάση πιο σκούρα γκρι. Τα περιφερειακά εξαρτήματα του οφθαλμού εξαφανίζονται και τα μάτια φαίνονται πιο στρογγυλά. Την ίδια στιγμή, τα φτερά του κεφαλιού και του λαιμού αντικαθίστανται και το πρόσωπο γίνεται πιο σκούρο.[23]
Τα νεαρά άτομα είναι παρόμοια με τα ενήλικα στο πτέρωμα αλλά, συνολικά, πιο «θαμπά», με πολύ πιο σκούρο γκρι πρόσωπο και κιτρινωπούς-καφέ ταρσούς και άκρο του ράμφους. Μετά την πτέρωση (fledging), οδεύουν προς την θάλασσα και δεν επιστρέφουν στην ξηρά, παρά μετά από πολλά χρόνια. Εν τω μεταξύ, κάθε χρόνο, θα έχουν πλατύτερο ράμφος, πιο «χλωμά» μπαλώματα στο πρόσωπο και πιο φωτεινά πόδια.[24]
(Πηγές:[8][21][25][26][27][28][29][30][31])
Η φρατέρκουλα του Ατλαντικού τρέφεται σχεδόν εξ ολοκλήρου με ψάρια, αν και εξέταση των περιεχομένων του στομάχου, δείχνει ότι τρώει περιστασιακά γαρίδες και άλλα καρκινοειδή, μαλάκια και πολύχαιτους δακτυλιοσκώληκες, ιδιαίτερα σε πιο παράκτια ύδατα.[32] Μπορεί να φάει λεπτόσωμα ψάρια μήκους μέχρι 18 εκ., αλλά συνήθως τα θηράματα είναι μικρότερα, περίπου 7 εκ. Έχει υπολογιστεί ότι ένα ενήλικο πουλί πρέπει να φάει περίπου 40 ψάρια την ημέρα, αυτού του μεγέθους, με κύριο θήραμα τα χέλια της άμμου (sand eel), αλλά και ρέγγες, κλουπεΐδες και οσμερίδες.
Όταν ψαρεύει, κολυμπά υποβρύχια χρησιμοποιώντας τις μισοανοιγμένες πτέρυγες σαν κουπιά και τα πόδια της σαν πηδάλιο. Κινείται γρήγορα, μπορεί να φθάσει σε σημαντικά βάθη και να παραμείνει βυθισμένη για μέχρι και ένα (1) λεπτό της ώρας. Ψαρεύει με την όραση και μπορεί να καταπιεί μικρά ψάρια όσο βρίσκεται κάτω από το νερό, αλλά τα μεγαλύτερα καταναλώνονται στην επιφάνεια. Τα περισσότερα από τα θηράματα συλλαμβάνονται μέχρι 30 μ. από την επιφάνεια του νερού,[33] αν και είναι σε θέση να καταδυθεί έως τα 60 μ.[34]
Η αναπόφευκτη κατανάλωση θαλασσινού νερού αντιμετωπίζεται εν μέρει από την φυσιολογία των νεφρών της και εν μέρει από την απέκκριση άλατος μέσω εξειδικευμένων αδένων στα ρουθούνια της.[35] Κατά την σίτιση των νεοσσών, τα πουλιά αναζητούν τροφή γενικά σε απόσταση 10 χλμ. από την αποικία τους, αλλά αυτή μπορεί να φθάνει μέχρι και 50 ή 100 χλμ. από αυτήν (βλ. και Αναπαραγωγή).[36][37]
Όπως συμβαίνει με πολλά άλλα θαλασσοπούλια, η φρατέρκουλα του Ατλαντικού ξοδεύει τον περισσότερο χρόνο μακριά από την ξηρά, στον ανοικτό ωκεανό, και έρχεται στις παράκτιες περιοχές μόνο για να αναπαραχθεί.
Γενικά, περιπλανιέται μοναχικά, αν και το κομμάτι αυτό της ζωής της έχει ελάχιστα μελετηθεί και παραμένει ένα μυστήριο, [38]διότι η εξεύρεση έστω και ενός (1) ατόμου στον απέραντο ωκεανό είναι εξαιρετικά δύσκολη. Όταν κάθεται στην επιφάνεια, επιπλέει σαν φελλός (sic), ενώ προωθείται με κινήσεις των ισχυρών ποδιών της, ακόμη και όταν -φαινομενικά- αναπαύεται. Ξοδεύει πολύ χρόνο κάθε μέρα στην διευθέτηση του πτερώματός της (preening) και την επάλειψη με ελαιώδη ουσία που το καθιστά αδιάβροχο και παρέχει θερμική μόνωση. Όπως και άλλα θαλασσοπούλια, η άνω επιφάνεια του σώματος είναι μαύρη και η κάτω, λευκή. Αυτό παρέχει καμουφλάζ, από τα εναέρια αρπακτικά που δύσκολα την διακρίνουν στο σκοτεινό φόντο της θάλασσας, ενώ συγχρόνως δένει αρμονικά με τον φωτεινό ουρανό πάνω από τα κύματα, όταν παρατηρείται υποβρυχίως, οπότε δεν γίνεται αντιληπτή από τα θηράματά της.[35]
Την άνοιξη, τα ενήλικα πουλιά επιστρέφουν στη στεριά, συνήθως στην αποικία στην οποία είχαν γεννηθεί. Άτομα που μετακινήθηκαν μετά την εκκόλαψη και απελευθερώθηκαν αλλού ως νεοσσοί, διαπιστώθηκε ότι ξαναγυρίζουν στο σημείο απελευθέρωσής τους.[39] Τα πουλιά συγκεντρώνονται για λίγες ημέρες στη θάλασσα, σε μικρές ομάδες λίγο μακρύτερα από την ακτή, πριν επιστρέψουν στις θέσεις φωλιάσματος, στα βράχια. Κάθε μεγάλη αποικία από φρατέρκουλες του Ατλαντικού υποδιαιρείται σε υπο-αποικίες, που διαχωρίζονται μεταξύ τους από φυσικά εμπόδια, όπως συστάδες από φτέρες ή αγκαθωτούς θάμνους. Τα πουλιά που έρχονται πρώτα καταλαμβάνουν τις καλύτερες θέσεις, που είναι τα πυκνοσκαμμένα λαγούμια σε ολισθηρές πλαγιές ακριβώς επάνω από την άκρη του γκρεμού, εκεί όπου η απογείωση είναι πιο εύκολο να επιτευχθεί. Τα πουλιά που έρχονται καθυστερημένα στην αποικία, μπορεί να διαπιστώσουν ότι όλες οι καλές θέσεις έχουν ήδη καταληφθεί και να παραμείνουν στα «σύνορα», εκεί όμως όπου βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο θήρευσης. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα με τα νεότερα, υπο-ενήλικα (subadults) πτηνά που, μπορεί να έλθουν στην ξηρά έναν (1) μήνα ή περισσότερο μετά τα ώριμα πουλιά και δεν βρίσκουν καθόλου θέσεις φωλιάσματος. Δεν θα αναπαραχθούν μέχρι το επόμενο έτος, αν και έχει βρεθεί ότι, εάν το έδαφος που περιβάλλει την αποικία έχει μειωθεί σε επιφάνεια πριν φτάσουν αυτά τα άτομα, ο αριθμός των επιτυχώς αναπαραγόμενων ζευγαριών μπορεί να είναι αυξημένος.[40]
Οι φρατέρκουλες του Ατλαντικού είναι πολύ προσεκτικές όταν πλησιάζουν την αποικία και αποφεύγουν να καταλαμβάνουν κάποια θέση, πριν ελέγξουν ότι ήδη υπάρχουν και άλλα πτηνά του είδους τους. Γι’ αυτό και κάνουν πολλούς κύκλους πάνω από την αποικία πριν την οριστική τους εγκατάσταση. Στο έδαφος ξοδεύουν πολύ χρόνο περιποιούμενες το πτέρωμά τους, αλείφοντάς το με λιπαρή ουσία και τακτοποιώντας τα φτερά τους, ένα προς ένα, με το ράμφος ή τα νύχια τους. Μπορούν επίσης να περνούν το χρόνο τους μπροστά στις εισόδους των λαγουμιών τους και να «κοκκορομαχούν» με τους περαστικούς.
Η κυριαρχία που θέλουν να επιβάλλουν φαίνεται από τη όρθια στάση, τα αναμαλλιασμένα φτερά στο στήθος και την ανορθωμένη ουρά, το υπερβολικά αργό βάδισμα, τις σπασμωδικές κινήσεις του κεφαλιού και την επίδειξη των χασμών τους. Αντίθετα, η υποταγή εκδηλώνεται με το κεφάλι κάτω, και την οριζοντίωση του σώματος, όταν περνάνε μπροστά από τα κυρίαρχα άτομα. Τα πουλιά συνήθως «κοινοποιούν» την πρόθεσή τους να απογειωθούν χαμηλώνοντας λίγο το σώμα τους πριν αρχίσουν να κατηφορίζουν την πλαγιά για να αποκτήσουν ταχύτητα. Εάν κάποιο πουλί απογειωθεί απροσδόκητα, πανικός μπορεί να εξαπλωθεί στην αποικία, με όλα τα πτηνά να απογειώνονται και να σχηματίζουν κυκλικά σμήνη πάνω από αυτήν.
Η αποικία είναι πιο «ζωντανή» το βράδυ, με τα πουλιά να κάθονται έξω από τα λαγούμια τους, πάνω στο γρασίδι ή να «κάνουν βόλτες». Στη συνέχεια, όταν πέσει η νύχτα, οι ορθοπλαγιές αδειάζουν, με τα πουλιά να κατευθύνονται στη θάλασσα για να κουρνιάσουν και, μάλιστα, συχνά προεπιλέγουν θέσεις ψαρέματος, έτοιμα για να τραφούν νωρίς το πρωί.[40]
Τα πουλιά είναι συνήθως μονογαμικά, αλλά αυτό είναι, περισσότερο, το αποτέλεσμα της επιστροφής στο ίδιο μέρος και όχι της πίστης στους συντρόφους τους. Δηλαδή, τα μέλη ενός ζευγαριού επανασυναντώνται στο ίδιο σημείο και -λογικά- επαναζευγαρώνουν!
Οι φρατέρκουλες του Ατλαντικού είναι τόσο δραστήριες στην εκσκαφή και επισκευή λαγουμιών που, οι ολισθηρές ορθοπλαγιές μπορεί να κινδυνεύσουν με κατάρρευση από τα πυκνά δίκτυα των σηράγγων. Οι κατασκευές αυτές προκαλούν την αποξήρανση του τυρφώδους χλοοτάπητα το καλοκαίρι, με την βλάστηση να πεθαίνει και το ξερό χώμα να στροβιλίζεται μακριά από τον άνεμο. Μάλιστα, πράγματι κάποια λαγούμια καταρρέουν, αν και σε αυτό συμβάλλουν και οι άνθρωποι που, ηθελημένα ή -τις περισσότερες φορές- αθέλητα, βαδίζουν γρήγορα και άτσαλα στις περιοχές φωλιάσματος.
Έχοντας περάσει μοναχικά τον χειμώνα στον ωκεανό, δεν είναι σαφές αν το κάθε πουλί συναντά τον πρώην σύντροφό του στην θάλασσα, ή όταν επιστρέφουν στα εδάφη φωλιάσματος. Όταν βρεθούν εκεί, τα μέλη του ζευγαριού, σύντομα αρχίζουν να καθαρίζουν και να τακτοποιούν το λαγούμι. Συχνά, το ένα πουλί μένει έξω στην είσοδο, ενώ το άλλο σκάβει με το ράμφος και προωθεί με τα πόδια του τις ποσότητες χώματος, που... «λούζουν» αυτόν που στέκεται έξω. Μερικά πουλιά μαζεύουν βλαστούς και θραύσματα από ξερά χόρτα, για υλικά φωλιάσματος, ενώ άλλα δεν μπαίνουν καν στον κόπο. Μερικές φορές φέρνουν με το ράμφος τους μια αρμαθιά από υλικά στο λαγούμι, μόνο και μόνο για να τα ξαναβγάλουν στην επιφάνεια και να τα πετάξουν!
Εκτός από το κτίσιμο της φωλιάς, άλλος τρόπος με τον οποίο τα πουλιά «συσφίγγουν την σχέση τους» είναι η ανταλλαγή ραμφισμών (billing). Αυτή είναι μια πρακτική κατά την οποία, τα μέλη του ζευγαριού προσεγγίζουν το ένα το άλλο, το καθένα κουνάει το κεφάλι του από τη μία πλευρά στην άλλη και, στη συνέχεια, κτυπάνε τα ράφη μεταξύ τους. Αυτό φαίνεται να είναι ένα σημαντικό στοιχείο του τελετουργικού ερωτοτροπίας, διότι συμβαίνει κατ' επανάληψιν, με τα πουλιά να συνεχίζουν να ανταλλάσουν ραμφισμούς, σε μικρότερο βαθμό, καθ’ όλη την περίοδο αναπαραγωγής.[40]
Η φρατέρκουλα του Ατλαντικού γίνεται σεξουαλικά ώριμη σε ηλικία τεσσάρων έως πέντε ετών. Τα πουλιά φωλιάζουν κατά αποικίες, σκάβοντας λαγούμια σε χορταριασμένες ορθοπλαγιές ή επαναχρησιμοποιούν τα ήδη υφιστάμενα, ενώ μπορεί επίσης να φωλιάζουν σε ρωγμές ανάμεσα στους βράχους. Εύλογα, βρίσκονται σε ανταγωνισμό με άλλα πουλιά και θηλαστικά για τα λαγούμια. Έτσι, ένα πουλί μπορεί να σκάψει δική του τρύπα ή να μπει σε μιαν άλλη που έχει ανοιχτεί π.χ. από ένα κουνέλι και, χρησιμοποιώντας το ράμφος, να «ξεσπιτώσει» τον ιδιοκτήτη. Οι μύχοι (Puffinus puffinus) φωλιάζουν επίσης υπόγεια και, συχνά, μοιράζονται τον ίδιο χώρο με τις φρατέρκουλες, δραστηριότητα που μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια της ωοτοκίας.[41]
Η περίοδος ωοοτοκίας ξεκινά τον Απρίλιο στις πιο νότιες αποικίες, αλλά σπάνια συμβαίνει πριν από τον Ιούνιο στις βόρειες, π.χ. στην Γροιλανδία. Το θηλυκό γεννά ένα (1) μόνον αβγό κάθε χρόνο, αλλά αν αυτό χαθεί στις αρχές της περιόδου αναπαραγωγής, μπορεί να γεννήσει και δεύτερο.[42] Σύγχρονη εναπόθεση αβγών παρατηρείται σε γειτνιάζοντα λαγούμια.[43] Το αυγό είναι μεγάλο σε σχέση με το μέγεθος της μητέρας, με μέσες διαστάσεις 60,8 Χ 42,3 χιλιοστά, ενώ ζυγίζει περίπου 62-64 γραμμάρια, εκ των οποίων ποσοστό 7% είναι κέλυφος.[4][44] Οι ευθύνες επώασης ανήκουν από κοινού και στους δύο γονείς. Ο καθένας διαθέτει δύο, ελεύθερες από φτερά, περιοχές επώασης (brood patches), όπου βελτιωμένη παροχή αίματος παρέχει αυξημένη θερμότητα για το αβγό. Κατά την επώαση μέσα στο σκοτεινό λαγούμι, μεγάλο μέρος του χρόνου τού γονέα περνάει με ύπνο και, μόνο περιστασιακά, βγαίνει από την τρύπα για να ξεσκονίσει τα φτερά του ή να κάνει μια σύντομη πτήση προς την θάλασσα.[42] Γενικά, πάντως, το αρσενικό ξοδεύει περισσότερο χρόνο για την φύλαξη και την περιποίηση της φωλιάς, ενώ το θηλυκό έχει μεγαλύτερη συμμετοχή στην επώαση και σίτιση του νεοσσού.[45] Ο χρόνος επώασης είναι περίπου 39-45 ημέρες. Έξω από την φωλιά, η πρώτη ένδειξη ότι έχει πραγματοποιηθεί εκκόλαψη, είναι η άφιξη ενός ενήλικα με το ράμφος γεμάτο με ψάρια.
Για τις πρώτες -λίγες- ημέρες ο νεοσσός τροφοδοτείται ράμφος-με-ράμφος αλλά, αργότερα, τα ψάρια απλά αφήνονται στο δάπεδο της φωλιάς, δίπλα στον νεοσσό που τα καταπίνει ολόκληρα. Ο νεοσσός είναι φωλεόφυγος, καλύπτεται με μαύρο χνούδι, τα μάτια του είναι ανοικτά και μπορεί να σταθεί όρθιος μόλις εκκολαφθεί. Αρχικά ζυγίζει περίπου 42 γραμμάρια, αλλά αναπτύσσεται με ρυθμό 10 γραμμάρια την ημέρα. Ο ένας ή και οι δύο γονείς τον σιτίζουν, αλλά καθώς η όρεξή του αυξάνει σταδιακά, αφήνεται μόνος του για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, επειδή οι γονείς πρέπει να φέρνουν τροφή.[46] Οι περιοχές κυνηγιού των γονέων, μπορεί να φθάνουν σε απόσταση μέχρι και 100 χιλιομέτρων, από την θέση της φωλιάς αν και, όταν μεγαλώνουν τα μικρά τους, οι γονείς απομακρύνονται κατά το ήμισυ αυτής της απόστασης.[47] Έχει παρατηρηθεί ότι, οι ενήλικες φέρνοντας ψάρια στους νεοσσούς τους, τείνουν να φθάνουν κατά ομάδες. Αυτό πιστεύεται ότι ελαχιστοποιεί τον κίνδυνο κλεπτοπαρασιτισμού (kleptoparasitism) από τον στερκοράριο (Stercorarius parasiticus) που παρενοχλεί τις αρκτικές φρατέρκουλες μέχρι να αφήσουν να πέσουν οι ψαριές τους. Αλλά και η θήρευση των ίδιων των ενηλίκων από τον ληστόγλαρο (Catharacta skua) μειώνεται, επίσης, όταν πολλά πουλιά καταφθάνουν ταυτόχρονα.[48]
Στα νησιά Σέτλαντ, τα χέλια της άμμου (Ammodytes marinus) αποτελούν τουλάχιστον το 90% ττης τροφής που δίνεται στους νεοσσούς. Διαπιστώθηκε ότι, στα χρόνια όπου η διαθεσιμότητα αυτών των χελιών ήταν χαμηλή, τα ποσοστά αναπαραγωγικής επιτυχίας μειώθηκαν, με πολλούς νεοσσούς να πεθαίνουν.[49] Στην Νορβηγία η ρέγγα (Clupea harengus) είναι η βάση της διατροφής τους και, παρομοίως, όταν οι αριθμοί της φθίνουν, το ίδιο συμβαίνει και με τις φρατέρκουλες του Ατλαντικού.[50] Στo Λαμπραντόρ του Καναδά, οι εκεί πληθυσμοί φάνηκαν πιο «ευέλικτοι» και, όταν η βασική λεία -ιχθείς Mallotus villosus- μειώθηκε σε διαθεσιμότητα, ήσαν σε θέση να αρκεστούν και σε άλλα είδη ψαριών.[51]
Οι νεοσσοί πτερώνονται (fledge) στις 34 με 50 ημέρες, ανάλογα με την αφθονία τροφής. Σε χρονιές με έλλειψη ψαριών, ολόκληρη η αποικία μπορεί να παρουσιάσει επιμηκυσμένη περίοδο πτέρωσης, αλλά το κανονικό εύρος της είναι 38 έως 44 ημέρες, διάστημα εντός του οποίου, τα νεαρά πουλιά θα έχουν φθάσει περίπου στο 75% του ώριμου σωματικού τους βάρους. Οι νεοσσοί σπάνια κάνουν την εμφάνισή τους έξω από την φωλιά και, κάποια στιγμή αφήνουν την φωλιά τους το βράδυ, όταν ο κίνδυνος θήρευσης είναι στο χαμηλότερο σημείο της. Στην αρχή περπατούν γρήγορα και τρέχουν προς την θάλασσα, διότι δεν μπορούν ακόμη να πετάξουν σωστά. Όταν φτάσουν στο νερό, «κωπηλατούν» με τις πτέρυγές τους και, το πρωί, μπορεί να βρίσκονται μέχρι και τρία χιλιόμετρα μακριά από την ακτή. Δεν συναθροίζονται με άλλα άτομα του είδους τους και δεν θα επιστρέψουν στην στεριά, παρά μόνον `μετά από δύο ή τρία χρόνια.[52]
Οι φρατέρκουλες του Ατλαντικού είναι, πιθανώς, πιο ασφαλείς στην ανοικτή θάλασσα. Εδώ οι κίνδυνοι είναι κάτω από το νερό και όχι από πάνω, γι’ αυτό και μερικές φορές βάζουν τα κεφάλια τους υποβρύχια για να ελέγξουν για τυχόν αρπακτικά ζώα. Οι φώκιες είναι γνωστό ότι σκοτώνουν τις φρατέρκουλες, όπως και τα μεγάλα ψάρια. Οι περισσότερες αποικίες τους βρίσκονται σε μικρά νησιά, και αυτό δεν είναι τυχαίο καθώς, έτσι, αποφεύγουν την θήρευση από χερσαία θηλαστικά όπως αλεπούδες, αρουραίους, νυφίτσες, γάτες και σκύλους. Όταν έρχονται στην στεριά, τα πουλιά διατρέχουν κίνδυνο κυρίως από αρπακτικά πτηνά.[53]
Στους κύριους θηρευτές της φρατέρκουλας του Ατλαντικού περιλαμβάνονται ο γιγαντόγλαρος (Larus marinus), ο αετοληστόγλαρος (Stercorarius skua), και παρομοίου μεγέθους είδη, τα οποία μπορεί να πιάσουν ένα πουλί εν πτήσει, ή να επιτεθούν σε κάποιο που δεν είναι σε θέση να ξεφύγει αρκετά γρήγορα στο έδαφος. Όταν υπάρξει κίνδυνος, οι φρατέρκουλες απογειώνονται προς την θάλασσα ή υποχωρούν στα λαγούμια τους, αλλά ακόμη και αν συλληφθούν θα αμυνθούν σθεναρά με το ράμφος και τα αιχμηρά νύχια τους. Τα μικρότερα είδη όπως ο ασημόγλαρος του Βορρά (Larus argentatus) και ο μελανόγλαρος (Larus fuscus), δύσκολα καταφέρνουν να θανατώσουν κάποιο υγιές ενήλικο άτομο. Ωστόσο, λυμαίνονται την αποικία, τρώγοντας όσα αβγά κύλησαν προς τις εισόδους των λαγουμιών ή τους πρόσφατα εκκολαφθέντες νεοσσούς που έχουν αποτολμήσει να απομακρυνθούν από την φωλιά στο φως της ημέρας.
Δεδομένου ότι η φρατέρκουλα του Ατλαντικού περνάει μεγάλο μέρος της ζωής της στην ανοικτή θάλασσα, είναι ευαίσθητη στις ανθρώπινες δραστηριότητες και τις επιπτώσεις τους, όπως είναι οι πετρελαιοκηλίδες. Το ρυπαρό πτέρωμα έχει μειωμένη μονωτική ικανότητα, κάνει το πουλί πιο ευάλωτο στις διακυμάνσεις της θερμοκρασίας και με μικρότερη πλευστότητα στο νερό.[54] Αυτό όμως είναι το λιγότερο διότι, πολλά πουλιά πεθαίνουν ενώ προσπαθούν να αφαιρέσουν το πετρέλαιο και έτσι εισπνέουν ή καταπίνουν τοξίνες. Αυτό οδηγεί σε φλεγμονή των αεραγωγών και του εντέρου και μακροπρόθεσμα, βλάβες στο συκώτι και τα νεφρά. Άλλη σοβαρή παρενέργεια είναι η απώλεια της αναπαραγωγικής επιτυχίας και βλάβες στην ανάπτυξη των εμβρύων.
Μια πετρελαιοκηλίδα που σχηματίζεται τον χειμώνα, όταν τα πουλιά είναι μακριά έξω στη θάλασσα, μπορεί να επηρεάσει περισσότερο τα παράκτια πουλιά των άλλων ειδών, διότι σύντομα «σπάζει» και διαχέεται από την ανατάραξη των κυμάτων. Όταν κάποια λαδωμένα πουλιά εκβράζονται στις παραλίες του Ατλαντικού, μόνο το 1,5% είναι φρατέρκουλες αλλά, στατιστικά, πολλά άλλα έχουν πεθάνει μακριά από την ξηρά.[55] Μετά το ναυάγιο του πετρελαιοφόρου «Torrey Canyon» και την διαρροή πετρελαίου το 1967, μόνο μερικές νεκρές φρατέρκουλες του Ατλαντικού ανακτήθηκαν, αλλά ο αριθμός των πτηνών αναπαραγωγής στη Γαλλία, κατά το επόμενο έτος μειώθηκε κατά 16%.[56]
Η υπερθέρμανση του πλανήτη μπορεί να έχει επιπτώσεις και στις πληθυσμούς των θαλασσοπουλιών στον βόρειο Ατλαντικό. Η πιο σημαντική συνιστώσα μπορεί να είναι η αύξηση της θερμοκρασίας της επιφάνειας της θάλασσας, η οποία, ωστόσο, μπορεί να έχει οφέλη για ορισμένες αποικίες της φρατέρκουλας του Ατλαντικού.[57] Η αναπαραγωγική επιτυχία εξαρτάται από την ύπαρξη άφθονης τροφής κατά τη στιγμή μέγιστης ζήτησης, όταν δηλαδή μεγαλώνουν οι νεοσσοί. Στην βόρεια Νορβηγία το κύριο θήραμα για τους νεοσσούς είναι οι νεαρές ρέγγες. Η επιτυχής αναπαραγωγή και ο αριθμός των προνυμφών κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους εξαρτάται από την θερμοκρασία του νερού, η οποία ελέγχει την αφθονία του πλαγκτόν που, με την σειρά του, επηρεάζει την ανάπτυξη και την επιβίωση της ρέγγας του πρώτου έτους, που εκμεταλλεύονται οι φρατέρκουλες, για να κλείσει έτσι ο κύκλος.[58]
Στο Μέιν, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η αλλαγή των πληθυσμών των ψαριών οφείλεται σε αλλαγές στη θερμοκρασία της θάλασσας και έχει κατηγορηθεί για την έλλειψη διαθεσιμότητας της ρέγγας, που είναι η βασική διατροφή των φρατερκουλών στην περιοχή. Μερικά ενήλικα πουλιά αδυνάτισαν υπερβολικά και πέθαναν. Άλλα, αναγκάστηκαν να τροφοδοτήσουν την φωλιά με ψάρια του είδους Peprilus triacanthus, αλλά αυτά αποδείχθηκαν συχνά πολύ μεγάλα για να τα καταπιούν οι νεοσσοί, με αποτέλεσμα να πεθάνουν από την πείνα.
Οι αποικίες αναπαραγωγής των φρατερκουλών του Ατλαντικού αποτελούν ενδιαφέρον θέαμα τόσο για τους παρατηρητές πουλιών όσο και για τους τουρίστες. Τέσσερις χιλιάδες άτομα φωλιάζουν κάθε χρόνο στα νησιά που βρίσκονται στα ανοικτά των ακτών του Μέιν, και οι επισκέπτες μπορούν να τα δουν από εκδρομικά καραβάκια που λειτουργούν τους καλοκαιρινούς μήνες. Υπάρχει ένα εξειδικευμένο Κέντρο Επισκεπτών στο Ρόκλαντ (Rockland ), το οποίο παρέχει πληροφορίες για τα πουλιά και την ζωή τους.[59] Στην Ισλανδία, η παρατήρηση των πτηνών είναι, επίσης, μια ατραξιόν και περιηγήσεις με βάρκα είναι διαθέσιμες.[60]
Οι φρατέρκουλες του Ατλαντικού έχουν κυνηγηθεί από τον άνθρωπο, από αμνημονεύτων χρόνων. Οι παράκτιες κοινότητες και οι κάτοικοι των νησιών με λίγους φυσικούς πόρους στη διάθεσή τους, χρησιμοποίησαν τα πουλιά ως πηγή τροφής στα βράχια και τις ακτές. Εκτός από το κρέας, τα φτερά τους χρησιμοποιήθηκαν για να γεμίζονται κλινοσκεπάσματα. Αλλά και τα αβγά τους καταναλώνονταν, αν και όχι στον ίδιο βαθμό όπως εκείνα ορισμένων άλλων θαλάσσιων πτηνών, διότι είναι πιο δύσκολο να εξαχθούν από την φωλιά. Στις περισσότερες χώρες, οι φρατέρκουλες του Ατλαντικού προστατεύονται πλέον από τη νομοθεσία, και στις χώρες όπου το κυνήγι εξακολουθεί να επιτρέπεται, αυστηροί νόμοι εμποδίζουν την υπερθήρευση. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να αλιεύονται και να καταναλώνονται στην Ισλανδία και τις Νήσους Φερόες,[61] αλλά έχουν υπάρξει εκκλήσεις για πλήρη απαγόρευση του κυνηγιού τους στην Ισλανδία, λόγω της ανησυχίας για τον συρρικνούμενο αριθμό τους.[62]
Παρά το γεγονός ότι ο αριθμός των πτηνών φαίνεται να μειώνεται, η μείωση αυτή δεν περνάει το όριο για να θεωρηθεί ότι το είδος πρέπει να περάσει στην κατηγορία «Τρωτά» (VU), γι’ αυτό και η IUCN το κατατάσσει στα «Ελαχίστης Ανησυχίας» (LC).[20]
Ορισμένες από τις αιτίες της μείωσης του πληθυσμού μπορεί να είναι η αυξημένη θήρευση από γλάρους και ληστόγλαρους, η εισαγωγή αρουραίων, γάτων, σκύλων και αλεπούδων σε κάποια νησιά που χρησιμοποιούνται για φώλιασμα, η μόλυνση από τοξικά κατάλοιπα, ο πνιγμός σε δίχτυα αλιείας, η μείωση της διαθεσιμότητας τροφής και η κλιματική αλλαγή.[63] Σε μερικές περιπτώσεις η μείωση του τοπικού πληθυσμού ήταν εκκωφαντική, όπως στο βρετανικό νησί Λάντι (Lundy), όπου ο αριθμός των φρατερκουλών του Ατλαντικού μειώθηκε από 3.500 ζευγάρια το 1939, σε 10 ζεύγη το 2000. Αυτό οφειλόταν κυρίως στους αρουραίους που είχαν πολλαπλασιαστεί στο νησί και έτρωγαν αυγά και νεοσσούς. Μετά την εξάλειψη των αρουραίων, ελπίζεται ότι ο πληθυσμός θα ανακάμψει,[64] και το 2005, ένα νεαρό άτομο πιστεύεται ότι ήταν ο πρώτος νεοσσός στο νησί, εδώ και τριάντα χρόνια.[65]
Από την άλλη πλευρά, οι αριθμοί του είδους αυξήθηκαν σημαντικά στα τέλη του 20ού αιώνα στην Βόρεια Θάλασσα, συμπεριλαμβανομένων των νησιών Μέι (May) και Φέιρν (Farne) του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου οι αριθμοί είχαν αυξηθεί κατά περίπου 10% ετησίως. Στην αναπαραγωγική περίοδο του 2013, περίπου 40.000 ζευγάρια είχαν καταγραφεί στα Φέιρν, μια μικρή αύξηση σε σχέση με την απογραφή του 2008.[66]
Τους μεγαλύτερους καταγεγραμμένους αναπαραγωγικούς πληθυσμούς στην Ευρώπη, διαθέτει η Ισλανδία με 2,5 εκατομμύρια αναπαραγωγικά ζευγάρια. http://www.icenews.is/2011/11/01/outright-puffin-hunting-ban-suggested-in-face-of-population-crisis/ Αυτό σημαίνει ότι η φρατέρκουλα του Ατλαντικού αποτελεί το πιο πολυπληθές πτηνό στο συγκεκριμένο νησιωτικό κράτος.[67] Αυτό, όμως, μόνο τυχαίο δεν είναι, διότι στα νησιά Βέστμαν (Vestmannaeyjar) της χώρας, όπου αναπαράγεται ο μισός πληθυσμός της Ισλανδίας, τα πουλιά είχαν σχεδόν εξαφανιστεί γύρω στο 1900 και τέθηκε σε εφαρμογή απαγόρευση του κηνυγιού για τριάντα χρόνια (!). Όταν οι αριθμοί ανέκαμψαν, μια διαφορετική μέθοδος θήρας χρησιμοποιήθηκε, και τώρα το κυνήγι διατηρείται σε ένα βιώσιμο επίπεδο για το είδος.[68] Ωστόσο, περαιτέρω απαγόρευση του κυνηγιού για το σύνολο της Ισλανδίας πραγματοποιήθηκε το 2011, αν και η προσωρινή μείωση που καταγράφηκε, οφειλόταν στην ανεπάρκεια τροφής και όχι στην υπερθήρευση. http://www.icenews.is/2011/11/01/outright-puffin-hunting-ban-suggested-in-face-of-population-crisis/
Η φρατέρκουλα του Ατλαντικού είναι το επίσημο σύμβολο στις επαρχίες της Νέας Γης και του Λαμπραντόρ, του Καναδά.[69] Ο νορβηγικός δήμος Værøy την έχει απεικονίσει, επίσης, στον θυρεό του.[70]
Κάποια νησιά έχουν πάρει το όνομά τους από το πουλί. Το νησί Λάντι (Lundy) στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει αντλήσει την ονομασία του από την σκανδιναβική λέξη lund-ey «νησί-φρατέρκουλα».[71] Το νησί είχε εκδόσει δικά του νομίσματα και, το 1929, δικά του γραμματόσημα με την εικόνα του πουλιού.[72] Άλλες χώρες ή εξαρτήσεις που έχουν απεικονίσει κατά καιρούς την φρατέρκουλα του Ατλαντικού στα γραμματόσημά τους είναι ο Καναδάς, οι Φερόες, η Γαλλία, το Γιβραλτάρ, τα νησιά Γκέρνσεϊ στη Μάγχη, η Ισλανδία, η Ιρλανδία, η Νήσος του Μαν, η Νορβηγία, η Πορτογαλία, η Ρωσία, η Σλοβενία, το Σαιν Πιερ και Μικελόν και το Ηνωμένο Βασίλειο.[73]
Η LPO, ένας γαλλικός οργανισμός βιοποικιλότητας με επίκεντρο την προστασία των πτηνών, χρησιμοποιεί ένα ζευγάρι φρατέρκουλας του Ατλαντικού ως έμβλημά της.[74]
i. ^ Σύμφωνα με αυτά που αναφέρονται στην ονοματολογία του είδους (βλ. Ονοματολογία), δεν είναι δυνατή η μονολεκτική απόδοση της λατινικής λέξης fratercula στην ελληνική γλώσσα, ούτε και κάποιος ευρέως αποδεκτός ελληνικός όρος για την -λόγια- ονομασία του γένους. Ως εκ τούτου ο όρος fratercula μεταφράζεται ως έχει από τα λατινικά, ως φρατέρκουλα ή φρατερκούλη.
Η Φρατέρκουλα του Ατλαντικού είναι θαλάσσιο, πελαγικό πτηνό της οικογενείας των Αλκιδών, που απαντάται στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Fratercula arctica και περιλαμβάνει 3 υποείδη.
Είναι το κοινότερο από τα τέσσερα είδη φρατέρκουλας (βλ. Συστηματική ταξινομική) που απαντώνται στους ωκεανούς του κόσμου και που, λόγω της εμφάνισής τους, έχουν πάρει το χαρακτηριστικό προσωνύμιο παπαγάλοι της θάλασσας ή θαλασσοψιττακοί (βλ. Ονοματολογία).
ଆଟଲାଣ୍ଟିକ ପଫିନ (ଅନ୍ୟ ନାମ କେବଳ ପଫିନ (Fratercula arctica), ଜଣାଶୁଣା ନାମ କମନ ପଫିନ) ଅକ୍ (auk) ପରିବାରର ଏକ ପ୍ରଜାତିର (species) ସାମୁଦ୍ରିକ ପକ୍ଷୀ (seabird) । ଏହି ପକ୍ଷୀ ଆଟଲାଣ୍ଟିକ ମହାସାଗରର ବାସିନ୍ଦା; କିନ୍ତୁ ଏହାର ଦୁଇଟି ସମ୍ପର୍କୀୟ ପ୍ରଜାତି ଟଫ୍ଟେଡ ପଫିନ (tufted puffin) ଓ ହର୍ଣ୍ଣଡ ପଫିନ (horned puffin) ଅଛନ୍ତି ଓ ସେମାନେ ଉତ୍ତରପୂର୍ବ ପ୍ରଶାନ୍ତ ମହାସାଗରରେ (Pacific) ବାସ କରନ୍ତି । ଆଇସଲ୍ୟାଣ୍ଡ, ନରବେ, ଗ୍ରୀନଲାଣ୍ଡ, ନିଉଫାଉଣ୍ଡଲ୍ୟାଣ୍ଡ ଓ ଫାରୋ ଦ୍ୱୀପପୁଞ୍ଜ ଓ ଆହୁରି ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗରେ; ଯେପରିକି ପଶ୍ଚିମରେ ମେନେରେ (Maine) ଓ ପୂର୍ବରେ ଗ୍ରେଟ ବ୍ରିଟେର କିଛି ଅଂଶରେ ଆଟଲାଣ୍ଟିକ ପଫିନ ବଂଶବିସ୍ତାର କରନ୍ତି । ବିରାଟ ସଂଖ୍ୟା ଓ ପରିସର ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏହି ପ୍ରଜାତିର ସଂଖ୍ୟା ଦୃତ ଗତିରେ କମିଯିବା ଫଳରେ ଏହାକୁ ଅସୁରକ୍ଷିତ (vulnerable) ପ୍ରଜାତି ହିସାବରେ ଆଇୟୁସିଏନଦ୍ୱାରା (IUCN) ଚିହ୍ନଟ କରାଯାଇଛି । ସ୍ଥଳ ଭାଗରେ ଏହି ପକ୍ଷୀ ଅକ୍ ଭଳି ସିଧା ଭାବରେ ଠିଆ ହୁଏ । ସମୁଦ୍ରପୃଷ୍ଠରେ ଏହି ପକ୍ଷୀ ଡେଣାଦ୍ୱାର ଆହୁଲା ମାରି ପହଁରି ପାରେ, ସାଧାରଣତଃ ଜଳ ଭିତରକୁ ଡିଆଁ ମାରି ଓ ଛୋଟ ଛୋଟ ମାଛ ଖାଏ ।
ପଫିନର ପିଠି ଓ ମଥା ଉପର ଭାଗ ରଙ୍ଗ କଳା, ଗାଲର କିଛି ଅଂଶ ପାଉଁସିଆ ଓ ଦେହର ନିମ୍ନ ଭାଗ ଧଳା । ଏହାର ଥଣ୍ଟ ଚଉଡ଼ା, ଲାଲ ଓ କଳା ଓ କମଳା ରଙ୍ଗର ଗୋଡ଼ ଠିକ ବିପରୀତ ଦେଖାଯାଏ । ଶୀତ ଋତୁରେ ପାଣିରେ ଥିବାବେଳେ ଏହାର ପର ଝଡ଼ିଯାଏ (ନିର୍ମୋଚନ) ଓ ତାର ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ମୁହଁ ରଙ୍ଗ କିଛି ଫିକା ହୋଇଯାଏ ଓ ଏହି ରଙ୍ଗ ପୁନଶ୍ଚ ବସନ୍ତ ଋତୁରେ ଫେରିଆସେ । ମାଈ ଓ ଅଣ୍ଡିର ପକ୍ଷୀ ଏକାଭଳି ଦେଖାଯାଆନ୍ତି, ଅଣ୍ଡିରା ପକ୍ଷୀର ଆକାର ସାମାନ୍ୟ ବଡ଼ ଥାଏ । କିଶୋର ଅବସ୍ଥାରେ ସମରୂପ ପର ଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଏହାର ଗାଲ ଗାଢ଼ ପାଉଁସିଆ ପ୍ୟାଚ ଦେଖାଯାଏ । ଏହି ଅବସ୍ଥାରେ ତାହାର ମଥା ରଙ୍ଗ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ନଥାଏ, ଥଣ୍ଟ ଅଣଓସାରିଆ ଓ ଗାଢ଼ ପାଉଁସିଆ ଦେଖାଯାଏ, ଗୋଡ଼ ଓ ପାଦ କଳା ଦେଖାଯାଏ । ଉତ୍ତରାଞ୍ଚଳ ପଫିନମାନଙ୍କର ଦକ୍ଷିଣାଞ୍ଚଳ ପଫିନ ଅପେକ୍ଷା ବଡ଼ ଆକାର ହୋଇଥାଏ ତେଣୁ ଏମାନଙ୍କୁ ଏକ ଉପପ୍ରଜାତି ପକ୍ଷୀ ଭାବରେ ମନେକରାଯାଏ ।
ଥଣ୍ଡା ଉତ୍ତର ସମୁଦ୍ରରେ ଶରତ ଓ ଶୀତ ଋତୁରେ ରହିବା ପରେ ଆଟଲାଣ୍ଟିକ ପଫିନ ବସନ୍ତ ଋତୁ ଶେଷ ଭାଗରେ ପ୍ରଜନନ କରିବା ନିମନ୍ତେ କୂଳକୁ ଫେରିଆସନ୍ତି । ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନରେ ଏକ ପକ୍ଷୀ କଲୋନୀରେ ଏହା ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଗାତ ଖୋଳି ଅଣ୍ଡା ଦିଏ । ପକ୍ଷୀ ଶାବକ ମାଛ ଖାଏ ଓ ବହୁତ ଶୀଘ୍ର ବଢ଼ିଯାଏ । ଛଅ ସପ୍ତାହ ପରେ ଏହା ପୂର୍ଣ୍ଣଙ୍ଗ ହୋଇ ରାତ୍ର ସମୟରେ ସମୁଦ୍ର ଭିତରକୁ ଯାଏ । ସମୁଦ୍ର ଭିତରକୁ ପହଁରି ଯାଇ ଅନେକ ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଉ ଫେରେ ନାହିଁ ।
ଅଧିକାଂଶ ଦ୍ୱୀପରେ ଏମାନଙ୍କର କୌଣସି ସ୍ଥଳ ଭାଗର ଶତ୍ରୁ ନ ଥାଆନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବଡ଼ ପକ୍ଷୀ ଓ ନୂଆ ଶାବକମାଙ୍କର ଶିକାର ସଙ୍କଟ ହୋଇଯିବା ସମ୍ଭାବନା ରହେ । ସେମାନଙ୍କୁ ଆକାଶ ମାର୍ଗରୁ ଗଲ (gulls) ଓ ସ୍କୁଆ (skuas) ପକ୍ଷୀ ଆକ୍ରମଣର ସମ୍ଭାବନା ଥାଏ । ବେଳେ ବେଳେ ଥଣ୍ଟରେ ମାଛ ଧରିଥିବା ପଫିନକୁ ଆର୍କଟିକ ସ୍କୁଆ ହଇରାଣ କରିବା ଫଳରେ ପଫିନ ଥଣ୍ଟରୁ ମାଛ ଖସିପଡ଼େ । ଦର୍ଶନୀୟ ଚେହେରା, ବଡ଼ ରଙ୍ଗୀନ ଥଣ୍ଟ, ଚାଲି ଓ ବ୍ୟବହାର ଯୋଗୁ ପଫିନକୁ ସମୁଦ୍ରର ବିଦୁଷକ ଓ ସମୁଦ୍ରିକ ଶୁଆ ନାମ ଦିଆଯାଇଛି । କାନାଡ଼ାର ନିଉଫାଉଣ୍ଡଲ୍ୟାଣ୍ଡ ଓ ଲାବ୍ରାଡର (Newfoundland and Labrador) ଜିଲ୍ଲା ଦ୍ୱୟରେ ପଫିନ ଏକ ସରକାରୀ ପକ୍ଷୀ ପ୍ରତୀକ ଭାବରେ ଶୋଭା ପାଏ ।
ସନ ୨୦୧୫ରେ ଇଣ୍ଟରନ୍ୟାସନାଲ ୟୁନିଅନ ଫର କଞ୍ଜରଭେସନ ଅଫ ନେଚର ସଂସ୍ଥା ଏହାର ସ୍ଥିତିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣି 'ସର୍ବନିମ୍ନ ଚିନ୍ତାଜନକ' ("least concern") ବଦଳେଇ 'ଅସୁରକ୍ଷିତ ଶ୍ରେଣୀବଦ୍ଧ' ("vulnerable") ପକ୍ଷୀ ଶ୍ରେଣୀଭୁକ୍ତ କରିଦେଲେ । [୨] ସନ ୨୦୧୮ରେ ବାର୍ଡ଼ ଲାଇଫ ଇଣ୍ଟରନ୍ୟାସନାଲ (BirdLife International) ଏହାକୁ ଲୋପ ହେବା ସମ୍ଭାବନା ନିମନ୍ତେ ଅସୁରକ୍ଷିତ ହୋଇଯିବା ରିପୋର୍ଟ ଦେଲେ । [୩]
ଆଟଲାଣ୍ଟିକ ପଫିନ (ଅନ୍ୟ ନାମ କେବଳ ପଫିନ (Fratercula arctica), ଜଣାଶୁଣା ନାମ କମନ ପଫିନ) ଅକ୍ (auk) ପରିବାରର ଏକ ପ୍ରଜାତିର (species) ସାମୁଦ୍ରିକ ପକ୍ଷୀ (seabird) । ଏହି ପକ୍ଷୀ ଆଟଲାଣ୍ଟିକ ମହାସାଗରର ବାସିନ୍ଦା; କିନ୍ତୁ ଏହାର ଦୁଇଟି ସମ୍ପର୍କୀୟ ପ୍ରଜାତି ଟଫ୍ଟେଡ ପଫିନ (tufted puffin) ଓ ହର୍ଣ୍ଣଡ ପଫିନ (horned puffin) ଅଛନ୍ତି ଓ ସେମାନେ ଉତ୍ତରପୂର୍ବ ପ୍ରଶାନ୍ତ ମହାସାଗରରେ (Pacific) ବାସ କରନ୍ତି । ଆଇସଲ୍ୟାଣ୍ଡ, ନରବେ, ଗ୍ରୀନଲାଣ୍ଡ, ନିଉଫାଉଣ୍ଡଲ୍ୟାଣ୍ଡ ଓ ଫାରୋ ଦ୍ୱୀପପୁଞ୍ଜ ଓ ଆହୁରି ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗରେ; ଯେପରିକି ପଶ୍ଚିମରେ ମେନେରେ (Maine) ଓ ପୂର୍ବରେ ଗ୍ରେଟ ବ୍ରିଟେର କିଛି ଅଂଶରେ ଆଟଲାଣ୍ଟିକ ପଫିନ ବଂଶବିସ୍ତାର କରନ୍ତି । ବିରାଟ ସଂଖ୍ୟା ଓ ପରିସର ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏହି ପ୍ରଜାତିର ସଂଖ୍ୟା ଦୃତ ଗତିରେ କମିଯିବା ଫଳରେ ଏହାକୁ ଅସୁରକ୍ଷିତ (vulnerable) ପ୍ରଜାତି ହିସାବରେ ଆଇୟୁସିଏନଦ୍ୱାରା (IUCN) ଚିହ୍ନଟ କରାଯାଇଛି । ସ୍ଥଳ ଭାଗରେ ଏହି ପକ୍ଷୀ ଅକ୍ ଭଳି ସିଧା ଭାବରେ ଠିଆ ହୁଏ । ସମୁଦ୍ରପୃଷ୍ଠରେ ଏହି ପକ୍ଷୀ ଡେଣାଦ୍ୱାର ଆହୁଲା ମାରି ପହଁରି ପାରେ, ସାଧାରଣତଃ ଜଳ ଭିତରକୁ ଡିଆଁ ମାରି ଓ ଛୋଟ ଛୋଟ ମାଛ ଖାଏ ।
ପଫିନର ପିଠି ଓ ମଥା ଉପର ଭାଗ ରଙ୍ଗ କଳା, ଗାଲର କିଛି ଅଂଶ ପାଉଁସିଆ ଓ ଦେହର ନିମ୍ନ ଭାଗ ଧଳା । ଏହାର ଥଣ୍ଟ ଚଉଡ଼ା, ଲାଲ ଓ କଳା ଓ କମଳା ରଙ୍ଗର ଗୋଡ଼ ଠିକ ବିପରୀତ ଦେଖାଯାଏ । ଶୀତ ଋତୁରେ ପାଣିରେ ଥିବାବେଳେ ଏହାର ପର ଝଡ଼ିଯାଏ (ନିର୍ମୋଚନ) ଓ ତାର ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ମୁହଁ ରଙ୍ଗ କିଛି ଫିକା ହୋଇଯାଏ ଓ ଏହି ରଙ୍ଗ ପୁନଶ୍ଚ ବସନ୍ତ ଋତୁରେ ଫେରିଆସେ । ମାଈ ଓ ଅଣ୍ଡିର ପକ୍ଷୀ ଏକାଭଳି ଦେଖାଯାଆନ୍ତି, ଅଣ୍ଡିରା ପକ୍ଷୀର ଆକାର ସାମାନ୍ୟ ବଡ଼ ଥାଏ । କିଶୋର ଅବସ୍ଥାରେ ସମରୂପ ପର ଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଏହାର ଗାଲ ଗାଢ଼ ପାଉଁସିଆ ପ୍ୟାଚ ଦେଖାଯାଏ । ଏହି ଅବସ୍ଥାରେ ତାହାର ମଥା ରଙ୍ଗ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ନଥାଏ, ଥଣ୍ଟ ଅଣଓସାରିଆ ଓ ଗାଢ଼ ପାଉଁସିଆ ଦେଖାଯାଏ, ଗୋଡ଼ ଓ ପାଦ କଳା ଦେଖାଯାଏ । ଉତ୍ତରାଞ୍ଚଳ ପଫିନମାନଙ୍କର ଦକ୍ଷିଣାଞ୍ଚଳ ପଫିନ ଅପେକ୍ଷା ବଡ଼ ଆକାର ହୋଇଥାଏ ତେଣୁ ଏମାନଙ୍କୁ ଏକ ଉପପ୍ରଜାତି ପକ୍ଷୀ ଭାବରେ ମନେକରାଯାଏ ।
ଥଣ୍ଡା ଉତ୍ତର ସମୁଦ୍ରରେ ଶରତ ଓ ଶୀତ ଋତୁରେ ରହିବା ପରେ ଆଟଲାଣ୍ଟିକ ପଫିନ ବସନ୍ତ ଋତୁ ଶେଷ ଭାଗରେ ପ୍ରଜନନ କରିବା ନିମନ୍ତେ କୂଳକୁ ଫେରିଆସନ୍ତି । ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନରେ ଏକ ପକ୍ଷୀ କଲୋନୀରେ ଏହା ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଗାତ ଖୋଳି ଅଣ୍ଡା ଦିଏ । ପକ୍ଷୀ ଶାବକ ମାଛ ଖାଏ ଓ ବହୁତ ଶୀଘ୍ର ବଢ଼ିଯାଏ । ଛଅ ସପ୍ତାହ ପରେ ଏହା ପୂର୍ଣ୍ଣଙ୍ଗ ହୋଇ ରାତ୍ର ସମୟରେ ସମୁଦ୍ର ଭିତରକୁ ଯାଏ । ସମୁଦ୍ର ଭିତରକୁ ପହଁରି ଯାଇ ଅନେକ ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଉ ଫେରେ ନାହିଁ ।
ଅଧିକାଂଶ ଦ୍ୱୀପରେ ଏମାନଙ୍କର କୌଣସି ସ୍ଥଳ ଭାଗର ଶତ୍ରୁ ନ ଥାଆନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବଡ଼ ପକ୍ଷୀ ଓ ନୂଆ ଶାବକମାଙ୍କର ଶିକାର ସଙ୍କଟ ହୋଇଯିବା ସମ୍ଭାବନା ରହେ । ସେମାନଙ୍କୁ ଆକାଶ ମାର୍ଗରୁ ଗଲ (gulls) ଓ ସ୍କୁଆ (skuas) ପକ୍ଷୀ ଆକ୍ରମଣର ସମ୍ଭାବନା ଥାଏ । ବେଳେ ବେଳେ ଥଣ୍ଟରେ ମାଛ ଧରିଥିବା ପଫିନକୁ ଆର୍କଟିକ ସ୍କୁଆ ହଇରାଣ କରିବା ଫଳରେ ପଫିନ ଥଣ୍ଟରୁ ମାଛ ଖସିପଡ଼େ । ଦର୍ଶନୀୟ ଚେହେରା, ବଡ଼ ରଙ୍ଗୀନ ଥଣ୍ଟ, ଚାଲି ଓ ବ୍ୟବହାର ଯୋଗୁ ପଫିନକୁ ସମୁଦ୍ରର ବିଦୁଷକ ଓ ସମୁଦ୍ରିକ ଶୁଆ ନାମ ଦିଆଯାଇଛି । କାନାଡ଼ାର ନିଉଫାଉଣ୍ଡଲ୍ୟାଣ୍ଡ ଓ ଲାବ୍ରାଡର (Newfoundland and Labrador) ଜିଲ୍ଲା ଦ୍ୱୟରେ ପଫିନ ଏକ ସରକାରୀ ପକ୍ଷୀ ପ୍ରତୀକ ଭାବରେ ଶୋଭା ପାଏ ।
ସନ ୨୦୧୫ରେ ଇଣ୍ଟରନ୍ୟାସନାଲ ୟୁନିଅନ ଫର କଞ୍ଜରଭେସନ ଅଫ ନେଚର ସଂସ୍ଥା ଏହାର ସ୍ଥିତିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣି 'ସର୍ବନିମ୍ନ ଚିନ୍ତାଜନକ' ("least concern") ବଦଳେଇ 'ଅସୁରକ୍ଷିତ ଶ୍ରେଣୀବଦ୍ଧ' ("vulnerable") ପକ୍ଷୀ ଶ୍ରେଣୀଭୁକ୍ତ କରିଦେଲେ । ସନ ୨୦୧୮ରେ ବାର୍ଡ଼ ଲାଇଫ ଇଣ୍ଟରନ୍ୟାସନାଲ (BirdLife International) ଏହାକୁ ଲୋପ ହେବା ସମ୍ଭାବନା ନିମନ୍ତେ ଅସୁରକ୍ଷିତ ହୋଇଯିବା ରିପୋର୍ଟ ଦେଲେ ।
அத்திலாந்திக் கடற்கிளி (Atlantic puffin) என்பது, "ஆக்" குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு கடற்பறவை இனமாகும். அத்திலாந்திக் பெருங்கடலைத் தாயகமாகக் கொண்ட ஒரே கடற்கிளி இதுவாகும். இவற்றுக்கு உறவான இரண்டு இனங்களான கொண்டைக் கடற்கிளி, கொம்புக் கடற்கிளி ஆகியவை வடகிழக்கு பசிபிக் பகுதியில் காணப்படுகின்றன. அத்திலாந்திக் கடற்கிளிகள் ஐஸ்லாந்து, நார்வே, கிரீன்லாந்து, நியூபவுண்ட்லாந்து, ஆகியவற்றுடன் பல வட அத்திலாந்திக் தீவுகளிலும்; தெற்கே மைன், அயர்லாந்தின் மேற்குக் கடற்கரைப் பகுதிகள், கிழக்கில் ஐக்கிய இராச்சியத்தின் சில பகுதிகள் ஆகிய இடங்களிலும் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. இவை பெரும் எண்ணிக்கையிலும், பரந்த பரப்பளவிலும் காணப்பட்டாலும், இவை காணப்படும் எல்லைக்குட்பட்ட சில பகுதிகளிலாவது மிக விரைவாகக் குறைந்து வந்துள்ளன. இதனால், பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கம் இவ்வினத்தை அழிவதற்கான வாய்ப்புக்கொண்ட இனமாக அறிவித்துள்ளது. நிலத்தில் நிமிர்ந்த நிலையில் நிற்கக்கூடியது. கடலில், மேற்பரப்பில் நீந்தக்கூடியது. வாலை உந்துவதற்காகப் பயன்படுத்துவதன் மூலம் நீருக்குள் மூழ்கிச் சிறிய மீன்களைப் பிடித்து இது உண்கின்றது.
இக்கடற்கிளியின் உச்சியும், முதுகும் கறுப்பு நிறமாகவும்; கன்னப் பகுதி வெளிறிய சாம்பல் நிறமாகவும், அடிப்பக்கம் வெள்ளையாகவும் காணப்படுகிறது. இதன் அகன்ற பிரகாசமான சிவப்பு, கறுப்பு அலகும்; செம்மஞ்சள் கால்களும் இதன் இறகுத் தொகுதியில் இருந்து வேறுபட்டுக் காணப்படுகின்றன. குளிர் காலத்தில் இது கடலில் இருக்கும்போது, இறகை உதிர்க்கின்றது. இதன்போது இது கடுமையான நிறம் கொண்ட முக அம்சங்கள் சிலவற்றை இழக்கின்றன. வசந்த காலத்தில் இழந்த நிறங்கள் மீண்டும் கிடைக்கின்றன. ஆண் பறவை சற்றுப் பெரிதாக இருந்தாலும், வெளித் தோற்றத்தில் பெருமளவு ஆண், பெண் பறவைகள் ஒத்தவையாகக் காணப்படுகின்றன. இளம் பறவைகளின் இறகுத் தொகுதியும் ஒத்த தோற்றத்தைக் கொண்டிருப்பினும், அவற்றின் கன்னங்கள் கடும் சாம்பல் நிறமானவை. இளம் பறவைகளுக்கு பிரகாசமான நிறங்கொண்ட தலை அலங்காரம் இல்லை. இவற்றின் அலகு ஒடுங்கியதாகவும், நுனியில் மஞ்சள் கலந்த கறுப்பு நிறம் கொண்ட கடும் சாம்பல் நிறமாகவும் காணப்படுகின்றது. வடக்குப் பகுதியின் கடற்கிளிகள் தென் பகுதிக் கடற்கிளிகளைவிட அளவிற் பெரியவை. இவை இரண்டும் வெவ்வேறு துணை இனங்களைச் சேர்ந்தவை எனப் பொதுவாகக் கருதப்படுகிறது.
இலையுதிர் காலத்தையும், குளிர் காலத்தையும் குளிரான வடகடலின் திறந்த மேற்பரப்பில் செலவழித்த பின்னர், அத்திலாந்திக் கடற்கிளிகள் இனப்பெருக்கக் காலத் தொடக்கத்தில் கரைக்கு வருகின்றன. இவை செங்குத்துப்பாறை வாழிடங்களில் கூடுகளை அமைக்கின்றன. நிலத்தில் குழி தோண்டி ஒரு வெள்ளை முட்டையை இடுகின்றன. குஞ்சுகள் பெரும்பாலும் மீன்களை உண்டு விரைவாக வளர்கின்றன. ஆறு கிழமைகளுக்குப் பின்னர் வளர்ந்த இக்குஞ்சுகள் இரவில் கடலை நோக்கிச் செல்கின்றன. கடற்கரையில் இருந்து கடலுக்குச் செல்லும் இவை, பல ஆண்டுகளுக்குத் திரும்புவதில்லை.
இவற்றின் வாழிடங்கள் பெரும்பாலும் நிலத்தில் வாழும் கொன்றுண்ணிகள் இல்லாத தீவுகளிலேயே உள்ளன. ஆனால், வளர்ந்த கடற்கிளிகளும், அவற்றின் குஞ்சுகளும் கடற் பறவைகளின் தாக்குதலுக்கு உள்ளாகும் அபாயம் உள்ளது. சிலவேளைகளில், ஆர்க்டிக் சூவாக்கள், அலகு நிறைய மீன்களைக் கொண்டுவரும் கடற்கிளிகளுக்குத் தொல்லை தருவது உண்டு. இதனால் கொண்டுவரும் இரையைக் கீழே போடும் நிலையும் ஏற்படும். கவர்ச்சியான தோற்றம், பெரிய வண்ண அலகு, நடை, பறவையின் நடத்தை என்பவை இதற்கு கடலின் கோமாளி என்னும் பெயரைப் பெற்றுக் கொடுத்துள்ளன. கனடா நாட்டின் "நியூபவுண்ட்லாந்தும் லாப்ராடரும்" மாகாணத்தின் பறவைச் சின்னமாக அத்திலாந்திக் கடற்கிளியே உள்ளது.
அத்திலாந்திக் கடற்கிளி சராட்ரீபார்மசு வரிசையைச் சேர்ந்த கடற்பறவை இனமாகும். இது "அல்சிடே" என்னும் ஆக் குடும்பத்தில் உள்ளது. இதற்குள் கல்லெமொட்சு. பொது ஆக், முரெலெட்கள், ஆக்லெட்டுகள், கடற்கிளிகள், ரேசோபில்கள் என்பன அடங்குகின்றன.[2] ரினோசெரசு ஆக்லெட்டும், கடற்கிளிகளும் நெருங்கிய உறவுடையவை. இரண்டு ஃபிரெட்டர்குலினி என்னும் குழுவை உருவாக்குகின்றன.[3]
அத்திலாந்திக் கடற்கிளி (Atlantic puffin) என்பது, "ஆக்" குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு கடற்பறவை இனமாகும். அத்திலாந்திக் பெருங்கடலைத் தாயகமாகக் கொண்ட ஒரே கடற்கிளி இதுவாகும். இவற்றுக்கு உறவான இரண்டு இனங்களான கொண்டைக் கடற்கிளி, கொம்புக் கடற்கிளி ஆகியவை வடகிழக்கு பசிபிக் பகுதியில் காணப்படுகின்றன. அத்திலாந்திக் கடற்கிளிகள் ஐஸ்லாந்து, நார்வே, கிரீன்லாந்து, நியூபவுண்ட்லாந்து, ஆகியவற்றுடன் பல வட அத்திலாந்திக் தீவுகளிலும்; தெற்கே மைன், அயர்லாந்தின் மேற்குக் கடற்கரைப் பகுதிகள், கிழக்கில் ஐக்கிய இராச்சியத்தின் சில பகுதிகள் ஆகிய இடங்களிலும் இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன. இவை பெரும் எண்ணிக்கையிலும், பரந்த பரப்பளவிலும் காணப்பட்டாலும், இவை காணப்படும் எல்லைக்குட்பட்ட சில பகுதிகளிலாவது மிக விரைவாகக் குறைந்து வந்துள்ளன. இதனால், பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கம் இவ்வினத்தை அழிவதற்கான வாய்ப்புக்கொண்ட இனமாக அறிவித்துள்ளது. நிலத்தில் நிமிர்ந்த நிலையில் நிற்கக்கூடியது. கடலில், மேற்பரப்பில் நீந்தக்கூடியது. வாலை உந்துவதற்காகப் பயன்படுத்துவதன் மூலம் நீருக்குள் மூழ்கிச் சிறிய மீன்களைப் பிடித்து இது உண்கின்றது.
இக்கடற்கிளியின் உச்சியும், முதுகும் கறுப்பு நிறமாகவும்; கன்னப் பகுதி வெளிறிய சாம்பல் நிறமாகவும், அடிப்பக்கம் வெள்ளையாகவும் காணப்படுகிறது. இதன் அகன்ற பிரகாசமான சிவப்பு, கறுப்பு அலகும்; செம்மஞ்சள் கால்களும் இதன் இறகுத் தொகுதியில் இருந்து வேறுபட்டுக் காணப்படுகின்றன. குளிர் காலத்தில் இது கடலில் இருக்கும்போது, இறகை உதிர்க்கின்றது. இதன்போது இது கடுமையான நிறம் கொண்ட முக அம்சங்கள் சிலவற்றை இழக்கின்றன. வசந்த காலத்தில் இழந்த நிறங்கள் மீண்டும் கிடைக்கின்றன. ஆண் பறவை சற்றுப் பெரிதாக இருந்தாலும், வெளித் தோற்றத்தில் பெருமளவு ஆண், பெண் பறவைகள் ஒத்தவையாகக் காணப்படுகின்றன. இளம் பறவைகளின் இறகுத் தொகுதியும் ஒத்த தோற்றத்தைக் கொண்டிருப்பினும், அவற்றின் கன்னங்கள் கடும் சாம்பல் நிறமானவை. இளம் பறவைகளுக்கு பிரகாசமான நிறங்கொண்ட தலை அலங்காரம் இல்லை. இவற்றின் அலகு ஒடுங்கியதாகவும், நுனியில் மஞ்சள் கலந்த கறுப்பு நிறம் கொண்ட கடும் சாம்பல் நிறமாகவும் காணப்படுகின்றது. வடக்குப் பகுதியின் கடற்கிளிகள் தென் பகுதிக் கடற்கிளிகளைவிட அளவிற் பெரியவை. இவை இரண்டும் வெவ்வேறு துணை இனங்களைச் சேர்ந்தவை எனப் பொதுவாகக் கருதப்படுகிறது.
இலையுதிர் காலத்தையும், குளிர் காலத்தையும் குளிரான வடகடலின் திறந்த மேற்பரப்பில் செலவழித்த பின்னர், அத்திலாந்திக் கடற்கிளிகள் இனப்பெருக்கக் காலத் தொடக்கத்தில் கரைக்கு வருகின்றன. இவை செங்குத்துப்பாறை வாழிடங்களில் கூடுகளை அமைக்கின்றன. நிலத்தில் குழி தோண்டி ஒரு வெள்ளை முட்டையை இடுகின்றன. குஞ்சுகள் பெரும்பாலும் மீன்களை உண்டு விரைவாக வளர்கின்றன. ஆறு கிழமைகளுக்குப் பின்னர் வளர்ந்த இக்குஞ்சுகள் இரவில் கடலை நோக்கிச் செல்கின்றன. கடற்கரையில் இருந்து கடலுக்குச் செல்லும் இவை, பல ஆண்டுகளுக்குத் திரும்புவதில்லை.
இவற்றின் வாழிடங்கள் பெரும்பாலும் நிலத்தில் வாழும் கொன்றுண்ணிகள் இல்லாத தீவுகளிலேயே உள்ளன. ஆனால், வளர்ந்த கடற்கிளிகளும், அவற்றின் குஞ்சுகளும் கடற் பறவைகளின் தாக்குதலுக்கு உள்ளாகும் அபாயம் உள்ளது. சிலவேளைகளில், ஆர்க்டிக் சூவாக்கள், அலகு நிறைய மீன்களைக் கொண்டுவரும் கடற்கிளிகளுக்குத் தொல்லை தருவது உண்டு. இதனால் கொண்டுவரும் இரையைக் கீழே போடும் நிலையும் ஏற்படும். கவர்ச்சியான தோற்றம், பெரிய வண்ண அலகு, நடை, பறவையின் நடத்தை என்பவை இதற்கு கடலின் கோமாளி என்னும் பெயரைப் பெற்றுக் கொடுத்துள்ளன. கனடா நாட்டின் "நியூபவுண்ட்லாந்தும் லாப்ராடரும்" மாகாணத்தின் பறவைச் சின்னமாக அத்திலாந்திக் கடற்கிளியே உள்ளது.
Marmun fratin (Fratercula arctica), oxellu de mâ da-e tente schilente e l'aspettu de 'na muneghetta.
U l'é lungu 26–29 cm. e u g'ha in avertüa di ae de 47–63 cm., i mascci en in pitin ciü grosci, ma cu-i mæximi cuî de figge. G'han a testa e a schen-a neigra e a pança gianca, e masche gianche o grixe, e çanpe de 'n cû de çetrun bellu açeizu. U beccu u l'è bellu grossu, fætu a triangulu, anche lê cû de çetrun bellu açeizu, in po de blö e u bordu gianu. E scagge culuræ ghe crescian in sciû beccu pa-a stagiun di amuî e dappö cazzan
U se çibba de pesci bulanduse inte l'ægua quand'u xöa. U pö arivâ scin a 70 mt. de prufunditæ e u dövia e ae pe nüâ ascì, döviandu e çampe cumme timun. Quand'u l'aciappa in pesciu, u-u tegne sciacou cu-a lengua cuntra u çê da bucca (ch'u g'ha de spin-e) cuscì da puei cuntinuâ a arvî u beccu e a aciapâne di atri: de sta mainea chì u l'ariesce a tegnî intu beccu 'na bella cötta de scin a 12 pescetti.
U fa u niu inte coste de l'Atlantegu du nord, scin a l'Artegu. Furman de culonnie scavanduse de tan-e inte ligge. De votte intran in cumpetiçiun cun di atre specce che se scavan u niu, cumme u magrun (Alca torda) e u crovu de mâ (Puffinus puffinus)
U l'è sessualmente matüu a 4-5 anni, u l'è munoggamu, a cubbia a l'aresta ünia pe tütta a vitta e crescian i pulin insemme. Fan ün övu a l'annu e so-u cua ün po u puæ e in po a muæ.
L'üvernu u u passa a l'amâ e u pö arivâ scin-a in Ligürria.
I sö nemixi en i oche de mâ (Larus marinus) e i gabien (Stercorarius skua) che pöan aberaselu in xöu, mentre i oche ciapæe ch'en in po ciü picin-e, gh'aroban i pesci, i öve e i pulin.
Ina gôsciâ de pescetti po-u pulin
In marmun ch'u scure di magruin da-a sö tan-a
The Atlantic puffin (Fratercula arctica), also known as the common puffin, is a species of seabird in the auk family. It is the only puffin native to the Atlantic Ocean; two related species, the tufted puffin and the horned puffin are found in the northeastern Pacific. The Atlantic puffin breeds in Russia, Iceland, Ireland,[2] Norway, Greenland, Newfoundland and Labrador, Nova Scotia, and the Faroe Islands, and as far south as Maine in the west and France in the east. It is most commonly found in the Westman Islands, Iceland. Although it has a large population and a wide range, the species has declined rapidly, at least in parts of its range, resulting in it being rated as vulnerable by the IUCN. On land, it has the typical upright stance of an auk. At sea, it swims on the surface and feeds on small fish and crabs, which it catches by diving underwater, using its wings for propulsion.
This puffin has a black crown and back, pale grey cheek patches, and a white body and underparts. Its broad, boldly marked red-and-black beak and orange legs contrast with its plumage. It moults while at sea in the winter, and some of the brightly coloured facial characteristics are lost, with colour returning during the spring. The external appearances of the adult male and female are identical, though the male is usually slightly larger. The juvenile has similar plumage, but its cheek patches are dark grey. The juvenile does not have brightly coloured head ornamentation, its bill is narrower and is dark grey with a yellowish-brown tip, and its legs and feet are also dark. Puffins from northern populations are typically larger than in the south and these populations are generally considered a different subspecies.
Spending the autumn and winter in the open ocean of the cold northern seas, the Atlantic puffin returns to coastal areas at the start of the breeding season in late spring. It nests in clifftop colonies, digging a burrow in which a single white egg is laid. Chicks mostly feed on whole fish and grow rapidly. After about 6 weeks, they are fully fledged and make their way at night to the sea. They swim away from the shore and do not return to land for several years.
Colonies are mostly on islands with no terrestrial predators, but adult birds and newly fledged chicks are at risk of attacks from the air by gulls and skuas. Sometimes, a bird such as an Arctic skua or blackback gull can cause a puffin arriving with a beak full of fish to drop all the fish the puffin was holding in its mouth. The puffin's striking appearance, large, colourful bill, waddling gait, and behaviour have given rise to nicknames such as "clown of the sea" and "sea parrot". It is the official bird of the Canadian province of Newfoundland and Labrador.
Atlantic puffin
Cladogram of the family Alcidae[3]The Atlantic puffin is a species of seabird in the order Charadriiformes. It is in the auk family, Alcidae, which includes the guillemots, typical auks, murrelets, auklets, puffins, and the razorbill.[4] The rhinoceros auklet (Cerorhinca monocerata) and the puffins are closely related, together composing the tribe Fraterculini.[5] The Atlantic puffin is the only species in the genus Fratercula to occur in the Atlantic Ocean. Two other species are known from the northeast Pacific, the tufted puffin (Fratercula cirrhata) and the horned puffin (Fratercula corniculata), the latter being the closest relative of the Atlantic puffin.[6]
The generic name Fratercula comes from the Medieval Latin fratercula, friar, a reference to their black and white plumage, which resembles monastic robes.[7] The specific name arctica refers to the northerly distribution of the bird, being derived from the Greek ἄρκτος (arktos), the bear, referring to the northerly constellation, the Ursa Major (Great Bear).[8] The vernacular name "puffin" – puffed in the sense of swollen – was originally applied to the fatty, salted meat of young birds of the unrelated species Manx shearwater (Puffinus puffinus), which in 1652 was known as the "Manks puffin".[9] It is an Anglo-Norman word (Middle English pophyn or poffin) used for the cured carcasses.[10] The Atlantic puffin acquired the name at a much later stage, possibly because of its similar nesting habits,[11] and it was formally applied to Fratercula arctica by Pennant in 1768.[9] While the species is also known as the common puffin, "Atlantic puffin" is the English name recommended by the International Ornithological Congress.[12]
The three subspecies generally recognized are:[13]
The only morphological difference between the three is their size. Body length, wing length, and size of beak all increase at higher latitudes. For example, a puffin from northern Iceland (subspecies F. a. naumanii) weighs about 650 g (1 lb 7 oz) and has a wing length of 186 mm (7+5⁄16 in), while one from the Faroes (subspecies F. a. grabae) weighs 400 g (0.9 lb) and has a wing length of 158 mm (6.2 in). Individuals from southern Iceland (subspecies F. a. arctica) are intermediate between the other two in size.[14] Ernst Mayr has argued that the differences in size are clinal and are typical of variations found in the peripheral population and that no subspecies should be recognised.[15]
The Atlantic puffin is sturdily built with a thick-set neck and short wings and tail. It is 28 to 30 cm (11 to 12 in) in length from the tip of its stout bill to its blunt-ended tail. Its wingspan is 47 to 63 cm (19 to 25 in) and on land it stands about 20 cm (8 in) high. The male is generally slightly larger than the female, but they are coloured alike. The forehead, crown, and nape are glossy black, as are the back, wings, and tail. A broad, black collar extends around the neck and throat. On each side of the head is a large, lozenge-shaped area of very pale grey. These face patches taper to a point and nearly meet at the back of the neck. The shape of the head creates a crease extending from the eye to the hindmost point of each patch, giving the appearance of a grey streak. The eyes look almost triangular because of a small, peaked area of horny blue-grey skin above them and a rectangular patch below. The irises are brown or very dark blue, and each has a red orbital ring. The underparts of the bird, the breast, belly, and under tail coverts, are white. By the end of the breeding season, the black plumage may have lost its shine or even taken on a slightly brown tinge. The legs are short and set well back on the body, giving the bird its upright stance when on land. Both legs and large webbed feet are bright orange, contrasting with the sharp, black claws.[16]: 19–23
The beak is very distinctive. From the side, the beak is broad and triangular, but viewed from above, it is narrow. The half near the tip is orange-red and the half near the head is slate grey. A yellow, chevron-shaped ridge separates the two parts, with a yellow, fleshy strip at the base of the bill. At the joint of the two mandibles is a yellow, wrinkled rosette. The exact proportions of the beak vary with the age of the bird. In an immature individual, the beak has reached its full length, but it is not as broad as that of an adult. With time the bill deepens, the upper edge curves, and a kink develops at its base. As the bird ages, one or more grooves may form on the red portion.[16]: 19–23 The bird has a powerful bite.[17]
The characteristic bright orange bill plates and other facial characteristics develop in the spring. At the close of the breeding season, these special coatings and appendages are shed in a partial moult.[18] This makes the beak appear less broad, the tip less bright, and the base darker grey. The eye ornaments are shed and the eyes appear round. At the same time, the feathers of the head and neck are replaced and the face becomes darker.[19] This winter plumage is seldom seen by humans because when they have left their chicks, the birds head out to sea and do not return to land until the next breeding season. The juvenile bird is similar to the adult in plumage, but altogether duller with a much darker grey face and yellowish-brown beak tip and legs. After fledging, it makes its way to the water and heads out to sea, and does not return to land for several years. In the interim, each year, it will have a broader bill, paler face patches, and brighter legs and beaks.[16]: 19–23
The Atlantic puffin has a direct flight, typically 10 m (35 ft) above the sea surface and higher over the water than most other auks.[20] It mostly moves by paddling along efficiently with its webbed feet and seldom takes to the air.[16]: 43 It is typically silent at sea, except for the soft purring sounds it sometimes makes in flight. At the breeding colony, it is quiet above ground, but in its burrow makes a growling sound somewhat resembling a chainsaw being revved up.[21]
The Atlantic puffin is a bird of the colder waters of the North Atlantic Ocean. It breeds on the coasts of northwest Europe, the Arctic fringes, and eastern North America. More than 90% of the global population is found in Europe (4,770,000–5,780,000 pairs, equaling 9,550,000–11,600,000 adults)[22] and colonies in Iceland alone are home to 60% of the world's Atlantic puffins. The largest colony in the western Atlantic (estimated at more than 260,000 pairs) can be found at the Witless Bay Ecological Reserve, south of St. John's, Newfoundland and Labrador.[23] Other major breeding locations include the north and west coasts of Norway, the Faroe Islands, Shetland and Orkney, the west coast of Greenland, and the coasts of Newfoundland. Smaller-sized colonies are also found elsewhere in the British Isles, the Murmansk area of Russia, Novaya Zemlya, Spitzbergen, Labrador, Nova Scotia, and Maine. Islands seem particularly attractive to the birds for breeding as compared to mainland sites,[16]: 24–29 likely to avoid predators.
While at sea, the bird ranges widely across the North Atlantic Ocean, including the North Sea, and may enter the Arctic Circle. In the summer, its southern limit stretches from northern France to Maine; in the winter, the bird may range as far south as the Mediterranean Sea and North Carolina. These oceanic waters have such a vast extent of 15×106–30×106 km2 (6×106–12×106 sq mi) that each bird has more than 1 km2 of range at its disposal, so is seldom seen out at sea.[16]: 30 In Maine, light-level geolocators have been attached to the legs of puffins, which store information on their whereabouts. The birds need to be recaptured to access the information, a difficult task. One bird was found to have covered 7,700 km (4,800 mi) of the ocean in 8 months, traveling northwards to the northern Labrador Sea then southeastward to the mid-Atlantic before returning to land.[17]
In a long-living bird with a small clutch size, such as the Atlantic puffin, the survival rate of adults is an important factor influencing the success of the species. Only 5% of the ringed puffins that failed to reappear at the colony did so during the breeding season. The rest were lost some time between departing from land in the summer and reappearing the following spring. The birds spend the winter widely spread out in the open ocean, though a tendency exists for individuals from different colonies to overwinter in different areas. Little is known of their behaviour and diet at sea, but no correlation was found between environmental factors, such as temperature variations, and their mortality rate. A combination of the availability of food in winter and summer probably influences the survival of the birds, since individuals starting the winter in poor condition are less likely to survive than those in good condition.[24]
Like many seabirds, the Atlantic puffin spends most of the year far from land in the open ocean and only visits coastal areas to breed. It is a sociable bird and it usually breeds in large colonies.[25]
_in_flight.jpg)
_taking_off.jpg)
Atlantic puffins lead solitary existences when out at sea, and this part of their lives has been little studied, as the task of finding even one bird on the vast ocean is formidable. When at sea, they bob about like a cork, propelling themselves through the water with powerful thrusts of their feet and keeping turned into the wind, even when resting and apparently asleep. They spend much time each day preening to keep their plumage in order and spread oil from their preen glands. Their downy under plumage remains dry and provides thermal insulation. In common with other seabirds, their upper surface is black and underside white. This provides camouflage, with aerial predators unable to locate the birds against the dark, watery background, and underwater attackers fail to notice them as they blend in with the bright sky above the waves.[16]: 30–43
When it takes off, the Atlantic puffin patters across the surface of the water while vigorously flapping its wings, before launching itself into the air.[18][16]: 30–43 The size of the wing has adapted to its dual use, both above and below the water, and its surface area is small relative to the bird's weight. To maintain flight, the wings must beat very rapidly at a rate of several times each second.[26] The bird's flight is direct and low over the surface of the water, and it can travel at 80 km/h (50 mph). Landing is awkward; it either crashes into a wave crest or in calmer water, does a belly flop. While at sea, the Atlantic puffin has its annual moult. Land birds mostly lose their primaries one pair at a time to enable them still to be able to fly, but the puffin sheds all its primaries at one time and dispenses with flight entirely for a month or two. The moult usually takes place between January and March, but young birds may lose their feathers a little later in the year.[16]: 30–43
The Atlantic puffin diet consists almost entirely of fish, though examination of its stomach contents shows that it occasionally eats shrimp, other crustaceans, molluscs, and polychaete worms, especially in more coastal waters.[27] When fishing, it swims underwater using its semi-extended wings as paddles to "fly" through the water and its feet as a rudder. It swims fast and can reach considerable depths and stay submerged for up to a minute. It can eat shallow-bodied fish as long as 18 cm (7 in), but its prey is commonly smaller fish, around 7 cm (3 in) long. An adult bird needs to eat an estimated 40 of these per day – sand eels, herring, capelin,[28][29] and sprats being the most often consumed.
It fishes by sight and can swallow small fish while submerged, but larger specimens are brought to the surface. It can catch several small fish in one dive, holding the first ones in place in its beak with its muscular, grooved tongue while it catches others. The two mandibles are hinged in such a way that they can be held parallel to hold a row of fish in place and these are also retained by inward-facing serrations on the edges of the beak. It copes with the excess salt that it swallows partly through its kidneys and partly by excretion through specialised salt glands in its nostrils.[16]: 30–43
In the spring, mature birds return to land, usually to the colony where they were hatched. Birds that were removed as chicks and released elsewhere were found to show fidelity to their point of liberation.[30] They congregate for a few days on the sea in small groups offshore before returning to the cliff-top nesting sites. Each large puffin colony is divided into subcolonies by physical boundaries such as stands of bracken or gorse. Early arrivals take control of the best locations, the most desirable nesting sites being the densely packed burrows on grassy slopes just above the cliff edge where take-off is most easily accomplished. The birds are usually monogamous, but this is the result of their fidelity to their nesting sites rather than to their mates, and they often return to the same burrows year after year. Later arrivals at the colony may find that all the best nesting sites have already been taken, so are pushed towards the periphery, where they are in greater danger of predation. Younger birds may come ashore a month or more after the mature birds and find no remaining nesting sites. They do not breed until the following year, although if the ground cover surrounding the colony is cut back before these subadults arrive, the number of successfully nesting pairs may be increased.[16]: 44–65
Atlantic puffins are cautious when approaching the colony, and no bird likes to land in a location where other puffins are not already present. They make several circuits of the colony before alighting. On the ground, they spend much time preening, spreading oil from their preen gland, and setting each feather in its correct position with beak or claw. They also spend time standing by their burrow entrances and interacting with passing birds. Dominance is shown by an upright stance, with fluffed chest feathers and a cocked tail, an exaggerated slow walk, head jerking, and gaping. Submissive birds lower their heads and hold their bodies horizontally and scurry past dominant individuals. Birds normally signal their intention to take off by briefly lowering their bodies before running down the slope to gain momentum. If a bird is startled and takes off unexpectedly, panic can spread through the colony with all the birds launching themselves into the air and wheeling around in a great circle. The colony is at its most active in the evening, with birds standing outside their burrows, resting on the turf, or strolling around. Then, the slopes empty for the night as the birds fly out to sea to roost, often choosing to do so at fishing grounds ready for early-morning provisioning.[16]: 44–65
The puffins are energetic burrow engineers and repairers, so the grassy slopes may be undermined by a network of tunnels. This causes the turf to dry out in summer, vegetation to die, and dry soil to be whirled away by the wind. Burrows sometimes collapse, and humans may cause this to happen by walking incautiously across nesting slopes. A colony on Grassholm was lost through erosion when so little soil was left that burrows could not be made.[16]: 48 New colonies are very unlikely to start up spontaneously because this gregarious bird only nests where others are already present. Nevertheless, the Audubon Society had success on Eastern Egg Rock Island in Maine, where, after a gap of 90 years, puffins were reintroduced and started breeding again. By 2011, over 120 pairs were nested on the small islet.[31] On the Isle of May on the other side of the Atlantic, only five pairs of puffins were breeding in 1958, while 20 years later, 10,000 pairs were present.[16]: 47
Having spent the winter alone on the ocean, whether the Atlantic puffin meets its previous partner offshore or whether they encounter each other when they return to their nest of the previous year is unclear. On land, they soon set about improving and clearing out the burrow. Often, one stands outside the entrance while the other excavates, kicking out quantities of soil and grit that showers the partner standing outside. Some birds collect stems and fragments of dry grasses as nesting materials, but others do not bother. Sometimes, a beakful of materials is taken underground, only to be brought out again and discarded. Apart from nest-building, the other way in which the birds restore their bond is by billing. This is a practice in which the pair approaches each other, each wagging their heads from side to side, and then rattling their beaks together. This seems to be an important element of their courtship behaviour because it happens repeatedly, and the birds continue to the bill, to a lesser extent, throughout the breeding season.[16]: 72
Atlantic puffins are sexually mature at 4–5 years old. They are colonial nesters, excavating burrows on grassy clifftops or reusing existing holes, and on occasion may nest in crevices and among rocks and scree., in competition with other birds and animals for burrows. They can excavate their own hole or move into a pre-existing system dug by a rabbit, and have been known to peck and drive off the original occupant. Manx shearwaters also nest underground and often live in their own burrows alongside puffins, and their burrowing activities may break through into the puffin's living quarters, resulting in the loss of the egg.[16]: 107 They are monogamous (mate for life) and give biparental care to their young. The male spends more time guarding and maintaining the nest, while the female is more involved in incubation and feeding the chick.[32]
Egg-laying starts in April in more southerly colonies but seldom occurs before June in Greenland. The female lays a single white egg each year, but if this is lost early in the breeding season, another might be produced.[16]: 78–81 Synchronous laying of eggs is found in Atlantic puffins in adjacent burrows.[33] The egg is large compared to the size of the bird, averaging 61 mm (2+3⁄8 in) long by 42 mm (1+5⁄8 in) wide and weighing about 62 g (2+3⁄16 oz). The white shell is usually devoid of markings, but soon becomes covered with mud. The incubation responsibilities are shared by both parents. They each have two feather-free brood patches on their undersides, where an enhanced blood supply provides heat for the egg. The parent on incubation duty in the dark nest chamber spends much of its time asleep with its head tucked under its wing, occasionally emerging from the tunnel to flap dust out of its feathers or take a short flight down to the sea.[16]: 78–81
The total incubation time is around 39–45 days. From above ground level, the first evidence that hatching has taken place is the arrival of an adult with a beak-load of fish. For the first few days, the chick may be fed with this beak-to-beak, but later the fish are simply dropped on the floor of the nest beside the chick, which swallows them whole. The chick is covered in fluffy black down, its eyes are open, and it can stand as soon as it is hatched. Initially weighing about 42 g (1+1⁄2 oz), it grows at the rate of 10 g (3⁄8 oz) per day. Initially, one or the other parent broods it, but as its appetite increases, it is left alone for longer periods. Observations of a nest chamber have been made from an underground hide with a peephole. The chick sleeps much of the time between its parents' visits and also involves itself in bouts of exercise. It rearranges its nesting material, picks up and drops small stones, flaps its immature wings, pulls at protruding root ends, and pushes and strains against the unyielding wall of the burrow. It makes its way towards the entrance or along a side tunnel to defecate. The growing chick seems to anticipate the arrival of an adult, advancing along the burrow just before it arrives, but not emerging into the open air. It retreats to the nest chamber as the adult bird brings in its load of fish.[16]: 82–95
Atlantic Puffin reproduction
Egg at Museum Wiesbaden Germany
Adult returning with sand eels to feed the chick
_running_for_burrow.jpg)
Running for burrow to avoid gulls
_outside_burrow.jpg)
Outside burrow on Skomer Island
_in_burrow.jpg)
In burrow
Nearly fully fledged, this chick is near its burrow and at risk of predation
Juvenile recently emerged from the nest
Hunting areas are often located 100 km (62 mi) or more offshore from the nest sites, although when feeding their young, the birds venture out only half that distance.[34] Adults bringing fish to their chicks tend to arrive in groups. This is thought to benefit the bird by reducing kleptoparasitism by the Arctic skua, which harasses puffins until they drop their fish loads. Predation by the great skua (Catharacta skua) is also reduced by several birds arriving simultaneously.[35]
In the Shetland Islands, sand eels (Ammodytes marinus) normally form at least 90% of the food fed to chicks. In years when the availability of sand eels was low, breeding success rates fell, with many chicks starving to death.[36] In Norway, the herring (Clupea harengus) is the mainstay of the diet. When herring numbers dwindled, so did puffin numbers.[37] In Labrador, the puffins seemed more flexible and when the staple forage fish capelin (Mallotus villosus) declined in availability, they were able to adapt and feed the chicks on other prey species.[38]
The chicks take from 34 to 50 days to fledge, the period depending on the abundance of their food supply. In years of fish shortage, the whole colony may experience a longer fledgling period, but the normal range is 38 to 44 days, by which time chicks have reached about 75% of their mature body weight. The chick may come to the burrow entrance to defecate, but does not usually emerge into the open[16]: 85–99 and seems to have an aversion to light until it is nearly fully fledged.[39] Although the supply of fish by the adults reduces over the last few days spent in the nest, the chick is not abandoned as happens in the Manx shearwater. On occasions, an adult has been observed provisioning a nest even after the chick has departed. During the last few days underground, the chick sheds its down and the juvenile plumage is revealed. Its relatively small beak and its legs and feet are a dark colour, and it lacks the white facial patches of the adult. The chick finally leaves its nest at night, when the risk of predation is at its lowest. When the moment arrives, it emerges from the burrow, usually for the first time, and walks, runs, and flaps its way to the sea. It cannot fly properly yet, so descending a cliff is perilous; when it reaches the water, it paddles out to sea, and maybe 3 km (1.9 mi) away from the shore by daybreak. It does not congregate with others of its kind and does not return to land for 2–3 years.[16]: 85–99
Atlantic puffins are probably safer when out at sea, where the dangers are more often from below the water rather than above; puffins can sometimes be seen putting their heads underwater to peer around for predators. Seals have been known to kill puffins, and large fish may also do so. Most puffin colonies are on small islands, and this is no coincidence, as it avoids predation by ground-based mammals such as foxes, rats, stoats, weasels, cats, and dogs. When they come ashore, the birds are still at risk and the main threats come from the sky.[16]: 102–103
Aerial predators of the Atlantic puffin include the great black-backed gull (Larus marinus), the great skua (Stercorarius skua), and similar-sized species, which can catch a bird in flight, or attack one that is unable to escape fast enough on the ground. On detecting danger, puffins take off and fly down to the safety of the sea or retreat into their burrows, but if caught, they defend themselves vigorously with beaks and sharp claws. When the puffins are wheeling around beside the cliffs, a predator concentrating on a single bird becomes very difficult, while any individual isolated on the ground is at greater risk.[16]: 51 Smaller gull species such as the herring gull (L. argentatus) and the lesser black-backed gull are hardly able to bring down a healthy adult puffin. They stride through the colony taking any eggs that have rolled towards burrow entrances or recently hatched chicks that have ventured too far toward the daylight. They also steal fish from puffins returning to feed their young.[40] Where it nests on the tundra in the far north, the Arctic skua (Stercorarius parasiticus) is a terrestrial predator, but at lower latitudes, it is a specialised kleptoparasite, concentrating on auks and other seabirds. It harasses puffins while they are airborne, forcing them to drop their catch, which it then snatches up.[41]
Both the guillemot tick Ixodes uriae and the flea Ornithopsylla laetitiae (probably originally a rabbit flea) have been recorded from the nests of puffins. Other fleas found on the birds include Ceratophyllus borealis, Ceratophyllus gallinae, Ceratophyllus garei, Ceratophyllus vagabunda, and the common rabbit flea Spilopsyllus cuniculi.[42]
The Atlantic puffin has an extensive range that covers over 1,620,000 km2 (625,000 sq mi) and Europe, which holds more than 90% of the global population, is home to 4,770,000–5,780,000 pairs (equalling 9,550,000–11,600,000 adults). In 2015, the International Union for Conservation of Nature upgraded its status from "least concern" to "vulnerable". This was caused by a review that revealed a rapid and ongoing population decline in its European range.[22] Trends elsewhere are unknown, although, in 2018, the total global population was estimated at 12–14 million adult individuals.[22] Some of the causes of population decline may be increased predation by gulls and skuas, the introduction of rats, cats, dogs, and foxes onto some islands used for nesting, contamination by toxic residues, drowning in fishing nets, declining food supplies, and climate change.[43] On the island of Lundy, the number of puffins decreased from 3,500 pairs in 1939 to 10 pairs in 2000. This was mainly due to the rats that had proliferated on the island and were eating eggs and young chicks. Following the elimination of the rats, populations were expected to recover,[44] and in 2005, a juvenile was seen, believed to be the first chick raised on the island for 30 years.[45] In 2018, BirdLife International reported that the Atlantic puffin was threatened with extinction.[46]
Puffin numbers increased considerably in the late 20th century in the North Sea, including on the Isle of May and the Farne Islands, where numbers increased by about 10% per year. In the 2013 breeding season, nearly 40,000 pairs were recorded on the Farne Islands, a slight increase on the 2008 census and on the previous year's poor season, when some of the burrows flooded.[47] This number is dwarfed by the Icelandic colonies with five million pairs breeding, the Atlantic puffin being the most populous bird on the island.[48] In the Westman Islands, where about half Iceland's puffins breed, the birds were almost driven to extinction by overharvesting around 1900 and a 30-year ban on hunting was put in place. When stocks recovered, a different method of harvesting was used and now hunting is maintained at a sustainable level.[49] Nevertheless, a further hunting ban covering the whole of Iceland was called for in 2011, although the puffin's lack of recent breeding success was being blamed on a diminution in food supply rather than overharvesting.[50] Since 2000, a sharp population decline has been seen in Iceland, Norway, the Faroe Islands, and Greenland.[22] A similar trend has been seen in the United Kingdom, where an increase in 1969–2000 appears to have been reversed.[22] For example, the Fair Isle colony was estimated at 20,200 individuals in 1986, but it had been almost halved by 2012.[22] Based on current trends, the European population will decline an estimated 50–79% between 2000 and 2065.[22]
SOS Puffin is a conservation project at the Scottish Seabird Centre at North Berwick to save the puffins on islands in the Firth of Forth. Puffin numbers on the island of Craigleith, once one of the largest colonies in Scotland with 28,000 pairs, have declined dramatically to just a few thousand due to the invasion of a large introduced plant, the tree mallow (Lavatera arborea). This has spread across the island in dense thickets and prevents the puffins from finding suitable sites for burrowing and breeding. The project has the support of over 700 volunteers and progress has been made in cutting back the plants, with puffins returning in greater numbers to breed.[51] Another conservation measure undertaken by the centre is to encourage motorists to check under their cars in late summer before driving off, as young puffins, disorientated by the street lights, may land in the town and take shelter underneath the vehicles.[52]
Project Puffin is an effort initiated in 1973 by Dr. Stephen W. Kress of the National Audubon Society to restore Atlantic puffins to nesting islands in the Gulf of Maine. Eastern Egg Rock Island in Muscongus Bay, about 10 km (6 mi) from Pemaquid Point, had been occupied by nesting puffins until 1885, when the birds disappeared because of overhunting. Counting on the fact young puffins usually return to breed on the same island where they fledged, a team of biologists and volunteers translocated 10– to 14-day-old nestlings from Great Island in Newfoundland to Eastern Egg Rock. The young were placed into artificial sod burrows and fed with vitamin-fortified fish daily for about one month. Such yearly translocations took place until 1986, with 954 young puffins being moved in total. Each year before fledging, the young were individually tagged. The first adults returned to the island by 1977. Puffin decoys had been installed on the island to fool the puffins into thinking they were part of an established colony. This did not catch on at first, but in 1981, four pairs nested on the island. In 2014, 148 nesting pairs were counted on the island. In addition to demonstrating the feasibility of re-establishing a seabird colony, the project showed the usefulness of using decoys and eventually call recordings and mirrors, to facilitate such re-establishment.[53]
Since the Atlantic puffin spends its winters on the open ocean, it is susceptible to human actions and catastrophes such as oil spills. Oiled plumage has a reduced ability to insulate and makes the bird more vulnerable to temperature fluctuations and less buoyant in the water.[54] Many birds die, and others, while attempting to remove the oil by preening, ingesting, and inhaling toxins. This leads to inflammation of the airways and gut and in the longer term, damage to the liver and kidneys. This trauma can contribute to a loss of reproductive success and harm to developing embryos.[33] An oil spill occurring in winter, when the puffins are far out at sea, may affect them less than inshore birds as the crude oil slicks soon get broken up and dispersed by the churning of the waves. When oiled birds get washed up on beaches around Atlantic coasts, only about 1.5% of the dead auks are puffins, but many others may have died far from land and sunk.[55] After the oil tanker Torrey Canyon shipwreck and oil spill in 1967, few dead puffins were recovered, but the number of puffins breeding in France the following year was reduced to 16% of its previous level.[56]
The Atlantic puffin and other pelagic birds are excellent bioindicators of the environment, as they occupy a high trophic level. Heavy metals and other pollutants are concentrated through the food chain, and as fish are the primary food source for Atlantic puffins, the potential is great for them to bioaccumulate heavy metals such as mercury and arsenic. Measurements can be made on eggs, feathers, or internal organs, and beached bird surveys, accompanied by chemical analysis of feathers, can be effective indicators of marine pollution by lipophilic substances, as well as metals. In fact, these surveys can be used to provide evidence of the adverse effects of a particular pollutant, using fingerprinting techniques to provide evidence suitable for the prosecution of offenders.[57][58]
Climate change may well affect populations of seabirds in the northern Atlantic. The most important demographic may be an increase in the sea surface temperature, which may have benefits for some northerly Atlantic puffin colonies.[59] Breeding success depends on ample supplies of food at the time of maximum demand, as the chick grows. In northern Norway, the main food item fed to the chick is the young herring. The success of the newly hatched fish larvae during the previous year was governed by the water temperature, which controlled plankton abundance, and this, in turn, influenced the growth and survival of the first-year herring. The breeding success of Atlantic puffin colonies has been found to correlate in this way with the water surface temperatures of the previous year.[60]
In Maine, on the other side of the Atlantic, shifting fish populations due to changes in sea temperature are being blamed for the lack of availability of the herring, which is the staple diet of the puffins in the area. Some adult birds have become emaciated and died. Others have been provisioning the nest with butterfish (Peprilus triacanthus), but these are often too large and deep-bodied for the chick to swallow, causing it to die from starvation. Maine is on the southerly edge of the bird's breeding range, and with changing weather patterns, this may be set to contract northwards.[61]
Breeding colonies of Atlantic puffins provide an interesting spectacle for bird watchers and tourists. For example, 4000 puffins nest each year on islands off the coast of Maine, and visitors can view them from tour boats that operate during the summers. The Project Puffin Visitor Center in Rockland provides information on the birds and their lives, and on the other conservation projects being undertaken by the National Audubon Society, which runs the center.[62] Views of the colony on Seal Island National Wildlife Refuge can be viewed via live cams during the breeding season.[63] Similar tours operate in Iceland, the Hebrides,[64] and Newfoundland.[65]
Historically, Atlantic puffins were caught and eaten fresh, salted in brine, or smoked and dried. Their feathers were used in bedding and their eggs were eaten, but not to the same extent as those of some other seabirds, being more difficult to extract from the nest. In most countries, Atlantic puffins are now protected by legislation, and in the countries where hunting is still permitted, strict laws prevent overexploitation. Although calls have been made for an outright ban on hunting puffins in Iceland because of concern over the dwindling number of birds successfully raising chicks,[66] they are still caught and eaten there and on the Faroe Islands;[67]
Traditional means of capture varied across the birds' range, and nets and rods were used in various ingenious ways. In the Faroe Islands, the method of choice was fleyg, with the use of a fleygingarstong, a 3.6-m-long pole with a small net at the end suspended between two rods, somewhat like a very long lacrosse stick. A few dead puffins were strewn around to entice incoming birds to land, and the net was flicked upwards to scoop a bird from the air as it slowed before alighting. Hunters often positioned themselves on cliff tops in stone seats built in small depressions to conceal themselves from puffins flying overhead.[68] Most of the birds caught were subadults, and a skilled hunter could gather 200–300 in a day. Another method of capture, used in St Kilda, involved the use of a flexible pole with a noose on the end. This was pushed along the ground towards the intended target, which advanced to inspect the noose as its curiosity overcame its caution. A flick of the wrist would flip the noose over the victim's head and it was promptly killed before its struggles could alarm other birds nearby.[16]: 112–113
The Atlantic puffin is the official bird symbol of the province of Newfoundland and Labrador, Canada.[69] In August 2007, the Atlantic puffin was unsuccessfully proposed as the official symbol of the Liberal Party of Canada by its deputy leader Michael Ignatieff, after he observed a colony of these birds and became fascinated by their behaviour.[70] The Norwegian municipality of Værøy has an Atlantic puffin as its civic emblem.[71] Puffins have been given several informal names including "clowns of the sea" and "sea parrots", and juvenile puffins may be called "pufflings".[72]
Several islands have been named after the bird. The island of Lundy in the United Kingdom is reputed to derive its name from the Norse lund-ey or "puffin island".[73] An alternative explanation has been suggested connected with another meaning of the word "lund" referring to a copse or wooded area. The Vikings might have found the island a useful refuge and restocking point after their depredations on the mainland.[74] The island issued its own coins, and in 1929, its own stamps with denominations in "puffins".[75] Other countries and dependencies that have depicted Atlantic puffins on their stamps include Alderney, Canada, the Faroe Islands, France, Gibraltar, Guernsey, Iceland, Ireland, the Isle of Man, Jersey, Norway, Portugal, Russia, Slovenia, St Pierre et Miquelon, and the United Kingdom.[76]
The publisher of paperbacks, Penguin Books, introduced a range of books for children under the Puffin Books brand in 1939. At first, these were nonfiction titles, but these were soon followed by a fiction list of well-known authors. The demand was so great that Puffin Book Clubs were introduced in schools to encourage reading, and a children's magazine called Puffin Post was established.[77]
A tradition exists on the Icelandic island of Heimaey for the children to rescue young puffins, a fact recorded in Bruce McMillan's photo-illustrated children's book Nights of the Pufflings (1995). The fledglings emerge from the nest and try to make their way to the sea, but sometimes get confused, perhaps by the street lighting, ending up landing in the village. The children collect them and liberate them to the safety of the sea.[49]
The Atlantic puffin (Fratercula arctica), also known as the common puffin, is a species of seabird in the auk family. It is the only puffin native to the Atlantic Ocean; two related species, the tufted puffin and the horned puffin are found in the northeastern Pacific. The Atlantic puffin breeds in Russia, Iceland, Ireland, Norway, Greenland, Newfoundland and Labrador, Nova Scotia, and the Faroe Islands, and as far south as Maine in the west and France in the east. It is most commonly found in the Westman Islands, Iceland. Although it has a large population and a wide range, the species has declined rapidly, at least in parts of its range, resulting in it being rated as vulnerable by the IUCN. On land, it has the typical upright stance of an auk. At sea, it swims on the surface and feeds on small fish and crabs, which it catches by diving underwater, using its wings for propulsion.
This puffin has a black crown and back, pale grey cheek patches, and a white body and underparts. Its broad, boldly marked red-and-black beak and orange legs contrast with its plumage. It moults while at sea in the winter, and some of the brightly coloured facial characteristics are lost, with colour returning during the spring. The external appearances of the adult male and female are identical, though the male is usually slightly larger. The juvenile has similar plumage, but its cheek patches are dark grey. The juvenile does not have brightly coloured head ornamentation, its bill is narrower and is dark grey with a yellowish-brown tip, and its legs and feet are also dark. Puffins from northern populations are typically larger than in the south and these populations are generally considered a different subspecies.
Spending the autumn and winter in the open ocean of the cold northern seas, the Atlantic puffin returns to coastal areas at the start of the breeding season in late spring. It nests in clifftop colonies, digging a burrow in which a single white egg is laid. Chicks mostly feed on whole fish and grow rapidly. After about 6 weeks, they are fully fledged and make their way at night to the sea. They swim away from the shore and do not return to land for several years.
Colonies are mostly on islands with no terrestrial predators, but adult birds and newly fledged chicks are at risk of attacks from the air by gulls and skuas. Sometimes, a bird such as an Arctic skua or blackback gull can cause a puffin arriving with a beak full of fish to drop all the fish the puffin was holding in its mouth. The puffin's striking appearance, large, colourful bill, waddling gait, and behaviour have given rise to nicknames such as "clown of the sea" and "sea parrot". It is the official bird of the Canadian province of Newfoundland and Labrador.
Atlantika fraterkulo (Fratercula arctica) estas aŭko, tio estas birdo el la familio de Aŭkedoj, havanta brile koloran bekon. Temas pri la ununura specio de la genro kiu troviĝas en Atlantiko (ĉar la aliaj du specioj de la genro troviĝas en Pacifiko), do en tiu teritorio kutime oni nomas la specion ankaŭ simple per la nomo fraterkulo.
Atlantika fraterkulo estas 22–34 cm longa kun enverguro de 47 ĝis 63 cm kaj pezo de 320 ĝis 550 g. Tiu birdo havas rondecajn konturon kaj formon. La masklo estas iomete pli granda ol la ino. Ĝi estas ĉefe nigra supre kaj blanka sube kun griza aŭ blanka vizaĝo kaj ruĝoranĝaj kruroj. La beko estas larĝa kaj triangula kaj dum la reprodukta sezono estas briloranĝa kun blua triangula makulo bordita de flavo en la bekokomenco kaj pinta duono pli ruĝa kun fortikigaj faltoj.[1] Antaŭ la reprodukta sezono pligrandiĝas la brilaj oranĝkoloraj bekaj tavoloj kaj poste perdiĝas. .[1] Frapante per la beko unu la alian ili okazigas eron de la pariĝa ceremonio. together.[2] La nigra okulo havas ruĝan okulringon kaj apudajn nigrajn makuletojn. Dum flugo ili ŝajnas havi grizajn rondajn subflugilojn (fakte precipe la malantaŭan duonon) kaj blankan korpon kun griza kolumo; ili flugas rekte malalte super la akvosurfaco. La flugiloj aspektas malfortaj, sed sufiĉas por ekflugi el klifo, tamen ili ne estas tiom taŭgaj por ekflugi ekde tersurfaco. Junuloj ne havas kolorajn bekojn, nur grizecajn same kiel la vizaĝojn. Ambaŭ seksoj estas similaj.
Tiuj holarktisaj birdoj reproduktiĝas en grandegaj aroj kaj havas siajn nestojn en fendetoj aŭ kavernoj.
Atlantika fraterkulo reproduktiĝas ĉe la marbordoj de norda Eŭropo, insularo Ferooj, Islando, Irlando, Skotio, Skandinavio kaj orienta Nordameriko, norde ĝis iom interne de la Arkta Cirklo, sude ĝis norda Francio kaj Majno en Usono; vintre ĝi troviĝas mare malproksime de tero en Eŭropo sude ĝis Mediteraneo kaj en Norda Ameriko ĝis Norda Karolino. Ĉirkaŭ 95 % de la fraterkuloj de Norda Ameriko reproduktiĝas ĉirkaŭ la marbordoj de Novlando. La plej granda kolonio de fraterkuloj de okcidenta Atlantiko (ĉirkaŭ pli ol 260,000 paroj) troviĝas ĉe Ekologia Rezervejo Golfeto Witless, sude de St. John's, en Novlando kaj Labradoro.[3]
Atlantika fraterkulo estas marbirdo, kiu ĉefe nutras sin per subakviĝado por kapti fiŝojn. Kaptante fraterkulo kolektas kelkajn malgrandajn fiŝojn kaj aranĝas ilin en sia beko, foje ĝis tridekon po unu en ĉiu flanko kaj sinsekve alterne, helpante per la lango dum ĝi kaptas novan fiŝon. Ĝi manĝas ankaŭ malakostrakojn kaj moluskojn. Manĝejoj estas maraj kaj kutime tre for de la reproduktejoj. Fraterkuloj plonĝas profunden ĝis 15 metrojn per adaptitaj flugiloj. Ili uzas ankaŭ siajn membranajn piedojn kiel direktilojn dum ili estas en akvo.
Atlantika fraterkulo estas tipe silenta ĉemare, escepte de kelkaj bruetoj dumflugaj. Ĝi blekas brue ĉe la reproduktaj kavernoj. [4]
Atlantika fraterkulo estas kolonia nestumanto, en kavernoj sur herbaj klifoj, sed ankaŭ inter rokoj. La virbestoj faras la plej grandan parton de la tasko, senherbigante la nestolokon kaj fosante per sia beko truon aŭ kaverneton, foje profunde ĝis pli ol 1 m kaj tion ĝi foje kovras per herberoj, plumoj aŭ algoj. Nur dum nestado la specio estas surtera, kaj pariĝoj kaj seksumado fariĝas antaŭ la veno teren al la kolonio. La pariĝa ceremonio inkludas bekomontradon, bekotuŝadon kaj eĉ bekofrapadon, per kio la masklo eĉ suprenigas la inon sur deklivoj.
Atlantika fraterkulo estas sekse matura je la aĝo de 5-6 jarojn La specio estas monogama kaj havas gepatran zorgadon. La ĉiujara demetado estas nur de ununura blanka brunmakulita ovo kaj ambaŭ gepatroj kovas kaj manĝigas la kutime solan idon. Kovado daŭras ĉirkaŭ 39-45 tagojn, kaj la ido sendependiĝas post ĉirkaŭ 49 tagoj. Tio okazas vespere kiam la ido simple flugsaltas al la maro. Sed tio ne signifas, laŭ popola kredo, ke la gepatroj abandonas la idon (tio okazas ĉe kelkaj birdoj kiel Pufinoj). Foje okazas samtempa demetado en du apudaj nestoj (Ehrlich, P., Dobkin, D., Wheye, D. 1988.)
La fraterkularo malpliiĝis dum la 19-a jarcento pro la ĉasado de homoj por viando kaj ovoj. Nun la aro regresas pro rabado fare de grandaj mevoj kaj la enkonduko de ratoj, katoj, hundoj kaj vulpoj al kelkaj insuloj, kie okazas la reproduktado. Ekzistas reenmeto de fraterkulo laŭ projekto titolita Projekto Fraterkulo en la marbordo de Majno.
Atlantika fraterkulo povas suferi pro eventuala oleopoluado en ekstera maro, ĉar la specio estas tiom pelagia. Tiuokaze la birdoj povas ricevi toksaĵojn kiuj damaĝos renojn kaj hepaton. Tiu damaĝo povas kaŭzi perdon de reprodukta sukceso (Ehrlich, P., Dobkin, D., Wheye, D.. 1988.)
Ĉe la insulo Lundy la populacio malpliiĝis draste dum la lastaj jaroj (estas supozate, ke en 2005 la populacio konsistis el nur ĉirkaŭ du aŭ tri paroj) kiel konsekvenco de predado fare de Nigra rato (lastatempe forigita) kaj eble ankaŭ kiel rezulto de komerca fiŝkaptado de sablofiŝoj, la ĉefa predo de Fraterkuloj.
Aliflanke, ĵusaj reproduktadoj sukcesis en la insulo May (ĉe Firth of Forth) de orienta Skotio. Nombroj pliiĝis ĉirkaŭ 10 % ĉiujare lastatempe. En reprodukta sezono de 2006, oni kalkulis ĉirkaŭ 68,000 parojn en la insulo. En Islando fraterkulo estas la plej multnombra birdo kun ĉirkaŭ 2 aŭ 3 milionoj da paroj. Tutmonda populacio povas esti ĉirkaŭ 7 milionoj da birdoj.
Tiuj birdoj vivas ĝis 22 jarojn.
Predantoj de la AAtlantika fraterkulo inkludas la specion Nigramantela mevo, kiu povas kapti fraterkulon dumfluge aŭ preni unu solan apartiĝintan el la kolonio. Arĝentmevo ne estas kapablaj ĉasi plenkreskulajn fraterkulojn, sed povas rabi ovojn aŭ idojn kaj ankaŭ ŝteli fiŝojn de fraterkulo.
Atlantika fraterkulo kaj aliaj pelagiaj birdoj estas elstaraj bioindikiloj de la medio, ĉar ili estas ĉe la pinto de la manĝoĉeno oceane. Ĉar ĉefa manĝaĵo de Atlantika fraterkulo estas fiŝo, ekzistas granda risko bioakumuli pezajn metalojn el la medio. Pezaj metaloj devenas el petrolverŝado el ŝipoj kiel tiu de Prestige en la marbordo de Galegio; aŭ pro naturaj aŭ aliaj homaj kaŭzoj. Oni devas kontroli tiujn rezultojn en specioj kiel Atlantika fraterkulo per scienca analizo de ovoj, plumoj aŭ internaj membroj.
Ĉar Atlantika fraterkulo prenas plejparton de sia manĝaĵo per plonĝado, la specio dependas de mediaj kondiĉoj kiel la tajda ciklo, suprenfluoj kaj subefluoj. Oni jam pruvis, ke Atlantika fraterkulo progresas en areoj de bone miksita akvo sub la surfaco. Tiu studado indikas, ke la tutmonda varmiĝo povas ŝanĝi la tajdajn ciklojn. Se tiuj cikloj ŝanĝiĝas tro, probable Atlantika fraterkulo suferos malfacilaĵojn por trovi la manĝolokojn. Alia konsekvenco de altiĝo de temperaturo estas, ke ĉar la specio bezonas malvarmon, varmiĝo povas malpliigi la reproduktan teritorion de Atlantika fraterkulo.
Atlantika fraterkulo (Fratercula arctica) estas aŭko, tio estas birdo el la familio de Aŭkedoj, havanta brile koloran bekon. Temas pri la ununura specio de la genro kiu troviĝas en Atlantiko (ĉar la aliaj du specioj de la genro troviĝas en Pacifiko), do en tiu teritorio kutime oni nomas la specion ankaŭ simple per la nomo fraterkulo.
El frailecillo atlántico[2] (Fratercula arctica), también conocido como frailecillo común o simplemente frailecillo,[3] es una especie de ave caradriforme de la familia Alcidae.
Es el único frailecillo nativo del océano Atlántico; dos especies relacionadas, el frailecillo copetudo y el frailecillo con cuernos, se encuentran en el noreste del Pacífico. El frailecillo atlántico cría en Islandia, Noruega, Groenlandia, Terranova y muchas islas en el norte del Atlántico. En el sur y oeste, su actividad llega hasta Maine y a las islas británicas en el este. El frailecillo atlántico tiene una gran población y una amplia gama. No se considera en peligro de extinción, aunque hay disminución en el número de ejemplares. En tierra, tiene la típica postura erguida de un alcidae. En el mar nadan en la superficie y se alimentan principalmente de pequeños peces, los cuales atrapan sumergiéndose en el agua, utilizando sus alas para la propulsión.
El frailecillo atlántico tiene una corona y espalda negra, mejillas gris pálido y “pantalones” blancos. Es ancho, con un pico rojo y negro visiblemente marcado y patas naranjas que contrastan con su plumaje. Esta muda de piel estando en el mar en invierno y algunas de las características faciales con colores brillantes se pierden. La apariencia externa del macho y la hembra adultos es idéntica, excepto que el macho es ligeramente más largo. El joven tiene plumaje similar pero sus mejillas son gris oscuro. El joven no tiene ornamentos de colores brillantes en la cabeza, su pico es menos ancho y es gris oscuro con una punta amarillenta y café, y sus patas también son oscuras. Los frailecillos de poblaciones del norte son típicamente más largos que sus equivalentes en partes más al sur. Generalmente se considera que estas poblaciones son diferentes subespecies.
El frailecillo atlántico pasa el otoño y el invierno en mar abierto en los fríos mares del norte y regresa a la costa cuando comienza la época de apareamiento en la primavera. Anida en el punto más alto del acantilado en colonias, cavando una madriguera en la que solamente pone un huevo blanco. El polluelo se alimenta de pescado entero y crece rápidamente. Aproximadamente después de seis semanas ya tiene el plumaje adulto y se abre paso de noche hacia el mar. Nada desde la costa y no regresa a la tierra continental por varios años.
Las colonias están principalmente en islas donde no hay depredadores terrestres, sino aves adultas y los polluelos están en peligro de ser atacados en el aire por gaviotas y págalos. A veces un pájaro como el págalo ártico puede atormentar a un frailecillo llegando con peces, causando que deje caer su presa. El aspecto llamativo, el gran pico colorido, la marcha de pato y el comportamiento de esta ave ha dado lugar a apodos como "payaso del mar" y "perico del mar". Es el símbolo de ave oficial de la provincia canadiense de Terranova y Labrador.
El frailecillo atlántico es una especie de ave marítima que pertenece a los Charadriiformes. Se encuentra en la familia de los Alcidae, que incluye a los guillemots y los mérgulos, y los “Puffins” son familiares cercanos; ambos componen la tribu Fraterculini.[4] El frailecillo atlántico es la única especie en el género Fratercula que se encuentra en el océano Atlántico. Otras dos especies se pueden encontrar al noreste del Pacífico, el Fratercula cirrhata y el Fratercula corniculata, siendo el segundo el familiar más cercano al “Atlantic Puffin”.[5]
El nombre científico Fratercula proviene del latín medieval fratercula, fraile, el cual hace referencia al plumaje negro con blanco que asemeja las togas utilizadas en los monasterios.[6] El nombre específico “Arctica” se refiere a la distribución en el norte del ave, siendo derivado del griego άρκτος ("arktos"), oso, que así mismo hace referencia a la constelación del norte, la Osa Mayor.[7] Aun cuando la especie es conocida como el frailecillo común, "frailecillo atlántico" es el nombre inglés recomendado por el Congreso Ornitológico Internacional.[8]
Existen tres subespecies:[9]
La única diferencia morfológica entre las tres es su tamaño. La longitud del cuerpo, de las alas y del pico se incrementa a la vez que la latitud lo hace también. Por ejemplo, un frailecillo del norte de Islandia (subespecie naumanii) pesa alrededor de 650 g y tiene una amplitud de ala de 186 mm, mientras que los faroes (subespecie grabae) pesan 400 g y la longitud de sus alas es de 158 mm. Los individuos del sur de Islandia (subespecie arctica) tienen un tamaño intermedio entre los otros dos.[10] Ernst Mayr ha argumentado que las diferencias en el tamaño son clinales y típicas de variaciones encontradas en la población periférica, y que no hay subespecies reconocidas.[11]
El frailecillo atlántico tiene una estructura sólida con un cuello ancho y alas y cola cortas. Tiene de 28 a 30 cm de longitud desde la punta de su grueso pico hasta la cola desafilada. Su envergadura es de 47 a 63 cm y alcanza unos 20 cm de altura. El macho es, generalmente, un poco más largo que la hembra, pero los colores son los mismos. Al frente en la cabeza, la corona y nuca son de color negro brillante, así como las alas y la cola. Un collar ancho y negro se extiende alrededor del cuello y la garganta. En cada lado de la cabeza hay una gran área en forma de rombo de color gris pálido. Estos “parches” en la cara se extienden hasta un punto en que casi se encuentran en la parte posterior del cuello. Da forma a la cabeza un pliegue que se extiende desde el ojo hasta cada parche, dando la apariencia de una línea gris inferior. El ojo parece casi de forma triangular gracias a un área pequeña y picuda de piel callosa color azul-gris en la parte de arriba y un “parche” rectangular en la parte de abajo. El iris es café o azul muy oscuro y cada uno tiene un anillo rojo alrededor. Los “pantaloncillos” del ave, el pecho, el vientre y la parte de abajo de la cola son blancos. Al final de la temporada de apareamiento, el plumaje negro puede haber perdido el brillo y haber tomado una tonalidad café. Las patas son cortas y se encuentran en la parte de atrás del cuerpo, dando al ave la postura erguida en la tierra. Ambas patas son de color naranja brillante, y hay un contraste con sus garras negras y afiladas.[12]
El pico es muy distintivo. De lado, el pico es ancho y triangular, pero visto desde arriba es estrecho. La mitad cercana a la punta (distal) es rojo-anaranjado, y la mitad cercana a la cabeza (proximal) es gris pizarra. Hay una cresta amarilla en forma de V separando ambas partes y una tira carnosa amarilla en la base del pico. En la articulación de las mandíbulas hay una ventana arrugada y amarilla. Las proporciones exactas del pico varían según la edad del ave. En el caso de un individuo inmaduro, el pico ha llegado a la longitud máxima, pero no es tan ancho como el de un adulto. Con el tiempo, el pico se profundiza, el borde superior de vuelve curvo y se genera un pliegue en la base. Conforme el ave envejece, una o varias ranuras se llegan a formar en la parte roja.[12] El ave tiene una poderosa mordida.[13]
La característica placa del pico anaranjado brillante y otras características faciales se desarrollan en primavera. Al finalizar la temporada de apareamiento, los revestimientos son eliminados en una muda parcial.[14] Esto hace que el pico parezca menos ancho, la punta menos brillante y la base color gris más oscuro. Los ornamentos del ojo se pierden y los ojos aparentan ser redondos. Al mismo tiempo, las plumas en la cabeza y el cuello son reemplazadas y la cara se vuelve más oscura.[15] Este plumaje de invierno pocas veces es visto por humanos, porque cuando dejan a sus polluelos, las aves se dirigen al mar y no regresan a tierra hasta la siguiente temporada de apareamiento. El ave joven es similar al adulto en plumaje, pero en general es más apagado, con una cara gris mucho más oscura y la punta del pico y las patas de color amarillo-café. Después de obtener sus plumas, se dirigen al agua y se van al mar, y no regresan en varios años. Mientras tanto, cada año el pico se ensancha, la cara se empalidece y las patas y el pico se tornan anaranjados.[12]
El frailecillo atlántico tiene un vuelo directo, típicamente a 10 m sobre el nivel del mar y más alto que otros álcidos sobre el agua.[16] Se mueve remando de manera eficiente con sus patas palmeadas.[17] Casi siempre es silencioso en el mar, a excepción de los leves ronroneos que hace en ocasiones al volar. En la colonia de apareamiento es callado en el suelo, pero en la madriguera ruge de manera similar a una sierra eléctrica siendo acelerada.[18]
El frailecillo atlántico es un ave de agua fría en el Norte del océano Atlántico. Cría en las costas del noroeste de Europa, los flecos árticos y hasta el este de Norteamérica. La colonia más grande está en Islandia, donde el 60 % de los frailecillos atlánticos del mundo anidan. La colonia más grande en el oeste del Atlántico (estimada más de 260 000 parejas) se encuentra en la Reserva Ecológica de Witless Bay, al sur de San Juan de Terranova.[19] Otras localizaciones principales de apareamiento incluyen las costas norte y oeste de Noruega, las islas Faroe, las islas Shetland y Orkney, la costa oeste de Groenlandia y las costas de Terranova. Colonias más pequeñas también se encuentran en las islas británicas, el área Murmansk en Rusia, Novaya Zemlya, Spitzbergen, Labrador, Nueva Escocia y Maine. Las islas parecen particularmente atractivas a las aves para criar, comparadas con sitios en el continente.[20]
Cuando está en el mar, el ave se extiende extensamente a través del océano Atlántico Norte, incluyendo el mar del Norte, y llega a entrar al Círculo Ártico. En el verano, el límite al sur se extiende del Norte de Francia a Maine, y en el invierno el ave llega a extenderse hasta el mar Mediterráneo y Carolina del Norte. Las aguas oceánicas tienen una extensión de 15 a 30 millones de kilómetros cuadrados (6 a 12 millones de millas cuadradas); así, cada ave tiene más de un kilómetro cuadrado a su disposición y no es sorprendente que rara vez sean vistos fuera del mar.[21] En Maine, se han unido localizadores GPS a las patas de los frailecillos, almacenando información de su localización. Las aves deben ser capturadas de nuevo para poder tener acceso a la información, lo que dificulta la tarea. Se descubrió que un ave había cubierto 4800 millas de océano en ocho meses, viajando al norte del mar de Labrador y luego al sureste hasta la mitad del Atlántico, antes de regresar a la tierra.[13]
En aves de larga experiencia de vida con pequeño tamaño como el frailecillo atlántico, la tasa de supervivencia de un adulto es un factor importante que influye en el éxito de las especies. Solo el 5 % de los frailecillos anillados que no pudieron aparecer de nuevo en la colonia, lo hicieron en la época de reproducción. El resto se perdió un tiempo entre el momento en que salieron de tierra en verano y el momento en que regresaron la siguiente primavera. Las aves pasan el invierno esparcidas en el océano, aunque los individuos de distintas colonias tienen tendencia a pasar el invierno en distintas áreas. Se sabe poco de su comportamiento y su dieta en el mar, pero no se encontró ninguna correlación entre factores ambientales, como los cambios de temperatura y su tasa de mortalidad. Una combinación de la disponibilidad de comida en invierno y verano puede influir en la supervivencia de las aves, dado que los individuos que comienzan en invierno en condiciones pobres tienen menos probabilidad de sobrevivir que aquellos con buenas condiciones.[22]
Como varias aves marinas, el frailecillo atlántico pasa la mayor parte del año lejos de la tierra continental, en mar abierto, y solo visita la costa para criar. Es un ave sociable y usualmente cría en grandes colonias.[23]
Los frailecillos atlánticos llevan existencias solitarias cuando se encuentran en el mar y esta parte de sus vidas ha sido poco estudiada, ya que la tarea de encontrar un ave en el mar es formidable. Cuando está en el mar, el frailecillo atlántico se mueve como un corcho, propulsándose a través del agua con poderosas embestidas de sus patas y manteniéndose volteado hacia el viento, aunque aparentemente descansan y duermen. Pasa mucho tiempo del día acicalándose para mantener sus plumas ordenadas y esparce aceite de una glándula. El suave plumaje bajo permanece seco y proporciona aislamiento térmico. En común con otras aves marinas, la superficie de arriba es negra y la de abajo es blanca. Esto permite el camuflaje ante depredadores aéreos incapaces de observar al ave contra el fondo oscuro del agua y atacantes submarinos que no los distinguen gracias a que se mezclan con el brillante cielo por encima de las olas.[17]
Cuando despega, el frailecillo atlántico golpea la superficie del agua mientras bate sus alas, antes de lanzarse hacia el aire.[14][17] Para mantener el vuelo, las alas deben moverse rápidamente, varias veces por segundo.[24] El vuelo del ave es directo y bajo sobre la superficie del agua y puede viajar a 80km por hora. El aterrizaje es extraño; o se estrella contra la cresta de una ola o, en aguas más tranquilas, hace una bajada rápida. Mientras se encuentra en el mar, el frailecillo atlántico lleva a cabo su muda anual. Las aves de tierra pierden sus plumas primarias, un par a la vez, para poder seguir volando, pero el frailecillo cambia todas las primarias de una sola vez y deja de volar por completo un mes o dos. La muda, generalmente tiene lugar entre enero y marzo, pero las aves jóvenes pueden perder sus plumas con el año más avanzado.[17]
La dieta del frailecillo atlántico consiste casi por completo en peces, aunque exámenes del estómago han mostrado que ocasionalmente comen camarón, otros crustáceos, moluscos y algunos gusanos, sobre todo en la costa.[25] Cuando pescan, nadan usando sus alas semi-extendidas para "volar" por el agua y sus patas las usa de timón. Nada rápido y alcanza profundidades considerables, y puede permanecer sumergido hasta un minuto. Puede comer un pescado entero de aproximadamente 18 cm pero sus presas normalmente son más pequeñas, de aproximadamente 7 cm. Pesca mediante la vista y puede tragar peces pequeños mientras se encuentra sumergido, pero los más grandes los lleva a la superficie. Puede atrapar varios peces pequeños en una inmersión, reteniendo los primeros en el pico con ayuda de la lengua ranurada mientras atrapa otros. Las dos mandíbulas están articuladas de tal manera que se pueden mantener de forma paralela, logrando así mantener una fila de peces en su lugar. Se las arregla con el exceso de sal que ingiere en parte a través de su riñón y en parte por medio de la excreción a través de glándulas especializadas ubicadas en sus fosas nasales.[17]
En la primavera, las aves maduras regresan a la tierra, normalmente a la colonia donde salieron del cascarón. Aves que fueron reubicadas cuando eran polluelos mostraron ser fieles al punto donde fueron liberadas.[26] Se reúnen unos días en el mar en pequeños grupos antes de regresar a la cornisa del acantilado. Cada colonia de frailecillos se subdivide en sub-colonias según estándares físicos. Los primeros en llegar tienen el control de las mejores ubicaciones, los lugares para anidar más deseables son las madrigueras excavadas en laderas y están cubiertas de hierba, arriba en el borde del acantilado donde es más fácil despegar. Las aves normalmente son monógamas, pero esto es resultado de la fidelidad que tienen a sus lugares de anidación, más que a sus parejas. Los últimos en llegar a la colonia encuentran los mejores sitios ocupados y tienen que ir a los bordes, donde hay más riesgo de ser presas. Aves más jóvenes pueden salir del agua por un mes o un poco más después de los adultos y no encuentran un sitio disponible. No crían hasta el siguiente año, aunque se ha encontrado que si la tierra que cubre los alrededores de la colonia disminuye antes de que los sub-adultos llegan, la cantidad de parejas de anidación exitosos puede aumentar.[27]
Los frailecillos atlánticos son precavidos cuando se acercan a la colonia y a ningún ave le gusta la tierra de lugares donde no haya otros frailecillos. Hacen varios circuitos en la colonia antes de bajar. En el suelo pasan mucho tiempo acicalándose, esparciendo aceite de la glándula sebácea y colocando cada pluma en su lugar, ayudándose con el pico o las garras. También pasan tiempo de pie junto a la entrada de sus madrigueras e interactuando con las aves que pasan. El dominio se demuestra con la postura erguida, las plumas del pecho esponjadas y una caminata exageradamente lenta. Aves sumisas agachan la cabeza y mantienen el cuerpo de forma horizontal y se escabullen, pasando entre los individuos dominantes. Las aves normalmente señalan su intención de irse bajando su cuerpo, y después corren por la pendiente, ganando impulso. Si un ave se asusta y se va inesperadamente, puede causar pánico en la colonia de lanzarse en el aire y girar alrededor. La colonia es más activa en la noche, con aves de pie fuera de las madrigueras, descansando en el pasto o paseando. Las pistas se vacían en la noche, cuando las aves vuelan hacia el mar, donde pasan la noche.[27]
Los frailecillos son enérgicos ingenieros de madriguera y reparadores y las laderas cubiertas de hierba pueden ser minadas por una red de túneles. Esto hace que el pasto se seque durante el verano, la vegetación muere y el suelo seco sea llevado lejos por el viento. Las madrigueras en ocasiones colapsan, y los seres humanos pueden hacer que esto suceda por caminar, sin tener cuidado, a través de pendientes de anidación. Una colonia en se perdió debido a la erosión cuando había tan poco suelo que no podían formarse madrigueras.[28] Colonias nuevas normalmente no inician de forma espontánea, porque esta ave solo anida en sitios donde otras están presentes. Sin embargo, la sociedad Audubon tuvo éxito en la isla Eastern Egg Rock, en Maine, donde, después de noventa años, fueron reintroducidos frailecillos y comenzaron a reproducirse de nuevo. En 2011 ya había más de 120 pares anidando en la pequeña isleta.[29] En la isla de May del otro lado del Atlántico, solo cinco pares de frailecillos estaban reproduciéndose en 1958 mientras veinte años después había 10 000 pares.[30]
Después de pasar el invierno solos en el océano, no está claro si el frailecillo atlántico se encuentra con su pareja fuera del agua o si se encuentran cuando regresan al nido del año anterior. En tierra se dedican a mejorar y deshabitar la madriguera. Muy seguido, uno se queda en la entrada, mientras el otro excava, sacando tierra y arena. Algunas aves recolectan tallos y fragmentos de pasto seco para usarlos como materiales para los nidos. A veces, toman materiales debajo de la tierra, para traerlos y ser descartados. Aparte de construir nidos las aves reparan sus lazos estableciendo un orden de importancia. En este caso, las aves se acercan a la otra, moviendo la cabeza de lado a lado, y luego haciendo ruido con sus picos. Este parece ser un elemento importante de su cortejo porque es repetitivo, y las aves siguen juntando los picos a lo largo de la temporada de apareamiento.[31]
El frailecillo atlántico es sexualmente maduro a la edad de cuatro o cinco años. Estas aves anidan en colonias, excavan madrigueras en acantilados cubiertos de hierba o reutilizando agujeros previamente excavados, también pueden anidar en grietas o cerca de rocas y guijarros. Asimismo compite con distintos animales por las madrigueras. Tiene la habilidad de escarbar su propio hoyo o moverse a uno ya cavado por un conejo y es conocido por picotear y sacar al ocupante original. Algunas pardelas también anidan debajo de la tierra y viven en sus propias madrigueras junto a los frailecillos, y sus actividades en las madrigueras pueden provocar que se abran paso hacia las madrigueras de los frailecillos, de tal manera que se pierde el huevo.[32] Son monógamos (tienen una sola pareja de por vida) y cuidan de manera biparental a la cría. El macho pasa más tiempo cuidando y manteniendo el nido mientras la hembra se dedica a la incubación y alimentación del polluelo.[33]
Los polluelos requieren de 34 a 50 días para emplumecer, el periodo depende de la abundancia de la comida. En los años en que hay poco pescado, toda la colonia experimenta mayor periodo de plumaje, aunque lo normal es de 38 a 44 días, para este momento, el polluelo ha alcanzado 75 % de su peso. El polluelo puede defecar en la entrada de la madriguera, pero normalmente no sale al aire libre[34] y parece tener una aversión inicial hacia la luz hasta que casi tiene todas sus plumas.[35] Aunque el suministro de pescado de los adultos disminuye en los últimos días en el nido, el polluelo no es abandonado, como sucede con las pardelas. En algunas ocasiones, se ha observado a un adulto llevando provisiones a un nido aun cuando el polluelo se ha ido. Durante los últimos días debajo de la tierra, el polluelo se despoja de la tierra y el plumaje juvenil es revelado. Su pico relativamente pequeño y sus patas son de color oscuro ya que carece de las manchas faciales blancas del adulto. El polluelo abandona su nido en la noche, cuando el riesgo de depredación es menor. Cuando llega el momento, se separa de la madriguera, por lo general, por primera vez, y camina, corre y hace su camino hacia el mar. No puede volar correctamente, por lo que descender del acantilado es peligroso; cuando llega al agua rema, y puede estar a tres kilómetros de distancia de la costa al amanecer. No se junta con otros de su especie y no regresa a la tierra en dos o tres años.[34]
El frailecillo atlántico (Fratercula arctica), también conocido como frailecillo común o simplemente frailecillo, es una especie de ave caradriforme de la familia Alcidae.
Es el único frailecillo nativo del océano Atlántico; dos especies relacionadas, el frailecillo copetudo y el frailecillo con cuernos, se encuentran en el noreste del Pacífico. El frailecillo atlántico cría en Islandia, Noruega, Groenlandia, Terranova y muchas islas en el norte del Atlántico. En el sur y oeste, su actividad llega hasta Maine y a las islas británicas en el este. El frailecillo atlántico tiene una gran población y una amplia gama. No se considera en peligro de extinción, aunque hay disminución en el número de ejemplares. En tierra, tiene la típica postura erguida de un alcidae. En el mar nadan en la superficie y se alimentan principalmente de pequeños peces, los cuales atrapan sumergiéndose en el agua, utilizando sus alas para la propulsión.
El frailecillo atlántico tiene una corona y espalda negra, mejillas gris pálido y “pantalones” blancos. Es ancho, con un pico rojo y negro visiblemente marcado y patas naranjas que contrastan con su plumaje. Esta muda de piel estando en el mar en invierno y algunas de las características faciales con colores brillantes se pierden. La apariencia externa del macho y la hembra adultos es idéntica, excepto que el macho es ligeramente más largo. El joven tiene plumaje similar pero sus mejillas son gris oscuro. El joven no tiene ornamentos de colores brillantes en la cabeza, su pico es menos ancho y es gris oscuro con una punta amarillenta y café, y sus patas también son oscuras. Los frailecillos de poblaciones del norte son típicamente más largos que sus equivalentes en partes más al sur. Generalmente se considera que estas poblaciones son diferentes subespecies.
El frailecillo atlántico pasa el otoño y el invierno en mar abierto en los fríos mares del norte y regresa a la costa cuando comienza la época de apareamiento en la primavera. Anida en el punto más alto del acantilado en colonias, cavando una madriguera en la que solamente pone un huevo blanco. El polluelo se alimenta de pescado entero y crece rápidamente. Aproximadamente después de seis semanas ya tiene el plumaje adulto y se abre paso de noche hacia el mar. Nada desde la costa y no regresa a la tierra continental por varios años.
Las colonias están principalmente en islas donde no hay depredadores terrestres, sino aves adultas y los polluelos están en peligro de ser atacados en el aire por gaviotas y págalos. A veces un pájaro como el págalo ártico puede atormentar a un frailecillo llegando con peces, causando que deje caer su presa. El aspecto llamativo, el gran pico colorido, la marcha de pato y el comportamiento de esta ave ha dado lugar a apodos como "payaso del mar" y "perico del mar". Es el símbolo de ave oficial de la provincia canadiense de Terranova y Labrador.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Lunn (perekond) Lunn ehk põhjalunn (Fratercula arctica) on merelind lunni perekonnast alklaste sugukonnast.
Lunn on levinud Atlandi ookeani kesk- ja põhjaosas, sealhulgas Fääri saartel, Islandil, Teravmägedel, Koola poolsaarel, Novaja Zemlja läänerannikul ja Põhja-Ameerika kirdeosas.
Alates 19. sajandi keskelt on lunni levila tugevasti vähenenud otsese inimtegevuse tõttu.
Lunn on üks väiksemaid alklasi: üldpikkus 26–29 cm, kaal 440–590 g. Teda on teistest alklastest lihtne eristada noka järgi, mis on eredat värvi, kõrge ja kitsas, küljelt vaadates kolmnurkse kujuga. Nokal on mitu ristivagu.
Sulestik on pealt must, alt valge, peaküljed ja kurgualune hallid. Jalad on oranžid.
Lunn on vaikne lind. Ainult harva teeb ta kähisevat häält.
Lunn asustab pesitsusajal kaljust mererannikut, kus pesitseb kolooniatena. Eriti meeldivad talle pehme turbapinnasega saared, kus on lihtne pesaurge kraapida. Ainult harva pesitsevad nad sügavates kaljupragudes. Linnulaatadel hõivavad lunnid harilikult kõige ülemise vööndi, sest seal on pinnas pehmem.
Pesauru kraabib lunn jalgade ja võib-olla noka abil. See on tavaliselt kaarjas, harvem sirge, 1–2 m, heades tingimustes 3 m sügavune. Vanad, korduvalt kasutatud urud muutuvad mitme kambriga labürintideks. Pesavooderdis on kasin, koosneb rohukulust ja sulgedest ning vahel vetikatest.
Lunn toitub peamiselt kaladest (heeringas, moiva, tobias,) kuid ka koorikloomadest, zooplanktonist, limustest, vähilaadsetest ja hulkharjasussidest.
Lunn ehk põhjalunn (Fratercula arctica) on merelind lunni perekonnast alklaste sugukonnast.
Lanperna-musua (Fratercula arctica) Fratercula generoko animalia da. Hegaztien barruko Alcidae familian sailkatua dago. Euskal Herritik Zembla Berriaraino eta Groenlandiatik Ingalaterra Berriaraino hedatuta dago.
28-30 zentimetrotako luzera du eta 47-63 zentimetrotako hego-zabalera. Aurpegi gris argia eta azpialde zuria ditu, buruaren atzekaldea eta bizkarra beltzak dira. Hanka laranja-gorriak ditu. Lanperna-musuaren ezaugarri nabarmenena moko triangeluarra da, puntan gorria eta aurpegitik gertu beltza. Hainbat marra ditu, marra kopuruak hegaztiaren adina adierazten du. Neguan koloreak apaldu egiten zaizkio. Gaztea denean masailak eta mokoa grisak izaten dira.
Lanperna-musuak udazkena eta negua iparraldeko itsaso zabaletan igarotzen ditu eta udaberrian kostaldera itzultzen da itsaslabarretan habia egin eta kumatzera. Kume bakarra izaten du eta erabat arrainez elikatzen da.
Lanperna-musuak hiru azpiespezie ditu:[3]
Lanperna-musua (Fratercula arctica) Fratercula generoko animalia da. Hegaztien barruko Alcidae familian sailkatua dago. Euskal Herritik Zembla Berriaraino eta Groenlandiatik Ingalaterra Berriaraino hedatuta dago.
Lunni (Fratercula arctica) on ruokkien heimoon kuuluva lintulaji, jolla on värikäs nokka. Se on pelaginen merilintu, joka elää pääasiassa kalalla. Lunnit elävät suurissa yhteisöissä ja pesivät halkeamissa ja koloissa. Lintujen lukumäärä väheni 1800-luvulla, kun niitä metsästettiin lihan ja munien vuoksi. Nykyisin populaatiot ovat jälleen laskussa rottien vallattua osan pesimäsaarista.
Juhlapukuisen lunnin höyhenpeite on mustavalkoinen, nokka tukeva, mutta ohut. Värikkäät suomut kasvavat nokkaan ennen lisääntymisaikaa ja putoavat myöhemmin. Oranssinpunaiset jalat kiinnittyvät lähelle pyrstöä, minkä takia lunni liikkuu maalla kävellessään pystyasennossa kuten pingviinit. Talvipukuisen vanhan linnun nokan väritys himmenee, naama on tummanharmaa ja koivet keltaiset. Nuoren linnun nokka on lähes yksivärisen tumma eikä ole niin korkea kuin vanhan. Sukupuolet ovat samanvärisiä. Lunnin pituus on 28–34 cm, siipien kärkiväli 50–60 cm ja paino keskimäärin 400–500 g.
Lunnit pesivät Pohjois-Euroopassa Atlantin ja Jäämeren rannikoilla, Islannissa, Grönlannin rannikolla ja Pohjois-Amerikan itärannikolla. Eteläisimmät esiintymät ovat Ranskan Bretagnessa ja Englannin lounaiskolkassa. Lunnit ovat enimmäkseen muuttolintuja ja talvehtivat avomerellä Atlantilla, Pohjanmerellä, Välimerellä sekä Grönlannin ja Newfoundlandin vesillä. Se on tavattu Suomessa noin 50 kertaa, pääosa havainnoista on tehty talvimyrskyjen aikana Pohjois-Suomeen harhautuneista linnuista.[2]
Lunnit viihtyvät valtamerten rannikoiden lintuvuorilla ja -saarilla, joilla ne pesivät suurina yhdyskuntina yhdessä muiden ruokkilintujen kanssa.
Lunnit kaivavat pesäkolonsa itse tai käyttävät vanhaa pikkuliitäjän tai kaniinin koloa, joskus harvoin kallionhalkeamaa tai -koloa. Pesäkolon pituus on keskimäärin 1,5 metriä. Pari käyttää samaa pesäkoloa vuodesta toiseen, jos pesinnät onnistuvat. Itse pesäkolo on käytävän perukassa ja se on vuorattu höyhenillä, kasvikuiduilla ja lehdillä. Sekä koiras että naaras osallistuvat pesäkolon kaivamiseen. Naaras munii yleensä vain yhden munan, joskus harvoin kaksi, mutta silloin on mahdollisesti kaksi naarasta muninut samaan pesään. Muninnan ajankohta vaihtelee alueittain, Islannissa ja Pohjois-Norjassa se on touko-kesäkuussa. Haudonta kestää noin 40 päivää ja naaras hautoo tavallisesti koirasta aktiivisemmin. Molemmat vanhemmat ruokkivat poikasta. Pesäpoikasaika vaihtelee suuresti ollen keskimäärin noin seitsemän viikkoa. Nuori lintu on sukukypsä tavallisesti viisivuotiaana, poikkeuksellisesti jo kolme- tai nelivuotiaana.
Lunnin ravintoa on tutkittu paljon. Se syö enimmäkseen merikalaa, aikuiset linnut myös selkärangattomia, pääasiassa äyriäisiä. Se saalistaa päivällä ja sukeltaa saaliinsa tavallisesti noin 15 metrin syvyydestä, joskus jopa 50 metristä. Poikaselle se vie useita pieniä kaloja kerralla, jolloin kalat ovat nokassa poikittain. Ennätys on 61 tuulenkalaa ja yksi Gaidropsarus vulgaris saman linnun nokassa. Tavallisimmat saaliskalat ovat merituulenkala, pikkutuulenkala, isotuulenkala, kilohaili, silli, villakuore, makrilli, jäämerenseiti, turska ja valkoturska.
Lunni (Fratercula arctica) on ruokkien heimoon kuuluva lintulaji, jolla on värikäs nokka. Se on pelaginen merilintu, joka elää pääasiassa kalalla. Lunnit elävät suurissa yhteisöissä ja pesivät halkeamissa ja koloissa. Lintujen lukumäärä väheni 1800-luvulla, kun niitä metsästettiin lihan ja munien vuoksi. Nykyisin populaatiot ovat jälleen laskussa rottien vallattua osan pesimäsaarista.
Fratercula arctica • Perroquet de mer
Le Macareux moine (Fratercula arctica), également dit « perroquet de mer », est une espèce d'oiseau marin pélagique nord-atlantique qui vit en haute mer, sauf lors de sa reproduction qui le contraint à rejoindre la terre ferme où il niche sur les pentes enherbées, les îles ou sur des falaises (insulaires ou continentales).
Le nom scientifique de l'espèce, Fratercula arctica, signifie « petit frère de l'Arctique » en latin ; la mention petit frère (ainsi que sa dénomination moine) est peut-être à rapprocher de son plumage.
Cet oiseau marin, de la taille d'un pigeon, est facile à identifier par sa silhouette arrondie, sa marche en position verticale et ses vives couleurs (chez l'adulte et le jeune à partir de trois ans). Il présente une silhouette caractéristique avec une assez grande tête, une courte queue, un corps assez rond. Les pattes palmées, relativement courtes, sont rouges en été puis virent au jaune en hiver. D'une trentaine de centimètres de long, son envergure peut atteindre les 60 cm pour un poids de 500 g. Le plumage est noir sur le dos, le cou, la nuque et les ailes, mais blanc sur le ventre, les joues et le dessus de l'œil. Celui-ci, cerclé de rouge se prolonge vers l'arrière par un fin sourcil noir.
Ses courtes ailes lui confèrent un vol bas sur l'eau mais puissant. Le macareux ne se sert pas de ses pattes palmées pour nager, mais de ses ailes.
Un macareux moine vue de profil.
Ailes.
Un macareux moine sur l'ile Skomer au Royaume-Uni.
En période nuptiale, le dos, le cou, la nuque, la raie sommitale et les ailes sont entièrement noirs, contrastant avec le plumage blanc pur du ventre, des joues, du dessus des yeux et des lores. Les pattes palmées sont dégagées et bien visibles, de couleur orange.
Hors période nuptiale, la face est plus foncée, devenant noirâtre et les côtés grisâtre clair. L'abdomen est gris aussi. Les pattes et les doigts deviennent jaune pâle. L'oiseau peut alors être confondu avec le Mergule nain.
Le plumage du reste du corps est le même toute l'année.
L'œil est cerclé de rouge et souligné par un fin sourcil noir se prolongeant vers l'arrière.
Le bec est la partie la plus remarquable : grossièrement triangulaire et volumineux, légèrement crochu, il est formé de couches cornées successives, pointe rouge, base bleu foncé entourée de jaune. Hors période nuptiale, il est sombre et plus petit car il perd les plaques ornementales.
L'apparition d'une coloration plus vive sur le bec et sur les pattes marque le début de la saison des amours.
Le plumage et les couleurs sont si différents en période nuptiale et en période internuptiale que l’on croyait autrefois qu’il s’agissait de deux espèces distinctes[1].
Cette espèce ne présente pas de dimorphisme sexuel.
D'abord couvert d'un duvet brun-noir les trois premières semaines, il se couvre de plumes à un mois. Son bec est plus long et foncé.
Le juvénile du premier hiver, encore plus petit que l'adulte, prend son plumage final, mais en plus terne. Son bec reste sombre, long et pointu, et ses pattes roses.
Afin de protéger le poussin du vent, les parents creusent avec leurs pattes et leur bec des terriers dans l'herbe du haut des falaises, parfois jusqu'à 3 mètres de profondeur.
Cette espèce ne vit qu'en Atlantique nord. C'est la seule espèce de macareux présente en Atlantique, les trois autres ne vivant que dans le Pacifique. Son aire de répartition était probablement plus importante à la préhistoire ; il ne se reproduit aujourd'hui que localement sur les côtes isolées d'Europe du nord, de l'Islande et de la partie orientale de l'Amérique du Nord.
En Amérique du Nord, il niche du Canada (entre autres, près des Îles de la Madeleine sur les rochers aux Oiseaux ainsi que sur l'archipel de Mingan) sur la Côte Nord, au Québec (Canada). En Europe, c'est en Islande que les plus grandes colonies sont présentes (2 à 3 millions de couples), avec d'autres populations plus réduites en Irlande, en Écosse, aux Shetland, en Scandinavie, aux Îles Féroé et en Bretagne.
Le régime alimentaire du macareux moine se compose presque entièrement de poissons fourrages. Ses proies de prédilection sont ainsi des petits poissons, mesurant entre 7 et 18 centimètres, comme le lançon, le hareng, le sprat ou le capelan. Cependant, l'examen de son contenu stomacal démontre qu'il mange occasionnellement des crevettes, d'autres crustacés, des mollusques et des vers polychètes, en particulier dans les eaux côtières.[2] Un macareux moine adulte doit en moyenne avaler quarante proies par jour.
Lorsqu'il pêche, le macareux moine plonge sous l'eau en utilisant ses ailes semi-étendues qui lui servent de pagaies pour nager. Ses pieds palmés agissent ainsi comme gouvernail. Nageant vite, il peut atteindre des profondeurs considérables. En moyenne, ses plongées durent une minute. Le macareux moine pêche à vue et peut attraper plusieurs petits poissons à la fois lorsqu'il est submergé. Sa langue musclée et rainurée permet de les tenir en rangée dans son bec. Celui-ci possède également des dentelures inversées l'aidant à stabiliser sa prise. Les reins et les glandes salines nasales du macareux moine, quant à eux, lui permettent de tolérer le sel marin qu'il avale en pêchant. Il peut ainsi s'approvisionner en haute mer[3].
Cet oiseau peu farouche et curieux, très grégaire en période de nidification, marche et sautille d'une manière souvent jugée comique et malhabile, en dodelinant de la tête. Il vole très mal, mais est un excellent nageur, capable de longues apnées. Bien protégé du froid par une bonne couche de graisse, il est particulièrement adapté à la pêche sous-marine, qu'il pratique habilement souvent à plus de 15 mètres sous la surface par petits groupe de deux ou trois oiseaux.
Comme les pingouins, il nage vivement, voire acrobatiquement en utilisant ses courtes ailes et en s'aidant de ses pattes palmées et de sa queue. Il avale directement ses proies en nageant, sauf quand il nourrit son poussin. Il les conserve alors et les transporte (jusqu'à une trentaine ; coincées transversalement dans son bec, d'une manière caractéristique ; entre la langue et sa mandibule supérieure) au fur et à mesure qu'il les pêche sous l'eau. Quand ils les apportent aux poussins, les adultes sont parfois poursuivis par des goélands ou des labbes qui cherchent à leur voler cette nourriture. Ils s'échappent si nécessaire en plongeant dans l'eau.
En mer, le macareux dort en se laissant flotter, le bec sous l'aile.
Le macareux émet un cri plaintif en période de nidification ressemblant à un « arrr-ouh » grognant et étouffé.
Lors de la parade nuptiale, le bec s'orne de couches cornées vivement colorées. Les couples se forment alors. Les partenaires se touchent le bec frontalement. Le mâle excité pousse la femelle qui rejoint l'eau où l'accouplement se passe. Les couples monogames sont fidèles durant la saison de reproduction. Le macareux creuse à l'aide de son puissant bec et de ses pattes de profonds terriers (1 à 2 m de long) où il construit et protège son nid.
L'espérance de vie théorique d'un macareux moine est d'environ vingt-cinq ans mais, comme la plupart des espèces à longue durée de vie, il se reproduit peu : il ne pond qu'un seul œuf par an, posé à même la terre au fond du terrier, de fin avril à mai. L'œuf est couvé durant 40 à 43 jours. Le poussin mange des poissons entiers apportés par les parents qui les lui présentent pendus et alignés de chaque côté du bec, ceci durant 6 semaines où les parents ne s'alimentent plus ou presque plus.
Le jeune oiseau doit ensuite jeûner une huitaine de jours, ses parents effectuant alors leur mue et ne pouvant provisoirement plus voler, car ayant perdu leurs rémiges. Affamés, les petits sortent alors du nid, toujours au crépuscule et s'élancent maladroitement du haut de la falaise en agitant leurs petites ailes. C'est un moment où ils sont particulièrement vulnérables, car non protégés par les parents, exposés à la prédation et attirés par les sources de lumière les plus proches s'il y en a.
Le Macareux moine vit environ vingt-cinq ans, le record étant de trente-six ans pour un macareux écossais[4].
Le poussin est particulièrement vulnérable au phénomène dit de pollution lumineuse. Au premier envol du nid, il s'oriente vers les lumières les plus proches au lieu de gagner la mer où il doit apprendre à se nourrir seul. C'est pourquoi les macareux ne survivent aujourd'hui que sur des îles ou lieux isolés (où on leur a également dans le passé donné la chasse ou pillé leurs pontes).
Le film Islande, le paradis des macareux a été consacré à ce sujet par les réalisateurs Jean-Marc Robert et Mike Magidson[5]. Il présente une nouvelle tradition islandaise de la petite île de Heimaey (sud de l'Islande) où chaque année vers le 15 août, des enfants passent plusieurs nuits dehors pour ramasser dans des cartons, des centaines de macareux qui, lors de leur premier envol, ont été instinctivement attirés par les lumières les plus proches (phares, lampadaires, éclairage urbain, etc.) et se sont posés au sol au lieu d'aller en mer. S'ils n'étaient pas ainsi sauvés, ils se feraient alors manger par les chats ou les chiens ou écraser ou blesser par les voitures, s'ils ne mouraient pas simplement de faim. Le film montre les enfants les collectant et les transportant le jour suivant sur le rivage où ils les relâchent, contribuant ainsi à la survie de la colonie[6].
La chasse de loisir et le braconnage ont été d'autres causes de disparition et de régression. Ainsi, en 1900, l'effectif français de macareux, concentré aux Sept-Îles, comptait encore 10 000 à 15 000 individus, mais quelques chasseurs les massacrèrent, n'en laissant que quelques centaines d'individus (contre 20 000 quelques années plus tôt)[7]… Les ornithologues de l’époque se sont donc rassemblés pour créer la Ligue française pour la protection des oiseaux, une branche de la Société nationale d'acclimatation de France, dont la mission était de protéger les espèces animales et végétales sauvages ainsi que les milieux naturels. Cette mobilisation a permis d’une part d’interdire la chasse au macareux mais aussi d’obtenir le classement de la Réserve des Sept-Îles en Réserve naturelle pour la conservation de la nature (réserve des Sept-Îles). À cette occasion, la Ligue française pour la protection des oiseaux a fait de cette espèce son emblème.
C'est notamment le témoignage suivant qui a déclenché une protection de l'espèce en France :
« La colonie de macareux de l'île Rouzic a été décimée. L'île offre l'aspect d'un véritable champ de carnage. Nous extrayons des trous des poussins morts, des œufs abandonnés et pourris ; nous trouvons une seule femelle occupée à couver et un adulte près d'un poussin de huit à dix jours. Nous apprenons alors par nos matelots que huit jours avant, deux ou trois individus sont venus de Paris et se sont fait débarquer dans l'île avec une caisse de 60 kg de cartouches. Ils n'ont quitté l'île qu'après avoir tout brûlé sur ces inoffensifs oiseaux, tués au moment où ils venaient au nid apporter la nourriture à leurs petits. Les cadavres des victimes (près de trois cents, nous a-t-on dit) ont été ramenés à Perros, et là, jetés sur la grève. Ces messieurs les chasseurs (!), fiers de leur tableau, n'en ont emporté qu'un ou deux exemplaires. Il paraît que ces vandales répètent presque tous les ans ces inutiles et stupides massacres. On peut estimer, dans ces conditions, que la colonie de macareux de l'île Rouzic aura, dans trois ou quatre ans, complètement abandonné ces parages. »
— A. Loiseau, rapportant le signalement fait à la jeune Ligue ornithophile par un lieutenant au Dr Bureau, à la suite d'une excursion aux Sept Îles, en juin 1911.
La Ligue ornithophile signala ces agissements au préfet des Côtes-du-Nord, qui prit immédiatement un arrêté interdisant absolument et en tous temps « la chasse, la destruction, le transport et la vente des macareux », 65 ans avant la loi sur la protection de la nature du 10 juillet 1976[8].
La population de macareux moines, après avoir considérablement diminué au XIXe siècle lorsqu'ils étaient chassés pour leur chair et leurs œufs ou pour le simple plaisir de les tirer au fusil, s'est reconstituée et constitue actuellement une petite population stable qui a néanmoins de nouveau régressé à la suite de divers problèmes :
Le macareux moine est consommé en Islande (parfois crus) et aux Îles Féroé depuis des siècles à cause des régulières pénuries de nourriture. Cependant cela n'a pas une très grande incidence sur les populations locales vus l'abondance du petit alcidé dans ces îles. Cette chasse est contestée au même titre que la chasse à la baleine.
Le macareux moine est l'emblème de la province canadienne de Terre-Neuve-et-Labrador et de la ville de Perros-Guirec en Bretagne (à cause de la plus importante colonie française de macareux implantée sur les Sept-Îles, un ensemble d'îles proche de la côte).
Le macareux moine est l'oiseau-symbole de l'Islande. Il y est très présent sur les souvenirs touristiques.
Les Macareux moines ont inspiré la conception des « porgs », petits volatiles du film Star Wars, épisode VIII : Les Derniers Jedi, ces derniers vivant également en colonies sur des crevasses rocheuses d'îles et ayant un mode de vie ainsi qu'une taille similaires à celle des macareux. En effet, des macareux étaient présents sur les lieux de tournage du film (durant les scènes représentant l'île irlandaise de Skellig Michael où Luke Skywalker vit en exil), et plutôt que de retirer via des effets spéciaux tous les macareux présents, ils ont été modifiés pour donner les « porgs »[10].
D'après Alan P. Peterson et Catalogue of Life (20 mai 2016)[11], cette espèce est constituée des trois sous-espèces suivantes :
Œuf de Fratercula arctica arctica - Muséum de Toulouse.
Œuf de Fratercula arctica grabae - Muséum de Toulouse.
Œuf de Fratercula arctica naumanni - Muséum de Toulouse.
Fratercula arctica • Perroquet de mer
Le Macareux moine (Fratercula arctica), également dit « perroquet de mer », est une espèce d'oiseau marin pélagique nord-atlantique qui vit en haute mer, sauf lors de sa reproduction qui le contraint à rejoindre la terre ferme où il niche sur les pentes enherbées, les îles ou sur des falaises (insulaires ou continentales).
O arao papagaio ou aro de altura[2] (Fratercula arctica) é unha ave mariña palmípede. Caracterízase polo seu peteiro triangular e moi largo e de cor vermella, amarela e azul no verán, pero que perde a cor no inverno.
É unha ave mariña pequeneira dunha lonxitude de 28–34 cm e dunha envergadura de 50–60 cm, de plumaxe negra, co peito e ventre brancos e as patas laranxas e bastante curtas.
O seu peteiro, forte e robusto, é o máis característico. Ten unha base gris azulada co extremo vermello, e presenta irisacións douradas. No inverno, porén, faise máis gris e menos rechamante.
O seu hábitat é Europa do Norte, Islandia e o leste de Norteamérica. Ás veces achégase ata as costas de Galicia.
Cría en colonias na costa, no fondo de buratos e coviñas de ata un metro, moitas veces aproveitados de tobos de coellos ou doutras aves mariñas. Nos niños deposita 1 ou 2 ovos; a femia encárgase da incubación que dura 40 días. Pasa o inverno no mar, chegando ás veces ata o Mediterráneo occidental, nesa época é cando se aproximan ás costas galegas.
Aliméntase de peixes, que complementa con crustáceos e moluscos, que capturan mergullándose no océano.
O arao papagaio ou aro de altura (Fratercula arctica) é unha ave mariña palmípede. Caracterízase polo seu peteiro triangular e moi largo e de cor vermella, amarela e azul no verán, pero que perde a cor no inverno.
Tupik (lat. Fratercula arctica) je morska ptica iz porodice njorki.
Fratercula arctica je jedina vrsta tupika koja živi na području Atlantskog oceana i jedna od tri vrste iz roda Fratercula. Preostale dvije vrste tupika žive u sjeveroistočnom dijelu Tihog oceana.
Tupici u sezoni parenja borave na Islandu, Grenlandu i u Norveškoj, kao i na područjima mnogih manjih otoka u sjevernom dijelu Atlantskog oceana. Rasprostranjeni su i na području kanadske regije Newfoundlanda, a mogu doletjeti i do južnijih područja poput američke savezne države Maine i Britanskih otoka. Iako broj ptica na pojedinim područjima opada, ova vrsta tupika nije ugrožena.
Tupik se uglavnom hrani manjim ribama koje lovi roneći. Ima crno perje na leđima i glavi, sive mrlje na obrazima i bijelo perje na donjim dijelovima tijela. Veliki kljun mu je crveno-crnih tonova, a noge narančaste. Tijekom zime se mitari na pučini te mu tom prilikom pojedini dijelovi kljuna gube jarke boje. Ženka i mužjak su sličnog izgleda, ali mužjak je obično nešto veći. Mladunci imaju slično perje, ali nešto drukčije boje kljuna i tamnije noge.
Tupik jesen i zimu provodi na pučini hladnih sjevernih mora, a na obalu se vraća s početkom sezone parenja krajem proljeća. Gnijezdi se u kolonijama na vrhovima litica i polaže jedno jaje u jazbinu. Ptić se hrani ribom i u potpunosti sazrijeva nakon otprilike šest tjedana. Napušta obalu plivajući i ne vraća se na nju nekoliko godina.
Lundi (fræðiheiti: Fratercula arctica) er fugl af svartfuglaætt, og af ættkvísl lunda. Hann gengur undir ýmsum gæluheitum og er stundum kallaður ,,litli munkur í norðri“ eða ,,litli bróðir í norðri“. Algengt er að lundinn sé kallaður prófastur sökum útlits og hátta. Lundaunginn er kallaður kofa en í Vestmannaeyjum gengur hann undir heitinu lundapysja[1]. Lundinn er algengastur við strendur Íslands og er talið að 60% af öllum stofninum verpi við Ísland[2]. Fuglinn verpir í stórum þyrpingum í holur sem þeir grafa í jarðveginn. Svartfuglum á norðurhveli jarðar svipar nokkuð til mörgæsa á suðurhveli, að líkamsbyggingu og litasamsetningu. Þrjár lundategundir eru til í heiminum. Lundi er sú tegund sem lifir hér við land[3].
Helsta einkenni lundans er hið fjölskrúðuga klumbunef hans. Það er rákótt með rauðum, bláum og gulum lit. Fuglinn er svartur á bakinu en með hvíta bringu og er grár umhverfis augun[4].
Lundi er algengastur fugla á Íslandi og telur um 10 milljónir. Talið er að í Vestmannaeyjum séu um 1,1 milljón pör[5]. Á Borgarfirði Eystra er talið að um 8.000 – 10.000 pör verpi[6]. Um miðjan apríl fara fyrstu lundarnir að sjást við landið en í byrjun maí eru þeir nánast allir komnir ,,heim“ fyrir alvöru. Það eru oftast kynþroska fuglar sem fyrstir koma, þá eru liðnir sjö mánuðir síðan þeir yfirgáfu ,,byggðina“ síðast. Allan þann tíma hefur fuglinn haldið sig á hafi úti langt fyrir sunnan og suðaustan land, einnig eru eldri fuglar við suðurodda Grænlands. Yngri fuglinn þvælist víðar er m.a við strendur Nýfundnalands. Lundinn er algengastur svartfugla hér á landi. Hann stendur uppréttur og á auðvelt með gang. Fuglinn vegur um hálft kíló og er um 20 cm á hæð að meðaltali. Hann getur kafað niður á allt að 60m dýpi og er góður flugfugl með allt að 400 vængslætti á mínútu og getur náð allt að 88km hraða á klukkustund. Lundinn er langlífur fugl sem getur orðið áratuga gamall. Við náttúrulegar aðstæður er talið að meðalaldur lundans sé á bilinu 20 til 25 ár. Elsti lundinn sem vitað er um var 38 ára, hann var merktur í Vestmannaeyjum[7].
Lundinn verður kynþroska um 4 til 5 ára aldur. Varptími þeirra er frá seinni hluta maí fram í fyrrihluta júní. Lundinn verpir einungis einu eggi sem er um 60g að þyngd. Hann verpir í holu sem hann grefur sér og getur hún verið um hálfs metra löng. Útungun tekur um 40 daga. Unginn heldur sig í holunni í um 45 daga eftir klak og heldur þá á haf út. þar eyðir hann næstu 3 til 5 árum við fiskveiðar og velur sér maka. Talið er að lundi makist til lífstíðar.
Lundinn lifir einkum á fiski (síli, loðna, seiði), átu og smokkfisk en hann étur einnig krabbadýr[8].
Í dag eru lundar veiddir með háfum. Sú aðferð er ættuð frá Færeyjum. Háfur er langt prik (háfskaft) sem skiptist í tvo V-laga sprota (spækur) við endann, og net strengt milli spækanna. Setið er fyrir fuglinum þar til uppflog verður, þ.e að aragrúi fugla flýgur stöðugt í hring út yfir sjóinn og svífur á móti vindi yfir bjargbrúnir, þá eru þeir veiddir hver á fætur öðrum með því að sveifla háfnum upp undir þá. Lundaveiðar eru að mestu stundaðar í Vestmannaeyjum og Grímsey. Minna í Eyjum síðustu ár þar sem að stofninn þar er í mikilli lægð[9].
Þó svo að flestir ungar lunda fari beint á sjóinn eftir að hafa yfirgefið holur sínar, þá taka ungar lundanna í Vestmannaeyjum örlitla hjáleið. Þetta gerist þegar skyggja fer í ágúst, en þá fara ungarnir eða pysjurnar að yfirgefa holur sínar og leita til sjávar. Þar sem að lundabyggð í Vestmannaeyjum er mjög nálægt íbúasvæði þá freistast pysjurnar oft á ljósunum sem að kaupstaðurinn gefur frá sér. Þá fljúga þær á veikum vængjunum á vit ljósanna. Það sem mætir pysjunum eru þó harðar götur og dimmir húsagaðar. Þá hefur upphafist sú hefð í Eyjum að börn jafnt sem fullorðnir flykkjast út á götur í þeim hug að bjarga pysjunum. Farið er út um nótt með pappakassa og safnað saman pysjum sem villst hafa af réttri leið. Um nóttina fá pysjurnar gistingu í mannheimum en daginn eftir er farið með þær niður í fjöru og þeim sleppt út á sjóinn. Þessi hefð hefur þó dalað mikið, þar sem að lundastofninn í Eyjum er í mikill lægð og síðustu ár hefur pysjufjöldin verið mjög lítill[10].
Lundi (fræðiheiti: Fratercula arctica) er fugl af svartfuglaætt, og af ættkvísl lunda. Hann gengur undir ýmsum gæluheitum og er stundum kallaður ,,litli munkur í norðri“ eða ,,litli bróðir í norðri“. Algengt er að lundinn sé kallaður prófastur sökum útlits og hátta. Lundaunginn er kallaður kofa en í Vestmannaeyjum gengur hann undir heitinu lundapysja[1]. Lundinn er algengastur við strendur Íslands og er talið að 60% af öllum stofninum verpi við Ísland[2]. Fuglinn verpir í stórum þyrpingum í holur sem þeir grafa í jarðveginn. Svartfuglum á norðurhveli jarðar svipar nokkuð til mörgæsa á suðurhveli, að líkamsbyggingu og litasamsetningu. Þrjár lundategundir eru til í heiminum. Lundi er sú tegund sem lifir hér við land[3].
La fratercula o pulcinella di mare (Fratercula arctica Linnaeus,, 1758), è un uccello facente parte della famiglia delle Alche (Alcidae).[2]
Popola i mari e le coste (limitatamente all'estate) dell'Atlantico settentrionale. La sua presenza è particolarmente importante sulle coste islandesi, ma è presente anche nelle coste norvegesi, bretoni, britanniche e dell'isola di Terranova, nonché sull'arcipelago delle Fær Øer.
È facilmente riconoscibile per via del suo becco triangolare, piatto (visto di lato molto grande, visto di fronte molto fine), di colore rosso, giallo e blu. Le guance sono grigie, la parte superiore è nera e quella inferiore è bianca. Le zampe sono di colore rosso/arancione.
Raggiunge una lunghezza di circa 30 cm per 400 - 600 g di peso. Il becco è alto 3,5 cm e lungo 4,5 cm, può contenere dai 12 ai 18 pesci alla volta e può anche scavare nidi nel terreno con l'aiuto delle sue zampe.
Ogni anno, maschi e femmine si danno appuntamento sulle scogliere a picco sul mare in Canada, Groenlandia e Nord Europa.
Nidifica in colonie sulle coste, sul terreno e passa l'inverno al largo (sul mare), anche nel Mar Mediterraneo occidentale. Il nido viene fatto in cunicoli sottoterra, solitamente utilizzando vecchie tane di conigli, anche se son capaci da sole di scavare con i loro artigli. Vi depongono due uova.
Le tane possono esser lunghe 2 metri e posseggono alla fine una camera per la nidiata, che può esser coperta di piume, erba o altra vegetazione. L'incubazione dura tra i 38 e i 43 giorni, con entrambi i genitori che si alternano alla cova.
I pulcini lasciano i nidi la notte, per evitare la predazione di gabbiani e stercorari. Le ali sono molto piccole in confronto al corpo, per cui battono molto velocemente (300-400 battiti per minuto). La velocità a cui possono arrivare è approssimativamente di 80 km/h.
Un esemplare di Fratercula arctica sulla penisola Látrabjarg
Un esemplare di Fratercula arctica sulla penisola Látrabjarg
Un esemplare di Fratercula arctica presso la scogliera di Dyrhólaey
Un uovo di Fratercula arctica
La fratercula o pulcinella di mare (Fratercula arctica Linnaeus,, 1758), è un uccello facente parte della famiglia delle Alche (Alcidae).
Popola i mari e le coste (limitatamente all'estate) dell'Atlantico settentrionale. La sua presenza è particolarmente importante sulle coste islandesi, ma è presente anche nelle coste norvegesi, bretoni, britanniche e dell'isola di Terranova, nonché sull'arcipelago delle Fær Øer.
Kitos reikšmės – Mormonai (reikšmės).
Atlantinis mormonas, arba kirviasnapis (lot. Fratercula arctica, angl. Atlantic Puffin, vok. Papageitaucher) – alkinių (Alcidae) šeimos paukštis. Kuosos didumo, turi labai aukštą, smarkiai iš šonų suplotą snapą.
Ilgis 30 cm. Svoris: patino 345 g, patelės 310–345 g.
Žiemą gyvena po vieną arba poromis, perėjimo metu – kolonijomis. Nerangūs, bet moka šokinėti nuo akmens ant akmens.[1] Minta mažomis žuvelėmis ir jūros vėžiagyviais.
Šiaurinėje Atlanto vandenyno dalyje ir Arkties salose. Pavasarį pakrantėje kasa urvus ant stačių, žole apaugusių šlaitų, kartais rausia gilius urvus tarp akmenų, uolų papėdėse.
Atlantinis mormonas, arba kirviasnapis (lot. Fratercula arctica, angl. Atlantic Puffin, vok. Papageitaucher) – alkinių (Alcidae) šeimos paukštis. Kuosos didumo, turi labai aukštą, smarkiai iš šonų suplotą snapą.
Ilgis 30 cm. Svoris: patino 345 g, patelės 310–345 g.
Atlantijas tuklītis[1] (Fratercula arctica) ir alku dzimtas (Alcidae) jūras putns, kas ir vienīgā tuklīšu suga, kas mājo Atlantijas okeānā. Ārpus ligzdošanas sezonas tas uzturas okeāna ziemeļu daļas vēsākajos ūdeņos, bet ligzdo Eiropas rietumu krastā, Ziemeļamerikas austrumu krastā un daudzajās Ziemeļatlantijas salās.[2] Ģeogrāfisko variāciju nav.[3]
Zinātniskais nosaukums Fratercula arctica latviešu valodā nozīmē "mazais ziemeļu mūks", atspoguļojot melnbalto apspalvojumu, kas atgādina mūka ietērpu. Otra asociācija ar mazo mūku ir putna ieradums, paceļoties gaisā, sakļaut pleznotās pēdiņas, līdzīgi kā plaukstas lūgšanā.[4]
Atlantijas tuklītis ligzdo Islandē, Grenlandē, Ņūfaundlendā un daudzās citās Ziemeļatlantijas salās. Vistālāk uz dienvidiem tas ligzdo Meinā, Atlantijas okeāna rietumu krastā, un Britu salās, okeāna austrumu piekrastē, no Šetlendas salām līdz Normandijas salām.
Lielākā ligzdošanas kolonija izveidojusies Islandē, kurā sastopami 60% no kopējās Atlantijas tuklīšu populācijas.[4][5] Lielākā rietumkrasta kolonija atrodas Ņūfaundlendā, uz dienvidiem no Sentdžonsas.[6] Lielas ligzdošanas kolonijas novērojamas arī Norvēģijas rietumu un ziemeļu piekrastēs, Fēru Salās, Šetlendas un Orkneju salās, kā arī Grenlandes rietumkrastā un Ņūfaundlendas piekrastēs kopumā. Mazākas ligzdošanas kolonijas izveidojušās pārējās Britu salās, Svalbārā, Krievijā — Murmanskas apkaimē un Novaja Zemļā, Labradorā, Jaunskotijā un Meinā. Ligzdošanai visiecienītākās ir salas.[7]
Ārpus vairošanās sezonas Atlantijas tuklītis uzturas Atlantijas okeāna ziemeļu daļā, ietverot Ziemeļjūru, kā arī mēdz ieklejot ūdeņos aiz Ziemeļu polārā loka. Ziemā tas dodas dienvidu virzienā un var sasniegt Vidusjūru Eiropā un Ziemeļkarolīnu Ziemeļamerikā. Krastā putni izkāpj tikai ligzdošanas sezonas laikā. Apmēram 8 mēnešu laikā, atrodoties jūrā, putns pārlidojumos veic gandrīz 8000 km.[8]
Atlantijas tuklītis ir vidēji liels, kompakts jūras putns ar spēcīgu kaklu, masīvu knābi un īsiem spārniem. Ķermeņa garums ir 26—36 cm, spārnu plētums 47—63 cm, svars apmēram 460 g.[9] Krastā, izslejoties stāvus, tā augstums ir apmēram 20 cm. Abi dzimumi izskatās vienādi, tomēr tēviņi ir nedaudz lielāki nekā mātītes. Auguma atšķirības gan var novērot tikai tad, kad abi dzimumi stāv viens otram blakus.[4]
Atlantijas tuklītim ir skaists, izteiksmīgs apspalvojums. Mugurpuse ir melna, taču vēders koši balts, ap kaklu melna "apkaklīte", pazode tumši pelēka, vaigi gaiši pelēki. Acis izskatās trīsstūrainas dēļ oranžiem un zilganpelēkiem neapspalvotās ādas gredzeniem ap tām.[10] Īsās, pleznotās kājas ir koši oranžas vai sarkanas ar melniem nagiem.
Pēc ķermeņa formas tuklītis atgādina pingvīnu, taču nav tam radniecīgs. Uz sauszemes tuklītis izskatās neveikls un smagnējs. Ārpus vairošanās sezonas melnās spalvas zaudē spīdumu un košumu, reizēm tās kļūst tumši brūnas.[7] Atlantijas tuklītis savas spalvas no ūdens iedarbības aizsargā, pārklājot tās ar eļļainiem astes dziedzeru izdalījumiem, tādējādi spalvas kļūst ūdens necaurlaidīgas.
Knābis pelēks ar oranžu galu, abus laukumus nodala šaura, dzeltena līnija, kā arī dzeltenas svītras rotā oranžo knābja galu. Knābja pamatni ieskauj gaļaina, bāli dzeltena līnija un katrā pusē vaigu rotā dzeltena vai oranža, rozetveidīga pasekste. Jo putns ir vecāks, jo knābis kļūst masīvāks un izteiksmīgāks.[7] Riesta laikā Atlantijas tuklīša knābis ir spilgts, bet ziemā tas kļūst bālāks. Knābis ir rievots, kā arī knābja iekšpusē un barības vadam ir uz aizmuguri vērsti āķīši, tadējādi tuklītis var stingri satvert noķertās zivis, kuru skaits var būt ļoti liels.[10]
Atlantijas tuklītis lielāko daļu dzīves pavada jūras viļņos, reizēm pat simtiem kilometru no krasta. Šajā laikā Atlantijas tuklītis dzīvo pa vienam, reizēm arī pāros. Pavasarī simtiem šo putnu atlido uz piekrasti, lai tur ligzdotu.[10] Neilgi pirms ligzdošanas sezonas Atlantijas tuklītis maina apspalvojumu. Šajā periodā putni nespēj lidot, bet joprojām ir lieliski peldētāji.[10]
Atlantijas tuklīši ir pārsteidzoši lidotāji. Vicinot spārnus 400 reizes minūtē, tas var lidot ar ātrumu 77—88 km/h.[4] Spārni kustas tik ātri, ka to kustība nav saskatāma, tādējādi putns atgādina lidojošu futbolbumbu.[4] Atlantijas tuklītis arī peld ļoti ātri un var ienirt ļoti dziļi. Zem ūdens tas spēj uzturēties apmēram minūti, bet visbiežāk tās ir 20—30 sekundes.[4] Nirstot tie pakāpeniski atbrīvojas no gaisa, kas atrodas tā spalvās. Izskatās, it kā putns peldētu sudrabainā burbulī.
Ligzdošanas laikā starp diviem tuklīšiem var novērot arī agresīvu uzvedību. Šādās situācijās putns piepūšas pēc iespējas lielāks, paver spārnus un knābi. Jo knābis plašāk atvērts, jo agresīvāk tuklītis ir noskaņots. Reizēm tas papildus mīņājas, sitot pleznas pret zemi. Ja putni nonāk līdz kautiņam, tas parasti notiek, sitot pretiniekam ar knābi un grūžot to ar spārniem un visu ķermeni. Ja divi putni sakaujas, citi pulcējas apkārt un noskatās kautiņu kā izrādi.[4] Ja tuklītis grib neuzkrītoši paiet garām citiem kolonijas iemītniekiem, tas iet ātri un ar zemu nolaistu galvu. Toties tuklītim, kas apsargā savas alas ieeju, gaita atgādina pelikānu — tuklītis ir stīvs, izslējies vertikāli, knābis pieliekts pie krūtīm, bet gaita ir lēna un cienīga kā zaldātam apgaitā.[4]
Atlantijas tuklītis pamatā barojas ar dažādām zivīm, bet visiecienītākās ir tūbītes un nigliņi,[10] siļķes, brētliņas, moivas, diegspuru vēdzeles, merlūzas un heki.[4] Kopumā iecienītāko zivju veids vienai kolonijai no otras atšķiras, atkarībā no izplatības areāla.[4] Reizēm ziemas sezonā tiek noķertas arī garneles un citi vēžveidīgie, gliemji un daudzsartārpi, īpaši barojoties piekrastes ūdeņos.[4][11]
Zivis tuklītis ķer, ienirstot zem ūdens, izmantojot savus viegli pavērtos spārnus kā airus, bet pēdas kā dzenskrūvi.[4] Lielākās zivis, kuras Atlantijas tuklītis medī, ir 18 cm garas, tomēr parasti zivis ir mazākas, apmēram 7 cm garas. Pieaudzis putns dienā apēd apmēram 40 šādas nelielas zivtiņas. Galvenā maņa, ķerot zivis, ir redze.
Mazās zivtiņas tuklītis norij, joprojām atrodoties zem ūdens, bet lielākas tas apēd, paceļoties virs ūdens virsmas. Vienā ieniršanas reizē tas spēj noķert vairākas zivis. Pirmās noķertās zivis tiek piespiestas ar muskuļoto, aso mēli pie ar āķīšiem noklātās knābja augšējās virsmas, tādējādi spējot atkal atvērt knābi, lai turpinātu ķert citas zivis.[4]
Kad tuklīši baro mazuļus, tie uzkrāj knābī pēc iespējas vairāk zivju, kuras nes krastā putnēniem.[10] Parasti knābī ir apmēram 10 zivis, bet to skaits var būt līdz 62 zivīm.[4] Turklāt putnēni tiek baroti tikai ar zivīm.[4] Tuklītis kopā ar zivīm norij arī jūras ūdeni. Lieko sāls daudzumu tas attīra caur nierēm un īpašiem sāls dziedzeriem, kas atrodas nāsīs.[7]
Dzimumbriedumu Atlantijas tuklīši sasniedz 5 gadu vecumā.[4] Ligzdošanas kolonijās Atlantijas tuklīši atgriežas laikā no februāra līdz aprīlim.[10] Šajā laikā sākas riests un var novērot dažādus riesta rituālus. Partneri saberzējas ar knābjiem, pēc tam kopā lido ierīkot ligzdu tajā pašā kolonijā, kur visus iepriekšējos gadus. Atlantijas tuklīši pāri parasti veido uz mūžu, pavasarī, pēc ziemošanas sezonas, satiekoties no jauna.
Atlantijas tuklīši ligzdo pašu raktās vai dabiskās alās. Ala var būt veca, saglabājusies no iepriekšējā gada, vai arī tā tiek rakta no jauna.[10] Vispirms gan putni cenšas atrast kādu pamestu alu. Vislabprātāk tie izrok alu stāvā, ar zāli aizaugušā nogāzē pie klintīm, reizēm pat izkašā tuneli starp akmeņiem klinšu pakājē. Ala tiek rakta ar knābja un pēdu palīdzību. Ar knābi tie sacērt zemi, bet ar pēdām, līdzīgi kā suņi, aizmet prom. Alas visbiežāk ir 70—110 cm dziļas. Tās galā vecāki no spalvām un zāles izveido mīkstu un siltu ligzdu. Alā ļoti bieži ir arī īpaša vieta, kur jaunajam putnam nokārtoties, nesmērējot ligzdu ar fekālijām. Jo putns kļūst vecāks, jo tualete pārvietojas tuvāk alas izejai.[4]
Ligzdā mātīte izdēj vienu olu. Inkubācijas periods ilgst apmēram 43 dienas.[10] Vecāki perē pārmaiņus, un, kad izšķiļās mazulis, abi gādā tam barību. Putnēns alā uzturas apmēram 6 nedēļas. Pēc iznākšanas no alas tas ir pieaudzis un dodas jūrā jau kā patstāvīgi baroties spējīgs īpatnis.[10]
Daļa Atlantijas tuklīšu kļūst par upuri citiem putniem. Tādēļ putnēni dienas laikā paliek ligzdā un iznāk laukā tikai naktīs, lai papeldētu jūrā. Tajā laikā viņi vēl neprot lidot, tādēļ neattālinās no krasta un cenšas atgriezties ligzdā pirms rītausmas. Kad mazuļi pamet ligzdu, viņu pašu interesēs ir iespējami ātrāk iemācīties lidot un ķert zivis. Atlantijas tuklīši pirmos 2—3 gadus dzīvo okeānā barojoties.[4] Tikai pilnībā pieaugot, tie turpmāk ik gadu regulāri atgriežas vietā, kur nākuši pasaulē, kaut arī savu pirmo ligzdu ierīkos tikai 5 gadu vecumā.[4] Atlantijas tuklītis dzīvo apmēram 20 gadus, lai gan spēj sasniegt 36 gadu vecumu.[4]
Kopš 20. gadsimta 60. gadiem jūru un okeānu piesārņošanas dēļ Atlantijas tuklīšu populācija ir ievērojami samazinājusies. Atlantijas tuklīšus apdraud arī jūras zivju pārmērīgā izķeršana. Dabas aizstāvji cenšas panākt, lai būtu jāmaksā par to zivju zvejniecību, no kurām pārtiek Atlantijas tuklīši. Šie putni galvenokārt uzturas jūras krastā vai zvilnējot jūrā. Taču cilvēku darbības rezultātā bieži rodas dažādu eļļu noplūšana jūrā. Eļļains apspalvojums putnam rada ķermeņa temperatūras svārstības un neļauj noturēties uz ūdens virsmas. Daudzi ar eļļu saskārušies putni nomirst, vai arī, ar knābi tīrot nost eļļu, saindējas.
Šos putnus cilvēki izmanto kā ēdiena sastāvdaļu. Sentkilda salās, Atlantijas okeāna ziemeļos dzīvojošie iedzīvotāji auzu pārslu putrai labprāt pievieno Atlantijas tuklīša gaļu.
Atlantijas tuklītis (Fratercula arctica) ir alku dzimtas (Alcidae) jūras putns, kas ir vienīgā tuklīšu suga, kas mājo Atlantijas okeānā. Ārpus ligzdošanas sezonas tas uzturas okeāna ziemeļu daļas vēsākajos ūdeņos, bet ligzdo Eiropas rietumu krastā, Ziemeļamerikas austrumu krastā un daudzajās Ziemeļatlantijas salās. Ģeogrāfisko variāciju nav.
Zinātniskais nosaukums Fratercula arctica latviešu valodā nozīmē "mazais ziemeļu mūks", atspoguļojot melnbalto apspalvojumu, kas atgādina mūka ietērpu. Otra asociācija ar mazo mūku ir putna ieradums, paceļoties gaisā, sakļaut pleznotās pēdiņas, līdzīgi kā plaukstas lūgšanā.
De papegaaiduiker (Fratercula arctica, ook Engels onvertaald Puffin) is een opvallende vogel uit de familie van alken (Alcidae). Hij is gemakkelijk te herkennen aan het zwart-witte verenkleed en de grote, tijdens het broedseizoen felgekleurde snavel.
Door zijn uiterlijk en manier van voortbewegen wordt hij soms "de clown der zeevogels" genoemd, en ook wel eerbiediger "de priester".
De papegaaiduiker wordt 28 tot 34 cm lang. Hij is de kleinste soort uit het geslacht Fratercula. Hij heeft een vleugelspanwijdte van 50 tot 60 cm en weegt ongeveer 300 tot 700 gram. Hij eet voornamelijk vis. In de winter is de snavel kleiner, in de nazomer verdwijnen de buitenste lagen. Het zijn acht verschillende stukjes en deze 'plaatjes' laten soms slechts gedeeltelijk los.[bron?] Bij het duiken is dit een lastige belemmering. De papegaaiduiker kan deze echter lostrekken met behulp van een nagel aan de buitenteen. Deze is halfcirkelvormig gekromd en staat niet recht vooruit, maar is zijdelings plat neergedrukt met de vlijmscherpe punt naar buiten. De snavel van de juvenielen is ook kleiner dan dat van de volwassen exemplaren.
Het voedsel bestaat uit vis, kreeftjes, wormen en schaaldieren. Hij jaagt op open zee.
Hij komt voor in het Noord-Atlantisch gebied, waar hij in kolonies broedt in zelfgegraven holen op steile grazige hellingen op rotskusten. Hij overwintert op volle zee, verder van de kust dan andere alken. Papegaaiduikers worden in Nederland en België gerekend tot de zeldzame wintergasten langs de kust. Hun broedgebieden bevinden zich aan de kusten van de Atlantische Oceaan, ongeveer tot aan de Noordelijke IJszee. De grootste kolonie leeft op IJsland. Verder leven papegaaiduikers op de eilanden van Schotland en Wales, de Hebriden, in Ierland, Groenland, Nova Zembla, Noorwegen, Spitsbergen en aan de noordoostkust van Noord-Amerika. In de winter trekken ze verder naar het zuiden, tot aan de hoogte van de Middellandse Zee.
De soort telt 3 ondersoorten:
Ze broeden in kolonies, soms van enkele tientallen broedparen, soms van vele duizenden. Dit is de enige tijd dat de paren elkaar weer tegenkomen na een winter eenzaam op zee geleefd te hebben. Ze versterken hun band door hun snavels tegen elkaar aan te tikken. Graag benutten ze hellingen met een uitzicht over de open zee. Daar graven ze nestgangen, die in lengte variëren van één tot twee meter. Aan het eind van zo'n gang bevindt zich een ondiep kuiltje waarin plantenmateriaal en veren komen te liggen. Doorgaans wordt één ei, sporadisch twee, gelegd. Het is witachtig van kleur, soms voorzien van lichtbruine vlekjes. Het is erg groot: ruim 6 cm lang, 2 cm langer dan dat van een duif, die ongeveer even groot is als de papegaaiduiker. Het broeden vergt ongeveer zes weken en geschiedt hoofdzakelijk door het vrouwtje.
Het jong wordt gevoed met visjes, die soms van grote afstand moeten worden gehaald. De snavel is dusdanig ingericht dat de vogels een flink aantal visjes tegelijk kunnen vasthouden. Op een gegeven moment laten de ouders het kind in de steek. Dit wordt op den duur erg hongerig en gaat buiten een kijkje nemen, richting de zee. Doorgaans vindt dit 's nachts plaats, ook wel in de schemering. Dan vallen vele jongen ten prooi aan mantelmeeuwen en jagers. De vogels overwinteren in volle zee. Als ze sterven, zinken ze.
Op sommige plaatsen in IJsland en op de Faeröereilanden wordt er legaal op de papegaaiduiker gejaagd. Daar is het (gegrilde) vlees een delicatesse. Eieren worden ook uit het nest meegenomen voor consumptie. Buitenlanders vinden papegaaiduikervlees meestal minder lekker omdat het enigszins naar visolie, levertraan smaakt.
De Europese populatie van de papegaaiduiker (80% van de wereldpopulatie) werd in 2015 door BirdLife International geschat op 9,55 tot 11,6 miljoen volwassen individuen. De populatie-aantallen nemen echter af in een verontrustend hoog tempo (meer dan 50% gedurende drie generaties). De oorzaken zijn waarschijnlijk de introductie van invasieve diersoorten, watervervuiling, voedseltekort door concurrentie met de zeevisserij en sterfte in visnetten. Om deze redenen staat deze soort sinds 2015 als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
De papegaaiduiker (Fratercula arctica, ook Engels onvertaald Puffin) is een opvallende vogel uit de familie van alken (Alcidae). Hij is gemakkelijk te herkennen aan het zwart-witte verenkleed en de grote, tijdens het broedseizoen felgekleurde snavel.
Door zijn uiterlijk en manier van voortbewegen wordt hij soms "de clown der zeevogels" genoemd, en ook wel eerbiediger "de priester".
Lunden (Fratercula arctica), også kjent som sjøpapegøye eller lundefugl, høyrer til alkefuglane. Han er særmerkt av det fargerike nebbet sitt, som blir klart oransje under hekketida med gulraude konvekse striper bakover og er mørkebrunt inst mot hovudet.
Fuglen ein blågrå flekk omkring auget. På oversida er fuglen svart, på undersida er han kvit. Han har ein svart ring kring halsen, og er bleikt oskegrå på sidene av hovudet og på strupen. I vinterdrakt er føtene gulraude.
Ein vaksen lundefugl er mellom 28 og 35 cm lang, og har eit vengespenn på 50–60 cm. Lunden viser uvanleg dugleik i å symje og dukke, han kan flyge lågt over bølgjene og kan skjere gjennom dei med nebbet medan vengene og føtene slår ned i vatnet. Han slår med dei korte vengene i høg frekvens og når opp i ei ganske god flygefart. Føda er mest fisk, men lunden kan òg ta noko krepsdyr. Levetida er rundt 25 år.
Habitatet til denne alkefuglen er først og fremst i Nord-Atlanteren, det finst dessutan populasjonar i Nordsjøen, inn i Barentshavet og i Nordishavet nord til 80°N. Hekking går føre seg både på fastlandet og på øyar, meir enn halve verdspopulasjonen kan hekke på Island.
Lundefuglen hekkar i koloniar. Hekkesesongen er frå april til august, resten av året lever fuglane på havet. I Noreg hekkar lundefuglen på Vestlandet, men dei store koloniane finst frå Lofoten og nordover. Desse koloniane kan vere på fleire hundre tusen fuglar, den største kolonien er den på Røst og har vore på over 1,3 million par. I fuglefjellet bygger lundefuglen reiret sitt i gangar som han grev sjølv, eller i jordhòler eller små hòler i steinurer og i fjellsprekker. Hoa legg egg i mai–juni, og begge foreldra rugar dei. Paret får ofte berre ein unge, som blir i reiret i ca 40 dagar, og han vert veldig feit. Derfor var lundefuglungane eit lett bytte for fangstfolk då slik fangst var tillaten. I Nord-Noreg har fangst av lundefugl vore ei viktig tilleggsnæring opp igjennom hundreåra, bl.a. med hjelp av lundehund. Lundefuglen er no på nasjonal raudliste (2006) for trua artar i Noreg med status «sårbar (VU)».
Lundefugl på Fugleøya Runde
Lundefugl på Fugleøya Runde
Kommunevåpenet til Værøy med lundefugl.
Frimerke frå Færøyane med lundefugl
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Lundefugl Lunden (Fratercula arctica), også kjent som sjøpapegøye eller lundefugl, høyrer til alkefuglane. Han er særmerkt av det fargerike nebbet sitt, som blir klart oransje under hekketida med gulraude konvekse striper bakover og er mørkebrunt inst mot hovudet.
Fuglen ein blågrå flekk omkring auget. På oversida er fuglen svart, på undersida er han kvit. Han har ein svart ring kring halsen, og er bleikt oskegrå på sidene av hovudet og på strupen. I vinterdrakt er føtene gulraude.
Ein vaksen lundefugl er mellom 28 og 35 cm lang, og har eit vengespenn på 50–60 cm. Lunden viser uvanleg dugleik i å symje og dukke, han kan flyge lågt over bølgjene og kan skjere gjennom dei med nebbet medan vengene og føtene slår ned i vatnet. Han slår med dei korte vengene i høg frekvens og når opp i ei ganske god flygefart. Føda er mest fisk, men lunden kan òg ta noko krepsdyr. Levetida er rundt 25 år.
Habitatet til denne alkefuglen er først og fremst i Nord-Atlanteren, det finst dessutan populasjonar i Nordsjøen, inn i Barentshavet og i Nordishavet nord til 80°N. Hekking går føre seg både på fastlandet og på øyar, meir enn halve verdspopulasjonen kan hekke på Island.
Lundefuglen hekkar i koloniar. Hekkesesongen er frå april til august, resten av året lever fuglane på havet. I Noreg hekkar lundefuglen på Vestlandet, men dei store koloniane finst frå Lofoten og nordover. Desse koloniane kan vere på fleire hundre tusen fuglar, den største kolonien er den på Røst og har vore på over 1,3 million par. I fuglefjellet bygger lundefuglen reiret sitt i gangar som han grev sjølv, eller i jordhòler eller små hòler i steinurer og i fjellsprekker. Hoa legg egg i mai–juni, og begge foreldra rugar dei. Paret får ofte berre ein unge, som blir i reiret i ca 40 dagar, og han vert veldig feit. Derfor var lundefuglungane eit lett bytte for fangstfolk då slik fangst var tillaten. I Nord-Noreg har fangst av lundefugl vore ei viktig tilleggsnæring opp igjennom hundreåra, bl.a. med hjelp av lundehund. Lundefuglen er no på nasjonal raudliste (2006) for trua artar i Noreg med status «sårbar (VU)».
LundefuglLundefugl på Fugleøya Runde
Lundefugl på Fugleøya Runde
Kommunevåpenet til Værøy med lundefugl.
Frimerke frå Færøyane med lundefugl
Lunde eller lundefugl (Fratercula arctica), også kjent som sjøpapegøye, er en pelagisk dykkende sjøfugl som tilhører gruppen lunder i alkefamilien. Arten er monotypisk og hekker langs kystene på begge sider av Nord-Atlanteren. Arten ble fra til 2017 regnet som livskraftig på IUCNs rødliste, men den europeiske bestanden har hatt sterkt tilbakegang (50–79%) gjennom de seneste tre generasjonen (65 år).[3] Klassifiseringen har derfor blitt løftet til sterkt truet i Europa[3] og sårbar på den internasjonale rødlisten[1].
Artens vitenskapelige navn blir av og til misvisende oversatt til «arktisk lillebror». Det betyr snarere «liten arktisk broder (i betydningen trosfelle i kloster)», noe som trolig refererer til den sorte og hvite fjærdrakten som kan minne om munkekutter.
Lundens kraftige utfarging i hekketiden har gitt arten den beskrivende betegnelsen sjøpapegøye.
Nebbet har klare farger i hekkesesongen. Det har gulrøde konvekse striper bakover og er mørkebrunt bakerst. Omkring øyet har fuglen en blågrå flekk. På oversiden er fuglen sort, på undersiden er den hvit. Den har en sort ring rundt halsen, og er blekt askegrå på sidene av hodet og på strupen. Vinterdrakten er uanselig i utfarging. Kinnene mørkere grå, og nebbet mindre på grunn av hornlag som faller av. Ungfuglene likner på voksne i vinterdrakt, men de har spinklere og mørkere nebb.
En voksen lunde blir typisk 26–29 cm lang og veier omkring 300–600 g. Arten har et vingespenn på 47–63 cm. Med opp mot 400 vingeslag i minuttet kan fuglene oppnå en toppfart på cirka 85 km/t. Føttene har svømmehud mellom tærne og brukes som ror når fuglen dykker.
Lunden lever typisk til den blir omkring 20–25 år gammel. Høyeste kjente alder for en fugl merket i Norge er 36 år.[4]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Nettleship & Bonan (2018).[5] Norske navn følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008)[6] og Syvertsen et al. (2017).[7]
Lunden er en relativ taus fugl. Den har imidlertid en dempet, gryntende «arr-uh»-lyd som kan høres på hekkeplassen.
I hekkesesongen (fra april til august, av og til begynnelsen av september) inntar arten hekkeplassene i fuglefjellene, resten av året tilbringes på åpent hav.
Lunden hekker i kolonier på begge sider av Nord-Atlanteren, fra østkysten av Nord-Amerika og De britiske øyer i sør til Grønland, Svalbard og Novaja Semlja i Russland i nord. I Europa hekker hoveddelen av bestanden langs atlanterhavskysten.
I Norge hekker lunden fra Vestlandet og nordover. Øya Runde på Sunnmøre er i så måte en viktig hekkeplass for lunden i sør. Den største kolonien befinner seg imidlertid på Røst i Lofoten. Slike kolonier kan bestå av flere hundre tusen fugler. I 2005 ble kolonien av lunde på Røst anslått av eksperter til cirka 433 000 hekkende par.[8]
Bestanden av lunde i Nord-Atlanteren ble i 2005 av eksperter anslått til cirka 5,5–6,6 millioner hekkende par, hvorav den norske bestanden utgjør cirka 1,7 millioner par.[9] Av disse hadde 900 000 tilhold i Barentshavet, 800 000 i Norskehavet og 14 000 i Nordsjøen.[9]
I fuglefjellet bygger lunden reir i ganger som den graver ut selv, jordhuler eller små hulrom, i steinurer og i fjellsprekker. Hunnen legger ett egg i mai-juni, som ruges av begge foreldrene. Ungen klekkes etter 40–45 dager og blir i reiret til den er fullt flygedyktig og uavhengig av foreldrene, som regel etter 5–7 uker (avhengig av næringstilgangen). Paradoksalt nok kan ikke ungen svømme til å begynne med, så skulle den falle på havet før den er flygedyktig vil den drukne.
Lunden spiser småfisk, muslinger, ormer og krepsdyr. Fisken fanges typisk i dykk ned til omkring 30 meter dyp, men fuglen kan i enkelte tilfeller dykke ned mot 60 m.[1] Dykk til 68 m har blitt registrert.[10] Lunden bruker vingene som luffer når den dykker. I overnebbet har lunden små bakoverliggende tagger som den bruket tungen til å presse fast byttet i. Dette gjør at fuglen i stand til fange fisk flere ganger under samme dykk. Når det ikke er kyllinger i reiret svelges gjerne byttet under vann.
Når ungen har klekket jakter lunden som regel innenfor en radius av 10 km fra reiret, selv om den av og til kan fly opp mot 50–100 km for å jakte.[1] Imidlertid varierer jaktradiusen mye mellom de ulike populasjonene. I så måte er det kjent at norske fugler i snitt flyr hele 118,5 km for å jakte, noe som er betydelig lenger enn hos andre populasjoner. Bare den kanadiske populasjonen er i nærheten, med et snitt på 96,67 km. Kortest flyr de irske fuglene, med et snitt på kun 3 km.
Lunden er oppført på Nasjonal rødliste og regnes somsårbar.[11] Hvert år overvåkes bestandene langs norskekysten via overvåkingsprogrammet SEAPOP. Resultatene viser at de fleste koloniene stuper i antall hekkende par, spesielt på Røst utenfor Lofoten. Da overvåkingen startet i 1979 var antall hekkende par estimert til 1,5 millioner på Røst, i 2014 telte forskerne 310 000 hekkende par. Årsaken til nedgangen er sammensatt, men endringer i næringstilgang på grunn av fiskeri og endringer i klima antas å være primærårsakene.
I flere land har fangst av lundefugl vært en viktig næring opp igjennom århundrene, i Norge blant annet med støtte fra norsk lundehund. En hund som på grunn av sin spesielle anatomi ble avlet for sine klatre- og jaktegenskaper.
Lunde eller lundefugl (Fratercula arctica), også kjent som sjøpapegøye, er en pelagisk dykkende sjøfugl som tilhører gruppen lunder i alkefamilien. Arten er monotypisk og hekker langs kystene på begge sider av Nord-Atlanteren. Arten ble fra til 2017 regnet som livskraftig på IUCNs rødliste, men den europeiske bestanden har hatt sterkt tilbakegang (50–79%) gjennom de seneste tre generasjonen (65 år). Klassifiseringen har derfor blitt løftet til sterkt truet i Europa og sårbar på den internasjonale rødlisten.
Artens vitenskapelige navn blir av og til misvisende oversatt til «arktisk lillebror». Det betyr snarere «liten arktisk broder (i betydningen trosfelle i kloster)», noe som trolig refererer til den sorte og hvite fjærdrakten som kan minne om munkekutter.
Scientìfich: Fratercula arctica
Piemontèis : ...
Italian : Pulcinella di mare
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Maskonur zwyczajny, maskonur (Fratercula arctica) – gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny alk (Alcidae).
Zamieszkuje wyspy oraz wybrzeża północnego i środkowego Atlantyku. Występuje na północnoatlantyckim wybrzeżu Ameryki Północnej, Grenlandii, Islandii, Danii, Irlandii, Estonii, Wyspach Owczych, Svalbardzie, Nowej Ziemi oraz atlantyckim wybrzeżu Półwyspu Skandynawskiego i Wyspach Brytyjskich, jak również w Stanach Zjednoczonych. We Francji spotkać go można tylko na wybrzeżach bretońskich. Część wędrownych populacji dolatuje na zimowiska nad zachodnią częścią Morza Śródziemnego. Poza okresem lęgowym spotkać go też można na otwartym morzu okolic północno-zachodniej Afryki
Jego sympatyczny i zabawny wygląd zewnętrzny, o sylwetce z zaokrągloną dużą głową i krótkimi czerwonymi nogami, sprawił, że nazwa łacińska maskonura określa go jako "braciszka arktycznego". Brak dymorfizmu płciowego. W szacie godowej wierzch małej głowy, kark, grzbiet, krótki ogon i skrzydła oraz obroża na szyi czarne. Boki głowy i gardło jasnoszare. Pióra na piersi i brzuchu białe. Wydzielina gruczołu ogonowego, którą maskonur rozciera po pierzu, stanowi warstwę wodoodporną. Wśród wszystkich ptaków morskich wyróżnia go niepowtarzalny, krótki, silny, garbaty dziób o wyraźnym bocznym spłaszczeniu i poprzecznych fałdach, ma szarą nasadę, z dalszą częścią opatrzoną w żółte i pomarańczowe pasy (karby). U nasady dzioba znajdują się żółte narośle. Niebieskie płytki rogowe nad i pod okiem. Za nimi ciągnie się czarna linia. Na głowie znajduje się kryza. Nogi pomarańczowe o błonach spiętych błoną pławną, czerwienieją w okresie lęgowym. Szata spoczynkowa podobna, lecz głowa i gardło ciemnieje (są bardziej szare), dziób staje się mniej kontrastowy i traci częściowo wielkość poprzez spłaszczenie boków, a nogi –żółte. U młodych maskonurów dziób jest mniej garbaty, węższy i o czerniawym kolorze, przez co upodabniają się do alczyków. Upierzenie dorosłych ptaków przypomina pingwiny, które prowadzą podobny tryb życia związany z morzem i wybrzeżami. Jednak w naturalnym środowisku ptaki te się nie spotykają - maskonury żyją na północnej półkuli, pingwiny tylko na południowej. Ptak ten to znakomity lotnik, nurek i pływak.
dł. ciała ok. 32-35 cm
rozpiętość skrzydeł 50 cm
waga ok. 300-650 g.
Ptak ten odzywa się tylko na lęgowiskach na sposób świergotania "arr" lub "ou".
Jako ptak morski występuje głównie na pełnym morzu, w okresie lęgowym na płaskich bądź skalistych wybrzeżach. Szczególnie preferuje wyspy z bogatą warstwą torfowej gleby.
Wiosną, w marcu i kwietniu, wyszukuje na gniazdo trawiastych stoków na wyspach i wybrzeżach porośniętych trawą w podłożu żwirowym i kamienistym. Gniazdo prowadzi w głębokiej, wykopanej przez siebie norze. Wygrzebuje ją w ziemi zarówno łapami i dziobem. Ma 2 metry głębokości i kończy się szeroką komorą, wysłana jest trawą i morskimi roślinami. Może też zajmować nory burzyka lub po królikach, jak też szczeliny skalne. Tworzy kolonie dochodzące do kilkudziesięciu tysięcy osobników.
Jajo wysiadywane jest przez okres 38 do 49 dni przez obydwoje rodziców, choć częściej przez samicę. Ptak nie siada na jaju, lecz okrywa je skrzydłem. Pisklęta opuszczają gniazdo po 6 tygodniach. Gdy młode się wylęgną rodzice karmią je przez ok. 40 dni rybami przynoszonymi w dziobie, trzymając je w poprzek. Mają one zwykle wydłużony kształt np. śledzie, stynki czy dobijaki. Po tym czasie dorosłe ptaki opuszczają potomka, który jeszcze przez parę dni daremnie czeka na pokarm. W końcu jednak decyduje się na skok do wody. Od tego czasu samodzielnie zdobywa pokarm, łowiąc go pod wodą. Po okresie godowym na przełomie sierpnia i września maskonury odrzucają rogową osłonę dzioba przez co staje się on krótszy.
Główny pokarm to drobne ryby pływające ławicami, rzadziej bezkręgowce zdobywane podczas nurkowania do kilkudziesięciu metrów. Żywi się też małymi skorupiakami wyławianymi z morza.
Podczas pływania pod wodą skrzydła służą mu za wiosła. W poszukiwaniu dobrych łowisk przemierza często duże odległości, oddalać może się nawet do paru kilometrów od lądu.
W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[3].
Człowiek jest odpowiedzialny za zabieranie pokarmu maskonurom. Z jego strony grożą mu też polowania i zwierzęta jakie ze sobą przenosi takie jak szczury, psy, które zagrażają im na lęgowiskach.
Maskonur uważany jest przez ludy północne za pośmiertną postać marynarzy i rybaków, którzy zginęli na morzu[4].
Maskonur zwyczajny, maskonur (Fratercula arctica) – gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny alk (Alcidae).
Fradinho ou Papagaio-do-mar (Fratercula arctica) é uma ave encontrada no litoral do Atlântico Norte — tanto no lado americano como no europeu — cuja característica são suas cores preta, branca[2] e laranja e seu andar peculiar que lembra um frade. Mede cerca de trinta centímetros e alimenta-se basicamente de crustáceos e peixes pequenos. Entre outros locais de nidificação, o fradinho procura a Terra Nova e Labrador, a Groenlândia, a Islândia, as Ilhas Féroe, a Noruega, as Ilhas Britânicas e a Nova Zembla.[3]
Fradinho ou Papagaio-do-mar (Fratercula arctica) é uma ave encontrada no litoral do Atlântico Norte — tanto no lado americano como no europeu — cuja característica são suas cores preta, branca e laranja e seu andar peculiar que lembra um frade. Mede cerca de trinta centímetros e alimenta-se basicamente de crustáceos e peixes pequenos. Entre outros locais de nidificação, o fradinho procura a Terra Nova e Labrador, a Groenlândia, a Islândia, as Ilhas Féroe, a Noruega, as Ilhas Britânicas e a Nova Zembla.
Papagalul de mare este o pasăre din familia Alcidae. Cu înfățișarea sa bondoacă, papagalul de mare pare să fie fratele mai mic al pinguinilor. În realitate însă, nu este rudă cu aceștia, ci un reprezentant al unei familii diferite, Alcidae. Ciocul viu colorat reprezintă semnul cel mai evident de recunoaștere al papagalului de mare. Acesta este de fapt „costumul său de nuntă”, pe care-l îmbracă doar în perioada de împerechere. Deși pe mal lasă impresia unui animal neajutorat, s-a adaptat foarte bine la viața din vecinătatea mării. În timpul „zborului” subacvatic își folosesc aripile drept înotătoare.
Papagalul de mare se lasă cel mai adesea purtat de valuri, asemeni unui dop de plută, în mările Polului Nord și ale Oceanului Atlantic, la mai multe sute de kilometri de uscat. Atunci îi putem întâlni îndeosebi, singuri sau în perechi. Odată cu venirea primăverii însă, sosesc cu sutele la malul mării pentru depunerea ouălor. Își sapă cuibul deasupra stâncilor, pe pantele acoperite de vegetație, dar pot fi întâlniți și la baza stâncilor abrupte, sub grohotișuri.
În lunile de vară, între locurile de clocit și bancurile de pești, papagalii de mare formează în aer o adevărată aglomerare. Succesul clocitului depinde de distanța ce trebuie parcursă pentru procurarea hranei pentru ei înșiși precum și pentru puii flămânzi. Papagalul de mare se scufundă cu o viteză uimitoare în căutarea hranei sale preferate, anghila de nisip. Își folosește aripile drept motor de propulsie, pentru a ajunge din urmă bancul uriaș de pești.
La întoarcerea păsărilor, în perioada martie-aprilie, în apropierea cursurilor de apă se produce o adevărată aglomerare de papagali de mare. Aici are loc, între perechi, ceremonia curtării (își freacă ciocurile unul de altul), după care are loc împerecherea și abia apoi revin pe mal să-și ocupe locul obișnuit de clocit. Perechile tinere trebuie acum să-și sape locul de clocit, deși dacă există posibilitatea, mai degrabă vor ocupa o vizuină de iepure. Legătura dintre membrii unei perechi durează de obicei toată viața. Chiar dacă nu-și petrec împreună tot timpul anului, în fiecare an se întâlnesc din nou la cuib. Femelele depun singurul ou într-o „cameră” de clocit aflată la capătul unui tunel de doi metri, acesta va fi clocit de ambii parteneri, cu rândul. Când puiul iese din ou, părinții își împart și responsabilitățile de procurare a hranei. O parte din pui cad pradă pescărușilor. Puiul de papagal de mare părăsește cuibul noaptea, se dă jos de pe stâncă sau pur și simplu se aruncă în apă. La această vârstă încă nu știe să zboare, așa că încearcă să înoate cât mai departe de pescăruși, înainte de răsăritul soarelui. După ce și-a părăsit locuința, trebuie să învețe să zboare și să-și procure hrana. În anul următor tânăra pasăre revine în colonie, deși abia după 4-5 luni va cloci pentru prima oară.
Papagalul de mare este o pasăre din familia Alcidae. Cu înfățișarea sa bondoacă, papagalul de mare pare să fie fratele mai mic al pinguinilor. În realitate însă, nu este rudă cu aceștia, ci un reprezentant al unei familii diferite, Alcidae. Ciocul viu colorat reprezintă semnul cel mai evident de recunoaștere al papagalului de mare. Acesta este de fapt „costumul său de nuntă”, pe care-l îmbracă doar în perioada de împerechere. Deși pe mal lasă impresia unui animal neajutorat, s-a adaptat foarte bine la viața din vecinătatea mării. În timpul „zborului” subacvatic își folosesc aripile drept înotătoare.
Alca arctica Linnaeus, 1758
Mormon (znanstveno ime Fratercula arctica) je morski ptič iz družine njork, ki gnezdi ob obalah severnega Atlantskega oceana.
Prepoznaven je predvsem po pisani obarvanosti kljuna, ki jo dobita tako samec kot samica v času gnezditve. Gre za živo oranžne rožene plošče, ki mormonu zrastejo pred gnezditveno sezono in jih jeseni odvrže, zato imajo ti ptiči pozimi manjši kljun. Med gnezditvijo je glede na telesno velikost ogromen, podoben papagajevemu, zato je dobil mormon vzdevek »morski papagaj«. Telo je čokato, dolgo 28 do 34 cm in dvobarvno - po prsih in trebuhu belo, po hrbtni strani pa črno, le okoli vratu ima črn pas. Poleti ima belo tudi perje okoli oči in po licih, ki pozimi posivi. Peruti so po spodnji strani temno sive.[2]
Med gnezditvijo je razširjen po vsem severu Atlantskega oceana od Norveške do Španije na vzhodu in od severozahodne Grenlandije do Nove Fundlandije na zahodu. Pozimi se umakne v notranjost celine in se klati tudi po obalah Sredozemskega morja (Malta, Črna gora,...).[1]
Mormon (znanstveno ime Fratercula arctica) je morski ptič iz družine njork, ki gnezdi ob obalah severnega Atlantskega oceana.
Prepoznaven je predvsem po pisani obarvanosti kljuna, ki jo dobita tako samec kot samica v času gnezditve. Gre za živo oranžne rožene plošče, ki mormonu zrastejo pred gnezditveno sezono in jih jeseni odvrže, zato imajo ti ptiči pozimi manjši kljun. Med gnezditvijo je glede na telesno velikost ogromen, podoben papagajevemu, zato je dobil mormon vzdevek »morski papagaj«. Telo je čokato, dolgo 28 do 34 cm in dvobarvno - po prsih in trebuhu belo, po hrbtni strani pa črno, le okoli vratu ima črn pas. Poleti ima belo tudi perje okoli oči in po licih, ki pozimi posivi. Peruti so po spodnji strani temno sive.
Med gnezditvijo je razširjen po vsem severu Atlantskega oceana od Norveške do Španije na vzhodu in od severozahodne Grenlandije do Nove Fundlandije na zahodu. Pozimi se umakne v notranjost celine in se klati tudi po obalah Sredozemskega morja (Malta, Črna gora,...).
Lunnefågel (Fratercula arctica) är en fågel som tillhör familjen alkor. Den häckar i nordatlanten både på den europeiska och nordamerikanska sidan. Lunnefågeln är talrikast i Storbritannien och på Island med en världspopulation på mellan 3,8 och 8,2 miljoner häckande par.
Den adulta lunnefågeln är mellan 28 och 34 cm lång, med ett vingspann på 50–60 cm och en kompakt byggd kropp. Den är svartfärgad på ovansidan, vit på undersidan med ett brett svart band om halsen. Vingarna är svarta på ovansidan och grå på undersidan. Huvudets sidor och strupen är ljust askgrå och den har en mörkt blågrå triangelformad fläck över ögat som tillsammans med ett längre streck bakom ögat ger den en uppsyn som en ledset sminkad clown. Den har en mycket stor papegojliknande näbb med konvexa näbbfåror som sträcker sig bakåt och den är blå, gul och röd. I mungipan har den en rund gul fläck. Benen är orangea. Den vuxna fågeln är om vintern mörkt gråtonad i ansiktet och näbben är mörkare och mindre. Juvenilerna har en mycket smalare näbb som saknar fåror och ansiktet är mörkt grått och kan misstas för en alkekung (Alle alle) i vinterdräkt. Lätet är ett dovt, grymtande ”arr-uh” eller liknande och brukar höras från boplatsen.
Lunnefågeln beskrevs taxonomiskt 1758 av Carl von Linné som då gav den namnet Alca arctica.[3] Två år senare beskrev Mathurin Jacques Brisson släktet Fratercula som arten numera förs till, tillsammans med arterna tofslunne och hornlunne.
Lunnefågeln häckar i Nordsjön, norra delen av Atlanten och Norra ishavet till 80 grader nordlig bredd samt vid Europas, norra Asiens och Nordamerikas kuster. Den är en flyttfågel. Lunnefågeln är svårräknad och man uppskattar därför världspopulationen till mellan 3,8 och 8,2 miljoner häckande par varav 113 000 häckar kring Nordsjön.[4] Lunnefågelns kärnförekomst finns på Island med 8–10 miljoner individer (bland annat på Vík)[5], Norge 2,4 miljoner[6], Färöarna ca 1 miljon[5] och Storbritannien också med ca 1 miljon individer.[5] Mindre populationer finns på Björnön, Jan Mayen, Spetsbergen och Grönland. De största kolonierna finns på Island, Färöarna, Skottland och vid Lofoten i Norge. De icke-häckande yngre individerna har en mycket större geografisk spridning än de adulta fåglarna.[5]
Tidigare delade man in lunnefågel i tre underarter:
Forskning har dock visat att denna indelning är godtycklig och att variationerna i vinglängd, näbblängd och näbbdjup har en kontinuerlig övergång mellan de olika populationerna, så kallad klinal variation. Man anser därför att lunnefågeln ska betraktas som en monotypisk art.[7]
Idag förekommer inte lunnefågeln som häckande fågel i Sverige. Dock har den häckat i Bohuslän och den beskrevs första gången som häckfågel i Sverige den 14 juli 1837,[8] men man har visat genom benfynd att den häckat under lång tid i Sverige. I modern tid fanns de enda kolonierna på Soteskären och på Stora Knappen bland Väderöarna i Bohuslän, där man tror att ett hundratal par kan ha häckat. Redan 1889 skrev C. A. Hansson att "denna fogelart borde vid Bohuslän strängt fredas, innan den blir helt och hållet utrotad."[9] Men kolonierna försvann på grund av jakt och äggplockning trots att lunnefågeln fridlystes i Göteborgs och Bohus län 1913.[10] Även minken gick hårt åt dessa båda kolonier och de sista paret häckade 1970. Senare återplanteringsförsök har misslyckats. Enstaka sommarfynd av adulta individer görs då och då under häckningstid i Bohuslän, oftast på Soteskär, och 2006 observerades ett par på Nidingens fyrplats utanför Hallandskusten. Sommarfynd av juvenila fåglar har gjorts så långt söderut som Halmstad (18 augusti 1956) och Hermanö (13 augusti 1973).[5] Det finns därför förhoppningar om att den kommer att häcka i Sverige igen.
Lunnefåglar ses årligen utmed Sveriges västkust när de passerar under flyttningen och då främst på vintern. Under en period under 1990– och 2000-talet har det noterats att fler lunnefåglar observeras vintertid på västkusten än tidigare, exempelvis mer än 300 stycken 1990, 225 stycken 1996 och 440 stycken 2002. Detta förmodas bero på ändrade övervintringsområden.[11] Observationer av lunnefågel i inlandet eller på Östkusten är ovanliga, men det förekommer. Exempelvis har den observerats på Öland och Gotland, i Mälaren och Vättern och till och med i Dalsland och Lappland.[12][13]
Lunnefåglar är skickliga simmare och dykare. De flyger oftast mycket lågt och snabbt över vågorna med surrande rörelser av de korta vingarna. Lunnefåglar kan bli gamla och man har hittat individer i Skottland som är äldre än 30 år.
Lunnefågeln häckar kolonivis på gräsbevuxna branta sluttningar på öar och vid klippiga kuststräckor. De placerar sina bon i jordhålor i gångar och små hål i stenrösen intill kustklippor. När ungarna är uppfödda i augusti sker en för hela kolonin synkroniserad avfärd då föräldrarna tar sina ungar på en promenad ut ur bohålan och ner till vattnet för att före gryning ha simmat långt ut till havs. Denna avfärd sker vid olika tidpunkter beroende på vilken latitud kolonin ligger på, vilket innebär att den sker senare i norr än i söder. De unga lunnefåglarna återvänder till häckningsplatsen som tidigast två år efter att de kläckts men då bara för att studera de adulta fåglarnas förehavande. De bildar par och häckar först vid fem års ålder.
Lunnefågel har ett uppvaktningsbeteende som den delar med andra arter bland alkor och tärnor, nämligen att hanen överlämnar mat i form av småfisk till honan. Detta sker både före och under äggläggningen. Detta beteende fungerar både som ett sätt för honan att se till att hon parar sig med en duglig hane, likväl som hanen genom att föda honan ser till att äggen på detta sätt blir av god kvalitet.
Fågelns föda är små blötdjur och fiskar och ett normalt födointag för en adult fågel ligger på 100–130 gram.[14] Vid kolonierna livnär den sig främst på tobis (Ammodytes sp.) men även sill och skarpsill. Normalt fångas småfiskar som mäter mellan fem och tolv cm med en maximal höjd på 23 mm.[14]
Populationen av lunnefågel reducerades betydligt under 1800-talet då de jagades för köttet och äggen. Beståndet minskar också på grund av predation under häckningstid från trutar och av introducerade råttor, katter, hundar och rävar. Ett projekt för att återintroducera lunnefågeln kallat Project Puffin har påbörjats vid Maines kust och har fått lunnepopulationen att öka. Sedan 2015 kategoriseras den av internationella naturvårdsunionen IUCN som sårbar (VU).[1]
Lunnefågeln övervintrar på öppet vatten och kan då lätt påverkas av mänskliga effekter som oljeutsläpp. Oljan innehåller toxiner som fåglarna andas in eller förtär, vilket leder till njur- och leverskador. Detta kan även bidra till sämre häckningsframgångar och skador i embryots utveckling.[15] Exempelvis förliste supertankern Torrey Canyon 1967 och dödade 85 procent av populationen av lunnefågel i Frankrike.[källa behövs] På grund av deras små kullar kan det ta årtionden för lunnefågeln att återhämta sig från den typen av miljökatastrofer.
Lunnefågelns vetenskapliga släktnamnet Fratercula betyder "den lille brodern". Det har föreslagits att namnet anspelar på dess likhet med en munk men det är osäkert vad som ansågs vara munklikt. Engelsmannen Bill Gotch anser att det refererar till lunnefågelns beteende att lyfta en fot över den andra, som om den tänkte be en bön. Brisson som döpte släktet 1760 ger själv ingen förklaring.[16] Han använder namnet parallellt med det franska namnet Macareux,[16] och en möjlighet är att Fratercula anspelar på Macareus, bror och älskare till Canace i Ovidius heroider.
Lunnefågel kallas ibland bara för lunne och har förr kallats både grönländsk papegoja och utländsk alka.[17] Det finns många hypoteser om ursprunget till ordeledet lunne eller lunde. I Elof Hellquist Svensk etymologisk ordbok från 1922 spekuleras det om namnet kan härledas från isländskans lund, det vill säga "kött utefter ryggraden", jämför svenskans länd, alltså ett ord som i förlängningen kopplas till fettet som användes från fågeln, men Hellquist avslutar resonemanget med "dock föga troligt".[18] Vissa spekulerar att det istället är kopplat till isländskans lundir, dvs pluralformen av lund, och som i detta sammanhang skulle betyda "vita strimmor i ansiktet".[19]
Ljudlagsenligt och semantiskt bjuder Adam Hyllesteds teori[20][21] kanske på den rimligaste etymologien för ordet. Enligt denna är lunne/lunde ett samiskt lånord i fornnordiska, jf. dagens nordsamiska loddi eller kildinsamiska лоаннҍт (/loann't/) 'fågel' som går tillbaka till ett rekonstruerat fornsamiskt ord *londe. Lundefågeln är bland de vanligaste kustfåglarna i Nordskandinavien och dess geografisk utbredningen längs nordatlanterkusten till kolahalvön överensstämmer exakt med den dåtida samiska utbredningen. Fjäder och dun var bland godsen som samerna betalade i den så kallade finnskatt. Det är därför möjligt att norrmännen generaliserade det samiska namnet på 'fågel' för att beteckna just lunnefågeln.
Wikimedia Commons har media som rör lunnefågel.
Lunnefågel (Fratercula arctica) är en fågel som tillhör familjen alkor. Den häckar i nordatlanten både på den europeiska och nordamerikanska sidan. Lunnefågeln är talrikast i Storbritannien och på Island med en världspopulation på mellan 3,8 och 8,2 miljoner häckande par.
Bayağı deniz papağanı (Fratercula arctica), dalıcımartıgiller (Alcidae) familyasından bir kuş türüdür. Başlıca olarak İzlanda ve Faroe Adaları'nda yaşayan deniz papağanları, Kanada, Kuzey Avrupa ve Arktik Daire gibi diğer bölgelerin de yerli canlısıdır.
Bayağı deniz papağanı siyah-beyaz tüyleri, alaca renkli papağanımsı gagasıyla dikkat çeker. Gözlerinin çevresinde bulunan siyah desen, ona palyaçovari bir görünüm kazandırır.
Gövde boyu yaklaşık 30 cm olup, 60 cm kanat aralığı ile yaklaşık bir güvercin büyüklüğündedir. Görece kalın bir başı ve kısa boynu ona tıknaz bir hava verir. Yetişkin bir deniz papağanı yaklaşık 500 gr ağırlığındadır. Alaca gaganın kuvvetli renkleri kışın solarken, aynı şekilde mercan kırmızı renkte perdeli ayakları da soluk sarı hal alır. Büyük kıkırdağımsı gaga kılıfı, yavru tüylerine sahip olduğu aşamada atılır ve yenisi çıkar. Genç kuşlar kırmızı çizgileri olan koyu gri bir gagaya sahiptir.
Kuşların uçuşu biraz hantal gözükse de buna rağmen göçmen kuşlardır ve kışın Güney Afrika'ya veya Yeni Zelanda 'ya kadar uçarlar. Kuluçka yerlerine geldiklerinde büyük sürüler oluşturarak karakteristik daireler çizerler ve denize kadar ilerleyerek mesela sardalya türü balıkları avlarlar. Bir deniz papağanının kanat çırpışı oldukça sessizdir. Bu esnada kuşlar 80 km/h kadar hızlara ulaşabilirler. Ancak bu, kısa kanatları daha çok dalmaya uygun olduğundan kuşlar için çok büyük güç sarfiyatı demektir.
Bayağı deniz papağanı kuluçka zamanı özellikle Kuzey Atlantik'te dağılım gösterir. Kuluçka bölgesi Güney-Kuzey istikametinde Bretanya'dan İzlanda ve Faroe Adaları üzerinden Spitzberg'e kadar uzanır. 19. yüzyılın sonlarına kadar hatta Helgoland'da birkaç kuluçka yeri bulunuyordu. Dünya çapında yaklaşık 15 milyon kuş nüfusu olduğu tahmin edilir. Kuluçka zamanı haricinde hayvanlar açık denizde yaşarlar ve tahminen seçtikleri partnerlerine ömür boyu sadık olarak kalırlar.
Bu kuş İzlanda'da, özellikle Dyrhólaey'da, Vík í Mýrdal'deki Reynisfjall 'da , Vestfirðir Yarımadası'nda bulunan Látrabjarg'un kayalıklarında ve Heimaey Adası'nda sıkça görülür. Yerliler, leziz ve hafif balık lezzetinde olan kuşları ağlarla yakalarlar. Diğer yandan, ağdan düşen genç civcivlere Heimaey'de çok iyi muamele edilir. Genç hayvanlar korunurlar. Önceleri bu kuşlar, kuşları yakalayan ama öldürmeyen özel köpeklerle avlanırlardı. Bu deniz papağanı avcısı köpeklerin, bu hayvanları avlamaya yatkın kılan çok sayıda anatomik özellikleri vardır. Deniz papağanı İzlanda'da gayrı resmi olarak ülkenin arma yani sembol hayvanı olarak kabul edilir.
Faroe Adaları'nda yerlilerin Lundi diye adlandırdıkları kuş, İzlanda'da olduğu gibi aynı metotla yakalanır. Burada da milli lezzet olarak kabul edilir ve konservelerde satılır. Dik kayalıkların olduğu her yerde Lundi kolonileri bulunur. Özellikle iyi olarak en yakın mesafeden (ürkektir ve bir insanın yaklaşmasına yaklaşık 2 metreye kadar izin verir) Faroe'deki kuş cenneti Mykines Adası'nda gözlemlenebilir. Etileyici olan, tamamen gürültüsüz uçuşudur. Mykines kayalıklarındaki sürülerin iniş esnasında biraz beceriksiz olan kuşlarını, çevrede uçuşurken, tek bir ses duymadan görmek mümkündür.
Deniz papağanı kolonisi Mykines (Faroe Adaları)
Mykines üzerinde deniz papağanı(Faroe Adaları) Haziran 2006
Mykines üzerinde uçuşurlarken (Faroe Adaları) Haziran 2006
Shetland Adaları'nda deniz papağanları Tammy Norie olarak adlandırılırlar.
İrlanda'nın batı sahilinin önlerinde bulunan küçük kayalık ada Skellig Michael'da da Haziran/Temmuz aylarında bir deniz papağanı kolonisi kuluçka yapar. İrlanda'da Puffins olarak adlandırılırlar. irlanda'nın diğer sahil ve adalarında da koloniler bulunur. Tam olarak puffin bu kuşun cins tanımlamasıdır ve deniz papağanı aslında İngilizce'de atlantic puffin veya common puffin olarak geçer.
İskoçya'da deniz papağanları ülke açıklarındaki birçok yerleşim olmayan adada (örn. Isle of May veya Lunga veStaffa) kısmen büyük sayılar halinde (Isle of May'de 40.000 çift civarı) yuva kurarlar. Yine de Büyük Britanya'nın en büyük kolonisi uzakta bulunan Hebridler'in batısındaki ada grubu St Kilda 'dadır. Ana karada da zor ulaşılan sahil kesimlerde (John O'Groats'daki Duncansby Head, veya Durness'deki Faraid Head) bulunurlar.
İngiltere'nin kuzeydoğusunda Seahouses'a yakın Farne Adaları'nda büyük bir deniz papağanı kolonisi vardır. Ayrıca Isle of Man ve Kanarya Adaları'nı mesken edinmiş koloniler de mevcuttur.
Pembrokeshire sahilleri önündeki adalarda, en başta Skomer olmak üzere düzenli olarak yuva yaparlar.
Bretagne'de küçük bir nüfus, Sept Iles önlerindeki Perros Guirec şehrinde tek bir hat üzerinde yoğunlaşmıştır.
Atlas Okyanusu'nun diğer yanında Newfoundland ve Labrador'da „Puffin“ resmi bir semboldür.
Batı Norveç'in Runde Adası'nda yaklaşık 100.000 çift deniz papağanı bulunur ki bu İskandinavya'nın en güneydeki kolonisidir. Diğer kuluçka kolonileri, en başta Røst, Lofoten Adaları ve Varanger Yarımadası 'ndadır.
Björnöya, Jan Mayen ve küçük koloniler halinde Grönland, ayrıca Newfoundland, Yeni İskoçya, ABD eyaleti Maine'e kadar olan bazı diğer yerler de deniz papağanlarının yuva kuruduğu yerler arasındadır.
Deniz papağanları, Farne Adaları
Deniz papağanı, Norveç'in kuş adası Runde
Deniz papağanları, Lofoten
Deniz papağanları iyi dalgıçlar olup, genelde genç hayvanlara tarafından yakalanan sardalya türleri ve kum yılan balığı gibi balıklarla beslenirler. Yaşlı hayvanlar, zırhlarını güçlü gagaları ile sorunsuz kırabildikleri yengeçleri ve diğer kabukluları tercih ederler. Yavrular yuvayı terk ettikten sonra beslenilmezler ve yaşlı hayvanların yardımı olmadan kendi başlarına balık yakalamayı öğrenmek zorundadırlar. Deniz papağanları yakaladıkları balıkları, gagalarında çapraz olarak taşırlar ve böylece sudan çıkmak zorunda kalmadan avlarına devam edebilirler. Bu esnada balıklar, dil yardımıyla tüm gaga boyu on kadar balık ile doluncaya kadar üst gagaya doğru bastırılır.
Deniz papağanları kuluçka toplulukları halinde yaşar ve doğal kavuklarda, genelde ise perdeli ayaklarının pençeleri ile çim toprak üzerinde kazıyarak kendi yaptıkları oyuk koridorlarda, tekli olarak kuluçka yaparlar. Çok sayıda ailenin bir giriş paylaştığı oyuk sistemleri, çapı yaklaşık 15 cm olan birkaç metre derinlikte olabilirler. Yuva, bir koridorun sonunda bulunur ve kazan şeklinde bir kovukla genişler. Bu kovukta kuru ot, bitki ve tüyler üzerinde yaklaşık 65 ile 70 mm kadar bir yumurta kuluçkalanır. Kuluçka süresi yaklaşık 35 gün kadar tutar ancak kısmen yumurta bırakıldıktan birkaç gün sonra başlar ve çok sakin geçer. Kuşlar bu süre boyunca kovuklarını pek terk etmezler. Bir kuluçka beraberliğinin işlevi, kendileri hiç yumurta bırakmayan genç kuşlar tarafından üstlenilen, bir nevi süt annelik görevi ile belirginleşir. Eğer bir anne, mesela av esnasında öldürülürse, kuluçkayı sürdürecek bir “yedek anne” anında devreye girer.
Son yıllarda yine de birçok kolonide (en başta Britanya Adaları ve Bretagne’de) civciv sayılarında dramatik bir gerileme tespit edilmiştir. Deniz papağanlarının ana avları kum yılan balıkları, denizlerin ısınmasıyla daha serin sulara çekildikleri için bu durum genelde iklim değişikliğinin etkileriyle ilişkilendirilir.
Bayağı deniz papağanı (Fratercula arctica), dalıcımartıgiller (Alcidae) familyasından bir kuş türüdür. Başlıca olarak İzlanda ve Faroe Adaları'nda yaşayan deniz papağanları, Kanada, Kuzey Avrupa ve Arktik Daire gibi diğer bölgelerin de yerli canlısıdır.
Довжина тіла 30—35 см, важать 450–500 г. Самці, як правило, дещо більші, ніж самки, але забарвлені однаково. Спина переважно чорна, а живіт і груди — білі, сіро-білі щоки і шийка, червоно-помаранчеві ноги. Дзьоб — великий і трикутний, стиснутий з боків і під час сезону розмноження має яскраво-помаранчеве забарвлення з синьою плямою. Яскраві помаранчеві пластини дзьоба виростають перед шлюбним сезоном і линяють після нього. Дзьоби використовують в ритуалах залицяння. Під час польоту з'являються сірі круглі підкрилки і біле тільце. Політ прямий і швидкий, птах може летіти низько над водою. Атлантичний тупик в морі, зазвичай, поводиться тихо і лиш зрідка може видати під час польоту звук, схожий на муркотіння. У гніздовій колонії найзагальніший крик — трискладовий «kaa-aar-aar»; а коли птах наляканий, то видає коротке гарчання.
Узбережжя північної частини Африки і східне узбережжя Атлантичного океану.
Цей вид гніздиться на узбережжях північної Європи, Фарерських островів, Ісландії і на сході Північної Америки: під Полярного кола до північної Франції (Європа) і штату Мен (Північна Америка). Зимові місяці тупики проводять у морі далеко від берега — в Європі на водах Середземного моря, в Північній Америці — в Північній Кароліні.
Близько 95% Атлантичних тупиків в Північній Америці гніздяться навколо узбережжя Ньюфаундленду. Найбільша колонія тупиків в західній Атлантиці (нараховується приблизно 260 000 пар) знаходиться в екологічному заповіднику Witless Bay (Ньюфаундленд і Лабрадор).
Гніздяться групами або колоніями по обривистим морським берегам. Велику частину року — близько 7 місяців — тупик проводить у відкритих водах Атлантичного океану, плаваючи і пірнаючи у погоні за здобиччю. Це період, коли тупики можуть вести поодинокий спосіб життя, хоча деякі тримаються парами. Навесні сотні тупиків збираються на березі, щоб вивести пташенят. Найчастіше ці птахи риють нори своїм дзьобом у крутих схилах пагорбів, а інколи серед каменів біля підніжжя скель. Тупик живиться переважно дрібною рибою: піщанкою, мойвою, кількою, мальками оселедця, макрелі і тріски. Літом меню тупиків доповнюється рачками і молюсками. Переслідуючи рибу, тупик пірнає і плаває під водою; при цьому крила служать йому «веслами», а лапи — кермом. Цей стиль плавання багато в чому нагадує політ. Линяння у тупиків відбувається взимку, у відкритому морі. Спочатку птахи скидають старі пухові пера, потім линяє оперення голови, шиї, плечей і черевця. Оскільки всі криючі махове і рульове пір'я випадає у тупиків одночасно, птахи декілька тижнів не здатні літати. Після зміни оперення тупики повертаються до місць гніздування. Піклуючись про надійну теплоізоляцію, тупики цілий рік ретельно піклуються за оперенням і змащують його жировими виділеннями куприкової залози.
На острові Буру, у пташиному заповіднику знаходиться колонія тупиків.
Природними ворогами тупиків є пернаті хижаки: соколи, яструби, орлани, полярні сови і мартини.
На тупиків полювали заради м'яса і яєць. Останні 100 років на Британських островах полювання на цих птахів заборонено. На Фарерських островах, птахи можуть бути впольованими для місцевого споживання після сезону розмноження, коли надлишок птахів дозволяє це. В Ісландії полювання на тупиків досі дозволено.
Загальна чисельність атлантичних тупиків оцінюється приблизно у 20 мільйонів особин. У XXI столітті популяції повсюди переважно скорочуються. У деяких колоніях за останні кілька років майже не з'являлося потомства. Дослідники пов'язують це з підвищенням температури води, яке руйнує харчові ланцюги. Дрібна риба (оселедець, піскорийка, кілька), якою живляться ці птахи, стає ще дрібнішою і знайти її дедалі важче. Тупики, що живуть до 30 років, як і всі птахи-довгожителі можуть кілька років пропускати цикл парування, чекаючи на сприятливіші умови. Проте у деяких місцях, наприклад на острові Скомер в Уельсі, чисельність тупиків збільшується. Причини цього ще не визначені.
.jpg)
Це незавершена стаття з орнітології.Hải âu cổ rụt Đại Tây Dương, tên khoa học Fratercula arctica, là một loài chim trong họ Alcidae.[2] Đây là loài hải âu bản địa duy nhất của Đại Tây Dương; hai loài họ hàng là Fratercula cirrhata và Fratercula corniculata được tìm thấy ở đông bắc Thái Bình Dương.
Alcidae
Atlantic puffin
Hải âu cổ rụt Đại Tây Dương là một loài chim biển trong bộ Charadriiformes, thuộc họ Alcidae[4] Loài Cerorhinca monocerata và hải âu có quan hệ rất gần, tạo thành một tông Fraterculini.[5] Hải âu cổ rụt Đại Tây Dương là loài duy nhất trong chi Fratercula có mặt ở Đại Tây Dương. Hai loài khác phân bố ở đông bắc Thái Bình Dương là Fratercula cirrhata và Fratercula corniculata có quan hệ gần nhất với hải âu cổ rụt Đại Tây Dương.[6]
Danh pháp khoa học của chi Fratercula bắt nguồn từ tiếng Latinh trung cổ fratercula, friar, để chỉ màu lông vũ trắng và đen giống như áo choàng tu viện.[7] Tên loài arctica ám chỉ sự phân bố của chúng ở phía bắc, có nguồn gốc từ tiếng Hy Lạp "arktos", gấu, đề cập đến chòm sao phía bắc Great Bear.[8][9][10] Hải âu cổ rụt Đại Tây Dương có nghĩa là thói quen làm tổ của chúng ở khu vực này,[11] và dùng để chỉ loài Fratercula arctica theo Pennant năm 1768.[9][12]
Có 3 phân loài được công nhận gồm:[13]
Sự khác biệt duy nhất về hình thái của 3 phân loài bày là kích thước của chúng. Chiều dài cơ thể, cánh và kích thước của chúng tăng theo vĩ độ. Ví du, phân loài ở phía bắc Iceland (naumanii) nặng 650 gam (23 oz) và chiều rộng sải cánh 186 milimét (7,3 in) trong khi phân loài ở Froes (grabae) nặng 400 gam (14 oz) và sải cánh 158 milimét (6,2 in). Các cá thể ở phía nam Iceland (phân loài arctica) ở vĩ độ trung bình có kích thước nằm khoảng giữa hai phân loài trên.[14] Ernst Mayr cho rằng sự khác biệt về kích thước là Cline và điển hình của các biến thể được tìm thấy trong quần thể ngoại vi và không có phân loài nào được công nhận.[15]
Loài này sinh sản trên các bờ biển của bắc Âu, quần đảo Faroe, Iceland và miền đông Bắc Mỹ, từ trong Vòng Bắc Cực đến miền bắc Pháp và Maine. Các tháng mùa đông, chúng sống trên biển cách xa đất liền - ở châu Âu tận về phía nam như Địa Trung Hải, và ở Bắc Mỹ đến Bắc Carolina.
Khoảng 95% Hải âu mỏ sáng Đại Tây Dương ở Bắc Mỹ sinh sản qua các vùng bờ biển của Newfoundland. Quần thể chim này lớn nhất phân bố ở tây Đại Tây Dương (ước tính có hơn 260.000 cặp) có thể được tìm thấy ở Khu bảo tồn sinh thái vịnh Witless, phía nam St. John's, Newfoundland và Labrador.[16] Các vị trí sinh sản chính khác gồm các bờ biển bắc và tây Na Uy, quần đảo Faroe, quần đảo Shetland và Orkney, bờ biển tây của Greenland và các bờ biển của Newfoundland. Các nhóm kích thước nhỏ hơn cũng được tìm thấy một vài nơi ở British Isles, Murmansk của Nga, Novaya Zemlya, Spitzbergen, Labrador, Nova Scotia và Maine. Các đảo có vẻ đặc biệt hấp dẫn làm nơi sinh sản của chim hơn so với lục địa.[17]
Trên biển chúng phân bố trên một dải rộng xuyên Bắc Đại Tây Dương, gồm biển Bắc, và có thể đến vòng Bắc Cực. Vào mùa hè, chúng phân bố về phía nam từ miền bắc nước Pháp đến Maine và trong mùa đông chúng có thể kéo dài về phía nam đến tận Địa Trung Hải và North Carolina. Các vực nước đại dương này có diện tích từ 15 đến 30 triệu km2 tức mỗi con sống trên diện tích hơn 1 km2 và không ngạc nhiên khi hiếm thấy chúng trên biển.[18] Ở Maine, light level geolocator đã được gắn vào chân của loài chim này để lưu trữ thông tin về vị trí của chúng. Việc bắt chúng để thu nhận dữ liệu là một điều khó khăn. Một con chim được phát hiện rằng chúng di chuyển một khu vực 4,800 dặm (7,725 km) của đại dương trong vòng 8 tháng, chúng di chuyển về phía bắc đến phía nam vùng biển Labrador, sau đó di chuyển về phía đông nam đến trung tâm Đại Tây Dương trước khi trở về đất liền.[19]
Portrait
Hải âu cổ rụt Đại Tây Dương, tên khoa học Fratercula arctica, là một loài chim trong họ Alcidae. Đây là loài hải âu bản địa duy nhất của Đại Tây Dương; hai loài họ hàng là Fratercula cirrhata và Fratercula corniculata được tìm thấy ở đông bắc Thái Bình Dương.
Тупики ходят быстро (могут и бегать на ровных поверхностях)[12], но вразвалку. Хорошо плавают и ныряют, могут задерживать дыхание примерно на минуту.[13] В воде гребут крыльями и перепончатыми лапами. Для полёта тупики должны очень быстро взмахивать крыльями, около нескольких раз в секунду[14]. Перед взлётом с воды они могут несколько секунд «бежать» по ней[15].Тупики летают низко (на высоте около 10 метров над водой), но быстро, со скоростью до 80 км/ч. Садятся на воду тупики неловко. Они либо врезаются в гребень волны, либо падают на брюхо[13]. В колониях тупиков обычно тихо, иногда в полёте тупики издают звуки, похожие на мурлыканье[8], или, чаще всего заходя в нору, рычат[16].
Атлантические тупики гнездятся на побережьях северной части Атлантического океана и Северного Ледовитого океана. В их ареал входят берега северо-запада Европы, Арктики и северо-восточная часть Северной Америки. На побережьях Северной Америки самая крупная колония (больше 250 тысяч пар) находится в экологическом заповеднике Witless Bay, к югу от города Сент-Джонс[17], а крупнейшая колония в мире находится в Исландии, где гнездятся 60 % от всей популяции тупиков. Другие крупные колонии находятся на побережьях Ньюфаундленда, на севере и западе Норвегии, Фарерских, Шетландских и Оркнейских островах, у западного побережья Гренландии. Колонии меньшего размера есть на Британских островах, Шпицбергене, полуостровах Новая Шотландия и Лабрадор. Самая крупная колония в России на Айновских островах Мурманского побережья[4]. Небольшие колонии есть на Новой земле и северо-восточном побережье Кольского полуострова и прилегающих к нему островов.[7][18] Тупики предпочитают гнездиться на островах, побережья материков для них менее привлекательны[19].
Вне сезона размножения тупики могут находиться в Северном Ледовитом океане, в том числе в Северном море, иногда появляются за Северным полярным кругом[20].
Атлантические тупики питаются в основном рыбой. Это могут быть песчанки, сельдь, мойва, песчаные угри. Иногда едят также мелких моллюсков и креветок[4][21].
Во время охоты тупики плавают под водой с помощью крыльев, используя ноги в качестве руля. Плавают быстро, могут достигать больших глубин и задерживать дыхание на минуту. Обычно добыча тупиков не достигает размера, большего 7 см, но они могут поймать рыбу размером и 18 см. Обычно тупики съедают пойманную рыбу не выныривая, но большие экземпляры достают на поверхность. За одно погружение тупики ловят несколько рыбок, прижимая их языком к верхней челюсти. В день взрослая птица может съесть около сорока рыбок[22]. Общий вес съеденного обычно 100—300 г[23].
Часть года вне сезона размножения тупики обитают в море. Вероятно, ареал их зимовки охватывает весь Северный Ледовитый океан, а его южная граница в Атлантическом океане проходит у побережий северной Африки[24]. Заплывают тупики и в западную часть Средиземного моря. Зимуют тупики небольшими группами или поодиночке. В это время они проводят в воде всё своё время. На плаву эти птицы держатся, постоянно передвигая лапами, и не перестают это делать даже во сне. Много времени тупики уделяют поддержанию своего оперения в сухости и равномерному распределению секрета копчиковой железы. Это помогает ему поддерживать тепло. Как и у многих других птиц, брюхо у тупика белое, а спина тёмная. Это обеспечивает маскировку во время морской жизни[13].
В это время у тупиков происходит линька. В отличие от других птиц, тупики теряют все маховые перья сразу, таким образом оставляя себя без полёта на один-два месяца. Линька обычно происходит в январе — марте, но молодые птицы могут делать это и позже.
Тупики возвращаются весной в колонии, в которых родились. Перед тем, как начать строить гнёзда, они несколько недель плавают группами вокруг берега, и лишь когда оттает земля принимаются за строительство[4]. Тупики стараются прибыть быстрее, чтобы успеть найти наилучшие места там, где взлетать легче всего. Кроме того, у птиц, гнездящихся в таких местах, реже крадут пищу чайки и поморники[25].
Тупики моногамны, часто они возвращаются в одну и ту же нору в течение нескольких сезонов размножения. Непонятно, встречаются уже состоявшиеся пары в море или находят друг друга в колонии. Во время ухаживаний тупики подходят друг к другу, покачиваясь, а затем трутся клювами[25]. Также самец, как и крачки и некоторые другие птицы, во время ухаживания кормит самку небольшими рыбками, тем самым показывая, что он способен выкормить её и птенцов.
Вскоре после приплытия тупики приступают к постройке или ремонту норы. Часто во время, того, как одна птица выкапывает нору, вторая стоит снаружи и забирает этот грунт. Другие птицы собирают сухие стебли и фрагменты трав для подстилки[26].
Если один из тупиков чего-то пугается и неожиданно взлетает, то он может поднять всю колонию, и они начинают осматривать всю территорию, а затем садятся обратно[4].
После подготовки норы тупики уделяют много времени уходу за своими перьями и стычкам с соседями. В этих стычках они обычно не наносят друг другу повреждений, для выяснения отношений хватает нескольких клевков[25].
Тупики гнездятся на птичьих базарах. Для рытья норы, в которой расположено гнездо, они выбирают места, где есть толстый слой торфа. Выкапывают нору с помощью лап и клюва. Туннели дугообразной формы, реже прямые, длиной 1—3 метра. Норы разных пар часто пересекаются[27]. Подстилка внутри скудная, состоящая в основном из сухой травы, мха и пуха. В кладке одно яйцо размера 6×4 см, весом 60—70 г. Оно белого цвета, иногда с бледными лиловатыми крапинками. Насиживают оба партнёра[4].
Птенцы вылупляются через 35—36 дней. Они покрыты длинным чёрным пухом[4], и первоначально весят около 42 г, но их вес растёт со скоростью примерно 10 г в день[28]. Для, того, чтобы выкормить потомство, родители летают за кормом обычно 3—11 раз в день. Сильно прижимая языком рыбу к верхней половине клюва и цепляя её за острую кромку, тупики могут принести до 20 рыбок за раз[25]. Рацион птенца в основном составляют песчаные угри (Clupea harengus), в Норвегии сельдь, на полуострове Лабрадор мойва. Часто в нём также есть песчанки. Количество выживающих птенцов очень зависит от количества определённой рыбы: если её резко становится меньше, то многие просто погибают от голода.
На 10-11 день жизни у птенцов появляются перья первого зимнего оперения. Маховые показываются на 6—11 день жизни. Вершины рулевых появляются на 17—18 день. Дольше всего пух остаётся на спине и шее, он может не выпасть даже ко дню переселения в море.[10]
Молодые птицы вылетают из гнёзд в возрасте 39—46 дней. Обычно это происходит ночью, когда хищников мало[29]. К этому времени птенцы уже покрываются взрослым оперением и хорошо летают. Оперение молодой птицы отличается от взрослого: у них белые ноги, нет серых пятен на щеках, клюв серый и узкий, оперение на голове серое, а не чёрное. В первую весну жизни у них происходит частичная линька.
Атлантические тупики относятся к семейству чистиковых отряда ржанкообразных, как и кайры, конюги, чистики[7]. В род Тупики вместе с ним относят так же топорка и ипатку, которая является его ближайшим родственником[30]. Также их родственником является тупик-носорог, но его относят в отдельный род. Вымершим родственником тупика является птица Fratercula dowi[31].
Вид Fratercula arctica имеет три подвида[32]:
Подвиды отличаются друг от друга только по размеру и ареалу. Птицы подвида F. a. arctica имеют среднюю длину 151—175 мм. Длина клюва 41,7—50,2 мм, высота у основания 34,5—39,8 мм.[10] Обитающие в северной Исландии тупики F. a. naumanni весят около 650 г[33]. Длина их крыла составляет 172—186 мм. Длина клюва 49,7—55,8 мм, высота 40,2—44,8 мм.[10] Птицы подвида F. a. grabae (Фарерские острова) весят всего около 400 г, а длина их крыла в среднем 15,8 см[33].
Атлантический тупик занесен в Красную книгу, по классификации МСОП считается видом находящимся в уязвимом состоянии (Vulnerable), причем его статус изменился буквально в 2015 году, хотя до этого многие годы считался видом вне опасности (Low risc). По прогнозам в ближайшие три поколения ожидается снижение численности европейской популляции на 50-79%. Учитывая, что в Европе обитает более 90% всех существующих птиц, это - серьезный повод для беспокойства [34].
Жители прибрежных посёлков часто охотятся на тупиков. Их мясо употребляют в пищу, в основном копчёным.[10] В большинстве стран, где тупики обитают, охота на них запрещена из-за опасений по поводу снижения количества пар, которые выкармливают птенцов[35].
В Великобритании организованы заказники, в которых тупик включён в список охраняемых видов.
Атлантический тупик является официальным символом канадской провинции Ньюфаундленд и Лабрадор[38].Также они являются символом норвежского муниципалитета Верёй (Værøy)[39]. В августе 2007 года тупики были предложены в качестве официального символа Либеральной партии Канады её лидером Майклом Игнатьевым[40], но не были избраны.
Некоторые острова также названы в честь этой птицы[41].
Тупиков часто изображают на марках различных стран. Их выпускали Франция, Ирландия, Исландия, Норвегия, Португалия, Россия, СССР, Словения, Соединённое Королевство, а также Гибралтар, Олдерни, Фарерские острова, остров Мэн, Гернси, Сен-Пьер и Микелон[42].
Также издательство Penguin Books создало дочернее издательство Puffin Books в 1939 году[43].
Тупики ходят быстро (могут и бегать на ровных поверхностях), но вразвалку. Хорошо плавают и ныряют, могут задерживать дыхание примерно на минуту. В воде гребут крыльями и перепончатыми лапами. Для полёта тупики должны очень быстро взмахивать крыльями, около нескольких раз в секунду. Перед взлётом с воды они могут несколько секунд «бежать» по ней.Тупики летают низко (на высоте около 10 метров над водой), но быстро, со скоростью до 80 км/ч. Садятся на воду тупики неловко. Они либо врезаются в гребень волны, либо падают на брюхо. В колониях тупиков обычно тихо, иногда в полёте тупики издают звуки, похожие на мурлыканье, или, чаще всего заходя в нору, рычат.
北极海鹦（学名：Fratercula arctica）是海雀科中的一种海鸟，它是大西洋唯一的本土品种海鹦，有两个相关的品种簇绒海鹦（花魁鸟，Fratercula cirrhata）和角海鹦（Fratercula corniculata）在北太平洋东部。北极海鹦哺育范围包括冰岛、挪威、格陵兰岛、纽芬兰和许多北大西洋岛屿，南至缅因州西部和不列颠群岛的东部。分布范围很广，数量巨大。它是无危物种，在陆地上，以直立姿态站立。在海中，在表面游泳，以吃小鱼为生。
北极海鹦冠为黑色，脸颊灰色，腹部白色。喙大，为红黑色，腿为橙色，与其羽毛成为鲜明对比。冬天在海上蜕毛，失去一些鲜艳的脸部特征。成年雄性和雌性的外观很相似，除了雄性个头略大。幼鸟有类似羽毛，脸颊为深灰色。生活在北方的群体通常比生活在南方的群体个头略大。普遍认为这是不同的亚种。
北极海鹦（学名：Fratercula arctica）是海雀科中的一种海鸟，它是大西洋唯一的本土品种海鹦，有两个相关的品种簇绒海鹦（花魁鸟，Fratercula cirrhata）和角海鹦（Fratercula corniculata）在北太平洋东部。北极海鹦哺育范围包括冰岛、挪威、格陵兰岛、纽芬兰和许多北大西洋岛屿，南至缅因州西部和不列颠群岛的东部。分布范围很广，数量巨大。它是无危物种，在陆地上，以直立姿态站立。在海中，在表面游泳，以吃小鱼为生。
北极海鹦冠为黑色，脸颊灰色，腹部白色。喙大，为红黑色，腿为橙色，与其羽毛成为鲜明对比。冬天在海上蜕毛，失去一些鲜艳的脸部特征。成年雄性和雌性的外观很相似，除了雄性个头略大。幼鸟有类似羽毛，脸颊为深灰色。生活在北方的群体通常比生活在南方的群体个头略大。普遍认为这是不同的亚种。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : ウミスズメ科 Alcidae 属 : ツノメドリ属 Fratercula 種 : ニシツノメドリ F.arctica 学名 Fratercula arcticaニシツノメドリ（西角目鳥[2]、学名 Fratercula arctica）は、チドリ目ウミスズメ科に分類される鳥類。北大西洋と北極海に分布する派手な外見の鳥である。英名は Atlantic Puffin だが、一般には単に Puffin と呼ばれる[3]。
ヨーロッパ北部、フェロー諸島、アイスランド、および北アメリカ北東部など、北極圏からフランス北部、アメリカのメイン州に至る沿岸部で繁殖する。
冬季の数か月は、陸から離れた海上ですごし、ヨーロッパではビスケー湾から、モロッコ、地中海西部まで[4]、北アメリカではメリーランド[5]、ノースカロライナまで南下するものもある[6]。
3亜種に分けられる[7]。
体長は30cmほどで[8] (28-34cm[9]) 、ドバトより少し小さい[3]。翼開長56cm[4] (50-60cm[9]) 。体重380g[10]。太くて派手なくちばしが特徴で、縦に平たくて数本の溝があり、先から赤、黄、青灰色にいろどられている[4][11]。胸から腹および下尾筒は白く[2]、腹や顔以外の羽毛は黒い。尾羽は短い[11]。虹彩は青みのある黒色で、目の周りに赤い環がある。足は橙色から赤色[4]。
冬羽（9-2月[10]）では顔が灰色でくちばしもくすんだ色だが、夏羽（3-8月[10]）ではくちばしの色が鮮やかになり、顔が白くなる[2]。また、目の上と後ろに黒くて細い模様ができ、名前のとおり目から角が生えたようになる。雌雄同色[2]。幼鳥の顔は暗色で、くちばしは灰色みを帯びて嘴先には赤みがあるが、小さくて[4]、4-5年で完全に大きくなる[2]。
非繁殖期は外洋で過ごす。くちばしから油を排出し体中に付着させることにより水分を弾いている。短い翼をたくみに使って潜水し、おもに魚類（特にイカナゴ、スプラットイワシ 〈Sprattus〉、ニシン、カラフトシシャモ[3]）を捕食する。水深50m以上まで潜ることができる。くちばしの縁は鋭いギザギザで、くわえたイカナゴなどの魚を逃がさない[7]。飛翔時の翼動は速い[11]。
3月中旬以降[4]、繁殖期には海に面した断崖の上の地面に集団で営巣し、通常70-110cmの浅い巣穴を掘って草や羽毛を敷く[3][11][12]。春季に雌雄が求愛行動を行い、互いにくちばしをたたき合う[11]。卵は5-7月にみられ[4]、5月中旬に1個の卵を産み、雌雄が36-43日間抱卵する[3]。卵の大きさは6.3 × 4.4cmで、重さは64g[7]。雛（ひな）が孵化すると親鳥は海で採餌し、くちばしに魚を多数ぶらさげて巣に戻ってくるようになる。一度に多数の魚をくわえられるわけは、とらえた魚を上のくちばしと舌ではさみ、上のくちばしと下のくちばしでさらに魚をとらえることができるからである。雛は巣立つまで38-44日かかるが[3]、7-8月になると親鳥は雛を残して渡去する[4]。
5年で成鳥として繁殖するようになり、一般的な寿命は18年とされるが[7]、最長33年以上生き[3]、35年11か月13日（2010年）の生存例もある[7]。
アイスランドでは狩猟の対象となっており、アイスランド料理では肉を使ったジビエ（狩猟料理）がある。
ニシツノメドリ（西角目鳥、学名 Fratercula arctica）は、チドリ目ウミスズメ科に分類される鳥類。北大西洋と北極海に分布する派手な外見の鳥である。英名は Atlantic Puffin だが、一般には単に Puffin と呼ばれる。
코뿔바다오리(Fratercula arctica)는 바다쇠오리과에 속하며, 흔히 퍼핀이라고 알려져 있다. 코뿔바다오리는 퀘벡, 아이슬란드, 그린란드, 뉴펀들랜드와 래브라도, 노사스코샤, 페로 제도에 번식하며, 최남쪽으로 서부 메인주와 동부 프랑스까지 분포한다. 아이슬란드의 웨스트만 제도에서 가장 흔하게 볼 수 있다. 개체수가 많고 분포 지역이 넓지만, 분포 지역 일부에서 수가 빠르게 감소하여 국제 자연 보전 연맹(IUCN)에서 취약종으로 분류하고 있다. 육지에서는 주로 직립한 자세를 하고 있으며, 바다에서는 수면에서 헤엄을 치며 날개를 이용해 물속으로 잠수하여 주로 작은 물고기를 먹는다.
머리와 등은 검은색이고 배는 흰색이며, 뺨에 연한 회색 반점을 가지고 있다, 부리는 붉고 검은색이며 폭이 넓고 다리는 주황색이다. 겨울에 바다에 있는 동안 털갈이하며, 밝은색의 얼굴 특징 중 일부가 사라지며, 봄에 다시 색이 돌아온다. 다 자란 수컷과 암컷의 외형은 동일하지만, 보통 수컷이 약간 더 크다. 어린 개체는 깃털은 비슷하지만, 뺨의 반점은 진한 회색이다. 머리 장식은 밝은색을 띠지 않으며, 부리는 더 좁고 끝이 누르스름한 갈색을 띠는 어두운 회색이며, 다리와 발도 검다.
가을과 겨울에 차가운 북쪽 외해에서 수영과 잠수를 하며, 물고기를 잡아먹고 살다가, 늦봄에 번식기가 시작되면 해안 지역으로 돌아온다. 절벽 꼭대기 군락지에 둥지를 틀고, 굴을 파서 흰 알 하나를 낳는다. 새끼들은 대부분 생선 전체를 먹고 빠르게 자란다. 약 6주 후에, 새끼들은 완전히 깃털이 다 나고 밤에 바다로 나간다. 그리고 해안에서 헤엄쳐 떠나 몇 년 동안 육지로 돌아오지 않는다.
군락지는 대부분 육지 포식자가 없는 섬에 있지만, 성체와 갓 태어난 새끼는 갈매기와 도둑갈매기에 의해 공중에서 공격받을 위험이 있다. 때때로 북극 도둑갈매기와 같은 새는 물고기를 문 코뿔바다오리를 괴롭혀, 잡은 물고기를 떨어뜨리게 한다. 눈에 띄는 외모와 크고 화려한 부리, 뒤뚱거리는 걸음걸이, 그리고 행동은 "바다의 광대"와 "바다 앵무새"와 같은 별명을 만들어냈다.
코뿔바다오리는 도요목이라는 바닷새의 한 종류이다. 그것은 작은오리바다류의 가족인 바다쇠오리과에 있으며, 바다오리, 전형적인 작은오리바다류, 바다쇠오리, 작은바다쇠오리, 퍼핀 및 레이저빌을 포함한다. 흰수염바다오리와 퍼핀은 밀접한 관련이 있으며, 함께 바다쇠오리 부족을 구성한다. 코뿔바다오리는 대서양에서 발생되는 퍼핀 속의 유일한 종이다. 두 가지의 종은 털이 자란 퍼핀과 뿔이 있는 퍼핀으로, 북동부 태평양에서 알려져 있으며, 후자는 코뿔바다오리의 가장 가까운 친척이다.
일반적인 이름 Fratercula는 중세 라틴어인 Fratercula, 수사에서 유래되었으며, 흑백 깃털을 닮은 수도원의 예복을 참조한 것이다. 특정 이름 Arctica는 그리스어 ἄρκτος (arktos)에서 파생된 새의 북쪽 분포에서 참조된 것이며, 곰은 북쪽의 별자리인 큰곰자리에서 참조되었다. 코뿔바다오리는 훨씬 늦은 단계에서 이름을 얻게 됐는데, 그 이유는 아마 비슷한 중첩 습관 때문일 것이다. 1768년, Pennant에 의해 ‘코뿔바다오리(Atlantic puffin)’라는 이름이 공식적으로 적용되었다. 이 종은 일반적인 퍼핀으로도 일려져 있지만, “Atlantic puffin”는 국제 조류 학회에서 권장하는 영어 이름이다.
코뿔바다오리는 일년 중 대부분을 육지에서 멀리 떨어져 지내며, 번식을 위해 해안 지역에 온다. 사교성이 좋고 보통 큰 군집 생활을 한다.[1]
코뿔바다오리는 바다에서 홀로 생활하며, 넓은 바다에서 한 마리라도 찾는 일이 어렵기 때문에 이들의 삶이 거의 연구되지 않았다. 바다에서, 그들은 쾌활하게 몸을 흔들며, 발로 물을 강하게 밀어 나아가고, 쉬거나 잠들어 있는 것처럼 보일 때조차 바람을 등지고 있다. 부리로 깃털을 정돈하고 꼬리샘에서 나온 기름을 발라 몸을 단장하는 것에 날마다 많은 시간을 보낸다. 솜털 아래 깃털은 건조한 상태로 유지되고 단열의 역할을 한다. 위쪽은 검은색이고 아래쪽은 흰색이다. 이는 위장 기능을 하는데, 공중의 포식자들은 어둡고 물이 많은 곳에서 그들의 위치를 찾을 수 없고, 수중 공격자들은 파도 위의 밝은 하늘과 섞일 때 알아차리지 못한다. 코뿔바다오리는 공중으로 날아오르기 전에 힘차게 날개를 퍼덕이며 수면 위 물을 튀긴다. 날개의 크기는 물 위와 아래에서 사용하기 적합하며, 표면적은 새의 무게에 비해 작다. 비행을 유기하기 위해, 매초 당 수차례 매우 빠르게 날개짓을 해야만 한다. 코뿔바다오리는 수면 위를 낮고 똑바르게 비행하며, 80km/h (50 mph)로 이동할 수 있다. 착지할 때 파도에 부딪히거나, 잔잔한 물에 배로 착지한다. 바다에 있는 동안 코뿔바다오리는 매년 털갈이를 한다. 육지 새들은 털갈이 동안 날 수 있도록 부분적으로 털갈이를 하지만, 코뿔바다오리는 한 번에 모두 털갈이를 하여 한 두달 동안 완전히 날지 못한다. 털갈이는 보통 1월과 3월 사이에 이루어지지만, 어린 새들은 그해 조금 늦게 할 수 있다.
스코머 섬에서 비행
바다에서 달리며 비행
코뿔바다오리 먹이는 거의 물고기로 이루어져 있지만, 위 내용물을 검사한 결과, 특히 해안가에서 새우와 다른 갑각류, 연체동물, 다모충을 가끔 먹는 것으로 나타났다. 사냥할 때, 반쯤 뻗은 날개를 노로 사용하여 물 속을 헤엄쳐 ‘날 수’있고 발은 키로 사용한다. 코뿔바다오리는 빠르게 헤엄치고 상당한 깊이에 도달할 수 있으며 최대 1분 동안 잠수할 수 있다. 몸길이가 18cm나 되는 가늘고 긴 물고기를 먹을 수 있지만, 일반적으로 몸길이가 약 7cm 정도인 작은 물고기를 먹는다. 성체는 하루에 약 40마리의 물고기를 먹어야 하는데, 가장 자주 먹는 것은 장어, 청어, 작은 청어 그리고 열빙어이다. 눈으로 물고기를 잡으며, 물에 잠긴 상태에서 작은 물고기를 삼킬 수 있지만, 큰 경우 수면 위로 올라온다. 다른 물고기를 잡는 동안 홈이 있는 근육질의 혀로 첫 번째 물고기를 부리에 고정하면서 한 번에 여러 마리의 작은 물고기를 잡을 수 있다. 부리는 일렬의 물고기를 제자리에 고정될 수 있는 방식으로 맞물려 있으며, 물고기는 부리의 가장자리에 있는 안쪽을 향한 톱니로 고정되어 있다. 코뿔바다오리가 삼킨 과도한 소금은 일부는 콩팥을 통해, 일부는 콧구멍에 있는 특수한 염류샘에서 배출하여 해결한다.
코뿔바다오리는 1,620,000 km2 (625,000 sqmi)에 이르는 넓은 분포 지역을 가지고 있으며, 전 세계 인구의 90% 이상을 차지하는 유럽에는 4,770,000–5,780,000쌍(성체 9,550,000–1,160,000마리)이 서식하고 있다. 2015년 국제 자연 보전 연맹(IUCN)이 "관심대상종"에서 "취약종"으로 승격했다. 이것은 유럽 지역에서 급속하고 지속적인 인구 감소를 드러낸 검토에 의해 야기되었다. 다른 지역의 경향은 알려져 있지 않지만, 2018년에 전 세계 인구는 1,200만~1,400만 명으로 추산되었다. 개체수 감소의 원인 중 일부는 갈매기와 스쿠아에 의한 포식자 증가, 둥지를 짓기 위해 사용되는 일부 섬에 쥐, 고양이, 개, 여우 유입, 독성 잔류물에 의한 오염, 어망에 익사, 식량 공급 감소, 기후 변화 등이 있을 수 있다. 룬디 섬에서는 1939년 3,500쌍이던 코뿔바다오리 수가 2000년에는 10쌍으로 줄어들었다. 이것은 주로 섬에 번성하여 알과 어린 병아리를 먹고 있는 쥐들 때문이었다. 쥐가 제거된 후 개체수는 회복될 것으로 예상되었고, 2005년에는 30년 동안 섬에서 사육된 첫 병아리로 추정되는 어린 개체수가 관찰되었다. 2018년, 버드라이프 인터내셔널은 코뿔바다오리가 멸종위기에 처해있다고 보고했다.
20세기 후반에 북해에서 개체수가 상당히 증가했는데, 그 중 메이 섬과 파르네 제도에서는 개체수가 매년 약 10%씩 증가했다. 2013년 파르네 제도에서는 거의 40,000쌍이 번식하는 것으로 기록되었는데, 이는 2008년 인구 조사와 일부 굴이 범람한 전년의 흉작기에 비해 약간 증가한 수치이다. 이 숫자는 아이슬란드 식민지에서 500만 쌍이 번식하는 것에 비하면 적은 숫자이며, 대서양부팽이는 섬에서 가장 인구가 많은 새이다. 아이슬란드산 부엉이의 절반 정도가 번식하는 웨스트만 제도에서는 1900년경 과도한 수확으로 거의 멸종 위기에 처했고 30년간 사냥 금지령이 내려졌다. 재고를 회수했을 때, 다른 수확 방법이 사용되었고, 지금은 사냥이 지속 가능한 수준으로 유지되고 있다. 그럼에도 불구하고 2011년 아이슬란드 전역에 대한 사냥 금지가 요구되었지만, 최근 번식에 성공하지 못한 것은 과도한 수확보다는 먹이 공급의 감소로 비난을 받고 있다. 2000년 이래로 아이슬란드, 노르웨이, 페로 제도, 그린란드에서는 급격한 인구 감소가 관찰되었다. 영국에서도 비슷한 추세가 나타났는데, 1969년부터 2000년까지 증가세가 역전된 것으로 보인다. 예를 들어, 페어아일랜드의 군체는 1986년에 20,200마리로 추정되었지만, 2012년까지 거의 절반으로 줄어들었다. 현재의 추세에 따르면, 유럽 인구는 2000년과 2065년 사이에 50–79% 감소할 것이다.
SOS 퍼핀(SOS Puffin)은 스코틀랜드 북베릭에 있는 스코틀랜드 시버드 센터에서 포스 1호의 섬에 서식하는 퍼핀을 보호하기 위한 보존 프로젝트이다. 한때 28,000쌍을 가진 스코틀랜드에서 가장 큰 식민지 중 하나였던 크레이그라이스 섬의 퍼핀 수는 큰 도입 식물인 나무 몰로(Lavatera arborea)의 침입으로 인해 단 몇천 마리로 급격히 감소했습니다. 이것은 빽빽한 덤불 속에서 섬 전체에 퍼졌고, 부엉이가 굴을 파고 번식하기에 적합한 장소를 찾지 못하게 한다. 이 프로젝트는 700명 이상의 자원봉사자들의 지원을 받고 있으며, 번식하기 위해 더 많은 수의 퍼핀이 돌아오면서, 식물을 줄이는 데 진전이 있었다. 이 센터가 취한 또 다른 보호 조치는 늦여름에 운전자들이 출발하기 전에 그들의 차 밑을 확인하도록 장려하는 것이다. 가로등에 의해 방향을 잃은 어린 뻐꾸기들이 마을에 내려와 차량 아래에 대피할 수 있기 때문이다.
코뿔바다오리는 겨울을 해외에서 보내기 때문에 인간의 행동과 기름 유출과 같은 재앙에 취약하다. 기름칠한 깃털은 단열 능력이 떨어지며, 새를 온도 변화에 더 취약하게 만들고 물 속에서 부력을 덜 느끼게 한다. 많은 새들이 죽고, 다른 새들은 가제를 먹이고, 독소를 흡입함으로써 기름을 제거하려고 시도하는 동안 죽는다. 이것은 기도와 내장에 염증을 일으키고, 장기적으로는 간과 신장에 손상을 입힌다. 이 트라우마는 생식 성공의 상실과 배아 발달에 해로움을 줄 수 있다. 바다에 멀리 떨어져 있는 겨울에 발생하는 기름 유출은 바닷가 조류보다 덜 영향을 미칠 수 있는데, 이는 파도의 흔들림에 의해 원유 조각들이 곧 부서지고 흩어지기 때문이다. 기름이 묻은 새들이 대서양 연안의 해변으로 밀려올 때, 죽은 오크들 중 약 1.5%만이 코뿔바다오리이지만, 다른 많은 새들이 육지에서 멀리 떨어져 죽어서 가라앉았을지도 모른다. 1967년 유조선 토레이캐니언의 난파사고와 기름유출 사고 이후 죽은 코뿔바다오리는 거의 회수되지 않았지만, 이듬해 프랑스에서 번식하는 코뿔바다오리는 이전 수준의 16%로 줄었다.
기후 변화는 북대서양의 바닷새 개체군에 영향을 줄 수 있다. 가장 중요한 인구 통계는 해수면의 온도 상승일 수 있으며, 이는 북대서양 퍼핀 군락에 도움이 될 수 있다. 번식 성공은 병아리가 성장함에 따라 최대 수요 시 충분한 양의 먹이 공급에 달려 있다. 노르웨이 북부에서 병아리에게 먹이는 주요 먹이는 청어입니다. 전년도 새로 부화한 물고기 유충의 성공은 플랑크톤의 풍부함을 조절하는 수온에 의해 좌우되었고, 이는 다시 첫해 청어의 성장과 생존에 영향을 미쳤다. 코뿔바다오리 군집의 번식 성공은 이러한 방식으로 전년의 수면 온도와 상관관계가 있는 것으로 밝혀졌다.
코뿔바다오리의 번식 집단은 조류 관찰자들과 관광객들에게 흥미로운 구경거리를 제공합니다. 예를 들어, 매년 4000마리의 바다오리가 메인주 연안의 섬에 둥지를 틀고, 방문객들은 여름 동안 운영되는 관광 보트에서 그들을 볼 수 있습니다. 록랜드에 있는 프로젝트 퍼핀 방문객 센터는 새와 그들의 생명, 그리고 그 센터를 운영하는 전미 오듀본 협회에 의해 진행되고 있는 다른 보존 프로젝트에 대한 정보를 제공합니다. 씰 아일랜드 국립 야생동물 보호구역에 있는 군체의 전경은 번식기 동안 라이브 캠을 통해 볼 수 있다. 아이슬란드, 헤브리디스 제도, 뉴펀들랜드에서도 비슷한 투어가 운영되고 있다.
역사적으로 코뿔바다오리는 잡아서 신선하게 먹거나 소금물에 절이거나 훈제하여 말린 것이다. 깃털은 침구류에 사용되었고 알은 먹었지만, 다른 바다새들처럼 그렇게 많이 먹지는 않아서 둥지에서 추출하기가 더 어려웠다. 대부분의 나라에서, 코뿔바다오리는 현재 법률의 보호를 받고 있고, 사냥이 여전히 허용된 나라에서는 엄격한 법이 과도한 착취를 방지하고 있다. 비록 아이슬란드에서는 병아리 사육에 성공하는 새의 수가 줄어들고 있다는 우려 때문에 코뿔바다오리 사냥을 전면 금지해야 한다는 주장이 제기되었지만, 아이슬란드와 페로 제도에서는 여전히 포획되어 식용되고 있다.
코뿔바다오리는 캐나다 뉴펀들랜드 래브라도 주의 공식 새 상징이다. 2007년 8월 마이클 이그나티에프 캐나다 자유당 부대표는 코뿔바다오리를 캐나다 자유당의 공식 상징으로 제안했으나 실패했다. 노르웨이의 도시 베뢰이는 시민 상징으로 코뿔바다오리를 가지고 있다. "바다의 광대"와 "바다 앵무새"를 포함한 많은 비공식적인 이름이 붙여졌고, 어린 펭귄은 "퍼플링"이라고 불릴 수 있다.
많은 섬들이 그 새의 이름을 따서 명명되었다. 영국의 룬디 섬은 영국의 섬으로, 룬디 섬은 북유럽의 룬디 섬에서 유래한 이름이다. 콥스 또는 숲이 우거진 지역을 가리키는 "흙"이라는 단어의 다른 의미와 관련된 다른 설명이 제안되었다. 바이킹들은 본토에서 약탈을 당한 후 섬을 유용한 피난처이자 비축지로 발견했을지도 모른다. 1929년, 이 섬은 자체 동전을 발행했고, "퍼핀"으로 된 액면가가 찍힌 우표도 발행했다. 우표에 코뿔바다오리를 묘사한 다른 나라들로는 올더니, 캐나다, 페로 제도, 프랑스, 지브롤터, 건지, 아이슬란드, 아일랜드, 맨 섬, 저지, 노르웨이, 포르투갈, 러시아, 슬로베니아, 세인트피에르 미켈론, 영국 등이 있다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_head.jpg)
_with_lesser_sand_eels_(Ammodytes_tobianus).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_with_lesser_sand_eels_(Ammodytes_tobianus).jpg)
.jpg)
.jpg)
_-flight-8.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_flight.jpg)
_taking_off.jpg)
_with_lesser_sand_eels_(Ammodytes_tobianus).jpg)
.jpg)
![[1]](http://www.birderbill.us/2005_Maine/P7050087.JPG){kind=link}
