Chukars also aid in the dispersal and germination of invasive non-natives, such as cheat grass in North America. Also, they are susceptible to several avian diseases and might act as a vector for infections that can be passed from avian hosts to humans, such as Chlamydia, when raised in game-farming situations (Christensen 1996; Erbeck and Nunn 1999).
Alectoris chukar was first introduced to North America in 1893 as a game species and provides revenue to state wildlife agencies through hunting. The difficult, steep, often remote terrain they occupy provides a challenge and thrill to hunters and the meat is considered very tasty. In Hawaii, chukars have been found to occupy an important niche once occupied by now extinct native birds; they aid in the dispersal and germination of seeds from important native plants and thus may be beneficial in restoring degraded ecosystems (Christensen 1996; Cole et al. 1995).
Chukars are generally opportunistic and forage on vegetation, including grass and forb seeds, green grass, forb leaves, and some shrub fruits, according to relative abundance and seasonal availability. On western rangelands, primary foods are seeds and foliage of introduced grasses and various forbs in the sagebrush community. Cultivated grains are used when available, but chukar habitat in North America is generally not near agricultural land. In Hawaii, different foods are available, but native shrub fruits and introduced herbaceous plants are still important. Young chicks primarily eat insects. Adults do not eat a significant number of insects, but are known to take locusts when available. All types of water sources are utilized by chukars and tend to dictate distribution during the hot summer months; they will stray farther from water in the winter when green vegetation is available (Christensen 1996; Del Hoyo 1994; Cole et al. 1995).
Animal Foods: insects
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts; fruit
Primary Diet: herbivore (Granivore )
Much research still needs to be done to determine the habits and needs of Alectoris chukar. Information is somewhat limited in many areas of their natural history. In addition, research can be done to determine the current relatedness of North American chukars to the original old world subspecies (Christensen1996).
Fourteen subspecies of Alectoris chukar are currently recognized. Populations in North America are thought to derive from an Indian subspecies, A. c. chukar, though several subspecies have probably intermixed. The native distribution ranges across mountainous areas of the Middle East and Asia from eastern Greece and southeastern Bulgaria through Asia Minor east to Manchuria China. The chukar has been successfully introduced to North America, Hawaii and New Zealand as a game species. In North America, successful populations have established themselves in mountainous, rocky, arid areas throughout the western states and the current distribution is centered around the Great Basin area, including Nevada, western Utah, southwestern Idaho, northeastern California, and southeastern Oregon. In the east, game farm birds are released for hunting, but successful populations have not established themselves (Christensen 1996; Del Hoyo 1994).
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); palearctic (Native ); australian (Introduced ); oceanic islands (Introduced )
Alectoris chukar can be found in North America throughout the west in steep, mountainous, rocky locations in mixed habitat types. The Great Basin area of desert shrub is representative of their preferred habitat; climate is arid to semiarid, water is generally available from scattered sources, and temperature varies. The grazed and disturbed public lands provide plentiful grasses and seeds with scattered shrubs while the rocky terrain provides cover. In North America, such areas are generally inaccessible and not near cultivated land, though they will use such areas when available. Unsuccessful attempts to introduce the chukar into other areas of North America suggest that they are already established in most suitable habitat types (Christensen 1996).
Alectoris chukar is a medium-sized partridge. Males (510-800g) are slightly larger than females (450-680g) in length and mass. Plumage pattern is similar for both sexes and distinctive among game birds of North America. Chukars are gray-brown above with a buff belly. A dark black line across the forehead, eyes, and down the neck contrasts the white throat from the gray head and breast. Flanks are prominently barred black and white-chestnut and the outer tail feathers are chestnut. Bill, margins of eyelids, legs and feet are corral pink to deep red or crimson. Both sexes can have a small tarsal spur, but usually this is characteristic of males. Juveniles are smaller and are mottled brown and gray, with only slight brown barring on flanks. In its native habitat, coloring can vary geographically; birds in more arid areas tend to be grayer and paler (Christensen 1996; Del Hoyo 1994; National Geographic Society 1999).
Range mass: 510 to 680 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Alectoris chukar are not globally threatened. In most areas, populations are stable or increasing, though habitat loss and intensive hunting may affect some local populations in their native distribution. There may be some concern for wild populations due to the possibility of disease transmission from domestic chickens and turkeys. In North America, they have been managed for hunting since their introduction. In most areas, states try to increase hunting through liberal bag-limits and long hunting seasons to overcome low yields due to the inaccessible and remote nature of their habitat. Habitat management includes developing and improving water sources. Monitoring populations through different methods of collaring and radio-transmitters has been explored (Christensen 1996; Del Hoyo 1994; Waters et al. 1994).
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Chukars use a number or vocalizations in interactions that are divided into three categories: alarm social contact, agonistic, and sexual. The most common call is a low chuck, chuck, chuck used by both sexes that changes gradually to a chukar chukar and can be heard from long distances, hence the name chukar. Communication presumably also occurs through visual cues.
Communication Channels: visual ; acoustic
Other Communication Modes: duets
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Chukars are monogamous. Pairs form in mid-March after a male performs a courtship display involving a head-tilt and a showing of his barred flanks. Both begin to call and participate in a "tidbitting display" pecking at various objects. During drought seasons, when food is scarce, breeding may be restricted to a few birds. Males guard the female from access by other males(Christensen 1996; Del Hoyo 1994).
Mating System: monogamous
Nests are simple scrapes, sometimes lined with grass or feathers, in rocky or brushy areas. They are difficult to find and are not well studied. Clutch sizes vary with site and environmental condition between seven and twenty one. Incubation lasts approximately 24 days and is usually a female activity. Hatching can occur from May until August, depending on the success of the first clutch. Broods average around 10.5 chicks, but fluctuate. Young are precocial, or highly developed upon hatching, and are capable of flight within a few weeks. They reach adult size in 12 weeks. Males are thought to remain until chicks are reared, though some are reported to leave after clutch completion and regroup with other males. Much remains to be learned about the reproductive habits of the chukar.
Breeding interval: Chukars breed once yearly depending on environmental conditions.
Breeding season: Breeding occurs from April to July in North America.
Range eggs per season: 7 to 21.
Average eggs per season: 10.5.
Average time to hatching: 24 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
Young are cared for by their mother and perhaps father until they reach independence. Young are precocial, they fly within a few weeks of hatching and reach adult size by 12 weeks old.
Parental Investment: no parental involvement; precocial ; pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female)
Die Asiatiese patrys (Alectoris chukar) is 'n uitheemse voël wat wild geword het op Robbeneiland na vrylating. Die populasie is ongeveer 300 groot. Die voël is 32 – 34 cm groot en weeg 380 - 580 gram. In Engels staan die voël bekend as Chukar Partridge.
Eiers
'n Asiatiese patrys.
Die Asiatiese patrys (Alectoris chukar) is 'n uitheemse voël wat wild geword het op Robbeneiland na vrylating. Die populasie is ongeveer 300 groot. Die voël is 32 – 34 cm groot en weeg 380 - 580 gram. In Engels staan die voël bekend as Chukar Partridge.
Xınalı kəklik (lat. Alectoris chukar) — Qırqovullar fəsiləsinə aid quş növü.
Ar glujar choukar (liester : klujiri choukar)[1] a zo ur spesad evned krenndev, Alectoris chukar an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Perdix Chukar (kentanv) da gentañ-penn (e 1830) gant al loenoniour breizhveuriat John Edward Gray (1800-1875). Dont a ra e anv eus ar ger hindek "chukor" a vez graet anezhañ da envel al laboused-se.
Bevañ a ra diwar amprevaned, greun ha had dreist-holl.
Ar spesad a gaver ar pevarzek isspesad[2] anezhañ :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar glujar choukar (liester : klujiri choukar) a zo ur spesad evned krenndev, Alectoris chukar an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Perdix Chukar (kentanv) da gentañ-penn (e 1830) gant al loenoniour breizhveuriat John Edward Gray (1800-1875). Dont a ra e anv eus ar ger hindek "chukor" a vez graet anezhañ da envel al laboused-se.
La perdiu chukar (Alectoris chukar) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasinidae) que viu en zones amb herba o escassa vegetació de la zona paleàrtica, des del sud-est d'Europa fins a Mongòlia i el nord de la Xina.
La perdiu chukar (Alectoris chukar) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasinidae) que viu en zones amb herba o escassa vegetació de la zona paleàrtica, des del sud-est d'Europa fins a Mongòlia i el nord de la Xina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Petrisen siwcar (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: petris siwcar) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Alectoris chukar; yr enw Saesneg arno yw Chukar partridge. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. chukar, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Mae'r petrisen siwcar yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius
.jpg)
_Male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Petrisen siwcar (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: petris siwcar) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Alectoris chukar; yr enw Saesneg arno yw Chukar partridge. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. chukar, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Das Chukarhuhn (Alectoris chukar), auch Chukarsteinhuhn genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Fasanenartigen (Phasianidae), die zur Ordnung der Hühnervögel (Galliformes) gehört. Es hat innerhalb der Gattung der Steinhühner das umfangreichste Verbreitungsgebiet und kommt von der Balkanhalbinsel und den Inseln des Ägäischens Meeres bis nach Nordchina vor. Es nutzt dabei Lebensräume, die sich hinsichtlich Relief, Klima und Vegetation stark unterscheiden, weswegen man das Chukarhuhn auch als eine Vogelart mit hoher ökologischer Plastizität bezeichnet.[1]
Chukarhühner sind vor allem in den Gebirgsregionen des Kaukasus‘, Mittelasiens und Kasachstans ein bedeutendes Jagdwild. Es wird hauptsächlich mit der Schusswaffe gejagt. Die Jagdzeit fällt überwiegend in die Monate November und Dezember, wenn Chukarhühner ihr maximales Gewicht erreichen.[2]
Das Chukarhuhn ist sehr leicht zähmbar und seinem Halter und Standort treu, weswegen es im Iran, in Indien, China, Afghanistan, in der Türkei und anderen südlichen Ländern zum Teil zum Haustier geworden ist. Die Tiere werden auch wegen ihrer Eier und ihres Fleischs gezüchtet, auf die Weide getrieben, laufen frei in Haus und Garten umher und werden auch zu Kampfspielen benutzt. Man hält sie wegen ihres angenehmen Gesangs in sehr engen, kegelförmigen Käfigen. In Griechenland und der Türkei glaubt man, dass sie einen Schutz gegen Zauberei bieten.
Chukarhühner weisen keinen Geschlechtsdimorphismus auf. Die Nominatform zeichnet sich durch einen weinrötlichen Scheitel aus, der an den Seiten und auf dem Hinterkopf in Aschgrau übergeht. Die Stirn ist schwarz. Eine schwarze Binde umzieht außerdem die Augen und einen rotbraunen Ohrdeckenfleck. Ein grauweißes Überaugenband befindet sich über der Augen- und der Ohrregion. Das Gefieder auf dem Oberrücken und den Schultern ist gleichfalls weinrötlich; Bürzel, Oberschwanzdecken und Unterrücken sind dagegen aschgrau. Der Schnabel, die Wachshaut der Augen und die Beine sind korallenrot gefärbt.
Ausgewachsene Chukarhühner ähneln dem Alpensteinhuhn sehr. Der Kehl- und Kropffleck ist jedoch beim Alpensteinhuhn weiß und nicht rahmfarben wie beim Chukarhuhn. Die beiden Hühnervögel überlappen sich allerdings nicht in ihrem Verbreitungsgebiet.
Die Küken sind auf der Körperunterseite rahmweiß. Von den Augen über die Ohrdecken verläuft ein dünner schwärzlicher Streif. Der Scheitel ist hellbraun mit einer dunklen Sprenklung. Die Körperoberseite ist schwärzlichbraun mit drei rahmfarbenen Längsstreifen.[3]
Chukarhühner fliegen nur dann auf, wenn sie entweder einer plötzlichen Gefahr schnell entweichen wollen oder wenn sie den Grund von Schluchten schnell erreichen wollen. Sie legen keine großen Entfernungen fliegend zurück. Die maximale Entfernung, die ein Chukarhuhn von einem Berggipfel aus abfliegend erreichen kann, wird auf nur zwei Kilometer geschätzt.[4] Im Flug wechseln sich Phasen mit schnellen Flügelschlägen und Gleitphasen ab.
Auf Grund der begrenzten Sicht in ihrem typischerweise stark zerklüfteten Lebensraum halten Chukarhühner durch Lautgebung Kontakt mit ihrem Trupp oder dem Partnervogel. In Regionen, in denen Chukarhühner häufig sind, sind über den gesamten Tag hinweg ihre Stimmen zu vernehmen. Sie sind nur während der Brutphase und der ersten Zeit der Jungenführung schweigsam.[5]
Namensgebend für das Huhn war der auffallende Ruf, der an ein Tschukar erinnert. Er ist eine Ruffolge eingegliedert, die an ein tschuk… tschuk .... tschuk ....pertschuk...tschukar-tschukar-tschukar erinnert. Mit diesem Ruf sammeln sich Truppmitglieder; er ist außerdem der Warnruf von Männchen zur Revierabgrenzung. Der Gesang ist tiefer und rauer als beim Alpensteinhuhn. Die einzelnen Elemente sind länger und folgen dichter aufeinander. Wie beim Alpensteinhuhn auch fliegen aufgescheuchte Chukarhühner mit einem laut burrenden Fluggeräusch (sogenannter Instrumentallaut) auf. Dieses laute Geräusch hat vermutlich die Funktion, Bodenfeinde zu erschrecken.[6]
Das Chukarhuhn kommt vom südöstlichen Balkan über Vorder- und Innerasien bis zur Mandschurei vor. Es wurde darüber hinaus in Nordamerika, auf Hawaii sowie Neuseeland und in Südafrika eingeführt.
Die Nordgrenze des Verbreitungsgebietes verläuft über die Rhodopen, dem Südufer des Schwarzen Meeres, den Nordhängen des Großen Kaukasus, der Halbinsel Mangyschlak, den Südausläufern des Ustjurt-Plateaus, Karataugebirge, den Nordhängen des Tienschan, Tschüi-Ili-Berge, Dsungarischer Alatau, Tarbagatai, Saurgebirge, südlicher Altai, westliches Tannu-ola-Gebirge, Changai-Gebirge und Churchgebirge.[7] Die Südgrenze des Verbreitungsgebietes zieht sich vom südöstlichen Teil der Balkanhinsel über Kleinasien, dem südlichen Nahen Osten, über Südiran, Pakistan, Nordindien und den chinesischen Provinzen Sichuan und Shanxi.[8]
Chukarhühner besiedeln eine Reihe sehr unterschiedlicher Habitate. Generell ist das Chukarhuhn eine charakteristische Vogelart stark gegliederter Regionen der Steppen-, Halbwüsten- und Wüstenzonen der Paläarktis.[9] Auf Grund seiner Anpassungsfähigkeit ist es jedoch in der Lage, sehr unterschiedliche Lebensräume zu nutzen. Es kommt beispielsweise im Pamir auch auf alpinen Wiesen in 4000 Metern über NN vor.[10] Am häufigsten kommt es jedoch in Höhenlagen zwischen 500 und 2000 Metern vor. Es bevorzugt stark zerklüftete, felsige Räume mit Hängen, Geröllfeldern, offenen Grasflächen und einzelnen Strauchgruppen. Wesentlich ist ein Vorkommen von Wasser in Form von Gebirgsflüssen, Bächen oder Quellen.
Chukarhühner sind überwiegend Standvögel. In den Hochgebirgen lebende Populationen wandern im Winterhalbjahr jedoch in niedrigere Höhenlagen ab. Für Tadschikistan sind auch abweichend von der Lebensweise von Populationen in anderen Regionen Zugbewegungen beschrieben worden. Hierbei wandern die Chukarhühner ab September aus den Hochgebirgen des zentralen Tadschikistans in niederschlagsärmere Mittelgebirge im Süden ab, die sie etwa ab Dezember erreichen. Sie kehren im Mai wieder in ihre Brutgebiete zurück.[11] Sie leben überwiegend in Trupps und sind nur während der Fortpflanzungszeit paarweise zu beobachten.
Ihre Nahrung suchen Chukarhühner überwiegend am Boden. Sie fressen hauptsächlich pflanzliche Kost, nehmen in geringer Menge aber auch Wirbellose auf. Grüne Pflanzenteile und Früchte reißen sie mit dem Schnabel ab. Im Boden befindliche Pflanzenteile wie beispielsweise Zwiebeln hacken sie mit dem Schnabel heraus oder scharren sie mit den Füßen frei. Tränken suchen sie vor allem im Zeitraum von Juli bis September auf. Im Frühjahr können sie ihren Wasserbedarf mit grünen Pflanzenteilen decken, im Winter fressen sie Schnee.[12] Hohe Schneedecken schränken die Nahrungssuche erheblich ein. Chukarhühner halten sich deshalb im Winter bevorzugt an Südhängen auf, an denen der Schnee weniger tief ist und einzelne Abschnitte schneller schneefrei werden. Bei häufigem Schneefall mit längeren Frostperioden verhungern Chukarhühner häufig.[13] Schnee behindert außerdem ihre Fortbewegung, so dass sie in schneereichen Wintern häufig eine leichte Beute von Raubtieren werden.
Hähne liefern sich heftige Kämpfe um die Brutreviere, was dazu geführt hat, dass insbesondere in Pakistan mit dieser Art auch Hahnenkämpfe durchgeführt werden. Das Nest ist eine flache Mulde und wird unterschiedlich mit Pflanzenteilen der unmittelbaren Umgebung ausgelegt. Die Gelege bestehen aus 8 bis 15 Eiern, die von gelblicher bis graubrauner Färbung sind und eine rötlichbraune Sprenkelung aufweisen. Das Weibchen brütet allein. Es beginnt mit der Brut, sobald das Gelege vollendet ist. Die Küken schlüpfen nach 22 bis 24 Tagen.[14]
Innerhalb des natürlichen Verbreitungsgebietes haben sich 14 Unterarten ausgebildet. In Europa beheimatet ist A. c. cypriotex, das in Bulgarien, auf den Ägäischen Inseln, Kreta, Rhodos und in Kleinasien zu finden ist. Die Nominatform A. c. chukar lebt dagegen im östlichen Afghanistan, Kaschmir und dem Himalaja bis ins westliche Nepal.
Früher wurden das Alpensteinhuhn und das Chukarhuhn als eine Art beschrieben. Mittlerweile hat sich jedoch durchgesetzt, die beiden als jeweils selbstständige Art anzusehen. Ausschlaggebend für diese Einordnung war das sehr unterschiedliche Stimmrepertoire der beiden Arten.
Das Chukarhuhn (Alectoris chukar), auch Chukarsteinhuhn genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Fasanenartigen (Phasianidae), die zur Ordnung der Hühnervögel (Galliformes) gehört. Es hat innerhalb der Gattung der Steinhühner das umfangreichste Verbreitungsgebiet und kommt von der Balkanhalbinsel und den Inseln des Ägäischens Meeres bis nach Nordchina vor. Es nutzt dabei Lebensräume, die sich hinsichtlich Relief, Klima und Vegetation stark unterscheiden, weswegen man das Chukarhuhn auch als eine Vogelart mit hoher ökologischer Plastizität bezeichnet.
Chukarhühner sind vor allem in den Gebirgsregionen des Kaukasus‘, Mittelasiens und Kasachstans ein bedeutendes Jagdwild. Es wird hauptsächlich mit der Schusswaffe gejagt. Die Jagdzeit fällt überwiegend in die Monate November und Dezember, wenn Chukarhühner ihr maximales Gewicht erreichen.
Kaklik (Alectoris kakelik) — qirgʻovulsimonlar oilasiga mansub qush. Ogʻirligi 370—770 g . Rangi yashaydigan joyiga mos boʻladi. Tumshugʻi, oyoqlari qizil. Narining oyogʻida kichkina toʻmtoq pixi bor. Janubiy Yevropada, Kichik, Oʻrta va Markaziy Osiyoda tarqalgan. Qrimda yoʻqolib ketgan edi, hozir qaytadan iqlimlashtirilmoqda. Oʻrta Osiyo togʻlarida, togʻ yon bagʻirlarida oʻtroq yashaydi. Juda hushyor, tez yuguradi, lekin uzoq masofaga ucholmaydi. Togʻlarda yashashga moslashgan. Kaklik— monogam qush. Martda urchiy boshlaydi. Uyasini toshlar, butalar, oʻtlar ostiga quradi. 6—24 tuxum qoʻyadi. Joʻjasi tuxumdan 20 kunda chiqadi va ertasigayoq ota-onasiga ergashib yuradi. Oʻsimliklarning kurtagi, barglari, don va urugʻlari, hasharotlar, ularning lichinkalari bilan oziklanadi. Goʻshti juda mazali, ovlanadi. Dekorativ sayroqi qush sifatida toʻrqafasda boqiladi.[1]
Kaklik (Alectoris kakelik) — qirgʻovulsimonlar oilasiga mansub qush. Ogʻirligi 370—770 g . Rangi yashaydigan joyiga mos boʻladi. Tumshugʻi, oyoqlari qizil. Narining oyogʻida kichkina toʻmtoq pixi bor. Janubiy Yevropada, Kichik, Oʻrta va Markaziy Osiyoda tarqalgan. Qrimda yoʻqolib ketgan edi, hozir qaytadan iqlimlashtirilmoqda. Oʻrta Osiyo togʻlarida, togʻ yon bagʻirlarida oʻtroq yashaydi. Juda hushyor, tez yuguradi, lekin uzoq masofaga ucholmaydi. Togʻlarda yashashga moslashgan. Kaklik— monogam qush. Martda urchiy boshlaydi. Uyasini toshlar, butalar, oʻtlar ostiga quradi. 6—24 tuxum qoʻyadi. Joʻjasi tuxumdan 20 kunda chiqadi va ertasigayoq ota-onasiga ergashib yuradi. Oʻsimliklarning kurtagi, barglari, don va urugʻlari, hasharotlar, ularning lichinkalari bilan oziklanadi. Goʻshti juda mazali, ovlanadi. Dekorativ sayroqi qush sifatida toʻrqafasda boqiladi.
Kewê sor, kewê gozel an kewê Kurdistanê (Alectoris chukar kurdestanica) [1], binecureyekî kewan e. Kewî Sor wek balindeyê neteweyî yê Kurdistanê tê dîtin.
Kewê gozel li hemû çiyayên Kurdistanê peyda dibe. Di berbanga sibehê de şiyar dibe, li ser latekî bilind disekîne û dixwîne. Dengê wî pirr xweş e. Künej xayîntiyê hem cinsê wî be qet bi saxî mirov nikare bigire.
Rengê Kewê gozel boz û qehweyiyeka vekirî ye. Li ser cavên xwe de badeke sorik derbas dibe û li pistê serê de bi bozbûna mûyan dibe yek. Heniyê kewê resik e û wek gûsikek cavan çarçove dike. Mûyên pistê bi rengên qehweyiya vekirî ne, lê rengê boçik û yê mûyên di bin basan de boz in. Rengê nikil, ling û derdora cavan sor in.
Kewê zinaran (Alectoris graeca) li çiyayên Alpê de dijî ku nêzî kewê sor e, lê rengê wî cuda ye.
Dengê Kewê gozelê wisa xuya dike:
Bi vî dengî Kewê gozel ji boy kombûne bang li hev dikin. Herwiha, Kewê gozelên nêr vî dengî bikartînin da ku kewên din ên nêr hişyar bikin. Dema ku kew ditirsin û difirin dengekî wek "fir-fir-fir" derdixin. Li gorî lêkolîneran ev deng fonksyona tirsandina dijminên li erdê digire. [2]
Cihê ku kewê gozel dijîn ji Balkanan û Tirkiye (bi taybetî Kurdistan) heta Asyaya Navîn digihêje. Herwiha, kewên gozel li Amerîkaya Bakur, li Hawaii, liZelandaya Nû û li Afrîkayê Başûr hat berdan da ku li wir jî xwe belaw bike. Lewra nêzî 14 cureyên kewê gozelê hene. Li Ewropayê cureyê bi navê A. c. cypriotex li Bulgaristanê, li Ege, li Kreta, li Rodos, li Tirkiye û li Kurdistanê peyda ye. Cureyekî din bi navê A. c. chukar jî li Afganistan, Kaşmîr, Hîmalaya û li Nepalê dije.
Ji 20 heta 40 hêkan dikin. 21 rojan qurp rûdinin, çîcikên wan di roja 24an de derdikevin û bi diya xwe re li xwarinê digerin. Pirr zîrek in, dema mirovan dibînin xwe hema vedişêrin û diya wan hema li nav ningê mirov digere ku çîcikên wê xwe vedişêrin.
Kewê sor, kewê gozel an kewê Kurdistanê (Alectoris chukar kurdestanica) , binecureyekî kewan e. Kewî Sor wek balindeyê neteweyî yê Kurdistanê tê dîtin.
Kewê gozel li hemû çiyayên Kurdistanê peyda dibe. Di berbanga sibehê de şiyar dibe, li ser latekî bilind disekîne û dixwîne. Dengê wî pirr xweş e. Künej xayîntiyê hem cinsê wî be qet bi saxî mirov nikare bigire.
Къуршджэд (лат-бз. Alectoris chukar) — мэзджэд лъэпкъым хыхьэ лӀэужьыгъуэщ.
И инагъкӀэ къуалэм нэхърэ тӀэкӀу нэхъ инщ. Анэр хъум нэхърэ нэхъ цӀыкӀущ икӀи лъэджажэ иӀэкъым. Къешэч г. 450-800; и кӀыхьагъыр см. 32-39. И теплъэр щхъуафэщ, гъуэжьыфэ къыщӀэуэу. НатӀэм къыщыщӀэдзауэ нэхэм ирикӀуэу пщэм и гупэ хъуреягъым кусэ фӀыцӀэ ирокӀуэ. Ныбэ щӀагъыр гъуэжь-хужьыфэщ. Ибгъухэм кусэ гъуабжэ, фӀыцӀэ зэхэлъхэр йохыр.
Мыр Къаукъазым къинэмыщӀауэ, къэрал куэдым щопсэу, псалъэм папщӀэ: Азиэ Курытым, Хъутейм, Ипщэ Къазахъстэным. Гъуэлъыгъуэм анэмрэ хъумрэ тӀурытӀу хэхокӀхэ, джэдыкӀи 7-22 егъэтӀылъ. Махуэ 24 теса яуж къырешыр.
Нэхъыщхьэу я Ӏусыр жылэ, мэракӀуэ, тхьэпэ, пкъыщӀэ, лӀабжьэщӀэкӀэ, нэхъ мащӀэу гъудэбадзэ, бэдж нэмыщӀхэр.
Эрээнхавирга хахилаг, Alectoris chukar, нь Гургуулынхан овгийн шувуу юм.
Тэд бөөрөнхийдүү 32-35 см урт бие, цайвар бор нуруу, саарал цээж, бор шаргалдуу гэдэстэй. Нэрнийхээ дагуу хажуу хавирга нь эрээн судалтай, хөл нь улаан байдаг. Үргэж цочихдоо нисэхээсээ гүйж зугтах ба хэрэгцээтэй үед богино зайд ниснэ.
Эрээнхавирга хахилаг нь Евразиас гаралтай ба Энэтхэгийн хойд хэсэг, Пакистан, Афганистан, зүүн өмнөд Европын зүүн хэсгээр нутаглана. Мөн спорт агнуурын зорилгоор АНУ-н Хадат уул болон Канад, Шинэ Зеландад нэвтрүүлэн оруулж өргөнөөр суурьшсан. Энэхүү шувуу нь хад чулуурхаг, цавчим уулын хуурай энгэр бэлээр нутаглана. Газар үүрээ засаж, 8-20 өндөг гаргадаг. Тэд янз бүрийн ургамлын үр, шавьж зэргээр хооллоно.
Эрээнхавирга хахилаг, Alectoris chukar, нь Гургуулынхан овгийн шувуу юм.
चकोर (Chukor or French Partridge, Caccabis chukor) (Chukar) (Alectoris chukar) एक साहित्यिक पक्षी है, जिसके बारे में भारत के कवियों ने यह कल्पना कर रखी है कि यह सारी रात चंद्रमा की ओर ताका करता है और अग्निस्फुलिंगों को चंद्रमा के टुकड़े समझकर चुनता रहता है। इसमें वास्तविकता केवल इतनी है कि कीटभक्षी पक्षी होने के कारण, चकोर चिनगारियों को जुगनू आदि चमकनेवाले कीट समझकर उनपर भले ही चोंच चला दे। लेकिन न तो यह आग के टुकड़े ही खाता है और न निर्निमेष सारी रात चंद्रमा को ताकता ही रहता है। यह पाकिस्तान का राष्ट्रीय पक्षी है।
चकोर पक्षी (Aves) वर्ग के मयूर (Phasianidae) कुल का प्राणी है, जिसकी शिकार किया जाता है। इसका माँस स्वादिष्ट होता है। चकोर मैदान में न रहकर पहाड़ों पर रहना पसंद करता है। यह तीतर से स्वभाव और रहन सहन में बहुत मिलता जुलता है। पालतू हो जाने पर तीतर की भाँति ही अपने मालिक के पीछे-पीछे चलता है। इसके बच्चे अंडे से बाहर आते ही भागने लगते हैं।
चकोर- (साहित्य) परंपराप्राप्त लोकप्रसिद्धि के अनुसार तथा कविसमय को काल्पनिक मान्यताओं के अनुरूप, चकोर चंद्रकिरणों पीकर जीवित रहता है (शांर्गघरपद्धति, १.२३)। इसीलिये इसे "चंद्रिकाजीवन' और "चंद्रिकापायी' भी कहते हैं। प्रवाद है कि वह चंद्रमा का एकांत प्रेमी है और रात भर उसी को एकटक देखा करता है। अँधेरी रातों में चद्रमा और उसकी किरणों के अभाव में वह अंगारों को चंद्रकिरण समझकर चुगता है। चंद्रमा के प्रति उसकी इस प्रसिद्ध मान्यता के आधार पर कवियों द्वारा प्राचीन काल से, अनन्य प्रेम और निष्ठा के उदाहरण स्वरूप चकोर संबंधी उक्तियाँ बराबर की गई हैं। इसका एक नाम विषदशर्नमृत्युक है जिसका आधार यह विश्वास है कि विषयुक्त खाद्य सामाग्री देखते ही उसकी आँखें लाल हो जाती है और वह मर जाता है। कहते हैं, भोजन की परीक्षा के लिये राजा लोग उसे पालते थे।
Chukar at Weltvogelpark Walsrode, Germany
Eggs
Juvenile
Chukar in Indian heraldry
Taxidermy
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|accessdate= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद)
चकोर (अंग्रेजी:Chukar partridge; बैज्ञा.:Alectoris chukar) चिरइन की तीतर-बटेर परिवार क सदस्य पक्षी हवे। एकर शिकार कइल जाला आ ई पाकिस्तान क राष्ट्रीय पक्षी हवे।
एकर नाँव संस्कृत मूल से निकलल हवे आ मानल जाला कि एकर उल्लेख ऋग्वेद की समय से संस्कृत में मिलेला।
चकोर पाकिस्तान क राष्ट्रीय पक्षी हवे। साहित्य में एकर उल्लेख ऋग्वेद की समय (1700 ईपू) से होत आइल बाटे [2] भारतीय क्षेत्रन में आ साहित्य में एके बहुत प्रेमी पक्षी मानल जाला आ ई मान्यता प्रचलित बाटे कि ई रात भर चंद्रमा के निहारत रहेला।[3][4][5] प्रजनन की समय बहुत उग्र सुभाव क होखला की वजह से एके लड़ाकू चिरई की रूप में लडावे खातिर भी पोसल जाला।
चकोर (Chukor or French Partridge, Caccabis chukor) (Chukar) (Alectoris chukar) एक साहित्यिक पक्षी है, जिसके बारे में भारत के कवियों ने यह कल्पना कर रखी है कि यह सारी रात चंद्रमा की ओर ताका करता है और अग्निस्फुलिंगों को चंद्रमा के टुकड़े समझकर चुनता रहता है। इसमें वास्तविकता केवल इतनी है कि कीटभक्षी पक्षी होने के कारण, चकोर चिनगारियों को जुगनू आदि चमकनेवाले कीट समझकर उनपर भले ही चोंच चला दे। लेकिन न तो यह आग के टुकड़े ही खाता है और न निर्निमेष सारी रात चंद्रमा को ताकता ही रहता है। यह पाकिस्तान का राष्ट्रीय पक्षी है।
चकोर पक्षी (Aves) वर्ग के मयूर (Phasianidae) कुल का प्राणी है, जिसकी शिकार किया जाता है। इसका माँस स्वादिष्ट होता है। चकोर मैदान में न रहकर पहाड़ों पर रहना पसंद करता है। यह तीतर से स्वभाव और रहन सहन में बहुत मिलता जुलता है। पालतू हो जाने पर तीतर की भाँति ही अपने मालिक के पीछे-पीछे चलता है। इसके बच्चे अंडे से बाहर आते ही भागने लगते हैं।
चकोर- (साहित्य) परंपराप्राप्त लोकप्रसिद्धि के अनुसार तथा कविसमय को काल्पनिक मान्यताओं के अनुरूप, चकोर चंद्रकिरणों पीकर जीवित रहता है (शांर्गघरपद्धति, १.२३)। इसीलिये इसे "चंद्रिकाजीवन' और "चंद्रिकापायी' भी कहते हैं। प्रवाद है कि वह चंद्रमा का एकांत प्रेमी है और रात भर उसी को एकटक देखा करता है। अँधेरी रातों में चद्रमा और उसकी किरणों के अभाव में वह अंगारों को चंद्रकिरण समझकर चुगता है। चंद्रमा के प्रति उसकी इस प्रसिद्ध मान्यता के आधार पर कवियों द्वारा प्राचीन काल से, अनन्य प्रेम और निष्ठा के उदाहरण स्वरूप चकोर संबंधी उक्तियाँ बराबर की गई हैं। इसका एक नाम विषदशर्नमृत्युक है जिसका आधार यह विश्वास है कि विषयुक्त खाद्य सामाग्री देखते ही उसकी आँखें लाल हो जाती है और वह मर जाता है। कहते हैं, भोजन की परीक्षा के लिये राजा लोग उसे पालते थे।
चकोर (अंग्रेजी:Chukar partridge; बैज्ञा.:Alectoris chukar) चिरइन की तीतर-बटेर परिवार क सदस्य पक्षी हवे। एकर शिकार कइल जाला आ ई पाकिस्तान क राष्ट्रीय पक्षी हवे।
च्याखुरा, चाखुरो, चकोर वा चुकर नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा पनि चुकर पार्ट्रिज (Chukar Partridge) भनिन्छ ।
Chukar at Weltvogelpark Walsrode, Germany
Eggs
Juvenile
Chukar in Indian heraldry
Taxidermy
च्याखुरा, चाखुरो, चकोर वा चुकर नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा पनि चुकर पार्ट्रिज (Chukar Partridge) भनिन्छ ।
ਚਕੋਰ ਯੂਰੇਸ਼ੀਆਈ ਪਰਬਤੀ ਤਿੱਤਰ ਪਰਵਾਰ ਦੇ ਇੱਕ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਪੰਛੀ ਦਾ ਸਾਹਿਤਕ ਨਾਮ ਹੈ। 'ਚੰਦ ਤੇ ਚਕੋਰ ਦੀ ਪਰੀਤ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਅਤੇ ਲੋਕ-ਬਾਣੀ, ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।'[2] ਇਸ ਦੀਆਂ ਟੰਗਾਂ ਲਾਲ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦੇ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਇਹ ਕਲਪਨਾ ਕਰ ਰੱਖੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਚੰਦਰਮਾ ਨੂੰ ਬੇਪਨਾਹ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਸਨੂੰ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸ ਵੱਲ ਉੱਡਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਕਾਲੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਚੰਗਿਆੜਿਆਂ ਨੂੰ ਚੰਦ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਸਮਝਕੇ ਚੁਗਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਸ ਜਾਤੀ ਵਿੱਚ 14 ਛੋਟੀਆਂ ਜਾਤੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਇਸਰਾਈਲ, ਤੁਰਕਿਸਤਾਨ, ਅਫ਼ਗਾਨਿਸਤਾਨ, ਪਾਕਿਸਤਾਨ, ਭਾਰਤ, ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ ਅਤੇ ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ ਦੇ 600 ਤੋਂ 4000 ਮੀਟਰ ਦੀਆਂ ਉਚਾਈਆਂ ਵਾਲੇ ਪਥਰੀਲੇ ਅਤੇ ਰੇਤੀਲੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਸਰਦੀਆਂ ਨੂੰ ਨੀਵੀਂਆਂ ਪਹਾੜੀਆਂ ’ਤੇ ਅਤੇ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਠੰਢੇ ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸਦਾ ਖਾਣਾ ਦਾਣੇ, ਘਾਹ-ਫੂਸ ਦੀਆਂ ਗੁੱਦੇਦਾਰ ਜੜ੍ਹਾਂ ਅਤੇ ਤਣੇ ਅਤੇ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜੇ ਵੀ ਹਨ। ਇਸ ਪੰਛੀ ਨੂੰ ਉੱਡਣ ਨਾਲੋਂ ਭੱਜਣਾ ਬਹੁਤਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਿਕਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣ ਲੱਗੇ ਪਿੱਠਾਂ ਚੱਕਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅਤੇ ਸਿਰ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਰੜੀ ਥਾਂ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਗੋਲ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਕੇ ਬੈਠਦੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ 4-5 ਪੰਛੀ ਗਰਦਨ ਅਕੜਾ ਚੌਕੰਨੇ ਬੈਠਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਰਾਖੀ ਕਰਦੇੇ ਹਨ।
ਇਹ 35 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਲੰਬਾ 600 ਤੋਂ 700 ਗ੍ਰਾਮ ਭਾਰਤ ਵਾਲਾ ਗਠੀਲੇ ਤੇ ਨਿੱਗਰ ਜਿਹੇ ਸਰੀਰ ਵਾਲਾ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਰੰਗ ਸਲੇਟੀ-ਭੂਸਲੇ ਜਿਹਾ ਅਤੇ ਘਸਮੈਲੇ-ਸਲੇਟੀ ਚਿੱਟੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਚਾਕਲੇਟੀ-ਕਾਲੀ ਪੱਟੀ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਉੱਪਰੋਂ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੋਈ ਚਿੱਟੀ ਠੋੋਡੀ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਛਾਤੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕਿਸੇ ਹਾਰ ਵਾਂਗ ਬਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਵੱਖੀਆਂ ਉੱਪਰਲੀਆਂ 7-8 ਚਾਕਲੇਟੀ-ਕਾਲੀਆਂ ਪੱਟੀਆਂ ਬਣਿਆ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਖੰਭ ਗੂੜ੍ਹੇ ਸਲੇਟੀ-ਭੂਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿੰਨਾਂ ਉੱਤੇ ਕੁਝ ਚਿੱਟੀਆਂ ਅਤੇ ਕੁਝ ਭੂਰੀਆਂ ਬਿੰਦੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਬਣੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਦਾ ਢਿੱਡ ਵਾਲਾ ਪਾਸਾ ਘਸਮੈਲਾ ਚਿੱਟਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਪੂਛ 14 ਖੰਭਾਂ ਨਾਲ ਬਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਚਕੋਰਾਂ ਦੀ ਚੁੰਝ ਅਤੇ ਲੱਤਾਂ ਲਾਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਬਹਾਰ ਦੇ ਮੌਸਮ ਨਰ ਸਵੇਰੇ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਰੌਲਾ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਲੜਾਕੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਾਦਾ ਕਿਸੇ ਚੱਟਾਨ ਹੇਠ ਜਾਂ ਲੁਕਵੀਂ ਰੜੀ ਥਾਂ ਨੂੰ ਖੁਰਚ ਕੇ ਅਤੇ ਪੋਲਾ ਕਰਕੇ ਆਲ੍ਹਣਾ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਮਾਦਾ ਗੁਲਾਬੀ ਚੱਟਾਕ ਵਾਲੇ ਚਿੱਟੇ 10-20 ਅੰਡੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਦੋਨੋ 24 ਦਿਨ 'ਚ ਅੰਡੇ ਸੇਕ ਕੇ ਚੂਚੇ ਕੱਢ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਨਿਕਲਦੇ ਸਾਰ ਕੋਈ 6-7 ਘੰਟਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਦੌੜਨ-ਭੱਜਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਤਿੰਨ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉੱਡਣ ਯੋਗ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਚਕੋਰ ਯੂਰੇਸ਼ੀਆਈ ਪਰਬਤੀ ਤਿੱਤਰ ਪਰਵਾਰ ਦੇ ਇੱਕ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਪੰਛੀ ਦਾ ਸਾਹਿਤਕ ਨਾਮ ਹੈ। 'ਚੰਦ ਤੇ ਚਕੋਰ ਦੀ ਪਰੀਤ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਅਤੇ ਲੋਕ-ਬਾਣੀ, ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।' ਇਸ ਦੀਆਂ ਟੰਗਾਂ ਲਾਲ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦੇ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਇਹ ਕਲਪਨਾ ਕਰ ਰੱਖੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਚੰਦਰਮਾ ਨੂੰ ਬੇਪਨਾਹ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਸਨੂੰ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸ ਵੱਲ ਉੱਡਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਕਾਲੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਚੰਗਿਆੜਿਆਂ ਨੂੰ ਚੰਦ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਸਮਝਕੇ ਚੁਗਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਸ ਜਾਤੀ ਵਿੱਚ 14 ਛੋਟੀਆਂ ਜਾਤੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਇਸਰਾਈਲ, ਤੁਰਕਿਸਤਾਨ, ਅਫ਼ਗਾਨਿਸਤਾਨ, ਪਾਕਿਸਤਾਨ, ਭਾਰਤ, ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ ਅਤੇ ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ ਦੇ 600 ਤੋਂ 4000 ਮੀਟਰ ਦੀਆਂ ਉਚਾਈਆਂ ਵਾਲੇ ਪਥਰੀਲੇ ਅਤੇ ਰੇਤੀਲੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਸਰਦੀਆਂ ਨੂੰ ਨੀਵੀਂਆਂ ਪਹਾੜੀਆਂ ’ਤੇ ਅਤੇ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਠੰਢੇ ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸਦਾ ਖਾਣਾ ਦਾਣੇ, ਘਾਹ-ਫੂਸ ਦੀਆਂ ਗੁੱਦੇਦਾਰ ਜੜ੍ਹਾਂ ਅਤੇ ਤਣੇ ਅਤੇ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜੇ ਵੀ ਹਨ। ਇਸ ਪੰਛੀ ਨੂੰ ਉੱਡਣ ਨਾਲੋਂ ਭੱਜਣਾ ਬਹੁਤਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਿਕਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣ ਲੱਗੇ ਪਿੱਠਾਂ ਚੱਕਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅਤੇ ਸਿਰ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਰੜੀ ਥਾਂ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਗੋਲ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਕੇ ਬੈਠਦੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ 4-5 ਪੰਛੀ ਗਰਦਨ ਅਕੜਾ ਚੌਕੰਨੇ ਬੈਠਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਰਾਖੀ ਕਰਦੇੇ ਹਨ।
The chukar partridge (Alectoris chukar), or simply chukar, is a Palearctic upland gamebird in the pheasant family Phasianidae. It has been considered to form a superspecies complex along with the rock partridge, Philby's partridge and Przevalski's partridge and treated in the past as conspecific particularly with the first. This partridge has well-marked black and white bars on the flanks and a black band running from the forehead across the eye down the head to form a necklace that encloses a white throat. Native to Asia, the species has been introduced into many other places and feral populations have established themselves in parts of North America and New Zealand. This bird can be found in parts of the Middle East and temperate Asia.
The chukar is a rotund 32–35 cm (13–14 in) long partridge, with a light brown back, grey breast, and buff belly. The shades vary across the various populations. The face is white with a black gorget. It has rufous-streaked flanks, red legs and coral red bill. Sexes are similar, the female slightly smaller in size and lacking the spur.[2] The tail has 14 feathers, the third primary is the longest while the first is level with the fifth and sixth primaries.[3]
It is very similar to the rock partridge (Alectoris graeca) with which it has been lumped in the past[4] but is browner on the back and has a yellowish tinge to the foreneck. The sharply defined gorget distinguishes this species from the red-legged partridge which has the black collar breaking into dark streaks near the breast. Their song is a noisy chuck-chuck-chukar-chukar from which the name is derived.[5] The Barbary partridge (Alectoris barbara) has a reddish-brown rather than black collar with a grey throat and face with a chestnut crown.[6]
Other common names of this bird include chukker (chuker or chukor), Indian chukar and keklik.
This partridge has its native range in Asia, including Jordan, Israel, Palestine, Lebanon, Syria, Turkey, Kurdistan, Iran, Afghanistan, Tajikistan, Pakistan and India, along the inner ranges of the western Himalayas to Nepal. Further west in southeastern Europe it is replaced by the red-legged partridge, Alectoris rufa. It barely ranges into Africa on the Sinai Peninsula. The habitat in the native range is rocky open hillsides with grass or scattered scrub or cultivation. In Israel and Jordan it is found at low altitudes, starting at 400 m (1,300 ft) below sea level in the Dead Sea area, whereas in the more eastern areas it is mainly found at an altitude of 2,000 to 4,000 m (6,600 to 13,100 ft) except in Pakistan, where it occurs at 600 m (2,000 ft).[2][7] They are not found in areas of high humidity or rainfall.[8]
It has been introduced widely as a game bird, and feral populations have become established in the United States (Rocky Mountains, Great Basin, high desert areas of California), Canada, Chile, Argentina, New Zealand and Hawaii.[9] Initial introductions into the US were from the nominate populations collected from Afghanistan and Nepal.[10] The birds are hunted across the dry, rocky Columbia Basin, especially in the vicinity of the Snake River in Washington and Oregon.[11][12] It has also been introduced to New South Wales in Australia but breeding populations have not persisted and are probably extinct.[13] A small population exists on Robben Island in South Africa since it was introduced there in 1964.[14]
The chukar readily interbreeds with the red-legged partridge (Alectoris rufa), and the practice of breeding and releasing captive-bred hybrids has been banned in various countries including the United Kingdom, as it is a threat to wild populations.[15]
The chukar partridge is part of a confusing group of "red-legged partridges". Several plumage variations within the widespread distribution of the chukar partridge have been described and designated as subspecies. In the past the chukar group was included with the rock partridge (also known as the Greek partridge). The species from Turkey and farther east was subsequently separated from A. graeca of Greece and Bulgaria and western Europe.[16][17]
The chukar has 14 recognized subspecies:[18]
This species is relatively unaffected by hunting or loss of habitat. Its numbers are largely affected by weather patterns during the breeding season. The release of captive stock in some parts of southern Europe can threaten native populations of rock partridge and red-legged partridge with which they may hybridize.[19][20]
British sportsmen in India considered the chukar as good sport although they were not considered to be particularly good in flavour. Their fast flight and ability to fly some distance after being shot made recovery of the birds difficult without retriever dogs.[21] During cold winters, when the higher areas are covered in snow, people in Kashmir have been known to use a technique to tire the birds out to catch them.[22]
In the non-breeding season, chukar partridge are found in small coveys of 10 or more (up to 50) birds. In summer, chukars form pairs to breed. During this time, the cocks are very pugnacious in their calling and fighting.[7][8][23][24] During winter they descend into the valleys and feed in fields. They call frequently during the day and especially in the mornings and evenings. The call is loud and includes loud repeated chuck notes and sometimes duetting chuker notes. Several calls varying with context have been noted.[25] The most common call is a "rallying call" which when played back elicits a response from birds and has been used in surveys, although the method is not very reliable.[26][27] When disturbed, it prefers to run rather than fly, but if necessary it flies a short distance often down a slope on rounded wings, calling immediately after alighting.[2][21][28] In Utah, birds were found to forage in an area of about 2.6 km2 (1.0 sq mi) and travel up to 4.8 km (3.0 mi) to obtain water during the dry season. The home range was found to be even smaller in Idaho.[29][30][31]
The breeding season is summer. Males perform tidbitting displays, a form of courtship feeding where the male pecks at food and a female may visit to peck in response. The males may chase females with head lowered, wing lowered and neck fluffed. The male may also perform a high step stiff walk while making a special call. The female may then crouch in acceptance and the male mounts to copulate, while grasping the nape of the female. Males are monogamous.[17] The nest is a scantily lined ground scrape, though occasionally a compact pad is created with a depression in the centre. Generally, the nests are sheltered by ferns and small bushes, or placed in a dip or rocky hillside under an overhanging rock. About 7 to 14 eggs are laid.[8][24][32] The eggs hatch in about 23–25 days. In captivity they can lay an egg each day during the breeding season if eggs are collected daily.[33] Chicks join their parents in foraging and will soon join the chicks of other members of the covey.[6]
As young chukars grow, and before flying for the first time, they utilize wing-assisted incline running as a transition to adult flight. This behaviour is found in several bird species, but has been extensively studied in chukar chicks, as a model to explain the evolution of avian flight.[34][35][36][37]
Chukar will take a wide variety of seeds and some insects as food. It also ingests grit.[28] In Kashmir, the seeds of a species of Eragrostis was particularly dominant in their diet[38] while those in the US favoured Bromus tectorum.[6] Birds feeding on succulent vegetation make up for their water needs but visit open water in summer.[39]
Chukar roost on rocky slopes or under shrubs. In the winter, birds in the US selected protected niches or caves. A group may roost in a tight circle with their heads pointed outwards to conserve heat and keep a look out for predators.[6]
Chukar are sometimes preyed on by golden eagles.[40]
Birds in captivity can die from Mycoplasma infection and outbreaks of other diseases such as erysipelas.[41][42][43]
The name is onomatopoeic and mentions of chakor in Sanskrit, from northern Indian date back to the Markandeya Purana (c. 250-500 AD).[44][45] In North Indian and Pakistani culture, as well as in Hindu mythology, the chukar sometimes symbolizes intense, and often unrequited, love.[46][47] It is said to be in love with the moon and to gaze at it constantly.[48] Because of their pugnacious behaviour during the breeding season they are kept in some areas as fighting birds.[8][23]
Chukar at Weltvogelpark Walsrode, Germany
Eggs
.jpg)
Juvenile
Chukar in Indian heraldry
.jpg)
Taxidermy
.jpg)
.jpg)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) The chukar partridge (Alectoris chukar), or simply chukar, is a Palearctic upland gamebird in the pheasant family Phasianidae. It has been considered to form a superspecies complex along with the rock partridge, Philby's partridge and Przevalski's partridge and treated in the past as conspecific particularly with the first. This partridge has well-marked black and white bars on the flanks and a black band running from the forehead across the eye down the head to form a necklace that encloses a white throat. Native to Asia, the species has been introduced into many other places and feral populations have established themselves in parts of North America and New Zealand. This bird can be found in parts of the Middle East and temperate Asia.
Ĉukaro aŭ Ĉukara perdriko, (Alectoris chukar) estas birdospecio el ordo kokoformaj (Galliformes) kaj familio fazanedoj (Phasianidae). Ĝi similas al la rokperdriko, sed la ĉukaro havas voĉon kiel simpla domkorta koko.
Oni konsideris, ke ĝi formas superspecian komplekson kune kun la Rokperdriko, la Filbia perdriko kaj la Ruĝecstria perdrikoj kaj traktata pasinte kiel samspecifa ĉefe kun la unua.
Ĝi vivas en sudaj partoj de Eŭropo ĝis Ĉinio en Azio. Ĉukaro estas nacia birdo de Pakistano, ĝia nomo same venas el la urdua lingvo.
Krom la originalaj vivlokoj, oni enportis, hejmigis en Hispanio, Portugalio, Norvegio, Britio, Kanado, Usono, Havajo, Meksiko, Nov-Zelando kaj Sud-Afriko kaj en multaj lokoj setlis sovaĝigitaj populacioj devenaj el kaptivaj ekzempleroj.
Ĝi vivas sur senarbaj rokoj, valoj kaj herbaj montaj deklivoj.
La birdo grandas 35 cm. Ĝia beko, okulringo kaj la kruroj estas ruĝaj. Sur la frunto, okulo kaj kolo ĝi havas nigran kolumon kiu enfermas blankan gorĝareon. Ĝi havas mallongajn, rondajn flugilojn. Ĝi havas pli brunan supran plumaron, pli larĝajn nigrablankajn striojn flanke ol ĉe la rokperdriko.
La Ĉukaro estas fortika perdriko 32–35 cm longa, kun helbruna dorso, griza brusto, kaj sablokolora ventro. La nuancoj varias laŭ la diversaj populacioj. La vizaĝo estas blanka kun nigra gorĝorando. Ĝi havas ruĝecstriajn flankojn, ruĝajn krurojn kaj koralruĝan bekon. Ambaŭ seksoj estas similaj, sed la ino iome pli malgranda kaj ne havas spronon.[1] La vosto havas 14 plumojn, el kiuj la tria unuaranga estas la plej longa dum la unua samnivelas kun la 5a kaj 6a.[2]
Ĝi estas tre simila al la Rokperdriko (Alectoris graeca) kun kiu ĝi estis foje kunigita en pasinteco[3] sed ĝi estas pli bruna en dorso kaj havas flavecan nuancon en kolo. La tre klare limigita gorĝorando distingas tiun specion el la Ruĝa perdriko kiu havas la nigran kolumon rompitan al malhela strieco ĉe la brusto. Ties kanto estas brueca ĉuk-ĉuk-ĉukar-ĉukar el kiu devenas la komuna nomo.[4] La Berbera perdriko (Alectoris barbara) havas ruĝecbrunan pli ol nigran kolumon kun grizaj gorĝo kaj vizaĝo kaj kun bruna krono .[5]
Tiu perdriko havas sian indiĝenan teritorion en Eŭrazio, en Israelo, Turkio, Afganio, Barato, Pakistano laŭlonge de la internaj teritorioj de Okcidenta Himalajo al Nepalo. Okcidente en sudorienta Eŭropo ĝi estas anstataŭata de la Ruĝa perdriko, Alectoris rufa. Ties biotopoj en la indiĝena teritorio estas rokaj malfermaj montetoj kun herbo aŭ disa arbustaro aŭ terkultivejoj. Ĝi troviĝas ĉefe je altitudoj de 2000 al 4000 m escepte en Pakistano, kie ĝi loĝas je 600 m.[1][6] Ili ne troviĝas en areoj de altaj humideco aŭ pluvokvanto.[7]
Ĝi estis enmetita amplekse kiel ĉasbirdo kaj setlis sovaĝigitaj populacioj en usona Rokmontaro, altaj dezertareoj de Kalifornio, Kanado, Novzelando kaj Havajo. La komenca enmetoj en Usono estis de la nomiga populacio kolektita el Afganio kaj Nepalo.[8] Ĝi estis enmetita ankaŭ en Nova Sudkimrio en Aŭstralio sed ne survivis reproduktaj populacioj kaj tre probable formortiĝis.[9]
La Ĉukara perdriko estas parto de konfuza grupo de "Ruĝkruraj perdrikoj". Oni priskribis kelkajn plumarvariaĵojn ene de la ampleksa distribuado de la Ĉukaro kaj oni markis ilin kiel subspecioj. Iam la Ĉukara grupo estis inkludata kun la Rokperdriko (konata ankaŭ kiel la Greka perdriko). Tiu specio el Turkio kaj pli oriente estis sekve separata el A. graeca de Grekio kaj Bulgario kaj okcidenta Eŭropo.[10][11]
Tiu palearktisa specio ne estas relative endanĝerita pro troa ĉasado aŭ habitatoperdo. Ties nombroj estas ege influataj de la vetero dum la reprodukta sezono. Liberigo de kaptivaj ekzempleroj en kelkaj partoj de suda Eŭropo povas minaci la indiĝenajn populaciojn de Rokperdriko kaj de Ruĝa perdriko kun kiuj ili povas hibridiĝi.[12][13]
For de la reprodukta sezono, la Ĉukaro troviĝas en malgrandaj aroj de 10 aŭ plie (ĝis 50) birdoj. Somere la Ĉukaroj formas parojn por reproduktiĝi. Dum tiu epoko la virbirdoj estas tre luktemaj per alvokoj kaj veraj luktoj.[6][7][14][15] Vintre ili descendas al valoj kaj manĝas en kampoj. La alvoko oftas tage ĉefe matene kaj vespere. La alvoko estas laŭta kaj inkludas laŭtajn ripetajn notojn "Ĉuk" kaj foje duetajn notojn "Ĉukar". Oni konstatis diversajn alvokojn varie kun la kunteksto.[16] La plej komuna alvoko estas "unuiga alvoko" kiu postulas respondon el birdoj kaj estis uzata en studoj, kvankam tiu metodo ne estas fidinda.[17][18] Kaze de ĝenado, ili preferas kuri anstataŭ elflugi, sed se necese ili elflugas mallongajn distancojn ofte deklivosuben per rondecaj flugiloj, alvokante tuje post surterigado.[1][19][20] En Utaho oni trovis birdojn manĝantajn en areo de ĉirkaŭ 2.6 km2. Kaj veturantajn ĝis 4.8 km por akiri akvon dum la seka sezono. La hejma teritorio estis eĉ pli malgranda en Idaho.[21][22][23]
Ĉukaroj ripozas en rokaj deklivoj aŭ sub arbustoj. Vintre la birdoj de Usono elektis protektitajn niĉojn aŭ kavaĵojn. Grupo povas ripozi en fermita cirklo kun ties kapoj foren por konservi varmon kaj atenti predantojn.[5]
Ĉukaroj estas foje predataj de la Reĝa aglo.[24]
Birdoj en kaptiveco povas morti pro infekto de mikoplasmo kaj eksplodoj de aliaj malsanoj kiaj Erysipelas.[25][26][27]
Ĝi nestas sur kampo en skrapfosita kavaĵo, remburita per herboj. Ĝi kovas 7-20 ovojn, sed plej ofte ĝis 14.
La reprodukta sezono estas somero. Maskloj plenumas manĝoceremoniojn, formo de pariĝomanĝado per kiu la masklo plukas manĝerojn kaj ino povas veni por pluki kiel respondo. La masklo povas ĉasi la inon per subenigitaj kapo kaj flugiloj kaj ŝvela kolo. La masklo povas ankaŭ plenumi rigidan piediradon samtempe kun speciala alvoko. La ino povas tiam kaŭri kiel akcepto kaj la masklo rajdas por seksumi, dum gratas la nukon de la ino. Maskloj estas monoginaj.[11] La nesto estas fuŝe kovrita grunda skrapaĵo, Kvankam foje oni kreas vojeton per depresio en la centro. Ĝenerale, la nestoj estas ŝirmitaj pere de filikoj kaj malgrandaj arbustoj, aŭ situaj en trueto aŭ roka deklivo sub ŝirma roko. La ino demetas 7 al 14 ovojn.[7][15][28] Eloviĝo okazas post ĉirkaŭ 23–25 tagoj. En kaptiveco ili povas demeti po unu ovon ĉiutage dum la reprodukta sezono se oni kolektas ilin ĉiutage.[29] La idoj kuniĝas al la gepatroj por manĝi sed tuj kuniĝas al aliaj membroj de la birdaro.[5]
La ĉukaro manĝas gandparte grenojn, etparte verdajn plantajn partojn kaj insektojn. Krom la kovtempo, ili vivas grupe (30-40).
La Ĉukaro manĝas ampleksan varion de semoj kaj iome da insektoj kiel manĝo. Ili englutas ankaŭ sablerojn aŭ ŝtonetojn por helpi digeston.[19] En Kaŝmiro, la semoj de la specioj de eragrosto estas ĉefe dominaj en ties dieto[30] dum la usonaj preferas tiujn de tegmentbromuso[5]. Birdoj kiuj manĝas sukoplenajn vegetaĵojn plenumas sian akvoneceson, sed ili vizitas malfermajn akvolokojn somere.[31]
La Ĉukaro estas la Nacia birdo de Pakistano. En Punĝabo, la Ĉukar estis konsiderata simbolo de intensa, kaj ofte nekoresponda, amo. Ĝi estis konsiderata enamiĝo de la luno kaj pro tio oni rigardas konstante ĝin.[32] Pro la luktema kutimaro dum la reprodukta sezono ili estas retenitaj en kelkaj areoj kiel luktobirdoj.[7][14]
En Barato oni konsideris ĉasadon de Ĉukaro kiel bona sporto, kvankam la birdoj ne estis konsiderataj bongustaj. Ties rapida flugo kaj kapablo flugi iomdistance post esti pafita malhelpas akiron de la ĉasata birdo sen specifa hundo.[20] Dum malvarmaj vintroj, kiam la plej altaj areoj estis kovritaj de neĝo, homoj de Kaŝmiro uzas teknikon por kapti la birdojn.[33]
Ĉukaro aŭ Ĉukara perdriko, (Alectoris chukar) estas birdospecio el ordo kokoformaj (Galliformes) kaj familio fazanedoj (Phasianidae). Ĝi similas al la rokperdriko, sed la ĉukaro havas voĉon kiel simpla domkorta koko.
Oni konsideris, ke ĝi formas superspecian komplekson kune kun la Rokperdriko, la Filbia perdriko kaj la Ruĝecstria perdrikoj kaj traktata pasinte kiel samspecifa ĉefe kun la unua.
La perdiz chucar[2] (Alectoris chukar) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae que habita desde el Mediterráneo oriental hasta Asia central y China.
Es el ave nacional de Pakistán y su nombre deriva de "chakhoor" en urdu.
Introducida o naturalizada, se halla también en Hawái, en Canadá, en Estados Unidos, en la isla Robben y en Nueva Zelanda; también en Australia, aunque tal vez se haya extinguido allí.
Camuflada gracias a sus colores suaves, esta tímida perdiz habita en laderas yermas de montañas, pendientes cubiertas de hierba y valles áridos. Su nombre proviene de su reclamo. En invierno, forma grupos de entre cinco hasta cuarenta individuos, comiendo semillas, brotes e insectos.
Se reconocen catorce subespecies de Alectoris chukar:[3]
La perdiz chucar (Alectoris chukar) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae que habita desde el Mediterráneo oriental hasta Asia central y China.
Es el ave nacional de Pakistán y su nombre deriva de "chakhoor" en urdu.
Introducida o naturalizada, se halla también en Hawái, en Canadá, en Estados Unidos, en la isla Robben y en Nueva Zelanda; también en Australia, aunque tal vez se haya extinguido allí.
Turkiar eper (Alectoris chukar) Alectoris generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Turkiar eper (Alectoris chukar) Alectoris generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Vuoripyy (Alectoris chukar) on aitokanojen heimoon ja punapyiden sukuun kuuluva lintu. Vuoripyy elää luonnonvaraisena Aasiassa ja Kaakkois-Euroopassa. Lisäksi sitä on istutettu Pohjois-Amerikkaan.[1]
Vuoripyy (Alectoris chukar) on aitokanojen heimoon ja punapyiden sukuun kuuluva lintu. Vuoripyy elää luonnonvaraisena Aasiassa ja Kaakkois-Euroopassa. Lisäksi sitä on istutettu Pohjois-Amerikkaan.
La Perdrix choukar (Alectoris chukar) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des Phasianidae.
C'est une espèce eurasiatique qui peut localement être menacée par la chasse, mais aussi par l'agriculture intensive (perte d'habitats et exposition aux pesticides), par l'artificialisation de ses habitats et par le saturnisme aviaire (à la suite de l'ingestion de grenaille de plomb dispersée dans l'environnement par les tirs effectués par des chasseurs utilisant des cartouches à munitions de plomb[1], ou à proximité de sites de ball-trap).
Les mâles mesurent presque 40 cm de long pour une envergure modeste (une cinquantaine de centimètres)[2]. Leur poids varie de 450 à 800 g[2]. Les femelles sont en moyenne plus petites.
Mâles et femelles ont des plumages très similaires. La nuque, le dos et le dessus des ailes est gris à gris-brun, avec les rectrices externes brunes. Le ventre est chamois, les flancs présentent des rayures blanches et noires parfois tachées de gris et/ou de chamois. La gorge est blanche, tandis que le bec, le pourtour des yeux et les pattes sont de rose à rouge. Une large barre noire part de la base supérieure du bec, englobe l'œil et va jusqu'aux tempes, ou elle rejoint un collier noire qui passe sous la mandibule.
La perdrix choukar ressemble fortement à la Perdrix bartavelle
L’aire de répartition de la perdrix choukar est très étendue, du sud-est de la Bulgarie et de la Turquie à l’ouest jusqu’à la mer de Chine à l’est, du sud de la Russie au nord au sud du détroit d’Ormuz et à l’Inde au sud. Une population isolée a récemment été trouvée à l’extrémité nord-ouest de l’Arabie saoudite (Yahya 2000).
La perdrix choukar a une préférence pour les milieux semi-arides à végétation éparse. On la trouve du niveau de la mer à des altitudes moyennes, bien que des observations aient été faites jusqu’à 4000m dans l’ouest de l’Himalaya (Madge & McGowan 2002).
La perdrix choukar ne craint pas le voisinage de l’homme. On la rencontre par groupes de deux à 14 oiseaux, dans les champs cultivés, près des villages, toujours non loin des fermes et des points d’eau. Les groupes peuvent être beaucoup plus importants en fin d’été après la saison de reproduction, comptant parfois plus de 50 oiseaux, surtout des jeunes. En hiver les perdrix choukar descendent à plus basse altitude et peuvent alors former des rassemblements considérables de plusieurs centaines d’individus (Madge & McGowan 2002).
Le répertoire vocal est très similaire à celui de la perdrix rouge. Le cri territorial, poussé le matin et le soir, est guttural, presque désagréable : chak-chak-chak-chakchoukar-chakchoukar-chakchoukar. Le cri poussé à l’envol est caractéristique kiritchou-kiritchou-kiritchou.
La perdrix choukar est monogame bien que des cas de bigamie aient été observés. A la saison de reproduction, les mâles deviennent agressifs envers leurs rivaux, et même batailleurs. En Afghanistan et au Pakistan, il est d’ailleurs courant de les capturer pour organiser des combats de coqs. Le nid est une simple cuvette creusée dans le sol, placée sous un buisson ou dans l’herbe épaisse. Il est construit par le mâle après un cérémonial consistant en simulacre de grattage du sol et apports de matériaux qu’il entasse (Madge & McGowan 2002).
L'espèce Alectoris chukar a été décrite par le zoologiste britannique John Edward Gray en 1830, sous le nom initial de Perdix Chukar.
Selon Catalogue of Life (17 mars 2013)[3] et Alan P. Peterson [4], cet oiseau est représenté par 14 sous-espèces :
Bien que largement répartie, la perdrix choukar a une densité de population très variable, dépendant essentiellement du dérangement qu’elle subit et de la chasse qui lui est faite. Dans l’Himalaya, au Garhwal (Inde), la chasse constitue une menace mais le dérangement aussi (pâturage du bétail), de même que le ramassage des œufs, les incendies en saison de reproduction, la destruction de l’habitat par changement des pratiques agricoles (Hennache & Ottaviani 2011).
La Perdrix choukar (Alectoris chukar) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des Phasianidae.
C'est une espèce eurasiatique qui peut localement être menacée par la chasse, mais aussi par l'agriculture intensive (perte d'habitats et exposition aux pesticides), par l'artificialisation de ses habitats et par le saturnisme aviaire (à la suite de l'ingestion de grenaille de plomb dispersée dans l'environnement par les tirs effectués par des chasseurs utilisant des cartouches à munitions de plomb, ou à proximité de sites de ball-trap).
Il chukar (Alectoris chukar (Gray, 1830)), o coturnice orientale, è un uccello della famiglia dei Fasianidi[2], diffuso nelle distese eurasiatiche.
È l'uccello nazionale del Pakistan e il suo nome deriva dal termine urdu Chakhoor.
È un uccello di forma arrotondata, lungo 32–35 cm, dal dorso bruno chiaro, petto grigio e ventre marrone. La faccia è bianca, con una gorgiera nera. I fianchi sono striati di rossiccio e le zampe rosse. Quando vengono disturbati, preferiscono correre, piuttosto che volare, ma se necessario possono volare per una breve distanza, con le loro ali arrotondate.
È molto simile alla coturnice (Alectoris graeca), ma ha il dorso più scuro e la nuca giallastra. La gorgiera ben definita distingue questa specie dalla pernice rossa.
È un uccello stanziale delle zone asciutte, aperte e collinose.
Si nutre di una grande varietà di semi e di alcuni insetti; comunque, il loro cibo preferito è il forasacco dei tetti, una pianta infestante.
Nei nidi, posti nelle depressioni del terreno, vengono deposte dalle otto alle venti uova.
Il canto è un rumoroso chuck-chuck-chukar-chukar.
Questa pernice è diffusa in Asia dal Pakistan e dall'Afghanistan, a est, fino all'Europa sud-orientale, a ovest.[1]
È stata largamente introdotta e si è stabilita in Stati Uniti, Canada, Nuova Zelanda e Hawaii. In Gran Bretagna sono comuni ibridi tra questa specie e la pernice rossa (Alectoris rufa), anch'essa introdotta.
Questa specie non è minacciata dalla perdita dell'ambiente, visto che abita in zone piuttosto remote e difficilmente raggiungibili. Le sue popolazioni sono molto influenzate, di anno in anno, dallo stato del clima durante la stagione riproduttiva.
Il chukar (Alectoris chukar (Gray, 1830)), o coturnice orientale, è un uccello della famiglia dei Fasianidi, diffuso nelle distese eurasiatiche.
È l'uccello nazionale del Pakistan e il suo nome deriva dal termine urdu Chakhoor.
De Aziatische steenpatrijs (Alectoris chukar), ook wel chukarpatrijs genoemd, is een patrijs uit het geslacht Alectoris. Hij wordt ongeveer 32 tot 29 cm groot.[2]
De Aziatische steenpatrijs heeft een groot verspreidingsgebied in het zuiden van Europa tot diep in Azië. Hierbinnen worden 14 ondersoorten onderscheiden:[3]
Ten behoeve van het jachtgenot is de Aziatische steenpatrijs met wisselend succes uitgezet in de volgende landen: Frankrijk, Duitsland, Noorwegen, Italië, Portugal, Spanje, Macedonië en de andere landen van ex-Joegoslavië, Bahrein, Sint-Helena, Ascension, Tristan da Cunha; Zuid-Afrika, Nieuw-Zeeland, Canada en de Verenigde Staten.[1]
Hij leeft redelijk hoog in de bergen, op kale hellingen met enkel wat gras en lage struikjes. De patrijs eet voornamelijk zaden en onkruiden en zomers ook insecten.
Omdat de Aziatische steenpatrijs een enorm groot verspreidingsgebied heeft, is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie wordt geschat op 2 miljoen individuen en is waarschijnlijk stabiel. Om deze redenen staat deze steenpatrijs als niet bereigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
De vogel wordt veel in gevangenschap gehouden. Het is een van de makkelijkst te houden soorten patrijzen. In de Verenigde Staten zijn er grote farms waar deze patrijzen met duizenden tegelijk in kooien gefokt worden, om daarna geslacht te worden of uitgezet te worden voor de jacht. In Nederland worden ze alleen maar op kleine schaal gefokt door liefhebbers, die deze mooie vogels graag in de volière hebben.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Aziatische steenpatrijs (Alectoris chukar), ook wel chukarpatrijs genoemd, is een patrijs uit het geslacht Alectoris. Hij wordt ongeveer 32 tot 29 cm groot.
Berghøne (Alectoris chukar) er ein fugl i fasanfamilien. Han er nasjonalfugl for Pakistan. Fuglen er nært i slekt med og liknar sin vestlege ekvivalent, raudhøne.
Fuglen høyrer opphavleg til i Asia frå Pakistan, Kashmir, Himachal Pradesh, Panjab og Afghanistan i aust til Balkan i vest. Han er blitt introdusert fleire stader og har etablert seg i USA, Canada, New Zealand og Hawaii. I Storbritannia er det vanleg med hybridar mellom denne arten og rødhøna som også er introdusert der.
Berghøne (Alectoris chukar) er ein fugl i fasanfamilien. Han er nasjonalfugl for Pakistan. Fuglen er nært i slekt med og liknar sin vestlege ekvivalent, raudhøne.
Fuglen høyrer opphavleg til i Asia frå Pakistan, Kashmir, Himachal Pradesh, Panjab og Afghanistan i aust til Balkan i vest. Han er blitt introdusert fleire stader og har etablert seg i USA, Canada, New Zealand og Hawaii. I Storbritannia er det vanleg med hybridar mellom denne arten og rødhøna som også er introdusert der.
Berghøne (vitenskapelig navn Alectoris chukar) er en fugl i fasanfamilien. Den er nært beslektet og ligner på sin vestlige ekvivalent, rødhøne.
Den hører til i Asia fra Pakistan og Kashmir, inn i India (Himachal Pradesh og Punjab), og Afghanistan i øst til Balkan i vest. Den har blitt introdusert flere steder og har etablert seg i USA, Canada, New Zealand og Hawaii. I Storbritannia er det vanlig med hybrider mellom denne arten og rødhøna som også er introdusert der.
Berghøne er Pakistans nasjonalfugl.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Berghøne (vitenskapelig navn Alectoris chukar) er en fugl i fasanfamilien. Den er nært beslektet og ligner på sin vestlige ekvivalent, rødhøne.
Den hører til i Asia fra Pakistan og Kashmir, inn i India (Himachal Pradesh og Punjab), og Afghanistan i øst til Balkan i vest. Den har blitt introdusert flere steder og har etablert seg i USA, Canada, New Zealand og Hawaii. I Storbritannia er det vanlig med hybrider mellom denne arten og rødhøna som også er introdusert der.
Berghøne er Pakistans nasjonalfugl.
Scientìfich: Alectoris chukar
Piemontèis : ...
Italian : Ciukar
Multimedia w Wikimedia Commons Góropatwa azjatycka, kuropatwa górska[4] (Alectoris chukar) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Gniazduje w południowo-wschodniej Europie, na Bliskim Wschodzie oraz centralnej i wschodniej Azji. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał John Edward Gray w 1830. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Perdix Chukar. Holotyp pochodził z Indii[5]; lokalizację zawężono do Śrinagar[2]. Obecnie (2018) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza góropatwę azjatycką w rodzaju Alectoris. Wyróżnia 14 podgatunków[6]. Autorzy Handbook of the Birds of the World wyróżniają ich 16[2] – IOC nie wymienia A. c. shestoperovi oraz A. c. fallax[6]. Góropatwa azjatycka jest blisko spokrewniona z góropatwami: skalną (A. graeca), chińską (A. magna) oraz czarnogardłą (A. philbyi)[7]. Używana w języku angielskim nazwa tego ptaka – Chukar – będąca jednocześnie epitetem gatunkowym pochodzi z języka hindi, od słowa Chukor oznaczającego góropatwę azjatycką w tym języku[8].
IOC wyróżnia następujące podgatunki[6]:
Autorzy HBW uznają ptaki z Tienszan, dokładniej w północno-zachodniej części Sinciang, za odrębny podgatunek, A. c. fallax. Góropatwy z Turkmenistanu i północnego Afganistanu przypisują zaś do A. c. shestoperovi. Góropatwy azjatyckie introdukowano w kilku miejscach na świecie – w Wielkiej Brytanii, Rosji, Stanach Zjednoczonych (A. c. koroviakovi, A. c. chukar), Kanadzie, Meksyku, na Wyspę Świętej Heleny i Nową Zelandię (A. c. koroviakovi), do Zjednoczonych Emiratów Arabskich (A. c. werae i być może A. c. cypriotes) oraz na Hawaje (podgatunek nominatywny)[2].
Długość ciała wynosi 32–39 cm; masa ciała samców wynosi 504–800 g, samic 450–680 g. Rozpiętość skrzydeł: 47–52 cm. W terenie trudno odróżnić góropatwę azjatycką od skalnej[2]. Różnice w upierzeniu między ptakami różnych podgatunków przejawiają się w nasyceniu barw i odcieniach brązu; prócz nachodzenia się ich zasięgów rozpoznawanie komplikuje wpływ różnorodności szat i blaknięcia piór. Reprezentanci nominatywnego podgatunku wyróżniają się najciemniejszym upierzeniem. Przedstawiciele A. c. werae mają jasne upierzenie o piaskowym odcieniu. Ptaki podgatunku A. c. cypriotes, występującego w części Europy, mają grzbiet ciała o intensywnym winnobrązowym odcieniu[9].
Dalszy opis dotyczy dorosłych ptaków podgatunku nominatywnego. Ciemię, kark i górna część grzbietu mają barwę winnobrązową. Po bokach szyi kolor ten przechodzi w szaroniebieski, podobnie jak na piersi. Wąska, biała brew nie zwraca uwagi. Na czole po obydwu stronach głowy zaczyna się sięgający za oko wąski czarny pasek, który za okiem znacząco rozszerza się i biegnie w dół wzdłuż szyi, aż do piersi. Tam obydwa paski łączą się w kształt litery V. Broda, kantarek, gardło i górną cześć piersi cechuje kremowobiały kolor, zmieniający się w okolicy czarnego V w płowy. W górnej części brody dostrzec można niewielką czarną plamkę, bardziej widoczna leży w kąciku dzioba. Położony w okolicy górnych pokryw usznych pęczek rdzawych piór przerywa bieg czarnej linii. Barkówki mają barwę winnobrązową, tylko środki piór są szare. Podobna barwa dominuje na całych skrzydłach, lotki I rzędu są ciemniejsze, brązowe, ze słomkowymi chorągiewkami zewnętrznymi. Brzuch ma ciepłą, płowożółtą barwę, na pokrywach podogonowych ma ona już bardziej cynamonowy odcień. Boki ciała pokrywają czarno-kremowo-rdzawe pasy. Każde z tworzących je piór u nasady jest szare. Kuper oraz środkowe sterówki szarooliwkowe. Zewnętrzne sterówki rdzawe[9].
Góropatwy azjatyckie spośród różnych środowisk preferują półpustynne wzniesienia i zbocza gór z rzadka porośnięte trawami i krzewami. W całym swoim zasięgu zamieszkują jednak różnorodne środowiska, od pustynnych równin i wydm po tereny upraw, przecinki leśne, górskie łąki i skalne urwiska. W wielu miejscach występują na poziomie morza, a w zachodnich Himalajach odnotowywane były na wysokości do 4000 m n.p.m. (Karakorum, Pamir)[9]. W Nepalu stwierdzano te ptaki od 1300 do 3960 m n.p.m.[10] Ptaki żyjące w górach schodzą zimą na niżej położone tereny, by ominąć pokrywę śnieżną. Góropatwy azjatyckie żerują w niewielkich grupach liczących od 6 do 10 osobników, jedynie po okresie lęgowym mogą tworzyć stada liczące 50–70 osobników, głównie młodych. Żywią się głównie nasionami traw i liśćmi niewielkich roślin, dietę uzupełniają o niewielkie bezkręgowce, zwłaszcza mrówkowate i chrząszcze. W zimie grzebią w ziemi szukając kłączy i bulw[9].
W większości państw, gdzie występują te góropatwy zniesienia przypadają na okres od marca do czerwca, jednak w Izraelu i na Kaukazie może to mieć miejsce nawet w sierpniu. W Izraelu mogą nieść się już w lutym. Na Nowej Zelandii, gdzie je introdukowano zniesienia mają miejsce w październiku i listopadzie. Gniazdo ma formę płytkiego zagłębienia w ziemi wyściełanego roślinnością, umieszczonego pod osłoną krzewu lub głazu. Przeważnie zniesienie liczy od 10 do 15 jaj (stwierdzano 6–24). Inkubacja trwa 22–25 dni, wysiaduje głównie samica. Młode są strzeżone przez matkę, aczkolwiek samiec może jej pomagać, zwłaszcza w pierwszym tygodniu życia piskląt. W drugim tygodniu życia młode łączą się w większe grupy pilnowane przez 1 lub 2 samice. Osiągają pełne rozmiary w wieku blisko 50 dni[9].
IUCN uznaje góropatwę azjatycką za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2018). W niektórych miejscach zasięgu problem dla góropatw stanowi niszczenie środowiska ich życia. W Turcji straty przynoszą surowe zimy. W Azerbejdżanie część ptaków odławiana jest przez kłusowników lub myśliwych[11].
Góropatwa azjatycka, kuropatwa górska (Alectoris chukar) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Gniazduje w południowo-wschodniej Europie, na Bliskim Wschodzie oraz centralnej i wschodniej Azji. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Berghöna[2] (Alectoris chukar) är en hönsfågel i familjen fasanfåglar som förekommer i västra Asien och allra östligaste Europa men som också är inplanterad på flera ställen runt om i världen.[3]
Berghönan tillhör en grupp med närbesläktade och mycket likartade hönsfåglar i släktet Alectoris som avlöser varandra geografiskt, i Europa representerade i övrigt av stenhöna (Alectoris graeca), rödhöna (Alectoris rufa) och klipphöna (Alectoris barbara). Alla är 32–36 centimeter långa satta fåglar med ljust ansikte, någon form av ansiktsmask och mörkt halsband. De har även röda fötter, grått bröst, rostbeige buk, lodrätt randiga flanker samt rostfärgade yttre stjärtpennor som konstrasterar mot brungrå rygg och övergump.[4]
De är alla sällskapliga men vaksamma och springer helst undan vid störning. Flykten är låg med snabba vingslag och stela glid.[4]
Berghönan är mest lik stenhönan, men skiljer sig från denna genom gulaktig haklapp istället för vit, inget svart innanför fästet på övernäbben, brett och diffust ögonbrynsstreck (smalt och skarpt på stenhönan) och ett brunt streck bakåt från ögat.[4]
Berghönan avlöser stenhönan österut och förekommer från östra Medelhavsområdet österut till Mongoliet. Den häckar på steniga alpsluttningar ovan trädgränsen men även på lägre nivå i odlingsbygd och i ökenartade bergstrakter.[4] Den delas in i hela 14 underarter med följande utbredning:[3]
Umderarten fallax inkluderas ofta i pallida.[5]
Arten har inplanterade mer eller mindre självuppehållande bestånd i Norge, Frankrike, Spanien, Portugal, Tyskland, Italien, Nordmakedonien, Bahrain, Sydafrika och Nya Zeeland samt på öarna Sankta Helena, Ascension, Tristan da Cunha och i ögruppen Hawaiiöarna.[1]
Berghönam förekommer i liknande miljö som sin nära släkting stenhönan, det vill säga sydvända steniga bergssluttningar med låg växtlighet, men finns även på lägre nivå vid odlingar, impedimentmark och betesområden.[4] I Medelhavsområdet lägger den sina sju till tolv ägg mellan mitten av april och maj, i en uppskrapad grop ibland fodrad med gräs eller löv. Den lever av insekter och växter som rötter, grässkott, säd, löv, knoppar, blommor och bär.[1]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Fågelns världspopulation har tidigare uppskattats till två miljoner individer, men med tanke på att antalet häckande par enbart i Europa, som endast utgör 10% av utbredningsområdet, uppgår till hela 488.000-1.680.000 är det totala antalet individer troligtvis mycket högre.[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn kommer från ljudhärmande Chukor, fågelns namn på Hindi.[6]
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör berghöna.
Wikispecies har information om Alectoris chukar.
Berghöna (Alectoris chukar) är en hönsfågel i familjen fasanfåglar som förekommer i västra Asien och allra östligaste Europa men som också är inplanterad på flera ställen runt om i världen.
Kınalı keklik (Alectoris chukar), sülüngiller (Phasianidae) familyasından bir kuş türü.
Topluca bir kuş olup, 32–35 cm büyüklüğündedirler. Açık kahverengi arkaları, gri göğüsleri ve kahverengimsi sarı karınları vardır. Yüz siyah bir gerdanlıkla beyazdır. Pas rengi çizgili böğürleri ve kırmızı bacakları vardır. Kaya kekliğine çok benzerdir ama arkası daha kahverengidir ve ön boyunda sarımsı bir belirtisi vardır. Mükemmel tanımlanan gerdanlığı, Kırmızı bacaklı keklikten (Alectoris rufa) bu türü ayırır.
Tohumlar ve bazı böceklerden oluşan geniş bir beslenmesi vardır; yine de sarkık arpağan veya dam arpağanı denilen Bromus tectorum türü kuvvetli yiyecek tercihidir. Kış ve İlkbahar ayları arasında özellikle Ocak, Şubat, Mart ve Nisan aylarında soğuk hava şartları nedeniyle yiyecek sıkıntısı çektiklerinden dolayı genellikle sulak, Dere kenarlarına, kaynak suları olan ve kar erimiş yerlere gelirler.
Kuru, açık ve çoğunlukla tepelik ülkede yerleşik bir üreyendir. 8-20 yumurta koyduğu eksik olarak çizilen bir yer kazımasında yuva yapar.
Ülkemizin sık ormanlık ve ovalık alanları hariç Türkiye'nin hemen her yerinde görülür.
Pakistan'ın ulusal kuşudur ve ismi Urdu dilinde Chakhoor'dan türetilir.
Irak Bölgesel Kürt yönetimi'nin ulusal kuşudur[1][2]
Keklikleri yakalamanın insanlara göre çesitleri vardır. Bazı kişiler keklikleri tüfek ile avlar bazıları da kendi yaptıkları tuzaklar ile yakalarlar. Kışın kar yüzünden yem bulamayan keklikler yem serilmiş tuzağın yanına gelirler. Her bir ilmek için, tahtadan yapılmış bir de küçük kazık vardır. Küçük kazıklar, toprağa saplandığı andan itibaren "dik" durabilmektedirler. Çok sayıda ilmek, belirli bir sıralama içinde toprağa saplanır ve iplerin üzeri toprakla itina ile örtülür. İlmeklerin aralarına da rastgele buğday serpilir. Yemlenmeye gelen keklik, bu iplerin arasında dolaşırken ayakları veya kafası ilmeğe girince, ilmek büzüşerek hayvanı boğazından veya ayaklarından yakalamış olur.[3]
BirdLife International (2004). Alectoris chukar. Tehlike altında olan türlerin 2006 IUCN Kırmızı Listesisi. IUCN 2006. 11 Mayıs 2006 tarihinde alınmıştır.
Tavuksular ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Kınalı keklik (Alectoris chukar), sülüngiller (Phasianidae) familyasından bir kuş türü.
Кеклик азійський[1] (Alectoris chukar) — птах родини фазанових. Поширений серед гірських масивів від Балканського півострова на заході до Китаю і Гімалаїв на сході. Інтродукований у багатьох регіонах, у тому числі в Гірському Криму.
Розміром трохи більший за галку. Довжина тіла становить 35 см, маса — від 350 до 800 г, розмах крил 47-52 см. Оперення сірого кольору. Від чола через очі та навколо передньої частини шиї проходить чорна смуга. Дзьоб, кільця навколо очей і ноги яскраво-червоного кольору. Самка відрізняється від самця відсутністю шпор та меншими розмірами. Молодий птах верху сірувато-бурий, на верхівці пер білуваті плями; низ білувато-вохристий, оперення грудей сірувате, з білими рисками; дзьоб кремовий; ноги червонуваті.
Поширений серед гірських масивів від Балканського півострова на заході до Китаю і Гімалаїв на сході. У США кеклик успішно акліматизований у штатах Невада та Нью-Мексико. Інтродукований в Нову Зеландію, Гавайські острови та Південну Африку, а також в Україні — до Гірського Криму, де є осілим птахом. Населяє пустелі і узлісся до висоти 4600 м над рівнем моря.
Самка азійкого кеклика відкладає від 7 до 22 яєць. Насиджування відбувається 24 дні. Птах починає розмножуватися на першому році життя.
Влітку живиться рослинними та кормами. Взимку корм в основному рослинного походження.
Орнітолог П. П. Сушкін описав підвид кеклика і назвав його на честь зоолога, житомирянина Є. Л. Шестопьорова Alectoris chukar shestoperovi Sushkin, 1927.
Нині вид має 14 визнаних підвидів:
Часто утримується в неволі, особливо популярний у любителів пташиних боїв. Неволю переносить легко. Живуть азійські кеклики в домашніх умовах при гарному догляді до 20 років.
Кеклик азійський (Alectoris chukar) — птах родини фазанових. Поширений серед гірських масивів від Балканського півострова на заході до Китаю і Гімалаїв на сході. Інтродукований у багатьох регіонах, у тому числі в Гірському Криму.
Alectoris chukar là một loài chim trong họ Phasianidae.[2]
Азиатский кеклик, или азиатская каменная куропатка[1], или азиатская горная куропатка[2] (лат. Alectoris chukar) — птица семейства фазановых.
Размером немногим крупнее галки. Длина тела составляет 35 см, масса — от 350 до 800 г, размах крыльев 47—52 см. Оперение серого цвета. От лба через глаза и вокруг передней части шеи проходит чёрная полоса. Клюв, окологлазное кольцо и ноги ярко-красного цвета. Самка отличается от самца отсутствием шпор и меньшими размерами.
Распространён по горным массивам от Балканского полуострова на западе до Китая и Гималаев на востоке. В США кеклик успешно акклиматизирован в штатах Невада и Нью-Мексико. Интродуцирован на Новую Зеландию, Гавайские острова и в Южную Африку. Населяет пустыни и опушки леса до высоты 4600 м над уровнем моря.
Довольно громкое, постепенно убыстряющееся квохтание «кок, кок, кок, кок-кок-кок».
Птица обладает высокой плодовитостью. Самка азиатского кеклика может отложить от 7 до 22 яиц. Насиживание происходит 24 дня. Птица начинает размножаться на первом году жизни.
Летом питаются растительными и животными кормами. Зимой корм в основном растительный.
Имеет 26 подвидов.
Часто содержится в неволе, особенно популярен у любителей птичьих боёв. Неволю переносит легко. Живут азиатские кеклики в домашних условиях при хорошем уходе до 20 лет.
Азиатский кеклик, или азиатская каменная куропатка, или азиатская горная куропатка (лат. Alectoris chukar) — птица семейства фазановых.
'石鸡（学名：Alectoris chukar）为雉科石鸡属的鸟类，俗名朵拉鸡、红腿鸡、嘎嘎鸡、鷓鴣'。分布于欧洲、西伯利亚、阿富汗、伊拉克、伊朗、克什米尔以及中国大陆的新疆、青海、甘肃、经华北到东北的西南部等地，多生活于低山干燥山谷以及丘陵的岩坡和砂坡。该物种的模式产地在希腊。[2]
'石鸡（学名：Alectoris chukar）为雉科石鸡属的鸟类，俗名朵拉鸡、红腿鸡、嘎嘎鸡、鷓鴣'。分布于欧洲、西伯利亚、阿富汗、伊拉克、伊朗、克什米尔以及中国大陆的新疆、青海、甘肃、经华北到东北的西南部等地，多生活于低山干燥山谷以及丘陵的岩坡和砂坡。该物种的模式产地在希腊。
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : イワシャコ属 Alectoris 種 : イワシャコ A. chukar 学名 Alectoris chukarイワシャコ（岩鷓鴣、学名：Alectoris chukar）は、キジ目キジ科に分類される鳥類。ハイイロイワシャコ、ノドグロイワシャコ、オオイワシャコとは近縁で上種群を形成すると考えられており、かつてはこれら全てが単一の種と見なされていた。くっきりした白黒の縞が脇にあり、黒い帯が額から目、首、胸にかけて白い喉を縁取る。世界各地に移入されており、北アメリカの一部とニュージーランドでは外来種として帰化している。
イワシャコは体長32–35 cmの丸々とした鳥で、薄茶色の背、灰色の胸、薄黄色の腹を持つ。体色は個体群によって差がある。顔は白く黒い喉輪がある。脇には赤茶色が混じり、赤い脚と赤珊瑚色の嘴を持つ。雌はやや小さく、けづめが無いことをのぞけば性差は乏しい[2]。尾羽は14枚で、第三初列風切が最も長く、第一初列風切は第五および第六初列風切りと長さが揃っている[3]。ハイイロイワシャコとはよく似ており、かつては同種とされていたが、本種の方が背の茶色みが強く、前頸が黄色みを帯びている。本種は明瞭な黒い喉輪を持つのに対し、アカアシイワシャコは喉輪が胸のあたりで黒い縞に変わることで区別できる。イワシャコの鳴き声は、英語ではうるさい「チャック・チャック・チャカー・チャカー」と聞きなされ、これがそのまま英名となっている[4]。バーバリイワシャコ（Alectoris barbara）は黒ではなく赤褐色の首輪、灰色の喉、栗色の頭頂を持つ[5]。
ユーラシア大陸高地。イスラエルからトルコ、アフガニスタン、インド、ヒマラヤ山脈西部からネパールにかけて分布。南東ヨーロッパに入ると本種の代わりにアカアシイワシャコが見られるようになる。シナイ半島をのぞけばアフリカにはほとんど生息しない。草原やまばらな灌木、畑などのある開けた岩がちの丘陵地帯を好む。イスラエルとヨルダンでは海抜400m以下の死海付近など低地でも見られるが、より東では、本種が海抜600mでも見られるパキスタンをのぞけば主に海抜2000mから4000mの高地に生息する[2][6]。湿度や降雨量の高い地域には見られない[7]。
狩猟鳥として世界各地に移入されており、アメリカ合衆国のロッキー山脈、グレートベースン、カリフォルニア州のモハーヴェ砂漠、ハワイ州、カナダ、ニュージーランドに帰化している。アメリカ合衆国に初期に移入された個体は、アフガニスタンとネパールの個体群から採集された[8]。オーストラリアのニューサウスウェールズ州にも移入されたが、繁殖は長続きせず、個体群は死滅したらしい[9]。南アフリカ共和国のロベン島には1964年に移入され、小さな個体群が生息している[10]。
イワシャコは赤い脚を持つ数種のまぎらわしいイワシャコのうちのひとつである。同種の中でもいくつかの羽毛の色の変異が見られ、亜種として扱われている。かつては本種はハイイロイワシャコに含まれていたが、トルコから東に分布する本種がギリシャ、ブルガリアと西ヨーロッパに分布するハイイロイワシャコから分離された[11][12]。
イワシャコは14の亜種に分けられる。
イワシャコの個体群は狩猟や生息地の喪失にあまり影響を受けていない。個体群の増減は、繁殖期の気象に強く影響される。飼育されているイワシャコが南ヨーロッパで放鳥されており、在来種のハイイロイワシャコやアカアシイワシャコと交雑することがあれば在来種の個体群にとって脅威となるかもしれない[13][14]。
繁殖期以外では、イワシャコは10〜50羽ほどの小さな群れを作る。夏期にはつがいを形成して繁殖し、雄はとても攻撃的になり、よくさえずり、戦うようになる[6][7][15][16]。冬期には谷に移動し畑で餌を探す。日中、特に朝方と夕方にはよく鳴く。鳴き声は大きく、「チャック」という音を何度も繰り返し、ときには二羽が「チャカー」という音を歌い合う。意味の異なる鳴き声が数種あることがわかっている[17]。最もよく観察されるのが「ラリーコール」という行動で、録音した鳴き声を再生するとイワシャコがこれに応答して鳴くというものだが、この方法はいつも成功するとは限らない[18][19]。驚かすと飛ぶよりも走って逃げることを好むが、必要に迫られれば丸っこい翼で短い距離を飛び、飛び立つとすぐ鳴き声を発し、斜面の高い所から低い所に向かって飛ぶことが多い[2][20][21]。アメリカ合衆国ユタ州では2.6 km2の範囲で餌を探し、乾期には水を求めて4.8 kmも移動する。アイダホ州では縄張りはもっと小さい[22][23][24]。
繁殖期は夏で、雄が餌をつつくと雌がやってきて応答として餌をつつくという求愛給餌の一種、ティッドビットディスプレイを行う。雄は頭と翼を下げ、首の羽毛を立てて雌の後を追い、求愛の鳴き声を発しながら脚をつっぱって高いステップを踏みながら歩くことがある。雌はしゃがんで雄の求愛を受け入れ、雄は雌の上に乗って首の後ろを嘴でつかみながら交尾する。配偶システムは一夫一婦制である[12]。巣は地面を片付けてわずかに草などを敷いただけだが、時には中央にくぼみのあるこぢんまりした巣を作ることがある。通常はシダや灌木で隠れたところや岩がちな斜面に張り出した岩の陰に巣を作る。一度に産む卵の数は7個から14個である[7][16][25]。卵は23〜25日で孵化する。飼育下では、繁殖期に毎日採卵すると毎日一個産卵する[26]。雛は両親と餌を探すようになり、すぐに群れの中の他の雛と行動する[5]。
イワシャコは多様な種子といくらかの昆虫を食べる。砂嚢で餌をすりつぶすために砂も食べる[20]。カシミールでは、食べた物の中ではスズメガヤ属の一種の種子が群を抜いていた[27]が、アメリカ合衆国ではウマノチャヒキ（Bromus tectorum）の種子が好まれる[5]。イワシャコは多肉植物を食べて水分を取るが、夏期には水場を訪れる[28]。
イワシャコは岩の多い斜面や灌木の陰で休む。冬期には、アメリカ合衆国では風が遮られるくぼみや洞窟を好む。外敵を警戒し、効率よく体を保温できるようにイワシャコの群れが頭を外に向けて輪になって固まって休むこともある[5]。
イワシャコはときどきイヌワシに捕食されることが知られている。
飼育下ではマイコプラズマの感染や丹毒などにより死亡することがある[29][30][31]。
イラク、パキスタンの国鳥で、狩猟鳥である。パンジャーブでは激しい恋情、そしてしばしば報われない恋の象徴とされる。イワシャコは月に恋するあまりいつも月を見上げているのだと考えられていた[32]。繁殖期には雄が攻撃的になるため、闘鳥の対象とする地域がある[7][15]。
インドの植民地に住んでいたイギリス人の狩猟家はスポーツハンティングの対象としてイワシャコを好んだが、食肉としては特に美味だとは考えなかった。イワシャコは素早く飛び立つ習性があり、撃たれてからもいくらか飛べるため、レトリーバー犬を使わずに撃った鳥を回収するのは難しかった[21]。 高地が雪で覆われる寒い冬には、カシミールの人々はイワシャコを疲れさせて捕らえる方法を用いて狩りをした[33]。
アイダホフォールズのメラルーカ野球場を本拠地とするアイダホフォールズ・チャカーズはパイオニアリーグに加盟しているカンザスシティ・ロイヤルズ傘下のマイナーリーグ野球チームである。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 イワシャコ（岩鷓鴣、学名：Alectoris chukar）は、キジ目キジ科に分類される鳥類。ハイイロイワシャコ、ノドグロイワシャコ、オオイワシャコとは近縁で上種群を形成すると考えられており、かつてはこれら全てが単一の種と見なされていた。くっきりした白黒の縞が脇にあり、黒い帯が額から目、首、胸にかけて白い喉を縁取る。世界各地に移入されており、北アメリカの一部とニュージーランドでは外来種として帰化している。
추카(chukar)는 꿩과에 속하는 새이다. 몸은 회색이고 부리와 다리는 붉은색이다. 등은 갈색이고, 옆구리에 진한 줄무늬가 있으며 눈에서 목까지 검은띠가 있다.
고지대에 서식하며, 겨울에는 저지대로 내려와 10여 마리씩 무리 지어 생활한다. 이끼류·식물의 열매·씨·어린 싹 등을 먹으며, 딱정벌레나 유충 같은 곤충도 먹는다. 바위 사이 또는 땅의 움푹 패인 곳에 둥지를 짓고, 한배에 9 ~ 20개의 알을 낳는다.
유럽 및 중국 동북지방에 분포하는 종으로, 유럽과 북아메리카에 도입되어 사냥용 새로 정착했다.[1]
.jpg)
.png){kind=small}
