Die Gelbkopf-Erdschildkröte (Vijayachelys silvatica) ist eine Schildkrötenart aus der Familie der Altwelt-Sumpfschildkröten (Geoemydidae). Sie gehörte lange Zeit zu den Zacken-Erdschildkröten (Geoemyda), wurde aber 2006 von Praschag et al. in die monotypische Gattung Vijayachelys überführt.[1]
Diese Schildkrötenart kann eine Panzerlänge von 14 cm erreichen, wobei die Weibchen meist etwas größer als die Männchen sind. Damit handelt es sich um die kleinste Schildkrötenart Indiens.[2] Im Gegensatz zur Chinesischen und Japanischen Zacken-Erdschildkröte ist das Ende des Carapax bei ausgewachsenen Exemplaren glatt und nicht gezackt. Lediglich bei Jungtieren ist das Ende des Carapax leicht gezähnt. Die Gelbkopf-Erdschildkröte besitzt einen stark ausgeprägten Hakenschnabel.
Der Carapax der Männchen ist kastanienbraun, das Plastron (Bauchpanzer) ist gelblich gefärbt. Der Kopf der Männchen ist schwarz, die Schnauze ist rot gefärbt. Bei den Männchen ist der gesamte Kiefer gelb gefärbt, bei den Weibchen nur der Unterkiefer. Dem gelben Kiefer verdankt diese Schildkröte ihren Namen. Im Vergleich zu Weibchen und Jungtieren sind Männchen eher dunkel und kontrastreicher gefärbt. Der Carapax der Weibchen ist hellzimt- bis umbrabraun gefärbt, das Plastron lederfarben bis mattgelb getönt. Bei ausgewachsenen Weibchen ist der Kopf oft stark rot gefärbt. Die Färbung der Jungtiere sieht eher den Weibchen als den Männchen ähnlich.
Paarungen finden vor allem in der Regenzeit von Juni bis November statt. Daraufhin werden ein bis zwei Gelege mit jeweils einem bis vier (üblicherweise zwei) Eiern gelegt, das erste zwischen Oktober und Dezember und möglicherweise ein zweites zwischen Februar und April. Bei einer Temperatur von 27 Grad Celsius dauert es 91 bis 96 Tage bis zum Schlüpfen. Die Carapaxlänge der überwiegend hellbraunen Schlüpflinge beträgt 37 bis 40 Millimeter.[2]
Die Aktivität der Schildkröten ist stark vom Niederschlag und der Luftfeuchtigkeit abhängig. Bei hoher Feuchtigkeit sind diese Tiere aktiv, während sie in den trockenen Monaten einen so genannten Trockenschlaf halten. Die Gelbkopf-Erdschildkröte jagt und lebt sehr versteckt im Unterholz und zwischen Steinen. Aufgrund ihrer Färbung ist sie im Unterholz gut getarnt. Helle und sonnige Plätze werden gemieden. Ihre Bevorzugung feuchter Umgebungen zeigt sich auch am Algenbewuchs auf dem Panzer.
Zum Nahrungsspektrum gehört sowohl pflanzliche als auch tierische Kost, sie ernährt sich somit omnivor. Beispielsweise werden Tausendfüßer, Schnurfüßer, Würmer, Schnecken (unter anderem die endemische Art Indrella ampulla), Käfer, Blätter und verschiedene Früchte (beispielsweise Feigen, Glycosmis arborea und Diospyros buxifolia) gefressen.
Die Gelbkopf-Erdschildkröte tritt in den südlichen Westghats, einem Gebirgszug in Südwest-Indien, endemisch auf. Dort lebt sie in immergrünen und halb-immergrünen Wäldern. Meist tritt sie in Höhen zwischen 400 und 500 Metern Höhe über dem Meeresspiegel auf. Der Sommer und der Herbst in diesen Gebieten ist sehr regenreich, während die Monate Dezember bis April sehr trocken sind.
Aufgrund ihrer Seltenheit genießt die Gelbkopf-Erdschildkröte in Indien strenge nationale Schutzbestimmungen. Der Fang, Handel und Besitz dieser Schildkröten ist verboten. Die Art wird durch mehrere indische Nationalparks geschützt. Diese Nationalparks sollen die Bevölkerung auf die Gefährdung dieser Art aufmerksam machen und ein Bewusstsein für den Naturschutz schaffen.
Die Zerstörung der natürlichen Habitate trägt zur Gefährdung der Schildkröte bei. Wälder werden zum Zwecke des Gummi-, Tee-, Kaffee-, Kardamom- und Opiumanbaus gerodet. Gelbkopf-Erdschildkröten werden aber auch zum Verzehr gejagt und durch Waldbrände bedroht.
Die Gelbkopf-Erdschildkröte (Vijayachelys silvatica) ist eine Schildkrötenart aus der Familie der Altwelt-Sumpfschildkröten (Geoemydidae). Sie gehörte lange Zeit zu den Zacken-Erdschildkröten (Geoemyda), wurde aber 2006 von Praschag et al. in die monotypische Gattung Vijayachelys überführt.
கொச்சி பிரம்பு ஆமை (Cane turtle) இவை இந்தியா நாட்டின் தமிழகப் பகுதியான மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைத்தொடரில் அமைந்துள்ள ஆனை மலைக் காடுகளில் காணப்படும் ஒரு ஆமை வகையாகும். இவ்வகையான ஆமைகள் ஓரிட வாழ்வியாக உள்ளது. கடல் மட்டத்திலிருந்து 1500 அடிகள் உயரத்தில் கொச்சியின் காட்டுப்பகுதியில் 1912 ஆம் ஆண்டில் இனம் காணப்பட்டது. அப்போதைய நிலையில் இரண்டு ஆமைகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. அதற்குப்பிறகு 70 ஆண்டுகள் கழித்து 1982 ஆம் ஆண்டுதான் அடையாளம் காணப்பட்டது.
கொச்சி பிரம்பு ஆமை (Cane turtle) இவை இந்தியா நாட்டின் தமிழகப் பகுதியான மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைத்தொடரில் அமைந்துள்ள ஆனை மலைக் காடுகளில் காணப்படும் ஒரு ஆமை வகையாகும். இவ்வகையான ஆமைகள் ஓரிட வாழ்வியாக உள்ளது. கடல் மட்டத்திலிருந்து 1500 அடிகள் உயரத்தில் கொச்சியின் காட்டுப்பகுதியில் 1912 ஆம் ஆண்டில் இனம் காணப்பட்டது. அப்போதைய நிலையில் இரண்டு ஆமைகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. அதற்குப்பிறகு 70 ஆண்டுகள் கழித்து 1982 ஆம் ஆண்டுதான் அடையாளம் காணப்பட்டது.
The Cochin forest cane turtle (Vijayachelys silvatica), also known as Kavalai forest turtle, forest cane turtle or simply cane turtle, is a rare turtle from the Western Ghats of India. Described in 1912, its type locality is given as "Near Kavalai in the Cochin State Forests, inhabiting dense forest, at an elevation of about 1500 feet above sea level".[4] Only two specimens were found at that time, and no scientist saw this turtle for the next 70 years. It was rediscovered in 1982, and since then a number of specimens have been found and some studies have been conducted about its phylogeny and ecology.[5]
The Cochin forest cane turtle belongs to the subfamily Geoemydinae of the family Geoemydidae, formerly known as Bataguridae. It was once placed in the genus Geoemyda and subsequently moved to Heosemys. But it was found to be distinctive as a genus and related to Melanochelys and placed in the monotypic genus, Vijayachelys in honor of the famous Indian herpetologist Jagannathan Vijaya (1959–1987) who rediscovered this species in 1982 and until her death extensively studied it. A diagnosis of the osteology of Vijayachelys was published in 2006.[5]
The carapace is considerably depressed, with a prominent mid-line keel, as well as one less pronounced lateral keel on each side. Its posterior margin is feebly reverted and not or only indistinctly serrated. The nuchal scute is small. The first vertebral scute is broader in front than behind and larger than the second, third and fourth vertebral shields. These are considerably broader than long, as broad as the costal scutes.[6]
The plastron is sizeable, being nearly as large as the shell opening; it is connected to the carapace by ligaments and particularly in females there is little ossification between the shields of the shell. The plastron is angled at the sides and openly emarginate at the forward and aft opening. The width of the plastron bridge is less than the length of the hind lobe; the longest median suture is between the abdominal scute, the shortest between the gular scute. The axillary and inguinal scutes are very small; one of the latter is even absent.[6]
Its head is rather large, with a truncated snout as long as the sizeable orbit; the upper jaw is hooked, with small premaxillae. The mandibular symphysis is very long, exceeding the maximum diameter of the orbit in width. On the hind part of the head, the skin is divided into moderately large shields. The skull lacks a temporal arch and has the frontal bone extended to form a considerable part of the orbit. Seen from above, the prootic extends towards the front. The jugal does not contact the small laterally emarginated and medially constricted pterygoid process, the bones being separated by the maxilla and a gap. The triturating (chewing) surface of the upper jaw is long and narrow, more than four times as long as it is wide. The lower temporal fossa is large and strongly concave, providing an attachment for the massive chewing muscle.[6]
The forelegs are covered in enlarged squarish or pointed horny scales, particularly on the front. The hindlimbs are rather club-shaped, the anterior margins and anterior region of their heels bearing enlarged horny scales. The fingers are webbed one-third of their length, while the toes bear rudimentary webbing only. The tail is rather short and becomes very narrow behind the cloaca in males; it is a mere stub in females.[6]
The carapace of the type specimen was dark bronze; the plastron yellowish with two dark blotches on either side of the bridge. The jaws and upper front part of the head are bright yellow in the living animal, with a red spot on the top of the snout. The hind part of the head and the neck are brown. Limbs and tail are black.[4]
The length of the type specimen's shell is 120 mm, its breadth 83 mm and its depth 45 mm. Females are slightly larger than males, but this smallish turtle does not seem to exceed about 13 cm in carapace length even when fully grown.[6]
This turtle inhabits dense evergreen forest, presumably at lower elevations. According to the natives from whom Henderson obtained the type, the species inhabits short burrows underground and is indifferent about having water nearby (unlike some of its relatives, which are decidedly aquatic). The type as well as another younger specimen were kept in captivity for six months, and Henderson remarks that they did not show any special partiality for water and when handled did not emit the offensive odour known from the related Indian black turtle (Melanochelys trijuga).[7]
The first captive specimens lived entirely upon vegetable food, but subsequently it has turned out that this turtle is omnivorous, eating any suitably sized plant and animal food.[8]
The Cochin forest cane turtle is listed as endangered (EN B1+2c v2.3) by the IUCN and is listed in CITES Appendix II.[1] It is rarely found in the pet trade.[9] The Kadar tribe people occasionally hunt the turtles for bush meat. Additional threats are posed by deforestation and planned hydroelectric projects. The turtles have a patchy distribution range but where they occur they can be found in relatively high densities. Still, this turtle is considered to be a rare species.[10]
The Cochin forest cane turtle (Vijayachelys silvatica), also known as Kavalai forest turtle, forest cane turtle or simply cane turtle, is a rare turtle from the Western Ghats of India. Described in 1912, its type locality is given as "Near Kavalai in the Cochin State Forests, inhabiting dense forest, at an elevation of about 1500 feet above sea level". Only two specimens were found at that time, and no scientist saw this turtle for the next 70 years. It was rediscovered in 1982, and since then a number of specimens have been found and some studies have been conducted about its phylogeny and ecology.
Vijayachelys silvatica Vijayachelys generoko animalia da. Narrastien barruko Geoemydidae familian sailkatuta dago.
Vijayachelys silvatica Vijayachelys generoko animalia da. Narrastien barruko Geoemydidae familian sailkatuta dago.
Vijayachelys silvatica, unique représentant du genre Vijayachelys, est une espèce de tortues de la famille des Geoemydidae[1].
Cette espèce est endémique de l'Inde[1]. Elle se rencontre dans les États du Karnataka, du Kerala et du Tamil Nadu.
Vijayachelys silvatica, unique représentant du genre Vijayachelys, est une espèce de tortues de la famille des Geoemydidae.
La tartaruga foglia della foresta di Cochin (Vijayachelys silvatica Henderson, 1912), unica specie del genere Vijayachelys Praschag, Schmidt, Fritzsch, Müller, Gemel & Fritz, 2006, è una rara tartaruga della famiglia dei Geoemididi[2].
Il carapace, lungo circa 130 mm nelle femmine, è depresso e di un colore tendente al bronzo scuro. È presente una carena mediana molto pronunciata e una carena laterale meno pronunciata su ciascun lato. Il piastrone è giallastro con due macchie scure su entrambi i lati del ponte. La parte anteriore superiore della testa è gialla brillante, con una macchia rossa sulla parte superiore del muso. La parte posteriore della testa e del collo sono marroni. Arti e coda sono neri. È una specie onnivora che si nutre di funghi, frutta, molluschi e altri invertebrati[3].
Specie endemica dei Ghati occidentali, catena montuosa situata nella parte occidentale della penisola indiana. Presente negli stati di Karnataka, Kerala e Tamil Nadu. Vive in foreste fitte sempreverdi[3].
La tartaruga foglia della foresta di Cochin (Vijayachelys silvatica Henderson, 1912), unica specie del genere Vijayachelys Praschag, Schmidt, Fritzsch, Müller, Gemel & Fritz, 2006, è una rara tartaruga della famiglia dei Geoemididi.
Vijayachelys silvatica juga dikenali sebagai Kura-kura Hutan Kavalai, Kura-kura Hutan Cane atau hanya Kura-kura Cane, ialah kura-kura langka dari barat Ghats di India. Disahkan penemuannya pada tahun 1912, kura-kura ini berasal dari Kavalai, hutan tebal di Cochin, yang berketinggian 1500 dari paras laut.[2] Hanya dua spesimen yang dijumpai pada masa itu, dan tiada lagi saintis menemukannya selepas 70 tahun. Namun, selepas tahun 1982, spesies ini ditemui semula dan kajian lanjutan dilakukan mengenai asal-usul, ciri-ciri dan habitat haiwan ini.[3]
Kura-kura ini dikelaskan sebagai subkeluarga Geoemydinae dari keluarga Geoemydidae. Pernah diletakkan di bawah genus Geoemyda kemudian berpindah kepada Heosemys. Namun, kura-kura ini mempunyai hubungan rapat dengan genus Melanochelys. Bagaimanapun, kajian terkini mengesahkan ia adalah genus monotipikal, yang dinamakan sebagai Vijayachelys sebagai penghormatan kepada pakar herpetologi India, Jaganath Vijaya (1959–1987) yang menjumpai semula spesies ini pada tahun 1982.[4] Kajian Osteologi mengenai Vijayachelys telah diterbitkan pada tahun 2006.[3]
Karapasnya agak rata, dengan jungkir tengah yang menonjol..[5] plastronnya pula pelbagai saiz,[5] Manakala kepalanya juga agak besar.[5]
Spesimen pertama yang dibela bergantung dietnya pada tumbuh-tumbuhan, namun kajian terkini mendapati ia juga bersifat maserba.[6] Kura-kura ini dikelaskan sebagai haiwan terancam (EN B1+2c v2.3) oleh IUCN, dan tidak dijual di mana-mana kedai haiwan.[7]
Vijayachelys silvatica juga dikenali sebagai Kura-kura Hutan Kavalai, Kura-kura Hutan Cane atau hanya Kura-kura Cane, ialah kura-kura langka dari barat Ghats di India. Disahkan penemuannya pada tahun 1912, kura-kura ini berasal dari Kavalai, hutan tebal di Cochin, yang berketinggian 1500 dari paras laut. Hanya dua spesimen yang dijumpai pada masa itu, dan tiada lagi saintis menemukannya selepas 70 tahun. Namun, selepas tahun 1982, spesies ini ditemui semula dan kajian lanjutan dilakukan mengenai asal-usul, ciri-ciri dan habitat haiwan ini.
Kura-kura ini dikelaskan sebagai subkeluarga Geoemydinae dari keluarga Geoemydidae. Pernah diletakkan di bawah genus Geoemyda kemudian berpindah kepada Heosemys. Namun, kura-kura ini mempunyai hubungan rapat dengan genus Melanochelys. Bagaimanapun, kajian terkini mengesahkan ia adalah genus monotipikal, yang dinamakan sebagai Vijayachelys sebagai penghormatan kepada pakar herpetologi India, Jaganath Vijaya (1959–1987) yang menjumpai semula spesies ini pada tahun 1982. Kajian Osteologi mengenai Vijayachelys telah diterbitkan pada tahun 2006.
Vijayachelys silvatica is een schildpad uit de familie Geoemydidae.[2] De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door John Robertson Henderson in silvatica. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Geoemyda silvatica gebruikt.
De schildpad wordt in andere talen wel met geelkopaardschildpad of roodkopaardschildpad aangeduid. De soort behoorde eerder tot de geslachten Geoemyda en Heosemys. Het is tegenwoordig de enige soort in het monotypische geslacht Vijayachelys. Dit geslacht is vernoemd naar de Indiase herpetoloog Jaganath Vijaya.
De maximale schildlengte is ongeveer 13 centimeter, het rugschild heeft drie lage kielen waarvan de middelste, op het midden van de rug, het best te zien is. De schildkleur is oranjebruin tot zwart, het buikschild is geel tot oranje met donkere vlekken. De kop is bruin tot zwart met een rode snuitpunt, de voorzijde van de kop is geel, hieraan is de Nederlandse naam te danken. De ledematen en staart zijn lichtbruin, aan de voorzijde van de voorpoten zijn vergrote schubben aanwezig, de poten hebben geen zwemvliezen maar zijn goed ontwikkeld. Opmerkelijk is dat de vrouwtjes een beweegbaar buikschild krijgen op latere leeftijd, een gevolg van het verdwijnen van een deel van de verbinding tussen de schilddelen.
Vijayachelys silvatica is een zeer zeldzame soort, er zijn minder dan 50 verzamelde exemplaren bekend en het is een van de 25 meest bedreigde soorten schildpadden ter wereld. De schildpad is endemisch in India, en komt voor in het zuidwesten van het land en is aangetroffen tot een hoogte van 300 meter boven zeeniveau. De habitat bestaat uit groenblijvende, schaduwrijke bossen, de schildpad kan ver van oppervlaktewater worden gevonden en leeft in ondergrondse holen, onder de bladeren in de strooisellaag of in rotsspleten. De soort is schemer- en nachtactief. De schildpad eet voornamelijk plantendelen als afgevallen fruit en kleine ongewervelden.
Vijayachelys silvatica is een schildpad uit de familie Geoemydidae. De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door John Robertson Henderson in silvatica. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Geoemyda silvatica gebruikt.
De schildpad wordt in andere talen wel met geelkopaardschildpad of roodkopaardschildpad aangeduid. De soort behoorde eerder tot de geslachten Geoemyda en Heosemys. Het is tegenwoordig de enige soort in het monotypische geslacht Vijayachelys. Dit geslacht is vernoemd naar de Indiase herpetoloog Jaganath Vijaya.
Vijayachelys silvatica[2] är en sköldpaddsart som beskrevs av Henderson 1912. Vijayachelys silvatica är ensam i släktet Vijayachelys som ingår i familjen Geoemydidae.[3][4] IUCN kategoriserar arten globalt som starkt hotad.[1] Inga underarter finns listade.[3]
Sköldpaddsarten är endemisk i sydvästra Indien.[4]
Vijayachelys silvatica är allätare, lever i sötvatten och trivs i barrskog.
Wikispecies har information om Vijayachelys silvatica.
Denna artikel om sköldpaddor saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Vijayachelys silvatica är en sköldpaddsart som beskrevs av Henderson 1912. Vijayachelys silvatica är ensam i släktet Vijayachelys som ingår i familjen Geoemydidae. IUCN kategoriserar arten globalt som starkt hotad. Inga underarter finns listade.
Загальна довжина карапаксу досягає 13,1—14 см. Спостерігається статевий диморфізм: самиці більші за самців. Голова середнього розміру. Має гачкуватий дзьоб. Карапакс трохи опуклий, майже повністю гладенький, по середині доволі плаский, з боків проходять дуже маленькі кілі. У молодих особин він зубчастий. Пластрон майже такого ж розміру, як карапакс. На пальцях відсутні плавальні перетинки.
Голова у самця чорна, ніс червоний. У самців усі щелепі жовті, а у самиць — лише нижня. У самців карапакс каштанового забарвлення. Пластрон жовтуватий. Голова у самиць жовтого, інколи червоного, кольору. Звідси походить назва цієї черепахи. У самиць карапакс темно—коричневий, пластрон — блідо—жовтий.
Полюбляє листяні, вічнозелені широколистяні ліси, зарості очерети, гірські місцини. Зустрічається на висоті до 300–500 м над рівнем моря. Особливо активна за високої вологості. Уникає сонячних ділянок. Харчується молюсками, комахами, багатоніжками, земноводними, листям рослин, фруктами.
Самиця у жовтні—листопаді відкладає 2 яйця.
Мешкає у штатах Карнатака, Керала, Тамілнаду (Індія).
Vijayachelys silvatica là một loài rùa trong họ Emydidae. Loài này được Henderson mô tả khoa học đầu tiên năm 1912.[2]
Vijayachelys silvatica là một loài rùa trong họ Emydidae. Loài này được Henderson mô tả khoa học đầu tiên năm 1912.
ワシントン条約附属書II 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 爬虫綱 Reptilia 目 : カメ目 Testudines 亜目 : 潜頸亜目 Cryptodira 上科 : リクガメ上科 Testudinoidea 科 : イシガメ科 Geoemydidae 属 : ケララヤマガメ属 VijayachelysGeoemyda silvatica Henderson, 1912 Heosemys silvatica McDowell, 1964
和名 ケララヤマガメ 英名 Cochin cane turtleケララヤマガメ（Vijayachelys silvatica）は、爬虫綱カメ目イシガメ科ケララヤマガメ属に分類されるカメ。本種のみでケララヤマガメ属を構成する。別名モリヤマガメ。
インド南西部[1] （カルナータカ州南部、ケーララ州東部、タミル・ナードゥ州南部の西ガーツ山脈南部）[2]固有種
最大甲長13.1センチメートル[2]。オスよりもメスの方が大型になり、オスは最大甲長12.5センチメートル[2]。背甲はやや扁平か[1]、ややドーム状に盛り上がる[2]。項甲板はやや小型か小型[2]。椎甲板と肋甲板には筋状の盛りあがり（キール）がある[1][2]。縁甲板はごく弱く鋸状に尖るが、老齢個体では滑らかになる[2]。背甲の色彩は赤褐色や橙褐色、暗褐色、黒で、不明瞭で細かい暗色斑以外には斑紋が入らない（孵化直後からある甲板＜初生甲板＞が明色な個体もいる）[2]。 背甲と腹甲の継ぎ目（橋）には小型の腋下甲板と鼠蹊甲板があり、鼠蹊甲板は痕跡的か鼠蹊甲板がない個体もいる[2]。橋には暗色斑が入る個体が多いが、不明瞭であったり消失する個体もいる[2]。 橋や腹甲の色彩は淡黄色や淡黄褐色、淡橙色で[1]、甲板の継ぎ目はやや暗色になる[2]。
頭部は中型[2]。上顎の先端は鉤状に尖る[2]。咬合面は狭く、畝や突起がない[2]。頭部や頸部の色彩は褐色や灰褐色、暗褐色で、赤や橙色、ピンク色の斑点が入る。顎を覆う角質（嘴）の色彩は黄色や橙色[2]。四肢や尾の色彩は灰褐色や淡褐色[2]。
長径4.4-4.5センチメートル、短径2.3-2.4センチメートルの卵を産んだ例がある[2]。 オスの成体は腹甲の中央部がやや凹み、尾が太くて長く尾をまっすぐに伸ばした状態では総排泄孔の大部分が背甲の外側にある[2]。オスの成体は虹彩が濃橙色や赤で、明色部が大きく嘴も含めた頭部全体が赤や橙色になる個体もいる[2]。 メスは腹甲の中央部が平坦かわずかに突出し、尾が細くて短く尾をまっすぐに伸ばした状態でも総排泄孔全体が背甲よりも内側にある[2]。背甲後部と腹甲後部の結合が骨質から靭帯による結合に変わり、腹甲に可動性がある[2]。これにより大型の卵が産みやすくなると考えられている[2]。幼体やメスは虹彩が白や淡橙色[2]。
1911年に初めて発見されて1912年に採集された2個体を基に記載されてから、1982年まで採集例がなかった[2]。属名Vijayachelysは「Vijayaのカメ」の意で、1982年に本種を再発見し調査を行ったJaganath Vijayaへの献名[2]。記載時にはヤマガメ属とされていたが、1964年にヤマガメ属が細分化された際には採集例がなかったため内部形態が精査されず、オオヤマガメ属とされたこともあった[2]。1982年の再発見後は形態からヤマガメ属に戻された。核DNAやミトコンドリアDNAの分子系統学的解析からイシガメ科内ではクロヤマガメと単系統群を形成すると推定されたが、形態的な差異が大きいため独立属として分割された[2]。
標高300-450メートルにある常緑広葉樹林や落葉広葉樹林に生息する[2]。種小名silvaticaは「森に住むもの」の意で、英名のcaneは籐の意[2]。陸棲[2]。薄明薄暮性あるいは夜行性で、昼間は倒木や木の根元、岩の隙間、落ち葉などに潜って休む[1][2]。
食性は雑食で、昆虫、多足類、陸棲の巻貝、植物の葉などを食べ、飼育下では果実も食べた例もある[1][2]。
繁殖形態は卵生。10-11月に卵を産む[2]。飼育下では1回に2個の卵を産んだ例もある[2]。
生息地では食用とされることもある[2]。
森林伐採や野火、山火事、農地開発による生息地の破壊により生息数は減少している[2]。インドでは法的に採集（一部の現地民族による自家採集を除く）、学術目的を除いた飼育、州間の移動や輸出が禁止されている[2]。2013年にワシントン条約附属書IIに掲載された[2]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
