La xarda (Scomber scombrus) y es una especie de pexe perciforme de la familia Scombridae. Ye bien paecida a la caballa cola que munches vegaes puede confundise. D'igual forma y carauterístiques qu'ésta, ye un pocu más escura coles rayes negres un pocu más regulares. La xarda ye un pexe teleósteu perteneciente a la familia de los escómbridos, orde de los peciformes. Abondosa nel océanu Atlánticu y nel mar Mediterraneu siendo oxetu d'una fuerte pesca por cuenta de la so apetecedora carne.
Aliméntase d'otros pexes de menor tamañu, crustáceos y moluscos. En tiempos ivernizos la xarda permanez a unos 170 m de fondura, pero cuando s'avera'l bon tiempu, suelen arrexuntase en bálamos bien numberosos y xubir a la superficie. Una fema puede poner ente 200.000 y 400.000 güevos qu'eclosionen a los pocos díes.
La xarda tien un cuerpu bien delgáu con dos aletes dorsales bien separaes, con unes aletes pectorales curties, y una aleta añal siguida de siete aletines. La so coloración ye azul escura enriba col banduyu blancu. Mide ente 25 y 45 cm de llargor y puede algamar 4,5 kg de pesu. La xarda (Scomber scombrus) ye un pexe que tien entre 30 y 50 cm de llargu y pesu de 500 a 1.000 g. Migra y mora nes agües fondes del mar a lo llargo de los meses fríos del añu, pero cuando llega'l buen tiempu sube a la superficie. Ye azulón-verdosu con rayes prietes nel llombu.
N'Asturies, nel añu 2012, ruláronse 4.564.702,69 Kg de xarda por un valor de 5.047.646,31 euros, según la estadística qu'ellabora la Direición Xeneral de Pesca Marítima del Principáu d'Asturies[1]. Trátase d'una pesquería bien concentrada nel tiempu y con buenos resultaos económicos pa los profesionales del sector.
Ye un pescáu con un altu conteníu en purines, que se tresformen n'ácidu úrico, polo que nun s'aconseya'l so consumu en casu d'hiperuricemia o gota.
La xarda (Scomber scombrus) y es una especie de pexe perciforme de la familia Scombridae. Ye bien paecida a la caballa cola que munches vegaes puede confundise. D'igual forma y carauterístiques qu'ésta, ye un pocu más escura coles rayes negres un pocu más regulares. La xarda ye un pexe teleósteu perteneciente a la familia de los escómbridos, orde de los peciformes. Abondosa nel océanu Atlánticu y nel mar Mediterraneu siendo oxetu d'una fuerte pesca por cuenta de la so apetecedora carne.
Aliméntase d'otros pexes de menor tamañu, crustáceos y moluscos. En tiempos ivernizos la xarda permanez a unos 170 m de fondura, pero cuando s'avera'l bon tiempu, suelen arrexuntase en bálamos bien numberosos y xubir a la superficie. Una fema puede poner ente 200.000 y 400.000 güevos qu'eclosionen a los pocos díes.
Ar brezhell (Scomber scombrus), pe brezhel[1], zo ur pesk boutin war aodoù Breizh hag e lec'h all en hanternoz ar Meurvor Atlantel hag er Mor Kreizdouar. Mat e vez kavet e vlaz, ha pesketaet kenañ e vez e pep lec'h.
brizhilli[2], pe brizhili, a vez lavaret el liester, brilli e Douarnenez. Brizhillia a vez lavaret eus pesketa brizhilli. Dont a rafe an anv eus ar brizhilli, pe brizhelloù, war e groc'hen.
Dont a rafe ivez e anv gallek (maquereau) eus ar ger latin macula a dalv kement ... ha brizhell.
Stumm ur werzhid (pe ur fuzeenn) zo dezhañ, glas e gein gant brizhelloù du, ha gwenn e gof.
Ar brezhell (Scomber scombrus), pe brezhel, zo ur pesk boutin war aodoù Breizh hag e lec'h all en hanternoz ar Meurvor Atlantel hag er Mor Kreizdouar. Mat e vez kavet e vlaz, ha pesketaet kenañ e vez e pep lec'h.
El verat (Scomber scombrus), anomenat cavalla al País Valencià,[1] és un peix teleosti que pertany a la família dels escòmbrids, ordre dels perciformes. Abunda al Mar Mediterrani i a l'Oceà Atlàntic.
S'alimenta d'altres peixos de mida petita, crustacis i mol·luscs. En temps d'hivern, el verat roman a uns 170 metres de fondària mentre que amb el bon temps solen agrupar-se en bancs molt nombrosos i pujar a la superfície. Una femella pot pondre entre 200.000 i 400.000 ous que es desclouen al cap de pocs dies.
El verat presenta un cos molt prim amb dues aletes dorsals ben separades, amb unes aletes pectorals curtes, i una aleta anal seguida de set aletes més petites. La seva coloració és blavosa fosca a dalt amb el ventre blanc. Fa entre 25 i 45 cm de llargada i pot assolir 4,5 kg de pes.
El verat és un peix ideal per fer a la planxa. Després de treure el cap, s'obre el verat al llarg de l'espina i s'aplana. Al moment de servir es posa una mica d'all i julivert picat per sobre. El verat a la planxa es menja normalment acompanyat d'escalivada o de verdures i d'un bon pa.[2]
El verat també és un bon peix per fer en escabetx, igual que la tonyina i les sardines. A la brasa es pot menjar tal com és, macerat o com a coca de verat a la brasa.[3]
Aquest peix és un dels ingredients essencials de la llandeta de peix, plat que té el seu origen a Dénia.[4]
El verat és un peix també molt apreciat a la taula a alguns països del nord d'Europa. És un peix blau, idoni per fer fumat, car com tots els peixos blaus els verats contenen una alta proporció d'oli a la carn que ajuda a llur conservació.
A la cuina francesa també és un peix molt conegut. Un dels plats francesos a base de verat és el verat al vinagre amb grans de pebre (maquereau au vinaigre).
Al Japó, les espècies locals de verat ("masaba" マサバ Scomber japonicus i "gomasaba" ゴマサバ Scomber australasicus ), de mida i gust molt similars, són molt apreciades. A la cuina japonesa els verats són presents a tota una sèrie de plats, entre els quals cal mencionar que constitueixen la base del sushi curat amb sal més comuna.
El verat (Scomber scombrus), anomenat cavalla al País Valencià, és un peix teleosti que pertany a la família dels escòmbrids, ordre dels perciformes. Abunda al Mar Mediterrani i a l'Oceà Atlàntic.
S'alimenta d'altres peixos de mida petita, crustacis i mol·luscs. En temps d'hivern, el verat roman a uns 170 metres de fondària mentre que amb el bon temps solen agrupar-se en bancs molt nombrosos i pujar a la superfície. Una femella pot pondre entre 200.000 i 400.000 ous que es desclouen al cap de pocs dies.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Scombridae ydy'r macrell sy'n enw benywaidd; lluosog: mecryll (Lladin: Scomber scombrus; Saesneg: Atlantic mackerel). Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop, America, y Môr Du, y Môr Canoldir a Chefnfor yr Iwerydd.
Mae'n bysgodyn dŵr hallt ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru. Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol.[1] Mae'r math yma o bysgodyn yn cael ei bysgota ar gyfer y bwrdd bwyd.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Scombridae ydy'r macrell sy'n enw benywaidd; lluosog: mecryll (Lladin: Scomber scombrus; Saesneg: Atlantic mackerel). Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop, America, y Môr Du, y Môr Canoldir a Chefnfor yr Iwerydd.
Mae'n bysgodyn dŵr hallt ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru. Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol. Mae'r math yma o bysgodyn yn cael ei bysgota ar gyfer y bwrdd bwyd.
Makrela obecná (Scomber scombrus Linné, 1758) je dravá mořská ryba z čeledi makrelovitých.
Makrela dosahuje velikosti až 45 cm. Makrela obecná je rychle plovoucí dravá ryba s malou, hluboce vykrojenou ocasní ploutví, se dvěma hřbetními ploutvemi a s přídavnými ploutvičkami za druhou hřbetní a za řitní ploutví.
Přestože nežije v hlubinách, nemá dokonale vyvinutý plynový měchýř. Aby se neutopila, musí být v neustálém pohybu, zato může lovit v různých hloubkách.
Mnoho ryb, jako jsou sledi, makrely a platýsi, plavou ke tření do velkých vzdáleností, tam, kde jsou podmínky pro mladé rybičky nejvýhodnější. Vzestup průměrné roční teploty na severní polokouli od konce 10. století způsobil, že makrely, které vyžadují mírně vyšší teplotu vod, pronikly až do mořských zálivů východního Finska, a také u Grónska dále v severu, a objevily se i v Bílém moři.
V zimě hejna makrel přezimují v hlubších vodách.
Makrela má jemné zoubky, kterými loví svoji potravu.
Tabulka udává dlouhodobě průměrný obsah živin, prvků, vitamínů a dalších nutričních parametrů zjištěných v mase makrely.[2]
Složka Jednotka Průměrný obsah Prvek (mg/100 g) Průměrný obsah Složka (mg/100 g) Průměrný obsah voda g/100 g 56 – 74 Na 63 vitamin C stopy bílkoviny g/100 g 18,7 K 290 vitamin D 0,0082 tuky g/100 g 6 – 23 Ca 11 vitamin E 0,43 cukry g/100 g 0 Mg 24 vitamin B6 0,41 celkový dusík g/100 g 2,99 P 200 vitamin B12 0,008 vláknina g/100 g 0 Fe 0,8 karoten stopy mastné kyseliny g/100 g 14,5 Cu 0,08 thiamin 0,14 cholesterol mg/100 g 44 Zn 0,6 riboflavin 0,29 Se mg/100 g 0,030 I 0,14 niacin 8,6 energie kJ/100 g 914 Mn 0,02 Cl 82
Obrázky, zvuky či videa k tématu makrela obecná ve Wikimedia Commons
Galerie makrela obecná ve Wikimedia Commons
Makrela obecná (Scomber scombrus Linné, 1758) je dravá mořská ryba z čeledi makrelovitých.
Makrel eller atlantisk makrel (Scomber scombrus) er en fiskeart i makrelslægten. Det er en hurtigsvømmende fisk, der ofte optræder i store stimer. Den er udbredt fra Sortehavet og Middelhavet til Island og Nordnorge samt ved Nordamerikas østkyst. Den kan strejfe dybt ind i Østersøen. Der foregår et stort fiskeri efter makrel. På grund af overfiskeri i Nordsøen var der en brat nedgang i makrelbestanden omkring 1970.
Makrel er en pelagisk fisk, der lever i de øvre vandmasser. Om sommeren vandrer makrellen i store stimer til kystnære områder på jagt efter småfisk og mindre skaldyr som rejer. I koldere vande samles makrellen i store stimer nær havoverfladen.
Han- og hunmakrellen vokser nogenlunde lige hurtigt. De kan i danske farvande nå en længde på omkring 50 centimeter. Makrellen bliver kønsmoden, når den er cirka tre år gammel.
Makrel har et meget højt indhold af B-vitaminer og omega-3-fedtsyrer og indeholder næsten det dobbelte sammenlignet med laks. Scomber scombrus-arten indeholder desuden meget færre mængder af tungmetaller end sine artsfæller, og ifølge EPA kan den spises mere end to gange ugentligt.
Makrel eller atlantisk makrel (Scomber scombrus) er en fiskeart i makrelslægten. Det er en hurtigsvømmende fisk, der ofte optræder i store stimer. Den er udbredt fra Sortehavet og Middelhavet til Island og Nordnorge samt ved Nordamerikas østkyst. Den kan strejfe dybt ind i Østersøen. Der foregår et stort fiskeri efter makrel. På grund af overfiskeri i Nordsøen var der en brat nedgang i makrelbestanden omkring 1970.
Die Makrele (Scomber scombrus, engl. Atlantic Mackerel) ist ein in Küstengewässern lebender Schwarmfisch. Sie fressen Plankton und Fischbrut von Heringen, Dorschen oder Sprotten. Populationen der (atlantischen) Makrele kommen in den Küstengewässern Nordamerikas, im offenen Nordostatlantik, in der Nordsee, im Mittelmeer und im Schwarzen Meer vor. Brutgebiete der Nordsee-Population befinden sich in der Irischen See und am Westrand der Norwegischen Rinne. Makrelen können 60 Zentimeter lang, bis zu 3,4 kg schwer und 17 Jahre alt werden.[1]
Makrelen werden zu den Thunfischartigen gezählt. Anders als die meisten Fische hat die Makrele keine Schwimmblase, wodurch sie einerseits ohne Druckausgleich schnell die Wassertiefe wechseln kann, andererseits aber auch ständig durch Bewegung für Auftrieb sorgen muss, um nicht zu versinken. Makrelen gehören zu den Schwarmfischen und halten sich meist nahe der Wasseroberfläche auf. Während der winterlichen Ruhezeit in tieferen Gewässern nehmen sie keine Nahrung auf. Ab Frühjahrsbeginn, wenn die Wassertemperaturen zwischen 11 °C und 14 °C liegen, nähern sie sich dem Ufer und ernähren sich vorwiegend von Plankton. Nach der Laichzeit im späten Frühjahr und Sommer steigt der Nahrungsbedarf sprunghaft an. In Gruppen machen sie dann Jagd auf die Brut anderer Fischarten. Dabei ziehen die Makrelen zusammen mit den Heringsschwärmen über weite Strecken.[2]
Wegen ihrer torpedoartigen Körperform wird die Makrele oft als der eleganteste Speisefisch bezeichnet. Sie ist langgestreckt und stromlinienförmig gebaut. Weitere Kennzeichen sind die stark gegabelte Schwanzflosse, die glänzend grünblaue Färbung und die Querstreifen auf dem Rücken. Die grünblaue Farbe wechselt nach dem Tod der Makrele sehr schnell in ein reines Blau bis Blauschwarz. Die Flanken schimmern perlmuttfarben, die Bauchseite ist weiß. Der gesamte Körper ist mit festen kleinen Schuppen besetzt. Wie bei allen Artverwandten dieser Gattung stehen hinter der zweiten Rücken- und der Afterflosse je fünf einzelne kleine Flossen, „Flössel“ genannt.[2]
In der Regel kommt die Makrele in der Nähe der Schelfkante in 0–1000 m, gewöhnlich 200 m Tiefe vor. Obwohl sie warme Gewässer bevorzugt, zählt sie zu den Atlantikfischen. Vom Nordkap entlang der europäischen Atlantikküste einschließlich der Nordsee und westlichen Ostsee bis ins Mittelmeer tritt sie in verschiedenen Unterarten auf. Sie kommt in amerikanischen Gewässern vor, und in den Subtropen gesellt sich ihr noch die artverwandte – etwas kleinere – spanische Makrele hinzu.[2]
Hauptfanggerät der Makrelenfischerei ist das pelagische Schleppnetz, das in den letzten Jahrzehnten technisch auch für den Einsatz in größeren Tiefen weiterentwickelt wurde. Zur Schonung von Jungfischen, die für die langfristige Bestandserhaltung besonders wichtig sind, empfehlen Wissenschaftler größere Netzmaschenweiten, durch die die Jungfische hindurchschlüpfen können. Ende Oktober 1997 einigten sich die für die Fischerei zuständigen EU-Minister auf eine Neufassung der Verordnung über technische Maßnahmen zum Schutz der Bestände. In der Makrelenfischerei sind neben dem Schleppnetz auch Wadennetze und Schleppangeln von Bedeutung. Da ausgewachsene Makrelen nach allem schnappen, was glänzt, hat sich die Makrele auch zu einem beliebten Hochseeangelfisch entwickelt, was allerdings mehr von sportlicher als wirtschaftlicher Bedeutung ist.[2]
Die Bewirtschaftung der nationalen Fangquoten und des Fischereiaufwandes sowie die Erteilung von Zugangsberechtigungen für Drittlandsgewässer sind Aufgaben der Bundesanstalt für Landwirtschaft und Ernährung (BLE). Neben der Zuteilung der Fangmöglichkeiten erfolgt die Überwachung der Ausnutzung der zugeteilten Fangquoten und des zugeteilten Fischereiaufwandes. Die Umsetzung technischer Neuerungen bei der Überwachung fischereilicher Aktivitäten, wie das elektronische Logbuch, die elektronische Verkaufsabrechnung und das Satellitenüberwachungssystem sind eine weitere Aufgabe. Darüber hinaus ist die BLE verantwortlich für das Führen der deutschen Fischereistatistik und die Datenversorgung nationaler und internationaler Behörden und Organisationen.[3]
Die Bestandsberechnung für die nordostatlantische Makrele wurde im April 2019 überarbeitet, dabei wurden Zeitreihen verändert und Referenzwerte angepasst. Die Ergebnisse zeigen auch rückwirkend einen besseren Zustand, die Laicherbiomasse liegt vollständig im grünen Bereich, nimmt aber stetig ab. Im ersten Halbjahr 2019 wurde der nur alle drei Jahre stattfindende Makreleneier-Survey durchgeführt,[4] die Ergebnisse fließen in die Bestandsberechnung im Oktober 2019 ein.[5] Auch nach der überarbeiteten Bestandsberechnung ist der Fischereidruck noch zu hoch. Die in den letzten Jahren stärkere Nachwuchsproduktion hat den Bestand wachsen lassen, die Fangmengen waren aber höher als wissenschaftlich empfohlen und die Laicherbiomasse nimmt seit 2015 ab. Die weitere Entwicklung hängt auch von der Stärke der nächsten Jahrgänge ab. Die derzeitigen Fänge sind nur dann mittelfristig nachhaltig, wenn die Nachwuchsproduktion überdurchschnittlich bleibt. Kritisch sind wie in den Vorjahren die Probleme der Fischereinationen, sich auf eine gemeinsame Bewirtschaftung zu einigen.[5]
Die Bezeichnung Makrele wurde aus dem Altfranzösischen (maquerel) über das Mittelniederländische (makereel) ins Mittelhochdeutsche (macrel) entlehnt. Die weitere Herleitung aus dem Lateinischen ist umstritten.[6][7]
Die Makrele gilt als guter Speisefisch, der gleichermaßen zum Dünsten, Braten, Grillen und Räuchern geeignet ist. Das Fleisch ist rötlich, aromatisch und hat einen hohen Fettanteil von 12 Prozent. Die Makrele lässt sich vergleichsweise einfach entgräten. Sie wird häufig im ganzen oder als Filet heißgeräuchert angeboten, oder auch in Öl oder Tomatensoße eingelegt als Dosenkonserve. In Teilen Süddeutschlands und Österreichs wird sie auch als sogenannter Steckerlfisch zubereitet. Die Nachfrage nach Makrelen in Deutschland ist von 2,0 % (2014) über 0,9 % (2017) auf einen Marktanteil (2018) von 0,6 % gesunken.[8][9]
Frische Makrelen in einem Fischgeschäft
Drei Makrelen
Gegrillte Makrele (ausgenommen und gegrillt)
Geräucherte Makrele (ausgenommen und geräuchert) auf Salatbett
Pfeffermakrele auf Brot (Makrelenfilets mit Pfefferkörnern, geräuchert)
Salat nach Art von Pantelleria mit Makrelenstücken
Makrelenfilets in Tomatensoße (Fischkonserve)
Die Makrele (Scomber scombrus, engl. Atlantic Mackerel) ist ein in Küstengewässern lebender Schwarmfisch. Sie fressen Plankton und Fischbrut von Heringen, Dorschen oder Sprotten. Populationen der (atlantischen) Makrele kommen in den Küstengewässern Nordamerikas, im offenen Nordostatlantik, in der Nordsee, im Mittelmeer und im Schwarzen Meer vor. Brutgebiete der Nordsee-Population befinden sich in der Irischen See und am Westrand der Norwegischen Rinne. Makrelen können 60 Zentimeter lang, bis zu 3,4 kg schwer und 17 Jahre alt werden.
The mackerel (Scomber scombrus) is a speshies o fish foond in the temperate watters o the Mediterranean Sea, the Black Sea, an the northren Atlantic Ocean, whaur it is extremely common an occurs in huge schuils in the pelagic zone doun tae aboot 200 m (660 ft).
The mackerel (Scomber scombrus) is a speshies o fish foond in the temperate watters o the Mediterranean Sea, the Black Sea, an the northren Atlantic Ocean, whaur it is extremely common an occurs in huge schuils in the pelagic zone doun tae aboot 200 m (660 ft).
At makreel (Scomber scombrus) lewet bi a küst an as en swaremfask.
Makrelli (Scomber scombrus) on makrelliloin heimoh kuului ahvenkala.
'S e Rionnach seorsa iasg.
Lu scurmu (Scomber scombrus) — chiamatu macari strummu o stummu — è nu pisci dâ famigghia dî scombridi (Scombridae). Stu pisci è diffusu nta tutti li mari timpirati e càudi (n particulari ntô Miditirràniu e nta l’Attilànticu ). Lu scurmu è longu nzinu a 50 cm, di culuri azzurru striatu di nìuru supra la carina e argentu supra lu ventri. Stu pisci marinu è piscatu supra làrica scala pi li carni prilibbati e cunzumatu sia friscu sia sarvatu sutt’ogghiu.
Lo vairat (var.auriòu; verdèu) (Scomber scombrus) es un peis teleostèu qu'aperten a la familha dels escombrids, òrdre dels perciformas. Abondent en Mar Mediterranèa e en l'Ocean Atlantic.
S'alimenta d'autres peisses de talha pichona, crustacèus e mollusques. En ivèrn, lo vairat demòra a 170 mètres de prigondor e, lo temps molhor vengut, s'agropan dins de flòtas fòrça nombroses que pujan a la superfícia. Una feme pòt pondre entre 200.000 e 400.000 uòus qu'espelisson en pauc de jorns.
Lo vairat presenta un còrs fòrça prim amb doas aletas dorsalas plan separadas, amb unas aletas pectoralas cortas, e una aleta anala seguida de set aletas mai pichonas. Es de colora blavenc escur amb lo ventre blanc. Fa entre 25 e 45 cm de long e pòt aténher 4,5 kg.
Lo vairat se cosina amb de vinagre amb de grans de pebre.
Lo vairat es un peis ideal per lo far al pòst. Après aver traire lo cap, s'obrís lo vairat lo long de l'espina e s'aplatís. Al moment de servir s'apond un pauc de alh e jolvert picat per dessús. Lo vairat al pòst se manja normalament acompanhat de legums rostits o cruds e d'un bon pan.[1]
Lo verat tamplan se fa en escabècha, coma lo ton e las sardas e passat a la brasa.
Lo verat es un peis tanben fòrça apreciat a la taula d'unes païses del nòrd d'Euròpa. Qu'es un peis blau, ideal per fumar, contenent una nauta proporcion d'òli dins la carn qu'ajuda a lor conservacion.
Al Japon, las espècias localas de vairat ("masaba" マサバ Scomber japonicus e "gomasaba" ゴマサバ Scomber australasicus ), de talha e gost fòrça similars, son fòrça apreciats. Dins la cosina japonesa los verats son presents dins tota una sèria de plats, consomisson tanben sa carn, en sushis cuècha a vinagre per exemple.
Lo vairat (var.auriòu; verdèu) (Scomber scombrus) es un peis teleostèu qu'aperten a la familha dels escombrids, òrdre dels perciformas. Abondent en Mar Mediterranèa e en l'Ocean Atlantic.
S'alimenta d'autres peisses de talha pichona, crustacèus e mollusques. En ivèrn, lo vairat demòra a 170 mètres de prigondor e, lo temps molhor vengut, s'agropan dins de flòtas fòrça nombroses que pujan a la superfícia. Una feme pòt pondre entre 200.000 e 400.000 uòus qu'espelisson en pauc de jorns.
Το σκουμπρί (Scomber scombrus, σκόμβρος ο γνήσιος), επίσης τσίρος ( < μεσαιωνική ελληνική τσίρος < αρχαία ελληνική κηρίς/κιρρίς ), είναι πελαγικό είδος ψαριού που σχηματίζει κοπάδια. Το σκουμπρί ανήκει στην οικογένεια Σκομβρίδες, αλλά και άλλα μέλη της οικογένειας αποκαλούνται σκουμπριά[1] (mackerel). Απαντάται στο βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό και στη Μεσόγειο. Είναι συγγενικό είδος με τον κολιό (Scomber japonicus). Είναι περιζήτητο βρώσιμο ψάρι, όπως και τα υπόλοιπα ψάρια της οικογένειας.
Το σκουμπρί έχει μέγιστο μήκος 60 εκατοστά και μέγιστο καταγεγραμμένο βάρος 3,4 κιλά.[2] Το συνηθισμένο μήκος τους είναι τα 30 εκατοστά. Τα σκουμπριά μπορούν να ζήσουν μέχρι 17 χρόνια. Ένα χαρακτηριστικό του είναι οι μαύρες ελαφρά κυματιστές λωρίδες στη γαλαζοπράσινη ράχη που είναι σχεδόν κάθετες στο υπόλοιπο σώμα. Η κοιλιά είναι ασημόλευκη. Δεν έχει νηκτική κύστη. Έχει ατρακτοειδές σώμα, φτιαγμένο για να κολυμπάει γρήγορα. Έχει δυο ραχιαία πτερύγια που βρίσκονται σε αρκετή απόσταση μεταξύ τους, τα οποία μαζεύονται σε κοίλωμα όταν το ψάρι κολυμπάει για να μειωθεί η υδροδυναμική αντίσταση. Πίσω από το δεύτερο ραχιαίο κι απ’ το εδρικό έχει 5-6 μικρά ψευδοπτερύγια.[3] Το πρωκτικό πτερύγιο βρίσκεται ακριβώς κάτω από το δεύτερο ραχιαίο.[4] Έχει μικρά λέπια, τα οποία δεν ξεχωρίζουν.
Το σκουμπρί απαντάται στον Βόρειο Ατλαντικό ωκεανό, στα δυτικά από τη χερσόνησο Λαμπραντόρ μέχρι το ακρωτήριο Λουκάουτ στη Βόρεια Καρολίνα και στα ανατολικά από την Ισλανδία μέχρι τις βόρειες ακτές της Αφρικής, συμπεριλαμβανομένων της Βαλτικής, της Μεσόγειου και της Μαύρης θάλασσας. Φαίνεται ότι υπάρχουν δύο διακριτοί πληθυσμοί, ένας σε κάθε πλευρά του Ατλαντικού, οι οποίοι δεν αλληλεπιδρούν. Ο πληθυσμός του βορειοανατολικού Ατλαντικού περιλαμβάνει και τους πληθυσμούς της Μεσογείου. Είναι πελαγικό είδος που ζει σε κρύα και εύκρατα νερά πάνω από τις ηπειρωτικές υφαλοκρηπίδες, σε βάθος μέχρι 1000 μέτρα, αν και σπάνια θα κατέβει σε βάθος μεγαλύτερο των 200 μέτρων.[4]
Τα σκουμπριά σχηματίζουν κοπάδια ανάλογα με το μέγεθός τους. Το χειμώνα τα σκουμπριά βολάζουν στο βυθό, χωρίς να κινούνται ή να τρέφονται,[3] ενώ την άνοιξη ανεβαίνουν στην επιφάνεια και πιο κοντά στην ακτή όταν η θερμοκρασία του νερού είναι μεταξύ των 11 και των 14°C για να τραφούν με πλαγκτόν. Αναπαράγονται στα τέλη της άνοιξης και την αρχή του καλοκαιριού, περίοδο κατά την οποία παραμένουν νηστικά. Στη συνέχεια αρχίζουν πάλι να τρέφονται με μικρά ψάρια και τον χειμώνα γυρίζουν στο βυθό. Οι κύριοι θηρευτές των σκουμπριών είναι οι τόνοι, οι καρχαρίες και τα δελφίνια.[4]
Στους δυτικούς πληθυσμούς η αναπαραγωγή λαμβάνει χώρα από την περιοχή του κόλπου Τσέζαπηκ μέχρι τη Νέα Γη, με την περίοδο αναπαραγωγής στα νότια να αρχίζει την άνοιξη και σταδιακά η περιοχή αναπαραγωγής εκτείνεται προς τα βόρεια μέχρι το καλοκαίρι. Τα μεγάλα ψάρια φτάνουν στις περιοχές αναπαραγωγής. Στους ανατολικούς πληθυσμούς, η αναπαραγωγή στην Μεσόγειο λαμβάνει χώρα τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, στις ακτές της Βόρειας Γαλλίας και στη Βόρεια θάλασσα από τον Μάιο μέχρι τον Ιούνιο και στη Σκάγκερακ και Κάτεγατ τον Ιούνιο και τον Ιούλιο. Κάθε θηλυκό γεννά από 200.000 μέχρι 450.000 αυγά κάθε χρόνο, με τα μεγαλύτερα θηλυκά να γεννούν περισσότερα. Οι προνύμφες βγαίνουν μετά από περίπου 6 ημέρες. Τα ψάρια ενηλικιώνονται μετά από 2-3 χρόνια, όταν έχουν μήκος περίπου 20 εκατοστά.[1][4]
Ψαρεύονται με συρτή, τσαπαρί και δίχτυα, συνήθως μαζί με σαρδέλες. Η αλίευσή τους είχε φτάσει το 1975 τους 1,1 εκατομμύρια τόνους, αλλά από τότε η ποσότητα που αλιεύεται έχει μειωθεί. Όσον αφορά το 2011, αλιεύτηκαν 944.748 τόνοι σκουμπριών.[5] Ανάλογα με την εποχή του χρόνου, η περιεκτικότητα σε λίπος κυμαίνεται μεταξύ 3% την άνοιξη και έως 30% το φθινόπωρο.[1] Η καλύτερη περίοδος για να αλιευθεί είναι το καλοκαίρι όταν το θερμοκλινές βρίσκεται σε βάθος 15 με 20 μέτρα και τα ψάρια δεν μπορούν να ξεφύγουν σε βαθύτερα ύδατα.[4]
Το κρέας του είναι αρωματικό, τρυφερό, ζουμερό, καφεκόκκινο και πιο νόστιμο απ’ του κολιού. Στο εμπόριο διατίθεται φρέσκο, καπνιστό, με σάλτσα, κατεψυγμένο, μαριναρισμένο και σε κονσέρβα.[1] Τα ψάρια που αλιεύονται την άνοιξη είναι αδύνατα και αφήνονται να λιάζονται στον ήλιο και είναι ο λεγόμενος τσίρος, ενώ τα παχύτερα ψάρια, που αλιεύονται το φθινόπωρο παστώνονται.[3] Θεωρούνται ιδανικά για το γκριλ ή για τηγάνισμα.[1]
Το σκουμπρί (Scomber scombrus, σκόμβρος ο γνήσιος), επίσης τσίρος ( < μεσαιωνική ελληνική τσίρος < αρχαία ελληνική κηρίς/κιρρίς ), είναι πελαγικό είδος ψαριού που σχηματίζει κοπάδια. Το σκουμπρί ανήκει στην οικογένεια Σκομβρίδες, αλλά και άλλα μέλη της οικογένειας αποκαλούνται σκουμπριά (mackerel). Απαντάται στο βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό και στη Μεσόγειο. Είναι συγγενικό είδος με τον κολιό (Scomber japonicus). Είναι περιζήτητο βρώσιμο ψάρι, όπως και τα υπόλοιπα ψάρια της οικογένειας.
Скуша (науч. Scomber scombrus; меѓународно: „атлантска скуша“) — риба од родот скуша (Scomber) во семејството на скушите (Scombridae) што живее на обете страни од Северниот Атлантски Океан, Средоземното, Црното и Северниот Леден Океан.
Ги населува отворените студени води и се движи во големи јата близу површината. Презимува во подлабоки води, а напролет доаѓа во поплитко, кога температурата ќе достигне 11–14 °C. Се храни со помали риби и ракчиња.
Машките и женските единки растат со иста стапка и живеат највеќе 20 години, достигнувајќи до 47 см. Полово созреваат на возраст од три години.
Скушата е мошне барана риба и се јаде зготвена или свежа како сашими. Има црвено место и силен вкус. Содржи многу големо количество на витамин Б12 и масни киселини омега 3 — речиси двојно повеќе од лососот.
Конзервираната скуша ужива популарност во Скандинавија и Велика Британија. Се продава во во доматен сос, во саламура или во масло.
Оваа риба е одличен извор на фосфатидилсерин и содржи 480 мг на секои 100 гр тежина. Во најново време оваа супстанција се истражува како ублажувач на здравствени пореметувања како хиперкинетичко растројство и Алцхајмерова болест.
_%C3%96resund-2017.jpg)
.jpg)
.jpg)
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: 
|accessdate= (помош) (англиски)
Скуша (науч. Scomber scombrus; меѓународно: „атлантска скуша“) — риба од родот скуша (Scomber) во семејството на скушите (Scombridae) што живее на обете страни од Северниот Атлантски Океан, Средоземното, Црното и Северниот Леден Океан.
Ги населува отворените студени води и се движи во големи јата близу површината. Презимува во подлабоки води, а напролет доаѓа во поплитко, кога температурата ќе достигне 11–14 °C. Се храни со помали риби и ракчиња.
Машките и женските единки растат со иста стапка и живеат највеќе 20 години, достигнувајќи до 47 см. Полово созреваат на возраст од три години.
बांगडा (इंग्रजीत Mackerel) हा एक खाऱ्या पाण्यातला मासा आहे. भारताभोवतालच्या समुद्रांत हा मुबलक मिळतो.हा मासा शाकाहारी आहे. [१] मराठीत या माशाला अंजारी असेही म्हणतात असे http://www.whatiscalled.com/fish-names-in-all-languages/ या संकेतस्थळावर म्हटले आहे. या माशाचे शास्त्रीय नाव बहुधा Sromber srombus असावे.
बांगडा (इंग्रजीत Mackerel) हा एक खाऱ्या पाण्यातला मासा आहे. भारताभोवतालच्या समुद्रांत हा मुबलक मिळतो.हा मासा शाकाहारी आहे. मराठीत या माशाला अंजारी असेही म्हणतात असे http://www.whatiscalled.com/fish-names-in-all-languages/ या संकेतस्थळावर म्हटले आहे. या माशाचे शास्त्रीय नाव बहुधा Sromber srombus असावे.
O Laxerto (nomme scientifico Scomber scombrus) o l'è un pescio da famiggia di Scombridi, classe di Teleostei o Pesci Ossei.
Mâ Mediterraneo, Mâ Neigro, Oçeano Atlantico Settentrionale.
O pö arrivä a mezüâ çinquanta citti de lunghessa.
A pelle a l'è priva de scagge; o cô da schenna o l'è bleu e verde con strisce azure. Da a meitæ di scianchi in zü o cô o l'è gianco madreperla.
O laxerto o vive in branchi: durante l' inverno o resta in profonditæ, pe portase in superfizie con a stagion cäda. Sempre in ægue de superfizie avvegne a depoxizion de öve.
Ben conosciüo pe a bontæ de sö carni, specialmente in ti meixi de mazzo e zügno.
O Laxerto (nomme scientifico Scomber scombrus) o l'è un pescio da famiggia di Scombridi, classe di Teleostei o Pesci Ossei.
Al Śgómbar (Scomber scombrus, maccarello, scombro, sgombro o lacerto in italiàn) 'l è 'n pés dla famìja di Scombridae, cgnusû anc cum òṅ di pés celèst. Par la IUCN (Ugnòṅ Internasiunàla par la Cunservasiòṅ dla Natùra) 'l è a risć mìnim 'd estinsiòṅ.
Al sò còrp 'l è dimóndi ślungâ, cun na bóca a punta e di òć grand. Al gh'à dū pini dursàli e soquànti atri più pìculi par rivàr in fónd ch'al dróa par nudàr méj.
Al sò culōr 'l è un misciùs ad griś e blù par pò pasàr dal dū bandi a 'n culōr biànc e argènt. Lung al còrp al gh'à dal striadùri négri. Al n gh'à briśa dal scaj. Dal vòlti al śgómbar al gh la cava a rivàr a 50 cm e al pōl sprar ad scampàr in fiṅ a 17 an.
Al viṿ in lung al còsti dal Mar Mediterraneo e dal Mar Négar ma anc in d'l Ucéan Atlàntic. Al magna plancton, pés pìcui, medùśi, bèg, gàmbar, óṿ e mulùsc.
La sò carna l'è pîna ad gras omega-3 e la fà bèṅ a 'l sangṿ parchè al gh tira via al culesterōl.
Al Śgómbar (Scomber scombrus, maccarello, scombro, sgombro o lacerto in italiàn) 'l è 'n pés dla famìja di Scombridae, cgnusû anc cum òṅ di pés celèst. Par la IUCN (Ugnòṅ Internasiunàla par la Cunservasiòṅ dla Natùra) 'l è a risć mìnim 'd estinsiòṅ.
The Atlantic mackerel (Scomber scombrus), also known as Boston mackerel, Norwegian mackerel, Scottish mackerel or just mackerel, is a species of mackerel found in the temperate waters of the Mediterranean Sea, the Black Sea, and the northern Atlantic Ocean, where it is extremely common and occurs in huge shoals in the epipelagic zone down to about 200 m (660 ft). It spends the warmer months close to shore and near the ocean surface, appearing along the coast in spring and departing with the arrival of colder weather in the fall and winter months. During the fall and winter, it migrates out into deeper and more southern water, seeking warmer temperatures.
The Atlantic mackerel's body is elongate, steel-blue marked with wavy black lines dorsally and silvery-white ventrally, its snout long and pointed. It possesses two spiny dorsal fins, which are spaced far apart, two pectoral fins, and small caudal and anal fins, also spaced far apart. 4-6 dorsal finlets and 5 anal finlets are typical among members of this species. The fish's body tapers down its length, ending with a large tail fin. Typical size for a mature fish is 30 cm (0.98 ft), but individuals have been caught as large as 60 cm (2.0 ft). The maximum published weight is 3.4 kg (7.5 lb). Reproduction, which is oviparous, occurs near the shore in the spring and summer, during which a female can produce as many as 450,000 eggs. Juveniles reach sexual maturity at around 2 years of age and can live to be 17.
A highly commercial species, the Atlantic mackerel is sought after for its meat, which is strong in flavor and high in oil content and omega-3 fatty acids among other nutrients. Nearly 1 million tonnes of Atlantic mackerel are caught each year globally, the bulk of which is sold fresh, frozen, smoked, or canned. Despite its highly commercial status, the Atlantic mackerel is listed as Least Concern by the International Union for Conservation of Nature (IUCN) and global catch has remained sustainable.
The Atlantic mackerel was first described in 1758 by Swedish zoologist Carl Linnaeus in his 10th edition of Systema Naturae. Linnaeus gave it the scientific name Scomber scomber from the Greek word skombros meaning "tunny" or "mackerel". Because of its wide distribution, the Atlantic mackerel was independently described 6 more times by 5 different scientists between 1814 and 1863. Its specific name was later changed to scombrus by B. B. Collette and C. E. Nauen in 1983.[2] It is differentiated from its congeners in a number of ways, the first being the absence of a swim bladder. Its palatine bone is also wider than other members of its genus and its otolith is oval-shaped where its congeners' are rectangular.[3]
In the eastern Atlantic Ocean there are three stocks differentiated by location and time at which spawning occurs, but studies have not found any distinct genetic differences between these populations. Genetic differences only start to appear at the transatlantic scale, a fact supported by a lack of migration between western and eastern Atlantic populations, whereas eastern Atlantic stocks are known to converge in certain locations like the Norwegian Sea and North Sea.[4]
The Atlantic mackerel has an elongate, fusiform body with a long, pointed snout. The eyes are large and covered by an adipose eyelid, while the teeth are small, sharp, and conical. Scales are also small, with the exceptions of those immediately posterior to the head and around the pectoral fins. These small scales give the Atlantic mackerel a velvet-like feel. The two dorsal fins are large and spaced far apart. The second dorsal fin is typically followed by 5 dorsal finlets, though it can have 4 or 6. The anal fin, which originates slightly behind the second dorsal fin, is similar to it in size and shape and is also succeeded by 5 finlets. The fish's body tapers to a slim caudal peduncle, the end of the fish to which the short but broad tail fin is attached.[5] Its body is steel-blue dorsally with wavy black lines running perpendicular to the fish's length. The rest of its body is silvery-white to yellow and may have darker splotches.[6] It can reach sizes of up to 60 cm (24 in) and has a common length of 30 cm (12 in). Its maximum published weight is 3.4 kg (7.5 lb).[2]
The Atlantic mackerel's native range in the western Atlantic extends from Labrador, Canada to Cape Lookout, North Carolina. In the eastern Atlantic, it can be found from Iceland and Norway to as far south as Mauritania. It is also found in the Mediterranean, Black, and Baltic Seas.[1] Its latitudinal range is 70°N-25°N and its longitudinal range is 77°W-42°E.[2] Its preferred water temperature is above 8 °C (46 °F), but Atlantic mackerel are common in waters as cold as 7 °C (45 °F) and have been found, albeit rarely, in 4.5 °C (40.1 °F) waters.[7] The Atlantic mackerel's common depth range extends from the surface to 200 m (660 ft), but individuals can be found as deep as 1,000 m (3,300 ft).[2]
Atlantic mackerel are migratory fish, spending the spring and summer closer to shore about 32–161 km (20–100 mi) out, with juveniles moving closer in to shore than adults. Occasionally, fish will even enter harbors, and those that do are usually juveniles. In the fall and winter they move farther out and farther south to the warmer waters on the edge of the continental shelf. They first come in to land in North America in April at the southern end of their range, but are found along the coast through their entire range by July. They start moving back out to sea again in September and are completely gone from the coast by December. Food availability increases greatly during the summer, and fish reach a peak for fat tissue in August, a mere four months after their lowest point in April.[7]
The Atlantic mackerel is an active, fast-moving fish that must keep in constant motion to bring in enough oxygen to survive. It swims using short movements of the rear of its body and the caudal fin. Unlike other mackerel, Atlantic mackerel do not leap out of the water unless attempting to escape a predator.[5] They form large schools, consisting of individuals of the same relative size, near the ocean surface during all seasons but winter. Because larger fish have a greater ratio of muscle mass to surface area, schools of larger fish are able to swim more quickly than schools made up of smaller individuals.[8]
When feeding on larger prey, schools tend to break down into shoals and individuals find food on their own. When consuming plankton, however, Atlantic mackerel form tight aggregations, open their mouths as wide as possible, and extend their operculums, swimming in a tightly packed school that acts like a series of miniature tow nets. Spaced only about the diameter of a single fish's mouth apart, this formation greatly reduces the ability of plankton to evade capture, as a plankton darting out of the way of one fish is likely to end up in the jaws of another. Copepods make up the majority of the Atlantic mackerel's diet, Calanus finmarchicus being the most abundant.[7]
Like other mackerels, reproduction in the Atlantic mackerel is oviparous. Spawning occurs day or night in the spring and summer months, primarily within 48 km (30 mi) of shore, though it can occur as far out as 130 km (81 mi). A single female can spawn as many as 450,000 eggs in a spawning season. Eggs mature in batches over the course of a week and are pelagic once released, remaining within 15–25 m (49–82 ft) of the surface. Time to hatching is dependent on the water temperature, and ranges from 2 days at 21 °C (70 °F) to 8.5 days at 10 °C (50 °F). Most eggs are spawned in waters 9–12 °C (48–54 °F) in temperature, and as such the majority of eggs hatch in about a week. Eggs are anywhere from 1.0–1.3 mm (0.039–0.051 in) in size, trending towards smaller as the spawning season goes on. Larvae undergo three developmental stages: the yolk sac stage, the larval stage, and the post-larval stage. Larvae are 3 mm (0.12 in) when they hatch and feed on the yolk sac for about 5 days. During the larval stage, which lasts about a month, larvae grow to 10 mm (0.39 in) in length. They are largely incapable of swimming, instead floating with the current. During the post-larval stage, which occurs over the next 40 days and during which the fish reaches 50 mm (2.0 in) in length, it swims to the surface at night and down to deeper waters during the day. At the end of the post-larval stage, juveniles resemble an adult mackerel in all but size. Schooling behavior occurs around this time.[8]
Sexual maturity is reached at around 2 years of age, though some fish may reproduce a season earlier or a season later. Though some fish are sexually mature at 25 cm (9.8 in) in length, even by 34 cm (13 in) only about half of females will be ready to reproduce. At 37 cm (15 in), 90% of fish are capable of reproduction.[8] An Atlantic mackerel can live for up to 17 years and attain a length of 60 cm (24 in) and a weight of 3.4 kg (7.5 lb).[2]
The Atlantic mackerel is of commercial importance to many Atlantic fisheries, which catch it with purse seines, trawls, gill and trammel nets, and trolling lines. Global annual catch is typically in the range of 1 million tonnes, though a 50% spike in 2014 put this number at nearly 1.5 million tonnes. The United Kingdom and Norway bring in the most Atlantic mackerel, with annual catches coming in at over 166,000 tonnes and 160,000 tonnes respectively.[6] There are three stocks in the eastern Atlantic: one in the south, one in the west, and another in the North Sea. There are two populations in the Mediterranean, one in the east and one in the west.[1] In the western Atlantic there are two stocks, one in the north and one in the south,[7] for which assessments are, according to the IUCN, "highly uncertain".[1]
Atlantic mackerel outer meat is red meat while inner meat is white, with a strong taste desirable to some consumers. They are sold fresh, frozen, smoked, salted, filleted, or as steaks. The fish is extremely high in oil content, vitamin B6, vitamin B12, selenium, niacin,[9] and omega 3, a class of fatty acids, containing nearly twice as much of the latter per unit weight as salmon. Unlike the King and Spanish species, Northern Atlantic mackerel are very low in mercury, and can be eaten at least twice a week according to United States Environmental Protection Agency guidelines.[10][11]
Despite its commercial status, the Atlantic mackerel was assessed to be of Least Concern by the IUCN in 2011. Its abundance and extensive range combined with a cyclical increase/decrease in catch mean that it is not currently in danger of going extinct. The IUCN did recommend careful monitoring, however, especially as the effects of climate change may impact population size and distribution. In the northeastern Atlantic, several countries impose minimum landing sizes. In the European Union this size is 18 cm (7.1 in), Ukraine 15 cm (5.9 in), Turkey 20 cm (7.9 in), Romania 23 cm (9.1 in),[1] and Canada 26.4 cm (10.4 in).
The Spanish word for mackerel (caballa) is a colloquial demonym for the people of Ceuta, Spain.[12][13]
The Atlantic mackerel (Scomber scombrus), also known as Boston mackerel, Norwegian mackerel, Scottish mackerel or just mackerel, is a species of mackerel found in the temperate waters of the Mediterranean Sea, the Black Sea, and the northern Atlantic Ocean, where it is extremely common and occurs in huge shoals in the epipelagic zone down to about 200 m (660 ft). It spends the warmer months close to shore and near the ocean surface, appearing along the coast in spring and departing with the arrival of colder weather in the fall and winter months. During the fall and winter, it migrates out into deeper and more southern water, seeking warmer temperatures.
The Atlantic mackerel's body is elongate, steel-blue marked with wavy black lines dorsally and silvery-white ventrally, its snout long and pointed. It possesses two spiny dorsal fins, which are spaced far apart, two pectoral fins, and small caudal and anal fins, also spaced far apart. 4-6 dorsal finlets and 5 anal finlets are typical among members of this species. The fish's body tapers down its length, ending with a large tail fin. Typical size for a mature fish is 30 cm (0.98 ft), but individuals have been caught as large as 60 cm (2.0 ft). The maximum published weight is 3.4 kg (7.5 lb). Reproduction, which is oviparous, occurs near the shore in the spring and summer, during which a female can produce as many as 450,000 eggs. Juveniles reach sexual maturity at around 2 years of age and can live to be 17.
A highly commercial species, the Atlantic mackerel is sought after for its meat, which is strong in flavor and high in oil content and omega-3 fatty acids among other nutrients. Nearly 1 million tonnes of Atlantic mackerel are caught each year globally, the bulk of which is sold fresh, frozen, smoked, or canned. Despite its highly commercial status, the Atlantic mackerel is listed as Least Concern by the International Union for Conservation of Nature (IUCN) and global catch has remained sustainable.
La skombro (Scomber scombrus) estas specio de fiŝo brila kaj malhela kun nigraj strioj en la dorso. La skombro estas teleostea fiŝospecio apartenanta al la familio de la skombredoj, ordo de la perkoformaj. Ĝi abundas en la Atlantiko kaj en la Mediteraneo kie ĝi suferas fortan fiŝkaptadon pro sia bongusta viando. Por la landoj mediteraneaj estas grava en ties kuirarto.
La caballa o verdel, también llamada xarda y sarda (Scomber scombrus) es una especie de pez perciforme de la familia Scombridae. La caballa es un pez teleósteo perteneciente a la familia de los escómbridos, orden Perciformes. Abunda en el océano Atlántico y en el mar Mediterráneo, donde es objeto de una intensa pesca debido a su apetecible carne.
En el Mediterráneo se encuentra Scomber japonicus colias, caracterizado por sus grandes ojos y por una serie de manchones verdes que recubren la parte superior y los costados del cuerpo del pez.
La caballa tiene un cuerpo muy delgado con dos aletas dorsales separadas, con unas aletas pectorales cortas, y una aleta anal seguida de siete aletillas. Su coloración es azul oscura, con la panza blanca. Mide entre 25 y 45 cm de longitud y puede alcanzar 4,5 kg de peso.
Es característico de la caballa su dorso de color verde brillante con bandas negras ondulantes que se prolongan hasta la mitad del costado del animal. El vientre y la mitad del flanco son de color blanco plateado. La aleta caudal tiene normalmente forma de hoz.
Se han dado casos de caballas con una longitud de 60 cm.
La caballa es un pez gregario que emprende largas migraciones. En primavera, vuelve a aguas más cálidas. Una vez realizada la freza (puesta), los grandes bancos de caballa se dividen en pequeños grupos y salen en busca de comida. En tiempos invernales la caballa permanece a unos 170 m de profundidad y no se alimentan. Cuando se acerca el buen tiempo, suelen agruparse en bancos muy numerosos y subir a la superficie.
La caballa se alimenta de plancton, huevos de peces[1] y pequeños crustáceos.[2]
La época de puesta va de mayo a julio para las caballas del Atlántico y entre marzo y abril para las caballas del Mediterráneo.
Cada hembra de caballa pone, en aguas abiertas, entre doscientos mil y cuatrocientos cincuenta mil huevos. Las larvas eclosionan pasados unos pocos días de su puesta.
La caballa vive en aguas abiertas cerca de la superficie. En primavera, permanece en zonas cercanas a la costa.
La caballa posee muchos usos culinarios,como por ejemplo fideos con caballa, aunque por regla general son enlatadas, o preparadas en escabeche
Es un pescado con un alto contenido en purinas, que se transforman en ácido úrico, por lo que no se aconseja su consumo en caso de hiperuricemia o gota.
Las conservas de Andalucía están reconocidas como IGP.[3]
La caballa o verdel, también llamada xarda y sarda (Scomber scombrus) es una especie de pez perciforme de la familia Scombridae. La caballa es un pez teleósteo perteneciente a la familia de los escómbridos, orden Perciformes. Abunda en el océano Atlántico y en el mar Mediterráneo, donde es objeto de una intensa pesca debido a su apetecible carne.
En el Mediterráneo se encuentra Scomber japonicus colias, caracterizado por sus grandes ojos y por una serie de manchones verdes que recubren la parte superior y los costados del cuerpo del pez.
See artikkel räägib harilikust makrellist; perekonna kohta vaata artiklit Makrell (perekond) Makrell (Scomber scombrus) on makrelllaste sugukonda kuuluv pelaagiline parvekala.
Makrellid elavad Atlandi ookeani põhjaosa ida- ja läänerannikul.
Eesti rannikuvetest on teda püütud sagedasti eksikalana.
Õlis konserveeritud noori makrelle nimetatakse skumbriaks.
Makrellide keha on äärmiselt voolujooneline ja vertikaalsihis pisut kokku surutud. Makrellidel on omapärased väikesed uimekesed (5–6) pärast teist selja- ja pärast anaaluime.
Makrelli selgmine osa varieerub tumedast hallist kuni rohekassinise värvuseni. Pea värvus on sageli sinakasmust. Keha on kaetud 23–33 vöödiga, mis jooksevad mööda külge laineliselt ja korrapäratult keha keskpaika. Vöötide alt rinnauimest kuni sabauimeni jookseb kitsas tume triip. Rinnauim on sageli tume või tõmmu, selja- ja sabauim hallikas või tume ning lõug ja lõpused hõbedased. Külgede alumised osad on valged, hõbedased või vaskja läikega ja sillerdavad, kõht on hõbevalge. Pärast surma tuhmuvad sillerdavad värvid kiiresti. Makrelli sabauim on sügavalt kahvlikujuline.[1]
Täiskasvanud kalade pikkus jääb 35–45 cm vahele. Vähesed kalad kasvavad 55 cm pikkuseks. 35 cm pikkune kala kaalub ligikaudu 500 grammi kevadel ja peaaegu 600 grammi sügisel, kui nad on rasvasemad. 45 cm pikkused kalad kaaluvad keskmiselt 900–1100 grammi. Tõenäoliselt võivad sügavamast veest leitud 55 cm pikkused makrellid kaaluda kuni 1,8 kg.[2]
Enamikul makrelliliikidel on piiratud levikualad.
Atlandi-Hispaania makrell (Scomberomorus maculatus) elutseb Põhja-Ameerika idarannikul. Nende populatsioon koosneb kahest kalavarude rühmast, mis on geograafiliselt piiritletud. Suve saabudes liigub üks suur rühm kudema Põhja-Floridast Uus Inglismaa ranniku madalatesse vetesse. Seejärel naaseb talveks Florida sügavamatesse vetesse. Teine rühm rändab Mehhiko rannikule kudema. Seejärel naaseb talveks sügavamatesse Mehhiko vetesse. Neid kahte rühma vaadeldakse eraldi, kuigi geneetiliselt on nad identsed.
Atlandi makrell (Scomber scombrus) elutseb Atlandi põhjaosas Põhja-Ameerika idarannikul Hatterase maaninast Labradorini, Euroopas Kanaari ja Assoori saartest Islandi, Murmanski ja Novaja Zemljani; Valges meres ja Läänemeres, Vahemeres, Marmara ja Mustas meres. Üksikuid isendeid on leitud Läänemerest. Eesti rannikuvetest on teda püütud eksikalana. [3]
Turb makrelli (Scomber japonicus) Atlandi ookeanist ei leidu, kuid ta elutseb Vaikses ookeanis, kus tema rändemudelid sarnanevad Atlandi makrelli omaga. Põhjapoolkera turb makrellid rändavad suvel põhja, et toituda. Talveks rändavad lõunasse, et kudeda suhteliselt madalasse vette. Lõunapoolkera makrellid rändavad vastupidises suunas.
Tšiili stauriid (Trachurus murphyi) on enim püütud makrelliline. Levik: Lääne-Austraaliast vaikse ookeani lõunaosast kuni Tšiili ja Peruu rannikuteni. Sõsarliigiks on Vaikse ookeani stauriid (Trachurus symmetricus), keda on leitud Vaikse ookeani põhjaosast. Tšiili stauriid elutseb piki tõusuvoolude ala, aga rändab ka avaookeanile. Tema arvukus võib kõikuda sõltuvalt ookeanioludest, arvukust mõjutab märkimisväärselt El Niño. [4]
Makrellid on röövtoidulised kalad. Täiskasvanuna on neil teravad hambad ja nad jahivad väikseid koorikloomi, krevette ja kalmaare. Neid omakorda jahivad suuremad pelaagilised kalad, näiteks tuunikalad ja haid. Makrellid on väga aplad kalad. Esimene meetod on see, et nad haaravad toitu kohe, kui seda näevad, ning teine meetod on lõpuselehtede kaudu.[5]
Makrell on üks tähtsamaid Atlandi ookeani püügikalu. Näiteks Atlandi ookeani kirdeosas kõikusid aastapüügid 1990ndatel 0,6 ja 0,8 miljoni tonni vahel.[6]
Makrelli liha on rasvane ja maitsev ning sellest toodetakse skumbriat – nii nimetatakse õlis konserveeritud noori makrelle. Rasvase kalana sisaldab ta rikkalikult oomega-3-rasvhappeid. Makrelliliha rikneb kiiresti, eriti troopikas ning võib põhjustada toidumürgistust. Juhul kui makrelli pole korralikult jahutatud või külmutatud, tuleks teda süüa samal päeval, kui ta on püütud.
Makrell (Scomber scombrus) on makrelllaste sugukonda kuuluv pelaagiline parvekala.
Makrellid elavad Atlandi ookeani põhjaosa ida- ja läänerannikul.
Eesti rannikuvetest on teda püütud sagedasti eksikalana.
Õlis konserveeritud noori makrelle nimetatakse skumbriaks.
Berdela (Scomber scombrus) Scombridae familiako ur gaziko arraina da, iparraldeko Ozeano Atlantikoan eta Mediterraneo itsasoan bizi dena[1]. Itsasoko arrain hau, sardina baino handiagoa dena, jateko ona da.[2]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Berdela (Scomber scombrus) Scombridae familiako ur gaziko arraina da, iparraldeko Ozeano Atlantikoan eta Mediterraneo itsasoan bizi dena. Itsasoko arrain hau, sardina baino handiagoa dena, jateko ona da.
Makrilli (Scomber scombrus) on Pohjois-Atlantin vesissä esiintyvä makrillien heimon ahvenkala, joka elää lähellä vedenpintaa ja syö eläinplanktonia. Koska sen selkäpuoli on metallinsinisen tumma ja vatsapuoli hopeanvärinen, makrillia syövät kalat eivät näe niitä kovin helposti. Makrillit ovat tärkeä osa monien suurten merieläinten, kuten delfiinien, haiden ja miekkakalojen ruokavaliota. Myös niiden kalataloudellinen merkitys on suuri. Makrillien määrä Pohjanmerellä ja Britteinsaarten lähivesillä väheni rajusti 1960-luvulla ylikalastamisen seurauksena.[3]
Makrilli kasvaa noin 30–50 cm pitkäksi. Sen sukkulamaisen virtaviivainen muoto tekee siitä nopean uimarin. Makrillia tavataan pääsääntöisesti Pohjois-Atlantilla ja Pohjanmerellä, mutta toisinaan myös Itämerellä, yksittäisiä kaloja on saatu Suomestakin.[4]
Makrillin ravintoon kuuluvat muut kalat, äyriäiset ja nilviäiset. Makrillit viettävät talvensa melko syvissä vesissä, mutta keväällä meriveden lämpötilan noustessa 11 ja 14 asteen välille makrillit nousevat suurissa parvissa lähelle mannerta kutemaan.[5] Naarasmakrilli voi laskea kerralla jopa 500 000 mätimunaa.[3]
Makrilli (Scomber scombrus) on Pohjois-Atlantin vesissä esiintyvä makrillien heimon ahvenkala, joka elää lähellä vedenpintaa ja syö eläinplanktonia. Koska sen selkäpuoli on metallinsinisen tumma ja vatsapuoli hopeanvärinen, makrillia syövät kalat eivät näe niitä kovin helposti. Makrillit ovat tärkeä osa monien suurten merieläinten, kuten delfiinien, haiden ja miekkakalojen ruokavaliota. Myös niiden kalataloudellinen merkitys on suuri. Makrillien määrä Pohjanmerellä ja Britteinsaarten lähivesillä väheni rajusti 1960-luvulla ylikalastamisen seurauksena.
Makrilli kasvaa noin 30–50 cm pitkäksi. Sen sukkulamaisen virtaviivainen muoto tekee siitä nopean uimarin. Makrillia tavataan pääsääntöisesti Pohjois-Atlantilla ja Pohjanmerellä, mutta toisinaan myös Itämerellä, yksittäisiä kaloja on saatu Suomestakin.
Makrillin ravintoon kuuluvat muut kalat, äyriäiset ja nilviäiset. Makrillit viettävät talvensa melko syvissä vesissä, mutta keväällä meriveden lämpötilan noustessa 11 ja 14 asteen välille makrillit nousevat suurissa parvissa lähelle mannerta kutemaan. Naarasmakrilli voi laskea kerralla jopa 500 000 mätimunaa.lähde? Poikaset kasvavat 25 cm pitkiksi yhdessä vuodessa.
Le Maquereau (Scomber scombrus), maquereau bleu ou maquereau commun est une espèce de poissons téléostéens de haute mer, apprécié pour sa chair et faisant l'objet d'une pêche industrielle.
C'est un poisson au corps fuselé. Son dos est bleu-vert, zébré de raies noires, tandis que le ventre est d'un blanc argenté. Ses deux nageoires dorsales sont relativement espacées, il possède aussi des 5 ou 6 petites nageoires, appelées pinnules devant sa nageoire caudale. Sa queue est très échancrée. Ses écailles sont enfoncées dans le derme ce qui assure à ce bon nageur un excellent hydrodynamisme. Les sujets adultes dépassent rarement les 50 cm, leur taille moyenne va de 30 à 40 cm pour un poids de 500 g à 1 kg.
Le maquereau peuple la plupart des mers, dont l'océan Pacifique, l'Atlantique et la mer Méditerranée. C'est un poisson migrateur qui vit l'été dans des eaux froides avant de repartir vers des eaux plus chaudes en automne. Le réchauffement climatique a entraîné un déplacement de l'aire de répartition de cette espèce, qui se trouve désormais dans les eaux bordant le Groenland[1].
Il vit en bancs et se nourrit essentiellement de zooplancton. Cependant, pendant sa période de reproduction, de mars à juillet, il devient prédateur et chasse les poissons de petite taille comme les sardines ou les anchois, ainsi que de mollusques et petits crustacés. Ses principaux prédateurs sont les dauphins, les thons, et bien sûr les hommes, qui en pratiquent une pêche industrielle.
Le maquereau est un excellent poisson pour apprendre à pêcher. En effet en certaines circonstances les bancs de maquereaux se jettent littéralement sur les cannes à pêche équipés de « mitraillettes » (longue série d’hameçons). On pouvait observer cette pêche soudaine et miraculeuse sur la jetée de Dunkerque[réf. nécessaire].
On le capture principalement à la dandine, car si un banc est juste sous le bateau, les prises peuvent sortir 5 par 5[réf. nécessaire]. Le maquereau donne toute sa puissance lorsqu'il est piqué sur des petits leurres[réf. nécessaire]. Il possède une défense assez médiocre[réf. nécessaire].
Le maquereau est un poisson disponible presque toute l'année, abondant et bon marché. Sa chair est fragile, il faut le consommer rapidement après l'achat. Il fait partie des poissons gras, comme le thon, la sardine, le hareng ou le saumon. Sa teneur en graisses varie toutefois de manière importante suivant la période de l'année. Sa teneur calorique va de 190 à 262 kcal pour 100 g.
Il est cuisiné principalement grillé, par exemple en barbecue, souvent accompagné de moutarde. Les Japonais consomment aussi sa chair, en sushis au vinaigre par exemple; en effet, les Japonais ne mangent pas le maquereau cru par précaution sanitaire, à l'inverse de nombreux autres poissons. En conserve, il est souvent apprêté au vin blanc, ou à la manière des sardines (à l'huile, à la tomate, etc.).
La chair du maquereau contient 12 % de corps gras. La graisse du maquereau présente la particularité d'avoir une forte teneur en acides gras essentiels, en vitamine A (antioxydant) et en vitamine B (B2, B3, B5, B6, B12) (neuro-protectrices).
D'autre part, le maquereau est une excellente source de phosphatidylsérine dont il contient approximativement 480 mg / 100 grammes de poids. La phosphatidylsérine est un aliment de choix pour le cerveau, qui peut avoir des effets positifs sur le TDA/H ou trouble du déficit de l'attention/hyperactivité et sur la maladie d'Alzheimer.
De ce fait, la consommation régulière de maquereau est recommandée pour ses capacités à protéger le cœur en régularisant le rythme cardiaque et en décrassant les artères (prévention de l'athérosclérose), et pour son action sur le système nerveux.
Le Maquereau (Scomber scombrus), maquereau bleu ou maquereau commun est une espèce de poissons téléostéens de haute mer, apprécié pour sa chair et faisant l'objet d'une pêche industrielle.
Is iasc peiligeach é an ronnach (nó maicréal i gCúige Mumhan). Tá roinnt speiceas éagsúil den ronnach ann ach is é ronnach an Atlantaigh (Scomber scombrus) an ceann is coitianta a rugtar air timpeall chósta na hÉireann.
Tá ronnach an Atlantaigh coitianta ar an dá thaobh de thuaisceart an Aigéin Atlantaigh. Bíonn ráthanna ronnach an-choitianta gar don chósta i rith an tsamhraidh, áit a bhíonn siad á bheathú féin ar éisc bheaga.
Tá tóir mhór ar an ronnach mar bhia. Tá blas láidir uaidh. Tá méid mór vitimín B12 agus Omega 3 ann i gcomparáid le bia eile. Neamhchosúil leis an Rí Ronnach agus an Ronnach Spáinneach, níl mórán meircair i Ronnach an Atlantaigh agus thig é a ithe dhá uair sa tseachtain de réir eolaithe.
Is iasc peiligeach é an ronnach (nó maicréal i gCúige Mumhan). Tá roinnt speiceas éagsúil den ronnach ann ach is é ronnach an Atlantaigh (Scomber scombrus) an ceann is coitianta a rugtar air timpeall chósta na hÉireann.
Tá ronnach an Atlantaigh coitianta ar an dá thaobh de thuaisceart an Aigéin Atlantaigh. Bíonn ráthanna ronnach an-choitianta gar don chósta i rith an tsamhraidh, áit a bhíonn siad á bheathú féin ar éisc bheaga.
A xarda[1] (Scomber scombrus), tamén denominada cabala, correolo, escombro[2] ou rincha,[3] é un peixe azul (graxo), moi apreciado, pertencente á familia dos escómbridos, a mesma cos túnidos, pero ten un tamaño moito máis pequeno que estes.
O seu corpo é fusiforme, alongado e relativamente estreito, de cor azul verdosa escura no lombo, con numerosas barras ou liñas sinuosas verticais mouras que non superan a liña lateral; e de cor branca prateada no ventre, sen marcas; parte superior da cabeza negruzca. As escamas son diminutas, case inapreciables. A cabeza é afiada, coa boca e ollos relativamente grandes. Pode acada-los 60 cm de lonxitude e pesos de ata 3,4 kg [4], pero normalmente mide entre 25 e 45 cm, con pesos duns 250-500 gramos. Carece de vexiga natatoria.
Posúe dúas aletas dorsais separadas e a aleta ventral á mesma altura cá dorsal posterior. Presenta, como tódolas especies desta familia, unha serie de pequenas aletas ou pínnulas, por detrás da segunda aleta dorsal e da ventral, así como unha crista a cada lado da zona caudal. A aleta caudal é marcadamente escotada.
Alcanza a madurez sexual ós 2-3 anos e a época de reprodución é entre maio e xullo. A femia pode chegar a poñer ata 200.000 a 400.000 ovos. Alcanza idades de ata 17-20 anos.
Aliméntase doutros peixes de menor tamaño (sardiñas, bocartes), pero tamén de pequenos crustáceos e moluscos. Á súa vez, é presa de cetáceos e atúns, así como obxecto de pesca industrial.
A xarda é abundante no océano Atlántico (desde a península escandinava ata o norte de África) e o mar Mediterráneo, e tamén está presente no Pacífico. É unha especie migratoria, que vive normalmente en augas profundas, ata os 200 metros de profundidade, pero a finais da primavera entra nas rías formando bancos moi numerosos e nada a medias augas, para regresar no inverno á zonas profundas. Péscase con artes de cerco e, ás veces, con redes de arrastre ou con liña (corricán). O talle mínimo é de 20 cm.
É un peixe azul, é dicir, rico en graxa: achega de 120 a 180 kcal por 100 g, segundo a época do ano. A súa carne é consistente e de cor arrubiada, e consómese tanto en fresco como, sobre todo, en conserva, pola similitude da súa carne coa do atún. Tamén resulta frecuente preparala afumada.
Cómpre sinala-la súa riqueza en vitaminas A e B12 e ácidos graxos omega-3, que axudan a regula-lo colesterol.
A xarda resulta moito máis apreciada nos países do norte de Europa que en España (agás en Galicia), onde o seu sabor forte faina pouco agradable para moitos consumidores, e de aí os baixos prezos que alcanza no mercado. En Xapón forma parte frecuentemente do sushi. En calquera caso, a sobreexplotación á que é sometida está reducindo as poboacións europeas, sobre todo as do mar do Norte; aínda así, a IUCN non a considera en perigo.
No momento da compra, recoméndase escolle-los exemplares pequenos, considerados de maior calidade. Igualmente, aconséllase consumilos coa maior brevidade posible xa que a descomposición comeza ás poucas horas da captura. En fresco admite as mesmas preparacións que a sardiña: fritida, á prancha, asada ou en escabeche.
Baixo o nome común de xarda ou cabala comercialízanse tamén outras especies semellantes do mesmo xénero:
Xardas expostas á venda.
Xarda ou cabala (Scomber scombrus)
Xarda ou cabala (Scomber scombrus, superior e inferior; e S. japonicus, no centro)
Cabalón (Scomber japonicus)
Cabala pinta (Scomber australasicus)
Ademais das denominacións citadas anteriormente, en Galicia tamén se denomina carriolo, correolo, curriolo, macareu (probablemente relacionado coas formas inglesa e francesa) e perrilla. O nome de rincha (e ás veces, pífana ou torno, por probable contaminación do castelán estornino) aplícase ós exemplares xuvenís, de menor tamaño, pero hai portos nos que este nome se usa como sinónimo de xarda, reservando o de rinchón para os exemplares grandes.
En Andalucía existe desde o 2003 a denominación de orixe Caballa de Andalucía, que ampara as conservas de filetes de xarda da especie Scomber japonicus. Na costa norte, tamén existe o proxecto de establecer unha denominación Pescados del Cantábrico para diferentes especies de peixes, entre elas a xarda, capturados en Cantabria, Asturias e no País Vasco.
Para rematar, cómpre lembrar que a xilbarbeira ou xilbarda (Ruscus aculeatus) tamén designa unha planta arbustiva de falsas follas espiñentas, que recibe os nomes comúns de xarda e cabala (Eladio Rodríguez, Sarmiento).
A xarda (Scomber scombrus), tamén denominada cabala, correolo, escombro ou rincha, é un peixe azul (graxo), moi apreciado, pertencente á familia dos escómbridos, a mesma cos túnidos, pero ten un tamaño moito máis pequeno que estes.
Skuša (škombar, golac, vrnut; Scomber scombrus) je morska riba iz porodice skušovki (scombridae). U Hrvatskoj je još poznata kao škombra ili vrnut.
Skuša ima vretenasto tijelo, usko pri vrhu glave koje se širi prema sredini tijela te se ponovno sužava prema repnoj peraji. Repna peraja je izbačena pri vrhu i dnu a po sredini je duboko urezana. Male ljuske prema repu su sve sitnije. Leđa su joj zelenkasto-smeđe boje ispresjecana okomitim tamnim crtama. Bočne strane tijela su boje sedefa, a trbuh je bijel. Skuša u Jadranu raste najviše do 50 cm i skoro do 1 kg težine. Prosječna joj je dužina 15-20 cm a težina oko 0,7 kg. Atlantske skuše narastu i do 3 kg a procjenjuje se da žive do 15 godina [1].
Skuša obitava u Atlantiku od Kanarskih otoka do obala Norveške, a rijetko i u Baltičkom moru. Može je se pronaći i u Sredozemlju pa tako i u Jadranu. Također obitava uz zapadnu obalu Sjeverne Amerike, ali i u Tihom oceanu [2].
Iako je 90-ih godina 20. stoljeća gotovo posve nestala iz Jadranskog mora, u posljednje vrijeme zamijećeni su veći migracijski dolasci skuša u Jadran pa je opet postala važan dio gospodarskog ulova..
Skuša živi kao riba selica a kreće se u plovama. Grabežljivac je koji se hrani raznim morskim životinjicama, srdelama, inćunima, račićima i ostalom sitnom ribom. Skuša je uz lokardu jedina jadranska skušovka koja se hrani i filtriranjem planktona.
U vrijeme mriještenja skuše se sele bliže obali. Diljem Sredozemlja, pa i u Jadranu, skuše se mrijeste tijekom ožujka i travnja, a u Atlantiku od lipnja do kolovoza. Ženka nakon mriještenja izbacuje do 500 000 jajašaca [3]. Već nakon tjedan dana jajašca prelaze u male ribe koje rastu vrlo brzo. Skuše spolnu zrelost dostižu tek u trećoj godini života.
Skuša se smatra najukusnijom plavom ribom Jadrana. Obiluje zdravim masnim kiselinama, mekanog je mesa i kostiju, pa je vrlo tražena.
Skuša (škombar, golac, vrnut; Scomber scombrus) je morska riba iz porodice skušovki (scombridae). U Hrvatskoj je još poznata kao škombra ili vrnut.
Makríll (fræðiheiti: Scomber scombrus) er hraðsyntur uppsjávarfiskur af makrílaætt, sem finnst í Norður-Atlantshafi. Makríll er algengur í svölum sjó og heldur sig í stórum torfum nálægt yfirborði. Makríllinn kemur að ströndum í fæðuleit að sumarlagi þar sem vatnshiti er milli 11° og 14 °C. Á veturna heldur hann sig á meira dýpi og fjær landi. Markríll er svifæta og heldur sig þar sem áta og hitastig er hagstætt. Í ætisleit fer hann í miklar göngur norður um Noregshaf, norður með Noregi og síðustu ár til Íslands. Rauðáta er mikilvæg fæða hans en hann étur einnig svif og fiska. Makríll er sundmagalaus og sekkur því ef hann er ekki á stöðugri hreyfingu. Magn af makríl í Norðursjó minnkaði mikið upp úr 1960 vegna ofveiði.
Hann er langlífur og hefur hámarksaldur makríls greinst 25 ár og þekkt er að fiskar geta orðið meira en 66 sm langir. Fiskurinn verður kynþroska við 2-3 ára aldur. Í lok fyrsta árs er makríll um 27-28 sm og er þyngdin þá 160-179 gr. Við níu ára aldur er meðallengd makríls um 40 sm og þyngdin um og yfir 600 gr.
Þrír stofnar makríls eru í NA-Atlantshafi en þeir eru Vesturstofn sem er lang stærstur, Suðurstofn og Norðursjávarstofn.
Makrílgöngur hafa tekið miklum breytingum undanfarin ár og er breytt göngumynstur talið orsakast af hlýnun sjávar.
Makríll fannst svo vitað sé í fyrsta skipti við Ísland árið 1895. Þekkt er að Makríll var áberandi 1944. Árið 2005 bárust margar tilkynningar til Hafrannsóknarstofu um makríl. Makrílafli var fyrst skráður af Fiskistofu árið 1996 en fram til 2005 var þessi afli oftast veiddur utan íslenskrar lögsögu. Makrílveiðar Íslendinga eftir árum
Íslendingar ákvörðuðu einhliða í desember 2010 að auka kvótann fyrir makrílveiði. Þessi ákvörðun leiddi til að ESB undirbjó löndunarbann fyrir íslensk makrílskip (staða 21.12.2010).
Makríll er vinsæll matfiskur og þykir ljúffengur. Hann er annað
hvort eldaður eða notaður sem sashimi. Makríll inniheldur mikið magn af vítamíninu B12 og omega 3 fitusýrum.
Í Skandinavíu og á Bretlandseyjum er dósamakríll í tómatsósulegi algeng fylling í brauðsamlokum.
Hrygningarstofn Makríls í NA-Atlantshafinu árið 2009 er af Alþjóðahafrannsóknarráðinu metinn 2,6 milljón tonn.
Makríll (fræðiheiti: Scomber scombrus) er hraðsyntur uppsjávarfiskur af makrílaætt, sem finnst í Norður-Atlantshafi. Makríll er algengur í svölum sjó og heldur sig í stórum torfum nálægt yfirborði. Makríllinn kemur að ströndum í fæðuleit að sumarlagi þar sem vatnshiti er milli 11° og 14 °C. Á veturna heldur hann sig á meira dýpi og fjær landi. Markríll er svifæta og heldur sig þar sem áta og hitastig er hagstætt. Í ætisleit fer hann í miklar göngur norður um Noregshaf, norður með Noregi og síðustu ár til Íslands. Rauðáta er mikilvæg fæða hans en hann étur einnig svif og fiska. Makríll er sundmagalaus og sekkur því ef hann er ekki á stöðugri hreyfingu. Magn af makríl í Norðursjó minnkaði mikið upp úr 1960 vegna ofveiði.
Hann er langlífur og hefur hámarksaldur makríls greinst 25 ár og þekkt er að fiskar geta orðið meira en 66 sm langir. Fiskurinn verður kynþroska við 2-3 ára aldur. Í lok fyrsta árs er makríll um 27-28 sm og er þyngdin þá 160-179 gr. Við níu ára aldur er meðallengd makríls um 40 sm og þyngdin um og yfir 600 gr.
Þrír stofnar makríls eru í NA-Atlantshafi en þeir eru Vesturstofn sem er lang stærstur, Suðurstofn og Norðursjávarstofn.
Makrílgöngur hafa tekið miklum breytingum undanfarin ár og er breytt göngumynstur talið orsakast af hlýnun sjávar.
Lo sgombro[2] (Scomber scombrus), chiamato anche maccarello, scombro o lacerto a seconda delle zone d'Italia, è un pesce di mare appartenente alla famiglia Scombridae. È un tipico pesce azzurro.
Al maccarello è riconosciuta una notevole importanza dal punto di vista alimentare, sia per l'alimentazione umana che per la produzione di mangimi da allevamento animale, tanto che il suo prelievo riveste un'"alta importanza commerciale"[1]: per questo motivo, l'allarme destato dalla costante riduzione di alcune popolazioni ha portato alla sua inclusione nella Lista rossa delle specie minacciate[1] curata dalla IUCN-Unione Internazionale per la Conservazione della Natura nella categoria "a rischio minimo".
Questa specie è diffusa nelle acque costiere del Mediterraneo e del Mar Nero, nonché nel Nord Atlantico, dalle coste marocchine e spagnole fino al Mar di Norvegia. È presente anche nelle acque islandesi, groenlandesi e al largo del Canada. Abita le acque fino a 200 metri di profondità, svernando in acque profonde e tornando verso le coste nelle stagioni più calde.
Il corpo è allungato e affusolato, con bocca a punta e occhi grandi. Presenta due pinne dorsali, la seconda delle quali è seguita da 5 piccole pinne stabilizzatrici sul peduncolo caudale, opposte e simmetriche ad altre 5 pinnette tra la pinna anale e la caudale. La coda è fortemente bilobata.
La livrea presenta un dorso grigio-bluastro, che sfuma verso i fianchi fino a incontrare il ventre bianco argenteo. Dal dorso partono delle tigrature verticali nere che arrivano all'altezza della linea laterale. Le pinne sono grigio-azzurre. Raggiunge eccezionalmente una lunghezza di 50 cm[3] e ha una speranza di vita di 17 anni.
La deposizione avviene all'interno dei numerosissimi banchi che forma, tra marzo e agosto, a seconda della zona. Le uova, gialle e sferiche (1,2-1,4 mm di diametro), si schiudono dopo 6-7 giorni. Le larve, alla lunghezza di 6 mm, assorbono il sacco vitellino e possiedono mandibola già munita di denti. Gli sgombri sono sessualmente maturi dalla lunghezza di 24–30 cm.
Ha dieta onnivora: si nutre di plancton (anfipodi, copepodi), meduse (tra le quali Aglantha digitale), piccoli pesci (soprattutto Clupea harengus, Sardina pilchardus, Sprattus sprattus, Engraulis encrasicolus e Gadus morhua), uova e larve di pesci, gamberi, vermi e molluschi gasteropodi.
Per un miglior assorbimento dei nutrienti, l'intestino presenta molteplici ciechi pilorici.
Viene catturato in grandi quantità soprattutto con le reti da circuizione. I pescatori sportivi lo insidiano a traina o a bolentino, con esche sia naturali che artificiali. Date le sue abitudini pelagiche è indispensabile l'uso di un'imbarcazione.
Lo sgombro è uno dei pesci più utilizzati e apprezzati della dieta mediterranea: è raccomandato dai medici per il suo apporto in grassi omega-3, particolarmente adatti per chi è affetto da ipercolesterolemia. Oltre che cucinato fresco, lo sgombro viene anche conservato in scatola, eventualmente previa affumicatura, sott'olio, al naturale o anche insaporito con vari ingredienti quali il vino bianco[4].
Nel corso del XX secolo la pesca di sgombri è aumentata sensibilmente, arrivando perfino, nel 1960, al rischio di estinzione della popolazione dell'Atlantico occidentale[1]. Nel corso degli ultimi decenni si stanno approntando azioni e misure per strategie di pesca sostenibile, la cui applicazione è causa di attriti tra paesi della Comunità europea, come la Scozia e l'Irlanda, e paesi estranei, come l'Islanda e le Far Oer[5].
Lo stesso argomento in dettaglio: Allergie alimentari. La presenza di una particolare proteina, la parvalbumina, fa dello sgombro la causa di un'allergia alimentare[6][7][8] anche grave.
Lo sgombro (Scomber scombrus), chiamato anche maccarello, scombro o lacerto a seconda delle zone d'Italia, è un pesce di mare appartenente alla famiglia Scombridae. È un tipico pesce azzurro.
Al maccarello è riconosciuta una notevole importanza dal punto di vista alimentare, sia per l'alimentazione umana che per la produzione di mangimi da allevamento animale, tanto che il suo prelievo riveste un'"alta importanza commerciale": per questo motivo, l'allarme destato dalla costante riduzione di alcune popolazioni ha portato alla sua inclusione nella Lista rossa delle specie minacciate curata dalla IUCN-Unione Internazionale per la Conservazione della Natura nella categoria "a rischio minimo".
Scomber est genus piscium familiae Scombridarum. Scombri in omnibus maribus tropicis temperatisque habitant. Hae species recognoscuntur:
Vide "Scomber" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • WoRMS: Marine Species • Fossilworks 
Haec stipula ad Perciformes spectat. Amplifica, si potes! Scomber est genus piscium familiae Scombridarum. Scombri in omnibus maribus tropicis temperatisque habitant. Hae species recognoscuntur:
Scomber australasicus S. colias S. indicus S. japonicus S. scombrus
Atlantinė skumbrė, Atlanto skumbrė, skumbrė (lot. Scomber scombrus, angl. Mackerel, vok. Makrele) – skumbrinių (Scombridae) šeimos verslinė žuvis. Kūno ilgis iki 60 cm. Nugara melsvai žalsva su skersinėmis išlinkusiomis juostelėmis. Šonai balkšvai auksiniai, pilvas baltas. Paplitusi šiaurinėje Atlanto vandenyno dalyje. Aptinkama ir Baltijos jūroje. Ties Lietuvos pakrantėmis ji yra reta žuvis. Vikiteka
Atlantinė skumbrė, Atlanto skumbrė, skumbrė (lot. Scomber scombrus, angl. Mackerel, vok. Makrele) – skumbrinių (Scombridae) šeimos verslinė žuvis. Kūno ilgis iki 60 cm. Nugara melsvai žalsva su skersinėmis išlinkusiomis juostelėmis. Šonai balkšvai auksiniai, pilvas baltas. Paplitusi šiaurinėje Atlanto vandenyno dalyje. Aptinkama ir Baltijos jūroje. Ties Lietuvos pakrantėmis ji yra reta žuvis. Vikiteka
Atlantijas makrele jeb vienkārši makrele, arī skumbrija (Scomber scombrus) ir makreļu dzimtas (Scombridae) makreļveidīgā zivs, kas ir nozīmīgs zvejas objekts Ziemeļaustrumatlantijā un citos tās izplatības reģionos, Baltijas jūras rietumu daļu ieskaitot. Gadā tiek nozvejotas ap 0,6 miljoniem tonnu Atlantijas makreļu.[2]
Tā ir endēma Atlantijas okeāna pelaģiska zivju suga, kas veido lielus barus un kas sastopama okeāna ziemeļu daļas piekrastes jūrās gan austrumos, gan rietumos. Līdz ar to tai ir divas ar okeānu nošķirtas populācijas: Atlantijas okeāna austrumu populācija un rietumu populācija.[1] Rietumos Atlantijas makrele sastopama, sākot ar Labradoras pussalu (Kanāda) un beidzot ar Lukauta ragu (ASV). Austrumos makrele sastopama, sākot ar Islandi un beidzot ar Mauritāniju Āfrikā, Vidusjūru un Melno jūru ieskaitot.[1] Vasaras periodā Atlantijas makrele iepeld Skageraka un Kategata šaurumos, sasniedzot Baltijas jūru.[1][3] Vairākkārt tā ir novērota arī Somu un Rīgas jūras līčos.[2] Atlantijas makreles īpaši daudz sastopamas Ziemeļjūrā un ap Britu salām rietumos, lai gan 1960. gados to skaits nepārdomātas rūpnieciskās nozvejas ietekmē dramatiski samazinājās.[4] Šī iemesla dēļ ir samazinājies arī makreļu skaits Baltijas jūrā.[2]
Atlantijas makrele ir vidēji liela zivs, kuras maksimālais ķermeņa garums var sasniegt 60 cm, bet svars 3,4 kg.[5] Atlantijas makrelei ir slaids, vārpstveida ķermenis, kas vienmērīgi sašaurinās astes virzienā līdz šauram astes stumbram. Tās sāni ir sudrabaini, ar zeltaini sārtu perlamutra mirdzumu, vēders balts, bet mugura tumši zilizaļa ar metālisku spīdumu un daudzām melnām, izlocītām šķērsjoslām. Galva koniska ar smailu purnu un lielu muti. Acs priekšu un aizmuguri sedz taukplaksts. Uz muguras divas spuras. Pirmā muguras spura atrodas seklā rievā, tā ir īsa, veidota no tieviem, asiem stariem un atdalīta no otrās ar lielu atstarpi. Aiz otrās muguras spuras ir 5 vai 6, bet aiz anālās spuras 4 vai 5 nelielas papildspuras. Astes spura sadalās divas izteiktās daļās, pie pamatnes katrā pusē divi nelieli sānu ķīļi. Peldpūšļa nav.[2]
Atlantijas makrelei, lai elpotu, visu laiku ir jākustas.[4] Tai jānodrošina nepārtraukta ūdens kustība cauri žaunām.[4]
Makreles ir aktīvas gaišajā dienas laikā, turklāt tās ir ātras un izturīgas peldētājas.[4] Tās peld tuvu ūdens virsmai, medīdamas zooplanktonu, vēžveidīgos un mazās zivis, piemēram, brētliņas un siļķes. Pieaugušas makreles peld lielos baros, tam pārvietojoties sinhroni – zivis peld vienādā ātrumā, vienlaicīgi mainot virzienu. Barā parasti nav citu sugu zivju (retos gadījumos - siļkes) un viena bara makreles ir apmēram vienādi lielas. Tā kā makrelēm nav peldpūšļa, tās var strauji ienirt dziļāk vai pacelties augšup.[3] Atlantijas mekrele uzturas ūdeņos, kuru temperatūra ir 8 - 20 °C, līdz ar to tā katru gadu veic sezonālo migrāciju gar kontinenta krastu. Ziemas periodā makreles dzīvo tuvāk jūras gultnei, 150–250 m dziļumā,[3] turklāt šajā periodā tās ir samērā mazkustīgas un pārtrauc barošanos.[4] Iestājoties pavasarim un ūdens temperatūrai sasniedzot 11-14 °C, makrele atgriežas izplatības areāla piekrastes seklākajos ūdeņos, kur nārsto.[2]
Atlantijas makreles nobriest, sasniedzot 3–4 gadu vecumu, kad tās sasniedz apmēram 30 cm garumu.[1] Atlantijas makrele nārsto pavasarī un vasaras sākumā. Ūdenī, brīvi peldot, tiek izlaisti gan ikri, gan sperma. Katrā ikrā ir pilīte eļļas, kas neļauj tam nogrimt dziļumā.[4] Atlantijas makreles auglība ir 350 000 – 450 000 ikru. Gan ikri, gan kāpuri ir pelaģiski.[2] Kad kāpuri sasniedz 3 mm lielumu, tie sāk baroties ar zooplanktonu. Pirmā gada laikā makreles sasniedz 25 cm garumu.[4] Atlantijas makrele dzīvo ilgi un tās mūža garums var sasniegt 25 gadus.[4]
Atlantijas makrele ir parasta un bieži sastopama zivju suga savā izplatības areālā. Tomēr pēdējo 20 gadu laikā tās kopējā populācija samazinājusies par 3-14%, līdz ar to, lai ļautu atkopties tik nozīmīgas pārtikas zivs populācijai, ir nepieciešama pārdomāta un plānveidīga nozveja.[1] Makreļu zveja Atlantijas okeāna ziemeļaustrumu daļā, izmantojot selektīvās iekārtas, ilgi tika vērtēta kā ilgtspējīga, taču izveidotais ilgtermiņa resursu pārvaldības plāns netiek ievērots, un makreles tiek zvejotas lielākos apmēros, nekā pieļauts noteiktajās kvotās.[3]
Atlantijas makrelei ir izteikta un īpaša garša, kas dažiem patērētājiem šķiet pārāk spēcīga. Tās tiek izmantotas gan ceptas, gan kūpinātas, gan sutinātas dažādās mērcēs. Zivīs ir daudz B12, A un D vitamīna, kā arī svarīgās Omega-3 taukskābes, 1 gramā saturot divas reizes vairāk šīs taukskābes nekā lasis. Turklāt Atlantijas makreles, salīdzinot ar karaliskajām makrelēm (Scomberomorus cavalla) un austrumu plankumainajām makrelēm (Scomberomorus maculatus), satur ļoti maz dzīvsudraba un tās var pārtikā izmantot divas reizes nedēļā.[6][7] Atlantijas makrele satur arī veselībai tik nozīmīgo fosfatidilserīnu (480 mg uz 100 gramiem gaļas),[8][9] kas palīdz saglabāt efektīvu smadzeņu šūnu darbību.
Atlantijas makrele jeb vienkārši makrele, arī skumbrija (Scomber scombrus) ir makreļu dzimtas (Scombridae) makreļveidīgā zivs, kas ir nozīmīgs zvejas objekts Ziemeļaustrumatlantijā un citos tās izplatības reģionos, Baltijas jūras rietumu daļu ieskaitot. Gadā tiek nozvejotas ap 0,6 miljoniem tonnu Atlantijas makreļu.
Zie ook Makrelen, de familie van straalvinnige vissen waartoe de makreel behoort. De makreel (Scomber scombrus, ook wel "gewone makreel" of "Atlantische makreel" genoemd) is een straalvinnige vis uit de orde der baarsachtigen (Perciformes).
Deze vis heeft een rond en langwerpig lichaam met twee rugvinnen en een aantal kleine vinnen, die van de achterste rugvin en de aarsvin naar de staart lopen. De staart is halvemaanvormig en heeft een klein kieltje aan de basis van iedere vinlob, maar geen kiel aan de zijkanten van het lichaam voor de staart. De voorste rugvin heeft 11 tot 13 slanke stekeltjes, de staartvin is diep ingesneden. Het maximale geregistreerde gewicht is 3400 gram, de maximaal vermelde leeftijd is 17 jaar. De makreel wordt 30 tot 50 cm lang. Het ontbreken van een zwemblaas is karakteristiek voor deze vis. De makreel heeft een groenblauwe rug die wordt onderbroken door donkere golvende lijnen.
De makreel is een schoolvis die dicht bij het wateroppervlak zwemt. Het voedsel wordt eveneens aan de wateroppervlakte gezocht. De makreel is een zeer vraatzuchtige vis en voedt zich met organismen die in het plankton voorkomen, kleine kreeftachtigen, garnaalachtigen en vislarven. Ze zwemmen daarbij met geopende bek door de wolken plankton en filteren de kleine kreeftjes, slakjes e.d. uit het water met hun kieuwzeef. De volwassen makrelen jagen ook op kleine vis, meestal sprot en jonge haring.
De paaiperiode loopt van mei tot juni. De makreel paait in de centrale Noordzee en langs de zuidkust van Ierland. Het vrouwtje zet per seizoen tot 450.000 eieren af. De eitjes zweven in het water en de larven groeien binnen een jaar uit tot vissen van ruim 20 cm.
De vis komt voor in de Atlantische Oceaan, Noordzee, Oostzee, de Middellandse Zee en de Zwarte Zee boven het continentaal plat. In de zomer komen de vissen dicht bij de kust en trekken dan naar het noorden. In de winter bevinden ze zich in diepere wateren.
De makreel is van groot commercieel belang en een populaire vis voor de consumptie. Bij vrijwel alle viskramen wordt de vis verkocht. Het vlees bevat zeer veel vitamine B12. Het rode visvlees van de makreel bederft heel snel; om deze reden wordt de meeste makreel gestoomd verkocht.
Makreel wordt in warme vochtige lucht van ca. 60 graden gaar gestoomd. Daarna wordt ze door een rookcondensaat gehaald waardoor de oxidatie van de vetten wordt onderbroken. Het echte roken van makreel gebeurt hoofdzakelijk door sportvissers aan huis. Ook verse makreel is goed eetbaar. Vanwege het snelle bederf is het verstandig om zelfgevangen en snel schoongemaakte en gekoelde makreel te gebruiken.
In de Noordzeehavens zijn veel vissersboten die groepen of individuen de gelegenheid bieden met de hengel op makreel te vissen. Ze zoeken de scholen vis op. Bij het vissen wordt op deze boten meestal gebruikgemaakt van een verenpaternoster met diverse haken. Daardoor is het mogelijk meerdere makrelen tegelijk te vangen.
De makreel (Scomber scombrus, ook wel "gewone makreel" of "Atlantische makreel" genoemd) is een straalvinnige vis uit de orde der baarsachtigen (Perciformes).
Makrell (Scomber scombrus) er ein pelagisk rovfisk som er vanleg i nordvestlege delar av Atlanterhavet og i Middelhavet. Han høyrer til mellom dei mest populære fiskane i Sør-Noreg, både som sportsfisk, mat og som eit teikn på sommar. Dei sym i stim og jagar i flokk.
Makrellen er lett å kjenne att. Kroppen er kraftig og spoleforma med kvit buk og mørk rygg med blå og grøne fargeteikningar. Skjela er små og fell lett av, noko som gjer at fiskeskinnet kjennest særs mjukt.
Makrellen har to ryggfinnar og ein gattfinne som går parallelt med den bakste av ryggfinnane. Halefinnen er djupt kløfta med ti småfinnar ved halerota.
Det er observert makrell på opptil 70 cm, men dei fleste vert ikkje meir enn 40 cm og 700 g.
Makrellen lever i stim i dei øvre vasslaga om sommaren, djupare om vinteren. Dette kjem av at arten er relativt varmekjær. Han er ein rovfisk som hovudsakleg et småfisk og krepsdyr.
Gyteplassen er som regel i ope hav, og gytinga skjer over fleire døger. Ei stor makrellho kan gyta over ein million egg til saman. Egga flyt fritt i vassmassane og klekker etter fem-sju dagar. Larva er litt i underkant av 4 cm når ho klekker, og tek fort til å forsyna seg grådig av dyreplanktonet. Ein makrell kan bli over 20 år.
Det finst makrellbestandar i Middelhavet og langs atlanterhavskysten frå Nordvest-Afrika til Nord-Irland og Finnmark, og i sørenden av Austersjøen. Vest i Atlanterhavet finst fisken frå Kapp Hatteras i USA til Labrador i Canada. Makrellane i norske farvatn overvintrar som regel på 7 °C i Norskerenna utanfor Vestlandet, og trekk inn til kysten for å eta om sommaren. Dei første makrellane ein fangar i kystfisket er magre etter vinteren og dukkar som regel opp i april. Gytetida er i juni, og gytinga skjer som regel i Nordsjøen. Etter at denne er overstått dreg mange av fiskane til området rundt Shetland, der dei beitar i lag med fisk som gyter vest for Irland.
Makrellbestanden i Noreg er på 2,4 millionar tonn, over 7 milliardar fisk. Dette reknar ein med er mellom ein fjerdedel og halvparten av den europeiske makrellbestanden, og 5-25 % av all makrellen i verda. Dei siste tre generasjonane har den norske bestanden hatt ein nedgang på rundt 30 %.
Mesteparten av den nord-europeiske makrellen som vert fiska kjem frå den irske bestanden. Fisket går føre seg om sommaren, og vert hovudsakleg gjort med snurpenot. Kystfiskarar nyttar òg garn og dorg. Makrell bit lett, og kan takast med agn, hekle, dorg med makrellblink og kastesluk.
I 1950-åra fiska ein totalt 60 000–110 000 tonn makrell i Nord-Europa, 10 000–15 000 tonn i norske farvatn. Fangsten steig til 1 millionar tonn årleg, i Noreg heile 868 000 tonn i 1967, etter innføringa av kraftblokk til snurpenota. I nordamerikanske farvatn tok utanlandske fiskefartøy oppimot 2,5 millionar tonn fisk i tidsrommet 1968 til 1977. Overfisket førte til nedgang i bestandane og innføring av fiskeavgrensingar, mellom anna kvoter. I 1999 vedtok EU, Noreg og Færøyane ein forvaltingsplan for nordsjøbestanden. I 2002 blei det fanga 369 000 tonn i Nordsjøen og Skagerrak, 162 000 tonn av norske fiskarar.
Makrell er ein god matfisk, og kan etast på mange måtar, til dømes bakt, grilla, kokt, steikt, rå som sashimi, grava, røyka eller sylta. Hermetisert makrell, ofte i tomatsaus, vert brukt som pålegg i Skandinavia og Storbritannia.
I tidlegare tider trudde ein at makrellen åt menneskekadaver, men dette trur ein ikkje lenger er mogleg ut frå korleis kjevane og tennene er bygd opp. Lenge skydde mange makrell som mat og såg på han som urein. I ei britisk undersøking i 1976 hadde berre 10 % av spurde husmødrer nokon gong kjøpt makrell, og berre 3 % gjorde det til vanleg.
Medan vårmakrellen har lågt feittinnhald, kan han om hausten ha rundt 30 % feitt. Han er dermed ein god kjelde til omega 3-feittsyrer, D-vitamin og B12-vitamin.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Makrell Makrell (Scomber scombrus) er ein pelagisk rovfisk som er vanleg i nordvestlege delar av Atlanterhavet og i Middelhavet. Han høyrer til mellom dei mest populære fiskane i Sør-Noreg, både som sportsfisk, mat og som eit teikn på sommar. Dei sym i stim og jagar i flokk.
Makrell (Scomber scombrus) er en pelagisk fisk som er vanlig i det nordlige Atlanterhavet og Middelhavet. Den har et karakteristisk utseende med svarte striper langs kroppsiden, og er blant de mest kjente fiskene i Sør-Norge, både som matfisk, til sportsfiske og som et tegn på sommer. Unge eksemplarer kalles for pir.
Den har en strømlinjeformet kropp tilpasset et liv der den svømmer raskt i de frie vannmasser. Arten foretar lange vandringer og kommer inn til norskekysten om sommeren. Fisket etter makrell har stor økonomisk betydning, og Norge er blant landene med størst fangst. Det tradisjonelle norske makrellfisket har foregått i Skagerrak og Nordsjøen.
Kroppen er spoleformet og strømlinjet. Fargetegningene og småfinnene bak de to store ryggfinnene gjør at makrell ikke kan forveksles med andre vanlige fiskearter i Norge. Mellomrommet mellom fordypningen rundt første ryggfinne og andre ryggfinne er omtrent 1,5 ganger så langt som fordypningen.
Ryggen skinner i grønt eller blått og langs sidene er en rekke uregelmessige mørke bånd. Buksiden har aldri flekker eller striper. Skjellene er små, og kroppen føles myk når en tar på den.
Makrellen har ikke svømmeblære og kan derfor raskt endre dybde. Den må alltid være i bevegelse for at nok oksygenrikt vann skal strømme gjennom gjellene. Maksimal størrelse er en lengde på 66 cm og en vekt på 3,5 kg. Vanlig størrelse er opptil 40 cm og 700 g.[3]
Makrellen er en utpreget stimfisk og stimene kan bli enorme. Det er rapportert om stimer som er 9 km lange, 4 km brede og 40 m dype.[4] Av og til inngår andre arter, som taggmakrell, i stimene. Om sommeren lever makrellen pelagisk i de øvre vannlagene, mens den om vinteren oppholder seg på 200–250 m dyp. Den er hovedsakelig utbredt i kaldt og temperert vann over kontinentalsoklene. Arten foretrekker en vanntemperatur høyere enn 6 °C.
Den viktigste føden for makrell er plankton, for eksempel hoppekreps og krill, som siles ut av vannet ved hjelp av gjellene. Den tar også krabbelarver, pilormer, sildefisker og torskefisker. Kannibalisme er heller ikke uvanlig. Under overvintringen tar makrellen til seg liten eller ingen næring.[5][3]
Store makreller kan vandre flere tusen kilometer i løpet av et år. De sesongmessige forflytningene går fra gyteområdene om våren til gunstige sommerbeiter og videre til trygge og energibesparende overvintringsplasser. De største og mest erfarne individene vandrer lengst. Avkommet har større sjanse for å overleve på de sørligste gytefeltene. Forekomsten av byttedyr er derimot størst i nord, samtidig som konkurransen om byttet er mindre der.[6]
Det meste av gytingen skjer i nærheten av kystene. Hos den østlige populasjonen skjer gytingen i februar–mai utenfor Spania og Portugal, i mars–juli vest for Irland og Storbritannia, og i mai–juli i Nordsjøen og Skagerrak. En gjennomsnittlig hunn gyter mellom 200 000 og 450 000 egg i løpet av en sesong.[7][8]
Eggene svever fritt i vannet og klekkes etter 5–7 døgn. Larvene driver med havstrømmene til de er ca. 10 mm og går da over til et aktivt levevis. Ett år gamle makreller er omtrent 21 cm, og to år gamle makreller 28 cm. Kjønnsmodenhet inntreffer når den er rundt 30 cm lang. Makrellen kan bli over 20 år gammel.[3]
Det er to adskilte populasjoner av makrell vest og øst i Nord-Atlanteren, og det er liten eller ingen utveksling av individer mellom dem. Den vestlige populasjonen finnes fra Labrador i Canada sørover til Cape Lookout i Nord-Carolina i USA. Gyteområdet til denne populasjonen strekker seg fra Chesapeake Bay til Newfoundland.[7]
Den østlige populasjonen er utbredt fra Nordvest-Afrika til Færøyene, Island og Murmankysten. Makrell finnes også i Middelhavet og Svartehavet, og om sommeren vandrer den inn i Østersjøen til Åland, og en sjelden gang helt nord til Haparanda.[3]
Makrellen øst i Atlanterhavet omfatter tre ulike bestander: nordsjømakrell som gyter sentralt i Nordsjøen og Skagerrak, vestlig makrell som gyter vest av De britiske øyer og sørlig makrell som gyter i spanske og portugisiske farvann. Bestandene kan ikke skilles i fiskerisammenheng og forvaltes samlet som nordøstatlantisk makrell.
Den vestlige og sørlige makrellen vandrer etter gyting til Norskehavet, Nordsjøen og Skagerrak, der den blander seg med nordsjømakrellen. Den sørlige og vestlige makrellen blir i disse områdene hele høsten og utover vinteren til desember–mars, før den vandrer tilbake til gyteområdene. Nordsjømakrellen overvintrer utenfor Vestlandet og i den ytre del av Norskerenna nord til Vikingbanken.[8]
Makrellen i det østlige Middelhavet er genetisk adskilt fra bestanden i den vestre delen. Det er derimot ingen klare genetiske forskjeller mellom bestandene vest i Middelhavet og øst i Atlanterhavet.[9]
Global oppvarming ser ut til å påvirke makrellens vandringsmønster. Temperaturen har steget mye i det nordøstlige Atlanterhavet, og samtidig har det blitt mye mindre dyreplankton. Raudåte, krill og amfipoder er viktig føde for makrell, og de største konsentrasjonene av disse artene finnes nå i fronten mellom atlantisk og arktisk vann. Makrellen har utvidet utbredelsen nordover til Bjørnøya og vestover til Island og Jan Mayen. I 2009 ble det funnet gytende makrell helt nord til Sandnessjøen,[6] og i 2013 ble det fisket makrell i Isfjorden på Svalbard.[10]
Biomassen av makrell i det nordøstlige Atlanterhavet har økt fra 1,96 millioner tonn i 2007 til 8,77 millioner tonn i 2014. I det samme tidsrommet har utbredelsesområdet økt fra 1,3 millioner km² til 2,9 millioner km².[11]
Populasjonen i det vestlige Atlanterhavet er også blitt påvirket av klimaendringene. I løpet av de siste 40 årene har utbredelsesområdet forskjøvet seg 250 km mot nord og øst. Det har også skjedd en forflytning fra dypt vann inn på kontinentalsokkelen.[12]
Enkelte norske havforskere mener at bestanden av makrell i Norskehavet er alt for stor og at makrellen tømmer havområdet for dyreplankton. Tidligere begrenset hval, makrellstørje og hai bestandene av pelagisk fisk som sild, makrell og kolmule, men det er nå for få av disse predatorene. Sjøfugl som krykkje og lunde og fisk som sild og laks er i tilbakegang på grunn av den store makrellbestanden.[13]
Makrell er en svært ettertraktet art både i kommersielt fiske og i sportsfiske. Fisket etter makrell foregår hovedsakelig i sommerhalvåret. Deltakelsen av fartøy varierer fra båter som driver med garn og dorg på kysten, til store havgående ringnotsnurpere.
Norges Makrellag ble stiftet 19. januar 1939 i Kristiansand, med enerett til å omsette makrell visse deler av året. Fisket var særlig utbredt i Skagerrak og Nordsjøen, og midt på 1950-tallet lå avdelingskontorene i Haugesund, Langesund og Fredrikstad i tillegg til hovedkontoret i Kristiansand, som sentrum for fire store mottaksdistrikter.[14]
Da silda forsvant på 1960-tallet, gikk mange fiskere over til å fiske makrell,[3] og i 1967 var den norske fangsten 868 588 tonn. Bestanden ble raskt redusert, og i 1981 ble det tatt bare 62 098 tonn. Fangstene tok seg så opp igjen og årlig fangst i perioden 1984–2007 lå mellom 120 000 og 260 000 tonn.[15]
I 2011 var den norske fangsten 207 954 tonn.[16] Det meste av dette ble eksportert, og verdien av norsk makrelleksport var 3,5 milliarder kroner i 2011.[17] Japan er det viktigste markedet for norsk makrell. Her selges fisken som lettsaltede fileter, som brukes i den populære retten shio saba.[18]
Også internasjonalt var det en sterk økning i makrellfisket på slutten av 1960-tallet. Mens det i 1961 i hele utbredelsesområdet bare ble tatt 157 977 tonn, ble det i 1967 ble det tatt 1 023 865 tonn. I 1975 var det en rekordfangst på 1 092 759 tonn. I ettertid har fangstene blitt redusert og lå i perioden 1980–2009 mellom 548 000 og 855 000 tonn. I 2010 ble det tatt 887 314 tonn og i 2011 ble fangsten 944 748 tonn. Storbritannia og Norge er landene med størst fangst.[19]
Kvoter for nordøstatlantisk makrell ble inntil 2009 fordelt gjennom en trepartsavtale mellom EU, Norge og Færøyene. Island var ikke anerkjent som en kyststat for makrell, ettersom det var lite eller ingen makrell i islandsk økonomisk sone. Island og Russland hadde bare en liten kvote tildelt gjennom Den nordøst-atlantiske fiskerikommisjon. Islandske fartøyer startet makrellfiske i 2006, og i 2008 var denne fangsten kommet opp i 112 353 tonn.
Norge er uenig med Island og Færøyene om fordelingen av makrellkvotene. Norge og EU inngikk i 2010 en tiårig rammeavtale om forvaltning av makrellen. Avtalen gir Norge 28 prosent av anbefalt kvote og EU 62 prosent. Island krever 16 prosent av kvoten. I 2010 innførte Norge forbud mot ilandføring av makrell fra islandske og færøyske fartøyer. Dette ble gjort som en sanksjon mot det som etter norsk syn er et uforsvarlig fiske.[20][21][22]
I perioden 2010–2013 ble det holdt hele 13 forhandlingsrunder om forvaltning av makrell, uten at de fire partene ble enige. Norge og EU har derfor hvert år inngått bilaterale avtaler.[23] Mange på Island og Færøyene mener at det norske synet er et utslag av grådighet.[24] Ingen av partene er blitt enige om en avtale for 2014, og Norge har derfor ensidig fastsatt en kvote for 2014 på 150 000 tonn for norske fartøyer.[25]
Makrell er en utmerket matfisk og spises både syltet,[26] kokt, stekt, grillet og røkt. Makrell i tomat er et populært pålegg i Skandinavia og Storbritannia. I Norge har makrell tradisjonelt kun blitt spist på Øst- og Sørlandet. I andre deler av landet er makrell blitt regnet som en «ufisk», på linje med breiflabb og steinbit. Vandrehistorier om at makrellen er en liketer er svært utbredt.[27]
Makrell er kjent i middelhavsområdet fra før-romersk tid. Cádiz i Spania var et senter for salting, sylting og gjæring av fisk og produksjon av fiskesausen garum, som ble solgt blant annet til byer i det kartagiske riket, som varte fra ca. 650 til ca. 200 f.Kr. Makrell var ett av de syv mye brukte fiskeslagene i denne produksjonen.[28] Romerne brukte mye saltet makrell. Den er en vanlig matfisk i dag og brukes både syltet, grillet, ovnsbakt i papir og pannestekt med saus.[29]
Fisk, blant annet makrell, var viktig i kostholdet til lenapeene, stammen som befolket nåværende New York City og områdene sørover da europeerne kom tidlig på 1600-tallet.[30] Det polskjødiske brødet bialy med røkemakrell, rømme og grønt (eng. Mackerel Bialys) er tatt med som en av byens kultoppskrifter i en bok fra 2012.[31]
Innholdet av omega-3-fettsyrer er høyt, og makrell regnes som svært sunn mat. Andre steder i verden kan nærstående arter inneholde mye kvikksølv, så en må begrense inntaket, men makrell som selges i Norge er trygg. En undersøkelse foretatt av Nasjonalt institutt for ernærings- og sjømatforskning viser at nordeuropeisk makrell inneholder svært lite av både kvikksølv, dioksiner, PCB og andre miljøgifter.[32]
Makrell (Scomber scombrus) er en pelagisk fisk som er vanlig i det nordlige Atlanterhavet og Middelhavet. Den har et karakteristisk utseende med svarte striper langs kroppsiden, og er blant de mest kjente fiskene i Sør-Norge, både som matfisk, til sportsfiske og som et tegn på sommer. Unge eksemplarer kalles for pir.
Den har en strømlinjeformet kropp tilpasset et liv der den svømmer raskt i de frie vannmasser. Arten foretar lange vandringer og kommer inn til norskekysten om sommeren. Fisket etter makrell har stor økonomisk betydning, og Norge er blant landene med størst fangst. Det tradisjonelle norske makrellfisket har foregått i Skagerrak og Nordsjøen.
Multimedia w Wikimedia Commons Makrela atlantycka[3] (Scomber scombrus) – gatunek ryby z rodziny makrelowatych.
Wzdłuż północnoamerykańskich i europejskich wybrzeży Oceanu Atlantyckiego, południowo-zachodnia część Morza Bałtyckiego, Morze Śródziemne i Morze Czarne, na głębokościach do 1000 m p.p.m. W Bałtyku pojawiają się po tarle i odpływają przed zimą.
Ciało wąskie, cylindryczne z dużym otworem gębowym w położeniu końcowym. Dwie płetwy grzbietowe. Grzbiet zielonkawy lub niebieskawy, spód jasny. Brak pęcherza pławnego. Dorosłe osobniki osiągają masę do 1 kg i długość do 50 cm.
Makrele są rybami wędrownymi. Jesienią i zimą żerują przy dnie zjadając głównie bezkręgowce. Od wiosny tworzą ławice i kierują się ku terenom tarłowym. Jedna samica składa kilkaset tysięcy jaj. Ikra i larwy pelagiczne, unoszą się w toni wodnej. W okresie rozrodu dorosłe osobniki żywią się planktonem, później tworzą niewielkie stada i polują na małe ryby.
Poławiana gospodarczo na dużą skalę. Stanowi również pokarm dla dużych ryb.
Wartość energetyczna 758 kJ (181 kcal) Białka 18,7 g szczegółowe informacje RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 41% 41% 41% 41% M 33% 33% 33% 33% Węglowodany 0,2 g Tłuszcze 11,9 g szczegółowe informacje Kwasy tł. nasycone 3,44 g Kwasy tł. nienasycone Jednonienasycone 4,65 g Wielonienasycone 2,63 g omega-3 2,29 g α-Linolenowy (ALA) 0,25 g AI 19–30 31–50 51–70 70+ K 23% 23% 23% 23% M 16% 16% 16% 16% omega-6 0,34 g Linolowy (LA) 0,17 g AI 19–30 31–50 51–70 70+ K 1,4% 1,4% 1,5% 1,5% M 1,0% 1,0% 1,2% 1,2% Woda 68,1 g szczegółowe informacje AI 19–30 31–50 51–70 70+ K 2,5% 2,5% 2,5% 2,5% M 1,8% 1,8% 1,8% 1,8% Witaminy Witamina C 0 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 0,0% 0,0% 0,0% 0,0% M 0,0% 0,0% 0,0% 0,0% Tiamina (B1) 0,13 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 12% 12% 12% 12% M 11% 11% 11% 11% Ryboflawina (B2) 0,33 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 30% 30% 30% 30% M 25% 25% 25% 25% Niacyna (B3) 7,5 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 54% 54% 54% 54% M 47% 47% 47% 47% Witamina B6 0,63 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 48% 48% 42% 42% M 48% 48% 37% 37% Foliany 0,01 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 2,5% 2,5% 2,5% 2,5% M 2,5% 2,5% 2,5% 2,5% Kobalamina (B12) 0,008 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 333% 333% 333% 333% M 333% 333% 333% 333% Witamina A 0,1 mg RAE RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 14% 14% 14% 14% M 11% 11% 11% 11% Witamina D 0,005 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 33% 33% 33% 25% M 33% 33% 33% 25% Witamina E 1,25 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 8,3% 8,3% 8,3% 8,3% M 8,3% 8,3% 8,3% 8,3% Makroelementy Fosfor 244 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 35% 35% 35% 35% M 35% 35% 35% 35% Wapń 12 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 1,2% 1,2% 1,0% 1,0% M 1,2% 1,2% 1,2% 1,0% Magnez 30 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 9,7% 9,4% 9,4% 9,4% M 7,5% 7,1% 7,1% 7,1% Potas 396 mg AI 19–30 31–50 51–70 70+ K 8,4% 8,4% 8,4% 8,4% M 8,4% 8,4% 8,4% 8,4% Sód 95 mg AI 19–30 31–50 51–70 70+ K 6,3% 6,3% 7,3% 7,9% M 6,3% 6,3% 7,3% 7,9% Mikroelementy Jod 0,045 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 30% 30% 30% 30% M 30% 30% 30% 30% Żelazo 1 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 5,6% 5,6% 13% 13% M 13% 13% 13% 13% Miedź 0,16 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 18% 18% 18% 18% M 18% 18% 18% 18% Cynk 0,39 mg RDA 19–30 31–50 51–70 70+ K 4,9% 4,9% 4,9% 4,9% M 3,5% 3,5% 3,5% 3,5% Mangan 0,04 mg AI 19–30 31–50 51–70 70+ K 2,2% 2,2% 2,2% 2,2% M 1,7% 1,7% 1,7% 1,7% Dane liczbowe na podstawie: [4]Włodzimierz Załachowski: Ryby. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997. ISBN 83-01-12286-2.
Makrela atlantycka (Scomber scombrus) – gatunek ryby z rodziny makrelowatych.
Scomber scombrus Linnaeus, 1758, conhecida pelos nomes comuns de sarda[1] e cavala[2], é uma espécie de peixes pelágicos perciformes da família Scombridae. A espécie tem distribuição natural nas duas margens do Atlântico Norte e no Mar Mediterrâneo, sendo um dos peixes mais pescados ao longo das costas do noroeste da Europa. As populações do Mar do Norte e do Mar Céltico estão fortemente diminuídas devido a sobrepesca.
A sarda apresenta um corpo de morfologia muito afilada, delgado, com duas barbatanas dorsais bem separadas, com barbatanas peitorais curtas e uma barbatana anal seguida de sete pequenas protuberâncias. A coloração corporal é azul escura na parte superior do corpo e com a face ventral esbranquiçada. Mede entre 25 e 45 cm de comprimento e pode alcançar 4,5 kg de peso.
A morfologia corporal é muito parecida com a da espécie Scomber japonicus com a qual muitas vezes se confunde. Com igual forma e características, é contudo um pouco mais escura, com as listas negras um pouco mais regulares.
A espécie alimenta-se de outros peixes de menor tamanho, crustáceos e moluscos. No período invernal a sarda permanece por volta dos 170 m de profundidade, mas em período estival, agrupa-se em cardumes numerosos e sobe para próximo da superfície quando as águas atingem temperaturas entre 11 ºC e 14 °C. Abundante nas águas da plataforma continental das regiões atlânticas de águas frias e temperadas, forma grandes cardumes.
Os machos e as fêmeas da sarda crescem aproximadamente ao mesmo ritmo, atingindo uma idade máxima reportada de cerca de 20 anos e um comprimento máximo até à bifurcação da barbatana caudal (FL) de cerca 47 cm. A maioria dos espécimes atinge a maturidade sexual por volta dos três anos de idade. Cada fêmea pode produzir entre 200 000 e 400 000 ovos, os quais eclodem em poucos dias.
A espécie abunda no Oceano Atlântico e no Mar Mediterrâneo, sendo objeto de uma forte pescaria devido à sua apetecível carne e à facilidade com que é utilizada pela indústria conserveira. A sarda é um dos símbolos associados à cidade de Ceuta, onde está centrada uma das suas grandes pescarias.
A sarda é de longe a espécie mais capturada em torno das Ilhas Britânicas e no noroeste europeu, ao longo de cujas costas migra em grandes cardumes para se alimentar de pequenos peixes e crustáceos durante o verão.
No Mediterrâneo ocidental a pesca deste peixe é realizada recorrendo, entre outras artes de pesca, ao tradicional método da almadrava.
A sarda é ingrediente em muitos usos culinários, sendo regra geral preparada em escabeche. É muito comum ser consumida em enlatados e outras formas de conserva.
É um pescado com alto teor em purinas, que se transformam em ácido úrico, pelo que não se aconselha o seu consumo em caso de hiperuricemia. A sarda é consumida cozida, frita, em conserva ou como sashimi. Consiste maioritariamente de carne vermelha e apresenta um sabor forte, considerado como apetecível por muitos consumidores. Apresente um teor muito elevado de vitamina B12 e de ómega 3 (uma classe de ácidos gordos), composto que está presente numa concentração que á quase dupla da presente no salmão. Ao contrário do que ocorre com algumas espécies de atum, a sarda apresenta baixo teor em mercúrio, e pode ser consumida pelo menos duas vezes por semana de acordo com as recomendações da United States Environmental Protection Agency.[3][4]
Principalmente na Escandinávia e no Reino Unido, a sarda enlatada com molho de tomate, salmoura ou óleo vegetal é por vezes consumida em saladas e sanduíches.
A sarda é uma excelente fonte de fosfatidilserina dado que contém aproximadamente 480 mg / 100 gramas de peso escorrido. A fosfatidilserina é um composto que está a ser estudado pelos seus efeitos mitigadores sobre os sintomas de ADHD e doença de Alzheimer.
Sarda fumada.
Filete de sarda em molho de tomate, um pitéu popular na Europa do norte.
Scomber scombrus Linnaeus, 1758, conhecida pelos nomes comuns de sarda e cavala, é uma espécie de peixes pelágicos perciformes da família Scombridae. A espécie tem distribuição natural nas duas margens do Atlântico Norte e no Mar Mediterrâneo, sendo um dos peixes mais pescados ao longo das costas do noroeste da Europa. As populações do Mar do Norte e do Mar Céltico estão fortemente diminuídas devido a sobrepesca.
Scrumbia albastră sau macroul de Atlantic (Scomber scombrus) este un pește pelagic care trăiește în bancuri în mare în apropiere de țărmuri. Peștii au o lungime între 30 – 50 cm și pot să ajungă până la vârsta de 11 ani. Scrumbiile se hrănesc cu plancton și puietul altor pești ca heringi, gadidae sau clupeidae.
Arealul de răspândire al scrumbiilor sunt apele de coastă din America de Nord, Marea Nordului, Marea Mediterană și Marea Neagră. Scrumbiile își depun icrele în apele reci de pe coasta Norvegiei și Islandei.
Spre deosebire de alți pești, scrumbiile nu au vezică înotătoare, ceea ce le ajută pe de o parte să schimbe repede adâncimea. Dezavantajul lipsei vezicii, este faptul că pentru a nu se scufunda trebuie să înoate fără întrerupere. Scrumbiile sunt apreciate ca pești comestibili, datorită faptului că au o carne grasă și se pot afuma. La fel ca și sardinele sau tonul, ele se pot folosi și conservate în ulei.
Scrumbia albastră sau macroul de Atlantic (Scomber scombrus) este un pește pelagic care trăiește în bancuri în mare în apropiere de țărmuri. Peștii au o lungime între 30 – 50 cm și pot să ajungă până la vârsta de 11 ani. Scrumbiile se hrănesc cu plancton și puietul altor pești ca heringi, gadidae sau clupeidae.
Skuša (ali škomber; znanstveno ime Scomber scombrus) je morska riba iz družine skuš.
Skuša je riba s slokim vretenastim telesom in močno razcepljenim repom. Zanjo so značilne male plavutke ali resice na hrbtni in trebušni strani telesa tik pred repno plavutjo. Po zgornji strani telesa je modro-zelene barve z značilnim tigrastim vzorcem, ki sega do pobočnice. Trebuh je srebrne barve, telo pa pokrivajo majhne luske.
Skuša zraste do 45 cm in lahko doseže do 1 kg, vendar je povprečna velikost teh rib okoli 30 cm in teža od 25 do 50 dekagramov. Spolno dozori v tretjem letu starosti, živi pa lahko do 20 let. Skuša spada med plavo ribo in je izrazit plenilec. Njena glavna hrana so sardele, zato jate skuš po navadi tesno sledijo velikim jatam sardel in drugih pelaških rib in jih ribiči po navadi lovijo skupaj z njimi. Večino leta skuše tako preživijo v velikih jatah v plovu na visokem morju, v globine pa se spustijo le pozimi v času drsti. Življenjski prostor skuše obsega cel severni Atlantik, pogosta pa je tudi v Jadranu.
Skuša je izjemno pomembna gospodarska riba, lov nanjo pa je nujno vezan na lov sardel in inčunov. Skuše lovijo z velikimi krožnimi mrežami, imenovanimi »plavarice«. Kot ostalo plavo ribo jo lovijo tudi z lučmi, saj se odziva na svetlobo in se ji rada približa. Skuše so v ribarnicah dokaj pogoste ribe, vendar pa se zaradi močnih fermentov, ki jih imajo v želodcu slabo obdržijo po smrti in jih je treba hitro pripraviti. Zaradi lova v velikih jatah in hitrega propadanja jih pogosto konzervirajo.
Meso teh rib je okusno in temne barve, vsebuje pa veliko maščob zato so skuše primerne za peko na žaru, na primorskem pa jih pogosto tudi marinirajo in dodajajo v brodet. Ponekod, predvsem v Skandinaviji skuše tudi sušijo in prekadijo. Po svoji vrednosti spadajo skuše nekako med prvo in drugorazredne ribe.
Skuša (ali škomber; znanstveno ime Scomber scombrus) je morska riba iz družine skuš.
Makrill, även atlantisk makrill (Scomber scombrus) är en art i familjen makrillfiskar som blir 30 till 60 centimeter lång, kan väga upp till 3 kg och blir runt 20 år gammal. Den finns i stora delar av Atlanten med sidohav. Den är en omtyckt matfisk och fiskas i Sverige främst på västkusten; makrill är Bohusläns landskapsfisk.[2]
Makrillen finns i Atlanten vid Nordamerikas kust, i Nordsjön, i Medelhavet och i Svarta havet. Den gör regelbundna lek- och näringsvandringar. På vintrarna lever makrillen i Nordsjöns och Atlantens djupare vatten. Under april och maj vandrar den in i bland annat Skagerrak och Kattegatt för att leka. Efter leken stannar den kvar i dessa vatten för att på hösten vandra tillbaka till de djupare vattnen i Atlanten.
Makrillen har små fjäll, två långt skilda ryggfenor samt fyra till fem bifenor bakom andra ryggfenan och analfenan. Ryggens svarta tvärband sträcker sig ned mot sidolinjen. Färgen övergår från den mörkgröna ryggen (även blå rygg förekommer) till ljusgrön mellan de svarta tvärfläckarna och därefter i en skiftning av pärlemor och guldglans till den rent vita buksidan. Den saknar simblåsa och kan därför dyka obehindrat. Makrillen äter huvudsakligen (djur)plankton, bland annat mindre kräftdjur, men också rom från andra fiskarter. Den äter även fiskyngel och mindre fiskar. Själv utgör makrillen ett eftersökt byte för många rovfiskar och andra djur som hämtar sin föda ur havet.
Makrillen blir könsmogen vid 3–4 års ålder. Vid leken samlas de vid ytvattnet. Honan kan producera upp till 1 miljon ägg vilka läggs vid flera tillfällen under natten. Äggen är 0,9 till 1,4 mm och kläcks efter 5 till 7 dygn. Larverna vandrar med strömmarna i ett halvår då de blir aktiva. Efter 5 år har makrillen nått en längd på 35 cm.[3][4]
Makrillen är en omtyckt matfisk. I Sverige fiskas den på västkusten, främst om vårarna och somrarna, både kommersiellt och av sport- och fritidsfiskare. Vanliga redskap är dörj och fisknät. På Skaftölandet i Lysekils skärgård finns Makrillakademin, som årligen anordnar "Makrillens dag" den sista torsdagen i juli.[5]
Namnet makrill kommer från det nederländska mak(e)reel, av medelnederländska makereel eller macreel och möjligen ursprungligen av fornfranska maquerel ('makrill', 'kopplare'). Det franska ursprungsordet (maquereau i dagens franska) betydde både makrill och kopplare/kopplerska. Betydelseglidningen till fisksorten skulle bero på folktron att makrillarna visade honsillarna vägen till hansillarna.[6]
Makrill, även atlantisk makrill (Scomber scombrus) är en art i familjen makrillfiskar som blir 30 till 60 centimeter lång, kan väga upp till 3 kg och blir runt 20 år gammal. Den finns i stora delar av Atlanten med sidohav. Den är en omtyckt matfisk och fiskas i Sverige främst på västkusten; makrill är Bohusläns landskapsfisk.
Uskumru (Scomber scombrus) bir deniz balığı. Aynı zamanda Uskumrugiller familyasına adını vermiş olan, bu familyanın örnek balığıdır.
Vücut iğ şeklindedir. Sırtta aşağıya doğru inen açık veya koyu yeşilimsi-mavi, üzeri lekeli bantlar vardır. Başta beyin görünmez, karın tarafı açık gümüşi renktedir. Bütün yüzgeçler yumuşak ışınlı olup, gözler kolyoza göre daha ufaktır. Kolyozdan kafada ve vücutta bulunan pulların tekdüze, sırt yüzgecindeki dikenleri daha çok sayıda (11-13), pulları ve yanlarının altında koyu esmer lekeler ve hava kesesi olmayışı ile ayrılır. 8 ila 11 yıl arasında yaşarlar.
Büyüklüğü ortalama 30–35 cm'dir, maksimum 50 cm olur. Ortalama ağırlığı 200-500 gram civarındadır. Kuzey Amerika sahilerinde, Kuzey Denizi, Akdeniz, Ege Denizi, Marmara Denizi ve Karadeniz'de yaşar.
Uskumru (Scomber scombrus) bir deniz balığı. Aynı zamanda Uskumrugiller familyasına adını vermiş olan, bu familyanın örnek balığıdır.
Vücut iğ şeklindedir. Sırtta aşağıya doğru inen açık veya koyu yeşilimsi-mavi, üzeri lekeli bantlar vardır. Başta beyin görünmez, karın tarafı açık gümüşi renktedir. Bütün yüzgeçler yumuşak ışınlı olup, gözler kolyoza göre daha ufaktır. Kolyozdan kafada ve vücutta bulunan pulların tekdüze, sırt yüzgecindeki dikenleri daha çok sayıda (11-13), pulları ve yanlarının altında koyu esmer lekeler ve hava kesesi olmayışı ile ayrılır. 8 ila 11 yıl arasında yaşarlar.
Büyüklüğü ortalama 30–35 cm'dir, maksimum 50 cm olur. Ortalama ağırlığı 200-500 gram civarındadır. Kuzey Amerika sahilerinde, Kuzey Denizi, Akdeniz, Ege Denizi, Marmara Denizi ve Karadeniz'de yaşar.
Поширена вздовж узбережжя Європи (від Білого моря до Середземного і Чорного морів, інколи заходить в Азовське море) і Північної Америки.
Довжина до 60 см (чорноморська 22 — 38 см, вага до 1,6 кг, у Чорному морі до 270 г). Тіло веретеноподібне. Спинних плавця два. За другим спинним плавцем є 5—6 маленьких плавців, за анальним 4—5. Плавальний міхур відсутній. Забарвлення: черево та боки сріблясті, спина синьо-зелена з великою кількістю чорних зігнутих смужок. Пелагічна теплолюбна риба, швидко плаває. Тримається зграями, здійснює сезонні міграції навесні з глибини 150 — 250 м, де зимує, до берегів для розмноження. Після розмноження мігрує вздовж берегів у пошуках корму. Живиться планктоном.
Статевої зрілості досягає на 2 — 4 році життя. Нерест влітку на невеликих глибинах, плодючість самиць до 500 тисяч ікринок. Ікра пелагічна, до 1,3 мм у діаметрі, швидкість її розвитку залежить від температури. Личинки що з'являються, мають 3,1—3,9 мм довжини, жовток повністю зникає при довжині личинки 6 мм. Молодь стає повністю схожою на дорослу особину при довжині 4,5—5 см.
Цінний об'єкт промислу, м'ясо скумбрії дуже смачне жирне (до 16,5% жиру), без маленьких кісток. У торговельну мережу потрапляє у замороженому, копченому або солоному вигляді. Також зі скумбрії виготовляють консерви та пресерви.
Cá thu Đại Tây Dương (danh pháp hai phần: Scomber scombrus) là một loài cá trong họ Cá thu ngừ. Cá thu Đại Tây Dương được tìm thấy trên cả hai mặt của Bắc Đại Tây Dương Dương. Cá thu Đại Tây Dương đến nay là loài phổ biến nhất trong 10 loài của họ Cá thu ngừ được đánh bắt ở vùng biển Anh. Nó là vô cùng phổ biến ở bãi cát ngầm khổng lồ di cư về phía bờ biển để nuôi cá và tôm trong suốt mùa hè.
Là loài dồi dào trong khu vực thềm lục địa lạnh và ôn đới, tạo thành trường học lớn gần bề mặt. Chúng qua mùa đông trong vùng nước sâu hơn nhưng di chuyển gần bờ vào mùa xuân khi nhiệt độ nước dao động từ 11 ° và 14 °C.
Số lượng ở Biển Bắc giảm đáng kể trong những năm 1960 vì đánh bắt trực tiếp quá mức.
Con đực và con cái cá thu Đại Tây Dương tăng trưởng về tốc độ như nhau, đến một độ tuổi tối đa khoảng 20 năm. Hầu hết cá thu Đại Tây Dương trưởng thành về tính dục lúc ba năm tuổi.
.jpg)
Phương tiện liên quan tới Scomber_scombrus tại Wikimedia Commons
Bài viết chủ đề bộ Cá vược này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cá thu Đại Tây Dương (danh pháp hai phần: Scomber scombrus) là một loài cá trong họ Cá thu ngừ. Cá thu Đại Tây Dương được tìm thấy trên cả hai mặt của Bắc Đại Tây Dương Dương. Cá thu Đại Tây Dương đến nay là loài phổ biến nhất trong 10 loài của họ Cá thu ngừ được đánh bắt ở vùng biển Anh. Nó là vô cùng phổ biến ở bãi cát ngầm khổng lồ di cư về phía bờ biển để nuôi cá và tôm trong suốt mùa hè.
Là loài dồi dào trong khu vực thềm lục địa lạnh và ôn đới, tạo thành trường học lớn gần bề mặt. Chúng qua mùa đông trong vùng nước sâu hơn nhưng di chuyển gần bờ vào mùa xuân khi nhiệt độ nước dao động từ 11 ° và 14 °C.
Số lượng ở Biển Bắc giảm đáng kể trong những năm 1960 vì đánh bắt trực tiếp quá mức.
Con đực và con cái cá thu Đại Tây Dương tăng trưởng về tốc độ như nhau, đến một độ tuổi tối đa khoảng 20 năm. Hầu hết cá thu Đại Tây Dương trưởng thành về tính dục lúc ba năm tuổi.
Scomber scombrus (Linnaeus, 1758)
Атлантическая скумбрия[1] (лат. Scomber scombrus) — рыба семейства скумбриевых отряда скумбриеобразных. Максимальная длина тела — 60 см, средняя — 30 см. Тело веретёнообразное, покрыто мелкой циклоидной чешуёй. Спинка сине-зелёная, со множеством чёрных, слабо изогнутых полосок. Нижняя часть тела и брюхо белые. Плавательного пузыря нет[2].
Скумбрия эндемична для северной части Атлантического океана: по восточному побережью от Исландии до Канарских островов, а также в Балтийском (до Финского залива), Северном, Средиземном, Мраморном, Чёрном морях; по западному побережью — от Лабрадора до мыса Хаттерас (Северная Каролина). Заходы скумбрии во время летних миграций отмечались в Баренцевом и Белом морях. В наибольших количествах встречается в Северном море от Ла-Манша до Скагеррака и у юго-западного побережья Ирландии.
Скумбрия — пелагическая стайная теплолюбивая рыба. Быстро плавает (в броске — до 77 км/ч). Стаи обычно не содержат примеси других рыб (редко с сельдью) и состоят из особей одной величины. Скумбрия живёт при температуре от 8 до 20° С, из-за чего вынуждена совершать сезонные миграции вдоль побережий Америки и Европы, а также между Мраморным и Чёрным морями. Эти миграции имеют характер нагульных (пищу скумбрии составляет мелкая рыба и зоопланктон).
Зимует скумбрия на глубине 150—250 м вдоль склона континентального шельфа. Во время зимовки она малоподвижна и мало питается. Весной перемещается ближе к берегам для нереста. Так черноморская скумбрия зимует и размножается в Мраморном море. Её нерест происходит в начале весны, после чего отнерестовавшие особи направляются через Босфор в Чёрное море. Массовый ход скумбрии продолжается с апреля по июнь, как правило, вдоль болгарских и румынских берегов. Косяки держатся в верхних слоях воды, часто у самой поверхности, производя характерный шум, и хорошо заметны по всплескам и потемнению воды, а также по скоплению рыбоядных хищников — дельфинов, тунцов, чаек. Обратное перемещение черноморской скумбрии в Мраморное море начинается, когда температура воды опускается до +10° С и заканчивается в декабре — феврале; незначительная её часть остаётся на зимовку у берегов Турции и Кавказа.
Скумбрия становится половозрелой на 2—4 году жизни; плодовитость её составляет 350—500 тысяч икринок. Может прожить до 17—18 лет.
Скумбрия — ценная промысловая рыба. Мясо у неё жирное (до 16,5 % жира), богатое витамином B12, без мелких костей, нежное и вкусное. Варёное и жареное мясо приобретает несколько суховатую консистенцию.
Атлантическая скумбрия (лат. Scomber scombrus) — рыба семейства скумбриевых отряда скумбриеобразных. Максимальная длина тела — 60 см, средняя — 30 см. Тело веретёнообразное, покрыто мелкой циклоидной чешуёй. Спинка сине-зелёная, со множеством чёрных, слабо изогнутых полосок. Нижняя часть тела и брюхо белые. Плавательного пузыря нет.
Скумбрия эндемична для северной части Атлантического океана: по восточному побережью от Исландии до Канарских островов, а также в Балтийском (до Финского залива), Северном, Средиземном, Мраморном, Чёрном морях; по западному побережью — от Лабрадора до мыса Хаттерас (Северная Каролина). Заходы скумбрии во время летних миграций отмечались в Баренцевом и Белом морях. В наибольших количествах встречается в Северном море от Ла-Манша до Скагеррака и у юго-западного побережья Ирландии.
鯖屬（學名：Scomber）是脊索动物门、硬骨鱼纲、鲈形目、鲭亚目、鲭科下的一个分类，统称为鯖魚[註 1]，是一類很常見的食用魚，出沒於西太平洋及大西洋的海岸附近，喜群居。平均身长30至50厘米，寿命最长可至11年，它以吞噬浮游生物及鲟鱼、鳕鱼和鲱鱼所产的卵为生。
鯖魚（英语：Mackerel）又名青花魚、花飛、油胴魚，古名鮐[註 2]、𩼅[註 3]。在中文语境下要注意区别于中国的四大家鱼之一的青鱼，在浙江沿海地区，此鱼被称为青占鱼，也常常写做青鱼。
鲭属包括大西洋鲭、花腹鲭（澳洲鲭）、科利鲭、白腹鲭（日本鲭）和印度鲭等五种[1]。其中，大西洋鲭（學名：Scomber scombrus）为产于北美洲和欧洲的大西洋沿岸的鯖屬鱼种，为重要的中上层经济鱼类之一。该种鱼类分布广、生长快、产量高，同时，其肉质坚实，除鲜食外还可腌制或制作罐头，其肝可提炼鱼肝油。[2]
白腹鲭为中国、日本主要经济鱼类[3]，花腹鯖的模式種產地在澳洲西部[4]，而印度鲭为2016年在阿拉伯海东部新发现的物种。[5]
科 / 属 名称 学名 别名 分布 鲭科鯖魚生活在溫帶及寒帶的大陸棚，成群活動，冬季時會游至深水域越冬，春天時游至沿岸海域[10]。大西洋鯖魚過去主要在大西洋東北部海域活動。但是，近年來隨著它們成為捕食對象，逐漸轉移到冰島和法羅群島（Faroe Isles）附近海域集結。海洋保護學會称，鯖魚目前的數量雖然還好，但已經呈下降趨勢，因此建議人們「偶爾吃」，引发蘇格蘭渔民不满。因为鯖魚是蘇格蘭漁民的主要魚種之一，2011年的捕撈價值達1億6千多萬英鎊。[11]
鲭鱼屬肉食性，掠食动作粗暴，以小魚及浮游動物為食。[12]
鲭鱼富含EPA、DHA等ω-3脂肪酸，有助于增强记忆力。[13]由于鯖魚易腐難藏，捕获后需要立即处理并且全程冰冻，否则出水的那一秒便迅速开始腐败。在早年保鲜技术不发达的时候，甚至常常被当成杂鱼丢弃或做成猫粮。因具有特殊腥味，故少有生食，多數情況下都是以香料或醋醃漬鯖魚，以達成保存與去腥的效果。和沙丁鱼及金枪鱼一样，鲭鱼还常被人制成鱼罐头食用。
鲭鱼体内大量的慢速红肌使得鱼肉有着红肉般的紧致口感。另外由于它的肉质中含有较多脂肪因此特别适合熏烤。同時日本或台灣皆有出產鹽漬鯖魚。以番茄汁為主要原料製造的茄汁鯖魚罐頭在台灣非常受歡迎[14]，亦常見煮營養白麵條配上茄汁鯖魚罐頭的作法。在中国大陆常见烹调方式为红烧、五香或添加梅干菜红烧。
鲭鱼肌肉中含有大量游离组氨酸，当受到能产生组氨酸脱羧酶的细菌污染时，组氨酸会被分解而产生有毒的组胺，这类毒素不会因为油煎、清蒸、煮汤而挥发。使食者会发生过敏性食物中毒，被称为鲭鱼中毒。[15]鲭鱼中毒的症状主要是过敏反应，中毒者会出现呼吸紧促、脸部潮红、头痛、荨麻疹、发热以及呕吐、腹泻等症状。[16]
一般情况下，新鲜的鲭鱼产生的组胺很少。经实验，青花鱼、金枪鱼、沙丁鱼等鱼类在37℃放置96小时即可产生1.6～3.2mg/kg的组胺，而鲤鱼、鲫鱼和鳝鱼等淡水鱼类产生的组胺仅为1.2～1.6mg/kg。而引起人体中毒的组胺摄入量为1.5mg/kg，并与个体对组胺的敏感程度有关。[17]香港食品法典委员会所订的行动水平为200mg/kg。[18]
.jpg)
_%C3%96resund-2017.jpg)
.jpg)
.jpg)
_1.jpg)
_%C3%96resund-2017.jpg)
_%C3%96resund-2017.jpg)
.jpg)
_%C3%96resund-2017.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 
.png)
鯖屬（學名：Scomber）是脊索动物门、硬骨鱼纲、鲈形目、鲭亚目、鲭科下的一个分类，统称为鯖魚，是一類很常見的食用魚，出沒於西太平洋及大西洋的海岸附近，喜群居。平均身长30至50厘米，寿命最长可至11年，它以吞噬浮游生物及鲟鱼、鳕鱼和鲱鱼所产的卵为生。
青魚（あおざかな、あおうお）とは、食用魚のうちイワシ類・サバ類・サンマなどの、いわゆる「背の青い魚」の総称である。青背の魚、青物（あおもの）[1]とも言う。
なお、英語のen:bluefishは、魚類の特定の種などを指すものである。
主に外観や肉質から見た便宜上・実用上の概念であり、分類学上のまとまった集団ではない。例えば、マイワシはニシン目ニシン科、サンマはダツ目サンマ科、マアジはスズキ目アジ科、サバ類はスズキ目サバ科にそれぞれ属し、互いの間に直接の類縁関係はない。共通する特徴としては以下のようなものがあげられる。
※以上のような生態上の共通点は、以下に示す利用上の共通点と関連している。つまり「青魚」とは収斂進化の結果生じた一種の多系統群とも言える。
上記のような共通の性質があるため、利用法も共通する部分が多いが、詳細は関連項目および各魚種についての項目を参照のこと。
これら青魚に関して、全盛の魚種が減り、別の魚種が台頭するという「魚種交替説」が唱えられている。主に農学博士河井智康により唱えられているが、イワシ研究家全般から指摘されていたものであり、川崎健など、魚種交代と表記する場合もある。特に青魚は大型魚類と異なり、数百倍の繁殖力を誇る為、極端な増減を示すとされる（生物は栄養段階が高くなるほど、バイオマスの変動も小さくなる）。
前提として、海洋環境の変化がプランクトンなどの生態系の最下層から影響し、青魚類の劇的な増減である魚種交替に及ぶ、これら変動現象は川崎健はレジームシフトと呼ぶ。尚、川崎健のレジームシフトにおいては青魚の魚種交替や、海洋環境の変化でマグロ類やブリ、タラにも変動が及ぶとされる（レジームシフトの項も参照）。
河井説は魚食性プランクトンが大量発生すると、その時の主役となっている魚の小魚が大量に捕食され、次の主役となるべき魚種が大量に繁殖する。というのが概要である。
後述のプロジェクトの過程で、魚種交替にスルメイカを加える見解も出ている。
日本近海
日本国外
1994年から3年間かけて、2050年までの魚種交替劇の予測プロジェクトが行われ、その正式レポートは「魚種交替の長期予測研究報告書」として水産庁で印刷されている。
青魚（あおざかな、あおうお）とは、食用魚のうちイワシ類・サバ類・サンマなどの、いわゆる「背の青い魚」の総称である。青背の魚、青物（あおもの）とも言う。
なお、英語のen:bluefishは、魚類の特定の種などを指すものである。
대서양고등어(大西洋皐登魚; 영어: Atlantic mackerel, 학명: Scomber scombrus)는 북대서양 양 연안(북아메리카쪽과 유럽쪽 모두)에 서식하는 원양 어종이다. '보스턴고등어'라고도 하나 영어권 국가에서는 그냥 '고등어(mackerel)'이라고도 한다. 유럽 국가, 특히 영국이나 노르웨이의 생선가게에서 보이는 고등어는 거의 이 어종이라고 보면 된다. 최근에는 대한민국에도 이 어종이 꽤 많이 수입되어 있다.
대서양고등어는 영국 해역에서 잡히는 십여 종 가량의 흔한 어종 중 하나이다. 특히 여름철에 작은 물고기와 새우를 쫓아다니며 거대한 떼로 이동하는 모습은 매우 흔한 광경이다.
한대(냉대) 또는 온대 수역에 많이 분포하며, 해수면 가까이에 거대한 무리를 이룬다. 수심이 깊은 곳에 겨울을 지내지만 봄이 다가와 수온이 섭씨 11~14도 정도 되면 해변 가까이 다가간다.
영국 해협과 북해를 비롯한 북동부 대서양 일대에서는 1960년대 이후 과도한 어획으로 개체수가 많이 줄어들었다.
수컷과 암컷은 거의 비슷한 정도로 성장하며, 최장 수명은 20살 정도이다. 최대 신장은 47cm 정도이다. 대부분의 대서양 고등어는 3살 무렵에 성적으로 성숙해진다.
대서양고등어는 참고등어(Scomber japonicus)와 여러모로 유사하나, 고등어와 다르게 부레가 없으며 등빛에 녹색기운이 섞여있고 줄무늬가 상대적으로 덜 선명한 고등어에 비해 대서양고등어는 등이 새파랗고 줄무늬가 매우 선명하다는 점에서 차이가 있다.
대서양고등어는 여러가지로 요리되거나 사시미로 뜨기도 한다. 고등어살은 붉고 강한 풍미가 있어 일부 사람들은 이를 즐겨찾는다. 비타민 B12가 매우 풍부하며 오메가 3도 아주 풍부해서 그 함유량이 연어의 2배 정도이다. 또한 수은 함유량이 매우 적어 EPA의 권고안에서는 최소 일주일에 두 번 섭취할 수 있다고 설명한다.
비록 대서양고등어가 유럽 해역에서 많이 줄어들어기는 하지만, 미국 해역에서는 1970년대의 과도한 어획에도 불구하고 적절한 수준의 개체수가 유지되고 있다.
주로 스칸디나비아권이나 영국에서는, 토마토 소스가 담겨진 통조림 고등어는 흔히 샌드위치 재료로도 쓰인다.
대서양고등어(大西洋皐登魚; 영어: Atlantic mackerel, 학명: Scomber scombrus)는 북대서양 양 연안(북아메리카쪽과 유럽쪽 모두)에 서식하는 원양 어종이다. '보스턴고등어'라고도 하나 영어권 국가에서는 그냥 '고등어(mackerel)'이라고도 한다. 유럽 국가, 특히 영국이나 노르웨이의 생선가게에서 보이는 고등어는 거의 이 어종이라고 보면 된다. 최근에는 대한민국에도 이 어종이 꽤 많이 수입되어 있다.
대서양고등어는 영국 해역에서 잡히는 십여 종 가량의 흔한 어종 중 하나이다. 특히 여름철에 작은 물고기와 새우를 쫓아다니며 거대한 떼로 이동하는 모습은 매우 흔한 광경이다.
한대(냉대) 또는 온대 수역에 많이 분포하며, 해수면 가까이에 거대한 무리를 이룬다. 수심이 깊은 곳에 겨울을 지내지만 봄이 다가와 수온이 섭씨 11~14도 정도 되면 해변 가까이 다가간다.
영국 해협과 북해를 비롯한 북동부 대서양 일대에서는 1960년대 이후 과도한 어획으로 개체수가 많이 줄어들었다.
수컷과 암컷은 거의 비슷한 정도로 성장하며, 최장 수명은 20살 정도이다. 최대 신장은 47cm 정도이다. 대부분의 대서양 고등어는 3살 무렵에 성적으로 성숙해진다.
대서양고등어는 참고등어(Scomber japonicus)와 여러모로 유사하나, 고등어와 다르게 부레가 없으며 등빛에 녹색기운이 섞여있고 줄무늬가 상대적으로 덜 선명한 고등어에 비해 대서양고등어는 등이 새파랗고 줄무늬가 매우 선명하다는 점에서 차이가 있다.
