.jpg)
Tamañu de porción Enerxía 23 kcal 96 kJCarbohidratos 2.1 g • Fibra alimentaria 1.9 gGrases 0.7 gProteínes 4 gTiamina (vit. B1) 0.076 mg (6%)Riboflavina (vit. B2) 0.126 mg (8%)Niacina (vit. B3) 0.481 mg (3%)Ácidu pantoténicu (vit. B5) 0.563 mg (11%)Vitamina B6 0.034 mg (3%)Vitamina C 8.2 mg (14%)Vitamina K 30.5 μg (29%)Calciu 32 mg (3%)Fierro 0.96 mg (8%)Magnesiu 27 mg (7%)Manganesu 0.188 mg (9%)Fósforu 70 mg (10%)Potasiu 79 mg (2%)Sodiu 6 mg (0%)Cinc 0.92 mg (9%) % de la cantidá diaria encamentada p'adultos. Fonte: Alfalfa na base de datos de nutrientes del USDA.[editar datos en Wikidata]La alfalfa, que'l so nome científicu ye Medicago sativa, ye una especie de planta yerbácea perteneciente a la familia de les fabacees o Leguminosae.
Son yerbes perennifolias, sobremanera erectas a suberectas qu'algamen un tamañu de 30-60 cm d'altor, pubescentes a subglabres. Los foliolos de 5-20 mm de llargu, 3-10 mm d'anchu, obovaes a sublineal, dentaos nel ápiz, adpreso pubescentes; entera o dentada na base. Inflorescencia en recímanu pedunculáu, el pedúnculu muncho más llargu qu'el peciolu. Corola de 6-12 mm de llargu, violeta pálidu lavanda. Les fruta o nuna espiral fluexa de 11-4 xiros, glabres a pilosas.[1]
Ye una planta que s'utiliza llargamente como campera y con esti propósitu cultívase intensivamente nel mundu enteru. Tien un ciclu vital d'ente cinco y doce años, dependiendo de la variedá utilizada, según del clima; en condiciones benignes puede llegar a venti años.[2] Llega a algamar un altor de 1 metro, desenvolviendo trupes agrupaciones de pequeñes flores púrpures. Los sos raigaños suelen ser bien fondes, pudiendo midir hasta 4,5 metros. D'esta manera, la planta ye especialmente resistente a la seca.
Tien un xenoma tetraploide.[3]
Ye una especie qu'amuesa autotoxicidad, polo que ye difícil pa la so grana crecer en cultivares d'alfalfa[4] yá esistentes. Asina, encamiéntase que los sos cultivares se roten con otres especies (por casu, maíz o trigu) enantes de resembrar.[5]
L'alfalfa vien de Persia, onde probablemente foi adoptada pal usu per parte del humanu mientres la Edá del Bronce p'alimentar a los caballos procedentes d'Asia Central.[6][5] Según Pliniu'l Vieyu, introducir en Grecia alredor del 490 e.C., mientres la Primer Guerra Médica,[7] posiblemente en forma de granes llegaes col piensu de la caballería persa. Pasó a ser un cultivu habitual destináu a l'alimentación de los caballos.[8][9][10] L'humanu puede inxerila como biltos n'ensalaes y emparedaos.[11][12]
Como toles lleguminoses, los sos raigaños tienen nódulos que contienen les bacteries Sinorhizobium meliloti, con habilidá d'afitar nitróxenu, que producen alimentu altoproteico, ensin importar el nitróxenu disponible nel suelu.[13] La so habilidá fijadora de nitróxenu (amontando'l N del suelu) y el so usu como piensu animal ameyora la eficiencia de l'agricultura.[14][15]
Utilízase la fueya. Tien cualidaes nutritives escepcionales. Contién más proteínes que la mayor parte de los vexetales. Ye tamién rica en Vitamina A, y minerales derivaos. Contién cantidaes pocu avezaes de Vitamina K (necesaria pa coagular el sangre).[17]
Les plantes atacaes presenten síntomes de detención de crecedera de la punta del tarmu, y amarilleamiento al segundu o tercer añu del establecimientu. Los biltos tienen fueyes pequeñes y les puntes amostálguense pel branu cuando fai calor. La seición de los raigaños pasa a tener un color marrón claro nel cambium. Nun esiste tratamientu pa combatir la enfermedá, pero pueden tomase precuros pa caltener la productividá de l'alfalfa como ye la fertilización, bon manexu, y efectuar les cortes nes dómines seques, yá que hai que tener en cuenta que la infeición tien llugar al traviés de feríes y resquiebros de la planta.
Enfermedá de mayores daños na alfalfa, siendo malo de combatir. El síntoma clásicu ye l'apaición na corona o pescuezu d'un podrén. Espandir por encharcamiento y polos daños producíos pol ganáu o la maquinaria.
Ye la enfermedá más frecuente de les partes aérees de l'alfalfa, similar a rucar. Presenta llurdios cloróticas nes fueyes nueves ya inferiores al tener estes mayor mugor. El so tratamientu consiste n'aplicar productos fungicidas organocúpricos.
Importante en tol sur d'España. De color verde amarellentáu y pequeñu tamañu. Plaga iverniza y de principios de primavera, sume col aumentu de la temperatura y la seca *Pulgones
(áfidos) Dientro d'esti grupu d'hemípteros el más importante ye'l pulgón verde (Acyrtosiphon trifolii T. maculata), son chupadores de cazumbre y de los zusmios del parénquima. Pa la so eliminación ye frecuente l'usu d'insecticides.
Esiste una variedá (Roundup Ready) modificada por inxeniería xenética, patentada por Monsanto Co., resistente al yerbicida de Monsanto «glifosato».[ensin referencies]
Medicago sativa describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 778–779. 1753.[1]
Medicago: nome xenéricu que del términu llatín melecina, de la mesma del griegu antiguu: μηδική (πόα) medes que significa "yerba".[18]
sativa: epítetu llatín que significa "cultivada"[19]
Afalfe, afarfa, alfal, alfalce (2), alfalce bordu, alfalfa (11), alfalfa bravo, alfalfa manso, alfalfa montés, alfalfe (5), alfalz, alfance, alfange, alfarfa, alfauce, alfaz, alfás, alholva, almierca, amelca, amielcas, arfarfa (2), carretón (2), carretón cantu, ervaye, falfa, farfa, melga (2), merga (2), miajera, mielca (2), mielcón, mielga (10), mielgas, mierga (3), miergas, mierpes, nielga, probayernos, trebolillo, trébole d'España, artu.Ente paréntesis, la frecuencia del vocablu n'España, y en negrina los más estendíos.[21]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La alfalfa, que'l so nome científicu ye Medicago sativa, ye una especie de planta yerbácea perteneciente a la familia de les fabacees o Leguminosae.
