dcsimg

Distribution ( kastilia )

tarjonnut IABIN
Chile Central
lisenssi
cc-by-nc-sa-3.0
tekijänoikeus
Universidad de Santiago de Chile
tekijä
Pablo Gutierrez
kumppanisivusto
IABIN

Juniperus oxycedrus ( asturia )

tarjonnut wikipedia AST

Juniperus oxycedrus Sibth. & Sm., el Enebro coloráu o de la miera,[1] ye una especie del xéneru juniperus. Amás de enebro coloráu y enebro de la miera, tien otros nomes comunes como oxicedro y cedru d'España. El so hábitat ye la contorna de la rexón mediterránea. Podemos alcuéntrase na mayor parte de la Península Ibérica y les Islles Baleares, faltando solo nel noroeste. Llega hasta Irán.

Carauterístiques

 src=
Juniperus oxycedrus, nuna zona montascosa de Cataluña, amosando frutos inmaduros y el dos bandes blanques nes fueyes lo cual estremar del enebro (Juniperus communis) que solamente tien una banda blanca central
 src=
Vista de los frutos.

Ye un parrotal perennifolio, que puede algamar los 10 m d'altor y tien una copa bien tupia de forma cónica o aovada, acabando frecuentemente en forma apuntiada. Tueru gruesu y derechu, de corteza fibrosa, pardu abuxada, con fueyes verticilaes por trés, aciculares, ríxides, punchantes, con dos llinies blanques pol fexe, separaes por una verdosa más estrecha. Ye una especie unisexual dioica, produz pies masculinos y femeninos.

Florece a la fin del iviernu y mientres la primavera, maureciendo los gálbulos (frutos), al segundu añu, los frutos son de forma globosa o ovoide, carnoses, abayaes, d'un color verdosu de primeres y darréu coloráu o pardu-acoloratáu.

Ye una planta bien variable na que s'estremen munches subespecies, atendiendo a'l color de la arcéstidas, llargor de les fueyes, etc.; la más sólida d'estes subespecies ye la que se conoz como:

Hábitat

Críase sobremanera tipu de suelos, principalmente nos encinares y demás montes mediterráneos, calteniéndose cuando éstos son valtaos y soportando perbién los suelos cascayosu y poco fondos; dende'l nivel del mar a los 1000 m, onde empieza a arralecer. Aguanta los climes secos.

Usos

La madera ye arumosa, de color acoloratáu, granu finu, bien resistente a la podrizu, bono de trabayar; emplegóse en ebanistería y da bones pilastres y vigues. Cultívase como ornamental pol so prestosu xamasca y pa formar sebes. Ye utilizáu tamién pa dexar la nidificación d'especies d'aves insectívores n'agricultura ecolóxica. Estrayer aceites esenciales por ser un bon empuste contra los parásitos de la madera o de los animales.[2]

L'aceite esencial ye llográu al traviés de destilación de la madera d'esti parrotal. Trátase d'un aceite escuro, arumosu, con un fuerte golor a fumu que s'utiliza en dellos cosméticos y melecines (tradicionales) pal tratamientu de la piel, según usáu como inciensu.[3][4]

 src=
Fueyes y conos maduros, Cataluña
 src=
Fueyes y conos inmaduros, sur de Francia
 src=
Corteza, Estremadura

Taxonomía

Juniperus oxycedrus describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 1038. 1753. [5]

Citoloxía

Númberu de cromosomes de Juniperus oxycedrus (Fam. Cupressaceae) y táxones infraespecíficos: 2n=22[6]

Etimoloxía

Juniperus: nome xenéricu que procede del llatín iuniperus, que ye'l nome del enebro.[7]

oxycedrus: epítetu que remanez del griegu oxys y significa "punchante".[8]

Variedaes aceptaes
  • Juniperus glauca Salisb.
  • Juniperus heterocarpa Timb.-Lagr. ex Nyman
  • Juniperus heterocarpa Timb.-Lagr. ex Loret & Barrandon
  • Juniperus oxycedrina St.-Lag.
  • Juniperus oxycedrus var. brachyphylla Loret
  • Juniperus oxycedrus f. viridis Posp.
  • Juniperus oxycedrus var. wittmanniana Carrière
  • Juniperus rufescens Link
  • Juniperus souliei Sennen
  • Juniperus tenella Antoine
  • Juniperus wittmanniana Fisch. ex Lindl.
  • Oxycedrus echinoformis Carrière
  • Oxycedrus ericoides Pandiani
  • Oxycedrus withmanniana Carrière[9][10]

Nome común

  • Castellanu: alerce español (3), broja (5), buto (4), cada (15), cade (4), carrasco, cedru (2), cedru d'España, chaparro, cimbrio, cimblo, elebro, emjumbre, enebrina, enebro (35), enebro albar (3), enebro butero, enebro de la Miera, enebro de la miera (16), enebro de la miera broja, enebro de miera (4), enebro mayor (5), enebro mayor con frutu coloráu, enebro menor, enebro negral, enebro coloráu, enebros, enhambri, enhembri, ensame, enjumbrio, gambilla (gálbula), gayubas (gálbula), xinebra, ginebro (2), inebro, jabino (2), jimbre, jimbre , jimbrio, jimbro (3), joimbre (2), joimbrero, jumbrial, jumbrio (2), junípero, miera (2), miero, nebro (10), nebros, nerbo, nervo, nieblo, oxicedro (8), oxicedro de monte, sabina, sabín, texu, xinebro, árguma.(el númberu ente paréntesis indica les especies que tienen el mesmu nome n'España)[11]

Ver tamién

Referencies

  1. Nome vulgar preferíu en castellán, en Árboles: guía de campu; Johnson, Owen y More, David; páx. 54, traductor: Pijoan Rotger, Manuel, ed. Omega, 2006. ISBN 13: 978-84-282-1400-1. Versión n'español de la Collins Tree Guide. Ye, amás, "enebro de la miera" una voz recoyida nel Diccionariu de la Real Academia de la Llingua Española, como un "enebro de tueru rectu, fueyes con dos llinies ablancazaes nel fexe cimeru y frutos acolorataos".
  2. EL_Alimentacio/AL01_PAE/08_Publicacions_material_referencia/Fitxers_estatics/FichaPAE18_Cast.pdf PREVENCIÓN SANITARIA EN GANADERÍA ECOLÓXICA nº18
  3. 1911 British Pharmacopaea: Cade Oil
  4. 1918 US Dispensatory: Cade Oil
  5. «Juniperus oxycedrus». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 1 d'avientu de 2014.
  6. Númberos cromosomáticos de plantes occidentales, 1-34. Valdés Bermeyu, Y. (1980) Añales Jard. Bot. Madrid 36: 373-389
  7. Juniperus en Flora de Canaries
  8. N'Epítetos Botánicos
  9. «Juniperus oxycedrus». The Plant List. Consultáu'l 1 d'avientu de 2014.
  10. «Juniperus oxycedrus». Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist of Selected Plant Families. Consultáu'l 1 d'avientu de 2014.
  11. «Juniperus oxycedrus». Real Xardín Botánicu: Proyeutu Anthos. Consultáu'l 1 d'avientu de 2014.

Enllaces esternos

Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia AST

Juniperus oxycedrus: Brief Summary ( asturia )

tarjonnut wikipedia AST
Juniperus oxycedrus

Juniperus oxycedrus Sibth. & Sm., el Enebro coloráu o de la miera, ye una especie del xéneru juniperus. Amás de enebro coloráu y enebro de la miera, tien otros nomes comunes como oxicedro y cedru d'España. El so hábitat ye la contorna de la rexón mediterránea. Podemos alcuéntrase na mayor parte de la Península Ibérica y les Islles Baleares, faltando solo nel noroeste. Llega hasta Irán.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia AST

Tikanlı ardıc ( azeri )

tarjonnut wikipedia AZ

Juniperus oxycedrus (lat. Juniperus oxycedrus) — sərvkimilər fəsiləsinin ardıc cinsinə aid bitki növü.

Aralıq dənizindən Qafqaza və Şimali İrana qədər olan sahillərdə və dağlarda yayılmışdır. Hündürlüyü 10 m-ə qədər olan boz-qonur qabıqlı kol və ya ağacdır. Yarpaqları iynəli, ucu biz, tikanlı, üstü hamar, qırışlıdır, yarpaqlarında 2 ağ xətti var, kənar və mərkəzi damarcıqları aydın görübür. Çiçəkləri ikievlidir. Qozaları tək, oturaqdır, qırmızı-qonur, parlaqdır, yumru-yumurtavarı formalı olub, 3-6 qabıqlı, əsasən 3 toxumludur. İkinci il yetişir. Toxumla çoxaldılır.

Istisevəndir, quraqlığadavamlıdır. Verilmiş formanı uzun müddət saxlayır. Dekorativ bitki kimi J.oxycedrus var. Rufescens. hündür şaxələnmiş koldur. Budaqları enli, coddur. Iynələri möhkəm, çox vaxt əyilmiş, bir-birindən aralı, uzunluğu 16 mm və eni 1–2 mm-dir, ucu biz, tikanlıdır. Meyvələrin qalınlığı 6–8 mm, rəngi parlaq, qırmızıdır.

Respublikamızda Naxçıvan MR-in Ordubad rayonunda dağlarda təbii halda bitir.

Məlumat mənbələri

Деревья и кустарники СССР. т.3.1954; Флора Азербайджана. т.5. 1954; Azərbaycanın ağac və kolları. III cild. 1970; Azərbaycanın “Qırmızı” və “Yaşıl Кitabları”na tövsiyə olunan bitki və bitki formasiyaları. 1996; Azərbaycan florasının konspekti. I-III cildlər. 2005; 2006; 2008.

İstinadlar

Mənbə

  1. “Azərbaycan dendraflorasi” I cild, Baki, “Elm”, 2011, 312 səh.
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia AZ

Tikanlı ardıc: Brief Summary ( azeri )

tarjonnut wikipedia AZ

Juniperus oxycedrus (lat. Juniperus oxycedrus) — sərvkimilər fəsiləsinin ardıc cinsinə aid bitki növü.

Aralıq dənizindən Qafqaza və Şimali İrana qədər olan sahillərdə və dağlarda yayılmışdır. Hündürlüyü 10 m-ə qədər olan boz-qonur qabıqlı kol və ya ağacdır. Yarpaqları iynəli, ucu biz, tikanlı, üstü hamar, qırışlıdır, yarpaqlarında 2 ağ xətti var, kənar və mərkəzi damarcıqları aydın görübür. Çiçəkləri ikievlidir. Qozaları tək, oturaqdır, qırmızı-qonur, parlaqdır, yumru-yumurtavarı formalı olub, 3-6 qabıqlı, əsasən 3 toxumludur. İkinci il yetişir. Toxumla çoxaldılır.

Istisevəndir, quraqlığadavamlıdır. Verilmiş formanı uzun müddət saxlayır. Dekorativ bitki kimi J.oxycedrus var. Rufescens. hündür şaxələnmiş koldur. Budaqları enli, coddur. Iynələri möhkəm, çox vaxt əyilmiş, bir-birindən aralı, uzunluğu 16 mm və eni 1–2 mm-dir, ucu biz, tikanlıdır. Meyvələrin qalınlığı 6–8 mm, rəngi parlaq, qırmızıdır.

Respublikamızda Naxçıvan MR-in Ordubad rayonunda dağlarda təbii halda bitir.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia AZ

Càdec ( valencia )

tarjonnut wikipedia CA

El càdec (Juniperus oxycedrus),[1] ginebró (Mallorca) és un arbre d'aspecte arbustiu molt semblant al ginebre comú, que es diferencia d'aquest perquè a les fulles hi té dues línies blanques en lloc d'una.

 src=
Càdec de port arbori
 src=
Càdec a Castelltallat que mostra les dues línies blanques a l'anvers de les fulles cosa, que el diferencia del ginebre (Juniperus communis) que només té una línia blanca central.

Les fulles són dures i en forma d'agulla, punxants. Tenen uns 2,5 cm de llargada.

Els fruits són gàlbuls de 6 a 12 mm de diàmetre, de color rogenc quan són madurs. Se n'extreu l'oli de càdec, dit oli ronyer al Rosselló.

Floreix a la primavera, entre els mesos d'abril i maig.[2]

Es localitza en terrenys calcaris de la terra baixa, en alzinars, màquies o suredes. El bosc formant per càdecs s'anomena cadequer. A Catalunya el podem trobar a gairebé en la totalitat del territori entre els 0 i els 1.400 metres d'altitud.[3]

Referències

  1. Pascual, Ramon. Guia dels arbres dels Països Catalans (en català). Barcelona: Pòrtic Natura, 1994, p. 70. ISBN 84-7306-390-2.
  2. «FloraCatalana.net» (en català). [Consulta: 3 febrer 2016].
  3. «Banc de dades de biodiversitat de Catalunya» (en català). [Consulta: 3 febrer 2016].
En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata
Viquiespècies
Viquiespècies


lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autors i editors de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia CA

Càdec: Brief Summary ( valencia )

tarjonnut wikipedia CA

El càdec (Juniperus oxycedrus), ginebró (Mallorca) és un arbre d'aspecte arbustiu molt semblant al ginebre comú, que es diferencia d'aquest perquè a les fulles hi té dues línies blanques en lloc d'una.

 src= Càdec de port arbori  src= Càdec a Castelltallat que mostra les dues línies blanques a l'anvers de les fulles cosa, que el diferencia del ginebre (Juniperus communis) que només té una línia blanca central.

Les fulles són dures i en forma d'agulla, punxants. Tenen uns 2,5 cm de llargada.

Els fruits són gàlbuls de 6 a 12 mm de diàmetre, de color rogenc quan són madurs. Se n'extreu l'oli de càdec, dit oli ronyer al Rosselló.

Floreix a la primavera, entre els mesos d'abril i maig.

Es localitza en terrenys calcaris de la terra baixa, en alzinars, màquies o suredes. El bosc formant per càdecs s'anomena cadequer. A Catalunya el podem trobar a gairebé en la totalitat del territori entre els 0 i els 1.400 metres d'altitud.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autors i editors de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia CA

Middelhavs-ene ( tanska )

tarjonnut wikipedia DA

Middelhavs-ene (Juniperus oxycedrus) er et stedsegrønt træ med spidse nåle og bæragtige kogler, der bliver orangerøde ved modning. Træet er hjemmehørende i subtropiske egne og overlever ikke i Danmark.

Indholdsfortegnelse

Kendetegn

Middelhavs-ene er meget foranderlig i sin vækstform. Planten findes i typer, som nærmest er en bred busk, og typer, der er regulære træer. Grenene er først opstigende og rette, men senere bliver de uregelmæssigt voksende og krogede. Barken er først lysegrøn og furet, men senere bliver den rødbrun og efterhånden mest grålig. Gamle grene og stammen får en bark, som er lyst gråbrun med langsgående, smalle revner. Knopperne sidder i kranse med tre i hver. De er meget små og runde med blåduggede, lysegrønne skæl. Nålene er smalle og spidse. På oversiden ses to lyse striber, mens undersiden er ensfarvet grågrøn. Hanlige og hunlige blomster sidder i reglen på forskellige individer (dvs. at planten er tvebo). Frugterne er egentlig kogler, men da de er bløde og saftige, virker de som bær. De er først grønne, men ved modenhed bliver de orangerøde. Koglen indeholder kun få kerner, som spedes af fugle.[1]

Rodsystemet består af kraftige, udbredte og dybtgående hovedrødder og forholdsvis tynde siderødder.

Planten når en højde på 15 m og en kronediameter på 10 m.

Hjemsted

Middelhavs-Ene hører hjemme i landene omkring Middelhavet: Nordafrika, Mellemøsten, Tyrkiet, Kaukasus, Balkanlandene, Italien, Frankrig, Spanien og Portugal. I alle landene trives denne art på de mest tørre steder med næringsfattig jord.

I det centrale Spanien (dvs. vest og sydvest for Madrid) findes der bevoksninger, som domineres af Middelhavs-Ene. Undergrunden består af kvartsit, granit og meget gamle skiferlag, og arten vokser i højder fra 280 m til 1.257 moh. Klimaet er kontinentalt med meget stærk varme og intens tørke i sommertiden og frostgrader i vinterperioden. Her findes arten sammen med bl.a. Almindelig Gyvel, Almindelig Vedbend, Apenniner-Soløje, Bjerg-Mandstro, Campanula lusitanica (en art af Klokke), Daphne gnidium (en art af Dafne), Dianthus lusitanus (en art af Nellike), Genista hirsuta (en art af Visse), Harpiks-Soløjetræ, Håret Flitteraks, Kork-Eg, Kretisk Galdebær, Kæmpefjergræs, Liden Rustbregne, Portugisisk Eg, Prikbladet Perikon, Pyrus bourgaeana (en art af Pære), Rosmarin, Rubus ulmifolius (en art af Brombær), Rundbladet Eg, Rundfinnet Radeløv, Scorzonera angustifolia (en art af Skorzoner), Skarpbladet Asparges, Smalbladet Lupin, Sommerfugle-Lavendel, Spansk Timian, Stinkende Evighedsblomst, Strandløg, Terpentintræ, Venus-Navleurt, Vild Krap og Vild Oliven[2]

Galleri

Middelhavs-Ene.
 src=
Blade.
 src=
Frugter.
 src=
Vækstform.
 src=
Biotop.

Note


lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia-forfattere og redaktører
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia DA

Middelhavs-ene: Brief Summary ( tanska )

tarjonnut wikipedia DA

Middelhavs-ene (Juniperus oxycedrus) er et stedsegrønt træ med spidse nåle og bæragtige kogler, der bliver orangerøde ved modning. Træet er hjemmehørende i subtropiske egne og overlever ikke i Danmark.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia-forfattere og redaktører
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia DA

Stech-Wacholder ( saksa )

tarjonnut wikipedia DE
 src=
Stech-Wacholder (Juniperus oxycedrus) nach Köhler, 1897.
 src=
Juniperus oxycedrus subsp. badia in der spanischen Sierra Madrona mit unreifen Zapfen

Der Stech-Wacholder (Juniperus oxycedrus) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Zypressengewächse (Cupressaceae). Er wird auch teilweise Zedern-Wacholder genannt, nicht zu verwechseln mit dem makaronesischen Zedern-Wacholder (Juniperus cedrus).

Beschreibung

Der Stech-Wacholder wächst als Strauch oder kleiner Baum und erreicht Wuchshöhen von 1 bis 8 Meter, in Ausnahmefällen auch bis 14 Meter.[1] Die Baumkrone wächst rundlich bis unregelmäßig kegelförmig. Die Borke ist grau bis rotbraun und längsstreifig. Die Äste stehen aufsteigend bis waagrecht ab. Die Zweige sind im Querschnitt beinahe dreikantig.[2] Die nadelförmigen Blätter stehen in dreireihigen Wirteln und von den Zweigen ab. Sie sind stechend zugespitzt und werden 11 bis 20 mm lang.[3] Auf der Oberseite befinden sich zwei weißliche Streifen (Spaltöffnungsbänder[2]).

Der Stech-Wacholder ist zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch). Die Blütezeit reicht von April bis Mai. Die unscheinbaren männlichen Blüten stehen einzeln in den Blattachseln. Die im zweiten Jahr reifenden beerenförmigen Zapfen sind kugelförmig und enthalten zwei bis vier,[1] meist aber drei Samen.[4]

Im Gegensatz zu den orangefarbenen oder rötlichbraunen Zapfen mit einem Durchmesser von 6 bis 13 mm[3] der Unterart Juniperus oxycedrus subsp. oxycedrus färben sich die Zapfen der zweiten Unterart Juniperus oxycedrus subsp. badia im reifen Zustand purpurrötlich-braun und weisen einen Durchmesser von 10 bis 13 mm[3] auf; außerdem nehmen die Endzweige der letztgenannten Unterart eine hängende, nach unten gerichtete Stellung ein.[3]

Vorkommen

Der Stech-Wacholder kommt im Mittelmeerraum westlich von Italien vor. Die früher unter dieser Art angegebenen Bestände ostwärts von Italien bis Iran und zum Kaukasus werden der neuen Art Juniperus deltoides zugeordnet. Die Varietät Juniperus oxycedrus var. badia ist im Südwesten Europas und zwar im östlichen Portugal und zentralen Spanien verbreitet. Weitere Vorkommen gibt es in Nordafrika im nördlichen Algerien.[5] Als Standort bevorzugt Juniperus oxycedrus Macchien und Wälder bis in die Gebirge auf trockenen bis frischen, nährstoffreichen, sandigen bis feinkiesigen Böden, die schwach sauer bis stark alkalisch sein können. Er wächst an sonnig-heißen Standorten und ist frostempfindlich.[2]

Gefährdung und Schutzmaßnahmen

Juniperus oxycedrus wird von der Weltnaturschutzunion IUCN in der Roten Liste gefährdeter Arten als nicht gefährdet („Least Concern“) bewertet.[7] Die europäische Union schützt in der Fauna-Flora-Habitat-Richtlinie Nr. 92/43/EWG in der aktualisierten Fassung vom 1. Januar 2007 in Anhang I[8] alle Wacholderarten des Lebensraumtyps „Baumförmige Matorrals“ als natürliche Lebensraumtypen von gemeinschaftlichem Interesse, für deren Erhaltung besondere Schutzgebiete ausgewiesen werden müssen.

Systematik

Juniperus oxycedrus wurde 1753 von Carl von Linné in Species Plantarum[9] erstveröffentlicht.

Nach Euro+Med gehören hierher vier Unterarten:[10]

  • Juniperus oxycedrus L. subsp. oxycedrus
  • Juniperus oxycedrus subsp. badia (H. Gay) Debeaux (Syn.: Juniperus badia H. Gay, Juniperus oxycedrus var. badia H. Gay[4]) kommt in Spanien, Portugal und Algerien vor.[10]
  • Großfrüchtiger Wacholder (Juniperus oxycedrus subsp. macrocarpa (Sm.) Ball, Syn.: Juniperus macrocarpa Sm.)
  • Juniperus oxycedrus subsp. transtagana Franco (Syn.: Juniperus navicularis Gand.) kommt in Portugal und Spanien vor.[10]

Nach Adams gibt es nur zwei Unterarten, Juniperus oxycedrus subsp. badia und Juniperus oxycedrus subsp. oxycedrus.[11] Die beiden anderen werden als eigenständige Arten eingestuft: Juniperus oxycedrus subsp. macrocarpa als Juniperus macrocarpa und Juniperus oxycedrus subsp. transtagana als Juniperus navicularis Gand.

Die Bestände von Juniperus oxycedrus L. subsp. oxycedrus in Italien und ostwärts wurden durch Robert P.Adams als kryptische Art Juniperus deltoides R.P.Adams ausgegliedert.[12]

Ökologie

 src=
Arceuthobium oxycedri an Juniperus oxycedrus

Juniperus oxycedrus ist Wirtspflanze von Arceuthobium oxycedri.[13]

Nachweise

Einzelnachweise

  1. a b Peter Schönfelder, Ingrid Schönfelder: Was blüht am Mittelmeer. 5. Auflage. Stuttgart 2005, ISBN 3-440-10211-4.
  2. a b c Andreas Roloff, Andreas Bärtels: Flora der Gehölze. Bestimmung, Eigenschaften und Verwendung. Mit einem Winterschlüssel von Bernd Schulz. 3., korrigierte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2008, ISBN 978-3-8001-5614-6, S. 737.
  3. a b c d Faik Yaltirik, Gökhan Eliçin, Salih Terzioğlu: Juniperus oxycedrus L. subsp. oxycedrus var. spilinanus Yalt., Eliçin & Terzioğlu : A New Variety from Turkey. In: Turkish Journal of Botany. Band 31, Nr. 1, 2007, S. 37–40 (englisch, gov.tr [PDF; 99 kB] siehe „A new identification key for all J. oxycedrus taxa“).
  4. a b Christopher J. Earle: Juniperus oxycedrus bei The Gymnosperm Database. 2009.
  5. Germplasm Resources Information Network (GRIN): Taxon: Juniperus oxycedrus L. subsp. badia (H. Gay) Debeaux. In: GRIN Taxonomy for Plants. United States Department of Agriculture Agricultural Research Service, abgerufen am 29. August 2010 (englisch).
  6. Juniperus oxycedrus, Prickly juniper auf EUFORGEN
  7. Juniperus oxycedrus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2010. Eingestellt von: Conifer Specialist Group, 2007. Abgerufen am 22. August 2010.
  8. . Anhang I, S. 17 u. 19 In: ABl. L 206, 22. Juli 1992, S. 7
  9. Species Plantarum. 2, S. 1038 – Erstbeschreibung bei www.botanicus.org
  10. a b c E. von Raab-Straube (2014): Gymnospermae. – In: Euro+Med Plantbase – the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity. Datenblatt Juniperus oxycedrus
  11. Robert P. Adams: Species/Taxa of Juniperus. In: Juniperus of the World. Abgerufen am 29. August 2010 (englisch).
  12. Autor=Robert P. Adams, Julie A. Morris, Ram N. Pandey & Andrea E. Schwarzbach: Cryptic speciation between Juniperus deltoides and Juniperus oxycedrus (Cupressaceae) in the Mediterranean. In: Biochemical Systematics and Ecology. Band 33, Nr. 8, 2005, S. 771–787, doi:10.1016/j.bse.2005.01.001 (englisch).
  13. Viscaceae bei parasiticplants.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia DE

Stech-Wacholder: Brief Summary ( saksa )

tarjonnut wikipedia DE
 src= Stech-Wacholder (Juniperus oxycedrus) nach Köhler, 1897.  src= Juniperus oxycedrus subsp. badia in der spanischen Sierra Madrona mit unreifen Zapfen

Der Stech-Wacholder (Juniperus oxycedrus) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Zypressengewächse (Cupressaceae). Er wird auch teilweise Zedern-Wacholder genannt, nicht zu verwechseln mit dem makaronesischen Zedern-Wacholder (Juniperus cedrus).

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia DE

Juniperus oxycedrus ( Udmurtti )

tarjonnut wikipedia emerging languages
 src=
Juniperus oxycedrus

Juniperus oxycedrus (лат. Juniperus oxycedrus ) – Cupressaceae семьяысь Mediterranean Region-ын будӥсь сусыпу. Ӝуждалаез ог 2–3 м (куак) но 10–15 м (писпу).

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia emerging languages

Juniperus oxycedrus ( aragonia )

tarjonnut wikipedia emerging languages

O Juniperus oxycedrus ye una especie de chinebro propia d'o clima mediterranio.

Caracteristicas

Ye un arbusto con fuella perén, que puet abastar os 10 m d'altaria y tien una copa muito densa con corma conica u ovalata, rematando a sobén en punta. Tronco grueso y dreito con crosta fibrosa, pardo grisenca, con fuellas verticilatas por tres, aciculars, tiercas, punchents, con dos linias blancas en la parte superior, separatas por atra de verdenca més estreita. Ye una especie dioica, produce pietz masclos y pietz fembra.

A florata ye a fins d'hibierno y mientres a primavera, maturando as arcestidas (lo que pareixen fruitos), a la segunda anyata, los fruitos son globosos u ovoides, carnosos, pareixitos a bayas, con una color verdenca a lo principio, dimpués royo u pardo-royenco.

Subespecies

Ye una planta muito variable y bi ha bellas subespecies que se distinguen por a color d'as arcestidas, largaria d'as fuellas, etz.; Entre as suyas subespecies tenemos a:

  • Juniperus oxycedrus L.subsp macrocarpa que vive en os arenals y dunas d'as costas. Tamién dito chinebro maritimo.

Habitat

Creixe en tot tipo de suelos y selvas, principalment en carrascals y atras selvas mediterranias, mantenendo-se quan los tallan y soportando muito bien os suelos pedregosos y poco profundos; dende o ran d'o mar dica os 1000 m, on empecipian a estar escasos. Aguanta os climas secos.

 src=
Juniperus oxycedrus subsp. macrocarpa

Usos

A fusta ye aromatica, de color royenca, gran fin, muito resistent a la putrefacción, facil de treballar, s'ha feito servir en ebanistería, y da buenos pilars y vigas. Se cautiva como ornamental y pa formar setos.

Enantes se'n obteneba una resina medicinal clamata cresota en o Semontano de Balbastro y un aceite medicinal clamato miera.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia emerging languages

Juniperus oxycedrus ( oksitaani )

tarjonnut wikipedia emerging languages

Lo cade es un arbrilhon mediterranèu de la familha Cupressaceae, caracterizat per sas fuèlhas ponchudas munidas dessús de doas bendas blancas destriadas e sos còns bèls roginós a maduresa, al cap de dos ans.

L'òli de cade obtengut per destillacion de la fusta es antiseptic e insecticida, emplegat en cosmetologia e dermatologia.

Fotografia

Liames intèrnes

Bibliografia

Nòtas e referéncias

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia emerging languages

Juniperus oxycedrus: Brief Summary ( aragonia )

tarjonnut wikipedia emerging languages

O Juniperus oxycedrus ye una especie de chinebro propia d'o clima mediterranio.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia emerging languages

Juniperus oxycedrus: Brief Summary ( oksitaani )

tarjonnut wikipedia emerging languages

Lo cade es un arbrilhon mediterranèu de la familha Cupressaceae, caracterizat per sas fuèlhas ponchudas munidas dessús de doas bendas blancas destriadas e sos còns bèls roginós a maduresa, al cap de dos ans.

L'òli de cade obtengut per destillacion de la fusta es antiseptic e insecticida, emplegat en cosmetologia e dermatologia.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia emerging languages

Tamerbuṭ ( Kabyyli )

tarjonnut wikipedia emerging languages

Tamerbuṭ (Isem usnan: Juniperus oxycedrus) d talmest n yemɣi seg twacult n cupressaceae Suqel. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753. Tamlest-a teḥseb-itt IUCN am d talmest ur tettwaggez.

Tilmas

 src=
Juniperus oxycedrus - Tamerbuṭ[1]
 src=
Juniperus oxycedrus - Tamerbuṭ

Ismawen

  • Isem-is s latinit: Juniperus oxycedrus
  • Isem-is s tefransist: Genévrier cade, Cèdre piquant
  • Ismawen-is nniḍen s teqbaylit: Ṭaga[2]
  • Ismawen-is nniḍen s tmaziɣt:

Isseqdac

Tiwelhiwin

  1. ‘Étude botanique sur la Kabylie du Jurjura, avec catalogue’ - Aristide Letourneux - Imprimerie Nationale Française, Paris 1870
  2. 'Plantes médicinales de Kabylie' - Mohand Aïd Youssef - Ibis Press -Paris 2006
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia emerging languages

Tamerbuṭ: Brief Summary ( Kabyyli )

tarjonnut wikipedia emerging languages

Tamerbuṭ (Isem usnan: Juniperus oxycedrus) d talmest n yemɣi seg twacult n cupressaceae Suqel. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753. Tamlest-a teḥseb-itt IUCN am d talmest ur tettwaggez.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia emerging languages

Juniperus oxycedrus ( englanti )

tarjonnut wikipedia EN

Juniperus oxycedrus, vernacularly called Cade, cade juniper, prickly juniper, prickly cedar, or sharp cedar, is a species of juniper, native across the Mediterranean region, growing on a variety of rocky sites from sea level. Monograph of Cupressaceae and Sciadopitys. Royal Botanic Gardens, Kew. ISBN 1-84246-068-4[1] The specific epithet oxycedrus means "sharp cedar" and this species may have been the original cedar or cedrus of the ancient Greeks.[3][4]

Description

Juniperus oxycedrus is very variable in shape, forming a spreading shrub 2–3 metres (6+12–10 feet) tall to a small erect tree 10–15 m (33–49 ft) tall. It has needle-like leaves in whorls of three; the leaves are green, 5–20 millimetres (1434 inch) long and 1–2 mm (132332 in) broad, with a double white stomatal band (split by a green midrib) on the inner surface. It is usually dioecious, with separate male and female plants. The seed cones are berry-like, green ripening in 18 months to orange-red with a variable pink waxy coating; they are spherical, 7–12 mm (1412 in) diameter, and have three or six fused scales in 1–2 whorls, three of the scales with a single seed. The seeds are dispersed when birds eat the cones, digesting the fleshy scales and passing the hard seeds in their droppings. The pollen cones are yellow, 2–3 mm (11618 in) long, and fall soon after shedding their pollen in late winter or early spring.[5][6][7]

As to be expected from the wide range, J. oxycedrus is very variable. One recent study[6][8][9] splits it into three species, though other authorities[5] do not accept this:

  • Juniperus oxycedrus L. – Western prickly juniper. Southwest Europe, in eastern Portugal and Spain east to southern France, northwest Italy, Corsica, and Sardinia, and northwest Africa from Morocco east to Tunisia. Leaves long (10–20 mm or 381316 in), narrow-based; cones smooth.
  • Juniperus navicularis Gand. (syn. J. oxycedrus subsp. transtagana) – Portuguese prickly juniper. Coastal southwest Portugal. Leaves short (5–12 mm or 31612 in); cones smooth.
  • Juniperus deltoides R.P.Adams – Eastern prickly juniper. Central Italy east to Iran and Israel. Leaves long (10–20 mm or 381316 in), broad-based; cones with raised scale edges.

Subspecies

An additional variety or subspecies J. oxycedrus var. badia H.Gay (syn. J. oxycedrus subsp. badia (H.Gay) Debeaux) is distinguished on the basis of larger cones (10–13 mm or 3812 in diameter), tinged purple when mature; it is described from northern Algeria, and also reported from Portugal and Spain.[5][6]

A further species Juniperus macrocarpa,[6] confined to Mediterranean coastal sands, is more distinct but has also often been treated as a subspecies of prickly juniper, as J. oxycedrus subsp. macrocarpa;[5] it differs in the broader leaves (2–3 mm or 11618 in wide), and larger cones (12–18 mm or 121116 in wide).

Other close relatives of J. oxycedrus include Juniperus brevifolia on the Azores, Juniperus cedrus on the Canary Islands and Juniperus formosana in eastern Asia.[5][6]

Uses

Cade oil is the essential oil obtained through destructive distillation of the wood of this shrub. It is a dark, aromatic oil with a strong smoky smell which is used in some cosmetics and (traditional) skin treatment drugs, as well as incense.[10][11] Cade oil has, on rare occasions, caused severe allergic reactions in infants.[12]

References

  1. ^ a b Farjon, A. (2013). "Juniperus oxycedrus". IUCN Red List of Threatened Species. 2013: e.T42243A2965838. doi:10.2305/IUCN.UK.2013-1.RLTS.T42243A2965838.en. Retrieved 12 November 2021.
  2. ^ The Plant List: A Working List of All Plant Species, retrieved 11 February 2017
  3. ^ Meiggs, R. 1982. Trees and Timber in the Ancient Mediterranean World.
  4. ^ MARIA PEPLER-HARCOMBE, ALETTA (2011). Ancient Furniture in Context: From Ancient Production, Preservation To Modern-Day Reconstruction And Conservation. South Africa: UNIVERSITY OF SOUTH AFRICA.
  5. ^ a b c d e Farjon, A. (2005). Monograph of Cupressaceae and Sciadopitys. Royal Botanic Gardens, Kew. ISBN 1-84246-068-4
  6. ^ a b c d e Adams, R. P. (2004). Junipers of the World. Trafford. ISBN 1-4120-4250-X
  7. ^ Arboretum de Villardebelle: photos of cones and shoots
  8. ^ Adams, R. P. (2000). Systematics of Juniperus section Juniperus based on leaf essential oils and RAPD DNA fingerprinting. Biochem. Syst. Ecol. 28: 515-528 available online (pdf file) Archived 2006-03-18 at the Wayback Machine
  9. ^ Adams, R. P. (2004). Juniperus deltoides, a new species and nomenclatural notes on Juniperus polycarpos and J. turcomanica (Cupressaceae). Phytologia 86: 49 - 53 available online (pdf file) Archived 2006-03-18 at the Wayback Machine
  10. ^ 1911 British Pharmacopaea: Cade Oil
  11. ^ 1918 US Dispensatory: Cade Oil
  12. ^ Achour S, Abourazzak S, Mokhtari A, Soulaymani A, Soulaymani R, Hida M (2011). "Juniper tar (cade oil) poisoning in new born after a cutaneous application". BMJ Case Rep. 2011: bcr0720114427. doi:10.1136/bcr.07.2011.4427. PMC 3207742. PMID 22675090.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia EN

Juniperus oxycedrus: Brief Summary ( englanti )

tarjonnut wikipedia EN

Juniperus oxycedrus, vernacularly called Cade, cade juniper, prickly juniper, prickly cedar, or sharp cedar, is a species of juniper, native across the Mediterranean region, growing on a variety of rocky sites from sea level. Monograph of Cupressaceae and Sciadopitys. Royal Botanic Gardens, Kew. ISBN 1-84246-068-4 The specific epithet oxycedrus means "sharp cedar" and this species may have been the original cedar or cedrus of the ancient Greeks.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia EN

Pika junipero ( Esperanto )

tarjonnut wikipedia EO

La pika junipero (Juniperus oxycedrus) estas specio de junipero, indiĝena tra la Mediteranea regiono ekde Maroko kaj Portugalujo, norde ĝis suda Francujo, oriente ĝis ekstrem-okcidenta Irano, kaj sude ĝis Israelo, vegetante sur variado de rokaj ejoj ekde marnivelo ĝis altitudo de 1 600 m [1][2]. La specia nomo oxycedrus signifas "pinta cedro" kaj tiu specio eble estas la origina cedro de la antikvaj grekoj.[3]

Priskribo

Tiu palearktisa specio estas tre variebla laŭ formo, konstituante disvastiĝantan arbedon kiu altas 2–3 m, aŭ etan rektan arbon kiu altas 10–15 m. Ĝi havas triop-krone aranĝitajn pinglecajn foliojn; la folioj estas verdaj, longas 5–20 mm kaj larĝas 1–2 mm, kun duobla blanka stoma strio ( dividata de verda meza koridoro ) sur la interna surfaco. Kutime ĝi estas dioika, kun apartaj masklaj kaj femalaj plantoj. La strobiloj estas berecaj, verdaj, maturiĝante en 18 monatojn ĝis oranĝe-ruĝaj kun variebla rozkolora vaksa brilo; ili estas sferaj, kun diametro de 7–12 mm. Ili havas tri aŭ ses kunfandiĝitajn skamojn en 1-2 kronoj, tri el la skvamoj kun unuobla semo. La semoj estas disvastigitaj kiam la birdoj manĝas la strobilojn, digestante la karnecajn skvamojn kaj pasigante la durajn semojn en siajn ekskrementojn. La polenaj strobiloj estas flavaj, longas 2–3 mm, kaj defalas baldaŭ post la polenado malfru-vintre aŭ fru-printempe [1][4][5].

Subspecioj

Kiel oni povas antaŭvidi pro la vasta arealo, pika junipero estas tre variigebla. Unu freŝdata studaĵo [4][6][7] subdividas ĝin en tri speciojn, kvankam aliaj aŭtoroj [1] ne akceptas tion :

  • Juniperus oxycedrus L. - Okcidenta pika junipero. Sudokcidenta Eŭropo, en orienta Portugalujo kaj Hispanujo, oriente ĝis suda Francujo, nordokcidenta Italujo, Korsiko, kaj Sardujo, kaj nordokcidenta Afriko ekde Maroko oriente ĝis Tunizio. La folioj longas 10–20 mm, havas mallarĝan bazon; la strobiloj estas glataj.
  • Juniperus navicularis Gand. (syn. J. oxycedrus subsp. transtagana) - Portugala pika junipero. Marborda sudokcidenta Portugalujo. La folioj estas mallongaj ( 5–12 mm ); la strobiloj estas glataj.
  • Juniperus deltoides R.P.Adams - Orienta pika junipero. Centra Italujo oriente ĝis Irano kaj Israelo. La folioj longas 10–20 mm kaj havas larĝan bazon; la strobiloj havas starigitajn skvamajn randaĵojn.

Plia variosubspecio J. oxycedrus var. badia H.Gay ( sinonimo J. oxycedrus subsp. badia (H.Gay) Debeaux) estas diferencigita pro la pli grandaj strobiloj ( diametro de 10–13 mm ), iomete purpuraj kiam maturaj; ĝi estas priskribita por norda Alĝerio, kaj ankaŭ troviĝus en Portugalujo kaj Hispanujo [1][4].

Alia specio, Juniperus macrocarpa,[4] limigita al mediteraneaj marbordaj sabloj, estas pli distingebla sed ofte ankaŭ estas konsiderata kiel subspecion de pika junipero, kiel J. oxycedrus subsp. macrocarpa;[1] ĝi diferencas pri la pli larĝaj folioj kiuj larĝas 2–3 mm, kaj pri la pli grandaj strobiloj kun diametro de 12–18 mm.

Aliaj tre parencaj specioj de J. oxycedrus inkludas Juniperus brevifolia en Acoroj, Juniperus cedrus en Kanarioj kaj Juniperus formosana en orienta Azio.[1][4]

Uzado

Pik-junipera oleo estas volatila oleo kiun oni obtenas per detrua distilado de la ligno de tiu arbedo. Ĝi estas malhela, aroma oleo kun forta fuma odoro kiu estas uzata en iuj kosmetikaĵoj kaj ( tradiciaj ) haŭt-flegadaj drogoj, same kiel en incenso [8][9].

Vidu ankaŭ

Referencoj

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 angle Farjon, A. (2005). Monograph of Cupressaceae and Sciadopitys. Royal Botanic Gardens, Kew. ISBN 1-84246-068-4
  2. Conifer Specialist Group (1998). Juniperus oxycedrus. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 12 May 2006.
  3. Meiggs, R. 1982. Trees and Timber in the Ancient Mediterranean World.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Adams, R. P. 2004 : Junipers of the World, Trafford. ISBN 1-4120-4250-X angle
  5. angle Arboretum de Villardebelle: Bildoj de strobilij kaj ŝosoj
  6. Adams, R. P. (2000). Systematics of Juniperus section Juniperus based on leaf essential oils and RAPD DNA fingerprinting. Biochem. Syst. Ecol. 28: 515-528 available online (pdf file)
  7. angle Adams, R. P. (2004). Juniperus deltoides, a new species and nomenclatural notes on Juniperus polycarpos and J. turcomanica (Cupressaceae). Phytologia 86: 49 - 53 angle
  8. 1911 British Pharmacopaea: Cade Oil
  9. 1918 US Dispensatory: Cade Oil
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia EO

Pika junipero: Brief Summary ( Esperanto )

tarjonnut wikipedia EO

La pika junipero (Juniperus oxycedrus) estas specio de junipero, indiĝena tra la Mediteranea regiono ekde Maroko kaj Portugalujo, norde ĝis suda Francujo, oriente ĝis ekstrem-okcidenta Irano, kaj sude ĝis Israelo, vegetante sur variado de rokaj ejoj ekde marnivelo ĝis altitudo de 1 600 m . La specia nomo oxycedrus signifas "pinta cedro" kaj tiu specio eble estas la origina cedro de la antikvaj grekoj.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia EO

Juniperus oxycedrus ( kastilia )

tarjonnut wikipedia ES

El enebro rojo o enebro de la miera[1]​ (Juniperus oxycedrus) es una especie del género Juniperus. Otros nombres comunes son oxicedro y cedro de España.[cita requerida] Su hábitat es el contorno de la región Mediterránea. Se puede encontrar en la mayor parte de la península ibérica y en las islas Baleares, faltando solo en el noroeste. Su distribución llega hasta Irán.

Características

 src=
Juniperus oxycedrus, en una zona montañosa de Cataluña, mostrando frutos inmaduros y las dos bandas blancas en las hojas lo cual lo diferencia del enebro (Juniperus communis) que solamente tiene una banda blanca central
 src=
Ilustración de las hojas y frutos.

Es un arbusto perennifolio, que puede alcanzar los 10 m de altura y posee una copa muy tupida de forma cónica o aovada, acabando frecuentemente en forma puntiaguda. Tronco grueso y derecho, de corteza fibrosa, pardo grisácea, con hojas verticiladas por tres, aciculares, rígidas, punzantes, con dos líneas blancas por el haz, separadas por una verdosa más estrecha y notorios gálbulos. Es una especie unisexual dioica, produce pies masculinos y femeninos.

Florece al final del invierno y durante la primavera, madurando los gálbulos (frutos), al segundo año, los frutos son de forma globosa u ovoide, carnosas, abayadas, de un color verdoso al principio y posteriormente rojo o pardo-rojizo.

Es una planta muy variable en la que se distinguen muchas subespecies, atendiendo al color de la arcéstidas, longitud de las hojas, etc.; la más sólida de estas subespecies es la que se conoce como:

Distribución y hábitat

Siendo natural de la región mediterránea, lo podemos encontrar desde Portugal hasta Irán. Se distribuye por casi toda la península ibérica (y en las islas Baleares), estando ausente en el cuadrante noroccidental.

En la actualidad se encuentra en expansión debido principalmente al abandono de zonas de pasto que coloniza con facilidad.[2]
Se cría sobre todo tipo de suelos, principalmente en los encinares y demás bosques mediterráneos, manteniéndose cuando estos son talados y soportando muy bien los suelos pedregosos y poco profundos; desde el nivel del mar a los 1000 m, donde empieza a escasear. Aguanta los climas secos.

Usos

La madera es aromática, de color rojizo, grano fino, muy resistente a la putrefacción, fácil de trabajar; se ha empleado en ebanistería y da buenos pilares y vigas. Se cultiva como ornamental por su agradable follaje y para formar setos.
Es utilizado también para permitir la nidificación de especies de aves insectívoras en agricultura ecológica.

Se extraen aceites esenciales por ser un buen repelente contra los parásitos de la madera o de los animales.[3]

El aceite esencial, llamado popularmente miera (por ende sus recolectores eran denominados miereros quienes ontenían la miera en los boscajes de enebro por ejemplo en la Sierra de las Nieves [no confundir con Sierra Nevada] de Andalucía), tal aceite esencial aún es obtenido a través de destilación de la madera de este arbusto. Se trata de un aceite oscuro, aromático, con un fuerte olor a humo que se utiliza en algunos cosméticos y medicamentos (tradicionales) para el tratamiento de la piel, así como usado como incienso.[4][5]

 src=
Hojas y conos maduros, Cataluña
 src=
Hojas y conos inmaduros, sur de Francia
 src=
Corteza, Extremadura

Taxonomía

Juniperus oxycedrus fue descrita por Carlos Linneo y publicada en Species Plantarum 2: 1038. 1753.[6]

Citología

Número de cromosomas de Juniperus oxycedrus (Fam. Cupressaceae) y táxones infraespecíficos: 2n=22[7]

Etimología

Juniperus: nombre genérico que procede del latín iuniperus, que es el nombre del enebro.[8]

oxycedrus: epíteto que deriva del griego oxys y significa "punzante".[9]

Variedades aceptadas
Sinonimia
  • Juniperus glauca Salisb.
  • Juniperus heterocarpa Timb.-Lagr. ex Nyman
  • Juniperus heterocarpa Timb.-Lagr. ex Loret & Barrandon
  • Juniperus oxycedrina St.-Lag.
  • Juniperus oxycedrus var. brachyphylla Loret
  • Juniperus oxycedrus f. viridis Posp.
  • Juniperus oxycedrus var. wittmanniana Carrière
  • Juniperus rufescens Link
  • Juniperus souliei Sennen
  • Juniperus tenella Antoine
  • Juniperus wittmanniana Fisch. ex Lindl.
  • Oxycedrus echinoformis Carrière
  • Oxycedrus ericoides Pandiani
  • Oxycedrus withmanniana Carrière[10][11]

Nombres comunes

  • Alerce español (3), broja (5), buto (4), cada (15), cade (4), carrasco, cedro (2), cedro de España, chaparro, cimbrio, cimbro, elebro, emjumbre, enebrina, enebro (35), enebro albar (3), enebro butero, enebro de la Miera, enebro de la miera (16), enebro de la miera broja, enebro de miera (4), enebro mayor (5), enebro mayor con fruto rojo, enebro menor, enebro negral, enebro rojo, enebros, enhambri, enhembri, enjambre, enjumbrio, gambilla (gálbula), gayubas (gálbula), ginebra, ginebro (2), inebro, jabino (2), jimbre, jimbrio, jimbro (3), joimbre (2), joimbrero, jumbrial, jumbrio (2), junípero, miera (2), miero, nebro (10), nebros, nerbo, nervo, nieblo, oxicedro (8), oxicedro de monte, sabina, sabino, tejo, xinebro, árguma (el número entre paréntesis indica las especies que tienen el mismo nombre en España).[12]
  • cedro de las Azores[13]

Véase también

Referencias

  1. Nombre vulgar preferido en castellano, en Árboles: guía de campo; Johnson, Owen y More, David; pág. 54, traductor: Pijoan Rotger, Manuel, ed. Omega, 2006. ISBN 978-84-282-1400-1. Versión en español de la Collins Tree Guide. Es, además, "enebro de la miera" una voz recogida en el Diccionario de la lengua española, como un "enebro de tronco recto, hojas con dos líneas blanquecinas en el haz superior y frutos rojizos".
  2. Juniperus oxycedrus - Árboles Ibéricos
  3. PREVENCIÓN SANITARIA EN GANADERÍA ECOLÓGICA nº18
  4. 1911 British Pharmacopaea: Cade Oil
  5. 1918 US Dispensatory: Cade Oil
  6. «Juniperus oxycedrus». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 1 de diciembre de 2014.
  7. Números cromosomáticos de plantas occidentales, 1-34. Valdés Bermejo, E. (1980) Anales Jard. Bot. Madrid 36: 373-389
  8. Juniperus en Flora de Canarias
  9. En Epítetos Botánicos
  10. «Juniperus oxycedrus». The Plant List. Consultado el 1 de diciembre de 2014.
  11. «Juniperus oxycedrus». Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist of Selected Plant Families. Consultado el 1 de diciembre de 2014.
  12. «Juniperus oxycedrus». Real Jardín Botánico: Proyecto Anthos (Requiere búsqueda interna). Consultado el 1 de diciembre de 2014.
  13. Colmeiro, Miguel: «Diccionario de los diversos nombres vulgares de muchas plantas usuales ó notables del antiguo y nuevo mundo», Madrid, 1871.

 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores y editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia ES

Juniperus oxycedrus: Brief Summary ( kastilia )

tarjonnut wikipedia ES

El enebro rojo o enebro de la miera​ (Juniperus oxycedrus) es una especie del género Juniperus. Otros nombres comunes son oxicedro y cedro de España.[cita requerida] Su hábitat es el contorno de la región Mediterránea. Se puede encontrar en la mayor parte de la península ibérica y en las islas Baleares, faltando solo en el noroeste. Su distribución llega hasta Irán.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores y editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia ES

Hego-ipuru ( baski )

tarjonnut wikipedia EU

Hego-ipurua edo hego-orrea (Juniperus oxycedrus) Cupressaceae familiako landarea da, ipuruen generokoa. Portugal eta Marokoren ekialdetik, Iranen iparralderaino zabaltzen da. Lehortera ongi moldatutako landarea da. Mediterraneoan ugaria da, askotan artearekin, pinuarekin ... batera agertuz (oso arrunta baso pobreetan). Argitasun handia behar du, hori dela eta, mendi magal lehor eta harritsuak kolonizatzeko joera dauka eta ez da substratuarekiko espezifikoa. Itsas mailatik 1500 metroko altituderaino zabaltzen da, baina 1000 metrotik aurrera kopurua jaisten doa. Fruitu mamitsua ematen duen Cupressaceae bakarrak dira genero honetako landareak.Euskal Herrian erdialdeko zein goi-mendiko espezie bezala agertzen da.

Ezaugarriak

10m-ko garaierara hel daitekeen zuhaixka da. Adaburu konikoa dauka isolatuta dauden aleetan, irregularra bihurtuz urteekin. Ale gazteetan adarrak enborraren oinarritik hazten dira, ale zaharragoetan aldiz, enborraren azpiko aldea libre gelditzen da. Ale zaharrek enbor zuzen eta zurruna daukate, metro bateko diametroa baino handiagoa dena. Enbor azala fina da, gris-arre kolorekoa, plaka eta tira finetan antolaturik dagoelarik.

Hostoak

Hosto iraunkorreko zuhaixka da. Hostoak hirunaka bertizilatuak. Hosto gazteak erikoideak dira eta zaharrak azikularrak, 0,8-2,5 cm-koak eta zurrunak. Bi lerro estomatiko txuri ditu hostoaren gainazalean, nerbio berde fin baten bidez banatuak.

Konoak

Landare doikoa da eta negu bukaeran eta udaberri bitartean loratzen da.

Ale arrek kono ugari dituzte, hostoaren galtzarbetan bakarka agertzen direlarik. Hauek esferikoak dira eta horixkak edo gorrixkak izan daitezke. Hauek ezkata ugari dituzte bertiziloetan kokatuak, bakoitza 3-7 zaku polinikoekin azpialdean. Ale emeek kono bakanak dituzte, hauek elkarri lotuta dauden ezkata mamitsuak dituzte. Itsura esferiko edota oboidea hartuz estrobiloek.

Fruituak

Galbulu izenez ezagutzen dira eta 8-15 mm-ko diametroa dute. Gazteak direnean berdeak dira eta heltzean gorriak edo arre-gorrixkak. Hauek askotan argizari txuri-urdinxka batez estalita daude, igurzterakoan desagertzen dena eta puntan protuberantzia txiki bat daukate. Hauek 1-3 hazi dituzte.

Bigarren urtean heltzen dira fruituak.

Erreferentziak

  • Hego-ipurua EuskalNatura.net webgunean, Ainara Flores Compains
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipediako egileak eta editoreak
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia EU

Hego-ipuru: Brief Summary ( baski )

tarjonnut wikipedia EU

Hego-ipurua edo hego-orrea (Juniperus oxycedrus) Cupressaceae familiako landarea da, ipuruen generokoa. Portugal eta Marokoren ekialdetik, Iranen iparralderaino zabaltzen da. Lehortera ongi moldatutako landarea da. Mediterraneoan ugaria da, askotan artearekin, pinuarekin ... batera agertuz (oso arrunta baso pobreetan). Argitasun handia behar du, hori dela eta, mendi magal lehor eta harritsuak kolonizatzeko joera dauka eta ez da substratuarekiko espezifikoa. Itsas mailatik 1500 metroko altituderaino zabaltzen da, baina 1000 metrotik aurrera kopurua jaisten doa. Fruitu mamitsua ematen duen Cupressaceae bakarrak dira genero honetako landareak.Euskal Herrian erdialdeko zein goi-mendiko espezie bezala agertzen da.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipediako egileak eta editoreak
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia EU

Juniperus oxycedrus ( ranska )

tarjonnut wikipedia FR

Le cade ou genévrier cade (Juniperus oxycedrus), est un petit arbre ou un arbrisseau fréquent en région côtière méditerranéenne (du Maroc à l'Iran), où il est l'une des plantes caractéristiques des garrigues et des maquis. Les cônes, comestibles frais, sont bruns à orange. L'arbre est appelé parfois cèdre piquant, oxycèdre ou petit cèdre et plus rarement genévrier oxycèdre.

On distingue couramment deux sous-espèces :

  • J. oxycedrus subsp. oxycedrus, à port érigé, à feuilles très étroites, à fruits petits ;
  • J. oxycedrus subsp. macrocarpa, plus buissonnant et à gros fruits.

Cependant dans une monographie consacrée au genre Juniperus (Junipers of the World, 2004), R.-P. Adams propose de faire de macrocarpa une espèce à part entière (J. macrocarpa) et de diviser la sous-espèce oxycedrus en deux : J. oxycedrus (ouest du bassin méditerranéen) et J. deltoides (est du bassin)[réf. nécessaire].

Taxonomie

Étymologie

Cade est un mot provençal (cade). Il vient du latin catanum (Varron, De lingua latina), nom considéré comme gaulois ou ligure par plusieurs auteurs.

Synonymes

  • Juniperus glauca Salisb., 1796[1],[2]
  • Juniperus rufescens Link[2]

Sous-espèces et variétés

Selon l'INPN (7 février 2021)[1] :

Selon Plants of the World online (POWO) (7 février 2021)[2] :

Écologie et habitat

 src=
Écogramme d’après Jean-Claude Rameau et al.

Le genévrier cade est le plus courant des genévriers méditerranéens, on le rencontre dans l'ensemble du bassin et sur les hauts plateaux et vallées du Massif central. Il apprécie les lieux arides, rocailleux, sur calcaire ou sur sols acides, où il est fréquemment associé au chêne vert et au chêne kermès.

  • Floraison : octobre et novembre

Morphologie générale et végétative

 src=
Planche.

Arbre pouvant atteindre 14 mètres, mais dont les dimensions sont en général beaucoup plus modestes (1 à 2 mètres, parfois moins). Écorce grise ou rougeâtre, plutôt rugueuse. Feuillage persistant se présentant sous forme d'aiguilles. Ces aiguilles, à pointe fine et piquante, sont disposées en verticilles de 3 sur 6 rangs. Leur face supérieure porte deux bandes blanches stomatales (rangée de stomates), ce qui permet de faire la distinction avec le genévrier commun (aiguilles à une seule bande blanche)[3].

Morphologie florale

Le genévrier cade est un arbrisseau dioïque (fleurs mâles et femelles ne poussant pas sur la même plante). Les fleurs mâles et femelles forment des petits cônes.

Fruit et graines

 src=
Baies de genévrier cade.

Les cônes femelles prennent peu à peu l'apparence de baies, les écailles se soudant les unes aux autres. Ces cônes arrivent à maturité au bout de deux ans environ. Ils forment des baies brun-rouge.

Utilisation

L'arbre complet

Dans le Massif central, en Aveyron, dans le Gard, le cade sert comme arbre de mariage et de Noël. Les branches servent à nettoyer les pipes (tonneaux) à cidres, mélangées à l'eau elles retirent les mauvaises odeurs de la pipe .

Le bois

 src=
Sculpture en bois de genévrier.

Le bois est l'ennemi des tronçonneuses du fait de sa dureté, et le bois de cœur est quasiment imputrescible. Le bois peut être utilisé dans la statuaire ; on en a fait aussi des linteaux de portes et des plaques ou objets anti-insectes et anti-mites à glisser dans les penderies.
Il est également recherché en tournerie pour son odeur agréable et la beauté de ses cernes.

En élevage, sous forme de piquets de clôture, avec le défaut d'être très cassant.

L'huile de cade

On extrait l'huile de cade par pyrolyse du bois. Il ne faut pas la confondre avec l'huile essentielle de cade qui est extraite à la vapeur d'eau. L'huile de cade est donc la fraction la plus légère obtenue après pyrogénation du bois de genévrier cade.

C'est un liquide très coloré et d'odeur empyreumatique (odeur âcre de brûlé). L'huile de cade[4] contient des sesquiterpènes (δ-cadinène, cadalène, calacorène, γ1-muurolène, etc.) dans la fraction volatile et des phénols (guaiacol, crésol).

Usages traditionnels

L'huile de cade était utilisée autrefois pour ses vertus cicatrisantes et était très appréciée comme antiseptique et désinfectant. Elle était fréquemment associée à divers produits tels que les shampooings. Elle était employée en pommade pour le traitement d'affection de la peau. Elle constituait un traitement local d'appoint du psoriasis et des dermites séborrhéiques.

Elle demeure utilisée en médecine vétérinaire. Elle sert aussi à soigner les sabots des chevaux (entre dans la composition de l'onguent de maréchal). Frédéric Mistral y fait allusion dans le Trésor du Félibrige en parlant d'une huile âpre dont les bergers se servent contre la gale. Elle est très efficace dans l'éloignement des rongeurs, ainsi que comme répulsif d'insectes. Cependant elle ne sent pas très bon et il faut éviter de l'employer « pure » sur la peau. Les facteurs de flûte à bec s'en servent afin de fabriquer le bouchon du bec de la flûte. C'est aussi un excellent anti-mites. On l'utilisait autrefois dans le Gers pour éviter que les canards ne s'attaquent entre eux en mettant quelques gouttes sur leur croupion.

Au Maghreb, elle est utilisée sur les jarres en terre ou contenant de l'eau pour les aseptiser et imperméabiliser.

Elle est utilisée par les bergers pour soigner la gale du bétail, et traite aussi la gale des poules[5]

Ses dangers

Malgré ses nombreux atouts, l'huile de cade peut s'avérer dangereuse pour la santé. Elle est notamment la cause d'intoxications par ingestion ou simple contact avec la peau pouvant créer des troubles respiratoires, neurologiques et cardio-vasculaires. Elle contient des hydrocarbures et des phénols qui sont des substances toxiques. Les applications doivent être de courte durée en raison de risque cancérogène[4].

L'huile essentielle de cade

A côté de l'huile de cade, on extrait du bois l'huile essentielle de cade dont les propriétés sont différentes.

Sa composition est :

  • 50 à 65 % de sesquiterpènes (Alpha-cédrène, Delta-cadinène, Zonarène, Béta-caryophyllène) ;
  • 8 à 10 % de sesquiterpénols ;
  • 5 à 10 % de phénols.

Elle pourrait avoir des effets sur les inflammations (par le biais du Béta-caryophyllène[6] qui la compose en partie).

Les baies

Les baies sont utilisées aussi pour la fabrication d'alcools. Utilisées en macération, elles complètent les baies et agrumes utilisés pour la fabrication de gin[7].

La poudre

La poudre de bois de cade est connue pour être un encens naturel. Elle a un pouvoir assainissant, bactéricide et purifiant. Au Moyen-Âge, elle sera d'ailleurs largement diffusée pour ces propriétés lors des grandes épidémies de peste et de choléra.

Les fours à cade

 src=
Four à cade restauré à Cuges-les-Pins.

Les fours à cade qu'on trouve encore dans la garrigue en Provence (notamment à Cuges-les-Pins) rappellent l'époque où cette huile était produite directement dans les champs : là où poussait le genévrier cade, on construisait de grands fours cylindriques en pierre, le bois y était lentement consumé et on récupérait l'huile dans la partie basse du four. Leur utilisation a cessé pendant la Seconde Guerre mondiale. Les distilleries modernes ont supplanté cette méthode artisanale.

Références

  1. a et b MNHN & OFB [Ed]. 2003-présent. Inventaire national du patrimoine naturel (INPN), Site web : https://inpn.mnhn.fr, consulté le 7 février 2021
  2. a b et c POWO. Plants of the World Online. Facilitated by the Royal Botanic Gardens, Kew. Published on the Internet; http://www.plantsoftheworldonline.org/, consulté le 7 février 2021
  3. François Couplan, Eva Styner, Guide des plantes sauvages comestibles et toxiques, Delachaux et Niestlé, 1994, p. 41.
  4. a et b Bruneton, J., Pharmacognosie - Phytochimie, plantes médicinales, 4e éd., revue et augmentée, Paris, Tec & Doc - Éditions médicales internationales, 2009, 1288 p. (ISBN 978-2-7430-1188-8)
  5. « Gale des pattes chez les poules : comment la soigner », sur poules-club.com (consulté le 25 avril 2018).
  6. Jürg Gertsch, Marco Leonti, Stefan Raduner et Ildiko Racz, « Beta-caryophyllene is a dietary cannabinoid », Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America, vol. 105, no 26,‎ 1er juillet 2008, p. 9099–9104 (ISSN , PMID , PMCID , DOI , lire en ligne, consulté le 6 novembre 2017)
  7. Laurent Gaspard, « Méditerranée: L’Ille-sur-Têt / Saint-Jean de Minervois, entre agrumes et baies », Distillerie du Petit grain, 7 mars 2014 (consulté le 16 juillet 2014)

Voir aussi

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia FR

Juniperus oxycedrus: Brief Summary ( ranska )

tarjonnut wikipedia FR

Le cade ou genévrier cade (Juniperus oxycedrus), est un petit arbre ou un arbrisseau fréquent en région côtière méditerranéenne (du Maroc à l'Iran), où il est l'une des plantes caractéristiques des garrigues et des maquis. Les cônes, comestibles frais, sont bruns à orange. L'arbre est appelé parfois cèdre piquant, oxycèdre ou petit cèdre et plus rarement genévrier oxycèdre.

On distingue couramment deux sous-espèces :

J. oxycedrus subsp. oxycedrus, à port érigé, à feuilles très étroites, à fruits petits ; J. oxycedrus subsp. macrocarpa, plus buissonnant et à gros fruits.

Cependant dans une monographie consacrée au genre Juniperus (Junipers of the World, 2004), R.-P. Adams propose de faire de macrocarpa une espèce à part entière (J. macrocarpa) et de diviser la sous-espèce oxycedrus en deux : J. oxycedrus (ouest du bassin méditerranéen) et J. deltoides (est du bassin)[réf. nécessaire].

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia FR

Juniperus oxycedrus ( galicia )

tarjonnut wikipedia gl Galician

 src=
Ilustración de Juniperus oxycedrus.

Juniperus oxycedrus L. é unha planta conífera e dioica do xénero dos xenebreiros, encadrada na familia das cupresáceas (Cupressaceae).

Descrición

 src=
Follas e gálbulos maduros, Cataluña.

Pode medrar como un arbusto de 2-3 metros ou ben como unha pequena árbore que pode acadar nalgúns casos os 15 metros. É unha especie moi resinosa. A copa ten unha forma cónica irregular, coas ramas tendentes a ser ascendentes. A casca do tronco é gris con raias lonxitudinais castaño-avermelladas. As follas aciculares dsipóñense en verticilos de tres e teñen un longo de 11 a 20 mm. e un largo de 1 ou 2 mm. Teñen na cara unha dobre banda de estomas separadas por un nervio central de cor verde. O período de floración é de abril a maio, e no segundo ano de maduración fórmanse os gálbulos (conos con forma de baga esférica), que polo xeral levan tres sementes. O tamaño dos gálbulos depende da subespecie: os da subespecie oxycedrus teñen un diámetro de 6 a 12 mm, os da subespecie badia de 10 a 12 mm. e os da subespecie macrocarpa son lixeiramente maiores, de até 20 mm.

Sistemática

Juniperus oxycedrus apareceu por vez primeira en 1753 na obra de Carl von Linné, Species Plantarum.

Hai tres subespecies:

  • Juniperus oxycedrus subsp. badia (H. Gay) Bebeaux[1]. Foi, tempo atrás, clasificada como a especie independente Juniperus badia H. Gay, e como unha variedade Juniperus oxycedrus var. badia H. Gay. O gálbulo desta subespecie ten entre 1 e 1,2 cm. e ten cera. Pode facerse árbore e chegar até os 15 metros. Atópase en terreos silíceos do oeste da Península Ibérica e do norte de África.
  • Juniperus oxycedrus subsp. oxycedrus. É unha árbore ou arbusto de até 4 metros de alto. Os seus gálbulos son menores de 8 mm, e non son pruinosos (non teñen cera). O eixo central da cara das follas é cóncavo. Atópase xeralmente sobre calcarias, ligadas nalgúns casos á aciñeira. Aguanta pouco a continentalidade. Está presente no sueste de Europa, no leste de Portugal e España continuando polo sur de Francia, noroeste de Italia, Córsega, Sardeña e noroeste de África, dende o leste de Marrocos até Tunisia.
  • Juniperus oxycedrus subsp. macrocarpa (Sibth. et Sm.) Ball, que algúns autores independizan para convertela nunha especie de seu, Juniperus macrocarpa Sibth. et Sm.[2]. A banda de estomas na cara da folla está moi marcada. O gálbulo ten un diámetro de entre 1,2 e 2 cm. Atópase na costa atlántica de Portugal, sur de España, norte de África e outros puntos de Europa, sempre ligada á costa como fixador de dunas.

Unha subespecie tornouse en especie independente:

  • Juniperus navicularis Gand. anteriormente considerada como Juniperus oxycedrus subsp. transtagana Franco.

Algúns Juniperus oxycedrus subsp. oxycedrus de Italia e máis ó leste cara a Irán e Israel separáronse como especies crípticas por Robert P. Adams, baixo a denominación Juniperus deltoides R.P. Adams.

Notas

  1. Juniperus oxycedrus Arquivado 31 de outubro de 2010 en Wayback Machine., The Gymnosperm Database (en inglés).
  2. Juniperus of the World (en inglés).

Véxase tamén

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores e editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia gl Galician

Juniperus oxycedrus: Brief Summary ( galicia )

tarjonnut wikipedia gl Galician
 src= Ilustración de Juniperus oxycedrus.

Juniperus oxycedrus L. é unha planta conífera e dioica do xénero dos xenebreiros, encadrada na familia das cupresáceas (Cupressaceae).

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores e editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia gl Galician

Smrič ( Kroatia )

tarjonnut wikipedia hr Croatian

Smrič (crvena kleka, primorska kleka, šmrika, smrijek, Juniperus oxycedrus) je grm iz porodice Cupressaceae. Rasprostranjena je po Sredozemlju, zapadnom dijelu Male Azije, Siriji, Iraku, Iranu i na Kavkazu.

Podvrsta

Sinonimi

  • Juniperus glauca Salisb.
  • Juniperus heterocarpa Timb.-Lagr. ex Nyman
  • Juniperus heterocarpa Timb.-Lagr. ex Loret & Barrandon
  • Juniperus oxycedrina St.-Lag.
  • Juniperus oxycedrus var. brachyphylla Loret
  • Juniperus oxycedrus f. viridis Posp.
  • Juniperus oxycedrus var. wittmanniana Carrière
  • Juniperus rufescens Link
  • Juniperus souliei Sennen
  • Juniperus tenella Antoine
  • Juniperus wittmanniana Fisch. ex Lindl.
  • Oxycedrus echinoformis Carrière
  • Oxycedrus ericoides Pandiani
  • Oxycedrus withmanniana Carrière[1]

Izvori

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autori i urednici Wikipedije
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia hr Croatian

Smrič: Brief Summary ( Kroatia )

tarjonnut wikipedia hr Croatian

Smrič (crvena kleka, primorska kleka, šmrika, smrijek, Juniperus oxycedrus) je grm iz porodice Cupressaceae. Rasprostranjena je po Sredozemlju, zapadnom dijelu Male Azije, Siriji, Iraku, Iranu i na Kavkazu.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autori i urednici Wikipedije
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia hr Croatian

Juniperus oxycedrus ( Italia )

tarjonnut wikipedia IT

Il ginepro rosso (Juniperus oxycedrus L.) è una pianta a portamento arbustivo, presente in Italia, appartenente alla famiglia delle Cupressaceae. È una specie caratteristica della macchia mediterranea.

Descrizione

 src=
Illustrazione di J. oxycedrus

Ha portamento eretto come il ginepro comune, e può superare gli otto metri d'altezza. Si distingue dal ginepro comune osservando le foglie (aghi), che presentano due righe bianche anziché una; dette righe bianche sono le file di stomi.

Ginepro coccolone

Una sottospecie importante è: Juniperus oxycedrus L. ssp. macrocarpa[2], il cui nome comune è "ginepro coccolone"; è caratterizzata dai galbuli più grandi e da una maggiore rarità. Anche questa sottospecie ha due righe bianche negli aghi, ma questi sono più corti e la pianta ha un portamento meno verticale.

Distribuzione e habitat

J. oxycedrus è originario del Mediterraneo ed è presente in Marocco e Portogallo, in Francia, in Iran e nel sud del Libano e in Israele. Cresce su terreni rocciosi, dal livello del mare a 1600 m di altitudine.[3][4] L'epiteto oxycedrus significa "cedro affilato" e le sue specie potrebbero derivare dal cedrus degli antichi greci.[5]

Il ginepro coccolone, da parte sua, cresce sulle distese costiere sabbiose delle rive del Mediterraneo[2].

Usi

 src=
Coccole

Dal suo fusto si ricava un legno pregiato, scuro e profumato, duro da lavorare. In Italia il taglio è vietato.

Fornisce, inoltre, un catrame vegetale ancor oggi impiegato nelle affezioni locali della pelle, incorporato in pomate.

Note

  1. ^ (EN) Conifer Specialist Group 1998, Juniperus oxycedrus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
  2. ^ a b R. P. Adams, Junipers of the World, Trafford., 2004, ISBN 1-4120-4250-X.
  3. ^ A. Farjon, Monograph of Cupressaceae and Sciadopitys, Kew., Royal Botanic Gardens, 2005, ISBN 1-84246-068-4.
  4. ^ IUCN, Juniperus oxycedrus: Farjon, A., in IUCN Red List of Threatened Species, DOI:10.2305/iucn.uk.2013-1.rlts.t42243a2965838.en. URL consultato il 5 gennaio 2018.
  5. ^ R. Meiggs, Trees and Timber in the Ancient Mediterranean World, 1982.

 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autori e redattori di Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia IT

Juniperus oxycedrus: Brief Summary ( Italia )

tarjonnut wikipedia IT

Il ginepro rosso (Juniperus oxycedrus L.) è una pianta a portamento arbustivo, presente in Italia, appartenente alla famiglia delle Cupressaceae. È una specie caratteristica della macchia mediterranea.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autori e redattori di Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia IT

Stekelige jeneverbes ( flaami )

tarjonnut wikipedia NL

De stekelige jeneverbes (Juniperus oxycedrus) is een boom uit de cipresfamilie (Cupressaceae). Deze soort is in het Middellandse Zeegebied te vinden. De boom groeit op droge heuvels, rotsachtige grond en in bossen in het kustgebied. De hoogte is ongeveer 8 m.

Te onderscheiden van de gewone jeneverbes (Juniperus communis) door de meestal twee witgrijze lijnen aan de bovenkant van de naalden. Bij de gewone jeneverbes is dit slechts één witte lijn. Andere jeneverbessoorten met twee witte lijnen op de naalden zijn onder meer de Syrische jeneverbes (Juniperus drupacea) en de heilige jeneverbes (Juniperus rigida).

De soort is vooral bekend vanwege de olie die als medicijn wordt gebruikt, ook in de diergeneeskunde. Deze olie wordt bereid uit het hout. Dit hout is overigens goed bestand tegen rotting. Er wordt wel houtskool van gebrand.

De bessen zijn botanisch gezien geen bessen maar kegelvruchten.

 src=
Stekelige jeneverbes
Wikimedia Commons Zie de categorie Juniperus oxycedrus van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia-auteurs en -editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia NL

Middelhavseiner ( norja )

tarjonnut wikipedia NO

Middelhavseiner (vitenskapelig navn: Juniperus oxycedrus eller Juniperus navicularis) er en art av bartrær som tilhører einerslekten Juniperus i sypressfamilien. Den vokser i landene rundt hele Middelhavet østover til Iran. Den har flere geografiske underarter og varianter, kalles også «Prickly Cedar», «Cade Juniper», «Spanish Cedar» og, på fransk, «Cade» eller «cade Juniper».

Treet blir fra 2-3 meter og inntil maksimalt 10-15 meter høyt. Den er en spiss-nålet einerbusk med grågrønne, blågrønne eller mørkegrønne og inntil 2 cm lange nåler (tre i gruppen) og to hvite bånd av spalteåpninger under bladene. Den er oftest særbu, med hann- og hunnblomster på separate individer.

Konglene starter som en slags bær-liknende, grønne knopper, og modner over 18 måneder til puoransje-rød-rosa kongler. Frøene er fuglespredd. Arten går opp til 1.600 moh.

Underarter og slektninger

Med den store geografiske utbredelsen er det en rekke underarter og varianter, som enkelte vil mene er egne arter. Noen er tvilsomme underarter og mer sannsynlig egne arter. De viktigste er:

  • Vestlig einer (Juniperus oxycedrus) – Sørvest-Europa, Portugal, Spaia, Frankrike, Italia, Korsica, Sardinia, Marokko, Algerie, Tusisia. Nåler 20 mm, smale, glatte kongler.
  • Portugisisk einer (Juniperus navicularis) = syn. Juniperus oxycedrus subsp. transtagana - Sørvest-Portugal. Nåler 12 mm, smale, glatte kongler.
  • Østlig einer (Juniperus deltoides) – midt-Italia, Hellas, Tyrkia, Israel, Libanon, Irak, Iran. Nåler 20 mm, brede, kongler med skjellkanter.
  • J. oxycedrus var. badia = syn. Juniperus badia - Nord-Algerie, Portugal, Spania. Kongler 10–13 mm, purpurrøde.
  • J. oxycedrus var. macrocarpa = syn. Juniperus macrocarpa - kysten av Middelhavet. Nåler 2–3 mm brede, kongler 12–18 mm.

Eksterne lenker

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia forfattere og redaktører
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia NO

Middelhavseiner: Brief Summary ( norja )

tarjonnut wikipedia NO

Middelhavseiner (vitenskapelig navn: Juniperus oxycedrus eller Juniperus navicularis) er en art av bartrær som tilhører einerslekten Juniperus i sypressfamilien. Den vokser i landene rundt hele Middelhavet østover til Iran. Den har flere geografiske underarter og varianter, kalles også «Prickly Cedar», «Cade Juniper», «Spanish Cedar» og, på fransk, «Cade» eller «cade Juniper».

Treet blir fra 2-3 meter og inntil maksimalt 10-15 meter høyt. Den er en spiss-nålet einerbusk med grågrønne, blågrønne eller mørkegrønne og inntil 2 cm lange nåler (tre i gruppen) og to hvite bånd av spalteåpninger under bladene. Den er oftest særbu, med hann- og hunnblomster på separate individer.

Konglene starter som en slags bær-liknende, grønne knopper, og modner over 18 måneder til puoransje-rød-rosa kongler. Frøene er fuglespredd. Arten går opp til 1.600 moh.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia forfattere og redaktører
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia NO

Juniperus oxycedrus ( Pms )

tarjonnut wikipedia PMS
Drapò piemontèis.png Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Ël Juniperus oxycedrus a l'é n'erbo.
Costo artìcol a l'é mach në sbòss. Da finì.

Distribussion

Da finì.

Notissie

Da finì.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

  • Juniperus oxycedrus L.
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia PMS

Juniperus oxycedrus: Brief Summary ( Pms )

tarjonnut wikipedia PMS

Ël Juniperus oxycedrus a l'é n'erbo.
Costo artìcol a l'é mach në sbòss. Da finì.

Distribussion

Da finì.

Notissie

Da finì.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia authors and editors
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia PMS

Jałowiec kolczasty ( puola )

tarjonnut wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Jałowiec kolczasty (Juniperus oxycedrus L.) – gatunek rośliny z rodziny cyprysowatych (Cupressaceae). Jest pospolity w basenie Morza Śródziemnego, na wschodzie spotykany po Kaukaz i północny Iran[3]. W rejonie Morza Śródziemnego jest najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem jałowca[4]. W Polsce przemarza i nie może być uprawiany w gruncie[3]. Bardzo trwałe drewno tego gatunku używane jest w rzeźbiarstwie i meblarstwie. Stosowane jest także do wyrobu węgla drzewnego[4]. Jest wonne i wraz z młodymi pędami służyło we francuskich Alpach Nadmorskich do destylacji olejku wykorzystywanego do celów medycznych; głównie w leczeniu chorób skóry[5].

Morfologia

 src=
Igły i szyszkojagody
Pokrój
Krzew lub niewielkie drzewo osiągające do 6–10 m wysokości (rzadko do 14 m[4]), o pniu do 1 m średnicy. Kora czerwonobrązowa do jasnoszarej. Początkowo gładka, z wiekiem łuszczy się długimi, wąskimi pasmami[6].
Liście
Igłowate (brak łusek), równowąskie, zielone, o długości od 12 do 18 mm i szerokości od 1 do 1,5 mm[6]. Z dwoma białymi paskami na górnej powierzchni[7]. Wyrastają w okółkach po 3. Są sztywne i bardzo kłujące – mają długo zaostrzony wierzchołek[6].
Kwiaty
Rozdzielnopłciowe (rośliny dwupienne). Kwiaty pręcikowe w kulistawych strobilach o długości 1 mm rozwijających się na końcach gałązek[6], pojedynczo w kątach liści, po 2–3 w każdym z okółków[5]. Kwiaty żeńskie także w kulistawych strobilach wspartych 6 łuskami[6]. Po zapyleniu formują się szyszkojagody dojrzewające w kolejnym roku[5] o średnicy od 6 do 12 mm, w stanie dojrzałym są czerwonobrązowe. Zawierają po 2–3 nasiona, rzadko 1 lub 4[6].

Zmienność

Gatunek jest bardzo zmienny z natury i wśród roślin dziko rosnących opisano różne odmiany i formy[5], jednak współcześnie nie są uznawane i w znacznej części stanowią synonimy nazwy gatunkowej[2].

Biologia i ekologia

Gatunek występuje w garigu, w makii, w lasach sosnowych, porasta górskie stoki[4]. Na obszarach górskich rośnie do 3150 m n.p.m.[6] Kwitnie od marca do maja[7]. Bardzo często na pędach tego jałowca rozwija się półpasożyt – Arceuthobium oxycedri[4].

Przypisy

  1. Stevens P.F: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2017-03-07].
  2. a b c The Plant List. [dostęp 2017-03-08].
  3. a b Włodzimierz Seneta: Drzewa i krzewy iglaste. I. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 231. ISBN 83-01-05225-2.
  4. a b c d e Marjorie Blamey, Christopher Grey-Wilson: Wild Flowers of Mediterranean. London: A & C Black, 2008, s. 28. ISBN 07136-7015-0.
  5. a b c d W. Dallimore, A. Bruce Jackson: A handbook of coniferae. London: Edward Arnold & Co., 1931, s. 250.
  6. a b c d e f g John Silba: Encyclopedia coniferae. Corvallis, Oregon: Phytologia Memoirs, 1986, s. 95.
  7. a b M. Blamey, C. Grey-Wilson: Toutes les fleurs de Méditerranée. Paris: Delachaux & Niestlé, 2009, s. 29. ISBN 978-2-603-01657-2. (fr.)
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia POL

Jałowiec kolczasty: Brief Summary ( puola )

tarjonnut wikipedia POL

Jałowiec kolczasty (Juniperus oxycedrus L.) – gatunek rośliny z rodziny cyprysowatych (Cupressaceae). Jest pospolity w basenie Morza Śródziemnego, na wschodzie spotykany po Kaukaz i północny Iran. W rejonie Morza Śródziemnego jest najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem jałowca. W Polsce przemarza i nie może być uprawiany w gruncie. Bardzo trwałe drewno tego gatunku używane jest w rzeźbiarstwie i meblarstwie. Stosowane jest także do wyrobu węgla drzewnego. Jest wonne i wraz z młodymi pędami służyło we francuskich Alpach Nadmorskich do destylacji olejku wykorzystywanego do celów medycznych; głównie w leczeniu chorób skóry.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia POL

Cedro-de-espanha ( portugali )

tarjonnut wikipedia PT

Juniperus oxycedrus, conhecido pelo nome vulgar de cedro-de-espanha, cade, oxicedro ou zimbro-bravo é uma espécie de zimbro, muito variável morfologicamente, formando mato disperso, de 2 a 3 metros de altura ou na forma de pequenas árvores erectas de 10 a 15 m de altura. Distribui-se pela região Mediterrânica, de Marrocos e Portugal até ao sul de França. Estende-se a oriente até ao Irão ocidental e a sul até Israel, habitando locais diversos, geralmente rochosos de altitudes que variam do nível médio da água do mar até 1600 m de altitude. Em Portugal, ainda que se apresente cada vez mais raro em determinados locais, é frequente no nordeste, centro norte e centro leste do país.

É uma árvore com folhas aciculares (forma de agulha), ternadas (em grupos de três, ao longo do caule), verdes, de 5–20 mm de comprimento e 1–2 mm de largura, com uma faixa estomática dupla na página superior. A casca (ritidoma) é acastanhada. É, geralmente, uma planta dioica, existindo, portanto, espécimes macho e fêmea. As frutificações, com as sementes, são semelhantes a bagas (gálbulos) que em 18 meses passam do verde para um revestimento encerado cor-de-rosa ou vermelho-escuro purpúreo. Os gálbulos são esféricos, com 7 a 12 mm de diâmetro e com três ou seis escamas, três das quais com uma única semente. As sementes são dispersas pelas aves que se alimentam dos gálbulos. As inflorescências masculinas são amarelas, de 2 a 3 mm de comprimento, caindo depois de libertarem o pólen, entre Fevereiro e Março.

Como seria de esperar devido à sua vasta distribuição, é uma espécie muito variável. Em estudos recentes, Adams dividiu-a a espécie em três:

  • Juniperus oxycedrus L. - Oxicedro ocidental. Nativo do sudoeste da Europa, no leste de Portugal e Espanha até ao sul de França, noroeste de Itália, Córsega e Sardenha; noroeste africano, do leste de Marrocos até à Tunísia. Folhas longas (10 a 20 mm), com base estreita, gálbulos lisos.
  • Juniperus navicularis Gand. (ou J. oxycedrus subsp. transtagana) - Oxicedro português . Nativo do sudoeste litoral português. Folhas curtas (5–12 mm); gálbulos lisos.
  • Juniperus deltoides R.P.Adams - Oxicedro oriental. Nativo da Itália centro-leste até ao Irão e Israel. Folhas longas (10–20 mm), de base larga; gálbulos com arestas salientes nas escamas componentes.
 src=
Folhas e frutificações de Juniperus oxycedrus

Outra espécie, Juniperus macrocarpa, confinada às areias costeiras do Mediterrâneo, tem características ainda mais distintas, mas tem sido referida como uma subespécie de oxicedro, recebendo o nome de J. oxycedrus subsp. macrocarpa. Difere nas suas folhas mais largas, de 2 a 3 mm de largura, e gálbulos de maiores dimensões, chegando aos 12 a 18 mm de diâmetro.

Outras espécies relacionadas incluem o Juniperus brevifolia, nos Açores, Juniperus cedrus, nas Ilhas Canárias e o Juniperus formosana no oriente asiático.

O óleo de cade é o óleo que se obtém através da destilação da sua madeira. Escuro, com um forte aroma a alcatrão, é um componente tradicional de alguns cosméticos.

A madeira é apreciada para a produção de móveis, já que se apresenta particularmente duradoura e aromática.

Referências bibliográficas

 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores e editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia PT

Cedro-de-espanha: Brief Summary ( portugali )

tarjonnut wikipedia PT

Juniperus oxycedrus, conhecido pelo nome vulgar de cedro-de-espanha, cade, oxicedro ou zimbro-bravo é uma espécie de zimbro, muito variável morfologicamente, formando mato disperso, de 2 a 3 metros de altura ou na forma de pequenas árvores erectas de 10 a 15 m de altura. Distribui-se pela região Mediterrânica, de Marrocos e Portugal até ao sul de França. Estende-se a oriente até ao Irão ocidental e a sul até Israel, habitando locais diversos, geralmente rochosos de altitudes que variam do nível médio da água do mar até 1600 m de altitude. Em Portugal, ainda que se apresente cada vez mais raro em determinados locais, é frequente no nordeste, centro norte e centro leste do país.

É uma árvore com folhas aciculares (forma de agulha), ternadas (em grupos de três, ao longo do caule), verdes, de 5–20 mm de comprimento e 1–2 mm de largura, com uma faixa estomática dupla na página superior. A casca (ritidoma) é acastanhada. É, geralmente, uma planta dioica, existindo, portanto, espécimes macho e fêmea. As frutificações, com as sementes, são semelhantes a bagas (gálbulos) que em 18 meses passam do verde para um revestimento encerado cor-de-rosa ou vermelho-escuro purpúreo. Os gálbulos são esféricos, com 7 a 12 mm de diâmetro e com três ou seis escamas, três das quais com uma única semente. As sementes são dispersas pelas aves que se alimentam dos gálbulos. As inflorescências masculinas são amarelas, de 2 a 3 mm de comprimento, caindo depois de libertarem o pólen, entre Fevereiro e Março.

Como seria de esperar devido à sua vasta distribuição, é uma espécie muito variável. Em estudos recentes, Adams dividiu-a a espécie em três:

Juniperus oxycedrus L. - Oxicedro ocidental. Nativo do sudoeste da Europa, no leste de Portugal e Espanha até ao sul de França, noroeste de Itália, Córsega e Sardenha; noroeste africano, do leste de Marrocos até à Tunísia. Folhas longas (10 a 20 mm), com base estreita, gálbulos lisos. Juniperus navicularis Gand. (ou J. oxycedrus subsp. transtagana) - Oxicedro português . Nativo do sudoeste litoral português. Folhas curtas (5–12 mm); gálbulos lisos. Juniperus deltoides R.P.Adams - Oxicedro oriental. Nativo da Itália centro-leste até ao Irão e Israel. Folhas longas (10–20 mm), de base larga; gálbulos com arestas salientes nas escamas componentes.  src= Folhas e frutificações de Juniperus oxycedrus

Outra espécie, Juniperus macrocarpa, confinada às areias costeiras do Mediterrâneo, tem características ainda mais distintas, mas tem sido referida como uma subespécie de oxicedro, recebendo o nome de J. oxycedrus subsp. macrocarpa. Difere nas suas folhas mais largas, de 2 a 3 mm de largura, e gálbulos de maiores dimensões, chegando aos 12 a 18 mm de diâmetro.

Outras espécies relacionadas incluem o Juniperus brevifolia, nos Açores, Juniperus cedrus, nas Ilhas Canárias e o Juniperus formosana no oriente asiático.

O óleo de cade é o óleo que se obtém através da destilação da sua madeira. Escuro, com um forte aroma a alcatrão, é um componente tradicional de alguns cosméticos.

A madeira é apreciada para a produção de móveis, já que se apresenta particularmente duradoura e aromática.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores e editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia PT

Juniperus oxycedrus ( ukraina )

tarjonnut wikipedia UK

Поширення, екологія

Росте у Середземноморському регіоні, навколо Чорного моря та на Близького Сході. Поширений у середовищі середземноморських склерофільних чагарників і сухого рідколісся, де росте разом з Pinus, Carpinus betulus, Quercus, Quercus-Lentiscus, а також у гірських і вологим лісах з Cedrus libani, Pinus nigra, Juniperus foetidissima, Juniperus excelsa. Діапазон висот: 1-2200 м. Зустрічається на сухих, кам'янистих схилах на тонких ґрунтах. В основному обмежується регіонами з середземноморським кліматом, але на Балканах і на Піренейському півострові може зростати в більш континентальних умовах.

Морфологія

 src=
Листя та шишки

Дводомне дерево до 14 м, але, як правило, чагарник. Кора від сірого до червоно-коричневого кольору. Голки в групах по три, гострі, зелені, до 2 см в довжину; поперечний переріз трикутний. Пилкові шишки жовті, 2-3 мм завдовжки, і падають незабаром після проливають пилок наприкінці зими або ранньою весною. Фрукти (шишки) ягодоподібні, червоні, сферичні, близько 10 мм в діаметрі; дозрівають на другий рік; як правило, з трьома насінинами.

Використання

Підходить для вирощування як декоративна рослина в південній Європі. Ефірні олії витягуються з гілок і листя, особливо у Франції та Туреччині й використовується в лікувальних цілях.

Загрози та охорона

Загрози не були визначені для цього виду, хоча прибережні міські та екскурсійні події мали певний вплив на прибережні субпопуляції. Цей вид присутній у багатьох охоронних територіях в усьому діапазоні поширення.

Примітки

  1. [Коршиков І. І., Ніколаєва О. В., Калафат Л. О., Єгорова Г. В., Іванічко Т. О. Генетичний контроль алозимів у ялівця колючого (Juniperus oxycedrus L.) у Криму // Промышленная Ботаника Industrial Botany / Донецкий ботанический сад НАН Украины. — 2011]

Посилання


lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Автори та редактори Вікіпедії
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia UK

Juniperus oxycedrus ( vietnam )

tarjonnut wikipedia VI

Juniperus oxycedrus là một loài thực vật hạt trần trong họ Cupressaceae. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Juniperus oxycedrus. Truy cập ngày 28 tháng 5 năm 2014.

Liên kết ngoài


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến Bộ Thông này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia tác giả và biên tập viên
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia VI

Juniperus oxycedrus: Brief Summary ( vietnam )

tarjonnut wikipedia VI

Juniperus oxycedrus là một loài thực vật hạt trần trong họ Cupressaceae. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Wikipedia tác giả và biên tập viên
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia VI

Можжевельник колючий ( venäjä )

tarjonnut wikipedia русскую Википедию
 src=
Ветка с плодами

Значение и применение

Древесина дерева тяжёлая (удельный вес 0,66—0,75), очень прочная, твёрдая, красноватая, с белой заболонью, устойчива против гниения, даёт строевой и поделочный материал.

В посадках весьма декоративен. Прекрасное декоративное дерево для садов сухого юга.

Плоды содержат 1,5 % эфирного масла и являются возбуждающим и мочегонным средством. Сухая перегонка дерева, как и у других видов, дает бурую маслянистую жидкость — Можжевеловое масло (Oleum eupyreumaticum cadinum), которое употребляется как противоглистное средство, при кожных болезнях и производстве некоторых косметических средств.

Болезни и вредители

Можжевельник колючий является одним из основных хозяев гриба ржавчина груши (Gymnosporangium sabinae). Мицелий, распространяясь в коре и древесине можжевельника, вызывает усиленный рост клеток, в результате чего ветки в поражённом месте утолщаются.

Классификация

Представители

В рамках вида выделяют несколько подвидов:[1]

Таксономия

Вид Можжевельник колючий входит в род Можжевельник (Juniperus) семейства Кипарисовые (Cupressaceae) порядка Сосновые (Pinales).


ещё 6 семейств ещё от 50 до 67 видов порядок Сосновые род Можжевельник отдел Голосеменные семейство Кипарисовые вид
Можжевельник колючий
ещё 13—14 порядков голосеменных растений ещё 10 родов

Примечания

  1. По данным сайта GRIN (см. карточку растения).
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Авторы и редакторы Википедии

Можжевельник колючий: Brief Summary ( venäjä )

tarjonnut wikipedia русскую Википедию
 src= Ветка с плодами
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Авторы и редакторы Википедии

ケードネズ ( Japani )

tarjonnut wikipedia 日本語
Question book-4.svg
この記事は検証可能参考文献や出典が全く示されていないか、不十分です。
出典を追加して記事の信頼性向上にご協力ください。2010年12月
ケードネズ Cade1.jpg
ケードネズ(南フランス
保全状況評価[1] LOWER RISK - Least Concern
(IUCN Red List Ver.2.3 (1994))
Status iucn2.3 LC.svg 分類 : 植物界 Plantae : 球果植物門 Pinophyta : マツ綱 Pinopsida : マツ目 Pinales : ヒノキ科 Cupressaceae : ビャクシン属 Juniperus : ケードネズ J. oxycedrus 学名 Juniperus oxycedrus L. 和名 ケードネズ 英名 Prickly Juniper, Cade Juniper

ケードネズ(ケード杜松、学名Juniperus oxycedrus)は、ヒノキ科ビャクシン属に属する針葉樹アジア南西部および地中海沿岸に分布し、乾いた丘陵および森林内に生育する。は2.5cm前後、三輪生に開いて付き、型で細く鋭く尖っている。樹皮がかった褐色で、縦長の細い欠片となって剥がれる。

備考[編集]

ケード油杜松油)はケードネズの材を蒸留して採れる精油で、古来より皮膚病治療化粧品の原料、香料として利用されてきた。また、地中海南西部のバレアレス諸島ではセイヨウネズが自生していないため、この種の球果ジンの香り付けの代用品として利用してきた。

脚注[編集]


執筆の途中です この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますプロジェクト:植物Portal:植物)。
 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
ウィキペディアの著者と編集者
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia 日本語

ケードネズ: Brief Summary ( Japani )

tarjonnut wikipedia 日本語

ケードネズ(ケード杜松、学名Juniperus oxycedrus)は、ヒノキ科ビャクシン属に属する針葉樹アジア南西部および地中海沿岸に分布し、乾いた丘陵および森林内に生育する。は2.5cm前後、三輪生に開いて付き、型で細く鋭く尖っている。樹皮がかった褐色で、縦長の細い欠片となって剥がれる。

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
ウィキペディアの著者と編集者
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia 日本語