nimet breadcrumb-navigoinnissa
An online picture key for the identification of the Nearctic genera of Syrphidae. Each taxon has a diagnostic page to confirm the id.
Els sírfids (Syrphida) són una família de dípters braquícers de l'infraordre dels asquizis amb 6.107 espècies repartides en 209 gèneres.[1] La seva distribució és cosmopolita excloent els deserts i les parts més extremes de la tundra.[2][3]
Els sírfids es caracteritzen per tenir l'abdomen amb ratlles grogues i negres o taronges i negres, imitant uns l'aspecte de les abelles, altres el de les vespes, i altres o el dels borinots, però són insectes totalment inofensius, que n'imiten d'altres perillosos pel seu fibló, fenomen conegut com a mimetisme batesià.
Volen amb moviments molt precisos i, fins i tot, poder arribar a aturar-se en ple vol i quedar-se totalment quiets, sols movent les ales. S'alimenten bàsicament de pol·len i de nèctar de les flors, però també de pugons, per la qual cosa són molt beneficiosos, no tan sols pel seu paper de pol·linitzadors, sinó també com a mitjà de control natural de les poblacions de pugons.
Les larves dels sírfids es desenvolupen sovint en aigües estancades. Els adults s'agrupen amb freqüència prop de les plantes, la seva principal font de nèctar i pol·len. Algunes espècies habiten en llocs més insòlits, com per exemple els membres del gènere Volucella que es poden trobar als nius de borinots i els del gènere Microdon que es troben en nius de tèrmits. Altres es troben en la vegetació en descomposició.
Els sírfids (Syrphida) són una família de dípters braquícers de l'infraordre dels asquizis amb 6.107 espècies repartides en 209 gèneres. La seva distribució és cosmopolita excloent els deserts i les parts més extremes de la tundra.
Pestřenky, někdy lidově nazývané vosičky nebo vosíci (tento název je však lepší nepoužívat, aby nedocházelo k záměně s blanokřídlým hmyzem rodu Polistes), jsou příslušníci dvoukřídlého hmyzu, čeledi pestřenkovití (Syrphidae). Dospělí jedinci se živí nektarem a pylem kvetoucích rostlin, jejich larvy mají poměrně rozmanité potravní strategie. Larvy druhů z podčeledí Syrphinae a Pipizinae jsou dravé a živí se mšicemi, třásněnkami a dalším drobným hmyzem parazitujícím na rostlinách. Larvy většiny zástupců z podčeledi Eristalinae se živí rozpadajícími se rostlinnými i živočišnými zbytky v půdě či ve vodě, některé druhy z této skupiny jsou herbivorní. Pestřenky z podčeledi Microdontinae mají myrmekofilní larvy.
Bylo popsáno na 6000 druhů v 200 rodech. Pestřenky jsou běžné po celém světě na všech kontinentech kromě Antarktidy. Pestřenky jsou charakteristické svým letem (rychlým, trhavým) i vznášením se na místě a rovněž svými mimikry. Mnohé druhy pestřenek se nápadně podobají jiným zástupcům hmyzu, zejména žahadlovým blanokřídlým, např. vosám (podle nichž získaly své lidové označení), včelám či čmelákům. Na rozdíl od druhů, které napodobují, však nejsou nebezpečné: nejenže jako zástupce dvoukřídlého hmyzu nemají žihadlo, ale ani ústní ústrojí není uzpůsobeno k bodání nebo kousání, jedná se o tzv. ústní ústrojí lízavě-sací, jako má např. moucha domácí.
Pestřenky bývají neprávem opomíjené a zaměňované za blanokřídlý hmyz. Patří však mezi hospodářsky významné a pro člověka užitečné zástupce hmyzu, a to jak proto, že často fungují jako opylovači, tak kvůli případným masožravým larvám, které likvidují velká množství zemědělských škůdců. Přítomnost larev pestřenky trubcové je jedním z bioindikátorů znečištění vody, larvy se vyskytují i ve více znečištěných eutrofních vodách.
řád: dvoukřídlí (Diptera)
čeleď: pestřenkovití (Syrphidae)
pestřenka vosí Temnostoma vespiforme
pestřenka trubcová Eristalis tenax
pestřenka Criorhina floccosa
pestřenka černonosá Helophilus pendulus
pestřenka tichá Sericomyia silentis
pestřenka hrušňová Scaeva pyrastri
pestřenka prosvítavá Volucella pellucens
pestřenka sršňová Volucella zonaria
pestřenka horská Leucozona glaucia
pestřenka Platycheirus albimanus
pestřenka Didea fasciata
pestřenka Meliscaeva cinctella
pestřenka Dasysyrphus albostriatus
pestřenka Melanostoma scalare
pestřenka Ocyptamus fuscipennis
pestřenka obecná Cheilosia variabilis
pestřenka pruhovaná Episyrphus balteatus
pestřenka rybízová Syrphus ribesii
pestřenka smrtihlavka Myatropa florea
pestřenka pastvinná Rhingia campestris
pestřenka Eristalinus sepulchralis
Obrázky, zvuky či videa k tématu pestřenky ve Wikimedia Commons
Pestřenky, někdy lidově nazývané vosičky nebo vosíci (tento název je však lepší nepoužívat, aby nedocházelo k záměně s blanokřídlým hmyzem rodu Polistes), jsou příslušníci dvoukřídlého hmyzu, čeledi pestřenkovití (Syrphidae). Dospělí jedinci se živí nektarem a pylem kvetoucích rostlin, jejich larvy mají poměrně rozmanité potravní strategie. Larvy druhů z podčeledí Syrphinae a Pipizinae jsou dravé a živí se mšicemi, třásněnkami a dalším drobným hmyzem parazitujícím na rostlinách. Larvy většiny zástupců z podčeledi Eristalinae se živí rozpadajícími se rostlinnými i živočišnými zbytky v půdě či ve vodě, některé druhy z této skupiny jsou herbivorní. Pestřenky z podčeledi Microdontinae mají myrmekofilní larvy.
Bylo popsáno na 6000 druhů v 200 rodech. Pestřenky jsou běžné po celém světě na všech kontinentech kromě Antarktidy. Pestřenky jsou charakteristické svým letem (rychlým, trhavým) i vznášením se na místě a rovněž svými mimikry. Mnohé druhy pestřenek se nápadně podobají jiným zástupcům hmyzu, zejména žahadlovým blanokřídlým, např. vosám (podle nichž získaly své lidové označení), včelám či čmelákům. Na rozdíl od druhů, které napodobují, však nejsou nebezpečné: nejenže jako zástupce dvoukřídlého hmyzu nemají žihadlo, ale ani ústní ústrojí není uzpůsobeno k bodání nebo kousání, jedná se o tzv. ústní ústrojí lízavě-sací, jako má např. moucha domácí.
Pestřenky bývají neprávem opomíjené a zaměňované za blanokřídlý hmyz. Patří však mezi hospodářsky významné a pro člověka užitečné zástupce hmyzu, a to jak proto, že často fungují jako opylovači, tak kvůli případným masožravým larvám, které likvidují velká množství zemědělských škůdců. Přítomnost larev pestřenky trubcové je jedním z bioindikátorů znečištění vody, larvy se vyskytují i ve více znečištěných eutrofních vodách.
Svirrefluer eller blomsterfluer (Syrphidae) er en familie af insekter med omkring 200 slægter, og antallet af arter er ca. 6000.[1] De er udbredt i alle verdensdele – undtagen på Antarktis. Svirrefluer hører ligesom myg og fluer til tovingeordenen. Mange arter er store og markante insekter, der desuden forekommer i stort individantal. De er kendt for deres evne til at stå stille i luften på svirrende vinger. Mange arter søger til blomster, hvor de tager nektar og pollen.[2]
I Danmark er der siden 1850 registreret op mod 300 forskellige arter, hvoraf 10 arter vurderes til at være truede og 21 til at være sårbare. Den mest truede gruppe af danske svirrefluer er de arter, som er knyttet til skov med gamle træer, men også udtørring og dræning af enge og fugtige områder har betydet tilbagegang for mange arter.[3][4]
Svirrefluer varierer meget i størrelse og udseende. Hovedet er stort med veludviklede øjne. Bagkroppen er oftest bred med karakteristisk farvetegning, hvori især indgår gule og sorte farver.[2] Nogle arter laver mimicry med gedehamse, mens andre eksempelvis har mimicry med humlebier eller sandhvepse. Det er et eksempel på lighedsværn.
De fleste af de danske arter er knyttet til skovområder med fugtige skovenge og lysninger, men kan træffes på næsten alle biotoper med blomstrende planter – heriblandt i haver. I Danmark ses de mest fra april-september og er talrigest fra maj-juni.
Svirrefluer står – som navnet antyder – i kortere perioder helt stille i luften og flytter sig i hurtige ryk.
Svirrefluerne er generelt et nyttedyr, da de er vigtige bestøvere af blomster og frugttræer. Desuden lever larverne fra omkring 100 af arterne af bladlus.
Eksempler på de globalt omkring 200 slægter og 6000 arter:
Dobbeltbåndet svirreflue (Episyrphus balteatus)
Paring mellem svirrefluer.
Svirrefluer eller blomsterfluer (Syrphidae) er en familie af insekter med omkring 200 slægter, og antallet af arter er ca. 6000. De er udbredt i alle verdensdele – undtagen på Antarktis. Svirrefluer hører ligesom myg og fluer til tovingeordenen. Mange arter er store og markante insekter, der desuden forekommer i stort individantal. De er kendt for deres evne til at stå stille i luften på svirrende vinger. Mange arter søger til blomster, hvor de tager nektar og pollen.
Die Schwebfliegen (Syrphidae), auch Stehfliegen oder Schwirrfliegen genannt, sind eine Familie der Insektenordnung Zweiflügler (Diptera). Innerhalb dieser werden sie den Fliegen (Brachycera) zugeordnet.
Weltweit sind etwa 6000 Arten beschrieben, davon 1800 für die Paläarktis. Das auffälligste und namensgebende Merkmal ist ihre Fähigkeit, mit hoher Konstanz, auch bei bewegter Luft, fliegend auf einer Stelle zu verharren. Allerdings sind auch Vertreter einiger anderer Familien der Fliegen zu solchem Schwirrflug befähigt, zum Beispiel die meisten Arten der Wollschweber. Bekannt sind sehr viele an sich harmlose Schwebfliegenarten auch dafür, dass sie das Aussehen wehrhafter Hautflügler nachahmen, um abschreckend zu wirken (Mimikry).
Innerhalb der Schwebfliegen gibt es eine ganze Reihe verschiedener Arten, entsprechend abwechslungsreich ist auch ihr Aussehen. Etliche Schwebfliegenarten haben hummel-, wespen- oder bienenähnliche Formen und Zeichnungen. Sie können leicht mit diesen verwechselt werden, sind aber harmlos. Diese Mimikry täuscht Fressfeinden der Schwebfliegen eine nicht vorhandene Gefährlichkeit vor: Im Gegensatz zu ihren „Vorbildern“ besitzen sie keinen Stachel. Der Körper kann sowohl gedrungen als auch lang und schlank sein; außerdem gibt es behaarte und unbehaarte Arten.
Die Mundwerkzeuge der Schwebfliegen sind wie bei den meisten Fliegengruppen zu Leckwerkzeugen umgestaltet. Dabei kann der vordere Kopfbereich bei einigen Arten schnauzenartig verlängert sein, etwa bei den Arten der Schnabelschwebfliegen (Gattung Rhingia). So ausgestattet sind Schwebfliegen sowohl in der Lage, flüssige Nahrung wie Nektar aufzunehmen als auch Pollen zu "zerbeißen". Die Komplexaugen sind vor allem bei den Männchen sehr groß und stoßen bei ihnen oben auf dem Kopf zusammen. Sie können artspezifisch glatt oder behaart sein. Vorn zwischen den Augen befinden sich die dreigliedrigen Fühler. Deren Endglied trägt eine typische Borste oder einen Endgriffel; dabei kann die Fühlerborste (Arista) auch gefiedert sein. Auf der Kopfoberseite befinden sich in der Regel drei Punktaugen (Ocellen).
Der Brustabschnitt, der wie bei allen Insekten die Flügel und die Beine trägt, besitzt oberseits ein großes Mesonotum, an dem zum Hinterleib hin ein Schildchen ansetzt. Wie alle Zweiflügler besitzen sie nur die Vorderflügel (mit Calypter); denn ihre Hinterflügel sind zu stummeligen Schwingkölbchen (Halteren) umgewandelt, die insbesondere für die Stabilisierung im Schwirrflug unverzichtbar sind. Kennzeichnend für Schwebfliegen ist im Flügelgeäder eine so genannte Scheinader (Vena spuria) in den Vorderflügeln. Die Vorderbeine sind bei den meisten Schwebfliegenarten schwach ausgebildet, die Hinterbeine dagegen kräftig. Teile der Beine können artspezifisch verbreitert oder verdickt sein.
Sehr variabel ist der Hinterleib, sowohl in der Form als auch in der Färbung. Er besteht aus vier dorsal sichtbaren Segmenten, und seine Form kann keilförmig, hummelartig verdickt, langgezogen oder keulenförmig sein. Die Färbung der Arten reicht von einem metallischen Schwarz und Schwarzblau über Grautöne bis zu einer vielfältigen Bänderung und Fleckung, vor allem in Gelb und Schwarz. Viele Schwebfliegen haben zudem einen stark behaarten Hinterleib. Die männlichen Geschlechtsorgane sind bei den meisten Arten asymmetrisch eingeklappt, bei anderen deutlicher erkennbar.
Ausgewachsene Schwebfliegen fliegen mit hoher Flügelschlagfrequenz, bis zu 300 Hertz (Schwirrflug) und können damit längere Zeit auch an Ort und Stelle „schweben“. Auffallend ist oft ihr „exploratives“ Verhalten, wobei sie geschickt etwa durch Spalten in Wohnungen eindringen – beim Rückzug „versagen“ sie aber meist am Fensterglas und verdursten bald. Auch helle Haut wird gern exploriert und abgetupft.
Ihre Nahrung besteht aus Nektar und Pollen. Daher spielen die Schwebfliegen als Bestäuber eine wesentliche Rolle, so dass sie in den gemäßigten Breiten neben den Bienen (Apoidea) die wichtigste Bestäubergruppe darstellen. Durch verschiedene Tests konnte nachgewiesen werden, dass die Schwebfliegen sich optisch orientieren und dabei eine Vorliebe für gelbe Blüten haben. Bei einigen Arten ist die Pollenaufnahme für die Entwicklung der Gonaden notwendig, etwa bei der Späten Großstirnschwebfliege und der weitverbreiteten Hainschwebfliege.
Zahlreiche Schwebfliegenarten gehören zu den Wanderinsekten und führen gerichtete saisonale Wanderungen durch.[1][2] Diese führen im Herbst von Mitteleuropa nach Süden und Südwesten in die Mittelmeerregion. Die Tiere überqueren dabei die Pässe der Mittelgebirge, der Pyrenäen und der Alpen (so etwa am Col de Bretolet in den Walliser Alpen). Im Frühjahr erfolgt der Zug in entgegengesetzter Richtung.[3] Zu den saisonalen Migranten zählt etwa die Hainschwebfliege (Episyrphus balteatus) und die sogenannte Mistbiene (Eristalis tenax), die unter Nutzung günstiger und Vermeidung ungünstiger Winde ziehen.[4][5] Sie weisen dabei ein ähnliches Verhalten auf wie ziehende Tagfalter und Vögel.[6][7] Der Zug der Schwebfliegen nach Süden findet in geringen Höhen – und somit für das Auge sichtbar – nur bei Gegenwind und am Gebirgsanstieg statt. Die Schwebfliegen suchen dadurch ungünstige Luftströmungen zu unterfliegen. Bei Rückenwinden ziehen Schwebfliegen in großen Höhen über die deutschen Mittelgebirge.[8] Über der Schwäbischen Alb etwa wurde mit Spezialoptik starker Fliegenzug noch in Höhen von 1000 bis 1400 Metern über Grund festgestellt (in bis zu 2000 Metern Meereshöhe). Noch bis in große Höhen wurden dabei auch Vögel beobachtet, die dort ziehende Schwebfliegen jagten.[9][10] An der Forschungsstation Randecker Maar auf der Schwäbischen Alb werden die Wanderungen von Schwebfliegen seit 1970 dokumentiert und die Tiere mit Hilfe von Reusen erfasst, bestimmt und gezählt.[11][12][13] Dabei wurde in den vergangenen Jahren ein starker Rückgang in den Zahlen erfasster Tiere festgestellt. Die Forscher führen diesen auf den Einsatz von Giftstoffen in der Landwirtschaft zurück.[14][15]
Die Partnerfindung verläuft bei den Schwebfliegen mit sehr hoher Wahrscheinlichkeit optisch. Zu diesem Zweck besitzen die männlichen Tiere vergrößerte Facettenaugen. Sie stürzen sich in einer Art Rüttelflug auf ein ausgemachtes Weibchen und begatten es im Flug. Bei der Kleinen Mistbiene (Syritta pipiens) etwa dauert diese Begattung maximal fünf Sekunden. Die Männchen anderer Arten fliegen die Weibchen von einer Sitzwarte aus an. Zuweilen gibt es auch regelrechte Luftkämpfe der Männchen um ein Weibchen. Die Männchen der Narzissenfliege (Lampetia armipes) und einiger anderer Arten besitzen speziell als Klammerbeine ausgebildete Hinterbeine, mit denen sie das Weibchen greifen und festhalten können.
Die Eiablage erfolgt in der Nähe einer Nahrungsquelle der späteren Larven, die sehr unterschiedlich sein kann (siehe unten). Die Weibchen der Art Eristalis tenax werden beispielsweise vom Geruch von Jauche angezogen, da ihre Larven in stark verschmutzten Pfützen leben. Auch bei den Larven der Schwebfliegen variiert das Aussehen sehr stark. So gibt es Schwebfliegenlarven mit oder ohne Bedornung, mit Stummelbeinen oder einem ausstülpbaren Atemrohr (Rattenschwanzlarve von Eristalis tenax). Letzteres besonders bei Arten, die in sehr feuchter Erde, in Baumsäften oder im Wasser leben. Die Larvenzeit dauert etwa 8 bis 14 Tage; danach verpuppen sich die Larven. Das Schlüpfen aus der Tönnchenpuppe geschieht ohne Hilfe einer Stirnblase (Ptilinum). Bei Arten mit nur einer Jahresgeneration folgt eine Sommer- oder Winterruhe, die bei Arten mit mehreren (bis fünf) Generationen fehlt.
Im Gegensatz zu den erwachsenen Tieren (Imagines) ist die Lebensweise der Larven vielfältiger. Sie unterscheiden sich vor allem in der Wahl der Nahrung und sind entsprechend unterschiedlich gestaltet. Insgesamt lassen sich die Schwebfliegenlarven in drei ökologische Kategorien einteilen.
Viele Arten sind als Larven Blattlausfresser, wobei die Spezifität relativ wenig ausgeprägt ist. Zwar bevorzugen die Pipiza- und die Cnemodon-Arten wachsabscheidende Läuse, während etwa die Syrphus-Arten diese meiden. Eine weitere Auswahl ist bis heute nicht belegt. Xanthrandus comptus und Syrphus tricinctus fressen nicht nur Blattläuse, sondern saugen auch größere Raupen von Schmetterlingen und Blattwespen (Afterraupen) aus. Mesembrina-Arten jagen im Dung nach den Larven anderer Fliegen und Syrphus nigritarsis-Larven fressen die Eier und später auch die Larven spezifischer Blattkäfer. Etwa 100 Arten in Mitteleuropa sind Blattlausjäger und jagen in der Dämmerung nach ihrer Beute, die sie mit den kräftigen Mundwerkzeugen packen und aussaugen. Dabei saugt eine Larve bis zu 100 Blattläuse pro Tag aus.
Wenigstens zum Teil räuberisch leben die Volucella-Arten als Larven in Nestern von Hummeln, Hornissen und Wespen, und zwar teilweise von pflanzlichem Abfall und teilweise von ihren „Gastgebern“. Die nacktschneckenartigen Microdon-Arten leben auffällig häufig im Bereich von Ameisenbauten. Sie werden dort nicht attackiert.
Eine zweite Gruppe besteht aus Arten, die sich von Pflanzensäften und Pflanzenresten ernähren. Sie sind häufig Minierer und Pflanzensaftschlürfer. In diese Gruppe gehört etwa die Narzissenfliege (Lampetia armipes) und die Fichtenharzfliege (Cheilosia morio). Hierunter fallen auch die Larven der Chrysogaster-Arten in feuchter Erde und Microdon-, Chrysotoxum-, Mallota-, Cerioides-, Zelima-, Spilomyia- und Ferdinandea-Arten in feuchtem Holzmehl oder -mulm. Temnostoma vespiforme lebt in selbstge„frästen“ Gängen morscher Birkenstämme.
Brachypoda bicolor und Eristalis tenax schließlich sind Schlamm- und Detritusfresser in sehr feuchter Erde und in Jauchepfützen. (Die Larve von Eristalis tenax lebt in stark verschmutzten Wasserpfützen und stellt einen Zeigerorganismus für diese hypertrophen Gewässer dar.) Rhingia-Arten und die Kleine Mistbiene (Syritta pipiens) leben im Kot verschiedener Säugetiere (Koprophagie).
Schwebfliege Helophilus pendulus bei der Eiablage
Das frische Gelege auf einem Blatt
Detailaufnahme des Geleges
Eine einzelne daraus geschlüpfte Larve
Landgebundene Larve einer unbestimmten Schwebfliegenart
Eine räuberische Schwebfliegenlarve beim Aussaugen einer Blattlaus
Die Puppe einer unbestimmten Schwebfliegenart
Eine in nassen Biotopen vorkommende Rattenschwanzlarve, wie man sie auch bei der Mistbiene findet
Eine weibliche Hainschwebfliege (Episyrphus balteatus)
Bei den Schwebfliegen handelt es sich um ein monophyletisches Taxon. Die phylogenetische Einordnung erfolgt in die Muscomorpha und hier in die Aschiza. Die Schwestergruppe bilden dabei die Augenfliegen (Pipunculidae), mit denen sie ein gemeinsames Taxon der Syrphoidea bilden. Die Erzschwebfliegen (Gattung Cheilosia) bilden die artenreichste paläarktische Gattung der Schwebfliegen.[16]
Aschiza PhoroideaLanzenfliegen (Lonchopteridae)
Buckelfliegen (Phoridae)
Tummelfliegen (Platypezidae)
Augenfliegen (Pipunculidae)
Schwebfliegen (Syrphidae)
Die Schwebfliegen umfassen weltweit etwa 6.000 Arten. In Europa sind davon etwa 500 verbreitet, darunter folgende:
Der älteste fossile Beleg einer Schwebfliege stammt aus kreidezeitlichem Sibirischem Bernstein. Funde von tertiären Lagerstätten sind nicht selten, insbesondere als Einschlüsse im eozänen Baltischen Bernstein, aus dem Vertreter aus mindestens 18 Gattungen nachgewiesen sind.[17][18]
Die Schwebfliegen (Syrphidae), auch Stehfliegen oder Schwirrfliegen genannt, sind eine Familie der Insektenordnung Zweiflügler (Diptera). Innerhalb dieser werden sie den Fliegen (Brachycera) zugeordnet.
Weltweit sind etwa 6000 Arten beschrieben, davon 1800 für die Paläarktis. Das auffälligste und namensgebende Merkmal ist ihre Fähigkeit, mit hoher Konstanz, auch bei bewegter Luft, fliegend auf einer Stelle zu verharren. Allerdings sind auch Vertreter einiger anderer Familien der Fliegen zu solchem Schwirrflug befähigt, zum Beispiel die meisten Arten der Wollschweber. Bekannt sind sehr viele an sich harmlose Schwebfliegenarten auch dafür, dass sie das Aussehen wehrhafter Hautflügler nachahmen, um abschreckend zu wirken (Mimikry).
Sirfo esa: genero de insekti diptera, tipo de la familio "sirfidei", qui vivas omnaloke sur la Terglobo.
De Stahflegen oder Stahimmen (Syrphidae) sünd en Familie mank de Flegen (Brachycera) un weert to de Ornen vun de Tweeflunken (Diptera) torekent. Dat gifft bi 6.000 Aarden mank de Stahflegen, dor leevt bi 1.800 vun in de Paläarktis. Sunnerlich upfallen deit, datt se bi’t Flegen in’e Luft „stahn“ könnt, ok wenn dat weiht. Dor hefft se ok ehrn Naam vun weg. Bovenhen gifft dat allerhand Aarden, de „verkleed“ sik un laat na wehrhaftige Aarden mank de Huudflunken mit en Stickel.
De allerhand Aarden mank de Stahflegen verscheelt sik duchtig. De wecken Aarden laat vun Farv un Muster na Mossimmen, Wöpsen oder Immen. So könnt se slank dör’nanner brocht weern mit düsse Aarden, man sünd doch sülms ganz mack. Wenn se sik so „verkleedt“ hefft, doot se gegen ehre Freetfeende over, as wenn se gefährlich weern. Man anners, as ehre Vorbiller hefft se alltohopen keen Stickel. Dat Lief kann stevig ween, man ok lang un slank. Dat gifft Aarden mit un sunner Haare.
Adulte Stahflegen fleegt mit en hoge Flunkenfrequenz bit hen to 300 Hertz (Swirrfloog). Dor könnt se ok längere Tied lang up een Steed „stahn“. Upfallen deit, datt se ehr Umto faken reinweg „unnersöökt“ un dor u. a. leifig bi dör Spleten un opene Finsters in Wahnungen rinkaamt. Man meist schafft se dat avers nich wedder rut un blievt an de Finsterruten hangen un verdöst dor denn.
Freten doot se Nektar un Pollen. Vundeswegen speelt de Stahflegen en bannige Rull bi dat Bestüven vun Planten. In de matigen Breeden sünd de Stahflegen blangen de Immen (Apoidea) de gröttste Bestüvergrupp. Bi allerhand Tests is rutkamen, datt de Stahflegen sik mit’e Ogen torechtfinnt un an’n leevsten up geele Blöten fleegt.
Gegen de adulten Deerter over verscheelt sik dat Leven vun de Budden duchtig. Sunnerlich verscheelt se sik bi dat Freten. Alltohopen könnt de Budden vun de Stahflegen in dree Kategorien indeelt weern.
Allerhand Aarden freet as Budden Blattlüse. Dor scheert se sik nich sunnerlich dor um, wat for’n Blattluusaart dat nu is. Xanthrandus comptus un Syrphus tricinctus freet nich bloß Blattlüse, man se suugt ok de Rupen vun Bottervagels un Blattwöpsen ut. Mesembrina-Aarden jaagt in’e Schiete na annere Flegen ehre Budden un Syrphus nigritarsis-Budden freet de Eier un later ok de Budden vun sunnerliche Blattkävers. Bi 100 Aarden in Middeleuropa sünd Blattluusjagers un jaagt ehre Büte in’e Schummertied un packt ehr mit de kräftigen Mundwarktüge. Dor suugt een enkelte Budde bit hen to 100 Blattlüse an’n Dag ut.
Tominnst to’n Deel as Rövers leevt de Volucella-Aarden as Budden in de Nester vun Mossimmen, Hoornimmen un Wöpsen, to’n Deel vun Plantenaffall un to’n Deel vun ehre Weerte. Dat fallt ok up, wie faken de Microdon-Budden bi de Bowarke vun Iemecken leevt. Se laat as Naaktsniggen un weert dor nich angrepen.
Denn gifft dat noch en annere Grupp vun Budden, de nehrt sik vun Plantenssapp un Plantenaffall. Dor höört u. a. de Zittlosenflege (Lampetia armipes) un de Fichten-Kattengoldflege (Cheilosia morio) to.
Hier höört ok de Budden vun de Chrysogaster'-Aarden hen. Se leevt in fuchtige Eer, just so, as de Microdon-, Chrysotoxum-, Mallota-, Cerioides-, Zelima-, Spilomyia- un Ferdinandea- Budden in fuchtig Holtmehl leevt. Temnostoma vespiforme graavt sülms Gänge in möre Barkenstämm.
Brachypoda bicolor un Eristalis tenax tolest freet Modden un Rottels in bannig fuchtige Eer un Gülleputten. Rhingia-Aarden un de Lüttje Mestimme (Syritta pipiens) leevt in de Schiete vun allerhand Söögdeerter.
D Stahflege Helophilus pendulus leggt Eier
De frischen Eier up en Blatt
De Eier vun dichtbi bekeken
En enkelte Budde, de dor utkrapen is.
Budde vun en unbestimmte Aart
Budde vun en Stahflege as Röver: Se suugt en Blattluus ut.
De Poppe vun en unbestimmte Stahflegenaart
En Rottensteertbudde, de in natte Biotope vorkamen deit, wie de ok bi de Mestimme to finnen is.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Stahflegen oder Stahimmen (Syrphidae) sünd en Familie mank de Flegen (Brachycera) un weert to de Ornen vun de Tweeflunken (Diptera) torekent. Dat gifft bi 6.000 Aarden mank de Stahflegen, dor leevt bi 1.800 vun in de Paläarktis. Sunnerlich upfallen deit, datt se bi’t Flegen in’e Luft „stahn“ könnt, ok wenn dat weiht. Dor hefft se ok ehrn Naam vun weg. Bovenhen gifft dat allerhand Aarden, de „verkleed“ sik un laat na wehrhaftige Aarden mank de Huudflunken mit en Stickel.
Безелдәве́к чебеннә́р (чәчәк чебеннәре) (Syrphidae), чебеннәр семьялыгы. 4,6 меңнән артык төре бар, Русиядә - берничә йөз, Татарстан территориясендә 100 дән артык төре билгеле, ләкин төрләр составы җитәрлек өйрәнелмәгән.
Гәүдәсенең озынлыгы 5-25 мм, сары, ак, кызыл яки кара төстәге ачык буй-буй сызыклары яки тимгелләре бар. Кайберләре чагучы элпәканатлыларга: шөпшә, бал корты яки төклетурага охшаган. Чәчәк нектары белән туенулары сәбәпле зур безелдәвек чебеннәр үсемлекләрне серкәләндерәләр; канатлары белән тиз җилпенеп, читкә тиз очып китүләре һәм яңадан үләнчел үсемлек һәм куак чәчәкләренә очып килүләре, һавада озак хәрәкәтсез, элеп куйган кебек тора алулары белән аерылалар. безелдәвек чебеннәр личинкаларының яшәү рәвеше төрлечә: үсемлек белән туенучылар каткан кабык астында, агач куышларында, үсемлек тукымаларында яши, суган безелдәвек чебеннәр (Eumerus) личинкалары суганчаларны зарарлыйлар, аларның үзәген ашыйлар; сапрофаглар таркалу продуктларына бай булган суда яшиләр.
«Күсесыман»нар дип аталучы Eristalis ыругы чебене личинкаларының корсак очында 15 мм га кадәр озынлыктагы сулыш көпшәсе бар; ерткычлары үсемлекләрдә яшеренмиләр, башка тигез канатлыларның личинкаларын һәм гөмбәләрен юк итәләр, кайберләре бөҗәк-ксилофагларның йөрү юлларында, төклетура, кырмыска һәм шөпшә ояларында туеналар.
.jpg)
Безелдәве́к чебеннә́р (чәчәк чебеннәре) (Syrphidae), чебеннәр семьялыгы. 4,6 меңнән артык төре бар, Русиядә - берничә йөз, Татарстан территориясендә 100 дән артык төре билгеле, ләкин төрләр составы җитәрлек өйрәнелмәгән.
Гәүдәсенең озынлыгы 5-25 мм, сары, ак, кызыл яки кара төстәге ачык буй-буй сызыклары яки тимгелләре бар. Кайберләре чагучы элпәканатлыларга: шөпшә, бал корты яки төклетурага охшаган. Чәчәк нектары белән туенулары сәбәпле зур безелдәвек чебеннәр үсемлекләрне серкәләндерәләр; канатлары белән тиз җилпенеп, читкә тиз очып китүләре һәм яңадан үләнчел үсемлек һәм куак чәчәкләренә очып килүләре, һавада озак хәрәкәтсез, элеп куйган кебек тора алулары белән аерылалар. безелдәвек чебеннәр личинкаларының яшәү рәвеше төрлечә: үсемлек белән туенучылар каткан кабык астында, агач куышларында, үсемлек тукымаларында яши, суган безелдәвек чебеннәр (Eumerus) личинкалары суганчаларны зарарлыйлар, аларның үзәген ашыйлар; сапрофаглар таркалу продуктларына бай булган суда яшиләр.
«Күсесыман»нар дип аталучы Eristalis ыругы чебене личинкаларының корсак очында 15 мм га кадәр озынлыктагы сулыш көпшәсе бар; ерткычлары үсемлекләрдә яшеренмиләр, башка тигез канатлыларның личинкаларын һәм гөмбәләрен юк итәләр, кайберләре бөҗәк-ксилофагларның йөрү юлларында, төклетура, кырмыска һәм шөпшә ояларында туеналар.
Бызылдауыҡ себендәр (лат. Syrphidae, рус. Журчалки ) — ҡыҫҡа мыйыҡлылар отрядында ике ҡанатлы бөжәктәр ғаиләһе (Brachycera).
4,6 меңдән артыҡ төрө бар, Рәсәйҙә — бер нисә йөҙ. Кәүҙәһенең оҙонлоғо 5—25 мм, һары, аҡ, ҡыҙыл йәки ҡара төҫтәге асыҡ буй-буй һыҙыҡтары йәки тимгелдәре бар. Ҡайһы берҙәре сағыусы элпә ҡанатлыларға: шөпшә, бал ҡортона оҡшаған. Сәскә нектары менән туйыныу сәбәпле ҙур безелдәүек себендәр үҫемлектәрҙе һеркәләндерә; ҡанаттары менән тиҙ елпенеп, ситкә тиҙ осоп китеүҙәре һәм яңынан үләнсел үҫемлек һәм ҡыуаҡ сәскәләренә осоп килеүҙәре, һауала оҙаҡ хәрәкәтһеҙ, элеп ҡуйған кеүек тора алыуҙары менән айырылалар. Безелдәүек себендәр личинкаларының йәшәү рәүеше төрлөсә: үҫемлек менән туйыныусылар ҡатҡан ҡабыҡ аҫтында, ағас ҡыуышлыҡтарында, үҫемлек туҡымаларында йәшәй, һуған безелдәүек себендәр (Eumerus) личинкалары һуғансаларҙы зарарлай, уларҙың үҙәген ашай; сапрофагтар тарҡалыу продукттарына бай булған һыуҙа йәшәй. «Күсе һымаҡ»тар тип аталыусы Eristalis ырыуы себене личинкаларының ҡорһаҡ осонда 15 мм-ға ҡәҙәр оҙонлоҡтағы һулыш көпшәһе бар; йыртҡыстары үҫемлектәрҙә йәшеренмәйҙәр, башҡа тигеҙ ҡанатлыларҙың личинкаларын юҡ итәләр, ҡайһы берҙәре бөжәк — ксилофагтарның йөрөү юлдарында, иңкеш, ҡырмыҫҡа һәм һағаҙаҡ ояларында туйыналар.
Бызылдауыҡ себендәр (лат. Syrphidae, рус. Журчалки ) — ҡыҫҡа мыйыҡлылар отрядында ике ҡанатлы бөжәктәр ғаиләһе (Brachycera).
4,6 меңдән артыҡ төрө бар, Рәсәйҙә — бер нисә йөҙ. Кәүҙәһенең оҙонлоғо 5—25 мм, һары, аҡ, ҡыҙыл йәки ҡара төҫтәге асыҡ буй-буй һыҙыҡтары йәки тимгелдәре бар. Ҡайһы берҙәре сағыусы элпә ҡанатлыларға: шөпшә, бал ҡортона оҡшаған. Сәскә нектары менән туйыныу сәбәпле ҙур безелдәүек себендәр үҫемлектәрҙе һеркәләндерә; ҡанаттары менән тиҙ елпенеп, ситкә тиҙ осоп китеүҙәре һәм яңынан үләнсел үҫемлек һәм ҡыуаҡ сәскәләренә осоп килеүҙәре, һауала оҙаҡ хәрәкәтһеҙ, элеп ҡуйған кеүек тора алыуҙары менән айырылалар. Безелдәүек себендәр личинкаларының йәшәү рәүеше төрлөсә: үҫемлек менән туйыныусылар ҡатҡан ҡабыҡ аҫтында, ағас ҡыуышлыҡтарында, үҫемлек туҡымаларында йәшәй, һуған безелдәүек себендәр (Eumerus) личинкалары һуғансаларҙы зарарлай, уларҙың үҙәген ашай; сапрофагтар тарҡалыу продукттарына бай булған һыуҙа йәшәй. «Күсе һымаҡ»тар тип аталыусы Eristalis ырыуы себене личинкаларының ҡорһаҡ осонда 15 мм-ға ҡәҙәр оҙонлоҡтағы һулыш көпшәһе бар; йыртҡыстары үҫемлектәрҙә йәшеренмәйҙәр, башҡа тигеҙ ҡанатлыларҙың личинкаларын юҡ итәләр, ҡайһы берҙәре бөжәк — ксилофагтарның йөрөү юлдарында, иңкеш, ҡырмыҫҡа һәм һағаҙаҡ ояларында туйыналар.
Шылдырчымындар (лат. Syrphidae) — учканда шылдыраган табыш чыгаруучу чымындардын бир тукуму, булардын көп түрлөрү бар: сары аарысымак шылдырак (лат. Temnostoma vespiforme), пиязчыл шылдырак, кадимки шылдырак (Myiatropa florea).
Шылдырчымындар (лат. Syrphidae) — учканда шылдыраган табыш чыгаруучу чымындардын бир тукуму, булардын көп түрлөрү бар: сары аарысымак шылдырак (лат. Temnostoma vespiforme), пиязчыл шылдырак, кадимки шылдырак (Myiatropa florea).
ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮੱਖੀ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਗੁਣਾਂ ਕਰ ਕੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫਲਾਵਰ ਫਲਾਈ(flower fly), ਹੋਵਰ ਫਲਾਈ(hoverfly) ਅਤੇ ਸਿਰਫਿਡ ਫਲਾਈ(syrphid fly) ਵਰਗੇ ਨਾਂ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ।[1] ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਹਾਂ ਜਾਤੀ ਦਾ ਤਕਨੀਕੀ ਨਾਂ ‘ਹੈਲੋਫਿਲੱਸ’ ਹੈ। ਮੱਖੀ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ‘ਸਿਰਫਿਡੀ’ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਤਕਰੀਬਨ 6000 ਜਾਤੀਆਂ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹਨ। ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਨਕਲਚੀ ਮੱਖੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ਹਿਦ ਦੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ, ਡੂਮਣਿਆਂ, ਘਰਘੀਨਾਂ ਤੇ ਭਰਿੰਡਾਂ ਦੇ ਰੰਗ ਅਤੇ ਚਾਲ-ਢਾਲ ਅਪਣਾ ਲਏ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹ ਸ਼ਿਕਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਸਮਝ ਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਨਹੀਂ ਫਟਕਦੇ। ਕਈ ਮੱਖੀਆਂ ਡੰਗ ਮਾਰਨ ਦੀ ਝੂਠੀ ਕਿਰਿਆ ਤਕ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਕਲ ਨੂੰ ‘ਬੇਟੀਸੀਅਨ ਮਿਮਿਕਰੀ’ ਨਾਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
ਇਨ੍ਹਾਂ ਮੱਖੀਆਂ ਦਾ ਕੱਦ ਕਾਠ ‘ਸ਼ਹਿਦ ਦੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ’ ਜਿੰਨਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਮਕੀਲੇ ਗੂੜ੍ਹੇ ਭੂਰੇ ਰੰਗ ਦੇ ਢਿੱਡ ਉੱਤੇ ਪੀਲੀਆਂ ਧਾਰੀਆਂ ਵੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਮੱਖੀਆਂ ਇੱਕ ਮਗਰੋਂ ਦੂਜੇ ਫੁੱਲ ਅੱਗੇ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਮੱਖੀਆਂ ਦੇ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਜੋੜਾ ਖੰਭ ਹੀ ਸਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਬੈਠਣ ਸਮੇਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮੱਖੀਆਂ ਦੇ ਖੰਭ ਪਾਸਿਆਂ ਨੂੰ ਸਰੀਰ ਦੀ ਉੱਚਾਈ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਥੋੜ੍ਹੇ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਟੋਹਣੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਮੋੜ ਤੋਂ ਮੁੜੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਕਿ ਇਹ ਡੰਗ ਨਹੀਂ ਮਾਰਦੀਆਂ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਵੱਡੀਆਂ-ਵੱਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਸਿਰ ਬਾਕੀ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵੱਡਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਚੁਸਤ ਉਡਾਰੂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉੱਡਦੇ ਹੋਏ ਬੜੀ ਸਰਲਤਾ ਤੇ ਸਹਿਜਤਾ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਸੇ ਮੁੜ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ’ਤੇ ਖੜੀ੍ਹਆਂ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਕਰ ਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ‘ਹੋਵਰ ਫਲਾਈਸ’ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਪਰ ਬੜਾ ਚਮਕੀਲਾ ਖੰਭਾਂ ਦਾ ਜੋੜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਦੂਜਾ ਜੋੜਾ ਬਹੁਤ ਛੋਟਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਉੱਡਣ ਦੇ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਇਸ ਨੂੰ ‘ਹਾਲਟੀਅਰ’ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਖੰਭ ਉੱਡਣ ਵੇਲੇ ਸੰਤੁਲਨ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਦੇ ਕੰਮ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਮੱਖੀਆਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਆਮ ਘਰੇਲੂ ਮੱਖੀਆਂ ਵਰਗਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਸਪੰਜ ਵਰਗਾ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਰਸ ਚੂਸਣ ਅਤੇ ਪਰਾਗ ਲੈਣ ਦੇ ਕੰਮ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਰਸ ਦੇ ਨਾਲ ਤੇਲੇ ਜਾਂ ਤੇਲੇ ਵਰਗੇ ਹੋਰ ਕੀੜਿਆਂ ਦਾ ਸੁੱਟਿਆ ਹੋਇਆ ਮਿੱਠਾ ਤਰਲ ਪਦਾਰਥ ਵੀ ਬੜੇ ਸ਼ੌਕ ਨਾਲ ਚੂਸਦੀਆਂ ਹਨ।
ਮਾਦਾ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਨਰ ਛੇਤੀ ਵੱਡੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਉੱਡਕੇ ਤੇ ਘੁੰਮ ਘੁੰਮ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਲਕੀਅਤ ਦੀ ਫੁਲਵਾੜੀ ਦੇ ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਨੂੰ ਉਲੀਕਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਚੁਫੇਰੇ ਵਿੱਚ ਵੜਨ ਵਾਲੀ ਮਾਦਾ ਉਸੇ ਨਰ ਦੀ ਮਲਕੀਅਤ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸਹਿਵਾਸ ਮਗਰੋਂ ਮਾਦਾ ਤੇਲੇ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਟਾਹਣੀਆਂ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰ ਕੇ ਅੰਡੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ 70 ਫ਼ੀਸਦੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਤੇਲਾ ਖਾ ਕੇ ਹੀ ਵੱਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਇਹ ਇੱਕ ਥਾਂ ’ਤੇ ਬੈਠੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਹੋਰ ਪੋਲੇ ਸਰੀਰ ਵਾਲੇ ਕੀੜਿਆਂ ਨੂੰ ਖਾਂਦੇ ਹਨ। ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਸਖ਼ਤ ਤੇ ਤਿੱਖੇ ਜਬਾੜ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸਿਰ ਪੈਰ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦੇ। ਉਹ ਫਿੱਕੇ ਬਦਾਮੀ ਰੰਗ ਦੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਸਲੱਗ ਵਰਗੇ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਕਰ ਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਮੈਗੱਟ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਇਹ ਪੂਰੇ ਪੇਟੂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਬੱਚਾ ਗੱਭਰੂ ਹੋਣ ਤਕ 400 ਤੋਂ ਵੱਧ ਤੇਲੇ ਹਜ਼ਮ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।[2]
ਇਹ ਮੱਖੀਆਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਫਾਇਦੇਮੰਦ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰੋੜ੍ਹ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਪਰਾਗਣ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਤਕਰੀਬਨ ਸੱਤ ਵਾਰ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਚੱਕਰ ਪੂਰਾ ਕਰ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਬੱਚੇ ਤੇਲਾ ਖਾਣ ਵਾਲੀਆਂ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਹਨ ਅਤੇ ਪਰਾਗਣ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਕ ਇਹ ਮੱਖੀਆਂ ਕੀੜ ਸੰਖਿਆ ਦੀ ਅਨੋਖੀ ਲਗਾਮ ਹਨ। ਇਹ ਇਨਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਨੁਕਸਾਨ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੀਆਂ। ਛੋਟੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ ਫੁੱਲਾਂ ਉੱਤੇ ਮੰਡਰਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਰਸ ਪੀ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮੱਖੀ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਗੁਣਾਂ ਕਰ ਕੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਫਲਾਵਰ ਫਲਾਈ(flower fly), ਹੋਵਰ ਫਲਾਈ(hoverfly) ਅਤੇ ਸਿਰਫਿਡ ਫਲਾਈ(syrphid fly) ਵਰਗੇ ਨਾਂ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਹਾਂ ਜਾਤੀ ਦਾ ਤਕਨੀਕੀ ਨਾਂ ‘ਹੈਲੋਫਿਲੱਸ’ ਹੈ। ਮੱਖੀ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ‘ਸਿਰਫਿਡੀ’ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਤਕਰੀਬਨ 6000 ਜਾਤੀਆਂ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹਨ। ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਨਕਲਚੀ ਮੱਖੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸ਼ਹਿਦ ਦੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ, ਡੂਮਣਿਆਂ, ਘਰਘੀਨਾਂ ਤੇ ਭਰਿੰਡਾਂ ਦੇ ਰੰਗ ਅਤੇ ਚਾਲ-ਢਾਲ ਅਪਣਾ ਲਏ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹ ਸ਼ਿਕਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਸਮਝ ਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਨਹੀਂ ਫਟਕਦੇ। ਕਈ ਮੱਖੀਆਂ ਡੰਗ ਮਾਰਨ ਦੀ ਝੂਠੀ ਕਿਰਿਆ ਤਕ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਕਲ ਨੂੰ ‘ਬੇਟੀਸੀਅਨ ਮਿਮਿਕਰੀ’ ਨਾਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।
Hover flies, also called flower flies or syrphid flies, make up the insect family Syrphidae. As their common name suggests, they are often seen hovering or nectaring at flowers; the adults of many species feed mainly on nectar and pollen, while the larvae (maggots) eat a wide range of foods. In some species, the larvae are saprotrophs, eating decaying plant and animal matter in the soil or in ponds and streams. In other species, the larvae are insectivores and prey on aphids, thrips, and other plant-sucking insects.
Insects such as aphids are considered a crop pest, and therefore the aphid-eating larvae of some hover flies serve as an economically (as well as ecologically) important predator and even potential agents for use in biological control, while the adults may be pollinators.
About 6,000 species in 200 genera have been described. Hover flies are common throughout the world and can be found on all continents except Antarctica. Hover flies are harmless to most mammals, though many species are mimics of stinging wasps and bees, a mimicry which may serve to ward off predators.
The size of hover flies varies depending on the species.[1] For example Paragus tibialis [2][3][4] is 3–5 mm (1⁄8–13⁄64 in) long while Criorhina nigriventris is 13.6–20.6 mm (17⁄32–13⁄16 in) long.[5] Some, such as members of the genus Baccha, are small, elongated, and slender, while others, such as members of Criorhina, are large, hairy, and yellow and black. As members of the Diptera, all hover flies have a single functional pair of wings (the hind wings are reduced to balancing organs).[6] Many species are brightly colored, with spots, stripes, and bands of yellow or brown covering their bodies.[6] Due to this coloring, they are often mistaken for wasps or bees; they exhibit Batesian mimicry. Despite this, hover flies are harmless to humans.[1] Drone flies, E. tenax, are an example of a species of hover fly who exhibit Batesian mimicry.
With a few exceptions,[7] hover flies are distinguished from other flies by having a spurious vein, located parallel to their fourth longitudinal wing vein.[1] Adults feed mainly on nectar and pollen.[6] Many species also hover around flowers, lending to their common name.[1]
Bee flies of the family Bombyliidae often mimic Hymenoptera and hover around flowers, as well, rendering some bombyliid species hard to tell apart from Syrphidae at first glance. Hover flies can, nevertheless, be distinguished in the field by anatomical features such as:
Unlike adults, the maggots of hover flies feed on a variety of foods; some are saprotrophs, eating decaying plant or animal matter, while others are insectivores, eating aphids, thrips, and other plant-sucking insects.[1][8] Predatory species are beneficial to farmers and gardeners, as aphids destroy crops, and hover fly maggots are often used in biological control. This includes one of the most common widespread hover fly species, Episyrphus balteatus, whose larvae feed on aphids. Certain species, such as Merodon equestris or Eumerus tuberculatus, are responsible for pollination.
An example of a well-known hover fly maggot is the rat-tailed maggot, of the drone fly, Eristalis tenax. It has a breathing siphon at its rear end, giving it its name.[1] The species lives in stagnant water, such as sewage and lagoons.[9] The maggots also have a commercial use, and are sometimes sold for ice fishing.[10]
On extremely rare occasions, hover fly larvae have been known to cause accidental myiasis in humans. This occurs when the larvae are accidentally ingested from contaminated food.[9][11]
The oldest known fossils of crown group Syrphidae are from the Eocene aged Florissant Formation, Green River Formation and Baltic amber. However, the genus Prosyrphus from the Late Cretaceous (Cenomanian) aged Burmese amber appears to represent a stem group to the family.[12]
Hover flies are a cosmopolitan family found in most biomes, except extreme deserts, tundra at extremely high latitudes, and Antarctica.[13][14] Certain species are more common in certain areas than others; for example, the American hoverfly, Eupeodes americanus, is common in the Nearctic realm, and the common hoverfly, Melangyna viridiceps, is common in the Australasian realm. About 6,000 species and 200 genera are in the family.[15]
While some hover fly larvae are aquatic and are often found in stagnant water, those of species that prey upon aphids and other plant parasites are usually terrestrial, residing on leaves.[16] Adults are often found near flowers, their principal food source being nectar and pollen.[6] Some species are found in more unusual locations; for example, members of the genus Volucella can be found in bumblebee nests, while members of Microdon are myrmecophiles, found in ant or termite nests.[1] Others can be found in decomposing vegetation.
Hover flies are important pollinators of flowering plants in many ecosystems worldwide.[17] Syrphid flies are frequent flower visitors to a wide range of wild plants, as well as agricultural crops, and are often considered the second-most important group of pollinators after wild bees. However, relatively little research into fly pollinators has been conducted compared with bee species.[17] Bees are thought to be able to carry a greater volume of pollen on their bodies, but flies may be able to compensate for this by making a greater number of flower visits.
Like many pollinator groups, syrphid flies range from species that take a generalist approach to foraging by visiting a wide range of plant species through those that specialize in a narrow range of plants.[18] Although hover flies are often considered mainly nonselective pollinators, some hover flies species are highly selective and carry pollen from one plant species.[19] Cheilosia albitarsis is thought to only visit Ranunculus repens.
Specific flower preferences differ among species, but syrphid fly species have repeatedly been shown to prefer white- and yellow-coloured flowers.[20] Nonvisual flower cues such as olfactory cues also help these flies to find flowers, especially those that are not yellow.[21] Many syrphid fly species have short, unspecialized mouth parts and tend to feed on flowers that are more open as the nectar and pollen can be easily accessed.[22]
Also, a number of fascinating interactions occur between orchids and hover flies. The orchid species Epipactis veratrifolia mimics alarm pheromones of aphids which attracts pollinating hover flies .[23] Another plant, the slipper orchid in southwest China, also achieves pollination by deceit by exploiting the innate yellow color preference of syrphids.[24]
More than 40 species of syrphid flies are found in New Zealand[25] in a variety of habitats, including agricultural fields and alpine zones. Two hover fly species in Switzerland are being investigated as potential biological control agents of hawkweeds in New Zealand.[26]
Native hover fly species Melanostoma fasciatum and Melangyna novaezelandiae are common on agricultural fields in New Zealand.[27] Coriander and tansy leaf are particularly attractive to many species of adults, which feed on their pollen.[28] In organic paddocks, hover flies were found to feed on an average of three and a maximum of six different pollens. M. fasciatum has a short proboscis, which restricts it to obtaining nectar from disk flowers.[29]
Syrphid flies are also common visitors to flowers in alpine zones in New Zealand. Native flies (Allograpta and Platycheirus) in alpine zones show preferences for flower species based on their colour in alpine zones; syrphid flies consistently choose yellow flowers over white regardless of species.[30] However, syrphid flies are not as effective pollinators of alpine herb species as native solitary bees.[31]
Syrphid flies offer dual services to humans, with adults pollinating and larvae providing other services.
Larvae of many hover fly species prey upon pest insects, including aphids and leafhoppers, which spread some diseases such as curly top, so they are seen in biocontrol as a natural means of reducing the levels of pests. Gardeners, therefore, sometimes use companion plants to attract hover flies. Those reputed to do so include Alyssum spp., Iberis umbellata, statice, buckwheat, chamomile, parsley, and yarrow.[32] Larvae in the subfamily Eristalinae live in semi-aquatic and aquatic environments, including manure and compost, and can filter and purify water.
Fredrik Sjöberg's book The Fly Trap concerns his enthusiasm for hover flies on the island of Runmarö in the Baltic Sea.[33] The island is a hotspot for hover flies and other insects; Sjöberg has collected 58 species of butterflies there, and (in seven years of hunting) 202 species of hover flies, including 180 in his garden.[34]
Hover flies, also called flower flies or syrphid flies, make up the insect family Syrphidae. As their common name suggests, they are often seen hovering or nectaring at flowers; the adults of many species feed mainly on nectar and pollen, while the larvae (maggots) eat a wide range of foods. In some species, the larvae are saprotrophs, eating decaying plant and animal matter in the soil or in ponds and streams. In other species, the larvae are insectivores and prey on aphids, thrips, and other plant-sucking insects.
Insects such as aphids are considered a crop pest, and therefore the aphid-eating larvae of some hover flies serve as an economically (as well as ecologically) important predator and even potential agents for use in biological control, while the adults may be pollinators.
About 6,000 species in 200 genera have been described. Hover flies are common throughout the world and can be found on all continents except Antarctica. Hover flies are harmless to most mammals, though many species are mimics of stinging wasps and bees, a mimicry which may serve to ward off predators.
La Sirfedoj (Syrphidae) estas familio el la insektoj Dipteroj (Diptera) ene de la muŝoj aŭ braĥiceroj (Brachycera).
Tutmonde estass priskribitaj ĉ. 6000 specioj, el ili 1800 por la palearktiso. La plej okulfrapa estas la kapablo de la bestetoj ŝvebi surloke ankaŭ, se la movado de la aero estas relative granda. Ŝvebas, ekzemple la plej multaj specioj de la Bombiliedoj. Konataj estas tre multaj sirfedoj pro tio, ke la sendanĝeraj sirfedoj imitas la armitajn dipterojn por timigi siajn malamikojn (mimikrio).
Ene de la sirfedoj ekzistas multaj diversaj specioj. Multaj sirfedoj aspektas simile al burdoj, vespoj aŭ abeloj. Ilin oni povas facile intermiksi, sed ili ne pikas. Tiu mimikrio trompe pretendas malamikon de sirfedoj: male al ilia „modelo“ ili ne havas pikilon. La korpo povas esti mallonga kaj dika aŭ longa aŭ svelta; krome ekzistas specioj kun aŭ sen haroj.
La buŝaj iloj estas ŝanĝitaj plej ofte al lekaperatoj. La genro Rhingia povas leki fluidan nutraĵon kiel nektaro kaj dismordi polenon. La insektoj povas estu glataj aŭ haraj. Antaŭe inter la okuloj troviĝas du mallongaj antenoj. Sur la supra surfaco de la kapo troviĝas tri punktokuloj (ocelojn).
La torakso, kiu kiel ĉe ĉiuj insektoj havas la flugilojn kaj krurojn, jam grandan mesonotumon, kie ĉe la abdomeno aligas ŝildeto. Kiel ĉiu dipteroj, ili nur havas la antaŭajn flugilojn (kun kaliptero); ĉar ĝiaj malantaŭaj flugiloj estas stumpaj svingkolbetoj (teniloj), kiuj estas ne malhaveblaj por stabiligi la ŝvebflugon. La rekonilo por ŝvebflugo estas flugila vejno, tiel nomata Vena spuria en la antaŭaj flugiloj.
La abdomeno estas tre diversa, kaj laŭ la formo kaj laŭ la koloro. Ĝi konsistas el kvar dorse videblaj segmentoj. La koloro de la specioj estas metale nigra, nigre blua kaj ĝis grize. La diversaj specioj havas bendojn kaj makulojn antaŭe ĉ. flave kaj nigre.
Adoleskaj sirfedoj flugas per alta flugilbata frekvenco (ĝis 300 Hercoj kaj tiel ili povas „ŝvebi“ dum relative longa tempo sen moviĝi horizontale aŭ vertikale.
La sirfedoj nutriĝas de nektaro kaj polenoj. Tial la sirfedoj ludas gravan rolon kiel poleniganto. Ili estas apud la abeloj (Apoidea) la plej grava poleniganta grupo.
Multaj sirfedoj estas migrantaj insektoj. Ili migras de Mezeŭropo al la Mediteraneo. La bestetoj pasas la pasejojn de la mezmontaroj, la Pireneoj kaj la Alpoj (ekzemple ĉe Col de Bretolet en la Valezaj Alpoj). En printempo ili iras la kontraŭan direkton.[1] Al la migrantoj inter la sirfedoj apartenas ekzemple Episyrphus balteatus kaj Eristalis tenax..[2]
sirfedo Helophilus pendulus metante ovojn
la junaj kovaĵo sur folio
makrofoto de la ovoj
unu sola larvo elovigita
surtere vivanta larvo de sirfedo
rabema larvo de sirfedo elsuĉanta bafidon
la pupo de sirfedo
en humida biotopo vivanta larvo de Eristalis tenax
Sirfedoj estas monofiluma taksono. La filogena enordigo okazas en Ciklorafo kaj Aŝizo. La frata grupo estas la Pipunkulidoj, kun kiu ĝi formas la komunan taksonon de la Sirfoideoj.
La sirfedoj havas tutmonde ĉ. 6.000 speciojn. En Eŭropo vivas ĉ. 500 el ili:
La Sirfedoj (Syrphidae) estas familio el la insektoj Dipteroj (Diptera) ene de la muŝoj aŭ braĥiceroj (Brachycera).
Tutmonde estass priskribitaj ĉ. 6000 specioj, el ili 1800 por la palearktiso. La plej okulfrapa estas la kapablo de la bestetoj ŝvebi surloke ankaŭ, se la movado de la aero estas relative granda. Ŝvebas, ekzemple la plej multaj specioj de la Bombiliedoj. Konataj estas tre multaj sirfedoj pro tio, ke la sendanĝeraj sirfedoj imitas la armitajn dipterojn por timigi siajn malamikojn (mimikrio).
Los sírfidos (Syrphidae) son una familia de dípteros braquíceros cuyos adultos liban el néctar de las flores adoptando el aspecto de himenópteros como las abejas y las avispas, con las que se confunden fácilmente.
El tamaño es muy variado, con especies que miden pocos milímetros y algunas muy grandes. Predominan colores pardos, anaranjados o amarillos, casi siempre con bandas bien marcadas sobre el abdomen.
Han sido descritos unos 200 géneros y alrededor de 5400 especies. Son muy frecuentes sobre las flores, de las que se alimentan como adultos, consumiendo principalmente néctar, pero también polen, con lo que son importantes agentes de polinización zoófila. El aspecto de los adultos es mimético del de ciertas abejas y avispas que frecuentan los mismos ambientes, con las que deben ser confundidas por los depredadores en un ejemplo notable de mimetismo batesiano.
Los sírfidos comparten el rasgo anterior con los bombílidos, otra familia de dípteros. Sin llegar a superar a estos últimos, demuestran una extraordinaria capacidad para el control del vuelo, siendo capaces no solo de suspenderse inmóviles en el aire, sino de avanzar en cualquier dirección sin girar el cuerpo. Su nombre en inglés se traduce como «moscas cernidoras» o «moscas cernícalo» (hover flies), aludiendo a esa habilidad. En español se usa frecuentemente la traducción del término flower flies como «moscas de las flores».
Para distinguir un sírfido de un himenóptero hay que fijarse en las antenas, muy breves como en otras moscas, y en los ojos, más grandes que los de las avispas y abejas, sobre todo en los machos, donde tienden a juntarse en la parte dorsal de la cabeza. Además como todos los dípteros, solo portan dos alas funcionales, convertidas las otras dos en balancines, pero este rasgo no siempre es fácil de verificar, porque los himenópteros posados suelen llevar sus alas acopladas. Algunos sírfidos, como los del género Volucella, tienen el cuerpo cubierto de pelo, mientras otros, como los de los géneros Eristalis, Melanostoma o Sphaerophoria, son básicamente lampiños.
Una característica muy importante de todos los sírfidos es la venación de las alas, con una vena que no está presente en otros dípteros, la llamada vena espuria.
Las larvas de los sírfidos carecen de patas y de cápsula cefálica (larva ápoda, acéfala). Tienen una ecología muy diferente de la de los adultos y enormemente variada. En muchos casos son habitantes de sustratos empapados, donde se alimentan de residuos orgánicos u hongos.
Las larvas que viven sumergidas en el agua suelen tener un tubo o esnórquel en el extremo posterior que les permite respirar fuera del agua, son las llamadas gusanos cola de rata. Otras son depredadoras de pulgones y otros pequeños animales, a los que cazan sobre la vegetación. Muchas especies de Allograpta, Baccha, Melanostoma, Paragus, Pipiza, Scaeva, Syrphus, Eupeodes y Sphaerophoria son importantes depredadores de pulgones; las larvas de Baccha, Pipiza, Scaeva, Syrphus y Eupeodes se alimentan de insectos escamas.
Las de la subfamilia Microdontinae mantienen una relación simbiótica con hormigas, y aún existen otros modos especializados de vida en hábitats diversos.
Algunas especies, especialmente en la subfamilia Syrphinae, han sido empleadas en el control biológico de plagas, por ejemplo de pulgones que pueden llegar a causar pérdidas económicas multimillonarias.[1][2] Los adultos de algunas especies son polinizadores importantes, visitan las flores para alimentarse de néctar y también de polen, especialmente las hembras (sinovigénicas) que necesitan las proteínas del polen para la maduración de los ovarios y la producción de los huevos.
Los sírfidos adultos son importantes polinizadores en una amplia variedad de ecosistemas de todo el mundo.[3][4] Estos insectos son frecuentes visitantes de flores, tanto de plantas silvestres como de especies cultivadas. Se les considera como los polinizadores más importantes después de las abejas, aunque esta función no se ha estudiado tan a fondo como en las abejas.[3] Su menor grado de pilosidad corporal hace que no sean polinizadores tan eficientes como abejorros y abejas. Sin embargo, compensan este hecho con una gran frecuencia de visitas a las flores debido a gran abundancia en muchos ecosistemas.
Al igual que otros tipos de polinizadores, algunas especies son generalistas y otras tienen distintos grados de especialización.[5] Algunos sírfidos polinizan una sola especie.[6] Se cree que Cheilosia albitarsis solamente visita las flores de Ranunculus repens.
Las preferencias por el tipo de flores varía según las especies, pero en general muestran preferencia por flores de colores blancos y o amarillos.[7] Las señales no visuales de las flores, por ejemplo las olfatorias, ayudan a estas moscas a encontrar las flores, especialmente las que no son amarillas.[8] La mayoría de las especies de sírfido tienen piezas bucales cortas y no especializadas y tienden a visitar flores abiertas, amplias, con néctar fácilmente accesible.[9]
Eristalis tenax hembra
Sphaerophoria sp. hembra
Episyrphus balteatus macho posado
Apareamiento en el aire
Helophilus pendulus: hembra durante la puesta
Helophilus pendulus: detalle de la puesta
Helophilus pendulus: detalle de los huevecillos
Helophilus pendulus: queresa (larva)
Detalle de la cara de una Volucella pellucens
Sírfido
Sírfido en Gironella
Los sírfidos (Syrphidae) son una familia de dípteros braquíceros cuyos adultos liban el néctar de las flores adoptando el aspecto de himenópteros como las abejas y las avispas, con las que se confunden fácilmente.
Episyrphus balteatus
Taksonoomia Riik: Loomad Animalia Hõimkond: Lülijalgsed Arthropoda Klass: Putukad Insecta Selts: Kahetiivalised Diptera Alamselts: Kärbselised Brachycera Sugukond: Sirelased SyrphidaeSirelased (Syrphidae) kärbseliste sugukond, kuhu kuulub umbes 4500 liiki. Neid võib leida üle kogu maailma. Enamik sirelasi on mimeetilised – neil esineb mimikri. Sirelased sarnanevad tavaliselt astlalistega (mesilased, herilased, kimalased).
Tihti on sirelased koos herilaste ja mesilastega õitel toitumas. Neil on täpselt samasugune triibuline keha. Mürgiastlaga kiletiivalisi jäljendades kaitsevad sirelased ennast putuktoiduliste eest, kuigi neil mürgiastelt ei ole. Neil on erakordselt suured silmad ning nad lendavad valju suminaga. Meil levinuim liik on Syrphus ribesii.
Valmikud on väliselt üsna erinevad, kuid väga sarnase eluviisiga – lendavad päeval ja toituvad nektarist. Lendajatena on sirelased äärmiselt osavad, nad võivad lisaks tavalisele lennule ka õhus paigal seista ja isegi mingil määral tagurpidi lennata.
Erinevalt valmikutest on sirelaste vastsed mitmekesisema eluviisiga. Mudasirelase vaglad elavad vees. Mõned sirelase vaglad elavad niisketes kändudes ja surnud puude tüvedes.
Üks omapärasemaid putukaid on mudasirelane (Eristalis tenax) keda kutsutakse "rotisabavastne". See tünnikesetaolise kehaga loomake elab tugevasti reostunud veekogude põhjamudas. Ta hingab atmosfääriõhku, selleks on tagakeha kolmest viimasest lülist kujunenud pikk (kuni 15 sentimeetrit) hingamistoru, mis sirutatakse veepinnale. Vastne võib ka sügavamale mutta pugeda, kuid sel juhul peab ta hingamiseks ikkagi kõrgemale tõusma. Enne nukkumist ronib vastne veest välja, nukk asub mullas.
Kõige suurem osa sirelasevastsetest on lehetäidest toituvad röövloomad. Selline on näiteks liik Syrphus balteatus. Tema vastne imeb arengu jooksul tühjaks kuni 2000 lehetäid.
Kägusirelaste (Volucella) vaglad elutsevad kimalasepesades, kus nad toituvad surnud kimalasevakladest ja pesas vedelevast prahist, sealhulgas surnud vakladest, sarnanedes ise kimalasega, erinedes peamiselt tiibade arvu poolest.
Sphaerophoria scripta
Sphaerophoria scripta, Hieracium sp.
Eristalis
Episyrphus balteatus
Temnostoma sp.
Volucella inanis
Mallota sp.
Helophilus pendulus
Episyrphus balteatus (isane)
Episyrphus balteatus (isane)
Helophilus pendulus munemas
Helophilus pendulus munad
Helophilus pendulus vastne
Sirelased (Syrphidae) kärbseliste sugukond, kuhu kuulub umbes 4500 liiki. Neid võib leida üle kogu maailma. Enamik sirelasi on mimeetilised – neil esineb mimikri. Sirelased sarnanevad tavaliselt astlalistega (mesilased, herilased, kimalased).
Tihti on sirelased koos herilaste ja mesilastega õitel toitumas. Neil on täpselt samasugune triibuline keha. Mürgiastlaga kiletiivalisi jäljendades kaitsevad sirelased ennast putuktoiduliste eest, kuigi neil mürgiastelt ei ole. Neil on erakordselt suured silmad ning nad lendavad valju suminaga. Meil levinuim liik on Syrphus ribesii.
Valmikud on väliselt üsna erinevad, kuid väga sarnase eluviisiga – lendavad päeval ja toituvad nektarist. Lendajatena on sirelased äärmiselt osavad, nad võivad lisaks tavalisele lennule ka õhus paigal seista ja isegi mingil määral tagurpidi lennata.
Erinevalt valmikutest on sirelaste vastsed mitmekesisema eluviisiga. Mudasirelase vaglad elavad vees. Mõned sirelase vaglad elavad niisketes kändudes ja surnud puude tüvedes.
Üks omapärasemaid putukaid on mudasirelane (Eristalis tenax) keda kutsutakse "rotisabavastne". See tünnikesetaolise kehaga loomake elab tugevasti reostunud veekogude põhjamudas. Ta hingab atmosfääriõhku, selleks on tagakeha kolmest viimasest lülist kujunenud pikk (kuni 15 sentimeetrit) hingamistoru, mis sirutatakse veepinnale. Vastne võib ka sügavamale mutta pugeda, kuid sel juhul peab ta hingamiseks ikkagi kõrgemale tõusma. Enne nukkumist ronib vastne veest välja, nukk asub mullas.
Kõige suurem osa sirelasevastsetest on lehetäidest toituvad röövloomad. Selline on näiteks liik Syrphus balteatus. Tema vastne imeb arengu jooksul tühjaks kuni 2000 lehetäid.
Kägusirelaste (Volucella) vaglad elutsevad kimalasepesades, kus nad toituvad surnud kimalasevakladest ja pesas vedelevast prahist, sealhulgas surnud vakladest, sarnanedes ise kimalasega, erinedes peamiselt tiibade arvu poolest.
Kukkakärpäset (Syrphidae) ovat usein pistiäisiä muistuttavia, suhteellisen kookkaita kärpäsiä. Maailmassa lajeja tunnetaan noin 6000 ja Suomestakin on tavattu 330 kukkakärpäslajia (tilanne marraskuussa 2004). Kasvihuoneissa ja asunnoissa kukkaruukkujen kosteassa mullassa kehittyvät pienet, mustat ns. kukkakärpäset ovat todellisuudessa harsosääskiä ja kuuluvat sääskien alalahkoon.
Useimmat kukkakärpäslajeista ovat noin sentin mittaisia, mutta koko vaihtelee paljon. Huomattavan suuri osa lajeista jäljittelee ulkonäöltään pistiäisiä. Eivät kuitenkaan kaikki. Ulkonäöstä riippumatta heimon lajien yhdistävä tuntomerkki on siiven keskellä kulkeva "valesuoni", Vena spuria.
Kukkakärpäset lentävät usein ilmassa paikoillaan, mikä on antanut niille heimon englanninkielisen nimen "hoverflies".
Kukkakärpäset vierailevat ahkerasti kukilla nauttimassa mettä. Niillä on suuri merkitys pölyttäjinä. Kukkakärpästen toukat ovat kirvoja saalistavia petoja.
Kukkakärpäset (Syrphidae) ovat usein pistiäisiä muistuttavia, suhteellisen kookkaita kärpäsiä. Maailmassa lajeja tunnetaan noin 6000 ja Suomestakin on tavattu 330 kukkakärpäslajia (tilanne marraskuussa 2004). Kasvihuoneissa ja asunnoissa kukkaruukkujen kosteassa mullassa kehittyvät pienet, mustat ns. kukkakärpäset ovat todellisuudessa harsosääskiä ja kuuluvat sääskien alalahkoon.
Syrphides, Syrphes
Les Syrphidae ou Syrphides (ou Syrphes), sont une famille de mouches du sous-ordre des Brachycera. La famille se subdivise en 3 sous-familles qui comprennent environ 200 genres et plus de 5 000 espèces décrites. On compte environ 800 espèces dans l'Ouest de l'écozone paléarctique et plus de 500 en France[1]. De manière générale, c'est une famille cosmopolite.
Ces mouches imitent souvent les formes, les couleurs vives et parfois le son de certaines espèces d'hyménoptères. On les rencontre souvent en été sur les fleurs, principalement les ombellifères, recherchant le nectar dont elles se nourrissent et contribuant ainsi à leur pollinisation. Les larves se nourrissent de déchets, de bulbes de fleurs, de pucerons ou de larves d'autres insectes selon les espèces.
Comme tous les diptères, les syrphes possèdent une seule paire d'ailes fonctionnelle et deux haltères ou balanciers qu'elles portent en arrière du thorax. Cette particularité morphologique fait que les Syrphes sont (ainsi que les Bombyles) capables d'un vol stationnaire, ce qui permet souvent de les distinguer des autres espèces dont elles peuvent imiter la robe (livrée aposématique).
De par leur coloration en bandes jaunes et brunes, les syrphes sont en effet souvent confondus avec des hyménoptères de type guêpe ou abeille. Cette coloration est une forme de mimétisme batésien[2].
Les syrphes se distinguent principalement des autres diptères par la présence d'une nervure vestigiale au niveau des ailes: la vena spuria[3] située parallèlement à la quatrième veine alaire longitudinale, mais avec des exceptions[4].
Les syrphes appartiennent au super-ordre des Endoptérygotes (ou holométaboles), c'est-à-dire qu'ils réalisent une métamorphose complète. Le développement se réalise en quatre étapes : l'œuf, la larve, la nymphe et l'imago ou adulte.
Selon les espèces, le cycle peut comporter une seule génération printanière - cycle univoltin (exemple : Epistrophe); deux générations avec une diapause de la larve en été et en hiver - cycle bivoltin (exemple : Melangyna); ou plusieurs générations - cycle polyvoltin avec soit une diapause au stade de femelles adultes dites espèces gynohivernantes (exemple : Episyrphus) soit aux stades nymphal et larvaire (exemple : Syrphus)[5].
Moins connus que les abeilles, les syrphes sont des pollinisateurs importants pour les plantes sauvages et agricoles. Par exemple, Episyrphus balteatus (le syrphe ceinturé) est reconnu comme un pollinisateur important du colza[6]. Comme beaucoup de pollinisateurs, les espèces de syrphe ne sont ni vraiment spécialistes - c'est-à-dire ciblant un nombre restreint d'essences florifères, voire une seule - ni vraiment généralistes - c'est-à-dire attirées par toutes les essences, pourvu que le pollen / nectar soit accessible[7],[8].
Beaucoup d'espèces de syrphe ont des pièces buccales courtes et non spécialisées[9].
Les larves de syrphe sont des organismes auxiliaires intéressants en protection des cultures. Ce sont des agents de lutte biologique efficaces contre les pucerons notamment. Les larves peuvent consommer des centaines de pucerons en quelques jours[10].
La mise en place de bandes fleuries[11] autour des champs de culture fait l'objet de nombreuses recherches scientifiques afin d'attirer les syrphes adultes au sein du champ. En effet, les syrphes ont besoin de ressources florales (pollen et/ou nectar) à l'état adulte afin de se reproduire. On plante, en bordure des champs, des Phacelia sp. pour nourrir les syrphes, dont les larves dévorent les pucerons, l'œillet d'Inde attire ce genre d'insecte aussi[12].
Dans les années 1990, on se dit qu'avec environ 6 000 espèces connues, et de par leur présence dans quasiment tous les milieux naturels et agricoles (hormis les pleines eaux et les grottes), et en raison de la grande dépendance de leurs larves à certaines ressources alimentaires et/ou à des milieux (spécifiques à chaque espèce), les Syrphidae semblent être de bons bioindicateurs en Europe. Il existe en outre des clés taxonomiques pour les identifications (jusqu'au niveau de l'espèce, notamment en Europe). Cependant leur caractère de migrants (chez l'adulte) les rend plus utiles pour des évaluations environnementales à grande échelle par exemple pour l'évaluation de la richesse en habitats d'un paysage[13].
Ils sont notamment utilisés par une méthode d'évaluation de l'état de conservation des milieux. Une base de données européenne, Syrph The Net[14] qui a nécessité 15 ans de collecte d'informations, précise leurs habitats, leur biologie, leur mode de vie, leur répartition, leur statut (degré de rareté, de menace…) etc. [1]. Couplé à des protocoles de piégeage standardisé (tente Malaise par exemple), elle permet de faire certains diagnostics écologiques[15]. Ils semblent cependant bien moins sensibles à certains facteurs de stress que les abeilles et papillons car dans le sud du Royaume-Uni, alors que ces deux groupes de pollinisateurs sont en forte voie de régression, les syrphes migrateurs semblent conserver (sur 10 ans) une population relativement stable (en dépit de variations interannuelles que l'on observe chez la plupart des espèces)[16].
Selon ITIS :
Syrphides, Syrphes
Un syrphidae sur un Gaillardia. Aout 2019. Les Syrphidae ou Syrphides (ou Syrphes), sont une famille de mouches du sous-ordre des Brachycera. La famille se subdivise en 3 sous-familles qui comprennent environ 200 genres et plus de 5 000 espèces décrites. On compte environ 800 espèces dans l'Ouest de l'écozone paléarctique et plus de 500 en France. De manière générale, c'est une famille cosmopolite.
Ces mouches imitent souvent les formes, les couleurs vives et parfois le son de certaines espèces d'hyménoptères. On les rencontre souvent en été sur les fleurs, principalement les ombellifères, recherchant le nectar dont elles se nourrissent et contribuant ainsi à leur pollinisation. Les larves se nourrissent de déchets, de bulbes de fleurs, de pucerons ou de larves d'autres insectes selon les espèces.
Os sírfidos (Syrphidae) son unha familia de insectos dípteros. Vense xeralmente voando sobre as flores e alimentándose do seu néctar, xa que os adultos da maioría das especies aliméntanse de néctar e pole, mentres que as larvas teñen unha alimentación moi variada. Nalgunhas especies, as larvas son saprótrofas, comen plantas en descomposición e materia animal no solo ou nas pozas e regatos. Noutras especies as larvas son insectívoras e depredan áfidos, trips, e outros insectos que zugan zumes elaborados das plantas.
Como os áfidos causan grandes danos ás colleitas en todo o mundo, uns insectos comedores de áfidos como os sírfidos son considerados importantes e útiles inimigos destas pragas e axentes potenciis para o control biolóxico. Algúns sírfidos adultos son importantes polinizadores.
Describíronse unhas 6 000 especies de 200 xéneros de sírfidos. Son comúns en todo o mundo e poden encontrarse en todos os continentes agás na Antártida. Son inofensivos para case todos os demais animais, malia que exhiben un mimetismo batesiano imitando a insectos máis perigosos como avespas e abellas, o que os protexe dos seus predadores.
O tamaño dos sírfidos varía dependendo das especies.[1] Algúns, como os membros do xénero Baccha, son pequenos, alongados e delgados, mentres que outros, como os Criorhina, son grandes, peludos e negros e amarelos. Igual que todos os Diptera, os Syrphidae teñen un só par de ás funcional, xa que o par traseiro está convertido nuns órganos para o equilibrio durante o voo chamados halterios.[2] Son de vivas cores, con manchas, e bandas de amarelo ou marrón que cobren os seus corpos.[2] Debido a esta coloración, a miúdo son confundidos con avespas ou abellas, xa que presentan mimetismo con elas. Porén, os sírfidos son inofensivos.[1]
Con poucas excepcións (por exemplo [3]), os sírfidos distínguense doutros dípteros por ter unha vea espúrea, localizada paralelamente á cuarte vea alar lonxitudinal.[1] Os adultos aliméntanse principalmente de néctar e pole, polo que voan arredor das flores.[1][2]
A diferenza dos adultos, as larvas de sírfidos comen diversos alimentos; algunhas son saprótrofas e comen materia en descomposición vexetal ou animal, mentres que outras son insectívoras, e comen áfidos, trips e outros insectos que zugan o zume elaborado das plantas.[1] Isto é beneficioso para os xardineiros, xa que os áfidos destrúen plantas e colleitas, e os sírfifos poden usarse para o control biolóxico. Certas especies, como Lampetia equestris ou Eumerus tuberculatus, son responsables da polinización de moitas plantas.
Un exemplo é a larva "cola de rata" da especie Eristalis tenax, que ten un sifón respiratorio no seu extremo traseiro, que lle dá o seu nome.[1] A especie vive en augas estancadas, como as de augas residuais e augas de certas lagoas, e son un bioindicador da polución.[4] As larvas tamén teñen un uso comercial, e véndense ás veces para a pesca baixo capas de xeo.[5]
Nalgunhas ocasións viuse que as larvas de sírfidos causan miíase accidental en humanos; porén, estes casos son moi raros. Isto ocorre cando as larvas son inxeridas accidentalmente coa comida ou doutras fontes. A miíase causa malestar, dor, ou proído;[4][6]
Os sírfidos son unha familia cosmopolita que se encontra na maioría dos biomas, excepto os desertos, as tundras e en altitudes moi altas, e tampouco na Antártida.[7][8] Certas especies son máis comúns en certas áreas que noutras; por exemplo, a Eupeodes americanus é común na ecozona neártica, e a Melangyna viridiceps é común na ecozona de Australasia. Describíronse unhas 6 000 especies e 200 xéneros na familia.[9]
Aínda que algunhas das súas larvas son acuáticas e a miúdo encóntranse en augas estancadas, as especies que depredan áfidos e outras pragas agrícolas son xeralmente terrestres, e residen nas follas.[10] Os adultos encóntranse a miúdo preto das flores, as súas fontes principais de comida son o néctar e pole.[2] Algunhas especies encóntranse en localizacións máis inusuais; por exemplo, os do xénero Volucella poden encontrarse en ninos de abellóns, mentres que os Microdon son mirmecófilos e encóntranse en formigueiros e termiteiros.[1] Outras poden encontrarse en vexetación en descomposición.
Son importantes polinizadores das plantas con flor en varios ecosistemas de todo o mundo.[11] Son visitadores frecuentes das flores dunha ampla variedade de plantas, e de colleitas agrícolas, e son a miúdo considerados o segundo grupo máis importante de polinizadores despois das abellas. Porén, fixéronse relativamente poucas investigacións sobre estes animais como polinizadores en comparación coas feitas sobre as abellas.[11] As abellas poden levar un maior volume de pole no seu corpo, pero os sírfidos poden compensar isto visitando un maior número de flores.
Como moitos grupos de polinizadores, os sírfidos poden ser especies máis xeralistas na alimentación e visitan unha gran variedade de plantas ou poden estar especializadas en visitar un pequeno grupo de plantas.[12] En xeral, os sírfidos adoitan ser considerados principalmente polinizadores non selectivos, pero algunhas especies son moi selectivas e levan pole dunha soa especie de planta.[13] Por exemplo, a especie Cheilosia albitarsis crese que só visita a planta Ranunculus repens.
As preferencia específicas por flores difiren entre as especies, pero prefiren especialmente as flores de cor branca e amarela.[14] As pistas non visuais que dan as flores, como as pistas olfactivas tamén axudan a estes dípteros a encontrar as flores, especialmente as que non son amarelas.[15] Moitas especies de sírfidos teñen pezas bucais curtas e non especializadas e tenden a alimentarse de flores que están máis abertas nas que o néctar e pole é máis accesible.[16]
Ademais, hai varias interaccións fascinantes entre as orquídeas e os sírfidos. A especie de orquídea Epipactis veratrifolia imita as feromonas de alarma dos áfidos para atraer aos sírfidos para a súa polinización.[17] Outras orquídeas, as da subfamilia Cypripedioideae do suroeste da China, tamén consegue a súa polinización enganando ao explotar a preferencia innata dos sírfidos pola cor amarela.[18]
Moitas especies de larvas de sírfidos depredan insectos, incluíndo os áfidos e os cicadélidos, que espallan algunhas doenzas das plantas, como o chamado curly top. Por tanto, poden usarse no biocontrol como un medio natural de reducir o nivel das pragas.
Os xardineiros, por tanto, ás veces usan plantas que atraen aos sírfidos, como Alyssum, Iberis umbellata, Limnium, trigo mouro, camomila, perexil e milfollas.
O libro de Fredrik Sjöberg The Fly Trap describe o seu entusiasmo polos sírfidos da illa de Runmarö no mar Báltico.[19][20]
Os sírfidos (Syrphidae) son unha familia de insectos dípteros. Vense xeralmente voando sobre as flores e alimentándose do seu néctar, xa que os adultos da maioría das especies aliméntanse de néctar e pole, mentres que as larvas teñen unha alimentación moi variada. Nalgunhas especies, as larvas son saprótrofas, comen plantas en descomposición e materia animal no solo ou nas pozas e regatos. Noutras especies as larvas son insectívoras e depredan áfidos, trips, e outros insectos que zugan zumes elaborados das plantas.
Como os áfidos causan grandes danos ás colleitas en todo o mundo, uns insectos comedores de áfidos como os sírfidos son considerados importantes e útiles inimigos destas pragas e axentes potenciis para o control biolóxico. Algúns sírfidos adultos son importantes polinizadores.
Describíronse unhas 6 000 especies de 200 xéneros de sírfidos. Son comúns en todo o mundo e poden encontrarse en todos os continentes agás na Antártida. Son inofensivos para case todos os demais animais, malia que exhiben un mimetismo batesiano imitando a insectos máis perigosos como avespas e abellas, o que os protexe dos seus predadores.
Osolike muhe (pršilice, lebdjelice; Syrphidae), porodica kukaca kratkoticalaca u redu Diptera (dvokrilci). najbolji su letači među svim kukcima. Porodici pripada preko 6000 vrsta u blizu 200 rodova.
Osolike muhe naziv dobivaju po svome izgledu na ose, dok su naziv lebdjelice dobile po tome što mogu svojim snažnim krilima dugo trepere na jednome mjestu u zraku. Odrasli kukci značajni su oprašivači jer se hrane nektarom cvijeća, cvijetnim prahom i medenom rosom, dok ličinke važne u suzbijanju lisnih ušiju, sa kojima se hrane.
Poznatije vrste su okretna pršilica (Syrphus pyrastri), pčelolika cvjetarica (Volucella bombylans). [1]
Osolike muhe (pršilice, lebdjelice; Syrphidae), porodica kukaca kratkoticalaca u redu Diptera (dvokrilci). najbolji su letači među svim kukcima. Porodici pripada preko 6000 vrsta u blizu 200 rodova.
Osolike muhe naziv dobivaju po svome izgledu na ose, dok su naziv lebdjelice dobile po tome što mogu svojim snažnim krilima dugo trepere na jednome mjestu u zraku. Odrasli kukci značajni su oprašivači jer se hrane nektarom cvijeća, cvijetnim prahom i medenom rosom, dok ličinke važne u suzbijanju lisnih ušiju, sa kojima se hrane.
Poznatije vrste su okretna pršilica (Syrphus pyrastri), pčelolika cvjetarica (Volucella bombylans).
I Sirfidi (Syrphidae Latreille, 1802) sono una vasta e cosmopolita famiglia di insetti dell'ordine dei Ditteri (Brachycera: Cyclorrhapha) comprendente oltre 6000 specie. È caratterizzata da una spiccata eterogeneità, sia nella morfologia di tutti gli stadi, sia nell'etologia degli stadi giovanili.
L'importanza di questa famiglia è dovuta a due distinti aspetti: gli adulti sono tra i più comuni e diffusi insetti impollinatori, secondi per importanza solo agli Imenotteri Apoidei; inoltre, le larve di molte delle sue specie sono predatrici attivissime di insetti fitofagi, in particolare degli Afidi. Nella loro generalità, i Sirfidi rientrano perciò fra gli insetti ausiliari di maggiore importanza. Nell'ambito della famiglia si riscontra una marcata eterogeneità nella biologia delle larve, per quanto l'aspetto accennato sia fondamentalmente il più importante nell'ambito dell'Entomologia applicata.
In inglese sono noti con due differenti nomi comuni. Fra i britannici ricorre il nome di hover flies, dove hover indica il tipico volo stazionario degli elicotteri. Fra gli statunitensi è invece frequente il nome flower flies (flower, "fiore"), che fa riferimento alla frequenza con cui i Sirfidi si rinvegono sui fiori. Le larve delle forme acquatiche sono note, in italiano come "vermi a coda di topo", per il singolare sviluppo del sifone respiratorio.
L'adulto ha dimensioni variabili secondo la specie, con corpo lungo da 5 mm a 2,5 cm, di forma tozza o più o meno sottile ed allungata. Il tegumento è spesso ricoperto da una densa peluria. La livrea è l'elemento morfologico più evidente in molte specie, per la presenza di colori anche vivaci, spesso con riflessi iridescenti e metallici e con la frequente pigmentazione dell'addome a bande o macchie gialle o brune alternate a colori più scuri o al nero. L'insieme di questi caratteri rende gli adulti dei Sirfidi fortemente somiglianti alle api e alle vespe, al punto di renderli facilmente confondibili agli occhi dei meno esperti. Il mimetismo batesiano, nell'ambito dei Ditteri, non è però esclusivo dei Sirfidi, in quanto ricorre anche in altre famiglie, come gli Asilidi, i Conopidi e i Bombilidi.
Il capo è relativamente grande, provvisto di tre ocelli e due grandi occhi composti, oloptico nella maggior parte dei maschi, dicoptico nelle femmine. Gli occhi hanno in genere una pigmentazione uniforme, ma non mancano specie con pigmentazione zonale degli occhi, a bande o a macchie irregolari. Del tutto assenti le setole.
Le antenne sono di tipo aristato, a volte inserite su una prominenza frontale che può essere particolarmente lunga (Ceriana). Il loro aspetto può variare sensibilmente nell'ambito della famiglia: lo scapo e il pedicello hanno forma cilindrica e lunghezza variabile; varia è anche la forma del primo flagellomero; l'arista è, infine, relativamente breve, formata da due segmenti, talvolta tre, ed è inserita sul primo flagellomero in posizione dorsale, talvolta subapicale o apicale.
L'apparato boccale è del tipo lambente-succhiante, di lunghezza variabile ma correlata alla lunghezza del cranio.
Il torace presenta spesso conformazioni di alcuni scleriti specifiche di determinati generi. La chetotassi è varia ed è un importante elemento di determinazione tassonomica. Setole o processi spiniformi possono essere presenti sull'episterno dorsale, sul notopleuron, nella zona posteriore del mesoscuto e sui margini dello scutello. Peli diffusi possono essere presenti sul pronoto, frange di peli differenziati possono essere presenti sul margine anteriore dello scuto (eventualmente una fila trasversa) o sullo scutello (una o più file). La pelosità è sempre presente oppure presente con particolari conformazioni in diversi scleriti delle pleure.
Le zampe sono generalmente sottili e di moderata lunghezza. Nella generalità della famiglia non si presentano formazioni e conformazioni ricorrenti, ma nell'ambito dei singoli generi si possono riscontrare conformazioni particolari dei singoli segmenti oppure la presenza di speroni, processi spinosi o altre formazioni.
Le ali sono ben sviluppate, ialine o offuscate su tutta la superficie o su specifiche regioni, con membrana glabra o rivestita da una fitta peluria. Lo pterostigma può essere presente o meno e si posiziona lungo il tratto terminale della vena R1 o fra le terminazioni della subcosta e di R1. Il lobo anale e l'alula sono in genere ben sviluppati e nel loro insieme conferiscono all'ala dei Sirfidi un profilo approssimativamente triangolare. In alcune specie, queste regioni possono ridursi più o meno sensibilmente fino ad essere del tutto assenti.
_wing_veins.svg)
_wing_veins.svg)
_wing_veins.svg)
_wing_veins.svg)
_wing_veins.svg)
_wing_veins.svg)
_wing_veins.svg)
La nervatura alare presenta una marcata variabilità nell'ambito della famiglia e, in generale, una morfologia di non facile interpretazione a causa delle anastomosi terminali nel sistema mediano. Tuttavia si possono individuare due elementi morfologici ricorrenti:
La costa si interrompe in corrispondenza della terminazione R4+5, in corrispondenza dell'apice dell'ala o prima di esso. La subcosta è bene evidente e completa e raggiunge la costa in corrispondenza nel tratto intermedio del margine costale. Talvolta è presente il ramo posteriore della subcosta, indicato in genere come sc-r (vena trasversa subcostale-radiale), in quanto assume la conformazione di una vena trasversa che connette la subcosta al ramo anteriore della radio.
La radio si divide sempre in tre rami, R1, R2+3 e R4+5. La loro conformazione può tuttavia variare notevolmente. Il ramo anteriore (R1) può terminare sul margine costale poco dopo la terminazione della subcosta, ma spesso assume nel tratto terminale un percorso parallelo al margine e confluisce in una posizione nettamente più distale, in corrispondenza della curvatura distale del margine costale. Il primo ramo del settore radiale, R2+3, tende a curvare in avanti, in corrispondenza del tratto terminale, e a divergere perciò dal secondo ramo, confluendo sul margine costale, a breve distanza da R1 o, addirittura, su R1, chiudendo in quest'ultimo caso la cellula marginale (r1). Il secondo ramo del settore radiale, R4+5, può avere anch'esso differenti conformazioni, ma raggiunge sempre il margine dell'ala, in corrispondenza della terminazione della costa. Il suo percorso può essere più o meno diritto, ma spesso forma una convessità più o meno profonda, che si incunea nella prima cellula posteriore, come avviene ad esempio in diversi Eristalini. Al posto di questa convessità può essere presente una leggera curvatura o un'angolazione, da cui parte un breve moncone (Ceriana) verso la prima cellula posteriore.
L'origine del settore radiale è in posizione nettamente più distale rispetto alla vena omerale e la sua biforcazione si posiziona a circa metà della lunghezza dell'ala. Conseguenza di questa conformazione è la posizione della radio-mediale, che in genere ricade nella metà distale dell'ala.
La media si divide in due rami, M1 e M2, oppure è indivisa, per l'assenza di M2. La conformazione della parte terminale dei rami della media definisce molte peculiarità proprie della nervatura alare dei Sirfidi:
La cubito e la prima anale sono ben conformate. Il secondo ramo della cubito (CuA2) si fonde con l'anale in un breve tratto comune in prossimità del margine dell'ala, chiudendo ad angolo acuto la cellula cup. Il tratto comune A1+CuA1, in genere, raggiunge il margine dell'ala, ma può anche essere incompleto o debolissimo. Il tratto libero di CuA1 può essere ridotto ad un breve moncone oppure è evanescente o manca del tutto, perciò non raggiunge il margine dell'ala; spesso si raccorda con la medio-cubitale discale (dm-cu) rendendo curvilineo il vertice distale posteriore della cellula discale. Nell'insieme, queste conformazioni della regione remigante posteriore conferiscono un aspetto particolare alla nervatura alare dei Sirfidi, che in genere mostra due vene anastomizzanti ad andamento curvilineo e approssimativamente parallelo al margine posteriore.
L'insieme delle cellule chiuse, nei Sirfidi, è rappresentato dalle due cellule basali (br e bm), dalla cellula cup, dalla prima posteriore (r5 o r4+5) e dalla cellula discale. Le prime tre si dispongono, in ordine antero-posteriore, nella metà basale dell'ala, le altre due nella metà distale. A queste si aggiunge eventualmente la cellula marginale (r1) nei generi in cui la vena r2+3 confluisce sul ramo anteriore della radio.
La prima cellula basale (br) presenta due peculiarità ricorrenti, dovute alla posizione e allo sviluppo in lunghezza della radio-mediale: la radio-mediale si posiziona a metà dell'ala o anche oltre e, in genere, è relativamente lunga. Conseguenza di questa conformazione è che la prima cellula basale tende ad allargarsi all'estremità distale e si prolunga in lunghezza sormontando anteriormente parte della cellula discale. La posizione relativa della radio-mediale, rispetto alla cellula discale, è variabile: confluisce, infatti, a metà della cellula discale, oppure nella metà basale o nella metà distale. La seconda cellula basale ha la conformazione tipica ricorrente nella maggior parte dei Ditteri: è infatti relativamente stretta e allungata, con estremità distale leggermente allargata e delimitata dalla confluenza della medio-cubitale basale (bm-cu) sul primo ramo della cubito anteriore. Poiché queste due vene si posizionano all'altezza della biforcazione del settore radiale, la seconda cellula basale termina in genere all'altezza di quest'ultima e si presenta nettamente più breve della prima basale e della cup. La cellula cup è molto più lunga del tratto terminale A1+CuA, è bene sviluppata in larghezza e si contrappone al lobo anale. L'estremità distale è acuta. La prima cellula posteriore, indicata con r5 o r4+5, presenta una grande varietà di forme, in subordine alla conformazione delle vene R4+5 e M1; in genere ha un profilo irregolare, caratterizzato anche dai contorni curvilinei che spesso assumono le suddette vene, e si dispone in posizione subapicale, nella metà distale della regione remigante posteriore. La cellula discale, infine, ha un profilo irregolarmente quadrangolare, progressivamente più largo passando dall'estremità prossimale a quella distale, e si posiziona al centro della regione remigante posteriore.
L'addome è caratterizzato dalla frequente colorazione a bande o macchie alternate dei urotergiti. La forma varia sensibilmente nei vari sottogruppi. In genere è ovale, ma può presentarsi anche allungato e ristretto nella parte basale (addome peziolato) oppure breve e largo o, più raramente, largo alla base e gradualmente assottigliato all'apice. I tergiti sono ampi e convessi e si estendono lateralmente fino alla parte ventrale.
La conformazione dell'addome dei maschi è caratterizzata, come nella generalità dei Ciclorrafi, dalla complessa struttura degli uriti genitali a causa della loro torsione assiale e della retroflessione: gli uriti 5-8 (o 6-8) sono ruotati di 180° e il nono urite di altri 180°, con una complessiva torsione di 360° dell'ipopigio; l'ipopigio è inoltre retroflesso e posizionato sotto gli uriti pregenitali.
Le femmine hanno gli uriti 1-5 normalmente sviluppati e i successivi telescopici e leggermente sclerificati e normalmente sono retratti all'interno dei precedenti.
La morfologia e l'anatomia delle larve, in relazione ai differenti habitat e comportamenti, è estremamente variabile. Di norma si riscontra una certa omogeneità nell'ambito dei singoli generi, anche se alcuni di questi possono presentarsi a loro volta eterogenei sia nell'etologia sia nella morfologia delle larve (Volucella e Cheilosia).
La larva è apoda, di forma essenzialmente fusiforme: secondo il genere può essere larga e appiattita, cilindrica oppure subconica[1]. In quest'ultimo caso la forma è dovuta al minore sviluppo, in diametro, dei 4 segmenti cefalotoracici rispetto a quelli addominali. Il cefalotorace è retrattile. Il tegumento ha colori abbastanza vivaci, spesso con tonalità gialle o verdastre, e reca ornamenti sotto forma di setole spiniformi o verruche. Nelle larve mature sono presenti 12 spine in ogni segmento addominale ad eccezione dell'ultimo che ne ha un numero inferiore. Posteriormente l'addome si prolunga in un sifone respiratorio, detto impropriamente coda. In alcune specie, le cui larve si sviluppano in acque stagnanti, la lunghezza del sifone può superare anche i 25 cm.
L'apparato boccale cambia secondo il regime trofico e il grado di obbligatorietà[2]: nelle forme fitofaghe e micetofaghe è provvisto di uncini ed è adatto a raschiare e raccogliere il cibo nella bocca, nelle forme entomofaghe varia nella struttura, ma fondamentalmente è adatto a ghermire la preda e lacerarne o perforarne il tegumento e i tessuti, nelle forme saprofaghe, infine, è privo di uncini ed è modificato in modo da funzionare come organo filtrante.
Lo sviluppo larvale passa attraverso tre stadi. La larva di 1ª età possiede un solo paio di stigmi nell'ottavo urite (larve metapneuste), quelle di 2ª e 3ª possiedono invece due paia di stigmi, uno toracico e uno addominale (larve anfipneuste).
La pupa, come in tutti i Ciclorrafi, si sviluppa all'interno di un pupario formato dalla modificazione chimico-strutturale del tegumento dell'ultimo stadio larvale. Il pupario dei Sirfidi ha una caratteristica forma ad otre, globoso anteriormente e affusolato posteriormente, convesso nella faccia dorsale e appiattito nella faccia ventrale.
Gli adulti dei Sirfidi sono insetti tipicamente diurni ed eliofili e si rinvengono facilmente in volo sui fiori. La loro dieta si basa sull'assunzione di liquidi zuccherini e polline, perciò si nutrono essenzialmente di nettare, melata e polline. Più o meno occasionalmente diversi sirfidi si alimentano anche succhiando gli essudati emessi dalle ferite delle piante o da materiale organico in decomposizione[3][4]. La specializzazione alimentare degli adulti dei Sirfidi e, di conseguenza, le loro abitudini, spiegano probabilmente l'elevata frequenza del mimetismo batesiano, che in questa famiglia ricorre molto più che negli altri ditteri.
Sono formidabili volatori, tuttavia risentono negativamente di condizioni climatiche avverse quali le basse temperature, l'umidità, la ventosità[5]. In queste condizioni tendono a stazionare su superfici riparate ed esposte al sole.
Il loro volo è caratteristico: roteando velocemente le ali, possono restare immobili, sospesi nell'aria (volo stazionario), o possono spostarsi lateralmente a semicerchio, restando sempre rivolti verso il loro obiettivo. Si può comunemente osservare questo tipico volo prima che il sirfide si posi su un fiore. Un aspetto comportamentale importante, ai fini della lotta biologica e integrata, è la mobilità di questi insetti. Fra le specie dei Sirfidi entomofagi ve ne sono alcune stanziali, altre invece migratrici. Gli individui di queste ultime danno luogo a migrazioni di massa, verso ambienti favorevoli, nella tarda estate e in autunno, allo scopo di svernare[6]. A proposito delle migrazioni di massa, Matile (1993) riporta che possono svolgersi anche su un fronte largo 2000 km e profondo 1400 km e possono attraversare ostacoli naturali come il Canale della Manica o le Alpi[4]. Spostamenti di massa possono svolgersi anche nel territorio secondo la distribuzione delle infestazioni di afidi, ma questo fenomeno non ha attinenza con quello della migrazione vera e propria[4].
La notevole mobilità, alla ricerca di ambienti più favorevoli per la loro nutrizione e per la vita delle larve, è tale che alcune specie sarebbero in grado di percorrere anche 100 km in un giorno[6]. Il comportamento in relazione alle condizioni climatiche, al ciclo e alle migrazioni è importante in quanto per molte specie si verificano periodi dell'anno in cui tendono ad essere maggiormente presenti in un determinato ambiente e a presentarsi più o meno precocemente[5][7].
L'importanza dei Sirfidi come impollinatori, superiore a quella di altri pronubi, si deve a due particolari aspetti etologici[6]:
Una femmina depone in media da 500 a 1000 uova, in gruppi o isolate. La fase riproduttiva è un aspetto particolarmente critico in molte specie, in quanto la fecondità è strettamente correlata alla disponibilità nutritiva e le ovideposizioni sono influenzate da molteplici stimoli ambientali. La risultante di questi fattori, molti di non facile controllo, può condizionare in senso positivo o negativo l'efficacia dell'attività predatoria in un determinato ambiente.
Il regime alimentare delle larve di Sirfidi varia secondo il gruppo sistematico, in genere con una omogeneità nell'ambito di singoli generi e/o tribù. La varietà alimentare si riconduce a tre tipologie fondamentali[8]:
La fitofagia, più o meno obbligata, si manifesta in varie forme. In alcuni generi (negli Eumerini) è il microambiente a determinare un regime dietetico misto, in quanto la larva si sviluppa a spese di tessuti vegetali colonizzati da miceli fungini, in altri casi si può parlare di fitofagia vera e propria, con la larva che si sviluppa usualmente a spese di determinati organi (radici, steli, foglie, ecc.). Le larve fitofaghe attaccano più frequentemente le Asteraceae, in particolare alcune Cheilosia associate a specie del genere Cirsium. Gli attacchi si rivolgono in particolare sulla parte basale delle piante (radici e fusto). Sono inoltre segnalati anche casi di larve di sirfidi fillominatrici su Crassulaceae[10]. Larve dei generi Eumerus e Merodon si rinvengono invece nei bulbi delle Liliaceae[11]. In generale il livello di dannosità delle specie fitofaghe, da un punto di vista economico, è modesto.
L'entomofagia può assumere aspetti differenti secondo il gruppo sistematico. Nella maggior parte del genere primitivo Volucella (fanno eccezione le larve di Volucella inflata, saprofaghe[8]), la zoofagia è una forma facoltativa associata all'etologia: queste larve vivono come commensali nei nidi di insetti sociali (formiche, vespe, bombi, termiti) e si nutrono indifferentemente di quanto vi trovano; nella loro dieta ricorre il polline o altre riserve nutritive ammassate dalle operaie, larve di imenotteri vive o morte, uova.
Una forma di zoofagia più specializzata si riscontra con l'oofagia sistematicamente praticata da larve di sirfidi associate ai nidi delle formiche. Questo comportamento si rileva nella generalità delle larve di Microdon e in Volucella inanis[8].
La generalità dei Syrphinae e dei Pipizini mostra invece un vero e proprio adattamento evolutivo verso la predazione. In questi sirfidi la dieta è rappresentata da insetti di piccole dimensioni e dal tegumento molle. La maggior parte delle specie preda abitualmente gli afidi, ma alcune specie estendono la loro attività anche a spese di altri omotteri o di stadi giovanili di tisanotteri, lepidotteri, ditteri e coleotteri). Alcuni aspetti etologici, relativi all'ovideposizione, supportano l'ipotesi che la zoofagia di questi sirfidi sia un adattamento evolutivo originato da una fitofagia ancestrale[12].
La morfologia delle larve dei sirfidi entomofagi è inconsueta per un predatore che conduce vita all'aperto. Nella generalità degli olometaboli, le larve predatrici sono in genere campodeiformi e dotate di arti cursori robusti, mentre le larve zoofaghe apode sono in genere parassitoidi oppure, frequenti nel caso dei ditteri, vivono immerse in substrati costituiti da materiali organici in decomposizione (legno, lettiera, detriti vari, ecc.). Le larve dei sirfidi sono invece apode, ma vivono all'aperto sulla vegetazione frequentata dalle loro prede abituali, gli afidi. La larva si muove all'interno della colonia di afidi e si nutre afferrando la preda con gli uncini che formano l'apparato boccale cefalo-faringeo, la solleva e ne succhia gli umori interni. Caratteristica di questi sirfidi è la ricorrenza del mimetismo criptico.
Le larve afidofaghe hanno un'intensa attività e una particolare voracità: in 1-2 settimane di sviluppo una sola larva preda 400 afidi[1][13][14]. Secondo Schneider (1969), le larve di alcune specie diventano più voraci e intensificano l'attività predatoria in condizioni di bassa umidità relativa[13][15].
Infine la saprofagia rappresenta il comportamento trofico fondamentale della maggior parte degli Eristalinae, con una notevole varietà di comportamenti e habitat. In molti generi l'habitat è fondamentalmente terrestre e il substrato di crescita è rappresentato dal legno marcescente, dalla lettiera vegetale che si deposita in ambienti più o meno umidi, dalle deiezioni animali. In altri generi le larve hanno invece un habitat prettamente acquatico, rappresentato, secondo il gruppo sistematico, dall'acqua raccolta nelle cavità, dal fondo melmoso dei pantani, dalle acque luride di fosse settiche e fognature, liquami, ecc.
Questi due tipi etologici fondamentali hanno sviluppato differenti morfologie, la prima adatta alla vita in un ambiente terrestre, la seconda in ambiente acquatico. Le larve di quest'ultimo tipo, dette comunemente vermi a coda di topo, sono caratterizzate dalla particolare lunghezza del sifone respiratorio, retrattile.
Con riferimento alle specie entomofaghe, nei Sirfidi si riscontrano diversi tipi di ciclo biologico che possono essere ricondotti a 3 casi[7][16]:
Le specie a ciclo polivoltino sono migratrici e svolgono più generazioni l'anno. Svernano allo stadio di larva o pupa (es. Syrphus sp.) oppure di femmina adulta (es. Episyrphus sp.). In particolare, le specie che svernano allo stadio di adulto hanno una comparsa precoce in primavera e sono efficaci per il controllo delle prime infestazioni di afidi[7].
Le specie a ciclo bivoltino svolgono due sole generazioni, una in tarda primavera-inizio estate, l'altra a fine estate-inizio autunno, con una pausa estiva. Lo svernamento ha luogo allo stadio di larva.
Le specie a ciclo univoltino sono stanziali e svolgono una sola generazione in primavera. La diapausa è molto lunga e si protrae dall'estate alla primavera successiva allo stadio di larva.
Le interazioni dei Sirfidi con l'ambiente sono di fondamentale importanza ai fini dell'efficacia del controllo naturale delle infestazioni afidiche da parte di questi predatori. In particolari contesti i Sirfidi sono potenzialmente più efficaci di altri inesorabili predatori di afidi, quali i Coccinellidi e i Crisopidi[5][17]. Questa superiorità si rivela soprattutto nell'individuazione di colonie infestanti localizzate e, quindi, i Sirfidi si prestano in particolare per combattere le infestazioni afidiche nelle prime fasi.
Si può riassumere l'efficacia predatoria dei Sirfidi nelle seguenti caratteristiche[18]:
A fronte della loro potenziale efficacia, i Sirfidi risentono fortemente dei fenomeni di degradazione ambientale, soprattutto per quanto riguarda il livello di biodiversità. Le ragioni di questo fattore di criticità risiedono nella biologia della riproduzione dei Sirfidi. La fecondità delle femmine è strettamente condizionata dalla dieta[5] e in particolare dalla componente pollinica. Ne consegue che l'attività riproduttiva è più intensa laddove esiste un'ampia disponibilità di piante in fiore; le stesse specie migratrici tendono a spostarsi in massa in zone più adatte alla riproduzione, ossia più ricche sotto l'aspetto della disponibilità nutritiva degli adulti. Quindi un requisito essenziale affinché ci sia un'intensa ovideposizione nella coltura infestata dagli afidi è la disponibilità di piante in fiore nelle strette vicinanze, condizione che spesso non si verifica in ambienti ad agricoltura intensiva. Ne sono un esempio le Drupacee: questi fruttiferi, oltre a produrre fiori poco appetibili per i pronubi, a causa della scarsa produzione di nettare, fioriscono all'inizio dell'attività vegetativa, mentre le infestazioni afidiche sono intense in postfioritura, durante l'accrescimento primaverile dei germogli. In una località dove si pratica la frutticoltura intensiva la biodiversità potrebbe drasticamente ridursi con il concorso di diversi fattori contestuali: l'eliminazione sistematica delle piante infestanti, la forte specializzazione colturale a livello comprensoriale, la carenza o assenza di siepi naturali, incolti e altre aree ricoperte da vegetazione spontanea, sono elementi che nel complesso riducono la disponibilità nutritiva per i sirfidi adulti pregiudicandone la presenza. Gli effetti positivi della vegetazione spontanea sull'entomofauna sirfidica negli agrosistemi sono stati dimostrati da diverse indagini sperimentali[19]. Ad esempio, a Bulls (Nuova Zelanda), Lövey et al. (1993) hanno riscontrato che la presenza di strisce coltivate a Phacelia tanacetifolia e Coriandrum sativum, ai limiti di appezzamenti coltivati a frumento, in piena fioritura favoriscono la dispersione degli adulti di Melanostoma mellinum in un raggio di 15 metri all'interno del campo di grano[20].
Un altro aspetto etologico ed ecologico di particolare importanza è il meccanismo con cui le femmine sono indotte a deporre le uova. Nei Sirfidi si riscontrano due differenti comportamenti[21]:
L'impiego dei Sirfidi nella lotta biologica e integrata si basa in generale sullo sfruttamento delle popolazioni naturali, perciò l'uso ordinario consiste nel metodo protettivo. Negli ecosistemi sufficientemente tutelati i Sirfidi sono insetti alquanto comuni e possono essere presenti in quantità non trascurabili in termini di numero di specie. In proposito molti lavori di ricerca sui Sirfidi consistono in monitoraggi dell'entomofauna sirfidica con trappole o retini, allo scopo di determinare le specie presenti. Ad esempio, Daccordi (1979) segnalò la presenza di ben 33 specie di sirfidi, di cui due terzi entomofagi, in un frutteto in provincia di Verona[23]. Le ricerche dello stesso tipo, condotte soprattutto a partire dagli anni ottanta, hanno permesso la realizzazione di checklist specifiche, a livello sia nazionale, sia territoriale.
Il metodo protettivo richiede l'applicazione delle elementari norme di tutela dell'entomofauna utile e della biodiversità, perciò è fondamentale il ricorso a tecniche fitoiatriche a basso impatto e il rispetto, se non la predisposizione, di aree a vegetazione spontanea allo scopo di favorire il mantenimento delle popolazioni naturali. Per i motivi esposti in precedenza, nel caso dei Sirfidi è essenziale mantenere la presenza di piante in fioritura in prossimità delle colture da proteggere. A questo scopo è anzi consigliato l'apprestamento specifico di bordure di Phacelia tanacetifolia ai limiti degli appezzamenti coltivati[19]. Il pregio della Facelia, pianta di origine americana, nota soprattutto nel settore dell'Apicoltura, è quello di garantire una fioritura piuttosto lunga, da giugno fino all'autunno inoltrato ricorrendo a semine scalari, e di avere un'elevata produzione sia di nettare sia di polline[24].
Di particolare importanza è anche la ricchezza della cenosi sirfidica: la disponibilità di un alto numero di specie permette di sfruttare le sinergie provenienti da differenti etologie: tipo di ciclo, stimoli ambientali sull'ovideposizione, ecc.
Prove di lotta biologica con il metodo inoculativo e quello inondativo furono condotte già dagli anni ottanta[25]. In generale lo stadio più indicato per eseguire i lanci sarebbe quello di femmina feconda, in quanto garantisce la rapida propagazione delle ovideposizioni nei siti specifici di infestazione però l'impiego delle femmine feconde non è compatibile con l'applicazione su larga scala a causa delle difficoltà oggettive nel sistema di commercializzazione.
In Europa, fra le società che operano nel settore della produzione e commercializzazione di organismi ausiliari, i sirfidi sono allevati e commercializzati solo dall'olandese Koppert limitatamente ad una delle specie più comuni, l'Episyrphus balteatus[26]. Il sirfide è commercializzato in confezioni di due cartellini su cui sono affisse le pupe dalle quali si dovrebbe avere lo sfarfallamento di 50 femmine. L'impiego consigliato è per lanci inoculativi, a scopo preventivo, e inondativi, a scopo curativo. Nel primo caso sono consigliati 10 interventi a intervalli settimanali, con una densità di lancio di 50 femmine/ha, nel secondo caso 3 lanci a intervalli settimanali con una densità di 100 femmine/ha.
L'impiego dei sirfidi fitofagi nel controllo delle piante infestanti è un ambito applicativo più recente e meno noto e fondamentalmente si basa su un singolo caso, quello della Cheilosia corydon. Le larve di questo sirfide, di origine europea, minano gli steli delle giovani piante di alcune specie del genere Carduus, in particolare il cardo rosso e il saettone, e secondariamente del genere Cirsium, manifestando una sostanziale oligofagia. Questi requisiti hanno riscosso l'interesse dei ricercatori del Dipartimento dell'Agricoltura degli Stati Uniti negli anni ottanta, prospettando l'ipotesi di uno sfruttamento per il controllo biologico dei cardi infestanti di origine europea negli USA[27][28][29]. Importata alla fine degli anni ottanta da esemplari prelevati nel Lazio, la specie si è diffusa e naturalizzata nel corso degli anni novanta in diverse regioni del Nordamerica e si sta rivelando efficace nel contenimento delle invasioni dei cardi selvatici[8][30].
Le larve di molti sirfidi sono saprofaghe e vivono su materiale organico in decomposizione di varia natura. In funzione della natura del substrato, si riscontrano due habitat e relative etologie completamente distinte, perciò si suole discernere fra due gruppi funzionali di sirfidi saprofagi. Questa distinzione non ha alcuna attinenza con la tassonomia, anche se esiste uniformità all'interno dei singoli generi:
I primi sono facilmente riconoscibili per l'habitat e per il marcato sviluppo del sifone respiratorio. Vivono in acque luride e il loro interesse è prettamente ecologico, in quanto, facendo parte delle cenosi dei decompositori, svolgono un ruolo nei processi di mineralizzazione dei cicli biogeochimici. Le larve di questi Sirfidi possono rappresentare un rischio sanitario se assunte accidentalmente in cattive condizioni igienico-sanitarie[31].
I Sirfidi saprofagi terrestri, oltre a rivestire interesse come organismi decompositori, mostrano una potenziale utilità come indicatori biologici del grado di maturità di un ecosistema[32]. Le larve di questi sirfidi vivono in materiali vegetali in decomposizione (lettiere forestali, legno marcescente, ecc.), soprattutto in ecosistemi forestali ma anche in ambienti antropizzati quali, ad esempio, gli agrosistemi, le oasi ecologiche, i parchi. L'analisi comparata delle componenti sirfidiche, relative all'entomofauna in diversi habitat più o meno antropizzati, ha messo in evidenza che il numero di specie censite ha una correlazione con il livello di biodiversità degli ambienti considerati. La biodiversità è strettamente collegata al grado di maturità di un ecosistema, raggiungendo la sua massima espressione negli ecosistemi allo stadio di climax. Sotto questo aspetto, il censimento delle specie di Sirfidi saprofagi presenti in un ecosistema, può dare indicazioni sul suo stato di degrado o, al contrario, di evoluzione. Il potenziale ambito di impiego non si limita ai soli ecosistemi forestali, ma può estendersi anche al monitoraggio di aree protette di altri tipi, di agrosistemi condotti in regime di produzione integrata.
Un potenziale impiego dei sirfidi saprofagi è quello del trattamento di rifiuti organici e dei reflui. La documentazione specifica per i sirfidi è scarna e fa capo ai lavori di Lardé pubblicati negli anni ottanta sullo smaltimento e il riciclaggio dei sottoprodotti della lavorazione del caffè[33][34][35][36]. Dalla prima lavorazione del caffè si ottiene la polpa di caffè, un sottoprodotto formato essenzialmente dallo scarto della polpa della drupa, di difficile smaltimento a causa dei notevoli quantitativi prodotti. Questo problema, sentito in particolare nelle regioni di coltivazione del caffè, è oggetto di ricerca finalizzata ad abbattere la carica inquinante di questo sottoprodotto. Le esperienze di Lardé, condotte fondamentalmente con larve di Ornidia obesa (Diptera: Syrphidae) e del più noto Hermetia illucens (Diptera: Stratiomyidae), hanno messo in evidenza l'utilità dell'impiego del sirfide nel trattamento della polpa. I risultati dell'allevamento consistono nella riduzione della massa organica e della carica inquinante, accompagnata dal riciclaggio delle larve e delle pupe nell'industria delle bioproteine: le dimensioni dei pupari e delle larve e il tenore in proteine, superiore al 40% sul peso secco, sono tali da giustificarne l'impiego, dopo essiccazione, come mangimi ad alto tenore proteico[37].
Per l'assenza della sutura frontale, i Sirfidi sono tradizionalmente inseriti nella sezione degli Aschiza, comprendente le famiglie più primitive dei Cyclorrhapha. Le analisi cladistiche, effettuate sui taxa dei Brachiceri di rango elevato, concordano sulla stretta relazione fra i Syrphidae e i Pipunculidae, che formano una linea evolutiva distinta sia dagli Schizophora, i Ciclorrafi più evoluti, sia dagli altri Aschiza (Platypezoidea sensu lato). Questo aspetto denota, da un lato, la natura parafiletica e, quindi, il carattere artificiale della sezione Aschiza, da un altro la natura monofiletica del clade Pipunculidae + Syrphidae, giustificando perciò l'inclusione di queste due famiglie nella superfamiglia dei Syrphoidea. Restano tuttavia delle incertezze sull'esatta posizione in cui si colloca, nel cladogramma dei Cyclorrhapha, il clade Syrphidae + Pipunculidae.
A prescindere sulle relazioni filogenetiche interne ai Platypezoidea sensu lato, su cui non c'è ancora consenso, gli orientamenti più recenti vedono il clade dei Syrphoidea come linea primitiva di un clade comprendente quello degli Schizophora, che Yeates et al. definiscono come "Eumuscomorpha"[38][39]:
CyclorrhaphaPlatypezoidea
SyrphoideaPipunculidae
Syrphidae
Schizophora
Lo stesso argomento in dettaglio: Generi di Syrphidae. La famiglia dei Sirfidi è una delle più ricche nell'ordine dei Ditteri. Il numero complessivo delle specie conosciute è indefinito, in quanto l'elenco è soggetto a frequenti aggiornamenti con l'aggiunta di nuove segnalazioni. Secondo fonti differenti, il numero di specie stimato varia da oltre 5000[4][40] a 5500[41] a oltre 6000[5][42][43].
Incerto è anche il numero dei generi. Questa famiglia ha destato storicamente un notevole interesse e ancora oggi sono numerosi i ditterologi che si occupano dei Sirfidi. Questo interesse ha prodotto perciò una nutrita letteratura ricca di descrizioni e revisioni. Soprattutto negli ultimi decenni si sono succedute molteplici revisioni che hanno condotto ad uno stato di confusione per la coesistenza di numerose classificazioni discordanti per vari motivi:
Quest'ultimo aspetto è quello che presenta la criticità più marcata: negli ultimi decenni si è sviluppata la tendenza a raccogliere generi affini come sottogeneri di un unico taxon, soprattutto sulla base di analisi cladistiche in stato di continua rielaborazione. Perciò le proposte di revisione, per quanto autorevoli, non sempre sono accolte nella pubblicazione delle banche dati e dei cataloghi, che spesso fanno riferimento a nomenclature storicamente riconosciute ma probabilmente obsolete. Thompson (2005) indica in 293 il numero di generi[44]. Questo dato, basato sulla nomenclatura adottata fino agli anni settanta è in evidente contrasto con i lavori a cui lo stesso Thompson ha preso parte: nel secondo volume del Manual of Nearctic Diptera (1987), Vockeroth & Thompson indicano 180 generi e, nel terzo volume del Manual of Palearctic Diptera (1998), Thompson & Rotheray indicano 188 generi[42][45]. Il BioSystematic Database of World Diptera, mantenuto da Thompson et al. e aggiornato con l'adozione dello spostamento di numerosi generi storici al rango di sottogenere, supporta le impostazioni, in materia di nomenclatura, riportate nei due manuali del 1987 e del 1998, poiché sarebbero circa 200 i nomi dei generi ritenuti validi.
Analogamente incerta e confusa è la suddivisione tassonomica nei taxa intermedi fra quello di famiglia e quello di generi. Mentre c'è una sostanziale omogeneità, in letteratura, nella suddivisione in sottofamiglie, a prescindere dalle sinonimie, gli schemi di suddivisione in tribù e sottotribù sono alquanto variegati, sia per le molteplici sinonimie sia per gli accorpamenti di taxa o gli scorpori. L'attuale orientamento è quello di mantenere uno stato di provvisorietà in attesa degli sviluppi dell'analisi cladistica: la classificazione tradizionale si basa fondamentalmente sulla morfologia degli adulti anche nelle analisi cladistiche, ma recenti lavori, che stanno approfondendo le relazioni filogenetiche basate sui caratteri larvali, stanno conducendo a schemi tassonomici nettamente differenti da quelli tradizionali. In particolare, l'analisi dei caratteri larvali porterebbe alla conclusione che il genere Volucella è polifiletico e questa condizione, unitamente ad altre, stravolgerebbe l'attuale schema di classificazione rendendolo obsoleto[42]. Allo stato attuale, la tassonomia dei Sirfidi si basa fondamentalmente sullo schema definito da Thompson & Rotheray nel Manual of Palearctic Diptera (1998), ma gli Autori ribadiscono la provvisorietà di questa suddivisione, in attesa di una generale ed esaustiva revisione che riassuma, nel complesso, sia i caratteri degli adulti sia quelli delle larve[42].
Prescindendo dalle suddette considerazioni, la suddivisione di Thompson & Rotheray si articola in tre sottofamiglie e 14 tribù, di cui 10 nella sottofamiglia degli Eristalinae e quattro nella sottofamiglia dei Syrphinae. I Microdontinae sono invece formati da un unico raggruppamento di generi, non considerato come tribù.
Lo schema precedente diverge in modo sostanziale da alcuni schemi che sono ampiamente ricorrenti, come succede ad esempio per i Milesiini, spesso scorporati in due tribù distinte (Milesiini sensu stricto e Xylotini) o l'uso del sinonimo Merodontini in luogo di Eumerini.
La famiglia è ampiamente rappresentata nei reperti fossili del Cenozoico dall'Eocene al Miocene, con oltre 80 specie descritte[46][47]. A questi si aggiungono inoltre altri reperti fossili non determinati risalenti al Cenozoico (Eocene e Miocene) e al Cretaceo[47]. In ogni modo, nessun fossile classificato risale al Cretaceo.
Quasi un terzo delle specie determinate sono attribuite a generi esistenti e non si rilevano sostanziali differenze morfologiche fra i fossili e le specie viventi. Le restanti specie sono attribuite a generi estinti, ma la classificazione è ritenuta, nella maggior parte dei casi, obsoleta: una parte sostanziale della documentazione sui generi estinti si deve ai lavori di Hull negli anni quaranta, con classificazioni basate su criteri ormai superati, perciò gran parte della classificazione dei generi estinti resta indeterminata e necessita di una sostanziale revisione[46].
La famiglia dei Sirfidi è cosmopolita. È presente in quasi tutte le regioni del pianeta, fatta eccezione per le regioni desertiche del Vecchio Continente, l'Antartide e le isole prossime al continente antartico. La distribuzione vede una particolare concentrazione nell'emisfero boreale, dove l'areale si estende fino alle latitudini più estreme. Almeno dieci sono i generi cosmopoliti e ad ampia distribuzione: Allograpta, Ceriana, Eristalinus, Eristalis, Eumerus, Eupeodes, Microdon, Milesia, Syritta e Xanthandrus. Altri undici generi hanno un'ampia distribuzione e sono assenti o non segnalati solo in una regione: Chrysotoxum, Mallota, Myolepta, Syrphus, e Rhingia mancano solo nell'Australasia, Melanostoma, Merodon Paragus, Sphaerosphoria e Xylota nell'ecozona neotropicale, Platycheirus nell'ecozona afrotropicale.
Secondo il catalogo di Fauna Europaea, in Europa sono presenti circa 830 specie ripartite fra 91 generi[48]. La nomenclatura adottata dalla banca dati, tuttavia, tratta al rango di genere anche i sottogeneri. Adottando quella del BioSystematic Database of World Diptera, il numero di generi europei si riduce a 76, comprendendo 14 sottogeneri e un sinonimo minore.
Nel complesso, il catalogo dei Sirfidi europei, in base alla classificazione di Thompson & Rotheray, è riassunto nella seguente tabella:
In Italia, come in molte altre regioni, il numero di Sirfidi si arricchisce di anno in anno con la descrizione di nuove specie. Una lista della fauna italiana del 1995 segnalava la presenza in Italia di circa 440 specie[49] e attualmente il numero di specie segnalate è salito a circa 500[50].
I Sirfidi (Syrphidae Latreille, 1802) sono una vasta e cosmopolita famiglia di insetti dell'ordine dei Ditteri (Brachycera: Cyclorrhapha) comprendente oltre 6000 specie. È caratterizzata da una spiccata eterogeneità, sia nella morfologia di tutti gli stadi, sia nell'etologia degli stadi giovanili.
L'importanza di questa famiglia è dovuta a due distinti aspetti: gli adulti sono tra i più comuni e diffusi insetti impollinatori, secondi per importanza solo agli Imenotteri Apoidei; inoltre, le larve di molte delle sue specie sono predatrici attivissime di insetti fitofagi, in particolare degli Afidi. Nella loro generalità, i Sirfidi rientrano perciò fra gli insetti ausiliari di maggiore importanza. Nell'ambito della famiglia si riscontra una marcata eterogeneità nella biologia delle larve, per quanto l'aspetto accennato sia fondamentalmente il più importante nell'ambito dell'Entomologia applicata.
In inglese sono noti con due differenti nomi comuni. Fra i britannici ricorre il nome di hover flies, dove hover indica il tipico volo stazionario degli elicotteri. Fra gli statunitensi è invece frequente il nome flower flies (flower, "fiore"), che fa riferimento alla frequenza con cui i Sirfidi si rinvegono sui fiori. Le larve delle forme acquatiche sono note, in italiano come "vermi a coda di topo", per il singolare sviluppo del sifone respiratorio.
Žiedmusės (lot. Syrphidae, angl. Flower flies, vok. Schwebfliegen) – dvisparnių (Diptera) vabzdžių šeima. Tai vidutinio dydžio arba stambokos musės, kurių pilvelis išmargintas skersiniais geltonais ir juodais dryžiais. Iš išorės žiedmusės panašios į vapsvas. Patinų akys gana stambios ir viršugalvyje susiglaudžia.
Suaugusios žiedmusės aptinkamos ant augalų žiedų, nes maitinasi nektaru. Gana vikriai skraido, gali „kabėti” ore vienoje vietoje labai stabiliai. Lervos panašios į mažytes dėles, žalios, gelsvos ar rausvos spalvos, gyvena ant augalų tarp amarų kolonijų, minta amarais ir kitu maistu. Taip pat yra rūšių, gyvenančių skruzdėlynuose, bičių lizduose, trūnijančioje medienoje. Kai kurios rūšys kenkia augalams (svogūninė žiedmusė). Pasaulyje yra apie 6000 rūšių, Lietuvoje – apie 300.
Kamaniškoji žiedmusė (Volucella pellucens)
Žiedmusės (lot. Syrphidae, angl. Flower flies, vok. Schwebfliegen) – dvisparnių (Diptera) vabzdžių šeima. Tai vidutinio dydžio arba stambokos musės, kurių pilvelis išmargintas skersiniais geltonais ir juodais dryžiais. Iš išorės žiedmusės panašios į vapsvas. Patinų akys gana stambios ir viršugalvyje susiglaudžia.
Suaugusios žiedmusės aptinkamos ant augalų žiedų, nes maitinasi nektaru. Gana vikriai skraido, gali „kabėti” ore vienoje vietoje labai stabiliai. Lervos panašios į mažytes dėles, žalios, gelsvos ar rausvos spalvos, gyvena ant augalų tarp amarų kolonijų, minta amarais ir kitu maistu. Taip pat yra rūšių, gyvenančių skruzdėlynuose, bičių lizduose, trūnijančioje medienoje. Kai kurios rūšys kenkia augalams (svogūninė žiedmusė). Pasaulyje yra apie 6000 rūšių, Lietuvoje – apie 300.
Ziedmušas, ziedmušu dzimta (Syrphidae) ir mušveidīgo divspārņu dzimta, kas pieder pie ziedmušu virsdzimtas (Syrphoidea). Šajā dzimtā ir aprakstītas vairāk nekā 6000 sugas,[1] no kurām Latvijā sastopamas apmēram 290 sugas.[2] Ziedmušas sastopamas visā pasaulē, izņemot tuksnešos, tundrā un ekstrēmajos polārajos apgabalos.[3] 2020. gadā ziedmušas atzītas par Gada kukaiņiem Latvijā.[4]
Ziedmušas ir vidēji lieli kukaiņi, un to ķermeņa garums ir 4—25 mm.[1] Pieaugušās ziedmušas parasti ir ar dzimtai raksturīgu bišu, lapseņu vai kameņu krāsojumu.[5] Tās visbiežāk var novērot uz čemurziežiem. Ziedmušas ir samērā mazkustīgas un nesteidzīgi pārlido no zieda uz ziedu. Atšķirībā no bitēm un lapsenēm tām ir tikai divi spārni, nevis četri.
Arī ar uzvedību tās cenšas imitēt lapsenes — tās sīc līdzīgi lapsenēm un ar vēdera kustībām imitē dzelšanu. Tādējādi ziedmušas retāk kļūst par laupījumu putniem, jo tikai dažu sugu putni ķer ar dzeloni apbruņotās bites un lapsenes.[2] Tomēr ziedmušām ir ļoti daudzi ienaidnieki un pieaugušo īpatņu mūžs ir ļoti īss — sākot ar dažām dienām un beidzot ar dažām nedēļām.[3] Ziedmušas ir ļoti izveicīgas lidotājas. Tās ne tikai spēj lidot ļoti ātri, bet var lidināties stāvot gaisā uz vietas un pat lidot atpakaļgaitā.[2]
Pieaugušās ziedmušas barojas ar ziedputekšņiem un nektāru, līdz ar to šie kukaiņi ir vieni no svarīgākajiem ekosistēmu uzturētājiem, jo apputekšņo augus. Atšķirībā no citiem apputeksnētājiem ziedmušas ir aktīvas arī samērā zemā temperatūrā un noēnotās vietās.[2]
Kāpuriem raksturīga liela formu un dzīvesveida dažādība. Piemēram, Volucella ģints ziedmušu kāpuri dzīvo lapseņu un kameņu ligzdās, barojoties ar bojāgājušajiem saimnieku kāpuriem un ligzdas atkritumiem. Vairāku sugu kāpuri dzīvo ūdenī, notekūdeņos, dūņās un pat vircā, kur barojas ar pūstošām organiskām atliekām. Dažu sugu kāpuri ir augēdāji, piemēram, sīpolu ziedmušas (Eumerus strigatus) kāpuri bojā sīpolus. Vairāku sugu kāpuri dzīvo zem kritušu koku mizas vai koksnē, bet citu sugu kāpuri ir plēsīgi un iecienījuši laputis. Dienā viens kāpurs var nomedīt 80—100 laputis. Tādējādi šo sugu kāpuri pieskaitāmi pie bioloģiskajiem kaitēkļu kontrolētājiem.[5]
Ziedmušu dzimta (Syrphidae)
Ziedmušas, ziedmušu dzimta (Syrphidae) ir mušveidīgo divspārņu dzimta, kas pieder pie ziedmušu virsdzimtas (Syrphoidea). Šajā dzimtā ir aprakstītas vairāk nekā 6000 sugas, no kurām Latvijā sastopamas apmēram 290 sugas. Ziedmušas sastopamas visā pasaulē, izņemot tuksnešos, tundrā un ekstrēmajos polārajos apgabalos. 2020. gadā ziedmušas atzītas par Gada kukaiņiem Latvijā.
Lalat bunga (bahasa Inggeris: hoverfly) adalah sejenis serangga dalam keluarga Syrphidae. Seperti namanya, lalat bunga sering dilihat di bunga; lalat bunga dewasa dalam banyak spesies makan nektar dan debunga, sementara berenga lalat bunga makan pelbagai jenis makanan.
Kira-kira 6,000 spesies dalam 200 genus telah dikenalpasti. Lalat bunga dapat dijumpai di seluruh benua kecuali Antartika.
Lalat bunga (bahasa Inggeris: hoverfly) adalah sejenis serangga dalam keluarga Syrphidae. Seperti namanya, lalat bunga sering dilihat di bunga; lalat bunga dewasa dalam banyak spesies makan nektar dan debunga, sementara berenga lalat bunga makan pelbagai jenis makanan.
Kira-kira 6,000 spesies dalam 200 genus telah dikenalpasti. Lalat bunga dapat dijumpai di seluruh benua kecuali Antartika.
Zweefvliegen (Syrphidae) zijn een familie van insecten uit de orde vliegen en muggen of tweevleugeligen (Diptera). In Nederland zijn 363 soorten zweefvliegen waargenomen, 303 daarvan worden als inheems beschouwd.[1][2] Sommige andere vliegenfamilies vertonen gelijkende kenmerken, zoals de familie van de wolzwevers (Bombyliidae).
Zweefvliegen zijn er in alle soorten en maten. De meesten zijn onopvallend en blijven in lengte onder de twee centimeter, zoals de kleine gitjes die enigszins op wapenvliegen lijken en die bijvoorbeeld op paardenbloemen of madeliefjes aangetroffen kunnen worden. Een aantal opvallende zweefvliegen, zoals bijvliegen en fopwespen, bootsen vliesvleugeligen na zoals wespen, bijen, of hommels, door hun opvallend felle kleuren, overeenkomstige kleurpatronen of lichaamsbeharing op borststuk en achterlijf. Zweefvliegen die op hommels lijken, hebben een harig achterlijf, soorten die op wespen lijken meestal niet. Het lijken in kleur, vorm en/of geluid op andere, gevaarlijkere dieren heet mimicry en komt bij zeer veel diergroepen voor.
Deze familie komt wereldwijd voor op bloemen, vooral schermbloemigen.
De belangrijke verschillen zijn;
De zweefvliegen onderscheiden zich van de andere vliegen door een unieke vleugeladering. In de vleugel is namelijk een ader aanwezig die niet zoals andere aderen een begin in de vleugelbasis heeft en eindigt aan de vleugelrand, maar die een eindje van de basis af begint en voor de rand van de vleugel eindigt. Deze ader heet vena spuria en is bij bijna alle zweefvliegensoorten aanwezig.
Bij veel soorten zijn de mannetjes van de vrouwtjes te onderscheiden doordat de ogen van de mannetjes elkaar boven op de kop raken, terwijl bij de vrouwtjes deze juist van elkaar gescheiden zijn. Dit is geen heel harde regel, want er zijn ook soorten waarbij bij zowel de mannetjes als de vrouwtjes de ogen gescheiden zijn, maar ook in dat geval blijven de ogen van de vrouwtjes verder uit elkaar staan vergeleken met die van de mannetjes van dezelfde soort. Alle mannetjes hebben daarentegen wel een asymmetrische knobbel op hun achterlijfspunt. De vrouwtjes hebben daar een heel klein gaatje en alles is symmetrisch op de achterlijfspunt.
Zweefvliegen leven vrijwel zonder uitzondering van nectar en stuifmeel, ze zijn dan ook vaak op bloemen te zien. Veel soorten zweefvliegen zijn geliefd in kassen en de tuinbouw vanwege de vraatzuchtige larven die alleen bladluizen eten, echter niet alle soorten leven van bladluizen. De larven van zweefvliegen zien er verschillend uit, afhankelijk van waar ze leven en wat ze eten;
Paring in vlucht (Simosyrphus grandicornis)
Eitjes van de gewone pendelvlieg
Onder water levende rattenstaartlarve (gewone pendelvlieg)
Op landplanten levende larve van een onbekende bladluisetende soort
Pop van Platycheirus soort (platvoetje)
Er zijn wereldwijd tweehonderd geslachten met in totaal zo'n zesduizend soorten beschreven, waarvan er zo'n 500 in Europa voorkomen. Onderstaand afbeeldingen van enkele algemene soorten van de ruim 250 a 300 soorten die in Nederland en België voorkomen. Klik op de Nederlandse naam om naar het artikel te gaan.
Grote fopwesp (Chrysotoxum cautum)
Pyjamazweefvlieg of dubbelbandzweefvlieg (Episyrphus balteatus)
Kleine bijvlieg (Eristalis arbustorum)
Puntbijvlieg (Eristalis nemorum)
Blinde bij (Eristalis tenax)
Gewone pendelvlieg (Helophilus pendulus)
Citroenpendelvlieg (Helophilus trivittatus)
Stadsreus (Volucella zonaria)
Doodskopzweefvlieg (Myathropa florea)
Snuitvlieg (Rhingia campestris)
Halvemaanzweefvliegen (Scaeva spp)
Hoogveenzweefvlieg (Sericomyia silentis)
Menuetzweefvlieg (Syritta pipiens)
Bessenbandzweefvlieg (Syrphus ribesii)
Bosbandzweefvlieg (Syrphus torvus)
Kleine bandzweefvlieg (Syrphus vitripennis)
Zweefvliegen (Syrphidae) zijn een familie van insecten uit de orde vliegen en muggen of tweevleugeligen (Diptera). In Nederland zijn 363 soorten zweefvliegen waargenomen, 303 daarvan worden als inheems beschouwd. Sommige andere vliegenfamilies vertonen gelijkende kenmerken, zoals de familie van de wolzwevers (Bombyliidae).
Blomsterfluer eller svevefluer er en familie av fluene. Familien har det vitenskapelige navnet Syrphidae. De er en artsrik familie med over 6000 kjente arter, der mange av artene etterligner bier og veps, noe som gir dem en viss beskyttelse mot fugler.
Kroppen hos de fleste artene er middelsstor til stor fluer, 5–20 mm lange. Mange arter er tett hårete, og ligner ganske mye på en humle. Mens andre arter er hårløse, og flere av disse ligner på veps. Kroppsformen varierer fra lang og slank som i slekten Baccha, til svært kraftige arter som i slekten Merodon.
Vingene er som oftest glassklare, men kan ha en eller flere mørke flekker. Karakteristisk for blomsterfluene er at de har en «falsk åre» (vena spuria) omtrent midt i vingen, denne åren henger ikke sammen med resten av vingeårenettet. De fleste artene er meget gode flyvere, og kan henge stille i luften.
Hodet er nokså stort og rundt. Hos hannene dekker fasettøynene vanligvis hele oversiden av hodet, hos hunnene er det vanligvis en stripe (panne), på toppen av hodet, mellom fasettøynene. Mange arter har en fremtredende «nese» under antennefestet. Antennene er vanligvis korte av vanlig fluetype men noen slekter som Microdon og Chrysotoxum har forlengede antenner. Munndelene er av vanlig fluetype, beregnet på å suge til seg væske.
Blomsterfluene er en stor familie med mangfoldig levevis. Mange arter imiterer humler, bier og veps, såkalt vernelikhet eller mimikry.
Larvene kan finnes i en mengde forskjellige miljøer.
En stor gruppe av blomsterfluer har larver som lever som rovdyr, av bladlus. Disse er viktige nyttedyr for fruktdyrkere og hageeiere fordi de reduserer bestanden av bladlus.
Den artsrike slekten urteblomsterfluer har planteetende larver som gjerne minerer inne i plantenes blader og stengler. Larven til narsissfluen (Merodon equestris) lever i løken hos påskelilje og kan gjøre noe skade på disse. Mens noen arter har larver som utvikler seg i råtnende ved, noen av disse er knyttet til urskog og er i dag truede arter.
Slekten Microdon har larver som lever som parasitter i maurtuer. Disse larvene har tykt hudskjelett og er harde og flate, for å motstå maurenes angrep.
Flere arter har larver som lever i vann. Larvene i slekten Eristalis har et langt ånderør (pusterør) på bakkroppen, som de strekker ut til overflaten. Disse larvene, som gjerne finnes i litt forurenset vann, blir kalt rottehalelarver.
Blomsterfluene flyr meget godt, og noen arter kan forflytte seg over lange avstander. Arter som Scaeva pyrastri, Eupeodes corollae og Episyrphus balteatus er kjent for å ha regelmessige trekk mellom Sør- og Nord-Europa. Disse artene kan neppe overvintre i Norge, allikevel kan de være ganske vanlige og tallrike på ettersommeren. Fluene bruker flere generasjoner på trekket.
Listen omfatter alle slekter i Europa, samt noen få i tillegg. I Norge er det funnet 318 arter.[2] De norske navnene på artsgrupper sammenfaller ikke alltid med slektene, slik at et norsk artsgruppenavn kan omfatte arter i flere nærtbeslektede slekter. Listen over slektene er skrevet alfabetisk innen hver underfamilie, og angir dermed ikke slektskapsforholdene innen underfamilien.
Blomsterfluer eller svevefluer er en familie av fluene. Familien har det vitenskapelige navnet Syrphidae. De er en artsrik familie med over 6000 kjente arter, der mange av artene etterligner bier og veps, noe som gir dem en viss beskyttelse mot fugler.
Multimedia w Wikimedia Commons Bzygowate, bzygi (Syrphidae) – rodzina owadów z rzędu muchówek z wyglądu podobnych często do os, pszczół lub trzmieli (mimikra). Odgrywają ważną rolę w zapylaniu kwiatów. Dorosłe osobniki występują licznie, zwłaszcza na nasłonecznionych leśnych polanach.
Naukowo opisano około 6000 gatunków. Larwy są drapieżne (zjadają mszyce) lub roślinożerne. Dorosłe żywią się sokami roślin, nektarem i spadzią. Niektóre są szkodnikami.
Niektóre larwy żyją w wodzie lub w miejscach wilgotnych[2].
Larwy wodne mają robakowaty kształt ciała ze słabo widoczną segmentacją oraz granicami między głową, tułowiem i odwłokiem. Głowa jest zredukowana i schowana w głąb tułowia[2]. Przód ciała tępy i zaokrąglony[3]. Na pierwszym segmencie tułowia mogą występować haczyki. Na końcu odwłoka znajduje się nierozdwojony, teleskopowo składany syfon oddechowy zakończony rzęskami ułatwiającymi utrzymanie go nad powierzchnią wody[2]. U niektórych syfon ma postać kolca, służąc do wkłuwania się w rośliny i pobierania z nich powietrza[3]. Często słabo wykształcone posuwki z haczykami[2].
Larwy wodne i wodno-błotne żyją w różnych typach wód – często w bentosie wód stojących i przybrzeżnej strefy cieków. Także na torfowiskach. Niektóre gatunki znoszą zanieczyszczenie wód[2]. W związku z tym w polskim indeksie biotycznym (BMWP-PL) rodzina ta ma najniższą punktację[4].
W Polsce około 400 gatunków[5], z czego 63 ma larwy wodne[2]. (zobacz: bzygowate Polski).
Bzygowate, bzygi (Syrphidae) – rodzina owadów z rzędu muchówek z wyglądu podobnych często do os, pszczół lub trzmieli (mimikra). Odgrywają ważną rolę w zapylaniu kwiatów. Dorosłe osobniki występują licznie, zwłaszcza na nasłonecznionych leśnych polanach.
Naukowo opisano około 6000 gatunków. Larwy są drapieżne (zjadają mszyce) lub roślinożerne. Dorosłe żywią się sokami roślin, nektarem i spadzią. Niektóre są szkodnikami.
Niektóre larwy żyją w wodzie lub w miejscach wilgotnych.
Larwy wodne mają robakowaty kształt ciała ze słabo widoczną segmentacją oraz granicami między głową, tułowiem i odwłokiem. Głowa jest zredukowana i schowana w głąb tułowia. Przód ciała tępy i zaokrąglony. Na pierwszym segmencie tułowia mogą występować haczyki. Na końcu odwłoka znajduje się nierozdwojony, teleskopowo składany syfon oddechowy zakończony rzęskami ułatwiającymi utrzymanie go nad powierzchnią wody. U niektórych syfon ma postać kolca, służąc do wkłuwania się w rośliny i pobierania z nich powietrza. Często słabo wykształcone posuwki z haczykami.
Larwy wodne i wodno-błotne żyją w różnych typach wód – często w bentosie wód stojących i przybrzeżnej strefy cieków. Także na torfowiskach. Niektóre gatunki znoszą zanieczyszczenie wód. W związku z tym w polskim indeksie biotycznym (BMWP-PL) rodzina ta ma najniższą punktację.
W Polsce około 400 gatunków, z czego 63 ma larwy wodne. (zobacz: bzygowate Polski).
Sirfídeos[1] (da família Syrphidae), também conhecidos como moscas-das-flores constituem uma família de moscas (ordem Diptera) que, tal como o nome sugere, são encontradas, geralmente, junto a flores, onde estes insetos, na sua forma adulta, se alimentam do néctar e do pólen das flores.
As larvas têm vários tipos de alimentação, consoante à espécie: algumas são saprófitas, alimentando-se de plantas e animais em decomposição em locais alagadiços; outras são insectívoras, tomando como presas afídios, tripes e outros insectos que parasitam e sugam a seiva das plantas. Por esta razão, os sirfídeos são reconhecidos como um importante meio ecológico de controlo de pragas na agricultura.[2][3]
Dentre as espécies das moscas-das-flores conta-se o seguinte rol[4]:
Sirfídeos (da família Syrphidae), também conhecidos como moscas-das-flores constituem uma família de moscas (ordem Diptera) que, tal como o nome sugere, são encontradas, geralmente, junto a flores, onde estes insetos, na sua forma adulta, se alimentam do néctar e do pólen das flores.
As larvas têm vários tipos de alimentação, consoante à espécie: algumas são saprófitas, alimentando-se de plantas e animais em decomposição em locais alagadiços; outras são insectívoras, tomando como presas afídios, tripes e outros insectos que parasitam e sugam a seiva das plantas. Por esta razão, os sirfídeos são reconhecidos como um importante meio ecológico de controlo de pragas na agricultura.
Dentre as espécies das moscas-das-flores conta-se o seguinte rol:
Eristalinus aeneus Eristalinus megacephalus Eristalinus sepulchralis Eristalinus taeniops Eristalis arbustorum Eristalis similis Eristalis tenax Helophilus pendulus Helophilus triviatus Milesia crabroniformis Myathropa florea Riponnensia splendensSirfidele (Syrphidae) este una dintre cele mai mari familii de diptere, cuprinzând trei subfamilii, cu 200 genuri și 6.000 specii. În cadrul acestei familii variația este atât de miare la diferitele categorii sistematice încât este destul de greu de făcut o caracterizare generală valabilă. Au un colorit viu și contrastic de negru și galben, luând înfățișarea de viespi și albine. Adesea au culori metalice strălucitoare. Aripile sunt mari și prezintă drept caracter foarte distinctiv așa-numita vena spuria, o nervură pe jumătate evidentă, situată între nervurile mediană și radiară. Antena este formată din 3 articole, segmentul al treilea fiind, de regulă, o aristă. Sunt insecte ce trăiesc pe ierburi și pe flori, fiind foarte comune în locuri umede. Adulții frecventează florile unde de hrănesc cu nectar și polen. Au zbor foarte caracteristic, planând în loc mai ales în fața florilor, apoi executând un zbor foarte iute, în unghiuri scurte, dar în același loc. De regulă stau mai multe la un loc, își încrucișează zigzagurile lor scurte de zbor. Larvele sirfidelor sunt foarte diferite la înfățișare și obiceiuri. Unele sunt zoofage, altele fitofage; există și forme coprofage, alte larve sunt saprofite în frunzar. Unele larve sunt parazite și trăiesc în cuiburi de viespi, ca cele din genul Volucella, altele, ca Microdon, în cuiburi de furnici. Acestea din urmă au și o înfățișare aparte, cu corpul foarte bombat, emisferic, plat ventral, semănând mai mult cu o moluscă decât cu o larvă de dipter. Syrphus, cu numeroase specii, au larve care fac ravagii printre păduchii de plante și sunt foarte folositoare. Larvele de Eristalis sunt viermi albi cu "coadă", care este un tub respirator foarte lung și subțire, se văd adesea prin latrine. Volucella bombylans, de mărimea, culoarea și înfățișarea unui bondar, are corpul bombat și scurt cu perișori lungi, deși și mătăsoși, pe toată suprafața; ca și bondarul are un colorit cu negru, galben și roșu (la prima vedere poate fi ușor confundat cu bondarul; fiind un exemplu clasic de mimetism); larvele lor trăiesc în cuiburile mai multor specii de Bombus, precum și în cuibul de Vespa germanica.[1][2][3][4]
În România au fost identificate 481 specii de sirfide.[5]
Sirfidele (Syrphidae) este una dintre cele mai mari familii de diptere, cuprinzând trei subfamilii, cu 200 genuri și 6.000 specii. În cadrul acestei familii variația este atât de miare la diferitele categorii sistematice încât este destul de greu de făcut o caracterizare generală valabilă. Au un colorit viu și contrastic de negru și galben, luând înfățișarea de viespi și albine. Adesea au culori metalice strălucitoare. Aripile sunt mari și prezintă drept caracter foarte distinctiv așa-numita vena spuria, o nervură pe jumătate evidentă, situată între nervurile mediană și radiară. Antena este formată din 3 articole, segmentul al treilea fiind, de regulă, o aristă. Sunt insecte ce trăiesc pe ierburi și pe flori, fiind foarte comune în locuri umede. Adulții frecventează florile unde de hrănesc cu nectar și polen. Au zbor foarte caracteristic, planând în loc mai ales în fața florilor, apoi executând un zbor foarte iute, în unghiuri scurte, dar în același loc. De regulă stau mai multe la un loc, își încrucișează zigzagurile lor scurte de zbor. Larvele sirfidelor sunt foarte diferite la înfățișare și obiceiuri. Unele sunt zoofage, altele fitofage; există și forme coprofage, alte larve sunt saprofite în frunzar. Unele larve sunt parazite și trăiesc în cuiburi de viespi, ca cele din genul Volucella, altele, ca Microdon, în cuiburi de furnici. Acestea din urmă au și o înfățișare aparte, cu corpul foarte bombat, emisferic, plat ventral, semănând mai mult cu o moluscă decât cu o larvă de dipter. Syrphus, cu numeroase specii, au larve care fac ravagii printre păduchii de plante și sunt foarte folositoare. Larvele de Eristalis sunt viermi albi cu "coadă", care este un tub respirator foarte lung și subțire, se văd adesea prin latrine. Volucella bombylans, de mărimea, culoarea și înfățișarea unui bondar, are corpul bombat și scurt cu perișori lungi, deși și mătăsoși, pe toată suprafața; ca și bondarul are un colorit cu negru, galben și roșu (la prima vedere poate fi ușor confundat cu bondarul; fiind un exemplu clasic de mimetism); larvele lor trăiesc în cuiburile mai multor specii de Bombus, precum și în cuibul de Vespa germanica.
În România au fost identificate 481 specii de sirfide.
Trepetavke (znanstveno ime Syrphidae) so družina dvokrilcev, ki jih natančneje uvrščamo med prave muhe kratkorožke. Gre za veliko skupino muh, v katero uvrščamo približno 6000 danes poznanih vrst, ki so razširjene po vsem svetu. Nekatere od njih so zelo številčne v svojih habitatih.
Te muhe so najbolj znane po svojem lebdečem letenju in barvnem vzorcu večine vrst, ki posnema vzorce pikajočih žuželk - os, čmrljev ali čebel, čeprav same nimajo žela ali strupnih žlez. Temu pojavu pravimo mimikrija. Mimikrija nekaterih predstavnikov je tako popolna, da se lahko samice svobodno zadržujejo v kolonijah os ali čmrljev, ki jih posnemajo, ter vanje odlagajo jajčeca; izlegle ličinke se nato prehranjujejo z organskim drobirjem, ki pada na dno kolonije. Najzanesljivejši določevalni znak je posebna žila oz. rebrce na krilih (t. i. vena spuria), ki poteka vzdolž sredine krila med tretjo in četrto prečno žilo pri veliki večini predstavnikov. Krila so, kot pri drugih dobrih letalcih med žuželkami, vitka in z zašiljeno konico.
Ličinke trepetavk so sicer po svojem habitatu in izgledu zelo raznolike. Nekatere so plenilske in lovijo listne uši ter druge drobne žuželke, druge živijo v razpadajočem rastlinskem materialu (humusu ali gnijočem lesu) ali gnezdih socialnih žuželk. Ličinke predstavnikov rodu Eristalis so znane po tem, da živijo v močno onesnaženi vodi (npr. gnojevki) in dihajo skozi izrastek na zadnjem delu, ki je lahko daljši od preostanka telesa. Ob zaužitju se lahko zaredijo v človekovih prebavilih in povzročajo težave. Ko dovolj zraste, se ličinka zabubi znotraj ovoja, ki ga tvori odvržena kutikula zadnjega stadija.
Odrasle trepetavke se prehranjujejo s pelodom in se pogosto zadržujejo v bližini cvetov, zaradi česar so pomembne opraševalke. Izvor skupine še ni povsem pojasnjen, številčneje pa se prične pojavljati v fosilnih skladih iz terciarja. Zaradi opraševanja in plenjenja listnih uši jih smatramo za koristne v kmetijstvu.
Favna muh trepetavk v Sloveniji je razmeroma slabo poznana, čeprav je prve podatke o njih zapisal že Scopoli. Novejši pregled navaja 274 vrst od 450, ki so znane za Balkanski polotok, in dobrih 650 iz vse Evrope.[1]
Trepetavke (znanstveno ime Syrphidae) so družina dvokrilcev, ki jih natančneje uvrščamo med prave muhe kratkorožke. Gre za veliko skupino muh, v katero uvrščamo približno 6000 danes poznanih vrst, ki so razširjene po vsem svetu. Nekatere od njih so zelo številčne v svojih habitatih.
Te muhe so najbolj znane po svojem lebdečem letenju in barvnem vzorcu večine vrst, ki posnema vzorce pikajočih žuželk - os, čmrljev ali čebel, čeprav same nimajo žela ali strupnih žlez. Temu pojavu pravimo mimikrija. Mimikrija nekaterih predstavnikov je tako popolna, da se lahko samice svobodno zadržujejo v kolonijah os ali čmrljev, ki jih posnemajo, ter vanje odlagajo jajčeca; izlegle ličinke se nato prehranjujejo z organskim drobirjem, ki pada na dno kolonije. Najzanesljivejši določevalni znak je posebna žila oz. rebrce na krilih (t. i. vena spuria), ki poteka vzdolž sredine krila med tretjo in četrto prečno žilo pri veliki večini predstavnikov. Krila so, kot pri drugih dobrih letalcih med žuželkami, vitka in z zašiljeno konico.
Ličinke trepetavk so sicer po svojem habitatu in izgledu zelo raznolike. Nekatere so plenilske in lovijo listne uši ter druge drobne žuželke, druge živijo v razpadajočem rastlinskem materialu (humusu ali gnijočem lesu) ali gnezdih socialnih žuželk. Ličinke predstavnikov rodu Eristalis so znane po tem, da živijo v močno onesnaženi vodi (npr. gnojevki) in dihajo skozi izrastek na zadnjem delu, ki je lahko daljši od preostanka telesa. Ob zaužitju se lahko zaredijo v človekovih prebavilih in povzročajo težave. Ko dovolj zraste, se ličinka zabubi znotraj ovoja, ki ga tvori odvržena kutikula zadnjega stadija.
Odrasle trepetavke se prehranjujejo s pelodom in se pogosto zadržujejo v bližini cvetov, zaradi česar so pomembne opraševalke. Izvor skupine še ni povsem pojasnjen, številčneje pa se prične pojavljati v fosilnih skladih iz terciarja. Zaradi opraševanja in plenjenja listnih uši jih smatramo za koristne v kmetijstvu.
Blomflugor (Syrphidae) är en familj i insektsordningen tvåvingar som innehåller cirka 6 000 kända arter över hela världen, varav drygt 350 påträffats i Sverige.
Blomflugor är medelstora till ganska stora tvåvingar (Diptera) med en kroppslängd från omkring 5 upp till 20 millimeter. Som namnet antyder ser man dem ofta ätande nektar och pollen från blommor. De kan ofta ses sväva (hovra) i luften i närheten av blommor, gärna flockblomstriga. Många blomflugor efterliknar getingfamiljen Vespidae eller honungsbin och humlor i sitt utseende. Detta efterliknande kallas mimikry, vilket innebär att ett djur har en skyddande likhet med ett farligt djur. Man tror att denna likhet i utseende med dessa gaddsteklar skyddar flugorna från attackerande fåglar och andra insektsätare.
För att se skillnad mellan en blomfluga och en geting så kan man titta på vingarna; en geting har fyra vingar och blomflugan två. Blomflugor har dessutom andra typer av antenner än bin och getingar vilket lätt skiljer dem från de senare. Blomflugornas antenner är kortare och består bara av 3 segment varav det yttre i de flesta fall är försett med ett litet borst (arista).
Inte alla blomflugor är getinglikt tecknade och det finns också andra flugor med gul-svart teckning (till exempel vissa stekelflugor), men blomflugorna kan säkert kännas igen på den s.k. falska vingribban (vena spuria). Att skilja mellan olika arter av blomflugor är däremot för det mesta svårt och låter sig vanligen inte göras i fält.
Larverna av många arter blomflugor, speciellt i underfamiljen Syrphinae (till exempel släktena Syrphus, Melanostoma, Platycheirus och Sphaerophoria), är rovdjur som larver. De äter med god aptit bland annat bladlöss, något som används inom ekologisk odling. Det finns också arter vars larver lever i bon av samhällsbildande insekter och livnär sig på larver eller avfall, som släktet Microdon i myrbon och släktet Volucella i humlebon eller getingbon.
Några arters larver, till exempel i släktena Merodon och Eumerus, är växtätare som kan livnära sig på rötter eller lökar - de är dock endast i undantagsfall till problem.
Många arters larver lever på dött organiskt material, som exempelvis multnande ved eller rinnande sav. Till denna kategori får man också räkna larverna av en del släkten, som Eristalis, Helophilus och Neoascia, vilka lever i lugna näringsrika vatten.
Som ovan nämnts lever de vuxna flugorna av pollen eller nektar och de är i många fall nyttiga pollinerare.
Blomflugorna brukar delas in i de tre underfamiljerna Syrphinae, Eristalinae och Microdontinae och cirka 190 släkten. Ibland räknas dock Microdontinae som en egen familj och ibland bryts tribus Pipizini ut till en egen underfamilj. Indelningen i tribus och släkten revideras fortlöpande i takt med forskarnas nya rön, inte minst med hjälp av DNA-analyser.
Tillsammans med familjen ögonflugor (Pipunculidae) bildar blomflugorna överfamiljen Syrphoidea.
Nedan följer samtliga 78 släkten som förekommer i Norden. Tabellernas kolumner är sorterbara.
Underfamilj Syrphinae
Svenskt namn Vetenskapligt namn Tribus Auktor Antal arter i Norden Nålblomflugor Baccha Bacchini Fabricius, 1805 1 Gräsblomflugor Melanostoma Melanostomini Schiner, 1860 3 Fotblomflugor Platycheirus Melanostomini Lepeletier & Serville, 1828 44 Malblomflugor Xanthandrus Melanostomini Verrall, 1901 1 Stäppblomflugor Paragus Paragini Latreille, 1804 8 Getingblomflugor Chrysotoxum Chrysotoxini Meigen, 1803 10 Skogsblomflugor Dasysyrphus Syrphini Enderlein, 1938 10 Vinkelblomflugor Didea Syrphini Macquart, 1834 3 Kronblomflugor Doros Syrphini Meigen, 1803 1 Brynblomflugor Epistrophe Syrphini Walker, 1852 11 Majblomflugor Epistrophella Syrphini Dušek & Láska, 1967 1 Flyttblomflugor Episyrphus Syrphini Matsumura & Adachi, 1917 1 Barrblomflugor Eriozona Syrphini Schiner, 1860 1 Fältblomflugor Eupeodes Syrphini Osten-Sacken, 1877 16 Kilblomflugor Fagisyrphus Syrphini Dušek & Láska, 1967 1 Lyktblomflugor Leucozona Syrphini Schiner, 1860 4 Barrblomflugor Megasyrphus Syrphini Dušek & Láska, 1967 1 Flickblomflugor Melangyna Syrphini Verrall, 1901 9 Flickblomflugor Meligramma Syrphini Frey, 1946 2 Flickblomflugor Meliscaeva Syrphini Frey,1946 2 Buskblomflugor Parasyrphus Syrphini Matsumura, 1917 10 Glasvingeblomflugor Scaeva Syrphini Fabricius, 1805 3 Sländblomflugor Sphaerophoria Syrphini Lepeletier & Serville, 1828 17 Solblomflugor Syrphus Syrphini Fabricius, 1775 6 Kilblomflugor Xanthogramma Syrphini Schiner, 1860 3Underfamilj Eristalinae
Svenskt namn Vetenskapligt namn Tribus Auktor Antal arter i Norden Bronsblomflugor Callicera Callicerini Panzer, 1809 2 Griffelblomflugor Ceriana Cerioidini Rafinesque,1815 1 Savblomflugor Sphiximorpha Cerioidini Rondani, 1850 1 Örtblomflugor Cheilosia Rhingiini Meigen, 1822 54 Guldblomflugor Ferdinandea Rhingiini Rondani, 1844 2 Örtblomflugor Portevinia Rhingiini Goffe, 1944 1 Näbblomflugor Rhingia Rhingiini Scopoli, 1763 2 Öronblomflugor Pelecocera Rhingiini Meigen, 1822 4 Savblomflugor Brachyopa Chrysogastrini Meigen, 1822 10 Ängsblomflugor Chrysogaster Chrysogastrini Meigen, 1803 3 Fjällblomflugor Chrysosyrphus Chrysogastrini Sedman, 1965 2 Barkblomflugor Hammerschmidtia Chrysogastrini Schummel, 1834 1 Metallblomflugor Lejogaster Chrysogastrini Rondani, 1857 2 Ängsblomflugor Melanogaster Chrysogastrini Rondani, 1857 4 Parkblomflugor Myolepta Chrysogastrini Newman, 1838 1 Dvärgblomflugor Neoascia Chrysogastrini Williston, 1886 8 Glansblomflugor Orthonevra Chrysogastrini Macquart, 1829 8 Midjeblomflugor Sphegina Chrysogastrini Meigen, 1822 6 Dammblomflugor Anasimyia Eristalini Schiner, 1864 5 Slamflugor Eristalinus Eristalini Rondani, 1845 2 Slamflugor Eristalis Eristalini Latreille, 1804 18 Kärrblomflugor Helophilus Eristalini Meigen, 1822 7 Sävblomflugor Lejops Eristalini Rondani, 1857 1 Hålblomflugor Mallota Eristalini Meigen, 1822 2 Dödskalleflugor Myathropa Eristalini Rondani, 1845 1 Strandblomflugor Parhelophilus Eristalini Girschner, 1897 3 Björnblomflugor Arctophila Eristalini Schiner, 1860 2 Torvblomflugor Sericomyia Eristalini Meigen, 1803 5 Månblomflugor Eumerus Eumerini Meigen, 1822 8 Sotblomflugor Psilota Eumerini Meigen, 1822 2 Narcissblomflugor Merodon Eumerini Meigen, 1803 2 Gallblomflugor Heringia Pipizini Rondani, 1856 8 Gallblomflugor Pipiza Pipizini Fallén, 1810 8 Rotlusblomflugor Pipizella Pipizini Rondani, 1856 3 Gallblomflugor Trichopsomyia Pipizini Williston, 1888 2 Gallblomflugor Triglyphus Pipizini Loew, 1840 1 Humleblomflugor Volucella Volucellini Geoffroy, 1762 3 Stubblomflugor Blera Xylotini Billberg, 1820 2 Mulmblomflugor Brachypalpoides Xylotini Hippa, 1978 1 Mulmblomflugor Brachypalpus Xylotini Macquart, 1834 1 Praktblomflugor Caliprobola Xylotini Rondani, 1845 1 Mulmblomflugor Chalcosyrphus Xylotini Curran, 1925 5 Pälsblomflugor Criorhina Xylotini Meigen, 1822 4 Vedblomflugor Lejota Xylotini Rondani, 1857 1 Pälsblomflugor Pocota Xylotini Lepeletier & Serville, 1828 1 Blodblomflugor Psarus Xylotini Latreille, 1804 1 Tajgablomflugor Sphecomyia Xylotini Latreille, 1829 1 Trädblomflugor Spilomyia Xylotini Meigen, 1803 2 Kompostblomflugor Syritta Xylotini Lepeletier & Serville, 1828 1 Tigerblomflugor Temnostoma Xylotini Lepeletier & Serville, 1828 7 Eldblomflugor Tropidia Xylotini Meigen, 1822 2 Vedblomflugor Xylota Xylotini Meigen, 1822 12Underfamilj Microdontinae
Simosyrphus grandicornis vid parningen
Flyttblomfluga
(Episyrphus balteatus)
Tigerblomflugor (Temnostoma) efterliknar getingar.
Bålgetingblomfluga (Volucella inanis)
Hålblomflugor (Mallota) efterliknar humlor.
Nyfiken fältblomfluga
(Eupeodes corollae)
Flyttblomfluga
(Episyrphus balteatus)
Pendelblomfluga
(Helophilus pendulus)
Blomfluga som efterliknar ett bi.
Ägg av pendelblomfluga
Larv
Wikimedia Commons har media som rör Blomflugor.
Blomflugor (Syrphidae) är en familj i insektsordningen tvåvingar som innehåller cirka 6 000 kända arter över hela världen, varav drygt 350 påträffats i Sverige.
Họ Ruồi giả ong hay họ Ruồi ăn rệp (danh pháp khoa học: Syrphidae) là các loài ruồi giả dạng như ong.
Chúng là các loài ruồi luôn lượn lờ trên các loài thực vật có hoa để kiếm mật trên các bông hoa; những con trưởng thành ăn chủ yếu là mật và phấn hoa, trong khi ấu trùng của chúng (giòi) ăn nhiều loại thức ăn. Ở một số loài, ấu trùng là động vật hoại sinh, ăn các chất của động vật hay thực vật đang bị thối rữa trong đất hay trong ao hoặc các con suối. Ở các loài khác, ấu trùng là động vật ăn sâu bọ và chúng săn tìm các loại rệp (siêu họ Aphidoidea), rầy, bọ trĩ (bộ Thysanoptera) và các loại côn trùng hút nhựa cây khác. Chỉ riêng rệp đã gây tổn thất cho mùa màng trên khắp thế giới ước tính hàng chục triệu đôla Mỹ mỗi năm, và vì thế các loài ruồi giả ong ăn rệp được coi là thiên địch quan trọng của sâu bọ, và nó là các sinh vật tiềm năng để sử dụng trong kiểm soát sinh học.Các loài ruồi giả ong trưởng thành cũng là các động vật thụ phấn cho cây khá quan trọng.
Tên gọi của chúng cho thấy nhiều loài giả dạng như ong hay ong bắp cày ở bề ngoài. Người ta cho rằng việc giả dạng này bảo vệ chúng để không bị các loài chim coi là thức ăn, cũng như từ các loài động vật ăn sâu bọ khác, do chúng thường tránh ăn thịt ong bắp cày thật sự vì nọc của chúng. Tuy nhiên, có thể phân biệt ruồi giả ong với ong bắp cày bằng cách đếm cánh của chúng: ruồi giả ong có 2 cánh, trong khi ong và ong bắp cày có 4 cánh. Chúng cũng có thể phân biệt đơn giản hơn bằng cách nhìn vào đầu chúng: nếu như nó giống như đầu của ruồi nhà thì nó là ruồi giả ong. Kiểu bay của ruồi giả ong là gần như đứng yên, sau đó lao tới một khoảng ngắn rất nhanh để lại bắt đầu lượn lờ trên các bông hoa, một kiểu bay không thấy có ở ong và ong bắp cày mà chúng giả dạng.
Khoảng 6.000 loài trong 200 chi đã được miêu tả.
Ấu trùng của ruồi giả ong săn tìm các loại rầy xanh (họ Cicadellidae), là các loài côn trùng truyền bệnh dịch cho cây như bệnh xoăn lá. Vì thế, trong nông nghiệp, các loài ruồi giả ong này được coi là các biện pháp tự nhiên để góp phần giảm thiểu bệnh dịch của cây.
Những người làm vườn đôi khi cũng sử dụng biện pháp gieo trồng các loài cây đồng hành để thu hút ruồi giả ong. Các loài cây như vậy bao gồm cải gió (chi Alyssum), thập tự (chi Iberis), trường anh (chi Limonium), kiều mạch (Fagopyrum esculentum), mẫu thảo (cúc đĩa, cam cúc hay cúc Đức, một số loài trong các chi Chamaemelum, Matricaria), mùi tây (Petroselinum crispum) hay cỏ thi (Achillea millefolium).
Một con ruồi giả ong cái thuộc chi Eristalis
Episyrphus balteatus
Muội loại ruồi giả ong bắp cày, chi Temnostoma.
Volucella inanis
Ruồi giả ong nghệ
chi Mallota.
Helophilus pendulus
Ruồi giả ong, chụp tại Western Ghats
Ruồi giả ong đang giao phối trong không trung
Họ Ruồi giả ong hay họ Ruồi ăn rệp (danh pháp khoa học: Syrphidae) là các loài ruồi giả dạng như ong.
Chúng là các loài ruồi luôn lượn lờ trên các loài thực vật có hoa để kiếm mật trên các bông hoa; những con trưởng thành ăn chủ yếu là mật và phấn hoa, trong khi ấu trùng của chúng (giòi) ăn nhiều loại thức ăn. Ở một số loài, ấu trùng là động vật hoại sinh, ăn các chất của động vật hay thực vật đang bị thối rữa trong đất hay trong ao hoặc các con suối. Ở các loài khác, ấu trùng là động vật ăn sâu bọ và chúng săn tìm các loại rệp (siêu họ Aphidoidea), rầy, bọ trĩ (bộ Thysanoptera) và các loại côn trùng hút nhựa cây khác. Chỉ riêng rệp đã gây tổn thất cho mùa màng trên khắp thế giới ước tính hàng chục triệu đôla Mỹ mỗi năm, và vì thế các loài ruồi giả ong ăn rệp được coi là thiên địch quan trọng của sâu bọ, và nó là các sinh vật tiềm năng để sử dụng trong kiểm soát sinh học.Các loài ruồi giả ong trưởng thành cũng là các động vật thụ phấn cho cây khá quan trọng.
Tên gọi của chúng cho thấy nhiều loài giả dạng như ong hay ong bắp cày ở bề ngoài. Người ta cho rằng việc giả dạng này bảo vệ chúng để không bị các loài chim coi là thức ăn, cũng như từ các loài động vật ăn sâu bọ khác, do chúng thường tránh ăn thịt ong bắp cày thật sự vì nọc của chúng. Tuy nhiên, có thể phân biệt ruồi giả ong với ong bắp cày bằng cách đếm cánh của chúng: ruồi giả ong có 2 cánh, trong khi ong và ong bắp cày có 4 cánh. Chúng cũng có thể phân biệt đơn giản hơn bằng cách nhìn vào đầu chúng: nếu như nó giống như đầu của ruồi nhà thì nó là ruồi giả ong. Kiểu bay của ruồi giả ong là gần như đứng yên, sau đó lao tới một khoảng ngắn rất nhanh để lại bắt đầu lượn lờ trên các bông hoa, một kiểu bay không thấy có ở ong và ong bắp cày mà chúng giả dạng.
Syrphidae Latreille, 1802[1][2]
Подсемейства
Журча́лки[3] (лат. Syrphidae) — семейство двукрылых насекомых из подотряда короткоусых (Brachycera). Характерной особенностью многих представителей семейства является сходство с жалящими перепончатокрылыми.
Одно из наиболее обширных семейств короткоусых двукрылых, встречаются повсеместно, кроме пустынь и тундр, и на всех материках, кроме Антарктиды. В мировой фауне — более 6000 видов[1], в Палеарктике — 1600, в России — 800[2]. Два вида журчалок зарегистрированы даже на Шпицбергене (Nielsen, 1999)[4]. Ископаемые журчалки описаны из эоцена. Очень быстро летают и машут крыльями. Длина тела от 4 до 25 мм[5]. Окраска черно-желтая. Формой тела подражают осам и другим перепончатокрылым — так они маскируются от врагов[2].
По образу жизни личинок журчалки могут быть разделены на несколько биологических групп[6]:
Имаго питаются нектаром или пыльцой растений.
Семейство разделяют на три подсемейства, около 200 родов. Некоторые представители семейства журчалок:
В ископаемом состоянии известны около 100 видов 38 родов. Наиболее древние остатки найдены в нижнемеловых отложениях на Таймыре[7].
Раздел энтомологии, занимающийся исследованием журчалок, называется сирфидологией.
С 2001 года проводятся международные симпозиумы сирфидологов. Первый симпозиум прошёл в Штутгарте (Германия), 2001, второй — в Аликанте (Испания), 2003, третий — Лейдене (Нидерланды), 2005, четвёртый — Хельсинки (Финляндия), 2007, пятый — Нови Сад (Сербия), 2009, шестой — Глазго (Великобритания), 2011, седьмой — Новосибирск (Россия), 2013, восьмой — Моншау (Германия), 2015, девятый — Куритиба (Бразилия), 2017[8].
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(3).jpg)
Журча́лки (лат. Syrphidae) — семейство двукрылых насекомых из подотряда короткоусых (Brachycera). Характерной особенностью многих представителей семейства является сходство с жалящими перепончатокрылыми.
食蚜蠅（学名：Syrphidae）亦稱花虻，是雙翅目下的一科昆蟲，外貌形似蜜蜂[1]。成年的食蚜蠅主要以花蜜及花粉為食，經常會在花朵上停留，因此可替花授粉。食蚜蝇的幼蟲外形似蛆，其食物則因其種類而有所不同。有些物種的幼蟲是腐生生物，吃腐化的植物及動物；另外一些物種的幼蟲是食蟲動物，獵食蚜蟲、牧草蟲及其他吮食植物的昆蟲。其中蚜蟲每年會造成数以千萬計的農作物損失，故作为蚜蟲的天敵，該類食蚜蠅幼蟲是益蟲。
目前已知有約60種共200屬的食蚜蠅。牠們分布在除南北極外的世界各地，各大洲都可以找到牠們的蹤跡[2]。
本科物種的棲息地廣泛分佈於陸地、海洋及鹹淡水交界[3]，包括以下三個亞科：
在弱肉強食的自然環境中，貝氏擬態是弱势方的一個可行的避敵辦法，食蚜蠅就是無毒者模仿有毒者的成功案例。通过偽裝成有螫針的蜜蜂，食蚜蠅得以安心暴露在花朵之上。雖然食蚜蠅形似蜜蜂，其仍具備區別于蜜蜂的特徵，如：超大的複眼、只有一對翅膀、擅長定點飛行等。
由於很多種食蚜蠅幼蟲會吃包括傳播曲頂病的葉蟬在內的害蟲，故牠們被人類當作天然的方法，來減低害蟲數量。 有時在園藝種植上會使用一些植物來吸引食蚜蠅，如：香雪球、繖形蜂蜜花、星辰花、蕎麥、洋甘菊、荷蘭芹及蓍草。
（各種食蚜蠅的中文屬名皆取自臺灣物種名錄. 台灣中央研究院生物多樣性研究中心）
Allograpta obliqua
（異彩蚜蠅屬）
Baccha elongata
（巴卡蚜蠅屬）
Betasyrphus serarius
（甜菜蚜蠅屬）
Cheilosia albitarsis
（緣蚜蠅屬）
Chrysotoxum bicinctum
（金弓蚜蠅屬）
Criorhina floccosa
（羊蚜蠅屬）
Dasysyrphus tricinctus
（毛蚜蠅屬）
Didea fasciata
（鳥蚜蠅屬）
Epistrophe grossulariae
（鼻蚜蠅屬）
Episyrphus viridaureus
（前蚜蠅屬）
Eristalinus megacephalus
（寶玉蚜蠅屬）
Eristalinus taeniops
（寶玉蚜蠅屬）
Eumerus feae
（純真蚜蠅屬）
Mallota cimbiciformis
（軟毛蚜蠅屬）
Meliscaeva cinctella
（蜂蚜蠅屬）
Mesembrius peregrinus
（梅生蚜蠅屬）
Microdon analis
（微蚜蠅屬）
Milesia undulata
（小蚜蠅屬）
Simosyrphus grandicornis
Harold Maxwell. Lefroy.Indian-Insect-Life（1909）
Johann Wilhelm Meigen. Abbildung der europäischen zweiflügeligen Insekten nach der Natur（1790）
Johann Wilhelm Meigen. Abbildung der europäischen zweiflügeligen Insekten nach der Natur（1790）
Johann Wilhelm Meigen. Abbildung der europäischen zweiflügeligen Insekten nach der Natur（1790）
Johann Wilhelm Meigen. Abbildung der europäischen zweiflügeligen Insekten nach der Natur（1790）
Johann Wilhelm Meigen. Abbildung der europäischen zweiflügeligen Insekten nach der Natur（1790）
Johann Wilhelm Meigen. Abbildung der europäischen zweiflügeligen Insekten nach der Natur（1790）
食蚜蠅（学名：Syrphidae）亦稱花虻，是雙翅目下的一科昆蟲，外貌形似蜜蜂。成年的食蚜蠅主要以花蜜及花粉為食，經常會在花朵上停留，因此可替花授粉。食蚜蝇的幼蟲外形似蛆，其食物則因其種類而有所不同。有些物種的幼蟲是腐生生物，吃腐化的植物及動物；另外一些物種的幼蟲是食蟲動物，獵食蚜蟲、牧草蟲及其他吮食植物的昆蟲。其中蚜蟲每年會造成数以千萬計的農作物損失，故作为蚜蟲的天敵，該類食蚜蠅幼蟲是益蟲。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 綱 : 昆虫綱 Insecta 目 : ハエ目（双翅目） Diptera 亜目 : ハエ亜目（短角亜目） Brachycera 下目 : ハエ下目 Muscomorpha 上科 : ハナアブ上科 Syrphoidea 科 : ハナアブ科 Syrphidae 英名 Hoverfly 亜科 ハナアブ（花虻）は、ハエ目（双翅目）・ハナアブ科（Syrphidae）に属する昆虫の総称、あるいはその中の一種 Eristalis tenax の和名。ただし E. tenax の種としての和名は、科全体の総称とまぎらわしいためナミハナアブが用いられることが多くなってきている。ここでは前者の意味での解説を行い、後者の解説はナミハナアブの項目に委ねる。
ハナアブ科は体長4mmの小型種から25mmに達する大型種までを含み[1]、種数においても形態、生態に関しても非常に多様性の高い分類群である。日本国内には1996年の段階で少なくとも89属400種は分布するのではないかと推定されており[2]、さらに未記載種（新種）や国内未記録種も次々に確認されている[2]。世界では1998年現在、188属、約6,000種が記載されている[1]。
和名に「アブ」とあるが、いわゆるアブ（直縫短角群）の仲間ではなく、ハエ（環縫短角群）の仲間である。ただし一般的なハエと異なり、ノミバエ科やヤリバエ科などとともに、成虫の額に羽化直後にだけ機能する器官である額嚢をもたない無額嚢節と呼ばれる群に属する。ヒラタアブ亜科の幼虫は捕食性でアブラムシ（蚜）を餌とするものが多いため、かつて「食蚜蝿」の意でショクガバエ科と呼ばれていたこともあった。この名は現在ヒラタアブ亜科の一種オオショクガバエ Epistrophe grossulariae の和名に残る程度で、科の和名として使われることは稀となっている。またアブの仲間ではなくハエの仲間であることを明示するためにアブバエ科と呼ぶ試みがなされたこともある[3]が定着せず、ほとんど使われていない。
たいてい成虫の体は黒く、胸部や腹部に黄色や橙色の斑紋を持つものが多い[1]ため、一見、ハチ類に似ていてベイツ型擬態の好例とされている。体表に微毛はあるが、剛毛は発達しない。頭部に額嚢を欠くため額線がない。そのため多くのハエとは異なった顔つきをしている。他のハエからハナアブ科を厳密に区別する形質は翅脈にあり、中脈（M）のうちのM1脈が前方に湾曲し、径脈（R）のうちのR4+5脈に接するため、これらで囲まれたr5室が閉じている[1][2]。またアナアキハナアブ属 Graptomyza spp. を除き、中脈と径脈の間に真の翅脈ではない偽脈(英：spurious vein ラテン語：vena spuria)という肥厚部が走っている[1][2]。
その名の通り、成虫は花に飛来して蜜や花粉を食べるものが多いが、そうでないものもある。虫媒花の送粉者としても重要で、特にキク科の植物には主にハナアブ科に依存したハエ媒花の花を咲かせるものが多い。
幼虫は有機物の多い水中でデトリタスを食べるもの、朽木内で育つもの、捕食性、植食性、きのこ食性など多様な生態に適応放散しており、それに合わせてその形態も著しく多様である。
ナミハナアブ亜科のうち、ナミハナアブ族 Eristalini の幼虫は水中生活で、円筒形の本体から尾部が長く伸張して先端に後部気門が開き、これを伸縮させてシュノーケルのように用いて呼吸する生態からオナガウジ（尾長蛆）の名で知られている。この仲間は生活廃水の流れ込む溝のような有機物の多いよどんだ水中で生活するものがよく知られているが、ほかにも木の洞（樹洞）に溜まった水の中でゆっくりと成長する種もある。
先述のようにヒラタアブ亜科には植物の茎葉の上で活発に移動してアブラムシを捕食するものが多く、やや扁平なウジ型をしている。なかにはフタスジヒラタアブのように、蝶や蛾の幼虫など比較的大きな昆虫を捕食していることが報告されているものもある。
社会性昆虫の巣に依存して幼虫期間を過ごすものもある。アリスアブ亜科の幼虫はアリの巣内に生活する好蟻性の昆虫で、半球を多少扁平に押しつぶしたような、あるいは皿を伏せたような形をしている。この体型に加え、前気門があたかも触角のように見えることとあいまってナメクジの一種のようにも見え、最初に発見されたときは軟体動物として記載が行われてしまった歴史がある。幼虫がアリの巣の中で何を食べて育つのかははっきりしておらず、アリの幼虫を食べて育つという報告がある一方で、それを与えても拒否するばかりでまったく育たなかったという報告もある。
土中に営巣するスズメバチ類の巣にはベッコウハナアブ類が進入して外被に産卵する。幼虫は巣の活動が盛んな時点では巣から捨てられた成虫の死体などをあさって食べているが、営巣末期になり巣の勢いがなくなると巣の内部に侵入し、スズメバチの幼虫を襲って食べてしまう[4]。クロスズメバチ類にはシロスジベッコウハナアブ Volucella tabanoides 、キイロスズメバチにはニトベベッコウハナアブ B. nitobei が寄生することが知られている。
ほかにヒラタアブ亜科のキベリヒラタアブ属Xanthogrammaからも好蟻性を疑われる種が報告されている。
ハエの仲間としては成虫が衛生害虫となるような活動をほとんどしないため、直接的には人間との利害を持たない種が多い。ナミハナアブやシマハナアブなど、オナガウジ型のナミハナアブ族の幼虫の一部は生活廃水の流れ込む溝や家畜の排泄物の流れ込む水溜りといったごく汚い水に住み、その姿が目立っていて気味悪がられることが多い。この類の成虫はミツバチにきわめてよく似ており、アリストテレスがミツバチがどぶの汚水から生まれるとしているのは、これと見誤ったからではないかと言われる。
ヒラタアブ亜科のものはアブラムシの天敵として重要である。
累代飼育の容易なシマハナアブは、温室栽培の作物の受粉用に人工増殖して用いられたこともある。
例外的に農業害虫としての性質が報告されているのがマドヒラタアブ族にいくつか知られている。植物の地下部分を幼虫が食い荒らすもので、スイセンなどの球根を食害するスイセンハナアブや、タマネギを食害するハイジマハナアブといったものである。
ホソヒラタアブ
Episyrphus balteatus
アシブトハナアブ
Helophilus eristaloideus
オオハナアブ
Phytomia zonata
空中で交尾中のヒラタアブ亜科の一種
Melangyna viridiceps
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 ハナアブ（花虻）は、ハエ目（双翅目）・ハナアブ科（Syrphidae）に属する昆虫の総称、あるいはその中の一種 Eristalis tenax の和名。ただし E. tenax の種としての和名は、科全体の総称とまぎらわしいためナミハナアブが用いられることが多くなってきている。ここでは前者の意味での解説を行い、後者の解説はナミハナアブの項目に委ねる。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(3).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(3).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(3).jpg)
_collage2.jpg)
.jpg)
_(3).jpg)
_pupa,_Arnhem,_the_Netherlands.jpg)
.jpg)
,_Arnhem,_the_Netherlands.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(11).jpg)
.jpg)
