Danaayağı (lat. Arum) — baqəvərçiçəklilər sırasının aroidkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Danaayağı (lat. Arum) — baqəvərçiçəklilər sırasının aroidkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Arum és un gènere de plantes de la família de les aràcies (Araceae). Les plantes d'aquest gènere de monocotiledònies formen una mena d'inflorescència anomenada espàdix amb una gran bràctea que protegeix la flor.
Algunes espècies d'Arum tenen aplicacions medicinals i són plantes de venda regulada.[1]
Hi ha 25 espècies. Cal destacar:
Sarriassa Arum italicum amb fruits
Cugot Arum pictum
Arum a "The Botanical Magazine" 1796
Arum és un gènere de plantes de la família de les aràcies (Araceae). Les plantes d'aquest gènere de monocotiledònies formen una mena d'inflorescència anomenada espàdix amb una gran bràctea que protegeix la flor.
Algunes espècies d'Arum tenen aplicacions medicinals i són plantes de venda regulada.
Árón (Arum) je rod jednoděložných rostlin z čeledi árónovité (Araceae). Občas se vyskytují i jiné fonetické varianty jména, hlavně áron, někdy i aron nebo arón, které jsou asi nesprávné. Kaplan v publikaci Kubát (2002)[1] i Dostál (1989)[2] udávají árón (oboje dlouhé).
Jedná se o pozemní rostliny s hlízovitě ztloustlými oddenky či hlízami. Jsou vytrvalé, jednodomé s jednopohlavnými květy. Listy jsou řapíkaté, střídavé, s listovými pochvami. Čepele listů jsou hrálovité až střelovité, žilnatina je zpeřeně větvená. Květy jsou v květenstvích, ve ztlustlých klasech, někdy se tento typ květenství nazývá palice. Květenství podepřeno nápadným listenem, který tvoří toulec. Květenství se skládá z mnoha květů, které jsou uspořádány do spirály. Naspodu palice jsou samičí květy, nad nimi je úsek sterilních samičích květů přeměněných v brvité útvary. Následují samčí květy a nad nimi soubor sterilních samčích květů v podobě brvitých výrůstků na cibulkovité bázi. Sterilní květy výjimečně chybí (Arum creticum a A. idaeum). Nahoře je palice prodloužená v bezkvětý kyjovitý výrůstek – apendix. Okvětí chybí. Tyčinek je 2-4. Gyneceum je složeno z 1 plodolistu, je monomerické, semeník je svrchní. Plody jsou dužnaté, jedná se o bobule uspořádané do plodenství, bobule jsou za zralosti červené barvy.
Je známo asi 15-16 (často blízce příbuzných) druhů, záleží na taxonomickém pojetí, jsou rozšířeny v mírném pásu až v subtropech Evropy (nejvíce ve Středomoří), Asie (převážně v Turecku, jeden druh zasahuje do Číny) a severní Afrika.
V ČR rostou 2 druhy, které jsou si blízce příbuzné a na první pohled jsou si i velmi podobné. Je to árón plamatý (Arum maculatum), který roste spíše v západní polovině ČR a árón východní (Arum cylindraceum, syn.: Arum alpinum Schott et Kotschy, Arum alpinum subsp. besserianum, Arum orientale subsp. besserianum), který roste spíše ve východní polovině, nejhojnější je v podhůří moravských Karpat.
Árón (Arum) je rod jednoděložných rostlin z čeledi árónovité (Araceae). Občas se vyskytují i jiné fonetické varianty jména, hlavně áron, někdy i aron nebo arón, které jsou asi nesprávné. Kaplan v publikaci Kubát (2002) i Dostál (1989) udávají árón (oboje dlouhé).
Arum er en stor slægt med mange arter i Europa, Nordafrika, Mellemøsten og Centralasien. Det er stauder med grundstillede, spydformede blade og en uregelmæssig blomst med kølleagtigt sammenvoksede støv- og frugtblade. Frugterne er kraftigt farvede bær, som sidder på en bladløs stængel. Her omtales kun de arter, som er vildtvoksende i Danmark, eller som dyrkes her.
Arter
Aronstab (Arum) ist eine Pflanzengattung aus der Familie der Aronstabgewächse (Araceae). Arum ist eine von zwei auch in Mitteleuropa vorkommenden Gattungen aus dieser weitgehend tropischen Pflanzenfamilie. Die Areale reichen von Nordafrika über Europa bis Zentralasien. Sie wachsen vor allem in anspruchsvollen Laubmischwäldern und Gebüschen. 2019 wurde der Aronstab Giftpflanze des Jahres.
Seinen Namen verdankt der Aronstab (in alten Texten unter anderem aaron und aron[1]) der biblischen Figur des Aaron, dessen Stab als Zeichen seiner Auserwählung zum Hohepriester ergrünte, als er im Zeltheiligtum „vor das Bundeszeugnis“ gelegt wurde (Num 17 ).
Arum-Arten wachsen als saisongrüne, ausdauernde krautige Pflanzen. Diese Geophyten bilden Knollen als Überdauerungsorgane. Es sind mehrere Niederblätter (Cataphylle) vorhanden. Die zwei grundständigen Laubblätter sind in Blattscheide, Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Die einfachen Blattspreiten besitzen eine spießförmige bis pfeilförmige Form und ungezähnte Blattränder.
Arum-Arten sind einhäusig getrenntgeschlechtig (monözisch). Der für die Araceae typische Blütenstand besteht aus Blütenstandsschaft, Spatha und Kolben. Der Kolben (Spadix) ist kürzer als das einzelne tütenförmige Hochblatt (Spatha). Der männliche Teil des Blütenstandes ist kürzer als der weibliche. Zwischen den fruchtbaren männlichen und weiblichen Blüten sitzen ein bis sechs Reihen steriler Blüten, die nach unten gebogen sind. Es sind keine Blütenhüllblätter vorhanden. Die männlichen Blüten bestehen nur aus drei bis vier Staubblättern.
Die Bestäubung der Blüten erfolgt durch Fliegen und Mücken, welche durch den intensiven Geruch (nach Aas) angelockt werden. Durch die Form der Blüte, die auch als Fliegenkesselfalle bezeichnet wird, gelangt ein einmal angelocktes Insekt immer an den Stempel, wodurch eine Übertragung der Pollen sicher gewährleistet wird.
Die bei Reife roten, verkehrt-eiförmigen Beeren enthalten einige Samen. Die Samen besitzen Endosperm.
Die Gattung Arum wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum aufgestellt.[2] Typusart ist Arum maculatum L. Die Gattung Arum gehört zur Tribus Areae in der Unterfamilie Aroideae innerhalb der Familie Araceae.[3]
Derzeit werden folgende 28 Aronstab-Arten (Arum) anerkannt:[4]
Die Arten der Gattung Arum werden in folgende Untergattungen, Sektionen und Untersektionen gestellt:[10]
Einige Arten, die früher in die Gattung Arum eingeordnet wurden, gehören heute zu anderen Gattungen:[3]
Alle Teile der Pflanze sind giftig und enthalten in großen Mengen Oxalat, daneben flüchtige Scharfstoffe, wie das bittere Saponin Aroin und das Alkaloid Coniin. Sogar beim bloßen Berühren der Pflanze kann es zu Rötungen der Haut und Blasenbildung kommen. Nach dem Verzehr von Pflanzenteilen, speziell der roten, süß schmeckenden Beeren, können sich Übelkeit, Erbrechen und Durchfälle einstellen. Auch ein Anschwellen der Lippen sowie Entzündungen der Mundschleimhäute mit schmerzhaftem Brennen auf der Zunge und im Rachen können die Folge sein. Die Symptome treten meist innerhalb von 5 bis 25 Minuten auf. Wenn man die dreieckförmigen Blätter kaut, entsteht durch das Oxalat ein Piksen auf der Zunge. Vor allem beim Weidevieh wurden tödliche Vergiftungen durch Verzehr der Blätter im Frühjahr beobachtet. Wegen des angenehm süßlichen Geschmacks sind Vergiftungen bei Kindern durch die roten Beeren ebenfalls häufig. Die Pflanze kommt auch in öffentlichen Grünanlagen vor.[11] In der Literatur wird berichtet, dass Todesfälle unter Schockeinwirkung im Kollaps aufgetreten wären.[12] Die Aufnahme der Giftstoffe kann durch Gabe von medizinischer Kohle oder Flüssigkeit verhindert bzw. vermindert werden.[12] Die Giftigkeit der Beeren kann je nach Standort und Reifegrad beträchtlich schwanken. Durch Abkochen und Trocknen verliert die Pflanze an Giftigkeit.[13]
Aronstab (Arum) ist eine Pflanzengattung aus der Familie der Aronstabgewächse (Araceae). Arum ist eine von zwei auch in Mitteleuropa vorkommenden Gattungen aus dieser weitgehend tropischen Pflanzenfamilie. Die Areale reichen von Nordafrika über Europa bis Zentralasien. Sie wachsen vor allem in anspruchsvollen Laubmischwäldern und Gebüschen. 2019 wurde der Aronstab Giftpflanze des Jahres.
Arumo esas planto herbatra di qua ula speci kontenas nutro-fekulo.
Елан ясмыгы (лат. Arum L., 1753[1][2]) — ароидчалар гаиләлегенә караган үсемлекләр ыруы.
கொண்டை ராகிசு (Arum) அல்லது (ARUM LYRATUM) என்பது ஒரு பூக்கும் தாவர இனத்தைச் சேர்ந்த மூலிகைத் தாவரம் ஆகும். ஐரோப்பாவைப் பூர்வீகமாகக்கொண்ட இத்தாவரம் அரேசியா (Araceae) என்ற தாவரக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தது ஆகும்.[1][2] ஆப்பிரிக்கா, ஆசியா பகுதிகளில் இத்தாவரம் மூலிகை மருந்தாக உபயோகிக்கப்படுகிறது. இதன் பழம் விசத் தன்மை கொண்டதாக உள்ளது.[3]
கொண்டை ராகிசு (Arum) அல்லது (ARUM LYRATUM) என்பது ஒரு பூக்கும் தாவர இனத்தைச் சேர்ந்த மூலிகைத் தாவரம் ஆகும். ஐரோப்பாவைப் பூர்வீகமாகக்கொண்ட இத்தாவரம் அரேசியா (Araceae) என்ற தாவரக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தது ஆகும். ஆப்பிரிக்கா, ஆசியா பகுதிகளில் இத்தாவரம் மூலிகை மருந்தாக உபயோகிக்கப்படுகிறது. இதன் பழம் விசத் தன்மை கொண்டதாக உள்ளது.
Arum is a genus of flowering plants in the family Araceae, native to Europe, northern Africa, and western and central Asia, with the highest species diversity in the Mediterranean region.[1][2] Frequently called arum lilies, they are not closely related to the true lilies Lilium. Plants in closely related Zantedeschia are also called "arum lilies".
They are rhizomatous, herbaceous perennial plants growing to 20–60 cm tall, with sagittate (arrowhead-shaped) leaves 10–55 cm long. The flowers are produced in a spadix, surrounded by a 10–40 cm long, distinctively coloured spathe, which may be white, yellow, brown, or purple. Some species are scented, others not. The fruit is a cluster of bright orange or red berries.
All parts of the plants, including the berries, are poisonous,[3] containing calcium oxalate as raphides. In spite of this, the plant has a history of culinary use among Arab peasants in Palestine who practised leaching the toxins from the plant before the leaves were consumed.[4][5][6]
The genus name is the Latinized form of the Greek name for these plants, aron.
_-Brendel_Nr._202-.jpg)
The flowers are borne on a poker-shaped inflorescence called a spadix, which is partially enclosed in a spathe or leaf-like hood of varying colour. The flowers are hidden from sight, clustered at the base of the spadix with a ring of female flowers at the bottom and a ring of male flowers above them.
Above the male flowers is a ring of hairs forming an insect trap. The insects are trapped beneath the ring of hairs and are dusted with pollen by the male flowers before escaping and carrying the pollen to the spadices of other plants, where they pollinate the female flowers. Once the plant is pollinated, the small hairs wither away and the trapped insects are released.
After the inflorescence opens, the spadix heats up well above ambient temperature, due to a phenomenon called thermogenesis. This is caused by the rapid consumption of starch in cyanide insensitive respiration, which is biochemically different from the respiration normally found in plants. The heat is used to vaporize odour components, which in species with short "flower-stalks" cause a faecal smell. This in turn attracts the small flies and gnats that are to be trapped within the inflorescence. As the time required for successful pollination to occur can be several days, many of the small insects nevertheless die within the flower due to their short lifespan. Therefore, dead insects are frequently found within the inflorescence, when opened, sometimes leading the finder to believe it is a carnivorous plant – but that is not the case. No digestive enzymes or similar components are present; and in fact, once pollinated, the entire inflorescence starts withering except the central part, from which the berries later emerge.[7]
Pollination-wise, the species of Arum can be split into two (or three) distinct groups. The "cryptic" species have the inflorescence on a relatively short stalk, and the odour released during the thermogenesis is recognizable to the human nose as distinctively faecal. These species are visited by insects with some relation to dung, such as owl-midges (Psychodidae) or fungus-gnats (Sciara). In northern Europe, only the cryptic-flowered species are found.
The other main group are called "flag" species, due to the inflorescence being on a long stalk. These species also exhibit thermogenesis, but if an odour is released it is not recognizable to the human nose, and it is debated if pollinators are attracted by a non-recognizable smell, the thermogenesis itself or visual attraction.
Finally the closely related A. idaeum and A. creticum does not seem to fit any of the two groups. A. creticum appears to be of the "flag" group but, as the only species, emits a pleasing lemony smell. The apparently "cryptic" A. idaeum does not emit a recognizable smell.[7]
Formerly placed here:
Arum is a genus of flowering plants in the family Araceae, native to Europe, northern Africa, and western and central Asia, with the highest species diversity in the Mediterranean region. Frequently called arum lilies, they are not closely related to the true lilies Lilium. Plants in closely related Zantedeschia are also called "arum lilies".
They are rhizomatous, herbaceous perennial plants growing to 20–60 cm tall, with sagittate (arrowhead-shaped) leaves 10–55 cm long. The flowers are produced in a spadix, surrounded by a 10–40 cm long, distinctively coloured spathe, which may be white, yellow, brown, or purple. Some species are scented, others not. The fruit is a cluster of bright orange or red berries.
All parts of the plants, including the berries, are poisonous, containing calcium oxalate as raphides. In spite of this, the plant has a history of culinary use among Arab peasants in Palestine who practised leaching the toxins from the plant before the leaves were consumed.
The genus name is the Latinized form of the Greek name for these plants, aron.
Arumo (Arum) estas genro de plantoj el la familio de la Arumacoj.
Arumoj havas rimarkindan infloreskon. La floroj ne donas nektaron, sed logas la insektojn per forta odoro, kaj poste enfermas ilin por la daŭro de diurno. Tia strategio de trompado nomiĝas sapromiofilio.
Du junaj Arum palaestinum plantoj
El género Arum perteneciente a la familia Araceae engloba a alrededor de 25 especies distribuidas por Europa, norte de África y Asia occidental, con la mayor diversidad en la zona mediterrána. En castellano también aro, yaro.
Son plantas perennes, herbáceas y rizomatosas de 20-60 cm, con hojas sagitadas de 10-55 cm. Las flores se encuentran en una inflorescencia denominada espádice, rodeada de una espata de 10-40 cm que puede ser blanca, amarilla, marrón o púrpura. Algunas especies tienen una fragancia detectable, otras no. Hay una variedad de tipos de polinización pero en general tienen en común que practican un método de atrapar a los insectos para que recojan y transporten el polen a otras flores.
Los frutos son tipo baya rojas o naranja brillante, agrupadas en un racimo. Son tóxicas, al igual que otras partes de la planta y contienen oxalato de calcio.[2]
Todas las partes de la planta son altamente venenosas, conteniendo grandes cantidades ácido oxálico, coniína (alcaloide), aroína (saponina) y posibles glucósidos que desprenden ácido cianhídrico una vez en el estómago.
Debido al llamativo color de los frutos, hay que tener especial cuidado con los niños, ya que pueden ingerirlos, produciéndose diarrea, vómitos, dolores fuertes de boca y estómago, pudiendo producirse hiportermia en las piernas y disminución del pulso, llegándose al coma o muerte, si la dosis ingerida es muy alta.
El contacto con las hojas también puede producir irritación, debido al ácido oxálico cristalino que contienen.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 964. 1753.[3] La especie tipo es: Arum maculatum
Arum: nombre genérico del griego aron que significa "calor" y se refiere al hecho de que estas plantas cuando están en plena floración emiten calor. (característica particular del género).[4][5]
El género Arum perteneciente a la familia Araceae engloba a alrededor de 25 especies distribuidas por Europa, norte de África y Asia occidental, con la mayor diversidad en la zona mediterrána. En castellano también aro, yaro.
See artikkel räägib perekonnast; aaronikepiks nimetatakse ka tähnilist aarumit Aarum ehk aaronikepp (Arum) on taimeperekond võhaliste sugukonnast.
Perekonda kuulub vähemalt 26 liiki[1].
Arum landare loredunen genero bat da, Araceaearen familia barrukoa. Euskaraz suge-belar izena ematen zaie. 25 espezie inguru dira, Europa, Asia eta Ipar Afrikan banaturik daudenak. Espezie-dibertsitate handiena Mediterraneo inguruko eskualdeetan dago.
Landare bizikorrak dira. Errizoma zuzena eta sendoa dute, 10-60 cm luzea. Gezi itxurako hosto zabalak dituzte. Loreen multzoa hosto itxurako zorro batez inguratua dute. Fruitu biribil gorriak izaten dituzte, mordoan antolatuak. Landare guztia da pozoitsua[1].
Arum landare loredunen genero bat da, Araceaearen familia barrukoa. Euskaraz suge-belar izena ematen zaie. 25 espezie inguru dira, Europa, Asia eta Ipar Afrikan banaturik daudenak. Espezie-dibertsitate handiena Mediterraneo inguruko eskualdeetan dago.
Landare bizikorrak dira. Errizoma zuzena eta sendoa dute, 10-60 cm luzea. Gezi itxurako hosto zabalak dituzte. Loreen multzoa hosto itxurako zorro batez inguratua dute. Fruitu biribil gorriak izaten dituzte, mordoan antolatuak. Landare guztia da pozoitsua.
Munkinhuput (Arum) on vehkakasvisuku, jonka 15 ruoholajin lehdet ovat tavallisesti leveän nuolimaiset ja puikelokukinnon suojuslehti pullea.[1] Se on vehkakasvien heimon tyyppisuku.
Munkinhuput (Arum) on vehkakasvisuku, jonka 15 ruoholajin lehdet ovat tavallisesti leveän nuolimaiset ja puikelokukinnon suojuslehti pullea. Se on vehkakasvien heimon tyyppisuku.
Arum est un genre d'environ 25 espèces de plantes de la famille des Araceae, originaires d'Europe, d'Afrique du nord, et de l'Asie de l'ouest, la plus grande diversité d'espèces étant observée sur le pourtour du bassin méditerranéen. En langage des fleurs, celle-ci représente le Désir ardent[réf. souhaitée].
Le nom Arum est issu du latin, le terme grec αρον (aron) désignant la même plante[2].
Ce sont des plantes à rhizomes, herbacées et pérennes, atteignant 20 à 60 cm de hauteur, avec des feuilles sagittées de 10 à 55 cm de long. La floraison est une spathe colorée, ce qui inclut qu'elle peut être blanche, jaune, brune voire violette. Les fleurs sont produites dans un spadice. Les fruits sont des baies en grappe et sont orange ou rouge vif.
La plupart émettent une odeur plus ou moins prononcée de charogne ou de fumier qui attire des mouches et favorise ainsi leur pollinisation.
Arum rupicola est pollinisé par des diptères hématophages (cératopogonidés et simuliidés). On a observé jusqu’à 600 de ces insectes par spathe.
Quelques espèces par contre répandent une odeur agréable : Arum balansanum, Arum creticum et Arum gratum. L’odeur de Arum balansanum rappellerait celle du calvados...
Quelques autres, dont Arum hygrophyllum et Arum euxinum – deux espèces des milieux humides – n’ont pas d'odeur perceptible.
L'Arum blanc des fleuristes, utilisé dans les bouquets de mariée et les décorations d'église — appelé aussi Calla, nom que Linné lui a originellement donné — n'est pas un Arum, mais un Zantedeschia, espèce Zantedeschia aethiopica — dénomination incorrecte sur le plan géographique, puisqu'il est originaire d'Afrique du Sud.
François Couplan, ethnobotaniste, en 2009 rappelle que le fruit, en dépit d'un goût d'abord agréable, est toxique (en raison de sa teneur en saponines). Le rhizome et les feuilles crues le sont également, mais peuvent être rendus comestibles par une préparation adéquate.
Rhizomes: Selon François Couplan[3],En Europe, les tubercules de l'Arum tacheté (ou pied de veau, A. maculatum), et ceux de l'Arum d'Italie (Arum italicum), dès l'antiquité, ont servi d'aliments, promus par Discoride et Parmentier pour leurs vertus alimentaires, utilisés pour produire du pain et des gâteaux. En Bosnie, on en faisait encore récemment des bouillies et galettes. L'Arum d'Italie était cultivé à Guernesey pour produire de la fécule, vendue en Angleterre comme "Portland Sago"[3].
Leur richesse en cristaux d'oxalate de calcium les rend très irritants, voire toxiques, s'ils sont mangés crus; de plus, comme le reste de la plante, le tubercule contient des saponines et une essence âcre[3]. Ces tubercules doivent être rendus comestibles par une cuisson dans plusieurs eaux, cuisson qui peut parfois nécessiter plusieurs heures[3]. (un passage à haute température dans le four aurait peut-être le même effet, et plus rapidement, note François Couplan)[3].
Feuilles: celles de l'Arum tacheté étaient consommées, au moins dans le sud-est de l'Europe, comme les rhizomes, après une longue cuisson dans plusieurs eaux.
En Turquie par exemple, on la mange encore dans des omelettes ou avec le boulghour, et au Liban les feuilles d'une espèce locale (Arum palaestinum) sont séchées et mangées ou cuites après macération dans une eau salée[3]. En Suisse (Canton de Soleure), elles sont encore mangées, dans une sauce blanche, au printemps, avalées rapidement car piquant la gorge, elles sont supposées offrir une cure "dépurative"[3]. Dans certaines zones rurales, les feuilles sont utilisées, par macération, pour teinter en vert certaines boissons alcoolisées[3].
La feuille était utilisée, après macération dans de l'eau-de-vie, en application sur les plaies pour les désinfecter et accélérer la cicatrisation, usage encore pratiqué en Suisse et en Toscane, notait en 2009 F. Couplan[3].
Toutes les parties de ces plantes crues sont vénéneuses.
La toxicité provient principalement de la teneur de la plante en cristaux insolubles d'oxalate de calcium, responsables d'un effet caustique. Une saponine ou un alcaloïde toxique sont également présents dans la plante et pourraient renforcer l'effet toxique des cristaux d'oxalate. Les arums contiennent également des alcaloïdes apparentés à la conicine (aroïne, arodine et aronine)[réf. souhaitée].
La mastication de feuilles ou de fruits entraîne une sensation immédiate de brûlure bucco-pharyngée accompagnée d'hypersalivation et d'œdème local, voire d'un piqueté hémorragique. L'œdème du pharynx, s'il est important, peut gêner la déglutition et la ventilation. L'ingestion déclenche des douleurs digestives, des vomissements et diarrhées[réf. souhaitée].
L'ingestion massive – exceptionnelle du fait de la douleur provoquée par l'irritation locale – peut se compliquer d'un syndrome hémorragique digestif et de troubles systémiques (paresthésies, somnolence, convulsions, mydriase, trouble du rythme cardiaque). Cet état peut évoluer vers le coma et le décès[réf. souhaitée].
Arum est un genre d'environ 25 espèces de plantes de la famille des Araceae, originaires d'Europe, d'Afrique du nord, et de l'Asie de l'ouest, la plus grande diversité d'espèces étant observée sur le pourtour du bassin méditerranéen. En langage des fleurs, celle-ci représente le Désir ardent[réf. souhaitée].
Os aros,[1] Arum, son un xénero de arredor de 25 especies de plantas con flor da familia Araceae, nativas de Europa, África do norte, o oeste de Asia, coa máis alta diversidade de especies na rexión do Mediterráneo. En Galiza aparece brava a especie Arum italicum chamada herba das anadas.
Son perennes, rizomatosas e herbáceas que medran entre 20 e 60 cm de altura, con follas saxitadas de entre 10 e 55 cm de longo. As flores atópanse nun espádice, envolto nunha espata de 10–40 cm de longo que pode ser branca, amarela, castaña ou púrpura. O fruito é unha baga, laranxa brillante ou vermella intensa.
As partes todas da planta son velenosas,[2] contendo cantidades significativas de ácido oxálico ou ráfides.
Os aros, Arum, son un xénero de arredor de 25 especies de plantas con flor da familia Araceae, nativas de Europa, África do norte, o oeste de Asia, coa máis alta diversidade de especies na rexión do Mediterráneo. En Galiza aparece brava a especie Arum italicum chamada herba das anadas.
Son perennes, rizomatosas e herbáceas que medran entre 20 e 60 cm de altura, con follas saxitadas de entre 10 e 55 cm de longo. As flores atópanse nun espádice, envolto nunha espata de 10–40 cm de longo que pode ser branca, amarela, castaña ou púrpura. O fruito é unha baga, laranxa brillante ou vermella intensa.
As partes todas da planta son velenosas, contendo cantidades significativas de ácido oxálico ou ráfides.
Kozlac (kuruza kačina, kuruza kačja, zminec, lat. Arum), biljni rod sa 30 vrsta[1] trajnica iz porodice kozlačevki. Rod je raširenj po Europi, sjevernoj Africi i zapadnoj i središnjoj Aziji. U Hrvatskoj raste nekoliko vrsta, istočnjački, primorski ili talijanski, crni i obični, pjegavi ili pjegasti kozlac, valjkasti kozlac.
Kozlaci su poznati kao ljekovite, ali i otrovne biljke koje mogu izazvati smrt. Otrovna je cijela biljka, ali je najviše otrova koncentrirano u crvenim bobicama i gomolju.[2]
Kozlac (kuruza kačina, kuruza kačja, zminec, lat. Arum), biljni rod sa 30 vrsta trajnica iz porodice kozlačevki. Rod je raširenj po Europi, sjevernoj Africi i zapadnoj i središnjoj Aziji. U Hrvatskoj raste nekoliko vrsta, istočnjački, primorski ili talijanski, crni i obični, pjegavi ili pjegasti kozlac, valjkasti kozlac.
Kozlaci su poznati kao ljekovite, ali i otrovne biljke koje mogu izazvati smrt. Otrovna je cijela biljka, ali je najviše otrova koncentrirano u crvenim bobicama i gomolju.
Klep (Arum) je ród ze swójby aronowych rostlinow (Araceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Arum L., 1753 è un genere di piante angiosperme monocotiledoni appartenenti alla famiglia delle Aracee[1], dall'aspetto di erbacee perenni dalla tipica infiorescenza a spata.
Il nome scientifico del genere (Arum) deriva dal greco aron (ma anche, secondo altre etimologie, dall'ebraico “ar”); in entrambi i casi questi due termini significano “calore” e si riferisce al fatto che queste piante quando sono in piena fioritura emettono calore (caratteristica particolare del genere)[2].
Il nome scientifico attualmente accettato (Arum) è stato proposto da Linneo (1707 – 1778) nella pubblicazione ”Species Plantarum” del 1753. Mentre il primo autore che ha descritto questo genere è stato il medico tedesco Leonhart Fuchs (1501 – 1566), considerato uno dei fondatore della botanica tedesca, in un lavoro del 1542[3].
I dati morfologici si riferiscono soprattutto alle specie europee e in particolare a quelle spontanee italiane.
Sono piante mediamente alte, non oltre il metro. La caratteristica più interessante di queste specie è la particolare forma dell'infiorescenza: un spadice racchiuso da una grande spata affusolata. La forma biologica prevalente è (almeno per le specie europee) geofita rizomatosa (G rhiz) o anche “geofita tuberosa”, ossia sono piante perenni erbacee che portano le gemme in posizione sotterranea. Durante la stagione avversa non presentano organi aerei e le gemme si trovano in organi sotterranei chiamati rizomi/tuberi (un fusto sotterraneo dal quale, ogni anno, si dipartono radici e fusti aerei).
Le radici sono secondarie da rizoma.
Le foglie (tutte radicali e a disposizione spiralata) sono grandi ed hanno la lamina intera a forma sagittata o astata con tre lobi, ma anche oblungo-ovata e cordata. Sono lungamente picciolate, e la base dei piccioli è inguainante lo scapo fiorifero. La superficie superiore è verde e può essere variamente disegnata a macchie scure o chiare a seconda della specie.
L'infiorescenza è del tipo indefinita e si compone di tanti piccolo fiori sessili; sono appressati gli uni sugli altri. Lo spadice (così si chiama questo tipo di infiorescenza) è lungo ed è avvolto da una grande spata convoluta lunga il doppio dell'infiorescenza e con un tubo basale più o meno lungo; questa spata svolge la funzione vessillare (= petaloide) e di protezione all'infiorescenza. L'apice dello spadice è una clava ingrossata o sottile e progressivamente assottigliata alla base. La disposizione dei fiori sessuali è in basso per quelli femminili (formano un glomerulo basale), mentre quelli maschili sono posti più in alto; in mezzo tra i fiori femminili e quelli maschili c'è una zona di fiori sterili. Sopra i fiori maschili, alla fine c'è un glomerulo sterile. Tra queste varie sezioni sono presenti delle estroflessioni setoliformi con il compito di trattenere gli insetti pronubi per favorire l'impollinazione. Da un punto di vista filogenetico la particolare struttura dello spadice è una delle sinapomorfie distintive del genere.
Il perianzio è di tipo sepaloide (gli elementi sono indifferenziati tra calice e corolla, ossia fiori di tipo apetalo) e unisessuali (pianta monoica: fiori maschili e femminili separati, ma sulla stessa pianta). Altri fiori sono sterili di tipo filamentoso nello stadio di antesi femminile[4]. I fiori sono 5-ciclici (2 verticilli di tepali, 2 verticilli di stami e un verticillo del gineceo).
I frutti sono delle bacche. Dopo la fecondazione la spata subisce un rapido avvizzimento e così si rendono visibili le bacche carnose di colore generalmente scarlatto. Infatti nei boschi è facile incontrare la pannocchia delle bacche isolate e senza altra vegetazione (le foglie) intorno.
Il genere è nativo dell'Europa, Africa del Nord e Asia occidentale[1]. La maggiore biodiversità si trova nella regione mediterranea. Queste specie crescono preferibilmente in boschi ombrosi e freschi, ma anche in luoghi sassosi rupestri e ruderali.
Questo genere comprende 25 specie delle quali cinque appartengono alla flora spontanea italiana. Diverse specie assegnate inizialmente a questo genere, sono migrate ad altri generi quali: Montrichardia, Arisarum, Arisaema, Syngonium, Caladium, Amorphophallus, Philodendron, Alocasia, Xanthosoma e molti altri ancora[7].
Il numero cromosomico di base è: n = 14[3]; ma molte specie sono tetraploidi (Arum maculatum con 2n= 56)[8] o anche tesaploidi (Arum italicum con 2n=84)[8].
Il genere comprende le seguenti specie:[1]
La famiglia delle Aracee pur essendo abbastanza eterogenea (da un punto di vista morfologico) è considerata monofiletica. All'interno di questa famiglia il genere di questa voce appartiene al subclade (associato al rango tassonomico di sottofamiglia) delle Aroideae Arn. (1832) (comprendente 73 generi oltre al genere Arum)[6]. All'interno della sottofamiglia questa specie è assegnata alla tribù delle Areae R. Br. ex Duby (1828)[9].
La struttura del genere in sottogeneri e sezioni, secondo la classificazione classica è indicata più avanti (paragrafo ”Specie del genere “). In realtà un recente studio filogenetico su alcune sequenze del DNA del plastidio[3] fatto su 26 specie di questo genere sta mettendo in discussione questa classificazione derivata soprattutto dai caratteri morfologici e a volte fatta su individui d'erbario e quindi “non freschi”. L'analisi ha individuato 5 cladi monofiletici che solo in parte confermano la classificazione più in uso.
Essendo presenti all'interno del genere fenomeni di diploidia (vedi sopra) alcune specie si presentano abbastanza polimorfe. La variabilità si evidenzia soprattutto nei seguenti caratteri[10]:
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della flora italiana) l'elenco che segue utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche (vengono cioè indicate solamente quelle caratteristiche utili a distingue una specie dall'altra)[11].
All'elenco precedente va aggiunta la specie Arum apulum (Carano) P.C.Boyce, un endemismo della Puglia.
Delle 5 specie spontanee della flora italiana solo 3 vivono sull'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla distribuzione di questi fiori relativamente allo specifico areale alpino[12].
Legenda e note alla tabella.
Per il “substrato” con “Ca/Si” si intendono rocce di carattere intermedio (calcari silicei e simili); vengono prese in considerazione solo le zone alpine del territorio italiano (sono indicate le sigle delle province).
Qui di seguito è indicato un possibile ibrido interspecifico (all'interno del genere):
Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
Queste piante sono velenose (le bacche in particolare); solo il contatto con la pelle possono provocare dermatiti. Sono presenti cristalli rafidici di ossalato di calcio segnati da solchi che insieme ad altri composti chimici hanno la particolarità di irritare il cavo orale e la gola[13].
La parte ipogea (il rizoma) di questa pianta contiene amido e alcuni principi tossici (in parte eliminabili con l'essiccazione o la cottura). Altre sostanze contenute: grassi e saponine. Nella medicina popolare un preparato, polverizzando i tuberi, veniva usato come antielmintico (elimina svariati tipi di vermi o elminti parassiti) e antireumatico (attenua i dolori dovuti all'infiammazione delle articolazioni)[2].
Queste piante (e altre simili dello stesso genere) hanno spesso interessato i botanici per la particolarità di trattenere (o catturare) i vari insetti pronubi finché non sia avvenuta la fecondazione degli ovuli. Gli insetti sono attirati dall'odore (nauseabondo in verità) emanato dai fiori e da diverse sostanze zuccherine prodotte nelle zone di estroflessione delle varie infiorescenza; ma anche dalla temperatura più elevata o attività “catabolica” (diversi gradi sopra quella ambientale: 5 – 10 °C, fino a 14 °C) prodotta all'interno dalla spata dell'infiorescenza. L'innalzamento della temperatura è causata dalla intensa traspirazione dello spadice[14]. Alcuni ricercatori hanno anche riscontrato una forma “paraboloide dimetrica” per la spata (il fuoco in questa figura geometrica non è un punto ma una linea – l'infiorescenza appunto) in modo da convergere meglio i raggi solari; è da notare inoltre che la spata aperta è sempre rivolta a sud[15].
Arum L., 1753 è un genere di piante angiosperme monocotiledoni appartenenti alla famiglia delle Aracee, dall'aspetto di erbacee perenni dalla tipica infiorescenza a spata.
Arum ialah genus kira-kira 25 spesies tumbuhan berbunga dalam famili Araceae, berasal dari Eropah, utara Afrika, dan barat Asia, dengan kepelbagaian spesies tertinggi di kawasan Mediterranean.
Semua bahagian tumbuhan ini adalah beracun, [1]mengandungi jumlah kalsium oksalat yang banyak sebagai rafid.
Arum ialah genus kira-kira 25 spesies tumbuhan berbunga dalam famili Araceae, berasal dari Eropah, utara Afrika, dan barat Asia, dengan kepelbagaian spesies tertinggi di kawasan Mediterranean.
Semua bahagian tumbuhan ini adalah beracun, mengandungi jumlah kalsium oksalat yang banyak sebagai rafid.
Aronskelk (Arum) is een geslacht van planten uit de aronskelkfamilie (Araceae). In Nederland komt de gevlekte aronskelk (Arum maculatum) voor en wordt de Italiaanse aronskelk (Arum italicum) als stinsenplant aangetroffen. Arum dioscoridis is een soort uit het oostelijke Middellandse Zeegebied.
Aronskelk zou zijn Nederlandse naam hebben te danken aan het verhaal dat de bloem uit de staf van de Bijbelse figuur Aäron is ontsproten.
De aronskelken hebben een opmerkelijke bloeiwijze. De bloemen leveren geen nectar, maar lokken insecten met een sterke geur en sluiten de insecten vervolgens voor 24 uur op. Een dergelijke strategie van bedriegen wordt aangeduid met de term sapromyofilie.
De bloeiwijze van aronskelken bestaat uit een bloeikolf (spadix) die uit drie delen bestaat. Onderaan bevinden zich de vrouwelijke bloemen, daarboven de mannelijke bloemen (met daarboven een aantal onvruchtbare mannelijke bloemen die uitgegroeid zijn als uitsteeksels die dienen om insecten tegen te houden als ze eenmaal binnen zijn) en bovenaan een groot uitsteeksel dat de appendix wordt genoemd. De bloeikolf is omgeven met een groot schutblad (spatha) dat ver naar boven uitsteekt.
De vrouwelijke bloemen ontwikkelen zich het eerst. Als deze rijp zijn voor bestuiving, geeft de appendix van de bloem een sterke geur af die lijkt op die van mest of urine. Tegelijkertijd vindt in de appendix een grote warmteproductie plaats die helpt bij de verspreiding van deze geur. Insecten worden door deze geur aangetrokken. Als een insect op het omgevende blad of op de rand van de bloeiwijze gaat zitten, dan glijdt hij de "val" in, omdat het oppervlakte hiervan is bedekt met een laagje olie waar ook de poten van insecten geen houvast op hebben. De insecten kunnen niet ontsnappen door de uitsteeksels boven de mannelijke bloemen en doordat ook de binnenzijde van de bloeiwijze is bedekt met een laagje olie.
De vrouwelijke bloemen geven een druppel kleverige vloeistof af. De insecten die in de bloeiwijze rondkruipen komen hiermee in aanraking. Hierdoor komt het stuifmeel dat deze insecten van een eerder bezoek aan een andere aronskelk hebben overgehouden op de vrouwelijke bloemen terecht, zodat kruisbestuiving tot stand komt.
Binnen 24 uur vinden er een aantal veranderingen in de bloeiwijze plaats. De kleverige uitscheiding op de vrouwelijke bloemen verdwijnt, de mannelijke bloemen komen tot rijping en werpen het stuifmeel uit zodat dat op de insecten onder in de bloeiwijze terechtkomt. Het blijft kleven aan de insecten, omdat die besmeurd zijn met kleverige vloeistof. Vervolgens verdwijnt ook de olie aan de binnenzijde van de bloeiwijze en verslappen de uitsteeksels zodat de insecten naar buiten kunnen kruipen.
Opmerkelijk is dat de bloeiwijze een aanzienlijke hoeveelheid warmte produceert. Deze warmteproductie bestaat uit vier verschillende fases, de eerste twee vinden plaats in een vroeg stadium, worden veroorzaakt door de mannelijke bloemen en hebben waarschijnlijk vooral te maken met de ontwikkeling van de bloem. De derde is het meest spectaculair en wordt veroorzaakt door de appendix, zoals hierboven beschreven. De temperatuur kan tijdens deze verhitting wel oplopen tot 15 °C hoger dan de omgevingstemperatuur. De laatste verhitting vindt weer plaats in de mannelijke bloemen en helpt bij de rijping hiervan.
Aronskelk (Arum) is een geslacht van planten uit de aronskelkfamilie (Araceae). In Nederland komt de gevlekte aronskelk (Arum maculatum) voor en wordt de Italiaanse aronskelk (Arum italicum) als stinsenplant aangetroffen. Arum dioscoridis is een soort uit het oostelijke Middellandse Zeegebied.
Aronskelk zou zijn Nederlandse naam hebben te danken aan het verhaal dat de bloem uit de staf van de Bijbelse figuur Aäron is ontsproten.
De aronskelken hebben een opmerkelijke bloeiwijze. De bloemen leveren geen nectar, maar lokken insecten met een sterke geur en sluiten de insecten vervolgens voor 24 uur op. Een dergelijke strategie van bedriegen wordt aangeduid met de term sapromyofilie.
De bloeiwijze van aronskelken bestaat uit een bloeikolf (spadix) die uit drie delen bestaat. Onderaan bevinden zich de vrouwelijke bloemen, daarboven de mannelijke bloemen (met daarboven een aantal onvruchtbare mannelijke bloemen die uitgegroeid zijn als uitsteeksels die dienen om insecten tegen te houden als ze eenmaal binnen zijn) en bovenaan een groot uitsteeksel dat de appendix wordt genoemd. De bloeikolf is omgeven met een groot schutblad (spatha) dat ver naar boven uitsteekt.
De vrouwelijke bloemen ontwikkelen zich het eerst. Als deze rijp zijn voor bestuiving, geeft de appendix van de bloem een sterke geur af die lijkt op die van mest of urine. Tegelijkertijd vindt in de appendix een grote warmteproductie plaats die helpt bij de verspreiding van deze geur. Insecten worden door deze geur aangetrokken. Als een insect op het omgevende blad of op de rand van de bloeiwijze gaat zitten, dan glijdt hij de "val" in, omdat het oppervlakte hiervan is bedekt met een laagje olie waar ook de poten van insecten geen houvast op hebben. De insecten kunnen niet ontsnappen door de uitsteeksels boven de mannelijke bloemen en doordat ook de binnenzijde van de bloeiwijze is bedekt met een laagje olie.
De vrouwelijke bloemen geven een druppel kleverige vloeistof af. De insecten die in de bloeiwijze rondkruipen komen hiermee in aanraking. Hierdoor komt het stuifmeel dat deze insecten van een eerder bezoek aan een andere aronskelk hebben overgehouden op de vrouwelijke bloemen terecht, zodat kruisbestuiving tot stand komt.
Binnen 24 uur vinden er een aantal veranderingen in de bloeiwijze plaats. De kleverige uitscheiding op de vrouwelijke bloemen verdwijnt, de mannelijke bloemen komen tot rijping en werpen het stuifmeel uit zodat dat op de insecten onder in de bloeiwijze terechtkomt. Het blijft kleven aan de insecten, omdat die besmeurd zijn met kleverige vloeistof. Vervolgens verdwijnt ook de olie aan de binnenzijde van de bloeiwijze en verslappen de uitsteeksels zodat de insecten naar buiten kunnen kruipen.
Opmerkelijk is dat de bloeiwijze een aanzienlijke hoeveelheid warmte produceert. Deze warmteproductie bestaat uit vier verschillende fases, de eerste twee vinden plaats in een vroeg stadium, worden veroorzaakt door de mannelijke bloemen en hebben waarschijnlijk vooral te maken met de ontwikkeling van de bloem. De derde is het meest spectaculair en wordt veroorzaakt door de appendix, zoals hierboven beschreven. De temperatuur kan tijdens deze verhitting wel oplopen tot 15 °C hoger dan de omgevingstemperatuur. De laatste verhitting vindt weer plaats in de mannelijke bloemen en helpt bij de rijping hiervan.
Hasło w Wikisłowniku Obrazki (Arum L.) – rodzaj roślin z rodziny obrazkowatych, obejmujący 29 gatunków występujących w Makaronezji, Europie oraz na obszarze od Morza Śródziemnego do zachodnich Chin. Gatunki Arum palaestinum, obrazki włoskie i obrazki plamiste zostały introdukowane w Stanach Zjednoczonych i występują w Kalifornii, Illinois, Oregonie, Waszyngtonie, Missouri i Karolinie Północnej[4]. Obrazki włoskie zostały również introdukowane do Australii i występują tam w stanie Wiktoria[5].
Zgodnie z Krytyczną Listą Roślin Naczyniowych Polski do flory krajowej należą[11]:
Według encyklopedii europejskich roślin naczyniowych Flora Europaea gatunkami występującymi w Polsce są obrazki plamiste (A. maculatum) oraz podgatunek obrazków wschodnich obrazki wschodnie typowe (A. orientale subsp. orientale [=Arum alpinum])[12]. Takie samo ujęcie przedstawione jest w „Atlasie roślin naczyniowych Polski” Snowarskiego[9].
Według „Checklist and Bibliography of Araceae (and Acoraceae)” Govaertsa i Frodina z 2002 gatunkami występującymi w Polsce są: Arum besserianum[13], Arum cylindraceum [=Arum alpinum][14], obrazki plamiste (Arum maculatum)[15] i obrazki wschodnie typowe (Arum orientale subsp. orientale)[16].
Wytępujące w Polsce gatunki obrazków podlegają ścisłej ochronie na podstawie Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną[24]. Oba gatunki są również uwzględnione w trzecim wydaniu Czerwonej listy roślin i grzybów Polski z 2006[9]:
Żaden z gatunków obrazków nie jest uwzględniony w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN (wersja 2010.2)[25]. Podczas gdy w Czerwonej Księdze Roślin Zagrożonych z 1997 (IUCN) wymienionych było pięć gatunków występujących w Grecji i Turcji, uznanych za narażone lub rzadkie (m.in. Arum dioscoridis)[26].
Stanowiska obrazków występujących w naturze są nierzadko chronione w różnych powierzchniowych formach ochrony przyrody. Na przykład w Polsce stanowiska obrazków plamistych w Dolinie Prądnika, Płoni i Iny znajdują się w systemie ochrony zagrożonych składników różnorodności biologicznej kontynentu europejskiego „Natura 2000”[27], a ich siedliska stanowią przedmiot ochrony. Drugi z występujących w Polsce gatunków, obrazki alpejskie, rośnie w lasach stanowiących przedmiot ochrony w ramach systemu „Natura 2000” w Dolinie Wisłoka, Goleszy, Jasiołce, Lesie Niegłowickim, Muszkowickim Lesie Bukowym, Ostoi Przemyskiej, Stawach Łężczak, łęgach nad Bystrzycą oraz na obszarze Wisłoki z dopływami[27].
Obrazki (Arum L.) – rodzaj roślin z rodziny obrazkowatych, obejmujący 29 gatunków występujących w Makaronezji, Europie oraz na obszarze od Morza Śródziemnego do zachodnich Chin. Gatunki Arum palaestinum, obrazki włoskie i obrazki plamiste zostały introdukowane w Stanach Zjednoczonych i występują w Kalifornii, Illinois, Oregonie, Waszyngtonie, Missouri i Karolinie Północnej. Obrazki włoskie zostały również introdukowane do Australii i występują tam w stanie Wiktoria.
Arum é um género botânico da família das aráceas. Também conhecida como Lírio de Arum.
O gênero é formado por espécies de plantas florescentes, nativas da Europa, norte da África, Ásia ocidental, com a maior diversidade na região mediterrânea.
São plantas rizomatosas, herbáceas, perenes, que crescem entre 20 a 60 cm.
Todas as partes da planta são venenosas, contendo um significante quantidade de oxalato de cálcio.
Na classificação taxonômica de Jussieu (1789), Arum é um gênero botânico, ordem Aroideae, classe Monocotyledones com estames hipogínicos.
Arum é um género botânico da família das aráceas. Também conhecida como Lírio de Arum.
O gênero é formado por espécies de plantas florescentes, nativas da Europa, norte da África, Ásia ocidental, com a maior diversidade na região mediterrânea.
São plantas rizomatosas, herbáceas, perenes, que crescem entre 20 a 60 cm.
Todas as partes da planta são venenosas, contendo um significante quantidade de oxalato de cálcio.
Na classificação taxonômica de Jussieu (1789), Arum é um gênero botânico, ordem Aroideae, classe Monocotyledones com estames hipogínicos.
Munkhättesläktet (Arum) är ett släkte i familjen kallaväxter (Araceae).[1] Släktet består av ca 25 arter. Några arter odlas som prydnadsväxter ute i Sverige.
Släktet innehåller fleråriga örter med jordstam. Bladen är skaftade, pillika, fjädernerviga och ibland med mörka fläckar. Blomkolven är omgiven av ett nedtill rörlikt hölsterblad. Kolvens övre del är steril, nedtill med blommor. Blommorna är enkönade, åtskilda av sterila, till hår reducerade blommor. Hanblommorna sitter överst, honblommorna nederst. Hylleblad saknas. Ståndare tre till fyra stycken. Frukten är ett bär.
Hela växten, särskilt den färska roten, innehåller gifter som förstörs vid kokning eller torkning[2]
Släktnamnet Arum (gr.) betyder ormrot och var ett växtnamn hos Theofrastos.
Dottertaxa till Munkhättor enligt Catalogue of Life:[1]
Munkhättesläktet (Arum) är ett släkte i familjen kallaväxter (Araceae). Släktet består av ca 25 arter. Några arter odlas som prydnadsväxter ute i Sverige.
Släktet innehåller fleråriga örter med jordstam. Bladen är skaftade, pillika, fjädernerviga och ibland med mörka fläckar. Blomkolven är omgiven av ett nedtill rörlikt hölsterblad. Kolvens övre del är steril, nedtill med blommor. Blommorna är enkönade, åtskilda av sterila, till hår reducerade blommor. Hanblommorna sitter överst, honblommorna nederst. Hylleblad saknas. Ståndare tre till fyra stycken. Frukten är ett bär.
Hela växten, särskilt den färska roten, innehåller gifter som förstörs vid kokning eller torkning
Släktnamnet Arum (gr.) betyder ormrot och var ett växtnamn hos Theofrastos.
Багаторічна трав'яниста рослина.
Кореневище кліщинцю плямистого (Arum maculatum) отруйне.
Отруйний, при висушуванні отруйні властивості втрачаються. Борошно з висушених коренів кліщинцю плямистого містить до 25 % крохмалю, придатне в їжу. Арумом іноді називають декоративну рослину Zanteschia aethiopica походженням з Південної Африки.
Багаторічні трав'янисті рослини з бульбовидним кореневищем, стріловидними або списовидними листками і одностатевими квітками, зібраними в початок, обгорнений покривалом.
Відомо близько 20 видів, поширених у середній і південній Європі та західній Азії (переважно в лісах).
В Україні відомі такі види:
Chi Chân bê (danh pháp khoa học: Arum) là một chi thực vật có hoa trong họ Ráy.[2] Chi này có khoảng 32 loài, là các loài bản địa của châu Âu, Bắc Phi, và Tây Á, với độ đa dạng loài cao nhất ở vùng Địa Trung Hải.
Chi này gồm các loài sau:
Bài viết liên quan đến phân họ Ráy này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chi Chân bê (danh pháp khoa học: Arum) là một chi thực vật có hoa trong họ Ráy. Chi này có khoảng 32 loài, là các loài bản địa của châu Âu, Bắc Phi, và Tây Á, với độ đa dạng loài cao nhất ở vùng Địa Trung Hải.
Небольшие многолетние травы с периодом покоя и с полушаровидными или яйцевидными горизонтальными клубневидными корневищами.
Листья многочисленные, спирально расположенные, влагалищные и два-три черешковых листа. Влагалища от длинных до кротких. Черешок при основании расширен в виде влагалища. Листовые пластинки от сердцевидных до стреловидно-копьевидных и стреловидных. Первичные боковые жилки перистые, формируют по крайней мере одну краевую общую жилку; жилки более высокого порядка образуют сетчатый узор.
Соцветие одно, изредка два в каждой симпоидальной единице, обычно появляется одновременно с листьями, изредка раньше их, скрыто среди листвы или возвышается над ней. Цветоножка от намного более короткой до намного более длинной, чем черешки, без листьев.
Покрывало опадающее, внизу свёрнутое в виде трубки, обычно сильно сжатое между трубкой и пластинкой, изредка не сжатое. Трубка от цилиндрической до эллипсоидной. Пластинка овальная или от продолговато-ланцетовидной до ланцетовидной, более-менее заострённая, в период цветения вертикальная и в форме лодки, или широко расширенная, или широко раскрытая, или закрученная спиралью, покрывающяя нижнюю часть початка с женскими и мужскими цветками.
Початок от более короткого до более длинного, чем покрывало, сидячий. Женская цветочная зона расположена в нижней части початка, цилиндрическая. Промежуток, разделяющий мужскую и женскую зоны, обычно короткий или изредка отсутствующий, обычно состоящий из бесплодных цветков (пистилодиев), представляющих собой снизу расширенные нитевидные придатки, направленные вверх, реже голый. Мужская зона цилиндрическая, коническая, эллипсоидная или полушаровидная. Промежуток между мужской зоной и придатком обычно состоит из бесплодных цветков (стаминодиев), направленных вниз, изредка отсутствует. Верхушечный бесплодный придаток обычно на ножке и постепенно или быстро расширенный в цилиндрическую или коническую булаву, иногда тонкий.
Цветки однополые, околоцветник отсутствует. Мужской цветок состоит из 3—4 тычинок, расположенных группами; нити очень короткие, но различимые; связник тонкий; теки коротко-обратнояйцевидные, располагаются напротив или почти напротив друг друга, вскрываются верхушечным, наподобие поры, разрезом. Женский цветок: гинецей продолговатый, тупой; завязь одногнёздная; семяпочек шесть и более; фуникул короткий; плацента от париетальной до полубазальной; столбик короткий и такой же ширины, как завязь; рыльце полусферическое, источающее капельку нектара во время цветения.
Опылителями аронников являются мясные, падальные и навозные мухи, не имеющие особых приспособлений для опыления растений, поэтому аронники в процессе эволюции выработали свои способы привлечения и удержания этих насекомых для достижения эффекта опыления. Например, у аронника пятнистого грязно-лиловато-красный цвет покрывала напоминает цвет разлагающегося мяса, придаток початка источает соответствующий отвратительный запах, кроме того также повышается и его температура, усиливая имитацию субстрата, необходимого мухам для откладывания яиц. Мухи и мошки из семейства бабочниц (Psychodidae) летят к соцветию, садятся на покрывало, но не могут удержаться на нём, так как его внутрення поверхность покрыта скользкими выростами-сосочками, и соскальзывают вниз. Выбраться назад им мешает скользкая поверхность покрывала и направленные вниз нитевидные выросты. Ползая по поверхности початка насекомые опыляют женские цветки пыльцой, принесённой с других соцветий. Когда растение перестаёт препятствовать насекомым выползти из трубки покрывала, оно вступает в мужскую фазу цветения и выползающие мухи собирают на себя созревшую пыльцу. Аналогичным образом происходит опыление у аронника восточного и аронника чёрного.
Аронник конофаллоидный привлекает для опыления кровососущих насекомых (москитов), причём только самок, по-видимому имитацией запаха шкуры млекопитающих, кровью которого они питаются.
Плоды — блестящие, ярко-оранжево-красные, обратнояйцевидные ягоды; перикарпий сочный; семян много.
Семена от эллипсоидных до яйцевидных; семенная кожура морщинистая, особенно у основания; зародыш осевой, прямой; эндосперм обильный.
Все виды аронника в свежем виде ядовиты из-за содержания алкалоидов, но после высушивания теряют свои ядовитые свойства. В ароннике пятнистом содержится большое количество кристаллов щавелевой кислоты и её солей (оксалатов), особенно в листьях. Корневище аронника пятнистого содержит до 25 % крахмала.
Встречается от Европы до Западного Китая: Дания, Великобритания, Ирландия, Швеция, Австрия, Бельгия, Нидерланды, Чехословакия, Германия, Венгрия, Польша, Швейцария, Корсика, Франция, Португалия, Балеарские острова, Сардиния, Испания, Албания, Болгария, Греция, Италия, Крит, Румыния, Сицилия, Турция, Югославия, Европейская часть России (Ростовская область), Кавказ, Украина, Алжир, Ливия, Марокко, Тунис, Азорские острова, Канарские острова, Мадейра, Казахстан, Киргизия, Туркмения, Таджикистан, Узбекистан, Афганистан, Кипр, Иран, Ирак, Палестина, Израиль, Китай, Непал, Пакистан[2].
Растёт в лесах умеренной и субтропической зоны на высоте до 4400 м над уровнем моря; среди лесной подстилки, на каменистой почве, по берегам рек, среди кустарников, на пастбищах, пустошах.
В Западной Европе наиболее часто встречаются два вида: Аронник итальянский и Аронник пятнистый. В Крыму растут Аронник удлинённый и Аронник восточный[3]. На территории бывшего СССР произрастает 5 видов, из них в Средней Азии один вид: Аронник Королькова.
Несмотря на ядовитость, аронник является любимым лакомством для кабанов, поэтому его иногда называют «свиной лилией»[4].
Аронники являются кормовыми растениями для гусениц бабочек совки Noctua janthina и бражника Theretra silhetensis[5].
Некоторые виды внесены в Красные книги:
В Далмации муку из высушенного корневища аронника пятнистого подмешивают к пшеничной. В жареном виде клубни аронника пятнистого съедобны. В Англии, Бельгии его листья используют при стирке белья.
Многие виды выращиваются в садах в качестве декоративных, но довольно редких растений. Аронники рекомендуются в ландшафтном дизайне тенистых парков.
Аронник пятнистый используется в гомеопатии, народная медицина использует его с большой осторожностью.
По информации базы данных The Plant List, род включает 30 видов[7]:
Аронник изображён на картине Огюста Ренуара «Аронник в оранжерее»[8] и на картине Луи Тоффоли (фр. Louis Toffoli) «Продавщица аронника»[9].
Аронники неоднократно изображались на почтовых марках различных стран: Ливии, 1979 год; Мозамбика, 2002 год; Японии, 1983 год; Кипра, 1982 и 1987 годы; Ирландии, 2004 год; ФРГ, 1978 год[10]. В 2008 году в Сан-Томе и Принсипи вышла серия марок «Великие натуралисты», на одной из которых изображены Теофраст и аронник пятнистый[11].
В камбоджийской притче «Две луны» заяц ничего не ел, кроме спелых бананов и листьев аронника[12].
Аронник, его цветы и листья стали основным мотивом декоративного украшения Maison des Arums, построенного в стиле парижского «ар-нуво» архитектором Октавом Ракеном в 1904 году[13]. В вестибюле дома пол украшен мозаикой, воспроизводящей причудливое переплетение цветов и листьев этого растения.[источник не указан 1712 дней]
Небольшие многолетние травы с периодом покоя и с полушаровидными или яйцевидными горизонтальными клубневидными корневищами.
ЛистьяЛистья многочисленные, спирально расположенные, влагалищные и два-три черешковых листа. Влагалища от длинных до кротких. Черешок при основании расширен в виде влагалища. Листовые пластинки от сердцевидных до стреловидно-копьевидных и стреловидных. Первичные боковые жилки перистые, формируют по крайней мере одну краевую общую жилку; жилки более высокого порядка образуют сетчатый узор.
Соцветие и цветкиСоцветие одно, изредка два в каждой симпоидальной единице, обычно появляется одновременно с листьями, изредка раньше их, скрыто среди листвы или возвышается над ней. Цветоножка от намного более короткой до намного более длинной, чем черешки, без листьев.
Покрывало опадающее, внизу свёрнутое в виде трубки, обычно сильно сжатое между трубкой и пластинкой, изредка не сжатое. Трубка от цилиндрической до эллипсоидной. Пластинка овальная или от продолговато-ланцетовидной до ланцетовидной, более-менее заострённая, в период цветения вертикальная и в форме лодки, или широко расширенная, или широко раскрытая, или закрученная спиралью, покрывающяя нижнюю часть початка с женскими и мужскими цветками.
Початок от более короткого до более длинного, чем покрывало, сидячий. Женская цветочная зона расположена в нижней части початка, цилиндрическая. Промежуток, разделяющий мужскую и женскую зоны, обычно короткий или изредка отсутствующий, обычно состоящий из бесплодных цветков (пистилодиев), представляющих собой снизу расширенные нитевидные придатки, направленные вверх, реже голый. Мужская зона цилиндрическая, коническая, эллипсоидная или полушаровидная. Промежуток между мужской зоной и придатком обычно состоит из бесплодных цветков (стаминодиев), направленных вниз, изредка отсутствует. Верхушечный бесплодный придаток обычно на ножке и постепенно или быстро расширенный в цилиндрическую или коническую булаву, иногда тонкий.
Цветки однополые, околоцветник отсутствует. Мужской цветок состоит из 3—4 тычинок, расположенных группами; нити очень короткие, но различимые; связник тонкий; теки коротко-обратнояйцевидные, располагаются напротив или почти напротив друг друга, вскрываются верхушечным, наподобие поры, разрезом. Женский цветок: гинецей продолговатый, тупой; завязь одногнёздная; семяпочек шесть и более; фуникул короткий; плацента от париетальной до полубазальной; столбик короткий и такой же ширины, как завязь; рыльце полусферическое, источающее капельку нектара во время цветения.
Опылителями аронников являются мясные, падальные и навозные мухи, не имеющие особых приспособлений для опыления растений, поэтому аронники в процессе эволюции выработали свои способы привлечения и удержания этих насекомых для достижения эффекта опыления. Например, у аронника пятнистого грязно-лиловато-красный цвет покрывала напоминает цвет разлагающегося мяса, придаток початка источает соответствующий отвратительный запах, кроме того также повышается и его температура, усиливая имитацию субстрата, необходимого мухам для откладывания яиц. Мухи и мошки из семейства бабочниц (Psychodidae) летят к соцветию, садятся на покрывало, но не могут удержаться на нём, так как его внутрення поверхность покрыта скользкими выростами-сосочками, и соскальзывают вниз. Выбраться назад им мешает скользкая поверхность покрывала и направленные вниз нитевидные выросты. Ползая по поверхности початка насекомые опыляют женские цветки пыльцой, принесённой с других соцветий. Когда растение перестаёт препятствовать насекомым выползти из трубки покрывала, оно вступает в мужскую фазу цветения и выползающие мухи собирают на себя созревшую пыльцу. Аналогичным образом происходит опыление у аронника восточного и аронника чёрного.
Аронник конофаллоидный привлекает для опыления кровососущих насекомых (москитов), причём только самок, по-видимому имитацией запаха шкуры млекопитающих, кровью которого они питаются.
ПлодыПлоды — блестящие, ярко-оранжево-красные, обратнояйцевидные ягоды; перикарпий сочный; семян много.
Семена от эллипсоидных до яйцевидных; семенная кожура морщинистая, особенно у основания; зародыш осевой, прямой; эндосперм обильный.
疆南星属（学名：Arum）是天南星科下的一个属，为多年生草本植物。该属共有15种，分布于欧洲、地中海至中亚地区。[1]
这是一篇天南星科小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
.png)
_-Brendel_Nr._202-.jpg)
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör 
Wikispecies har information om 
