No positive benefits recorded.
One very unique feature about the E. aspergillum is that very often you can find some abyssal shrimp within the cavity produced by the lattice structure that makes up the sponge. Sometimes young male and female shrimp enter this cavity while they are still larva and over time they begin to feed and grow. The small shrimp grow and become too large to leave the silicon cavity of the sponge. It is customary in Japanese culture to give this elegant glass sponge away as a wedding gift symbolizing the wedding vow, "Till death us do part" (Jensen,1979).
Through researching this invertebrate animal, and not finding a great deal of information I have come to the conclusion that since E. aspergillum is found at such great depths, the status of its population is not known.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
No adverse affects recorded.
E. aspergillum's staple food is microscopic organisms and organic debris. These are filtered out of the water that flows through the sponge. (Britannica.com, 1999-2000).
This sponge species is found in the western Pacific Ocean near the Philippine Islands. Other species in this genus are found in oceans all around the world (Bayer and Owre 1968; Pearse and Buchsbaum 1987; Britannica.com 1999-2000).
Biogeographic Regions: pacific ocean (Native )
This species is found attached to rocky areas of the seafloor. It is found from 100 to 1000 m below the surface, and is most common at depths greater than 500 m (Bayer and Owre, 1968; Coleman 1991; Pearse and Buchsbaum, 1987).
Aquatic Biomes: benthic ; coastal
E. aspergillum is radially symmetric and of moderate size, ranging from 7.5cm up to 1.3m in height. The majority are between 10cm and 30cm tall. The skeleton contains hexactine (six-rayed) siliceous spicules and in addition contains a latticework of fused siliceous spicules. This is where is gets the name "glass sponge" because quite literally it is made of glass, making it the most exquisite example of the class Hexactinellida, but also as precarious and as brittle as glass can be. Surrounding this beautiful skeleton is a net of living tissue called a trabecular net, which is created by the fusion of amoeboid cells called archaeocytes. Within this trabecular net are elongated, finger-like chambers covered in choanocytes, which open into the spongocoel. Choanocytes are another class of cells, they have whip-like flagella that they vibrate in order to move water through the sponge. Both the external and internal surfaces are covered by this trabecular net. The chambers throughout the body are irregular. The end result is a funnel or vase-like shape. Hence the name, 'Venus's-Flower-Basket.' At its base, E. aspergillum has a tuft of elongated spicules that attaches it to the ocean bottom (Buchsbaum and Pearse, 1987; Hickman, Roberts, and Larson 1997; Kaestner 1967).
"Little is known about their reproduction". Details of reproduction of E. aspergillum are not known, therefore we can only explain the normal forms of reproduction in Porifera in general. Many times when unfavorable conditions occur sponges will resort to asexual reproduction. In marine sponges using asexual reproduction, amoebocytes attach themselves around the deteriorating sponge. Later epithelial cells surround the amoebocytes, and when the deteriorating sponge is all gone a new animal grows from the clump of cells. Some sponges have two sexes, and individuals have only one sex, but it is likely that E. aspergillum is hermaphroditic, producing both male and female gametes at different times. Archaeocytes and choanocytes have both been observed maturing into gametes, and these maturations are similar to those found in higher animals. Sperm enter the sponge through the inhalant current and then fertilize the ova. A carrier cell, an amoebocyte, effects fertilization of the ovum so that not just sperm and ova are involved. Then the carrier cell and the sperm both reach the ovum, and form a cytostome, which engulfs both the carrier cell and sperm. This zygote then goes through radial holoblastic cleavage forming cells all similar in size and shape. Then the embryo forms a free-swimming larva, which eventually develops into the new sponge.
Die Venusmandje (Euplectella aspergillum) behoort tot die filum Porifera (sponse) en die klas Hexactinellidae (glassponse). Die skeletnaalde bestaan uit kieselsuur. Deur die groei van skeletnaalde kry die geraamte dikwels die aansien van 'n traliewerk. Hierdie spesie word tot 100 cm groot en leef op 'n diepte van 100 tot 5 000 meter. Die epidermis is 'n sintium.
Euplectella aspergillum és una espècie d'esponja de la classe Hexactinellida que viu en aigües profundes a l'oceà. Popularment, aquesta espècie es coneix com a "cistella de flors de Venus".[1]
Sovint, dins l'esponja, hi viuen dos crancs de mida petita: mascle i femella (de l'espècie Spongicola japonica); els quals, crien dins de l'esponja. Quan són larves, travessen els pors de l'esponja, però quan creixen no poden sortir i queden atrapats, com en una gàbia. És una forma de simbiosi: els crancs netegen l'interior de l'esponja i, d'altra banda, la esponja els subministra aliments. Al Japó, aquesta relació entre les dues espècies simbolitza la idea d'una relació per sempre. Per aquest motiu, aquesta esponja es fa servir com a regal per a les parelles quan es casen.[2][3][4]
Euplectella aspergillum es troba en una petita àrea de mar propera a Filipines. Espècies similars es troben a prop del Japó i altres parts de l'Oceà Pacífic occidental i l'Oceà Índic.[1][4]
L'estructura corporal d'aquests animals és un cilindre de parets primes amb un gran atri central. El seu cos està compost íntegrament per espícules silícies, per la qual cosa també se'ls coneix com a "esponges de vidre". Les espícules estan formades per 3 raigs ortogonals que donen lloc a sis puntes. Aquestes espícules formen una xarxa que confereix una gran rigidesa al cos de l'esponja i facilita la seva existència a grans profunditats.[5]
Els esquelets d’aquestes esponges tenen configuracions geomètriques complexes, que han estat àmpliament estudiades pels tecnòlegs per la seva rigidesa, rendiment i resistència. Els investigadors de fibra òptica també estan molt interessats en les fibres vitrificades que contenen aquestes esponges. Són fibres de 5 a 20 cm de llarg i primes com cabells humans. A més, aquestes fibres també són útils per fabricar plaques solars més eficients i barates.[5][6][7]
Euplectella aspergillum és una espècie d'esponja de la classe Hexactinellida que viu en aigües profundes a l'oceà. Popularment, aquesta espècie es coneix com a "cistella de flors de Venus".
Sovint, dins l'esponja, hi viuen dos crancs de mida petita: mascle i femella (de l'espècie Spongicola japonica); els quals, crien dins de l'esponja. Quan són larves, travessen els pors de l'esponja, però quan creixen no poden sortir i queden atrapats, com en una gàbia. És una forma de simbiosi: els crancs netegen l'interior de l'esponja i, d'altra banda, la esponja els subministra aliments. Al Japó, aquesta relació entre les dues espècies simbolitza la idea d'una relació per sempre. Per aquest motiu, aquesta esponja es fa servir com a regal per a les parelles quan es casen.
Der Gießkannenschwamm (Euplectella aspergillum) ist eine Art aus der Klasse der Glasschwämme. Im englischen heißt der Schwamm auch „Venus' flower basket“ (Blütenkorb der Venus), da er bei einigen marinen Garnelenarten der Stenopodidea jeweils einem Pärchen als Lebensraum dient.
Euplectella aspergillum erreicht eine Körperlänge von etwa 40 bis 240 Millimeter bei einem Durchmesser von 14 bis 50 Millimeter. Der Körper bildet eine im Inneren hohle, röhrenartige Struktur mit dünnen, aber durch das innenliegende Skelett aus miteinander fusionierten Skelettnadeln sehr stabilen Wänden. Die große obere Öffnung des Atriums ist durch eine poröse, sieb- oder durchschlagartige Platte verschlossen. Der Schwammkörper sitzt dem Substrat direkt, ohne Stielabschnitt auf, er ist zum basalen Ende hin ein wenig verschmälert. Verankert ist er durch ein Büschel vorstehender, Basalia genannter Skelettnadeln (sogenannter „lophophytischer“ Verankerungstyp), dieses ist, typisch für die Gattung, einfach und ungeteilt. Die einzelnen Nadeln sind 5 bis 15 Zentimeter lang bei einem Durchmesser von nur 40 bis 70 Mikrometer[1]. Die Verankerung ermöglicht der Art, auch Weichsubstrate des Meeresbodens zu besiedeln. Die seitliche Wandung des Schwammkörpers besitzt zahlreiche porenartige Öffnungen, dieses sind die Ausströmöffnungen oder Oscula, durch die das in den zentralen, schlotartigen Hohlraum (Atrium genannt) einströmende Wasser wieder ausströmt, nachdem es in den zahlreichen kleinen, innerhalb der Wandung liegenden Filterkammern gefiltert wurde. Die Oscula sind jeweils 1 bis 2 Millimeter breit, sie sitzen auf zwei gedachten, gegenläufigen Spiralen, die sich in einem Winkel von 45 Grad schneiden. An älteren Individuen werden diese Spiralen teilweise durch rippenartige Verstärkungen, die außen aufsitzen, nachgezeichnet, diese können aber unterbrochen sein oder fehlen.[2]
Die Skelettnadeln des Körpers bestehen, wie typisch für Glasschwämme, aus zwei Größenklassen, den größeren Macrosclerae und den einzeln sitzenden, nur Bruchteile von Millimetern langen, sternförmigen Microsclerae. Die sogenannten choanosomalen Macrosclerae des Körperinneren sind bei der Gattung durch außen sitzende, sinterartige Auflagerungen, die Synapticulae genannt werden, zu einem filigranen, gitter- oder käfigartigem Skelett verschmolzen. Die meisten Macrosclerae bei der Art sind vierstrahlig (wegen der Kreuzform von griechisch Stauros, „Stauractinen“ genannt), es kommen aber auch fünf- und, eigentlich typisch für die Unterklasse, sechsstrahlige Nadeln vor.[2]
Die Skelettnadeln oder Spiculae bestehen, wie bei allen Glasschwämmen, aus biogenem Opal (amorphem Siliciumdioxid). Das Skelett aus miteinander fusionierten Nadeln lässt eine Gitterstruktur aus rechtwinklig kreuzenden Streben erkennen, die aus parallel angeordneten, miteinander fusionierten Einzelnadeln bestehen. Jede zweite so gebildete Gitterzelle wird durch diagonale Streben versteift. Die Einzelnadeln bestehen aus glasartigem, amorphem Opal, der in lamellenartigen Schichten einen zentralen, aus Protein bestehenden Achsfaden umgibt, auch zwischen den Lamellen sind Proteinlagen eingeschaltet, so dass sich ein Verbundwerkstoff ergibt, der zäher und biegsamer als eine reine Glasfaser ist. Durch diese Bauweise ergibt sich eine bemerkenswert hohe mechanische Stabilität.[3]
Zusätzlich zu den mechanischen Eigenschaften besitzen die Skelettnadeln des Gießkannenschwamms optische Eigenschaften, die denjenigen von Glasfaser-Kabeln ähneln. Wie in diesen wird eingefallenes Licht durch unterschiedlichen Brechungsindex im zentralen Zylinder geleitet und so längs der Faser weitergeführt. Die Effizienz wird durch am Ende der Fasern sitzende, linsenartige Aufweitungen noch weiter erhöht.[1] Die biologische Funktion dieser Eigenschaft ist bei der Art ungeklärt. Bei andern Schwammarten konnte eine Funktion zur Weiterleitung von Licht ins Innere des Schwammkörpers nachgewiesen werden, um symbiontische Algen mit Licht zu versorgen[4]; dies spielt beim Gieskannenschwamm keine Rolle. Bei einer anderen Art, Suberites domuncula wurde die Präsenz einer Luciferase, und damit Leuchtvermögen (Biolumineszenz), sowie das Vorhandensein photosensitiver Proteine nachgewiesen, die eine nerven-artige Informationsweiterleitung durch die Nadeln weitergeleiteten Lichts innerhalb des Organismus möglich erscheinen lassen.[5] Entsprechende Nachweise, schon für Biolumineszenz selbst, auch beim Gießkannenschwamm stehen aber noch aus.
Forscher vermuten in den Fasern des Schwamms Vorbilder für neue optische Leiter, da ihre Lichtleitfähigkeit denen gewöhnlicher Glasfasern überlegen ist. Auch die stabile Gitterstruktur, die den Schwamm fast unzerbrechlich macht, könnte als Vorbild für menschliche Architektur dienen.
Die Art ist bekannt dafür, dass sich in ihrem Inneren sehr oft jeweils ein Pärchen aus Männchen und Weibchen von Garnelen der Familie Spongicolidae (Stenopodidea), insbesondere der Art Spongicola venustus, befindet.[6] Die Garnelen sind so groß, dass sie nicht durch die vorhandenen Öffnungen passen, so dass sie den Schwamm nicht verlassen können. Die Garnelen besitzen einen glatten, nicht verkalkten Carapax und teilweise reduzierte Sinnesorgane und Putzeinrichtungen, sie können außerhalb der Schwämme nicht lange überleben. Die relativ großen Larven werden ins freie Wasser abgegeben (sie passen noch leicht durch die Maschen). Junge Garnelen besiedeln Schwammorganismen, solange die Skelettelemente noch nicht miteinander fusioniert und daher noch weich sind. Sie ernähren sich von mit der Wasserströmung des Schwamms eingespülten Nahrungspartikeln, leben also als dessen Kommensalen.[7]
Diese Beziehung, bei der sich ein Paar in einem festen Haus zusammenfindet und dieses nie mehr freiwillig verlässt, soll in Japan die Nutzung der Art als symbolisches Hochzeitsgeschenk angeregt haben.[8]
Der Gießkannenschwamm findet sich im westlichen Pazifik und östlichen Indischem Ozean, die Nominatform um die Philippinen. Er findet sich in steinigen Regionen auf dem Meeresboden in Tiefen zwischen 100 m und 1000 m, häufig tiefer als 500 m.
Euplectella aspergillum ist die Typusart der Gattung Euplectella Owen, 1841.[9] Diese umfasst 17 untereinander sehr ähnliche und schwer bestimmbare Arten. Innerhalb der Art werden, neben der Nominatform, drei Unterarten unterschieden.[10]
Der Gießkannenschwamm (Euplectella aspergillum) ist eine Art aus der Klasse der Glasschwämme. Im englischen heißt der Schwamm auch „Venus' flower basket“ (Blütenkorb der Venus), da er bei einigen marinen Garnelenarten der Stenopodidea jeweils einem Pärchen als Lebensraum dient.
வீனஸ் பூக்கூடை (Venus' flower basket, Euplectella aspergillum) என்பது ஆழமான கடலில் பகுதியில் வசிக்கும் ஒரு வகை கடல்பஞ்சு ஆகும். பாரம்பரிய ஆசிய கலாச்சாரங்களில், இந்த குறிப்பிட்ட கடற்பஞ்சை ( இறந்து, உலர்ந்த நிலையில்) திருமண பரிசாக வழங்குகின்றனர் ஏனெனில் கடற் பஞ்சுக் கூடையினுள் அதன் இறுதிக்காலம்வரை ஒரு ஆண் மற்றும் ஒரு பெண் இறால் என இரண்டு சிறிய இறால்கள் வாழ்ந்து மடிந்து இருக்கும், வீனஸ் பூக்கூடை சிறிய அளவில் இருக்கும்போது இதற்குள் இரை தேடி இறால் மீன் குஞ்சுகள் உள்ளே வந்து விடுகின்றன. அதுவும் ஆணும், பெண்ணுமாக இரண்டு இறால் மீன் குஞ்சுகள் பூக்கூடை கடற்பஞ்சுக்குள் எப்படியும் வந்துவிடும். இந்த பூக்கூடைக்குள் ஒளி உமிழும் தன்மை இருக்கிறது. கண்ணாடி இழைப் பூச்சிகள் தங்களுடைய ஒளி உமிழும் திறனால் மற்ற சிறிய உயிரினங்களைக் கவர்ந்திழுத்து உணவாக்கிக் கொண்டு அனுப்பும் மீதி உணவுப் பொருட்களையும், கழிவுப் பொருட்களையும் சாப்பிட்டு இந்த இறால் மீன்கள் உயிர் வாழ்கின்றன . பின்னால், வீனஸ் பூக்கூடை தங்கள் கண்ணாடி இழைகளால் இறால்களையும் சேர்த்து மூடி விடுகின்றன. இறால் மீன்களும் பெரிதாக வளர்ந்து விடுவதால் அவைகளால் வெளியே வர முடிவதில்லை. கடைசி வரை இறால்கள் பூக்கூடைக்குள் இணைந்தே வாழ்கின்றன. அங்கேயே அவை இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன, அவற்றின் குஞ்சுகளும், இதேபோல தங்களுக்கான சொந்த வீனஸ் மலர்க் கூடைகளைக் கண்டுபிடித்து அங்கு சென்றுவிடுகின்றன. வீனஸ் பூக்கூடை இறக்கும்போது இறால்களும் இறந்து போய்விடுகின்றன. இறந்து காய்ந்து போன வீனஸ் பூக்கூடைகள்தான் ஜப்பானில் பரிசளிக்கப்படுகின்றன. திருமணத்தில் இணையும் தம்பதிகள் இறுதிவரை இணைந்தே வாழ வேண்டும் என்பதன் காரணமாக இந்த வீனஸ் பூக்கூடைகளைப் பரிசாக வழங்குகிறார்கள்.
இவை விக்டோரியன் கால இங்கிலாந்தில் மிகவும் பிரபலமாக இருந்தன, மேலும் இதன் விலை அப்போது ஐந்து கினி நாணயங்களாகும் இது இன்றைய £ 500 க்கு இணையானது..
இது ஜப்பானில் விலைமதிப்பற்ற திருமண பரிசாக * கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது, 'இறப்பு வரை பிரிவு இல்லை' என்ற கருத்தை இது அடையாளப்படுத்துகிறது *.
கடல் பஞ்சு, மேற்கு பசிபிக் கடலில் ஜப்பான், பிலிப்பைன்ஸ் நாடுகளின் ஆழமிக்க பகுதிகளில் காணப்படுகிறது. இந்தியப் பெருங்கடலிலும் வீனஸ் பூக்கூடையைப் பார்க்க முடியும்.
வீனஸ் பூக்கூடையானது கண்ணாடி இழைகளைக் கொண்டு கைகளால் பின்னப்பட்டது போலப் பார்ப்பதற்கு அழகாக இருக்கும். உண்மையில் இது ஒரு கடல் பஞ்சு. இவை அறுகோண வடிவில் நீண்டு இருக்கும். இந்த பூக்கூடைகள் கண்ணாடி இழைகளால் ஆனவை கடல் பஞ்சுகள் போகிற போக்கில் கண்ணாடி இழைகளைக்கொண்டு இக்கூடையை எளிதாக தயாரித்து விடுகின்றன. உண்மையில் சிலிக்கன் என்கிற தனிமத்திலிருந்துதான் கண்ணாடி இழைகள் தயாரிக்கப்படுகின்றன. இந்தக் கடல் பஞ்சு கடல் நீரில் இருக்கக்கூடிய சிலிசிக் அமிலத்தை எடுத்துக்கொண்டு அதனைச் சிலிகாவாக மாற்றுகிறது. இந்தச் சிலிகாவிலிருந்து கண்ணாடி இழைகளைத் தயாரித்து, பெரிய வலை பின்னலை உருவாக்கி, அழகிய கூடு போல மாற்றுகிறது.
இவை உருவாக்கும் கண்ணாடி இழைகள் தலைமுடி போல மெலிதாக, துல்லியமாக இழைகளை உருவாக்கிக் கூடுகளை நெய்துகொள்கின்றன. ஒவ்வொரு கண்ணாடி இழையின் நீளமும் 5 சென்டி மீட்டர் முதல் 20 சென்டி மீட்டர் நீளம் வரை இருக்கும். இப்படித்தான் உயிருள்ள கண்ணாடி இழைகளை இந்தக் கடல் பஞ்சு உருவாக்குகிறது. இந்த இழைகளில் உள்ள குண்டூசி போன்ற அமைப்பு இந்த இழைகள் வலிமையாக நிற்பதற்கு உதவுகின்றன.[1]
வீனஸ் பூக்கூடை (Venus' flower basket, Euplectella aspergillum) என்பது ஆழமான கடலில் பகுதியில் வசிக்கும் ஒரு வகை கடல்பஞ்சு ஆகும். பாரம்பரிய ஆசிய கலாச்சாரங்களில், இந்த குறிப்பிட்ட கடற்பஞ்சை ( இறந்து, உலர்ந்த நிலையில்) திருமண பரிசாக வழங்குகின்றனர் ஏனெனில் கடற் பஞ்சுக் கூடையினுள் அதன் இறுதிக்காலம்வரை ஒரு ஆண் மற்றும் ஒரு பெண் இறால் என இரண்டு சிறிய இறால்கள் வாழ்ந்து மடிந்து இருக்கும், வீனஸ் பூக்கூடை சிறிய அளவில் இருக்கும்போது இதற்குள் இரை தேடி இறால் மீன் குஞ்சுகள் உள்ளே வந்து விடுகின்றன. அதுவும் ஆணும், பெண்ணுமாக இரண்டு இறால் மீன் குஞ்சுகள் பூக்கூடை கடற்பஞ்சுக்குள் எப்படியும் வந்துவிடும். இந்த பூக்கூடைக்குள் ஒளி உமிழும் தன்மை இருக்கிறது. கண்ணாடி இழைப் பூச்சிகள் தங்களுடைய ஒளி உமிழும் திறனால் மற்ற சிறிய உயிரினங்களைக் கவர்ந்திழுத்து உணவாக்கிக் கொண்டு அனுப்பும் மீதி உணவுப் பொருட்களையும், கழிவுப் பொருட்களையும் சாப்பிட்டு இந்த இறால் மீன்கள் உயிர் வாழ்கின்றன . பின்னால், வீனஸ் பூக்கூடை தங்கள் கண்ணாடி இழைகளால் இறால்களையும் சேர்த்து மூடி விடுகின்றன. இறால் மீன்களும் பெரிதாக வளர்ந்து விடுவதால் அவைகளால் வெளியே வர முடிவதில்லை. கடைசி வரை இறால்கள் பூக்கூடைக்குள் இணைந்தே வாழ்கின்றன. அங்கேயே அவை இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன, அவற்றின் குஞ்சுகளும், இதேபோல தங்களுக்கான சொந்த வீனஸ் மலர்க் கூடைகளைக் கண்டுபிடித்து அங்கு சென்றுவிடுகின்றன. வீனஸ் பூக்கூடை இறக்கும்போது இறால்களும் இறந்து போய்விடுகின்றன. இறந்து காய்ந்து போன வீனஸ் பூக்கூடைகள்தான் ஜப்பானில் பரிசளிக்கப்படுகின்றன. திருமணத்தில் இணையும் தம்பதிகள் இறுதிவரை இணைந்தே வாழ வேண்டும் என்பதன் காரணமாக இந்த வீனஸ் பூக்கூடைகளைப் பரிசாக வழங்குகிறார்கள்.
இவை விக்டோரியன் கால இங்கிலாந்தில் மிகவும் பிரபலமாக இருந்தன, மேலும் இதன் விலை அப்போது ஐந்து கினி நாணயங்களாகும் இது இன்றைய £ 500 க்கு இணையானது..
இது ஜப்பானில் விலைமதிப்பற்ற திருமண பரிசாக * கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது, 'இறப்பு வரை பிரிவு இல்லை' என்ற கருத்தை இது அடையாளப்படுத்துகிறது *.
The Venus' flower basket (Euplectella aspergillum) is a glass sponge in the phylum Porifera. It is a marine sponge found in the deep waters of the Pacific ocean, usually at depths below 500 meters. Like other sponges, they feed by filtering sea water to capture plankton and marine snow.[1] Similar to other glass sponges, they build their skeletons out of silica, which forms a unique lattice structure of spicules. The sponges are usually between 10 cm and 30 cm tall, and their bodies act as refuge for their mutualist shrimp partners. This body structure is of great interest in materials science as the optical[2] and mechanical[3] properties are in some ways superior to man-made materials. Little is known regarding their reproduction habits, however fluid dynamics of their body structure likely influence reproduction and it is hypothesized that they may be hermaphroditic.[4]
Venus' flower baskets are found in the western Pacific Ocean nearby the Philippine Islands. Other species of this genus occur throughout oceans around the world, including near Japan and in the Indian Ocean.[4]
This sponge's habitat is on the rocky areas of the benthic seafloor, where it lives and grows connected to hard substrate for its entire life. It can be found from 100 m to 1000 m (330 ft to 3300 ft) below the ocean's surface, and is most common at depths greater than 500 m.[4] More specifically, they tend to anchor in soft sediments due to the nature of their spicules.
Connecting habitat to morphology, this sponge can often be found inhabiting loose, muddy sediments, causing them to develop a structure that would aid them in staying rooted to the sea floor.[5]
The body is tubular, curved and basket-like and made up of triaxon spicules. The body is perforated by numerous apertures, which are not true ostia but simply parietal gaps. Syconoid type of canal system is present, where ostia communicate with incurrent canals, which communicates with radial canals through prosopyles which, in turn, open into the spongocoel and to the outside through the osculum.
The body structure of these animals is a thin-walled, cylindrical, vase-shaped tube with a large central atrium. The body is composed entirely of silica in the form of 6-pointed siliceous spicules, which is why they are commonly known as glass sponges. The spicules are composed of three perpendicular rays, giving them six points. Spicules are microscopic, pin-like structures within the sponge's tissues that provide structural support for the sponge. It is the combination of spicule forms within a sponge's tissues that helps identify the species. In the case of glass sponges, the spicules "weave" together to form a very fine mesh, which gives the sponge's body a rigidity not found in other sponge species and allows glass sponges to survive at great depths in the water column.
It is speculated that the sponge harnesses bioluminescence to attract plankton.[6] Its lattice shape also allows it to house animals like shrimp while remaining rooted in the ground.
Their peculiar skeletal motifs have been found to have important fluid-dynamic effects on both reducing the drag experienced by the sponge and in promoting coherent swirling motions inside the body cavity, arguably to promote selective filter feeding and sexual reproduction.[7] In a study performed by Italian researcher, a three-dimensional model of Venus' Flower Basket was utilized to simulate the flow of water molecules in and out of its lattice. The researchers found that, while reducing the sponge's drag, it also created minute vortices inside the sponge which facilitated the mixing of its sperm and eggs; additionally, making feeding more efficient for the shrimp living inside of its lattice.[7]
E. aspergillum differs in having anchorate basalia with six teeth, and diactins.[8]
The skeleton of these sponges also contain silica nanoparticles among other biomaterials.[5]
As said in the introduction, little is known about reproduction. Sperm was found in one sample of E. aspergillum, within the connective tissue, and was described as aggregated clusters within very fine, thread-like appendages.[9] This would contribute to the idea of the species being hermaphroditic. While these sponges are sessile, the sperm can be carried by the current and the ova that a different organism retained can be fertilized.[10] It is also suggested that this species reproduces sexually, which can be deduced by the occurrence of their "internal recirculation patterns".[11]
The sponges are often found to house glass sponge shrimp, usually a breeding pair, who are typically unable to exit the sponge's lattice due to their size. Consequently, they live in and around these sponges, where the shrimp perform a mutualistic relationship with the sponge until they die. The shrimp live and mate in the shelter that the sponge provides, and in return they also clean the inside of the sponge. This may have influenced the adoption of the sponge as a symbol of undying love in Japan, where the skeletons of these sponges are presented as wedding gifts.[12][13][6][14]
While there is not much known about the ecology of these sponges, more research has been done on its class, Hexactinellid sponges. Hexactinellids in the Pacific ocean form reefs on the sea floor many of which are extinct now, but thrived in the Jurassic period. The role they play ecologically can be connected to their feeding on plankton in the deep sea, which produces carbon within their environments.[15] Besides this, they can house many animals that reside on the seafloor, including the shrimps mentioned in previous sections.
In a study done with various glass sponges, Venus' Flower Basket was noted to be difficult to extract any further information because of how inaccessible it serves to be. However, when in contact with alkali, these sponges showed a high resistance, which then lead researchers to believe that they potentially contain biomaterials like chitin, that could serve as a structural component to this species. This study suggests that as long as E. aspergillum and similar species are natural composites containing valuable biomaterials, they could be important in biomedicine and future biotechnology.[5]
The glassy fibers that attach the sponge to the ocean floor, 5–20 centimetres (2–8 in) long and thin as human hair, are of interest to fiber optics researchers.[2][16] The sponge extracts silicic acid from seawater and converts it into silica, then forms it into an elaborate skeleton of glass fibers. Other sponges such as the orange puffball sponge (Tethya aurantium) can also produce glass biologically. The current manufacturing process for optical fibers requires high temperatures and produces a brittle fiber. A low-temperature process for creating and arranging such fibers, inspired by sponges, could offer more control over the optical properties of the fibers. These nano-structures are also potentially useful for the creation of more efficient, low-cost solar cells. Furthermore, its skeletal structure has inspired a new type of structural lattice with a higher strength to weight ratio than other diagonally reinforced square lattices used in engineering applications.[6][17]
These sponges skeletons have complex geometric configurations, which have been extensively studied for their stiffness, yield strength, and minimal crack propagation. An aluminum tube (aluminum and glass have similar elastic modulus) of equal length, effective thickness, and radius, but homogeneously distributed, has 1/100th the stiffness.[18]
Besides these remarkable structural properties, Falcucci et al. found that their peculiar skeletal motifs deliver important fluid-dynamic effects on both reducing the drag experienced by the sponge and in promoting coherent swirling motions inside the body cavity, arguably to promote selective filter feeding and sexual reproduction.[7][11]
Rao's work on biomimicry in architecture describes the architectural inspiration gleaned from the Venus' Flower Basket structure, notably in connection with Norman Foster's design for Gherkin tower in London.[19]
The Venus' flower basket (Euplectella aspergillum) is a glass sponge in the phylum Porifera. It is a marine sponge found in the deep waters of the Pacific ocean, usually at depths below 500 meters. Like other sponges, they feed by filtering sea water to capture plankton and marine snow. Similar to other glass sponges, they build their skeletons out of silica, which forms a unique lattice structure of spicules. The sponges are usually between 10 cm and 30 cm tall, and their bodies act as refuge for their mutualist shrimp partners. This body structure is of great interest in materials science as the optical and mechanical properties are in some ways superior to man-made materials. Little is known regarding their reproduction habits, however fluid dynamics of their body structure likely influence reproduction and it is hypothesized that they may be hermaphroditic.
Collected specimen of Euplectella aspergillum
Euplectella aspergillum estas specio en la klaso de heksaktinelidaj spongoj kiu loĝas en la profunda oceano. Ĝi estas popole konata kiel la florkorbo de Venuso.[1]
Ofte, ene de la spongo estas du malgrandaj kraboj: masklo kaj ino (de la specio Spongicola japonica). Ili vivas kaj reproduktiĝas ene de la spongo. La kraboj, kiam ili estas larvoj, trairas la porojn de la spongo, sed kiam ili kreskas, ili ne povas eliri denove kaj tiam ili kaptiĝas. Ĝi estas formo de simbioza rilato: la kraboj purigas la internon de la spongo kaj, aliflanke, la spongo provizas al ili manĝaĵon. En Japanio, ĉi tiu rilato inter la du specioj simbolas la ideon de rilato por ĉiam, do la spongo estas donita al paroj kiuj edziĝos.[2][3][4]
Euplectella aspergillum estas trovita en malgranda areo de la proksima maro de la Filipinaj Insuloj. Similaj specioj troveblas proksime de Japanio kaj en aliaj partoj de la okcidenta Pacifika Oceano kaj la Hinda Oceano.[1][4]
La korpostrukturo de ĉi tiuj bestoj estas cilindro de maldikaj muroj kun granda centra atrio. La korpo estas kunmetita tute per silicaj spiketoj, tial ili ankaŭ estas konataj kiel vitrosponguloj. La spiketoj estas kunmetitaj de 3 perpendikularaj radioj donante al ili 6 poentojn. En la vitrosponguloj, la spiketoj formas mezon kiu donas rigidecon al la korpo de la spongo kaj permesas sian ekziston en grandaj profundoj.[5]
Tiuj spongoskeletoj havas kompleksajn geometriajn formojn, kiuj estis vaste studitaj pro sia rigideco, rendimento-forto, kaj minimuman fendetodisvastigon. Fibroptikaj esploristoj ankaŭ tre interesiĝas pri la vitraj fibroj, kiuj tenas ĉi tiujn spongojn al la oceana grundo. Ili estas fibroj de 5 ĝis 20 cm longo kaj maldikaj kiel homa haro. La spongo eltiras siliciatan acidon de marakvo kaj konvertas ĝin en silicoksido, tiam formas ĝin en kompleksan skeleton el vitrofibroj. Krome, ĉi tiuj fibroj ankaŭ estas eble utilaj por kreado de pli efikaj kaj malmultekostaj sunĉeloj.[5][6][7]
Euplectella aspergillum estas specio en la klaso de heksaktinelidaj spongoj kiu loĝas en la profunda oceano. Ĝi estas popole konata kiel la florkorbo de Venuso.
Ofte, ene de la spongo estas du malgrandaj kraboj: masklo kaj ino (de la specio Spongicola japonica). Ili vivas kaj reproduktiĝas ene de la spongo. La kraboj, kiam ili estas larvoj, trairas la porojn de la spongo, sed kiam ili kreskas, ili ne povas eliri denove kaj tiam ili kaptiĝas. Ĝi estas formo de simbioza rilato: la kraboj purigas la internon de la spongo kaj, aliflanke, la spongo provizas al ili manĝaĵon. En Japanio, ĉi tiu rilato inter la du specioj simbolas la ideon de rilato por ĉiam, do la spongo estas donita al paroj kiuj edziĝos.
La cesta de flores de Venus (Euplectella aspergillum) es una esponja de cristal de filo Porifera. Es una esponja marina que se encuentra en las aguas profundas del océano Pacífico. Al igual que otras esponjas de cristal, construyen su esqueleto con sílice, el cual es de gran interés en ciencias de los materiales, ya que sus propiedades ópticas y mecánicas son en cierto modo superiores a las de los materiales artificiales.[2][3] Al igual que otras esponjas, se alimentan filtrando el agua del mar para capturar plancton.[4]
Las esponjas suelen albergar camarones esponja de cristal, normalmente una pareja reproductora, que normalmente no pueden salir del entramado de la esponja debido a su tamaño. En consecuencia, viven dentro y alrededor de estas esponjas, donde los camarones mantienen una relación mutualista con la esponja hasta que mueren. Esto puede haber influido en la adopción de la esponja como símbolo de amor eterno en Japón, donde los esqueletos de estas esponjas se presentan como regalos de boda.[5][6][7]
Las cestas de flores de Venus se distribuyen en una pequeña zona del mar cercana a las Islas Filipinas. Hay especies similares cerca de Japón y en otras partes del océano Pacífico occidental y del océano Índico.
El cuerpo es tubular, curvado y en forma de cesta y está formado por espículas triaxónicas. El cuerpo está perforado por numerosas aberturas, denominadas huecos parietales. Presenta un sistema de canales de tipo siconoide, en el que los ostia se comunican con los canales incurrentes, que a su vez se comunican con los canales radiales a través de los prosopilos que, a su vez, se abren a la espongocola y al exterior a través del ósculo.
La estructura del cuerpo de estos animales es un tubo cilíndrico de paredes finas, en forma de jarrón, con un gran atrio central. El cuerpo está compuesto en su totalidad por sílice en forma de espículas silíceas de 6 puntas, por lo que se las conoce comúnmente como esponjas de vidrio. Las espículas están compuestas por tres rayos perpendiculares, lo que les confiere seis puntas. Las espículas son estructuras microscópicas en forma de alfiler dentro de los tejidos de la esponja que proporcionan soporte estructural a la esponja. La combinación de formas de espículas dentro de los tejidos de una esponja es lo que ayuda a identificar la especie. En el caso de las esponjas de cristal, las espículas se "entrelazan" para formar una malla muy fina, lo que da al cuerpo de la esponja una rigidez que no se encuentra en otras especies de esponjas y permite a las esponjas de cristal sobrevivir a grandes profundidades en la columna de agua.
Se especula que la esponja aprovecha la bioluminiscencia para atraer al plancton.[6]
Las fibras vítreas que sujetan la esponja al fondo del océano, de 5 a 20 centímetros de largo y tan finas como un cabello humano, son de interés para los investigadores de la fibra óptica.[2][8][9] La esponja extrae el ácido silícico del agua de mar y lo convierte en sílice, para luego formar un elaborado esqueleto de fibras de vidrio. Otras esponjas, como la esponja naranja (Tethya aurantium), también pueden producir vidrio de forma biológica. El actual proceso de fabricación de fibras ópticas requiere altas temperaturas y produce una fibra frágil. Un proceso de baja temperatura para crear y organizar dichas fibras, inspirado en las esponjas, podría ofrecer un mayor control sobre las propiedades ópticas de las fibras. Estas nanoestructuras también son potencialmente útiles para la creación de células solares más eficientes y de bajo coste.[10] Además, su estructura esquelética ha inspirado un nuevo tipo de celosía estructural con una mayor relación resistencia-peso que otras celosías cuadradas reforzadas diagonalmente utilizadas en aplicaciones de ingeniería.[7][11]
Los esqueletos de estas esponjas tienen configuraciones geométricas complejas, que han sido ampliamente estudiadas en cuanto a su rigidez, límite elástico y mínima propagación de grietas. Un tubo de aluminio (el aluminio y el vidrio tienen un módulo elástico similar) de igual longitud, grosor efectivo y radio, pero distribuido homogéneamente, tiene una centésima parte de la rigidez.
La cesta de flores de Venus (Euplectella aspergillum) es una esponja de cristal de filo Porifera. Es una esponja marina que se encuentra en las aguas profundas del océano Pacífico. Al igual que otras esponjas de cristal, construyen su esqueleto con sílice, el cual es de gran interés en ciencias de los materiales, ya que sus propiedades ópticas y mecánicas son en cierto modo superiores a las de los materiales artificiales. Al igual que otras esponjas, se alimentan filtrando el agua del mar para capturar plancton.
Las esponjas suelen albergar camarones esponja de cristal, normalmente una pareja reproductora, que normalmente no pueden salir del entramado de la esponja debido a su tamaño. En consecuencia, viven dentro y alrededor de estas esponjas, donde los camarones mantienen una relación mutualista con la esponja hasta que mueren. Esto puede haber influido en la adopción de la esponja como símbolo de amor eterno en Japón, donde los esqueletos de estas esponjas se presentan como regalos de boda.
L'Euplectella aspergillum est une éponge hexactinellide ou silicieuse, appartenant à l'embranchement des Porifera (éponges de mer) et habitant dans les eaux profondes. Dans certaines cultures asiatiques, cette éponge (desséchée) servait de cadeau de mariage : en effet, elle sert d'hôte à deux petites crevettes, un mâle et une femelle, qui vivent de manière autonome à l'intérieur de l'éponge (inquilinisme). Les crevettes se reproduisent et leur progéniture s'échappe de l'éponge pour en trouver une autre à habiter. L'interaction est bénéfique pour les deux formes de vie (mutualisme). En effet, les crevettes nettoient l'intérieur de l'éponge et celle-ci lui fournit de la nourriture par le courant d'eau continu qu'elle crée dans l'atrium, la cavité dans laquelle les crevettes se trouvent. Il est possible que la lumière bio-luminescente des bactéries piégées par l'éponge attire d'autres organismes, qui serviront de nourriture aux crevettes.
Les Euplectella aspergillum étaient également très populaires dans l'Angleterre victorienne. Un spécimen pouvait y atteindre un prix de 5 guinées, équivalent à 500 livres (£500) aujourd'hui.
Les fibres vitreuses qui attachent l'éponge au sol océanique mesurent entre 5 et 20 cm de long. Aussi fines qu'un cheveu humain, elles intéressent les chercheurs qui travaillent sur les fibres optiques. Pour former ces structures, l'éponge accumule l'acide silicique présent dans les océans, qu'elle polymérise pour former une silice biogène, matériau de base de son squelette vitreux. D'autres éponges, notamment les épineuses orange (type Acanthella), peuvent aussi produire du verre biologiquement. Les moyens actuellement employés pour fabriquer des fibres optiques requièrent de hautes températures et produisent des fibres fragiles. Une fabrication à basse température, inspirée par les éponges, pourrait offrir un plus grand contrôle sur les propriétés optiques des fibres. Les nano-structures impliquées peuvent également être utiles pour la création de panneaux solaires plus efficaces et moins chers.
Les squelettes des éponges peuvent constituer des configurations géométriques étonnantes. Ils ont fait l'objet de nombreuses études pour leur rigidité, leur solidité et leur faible propagation des ruptures. Un tube d'aluminium (l'aluminium et le verre ont une élasticité semblable) de longueur égale n'a qu'1/100e de la rigidité d'un tel squelette.
L'Euplectella aspergillum est une éponge hexactinellide ou silicieuse, appartenant à l'embranchement des Porifera (éponges de mer) et habitant dans les eaux profondes. Dans certaines cultures asiatiques, cette éponge (desséchée) servait de cadeau de mariage : en effet, elle sert d'hôte à deux petites crevettes, un mâle et une femelle, qui vivent de manière autonome à l'intérieur de l'éponge (inquilinisme). Les crevettes se reproduisent et leur progéniture s'échappe de l'éponge pour en trouver une autre à habiter. L'interaction est bénéfique pour les deux formes de vie (mutualisme). En effet, les crevettes nettoient l'intérieur de l'éponge et celle-ci lui fournit de la nourriture par le courant d'eau continu qu'elle crée dans l'atrium, la cavité dans laquelle les crevettes se trouvent. Il est possible que la lumière bio-luminescente des bactéries piégées par l'éponge attire d'autres organismes, qui serviront de nourriture aux crevettes.
Les Euplectella aspergillum étaient également très populaires dans l'Angleterre victorienne. Un spécimen pouvait y atteindre un prix de 5 guinées, équivalent à 500 livres (£500) aujourd'hui.
Euplectella aspergillum è una specie di spugna marina delle Hyalospongiae, classe da cui prende il nome di spugna di vetro.
È nota anche come cestello di Venere.
Oggi viene raccolta ed essiccata a scopo decorativo. In passato in alcune culture tradizionali dell'Asia si usava regalarla ai novelli sposi come simbolo di fedeltà coniugale, poiché al suo interno vive una coppia di gamberetti (Spongicola venusta), che vi entrano come larve attraverso i pori e crescendo non riescono più ad uscire e trascorrono in simbiosi con essa tutta la vita.
Euplectella aspergillum è una specie di spugna marina delle Hyalospongiae, classe da cui prende il nome di spugna di vetro.
È nota anche come cestello di Venere.
Het Venusmandje of kansspons[1] (Euplectella aspergillum) behoort tot het phylum Porifera (sponzen) en de klasse Hexactinellidae (glassponzen). De skeletnaalden bestaan uit kiezelzuur. Door vergroeien van skeletnaalden krijgt het skelet vaak het aanzien van een traliewerk. Grootte tot 100 cm. De meeste soorten leven op een diepte van 100-5000 meter. De epidermis is een syntium.
Het venusmandje dankt zijn amoureuze naam aan zijn gastvrijheid. De spons biedt een leven lang onderdak aan een garnalenpaartje. Als jonge larven komen de garnalen in de tralievormige spons terecht, en blijven daar terwijl ze meesnoepen van het voedsel dat via het zeewater binnenstroomt. Het paartje groeit hierdoor zo sterk dat ze niet meer tussen de mazen door naar buiten kan, en dus voor altijd zit opgesloten. De spons staat in Japan symbool voor een huis waarin eeuwige liefde kan groeien, en wordt daarom gebruikt als huwelijksgeschenk.
Bronnen, noten en/of referenties
Koszyczek Wenery (Euplectella aspergillum) – gąbka z gromady Hexactinellida, zamieszkująca głębokie oceany.
E. aspergillum żyje w chłodnym środowisku wód morskich i oceanicznych. Występuje ona na głębokości od 35 do 5000 m, na miękkim podłożu, często w warunkach bez światła[2]. Koszyczek Wenery spotykany jest u wybrzeży Filipin oraz Japonii.
E. aspergillum przypomina z wyglądu pleciony kosz. Dojrzały okaz ma najczęściej ponad 30 cm długości i około 5 cm szerokości. E. aspergillum ma szkielet zbudowany z igieł trójosiowych, których głównym składnikiem jest krzemionka[3].
Szkielet składa się ze skonsolidowanych, nanometrowych, krzemionkowych, sferycznych elementów ułożonych w ściśle określone mikroskopijne, koncentryczne pierścienie. Otaczają one białkowe włókno osiowe, a przestrzenie między warstwami krzemionkowych pierścieni wypełniają organiczne substancje. Powstałe w ten sposób laminowane krzemionkowe igły przecinają się tworząc regularną sieć składająca się z kwadratów. Konstrukcja ta wspierana jest przez węzły i podpórki igieł, wzmacniając ją wzdłużnie, horyzontalnie i skośnie. Dodatkowo na zewnętrznej części szkieletu znajdują się masywne grzbiety spiralne. Na szkielecie osadzają się minerały, które wraz z substancjami organicznymi tworzą cement, co zwiększa masę i sztywność struktury. Górny koniec szkieletu kończy się sitowatą płytą, do dna zaś koszyczek Wenery przytwierdza się za pomocą elastycznej wiązki haczyków końcowych igieł krzemionkowych. Współdziałanie wszystkich siedmiu hierarchicznych poziomów budowy pokonuje kruchość głównego składnika mineralnego – krzemionki – nadając gąbce wyjątkową sztywność i stabilność mechaniczną[4].
Budowa szkieletu koszyczka Wenery znalazła zastosowanie w produkcji złożonych półprzewodników w ogniwach słonecznych i elektronice. Jego struktura została wykorzystana w tworzeniu super wytrzymałych materiałów budowlanych[5].
E. aspergillum wykorzystuje źródła światła dostępne w pobliżu do zwabiania larw i młodych osobników symbiotycznych krewetek. Organizmy te żyją uwięzione w ciele gąbki[2].
Koszyczek Wenery (Euplectella aspergillum) – gąbka z gromady Hexactinellida, zamieszkująca głębokie oceany.
Euplectella aspergillum Owen, 1841
Euplectella aspergillum (лат.) — вид морских губок из отряда Lyssacinosida класса стеклянных губок[1].
Распространена в восточной акватории Индийского и западной Тихого океанов. Обитает на глубоководных равнинах шельфов материков и островов.
Euplectella aspergillum (лат.) — вид морских губок из отряда Lyssacinosida класса стеклянных губок.
Распространена в восточной акватории Индийского и западной Тихого океанов. Обитает на глубоководных равнинах шельфов материков и островов.
阿氏偕老同穴（学名：Euplectella aspergillum），是一種屬於六放海綿綱偕老同穴屬的海綿。因為擁有二氧化矽質的骨針，也被稱作玻璃海綿。常被用做觀賞用途。英語俗名Venus' Flower Basket。
阿氏偕老同穴（学名：Euplectella aspergillum），是一種屬於六放海綿綱偕老同穴屬的海綿。因為擁有二氧化矽質的骨針，也被稱作玻璃海綿。常被用做觀賞用途。英語俗名Venus' Flower Basket。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 海綿動物門 Porifera 綱 : 六放海綿綱 Hexactenellida 目 : リッサキノサ目 Lyssacinosida 科 : カイロウドウケツ科 Euplectellidae 属 : カイロウドウケツ属 Euplectella 種 : カイロウドウケツカイロウドウケツ（偕老同穴、Venus' Flower Basket（ビーナスの花かご））は六放海綿綱に属する海綿の仲間である。二酸化ケイ素（ガラス質）の骨格（骨片）を持ち、ガラス海綿とも呼ばれる。その外見の美しさから、しばしば観賞用として利用される。日本では相模湾や駿河湾などで見られる。
カイロウドウケツは円筒状の海綿で、海底に固着して生活している。体長は5-20cmほど、円筒形の先端は閉じ、基部は次第に細くなって髭状となり接地している。円筒の内部に広い胃腔を持ち、プランクトンなどの有機物粒子を捕食している。分布は1000mほどの深海に限られており、砂や泥の深海平原を好む。
カイロウドウケツはパレンキメラ (parenchymella) と呼ばれる幼生を経て発生する。成体となったカイロウドウケツの表皮や襟細胞、柱梁組織（中膠）といった体の大部分はシンシチウム（共通の細胞質中に核が散在する多核体）である。
カイロウドウケツの骨片は人間の髪の毛ほどの細さの繊維状ガラスであり、これが織り合わされて網目状の骨格を為している。これは海水中からケイ酸を取り込み、二酸化ケイ素へと変換されて作られたものである。このような珪酸化作用はカイロウドウケツに限ったものではなく、他の海綿（Tethya aurantium など）も同様の経路でガラスの骨片を作り、体内に保持している。これらのガラス質構造はSDV（silica deposition vesicle）と呼ばれる細胞小器官で作られ、その後適切な場所に配置される。カイロウドウケツのガラス繊維は互いの繊維が二次的なケイ酸沈着物で連結されており、独特の網目構造を形作っている。ガラス繊維には少量のナトリウム、アルミニウム、カリウム、カルシウムといった元素が不純物として含まれる。なお、普通海綿綱の海綿が持つ海綿質繊維（スポンジン）は、カイロウドウケツには見られない。
カイロウドウケツの網目構造内、胃腔の中にはドウケツエビ（Spongicola venusta De Hahn）と呼ばれる小さなエビが棲んでいる（片利共生である）。このエビは幼生のうちにカイロウドウケツ内に入り込み、そこで成長して網目の間隙よりも大きくなる。つまりは外に出られない状態となるのである。多くの場合、一つのカイロウドウケツの中には雌雄一対のドウケツエビが棲んでおり、二匹が海綿内で暮らす[1]。なお、編み目から入るときの二匹は雌雄が未分化の状態で、内部でやがて雌と雄とにそれぞれ分化する。ドウケツエビは、海綿の食べ残しやガラス繊維に引っかかった有機物を食べて生活している。また、カイロウドウケツの網目がドウケツエビを捕食者から守る効果もあるとされる。
深海を生息域とするカイロウドウケツだが、骨格が珪酸質で比較的保存されやすい事、形状が美しい事から、打ち上げなどの形でしばしば人目に触れる機会があった。ヴィクトリア朝時代のイギリスでは非常に人気があり、当時は5ギニー（現在の貨幣価値で3,000ポンド以上）ほどの値段で売買されたという。
カイロウドウケツには「偕老同穴」の字を充てるが、「偕老」及び「同穴」の出典は中国最古の詩篇である詩経に遡る。前者は邶風・撃鼓、後者は王風・大車に登場する。これらを合わせて「生きては共に老い、死しては同じ穴に葬られる」という、夫婦の契りの堅い様を意味する語となった。この語がカイロウドウケツ中のドウケツエビのつがいを評して用いられ、後に海綿自体の名前になったと言われている。ちなみに日本の文献としては、平治物語の中に「偕老同穴の契り深かりし入道にはおくれ給ひぬ」（上巻第六）というくだりがある。現在でもカイロウドウケツは結納の際の縁起物として需要がある。
工業的な側面から、カイロウドウケツのガラス繊維形成に着目する向きもある。例えば光ファイバーに用いるようなガラス繊維の製造には高温条件が必須であるが、カイロウドウケツはこれを生体内、つまり低温で形成する。またこのガラス繊維を構成する二酸化ケイ素は結晶質ではなくアモルファスであり、かつ光ファイバーと同じように屈折率の異なるコアとクラッドの構造を持つ。[2]光ファイバーよりも細く曲げに対しても強い。このような低温条件での繊維形成制御機構を解明し、いわゆるナノテクノロジーや光学用途へ応用する事が期待されている。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
