Resident breeder, regular passage visitor and winter visitor.
Rallus aquaticus[2] ye una especie d'ave gruiforme de la familia Rallidae mesma de los carrizales y cañaverales d'Eurasia y el norte d'África. Les sos poblaciones septentrional y oriental son migratories, pero les que viven nes zones más templaes son sedentaries. Los adultos miden ente 23 y 28 cm de llargu, y como otros rállidos tienen el cuerpu esplanáu lateralmente pa pasar más fácilmente ente los cañaverales onde viven. El plumaxe de les sos partes cimeros ye de tonos pardos con veteado escuru, y les sos partes inferiores son principalmente de color gris azuláu, con llistáu blancu y negru nos lladrales y baxu banduyu. Tienen un picu llargo y acoloratao, llargos deos y la cola curtia. El neñones tienen les partes inferiores anteadas y los pitucos son negros. Enantes clasificábase al rascón asiáticu (R. indicus) como una subespecie de rascón común pero agora considérense especies separaes.
El rascón européu vive en güelgues con vexetación palustre alta y trupa, onde s'alimenta principalmente de pequeños animales. Son aves territoriales inclusive fora de la dómina de cría.
Los adultos de la subespecie nominal miden ente 23–28 cm de llargu y tienen un valumbu alar de 38–45 cm. Los machos xeneralmente pesen ente 114–164 g y les femes son llixeramente menores con un pesu de 92–107 g.[3] Los sos partes cimeros, dende la frente a lo cabero, son de color pardu oliváceo con veteado negru, especialmente nos costazos. Los llaterales de la cabeza y les sos partes inferiores hasta la parte cimera del banduyu son de color gris azuláu, salvo'l lorum que ye coritu, y los llaterales parduzos del pechu. Los sos lladrales y baxu banduyu tán llistaos en blancu y negru, y la zona infracaudal ye blanca con delles estríes escures. El so llargu picu y rectu picu y l'iris de los sos güeyos son coloraos, y les sos pates son parduces. Dambos sexos son d'aspeutu similar, anque les femes son daqué menores y el so picu ye más estrechu,[4] polo que nun ye fácil estremalos poles sos dimensiones.[5] Los xuveniles tienen el pileu coritu y el cazu y gargüelu blanques. Los sos partes inferiores son anteadas o ablancazaes con llistáu más escuru, y los sos lladrales tienen llistáu pardu y crema, en llugar de blancu y negru. La so zona infracaudal tamién ye anteada, y la coloración de los sos güeyos, picu y pates ye menos intensa que nos adultos. Los pitucos son dafechu negros salvu'l picu que ye casi tou blancu.[4] Tres la dómina de cría los rascones tienen una muda completa del plumaxe, y quédense ensin capacidá pa volar unos trés selmanes.[1] Los adultos pueden ser identificaos individualmente poles marques de la so zona infracaudal, que son úniques en cada ave. Los machos adultos tienen les estríes d'esta zona d'un negru más intensu.[6] Suxurióse qu'estos llurdios escuros so la cola de la especie ye una situación entemedia ente les funciones de señalización del blancu puru que tienen especies les especies gregaries o d'agües abiertes gallineta común, y la necesidá d'evitar ser tan llamativu.[7]
El rascón européu puede estremase rápido del restu de rállidas palustres pel so llargu picu coloráu y la so zona infracaudal blanca. El so picu ye un pocu más llargu que'l restu resto de la so cabeza (55–58% del total) y anque rectu ta llixeramente curvado escontra baxo.[8] El rascón rufigrís del Asia tropical ye un tanto similar pero tien el picu más robustu, el pileu castañu acoloratáu y les partes cimeres y lladrales chiscaos de llixos blancos. Los xuveniles y los rascones espenaos pola muda pueden amosar la parte infracaudal color crema como la pituca pintoja, pero esta especie tamién ta cubierta de llixos blancos y tien el picu muncho más curtiu y amarellentáu. La área de distribución del rascón común namái asolapa mínimamente (al sur de China y norte de Myanmar) con otra especie del xéneru Rallus, el rascón asiáticu, del que s'estrema principalmente pola coloración parduza de les partes inferiores y la marcada llista ocular d'esti postreru. El rascón cafre ye más grande, tien les partes cimeres más escures y ensin veteado y les sos pates son d'un colloráu más intensu. Amás los rascones europeos divagantes pueden estremase de los sos parientes americanos pola ausencia de tonalidaes castañes o acolorataes nes sos nales plegaes.[4]
El rascón européu ye una especie ruidosa qu'emite gurníos y berru tol añu. La so llamada carauterística consiste nuna serie de gurníos siguíos d'un berru agudo y terminao con más urniaos. Usar como reclamu territorial, llamada d'alarma ya invitación. Los miembros d'una pareya pueden emitila alternativamente, siendo la del machu más baxa y lenta que la de la so pareya. El cantar de cortexu, producíu por dambos sexos, consiste nun tyick-tyick-tyick con frecuencia termináu nun garllo de la fema. El machu puede cantar en solitariu mientres hores. La so llamada mientres el vuelu ye un xiblíu aspru. Amás tienen otres vocalizaciones como los chirridos altos y repitíos del machu cuando-y enseña'l sitiu de anidamiento a la fema, o'l ronroneo que dan dambos proxenitores a los sos pitucos. Los rascones son más ruidosos cuando establecen un territoriu y de primeres de la dómina de cría, cuando les llamaes pueden siguir inclusive pela nueche. Los pitucos de primeres pian sele, pero llueu desenvuelven un reclamu pa pidir de tipu tyk-tyk-trik.[4]
Afayóse intentando atrapar carriceros comunes pa estudialos por aciu reproducciones pela nueche del so cantar grabáu que tamién allegaben rascones y otres aves acuátiques, anque se fixera en hábitats desfavorables, lo qu'indicaba que los rascones y otres aves migratories nocherniegues identifiquen los cantares del carricero col hábitat pantanosu onde de normal s'atopa.[9]
El rascón européu ye la especie tipo del xéneru Rallus y la familia Rallidae, una familia d'aves acuátiques y semiacuátiques de tamañu mediu, anque pequeñes en comparanza col restu de Gruiformes, de pescuezu más curtiu qu'el de les grullas, cola curtia, pates robustes con deos llargos y plumaxes discretos. La familia arrexunta unes 150 especies d'aves. La mayoría d'elles, y les formes más arcaiques, atopar nel Vieyu mundu, lo qu'indica qu'ellí ta'l so orixe. Otra manera, el xéneru Rallus surdió n'América. Los trés miembros del Vieyu mundu: el rascón européu, el rascón cafre y el malgax, tán llueu emparentaos y formen una superespecie, por haber evolucionáu a partir d'un únicu ancestru proveniente d'una invasión americana al traviés del Atlánticu.[10] Les pruebes xenétiques indiquen el rascón européu ye'l miembru del so xéneru más llueu emparentáu colos rascones del xéneru Gallirallus del pacíficu,[11] y ye una forma basal del grupu.[12] Los miembros de Rallus caracterizar por tener picos llargos y coloríos ensin los carauterísticos escudos fronteros de la mayoría de los rállidos y ser de vezos palustres.
El rascón común foi descritu científicamente por Carlos Linneo en 1758 na décima edición de la so obra Systema naturae,[13] col so nome científicu actual, Rallus aquaticus.[14] La etimoloxía del so nome científicu ye simple: Rallus en llatín significa «rascón», y aquaticus significa «acuáticu».[15]
Reconócense trés subespecies de rascón común:[16][4]
Enantes considerábase al rascón asiáticu (Rallus indicus) subespecie del común pero agora clasifícase como una especie separada.
El rascón européu críen pol Holartico templáu, distribuyíu discontinuamente dende Europa occidental y el norte d'África, hasta l'oeste de China y Arabia. La so distribución asiática ta pocu estudiada.[4]
La población d'Islandia de rascón común, R. a. hibernans, escastóse alredor de 1965, como resultáu de la perda d'hábitat pola desecación de güelgues y la depredación sufierta per parte del visón americanu introducíu na isla.[18] Antes de la so estinción parte d'esta población de rascones isleños quedábase tol añu n'Islandia, dependiente de los manantiales volcánicos calientes nos meses más fríos, pero otra pel hibiernu atopábase nes islles Feroe ya Irlanda, pasando poles Hébridas Esteriores, lo qu'indicaba qu'esta subespecie yera parcialmente migratoria.[19]
La subespecie nominal, R. a. aquaticus, ye sedentariu nes zones de clima más nidiu del sur y oeste de la so área de distribución, pero migra al sur nes zones onde los iviernos son más duros. Pasen l'iviernu tantu na so zona de cría más meridional, como en más al sur nel norte d'África, Oriente mediu y la zona del Mar Caspiu. El cume del periodu de migración serondiega ye de setiembre a ochobre, y la mayoría torna a los sos cuarteles de reproducción ente marzu y mediaos d'abril.[19] La subespecie R. a. korejewi tamién ye migratoria parcialmente, y parte de la población pasa l'iviernu dende Iraq y Arabia Saudita, Paquistán y el norte de la India, hasta l'este de China.[4]
Los hábitats de cría del rascón son les güelgues permanentes d'agües enllancaes o lentes, duces o negres y con vexetación trupa y alta, como los carrizales, xuncales, espadañes, llirios, esparganios o juncias.[4] Nes zones costeres, los llechos de xuncos marinos de les marismas son el so llugar de cría, colos xuncos y los esparganios como especies dominantes nos ambientes menos salobres. Un estudiu realizáu en Países Baxos y España amosó que los xuncos apurríen meyor cobertoria qu'otres plantes marítimes. En tolos sitios los sos niales tán construyíos coles plantes circundantes.[20] L'hábitat preferíu de los rascones son los carrizales (Phragmites) con plantes surdiendo de l'agua,[21] con una fondura d'ente 5–30 cm, llamuergues p'alimentase y con gran diversidá d'especies d'invertebraos. Amás prefieren los allugamientos cercanos a los sauces y carbes que les grandes árees d'hábitat uniforme. Onde s'atopen, los xuncos espigaos apurren una bona alternativa como hábitat de cría, el so altor (1,5 m) y trupa estructura apurre una bona cobertoria pal nial de los rascones.[22] Amás de los banzaos y marismas naturales el rascón tamién puede usar les resultantes de les estracciones de grava, arena o alteria en cuanto reponen la cubierta vexetal suficiente. Tamién puede atopase nos cultivos d'arroz o n'islles flotantes,[4] y en Caxmir ocupen los plantíos de caña d'azucre anubiertes.[17] Un estudiu finlandés amosó que'l principal factor qu'inflúi na distribución de los rascones europeos ye la estensión de la cubierta vexetal, tando les densidaes de población más altes nes zones con más densidá vexetal, anque la cercanía d'otros banzaos tamién yera un factor significativu. Sicasí, otros factores como la temperatura, la pluviosidá, el llargor de la llinia costera o la estensión de la turbera, que son importantes pa otres aves palustres, nun son relevantes estadísticamente pa los rascones. Les árees coles mayores densidaes de rascones tamién teníen les mayores densidaes d'otros trés especies d'aves consideraes en peligru en Finlandia: el carricera real, l'avetoro y l'aguilucho lagunero occidental.[23] La llende septentrional de la área de cría del rascón paez tar determináu pola transición ente les güelgues riques en nutrientes y los más probes y d'agües más acedes. Esto produz que los carrizos comunes sían reemplazaos por una vexetación más abierta apoderada pola especie Comarum palustre, que ye inapropidada pa los rascones.[24]
Dacuando alcuéntrase n'allugamientos más inusuales. Una pareya de rascones añeró n'Escocia al rasu la cuneta d'una carretera, y cuando una reserva natural d'Inglaterra instaló caja nido pa los bigotudos (casetes de caña con suelu de madera) los rascones añeraron tantu na caseta como sol suelu de madera, nesti últimu casu colos bigotudos instalaos enriba dientro de la caxa.[25] Anque son una especie de zones baxes, los rascones europeos críen a 1,240 m nos Alpes y 2,000 m n'Armenia.[4] Un estudiu italianu indica que les aves que críen nos llechos de xuncos precisen una área mínima de güelga, que nel casu de los rascones ye de 1 hai,[26] anque les mayores densidaes alcuéntrase en banzaos de 10 hai o más.[23]
Mientres la migración o pel hibiernu pueden usar un espectru más ampliu de hábitats húmedos, como les zones de felechos y de carba anubiertos. Les xelaes pueden obligar a los rascones a movese a zones más abiertes como les acequias, vertideros y parques,[4] o inclusive a permanecer espuestos sobre'l xelu.[27] Un estudiu amosó que pel hibiernu los territorios de cada individuu asolápense, que cada rascón usaba una proporción significativa del cañaveral, y que los rascones tornen a la so anterior área de distribución pasáu l'iviernu. Esti estudiu rexistró una densidá de 14 rascones por hectárea.[28] Los rascones que se quedaben n'Islandia mientres l'iviernu dependíen de les agües geotermales a les qu'aportaben por túneles so la nieve. Cuando nun se taben alimentando abelugar en cuévanos y resquiebros ente la lava solidificada.[4] Esta especie dacuando alcuéntrase como divagante llueñe de la so área de distribución normal rexistrándose en Azores, Madeira, Mauritania, el Árticu,[19] Groenlandia, Malasia y Vietnam.[1]
El rascón ye una especie discreta, malo de ver nel so hábitat yá que se mimetiza gracies a el so plumaxe veteado. El so cuerpu compactu lateralmente déxa-y esmucise ente la vexetación trupa, y quédase inmóvil si ye sosprendíu en zona abierta.[29] Suel caminar argutu argutu, pero adopta una postura agachada cuando cuerre pa escondese. Nada cuando ye necesariu, banciando'l pescuezu delantre y tras como ye típicu nos rallidos,[19] y suel volar so cerca de les cañes coles sos llargues pates colgando, xeneralmente curties distancies. Anque'l so vuelu paez pesáu los rascones son capaces de realizar vuelos de llarga distancia mientres les sos migraciones nocherniegues,[17] y dacuando muerre por choque colos faros y cables llétricos.[29] Individuos anillados nes islles britániques fueron repuestos tan llueñe com Polonnia, Checoslovaquia y Suecia.[30]
Ye una especie territorial que defende'l so territoriu tantu en dómina de cría como mientres la ivernada. Los rascones carguen unos contra otros col pescuezu estendíu na dómina de cría, y dacuando ataquen xuntos los dos miembros de la pareya. Los machos grandes densamente veteados son dominantes pel hibiernu, cuando les agresiones direutes sustitúyense exhibiciones asitiándose en de dides en posición arguta, mientres se realicen movimientos de cabeza y emítense soníos d'amenaza.[4]
El racón européu son omnívoros, anque s'alimenten principalmente de pequeños animales. La so dieta inclúi viermes, sangrixueles, gasterópodos, pequeños crustáceos, arañes y una gran variedá d'inseutos acuáticos y terrestres y los sos bárabos. Tamién comen pequeños vertebraos como anfibios, peces, aves y mamíferos que pueden matar o comer el so carroña. Matu a los pequeños vertebraos travesándolos col so picu d'un golpe que ruempe la columna de la so presa. Tamién consume productos vexetales, especialmente na seronda ya iviernu, como biltos, flores, granes de plantes acuátiques y frutos.[4] Nel sur d'Asia dacuando tamién peracaben arroz.[17] Los rascones nuevos aliméntense principalmente d'inseutos y arañes. Consiguen el so alimentu en tierra o ente la folla, y de normal llavar na agua enantes de comela.[4] Dempués de l'agua los rascones sondien el suelu blandu col so picu p'atopar merucos.[6] En ocasioes esta especie alimentar en praderíes abiertes y otros hábitats estenos cuando-yos obliga'l fríu.[31] A pesar de la so naturaleza cobarde puede caltenese en cautividá a los rascones alimentándolos con carne crudo o merucos.[32]
Los rascones siguen rutes definíes cuando s'alimenten, y con frecuencia vuelven a les bones zones de caza. Los rascones europeos son versátiles y comenenciosos a la d'alimentase. Pueden saltar p'atrapar inseutos nes plantes, engatar p'algamar bagues y arrincar mazanes del árbol pa poder comé-yles nel suelu.[4] Pueden matar otres aves travesándoles col picu o afogándoles, especialmente aquelles cola so capacidá pa escapar amenorgada. Nos aviarios pueden matar a aves más pequeñes y tamién maten a los páxaros atrapaos nes redes de anillar.[25]
El rascón européu ye monógamos y bien territoriales na dómina de cría. Los rascones empareyar tres llegar a les sos zones de cría o enantes de la migración primaveral. Nes güelgues grandes en bon estáu los rascones añeren a 20–50 m unes d'otros. El tamañu del territoriu varia, pero la media ye de 300 m². La pareya emite reclamos de cortexu y llamaes de contautu mientres tola dómina de cría. Los machos escueyen l'allugamientu del nial y amosar a les femes con una exhibición na que erizan les plumes del llombu, arquien les nales sobre'l llombu, espleguen la cola y apunten escontra baxo col picu verticalmente. Esta exhibición va acompañada d'un ronroneo altu. Antes d'apariase'l machu alza les sos nales y cola, y agacha la cabeza tocando'l pechu col picu. Mientres el cortexu'l machu alimenta a la fema y tamién mientres la incubación, entós ella dexa'l nial y realiza una exhibición ante'l machu, caminando alredor d'él, emitiendo llamaes nidios, y estregando el so picu contra'l d'él y dando carreres curties hasta y dende onde ta él.[4]
El nial asitiar en cualquier llugar ente la vexetación palustre y ye construyíu principalmente pol machu, xeneralmente nun solu día. Suel alzase unos 15 cm o más percima del nivel del marjal, y dacuando asítiase en tremes de raigaños, toconos d'árboles y otros soportes similares. Si'l nivel de l'agua empieza a xubir facer más grande. El nial suel tener un un diámetru d'ente 13–16 cm y unos 7 cm d'altu. El nial ta bien escondíu ente la vexetación y avérense a él cautelosamente por dos tales estreches.[4][29][33]
La cuesta típica componer de 6–11 güevos na mayor parte de la so área de distribución,[4][19] anque paecen ser más pequeñes (5–8) en Kachemira a unos 1500 m d'altitú.[17] La fecha de les puestes varia según la localización, producir dende finales de marzu n'Europa occidental y el norte d'África, hasta finales de mayu en Kachemira y xunu n'Islandia.[4] El tamañu de la niarada puede amenorgase nes puestes tempranes y tardíes de la estación de cría.[34] La dómina de cría puede estendese pa realizar segundes puestes y puestes de repuestu. Los sos güevos son nidios y llixeramente brillosos. El so color varia del ablancazáu a la crema rosado, con motudu pardu acoloratáu concentráu principalmente nel estremu más anchu,[19] que dacuando s'estienden nuna sola banda.[33] La variación del tamañu de los güevos ente los trés subespecies ye menor que les diferencies individuales. El tamañu mediu de los güevos de la subespecie nominal ye de 36 × 26 mm. Los güevos pesen 13 g,[4] de los cualos 7% correspuende al pulgu.[35]
Dambos proxenitores guaren los güevos, anque les femes guaren la mayor parte del tiempu.[17] La incubación dura 19–22 díes hasta la eclosión,[35] y eclosional siquier el 87%.[30] L'adultu que nun guara a los pitucos lleva al que ta nel nial por que los alimente. Los pitucos son precoces, y nun par de díes tres la eclosión dexen el nial, pero siguen siendo alimentaos polos sos padres, anque tamién consiguen la so propia comida al cabu d'unos cinco díes.[4] Son independientes de los sos padres a los 20–30 days[35] y pueden volar cuando tienen 7–9 selmanes.[4] Si'l nial cuerre'l peligru de ser descubiertu, la fema acarreta a los pitucos o los güevos col picu ún per ún, hasta otru allugamientu,[29] anque los pitucos pequeños tamién pueden ser tresportaos so les nales.[25] Los rascones que tán guarando pueden permanecen sobre los güevos inclusive si un intrusu avérase enforma, o bien lo ataquen o pueden asonsañar tar mancaos pa distrayelo.[4] Los rascones pueden criar al añu de nacer, y xeneralmente realicen dos niaraes por temporada.
La supervivencia media pa los rascones nuevos envalórase ente 17 y 20 meses, con una tasa de supervivencia añal llixeramente menor del 50% mientres los trés primeru años, y llixeramente mayor dempués.[30] La edá máxima rexistrada ye de 8 años y 10 meses.[35]
Ente'l depredadores del rascón européu inclúyense dellos mamíferos, rapazos y otres aves grandes. El visón americanu ye en parte'l responsable de la estinción de la población d'Islandia,[18] y tamién se rexistró que los gatos y perros tamién maten a esta especie.[30] Siquier llocalmente tamién les llondres tamién pueden comer rascones y otres aves acuátiques.[37] L'avetoro, otra ave de los carrizales, tamién peracaben pitucos de rascones,[38] al igual que la garza real.[39] Los rascones europeos son particularmente vulnerables a les garces cuando son forzaos a salir a descubiertu poles marea bien altes.[25] Los aguiluchos que cacen nos humerales cuntar ente los sos principales depredadores,[40] pero con menos frecuencia tamién son cazaos polos cárabos,[41] los búhos campestres,[42] los búhos reales,[43] les águiles motudes,[44] los peñerines comunes,[45] y los ferres pelegrinos.[46]
Ente'l so parásitos inclúyense los pioyos chupadores Nirmus cuspidiculus y Pediculus ralli,[47][48] el cachiparru Ixodes frontalis,[49] y la mosca piojo Ornithomyia avicularia.[50] Los rascones europeos pueden resultar infectaos pol virus de la gripe aviaria,[51][52] y la bacteria Borrelia burgdorferi, portada polos cachiparros Ixodes, que tamién pueden infectar a los humanos causando la enfermedá de Lyme.[53] Afayáronse tres clases de pioyos, Fulicoffula rallina, Pseudomenopon scopulacorne y Rallicola cuspidatus en rascones muertos en 2005 nes islles Feroe que nun s'atoparon hasta entós nel archipiélagu.[54] Rexistróse al platelelminto parásitu Ophthalmophagus nasciola nel senu nasal d'un rascón,[55] y detectáronse siquier tres especies d'ácaros de les plumes nel so plumaxe.[56]
Les poblaciones de rascón européu ta en cayente, pero tien una población grande d'ente 100.000–1.000.000 adultos y una área de cría envaloráu d'unos 15.600.000 km² polo que se clasifica como especie so esmolición menor na Llista Colorada de la UICN.[1] Na mayoría de los países d'Europa la so población ye estable o baxa llixeramente por cuenta de la perda d'hábitat. La población y l'área de distribución del rascón ta amontándose en Marruecos, y cría tan al sur como Souss Massa.[19] Sábese pocu de la población asiática, pero la subespecie korejewi ye común en Paquistán y Kachemira.[57]
Llocalmente los sos hábitats tán resultando afeutaos pola desecación de güelgues, la canalización de cursos d'agua y l'espansión urbana,[58] amás de la contaminación.[59] El depredadores introducíos son una amenaza pa les poblaciones isleñas vulnerables. Amás de la estinción llocal de la subespecie islandesa, los visones son responsables de los marcaos cayentes de la población de rascones y otres aves qu'añeren nel suelu de les Hébridas, onde la llondra que come principalmente pexes yera l'únicu carnívoru nativu. Los visones veníen de granxes pelliteres de Lewis,[60] dende onde s'espandieron por Harris, North Uist y South Uist.[61] Los programes de erradicación de visones y furonos dexaron que los rascones tornen a islles como Lewis y Harris,[62] y tánse llevando a cabu más proyeutos similares nel restu d'Escocia.[63]
Los rascones fueron consumíos polos humanos mientres miles d'años;[64] los antiguos romanos comer,[65][66] y representar en pintures nes parés de Pompeya,[67] y el so consumu siguió mientres la Edá Media y hasta la dómina moderna.[68]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Rallus aquaticus ye una especie d'ave gruiforme de la familia Rallidae mesma de los carrizales y cañaverales d'Eurasia y el norte d'África. Les sos poblaciones septentrional y oriental son migratories, pero les que viven nes zones más templaes son sedentaries. Los adultos miden ente 23 y 28 cm de llargu, y como otros rállidos tienen el cuerpu esplanáu lateralmente pa pasar más fácilmente ente los cañaverales onde viven. El plumaxe de les sos partes cimeros ye de tonos pardos con veteado escuru, y les sos partes inferiores son principalmente de color gris azuláu, con llistáu blancu y negru nos lladrales y baxu banduyu. Tienen un picu llargo y acoloratao, llargos deos y la cola curtia. El neñones tienen les partes inferiores anteadas y los pitucos son negros. Enantes clasificábase al rascón asiáticu (R. indicus) como una subespecie de rascón común pero agora considérense especies separaes.
El rascón européu vive en güelgues con vexetación palustre alta y trupa, onde s'alimenta principalmente de pequeños animales. Son aves territoriales inclusive fora de la dómina de cría.
Adi sufərəsi (lat. Rallus aquaticus) — Sufərələri fəsiləsinə aid quş növü.
Ar rakig-dour a zo un evn hag a vev el lec'hioù gleb, Rallus aquaticus an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous dreist-holl en Europa[1].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar rakig-dour a zo un evn hag a vev el lec'hioù gleb, Rallus aquaticus an anv skiantel anezhañ.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
El rascló occidental o rascló i gallet de riu a les Balears (Rallus aquaticus) és un ocell prim de l'ordre dels gruïformes comú als Països Catalans.
Nidifica a totes les zones humides importants dels Països Catalans i, fins i tot, en basses i rius de l'interior.
Fa un niu de joncs o canyís vora l'aigua i molt amagat. A l'abril-juny pon 6-11 ous; el covament dura 20 dies i és dut a terme pels dos pares. Després de 7 setmanes els petits poden volar. Fa dues postes a l'any (la primera a la darreria de febrer i començament d'abril, i la segona per juliol i agost).
Menja insectes, aràcnids, cucs, llavors i baies.[1]
Viu entre la vegetació aquàtica a pantans, basses, rieres, llacs, aiguamolls del litoral i de l'interior, i terrenys humits de tot Europa, fins al cercle polar, a Egipte i al nord-oest d'Àfrica. Està molt estès, n'hi ha que hivernen ací, a banda dels que són sedentaris.
És migrador parcial i molts rasclons de l'Europa septentrional i central hivernen cap al sud.
Si per terra camina ràpid, a grans gambades, en vol ho fa feblement, amb indolència, amb les potes penjant. És difícil de veure, però el delata la seua veu característica poc agradable (és un ocell sorollós, molt més sentit que vist, a causa dels seus costums tímids).[2]
El rascló occidental o rascló i gallet de riu a les Balears (Rallus aquaticus) és un ocell prim de l'ordre dels gruïformes comú als Països Catalans.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rhegen dŵr (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: rhegennod dŵr) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rallus aquaticus; yr enw Saesneg arno yw Water rail. Mae'n perthyn i deulu'r Rhegennod (Lladin: Rallidae) sydd yn urdd y Gruiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. aquaticus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Aderyn cymharol fychan ydyw, 23–26 cm o hyd. Mae'i gefn yn frown a'i ran isaf yn llwydlas, gyda rhesi duon ar yr ystlys. Mae'r cywion yn ddu. Pryfed ac anifeiliaid dŵr bychan yw eu prif fwyd.
Mae'n aderyn cymharol gyffrein mewn cynefinoedd addas yng Nghymru, ond gall fod yn aderyn anodd iawn ei weld, gan ei fod yn treulio'r rhan fwyaf o'i amser yn y tyfiant. Gall fod yn haws ei glywed yn y tymor nythu, pan mae'n rhoi gwich tebyg i sŵn mochyn.
Mae'r rhegen dŵr yn perthyn i deulu'r Rhegennod (Lladin: Rallidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corsiar Porphyrio porphyrio Iâr ddŵr Allen Porphyrio alleni
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rhegen dŵr (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: rhegennod dŵr) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rallus aquaticus; yr enw Saesneg arno yw Water rail. Mae'n perthyn i deulu'r Rhegennod (Lladin: Rallidae) sydd yn urdd y Gruiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. aquaticus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Aderyn cymharol fychan ydyw, 23–26 cm o hyd. Mae'i gefn yn frown a'i ran isaf yn llwydlas, gyda rhesi duon ar yr ystlys. Mae'r cywion yn ddu. Pryfed ac anifeiliaid dŵr bychan yw eu prif fwyd.
Mae'n aderyn cymharol gyffrein mewn cynefinoedd addas yng Nghymru, ond gall fod yn aderyn anodd iawn ei weld, gan ei fod yn treulio'r rhan fwyaf o'i amser yn y tyfiant. Gall fod yn haws ei glywed yn y tymor nythu, pan mae'n rhoi gwich tebyg i sŵn mochyn.
Chřástal vodní (Rallus aquaticus) je větší druh chřástala z řádu krátkokřídlých.
Dorůstá 25–28 cm a váží 75–200 g.[2] Od ostatních chřástalů se liší výrazně delším, mírně zahnutým zobákem. Svrchu je hnědý s černými tečkami, po stranách hlavy a na hrudi tmavě modrošedý, boky a břicho jsou černobíle proužkované. Nápadné jsou také bílé podocasní krovky.
Ozývá se různými krátkými, občas v řadě opakovanými zvuky,[3] z nichž je nejčastější kvičivé „kruíf“.[4]
Vyskytuje se na rozsáhlém území Evropy a Asie a v severní Africe. Je částečně tažný.[2] V České republice hnízdí po celém území v nižších polohách (max. po 740 m n. m.), celková populace se odhaduje na 600–1200 párů.[5]
Hnízdí v mělčinách zarostlých rákosím a v ostřicových bažinách.[6]
Žije velmi skrytě, dokáže dobře šplhat a živí se převážně různými bezobratlými živočichy, obojživelníky a malými rybami.[3] Hnízdí 1× až 2× ročně od dubna do září.[3] Hnízdo staví dobře ukryté v hustém porostu. V jedné snůšce je 7–10 světlých, hnědě nebo šedě skvrnitých,[3] 34,3 × 25,5 mm velkých[7] vajec, na jejichž 19–21 denní inkubaci se střídavě podílí oba rodiče.[8] Mláďata jsou zpočátku celá černá se světlým zobákem a červeným zbarvením na temeni. Plně opeřena jsou pak ve věku 7–8 týdnů.[8]
Obrázky, zvuky či videa k tématu chřástal vodní ve Wikimedia Commons
Galerie chřástal vodní ve Wikimedia CommonsChřástal vodní (Rallus aquaticus) je větší druh chřástala z řádu krátkokřídlých.
Vandriksen (Rallus aquaticus) er en vandhøne, der yngler over store dele af Europa og det centrale Asien. Den har et langt rødt næb, en brunt stribet ryg og grå strube og bug. Hannen og hunnen er næsten ens af udseende. Vandriksen er en sky fugl, der lever i tæt vegetation og derfor sjældent ses. Hannen har dog en karakteristisk stemme, der dels består af kyp-kyp-lyde og dels af høje hyl og hvin, der kan minde om grisehyl. Den høres ofte om natten.[1]
I Danmark yngler vandriksen ret almindeligt, spredt over hele landet i tilgroede moser. De fleste fugle trækker bort om vinteren. Dette sker om natten, hvor de fleste fugle ender deres træk i Vest- og Sydeuropa.[1]
Vandriksen (Rallus aquaticus) er en vandhøne, der yngler over store dele af Europa og det centrale Asien. Den har et langt rødt næb, en brunt stribet ryg og grå strube og bug. Hannen og hunnen er næsten ens af udseende. Vandriksen er en sky fugl, der lever i tæt vegetation og derfor sjældent ses. Hannen har dog en karakteristisk stemme, der dels består af kyp-kyp-lyde og dels af høje hyl og hvin, der kan minde om grisehyl. Den høres ofte om natten.
I Danmark yngler vandriksen ret almindeligt, spredt over hele landet i tilgroede moser. De fleste fugle trækker bort om vinteren. Dette sker om natten, hvor de fleste fugle ender deres træk i Vest- og Sydeuropa.
Die Wasserralle (Rallus aquaticus) ist eine Vogelart aus der Familie der Rallenvögel (Rallidae). Sie ist in ganz Mitteleuropa ein Brut- und Sommervogel und teilweise ein Jahresvogel.
Es werden insgesamt vier Unterarten beschrieben.
Die 25 bis 30 cm große Wasserralle wiegt in etwa 100 bis 190 g und hat eine Flügelspannweite von 40 bis 45 cm.
Die Wasserralle hat einen kurzen Schwanz und einen leicht nach unten gebogenen, rötlichen Schnabel. Kopfseiten, Kehle, Hals und Brust sind schiefergrau bis graublau. Die Augen sind rötlich und die mittellangen Beine mit den recht langen Zehen sind fleischfarbig gefärbt. Das Gefieder am Bauch, an der Brust und im Gesicht ist hellblau. Der Rücken ist dunkelbraun mit schwarzen Streifen gekennzeichnet. An den Seiten ist eine schwarz-weiße Musterung zu finden. Männchen und Weibchen haben die gleiche Färbung.
Die Küken sind generell schwarz und haben einen hellen Schnabel. Der Ruf klingt in etwa wie „kruieh“ und erinnert an die Lautäußerung eines Ferkels.
Die Wasserralle lebt in Nordafrika, in fast ganz Europa (außer Nordskandinavien) und in Asien. Größere Verbreitungslücken gibt es in den Hochländern Innerasiens. In Mitteleuropa ist sie ein verbreiteter Brutvogel der Feuchtgebiete vom Tiefland bis in Mittelgebirgslagen. In den Nordalpen kommt sie noch in Höhenlagen bis 1.400 Meter vor.[1] Wichtige Verbreitungsgebiete im Übergang vom Tiefland zum Mittelgebirge sind Lippeauen und Emscherland.[2]
Die Nominatform Rallus aquaticus aquaticus kommt in Europa bis nach Westsibirien vor. Die Unterart R. a. hibernicus kommt auf Island vor, die Unterart R. a. korejewi ist in Zentralasien beheimatet und die Unterart R. a. indicus lebt in Ostasien.
Der europäische Gesamtbestand wird auf 140.000 bis 360.000 Brutpaare geschätzt. Bestände mit mehr als 10.000 Brutpaaren weisen unter anderem Weißrussland, Frankreich, Deutschland, Ungarn, Polen, Russland, Spanien, die Türkei und die Ukraine auf. In Mitteleuropa kommen insgesamt zwischen 36.000 und 69.000 Brutpaare vor.[3] Über die Entwicklung des Bestandes liegen nur sehr geringe Erkenntnisse vor. Sicher ist, dass es Bestandsfluktuationen nach schlechten Brutjahren beispielsweise infolge von langen Trockenzeiten oder Überschwemmungen gibt. Arealverluste und -rückgänge gab es aber nach den 1950er Jahren, nachdem umfangreiche Schilfgebiete verloren gingen. Die starken Rückgänge am Bodensee waren überwiegend auf sehr strenge Winter und extreme Wasserstandsveränderungen während der Brutsaison zurückzuführen. Insgesamt gilt der Bestand jedoch als stabil.
Die scheue Wasserralle fühlt sich in Flussauen und Sumpfgebieten besonders wohl. Sie bevorzugt sehr feuchte Gebiete mit viel Schilf und einer sehr dicht bewachsenen Umgebung. Daneben sind auch Seggenmoore, Erlenbruchwälder und Weidendickichte sowie überschwemmte Süßgraswiesen, Sumpfschachtelhalm- und Wasserschwadenbestände wesentliche Lebensräume für diese Art. Wesentlich ist, dass die Vögel zwischen der Vegetation laufen können und dass kleine offene Wasserflächen vorhanden sind. Sie lebt entsprechend auch an Kleingewässern oder in schmalen Schilfstreifen, sofern ausreichend Deckung vorhanden ist.[4] Beispiel eines Habitats in Deutschland ist das Zwillbrocker Venn im Grenzgebiet zu den Niederlanden. Da die Wasserralle ausgesprochen versteckt lebt, sind es vor allem die Rufe, die ihre Anwesenheit verraten.
Im Winter ziehen manche Wasserrallen nach Süd- und Westeuropa. Sie ist im Allgemeinen ein Stand- und Strichvogel.
Wasserrallen sind Einzelgänger, die auch im Winter ihre Nahrungsreviere verteidigen. Diese Eigenschaft machen sich Vogelschützer zur Bestandfeststellung zunutze. Die Vögel reagieren sehr schnell auf von Tonbandaufnahmen abgespielte Rufe.
Die Reviere der Wasserralle umfassen durchschnittlich etwa 300 Quadratmeter; können aber in ihrer Größe in Abhängigkeit vom Lebensraum deutlich variieren.
Die Wasserralle ernährt sich von kleinen Fischen, Krebstieren, Weichtieren, Insekten und deren Larven.
Die Brutzeit erstreckt sich von April bis August. Beide Partner bauen gemeinsam ein Nest aus Gras, Halmen und anderen Pflanzenteilen, das sehr gut in der dichten Sumpfvegetation versteckt ist. Das Weibchen legt sechs bis zwölf etwa 35 mm große Eier, die von beiden Partnern drei Wochen lang gewärmt werden, bis die Küken schlüpfen. Die Jungvögel sind Nestflüchter und werden nach sieben bis acht Wochen flügge.
In der IUCN-Liste der bedrohten Tierarten ist die Wasserralle als "Least concern" eingestuft.[5] Lokal können Bestände zurückgehen wegen Entwässerungen, Deichbau und der Verbauung natürlicher Ufer.
Die Wasserralle (Rallus aquaticus) ist eine Vogelart aus der Familie der Rallenvögel (Rallidae). Sie ist in ganz Mitteleuropa ein Brut- und Sommervogel und teilweise ein Jahresvogel.
Es werden insgesamt vier Unterarten beschrieben.
Jarðarkona (frøðiheiti - Rallus aquaticus) er heldur minni en akurskritt. Omaná er hon morflekkut; í neðra blágrá frá nevinum aftur undir hálva vongbrigðuna. Aftanfyri har er hon rondut svørt og hvít, ella svørt og bleikreyð, og undir velinum bara bleikreyð. Nevið heldur langt og nakað bogið, yvirnevið dimt, undirnevið reydligt. Hon eigur víða hvar í Norðurevropa; um heystið fer hon suður til heitari lond. Í Íslandi verður hon tó allan veturin og leitar sær til tær heitu keldurnar. Hon dugir bæði at svimja og kava.
Eisini í Føroyum er hon alt árið. Men lítið sæst til hennara; náttarfuglur er hon, og tá ið hon onkuntíð kemur út um dagin, dugir hon væl at fara hulisliga at. Lítið ella einki sæst hon flúgva; men óføra kvik er hon til fóts; kemur fólk dáttliga fram á hana, rennur hon burtur, so lágt eftir jørðini, at hon tykist lík rottu. Bilsin var eg tí, tá ið eg eina ferð um summarið sá eina í síðum bø standa uppreista sum lundi, og við upptoygdum hálsi til at skimast út yvir grasinum. Mest tær eru sæddar man vera í fjósum og kjallarum, har tær smúgva sær inn tær køldu næturnar og so verða fangaðar av fólki um morgunin — eitt prógv fyri, at tær halda seg nær húsum, tó at tær ikki síggjast. Flestar eru tær um heystið og veturin; kann vera at meginparturin kemur úr Íslandi, men ivaleyst eiga tær eisini í Føroyum, tó at einki hoyrist um, at reiður er funnið.
Jarðarkona (frøðiheiti - Rallus aquaticus) er heldur minni en akurskritt. Omaná er hon morflekkut; í neðra blágrá frá nevinum aftur undir hálva vongbrigðuna. Aftanfyri har er hon rondut svørt og hvít, ella svørt og bleikreyð, og undir velinum bara bleikreyð. Nevið heldur langt og nakað bogið, yvirnevið dimt, undirnevið reydligt. Hon eigur víða hvar í Norðurevropa; um heystið fer hon suður til heitari lond. Í Íslandi verður hon tó allan veturin og leitar sær til tær heitu keldurnar. Hon dugir bæði at svimja og kava.
Eisini í Føroyum er hon alt árið. Men lítið sæst til hennara; náttarfuglur er hon, og tá ið hon onkuntíð kemur út um dagin, dugir hon væl at fara hulisliga at. Lítið ella einki sæst hon flúgva; men óføra kvik er hon til fóts; kemur fólk dáttliga fram á hana, rennur hon burtur, so lágt eftir jørðini, at hon tykist lík rottu. Bilsin var eg tí, tá ið eg eina ferð um summarið sá eina í síðum bø standa uppreista sum lundi, og við upptoygdum hálsi til at skimast út yvir grasinum. Mest tær eru sæddar man vera í fjósum og kjallarum, har tær smúgva sær inn tær køldu næturnar og so verða fangaðar av fólki um morgunin — eitt prógv fyri, at tær halda seg nær húsum, tó at tær ikki síggjast. Flestar eru tær um heystið og veturin; kann vera at meginparturin kemur úr Íslandi, men ivaleyst eiga tær eisini í Føroyum, tó at einki hoyrist um, at reiður er funnið.
Luhtukana (Rallus aquaticus) on lindu.
Ralo esas genero di uceli de la familio "stiltieri", exemple Rallus aquaticus, kun grandeso mezvalora, gambi pasable kurta ma tre-longa-fingra, tre apta pri kuro - vivanta en la plana landi ed en la marshi ; fluganta tre poke ; cirkulanta nur dum nokto ; extreme karnavida.
Η Νεροκοτσέλα είναι υδρόβιο πτηνό της οικογενείας των Ραλλιδών (Ράλλοι, κν. πουλάδες), που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Rallus aquaticus και περιλαμβάνει 4 υποείδη.[3]
Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Rallus aquaticus aquaticus (Linnaeus, 1758).
Η νεροκοτσέλα ανήκει σε μία οικογένεια πτηνών, τους ράλλους, που περιλαμβάνει περίπου 150 είδη. Αν και οι ρίζες της ομάδας βρίσκονται εξελικτικά πολύ παλαιά, ο μεγαλύτερος αριθμός των ειδών και οι πιο πρωτόγονες μορφές βρίσκονται στον Παλαιό Κόσμο, γεγονός που υποδηλώνει ότι αυτή η οικογένεια προέρχεται από εκεί. Ωστόσο, το γένος Rallus, η ομάδα με τα μακριά ράμφη που ζουν σε καλαμιώνες, φαίνεται να προέρχονται από τον Νέο Κόσμο. Γενετικά στοιχεία δείχνουν ότι η νεροκοτσέλα έχει ως κοντινότερο συγγενή της το γένος του Ειρηνικού Gallirallus.[4]
Τα παλαιότερα γνωστά απολιθώματα ενός προγόνου του είδους, είναι οστά από τα Καρπάθια χρονολογούμενα από το Πλειόκαινο, 1,8 έως 5,3 εκατομμύρια έτη πριν. Μέχρι το ύστερο Πλειστόκαινο, 2 εκατομμύρια χρόνια πριν, τα απολιθώματα δείχνουν ότι το είδος ήταν ήδη παρόν στο μεγαλύτερο μέρος της σημερινής του επικράτειας.[5] Υπάρχουν αρκετές καταγραφές -πάνω από 30 από τη Βουλγαρία και μόνο-, και πολλές άλλες από τη νότια Ευρώπη [6][7] και την Κίνα.[8]
Το είδος έχει εξάπλωση σε αρκετές περιοχές του Παλαιού Κόσμου όπου τοπικά, είναι κοινό. Είναι μερικώς μεταναστευτικό πτηνό, με κάποιους πληθυσμούς να είναι μόνιμοι και, άλλους, να είναι αποδημητικοί ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος.
Οι μόνιμες περιοχές αναπαραγωγής του είδους (επιδημητικό) βρίσκονται και στις 3 ηπείρους του Παλαιού Κόσμου. Στην Ευρώπη, καλύπτεται σχεδόν η μισή έκτασή της από τις χώρες της Ιβηρικής και το Ηνωμένο Βασίλειο στα δυτικά, μέχρι τα άκρα της κεντρικής ηπείρου στα ανατολικά και, από την Ισλανδία και τη Νορβηγία στα βόρεια, μέχρι την Ελλάδα στον νότο. Ωστόσο, αυτές οι περιοχές συνορεύουν με τις καλοκαιρινές περιοχές αναπαραγωγής, έτσι ώστε να αλληλοεπικαλύπτονται και να υπάρχει συνέχεια στην επικράτεια του είδους, σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, με εξαίρεση τη βόρεια Σκανδιναβία και τη βόρεια Ρωσία.
Στην Ασία, το είδος βρίσκεται όλο το χρόνο σε πολλές περιοχές της Τουρκίας, τις χώρες του Ευξείνου Πόντου, και της δυτικής Κασπίας, σε θύλακες του Ιράν, του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, καθώς και σε μεγάλες εκτάσεις της δυτικής Κίνας, ενώ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, «ανεβαίνει» μέχρι την κεντρική Σιβηρία στα βόρεια και, μέχρι την Κορέα και την Ιαπωνία στα ανατολικά.
Στην Αφρική, τέλος, είναι επιδημητικό σε βόρειες παραμεσογειακές περιοχές του Μαρόκου, της Αλγερίας, της Τυνησίας, της Λιβύης και της Αιγύπτου.[9]
Ωστόσο, τα στοιχεία από την ασιατική επικράτεια είναι ελλιπή και, θεωρείται ότι το είδος έχει μεγαλύτερη εξάπλωση από την καταγεγραμμένη.[10]
Οι περιοχές διαχείμασης των υποειδών της νεροκοτσέλας, βρίσκονται στην Αφρική (μέχρι τις παρυφές της Σαχάρας και κατά μήκος του Νείλου), και στην Ασία, σε θύλακες της Μέσης Ανατολής και της Αραβικής χερσονήσου στα δυτικά, μέχρι τη ΒΔ Ινδία, την Ινδοκίνα και τις ακτές της νότιας Κίνας στα ανατολικά.
Οι δυτικοί και νότιοι πληθυσμοί του είδους είναι κατ’ουσίαν μόνιμοι (επιδημητικοί) (Snow and Perrins 1998), ενώ άλλοι είναι πλήρως αποδημητικοί, μετακινούμενοι διά ξηράς και, σε ευρύ μέτωπο, μεταξύ αναπαραγωγικών και χειμερινών εδαφών (del Hoyo et al. 1996). Όταν οι χειμώνες είναι ήπιοι, η εαρινή μετανάστευση ξεκινάει στα τέλη Φεβρουαρίου, αλλιώς αυτό συμβαίνει από τον Μάρτιο έως τα μέσα Απριλίου (Snow και Perrins 1998) ή τον Μάιο (del Hoyo et al. 1996). Στην Ευρώπη και την Ρωσία, η φθινοπωρινή μετανάστευση ξεκινάει από τον Αύγουστο και διαρκεί έως τον Δεκέμβριο (del Hoyo et al. 1996, Snow και Perrins 1998). Το είδος αναπαράγεται κατά μεμονωνένα ζεύγη ή μικρές οικογενειακές ομάδες (Snow και Perrins 1998), αν και μεγάλες συγκεντρώσεις πουλιών αναπαραγωγής μπορεί να απαντούν σε εκτεταμένους υγρότοπους, με φωλιές 20-50 μέτρων μεταξύ τους, όπου η πυκνότητα του πληθυσμού είναι υψηλή (Taylor και van Perlo 1998). Αμέσως μετά την αναπαραγωγή, τα πουλιά μπορεί να συχνάζουν σε ευνοϊκά ενδιαιτήματα μεταξύ αρχών Ιουλίου και αρχών Σεπτεμβρίου (Taylor και van Perlo 1998), για να αλλάξουν πτέρωμα (Snow και Perrins 1998), πράγμα που μπορεί να διαρκέσει για 3 εβδομάδες, περίπου (Taylor και van Perlo 1998, Snow και Perrins 1998). Έξω από την περίοδο της αναπαραγωγής το είδος παραμένει μοναχικό (Taylor και van Perlo 1998, Snow και Perrins 1998), αλλά μπορεί περιστασιακά να συναθροίζεται σε μικρές ομάδες έως 30 άτομα κατά τη διάρκεια του χειμώνα (Taylor και van Perlo 1998). Το είδος χρησιμοποιεί, τακτικά, σαφώς καθορισμένα μονοπάτια μεταξύ των αγαπημένων του ενδιαιτημάτων προς αναζήτηση τροφής. (Snow και Perrins 1998).
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από την Γροιλανδία και τα Σβάλμπαρντ, το Νεπάλ και την Σρι Λάνκα, το Μπρουνέι και το Βιετνάμ.[2]
Στην Ελλάδα, η νεροκοτσέλα είναι επιδημητικό πτηνό, δηλαδή ζει και αναπαράγεται στη χώρα καθ' όλη την διάρκεια του έτους.
Το είδος απαιτεί, γενικότερα, λασπώδες έδαφος για αναζήτηση τροφής (del Hoyo et al. 1996) και δείχνει μια προτίμηση για τα ρηχά, στάσιμα ή με αργή ροή, ύδατα (del Hoyo et al. 1996), 5-30 εκατοστών βάθους (Taylor και van Perlo 1998), που περιβάλλονται από πυκνή παραποτάμια, αναδυόμενη, υποεπιφανειακή ή καθαρά υδρόβια βλάστηση (del Hoyo et al. 1996).
Αναπαράγεται σε καλαμιώνες και άλλου παρόμοιου τύπου αναδυόμενη βλάστηση, σε έλη με γλυκό ή αλμυρό νερό, βάλτους και τενάγη (del Hoyo et al. 1996, Taylor και van Perlo 1998) και στις παρυφές των ανοικτών λιμνών με γλυκό ή αλμυρό νερό (del Hoyo et al. 1996, Taylor και van Perlo 1998). Άλλοι οικότοποι περιλαμβάνουν αργιλώδεις ή με βότσαλα νερόλακκους, ανεσκαμμένους τυρφώνες (Taylor και van Perlo 1998), στροφές ποταμών και τα κανάλια τους, υγρά λιβάδια και ορυζώνες (del Hoyo et al. 1996). Αντί να καταλαμβάνει μεγάλες, ενιαίες υγρές περιοχές σε μεγαλύτερα ενδιαιτήματα, το είδος δείχνει προτίμηση για τους υγρότοπους που, σχηματίζουν ένα ψηφιδωτό με ξερά ξέφωτα και διάσπαρτα δένδρα (π.χ. ιτιάς -Salix spp. -[Taylor και van Perlo 1998]) ή θαμνώνες (Taylor και van Perlo 1998).
Κατά την μετανάστευση και το χειμώνα, το είδος συχνάζει σε όχθες ποταμών (Urban et al. 1986), κανάλια (Urban et al. 1986), νερόλακκους με χαλίκια (del Hoyo et al. 1996), αποχετευτικά δίκτυα αγροκτημάτων (del Hoyo et al. 1996, Taylor και van Perlo 1998), βαλτώδεις περιοχές (Ισλανδία) (del Hoyo et al. 1996), περιοχές με φτέρες στα νησιά (del Hoyo et al. 1996, Taylor και van Perlo 1998), πλημμυρισμένες εκτάσεις με συστάδες βάτων (Rubus spp.) (del Hoyo et al. 1996, Taylor και van Perlo 1998) και άλλες πολύ μικρές συστάδες υγροτόπων (del Hoyo et al. 1996).
Πάντως, ανεξάρτητα από την εποχή, το προτιμώμενο ενδιαίτημα είναι εκείνο με Phragmites spp. (καλαμιές), κυρίως με τα όρθια και όχι πλαγιασμένα φυτά (Jenkins & Ormerod 2002). Φινλανδική έρευνα έδειξε τη συσχέτιση μεταξύ βλάστησης και αναπαραγωγικών πληθυσμών του είδους: όσο πυκνότερη ήταν η βλάστηση, τόσο περισσότερες ήσαν οι φωλιές και οι πληθυσμοί του πουλιού (Virkkala et al 2005). Το βόρειο όριο των περιοχών αναπαραγωγής φαίνεται να καθορίζεται από την ποιότητα του νερού και, συγκεκριμένα, από την περιεκτικότητα των υδάτων σε πλούσια θρεπτικά στοιχεία σε σχέση με όξινα συστατικά. Έτσι, σε περιοχές όπου ευδοκιμούσε το είδος Comarum palustre (όξινα εδάφη) η νεροκοτσέλα αδυνατούσε να αναπαραχθεί (De Kroon & Mommers 2002).
Παρόλο που είναι είδος πεδινών περιοχών, η νεροκοτσέλα έχει βρεθεί να αναπαράγεται στα 1240 μέτρα (Άλπεις) και στα 2000 μέτρα (Αρμενία) (Taylor & van Perlo 2000). Τα άτομα του ισλανδικού υποείδους R. a. hibernans βασίζονται πολύ στα γεωθερμικά ύδατα του νησιού και, πολλές φορές, βρίσκουν δίοδο προς αυτά μέσω στοών που κατασκευάζουν κάτω από το χιόνι. Όταν δεν αναζητούν τροφή, κρύβονται σε κοιλότητες που σχηματίζει η στερεοποιημένη λάβα.[11]
Στην Ελλάδα απαντά συνήθως σε λιμνοθάλασσες, λίμνες και βαλτότοπους,[12] σε μικρούς σχετικά αριθμούς, μέσα στους καλαμιώνες και στη θαμνώδη βλάστηση που αναπτύσσεται κοντά στις όχθες.[13]
Η νεροκοτσέλα είναι μετρίου μεγέθους πτηνό, αλλά η μεγαλύτερη από τις συγγενικές πουλάδες που, κρύβεται επισταμένα στην πυκνή βλάστηση, την οποία αποζητά ως ζωτικής σημασίας για την κάλυψή της. Πολλές φορές, καθίσταται δύσκολη η παρατήρησή της, ωστόσο είναι λιγότερο διακριτική από άλλες πουλάδες και, εμφανίζεται συνήθως κατά τη διάρκεια των ωρών με λιγοστό φως (λυκαυγές, λυκόφως), αν και είναι ευκολότερο να την ακούσει κάποιος παρά να τη δει.[14] Εμφανίζεται περισσότερο κατά τη διάρκεια κακών καιρικών συνθηκών, όταν βγαίνει από την κρυψώνα της για να αναζητήσει τροφή.[15]
Όταν εμφανιστεί, εύκολα μπορεί να την ξεχωρίσει κάποιος από τις άλλες πουλάδες, λόγω του μακρού κοκκινωπού ράμφους της και, όταν πετάει, από το λευκό μέρος στην κάτω κοιλιά. Η άνω επιφάνεια του σώματός της είναι ελαιοκαφετί με μαύρες ραβδώσεις, ιδιαίτερα στους ώμους. Οι πλευρές του κεφαλιού και το κάτω μέρος μέχρι την κοιλιά είναι σκούρο γκριζομπλέ, εκτός από μία μαυριδερή περιοχή μεταξύ ράμφους και οφθαλμού και τις καφετί πλευρές στο ανώτερο στήθος. Οι πλευρές κάτω από τις πτέρυγες (flanks) είναι ραβδωτές ασπρόμαυρες, ενώ η περιοχή της κοιλιάς κάτω από την ουρά είναι λευκή, με κάποιες πιο σκουρόχρωμες ραβδώσεις.
Το μακρύ ράμφος και η ίριδα είναι κόκκινου χρώματος, και οι ταρσοί είναι σαρκόχρωμοι. Τα φύλα είναι παρόμοια, αν και τα θηλυκά είναι, κατά μέσον όρο, λίγο μικρότερα από τα αρσενικά και με πιο λεπτό ράμφος.[11] Ωστόσο, ο καθορισμός του φύλου μόνο με μετρήσεις είναι μη αξιόπιστος.[16]
Τα νεαρά άτομα (juveniles) έχουν μαυριδερή κορυφή κεφαλιού και, λευκό πηγούνι και λαιμό. Το κάτω μέρος τους είναι καφετί ή λευκό με πιο σκούρες ραβδώσεις, ενώ οι πλευρές κάτω από τις πτέρυγες είναι ραβδωτές καφετί και όχι ασπρόμαυρες. Η περιοχή κάτω από την ουρά είναι καφετί, ενώ το μάτι, το ράμφος και οι ταρσοί έχουν πιο θαμπά χρώματα από εκείνα των ενηλίκων.
Η νεροκοτσέλα θεωρείται είδος παμφάγο, με τη διατροφή της να αποτελείται τόσο από ζωική ύλη (Snow και Perrins 1998), όσο και φυτική. Η λεία της είναι κυρίως σκουλήκια, βδέλλες, μαλάκια, γαρίδες, καραβίδες, αράχνες, χερσαία και υδρόβια έντομα και προνύμφες, αμφίβια (del Hoyo et al. 1996, Taylor και van Perlo 1998) (βάτραχοι, φρύνοι και τρίτωνες) (Taylor και van Perlo 1998), ψάρια, πουλιά και μικρά θηλαστικά (del Hoyo et al. 1996). Λαμβάνει επίσης φυτική ύλη (κυρίως κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα), που συμπεριλαμβάνει βλαστούς, ρίζες, σπόρους, βατόμουρα και φρούτα (del Hoyo et al. 1996). Τα μικρά σπονδυλόζωα θανατώνονται με ραμφίσματα στη σπονδυλική στήλη τους, ενώ τα νεαρά πουλιά τρέφονται κυρίως με έντομα και αράχνες. Θηράματα που συλλαμβάνονται από το χώμα ή από τη λάσπη συνήθως πλένονται σε νερό πριν καταναλωθούν (Taylor και van Perlo 2000).
Η νεροκοτσέλα, όπως και οι άλλες πουλάδες, είναι είδος που εμφανίζει έντονη κρυπτική (secretive) συμπεριφορά, ενώ οι ραβδώσεις στο πτέρωμά της καθιστούν ακόμη πιο δύσκολη την παρατήρησή της. Το πλευρικά συμπιεσμένο σώμα της, τής επιτρέπει να «γλιστρά» ακόμη και στην πυκνότερη βλάστηση, ενώ όταν αιφνιδιαστεί ακάλυπτη, έχει την ιδιότητα να «παγώνει», μένοντας εντελώς ακίνητη. [19] Συνηθίζει να περπατά με ψηλό, σταθερό βάδισμα, αλλά υιοθετεί μια σκυφτή στάση σώματος, όταν τρέχει προς τη βλάστηση για κάλυψη. Επίσης κολυμπάει, όταν είναι απαραίτητο, με τη σπασμωδική «πέρα-δώθε» κίνηση, χαρακτηριστική των ράλλων, [20] ενώ πετάει σε μικρές αποστάσεις, χαμηλά πάνω από τα καλάμια, με τα μακριά πόδια της να κρέμονται. Αν και η πτήση τους φαίνεται αδύναμη, οι νεροκοτσέλες είναι ικανές να εκτελούν μεγάλες πτήσεις, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των νυκτερινών μεταναστεύσεών τους, [21] και, μερικές φορές σκοτώνονται σε προσκρούσεις με φάρους ή σύρματα. [19]
Yπερασπίζεται σθεναρά το ζωτικό της χώρο στα εδάφη αναπαραγωγής και διαχείμασης. Τα πουλιά συγκρούονται, το ένα με το άλλο με το λαιμό τεντωμένο, όταν αναπαράγονται, μερικές φορές, μάλιστα, και τα δύο μέλη του ζεύγους επιτίθενται ταυτόχρονα.
Οι νεροκοτσέλες είναι πουλιά μονογαμικά και ιδιαίτερα εδαφικά όταν αναπαράγονται. Τα ζευγάρια σχηματίζονται με την άφιξή τους στις περιοχές ωοτοκίας, ή, ενδεχομένως, ακόμη και πριν από την ανοιξιάτικη μετανάστευση. Σε μεγάλους υγροτόπους με καλές συνθήκες, μπορεί να φωλιάζουν 20-50 μέτρα το ένα από το άλλο, ενώ ο ζωτικός χώρος ποικίλλει σε εμβαδόν, με τα 300 τμ να είναι η τυπική έκταση.
Το ζευγάρι φλερτάρει και επικοινωνεί με καλέσματα σε όλη την περίοδο της αναπαραγωγής. Το αρσενικό επιλέγει τη θέση φωλιάσματος, που δείχνει στο θηλυκό, ενώ ποζάρει με ανασηκωμένα τα φτερά της ράχης και τις πτέρυγες υψωμένες σε σχήμα αψίδας, την ουρά τεντωμένη και το ράμφος να βλέπει προς το έδαφος και, όλα αυτά να συνοδεύονται από δυνατές φωνές.[11]
Η φωλιά είναι κατασκευασμένη από υλικό παρακείμενης βλάστησης και, συνήθως, οικοδομείται από το αρσενικό μέσα σε μία (1) ημέρα. Είναι υπερυψωμένη κατά 15 εκατοστά, περίπου, πάνω από το επίπεδο του νερού, και δημιουργείται με καλάμια, συστάδες από ρίζες, πρέμνα δένδρων ή παρόμοια στήριξη, ενώ μπορεί να μεταφερθεί υψηλότερα, εάν τα νερά αρχίσουν να ανεβαίνουν. Έχει μήκος 13-16 εκατοστά και 7 εκ. ύψος, περίπου, ενώ είναι καλά κρυμμένη και προσεγγίζεται με προσοχή από στενές διόδους (για τα φυτά κάλυψης βλ. και Βιότοπος).[11][19][22]
Η νεροκοτσέλα ωοτοκεί 2 φορές σε κάθε αναπαραγωγική περίοδο, κατά μέσον όρο, μία τον Απρίλιο και μία τον Ιούνιο.[23] Η εποχή και το μέγεθος ωοτοκίας εξαρτάται από το υποείδος και το υψόμετρο (λιγότερα αβγά σε μεγάλα υψόμετρα), ενώ το μέγεθος μπορεί να είναι μικρότερο νωρίς ή αργά στην εποχή αναπαραγωγής.[24]
Και οι δύο γονείς επωάζουν τα αβγά, αν και το θηλυκό έχει το μεγαλύτερο μερίδιο αυτού του καθήκοντος.[21] Τα αβγά επωάζονται για 19-20 ημέρες (Harrison), με τουλάχιστον 87% επιτυχία, και οι φωλεόφυγοι (precocial) νεοσσοί, μπορούν να πετάξουν σε άλλες 20-30 ημέρες.[25] Το εκάστοτε μέλος που επιτηρεί τη φωλιά, εφοδιάζεται με τροφή από τον άλλο γονέα, αν και, τις περισσότερες φορές, οι νεοσσοί μπορούν να ακολουθούν τους γονείς τους, μετά από περίπου 5 ημέρες. Μετά την ανάπτυξη του πρώτου πτερώματος, τα νεαρά πουλιά φροντίζουν τον εαυτό τους και, μπορούν να πετάξουν όταν είναι ηλικίας 7-9 εβδομάδων.[11] Εάν μια φωλιά φαίνεται να έχει ανακαλυφθεί, το θηλυκό μπορεί να μεταφέρει τους νεοσσούς ή/και τα αβγά ένα προς ένα σε άλλη θέση. Τα αβγά μεταφέρονται με το ράμφος,[19] αλλά οι νεοσσοί μπορούν να μπαίνουν κάτω από τις φτερούγες της μητέρας τους.[26]
Στην Ελλάδα, η νεροκοτσέλα απαντά καθ’όλη τη διάρκεια του έτους, αναπαραγομένη κυρίως στην κεντρική και βόρεια χώρα, ενώ διαχειμάζει σε όλη την επικράτεια.[12]
Γενικά, οι αναπαραγωγικοί πληθυσμοί της νεροκοτσέλας, βρίσκονται σε καλή κατάσταση, γι αυτό, η IUCN, έχει χαρακτηρίσει το είδος ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), παγκοσμίως, αλλά με καθοδικές τάσεις.[2] Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι πληθυσμοί είτε είναι σταθεροί, είτε εμφανίζουν κάποια μείωση, λόγω κυρίως της υποβάθμισης των οικοτόπων τους.
Τα διάφορα εισηγμένα αρπακτικά αποτελούν την κυριότερη απειλή, για τους ευάλωτους πληθυσμούς των νησιών. Ιδιαίτερα το αμερικανικό βιζόν (Neovison vison) είναι υπεύθυνο για σημαντικές μειώσεις στους πληθυσμούς των πτηνών στις Εβρίδες. Το βιζόν προέρχεται από εκτροφεία γουνοφόρων ζώων στο Lewis, από όπου εξαπλώθηκε μέσω των άλλων νησιών.[27][28] Ωστόσο, έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται προγράμματα ελέγχου των πληθυσμών του σαρκοφάγου, τόσο στις Εβρίδες όσο και στην κυρίως Σκωτία, όπου υφίσταται το ίδιο πρόβλημα.[29][30]
Σε τοπικό επίπεδο, η ποιότητα των ενδιαιτημάτων μπορεί να επηρεαστεί από την αποξήρανση των ελών, της κοίτης των υδρορροών και τις αστικές καταπατήσεις, [31], ή από τη ρύπανση.[32]
Στον ελλαδικό χώρο η Νεροκοτσέλα απαντάται και με τις ονομασίες Νεροπούλι, Νεροπούλα, Λουσίνα, Ορνίθι (Κρήτη), Κορίλα, Κυχραμόκοτα, Μπουντουβάνα, Βουρλολιάγκος (Λεσίνι Αιτωλοακαρνανίας) [37]
Η Νεροκοτσέλα είναι υδρόβιο πτηνό της οικογενείας των Ραλλιδών (Ράλλοι, κν. πουλάδες), που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Rallus aquaticus και περιλαμβάνει 4 υποείδη.
Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Rallus aquaticus aquaticus (Linnaeus, 1758).
Барската кокошка (науч. Rallus aquaticus) е крајбрежна птица од фамилијата блатни кокошки (Rallidae), која се размножува во бујни, растителни, влажни предели низ Европа, Азија и северна Африка. Таа е птица преселница од северните области, но во појужните и умерени е постојан жител преку целата година. Ја има и во Македонија.
Фамилијата на блатните кокошки се состои од речиси 150 видови. Иако потеклото на групата се изгубило во античко време, најголем број видови и најпримитивни форми се среќаваат во стариот свет, што укажува дека ова семејство потекнува таму. Сепак, родот Rallus (блатни кокошки), групата долгоклуни птици од трските, на кои припаѓа и оваа птица, се појавила и во новиот свет. Најверојатно, еволуирале од една инвазија преку Атлантикот.[2] Барската кокошка прв ја опишал Карл Лине во неговата Systema Naturae, 1758 под сегашното научно име Rallus aquaticus.[3]
Има три појасно дефинирани подвида на оваа птица.[4]
Барската кокошка е средно голема блатна птица, со должина од 23 до 28 см, со распон на крилјата од 38 до 45 см. Мажјаците обично тежат од 114 до 164 грама, а женките се малку помали со тежина од 92 до 107 грама.[6] Горните делови од главата до опашката се маслинавокафеави со црни линии, особено на рамењата. Од страните на главата и долните делови кај градите е сивкавосина, освен црнкавиот дел од клунот до очите и кафеавото од страните на градите. Слабините се во црно-бели линии, а под опашката е бела со потемни линии. Долгиот клун и очите се црвени, а нозете се светло кафеави. Половите се исти, со тоа што женките се малку помали имаат потенок клун.[7] Младенчињата имаат црнкава круна и бела брада и грло. Долните делови им се кремави или бели со потемни линии, а слабините се во линии кремаво-кафеави, а не црно-бели. По сезоната на парење, барската кокошка има интезивно митарење и е безлетна околу 3 недели.[1] Огласувањето на оваа птица е слично на гровтање и цвичење како прасе. Ваквите звуци ги испуштаат за означување на територијата, за тревожење и известување. Додворувачаката песна на двата пола е тик-тик-тик, мажјакот со малку понизок тон, а завршува со треперлив звук од женката. Мажјакот може да пее со саати. При лет, испуштаат остар свиреж, често пропратен со гласен повторлив крик од страна на мажјакот кога ѝ го покажува местото за гнездење на женката и гугукање кога се во гнездото со пилињата. Овие птици се најгласни кога го одбираат местото за гнездење и во раната фаза на додворување кога пеењето продолжува длабоко во ноќта. [4]
Барската кокошка живее на места со постојана влажност, со стоечки или бавно проточни води, висока и бујна вегетација, со трски, ириси и слични водни растенија.[4] Живеат и во солените крајбрежни мочуришта. Кога мигрираат или во зима, користат поразнолики влажни живеалишта, вклучувајќи бари, градини и дупки со ѓубре,па дури и такви што замрзнуваат.[8]
Со своето перје кое се претопува во средината, оваа птица многу тешко може да се забележи. Нејзиното тенко тело ѝ овозможува да се провлекува низ трските, а ако се најде во опасност на отворено, таа се „скаменува“.[9] Оди исправено, но кога е во опасност потклекнува и трча. Плива, кога е неопходно, а кратки растојанија прелетува со нозете испружени надолу. Иако летот ѝ изгледа слаб, таа е способна да прелетува долги преселби, ноќе.[5] Барската кокошка ја брани својата територија, понекогаш заедно, двајцата од парот, напаѓајќи го натрапникот со испружен врат.[4]
Барската кокошка е моногамна и многу територијална кога се размножува. Паровите се создаваат веднаш штом пристигнат од миграција, па дури и за време на летот. Во поголеми пространства, со добри услови за исхрана, овие птици гнездат на оддалеченост од 20 до 50 м. Територијата варира во големина, но најтипична е од 300 метри. На почетокот парот се додворува и се спојува со повици. Мажјакот го избира местото за гнездење и ѝ го покажува на женката, со накострешен грб, кренати крилја, испрчена опашка и клун насочен вертикално надолу. Ова додворување е придружено со гласни повици. Пред спарувањето, мажјакот ги крева своите крилја и опашка, и со својот клун си ги допира градите. Мажјаците ги хранат женките за време на додворувањето, а за време на инкубацијата, женката може да се тргне од гнездото за да кружи околу мажјакот, нежно да го повикува, да го трие нејзиниот од неговиот клун и да трчка од и кон него.[4]
Гнездото е направено од вегетацијата која е достапна, обично од страна на мажјакот, за еден ден. Кренато е на 15 или малку повеќе сантиметри од нивото на мочуриштето, понекогаш конструирано на купче корења или слична поддршка. Може да се постави и повисоко ако водата знае да го крене своето ниво. Гнездото е околу 15 см во пречник и 7 см високо. Добро е скриено, со тесен приод. [4][9][10]
Обично несат 6-11 јајца.[4]Јајцата се од валкано бели до розовокремави, со црвенокафеави дамки од страните.[10] Обата родитела ги квачат, но женката малку повеќе. Инкубацијата трае 19-22 дена. Храната ја носи родителот кој не инкубира во моментот. Пилињата по два дена можат да го напуштаат гнездото, но родителите сè уште ги хранат. По пет дена тие и самите си наоѓаат храна.[4] Стануваат независни по 20-30 дена, а може да летаат по 7-9 недели.[4] Ако гнездото биде откриено, женката е во состојба да ги пренесува јајцата или пилињата едно по едно на друга локација. Јајцата ги пренесува во клунот, а пилињата под крило.[9] Овие птици стануваат сексуално зрели на 1 година, а обично имаат по 2 легла годишно. Најголема регистрирана возраст за оваа птица е 8 години и 10 месеци.
Барските кокошки се сештојади, иако тие главно се хранат со животни, како на пример, со пијавици, црви, полжави, мали ракови, пајаци, како и широк спектар на копнени и водни инсекти и нивните ларви. Исто така, јаде мали 'рбетници, како што се водоземци, риби, птици и цицачи, кои ги убиваат или ги јадат како мрши. 'Рбетниците ги убива со удар на клунот кој го крши ’рбетниот мозок на пленот. Растителната храна, која ја конзумира повеќе во есен и зима, вклучува пупки, семиња, цвеќиња, плодови и овошје.[4]
Бројот на барските кокошки опаѓа, но сепак има голема популација од 100.000 до 1.000.000 возрасни, како и голема распространетост на 15.600.000 км2. Затоа спаѓаат во категоријата на најмала загриженост. Луѓето со илјадници години ги јаделе барските кокошки,[11] ги јаделе Римјаните,[12][13] ги има на фреските во Помпеја,[14] каде консумацијата продолжила од средниот век до ден денешен.[15] Како и да е, заради животната средина и нејзината прикриеност, ловот е отежнат, и не претставува сериозна закана за овој вид.
Барската кокошка (науч. Rallus aquaticus) е крајбрежна птица од фамилијата блатни кокошки (Rallidae), која се размножува во бујни, растителни, влажни предели низ Европа, Азија и северна Африка. Таа е птица преселница од северните области, но во појужните и умерени е постојан жител преку целата година. Ја има и во Македонија.
Буҕарҕана биитэр боҕурҕана, кииллэҥи[1]. (нууч. коростель, пастушок, лат. Rallus aquaticus). Күрэҥ өҥнөөх. Көхсүн түүтэ усталыы хара сурааһыннардаах, оттон иһин ортотунан туора сурааһыннаах. Харахтарын аннынан хара хаймыылаах. Атыырын уонна тыһытын өҥнөрө майгыннаһаллар. Ыйааһына 100-130 г. Аймаҕа коростельтан уһун, арыый токур тумсунан уратылаах.
Буҕарҕана Евразияҕа, Хотугу Африкаҕа киэҥник тарҕаммыт. Саха сирин соҕуруу өттүгэр олохсуйар. Бүлүүгэ 64-с параллелинэн ааһар. Бу көтөр Индигиир өрүс үөһээ тардыытыгар, Үөһээ Дьааҥы киинигэр тиийэ сылдьыбыта биллэр. Саха сирин киин улуустарыгар ыам ыйын 18 күнүгэр кэлэр. Ол курдук, ити кэмҥэ Мэҥэ Хаҥалас улууһугар, Кэҥкэмэ үрэххэ, Дьокуускай тулатыгар бэлиэтэммит. Күһүнүн, балаҕан ыйын бастакы аҥаарыгар, төттөрү айанныыра биллэр.
Буҕарҕана ордук уу таһынааҕы хойуу хомуска ордууланарын сөбүлүүр. Үчүгэйдик харбыыр, умсуоҕун эмиэ сөп. Дьикти көтөр саҥата сибиинньэ хоһуҥурааһынын, часкыйыытын санатар. Сүрүн аһылыгынан уу харамайдара, чиэрбэлэр, моллюскалар буолаллар. Уйатыгар сэттэ-тоҕус, ардыгар уон биэс сымыыттаах буолар. Оҕолорун иккиэн солбуһа баттыыллар. Сэдэх көтөр Саха сирин Кыһыл кинигэтигэр киллэриллэн сылдьар.
Буҕарҕана биитэр боҕурҕана, кииллэҥи. (нууч. коростель, пастушок, лат. Rallus aquaticus). Күрэҥ өҥнөөх. Көхсүн түүтэ усталыы хара сурааһыннардаах, оттон иһин ортотунан туора сурааһыннаах. Харахтарын аннынан хара хаймыылаах. Атыырын уонна тыһытын өҥнөрө майгыннаһаллар. Ыйааһына 100-130 г. Аймаҕа коростельтан уһун, арыый токур тумсунан уратылаах.
Буҕарҕана Евразияҕа, Хотугу Африкаҕа киэҥник тарҕаммыт. Саха сирин соҕуруу өттүгэр олохсуйар. Бүлүүгэ 64-с параллелинэн ааһар. Бу көтөр Индигиир өрүс үөһээ тардыытыгар, Үөһээ Дьааҥы киинигэр тиийэ сылдьыбыта биллэр. Саха сирин киин улуустарыгар ыам ыйын 18 күнүгэр кэлэр. Ол курдук, ити кэмҥэ Мэҥэ Хаҥалас улууһугар, Кэҥкэмэ үрэххэ, Дьокуускай тулатыгар бэлиэтэммит. Күһүнүн, балаҕан ыйын бастакы аҥаарыгар, төттөрү айанныыра биллэр.
Буҕарҕана ордук уу таһынааҕы хойуу хомуска ордууланарын сөбүлүүр. Үчүгэйдик харбыыр, умсуоҕун эмиэ сөп. Дьикти көтөр саҥата сибиинньэ хоһуҥурааһынын, часкыйыытын санатар. Сүрүн аһылыгынан уу харамайдара, чиэрбэлэр, моллюскалар буолаллар. Уйатыгар сэттэ-тоҕус, ардыгар уон биэс сымыыттаах буолар. Оҕолорун иккиэн солбуһа баттыыллар. Сэдэх көтөр Саха сирин Кыһыл кинигэтигэр киллэриллэн сылдьар.
ПсыпцӀэджэд (лат-бз. Rallus aquaticus) — мэкъупӀэджэд лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
ТеплъэкӀи инагъкӀи мэкъупӀэджэдым хуэдизщ. ТхыцӀэр фӀыцӀэ-лыдщ, цы гъунэхэр гъуэжь-гъуабжафэу къекӀуэкӀыу. Ныбэ щӀагъыр щхъуэ-жырыфэщ.
Щопсэу Еуропэм къыщыщӀэдзауэ КъуэкӀыпӀэ Жыжьэм нэгъунэ, Ищхъэрэ Африкэм, Азиэм ипщэ лъэныкъуэм. Къаукъазым щымащӀэкъым. Орнитолог Росиковым 1884 гъ. зэригъувамкӀэ[1]Балъкъ псыхъуэм мылъэтэжу щопсэу. Уеблэмэ, мыбдежым бжыхьэм псыпцӀэджэдхэр нэхъыбэ щохъу, ищхъэрэ щӀыпӀэхэм къилъэтыкӀыурэ.
Уащыхуозэ тафэхэм, бгы лъапэхэм. Щогъуалъхьэ къамыл, ӀутӀанэ, бгъэн, нэгъуэщӀ псыудз кӀырхэм. Йосыф, псым телъ удзыпкъэхэм, тхьэпэхэм ирокӀуэф. ЩӀымахуэм щыплъагъунущ псы мыщтхэм ягъунэгъуу.
Ӏусым хохьэ псыудз, хьэмбылу, псыдыуэ, нэщӀэпкӀэ, псыцӀыв, н.къ.
Усны түнжүүр , (Rallus aquaticus) нь Түнжүүрийнхэн овгийн жижиг шувуу юм.
Тэд Европ, Азийн чийглэг, намагт газар тархан амьдардаг. Намгийн дэргэдэх хуурай газар үүрээ засаж 10 гаруй өндөг гаргана. Хойд болон, зүүн зүгт амьдрах хэсэг нь нүүдэллэх ба бусад усны түнжүүр нь голдуу суурин байдаг.
Нас бие гүйцсэн түнжүүр 23-26 см урт, ар нуруу хэсэг нь боровтор, өвөр хэсэг нь цэнхэр саарал өнгөтэй. Усны түнжүүрийн хуруу нь урт ба богино сүүл, 3-4.5 см урт нарийн улаандуу хошуутай. Хөл нь шаравтар байдаг. Энэхүү шувуу нь хорхой шавж, үр жимс, мэрэгч болон жижиг шувуудаар хооллоно.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Museum specimen - Douadic, Indre, France
Усны түнжүүр , (Rallus aquaticus) нь Түнжүүрийнхэн овгийн жижиг шувуу юм.
Тэд Европ, Азийн чийглэг, намагт газар тархан амьдардаг. Намгийн дэргэдэх хуурай газар үүрээ засаж 10 гаруй өндөг гаргана. Хойд болон, зүүн зүгт амьдрах хэсэг нь нүүдэллэх ба бусад усны түнжүүр нь голдуу суурин байдаг.
Хоростил (Rallus aquaticus) є векшый вид водяной курочкы з ряду журавлёподобных.
Росте до 25-28 цм а важыть 75-200 ґ. Од другых водяных курочок ся одрізнять выразно довшым, мірно огнутым дзёбаком. Зверьху є бурый з чорныма точками, по боках головы і на груди тмаво синёсивый, бокы і бріх суть чорнобіло смужкованы. Выразны суть тыж білы підхвостовы кровкы.
Озывать ся різныма куртыма, обчас в рядї повторяныма звуками.
Росшыреный на россяглій теріторії Европы і Азії і в северній Африцї. Часточно є перелїтный.
Гнїздить на плытчінах зароснутых тростинков і в мочарях.
Жыє дуже скрыто, годен ся добрї рушати по рослинах, жывить ся переважно різныма безхырбетныма, земноводныма і малыма рыбками. Гнїздо ставлять добрї сховане в богатім поростї. В єдній давцї знесе 7-19 світлых, буро або сиво флякастых яєць. Молодята суть спочатку чорно із світлым дзёбаком на червеным тимём. Цїлком опірены суть пак по 7-8 тыжднях.
Хоростил (Rallus aquaticus) є векшый вид водяной курочкы з ряду журавлёподобных.
कुलवारी नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा वाटर रेल (Water Rail) भनिन्छ ।
कुलवारी नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा वाटर रेल (Water Rail) भनिन्छ ।
रैलस एक्वाटिकस (अंगरेजी: Water rail; वाटर रेल; बैज्ञा॰ नाँव:Rallus aquaticus) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे। ई चिरई यूरोप, एशिया आ उत्तरी अफिरका के अइसन हिस्सा सभ में पावल जाले जहाँ पर्याप्त बनस्पति होखे आ पानी के किनारे मूँज नियर लमहर घास होखे। एही मूँजहन सभ में ई अंडा देले आ बच्चा पोसे ले। ज्यादातर यूरोप आ पच्छिमी एशियाई इलाका में ई सालभर निवास करे ले हालाँकि कुछ उत्तरी इलाका में ई गरमी के दिन में जाले आ अफिरका आ भारतीय उपमहादीप में ई जाड़ा के दिन में आवे ले।
एकर पुरहर उमिर के सदस्य के औसत लंबाई 23–28 सेंटीमीटर (9–11 इंच) के आसपास होला आ शरीर कुछ चापट अकार के होला। ई पानी के किनारे लमहर घास वाला इलाका में पानी के सतह से कुछ ऊँचाई पर आपन खतोना बनावे ले। हलका माटियाहूँपन लिहले सफ़ेद रंग के अंडा के सेवे के काम मादा करे ले आ 19-22 दिन के बाद एह में से बच्चा निकले लें। मादा अपने अंडा या बच्चा सभ के बाहरी जीव जन्तु से बचावे ले आ अगर एकर खतोना कौनों जानवर देख ले तब अंडा बच्चा दुसरे जगह पहुँचा देले।
ई चिरई सर्वभक्षी होले आ आमतौर पर पानी आ नम जमीन के किनारे से छोट किरौना पकड़ के खाले।
रैलस एक्वाटिकस (अंगरेजी: Water rail; वाटर रेल; बैज्ञा॰ नाँव:Rallus aquaticus) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे। ई चिरई यूरोप, एशिया आ उत्तरी अफिरका के अइसन हिस्सा सभ में पावल जाले जहाँ पर्याप्त बनस्पति होखे आ पानी के किनारे मूँज नियर लमहर घास होखे। एही मूँजहन सभ में ई अंडा देले आ बच्चा पोसे ले। ज्यादातर यूरोप आ पच्छिमी एशियाई इलाका में ई सालभर निवास करे ले हालाँकि कुछ उत्तरी इलाका में ई गरमी के दिन में जाले आ अफिरका आ भारतीय उपमहादीप में ई जाड़ा के दिन में आवे ले।
एकर पुरहर उमिर के सदस्य के औसत लंबाई 23–28 सेंटीमीटर (9–11 इंच) के आसपास होला आ शरीर कुछ चापट अकार के होला। ई पानी के किनारे लमहर घास वाला इलाका में पानी के सतह से कुछ ऊँचाई पर आपन खतोना बनावे ले। हलका माटियाहूँपन लिहले सफ़ेद रंग के अंडा के सेवे के काम मादा करे ले आ 19-22 दिन के बाद एह में से बच्चा निकले लें। मादा अपने अंडा या बच्चा सभ के बाहरी जीव जन्तु से बचावे ले आ अगर एकर खतोना कौनों जानवर देख ले तब अंडा बच्चा दुसरे जगह पहुँचा देले।
ई चिरई सर्वभक्षी होले आ आमतौर पर पानी आ नम जमीन के किनारे से छोट किरौना पकड़ के खाले।
The water rail (Rallus aquaticus) is a bird of the rail family which breeds in well-vegetated wetlands across Europe, Asia and North Africa. Northern and eastern populations are migratory, but this species is a permanent resident in the warmer parts of its breeding range. The adult is 23–28 cm (9–11 in) long, and, like other rails, has a body that is flattened laterally, allowing it easier passage through the reed beds it inhabits. It has mainly brown upperparts and blue-grey underparts, black barring on the flanks, long toes, a short tail and a long reddish bill. Immature birds are generally similar in appearance to the adults, but the blue-grey in the plumage is replaced by buff. The downy chicks are black, as with all rails. The former subspecies R. indicus, has distinctive markings and a call that is very different from the pig-like squeal of the western races, and is now usually split as a separate species, the brown-cheeked rail.
The water rail breeds in reed beds and other marshy sites with tall, dense vegetation, building its nest a little above the water level from whatever plants are available nearby. The off-white, blotched eggs are incubated mainly by the female, and the precocial downy chicks hatch in 19–22 days. The female will defend her eggs and brood against intruders, or move them to another location if they are discovered. This species can breed after its first year, and it normally raises two clutches in each season. Water rails are omnivorous, feeding mainly on invertebrates during summer and berries or plant stems towards winter. They are territorial even after breeding, and will aggressively defend feeding areas in winter.
These rails are vulnerable to flooding or freezing conditions, loss of habitat and predation by mammals and large birds. The introduced American mink has exterminated some island populations, but overall the species' huge range and large numbers mean that it is not considered to be threatened.
The rails are a bird family comprising nearly 150 species. Although the origins of the group are lost in antiquity, the largest number of species and the most primitive forms are found in the Old World, suggesting that this family originated there. However, the genus Rallus, the group of long-billed reed bed specialists to which the water rail belongs, arose in the New World. Its Old World members, the water, African and Madagascar rails, form a superspecies, and are thought to have evolved from a single invasion from across the Atlantic.[2] Genetic evidence suggests that the water rail is the most closely related of its genus to the Pacific Gallirallus rails,[3] and is basal to that group.[4] The water rail was first described by Carl Linnaeus in his 1758 10th edition of Systema Naturae under its current scientific name, Rallus aquaticus.[5] The binomial name is the Latin equivalent of the English "water rail"[6] that had been used by English ornithologists Francis Willughby in 1676[7] and by Eleazar Albin in 1731.[8]
The former subspecies R. a. indicus has very different vocalisations from the water rail, and it was considered to be a separate species in early works.[9] It was restored as a full species R. indicus, by Pamela Rasmussen in her Birds of South Asia (2005).[10][11] Her treatment has gained acceptance, and is followed in Birds of Malaysia and Singapore (2010).[12] A 2010 study of molecular phylogeny further supported the possibility of specific status for R. indicus, which is estimated to have diverged from the Western forms around 534,000 years ago.[13]
The oldest known fossils of an ancestral water rail are bones from Carpathia dated to the Pliocene (1.8-5.3 million years ago). By the late Pleistocene, two million years ago, the fossil evidence suggests that the water rail was present across most of its present range.[13] This species is well-recorded, with over 30 records from Bulgaria alone, and many others from across southern Europe.[14][15] and China.[16] A rail from Eivissa, Rallus eivissensis, was smaller but more robust than the water rail, and probably had poorer flight abilities. In the Quaternary, the island lacked terrestrial mammals, and this distinctive form presumably descended from its continental relative. It became extinct at about the same time as human arrival on the island,[17] between 16,700 and 5,300 BC.[18] The nominate race of water rail is now a very rare resident on Eivissa.[19]
The adult of the nominate subspecies is a medium-sized rail, 23–28 cm (9.1–11.0 in) long with a 38–45 cm (15–18 in) wingspan. Males typically weigh 114–164 g (4.0–5.8 oz) and females are slightly lighter at 92–107 g (3.2–3.8 oz).[20] The upper parts from the forehead to tail are olive-brown with black streaks, especially on the shoulders. The sides of the head and the underparts down to the upper belly are dark slate-blue, except for a blackish area between bill and eye, and brownish sides to the upper breast. The flanks are barred black and white, and the undertail is white with some darker streaks. The long bill and the iris are red, and the legs are flesh-brown. The sexes are similar; although the female averages slightly smaller than the male, with a more slender bill,[21] determining sex through measurements alone is unreliable.[22] The juvenile has a blackish crown and a white chin and throat. The underparts are buff or white with darker bars, and the flank markings are brown and buff, rather than black and white. The undertail is buff, and the eye, bill and leg colours are duller than the adult. The downy chick is all black apart from a mainly white bill.[21] After breeding, the rail has an extensive moult, and is flightless for about three weeks.[1] Individual adults can be identified by the markings on the undertail, which are unique to each bird. Adult males have the strongest black undertail streaks.[23] It has been suggested that the dark barring on the undertail of this species is a compromise between the signalling function of a pure white undertail, as found in open water or gregarious species like the common moorhen, and the need to avoid being too conspicuous.[24]
The water rail can readily be distinguished from most other reed bed rails by its white undertail and red bill; the latter is a little longer than the rest of the rail's head (55–58% of the total) and slightly down-curved.[25] The somewhat similar slaty-breasted rail of tropical Asia has a stouter bill, a chestnut crown and white-spotted upperparts. Juvenile and freshly moulted water rails may show a buff undertail like spotted crake, but that species' plumage is spotted with white, and it has a much shorter, mainly yellowish bill. The range of the water rail does not overlap with that of any other Rallus species, but vagrants could be distinguished from their American relatives by the lack of rufous or chestnut on the closed wing. The larger African rail has unstreaked darker brown upperparts and brighter red legs and feet.[21]
The water rail is a vocal species which gives its main call, known as "sharming", throughout the year. This is a series of grunts followed by a high-pitched piglet-like squeal and ending in more grunts. It is used as a territorial call, alarm and announcement. Members of a pair may call alternately, the male giving lower and slower notes than his partner. The courtship song, given by both sexes, is a tyick-tyick-tyick often ending with a trill from the female; the male may sing for hours. The flight call is a sharp whistle, and other vocalizations include a loud repeated creak given by the male when showing the nest site to the female, and a purring given by both parents when at the nest with chicks. The rails are most vocal when setting up a territory and early in the breeding season, when calling may continue at night. Chicks initially cheep weakly, but soon develop a tyk-tyk-trik begging call.[21]
When researchers played recordings of the reed warbler at night to attract that species for trapping, they found water rails and other wetland birds were also grounded, despite a lack of suitable habitat, suggesting that the rails and other nocturnal migrants recognised the warbler's song and associated it with the marshy habitat in which it is usually found.[26]
There are three recognised subspecies.[21]
The differences between the three other races appear to be clinal, and it is possible that they should all be merged into R. a. aquaticus.[13]
The water rail breeds across temperate Eurasia from Iceland and Ireland discontinuously to North Africa, Saudi Arabia and western China. Its distribution in Asia is poorly studied.[21]
The Icelandic population of water rail, R. a. hibernans, became extinct around 1965, as a result of loss of habitat through the draining of wetlands, and predation by the introduced American mink.[13]
Prior to its extinction, at least some birds were present year-round on the island, relying on warm volcanic springs to survive through the coldest months, but this race was also found in winter in the Faroe Islands and Ireland, and on passage through the Western Isles, suggesting that the Icelandic form was a partial migrant.[28] The nominate subspecies, R. a. aquaticus is resident in the milder south and west of its range, but migrates south from areas that are subject to harsh winters. It winters within its breeding range, and also further south in North Africa, the Middle East and the Caspian Sea area. The peak migration period is September to October, with most birds returning to the breeding grounds from March to mid-April.[28] A specimen of the nominate population labelled as "Baluchistan" and collected by Richard Meinertzhagen is considered of doubtful provenance.[29] R. a. korejewi is another partial migrant, with some of the population wintering from Iraq and eastern Saudi Arabia eastwards through Pakistan and northern India to western China.[21]
The breeding habitat of the water rail is permanent wetland with still or slow-moving fresh or brackish water and dense, tall vegetation, which may include common reed, reedmace, irises, bur-reed or sedges.[21] In coastal areas, sea rush is common in saltmarsh breeding sites, with sedges and bur-reed dominant in somewhat less saline environments. A study in the Netherlands and Spain showed that the rush provided better concealment than the other maritime plants. As elsewhere, nests were constructed from the nearest available plants.[30] Where it occurs, saw-sedge provides good breeding habitat, its tall (1.5 m (4.9 ft)) dense structure providing good cover for the nesting rails.[31] The preferred habitat is Phragmites reedbed with the plants standing in water,[32] with a depth of 5–30 cm (2.0–11.8 in), muddy areas for feeding and a rich diversity of invertebrate species. Locations with nearby willows or shrubs are favoured above large areas of uniform habitat. In addition to natural fresh or marine marshes, this rail may use gravel or clay excavations and peat workings as long as there is suitable habitat with good cover. It may be found in rice paddies or on floating islands,[21] and it occurs in Kashmir in flooded sugarcane fields.[27] A Finnish study showed that the main factor influencing the distribution of water rails was the extent of vegetation cover, with the highest densities in the most vegetated areas; the presence of other marshes nearby was also significant. However, factors such as temperature, rainfall, length of shore line and extent of peat, important for some other marsh birds, were not statistically relevant. The areas with the highest densities of the rail also had the greatest numbers of three species considered at risk in Finland, the great reed warbler, Eurasian bittern and marsh harrier.[33] The northern limit of breeding seems to be determined by the transition from nutrient-rich wetland to poorer, more acidic water. This leads to the replacement of common reed by a more open vegetation type dominated by marsh cinquefoil, which is unsuitable for the rails.[34]
Occasionally, more unusual locations are used. One pair in Scotland nested in the open by the side of a road, and when an English nature reserve installed nest boxes for bearded tits (reed "wigwams" with a wooden floor), rails nested both in the boxes and under the wooden floor, in the latter case sometimes with the tits in residence above.[35] Although mainly a lowland species, the water rail breeds at 1,240 m (4,070 ft) in the Alps and 2,000 m (6,600 ft) in Armenia.[21] An Italian study suggested that reed bed birds need a minimum area of wetland for breeding, which for the water rail is about 1 ha (2.5 acres),[36] although the highest densities are in marshes of 10 ha (25 acres) or more.[33]
On migration and in winter, a wider range of wet habitats may be used, including flooded thickets or bracken. Freezing condition may force birds into more open locations such as ditches, rubbish dumps and gardens,[21] or even out onto exposed ice.[37] A Welsh study suggested that individual winter territories overlap, with each bird using a significant proportion of the reed bed. After site desertion in freezing weather, birds return to their former range. A density of 14 birds per hectare (6.6 per acre) was recorded.[38] Birds wintering in Iceland rely on warm geothermal streams, and may access streams through tunnels under the snow. When not feeding, they may shelter in holes and crevices in the solidified lava.[21] This species sometimes wanders well outside its normal range and vagrants have been found in the Azores, Madeira, Mauritania, the Arctic,[28] Greenland, Malaysia and Vietnam.[1]
This rail is a skulking species, its streaked plumage making it difficult to see in its wetland habitat. Its laterally compressed body allows it to slip though the densest vegetation, and it will "freeze" if surprised in the open.[39] It walks with a high-stepping gait, although it adopts a crouch when it runs for cover. It swims, when necessary, with the jerky motion typical of rails,[28] and it flies short distances low over the reeds with its long legs dangling. Although their flight looks weak, water rails are capable of long sustained flights during their nocturnal migrations,[27] and are sometimes killed in collisions with lighthouses or wires.[39] British-ringed birds have been recovered from as far away as Poland, Czechoslovakia and Sweden.[40]
This species defends its breeding and wintering territories. Birds will charge each other with neck outstretched when breeding, sometimes both members of a pair attacking together. Large strongly-marked males are dominant in winter, when the direct aggression is replaced by sharming while standing upright on tip-toe, head jerking and bill thrusting.[21]
The water rail is monogamous and highly territorial when breeding. The birds pair off after arriving at their nesting areas, or possibly even before spring migration. In large wetlands with good conditions birds may nest 20–50 m (22–55 yd) apart. Territories vary in size, but 300 m2 (360 sq yd) is typical. The pair give courting and contact calls throughout the breeding season. The male selects the nest site which he shows to the female while posturing with raised back feathers, wings arched over his back, tail spread and bill pointed vertically downwards. This display is accompanied by a loud call. Before mating, he raises his wings and tail, and bows with his bill touching his breast. The male feeds the female during courtship, and, when incubating, she may leave the nest to display to the male, walking round him, calling softly, rubbing her bill against his and taking short runs to and from him.[21]
The nest is made from whatever wetland vegetation is available and built mostly by the male, usually in a single day. It is raised 15 cm (5.9 in) or more above the level of the marsh, and is sometimes constructed on clumps of roots, tree stumps or similar support. It may be built up higher if the marsh waters start to rise. The nest is 13–16 cm (5.1–6.3 in) across and about 7 cm (2.8 in) high. It is well hidden and approached by narrow tracks.[21][39][41]
The typical clutch is 6–11 eggs across most of the range,[21][28] but appears to be smaller (5–8) in Kashmir at around 1,500 m (4,900 ft) altitude.[27] Laying dates vary with location, from late March in Western Europe and North Africa, to late May in Kashmir and June in Iceland.[21] The clutch size may be smaller early or late in the breeding season.[42] The breeding season can be extended by replacement and second clutches. The eggs are blunt and oval, smooth and slightly glossy; the colour varies from off-white to pink-buff, with reddish-brown blotches mainly at the broader end[28] that sometimes merging into a single patch.[41] Variation in egg size across the four subspecies is much less than the differences between individual eggs; the average size of the eggs of the nominate subspecies, 36 mm × 26 mm (1.4 in × 1.0 in), is therefore typical for the species as a whole. The eggs weigh about 13 g (0.46 oz),[21] of which 7% is shell.[6]
Both parents incubate the eggs, although the female takes the larger share of this duty.[27] The eggs are incubated for 19–22 days to hatching,[6] with at least 87% success.[40] Food is brought to the nest by the other adult and passed to the sitting parent who feeds the chicks. The precocial, downy young leave the nest within two days of hatching but continue to be fed by their parents, although the chicks also find some of their own food after about five days.[21] They are independent of their parents after 20–30 days[6] and can fly when aged 7–9 weeks.[21] If a nest appears to have been discovered, the female may carry the chicks or eggs one by one to another location; the eggs are carried in the bill,[39] but small chicks may be tucked under the wing.[35] Sitting birds may stay on the eggs even when approached closely, attack the intruder, or feign injury as a distraction.[21] The water rail can breed after its first year, and it normally raises two broods.
Average survival after fledging has been estimated as between 17 and 20 months, with an annual survival rate slightly less than 50% per year for the first three years, and somewhat higher thereafter.[40] The maximum recorded age is 8 years 10 months.[6]
Water rails are omnivorous, although they mainly feed on animals. These include leeches, worms, gastropods, small crustaceans, spiders, and a wide range of both terrestrial and aquatic insects and their larvae. Small vertebrates such as amphibians, fish, birds and mammals may be killed or eaten as carrion. Vertebrates are impaled with a strike of the bill which breaks the prey's spinal cord. Plant food, which is consumed more in autumn and winter, includes the buds, flowers, shoots and seeds of water plants, berries and fruit.[21] In south Asia, paddy (harvested rice kernels) may sometimes be eaten.[27] The young rails are fed mainly on insects and spiders. Food obtained on land or from mud is normally washed in water before it is eaten.[21] After rain, rails may probe soft ground for earthworms.[23] This species will occasionally feed in the open even when not forced to do so by cold weather; Edmund Meade-Waldo described seven rails feeding in an open meadow.[44] Despite its skulking nature, the water rail appears to thrive in captivity when fed on animal food such as raw meat or earthworms;[45] one individual was taught to jump for worms suspended from a fishing rod.[35]
Water rails follow definite routes when feeding, frequently returning to good hunting areas. These rails are versatile and opportunist foragers. They will jump to take insects from plants, climb to find berries, or dislodge apples from trees so they can be eaten on the ground.[21] They will kill birds by impaling or drowning them, particularly if the bird's ability to escape is restricted. They have been recorded as killing a European greenfinch and a king quail in an aviary, and small birds trapped in bird ringers' mist nets. One bird killed a twite caught with it in a Heligoland trap.[35] They are also nest predators, particularly of small birds that nest in reeds such as the great reed warbler.[46] Water rails may defend a winter feeding territory, although this is smaller than when breeding, with individuals perhaps less than 10 m (11 yd) apart;[21] favoured sites may hold hundreds of birds.[43] Aggressive behaviour outside the breeding season may extend to attacks on other marsh rails such as spotted and Baillon's crake.[47]
_lores.jpg)
Predators of the water rail include a number of mammals and large birds. The American mink was partly responsible for the extinction of the Icelandic population,[13] and cats and dogs have also been recorded as killing this species.[40] At least locally, otters will also eat rails and other water birds.[49] The Eurasian bittern, another reed bed bird, will consume rails,[50] as will grey herons.[51] Water rails are particularly vulnerable to the heron when forced out of the cover of the reeds by very high tides.[35] Wetland-hunting harriers are predictable predators,[52] but more unusually, the rail has also been recorded as a prey item of the tawny owl,[53] short-eared owl,[54] Eurasian eagle-owl,[55] greater spotted eagle,[56] common kestrel,[57] and night-hunting peregrine falcons.[58]
Parasites include the sucking lice Nirmus cuspidiculus and Pediculus ralli,[59][60] the tick Ixodes frontalis,[61] and the louse fly Ornithomyia avicularia.[62] The water rail can be infected by the avian influenza virus[63][64] and the bacterium Borrelia burgdorferi, carried by Ixodes ticks, which is also a human pathogen causing Lyme disease.[65] Three lice, Fulicoffula rallina, Pseudomenopon scopulacorne and Rallicola cuspidatus discovered on dead water rails in 2005 on the Faroe Islands were all species that had not been found on the archipelago previously.[66] The parasitic flatworm Ophthalmophagus nasciola was found in one rail's nasal sinus,[67] and at least three species of feather mite have been detected on the plumage.[68] The louse Philopterus ralli and the nematode Strongyloides avium have been found on the closely related brown-cheeked rail R. a. indicus.[69][70]
.jpg)
The water rail's numbers are declining, but it has a large population of 100,000–1,000,000 adults and a huge breeding range estimated at 15,600,000 km2 (6,000,000 sq mi); it is therefore classed as least concern on the IUCN Red List.[1] In most European countries, the population is either stable or decreasing slightly due to loss of habitat. The rail's range and numbers are increasing in Morocco, with breeding as far south as Oued Massa.[28] Little is known about the Asian range, but korejewi is a common breeder in Pakistan and Kashmir.[29]
Introduced predators are a threat to vulnerable island populations. In addition to the extirpation of the Icelandic race, mink have been responsible for marked declines in the populations of water rails and other ground-nesting birds in the Hebrides, where the mainly fish-eating otter was the only native carnivore. The mink derived from fur farms on Lewis,[71] from whence they spread through Harris, North Uist and South Uist.[72] Mink and ferret eradication programmes have enabled the rail to return to islands including Lewis and Harris,[73] and further projects are ongoing or planned on the Scottish mainland.[74] Locally, habitat may be affected by the drainage of marshes, canalisation of water courses, urban encroachment,[75] and by pollution.[76]
Water rails have been eaten by humans for thousands of years;[77] they were eaten by the Romans,[78][79] and depicted in wall paintings at Pompeii,[80] and consumption continued through the Middle Ages to modern times.[81]
The water rail (Rallus aquaticus) is a bird of the rail family which breeds in well-vegetated wetlands across Europe, Asia and North Africa. Northern and eastern populations are migratory, but this species is a permanent resident in the warmer parts of its breeding range. The adult is 23–28 cm (9–11 in) long, and, like other rails, has a body that is flattened laterally, allowing it easier passage through the reed beds it inhabits. It has mainly brown upperparts and blue-grey underparts, black barring on the flanks, long toes, a short tail and a long reddish bill. Immature birds are generally similar in appearance to the adults, but the blue-grey in the plumage is replaced by buff. The downy chicks are black, as with all rails. The former subspecies R. indicus, has distinctive markings and a call that is very different from the pig-like squeal of the western races, and is now usually split as a separate species, the brown-cheeked rail.
The water rail breeds in reed beds and other marshy sites with tall, dense vegetation, building its nest a little above the water level from whatever plants are available nearby. The off-white, blotched eggs are incubated mainly by the female, and the precocial downy chicks hatch in 19–22 days. The female will defend her eggs and brood against intruders, or move them to another location if they are discovered. This species can breed after its first year, and it normally raises two clutches in each season. Water rails are omnivorous, feeding mainly on invertebrates during summer and berries or plant stems towards winter. They are territorial even after breeding, and will aggressively defend feeding areas in winter.
These rails are vulnerable to flooding or freezing conditions, loss of habitat and predation by mammals and large birds. The introduced American mink has exterminated some island populations, but overall the species' huge range and large numbers mean that it is not considered to be threatened.
La Akvoralo (Rallus aquaticus) estas akvobirdo de la familio de raledoj kaj ordo de Gruoformaj.
Ties breda medio estas marŝoj, kanaloj, lagunetoj kaj junkejoj tra Eŭropo kaj Azio. Nordaj kaj orientaj loĝantaroj migras, sed la specio estas loĝanta en okcidenta kaj suda Eŭropo, kies nombreco pliiĝas pro alvenintaj migrantoj vintre. Ili estas ĝis 200.000 bredoparoj en Eŭropo.
Plenkreskuloj estas 23-28 cm longaj, kaj havas ĉefe brunajn suprajn partojn – kun regulaj malhelaj makuletoj de centro de plumoj – kaj grizbluajn vizaĝo, gorĝo kaj brusto kun blankonigra vertikala striado ĉeflanke sube. La korpo estas flankebena por helpi facilan trapasadon inter kanejo. Ili havas longajn fingrojn, mallongan agiteman voston -blanka sube- kaj longegan (3-4.5 cm) fajnan ruĝecan bekon, multe pli longa ol tiu de porzanoj, krekso aŭ aliaj raledoj, kaj pro tio eco diferenciga. Kruroj estas flavecaj.
Junuloj estas similaj al plenkreskuloj, sed grizbluo estas pli bruna kaj striita ankaŭ ĉebruste. Idoj estas nigraj kiel tiuj de aliaj raledoj.
Reproduktado enhavas ceremonion de manĝigado de la ino farata de masklo kaj bekofrostado eĉ dum kovado. Ambaŭ konstruas etan tegmentitan neston el junkoj en seka loko de marŝa plantaro proksime de akvo.
La ino demetas ĝis el 6 ĝis 12 okrecajn ovoj kun brunaj aŭ grizaj makuletoj. Ambaŭ kovas dum ĉ. 20 tagoj. Ambaŭ manĝigas la idojn kiuj forlasas la neston post eloviĝo kaj ekflugas post malpli ol 2 monatoj. Plej ofte travivas 2 idoj.
Tiuj birdoj manĝoplukas per ties longa beko en koto aŭ sombra akvo, sed ankaŭ inter herbaro per rigardo. Ili manĝas ĉefe insektojn, aliajn etajn akvajn bestetojn kaj vegetalan materialon: semoj, radikoj, beroj...
Akvoraloj estas tre sekretemaj dum bredsezono, kiam ili estas pli ofte aŭdataj ol vidataj. Ili estas bruemaj birdoj, per diversega tiparo da voĉoj, kelkaj sonantaj kvazaŭ porkaj, sed aliaj kiel “kui kuik” de kelkaj porzanoj, krepuske aŭ nokte. Ili estas pli facile videblaj vintre, kiam migrantoj pliigas nombron kaj ĉefe se frostado pelas ilin ĉe kanaro.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
ovo de Rallus aquaticus - Muzeo de Tuluzo
La Akvoralo (Rallus aquaticus) estas akvobirdo de la familio de raledoj kaj ordo de Gruoformaj.
Ties breda medio estas marŝoj, kanaloj, lagunetoj kaj junkejoj tra Eŭropo kaj Azio. Nordaj kaj orientaj loĝantaroj migras, sed la specio estas loĝanta en okcidenta kaj suda Eŭropo, kies nombreco pliiĝas pro alvenintaj migrantoj vintre. Ili estas ĝis 200.000 bredoparoj en Eŭropo.
El rascón europeo o rascón común (Rallus aquaticus)[2] es una especie de ave gruiforme de la familia Rallidae propia de los carrizales y cañaverales de Eurasia y el norte de África. Sus poblaciones septentrionales y orientales son migratorias, pero las que viven en las zonas más cálidas son sedentarias. Los adultos miden entre 23 y 28 cm de largo, y como otros rállidos tienen el cuerpo aplanado lateralmente para pasar más fácilmente entre los cañaverales donde viven. El plumaje de sus partes superiores es de tonos pardos con veteado oscuro, y sus partes inferiores son principalmente de color gris azulado, con listado blanco y negro en los flancos y bajo vientre. Tienen un pico largo y rojizo, largos dedos y la cola corta. Los inmaduros tienen las partes inferiores anteadas y los polluelos son negros. Anteriormente se clasificaba al rascón asiático (R. indicus) como una subespecie de rascón común pero ahora se consideran especies separadas.
El rascón europeo vive en humedales con vegetación palustre alta y densa, donde se alimenta principalmente de pequeños animales. Son aves territoriales incluso fuera de la época de cría.
Los adultos de la subespecie nominal miden entre 23–28 cm de largo y tienen una envergadura alar de 38–45 cm. Los machos generalmente pesan entre 114–164 g y las hembras son ligeramente menores con un peso de 92–107 g.[3] Sus partes superiores, desde la frente a la cola, son de color pardo oliváceo con veteado negro, especialmente en los hombros. Los laterales de la cabeza y sus partes inferiores hasta la parte superior del vientre son de color gris azulado, salvo el lorum que es negruzco, y los laterales parduzcos del pecho. Sus flancos y bajo vientre están listados en blanco y negro, y la zona infracaudal es blanca con algunas estrías oscuras. Su largo pico y recto pico y el iris de sus ojos son rojos, y sus patas son parduzcas. Ambos sexos son de aspecto similar, aunque las hembras son algo menores y su pico es más estrecho,[4] por lo que no es fácil diferenciarlos por sus dimensiones.[5] Los juveniles tienen el píleo negruzco y la barbilla y garganta blancas. Sus partes inferiores son anteadas o blanquecinas con listado más oscuro, y sus flancos tienen listado pardo y crema, en lugar de blanco y negro. Su zona infracaudal también es anteada, y la coloración de sus ojos, pico y patas es menos intensa que en los adultos. Los polluelos son completamente negros salvo el pico que es casi todo blanco.[4] Tras la época de cría los rascones tienen una muda completa del plumaje, y se quedan sin capacidad para volar unas tres semanas.[1] Los adultos pueden ser identificados individualmente por las marcas de su zona infracaudal, que son únicas en cada ave. Los machos adultos tienen las estrías de esta zona de un negro más intenso.[6] Se ha sugerido que estas manchas oscuras bajo la cola de la especie es una situación intermedia entre las funciones de señalización del blanco puro que tienen especies las especies gregarias o de aguas abiertas gallineta común, y la necesidad de evitar ser tan llamativo.[7]
El rascón europeo puede distinguirse rápidamente del resto de rállidas palustres por su largo pico rojo y su zona infracaudal blanca. Su pico es un poco más largo que el resto resto de su cabeza (55–58% del total) y aunque recto está ligeramente curvado hacia abajo.[8] El rascón rufigrís del Asia tropical es un tanto similar pero tiene el pico más robusto, el píleo castaño rojizo y las partes superiores y flancos salpicados de motas blancas. Los juveniles y los rascones desplumados por la muda pueden mostrar la parte infracaudal color crema como la polluela pintoja, pero esta especie también está cubierta de motas blancas y tiene el pico mucho más corto y amarillento. El área de distribución del rascón común únicamente solapa mínimamente (al sur de China y norte de Birmania) con otra especie del género Rallus, el rascón asiático, del que se diferencia principalmente por la coloración parduzca de las partes inferiores y la marcada lista ocular de este último. El rascón cafre es más grande, tiene las partes superiores más oscuras y sin veteado y sus patas son de un rojo más intenso. Además los rascones europeos divagantes pueden diferenciarse de sus parientes americanos por la ausencia de tonalidades castañas o rojizas en sus alas plegadas.[4]
El rascón europeo es una especie ruidosa que emite gruñidos y gritos todo el año. Su llamada característica consiste en una serie de gruñidos seguidos de un grito agudo y terminada con más gruñidos. La usa como reclamo territorial, llamada de alarma e invitación. Los miembros de una pareja pueden emitirla alternativamente, siendo la del macho más baja y lenta que la de su pareja. El canto de cortejo, producido por ambos sexos, consiste en un tyick-tyick-tyick con frecuencia terminado en un gorjeo de la hembra. El macho puede cantar en solitario durante horas. Su llamada durante el vuelo es un silbido áspero. Además poseen otras vocalizaciones como los chirridos altos y repetidos del macho cuando le enseña el sitio de anidamiento a la hembra, o el ronroneo que dan ambos progenitores a sus polluelos. Los rascones son más ruidosos cuando establecen un territorio y al principio de la época de cría, cuando las llamadas pueden continuar incluso por la noche. Los polluelos al principio pían débilmente, pero pronto desarrollan un reclamo para pedir de tipo tyk-tyk-trik.[4]
Se descubrió intentando atrapar carriceros comunes para estudiarlos mediante reproducciones por la noche de su canto grabado que también acudían rascones y otras aves acuáticas, aunque se hiciera en hábitats desfavorables, lo que indicaba que los rascones y otras aves migratorias nocturnas identifican los cantos del carricero con el hábitat pantanoso donde normalmente se encuentra.[9]
El rascón europeo es la especie tipo del género Rallus y la familia Rallidae, una familia de aves acuáticas y semiacuáticas de tamaño medio, aunque pequeñas en comparación con el resto de Gruiformes, de cuello más corto que el de las grullas, cola corta, patas robustas con dedos largos y plumajes discretos. La familia agrupa unas 150 especies de aves. La mayoría de ellas, y las formas más arcaicas, se encuentran en el Viejo mundo, lo que indica que allí está su origen. Por el contrario, el género Rallus surgió en América. Los tres miembros del Viejo mundo: el rascón europeo, el rascón cafre y el malgache, están próximamente emparentados y forman una superespecie, por haber evolucionado a partir de un único ancestro proveniente de una invasión americana a través del Atlántico.[10] Las pruebas genéticas indican el rascón europeo es el miembro de su género más próximamente emparentado con los rascones del género Gallirallus del pacífico,[11] y es una forma basal del grupo.[12] Los miembros de Rallus se caracterizan por tener picos largos y coloridos sin los característicos escudos frontales de la mayoría de los rállidos y ser de hábitos palustres.
El rascón común fue descrito científicamente por Carlos Linneo en 1758 en la décima edición de su obra Systema naturae,[13] con su nombre científico actual, Rallus aquaticus.[14] La etimología de su nombre científico es simple: Rallus en latín significa «rascón», y aquaticus significa «acuático».[15]
Se reconocen tres subespecies de rascón común:[16][4]
Anteriormente se consideraba al rascón asiático (Rallus indicus) subespecie del común pero ahora se clasifica como una especie separada.
El rascón europeo crían por el Holartico templado, distribuido discontinuamente desde Europa occidental y el norte de África, hasta el oeste de China y Arabia. Su distribución asiática está poco estudiada.[4]
La población de Islandia de rascón común, R. a. hibernans, se extinguió alrededor de 1965, como resultado de la pérdida de hábitat por la desecación de humedales y la depredación sufrida por parte del visón americano introducido en la isla.[18] Antes de su extinción parte de esta población de rascones isleños se quedaba todo el año en Islandia, dependiente de los manantiales volcánicos calientes en los meses más fríos, pero otra en invierno se encontraba en las islas Feroe e Irlanda, pasando por las Hébridas Exteriores, lo que indicaba que esta subespecie era parcialmente migratoria.[19]
La subespecie nominal, R. a. aquaticus, es sedentario en las zonas de clima más suave del sur y oeste de su área de distribución, pero migra al sur en las zonas donde los inviernos son más duros. Pasan el invierno tanto en su zona de cría más meridional, como en más al sur en el norte de África, Oriente medio y la zona del mar Caspio. La cumbre del periodo de migración otoñal es de septiembre a octubre, y la mayoría regresa a sus cuarteles de reproducción entre marzo y mediados de abril.[19] La subespecie R. a. korejewi también es migratoria parcialmente, y parte de la población pasa el invierno desde Irak y Arabia Saudí, Pakistán y el norte de la India, hasta el este de China.[4]
Los hábitats de cría del rascón son los humedales permanentes de aguas estancadas o lentas, dulces o negras y con vegetación densa y alta, como los carrizales, juncales, espadañas, lirios, esparganios o juncias.[4] En las zonas costeras, los lechos de juncos marinos de las marismas son su lugar de cría, con los juncos y los esparganios como especies dominantes en los ambientes menos salobres. Un estudio realizado en Países Bajos y España mostró que los juncos proporcionaban mejor cobertura que otras plantas marítimas. En todos los sitios sus nidos están construidos con las plantas circundantes.[20] El hábitat preferido de los rascones son los carrizales (Phragmites) con plantas surgiendo del agua,[21] con una profundidad de entre 5–30 cm, barrizales para alimentarse y con gran diversidad de especies de invertebrados. Además prefieren los emplazamientos cercanos a los sauces y matorrales que las grandes áreas de hábitat uniforme. Donde se encuentran, los juncos espigados proporcionan una buena alternativa como hábitat de cría, su altura (1,5 m) y densa estructura proporciona una buena cobertura para el nido de los rascones.[22] Además de los pantanos y marismas naturales el rascón también puede usar las resultantes de las extracciones de grava, arena o turba en cuanto recobran la cubierta vegetal suficiente. También puede encontrarse en los cultivos de arroz o en islas flotantes,[4] y en Kachemira ocupan las plantaciones de caña de azúcar inundadas.[17] Un estudio finlandés mostró que el principal factor que influye en la distribución de los rascones europeos es la extensión de la cubierta vegetal, estando las densidades de población más altas en las zonas con más densidad vegetal, aunque la cercanía de otros pantanos también era un factor significativo. Sin embargo, otros factores como la temperatura, la pluviosidad, la longitud de la línea costera o la extensión de la turbera, que son importantes para otras aves palustres, no son relevantes estadísticamente para los rascones. Las áreas con las mayores densidades de rascones también tenían las mayores densidades de otras tres especies de aves consideradas en peligro en Finlandia: el carricero tordal, el avetoro y el aguilucho lagunero occidental.[23] El límite septentrional del área de cría del rascón parece estar determinado por la transición entre los humedales ricos en nutrientes y los más pobres y de aguas más ácidas. Esto produce que los carrizos comunes sean reemplazados por una vegetación más abierta dominada por la especie Comarum palustre, que es inapropiada para los rascones.[24]
Ocasionalmente se encuentra en emplazamientos más inusuales. Una pareja de rascones anidó en Escocia al raso la cuneta de una carretera, y cuando una reserva natural de Inglaterra instaló cajas nido para los bigotudos (casetas de caña con suelo de madera) los rascones anidaron tanto en la caseta como bajo el suelo de madera, en este último caso con los bigotudos instalados encima dentro de la caja.[25] Aunque son una especie de zonas bajas, los rascones europeos crían a 1,240 m en los Alpes y 2,000 m en Armenia.[4] Un estudio italiano indica que las aves que crían en los lechos de juncos necesitan un área mínima de humedal, que en el caso de los rascones es de 1 ha,[26] aunque las mayores densidades se encontraban en pantanos de 10 ha o más.[23]
Durante la migración o en invierno pueden usar un espectro más amplio de hábitats húmedos, como las zonas de helechos y de matorral inundados. Las heladas pueden obligar a los rascones a desplazarse a zonas más abiertas como las acequias, vertederos y parques,[4] o incluso a permanecer expuestos sobre el hielo.[27] Un estudio mostró que en invierno los territorios de cada individuo se solapan, que cada rascón usaba una proporción significativa del cañaveral, y que los rascones regresan a su anterior área de distribución pasado el invierno. Este estudio registró una densidad de 14 rascones por hectárea.[28] Los rascones que se quedaban en Islandia durante el invierno dependían de las aguas geotermales a las que accedían por túneles bajo la nieve. Cuando no se estaban alimentando se refugiaban en cavidades y grietas entre la lava solidificada.[4] Esta especie a veces se encuentra como divagante lejos de su área de distribución normal habiéndose registrado en Azores, Madeira, Mauritania, el Ártico,[19] Groenlandia, Malasia y Vietnam.[1]
El rascón es una especie discreta, difícil de ver en su hábitat ya que se mimetiza gracias a su plumaje veteado. Su cuerpo compacto lateralmente le permite deslizarse entre la vegetación densa, y se queda inmóvil si es sorprendido en zona abierta.[29] Suele caminar erguido erguido, pero adopta una postura agachada cuando corre para esconderse. Nada cuando es necesario, balanceando el cuello delante y atrás como es típico en los rallidos,[19] y suele volar bajo cerca de las cañas con sus largas patas colgando, generalmente cortas distancias. Aunque su vuelo parece pesado los rascones son capaces de realizar vuelos de larga distancia durante sus migraciones nocturnas,[17] y a veces muere por colisión con los faros y cables eléctricos.[29] Individuos anillados en las islas británicas han sido recobrados tan lejos como en Polonia, Checoslovaquia y Suecia.[30]
Es una especie territorial que defiende su territorio tanto en época de cría como durante la invernada. Los rascones cargan unos contra otros con el cuello extendido en la época de cría, y a veces atacan juntos los dos miembros de la pareja. Los machos grandes densamente veteados son dominantes en invierno, cuando las agresiones directas se sustituyen exhibiciones situándose de puntillas en posición erguida, mientras se realizan movimientos de cabeza y se emiten sonidos de amenaza.[4]
El racón europeo son omnívoros, aunque se alimentan principalmente de pequeños animales. Su dieta incluye gusanos, sanguijuelas, gasterópodos, pequeños crustáceos, arañas y una gran variedad de insectos acuáticos y terrestres y sus larvas. También comen pequeños vertebrados como anfibios, peces, aves y mamíferos que pueden matar o comer su carroña. Mata a los pequeños vertebrados atravesándolos con su pico de un golpe que rompe la columna de su presa. También consume productos vegetales, especialmente en otoño e invierno, como brotes, flores, semillas de plantas acuáticas y frutos.[4] En el sur de Asia a veces también consumen arroz.[17] Los rascones jóvenes se alimentan principalmente de insectos y arañas. Consiguen su alimento en tierra o entre el barro, y normalmente la lavan en el agua antes de comerla.[4] Después de la lluvia los rascones sondean el suelo blando con su pico para encontrar lombrices.[6] En ocasiones esta especie se alimenta en praderas abiertas y otros hábitats despejados cuando les obliga el frío.[31] A pesar de su naturaleza tímida se puede mantener en cautividad a los rascones alimentándolos con carne cruda o lombrices.[32]
Los rascones siguen rutas definidas cuando se alimentan, y con frecuencia vuelven a las buenas zonas de caza. Los rascones europeos son versátiles y oportunistas a la hora de alimentarse. Pueden saltar para atrapar insectos en las plantas, trepar para alcanzar bayas y arrancar manzanas del árbol para poder comérselas en el suelo.[4] Pueden matar otras aves atravesándolas con el pico o ahogándolas, especialmente aquellas con su capacidad para escapar reducida. En los aviarios pueden matar a aves más pequeñas y también matan a los pájaros atrapados en las redes de anillar.[25]
El rascón europeo es monógamos y muy territoriales en la época de cría. Los rascones se emparejan tras llegar a sus zonas de cría o antes de la migración primaveral. En los humedales grandes en buen estado los rascones anidan a 20–50 m unas de otros. El tamaño del territorio varía, pero la media es de 300 m². La pareja emite reclamos de cortejo y llamadas de contacto durante toda la época de cría. Los machos eligen el emplazamiento del nido y se lo muestran a las hembras con una exhibición en la que erizan las plumas de la espalda, arquean las alas sobre la espalda, despliegan la cola y apuntan hacia abajo con el pico verticalmente. Esta exhibición va acompañada de un ronroneo alto. Antes de aparearse el macho alza sus alas y cola, y agacha la cabeza tocando el pecho con el pico. Durante el cortejo el macho alimenta a la hembra y también durante la incubación, entonces ella deja el nido y realiza una exhibición ante el macho, caminando alrededor de él, emitiendo llamadas suaves, y frotando su pico contra el de él y dando carreras cortas hasta y desde donde está él.[4]
El nido se sitúa en cualquier lugar entre la vegetación palustre y es construido principalmente por el macho, generalmente en un solo día. Suele elevarse unos 15 cm o más por encima del nivel del marjal, y a veces se sitúa en entramados de raíces, tocones de árboles y otros soportes similares. Si el nivel del agua empieza a subir lo hacen más grande. El nido suele tener un diámetro de entre 13–16 cm y unos 7 cm de alto. El nido está bien escondido entre la vegetación y se acercan a él cautelosamente por sendas estrechas.[4][29][33]
La puesta típica se compone de 6–11 huevos en la mayor parte de su área de distribución,[4][19] aunque parecen ser más pequeñas (5–8) en Kachemira a unos 1500 m de altitud.[17] La fecha de las puestas varía según la localización, se produce desde finales de marzo en Europa occidental y el norte de África, hasta finales de mayo en Kachemira y junio en Islandia.[4] El tamaño de la nidada puede reducirse en las puestas tempranas y tardías de la estación de cría.[34] La época de cría puede extenderse para realizar segundas puestas y puestas de repuesto. Sus huevos son suaves y ligeramente brillantes. Su color varía del blanquecino al crema rosado, con moteado pardo rojizo concentrado principalmente en el extremo más ancho,[19] que a veces se extienden en una sola banda.[33] La variación del tamaño de los huevos entre las tres subespecies es menor que las diferencias individuales. El tamaño medio de los huevos de la subespecie nominal es de 36 × 26 mm. Los huevos pesan 13 g,[4] de los cuales 7% corresponde a la cáscara.[35]
Ambos progenitores incuban los huevos, aunque las hembras incuban la mayor parte del tiempo.[17] La incubación dura 19–22 días hasta la eclosión,[35] y eclosionan al menos el 87%.[30] El adulto que no está con los polluelos lleva comida al que está en el nido para que los alimente. Los polluelos son precoces, y en un par de días tras la eclosión dejan el nido, pero siguen siendo alimentados por sus padres, aunque también consiguen su propia comida al cabo de unos cinco días.[4] Son independientes de sus padres a los 20–30 days[35] y pueden volar cuando tienen 7–9 semanas.[4] Si el nido corre el peligro de ser descubierto, la hembra acarrea a los polluelos o los huevos con el pico de uno en uno, hasta otro emplazamiento,[29] aunque los polluelos pequeños también pueden ser transportados bajo las alas.[25] Los rascones que están incubando pueden permanecer sobre los huevos incluso si un intruso se acerca mucho, o bien lo atacan o pueden fingir estar heridos para distraerlo.[4] Los rascones pueden criar al año de haber nacido, y generalmente realizan dos nidadas por temporada.
La supervivencia media para los rascones nuevos se estima entre 17 y 20 meses, con una tasa de supervivencia anual ligeramente menor del 50% durante los tres primero años, y ligeramente mayor después.[30] La edad máxima registrada es de 8 años y 10 meses.[35]
Entre los depredadores del rascón europeo se incluyen varios mamíferos, rapaces y otras aves grandes. El visón americano es en parte el responsable de la extinción de la población de Islandia,[18] y también se ha registrado que los gatos y perros también matan a esta especie.[30] Al menos localmente también las nutrias también pueden comer rascones y otras aves acuáticas.[37] El avetoro, otra ave de los carrizales, también consume polluelos de rascones,[38] al igual que la garza real.[39] Los rascones europeos son particularmente vulnerables a las garzas cuando son forzados a salir a descubierto por las mareas muy altas.[25] Los aguiluchos que cazan en los humedales se cuentan entre sus principales depredadores,[40] pero con menos frecuencia también son cazados por los cárabos,[41] los búhos campestres,[42] los búhos reales,[43] las águilas moteadas,[44] los cernícalos comunes,[45] y los halcones peregrinos.[46]
Entre sus parásitos se incluyen los piojos chupadores Nirmus cuspidiculus y Pediculus ralli,[47][48] la garrapata Ixodes frontalis,[49] y la mosca piojo Ornithomyia avicularia.[50] Los rascones europeos pueden resultar infectados por el virus de la gripe aviaria,[51][52] y la bacteria Borrelia burgdorferi, portada por las garrapatas Ixodes, que también pueden infectar a los humanos causando la enfermedad de Lyme.[53] Se han descubierto tres clases de piojos, Fulicoffula rallina, Pseudomenopon scopulacorne y Rallicola cuspidatus en rascones muertos en 2005 en las islas Feroe que no se habían encontrado hasta entonces en el archipiélago.[54] Se ha registrado al platelelminto parásito Ophthalmophagus nasciola en el seno nasal de un rascón,[55] y se han detectado al menos tres especies de ácaros de las plumas en su plumaje.[56]
Las poblaciones de rascón europeo está en declive, pero tiene una población grande de entre 100.000–1.000.000 adultos y un área de cría estimado de unos 15.600.000 km² por lo que se clasifica como especie bajo preocupación menor en la Lista Roja de la UICN.[1] En la mayoría de los países de Europa su población es estable o desciende ligeramente debido a la pérdida de hábitat. La población y el área de distribución del rascón se está incrementando en Marruecos, y cría tan al sur como Souss Massa.[19] Se sabe poco de la población asiática, pero la subespecie korejewi es común en Pakistán y Kachemira.[57]
Localmente sus hábitats están resultando afectados por la desecación de humedales, la canalización de cursos de agua y la expansión urbana,[58] además de la contaminación.[59] Los depredadores introducidos son una amenaza para las poblaciones isleñas vulnerables. Además de la extinción local de la subespecie islandesa, los visones son responsables de los marcados declives de la población de rascones y otras aves que anidan en el suelo de las Hébridas, donde la nutria que come principalmente peces era el único carnívoro nativo. Los visones procedían de granjas peleteras de Lewis,[60] desde donde se expandieron por Harris, North Uist y South Uist.[61] Los programas de erradicación de visones y hurones han permitido que los rascones regresen a islas como Lewis y Harris,[62] y se están llevando a cabo más proyectos similares en el resto de Escocia.[63]
Los rascones han sido consumidos por los humanos durante miles de años;[64] los antiguos romanos los comían,[65][66] y los representaron en pinturas en las paredes de Pompeya,[67] y su consumo siguió durante la Edad Media y hasta la época moderna.[68]
El rascón europeo o rascón común (Rallus aquaticus) es una especie de ave gruiforme de la familia Rallidae propia de los carrizales y cañaverales de Eurasia y el norte de África. Sus poblaciones septentrionales y orientales son migratorias, pero las que viven en las zonas más cálidas son sedentarias. Los adultos miden entre 23 y 28 cm de largo, y como otros rállidos tienen el cuerpo aplanado lateralmente para pasar más fácilmente entre los cañaverales donde viven. El plumaje de sus partes superiores es de tonos pardos con veteado oscuro, y sus partes inferiores son principalmente de color gris azulado, con listado blanco y negro en los flancos y bajo vientre. Tienen un pico largo y rojizo, largos dedos y la cola corta. Los inmaduros tienen las partes inferiores anteadas y los polluelos son negros. Anteriormente se clasificaba al rascón asiático (R. indicus) como una subespecie de rascón común pero ahora se consideran especies separadas.
El rascón europeo vive en humedales con vegetación palustre alta y densa, donde se alimenta principalmente de pequeños animales. Son aves territoriales incluso fuera de la época de cría.
Rooruik (Rallus aquaticus; ka ruik) on ruiklaste sugukonda kuuluv lind. Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse (2012).
Eestis pesitseb ta aprillist oktoobrini (novembrini)[1]. Ta on Lääne-Eestis väikesearvuline, mujal harv haudelind[1].
Rooruik (Rallus aquaticus; ka ruik) on ruiklaste sugukonda kuuluv lind. Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse (2012).
Eestis pesitseb ta aprillist oktoobrini (novembrini). Ta on Lääne-Eestis väikesearvuline, mujal harv haudelind.
Uroilanada handia (Rallus aquaticus) rallidae familiako hegaztia da[1], Eurasiako eskualde hezeetan bizi dena.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Uroilanada handia (Rallus aquaticus) rallidae familiako hegaztia da, Eurasiako eskualde hezeetan bizi dena.
Luhtakana (Rallus aquaticus) on rantakanoihin kuuluva lintu.
Luhtakana on 23–36 cm pitkä, sen siipien kärkiväli on 40–45 cm ja paino 70–190 grammaa.
Selkäpuoli on ruskea, vatsapuoli siniharmaa, kyljissä mustia raitoja. Luhtakanalla on pitkät varpaat ja punaiset jalat, lyhyt pysty pyrstö ja pitkä, ohut, kirkkaanpunainen nokka.
Vanhin suomalainen rengastettu luhtakana on ollut 5 vuotta 5 päivää vanha. Euroopan vanhin on ollut brittiläinen 8 vuoden 10 kuukauden ikäinen yksilö.
Parimäärä Suomessa: 300–600. Euroopassa pesii 130 000–240 000 paria.
Luhtakana pesii Euroopassa ja Aasiassa. Talvehtii Länsi- ja Etelä-Euroopassa. Joitakin yksilöitä voi talvehtia myös Suomessa.
Rannikot, rehevät järvet ja joet, kosteikot ja suot. Suomessa erityisesti rehevöityneet ruovikot ja vetiset luhdat.
Naaras munii 6–11 kermanväristä munaa korsista ja kuivista lehdistä valmistettuun pesään. Munia molemmat emot hautovat 19–22 vrk. Poikaset ovat pesäpakoisia ja väriltään mustia. Ne ovat lentokykyisiä 6–8 viikon ikäisinä.
Luhtakana syö enimmäkseen hyönteisiä ja muita selkärangattomia, joita se etsii rantamudasta näkönsä avulla.
Luhtakana (Rallus aquaticus) on rantakanoihin kuuluva lintu.
Rallus aquaticus
Le Râle d'eau (Rallus aquaticus) est une espèce d'oiseaux de la famille des rallidés. L'adulte mesure de 23 à 28 cm de long et a, comme les autres râles, un corps aplati latéralement lui permettant de se frayer plus facilement un chemin dans les roselières, son habitat préférentiel. Ses parties supérieures sont brunes et ses parties inférieures gris-bleu. Il a des rayures noires sur les flancs, de longs orteils, une courte queue et un long bec rougeâtre. Les jeunes sont similaires aux adultes, mais la partie gris-bleu du plumage de l'adulte est chamoisée chez les jeunes. Les nouveau-nés sont couverts d'un duvet noir, comme chez tous les autres râles.
Le Râle d'eau est omnivore, mais se nourrit principalement de petits animaux. Il se reproduit dans les roselières et autres zones marécageuses disposant d'une végétation haute et dense. Il y construit son nid, juste au-dessus du niveau de l'eau, avec diverses plantes collectées à proximité. Les œufs, de couleur écrue, sont principalement couvés par la femelle et éclosent après 19 à 22 jours d'incubation. La femelle défend ses œufs en chassant les intrus ou même parfois en déplaçant le nid. Mâles et femelles sont des oiseaux territoriaux, qui peuvent se montrer agressifs tout au long de l'année. Les jeunes oiseaux sont matures à un an, et les femelles peuvent dès lors pondre deux fois par saison.
L'espèce vit dans les zones humides d'Europe, d'Asie et d'Afrique du Nord. C'est un oiseau migrateur dans le nord et l'est de son aire de répartition, mais on le rencontre toute l'année dans les zones à climat plus tempéré. Le Râle d'eau compte trois sous-espèces reconnues, dont une est aujourd'hui éteinte. Le Râle à joues brunes a longtemps été considéré comme une sous-espèce du Râle d'eau, mais a désormais le statut d'espèce à part entière. Le Râle d'eau est victime des inondations et du gel, de la perte de son habitat et de la prédation des mammifères et des grands oiseaux. Le Vison d'Amérique, introduit en Europe, l'a exterminé sur certaines îles, mais l'espèce a une aire de répartition suffisamment vaste et une population assez nombreuse pour ne pas être considérée en danger.
L'adulte est un oiseau de taille moyenne, mesurant de 23 à 28 cm de long[2] pour une envergure de 38 à 45 cm[3]. Les mâles pèsent généralement entre 88 et 190 g et les femelles, plus légères, entre 74 et 138 g[3].
Les parties supérieures de la tête à la queue sont brun-olive avec des raies noires[4], notamment sur les épaules. Les côtés de la tête et les parties inférieures en dessous de la poitrine sont gris ardoise[5],[4], à l'exception d'une marque noire entre le bec et l'œil. La poitrine est brunâtre, les flancs sont barrés de blanc et de noir et le dessous de la queue est blanc avec quelques raies noires. Le long bec et l'iris sont rouges, et les pattes sont rosées. Il n'y a pas de dimorphisme sexuel très marqué[4],[3] : la femelle est légèrement plus petite et a un bec plus effilé[6], mais il est impossible de déterminer le sexe avec exactitude par de simples mesures[7]. Les mâles adultes ont des raies noires particulièrement bien marquées sous la queue[8]. Les individus adultes mâles et femelles sont facilement identifiables grâce à ces marques, qui sont uniques et caractéristiques de chaque individu. Certains ornithologues pensent que ces rayures noires sous la queue sont un compromis entre le blanc uni adopté par certains oiseaux grégaires vivant dans l'eau pour se signaler à leurs congénères, comme la poule d'eau, et la nécessité de ne pas se faire remarquer trop facilement[9]. Les jeunes ont une couronne noirâtre et leur gorge et leur menton sont blancs. Les parties inférieures sont chamoisées ou blanches avec des raies plus sombres, et les flancs sont marqués de brun et de chamoisé. Le dessous de la queue est chamoisé, et l'œil, le bec et les pattes sont d'une couleur plus terne que chez l'adulte. Les oisillons duveteux sont entièrement noirs, à l'exception de leur bec principalement blanc[6]. Après la reproduction, le râle mue, et ne peut donc plus voler durant environ trois semaines[1],[2].
Le Râle d'eau peut facilement se distinguer des autres râles qui vivent dans les roselières grâce à ses rayures blanches et noires sous la queue et son bec rouge, qui est légèrement plus long que le reste de la tête de l'oiseau, et légèrement incurvé vers le bas[10]. Le Râle à joues brunes (Rallus indicus), qui vit de la Sibérie au Japon et était autrefois considéré comme conspécifique du Râle d'eau, est légèrement plus petit et diffère également par ses parties supérieures plus claires, ses parties inférieures teintées de brun et le trait brun passant sur l'œil[11]. Le Râle strié (Gallirallus striatus), qui lui ressemble beaucoup, a un bec plus robuste, une couronne couleur noix et des points blancs sur ses parties supérieures. Les Râles d'eau jeunes et les adultes ayant juste mué présentent une teinte chamoisée sous la queue, comme la Marouette ponctuée (Porzana porzana), espèce plus petite[12], mais le plumage de cette dernière espèce est marqué de points blancs, et la marouette a un bec plus court et jaunâtre. D'une manière générale, le Râle d'eau se distingue des marouettes par son long bec rouge. La Marouette poussin (P. parva) et la Marouette de Baillon (P. pusilla) sont nettement plus petites et ont des sous-caudales plus foncées[2]. L'aire de répartition du Râle d'eau ne chevauche pas celle des autres râles du genre Rallus, et les individus erratiques qui s'aventurent de l'autre côté de l'Atlantique peuvent se distinguer de leurs homologues américains par l'absence de coloration rousse ou noix sur les ailes. Le Râle bleuâtre (Rallus caerulescens), plus grand, a quant à lui des parties supérieures non rayées et des pattes d'un rouge plus vif[6].
Ce râle est une espèce discrète qui reste dissimulée dans la végétation le plus clair de son temps, rendant difficile son observation dans son habitat de prédilection[3]. Il a un corps aplati latéralement qui lui permet de se faufiler dans une végétation dense[13], et il ne bouge plus lorsqu'il est surpris hors de son abri herbacé[14]. Il marche en levant haut les pattes, mais se tapit dès qu'il cherche à s'abriter. Il nage quand cela est nécessaire, avec les mouvements saccadés typiques des râles[15], et vole sur de courtes distances, pas très haut au-dessus des roseaux et en laissant pendre ses pattes[3]. Bien que son vol paraisse peu efficace, l'oiseau peut parcourir de longues distances au cours de ses migrations nocturnes[11], durant desquelles il est parfois victime de collisions avec des lampadaires ou des lignes électriques[14]. Des oiseaux bagués en Angleterre ont ainsi été retrouvés jusqu'en Pologne, en République tchèque et en Suède[16].
Cette espèce est territoriale et défend l'espace qu'elle occupe pendant la période de reproduction, mais également durant l'hiver. Les oiseaux peuvent se battre, notamment en période de reproduction, chargeant l'intrus avec le cou dressé. Les deux membres d'un couple peuvent parfois attaquer en même temps pour protéger leur nid. Durant l'hiver, les plus gros mâles dominent, mais les agressions sont moins courantes et les animaux cherchent plutôt à intimider l'intrus, en se tenant bien dressés, en secouant la tête et en menaçant avec leur bec[6].
Le Râle d'eau est une espèce que l'on peut entendre tout au long de l'année. Le cri consiste en une série de grognements suivis d'un couinement en kruîh[4] rappelant celui d'un porcelet, et se termine par de nouveaux grognements. Il est utilisé comme cri d'alerte ou pour prévenir de sa présence sur un territoire[6]. On entend principalement ce chant à l'aube ou au crépuscule[17]. Les râles indiquent également leur présence par des séries de ick ick ick espacés, des pitt ou des tick[4]. Les membres d'un couple peuvent émettre ce couinement à tour de rôle, le mâle ayant des notes plus basses et plus lentes que sa partenaire. Le chant utilisé lors de la cour par les mâles comme les femelles est un tjick tjick tjik tjuirrrr qui finit souvent par un trille de la femelle[4]. Le mâle peut chanter pendant des heures. Lorsqu'il est en vol, il émet un sifflement aigu, et d'autres sons comme un craquement répété lorsqu'il indique un emplacement pour le nid à la femelle[6]. Les deux parents émettent un ronronnement quand ils sont au nid avec leurs petits. Les râles chantent plus facilement quand ils sont bien installés dans un territoire et au début de la saison de reproduction. La femelle appelle ses oisillons par un douc-douc-douc[4], tandis que ceux-ci répondent en gazouillant doucement au début, mais acquièrent rapidement un cri de type tick-tick-trik[6].
Quand les ornithologues diffusent le cri enregistré de la Rousserolle effarvatte (Acrocephalus scirpaceus) la nuit pour attirer des animaux de cette espèce, ils attirent également des Râles d'eau et d'autres oiseaux de zones humides, qui semblent reconnaître le cri de cette espèce et l'associer à la présence d'une zone humide où s'installer[18].
Le Râle d'eau est omnivore, mais préfère les proies animales. Celles-ci incluent des sangsues, des vers de terre, des gastéropodes, de petits crustacés, des araignées, et une grande variété d'insectes terrestres et aquatiques et leurs larves[2]. De petits vertébrés comme des amphibiens, des poissons, des oiseaux ou des mammifères peuvent être consommés occasionnellement. Les vertébrés sont empalés avec le bec de l'animal qui brise ainsi la colonne vertébrale de sa proie. Il peut se nourrir également de cadavres d'autres oiseaux[17]. Le râle consomme des végétaux en automne et en hiver principalement, et son régime inclut des bourgeons, des graines, des fleurs, des pousses de plantes aquatiques, des baies et des fruits[6],[17]. Les jeunes râles sont principalement nourris d'insectes et d'araignées.
Le Râle d'eau trouve sa nourriture au sol ou dans la boue, et il la rince alors dans l'eau avant de la consommer[6]. Après une pluie, il lui arrive de sonder le sol à la recherche de vers de terre[8]. Il peut plonger la tête dans l'eau jusqu'au dos pour attraper sa proie[13]. Il se nourrit dans des milieux plus ouverts quand le froid l'y oblige, et Edmund Meade-Waldo a décrit une fois sept râles se nourrissant dans un pré[20]. En dépit de sa nature discrète, ce râle peut facilement être élevé en captivité, où il est nourri de viande et de vers de terre[21]. Un individu a même été dressé à sauter pour attraper des vers suspendus à une canne à pêche[22].
Le Râle d'eau suit des trajets bien définis lorsqu'il est en quête de nourriture, et revient fréquemment dans les meilleurs coins de chasse. Opportuniste, il est capable de sauter pour attraper des insectes sur les plantes, de grimper pour trouver des baies ou de déloger des pommes qu'il pourra manger au sol[6],[17]. Il tue de petits oiseaux en les empalant ou en les noyant, notamment si ces derniers ont une capacité à fuir limitée. Ainsi on l'a déjà observé tuant un Verdier d'Europe (Chloris chloris) et une Caille peinte (Excalfactoria chinensis) dans un parc ornithologique, ainsi que des petits oiseaux piégés dans des filets. Il s'attaque aussi aux nids d'autres espèces nichant dans les roseaux comme la Rousserolle turdoïde (Acrocephalus arundinaceus)[23]. Le Râle d'eau peut défendre son territoire de chasse l'hiver, bien qu'il soit plus restreint qu'en période de reproduction, avec des animaux situés à moins de 10 m les uns des autres[6], ce qui permet à certains sites d'accueillir des centaines d'oiseaux[19]. Son comportement agressif en dehors de la période de reproduction peut le conduire à attaquer d'autres rallidés comme la Marouette ponctuée (Porzana porzana) ou la Marouette de Baillon (P. pusilla)[24].
Le Râle d'eau est monogame et très territorial durant la reproduction. Les couples se forment dès l'arrivée des animaux sur le site de nidification, ou peut-être même avant la migration de printemps. Dans de grands marécages avec de bonnes conditions de vie, les oiseaux peuvent nicher entre 20 et 50 m les uns des autres. Les territoires sont de taille variable, mais ils font souvent autour de 300 m2. Le couple fait sa parade nuptiale et émet des cris durant toute la saison de reproduction. Le mâle choisit l'emplacement du nid, qu'il montre à la femelle en se tenant à cet endroit avec les plumes du dos dressées, la queue déployée et le bec pointé verticalement vers le bas. Cette posture est accompagnée d'un puissant cri. Avant de s'accoupler, il déploie ses ailes et sa queue, et touche sa poitrine avec son bec. Le mâle nourrit la femelle durant la parade nuptiale, et durant la période d'incubation : elle quitte alors momentanément le nid pour aller s'exposer devant lui, l'appelant doucement, marchant autour de lui, frottant son bec contre lui et faisant de petites courses dans sa direction[6].
Le nid est construit à partir de la végétation dont l'oiseau dispose à proximité, et il est bâti principalement par le mâle, généralement en un seul jour. Il est construit à au moins 15 cm au-dessus du niveau de l'eau, et peut parfois être bâti sur un amas de racines, une souche ou un support du même type. Il peut être construit plus haut si les eaux commencent à monter. Le nid fait 13 à 16 cm de diamètre environ et 7 cm de haut. Il est bien caché et le râle s'en approche précautionneusement via d'étroites pistes[6],[14],[25].
Une ponte comprend généralement entre 6 et 11 œufs[6],[15],[17], mais est plus réduite au Cachemire, à 1 500 m d'altitude, avec seulement 5 à 8 œufs[11]. Les dates de pontes varient suivant les régions, de fin mars dans l'Ouest de l'Europe et en Afrique du Nord à fin mai dans le Cachemire et juin en Islande[6]. La taille de la ponte est en moyenne légèrement plus petite en tout début de saison de reproduction, ou en fin de celle-ci[26]. La saison de reproduction peut être allongée par le remplacement d'une ponte perdue ou par une seconde ponte. Les œufs sont lisses, légèrement brillants et de forme ovale. Leur couleur varie du blanc au rosé, avec des taches brun-rougeâtre principalement situées dans la partie la plus large[15]. Les petites taches peuvent parfois en former une seule grosse[25]. La taille des œufs varie suivant les sous-espèces. Chez la sous-espèce type, leur taille moyenne est de 36 mm de long pour 26 mm de large. Ils pèsent environ 13 g[6], dont 7 % sont constitués par la coquille[27].
Les deux parents couvent alternativement les œufs, bien que la femelle y consacre plus de temps que le mâle[11]. Les œufs éclosent après 19 à 22 jours d'incubation[27],[17], avec une réussite d'au moins 87 %[16], et les jeunes quittent le nid 20 à 30 jours plus tard[27],[17]. Tandis qu'un des deux parents couve, le second part chercher de la nourriture et ravitaille son compagnon, puis les oisillons. Ceux-ci sont capables de rechercher leur nourriture par eux-mêmes après seulement cinq jours. Après avoir quitté le nid, les jeunes se débrouillent par eux-mêmes. Ils doivent attendre l'âge de sept à neuf semaines pour être capables de voler[6]. Si un nid a été découvert par un prédateur, la femelle peut déplacer les oisillons ou les œufs à un autre endroit. Les œufs sont alors transportés dans son bec[14], et les jeunes oisillons peuvent être transportés sous les ailes de l'adulte[22]. Les oiseaux en train de couver restent sur le nid sans bouger même s'ils sont approchés de près, ou attaquent l'intrus, voire feignent d'être blessés pour le distraire[6]. Le Râle d'eau peut se reproduire dès l'âge d'un an, et élève généralement par la suite deux nichées par saison.
En moyenne, un Râle d'eau ayant quitté le nid vit 17 à 20 mois, avec un pourcentage de survie qui ne dépasse pas 50 % durant ses trois premières années de vie, et parfois supérieur par la suite[16]. L'âge maximum jamais enregistré pour cet oiseau est de huit ans et dix mois[27],[28].
Parmi les prédateurs du Râle d'eau, on compte un grand nombre de mammifères et de grands oiseaux. Le Vison d'Amérique (Neovison vison) est en partie responsable de l'extinction de la population islandaise[30] et les chats et les chiens sont couramment observés s'en prenant à l'espèce[16]. Localement, la Loutre d'Europe (Lutra lutra) mange des râles et d'autres oiseaux des marais[31]. Le Butor étoilé (Botaurus stellaris), un autre résident des roselières, consomme des râles[32], tout comme le Héron cendré (Ardea cinerea)[33]. Les Râles d'eau sont particulièrement vulnérables au héron qui peut s'introduire dans les roselières lorsque l'eau est haute[22]. Les busards qui chassent dans les marais sont également des prédateurs de l'espèce[34], mais moins fréquemment. Le Râle d'eau est parfois aussi victime de la Chouette hulotte[35], du Hibou des marais[36], du Hibou grand-duc[37], de l'Aigle criard[38], du Faucon crécerelle[39] et du Faucon pèlerin[40].
Les parasites du Râle d'eau comprennent les anoploures Rallicola cuspidatus et Incidifrons ralli[41],[42], la tique Ixodes frontalis[43] et l'hippoboscidé Ornithomyia avicularia[44]. Trois poux, Fulicoffula rallina, Pseudomenopon scopulacorne et Rallicola cuspidatus, ont été découverts sur des cadavres de Râle d'eau en 2005 sur les îles Féroé, alors que ces espèces n'avaient jamais été répertoriées sur cet archipel précédemment[45]. Trois espèces d'acariens des plumes au moins s'abritent dans son plumage[46]. Le Râle d'eau peut être touché par la grippe aviaire[47],[48] et la bactérie Borrelia burgdorferi, transportée par les tiques, qui cause chez l'homme la maladie de Lyme[29].
Le Râle d'eau se reproduit dans une vaste zone comprenant toute la partie tempérée de l'Eurasie, depuis l'Islande et les îles Britanniques jusqu'à la Sibérie, la Corée, la Chine et le Nord du Japon. Il est ponctuellement présent dans les habitats qui lui conviennent en Afrique du Nord, en Arabie saoudite et en Turquie. On connaît assez mal sa répartition exacte en Asie, et elle pourrait être plus étendue que ce que l'on pense aujourd'hui[6]. Cette espèce peut occasionnellement devenir erratique et s'aventurer loin de son aire de répartition, et on a retrouvé des Râles d'eau aux Açores, à Madère, en Mauritanie, dans l'Arctique[15], au Groenland, en Malaisie et au Viêt Nam[1].
La population islandaise du Râle d'eau, R. a. hibernans, s'est éteinte vers 1965, du fait de la disparition de son habitat à la suite du drainage des zones humides, et de la prédation exercée par le Vison d'Amérique, une espèce introduite[30],[49]. Avant son extinction complète, quelques oiseaux persistaient tout au long de l'année sur l'île, profitant des sources d'eau chaude engendrées par le fort volcanisme pour passer les mois d'hiver ; d'autres ont été observés dans les îles Féroé, en Irlande, ainsi que de passage dans les Hébrides, montrant qu'il lui arrivait parfois de migrer[15].
Le Râle d'eau est un migrant occasionnel. Ainsi, la sous-espèce nominale, R. a. aquaticus, vit aujourd'hui dans les parties au climat le plus doux de son aire de répartition, mais il lui arrive de migrer vers le sud en cas d'hiver trop rigoureux. Cette population hiverne ainsi sur son aire de reproduction, mais également en Afrique du Nord, au Moyen-Orient et dans la région de la mer Caspienne. La période la plus adaptée aux migrations se situe entre septembre et octobre, tandis que la plupart des oiseaux retournent dans leur aire de reproduction en mars et début avril[15]. Un spécimen de la sous-espèce type collecté par Richard Meinertzhagen dans le Baloutchistan, région d'Asie située entre l'Iran et l'Afghanistan, est d'origine douteuse[50]. R. a. korejewi est un autre migrant occasionnel, une partie de la population hivernant en Irak et dans l'Est de l'Arabie saoudite et à l'est jusqu'au Pakistan et au Nord de l'Inde[6].
Il se reproduit dans des zones humides aux eaux stagnantes, avec une végétation haute et dense, comprenant des espèces comme le roseau, les massettes, les iris, les rubaniers ou les carex[6]. Le long des côtes, le Juncus maritimus est courant dans les marais salants, et les carex et les rubaniers dominent dans les marais moins salés. Une étude menée aux Pays-Bas et en Espagne a montré que le Juncus maritimus offre un meilleur abri que les autres plantes maritimes. Le nid est bâti à partir des plantes dont l'oiseau dispose[51]. Lorsqu'elle est présente, la marisque offre un très bon habitat pour la reproduction, du fait de sa grande taille et de sa forte densité elle abrite parfaitement le nid des râles[52]. L'habitat qu'ils affectionnent le plus est toutefois sans aucun doute la roselière de Phragmites[53], avec les plantes baignant dans une eau profonde de 5 à 30 cm, des aires boueuses assurant un approvisionnement en nourriture et une bonne diversité d'invertébrés. S'ils disposent de saules ou de buissons à proximité, ils sont d'autant plus à l'aise que dans une vaste étendue uniforme. En plus des marais d'eau douce ou d'eau salée, cet oiseau peut s'installer dans des carrières de gravier ou d'argile, ou dans des tourbières, à condition que le couvert végétal soit suffisant. On peut le trouver dans des rizières ou sur des îles de végétation flottant sur l'eau[6], et on le rencontre au Cachemire dans des plantations de canne à sucre inondées[11]. Bien qu'il s'agisse d'une espèce de plaine, le Râle d'eau peut vivre à une altitude atteignant 1 240 m dans les Alpes et 2 000 m en Arménie[6].
Une étude finlandaise a montré que le facteur qui influait le plus sur la distribution du Râle d'eau était l'existence de couvert végétal haut et dense, ainsi que, dans une moindre mesure, la présence de marécages. Toutefois, certains facteurs comme la température, les précipitations, la longueur du rivage ou la présence de tourbières, très importants pour d'autres oiseaux de marais, n'influent pas directement sur le Râle d'eau. Les zones présentant la plus grande densité de Râles d'eau en Finlande sont par ailleurs celles qui comptent le plus grand nombre de trois autres espèces considérées comme menacées : la Rousserolle turdoïde (Acrocephalus arundinaceus), le Butor étoilé (Botaurus stellaris) et le Busard des roseaux (Circus aeruginosus)[54]. La limite septentrionale de son aire de reproduction semble déterminée par la transition entre les marais riches en nutriments et les eaux plus pauvres et plus acides, qui conviennent moins bien au roseau et laissent leur place à des végétaux moins hauts comme la Potentille des marais (Comarum palustre), qui ne convient pas à ce râle[55]. Une étude italienne a montré que les oiseaux vivant dans les roselières avaient besoin d'une surface minimum pour vivre, et que cette surface était d'un hectare pour le Râle d'eau[56].
Lorsqu'il migre et durant l'hiver, il peut utiliser une plus grande variété d'habitats, comme des fourrés inondés ou des fougères. Lorsqu'il gèle, les oiseaux peuvent être contraints à choisir des habitats plus ouverts comme des fossés, des jardins ou des décharges[6], ou même à rester sur la glace[57]. Une étude galloise a conclu que les territoires hivernaux des animaux se chevauchaient parfois, chacun d'entre eux utilisant une proportion importante de la roselière. Après qu'un site est déserté pour cause de gelée, les oiseaux reviennent à leur zone d'origine. Ainsi une densité de 14 oiseaux par hectare a été observée[58]. En Islande, les sources chaudes d'origine géothermique permettent aux râles de passer l'hiver. Ils peuvent rejoindre les ruisseaux par des tunnels sous la neige. Quand ils ne s'alimentent pas, ils s'abritent dans des trous et des crevasses formés dans la lave solidifiée[6].
Les râles forment une famille d'oiseaux comprenant près de 150 espèces. Bien que ce groupe soit d'origine très ancienne, une grande majorité des espèces et les formes les plus primitives se rencontrent dans l'ancien monde, d'où cette famille est vraisemblablement originaire. Toutefois, le genre Rallus, le groupe des espèces au long bec vivant dans les roselières auquel appartient le Râle d'eau, semble s'être développé dans le Nouveau Monde. Ces membres de l'ancien monde que sont le Râle d'eau, le Râle bleuâtre (Rallus caerulescens) et le Râle de Madagascar (Rallus madagascariensis) semblent avoir évolué à partir d'oiseaux ayant traversé l'Atlantique[59]. La génétique suggère que le Râle d'eau est, au sein des Rallus', le plus apparenté aux râles Gallirallus du Pacifique[60] et est à la base de ce groupe[61].
Le Râle d'eau a été décrit pour la première fois par Carl von Linné dans son ouvrage Systema Naturae en 1758, sous son nom scientifique actuel, Rallus aquaticus[62]. Son nom scientifique signifie en latin « Râle d'eau », nom vernaculaire utilisé pour désigner l'espèce[27].
Le plus vieux fossile connu de Râle d'eau est constitué d'os retrouvés dans les Carpates et datant du Pliocène (il y a 5,3 à 1,8 million d'années). À la fin du Pléistocène, deux millions d'années plus tard, les traces fossilisées suggèrent que le Râle d'eau était présent dans une aire plus étendue que celle qu'il occupe aujourd'hui[30]. On a notamment retrouvé une trentaine de fossiles de cette espèce en Bulgarie, et d'autres à travers le Sud de l'Europe[63],[64] et en Chine[65]. On a retrouvé sur l'île d'Ibiza les traces fossilisées d'une espèce de râle aujourd'hui disparue, Rallus eivissensis, qui était plus petit mais plus robuste que le Râle d'eau, et avait probablement de moins bonnes aptitudes à voler. Durant le quaternaire, l'île ne présentait pas de mammifères terrestres, et cette espèce de râle descendait vraisemblablement de son homologue continental, le Râle d'eau. Il s'éteignit à peu près au moment où l'homme arriva sur l'île[66], entre 16 700 et 5 300 ans av. J.-C.[67]. Le Râle d'eau, lui, est actuellement un oiseau rare à Ibiza[68].
On reconnaît trois sous-espèces, dont une est aujourd'hui éteinte, et qui se distinguent facilement les unes des autres[6] :
Le Râle à joues brunes (R. indicus, Blyth, 1849), a longtemps été considéré comme une sous-espèce du Râle d'eau. Cette espèce se reproduit dans le Nord de la Mongolie, l'Est de la Sibérie, le Nord-Est de la Chine, la Corée et le Nord du Japon[6]. Elle a été considérée dans un premier temps comme une espèce à part, comme dans la première édition de Fauna of British India parue en 1898[70], mais a ensuite été reléguée au rang de sous-espèce par Edward Charles Stuart Baker dans la seconde édition de 1929[71]. Son statut est revu, et il est à nouveau considéré comme une espèce distincte, le « Râle d'eau oriental », R. indicus, par Pamela Rasmussen dans son Birds of South Asia de 2005. Rasmussen, experte des oiseaux asiatiques, renomme également les formes occidentales du Râle d'eau[50],[72]. Sa classification n'a pas été suivie par la majorité des autres ornithologues, mais elle a été reprise dans Birds of Malaysia and Singapore (2010)[73]. Une étude de 2010 sur la phylogénie des râles à partir d'analyses moléculaires a montré que R. a. indicus a divergé des autres formes de Râle d'eau il y a environ 534 000 ans. Elle conclut également que les trois autres espèces forment un cline et qu'elles peuvent être toutes trois fondues dans R. a. aquaticus[30]. Cette classification s'impose petit à petit chez les ornithologues. Le Râle à joues brunes diffère du Râle d'eau par ses parties supérieures plus claires, ses parties inférieures teintées de brun et le trait brun passant sur l'œil. Il a un dessus plus sombre que R. a. korejewi, une poitrine plus brune et un trait plus visible sur l'œil[11]. Elle a un cri différent de celui du Râle d'eau, mais son comportement, son nid et ses œufs sont identiques à ceux de cette espèce[74].
Le Râle d'eau voit sa population globale décliner, mais il garde une très grande population composée de 100 000 à 1 000 000 d'adultes et une très vaste aire de répartition que l'on estime à 15 600 000 km2. C'est pourquoi l'espèce demeure classée comme étant de préoccupation mineure dans la liste rouge de l'UICN[1]. En Europe, où l'on compterait entre 140 000 et 350 000 oiseaux nicheurs, la population est assez stable, malgré quelques fortes chutes des effectifs localement[75]. C'est principalement la disparition de son habitat qui menace l'oiseau sur ce continent[76]. L'aire de répartition du râle et ses effectifs augmentent au Maroc, où on le trouve jusqu'à l'Oued Massa[15]. On sait peu de chose sur l'aire de répartition exacte en Asie, mais on sait que la sous-espèce korejewi se reproduit couramment au Pakistan et dans le Cachemire[50].
Certains prédateurs introduits menacent l'espèce, surtout dans les populations insulaires, plus vulnérables. En plus de l'extinction locale de la population islandaise, le vison (introduit pour sa fourrure dont à Lewis en Écosse[77]) est responsable du déclin marqué de la population de Râle d'eau dans les Hébrides, où la loutre était le seul carnivore naturel, et surtout intéressée par le poisson. Il s'est propagé à travers Harris, North Uist et South Uist[78]. Des programmes d'éradication des visons et des furets ont permis au râle de se rétablir dans ces îles y compris à Lewis et Harris[79], et d'autres projets sont en cours ou à l'étude dans les terres écossaises[80]. Localement, l'habitat du râle peut être affecté par le drainage des marais, la canalisation de cours d'eau et l'urbanisation[81],[82] ou par la pollution[83].
Le Râle d'eau est consommé par l'Homme depuis des centaines d'années[84]. Il était apprécié par les Romains[85],[86] et a été peint sur les murs de Pompéi[87]. Cette consommation s'est poursuivie durant tout le Moyen Âge et jusqu'aux temps modernes[88],[89].
Rallus aquaticus
Le Râle d'eau (Rallus aquaticus) est une espèce d'oiseaux de la famille des rallidés. L'adulte mesure de 23 à 28 cm de long et a, comme les autres râles, un corps aplati latéralement lui permettant de se frayer plus facilement un chemin dans les roselières, son habitat préférentiel. Ses parties supérieures sont brunes et ses parties inférieures gris-bleu. Il a des rayures noires sur les flancs, de longs orteils, une courte queue et un long bec rougeâtre. Les jeunes sont similaires aux adultes, mais la partie gris-bleu du plumage de l'adulte est chamoisée chez les jeunes. Les nouveau-nés sont couverts d'un duvet noir, comme chez tous les autres râles.
Le Râle d'eau est omnivore, mais se nourrit principalement de petits animaux. Il se reproduit dans les roselières et autres zones marécageuses disposant d'une végétation haute et dense. Il y construit son nid, juste au-dessus du niveau de l'eau, avec diverses plantes collectées à proximité. Les œufs, de couleur écrue, sont principalement couvés par la femelle et éclosent après 19 à 22 jours d'incubation. La femelle défend ses œufs en chassant les intrus ou même parfois en déplaçant le nid. Mâles et femelles sont des oiseaux territoriaux, qui peuvent se montrer agressifs tout au long de l'année. Les jeunes oiseaux sont matures à un an, et les femelles peuvent dès lors pondre deux fois par saison.
L'espèce vit dans les zones humides d'Europe, d'Asie et d'Afrique du Nord. C'est un oiseau migrateur dans le nord et l'est de son aire de répartition, mais on le rencontre toute l'année dans les zones à climat plus tempéré. Le Râle d'eau compte trois sous-espèces reconnues, dont une est aujourd'hui éteinte. Le Râle à joues brunes a longtemps été considéré comme une sous-espèce du Râle d'eau, mais a désormais le statut d'espèce à part entière. Le Râle d'eau est victime des inondations et du gel, de la perte de son habitat et de la prédation des mammifères et des grands oiseaux. Le Vison d'Amérique, introduit en Europe, l'a exterminé sur certaines îles, mais l'espèce a une aire de répartition suffisamment vaste et une population assez nombreuse pour ne pas être considérée en danger.
O rascón de auga[2][3] ou, simplemente, rascón[4] (Rallus aquaticus) é unha ave da familia dos rálidos, que se reproduce en zonas húmidas ben cubertas de vexetación de Europa, Asia e norte de África. As poboacións do norte e leste son migratorias, pero esta especie é sedentaria durante todo o ano nas partes máis cálidas da súa área reprodutora. En Galicia é unha ave nativa sedentaria.[2] O adulto é unha ave de 23 a 28 cm de longo e, igual que outros membros da súa familia, ten un corpo aplanado lateralmente, o que lle facilita pasar entre a vexetación de xuncos do hábitat onde vive. A súa parte superior é principalmente marrón e a inferior gris azulada, con barras negras nos flancos, dedas longas, cola curta e peteiro longo e avermellado. Os exemplares inmaturos son xeralmente similares en aparencia aos adultos, mais a cor gris azulada da plumaxe é substituída por beixe. Os polos cubertos de penuxe son negros, como é característico nos rálidos. A antiga subespecie R. a. indicus, ten marcas distintivas e unha chamada que é moi diferente do chío parecido ao dun porco das razas occidentais e agora xeralmente se separa como unha especie diferente co nome Rallus indicus.
Reprodúcese en xunqueiras e outros sitios pantanosos con vexetación alta e densa, construíndo o niño un pouco por riba do nivel da auga coas plantas das que dispoña na contorna. Os seus ovos abrancazados e con manchas son incubados principalmente pola femia, e as crías fan eclosión en de 19 a 22 días e son precoces. A femia defende os ovos e pitos contra os intrusos ou trasládaos a outro lugar se son descubertos. Pode reproducirse ao chegar a un ano de idade e normalmente fai dúas postas en cada tempada. Son omnívoros que se alimentan principalmente de invertebrados durante o verán e de bagas ou talos de plantas durante o inverno. Son animais territoriais incluso rematada a reprodución e defenden agresivamente as súas áreas de alimentación en inverno.
Son vulnerables ás inundacións ou ás temperaturas de conxelación, á perda de hábitat e predación por mamíferos e grandes aves. Os visóns americanos introducidos exterminaron algunhas poboacións de illas, pero en conxunto a amplísima área de distribución da especie e a gran cantidade de exemplares que hai fan que sexa considerada unha especie non ameazada.
Os rálidos son unha familia que comprende case 150 especies. Aínda que as orixes do grupo son moi antigos, o maior número de especies e as formas máis primitivas encóntranse no Vello Mundo, o que suxire que esta familia se orixinou alí. Porén, o xénero Rallus, o grupo dos especialista de longo peteiro en vivir nas xunqueiras ao que pertence o rascón de auga, orixinouse no Novo Mundo. Os seus membros do Vello Mundo, os rascóns de África continental Rallus caerulescens e os de Madagascar Rallus madagascariensis, forman unha superespecie, e pénsase que evolucionaron a partir dunha soa invasión de aves que atravesaron o Atlántico.[5] As probas xenéticas indican que o rascón de auga é o máis estreitamente relacionado deste xénero cos rascóns Gallirallus do Pacífico,[6] e é basal para ese grupo.[7] O rascón de auga foi descrito primeiramente por Linnaeus na súa obra Systema Naturae en 1758 co seu nome científico actual Rallus aquaticus,[8] significado que equivale en latín ao seu nome común.[9][10][11]
A antiga subespecie R. a. indicus ten vocalizacións moi diferentes das do rascón de auga e nos traballos recentes é considerada unha especie separada.[12] Foi restaurada como especie de seu co nome R. indicus por Pamela Rasmussen na súa obra Birds of South Asia (2005).[13][14] O tratamento que lle dá esta autora conseguiu aceptación e é tamén o seguido en Birds of Malaysia and Singapore (2010).[15] Un estudo de 2010 da filoxenia molecular deu un apoio adicional á posibilidade de dar un status de especie a R. indicus, que se pensa diverxeu das formas occidentais hai arredor de 534 000 anos.[16]
Os fósiles máis antigos coñecidos dun rascón de auga ancestral son uns ósos atopados nos Cárpatos datados no Plioceno (hai 1,8-5,3 millóns de anos). Ao final do Plistoceno, hai dous millóns de anos, as evidencias fósiles suxiren que o rascón de auga xa estaba presente na maioría da súa área de distribución actual.[16] Esta especie está ben representada no rexistro fósil, cuns 30 achados tan só en Bulgaria e moitos outros no sur de Europa.[17][18] e China.[19] Un antigo rascón da illa de Eivisa, Rallus eivissensis, era máis pequeno pero máis robusto que o rascón de auga e probablemente tiña peor capacidade de voo. No Cuaternario, a illa carecía de mamíferos terrestres, e esta distintiva forma de rascón seguramente descendía dun devanceiro do continente. Extinguiuse aproximadamente ao mesmo tempo que o ser humano chegou á illa,[20] entre os anos 16 700 e 5 300 a.C..[21] A raza nominal do rascón de auga é agora unha ave residente moi rara na illa de Eivisa.[22]
O adulto da subespecie nominal é un rascón de mediano tamaño, de 23 a 28 cm de longo cunha envergadura alar de 38 a 45 cm[23]. Os machos pesan normalmente de 114 a 164 g e as femias son lixeiramente menos pesadas, de 92 a 107 g.[24] As partes superiores desde a fronte á cola son marróns oliváceas con liñas negras, especialmente nos ombreiros. A parte lateral da cabeza e as partes inferiores ata a parte superior da barriga son azul lousa escuras, agás unha área negra entre o peteiro e o ollo, e laterais amarronados ata o peito superior. Os flancos teñen barras negras e brancas e a parte subcaudal é branca con algunhas liñas máis escuras. O seu longo peteiro e o iris son vermellos e as patas son de cor marrón carne. Ambos os sexos son similares, e aínda que a femia como media é lixeiramente menor que o macho e con peteiro máis delgado,[25] determinar o sexo só polas medidas non é fiable.[26] Os xoves teñen un píleo anegrado e un queixo e gorxa brancos. As partes inferiores son beixes ou brancas con barras máis escuras, e as marcas dos flancos son marróns e beixes en lugar de negras e brancas. A parte subcaudal é beixe, e o ollo, peteiro e patas son de cores máis claras que as do adulto. Os polos cubertos de penuxe son completamente negros excepto o seu peteiro principalmente branco.[25] Despois da reprodución, sofre unha ampla muda e perde a capacidade de voar durante tres semanas.[1] Os adultos poden identificarse individualmente polas marcas subcaudais, que son únicas para cada exemplar. Os machos adultos son os que teñen as liñas subcaudais máis nítidas.[27] Suxeriuse que as barras escuras subcaudais desta especie son un compromiso entre a función de sinalización que tería unha zona subcaudal completamente branca, como a que teñen as especies de augas abertas e as gregarias como a galiña de río, e a necesidade de evitar ser demasiado visible.[28]
O rascón de auga pode distinguirse doadamente da maioría dos outros rascóns das xunqueiras pola súa zona subcaudal branca e peteiro encarnado; ademais, o peteiro é un pouco máis longo que o resto da cabeza do animal (de 55 a 58% do total) e lixeiramente curvado cara abaixo.[29] A especie de Asia tropical que se parece algo Gallirallus striatus ten un peteiro máis robusto, un píleo castaño e partes inferiores con manchas brancas. Os xoves e os exemplares que acaban de mudar poden presentar unha zona subcaudal beixe como a da galiñola pinta, mais a plumaxe desa especie ten manchas brancas e un peteiro moito máis curto e principalmente amarelado. A área de distribución do rascón de auga non se solapa co de ningunha outra especie de Rallus, pero os individuos errantes poderían distinguirse dos seus parentes americanos pola falta de cor avermellada ou castaña coas ás pechadas. A especie máis grande de África Rallus caerulescens ten partes superiores marróns máis escuras sen liñas e patas e pés dun vermello máis vivo.[25]
É unha especie vocalizadora que fai a súa chamada durante todo o ano. Consiste nunha serie de gruñidos seguidos dun chío agudo parecido ao dos bácoros, que acaba con máis gruñidos. Utilízase como chamada territorial, de alarma e anuncio. Os dous membros da parella poden facer a chamada alternativamente, o macho con notas máis lentas e baixas que a femia. A canción de cortexo, que ambos sexos cantan, é unha especie de tyic-tyic-tyic que adoita rematar cun trilo da femia; o macho pode cantar sen parar durante horas. A chamada de voo é un asubío sostido, e outras vocalizacións son un renxido repetido alto que fai o macho cando mostra o sitio de nidación á femia e un rumbar que fan ambos cando están no niño cos polos. Son máis vocais cando establecen un territorio e ao inicio da estación reprodutora, cando as chamadas poden continuar pola noite. Os polos inicialmente pían feblemente, pero axiña desenvolven unha chamada de rogo tipo tyk-tyk-trik.[25]
Cando os investigadores colocan altofalantes que reproducen gravacións da chamada da folosa das canaveiras de noite para atraer a este paxariño para atrapalo, observan que os rascóns de auga e outras aves acuáticas tamén baixan a terra, a pesar de que o hábitat non sexa o axeitado para elas, o que indica que os rascóns e outros migrantes nocturnos recoñecen a canción desa folosa e asóciana co hábitat de pantano ou marisma no cal xeralmente vive.[30]
Recoñécense tres subespecies.[25]
As diferenzas entre as tres razas parecen ser clinais e é posible que todas deban fusionarse en R. a. aquaticus.[16] A antiga subespecie R. a. indicus considérase agora a especie R. indicus.
Reprodúcese nas zonas temperadas de Eurasia desde Islandia e as illas británicas descontinuamente ata o norte de África, Arabia Saudí e oeste da China. A súa distribución en Asia está pouco estudada.[25] En Galicia a primeira cita é de López Seoane en 1866, atopándose na actualidade principalmente na franxa costeira.[32]
A poboación islandesa de R. a. hibernans extinguiuse arredor de 1965 como resultado da perda de hábitat pola drenaxe de zonas húmidas e a predación polo visón americano introducido.[16] Antes da súa extinción, polo menos algunhas desas aves estaban presentes todo o ano na illa, dependendo de fontes termais volcánicas para sobrevivir durante os meses máis fríos, pero esta raza encontrábase tamén en inverno nas illas Feroe e Irlanda, e como ave de paso nas illas Hébridas Exteriores, o que suxire que a forma islandesa era unha migrante parcial.[33]
A subespecie nominal, R. a. aquaticus, é residente na parte sur e oeste, de clima máis suave, da súa área, pero migra ao sur desde áreas que están sometidas a invernos duros. Inverna dentro da súa área de reprodución e tamén máis ao sur no norte de África, Próximo Oriente e a área do mar Caspio. O pico de migración é entre setembro e outubro, e a maioría destas aves volven aos seus terreos de reprodución desde marzo á metade de abril.[33] Un espécime da poboación nominal etiquetada como de "Baluchistán" e recollida por Richard Meinertzhagen é considerada de dubidosa procedencia.[34] R. a. korejewi é outro migrante parcial, con parte da poboación que inverna en Iraq e leste de Arabia Saudí e cara ao leste a través de Paquistán e norte da India ata ao oeste da China.[25]
O hábitat reprodutor do rascón de auga son as zonas húmidas permanentes de augas doces ou salobres quietas ou lentas e con densa vexetación alta, entre a cal pode haber plantas como Phragmites, Typha, Iris, Sparganium ou Carex.[25] En áreas costeiras, é común o Juncus maritimus en sitios reprodutores de marismas de augas salgadas, con predominio de Carex e Sparganium en ambientes algo menos salinos. Un estudo nos Países Baixos e España mostrou que os xuncos proporcionan unha ocultación mellor que outras plantas marítimas. Como noutros lugares, os niños son construídos coas plantas dispoñibles máis á man.[35] O Cladium mariscus, onde o hai, proporciona un bo hábita reprodutor, a súa densa estrutura de 1,5 m de altura proporciona unha boa cobertura para os rascóns nidificadores.[36] O hábitat preferido son as xunqueiras con Phragmites con plantas que emerxen da auga,[37] cunha profundidade de 5 a 30 cm, áreas lamacentas para alimentarse e unha rica diversidade de especies de invertebrados. As localizacións con salgueiros ou arbustos nas proximidades son as preferidas sobre as áreas grandes de hábitat uniforme. Ademais dos pantanos ou marismas naturais de auga fresca ou mariña, este rascón pode utilizar escavacións para extraer grava ou arxila e turbeiras traballadas sempre e cando sexan un hábitat axeitado con boa cobertura. Pode encontrarse en campos de arroz ou en illas flotantes,[25] e en Caxemira pode vivir en campos de cana de azucre asolagados.[31] Un estudo finlandés mostrou que o principal factor que inflúe na distribución dos rascóns de auga é a cobertura de vexetación, coas maiores densidades nas áreas con máis vexetación; a presenza doutras marismas nas proximidades é tamén significativa. Porén, factores como a temperatura, chuvias, lonxitude da liña de costa e a extensión de zona de turba, que son importantes para algunhas outras aves de marisma, non son estatisticamente relevantes. As áreas coas maiores densidades de rescóns tamén eran as que tiñan maiores cantidades das tres especies consideradas en risco en Finlandia, a folosa grande, o abetouro común e o tartaraña das xunqueiras.[38] O límite norte da área de reprodución parece estar determinado pola transición das zonas húmidas ricas en nutrientes a máis pobres e de augas máis ácidas. Isto fai que os xuncos comúns se substitúan por un tipo de vexetación máis aberta dominada por Comarum palustre, que non é axeitada para os rascóns.[39]
Ocasionalmente, utilizan localizacións menos frecuentes. Unha parella en Escocia nidificou en campo aberto á beira dunha estrada, e cando se instalaron caixas de nidificación para Panurus biarmicus ("casetas" de xuncos con piso de madeira), os rascóns nidificaron tanto nas caixas coma baixo o piso de madeira, nestre último caso ás veces cos Panurus vivindo arriba.[40] Aínda que principalmente é unha especie de terras baixas, os rascóns de auga reprodúcense a 1240 m de altura nos Alpes e a 2000 m en Armenia.[25] Un estudo italiano suxeriu que as aves das xunqueiras necesitan unha área mínima de zona húmida para reproducirse, a cal para o rascón de auga é de 1 ha,[41] aínda que as maiores densidades se dan en marismas de 10 ha ou máis.[38]
Durante a migración ou en inverno, poden usar unha ampla variedade de hábitats, incluíndo os matorrais asolagados ou fenteiras. As temperaturas de conxelación poden forzar as aves a ir a localizacións máis abertas como os canles, vertedoiros de lixo e xardíns,[25] ou mesmo sobre xeo exposto.[42] Un estudo galés suxeriu que os teritorios invernais individuais se solapan, e cada ave usa unha porción significativa da xunqueira. Despois do abandono do sitio cando as temperaturas son baixo cero, as aves regresan á súa área anterior. Rexistrouse unha densidade de 14 aves por hectárea.[43] As aves que invernan en Islandia dependen de regatos cálidos xeotermais e poden acceder aos regatos a través de túneles baixo a neve. Cando non se alimentan, poden refuxiarse en buratos e gretas entre a lava solidificada.[25] Esta especie ás veces deambula ata saír bastante fóra da súa área normal e atopáronse aves errantes nas Azores, Madeira, Mauritania, o Ártico,[33] Groenlandia, Malaisia e Vietnam.[1]
Este rascón é unha ave que rolda o seu territorio, a súa plumaxe veteada fai que sexa difícil de ver no seu hábitat pantanoso. O seu corpo está comprimido lateralmente o que lle axuda a esguirse entre a vexetación máis espesa, e ten o comportamento de deterse e quedar como "conxelado" se é sorprendido en zonas abertas.[44] Camiña con alancadas altas, aínda que adopta unha postura agachada cando corre buscando esconderse. Cando lle cómpre pode botarse a nadar, co movemento errático típico dos rascóns,[33] e voa durante curtas distancias a baixa altura sobre os xuncos coas súas longas patas colgando. Aínda que o seu voo parece débil, poden facer voos longos sostidos durante as súas migracións nocturnas,[31] e por veces morren debido a choques con arames ou faros.[44] Hai casos de exemplares anelados en Gran Bretaña que foron despois recollidos en Polonia, Checoslovaquia e Suecia.[45]
Defende os seus territorios de reprodución e invernada. As aves cargan unhas contra outras co pescozo estirado cando están en época reprodutora e ás veces ambos os membros da parella atacan xuntos. Os machos grandes con marcas máis fortes son os dominantes en inverno, cando a agresión directa é substituída por cantos feitos ergueitos sobre a punta das dedas, sacudidas da cabeza e estocadas co peteiro.[25]
É unha especie monógama e moi territorial cando se reproduce. A parella fórmase despois de chegaren ás áreas de nidificación ou posiblemente incluso antes da migración primaveral. Nas zonas húmidas grandes con boas condicións para estas aves as parellas poden nidificar separadas por unha distancia de entre 20 e 50 m. Os territorios varían en tamaño, pero o típico é de 300 m2. A parella fai chamadas de cortexo e de contacto durante a estación reprodutora. O macho selecciona o sitio para o niño e móstrallo á femia mentres adopta unha postura coas plumas do dorso ergueitas, ás arqueadas sobre o dorso, cola estirada e peteiro apuntando verticalemnte cara abaixo. Esta exhibición vai acompañada dunha chamada alta. Antes de aparearse el ergue as ás e cola e inclínase co seu peteiro tocando o seu propio peito. O macho alimenta a femia durante o cortexo e, cando están chocando os ovos, ela pode abandonar o niño para facerlle unha exhibición ao macho, camiñando arredor del, chamando suavemente, fretando o seu peteiro co peito del e facendo pequenas carreiras dun lado para outro.[25]
O niño está feito de calquera materia vexetal que estea dispoñible e é construído principalmente polo macho, normalmente nun só día. O niño érguese a uns 15 cm ou máis por riba do nivel da auga da marisma, e é ás veces construído sobre matas de raíces, tocos de árbores ou soportes similares. Poden construílo máis alto se as augas da marisma empezan a subir. O niño é de 13 a 16 cm de diámetro e uns 7 cm de alto. Está ben escondido e accesible por estreitos camiños.[25][44][46]
A posta típica é de 6 a 11 ovos na maior parte da súa área de distribución,[25][33] pero parece ser menor (de 5 a 8) en Caxemira a altitudes de 1 500 m.[31] As datas de posta varían coa localidade, e son desde finais de marzo en Europa occidental e norte de África, ata finais de maio en Caxemira e xuño en Islandia.[25] O tamaño de posta pode ser menor a principios ou finais da estación reprodutora.[47] A estación reprodutora pode ampliarse por mor de resituar a posta ou facer unha segunda posta. Os ovos son romos e ovais, lisos e lixeiramente brillantes; a cor varía desde abrancazado a beixe rosado, con manchas marróns avermelladas no extremo máis ancho,[33] que ás veces se fusionan nunha soa mancha grande.[46] A variación no tamaño dos ovos entre as subespecies é moito menor que as diferenzas entre ovos individuais; a media de tamaño dos ovos da subespecie nominal, que é 36 × 26 mm, é o típico para toda a especie. Os ovos pesan uns 13 g,[25] dos cales o 7% corresponde á casca.[9]
Ambos os pais incuban os ovos, aínda que a femia fai a maior parte.[31] Os ovos son incubados durante 19 a 22 días ata a eclosión,[9] con polo menos un 87% de éxito.[45] O alimento é traído ao niño polo outro proxenitor e pasado ao que está sentado no niño, o cal alimenta os polos. Os poliños cubertos de penuxe son precoces, xa que abandonan o niño aos dous días da eclosión, pero continúa sendo alimentado polos seus pais, aínda que tamén encontran parte da comida por si mesmos desde os cinco anos de vida.[25] Son independentes dos seus pais aos 20 a 30 días[9] e poden voar ás 7 a 9 semanas.[25] Se a femia cre que o niño foi descuberto, pode transportar os ovos ou os polos un por un a outro lugar; os ovos son transportados no peteiro,[44] pero os polos pequenos pode metelos baixo as ás.[40] Os exemplares que están incubando poden permanecer sobre os ovos mesmo cando algún intruso se achega bastante preto, atacar ao intruso, ou finxir estar ferido como distración.[25] O rascón de auga pode reproducirse ao cumprir un ano e normalmente crían dúas roladas.
A supervivencia media despois de emplumar estimouse entre 17 e 20 meses, cunha taxa de supervivencia anual lixeiramente menor do 50% ao ano durante os primeiros tres anos, e algo maior despois.[45] A idade máxima rexistrada é de 8 anos e 10 meses.[9]
Os rascóns de auga son omnívoros, aínda que se alimentan principalmente de animais, como samesugas, vermes, gasterópodos, pequenos crustáceos, arañas e unha ampla variedade de insectos terrestres e acuáticos e as súas larvas. Poden matar ou comer como prea pequenos vertebrados, como anfibios, peixes, aves e mamíferos. Os vertebrados son empalados cun golpe do peteiro que rompe a medula espiñal da presa. A comida vexetal consómena máis en outono e inverno, e consta de xemas, flores, brotes e sementes de plantas acuáticas, bagas e outras froitas.[25] No sur de Asia, poden comer ás veces en campos de arroz (grans de arroz que encontran despois da colleita).[31] Os xoves son alimentados principalmente de insectos e arañas. O alimento obtido en terra ou no barro é normalmente lavado na auga antes de tragalo.[25] Despois de chover, poden sondar o chan mol procurando miñocas.[27] Esta especie aliméntase ocasionalmente en zonas abertas incluso cando non está forzado a facelo polas baixas temperaturas; Edmund Meade-Waldo describiu sete rascóns que se alimentaban nun prado aberto.[49] Malia a súa natureza de animal roldador, o rascón de auga parece prosperar en catividade cando se lle dá de comer alimentos animais como carne crúa ou miñocas;[50] un individuo foi ensinado a saltar para coller vermes pendurados en alto dunha liña de cana de pescar.[40]
Os rascóns de auga seguen rutas definidas cando se alimenta, tornando frecuentemente ás boas áreas de alimentación. Estes rascóns son versátiles e oportunistas á hora de alimentarse. Choutan para apañar insectos que están sobre plantas, trepan para atopar bagas, ou arrincan mazás das árbores para poder comelas no chan.[25] Matan aves atravesándoas co peteiro ou afogándoas, especialmente se a capacidade da ave de fuxir está restrinxida. Informouse que mataron un verderolo común e un paspallás chinés Excalfactoria chinensis nun aviario, e pequenos paxaros atrapados en redes de néboa dos aneladores de aves. Un exemplar matou un liñaceiro bicoamarelo capturado nunha trampa de Heligoland (ou de túnel).[40] Son tamén predaores de niños, especialmente de peqenas aves que aniñan en xunqueiras, como a folosa grande.[51] Os rascóns de auga poden defender un territorio de alimentación invernal, aínda que este é de menor tamaño cando se reproducen, con individuos separados a menos duns 10 m;[25] e os lugares preferidos poden albergar centos de aves.[48] O comportamento agresivo fóra da estación reprodutora pode ampliar os ataques contra outros rálidos das marismas, como a galiñola pinta e a galiñola anana.[52]
Entre os predadores do rascón de auga están diversos mamíferos e grandes aves. O visón americano foi parcialmente responsable da extinción da poboación islandesa,[16] e os gatos e cans tamén matan esta especie.[45] Polo menos localmente, as londras comen rascóns e outras aves acuáticas.[54] O abetouro común, que é outra ave das xunqueiras, come rascóns,[55] e tamén o fai a garza real.[56] Os rascóns de auga son especialmente vulnerables á depredacion das grazas cando son forzados a saír da protección dos xuncos por mareas moi altas.[40] Os tartarañas que cazan nas zonas húmidas son predadores previsibles,[57] pero o máis habitual é que sexan presas da avelaiona,[58] a curuxa das xunqueiras,[59] o bufo real,[60] a aguia manchada,[61] o lagarteiro,[62] e os falcóns peregrinos que cazan de noite.[63]
Entre os seus parasitos están os piollos Nirmus cuspidiculus e Pediculus ralli,[64][65] a carracha Ixodes frontalis,[66] e a mosca hipobóscida Ornithomyia avicularia.[67] O rascón de auga pode ser infectado tamén polo virus da gripe aviaria[68][69] e a bacteria Borrelia burgdorferi, transmitida polas carrachas Ixodes, que é tamén un patóxeno humano que causa a enfermidade de Lyme.[70] Descubríronse tres especies de piollos, Fulicoffula rallina, Pseudomenopon scopulacorne e cuspidatus en rascóns mortos en 2005 nas illas Faroe, que son especies que non se atoparan antes no arquipélago.[71] O verme plano parasito Ophthalmophagus nasciola atopouse tamén nas fosas nasais dun rascón,[72] e detectáronse polo menos tres especies de piollos das plumas na súa plumaxe.[73] O piollo Philopterus ralli e o nematodo Strongyloides avium atopáronse no estreitamente emparentado R. indicus.[74][75]
A cantidade de rascóns de auga está declinando, pero, malia todo, ten unha gran poboación de 100 000 a 1 000 000 de adultos e unha enorme área de reprodución calculada en 15 600 000 km2; por todo o cal está clasificado como especie pouco preocupante na Lista vermella da IUCN.[1] Na maioría dos países europeos, a poboación é estable ou está diminuíndo lixeiramente debido á perda de hábitat. En Marrocos está aumentando o seu número e expandindo a área reprodutora e reprodúcese incluso bastante ao sur en Oued Massa.[33] Sábese pouco sobre a súa área en Asia, pero o korejewi é un reprodutor común en Paquistán e Caxemira.[34]
Os predadores introducidos son unha ameaza para as poboacións vulnerables de illas. Ademais da extinción da raza islandesa, o visón foi responsable de acusados declives nas poboacións de rascóns de auga e outras aves que se reproducen no chan nas illas Hébridas, onde as londras comedoras de peixe eran os únicos predadores nativos. Estes visóns proceden de exemplares escapados de granxas peleteiras.[76][77] Os programas de erradicación de visóns e furóns permitiron que os rascóns volvesen a esas illas,[78] e están previstos novos programas para o resto do territorio escocés.[79] Localmente, o seu hábitat pode ser afectado polo desecamento de marismas e pantanos, canalizacións de cursos de auga, crecemento urbano,[80] e pola contaminación.[81]
Os humanos levan comendo rascóns de auga desde hai miles de anos;[82] xa os comían os romanos,[83][84] e aparecen representados nas pinturas dos muros de Pompeia,[85] e o seu consumo continuou durante a Idade Media e nos tempos modernos.[86]
.jpg)
.jpg)
_lores.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_lores.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_lores.jpg)
_lores.jpg)
.jpg)
|data-acceso= require |url= (Axuda) O rascón de auga ou, simplemente, rascón (Rallus aquaticus) é unha ave da familia dos rálidos, que se reproduce en zonas húmidas ben cubertas de vexetación de Europa, Asia e norte de África. As poboacións do norte e leste son migratorias, pero esta especie é sedentaria durante todo o ano nas partes máis cálidas da súa área reprodutora. En Galicia é unha ave nativa sedentaria. O adulto é unha ave de 23 a 28 cm de longo e, igual que outros membros da súa familia, ten un corpo aplanado lateralmente, o que lle facilita pasar entre a vexetación de xuncos do hábitat onde vive. A súa parte superior é principalmente marrón e a inferior gris azulada, con barras negras nos flancos, dedas longas, cola curta e peteiro longo e avermellado. Os exemplares inmaturos son xeralmente similares en aparencia aos adultos, mais a cor gris azulada da plumaxe é substituída por beixe. Os polos cubertos de penuxe son negros, como é característico nos rálidos. A antiga subespecie R. a. indicus, ten marcas distintivas e unha chamada que é moi diferente do chío parecido ao dun porco das razas occidentais e agora xeralmente se separa como unha especie diferente co nome Rallus indicus.
Reprodúcese en xunqueiras e outros sitios pantanosos con vexetación alta e densa, construíndo o niño un pouco por riba do nivel da auga coas plantas das que dispoña na contorna. Os seus ovos abrancazados e con manchas son incubados principalmente pola femia, e as crías fan eclosión en de 19 a 22 días e son precoces. A femia defende os ovos e pitos contra os intrusos ou trasládaos a outro lugar se son descubertos. Pode reproducirse ao chegar a un ano de idade e normalmente fai dúas postas en cada tempada. Son omnívoros que se alimentan principalmente de invertebrados durante o verán e de bagas ou talos de plantas durante o inverno. Son animais territoriais incluso rematada a reprodución e defenden agresivamente as súas áreas de alimentación en inverno.
Son vulnerables ás inundacións ou ás temperaturas de conxelación, á perda de hábitat e predación por mamíferos e grandes aves. Os visóns americanos introducidos exterminaron algunhas poboacións de illas, pero en conxunto a amplísima área de distribución da especie e a gran cantidade de exemplares que hai fan que sexa considerada unha especie non ameazada.
Keldusvín (fræðiheiti Rallus aquaticus) er votlendisfugl af Relluætt. Hann verpir í votlendi í Evrópu, Asíu og Norður-Afríku. Keldusvín er farfugl á norðlægari og austlægari slóðum en staðfugl þar sem veðurfar er milt. Keldusvín var algengur varpfugl á Íslandi fram á síðari hluta 20. aldar en telst nú vera farfugl.
Fullorðinn fugl er 23-28 sm langur og líkaminn er mjór svo fuglinn getur smogið auðveldlega gegnum sefgresi sem er náttúrulegt umhverfi fuglsins. Keldusvín er brúnt að ofan og blágrátt að neðan og svartyrjað með langar tær og stutt stél og langan rauðleitan gogg. Ókynþroska fuglar eru svipaðir fullvöxnum en blágrænu fjaðrirnar eru með öðruvísi fremst. Dúnn unganna er svartur. Keldusvín má þekkja frá öðrum skyldum tegundum vegna hvítra fjaðra neðan á stéli og rauðum goggi.
Keldusvín verpir í sefi eða flæðiengjum með háum þéttum gróðri og hreiðrið er rétt fyrir ofan vatnsflötinn. Það er gert úr þeim jurtum sem eru nálægastar. Kvenfugl og karlfugl sitja til skiptis á eggjum en kvenfuglinn þó meira. Eggin klekjast út eftir 19-22 daga. Keldusvín er jurtaæta og ver fæðusvæði sitt af hörku að vetrarlagi. Keldusvín er viðkvæmt fyrir flóðum og frosthörkum, missi búsvæðis og það er stundum bráð stórra spendýra og fugla. Minkur hefur gereytt keldusvíni úr sumum eyjum. Fyrir 1970 verptu Keldusvín á Íslandi en síðan eru þau flækingur hér og en geta verpt hér enn óreglulega. Framræsla mýrlendis og tilkoma minksins í íslenska náttúru eru talin hafa verið veigamestu þættirnir í eyðingu keldusvína.
Áður en keldusvín hætti að verpa á Íslandi þá voru nokkrir fuglar hérlendis allt árið og héldu til við volgar uppsprettur á köldustu tímum árs. Sams konar afbrigði keldusvíns fannst einnig að vetrarlagi í Færeyjum og á ferðum yfir Vestureyjar en það er talið merki um að þessi stofn hafi að hluta verið farfuglar.
Keldusvín (fræðiheiti Rallus aquaticus) er votlendisfugl af Relluætt. Hann verpir í votlendi í Evrópu, Asíu og Norður-Afríku. Keldusvín er farfugl á norðlægari og austlægari slóðum en staðfugl þar sem veðurfar er milt. Keldusvín var algengur varpfugl á Íslandi fram á síðari hluta 20. aldar en telst nú vera farfugl.
Il porciglione europeo (Rallus aquaticus Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia dei Rallidi originario delle regioni comprese tra l'Europa occidentale e l'Asia centrale[2]. È detto anche rallo[3].
I Rallidi sono una famiglia di uccelli che comprende 151 specie. Sebbene le loro origini risalgano a tempi remotissimi, il maggior numero di specie e le forme più primitive sono diffuse nel Vecchio Mondo e gli studiosi ritengono quindi che la famiglia abbia avuto origine qui. Tuttavia, il genere Rallus, il gruppo di specie dal becco lungo adattatesi a vivere nei canneti al quale appartiene il porciglione europeo, ha avuto origine nel Nuovo Mondo. Le specie del Vecchio Mondo, il porciglione europeo, il rallo di Blyth, il porciglione africano e il porciglione del Madagascar, formano una superspecie, e si ritiene che si siano evolute a partire da un unico gruppo di invasori giunto dalle Americhe attraverso l'Atlantico[4]. Le analisi genetiche suggeriscono che il porciglione europeo sia la specie di Rallus più strettamente imparentata con i ralli del Pacifico, i Gallirallus[5], nonché la forma basale degli altri membri della superspecie[6]. Il porciglione è stato descritto per la prima volta da Linneo, nel Systema Naturae, nel 1758, con il nome scientifico attualmente in uso di Rallus aquaticus[7]. Tale nome scientifico, di origine latina, significa «rallo acquatico»[8].
I resti fossili più antichi appartenenti a una forma ancestrale di porciglione europeo sono delle ossa ritrovate sui Carpazi risalenti al Pliocene (5,3-1,8 milioni di anni fa). Testimonianze fossili più recenti indicano che nel Pleistocene superiore il porciglione europeo era già presente in molte zone del suo areale attuale[9]. I fossili di porciglione europeo sono piuttosto numerosi: più di 30 sono stati ritrovati nella sola Bulgaria e molti altri in Europa meridionale[10][11] e in Cina[12]. Una specie presente su Ibiza, il Rallus eivissensis, era più piccola ma più robusta del porciglione, e probabilmente non era una buona volatrice. Sull'isola, nel Quaternario, non vi erano mammiferi terrestri, e questa forma caratteristica si evolvette presumibilmente a partire dalla specie presente sul continente. Scomparve quando l'isola venne raggiunta dai primi esseri umani[13], tra il 16.700 e il 5300 a.C.[14] Attualmente, su Ibiza si incontrano solamente pochi esemplari stanziali della sottospecie nominale, R. a. aquaticus[15].
L'esemplare adulto della sottospecie nominale è un rallo di medie dimensioni, con una lunghezza di 23–28 cm e un'apertura alare di 38–45 cm. I maschi, generalmente, pesano 114-164 g, e le femmine, leggermente più piccole, 92-107 g[16]. Le regioni superiori, dalla testa alla coda, sono bruno-oliva con striature nere, specialmente sulle spalle. I lati della testa e le regioni inferiori, fino alla parte bassa dell'addome, sono blu-ardesia scuro, a eccezione di un'area nerastra tra il becco e l'occhio e di una zona marroncina sui fianchi, all'altezza della parte alta del petto. I fianchi sono rigati di bianco e nero, e il sottocoda è bianco con alcune strisce più scure. Il lungo becco e l'iride sono rossi e le zampe color bruno-carnicino. I sessi sono simili; sebbene in media la femmina sia un po' più piccola del maschio, e abbia un becco più sottile[17], determinare il sesso di un esemplare sulla base della sola misurazione non è sufficiente[18]. Gli esemplari giovani hanno la sommità del capo nerastra e mento e gola bianchi. In essi le regioni inferiori sono color camoscio o bianche con strisce più scure, e i disegni sui fianchi sono marroni e camoscio, piuttosto che bianchi e neri. Il sottocoda è color camoscio, e l'occhio, il becco e le zampe presentano una colorazione meno vivida di quella degli adulti. I pulcini sono ricoperti di piumino nero e hanno il becco bianco[17]. Dopo la nidificazione, il porciglione europeo effettua la muta e non può volare per circa tre settimane[1]. Gli esemplari adulti si riconoscono per i disegni del sottocoda, diversi da un esemplare all'altro. I maschi adulti hanno il sottocoda fittamente ricoperto da strisce nere[19]. È stato ipotizzato che le strisce scure del sottocoda di questa specie costituiscano una sorta di compromesso tra la funzione segnaletica di un sottocoda completamente bianco, come nel caso delle specie che si spingono in acque aperte o dalle abitudini gregarie come la gallinella d'acqua, e la necessità di non rendersi troppo evidenti[20].
Il porciglione europeo si può distinguere facilmente dagli altri uccelli tipici dei canneti per il sottocoda bianco e il becco rosso; quest'ultimo è un po' più lungo del resto della testa (il 55-58% del totale) e leggermente incurvato verso il basso[21]. Una specie simile, il rallo pettoblu dell'Asia tropicale, ha il becco più tozzo, la sommità del capo castana e le regioni superiori chiazzate di bianco. Gli esemplari giovani e gli adulti freschi di muta di porciglione europeo possono presentare un sottocoda color camoscio come il voltolino eurasiatico, ma quest'ultimo ha il piumaggio chiazzato di bianco e un becco molto più corto, di colore prevalentemente giallastro. L'areale del porciglione europeo non si sovrappone a quello di altre specie del genere Rallus, ma gli esemplari erratici si possono distinguere dai loro parenti americani per la mancanza di zone rossicce o castane quando le ali sono chiuse. Il più grande porciglione africano presenta regioni superiori di un colore marrone più scuro prive di striature e zampe e piedi di un rosso più brillante[17].
Il porciglione europeo è una specie molto rumorosa, che fa udire il suo richiamo principale durante tutto l'anno. Questo è costituito da una serie di grugniti seguiti da uno stridio simile a quello emesso da un maialino, seguito da altri grugniti. Viene utilizzato come richiamo territoriale, d'allarme e di annuncio. I membri della stessa coppia possono emettere tale richiamo alternativamente; in questo caso, il maschio emette note più basse e lente della partner. Il canto di corteggiamento, emesso da ambo i sessi, è costituito da un tyick-tyick-tyick che spesso termina con un trillo emesso dalla femmina; il maschio è in grado di cantare per ore. Tra gli altri suoni prodotti ricordiamo il richiamo di volo, costituito da un fischio acuto, un forte cigolio ripetuto emesso dal maschio quando esso mostra il sito ove costruire il nido alla femmina, e una sorta di ronzio emesso da entrambi i genitori quando sono nel nido con i pulcini. I porciglioni sono più rumorosi quando si insediano in un territorio e agli inizi della stagione della nidificazione, quando i richiami possono protrarsi fino a notte fonda. I pulcini inizialmente pigolano a mala pena, ma ben presto iniziano ad emettere un richiamo per richiedere il cibo che risuona come un tyk-tyk-trik[17].
Quando alcuni ricercatori cercarono di attrarre dei porciglioni, allo scopo di catturarli, facendo loro ascoltare il richiamo registrato della cannaiola comune, videro che questi Rallidi e altri uccelli di palude si posarono al suono, sebbene non vi fosse alcun terreno paludoso; ciò lascia ipotizzare che i porciglioni e altri migratori notturni riconoscano il canto della cannaiola comune e lo associno all'habitat paludoso nel quale quest'ultima è solita risiedere[22].
Attualmente vengono riconosciute tre sottospecie di porciglione europeo[17], una delle quali recentemente scomparsa:
In passato, a queste, gli studiosi aggiungevano una quarta sottospecie, il R. a. indicus, oggi considerato una specie a parte[2].
Il porciglione europeo occupa un areale discontinuo, che dall'Islanda e dalle isole britanniche giunge fino alla Siberia e alla Cina; ove sono presenti habitat a esso favorevoli, è presente anche in Nordafrica, Arabia Saudita e Turchia. In Asia non è stato ancora accuratamente studiato, quindi potrebbe occupare un areale più vasto di quello finora conosciuto[17].
La sottospecie islandese, R. a. hibernans, è scomparsa intorno al 1965, a causa della distruzione dell'habitat provocata dal prosciugamento delle zone umide e della predazione da parte del visone americano, introdotto dall'uomo[9]. Prima della sua estinzione, almeno alcuni esemplari trascorrevano tutto l'anno sull'isola, facendo affidamento sulle calde sorgenti vulcaniche per sopravvivere durante i mesi più freddi, ma altri trascorrevano l'inverno sulle isole Fær Øer e in Irlanda, ed erano di passo sulle Ebridi Esterne, il che lascia ipotizzare che tale sottospecie fosse una migratrice parziale[24]. La sottospecie nominale, R. a. aquaticus, occupa le regioni dal clima più mite a sud e a ovest dell'areale della specie, ma gli esemplari stanziati nelle zone soggette a inverni rigidi migrano verso sud. Sverna entro i confini dell'areale di nidificazione e, più a sud, in Nordafrica, in Medio Oriente e nella regione del mar Caspio. Gli uccelli abbandonano i territori riproduttivi in settembre-ottobre, per farvi ritorno tra marzo e la metà di aprile[24]. Un esemplare della sottospecie nominale catturato da Richard Meinertzhagen reca sulla targhetta che ne indica la provenienza la dicitura «Belucistan», ma è considerato di provenienza dubbia[25]. R. a. korejewi è un'altra sottospecie migratrice parziale, dal momento che alcune popolazioni stanziate nell'Iraq e nell'Arabia Saudita orientale svernano più a est, in Cina occidentale, sorvolando il Pakistan e l'India settentrionale[17].
L'habitat di nidificazione del porciglione europeo è costituito da zone umide permanenti con acque stagnanti o a corso lento, sia dolci che salmastre, e una fitta vegetazione, costituita da piante come cannucce di palude, tife, iris, coltellacci o carici[17]. Nei siti di nidificazione situati nelle paludi costiere, l'habitat del porciglione europeo è dominato dal giunco marittimo, o da carici e coltellacci ove il terreno è meno salino. Uno studio effettuato nei Paesi Bassi e in Spagna ha dimostrato che le distese di giunchi forniscono nascondigli migliori rispetto ad altri vegetali marittimi. In altri luoghi, i nidi vengono costruiti con i materiali vegetali disponibili più vicini[26]. Ove sono presenti, le macchie di falasco, pianta alta fino a 1,5 m, garantiscono un ottimo sito per la nidificazione[27]. Il suo habitat preferito sono i canneti di Phragmites che si sviluppano in acque profonde 5–30 cm[28], con terreni fangosi in cui andare in cerca di cibo e una ricca varietà di specie di invertebrati. Su vaste aree con un habitat uniforme vengono preferite le zone vicine a salici o arbusti. Oltre che in paludi di acqua fresca o salata naturali, questo Rallide può stabilirsi anche in cave di ghiaia, argilla e torba, purché offrano sufficiente riparo. Si può incontrare in risaie o su isole di vegetazione galleggianti[17], e nel Kashmir è presente nei campi allagati di canna da zucchero[23]. In Finlandia, uno studio ha dimostrato che il fattore principale che influenza la distribuzione del porciglione è l'estensione di copertura vegetale: nelle aree ove questa è più fitta, si incontrano le densità più alte; anche la presenza di altre paludi nelle vicinanze può essere significativa. Tuttavia, fattori come la temperatura, le precipitazioni, la lunghezza della linea costiera e la presenza di torba, importanti per alcuni altri uccelli di palude, non sono statisticamente rilevanti. In Finlandia, le zone che ospitano il maggior numero di porciglioni sono quelle in cui sono più numerose tre specie considerate a rischio a livello locale, il cannareccione, il tarabuso eurasiatico e l'albanella di palude[29]. Il limite settentrionale dell'areale di nidificazione sembra essere determinato dalla transizione tra le zone umide ricche di nutrienti e le poco produttive acque più acide. Questo porta al rimpiazzamento dei canneti con una vegetazione più aperta, dominata dalla cinquefoglia delle paludi (Comarum palustre), inadeguata alla sopravvivenza del porciglione europeo[30].
Occasionalmente, la specie è presente anche in località ritenute inopportune. In Scozia, una coppia nidificava in una zona aperta, ai margini di una strada, e quando in una riserva naturale inglese vennero installate scatole-nido per i basettini (una sorta di «wigwam» dal pavimento di legno), i porciglioni nidificarono sia nelle scatole che sotto il pavimento, in quest'ultimo caso addirittura quando la struttura sovrastante era occupata dai basettini[31]. Sebbene sia una specie prevalentemente di pianura, il porciglione europeo nidifica fino a 1240 m di quota sulle Alpi e a 2000 m in Armenia[17]. In Italia, uno studio ha dimostrato che gli uccelli presenti nei canneti necessitano di zone umide di una certa estensione, che nel porciglione europeo è di circa un ettaro[32], sebbene le densità più elevate si riscontrino in paludi di 10 ettari o più[29].
Durante le migrazioni e in inverno, il porciglione europeo si spinge in zone umide di vario tipo, compresi boschetti allagati o distese di felci. Il freddo intenso può spingere l'uccello in località più aperte, come canali, discariche e giardini[17], o addirittura su distese innevate[33]. In Galles, gli studiosi hanno scoperto che i territori invernali di questa specie si sovrappongono, e ciascun esemplare utilizza una parte significativa di canneto. Dopo l'abbandono dei siti estivi nei mesi freddi, gli uccelli ritornano nel loro solito areale. Sono state registrate densità pari a 14 esemplari per ettaro[34]. Gli uccelli che svernavano in Islanda facevano affidamento sulle sorgenti geotermali calde, che raggiungevano attraverso gallerie scavate sotto la neve. Quando non erano in cerca di cibo, stavano nascosti nelle cavità e nei crepacci della lava solidificata[17]. Talvolta, il porciglione si spinge ben oltre i confini del proprio areale ed esemplari erratici sono stati trovati alle Azzorre, a Madeira, in Mauritania, nell'Artide[24], in Groenlandia, in Malesia e in Vietnam[1]. In Italia la popolazione di porciglioni è costante ed esclusivamente migratoria, spesso individui migratori di passaggio nella penisola transitano riposandosi in territori umidi. Le coppie presenti in Italia sono qualche migliaio e sono concentrate prevalentemente nelle zone in pianura (solitamente la specie non si sposta oltre i 500 metri d'altitudine).
Il porciglione europeo è una specie sfuggente, e il suo piumaggio striato lo rende difficile da avvistare nelle zone umide in cui vive. Il corpo appiattito lateralmente gli consente di scivolare attraverso la vegetazione più fitta; se sorpreso all'aperto, rimane immobile[35]. Si sposta a passi lunghi, sebbene si rannicchi quando corre verso un riparo. È in grado di nuotare, se necessario, con lo stile spasmodico tipico dei Rallidi[24], nonché di effettuare voli per brevi distanze con le lunghe zampe tenute penzoloni. Sebbene il suo volo sia piuttosto debole, il porciglione europeo è capace di spostarsi per lunghe distanze, volando di notte[23], e talvolta alcuni esemplari sono morti in seguito a collisioni con fari o cavi elettrici[35]. Individui inanellati in Gran Bretagna sono stati recuperati in Polonia, ex-Cecoslovacchia e Svezia[36].
I porciglioni difendono il proprio territorio di nidificazione e svernamento. Caricano con il collo allungato, e talvolta entrambi i membri di una coppia attaccano insieme. Gli scontri tra maschi sono più frequenti in inverno, quando le aggressioni dirette vengono rimpiazzate da particolari posture di minaccia, che consistono nello stare eretti sulle punte delle dita, scuotendo la testa e spingendo il becco in avanti[17].
I porciglioni sono onnivori, ma si nutrono soprattutto di animali. Tra questi ricordiamo sanguisughe, vermi, gasteropodi, piccoli crostacei, ragni, e una vasta gamma di insetti, sia terrestri che acquatici, e loro larve. Mangia anche piccoli vertebrati, come anfibi, pesci, uccelli e mammiferi, nonché carogne. I vertebrati vengono colpiti con una stilettata del becco che frattura loro la spina dorsale. Tra le sostanze vegetali, consumate prevalentemente in autunno e inverno, i porciglioni mangiano gemme, semi, fiori, radici e semi di piante acquatiche, bacche e frutta[17]. Nell'Asia meridionale, talvolta mangiano anche i semi di riso raccolti[23]. Gli esemplari giovani si nutrono soprattutto di insetti e ragni. Il cibo raccolto sulla terra o nel fango viene generalmente sciacquato in acqua prima di essere ingerito[17]. Dopo la pioggia, il porciglione europeo è solito pattugliare le zone di terreno morbido in cerca di lombrichi[19]. Solo raramente si spinge in cerca di cibo in zone aperte, perfino quando è costretto a farlo dal clima rigido; Edmund Meade-Waldo descrisse sette uccelli che andavano in cerca di cibo su un prato aperto[38]. Malgrado la natura riservata, il porciglione europeo sembra prosperare bene in cattività quando viene adeguatamente nutrito con cibi di origine animale, come carne cruda o lombrichi[39]; a un esemplare venne addirittura insegnato a saltare per prendere i vermi che pendevano da una canna da pesca[31].
I porciglioni seguono sentieri ben definiti quando vanno alla ricerca di cibo, e tornano di frequente nelle zone dove le prede sono più numerose. Da un punto di vista alimentare sono versatili e opportunisti. Saltano per catturare gli insetti posati sulle piante, si arrampicano per raccogliere bacche, o staccano le mele dagli alberi per poterle mangiare con più tranquillità sul terreno[17]. Uccidono altri uccelli impalandoli col becco o annegandoli, soprattutto se le capacità di fuggire della preda sono ristrette. Sono stati visti uccidere un verdone e una quaglia della Cina in una voliera, e piccoli uccelli intrappolati in reti per l'inanellamento. Un esemplare uccise un fanello nordico che era rimasto intrappolato con lui in una trappola Heligoland[31]. Sono anche razziatori di nidi, in particolare di quelli dei piccoli uccelli che nidificano nei canneti come il cannareccione[40]. I porciglioni possono difendere un proprio territorio di foraggiamento invernale, di dimensioni più piccole di quello utilizzato durante la stagione della nidificazione: in esso i vari esemplari si tengono a circa 10 m di distanza l'uno dall'altro[17]; i siti preferiti possono ospitare centinaia di questi uccelli[37]. Al di fuori della stagione riproduttiva, gli atteggiamenti aggressivi possono essere rivolti anche verso altri Rallidi di palude, come il voltolino eurasiatico e la schiribilla grigiata[41].
Il porciglione europeo è monogamo ed estremamente territoriale durante la nidificazione. Le coppie si riuniscono dopo l'arrivo nei terreni di nidificazione, o forse perfino prima della migrazione primaverile. Nelle paludi più grandi, che offrono condizioni più favorevoli, le varie coppie possono nidificare a 20–50 m l'una dall'altra. I territori sono di dimensioni variabili, ma generalmente si estendono per 300 m². I membri di una coppia si corteggiano ed emettono richiami di contatto per tutta la stagione degli amori. Il maschio sceglie il sito ove costruire il nido, indicandolo alla femmina mentre si atteggia sollevando le penne del dorso, inarcando le ali sul dorso, allargando la coda e puntando il becco verticalmente verso il basso. Questa postura è accompagnata da un forte richiamo. Prima di accoppiarsi, il maschio solleva le ali e la coda, e abbassa il becco fino a toccare il petto. Durante il corteggiamento esso porta il cibo alla compagna, e, durante l'incubazione, la femmina può abbandonare momentaneamente il nido per esibirsi di fronte al maschio, camminadogli attorno, emettendo richiami soffusi, strofinando il becco contro il suo ed eseguendo brevi corse avanti e indietro[17].
Il nido è fatto con qualsiasi tipo di vegetazione disponibile e viene costruito perlopiù dal maschio, generalmente nel corso di una sola giornata. Si innalza per 15 cm o più sul livello della palude, e talvolta viene costruito su blocchi di radici, monconi d'albero o supporti simili. Se il livello delle acque della palude inizia a innalzarsi, può essere edificato su un punto più alto. Misura 13–16 cm di larghezza e circa 7 cm di altezza. È ben nascosto ed è collegato al terreno circostante da una serie di stretti sentieri[17][35][42]. La struttura pesa circa 95 g[43].
In quasi tutto l'areale le covate sono costituite da 6-11 uova[17][24], ma sembrano essere più piccole (5-8) nel Kashmir, attorno ai 1500 m di altitudine[23]. La data della deposizione varia da un luogo all'altro, e va dalla fine di marzo nell'Europa occidentale e in Nordafrica, alla fine di maggio nel Kashmir e a giugno in Islanda[17]. Le covate deposte agli inizi o al termine della stagione riproduttiva possono essere più piccole[44]. La stagione della nidificazione può protrarsi se la covata è andata persa e deve essere rimpiazzata o se viene deposta un'ulteriore covata. Le uova sono smussate e ovoidali, lisce e leggermente lucide; il colore varia dal bianco sporco al camoscio-rosa, con alcune chiazze bruno-rossastre attorno al polo maggiore[24], che talvolta possono riunirsi in una singola chiazza[42]. Le differenze nelle dimensioni della uova delle tre sottospecie sono minori di quelle riscontrabili tra le singole uova; la misura delle uova della sottospecie nominale, 36×26 mm, vale anche per quelle delle altre sottospecie. Ciascun uovo pesa circa 13 g[17], dei quali il 7% è costituito dal guscio[8].
Entrambi i genitori si occupano della cova, sebbene la maggior parte del compito venga svolto dalla femmina[23]. L'incubazione dura 19-22 giorni[8] e il successo riproduttivo si situa attorno all'87%[36]; i pulcini, precoci e ricoperti di piumino, si involano dopo 20-30 giorni dalla nascita[8]. Il cibo viene portato al nido dal genitore che non si occupa della cova, e viene passato al partner che siede sul nido prima che quest'ultimo lo consegni ai piccoli, sebbene essi siano in grado di nutrirsi da soli già a partire dal quinto giorno di vita. Dopo essersi involati, i giovani fanno affidamento unicamente sulle loro risorse. Volano via all'età di 7-9 settimane[17]. Se la presenza di un nido viene percepita da un possibile predatore, la femmina può trasportare uno alla volta i pulcini o le uova in un altro luogo; le uova vengono portate nel becco[35], ma i pulcini più piccoli possono essere trasportati sotto l'ala[31]. All'arrivo di un intruso, l'uccello in cova può rimanere immobile sulle uova, attaccare l'invasore o fingersi ferito per creare una sorta di diversivo[17]. Il porciglione è in grado di riprodursi dopo aver raggiunto un anno di età, e generalmente alleva due nidiate all'anno.
La sopravvivenza media dopo l'involo è stata stimata sui 17-20 mesi, con un tasso di sopravvivenza annuale di poco meno del 50% all'anno per i primi tre anni, e un po' più in seguito[36]. L'età massima registrata è di 8 anni e 10 mesi[8].
Il porciglione europeo può cadere preda di un gran numero di mammiferi e grossi uccelli. Il visone americano è stato in parte responsabile della scomparsa della sottospecie islandese[9], e qualche volta anche gatti e cani ne uccidono un esemplare[36]. Almeno in certe località, le lontre catturano porciglioni e altri uccelli acquatici[45]. Ogni tanto dei porciglioni cadono vittima del tarabuso eurasiatico, un altro uccello proprio dei canneti[46], nonché degli aironi cenerini[47]. I porciglioni sono particolarmente vulnerabili agli attacchi degli aironi quando sono costretti ad abbandonare la sicurezza dei canneti a causa di maree particolarmente alte[31]. Tuttavia, i loro principali predatori sono le albanelle, che sono solite andare a caccia sulle zone umide[48]; più raramente, sono stati visti porciglioni catturati anche da predatori più inusuali, come allocchi[49], gufi di palude[50], gufi reali[51], aquile anatraie maggiori[52], gheppi[53] e, da ultimo, falchi pellegrini adattatisi a cacciare di notte[54].
Tra i principali parassiti ricordiamo i pidocchi ematofagi Nirmus cuspidiculus e Pediculus ralli[55][56], la zecca Ixodes frontalis[57] e la mosca cavallina Ornithomyia avicularia[58]. Il porciglione può essere infettato dal virus dell'influenza aviaria[59][60] e dal batterio Borrelia burgdorferi, trasmesso dalle zecche del genere Ixodes, un agente patogeno che nell'uomo causa la malattia di Lyme[61]. Su alcuni esemplari trovati morti nel 2005 sulle isole Fær Øer sono state trovate tre specie di pidocchio, Fulicoffula rallina, Pseudomenopon scopulacorne e Rallicola cuspidatus, che non erano mai state trovate precedentemente in tutto l'arcipelago[62]. Nei seni nasali di un esemplare è stato trovato il platelminta parassita Ophthalmophagus nasciola[63], e sul piumaggio sono state individuate almeno tre specie di acari delle piume[64].
Il porciglione europeo è una specie in diminuzione, ma la sua popolazione totale conta ancora un numero di adulti pari a 100.000-1.000.000 di unità e si estende su un areale di 15.600.000 km²; per questo motivo la specie viene classificata tra quelle a «rischio minimo» sulla Lista Rossa della IUCN[1]. Nella maggior parte dei Paesi europei la popolazione è ancora stabile o leggermente in diminuzione a causa della perdita dell'habitat. In Marocco, invece, sia l'areale che la popolazione sono in crescita, e la specie si è spinta a sud fino al Parco nazionale di Souss-Massa[24]. Riguardo alla situazione delle popolazioni asiatiche le notizie sono scarse, ma sappiamo che la sottospecie R. a. korejewi è ancora molto comune in Pakistan e nel Kashmir[25].
I predatori introdotti costituiscono un grave fattore di minaccia per le vulnerabili popolazioni insulari. Oltre ad aver causato la scomparsa della sottospecie islandese, il visone ha causato il netto declino delle popolazioni di porciglione europeo e di altri uccelli che nidificano al suolo nelle Ebridi, dove l'unico carnivoro originario era la lontra, che si nutre prevalentemente di pesci. I visoni delle Ebridi sono fuggiti da una fattoria sull'isola di Lewis e Harris[65], e successivamente hanno raggiunto le vicine isole di North Uist e South Uist[66]. I programmi di eliminazione di visoni e furetti hanno permesso ai porciglioni di tornare nuovamente su varie isole, come Lewis e Harris[67], e altri programmi del genere sono tuttora in corso in Scozia[68]. In alcune zone, l'habitat può essere danneggiato dalla bonifica delle paludi, dalla canalizzazione dei corsi d'acqua, dall'avanzata degli insediamenti umani[69] e dall'inquinamento[70].
Il porciglione europeo viene cacciato a scopo alimentare da migliaia di anni[71]; i Romani ne apprezzavano molto le carni[72][73] e lo raffigurarono sulle pitture parietali di Pompei[74]; il consumo delle sue carni si è protratto per tutto il Medioevo fino ai giorni nostri[75][76]. Tuttavia, a causa del suo ambiente inaccessibile e della sua natura sfuggente, la caccia non sembra costituire una seria minaccia per la sua sopravvivenza.
Il porciglione europeo (Rallus aquaticus Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia dei Rallidi originario delle regioni comprese tra l'Europa occidentale e l'Asia centrale. È detto anche rallo.
Ilgasnapė vištelė (lot. Rallus aquaticus, angl. Water Rail, vok. Wasserralle) – vištelinių (Rallidae) šeimos paukštis.
Kūno viršutinė pusė rusva su tamsiomis dėmėmis. Gerklė šviesiai pilka, skruostai, antakis, kaklas ir krūtinė tamsiai pilki. Pilvas, pauodegys rusvos spalvos. Kūno šonuose juodos ir baltos juostos. Snapas ilgas, tamsiai rudas, raudonu pamatu. Kojos rausvai rusvos. Jaunikliai rusvesni už suaugusius, apatinėje kūno dalyje juodai rusvos skersinės juostos. Greitai bėgioja, gerai plaukioja. Slapstosi žolių sąžalynuose. Balsas primena paršiuko žviegimą „kruu kruu kruu“, kartais karkia, be to girdimas trumpas pasikartojantis „pit“.
Aptinkama balandžio – spalio mėn. Gyvena smarkiai užpelkėjusiuose vandenyse. Lizdą krauna ant žemės tarp tankių augalų. Deda 6-11 kiaušinių, kurie šviesiai rausvi, blizgantys, kartais su pilkomis dėmėmis. Peri 19-20 dienų. Lietuvoje reta.
Ilgasnapė vištelė (lot. Rallus aquaticus, angl. Water Rail, vok. Wasserralle) – vištelinių (Rallidae) šeimos paukštis.
Dumbrcālis (Rallus aquaticus) ir dumbrvistiņu dzimtas (Rallidae) putns, kas pieder dumbrcāļu ģintij (Rallus). Dumbrcālim ir 3 starptautiski atzītas pasugas.
Tas ir sastopams bagātīgi aizaugušu ūdenstilpju krastos visā Eiropā, izņemot Skandināvijas ziemeļos, Āzijā, Japānu un Koreju ieskaitot, un Ziemeļāfrikā.[1] Ziemeļu un austrumu areāla populācijas ir migrējošas, bet siltākos reģionos, kur ūdenstilpes neaizsalst, dumbrcālis ir nometnieks.[2]
Piemērotos biotopos - niedrēm aizaugušos ezeros un dīķos - dumbrcālis ir samērā bieži sastopams arī Latvijā. Rudeņos tas parasti aizceļo, tomēr nelielā skaitā regulāri pārziemo, vairāk Latvijas rietumu daļā pie neaizsalušiem ūdeņiem. Latvijā mājo dumbrcāļa nominālpasuga - Eiropas dumbrcālis (Rallus aquaticus aquaticus).[1]
Nominālpasugas dumbrcālis ir vidēji liels putns, kas ir nedaudz lielāks par mežastrazdu. Tā ķermeņa garums ir 23 – 28 cm, spārnu izplētums 38 – 45 cm.[1] Tēviņi ir nedaudz lielāki nekā mātītes, turklāt tā knābis ir masīvāks.[3] Tēviņš sver 114 - 164 g, mātīte 92 - 107 g.[4] Āzijā dzīvojošā pasuga ir nedaudz lielāka kā pārējās.
Kopumā tas ir slaids putns, ar garām kājām un garu knābi. Dumbrcāļa augšpuse (mugura un galvas virspuse) ir olīvbrūna ar melnām svītriņām, kas īpaši labi izceļas uz pleciem. Uz vaigiem, kakla, krūtīm un pavēderes ir vienkrāsains, tumši pelēks apspalvojums, uz pieres starp knābi un acīm ir melnu spalvu josliņa, turklāt uz krūšu gala pelēkais apspalvojums kļūst brūngans. Putna sāni ir koši svītroti - melns ar baltu, bet spalvas zem astes ir baltas, ar dažiem tumšiem lāsumiem. Šie raibumi katram putnam ir induviduāli, pēc kuriem var atšķirt īpatņus. Pieaugušiem tēviņiem raibumi parasti ir koši melni.[5] Knābis un acu zīlītes ir sarkanas, bet kājas brūnas. Apspalvojums abiem dzimumiem izskatās vienādi.
Jaunie putni nav tik koši, tiem ir melna galvas virspuse un balts zods, un pakakle, pavēdere gaiši brūna vai gandrīz balta ar tumšām svītrām, bet sāni svītroti - gaiši brūns ar tumši brūnu. Arī knābis un acu zīlītes nav tik košas kā pieaugušajiem putniem. Cālēni dumbrcālim ir klāti ar melnām dūnām, bet knābītis tiem ir balts.[3]
Dumbrcāļa dzīvesveids ir slēpts, saistīts ar mitrām slīkšņām, ūdensaugiem bagātām, seklām ūdenstilpēm, palieņu pļavām, zāļu purviem vai bebrainēm. Turklāt tā raibumainais apspalvojums dumbrcāli padara gandrīz neredzamu. Briesmu gadījumā tas sastingst un nogaida.[6] Vieglāk dabā to atpazīt pēc sivēna kviecienam līdzīgajiem saucieniem.
Ejot dumbrcālis kājas cilā augstu un prātīgi, bet bēgot tas skrien it kā pietupdamies. Ja nepieciešams, dumbrcālis arī peld. Ikdienā lidojot, tas parasti veic tikai īsas distances. Tā lidojums izskatās neveikls, bet dumbrcālis migrējot spēj pārvarēt lielus attālumus. Migrācijas lidojumi notiek naktīs.[7] Dumbrcālis ir teritoriāls putns visu gadu, ne tikai ligzdošanas laikā, bet arī ziemas laikā. Aizsargājot teritoriju, starp dumbrcāļiem var izcelties kautiņi, bet reizēm tie tikai nostājas un cenšas izslieties pēc iespējas lielāki un biedējošāki pretiniekam.[3]
Dumbrcālis ir visēdājs, lai gan labprātāk tas barojas ar dzīvnieku izcelsmes barību. Tas barojas ar dēlēm, tārpiem, gliemežiem, maziem vēžveidīgajiem, zirnekļiem un dažādiem kukaiņiem, gan sauszemes, gan ūdens, un to kāpuriem. Pie izdevības dumbrcālis nomedī kādu mazu zivtiņu, abinieku, putnu vai zīdītāju. Mugurkaulniekus dumbrcālis nogalina ar asu knābja cirtienu, pārlaužot mugurkaulu. Rudeņos un ziemās dumbrcālis pamatā barojas ar dažādiem augiem. Tie var būt pumpuri, sēklas, ziedi, dzinumi, ogas un augļi.[3] Mazuļi ypamatā barojas ar zirnekļiem un kukaiņiem. Barība, kas iegūta uz sauszemes vai dubļos, pirms apēšanas tiek nomazgāta ūdenī.[3] Pēc lietus dumbrcālis rokas pa mīkstu zemi, meklējot sliekas.[5] Dumbrcālis vienmēr atgriežas labās barošanās vietās.
Dumbrcāļi veido monogāmus pārus un ligzdošanas laikā ir ļoti teritoriāli un agresīvi. Ar barību bagātos dīķos un ezeros dumbrcāļi ligzdo 20-50 metru attālumā viens no otra. Katrs pāris vidēji aizņem 300 m² lielu platību. Vietu ligzdai izvēlas tēviņš, bet tā tiek atrādīta mātītei. Izrādot ligzdas vietu, tēviņam muguras spalvas saceļas, turklāt tiek arkveidā pār muguru pacelti arī spārni, izplesta aste un knābis noliekts taisni uz leju. Riesta laikā dumbrcāļa tēviņš izrāda mātītei lielu uzmanību, saceļ spārnus, asti, spēcīgi noliec galvu ar knābi pieskaroties savām krūtīm. Mātīte tiek arī pacienāta ar gardumiem. Perēšanas laikā toties mātīte izrāda uzmanību tēviņām - pametot ligzdu, tā riņķo ap tēviņu, maigi sauc to, berzē knābi pret tēviņu.[3] Ligzdu būvē tēviņš no dažādiem augiem, kas tuvumā pieejami. Parasti tas notiek vienas dienas laikā. Ligzda paceļas apmēram 15 cm augstumā no ūdens un tās atbalstam tiek izmantotas saknes, peldoši augi, kāds cinis vai koka zari. Ja ūdens līmenis ceļas, ligzda tiek būvēta uz augšu. Dējumā ir parasti 6-11 gaišas, smilšu krāsas vai baltas olas, ar sarkanbrūniem raibumiņiem. Olas perē abi vecāki, lai gan mātīte perē lielāko daļu.[7] Inkubācijas periods ilgst 19-22 dienas. Viens no vecākiem paliek pie cālēniem, bet otrs pienes barību. Jau pēc 5 dienām mazuļi sāk ķert kukaiņus paši, bet vecāki turpina tos barot līdz tiem izveidojas pieauguša putna apspalvojums (20 - 30 dienu vecumā[8]). Jaunie putni sāk lidot 7-9 nedēļu vecumā.[3] Ja pāris tiek iztraucēts un ligzdas vieta atklāta, mātīte visu perējumu - olas vai cālēnus vienu pēc otra pārnes uz citu vietu. Olas tiek nestas knābī, bet cālēni pabāzti zem spārniem.[9] Dzimumbriedumu dumbrcālis sasniedz apmēram gada vecumā. Vienā sezonā pāris parasti izperē 2 dējumus.
Dumbrcālim ir 3 pasugas:
Dumbrcālis (Rallus aquaticus) ir dumbrvistiņu dzimtas (Rallidae) putns, kas pieder dumbrcāļu ģintij (Rallus). Dumbrcālim ir 3 starptautiski atzītas pasugas.
Tas ir sastopams bagātīgi aizaugušu ūdenstilpju krastos visā Eiropā, izņemot Skandināvijas ziemeļos, Āzijā, Japānu un Koreju ieskaitot, un Ziemeļāfrikā. Ziemeļu un austrumu areāla populācijas ir migrējošas, bet siltākos reģionos, kur ūdenstilpes neaizsalst, dumbrcālis ir nometnieks.
Sintar Air (Rallus aquaticus) adalah satu spesies burung dalam keluarga Rallidae. Burung ini hidup di kawasan berair dengan semak tebal di seluruh Eropah, Asia dan Afrika Utara. Populasi burung ini di bahagian utara dan timur menunjukan ia bermigrasi, berlainan dengan spesies yang tinggal tetap di kawasan lebih panas yang menjadi kawasan pembiakkannya.
Sintar Air (Rallus aquaticus) adalah satu spesies burung dalam keluarga Rallidae. Burung ini hidup di kawasan berair dengan semak tebal di seluruh Eropah, Asia dan Afrika Utara. Populasi burung ini di bahagian utara dan timur menunjukan ia bermigrasi, berlainan dengan spesies yang tinggal tetap di kawasan lebih panas yang menjadi kawasan pembiakkannya.
De waterral (Rallus aquaticus) is een vogel uit de familie van rallen (Rallidae).
De waterral wordt ongeveer 22 tot 28 cm lang.[2] Het verenkleed bestaat uit een kastanjebruine bovenzijde met zwarte strepen en een blauwgrijze onderzijde met gestreepte flanken en een witte onderstaart. Verder heeft de vogel een lange, dunne snavel, rode ogen en rozebruine poten.
Het voedsel bestaat uit insecten, spinnen, regenwormen, zoetwaterkreeftjes, plantenwortels, zaden, bessen, visjes en kikkers.
Het legsel bestaat uit vijf tot twaalf vuilwitte tot licht geelbruine eieren met roodbruine vlekjes, die worden gelegd in een nest, gemaakt van riet.
Waterrallen komen in bijna heel Europa het hele jaar voor. In delen van Polen, Rusland en Finland komt het dier echter alleen 's zomers voor. De vogel leeft verborgen aan oevers en dichtbegroeide rietmoerassen.
De soort telt 3 ondersoorten:
De waterral (Rallus aquaticus) is een vogel uit de familie van rallen (Rallidae).
Vassrikse (Rallus aquaticus) er ein liten fugl i riksefamilien. Fuglen vert 25 til 30 cm lang og veg 100 til 190 gram. Vingespennet er frå 40 til 45 cm og stjerten er kort.
Vassrikse finst nord i Afrika, i det meste av Europa og i Asia. Fuglen trivst i våtmark, og kan leggje opp til eit dusin egg.
Vassrikse lever av småfisk, krepsdyr, blautdyr og insekt.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Vassrikse Vassrikse (Rallus aquaticus) er ein liten fugl i riksefamilien. Fuglen vert 25 til 30 cm lang og veg 100 til 190 gram. Vingespennet er frå 40 til 45 cm og stjerten er kort.
Vassrikse finst nord i Afrika, i det meste av Europa og i Asia. Fuglen trivst i våtmark, og kan leggje opp til eit dusin egg.
Vassrikse lever av småfisk, krepsdyr, blautdyr og insekt.
Vannrikse (vitenskapelig navn Rallus aquaticus) er en fugl.
Den er på størrelse med gråtrost, vekt ca. 100 g, lengde 28 cm. Nebb og ben er lange, mens halen er svært kort. Oversiden er brunsvart spraglet, og underside er grå, i bakre del svart med hvite
Vannriksa er en fåtallig hekkefugl i Norge, med en utbredelse som strekker seg fra Østfold og videre langs kysten til Møre & Romsdal.
Arten er rødlistet i Norsk rødliste for arter 2015, til Sårbar (VU). Kategorien skulle egentlig vært Sterkt truet (EN) hvis man bare så på Norge, men så ble den satt ned et trinn til VU fordi det går bra med arten i nabolandene - og man anser at arten vil kunne innvandre derfra hvis den blir borte hos oss.[2]
Fra september av øker antallet individer langs hele den sørnorske kysten. Da er det trekkfugler fra øst og sørøst som kommer for å overvintre (eller raste før de eventuelt trekker videre).
Når våren kommer roper vannriksene ut en lyd som kan minne om grisehyl for å tiltrekke seg maker. De kan gjerne ha to kull, og hekker i perioden fra april til august. Reiret plasseres i tett vegetasjon av sumpplanter og takrør. De 6–11 eggene ruges av begge kjønn i 19–22 dager. Ungene blir flygedyktige ca. 7 uker gamle.
Store norske leksikon, http://snl.no/vannrikse
Fuglevennen, http://www.fuglevennen.no/arter/?or_id=4397
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. .jpg)
Scientìfich: Rallus aquaticus
Piemontèis : ...
Italian : Porcilione
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Wodnik zwyczajny, wodnik (Rallus aquaticus) – gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny chruścieli (Rallidae), zamieszkujący Europę, Azję i północną Afrykę. Rozmieszczenie w zależności od podgatunku:
Podgatunek R. aquaticus indicus został niedawno wyodrębniony do rangi odrębnego gatunku[3].
Wodnik zwyczajny, wodnik (Rallus aquaticus) – gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny chruścieli (Rallidae), zamieszkujący Europę, Azję i północną Afrykę. Rozmieszczenie w zależności od podgatunku:
Rallus aquaticus aquaticus – Europa, Afryka Północna oraz zachodnia Azja. Zimuje w południowej Europie, Afryce i Turkmenistanie. W Polsce nieliczny (lokalnie średnio liczny) gatunek lęgowy na całym niżu. Rallus aquaticus hibernans – osiadła populacja na Islandii Rallus aquaticus korejeqi – od wybrzeży Morza Aralskiego i Bałchaszu po Iran, Kaszmir i środkowe Chiny. Zimuje w Azji Południowej od Iraku po Chiny.Podgatunek R. aquaticus indicus został niedawno wyodrębniony do rangi odrębnego gatunku.
Cechy gatunku Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, oprócz tego, że podgardle samicy jest jaśniejsze, a pierś brunatnawa. Wierzch ciała oliwkowobrązowy z czarnymi plamami, spód, boki głowy i szyja bez karku szare, boki w poprzeczne biało-czarne pasy. Dziób długi, cienki, czerwony i lekko zagięty w dół. Młodociane i ptaki w upierzeniu spoczynkowym mają kolory bardziej stonowane z brązowawym odcieniem. Pisklęta czarne z czerwoną plamką na potylicy. Południowo- i zachodnioeuropejskie populacje są osiadłe, ale również zdarza się, że w Europie Środkowej zimują nad niezamarzniętymi rzekami i jeziorami (wtedy najłatwiej je dostrzec, bo są mniej ukryte). Wędrowne populacje odlatują we wrześniu i październiku w strefę nadatlantycką i nad Morze Śródziemne. Wodnik prowadzi bardzo skryty tryb życia – częściej można go usłyszeć, niż zobaczyć. Wynika to też z tego, że aktywny jest wieczorami. Odzywa się melodyjnym "guik" lub "pit", a na wiosnę i jesienią jego głos jest piskliwy, powtarzane przez kilka ptaków naraz "kruif" podobne do kwiku świni (zadziwia donośność dźwięku przy tak małych rozmiarach ptaka). Samce śpiewają nocami i o zmierzchu, a samice z kończącym długim trelem. Odgłosem ostrzegawczym jest nagłe i powtarzane "cik". Zręcznie przeciska się między gęstwinami roślin unikając terenów odkrytych. Chodząc i żerując ma zadarty krótki ogon do góry. Mniej znanym faktem jest to, że doskonale pływa, a w razie niebezpieczeństwa nawet nurkuje. Lata natomiast niechętnie. W locie widać jego krótkie zaokrąglone skrzydła i zwisające nogi. Jest mniejszy od kokoszki, a większy od zielonki. Wymiary średnie Długość ciała ok. 20-30 cm Rozpiętość skrzydeł ok. 40-45 cm Masa ciała ok. 70-190 g Biotop Różnorodne zbiorniki wodne od dużych jezior i bagien po brzegi stawów i starorzeczy, rowy melioracyjne i glinianki. Wymaga środowisk w których płytką wodę porasta gęsta roślinność, głównie trzciny. Zasadniczo na nizinach, lecz spotykany również na wysokościach do 2000 m n.p.m. Toki Pierwsze pieśni godowe można usłyszeć już pod koniec lutego, ale lęgowiska zajmowane są w marcu i kwietniu. Obie płci odnajdują się za pomocą słuchu, co wynika z tego, że ich pieśni się różnią. Gdy się dobiorą w pary następuje trzytygodniowy okres toków, kiedy często kopulują i przejawiają specyficzne zachowania służące podtrzymaniu więzi. Są to m.in. biegania tokowe, gdzie samiec głośno gdacząc biegnie za samicą, drapanie w tym samym miejscu z dziobami obojga partnerów złożonymi obok siebie lub wzajemne drapanie się po karku i szyi. Toki wieńczy spuszczona głowa samca z nastroszonymi piórami wskazująca samicy miejsce na założenie gniazda. Gniazdo Para wodników od razu gdy przyleci na tereny gniazdowe obejmuje swój rewir w posiadanie i energicznie broni go przed intruzami. Gniazdo starannie ułożone zazwyczaj na ziemi, ukryte w trzcinach, mannie lub trawie, lecz także na platformie między trzcinami, lub wystających z wody przedmiotach. Nad gniazdem często buduje daszek z sąsiednich roślin. Solidne gniazdo składa się z suchych, świeżych liści roślin wodnych. Jaja W ciągu roku wyprowadza jeden lub dwa lęgi, składając w marcu – sierpniu 4 do 12 kremowożółtych cętkowanych jaj.
O Rallus aquaticus, comummente conhecido como frango-d'água,[2] é uma ave da família dos Ralídeos[3] que se reproduz em zonas húmidas bem cobertas de vegetação, nomeadamente caniçais e tabuais, presente na Europa, Asia e no Norte de África. As povoações do Norte e Leste são migratórias, mas esta espécie é sedentária durante todo o ano nas regiões mais quentes dos seus habitats.
Em Portugal distribui-se um pouco por todo o território, sendo mais comum no litoral, onde encontra maior disponibilidade de habitats.
O adulto é uma ave de 23 a 28 cm de comprimento e, tal como os outros membros da sua família, tem um corpo achatado, o que lhe facilita passar por entre a vegetação de juncos do habitat onde vive.[3] A sua parte superior é principalmente castanha e a inferior cinza-azulada, com barras negras nos flancos, dedos longos, cauda curta e bico longo e avermelhado.[4] Os espécimes imaturos são, geralmente, similares em aparência aos adultos, mas a cor cinza-azulada da plumagem é substituída por um tom bege.[3]
Dá, ainda, pelos nomes comuns de pita-da-erva[5] e fura-mato.[6]
Os ralídeos são uma família que compreende quase 150 espécies. A maioria das espécies encontram-se no Velho Mundo, o que sugere que esta família se originou aí. No entanto, o género Rallus, que corresponde o grupo das espécies de bico comprido, originou-se no Novo Mundo. Há provas genéticas que indicam que o frango-de-água é o mais estreitamente relacionado deste género com as espécies de ralídeos Gallirallus do Pacífico.[7][4] O frango-de-água foi descrito primeiramente por Linnaeus na obra Systema Naturae em 1758, já com o nome científico actual Rallus aquaticus,[8] cujo significado que equivale em latim ao seu nome comum.[9][10][11]
A antiga subespécie R. a. indicus tem vocalizações muito diferentes das do frango-de-água e, em trabalhos recentes, tem sido considerada uma espécie separada.[12] Foi restaurada como espécie de seu co nome R. indicus por Pamela Rasmussen na sua obra Birds of South Asia (2005).[13][14] O tratamento que lhe dá esta autora obteve aceitação e foi também o seguido pelo Birds of Malaysia and Singapore (2010).[15] Houve ainda, um estudo de 2010 da filogenia molecular que deu um apoio adicional à possibilidade de se conferir o estatuto de espécie à R. indicus, que se pensa que terá divergido das formas ocidentais há cerca de 534 000 anos.[16]
Os fósseis mais antigos conhecidos dum frango-de-água ancestral são uns ossos encontrados nos Cárpatos datados do Plioceno (há 1,8-5,3 milhões de anos). Ao final do Plistoceno, há dois milhões de anos, os vestígios fósseis sugerem que o frango-de-água já estava presente na maioria da sua área de distribuição actual.[16] Esta espécie está bem representada no registo fóssil, com uns 30 achados tão-só na Bulgaria e muitos outros no sur de Europa.[17][18] e China.[19] Um antigo frango-de-água da ilha de Eivisa, Rallus eivissensis, era mais pequeno, mas mais robusto do que o frango-de-água e provavelmente teria pior capacidade de voo. Extinguiu-se aproximadamente ao mesmo tempo que o ser humano chegou á ilha,[20] entre os anos 16 700 e 5 300 a.C..[21] A raça nominal do frango-de-água é agora uma ave residente muito rara na ilha de Eivisa.[22]
O adulto da subespécie nominal é um frango-de-água de tamanho médio, entre os 23 e os 28 cm de comprimento com uma envergadura alar de 38 a 45 cm.[23] Os machos pesam normalmente entre 114 a 164 g e as fêmeas são ligeiramente menos pesadas, com 92 a 107 g.[24] As partes superiores desde a fronte até á cauda são castanho-azeitona com listras negras, especialmente nas ombreiras. A parte lateral da cabeça e as partes inferiores até à parte superior da barriga são azul-lousa escuro, salvo uma área negra entre o bico e o olho, e laterais acastanhadas até ao peito superior. Os flancos têm barras negras e brancas e a parte subcaudal é branca com algumas listras mais escuras. O seu longo bico e a iris são vermelhos e as patas são de cor encarnada-acastanhada. Ambos os sexos são similares, se bem que as fêmeas, em média, tendam a medir menos do que o macho e tenham um bico mais fino.[25] Em todo o caso, determinar o sexo somente pelas medidas não é um método fiável.[26] Os espécimes juvenis têm um píleo anegrado e um queixo e gorja brancos. As partes inferiores são beges ou brancas com listas mais escuras, e as marcas dos flancos são castanhas e beges em vez de negras e brancas. A parte subcaudal é bege, e o olho, o bico e as patas são de cores mais claras do que as dos espécimes adultos. Os pintainhos estão cobertos de penugem e são completamente negros excepto, no bico, que é principalmente branco.[25] Depois da reprodução, sofrem uma ampla muda e perdem a capacidade de voar durante três semanas.[1] Os adultos podem identificar-se individualmente pelas marcas subcaudais, que são únicas para cada espécime. Os machos adultos são os que têm as listras subcaudais mais nítidas.[27] Especulou-se que as barras escuras subcaudais desta espécie poderão estar a meio-termo entre as zonas subcaudais completamente brancas, como as que têm as espécies de águas abertas e as gregárias, como a galinha do rio, que servem uma função de sinalização; e as zonas subcaudais completamente negras, que servem para evitar que a ave fique demasiado visível.[28]
A espécie de Ásia tropical que se parece um pouco ao Gallirallus striatus tem um bico mais robusto, um píleo castanho e partes inferiores com manchas brancas.[29][30] Os espécimes juvenis, bem como aqueles que acabam de fazer a muda de penas, podem apresentar uma zona subcaudal bege como a da franga-d'água-grande, mas a plumagem dessa espécie tem manchas brancas e um bico muito mais curto e principalmente amarelado.[31] A área de distribuição do frango-de-água não converge com a de nenhuma outra espécie de ralídeo, mas os indivíduos errantes poderiam distinguir-se dos seus parentes americanos pela falta da cor avermelhada ou acastanhada. A maior espécie de ralídeo de África, o Rallus caerulescens, tem partes superiores castanhas mais escuras, sem listras e patas e pés dum vermelho mais vivo.[25]
É uma espécie vocalizadora que trila durante todo o ano. O seu trilar consiste numa serie de grunhidos seguidos dum chio agudo, parecido ao cuinhar dos bácoros, que acaba com mais grunhidos. Utiliza-o tanto como uma vocalização territorial, como de alarme de alerta ou mesmo de mero anúncio da própria presença.[32] Os dois membros do casal podem fazer a vocalização alternadamente, o macho com notas mais lentas e baixas que a fêmea.[33] A canção de acasalamento dos frangos-d’água, também conhecida por recocar, é cantada por ambos os sexos e consiste numa espécie de tique-tique-tique que costuma concluir com um trilo da fêmea; o macho, por seu turno, pode cantar sem parar durante horas.[34]
A vocalização de voo é um assobio sustido.[35] Há outras vocalizações que são um rangido repetido e alto, feito pelo macho, quando pretende mostrar o sítio de nidificação à fêmea. Há, ainda, um arrolar, a que também se pode chamar recoco, que fazem ambos quando estão no ninho com os pintainhos.[36] São mais vocais quando estabelecem um território próprio e ao início da época de acasalamento, as vocalizações podem continuar pela noite dentro. Os pintos inicialmente piam tenuemente, mas rapidamente desenvolvem um trilo como os dos progenitores.[25]
Quando os investigadores se serviram de altifalantes, que reproduzem gravações das vocalizações da folosa das canaveiras, de noite, para atrair este pássaro, a fim de o capturar, observaram que os frangos-d’água e outras aves aquáticas também aterraram, a pesar do habitat em questão não ser o mais apropriado para elas. O que indica que os frangos-d’água e outras aves migratórias nocturnas reconhecem o cântico da folosa e associam-no ao habitat de pântano ou marisma no qual geralmente vive.[37]
Reconhecem-se três subespécies.[25]
A raça islandesa, que tem as partes superiores dum castanho ligeiramente mais intenso do que a sua congénere nominal. As barras dos flancos são castanhas-escuras, em vez de negras, e o bico é um tanto mais curto; o acinzentado das partes inferiores pode também ter uma ligeira tonalidade acastanhada.[25]
As diferenças entre as três raças parecem ser clinais e é possível que todas devam consubstanciar-se em R. a. aquaticus.[16] A antiga subespécie R. a. indicus que se considera, agora, a espécie R. indicus.
Pululam nas zonas temperadas da Eurásia desde a Islândia e as ilhas britânicas descontinuamente até ao Norte de África, Arábia Saudita e Oeste da China.[29] A sua distribuição na Ásia está pouco estudada.[25][39]
A povoação islandesa de R. a. hibernans extinguiu-se por volta de 1965 como resultado da perda de habitat pela drenagem de zonas húmidas e a predação pelo vison americano introduzido.[16] Antes da sua extinção, pelo menos algumas dessas aves estavam presentes todo o ano na ilha, dependentes de fontes termais vulcânicas para sobreviver durante os meses mais frios. Em todo o caso, esta raça encontrava-se também no Inverno nas ilhas Faroé e na Irlanda, e como ave migratória nas ilhas Hébridas Exteriores,[40][41] o que sugere que a forma islandesa era uma espécie parcialmente migratória.[42]
A subespécie nominal, R. a. aquaticus, é residente na parte Sul e Oeste, de clima mais suave, da sua área, mas migra para o Sul a partir de áreas que estão sujeitas a Invernos rigorosos. Inverna dentro da sua área de reprodução e também em territórios mais a Sul, no Norte de África, no Próximo Oriente e na zona do mar Cáspio. O pico de migração é entre Setembro e Outubro, e a maioria destas aves regressam às suas áreas de reprodução desde Março até meados de Abril.[42]
O habitat reprodutor do frango-de-água são as zonas húmidas permanentes, de águas doces ou salobras paradas ou lentas e com densa vegetação alta, entre a qual pode haver plantas como Phragmites, Typha, Iris, Sparganium ou Carex.[25] Nas áreas costeiras, é comum que se refugie ao pé do Juncus maritimus, entre marismas de água salgada, optando antes pelo Carex e Sparganium em ambientes menos salinos. Um estudo realizado nos Países Baixos e em Espanha mostrou que os juncos oferecem mais resguardo do que outras plantas marítimas. Como noutros lugares, os ninhos são construídos com as plantas mais disponíveis.[43] O Cladium mariscus, onde o houver, proporciona um bom habitat reprodutor, a sua densa estrutura de 1,5 m de altura proporciona uma boa cobertura para os frangos-d’água nidificadores.[44] O habitat preferido, em todo o caso, são as junqueiras com Phragmites com plantas que emergem da água,[45] encontrando-se a uma profundidade de 5 a 30 cm, em áreas lamacentas, para se alimentarem e uma rica diversidade de espécies de invertebrados. As localizações com salgueiros ou arbustos nas proximidades são as preferidas nas áreas grandes de habitat uniforme.
Pode encontrar-se em arrozais ou em ilhas flutuantes,[25] e em Caxemira pode viver em campos de cana de açúcar alagados.[38] Um estudo finlandês mostrou que o principal factor que influi na distribuição dos frangos-d’água é a cobertura de vegetação, com as maiores densidades nas áreas com mais vegetação; a presença doutras marismas nas proximidades é também significativa. Porém, há factores, como a temperatura, as chuvas, a longitude da orla costeira e a extensão de zona de turfa, que são importantes para algumas outras aves dos marismas, não são estatisticamente relevantes. As áreas com as maiores densidades de frangos-d’água também eram as que tinham maiores quantidades das três espécies consideradas en risco na Finlândia, o rouxinol-grande-dos-caniços, o abetouro e o tartaranhão-ruivo-dos-pauis.[46] O limite Norte da área de reprodução parece estar determinado pela transição das zonas húmidas, ricas em nutrientes, para as mais pobres e de águas mais ácidas. Isto faz com que os juncos comuns se substituam por um tipo de vegetação mais aberta, dominada pelo Comarum palustre, que não é a adequada para os frangos-d’água.[47]
Ocasionalmente, optam por localizações menos frequentes.[46] Um casal de frangos-d’água, na Escócia,[48] nidificou em campo aberto á beira duma estrada, e quando se instalaram caixas de nidificação para Panurus biarmicus, os frangos-d’água nidificaram tanto nas caixas com em baixo, no piso de madeira, neste último caso às vezes com os próprios Panurus a viver em cima da caixa.[49] Ainda que seja principalmente uma espécie de terras baixas, os frangos-d’água reproduzem-se a 1240 m de altura nos Alpes e a 2000 m na Arménia.[25] Um estudo italiano aventou que as aves das junqueiras precisam duma área mínima de zona húmida para se reproduzirem, a qual para o frango-d’água é de 1 hectar,[50] ainda que as maiores concentrações desta espécie ocorram em marismas de 10 hectares ou mais.[46]
Durante a migração ou no Inverno, podem usar uma ampla variedade de habitats, incluindo as matas alagadas ou feteiras. As baixas temperaturas, geralmente abaixo de zero, podem obrigar as aves a partir rumo a localizações mais abertas como canais, vazadouros de lixo e jardins,[25] ou mesmo descampados a céu aberto.[51] Um estudo galês sugeriu que os territórios invernais individuais sobrepõem-se e cada ave usa uma parcela significativa da mesma junqueira. Registou-se uma densidade de 14 aves por hectare.[52] As aves que invernam na Islândia e dependem de regatos cálidos geotermais para sobreviver, podendo aceder aos regatos através de túneis sob a neve. Quando não estão a prover pela sua alimentação, estas aves podem refugiar-se em buracos e gretas entre a lava solidificada.[25] Esta espécie às vezes deambula, podendo sair para bastante longe da sua área normal, pelo que se encontram, por vezes, aves errantes nos Azores, na Madeira, na Mauritânia, no Ártico,[42] Groenlândia, na Malásia e no Vietname.[1]
O frango-de-água é uma ave que se camufla no seu território, graças à sua plumagem que faz com que seja difícil de descobrir no seu habitat pantanoso. O seu corpo é estreito o que a ajuda a acaçapar-se entre a vegetação mais espessa, sendo que tem o instinto de se deixar ficar imóvel, se for surpreendido em clareiras abertas.[53] Caminha com passos largos e altos, embora adopte uma postura agachada, quando corre, para se tentar esconder. Caso precise, pode mandar-se à água, para nadar, com os movimentos erráticos típicos dos frangos-d’água,[42] sendo também capaz de voar durante curtas distancias a baixa altitude sobre os juncos, com as longas patas pendentes. Ainda que o seu voo pareça pouco estável, são capazes de fazer voos longos, durante as suas migrações nocturnas.[38] Por vezes, morrem por causa de colisões contra obstáculos ocultos na noite, como arames ou mesmo faróis, durante estas travessias migratórias.[53]
Defendem ciosamente os seus territórios de nidificação e de hibernação. As aves investem umas contra outras com o pescoço esticado, quando estão na época de acasalamento e, às vezes, ambos os membros do casal atacam em conjunto, para defender o seu espaço.[38] Durante o Inverno, porém, a agressão directa tende a ser substituída por grasnidos, enquanto estão empinados sobre a ponta dos dedos, sacodem a cabeça e fazem estocadas com o bico, por molde a intimidar os adversários, dissuadindo-os de passar para a violência.[25]
É uma espécie monógama e muito territorial quando se reproduz.[32] Os casais formam-se depois de chegarem às áreas de nidificação ou, por vezes, até antes da migração primaveril. Nas zonas húmidas grandes, com boas condições para estas aves, os diferentes casais podem nidificar separadamente, a uma distancia de entre 20 e 50 m. Os territórios variam em tamanho, se bem que o típico é medirem cerca de 300 m2. O casal vocaliza cantos de acasalamento durante a época de acasalamento.[54] O macho selecciona o sítio onde pretende fazer o ninho, para as crias, e mostra-o à fêmea, enquanto adopta uma postura com as plumas dorsais erguidas, dorso arqueado, cauda esticada e bico a apontar para abaixo. Esta exibição é acompanhada[54] de grasnos ruidosos. Enquanto estiver a cortejar a fêmea, o macho procura alimentá-la. Mais tarde, quando os ovos já tiverem sido depostos e estiverem a ser chocados, a fêmea pode abandonar o ninho para mostrar os ovos ao macho, caminhando à sua volta, chamando-o suavemente e esfregando o bico contra o peito dele.[25]
O ninho é feito de qualquer matéria vegetal que esteja disponível nas cercanias e é construído principalmente pelo macho, normalmente num só dia. O ninho ergue-se a uns 15 cm ou mais acima do nível da água da marisma, e é às vezes construído sobre matas de raízes, tocos de árvores ou suportes similares. Podem construí-lo mais alto ainda, se as águas da marisma, entretanto, começarem a subir. O ninho mede cerca de 13 a 16 cm de diâmetro e uns 7 cm de altura. Está bem escondido e é só acessível por vias estreitas.[25][53][55]
A ovoposição típica é de 6 a 11 ovos na maior parte da sua área de distribuição,[25][42] mas parece ser menor (de 5 a 8) na região de Caxemira a altitudes de 1 500 m.[38] As datas de ovoposição variam com a localização e vão desde finais de Março na Europa ocidental e Norte de África, até finais de Maio em Caxemira e Junho na Islândia.[25] O tamanho de ovoposição pode ser mais reduzido, em princípios ou finais da época de reprodução.[56] A época reprodutora pode ampliar-se se houver necessidade de ressituar a ovoposição ou fazer uma segunda ovoposição. Os ovos são rombos e ovais, lisos e ligeiramente brilhantes; a cor varia desde o esbranquiçado ao bege rosado, com manchas castanho-avermelhadas no extremo mais largo do ovo,[42] de tal modo que, às vezes, se fundem numa só mancha grande.[55] A variação no tamanho dos ovos entre as subespécies é muito menor do que as diferenças entre ovos individuais; a media de tamanho dos ovos da subespécie nominal, que é 36 × 26 mm, é o típico para toda a espécie. Os ovos pesam uns 13 g,[25] dos quais 7% correspondem à casca.[9]
Ambos os pais incubam os ovos, se bem que a fêmea faz a maior parte da incubação.[38] Os ovos são incubados durante 19 a 22 días até à eclosão,[9] com um êxito de pelo menos 87%.[57] O alimento é trazido ao ninho pelo outro progenitor e passado ao que está sentado no ninho, o qual, em seguida, alimenta os franguinhos. As crias, cobertas de penugem são precoces, já que abandonam o ninho aos dois dias da eclosão, se bem que continuam a ser alimentados pelos pais.[25] São independentes dos seus pais aos 20 a 30 dias[9] e já são capazes de voar às 7 a 9 semanas.[25] Se a fêmea julgar que o ninho foi descoberto, pode transportar os ovos ou as crias, uma a uma, para outro lugar. Os ovos podem ser transportados no bico,[53] enquanto que as crias pode metê-las sob as asas.[49] O frango-de-água pode reproduzir-se ao fim de um ano e normalmente criam duas ninhadas.
A sobrevivência media das crias, depois de se emplumarem, estima-se que ronde entre os 17 e 20 meses, com uma taxa de sobrevivência anual ligeiramente menor do 50% ao ano durante os primeiros três anos, e um pouco maior depois.[57] A idade máxima registada é de 8 anos e 10 meses.[9]
Os frangos-d’água são omnívoros, embora se alimentem principalmente de animais, como sanguessugas, vermes, gastrópodes, pequenos crustáceos, aranhas e uma ampla variedade de insectos terrestres e aquáticos e das suas larvas. Ocasionalmente, podem caçar pequenos vertebrados, como anfíbios, peixes, aves e mamíferos. Os vertebrados são empalados à bicada, a fim de lhes romper a espinal medula. Quanto ao alimento de base vegetal, consomem-no mais no Outono e Inverno, consistindo em flores, rebentos e sementes de plantas aquáticas, bagas e outras frutas que encontrem.[25] No Sul da Ásia, podem, às vezes, alimentar-se nos arrozais, dos grãos de arroz que encontrem depois da colheita.[38] Os jovens frangos-d’água são alimentados principalmente com insectos e aranhas. O alimento obtido em terra ou barro é normalmente lavado na água antes de ser engolido.[25] Depois de chover, podem sondar o chão mole, à procura de minhocas.[27] Apesar da sua natureza de animal rondador, o frango-de-água parece prosperar em cativeiro, desde que se lhe dêem de comer alimentos de base animal, como carne crua ou minhocas.[59]
Os frangos-d’água seguem rotas definidas quando se vão alimentar, regressando frequentemente às áreas onde encontrem alimento facilmente. Os frangos-d’água são predadores versáteis e oportunistas. Lançam-se para apanhar insectos que estão sobre plantas, trepam para encontrar bagas ou arrancam maçãs das árvores para as poder comer no chão.[25] Matam aves de menor porte, trespassando-as com o bico ou afogando-as, especialmente se a capacidade de fuga da presa estiver restringida.[49] São também predadores de ninhos, especialmente de pequenas aves que nidificam nas junqueiras, como o rouxinol-grande-dos-caniços.[60]
Entre os predadores do frango-de-água estão diversos mamíferos e aves de grande porte. O visão-americano foi parcialmente responsável pela extinção da povoação islandesa.[16] Por outro lado, os animais domésticos, como os gatos e cães, também matam esta espécie.[57] Pelo menos localmente, as lontras comem frangos-d’água e outras aves aquáticas.[62] O abetouro, que é outra ave das junqueiras, e a garça real comem frangos-d’água.[63][64] Os frangos-d’água são especialmente vulneráveis á depredação das garças quando são forçados a sair do resguardo dos juncos.[49] Os tartaranhões-ruivos-dos-pauis que caçam nas zonas húmidas são predadores previsíveis,[65] se bem que o mais habitual é que os frangos-de-água sejam presas da aluco,[66] da coruja-do-nabal,[67] do bufo real,[68] da águia-gritadeira,[69] do peneireiro-comum,[70] e dos falcões peregrinos que caçam de noite.[71]
Entre os seus parasitas, que afectam o frango-d’água, contam-se os piolhos Nirmus cuspidiculus[72] e Pediculus ralli,[73][74] a carraças Ixodes frontalis,[75] e as mosca hipobóscida Ornithomyia avicularia.[76] O frango-de-água também pode ser infectado pelo vírus da gripe aviaria[77][78] e pela bactéria Borrelia burgdorferi, transmitida pelas carraças Ixodes, que é também um agente patogénico humano que causa a doença de Lyme.[79] Descobriram-se três espécies de piolhos, Fulicoffula rallina, Pseudomenopon scopulacorne e cuspidatus em frangos-d’água mortos em 2005 nas ilhas Faroé, que são espécies que não se tinham encontrado antes naquele arquipélago.[80][81]
A quantidade de frangos-d’água está em declínio, mas, apesar de tudo, têm uma grande povoação de 100 000 a 1 000 000 adultos e uma enorme área de reprodução calculada em 15 600 000 km2; de modo que esta espécie está classificada como espécie pouco preocupante na Lista vermelha da IUCN.[1] Na maioria dos países europeus, a povoação é estável ou está em ligeira diminuição, por causa da perda de habitat. Em Marrocos, as povoações estão a aumentar em número e a expandir as áreas de reprodução.[42]
O ser humano consome frangos-d’água há milhares de anos,[82] já no Império Romano,[83][84] aparecem representados nas pinturas dos muros de Pompeia,[85] e o seu consumo continuou durante a Idade Média até à época moderna.[86]
_lores.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_lores.jpg)
.jpg)
|acessodata= requer |url= (ajuda) O Rallus aquaticus, comummente conhecido como frango-d'água, é uma ave da família dos Ralídeos que se reproduz em zonas húmidas bem cobertas de vegetação, nomeadamente caniçais e tabuais, presente na Europa, Asia e no Norte de África. As povoações do Norte e Leste são migratórias, mas esta espécie é sedentária durante todo o ano nas regiões mais quentes dos seus habitats.
Em Portugal distribui-se um pouco por todo o território, sendo mais comum no litoral, onde encontra maior disponibilidade de habitats.
O adulto é uma ave de 23 a 28 cm de comprimento e, tal como os outros membros da sua família, tem um corpo achatado, o que lhe facilita passar por entre a vegetação de juncos do habitat onde vive. A sua parte superior é principalmente castanha e a inferior cinza-azulada, com barras negras nos flancos, dedos longos, cauda curta e bico longo e avermelhado. Os espécimes imaturos são, geralmente, similares em aparência aos adultos, mas a cor cinza-azulada da plumagem é substituída por um tom bege.
Cârstelul de baltă sau cristeiul de baltă (Rallus aquaticus) este o pasăre semiacvatică migratoare din familia ralide care cuibărește în Europa, cu excepția extremului nord, și partea de vest a Asiei. Populațiile nordice și estice migrează în sudul Europei în jurul Mării Mediterane, nordul Africii și în India pentru iernare, părăsind teritoriile de cuibărire în septembrie-octombrie revenind în martie-aprilie. În România și Republica Moldova cârstelul de baltă trăiește în bălțile nămoloase cu stufăriș și în mlaștinile din sectoarele forestiere; este semnalat și în zonele marginale cu vegetație acvatică bogată ale lacurilor și iazurilor. Sosește la noi în martie-aprilie și pleacă pe la sfârșitul lunii august-octombrie; în iernile blânde foarte mulți rămân în preajma apelor neînghețate, la care se adaugă adesea exemplare nordice. Este foarte prudent, duce un mod de viață ascuns prin stufăriș, fiind mai activ în amurg și noaptea. Greu de văzut, este ușor de auzit când guiță ca un purcel la tăiere sau horcăie. Lungimea corpului este de 22-28 cm, anvergura aripilor de 38-45 cm, greutatea de 70-190 g. Longevitatea maximă înregistrată în natură este de 8 ani și 9 luni. Are ciocul roșcat, mai lung decât capul, coada scurtă și picioarele lungi, roz-alburii, înzestrate cu degete subțiri și lungi adaptate la deplasarea prin baltă. Irisul este brun-roșcat. Penajul pe spate brun-măsliniu, cu pete întunecate, iar pe partea ventrală cenușiu-albastru, flancurile cu benzi albe și negre, tectricele subcodale albe. Sexele sunt similare cu toate că femela este mai mică. Este o specie omnivoră ce se hrănește cu nevertebrate terestre și acvatice (insecte, păianjeni, moluște, raci, râme, lipitori), amfibieni mici, pești, păsări și mamifere și uneori cu lăstari, rădăcini, fructe și semințe de plante acvatice. Atinge maturitatea sexuală la vârsta de un an. Este o specie monogamă, cuibărește în perechi solitare sau în grupuri mici. Cuibul și-l face în vegetația deasă, deseori în trestie ori papură, aproape de ape puțin adânci sau pe tulpinile plantelor acvatice, deasupra apei, mai rar pe pământ sau pe trunchiuri de copac. Cuibul este bine camuflat, are o formă de ceașcă și este construit de ambii părinți din rămășițe de tulpini și frunze de stuf, rogoz, papură etc. Femela depune în martie-iunie o pontă formată din 5-16 ouă gălbui stropite cu brun. Dimensiunea medie a oului este de 36×26 mm. Clocesc mai ales femelele. Incubația durează 19-22 de zile. Perechile adeseori depun a doua pontă într-un sezon. Puii sunt nidifugi și sunt îngrijiți și hrăniți de ambii părinți. Specia Rallus aquaticus include 3 subspecii. În România și Republica Moldova trăiește subspecia Rallus aquaticus aquaticus.[2][3][4][5][6][7][8][9]
Cârstel de baltă, Cristei de baltă, Cristei negru, Cresteț de baltă, Cristeț de baltă, Crastaniu.[6]
.jpg)
|coauthors= (ajutor)
|coauthors= (ajutor)
Cârstelul de baltă sau cristeiul de baltă (Rallus aquaticus) este o pasăre semiacvatică migratoare din familia ralide care cuibărește în Europa, cu excepția extremului nord, și partea de vest a Asiei. Populațiile nordice și estice migrează în sudul Europei în jurul Mării Mediterane, nordul Africii și în India pentru iernare, părăsind teritoriile de cuibărire în septembrie-octombrie revenind în martie-aprilie. În România și Republica Moldova cârstelul de baltă trăiește în bălțile nămoloase cu stufăriș și în mlaștinile din sectoarele forestiere; este semnalat și în zonele marginale cu vegetație acvatică bogată ale lacurilor și iazurilor. Sosește la noi în martie-aprilie și pleacă pe la sfârșitul lunii august-octombrie; în iernile blânde foarte mulți rămân în preajma apelor neînghețate, la care se adaugă adesea exemplare nordice. Este foarte prudent, duce un mod de viață ascuns prin stufăriș, fiind mai activ în amurg și noaptea. Greu de văzut, este ușor de auzit când guiță ca un purcel la tăiere sau horcăie. Lungimea corpului este de 22-28 cm, anvergura aripilor de 38-45 cm, greutatea de 70-190 g. Longevitatea maximă înregistrată în natură este de 8 ani și 9 luni. Are ciocul roșcat, mai lung decât capul, coada scurtă și picioarele lungi, roz-alburii, înzestrate cu degete subțiri și lungi adaptate la deplasarea prin baltă. Irisul este brun-roșcat. Penajul pe spate brun-măsliniu, cu pete întunecate, iar pe partea ventrală cenușiu-albastru, flancurile cu benzi albe și negre, tectricele subcodale albe. Sexele sunt similare cu toate că femela este mai mică. Este o specie omnivoră ce se hrănește cu nevertebrate terestre și acvatice (insecte, păianjeni, moluște, raci, râme, lipitori), amfibieni mici, pești, păsări și mamifere și uneori cu lăstari, rădăcini, fructe și semințe de plante acvatice. Atinge maturitatea sexuală la vârsta de un an. Este o specie monogamă, cuibărește în perechi solitare sau în grupuri mici. Cuibul și-l face în vegetația deasă, deseori în trestie ori papură, aproape de ape puțin adânci sau pe tulpinile plantelor acvatice, deasupra apei, mai rar pe pământ sau pe trunchiuri de copac. Cuibul este bine camuflat, are o formă de ceașcă și este construit de ambii părinți din rămășițe de tulpini și frunze de stuf, rogoz, papură etc. Femela depune în martie-iunie o pontă formată din 5-16 ouă gălbui stropite cu brun. Dimensiunea medie a oului este de 36×26 mm. Clocesc mai ales femelele. Incubația durează 19-22 de zile. Perechile adeseori depun a doua pontă într-un sezon. Puii sunt nidifugi și sunt îngrijiți și hrăniți de ambii părinți. Specia Rallus aquaticus include 3 subspecii. În România și Republica Moldova trăiește subspecia Rallus aquaticus aquaticus.
Chriašteľ vodný[3] (Rallus aquaticus) je chriašteľ z čeľade chriašteľovitých. Obýva najmä západnú a strednú palearktídu, severnú Afriku a Áziu severne od pohoria Himaláje.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov chriašteľ vodný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, v Európe je trend neznámy.[1]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 300 - 600, zimujúcich jedincov 10 - 40. Na Slovensku bolo dokázané alebo pravdepodobné hniezdenie v 23,30 % a zimovanie v 7,50 % mapovacích kvadrátoch. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v roku 1995 R - vzácny. V roku 1998 NE - nehodnotený druh podľa uvedených kritérií z viacerých dôvodov.[4] V roku 2001 NE - nehodnotený.[5] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][6][7] Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S - vyhovujúci ochranársky status.[4]
Hniezdo
Vajcia
Dospelý s mláďaťom
Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Chriašteľ vodný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Chriašteľ vodný
Chriašteľ vodný (Rallus aquaticus) je chriašteľ z čeľade chriašteľovitých. Obýva najmä západnú a strednú palearktídu, severnú Afriku a Áziu severne od pohoria Himaláje. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov chriašteľ vodný patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, v Európe je trend neznámy.
Mokož (znanstveno ime Rallus aquaticus) je ptič iz družine tukalic, ki gnezdi v zaraščenih mokriščih v večjem delu Evrope in Azije ter v Severni Afriki.
Ima čokat trup s kratkim repom in dolgim vratom ter dolgim, ostrim in rahlo navzdol zakrivljenim kljunom. Spolov po operjenosti in telesnih merah ni mogoče zanesljivo ločiti. Odrasli mokoži merijo v dolžino 23 do 26 cm, od tega kljun 3 do 4,5 cm. So temne barve z izjemo belih podrepnih peres. Po zgornjem delu telesa so olivno rjave barve s črnimi pikami, po grlu, prsih in obrazu sivomodre, boki in prsa pa so črni z ozkimi belimi črtami. Kljun je živordeč spodaj in temen po zgornji strani ter na konici. Mladiči so svetlejši, z belo obarvanostjo grla in sredine prsi, po ostalem sprednjem delu pa rjavkasti in rahlo belo progasti.[2]
Oglaša se z vrsto različnih zvokov, od katerih je najprepoznavnejše cviljenje, ki spominja na prašička. Je plašen ptič, ki se večino časa zadržuje med gostim rastjem.[2] Je oportunističen vsejed, v glavnem pa se prehranjuje z nevretenčarji, kot so pijavke, razni črvi, polži in veliko različnih žuželk ter njihovih ličink. Loti se tudi manjših vretenčarjev (ptiči, ribe, sesalci), ki jih ubije sam ali poje kot mrhovino. Rastlinska hrana ima večjo vlogo jeseni in pozimi.[3] Gnezditvena sezona traja od zgodnje pomladi oz. kasneje v severnejših predelih območja razširjenosti. Mokoži so monogamni in par intenzivno brani svoj teritorij v času gnezditve. Samo gnezdo večjidel zgradi samec rahlo nad nivojem vode, samica pa vanj izleže 6 do 11 jajc. Par se izmenjuje pri valjenju, ki traja okrog tri tedne.[3] Mladiči so begavci, samostojni postanejo po nadaljnjih treh do štirih tednih.[4]
Mokož gnezdi v gosto zaraščenih mokriščih s stoječo ali počasi tekočo vodo, ki je lahko sladka ali polslana. Pozimi se zadržuje v bolj raznolikih vlažnih habitatih, kot so goščave, zmrzal pa ga prežene v bolj odprte kraje, kot so jarki, odlagališča odpadkov in vrtovi.[3]
Razširjen je po večini Evrazije, od Islandije in Britanskega otočja z nekaj presledki do Sibirije, Korejskega polotoka, Kitajske in severne Japonske. Proti jugu se območje razširjenosti razteza do Severne Afrike, Saudove Arabije in Turčija. Razširjenost v Aziji je slabo poznana.[3] Avtohtona populacija na Islandiji je okrog leta 1965 izumrla zaradi izgube habitatov in vnosa ameriškega minka,[5] a se je mokož tja znova razširil z juga. Izguba habitatov ogroža tudi preostanek populacije, vendar vrsta zaradi zelo velikega območja razširjenosti in številčnosti v svetovnem merilu ne velja za ogroženo.[1]
V Sloveniji je najpogostejši v obalnem pasu, na Ljubljanskem barju in na severovzhodu države. Pozimi se umakne iz tistih predelov, kjer voda povsem zamrzne.[6] V splošnem velja za redkega gnezdilca, ki je močno ogrožen zaradi izsuševanja mokrišč, čiščenja brežin, sprememb vodnega režima ipd.[7]
Ime mokoža poleg imena druge močvirske ptice mokožke (grahaste tukalice) nekateri povezujejo s slovansko boginjo Mokoš, vsi ti izrazi pa naj bi izhajali iz slovanskega korena *mok v pomenu »moker, vlažen«.[8]
Mokož (znanstveno ime Rallus aquaticus) je ptič iz družine tukalic, ki gnezdi v zaraščenih mokriščih v večjem delu Evrope in Azije ter v Severni Afriki.
Vattenrall (Rallus aquaticus) är en fågel som tillhör familjen rallar.
Vattenrallen är 23–26 centimeter lång och därmed något mindre än rörhönan.[2] Näbben utgör 3-4,5cm av kroppslängden.[2] Den väger ungefär 100–190 gram och har ett vingspann på 40–45 centimeter. Vattenrallen har kort stjärt och lätt nedåtböjd, rödaktig näbb. Ansikte, hals och bröst är gråblå. Ögonen är rödaktiga. Ryggen är mörkbrun med svarta streck. Sidorna är svartvitmönstrade. Hane och hona har samma teckning. Ungarna är till största delen svarta och har ljus näbb. Det mest hörda lätet låter ungefär "grryitt ggråit gruigru" och brukar jämföras vid det snabbt bortklingande ljudet av grymtandet från en missnöjd gris.[2]
Vattenrallen lever i Nordafrika, i nästan hela Europa (förutom norra Skandinavien) och i Asien. De flesta vattenrallar flyttar söderut och befinner sig i vinterkvarter i september till november. I Europa förekommer det att vissa övervintrar så långt norr ut som i södra Sverige, Norge och Finland. Populationen i Afrika är mestadels stannfåglar.
Vattenrallen delas upp i tre till fyra underarter varav en är utdöd:
Den isländska häckningspopulationen dog ut på 1960-talet. Nedgången påbörjades på 1940-talet och den sista säkra häckningsobservationen skedde 1963. Idag observeras ett antal vattenrallar årligen på Island, främst under höst och vinter, vilket förmodligen utgörs av Skandinaviska flyttfåglar.[3]
Den sibiriska rallen (Rallus indicus) betraktades tidigare som en underart, men urskiljs nu som egen art.[4]
Den är skygg och föredrar tättbevuxen omgivning gärna med vass. Den lever undanskymt och märks mest på grund av lätet. Häckningstiden sträcker sig från april till augusti. Paren lever monogamt. Båda könen bygger ett flytande skålformat bo av gräs, strån och andra växtdelar och gömmer det väl i tät våtmarksvegetation. Honan lägger sex till elva ägg som är ungefär 35 millimeter och som ruvas av båda föräldrar i tre veckor tills de kläcks. Ungfåglarna är borymmare och blir flygfärdiga efter 20-30 dygn. Vattenrallen lägger oftast två kullar per häckningssäsong. Vattenrallen livnär sig av små fiskar, kräftdjur, blötdjur, insekter och deras larver.
Wikimedia Commons har media som rör vattenrall.
Su kılavuzu (Rallus aquaticus), yelvegiller (Rallidae) familyasından bir kuş türü.
Üreme habitatı, Avrupa ve Asya'nın bataklık ve sazlıklarıdır. Bataklık ya da sazlık ortamlarda, kuru bir yerde yuva yaparlar. Üreme döneminde dişi yuvaya bir düzine kadar yumurta bırakabilir. Erişkinler, 23–26 cm büyüklüğünde olur. Çoğunlukla üst kısımları kahverengi, alt kısımları mavi-gri tüylerle kaplıdır. Uzun ayak parmakları, kısa bir kuyruğu ve ince kırmızımsı uzun bir (3-4.5 santimetre) gagası vardır. Bacaklar, sarımsıdır. Çamur veya sığ suda buldukları sucul bitkiler, böcek, küçük balıklar, salyangoz ve başka küçük canlılarla beslenirler.
.png){kind=small}
Turnamsılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Птах середнього розміру, дещо більший за шпака. Маса тіла 90—150 г, довжина — 22—28 см, розмах крил 38—45 см. У дорослого птаха пера верху темно-бурі, зі світлою облямівкою; горло білувате; боки голови, передня частина шиї, воло, груди і передня частина черева синювато-сірі; боки тулуба і середня частина черева з білими і чорними поперечними смугами; підхвістя білувате; махові і стернові пера темно-бурі; дзьоб досить довгий, злегка загнутий донизу, червоний, на кінці бурий; ноги бурувато-рожеві; райдужна оболонка ока червона. У молодого птаха боки голови, шия і воло вохристі, з дрібною темною строкатістю; боки тулуба, груди і черево бурі, зі світлими смугами; дзьоб бурий; райдужна оболонка ока світло-коричнева[3].
Гніздовий ареал охоплює Євразію та Північну Африку. В Європі поширений повсюдно, за виключенням Північної Скандинавії та північних районів Росії, однак спорадично. Зустрічаються на Британських, Фарерських, Балеарських островах та в Ісландії. В Азії існують декілька ізольованих одна від одної популяцій. Гніздиться на заході Туреччини, у Закавказзі, можливо на півночі Ірану й Іраку, в Середній Азії, Казахстані, Китаї, Кореї та Японії.
В Україні гніздиться на всій території, крім гір; під час міграцій може траплятися скрізь; регулярно зимує в деяких районах півдня, взимку інколи спостерігається на водоймах решти території країни[3].
Залежно від місця мешкання, перелітний, частково перелітний або осілий птах. Птахи номінативного підвиду частково осілі і частково перелітні. Пастушки, що гніздяться в Північній і Східній Європі взимку переміщуються в південному і південно-західному напрямках: в Середземномор'я, Північну Африку, південне і східне узбережжя Каспійського моря.
Виділяють 4 підвиди, які розрізняються розміром та забарвленням:
Чисельність у Європі оцінюють у 140—460 тис. пар, в Україні — 24—39 тис. пар[4].
Оселяється на заболочених берегах різноманітних водойм, стоячих або слабко проточних; на топких болотах із заростями очерету, рогозу, осоки; на вологих луках з різнотрав'ям, старих торф'яних кар'єрах з кущами. Необхідною умовою для гніздування є наявність високої навколоводної рослинності та болотисті мілководдя, де птахи знаходять собі їжу. Тримається переважно на рівнинах, у передгір'ях зустрічається до 2000—3000 м нам рівнем моря.
Гніздиться окремими парами. Гніздо влаштовує біля самої води або за 10—15 см над водою, на заломах сухих стебел очерету або рогозу, серед переплетіння гілок кущів, зрідка на невеликій купині серед води на болоті, а краю невеликого острівця або сплавини. Майже в усіх випадках порівняно велика гніздова будівля скрита навколишньою рослинністю. Стінки гнізда пухкі. Будівельним матеріалом для гнізда слугують шматки сухого листя рогозу, а також суха осока, хвощ, листя очерету. Розмір гнізда: висота — 15, діаметр — 13—25; глибина лотка 7, діаметр лотка 11—19 см.
У повній кладці 6—12 яєць. Середній розмір яєць 35,83—26,01 мм. Шкаралупа з легким полиском. Фон яєць білуватий (з легким рожевим або жовтим відтінком), блідо-рудий або сірувато-тілесний; на ньому слабко проступають червоно-бурі поверхневі крапки (переважно біля тупого полюса), а також фіолетово-сірі глибокі плями і крапки. У ряді випадків яйця пастушка дуже подібні до деркача, тільки фон у першого більш світлий, а плями дрібні і рідко розташовані.
До відкладання яєць приступає наприкінці квітня — на початку травня, однак свіжі кладки можна зустріти навіть у червні. Пояснюється це не тільки розтягнутістю термінів гніздування, а також тим, що протягом року, може бути дві кладки. Насиджування триває 19—20 діб. Участь у ньому приймають обидва партнери[5].
Живиться головним чином дрібними водними і наземними безхребетними — комахами та їх личинками, червами, молюсками, павуками тощо. У значно меншому обсязі живиться рослинною їжею — насінням водних рослин. Іноді розоряє гнізда інших птахів або полює за дрібними земноводними або рибою. Здобич знаходить на поверхні води, на землі, на поверхні наземних або водних рослин; може пірнати та діставати їжу з дна водойм.
Rallus aquaticus là một loài chim trong họ Rallidae.[2] Loài này sinh sản ở các vùng đất ngập nước hữu cơ được trồng ở Châu Âu, Châu Á và Bắc Phi. Các quần thể phía bắc và đông di cư, nhưng loài này là loài định cư ở những khu vực ấm hơn của phạm vi sinh sản. Cá thể trưởng thành dài 23-28 cm, và giống như những loài gà nước khác, có một thân thể bẹt, cho phép nó dễ dàng đi qua các khu vực sậy mà nó sinh sống. Loài này có phần lưng màu nâu chủ yếu và phần dưới màu xanh xám, có màu đen ở bên sườn, ngón chân dài, đuôi ngắn và một đống màu đỏ dài. Những con chim chưa trưởng thành nhìn chung giống nhau ở những con trưởng thành, nhưng màu xám xanh của bộ lông thay bằng màu vàng sẫm da bò. Chim con có màu đen, như với tất cả các loài gà nước khác. Các phân loài trước đây R. indicus có những dấu hiệu đặc biệt và một tiếng kêu rất khác so với tiếng la ó giống lợn của các giống ở phía Tây, và bây giờ thường được phân chia như là một loài riêng biệt, đường sắt có màu nâu.
Loài gà nước này chạy trên các cây sậy và các khu vực đầm lầy khác với thảm thực vật dày đặc, xây dựng tổ của nó cao hơn một chút so với mực nước bất kỳ cây nào có gần đó. Trứng màu trắng có đốm chủ yếu được chim mái ấp, nở sau 19-22 ngày sau khi đẻ và ấp. Chim mẹ bảo vệ trứng và ấp úng với kẻ xâm nhập, hoặc di chuyển chúng đến nơi khác nếu chúng được phát hiện. Loài này có thể sinh sản sau năm đầu tiên của nó, và thường tăng hai quả trong mỗi mùa. Đây là loài ăn tạp, ăn chủ yếu vào động vật không xương sống trong mùa hè và quả mọng hoặc thân cây vào mùa đông. Chúng là lãnh thổ ngay cả sau khi sinh sản, và sẽ bảo vệ khu vực ăn uống vào mùa đông.
Loài này này dễ bị ảnh hưởng bởi điều kiện ngập nước hoặc đóng băng, mất môi trường sống và động vật ăn thịt của động vật có vú và chim lớn. Chồn nâu Mỹ được du nhập đã tiêu diệt một số quần đảo, nhưng tổng thể phạm vi rộng lớn của loài và số lượng lớn có nghĩa là nó không bị coi là bị đe dọa.
Gà nước là một họ chim gồm gần 150 loài. Mặc dù nguồn gốc của nhóm bị mất trong thời cổ đại, số lượng lớn nhất các loài và các hình thức nguyên thủy nhất được tìm thấy trong Cựu Thế giới, cho thấy rằng họ chim này có nguồn gốc ở đó. Tuy nhiên, chi Rallus, một nhóm các loài gà nước mỏ dài chuyên sống ở gốc sậy nơi các loài gà nước thuộc về, đã nảy sinh trong Tân Thế giới. Các thành viên gà nước Cựu Thế giới, các loài gà nước châu Phi và Madagasca, tạo thành một siêu loài, và được cho là đã phát triển từ một cuộc xâm lăng duy nhất từ Đại Tây Dương.[3] Bằng chứng di truyền cho thấy loài gà nước này có quan hệ chặt chẽ nhất của chi đến các loài gà nước Thái Bình Dương Gallirallus [4] và có gốc gác vào nhóm đó.[5] Loài gà nước này lần đầu tiên được Linnaeus mô tả trong Systeme Naturae năm 1758 dưới tên khoa học hiện nay là Rallus aquaticus. [6] Tên chi tiết chữ Latin tương đương với tiếng Anh "gà nước". [7]
Phân loài trước đây R. a. Indicus có tiếng kêu rất khác với loài gà nước này, và nó được coi là một loài riêng biệt trong các tác phẩm đầu. [8] Nó đã được phục hồi như là một loài đầy đủ R. indicus, bởi Pamela Rasmussen trong R. indicus, bởi Pamela Rasmussen trong tác phẩm của bà Birds of South Asia (2005).[9][10](các loài chim của Nam Á (2005)). Cách phân loại của bà đã được chấp nhận, và được đăng tiếp theo trong Birds of Malaysia and Singapore (2010).[11] Một nghiên cứu năm 2010 về phylogenen phân tử tiếp tục hỗ trợ khả năng tình trạng cụ thể cho R. indicus, ước tính đã tách ra từ các hình thức ở phía Tây khoảng 534.000 năm trước.[12]
Các hóa thạch cổ xưa nhất được biết đến của đường sắt nước tổ tiên là xương của Carpathia có niên đại từ Pliocene (5.3-1.8 triệu năm trước). Vào cuối Pleistocen cách đây hai triệu năm, các bằng chứng hóa thạch cho thấy đường sắt nước đã có mặt trên hầu hết phạm vi hiện tại của nó.[12]. Loài này được thu thập đáng ngạc nhiên, với hơn 30 ghi chép chỉ riêng từ Bulgaria, và nhiều loài khác từ khắp Nam Âu. [13][14] Và Trung Quốc. [15] Một loài gà nước từ Eivissa, Rallus eivissensis, nhỏ hơn nhưng mạnh mẽ hơn đường sắt nước, và có lẽ có khả năng bay thấp hơn. Trong Đệ tứ, hòn đảo này thiếu những động vật có vú trên cạn, và hình thức đặc biệt này có lẽ là hậu duệ của họ hàng lục địa. Nó đã tuyệt chủng cùng khoảng thời gian khi con người đến đảo, [16] giữa 16.700 và 5.300 TCN.[17] Các chủng tộc được đề cử của đường sắt nước bây giờ là một cư dân rất hiếm hoi trên Eivissa. [18]
.jpg)
.jpg)
Rallus aquaticus là một loài chim trong họ Rallidae. Loài này sinh sản ở các vùng đất ngập nước hữu cơ được trồng ở Châu Âu, Châu Á và Bắc Phi. Các quần thể phía bắc và đông di cư, nhưng loài này là loài định cư ở những khu vực ấm hơn của phạm vi sinh sản. Cá thể trưởng thành dài 23-28 cm, và giống như những loài gà nước khác, có một thân thể bẹt, cho phép nó dễ dàng đi qua các khu vực sậy mà nó sinh sống. Loài này có phần lưng màu nâu chủ yếu và phần dưới màu xanh xám, có màu đen ở bên sườn, ngón chân dài, đuôi ngắn và một đống màu đỏ dài. Những con chim chưa trưởng thành nhìn chung giống nhau ở những con trưởng thành, nhưng màu xám xanh của bộ lông thay bằng màu vàng sẫm da bò. Chim con có màu đen, như với tất cả các loài gà nước khác. Các phân loài trước đây R. indicus có những dấu hiệu đặc biệt và một tiếng kêu rất khác so với tiếng la ó giống lợn của các giống ở phía Tây, và bây giờ thường được phân chia như là một loài riêng biệt, đường sắt có màu nâu.
Loài gà nước này chạy trên các cây sậy và các khu vực đầm lầy khác với thảm thực vật dày đặc, xây dựng tổ của nó cao hơn một chút so với mực nước bất kỳ cây nào có gần đó. Trứng màu trắng có đốm chủ yếu được chim mái ấp, nở sau 19-22 ngày sau khi đẻ và ấp. Chim mẹ bảo vệ trứng và ấp úng với kẻ xâm nhập, hoặc di chuyển chúng đến nơi khác nếu chúng được phát hiện. Loài này có thể sinh sản sau năm đầu tiên của nó, và thường tăng hai quả trong mỗi mùa. Đây là loài ăn tạp, ăn chủ yếu vào động vật không xương sống trong mùa hè và quả mọng hoặc thân cây vào mùa đông. Chúng là lãnh thổ ngay cả sau khi sinh sản, và sẽ bảo vệ khu vực ăn uống vào mùa đông.
Loài này này dễ bị ảnh hưởng bởi điều kiện ngập nước hoặc đóng băng, mất môi trường sống và động vật ăn thịt của động vật có vú và chim lớn. Chồn nâu Mỹ được du nhập đã tiêu diệt một số quần đảo, nhưng tổng thể phạm vi rộng lớn của loài và số lượng lớn có nghĩa là nó không bị coi là bị đe dọa.
Пастушки гнездятся на обширной территории Евразии, а также в Северной Африке. В Европе распространены повсеместно, за исключением Северной Скандинавии и северных регионов России, однако спорадично — из одних районов имеются сообщения о гнездовьях, тогда как из других с аналогичным ландшафтом нет. Встречаются на Британских, Фарерских, Балеарских островах и в Исландии. В Азии имеются несколько изолированных друг от друга популяций. Гнездится на западе Турции, в Закавказье, возможно на севере Ирана и Ирака, в Средней Азии, Казахстане, Китае, Корее и Японии. Информация об индийской популяции противоречива — разные источники подтверждают либо отрицают факт гнездовий птиц в этом регионе.[3][8]
В Европейской части России северная граница ареала пролегает через Карельский перешеек, Ладожское, Плещеево и Заболотское озёра, юг Кировской области, Башкирию и Челябинскую область. В Западной Сибири птицы встречаются лишь на самом юге вдоль казахстанской границы — на Алтае, в Тюменской, Омской и Новосибирской областях. В Восточной Сибири гнездится в Забайкалье, в Иркутской области, на Витимском плоскогорье, в долине реки Вилюй южнее 64° с.ш., на Лене к югу от 61° с. ш. Распространён в Уссурийском крае на север до устья Амура, на Сахалине и Южных Курилах.[3]
Пастушки номинативного подвида R. a. aquaticus частично оседлые и частично перелётные птицы. Гнездящиеся в Северной и Восточной Европе зимой перемещаются в южном и юго-западном направлении: в Средиземноморье, Северную Африку и южное и восточное побережье Каспийского моря. Пастушки подвида R. a. hibernans из Исландии вероятно зимуют на Фарерских островах, а также в Ирландии. Подвид R. a. korejewi частично перелётный — зимой этих птиц можно встретить в пакистанской провинции Синд, на северо-западе Индии и на Аравийском полуострове. Пастушки подвида R. a. indicus в основном перелётные — перемещаются в Юго-Восточную Азию (вплоть до острова Борнео), на южные японские острова (до Окинавы).[8]
В период размножения и на зимовках селится по заболоченным берегам разнообразных водоёмов, стоячих либо медленно текущих; на топких болотах с зарослями камыша, тростника, тальника, рогоза, осоки; в сырых лугах с разнотравьем, старых торфяных карьерах с кустарником. Необходимыми условиями для гнездовий являются наличие высокой околоводной растительности и болотистые мелководья, где птицы находят себе пропитание. В основном держится на равнинах, в предгорьях встречается до 2000—2300 м над уровнем моря.[3]
Половая зрелость птиц наступает во второй год жизни[7], однако, по-видимому, большинство пастушков начинают гнездиться лишь через 2 года.[3] Моногамы, пары сохраняются в течение одного сезона. В случае миграции к местам гнездовий прилетают уже сложившимися парами. Начало периода размножения различается в зависимости от региона — например, в Западной и Центральной Европе оно приходится на конец марта, в Марокко и Алжире на май-июнь, в Тунисе на июнь, в Кашмире на июнь-август.[4] На территории России птицы появляются тогда, когда лёд уже полностью растаял — в Краснодарском крае это середина-конец марта, в Ленинградской области, Западной Сибири и на Алтае — первая половина мая. Во время размножения водяные пастушки строго территориальны и по отношению к пришельцам ведут себя агрессивно. Конфликты на границах территорий обычно заходят далее демонстративных угрожающих поз, но могут закончиться и драками наподобие петушиных. Территориальная агрессия может проявляться не только по отношению к другим пастушкам, но также и к другим представителям семейства — погонышам, камышницам или лысухам.[3]
Гнездо — неглубокое чашевидное рыхлое образование диаметром 130—160, высотой 140—210 и диаметром лотка 110—140 мм — устраивается на заломе прошлогодних стеблей тростника или рогоза, на болотистой кочке, на сплавине. Оно может находиться как в сухом месте, так и у самой воды либо на мелководье; своим основанием гнездо касается воды, земли либо расположено на небольшом возвышении 10-15 см, опираясь на стебли водных трав. В качестве строительного материала используются сухие листья и стебли находящихся поблизости растений, как правило, одного типа — камыша, тростника, рогоза, вейника, осоки или хвоща. Гнездо тщательно маскируется со всех сторон, в том числе и сверху — находящиеся рядом стебли трав нагибаются и заламываются. Внутрь сооружения ведёт незаметный лаз, которым пользуются птицы. Строят вместе самец и самка. После того, как основное гнездо построено, самец может построить рядом ещё одно, для отдыха.[3]
Обычно за сезон пастушки гнездятся дважды. Полная кладка состоит из 5-16 (обычно 6-11) сероватых, рыжеватых либо бледно-охристых яиц с крупными красновато-бурыми и мелкими фиолетово-серыми пятнами. Если по какой-либо причине первоначальная кладка утрачена, самка способна отложить повторно, однако на этот раз количество яиц будет меньшим — от 4 до 7.[4] Размеры яиц (35—40) х (24—29) мм. Инкубационный период обычно составляет 20 — 21 день; насиживают оба члена пары поочерёдно, хотя большую часть времени проводит в гнезде самка. В случае приближения опасности птицы покидают гнездо, однако держатся неподалёку от него. Птенцы выводкого типа, при вылуплении покрыты чёрным с металлическим блеском пухом и выделяются контрастным белым клювом. Через сутки они уже способны покидать гнездо, следуя за родителями, хотя в этот период ещё полностью от них зависимы. Оба родителя кормят птенцов, заталкивая им пищу в клюв. Через 5 дней птенцы способны самостоятельно склёвывать пищу, а через 14 дней уже сами начинают добывать себе корм. В возрасте 20-30 дней птицы становятся полностью самостоятельными, хотя на крыло становятся только через 7-8 недель.[3]
Питается главным образом мелкими водными и наземными беспозвоночными — насекомыми и их личинками, червями, моллюсками, пауками и пр. В значительно меньшей степени кормится растительной пищей — семенами водных растений. Иногда разоряет гнёзда других птиц или охотится за мелкими земноводными или рыбой. Охотно ест падаль.
Добычу находит на поверхности воды, на илистом дне водоёма, на земле, на поверхности наземных или водных растений.
Пастушки гнездятся на обширной территории Евразии, а также в Северной Африке. В Европе распространены повсеместно, за исключением Северной Скандинавии и северных регионов России, однако спорадично — из одних районов имеются сообщения о гнездовьях, тогда как из других с аналогичным ландшафтом нет. Встречаются на Британских, Фарерских, Балеарских островах и в Исландии. В Азии имеются несколько изолированных друг от друга популяций. Гнездится на западе Турции, в Закавказье, возможно на севере Ирана и Ирака, в Средней Азии, Казахстане, Китае, Корее и Японии. Информация об индийской популяции противоречива — разные источники подтверждают либо отрицают факт гнездовий птиц в этом регионе.
В Европейской части России северная граница ареала пролегает через Карельский перешеек, Ладожское, Плещеево и Заболотское озёра, юг Кировской области, Башкирию и Челябинскую область. В Западной Сибири птицы встречаются лишь на самом юге вдоль казахстанской границы — на Алтае, в Тюменской, Омской и Новосибирской областях. В Восточной Сибири гнездится в Забайкалье, в Иркутской области, на Витимском плоскогорье, в долине реки Вилюй южнее 64° с.ш., на Лене к югу от 61° с. ш. Распространён в Уссурийском крае на север до устья Амура, на Сахалине и Южных Курилах.
МиграцияПастушки номинативного подвида R. a. aquaticus частично оседлые и частично перелётные птицы. Гнездящиеся в Северной и Восточной Европе зимой перемещаются в южном и юго-западном направлении: в Средиземноморье, Северную Африку и южное и восточное побережье Каспийского моря. Пастушки подвида R. a. hibernans из Исландии вероятно зимуют на Фарерских островах, а также в Ирландии. Подвид R. a. korejewi частично перелётный — зимой этих птиц можно встретить в пакистанской провинции Синд, на северо-западе Индии и на Аравийском полуострове. Пастушки подвида R. a. indicus в основном перелётные — перемещаются в Юго-Восточную Азию (вплоть до острова Борнео), на южные японские острова (до Окинавы).
МестообитанияВ период размножения и на зимовках селится по заболоченным берегам разнообразных водоёмов, стоячих либо медленно текущих; на топких болотах с зарослями камыша, тростника, тальника, рогоза, осоки; в сырых лугах с разнотравьем, старых торфяных карьерах с кустарником. Необходимыми условиями для гнездовий являются наличие высокой околоводной растительности и болотистые мелководья, где птицы находят себе пропитание. В основном держится на равнинах, в предгорьях встречается до 2000—2300 м над уровнем моря.
西方秧鸡（学名：Rallus aquaticus）为秧鸡科秧鸡属的鸟类。该物种的模式产地在英格兰。[2]西方秧鸡分布于欧洲、亚洲、北非的水草丰盛的湿地中。
近年来研究把西方秧鸡（原普通秧鸡）分为了两个物种，其中把之前的 R. a. indicus 亚种，及也就是主要分布在远东和中南半岛的亚种独立为一个物种。[3]现在中国地区把原物种R. auaticus称为西方秧鸡，把R. indicus称为普通秧鸡。
小型涉禽，体长30厘米以上。头小，躯干削瘦，喙、颈、跗跖和前三趾都长；上体羽毛暗灰褐色，带有黑色斑纹，头部斑纹非常显著；两翼表面大半灰褐色；下体褐色，两胁更具有白斑；肛周围和尾下覆羽黑白相间，羽尖白色。
栖息于沼泽或近水草丛中，步行快速但不善于高飞，食蚯蚓、昆虫等。
西方秧鸡包括以下亚种[4]
_,_Bird-hunting_through_wild_Europe_(1908).jpg)
.jpg)
.png){kind=small}
.jpg)
.jpg)
|date=中的日期值 (帮助) |access-date=中的日期值 (帮助) 西方秧鸡（学名：Rallus aquaticus）为秧鸡科秧鸡属的鸟类。该物种的模式产地在英格兰。西方秧鸡分布于欧洲、亚洲、北非的水草丰盛的湿地中。
近年来研究把西方秧鸡（原普通秧鸡）分为了两个物种，其中把之前的 R. a. indicus 亚种，及也就是主要分布在远东和中南半岛的亚种独立为一个物种。现在中国地区把原物种R. auaticus称为西方秧鸡，把R. indicus称为普通秧鸡。
この項目では、種Rallus aquaticusについて説明しています。 _cropped.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ツル目 Gruiformes 科 : クイナ科 Rallidae 属 : クイナ属 Rallus 種 : クイナ R. aquaticus 学名 Rallus aquaticus
クイナ（水鶏[1]、秧鶏[1]、水雉[2]、Rallus aquaticus）は、ツル目 クイナ科 クイナ属に分類される鳥類。
日本の古典文学にたびたび登場する「くひな」「水鶏」は、別属のヒクイナを指していることが多い。（→ ヒクイナを参照）
スウェーデン、ノルウェー南部などで繁殖し、冬季になるとアフリカ大陸北部、中東へ南下し越冬する[3]。
アイスランドで繁殖し、冬季になるとフェロー諸島へ移動する[3]。
朝鮮半島、日本（本州中部以北）、シベリア東部などで繁殖し、冬季になるとインド東部、中華人民共和国南東部、日本（本州中部以南）などへ南下し越冬する[3][4][5][6][7]
イラン東部、インド北部、中華人民共和国北西部で繁殖し、冬季になるとアフガニスタン、イラク、中華人民共和国中部へ移動する[3]。
全長23-31センチメートル[6]。翼開張38-45センチメートル[5]。体重0.1-0.2キログラム[6]。上面の羽衣は褐色や暗黄褐色で、羽軸に沿って黒い斑紋が入り縦縞状に見える[3][5][6][7]。顔から胸部にかけての羽衣は青灰色[5][7]。体側面や腹部の羽衣、尾羽基部の下面を被う羽毛は黒く、白い縞模様が入る[3][5][6][7]。
虹彩は赤い[3][7]。嘴は長い[4][5][7]。嘴の色彩は褐色で、基部は赤い[3]。後肢は褐色や赤褐色[3][7]。
卵の殻は黄褐色で、赤褐色や青灰色の斑点が入る[4]。繁殖期は嘴が赤い[3][5]。
湿原、湖沼、水辺の竹やぶ、水田などに生息する[4]。半夜行性で[7]、昼間は茂みの中で休む[3]。和名は本種ではなくヒクイナの鳴き声（「クヒ」と「な」く）に由来し、古くは本種とヒクイナが区別されていなかった[2]。驚くと尾羽を上下に動かし、危険を感じると茂みに逃げ込む[3]。
食性は雑食で、昆虫、クモ、甲殻類、軟体動物、魚類、両生類、小型鳥類、植物の茎、種子などを食べる[3][4][6]。
繁殖形態は卵生。オスがメスの胸部に嘴で触れ、翼や尾羽を上げて下尾筒を収縮させる[3]。メスは鳴き声をあげながらオスの周囲を徘徊し、嘴を互いに擦り付けたり羽づくろいをして求愛する[3]。またオスはメスに食物を与える求愛も行う[3]。繁殖期にペアで縄張りを形成する[3][6]。草原、ヨシ原などに枯れ草などを組み合わせた皿状の巣を作り、6-11個の卵を産む[3][4][6]。雌雄交代で抱卵し、抱卵期間は19-22日[3][6]。雛は孵化してから2-3日で巣立ち、20-30日で飛翔できるようになる[6]。生後1年で性成熟する[6]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 クイナ（水鶏、秧鶏、水雉、Rallus aquaticus）は、ツル目 クイナ科 クイナ属に分類される鳥類。
日本の古典文学にたびたび登場する「くひな」「水鶏」は、別属のヒクイナを指していることが多い。（→ ヒクイナを参照）
