Polygonatum odoratum, ye una especie de planta de perteneciente a la familia de les asparagacees. Alcuéntrase en Eurasia.
Polygonatum odoratum ye una planta yerbácea con rizomes cilíndricos, de 5 - 14 mm d'espesura. Les fueyes 7-12, con pecíolucurtiu, elíptiques a ováu-oblongues, de 5-12 x 3 - 6 cm, llises de cutiu, el ápiz acumináu y obtusa la punta. Les inflorescencies con 1 - 4 (- 8) flores, en pedúnculu polo xeneral de 1 a 1,5 cm, con bráctees pequeñes o ausentes. Flores colgantes; pedicelo 5-10 (- 20) mm. Periantu verde amarellentáu a blancu, cilíndricu a campanulado-cilíndricu. El frutu en bayes de color negru azuláu, 7 - 10 mm de diámetru. Floria en mayu-xunu, fructifica en xunetu-setiembre.[1]
Alcuéntrase nos montes y fasteres avisiegues, a una altitú de 500 - 3000 metros en Anhui, Gansu, Guangxi, Hebei, Heilongjiang, Henan, Hubei, Hunan, Jiangsu, Jiangxi, Liaoning, Mongolia Interior, Qinghai, Shaanxi, Shandong, Shanxi, Taiwán, Zhejiang de China y Xapón, Corea, Mongolia, Rusia y Europa.
P. odoratum utilízase'l rizoma na medicina tradicional china, onde se-y llama Yuzhu, pa pulmón y estómagu. Tos seca, sei y sensación de fame. Nun usar si hai dilatación del epigastriu. Contién antraquinona como principiu activu.
Úsase como analxésicu, diuréticu, antidiarreico, demulcente, astrinxente y antipiréticu.[2]
Polygonatum odoratum describióse por (Mill.) Druce y espublizóse en Annals of Scottish Natural History 60: 226, nel añu 1906.[3]
Númberu de cromosomes de Polygonatum odoratum (Fam. Asparagaceae) y táxones infraespecíficos: 2n=20[4]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Polygonatum odoratum, ye una especie de planta de perteneciente a la familia de les asparagacees. Alcuéntrase en Eurasia.
Ətirli toyçiçəyi (lat. Polygonatum odoratum)[1] — toyçiçəyi cinsinə aid bitki növü.[2]
Polygonatum odoratum, segell de Salomó, o llàgrimes de Maria, és una planta herbàcia, perenne vivaç, amb rizomes. Floreix a la primavera, amb flors blanques-verdoses. És nativa al continent Euroasiàtic.
Rizoma horitzontal carnós, amb engruiximents que porten nombroses arrels fines. A la cara superior dels engruiximents hi creixen les tiges.
Tija florífera d'uns 5 mm de diàmetre, angulós, erecte, sense fulles a la base, i amb la part superior incurvada amb fulles alternes.
Fulles alternes disposades a dos fileres, subsèssils,ovals, de nervadura paral·lela, obtuses, senceres.
Flors penjants, solitàries o en grups de dos, de color blanc-verdòs, oloroses, amb peduncles que surten de les axil·les de les fulles. Tèpals de 2 cm de forma tubulosa.
Fruit és una baia blau fosc.
Dintre del continent Eurasiàtic té una distribució molt ample, i pot trobar-se des de la muntanya baixa fins a la zona subalpina. És una planta de llum a mitja ombra. Es troba en terrenys bàsics o moderadament àcids. Prefereix el calcari, encara que es troba també en terrenys silícics. Admet terrenys sorrosos, llimosos o argilosos. No requereix molta humitat.
La planta es troba descrita a l'obra de Pius Font i Quer Plantas Medicinales.[1] Recull informacions segons les quals el rizoma conté asparagina, mucílag, un glucòsid cardiotònic, saponines i glucoquinina. Explica que ha estat utilitzat pel mal de ventre i les diarrees, com antireumàtic, per la gota, la hidropesia, i com diürètic. Diu també que la medecina científica l'ha utilitzat per combatre la diabetis. Explica que al Maestrat es prepara un licor estomacal en la composició del qual entra el rizoma de la planta.
El P. odoratum és utilitzat a la medicina tradicional Xinesa i Coreana. A Corea es prepara un te fent servir el rizoma.
Polygonatum odoratum, segell de Salomó, o llàgrimes de Maria, és una planta herbàcia, perenne vivaç, amb rizomes. Floreix a la primavera, amb flors blanques-verdoses. És nativa al continent Euroasiàtic.
Planhigyn blodeuol cosmopolitan, lluosflwydd yw Llysiau-Solomon persawrus sy'n enw lluosog. Mae'n perthyn i'r teulu Polygonaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Polygonatum odoratum a'r enw Saesneg yw Angular solomon's-seal.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llysiau Solomon Persawrus.
Mae hefyd yn blanhigyn bytholwyrdd.
Planhigyn blodeuol cosmopolitan, lluosflwydd yw Llysiau-Solomon persawrus sy'n enw lluosog. Mae'n perthyn i'r teulu Polygonaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Polygonatum odoratum a'r enw Saesneg yw Angular solomon's-seal. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llysiau Solomon Persawrus.
Mae hefyd yn blanhigyn bytholwyrdd.
Kantet konval (Polygonatum odoratum) er en 15-45 høj urt med hvide, duftende blomster. Den vokser i næringsfattige skove og krat. Den findes vildtvoksende i Vest- og Nordjylland, og den plantes af og til i haverne. Hele planten og særligt bærrene er giftig og indeholder bl.a. homoserinlacton, kelidonsyre og saponiner.
Kantet konval er en flerårig, urteagtig plante med overhængende, kantede stængler (et kendetegn). Hele planten er hårløs. Bladene er spredtstillede, ustilkede, ægformede og helrandede med buede nerver. Oversiden er græsgrøn, mens undersiden er lyst blågrøn.
Blomstringen foregår i maj-juni, hvor man finder blomsterne siddende enkeltvis fra bladhjørnerne. De er 3-tallige med sammenvokset bloster, stilkede og hvide med grønne kronflige. Frugterne er furede, grønne (senere blå) bær med mange frø.
Rodsystemet består af en vandret, krybende jordstængel, som bærer trævlede rødder.
Planten bliver ca. 25 cm høj (modsat stor konval, der bliver ca. 50 cm høj). Det udrettede skud er kun ca. 10 cm bredt.
Kantet konval har sin naturlige udbredelse i Sibirien, Russisk fjernøsten, Korea, Japan og Kina. I Europa findes den næsten overalt, men i Danmark er den sjælden udenfor det nordlige og vestlige Jylland, hvor den vokser hist og her i skove og krat. arten vokser på let skyggede steder med næringsfattig, tør og varm bund. Derfor findes den i lyse fyrre- eller egeskove. Den er én af typeplanterne i plantesamfundet Geranion sanguinei.
På de sydvendte skråninger af bjergkammen i området Ledové sluje mellem byerne Vranov nad Dyjí (Tjekkiet) og Hardegg (Østrig) findes varmeelskende egeskove af typen Sorbo torminalis-Quercetum petraeae. Her vokser arten sammen med bl.a. aksrapunsel, avnbøg, alm. berberis, alm. fjergræs, liguster, svalerod, blodrød storkenæb, fåresvingel, grenet edderkopurt, hunderose, hvid diktam, håret flitteraks, kirsebærkornel, klæbrig salvie, kranslilje, lundrapgræs, rank potentil, småbladet lind, Trifolium alpestre (en art af kløver), vintereg, weichsel, ædelkortlæbe og ægte alpeviol[1]
Kantet konval (Polygonatum odoratum) er en 15-45 høj urt med hvide, duftende blomster. Den vokser i næringsfattige skove og krat. Den findes vildtvoksende i Vest- og Nordjylland, og den plantes af og til i haverne. Hele planten og særligt bærrene er giftig og indeholder bl.a. homoserinlacton, kelidonsyre og saponiner.
Das Echte Salomonssiegel (Polygonatum odoratum, Synonym: Polygonum officinale), auch Wohlriechende Weißwurz oder Duftende Weißwurz, ist eine Pflanzenart aus der der Gattung der Weißwurzen (Polygonatum) innerhalb der Familie der Spargelgewächse (Asparagaceae).
Die Art ist nicht mit dem Vietnamesischen Koriander Persicaria odorata (Syn.: Polygonum odoratum) aus der Familie der Knöterichgewächse (Polygonaceae) zu verwechseln.
Beim Echten Salomonssiegel handelt sich um eine ausdauernde, krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 15 bis 50, selten bis zu 100 Zentimetern erreicht. Als Überdauerungsorgan wird ein Rhizom mit einem Durchmesser von 5 bis 14 Millimetern gebildet. Am Rhizom hinterlässt der absterbende Stängel den siegelartigen Abdruck, der zum Trivialnamen führte. Ihr aufrechter, glatter Stängel wächst übergebogen und ist – im Gegensatz zur Vielblütigen Weißwurz – scharfkantig.
Die sieben bis zwölf wechselständig und zweizeilig am Stängel angeordneten Laubblätter sind ungestielt. Die einfache, ganzrandige Blattspreite ist parallelnervig, 5 bis 12, selten bis 20 Zentimeter lang und 3 bis 6, selten bis 8 Zentimeter breit. Nebenblätter fehlen.
Die Blütezeit reicht von Mai bis Juni. Die Blüten befinden sich einzeln oder zu zweit hängend in den Blattachseln. Die 5 bis 10 (selten bis 20) mm langen Blütenstiele sind nicht „geknickt“.
Die leicht duftenden, zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und dreizählig. Die sechs 11 bis 20, selten bis zu 25 Millimeter langen Blütenhüllblätter sind röhrenförmig, zylindrisch bis glockenförmig-zylindrisch verwachsenen und sie sind weiß mit grünem oberen Ende. Bei den sechs Staubblättern sind die Staubfäden meist kahl und die Staubbeutel sind etwa 4 Millimeter lang. Die drei Fruchtblätter sind zu einem oberständigen, 3 bis 4 Millimeter langen Fruchtknoten verwachsen. Der Griffel ist 10 bis 14 Millimeter lang.
Die blauschwarzen, „bereiften“ Beeren weisen einen Durchmesser von 7 bis 10, selten bis zu 12 Millimetern auf und enthalten je sieben bis neun Samen.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 20, 26, 28 oder 30.[1]
Das Echte Salomonssiegel hat ein weites natürliches Verbreitungsgebiet in Eurasien: China, Japan, Korea, Mongolei, Russland und Europa.
Es wächst in Staudensäumen sowie in lichten Eichenmisch- und Kiefernwäldern sowie Gebüschen trockenwarmer Standorte. Es gilt unter anderem als eine Kennart des Verbandes der wärmebedürftigen Blutstorchschnabel-Säume (Geranion sanguinei R. Tx. in Th. Müller 1961). In den Allgäuer Alpen steigt es im Tiroler Teil bei der Jöchelspitze bis in Höhenlagen von 1850 Metern auf.[2]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt et al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 2w (mäßig trocken aber mäßig wechselnd), Lichtzahl L = 3 (halbschattig), Reaktionszahl R = 4 (neutral bis basisch), Temperaturzahl T = 3 (montan), Nährstoffzahl N = 3 (mäßig nährstoffarm bis mäßig nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 4 (subkontinental).[3]
Die Erstveröffentlichung erfolgte 1768 unter dem Namen (Basionym) Convallaria odorata durch Philip Miller in Gard. Dict. 8. Auflage, S. 4. Die Neukombination zu Polygonatum odoratum (Mill.) Druce wurde 1906 durch George Claridge Druce in Ann. Scott. Nat. Hist. S. 226 veröffentlicht. Ein weiteres Synonym für Polygonatum odoratum (Mill.) Druce ist Polygonatum sigillum Druce nom. superfl.
Alle Pflanzenteile, vor allem die Beeren, enthalten die Giftstoffe Homoserinlacton, Chelidonsäure (Schöllsäure, Jervasäure), Saponine, sowie weitere, teilweise noch unbekannte Stoffe. Herzaktive Glykoside kommen nach neueren Untersuchungen nicht vor.[4]
Symptome einer Vergiftung sind Übelkeit, Erbrechen und Diarrhöe. Die russische Volksmedizin verwendet die zerstampfte unterirdischen Pflanzenteile als Brechmittel. Der hohe Saponingehalt der Samen kann möglicherweise die Ursache von Vergiftungen sein. Im Allgemeinen kommt es nur zu leichteren Vergiftungen.[4]
Die jungen Sprossen sind gekocht oder roh essbar. Die Wurzeln sind gekocht oder getrocknet essbar, roh sollten sie nur gut vorgewässert konsumiert werden.[5] Ähnlich verwendet wird Polygonatum verticillatum.
Für das Echte Salomonsiegel (lateinisch Sigillum Salomonis) bestehen bzw. bestanden auch die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen: Dittiwurz (Aargau), Enbern (mittelhochdeutsch), Eynbern (mittelhochdeutsch), Erger-Stechkraut (Waadt), Unser Frouwen Krut (mittelniederdeutsch), Gedenkwurz, Gliddwurzel (Siebenbürgen), Jageteufel (Schlesien), Magerate (althochdeutsch), Mageraten (althochdeutsch), Magerato (althochdeutsch), Mariensiegel, Salomonssiegel (Mecklenburg), Schminkwurz (Schlesien), Stern des Herrn, Triangel, Weißwurz, Weißwurzel (Siebenbürgen), Wiswort, Witwort, Wyswort und Wytwort.[6]
Man beachte die Ähnlichkeit und Verwechslungsmöglichkeit mit der vielerorts wesentlich häufigeren verwandten Art Vielblütige Weißwurz (Polygonatum multiflorum; dort auch Ausführungen zur Mythologie).
Das Echte Salomonssiegel (Polygonatum odoratum, Synonym: Polygonum officinale), auch Wohlriechende Weißwurz oder Duftende Weißwurz, ist eine Pflanzenart aus der der Gattung der Weißwurzen (Polygonatum) innerhalb der Familie der Spargelgewächse (Asparagaceae).
Die Art ist nicht mit dem Vietnamesischen Koriander Persicaria odorata (Syn.: Polygonum odoratum) aus der Familie der Knöterichgewächse (Polygonaceae) zu verwechseln.
Polygonatum odoratum (syn. P. officinale), the angular Solomon's seal or scented Solomon's seal, is a species of flowering plant in the family Asparagaceae, native to Europe, the Caucasus, Siberia, the Russian Far East, China, Mongolia, Korea, Nepal and Japan.[1][2][3][4] In the United Kingdom it is one of three native species of the genus, the others being P. multiflorum and P. verticillatum.
The genus name Polygonatum comes from the Greek words "poly", meaning "many", and "gonu", meaning "knee joint". This is in reference to the plant's jointed rhizomes. The Latin specific epithet odoratum means "scented".[5]
Polygonatum odoratum is a colonizing herbaceous perennial growing to 85 cm (33 in) tall by 30 cm (12 in) wide, with alternate, simple leaves on arching stems. The scented tubular flowers are white with green tips, borne in spring and hanging from the underside of the stems.[2]
Polygonatum odoratum, like its relative lily of the valley, is cultivated in moist, shaded situations, where it will spread by underground stolons.[6] Cultivars include 'Flore pleno'[7] and 'Variegatum'.[8]
Polygonatum odoratum is used in traditional Chinese medicine and Traditional Korean medicine, where it is called yùzhú (玉竹) and dunggulle (둥굴레) respectively. In Korea, the root of the plant is used to make tea.
This plant species is described in the work Plantas Medicinales (medicinal plants) of Pius Font i Quer.[9] According to it, its rhizome contains asparagine, mucilage, a cardio-tonic glycoside, saponin, and quinine gluconate. It has been used for intestinal problems and pain, for rheumatism, gout, water retention, and as a diuretic. He says that the scientific medicine has used it to treat diabetes. He also describes a digestive liquor that uses the rhizome of this plant.
The young shoots of the plants may be boiled and served like asparagus. The stems, leaves, and berries, however, must be treated with caution, as they are thought to be toxic if consumed in large quantities.[10]
Four varieties are recognized:[1]
Polygonatum odoratum (syn. P. officinale), the angular Solomon's seal or scented Solomon's seal, is a species of flowering plant in the family Asparagaceae, native to Europe, the Caucasus, Siberia, the Russian Far East, China, Mongolia, Korea, Nepal and Japan. In the United Kingdom it is one of three native species of the genus, the others being P. multiflorum and P. verticillatum.
The genus name Polygonatum comes from the Greek words "poly", meaning "many", and "gonu", meaning "knee joint". This is in reference to the plant's jointed rhizomes. The Latin specific epithet odoratum means "scented".
Odora poligonato , latine Polygonatum odoratum, nomata bonodora poligonato aŭ trivialnome salomonsigelo estas plantospecio el la familio de la Asparagacoj (Asparagaceae). Oni atentu la intermikson de la specio kun la pli ofta specio multflora poligonato (Polygonatum multiflorum).
La odora poligonato estas multjara, herba planto, kiu atingas la altecon de 15 ĝis 50, malofte ĝis 100 cm. La planto havas rizomon kun perimetro de 5 ĝis 14 cm. Ĝia glata vertikala tigo, male al la multflora poligonato havas akrajn eĝojn. La sep ĝis dekdu alterne starantaj kaj duvicaj folioj estas simplaj kaj glatrandaj kaj longas 5 ĝis 12 (malofte ĝis 20) cm kaj larĝas 3 ĝis 6 (malofte ĝis 8) cm. Stipuloj mankas.
La planto floras inter majo kaj junio. La floroj kreskas unuope aŭ duope pendantaj en la florakseloj. La planto havas 5 ĝis 10 (malofte ĝis 20) mm longajn flortigojn. La iom odorantaj floroj estas duseksaj kaj radiarsimetriaj kaj trinombraj. La tubforma perigono konsistas el cilindraj ĝis sonorilformaj periantroj, kiuj estas blankaj kun verdaj pintoj. Ekzistas stamenoj; la anteroj longas ĉ. 4 mm. La tri karpeloj estas kunkreskintaj en ovario, kiu longas ĉ. 3 ĝis 4 mm. La pistilo longas de 10 ĝis 14 mm.
La blu-nigraj beroj havas perimetron de 7 ĝis 10 (malofte ĝis 12) mm kaj enhavas po sep ĝis naŭ semojn.
La kromosomnombro estas 2n = 20, 26, 28 aŭ 30.
La odora poligonato venis de Eŭrazio: Ĉinujo, Japanujo, Koreujo, Mongolujo, Rusujo kaj Eŭropo. Ĝi kreskas rande de maldensaj kverkaroj kaj pinaroj kaj en sekaj kaj varmaj arbustoj.
La tuta planto, precipe la beroj, enhavas la venenojn homoserinlaktono, ĥelidona acido, jerva acido kaj saponinoj kaj kelkajn aliajn nekonatajn substancojn.
Simptomoj de la venenigado estas vomemo, vomado kaj diareo. Ĝenerale okazas malfortaj venenigadoj.
Odora poligonato , latine Polygonatum odoratum, nomata bonodora poligonato aŭ trivialnome salomonsigelo estas plantospecio el la familio de la Asparagacoj (Asparagaceae). Oni atentu la intermikson de la specio kun la pli ofta specio multflora poligonato (Polygonatum multiflorum).
Polygonatum odoratum, es una especie de planta de perteneciente a la familia de las asparagáceas. Se encuentra en Eurasia.
Polygonatum odoratum es una planta herbácea con rizomas cilíndricos, de 5 - 14 mm de espesor. Las hojas 7-12, con pecíolo corto, elípticas a ovado-oblongas, de 5-12 x 3 - 6 cm, lisas a menudo, el ápice acuminado y obtusa la punta. Las inflorescencias con 1 - 4 (- 8) flores, en pedúnculo por lo general de 1 a 1,5 cm, con brácteas pequeñas o ausentes. Flores colgantes; pedicelo 5-10 (- 20) mm. Perianto verde amarillento a blanco, cilíndrico a campanulado-cilíndrico. El fruto en bayas de color negro azulado, 7 - 10 mm de diámetro. Florece en mayo-junio, fructifica en julio-septiembre.[1]
Se encuentra en los bosques y laderas sombreadas, a una altitud de 500 - 3000 metros en Anhui, Gansu, Guangxi, Hebei, Heilongjiang, Henan, Hubei, Hunan, Jiangsu, Jiangxi, Liaoning, Mongolia Interior, Qinghai, Shaanxi, Shandong, Shanxi, Taiwán, Zhejiang de China y Japón, Corea, Mongolia, Rusia y Europa.
P. odoratum se utiliza el rizoma en la medicina tradicional china, donde se le llama Yuzhu, para pulmón y estómago. Tos seca, sed y sensación de hambre. No usar si hay dilatación del epigastrio. Contiene antraquinona como principio activo.
Se usa como analgésico, diurético, antidiarreico, demulcente, astringente y antipirético.[2]
Polygonatum odoratum fue descrita por (Mill.) Druce y publicado en Annals of Scottish Natural History 60: 226, en el año 1906.[3]
Número de cromosomas de Polygonatum odoratum (Fam. Asparagaceae) y táxones infraespecíficos: 2n=20[4]
Polygonatum odoratum, es una especie de planta de perteneciente a la familia de las asparagáceas. Se encuentra en Eurasia.
Harilik kuutõverohi (Polygonatum odoratum) on liilialiste sugukonda kuutõverohu perekonda kuuluv mitmeaastane rohttaim.
Rahvapärased nimetused: luuvalurohi, peetrid, petrid, jooksja rohi.
Taim kasvab 15–50, harva kuni 100 cm kõrgeks.
Taime varre küljes on 7–12 vaheldumisi paiknevat lehte. Lehed on 5–12, harva kuni 20 cm pikad ja 3–6, harva kuni 8 cm laiad ning paralleelsete leheroodudega. Abilehed puuduvad.
Õied puhkevad mais-juunis. Nad ripuvad kaldu kasvava varre küljest allapoole. Õieraod on 0,5–1, harva kuni 2 cm pikad. Õied on radiaalsümmeetrilised. Õiekattelehti on 6. Nad moodustavad 11–20, harva kuni 25 mm pikkuse õie, mille sees on 6 tolmukat ja üks 3–4 mm pikkune emakas.
Taime marjad on sinakasmustad ja 7–10 mm läbimõõduga. Marjas on 7–9 seemet.
Taim kasvab Euroopas, Aasias ja Põhja-Aafrikas. Eestis on ta tavaline.
Harilikku kuutõverohtu kasvatatakse ilutaimena niisketes varjulistes kohtades.
Kõige kergemini paljuneb taim võsunditega.
Kõik taime osad on mürgised.
Harilik kuutõverohi (Polygonatum odoratum) on liilialiste sugukonda kuutõverohu perekonda kuuluv mitmeaastane rohttaim.
Rahvapärased nimetused: luuvalurohi, peetrid, petrid, jooksja rohi.
Kalliokielo (Polygonatum odoratum) on Euroopassa ja Aasiassa kasvava kukkakasvi. Sen ulkonäössä on tiettyjä yhtäläisyyksiä kielon (Convallaria majalis) kanssa ja kuten kielo, myös kalliokielo on myrkyllinen. Suomessa kalliokielo on yleinen maan eteläosissa, mutta rauhoitettu entisten Oulun ja Lapin läänien alueella.[1]
Kalliokielo kasvaa 20–40 cm korkeaksi. Varsi on pysty tai nuokkuva, särmikäs, uurteinen ja alaosasta punertava. Kahdessa rivissä kasvavat lehdet ovat varren kärkipuoliskossa. Ne ovat 5–10 cm pitkiä, kapeanpuikeita, poimuttomia ja alta sinivihreitä. Tuoksuvat, nuokkuvat kukat ovat tavallisesti yksittäin lehtihangoissa. Kooltaan torvimaiset kukat ovat 12–25 mm pitkiä ja väriltään hieman vihertävän valkoisia. Kalliokielo kukkii touko-kesäkuussa. Myrkylliset marjat ovat sinimustia ja vahapeitteisiä.[2][3]
Kalliokielo saattaa risteytyä lehtokielon (P. multiflorum) kanssa lajin yhteisillä esiintymisalueilla. Risteymää kutsutaan nimellä tarhakalliokielo (P. multiflorum x odoratum).[2]
Kalliokieloa tavataan lähes koko Euroopassa. Levinneisyysalue jatkuu läpi keskisen Venäjän aina Kiinaan ja Japaniin saakka.[4] Suomessa kalliokieloa tavataan Etelä-Lappia myöten. Laji on yleinen Etelä-Suomessa Satakunnan, Etelä-Hämeen ja Etelä-Savon korkeudelle saakka. Pohjoisemmassa lajia tavataan vain satunnaisesti.[5]
Kalliokielo viihtyy monenlaisissa varjoisissa paikoissa, kuten kalliopengermillä, lehtokallioilla, kivikoissa, kivisillä mäillä, harjuilla, niityillä, rinnemetsiköissä, puronvarsilehdoissa ja lettokorvissa.[2]
Aikaisemmin kalliokielon juurta on käytetty leipäjauhojen jatkeena nälkävuosina.[6][7] Lääkkeenä juurta on käytetty turvotuksen alentamiseen.[8] Kalliokielon ja lehtokielon risteymää tarhakalliokieloa viljellään koristekasveina.[2]
Kalliokielo (Polygonatum odoratum) on Euroopassa ja Aasiassa kasvava kukkakasvi. Sen ulkonäössä on tiettyjä yhtäläisyyksiä kielon (Convallaria majalis) kanssa ja kuten kielo, myös kalliokielo on myrkyllinen. Suomessa kalliokielo on yleinen maan eteläosissa, mutta rauhoitettu entisten Oulun ja Lapin läänien alueella.
Polygonatum odoratum
Le Sceau-de-Salomon odorant (Polygonatum odoratum ou Polygonatum officinale) est une plante herbacée vivace, rhizomateuse, de la famille des Asparagacées et du genre Polygonatum.
Grenouillet, faux muguet ou herbe aux panaris.
Cette espèce se caractérise par sa tige anguleuse, ses fleurs en tube, solitaires ou par paires, sans dépression à mi-longueur du tube, ses baies bleu noirâtre à maturité.
François Couplan la classe parmi les plantes toxiques. Ses fruits peuvent provoquer des troubles digestifs et des troubles cardiaques graves. Et son rhizome est très irritant s'il est ingéré.
La jeune plante a parfois été consommée, mais sa consommation n'est pas recommandée, car l'espèce est souvent assez dans son aire naturelle de répartition, et la plante adulte contient des raphides d'Oxalate de calcium [« extrêmement irritants mécaniquement », et « riche en saponosides toxiques, en particulier les fruits »[1]
Elle a eu ou a encore localement des usages médicinaux : son rhizome peut être employé, en usage externe, comme antiecchymotique. Cette plante est utilisée en médecine traditionnelle chinoise et en médecine traditionnelle coréenne, et les racines sont utilisées pour faire des décoctions.
Polygonatum odoratum
Le Sceau-de-Salomon odorant (Polygonatum odoratum ou Polygonatum officinale) est une plante herbacée vivace, rhizomateuse, de la famille des Asparagacées et du genre Polygonatum.
Jednokwětna kokorička (Polygonatum odoratum) je rostlina ze swójby całtkowych rostlinow (Convallariaceae) kotraž je nětko dźěl podswójby ruskusowych rostlinow (Nolinoideae) znutřka swójby hromakowych rostlinow (Asparagaceae). Dalše serbske mjeno je běły korjeń.
Jednokwětna kokorička je trajne zelo, kotrež docpěwa wysokosć wot 15 hač 45 cm.
Pjenk njese kulojte błuznički, kotrež so wot wotemrěnych stołpikow zawostaja.
Přewisowacy, wótrohranity stołpik njese zwjetša horje měrjene łopjena.
Měnjate łopjena docpěwaja dołhosć wot 3 hač 14 cm a su šěroko-eliptiske, na delnim boku šěrozelene.
Kćěje wot meje hač junija. Wonjace, wisace kćenja docpěwaja šěrokosć wot 5 hač 7 mm a steja po jednym abo po dwěmaj. Šěsć kćenjowych łopješkow je k rołce zrosćene a běłe a na swobodnych kónčnych zelenojte a nahe. Jich rołka docpěwa dołhosć wot 12 hač 30 mm, při čimž je w srjedźišću tróšku brjuchata.
Jahody su módročorne.
Rosće w swětłych, ćoplišich (dubowych a chójnowych) lěsach a na lěsej bliskich skałach. Preferuje wapnite pódy.
Rostlina je w Europje rozšěrjena.
Synonymy wot Polygonatum odoratum (Mill.) Druce su: Convallaria odorata Mill., C. polygonatum L., Polygonatum hondoense Nakai ex Koidzumi, P. japonicum C.Morren & Decaisne, P. langyaense D.C.Zhang & J.Z.Shao, P. maximowiczii F.Schmidt, P. odoratum f. ovalifolium Y.C.Chu et al., P. officinale Allioni, P. officinale var. papillosum Franchet, P. planifilum Kitagawa & Hir. Takahashi, P. quelpaertense Ohwi, P. simizui Kitagawa, P. thunbergii C.Morren & Decaisne, P. vulgare Desf..
Jednokwětna kokorička (Polygonatum odoratum) je rostlina ze swójby całtkowych rostlinow (Convallariaceae) kotraž je nětko dźěl podswójby ruskusowych rostlinow (Nolinoideae) znutřka swójby hromakowych rostlinow (Asparagaceae). Dalše serbske mjeno je běły korjeń.
Il sigillo di Salomone (Polygonatum odoratum (Mill.) Druce) è una pianta erbacea perenne della famiglia delle Asparagaceae.[1]
Il sigillo di Salomone (Polygonatum odoratum (Mill.) Druce) è una pianta erbacea perenne della famiglia delle Asparagaceae.
Vaistinė baltašaknė (Polygonatum odoratum) – smidrinių (Asparagaceae) šeimos augalų rūšis.
Daugiametis 20-50 cm aukščio žolinis augalas.
Šakniastiebis šliaužiantis, baltas, mėsingas, gumbuotas. Stiebas aštriomis briaunomis, plikas, daugialapis, 15–60 cm aukščio. Lapai pražanginiai, dvieiliai, bekočiai, stambūs, su išilginėmis lankinėmis gyslomis, žalia viršutine ir pilkai žalia apatine puse. Žiedai susitelkę po 1-2 lapų pažastyse, vamzdiški, malonaus kvapo. Žiedų apatinė dalis susiaurėjusi. Vainikėlis žalsvai baltas, šešiadantis, apyžiedžio lapelių viršūnė plika. Žydi gegužės-birželio mėnesiais. Vaisius – juosvai mėlyna uoga.
Žiedai nuodingi.
Auga šiauriniame pusrutulyje, sausuose miškuose, ypač pušynuose. Mėgsta laidžius dirvožemius. Gana dažnas Lietuvoje, išskyrus šiaurinę jos dalį.
Vaistinė baltašaknė (Polygonatum odoratum) – smidrinių (Asparagaceae) šeimos augalų rūšis.
Daugiametis 20-50 cm aukščio žolinis augalas.
De welriekende salomonszegel of duinsalomonszegel (Polygonatum odoratum) is een plant die in de 23e druk van de Heukels ingedeeld wordt in de aspergefamilie (Asparagaceae).
De kantige stengels en bladen zijn lichtgroen van kleur en gebogen. De bloemen zijn hangend, niet duidelijk klokvormig en witachtig van kleur. Ze zijn in groepjes van twee, soms alleen, gegroepeerd. De bloeitijd van de 15-50 cm hoge plant valt in mei en juni.
De donkerblauwe bessen van de plant worden door vogels gegeten, waardoor de pitten verspreid worden. De bessen zijn giftig voor mensen. De plant heeft een voorkeur voor zandgrond voorzien van een humuslaag.
De plant is waardplant voor de nunvlinder (Orthosia gothica).
Neem het voorbehoud bij medische informatie in acht.De wortel van de plant wordt gebruikt als middel tegen couperose. Vroeger werd hieruit ook een middel gemaakt waaraan wondhelende en kneuzing genezende eigenschappen werden toegekend.[1]
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Polygonatum odoratum op Wikimedia Commons. De welriekende salomonszegel of duinsalomonszegel (Polygonatum odoratum) is een plant die in de 23e druk van de Heukels ingedeeld wordt in de aspergefamilie (Asparagaceae).
De kantige stengels en bladen zijn lichtgroen van kleur en gebogen. De bloemen zijn hangend, niet duidelijk klokvormig en witachtig van kleur. Ze zijn in groepjes van twee, soms alleen, gegroepeerd. De bloeitijd van de 15-50 cm hoge plant valt in mei en juni.
Kantkonvall (latin: Polygonatum odoratum) er en plante som blir 10-20 cm høy. Den har store, avlange blad langs to sider av stengelen, de er butte ytterst og bredt lansettformede. I motsetning til slektningen storkonvall har kantkonvall de hvite blomstene enkeltvis eller i klaser på maksimalt to, mens storkonvall har blomster i klaser à 2-4 blomster. Dessuten har storkonvall spisse blader.
Blomstene henger ned fra stilken ved bladhjørnene, og avgir en god duft (derav det latinske navnet), også dette i motsetning til storkonvall. Den tiltrekker gjerne humler. Blomsten utvikler seg til et mørkt bær.
Kantkonvall vokser vilt i Oslofjorden og på Østlandet og Sørlandet, og er særlig utbredt i kyststrøk. Den er hardfør og kan vokse på relativt skrinn grunn i skjærgården i Sørøst-Norge. På mange øyer kan den være ganske dominant.
Kantkonvall (latin: Polygonatum odoratum) er en plante som blir 10-20 cm høy. Den har store, avlange blad langs to sider av stengelen, de er butte ytterst og bredt lansettformede. I motsetning til slektningen storkonvall har kantkonvall de hvite blomstene enkeltvis eller i klaser på maksimalt to, mens storkonvall har blomster i klaser à 2-4 blomster. Dessuten har storkonvall spisse blader.
Blomstene henger ned fra stilken ved bladhjørnene, og avgir en god duft (derav det latinske navnet), også dette i motsetning til storkonvall. Den tiltrekker gjerne humler. Blomsten utvikler seg til et mørkt bær.
Kantkonvall vokser vilt i Oslofjorden og på Østlandet og Sørlandet, og er særlig utbredt i kyststrøk. Den er hardfør og kan vokse på relativt skrinn grunn i skjærgården i Sørøst-Norge. På mange øyer kan den være ganske dominant.
Kokoryczka wonna[2] (Polygonatum odoratum (Mill) Druce) – gatunek byliny należący do rodziny szparagowatych (według systemu APG III z 2009)[1]. Znana też jako kokoryczka lekarska[3]. Występuje na terenie prawie całej Europy, a także w Azji i Ameryce Północnej. W Polsce roślina dość rozpowszechniona, spotykana na całym niżu i w niższych położeniach górskich.
Rośnie w widnych lasach, zaroślach i nadrzecznych lasach. Preferuje stanowiska półcieniste, umiarkowanie naświetlone, lubi gleby kamieniste umiarkowanie ubogie lub zasobne o zasadowości, powyżej 7 pH. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych, gatunek charakterystyczny dla związku roślinnego Geranion sanguinei[5]. Geofit.
Kokoryczka wonna (Polygonatum odoratum (Mill) Druce) – gatunek byliny należący do rodziny szparagowatych (według systemu APG III z 2009). Znana też jako kokoryczka lekarska. Występuje na terenie prawie całej Europy, a także w Azji i Ameryce Północnej. W Polsce roślina dość rozpowszechniona, spotykana na całym niżu i w niższych położeniach górskich.
Getrams, Polygonatum odoratum (Mill.) Druce, är en mångformig ört i familjen Sparrisväxter.
Getrams är flerårig ört. Blommorna är vita med långsmala klockor som hänger ned från stammen, ofta i par, särskilt nedtil på stammen. Längd upp till 2 cm.
Bären är blåsvarta och giftiga[1]. De liknar blåbär, och lockar till förtäring. Getramsbär
Förtäring ger huvudvärk, ont i magen, illamående och diarré. Om mer än 10 bär förtärts, ring Giftinformationscentralen 010-456 67 00, måndag - fredag, klockan 09 - 17 för råd. Vid brådskande fall ring 112 och begär Giftinformation.
Första hjälpen: Ge dryck.
Getrams förekommer i naturen i Europa och Asien.
I Sverige finns getrams i Götaland, Svealand och längs Norrlands kust. Saknas i fjällen.
I Norge upp till 1 200 m ö h.
Berghällar, torrbackar, steniga småskogar.
Polygonatum betyder med många hörn och syftar på den kantiga stjälken.
Artepitetet odoratum anges i Den virtuella floran missvisande betyda välluktande, av latin odor. Emellertid kan odor betyda såväl vällukt som stank.[2] Odoratum skall således rätteligen tolkas som stinkande, vilket passar väl för getramsblommans ganska fräna lukt.
Ordledet get i växtens namn syftar på en getabocks dåliga lukt. Samma sak gäller bygdemålnamnet bockablad och liknande.
Getramsblomma
Liljekonvaljblommor
Båbär
Wikimedia Commons har media som rör Getrams.
Getrams, Polygonatum odoratum (Mill.) Druce, är en mångformig ört i familjen Sparrisväxter.
Купина́ запашна́, купина́ лі́карська, купина́ звича́йна, купина́ паху́ча[1] (Polygonatum odoratum (Mill.) Druce) (Polygonatum officinale L.) Місцеві назви — купина, соломонова печатка тощо. Рослина отруйна, може також використовуватися як лікарська.
Народна назва цього виду купини — соломонова печать — закріпилася за рослиною, певно, через схожість рубців, які залишаються на кореневищі від опалих стебел, із відтиском печатки на сургучі.[2]
Багаторічна трав'яниста рослина родини Холодкові (Asparagaceae) (15-80 см заввишки) з потовщеним кореневищем і голим, пониклим, гранчастим стеблом. Листки (до 8,5 см завдовжки і 3,5 см завширшки) довгасто-еліптичні або довгасті, чергові, голі, цілокраї, гоструваті або притуплені, звернені в один бік. При основі листки стеблообгортні, сидячі або на дуже коротких черешках, зісподу сизо-зелені. Квітки пониклі, сидять по одному-два в пазухах листків, на голих квітконосах. Квітки правильні, зрослопелюсткові, з простою віночкоподібною оцвітиною. Оцвітина (5-10 мм завдовжки) біла, трубчаста з шістьма зубцями, які на верхівці мають зелену облямівку. Трубка оцвітини доверху трохи здута, гола. Тичинок шість, маточка одна з ниткоподібним стовпчиком і трилопатевою приймочкою. Зав'язь верхня. Плід — синювато-чорна малонасінна ягода (5-7 мм у діаметрі) .
Купина лікарська росте в хвойних і мішаних лісах. Тіньовитривала рослина. Цвіте в травні.
Поширена по всій Україні, крім високогір'я Карпат і Криму. Заготовляють у районах поширення. Потребує дбайливого використання і охорони.
Купина багатоквіткова (Polygonatum multiflorum (L.) All.) Відрізняється від купини лікарської округлим стеблом і квітками, які сидять по 3—5 у пазухах листків. Росте у листяних, рідше в мішаних лісах. Тіньовитривала рослина. Поширена по всій Україні.
Лікарська, харчова, отруйна, декоративна і косметична рослина.
У народній медицині використовують кореневища при ревматизмі, грижі, подагрі, для лікування діабету, виразки шлунка і дванадцятипалої кишки, гострого бронхіту, запалення легень, як глистогінний і болезаспокійливий засіб та при неврологічних болях.
Користуватися купиною треба обережно, бо всі частини рослини містять алкалоїди і у свіжому вигляді викликають блювоту. Крім алкалоїдів, у кореневищах містяться цукри, крохмаль, вітаміни.
Молоді пагони купини містять вітамін С (90 — 220 мг%) і вживаються в їжу як спаржа у відвареному вигляді. Є вказівки на вживання в їжу кореневищ, попередньо відварених у солоній воді.
Обидва види купини дуже декоративні, легко розмножуються кореневищами і рекомендуються для розведення на клумбах, у затінених місцях. Дуже ефектна купина в букетах.
Часом кореневища купини застосовують як косметичний засіб для зведення ластовиння та для відбілювання шкіри.
Збирають кореневища купини влітку або в інші пори року, використовують найчастіше у свіжому вигляді. Сушать кореневища купини в печах протягом кількох днів. Зберігають у коробках як отруйні ліки.
Вид занесений до офіційних переліків регіонально рідкісних рослин Одеської і Дніпропетровської областей[3].
Купина́ запашна́, купина́ лі́карська, купина́ звича́йна, купина́ паху́ча (Polygonatum odoratum (Mill.) Druce) (Polygonatum officinale L.) Місцеві назви — купина, соломонова печатка тощо. Рослина отруйна, може також використовуватися як лікарська.
Ngọc trúc (tên khoa học Polygonatum odoratum) là một loài thực vật có hoa thuộc chi Hoàng tinh (Polygonatum). Đây là một loài cây trồng được dùng làm thuốc cũng như trồng làm cảnh trong các vườn cây.
Ngọc trúc là thực vật thân thảo lưu niên (sống nhiều năm), có nguồn gốc từ Trung Quốc (mọc nhiều ở các tỉnh Quảng Đông, Quảng Tây, Vân Nam) và là một trong ba loài Hoàng tinh bản địa ở Anh. Ở Việt Nam, ngọc trúc mọc hoang ở các vùng núi cao, ẩm và mát như Sa Pa, Bắc Hà (Lào Cai), Sìn Hồ, Phong Thổ (Lai Châu), Đồng Văn (Hà Giang) và cũng được trồng trong các gia đình người Hmông ở Phó Bảng (Hà Giang). Cây ưa khí hậu ẩm, mát, khả năng chịu hạn kém, ưa bóng râm, kỵ ánh sáng, phát triển tốt trong đất ẩm, nhiều mùn nhưng tiêu nước tốt.
Thân cây mọc thẳng góc với mặt đất, cao 30–90 cm, thường không phân nhánh. Thân rễ có những sẹo do các cành rụng để lại, hình gần giống như dấu triện hay dấu niêm. Lá hình trứng, mạng gân song song dễ thấy, màu xanh lục (đến mùa thu chuyển sang màu vàng) đầu lá màu trắng, dài 0,5–1 feet (15–30 cm). Mỗi cụm hoa mang 2 hoa lưỡng tính màu trắng hình chuông, có mùi thơm, mọc chúc xuống đất. Quả có màu xanh đen hay đỏ. Cây ra hoa từ tháng 5 đến tháng 7, quả chín vào mùa thu. Hoa tự thụ phấn hoặc thụ phấn nhờ côn trùng. Cũng có thể sinh sản vô tính bằng thân rễ vào mùa xuân. Thân cành non dễ bị ốc sên và ong cắn lá phá hại.
Cái tên "Ngọc trúc" bắt nguồn từ hình dạng lá gần giống lá trúc và thân rễ bóng nhẵn trông như ngọc, còn tên tiếng Anh "Solomon's Seal" bắt nguồn từ những sẹo hình dấu niêm trên thân rễ của cây. Tuy nhiên, theo Edgar Denison, tên tiếng Anh của loài không có nghĩa ám chỉ dấu niêm mà ám chỉ tính chất "niêm kín vết thương".
P. odoratum và các nòi flore pleno và Variegatum đã được Hội Nghề vườn Hoàng gia Anh trao tặng Giải thưởng Nghề vườn Xuất sắc.
Thân rễ Ngọc trúc dùng làm thuốc có chứa các glucosit convallamarin, azetidin axit cacboxylic, các flavonoit như vitextin, vitextin 2- glucosit, saponarin, axit chelidonuc, các nguyên tố như Ca, P, K, Mg, Mn, Si. Ngoài ra còn có chất nhầy adonaran, polygonym-fructan-O, A, B, C, D., và các steroit saponin, polyfurosit. Được thu hoạch vào mùa thu, đem phơi khô, lăn cho hết lõi cứng để dùng dần. Cũng có thể đem sao với mật ong hoặc ngâm rượu. Lá dùng làm thuốc đắp lên vết thương, có tác dụng giúp vết thương chóng lành.
Theo Đông y, ngọc trúc có tính mát, vị ngọt, vào hai kinh Phế, Vị, có tác dụng dưỡng âm, nhuận táo, sinh tân dịch, chỉ khát. Dùng trong trường hợp cơ thể suy nhược, sốt về đêm, mồ hôi trộm, kém ăn, khó tiêu, tiểu dắt, phong thấp, đau lưng, trị vết thương. Người bị dương suy, âm thịnh, tỳ hư, đờm thấp ứ trệ không được dùng. Ngày dùng 8-18 g phối hợp với các vị thuốc khác. Theo các nghiên cứu gần đây, nước thuốc sắc, chiết xuất cồn liều nhỏ thử nghiệm trên tim ếch cô lập có tác dụng cường tim; khi dùng với Hoàng kỳ giúp cải thiện điện tâm đồ và thiếu máu cơ tim. Thí nghiệm trên chuột cống cho thấy Ngọc trúc cũng giúp hạ lipit huyết, ngăn ngừa tăng đường huyết, trì hoãn sự hình thành xơ vữa động mạch, tăng cường sức chịu đựng tình trạng thiếu ôxi của cơ tim. Ngoài ra Ngọc trúc cũng giúp nhuận tràng, chữa viêm mắt, tiêu độc, an thần.
Ngọc trúc (tên khoa học Polygonatum odoratum) là một loài thực vật có hoa thuộc chi Hoàng tinh (Polygonatum). Đây là một loài cây trồng được dùng làm thuốc cũng như trồng làm cảnh trong các vườn cây.
Polygonatum odoratum (Mill.) Druce, 1906
Синонимы
Купе́на апте́чная, или Купе́на лека́рственная, или Купе́на души́стая (лат. Polygonátum odoratum) — многолетнее травянистое растение, вид рода Купена (Polygonatum) семейства Иглицевые (Ruscaceae).
Народные названия — «кокорник», «соломонова печать».
Растение 30—65 см высотой.
Стебель гранистый, голый.
Листья очерёдные, стеблеобъемлющие, продолговато-эллиптические, реже яйцевидные, 10—12(14) см длиной и (2)4,5—5 см шириной, сверху зелёные, снизу серовато-зелёные, матовые.
Цветоножки выходят из пазух листьев, с 1—2 цветками, поникающие. Околоцветник трубчатый, белый, с шестью зеленоватыми, яйцевидными зубчиками, наверху с внутренней стороны опушёнными. Тычиночные нити прикреплены к середине трубки околоцветника, голые; пыльники линейные, равные нитям. Цветёт в мае.
Вид описан из Европы.
Северная Европа: Дания, Финляндия, Норвегия, Великобритания; Центральная Европа: Австрия, Бельгия, Чехословакия, Германия, Венгрия, Нидерланды, Польша, Швейцария; Южная Европа: Албания, Болгария, Югославия, Греция, Италия, Румыния, Франция, Португалия, Испания; территория бывшего СССР: Амурская область, Курильские острова, Приморье, Сахалин; Азия: Монголия, Китай, Япония (Хоккайдо, Хонсю, Кюсю, Шикоку), Корея, Тайвань[2].
Растёт в берёзовых и хвойных лесах, среди кустарников.
В лекарственных целях используют корневища, которые выкапывают осенью, и свежую траву. Препараты обладают кровоостанавливающим и противовоспалительным действием.
В народной медицине отвар корневищ применяют при заболеваниях верхних дыхательных путей, желудочно-кишечного тракта, геморрое, наружно в виде примочек и компрессов — при артритах, радикулитах, ишиасе и люмбаго. Соком травы обрабатывают раны, абсцессы и дерматиты.
Купена ядовита, принимать препараты внутрь следует с осторожностью.
Купе́на апте́чная, или Купе́на лека́рственная, или Купе́на души́стая (лат. Polygonátum odoratum) — многолетнее травянистое растение, вид рода Купена (Polygonatum) семейства Иглицевые (Ruscaceae).
Народные названия — «кокорник», «соломонова печать».
玉竹（学名：Polygonatum odoratum），假叶树科黄精属植物，又名葳蕤、女萎、节地、玉术、竹节黄、竹七根、山包米、尾参、西竹、连竹、地管子、铃铛菜。
多年生草本，地下具有竹鞭状肉质根状茎；椭圆形叶子互生，带革质；初夏开绿白色钟状花，花腋生，花柄常作两分叉，顶端各生一花，下垂；暗蓝色球形浆果，结果一般在8－9月份。
野生的玉竹一般生长在山坡草丛或林间的阴湿处，中国大部分省分都有分布，例如：江蘇、遼寧、湖南、浙江，日本也有分布。
中医上以根茎入药，性平、味甘，是滋补强壮之药，可以养阴润燥，生津止渴，主治热病伤阴、虚热燥咳、消渴等症。
在化學層面，玉竹裡含有鈴蘭苷﹑黏液質等成份，能夠幫助消除胰島素抵抗，修復胰島細胞，增加胰島素的敏感性，進而調節血糖水平。[1]
アマドコロ（甘野老、学名: Polygonatum odoratum）は、キジカクシ科アマドコロ属の多年草。狭義にはその一変種 P. o. var. pluriflorum[2]。
同属のナルコユリ (Polygonatum falcatum) とよく似ている。茎には6本の稜があり、触ると少し角張った感じがする（ナルコユリの茎は丸い）。葉は普通の緑のものと斑入りのものがある。花期は春。花は鐘形で色は白く、先の方は緑がかっている。花と花柄のつなぎ目は、突起状にならない（ナルコユリは緑色の突起状になる）。
ヨーロッパ・東アジアに分布する[3]。山地などに自生するが、栽培されることも多い。
茎や根茎には甘みがあり、山菜として食用にされる。根茎は特に晩秋が旬とされ、天ぷらにすると美味とされる[4]。 伝統的な漢方方剤ではあまり使われず、日本薬局方にも収録されていないが、かつては民間薬として利用された。秋に根の色が黄色く変わった頃に掘り、ヒゲ根や茎を取り除いき水洗いしてから利用する。根茎を乾燥させたものは玉竹（ぎょくちく）または萎蕤（いずい）という生薬であり、滋養強壮に効果があるとされる。粉末または絞り汁は食酢と小麦粉と共に練り湿布として利用した[5]。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
둥굴레는 비짜루과(아스파라거스과)의 여러해살이풀로 과분꽃이라고도 하며, 학명은 Polygonatum odoratum var. pluriflorum이다.
한국·일본·중국 등지에 분포한다.
뿌리줄기는 원기둥꼴이며 굵고 긴 마디가 있고 수염뿌리가 많다. 줄기는 곧은데 위쪽이 다소 비스듬히 기울어 모가 나고 높이 15cm 내외이다. 잎은 어긋나며 잎자루가 매우 짧고 달걀꼴 또는 긴 타원형이며 뒷면이 분처럼 희고, 다소 위를 향하며 길이 5-8cm 내외이다. 꽃은 6-7월에 1-2개씩 잎겨드랑이에서 피며 꽃자루는 단일하거나 혹은 2갈래로 갈라지고, 꽃잎은 길이 약 2cm이고 끝이 6갈래로 갈라지는데 각 조각은 달걀꼴로 녹색이다. 수술은 6개이고 수술대에 잔돌기가 있다. 열매는 장과로 둥글고 검게 익는다.
뿌리·잎은 약용하며, 전분·어린잎은 식용한다. 뿌리줄기는 식용 및 자양강장제로 사용한다. 몸 안의 진액과 양기를 길러주는 자양, 폐가 건조하지 않도록 윤활하게 해주는 윤폐, 갈증을 멈추어주는 지갈, 진액을 생성해주는 생진 등의 효능이 있다. 허약체질의 개선, 폐결핵, 마른기침, 가슴이 답답하고 갈증이 나는 번갈, 당뇨병, 심장쇄약, 협심통, 소변빈삭 등을 치유하는데 응용한다. 타박상이나 삐었을 때는 강판으로 간 것을 가제에 넓게 펴서 기름종이에 붙여 환부에 바르면 효과가 있다.
양지 바른 곳이나 반그늘의 사질양토에서 잘 자라지만 어떤 흙에서도 잘 견딘다. 이른 봄이나 늦가을에 심는 것이 좋다. 화분에서 기를 때는 산모래에 부엽을 30퍼센트 정도 섞어 사용한다. 포기가 늘어나는 속도가 빠르므로 2~3년에 한번씩 분을 갈아주면 포기나누기로 번식시킨다.[1]
.jpg)
_(6119780717).jpg)
.jpg)
![[1]](http://linnaeus.nrm.se/flora/mono/convallaria/polyg/polyodon.jpg){kind=link}
![[2]](http://linnaeus.nrm.se/flora/mono/convallaria/polyg/polyodov.jpg){kind=link}