La yerba pigmeo (Mibora mimina), ye una planta yerbácea perteneciente a la familia de les poacees.
Ye una pequeña planta gramínea, de 2-10 cm d'altor, que crez formando pequeños verdees trupos. Les sos fueyes son curties y acanalaes y los tarmos rematen nuna espiga fina, formada de espiguiilas entá menores, nes cualos les flores tán protexíes por unes escmas púrpura de 1 mm, que dexen asomar la parte fértil blanca, (anteres), del mesmu tamañu que los sos 3 estames, dando a la planta l'aspeutu d'una pequeña "brocha" colorada con llixos blancos.[1]
Na Península Ibérica en Castiella y Llión. Ye abundantísima en suelos de camperes probes y arenosos.[1] En Gales y n'Inglaterra en dunes xuntu al mar.[2]
Mibora minima describióse por (L.) Desv. y espublizóse en Observations sur les plantes des Environs d'Angers 45. 1818.[3]
Númberu de cromosomes de Mibora minima (Fam. Gramineae) y táxones infraespecíficos: 2n=14[4]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La yerba pigmeo (Mibora mimina), ye una planta yerbácea perteneciente a la familia de les poacees.
Das Sand-Zwerggras (Mibora minima) ist eine von zwei Arten der Pflanzengattung Zwerggras (Mibora) innerhalb der Familie der Süßgräser (Poaceae).
Das Sand-Zwerggras ist eine einjährige krautige Pflanze, die Wuchshöhen von nur 2 bis 10, selten 15 Zentimetern erreicht. Dieses Gras wächst in Büscheln. Die aufrechten, fadenförmigen, unverzweigten, glatten und kahlen Halme besitzen zwei bis drei Knoten.
Das Blatthäutchen (Ligula) ist ein 1 Millimeter langer kragenförmiger, häutiger Saum. Die einfache Blattspreite ist 1 bis 2, selten 5 Zentimeter lang und etwa 0,5 Millimeter breit.
Die Blütezeit reicht von Februar bis Mai. Der ährenförmige, aufrechte, traubige Blütenstand ist 0,5 bis 2 Zentimeter lang, etwa 1 Millimeter breit und meist violett gefärbt. Die ist. An der geschlängelten Hauptachse sitzen in zwei Reihen die Ährchen. Die Ährchen sind einblütig, 1,8 bis 3 Millimeter lang, am oberen Ende wie abgeschnitten. Die Hüllspelzen sind kahl. Die Deckspelze ist kurz und dicht behaart.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 14.[1]
Das Sand-Zwerggras keimt schon im Spätsommer und bestockt sich sehr bald. Zur Blütezeit, die bei günstiger Witterung bereits im Dezember beginnen kann entspringen einem einzelnen Büschel bereits mehrere hundert Halme. Zu Beginn der Anthese sind sie nur 3 bis 5 Zentimeter hoch, wachsen aber bis zur Fruchtreife bis zu Wuchshöhen 10 oder 15 Zentimetern. Durch das Nachwachsen im Büschel blüht dieses dann weiter meist bis März oder April. Eine gut ausgebildete Pflanze kann insgesamt etwa 4000 bis 5000 Früchte hervorbringen. Deshalb kann das Sand-Zwerggras manchmal in einem Massenbestand auftreten.
Das Hauptverbreitungsgebiet des Sand-Zwerggrases ist Westeuropa und reicht von Portugal und Spanien bis Frankreich, Großbritannien, den Niederlanden, Belgien, Norditalien sowie Südwestdeutschland. Es kommt in Marokko und Algerien, in Tschechien, der Ukraine und im Baltikum vor.[2] Selten wird es auch verschleppt und kommt dann unbeständig vor.
In Deutschland ist das Sand-Zwerggras sehr selten und stark gefährdet (Rote Liste 2). Es kommt hauptsächlich in den Sandgebieten von Hessischer Rheinebene und Untermainebene vor.[3]
Es gedeiht auf sommertrockenen, kalk- und humusarmen, neutralen bis mäßig sauren, lockeren, lehmigen oder reinen Sandböden in humid-wintermilder Klimalage. Es kommt vor auf Sandbrachen und in Silbergrasfluren (Ordnung Corynephoretalia). In Südeuropa wächst es in Therophyten-Gesellschaften meist auf Steingrusböden.[1]
Die Erstveröffentlichung erfolgte unter dem Namen (Basionym) Agrostis minima durch Carl von Linné. Weitere Synonyme für Mibora minima (L.) Desv. sind: Poa minima (L.) Stokes, Chamagrostis minima (L.) Borkh., Sturmia minima (L.) Hoppe, Mibora verna P.Beauv.[2]
Der Gattungsname Mibora ist wie zahlreiche andere Namen von Michel Adanson ohne Erklärung und wahrscheinlich willkürlich gebildet. Das Artepitheton minima bedeutet 'die kleinste' oder 'Zwerg-'.
Die Gattung Mibora umfasst neben Mibora minima noch eine zweite Art:
Das Sand-Zwerggras (Mibora minima) ist eine von zwei Arten der Pflanzengattung Zwerggras (Mibora) innerhalb der Familie der Süßgräser (Poaceae).
Mibora minima, the early sandgrass,[2] is a small (between 2 and 15 cm high) annual species of grass that is native in western and southwestern Europe.
It is an invasive species on both sides of the Canada–United States border from Lake Huron east to Maine.
It grows on moist sand in open vegetations.[3]
Mibora minima is a small annual species of grass, with tufts of thin stems of about 0.3 mm wide and 10 cm long, each with 2 or 3 leaves at or very near the base, consisting of tender, shallowly grooved sheaths, rounded at their back, 0.2–1 mm long ligules, flat or enrolled blades of 1–5 cm long which are up to 0.5 mm wide and have a stump tip.[3]
Mibora minima, the early sandgrass, is a small (between 2 and 15 cm high) annual species of grass that is native in western and southwestern Europe.
It is an invasive species on both sides of the Canada–United States border from Lake Huron east to Maine.
It grows on moist sand in open vegetations.
La hierba pigmea (Mibora mimina) es una planta herbácea de la familia de las poáceas.
Es una pequeña planta gramínea, de 2-10 cm de altura, que crece formando pequeños céspedes densos. Sus hojas son cortas y acanaladas y los tallos rematan en una espiga fina, formada de espiguiilas aún menores, en las cuales las flores están protegidas por unas escmas púrpura de 1 mm, que permiten asomar la parte fértil blanca, (anteras), del mismo tamaño que sus 3 estambres, dando a la planta el aspecto de una pequeña "brocha" roja con motas blancas.[1]
En la península ibérica en Castilla y León. Es abundantísima en suelos de pastos pobres y arenosos.[1] En Gales y en Inglaterra en dunas junto al mar.[2]
Mibora minima fue descrita por (L.) Desv. y publicado en Observations sur les Plantes des Environs d'Angers 45. 1818.[3]
Número de cromosomas de Mibora minima (Fam. Gramineae) y táxones infraespecíficos: 2n=14[4]
Datos: Q6012650
Multimedia:
Especies: Mibora minima
Mibora minima est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae, sous-famille des Pooideae, originaire d'Europe et d'Afrique du Nord.
Ce sont des plantes herbacées annuelles, cespiteuses, de petite taille (de 2 à 15 cm de haut), aux inflorescences en racèmes ou épis lâches de couleur violette de 0,5 à 2 cm de long[2],[3].
Selon Catalogue of Life (15 novembre 2016)[4] :
Mibora minima est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae, sous-famille des Pooideae, originaire d'Europe et d'Afrique du Nord.
Ce sont des plantes herbacées annuelles, cespiteuses, de petite taille (de 2 à 15 cm de haut), aux inflorescences en racèmes ou épis lâches de couleur violette de 0,5 à 2 cm de long,.
Dwerggras (Mibora minima, synoniem: Chamagrostis minima) is een eenjarige plant uit de grassenfamilie. De soort komt voor in West-Europa. Zuid- en Zuidwest-Europa en in Noord-Afrika en is van daaruit verder verspreid naar Noord-Amerika. De noordgrens van het verspreidingsgebied van de soort in Europa loopt door Nederland. De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en stabiel of toegenomen. Het aantal chromosomen is 2n = 14.[1]
De polvormende plant wordt 3 - 15 cm hoog en heeft dunne, rechtopstaande stengels met 2 - 3 knopen. De korte, 1 - 2 cm lange en ongeveer 0,5 mm brede bladeren zijn vaak ingerold en hebben een afgeronde top. De bladschede heeft een 0,2 - 1 mm lang en 0,5 mm breed en stomp tongetje.
Dwerggras bloeit van maart tot in mei met paarse, tweerijige. 0,5 - 2 cm lange en 1 - 2 mm brede, aarachtige trossen met 4 - 12 aartjes. De bijna zittende aartjes worden tot 3 mm lang en bestaan maar uit één bloem. De stompe tot iets uitgerande, vliezige, 1-nervige kelkkafjes zijn 1,8 - 3 mm lang en hebben vaak een getande top. Het onderste kroonkafje is 1,4 - 2 mm lang en heeft vijf groene nerven. Het bovenste, iets elliptische kroonkafje is even lang als het bovenste en heeft een getande top. De kroonkafjes zijn dicht behaard. De bloem heeft drie meeldraden. De helmknop is 1 - 1,7 mm lang.
De vrucht is een 1 - 1,4 mm lange graanvrucht en het zaad is 1/5 van de lengte van de vrucht.
Illustratie uit Flora Danica
Planten
Plant
Plant
Tongetje
Bloeiwijze
Vruchten
Dwerggras groeit op zonnige, open plaatsen op droge, voedselarme, zure tot soms iets kalkhoudende, omgewerkte zandige of stenige grond. Het staat op duincampings, ruderale terreinen, in boomkwekerijen, parken, duingraslanden, ontkalkte mosduinen, op kaal zand en aan de rand van paden. De vermoedelijk grootste natuurlijke groeiplaats van dwerggras in Nederland bevindt zich in het Nationaal Park Zuid-Kennemerland bij Santpoort. Dwerggras groeit hier op door betreding en begrazing van paarden en konijnen open gehouden stukjes kaal, schraal zand in duingrasland en dergelijke. Deze grazers zorgen ook voor de verspreiding van het zaad. Dwerggras groeit hier in de duinsterretjes-associatie, (Phleo-Tortuletum ruraliformis) een plantengemeenschap van zonnige, droge, zomers sterk verwarmde plaatsen op kalkhoudend tot kalkrijk humusloos of -arm duinzand zonder bodemvorming.[2]
Dwerggras (Mibora minima, synoniem: Chamagrostis minima) is een eenjarige plant uit de grassenfamilie. De soort komt voor in West-Europa. Zuid- en Zuidwest-Europa en in Noord-Afrika en is van daaruit verder verspreid naar Noord-Amerika. De noordgrens van het verspreidingsgebied van de soort in Europa loopt door Nederland. De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en stabiel of toegenomen. Het aantal chromosomen is 2n = 14.
De polvormende plant wordt 3 - 15 cm hoog en heeft dunne, rechtopstaande stengels met 2 - 3 knopen. De korte, 1 - 2 cm lange en ongeveer 0,5 mm brede bladeren zijn vaak ingerold en hebben een afgeronde top. De bladschede heeft een 0,2 - 1 mm lang en 0,5 mm breed en stomp tongetje.
Dwerggras bloeit van maart tot in mei met paarse, tweerijige. 0,5 - 2 cm lange en 1 - 2 mm brede, aarachtige trossen met 4 - 12 aartjes. De bijna zittende aartjes worden tot 3 mm lang en bestaan maar uit één bloem. De stompe tot iets uitgerande, vliezige, 1-nervige kelkkafjes zijn 1,8 - 3 mm lang en hebben vaak een getande top. Het onderste kroonkafje is 1,4 - 2 mm lang en heeft vijf groene nerven. Het bovenste, iets elliptische kroonkafje is even lang als het bovenste en heeft een getande top. De kroonkafjes zijn dicht behaard. De bloem heeft drie meeldraden. De helmknop is 1 - 1,7 mm lang.
De vrucht is een 1 - 1,4 mm lange graanvrucht en het zaad is 1/5 van de lengte van de vrucht.
Illustratie uit Flora Danica
Planten
Plant
Plant
Tongetje
Bloeiwijze
Vruchten
Mibora minima é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.
A autoridade científica da espécie é (L.) Desv., tendo sido publicada em Observations sur les Plantes des Environs d'Angers 45. 1818.[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental.
Em termos de naturalidade é nativa da região atrás indicada.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Mibora minima é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.
A autoridade científica da espécie é (L.) Desv., tendo sido publicada em Observations sur les Plantes des Environs d'Angers 45. 1818.
Mibora minima là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được (L.) Desv. mô tả khoa học đầu tiên năm 1827.[1]
Mibora minima là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được (L.) Desv. mô tả khoa học đầu tiên năm 1827.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
