Encephalartos is 'n genus van broodbome wat aan die familie Zamiaceae behoort. Dit is die enigste genus van dié familie wat in Suid-Afrika voorkom.
Encephalartos is 'n genus van broodbome wat aan die familie Zamiaceae behoort. Dit is die enigste genus van dié familie wat in Suid-Afrika voorkom.
L'Encephalartos és una espècie de cicada nativa d'Àfrica. Algunes de les seves espècies són comunes cridades Palmells pa o Pa de Kaffir, ja que una espècie de pa pot ser preparada amb el centre del seu plançó. Totes les espècies de l'Encephalartos estan amenaçades.
El gènere deriva de les paraules gregues en (dintre), kephali (cap) i artos (pa); referint-se a l'ús de la seva medul·la per a preparar menjar. Va ser nomenat pel botànic alemany Johann Georg Christian Lehmann en 1834.
L'Encephalartos és una espècie de cicada nativa d'Àfrica. Algunes de les seves espècies són comunes cridades Palmells pa o Pa de Kaffir, ja que una espècie de pa pot ser preparada amb el centre del seu plançó. Totes les espècies de l'Encephalartos estan amenaçades.
Píchoš[1] (Encephalartos) je rod cykasů z čeledi zamiovité. Rod zahrnuje 65[2] druhů a je rozšířen v Africe. Píchoše patří mezi nejatraktivnější a také nejohroženější z cykasů. Rod byl česky pojmenován již v roce 1846 Janem Svatoplukem Preslem.
Listy jsou velké, zpeřené a často tak tvrdé, že si je nezkušené oko může splést s plastem. Lístky jsou nečleněné a často ostnaté. U skupiny tzv. „modrých cykasů“ mají listy atraktivní namodralou barvu (Encephalartos lehmannii a Encephalartos princeps). Mezi modré cykasy patří i ostnaté Encephalartos trispinosus či Encephalartos horridus, jediné cykasy se silně ostnatými listy.
Efektním prvkem jsou středové pohlavní orgány - šišky, kde především samčí šišky patří k největším v rostlinné říši. Např. Encephalartos ferox je známý jasně červenooranžovými šiškami.
Kmeny často vytvářejí přírůstky a rostliny se tedy mohou větvit, na rozdíl např. od cykasů rodu Lepidozamia.
Několika druhům se v zemích původu běžně říká chlebová palma, protože z kmene se získává škrobovitá hmota, ze které lze upéct chlebové placky. Jméno rodu bylo proto německým botanikem Johannem Georgem Christianem Lehmannem v roce 1834 odvozeno z řeckých slov en (uvnitř, v), kephali (hlava) a artos (chleba).
Podobně jako řecký název „chlebová hlava“, pochází český název píchoš z 19. století (1846) od J. S. Presla. Ten je autorem i známějších jmen jako např. bledule, kukuřice či kopretina. Tyto názvy uvádí i Ottova encyklopedie ve vydání z roku 1908. Vlastní názvy pro rod Encephalartos má vedle češtiny například i litevština.
Přežití starobylých cykasů rodu Encephalartos je silně ohroženo. Jejich počet prudce poklesl především v posledních letech a několik druhů již ve volné přírodě zcela vyhynulo. Prudký pokles počtu cykasů je způsoben jak změnami v jejich přirozeném prostředí, tak i krádežemi rostlin z přírody.
Z vyhynulého druhu Encephalartos woodii přežívá ve sklenících pouze několik samčích rostlin, všechny odebrané jako přírůstky jediného jihoafrického samčího stromu. Neexistují tedy semena.
Encephalartos relictus již neexistuje ve volné přírodě. Mnoho lidí se domnívá, že je tato rostlina vymřelá, ale jde o záměnu s termínem vymřelý v přírodě.
Encephalartos latifrons je odkázán na umělé opylování, protože poslední existující rostliny jsou od sebe příliš vzdálené. Poslední semena byla v přírodě nalezena v roce 1925.[3]
Takřka 6000[4] vzrostlých rostlin Encephalartos senticosus bylo po roce 1963 vyvezeno jihoafrickou vládou do zahraničí nebo odprodáno v rámci projektu jejich záchrany při stavbě přehrady. Tyto rostliny jsou proto často zastoupeny ve světových sbírkách. K podobnému kroku se v minulosti odhodlala i australská vláda s cílem zachránit některé makrozamie. Díky této snaze dnes najdete v každé větší světové zahradě několik mohutných starých stromů, které by byly ze semen nedostupné. Žádná česká botanická zahrada se k odkupu těchto nádherných rostlin neodhodlala.
Všechny druhy píchošů jsou zapsány na hlavním seznamu CITES I, který kontroluje obchod s ohroženými druhy - jak s rostlinami, tak i jejich semeny.
Rod píchoš je u nás zastoupen především v soukromých sbírkách. Mimo ně lze nalézt velké exempláře v Botanické zahradě Liberec (samec Encephalartos villosus), Brně (Encephalartos hildebrandtii a Encephalartos villosus)[1] a mladé rostliny i v pražské Fata Morgana (Encephalartos horridus).
Obrázky, zvuky či videa k tématu Encephalartos ve Wikimedia Commons
Píchoš (Encephalartos) je rod cykasů z čeledi zamiovité. Rod zahrnuje 65 druhů a je rozšířen v Africe. Píchoše patří mezi nejatraktivnější a také nejohroženější z cykasů. Rod byl česky pojmenován již v roce 1846 Janem Svatoplukem Preslem.
Die Brotpalmfarne (Encephalartos) sind eine Pflanzengattung in der Familie der Zamiaceae innerhalb der Ordnung der Palmfarne (Cycadales). Die Gattung Encephalartos ist von der Verbreitung auf Afrika beschränkt. Alle etwa 65 Encephalartos-Arten sind im Bestand bedroht und sind im Anhang I des Washingtoner Artenschutz-Übereinkommens (CITES) gelistet.
Die Sprossachse ist unterirdisch oder als oberirdischer Stamm ausgebildet. Unterirdisch erreicht er Durchmesser von 15 Zentimeter. Baumförmige Stämme werden bis zu 15 Meter hoch. Die Stämme sind zylindrisch und pachycaul. Viele Arten bilden an der Stammbasis zusätzliche Sprosse, sodass alte Pflanzen einen großen Klumpen bilden können. Ansonsten ist Verzweigung äußerst selten.
Die Blätter stehen in schraubiger Anordnung am Ende des Stammes. Die zwischen den Laubblättern gebildeten Cataphylle sind einfach gefiedert und sehr variabel. Die Länge reicht von 60 bis 600 Zentimeter, die Oberfläche ist stumpf bis glänzend, die Farbe reicht von Blaugrau über Gelbgrün zu Dunkelgrün. Die Rhachis ist nach innen gekrümmt, gerade oder nach außen gekrümmt bis stark zurückgebogen. Die Fiederblättchen stehen häufig fast senkrecht von der Rhachis ab. Sie sind schmal bis breit, unbewehrt oder bedornt. Die unteren Fiederblättchen sind oft gänzlich zu Dornen umgebildet.
Die weiblichen Zapfen stehen einzeln oder bis zu acht an einer Pflanze. Die Größe reicht von 30 cm lang und 15 cm breit bis 80 cm lang und 40 cm breit. Sie sind sitzend oder gestielt, aufrecht oder nickend. Die Farbe reicht von Blaugrau über Hell- und Dunkelgrün zu Braun, Kastanienbraun, Gelb, Orange, Pink und Rot. Die Oberfläche des Zapfens kann glatt, pickelig oder faltig sein, kahl bis dicht behaart. Die Sporophylle sind einfach, fleischig, und tragen auf der adaxialen Seite zwei (selten drei) orthotrope Samenanlagen, deren Mikropyle zur Zapfenachse weist.
Die männlichen Zapfen sind zahlreicher als die weiblichen. Die Stiele sind meist länger als bei den weiblichen, ansonsten ähneln die Zapfen den weiblichen. Auf jedem Sporophyll sitzen zahlreiche Pollensäcke an der Unterseite (abaxial). Diese öffnen sich mit Schlitzen. Der Pollen ist bootförmig (cymbiform) und hat eine Keimfalte (monosulcat).
Die Samen sind länglich bis ellipsoidisch, die Sarcotesta ist fleischig und von roter, gelber, oranger oder brauner Farbe. Das Endosperm ist habloid und wird vom weiblichen Gametophyt gebildet. Der Embryo hat zwei Keimblätter, die meist an der Spitze verbunden sind, und einen langen, spiraligen Suspensor. Die Keimung verläuft kryptokotylar.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 18.
Die Gattung Brotpalmfarne (Encephalartos) ist auf Afrika beschränkt. Die Nordgrenze ihres Vorkommens verläuft vom Sudan über die Zentralafrikanische Republik, Nigeria nach Ghana. Im Süden kommt sie bis Südafrika vor. Der Schwerpunkt liegt im östlichen und südlichen Afrika, an der Westküste kommt nur Encephalartos barteri vor.
Die Standorte sind äußerst vielfältig, Brotpalmfarne wachsen in Wüsten, Savannen und Wäldern, sie fehlen jedoch in Regenwald. Sie kommen in Höhenlagen von Meeresniveau bis in 2400 Metern vor.
Die Gattung Encephalartos bildet alleine die Subtribus Encephalartinae, und zusammen mit der Subtribus Microzamiinae die Tribus Encephalarteae. Innerhalb der Gattung wurden bis 2002 etwa 63 Arten unterschieden[1]; inzwischen kamen weitere Arten (Encephalartos flavistrobilus, Encephalartos mackenziei) hinzu.[2]
Die bisher beschriebenen Arten sind:
Die Gattung Encephalartos wurde vom deutschen Botaniker Johann Georg Christian Lehmann 1834 erstbeschrieben.[5] Vorher wurden alle Palmfarne in die Gattung Zamia eingruppiert. Der Gattungsname Encephalartos bedeutet so viel wie Brot im Kopf und spielt auf die Nutzung des Stamm-Marks als Stärkelieferant an. Lehmann hatte auch die australischen Arten der Familie in der Gattung Encephalartos eingeordnet, die mittlerweile in eigene Gattungen Macrozamia und Lepidozamia überführt wurden.[6]
Verschiedene Encephalartos-Arten wurden als Stärkelieferant genutzt. Sowohl die Samen als auch das Mark wurden – vorwiegend in Notzeiten – zu Mehl verarbeitet. Die Giftstoffe wurden durch wiederholtes Waschen entfernt.
Mehrere Encephalartos-Arten werden vor allem in ihrem natürlichen Verbreitungsgebiet als Zierpflanzen in Parks und Gärten verwendet, besonders in Südafrika.
Die Brotpalmfarne (Encephalartos) sind eine Pflanzengattung in der Familie der Zamiaceae innerhalb der Ordnung der Palmfarne (Cycadales). Die Gattung Encephalartos ist von der Verbreitung auf Afrika beschränkt. Alle etwa 65 Encephalartos-Arten sind im Bestand bedroht und sind im Anhang I des Washingtoner Artenschutz-Übereinkommens (CITES) gelistet.
Ο Εγκεφάλαρτος (Encephalartos), είναι γένος της τάξης των κυκαδωδών (cycadales), εγγενές στην Αφρική. Διάφορα είδη Εγκεφάλαρτου (Encephalartos) συνήθως αναφέρονται ως αρτόδεντρα (bread trees),[1] ψωμί φοινίκων (bread palms)[2] ή καφρόψωμο (kaffir bread),[3] καθότι ένα αρτοειδές αμυλούχο τρόφιμο, μπορεί να παρασκευαστεί από το κέντρο του στελέχους. Το όνομα του γένους, προέρχεται από τις Ελληνικές λέξεις εν (εντός), κεφαλή (κεφάλι) και άρτος (ψωμί), αναφορικά με τη χρήση της ψίχας για την παρασκευή τροφίμου. Από εξελικτική άποψη, είναι μερικά από τα πιο πρωτόγονα ζώντα γυμνόσπερμα.
Όλα τα είδη απειλούνται με εξαφάνιση, κάποια κριτικά, λόγω της εκμετάλλευσης τους από τους συλλέκτες και τους συλλέκτες παραδοσιακής ιατρικής.[4] Ολόκληρο το γένος απαριθμείται στο CITES Appendix I / EU Annex A. Ο CITES, απαγορεύει το διεθνές εμπόριο δειγμάτων των ειδών αυτών, με εξαίρεση ορισμένα μη-εμπορικά κίνητρα, όπως η επιστημονική έρευνα.
Πολλά από τα είδη που διαθέτουν σωματώδεις κορμούς. Στο είδος Ε. ο κυκαδόφυλλος (Ε. cycadifolius), ο κύριος κορμός έχει ύψος έως 10 πόδια (3,0 μ.) και πολλοί από αυτούς μπορεί να είναι ενωμένοι σε μια βάση όπου είχε αναπτυχθεί ένας πρώην κύριος κορμός. Τα επίμονα, πτεροειδή φύλλα, είναι διατεταγμένα σε ένα τερματικό εξαπλούμενο στέμμα ή αυξανόμενα. Το άκαμπτα φυλλάδια είναι ποικιλοτρόπως αγκαθωτά ή εγχαράσσονται κατά μήκος των περιθωρίων τους.
Οι αρσενικοί κώνοι είναι επιμήκης και μπορεί να εμφανιστούν τρεις ή τέσσερις την κάθε φορά. Οι θηλυκοί κώνοι φέρονται μεμονωμένοι ή τρεις ανά φορά και μπορεί να ζυγίζουν έως και 60 κιλά (27 kg). Σε μερικά είδη, οι αρσενικοί κώνοι με ώριμη γύρη εκπέμπουν μια αηδιαστική μυρωδιά. Όταν η γύρη έχει χυθεί και οι αρσενικοί κώνοι αποσυντεθεί, σημειώνεται μια ισχυρή μυρωδιά από οξικό οξύ.[5]
Οι αποικίες των κυανοβακτηρίων Nostoc punctiforme προκύπτουν σε εμφανή συμβίωση μέσα στο ριζώδη ιστό,[5] ενώ τα ριζίδια παράγουν ρυζικά φυμάτια (tubercles)[Σημ. 1] στο επίπεδο του εδάφους, τα οποία υποκρύπτουν τον μύκητα μυκόριζας αβέβαιης λειτουργίας,[5] ο οποίος ωστόσο, υπάρχουν υποψίες ότι διευκολύνει τη σύλληψη του αζώτου από τον αέρα.[6]
Σε πολλά είδη, η ψίχα του κορμού περιέχει κάτω από το στέμμα, άφθονη ποσότητα υψηλής ποιότητας άμυλο. Αυτό παλαιότερα αφαιρείτο από τους γηγενείς κατοίκους ως τροφή. Ο Thunberg κατέγραψε κατά το 1772, ότι οι Οτεντότοι ( Hottentots)[Σημ. 2] αφαιρούσαν τη ψίχα του στελέχους από το στέμμα και το έθαβαν τυλιγμένο σε δέρμα ζώου[6] για περίπου δύο μήνες, μετά την οποία θα ανακτηθεί για να το ζύμωμα του άρτου,[5] εξ ου και η λαϊκή ονομασία "broodboom" (δηλαδή αρτόδεντρο). Η ταφή της ψίχας, προφανώς διευκόλυνε τη ζύμωση και το μαλάκωμά της[5] και η ζύμη ψηνόταν ελαφρά επάνω από μια θράκα.[7] Επίσης, το 1779 ο εξερευνητής William Paterson, διαπίστωσε ότι η ψίχα ενός «μεγάλου φοίνικα» πλησίον στην King William's Town, χρησιμοποιήθηκε από τους Αφρικανούς και Οτεντότους, ως άρτος. Η ψίχα είχε αφαιρεθεί και αφεθεί έως ότου γίνει υπόξινη, πριν ζυμωθεί σε ψωμί.[5][8]
Οι μεγάλοι του σπόροι, αποτελούνται από ένα συχνά δηλητηριώδη πυρήνα, ο οποίος καλύπτεται από ένα εδώδιμο σαρκώδες στρώμα.[6] Κατά συνέπεια, οι θηλυκοί κώνοι καταστρέφονται από τους μπαμπουίνους, καθώς απολαμβάνουν την ψίχα πέριξ των σπόρων.[5] Επίσης, οι πίθηκοι Chlorocebus pygerythrus, τα τρωκτικά και τα πτηνά, τρέφονται με σπόρους, αλλά λόγω των απρόβλεπτων τοξικών ιδιοτήτων τους, δεν συνιστάται για κατανάλωση από τον άνθρωπο.[6]
Οι πρώτες instars προνύμφες, κάποιων aposematic σκώρων looper, που ίπτανται την ημέρα, είναι συγκεκριμένες για τα cycads και το γένος Εφκεφάλαρτος (Encephalartos), είναι ένα από τα βρώσιμα φυτά.[9] Περιλαμβάνουν το leopard magpie (τα περισσότερα Encephalartos spp., άλλα cycads κλπ.), η Millar tiger (που καλλιεργείται Ε. villosus), dimorphic tiger (cycads κάτω από δασική κόμη), spotted tigerlet (Ε. villosus), inflamed tigerlet (Ε. villosus), Staude tigerlet (Ε. ngoyanus, που καλλιεργείται Ε. villosus και Stangeria) και pallid grey (Ε. natalensis).[10]
Στην καλλιέργεια, διάφορα λεπιδωτά έντομα επιτίθενται τα φύλλα του γένους. Αυτά περιλαμβάνουν τα: cycad aulacaspis scale (Aulacaspis yasumatsui), zamia scale (Furchadaspis zamiae) και latania scale (Hemiberlesia lataniae).[11]
Το γένος έλαβε την ονομασία του το 1834, από τον Γερμανό βοτανολόγο Johann Georg Christian Lehmann. Όλα τα cycads, εκτός από το Cycas, είχαν θεωρηθεί ως μέλη του γένους Zamia. Μέχρι τότε και μερικοί βοτανολόγοι συνέχισαν να ακολουθούν αυτή την γραμμή για πολλά χρόνια μετά, αφού ο Lehmann είχε χωρίσει το Encephalartos ως ξεχωριστό γένος. Η ιδέα αρχικά ήταν πολύ ευρύτερη από αυτή που είναι αποδεκτή σήμερα, συμπεριλαμβανομένων επίσης των Αυστραλιανών φυτών που ξέρουμε τώρα ως Macrozamia και Lepidozamia.[12]
Εγκεφάλαρτος ο αλτενστείνειος (Encephalartos altensteinii) (450 ετών).
Encephalartos woodii x natalensis.
Εγκεφάλαρτος ο λεμάνειος (Encephalartos lehmannii).
Διαρρηγμένος κώνος και οι σπόροι του Encephalartos villosus.
Η παράμετρος |access-date= χρειάζεται |url= (βοήθεια) Ο Εγκεφάλαρτος (Encephalartos), είναι γένος της τάξης των κυκαδωδών (cycadales), εγγενές στην Αφρική. Διάφορα είδη Εγκεφάλαρτου (Encephalartos) συνήθως αναφέρονται ως αρτόδεντρα (bread trees), ψωμί φοινίκων (bread palms) ή καφρόψωμο (kaffir bread), καθότι ένα αρτοειδές αμυλούχο τρόφιμο, μπορεί να παρασκευαστεί από το κέντρο του στελέχους. Το όνομα του γένους, προέρχεται από τις Ελληνικές λέξεις εν (εντός), κεφαλή (κεφάλι) και άρτος (ψωμί), αναφορικά με τη χρήση της ψίχας για την παρασκευή τροφίμου. Από εξελικτική άποψη, είναι μερικά από τα πιο πρωτόγονα ζώντα γυμνόσπερμα.
Όλα τα είδη απειλούνται με εξαφάνιση, κάποια κριτικά, λόγω της εκμετάλλευσης τους από τους συλλέκτες και τους συλλέκτες παραδοσιακής ιατρικής. Ολόκληρο το γένος απαριθμείται στο CITES Appendix I / EU Annex A. Ο CITES, απαγορεύει το διεθνές εμπόριο δειγμάτων των ειδών αυτών, με εξαίρεση ορισμένα μη-εμπορικά κίνητρα, όπως η επιστημονική έρευνα.
Encephalartos is a genus of cycad native to Africa. Several species of Encephalartos are commonly referred to as bread trees,[2] bread palms[3] or kaffir bread,[4] since a bread-like starchy food can be prepared from the centre of the stem. The genus name is derived from the Greek words en (within), kephalē (head), and artos (bread), referring to the use of the pith to make food. They are, in evolutionary terms, some of the most primitive living gymnosperms.
All the species are endangered, some critically, due to their exploitation by collectors and traditional medicine gatherers.[5] The whole genus is listed under CITES Appendix I which prohibits international trade in specimens of these species except for certain non-commercial motives, such as scientific research.
Several of the species possess stout trunks. In E. cycadifolius, the main trunks are up to 10 feet (3.0 m) high, and several of them may be united at a base where a former main trunk once grew. The persistent, pinnate leaves are arranged in a terminal spreading crown, or ascending. The rigid leaflets are variously spiny or incised along their margins. The leaflets have a number of parallel veins and no central vein.[6]
Male cones are elongated, and three or four may appear at a time. Female cones are borne singly, or up to three at a time, and may weigh up to 60 pounds (27 kg). In some species, male cones with ripe pollen emit a nauseating odour. When the pollen has been shed and the males cones decay, a strong odour of acetic acid has also been noted.[7]
Colonies of the cyanobacterium Nostoc punctiforme occur in apparent symbiosis inside the root tissue,[7] while the rootlets produce root tubercles at ground level which harbour a mycorrhizal fungus of uncertain function,[7] which is however suspected to facilitate the capturing of nitrogen from the air.[8]
In several species the pith of the trunk contains a copious amount of high quality starch below the crown. This was formerly cut out by native people as food. Thunberg recorded around 1772 that the Hottentots removed the stem's pith at the crown and buried it wrapped in animal skin[8] for about two months, after which they recovered it for kneading into bread,[7] whence the vernacular name "broodboom" (i.e. bread tree). The burial of the pith apparently facilitated its fermentation and softening,[7] and the dough was lightly roasted over a coal fire.[9] In 1779 Paterson likewise found that the pith of a "large palm" near King William's Town was utilised by the Africans and Hottentots as bread. The pith was removed and left till sourish, before it was kneaded into bread.[7][10]
Their large seeds consist of an often poisonous kernel covered by an edible fleshy layer.[8] Female cones are consequently destroyed by baboons, as they relish the pith around the seeds.[7] Vervet monkeys, rodents and birds also feed on the seeds, but due to their unpredictable toxic qualities they are not recommended for human consumption.[8]
The early larval instars of some aposematic, day-flying looper moths are specific to cycads, and genus Encephalartos is one of their food plants.[11] They include the leopard magpie (most Encephalartos spp., other cycads, etc.), Millar's tiger (cultivated E. villosus), dimorphic tiger (cycads under forest canopy), spotted tigerlet (E. villosus), inflamed tigerlet (E. villosus), Staude's tigerlet (E. ngoyanus, cultivated E. villosus and Stangeria) and pallid grey (E. natalensis).[12]
In cultivation various scale insects attack the leaves of the genus. These include cycad aulacaspis scale, zamia scale and latania scale.[13]
The genus was named by German botanist Johann Georg Christian Lehmann in 1834. All cycads except Cycas had been regarded as members of the genus Zamia until then, and some botanists continued to follow this line for many years after Lehmann had separated Encephalartos as a separate genus. His concept was originally much broader than the one accepted today, including also the Australian plants we now know as Macrozamia and Lepidozamia.[14]
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) Encephalartos is a genus of cycad native to Africa. Several species of Encephalartos are commonly referred to as bread trees, bread palms or kaffir bread, since a bread-like starchy food can be prepared from the centre of the stem. The genus name is derived from the Greek words en (within), kephalē (head), and artos (bread), referring to the use of the pith to make food. They are, in evolutionary terms, some of the most primitive living gymnosperms.
All the species are endangered, some critically, due to their exploitation by collectors and traditional medicine gatherers. The whole genus is listed under CITES Appendix I which prohibits international trade in specimens of these species except for certain non-commercial motives, such as scientific research.
Encephalartos es un género nativo de África. Algunas de sus especies son comúnmente llamadas palmas pan o pan de Kaffir, ya que una especie de pan puede ser preparada con el centro de su vástago. Todas las especies del género están amenazadas.
El nombre deriva de las palabras griegas en (dentro), kephali (cabeza) y artos (pan); refiriéndose al uso de su médula para preparar comida. Fue nombrado por el botánico alemán Johann Georg Christian Lehmann en 1834.
Sus especies se encuentran distribuidas por África, principalmente en Sudáfrica,[1] el norte de Angola y en el sur de Zaire en la región del Río Kwango.[2]
La mayoría de las especies se encuentran en peligro de extinción o amenazadas y unas cuantas, como Encephalartos wodii, se encuentran extintas en medios naturales, hallándose solamente cultivadas.[3]
Datos: Q947957
Multimedia:
Especies: Encephalartos
Encephalartos es un género nativo de África. Algunas de sus especies son comúnmente llamadas palmas pan o pan de Kaffir, ya que una especie de pan puede ser preparada con el centro de su vástago. Todas las especies del género están amenazadas.
Le genre Encephalartos, du grec cephale, tête, et artos, pain, est un genre de plantes appartenant à la famille des Zamiaceae. Originaires d'Afrique, leur nom fait référence à la farine obtenue à partir du tronc de certaines espèces et consommées par les peuples locaux.
Les Encephalartos sont des arbustes à l'aspect de palmier, avec le plus souvent de grosses tiges pachycaules aériennes ou souterraines portant, implantées en spirale, de nombreuses feuilles pennées aux folioles épineuses.
Les Encephalartos sont des espèces dioïques. Il existe des pieds mâles et des pieds femelles.
Ce sont des plantes originaires d'Afrique.
C'est au botaniste allemand Johann Georg Christian Lehmann (1792-1860) en 1834 que l'on doit cette distinction dans le groupe des cycas qui jusqu'alors faisaient tous partie du genre Zamia.
Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (28 avril 2015)[1] :
Selon Tropicos (28 avril 2015)[2] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
Le genre Encephalartos, du grec cephale, tête, et artos, pain, est un genre de plantes appartenant à la famille des Zamiaceae. Originaires d'Afrique, leur nom fait référence à la farine obtenue à partir du tronc de certaines espèces et consommées par les peuples locaux.
Encefalartos (lat. Encephalartos), biljni rod iz porodice Zamiaceae. Postoji 66 priznatih vrsta[1]
Encephalartos (Jacq.) Lehm., 1834 è un genere di cicadi appartenenti alla famiglia delle Zamiaceae, con areale africano.
Il nome deriva dal greco κεφαλος=testa e άρτος=pane, e fa riferimento alla farina ottenuta a partire dal tronco di alcune specie del genere.
Il tronco può essere di dimensioni estremamente variabili: in alcune specie arbustive è sotterraneo e di diametro intorno ai 15 cm, in altre arborescenti può raggiungere i 15 m di altezza. È non ramificato o poco ramificato.
Le foglie sono pennate, di lunghezza variabile da 60 cm a 6 metri, di colore blu-grigio, verde brillante o verde scuro. Sono composte da numerose paia di foglioline che si dipartono ad angolo retto da un rachide centrale; in alcune specie sono dotate di estremità spinose.
Gli Encephalartos sono piante dioiche, esistono cioè esemplari maschili ed esemplari femmininili.
I coni femminili possono essere solitari o presentarsi in grappoli; di forma ovoidale, raggiungono in talune specie dimensioni sino a 80 cm di lunghezza. Possono essere sessili o peduncolati; il colore può coprire uno spettro che va dal blu-grigio al rosso porpora, passando per il verde chiaro, verde scuro, marrone, giallo, arancio e rosso brillante. Analoga variabilità di colore presentano i coni maschili che generalmente sono più numerosi e di forma cilindrico-fusiforme.
Coni femminili di
E. concinnus
Coni femminili di
E. ferox
Coni femminili di
E. friderici-guilielmi
Cono femminile di
E. gratus
Cono maschile di
E. manikensis
Coni femminili di
Encephalartos natalensis
Cono maschile di
E. sclavoi
Coni maschili di
E. turneri
Coni maschili di
E. villosus
Cono maschile di
E. woodii
Il genere è originario dell'Africa. Le differenti specie sono diffuse in un areale che va dal Sudan, Repubblica Centrafricana, Nigeria e Ghana sino al Sudafrica, comprendendo lo Zaire, l'Uganda, il Kenya, la Tanzania, lo Zambia, lo Zimbabwe e il Mozambico.
L'unica specie equatoriale è E. barteri diffusa nelle foreste tropicali dell'Africa occidentale (Nigeria, Benin, Ghana e Togo).
Le specie dell'Africa centrale sono tendenzialmente più grandi e più vigorose, ma al tempo stesso più inaccessibili. A causa di ciò molte di esse sono ancora poco conosciute e studiate.
Oltre la metà delle specie conosciute è nativa del Sudafrica, ove queste piante sono considerate un elemento costitutivo del paesaggio.
Come si può intuire, data l'ampia area di distribuzione, l'habitat del genere è estremamente variabile e va dalle zone desertiche alle zone di savana e di foresta tropicale, dal livello del mare sino ad un'altitudine di 2400 m.
La definizione del genere si deve al botanico tedesco Johann Georg Christian Lehmann (1792-1860) che nel 1834 introdusse questo taxon includendovi specie sino ad allora collocate indistintamente nel genere Zamia.
Ne sono state descritte sessantacinque specie differenti:[1]
Encephalartos (Jacq.) Lehm., 1834 è un genere di cicadi appartenenti alla famiglia delle Zamiaceae, con areale africano.
Il nome deriva dal greco κεφαλος=testa e άρτος=pane, e fa riferimento alla farina ottenuta a partire dal tronco di alcune specie del genere.
Galvonis (Encephalartos) – zamijinių (Zamiaceae) šeimos augalų gentis.
Paplitęs Afrikoje. Auga pievose, miškuose, pakrančių krūmynuose.
Lenktalapis galvonis (Encephalartos altensteini)
Dygusis galvonis (Encephalartos ferox)
Piktasis galvonis (Encephalartos horridus)
Melsvalapis galvonis (Encephalartos lehmannii)
Ilgalapis galvonis (Encephalartos longifolius)
Pūkuotasis galvonis (Encephalartos villosus)
Palminis galvonis (Encephalartos woodii)
Galvonis (Encephalartos) – zamijinių (Zamiaceae) šeimos augalų gentis.
Paplitęs Afrikoje. Auga pievose, miškuose, pakrančių krūmynuose.
Encephalartos is een geslacht van palmvarens uit de familie Zamiaceae. De soorten komen voor in Afrika.
Encephalartos is een geslacht van palmvarens uit de familie Zamiaceae. De soorten komen voor in Afrika.
Encephalartos Lehm. (do grego "encephale" = "cabeça" + "artos" = "pão" provavelmente por causa da farinha obtida dos troncos de algumas espécies) é um género de plantas da família Zamiaceae, pertencentes à divisão Cycadophyta. Em termos evolutivos, são das gimnospérmicas existentes mais primitivas.
Os encephalartos são pequenas árvores (têm crescimento muito lento) dióicas com folhas coriáceas em forma de fronde de palmeira e com belos cones côr-de-laranja vivo ou amarelados.
São conhecidas 62 espécies, apenas em África, todas com áreas de distribuição muito restritas.
Folhas compostas pinadas, pecioladas, alternas espiraladas, concentradas no ápice dos ramos e geralmente com folíolos espinescente ou casualmente com margem espinhosa (Encephalaros ferox, Encephalartos horridus). Microestróbilos com numerosos microsporófilos sobre a superfície. Megastróbilos geralmente maiores e menos numerosos do que os microstróbilos, com numerosos megasporófilos, os quais são biovulados. 'Sementes grandes, arredondadas, carnosas e vistosas. É morfologicamente semelhante a Cycadaceae mas se distingue por não possuir nervura central nos folíolos.
Encephalartos Lehm. (do grego "encephale" = "cabeça" + "artos" = "pão" provavelmente por causa da farinha obtida dos troncos de algumas espécies) é um género de plantas da família Zamiaceae, pertencentes à divisão Cycadophyta. Em termos evolutivos, são das gimnospérmicas existentes mais primitivas.
Os encephalartos são pequenas árvores (têm crescimento muito lento) dióicas com folhas coriáceas em forma de fronde de palmeira e com belos cones côr-de-laranja vivo ou amarelados.
São conhecidas 62 espécies, apenas em África, todas com áreas de distribuição muito restritas.
Folhas compostas pinadas, pecioladas, alternas espiraladas, concentradas no ápice dos ramos e geralmente com folíolos espinescente ou casualmente com margem espinhosa (Encephalaros ferox, Encephalartos horridus). Microestróbilos com numerosos microsporófilos sobre a superfície. Megastróbilos geralmente maiores e menos numerosos do que os microstróbilos, com numerosos megasporófilos, os quais são biovulados. 'Sementes grandes, arredondadas, carnosas e vistosas. É morfologicamente semelhante a Cycadaceae mas se distingue por não possuir nervura central nos folíolos.
Ці дводомні пальмоподібні чагарники мають циліндричні стебла із зазвичай великою кількістю листя і стійкими основами листя. Стовбур у деяких видів знаходиться під землею. Листки різної довжини від 60 см до 6 метрів, сіро-блакитні, яскраво-зелені або темно-зелені. Листки перисті, розташовані по спіралі, що чергуються з катафілами, нижні фрагменти часто зводиться до шипів. Листя опушене, принаймні, коли молоде. Жіночі шишки можуть бути поодинокими або зустрічаються в кластерах; яйцевидні, досягають у певних видів до 80 см в довжину. чоловічі шишки зазвичай більш численні циліндрично-веретеновідої форми. Насіння від близькокулястого до довгастого або еліптичного, з червоною, жовтою, помаранчевою або коричневою м'ясистою саркотестою.
Найбільший вид, E. laurentianus росте до висоти (або довжини, бо часто стелеться) 15 м і діаметром 1 м, що робить його найбільшим за об'ємом усіх саговникоподібних. Крім того, вид часто росте в згустках.
Усі види ростуть у субсахарній Африці й більшість знаходиться під загрозою зникнення. Види в Центральній Африці, як правило, більш великі і більш могутні, але в той же час найбільш важкодоступні. Через це багато з них досі мало відомі й вивчені. Враховуючи широкий ареал розповсюдження, місця проживання цього виду дуже мінливі й коливаються від пустельних районів до районів саван і тропічних лісів, від рівня моря до висоти 2400 м.
По информации базы данных The Plant List (на июль 2016) род включает 68 видов[4], некоторые из них:
По информации базы данных The Plant List (на июль 2016) род включает 68 видов, некоторые из них:
Encephalartos altensteinii Lehm. — Энцефаляртос Альтенштейна Encephalartos arenarius R.A.Dyer Encephalartos barteri Carruth. ex Miq. — Энцефаляртос Бартера Encephalartos caffer (Thunb.) Lehm. typus — Энцефаляртос кафрский Encephalartos concinnus R.A.Dyer & Verdoorn Encephalartos cupidus R.A.Dyer — Энцефаляртос преданный Encephalartos cycadifolius (Jacq.) Lehm. Encephalartos ghellinckii Lehm. Encephalartos gratus Prain — Энцефаляртос благородный Encephalartos horridus (Jacq.) Lehm. — Энцефаляртос ощетиненный Encephalartos inopinus R.A.Dyer Encephalartos lebomboensis Verd. — Энцефалартос лебомбонский Encephalartos middelburgensis Vorster Encephalartos sclavoi De Luca, D.W.Stev. & A.Moretti — Энцефаляртос Склаво Encephalartos trispinosus (Hook.) R.A.Dyer — Энцефаляртос колючий Encephalartos villosus Lem. — Энцефаляртос мохнатый Encephalartos whitelockii P.J.H.Hurter Encephalartos woodii Sander — Энцефаляртос Вуда
非州蘇鐵是非洲蘇鐵屬（Encephalartos）的蘇鐵，原產於非洲，但卻處於瀕危。它們是最原始的裸子植物之一。
非洲蘇鐵是由德國植物學家Johann Georg Christian Lehmann於1834年描述的。在此之前所有蘇鐵都是分類在蘇鐵屬及澤米屬中，直至他設立了非洲蘇鐵屬為止。他原先的分類概念比現在的較闊，包括了現時的大澤米屬及鱗葉鐵屬。[1]
非州蘇鐵是非洲蘇鐵屬（Encephalartos）的蘇鐵，原產於非洲，但卻處於瀕危。它們是最原始的裸子植物之一。
非洲蘇鐵是由德國植物學家Johann Georg Christian Lehmann於1834年描述的。在此之前所有蘇鐵都是分類在蘇鐵屬及澤米屬中，直至他設立了非洲蘇鐵屬為止。他原先的分類概念比現在的較闊，包括了現時的大澤米屬及鱗葉鐵屬。
