Like the genus Convovulus, this genus contains species that are often significant weeds in agricultural fields but which are sometimes cultivated for ornamental purposes.
İpomeya (lat. Ipomoea)[1] - sarmaşıqkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
İpomeya (lat. Ipomoea) - sarmaşıqkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Ipomea (Ipomoea) és un gènere de plantes fanerògames de la família de les Convolvulàcies.
El gènere Ipomoea comprèn 600-700 espècies. Les que trobem a la regió mediterrània solen ser conreades com a ornamentals. En alguns casos s'han naturalitzat i convertit en autèntiques plantes invasores de camps de cultiu i jardins.
Són generalment enfiladisses anuals o perennes amb flors de forma de trompeta. Moltes es coneixen amb el nom vulgar de "campanetes" o "campanetes de jardí".
Algunes espècies, com el moniato (Ipomoea batatas) i el kang kung (Ipomoea aquatica), són valorades com a aliment.[1] D'altres, com la Ipomoea tricolor, són plantes de jardí. Altres espècies contenen alcaloides, com les enredaderes conegudes com a glòria del matí i la xalapa (Ipomoea purga).[2]
Ipomea (Ipomoea) és un gènere de plantes fanerògames de la família de les Convolvulàcies.
Die Prunkwinden (Ipomoea) (auch als Prachtwinden bekannt) sind eine Pflanzengattung, die mit etwa 650 Arten die artenreichste Gattung der Familie der Windengewächse (Convolvulaceae) ist. Die wirtschaftlich bedeutendste Art ist die Süßkartoffel (Ipomoea batatas).
Prunkwinden-Arten wachsen als einjährige bis ausdauernde krautige Pflanzen, Sträucher oder Bäume, meist kletternd, gelegentlich aber auch niederliegend[1] oder auch schwimmend.[2] Einige der Arten sind sukkulent.
Die wechselständig angeordneten Laubblätter sind meist gestielt.[1] Die Blattspreiten sind sehr variabel und können auch an einem Pflanzenexemplar in Form und Größe variieren. Die Blattspreiten können einfach, ganzrandig, gelappt, geteilt oder selten auch zusammengesetzt sein.[1] Am Blattstiel werden gelegentlich Pseudonebenblätter gebildet. Es sind keine Nebenblätter vorhanden.[2]
Die Blüten stehen einzeln oder zu mehreren bis vielen in end- oder meist seitenständigen, einfachen oder zusammengesetzten, zymösen Blütenständen.[1]
Die zwittrigen Blüten sind meist fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Die meist fünf freien oder selten an ihrer Basis verwachsenen Kelchblätter[1] sind krautig oder nahezu lederig, variieren in Größe in Form und können unbehaart oder behaart sein. An der Frucht sind die Kelchblätter oftmals etwas vergrößert.[2] Die relativ kleinen bis recht großen Kronen sind meist radiärsymmetrisch, können aber auch selten leicht zygomorph sein. Die meist fünf Kronblätter sind röhren-, trichter- oder stieltellerförmig verwachsen.[1] Die Krone kann violett, rot, rosafarben, weiß oder selten auch gelb sein. Der Kronsaum ist schwach oder selten auch stark gelappt.[2]
Es ist nur der innere Kreis mit meist fünf freien Staubblättern vorhanden.[1] Die Staubblätter überragen die Krone nur selten.[1] Die Staubfäden sind fadenförmig und an der Basis oftmals dreieckig verbreitert. Meist sind sie unterschiedlich lang. Die Staubbeutel besitzen zwei Theken.[1] Die kugelförmigen und stacheligen Pollenkörner sind über die gesamte Oberfläche mit Poren (runden bis ovalen Aperturen) versehen (pantoporate). Zwei oder selten drei Fruchtblätter sind zu einem oberständigen Fruchtknoten verwachsen.[1] Es ist meist ein ganzrandiger oder gelappter Diskus vorhanden.[1] Der Fruchtknoten kann unbehaart oder behaart sein, er ist meist zwei- oder vierkammerig, selten ist er dreikammerig. Je Fruchtknotenkammer sind zwei Samenanlagen vorhanden.[1] Der fadenförmig Griffel ist meist einfach, selten ist der teilweise bis vollständig zweigeteilt und er steht meist nicht über die Krone hinaus. Er endet in einer köpfchenförmigen Narbe, die nicht geteilt oder in zwei (oder selten drei) kugelförmige, ellipsoide oder fadenförmige Anhänge geteilt ist.[1]
Manchmal werden Beeren oder beerenähliche Früchte gebildet.[1] Meist werden trockene, kugel- oder eiförmige Kapselfrüchte gebildet, die sich mit meist vier (bis sechs) Klappen öffnen oder selten auch unregelmäßig aufspringen.[1] Die Früchte enthalten meist vier, selten auch sechs oder weniger Samen. Die Samen können behaart oder unbehaart sein.[2]
Die Samen und oberirdischen vegetativen Teile einiger Arten der Prunkwinden enthalten Mutterkornalkaloide. Zum Vorkommen dieser Stoffe innerhalb der Gattung gibt es eine große Anzahl Untersuchungen unterschiedlicher Qualität, mit teilweise gegensätzlichen Ergebnissen. Eine umfassende und genaue Aussage über das Vorkommen lässt sich daraus nicht entnehmen. Von 79 untersuchten Arten kann von 23 Arten mit Sicherheit gesagt werden, dass sie Mutterkornalkaloide enthalten; bei 15 Arten sind die in der Literatur zu findenden Angaben widersprüchlich oder die den Untersuchungen zu Grunde liegenden Methoden zweifelhaft. Bei den restlichen 41 Arten treten keine Mutterkornalkaloide auf. Das Auftreten dieser sekundären Pflanzenstoffe ist innerhalb der Windengewächse nur aus der Tribus Ipomoeeae bekannt, auch in der Schwesterfamilie, den Nachtschattengewächsen (Solanaceae), treten sie nicht auf. Innerhalb der Gattung haben die Mutterkornalkaloide jedoch keine taxonomische Bedeutung, da sie in verschiedenen Untertaxa der Gattung auftreten.[3]
Die Prunkwinden sind neben Evolvulus die einzige Gattung der Familie, in denen Anthocyane nachgewiesen wurden, während sie in den anderen untersuchten Gattungen fehlen. Beispielsweise wurden in Blüten, Laubblättern, Stängeln sowie in den Wurzeln und Knollen der Süßkartoffel (Ipomoea batatas) Anthocyane nachgewiesen.[3]
Die Ipomoea-Arten sind an verschiedene Bestäubungsstrategien angepasst. Die verbreitetste Form ist die Bestäubung durch Bienen (Melittophilie). Die Blüten der durch Bienen bestäubten Arten sind überwiegend trichterförmig und lavendelfarben, violett bis blau oder selten auch gelb gefärbt. Insgesamt sind mindestens 19 Gattungen aus vier Bienenfamilien als Bestäuber bekannt. Die meisten gehören zur Familie Anthophoridae, die Gattungen Ancyloscelis, Cemolobus und Melitoma sind sogar oligolektisch, das heißt, sie besuchen ausschließlich Prunkwinden-Blüten.
Vor allem innerhalb der Sektion Mina ist die Bestäubung durch Vögel (Ornithophilie) weit verbreitet, diese Form tritt jedoch auch in der Sektion Exogonium und in den Serien Eriospermum, Jalapae und Mirandinae sowie in den nicht eingeordneten Arten Ipomoea cavalcantei und Ipomoea alexandrae auf.
Die einzigen zwei Nachweise über Bestäubung durch Fledermäuse (Chiropterophilie) innerhalb der Familie der Windengewächse stammen aus der Gattung der Prunkwinden. Die mexikanische Art Ipomoea murucoides dient während der trockenen Jahreszeit als Hauptnahrungsquelle für Fledermäuse und auch Ipomoea arborescens wird von verschiedenen Fledermäusen besucht. Beide Arten werden jedoch wie die restlichen Vertreter der Serie Arborescentes auch von Bienen und Käfern (Cantharophilie) besucht.
Die Bestäubung durch Schmetterlinge (Lepidopterophilie) ist aus den Sektionen Exogonium und Leptocallis bekannt. Einige dieser Arten, wie beispielsweise Ipomoea elongata oder Ipomoea suffulta, besitzen eine für die Gattung sehr ungewöhnliche Blütenform, die eventuell auch auf eine Bestäubung durch Wollschweber (Bombyliidae) hinweisen.[4]
Die Gattung Ipomoea wurde durch Carl von Linné aufgestellt. Typusart ist Ipomoea pes-tigridis L.[5] Synonyme für Ipomoea L. nom cons. sind: Acmostemon Pilg., Adamboe Raf., Amphione Raf., Apopleumon Raf., Batatas Choisy, Bombycospermum J.Presl, Bonanox Raf., Calboa Cav., Calonyction Choisy, Calycanthemum Klotzsch, Cleiemera Raf., Cleiostoma Raf., Clitocyamos St.-Lag., Coiladena Raf., Convolvuloides Moench, Decaloba Raf., Diatrema Raf. nom. rej., Diatremis Raf., Dimerodiscus Gagnep., Doxema Raf., Elythrostamna Bojer ex Desjardins, Euryloma Raf. nom. illeg., Exallosis Raf., Exocroa Raf., Exogonium Choisy, Fraxima Raf., Gynoisa Raf., Isypus Raf., Kolofonia Raf., Lariospermum Raf., Latrienda Raf., Legendrea Webb & Berthel., Leptocallis G.Don, Macrostemma Pers., Marcellia Mart. ex Choisy, Melascus Raf., Milhania Neck., Mina Cerv., Morenoa La Llave, Modesta Raf., Navipomoea (Roberty) Roberty, Neorthosis Raf., Nil Medik., Ornithosperma Raf., Parasitipomoea Hayata, Pentacrostigma K.Afzel., Pharbitis Choisy, Plesiagopus Raf., Quamoclit Mill., Quamoclita Raf., Quamoclitia Raf. orth. var., Saccia Naudin, Stomadena Raf., Tereietra Raf., Tirtalia Raf., Tremasperma Raf., Turbina Raf.[5][6] Eine orthographische Variante ist Ipomea All. (1773).
Neuere Forschungen legen nahe, dass die Gattung Ipomoea im Paläozän in Asien entstanden ist.[7]
Die Prunkwinden-Arten sind vor allem in den Tropen sowohl der Alten als auch der Neuen Welt verbreitet. Weniger Arten gibt es in den gemäßigten Breiten Nordamerikas und Ostasiens. Nur zwei Arten kommen ursprünglich in Europa vor: Ipomoea sagittata und Ipomoea imperati, beide im Mittelmeerraum.
Die Gattung Ipomoea wird nach Miller 1999 in drei Untergattungen eingeteilt. Die Untergattung Ipomoea subg. Ipomoea enthält behaarte, kletternde Pflanzen, deren Blüten krautige, behaarte Kelchblätter und einen zwei- oder dreifächrigen Fruchtknoten besitzen und deren Samen flaumig behaart sind. Ipomoea subg. Eriospermum umfasst verholzende, ausdauernde Pflanzen unterschiedlichen Habitus, deren Blüten ledrige, unbehaarte Kelchblätter und zweifächrige Fruchtknoten besitzen und deren Samen behaart sind. Die Vertreter der dritten Untergattung, Ipomoea subg. Quamoclit, sind unbehaarte, kletternde Pflanzen, deren Blüten unbehaarte Kelchblätter und zwei- oder vierfächrige Fruchtknoten aufweisen und deren Samen flaumig behaart bis verkahlend sind.[8]
Nach Manos 2001 ist nach phylogenetischen Untersuchungen die Gattung Ipomoea stark polyphyletisch und im weiteren Sinne die Gattungen der Tribus Ipomoeeae enthält. In den Untersuchungen wurden zwei Kladen ermittelt, von der eine die Gattungen der zuvor eigenständig geführten Tribus Agryreieae (Argyreia Lour., Stictocardia, Turbina und Rivea) sowie die Gattung Lepistemon enthält. Die Arten der Gattung Ipomoea, die in diese Klade fallen, bilden keine gemeinsame Gruppe, sondern sind stark zwischen den anderen Taxa verstreut. In der zweiten Klade finden sich neben der dort basal stehenden Gattung Astripomoea vor allem die Arten der Untergattungen Quamoclit und Eriospermum.[9]
Die Einteilung der Gattung und Auswahl der Arten folgt Daniel Frank Austin 1979[10], erweitert nach den Ergänzungen aus darauf aufbauenden Publikationen[11][4][12], weitere Ergänzungen und Änderungen sind durch Einzelnachweise gekennzeichnet. Angaben zur Verbreitung finden sich bei WCSP.[6]
Die ökonomisch bedeutendste Art ist die Süßkartoffel, auch Batate genannt, (Ipomoea batatas). Besonders in asiatischen Ländern wird der Wasserspinat (Ipomoea aquatica) als Gemüse genutzt. Zahlreiche Prunkwinden-Arten und ihre Sorten werden weltweit als Zierpflanzen kultiviert, in Mitteleuropa besonders die Purpur-Prunkwinde (Ipomoea purpurea) und Himmelblaue Prunkwinde (Ipomoea tricolor).
Samen der Prunkwinden-Art Ipomoea tricolor waren und sind den indigenen mexikanischen Stämmen aufgrund ihrer medizinischen (psychoaktiven) Eigenschaften (vergleiche den Begriff entheogen) unter dem Namen „Tlitliltzin“ (in Nahuatl) bekannt. Sie enthalten den Wirkstoff LSA, der auch LA-111 genannt wird. Durch das Einweichen der Samen in Wasser und den Konsum der entstehenden Emulsion können halluzinogene Rauschzustände erzielt werden.[17] In den Samen sind Wirkstoffe mit psychomimetischen und halluzinogenen Wirkstoffen enthalten.
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil den unter Einzelnachweise angegebenen Quellen:
Die Prunkwinden (Ipomoea) (auch als Prachtwinden bekannt) sind eine Pflanzengattung, die mit etwa 650 Arten die artenreichste Gattung der Familie der Windengewächse (Convolvulaceae) ist. Die wirtschaftlich bedeutendste Art ist die Süßkartoffel (Ipomoea batatas).
Ko e fue ko e fuʻu ʻakau siʻi mo e totolo ia. ʻOku ʻi ai lahi ngaahi fue kehekehe, kā ko e ʻakaú ni, ʻoku ui fue pē. ʻOku ui foki ko e Ipomoea littoralis (L.) Blume pe Convolvulus littoralis pe I. forsteri pe I. denticulata. ʻOku kulamaama ʻa e matalaʻiʻakau.
ko e tokotaha ʻoku siokita.
Ko e fue ko e fuʻu ʻakau siʻi mo e totolo ia. ʻOku ʻi ai lahi ngaahi fue kehekehe, kā ko e ʻakaú ni, ʻoku ui fue pē. ʻOku ui foki ko e Ipomoea littoralis (L.) Blume pe Convolvulus littoralis pe I. forsteri pe I. denticulata. ʻOku kulamaama ʻa e matalaʻiʻakau.
ମୂଷାକାନୀ ଏକ ଲତା ଜାତୀୟ ଉଦ୍ଭିଦ। [୨] ଏହା କେବଳ ଭୂମି ଉପରେ ଲଟାଇ ମାଡ଼ିଥାଏ, ଅନ୍ୟ ତରୁ ଉପରେ ମାଡ଼ିବାର କ୍ଷମତା ଏହାର ନାହିଁ । ଏହା କ୍ଷୁଦ୍ର ଗଛରେ ଗଣା ହୋଇଥାଏ । ଏହାର ପତ୍ର ଗୁଡ଼ିକ ମୂଷାକାନ ପରି ଦିଶୁଥିବାରୁ ଏହାକୁ ମୂଷାକାନୀ କୁହାଯାଏ। ଏହା ପଡ଼ିଆ ଓ ବାଡ଼ମୂଳରେ ଜନ୍ମେ । ଗାଈଆଳ ପିଲାମାନେ ଏହାକୁ ଚୋବାଇ ପାଟି ନାଲି କରିଥାନ୍ତି। ଏହା ମୂଷା କାମୁଡ଼ାର ବିଷ ନାଶକ ଓ ବ୍ରଣ ଓ ନେତ୍ର ରୋଗରେ ଲାଭକାରୀ ।[୩]
କଟୁ ମିଶ୍ରିତ ତିକ୍ତ ରସ। ଲଘୁପାକ, ଶୀତଳ, ବର୍ଣ୍ଣକର, ମନ୍ତ୍ରଯନ୍ତ୍ରାଦିର ପୀଡ଼ା, କଫ, କୃମି ଓ ଯାବତୀୟ ପ୍ରକାରର ଚର୍ମରୋଗ ବିନାଶକ। ମାତ୍ରା ଦୁଇଅଣାରୁ ଆଠଅଣା ।
ଏହାର ସର୍ବାଙ୍ଗକୁ ଔଷଧ ରୂପରେ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏ ।
ఐపోమియా (లాటిన్ Ipomoea) పుష్పించే మొక్కలలో కన్వాల్వులేసి కుటుంబానికి చెందిన ప్రజాతి.
ಐಪೋಮಿಯಾ ರೆನಿಫೊರ್ಮಿಸ್ (Ipomea reniformis)ಎಂಬ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಇಲಿಕಿವಿಯು 'ಕನ್ವೋಲ್ವುಲೇಸಿ' ಎಂಬ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸಸ್ಯಮೂಲಿಕೆ.
ಈ ಗಿಡ ಅರ್ಧ ಅಡಿ ಎತ್ತರ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಎಲೆ ದಪ್ಪವಾಗಿದ್ದು ಇಲಿಯ ಕಿವಿ ಆಕಾರವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಗದ್ದೆ ಬದಿ ತೋಟ ಹಾಗೂ ಬಯಲು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಹೂ ನೇರಳೆ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಸಸ್ಯ ಮುಂಗಾರು ಮಳೆ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ತೇವಾಂಶವಿರುವ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಇರುತ್ತದೆ.[೧]
ಇಲಿಕಿವಿ ಸೊಪ್ಪಿನ ಚಟ್ನಿಯನ್ನು ಸೇವಿಸುವುದರಿಂದ ಮಕ್ಕಳ ಹೊಟ್ಟೆಹುಳು ನಿವಾರಣೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ತಲೆಗೆ ಎಣ್ಣೆ ಬಿಸಿಮಾಡುವಾಗಲೂ ಇದರ ರಸವನ್ನು ಹಾಕಬಹುದು.
ಐಪೋಮಿಯಾ ರೆನಿಫೊರ್ಮಿಸ್ (Ipomea reniformis)ಎಂಬ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಇಲಿಕಿವಿಯು 'ಕನ್ವೋಲ್ವುಲೇಸಿ' ಎಂಬ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸಸ್ಯಮೂಲಿಕೆ.
Ipomoea (/ˌɪpəˈmiː.ə, -oʊ-/)[3][4] is the largest genus in the plant family Convolvulaceae, with over 600 species. It is a large and diverse group, with common names including morning glory, water convolvulus or water spinach, sweet potato, bindweed, moonflower, etc.[5] The genus occurs throughout the tropical and subtropical regions of the world, and comprises annual and perennial herbaceous plants, lianas, shrubs, and small trees; most of the species are twining climbing plants.
Their most widespread common name is morning glory, but some species in related genera bear that same common name and some Ipomoea species are known by different common names. Those formerly separated in Calonyction[6] (Greek καλός kalós "good" and νύξ, νυκτός núx, nuktós, "night") are called moonflowers.[5] The name Ipomoea is derived from the Greek ἴψ, ἰπός (íps, ipós), meaning "woodworm", and ὅμοιος (hómoios), meaning "resembling". It refers to their twining habit.[7]
Human uses of Ipomoea include:
- My pistol may snap, my mojo is frail
- But I rub my root, my luck will never fail
- When I rub my root, my John the Conquer root
- Aww, you know there ain't nothin' she can do, Lord,
- I rub my John the Conquer root
Humans use Ipomoea spp. for their content of medical and psychoactive compounds, mainly alkaloids. Some species are renowned for their properties in folk medicine and herbalism; for example, Vera Cruz jalap (I. jalapa) and Tampico jalap (I. simulans) are used to produce jalap, a cathartic preparation accelerating the passage of stool. Kiribadu ala (giant potato, I. mauritiana) is one of the many ingredients of chyawanprash, the ancient Ayurvedic tonic called "the elixir of life" for its wide-ranging properties.
The leaves of I. batatas are eaten as a vegetable, and have been shown to slow oxygenation of LDLs, with some similar potential health benefits to green tea and grape polyphenols.[11]
Other species were and still are used as potent entheogens. Seeds of Mexican morning glory (tlitliltzin, I. tricolor) were thus used by Aztecs and Zapotecs in shamanistic and priestly divination rituals, and at least by the former also as a poison, to give the victim a "horror trip" (see also Aztec entheogenic complex). Beach moonflower (I. violacea) was also used thusly, and the cultivars called 'Heavenly Blue', touted today for their psychoactive properties, seem to represent an indeterminable assembly of hybrids of these two species.
Ergoline derivatives (lysergamides) are probably responsible for the entheogenic activity. Ergine (LSA), isoergine, D-lysergic acid N-(α-hydroxyethyl)amide and lysergol have been isolated from I. tricolor, I. violacea and/or purple morning glory (I. purpurea); although these are often assumed to be the cause of the plants' effects, this is not supported by scientific studies, which show although they are psychoactive, they are not notably hallucinogenic. Alexander Shulgin in TiHKAL suggests ergonovine is responsible, instead. It has verified psychoactive properties, though as yet other undiscovered lysergamides possibly are present in the seeds.
Though most often noted as "recreational" drugs, the lysergamides are also of medical importance. Ergonovine enhances the action of oxytocin, used to still post partum bleeding. Ergine induces drowsiness and a relaxed state, so might be useful in treating anxiety disorder. Whether Ipomoea species are useful sources of these compounds remains to be determined. In any case, in some jurisdictions, certain Ipomoea are regulated, e.g. by the Louisiana State Act 159, which bans cultivation of I. violacea except for ornamental purposes.
Many herbivores avoid morning glories such as Ipomoea, as the high alkaloid content makes these plants unpalatable, if not toxic. Nonetheless, Ipomoea species are used as food plants by the caterpillars of certain Lepidoptera (butterflies and moths). For a selection of diseases of the sweet potato (I. batatas), many of which also infect other members of this genus, see List of sweet potato diseases.
The species of Ipomoea interfere with each other's pollination. Pollen from different species compete in each other's reproductive processes, imposing a fitness cost.[12]
Whitestar potato (I. lacunosa)
Ipomoea carnea in Brazil
Purple cultivar of Ipomoea indica
Ipomoea pes-caprae in China
_-_Sanibel_Island,_FL,_USA_03.jpg)
Ipomoea sagittata in Florida
Ipomoea purpurea, Eastern Siberia
Ipomoea transvaalensis 
Ipomoea setosa 
Ipomoea muricata 
Ipomoea orizabensis 
Ipomoea magnusiana Ipomoea (/ˌɪpəˈmiː.ə, -oʊ-/) is the largest genus in the plant family Convolvulaceae, with over 600 species. It is a large and diverse group, with common names including morning glory, water convolvulus or water spinach, sweet potato, bindweed, moonflower, etc. The genus occurs throughout the tropical and subtropical regions of the world, and comprises annual and perennial herbaceous plants, lianas, shrubs, and small trees; most of the species are twining climbing plants.
Their most widespread common name is morning glory, but some species in related genera bear that same common name and some Ipomoea species are known by different common names. Those formerly separated in Calonyction (Greek καλός kalós "good" and νύξ, νυκτός núx, nuktós, "night") are called moonflowers. The name Ipomoea is derived from the Greek ἴψ, ἰπός (íps, ipós), meaning "woodworm", and ὅμοιος (hómoios), meaning "resembling". It refers to their twining habit.
Ipomoea es un género perteneciente a la familia de las convolvuláceas. Comprende entre 600 a 700 especies oriundas de las regiones tropicales y subtropicales del mundo.[2] La mayoría de ellas habitan en África y en las zonas tropicales de América. Casi todas las especies del género son enredaderas herbáceas, aunque existen unas pocas que son arbustivas o arborescentes. La batata, también llamada camote o boniato (Ipomoea batatas), una de las especies más conocidas del género, se cultiva desde tiempos precolombinos, debido a sus raíces de gran valor alimenticio.[3] Sus especies se conocen vulgarmente como campanitas, aunque en Cuba, a las que florecen por Navidad se las denomina aguinaldo.[4]
Son hierbas perennes, raramente anuales, a veces se encuentran lignificadas en la base. Pueden ser rizomatosas o tuberosas, pubescentes o glabras. Los tallos son volubles, raramente decumbentes, de sección poligonal o circular, con látex hialino, raramente de color blanco.
Las hojas son enteras o lobadas, a veces muy variables en el mismo tallo, pecioladas. Las inflorescencias son cimas dicasiales y axilares, rara vez con flores solitarias; pedúnculos de longitud variable. Flores pentámeras, cortamente pediceladas, con 2 brácteas opuestas o subopuestas, poco desarrolladas, que no ocultan el cáliz. Cáliz con sépalos libres, subiguales, glabros o pubescentes, herbáceos. Corola infundibuliforme, plegada, con prefloración contorta, con cinco lóbulos poco profundos, glabra. Estambres desiguales, insertos en el cuarto inferior del tubo de la corola, inclusos o exertos; filamentos estaminales filiformes, de base pubescente; anteras sagitadas, con ápice retuso, medifijas. Nectario intraestaminal de margen liso. Ovario cónico, bilocular, normalmente con dos rudimentos seminales en cada lóculo, con un estilo filiforme, incluso o exerto, glabro, con la parte basal persistente hasta la fructificación y terminado en 2-3 estigmas globosos. Fruto en cápsula subglobosa, con paredes coriáceas y dehiscencia valvar ± irregular y con 1-2 semillas por lóculo. Semillas con testa coriácea, lisa o papilosa, a veces pubescentes en los ángulos; cotiledones anchos,emarginados.[5]
Tienen una amplia distribución en zonas tropicales y subtropicales de todo el mundo, en ambos hemisferios.[5] A la llegada de los españoles a América, se conocía el cultivo de camotes, desde México hasta Perú; restos arqueológicos en este último país datan de 2.000 años a.C., y aún antes. A la llegada de Magallanes a Oceanía, en 1521, el camote era cultivado en casi todas las islas. Como el término para designarlo en Oceanía tiene afinidad con el nombre "kumura" que se usa en Perú, y como la expansión polinésica es mucho más reciente que las culturas americanas en que se conocía el cultivo, es de asumir que el camote fuera llevado de América a Oceanía.[6] En Argentina, crecen 52 especies, once de las cuales son endémicas o propias.
Requieren suelos bien drenados y exposición soleada, con temperaturas que no desciendan de 10 °C. Las especies trepadoras necesitan soporte de sujeción. Se multiplican por semillas que, debido a su dureza, se suelen sumergir en agua unas horas antes de la siembra. Las especies perennes también se pueden multiplicar por esquejes.[7] Muchas de las especies se utilizan en jardinería como ornamentales por la profusión de flores, el rápido crecimiento y su hábito trepador, lo que las hace idóneas para cubrir muros u otras superficies. En climas fríos se cultiva como planta anual, pero en los cálidos su facilidad de germinación la puede convertir en especie invasiva.[5]
Varias de las especies del género se han cultivado y utilizado desde la antigüedad con fines medicinales, nutricionales y en rituales religiosos.
Por ejemplo, la raíz tuberosa de Ipomoea batatas se consume prácticamente en todo el mundo por su contenido en hidratos de carbono. Las semillas de I. tricolor, así como de otras de las especies, fueron utilizadas ya en tiempos precolombinos como alucinógenos, al contener derivados del ácido lisérgico, también se conocen las propiedades fitotóxicas de I tricolor.[2]
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 159. 1753.[9] La especie tipo es: Ipomoea pes-tigridis L.
Ipomoea: nombre genérico que deriva de las palabras griegas: ips, ipos = "gusano" y hómoios = "semejante", por el hábito voluble de sus tallos.[5]
Tumbavaqueros, cacastlapa, castlapa, espanta lobos, espantavaqueros, limpiatunas, maromero, pegajosa, quiebraplato, tanibata, tlaxcapan, manto (Martínez, 1979). En El Bajío, se conocen como campanita, quiebraplatos, quiebracajetes, Santa María del Campo y tumbavaqueros (Carranza, 2007).
Linares et al. (1999) mencionan que se le conocía en náhuatl como cacamotic, nombre con el que se describen varias plantas del género Ipomoea.
En idioma maya, se conoce como x'hail (pronunciado ish-jaíl).
Ipomoea es un género perteneciente a la familia de las convolvuláceas. Comprende entre 600 a 700 especies oriundas de las regiones tropicales y subtropicales del mundo. La mayoría de ellas habitan en África y en las zonas tropicales de América. Casi todas las especies del género son enredaderas herbáceas, aunque existen unas pocas que son arbustivas o arborescentes. La batata, también llamada camote o boniato (Ipomoea batatas), una de las especies más conocidas del género, se cultiva desde tiempos precolombinos, debido a sus raíces de gran valor alimenticio. Sus especies se conocen vulgarmente como campanitas, aunque en Cuba, a las que florecen por Navidad se las denomina aguinaldo.
Lehtertapp (Ipomoea) on taimeperekond sugukonnast kassitapulised.
Perekonnas on üle 500 liigi. Paljud selle perekonna liigid on ronitaimed.
Eestis selle perekonna liike pärismaisena ei kasva.
Lehtertapp (Ipomoea) on taimeperekond sugukonnast kassitapulised.
Perekonnas on üle 500 liigi. Paljud selle perekonna liigid on ronitaimed.
Eestis selle perekonna liike pärismaisena ei kasva.
Elämänlangat (Ipomoea) on kiertokasvien heimon suurin suku, johon kuuluu yli 500 lajia. Niitä tavataan luonnonvaraisina maapallon eri puolilla trooppisilla ja subtrooppisilla alueilla. Joukossa on myös useita koristekasveina viljeltyjä lajeja, sekä bataatti (Ipomoea batatas), jota kasvatetaan ravinnoksi. Osa lajeista on yksi- ja osa monivuotisia, useimmat ovat kasvutavaltaan köynnöstäviä.[2]
Suomessa kasvaa luonnonvaraisena kolme elämänlankalajia, jotka ovat levinneet ihmisen mukana Amerikasta: aitoelämänlanka, liuskaelämänlanka ja kaljuelämänlanka.[3]
Elämänlangat (Ipomoea) on kiertokasvien heimon suurin suku, johon kuuluu yli 500 lajia. Niitä tavataan luonnonvaraisina maapallon eri puolilla trooppisilla ja subtrooppisilla alueilla. Joukossa on myös useita koristekasveina viljeltyjä lajeja, sekä bataatti (Ipomoea batatas), jota kasvatetaan ravinnoksi. Osa lajeista on yksi- ja osa monivuotisia, useimmat ovat kasvutavaltaan köynnöstäviä.
Suomessa kasvaa luonnonvaraisena kolme elämänlankalajia, jotka ovat levinneet ihmisen mukana Amerikasta: aitoelämänlanka, liuskaelämänlanka ja kaljuelämänlanka.
Ipomoea
Ipomoea est un genre d’environ 500 espèces de plantes volubiles, d’arbustes ou d’arbres de la famille des Convolvulaceae. Certaines études (D. Austin, 1997) en recensent entre 600 et 700 dont plus de la moitié sont originaires d'Amérique du Nord ou du Sud. Le genre s'est révélé très polyphylétique[3].
Les graines de certaines espèces, appelées aussi morning glory, sont employées par les chamans pour des rites divinatoires sous les noms de ololiuqui (olioliuqui) ou de tlitliltzin.
Albert Hofmann fut le premier à annoncer que ces graines contenaient un dérivé d'acide lysergique, ce qui fut confirmé par la suite grâce à des études chimiques. Le principal composant psychoactif est l'ergine ou acide d-lysergique amide, mais on trouve de nombreux autres principes actifs comme l'isoergine (acide d-isolysergique). Ces substances ne sont pas produites par la plante mais par un champignon épiphyte associé Periglandula ipomoeae[4].
Pour augmenter l'élasticité du caoutchouc de leurs balles, chaussures, etc. produites à partir de la sève du Castilla elastica - et non de l’hévéa (Hevea brasiliensis) - les Aztèques, les Mayas et les Olmèques ajoutaient le suc de l’ipomée blanche, permettant de réaliser une sorte de vulcanisation avant la lettre[5].
La patate douce (Ipomoea batatas) produit une racine riche en amidon. Au Maroc, la confiture de patate douce est appelée « crème d´ipomée ».
Les chenilles des papillons de nuit (hétérocères) suivants se nourrissent d'Ipomées :
Parmi les rhopalocères, l'Ipomée est une des plantes hôtes de:
On retrouve aussi le Casside doré dans les Gloire du matin et la Patate douce.
Ipomoea
Ipomoea est un genre d’environ 500 espèces de plantes volubiles, d’arbustes ou d’arbres de la famille des Convolvulaceae. Certaines études (D. Austin, 1997) en recensent entre 600 et 700 dont plus de la moitié sont originaires d'Amérique du Nord ou du Sud. Le genre s'est révélé très polyphylétique.
Unha ipomea[2] é calquera planta pertencente ao xénero Ipomoea, pertencente á familia das convolvuláceas. Comprende 306[3] especies oriúndas de zonas temperadas e cálidas.[4] A maioría delas medra en África e América tropical. Case todas as especies do xénero son rubideiras herbáceas, aínda que existen unhas poucas que son arbustivas ou arborescentes. A pataca doce ou batateira (Ipomoea batatas), unha das especies máis coñecidas do xénero, cultívase dende tempos precolombianos polas súas raíces de grande valor alimenticio.[5] Son moi características polas súas flores en forma de campá. Algunhas especies, como a gloria da mañá (Ipomoea purpurea) téñense asilvestrado en Galicia e son consideradas invasivas.
Son herbas perennes, raramente anuais, ás veces atópanse lignificadas na base. Poden ser rizomatosas ou tuberosas, pubescentes ou glabras. Os talos son volúbeis, raramente decumbentes, de sección poligonal ou circular, con látex hialino, raramente de cor branca.
As follas son enteiras ou lobadas, ás veces moi variábeis no mesmo talo, pecioladas. As inflorescencias son cimas dicasiais e axilares, rara vez con flores solitarias; pedúnculos de lonxitude variábel. Flores pentámeras, curtamente pediceladas, con dúas brácteas opostas ou subopostas, pouco desenvolvidas, que non agochan o cáliz. Cáliz con sépalos ceibes, subiguais, glabros ou pubescentes, herbáceos. Corola infundibulifirme, pregada, con prefloración contorta, con cinco lóbulos pouco profundos, glabra. Estames desiguais, insertos no cuarto inferior do tubo da corola, inclusos ou exertos; filamentos estaminais filiformes, de base pubescente; anteras saxitadas, con ápice retuso, medifixas. Nectario intraestaminal de marxe lisa. Ovario cónico, bilocular, normalmente con dous rudimentos seminais en cada lóculo, cun estilo filiforme, incluso ou exerto, glabro, coa parte basal persistente até a frutificación e rematado en dous ou tres estigmas globosos. Froito en cápsula subglobosa, con paredes coriáceas e dehiscencia valvar ± irregular e con 1-2 semementes por lóculo. Sementes con testa coriácea, lisa ou papilosa, ás veces pubescentes nos ángulos; cotiledóns largos, emarxinados.[6]
Teñen unha ampla distribución en zonas tropicais e subtropicais de todo o mundo, abranguendo ambos os dous hemisferios.[8] Coa chegada dos españois ás Américas, coñecíase a cultura da pataca doce, dende México até Perú; restos arqueolóxicos neste último país datan de 2.000 anos a.C., e aínda antes. Coa chegada de Fernão de Magalhães a Oceanía, en 1521, a pataca doce era cultivada en case todas as illas. Como o termo para designalo en Oceanía ten afinidade co nome "kumura" que se usa no Perú, e como a expansión polinésica é moito máis recente que as culturas americanas nas que se coñecía o cultivo, é de asumir que a pataca doce fose levada das Américae a Oceanía.[9] Na Arxentina medran 52 especies, once das cales son endémicas ou propias.[4]
En Galicia téñense asilvestrado algunhas especies rubideiras a partir de plantas ornamentais. É común ver a Gloria da mañá (Ipomoea purpurea) en valados e aramados de vilas e cidades, coas súas típicas flores a xeito de campás brancas, azuis ou purpúreas.
A especie, I. batatas, a pataca doce fornece de hidratos de carbono a numerosa poboación de países tropicais, mentres que as sementes doutras especies, coma I. tricolor, foron utilizadas como alucinóxenos, ao conter derivados do ácido lisérxico.[10] Nas de Ipomoea violacea atópase un alcaloide cuxos efectos alucinóxenos foron frecuentemente utilizados polas culturas orixinarias da América Central. Segundo a súa dose pode provocar alucinacións e estados de empatía.
Ademais moitas delas cultívanse pola beleza das súas flores, e das cales se coñecen diferentes cultivares, que se van introducindo nos países con climas cálidos e temperados de xeito progresivo. Algunhas especies, coma Ipomoea purpurea, escápanse de cultivo comportándose coma invasoras nos hábitats antropizados, xeralmente en áreas moi concretas, coma nas vilas galegas.[8]
O xénero foi descrito por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 159. 1753.[11] A especie tipo é: Ipomoea pes-tigridis L.
Ipomoea: nome xenérico que deriva das palabras gregas: ips, ipos = "verme" e homoios = "semellante", polo hábito volúbel dos seus talos.
Especies do xénero Ipomoea:
Unha ipomea é calquera planta pertencente ao xénero Ipomoea, pertencente á familia das convolvuláceas. Comprende 306 especies oriúndas de zonas temperadas e cálidas. A maioría delas medra en África e América tropical. Case todas as especies do xénero son rubideiras herbáceas, aínda que existen unhas poucas que son arbustivas ou arborescentes. A pataca doce ou batateira (Ipomoea batatas), unha das especies máis coñecidas do xénero, cultívase dende tempos precolombianos polas súas raíces de grande valor alimenticio. Son moi características polas súas flores en forma de campá. Algunhas especies, como a gloria da mañá (Ipomoea purpurea) téñense asilvestrado en Galicia e son consideradas invasivas.
Ipomeja (dobro jutro, raskošni vjetar, lat. Ipomoea), velik,i biljni rod jednogodišnjeg raslinja, trajnica i grmlja iz porodice slakovki ( Convolvulaceae). Postoji preko 600 vrsta[1], a najpoznatijiji među njima je slatki krumpir.
U ovaj rod uključene su i vrste roda kvamoklit ili ‘zvjezda vjetra’ (Quamoclit Mill.).
Ipomeja (dobro jutro, raskošni vjetar, lat. Ipomoea), velik,i biljni rod jednogodišnjeg raslinja, trajnica i grmlja iz porodice slakovki ( Convolvulaceae). Postoji preko 600 vrsta, a najpoznatijiji među njima je slatki krumpir.
U ovaj rod uključene su i vrste roda kvamoklit ili ‘zvjezda vjetra’ (Quamoclit Mill.).
Pyšna wijawka (Ipomoea) je ród ze swójby wijawkowych rostlinow (Convolvulaceae). Hospodarsce najbóle wažna družina je słódke dulki (Ipomoea batatas).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Ipomoea leptophylla
Ipomoea leptophylla
Pyšna wijawka (Ipomoea) je ród ze swójby wijawkowych rostlinow (Convolvulaceae). Hospodarsce najbóle wažna družina je słódke dulki (Ipomoea batatas).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
běła wijawka (Ipomoea alba) blušćojta pyšna wijawka (Ipomoea hederacea) čerwjena wijawka (Ipomoea hispida) hwězdna wijawka (Ipomoea angulata) indiska wijawka (Ipomoea indica) kejžorska wijawka (Ipomoea nil) lapata wijawka (Ipomoiea versicolor syn. I. lobata, Mina lobata, Quamoclit lobata) pisana pyšna wijawka (Ipomoea tricolor) słódke dulki, batata (Ipomoea batatas)Ipomoea L., 1753 è un genere delle Convolvulaceae che comprende circa 500 specie note col nome di campanelle (nome comune anche per specie di altri generi). Il genere è nativo dei paesi tropicali asiatici e americani ma alcune specie sono state portate dall'uomo fuori dal loro areale originario. In Italia sono stata introdotte per motivi ornamentali o accidentali tre specie: Ipomoea tricolor, Ipomoea purpurea, Ipomoea sagittata e Ipomoea stolonifera[1].
Le specie bulbose vogliono terreno leggero e si moltiplicano per propaggine o con la semina, le specie erbacee annuali sono di facile coltivazione, vogliono esposizione calda e soleggiata, terreno ben concimato, si moltiplicano all'inizio della primavera con la semina sul posto, per ottenere prolungate fioriture estive.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Ipomoea. Dal punto di vista alimentare la specie principale è la patata dolce o americana (Ipomoea batatas).
Il genere comprende due specie ornamentali con radici bulbose, piante rampicanti con fusti volubili, che portano foglie cuoriformi, e fiori estivi campanulati:
Tra le specie erbacee annuali o trattate come tali, tutte rampicanti a crescita rapida, con fogliame cuoriforme, si ricordano le seguenti:
Portale Botanica: accedi alle voci di Wikipedia che trattano di botanicaIpomoea L., 1753 è un genere delle Convolvulaceae che comprende circa 500 specie note col nome di campanelle (nome comune anche per specie di altri generi). Il genere è nativo dei paesi tropicali asiatici e americani ma alcune specie sono state portate dall'uomo fuori dal loro areale originario. In Italia sono stata introdotte per motivi ornamentali o accidentali tre specie: Ipomoea tricolor, Ipomoea purpurea, Ipomoea sagittata e Ipomoea stolonifera.
Sukutis (lot. Ipomoea, angl. Morning glory, vok. Prunkwinden) – vijoklinių (Convolvulaceae) šeimos augalų gentis. Jai priklauso vienamečiai ir daugiamečiai augalai: žolės, lianos, krūmai ir žemi medžiai.
Daug sukučių rūšių yra auginamos kaip dekoratyviniai augalai, nuo seno žinomos Centrinės Amerikos, Tolimųjų Rytų kultūrose. Yra išvesta daug jų kultūrinių veislių.
Kai kurios rūšys naudojamos maistui. Tarp jų žinomiausias yra batatas (Ipomoea batatas), arba vadinamoji saldžioji bulvė.
Dar viena svarbi daržovė yra vandeninis sukutis Ipomoea aquatica, plačiai naudojamas kaip lapinė Vietnamo (viet. rau muống), Kantono (kant. 蕹菜 ong choy) ir Pietryčių Azijos (mal. kangkung, khm. trawkoon, tai. ผักบุ้ง pak boong) virtuvėse. Jis gali būti kepamas su mėsa ir daržovėmis, valgomas žalias.
Trispalvis sukutis, be to, kad yra seniai auginama gėlė Centrinėje Amerikoje, buvo naudojama actekų ritualuose kaip haliucinogeninis produktas tlitliltzin. Sukutyje, daugiausia sėklose, yra alkaloido, vadinamo LSA.
Sukutis (lot. Ipomoea, angl. Morning glory, vok. Prunkwinden) – vijoklinių (Convolvulaceae) šeimos augalų gentis. Jai priklauso vienamečiai ir daugiamečiai augalai: žolės, lianos, krūmai ir žemi medžiai.
Ipomoea is de botanische naam van een geslacht van planten uit de windefamilie (Convolvulaceae). Wegens de opvallende bloemen worden enkele Ipomoea-soorten toegepast als tuinplant. De bloei kan zeer rijk zijn, vooral wanneer de grond voldoende bemest is met oude koemest en wat kalk bevat. Een aantal soorten zijn warmteminnend, en hebben in ons klimaat een kas nodig om goed tot bloei te komen.
Met 300 tot 500 soorten is Ipomoea het grootste geslacht in de familie. De meeste soorten hebben bloemen die slechts één dag open zijn; het geslacht wordt in het Nederlands dan ook meestal dagbloem of dagwinde genoemd. Ook worden zij wel pronkwinden genoemd.
De plant is giftig[1].
Enkele soorten in het geslacht Ipomoea zijn:
I. horsfalliae
I. lobata
I. purgas
I. x sloteri
I. purpurea
I. purpurea
I. purpurea
I. purpurea
Ipomoea is de botanische naam van een geslacht van planten uit de windefamilie (Convolvulaceae). Wegens de opvallende bloemen worden enkele Ipomoea-soorten toegepast als tuinplant. De bloei kan zeer rijk zijn, vooral wanneer de grond voldoende bemest is met oude koemest en wat kalk bevat. Een aantal soorten zijn warmteminnend, en hebben in ons klimaat een kas nodig om goed tot bloei te komen.
Met 300 tot 500 soorten is Ipomoea het grootste geslacht in de familie. De meeste soorten hebben bloemen die slechts één dag open zijn; het geslacht wordt in het Nederlands dan ook meestal dagbloem of dagwinde genoemd. Ook worden zij wel pronkwinden genoemd.
De plant is giftig.
Wilec (Ipomoea L.) – rodzaj roślin zielnych, głównie pnączy z rodziny powojowatych. Obejmuje ok. 650 gatunków. Występują one na różnych kontynentach, głównie jednak na obszarach gorących i ciepłych, przy czym 300 gatunków pochodzi z kontynentów amerykańskich. Do ważnych roślin użytkowych należy wilec ziemniaczany, batat (I. batatas). Jadalne pędy ma wilec wodny (I. aquatica). Liczne gatunki uprawiane są jako ozdobne (zwłaszcza Ipomoea tricolor)[4]. W Polsce uprawiany jest zwłaszcza wilec purpurowy (I. purpurea)[5]. Rośliny z tego rodzaju bywają mylone z powojem i kielisznikiem.
Rodzaj z plemienia Ipomoeeae w podrodzinie Convolvuloideae. Dzieli się na trzy podrodzaje Eriospermum, Ipomoea i Quamoclit, te z kolei na liczne sekcje i serie[3].
Wilec (Ipomoea L.) – rodzaj roślin zielnych, głównie pnączy z rodziny powojowatych. Obejmuje ok. 650 gatunków. Występują one na różnych kontynentach, głównie jednak na obszarach gorących i ciepłych, przy czym 300 gatunków pochodzi z kontynentów amerykańskich. Do ważnych roślin użytkowych należy wilec ziemniaczany, batat (I. batatas). Jadalne pędy ma wilec wodny (I. aquatica). Liczne gatunki uprawiane są jako ozdobne (zwłaszcza Ipomoea tricolor). W Polsce uprawiany jest zwłaszcza wilec purpurowy (I. purpurea). Rośliny z tego rodzaju bywają mylone z powojem i kielisznikiem.
Ipomoea L. é o maior género botânico da família Convolvulaceae, com mais de 500 espécies. As espécies de Ipomoea são pequenas árvores, lianas, plantas arbustivas ou herbáceas, anuais ou perenes, que ocorrem nas regiões tropicais e sub-tropicais.
O grupo inclui espécies importantes para o homem como a batata-doce ou a I. tricolor, que é a fonte do tlitliltzin, uma droga alucinogénica oriunda do México.
Ipomoea L. é o maior género botânico da família Convolvulaceae, com mais de 500 espécies. As espécies de Ipomoea são pequenas árvores, lianas, plantas arbustivas ou herbáceas, anuais ou perenes, que ocorrem nas regiões tropicais e sub-tropicais.
O grupo inclui espécies importantes para o homem como a batata-doce ou a I. tricolor, que é a fonte do tlitliltzin, uma droga alucinogénica oriunda do México.
Batatsläktet (Ipomoea)[1] är det största släktet i familjen vindeväxter[1] med fler än 500 arter. Ibland kallas släktet även för praktvindor. Bland batatsläktets arter finns viktiga grönsaker såsom sötpotatis och sallatsipomoea. Flera arter odlas som prydnadsväxter, till exempel blomman för dagen och kejsarvinda.
Batatsläktet är krypande till klättrande örter, buskar eller träd. De är framför allt hemmahörande i tropiska och subtropiska områden. Blommorna är trattformade och blommar för det mesta bara en enda dag eller natt. Släktet utmärker sig genom sitt pollen vars yta täcks av fina taggar. Vissa arter som odlas som ettåriga prydnadsväxter i svalare områden kan bli besvärliga ogräs i varmare, exempelvis purpurvinda (I. purpurea).
Wikispecies har information om Batatsläktet.
Wikimedia Commons har media som rör Batatsläktet.
Batatsläktet (Ipomoea) är det största släktet i familjen vindeväxter med fler än 500 arter. Ibland kallas släktet även för praktvindor. Bland batatsläktets arter finns viktiga grönsaker såsom sötpotatis och sallatsipomoea. Flera arter odlas som prydnadsväxter, till exempel blomman för dagen och kejsarvinda.
Batatsläktet är krypande till klättrande örter, buskar eller träd. De är framför allt hemmahörande i tropiska och subtropiska områden. Blommorna är trattformade och blommar för det mesta bara en enda dag eller natt. Släktet utmärker sig genom sitt pollen vars yta täcks av fina taggar. Vissa arter som odlas som ettåriga prydnadsväxter i svalare områden kan bli besvärliga ogräs i varmare, exempelvis purpurvinda (I. purpurea).
Іпомея (лат. Ipomoea), кручені паничі, витень[1] — рід квіткових рослин, що нараховує 306[2] видів, є найбільшим родом родини Берізкові (Convolvulaceae).
Представники роду зустрічаються всюди по тропічних та субтропічних регіонах світу, та включає однорічні та багаторічні трав'яні рослини, ліани, чагарники та невеликі дерева; більшість різновидів — в'юнкі рослини. Багато садових декоративних різновидів відомі як Ранкове сяйво, популярні у садах завдяки красивим квітам.
Рід включає важливі харчові культури: батат (Ipomoea batatas) та водяний шпинат (Ipomoea aquatica).
Іпомея (лат. Ipomoea), кручені паничі, витень — рід квіткових рослин, що нараховує 306 видів, є найбільшим родом родини Берізкові (Convolvulaceae).
Представники роду зустрічаються всюди по тропічних та субтропічних регіонах світу, та включає однорічні та багаторічні трав'яні рослини, ліани, чагарники та невеликі дерева; більшість різновидів — в'юнкі рослини. Багато садових декоративних різновидів відомі як Ранкове сяйво, популярні у садах завдяки красивим квітам.
Рід включає важливі харчові культури: батат (Ipomoea batatas) та водяний шпинат (Ipomoea aquatica).
Ипоме́я (лат. Ipomoea) — род цветковых растений семейства Вьюнковые (Convolvulaceae), самый крупный род своего семейства, насчитывающий около 450 общепризнанных видов[3].
Научное название рода образовано от греческих слов ips, означающего «червь» и homoios — «похожий», что объясняется особенностями строения корневой системы многолетних видов[4]. Иногда растение упоминается под устаревшими ботаническими названиями, вошедшими в синонимику рода: фарбитис (Pharbitis), квамоклит (Quamoclit), луноцвет или калониктион (Calonyction) и некоторыми другими. В англоязычных источниках некоторые виды, в первую очередь Ipomoea violacea называют англ. morning glory, что в русскоязычных материалах зачастую переводится как «утреннее сияние».
В синонимику рода входят следующие названия[5]:
Род встречается всюду по тропическим и субтропическим областям мира, и включает однолетние и многолетние травянистые растения, лианы, кустарники и небольшие деревья; большинство видов — вьющиеся травянистые растения.
Род включает важные пищевые культуры: батат (Ipomoea batatas) и водный шпинат (Ipomoea aquatica). Разновидности и культурные сорта рода Ипомея, выращиваемые под названием «утреннее сияние», — популярные садовые красивоцветущие растения.
Виды рода Ипомея используются как кормовые растения личинками некоторых видов чешуекрылых.
По информации базы данных The Plant List (2013), род включает 449 общепризнанных видов[3]. Некоторые из них:
Ипоме́я (лат. Ipomoea) — род цветковых растений семейства Вьюнковые (Convolvulaceae), самый крупный род своего семейства, насчитывающий около 450 общепризнанных видов.
番薯屬（學名：Ipomoea，源於希臘文ips（蟲）與homoios（相似的））也作牵牛属，是旋花科中物種最多的屬。大部分被稱為牽牛花，日文一般称朝顏或夜顏。其中某些物種以前被分類於月光花属（Calonyction，希臘文καλός（kalos，好的）和νύκτα（nycta，夜晚））。本屬大多分布於世界上的亞熱帶和熱帶地區，大部分為一年生或多年生草本，少數為灌木和小型樹木。大部分的物種為蔓性植物。
人類利用番薯屬植物在三種方面：第一，大部分的物種因為擁有碩大且顏色豐富的花朵，而被當作觀賞植物。園藝專家們也不斷的開發新品種。他們喇叭狀的花朵足以吸引鱗翅目的動物─特別是天蛾科的蝦殼天蛾（Agrius cingulata），甚至是蜂鳥。
第二，某些種類的根或葉是可食的。例如蕃薯的根或葉（I. batatas）、空心菜的葉（I. aquatica）是商業上重要的食物項目和人們生存的糧食。蕃薯是玻里尼西亞的獨木舟植物其中之一，是由遷徙者帶至太平洋上的各島嶼。東亞和美洲較為溫暖的區域，利用空心菜作為餐點的配料，例如：Canh chua rau muống（酸魚湯）或Callaloo（美國的一種濃湯），這些俗名也證實了它們是很普遍的。其他種類也被小規模的使用，例如：白星薯（Ipomoea lacunosa）、或澳洲叢生薯（I. cosata）是一些美洲原住民（例如：阿帕契奇里卡瓦族）的傳統食物。
甲基花青素、花色苷在"天藍"栽培種的花朵中非常豐富，經常被用來做為食品添加劑。
月光花（I. alba）的乳汁被用來將彈性卡斯桑木（Castilla elastica，納瓦特爾語：olicuáhuitl）的乳汁硫化成為為有彈性的橡膠。恰巧的是，橡膠樹似乎非常適合讓藤蔓攀爬，且這兩種植物都能同時被找到。在公元1600年前，奧爾梅克文明於是開始製造橡膠球用於重要的中美洲蹴球。[1]
牽牛花屬的根在胡毒被稱為征服者約翰，並被使用於幸運或性的魔法上（雖然沒有激情的成分），大部分似乎是取自Ipomoea jalapa的根。其長的像是睪丸的塊根被當作護身符，希望在賭博或搭訕中能夠得到好結果。Willie Dixon（威利狄克森）在他的歌曲"Rub My Root"中即有隨性的寫出（Muddy Waters（馬帝華特斯）的版本中標題為："My John the Conquer Root"）:
- My pistol may snap, my mojo is frail
- But I rub my root, my luck will never fail
- When I rub my root, my John the Conquer root
- Aww, you know there ain't nothin' she can do, Lord,
- I rub my John the Conquer root
第三，人們也利用番薯屬植物所含的生物鹼作為精神藥物的材料。某些品種因為它們的特性而成為良好的民間藥草，例如：韋拉克魯斯球根牽牛（Ipomoea jalapa）和坦皮科球根牽牛（Ipomoea simulans）的塊根可以被用來製造瀉藥。掌葉牽牛（Ipomoea mauritiana）是chyawanprash（古老的寿命吠陀補品，因為其廣泛的特性而被稱為不老仙丹）許多成分中的其中之一。
其他品種依然是用於迷幻藥的重要材料。阿茲特克和薩波特克人因此使用三色牽牛（Ipomoea tricolor）的種子於薩滿教的祭司的占卜儀式，利用種子的毒性給予罪人們進入惡性幻覺，圓萼天茄兒（Ipomoea violacea）也具有同樣的用途。 樹牽牛（Ipomoea carnea）是生物鹼（苦馬豆素）的來源。。
許多番薯屬草本植物為了不被採食，都含有高含量的生物鹼。不過， 許多番薯屬植物是許多鱗翅目（蝴蝶與蛾）幼蟲的食草。
Ipomoea carnea
Ipomoea nil
Ipomoea nil
Ipomoea obscura
Ipomoea purpurea.
Ipomoea triloba
Ipomoea triloba
Ipomoea turbinata
Ipomoea turbinata
番薯屬（學名：Ipomoea，源於希臘文ips（蟲）與homoios（相似的））也作牵牛属，是旋花科中物種最多的屬。大部分被稱為牽牛花，日文一般称朝顏或夜顏。其中某些物種以前被分類於月光花属（Calonyction，希臘文καλός（kalos，好的）和νύκτα（nycta，夜晚））。本屬大多分布於世界上的亞熱帶和熱帶地區，大部分為一年生或多年生草本，少數為灌木和小型樹木。大部分的物種為蔓性植物。
サツマイモ属（サツマイモぞく、学名: Ipomoea）は、ヒルガオ科の属で、およそ500種を含む。
重要な作物であるサツマイモのほか、アサガオ、ヨルガオやルコウソウなどの園芸植物、また野菜として利用するヨウサイなどを含む。
つる性のものが多く、サツマイモのように地面を這い広がるもの、また低木もある。
花はラッパ状の花冠を有し、大型で赤色・紫色・青色など美しく着色するものが多いので、観賞用に栽培される。
サツマイモやヨウサイのようにいもや茎葉を食用にするものもあるが、有害なものもある。例えばアサガオは食べると激しい下痢を起こす（下剤としても使われる）。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
サツマイモ属（サツマイモぞく、学名: Ipomoea）は、ヒルガオ科の属で、およそ500種を含む。
重要な作物であるサツマイモのほか、アサガオ、ヨルガオやルコウソウなどの園芸植物、また野菜として利用するヨウサイなどを含む。
나팔꽃속은 메꽃과에 속하는 가장 큰 속으로, 500여종을 포함하고 있다. 전 세계의 열대와 아열대 지방에 분포한다.
고구마(Ipomoea batatas)와 공심채(Ipomoea aquatica)는 중요한 식품 가운데 하나이다. 멕시코 원주민들은 Ipomoea tricolor에서 추출한 환각제를 의식 등에서 써왔다. 나팔꽃(Ipomoea nil)을 비롯한 많은 나팔꽃속 식물을 관상용으로 키운다.
Ipomoea batatas
Ipomoea indica
Ipomoea triloba
Ipomoea tricolor 'Heavenly Blue'
고구마(Ipomoea batatas)
Ipomoea magnusiana
.jpg)
Karte mit allen verlinkten Seiten: 
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9711.jpg)
.jpg)
_flower_1.JPG)
_flower_W_IMG_0405.jpg)
0.jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9714.jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9713.jpg)
