Neocallimastigomycota és un fílum de fongs anaeròbics, que es troben al tracte digestiu dels herbívors. Només consta d'una família.[1]
Els Neocallimastigomycota van ser descrits el 1975 per Orpin,[2] presents en cèl·lules de l'estómac de remugants de l'ovella.
Es reprodueix a l'estómac de remugants mitjançant zoòspores que no tenen centriol,[1] El nucli cel·lular és notable per romandre intacte després de la mitosi.[1]
Els Neocallimastigomycota no tenen mitocondris. Usen hidrogenosoma per oxidar NADH a NAD+, alliberen hidrogen (H2).
Els Neocallimastigomycota tenen un paper essencial en la digestió de la fibra dels seus hostes.[3]
Neocallimastigomycota és un fílum de fongs anaeròbics, que es troben al tracte digestiu dels herbívors. Només consta d'una família.
Els Neocallimastigomycota van ser descrits el 1975 per Orpin, presents en cèl·lules de l'estómac de remugants de l'ovella.
Die Neocallimastigaceae sind eine Familie von Pilzen, die im Verdauungstrakt von Säugetieren leben und die alleine die Ordnung Neocallimastigales bilden. Seit 2007 wird die Familie auch in eine eigene Klasse Neocallimastigomycetes und Abteilung Neocallimastigomycota gestellt.[1]
Die Arten bilden einen ein- oder vielkernigen Thallus. Die Zellen besitzen keine Mitochondrien, jedoch Hydrogenosomen, die vermutlich aus Mitochondrien hervorgegangen sind.[1]
Die Zoosporen besitzen eine bis viele Geißeln. So sind die Zoosporen beispielsweise von Vertretern der Gattung Anaeromyces uniflagellat (nur eine Geißel), die der Vertreter der Gattungen Caecomyces, Cyllamyces oder Piromyces meist uniflagellat, können aber bi- oder quadriflagellat sein (zwei oder vier Geißeln), während die der Vertreter der Gattungen Neocallimastix und Oprinomyces polyflagellat sind, also viele Geißeln besitzen.[2]
Ein Kinetosom ist vorhanden, aber nicht funktional.[1] Das Kinetosom ist teilweise von einer komplexen, elektronen-dichten, sattel-artigen Struktur umgeben, die bis zur Plasmamembran reicht. Die Wurzel des Kinetosoms besteht aus einer unregelmäßigen Ansammlung von Mikrotubuli, die von einem Sporn des Kinetosoms in das Cytoplasma ziehen.[3] Zentriolen fehlen. Die Kernhülle bleibt während der gesamten Mitose intakt. Die Ribosomen befinden sich hauptsächlich im Zentrum der Zelle.[1]
Die Arten leben als obligate anaerobe Symbionten im Pansen und im Dickdarm von pflanzenfressenden Säugetieren.[3][4]
Da Neocallimastigomycota obligat anaerob im Verdauungstrakt von Säugetieren leben, ist der Nachweis dieser Pilze oftmals schwierig. Es ist aber mittlerweile möglich, die Pilze aus frisch abgelegtem Dung direkt zu isolieren, was zu mehr Neubeschreibungen und damit einer deutlichen Erhöhung der bekannten Diversität führt.[5]
Die Ordnung der Neocallimastigales und damit auch die Familie der Neocallimastigaceae wurde früher zu den Chytridiomycetes gestellt. Seit 2007 bildet sie jedoch eine eigene Abteilung, die Neocallimastigomycota.[1]
Aktuell (November 2020) sind 18 Gattungen bekannt:[5]
Von diesen 18 bekannten Gattungen wurden 11 erst im November 2020 neu beschrieben, nachdem neben Nutztieren auch bislang nicht auf Neocallimastigomycozta untersuchte Wildtiere wie Axishirsch, Grevyzebra, Nilgiri-Tahr oder der Weißwedelhirsch. Es ist daher davon auszugehen, dass noch viele Taxa der Neocallimastigomycota der Wissenschaft noch unbekannt sind.[5]
Die Neocallimastigaceae sind eine Familie von Pilzen, die im Verdauungstrakt von Säugetieren leben und die alleine die Ordnung Neocallimastigales bilden. Seit 2007 wird die Familie auch in eine eigene Klasse Neocallimastigomycetes und Abteilung Neocallimastigomycota gestellt.
Ang Neocallimastigomycota ay isang uri ng phylum sa kahariang Fungi.
Mayroong kaugnay na impormasyon sa Wikispecies ang Neocallimastigaceae 
Ang lathalaing ito na tungkol sa Biyolohiya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Neocallimastigomycota is a phylum containing anaerobic fungi, which are symbionts found in the digestive tracts of larger herbivores. Anaerobic fungi were originally placed within phylum Chytridiomycota, within Order Neocallimastigales but later raised to phylum level,[3] a decision upheld by later phylogenetic reconstructions.[4] It encompasses only one family.[3]
The fungi in Neocallimastigomycota were first recognised as fungi by Orpin in 1975,[5] based on motile cells present in the rumen of sheep. Their zoospores had been observed much earlier but were believed to be flagellate protists, but Orpin demonstrated that they possessed a chitin cell wall.[6] It has since been shown that they are fungi related to the core chytrids. Prior to this, the microbial population of the rumen was believed to consist only of bacteria and protozoa. Since their discovery they have been isolated from the digestive tracts of over 50 herbivores, including ruminant and non-ruminant (hindgut-fermenting) mammals and herbivorous reptiles.[7][8]
Neocallimastigomycota have also been found in humans.[9]
These fungi reproduce in the rumen of ruminants through the formation of zoospores which are released from sporangia. These zoospores bear a kinetosome but lack the nonflagellated centriole known in most chytrids,[2] and have been known to utilize horizontal gene transfer in their development of xylanase (from bacteria) and other glucanases.[10]
The nuclear envelopes of their cells are notable for remaining intact throughout mitosis.[2] Sexual reproduction has not been observed in anaerobic fungi. However, they are known to be able to survive for many months in aerobic environments,[11] a factor which is important in the colonisation of new hosts. In Anaeromyces, the presence of putative resting spores has been observed [12] but the way in which these are formed and germinate remains unknown.
Neocallimastigomycota lack mitochondria but instead contain hydrogenosomes in which the oxidation of NADH to NAD+, leading to formation of H2.[10]
Neocallimastigomycota play an essential role in fibre-digestion in their host species. They are present in large numbers in the digestive tracts of animals which are fed on high fibre diets.[13] The polysaccharide degrading enzymes produced by anaerobic fungi can hydrolyse the most recalcitrant plant polymers and can degrade unlignified plant cell walls entirely.[14][15] Orpinomyces sp. exhibited the capacity of xylanase, CMCase, lichenase, amylase, β-xylosidase, β-glucosidase, α-Larabinofuranosidase and minor amounts of β-cellobiosidase production by utilizing avicel as the sole energy source.[16] The polysaccharide degrading enzymes are organised into a multiprotein complex, similar to the bacterial cellulosome.[17]
The Greek termination, "-mastix", referring to "whips", i.e. the many flagella on these fungi, is changed to "-mastig-" when combined with additional terminations in Latinized names.[18] The family name Neocallimastigaceae was originally incorrectly published as "Neocallimasticaceae" by the publishing authors which led to the coinage of the misspelled, hence incorrect "Neocallimasticales", an easily forgiven error considering that other "-ix" endings such as Salix goes to Salicaceae. Correction of these names is mandated by the International Code of Botanical Nomenclature, Art. 60. The corrected spelling is used by Index Fungorum.[19] Both spellings occur in the literature and on the WWW as a result of the spelling in the original publication.
Wikispecies has information related to Neocallimastigomycota. Neocallimastigomycota is a phylum containing anaerobic fungi, which are symbionts found in the digestive tracts of larger herbivores. Anaerobic fungi were originally placed within phylum Chytridiomycota, within Order Neocallimastigales but later raised to phylum level, a decision upheld by later phylogenetic reconstructions. It encompasses only one family.
Neocallimastigomycetes es una clase de hongos anaeróbicos, hallados en tractos digestivos de herbívoros. Posee solo una familia.;[2] etimológicamente está formado por cuatro raíces griegas que significan nuevos, bueno y hermoso, látigos y hongos, respectivamente. La referencia puede ser a las zoosporas multiflageladas del hongo.[4] Hasta ahora, se han encontrado en el contenido intestinal de los mamíferos, pero es probable que se encuentran en otros ambientes anóxicos como suelos de humedales.
Los hongos anaerobios del rumen habitan en el rumen de mamíferos ungulados de gran tamaño. Forman pequeñas micelias de hifas cenocíticas que se dispersan a través de la producción de flagelos multiflageladas, posteriormente dirigidas, a veces asociadas con un cuerpo basal estéril. Los esporangios pueden ser agrupados de micelio pequeño y compacto o disperso. Se caracterizan en que tienen hidrogenosomas en lugar de mitocondrias. De hecho, fue mediante el examen de los hidrógenosomas de Neocallimastix que van der Giezen et al. (1997) fueron capaces de demostrar que las mitocondrias hidrogenosomas fueron reducidos, los cuales fueron adaptados a un ambiente anóxico.
Los hongos de Neocallimastigomycetes fueron reconocidos por primera vez como hongos por Orpin en 1975, basándose en las células móviles presentes en el rumen de las ovejas. Sus zoosporas se habían observado mucho antes, pero se creía que eran protistas flagelados, pero Orpin demostró que poseían una pared celular de quitina. Desde entonces se ha demostrado que son hongos relacionados con los núcleos centrales. Antes de esto, se creía que la microbiota del rumen consistía solo de bacterias y protozoos. Desde su descubrimiento, han sido aislados del tracto digestivo de más de 50 herbívoros., incluidos mamíferos rumiantes y no rumiantes (fermentación intestinal posterior) y reptiles herbívoros. Los neocallimastigomycota también se han encontrado en humanos.
Los Neocallimastigomycetes carecen de mitocondrias pero contienen hidrogenosomas en el que la oxidación de NADH a NAD + conduce a la formación de H2.
Estos hongos se reproducen en el rumen de los rumiantes a través de la formación de zoosporas que se liberan de los esporangios. Estas zoosporas tienen un cinetosoma pero carecen del centriolo no flagelado conocido en la mayoría de los quitridios y se sabe que utilizan la transferencia horizontal de genes en su desarrollo de xilanasa (de bacterias) y otras glucanasas.
Las envolturas nucleares de sus células son notables por permanecer intactas durante la mitosis. La reproducción sexual no se ha observado en hongos anaerobios. Sin embargo, se sabe que pueden sobrevivir durante muchos meses en entornos aeróbicos, un factor que es importante en la colonización de nuevos huéspedes. En Anaeromyces se ha observado la presencia de supuestas esporas en reposo pero la forma en que se forman y germinan sigue siendo desconocida.
Los Neocallimastigomycetes juega un papel esencial en la digestión de la fibra en sus especies huésped. Están presentes en grandes cantidades en el tracto digestivo de los animales que se alimentan con dietas altas en fibra. Las enzimas degradantes de polisacáridos producidas por hongos anaerobios pueden hidrolizar los polímeros vegetales más recalcitrantes y pueden degradar completamente las paredes celulares de las plantas no lignificadas. Las enzimas que degradan los polisacáridos se organizan en un complejo multiproteico, similar al celulosoma bacteriano.
Neocallimastigomycetes es una clase de hongos anaeróbicos, hallados en tractos digestivos de herbívoros. Posee solo una familia.; etimológicamente está formado por cuatro raíces griegas que significan nuevos, bueno y hermoso, látigos y hongos, respectivamente. La referencia puede ser a las zoosporas multiflageladas del hongo. Hasta ahora, se han encontrado en el contenido intestinal de los mamíferos, pero es probable que se encuentran en otros ambientes anóxicos como suelos de humedales.
Los hongos anaerobios del rumen habitan en el rumen de mamíferos ungulados de gran tamaño. Forman pequeñas micelias de hifas cenocíticas que se dispersan a través de la producción de flagelos multiflageladas, posteriormente dirigidas, a veces asociadas con un cuerpo basal estéril. Los esporangios pueden ser agrupados de micelio pequeño y compacto o disperso. Se caracterizan en que tienen hidrogenosomas en lugar de mitocondrias. De hecho, fue mediante el examen de los hidrógenosomas de Neocallimastix que van der Giezen et al. (1997) fueron capaces de demostrar que las mitocondrias hidrogenosomas fueron reducidos, los cuales fueron adaptados a un ambiente anóxico.
Pötsisienet (Neocallimastigomycota) on lajimäärältään nykytiedon (2013) mukaan toistaiseksi pieni sienten fylogeneettinen kaari, joka sijoittuu DNA-tutkimusten perusteella suhteellisen lähelle piiskasiimasieniä (Chytridiomycota). Kaareen kuuluu vain biologinen luokka Neocallistomyces. Pötsisieniä on tavattu lähinnä nisäkkäiden ruoansulatuselimistössä, ja niillä on merkitystä ravintokuitujen käytössä isäntäeläinten aineenvaihdunnassa. Pötsisienet ovat monien bakteerien, esimerkiksi Clostridium-bakteerien tapaan obligatorisia anaerobeja, mikä tarkoittaa, että ne eivät voi elää vapaata happea sisältävässä ympäristössä. Aineenvaihdunnaltaan pötsisienten erityislaatuisuutena on energiantuotanto fermentaation avulla. Niiltä puuttuvat kokonaan mitokondriot, jotka ovat ominaisia happea käyttävien eliöiden energiatehtaina. Pötsisienillä on muiden sienten tapaan sekovarsi ja ne lisääntyvät parveiluitiöiden avulla.[1]
Pötsisienet on löytänyt tieteelle Colin Orpin 1970-luvulla.[2]
Pötsisienet (Neocallimastigomycota) on lajimäärältään nykytiedon (2013) mukaan toistaiseksi pieni sienten fylogeneettinen kaari, joka sijoittuu DNA-tutkimusten perusteella suhteellisen lähelle piiskasiimasieniä (Chytridiomycota). Kaareen kuuluu vain biologinen luokka Neocallistomyces. Pötsisieniä on tavattu lähinnä nisäkkäiden ruoansulatuselimistössä, ja niillä on merkitystä ravintokuitujen käytössä isäntäeläinten aineenvaihdunnassa. Pötsisienet ovat monien bakteerien, esimerkiksi Clostridium-bakteerien tapaan obligatorisia anaerobeja, mikä tarkoittaa, että ne eivät voi elää vapaata happea sisältävässä ympäristössä. Aineenvaihdunnaltaan pötsisienten erityislaatuisuutena on energiantuotanto fermentaation avulla. Niiltä puuttuvat kokonaan mitokondriot, jotka ovat ominaisia happea käyttävien eliöiden energiatehtaina. Pötsisienillä on muiden sienten tapaan sekovarsi ja ne lisääntyvät parveiluitiöiden avulla.
Pötsisienet on löytänyt tieteelle Colin Orpin 1970-luvulla.
Neocallimastigomycota est un embranchement (ou division) comprenant des champignons anaérobies symbiotiques que l'on trouve principalement dans le rumen et le tractus gastro-intestinal des ruminants mais qui pourraient également avoir d'autres biotopes. Ce phylum comprend actuellement une seule classe : les Neocallimastigomycetes, un seul ordre : les Neocallimastigales et une seule famille : les Neocallimastigaceae[1].
Ces champignons se reproduisent dans l'estomac des ruminants par la formation de zoospores dépourvue de centriole[1]. Ils sont également connus pour leur utilisation de transferts horizontaux de gènes avec des bactéries notamment pour des gènes codant des xylanases et d'autres glucanases[2]. Leur enveloppe nucléaire est également remarquable pour sa persistance durant la mitose.
Avec principalement les bactéries cellulolytiques ruminales, ces champignons jouent un rôle majeur dans la dégradation des polysaccharides lignocellulosiques grâce à la production d'enzymes cellulolytiques et hémicellulolytiques hautement actives qui s'organisent en des complexes enzymatiques ressemblant aux cellulosomes bactériens[3],[4]. Ces enzymes dépolymérisent la cellulose et les hémicelluloses, et hydrolysent les oligosaccharides libérés, assurant ainsi la dégradation des fibres ingérées.
Liste des genres contenus :
Les Neocallimastigomycota sont dépouvus de mitochondrie et utilisent des hydrogénosomes pour oxider le NADH en NAD+, utilisant H2 comme accepteur d'électrons.
Neocallimastigomycota est un embranchement (ou division) comprenant des champignons anaérobies symbiotiques que l'on trouve principalement dans le rumen et le tractus gastro-intestinal des ruminants mais qui pourraient également avoir d'autres biotopes. Ce phylum comprend actuellement une seule classe : les Neocallimastigomycetes, un seul ordre : les Neocallimastigales et une seule famille : les Neocallimastigaceae.
De Neocallimastigomycota vormen een stam in het rijk van de schimmels. Deze stam bestaat uit één klasse, namelijk de Neocallimastigomycetes.
De taxonomische indeling van de Neocallimastigomycotais volgens de Index Fungorum (op 9-9-2008)[1] als volgt:
Stam: Neocallimastigomycota
De Neocallimastigomycota vormen een stam in het rijk van de schimmels. Deze stam bestaat uit één klasse, namelijk de Neocallimastigomycetes.
Multimedia w Wikimedia Commons Neocallimastigomycota M.J. Powell – gromada uwicionych grzybów[2].
Organizmy uwicione, anaerobiczne, żyjące w układzie pokarmowym roślinożernych ssaków i (prawdopodobnie) także w innych beztlenowych warunkach. Komórki tych grzybów pozbawione są centriol i mitochondriów, lecz posiadają hydrogenosomy pochodzenia mitochondrialnego[3].
Jest to takson monotypowy – należy do niego tylko jedna klasa, również monotypowa:
Według Index Fungorum rząd Neocallimasticales należy do gromady Chytridiomycota[4].
Neocallimastigomycota M.J. Powell – gromada uwicionych grzybów.
Neocallimastigomycota é um filo de fungos anaeróbicos, encontrados principalmente no rúmen de ruminantes, mas possível distribuição mais ampla. Possui uma única família.[1]
Neocallimastigomycota é um filo de fungos anaeróbicos, encontrados principalmente no rúmen de ruminantes, mas possível distribuição mais ampla. Possui uma única família.
Neocallimastigomycota là một ngành của giới Nấm. Ngành nấm này chỉ bao gồm một họ duy nhất là Neocallimastigaceae, được tìm thấy trong khoang tiêu hóa của động vật ăn cỏ và cả ở người[1][2]
Neocallimastigomycota không có ty thể, chúng sử dụng bào quan hydrogenosome để ôxy hóa NADH, NAD+ và giải phóng khí H2.[3]
Bài viết về chủ đề sinh học này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Neocallimastigomycota là một ngành của giới Nấm. Ngành nấm này chỉ bao gồm một họ duy nhất là Neocallimastigaceae, được tìm thấy trong khoang tiêu hóa của động vật ăn cỏ và cả ở người
Neocallimastigaceae I.B. Heath, 1983
Неокаллимастиговые (лат. Neocallimastigales)[1] — порядок анаэробных грибов, относящийся к монотипному классу Neocallimastigomycetes[2] монотипного отдела Neocallimastigomycota[3]. Содержит, в свою очередь, единственное семейство — Neocallimastigaceae, с шестью родами. Эти грибы встречаются в основном в пищеварительной системе травоядных млекопитающих[2]. У неокаллимастиговых нет митохондрий, взамен этого они используют гидрогеносомы для окисления NADH в NAD+, и выделяют водород H2[4].
|month= (справка)
Это заготовка статьи по микологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Неокаллимастиговые (лат. Neocallimastigales) — порядок анаэробных грибов, относящийся к монотипному классу Neocallimastigomycetes монотипного отдела Neocallimastigomycota. Содержит, в свою очередь, единственное семейство — Neocallimastigaceae, с шестью родами. Эти грибы встречаются в основном в пищеварительной системе травоядных млекопитающих. У неокаллимастиговых нет митохондрий, взамен этого они используют гидрогеносомы для окисления NADH в NAD+, и выделяют водород H2.
ネオカリマスティクス（Neocallimastigomycota）は絶対嫌気性の菌類の一群である。主に反芻動物の胃や盲腸などの消化器に存在する、いわゆるルーメン真菌である。門から目までは単型であり、ネオカリマスティクス科がタイプ属である Neocallimastix 属など6属を含む。
ネオカリマスティクス門の菌類（以下ネオカリマスティクス）は、反芻動物の胃の中で運動性のある胞子（zoospore）の形で存在する。この胞子は鞭毛を持っており、最大で20本以上の鞭毛を持つ種もある[3]。胞子は中心体を欠く[1]。ネオカリマスティクスは草食動物の腸内細菌から遺伝子の水平伝播によって獲得したキシラナーゼやその他のグルカナーゼといった酵素を持っており、これらを利用して難消化性の繊維（線維）が優占する環境下で生活している[4]。また消化管内のネオカリマスティクスは、宿主となっている草食動物の消化補助に寄与している[5]。宿主動物の排泄物中にはネオカリマスティクスの休眠胞子が含まれており、宿主の移動と排泄を介して拡散していると考えられている。遊走子の形成に際してネオカリマスティクスは分実性であり、単心性のものと多心性のものの双方が含まれる（用語はツボカビ門を参照）。細胞分裂時の核膜は完全に残存する[1]。
ネオカリマスティクスはエネルギー生産の場としてミトコンドリアを持たず、代わりに嫌気環境下で機能するハイドロジェノソームを備えている。ハイドロジェノソームは還元型のNADHを酸化型のNAD+へと嫌気的に酸化し、このエネルギーを用いてATPを産生するとともに水素を発生する[4]。
実験室内において、嫌気的条件下で純粋培養が行われている[4]。寒天培地上では遊走細胞はシスト化し、発芽すると寒天培地に仮根状菌糸を発達させる。シストは内部で核分裂を行いながら膨大し、遊走子嚢となる。遊走子嚢は菌体との間に隔壁を形成して区分される。遊走子は遊走子嚢に出来た穴から泳ぎだし、寒天蜂状ではすぐにその周辺でシストを形成する。残された菌体からは新たな遊走子嚢が形成される。また培養条件によっては暗色に着色した休眠胞子嚢を形成する。この胞子嚢内部では核は複相であるとの推測があり、またっ発芽する前に減数分裂が行われるのではとも言われている。
ネオカリマスティクス門は従前はツボカビ門の一目として位置付けられていた（Barr 2001[6]など）。杉山（2005）でも本門はツボカビ門内の一群として位置付けられている。しかし 2007 年 の James らによる報告[7]では、リボソームRNA配列（LSU、SSU、5.8S）を用いた分子系統解析から本門の独立性が強く示唆されており、Hibbett (2007) の総説でも独立の門として扱われている。
本門のツボカビ門からの独立性は形態形質からも支持されている。例えばネオカリマスティクスのリボソームは細胞質中で塊状になっているが、ツボカビ門の各目では分散しているか（Spizellomycetales）、もしくは集まって小胞体に囲まれている（Chytridiales、Monoblepharidales、Blastocladiales）。またネオカリマスティクスは脂質顆粒や中心体を持たない。ミトコンドリアの代わりにハイドロジェノソームを持つのもネオカリマスティクスのみである。
ネオカリマスティクスはセルラーゼなどの分解酵素の産生能が高く、工業的利用も検討されている[8]。また Neocallimastix frontalis と Methanosaeta concilii や Methanobacterium formicicum などのメタン菌群を混合培養し、セルロースからメタンを効率的に作る試みもなされている[9]。
ギリシア語において、"-mastix" は鞭（生物においてはしばしば鞭毛）を意味する言葉である。これに（各分類の階級名など）ラテン語の接尾辞が付くと "-mastig-" となる[10]。これに従い、正しくは "Neocallimastigaceae" とされるべきネオカリマスティクス科は、原記載で誤って "Neocallimasticaceae" と綴られてしまった。現在では国際植物命名規約（現在は国際藻類・菌類・植物命名規約）の定める手続きに従い、この誤記は訂正されている。しかし、この誤った語幹を継承した "Neocallimasticales" などの誤綴は、多くの文献やウェブサイトに未だに残っている。
ネオカリマスティクス（Neocallimastigomycota）は絶対嫌気性の菌類の一群である。主に反芻動物の胃や盲腸などの消化器に存在する、いわゆるルーメン真菌である。門から目までは単型であり、ネオカリマスティクス科がタイプ属である Neocallimastix 属など6属を含む。
네오칼리마스트릭스균류는 네오칼리마스트릭스균문(Neocallimastigomycota)에 속하는 진균류의 총칭이다. 혐기성 생물 문의 일종이다. 초식동물의 소화관에서 발견된다. 유일한 과, 네오칼리마스트릭스균과만을 포함하고 있다.[1]
다음은 2018년 테더수 등(Tedersoo et al. 2018)의 진균류 계통 분류이다.[3]
진균류 호상균아계블라스토클라디아균아계 / 블라스토클라디아균문
바시디오볼루스균아계 / 바시디오볼루스균문
올피디움균아계 / 올피디움균문
포충균아계 쌍핵균아계