Purple swamphens are large members of the rail family (Rallidae). Males are larger than females, males average 1,050 g and females 850 g. They are chicken-sized birds with dark, shiny indigo or purple feathers and red bills and frontal shields. Although plumage color varies regionally, in general their backs and wings are dark green, brown or black with a green sheen and their breasts and heads are from pale blue to purple blue. Their tails are short, and they have bright white feathers on the undersides of their tails. Their legs are long, scaly, and orange-red.
Range mass: 850 to 1050 g.
Average length: 51 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Purple swamphens eat pest insects in crop areas. They also hunt and kill rats and stoats.
Because they are the closest relatives of endangered takahes (Porphyrio hochstetteri and Porphyrio mantelli), purple swamphens are valuable research animals for takahe conservation. One problem plaguing takahe is their low fertility rates. Gunn et al. (2008) performed experiments to find out what was the best method to retrieve sperm from purple swamphens. Perfecting artificial insemination in swamphens may make it easier to help takahe with their breeding needs. Purple swamphens may also be valuable as potential foster parents to takahe. Unlike purple swamphens, takahe do not possess good responses to terrestrial predators. This lack of response has caused serious declines in their populations since the introductions of mammalian predators. Bunin and Jamieson (1996) took one takahe chick and placed it with purple swamphens. This cross-fostered chicks grew up to display swamphen responses, including increased vigilance and tail flicking.
Positive Impacts: research and education; controls pest population
Purple swamphens are important predators of marsh invertebrates and impact marsh communities through their predation and browsing.
Purple swamphens eat vegetable matter and small animal prey. They eat the bulbs of Scirpus plants and browse on the shoots of marsh grasses and reeds. Animal prey is usually arthropods and other invertebrates, such as snails, although they occasionally take vertebrate prey, including fish, birds, and lizards. When they eat birds, they generally eat eggs, nestlings, and juveniles. They have been recorded preying on passerines and waterfowl, including teal, swans, and ducks. They also swallow grit, like sand or other sediment, to help their gizzards grind up their food. They sometimes lift food to their mouths with their feet, rather than eating it on the ground.
Animal Foods: birds; amphibians; reptiles; fish; eggs; insects; terrestrial non-insect arthropods; mollusks
Plant Foods: leaves; roots and tubers
Primary Diet: omnivore
Purple swamphens are native to the tropical and sub-tropical regions of Europe, Africa, Asia, and Australasia. They have been introduced to Florida. In Europe, purple swamphens live in the Atlantic and Mediterranean basins where there are suitable lagoons, rivers, and other wetlands. There are 13 recognized subspecies of purple swamphen.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native ); australian (Native ); oceanic islands (Native )
Purple swamphens live in freshwater and brackish wetlands containing plenty of emergent vegetation. The vegetation often includes reedmace (Typha), sedges (Carex), and reeds (Phragmites). They prefer marshes and swamps with consistent water levels. They can also be found in pastures and disturbed areas. They spend most of their lives on the ground and are not interested in forests.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial ; freshwater
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; coastal ; brackish water
Wetlands: marsh ; swamp
Other Habitat Features: agricultural ; riparian ; estuarine
There is little information on lifespan in purple swamphens in the literature. In New Zealand the oldest recorded pukeho was 9 years old. The related American species, Porphyrio martinica, has been recorded living up to 22 years in the wild.
Purple swamphens are one of New Zealand’s most successful bird species because they have appropriate responses to terrestrial mammalian predators. New Zealand has no native terrestrial predators, so many native New Zealand birds are very vulnerable to predation by introduced mammalian predators. One of their responses to predators is to physically attack the predator. They also use wing flapping, calls, and flashing their white rump patches to alert conspecifics to the presence of a predator and disturb the predator itself.
Purple swamphens use a conspicuous rump patch to signal their awareness of a predator’s proximity. To call attention to the patch, they flick their tails up and down rapidly. Interestingly, it appears the signal is not meant to alarm other swamphens as much as it is meant to tell the predator it’s been spotted. If the prey communicates its awareness of the predator’s presence, the predator may be less likely to attempt a pursuit. Also, purple swamphens have been noted to signal their awareness less when they are closer to cover. This may be due to decreased vigilance or to the lower visibility of the signal when the swamphen is close to cover.
Sometimes purple swamphens form groups to mob stoats and rats. The shrieking calls they emit during these hunts are called “blue murder” by overhearing humans. When not attacking, they will flee.
Known Predators:
Purple swamphens eat crop and pasture plants, including potatoes, kumara, clover, and grass.
Negative Impacts: crop pest
Purple swamphens are not considered threatened from a global viewpoint. However, in Europe populations have declined as a result of habitat loss. They are considered rare and protected species throughout most of Europe. In Portugal they are considered endangered and they have been extirpated from parts of their former range. Hunting of purple swamphens is illegal, although hunters sometimes mistake them for legal gamebirds, like common coots (Fulica atra) and moorhens (Gallinula chloropus). Because they don’t move far by flying, they don't readily colonize available habitat that is isolated. In some areas more suitable wetland habitats are being created as a result of human expansion. Rice fields built along the Guadalquivir river encourage growth of Typha and Phragmites. New reservoirs result in build up of silt layers and the formation of new marshes. Reintroductions are also being attempted. European populations seem to be recovering.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: no special status
Purple swamphens communicate visually and with vocalizations. Their calls are varied, including their shrieking warning and attack calls and their hummed courtship calls. They also use a flash of their white rumps to tell predators they’ve been spotted.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
It is thought that ancestral purple swamphens colonized Australasian islands, where these isolated populations evolved to become endemic swamphens and takahe: Porphyrio albus, Porphyrio hochstetteri, and Porphyrio mantelli.
Purple swamphens were kept as decorative birds by Romans and are one of the few bird species they did not eat.
Purple swamphens use a variety of mating systems, ranging from monogamous mating to communal mating. In communal mating, two breeding females share one nest and are fertilized by several males. In addition to the parents, non-breeding helpers of both sexes help raise the young. These groups generally contain 6 to 9 birds and the helpers are usually close kin to the breeders. Dominance hierarchies in these groups exist and there is generally a dominant female that breeds the most. Some populations of purple swamphens are monogamous. The full range of mating systems can be found in other populations, including smaller social breeding arrangements consisting of 1 or 2 females, 1 or several males, and helpers at the nest or not.
Courtship in New Zealand populations begins in late July and continues until early December. Males use an elaborate courtship display where they hold reeds in their bill, bow, and emit a chuckling vocalization. Preening is a common behavior, and it is often invited by one bird preening and bowing while another approaches. Courtship feeding occurs more often in communal settings than in pairs. Copulation could be initiated by a bird giving a humming call or by the male chasing her. Copulation within communal settings involves every type of pairing possible, including heterosexual, homosexual, and multiple participants. Group mating activity appears to have a function in synchronizing all the birds’ sexual cycles, thus allowing clutches to be laid and hatched simultaneously. Birds nesting in exclusive pairs copulate less than those in communal settings.
Mating System: monogamous ; polyandrous ; polygynous ; polygynandrous (promiscuous) ; cooperative breeder
Males become sexually mature when they are three years old. They mate with the two oldest and most dominant females in their group. Two to seven breeding males are possible in one communal breeding group. Young from previous seasons may be present to help with rearing the young. Both sexes of parents, but not sexually immature helpers, incubate the eggs. If a helper is old enough to breed but didn’t, it may help incubate near the end of the incubation period. Because of this system, yearling birds encounter their first hatchlings while under the supervision of more experienced birds. Non-breeders two or three years old have already had at least one year experience with young, and the parents themselves have had three or more years experience raising young. It appears raising chicks is partly a learned behavior, since non-breeders observe and learn how to provision the young. They build nests out of grass and tussock and sometimes both breeding females lay in the same nest. Neither female attempts to damage the other female’s eggs. The eggs hatch within four days of each other and the hatchlings are ready to leave the nest after about two days. They are brooded for a week and parents and helpers feed them until they are about ten weeks old. Breeding groups often attempt a second brood in a season, but these broods are not often successful.
Males build several nests. The ones built early in the season appear to be practice nests, as they are poorly constructed and lack a well-shaped bowl. They use stems of Typha and Juncus and tussocks of Carex and Cyperus. Nests are protected by a canopy of plants and are accessible by a ramp. After hatching, males then construct new nests specifically for brooding. Nests made of Typha are preferred for this purpose. Brood nests are often abandoned in favor of ones built nearer feeding sites.
Females usually lay their eggs around dawn. Females sharing a nest typically lay their eggs on the same days. Clutches are laid between mid August and mid February. Most breeders lay one or two clutches per season, but if a clutch is lost, extra clutches will be laid to make up for it. Each female will lay 3 to 6 eggs per clutch, with up to 12 eggs in a communal nest. Dominant females lay at least one egg more than submissive females when in communal settings. Incubation begins when half the clutch is laid, so individual eggs will end up hatching between 23 and 29 days after being laid. Hatching occurs over a two to three day interval. Only adults incubate, and females incubate more than males. In communal settings, the dominant female incubates the most. Interestingly, in group settings females will incubate most often during the day and allow males to concentrate on defense. Males are better at defense and incubate at night, when they aren’t needed for protection. In pair settings, this division of labor is difficult to implement and nest defense is not as effective.
Breeding interval: Purple swamphens have one breeding season per year and produce 1 or 2 clutches at that time.
Breeding season: Breeding varies with region, coinciding with spring.
Range eggs per season: 3 to 6.
Range time to hatching: 23 to 29 days.
Average time to independence: 2 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 3 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Purple swamphens generally have help when raising young. Monogamous pairs are often assisted by the young they’ve raised from earlier broods. Promiscuous mating groups all help each other. Also, both of the above groups may receive aid from non-breeders of either sex and different ages. When young hatch they are nidifugous and precocial. During the hatching period, one parent will sit on the nest and the hatched chick(s) while others bring food to feed the sitter or the young. Within three days new hatchlings are led away from the nest and fed elsewhere, sometimes on floating platforms of aquatic vegetation. Hatchlings begin to eat on their own after two days, but are still fed by adults until they are two months old. Hatchlings learn to stay close to cover and whenever a predator is spotted adults rush to protect the young. In pair territories, the young become independent earlier because their parents re-nest and hand over care to helpers.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); post-independence association with parents
Resident breeder.
Die Grootkoningriethaan (Porphyrio madagascariensis) is 'n algemene standvoël en leef in plat riete, vleie en oorstroomde grasveld. Die voël is 38 – 46 cm groot en weeg 500 - 700 gram. In Engels staan die voël bekend as African Swamphen.
P. p. poliocephalus in Indië.
P. p. melanotus op sy nes.
'n Grootkoningriethaan voer sy kuikens.
Ouers met 'n kuiken in Australië.
Ouers en kuikens in Nieu-Seeland.
Grootkoningriethane op soek na kos.
Museum specimen
Die Grootkoningriethaan (Porphyrio madagascariensis) is 'n algemene standvoël en leef in plat riete, vleie en oorstroomde grasveld. Die voël is 38 – 46 cm groot en weeg 500 - 700 gram. In Engels staan die voël bekend as African Swamphen.
Porphyrio porphyrio[2] ye una especie d'ave gruiforme de la familia Rallidae qu'habita en güelgues del sur d'Eurasia, Oceanía y el noroeste d'África. Trátase d'un ave bien vistosa, con plumaxe azul y negru, picu coloráu y pates acolorataes, bien torna y apreciada pol so valor cinexéticu.
El calamón común ye un rállido de gran tamañu, que mide ente 45 y 50 cm de llargu y tien un valumbu alar d'ente 90 y 100 cm (casi de tamañu doble qu'una gallineta común).[3] El plumaxe de los adultos de la subespecie nominal ye polo xeneral de tonos añiles o moraos escuros, distribuyíos de forma uniforme y con rellumos purpúreos. Amás na cara y parte fronteru de pescuezu presenten rellumos azul cobaltu. Destaca na so parte trasera'l blancu níveo de la so zona infracadudal. Tien un robustu picu cónicu de color carmesí intensu, al igual qu'el so escudu fronteru. El colloráu de dambos intensifícase na dómina de reproducción. Les sos pates de llargos deos tamién son coloraes anque d'un tonu menos vivu. Los xuveniles son menos coloríos yá que'l so plumaxe ye gris azuláu.
Esisten variaciones nel color del plumaxe ente les subespecies, dalgunes presenten tonalidaes d'azul más claro o verdosu en delles partes del cuerpu, llegando al blancu na cabeza de dalgunes; y tamién pueden incluyir el negru nel plumaxe de les sos cabeces y nales n'otres.
El calamón común clasificar colos demás calamones nel xéneru Porphyrio, que pertenez a la familia Rallidae, una familia d'aves acuátiques y semiacuátiques pequeñes en comparanza col restu de Gruiformes. Les rállidas suelen tener el pescuezu relativamente llargu, la cola curtia, robustes pates con deos llargos y plumaxes discretos en contraste colos sos coloríos picos y escudos fronteros.
El calamón común foi descritu científicamente por Carlos Linneo en 1758 na décima edición de la so obra Systema naturae,[4] col nome científicu, Fulica porphyrio.[5] En 1760 foi treslladáu como especie tipo al xéneru Porphyrio creáu pol zoólogu francés Mathurin Jacques Brisson.[4] Porphyrio en llatín significa a cencielles «calamón», términu que la so vegada provién del griegu porphurion del mesmu significáu.[6]
Reconócense 12 subespecies:[7]
Enantes incluyíase nesta especie al calamón africanu qu'agora se considera una especie separada, Porphyrio madagascariensis.
Anque tien una amplia discribución peles zones templaes del sur d'Eurasia, Oceanía y les rexones mediterránees del noroeste d'África, alcuéntrase alcontráu nes güelgues con carrizales altos como los deltes y les riberes de llagos y ríos con pacionales húmedos. El calamón común amás prefier les zones con altes precipitaciones. N'España, la subespecie Porphyrio porphyrio porphyrio habita en tola mariña mediterráneo y atlántico, especialmente nel parque de Doñana y en menor midida en güelgues de la Comunidá Valenciana, onde la presión urbanística de finales del sieglu XX y principios del XXI llogró espulsalo casi totalmente. El tol mundu alcuéntrase amenazáu pola desecación y contaminación de les güelgues nos qu'habita y la presión cinexética, anque se clasifica como especie so esmolición menor.[1]
Ye una especie con alto poder dispersivo. Considérase qu'el calamón común ye l'ancestru de delles especies de calamones insulares, incluyíos el estinguíu calamón de la Lord Howe y los dos especies de calamón takahe de Nueva Zelanda.[8][9] N'islles onde especies próximes escastóse o tán en cayente pola interferencia humana, como en Nueva Zelanda o Nueva Caledonia, esta especie haise s'estableció por sigo mesma relativamente apocayá.[10]
Anque ye una especie sigilosa y malo de columbrar porque sueli tar escondida ente los carrizales, en dómina de cría son ruidosos y ye fácil oyer les sos llamaes, y onde nun son escorríos pueden trate alredor de les zones urbanes. Suel movese caminando y gracies a los sos grandes deos puede sostenese sobre la vexetación acuática ensin fundise. A peses de tener un vuelu pesáu puede volar llargues distancies, y ye un bon nadador pa ser una ave ensin membranes interdixitales.
Xeneralmente viven en pareyes y grupos más grandes. Muévese sobre los xuncos y aliméntase principalmente de biltos tienros y otres materies vexetales. Tamién come invertebraos, como los cascoxos, güevos, pitucos y pequeños pexes. De cutiu usa una de les sos pates pa llevase alimentu al picu.
La dómina de cría de los calamones varia a lo llargo de les sos amplia área de distribución y suel coincidir col picu d'agües de les zones, o'l branu nos climes templaos.[11] El calamón suel añerái ente los carrizales cerca de l'agua. Los machos realicen un ellaboráu cortexu, nel que caltién plantes acuátiques nel picu realizando reverencies ante la fema y emitiendo risaos altos.[12] Nes zones occidentales de la so área de distribución el comportamientu social de cría tiende escontra la monogamia, y los grupos de cría cooperativa son más corrientes nes zones orientales. Estos grupos pueden constar de delles femes y machos compartiendo un nial o una pareya con xuveniles ayudantes de niaraes anteriores.[11]
Añeren en grandes montones de carrizos y demás materia vexetal, xunto a l'agua, sobre la vexetación flotante o acumulaos pa sobresalir sobre'l nivel de l'agua. Nun nial pueden poner los sos güevos delles femes y compartir les xeres d'incubación. Cada fema puede poner 3 o 4 güevos. Los güevos pueden ser de tonos ocres a castañales con llixos pardos. Un nial comunal puede contener hasta 12 güevos. La incubación dura de 23 a 27 díes, y ye realizada por dambos sexos, amás de los ayudantes cuando los hai. Los pitucos precoces nacen recubiertos de plumón negru y suelen dexar el nial a los pocos díes de eclosionar. Los pitucos son alimentaos polos padres (y los miembros del grupu) mientres 10–14 díes, tres los cualos empiecen a alimentase por sigo mesmos.[11]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Porphyrio porphyrio ye una especie d'ave gruiforme de la familia Rallidae qu'habita en güelgues del sur d'Eurasia, Oceanía y el noroeste d'África. Trátase d'un ave bien vistosa, con plumaxe azul y negru, picu coloráu y pates acolorataes, bien torna y apreciada pol so valor cinexéticu.
Sultan toyuğu--Porphyrio porphyrio, Gruiformes dəstəsindan bir quş növü.
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7790.jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_7788.jpg)
_22-Mar-2007_10-12-15_AM.jpg)
An douryar roueel a zo un evn hag a vev el lec'hioù gleb. Porphyrio porphyrio eo e anv skiantel.
Bevañ a ra al labous dreist-holl en Afrika, Azia ar Gevred, Azia ar Su hag Okeania[1].
An douryar roueel a zo un evn hag a vev el lec'hioù gleb. Porphyrio porphyrio eo e anv skiantel.
La polla blava o galll faver[1] o fotja de bec vermell a les Balears (Porphyrio porphyrio) és un ocell de la família dels ràl·lids, de l'orde dels gruïformes. És sedentària i habita en aiguamolls i canyars de vegetació densa del sud d'Europa (el sud e la península Ibèrica, Sicília, Sardenya, el Marroc i Algèria). A l'Albufera de València, les poblacions de polles blaves són molt escasses a causa de la pressió urbanística de finals del segle XX i principis del XXI, i a la resta dels Països Catalans, és molt rara.
És una au de color blau amb zones més fosques a la part superior i més clares al pit. Té el bec robust i les potes llargues de color vermell.
Hi ha un total de 13 o més subespècies de polla blava que varien segons l'autor, que difereixen principalment pel color del plomatge. Les subespècies són agrupades en:
La polla blava o galll faver o fotja de bec vermell a les Balears (Porphyrio porphyrio) és un ocell de la família dels ràl·lids, de l'orde dels gruïformes. És sedentària i habita en aiguamolls i canyars de vegetació densa del sud d'Europa (el sud e la península Ibèrica, Sicília, Sardenya, el Marroc i Algèria). A l'Albufera de València, les poblacions de polles blaves són molt escasses a causa de la pressió urbanística de finals del segle XX i principis del XXI, i a la resta dels Països Catalans, és molt rara.
És una au de color blau amb zones més fosques a la part superior i més clares al pit. Té el bec robust i les potes llargues de color vermell.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corsiar (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: corsieir) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Porphyrio porphyrio; yr enw Saesneg arno yw Purple swamphen. Mae'n perthyn i deulu'r Rhegennod (Lladin: Rallidae) sydd yn urdd y Gruiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. porphyrio, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r corsiar yn perthyn i deulu'r Rhegennod (Lladin: Rallidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corsiar Porphyrio porphyrio Iâr ddŵr Allen Porphyrio alleni
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corsiar (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: corsieir) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Porphyrio porphyrio; yr enw Saesneg arno yw Purple swamphen. Mae'n perthyn i deulu'r Rhegennod (Lladin: Rallidae) sydd yn urdd y Gruiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. porphyrio, sef enw'r rhywogaeth.
Slípka modrá (Porphyrio porphyrio) je velký druh vodního ptáka z řádu krátkokřídlých. Celkové zbarvení je leskle tmavomodré a purpurové, mohutný zobák a lysina na čele jsou červené, nohy s dlouhými prsty růžové. Spodní ocasní krovky jsou bílé. Mladí ptáci mají matnější peří a šedou hlavu. Hnízdí v mokřadech a malých jezerech.[2]
Výjimečně zalétla také do České republiky (čtyři pozorování) – na podzim 1884 střelena u Nových Hradů, v červenci 1905 na Žehuňském rybníce, v září 1910 na rybníce Nesyt a v srpnu 1957 u Jaroslavic.[3]
Slípka modrá je chována přibližně v pěti desítkách evropských zoo.[4] V rámci Česka ji chová pět zoo[5]:
Český prvoodchov se podařil v roce 2012 v Zoo Praha.[6]
Obrázky, zvuky či videa k tématu slípka modrá ve Wikimedia Commons
Slípka modrá (Porphyrio porphyrio) je velký druh vodního ptáka z řádu krátkokřídlých. Celkové zbarvení je leskle tmavomodré a purpurové, mohutný zobák a lysina na čele jsou červené, nohy s dlouhými prsty růžové. Spodní ocasní krovky jsou bílé. Mladí ptáci mají matnější peří a šedou hlavu. Hnízdí v mokřadech a malých jezerech.
Výjimečně zalétla také do České republiky (čtyři pozorování) – na podzim 1884 střelena u Nových Hradů, v červenci 1905 na Žehuňském rybníce, v září 1910 na rybníce Nesyt a v srpnu 1957 u Jaroslavic.
Das Purpurhuhn (Porphyrio porphyrio) ist eine Vogelart aus der Familie der Rallenvögel.
Das Purpurhuhn hat eine Körperlänge von 45 bis 50 Zentimetern und eine Flügelspannweite von 80 bis 100 Zentimetern. Das Weibchen wird bis 735 Gramm, das Männchen bis 685 Gramm schwer. Damit ist es deutlich größer als das Blässhuhn. Das Federkleid ist dunkelblau und schimmert violett. Die Unterschwanzdecken sind weiß. Der Schnabel, die Beine und das Stirnschild sind leuchtend rot. Letzteres ist im Winter etwas blasser. Seine langen Beine und Zehen ermöglichen es dem Purpurhuhn, in dichter Vegetation zu klettern, was außer ihm keine Rallenart tut. Im Jugendkleid ist das Gefieder grau mit einzelnen grauweißen Federn auf der Bauchmitte, die Beine und der Schnabel sind graurosa.
Das Purpurhuhn ruft meist nachts mit klagender Stimme, langgezogen und nasal trompetend. Oft werden lange Folgen gerufen, die sehr laut und aufsehenerregend sind. Weiterhin ruft es auch härter und mechanischer „prrrih prrrih prrrih“, mitunter schrill klingend. Der Kontaktruf ist ein schmatzendes „tschuck“.
Das Purpurhuhn kommt im tropischen und subtropischen Eurasien, Afrika und Australien vor. Es gibt lokale Populationen in Nordwest-Afrika und Südwest-Europa sowie in Vorderasien und dem Kaspigebiet. Eine weite Verbreitung liegt in Vorder- und Hinterindien, Indonesien, Philippinen und nach Osten bis Neuguinea vor, ebenso auf vielen pazifischen Inseln, Australien und Neuseeland. Das früher als Unterart angesehene Smaragdhuhn (Porphyrio madagascariensis) kommt in Afrika südlich der Sahara und auf Madagaskar vor.
Das Purpurhuhn brütet in der dichten Vegetation am Ufer von Seen, Sümpfen, Lagunen und langsam fließenden Gewässern mit niedrigem Bewuchs aus Schilf, Binsen, und Seggen. Zur Nahrungssuche begibt es sich auch auf angrenzende Landflächen.
Im 20. Jahrhundert erlitt die Nominatform starke Bestandseinbrüche im sehr lückenreichen Verbreitungsgebiet in der West-Paläarktis infolge von Austrocknung und Trockenlegung von Feuchtgebieten im Mittelmeerraum, weiterhin Bejagung und Pestizideinsatz bis in die 1980er Jahre. Der Bestand auf Sizilien ist seit dem Jahr 1950 erloschen. Seit den 1980er Jahren findet wegen des intensiven Schutzes und Managementmaßnahmen wieder eine Ausbreitung in verlassene Gebiete statt. In Nordost-Spanien konnten ab dem Jahr 1990, auf den Balearen ab 1992, in Südost-Spanien ab 1995 und in den französischen Pyrenäen ab 1996 wieder Populationen etabliert werden. Der europäische Bestand der Nominatform P. p. porphyrio wird auf 7000 bis 7400 Brutpaare geschätzt, mit zunehmendem Trend. Der europäische Bestand der Unterart P. p. poliocephalus wird auf 6200 bis 27500 Brutpaare geschätzt, ebenfalls mit zunehmendem Trend.[5]
Die Taxonomie der Art wird kontrovers diskutiert. Im Jahr 1998 wurden etwa 20 Taxa im Purpurhuhn-Komplex (Gattung Porphyrio) beschrieben, die in fünf bis sechs Gruppen gegliedert wurden und nach Auffassung des Autors zum Teil vermutlich Allospezies darstellen.[6] Diese Abspaltung der Unterarten als eigenständige Arten wurde von der BirdLife Taxonomic Working Group in dieser Form jedoch abgelehnt. Obwohl auch nach Auffassung dieser Arbeitsgruppe deutliche Unterschiede zwischen den kontinentalen Formen bestehen, hält sie die Datenlage für die Artenabgrenzung für nicht ausreichend und fordert weitergehende Untersuchungen.[7] Die Verhältnisse in den Kontaktzonen zwischen diesen Taxa sind bisher noch nicht ausreichend untersucht, es liegt derzeit keine umfassende genetische Untersuchung vor. Sicher ist bisher nur, dass die Takahe sehr nah mit dem australasiatischen Purpurhuhn Porphyrio (p.) melanotus verwandt sind.[8]
Eine neuere Theorie nimmt Bezug auf die mögliche frühe Verbreitung des Purpurhuhns durch den Menschen. So wäre das große Verbreitungsgebiet des Vogels und seine voneinander getrennten Areale leichter erklärbar. Verschiedene Kreuzungen mit anderen Arten wären in den neu besiedelten Lebensräumen möglich. Dies hätte zu den verschiedenen Formen führen können.[9]
Unterarten:
Das Purpurhuhn ist omnivor, es ernährt sich hauptsächlich von Sprossen, Blüten, Blättern, Knollen und Samen von Wasser- und Sumpfpflanzen. Manchmal nimmt es auch Wirbellose, Eier und Nestlinge.
Außerhalb der Brutzeit hält sich das Purpurhuhn mitunter in größeren Gruppen mit bis zu 300 Individuen auf. Es ist tag-, dämmerungs- und nachtaktiv. Es kann sich sehr geschickt in Deckung halten, fliegt bei Störung steil nach oben auf und landet anschließend sofort wieder mit hängenden Beinen. Während der Brutzeit wird ein Revier gehalten, teilweise auch in lockeren Kolonien. Die Paare bleiben eine Brutzeit lang zusammen. Das Männchen hat während der Balz Wasserpflanzen im Schnabel. Die Paarung wird vom Weibchen eingeleitet und dauert etwa zwei bis drei Sekunden, das Männchen bleibt dabei länger auf dem Weibchen, es erfolgen mehrere Paarungen hintereinander.
Die Geschlechtsreife tritt mit ein bis zwei Jahren Lebensalter ein. Das große Nest wird in der Nähe von Wasser in dichter Vegetation angelegt. Es wird aus totem und lebendem Pflanzenmaterial gebaut und hat ein bis zwei Zugangswege, sogenannte Rampen. Beide Partner bauen, jedoch trägt das Männchen mehr Baumaterial heran.
Die drei bis fünf ovalen, glänzend rahmfarbenen Eier mit dunklen Flecken werden meistens ab Ende März im Abstand von einem Tag gelegt. Die Brutdauer beträgt 23 bis 25 Tage. Beide Partner brüten, das Weibchen jedoch mehr.
Die Jungvögel schlüpfen nahezu gleichzeitig und verlassen als Nestflüchter nach wenigen Tagen das Nest. Sie werden von beiden Altvögeln geführt und suchen ab 10 bis 14 Tagen Alter auch selbständig Nahrung, werden aber meistens bis zum Alter von 25 bis 40 Tagen gefüttert. Sie sind nach etwa 60 Tagen flügge und mit sechs bis acht Wochen selbständig.
GóðskutryggingBrandnev (frøðiheiti - Porphyrio porphyrio)
Ko e kalae ko e manupuna tuʻufonua mo e mafolalahia. Ko hono lahi ko e senitimita ʻe 37. ʻOku kulokula ʻa hono ngutu mo e laʻe pea lanupulū fesiʻifekika hono fulufulu ʻi muʻa. ʻOku ne nofo ʻi he vao mo e ano.
ʻOku ne ui ko e pūkeko ʻi he lea fakamauli.
Ko e kalae ko e manupuna tuʻufonua mo e mafolalahia. Ko hono lahi ko e senitimita ʻe 37. ʻOku kulokula ʻa hono ngutu mo e laʻe pea lanupulū fesiʻifekika hono fulufulu ʻi muʻa. ʻOku ne nofo ʻi he vao mo e ano.
ʻOku ne ui ko e pūkeko ʻi he lea fakamauli.
Ko te Pūkeko he manu o ngā repo o Aotearoa. He moho nui noho i te repo. He pango te tuarā, he poroporo te mata me te poho, he māwhero ngā waewae me ngā ngutu.
Ki ētahi, he ingoa reo Māori anō o te manu nei, arā, he Pākura. Ko te ingoa o tēnei manu i te reo Pākehā he Pūkeko anō, engari ki ngā Pākehā o tāwāhi he Purple Swamphen kē. Ko te ingoa pūtaiao he Porphyrio porphyrio melanotus.
He whakaahua, he konae mō te Pūkeko kei te Wikimedia Commons.Ko te Pūkeko he manu o ngā repo o Aotearoa. He moho nui noho i te repo. He pango te tuarā, he poroporo te mata me te poho, he māwhero ngā waewae me ngā ngutu.
Ki ētahi, he ingoa reo Māori anō o te manu nei, arā, he Pākura. Ko te ingoa o tēnei manu i te reo Pākehā he Pūkeko anō, engari ki ngā Pākehā o tāwāhi he Purple Swamphen kē. Ko te ingoa pūtaiao he Porphyrio porphyrio melanotus.
НатӀэплъджэд (лат-бз. Porphyrio porphyrio) — мэкъупӀэджэд лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Псыджэдым и гъунэгъу дыдэщ, ауэ хьэпщӀыкӀыу нэхъ пӀащэ лӀэужьыгъуэщ. КъэщӀэгъуафӀэ дыдэщ: лъакъуэ лъагэ лъэщщ, лъэпхъуамбэ кӀыхьщ; пэ кӀэщӀ Ӏувыр, натӀэ цыншэр, лъакъуэхэр — плъыжьщ; адрей теплъэр — щхъуэ-удзыфэ лыдщ, кӀэ щӀагъым тэхуфэ къыщӀэуэу.
Щопсэу къамыл, чыцэ Ӏув лъагэ къыздэкӀ щӀыпӀэхэм — Хы Каспий и гъунэхэу Тэрч, Сулак, Артек я хэлъэдапӀэхэм. Апхуэдэуи — Еуропэ Ипщэм, Азиэм, Аустралиэм, нэгъуэщӀ хэгъуэгухэми. Зэ гъуэлъхьэгъуэр джэдыкӀи 6-7-щ. Къуртыжыр нэхъыщхьэу анэращ, ауэ къишынымкӀэ адакъэри дэӀэпыкъуэгъу мэхъу. Адрей лӀэужьыгъуэхэм ялъытауэ зы щӀыпӀэм къыщизыш натӀэплъжэдхэр икъукӀэ зэрыӀыгъхэщ, бын пӀынкӀэ зэдоӀэпыкъу.
Ӏусыр къэкӀыгъэщ.
НатӀэплъджэд (лат-бз. Porphyrio porphyrio) — мэкъупӀэджэд лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
कारिम या कोरमा (अंगरेजी: Western swamphen, आम अंगरेजी नाँव:Purple swamphen, बै॰:Porphyrio porphyrio) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे।
कारिम या कोरमा (अंगरेजी: Western swamphen, आम अंगरेजी नाँव:Purple swamphen, बै॰:Porphyrio porphyrio) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे।
जांभळी पाणकोंबडी (शास्त्रीय नाव:Porphyrio porphyrio) (इंग्लिश:Indian purple moorhen, स्वाम्पहेन; हिंदी: कालीम, कैम, खारीम, खिमा, खेना, जलबोदरी, जामनी) हा पक्षी पाणकोंबडी प्रकारातील आहे. भारतात विपूल प्रमाणात आढळतो. नदीकाठ, दलदली, तळी ही या पक्ष्याची आवडती वसतीस्थाने आहेत. याच्या जांभळ्या रंगामुळे हा पक्षी चटकन दूरुनही ओळखू येउ शकतो.
हा पक्षी आकाराने कोंबडीएवढा असतो.जांभळट निळ्या रंगाचा असतो. लांब तांबडे पाय,पायांची बोटे लांब असतात.कपाळ तांबडे त्यावर पिसे नसतात.चोच लहान,जाड व लाल रंगाची असते.भुंड्या शेपटीखाली पांढऱ्या रंगाचा डाग असतो.शेपटी खालीवर हलविण्याच्या तिच्या सवयीमुळे हा डाग ठळक दिसतो.नर-मादी दिसायला सारखे असतात.जोडीने किंवा मोठ्या समुहात आढळतात.
हा पक्षी भारतीय उपखंड, श्रीलंका, अंदमान आणि निकोबार बेटांत निवासी आहे आणि स्थानिक स्थलांतर करतो. याची वीण जून ते सप्टेंबर या काळात होते.
केम दलदली,झिलाणी,देवनळ आणि सदाफुलीची बेटे यांत सापडतो.
जांभळी पाणकोंबडी
जांभळी पाणकोंबडी (शास्त्रीय नाव:Porphyrio porphyrio) (इंग्लिश:Indian purple moorhen, स्वाम्पहेन; हिंदी: कालीम, कैम, खारीम, खिमा, खेना, जलबोदरी, जामनी) हा पक्षी पाणकोंबडी प्रकारातील आहे. भारतात विपूल प्रमाणात आढळतो. नदीकाठ, दलदली, तळी ही या पक्ष्याची आवडती वसतीस्थाने आहेत. याच्या जांभळ्या रंगामुळे हा पक्षी चटकन दूरुनही ओळखू येउ शकतो.
हा पक्षी आकाराने कोंबडीएवढा असतो.जांभळट निळ्या रंगाचा असतो. लांब तांबडे पाय,पायांची बोटे लांब असतात.कपाळ तांबडे त्यावर पिसे नसतात.चोच लहान,जाड व लाल रंगाची असते.भुंड्या शेपटीखाली पांढऱ्या रंगाचा डाग असतो.शेपटी खालीवर हलविण्याच्या तिच्या सवयीमुळे हा डाग ठळक दिसतो.नर-मादी दिसायला सारखे असतात.जोडीने किंवा मोठ्या समुहात आढळतात.
हा पक्षी भारतीय उपखंड, श्रीलंका, अंदमान आणि निकोबार बेटांत निवासी आहे आणि स्थानिक स्थलांतर करतो. याची वीण जून ते सप्टेंबर या काळात होते.
केम दलदली,झिलाणी,देवनळ आणि सदाफुलीची बेटे यांत सापडतो.
কামচৰাই (ইংৰাজী: Purple Swamphen, বৈজ্ঞানিক নাম-Porphyrio porphyrio) 'Rallidae' পৰিয়ালৰ অন্তৰ্ভু্ক্ত এবিধ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ই কুকুৰাৰ সমান আকাৰৰ আৰু গাৰ উজ্জল বৰণ তথা ৰঙা ঠোঁটৰ বাবে ইয়াক সহজে চিনাক্ত কৰিব পৰা যায়৷
কাম চৰাইৰ ১৩ বিধ উপ-প্ৰজাতি বৰ্তমানলৈকে চিনাক্ত কৱা হৈছে৷ ইয়াৰে প্ৰধানবোৰ হৈছে-
কাম চৰাইৰ মাত ডাঙৰ আৰু খুউব খৰ৷ বিশেষকৈ প্ৰজনন কালত ই যথেষ্ট হুলস্থুলীয়া হৈ পৰে৷ ই দীৰ্ঘ দুৰত্ব উৰি যাব পাৰে আৰু সাতোঁৰাটো পাকৈত৷
কাম চৰায়ে সাধাৰণতে বৰষুণ বা গ্ৰীষ্মকালৰ লগত সংগতি ৰাখি বিভিন্ন অঞ্চলত বিভিন্ন সময়ত প্ৰজনন কৰে৷ [2] মতা কামচৰায়ে জলজ উদ্ভিদৰ ঠাৰি ঠোঁটত লৈ মাইকীজনীক দেখুৱায় আৰু আকৰ্ষিত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে৷ [3] ইয়াৰ বিতৰণৰ পশ্চিম অঞ্চল সমূহত কাম চৰাইসমূ্ক একগামী (monogamy) হোৱা দেখা যায়৷ আনহাতে পূবৰ অঞ্চলসমূহত সহযোগী প্ৰজনন (cooperative breeding) কৰাও দেখা যায়৷ এনে গোটসমূহত একেটা বাহতে এটা মতা কাম চৰাইৰ সৈতে কেইবাজনীও মাইকী চৰাই বা এহাল কামচৰাইৰ লগত সহায়কাৰী কামচৰাই থকা দেখা যায়৷ [2]
কামচৰাইৰ বাহ সাধাৰণতে পানীৰ পৰা কিছু ওপৰত উদ্ভিদ বা ঘাঁহেৰে পূৰ্ণ হয়৷ এজনী চৰায়ে এবাৰত ৩-৬ টাকৈ কণী পাৰে৷ কণীবোৰৰ ৰং শেঁতা হালধীয়া, বা ৰঙা-বগা আৰু তাত মটিয়া ফুট থকা দেখা যায়৷ মতা আৰু মাইকী দুয়োটা চৰায়ে ২৩-২৭ দিনলৈকে কণী উমনি দিয়ে৷ জন্মৰ সময়ত পোৱালিৰ গাত পাখি থাকে৷ ১০-১৪ দিনলৈকে মাক-দেউতাকে পোৱালিক কাদ্য খুৱায়৷ [2]
কাম চৰায়ে সাধাৰণতে ঘনকৈ বৰষুণ হোৱা সেমেকা অঞ্চল পছন্দ কৰে৷ ই সাধাৰণতে কণী, হাঁহৰ পোৱালি, সৰু মাছ আৰু অন্যান্য অমেৰুদণ্ডী প্ৰাণী খাই বুলি জনা যায়৷
আই. ইউ. চি. এনে কামচৰাইক বৰ্তমান সংকটমুক্ত (Least Concern) বুলি স্বীকৃতি দিছে৷ কৃত্ৰিম পুখুৰী তথা হ্ৰদ আদিৰ সৃষ্টি কৰাৰ ফলত এই চৰাইবিধৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধি পাইছে যদিও ঠায়ে ঠায়ে বাসস্থান ধ্বংস, চোৰাং চিকাৰ আৰু কীটনাশক দ্ৰব্যৰ অতিমাত্ৰা ব্যৱহাৰৰ বাবে কাম চৰাইৰ জনসংখ্যা কমি অহাৰো তথ্য পোৱা গৈছে৷ [4]
কামচৰাই (ইংৰাজী: Purple Swamphen, বৈজ্ঞানিক নাম-Porphyrio porphyrio) 'Rallidae' পৰিয়ালৰ অন্তৰ্ভু্ক্ত এবিধ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ই কুকুৰাৰ সমান আকাৰৰ আৰু গাৰ উজ্জল বৰণ তথা ৰঙা ঠোঁটৰ বাবে ইয়াক সহজে চিনাক্ত কৰিব পৰা যায়৷
မယ်ညိုငှက်သည် ရေငုံး၊ ရေကြက်၊ ဗောင်တုတ်နှင့် သင်္ဘောရေကြက်ဟုလည်း ခေါ်သော ရေကြက်ဒုံတို့နှင့်အတူ "ရယ်လီဒီး" မျိုးရင်းတွင် ပါဝင်၍ ပါဏဗေဒ အမည်မှာ "ပေါ်ဖီရီအို ပေါ်ဖီရီအို ပေါ်လီဆီဖာလပ်" ဖြစ်သည်။ အလျား ၁၇ လက်မရှိ၏။ ငှက်မသည်ငှက်ဖိုနှင့် တူသော်လည်း အမောက်ငယ်၏။ ဆူညံစွာ အော်တတ်သည်။ ပျံသန်းရာတွင် အလွန်ချည့်နဲ့၍ ပင်ပန်းပုံ ရသည်။ ဝေးဝေးလည်း မပျံနိုင်ချေ။
မယ်ညိုသည် အင်းများ အိုင်များ၌သာကျက်စားလေ့ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် အင်းရိုးတစ်လျှာက် ကိုင်းတော၊ ကျူတောနှင့်ချုံများ ရှိသော အင်းအိုင်များကိုပိုမိုနှစ်သက်ကြသည်။ မြစ်ကြီးနားခရိုင် အင်းတော်ကြီးတောင်ဘက်နှင့် အရှေ့မြောက်အစပ်များနှင့်ကျောက် ဆည်ခရိုင် စွန်ရဲအင်း၏ ကျူတောကြီးများတွင် အမြောက်အမြားတွေ့ရသည်။ နေဝင်ဆည်းဆာ အချိန်တွင် အအုပ်အသင်းဖွဲ့ကာ လယ်များရှိရာသို့ ပျံ၍ စပါးပင်များကို ခြေဖြင့်နင်းလျက် များစွာဖျက်ဆီးတတ်ကြသည်။ အနှောင့်အယှက် မပြုလျှင် လူအနားကပ်ခံသည်။
ပြက်တစ်ပေခန့်ရှိသော အသိုက်ကို အကိုင်းအခက် ကလေးများဖြင့် ရေပေါ်ရှိ အပင်များပေါ်တွင် ပြုလုပ်ထားသည်။ အသိုက်မှာ ခွက်ကြီးကဲ့သို့ ရှိသည်။ အနီးအနားမှ အပင်များကို ဖျက်ဆီး၍ အသိုက်ပြုလုပ်သဖြင့် အသိုက်ကို ရှာရန် လွယ်ကူ၏။ တစ်မြုံလျှင် ၃ ဥမှ ၁ဝ ဥအထိ ရှိ၍ တစ်ဥလျှင် ပျမ်းမျှအလျား ၁. ၉၉ လက်မနှင့် ပြက် ၁. ၄၁ လက်မရှိသည်။
မယ်ညိုသည် အာရှမိုင်းနားမှ အိန္ဒိယနှင့် မြန်မာနိုင်ငံ တို့တစ်လျှောက် မလ္လာယုအထိ ပျံ့နှံ့၏။ အာဖရိကနှင့် ဥရောပတောင်ပိုင်းဒေသများ၌လည်း တွေ့ရသည်။ မြန်မာ နိုင်ငံတစ်ဝှန်းလုံး အင်းအိုင်များရှိသော ဒေသတွင် မယ်ညိုကို တွေ့နိုင်သည်။ မယ်ညိုငှက် (Purple Swamphen) သည် ရေငုံး၊ ရေကြက်၊ ပေါင်တုတ်ငှက် မျိုးနွယ်စုဝင် ဖြစ်ပါသည်။ ကြက်တစ်ကောင်၏ အရွယ်အစားမျှ ရှိသော်လည်း ၎င်းတို့၏ ခြေထောက်များမှာမူ ပုံမှန်အနေအထားထက် အနည်းငယ် ပိုကြီးမားပါသည်။ မယ်ညိုငှက်အား အရှေ့တောင်အာရှ၊ အာရှဒေသ၊ အာဖရိကနှင့် ဥရောပဒေသတို့တွင် ကောင်ရေနည်းပါးစွာဖြင့် တွေ့ရှိရပါသည်။[၁]
မယ်ညိုငှက် မျိုးနွယ်စု ၁၃ မျိုး၊ သို့မဟုတ် ၎င်းထက် ပိုမိုရှိနိုင်သည်ဟု ခန့်မှန်း ထားကြပါသည်။ ၎င်းငှက်တို့မှာ နေရာဒေသကို လိုက်၍ အရောင်အသွေး မျိုးစုံဖြင့် တွေ့ရှိရပါသည်။ ဥပမာအားဖြင့် ဥရောပဒေသတွင် တွေ့ရှိရသည့် မယ်ညိုငှက်၏ အရောင်အသွေးမှာ အပြာရောင်ဖြင့် လည်းကောင်း၊ အာဖရိကဒေသနှင့် တောင်အာရှဒေသတွင် တွေ့ရှိသည့် မယ်ညိုငှက်၏ အရောင်အသွေးမှာ အစိမ်းနက်ရောင်ဖြင့် လည်းကောင်း၊ ဩစတြေးလျနှင့် အင်ဒိုနီးရှားတွင် တွေ့ရှိရသည့် မယ်ညိုငှက်မှာ အနက်ရောင် အဆင်အပြင်ဖြင့် လည်းကောင်း တွေ့ရှိရပါသည်။ မယ်ညိုငှက် တစ်ကောင်၏ ခန္ဓကိုယ် အလျားရှည်မှာ ဦးခေါင်းမှ အမြီးဖျားထိ ၁၇ လက်မခန့် ရှိပါသည်။ ရုတ်တရက် ကြည့်ပါက ငှက်မသည် ငှက်ဖိုနှင့် တူသော်လည်း အမောက်မှာ သေးငယ်၍ ဆူညံစွာ အော်ဟစ်တတ်သည်။ အဝေးသို့လည်း ပျံသန်းနိုင်ခြင်း မရှိပေ။ မယ်ညိုငှက်သည် အင်းများ၊ အိုင်များ၌သာ ကျက်စားတတ်လေ့ ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် အင်းရိုးတစ်လျှောက်ရှိ ကိုင်းတော၊ ကျူတောနှင့် ချုံများရှိသော အင်းအိုင်များကို ပိုမိုနှစ်သက်ကြသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် မြစ်ကြီးနားခရိုင်၊ အင်းတော်ကြီး တောင်ဘက်နှင့် အရှေ့မြောက် အစပ်ဖျားနှင့် ကျောက်ဆည်ခရိုင် စွန်ရဲအင်း၏ ကျူတောများတွင် မယ်ညိုငှက်များအား တွေ့ရှိရပါသည်။ မယ်ညိုငှက်နှင့် လူသားတို့၏ ပဋိပက္ခတစ်ခုမှာ ၎င်းငှက်တို့သည် အုပ်စုအဖွဲ့များဖြင့် လယ်ကွင်းများ ရှိရာသို့ ပျံသန်း၍ စပါးပင်များကို ခြေဖြင့်နင်းလျက် များစွာဖျက်ဆီး တတ်ကြခြင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။
မယ်ညိုငှက်တို့၏ ဓလေ့သဘာဝမှာ စိုစွတ်သည့် ဒေသများ၊ မိုးများရာ ဒေသတို့တွင် နေထိုင် တတ်ကြသည်နှင့်အညီ ၎င်းတို့၏ အစားအစာမှာလည်း ခရု၊ ပက်ကျိကဲ့သို့ ကျောရိုးမဲ့ တိရစ္ဆာန်များ၊ ငါးသယ်လေးများ၊ ဘဲပေါက်ငယ်များ၊ ဥတို့ကို စားသုံးတတ်ကြပါသည်။
ယေဘုယျအားဖြင့် မယ်ညိုငှက်များတွင် သားပေါက်ရာသီဟူ၍ သီးခြားမရှိပေ။ မယ်ညိုငှက် မောင်နှံတစ်စုံ အတွက် အသိုက်ဖွဲ့စည်းသည့် နေရာသည် အဓိကအားဖြင့် ရေပြင်စပ်များ၌သာ ဖြစ်ပေသည်။ အဝကျယ် ၁ ပေခန့်ရှိသည့် အသိုက်ကို ရေပြင်စပ်မှာပင် ရှိသည့် သစ်ရွက် အကိုင်းအခက်များဖြင့် ဖွဲ့စည်း တည်ဆောက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းတို့၏ အသိုက်မှာ ရေပြင်စပ်ရှိ ရေပေါ်တွင်သာ တည်ဆောက်ထားသလို အနီးအနားရှိ သစ်ပင်များကို လိုသလို အသုံးပြု တည်ဆောက်ထားသဖြင့် ၎င်းတို့၏ အသိုက်ကို အလွယ်တကူ ရှာဖွေ တွေ့ရှိနိုင်ပါသည်။ လွယ်ကူစွာ တွေ့ရခြင်းမှာလည်း ၎င်းတို့၏ အသိုက်မှာ ခွက်ကြီး ပုံသဏ္ဌာန်ကဲ့သို့ တည်ရှိနေခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ မယ်ညိုငှက်မသည် ဥချချိန်တွင် ၃ လုံးမှ ၆ လုံးထိ ဥအုတတ်ပါသည်။ ဥများ၏ အရောင်အဆင်းမှာ အနီရင့်ရင့်မှ လိမ္မော်ရောင်ရင့်ရင့် စသည်ဖြင့် ရှိတတ်ပါသည်။ ဥများ အကောင်ပေါက်ရန် အတွက် ရက်အားဖြင့် ၂၃ ရက်မှ ၂၇ ရက်ထိ ကြာမြင့်တတ်ပါသည်။ ဥမှအကောင် ပေါက်ဖွားရန် အတွက် မယ်ညိုငှက် မောင်နှံတို့က တစ်လှည့်စီ ဝပ်ပေးကြပါသည်။ ဥမှပေါက်ဖွားလာသည့် အကောင်ပေါက်ငယ်များသည် ၁၀ ရက်မှ ၁၄ ရက်ထိ ၎င်းတို့မိဘ နှစ်ပါး၏ ကျွေးမွေးပြုစု စောင့်ရှောက်မှုကို ခံယူပြီး ထိုရက်မှ ကျော်လွန်လျှင်တော့ ၎င်းတို့ဘာသာ ၎င်းတို့ရှာဖွေ စားသောက် တတ်ကြပါသည်။
မယ်ညိုငှက် မျိုးနွယ်စုများမှာ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ သဘာဝသယံဇာတများ ကာကွယ်ထိန်းသိမ်း စောင့်ရှောက်ရေးဆိုင်ရာ အဖွဲ့အစည်း (IUCN) ၏ စာရင်းအရ စိုးရိမ်ဖွယ်ရာ အနည်းဆုံးအဆင့်တွင် ရှိပါသည်။ ထိုသို့ သတ်မှတ်ထားသော်လည်း အချို့သော မယ်ညိုငှက် မျိုးနွယ်စုမှာ အထောက်အထားဖြင့် ဖော်ပြရန် အချက်အလက်တို့ ရှာဖွေ မတွေ့ရှိတော့ပေ။ ထိုသို့သော အခြေအနေများကြောင့် နယူးဇီလန်၊ ဩစတြေးလျ နိုင်ငံတို့တွင် မယ်ညိုငှက်များ မျိုးဆက် ပြန့်ပွားရေး အတွက် သဘာဝရေကန်ကြီး၊ လူလုပ်အင်းအိုင်ကြီးများ တိုးချဲ့ဖန်တီးပေးခြင်းဖြင့် မယ်ညိုငှက် မျိုးနွယ်စု မျိုးနွယ်ပြန့်ပွားရေး အတွက် ကာကွယ်ပေးမှုတို့ ဆောင်ရွက်လျက် ရှိပါသည်။ မြေထဲပင်လယ်ဒေသနှင့် ဆက်စပ်သည့် နိုင်ငံများတွင်မူ တောတောင်ရေမြေ ဒေသများ ပျက်စီးလျော့နည်းလာခြင်း၊ လူသားတို့၏ အမဲလိုက်ခြင်းများကြောင့် မယ်ညိုငှက်များမှာ မတွေ့ရသလောက်လည်း ဖြစ်လျက် ရှိပါသည်။ သို့သော်လည်း အာရှဒေသနှင့် အရှေ့တောင် အာရှဒေတတွင်မူ မယ်ညိုငှက်များကို အုပ်စုလိုက် တွေ့ရပြန်ပါသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင်လည်း အင်း၊ အိုင် ရှိသော ဒေသများတွင် မယ်ညိုငှက်များကို အုပ်စုလိုက် တွေ့ရပါသည်။ ထို့ကြောင့် မယ်ညိုငှက်များမှာ ရေကြည်ရာ၊ မြက်နုရာ ရွှေ့ပြောင်း နေလာကြမှု များကြောင့် အချို့သော တိုက်ကြီးများဒေသတွင် မတွေ့ရသလို၊ အချို့သော တိုက်ကြီးများ ဒေသတွင် လုံးဝမတွေ့ရတော့ပေ။ ထို့ကြောင့် ဇီဝမျိုး စုံလင်သည့် ကျေးငှက် တိရစ္ဆာန်များ ရေရှည်တည်တံ့ စေရေးနှင့် မျိုးဆက်ပြန့်ပွားမှုတို့ လုပ်ဆောင်ပေးရန် လိုအပ်ကြောင်း ရည်ညွှန်းလျက် ရှိသည်။ [၂]
မယ်ညိုငှက်သည် ရေငုံး၊ ရေကြက်၊ ဗောင်တုတ်နှင့် သင်္ဘောရေကြက်ဟုလည်း ခေါ်သော ရေကြက်ဒုံတို့နှင့်အတူ "ရယ်လီဒီး" မျိုးရင်းတွင် ပါဝင်၍ ပါဏဗေဒ အမည်မှာ "ပေါ်ဖီရီအို ပေါ်ဖီရီအို ပေါ်လီဆီဖာလပ်" ဖြစ်သည်။ အလျား ၁၇ လက်မရှိ၏။ ငှက်မသည်ငှက်ဖိုနှင့် တူသော်လည်း အမောက်ငယ်၏။ ဆူညံစွာ အော်တတ်သည်။ ပျံသန်းရာတွင် အလွန်ချည့်နဲ့၍ ပင်ပန်းပုံ ရသည်။ ဝေးဝေးလည်း မပျံနိုင်ချေ။
မယ်ညိုသည် အင်းများ အိုင်များ၌သာကျက်စားလေ့ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် အင်းရိုးတစ်လျှာက် ကိုင်းတော၊ ကျူတောနှင့်ချုံများ ရှိသော အင်းအိုင်များကိုပိုမိုနှစ်သက်ကြသည်။ မြစ်ကြီးနားခရိုင် အင်းတော်ကြီးတောင်ဘက်နှင့် အရှေ့မြောက်အစပ်များနှင့်ကျောက် ဆည်ခရိုင် စွန်ရဲအင်း၏ ကျူတောကြီးများတွင် အမြောက်အမြားတွေ့ရသည်။ နေဝင်ဆည်းဆာ အချိန်တွင် အအုပ်အသင်းဖွဲ့ကာ လယ်များရှိရာသို့ ပျံ၍ စပါးပင်များကို ခြေဖြင့်နင်းလျက် များစွာဖျက်ဆီးတတ်ကြသည်။ အနှောင့်အယှက် မပြုလျှင် လူအနားကပ်ခံသည်။
ပြက်တစ်ပေခန့်ရှိသော အသိုက်ကို အကိုင်းအခက် ကလေးများဖြင့် ရေပေါ်ရှိ အပင်များပေါ်တွင် ပြုလုပ်ထားသည်။ အသိုက်မှာ ခွက်ကြီးကဲ့သို့ ရှိသည်။ အနီးအနားမှ အပင်များကို ဖျက်ဆီး၍ အသိုက်ပြုလုပ်သဖြင့် အသိုက်ကို ရှာရန် လွယ်ကူ၏။ တစ်မြုံလျှင် ၃ ဥမှ ၁ဝ ဥအထိ ရှိ၍ တစ်ဥလျှင် ပျမ်းမျှအလျား ၁. ၉၉ လက်မနှင့် ပြက် ၁. ၄၁ လက်မရှိသည်။
မယ်ညိုသည် အာရှမိုင်းနားမှ အိန္ဒိယနှင့် မြန်မာနိုင်ငံ တို့တစ်လျှောက် မလ္လာယုအထိ ပျံ့နှံ့၏။ အာဖရိကနှင့် ဥရောပတောင်ပိုင်းဒေသများ၌လည်း တွေ့ရသည်။ မြန်မာ နိုင်ငံတစ်ဝှန်းလုံး အင်းအိုင်များရှိသော ဒေသတွင် မယ်ညိုကို တွေ့နိုင်သည်။ မယ်ညိုငှက် (Purple Swamphen) သည် ရေငုံး၊ ရေကြက်၊ ပေါင်တုတ်ငှက် မျိုးနွယ်စုဝင် ဖြစ်ပါသည်။ ကြက်တစ်ကောင်၏ အရွယ်အစားမျှ ရှိသော်လည်း ၎င်းတို့၏ ခြေထောက်များမှာမူ ပုံမှန်အနေအထားထက် အနည်းငယ် ပိုကြီးမားပါသည်။ မယ်ညိုငှက်အား အရှေ့တောင်အာရှ၊ အာရှဒေသ၊ အာဖရိကနှင့် ဥရောပဒေသတို့တွင် ကောင်ရေနည်းပါးစွာဖြင့် တွေ့ရှိရပါသည်။
The western swamphen (known as Purple Swamphen) (Porphyrio porphyrio) is a swamphen in the rail family Rallidae, one of the six species of purple swamphen. From the French name talève sultane, it is also known as the sultana bird. This chicken-sized bird, with its large feet, bright plumage and red bill and frontal shield is easily recognisable in its native range. It used to be considered the nominate subspecies of the purple swamphen, but is now recognised as a separate species. The western swamphen is found in wetlands in Spain (where the largest population lives), Portugal, southeastern France, Italy (Sardinia and Sicily) and northwestern Africa (Morocco, Algeria and Tunisia).[1]
The species makes loud, quick, bleating and hooting calls which are hardly bird-like in tone. It is particularly noisy during the breeding season. Despite being clumsy in flight, it can fly long distances and is a good swimmer, especially for a bird without webbed feet.
Western swamphens are generally seasonal breeders, correlating with peak rainfall in many places, or summer in more temperate climes.[2] The purple swamphen breeds in warm reed beds. The pattern of social behaviour tends to be monogamy.[2]
Pairs nest in a large pad of interwoven reed flags, etc., on a mass of floating debris or amongst matted reeds slightly above water level in swamps, clumps of rushes in paddocks or long unkempt grass. Each bird can lay 3–6 speckled eggs, pale yellowish stone to reddish buff, blotched and spotted with reddish brown. The incubation period is 23–27 days, and is performed by both sexes. The precocious chicks are feathered with downy black feathers and able to leave the nest soon after hatching, but will often remain in the nest for a few days. Young chicks are fed by their parents (and group members) for between 10–14 days, after which they begin to feed themselves.[2]
The western swamphen prefers wet areas with high rainfall, swamps, lake edges and damp pastures. The birds often live in pairs and larger communities. It clambers through the reeds, eating the tender shoots and vegetable-like matter. They have been known to eat eggs, ducklings, small fish and invertebrates such as snails. They have even been known to attack large eels; however, there is no consensus amongst ornithologists if they actually eat eel. They will often use one foot to bring food to their mouth rather than eat it on the ground. Where they are not persecuted they can become tame and be readily seen in towns and cities.
Swamphens were often kept in captivity in ancient Greece and ancient Rome. The behavior of the species was described in some detail by Aristotle in History of Animals (4th century BC), and they were also mentioned by Aristophanes (5th century BC), Pliny the Elder (1st century BC), Aelian and Athenaeus (2nd to 3rd century AD).[1] Sources indicate that these birds typically were western swamphens (originating from the Balearic Islands, among others) or grey-headed swamphens (originating from Turkey), and the two were already distinguished by Pliny the Elder who considered the former superior.[1] They typically were not kept for food, but instead were decorative birds in villas and temples.[1] If raised in captivity swamphens tend to become quite tame. There are many depictions of the species on Roman mosaics and frescos, typically in a natural or domestic environment, including the famous garden fresco from Pompeii. In early Christianity it was also frequently depicted, but here symbolising the richness of life and often perched in the tree of life.[1]
Today the western swamphen is locally common, with the largest population in Spain. It was formerly listed as "Rare" by the European Union, but has been delisted to "Localised".[1]
The species declined drastically in the first half of the 20th century due to habitat loss and hunting. It was relatively widespread until 1900, but by the 1960s it was seriously threatened and its range in the Iberian Peninsula was limited to a few locations in the Guadalquivir basin.[3] As a result of reintroduction schemes and protection of both the species and its habitat, the western swamphen has since recovered. By the 1990s it was locally common,[4] and by 2000 its range in the Iberian Peninsula was similar to its range in 1900.[3] The center is in Spain where the population increased from 600–900 breeding pairs in 1992 to 3500–4500 breeding pairs in 1999. From Spain it has continued its expansion into southeastern France where small numbers now breed.[3] It remains rare and local in Portugal where there were 49–67 breeding pairs in 2002, but this population is also recovering.[5] It was extirpated from Sicily in 1957,[6] effectively restricting its Italian range to Sardinia where the population was 450–600 breeding pairs in 1999.[7] Beginning in 2000, it was reintroduced to Sicily.[6] A small "purple swamphen" population in central Italy is the result of grey-headed swamphens that escaped from a zoo.[1]
Little is known about the status of the western swamphen in Africa, but northeastern Algeria is considered one of its strongholds in this region.[8]
When protected, western swamphens are able to thrive in human-managed habitats,[3] and in some places they live in paddy fields, resulting in conflicts with farmers as they can be destructive to the rice.[4]
The western swamphen (known as Purple Swamphen) (Porphyrio porphyrio) is a swamphen in the rail family Rallidae, one of the six species of purple swamphen. From the French name talève sultane, it is also known as the sultana bird. This chicken-sized bird, with its large feet, bright plumage and red bill and frontal shield is easily recognisable in its native range. It used to be considered the nominate subspecies of the purple swamphen, but is now recognised as a separate species. The western swamphen is found in wetlands in Spain (where the largest population lives), Portugal, southeastern France, Italy (Sardinia and Sicily) and northwestern Africa (Morocco, Algeria and Tunisia).
La Purpura porfirio (Porphyrio porphyrio), estas granda birdo de la familio de Raledoj. Oni ne konfuziĝu inter tiu specio kaj la Amerika purpura porfirio, Porphyrula martinica aŭ Porphyrio martinica, ĉar en ambaŭ genroj oni inkudis ĝin.
La birdoj de la tuta genro estas grandaj -kiel kokoj- raloj kiuj havas purpuron kiel ĝenerala koloro. Tio aperas en kaj nacilingvaj kaj en sciencia nomoj.
Oni supozas, ke la Purpura porfirio estas praspecio de insulaj specioj, kel la ekstingita Porphyrio albus kaj la du Takaheoj de Novzelando evoluis el izolitaj loĝantaroj de la Purpura porfirio. La unua perdis sian plumarkoloron kaj iĝis blanka kaj la dua iĝis senfluga kiel okazis al multaj insulaj specioj antaŭ sia ekstingiĝo. Kiam la loĝantaro de tiu lasta malpliiĝis oni reenmetis la nuntempa Purpura porfirio.
La Purpura porfirio havas diversajn subspeciojn depende de la fakuloj kaj de la detaloj en plumarkoloro:
Temas pri granda birdo (ĉ. 48 cm). Krom la ĝenerala blupurpura plumaro, ili havas longajn ruĝajn krurojn, nekonfuzeblan ruĝan frontan ŝildon kaj ruĝan aŭ rozkoloran bekon. Pri la ĝenerala blupurpura plumaro la diversaj subspecioj montras malsimilajn kolornuancojn, ekzemple afrikaj kaj sudaziaj birdoj havas pli verdan dorson kaj aŭstralaziaj kaj indoneziaj birdoj havas pli nigrajn dorsojn kaj kapojn. La filipinaj subspecio estas helblua kun bruna dorso. Ĝenerale la parto pli purpurblua estas inter la bruna dorso kaj la malantaŭa kolo estas verdaj brilnuancoj. Sub la levita mallonga vosto videblas iom da blanko, ĉar subflugiloj estas tiaj.
Tiu specio reproduktas kaj loĝas en junkaro de tuta la Malnova mondo (Eŭropo, Afriko, tropika Azio kaj Aŭstralazio). Paroj nestas en marĉoj, malsekaj zonoj, herbejoj kaj kanaroj. Kelkaj femaloj demetas ovojn en la sama nesto kaj kunlaboras por la kovaj devoj; la nesto estas konstruita el herbo kaj similaj materialoj. Ĉiu birdo povas demeti 3-6 makulitajn ovojn kaj unu komuna nesto povas enhavi ĝis 12 ovojn. Kovado daŭras 24 tagojn.
Purpura porfirio preferas pluvemajn malsekajn areojn, marĉojn, lagobordojn kaj humidajn herbejojn. La birdoj ofte vivas popare aŭ en pli grandaj komunumoj. Ili tragrimpas la junkejojn manĝante la mildajn partojn de la plantoj kaj alia vegetaran materialon. Foje manĝas etajn senvertebrulojn kiel helikoj aŭ rabas ovojn el nestoj. Foje ili povas manĝi ankaŭ etajn fiŝojn. Kie ili ne estas persekutataj ili povas dresiĝi kaj esti facile vidataj en urboj.
Tiu specio krias per laŭta stranga voĉo kaj ia muzika “tuk-tuk”. Kvankam ili estas mallertaj flugantoj, ili povas flugi longajn distancojn kaj ili estas lertaj naĝantoj (strange, ĉar ili ne estas palmipedoj).
Laŭ Maljuna Plinio kaj aliuloj oni scias, ke romanoj havis ekzemplerojn de Purpura porfirio kiel ornamaj birdoj en grandaj vilaoj de riĉuloj. Nuntempe ili estas pro tiom ties videbla purpurlazura koloro tre precataj kaj bedaŭrinde kiel ĉasebla specio.
Purpura porfirio foje eskapis el kaptiveco en Britio kaj en aliaj lokoj. Enmetita loĝantaro ekzistas en Florido, sed oni ne konfuziĝu inter tiu ĉi specio kaj la Amerika purpura porfirio, Porphyrula martinica aŭ Porphyrio martinica, ĉar en ambaŭ genroj oni inkudis ĝin.
La Purpura porfirio (Porphyrio porphyrio), estas granda birdo de la familio de Raledoj. Oni ne konfuziĝu inter tiu specio kaj la Amerika purpura porfirio, Porphyrula martinica aŭ Porphyrio martinica, ĉar en ambaŭ genroj oni inkudis ĝin.
La birdoj de la tuta genro estas grandaj -kiel kokoj- raloj kiuj havas purpuron kiel ĝenerala koloro. Tio aperas en kaj nacilingvaj kaj en sciencia nomoj.
El calamón común (Porphyrio porphyrio)[2] es una especie de ave gruiforme de la familia Rallidae que habita en humedales del sur de Eurasia y el noroeste de África. Se trata de un ave acuática de gran tamaño muy vistosa, con plumaje azul y negro, pico y escudo frontal rojos y patas rojizas. Es muy esquiva y apreciada por su valor cinegético.
El calamón común es un rállido de gran tamaño, que mide entre 45 y 50 cm de largo y tiene una envergadura alar de entre 90 y 100 cm (casi de tamaño doble que una gallineta común).[3] El plumaje de los adultos de la subespecie nominal es en general de tonos añiles o morados oscuros, distribuidos de forma uniforme y con brillos purpúreos. Además en el rostro y parte frontal de cuello presentan brillos azul cobalto. Destaca en su parte trasera el blanco níveo de su zona infracadudal. Tiene un robusto pico cónico de color carmesí intenso, al igual que su escudo frontal. El rojo de ambos se intensifica en la época de reproducción. Sus patas de largos dedos también son rojas aunque de un tono menos vivo. Los juveniles son menos coloridos ya que su plumaje es gris azulado.
El calamón común se clasifica con los demás calamones en el género Porphyrio, que pertenece a la familia Rallidae, una familia de aves acuáticas y semiacuáticas pequeñas en comparación con el resto de Gruiformes. Las rállidas suelen tener el cuello relativamente largo, la cola corta, robustas patas con dedos largos y plumajes discretos en contraste con sus coloridos picos y escudos frontales.
El calamón común fue descrito científicamente por Carlos Linneo en 1758 en la décima edición de su obra Systema naturæ,[4] con el nombre científico, Fulica porphyrio.[5] En 1760 fue trasladado como especie tipo al género Porphyrio creado por el zoólogo francés Mathurin Jacques Brisson.[4] Porphyrio en latín significa simplemente «calamón», término que su vez proviene del griego porphurion del mismo significado.[6] Actualmente no se reconocen subespecies de calamón común,[7] pero anteriormente se reconocían 12 subespecies, que ahora se distribuyen entre las especies: Porphyrio indicus, Porphyrio madagascariensis, Porphyrio poliocephalus, Porphyrio pulverulentus y Porphyrio melanopterus.
Aunque tiene una amplia distribución por las zonas cálidas del sur de Eurasia, Oceanía y las regiones mediterráneas del noroeste de África, se encuentra localizado en los humedales con carrizales altos como los deltas y las riberas de lagos y ríos con pastizales húmedos. El calamón común además prefiere las zonas con altas precipitaciones. En España, la subespecie Porphyrio porphyrio porphyrio habita en toda la costa mediterránea y atlántica, especialmente en el parque de Doñana y en menor medida en humedales de la Comunidad Valenciana, donde la presión urbanística de finales del siglo XX y principios del XXI ha logrado expulsarlo casi totalmente. En todo el mundo se encuentra amenazado por la desecación y contaminación de los humedales en los que habita y la presión cinegética, aunque se clasifica como especie bajo preocupación menor.[1]
Es una especie con alto poder dispersivo. Se considera que el calamón común es el ancestro de varias especies de calamones insulares, incluidos el extinto calamón de la Lord Howe y las dos especies de calamón takahe de Nueva Zelanda.[8][9] En islas donde especies próximas se ha extinguido o están en declive por la interferencia humana, como en Nueva Zelanda o Nueva Caledonia, esta especie se ha se ha establecido por sí misma relativamente recientemente.[10]
Aunque es una especie sigilosa y difícil de avistar porque suele estar escondida entre los carrizales, en época de cría son ruidosos y es fácil oír sus llamadas, y donde no son perseguidos pueden verse alrededor de las zonas urbanas. Suele desplazarse caminando y gracias a sus grandes dedos puede sostenerse sobre la vegetación acuática sin hundirse. A pesar de tener un vuelo pesado puede volar largas distancias, y es un buen nadador para ser un ave sin membranas interdigitales.
Generalmente viven en parejas y grupos más grandes. Se desplaza sobre los juncos y se alimenta principalmente de brotes tiernos y otras materias vegetales. También come invertebrados, como caracoles, huevos, polluelos y pequeños peces. A menudo usa una de sus patas para llevarse alimento al pico.
La época de cría de los calamones varía a lo largo de sus amplia área de distribución y suele coincidir con el pico de lluvias de las zonas o el verano en los climas templados.[11] El calamón suele anidar entre los carrizales cerca del agua. Los machos realizan un elaborado cortejo, en el que mantienen plantas acuáticas en el pico realizando reverencias ante la hembra y emitiendo risotadas altas.[12] En las zonas occidentales de su área de distribución el comportamiento social de cría tiende hacia la monogamia y los grupos de cría cooperativa son más corrientes en las zonas orientales. Estos grupos pueden constar de varias hembras y machos compartiendo un nido o una pareja con juveniles ayudantes de nidadas anteriores.[11]
Anidan en grandes montones de carrizos y demás materia vegetal, junto al agua, sobre la vegetación flotante o acumulados para sobresalir sobre el nivel del agua. En un nido pueden poner sus huevos varias hembras y compartir las tareas de incubación. Cada hembra puede poner 3 o 4 huevos. Los huevos pueden ser de tonos ocres a castaños con motas pardas. Un nido comunal puede contener hasta 12 huevos. La incubación dura de 23 a 27 días, y es realizada por ambos sexos, además de los ayudantes cuando los hay. Los polluelos precoces nacen recubiertos de plumón negro y suelen dejar el nido a los pocos días de eclosionar. Los polluelos son alimentados por los padres y los miembros del grupo durante 10–14 días, tras los cuales empiezan a alimentarse por sí mismos.[11]
El calamón común (Porphyrio porphyrio) es una especie de ave gruiforme de la familia Rallidae que habita en humedales del sur de Eurasia y el noroeste de África. Se trata de un ave acuática de gran tamaño muy vistosa, con plumaje azul y negro, pico y escudo frontal rojos y patas rojizas. Es muy esquiva y apreciada por su valor cinegético.
El calamón común es un rállido de gran tamaño, que mide entre 45 y 50 cm de largo y tiene una envergadura alar de entre 90 y 100 cm (casi de tamaño doble que una gallineta común). El plumaje de los adultos de la subespecie nominal es en general de tonos añiles o morados oscuros, distribuidos de forma uniforme y con brillos purpúreos. Además en el rostro y parte frontal de cuello presentan brillos azul cobalto. Destaca en su parte trasera el blanco níveo de su zona infracadudal. Tiene un robusto pico cónico de color carmesí intenso, al igual que su escudo frontal. El rojo de ambos se intensifica en la época de reproducción. Sus patas de largos dedos también son rojas aunque de un tono menos vivo. Los juveniles son menos coloridos ya que su plumaje es gris azulado.
Uroilo urdina (Porphyrio porphyrio) rallidae familiako hegaztia da[1].
Uroilo urdinak 13 azpiespezie ditu:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Sulttaanikana (Porphyrio porphyrio) on rantakanojen heimoon kuuluva lintu. Siitä on noin kolmetoista alalajia, jotka poikkeavat toisistaan elinalueensa ja höyhenten värityksen osalta. Se on levinnyt laajoille alueille Euroopassa, Aasiassa ja Afrikassa. Sulttaanikana elää rehevissä kosteikoissa ja lampien rannoilla. Se syö enimmäkseen kasvisperäistä ravintoa kuten versoja, lehtiä, kukkia ja siemeniä. Se syö myös jonkin verran eläimiä kuten matoja ja hyönteisiä.[1]
Sulttaanikana (Porphyrio porphyrio) on rantakanojen heimoon kuuluva lintu. Siitä on noin kolmetoista alalajia, jotka poikkeavat toisistaan elinalueensa ja höyhenten värityksen osalta. Se on levinnyt laajoille alueille Euroopassa, Aasiassa ja Afrikassa. Sulttaanikana elää rehevissä kosteikoissa ja lampien rannoilla. Se syö enimmäkseen kasvisperäistä ravintoa kuten versoja, lehtiä, kukkia ja siemeniä. Se syö myös jonkin verran eläimiä kuten matoja ja hyönteisiä.
Porphyrio porphyrio
La talève sultane (Porphyrio porphyrio) ou poule sultane[1], est une espèce d'oiseau de la famille des Rallidés.
La talève sultane mesure de la tête à la queue de 38 à 50 cm et pèse de 500 g à 1,5 kg[2].
Elle a un plumage foncé bleu et noir, un bec et de grandes pattes rouges.
Cet oiseau se trouve par exemple en Europe du Sud (Espagne...), en Afrique (Égypte...), en Asie et jusqu'en Nouvelle-Calédonie et Nouvelle-Zélande (sous-espèce appelée « pukeko »). Très commun à Madagascar, il a disparu dans l'île voisine de La Réunion, cependant il s'est implanté relativement récemment en France notamment dans l'Aude où une dizaine de couples vivent dans le marais de Saint Louis le Maritime à Narbonne ainsi que dans l' étang de Vendres, près de Béziers. Selon Jacques Christophe Valmont de Bomare, « les Anciens estimaient si fort la beauté cet oiseau qu'ils en faisaient un des ornements de leurs palais et de leurs temples »[3]. De cet oiseau qu'il nomme porphyrion, Polémon d'Ilion, rapporte Athénée de Naucratis, dit qu'il « garde scrupuleusement les femmes mariées. Il a même la faculté de sentir la femme adultère au point que lorsqu'il s'en aperçoit, il commence par la faire connaître au mari, et finit sa vie en se pendant »[4]. Armand Gaston Camus, qui relève la même anecdote, a cependant contesté que la talève et le porphyrion soient le même animal[5], la talève n'ayant pas la caractéristique remarquable du porphyrion, signalée par Aristote[6], de « boire comme l'ours »[5], c'est-à-dire en mordant. Buffon, qui tient pour l'identité des deux espèces, précise que le porphyrion des Grecs et des Romains venait de Libye, de Comagène et des Baléares[7].
C'est un oiseau qui vit dans les marécages, les mares et au bord des cours d'eau.
La poule sultane mange principalement des graines et des feuilles vertes mais aussi des insectes, des petits invertébrés et parfois des œufs d'oiseaux.
Le couple de talèves sultanes construit un grand nid avec des morceaux de feuilles. La femelle pond de 4 à 8 œufs gris jaune pâle avec des taches brunes ou violettes puis le couple les couvent pendant environ 22 jours. Ensuite les deux parents nourrissent pendant quelques jours leur progéniture.
La Talève sultane bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis 1976. Elle est inscrite à l'annexe I de la directive Oiseaux de l'Union européenne[8].
Il est donc interdit de la détruire, la mutiler, la capturer ou l'enlever, de la perturber intentionnellement ou de la naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids et de détruire, altérer ou dégrader leur milieu. Qu'elle soit vivante ou morte, il est aussi interdit de la transporter, colporter, de l'utiliser, de la détenir, de la vendre ou de l'acheter.
Toutefois depuis 2006, ces interdictions ne s'appliquent pas aux sujets nés et élevés en captivité.
Cet oiseau est représenté par treize sous-espèces :
Porphyrio porphyrio
La talève sultane (Porphyrio porphyrio) ou poule sultane, est une espèce d'oiseau de la famille des Rallidés.
O camón é unha ave do xénero Porphyrio.
Trátase dunha ave cunha lonxitude duns 40-50 centímetros. A súa plumaxe é azul escuro, sendo máis claro na gorxa, pescozo e peito. O peteiro é grande e vermello, estendéndose ata a testa. As patas son vermellas e de longos dedos. As alas infracobertoiras caudais son brancas. Trátase dunha ave ligada a zonas pantanosas e lagoas, preferiblemente con matorrais e canavais densos e abundantes. Con capacidade para nadar, o seu voo é rápido con abundantes movementos das alas.
O xénero porphyrio ten provocado diversos debates. A maior parte das diferenzas radican en diverxencias de tamaño ou color, de escaso valor debido a notable variabilidade de individuos entre poboacións próximas[2]. De feito, o Museo Nacional de Ciencias Naturais de Madrid conservan dous individuos de principios de século procedentes da albufera de Valencia que pertencen a subespecie africana[2]. Un traballo recente baseado en análises xenéticas ten mostrado que a subespecie ibérica ten un forte parentesco coa subespecie do sueste de Asia (indicus), estando moi afastado das subescies máis próximas poliocephalus ou seistanicus[2].
A complicada xenealoxía dos camóns ten sido explicada por unha orixe parafilética. É dicir, resultado de múltiples eventos de colonización, seguramente da man do home, sobre grandes distancias, dando lugar a diferentes subespecies con diversos grados de parentesco e provocando a extinción de outras[2]. De acordo a algúns autores teñen existido ata 18 subespecies de camóns, catro delas consideradas extinguidas[2]. As subespecies extinguidas foron p. mantelli (propia do norte de Nova Zelandia), p. kukwiedi (propia de Nova Caledonia), p. paepae (propia das Illas Marquesas) e a p. mcnabi (propia das Illas da Sociedade)[2]. Xeográficamente as dúas subespecies catalogadas máis próximas á subespecie ibérica porphyrio son: a subespecie madagascariensis caracterizada polo dorso e alas verdosas e a subespecie poliocephalus cuxa cabeza é agrisada en vez de azul.
Na época romana era unha ave frecuente no eido mediterráneo[2]. Así o testemuñan os múltiples mosaicos e xacementos onde se representa a ave. O contexto das representación suxiren que a especie foi domesticada, cun uso puramente ornamental[2]. Ademais diversos autores clásicos coma Diodoro Sículo, Plinio o Vello ou Alexandre de Mindo afirmaban que a especie fóra introducida. Tese refrendada pola ausencia de restos fósiles da especie no Mar Mediterráneo[2]. Entre os séculos XVII ata o XIX a especie volveu ser completamente salvaxe, entrando en perigo de extinción no século XX. Para evitar a súa desaparición, leváronse a cabo programas de reintrodución en Portugal, España e Italia[2]. Hoxe en día a subespecie porphyrio distribúese polas zonas húmidas da metade sur da Península Ibérica e está presente nas Baleares, Sardeña e Túnez. A subespecie madagascariensis distribúese por Exipto, mentres que a poliocephalus atópase localmente en Turquía, mar Caspio e os vales do Eufrates e Tigris.
_near_Hodal_W_IMG_6626.jpg)
.jpg)
_near_Hodal_W_IMG_6601.jpg)
_near_Hodal_W_IMG_6626.jpg)
_near_Hodal_W_IMG_6630.jpg)
_near_Hodal_W_IMG_6626.jpg)
|data-acceso= require |url= (Axuda) Mandar besar atau Purple swamphen (Porphyrio porphyrio) biasanya dapat dijumpai di rawa-rawa yang lebih besar dan daerah rumpun gelagah di dataran rendah.[2] Burung yang terbilang lincah dan berwarna ungu kebiru-biruan ini memiliki paruh dan kaki warna merah.[2][3]
Jika ingin melihatnya, kita harus mengintip diam-diam karena ia bersembunyi di antara rumpun gelagah.[2] Masyarakat bisa melihatnya langsung jika mandar besar terbang pendek di atas tumbuh-tumbuhan dengan kaki yang menjuntai.[2] Burung ini mempunyai tinggi sekitar 43 cm.[2] Untuk makanannya sendiri, Mandar besar biasanya makan serangga seperti serangga air dan larvanya ataupun hewan-hewan kecil lainnya.[2] Selain itu burung Mandar juga suka jenis padi-padian dan tumbuh-tumbuhan air.[4]
Selain ciri-ciri yang sudah disebutkan di atas, burung ini juga mempunyai ciri unik lainnya, yakni memiliki bulu yang berwarna putih pada bagian bawah ekor dekat pantatnya.[4] Kemudian, paruh dan perisai dahi berwarna putih mencolok serta mempunyai iris merah.[5] Bunyi kicauannya keras dan tajam, yakni kik..kiik.[5] Bisa dibilang bahwa burung Mandar besar sering menyelam untuk mengambil gulma air dari dasar danau.[5] Selain itu, hewan yang satu ini senang berkelahi dan saling mengejar pada waktu berbiak.[5] Adapun ciri lainnya adalah burung ini biasanya berlari panjang di atas air sebelum lepas landas.[5]
Mandar besar dapat mencapai ukuran sebesar 40 cm.[5] Ini berarti fauna yang satu ini memiliki ukuran badan yang lebih besar daripada burung Terkuak (burung yang aktif pada malam hari dan mempunyai suara seperti terkruak terkruak).[4]
Telur yang dihasilkannya bisa mencapai belasan butir.[4] Setiap betina Mandar besar mampu bertelur 3-6 butir setiap periode berbiak dengan sarang yang dapat menampung sampai 12 butir telur.[6] Kemudian, paruh dan kaki burung ini berukuran besar serta pendek dan di atas kepalanya terdapat warna merah yang menyerupai jengger ayam.[4]
Mandar besar dapat ditemukan di Eropa, Afrika, Pulau Samoa di Samudera pasifik dan Asia, termasuk Indonesia.[4] Di Indonesia burung ini biasanya terdapat di Pulau Sulawesi yang juga merupakan habitat dari burung jenis Terkuak dan Ayam-ayaman, orang-orang di sana biasa menyebutnya dengan nama Dentunda.[4] Burut ini tidak tercatat di Sumatra dan termasuk burung yang jarang berkunjung di Kalimantan, Jawa dan Bali.[5] Dulu diketahui merupakan populasi berbiak di danau-danau daerah pegunungan seperti dataran tinggi Yang yang berada di Jawa Timur, akan tetapi sekarang tidak ditemukan lagi.[5] Penyebaran Global paleartik, pada musim dingin Mandar Besar berada di daerah selatan tetapi jarang mencapai Indonesia., namun dapat ditemukan di Pulau Irian.[5]
Burung ini senang hidup berkelompok dan cenderung memilih daerah yang dekat dengan tanah, sawah, danau-danau, atau rawa-rawa sebagai sarangnya.[4] Karena kecenderungannya hidup di daerah yang berair atau rawa-rawa, maka Mandar besar disebut dengan Ayam Rawa.[4]
Mandar besar atau Purple swamphen (Porphyrio porphyrio) biasanya dapat dijumpai di rawa-rawa yang lebih besar dan daerah rumpun gelagah di dataran rendah. Burung yang terbilang lincah dan berwarna ungu kebiru-biruan ini memiliki paruh dan kaki warna merah.
Jika ingin melihatnya, kita harus mengintip diam-diam karena ia bersembunyi di antara rumpun gelagah. Masyarakat bisa melihatnya langsung jika mandar besar terbang pendek di atas tumbuh-tumbuhan dengan kaki yang menjuntai. Burung ini mempunyai tinggi sekitar 43 cm. Untuk makanannya sendiri, Mandar besar biasanya makan serangga seperti serangga air dan larvanya ataupun hewan-hewan kecil lainnya. Selain itu burung Mandar juga suka jenis padi-padian dan tumbuh-tumbuhan air.
Il pollo sultano comune (Porphyrio porphyrio Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia dei Rallidi diffuso in Europa e Nordafrica[2].
Il pollo sultano comune è un rallide piuttosto grande e tozzo, lungo 38–50 cm e con un'apertura alare di 90–100 cm . Ha un grosso becco triangolare di colore rosso sormontato da uno scudo frontale dello stesso colore, zampe di colore variabile dal rosso al rosso-rosato con dita lunghe e sottili, e iride rossa. La colorazione del piumaggio è molto variabile; le regioni superiori e ali di colore blu-viola scuro, le piume del sottocoda sono bianche. I sessi sono simili; le femmine sono più piccole, e hanno inoltre scudi frontali meno pronunciati. I maschi pesano 720-1000 g e le femmine 520-870 g.
Gli esemplari giovani sono simili agli adulti, ma hanno il piumaggio meno vistoso; alcuni esemplari mantengono la livrea giovanile anche in età adulta. I giovani della sottospecie nominale hanno la faccia, la parte anteriore del collo e il petto di colore grigio chiaro, mentre la gola è quasi bianca; la colorazione delle ali è identica a quella degli esemplari adulti, ma le zone di pelle nuda sono di colore più sbiadito.
I polli sultani si cibano di piante e di animali. Mangiano fiori e foglie di piante acquatiche e salgono sugli alberi per mangiarne le bacche, specialmente le more di gelso. Mangiano pure molluschi, crostacei e altri piccoli animali che trovano sulle piante nelle acque basse. Lo studio della dieta dei polli sultani è in parte facilitato dal fatto che essi si costruiscono delle «piattaforme di alimentazione», costituite di piante, che molto spesso si trovano ricoperte dai resti dei loro pasti. Non si sa se tutti i polli sultani si costruiscono queste «piattaforme di alimentazione», ma è certo che i polli sultani comuni della Spagna meridionale e dell'Australia occidentale le costruiscono. Questi uccelli si nutrono spesso di girini e di insetti acquatici; inoltre, si sono spesso ritrovati gusci di lumache. Infine, macchie di sangue indicano che questi animali si nutrono anche di sanguisughe. È risaputo che nella Spagna meridionale il pollo sultano si nutre anche di serpenti d'acqua.
Generalmente il pollo sultano ha una stagione riproduttiva ben determinata, ma all'interno del suo vasto areale il periodo varia da una zona all'altra, in correlazione al picco delle piogge nella maggior parte delle località, o in estate nelle zone dal clima più temperato[3]. Costruisce il nido nel fitto dei canneti. Il maschio si esibisce in un elaborato rituale di corteggiamento, prendendo con il becco ciuffi di erbacce acquatiche e inchinandosi verso la compagna, il tutto mentre emette dei richiami striduli[4]. Nelle regioni occidentali dell'areale i polli sultani tendono ad avere abitudini monogame, mentre in quelle orientali è molto praticata la nidificazione comunitaria di gruppo. In quest'ultimo caso, questi gruppi possono essere costituiti da più esemplari di ambo i sessi che condividono un nido comune o da famiglie «allargate» comprendenti anche «aiutanti» appartenenti alle nidiate precedenti[3].
Circa due settimane dopo l'inizio del corteggiamento, le coppie cominciano a costruire il nido disponendo in pile diverse piante e fissandole poi a steli di piante acquatiche, così da ancorarlo e anche da mimetizzarlo. Il nido ha un diametro di 25 cm ed è alto anche 50 cm e termina con un tetto di 5–8 cm di altezza. Di lato costruiscono una passerella di 5–6 cm che conduce quasi ad angolo retto entro il nido. Alcune volte la passerella, anch'essa formata di piante disposte in pile, può estendersi per 25 cm entro il folto della vegetazione, così da poter essere utilizzata dai genitori per lasciare il nido inosservati in caso di pericolo. Più femmine possono deporre nello stesso nido e condividere gli impegni dell'incubazione. Ciascun uccello può deporre 3-6 uova di colore variabile dal grigio-giallastro al camoscio-rossastro, ricoperte da macchioline bruno-rossastre. Un nido comunitario può comprendere fino a 12 uova. L'incubazione dura 23-27 giorni, ed è portata avanti da entrambi i genitori, così come dagli aiutanti, nel caso fossero presenti. I pulcini, precoci, sono ricoperti da un fitto piumino nero e sono in grado di lasciare il nido poco dopo la schiusa della uova, sebbene spesso trascorrano i primi giorni nel nido. Vengono nutriti da entrambi i genitori (e da tutti i membri del gruppo) per 10-14 giorni, dopodiché iniziano ad andare in cerca di cibo da soli[3].
Il pollo sultano comune occupa un vasto areale che comprendente Europa sud-occidentale e meridionale e Nordafrica.
Parimenti a quasi tutti i membri della famiglia dei Rallidi, i polli sultani vivono presso l'acqua, fra la densa vegetazione acquatica che circonda i laghi, gli stagni e le paludi, come pure i corsi d'acqua. Grazie alle loro lunghe dita sono in grado di camminare sulle ninfee e sulle foglie di altre piante che crescono sulla superficie dell'acqua. I polli sultani sono uccelli timidi che si aprono la strada fra l'ammasso della vegetazione dando colpi di coda a ogni passo che fanno, al pari delle folaghe e delle gallinelle d'acqua. Nuotano bene e spesso salgono sugli alberi, dove si appollaiano per la notte.
Ogni tanto, in Gran Bretagna e altrove, dei polli sultani fuggono dalle voliere dove vengono allevati.
Alcuni esemplari, introdotti nel territorio di Pembroke Pines sul finire degli anni '90, sono sfuggiti al controllo, insediandosi successivamente in molte aree della Florida meridionale, ove sono ormai considerati un elemento stabile dell'avifauna locale. La specie è stata ufficialmente inserita nella American Birding Association Checklist nel febbraio del 2013.[5]
Attualmente il Congresso Ornitologico Internazionale (2018) non riconosce alcuna sottospecie di pollo sultano comune.[2] Alcune entità che in passato erano considerate sottospecie sono ora inquadrate come specie a sé stanti. Tra queste:
Sulla Lista Rossa della IUCN il pollo sultano è elencato tra le specie a minor rischio (Least Concern)[1]. Nella regione mediterranea la specie sta diminuendo in seguito alla perdita dell'habitat, alla caccia e all'utilizzo di pesticidi, e necessita di particolare protezione. In Portogallo essa era quasi scomparsa nel corso del XIX e XX secolo, ma ultimamente, grazie alla protezione accordata e ad alcuni programmi di reintroduzione, è nuovamente aumentata, seppur rimanga rara e a distribuzione frammentata[6].
Secondo quanto raccontano Plinio il Vecchio e altri scrittori latini, sembrerebbe che i ricchi romani tenessero dei polli sultani come uccelli ornamentali nelle ville più grandi e nelle abitazioni lussuose. All'epoca questa specie era considerata un uccello nobile ed era tra le poche specie di volatili che i romani non mangiavano.
I polli sultani della sottospecie P. p. melanotus erano tenuti in grande considerazione dagli abitanti della Nuova Zelanda (dove ancora oggi vengono chiamati con il nome māori di pūkeko) e delle Samoa (dove sono chiamati manuali'i, letteralmente «uccelli principali»), e in entrambe le località erano tenuti come animali domestici. Il rosso era il colore maggiormente apprezzato dall'aristocrazia polinesiana, e a differenza di altri uccelli con zone del corpo di questo colore (come il fetonte codarossa, alcuni drepanidi hawaiiani, come l'i'iwi, e il pappagallo splendente rosso), il pollo sultano era l'unico a non avere rosse le piume, bensì la faccia, il becco e le zampe. Alle Samoa, in passato, solo i capitribù potevano tenere dei polli sultani come animali da compagnia, e i primi marinai europei che vi giunsero notarono uccelli di questo tipo, legati o tenuti in gabbia, considerati alla stregua di veri e propri animali domestici. Alcuni samoani, inoltre, consideravano il pollo sultano come l'incarnazione di un demone aggressivo e malizioso chiamato Vave[7]. Non vi è testimonianza di polli sultani considerati come selvaggina o animali da pollame, a eccezione, forse, dei periodi di maggiore necessità.
Il pollo sultano comune (Porphyrio porphyrio Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia dei Rallidi diffuso in Europa e Nordafrica.
Burung Pangling adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Porphyrio porphyrio. Ia merupakan salah satu daripada spesies yang digambarkan oleh William Farquhar dalam koleksi gambar haiwan di Tanah Melayu. [2]
Burung Pangling ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Pangling ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Pangling tidak bergigi.
Burung Pangling membiak dengan bertelur. Telur Burung Pangling bercangkerang keras.
boleh didapati di kawasan sawah bendang kawasan tasik
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Pangling adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Porphyrio porphyrio. Ia merupakan salah satu daripada spesies yang digambarkan oleh William Farquhar dalam koleksi gambar haiwan di Tanah Melayu.
De purperkoet (Porphyrio porphyrio) is een vogel uit de familie van de rallen, koeten en waterhoentjes (Rallidae). De vogel komt in Europa slechts voor in Spanje, Portugal en op Sardinië. In Nederland en België is de soort niet als wild waargenomen. Purperkoeten zijn standvogels.
De purperkoet wordt zeer groot, van 38 tot 50 centimeter.[2] Hij heeft een glanzend donkerblauw en paars verenkleed met en grote dikke felrode snavel en lange, felrode poten met lange tenen. Verder heeft hij een felrood schild op het voorhoofd en witte onderstaartdekveren. Juveniele vogels zijn grijzer, hebben een doffer verenkleed en hebben een grijzere snavel en poten. Purperkoeten zwemmen niet graag, maar ze klimmen in het riet of rennen over de grond. In de vlucht zijn ze te herkennen aan de bungelende poten.
Purperkoeten broeden in weelderige vegetatie in binnenwateren, moerassen, meren en baaien. Het nest wordt tussen het riet op het water gebouwd, tot op een hoogte van 50 centimeter. Het diepe nest wordt gemaakt van riet. In april en juni worden 5-7 roze tot geelachtige eieren met donkere vlekken gelegd. Beide ouders broeden; de eieren komen na 22-25 dagen uit. Na vier dagen verlaten de jongen het nest. De ouders blijven nog voor hen zorgen totdat ze kunnen vliegen.
Jonge scheuten, zaden, delen van riet en andere waterplanten, waterinsecten, weekdieren en kleine amfibieën. Soms roven ze eieren en jongen van andere watervogels, waarvoor ze zelfs in bomen klimmen.
De soort heeft een groot verspreidingsgebied dat reikt van West-Europa en Noord-Afrika via het Midden-Oosten tot diep in Zuid- en Zuidoost-Azië, de Indische archipel en Australazië. Binnen dit gebied worden 12 ondersoorten onderscheiden:[3]
Het leefgebied bestaat uit een groot aantal typen draslanden, zowel met zoetwater als brak. Het is een vogel van rijk begroeid, ondiep water met vooral riet en zeggen. Meestal in laagland maar in Nieuw-Zeeland en Afrika komt de vogel ook voor tot op 2500 m boven de zeespiegel.
De purperkoet heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Op wereldschaal is de soort niet bedreigd en staat daarom als zodanig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
De nominaat die in West-Europa voorkomt is sterk achteruitgegaan door aantastingen van het leefgebied door de omzetting van draslanden in gebieden voor agrarisch gebruikt. Daardoor is de soort sterk afhankelijk van de bescherming binnen natuurreservaten.
Bronnen, noten en/of referentiesDe purperkoet (Porphyrio porphyrio) is een vogel uit de familie van de rallen, koeten en waterhoentjes (Rallidae). De vogel komt in Europa slechts voor in Spanje, Portugal en op Sardinië. In Nederland en België is de soort niet als wild waargenomen. Purperkoeten zijn standvogels.
Blåsultanhøne (Porphyrio porphyrio) er ein vassfugl i riksefamilien, Rallidae. Denne sothønsstore fuglen, med store, raude føter og tær, iriserande fjørdrakt og raudt nebb og pannebles, er lett gjenkjennelig i utbreiingsområdet sitt. Blåsultanhøns lever på Iberia, i Frankrike, på Sardinia og i Nord-Afrika austover til Tunisia. Tidlegare var dette taksonet rekna som nominatunderarten av sultanhøne.
Blåsultanhøner i Europa har kroppsstorleik på 45 til 50 centimeter, veg rundt 860 gram. Dei har mørk lillablå farge, med stort, raudt glansfullt pannebles og kraftig nebb. Pannebleset er sterkt raudfarga året rundt, nebbet kan bli bleikare om vinteren. Undergumpem er kvit.[1]
Lætet er høglydt og variert og kan inkludere seriar av langtrekt, nasal, klagande tuting i varierande styrke.[2] Det er spesielt støyande i hekkesesongen. Til trass for at dei er klumpete i flukt, kan dei flyge lange avstandar, men er ikkje regulære trekkfuglar. I flukta heng beina ned.[2] Dei er dessutan gode symjarar, spesielt for ein fugl utan symjeføter.
Blåsultanhøns er vanlegvis sesongbaserte hekkefuglar. Hekketida korrelerer med maksimum nedbørsmengd på mange stader, eller med sommar i meir tempererte klima.[1] Det naturlege habitatet er frodig våtland ved opent vatn med takrøyr eller liknande låge vekstar. Mønsteret av sosial åtferd har ein tendens til å vere monogamisk.[1]
Para har reirplass på store samanvovne oppsamlingar av takrøyrstrå og liknande, litt over vasstanden i sumpane. Kvar fugl kan legge 3-5 flekka egg. Rugeperioden går over 23-27 dagar, og ruginga vert utført av begge kjønn. Nyklekte ungar er utvikla med svarte dunfjører og er i stand til å forlate reirplassen kort tid etter klekking, men vil ofte bli verande i reiret i nokre dagar. Ungane blir mata av foreldra sine og av gruppemedlemmar i mellom 10-14 dagar, etter det tar dei til å finne føda si sjølv.[1]
Blåsultanhøns føretrekker å beite i våte område med rikeleg nedbør, sumpar og ved innsjøkantar. Fuglane lever i par og i grupper. Dei sym om naudsynt og brøytar seg gjennom siv, et blaute skot og anna vegetabilske fragment. Dei har vore kjente for å ete fugleegg, fugleungar, småfisk og virvellause dyr som sniglar.
Blåsultanhøne (Porphyrio porphyrio) er ein vassfugl i riksefamilien, Rallidae. Denne sothønsstore fuglen, med store, raude føter og tær, iriserande fjørdrakt og raudt nebb og pannebles, er lett gjenkjennelig i utbreiingsområdet sitt. Blåsultanhøns lever på Iberia, i Frankrike, på Sardinia og i Nord-Afrika austover til Tunisia. Tidlegare var dette taksonet rekna som nominatunderarten av sultanhøne.
Sultanhøne (vitenskapelig navn Porphyrio porphyrio) er en fugl. Er observert i Østensjøvannet i Oslo.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Sultanhøne (vitenskapelig navn Porphyrio porphyrio) er en fugl. Er observert i Østensjøvannet i Oslo.
Scientìfich: Porphyrio porphyrio
Piemontèis : ...
Italian : Pollo sultano
Multimedia w Wikimedia Commons Modrzyk zwyczajny[3], modrzyk (Porphyrio porphyrio) – gatunek średniego ptaka z rodziny chruścieli (Rallidae). Zasiedla prawie wszystkie kontynenty; nie spotka się go jedynie w Amerykach i Antarktydzie. Cały zasięg wyspowy, ogólnie to południowa Azja, Indonezja, Afryka Południowa i Środkowa, wschodnia Australia; W Europie tylko na Sycylii, 2 małe populacje w Hiszpanii. Jego biotop to wszystkie tereny wodno-błotne.
W języku maori modrzyk to pūkeko. Podgatunek z Samoa nazywany jest "manuali'i", co w tym języku znaczy "przywódczy ptak".
W Polsce nie pojawia się, ale kilka razy pojawił się w Czechach. Pierwszy raz w 1884 w okolicach Nové Hrady, potem w 1905 nieopodal Žehuňský rybník, w 1910 na jeziorze Nesyt, a w sierpniu 1957 w Jaroslavice[4].
Modrzyk zwyczajny, modrzyk (Porphyrio porphyrio) – gatunek średniego ptaka z rodziny chruścieli (Rallidae). Zasiedla prawie wszystkie kontynenty; nie spotka się go jedynie w Amerykach i Antarktydzie. Cały zasięg wyspowy, ogólnie to południowa Azja, Indonezja, Afryka Południowa i Środkowa, wschodnia Australia; W Europie tylko na Sycylii, 2 małe populacje w Hiszpanii. Jego biotop to wszystkie tereny wodno-błotne.
W języku maori modrzyk to pūkeko. Podgatunek z Samoa nazywany jest "manuali'i", co w tym języku znaczy "przywódczy ptak".
W Polsce nie pojawia się, ale kilka razy pojawił się w Czechach. Pierwszy raz w 1884 w okolicach Nové Hrady, potem w 1905 nieopodal Žehuňský rybník, w 1910 na jeziorze Nesyt, a w sierpniu 1957 w Jaroslavice.
Charakterystyka Wielkości kury. Bardzo długie, czerwone palce i nogi. Cały czarny z wyjątkiem białych pokryw podogonowych. Czerwony dziób i płytka czołowa "Policzki" i gardło opalizują na niebiesko. Stosunkowo mała głowa. Młode całe szare, z białym gardłem i jasnoczerwonymi dziobem i nogami. Ptaki podgatunku madagascarencis na grzbiecie opalizują na niebiesko, z podgatunku caspius z jaśniejszą głową. Wymiary długość ciała: 38-50 cm rozpiętość skrzydeł: 90-100 cm masa ciała: 520-1100 g Zachowania Ogólnie jest roślinożerny. Zjada pędy, pąki, liście, rdzenie i łodygi oraz korzenie roślin wodnych. Czasami zjada trochę owadów, mięczaków, owadów, a sporadycznie nawet małe ptaki, gryzonie i jaszczurki. Dobrze radzi sobie podczas pływania i nurkowania. Kiedy się czymś zaniepokoi, pokazuje białe pokrywy podogonowe. Lęgi Do gniazdowania modrzyki gromadzą się na moczarach, w trzcinach, kępach sitowia na pastwiskach albo w wysokich i nieskoszonych trawach. Gniazdo jest podobne do gniazda łyski, ale nie tak staranne. Kilka samic składa jaja do jednego gniazda i razem je wysiadują przez 23-27 dni. Każda składa 3-6 plamkowanych, najwięcej w jednym gnieździe może być 12. Pisklęta są karmione przez 10-14 dni.O caimão-comum (Porphyrio porphyrio) é uma ave da família Rallidae. É claramente maior que um galeirão-comum, distinguindo-se pela plumagem azul e pelo bico e patas vermelhos.
Distribui-se por quatro continentes: Europa, África, Ásia e Oceania. A sua distribuição na Europa limita-se à Península Ibérica e à Sardenha.
Frequenta pauis e lagos com abundante vegetação emergente, à qual recorre como zona de refúgio.
Em algumas traduções da bíblia, o caimão é listado entre as aves consideradas imundas, bem como todas as aves da família Gruiformes e Rallidae, pelo fato de uma ave dessa família estar entre as aves impuras, os demais da sua família também o são, isto pode ser visto no livro de levítico 11 e deuteronómio 14.
São normalmente reconhecidas 20 subespécies. Em Portugal ocorre a subespécie
O caimão-comum (Porphyrio porphyrio) é uma ave da família Rallidae. É claramente maior que um galeirão-comum, distinguindo-se pela plumagem azul e pelo bico e patas vermelhos.
Distribui-se por quatro continentes: Europa, África, Ásia e Oceania. A sua distribuição na Europa limita-se à Península Ibérica e à Sardenha.
Frequenta pauis e lagos com abundante vegetação emergente, à qual recorre como zona de refúgio.
Em algumas traduções da bíblia, o caimão é listado entre as aves consideradas imundas, bem como todas as aves da família Gruiformes e Rallidae, pelo fato de uma ave dessa família estar entre as aves impuras, os demais da sua família também o são, isto pode ser visto no livro de levítico 11 e deuteronómio 14.
Purpurhöna (Porphyrio porphyrio) är en stor och färgglad rall som förekommer i subtropiska delar av Europa, Asien, Australien, Oceanien och Afrika. Efter genetiska studier delas den numera ofta upp i flera arter. Den är antingen stannfågel, nomadisk eller delvis flyttfågel, och många populationer genomför lokala förflyttningar.[1]
Purpurhönan är en mycket stor och elegant rall, men en kroppslängd på 45-50 centimeter. I flykten syns benen dingla och vingslagen snabbt vevande. Fjäderdräkten är blå- och lilaskimrande med vita stjärtundertäckare. Den stora näbben är röd, liksom näbbskölden ovan och benen med tydligt långa tår. Ungfågeln är något mattare och på undersidans mitt med inslag av gråvitt, i början mer grårosa på näbb och ben. De olika underartsgrupperna (eller arterna, se nedan) skiljer sig åt i huvudfärg och ryggfärg, där exempelvis poliocephalus (gråhuvad purpurhöna) har grått huvud och madagascariensis (afrikansk purpurhöna) har grön rygg.[2]
Purpurhönan är mycket ljudlig med rik repertoar. Ofta hörs utdragna upprepade nasala tutanden, ibland även mer mekaniska spruckna drillar. Kontaktlätet är ett smackande tjuck.[2]
Purpurhönan delas traditionellt upp i 12 taxon som främst skiljer sig på fjäderdräktens färg. Dessa placeras i sex grupper med följande utbredningar:
Purpurhönan har påträffats i en mängd olika andra länder, med bland annat fynd av porphyrio i nordligare delar av Europa, poliocephalus-gruppen i Mellanöstern samt Norge och Ukraina, och madagascariensis i Israel, Oman och Kanarieöarna.[3]
Nyligen utförda DNA-studier visar att melanotus-gruppen, indicus-gruppen och pulverulentus står närmare takahen (P. hochstetteri).[4] Författarna rekommenderar att de sex grupperna urskiljs som egna arter, med svenska namn enligt följande:
De båda tongivande internationella auktoriteterna IOC och Clements et al har följt dessa rekommendationer, men ännu inte vare sig Birdlife International eller Birdlife Sverige.
Purpurhönan förekommer i små sjöar och kärr med låg växtlighet som starr, kaveldun och starr, gärna med brutna stjälkar att kliva på. Olikt andra rallar kan den ses kliva högt upp i vassruggarna. Ibland ses den även simma.[2]
Fågeln är en allätare, men intar mest vegetabilisk föda. Den häckar mellan mars och juni i Medelhavet, i Indien och Pakistan mellan juni och september under sydvästmonsunen och i Afrika söder om Sahara under regnperioden.[5]
Det råder osäkerhet om purpurhönans status eftersom den ökar i vissa områden men minskar i andra. Internationella naturvårdsunionen IUCN anser dock inte att den är hotad och placerar den därför i kategorin livskraftig.[1] Notera dock att IUCN bedömer hotstatus för purpurhönekomplexet i sin helhet. Världspopulationen uppskattades 2015 till 780.000-2.910.000 individer,[6] varav 9.600-51.000 par häckar i Europa[7] (delar av populationerna porphyrio och caspius (som ofta inkluderas i seistanicus).
Purpurhöna (Porphyrio porphyrio) är en stor och färgglad rall som förekommer i subtropiska delar av Europa, Asien, Australien, Oceanien och Afrika. Efter genetiska studier delas den numera ofta upp i flera arter. Den är antingen stannfågel, nomadisk eller delvis flyttfågel, och många populationer genomför lokala förflyttningar.
Sazhorozu (Porphyrio porphyrio), yelvegiller (Rallidae) familyasından bir kuş türü. İngilizcede sultana bird (sultan kuşu) olarak da bilinir.
Üreme habitatları, en güney Avrupa, Afrika, tropikal Asya'nın karşısında ılık saz yatakları, ve Avustralya'dır.
Sazhorozu, altı veya daha çok alt türe otörler tarafından kuş tüyü renklerine göre ayrılmıştır, bunlar:
Avrupalı kuşların genelde mor-mavi, Afrikalı ve güney Asyalı kuşların yeşil bir arka ve Avustralya ve Endonezya'ya ait kuşların siyah arkaları ve başları vardır. Filipinli alt tür, kahverengi bir arkayla soluk mavidir.
Bu tavuk-boylarında kuş, kocaman ayakları, parlak kuş tüyü ve kırmızı gagasıyla ve alın siperiyle, yerli sahasında yanlış anlaşılmazdır. Her kuş, 3-6 benekli yumurtayı koyabilir. Toplumsal bir yuva 12'den fazla yumurta içerebilir. Kuluçka dönemi dönemi 24 gündür.
Yavru
Sazhorozu (Porphyrio porphyrio), yelvegiller (Rallidae) familyasından bir kuş türü. İngilizcede sultana bird (sultan kuşu) olarak da bilinir.
Üreme habitatları, en güney Avrupa, Afrika, tropikal Asya'nın karşısında ılık saz yatakları, ve Avustralya'dır.
Упізнати султанку досить легко за яскраво-червоним масивним дзьобом, червоними або рожевими довгими ногами без перетинок між пальцями і яскравим оперенням. Довжина її тіла біля півметра, а розмах крил — від 90 до 100 см.
Забарвлення пір'я значно відрізняється у птахів, що мешкають у різних точках планети. Так, європейські султанки мають темно-блакитне, місцями навіть фіолетове забарвлення, у африканських пастушків зелена спинка, у австралійських вона чорна, а у філіппінських — коричнева.
У усіх видів біля дзьоба є шкіряста бляшка, яка залишається яскраво-червоною незалежно від пори року, тоді як дзьоб і ноги султанок взимку трохи бліднуть. Крім того, оперення усіх птахів має зеленувато-блакитні ділянки. В цілому, султанка статурою і забарвленням нагадує очеретянку велику.
Це навколоводний птах, який любить дрібні озера, болота і морські затоки з густою рослинністю. Тут вона веде потайний спосіб життя, ховаючись серед заростей очерету або осоки. Живиться султанка молодими зеленими пагонами, кореневищами, листям і квітками різних водних рослин. У разі їх нестачі переходить на тваринну їжу: їсть комах, молюсків, дрібних рачків і навіть яйця і пташенят інших видів птахів.
Ці птахи ведуть осілий спосіб життя, тільки в дуже холодний період можуть відкочовувати на південь до незамерзаючих водойм. Під льодом не можуть шукати собі харчування, саме тому в суворі зими від голоду гине близько 90% популяції. Правда, влітку їх кількість швидко відновлюється за рахунок південних сусідів.
Гніздяться султанки парами, при цьому неподалік можуть знаходитися молоді особини, які допомагають вирощувати пташенят. Цікаво, що для виду характерне і комунальне проживання, коли в одне гніздо несуться декілька курочок, які потім всі разом годують малюків, що вилупилися. Правда, такий спосіб життя ведуть тільки східні султанки, на заході сім'ї живуть відособлено.
Гніздо споруджується на заломі очерету у воді або поряд з нею на земляній купині. Матеріал для нього носить самець, а самиця наводить красу в житлі, укладаючи принесені травички і сучки. У кладці звичайні від 2 до 7 блискучих плямистих яєць.
Насиджують їх обоє батьків — майбутній батько підміняє партнерку, коли та вирушає на пошуки їжі. Цікаво, що перед цим вона кличе його тихим свистом. Взагалі, султанки досить товариські і шумні. У їх репертуарі є широкий набір звуків на усі випадки життя.
Пташенята, що вилупилися, повністю покриті чорним пухом. Дні чотири вони не виходять з гнізда, відігріваються під крилами батьків. Годують їх не лише батьки — зазвичай до цього процесу підключаються численні тіточки і навіть дядечки, що знаходяться неподалік. За два тижні пташенята вже самі вчаться добувати їжу, а у віці двох місяців встають на крило.
Це незавершена стаття з орнітології.Xít hay trích (danh pháp hai phần: Porphyrio porphyrio) là loài chim lớn thuộc họ Gà nước. Chúng phân bố ở châu Á và châu Úc, chúng có nhiều phân loài khác nhau.
Xít sinh sản nói chung theo mùa, nhưng mùa sinh sản thay đổi theo khu vực địa lý, thường là mùa mưa ở nhiều nơi, hoặc mùa hè tại những vùng có nhiệt độ cao[2].
_near_Hodal_W_IMG_6559.jpg)
Xít hay trích (danh pháp hai phần: Porphyrio porphyrio) là loài chim lớn thuộc họ Gà nước. Chúng phân bố ở châu Á và châu Úc, chúng có nhiều phân loài khác nhau.
Область распространения — от Южной Европы и Африки к востоку до тихоокеанских островов Самоа и Чатем. В Европе и Северной Африке ареал очень разрозненный — в настоящее время лишь отдельные гнездовые участки отмечены на крайнем юге Пиренейского полуострова, на юге Франции, в Сардинии, на юге Турции, Марокко, Алжире, Тунисе и Египте. Отдельная популяция имеется в районах, прилегающих к западному побережью Каспийского моря, в том числе на территории России — в Дагестане и Калмыкии. В Европе птица ранее обитала на большей территории, включая значительной части Португалии к северу до Коимбры, материковой Италию, некоторых островах Эгейского моря, в России в устье Урала и долине Терека.[3]
Основной ареал находится в более южных широтах — Африке южнее Сахары, Мадагаскаре, тропической Азии и Австралазии, включая Австралию и Новую Зеландию. Почти везде оседла, однако в ряде регионов при неблагоприятных погодных условиях откочёвывает на более подходящие водоёмы. Гнездящиеся севере Каспия султанки перемещаются на небольшое расстояние к югу на ближайшие незамерзающие водоёмы.[5] Обитающие на болотах Андалусии птицы на время засухи на ногах переходят на близлежащее морское побережье.[3] Перемещения подобного рода отмечены во многих районах юго-западной Европы, Сардинии, Африки, Индии, Пакистане, Австралии. В последней султанки регулярно пересекают Торресов пролив между северной оконечностью Австралии и Новой Гвинеей. В Гамбии птицы встречаются часто, но только во внегнездовой период. Кроме того, известны случайные залёты в Центральную Европу, Ближний Восток, Кипр, пустынные районы Африки и остров Пемба.[8] Вид склонен к широкой дисперсии, или рассеиванию на любые подходящие места обитания — этим объясняется его широкое распространение в мире. В суровые зимы северные каспийские популяции резко сокращаются, однако в последующие тёплые зимы их численность быстро восстанавливается за счёт птиц, обитающих южнее.[5]
Населяет заросшие берега кустарниковых болот, озёр, медленно текущих рек и тенистых морских затонов с пресной или солоноватой водой. Быстротекущих потоков избегает. Держится в густых и труднопроходимых зарослях торчащих из воды растений — тростника, осоки, камыша, сыти или рогоза, подобно большой выпи легко карабкается по стеблям этих растений. Неплохо плавает, но на мелководных участках предпочитает передвигаться вброд, а на более глубоких по поверхности плавающих растений — заломах тростника или ковре из листьев кувшинок.[2][5] Иногда встречается на зарастающих, эвтрофных водоёмах, в водоёмах с солёной или мутной водой, а также в Африке на временных разливах.[8][9] Вблизи от природных биотопов посещает открытые пространства — рисовые поля, лужайки, сады, парки и лесные опушки.[8] В местах пересечения ареала нередко разделяет место обитания с камышницей, но в отличие от неё по открытым участкам плавает неохотно. При беспокойстве человеком быстро взлетает, но летит недалеко — часто на расстояние до 10 м, после чего опускается обратно в заросли.[3]
Гнездится обособленными парами или небольшими группами, состоящими из нескольких размножающихся самцов и самок, а также не принимающих участия в размножении, но помогающих в воспитании потомства молодых птиц.[2][8] Такое коммунальное гнездование более типично для восточных подвидов, тогда как на западе ареала птицы преимущественно моногамны и территориальны.[8] Период размножения сильно варьирует в разных климатических регионах. В полузасушливых его начало всегда связано с наступлением сезона дождей, на северной периферии с тёплой погодой. Гнездо несколько напоминает гнездо родственной лысухи, только немного крупнее — травянистая постройка, устраивается на воде с глубиной 30—120 см на заломе тростника или другой торчащей над поверхностью растительностью, либо в случае проточного водоёма на небольшом отдалении от неё на земляной кочке.[2][5] Расположенное на воде, оно едва поднимается над её поверхностью, и как правило, хорошо спрятано в окружающей густой растительности.
Обустройством занимаются оба члена пары, при этом самец часто добывает материал, а самка укладывает его на место. В случае коммунального гнездования в одно и то же гнездо могут отложить сразу несколько самок. Кладка из 2—7, чаще 3—5 яиц, отложенных с суточным интервалом. Они имеют блестящую скорлупу, светло-кремовый фон и разной величины красновато-бурые, сиреневые или серые пятна по всей поверхности. Размеры яиц (49—60) х (33—40) мм. Насиживают оба члена пары в течение 23—35 дней, большую часть времени в гнезде проводит курочка.[3] Когда она хочет, чтобы самец подменил её, то подзывает его криком.[5]
Птенцы полувыводкого типа, появляются на свет почти синхронно, при вылуплении покрыты густым чёрным пухом. Первое время они находятся в гнезде и по очереди выкармливаются обоими родителями, а также «помощниками» — негнездящимися годовичками и иногда другими взрослыми птицами. Через несколько дней выводок покидает гнездо и распадается — часть птенцов следует за самцом, а другая за самкой. В возрасте около двух недель птенцы учатся самостоятельно добывать себе пищу, а предположительно через два месяца встают на крыло.[3]
Основная пища — молодые зелёные побеги, листья, корневища, цветки и семена различных растений, в основном водных или околоводных — камыша, рогоза, тростника, риса, осоки, щавеля, горца, кувшинок, клевера, ежеголовника ветвистого (Sparganium ramosum), диоскореии и др.[2][8] Животные корма составляют небольшую часть рациона, а например в Новой Зеландии попадают в пищу лишь случайно вместе с травами.[3] Кормится насекомыми и их личинками (жуками, кузнечиками, клопами, мухами, комарами, бабочками), моллюсками, мелкими рачками (в том числе изоподами и бокоплавами), пиявками, икрой рыб и лягушек, ящерицами, мелкими змеями (в качестве примера называется молодой гадюковый уж). Иногда разоряет птичьи гнёзда, съедая яйца и птенцов, ловит мелких мышевидных грызунов, а также при недостатке другой пищи поедает падаль.[2][8][10]
Кормится в гуще травы либо на мелководье, ловко передвигаясь сквозь заломы либо по ковру из плавающих растений и упавшим в воду стеблям. В поисках семян ловко взбирается на вершины тростника или камыша, клювом выдёргивает корневища вместе со стеблем. Иногда добывает пищу на открытых ландшафтах вблизи от водоёма, в том числе на заливных рисовых полях. Насекомых и других животных добывает, переворачивая клювом камешки или ковыряясь в прибрежном иле. Мелкую пищу проглатывает сразу; более крупную, такую как почки кувшинок или стебли камыша, зажимает в лапах и отрывает кусочками с помощью клюва.[3] Наиболее активна в вечерние и ночные часы.
Каспийская султанка в Московском зоопарке
Каспийская султанка в Московском зоопарке
Каспийская султанка в Московском зоопарке
Porphyrio porphyrio porphyrio в зоопарке Агадира (Марокко)
Область распространения — от Южной Европы и Африки к востоку до тихоокеанских островов Самоа и Чатем. В Европе и Северной Африке ареал очень разрозненный — в настоящее время лишь отдельные гнездовые участки отмечены на крайнем юге Пиренейского полуострова, на юге Франции, в Сардинии, на юге Турции, Марокко, Алжире, Тунисе и Египте. Отдельная популяция имеется в районах, прилегающих к западному побережью Каспийского моря, в том числе на территории России — в Дагестане и Калмыкии. В Европе птица ранее обитала на большей территории, включая значительной части Португалии к северу до Коимбры, материковой Италию, некоторых островах Эгейского моря, в России в устье Урала и долине Терека.
Основной ареал находится в более южных широтах — Африке южнее Сахары, Мадагаскаре, тропической Азии и Австралазии, включая Австралию и Новую Зеландию. Почти везде оседла, однако в ряде регионов при неблагоприятных погодных условиях откочёвывает на более подходящие водоёмы. Гнездящиеся севере Каспия султанки перемещаются на небольшое расстояние к югу на ближайшие незамерзающие водоёмы. Обитающие на болотах Андалусии птицы на время засухи на ногах переходят на близлежащее морское побережье. Перемещения подобного рода отмечены во многих районах юго-западной Европы, Сардинии, Африки, Индии, Пакистане, Австралии. В последней султанки регулярно пересекают Торресов пролив между северной оконечностью Австралии и Новой Гвинеей. В Гамбии птицы встречаются часто, но только во внегнездовой период. Кроме того, известны случайные залёты в Центральную Европу, Ближний Восток, Кипр, пустынные районы Африки и остров Пемба. Вид склонен к широкой дисперсии, или рассеиванию на любые подходящие места обитания — этим объясняется его широкое распространение в мире. В суровые зимы северные каспийские популяции резко сокращаются, однако в последующие тёплые зимы их численность быстро восстанавливается за счёт птиц, обитающих южнее.
МестообитанияНаселяет заросшие берега кустарниковых болот, озёр, медленно текущих рек и тенистых морских затонов с пресной или солоноватой водой. Быстротекущих потоков избегает. Держится в густых и труднопроходимых зарослях торчащих из воды растений — тростника, осоки, камыша, сыти или рогоза, подобно большой выпи легко карабкается по стеблям этих растений. Неплохо плавает, но на мелководных участках предпочитает передвигаться вброд, а на более глубоких по поверхности плавающих растений — заломах тростника или ковре из листьев кувшинок. Иногда встречается на зарастающих, эвтрофных водоёмах, в водоёмах с солёной или мутной водой, а также в Африке на временных разливах. Вблизи от природных биотопов посещает открытые пространства — рисовые поля, лужайки, сады, парки и лесные опушки. В местах пересечения ареала нередко разделяет место обитания с камышницей, но в отличие от неё по открытым участкам плавает неохотно. При беспокойстве человеком быстро взлетает, но летит недалеко — часто на расстояние до 10 м, после чего опускается обратно в заросли.
紫水鸡（学名：Porphyrio porphyrio）为秧鸡科紫水鸡属的鸟类。该物种的模式产地在亚洲。[2]
_22-Mar-2007_10-12-15_AM.JPG)
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ツル目 Gruiformes 科 : クイナ科 Rallidae 属 : セイケイ属 Porphyrio 種 : セイケイ P. porphyrio 学名 Porphyrio porphyrioセイケイ（青鶏、英: Purple Swamphen、学名: Porphyrio porphyrio）は、ツル目クイナ科に分類される鳥類の一種。
地方・亜種によって様々な呼ばれ方があり、African Purple Swamphen、Purple Moorhen、 Purple Gallinule、Purple Coot、フランス語の talève sultane という名前から、Sultana Bird としても知られる。また、ニュージーランドでは亜種 P. p. melanotus を、マオリ語である Pūkeko （プケコ）と呼んでいる。学名の porphyrio は紫という意味。
セイケイは分類学者によるが、主に羽の色彩の違いから、6-数亜種に分けられる。代表的な亜種は、
ヨーロッパの亜種は全身が青紫色、アフリカと南アジアの亜種は背面が緑色、オーストラリアとインドネシアの亜種は背面と頭部が黒色。フィリピン亜種は背面が茶色がかった淡い青色である。下尾筒は白色。脚は大きく、鮮やかな羽毛で、赤いくちばしと頭部の前面を覆う額板を持つ。体長は約50cm。
一部の分類学者は亜種を、全て種として分類することがある。例えば P. p. madagascariensis は African Purple Swamphen (P. madagascariensis) として分類されることがある[1]。
セイケイは絶滅した ロードハウセイケイ とニュージーランドの二種のタカヘを含むいくつかの島の種の祖先になっていると考えられる。ただし、ニュージーランドにもオーストラリアと同じ亜種であるP. p. melanotusが生息する。ニュージーランドではマオリ語でPūkekoと呼ばれる。人間の到着後にタカヘの個体数が絶滅に近い状態まで減ったため、Pūkekoの分布域は拡大していると考えられる。
オスはくちばしに水草をくわえ、大きな鳴き声をだしながら、メスへお辞儀をするという求愛ディスプレイをする[2]。
つがいは、池や沼のヨシなどの茂みに、ヨシや水草、ゴミなどを織り交ぜて作った浮巣を作る。複数のメスが一つの巣の中に産卵し、抱卵を交代で行う。それぞれのメスは、赤褐色の斑点のある、赤みがかった黄褐色から淡黄色の卵を3-6個産卵する。一つの巣には最大12個産卵される。抱卵期間は約24日である。
セイケイは湿潤な地方の、沼や池、湖の岸辺、牧草地などを好む。ペアかもしくは集団で行動し、雑食性で、水草やヨシなどの柔らかい芽を食べるほか、鳥の卵や小ガモ、小魚、カタツムリのような無脊椎動物を食べることもある。地上の餌をついばむだけではなく、口へ餌を運ぶために脚を使うこともある。
人慣れしている地域もあり、都市近郊や住宅街の池のある公園などでも容易に観ることができる。
セイケイの鳴き声は非常にやかましく、金切り声のような鳴き声をあげる。特に繁殖期に、この特徴的な声を聞くことができる。飛翔はそれほど上手くないが、長距離を飛ぶことができる。また、水かきを持たないにもかかわらず、泳ぐのは上手い。
ガイウス・プリニウス・セクンドゥスなどによると、古代ローマ人はセイケイを鑑賞鳥として別荘などで飼育していた。また、高貴な鳥であるとして、古代ローマ人が食べなかった数種の鳥類のうちの一種である。
セイケイはイギリスなどでかご抜け鳥として時折記録されることがある。アメリカ合衆国のフロリダ州では移入された個体群があり、州の野生動物学者はこの鳥を根絶しようとしている。詳しくはPurple Swamphens in North America（英語）を参考のこと。
セイケイ（青鶏、英: Purple Swamphen、学名: Porphyrio porphyrio）は、ツル目クイナ科に分類される鳥類の一種。
地方・亜種によって様々な呼ばれ方があり、African Purple Swamphen、Purple Moorhen、 Purple Gallinule、Purple Coot、フランス語の talève sultane という名前から、Sultana Bird としても知られる。また、ニュージーランドでは亜種 P. p. melanotus を、マオリ語である Pūkeko （プケコ）と呼んでいる。学名の porphyrio は紫という意味。
.png){kind=small}
_near_Hodal_W_IMG_6601.jpg)
_near_Hodal_W_IMG_6630.jpg)
_near_Hodal_W_IMG_6626.jpg)
