Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The Northern Pintail is protected by the Migratory Bird Treaty Act, although there is a general hunting season for the bird throughout the United States.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Like other waterfowl species, Pintail damage grain crops and cost farmers a considerable amount of money every year.
Negative Impacts: crop pest
Northern Pintail are one of the most sought after ducks by duck hunters throughout their habitat. During duck season, hunters spend lots of money on hunting licenses, sporting goods and travel arrangements to towns that live near the migration flyways, and add a considerable amount of revenue to towns’ economy.
Positive Impacts: food
Pintail feed on grain fields, including rice, wheat, barley, and oats. They also feed on foods that naturally occur, such alkali and hardstem bulrush seeds, sago pondweeds, insects, cladocera, and widgeon grass.
(Bellrose 1980)
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts
Primary Diet: omnivore
Northern Pintail, also called sprig, are found throughout the world. During the summer they are found mainly in the Northern Hemisphere as far south as Poland and Mongolia in Eurasia and California in North America. In the winter, they migrate to the Southern Hemisphere, including parts of Africa and all of Mexico. Some Pintail even fly all the way to Hawaii to spend the winter.
(Gooders, Boyer 1986)
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); oceanic islands (Native )
Pintail are found in marshes, ponds, lakes, rivers, canals, and grain fields, such as rice, oats, wheat, and barley.
(Palmer 1976)
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams
Wetlands: marsh
Other Habitat Features: agricultural ; riparian
Around three-quarters of hatchlings live long enough to fledge, and not more than half of the remaining birds live to produce young of their own.
(Palmer 1976; Gooders, Boyer 1986)
Average lifespan
Status: wild: 267 months.
The adult male Northern Pintail is between 23 to 30 inches (58.5 to 76 centimeters) in length and weighs 1 to 3 pounds (454 to 1362 Grams). Adult females measure 20 to 25 inches (51 to 63.5 centimeters) and weighs 1 to 2.5 pounds (454 to 1135 g). Males have a dark brown head and white breast with a white streak extending up the side of its head. From their back extending down and around their bellies, they have black and white speckled feathers with a yellow patch of feathers just above and behind their feet. Males also have a long, thin tail feather that can measure as much as 10 centimeters (4 inches) long. This feather narrows down to a sharp point and is where they get their name. The female has more of a drab, gray color to her feathers to help camouflage her as she sits on her nest, and her pin tail feather is only about one-quarter the length of the males.
These ducks have bluish-gray bills and they have longer necks than most other dabbling ducks, which makes them superb at feeding in deeper water.
Immature pintails measure from 53 to 68.5 centimeters (21 to 27 inches) and weigh 1 to 3 pounds (454 to 1362 g). Their feathers have more of a buff color to them; their bills are dark; and their heads range in color from dark brown to tan, while their bellies are speckled white and brown. Their tail feathers are dark, with cream colored edges and their feet are grayish green.
(Gooders, Boyer 1986; Soothill, Whitehead 1988; Bellrose 1980)
Range mass: 454 to 1362 g.
Range wingspan: 236 to 282 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
People are the main predators of adult pintails, but they are also preyed upon by bobcats and coyotes. To avoid predation they take flight.
Farmers, during the process of working in their fields, destroy nests. Crows, magpies, gulls, skunks, ground squirrels, coyotes, foxes, badgers, and raccoons also destroy nests and eat the eggs.
(Bellrose 1980)
Known Predators:
During courtship, the male, all the while whistling, will swim close to the female with his head down and tail up to impress the hen. If there is a group of males all courting the same female, the males will chase the female in flight. The males will lose track of her one by one, until only one male is left, and to his victory comes the opportunity to leave his legacy. Copulation takes place in the water and the female gets ready by laying her body close to the ground. The male then starts bobbing his head up and down. He then mounts the female and takes the feathers on the back of her head in his mouth. After he finishes, he lifts his head and back up and whistles. (Gooders & Boyer 1986; Soothill & Whitehead 1988; Palmer 1976)
Mating System: monogamous
Mating season is in early May, and if predators destroy the hen’s eggs, she can replace the clutch as late as the end of July, a process called double clutching. Pintail become sexually mature at 1 year old. (Soothill, Whitehead 1988; Palmer 1976)
A Northern Pintail hen lays 7 to 9 cream colored eggs in May usually laying one egg per day, and the hen alone will incubate them for 22 to 24 days. After the chicks hatch, the hen will lead them to the nearest body of water where they will search for dead insects on the surface of the water. The chicks will attain flight in 46 to 47 days after hatching and the family will stay together until the hen re-grows the feathers needed to fly and she leaves her chicks.
(Soothill, Whitehead 1996; Gooders, Boyer 1986; Bellrose 1980)
Breeding season: Spring and summer
Range eggs per season: 7 to 9.
Range time to hatching: 22 to 24 days.
Range fledging age: 46 to 57 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average eggs per season: 8.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 240 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 240 days.
Parental Investment: precocial ; female parental care
A large (26-30 inches) duck, the male Northern Pintail is most easily identified by its gray back and flanks, white neck, dark brown head, and long, pin-like tail. Female Northern Pintails are mottled tan overall and, relative to the male, have shorter tails and bills. Males are almost unmistakable in their range and habitat, while females may be distinguished from other tan female ducks by their longer necks. The Northern Pintail inhabits much of the Northern Hemisphere. In the New World, this species breeds in Alaska, Canada, and the northern United States, wintering from western Canada and the southern half of the United States south to Central American and the West Indies. In the Old World, this specie breeds from Iceland and Scandinavia east to Siberia, wintering in Europe, North and East Africa, South Asia, and several islands in the western Pacific Ocean. Northern Pintails breed in shallow marshes, ponds, and lakes, primarily those surrounded by prairie or tundra. During the winter, this species may be found in freshwater or saltwater wetland habitats, including lakes, marshes, and estuaries. Northern Pintails eat a variety of plant and animal foods, including seeds, aquatic plants, insects, and other small invertebrates. Northern Pintails may be seen swimming on small to medium-sized bodies of water, where they may be observed foraging for food. This species may also be observed taking off straight up from the water or undertaking straight, swift flights on migration or between breeding or foraging grounds. Northern Pintails are most active during the day.
A large (26-30 inches) duck, the male Northern Pintail is most easily identified by its gray back and flanks, white neck, dark brown head, and long, pin-like tail. Female Northern Pintails are mottled tan overall and, relative to the male, have shorter tails and bills. Males are almost unmistakable in their range and habitat, while females may be distinguished from other tan female ducks by their longer necks. The Northern Pintail inhabits much of the Northern Hemisphere. In the New World, this species breeds in Alaska, Canada, and the northern United States, wintering from western Canada and the southern half of the United States south to Central American and the West Indies. In the Old World, this specie breeds from Iceland and Scandinavia east to Siberia, wintering in Europe, North and East Africa, South Asia, and several islands in the western Pacific Ocean. Northern Pintails breed in shallow marshes, ponds, and lakes, primarily those surrounded by prairie or tundra. During the winter, this species may be found in freshwater or saltwater wetland habitats, including lakes, marshes, and estuaries. Northern Pintails eat a variety of plant and animal foods, including seeds, aquatic plants, insects, and other small invertebrates. Northern Pintails may be seen swimming on small to medium-sized bodies of water, where they may be observed foraging for food. This species may also be observed taking off straight up from the water or undertaking straight, swift flights on migration or between breeding or foraging grounds. Northern Pintails are most active during the day.
Die pylsterteend (Anas acuta) is 'n algemene en wydverspreide eend wat oor groot dele van Noord-Amerika, Europa en Asië voorkom, asook in sekere streke in Afrika. Die spesie kom ook voor in 'n klein strekie in suidelike Afrika en word dus ook as 'n Suider-Afrikaanse voël beskou. Hulle is streng nomadies. Buite die paarseisoen is hulle hoogs gesellig en vorm groot gemengde swerms met ander eende.
Eilandbevolkings het afgesplinter en ontwikkel in aparte spesies soos Eaton se pylsterteend (Anas eatoni), 'n nabyverwante spesie waarvan twee vorme op die Kergueleneilande (Anas eatoni eatoni), en Crozeteilande (Anas eatoni drygalskyi) in die suidelike Indiese Oseaan gevind word. In beide gevalle ontwikkel die manlike voēls nie volle broeivere nie.
Bedreigings vir die pylsterteend sluit in: voëlgriep en verlies van watergebiede as gevolg van ontwikkeling, besoedeling en indringerplante.
Die broeimannetjie is onmiskenbaar. Hy het 'n vaalgrys liggaam, wit bors en wit streep wat van die bors af met die nek langs tot by die kop loop, en 'n donkerbruin kop. Die anusstreek is vaalbruin en swart, en dit het die lang gepunte stert wat aan die spesie sy Afrikaanse, Engelse (Pintail of Northern Pintail) en wetenskaplike naam gee.
Die wyfie is ligbruin met 'n ligter bruin keel en haar gepunte stert is korter, maar sy kan maklik uitgeken word aan haar vorm, lang nek, en lang grys snawel. Onvolwasse en mannetjie-eende in niebroeiverekleed, lyk soos die wyfie. Die spesie is redelik groot vir 'n eend, maar is lig vir sy grootte; mannetjies wissel van 65 tot 75 cm in lengte, terwyl wyfies kleiner is, naamlik 50 tot 55 cm.
Die pylsterteend is 'n voël van oop watergebiede, soos nat grasvelde of toendra, en wei deur hoofsaaklik in die aand of snags vir plantvoedsel rond te pik. Tydens paartyd eet die voël ook waterinsekte, slakke en skaaldiere. Hulle wei soms op gras en sade in die velde. Hulle gebruik 'n vlak, saamgeskraapte nes op die grond, gevoer met plantmateriaal en dons, in 'n droë ligging wat redelik ver van water kan wees.
In die Hawaii-eilande oorwinter 'n paar honderd pylsterteende in vlak moerasland en oorspoelde landbouhabitatte.
Die wêreldwye pylsterteendbevolking word tans op tussen 6 100 000 en 7 500 000 geskat. Die spesie is broei-endemies in die noordelike dele van Asië en oor die grootste deel van Kanada, Alaska en die noordelike Verenigde State. Die pylsterteende oorwinter verder suid, en is endemies aan enkele dele van Europa en die Verenigde State. Die oorwinteringsgebied sluit sentrale en suidelike dele van Noord-Amerika, Noord-Afrika aan die Middellandse See en die meeste dele van Europa, 'n strook oor Afrika vanaf Mauritanië in die weste tot sover as die ewenaar in Kenia in die ooste, en van daar af noord tot by die Middellandse See, asook Indië en ander dele in die Verre-Ooste in. In Kenia bewoon hulle standhoudende watergebiede en oorwinter in groot getalle op die mere van die Groot Skeurvallei en in die sentrale en westelike hooglande.
In Suidelike Afrika word ontsnapte hokvoëls soms gesien, maar hulle kom natuurlik voor in die noordooste van Zimbabwe.
Die mannetjie het 'n hoërige "krie"-fluitgeluid, terwyl die wyfie laer kwaakgeluide maak.
Die antieke Hawaiiese naam vir die pylsterteend is Koloa Mapu wat windgewaaide eend beteken. Mapu beteken ook om te styg of soos 'n wolk te sweef.
Eiers in 'n museum
Die pylsterteend (Anas acuta) is 'n algemene en wydverspreide eend wat oor groot dele van Noord-Amerika, Europa en Asië voorkom, asook in sekere streke in Afrika. Die spesie kom ook voor in 'n klein strekie in suidelike Afrika en word dus ook as 'n Suider-Afrikaanse voël beskou. Hulle is streng nomadies. Buite die paarseisoen is hulle hoogs gesellig en vorm groot gemengde swerms met ander eende.
Eilandbevolkings het afgesplinter en ontwikkel in aparte spesies soos Eaton se pylsterteend (Anas eatoni), 'n nabyverwante spesie waarvan twee vorme op die Kergueleneilande (Anas eatoni eatoni), en Crozeteilande (Anas eatoni drygalskyi) in die suidelike Indiese Oseaan gevind word. In beide gevalle ontwikkel die manlike voēls nie volle broeivere nie.
Bedreigings vir die pylsterteend sluit in: voëlgriep en verlies van watergebiede as gevolg van ontwikkeling, besoedeling en indringerplante.
Anas acuta,[2] tamién denomináu patu rabudu, patu golondrino norteño, coríu rabilargo, coríu pescuecilargo, coríu de cola apuntiada y patu cola de gallu,[3] ye una especie d'ave anseriforme migratoria de la familia Anatidae que cría nel norte d'Eurasia y Norteamérica y que pasa l'iviernu nel sur d'Europa, África del Norte, Centroamérica y bona parte del Asia tropical y subtropical. A pesar de ser una especie tan llargamente distribuyida nun ta estremáu en subespecies, si considerar al cercanu patu de Eaton una especie separada.
Trátase d'un coríu bastante grande, con una cola llargo y apuntao que-y da'l so nome común y científicu. El ánade rabudu tien munchos nomes qu'aluden a los dos llargues plumes negres de la cola de los machos, qu'en vuelu paecen una sola banda. Estes plumes son bien carauterístiques y distintives yá que miden un cuartu del llargor total del coríu cuando'l so plumaxe ta totalmente desenvueltu.[4] Son voladores rabiones y gráciles dotaos con llargues nales, cabeza pequeña y pescuezos llargos que faciliten la so aerodinámica. Dambos sexos tienen el picu de color gris azuláu y pates grises. El machu ye más llamativu, tien la cabeza y parte cimeru del pescuezu de color marrón, travesáu per una fina llinia blanca, que conecta col blancu de les sos partes inferiores. Amás tien un curiosu patrón de colores grises y negros en llombu y bandes. El plumaxe de la fema ye más discretu y apagáu, con tonos pardos buxos similares al d'otres femes de coríos de superficie. Les femes emiten un cuac toscu y los machos un xiblíu aflautado.[4]
El ánade rabudu ye un coríu de güelgaes abiertos qu'añera nel suelu, con frecuencia alloñáu de l'agua. Aliméntase de les plantes qu'algama somorguiando la cabeza mientres nada na superficie de l'agua, complementando la so dieta con pequeños invertebraos na estación de cría. Ye bien gregariu cuando nun ta criando y forma grandes bandaes al pie de otres especies de coríos.
La población d'esti coríu vese afeutada polos depredadores, los parásitos y les enfermedaes aviares. Tamién tienen impautu nel tamañu de les sos poblaciones actividaes humanes como l'agricultura, la caza y la pesca. Con too y con eso, la so enorme área de distribución y la so gran población implica que nun tea globalmente amenaciáu.
Esta especie describióse científicamente por Linneo na so obra Systema naturae en 1758 como Anas acuta.[5] El nome científicu vien de dos pallabres llatines: anas, que significa «patu», y acuta, que significa «afiláu», que como'l so nome n'español fai referencia a lo cabero apuntiada del machu.[6]
Pertenez al xéneru Anas, al que pertenecen otros coríos de superficie.[5] Los parientes más cercanos del patu rabudu son el coríu piquidorado (A. georgica) y el coríu de Eaton (A. eatoni). Estos coríos de cola llarga fueron asitiaos por dellos espertos nun xéneru estreme Dafila (descritu por Stephens, 1824), por cuenta de les sos diferencies morfolóxiques, moleculares y de comportamientu.[7][8][9] El famosu ornitólogu británicu Peter Scott púnxo-y esti nome a la so fía, l'artista Dafila Scott.[10]
En contra de lo esperable pa una especie de tan ampliu área de distribución el patu rabudu nun tien subespecies.[11] Nel pasáu'l coríu de Eaton foi consideráu una subespecie de patu rabudu pero anguaño considérase-y una especie estreme. El dimorfismu sexual d'estes especies de coríos de rabu llargu del hemisferiu norte ye más acusáu que nos del hemisferiu sur, nos cualos el plumaxe reproductivu del machu ye más paecíu al de les femes.
El ánade rabudu ye un coríu bastante grande, que tien un valumbu alar de 23,6–28,2 centímetros. Los machos miden ente 59–76 cm de llargu y pesa 450–1360 gramos, son considerablemente más grandes que les femes que miden ente 51–64 centímetros de llargu y pesen 454–1135 gramos.[12] El machu en plumaxe nupcial tien la cabeza y parte cimeru del pescuezu de color marrón chocolate, ente que'l restu del so pescuezu, pechu y banduyu son blancos, con una llinia blanca que s'enllarga escontra la nuca a lo llargo de los llaterales del pescuezu. Les partes cimeres del so cuerpu y les bandes son de color principalmente de color gris, anque les plumes del llombu tienen el centru negru y al ser llargues dan-y un aspeutu desgreñado a la zona. Sicasí la cola ye de color negru,[11] coles plumes centrales llargues, hasta un llargor de 10 centímetros. El so picu ye azuláu y les pates son gris azulaes.[13]
Les femes adultes son principalmente de color marrón claru motudu y veteado cola cabeza pardu buxu más llisu, y la so cola apuntada ye más curtia que la de los machos, y a pesar de ser similares a otres femes de coríu son fáciles d'identificar pola forma y llargor del so pescuezu, y el so llargu picu gris.
El plumaxe d'eclís de los machos ye similar al de les femes, anque caltienen el patrón de la parte cimera de les ales y les plumes llargues grises de los costazos. Los xuveniles paecer a les femes, pero coles vetes menos marcaes y tienen l'espéculo d'un color marrón más apagáu y colos cantos más estrechos.[14]
Los patos rabudos anden abondo bien sobre tierra y naden con llixereza.[11] Vuelen bien rápido, estendiendo les sos ales llixeramente escontra tras, al contrariu qu'otros coríos que les asitien perpendiculares al cuerpu. En vuelu los machos amuesen un espéculo negru con cantos blancos na parte trasera y acoloratáu maciu na delantrera, ente que el espéculo de les femes des de color pardu escuru col cantu blancu, estrechu na parte frontera pero más anchu en parte posterior, que ye visible a una distancia deI de 1600 metros.[14]
La llamada llamada del machu ye un xiblíu nidiu prup-prup, similar a la del cerceta común, ente que la fema emite un cuac descendente paecencia al del ánade real, y un gazníu baxu cuando ta enardecido.[11]
El ánade rabudu realiza migraciones de llarga distancia.[4] Esti coríu cría nes rexones del norte d'Eurasia llegando hasta'l sur a Polonia y Mongolia,[12] en Norteamérica cría en Canadá, Alaska y el Mediu Oeste. Xeneralmente pasa l'iviernu al sur de la so área de cría, llegando cuasi hasta l'ecuador en Panamá, el norte del África subsaḥariana y l'Asia meridional tropical. Migren en pequeñes cantidaes a les islles del Pacíficu, principalmente a Ḥawai, onde pasen l'iviernu unos pocos cientos nes islles principales en humerales pocu fondos y tierres de cultivu inundables.[11] Tamién realicen viaxes tresoceánicos, un coríu prindáu y anillado en Península del Llabrador Llabrador, Canadá, recibió un disparu n'Inglaterra nueve díes dempués,[12] y aves anilladas en Xapón recuperáronse en seis estados d'EE. XX., hasta Utah y Mississippi nel este.[15] En delles partes de la so área de distribución como Reinu Xuníu y el noroeste d'Estaos Xuníos los ánades rabudos tán presentes tol añu.[14][16]
L'hábitat de cría d'ánade rabudu los humerales ensin montes, como yerbazales húmedos, márxenes de los llagos o la tundra. Pel iviernu tán presentes nuna variedá de hábitats abiertos más amplia, como los estuarios abrigaos, marismas salobres y llagunes costeres. Ye bien gregariu fuera de la estación de cría y forma bandaes mistes con otres especies de coríos.[11]
Dambos sexos algamen el maduror sexual al añu d'edá. La exhibición del machu consiste en nadar cerca de la fema cola cabeza baxa y la cabeza alzada, xiblando de cutio. Si hai un grupu de machos escuerren a la fema volando hasta que quede solu unu. La cópula tien llugar na agua, fema preparar pa ella inclinándose, entós en machu xube y baxa la cabeza delles vegaes y monta a la fema, tomándola col picu de les plumes de la parte posterior de la cabeza. Tres la cópula él alza la cabeza y inclinar escontra tres y xibla.[12]
La dómina de cría ye ente abril y xunu. Constrúin el nial nel suelu escondíu ente la vexetación nun llugar secu, con frecuencia a cierta distancia de l'agua. Consiste nun fuexu pocu fondu recubiertu de materia vexetal y plumón.[11] La fema pon acaldía un güevu hasta un total de de siete a nueve güevos de color crema.[12] Los güevos miden 55 x 38 milímetros y pesen unos 45 gramos, de los cualos el 7% correspuende al pulgu.[17] Si'l depredadores destrúin la primera puesta la fema puede poner una segunda, como mui tarde a finales de xunetu.[12]
La fema guara los güevos sola de 22 a 24 díes. Los pollos, que son nidífugos y tán cubiertos de plumón, son conducíos pola fema escontra la masa d'agua más cercano, onde se van alimentar principalmente d'inseutos. Los pollos desenvolver nunos 46 o 47 díes tres la eclosión, anque permanecen cola fema hasta qu'ella completara la muda.[12]
Alredor de trés cuartes partes de los pollos sobreviven hasta completar el desarrollu, pero solo la metá d'ellos vive lo suficiente para algama'l maduror sexual.[12] La edá máxima rexistrada ye de 27 años y cinco meses nun coríu nos Países Baxos,[17] pero la llonxevidá media na naturaleza suel ser más curtia, y probablemente ye similar a la d'otros coríos como los ánades reales, que suelen vivir dos años.[18]
Los ánades rabudos alimentar na superficie y somorguiando la so cabeza mientres la parte inferior del so cuerpu permanez fuera de l'agua tomando les plantes de fondos pocu fondos, principalmente al atapecer y la nueche, polo que pasa la mayoría del día folgando.[11] El so llargu pescuezu déxa-y algamar comida de fondos d'hasta 30 centímetros de fondura, que ta más allá del algame d'otros coríos de superficie como los azulones.[13]
La dieta d'iviernu ta principalmente compuesta por materies vexetales como granes y rizomes de plantes acuátiques, amás el ánade rabudu delles vegaes alimentar de raigaños, granu y otres granes nos campos, anque con menos frecuencia qu'otros coríos del xéneru Anas.[13] Mientres la estación de cría estos coríos comen principalmente invertebraos, como los inseutos acuáticos, moluscos y crustáceos.[12]
Los niales y pollos d'ánade rabudu son vulnerables a los mamíferos depredadores, como los foinos, melandros, y otres aves como les gaviluetes, cuervos y pegues. Los adultos puede alzase en vuelu pa escapar de los depredadores terrestres, pero les femes que tán guarando pueden ser sosprendíes por carnívoros como los llobos cervales.[12] Les grandes rapazos como los azores comunes, pueden atrapar a estos coríos del suelu, y dellos ferres como'l ferre gerifalte, tienen la velocidá y la fuercia abondo pa cazalos al vuelu.[19]
Ye susceptible al ataque d'un gran espectru de parásitos como los Cryptosporidium, Giardia, cestodos, parásitos zucadores de sangre y pioyos de les plumes,[20][21][22][23] y amás puede ser afeutáu por otres enfermedaes aviares. De cutiu ye la especie que sufre la mayor mortalidá nes epidemies de botulismu aviar y roxura aviar,[24] y tamién puede contraer la gripe aviaria, la cepa H5N1 que tamién puede afectar a los humanos.[25]
El ánade rabudu ye un preciáu troféu de caza por cuenta de la so velocidá, axilidá y la so calidá como alimentu, polo que ye cazáu en tou la so área de distribución.[26][27] Anque ye una de les especies de coríos más numberoses del mundu,[17] la combinación de la caza y otros factores tán produciendo'l descensu de la so población, y realizáronse restricciones locales a la caza p'ayudar a caltener delles poblaciones.[28]
La preferencia d'esta especie polos hábitats con agües pocu fondes facer vulnerable a problemes como la seca o la destrucción de la vexetación acuática, polo que l'hábitat d'esti coríu podría tar amenaciáu pol cambéu climáticu.[17] Les sos poblaciones tamién tán amenaciaes pola conversión de los humerales y yerbazales en tierres de cultivu, que quita a estos coríos de zones d'alimentación y cría. La llantadera de primavera supón la destrucción de munchos niales d'esti coríu poles actividaes agrícoles que realicen la so puestes tempranes.[29] Un estudiu realizáu en Canadá amosó que más de la metá de los niales estudiaos yeren destruyíos polos llabores agrícoles como l'usu del aráu y la grada.[30]
La caza con perdigones de chombu, amás del usu de peses de chombu na pesca, demostróse como la mayor causa d'envelenamientu per chombu nes aves acuátiques, al depositase los perdigones no fondero de los llagos y humerales onde s'alimenten los coríos.[31] Un estudiu realizáu n'España amosó qu'el ánade rabudu y la porrón común yeren les especies con mayores niveles de chombu debíos a la ingestión de perdigones de chombu, y yeren más altos que n'otros países europeos onde los cartuchos con perdigones de chombu yá se prohibieren.[32] N'Estaos Xuníos, Canadá y munchos países d'Europa occidental los cartuchos de caza d'aves que s'usen nes güelgues tienen de tar llibres de metales pesaos como'l chombu.[33][34][35]
El ánade rabudu ta presente nun gran área de distribución, envaloráu en 28,4 millones de kilómetros cuadraos, y una población envalorada en 5,3 – 5,4 millones d'individuos.[36] Y tampoco se cree que qu'axunte l'otru criteriu de la llista colorada d'especies amenaciaes de la UICN, un descensu de población del 30% en diez años o tres generaciones, polo que ta catalogáu como especie d'esmolición menor.
Nel Paleárticu les poblaciones reproductores tán amenorgándose na mayor parte de la so área de distribución, incluyíu'l so mayor bastión en Rusia, les demás o son estables o sometíes a fluctuaciones.[37]
En Norteamérica los ánades rabudos viéronse afeutaos gravemente poles enfermedaes aviares, con descensos de poblaciones reproductores de más de 10 millones en 1957 a 3,5 millones en 1964. Anque la especie repúnxose d'estos tases tan baxes la población reproductora en 1999 yera 30% inferior al la media nos rexistros. En 1997 aproximao 1,5 millones d'aves acuátiques, la mayoría d'elles ánades rabudos, morrieron de botulismu en dos brotes en Canadá y Utah.[24]
El ánade rabudu ye una de les especies a les que se-y aplica'l Alcuerdu sobre caltenimientu de les aves acuátiques migratories euroasiáticas y africanes (AEWA),[38] anque nun gocia de nengún estatus especial na convención sobre'l tráficu d'especies amenaciaes de la fauna y flora monteses (CITES), que regula'l comerciu internacional de especímenes d'animales y plantes selvaxes.[12]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Anas acuta, tamién denomináu patu rabudu, patu golondrino norteño, coríu rabilargo, coríu pescuecilargo, coríu de cola apuntiada y patu cola de gallu, ye una especie d'ave anseriforme migratoria de la familia Anatidae que cría nel norte d'Eurasia y Norteamérica y que pasa l'iviernu nel sur d'Europa, África del Norte, Centroamérica y bona parte del Asia tropical y subtropical. A pesar de ser una especie tan llargamente distribuyida nun ta estremáu en subespecies, si considerar al cercanu patu de Eaton una especie separada.
Trátase d'un coríu bastante grande, con una cola llargo y apuntao que-y da'l so nome común y científicu. El ánade rabudu tien munchos nomes qu'aluden a los dos llargues plumes negres de la cola de los machos, qu'en vuelu paecen una sola banda. Estes plumes son bien carauterístiques y distintives yá que miden un cuartu del llargor total del coríu cuando'l so plumaxe ta totalmente desenvueltu. Son voladores rabiones y gráciles dotaos con llargues nales, cabeza pequeña y pescuezos llargos que faciliten la so aerodinámica. Dambos sexos tienen el picu de color gris azuláu y pates grises. El machu ye más llamativu, tien la cabeza y parte cimeru del pescuezu de color marrón, travesáu per una fina llinia blanca, que conecta col blancu de les sos partes inferiores. Amás tien un curiosu patrón de colores grises y negros en llombu y bandes. El plumaxe de la fema ye más discretu y apagáu, con tonos pardos buxos similares al d'otres femes de coríos de superficie. Les femes emiten un cuac toscu y los machos un xiblíu aflautado.
El ánade rabudu ye un coríu de güelgaes abiertos qu'añera nel suelu, con frecuencia alloñáu de l'agua. Aliméntase de les plantes qu'algama somorguiando la cabeza mientres nada na superficie de l'agua, complementando la so dieta con pequeños invertebraos na estación de cría. Ye bien gregariu cuando nun ta criando y forma grandes bandaes al pie de otres especies de coríos.
La población d'esti coríu vese afeutada polos depredadores, los parásitos y les enfermedaes aviares. Tamién tienen impautu nel tamañu de les sos poblaciones actividaes humanes como l'agricultura, la caza y la pesca. Con too y con eso, la so enorme área de distribución y la so gran población implica que nun tea globalmente amenaciáu.
Bizquyruq (lat. Anas acuta) – çay ördəyi cinsinə aid quş növü.
An houad lostek[1] (liester : houidi lostek) a zo un evn palvezek, Anas acuta an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous en hanternoz ekorannved palearktikel ha Norzhamerika[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An houad lostek (liester : houidi lostek) a zo un evn palvezek, Anas acuta an anv skiantel anezhañ.
El nom d'ànec cuallarg (anomenat Coer a les Balears i Cua de jonc al País Valencià) (Anas acuta), ho diu tot: el mascle té una llarga cua punxeguda i la femella la té una mica més curta.
És molt nombrós a l'hivern, però de manera localitzada, perquè tan sols es localitza al Delta de l'Ebre i a l'Albufera de València
És un ànec molt granívor i oportunista que s'alimenta principalment en arrossars o en zones d'aigua de poca fondària. També menja plantes aquàtiques, insectes i mol·luscs.[2]
El nom d'ànec cuallarg (anomenat Coer a les Balears i Cua de jonc al País Valencià) (Anas acuta), ho diu tot: el mascle té una llarga cua punxeguda i la femella la té una mica més curta.
Mae'r Hwyaden Lostfain (Anas acuta) yn hwyaden sy'n nythu ar draws rhannau helaeth o ogledd Ewrop ac Asia, yn y rhan fwyaf o Alaska a Chanada a rhannau gogleddol o'r Unol Daleithiau.
Mae'r hwyaden yma yn aderyn mudol ac yn symud tua'r de neu tua'r gorllewin yn y gaeaf, pan mae i'w weld yn India ac Affrica. Yn y gaeaf mae heidiau mawr yn ymgasglu ar rai llynnoedd.
Gellir adnabod y ceiliog yn hawdd. Mae ganddo gorff llwyd, bron wen, pen brown a gwddf brown gyda llunell wen arno. Y gynffon hir ar y ceiliog sy'n rhoi'r enw Hwyaden Lostfain i'r rhywogaeth yma. Mae'r iar yn liw brownllwyd gyda cynffonau byrrach. Gellir adnabod yr iâr ymysg hwyaid eraill trwy ei siâp, yn enwedig y gwddf hir, tenau. Mae'n hwyaden weddol fawr, y ceiliog yn 65 i 75 cm o hyd a'r iâr yn 50 i 55 cm.
Planhigion yn tyfu mewn llynnoedd a gwlypdiroedd yw'r prif fwyd, ac yn y tymor nythu bryfed ac ymlusgiaid. Mae'n nythu mewn lle cymharol sych ar y lan, weithiau yn weddol bell o'r dŵr.
Anaml y mae'r Hwyaden Lostfain yn nythu yng Nghymru, ond gall fod yn eithaf cyffredin yn y gaeaf.
Ostralka štíhlá (Anas acuta) je středně velká plovavá kachna z řádu vrubozobých.
Samec je výrazně zbarvený: hlava a část krku jsou hnědé, hruď a dolní část krku bílá (úzkým proužkem zasahuje bílé zbarvení dozadu na hlavu), boky a hřbet jsou šedavé, černá střední ocasní pera výrazně prodloužená. Samice je celkově hnědavá; od samice kachny divoké se liší jednobarevnou hlavou bez proužků a tmavošedým zobákem. V letu má černozelené, bíle lemované zrcátko. Hnízdí na jezerech v nížinách a stepích, také v tundře a horách. U nás protahuje na jaře i na podzim, vzácně přezimuje.[2]
V České republice hnízdila ostralka vždy jen ojediněle a nepravidelně, jedinou oblastí pravidelného hnízdění bylo dolní Podyjí, ovšem jen do výstavby Novomlýnských nádrží. Poslední hnízdění bylo zaznamenáno v roce 1985 u Oder.[3] Dnes lze Ostralku štíhlou vidět nanejvýš v zoologických zahradách, například v Zoo Hluboká nad Vltavou, Zoo Zlín, Zoo Tábor a v Zoo Praha.
Obrázky, zvuky či videa k tématu ostralka štíhlá ve Wikimedia Commons
Galerie ostralka štíhlá ve Wikimedia Commons
Ostralka štíhlá (Anas acuta) je středně velká plovavá kachna z řádu vrubozobých.
Spidsand (Anas acuta) er en stor svømmeand, der er vidt udbredt på de fleste kontinenter og bl.a. kendes på hannens lange, spidse halefjer, der har givet arten sit navn.
Hannen i pragtdragt, der bæres fra november til juni, har en karakteristisk brun og hvid hovedtegning og en lang spids hale. Hunnen ligner gråandens, men er slankere.[1]
Den er vidt udbredt i de nordlige dele af Europa, Asien og Nordamerika, hvor den lever på enge, prærier eller tundra med lavt vand.[2] Arten er oftest en trækfugl, der kan overvintre langt mod syd, fx i Afrika syd for Sahara.
Spidsanden er en almindelig træk- og vintergæst i Danmark, især i Vestjylland. Fuglene ses i tiden fra slutningen af august til april. I Danmark er spidsanden en fåtallig ynglefugl på strandenge i den sydlige del af landet og langs Vestkysten, med Tipperne som den vigtigste lokalitet.
Spidsand (Anas acuta) er en stor svømmeand, der er vidt udbredt på de fleste kontinenter og bl.a. kendes på hannens lange, spidse halefjer, der har givet arten sit navn.
Die Spießente (Anas acuta) ist eine Art aus der Familie der Entenvögel (Anatidae), die im Norden Eurasiens und in Nordamerika weit verbreitet ist. In Mitteleuropa brütet diese Art nur unregelmäßig und verhältnismäßig selten. Sie ist hier überwiegend Durchzügler und Wintergast und hält sich von September bis April vor allem im Tiefland und in den Küstenregionen auf.
Die Spießente ist etwas kleiner als eine Stockente. Der Erpel weist im Prachtkleid einen langen und spitz ausgezogenen Schwanz auf, der zu dem Namen Spießente geführt hat. Das Weibchen hat ganzjährig ein hellbraunes Federkleid, bei dem die einzelnen Federn des Deckgefieders breit grau gesäumt sind.
Spießenten sind Brutvögel der offenen Niederungslandschaften, die größere, stehende Binnengewässer und Überschwemmungsflächen aufweisen. Das Nest wird am Boden gebaut und befindet sich häufig in einiger Entfernung von offenen Wasserflächen. Spießenten ernähren sich überwiegend von Wasserpflanzen, die sie gründelnd aufnehmen. Außerhalb der Brutzeit bilden Spießenten häufig große Schwärme. Im Wolgadelta bestehen diese Schwärme gelegentlich aus 150.000 bis 300.000 Individuen.[1] Die Art gilt als weltweit nicht bedroht. In der Roten Liste der Brutvögel Deutschlands von 2020 wird die Art in der Kategorie 3 als „stark gefährdet“ geführt.[2]
Die Spießente wirkt sehr schlank und weist einen auffallend langen und dünnen Hals auf. Erpel erreichen ausgewachsen eine Körperlänge von 59 bis 76 Zentimetern. Ihr Körpergewicht liegt in einer Bandbreite von 550 bis 1300 Gramm und beträgt im Durchschnitt etwa 850 Gramm. Die durchschnittliche Flügellänge beträgt bei Männchen etwa 27,5 Zentimeter. Weibchen sind mit einer Körperlänge von 51 bis 64 Zentimetern und einer Flügellänge von 26 Zentimetern etwas kleiner und mit einem durchschnittlichen Körpergewicht von 735 Gramm (400–1200 Gramm) auch leichter als die Männchen. Ihr Gewichtsminimum weisen Spießenten in der Regel im Februar eines Jahres auf; das Gewichtsmaximum wird von Erpeln im Oktober und von Weibchen im August erreicht.[3][4][5]
Im Prachtkleid sind die Männchen an Kehle, vorderem Unterhals und den Kopfseiten dunkelbraun gefärbt. Der Oberkopf unterscheidet sich von den anderen Kopfpartien durch eine nochmals dunklere Färbung. In der Nackenmitte verläuft ein fast schwarzes Längsband. Der Schnabel ist blaugrau. Ein schmaler weißer und deutlich abgegrenzter Keil reicht an den hinteren Kopfseiten bis etwa zur Schnabelhöhe. Aufgrund dieser charakteristischen Kopfzeichnung sind die Erpel der Spießente eindeutig von anderen Entenarten im Verbreitungsgebiet unterscheidbar. Die Brust und die untere Hälfte des Vorderhalses sind weiß. Die großen Schulterfedern sind stark verlängert und weisen einen breiten, weißgelblichen bis hellbräunlichen Saum auf. Die Flanken sind schmal dunkelgrau-weiß gebändert, die Körperunterseite ist weiß. Vor den scharf abgesetzten, schwarzen Unterschwanzdecken findet sich eine weißgelbliche bis hellbräunliche Federpartie. Die langen und spitz ausgezogenen Schwanzfedern weisen eine Länge von bis zu zehn Zentimeter auf.[6] Die mittleren Steuerfedern sind schwarz; die an die mittleren Steuerfedern anschließenden weisen eine schwarze Außenfahne auf, die Innenfahnen sind dagegen graubraun mit hellbräunlichen Rändern. Die außenliegenden Steuerfedern sind außen dunkel und innen hell braungrau.[7] Im Ruhekleid ähnelt der Erpel dem Weibchen. Einzelne Erpel weisen am Rücken, an den Schultern sowie am Bürzel einzelne schwarzgraue Federn mit einer groben graubraunen und weißen Querwellung auf.[8] Die mittleren Steuerfedern sind beim Männchen auch im Ruhekleid leicht verlängert. Der Wechsel ins Ruhekleid beginnt beim Männchen etwa ab Juni. Die Umfärbung ins Prachtkleid beginnt im Dezember und ist meist im Januar bis Februar abgeschlossen.[9]
Ausgewachsene Weibchen haben ein hellbraunes Gefieder. Das Deckgefieder ist breit grau gesäumt. Sie weisen dadurch insgesamt einen ausgeprägteren Grauton als die Weibchen anderer Arten aus der Gattung der Eigentlichen Enten auf. Weitere Unterscheidungsmerkmale sind der lange Hals und der lange, graue bis bläulich-hornfarbene Schnabel, der im Vergleich zur Stockente deutlich schmaler ist. Wie beim Männchen haben auch die Beine eine graue bis graublaue Farbe. Die Schwimmhäute sind schwärzlich. Bei beiden Geschlechtern ist die Iris braun.[10]
Noch nicht ausgewachsene Spießenten ähneln in ihrem Jugendkleid dem Weibchen. Bei ihnen ist allerdings die Bauchseite gefleckt, während adulte Weibchen ein fast einfarbiges Bauchgefieder aufweisen. Die Federn auf der Körperoberseite weisen bei Jungvögeln einen schmäleren grauen Saum auf. Dadurch wirken Jungvögel insgesamt etwas dunkler als die ausgewachsenen Weibchen. Junge Erpel wechseln in ihrem ersten Winter erstmals in das Prachtkleid. Einzelne Federpartien auf der Körperoberseite und die äußeren Steuerfedern bleiben dabei noch unvermausert. Die mittleren Steuerfedern erreichen noch nicht die Länge, wie sie für adulte Erpel charakteristisch ist.[11][9][4]
Die Küken der Spießenten gleichen in ihrem Dunenkleid denen der Stockenten. Der Oberkopf und der Rücken sind olivbraun. Ein heller Längsstreifen verläuft beiderseits des Mittelrückens von den Flügeln bis zu den Schwanzseiten. Das rahmbraune Gesicht der Küken ist von einem dunklen Augen- und Backenstreifen durchzogen. Die Körperunterseite der Küken ist rahmweiß bis blassbraun. Der Schnabel ist bleigrau; die Füße sowie die Beine sind hellgrau bis grünlichgrau.[9] Bereits nach der zweiten Lebenswoche wird das Zeichnungsmuster des Dunenkleides zunehmend undeutlicher. Dreiwöchige Spießenten haben an Schulter, Flanken und Schwanz bereits gut erkennbare, etwa 1,3 Zentimeter lange Federn.[12] In einem Alter von etwa sechs Wochen sind die Spießenten voll befiedert. Reste der Dunenfedern finden sich noch an Hals, Rücken, Bürzel und Flügel. Mit etwa sieben Wochen sind die Jungenten flugfähig.[12]
Spießenten können an Land geschickt laufen. Im Wasser liegen sie relativ hoch, so dass der größte Teil des Körpers und der Schwanz sichtbar sind.[6] Die langen Steuerfedern weisen bei schwimmenden Männchen leicht schräg nach oben.
Der Flug der Spießenten ist sehr schnell. Die Flügel sind dabei im Unterschied zu den meisten anderen Entenarten leicht nach hinten zurückgebogen. Wegen der schlanken Körperform und den verhältnismäßig langen und schmalen Flügeln bezeichnet die Ornithologin Janet Kear das Flugbild der Spießenten als „nahezu möwengleich“.[4] Beim Erpel sind im Flug sehr gut die bronzegrünen und rotbraunen Flügelspiegel sichtbar, die an ihrem vorderen Ende mit einem braunen und an ihrem hinteren Ende mit einer schwarz-weißen Binde gefasst sind.[13] Beim Weibchen sind diese Flügelspiegel weniger gut zu erkennen. Zu den eindeutigen Feldkennzeichen fliegender Spießenten gehören neben der langgestreckten Körperform außerdem der schmale helle Hinterrand der Flügel und der dünne Hals.[11] Fliegen Spießenten vom Wasser auf, so benötigen sie keine Laufphase, sondern starten relativ steil aus dem Wasser. Beim Landen im Wasser strecken sie die Füße weit nach vorne.
Die Stimmäußerungen beider Geschlechter sind wenig auffällig. Weibchen der Spießente lassen ihre Stimme darüber hinaus nur selten hören. Ihr Ruf erinnert an das Quaken der weiblichen Stockente und fällt wie bei dieser in der Tonhöhe leicht ab. Der Schreckruf aufgescheuchter Weibchen ist ein in der Tonhöhe dunkles croak. Balzende oder erregte Erpel der Spießente äußern ein leises, nasales wä-glück-hä oder krlük. Dabei wird der Hals zunächst gestreckt und dann wieder eingezogen. Diese Rufe ähneln der der Krickente. Die der Spießente sind allerdings in ihrer Tonhöhe etwas tiefer und gedämpfter. Spießentenerpel, die sich gestört fühlen, lassen außerdem ein leises und nasal klingendes wrä wrä wrä... hören.[6][14]
Die holarktisch verbreitete Spießente ist die am weitesten im Norden brütende Gründelente. Ihr Brutgebiet, dessen Verbreitungsgrenzen in Eurasien zwischen den Juli-Isothermen von 6 und 23 °C, in Nordamerika sogar bis 28 °C liegen,[15] erstreckt sich bis in die arktische Tundra hinein. Sie ist dort die häufigste Entenart. In geeigneten arktischen Habitaten brüten bis zu 5 Brutpaare je Quadratkilometer. Im Mackenzie-Delta, das den Lebensraumanforderungen der Spießenten besonders entspricht, wurden sogar bis zu 8,8 Brutpaare je Quadratkilometer gezählt.[4]
Das Verbreitungsgebiet der Spießenten erstreckt sich insgesamt etwa über eine Fläche von 10 Millionen Quadratkilometer und ist damit das größte aller Entenvögel.[4][16] Es reicht von den Küstenregionen Islands, der Nordspitze Irlands und Großbritanniens über Eurasien bis nach Kanada, Alaska, den Mittleren Westen der USA und dem Südwesten Grönlands. Im Westen Europas finden sich einige vorgeschobene, teils nur sporadisch besetzte Brutplätze in der Camargue, in Südspanien und im Po-Delta.[17] Etwa 90 Prozent des europäischen Brutbestands brütet auf russischem Gebiet. In Deutschland sind Spießenten dagegen verhältnismäßig seltene Brutvögel. Der Brutbestand wird auf etwa 300 Paare geschätzt.[18] Die meisten brüten in der norddeutschen Tiefebene. Brutvorkommen gibt es auch in der ungarischen Tiefebene und daran anschließend vereinzelt auch im Osten Österreichs.[17]
In einigen Regionen des Verbreitungsgebietes ist die Spießente ein Standvogel. Dazu gehören Großbritannien und der Nordwesten der USA.[11][19] Die überwiegende Zahl der Spießenten überwintert in Regionen, die südlich des Brutgebietes liegen. Bezogen auf ihre Überwinterungsplätze weisen sie eine hohe Standorttreue auf.
Nordamerikanische Brutvögel überwintern zum größten Teil südlich des 40. nördlichen Breitengrades.[4] Ihr Überwinterungsgebiet erreicht in Panama fast den Äquator.[6] Eine besonders hohe Zahl überwinternder Spießenten findet sich in Kalifornien sowie in der Küstenregion von Mexiko und dem US-amerikanischen Bundesstaat Louisiana.[4] In Afrika reichen die Überwinterungsgebiete eurasischer Brutvögel bis nach Tansania, Nigeria, Mali und Senegal. In Asien überwintern Teile der Populationen auch im tropischen Südasien. Sie ziehen teilweise bis nach Sri Lanka und Borneo.[20] Irrgäste erreichen gelegentlich auch Mikronesien, Polynesien und Neuguinea. Ein Erpel der Spießente wurde im Juli 1985 nordöstlich von Perth, Australien beobachtet.[21]
Nicht alle Spießenten ziehen weit nach Süden. Im Westen Europas zählen die Atlantikküste Frankreichs sowie Großbritannien und Irland zu den wichtigen Überwinterungsquartieren. Auch in den Niederlanden finden sich im Januar tausende von Spießenten.[1] Zu den Überwinterungsquartieren zählt auch der Mittelmeerraum. Hier finden sich im Winter Spießenten von Südspanien und Marokko bis ins Nildelta. Eine kleine Anzahl von Spießenten überwintert auf pazifischen Inseln. In Hawaii finden sich jährlich einige hundert Vögel ein, die dort den Winter auf überfluteten Niederungsflächen verbringen.[6]
Eine Reihe von Beringungsfunden belegt eine Vielzahl von Ozeanüberquerungen für Spießenten, wobei Pazifiküberquerungen häufiger vorkommen als Überquerungen des Atlantiks.[6][1] Die auf Hawaii überwinternden Vögel brüten im Osten Russlands. In Japan beringte Spießenten wurden im Osten der USA wiedergefunden.[22] Die Flugleistungen der Spießenten sind dabei beeindruckend. Eine im kanadischen Labrador beringte Spießente wurde neun Tage später von einem Jäger in Großbritannien geschossen.[23] Anhand der Beringungsfunde konnte man bei einer anderen Spießente nachweisen, dass sie über Nacht 560 Kilometer zurückgelegt hatte.[1]
Spießenten sind grundsätzlich Brutvögel offener Landschaften. Bewaldete Regionen werden von ihnen gemieden.[24] Der Aktivitätsraum eines Spießentenpaares umfasst etwa 500 Hektar, wobei es sowohl intra- wie interspezifische Überlappungen im Aktivitätsraum gibt.[25]
Der Lebensraum der Spießenten umfasst während der Brutzeit ausgedehnte Moore, Feuchtwiesen, Sümpfe, Überschwemmungszonen größerer Flüsse sowie Seengebiete, wobei sie verlandende und vegetationsreiche Gewässer bevorzugen. Sie zählen zu den charakteristischen Brutvögeln der arktischen und subarktischen Tundra. Die Aufzuchtzeit ihrer Jungen fällt dort in die kurzen Sommerperiode mit einem reichen Angebot an Insekten und proteinreicher Pflanzennahrung.[26] In ihrem südlichen Verbreitungsgebiet zählen auch dünn bewaldete Waldsteppen zum Brutgebiet, sofern diese genügend offene Wasserflächen aufweisen.[9] Spießenten sind Lebensraumopportunisten, die geeignete Brutreviere schnell besiedeln:[27][4] Untersuchungen im US-amerikanischen Bundesstaat North Dakota zeigen, dass Spießenten Teiche als Brutrevier nutzen, die für das Weidevieh als Tränke neu angelegt wurden. Dabei wiesen Teiche mit einer Größe zwischen 0,4 und 0,8 Hektar die höchste Brutdichte auf.[28]
Während der Mauser bevorzugen Spießenten kleine, freiliegende Wasserflächen im Röhricht nahrungsreicher Seen. Spießenten sind in dieser Zeit sehr gesellige Vögel.[6] Große Mauserschwärme von Spießenten finden sich unter anderem an den großen Seen Kasachstans und im Mündungsgebiet der Wolga. Weitere Mauserplätze mit Massenansammlungen von Spießenten finden sich auch in den Waldsteppen- und Tundrenzonen Westsibiriens wie etwa am Unterlauf des Ob und des Jenissej.[29] An den Mauserplätzen treffen zunächst die Erpel ein, die sich am Brutgeschäft nicht beteiligen, sowie die Weibchen, die erfolglos oder überhaupt nicht gebrütet haben. Die anderen Weibchen gesellen sich später mit den flügge gewordenen Jungvögeln hinzu, sobald sie im Brutrevier die Mauser durchlaufen haben. Zwischen 150.000 und 300.000 Spießenten sind dann im Spätsommer in dieser Region anzutreffen.[1] Dabei vergesellschaften sie sich auch mit anderen Entenarten. Der Beginn des Weiterzuges in die Winterquartiere ist abhängig von der jeweiligen Verbreitungsregion. Er beginnt in Kasachstan bereits Mitte August. Während des Zuges halten sie sich auch in Flussmündungen, Brackwasserzonen, Haffs und Lagunen auf.[29][30]
Beide Geschlechter erreichen ihre Fortpflanzungsfähigkeit am Ende ihres ersten Lebensjahres.[9] Der größte Teil der Weibchen brütet allerdings erstmals gegen Ende des zweiten Lebensjahres.[30] Die Paarbildung beginnt bereits während des Winterzuges zurück in die Brutgebiete.[24][31] Brutpaare kommen immer nur für eine Brutperiode zusammen.[32]
Der Erpel umwirbt das auf dem Wasser schwimmende Weibchen, indem er sich ihm mit gesenktem Kopf und angehobenen Schwanzfedern nähert. Dabei lässt er fortwährend seine Balzrufe erklingen. Die Paarung findet auf dem Wasser statt. Das Weibchen signalisiert seine Paarungsbereitschaft, indem es tiefer mit seinem Körper ins Wasser eintaucht. Das Männchen reagiert darauf mit einem erregten Kopfaufstoßen, bei dem der Kopf bei waagrecht gehaltenem Schnabel hochgereckt wird, und besteigt schließlich das Weibchen. Während der Paarung fasst der Erpel mit dem Schnabel die Federn am Hinterkopf der Partnerin. Nach der Paarung ruft der Erpel mit zurückgelegtem Kopf erneut.[23]
Gelegentlich sind bei Spießenten sogenannte Reihflüge zu beobachten, bei denen zwei oder mehr Erpel hinter einem einzelnen Weibchen herfliegen. In Phasen einer noch stattfindenden Paarbildung kommt es zu solchen Reihflügen, wenn mehrere Erpel ein Weibchen bedrängen, das Weibchen auffliegt und die Männchen ihm folgen. Außerdem sind sie gelegentlich zu beobachten, wenn ein bereits verpaarter Erpel das Nistgebiet gegen ein anderes Paar verteidigt und dem Paar fliegend bis zur Reviergrenze folgt.[32][33]
Die Brutzeit liegt zwischen April und Juni und beginnt unmittelbar nach dem Frostaufbruch der Brutgewässer. Die Zeitdauer, die zwischen Ankunft im Brutgebiet und dem Brutbeginn liegt, ist abhängig von der jeweiligen Verbreitungsregion. An der Südgrenze des Brutareals verstreichen in der Regel 35 bis 40 Tage, bis ein Weibchen mit der Eiablage beginnt. Je nördlicher das Brutgebiet liegt, desto kürzer wird diese Zeitspanne. In der Region um Tobolsk beginnt die Eiablage 15 bis 20 Tage nach Ankunft des Weibchens. Auf der Jamal-Halbinsel liegt dieses Intervall bei fünf bis zehn Tagen.[34]
Das Nest wird nur vom Weibchen am Boden angelegt. Es befindet sich in der Regel in der Riedzone auf einer trockenen Erhebung. Vor allem in Steppen- und Trockenrasenregionen brüten Spießenten mitunter auch in einer Entfernung vom Wasser, die mehrere Kilometer betragen kann.[30][24][35][28] Die meisten Nester finden sich jedoch nicht mehr als 100 Meter vom nächsten Gewässer entfernt.[28] Das flache Nest besteht aus Pflanzenmaterial und ist mit Daunen ausgepolstert.[6] Ein Gelege besteht aus acht bis zwölf hellgrünen Eiern.[3] Das Weibchen legt etwa ein Ei pro Tag.[23] Die Eigröße beträgt etwa 55 × 28 Millimeter. Ein durchschnittliches Ei wiegt 45 Gramm, wobei sieben Prozent des Gewichts auf die Schale entfallen.[36] Wird das Gelege zerstört, ist das Weibchen bis etwa Ende Juli in der Lage, ein Ersatzgelege zu legen.[23]
Brut und Aufzucht der Jungen erfolgt allein durch das Weibchen. Die Erpel halten sich zunächst noch in Nestnähe auf. Mit dem Fortschreiten der Brutperiode wird die Paarbindung zwischen Erpel und Weibchen zunehmend lockerer. Die Erpel schließen sich anderen Erpeln an und ziehen schließlich in Richtung der Mauserplätze ab. Das Weibchen bebrütet das Gelege etwa 22 bis 24 Tage. Die frisch geschlüpften Dunenküken werden nach dem Schlupf vom Weibchen zum nächsten Gewässer geführt, wo sie die ersten Wochen von Insekten leben, die sie von der Wasseroberfläche abpicken. Die Küken sind nach 46 bis 47 Tagen flügge. Sie verbleiben allerdings in der Regel bei dem Muttervogel, bis dieser die Mauser vollständig durchlaufen hat.[23]
Etwa zwei von vier geschlüpften Küken überleben die ersten zwei Lebenswochen. Nur jedes vierte Küken dagegen wird auch flügge.[37] Das maximale Lebensalter, das für eine Spießente bislang nachgewiesen werden konnte, beträgt 27 Jahre und fünf Monate.[36] Die durchschnittliche Lebensspanne einer Spießente liegt allerdings deutlich darunter. Detaillierte Untersuchungen fehlen jedoch. Es ist aber sehr wahrscheinlich, dass die durchschnittliche Lebenserwartung einer Spießente ähnlich wie bei der Stockente zwei Jahre beträgt.[38]
Spießenten ernähren sich überwiegend von Wasserpflanzen, die sie im flachen Wasser gründelnd aufnehmen. Die jeweilige Nahrungszusammensetzung ist dabei abhängig vom örtlichen Nahrungsangebot.[39] Wie für Gründelenten charakteristisch, stehen sie bei der Nahrungssuche häufig mit Kopf nach unten im Wasser und halten durch leichte Beinbewegungen das Gleichgewicht. Auf Grund des langen Halses können Spießenten auch noch Nahrungsbestandteile aufnehmen, die sich 30 Zentimeter unterhalb der Wasseroberfläche finden. Spießenten nutzen daher Wasserzonen, die außerhalb der Reichweite anderer Gründelenten wie etwa der Krick- oder Stockente liegen.[10] Auch in ganz flachem Wasser werden der Kopf und der Hals bei der Nahrungssuche ganz eingetaucht und das Bodensediment durchsucht.[40] Die Nahrungsaufnahme erfolgt überwiegend am Abend und in der Nacht. Den größten Teil des Tages verbringen Spießenten ruhend.[6] Die Nahrung besteht hauptsächlich aus Pflanzenmaterial wie Samen und Rhizome von Wasserpflanzen. Gelegentlich suchen Spießenten auch an Land nach Wurzeln, Getreidekörnern und anderen Samen. Dieses Verhalten ist aber bei anderen Enten der Anas-Gattung ausgeprägter.[10] Zu den landwirtschaftlichen Feldfrüchten, die von Spießenten gefressen werden, zählen unter anderem Weizen, Gerste, Hirse, Buchweizen sowie Reis.[41]
Abweichend von der tendenziell eher vegetarischen Nahrungsweise nehmen Weibchen während der Brutzeit einen hohen Anteil tierischer Nahrung zu sich. Vor dem Legen der Eier beträgt dieser Anteil 56 Prozent; er steigt während der Legephase auf 77 Prozent und fällt danach auf 29 Prozent.[42][23][43] Bei nicht eierlegenden Weibchen liegt der Anteil tierischer Nahrung dagegen nur bei 4,6 Prozent. Die tierische Nahrung von Spießenten besteht überwiegend aus den Larven verschiedener Wasserinsekten sowie Weichtieren, Flohkrebsen und Wenigborstern. Steht den Weibchen tierische Nahrung in nicht ausreichendem Maße zur Verfügung, so hat dies Auswirkungen auf die Gelegegröße. Weibchen, die in dieser Zeit ausschließlich Weizen zum Fressen erhielten, hatten ein Gelege, das um bis 46 bis 50 Prozent kleiner war.[43]
Gelege und Küken der Spießenten sind durch Raubsäuger wie Füchse und Dachse und durch Vögel wie Möwen, Krähen und Elstern gefährdet. Ausgewachsene Spießenten können sich in der Regel der Nachstellung von Raubsäugern durch Auffliegen entziehen. Brütende Spießentenweibchen werden jedoch am Nest häufig von großen Raubsäugern wie etwa dem Rotluchs oder dem Rotfuchs überrascht.[23] Einige Greifvögel wie etwa der Habicht sind in der Lage, Spießenten auch am Boden zu schlagen. Einige Falken, darunter insbesondere der Gerfalke, sind ausreichend schnell und kräftig, um auch fliegende Spießenten zu erjagen.[44]
Spießenten werden von einer Reihe von Parasiten befallen. Dazu gehören Kryptosporidien, Giardien, Bandwürmer und Federlinge.[45][46][47][48] Auch andere Vogelerkrankungen treten bei der Spießente auf. Es ist häufig die Art mit der höchsten Mortalitätsrate, wenn unter Wassergeflügel Botulismus oder Geflügelcholera ausbricht.[49] Spießenten können außerdem an der Vogelgrippe H5N1 erkranken.[50]
Die Spießente ist eine der Arten, die unter das Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) fällt,[51] sie hat aber keinen speziellen Schutzstatus im Rahmen der CITES-Vereinbarungen.[23]
Die weltweite Population wird aktuell auf 6,1 bis 7,7 Millionen Individuen geschätzt. Die IUCN geht davon aus, dass die Population in den letzten Jahren beziehungsweise in den letzten drei Generationen nicht mehr als 30 Prozent abgenommen hat. Dementsprechend wird die Art von der IUCN als least concern oder nicht bedroht eingestuft.[16]
Die am besten dokumentierten Bestandszahlen liegen für Nordamerika vor. Sie belegen, dass die Art insgesamt starken Populationsschwankungen unterworfen ist: In Nordamerika ging die Brutpopulation zwischen 1957 und 1964 von ursprünglich 10 Millionen Individuen auf 3,5 Millionen zurück. Wichtigste Ursache des Rückgangs war neben einer lang anhaltenden Dürre in den Präriegebieten eine Reihe von Krankheitsepidemien, von denen Spießenten stark betroffen waren.[49][4] Der Bestand erholte sich bis 1969 wieder auf 5,9 Millionen Individuen und blieb in den 1970er Jahren mit etwa 5,6 Millionen Individuen stabil. 1988 lag der nordamerikanische Bestand allerdings nur noch bei zwei Millionen Spießenten. Nach den Untersuchungen kanadischer und US-amerikanischer Behörden zählen zu den Ursachen für den Bestandseinbruch eine jagdliche Übernutzung, Lebensraumverlust und klimatische Einflüsse.[4] In den zwei Botulismus-Epidemien des Jahres 1997, denen in Kanada und den USA etwa 1,5 Millionen Wasservögel zum Opfer fielen, waren Spießentenbestände erneut besonders stark betroffen. 1999 lag die Brutpopulation um etwa 30 Prozent unter dem langjährigen Durchschnitt.[49] Auch die eurasischen Brutbestände gehen offenbar zurück.[52] Dies wird vor allem an der Zahl überwinternder Spießenten festgemacht: Während die Zahl der im westlichen Afrika überwinternden Spießenten mit 1,2 Millionen in den letzten dreißig Jahren stabil blieb, geht die sich im Winterhalbjahr im Nordwesten Europas aufhaltende Population an Spießenten leicht zurück. Die Zahl der im Schwarzen Meer sowie im östlichen Mittelmeerraum überwinternden Spießenten sinkt dagegen jährlich um durchschnittlich 6,4 Prozent.[53] Für andere Überwinterungsgebiete liegen keine ausreichenden Zahlen vor, um daraus auf die Entwicklung des Bestandes zu schließen.
In ihrer Wertung der zukünftigen Bestandsentwicklung geht die Ornithologin Janet Kear davon aus, dass die Populationszahlen der Spießente zukünftig weiter zurückgehen werden. Die traditionellen Überwinterungsplätze sind durch eine fortschreitende industrielle Entwicklung bedroht. In Nordamerika ging die Brutpopulation der Präriegebiete trotz Schutzmaßnahmen durch den Verlust von Lebensraum drastisch zurück. Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der RSPB die zukünftige Verbreitungsentwicklung von Vögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, kommt zu einem ähnlichen Ergebnis und geht davon aus, dass es bei der Spießente bis zum Ende des 21. Jahrhunderts auf Grund der Klimaerwärmung zu einem weiträumigen Verschwinden in West-, Nord- und Mitteleuropa kommen wird. Das Verbreitungsgebiet wird sich nach dieser Prognose deutlich verkleinern und nach Norden verschieben.[54]
Wegen ihrer Wachsamkeit und ihres schnellen Fluges sind Spießenten für den Jäger keine leicht zu erlegende Beute, was aber für viele Jäger den Reiz der Jagd auf sie erhöht. Ihrem Fleisch wird außerdem eine gute Qualität nachgesagt. Fast im gesamten Verbreitungsgebiet wird sie vom Menschen bejagt.[55][56] In Deutschland machen Spießenten weniger als 10 Prozent der erlegten Entenarten aus, wobei der Jagd nahezu ausschließlich Durchzügler zum Opfer fallen. Spießenten sind mit Ausnahme von Bayern, Bremen, Sachsen und Sachsen-Anhalt bundesweit ganzjährig geschont. In der Schweiz gab es seit 2007 keine Abschüsse mehr. In Österreich zählt die Spießente nicht zum jagdbaren Federwild.[57] In den USA und in Kanada ist die Spießente dagegen ein jagdlich wichtiges Federwild. Obwohl die Spießente zu den häufigsten Entenarten weltweit zählt,[36] haben dort die Jagd und andere den Bestand beeinflussende Faktoren die Population schrumpfen lassen, so dass diese Art zeitweise unter Schutz gestellt beziehungsweise die Bejagung eingeschränkt wurde.[58] Eine lokale jagdliche Übernutzung kann sich auf die Bestandszahlen eines sehr großen Verbreitungsgebietes negativ auswirken, da die im Sommerhalbjahr opportunistisch neue Lebensräume besiedelnden Spießenten eine hohe Standorttreue gegenüber ihren Überwinterungsplätzen aufweisen.[4]
Durch den Menschen werden unter anderem Lebensräume der Spießente so verändert, dass sie als Brutgebiet nicht mehr in Frage kommen. Bestandsbeeinflussend ist vor allem die Trockenlegung von Sumpf- und Marschland zwecks Umwandlung in landwirtschaftlich genutzte Flächen. In vielen Teilen des Verbreitungsgebiets fällt außerdem die landwirtschaftliche Pflanz- und Saatzeit in den Zeitraum, in dem die Spießenten bereits ihre Nester angelegt haben. Eine Vielzahl von Gelegen wird deswegen durch landwirtschaftliche Arbeiten zerstört.[59] In einer kanadischen Studie fielen mehr als die Hälfte der beobachteten Nester Pflüg- und Eggarbeiten zum Opfer.[60] Studien in North Dakota bestätigen dieses Ergebnis.[28]
Die Jagd mit Bleischrot sowie das Angeln mit Bleisenkern gelten als die wichtigsten Gründe für Bleivergiftungen, die bei Gründelenten besonders häufig auftreten.[61] In einer spanischen Studie zählten Spieß- und Tafelenten zu den Arten, die am häufigsten mit der Nahrung Blei zu sich nahmen.[62] In den meisten westeuropäischen Ländern, den USA sowie Kanada ist die Verwendung von bleihaltiger Munition für die Jagd auf Wassergeflügel mittlerweile verboten.[63][64][65]
Die Art wurde 1758 durch Carl von Linné in seiner Systema naturae als Anas acuta eingeordnet.[66] Während anas die lateinische Bezeichnung für „Ente“ ist, leitet sich acuta vom lateinischen Verb acuere ab, das für „schärfen“ oder „spitzen“ steht.[67]
Innerhalb der artenreichen Anatinae-Gattung Anas ist die Spießente am engsten mit der südamerikanischen Spitzschwanzente (Anas georgica) und der Kerguelenente (Anas eatoni) verwandt. Die im südlichen Indischen Ozean als Inselform vorkommende Kerguelenente galt lange als eine Unterart der Spitzschwanzente.[3] Mittlerweile wird ihr ein eigener Artstatus zuerkannt. Bereits 1824 ist von James Francis Stephens vorgeschlagen worden, die Artengruppe der Spitzschwanzenten einer eigenen Gattung mit dem Gattungsnamen Dafila zuzuordnen. Dieser Vorschlag wird durch neue morphologische und molekularbiologische Erkenntnisse bestätigt, hat sich aber bislang nicht allgemein durchgesetzt.[68][69][70]
Trotz des großen Verbreitungsgebietes weist die Art der Spießenten keine Unterarten auf, sie wird deshalb als eine monotypische Art bezeichnet.[6] Brutpaare bilden sich in den Überwinterungsgebieten, wo Spießenten aus unterschiedlichen Verbreitungsgebieten aufeinander treffen. Dieses Verhaltensmerkmal sowie die Fähigkeit, neue Brutgebiete opportunistisch zu besiedeln, haben dazu geführt, dass sich bislang keine erkennbaren morphologischen Unterschiede herausgebildet haben.[27]
Die Spießente (Anas acuta) ist eine Art aus der Familie der Entenvögel (Anatidae), die im Norden Eurasiens und in Nordamerika weit verbreitet ist. In Mitteleuropa brütet diese Art nur unregelmäßig und verhältnismäßig selten. Sie ist hier überwiegend Durchzügler und Wintergast und hält sich von September bis April vor allem im Tiefland und in den Küstenregionen auf.
Die Spießente ist etwas kleiner als eine Stockente. Der Erpel weist im Prachtkleid einen langen und spitz ausgezogenen Schwanz auf, der zu dem Namen Spießente geführt hat. Das Weibchen hat ganzjährig ein hellbraunes Federkleid, bei dem die einzelnen Federn des Deckgefieders breit grau gesäumt sind.
Spießenten sind Brutvögel der offenen Niederungslandschaften, die größere, stehende Binnengewässer und Überschwemmungsflächen aufweisen. Das Nest wird am Boden gebaut und befindet sich häufig in einiger Entfernung von offenen Wasserflächen. Spießenten ernähren sich überwiegend von Wasserpflanzen, die sie gründelnd aufnehmen. Außerhalb der Brutzeit bilden Spießenten häufig große Schwärme. Im Wolgadelta bestehen diese Schwärme gelegentlich aus 150.000 bis 300.000 Individuen. Die Art gilt als weltweit nicht bedroht. In der Roten Liste der Brutvögel Deutschlands von 2020 wird die Art in der Kategorie 3 als „stark gefährdet“ geführt.
Chiam-boé-á sī 1 chióng chiáu-á, kang--ê ê boé-liu tiong-ng ū 2 ki khah tn̂g khah sè ê mo͘, hō͘ boé-liu chiâⁿ chò chiam chiam ê hêng, chū-án-ne hông hō chò chiam-bóe-á.
Chiam-boé-á sī 1 chióng chiáu-á, kang--ê ê boé-liu tiong-ng ū 2 ki khah tn̂g khah sè ê mo͘, hō͘ boé-liu chiâⁿ chò chiam chiam ê hêng, chū-án-ne hông hō chò chiam-bóe-á.
Tekst üüb Öömrang A gräfögel ((mo.) graföögel, (sö.) grefügel) (Anas acuta) as en fögel ütj at anenfamile (Anatidae).
Fööraal a gräfögel (of man ianfach fögel) as uun a fögelkuin fangd wurden.
So rept a gräfögel.
Aier faan Anas acuta - MHNT
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: A gräfögel ((mo.) graföögel, (sö.) grefügel) (Anas acuta) as en fögel ütj at anenfamile (Anatidae).
Fööraal a gräfögel (of man ianfach fögel) as uun a fögelkuin fangd wurden.
Jouhelo (Anas acuta) on sorzien heimoh kuului lindu.
Lindu tunnetah karjalan paginluadulois nämmil nimil:
Piduhus: 51-62 cm
Siibien agjuväli: 79-87 cm
Paino: 0,9-1,1 kg
on mårlå al longue cawe (on dit eto canård-aronde, c' est on såvadje canård å long hatrea ki vike so les aiwes do Novea èt do Vî Monde. Il a deus longuès plomes ki lî vnèt foû del cawe. Did la li no : canård-aronde.
Ko e pato ko e manupuna ʻauhē ia ki Tongá ni. ʻOku ʻikai pau ʻoku moʻoni ʻene haʻu ki ai pe ʻikai, koeʻuhi ʻoku ʻikai ʻiloʻi ʻa e faʻahinga ʻi he konga ʻeni ʻo māmani. Mahalo pē naʻe hē ʻa e manupuna siʻi mei Hauaiʻi ki Tonga. Mahalo pē naʻe fehalaʻakiʻi, koeʻuhi ʻoku tatau ʻa e ʻasi ʻo e fanga fefine ʻo e pato mo e toloa.
Ko e pato ko e manupuna ʻauhē ia ki Tongá ni. ʻOku ʻikai pau ʻoku moʻoni ʻene haʻu ki ai pe ʻikai, koeʻuhi ʻoku ʻikai ʻiloʻi ʻa e faʻahinga ʻi he konga ʻeni ʻo māmani. Mahalo pē naʻe hē ʻa e manupuna siʻi mei Hauaiʻi ki Tonga. Mahalo pē naʻe fehalaʻakiʻi, koeʻuhi ʻoku tatau ʻa e ʻasi ʻo e fanga fefine ʻo e pato mo e toloa.
De Pielsteert oder Pylsteert (Anas acuta), ok Langhalsaant oder kort Langhals un Steertaant, is en Aart ut de Familie vun de Aantenvagels (Anatidae). Dor höört se to de „Swemmaanten“ un dor nu wedder to de „Aanten an sik“ mit to. Se leevt in grote Tahl in den hogen Norden vun Eurasien un Noordamerika. In Middeleuropa is düsse Aart meist bloß Wintergast un hollt sik vun September bit April sunnerlich in’t Siedland un an de Waterkant up. Bröden deit se hier bloß unregelmatig un man roor.
De Pielsteert is en beten wat lüttjer, as de Graue Aante. Wenn de Waart sien staatsch Kleed anleggt, hett he en langen un pielen Steert. Dor kummt de Naam vun düsse Aante ok vun her.
De Pielsteert is man’n slanken Vagel un hett en langen un dünnen Hals. De Waart warrt bit hen to 59 bit 76 cm lang. Wegen deit he vun 550 bit 1.300 Gramm. In’n Döörsnitt wiggt he bi 850 Gramm. De Seken sünd 51 bit 64 cm lang un weegt in’n Döörsnitt 735 Gramm (400 – 1.200 g)
Pielsteerte könnt an Land leifig lopen. In’t Water liggt se man tämlich hooch un de gröttste Deel vun dat Lief un de Steert sünd to sehn.
Wenn Pielsteerte vun dat Water upflegen doot, bruukt se keen lange Streken, man se start relativ pielup ut dat Water. Wenn se in’t Water lannen doot, streekt se de Föte wiet na vörn.
De Pielsteert kummt holarktisch vör. Se is de Grünnelaante, de to’n Bröden an’n wietsten na Norden geiht. Se brott in Eurasien twuschen de Juli-Isothermen vun 6 und 23 °C, in Nordamerika sogar bit 28 °C[1] Dat geiht bit in de Tundra in’e Arktis hooch. Dor boven is se de Aart mank de Aanten, de an’n meisten vörkamen deit.
De Pielsteerte kaamt vör in en Rebeet vun bi 10 Mio Quadratkilometers, dat is mehr, as bi all annere Aantenvagels. Dat geiht vun Iesland siene Waterkant un de Noordspitz vun Ierland un Grootbritannien hen, over Eurasien bit hen na Kanada, Alaska, den Middelwesten vun de USA un Gröönland sien Süüdwesten. Bi 90 % vun de Pielsteerte, de in Europa bröden doot, maakt dat in Russland. In Düütschland brott de Pielsteert man roor. Dat warrt taxeert, dat bi 300 Paare in Düütschland bröden doot.[2] De meisten bröödt in dat noorddüütsche Siedland.
An un for sik brott de Vagel in open Land. Holt un Woold mag he nich.[3]
De Pielsteerte leevt in de Brödeltied in groote Moore, natte Wischen, Bröke un Sümpe un in Gemarken, de vun grottere Ströme overswemmt weert un up Meere in’t Land. Sunnerlich möögt se Waters, wo dat allerhand Planten un Kruut gifft un dat Land sik dat Water mit’e Tied hoolt.
Kinner kriegen könnt de Pielsteerte, wenn se een Johr oold sünd. De gröttste Deel vun de Seken brott avers to’n eersten Mol, wenn he twee Johre oold wurrn is. Paare sünd jummers bloß for een Brödeltied tosamen[4].De Brödeltied fangt twuschen April un Junimaand an, wenn dat Ies up de Brödelwaters just open gahn is. Wie lange dat duert, bit de Aanten mit dat Bröden anfangt, nadem se in de doren Gemarken ankamen sünd, hangt vun de Gegend af. An de Süüdgrenz duert dat 35 bit 40 Dage, ehr dat Seken anfangt un Eier leggt. Je wieter dat na Norden to geiht, je körter warrt de Tied, de se bit to’n Eierleggen bruukt. In de Gegend vun Tobolsk fangt se dor al an, 15 bit 20 Dage, nadem se ankamen sünd. Up den Jamal duert dat man bloß fiev bit tein Dage.[5]
Dat Nest warrt bloß man vun dat Seken up’e Eer boot. Normolerwiese warrt dat anleggt in den Reitgördel up en drögen Bulten. Sunnerlich in Steppenland un up dröög Gras kann dat mitunner ok en poor Kilometer wiet weg vun’t Water ween. De meisten Nester sünd avers nich wieter vun’t Water af, as man bi 100 m. Dat Nest warrt ut Planten boot un mit Dunen utstaffeert. Dat gifft acht bit twölf hellgröne Eier. De Aante leggt bi een Ei an’n Dag. Warrt dat Nest in’n Dutt maakt, kann de Aante bit gegen Enne Juli noch annere Eier leggen.
Bröden un Uptehn vun de Küken deit bloß man dat Seken. De Küken könnt na 46 bit 47 Dage flegen. Se blievt avers normolerwiese bi de Mudder, bit de mit dat Ruden heel un deel dör is. Bi twee vun veer Küken overleevt de eersten beiden Weken vun ehr Leven. Bloß man jedet veerte Küken kummt ok to’n Flegen.[6] Dat hööchste Oller, dat bi en Pielsteert mol tellt wurrn is, weer 27 Johre un fiev Maande. In’n Döörsnitt weert se avers nich so oold. Man dor gifft dat keen gründliche Unnersöken over. Dat is antonehmen, datt en Pielsteert in’n Döörsnitt twee Johre oold warrt, just so, as de Graue Aante.
Freten deit de Pielsteert sunnerlich vun Planten, as Saat un Rhizome vun Waterplanten. Hen un wenn söökt Pielsteerte ok an Land Wuddeln, Koorn un annere Saat. Dat maakt annere Aarden vun de Aanten an sik avers noch mehr. Vun de Früchte, de in de Landweertschop anboot weert, freet de Pielsteerte unner annern Weten, Garst, Hirse, Bookweten un Ries.[7] In de Brödeltied freet de Seken ok allerhand Tiere, sunnerlich Larven vun allerhand Waterinsekten un Weekdeerter, Flohkreefte un Minnborsten.
De Populatschoon in de ganze Welt warrt uppstunns up 6,1, bit 7,7 Mio. Vagels taxeert. De IUCN seggt, de Bestand weer in de lesten Johre un in de lesten Generatschonen nich mehr, as 30 Prozent torüch lopen. Vundeswegen seggt de IUCN ok, de Aart konn up de Rode List unner den Status least concern oder „gor keen Sorgen“ insorteert weern.
De Aart is 1758 dör Carl von Linné in sieneSystema naturae as Anas acuta upschreven wurrn.
Ofschoonst de Aart in so en groot rebeet vörkamen deit, gifft dat dor keen Unnerarden vun.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Pielsteert oder Pylsteert (Anas acuta), ok Langhalsaant oder kort Langhals un Steertaant, is en Aart ut de Familie vun de Aantenvagels (Anatidae). Dor höört se to de „Swemmaanten“ un dor nu wedder to de „Aanten an sik“ mit to. Se leevt in grote Tahl in den hogen Norden vun Eurasien un Noordamerika. In Middeleuropa is düsse Aart meist bloß Wintergast un hollt sik vun September bit April sunnerlich in’t Siedland un an de Waterkant up. Bröden deit se hier bloß unregelmatig un man roor.
De Pielsteert is en beten wat lüttjer, as de Graue Aante. Wenn de Waart sien staatsch Kleed anleggt, hett he en langen un pielen Steert. Dor kummt de Naam vun düsse Aante ok vun her.
De pylksturt (Anas acuta) is in fûgel út it skaai fan de einen.
It mantsje fan de Pylksturt is yn de briedtiid net te miskennen. Hy is meast griis, mei in wyt boarst en in lange wite nekkestreek, dy't op syn donkerbrune kop einiget. By it achterein is er wyt mei swart en hy hat in lange puntige sturt dy't wol in 10 sm lang wurde kin. Dêr tanket de ein yn de measte talen ek syn namme oan. It wyfke is hielendal brún wêrby't har boarst wat ljochter is. Sy hat ek in lange puntige sturt hoewol't dy aardich koarter is as by it mantsje. Bûten de briedtiid hat de jerke ek de ûnopfallende tekening fan it wyfke. Mar omdat dizze einen wat finer binne as de measte oaren mei in lange smelle hals, binne beide slachten goed te ûnderskieden fan oare einesoarten. De Pylksturt is in aardich grutte ein, it mantsje is meast 65-75 sm, it wyfke sa'n 10 sm lytser. De fûgels weachje tusken de 700-1200 gram en hawwe in wjukspanwiidte oant 85 sm.
De Pylksturt is in tige algemiene ein dy't briedt yn de noardlike gebieten fan Jeropa en Aazje en yn Noard-Amearika yn Alaska en Kanada en it midden-westen fan de Feriene Steaten. De Pylksturt is in echte trekfûgel dy't meast in hiel ein nei it suden lûkt yn de winter, guon fûgels fleane hielendal nei sintraal Afrika. Bûten de briedtiid hâlde se harren meast op yn kloften, faak ek mei oare einesoarten.
De Pylksturt hâldt fan in iepen gebiet mei stilsteand wetter.
De Pylksturt yt it meast wetterplanten dy't hy swimmend yn it wetter op yt. Yn de briedtiid yt er ek wol wetterynsekten.
De Pylksturten briede meast yn april en maaie. As se yn harren briedgebiet oankomme hawwe se al pearkes foarme. It wyfke makket yn de tichte begroeiïng in nêst dat mei dûns beklaaid wurd, it nêst hoecht net ticht by de wetterkant te lizzen, mar kin ek wol wat fierder op yn it lân lizze. Dêr leit se 6-12 grutte felgriene aaien dy se yn in trije wiken útbriedt. De jongen kinne nei sa'n 7 wike fleane.
Vuojaš (Anas acuta) lea vuojašloddi. Vuojaš lea beallebuokčevuojaš.
Η Σουβλόπαπια είναι υδρόβιο νηκτικό πτηνό της οικογενείας των Νησσιδών, μία από τις αφρόπαπιες [ii] που απαντούν και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Anas acuta και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό). [2][3]
Η επιστημονική ονομασία του γένους, anas, έχει άγνωστη προέλευση, που δεν επιβεβαιώνεται από κάποια ιστορική πηγή. Κατά μίαν εκδοχή είναι λατινική λέξη (anas-atis) με ινδοευρωπαϊκή προέλευση (anut, antis) και με τη σημασία που τής αποδίδεται («νήσσα», «πάπια»).[5] Υπάρχει όμως και η εκδοχή της σύνθετης λέξης a + nas, οπότε αποκτά ελληνική προέλευση, με το β’ συνθετικό να προέρχεται από το νέω ≪κολυμπώ≫ (άσχετο προς το ρ. νέω ≪γνέθω, κλώθω≫, πρβλ. λ. νήμα), ενώ το α προσετέθη αργότερα.[6] Το αρχ. νέω ≪κολυμπώ≫ αποτελεί την ασθενή βαθμ. τού ινδοευρωπαϊκού sna- ≪πλέω, κολυμπώ≫, πβ. σανσκρ. snati ≪πλένομαι≫, λατ. nare | natare ≪κολυμπώ≫ (> γαλλ. natation ≪κολύμβηση≫, ισπ. natacion) κ.ά.].[7][8]
Ο λατινικός όρος acuta στην επιστημονική ονομασία του είδους προέρχεται από το ρήμα acuo «ακονίζω, οξύνω» [9] που, με τη σειρά της, έχει ως ρίζα την ελληνική λέξη ακίς «ακίδα» < ινδοευρ. αЌ «οξύς, αιχμηρός, κοφτερός». [10] Η ονοματοδοσία είναι προφανής, παραπέμποντας στην οξεία ουρά του αρσενικού, στο αναπαραγωγικό πτέρωμα. Τα ίδια ισχύουν τόσο για την αγγλική (Pintail), όσο και την ελληνική λαϊκή ονομασία του είδους.
Το είδος περιγράφηκε από τον Λινναίο, υπό την σημερινή του ονομασία (Σουηδία, 1758). Φυλογενετικά, συγγενεύει με τα είδη A. georgica και A. eatoni. [12] Με το πρώτο, γενετική έρευνα υποθέτει ότι, σχηματίζει μονοφυλετικό γκρουπ, ενώ με το δεύτερο ότι, σχηματίζει υπερείδος. [13]
Όπως συμβαίνει με πολλές άλλες αγριόπαπιες, η σουβλόπαπια σχηματίζει υβρίδια με άλλα είδη όπως: Anas acuta x Mareca strepera (καπακλής), Anas acuta x Spatula querquedula σαρσέλα], Aix sponsa x Anas acuta, Mareca americana x Anas acuta, Anas crecca (κιρκίρι) x Anas acuta, Anas platyrhynchos (πρασινοκέφαλη) x Anas acuta, Anas acuta x Spatula clypeata (χουλιαρόπαπια), κ.α.
Το είδος εμφανίζει ευρύ φάσμα κατανομής σε όλο σχεδόν το Βόρειο ημισφαίριο, (οικοζώνες: Παλαιαρκτική, Αφροτροπική, Ινδομαλαϊκή, Νεαρκτική και Νεοτροπική) ενώ έχει εισαχθεί στην Ν. Αφρική και την Αυστραλία.
Στην Ευρώπη, απαντά σε όλη σχεδόν την ήπειρο, αλλά με διάσπαρτη κατανομή, κυρίως ως πλήρως μεταναστευτικό πτηνό, με μικρούς μόνο θύλακες όπου παραμένει όλο το έτος ως καθιστικό. Σε πολλές περιοχές, πάντως, στα κεντρικά και βόρεια, δεν ανευρίσκεται. Η Ασία είναι η σημαντικότερη επικράτεια καλοκαιρινού φωλιάσματος της Παλαιαρκτικής, σε μιαν ευρεία και συμπαγή ζώνη που αρχίζει από την Φινλανδία και την Ρωσία στα δυτικά και, διά μέσου όλης της σιβηρικής υποαρκτικής περιοχής στην τάιγκα, φθάνει μέχρι την απώτατη ΒΑ. Ρωσία, στην Καμτσάτκα, στα ανατολικά. Νότια, το είδος φθάνει πολύ χαμηλά, από τις Μαλδίβες και την Σρι Λάνκα, μέχρι την Ινδοκίνα και τις Φιλιππίνες, ως χειμερινός επισκέπτης.
Στην Αφρική, η σουβλόπαπια απαντά αποκλειστικά ως διαχειμάζον πτηνό, κυρίως στις μεσογειακές χώρες και σε αυτές παράλληλα του Νείλου, φθάνοντας νότια μέχρι την λίμνη Βικτόρια και την Β. Τανζανία. Επίσης, διαχειμάζει σε μεγάλη, εκτεταμένη ζώνη που αρχίζει από τις ακτές του Ατλαντικού, στο ύψος της Σενεγάλης και δυτικότερα μέσω των χωρών βορείως του ισημερινού, φθάνοντας στην Αιθιοπία και την Σομαλία ανατολικά, στις ακτές της Ερυθράς Θάλασσας.
Η Αμερική αποτελεί, επίσης, πολύ σημαντική αναπαραγωγική επικράτεια, με μεγάλους και συμπαγείς πληθυσμούς να είναι εγκατεστημένοι μόνιμα στα βορειοδυτικά, από το ύψος της Αλάσκας και όλο σχεδόν τον Καναδά, νότια μέχρι τις Ν. ΗΠΑ και ανατολικά μέχρι το ύψος των Μεγάλων Λιμνών. Νοτιότερα, μεγάλοι διαχειμάζοντες πληθυσμοί φθάνουν σε ολόκληρο το Μεξικό, την Καραϊβική, την Χαβάη και την ΒΔ. Νότια Αμερική μέχρι την Κολομβία και την Βενεζουέλα. [14]
Η σουβλόπαπια απαντά σε όλες τις επικράτειες όπου κατανέμεται, ως πλήρως μεταναστευτικό είδος, με τους πληθυσμούς να μετακινούνται σε μικρότερα γεωγραφικά πλάτη, συνήθως νότια των περιοχών φωλιάσματος. Ωστόσο, υπάρχουν και λίγοι καθιστικοί πληθυσμοί, στην Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική (πέραν των εισηγμένων στο Νότιο ημισφαίριο).
Οι πληθυσμοί της Ισλανδίας πιθανόν κινούνται προς την Ιρλανδία ή την Βρετανία. Οι πληθυσμοί της Β. Ρωσίας, της ΒΔ. Σιβηρίας, της Φινοσκανδιναβίας και της Βαλτικής μεταναστεύουν ΝΔ. προς την Ολλανδία και τις Βρετανικές Νήσους. Οι, πολύ μεγάλοι, αναπαραγωγικοί πληθυσμοί από τη Λευκορωσία, την κυρίως Ρωσία και την Δ. Σιβηρία κατευθύνονται τον χειμώνα προς τη Μεσόγειο και στις περιοχές της Μαύρης Θάλασσας και, πιθανώς, προς την Δ. Αφρική. Οι φθινοπωρινές μεταναστεύσεις πραγματοποιούνται, ανάλογα με τους τόπους αναπαραγωγής, από τα μέσα Αυγούστου έως τις αρχές Σεπτεμβρίου. Το πέρασμα μέσα από την Ευρώπη γίνεται τον Αύγουστο, με κορύφωση από τα μέσα Σεπτεμβρίου μέχρι το Νοέμβριο. Συνήθως, τα αρσενικά προηγούνται των θηλυκών λόγω πρωιμότερης έκδυσης (moulting). Ωστόσο, μπορούν να ακολουθήσουν και οψιμότερα ταξίδια ανάλογα με την διάθεση του καιρού, ανά πάσα στιγμή κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Οι εαρινές αναχωρήσεις από τη Δ. Αφρική ξεκινάνε ήδη στις αρχές Φεβρουαρίου, ενώ από την Δ. Ευρώπη στα τέλη Φεβρουαρίου ή τον Μάρτιο, με τις πρώτες αφίξεις στην τούνδρα, στα τέλη Μαΐου. Οι πιο σημαντικές μεταναστευτικές οδοί τείνουν να ακολουθούν τις ακτές, με συνήθως μικρό αριθμό ταξιδιών δια μέσου της ηπειρωτικής Κ. Ευρώπης. [15] Στην ευρύτερη περιοχή του Νεπάλ, το πτηνό έχει καταγραφεί να μεταναστεύει στα 4.650 μ. [16]
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί, μεταξύ άλλων, από την Βραζιλία, την Μποτσουάνα και την Γκαμπόν, τις Μαλδίβες και τις Σεϋχέλλες, την Τζαμάικα και την Γουαδελούπη, την Αυστραλία και την Γαλλική Πολυνησία. [17]
Το είδος δείχνει την προτίμησή του στα ανοικτά πεδινά βοσκοτόπια, [24] τα λιβάδια στην τούνδρα [25] που περιέχουν γλυκό νερό και τους υφάλμυρους ή αλμυρούς υγρότοπους με ρηχά νερά (10-30 εκατοστά βάθος [26]) για τη διευκόλυνση της βόσκησης. [27] Επίσης, τα ρηχά έλη γλυκού νερού, [28][29][30] μικρές ελώδεις λίμνες, ποταμοί αργής ροής, [31][32][33] πλημμυρισμένα πεδινά εδάφη, [34] και λιμνάζοντα νερά αποχετεύσεων (νότια Αφρική). [35] Από θέμα βλάστησης, προτιμώνται οι λίμνες με χαμηλή, αλλά πυκνή βλάστηση στις όχθες και οι υγρότοποι με διάσπαρτα θαμνώδη αλσύλλια ή συστάδες. [36]
Κατά τη διάρκεια του χειμώνα συχνάζει σε μεγάλες λίμνες, [37] υφάλμυρες παράκτιες λιμνοθάλασσες, [38][39][40] υφάλμυρα [41] και αλμυρά έλη, [42] ρηχές εκβολές ποταμών με φρέσκα ή υφάλμυρα ύδατα, [43][44][45] παλιρροιακά πλατώματα, [46] δέλτα ποταμών [47] με παρακείμενες γεωργικές εκτάσεις (π.χ. καλαμιώνες [48]) και διάσπαρτες κατακρατήσεις. [49]
Όπως όλες οι αγριόπαπιες, η σουβλόπαπια εμφανίζει έντονο φυλετικό διμορφισμό με το αναπαραγόμενο αρσενικό (drake) να είναι εντελώς διαφορετικό σε εμφάνιση από το θηλυκό (duck). Επίσης είναι μεγαλύτερο και βαρύτερο. Η σουβλόπαπια είναι από τις μεγάλες ευρωπαϊκές αφρόπαπιες, ισομεγέθης ή λίγο μεγαλύτερη από την πρασινοκέφαλη, εάν συνυπολογιστεί και η ουρά, αλλά πιο λεπτή και «κομψή». [51] Το σημαντικότερο διαγνωστικό της στοιχείο είναι η εξαιρετικά μυτερή ουρά του αρσενικού, που έχει αυτό το σχήμα εξαιτίας των επιμηκυσμένων κεντρικών πηδαλιωδών φτερών, από τα 16 ζεύγη, συνολικά. [52] Οι πτέρυγες είναι μακριές, λεπτές και μυτερές, ο λαιμός μακρύς και στενός αλλά με μικρό κεφάλι. Το ράμφος είναι ημικυλινδρικό, κυανόχρωμο ή μελανό, ενώ η ρινοθήκη εμφανίζει λεπτά, επιμήκη ελάσματα κατά πλάτος των χειλέων, ελάχιστα ορατά εξωτερικά. [53]
Η -αρσενική- αναπαραγόμενη σουβλόπαπια είναι πολύ εύκολα αναγνωρίσιμη στην παρατήρηση πεδίου («απαραγνώριστη», unmistakable), και μόνον από την πολύ μυτερή μαύρη ουρά της. Πέραν τούτου, διαθέτει σοκολατί-καφέ κεφάλι και πάνω μέρος λαιμού, ενώ το κάτω μέρος του λαιμού και του στήθους είναι λευκά, κάνοντας αντίθεση με τα προηγούμενα. Μάλιστα, το λευκό υπεισέρχεται στα πλαϊνά του λαιμού, μέχρι το πίσω μέρος του τραχήλου, σαν λεπτή γραμμή. Το κάτοπτρο, διακριτό κυρίως κατά την πτήση, είναι μαυροοπράσινο με πλατύ, λευκό περιθώριο στο πίσω μέρος και αχνό, καφεκίτρινο στο μπροστινό. Η κοιλιά είναι λευκή, οι πλευρές γκρίζες με όμορφα, λεπτά γραμμικά μοτίβα, η ράχη καφεγκρίζα και οι ταρσοί γκρίζοι. [54]
Η θηλυκή σουβλόπαπια είναι αρκετά διαφορετική σε χρώματα, και μοιάζει με την θηλυκή πρασινοκέφαλη, ωστόσο, είναι λεπτότερη, με σκούρο γκρι ράμφος. Το κεφάλι της είνια ομοιόμορφο καφετί και κάνει αντίθεση με το υπόλοιπο γκριζόχρωμο σώμα, με πιο αδρές, σκούρες περιοχές. Το κάτοπτρο είναι σκούρο καφετί με πλατύ λευκό περιθώριο που διακρίνεται από πολύ μακριά κατά την πτήση. Η κοιλιά είναι ανοικτή λευκωπή-καφέ. [55]
(Πηγές: [58][59][60][61][62][63][64][65][66][67][68][69][70][71][72][73])
Η σουβλόπαπια θεωρείται παμφάγο πτηνό [74] και οπορτουνιστής, με την δίαιτα να αποτελείται από φύκη, [75] σπέρματα, κόκκους δημητριακών, [76] ρύζι [77] αποταμιευτικούς κονδύλους (π.χ. πατάτες) [78][79][80] φυτικά μέρη αναδυομένων και υδρόβιων φυτών, βούρλα [81][82] και διάφορα αγρωστώδη [83][84] Η ζωική ύλη περιλαμβάνει υδρόβια ασπόνδυλα (π.χ. έντομα, μαλάκια και μαλακόστρακα), αμφίβια [85][86][87] και μικρά ψάρια. [88]
Τα αρσενικά αφήνουν πρώτα τις περιοχές αναπαραγωγής από το Μάιο έως τις αρχές Ιουνίου για να υποδυθούν σε εκτεταμένη μετα-μεταναστευτική έκδυση, με τα θηλυκά να έπονται. [89] Κατά τη διάρκεια της πτερόρροιας, μεγάλα, φυλετικά ξεχωριστά, [90] σμήνη συγκεντρώνονται στις περιοχές αλλαγής πτερώματος [91] (π.χ. στις Κάτω Χώρες και τη Ρωσία), αν και μικρές συναθροίσεις είναι επίσης δυνατές. [92] Η περίοδος αυτή διαρκεί για περίπου 4 εβδομάδες, [93][94] μεταξύ του Ιουλίου και του Αυγούστου, [95] οπότε οι ενήλικες δεν μπορούν να πετάξουν. Κατόπιν, τα σμήνη κινούνται προς το νότο έως τις θέσεις διαχείμασης, από τα μέσα Αυγούστου και μετά. [96][97] Το είδος είναι πολύ κοινωνικό κατά την διάρκεια του χειμώνα και κατά την διέλευση, συχνά σχηματίζοντας τεράστιες συναθροίσεις [98][99] (αν και το μέγεθος του σμήνους εξαρτάται από το μέγεθος του υγροτόπου). [100] Τότε, τα πουλιά τρέφονται τη νύκτα, [101] ενώ κουρνιάζουν την ημέρα στην ανοικτή θάλασσα. [102] Κατά την πτήση, οι πτέρυγες του πτηνού παράγουν έναν χαρακτηριστικό συριστικό ήχο. [103]
Η σουβλόπαπια ανήκει στις λεγόμενες αγριόπαπιες επιφανείας (αφρόπαπιες), οι οποίες αναζητούν την τροφή τους πάνω στο νερό, ή λίγο κάτω από αυτό. Συνήθως, «σαρώνουν» την επιφάνεια με το ράμφος τους και αφήνουν το νερό να εκρεύσει από τα χείλη του ράμφους, συγκρατώντας την τροφή στο εσωτερικό του και σπάνια καταδύονται.
Η περίοδος φωλιάσματος ποικίλλει αλλά, συνήθως, ξεκινάει στα μέσα Απριλίου στις νότιες επικράτειες και διαρκεί μέχρι τα μέσα Ιουνίου στις βόρειες. Το φώλιασμα πραγματοποιείται άπαξ σε κάθε αναπαραγωγική περίοδο, [104] γίνεται ανά μοναχικά ζευγάρια ή χαλαρές ομάδες, [105] όπου οι φωλιές απέχουν μόλις 2-3 μ. μεταξύ τους. [106] Στις περιοχές αναπαραγωγής (βλ. Βιότοπος), η φωλιά βρίσκεται ανάμεσα στην χαμηλή βλάστηση, τα ρείκια και το γρασίδι, ή σε μικρές νησίδες. [107] Συνήθως, είναι κοντά στο νερό, αλλά δεν αποκλείεται να απέχει μέχρι και 1 χλμ. από αυτό. [108][109] Η φωλιά είναι μια απλή, ρηχή κοιλότητα στο έδαφος, καλυμμένη στην βλάστηση ή εκτεθειμένη, που επιστρώνεται με παρακείμενο γρασίδι, φτερά και πτίλα. [110]
Η γέννα αποτελείται από (6-) 7 έως 9 (-12) ελλειπτικά, υποελλειπτικά ή μακρόστενα αβγά, διαστάσεων 54,2 Χ 37,5 χιλιοστών [111] και βάρους 45 γραμμαρίων, από τα οποία ποσοστό 7% είναι κέλυφος. [112]. Η επώαση αρχίζει μετά το τελευταίο αβγό, πραγματοποιείται μόνον από το θηλυκό και διαρκεί 25 έως 26 ημέρες, περίπου. Οι νεοσσοί (παπάκια) είναι φωλεόφυγοι (precocial), πλήρως ικανοί προς κολύμβηση μόλις εκκολαφθούν. Ωστόσο, από ένστικτο τείνουν να μένουν κοντά στην μητέρα τους, όχι μόνο για ζεστασιά και προστασία, αλλά και για να μάθουν και να θυμούνται το μέρος που γεννήθηκαν, καθώς και το πώς και πού να αναζητήσουν τροφή. Μετά από αυτή την περίοδο, τα νεαρά άτομα και η μητέρα μπορεί να αποχωριστούν, ή να παραμείνουν μαζί, μέχρι να έρθει η επόμενη εποχή αναπαραγωγής. Η πτέρωση πραγματοποιείται στις 40-45 ημέρες, περίπου. [113][114]
Το είδος απειλείται από την απώλεια των ενδιαιτημάτων του, τόσο στις θέσεις αναπαραγωγής, όσο και διαχείμασης. [116] Η ανάκτηση παράκτιων περιοχών για βιομηχανική ανάπτυξη αποτελεί απειλή στην Ευρώπη, όπως και τα μεγάλα σχέδια εκτροπής ποταμών που απειλούν την άρδευση των περιοχών διαχείμασης στον Νίγηρα και τη Νιγηρία. [117] Το είδος απειλείται επίσης από τη ρύπανση πετρελαίου, την αποξήρανση των υγροτόπων, την εξόρυξη τύρφης, την αλλαγή των πρακτικών διαχείρισης υγροτόπων (η μειωμένη βόσκηση και το κούρεμα του γρασιδιού στα λιβάδια οδηγούν στην υπερ-ανάπτυξη θάμνων), όπως και το κάψιμο και κούρεμα των καλαμιώνων στη Ρωσία. [118]
Μπορεί να υποφέρει από αναπαραγωγική δυσλειτουργία, ως αποτέλεσμα συσσώρευσης σεληνίου (Se) στο ήπαρ, το οποίο περιέχεται σε υπο-επιφανειακά ύδατα από κακή διαχείριση υγροτόπων στην Καλιφόρνια, με βιοσυσσώρευση του στοιχείου στην τροφική αλυσίδα. [119] Επίσης, κινδυνεύει από τις άγριες γάτες (Felis catus) και τους αρουραίους (Rattus norvegicus) στα νησιά. [120] Το είδος είναι ευαίσθητο στην αλλαντίαση [121] και στην γρίπη των πτηνών (ιδιαίτερα στο στέλεχος H5N1), επομένως, απειλείται από μελλοντικά κρούσματα του ιού. [122][123]
H σουβλόπαπια υφίσταται μεγάλη πίεση από το κυνήγι σε όλες τις χώρες όπου απαντά, στις οποίες θηρεύεται εντατικά, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. [124][125] Ως άμεση συνέπεια του κυνηγιού, υφίσταται εκτεταμένη δηλητηρίαση από τον μόλυβδο που εμπεριέχεται στα κυνηγετικά σκάγια [126] (Baldassarre και ΒοΙθπ 1994), ή τον λευκό φωσφόρο (Αλάσκα). [127]
Επίσης, θηρεύεται για «αναψυχή» στην Βόρεια Αμερική, [128] τη Δανία, [129] το δέλτα του Πάδου στην Ιταλία [130] και στο Ιράν. [131] Τέλος, τα αβγά του συλλέγονταν -και ίσως συλλέγονται ακόμη- στην Ισλανδία, [132] ενώ χρησιμοποείται για τους σκοπούς της «παραδοσιακής ιατρικής» στην Νιγηρία. [133]
Το είδος, παρά το κυνήγι, λόγω του ευρέος φάσματος κατανομής του, δεν κινδυνεύει σε παγκόσμιο επίπεδο, ως εκ τούτου, χαρακτηρίζεται ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC) από την IUCN. Ωστόσο, η τάση των πληθυσμών του είναι καθοδική. [134][135]
Τους μεγαλύτερους αναπαραγωγικούς πληθυσμούς στην Ευρώπη διαθέτουν η Ρωσία, η Φινλανδία, η Νορβηγία, η Σουηδία και η Ουκρανία. [136]
Η σουβλόπαπια είναι κοινό διαχειμάζον είδος, κυρίως από τις αρχές Νοεμβρίου (ή λίγο νωρίτερα κατά την μετανάστευση), μέχρι τα μέσα Μαρτίου. Η Ελλάδα φιλοξενεί το 21% περίπου, του συνολικού διαχειμάζοντος πληθυσμού της Μεσογείου και του Ευξείνου Πόντου. Ο Έβρος και ο Αμβρακικός αποτελούν σημαντικές θέσεις διαχείμασης [137], όχι όμως πλέον το Κοτύχι και οι λιμνοθάλασσες της Θράκης, όπως παλαιότερα. [138]
Τα στοιχεία των μεταναστευτικών αριθμών παραμένουν ελλιπή (ΝΕ) [139] αλλά είναι βέβαιο ότι οι διαβατικοι πληθυσμοί είναι μικρότεροι από τους διαχειμάζοντες. Τα περισσότερα πουλιά έχουν ήδη φύγει στα τέλη Μαρτίου αν και, περιστασιακά, παρατηρούνται ακόμη άτομα μέχρι τον Απρίλιο και τις αρχές Μαΐου. [140]
Στον ελλαδικό χώρο η Σουβλόπαπια απαντά και με τις ονομασίες: Θαλασσοπάπι, Θαλασσόπαπια, Κιλκιρίκι, Μαυρονούρα, Σουβλακίδα (Βοιωτία), Σουβλοκώλα, Σουβλοκώλι, Σουβλοπάπι, Σουφλοκώλι, Σουφλοκώλια (Νιοχώρι Αιτωλίας), Σφηνοκώλα, Τσουφλοκώλα (Ακαρνανία), Χελιδονάτη (Κρήτη), Χελιδονούρα (Αττική), Χελιδονωτό, Ψαλίδα (ΕΟΕ και Ορεστιάδα), Ψαλιδάς, Ψαλιδονούρα (Μεσολόγγι και Λεσίνι Αιτωλίας), Ψαλιδωτό [141] και Σουβλονούρα (Κύπρος). [142]
i. ^ Περί της ορθής απόδοσης οξεία, βλ. Ονοματολογία
ii. ^ Οι αφρόπαπιες, μέλη της υποοικογένειας Anatinae, περιλαμβάνουν εκέινες τις αγριόπαπιες που συνηθίζουν να τρέφονται στην επιφάνεια του νερού, ή λίγο κάτω από αυτήν , χωρίς να καταδύονται.
Η Σουβλόπαπια είναι υδρόβιο νηκτικό πτηνό της οικογενείας των Νησσιδών, μία από τις αφρόπαπιες που απαντούν και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Anas acuta και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό).
БабыщкӀэпсы́гъуэ (лат-бз. Anas acuta) — къаз теплъэ лъэпкъ къуэдзэм щыщщ.
И инагъэкӀэ курытщ, и пщэр кӀыхьрэ и кӀэр дыд сурэту хуэпапцӀэу. Щхьэр фӀыцӀафэ-гъуабжэщ, тхыцӀэр, джабэхэр щхъуэщ тхыпхъэ фӀыцӀэ хэлъу. Анэр щхъуэ-гъуэбжафэщ. Зы чилым щӀыгъу къешэч.
Мы бабыщ лӀэужьыгъуэм хуабжьу зиубгъуащ. Щогъуалъхьэ Еуропэми, Азиэми, Америкэми. Нэхъыбэу уздыпэщӀэхуэр къэкӀыгъэ зэбэкӀ псыӀуфэхэращ. Псалъэм папщӀэ, гъэмахуэм бабыщкӀэпсыгъуэхэр щыплъагъунущ Псыжъ, Инжыджышхуэ, ИнжыджцӀыкӀу, Тэрч, Бахъсэн я Ӏуфэхэм.
Кыл куйрук (Anas acuta) — өрдөктөр тукумундагы куш. Эркегинин ортонку куйрук канаты ичке жана узун (аты ошондон). узундугу 70 смге жакын. Ысык-Көл, Кочкор ойдуңдары жана АтБашы, Нарын өрөөндөрүндө көп кезигет. Топтошуп жашайт. Көбүнчө көл, дарыянын кургак, таштуу жээктерин байырлайт. Бир жылда эки жолу 2—3төн жумуртка тууйт. Өсүмдүк уругу, мөмөсү, гүлү менен азыктанат. Кыл куйруктун саны аз болгондуктан, корукка алынып, Кыргызстандын Кызыл китебине катталган.
Кыл куйрук (Anas acuta) — өрдөктөр тукумундагы куш. Эркегинин ортонку куйрук канаты ичке жана узун (аты ошондон). узундугу 70 смге жакын. Ысык-Көл, Кочкор ойдуңдары жана АтБашы, Нарын өрөөндөрүндө көп кезигет. Топтошуп жашайт. Көбүнчө көл, дарыянын кургак, таштуу жээктерин байырлайт. Бир жылда эки жолу 2—3төн жумуртка тууйт. Өсүмдүк уругу, мөмөсү, гүлү менен азыктанат. Кыл куйруктун саны аз болгондуктан, корукка алынып, Кыргызстандын Кызыл китебине катталган.
Моонньоҕон эбэтэр кунньалгы, чандыба (шилохвость, Anas acuta L.) — уһун моойдоох, атыыра уһун синньигэс кутурукаах орто кус.
Моонньоҕон эбэтэр кунньалгы, чандыба (шилохвость, Anas acuta L.) — уһун моойдоох, атыыра уһун синньигэс кутурукаах орто кус.
Патката ластовичарка[1] (Anas acuta) е широко распространета патка која се размножува во северните подрачја на Европа, Азија и Северна Америка. Станува збор за птица преселница која презимува на југ, сè до екваторот. Необично за вид со вакво распространување, таа нема подвидови (ако Anas eatoni се вброи како посебен вид).
Ова е прилично голема патка, со долг зашилен опаш, сличен на опашот на ластовицата, по што и го добила името „ластовичарка“. Мажјакот е со упадливо кафеава, сива и бела боја, а женката е најмногу со светлокафеава боја со пократок опаш. Мажјакот се огласува со специфично свиркање („фјур, фјур“), а женката квака како и дивата патка.
Двата пола стануваат полово зрели по првата година од животот. Мажјакот се додворува на женката пливајќи блиску до неа со спуштена глава и подигнат опаш, свиркајќи. Ако има група од мажјаци, ќе ја бркаат женката и ќе летаат сè додека не остане само еден од нив. Женката се подготвува за парење спуштајќи го телото. По парењето, мажјакот ја кренува главата и свирка.
Размножувањето се одвива во текот на април и јуни. Гнездото го градат на земјата, скриено во вегетацијата и подалеку од водата. Женката снесува седум до девет јајца во крем боја, и тоа по едно на секој ден. Женката сама ги инкубира јајцата во текот на 22 до 24 денови. Кога ќе се родат пилињата, женката ги носи до водата, каде се исхрануваат со инсекти од водната површина.
Околу ¾ од птиците го преживуваат овој период, но не повеќе од половина од нив живее толку долго за да почнат да се размножуваат. Најдолга забележана должина на живот е 27 години, но оваа возраст ја достигнуваат само мал број птици.
Патката ластовичарка се храни со водни растенија навечер и ноќе, а поголем дел од денот го поминува одмарајќи се. Долгиот врат и овозможува да собере храна 30 cm од под површината на водата. Зиме јаде најмногу водни растенија, но понекогап се храни со корења и семиња во полињата. За време на сезоната на парење главно јаде без‘рбетници.
Патката ластовичарка (Anas acuta) е широко распространета патка која се размножува во северните подрачја на Европа, Азија и Северна Америка. Станува збор за птица преселница која презимува на југ, сè до екваторот. Необично за вид со вакво распространување, таа нема подвидови (ако Anas eatoni се вброи како посебен вид).
Шовтгоралаг нугас , (Anas acuta) , урьд Шовтгор алаг нугас гэж байсан, нь Нугасныхан овгийн шувуу бөгөөд нилээд түгээмэл таарна. Энэхүү нугас нь Европ, Азийн хойд хэсэг болон Хойд Америкт нутагладаг. Өвлийн улиралд нүүдэллэн өмнө зүгийн дулаан орныг зоридог.
Шовтгоралаг нугас нь томхон нугас ба урт, үзүүртэй сүүл нь онцлог юм. Эрэгчин нь саарал, бор, цагаан өнгө тод ялгарсан зүстэй бол эмэгчин нь цайвар бордуу нэг янзын өнгөтэй, богино сүүлтэй байна.
Тэд 59-76 см урт, 450-1360 гр жинтэй. Хошуу нь хөхдүү өнгөтэй, хөл нь хөх саарал байна. Шовтгоралаг нугас хуурай газар алхахдаа чадмаг болно.
Энэхүү нугас нь Евразийн хойд хэсэг, Польш , Монгол, Канад, Аляска , АНУ гэх мэт улсын нутагт амьдарна. Өвөл болоход Панам, хойд Сахарын цөлийн бүс, халуун дулаан уур амьсгалтай Өмнөд Азируу нүүдэллэдэг аж. Цөөн тооны нугас Номхон далайн зарим арлуудад өвөлжинө.
Шовтгоралаг нугас 1 нас хүрээд нас бие гүйцдэг. 4-6 сард үржлийн улирал бөгөөд хуурай газар өвс ургамлаар халхалсан үүр засаж, 7-8 цайвар шаргал өндөг гаргадаг. Өндөгний хэмжээ нь 55x38 мм ба 45 гр орчим жинтэй. Эмэгчин нь ганцаар 22-24 хоног өндгөө дарна.
Хамгийн урт насалсан шовтгоралаг нугас 27 нас 5 сартай байжээ.
Тэд голдуу үдэш, шөнөөр хоол тэжээл хайн ургамлын үр, өвс, усны ургамал зэрэг иддэг. Үржлийн үедээ шавьж, нялцгай биетэн түлхүү иднэ.
Шовтгоралаг нугас , (Anas acuta) , урьд Шовтгор алаг нугас гэж байсан, нь Нугасныхан овгийн шувуу бөгөөд нилээд түгээмэл таарна. Энэхүү нугас нь Европ, Азийн хойд хэсэг болон Хойд Америкт нутагладаг. Өвлийн улиралд нүүдэллэн өмнө зүгийн дулаан орныг зоридог.
Шылахвостка (па-лацінску: Anas acuta) — від птушак з сямейства качыных (Anatidae).
Велічыня шылахвосткі — ад 52 да 70 см, вага ад 700 да 1200 г. Размах крылаў — 85 см. У шылахвосткі маецца востры хвост (ад яго паходзіць назва птушкі), які нагадвае шыла і дасягае у самцоў 10 см. Гукі, якія выдае шылахвостка, нагадваюць рохканьне. Вочы ў яе чорныя, дзюба афарбаваная ў шэры колер, таксама як і лапкі. Апярэньне ў самак мае бурыя ўзоры і ў цэлым менш характэрнае. У самцоў карычневая галава, апярэньне зь белымі ўзорамі, белая шыя, белыя грудзі і белы жывот.
Шылахвостка распаўсюджаная амаль ва ўсім паўночным паўшар’і. Многія птушкі зімой адлятаюць на поўдзень у больш цёплыя краі. Шылахвостка аддае перавагу жыць у плыткіх і багатых расьліннасьцю ціхіх вадаёмах.
Шылахвостка сілкуецца галоўным чынам воднымі расьлінамі. Таксама ў яе ежу ўваходзяць смаўжы, казуркі і іх лічынкі.
Пэрыяд спарваньня доўжыцца ад красавіка да ліпеня. Палавая сьпеласьць надыходзіць ва ўзросьце году. Высланае пухам гняздо будуе самка паблізу ад вады і, як правіла, схавана ў густой расьліннасьці. Самка адкладае ад шасьці да дванаццаці буйных яек сьветла-зялёнага колеру, якія яна наседжвае на працягу трох тыдняў, пакуль ня вылупяцца птушаняты. Праз сем тыдняў пасьля нараджэньня птушаняты пачынаюць лётаць.
Шылахвостка (па-лацінску: Anas acuta) — від птушак з сямейства качыных (Anatidae).
दिघोंच (अंगरेजी: Northern pintail, बै॰:Anas acuta) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे। ई पनिहा चिरई हवे आ अपना आकृती में बत्तख आ हंस के बीच के होखे ले आ साइज में ई माझिल आकार के होखे ले। नर आ मादा के बीचा में रंग-रूप में भरपूर लैंगिक बिसमरूपता पावल जाले, मने कि दुनों के रंगरूप अलग-अलग होखे ला।
ई एगो प्रवासी चिरई हवे आ गरमी के दिना में उत्तरी ठंडा प्रदेश में रहे ले आ एही इलाका में इनहन के प्रजनन भी होखे ला। जाड़ा के दिन में ई दक्खिन उतर आवे लीं आ गर्म-इलाका में आ जालीं जे में पूरा मानसूनी इलाका सामिल बा आ कुछ समशीतोष्ण इलाका भी। ई आस्ट्रेलिया महादीप के छोड़ के बाकी सगरी महादीप में मिले ले। हालाँकि, अफिरका, दक्खिनी अमेरिका (एकदम उत्तरी हिस्सा) आ दक्खिन एशिया में ई बस जाड़ा भर प्रबास पर रहे लीं।
प्रजाति के बिलुप्त होखे के आधार पर इनहन के खतरा मुक्त श्रेणी में रखल गइल बा काहें की ई भरपूर संख्या में पावल जालीं।
दिघोंच (अंगरेजी: Northern pintail, बै॰:Anas acuta) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे। ई पनिहा चिरई हवे आ अपना आकृती में बत्तख आ हंस के बीच के होखे ले आ साइज में ई माझिल आकार के होखे ले। नर आ मादा के बीचा में रंग-रूप में भरपूर लैंगिक बिसमरूपता पावल जाले, मने कि दुनों के रंगरूप अलग-अलग होखे ला।
ई एगो प्रवासी चिरई हवे आ गरमी के दिना में उत्तरी ठंडा प्रदेश में रहे ले आ एही इलाका में इनहन के प्रजनन भी होखे ला। जाड़ा के दिन में ई दक्खिन उतर आवे लीं आ गर्म-इलाका में आ जालीं जे में पूरा मानसूनी इलाका सामिल बा आ कुछ समशीतोष्ण इलाका भी। ई आस्ट्रेलिया महादीप के छोड़ के बाकी सगरी महादीप में मिले ले। हालाँकि, अफिरका, दक्खिनी अमेरिका (एकदम उत्तरी हिस्सा) आ दक्खिन एशिया में ई बस जाड़ा भर प्रबास पर रहे लीं।
प्रजाति के बिलुप्त होखे के आधार पर इनहन के खतरा मुक्त श्रेणी में रखल गइल बा काहें की ई भरपूर संख्या में पावल जालीं।
सुइरोपुच्छ्रे (वैज्ञानिक नाम: Anas acuta)[२] नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा नर्दन पिनटेल (Northern Pintail) भनिन्छ ।
सुइरोपुच्छ्रेको जोडा
सुइरोपुच्छ्रे भाले
पोथी
Museum specimen
सुइरोपुच्छ्रे (वैज्ञानिक नाम: Anas acuta) नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा नर्दन पिनटेल (Northern Pintail) भनिन्छ ।
দীঘলনেজী হাঁহ (ইংৰাজী: Northern Pintail, বৈজ্ঞানিক নাম-Anas acuta) সমগ্ৰ বিশ্বতে বহুলভাৱে বিস্তৃত হৈ থকা এবিধ হাঁহৰ প্ৰজাতি৷ ই সাধাৰণতে ইউৰোপ, এছিয়া আৰু উত্তৰ আমেৰিকাত প্ৰজনন কৰে আৰু শীতকালত বিষুৱীয় অঞ্চলসমূহলৈ পৰিভ্ৰমণ কৰে৷ ইয়াৰ মতা হাঁহটোৰ দীঘল আৰু জোঙা নেজডালৰ বাবে অসমীয়াত 'দীঘলনেজী' আৰু ইংৰাজীত 'Pintail" বুলি কোৱা হয়৷
এই প্ৰজাতিটো পোনপ্ৰথমে কাৰ্ল লিনিয়াছে (Linnaeus) ১৭৫৮ চনত তেওঁৰ চিষ্টেমা নেচুৰী (Systema naturae) গ্ৰন্থত উল্লেখ কৰিছিল৷[2] ইয়াৰ বৈজ্ঞানিক নামটো দুটা লেটিন ভাষাৰ শব্দৰ পৰা লোৱা হৈছে, anasৰ অৰ্থ "হাঁহ" আৰু acuta ৰ উৎস হৈছে acuere, যাৰ অৰ্থ জোঙা (sharpen)৷ গতিকে ইংৰাজী নামৰ দৰে বৈজ্ঞানিক নামটোও ইয়াৰ জোঙা নেজৰ ভিত্তিত দিয়া হৈছে৷[3]
দীঘলনেজী এবিধ ডাঙৰ আকাৰৰ হাঁহ৷ ইয়াৰ ডেউকাৰ দৈৰ্ঘ্য ২৩.৬-২৮.২ ছে:মি:৷[4] মতা দীঘলনেজী হাঁহৰ দেহৰ দৈৰ্ঘ্য ৫৯-৭৬ ছে:মি: আৰু ওজন প্ৰায় ৪৫০-১৩৬০ গ্ৰাম পৰ্যন্ত হয়৷ আনহাতে মাইকী হাঁহৰ দেহৰ দৈৰ্ঘ্য ৫১-৬৪ ছে:মি: আৰু ওজন ৪৫৪-১১৩৫ গ্ৰাম হোৱা দেখা যায়৷ [5] প্ৰজননৰ সময়ত মতা দীঘলনেজীৰ মূৰৰ ৰং চকলেটী-মুগা আৰু বুকু বগা হৈ পৰে৷ ইয়াৰ দেহৰ ওপৰ অংশ মটীয়া৷ [6] দীঘলনেজীৰ ঠোঁট নীলা আৰু ঠেং দুখন নীলা-মুগা৷ [7]
পূণৰ্বয়স্ক মাইকী দীঘলনেজীৰ শেঁতা মুগা বৰণৰ৷ ইয়াৰ নেজ মতা হাঁহতকৈ চুটি৷ ইয়াৰ দেহৰ গঠন, দীঘল ডিঙি আৰু দীঘলীয়া মুগা ঠোঁটৰ সহায়ত চিনাক্ত কৰিব পাৰি৷ [6] দীঘলনেজী মাটিত খোজকঢ়া আৰু পানীত সাঁতোৰা দুয়োটাতে পাৰ্গত[6]৷ ই বৰ বেগেৰে উৰিবও পাৰে৷[8][9]
মতা দীঘলনেজীৰ মাতটো হুইছেলৰ দৰে- কোমল 'প্ৰু-উ-প- প্ৰু-উ-প' ধৰণৰ৷ আনহাতে মাইকীজনীৰ মাতটো ডাঙৰৰ পৰা সৰু হৈ যোৱা 'কোৱেক' ধৰণৰ৷
এই হাঁহৰ প্ৰজাতিটোৱে ইউৰেছিয়াৰ উত্তৰৰ অঞ্চল সমূহৰ পৰা প'লেণ্ড, মংগোলিয়া,কানাডা, আলাস্কা, আমেৰিকা আদি দেশত প্ৰজনন কৰে৷ [5] ৷ সাধাৰণতে ই বিষুৱীয় অঞ্চল যেনে পানামা, আফ্ৰিকা আৰু দক্ষিণ এছিয়া লৈ শীতকালত পৰিভ্ৰমণ কৰে৷ তাৰোপৰি কিছুসংখ্যক দীঘলনেজী হাঁহে প্ৰশান্ত মহাসাগৰৰ বিভিন্ন দ্বীপসমূহ যেনে- হাৱাই দ্বীপপুঞ্জলৈ পৰিভ্ৰমণ কৰা দেখা যায়৷[6]
দীঘলনেজীয়ে সাধাৰণতে মুকলি জলাশয় যেনে, পানীপূৰ্ণ ঘাঁহনি, হ্ৰদ আদিত বাস কৰে৷ ইহঁতে সাধাৰণতে জাক পাতি চৰে৷ প্ৰায়ে নিজৰ প্ৰজাতিৰ বাহিৰেও অন্য প্ৰজাতিৰ হাঁহৰ লগত একেলগে খাদ্যৰ সন্ধান কৰে৷ [6]
দীঘলনেজীৰ মতা-মাইকী উভয়ে এবছৰ বয়সত পূৰ্ণবয়স্ক হৈ উঠে৷ মাইকী চৰাইজনীক মতা দীঘলনেজীয়ে কাষে কাষে সাঁতুৰি, মূৰ তললৈ কৰি আৰু নেজ দাঙি আকৰ্ষিত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে৷[5]
এপ্ৰিল আৰু জুন মাহত ইহঁতে সাধাৰণতে প্ৰজনন কৰে৷ ই পানীৰ পৰা কিছু আঁতৰত শুকান অঞ্চলত মাটিত বাহ সাজে৷ বাহটো সাজিবলৈ ই উদ্ভিদৰ বিভিন্ন অংশ ব্যৱহাৰ কৰে৷[6] মাইকী দীঘলনেজীয়ে সাতৰ পৰা নটাকৈ ক্ৰীম ৰঙৰ কণী পাৰে৷[5] প্ৰথমবাৰত কণীকেইটা চিকাৰীৰ আক্ৰমণত ধ্বংস হ'লে মাইকীজনীয়ে আকৌ জুলাই মাহত কণী পৰা দেখা যায়৷[5]
মাইকীজনীয়ে অকলেশৰেই কণীৰ যত্ন লয় আৰু উমনি দিয়ে৷ কণী ফুটি ওলোৱা পোৱালিৰ চকু মেল খাই থাকে আৰু জন্মৰ পিছতে খোজ দিব পৰা হয়৷[10]
দীঘলনেজীয়ে অগভীৰ পানীত আন্ধাৰ হোৱাৰ পিছত ডুব দি দি খাদ্যৰ সন্ধান কৰে৷ সেয়ে ই দিনৰ বেছিভাগ সময় জিৰণি লৈ থাকে৷[6] ইয়াৰ দীঘল ডিঙিটোৱে পানীত ডুব দি তলৰ পৰা খাদ্য বিচাৰি অনাত বিশেষভাৱে সহায় কৰে৷[7]
দীঘলনেজীয়ে প্ৰধানকৈ জলজ উদ্ভিদৰ বিভিন্ন অংশ যেনে শিপা, গুটি আদি খাই জীয়াই থাকে৷[7] প্ৰজনন কালত ই অৱশ্যে বিভিন্ন অমেৰুদণ্ডী প্ৰাণীও খাদ্য হিচাপে গ্ৰহণ কৰে৷ [5]
দীঘলনেজী সমগ্ৰ বিশ্বতে বহুল ভাৱে বিস্তৃত হৈ আছে আৰু বৰ্তমান ইয়াৰ সংখ্যা ৫.৩-৫.৪ নিযুত বুলি ধাৰণা কৰা হয়৷ [11] সেয়ে আই. ইউ. চি. এন এ ইয়াক সংকটৰ পৰা মুক্ত বুলি স্বীকৃতি দিছে৷
দীঘলনেজী হাঁহ (ইংৰাজী: Northern Pintail, বৈজ্ঞানিক নাম-Anas acuta) সমগ্ৰ বিশ্বতে বহুলভাৱে বিস্তৃত হৈ থকা এবিধ হাঁহৰ প্ৰজাতি৷ ই সাধাৰণতে ইউৰোপ, এছিয়া আৰু উত্তৰ আমেৰিকাত প্ৰজনন কৰে আৰু শীতকালত বিষুৱীয় অঞ্চলসমূহলৈ পৰিভ্ৰমণ কৰে৷ ইয়াৰ মতা হাঁহটোৰ দীঘল আৰু জোঙা নেজডালৰ বাবে অসমীয়াত 'দীঘলনেজী' আৰু ইংৰাজীত 'Pintail" বুলি কোৱা হয়৷
ନର୍ଦର୍ଣ୍ଣ ପିନଟେଲ ବା ପିନଟେଲ (ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ The pintail or northern pintail (Anas acuta)) ଏକ ବତକ (duck) ଯାହାର ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ଭୌଗଳିକ ସ୍ଥାନରେ ଯେପରିକି ୟୁରୋପ, ଏସିଆ, ଉତ୍ତର ଆମେରିକା ଆଦି ଦେଶମାନଙ୍କର ଉତ୍ତର ଦିଗରେ ପ୍ରଜନନ ହେଉଥିବା ଦେଖାଯାଏ । ଏହା ଏକ ଜାଜାବର ପକ୍ଷୀ (migratory) ଓ ଶୀତ କାଳରେ ନିଜ ପ୍ରଜନନ (breeding range) ସ୍ଥାନରୁ ଦକ୍ଷିଣକୁ ଭୂମଧ୍ୟ ରେଖା (equator) ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବିଚରଣ କରେ । ଏହି ପକ୍ଷୀର କୌଣସି ପ୍ରଜାତି (subspecies) ଦେଖିବାକୁ ମିଳେନି ।
ଏହା ଏକ ବଡ଼ ଆକାରର ବତକ ଯାହାର ଲମ୍ବା କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ଲାଞ୍ଜ ଓ ପର ଅନୁସାରେ ଏହି ପ୍ରଜାତିର ଇଂରାଜି ଓ ବୈଜ୍ଞାନିକ ନାମକରଣ କରାଯାଇଛି । ଉଭୟ ମାଈ ଓ ଅଣ୍ଡିରା ବତକର ଥଣ୍ଟ ନୀଳ-ପାଉଁଶିଆ ହୋଇଥାଏ ଓ ଗୋଡ଼ ତଥା ପାଦ ପାଉଁସିଆ ହୋଇଥାଏ । ଅଣ୍ଡିରା ବତକ ଅଧିକ ଆକର୍ଷଣୀୟ ଦେଖାଯାଏ, ତାହାର ମୁଣ୍ଡର ଚକୋଲେଟ ରଙ୍ଗର ମୁଣ୍ଡରୁ ପିଠି ଉପର ଦେଇ ପତଳା ଧଳା ରଙ୍ଗ ଧଳା ରଙ୍ଗର ତଳ ଭାଗକୁ ବ୍ୟାପିଥାଏ । ଅଣ୍ଡିରା ବତକର ପିଠିରେ ଓ ପାର୍ଶ୍ୱ ଭାଗରେ ଆକର୍ଷଣୀୟ ପାଉଁସିଆ, ବାଦାମି ଓ କଳା ରଙ୍ଗର ସାଜସଜ୍ଜା ହୋଇଥାଏ । ମାଈ ବତକର ପକ୍ଷ ଅଧିକ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଓ ତମ୍ବା ରଙ୍ଗ ବୋଳାହେବା ଭଳି ଦେଖାଯାଏ । ଅଣ୍ଡିରା ବତକ ସ୍ୱର ବଂଶୀ ସ୍ୱନ ଭଳି ଓ ମାଈର ସ୍ୱରରୁ ମୋଟା କ୍ୱାକ୍ କ୍ୱାକ୍ ଶବ୍ଦ ବାହାରେ ।
ନର୍ଦର୍ଣ୍ଣ ପିନଟେଲ ଜଳାଶୟଠାରୁ ଦୂରରେ ଆର୍ଦ୍ର ଭୂମିରେ ରହେ ଓ ଭୂମି ଉପରେ ଅଣ୍ଡା ଦିଏ । ଅଣ୍ଡା ଦେବା ସମୟରେ (nesting season) ଛୋଟ ଗଛ ଓ ଅମେରୁଦଣ୍ଡୀ (invertebrate) ଛୋଟ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ଖାଏ । ଅଣ୍ଡା ଦେବା ଋତୁ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ ସମୟରେ ଦଳବଦ୍ଧ ହୋଇ ଅନ୍ୟ ବତକମାନଙ୍କ ସହିତ ରହେ । ଏମାନଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ଶିକାରୀ, ପରଜୀବୀ ଓ ରୋଗ ଯୋଗୁ କମିଯାଉଛି । ମାନବର କୃଷି, ଶିକାର ଓ ମାଛଧରା ଯୋଗୁ ସଂଖ୍ୟା ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ପଡ଼ିଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର ଅସୀମିତ ସଂଖ୍ୟା ଯୋଗୁ କିଛି ପ୍ରଭାବ ପଡ଼େନି ଓ ଫରକ ଆସେନି ।
କାର୍ଲ ଲିନେଅସ (Linnaeus) ପ୍ରଥମେ ତାଙ୍କର ସିସ୍ଟେମା ନାଚୁରି ପ୍ରବନ୍ଧରେ ଏହାର ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ଆନାସ ଆକୁଟା ନାମକରଣ କରିଥିଲେ । ଲାଟିନ ଭାଷାରେ ଆନାସ ଅର୍ଥ ବତକ ଓ ଆକୁଟା ଅର୍ଥ ମୁନିଆ; ତେଣୁ ଅଣ୍ଡିରା ବତକର ନାମରେ ପିନଟେଲ ସଂଯୋଗ କରାଯାଇଛି ।[୨] ବିରାଟ ଜେନସ ଡାବଲିଙ୍ଗ ବତକ ଦଳରେ ନର୍ଦର୍ଣ୍ଣ ପିନଟେଲର ନିକଟ ସମ୍ପର୍କୀୟ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ପିନଟେଲ ମାନଙ୍କ ନାମ ଯଥାକ୍ରମେ ହଳଦିଆ ଥଣ୍ଟ ପିନଟେଲ (en:yellow-billed pintail (A. georgica)) ଓ ଇଟନ ପିନଟେଲ (Eaton's pintail (A. eatoni)) ନାମ ନିଆଯାଇ ପାରେ ।
ଇଟନ ପିନଟେଲର ଦୁଇଟି ପ୍ରଜାତି ଅଛି ଯଥା:- କେର୍ଗୁଏଲେନ ଦ୍ୱୀପର (Kerguelen Islands) କେର୍ଗୁଏଲେନ ପିନଟେଲ ଓ କ୍ରୋଜେଟ ଦ୍ୱୀପର (Crozet Islands) କ୍ରୋଜେଟ ପିନଟେଲ ଯାହାକୁ ପୂର୍ବରୁ ନର୍ଦର୍ଣ୍ଣ ପିନଟେଲ ସହିତ ସମତୁଲ ମନେକରାଯାଉଥିଲା । ଦକ୍ଷିଣ ପିନଟେଲରେ ଯୌନ ଦ୍ୱିଭିଦତା Sexual dimorphism ଅଳ୍ପ ଦେଖାଯାଏ, ଅଣ୍ଡିର ଓ ମାଈର ଆକୃତି ପ୍ରାୟ ସମାନ ଥାଏ । ଇଟନ ପିନଟେଲକୁ ଅକ ଅଲଗା ପ୍ରଜାତି ମନେକଲେ ଏଡ଼େ ବିରାଟ ସଂଖ୍ୟକ ପ୍ରାଣୀ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର କୌଣସି ଭୌଗଳିକ ଉପପ୍ରଜାତି ନରହିବା ବିସ୍ମୟକର ।
ନର୍ଦର୍ଣ୍ଣ ପିନଟେଲ ବା ପିନଟେଲ (ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ The pintail or northern pintail (Anas acuta)) ଏକ ବତକ (duck) ଯାହାର ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ଭୌଗଳିକ ସ୍ଥାନରେ ଯେପରିକି ୟୁରୋପ, ଏସିଆ, ଉତ୍ତର ଆମେରିକା ଆଦି ଦେଶମାନଙ୍କର ଉତ୍ତର ଦିଗରେ ପ୍ରଜନନ ହେଉଥିବା ଦେଖାଯାଏ । ଏହା ଏକ ଜାଜାବର ପକ୍ଷୀ (migratory) ଓ ଶୀତ କାଳରେ ନିଜ ପ୍ରଜନନ (breeding range) ସ୍ଥାନରୁ ଦକ୍ଷିଣକୁ ଭୂମଧ୍ୟ ରେଖା (equator) ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବିଚରଣ କରେ । ଏହି ପକ୍ଷୀର କୌଣସି ପ୍ରଜାତି (subspecies) ଦେଖିବାକୁ ମିଳେନି ।
ଏହା ଏକ ବଡ଼ ଆକାରର ବତକ ଯାହାର ଲମ୍ବା କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ଲାଞ୍ଜ ଓ ପର ଅନୁସାରେ ଏହି ପ୍ରଜାତିର ଇଂରାଜି ଓ ବୈଜ୍ଞାନିକ ନାମକରଣ କରାଯାଇଛି । ଉଭୟ ମାଈ ଓ ଅଣ୍ଡିରା ବତକର ଥଣ୍ଟ ନୀଳ-ପାଉଁଶିଆ ହୋଇଥାଏ ଓ ଗୋଡ଼ ତଥା ପାଦ ପାଉଁସିଆ ହୋଇଥାଏ । ଅଣ୍ଡିରା ବତକ ଅଧିକ ଆକର୍ଷଣୀୟ ଦେଖାଯାଏ, ତାହାର ମୁଣ୍ଡର ଚକୋଲେଟ ରଙ୍ଗର ମୁଣ୍ଡରୁ ପିଠି ଉପର ଦେଇ ପତଳା ଧଳା ରଙ୍ଗ ଧଳା ରଙ୍ଗର ତଳ ଭାଗକୁ ବ୍ୟାପିଥାଏ । ଅଣ୍ଡିରା ବତକର ପିଠିରେ ଓ ପାର୍ଶ୍ୱ ଭାଗରେ ଆକର୍ଷଣୀୟ ପାଉଁସିଆ, ବାଦାମି ଓ କଳା ରଙ୍ଗର ସାଜସଜ୍ଜା ହୋଇଥାଏ । ମାଈ ବତକର ପକ୍ଷ ଅଧିକ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଓ ତମ୍ବା ରଙ୍ଗ ବୋଳାହେବା ଭଳି ଦେଖାଯାଏ । ଅଣ୍ଡିରା ବତକ ସ୍ୱର ବଂଶୀ ସ୍ୱନ ଭଳି ଓ ମାଈର ସ୍ୱରରୁ ମୋଟା କ୍ୱାକ୍ କ୍ୱାକ୍ ଶବ୍ଦ ବାହାରେ ।
ନର୍ଦର୍ଣ୍ଣ ପିନଟେଲ ଜଳାଶୟଠାରୁ ଦୂରରେ ଆର୍ଦ୍ର ଭୂମିରେ ରହେ ଓ ଭୂମି ଉପରେ ଅଣ୍ଡା ଦିଏ । ଅଣ୍ଡା ଦେବା ସମୟରେ (nesting season) ଛୋଟ ଗଛ ଓ ଅମେରୁଦଣ୍ଡୀ (invertebrate) ଛୋଟ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ଖାଏ । ଅଣ୍ଡା ଦେବା ଋତୁ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ ସମୟରେ ଦଳବଦ୍ଧ ହୋଇ ଅନ୍ୟ ବତକମାନଙ୍କ ସହିତ ରହେ । ଏମାନଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ଶିକାରୀ, ପରଜୀବୀ ଓ ରୋଗ ଯୋଗୁ କମିଯାଉଛି । ମାନବର କୃଷି, ଶିକାର ଓ ମାଛଧରା ଯୋଗୁ ସଂଖ୍ୟା ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ପଡ଼ିଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର ଅସୀମିତ ସଂଖ୍ୟା ଯୋଗୁ କିଛି ପ୍ରଭାବ ପଡ଼େନି ଓ ଫରକ ଆସେନି ।
କାର୍ଲ ଲିନେଅସ (Linnaeus) ପ୍ରଥମେ ତାଙ୍କର ସିସ୍ଟେମା ନାଚୁରି ପ୍ରବନ୍ଧରେ ଏହାର ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ଆନାସ ଆକୁଟା ନାମକରଣ କରିଥିଲେ । ଲାଟିନ ଭାଷାରେ ଆନାସ ଅର୍ଥ ବତକ ଓ ଆକୁଟା ଅର୍ଥ ମୁନିଆ; ତେଣୁ ଅଣ୍ଡିରା ବତକର ନାମରେ ପିନଟେଲ ସଂଯୋଗ କରାଯାଇଛି । ବିରାଟ ଜେନସ ଡାବଲିଙ୍ଗ ବତକ ଦଳରେ ନର୍ଦର୍ଣ୍ଣ ପିନଟେଲର ନିକଟ ସମ୍ପର୍କୀୟ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ପିନଟେଲ ମାନଙ୍କ ନାମ ଯଥାକ୍ରମେ ହଳଦିଆ ଥଣ୍ଟ ପିନଟେଲ (en:yellow-billed pintail (A. georgica)) ଓ ଇଟନ ପିନଟେଲ (Eaton's pintail (A. eatoni)) ନାମ ନିଆଯାଇ ପାରେ ।
ଇଟନ ପିନଟେଲର ଦୁଇଟି ପ୍ରଜାତି ଅଛି ଯଥା:- କେର୍ଗୁଏଲେନ ଦ୍ୱୀପର (Kerguelen Islands) କେର୍ଗୁଏଲେନ ପିନଟେଲ ଓ କ୍ରୋଜେଟ ଦ୍ୱୀପର (Crozet Islands) କ୍ରୋଜେଟ ପିନଟେଲ ଯାହାକୁ ପୂର୍ବରୁ ନର୍ଦର୍ଣ୍ଣ ପିନଟେଲ ସହିତ ସମତୁଲ ମନେକରାଯାଉଥିଲା । ଦକ୍ଷିଣ ପିନଟେଲରେ ଯୌନ ଦ୍ୱିଭିଦତା Sexual dimorphism ଅଳ୍ପ ଦେଖାଯାଏ, ଅଣ୍ଡିର ଓ ମାଈର ଆକୃତି ପ୍ରାୟ ସମାନ ଥାଏ । ଇଟନ ପିନଟେଲକୁ ଅକ ଅଲଗା ପ୍ରଜାତି ମନେକଲେ ଏଡ଼େ ବିରାଟ ସଂଖ୍ୟକ ପ୍ରାଣୀ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର କୌଣସି ଭୌଗଳିକ ଉପପ୍ରଜାତି ନରହିବା ବିସ୍ମୟକର ।
ஊசிவால் வாத்து (Northern Pintail - Anas acuta) வட அமெரிக்கா, ஐரோப்பா, ஆசியா கண்டங்களில் இனப்பெருக்கம் செய்து பல்வேறு இடங்களுக்கும் வலசை போகும் ஒரு வாத்து.
ஊசிவால் வாத்து (Northern Pintail - Anas acuta) வட அமெரிக்கா, ஐரோப்பா, ஆசியா கண்டங்களில் இனப்பெருக்கம் செய்து பல்வேறு இடங்களுக்கும் வலசை போகும் ஒரு வாத்து.
ဝမ်းဘဲနှင့်မျိုးစဉ်တူ၊ မျိုးရင်းတူနှင့် မျိုးရင်းခွဲတူသော အခြားဝမ်းဘဲတစ်မျိုးလည်း ရှိသေးသည်။ ယင်းမှာ ဘဲရစ်ဖြစ်သည်။ ဘဲရစ်သည် မြန်မာနိုင်ငံတွင် အမြဲနေထိုင်သော ငှက်မျိုးမဟုတ်သော်လည်း အောက်တိုဘာလမှ ဖေဖော်ဝါရီလလယ်အထိ လာရောက်နေထိုင်သောငှက်ဖြစ်သည်။ မြန်မာနိုင်ငံသို့ ဒေသပြောင်း၍ လာရောက်နေထိုင်သော ငှက်များတွင် ဘဲရစ်သည် အများဆုံးတွေ့နိုင်သော ငှက်မျိုးဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်။ မြန်မာနိုင်ငံ အနှံ့အပြားတွင် ဘဲရစ်ကိုတွေ့နိုင်သော်လည်း မြန်မာနိုင်ငံ၏မြောက်ဘက်နှင့် အလယ်ပိုင်းတို့တွင် ပို၍အတွေ့ရများသည်။
ဘဲရစ်၏ကိုယ်အလျားသည် ၂၂ လက်မရှိ၍ ဘဲရစ်ဖို၏အမြီးအတောင်များသည် သာမန်ဝမ်းဘဲ၏ အမြီးအတောင်ထက် လေးလက်မ ပို၍ရှည်သည်။ ဘဲရစ်၏ ကိုယ်ထည်သည် သေးသေးသွယ်သွယ်ရှိပြီးလျှင် လှပသည်။ လည်ပင်းရှည်ပြီးလျှင်အမြီးချွန်သည်။ အရွယ်မရောက်သေးသော ဘဲရစ်အဖိုသည် ဘဲရစ်အမနှင့်တူ၏။ ရေမှအထတွင် အတန်ငယ်ခဲယဉ်းသော်လည်း ပျံသန်းရာတွင်လည်း အလွန်လျှင်မြန်သည်။ အတောင်ရိုက်ခတ်ရာတွင်လည်း လျှင်မြန်ပြီးလျှင် သွားကြား လေသံကဲ့သို့ အသံထွက်ပေါ်သည်။
ဘဲရစ်သည် များသောအားဖြင့် ဆိတ်ညိမ်စွာ နေလေ့ရှိသော်လည်း ဘဲရစ်အမကမူ တစ်ခါတစ်ရံ အသံပြုတက်သည်။ ဘဲရစ်သည်အလွန်ကြောက်တတ်သော ငှက်မျိုးဖြစ်သည်။ အကောင် ၂ဝ မှ ရာပေါင်းများစွာအထိ ရှိသော ဘဲရစ်အုပ်ကို ထုံးအိုင်၏အလယ်တွင် တွေ့တတ်ရာ သေနတ် ပစ်ဖောက်လိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် တစ်အုပ်လုံး ပျောက်ကွယ်သွားလေ့ရှိသည်။ ရခိုင်ပြည်နယ်တွင် လူမရောက်နိုင်သည့် လမုတောစိမ့်တောများအတွင်း၌ နေ့အခါတွေ့ရ၍ ညဉ့်အခါတွင် မှော်များရှိသည့် တိမ်သောရေချိုရေအိုင်များတွင် ကျက်စားသည်။ ဘဲရစ်ကို သတ္တဗေဒ(ပါဏဗေဒ)အလိုအရ အနပ်အကူတာ အကူတာ ဟုခေါ်သည်။ [၂]
ဝမ်းဘဲနှင့်မျိုးစဉ်တူ၊ မျိုးရင်းတူနှင့် မျိုးရင်းခွဲတူသော အခြားဝမ်းဘဲတစ်မျိုးလည်း ရှိသေးသည်။ ယင်းမှာ ဘဲရစ်ဖြစ်သည်။ ဘဲရစ်သည် မြန်မာနိုင်ငံတွင် အမြဲနေထိုင်သော ငှက်မျိုးမဟုတ်သော်လည်း အောက်တိုဘာလမှ ဖေဖော်ဝါရီလလယ်အထိ လာရောက်နေထိုင်သောငှက်ဖြစ်သည်။ မြန်မာနိုင်ငံသို့ ဒေသပြောင်း၍ လာရောက်နေထိုင်သော ငှက်များတွင် ဘဲရစ်သည် အများဆုံးတွေ့နိုင်သော ငှက်မျိုးဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်။ မြန်မာနိုင်ငံ အနှံ့အပြားတွင် ဘဲရစ်ကိုတွေ့နိုင်သော်လည်း မြန်မာနိုင်ငံ၏မြောက်ဘက်နှင့် အလယ်ပိုင်းတို့တွင် ပို၍အတွေ့ရများသည်။
ဘဲရစ်၏ကိုယ်အလျားသည် ၂၂ လက်မရှိ၍ ဘဲရစ်ဖို၏အမြီးအတောင်များသည် သာမန်ဝမ်းဘဲ၏ အမြီးအတောင်ထက် လေးလက်မ ပို၍ရှည်သည်။ ဘဲရစ်၏ ကိုယ်ထည်သည် သေးသေးသွယ်သွယ်ရှိပြီးလျှင် လှပသည်။ လည်ပင်းရှည်ပြီးလျှင်အမြီးချွန်သည်။ အရွယ်မရောက်သေးသော ဘဲရစ်အဖိုသည် ဘဲရစ်အမနှင့်တူ၏။ ရေမှအထတွင် အတန်ငယ်ခဲယဉ်းသော်လည်း ပျံသန်းရာတွင်လည်း အလွန်လျှင်မြန်သည်။ အတောင်ရိုက်ခတ်ရာတွင်လည်း လျှင်မြန်ပြီးလျှင် သွားကြား လေသံကဲ့သို့ အသံထွက်ပေါ်သည်။
ဘဲရစ်သည် များသောအားဖြင့် ဆိတ်ညိမ်စွာ နေလေ့ရှိသော်လည်း ဘဲရစ်အမကမူ တစ်ခါတစ်ရံ အသံပြုတက်သည်။ ဘဲရစ်သည်အလွန်ကြောက်တတ်သော ငှက်မျိုးဖြစ်သည်။ အကောင် ၂ဝ မှ ရာပေါင်းများစွာအထိ ရှိသော ဘဲရစ်အုပ်ကို ထုံးအိုင်၏အလယ်တွင် တွေ့တတ်ရာ သေနတ် ပစ်ဖောက်လိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် တစ်အုပ်လုံး ပျောက်ကွယ်သွားလေ့ရှိသည်။ ရခိုင်ပြည်နယ်တွင် လူမရောက်နိုင်သည့် လမုတောစိမ့်တောများအတွင်း၌ နေ့အခါတွေ့ရ၍ ညဉ့်အခါတွင် မှော်များရှိသည့် တိမ်သောရေချိုရေအိုင်များတွင် ကျက်စားသည်။ ဘဲရစ်ကို သတ္တဗေဒ(ပါဏဗေဒ)အလိုအရ အနပ်အကူတာ အကူတာ ဟုခေါ်သည်။
Аҵы́хәеимҿаҧа[1] (алаҭ. Anas acuta)
The pintail or northern pintail (Anas acuta) is a duck species with wide geographic distribution that breeds in the northern areas of Europe and across the Palearctic and North America. It is migratory and winters south of its breeding range to the equator. Unusually for a bird with such a large range, it has no geographical subspecies if the possibly conspecific duck Eaton's pintail is considered to be a separate species.
This is a large duck, and the male's long central tail feathers give rise to the species' English and scientific names. Both sexes have blue-grey bills and grey legs and feet. The drake is more striking, having a thin white stripe running from the back of its chocolate-coloured head down its neck to its mostly white undercarriage. The drake also has attractive grey, brown, and black patterning on its back and sides. The hen's plumage is more subtle and subdued, with drab brown feathers similar to those of other female dabbling ducks. Hens make a coarse quack and the drakes a flute-like whistle.
The northern pintail is a bird of open wetlands which nests on the ground, often some distance from water. It feeds by dabbling for plant food and adds small invertebrates to its diet during the nesting season. It is highly gregarious when not breeding, forming large mixed flocks with other species of duck. This duck's population is affected by predators, parasites and avian diseases. Human activities, such as agriculture, hunting and fishing, have also had a significant impact on numbers. Nevertheless, owing to the huge range and large population of this species, it is not threatened globally.
This species was first described by Carl Linnaeus in his landmark 1758 10th edition of Systema Naturae as Anas acuta.[2] The scientific name comes from two Latin words: anas, meaning "duck", and acuta, which comes from the verb acuere, "to sharpen"; the species term, like the English name, refers to the pointed tail of the male in breeding plumage.[3] Within the large dabbling duck genus Anas,[2] the northern pintail's closest relatives are other pintails, such as the yellow-billed pintail (A. georgica) and Eaton's pintail (A. eatoni). The pintails are sometimes separated in the genus Dafila (described by Stephens, 1824), an arrangement supported by morphological, molecular and behavioural data.[4][5][6] The famous British ornithologist Sir Peter Scott gave this name to his daughter, the artist Dafila Scott.[7]
Eaton's pintail has two subspecies, A. e. eatoni (the Kerguelen pintail) of Kerguelen Islands, and A. e. drygalskyi (the Crozet pintail) of Crozet Islands, and was formerly considered conspecific with the Northern Hemisphere's northern pintail. Sexual dimorphism is much less marked in the southern pintails, with the male's breeding appearance being similar to the female plumage. Unusually for a species with such a large range, northern pintail has no geographical subspecies if Eaton's pintail is treated as a separate species.[8]
A claimed extinct subspecies from Manra Island, Tristram's pintail, A. a. modesta, appears to be indistinguishable from the nominate form.[9] The three syntype specimens of Dafila modesta Tristram (Proceedings of the Zoological Society of London, 1886, p.79. pl. VII), the extinct subspecies, are held in the vertebrate zoology collections of National Museums Liverpool at World Museum, with accession numbers NML-VZ T11792 (male immature), NML-VZ T11795 (female adult) and NML-VZ T11797 (female adult).[10] The specimens were collected by J. V. Arundel in Sydney Island (Manra Island), Phoenix Islands in 1885 and came to the Liverpool national collection via Canon Henry Baker Tristram's collection which was purchased in 1896.[10]
The northern pintail is a fairly large duck with a wing chord of 23.6–28.2 cm (9.3–11.1 in) and wingspan of 80–95 cm (31–37 in).[11] The male is 59–76 cm (23–30 in) in length and weighs 450–1,360 g (0.99–3.00 lb), and therefore is considerably larger than the female, which is 51–64 cm (20–25 in) long and weighs 454–1,135 g (1.001–2.502 lb).[12] The northern pintail broadly overlaps in size with the similarly widespread mallard, but is more slender, elongated and gracile, with a relatively longer neck and (in males) a longer tail. The unmistakable breeding plumaged male has a chocolate-brown head and white breast with a white stripe extending up the side of the neck. Its upperparts and sides are grey, but elongated grey feathers with black central stripes are draped across the back from the shoulder area. The vent area is yellow, contrasting with the black underside of the tail,[8] which has the central feathers elongated to as much as 10 cm (3.9 in). The bill is bluish and the legs are blue-grey.[13]
The adult female is mainly scalloped and mottled in light brown with a more uniformly grey-brown head, and its pointed tail is shorter than the male's; it is still easily identified by its shape, long neck, and long grey bill.[8] In non-breeding (eclipse) plumage, the drake pintail looks similar to the female, but retains the male upperwing pattern and long grey shoulder feathers. Juvenile birds resemble the female, but are less neatly scalloped and have a duller brown speculum with a narrower trailing edge.[14]
The pintail walks well on land, and swims well.[8] In water, the swimming posture is forward leaning, with the base of the neck almost flush with the water.[13] It has a very fast flight, with its wings slightly swept-back, rather than straight out from the body like other ducks. In flight, the male shows a black speculum bordered white at the rear and pale rufous at the front, whereas the female's speculum is dark brown bordered with white, narrowly at the front edge but very prominently at the rear, being visible at a distance of 1,600 m (0.99 mi).[14]
The male's call is a soft proop-proop whistle, similar to that of the common teal, whereas the female has a mallard-like descending quack, and a low croak when flushed.[8]
This dabbling duck breeds across northern areas of the Palearctic south to about Poland and Mongolia,[12] and in Canada, Alaska and the Midwestern United States. It mainly winters south of its breeding range, reaching almost to the equator in Panama, northern sub-Saharan Africa and tropical South Asia. Small numbers migrate to Pacific islands, particularly Hawaii, where a few hundred birds winter on the main islands in shallow wetlands and flooded agricultural habitats.[8] Transoceanic journeys also occur: a bird that was caught and ringed in Labrador, Canada, was shot by a hunter in England nine days later,[12] and Japanese-ringed birds have been recovered from six US states east to Utah and Mississippi.[15] In parts of the range, such as Great Britain and the northwestern United States, the pintail may be present all year.[14][16]
The northern pintail's breeding habitat is open unwooded wetlands, such as wet grassland, lakesides or tundra. In winter, it will utilise a wider range of open habitats, such as sheltered estuaries, brackish marshes and coastal lagoons. It is highly gregarious outside the breeding season and forms very large mixed flocks with other ducks.[8]
Both sexes reach sexual maturity at one year of age. The male mates with the female by swimming close to her with his head lowered and tail raised, continually whistling. If there is a group of males, they will chase the female in flight until only one drake is left. The female prepares for copulation, which takes place in the water, by lowering her body; the male then bobs his head up and down and mounts the female, taking the feathers on the back of her head in his mouth. After mating, he raises his head and back and whistles.[12]
Among the earliest species to breed in the spring, northern pintails typically form pairs during migration, or even while still on wintering grounds.[17][18] Breeding takes place between April and June, with the nest being constructed on the ground and hidden amongst vegetation in a dry location, often some distance from water. It is a shallow scrape on the ground lined with plant material and down.[8] The female lays seven to nine cream-coloured eggs at the rate of one per day;[12] the eggs are 55 mm × 38 mm (2.2 in × 1.5 in) in size and weigh 45 g (1.6 oz), of which 7% is shell.[19] If predators destroy the first clutch, the female can produce a replacement clutch as late as the end of July.[12] The hen alone incubates the eggs for 22 to 24 days before they hatch. The precocial downy chicks are then led by the female to the nearest body of water, where they feed on dead insects on the water surface. The chicks fledge in 46 to 47 days after hatching, but stay with the female until she has completed moulting.[12]
Around three-quarters of chicks live long enough to fledge, but not more than half of those survive long enough to reproduce.[12] The maximum recorded age is 27 years and 5 months for a Dutch bird.[19]
The pintail feeds by dabbling and upending in shallow water for plant food mainly in the evening or at night, and therefore spends much of the day resting.[8] Its long neck enables it to take food items from the bottom of water bodies up to 30 cm (12 in) deep, which are beyond the reach of other dabbling ducks like the mallard.[13]
The winter diet is mainly plant material including seeds and rhizomes of aquatic plants, but the pintail sometimes feeds on roots, grain and other seeds in fields, though less frequently than other Anas ducks.[13] During the nesting season, this bird eats mainly invertebrate animals, including aquatic insects, molluscs and crustaceans.[12]
Pintail nests and chicks are vulnerable to predation by mammals, such as foxes and badgers, and birds like gulls, crows and magpies. The adults can take flight to escape terrestrial predators, but nesting females in particular may be surprised by large carnivores such as bobcats.[12] Large birds of prey, such as northern goshawks, will take ducks from the ground, and some falcons, including the gyrfalcon, have the speed and power to catch flying birds.[20]
It is susceptible to a range of parasites including Cryptosporidium, Giardia, tapeworms, blood parasites and external feather lice,[21][22][23][24] and is also affected by other avian diseases. It is often the dominant species in major mortality events from avian botulism and avian cholera,[25] and can also contract avian influenza, the H5N1 strain of which is highly pathogenic and occasionally infects humans.[26]
The northern pintail is a popular species for game shooting because of its speed, agility, and excellent eating qualities, and is hunted across its range.[27][28] Although one of the world's most numerous ducks,[19] the combination of hunting with other factors has led to population declines, and local restrictions on hunting have been introduced at times to help conserve numbers.[29]
This species' preferred habitat of shallow water is naturally susceptible to problems such as drought or the encroachment of vegetation, but this duck's habitat might be increasingly threatened by climate change.[19] Populations are also affected by the conversion of wetlands and grassland to arable crops, depriving the duck of feeding and nesting areas. Spring planting means that many nests of this early breeding duck are destroyed by farming activities,[30] and a Canadian study showed that more than half of the surveyed nests were destroyed by agricultural work such as ploughing and harrowing.[31]
.jpg)
Hunting with lead shot, along with the use of lead sinkers in angling, has been identified as a major cause of lead poisoning in waterfowl, which often feed off the bottom of lakes and wetlands where the shot collects.[32] A Spanish study showed that northern pintail and common pochard were the species with the highest levels of lead shot ingestion, higher than in northern countries of the western Palearctic flyway, where lead shot has been banned.[33] In the United States, Canada, and many western European countries, all shot used for waterfowl must now be non-toxic, and therefore may not contain any lead.[34][35][36]
The northern pintail has a large range, estimated at 41,900,000 km2 (16,200,000 sq mi), and a population estimated at 4.8–4.9 million individuals. The IUCN has categorised the northern pintail as not being threatened globally,[1] however it is endangered in Europe.[37]
In the Palaearctic, breeding populations are declining in much of the range, including its stronghold in Russia. In other regions, populations are stable or fluctuating.[38]
Pintails in North America at least have been badly affected by avian diseases, with the breeding population falling from more than 10 million in 1957 to 3.5 million by 1964. Although the species has recovered from that low point, the breeding population in 1999 was 30% below the long-term average, despite years of major efforts focused on restoring the species. In 1997, an estimated 1.5 million water birds, the majority being northern pintails, died from avian botulism during two outbreaks in Canada and Utah.[25]
The northern pintail is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies,[39] but it has no special status under the Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES), which regulates international trade in specimens of wild animals and plants.[12]
The pintail or northern pintail (Anas acuta) is a duck species with wide geographic distribution that breeds in the northern areas of Europe and across the Palearctic and North America. It is migratory and winters south of its breeding range to the equator. Unusually for a bird with such a large range, it has no geographical subspecies if the possibly conspecific duck Eaton's pintail is considered to be a separate species.
This is a large duck, and the male's long central tail feathers give rise to the species' English and scientific names. Both sexes have blue-grey bills and grey legs and feet. The drake is more striking, having a thin white stripe running from the back of its chocolate-coloured head down its neck to its mostly white undercarriage. The drake also has attractive grey, brown, and black patterning on its back and sides. The hen's plumage is more subtle and subdued, with drab brown feathers similar to those of other female dabbling ducks. Hens make a coarse quack and the drakes a flute-like whistle.
The northern pintail is a bird of open wetlands which nests on the ground, often some distance from water. It feeds by dabbling for plant food and adds small invertebrates to its diet during the nesting season. It is highly gregarious when not breeding, forming large mixed flocks with other species of duck. This duck's population is affected by predators, parasites and avian diseases. Human activities, such as agriculture, hunting and fishing, have also had a significant impact on numbers. Nevertheless, owing to the huge range and large population of this species, it is not threatened globally.
La pintvostanaso aŭ pli precize norda pintvostanaso (Anas acuta) estas birdo el la anasedoj. Temas pri amplekse loĝanta anaso kiu reproduktiĝas en nordaj areoj de Eŭropo, Azio kaj Nordameriko. Ĝi estas tre migranta kaj vintras sude de ties reprodukta teritorio ĝis la ekvatoro. Malkutime ĉe birdoj kun tioma granda teritorio, ĝi ne havas geografiajn subspeciojn, sed la ebla samspecia Eatona pintvostanaso estas konsiderata separata specio.
La pintvostanaso estas birdo de malfermaj humidejoj kiuj nestumas surgrunde, ofte je ioma distanco el akvo. Ili manĝas per plaŭdado plantomaterialon kaj aldonas malgrandajn senvertebrulojn al sia dieto dum la reprodukta sezono. Ĝi estas tre gregema for de la reprodukta periodo, kiam formas grandajn miksitajn arojn kun aliaj specioj de anasoj. La populacio de tiu anaso suferas pro predantoj, parazitoj kaj birdaj malsanoj. Ankaŭ homa agado, kia agrikulturo, ĉasado kaj fiŝkaptado, havis gravan influon super la populacinombroj. Tamen la ampleksa teritorio de tiu specio kaj granda populacio signifas, ke ĝi ne estas minacata tutmonde.
Tiu holarktisa specio estis unuafoje priskribata de Linnaeus en sia Systema naturae de 1758 kiel Anas acuta[1] La scienca nomo devenas el du latinaj vortoj: nome anas, signife "anaso", kaj acuta, kiu venas el la verbo acuere, signife "akrigi" aŭ “akri”; la specia nomo, kiel la komuna nomo, aludas al la akrapinta vosto de la masklo.[2]
Ene de la granda inter Anasenoj genro Anas,[1] la plej proksima parencoj de la Norda pintvostanaso estas aliaj pintvostanasoj, kiaj la Flavbeka pintvostanaso (A. georgica) kaj la Eatona pintvostanaso (A. eatoni). La pintvostanasoj estas foje separataj en la genro Dafila (priskribata de Stephens, 1824), aranĝo subtenita de morfologiaj, molekulaj kaj kutimaraj informoj.[3][4][5] La fama brita ornitologo Sir Peter Scott nomigis tiun genron laŭ sia filino, nome la artistino Dafila Scott.[6]
La Eatona pintvostanaso havas du subspeciojn, A. e. eatoni (la Kergelena pintvostanaso) de la Kergelenoj, kaj A. e. drygalskyi (la Krozeta pintvostanaso) de Krozet-Insuloj, kaj estis iam konsiderata samspecifa kun la nordhemisfera Norda pintvostanaso. La apartigo pro seksa dimorfismo estas multe malpli markata en la sudaj pintvostanasoj, kies maskla reprodukta aspekto estas simila al tiu de la ina plumaro. Malkutime ĉe specio kun tioma granda teritorio, la Norda pintvostanaso ne havas geografiajn subspeciojn se la Eatona pintvostanaso estas traktata kiel separata specio.[7]
Ĝi grandas ĉ. 55 cm, havas grandan kaj sveltan korpon kun enverguro de 23.6 al 28.2 cm, longan kolon kaj tre pintan voston, kio nomigas la specion kaj per la komuna nomo kaj per la latina scienca nomo.
La masklo estas 59 al 76 cm longa kaj pezas 450 al 1360 g, kaj tiele li estas konsiderinde pli granda ol la ino, kiu estas 51 al 64 cm longa kaj pezas 454 al 1135 g.[8] La kapo kaj kolo de la reprodukta virbirdo estas ĉokoladbrunaj, la brusto blanka; ambaŭflanke de la kolo troviĝas po longa blanka vertikala strio; la vosto estas pinta kun du longaj nigraj vostoplumoj (ĝis kvarono de la total longo de reprodukta masklo[9]) kiuj dumfluge aspektas kvazaŭ unusola pinglo; la dorso kaj la flankoj estas grizaj sed ĉe ŝultroj estas longaj grizaj plumoj kun nigraj centraj strioj. La suba ventro estas blankeca al flaveca kaj tre kontrasta kun la nigra suba vosto[7], kio havas la centrajn plumojn longajn ĝis tiom multe kiom ĝis 10 cm. Somerfine la masklo (eklipsa plumaro) similas al la inbirdo, sed plutenas la masklan subflugilan bildon kaj longajn grizajn ŝultroplumojn. Ankaŭ la junbirdoj similas al la inbirdo, sed ilia dorso estas pli malhela, estas malpli makulecaj kaj havas pli senkoloran brunan speguleton kun pli mallarĝa bordo.[10]
Rapidaj kaj graciaj flugantoj, la Pintvostanaso estas dotata per longaj flugiloj, malgrandaj kapoj, kaj longaj koloj kiuj aspektas aerodinamikaj. Ambaŭ seksoj havas bluecan al blugrizajn bekojn kaj blugrizajn al grizajn krurojn kaj piedojn.[11] La masklo estas pli rimarkinda, kaj havas kiel distingilo tiun fajnan blankan strion ambaŭflanke de la kolo.
Temas pri specio kun tre markata seksa duformismo. La ina plumaro estas pli subtila, makuleca kaj eluzita, kun senkoloraj helbrunaj plumoj similaj al tiuj de aliaj inoj de la plaŭdanasoj kaj kun pli uniforme grizbruna kapo. Ŝia pinteca vosto estas malpli longa ol tiu de la masklo kaj ŝi estas facile identigita pro sia formo, longa kolo kaj longa pli griza beko. Krome inoj elsendas akran descendan kvakadon kaj raŭkaĵon dum ekflugo, dum la masklo flutecan fajfon kvazaŭ de Kreko.[7][9]
Dumfluge la masklo montras nigran speguleton borde je blanko malantaŭen kaj palruĝecan antaŭe, dum la ina speguleto estas malhelbruna borde je blanko, mallarĝe ĉe la antaŭa bordo sed tre elstare malantaŭe, videbla je distanco de 1600 m.[10]
La Norda pintvostanaso estis foje nomata la "nomadoj el la ĉieloj" pro siaj ampleksaj migroteritorioj.[12] Tiu membro de la grupo de la plaŭdanasoj reproduktiĝas en nordaj areoj de Eŭrazio suden ĝis ĉirkaŭ Pollando kaj Mongolio,[8] kaj en Kanado, Alasko kaj Usona Mez-Okcidento. Ili vintras ĉefe sude de sia reprodukta teritorio, kaj atingas preskaŭ ekvatoron en Panamo, norda subsahara Afriko kaj tropika Suda Azio. Malgrandaj nombroj migras al insuloj de Pacifiko, ĉefe Havajo, kie kelkaj centoj da birdoj vintras en la ĉefaj insuloj ĉe neprofundaj humidejoj kaj inundas agrikulturajn habitatojn.[7] Okazas ankaŭ transoceanaj migradoj: nome birdo kaptata kaj ringata en Labradoro, Kanado, estis mortpafita de ĉasisto en Anglio post naŭ tagoj,[8] kaj birdoj ringitaj en Japanio estis rekuperitaj el almenaŭ ses usonaj subŝtatoj oriente de Utaho kaj Misisipio.[13] En partoj de la teritorio, kiaj Britio kaj nordokcidenta Usono, la Pintvostanaso estas la tutan jaron.[10][14][15]
La reprodukta habitato de la Norda pintvostanaso estas malfermaj nearbaraj humidejoj, kiaj humidaj herbejoj, lagobordoj aŭ tundro. Vintre ili uzas pli ampleksan gamon de malfermaj habitatoj, kiaj ŝirmaj estuaroj, salecaj marĉoj kaj ĉemarbordaj lagunoj. Ĝi estas tre gregema for de la reprodukta sezono kaj formas tre grandajn arojn kun aliaj anasoj.[7]
Ĝi vivas proksime al bordoj de flukonstantaj akvoj, kie ili nestas inter sablodunoj.
La Pintvostanaso bone piediras surtere, kaj naĝas lerte.[7]
Ĝi havas tre rapidan flugmanieron, per flugiloj iom malantaŭen, pli ol rektaj for el la korpo kiel ĉe aliaj anasoj.
Ambaŭ seksoj atingas seksan maturecon post unu jaro. La masklo plenumas pariĝadan ceremonion naĝante ĉe la ino kaj havante la kapon subigita kaj la voston levita, konatante fajfanta. Se estas grupo de maskloj, ili persekutas la inon dumfluge ĝis kiam restas nur unu masklo. La ino prepariĝas por la kopulacio, kiu okazas surakve, subigante sian korpon; la masklo tiam skuas sian kapon supren kaj suben kaj supreniras la inon, prenante la plumojn de ŝia nuko en sia beko. Post kopulacio, li levas siajn kapon kaj dorson kaj fajfas.[8]
La reprodukta sezono daŭras inter aprilo kaj junio, kaj la nesto estas konstruata surgrunde kaj kaŝata inter vegetaĵaro en seka loko, ofte je ioma distanco el akvo. Ĝi estas neprofunda skrapaĵo surgrunda kovrata per plantomaterialo kaj lanugo.[7] La ino demetas 7 al 9 kremokolorajn ovojn po unu tage;[8] la ovoj estas 55 al 38 mm kaj pezas 45 g, el kio 7 % estas konko.[16] Se predantoj detruas la unuan ovaron, la ino povas produkti anstataŭan ovodemetadon tiom malfrue kiom ĝis fino de julio.[8]
Nur la ino kovas la ovojn dum 22 al 24 tagoj antaŭ eloviĝo. La frumaturaj lanugaj idoj estas tiam lasataj de la ino ĉe plej proksima akvejo, kie ili manĝas mortintajn insektojn sur la akva surfaco. La idoj ekflugas 46 al 47 tagojn post eloviĝo, sed restas ĉe la ino ĝis kiam ŝi kompletis sian plumoŝanĝadon.[8]
Ĉirkaŭ tri kvaronoj el idoj vivas sufiĉe longe por ekflugo, sed ne pli da duono el tiuj survivas sufiĉe longe por reproduktiĝi.[8] Maksimuma registrita aĝo estas 27 jaroj kaj 5 monatoj ĉe nederlanda birdo,[16] sed la averaĝa vivodaŭro por naturaj birdoj estas multe pli mallonga ol tio, kaj plej verŝajne simila al tiu de aliaj naturaj anasoj, kiaj la Platbeka anaso, tio estas nur ĉirkaŭ du jaroj.[17]
La Pintvostanaso manĝas per plaŭdado kaj kapomerĝe en neprofunda akvo plantomanĝon ĉefe vespere aŭ nokte, kaj tiele ĝi pasas multe de la tago ripoze.[7] Ties longa kolo permesas ĝin preni manĝerojn el la fundo de akvejoj ĝis 30 cm, kio estas ekster la atingo de aliaj plaŭdanasoj kiaj la Platbeka anaso.[11]
La vintra dieto estas ĉefe plantomaterialo inklude semojn kaj rizomojn de akvaj plantoj, sed la Pintvostanaso foje manĝas radikojn, grenon kaj aliajn semojn en kampoj, kvankam malpli ofte ol aliaj anasoj de la genro Anas.[11] Dum la reprodukta sezono, tiu birdo manĝas ĉefe senvertebrulojn, inklude akvajn insektojn, moluskojn kaj krustulojn.[8]
Nestoj kaj idoj de Pintvostanasoj estas vundeblaj al predado fare de mamuloj, kiaj vulpoj kaj meloj, kaj birdoj kiaj mevoj, korvoj kaj pigoj. Plenkreskuloj povas ekflugi por eviti surterajn predantojn, sed reproduktantaj inoj partikulare povas esti surprizataj de grandaj karnovoruloj kiaj linkoj.[8] Grandaj rabobirdoj, kiaj la Akcipitro, kaptas anasojn surgrunde, kaj kelkaj falkoj, inklude la Ĉasfalkon, havas rapidecon kaj povon por kapti flugantajn birdojn.[18]
Tiu specio povas esti hejmo al gamo de parazitoj kiaj Cryptosporidium, Giardia lamblia, Cestoda, sangoparazitoj kaj eksternaj plumopedikoj,[19][20][21][22] kaj ĝi povas suferi ankaŭ aliajn birdomalsanojn. Ĝi estas ofte la ĉefa specio kun plej alta mortindico ĉe okazaĵoj kiaj birda botulismo kaj birda ĥolero,[23] kaj povas ankaŭ esti infektata de la Birda gripo ekzemple de la branĉo H5N1 kiu estas ege patogenika kaj foje infektas eĉ homojn.[24]
La Norda pintvostanaso estas populara specio por ĉaspafado pro sia rapideco, lerteco kaj elstara manĝokvalito, kaj estas ĉasata en sia tuta teritorio.[25][26] Kvankam ĝi estas unu el la plej multnombraj anasoj de la mondo,[16] la kombino de ĉasado kun aliaj faktoroj kondukis la populacion al malpliiĝo, kaj oni iniciatis foje kelkajn surlokajn limigojn al ĉasado por helpi al konservado de nombro.[27]
La preferata habitato de tiu specio en neprofunda akvo estas nature suferebla de problemoj kiaj sekego aŭ invado de vegetaĵaro, sed la habitato de tiu anaso povus esti pli kaj pli minacata pro la klimata ŝanĝo.[16] Populacioj suferas ankaŭ pro konverto de humidejoj kaj herbejoj al plugeblaj teroj, malhavigante tiun anason el manĝ- kaj nest-areoj. Printempa plantado signifas ke multaj nestoj de tiu frureproduktanta anaso povas esti detruitaj pro farmagado,[28] kaj kanada studo montris, ke pli da duono de la studitaj nestoj estis detruita de agrikulturaj laboroj kia plugado kaj erpilado.[29]
Ĉasado per plumba pafo, kun uzado de plumbaj plonĝiloj ĉe fiŝhokado, estis identigita kiel ĉefa kaŭzo de plumbovenenado ĉe akvobirdoj, kiuj ofte manĝas ĉe la fundo de lagoj kaj humidejoj kie akumuliĝas plumbopafaĵoj.[30] Hispana studo montris, ke la Norda pintvostanaso kaj la Brunkapa anaso estis la specioj kun plej altaj niveloj de ingestado de plumbopafaĵoj, pli altaj ol ĉe nordaj landoj de migrovojoj de okcidenta Palearkto, kie oni malpermesis plumbopafadon.[31] En Usono, Kanado, kaj multaj okcidenteŭropaj landoj, ĉia pafado uzata kontraŭ akvobirdoj devas esti nevenena, kaj tiele povas enhavi neniom da plumbo.[32][33][34]
La Norda pintvostanaso havas grandan teritorion, ĉirkaŭkalkulata je 28.4 milionoj da km² kaj populacion ĉirkaŭkalkulata je 5.3 al 5.4 milionoj da individuoj.[35] Tiele tiu specio ŝajne ne alproksimiĝas al kriterioj de la IUCN Ruĝa Listo por populacimalpliiĝo de pli da 30 % en 10 jaroj aŭ 3 generacioj, kaj estas taksata kiel Malplej Zorgiga.
En la Palaearkto, reproduktantaj populacioj malpliiĝas en multe de ties teritorio, inklude ties ĉefa forta hejmo en Rusio, kaj estas aliflanke stabilaj aŭ fluktuantaj.[36]
Pintvostanaso en Nordameriko almenaŭ estis akre tuŝitaj per birdaj malsanoj, kaj ties reprodukta populacio falis el pli da 10 milionoj en 1957 al 3.5 milionoj ĉe 1964. Kvankam la specio rekuperiĝis el tiu malalta punkto, la reprodukta populacio en 1999 estis 30 % sub tiu longdaŭra averaĝo, spite jarojn el grandaj klopodoj fokuze sur restaŭrado de la specio. En 1997, ĉirkaŭkalkule 1.5 miliono da akvobirdoj, majoritate Nordaj pintvostanasoj, mortis pro la birda botulismo dum du tiaj eksplodoj en Kanado kaj Utaho.[23]
La Norda pintvostanaso estas unu el la specioj al kiuj aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA),[37] sed ĝi ne havas specialan statuson laŭ la Vaŝingtona Speciprotekta Konvencio nome Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES), kiu regulas internacian komercon de specimenoj de naturaj animaloj kaj plantoj.[8]
La pintvostanaso aŭ pli precize norda pintvostanaso (Anas acuta) estas birdo el la anasedoj. Temas pri amplekse loĝanta anaso kiu reproduktiĝas en nordaj areoj de Eŭropo, Azio kaj Nordameriko. Ĝi estas tre migranta kaj vintras sude de ties reprodukta teritorio ĝis la ekvatoro. Malkutime ĉe birdoj kun tioma granda teritorio, ĝi ne havas geografiajn subspeciojn, sed la ebla samspecia Eatona pintvostanaso estas konsiderata separata specio.
La pintvostanaso estas birdo de malfermaj humidejoj kiuj nestumas surgrunde, ofte je ioma distanco el akvo. Ili manĝas per plaŭdado plantomaterialon kaj aldonas malgrandajn senvertebrulojn al sia dieto dum la reprodukta sezono. Ĝi estas tre gregema for de la reprodukta periodo, kiam formas grandajn miksitajn arojn kun aliaj specioj de anasoj. La populacio de tiu anaso suferas pro predantoj, parazitoj kaj birdaj malsanoj. Ankaŭ homa agado, kia agrikulturo, ĉasado kaj fiŝkaptado, havis gravan influon super la populacinombroj. Tamen la ampleksa teritorio de tiu specio kaj granda populacio signifas, ke ĝi ne estas minacata tutmonde.
El ánade rabudo (Anas acuta),[2] también denominado pato rabudo, pato golondrino norteño, pato rabilargo, pato pescuecilargo, pato de cola puntiaguda o pato cola de gallo,[3] es una especie de ave anseriforme migratoria de la familia Anatidae que cría en el norte de Eurasia y Norteamérica. Suele pasar el invierno en el sur de Europa, África del Norte, Centroamérica y buena parte de Asia tropical y subtropical. A pesar de ser una especie tan ampliamente distribuida no está diferenciado en subespecies, si se considera al cercano pato de Eaton una especie separada.
Se trata de un ánade grande, con una cola larga y apuntada que le da su nombre común y científico. Todas las denominaciones del ánade rabudo aluden a las dos largas plumas negras de la cola de los machos, que en vuelo parecen una sola. Estas plumas son muy características y distintivas, ya que miden un cuarto de la longitud total del pato cuando su plumaje está totalmente desarrollado.[4] Son voladores rápidos y gráciles dotados con largas alas, cabeza pequeña y cuellos largos que facilitan su aerodinámica. Ambos sexos tienen el pico de color gris azulado y patas grises. El macho es más llamativo, tiene la cabeza y parte superior del cuello de color marrón, atravesado por una fina línea blanca, que conecta con el blanco de sus partes inferiores. Además, tiene un patrón de colores grises y negros en espalda y costados. El plumaje de la hembra es más discreto y apagado, con tonos pardos grisáceos similares al de otras hembras de patos de superficie. Las hembras emiten un graznido tosco y los machos un silbido aflautado.[4]
El ánade rabudo es un ave de humedales abiertos que anida en el suelo, con frecuencia alejado del agua. Se alimenta de las plantas que alcanza sumergiendo la cabeza mientras nada en la superficie del agua, complementando su dieta con pequeños invertebrados en la estación de cría. Es muy gregario cuando no está criando y forma grandes bandadas junto a otras especies de patos.[5]
La población de este ánade se ve afectada por los depredadores, los parásitos y las enfermedades aviares. También tienen impacto en el tamaño de sus poblaciones actividades humanas como la agricultura, la caza y la pesca. A pesar de todo, su enorme área de distribución y su gran población implica que no esté globalmente amenazado.
Esta especie fue descrita científicamente por primera vez en 1758 por Linneo, en su obra Systema naturae.[6] El nombre científico procede de dos palabras latinas: anas, que significa «ánade», y acuta, que significa «afilado» al igual que, como su nombre en español, hace referencia a la cola puntiaguda del macho.[7]
Pertenece al género Anas, al que pertenecen otros patos de nadadores.[6] Los parientes más cercanos del ánade rabudo son el pato piquidorado (A. georgica) y el pato de Eaton (A. eatoni). Estos patos de cola larga han sido situados por algunos expertos en un género aparte Dafila (descrito por Stephens, 1824), debido a sus diferencias morfológicas, moleculares y de comportamiento.[8][9][10] El famoso ornitólogo británico Peter Scott le puso este nombre a su hija, la artista Dafila Scott.[11]
En contra de lo esperable para una especie de tan amplio área de distribución, el ánade rabudo no tiene subespecies.[5] En el pasado el pato de Eaton fue considerado una subespecie de ánade rabudo pero en la actualidad se le considera una especie aparte.[5] El dimorfismo sexual de estas especies de ánades de rabo largo del hemisferio norte es más acusado que en los del hemisferio sur, en los cuales el plumaje reproductivo del macho es más parecido al de las hembras.
El ánade rabudo es un ave bastante grande, que tiene una envergadura alar de 23.6 a 28.2 cm. Los machos miden entre 59-76 cm de largo y pesan desde 450 hasta 1360 g, son considerablemente más grandes que las hembras que miden entre 51 a 64 cm de largo y pesan 454 a 1135 g.[12] El macho en plumaje nupcial tiene la cabeza y parte superior del cuello de color marrón chocolate, mientras que el resto de su cuello, pecho y vientre son blancos, con una línea blanca que se prolonga hacia la nuca a lo largo de los laterales del cuello. Las partes superiores de su cuerpo y los costados son de color principalmente de color gris, aunque las plumas de la espalda tienen el centro negro y al ser largas le dan un aspecto desgreñado a la zona. En cambio la cola es de color negro,[5] con las plumas centrales largas, hasta una longitud de 10 cm. Su pico es azulado y las patas son gris azuladas.[13]
Las hembras adultas son principalmente de color marrón claro moteado y veteado con la cabeza grisácea, y su cola apuntada es más corta que la de los machos. A pesar de ser similares a otras hembras de pato, son fáciles de identificar por la forma y longitud de su cuello y su largo pico gris.
El plumaje de eclipse de los machos es similar al de las hembras, aunque mantienen el patrón de la parte superior de las alas y las plumas largas grises de los hombros. Los juveniles se parecen a las hembras, pero con las vetas menos marcadas y tienen el espejuelo de un color marrón más apagado y con los bordes más estrechos.[14]
Los ánades rabudos andan bastante bien sobre tierra y nadan con ligereza.[5] Vuelan muy rápido, extendiendo sus alas ligeramente hacia atrás, al contrario que otros patos que las colocan perpendiculares al cuerpo. En vuelo los machos muestran un espéculo negro con bordes blancos en la parte trasera y rojizo pálido en la delantera, mientras que el espéculo de las hembras desde color pardo oscuro con el borde blanco, estrecho en la parte frontal pero más ancho en parte posterior, que es visible a una distancia de 1600 m.[14]
La llamada del macho es un silbido suave prup-prup, similar a la del cerceta común, mientras que la hembra emite un cuac descendente parecido al del ánade real, y un graznido bajo cuando está enardecido.[5]
El ánade rabudo realiza migraciones de larga distancia.[4] Este ánade cría en las regiones del norte de Eurasia; puede llegar hasta Polonia y Mongolia por el sur.[12] En Norteamérica cría en Canadá, Alaska y el Medio Oeste. Generalmente pasa el invierno al sur de su área de cría; puede llegar casi hasta el ecuador desde Panamá, el norte del África subsahariana y el Asia meridional tropical. Migran en pequeñas cantidades a las islas del Pacífico, principalmente a Hawái, donde pasan el invierno unos pocos cientos en las islas principales en humedales poco profundos y tierras de cultivo inundables.[5] También realizan viajes transoceánicos. Un ánade capturado y anillado en Labrador, Canadá, recibió un disparo en Inglaterra nueve días después,[12] y aves anilladas en Japón se han recuperado en seis estados de EE. UU., incluyendo Utah y Misisipi en el este.[15] En algunas partes de su área de distribución, como Reino Unido y el noroeste de Estados Unidos, los ánades rabudos están presentes todo el año.[14][16]
El hábitat de cría de ánade rabudo son los humedales sin bosques, como herbazales húmedos, márgenes de los lagos o la tundra. En invierno están presentes en una variedad de hábitats abiertos más amplia, como los estuarios abrigados, marismas salobres y lagunas costeras. Es muy gregario fuera de la estación de cría y forma bandadas mixtas con otras especies de patos.[5]
Ambos sexos alcanzan la madurez sexual al año de edad. La exhibición del macho consiste en nadar cerca de la hembra con la cabeza baja y alzada, silbando continuamente. Si hay un grupo de machos persiguen a la hembra volando hasta que quede solo uno. La hembra se prepara para la cópula, que tiene lugar en el agua, bajando su cuerpo; el macho luego mueve la cabeza hacia arriba y abajo y monta a la hembra, llevándose las plumas de la parte posterior de la cabeza a la boca. Después del apareamiento, levanta la cabeza y la espalda y silba.[12]
La época de cría es entre abril y junio. Construyen el nido en el suelo escondido entre la vegetación en un lugar seco, con frecuencia a cierta distancia del agua. Consiste en un hoyo poco profundo recubierto de materia vegetal y plumón.[5] La hembra pone cada día un huevo hasta un total de siete a nueve huevos de color crema.[12] Los huevos miden 55 x 38 milímetros y pesan unos 45 gramos, de los cuales el 7% corresponde a la cáscara.[17] Si los depredadores destruyen la primera puesta la hembra puede poner una segunda, como muy tarde a finales de julio.[12]
La hembra incuba los huevos sola de veintidós a veinticuatro días. Los pollos, que son nidífugos y están cubiertos de plumón, son conducidos por la hembra hacia la masa de agua más cercana, donde se alimentarán principalmente de insectos. Los pollos se desarrollan en unos cuarenta y seis o cuarenta y siete días tras la eclosión, aunque permanecen con la hembra hasta que ella haya completado la muda.[12]
Alrededor de tres cuartas partes de los pollos sobreviven hasta completar el desarrollo, pero solo la mitad de ellos vive lo suficiente para alcanza la madurez sexual.[12] La edad máxima registrada es de veintisiete años y cinco meses en un pato en los Países Bajos,[17] pero la longevidad media en la naturaleza suele ser más corta, y probablemente es similar a la de otros patos como los ánades reales, que suelen vivir dos años.[18]
Los ánades rabudos se alimentan en la superficie y sumergiendo su cabeza mientras la parte inferior de su cuerpo permanece fuera del agua tomando las plantas de fondos poco profundos, principalmente al atardecer y la noche, por lo que pasa la mayoría del día descansando.[5] Su largo cuello le permite alcanzar comida de fondos de hasta 30 cm de profundidad, que está más allá del alcance de otros patos de superficie como los azulones.[13]
La dieta de invierno está principalmente compuesta por materias vegetales como semillas y rizomas de plantas acuáticas, además el ánade rabudo algunas veces se alimenta de raíces, grano y otras semillas en los campos, aunque con menos frecuencia que otros patos del género Anas.[13] Durante la estación de cría estos patos comen principalmente invertebrados, como los insectos acuáticos, moluscos y crustáceos.[12]
Los nidos y pollos de ánade rabudo son vulnerables a los mamíferos depredadores, como los zorros, tejones, y otras aves como las gaviotas, cuervos y urracas. Los adultos puede alzarse en vuelo para escapar de los depredadores terrestres, pero las hembras que están incubando pueden ser sorprendidas por carnívoros como los linces.[12] Las grandes rapaces como los azores comunes pueden atrapar a estos patos del suelo, y algunos halcones como el halcón gerifalte tienen la velocidad y la fuerza suficiente para cazarlos al vuelo.[19]
Es susceptible al ataque de un gran espectro de parásitos como los Cryptosporidium, Giardia, cestodos, parásitos chupadores de sangre y piojos de las plumas,[20][21][22][23] y además puede ser afectado por otras enfermedades aviares. A menudo es la especie que sufre la mayor mortalidad en las epidemias de botulismo aviar y cólera aviar,[24] y también puede contraer la gripe aviaria, la cepa H5N1 que también puede afectar a los humanos.[25]
El ánade rabudo es un preciado trofeo de caza debido a su velocidad, agilidad y su calidad como alimento, por lo que es cazado en todo su área de distribución.[26][27] Aunque es una de las especies de patos más numerosas del mundo,[17] la combinación de la caza y otros factores están produciendo el descenso de su población, y se han realizado restricciones locales a la caza para ayudar a conservar algunas poblaciones.[28]
La preferencia de esta especie por los hábitats con aguas poco profundas lo hace vulnerable a problemas como la sequía o la destrucción de la vegetación acuática, por lo que el hábitat de este ánade podría estar amenazado por el cambio climático.[17] Sus poblaciones también están amenazadas por la conversión de los humedales y herbazales en tierras de cultivo, que priva a estos patos de zonas de alimentación y cría. La siembra de primavera supone la destrucción de muchos nidos de este pato por las actividades agrícolas que realizan su puestas tempranas.[29] Un estudio realizado en Canadá mostró que más de la mitad de los nidos estudiados eran destruidos por las labores agrícolas como el uso del arado y la grada.[30]
La caza con perdigones de plomo, además del uso de pesas de plomo en la pesca, se ha demostrado como la mayor causa de envenenamiento por plomo en las aves acuáticas, al depositarse los perdigones en el fondo de los lagos y humedales donde se alimentan los patos.[31] Un estudio realizado en España mostró que el ánade rabudo y el porrón común eran las especies con mayores niveles de plomo debidos a la ingestión de perdigones de plomo, y eran más altos que en otros países europeos donde los cartuchos con perdigones de plomo ya se habían prohibido.[32] En Estados Unidos, Canadá y muchos países de Europa occidental los cartuchos de caza de aves que se usen en los humedales deben estar libres de metales pesados como el plomo.[33][34][35]
El ánade rabudo está presente en un gran área de distribución, estimado en 28 400 000 km², y una población estimada en 5 400 000 individuos.[36] Por lo tanto, no se cree que reúna el otro criterio de la Lista Roja de Especies Amenazadas de la UICN, un descenso de población del 30% en diez años o tres generaciones, por lo que está catalogado como especie de preocupación menor.
En el Paleártico las poblaciones reproductoras están reduciéndose en la mayor parte de su área de distribución, incluido su mayor bastión en Rusia, las demás o son estables o sometidas a fluctuaciones.[37]
En Norteamérica los ánades rabudos se han visto afectados gravemente por las enfermedades aviares, con descensos de poblaciones reproductoras de más de diez millones en 1957 a tres millones y medio en 1964. Aunque la especie se ha recobrado de estos tasas tan bajas la población reproductora en 1999 era 30% inferior al la media en los registros. En 1997 aproximadamente un millón y medio de aves acuáticas, la mayoría de ellas ánades rabudos, murieron de botulismo en dos brotes en Canadá y Utah.[24]
El ánade rabudo es una de las especies a las que se le aplica el Acuerdo sobre conservación de las aves acuáticas migratorias euroasiáticas y africanas (AEWA),[38] aunque no goza de ningún estatus especial en la convención sobre el tráfico de especies amenazadas de la fauna y flora silvestres (CITES), que regula el comercio internacional de especímenes de animales y plantas salvajes.[12]
_near_Hodal_I_IMG_9252.jpg)
-_Up-ending_I_342.jpg)
-_Preening_I_IMG_1119.jpg)
-_Feeding_I_IMG_0910.jpg)
-_Feeding_I_IMG_0910.jpg)
_I_IMG_0911.jpg)
_near_Hodal_I_IMG_9252.jpg)
-_Feeding_I_IMG_0910.jpg)
_in_flight_at_Llano_Seco-0708.jpg)
_I_IMG_0911.jpg)
_I2_IMG_1123.jpg)
_near_Hodal_I_IMG_9252.jpg)
-_Feeding_I_IMG_0910.jpg)
_I2_IMG_1123.jpg)
-_Feeding_I_IMG_0910.jpg)
_I2_IMG_1123.jpg)
-_Up-ending_I_342.jpg)
-_Preening_I_IMG_1119.jpg)
-_Feeding_I_IMG_0910.jpg)
_near_Hodal_I_IMG_9252.jpg)
-_Up-ending_I_342.jpg)
.jpg)
_I_IMG_0911.jpg)
.jpg)
_in_flight_at_Llano_Seco-0708.jpg)
_near_Hodal_I_IMG_9252.jpg)
-_Preening_I_IMG_1119.jpg)
_near_Hodal_I_IMG_9252.jpg)
-_Up-ending_I_342.jpg)
-_Preening_I_IMG_1119.jpg)
-_Feeding_I_IMG_0910.jpg)
_near_Hodal_I_IMG_9252.jpg)
-_Preening_I_IMG_1119.jpg)
-_Feeding_I_IMG_0910.jpg)
|coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) El ánade rabudo (Anas acuta), también denominado pato rabudo, pato golondrino norteño, pato rabilargo, pato pescuecilargo, pato de cola puntiaguda o pato cola de gallo, es una especie de ave anseriforme migratoria de la familia Anatidae que cría en el norte de Eurasia y Norteamérica. Suele pasar el invierno en el sur de Europa, África del Norte, Centroamérica y buena parte de Asia tropical y subtropical. A pesar de ser una especie tan ampliamente distribuida no está diferenciado en subespecies, si se considera al cercano pato de Eaton una especie separada.
Se trata de un ánade grande, con una cola larga y apuntada que le da su nombre común y científico. Todas las denominaciones del ánade rabudo aluden a las dos largas plumas negras de la cola de los machos, que en vuelo parecen una sola. Estas plumas son muy características y distintivas, ya que miden un cuarto de la longitud total del pato cuando su plumaje está totalmente desarrollado. Son voladores rápidos y gráciles dotados con largas alas, cabeza pequeña y cuellos largos que facilitan su aerodinámica. Ambos sexos tienen el pico de color gris azulado y patas grises. El macho es más llamativo, tiene la cabeza y parte superior del cuello de color marrón, atravesado por una fina línea blanca, que conecta con el blanco de sus partes inferiores. Además, tiene un patrón de colores grises y negros en espalda y costados. El plumaje de la hembra es más discreto y apagado, con tonos pardos grisáceos similares al de otras hembras de patos de superficie. Las hembras emiten un graznido tosco y los machos un silbido aflautado.
El ánade rabudo es un ave de humedales abiertos que anida en el suelo, con frecuencia alejado del agua. Se alimenta de las plantas que alcanza sumergiendo la cabeza mientras nada en la superficie del agua, complementando su dieta con pequeños invertebrados en la estación de cría. Es muy gregario cuando no está criando y forma grandes bandadas junto a otras especies de patos.
La población de este ánade se ve afectada por los depredadores, los parásitos y las enfermedades aviares. También tienen impacto en el tamaño de sus poblaciones actividades humanas como la agricultura, la caza y la pesca. A pesar de todo, su enorme área de distribución y su gran población implica que no esté globalmente amenazado.
Soopart ehk pahlsaba-part (Anas acuta) on partlaste sugukonda pardi perekonda kuuluv veelind.
Soopart on jahiuluk.
Eestis kuulub ta II kategooria kaitsealuste liikide hulka (haudeasurkond)[1].
Tema levila hõlmab suure osa Holarktisest. See hõlmab kogu Lääne-Euroopa, Baltimaad, Valgevene, Ukraina, Taga-Kaukaasia kuni Põhja-Iraanini, Venemaa (välja arvatud tundravööndi põhjaosa), Kasahstani põhjaosa, Mandžuuria, Hokkaido ja Põhja-Ameerika.
Suuremas osas levilast on soopart rändlind. Ta talvitub Lääne-Euroopas, Vahemere maadel, Niiluse jõgikonnas, Jaapanis, Koreas, Lõuna-Aasias ja Kesk-Ameerikas.
Soopardi pesitsusaegset arvukust Eestis hinnatakse 50–100 paarile [2].
Soopart ehk pahlsaba-part (Anas acuta) on partlaste sugukonda pardi perekonda kuuluv veelind.
Soopart on jahiuluk.
Eestis kuulub ta II kategooria kaitsealuste liikide hulka (haudeasurkond).
Ahate buztanluzea (Anas acuta) anatidae familiaren ahate ez-domestikoa da.
Udan iparraldeko Europan, Asian eta Ipar Amerikan bizi da, tartean Euskal Herrian ere. Neguan ekuatorera migratzen da.
Espeziea lehendabizikoz Linnaeusek deskribatu zuen, Systema naturae 1758ko bere liburuan hain zuzen ere[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Ahate buztanluzea (Anas acuta) anatidae familiaren ahate ez-domestikoa da.
Udan iparraldeko Europan, Asian eta Ipar Amerikan bizi da, tartean Euskal Herrian ere. Neguan ekuatorera migratzen da.
Jouhisorsa (Anas acuta) on sorsalintu.
Jouhisorsanaaras on n. 55cm pitkä. Pitkästä pyrstöstä johtuen koiraan pituus on 70-75cm. Muodoltaan jouhisorsa on hoikka ja pitkäkaulainen. Juhlapukuisella koiraalla on suklaanruskea pää, harmaa ruumis, valkea kaula ja rinta sekä pitkät pyrstöjouhet. Nokka on yksivärisen siniharmaa. Naaras ja nuori sekä eklipsipukuinen koiras muistuttavat muita puolisukeltajasorsia, mutta ovat tasaisemman vaaleanruskeita ilman selviä tumman ja vaalean vaihteluita. Solakka ja pitkäkaulainen muoto on hyvä tuntomerkki.
Vanhin suomalainen rengastettu jouhisorsa on ollut 10 vuotta 2 kuukautta ja 1 päivää vanha. Euroopan vanhin oli hollantilainen, 27 vuotta ja 5 kuukautta vanha sorsa.
Jouhisorsia esiintyy aina Ahvenanmaan saaristosta pohjoisimpaan Lappiin. Etelä-Suomessa se on pesivänä harvinainen. Euroopassa pesii 23 000 – 33 000 paria, joista n. 20 000—30 000 Suomessa, Britanniassa 8–42 paria. Venäjällä pesii 150 000 – 300 000 ja Turkissa 500 – 1 000 paria. Euroopan unionin alueella pesivistä jouhisorsista noin 95 prosenttia pesii Suomessa.
Jouhisorsat viihtyvät Lapin aapasoilla sekä Perämeren rannoilla ja saaristoissa. Maan eteläosissa jouhisorsia voi tavata myös harvalukuisena hyviltä lintujärviltä.
Jouhisorsa rakentaa pesänsä avoimeen paikkaan pintakasvillisuuden suojaan suolle tai niitylle, ulkoluodoilla myös pensaan alle. Naaras munii huhti-elokuussa 7–10 vaaleanvihreää munaa ja hautoo niitä 22–23 vuorokautta. Jouhisorsan poikaset oppivat lentämään noin seitsemän viikon ikäisinä. Poikaset ovat pesäpakoisia, eli ne etsivät hyvin varhain itse oman ravintonsa, vaikka kulkevatkin poikueena naaraan seurassa.
Jouhisorsan pääasiallista ravintoa ovat vesikasvien osat, nilviäiset ja vesihyönteiset. Suomessa rehevillä vesillä tehdyn tutkimuksen mukaan jouhisorsat söivät puolet eläin- ja puolet kasvisravintoa. Eläimistä sille maistuivat kotilot, vesisiirat, korentojen toukat ja simpukat. Kasvisravintoa olivat viljat ja pikkulimaska.[2]
Jouhisorsa (Anas acuta) on sorsalintu.
Anas acuta
Le Canard pilet (Anas acuta) est une espèce de canards barboteurs relativement commun et répandu dans les zones nordiques de l'Europe, de l'Asie et d'une grande partie du Canada, de l'Alaska et de la moitié ouest des États-Unis. Fait inhabituel pour un oiseau si répandu, il n'a pas de sous-espèce géographique sur l'essentiel de son aire de répartition, à l'exception du Canard pilet des îles Kerguelen et celui des Crozet, qui sont considérés comme espèces distinctes par certains auteurs.
Ce canard est un migrateur qui descend vers le sud en hiver pour atteindre parfois l'équateur. Pendant cette période, il est très grégaire, se mélangeant à d'autres canards.
Cette espèce a été décrite pour la première fois par Linné dans son Systema Naturae, en 1758, sous le nom scientifique Anas acuta[1]. Le nom d'espèce acuta est formé à partir du verbe acuere, qui signifie aiguiser, en référence à la queue pointue de ce canard. Cette référence se retrouve dans le nom anglais de l'espèce Northern Pintail, littéralement « queue en épingle nordique »[2]. Selon Georges-Louis Leclerc de Buffon, ce terme est probablement picard et il coexistait avec celui de pennard (de penne) et dériverait de l'ancien français pilet « javelot, trait d'arbalète » et du wallon pilet « flèche » en raison de la longue queue pointue de cet oiseau[3].
D'après la classification de référence (version 11.1, 2021) du Congrès ornithologique international, cette espèce ne compte pas de sous-espèces.
Ce canard a une tête allongée, un long cou blanc et une longue queue de 6 à 10 cm. Il donne l'impression d'être plus long que le canard colvert alors que les mâles ne mesurent que 65 et 75 centimètres, les femelles étant plus petites (50 à 55 cm), son envergure par contre est analogue avec de 80 à 95 centimètres. Son poids d'adulte est compris entre 600 et 1 050 grammes contre plus d'un kilogramme pour les colverts.
Sa longue queue est effilée noire et jaune crème, noire sur le dessus. Le bec est assez long et étroit. Un miroir vert bronze orne la partie centrale de l’ailes. Le ventre est blanc. Comme pour les autres anatidés, il existe un fort dimorphisme sexuel.
Durant la période nuptiale, le corps gris pâle, poitrail blanc, galon blanc de chaque côté du cou et tête brun foncé. Le mâle possède une tête brun chocolat, un cou blanc qui se prolonge par une bande blanche qui remonte en arrière des joues. L’extrémité des ailes est noire. Le bec est bleu acier. En période d'éclipse, le mâle ressemble à la femelle.
La femelle ressemble aux autres femelles de canard, livrée marron terne avec des stries grises, beiges et brunes. Le bec est gris acier.
C'est un canard des zones humides ouvertes comme les prairies humides ou la toundra. Il patauge volontiers dans les prairies inondées et ne plonge qu'à demi, la tête immergée et les pattes en l'air. Il se nourrit de plantes, principalement en soirée ou de nuit. Durant la période de nidification, il mange également des insectes aquatiques, mollusques et crustacés.
Le nid, construit en milieu sec mais sans être trop éloigné de l'eau, est une cuvette peu profonde, creusée dans le sol et bordée de végétaux.
La parade comporte fréquemment des poursuites aériennes d'une seule femelle par plusieurs mâles.
C'est un oiseau qui migre sur des distances importantes. Son aire de nidification étant située assez au nord, certains spécimens migrent jusqu'en zone tropicale.
Les adultes peuvent s'envoler pour échapper aux prédateurs terrestres, mais les femelles en train de couver sont particulièrement vulnérables aux grands carnivores comme les Lynx roux. Les grands rapaces, tels que les autours des palombes peuvent capturer ces canards au sol, et certains faucons, y compris le faucon gerfaut, ont suffisamment de vitesse et de puissance pour capturer ces oiseaux au vol.
Le Canard pilet, dont la population est estimée à 6,1 à 7,5 millions d'individus par l'UICN, est réparti sur plus de 10 millions de kilomètres carrés.
L'UICN ne considère pas cette espèce comme menacée à l'échelle mondiale aussi a-t-elle été classée LC. Toutefois, elle est classée Vulnérable au niveau européen.
Cependant l'état des populations d'Europe de l'Ouest est préoccupant ; l'office national de la chasse et de la faune sauvage français, considère que la situation de ce canard est assez préoccupante pour nécessiter la mise en place de programmes de recherche à l'échelle internationale[5]. En effet cette espèce est reconnue comme étant en déclin significatif depuis quelques années en Paléartique et plus précisément en Europe de l'Ouest, dans le bassin méditerranéen et peut-être en Afrique. L'importante population de Russie semble stable[6]. Le saturnisme aviaire pourrait être une de ses principales causes de déclin. En Amérique depuis une vingtaine d'années et depuis peu en Europe, des interdictions d'utilisation de grenaille de plomb pour la chasse dans les zones humides ou les tirs dirigés vers les zones humides ont été décidées, mais des milliards de billes de plomb restent - encore pour longtemps - accessibles aux canards pilets.
De faibles doses de plomb peut notamment affecter l'immunité (saturnisme). Ceci pourrait aussi expliquer la régression de cette espèce dans les zones intensivement chassées. En Amérique du Nord, l'espèce a été gravement touchée par plusieurs maladies aviaires, qui ont fait passer les effectifs de la population nicheuse de plus de 10 millions en 1957 à 3,5 millions en 1964. Son comportement alimentaire expose particulièrement ce canard au saturnisme aviaire (voir graphique ci-contre).
Bien que les effectifs de l'espèce se soient lentement et pour partie rétablis, la population nicheuse en 1999 était de 30 % en dessous de la moyenne à long terme, et cela malgré des années d'efforts de protection.
En 1997, on estimait que sur les 1,5 million de sauvagine, la majorité des oiseaux décédés à la suite du botulisme aviaire dans les foyers du Canada et de l'Utah, étaient des pilets[7] et le nombre d'oiseaux victimes du saturnisme est pire encore en Europe.
Par ailleurs, les effectifs annuels de ce palmipède varient aussi significativement selon les conditions climatiques (notamment en Afrique) influençant ses effectifs[5]. C'est donc une espèce qui pourrait aussi souffrir du dérèglement climatique lors de son hivernage au sud.
Canard pilet mâle en vol dans le Sacramento River National Wildlife Refuge (en), États-Unis.
En vol dans le même parc. Décembre 2021.
Canard pilet femelle en vol dans le même parc. Janvier 2022.
Mâle.
Femelle.
Un couple de canards pilets sur l'eau.
Un canard pilet sur le bord de l'eau.
Un canard pilet sur l'herbe.
Un canard pilet mâle en Californie.
Un canard pilet sur le lac Taudaha (ne), dans la vallée de Katmandou (Népal).
Anas acuta
Anas acuta.Le Canard pilet (Anas acuta) est une espèce de canards barboteurs relativement commun et répandu dans les zones nordiques de l'Europe, de l'Asie et d'une grande partie du Canada, de l'Alaska et de la moitié ouest des États-Unis. Fait inhabituel pour un oiseau si répandu, il n'a pas de sous-espèce géographique sur l'essentiel de son aire de répartition, à l'exception du Canard pilet des îles Kerguelen et celui des Crozet, qui sont considérés comme espèces distinctes par certains auteurs.
Ce canard est un migrateur qui descend vers le sud en hiver pour atteindre parfois l'équateur. Pendant cette période, il est très grégaire, se mélangeant à d'autres canards.
O pato rabilongo ou pato rabudo (Anas acuta) é unha ave de familia dos anátidos (Anatidae) de distribución moi ampla
É un parrulo relativamente grande. Os machos miden entre 65 e 75 cm, as femias entre 50 e 55. Pesan entre 700 e 1.200 g. As alas teñen unha envergadura de ata 85 cm. A cola, que lle dá o seu nome á especie, é longa e en forma de punta. Nos machos pode medir 10 cm. Teñen os ollos negros e o bico e as patas grises. Na época reprodutora o macho é inconfundible: ten o corpo gris pálido, o peito branco, a cabeza negra e o pescozo branco. As femias teñen a cola máis curta, coa gorxa branca. A plumaxe ten debuxos sobre un fondo marrón. Diferénciase das femias doutras especies de parrulos polo pescozo longo e o peteiro longo e gris. Fóra da época de cría a plumaxe de femias e machos é semellante.
Cría no hemisferio norte: norte de Europa e Asia, Canadá, Alasca e no Medio Oeste dos Estados Unidos É unha ave migratoria, que pasa o inverno en zonas ben ó sur da súa área de cría, chegando ata o Ecuador. Na época invernal é moi gregario e forma bandadas mesturado con outras especies.
É un parrulo de zonas húmidas abertas, como praderías húmidas e a tundra. Aliméntase principalmente de plantas, pero durante a estación reprodutora come tamén insectos acuáticos, moluscos e crustáceos. Ás veces come plantas e sementes en campos cultivados.
A época de cría vai de abril a xullo. Maduran sexualmente ó ano de idade. Durante o cortexo non son raras as persecucións aéreas, nas que varios machos acosan unha femia. O seu niño, que constrúe a femia, é unha depresión non moi fonda no chan, ben agachada na vexetación, rodeada de plantas e cuberta de plumas interiores do parrulo. Fano en sitios enxoitos, en ocasións non moi preto na auga.
Poñen de seis a doce ovos duns 5 cm de longo, de cor, en xeral, verde clara. Chócannos unhas tres semanas. Os polos poden voar cando teñen sete semanas.
O seu vello nome científico era Dafila acuta.
A especie Anas eatoni, con dúas subespecies: A. eatoni eatoni (das illas Kerguelen, e A. e. drygalskyi da illa de Crozet, foron consideradas antigamente subespecies do pato rabilongo. Nesta especie os machos non desenvolven completamente a plumaxe de gala.
Os perigos meirandes para a súa subsistencia son as enfermidades e a perda dos espazos húmidos causada pola urbanización, a polución e as plantas invasoras. É unha das especies incluídas no "Acordo para a conservación das aves acuáticas migradoras de África e Eurasia" (AEWA).
O pato rabilongo ou pato rabudo (Anas acuta) é unha ave de familia dos anátidos (Anatidae) de distribución moi ampla
Patka lastarka (Anas acuta) je vrlo rasprostranjena patka koja se razmnožava u sjevernim područjima Europe, Azije i Sjeverne Amerike. Selica je i zimuje na jugu pa i do ekvatora. Neobično za vrstu takve rasprostranjenosti, ona nema podvrsta (ako se Anas eatoni svrsta kao zasebna vrsta).
Ovo je prilično velika patka, sa dugim zašiljenim repom koji joj je donio naziv "lastarka". Mužjak je upadljive smeđe, sive i bijele boje, a ženka je uglavnom svijetlosmeđa sa kraćim repom. Mužjak se glasa zviždanjem a ženka kvače kao divlja patka.
Patka lastarka je ptica otvorenih močvara i gnijezdi se na tlu, često podalje od vode. Hrani se vodenim biljkama a za sezone parenja dodaje malene beskralježnjake ishrani. Vrlo je društvena van sezone parenja i obrazuje velika izmješana jata sa drugim vrstama pataka.
Na populaciju ove patke utječu grabežljivci, paraziti i ptičje bolesti. Ljudske aktivnosti, poput uzgoja biljaka, lova i ribolova, su također imale veliki utjecaj na brojnost ove vrste. Međutim, zbog velikog areala i populacije ne spada u osjetljive vrste.
Ovu vrstu je prvi opisao Carl Linne 1758. u svojoj knjizi Systema naturae kao "Anas acuta". Znanstveni naziv potpiče od dvije latinske riječi: anas što znači "patka" i acuta što potiče od glagola acuere, koji znači "naoštriti". Ovaj se naziv odnosi na zašiljeni rep mužjaka.
U velikom rodu Anas, lastarkini najbliži srodnici su A. georgica i A. eatoni. Ove se ptice ponekada odvajaju u rod Dafila.
A. eatoni ima dvije podvrste A. e. eatoni, sa Kerguelenskih otoka, i A. e. drygalskyi (the Crozet Pintail) sa otoka Kroze. Spolni dimorfizam je mnogo manje upadljiv kod lastarki sa juga, jer mužjakovo perje za sezone parenja izgleda kao ženkino. Nema podvrsta ako se A. e. eatoni bude svrstala kao zasebna vrsta, što je moguće zbog različitosti.
Patka lastarka je prilično velika patka sa rasponom krila od 23,6–28,2 centimetra. Mužjak je 59–76 centimetara dug i teži 450–1360 grama, i time je dosta veći od ženke duge 51–64 centimetra i teške 454–1135 grama. Mužjak za sezone parenja ima glavu boje čokolade i bijela prsa sa bijelom prugom na vratu. Gornji dijelovi tijela i bokovi su sivi, ali postoje izdužena siva pera sa crnim središnjim prugama, koja strše prema nazad iz ramena. Mjesto oko kloake je žuto. Kljun je plavkast a noge su blavosive.
Oba spola postaju spolno zrela nakon prve godine života. Mužjak se udvara ženki plivajući blizu nje sa spuštenom glavom i podignutim repom, zviždeći. Ako postoji grupa mužjaka, goniti će ženku u letu dok samo jedan ne ostane. Ženka se sprema za parenje spuštajući tijelo. Nakon parenja mužjak podiže glavu i zviždi.
Razmnožavanje se odvija tokom travnja i lipnja. Gnijezdo grade na tlu skriveno u vegetaciji, podalje od vode. Ženka nese sedam do devet jaja krem boje, jedno svakog dana. Ženka sama inkubira jaja 22 do 24 dana. Kada se ptići rođeni sa paperjem izlegu, ženka ih vodi do vode,gdje se hrane kukcima sa vodene površine.
Oko tri četvrtine ptića preživi ovaj period, ali ne više od pola njih poživi toliko dugo da se počnu razmnožavati. Najduža zabilježena dužina života je 27 godina, ali rijetke ptice dožive to doba.
Patka lastarka se hrani vodenim biljkama uvečer i noću i provodi većinu dana odmarajući se. Dug vrat joj omogućava da pokupi hranu 30 cm ispod vode. Zimi jede uglavnom vodene biljka, ali ponekada jede korjenje i sjemenje u poljima. Za sezone parenja jede uglavnom beskralježnjake.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: patka lastarka
Wikivrste imaju podatke o: patki lastarki Patka lastarka (Anas acuta) je vrlo rasprostranjena patka koja se razmnožava u sjevernim područjima Europe, Azije i Sjeverne Amerike. Selica je i zimuje na jugu pa i do ekvatora. Neobično za vrstu takve rasprostranjenosti, ona nema podvrsta (ako se Anas eatoni svrsta kao zasebna vrsta).
Ovo je prilično velika patka, sa dugim zašiljenim repom koji joj je donio naziv "lastarka". Mužjak je upadljive smeđe, sive i bijele boje, a ženka je uglavnom svijetlosmeđa sa kraćim repom. Mužjak se glasa zviždanjem a ženka kvače kao divlja patka.
Patka lastarka je ptica otvorenih močvara i gnijezdi se na tlu, često podalje od vode. Hrani se vodenim biljkama a za sezone parenja dodaje malene beskralježnjake ishrani. Vrlo je društvena van sezone parenja i obrazuje velika izmješana jata sa drugim vrstama pataka.
Na populaciju ove patke utječu grabežljivci, paraziti i ptičje bolesti. Ljudske aktivnosti, poput uzgoja biljaka, lova i ribolova, su također imale veliki utjecaj na brojnost ove vrste. Međutim, zbog velikog areala i populacije ne spada u osjetljive vrste.
Grafönd (fræðiheiti Anas acuta) er fugl af andaætt sem verpir í norðursvæðum Evrópu, Asíu og Norður-Ameríku. Grafönd er stór buslönd. Hún er farfugl og vetrarstöðvar ná allt til miðbaugs. Bæði kyn hafa blágráa gogga og gráa leggi og fætur. Karlfuglinn er meira áberandi og hefur þunna hvíta rák sem liggur niður aftan af súkkulaðibrúnu höfði niður hálsinn. Karlfuglinn hefur falleg grá, brún og svört mynstur á baki og hliðum. Kvenfuglinn er í minna áberandi fjaðurbúnaði. Kvenfuglar kvaka en karlfuglar flauta og blístra.
Il codone comune (Anas acuta Linnaeus 1758) è un uccello della famiglia delle Anatidi.
Il maschio durante il periodo riproduttivo è particolarmente riconoscibile: corpo grigio pallido, petto bianco che prosegue con una svirgolata su ogni lato del collo e testa marrone con riflessi ramati. Il dorso è grigio variegato fulvo, il ventre camoscio e nero, lunga coda aguzza composta da lunghe penne di color grigio e al centro in particolare da due penne verde scuro che possono raggiungere i 10 cm di lunghezza, che gli ha dato i suoi nomi inglesi (Pintail) e scientifici (acuta = aguzzo), lo specchio alare delle penne remiganti secondarie è verde scuro con riflessi bronzei orlato di arancione. Le femmine sono marroni variegate di nero con sfumature rossicce, la loro coda è meno aguzza. Il collo è lungo, il becco è grigio tendente al celeste. Al di fuori del periodo di riproduzione, il maschio somiglia alla femmina; sono anatre relativamente grandi ma snelle.
Maschio adulto: da 58 cm a 75 cm di lunghezza; da 450 g a 1360 g di peso.
Femmina adulta: da 51 cm a 63 cm di lunghezza; da 450 g a 1135 g di peso.
Questo anatide predilige i grandi spazi aperti come estuari di fiumi, lagune, zone paludose e tundre; è attivo soprattutto la sera o di notte. È diffuso nel nord dell'Europa, nel nord dell'Asia, in gran parte del Canada, in Alaska e nella parte centrale degli Stati Uniti. Durante l'inverno, questa anatra migra verso sud per svernare in regioni più temperate, coprendo distanze enormi e spingendosi talvolta sino all'equatore.
Il corteggiamento del maschio comporta un caratteristico movimento della testa verso il collo accompagnato da un fischio sommesso; spesso si assiste a prosecuzioni aeree di una sola femmina con molti maschi: alla fine solo uno avrà diritto ad accoppiarsi. Il nido, costruito sulla terra ma senza essere troppo distante dall'acqua, è un bacino poco profondo, scavato nel suolo e bordato di piante. La femmina depone mediamente 7-10 uova, la cova dura 23 giorni. I pulcini raggiungeranno il loro sviluppo per poter volare in 46 - 47 giorni dopo la nascita e la famiglia rimarrà insieme fino a quando la madre non svilupperà il nuovo piumaggio e le ricresceranno le penne necessarie per volare, dopo di che lascerà la propria prole.
Si nutre prevalentemente di semi e piante acquatiche; durante il periodo di nidificazione, mangia anche insetti acquatici, molluschi e crostacei. Si ciba anche di cereali come grano, riso, frumento, orzo e avena che trova nelle campagne.
Anas acuta
Maschio e femmina di Anas acuta
Maschio di Anas acuta
Il codone comune (Anas acuta Linnaeus 1758) è un uccello della famiglia delle Anatidi.
Smailiauodegė antis (lot. Anas acuta, angl. Northern Pintail, vok. Spießente) – žąsinių (Anseriformes) būrio paukštis.
Smailiauodegė antis mažesnė už didžiąją antį. Būdingas ilgas kaklas ir labai ilga uodega. Patelė labiau panaši į didžiąją antį, bet lieknesnė, ilgesniu kaklu ir smailesne uodega. Patino galva ir kaklo viršutinė dalis tamsiai rudos. Kaklo šonuose baltos juostos. Nugara pilka su smulkiais skersiniais juosvais ruoželiais. Ilgos pečių plunksnos pilkai baltais kraštais. Viršutinės sparno dengiamosios plunksnos rusvai pilkos. Sparnų veidrodėlis žalias, metalinio blizgesio, priekyje ruda, o užpakalyje juodai balta juostelė. Vidurinės uodegos plunksnos labai ilgos. Šonai ir pilvas balti, tamsiai dryžuoti. Pauodegys juodas. Snapas melsvai pilkas, kojos tamsiai pilkos. Rainelė rudai geltona, o senesnių paukščių geltona.
Patelės nugarinės pusės plunksnos tamsiai rudos su tamsiomis dėmėmis bei šviesiais kraštais. Sparnų veidrodėlis rusvo atspalvio, blizgantis ar be blizgesio, iš viršaus ir apačios – balti pakraščiai. Snapas tamsiai pilkas, kojos pilkos. Rainelė ruda arba geltonai ruda. Patinas poilsio apdaru panašus į patelę.
Eurazijoje nuo Atlanto iki Ramiojo vandenyno. Šiaurėje arealas siekia Europos arktinę pakrantę, Jamalo pusiasalį, Jenisejaus žiotis, Taimyro pusiasalį, Anadyrį. Į pietus paplitusi iki pietinės Primorės, Užbaikalės, Kazachstano, Voronežo ir Saratovo sričių, Vengrijos, šiaurinės Italijos. Gyvena Šiaurės Amerikoje ir daugelyje salų.
Žiemoja Šiaurės Amerikoje, Vakarų Europoje, Viduržemio jūros pakrantėse, Afrikoje, Pietų Azijoje.
Retai Lietuvoje perinti rūšis, aptinkama per migraciją. Įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Gyvena ir peri didesniuose ežeruose, nemėgsta miškingų vietovių. Būdingas atvirų plotų, tundros gyventojas. Mėgsta vandens telkinius su gausia augalija, sekliu dumblėtu dugnu, žole apaugusias salas, aukštapelkes. Aktyvi prietemoje.
Kartais sudaro mišrias poras su didžiąja antimi. Monogamai. Poruojasi žiemojimo vietose ir migracijos periodu. Per pavasarines klajones dažnai laikosi su didžiosiomis antimis ir cyplėmis. Lytiškai subręsta pirmaisiais gyvenimo metais. Peri ant žemės, atviruose plotuose. Vienoje dėtyje paprastai būna 6–11 kiaušinių, kuriuos peri patelė apie 23 dienas. Išsiritę ančiukai vikrūs, gerai bėgioja, plaukioja, tačiau nardo nenoriai. Maždaug 42 dienų amžiaus jau bando skraidyti, o maždaug po 8 dienų jau puikiai skraido.
Minta įvairiu maistu, dažniau augaliniu. Pavasarį lesa žalias augalų dalis, daigelius, pumpurus, šakneles. Maisto ieško seklumose, paplūdimiuose, pelkėtuose pakraščiuose.
Smailiauodegė antis (lot. Anas acuta, angl. Northern Pintail, vok. Spießente) – žąsinių (Anseriformes) būrio paukštis.
Garkaklis jeb garkakla pīle (Anas acuta) ir pīļu dzimtas (Anatidae) ūdensputns, kas pieder peldpīļu apakšdzimtai (Anatinae). Ģeogrāfisko variāciju nav.[1] Garkaklis ir populārs medību putns.
Tuvākie radinieki Kergelēna garkaklis (Anas eatoni) un dzeltenknābja garkaklis (Anas georgica).
Garkaklis ir plaši izplatīta pīļu suga Eiropā, Āzijā un Ziemeļamerikā. Gājputns, rudenī migrē uz dienvidiem, sasniedzot pat Āfrikas centrālo daļu. Eiropas populācijas ziemo Rietumeiropā, Vidusjūras, Melnās jūras, Kaspijas jūras reģionos un Āfrikā.[2]
Latvijā garkaklis ir parasts caurceļotājs, bet rets ligzdotājs. Tas neligzdo katru vasaru, bet reizēm var būt līdz 20 pāriem.[2] Pēdējos desmit gados to skaits ir samazinājies vairāk kā par 30%.[3] Daži īpatņi Latvijā reizēm pārziemo.[2]
Garkaklis ir liela auguma pīle ar garu kaklu, tās ķermeņa garums tēviņam ir 59—76 cm,[4] spārnu plētums 80—95 cm,[2] svars 450—1360 grami. Mātītei ķermeņa garums ir 51—64 cm, svars 454—1135 g.[4] Garkaklim ir gara, smaila aste, tādēļ daudzās valodās sugas nosaukums saistīts ar smailo asti. Arī zinātniskais nosaukums ir saistīts ar smailo asti. Latīņu vārdi anas acuta latviski nozīmē pīle ar smailu asti.
Pārošanās sezonā tēviņam ir riesta tērps. Tam ir šokolādes brūna galva, baltas krūtis un balta, šaura josla, kas vertikāli stiepjas uz augšu pa kakla sāniem. Tā augšdaļa un sāni ir pelēki, bet uz muguras, sākot ar plecu līniju, tam aug krāšņas, garas, pelēkas spalvas ar melnām centra līnijām. Pavēdere garkaklim ir dzelgana, kontrastējot ar melno astes apakšu.[5] Astes centrālās spalvas ir daudz garākas kā pārējās, tās ir apmēram 10 cm garas. Garais knābis ir zilgans ar tumši brūnu virspusi, un kājas zilganpelēkas.[6] Kad pārošanās beigusies, tēviņi maina apspalvojumu un kļūst līdzīgāki mātītēm, mazāk koši. Tiem izzūd arī baltā, košā kakla līnija, bet saglabājas muguras garās spalvas.
Mātīte ir raibi brūna ar vienkrāsainu, brūnganpelēku galvas apspalvojumu. Tā ir ne tikai mazāka augumā par tēviņu, bet arī tās aste ir mazāka, lai gan siluets ir labi atpazīstams, garš kakls, garš knābis un smaila aste. Jaunie putni izskatās līdzīgi mātītēm, bet to galvas ir gaišāk brūnas.[7]
Garkaklis jūtas labi gan uz sauszemes, gan ūdenī.[5] Tas spēj ļoti ātri lidot. Tā spārni atšķirībā no citām pīlēm ir novietoti nevis perpendikulāri pret ķermeni, bet nedaudz ieslīpi uz atpakaļu.
Garkaklis mājo aizaugušu ezeru un dīķu krastos. Ziemas sezonā tas priekšroku dod atklātākai ainavai. Kad mazuļi ir izauguši, garkakļi kļūst ļoti sabiedriski putni. Tie parasti veido lielus barus, kas kopīgi barojas. Bars sajaucas arī ar citu sugu pīlēm.[5] Migrācijas laikā barā var būt līdz 1000 putniem.[8] Garkaklis ir aktīvs vakaros un nakts laikā, tādēļ dienas laikā tas parasti atpūšas.[5]
Uz sauszemes, lai arī gaita ir samērā gāzelīga, garkaklis ir diezgan veikls gan ejot, gan skrienot. Tomēr visgraciozākais tas ir lidojumā. Tas spēj sasniegt ievērojamu ātrumu, tādējādi iegūstot iesauku — greihaunds debesīs.[9] Kad beidzas pārošanās, tēviņi pamet pārošanās teritoriju un veido lielus tēviņu barus. Tiem mainās spalvas un nākamās 4 nedēļas tie nespēj lidot. Pēc tam tēviņi migrē uz ziemošanas vietām.[9]
Garkakļu galvenie ienaidnieki ir lapsas un āpši, kā arī dažādi plēsīgie putni. Pieauguši garkakļi no sauszemes plēsējiem var aizbēgt aizlidojot, bet perējoša mātīte viegli var kļūt par plēsēja medījumu.
Kā jau visas peldpīles arī garkaklis barojoties nenirst. Tas iebāž galvu un kaklu zem ūdens, bet ķermenis kā pludiņš paliek ūdens virspusē. Tas parasti barojas seklos ūdeņos, meklējot dažādus ūdensaugus, sēklas, saknes un gumus ieskaitot. Ja ūdens dziļums ir līdz 30 cm, tad ar garo kaklu garkaklis spēj aizsniegt ūdenstilpes dibenu un uzlasīt barību no pašas apakšas. Piemēram, meža pīles tādā dziļumā ūdenstilpes dibenu aizsniegt nevar.[6] Garkaklis reizēm tāpat kā citas pīļu ģints sugas ganās arī uz sauszemes, ēdot zāli, sēklas, graudus un saknes.[6] Ligzdošanas laikā garkaklis pamatā pārtiek no bezmugurkaulniekiem, to skaitā dažādiem ūdens kukaiņiem, gliemjiem un vēžveidīgajiem.[4]
Abi dzimumi dzimumbriedumu sasniedz apmēram 1 gada vecumā. Tēviņš riesta laikā pievērš mātītes uzmanību, peldot tai cieši blakus ar nolaistu galu, bet ar paceltu asti, un nepārtraukti svilpojot. Ja ap vienu mātīti sapulcējas vairāki tēviņi, tie dzenā mātīti līdz tikai viens tēviņš ir palicis. Garkakļi pārojas ūdenī. Mātīte iegremdē savu ķermeni zemāk ūdenī, lai tēviņam būtu vieglāk uzkāpot tai mugurā. Pārošanās brīdī tas saķer mātītes muguras spalvas knābī. Pēc pārošanās tēviņš izslienās un svilpo.[4]
Ligzdošana notiek laikā no aprīļa līdz jūnijam. Ligzda tiek būvēta uz zemes, sausā, biezi apaugušā vietā. Ligzda, salīdzinot ar citām pīļu sugām, var atrasties vistālāk no krasta.[9] Tā ir sekla bedrīte, kas izkašāta zemē un izklāta ar augiem un dūnām.[5] Dējumā ir 7—9 olas. Tās ir 55 x 38 mm un sver 45 gramus. Ja plēsēji izposta pirmo dējumu, mātīte sapārojas vēlreiz, bet ne vēlāk par jūlija beigām.[4] Olas perē tikai mātīte. Inkubācijas periods ilgst 22—24 dienas. Pīlēni ir klāti ar pūkām, un jau pirmajā dienā māte tos ved uz tuvāko ūdenstilpni. Pīlēni barojas ar kukaiņiem, kas peld pa ūdens virsmu. Apspalvojums tiem izaug pēc 46—47 dienām, bet jaunie garkakļi joprojām uzturas mātes tuvumā līdz tie ir pilnībā nobrieduši.[4]
Izdzīvo apmēram 3/4 no mazuļiem, bet tikai puse sasniedz dzimumbriedumu.[4] Visvecākais datētais garkaklis ir bijis 27 gadus vecs,[10] bet garkakļu vidējais vecums tāpat kā meža pīlēm ir apmēram 2 gadi.
Garkaklis jeb garkakla pīle (Anas acuta) ir pīļu dzimtas (Anatidae) ūdensputns, kas pieder peldpīļu apakšdzimtai (Anatinae). Ģeogrāfisko variāciju nav. Garkaklis ir populārs medību putns.
Tuvākie radinieki Kergelēna garkaklis (Anas eatoni) un dzeltenknābja garkaklis (Anas georgica).
Itik Muara ialah salah satu daripada haiwan yang boleh di dapati di Malaysia. Nama sainsnya Anas acuta.
Itik Muara adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (Vertebrat), kelas : burung. Itik Muara adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Itik Muara tidak bergigi.
Itik Muara membiak dengan bertelur. Telur Itik Muara bercengkerang keras.
female (down) and male eclipse (up).
Setem Malaysia mengenai Itik Muara
Museum specimen
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Itik Muara ialah salah satu daripada haiwan yang boleh di dapati di Malaysia. Nama sainsnya Anas acuta.
De pijlstaarteend (Anas acuta) is een vrij grote grondeleend.
De pijlstaart is een uitgesproken trekvogel die 's winters ver naar het zuiden trekt, tot aan de evenaar. Buiten het broedseizoen komt de pijlstaart vaak voor in grote gemengde groepen met andere eenden. De mannetjes zijn in het broedseizoen duidelijk te herkennen. Hij heeft een bleekgrijs lichaam en een witte borst, een streep aan de zijkant van de nek en een donkerbruin hoofd. De achterkant is geel en zwart en heeft een lange puntige staart, waarnaar de eend vernoemd is. De vrouwtjes zijn lichtbruin met een wittere keel en een kortere staart en kunnen worden herkend aan hun vorm en lange nek. Buiten het broedseizoen lijkt het mannetje meer op het vrouwtje. De soort is relatief groot voor een eend, maar het is een lichte eend; mannetjes variëren van 65 tot 75 cm in lengte en vrouwtjes zijn kleiner en variëren van 50 tot 55 cm.
Hun voedsel is voornamelijk plantaardig.
Het nest bevindt zich niet in de nabijheid van water en is niet altijd goed verborgen. Het legsel bestaat uit zes tot tien groenachtig grijze eieren, die in ongeveer 23 dagen worden uitgebroed.
De soort is wijdverspreid en komt in het noorden van Europa, Azië, Canada, Alaska en het midwesten van de Verenigde Staten algemeen voor (zie kaartje).
De pijlstaart is in Nederland het hele jaar te zien. Als broedvogel is hij echter uiterst schaars en bovendien is het een lastig te inventariseren eend. Een bekende broedlocatie in Nederland is het Verdronken Land van Saeftinghe. Veel vaker is de pijlstaart waar te nemen buiten de broedtijd en dan vooral in het Waddengebied en het deltagebied in Zuid-Holland en Zeeland. Er zijn wel grote jaar op jaar verschillen, maar een duidelijke trend ontbreekt.[2] SOVON schat het aantal broedparen in de periode 1990-2007 op circa 25; ook hier is geen sprake van een duidelijke trend.[3] Deze eend staat als niet bedreigd op de internationale Rode Lijst van de IUCN,[1] maar valt wel onder het AEWA-verdrag. De soort is in 2004 als bedreigd op de Nederlandse Rode Lijst gezet, vanwege het geringe aantal broedvogels. De soort staat als zeldzaam op de Vlaamse Rode Lijst.
Pijlstaart
De pijlstaarteend (Anas acuta) is een vrij grote grondeleend.
Stjertand (Anas acuta) er ei grasand.
Stjertanda er eit sjeldan syn i Noreg og finst spreidd over heile landet. Det er ikkje lov å jakta på arten, og han er oppført på norsk raudliste 2006 under kategorien nær trua.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Stjertand Stjertand (Anas acuta) er ei grasand.
Stjertand (Anas acuta) er en fugl i andefamilien.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Àutri nòm an piemontèis: a l'é n'ania servaja.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Àutri nòm an piemontèis: a l'é n'ania servaja.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
DistribussionDa finì.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Rożeniec zwyczajny, rożeniec[4] (Anas acuta) – gatunek dużego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae).
Zamieszkuje północne części Eurazji i Ameryki Północnej. Przeloty w marcu - kwietniu i wrześniu - listopadzie. Zimuje w południowo-zachodniej Europie, Afryce Północnej, południowej Azji oraz Ameryce Środkowej i Południowej. W dolinie Nilu stanowią najliczniejszy gatunek ptaków zimujących. W Polsce nielicznie gniazduje (głównie na północy kraju), również nieliczne osobniki zimują.
dł. ciała ok. 51-74 cm
długość skrzydła 23-29 cm
rozpiętość skrzydeł 74-85 cm
masa ciała ok. 700-1200 g
Gatunek objęty ochroną ścisłą. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski)[3].
Rożeniec zwyczajny, rożeniec (Anas acuta) – gatunek dużego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae).
A marreca-arrebio (Anas acuta) é uma marreca migratória presente no hemisfério norte, mas que por vezes pode ser encontrada na América do Sul. Também é conhecida pelo nome de arrabio.
A marreca-arrebio (Anas acuta) é uma marreca migratória presente no hemisfério norte, mas que por vezes pode ser encontrada na América do Sul. Também é conhecida pelo nome de arrabio.
Rața sulițar (Anas acuta) este o specie de rață anseriformă din genul Anas, ce atinge 55 de cm. Este o pasăre migratoare, întâlnită în Europa Centrală și de Nord, Siberia și America de Nord. În România este oaspete de primăvară și toamnă. [2][3]
Materiale media legate de Rață sulițar la Wikimedia Commons
Rața sulițar (Anas acuta) este o specie de rață anseriformă din genul Anas, ce atinge 55 de cm. Este o pasăre migratoare, întâlnită în Europa Centrală și de Nord, Siberia și America de Nord. În România este oaspete de primăvară și toamnă.
Kačica ostrochvostá[3] (lat. Anas acuta) je zúbkozobec a patrí do čeľadi kačicovité. Žije v celej Holarktíde. Na Slovensku hniezdi vzácne, v období migrácie bola zistená v 20,30 % mapovacích kvadrátov ako zimujúca bola zaznamenaná iba v 7 % mapovacích kvadrátov.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov kačica ostrochvostá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia klesá, za obdobie 20,4 rokov (tri generácie) poklesla európska populácia o 25%, za posledných 40 rokov klesla populácia v severnej Amerike o 77,3%.[1]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 1980 – 1999 bol 0 – 10, zimujúcich jedincov 5 – 30. Druh bol fluktujúci. Ekosozologický status v roku 1995 E – ohrozený druh. V roku 1998 EN:B1,3c, EN – ohrozený. V roku 2001 EN - ohrozený.[5] Európsky ochranársky status SPEC3 – druhy, ktorých globálne populácie nie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia V – zraniteľný druh.[4]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2008 – 2012 bol 0 – 10 párov. Krátkodobý trend i veľkosť územia na ktorom hniezdila za posledných 12 rokov (2000 – 2012) aj z pohľadu dlhodobého trendu od roku 1980 (1980 – 2012) boli fluktujúce. Veľkosť územia na ktorom hniezdila za posledných 12 rokov ako aj z pohľadu dlhodobého trendu bola fluktujúca.[6] V roku 2014 CR D - kriticky ohrozený.[2][7][8]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2013 – 2018 bol 0 – 5 párov. Krátkodobý trend i veľkosť územia na ktorom hniezdila za posledných 12 rokov (2007 – 2018) aj z pohľadu dlhodobého trendu od roku 1980 (1980 – 2018) boli fluktujúce. Veľkosť územia na ktorom hniezdila za posledných 12 rokov ako aj z pohľadu dlhodobého trendu bola fluktujúca.[9]
Samec za letu
Káčatko
Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kačica ostrochvostá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kačica ostrochvostá
Kačica ostrochvostá (lat. Anas acuta) je zúbkozobec a patrí do čeľadi kačicovité. Žije v celej Holarktíde. Na Slovensku hniezdi vzácne, v období migrácie bola zistená v 20,30 % mapovacích kvadrátov ako zimujúca bola zaznamenaná iba v 7 % mapovacích kvadrátov. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov kačica ostrochvostá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia klesá, za obdobie 20,4 rokov (tri generácie) poklesla európska populácia o 25%, za posledných 40 rokov klesla populácia v severnej Amerike o 77,3%.
Stjärtand (Anas acuta) är en fågel inom familjen änder och kategoriseras som en simand. Den har en stor utbredning och häckar i de nordliga delarna av Europa, Asien och Nordamerika. Den är en utpräglad flyttfågel och övervintrar söder om sin häckningsutbredning till ekvatorn. Ovanligt nog för en fågel med så stor utbredning har den inga geografiskt åtskilda underarter, så till vida att kerguelenand (Anas eatoni) som ibland behandlas som underart till stjärtand, betraktas som en egen art.
Detta är en relativt stor and med lång, spetsig stjärt. Hanen har ett mycket utmärkande brunt, grått och vitt utseende, medan honan mestadels har en ljusbrun fjäderdräkt och en kortare stjärt. Hanens läte är en mjuk vissling, medan honan kvackar som en gräsand.
Stjärtanden är en fågel som hör hemma i öppna våtmarker och bygger bo på marken, ofta på ett visst avstånd från vatten. Den födosöker genom att dyka efter växter och utökar sin föda under häckningssäsongen med små ryggradslösa djur. Den är mycket social när den inte häckar, och bildar stora blandflockar med andra andarter.
Populationen påverkas av predatorer, parasiter och fågelsjukdomar. Mänsklig verksamhet, såsom jordbruk, jakt och fiske, har också haft en betydande inverkan på antalet stjärtänder. Trots detta innebär artens stora utbredning och stora population att den globalt sett inte är hotad.
Denna art beskrevs taxonomiskt första gången av Carl von Linné i hans tionde upplaga av Systema naturae 1758 under sitt nuvarande vetenskapliga namn Anas acuta.[3] Det vetenskapliga namnet kommer av två latinska ord: anas, som betyder "and", och acuta, som kommer från verbet acuere, som betyder "vässa". Artepitetet syftar på hanens spetsiga stjärt.[4]
Inom det stora andsläktet Anas[3] är stjärtandens närmaste släktingar andra stjärtänder, såsom gulnäbbad stjärtand (A. georgica) och kerguelenand (A. eatoni). Stjärtänderna ges ibland en ställning som det egna släktet Dafila (beskrivet av Stephens 1824), en indelning som stöds av morfologiska, molekylära och beteendemässiga data.[5][6][7] Den kända brittiska ornitologen Sir Peter Scott gav detta namn till sin dotter, konstnären Dafila Scott.[8]
Kerguelenand behandlades tidigare ofta som underart till stjärtand men har idag egen artstatus. Stjärtanden är därmed monotypisk, vilket är ovanligt för en art med så stor utbredning.[9]
Stjärtanden är en ganska stor and med ett vingspann på 23,6–28,2 centimeter. Hanen är 59–76 centimeter lång och väger 450–1360 gram, och är därmed betydligt större än honan, som är 51–64 centimeter lång och väger 454–1135 gram.[10] Stjärtanden är något mindre och betydligt slankare än gräsanden.[11] Hanen i praktdräkt går inte att ta fel på:[11] huvudet är chokladbrunt och bröstet vitt med en vit rand som går upp på sidan av halsen. Undersidan och sidorna är grå, men långa grå fjädrar med svarta mittstrimmor är draperade över ryggen från axelområdet. Kloakområdet är gult, i kontrast mot stjärtens svarta undersida,[9] där de mellersta fjädrarna är så långa som upp till tio centimeter. Näbben är blåaktig och benen blågrå.[12]
Den adulta honan är mestadels fläckig i ljusbrunt med ett mer enhetligt gråbrunt huvud, och dess spetsiga stjärt är kortare än hanens. Den är ändå lätt igenkännlig på sin form, långa hals och långa grå näbb.
I icke-häckningsdräkt (eklipsdräkt) liknar hanen honan, men behåller mönstret på övervingen och de långa grå skulderfjädrarna. Juvenila fåglar liknar honan, men är inte lika rent tecknade, och har en blekare brun vingspegel med en smalare bakre kant.[13]
Stjärtanden går bra på land och simmar väl.[9] Den har en mycket snabb flykt, med vingarna något tillbakadragna till skillnad från andra änder, som typiskt har vingarna i en mer rät vinkel ut från kroppen. I flykten uppvisar hanen en svart vingspegel med vit bakre kant och blekt rödaktig främre kant, medan honans vingspegel är vitrandat mörkbrun, smal vid främre kanten men mycket framträdande vid den bakre, synlig från ett avstånd på 1600 meter.[13]
Hanens läte är en mjuk proop-proop-vissling, som liknar krickans, medan honan har ett gräsandslikt sjunkande kvack, och ett lågt kraxande när hon är uppskrämd.[9]
Denna and häckar över nordliga områden i Eurasien söderut till omkring Polen och Mongoliet,[10] samt i Kanada och Alaska och Mellanvästern i USA. Den övervintrar mestadels söder om sin häckningsutbredning, och når nästan ekvatorn i Panama, norra subsahariska Afrika och tropiska Sydasien. Mindre antal flyttar till stillahavsöar, särskilt Hawaii, där några hundra fåglar övervintrar på huvudöarna i grunda våtmarker och översvämmade jordbruksmiljöer.[9] Flygningar över hav förekommer också: en fågel som fångades och ringmärktes i Labrador, Kanada, sköts av en jägare i England nio dagar senare,[10] och fåglar som ringmärkts i Japan har återfunnits i sex amerikanska delstater österut till Utah och Mississippi.[14] I delar av utbredningsområdet, såsom Storbritannien och nordvästra USA, kan stjärtanden finnas året runt.[13][15][16]
I Sverige är stjärtanden ganska ovanlig. Den häckar sällsynt vid myrar och sjöar på Öland och Gotland, längs efter norra Norrlandskusten samt lokalt utmed fjällkedjan.[17] I övriga landet är den en mycket sällsynt häckfågel.
Stjärtandens häckningsmiljö är öppna skoglösa våtmarker, såsom fuktiga gräsmarker, sjöstränder eller tundra. På vintern använder den en större uppsättning öppna miljöer, såsom skyddade estuarier, bräckta kärr och kustlaguner. Den är mycket sällskaplig utanför häckningssäsongen och bildar mycket stora blandade flockar med andra änder.[9]
Båda könen blir könsmogna vid ett års ålder. Hanen uppvaktar honan genom att simma nära henne med huvudet sänkt och stjärten höjd, och oupphörligen vissla. Om det finns en grupp hanar jagar de honan flygande tills bara en hane är kvar. Honan förbereder sig för kopulationen, som sker i vattnet, genom att sänka sin kropp. Hanen studsar huvudet upp och ned och bestiger honan, medan han tar fjädrarna på hennes bakhuvud i munnen. Efter att de parat sig höjer han huvud och rygg och visslar.[10]
Häckningen sker mellan april och juni. Boet byggs på marken och göms bland växtlighet på en torr plats, ofta på visst avstånd från vatten. Det är en grund urgröpning i marken fodrad med växtmaterial och dun.[9] Honan lägger sju till nio gräddfärgade ägg med takten ett om dagen.[10] Äggen är 55 x 38 millimeter stora och väger 45 gram, varav sju procent är skal.[18] Om predatorer förstör den första kullen kan honan lägga en ersättningskull så sent som vid slutet av juli.[10]
Honan ensam ruvar äggen i 22 till 24 dagar innan de kläcks. Ungarna som är borymmare leds sedan av honan till närmast vattensamling, där de tar döda insekter på vattenytan som föda. Ungarna blir flygga 46 till 47 dagar efter kläckningen, men stannar hos honan tills hon har genomfört ruggningen.[10]
Omkring tre fjärdedelar av ungarna lever tillräckligt länge för att bli flygga, men inte mer än hälften av dessa överlever sedan tillräckligt länge för att reproducera sig.[10] Den högsta observerade åldern är 27 år och fem månader för en nederländsk fågel,[18] men den genomsnittliga livslängden för vilda fåglar är mycket kortare än så, och är troligen liknande den hos andra vilda änder, såsom gräsand, på omkring två år.[19]
Stjärtanden födosöker genom att tippa ned överkroppen i grunt vatten och snappa efter växtmaterial eller mindre ryggradslösa djur. Den födosöker mestadels på kvällen eller natten och fågeln ägnar därför en stor del av dagen åt att vila.[9] Dess långa hals gör det möjligt för den att ta föda från botten av vattensamlingar upp till 30 centimeter djupa, vilket är utom räckhåll för många andra simänder som gräsanden.[12]
Vinterfödan består mestadels av växtmaterial som frön och rhizom från vattenväxter, men stjärtanden äter ibland rötter, spannmål och andra frön på åkrar, men mindre ofta än andra änder i släktet Anas.[12] Under häckningssäsongen äter fågeln främst ryggradslösa djur, däribland vatteninsekter, blötdjur och kräftdjur.[10]
Stjärtandens bo och ungar är sårbara för predation från däggdjur, såsom rävar och grävlingar, och fåglar som måsar och trutar, kråkor och skator. De vuxna fåglarna kan flyga iväg för att undfly markbundna predatorer, men särskilt häckande honor kan överraskas av stora rovdjur som lodjur.[10] Stora rovfåglar, som duvhök, tar änder från marken, och vissa falkar, däribland jaktfalk, har hastigheten och kraften att fånga flygande fåglar.[20] Den är mottaglig för en rad parasiter, däribland Cryptosporidium, Giardia, bandmaskar, blodparasiter och fjäderlöss,[21][22][23][24] och drabbas också av andra fågelsjukdomar. Den är ofta den mest förekommande arten i större dödsfall av fågelbotulism och fågelkolera,[25] och kan också ådra sig fågelinfluensa, av vilken typen H5N1 är högpatogen och emellanåt infekterar människor.[26]
Artens favoritmiljö grunt vatten är naturligt känslig för problem som torka eller inkräktande växtlighet, men kan i stigande grad vara hotad av klimatförändring.[18] Populationer påverkas också av omvandling av våtmarker och gräsland till åkermark, vilket berövar stjärtanden områden för födosök och häckning. Vårsådd innebär att många bon förstörs av jordbruksverksamhet för denna tidigt häckande and.[27] En kanadensisk undersökning visade att mer än hälften av de bon som undersökts förstördes av jordbruksarbete som plöjning och harvning.[28]
Stjärtand är en populär art för jakt på grund av dess snabbhet, rörlighet och utmärkta kvalitet som föda, och jagas över hela utbredningsområdet.[29][30] Fastän den är en av världens mest talrika änder[18] har jakt i kombination med andra faktorer lett till populationsminskningar, och lokala begränsningar av jakten har ibland införts för att bevara antalet fåglar.[31]
Jakt med blykulor, tillsammans med användning av blysänken i fiske, har identifierats som en betydande orsak till blyförgiftning hos vattenfåglar, som ofta hämtar föda från botten av sjöar och våtmarker där blybitarna samlas.[32] En spansk undersökning visade att stjärtand och brunand var de arter som hade de högsta nivåerna av blykuleintagande, högre än i nordliga länder i den västpalearktiska flygvägen, där blykulor har förbjudits.[33] I USA, Kanada och många länder i Västeuropa måste alla kulor som används för vattenfåglar nu vara ogiftiga, och får därför inte innehålla bly.[34][35][36]
Stjärtanden har en stor häckningsutbredning vilken uppskattas till 10 miljoner kvadratkilometer, med en population som uppskattas till 6,1–7,7 miljoner individer. Den anses inte nå tröskeln för Internationella naturvårdsunionens (IUCN) rödlistning, det vill säga populationsminskning på mer än 30 % på tio år eller tre generationer, och bedöms som livskraftig.[1]
I den palearktiska regionen minskar de häckande populationerna i stora delar av utbredningsområdet, inklusive fästet i Ryssland, men är i övrigt stabila eller fluktuerande.[37]
I åtminstone Nordamerika har stjärtänderna drabbats hårt av fågelsjukdomar, och den häckande populationen minskade från över 10 miljoner 1957 till 3,5 miljoner 1964. Fastän arten har återhämtat sig från den bottennivån var häckningspopulationen 1999 30 % under långtidsgenomsnittet, trots åratal av stora ansträngningar för att återställa artens status. År 1997 dog uppskattningsvis 1,5 miljoner vattenfåglar, av vilka flertalet var stjärtänder, av fågelbotulism under två utbrott i Kanada och Utah.[25]
Stjärtanden är en av de arter som omfattas av Avtalet om bevarande av flyttande sjöfåglar i Afrika och Eurasien (AEWA),[38] men den har ingen speciell status under CITES-konventionen, som reglerar internationell handel med vilda djur och växter.[10] I svenska Artdatabankens rödlista från 2015 kategoriseras den som sårbar (VU).[2]
Wikimedia Commons har media som rör stjärtand.
Wiktionary har ett uppslag om stjärtand. Wikispecies har information om Anas acuta.
Stjärtand (Anas acuta) är en fågel inom familjen änder och kategoriseras som en simand. Den har en stor utbredning och häckar i de nordliga delarna av Europa, Asien och Nordamerika. Den är en utpräglad flyttfågel och övervintrar söder om sin häckningsutbredning till ekvatorn. Ovanligt nog för en fågel med så stor utbredning har den inga geografiskt åtskilda underarter, så till vida att kerguelenand (Anas eatoni) som ibland behandlas som underart till stjärtand, betraktas som en egen art.
Detta är en relativt stor and med lång, spetsig stjärt. Hanen har ett mycket utmärkande brunt, grått och vitt utseende, medan honan mestadels har en ljusbrun fjäderdräkt och en kortare stjärt. Hanens läte är en mjuk vissling, medan honan kvackar som en gräsand.
Stjärtanden är en fågel som hör hemma i öppna våtmarker och bygger bo på marken, ofta på ett visst avstånd från vatten. Den födosöker genom att dyka efter växter och utökar sin föda under häckningssäsongen med små ryggradslösa djur. Den är mycket social när den inte häckar, och bildar stora blandflockar med andra andarter.
Populationen påverkas av predatorer, parasiter och fågelsjukdomar. Mänsklig verksamhet, såsom jordbruk, jakt och fiske, har också haft en betydande inverkan på antalet stjärtänder. Trots detta innebär artens stora utbredning och stora population att den globalt sett inte är hotad.
Kılkuyruk (Anas acuta), ördekgiller (Anatidae) familyasından bir yüzücü ördek türü. Daha önceleri Dafila acuta olarak isimlendirilmiştir. Asya ve Avrupa'nın kuzey bölgelerinden Kanada ve Alaska'nın ortalarına kadar ve Amerika'nın orta-batı bölgelerinde bulunur. Bu tür, kışları bulunduğu bölgelerden daha güneye, Ekvator'a kadar gidebilen güçlü göçmen kuşlardır. Üreme zamanları dışında toplu olarak yaşar, göç ederken diğer kuş türleriyle büyük sürüler oluşturur. Bu kadar geniş alana dağılmış olan bu kuş türünün coğrafi dağılıma bağlı alt türleri olmaması sıra dışı bir durumdur.
Oldukça iri bir ördek türü olan kılkuyruğun adı erkeklerinin ince uzun kuyruğundan gelir. Hem erkek hem de dişinin gagaları mavi-gri, bacakları ve ayakları ise gridir. Erkek, koyu kahverengi başının arkasından boynu boyunca aşağı doğru çoğunlukla beyaz olan alt tüylerine kadar uzanan ince beyaz bir çizgi ile dikkat çeker. Erkeğin sırtında ve yanlarında da göz alıcı gri, kahverengi ve siyah desenler bulunur. Dişinin tüyleri daha az dikkat çekicidir. Diğer dişi yüzücü ördekler gibi mat kahverengi tüylere sahiptir. Dişiler kaba bir vaklama sesine sahipken erkekler ince bir ıslık sesi çıkarır.
Kılkuyruk, açık sulak alanlarda, genellikle sudan uzak yere yuvalanır. Yüzerken bitki arayarak beslenir ve yumurtlama mevsiminde omurgasızlar ile de beslenir. Üreme dönemleri dışında diğer ördek türleriyle birlikte büyük sürüler hâlinde bulunur. Bu türün popülasyonu yırtıcı hayvanlardan, parazitlerden ve kuş hastalıklarından etkilenmektedir. Tarım, avcılık ve balıkçılık gibi insan aktivitelerinin de popülasyon üzerinde önemli etkisi vardır. Ancak türün çok geniş dağılımı ve çok büyük popülasyonu nedeniyle dünya çapında tehdit altında sayılmamaktadır.
Bu tür ilk olarak 1758 yılında Linnaeus tarafından Systema naturae adlı eserinde Anas acuta[1] olarak tanımlanmıştır. Türün bilimsel adı Latince "ördek" anlamına gelen anas ve "sivriltmek" anlamına gelen acuere fiilinden türetilmiş acuta sözcüklerinden oluşur. Türün bilimsel adı erkeklerin ince, uzun kuyruklarına atıfta bulunur.
Geniş yüzücü ördek cinsi Anas[1] içinde kılkuyruğun en yakın akrabaları Anas georgica ve Anas eatoni'dir. Bu üç tür bazen 1824 yılında James Francis Stephens tarafından tanımlanan Dafila cinsinde sınıflandırılır. Bu sınıflandırma morfolojik, moleküler ve davranışsal verilerle desteklenmektedir.[2][3][4]
Anas eatoni türünün iki alt türü vardır: Kerguelen Adalarında yaşayan A. e. eatoni ve Crozet Adalarında yaşayan A. e. drygalskyi. Bu tür önceden Kuzey Yarımkürede yaşayan kılkuyruk ile aynı tür içinde sınıflandırılmıştır. Eşeysel dimorfizm güneyde yaşayan bu türde daha az belirgindir ve erkeğin üreme dönemi tüyleri dişiye benzer. Eğer Anas eatoni ayrı bir tür olarak değerlendirilirse bu kadar geniş alana dağılmış olan kılkuyruğun coğrafi dağılıma bağlı alt türleri olmaması sıra dışı bir durumdur.[5] Manra Adasında yaşamış ve soyu tükenmiş olan A. a. modesta olarak tanımlanan alt tür ana türden ayırtedilememektedir.[6]
Kılkuyruk, kanat genişliği 23,6 ila 28,2 cm arasında olan oldukça büyük bir ördektir.[7] Erkeğin boyu 59 ila 76 cm, ağırlığı da 450 ila 1360 gram arasındadır.[7] Dişi 51 ila 64 cm arasındaki boyu ve 454 ila 1135 gram arasındaki ağırlığı ile erkekten oldukça küçüktür.[7] Üreme döneminde erkeğin başı koyu kahverengi, göğsü beyazdır. Boynun yanından aşağı doğru beyaz bir çizgi uzanır. Üst tüyleri ve yanları gridir. Omuzlardan itibaren sırtında ortalarında siyah çizgiler bulunan gri tüyler bulunur. Kuyruğun altı siyahtır ve kıç bölgesi sarıdır.[5] Kuyruğun orta tüyleri diğer kuyruk tüylerinden 10 cm kadar uzundur. Gaga mavimsi ve ayaklar mavi-gridir.[8]
Erişkin dişinin tüyleri kahverengi alacalıdır, başı gri-kahverengidir ve sivri kuyruğu erkekten daha az belirgindir. Yine de şekli, ince ve uzun boynu ve uzun gri gagasıyla kolayca ayırtedilebilir.[5] Üreme dönemi dışında erkek, dişiye benzer ancak hem uzun gri omuz tüylerini hem de ayna desenlerini korur. Genç kuşlar dişiye benzer ama alacaları daha az belirgindir, aynaları mat kahverengi ve arka kısmında bulunan çizgi daha incedir.[9]
Kılkuyruk karada kolayca yürür ve canlı bir şekilde yüzer.[5] Çok hızlı uçar ve kanatları diğer ördekler gibi doğrudan yana doğru açık değil hafif arkaya doğru kıvrıktır. Uçarken erkek arkadan beyaz ve önden de soluk ten rengiyle çevrelenmiş kara bir ayna gösterir. Dişi ise uçarken 1600 metreden fark edilebilen önü dar arkası geniş beyaz ile çevrelenmiş koyu kahverengi bir ayna gösterir., önden de soluk ten rengi bir ayna gösterir.[9]
Erkeğin çağrısı çamurcuna benzeyen hafif tiz bir ıslık şeklindedir. Dişi ise yeşilbaş gibi vaklar ve ürkütüldüğünde boğuk bir ses çıkarır.[5]
Kılkuyruk, Avrasya'nın kuzeyinde Polonya ve Moğolistan'a kadar olan bölgede[7], Kanada, Alaska ve ABD'nin Ortabatı eyaletlerinde üreme dönemini geçirir. Kışları, üreme bölgesinin güneyinde Panama'da Ekvator'a kadar olan bölgede, Sahraaltı Afrika'da ve tropik Güney Asya'da geçirir. Az sayıda kılkuyruk özellikle Hawaii olmak üzere Pasifik adalarına göç eder.[5] Okyanus aşırı yolculuklara da rastlanır, örneğin Kanada'da Labrador'da yakalanıp halka takılan bir kılkuyruk dokuz gün sonra İngiltere'de bir avcı tarafından vurulmuştur.[7] Japonya'da halkalanan kuşlar ABD'de Utah ve Mississippi'nin doğusunda altı eyalette bulunmuştur.[10] Büyük Britanya ve ABD'nin kuzeybatısı gibi bölgelerde tüm yıl boyunca yaşayabilirler.[9][11][12]
Kılkuyruğun üreme alanları açık, ağaçsız otlaklar, göl kenarları ve tundra gibi sulak alanlardır. Kışları korunaklı deltalar, tuzlu su bataklıkları ve sahil lagünleri de dahil olmak üzere daha geniş bir habitatta bulunur. Üreme dönemi dışında diğer ördek türleriyle birlikte çok büyük sürüler hâlinde dolaşırlar.[5]
Hem erkek hem dişi bir yaşında cinsel olgunluğa erişir. Çiftleşme esnasında erkek başı eğik ve kuyruğu kalkık pozisyonda dişiye yakın bir şekilde yüzer ve sürekli ıslık sesine benzer bir ses çıkarır. Eğer bir grup erkek varsa, bunlar uçarak tek bir erkek kalana kadar dişiyi kovalar. Dişi gövdesini eğerek su içindeki çiftleşmeye hazırlanır. Erkek başını aşağı yukarı sallayarak dişinin üstüne çıkar ve dişinin kafasının arkasındaki tüyleri ağzına alır. Çiftleşmeden sonra erkek başını tekrar kaldırarak ıslık çalar.[7]
Üreme dönemi nisan ile haziran ayları arasındadır. Yuva genellikle sudan uzakta, kuru zemin üzerinde bitki örtüsünün içinde gizlenmiş olarak yapılır. Çok derin olmayan yuva bitki artıkları ve tüylerle döşenir.[5] Dişi günde bir tane olmak üzere yedi ila dokuz krem rengi yumurta yumurtlar.[7] Yumurtalar 55 ila 38 mm arasında ve 45 gram ağırlığındadır.[13] Ağırlığının %7'si kabuktan oluşur.[13] Eğer ilk yumurtalar yırtıcılar tarafından yokedilirse dişi temmuz ayı sonuna kadar tekrar yumurtlayabilir.[7]
Yavrular yumurtadan çıkana kadar 22 ila 24 gün arasında yalnızca dişi kuluçkaya yatar. Gelişmiş olarak yumurtadan çıkan yavrular anne kılkuyruk tarafından en yakın suya götürülür ve burada su üstünde bulunan ölü böceklerle beslenirler. Yavrular yumurtadan çıktıktan 46 ila 47 gün arasında palazlanır ancak anne üreme dönemi tüylerini değiştirene kadar yavrular yanında kalır.[7]
Yavruların dörtte üçü palazlanacak kadar uzun yaşar ancak yarısına yakını üreme dönemine kadar hayatta kalır.[7] Kaydedilmiş en uzun yaş Hollanda'da yaşamış olan bir kılkuyruğa aittir ve 27 yıl 5 aydır.[13]
Kılkuyruk akşamları ya da geceleri, sığ sularda yüzerek ve su içine başını sokarak asıl olarak bitkilerle beslenir, dolayısıyla da gündüzleri dinlenerek geçirir.[5] Uzun boynu sayesinde yeşilbaş gibi diğer yüzücü ördeklerin uzanamadığı, 30 cm derinlikte suların dibinden bitkileri toplayabilir.[8]
Kışları asıl olarak tohumlar ve su bitkilerinin köksaplarıyla beslenirler. Diğer Anas cinsi ördeklerden daha az olmak üzere, kılkuyruk tarlalarda kökler, hububat ve diğer tohumlarla da beslenir.[8] Üreme döneminde asıl olarak su böcekleri, yumuşakçalar ve kabuklular gibi omurgasız hayvanlar ile beslenir.[7]
Tilkiler, kunduzlar gibi memeliler ve martılar, kargalar ile saksağanlar gibi kuşlar kılkuyruk yuvalarına ve yavrularına saldırabilmektedir. Erişkinler karadan saldıran avcılardan uçarak kaçabilir ancak kuluçkada yatan dişiler doru vaşak gibi büyük etçiller tarafından ani saldırılara maruz kalabilir.[7] Bayağı çakır kuşu gibi büyük yırtıcı kuşlar yerdeki ördekleri avlayabildiği gibi, ak sungur gibi bazı doğanlar uçan kuşları yakalayacak güce ve hıza sahiptir.[14]
Kılkuyruklar, Cryptosporidium, Giardia, şeritliler, kan parazitleri ve tüy bitleri gibi bir dizi parazite maruz kalabilmektedir.[15][16][17][18] Ayrıca diğer kuş hastalıklarından da etkilenmektedir. Kuş botulizmi ve kuş kolerasından kaynaklanan önemli ölümcül salgınlardan genellikle en çok etkilenen türlerdendir.[19] H5N1 türü oldukça yüksek oranda patojenik olan ve insanlara da geçebilen kuş gribine de yakalanabilmektedir.[20]
Kılkuyruk hızı, çevikliği ve etinin lezzeti nedeniyle avcılar arasında rağbet gören bir türdür ve yaşama alanının tamamına yakınında avlanır.[21][22] Dünyanın en büyük popülasyonuna sahip ördek türlerinden olsa da avlanması ve diğer faktörler azalmasına neden olmuş ve zaman zaman yöresel olarak avlanma yasağı konmuştur.[23][24] Türkiye'nin hemen her bölgesinde görülen kılkuyrukların[25] avlanmalarına yılda bir çıkarılan Merkez Av Komisyonu kararı ile belli sınırlamalar konulmaktadır. Buna göre kılkuyrukların da içinde bulunduğu III. grup kuşlar 2012/2013 döneminde ancak Ekim ile Şubat tarihleri arasında Çarşamba, Cumartesi, Pazar ve resmi tatil günlerinde avlanabilirler. Bartın, Bitlis, Zonguldak ve Trabzon illerinde ise kılkuyruklar koruma altına alınmış ve il genelinde avlanmaları yasaklanmıştır.[24]
Bu türün tercih ettiği yaşam alanı olan sığ sulak bölgeler doğal olarak kuraklık ve bitki örtüsü istilâsı gibi problemlerden etkilenmektedir. Bu yaşam alanları küresel iklimsel değişikliklerden oldukça önemli derecede etkilenmektedir.[13] Aynı zamanda sulak alanların ve otluk alanların tarım arazisi hâline getirilmesi bu türün beslenme ve yuvalanma bölgelerinin azalmasına neden olmaktadır. İlkbaharda yapılan ekim faaliyetleri sonucunda erken mevsimde üreyen bu ördek türünün bir sürü yuvasının tarım nedeniyle yokolması anlamına gelmektedir.[26] Kanada'da yapılan bir araştırma, inceleme yapılan yuvaların yarısından fazlasının tarlaların sürülmesi nedeniyle yokolduğunu göstermektedir.[27]
Kurşun saçmalar ile avlanma ve balıkçı kurşunları, özellikle bunların toplandığı sığ suların diplerinden beslenen su kuşlarında kurşun zehirlenmesinin ana nedenlerindendir.[28] İspanya'da yapılan bir araştırmada da kılkuyruk ve elmabaş patkanın, midesinde en fazla kurşun saçma bulunan türler olduğu tespit edilmiştir.[29]
Kılkuyruğun yaşadığı alanın 28,4 milyon kilometrekare olduğu ve popülasyonunun da 5,3-5,4 milyon olduğu tahmin edilmektedir.[30] Dolayısıyla, IUCN Kırmızı Listesinin son on yılda ya da üç jenerasyonda %30'luk bir popülasyon azalışı kriterine uymadığı için 'tehdit altında değil' olarak sınıflandırılmıştır.
Palearktik bölgede, bu kuşun çok sayıda bulunduğu Rusya dahil olmak üzere birçok bölgede, üreme yapan popülasyonda azalma görülmektedir, yaşadığı diğer yerlerde ise popülasyon sabittir.[31]
Kuzey Amerika'da yaşayan kılkuyruklar kuş hastalıklarından çok etkilenmiş ve 1957 yılında 10 milyondan fazla olan sayıları 1964 yılında 3,5 milyona gerilemiştir. Her ne kadar kılkuyruk sayısı o dönemden sonra artış gösterdiyse de 1999 yılında üreme popülasyonu uzun dönem ortalamasının %30 altındaydı. 1997 yılında, çoğu kılkuyruk olmak üzere 1,5 milyon kuş Kanada ve Utah'ta ortaya çıkan kuş botulizmi salgını nedeniyle ölmüştür.[19]
_%26_Northern_Shoveler_(female)_-_up-ending_-_lead_shot_risk.jpg)
_in_flight_at_Llano_Seco-0708.jpg)
_near_Hodal_I_IMG_9252.jpg)
-_Up-ending_I_342.jpg)
_near_Hodal_I_IMG_9252.jpg)
_RWD3.jpg)
_near_Hodal_I_IMG_9252.jpg)
-_Up-ending_I_342.jpg)
-_Preening_I_IMG_1119.jpg)
-_Feeding_I_IMG_0910.jpg)
_(2).jpg)
-_Feeding_I_IMG_0910.jpg)
-_Up-ending_I_342.jpg)
|isbn= değerini kontrol edin: invalid character (yardım).
Kılkuyruk (Anas acuta), ördekgiller (Anatidae) familyasından bir yüzücü ördek türü. Daha önceleri Dafila acuta olarak isimlendirilmiştir. Asya ve Avrupa'nın kuzey bölgelerinden Kanada ve Alaska'nın ortalarına kadar ve Amerika'nın orta-batı bölgelerinde bulunur. Bu tür, kışları bulunduğu bölgelerden daha güneye, Ekvator'a kadar gidebilen güçlü göçmen kuşlardır. Üreme zamanları dışında toplu olarak yaşar, göç ederken diğer kuş türleriyle büyük sürüler oluşturur. Bu kadar geniş alana dağılmış olan bu kuş türünün coğrafi dağılıma bağlı alt türleri olmaması sıra dışı bir durumdur.
Oldukça iri bir ördek türü olan kılkuyruğun adı erkeklerinin ince uzun kuyruğundan gelir. Hem erkek hem de dişinin gagaları mavi-gri, bacakları ve ayakları ise gridir. Erkek, koyu kahverengi başının arkasından boynu boyunca aşağı doğru çoğunlukla beyaz olan alt tüylerine kadar uzanan ince beyaz bir çizgi ile dikkat çeker. Erkeğin sırtında ve yanlarında da göz alıcı gri, kahverengi ve siyah desenler bulunur. Dişinin tüyleri daha az dikkat çekicidir. Diğer dişi yüzücü ördekler gibi mat kahverengi tüylere sahiptir. Dişiler kaba bir vaklama sesine sahipken erkekler ince bir ıslık sesi çıkarır.
Kılkuyruk, açık sulak alanlarda, genellikle sudan uzak yere yuvalanır. Yüzerken bitki arayarak beslenir ve yumurtlama mevsiminde omurgasızlar ile de beslenir. Üreme dönemleri dışında diğer ördek türleriyle birlikte büyük sürüler hâlinde bulunur. Bu türün popülasyonu yırtıcı hayvanlardan, parazitlerden ve kuş hastalıklarından etkilenmektedir. Tarım, avcılık ve balıkçılık gibi insan aktivitelerinin de popülasyon üzerinde önemli etkisi vardır. Ancak türün çok geniş dağılımı ve çok büyük popülasyonu nedeniyle dünya çapında tehdit altında sayılmamaktadır.
Маса тіла 0,7-1,2 кг, довжина тіла 51-71 см, розмах крил 80-95 см. Дорослий самець у шлюбному вбранні світло-сірий, з тонкою і густою темною поперечною смугастістю; голова і верхня частина шиї коричневі; смуги, що йдуть від покривних пер вух, низ шиї спереду, воло, груди і черево білі; видовжені плечові пера чорні, з кремовими краями; на боці тулуба ззаду вохристо-біла пляма; підхвістя чорне; «дзеркальце» зелене, з бронзовим полиском, окреслене іржастою смугою спереду та білою — ззаду; хвіст сірий, центральні стернові пера чорні, значно видовжені; дзьоб і ноги темно-сірі; у позашлюбному оперенні подібний до дорослої самки, але дещо відрізняється забарвленням крил. Доросла самка бура, пера спини, боків тулуба і верхні покривні пера крил зі світлою облямівкою; «дзеркальце» без полиску, рудувате. Молодий птах подібний до дорослої самки.
Від крижня і нерозня відрізняється зеленим з бронзовим полиском (дорослий самець) або рудуватим (доросла самка) «дзеркальцем», а також довшою і тоншою шиєю; крім того, дорослого самця у шлюбному оперенні — видовженими центральними стерновими перами і забарвленням в цілому.[2]
Поширена в холодному і помірному поясах Європи, Азії і Північної Америки.
В Україні гніздиться на півночі та місцями на півдні країни; під час міграцій трапляється на всій території; зимує біля берегів Північно-Західного Причорномор'я, на Сиваші і на лиманах Приазов'я, зрідка тримається взимку на водоймах в глибині суходолу.
Це незавершена стаття з орнітології.Vịt mốc (danh pháp hai phần: Anas acuta) là loài vịt thuộc Phân họ vịt, xuất hiện rộng rãi ở các vùng phía bắc của châu Âu, châu Á và Bắc Mỹ. Đây là loài thường xuyên di trú và tránh mùa đông về phía nam khu vực phân bố đến xích đạo. Điều này rất thông thường cho một loài chim với phạm vi phân bộ rộng như vậy, nó không có phân loài địa lý nếu loài vịt mốc Eaton được coi là một loài riêng biệt.
Vịt mốc (danh pháp hai phần: Anas acuta) là loài vịt thuộc Phân họ vịt, xuất hiện rộng rãi ở các vùng phía bắc của châu Âu, châu Á và Bắc Mỹ. Đây là loài thường xuyên di trú và tránh mùa đông về phía nam khu vực phân bố đến xích đạo. Điều này rất thông thường cho một loài chim với phạm vi phân bộ rộng như vậy, nó không có phân loài địa lý nếu loài vịt mốc Eaton được coi là một loài riêng biệt.
Брачный крик селезня — короткий мелодичный свист, в начале которого можно услышать шипящие звуки — в целом получается что-то вроде «хх-трюк»[7]. Этот крик самец может издавать как на лету, так и сидя на воде, сопровождая его вздёрнутой вверх шеей[10]. Очень похожий свист, но более высокий и без шипящего вступления, издаёт селезень чирка-трескунка[7]. Самка крякает аналогично крякве и домашней утке, но более мягко и с постепенным затуханием[7][10].
Шилохвость хорошо плавает, но ныряет плохо и крайне неохотно. Даже раненая утка старается уплыть не ныряя. Как правило, больших стай не образует; исключение составляет период миграции, когда на пролёте могут собраться сотни и даже тысячи уток[8][9].
Специалисты оценивают общую площадь гнездового ареала шилохвости в более чем 28 млн км²[12], что делает её второй после кряквы (36 млн км²[13]) наиболее распространённой уткой в мире. Кроме того, шилохвость дальше других речных уток гнездится на севере, часто достигая арктического побережья материков.
Шилохвость населяет Европу, Азию и Северную Америку, где гнездится в промежутке от арктических тундр до степей. В Западной части Евразии наиболее многочисленна в полосе примерно между 60 и 70° с. ш. в зонах арктической тундры и лесотундры, местами селится в лесостепи[14]. За пределами континента утка гнездится на западе Гренландии, в Исландии, на Фарерских островах, на севере Ирландии и спорадически в Великобритании. Изолированные участки гнездового ареала также отмечены на юге Испании, на юге Франции (в болотистой местности Камарг), дельте реки По, в районах, примыкающих к Северному и Балтийскому морям, а также в Австрии, Венгрии и Турции[11][15][16].
Основной участок ареала на территории Евразии начинается в Скандинавии и тянется к востоку до восточного побережья материка, а также охватывает Командорские, Курильские острова и Сахалин. На территории России утка гнездится почти повсеместно, однако крайне неравномерно — так, в средней Сибири птица наиболее обычна в северной тайге и лесотундре[17], а в тундре, южной тайге и подтайге встречается значительно реже[18][19][20][21]. На территории России шилохвость не гнездится вовсе на Ямале севернее 71° с. ш., Таймыре севернее 74° с. ш., в полосе прибрежной тундры, в Европейской части России южнее Орловской, Воронежской и Саратовской областей, а также в южном Прибайкалье и Забайкалье[11]. Южнее России птица гнездится лишь местами в Закавказье, на южном побережье Каспийского моря, в северной половине Казахстана к югу до Камыш-Самарских озёр, низовьев Тургая и Зайсанской котловины[22], а также в районе озера Сонкёль и в северной части Маньчжурии[11].
В Северной Америке шилохвость широко распространена на Аляске и в северных территориях Канады, за исключением Канадского Арктического архипелага и северной части Квебека и Лабрадора. На территории США вид на западном побережье достигает южной Калифорнии, однако отсутствует во многих южных штатах и на востоке не гнездится южнее реки Святого Лаврентия и штата Мэн[4].
За исключением небольших популяций запада США и Великобритании, ведущих преимущественно оседлый образ жизни, шилохвость является типичной перелётной птицей. В Западной части Евразии можно выделить 3 основных направления зимовок, имеющие между собой зоны пересечения: к первой относится северо-запад и запад Европы, ко второй — Средиземноморье, побережье Чёрного моря и Западная Африка, к третьей — Восточная Африка, Ближний Восток и Персидский залив. Направления миграций одной и той же популяции могут меняться в зависимости от климатических условий в отдельные годы, таких аномально холодная зима в Европе либо засуха в африканской области Сахель. Очень незначительная часть птиц остаётся в центральной Европе. В Африке большая часть птиц достигает Сенегала, Мали, Нигерии, Чада, Судана и Кении. В значительно меньшем количестве птицы летят ещё дальше на юг — в Гану, Камерун, Уганду и Танзанию, а отдельные особи долетают до Руанды, Бурунди, Замбии, Зимбабве, Ботсваны и территории бывшей ЮАР-овской провинции Трансвааль[14]. В Европе основные места зимовок находятся в Великобритании, северо-западной Франции, Бельгии, Нидерландах, Дании, Испании и Италии[14][16][23][24][25][26].
Из Средней Сибири утки летят в южном направлении — в районы, прилегающие к Каспийскому морю и Персидскому заливу, в Пакистан и Индию (в некоторых равнинных районах Индии шилохвости наряду с широконосками являются наиболее многочисленными зимующими утками). Из Восточной Сибири направление миграции по всей видимости идёт в юго-восточном направлении — в Японию, Южную Корею, Китай и страны Юго-Восточной Азии. Наиболее дальние залёты в Азии отмечены на Шри-Ланке и Борнео[15]. В Америке основная масса шилохвостей мигрируют на запад (к берегам Калифорнийского залива) и на юг — в Луизиану, Мексику и далее, достигая северных районов Колумбии. Малая часть остаётся зимовать в суровых условиях Аляски и Скалистых гор, а отдельные птицы совершает необычно дальний, более 9000 км, перелёт и зимует на островах Тихого океана, в частности на Гавайях[4][27]. Иногда регистрируют и транс-океанические путешествия: так, окольцованная в канадском Лабрадоре, спустя 9 лет была добыта охотником в Англии[28], а помеченные в Японии птицы были пойманы в 6 штатах США к востоку до Юты и Миссисипи[29].
Помимо собственно сезонной миграции, для самцов шилохвости, как и для многих других видов уток, характерны линные скопления. В конце мая либо первых числах июня с началом насиживания селезни покидают гнездовые участки, разлетаясь в разных направлениях, однако спустя некоторое время скапливаются в заранее определённых местах с хорошими защитными условиями — больших тростниковых озёрах, низовьях и дельтах крупных рек и т. п[7]. Нередко такие места находятся на значительном удалении от гнездовий. Там же собираются и одинокие либо потерявшие кладку самки. Собственно полная линька продолжается с первой декады июня до конца августа, во время которой в течение около 4 недель птицы полностью утрачивают способность к полёту[14]. На территории России традиционные линные скопления отмечены в дельтах Волги, Урала и Оби, в южном Ямале на реке Паюта, на озёрах Барабинской низменности, а также на озере Кургальджин в северном Казахстане[8]. В Западной Европе многие птицы концентируются в Нидерландах[14], на североамериканском континенте — в степях плато Ллано-Эстакадо[30]. Последовательность смены оперения одинакова у обоих полов, однако наседки начинают линять гораздо позже, когда потомство подросло и готовится стать на крыло[8].
Несмотря на огромную область распространения, населяемые биотопы имеют много общего между собой. В гнездовой период это разнообразные открытые водоёмы внутреннего типа с изобилием невысокой водной и прибрежной растительности, имеющие мелководные участки глубиной от 10 до 30 см[31]. Типичные места обитания — речные поймы с зарослями осоки, степные и верховые тундровые озёра, влажные и заливные луга[8][32]. В зоне лесов утки чаще всего селятся на луговых поймах средних и крупных рек, в лесостепи наиболее обычны на заливных лугах рек и озёр[8]. В общем случае шилохвости избегают лесных тенистых водоёмов, отдавая предпочтение открытой местности с густой травянистой растительностью. Тем не менее, в Америке утки часто ассоциируются с поросшими кустарником берегами, а на западе Канады также с молодыми тополиными рощами на болотах[33][34]. В Сибири заметно различие между ландшафтами, занимаемыми кряквой и свиязью с одной стороны, и шилохвостью с другой. Если первые отдают предпочтение речным долинам и пойменным водоёмам, то вторая к тому же охотно заселяет озёра и болота водораздельных пространств лесотундры и тайги[21][35]. На зимовках утки придерживаются аналогичных ландшафтов с учётом климата, но также встречаются на мелководных морских заливах с солоноватой водой, прибрежных болотах, заиленных участках рек[5][33].
Питание смешанное с преобладанием животных кормов в северной части ареала и растительных в южной. Как правило, корм добывает на мелководье небольших водоёмов — болот, небольших озёр, заводей, луж, заливных лугов. Полностью не ныряет, но опрокидывается, чтобы добыть корм со дна водоёма; этому способствует достаточно длинная шея, благодаря которой птица способна погрузиться на большую глубину, чем другие речные утки[8]. Кроме того, шилохвость склёвывает пищу с поверхности воды и на суше. Осенью в рационе преобладают растительные корма, в том числе и на севере[9]. Они широко представлены различными семенами и вегетативными частями водных и околоводных растений, в том числе рдеста, элодеи, валлиснерии, роголистника, ряски, камыша озёрного (Scirpus lacustris), наяды морской, зостеры, нимфейника (Nymphoides), осоки, горца, проса, клубнекамыша (Bolboschoenus), руппии морской (Ruppia maritima), сыти и др, а также нитчатых водорослей. В сентябре — ноябре, а также на зимовках птицы часто посещают убранные поля зерновых злаковых культур, нередко к тому времени подтопленные — риса, ячменя, проса, пшеницы, кукурузы, сорго[8][9][36][37][38]. Весной с таянием снега возрастает доля животных кормов: вначале личинок хирономид, а в апреле также личинок ручейников. В мае и июне в рационе появляются моллюски (катушки, живородки, прудовики, дрейссена (Dreissena polimorpha), затворка (Valvata piscinalis), лунки (Theodoxus)), мелкие ракообразные (дафнии, бокоплавы, водяные ослики и др), личинки стрекоз, мух, комаров и жуков[8][9]. В незначительной степени поедаются мелкая рыба, головастики, креветки, дождевые черви и пиявки[37][38][39][40].
Самцы и самки достигают половой зрелости к концу первого года жизни и, по всей видимости, большинство уток спаривается уже в этом возрасте. В декабре в местах зимовок начинается смешивание однополых стай, и самцы приступают к активному токованию[10]. Брачное поведение самцов заключается в различных демонстративных позах, в которых он пытается привлечь внимание самки. В одной из этих поз селезень приподнимет раскрытое крыло перед самкой и, запрокинув голову за спину, проводит клювом по нижней части стержня перьев, издавая дребезжащий звук. Временами самец преследует самку с вытянутой шеей и издаёт характерный свист; при этом утка нередко отвечает, резко откидывая голову через плечо, как будто отгоняя гостя. Другое характерное действие самца заключается в следующем. Спокойно сидящий на воде селезень вдруг быстро приподнимается над водой, при этом оставляя клюв остаётся погружённым в воду. Затем внезапным резким движением голова с фонтаном брызг вскидывается вверх и издаётся свист. Наконец, для шилохвости, как и для чирка-свистунка, характерен неравномерный токовый полёт, во время которого небольшая группа птиц, состоящая из особей обоих полов, с втянутой шеей кружится над водой на высоте 5—7 метров. Полёт чередуется резкими взмахами крыльев и «приседанием» на хвост в наклонном положении под большим углом[8].
Образование пар происходит ещё на зимовках и к моменту весенней миграции большинство самок уже обзаводятся партнёрами. Тем не менее, брачные игры одиноких самцов могут продолжаться и на гнездовых участках вплоть до начала спаривания и откладывания яиц[10]. Весной шилохвости возвращаются одними из первых уток, когда ещё реки скованы льдом и повсюду лежит снег: в южных частях ареала во второй половине марта — начале апреля, в северных — во второй половине мая либо начале июня[41]. Как правило, весенний пролёт проходит в сжатые сроки, так что в течение нескольких дней прибывает основная масса птиц[42].
Вскоре после прилёта пары приступают к выбору места будущего гнезда. Самки шилохвостей более других уток склонны гнездиться на новом месте вдали от районов, где они появились на свет сами — по этой причине они часто выступают в роли первопроходцев новых территорий. Какая-либо территориальность не выражена, границы участка также не определены. Гнездо всегда расположено на земле, на свободном от древесной растительности и достаточно сухом участке на расстоянии до 1,5 км от водоёма[10] — разреженных зарослях тростника или луговой травы, небольшом лишённом растительности сухом островке, осоковой кочке посреди заливного луга и т. п.[7][8][9]. Обычно выбирается место с сохранившейся прошлогодней травой, которая выполняет роль укрытия, но также может быть и полностью открытым[7]. Последние гнёзда часто разоряются хищниками, особенно в начальный период насиживания, пока не успела вырасти свежая трава[10]. Другая опасность — паводковые воды, затапливающие гнездовья[9].
Самка лапами разгребает ямку глубиной 7,5—11 см и диаметром 22—28 см[9]. Подстилка почти отсутствует, за исключением редких сухих травинок, однако по периметру гнезда имеется валик из тёмно-серого пуха. В сутки самка откладывает по одному яйцу, полная кладка содержит 5—12, чаще всего 7—10 яиц зеленоватой, бледно-оливковой либо желтоватой окраски. Размеры яиц: (49—62) х (33—42) мм[7]. Если первоначальная кладка утрачена и климатические условия позволяют, самка откладывает повторно. Насиживание продолжается 22—24 дня[7]. Через несколько дней после его начала самец навсегда покидает гнездо и откочёвывает на сезонную линьку. Вторую половину инкубации утка сидит очень плотно, не покидая гнезда. Вспугнутая человеком, она обливает яйца жидким зелёным помётом — такая же особенность поведения характерна и для других уток — кряквы, широконоски и обыкновенного гоголя[8]. Птенцы выводкового типа, покрыты серовато-бурым пухом. Уже через несколько часов после появления на свет они выглядят вполне самостоятельными, неплохо бегают и держатся на воде, однако не ныряют. В возрасте двух недель масса птенцов почти достигает половины взрослой птицы, к этому времени у них начинает развиваться перьевой покров. Через 40—45 дней (на Аляске через 35—42 дня[10]) после вылупления молодые поднимаются на крыло, после чего выводки распадаются и рассеиваются[5]. Максимально известный возраст шилохвости — 27 лет 5 месяцев — был зарегистрирован в Нидерландах[43].
Шилохвости часто устраивают гнездо на открытом месте — это обстоятельство, наряду с более ранним по сравнению с другими утками началом сезона размножения, способствует частому нападению хищников и разорению гнёзд. По различным оценкам, выживаемость птенцов составляет от 32 до 68 %[5]. Значительный урон наседкам и потомству приносят различные млекопитающие — лисицы, койоты, барсуки, скунсы, полосатые скунсы, суслики, енот-полоскун, а также пернатые хищники — чайки, сороки и другие врановые птицы[36][38]. Для взрослых уток потенциальную опасность на земле представляют более крупные хищники типа рыси или ястреба-тетеревятника, в воздухе на них охотятся некоторые виды соколов, включая кречета[44].
Птицы чувствительны ко многим паразитным заболеваниям, в том числе к ботулизму, кишечной лямблии, криптоспоридиозу, заражению ленточными червями, кровососами и пухоедами[45][46][47][48]. Широкую известность получил штамм вируса H5N1, вызывающий так называемый птичий грипп — обладая высокими патогенными свойствами, он способен передаваться человеку. Шилохвость наряду с кряквой, свиязью, чирком-свистунком, косаткой, чирком-клоктуном, чирком-трескунком и чёрной кряквой считаются традиционными переносчиками этой болезни[49][50][51].
Первое таксономическое описание шилохвости появилось в 1758 году в работе шведского врача и натуралиста Карла Линнея «Система природы», в которой автор присвоил ей имя «Anas acuta»[52][53]. Это название, сохранившееся до настоящего времени, является производным от двух латинских слов: anas, буквально означающего «утка», и acutus — «острый»[54].
В обширной группе речных уток, к которой принадлежит шилохвость, её ближайшими родственниками считаются желтоклювая (Anas georgica) и кергеленская (Anas eatoni) шилохвости. На основании морфологических, поведенческих и молекулярных особенностей всех шилохвостей иногда выделяют в род Dafila, описанный в 1824 году английским зоологом Джеймсом Стивенсоном[55][56][57].
Кергеленская шилохвость, в которую обычно включают 2 подвида — A. e. eatoni с архипелага Кергелен и A. e. drygalskyi с островов Крозе, ранее рассматривалась в качестве конспецифичной (то есть относящейся к тому же виду) по отношению к более распространённой шилохвости северного полушария. В отличие от своего северного родственника, у кергеленской шилохвости половой диморфизм развит в меньшей степени (самцы и самки похожи друг на друга). Несмотря на свой обширный ареал, обыкновенная шилохвость подвидов не образует, в отличие от островных видов, распространённых на очень ограниченной территории[58].
Брачный крик селезня — короткий мелодичный свист, в начале которого можно услышать шипящие звуки — в целом получается что-то вроде «хх-трюк». Этот крик самец может издавать как на лету, так и сидя на воде, сопровождая его вздёрнутой вверх шеей. Очень похожий свист, но более высокий и без шипящего вступления, издаёт селезень чирка-трескунка. Самка крякает аналогично крякве и домашней утке, но более мягко и с постепенным затуханием.
Особенности поведенияШилохвость хорошо плавает, но ныряет плохо и крайне неохотно. Даже раненая утка старается уплыть не ныряя. Как правило, больших стай не образует; исключение составляет период миграции, когда на пролёте могут собраться сотни и даже тысячи уток.
针尾鸭（學名：Anas acuta）又名尖尾鸭、长尾凫、长闹、拖枪鸭、中鸭，是一種廣泛分佈于北半球的大型鴨屬生物，因其雄鳥有針狀的細長尾羽而得名。與很多分佈廣泛的鳥類不同，针尾鸭沒有亞種。
在各种内陆河流、湖泊、低洼湿地都可以见到他们的身影，在开阔的沿海地带，如空旷的海湾海港等地常能够见到数百只的集群。
繁殖于欧亚大陆北部地区和北美大陆北部地区，在中国的新疆西北部天山山脉也有繁殖，越冬于东南亚、印度、北非、中美洲，在中国他们越冬在南部广大地区，向西一直分布到西藏南部，向东直抵广东、台湾；此外还有部分种群常年栖息在南印度洋的岛屿上。
雄性针尾鸭体侧布满淡褐色与白色交杂的扇贝形横纹，头棕褐色，从胸部一直延伸到颈后部均为耀眼的乳白色，这条乳白色的色带在颈后延伸甚长，有如一条白色的宝剑插入头顶的褐色区域，这是鉴别雄性针尾鸭的一大特征；两翼灰色具绿铜色翼镜；两根中央尾羽极夸张的长，并且翘翘地指向天空，这也是针尾鸭名字的来历。
雌鸟黯淡褐色，上体多黑斑；下体皮黄，胸部具黑点；两翼灰翼镜褐；嘴及脚灰色。与其他雌鸭区别于体形更修长，尾形尖。
本种是以植物性食物为主的杂食性鸟类，他们的食谱包括苔藓、水草和杂草的种子以及一些软体动物如淡水螺和少部分的昆虫。
针尾鸭（學名：Anas acuta）又名尖尾鸭、长尾凫、长闹、拖枪鸭、中鸭，是一種廣泛分佈于北半球的大型鴨屬生物，因其雄鳥有針狀的細長尾羽而得名。與很多分佈廣泛的鳥類不同，针尾鸭沒有亞種。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 亜科 : カモ亜科 Anatinae 属 : マガモ属 Anas 種 : オナガガモ A. acuta 学名 Anas acutaオナガガモ（尾長鴨、学名：Anas acuta） は、カモ目カモ科カモ亜科マガモ属に分類される鳥類の一種である。北半球に広く分布する大型のカモで、名前通りオスの尾羽が長いのが特徴である。
ユーラシア大陸の北部と北アメリカ北部の寒帯から亜寒帯にかけての地域で繁殖し、冬季はユーラシアおよび北アメリカの温帯から熱帯地域やアフリカ北部に渡り越冬する。カモ類の中ではマガモ、コガモ、ハシビロガモに並んで分布域が広い。アジア極東部で繁殖するものは、同じ個体が年によって日本などのアジア地域や北アメリカと異なった地域で越冬することが、足環を使った標識調査で確認されている。
日本では全国に冬鳥として多数渡来する。
全長はオス61-75cm、メス51-57 cm。翼開長は80-95 cm。マガモよりもわずかに大きい。他のカモより比較的首と尾羽が長くスマートな体型をしている。オスの方が大きいのは、もともとオスの方が大きいのに加え、尾羽の中央2枚が10 cmほども細長く伸びることによる。
オス成鳥は頭部が黒褐色、首から胸、腹まで白色で、その境界では白い帯が首の側面から後頭部に切れこむ。体は黒い横しま模様が細かく走る。背中に蓑のような黒い肩羽があり、翼と尾も黒いが、腰に黄白色の太い帯が入る。また、くちばしは中央が黒くて側面が青灰色をしている。メスは頭部は褐色、その他の部分は黒褐色に淡褐色の縁取りがある羽毛に覆われ、全体的に黒褐色と淡褐色のまだら模様に見える。くちばしは全体が黒い。
なお非繁殖期のオスはメスによく似たエクリプスに変化するが、くちばし側面の青灰色が残るので区別できる。
その他メスが雄化した個体や、他のカモ類との雑種（同属のマガモ・コガモ・トモエガモ・ヒドリガモなどとの）もまれに記録される。
越冬地では湖沼、河川、海岸などに生息する。群れを形成する。日本では、各地のハクチョウ渡来地において、ハクチョウ類の周囲に多数群がっているのが観察される。
食性は雑食性で、植物の種子や水草、貝類などを食べる。昼間は休息をとり、夜間に餌場に移動して採餌するが、餌付けされている地域では日中も活動する。ハクチョウ渡来地ではハクチョウの餌付けの際に殺到する様が見られる。また、北アメリカでは多数飛来するオナガガモに作物を食害されないように、ムギなど穀物の一部をわざと収穫せずに畑に残し、オナガガモに食べさせている。
繁殖形態は卵生。繁殖期は5-7月で、抱卵・育雛はメスが行う。
オスはコガモのような高い鳴き声の他「ピル、ピル」などいくつかの違った声で鳴く。メスの鳴き声はマガモのように「ガーガー」である。
狩猟鳥である。マガモ同様、肉が食用として賞味されるが、その味はマガモに較べて水っぽく、劣っているとされる。
国際自然保護連合（IUCN）により、軽度懸念（LC）の指定を受けている[1]。日本の高知県でレッドリストの危急種の指定を受けている[2]。
オス（横）
（オス背面）
ツガイ（前面）
メス（横）
休憩中
オスの横顔
メスの横顔
群れ
群れ
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
고방오리(학명: Anas acuta)는 기러기목 오리과의 한 종으로, 남아메리카를 제외한 모든 대륙에서 서식하는 철새이다. 한국에서는 겨울철새이며, 몸길이는 수컷이 최대 75cm, 암컷이 최대 56cm 정도이다.
강, 하구, 하천, 간척지, 초습지, 저수지 등에서 생활한다. 낮에는 큰 무리가 물 위에서 휴식을 취하며 일몰시에서 새벽까지 땅 위의 논과 밭에서 먹이를 구한다.
산란기 전후에는 동물성 무척추동물을 먹는다. 비번식기에는 수초, 풀씨, 잎, 줄기 등을 먹이로 삼는다.
고방오리(학명: Anas acuta)는 기러기목 오리과의 한 종으로, 남아메리카를 제외한 모든 대륙에서 서식하는 철새이다. 한국에서는 겨울철새이며, 몸길이는 수컷이 최대 75cm, 암컷이 최대 56cm 정도이다.
_near_Hodal_I_IMG_9252.jpg)
-_Up-ending_I_342.jpg)
-_Up-ending_I_342.jpg){kind=link}