Die hooiwaens (orde Opiliones), ook bekend as "daddylong-legs", word in baie gevalle verkeerdelik as spinnekoppe aangesien. Hulle is veral bekend vanweë hul besondere lang bene en daar is ongeveer 3 200 spesies bekend. Die diere se liggame is ellipsvormig omdat die kort abdomen sander enige insnoering aan die prosoom geheg is.
Hulle het twee oë. Die diere het twee klieropeninge in hul prosoom, wat 'n irriterende reukstof afskei en sodoende die roofdiere afskrik. Die kloukake is klein en die kaaktasters lyk baie soos die ledemate. Die diere gebruik tragea vir gaswisseling.
In teenstelling met die ander arachniede is die hooiwaens omnivore. Hulle kan klein invertebrate, dooie diermateriaal, asook stukkies vrugte en groente eet. Die kos word met die kaaktasters gegryp, wat dit na die kloukake bring, waar dit stukkend gedruk word. Die diere kan hulle ook teen roofdieraanvalle beskerm deur hul bene te amputeer.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Opiliones.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Opiliones
Die hooiwaens (orde Opiliones), ook bekend as "daddylong-legs", word in baie gevalle verkeerdelik as spinnekoppe aangesien. Hulle is veral bekend vanweë hul besondere lang bene en daar is ongeveer 3 200 spesies bekend. Die diere se liggame is ellipsvormig omdat die kort abdomen sander enige insnoering aan die prosoom geheg is.
Hulle het twee oë. Die diere het twee klieropeninge in hul prosoom, wat 'n irriterende reukstof afskei en sodoende die roofdiere afskrik. Die kloukake is klein en die kaaktasters lyk baie soos die ledemate. Die diere gebruik tragea vir gaswisseling.
In teenstelling met die ander arachniede is die hooiwaens omnivore. Hulle kan klein invertebrate, dooie diermateriaal, asook stukkies vrugte en groente eet. Die kos word met die kaaktasters gegryp, wat dit na die kloukake bring, waar dit stukkend gedruk word. Die diere kan hulle ook teen roofdieraanvalle beskerm deur hul bene te amputeer.
Los opiliones son un orde d'arácnidos conocíos vulgarmente como murgaños, patones o segadores. Superficialmente son paecíos a les arañes (orde Araneae) de les que s'estremen aína pola ausencia d'estrechamientu (cintura) ente'l prosoma y el opistosoma, esto ye, el pedicelo; amás esti postreru presenta segmentación patente, y los quelíceros acaben en pinza o quela en cuenta de nuna uña, y escarecen de glándula venenosa. Describiéronse unes 6.500 especies.[1][2]
El cuerpu nun apaez claramente regionalizado como na mayoría de los arácnidos, sinón que prosoma (cefalotórax) y opistosoma (o abdome) formen un tou globosu nel qu'apenes s'estremen. El tueru globosu mide típicamente ente 5 y 10 mm, pero puede llegar a 20 n'especies tropicales y tamién hai formes diminutes. Del cuerpu salen los mesmos apéndices qu'en tolos arácnidos: un par de quelíceros, un par de pedipalpos y cuatro pares de pates llocomotores.
Les pates son llargues, dacuando desmesuradamente, pudiendo cubrir un diámetru d'hasta 12 cm. Los tarsos (les pieces terminales) son multiarticulados y les pates son bien flexibles. Anque de normal muévense con cachaza tamién pueden maniobrar con axilidá cuando les circunstancies riquir. Practiquen la autotomía (autoamputación) pa distrayer a los depredadores, siguiendo la pata separada moviéndose mientres enforma tiempu gracies a la posesión d'un oscilador nerviosu independiente.
Los güeyos simples, relativamente grandes, ensertar a entrambos llaos d'un bárabu asitiáu a lo cimero del prosoma.
La respiración ye traqueal, con un par de espiráculos en posición ventral del prosoma y, en dellos casos, nes tibies. La escreción producir por glándules coxales (les coxas son les alfayes basales de les pates). A entrambos llaos del prosoma ábrense dos tales glándules repugnatorias, que producen quinones malolientes coles que se defenden de los predadores.
Munches especies son omnívoros, alimentándose principalmente de pequeños inseutos, tou tipu de material vexetal, ya inclusive fungus; frecuentemente saprófagos, o depredadores. Los omnívoros pueden alternar pequeños animales con restos vexetales. A diferencia de munchos otros arácnidos nun tener un estómagu succionador y un sistema de filtraje, polo qu'inxeren pequeñes partícules del so alimentu, faciéndolos vulnerables a parásitos internos tales como les gregarinas.
Utilicen el so segundu par de pates como antenes, por cuenta de que los sos güeyos nun son capaces de formar imáxenes. Escarecen de glándules venenoses y son absolutamente inofensivos.
Anque delles especies utilicen la partenogénesis pa reproducise, la mayoría de los opiliones reproducir de manera sexual. La fecundación ye interna, lo que ye raru ente los arácnidos, tando'l machu dotáu d'un órganu copulador, que fai pasar por ente los quelíceros de la fema. Ésta cunta con un ovipositor, un órganu protráctil qu'estiende pa poner los güevos. En delles especies los machos curien a la fema depués del coitu, ente qu'otros defenden el territoriu. La fema pon los güevos pocu dempués o puede retrasar meses, siendo bien variable'l periodu d'incubación que puede ser dende 20 díes a seis meses. Unes poques especies constrúin un nial pa esti propósitu, habiendo una carauterística única na manera d'incubación de ciertes especies nes que'l machu ye l'únicu responsable del cuidu de los güevos. Los opiliones precisen d'ente cuatro a ocho estados ninfales p'algamar el maduror, siendo lo más común seis.
Son frecuentes en hábitats escondíos, como cueves, tueros buecos o los güeyos de les pontes. Dellos opiliones de cueves atópense amenaciaos pola exigüidad de la so área y la vulnerabilidá del so hábitat. Reparóse que los individuos lleguen a rexuntase en gran númberu, dende unos 200 en Laniatores hasta unos 70.000 en ciertos Eupnoi; esto créese que ye una estratexa ante'l clima, pero tamién contra'l depredadores, yá que asina combinen l'efectu de les glándules empustes y amenorguen la vulnerabilidá de cada unu.
Fueron descrites unos 1.500 xéneros y más de 6.000 especies de toles llatitúes, anque falten nes polares y son más abondoses nes tropicales.[2] Los fósiles de mayor antigüedá atópase na formación del Rhynie Chert escocés, de principios del Devónicu (fai unos 410 millones d'años), y anque se cunten ente los más antiguos artrópodos, paécense yá enforma a los actuales. Como n'otros órdenes d'arácnidos, los afayos confirmen l'antigüedá de la so diferenciación. Los analises filoxenéticus modernos tienden a asitialos na base d'un clado qu'inclúi amás a escorpiones, solífugos y pseudoscorpiones.
Los opiliones estremar en 4 subordes, con cerca de 45 families, de les que nun tán bien estudiaes les diferencies ente elles y probablemente haya entá families ensin describir.[2][1][3][4]
Phalangodidae Simon, 1879
La familia Stygophalangiidae (1 especie, Stygophalangium karamani, n'agües soterrañes en República de Macedonia) dacuando ye clasificada en Phalangioidea, pero nun ye un opilión.
.
Los opiliones son un orde d'arácnidos conocíos vulgarmente como murgaños, patones o segadores. Superficialmente son paecíos a les arañes (orde Araneae) de les que s'estremen aína pola ausencia d'estrechamientu (cintura) ente'l prosoma y el opistosoma, esto ye, el pedicelo; amás esti postreru presenta segmentación patente, y los quelíceros acaben en pinza o quela en cuenta de nuna uña, y escarecen de glándula venenosa. Describiéronse unes 6.500 especies.
Otbiçənlər (lat. Opiliones) hörümçəkkimilər sinfinə aid heyvan dəstəsidir. [1] Hal-hazırda dünyada 4 yarımdəstəsinin 40 fəsiləsinə aid olan təxminən 6500 növ otbiçə məlumdur. Onlardan Qafqazda 3 yarımdəstəsinin 7 fəsiləsinə aid olan 70 növ, Azərbaycanda 2 yarımdəstəsinin 5 fəsiləsinə aid olan 40 növ məlumdur.
Otbiçənlər ilk baxışdan uzunayaqlı hörümçəklərə bənzəyirlər, ancaq hörümçəklərdən fərqli olaraq onların qarıncığı buğumludur və baş-döşə saplaqla yox, geniş əsasla birləşir. Otbiçənlərin bədəni yığcam, 1-10 mm, nadir hallarda 2 sm-ə yaxın uzunluğunda, oval, bəzən küncvari və ya yastılanmışdır. Bədənin və ətrafların rəngi bozumtul, qonurvari və ya qaradır, ancaq qəşəng rəngli şəkilə, gümüşü ləkələri, metal parıltıya malik olan formalar da var [2]). Baş-döşdə 6 cüt ətraf vardır: 4 cüt 7 buğumlu geniş ayağı, 6 buğumlu pedipalp və qısqaclı, 3 buğumlu xeliserlər. Sonuncular da əksər növlərdə kiçik olur. Quru molyusklarla qidalanan növlərdə isə bunlar bədəndən uzun olur. Pedipalplar və ya kiçikbığcıqları və ya daha böyüktutcu, caynaqla ucunda və tikanlarla buğumlarda olurlar. Ayaqların caynaqları ulduzvari yerləşirlər və baş-döşündemək olar ki, bütün aşağı səthini tuturlar. Çeynəmə çıxıntıları təkcə pedipalpların caynaqlarında yox həm də ön ayaqların caynaqlarında olurlar. müxtəlif otbiçən qruplarında ayaqların uzunluğu müxtəlif olur, 2 mm-dən (Cyphophthalami yarımdəstəsinin nümayəndələrində) 20 sm-ə (Gagrellidae fəsiləsi) qədər. Əksər uzunayaqlı otbiçənlərin ayaqları asanlıqla qırıla bilir (avtomiya hadisəsi). Otbiçənlərin ayağından yapışdıqda, ayağı qırılıb qalır, heyvan özü isə qaçır. Ayaq çanağın burma ilə birləşdiyi nahiyədə qırılır, həmin nahiyədəki yara tez bitişir və hemolimfa axmır. Qırılmış ayaq saat yarım ərzində ritmiki olaraq yığıla bilir. Dəstənin adının buradan götürüldüyü qeyd olunur. Digər tərəfdən otbiçənlər yay aylarında çəmənliklərdə ot biçini zamanı daha çox rast gəlinirlər. Bu cəhət də dəstənin adlandırılmasında rol oynayır.Ayaqların buğumlarıçox uzundurlar, pəncələrdə isə əlavə buğumlaşma müşahidə olunur, özü də buğumların sayı bəzən yüzdən artıqdır. Pəncələr elastik, çox vaxt qamçıvari olurlar, balaca caynaqları var, sonuncular da hərdənbir ikiqat olurlar. Örtüklər əksər hallarda çox bərk, zirehli bəzi formalarda isə elastik olur. Baş-döş qalxanla örtülüdür. Baş-döş şöbə zirehlə örtülü olub, ön hissədə bir cüt göz vardır. Qarıncıq qısadır, bir-birinə möhkəm sıxılmış 9-10 buğumdan ibarətdir. Xeliserləri üç buğumludur, qısqaclara malikdir. Adətən qısqaclar kiçik olur, lakin quru ilbizləri ilə qidalanan bəzi növlərində onların ölçüsü gövdədən uzun olur. Pedipalpları iridir,tutucudur və caynaqlara malikdir.Onun ön hissəsində çox vaxt hündürlükdə yerləşən bir cüt sadə medial (ortacıq) göz var. Həmçinin baş-döşdə iyvermə vəziləri [3]. Otbiçənlərlə hörümçəkləri yaxınlaşdıran cəhət hər iki dəstənin Hörümçəkkimilər sinfində birləşməsidir. Otbiçənlər, hər şeydən əvvəl qarıncığının quruluşuna görə hörümçəklərdən fərqlənirlər. Belə ki, otbiçənlərdə qarıncıq buğumludur və baş-döş hissə ilə enli əsasla birləşir. Hörümçəklərdə isə qarıncıq baş-döşlə saplaq vasitəsilə birləşir. Qarıncıq 9-10 kip qapanmış seqmentdən ibarətdir. Çox vaxt otbiçənlərdə qarıncıq terqitlərin bir-birilə və baş-döş qalxanıyla birləşməsi müşahidə olunur və nəticədə ümumi bel (dorzal) qalxan əmələ gəlir. Otbiçənlərin bəzi formalarında demək olar ki,bütün qalxancıqlar bütöv sərt hamar və ya qabarlı zirehdə birləşirlər [4]. Toxunma hissi (lamisə) və iybilmə orqanları otbiçənlərdə pedipalplarda və ayaqlar cəmləşib. Hərəkət zamanı substrat əsasən 2-ci cüt ayaqlarla yoxlanılır, çünki onlar adətən başqa ayaqlardan uzun olurlar. Eksperimental yolla otbiçənlərin bəzi uçucu maddələrinqoxularına mənfi yanaşması sübut edilib. Otbiçənlərdə görmə qabiliyyəti əksərən zəif olur, ancaq bəzi formalarda gözlər çox iri, qabarıqlı olurlar və yüksəkliklərdə yerləşirlər. Bir çox otbiçənlərdə tanatoz (donub qalma) müşahidə olunur. Otbiçənlər yaxşı inkişaf etmiş traxeyalarla nəfəs alırlar. Qarıncığın əsasında bir cüt nəfəsgah vardır ki, bu da quruluşuna görə həşəratın nəfəsgahlarına oxşardır.
Otbiçənlərdə cinsi aparat başqa hörümçəkkimilərdən fərqlənir.Otbiçənlər üçün daxili mayalanma və bununla bağlı olaraq istər erkəklərin, istər dişilərin xarici cinsiyyət aparatının özünəməxsus quruluşu səciyyəvidir. Dişidə cinsi dəlik qarıncığın əsasında yerləşən boruvari çəkici yumurtaqoyanın ucunda açılır. Çəkilmiş vəziyyətdə yumurtaqoyanın qalxancıqla örtülüdür. Yumurtaqoyanın qalxancığın altından qabağa çəkilir və çox vaxt bədəndən xeyli uzun olur. Erkəklərdə də qarıncığın əsasında yerləşirən boruvari cütləşmə orqanı (penis) var. Cütləşmə zamanı əsl kopulyasiya müşahidə olunur. Otbiçənlər digər hörümçəkkimilərdən fərqli olaraq spermatoforlar (bir neçə növ istisna olaraq) yoxdur. Çox vaxt dişiyə görə erkəklər arasında şiddətli döyüşlər gedir. Yumurtalar torpağa, rütubətli mamıra, xəzəlin altına və s. yerlərə qoyurlar. Bir qoyumda yumurtaların sayı bir neçə ondan bir neçə yüzədək dəyişir. Yuvenil mərhələ yaşlı fərdlərə bənzəyir. Böyümə prosesində onlar 5-7 dəfə qabıq qoyurlar. bəzi otbiçənlərdə yuvenil fərdlər bədənin forması ilə, zirehin quruluşuna görə və s. əlamətlərlə yetkin fərdlərdən kəskin fərqlənir, belə ki inkişaf metamorfoz elementlərilə keçir. [5]
Otbiçənlər praktiki əhəmiyyətə malikdirlər. Müəyyən edilmişdir ki, bəzi otbiçənlərin baş-döş şöbəsində yerləşən vəzilərin ifraz etdiyi şirənin tərkibində mikroorqanizmlərə təsir göstərən antibiotik maddələr vardır. Qonileptidin adlanan antibiotik maddə Ganyleptidae fəsiləsindən olan Cənubi Amerika otbiçənininin lateral vəzinin ifraz etdiyi şirədən alınır.
Otbiçənlərin 2600-dan çox növü vardır. Otbiçənlər tropik qurşaqdan başlamış, hər yerdə geniş yayılmışdır. Onlar rütubətli meşələrdə, quru çöl və səhralarda, bəzi növləri isə yüksək dağlarda rast gəlinir.Mülayim qurşaqda otbiçənlərin çoxu birillik həyat siklinə malikdir; bəzi növlərdə isə 2-ə qədər generasiya qeydə alınır. Otbiçənlər tropiklərdən tutmuş qütblərə qədər çox geniş yayılblar. Rütubətli meşələrdən və çəmənlərdən tutmuş quru bozqırlar və səhralara qədər ən müxtəlif şəraitdə yaşayırlar. Bəzi otbiçənlər dağlara daimi qarların sərhəddinəcən qalxırlar. Şəhər və qəsəbələrdə də onlar nadir deyillər. Otbiçənlər alaqaranlıqda və ya gecə fəaldırlar, ancaq gündüz aktiv olan növlər də məlumdur. Hətta otbiçənlərin arasında qızğın günəşdən qorxmayan növlər də var [6]. Ən geniş yayılan nümayəndələrindən biri adi otbiçəndir. (lat. Phalangium opilio). Bu evritop növə meşədə, çəmənlikdə, yaşayış yerlərinin yaxınlığında, evlərin divarlarında, hasarlarda, şəhərlərdə və s. yerlərdə rast gəlinir. Erkək fərd 4-7 mm, dişi fərd 9 mm ölçüdə olur. Erkək fərdlərin ayaqları 54 mm olub, dişi fərdin ayağından uzundur. Erkək fərdin xeliseri də iridir. Adi otbiçən qaranlıqda fəal olur, həşəratla, qismən də bitki ilə qidalanır. Yumurta mərhələsində və yetkin formada qışlayır. Avrasiya və Şimali Amerikada daha geniş yayılmışdır. Çöl zonasında yaşayan Opilio parietinus növü bioloji xüsusiyyətlərinə görə adi otbiçənə oxşayır.Italiyada bəzən hörümçəklərin üstündə Engyodonthium aranearum göbələyi rast gəlir. Otbiçənlər üzərində [7], [8] eritreid gənələrin sürfələri parazitlik edirlər[9] Gonyleptidae fəsiləsinə aid olan Cənubi Amerika otbiçənlərin baş-döşün lateral (yan) vəzilərin sekretindən qonileptidin antibiotiki alınıb [10].
Otbiçənlər (lat. Opiliones) hörümçəkkimilər sinfinə aid heyvan dəstəsidir. Hal-hazırda dünyada 4 yarımdəstəsinin 40 fəsiləsinə aid olan təxminən 6500 növ otbiçə məlumdur. Onlardan Qafqazda 3 yarımdəstəsinin 7 fəsiləsinə aid olan 70 növ, Azərbaycanda 2 yarımdəstəsinin 5 fəsiləsinə aid olan 40 növ məlumdur.
Els opilions o falàngids[1] (Opiliones) són un ordre d'animals artròpodes (Arthropoda), de la classe dels aràcnids (Arachnida). El 2015 se'n coneixien unes 6.500 espècies,[2] dividides en quatre subordres:[3]
Malgrat la seva semblança externa no s'han de confondre amb els fòlcids, que són aràcnids de l'ordre Araneae i, per tant, aranyes en sentit estricte.[cal citació] De fet estan més relacionats als escorpins que a les aranyes.[4]
Tenen dos ulls el segon parell de les extremitats (comptant des de la cara al darrere) són més llargues que les altres.[1] Es coneixen per les seves extremitats ambulatòries extremadament llargues, que arriben als 10 cm en un cos de només 2 cm, tot i que moltes espècies tropicals d'opilions les tenen més aviat curtes. Destaca també el fet que el prosoma i l'opistosoma estan units formant un cos únic a diferència de les aranyes[1], per exemple, on es poden observar clarament les dues seccions.
Generalment són detritívors i carronyaires i són dels pocs aràcnids que poden ingerir partícules sòlides. Posseeixen glàndules secretores de substàncies riques en fenols, per foragitar els possibles depredadors.
Hi ha una creença equivocada que diu que els opilions són els animals més verinosos del món. No només no són verinosos sinó que tenen la boca tan menuda que la seua mossegada seria inefectiva a la pell humana.[5]
Els opilions o falàngids (Opiliones) són un ordre d'animals artròpodes (Arthropoda), de la classe dels aràcnids (Arachnida). El 2015 se'n coneixien unes 6.500 espècies, dividides en quatre subordres:
Cyphophthalmi (Simon, 1879). Eupnoi (Hansen & Sørensen, 1904). Dyspnoi (Hansen & Sørensen, 1904) Laniatores (Thorell, 1876).Malgrat la seva semblança externa no s'han de confondre amb els fòlcids, que són aràcnids de l'ordre Araneae i, per tant, aranyes en sentit estricte.[cal citació] De fet estan més relacionats als escorpins que a les aranyes.
Tenen dos ulls el segon parell de les extremitats (comptant des de la cara al darrere) són més llargues que les altres. Es coneixen per les seves extremitats ambulatòries extremadament llargues, que arriben als 10 cm en un cos de només 2 cm, tot i que moltes espècies tropicals d'opilions les tenen més aviat curtes. Destaca també el fet que el prosoma i l'opistosoma estan units formant un cos únic a diferència de les aranyes, per exemple, on es poden observar clarament les dues seccions.
Generalment són detritívors i carronyaires i són dels pocs aràcnids que poden ingerir partícules sòlides. Posseeixen glàndules secretores de substàncies riques en fenols, per foragitar els possibles depredadors.
Hi ha una creença equivocada que diu que els opilions són els animals més verinosos del món. No només no són verinosos sinó que tenen la boca tan menuda que la seua mossegada seria inefectiva a la pell humana.
Sekáči (Opilionida) jsou řád pavoukovců, vyznačují se srostlou hlavohrudí a zadečkem a dlouhými končetinami. Živí se hmyzem. Byly nalezeny dobře zachovalé fosílie staré 400 milionů let, jejichž stavba vypadá překvapivě moderně. To naznačuje, že základní struktura sekáčů se od té doby příliš nezměnila.[1] Navzdory zdánlivé podobnosti s pavouky a některými velkými roztoči jsou vývojově nejbližší příbuzní sekáčů štíři.
Tělo sekáčů je kompaktní (není jako u pavouků rozčleněno na hlavohruď a zadeček), nápadné je na něm zřetelné článkování. Nohy sekáčů jsou velice dlouhé a jejich konce bývají druhotně členěny, takže mají charakter jakýchsi „chapadélek“ která umožňují ovíjení stonků trav při pohybu, nebo lepší uchopení potravy. Nohy sekáčů se mohou velmi snadno uvolnit, je to součást sebezáchovy jedince. Tomuto jevu se říká autotomie. Noha sebou po odlomení velmi dlouho seká – odtud pochází český název těchto pavoukovců.
Klepítka sekáčů jsou tříčlánková zakončená klepítkovitě. Makadla poněkud připomínají nohy, ale jsou mnohem kratší. Na hlavové části se nachází hrbolek, na jehož bocích se nalézá po jednom oku. Jedové, ani snovací žlázy nejsou u sekáčů vyvinuty.
Samčí pohlavní orgán je protažen v nápadný kopulační orgán (penis), kterým je sperma při páření přiváděno přímo do pohlavního otvoru samice.
Většinou jsou sekáči všežravci. Živí se především drobným hmyzem a mnoha druhy rostlin a hub. Někteří jsou mrchožrouti, krmí se mrtvými organismy, trusem ptáků a podobně. Velká variabilita potravy je u pavoukovců poměrně nezvyklá, bývají spíše dravci. Většina loví kořist ze zálohy, někteří loví i aktivně. Protože jejich oči nemohou vytvořit celkový obraz prostředí, používají svůj druhý pár nohou jako tykadla k prozkoumání okolí. Na rozdíl od většiny pavoukovců nemají sací nebo filtrovací ústrojí. Polykají malé částečky potravy, čímž jsou zranitelnější vůči vnitřním parazitům.[2]
Mnoho druhů sekáčů bez problémů toleruje členy vlastního druhu. V seskupení mnoha jednotlivců se často nacházejí v chráněných místech v blízkosti vody. Tyto skupiny mohou čítat stovky až několik tisíc jedinců, záleží na druhu. Tvoření skupin je pravděpodobně strategií proti predátorům, kombinují účinky pachů sekretu a snižují pravděpodobnost sežrání konkrétního jedince.[2]
Pro vypořádání se s predátory, jako jsou ptáci, savci, obojživelníci a pavouci, některé druhy lepí úlomky na svá těla, mnozí zase při vyrušení hrají mrtvého. Mnoho sekáčů provádí autotomii aby predátora zmátli. Zvláště dlouhonohé druhy vibrují svým tělem, pravděpodobně také ke zmatení dravce. Toto chování je podobné, ale nesouvisející s pavoukem třesavkou, který vibruje při dotyku sítě. Také vypouštějí látky z pachových žláz, ty mohou odradit větší dravce a jsou účinné i proti mravencům.
Ačkoli se vyskytují i partenogenetické druhy, většina sekáčů se množí pohlavně. Samci některých druhů produkují sekret ze svých chelicer na samičky před pářením. Samec stráží samici po kopulaci, u mnoha druhů i brání území. Samice kladou vajíčka kladélkem do různých štěrbin krátce po páření nebo kdykoliv až o několik měsíců později. Dále se většinou o osud potomků nestará.
Výjimkou jsou některé druhy, jež staví pro vejce hnízda. Unikátním rysem sekáčů je to, že samci některých druhů sami hlídají vejce, která mají s více partnery. Chrání je i proti vejcožroutským samicím. Navíc někteří vejce pravidelně čistí. V závislosti na okolnostech, jako je teplota, se mládě může z vejce vylíhnout kdykoli po uplynutí prvních 20 dnů až asi půl roku po kladení. Sekáči procházejí čtyřmi až osmi instary než dosáhnou dospělosti. Většina známých druhů má šest instarů.[2]
V prosinci roku 2011 bylo objeveno již více než 6500 druhů sekáčů po celém světě. V Česku žije přibližně 30 druhů sekáčů.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Opiliones na anglické Wikipedii.
{{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. {{Cite book}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. 
Obrázky, zvuky či videa k tématu sekáči ve Wikimedia Commons
Sekáči (Opilionida) jsou řád pavoukovců, vyznačují se srostlou hlavohrudí a zadečkem a dlouhými končetinami. Živí se hmyzem. Byly nalezeny dobře zachovalé fosílie staré 400 milionů let, jejichž stavba vypadá překvapivě moderně. To naznačuje, že základní struktura sekáčů se od té doby příliš nezměnila. Navzdory zdánlivé podobnosti s pavouky a některými velkými roztoči jsou vývojově nejbližší příbuzní sekáčů štíři.
Mejerne forveksles ofte med andre dyr, se Stankelben (flertydig). Opiliones (også kendt som mejerne eller fejlagtigt stankelben) er en orden af 8-benede hvirvelløse dyr, med over 6.300 arter. Mejere er spindlere ligesom edderkopper, men laver i modsætning til edderkopperne ikke spind og har ikke en todelt krop. Bør ikke forveksles med mejeredderkopper, som man kender fra husets fugtige hjørner.
Mejerne er ugiftige men har to kirtler med en stinkende væske, som den danner når den bliver angrebet. Men hvis det ikke virker, så afstøder den et ben som firben afstøder halen, og benet ligger så og spjætter på jorden, fordi der er nerveknuder i benet - det kan faktisk spjætte i op til en time. Denne forsvarsmekanisme hedder autotomi af græsk autos (selv). Det er disse efterladte spjættende ben, der kan minde om en le, der mejer, som har givet dyret dets navn. På engelsk hedder de derfor også harvestmen.
I Danmark er der omkring 20 mejer-arter[1]. Den oftest sete mejer er den orange vægmejer[2], som er indvandret sydfra, og først er observeret i Danmark i 1986[1]
Cirka 2008 blev en ny (hidtil ubeskrevet) art af mejer (kaldet "massemejer") set i Danmark.[3]
Opiliones (også kendt som mejerne eller fejlagtigt stankelben) er en orden af 8-benede hvirvelløse dyr, med over 6.300 arter. Mejere er spindlere ligesom edderkopper, men laver i modsætning til edderkopperne ikke spind og har ikke en todelt krop. Bør ikke forveksles med mejeredderkopper, som man kender fra husets fugtige hjørner.
Mejerne er ugiftige men har to kirtler med en stinkende væske, som den danner når den bliver angrebet. Men hvis det ikke virker, så afstøder den et ben som firben afstøder halen, og benet ligger så og spjætter på jorden, fordi der er nerveknuder i benet - det kan faktisk spjætte i op til en time. Denne forsvarsmekanisme hedder autotomi af græsk autos (selv). Det er disse efterladte spjættende ben, der kan minde om en le, der mejer, som har givet dyret dets navn. På engelsk hedder de derfor også harvestmen.
Die Weberknechte (lateinisch Opiliones), auch Geist, Habergeiß, Habermann, Kanker, (Opa) Langbein, Mähder, Schneider, Schneidergeiß, Schuster, Tod, Waldschreit, Weber und Zimmermann genannt, sind eine Ordnung der Spinnentiere (Arachnida). Weltweit sind etwa 6600 Arten mit Körperlängen von 2 bis 22 Millimetern bekannt. Die Weberknechte enthalten die bekannten langbeinigen Arten, daneben aber auch Arten, die gedrungen und milbenförmig sind. Die größten Vertreter der Weberknechte sind Trogulus torosus (Familie: Trogulidae) mit einer Körperlänge von 22 Millimetern sowie Mitobates stygnoides mit nur 6 Millimeter Körperlänge, aber mit 160 Millimeter langen Beinen. In Mitteleuropa sind etliche Arten der Weberknechte zumindest regional gefährdet.
Wichtigstes Unterscheidungsmerkmal zu den Webspinnen ist eine sogenannte Verwachsung des Vorder- (Prosoma, Cephalothorax) und Hinterkörpers (Opisthosoma); das Opisthosoma ist stets gegliedert. Weberknechte verfügen weder über Spinndrüsen noch über Giftdrüsen im engeren Sinne, allerdings über Stinkdrüsen, die üblicherweise giftige Substanzen absondern. Sie haben, im Gegensatz zu Webspinnen, mit einem Penis ein echtes Geschlechtsorgan.
Weberknechte gehören zu den Spinnentieren; bei ihnen ist das Prosoma auf voller Breite an das Opisthosoma angesetzt. Dadurch entsteht eine gestaucht eiförmige bis rundliche Gestalt. Die einzelnen Segmentringe – embryonal vermutlich 16 Stück angelegt – sind dabei teilweise verloren gegangen (reduziert) oder ineinander verschmolzen. Auch die Unterscheidung von Sterniten (sklerotisiertes Brustteil eines Segmentes) und Tergiten (dasselbe auf dem Rücken) ist nur bei Embryonen erkennbar. Ihr erstes Extremitätenpaar sind die dreigliedrigen Chela (Mundwerkzeuge, Cheliceren), das zweite Extremitätenpaar, Pedipalpus, ist als (laufbeinartiges) Tast- oder Greiforgan ausgebildet. Die Extremitätenpaare III bis VI sind die Laufbeinpaare I bis IV. Atmungsöffnungen sind Stigmen auf dem zweiten Sternit des Opisthosomas. Die Samenübertragung geschieht durch einen Penis. Außerdem gehören zur groben Übersicht des Körperbaus die Afteröffnung (Operculum anale), Öffnungen der Stinkdrüsen, die Dornengruppe und der Augenhügel. Auch bei Weberknechten kann es einen Sexualdimorphismus geben. Männchen der Laniatores sind auffällig dunkler als die Weibchen, da ihre Chitinhülle dicker ist. Außerdem besitzen sie meist eine deutlich stärkere Skulpturierung.
Der Rückenschild (dorsales Scutum) des Cephalothorax besteht aus den mehr oder minder miteinander verschmolzenen ersten fünf bis sechs Tergiten. Die Tergite des dorsalen Hinterleibes sind selten verwachsen, häufiger sind sie isoliert und klar voneinander getrennt. Die Gliederung des Rückens ist ein wichtiges Bestimmungsmerkmal. Man unterscheidet
Das Scutum ist meist bereits bei der Adulthäutung fertig ausgebildet, nur das Sc. compositum erst nach der Adulthäutung.
Das Zeichnungsmuster ist bei Arten die in der Streuschicht (epigäisch) leben, stets art- und geschlechtsspezifisch. Bei Arten in der Krautschicht, z. B. Nemastomatidae, ist das Zeichnungsmuster auch innerhalb einer Art in engen Grenzen veränderlich. Die Körperfärbung variiert jedoch bei allen Weberknechten sehr stark. Sie unterliegt zum einen einer erheblichen individuellen Ausprägung und verändert sich im Laufe des Lebens auch noch nach der Adulthäutung mit Aushärtung des Exoskelettes. Die Farbe variiert aber auch in Abhängigkeit von Lebensraum (Biotop), Höhenlage oder Stratum. Bei Mitopus morio (Phalangiidae) wurden Variationen von Muster als auch Färbung in Abhängigkeit von der Meereshöhe des Biotopes nachgewiesen.
Der Körper einiger Arten ist mit teils bizarren und farbenprächtigen Dornen und Zacken besetzt, die sich nur unter dem Mikroskop erkennen lassen. Welche Funktion diese Körperfortsätze haben, ist noch ungeklärt. Sie werden aus dem Integument gebildet und strukturieren Scuta und Sklerite wesentlich stärker als bei allen anderen Arachniden. Sie können als reliefartige Strukturen, Höcker, Brückendornen (Nemastomatidae), Wülste, Zapfen, Dornen, Tuberkel, auf dem Scutum oder auf den Pedipalpen (Laniatores), oder auf den Cheliceren (Ischyropsalis) auftreten. Diese Gebilde tragen ihrerseits oft kleinere Haare oder Tuberkel. Zur Mikroskulptur der Haut (Kutikula) zählen Reliefbildungen, innervierte Sinneshaare, massive Mikrotrichien (unechte Haare), Bezähnelung, Granulation und Stridulationsorgane. Anders als bei den Webspinnen spielt die Behaarung aber eine untergeordnete Rolle und Trichobothrien fehlen. Eine besondere Spezialisierung allerdings sind Drüsenhaare und Fiederhaare (Pedipalpen) sowie Körnchenfelder (Granulate). Mikrotrichien sind vorwiegend an den Pedipalen und Laufbeinen anzutreffen, liegen meistens distal an. Alle Haare dienen der Sinneswahrnehmung, vorwiegend sensorisch.
Weitere Sinnesorgane sind die Sensillen oder Spaltsinnesorgane, die den lyraförmigen Organen bei Echten Webspinnen entsprechen. Im Unterschied zu den lyraförmigen Organen der Webspinnen, die aus einer Häufung von Sinnesspalten bestehen, sind diese bei Weberknechten nur einzeln und in wesentlich geringerer Anzahl anzutreffen (bis zu 3000 bei Cupiennius salei, bei einigen Weberknechten ca. 45). Genauere Erkenntnisse über die Funktion der Spaltsinnesorgane bei Weberknechten liegen noch nicht vor, allerdings dürften diese wie bei den Webspinnen zu Orientierung, Wahrnehmung der eigenen Körperbewegung und Wahrnehmung von Luftschall dienen.
Einige Arten, innerhalb der Trogulidae, Dicranolasmatidae und Selerosomatinae, haben eine drüsig-papillöse Haut, mit der Sekrete ausgeschieden werden, an denen Bodenteile haften bleiben und so eine Erdmimikry bilden. Bei Selerosomatinae verhärtet das Sekret zu einem porösen, glasigen Überzug. Bei Gagrellinae sind die Hautsekrete auch farbig und bei etlichen auch zu größeren Drüsenorganen zusammengefasst.
Wie alle Spinnentiere besitzen sie acht Beine, die bei vielen Arten extrem lang sind. Bei Mitobates stygnoides können die Beine das 25fache der Körperlänge ausmachen. Es gibt auch viele Arten ohne diese auffallende Beinlänge oder solche mit sehr kurzen Beinen, die bei einigen Arten kaum länger als der Körper sind. Das erste Beinglied, die Hüfte (Coxa) der Extremitäten trägt innen oft einen als Lobus maxillaris bezeichneten lappenförmigen Anhang, diese Anhänge können manchmal fast die ganze Unterseite des Prosoma bedecken. Die Lobi maxillares der Coxen des zweiten Extremitätenpaars (der Pedipalpen) besitzen diagnostischen Wert bei der Bestimmung der Familien.
Die vier Laufbeinpaare der Weberknechte gliedern sich in Coxa (Hüfte), Schenkelring (Trochanter), Femur (Schenkel), Tibia (Schiene), Metatarsus, Tarsus und das Krallenorgan (Tarsalkralle). Metatarsus und Tarsus können aus nur einem Glied bestehen oder sind sekundär vielfach unterteilt; z. B. weisen Phalangiidae (Leiobuninae) über 100 Einzelglieder in Metatarsus und Tarsus auf. Diese Scheingelenke sind nicht voll beweglich und bestehen lediglich aus einer Stelle sehr verdünnter und beweglicher Kutikula. Das Gelenk zwischen Metatarsus und Tarsus ist stark sklerotisiert und daher leicht zu unterscheiden.
Solch vielfach gegliederte Tarsen sind unter den Gliederfüßern einmalig. Sie können lassoartig um Grashalme, Blätter oder Zweige geschlungen werden und sind so ideal für die Fortbewegung in der Vegetation der Kraut- und Strauchschicht. Gleichzeitig können sie wie ein Fuß aufgesetzt werden und wirken so wie ein Anker, wenn Halt auf dem Boden benötigt wird.
Die Tarsalkrallen, mit denen wie bei den Echten Webspinnen das Laufbein abschließt, sind für größere Gruppen charakteristisch ausgeprägt. Die Krallen der Beinpaare I und II sind einfacher gebaut als die Krallen der Beinpaare III und IV. Krallenbau und deren ontogenetische Entwicklung sind noch nicht abschließend geklärt.
Auch auf den Laufbeinen finden sich Drüsen, die vermutlich sekundäre Geschlechtsorgane sind. Phalangodiden haben außerdem Tarsaldrüsen zu demselben Zweck.
Viele Arten der Phalangiidae können Beine, die festgehalten werden, autotomieren. Arten mit kürzeren Beinen können dies nicht.
Die Pedipalpen vieler Arten sehen oft aus wie Beine, so dass vom unbedarften Beobachter auch fünf Beinpaare gezählt werden. Sie können (bei den Laniatores) zu einschlagbaren Fangorganen ausgebildet sein, dienen aber meist dem Tasten, der Fortpflanzung oder (bei der Nahrungsaufnahme) als Gliedmaßen, die den Kieferklauen (Cheliceren) die Nahrung zuschieben.
Pedipalpen der Weberknechte gliedern sich, ähnlich wie ihre Laufbeine, in Coxa, Trochanter, Femur, Tibia und Tarsus, wobei der Metatarsus fehlt und der Tarsus stets eingliedrig ist. Eine Tarsalkralle fehlt häufig. Sie dienen als Tastorgan für den Nahbereich beim Beutefang (im Fernbereich übernehmen dies die Laufbeine), bei der Nahrungsaufnahme oder als Kletterhilfe (Phalangiidae). Wenn der Pedipalpus als Tastorgan genutzt wird, ist er stark mit Sinneshaaren behaart (Ischyropsalididae), die auch teilweise zu Drüsenhaaren spezialisiert sind (Troguloidea). Vor allem Laniatores nutzen den Pedipalpus als Fangbein zum Beuteschlagen und zum Festhalten der Beute. Bei ihnen sind die Sinneshaare an den Palpen auf ein Minimum reduziert.
Die Cheliceren (Kieferklauen) entspringen unterhalb des Randes des Cephalothorax und sind mit weichhäutigen Membranen verbunden. Teilweise sind diese Häute sklerotisiert und mit Dornen besetzt. Die Kieferklauen sind dreigliedrig. Das dritte Glied bildet die Chela. Bei einigen Gruppen, unabhängig von ihrer Familienzugehörigkeit, ist das Grundglied exzessiv verlängert und ist körperlang oder länger (z. B. Ischyropsalididae). Die Cheliceren tragen sekundäre Geschlechtsmerkmale wie Drüsen oder Poren für Sekretaustritt, die bei der Balz eine Rolle spielen (z. B. Troguloidea). Diese Drüsen liegen meist im Grundglied, bei einigen Gruppen auch im Vorderkörper; bei anderen Gruppen sind die Cheliceren vollständig von Sekretkanälen durchzogen und weisen überall Poren auf. Einige Gattungen verfügen über nur eine große Drüse im Vorderkörper, die durch einen einzigen Sammelkanal mit einer einzigen Austrittsöffnung Sekret an die Cheliceren nach außen befördert. Die Cheliceren sind meist einreihig bezahnt, wobei die Zähne sklerotisiert und kompakt sind. Bei einigen Gruppen wiederum findet sich eine zusätzliche doppelte Zahnreihe an der äußeren Schneide mit Zähnen, die ihrerseits seitlich eine sägeblattartige Oberfläche haben.
Weberknechte verfügen über ein Paar von Linsenaugen,[1] wobei evolutionär auch ein zweites, seitlicher liegendes Augenpaar ausgebildet war. Dies ist sowohl durch ein auf ein Alter von 305 Millionen Jahren datiertes Fossil belegt, als auch durch Untersuchungen an Weberknechtembryonen, bei denen Gene für ein zweites Augenpaar kurzfristig aktiviert, dann jedoch wieder abgeschaltet werden.[2] Der Sehsinn ist relativ schlecht entwickelt, auch wenn ultraviolettes Licht wahrgenommen wird. Welche Rolle dies bei diesen nachtaktiven Tieren spielt, ist unklar.
Ein unter der Lupe auffälliges Merkmal aller Weberknechte ist ein ausgeprägter Hügel, der die Augen trägt und den Tieren Rundumsicht ermöglicht.[3] Dieser Augenhügel kann auch zu einem relativ langen Stiel ausgebildet sein. Bei manchen Arten sind die Augenhügel mit Dornen bewehrt.[4]
Sämtliche Weberknechte besitzen Stinkdrüsen. Meist sind ihre Austrittsöffnungen an dem vorderen Rückenrand; bei den Palpatores in Höhe des ersten oder zweiten Beinpaares, bei Laniatores nur in Höhe der zweiten Coxa, bei den Cyphophthalmi in Höhe zwischen der zweiten oder dritten Hüfte auf einem dorso-lateralen Kegel. Bei Trogulidae, Nemastomaditae und Ischyropsalidae sind die Öffnungen am seitlichen Rand des Ophistosmas und von oben nicht zu sehen.
Das Sekret ist ein Wehrsekret, das bei stärkerem Druck auf den Körper austritt oder bei einem Angriff von Insekten oder Spinnen ausgestoßen wird. Es ist leichtflüchtig oder flüssig, meist stark riechend, aber vor allem, je nach Konzentration, betäubend bis tödlich. Schließt man Phalangiidae in ein Gefäß ein, betäuben sie sich durch ihr eigenes Sekret. Sironidae tupfen es mit den Laufbeinen ab und versuchen damit, Angreifer zu benetzen. Bei anderen ist es ein hochwirksames Antibiotikum, das vermutlich schützenden bakteriostatischen Einfluss auf die Haut der Tiere hat. Nicht verbrauchtes Sekret fließt in Kanälen nach hinten und verteilt sich seitlich auf die Coxa oder Außenhaut.
Über die Zusammensetzung und über den genauen Einsatz der Gifte ist wenig bekannt. Bei einigen handelt es sich um Gemische mit Chinonen, 1,4-Benzochinon oder Heptanon.
Weberknechte leben meist in der Bodenschicht oder Bodennähe, teils auch von extremen Biotopen und Ökosystemen wie Dünen, Mooren und Heiden. Zur Ernährung bauen Weberknechte keine Fangnetze, sondern ernähren sich hauptsächlich von mikroskopisch kleinen Gliederfüßern und auch von toten Insekten. In der lockeren Streu des Laubwaldes, in Gärten, Wiesen, Hecken oder naturnahen Parks grasen sie mit ihren Cheliceren abgestorbene Pflanzenteile ab, auf denen mikroskopisch kleine, zersetzende Tiere sitzen. Die Pedipalpen tasten dabei voraus, die ebenso wie die langen Beine als Taster dienen. Daneben gibt es einige Arten, die aktiv jagen, wie beispielsweise der Schneckenkanker, der Schnecken mit seinen scherenartigen Cheliceren aufbricht. Bis auf wenige Ausnahmen sind Weberknechte nachtaktiv.
Sehr hohe Individuendichten sind in naturnahen Laubwäldern oder Feldgehölzen feuchter Standorte oder in Bruchwäldern nachts im Spätsommer nach längerer Trockenheit zu beobachten. Die Aktivität ist aber sehr witterungsabhängig.
Manche Arten kommen tagsüber an geschützten Stellen zu Ruhegemeinschaften zusammen. Dicht gedrängt und sich mit den Tarsen berührend, bilden sie auch Überwinterungsgesellschaften, die sich jedoch bei der kleinsten Störung sofort auflösen können. Diese Überwinterungsgesellschaften können bis zu 70.000 Individuen umfassen. Trotzdem gelten Weberknechte als solitär lebend; die meisten treffen sich sonst nur zur Paarungszeit.[5]
Die Intensivierung der Forstwirtschaft und der Landwirtschaft führte zu einem rapiden Verlust von Biotopen wie Hecken, Knicks und Bruchwäldern, aber auch zu einer quantitativen wie qualitativen Verringerung der Streuschicht in Wiesen und Wäldern und anderen Elementen dieser Lebensräume, wie zum Beispiel Totholz. Damit ist die intensive Landnutzung die Hauptursache für den Rückgang einiger Arten dieser Tiergruppe.
Bei den Weberknechten erfolgt die Übertragung der Spermien direkt. Dabei stehen sich Männchen und Weibchen mit den Vorderkörpern gegenüber, und das Männchen führt sein Geschlechtsteil durch die Cheliceren hindurch in den Genitalraum des Weibchens. Die Geschlechtsöffnung beider Geschlechter wird durch die Ausbildung einer Chitinplatte verlagert, im Fall der Phalangioida bis direkt unter den Mundraum. In der entstehenden Genitalkammer liegt ein erigierbares und bewegliches Rohr, welches von den Weibchen zur Eiablage (Ovipositor) und von den Männchen zur Begattung als Penis eingesetzt wird.
Die Eier legt das Weibchen in kleine Löcher oder Spalten am Boden. Bei einigen südamerikanischen Vertretern der Gonyleptidae wurde eine Brutpflege beobachtet: Das Männchen baut ein Nest und bewacht dieses mit den Eiern und Jungtieren vieler Weibchen, mit denen es sich gepaart hat.
Die genaue systematische Position der Weberknechte innerhalb der Spinnentiere ist bislang nicht geklärt. Den aktuellen Stand zeigt Kury (2003).[6]
Klassischerweise werden sie als Schwestergruppe der Milbenartigen (Kapuzenspinnen und Milben) eingesetzt, wobei sich dies allein auf die Begründung stützt, dass bei diesen Gruppen das zweite Laufbeinpaar etwas länger ist als die übrigen. Das ehemals gut erscheinende Argument der geißellosen Spermien wird dadurch hinfällig, dass die ursprünglichen Kapuzenspinnen eindeutig begeißelte Spermien besitzen.
Eine alternative Vorstellung ordnet die Weberknechte als Schwestergruppe eines aus Skorpionen, Pseudoskorpionen und Walzenspinnen bestehenden Taxons ein.[7] Hier basiert die Hauptbegründung auf den Ansatzstellen der Beinmuskulatur und dem Aufbau des Mundvorraums.
Intern werden die Weberknechte klassischerweise in die drei Unterordnungen Cyphophthalmi, Palpatores und Laniatores aufgeteilt. Nach phylogenetischen Untersuchungen bildet jedoch die Gruppe der Palpatores keine natürliche Gruppe, sondern umfasst lediglich Stammlinienvertreter der Cyphophthalmi, deshalb werden beide ursprünglichen Taxa zu den Cyphopalpatores zusammengefasst.
Diese Gruppe umfasst alle Arten der in Mitteleuropa verbreiteten Weberknechte. Diese werden in folgende Familien eingeteilt (Artenauswahl unvollständig):
Die Laniatores kommen hauptsächlich in den tropischen Regenwäldern Südamerikas vor. Sie zeichnen sich durch raubbeinartige Pedipalpen und tasterähnliche zweite Laufbeine aus. Die Männchen dieser Tiere sind stark gepanzert und haben sehr große Hüftglieder (Coxen), wobei die des letzten Beinpaares mit Dornen bewehrt sind. Einige Arten sind außerdem mit auffälliger Skulptur und Dornen bestückt.
Fossilien dieser Ordnung sind bislang hauptsächlich aus Bernstein verschiedener Lagerstätten, insbesondere aus dem eozänen bis oligozänen Baltischen Bernstein bekannt. Die identifizierten Arten (mindestens zehn[8]) gehören teils rezenten Gattungen an (z. B. Opilio).[9] Die im Vergleich zu anderen Arthropoden geringe Individuenzahl in Bernstein hängt in erster Linie mit der Fähigkeit der Tiere zusammen, einzelne Beine abzuwerfen, wenn sie sich hierdurch aus einer Gefahrenlage befreien können (wie etwa von der klebrigen Harzoberfläche). Tatsächlich werden in Bernstein neben den nicht häufigen vollständigen Exemplaren unzählige Einzelbeine von Weberknechten gefunden, die in der Regel nicht näher zu identifizieren sind.[10] Außer in Bernstein sind in karbonischen Formationen fossile Reste von Weberknechten gefunden worden. Die bemerkenswerte große Überlieferungslücke zwischen Karbon (>300 Mio. Jahre) und Eozän (ca. 50 Mio. Jahre) erklärt sich aus der weichkörprigen Ausbildung der Weberknechte, die eine Fossilisation sehr erschwert.[11]
Insbesondere in den USA hält sich die urbane Legende, dass Weberknechte über ein extrem starkes, sogar für den Menschen tödliches Gift verfügen, welches sie aber aufgrund ihrer winzigen Kieferklauen nicht in ihre Opfer injizieren können. Zwar verfügen Weberknechte tatsächlich nur über relativ kleine Kieferklauen, die zu schwach sind, um die menschliche Haut zu verletzen. Jedoch haben die Klauen keine Giftkanäle für die Injektion, und der Weberknecht besitzt auch keine Giftdrüsen zur Produktion eines solchen Giftes.[12]
Hannibal ist der Name einer Weberknecht-Figur im Buch Biene Maja.
Die Weberknechte (lateinisch Opiliones), auch Geist, Habergeiß, Habermann, Kanker, (Opa) Langbein, Mähder, Schneider, Schneidergeiß, Schuster, Tod, Waldschreit, Weber und Zimmermann genannt, sind eine Ordnung der Spinnentiere (Arachnida). Weltweit sind etwa 6600 Arten mit Körperlängen von 2 bis 22 Millimetern bekannt. Die Weberknechte enthalten die bekannten langbeinigen Arten, daneben aber auch Arten, die gedrungen und milbenförmig sind. Die größten Vertreter der Weberknechte sind Trogulus torosus (Familie: Trogulidae) mit einer Körperlänge von 22 Millimetern sowie Mitobates stygnoides mit nur 6 Millimeter Körperlänge, aber mit 160 Millimeter langen Beinen. In Mitteleuropa sind etliche Arten der Weberknechte zumindest regional gefährdet.
Wichtigstes Unterscheidungsmerkmal zu den Webspinnen ist eine sogenannte Verwachsung des Vorder- (Prosoma, Cephalothorax) und Hinterkörpers (Opisthosoma); das Opisthosoma ist stets gegliedert. Weberknechte verfügen weder über Spinndrüsen noch über Giftdrüsen im engeren Sinne, allerdings über Stinkdrüsen, die üblicherweise giftige Substanzen absondern. Sie haben, im Gegensatz zu Webspinnen, mit einem Penis ein echtes Geschlechtsorgan.
Chakisapa uru (Opiliones) nisqakunaqa huk pakchakunam, mana awayta atiqchu. Pusaqnintin chakinkunaqa ancha sunim, ancha suyt'um. Ch'iñicha kawsaqraq icha wañusqaña kawsaqkunatam mikhunku.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Chakisapa uru.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Chakisapa uru
Chakisapa uru (Opiliones) nisqakunaqa huk pakchakunam, mana awayta atiqchu. Pusaqnintin chakinkunaqa ancha sunim, ancha suyt'um. Ch'iñicha kawsaqraq icha wañusqaña kawsaqkunatam mikhunku.
Chande ni arithropodi wa oda Opiliones katika ngeli Arachnida wafananao na buibui. Kama hao chande wana miguu minane, lakini miguu yao ni mirefu sana katika spishi nyingi. Jozi ya pili ni mirefu kuliko mingine na hutumika kama vipapasio. Sehemu zote za mwili wao zimeungana, kwa hivyo hakuna finyo kati ya kefalotoraksi na fumbatio kama kwa buibui, lakini kama hao wana kelisera (chelicera) na pedipalpi. Hawawezi kusokota nyuzi za hariri, kwa hivyo hawatengenezi utando. Wana macho mawili tu (buibui wana 6 au 8).
Spishi nyingi hula vitu vingi (omnivores): wadudu wadogo, dutu ya mimea, kuvu, mizoga midogo na mavi. Chande wawindaji wengi huvizia mawingo, lakini wengine huwinda wakikimbia.
Nemastoma lugubre (Dyspnoi)
Pantopsalis listeri (Eupnoi)
Opilio canestrinii (Eupnoi)
Texella reyesi (Laniatores)
Chande ni arithropodi wa oda Opiliones katika ngeli Arachnida wafananao na buibui. Kama hao chande wana miguu minane, lakini miguu yao ni mirefu sana katika spishi nyingi. Jozi ya pili ni mirefu kuliko mingine na hutumika kama vipapasio. Sehemu zote za mwili wao zimeungana, kwa hivyo hakuna finyo kati ya kefalotoraksi na fumbatio kama kwa buibui, lakini kama hao wana kelisera (chelicera) na pedipalpi. Hawawezi kusokota nyuzi za hariri, kwa hivyo hawatengenezi utando. Wana macho mawili tu (buibui wana 6 au 8).
Spishi nyingi hula vitu vingi (omnivores): wadudu wadogo, dutu ya mimea, kuvu, mizoga midogo na mavi. Chande wawindaji wengi huvizia mawingo, lakini wengine huwinda wakikimbia.
Foeqheu[1] o Foeqheuze, Longhépate, Pirlanpo, Gramére (Opiliones)
Hooiwoagns (Opiliones) vormn een orde van de klasse kobbeachtign (Arachnida). Der zyn mêer of zesduusd sôortn, woarvan dan der oengeveer 25 in nôordwestelyk Europa leevn. D' orde wordt nog oenderverdêeld in vuuf subordes: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi, Laniatores en Tetrophthalmi. In West-Europa kommn surtout de geweunn hooiwoagn (Phalangium opilio), boentn hooiwoagn (Paroligolophus agrestis) en de meurhooiwoagn (Opilio parietinus) algemêen vôorn.
Hooiwoagns hèn juste lyk kobbn acht pôotn, die by hooiwoagns dikwyls styf lank zyn. Ze verschilln van kobbn deurdat de twêe dêeln van under lyf zodoanig mè mekoar vergroeid zyn dan ze der uutzien lyk êen gehêel. Ze moakn gin kobbenettn en z' hèn geweunlyk moar êen poar oogn. Z' hèn ook gin vergifkliern.
Ot er een hooiwoagn angevalln wordt ist 'n in stoat vor êen of mêer pôotn los te loatn. Zuk 'n losse pôot bluuft nog e tyd beweegn vo zyn anvaller of te leydn woadeure dat 'n de keure krygt vo weg te vluchtn. De pôot groeit loater were an.
Hooiwoagns eetn surtout insectn en andere klêene bêestjes, moar ook plantnmaterioal.
Opiliones (Laitin opilio, "shepherd"; umwhile Phalangida) are an order o arachnids commonly kent as harvestmen. As o December 2011, ower 6,500 species o harvestmen hae been discovered worldwide,[1] altho the tot nummer o extant species mey exceed 10,000.[2]
|chapter= ignored (help) Opiliones (Laitin opilio, "shepherd"; umwhile Phalangida) are an order o arachnids commonly kent as harvestmen. As o December 2011, ower 6,500 species o harvestmen hae been discovered worldwide, altho the tot nummer o extant species mey exceed 10,000.
De Schoosters (Opiliones), ok Snieders, langbeent Spinnen un Weverspinnen nömmt, um Basbeek umto ok woll Basbeekers, sünd en Ornen mank de Spinnen (Arachnida). Up de ganze Welt gifft dat bi 6.600 Aarden. Ehr Lief is twuschen 2 un 22 Millimeters lang. Dat gift Aarden, de laat as Mieten, man ok de bekannten langbeenten Aarden höört dorto. De gröttsten Schoosters sünd Trogulus torosus (Familie: Trogulidae) mit en Längde vun 22 mm over’t Lief, un Mitobates stygnoides mit man bloß 6 Millimeters Längde over’t Lief, man mit 160 mm lange Been. In Middeleuropa gifft dat en Reeg vun Aarden, de sünd tominnst regional in Gefohr, uttostarven. Sunnerlich mit de Grote Beverspinne weert de Schoosters, vunwegen de langen dünnen Been, faken dör’nanner brocht. Man vun all Weevspinnen verscheelt se sik sunnerlich dorin, datt Vör- un Achterlief tosamenwussen sünd. Dat Achterlief is dor in allerhand Le‘e bi updeelt. Schoosters hefft keen Spinndrüsen un ok keen Giftdrüsen an sik, man bi jem is en Stinkdrüüs utbillt, wo se normolerwiese giftige Substanzen mit afgeven könnt. Gegen de Weevspinnen over hefft se en Penis un dor en echt Geslechtsorgan mit.
Bi all Schoosters gifft dat Stinkdrüsen. Ehre Göter sünd meist vörn an’n Ruggen, man nich bi all Aarden. Dat Sekret warrt afgeven, wenn dat Lief stärker drückt warrt, oder wenn Spinnen oder Insekten den Schooster angriept. Dat Sekret is fletig oder lööst sik gau in Luft up. Meist stinkt dat un, je nadem, wie dat kunzentreert is, kann dat benusseln oder dootmaken. Wenn Phalangiidae in en Fatt inslaten weert, benusselt se sik dör ehr egen Sekret.
Schoosters leevt meist up’n Grund an’e Eer. Se boot keen Fangnetten, man freet sunnerlich luerlüttje Liddfööt un ok dode Insekten. Up’n Grund graast se in Loofwolden, Goorns, Wischen, Hegen un naturhaftige Parks mit ehre Mundwarktüge Plantendeele af, de afsturven sünd un wo luerlüttje Deerter up sitten doot, de bloß unner dat Mikroskop to sehn sünd un de dor for sorgt, datt de Plantendeele ut’neen fallt.
Bi de Schoosters warrt dat Sperma direktemang wietergeven. Dor staht sik Heken un Seken mit dat Vörlief bi gegenover un dat Heken föhrt sien Geslechtsdeel dör dat Seken siene Keevklauen dör in den Genitalruum vun dat Seken. De Eier leggt dat Seken in lüttje Löcker un Spleten an’n Grund. Dat gifft Aarden mank de Gonyleptidae in Süüdamerika, dor is al upfallen, datt se ehre Jungen pleegt. Dat Heken boot dor en Nest un passt de Eier un de Jungen up.
Wo de Schoosters binnen de Spinnen akraat staht, is bitherto noch nich kloor. De aktuelle Stand is angeven bi Kury (2003).[1]
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Schoosters (Opiliones), ok Snieders, langbeent Spinnen un Weverspinnen nömmt, um Basbeek umto ok woll Basbeekers, sünd en Ornen mank de Spinnen (Arachnida). Up de ganze Welt gifft dat bi 6.600 Aarden. Ehr Lief is twuschen 2 un 22 Millimeters lang. Dat gift Aarden, de laat as Mieten, man ok de bekannten langbeenten Aarden höört dorto. De gröttsten Schoosters sünd Trogulus torosus (Familie: Trogulidae) mit en Längde vun 22 mm over’t Lief, un Mitobates stygnoides mit man bloß 6 Millimeters Längde over’t Lief, man mit 160 mm lange Been. In Middeleuropa gifft dat en Reeg vun Aarden, de sünd tominnst regional in Gefohr, uttostarven. Sunnerlich mit de Grote Beverspinne weert de Schoosters, vunwegen de langen dünnen Been, faken dör’nanner brocht. Man vun all Weevspinnen verscheelt se sik sunnerlich dorin, datt Vör- un Achterlief tosamenwussen sünd. Dat Achterlief is dor in allerhand Le‘e bi updeelt. Schoosters hefft keen Spinndrüsen un ok keen Giftdrüsen an sik, man bi jem is en Stinkdrüüs utbillt, wo se normolerwiese giftige Substanzen mit afgeven könnt. Gegen de Weevspinnen over hefft se en Penis un dor en echt Geslechtsorgan mit.
Bi all Schoosters gifft dat Stinkdrüsen. Ehre Göter sünd meist vörn an’n Ruggen, man nich bi all Aarden. Dat Sekret warrt afgeven, wenn dat Lief stärker drückt warrt, oder wenn Spinnen oder Insekten den Schooster angriept. Dat Sekret is fletig oder lööst sik gau in Luft up. Meist stinkt dat un, je nadem, wie dat kunzentreert is, kann dat benusseln oder dootmaken. Wenn Phalangiidae in en Fatt inslaten weert, benusselt se sik dör ehr egen Sekret.
Το φαλάγγι είναι αραχνίδιο της τάξης Opiliones (Φαλάγγια), το οποίο διακρίνεται για τα οκτώ πολύ επιμήκη και λεπτά πόδια του και το συγκριτικά μικρό ωοειδές ή σφαιρικό σώμα του, μήκους 1 – 22 mm. Λόγω της σωματικής ομοιότητας του με τις αράχνες, το φαλάγγι συγχέεται συχνά με αυτές, αλλά σε αντίθεση με αυτές δεν υφαίνει ιστό,[1] δεν παράγει δηλητήριο (παρά το διαδεδομένο μύθο)[2] ενώ το σώμα του δεν αποτελείται από δυο τμήματα αλλά από ένα. Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφτεί περίπου 7.000 είδη.[3].
|accessdate= (βοήθεια) |accessdate= (βοήθεια) Το φαλάγγι είναι αραχνίδιο της τάξης Opiliones (Φαλάγγια), το οποίο διακρίνεται για τα οκτώ πολύ επιμήκη και λεπτά πόδια του και το συγκριτικά μικρό ωοειδές ή σφαιρικό σώμα του, μήκους 1 – 22 mm. Λόγω της σωματικής ομοιότητας του με τις αράχνες, το φαλάγγι συγχέεται συχνά με αυτές, αλλά σε αντίθεση με αυτές δεν υφαίνει ιστό, δεν παράγει δηλητήριο (παρά το διαδεδομένο μύθο) ενώ το σώμα του δεν αποτελείται από δυο τμήματα αλλά από ένα. Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφτεί περίπου 7.000 είδη..
The Opiliones (formerly Phalangida) are an order of arachnids colloquially known as harvestmen, harvesters, harvest spiders, or daddy longlegs. As of April 2017, over 6,650 species of harvestmen have been discovered worldwide,[1] although the total number of extant species may exceed 10,000.[2] The order Opiliones includes five suborders: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi, Laniatores, and Tetrophthalmi, which were named in 2014.[3]
Representatives of each extant suborder can be found on all continents except Antarctica.
Well-preserved fossils have been found in the 400-million-year-old Rhynie cherts of Scotland, and 305-million-year-old rocks in France. These fossils look surprisingly modern, indicating that their basic body shape developed very early on,[4] and, at least in some taxa, has changed little since that time.
Their phylogenetic position within the Arachnida is disputed; their closest relatives may be the mites (Acari) or the Novogenuata (the Scorpiones, Pseudoscorpiones, and Solifugae).[5] Although superficially similar to and often misidentified as spiders (order Araneae), the Opiliones are a distinct order that is not closely related to spiders. They can be easily distinguished from long-legged spiders by their fused body regions and single pair of eyes in the middle of the cephalothorax. Spiders have a distinct abdomen that is separated from the cephalothorax by a constriction, and they have three to four pairs of eyes, usually around the margins of the cephalothorax.
English speakers may colloquially refer to species of Opiliones as "daddy longlegs" or "granddaddy longlegs", but this name is also used for two other distantly related groups of arthropods, the crane flies of the family Tipulidae, and the cellar spiders of the family Pholcidae, (commonly referred to as "daddy long-leg spiders") most likely because of their similar appearance. Harvestmen are also referred to as "shepherd spiders" in reference to how their unusually long legs reminded observers of the ways that some European shepherds used stilts to better observe their wandering flocks from a distance.[6]
.jpg)
The Opiliones are known for having exceptionally long legs relative to their body size; however, some species are short-legged. As in all Arachnida, the body in the Opiliones has two tagmata, the anterior cephalothorax or prosoma, and the posterior 10-segmented abdomen or opisthosoma. The most easily discernible difference between harvestmen and spiders is that in harvestmen, the connection between the cephalothorax and abdomen is broad, so that the body appears to be a single oval structure. Other differences include the fact that Opiliones have no venom glands in their chelicerae, so pose no danger to humans.
They also have no silk glands and therefore do not build webs. In some highly derived species, the first five abdominal segments are fused into a dorsal shield called the scutum, which in most such species is fused with the carapace. Some such Opiliones only have this shield in the males. In some species, the two posterior abdominal segments are reduced. Some of them are divided medially on the surface to form two plates beside each other. The second pair of legs is longer than the others and function as antennae or feelers. In short-legged species, this may not be obvious.
The feeding apparatus (stomotheca) differs from most arachnids in that Opiliones can swallow chunks of solid food, not only liquids. The stomotheca is formed by extensions of the coxae of the pedipalps and the first pair of legs.
Most Opiliones, except for Cyphophthalmi, have a single pair of eyes in the middle of the head, oriented sideways. Eyes in Cyphophthalmi, when present, are located laterally, near the ozopores. A 305-million-year-old fossilized harvestman with two pairs of eyes was reported in 2014. This find indicates that the eyes in Cyphophthalmi are not homologous to the eyes of other harvestmen.[7][8] However, some species are eyeless, such as the Brazilian Caecobunus termitarum (Grassatores) from termite nests, Giupponia chagasi (Gonyleptidae) from caves, most species of Cyphophthalmi, and all species of the Guasiniidae.[9]
Harvestmen have a pair of prosomatic defensive scent glands (ozopores) that secrete a peculiar-smelling fluid when disturbed. In some species, the fluid contains noxious quinones. They do not have book lungs, and breathe through tracheae. A pair of spiracles is located between the base of the fourth pair of legs and the abdomen, with one opening on each side. In more active species, spiracles are also found upon the tibia of the legs. They have a gonopore on the ventral cephalothorax, and the copulation is direct as male Opiliones have a penis, unlike other arachnids. All species lay eggs.
Typical body length does not exceed 7 mm (0.28 in), and some species are smaller than 1 mm, although the largest known species, Trogulus torosus (Trogulidae), grows as long as 22 mm (0.87 in).[2] The leg span of many species is much greater than the body length and sometimes exceeds 160 mm (6.3 in) and to 340 mm (13 in) in Southeast Asia.[10] Most species live for a year.
Many species are omnivorous, eating primarily small insects and all kinds of plant material and fungi. Some are scavengers, feeding upon dead organisms, bird dung, and other fecal material. Such a broad range is unusual in arachnids, which are typically pure predators. Most hunting harvestmen ambush their prey, although active hunting is also found. Because their eyes cannot form images, they use their second pair of legs as antennae to explore their environment. Unlike most other arachnids, harvestmen do not have a sucking stomach or a filtering mechanism. Rather, they ingest small particles of their food, thus making them vulnerable to internal parasites such as gregarines.[2]
Although parthenogenetic species do occur, most harvestmen reproduce sexually. Except from small fossorial species in the suborder Cyphophthalmi, where the males deposit a spermatophore, mating involves direct copulation. The female store the sperm, which is aflagellate and immobile, at the tip of her ovipositor. The eggs are fertilized during oviposition.[11] The males of some species offer a secretion (nuptial gift) from their chelicerae to the female before copulation. Sometimes, the male guards the female after copulation, and in many species, the males defend territories. In some species, males also exhibit post-copulatory behavior in which the male specifically seeks out and shakes the female's sensory leg. This is believed to entice the female into mating a second time.[12]
The females lay her eggs shortly after mating to several months later. Some species build nests for this purpose. A unique feature of harvestmen is that some species practice parental care, in which the male is solely responsible for guarding the eggs resulting from multiple partners, often against egg-eating females, and cleaning the eggs regularly.[13] Paternal care has evolved at least three times independently: once in the clade Progonyleptoidellinae + Caelopyginae, once in the Gonyleptinae, and once in the Heteropachylinae.[14] Maternal care in opiliones probably evolved due to natural selection, while paternal care appears to be the result of sexual selection.[15] Depending on circumstances such as temperature, the eggs may hatch at any time after the first 20 days, up to about half a year after being laid. Harvestmen variously pass through four to eight nymphal instars to reach maturity, with most known species having six instars.[2]
Most species are nocturnal and colored in hues of brown, although a number of diurnal species are known, some of which have vivid patterns in yellow, green, and black with varied reddish and blackish mottling and reticulation.
Many species of harvestmen easily tolerate members of their own species, with aggregations of many individuals often found at protected sites near water. These aggregations may number 200 individuals in the Laniatores, and more than 70,000 in certain Eupnoi. Gregarious behavior is likely a strategy against climatic odds, but also against predators, combining the effect of scent secretions, and reducing the probability of any particular individual being eaten.[2]
Harvestmen clean their legs after eating by drawing each leg in turn through their jaws.
Predators of harvestmen include a variety of animals, including some mammals,[16][17] amphibians, and other arachnids like spiders[18][19] and scorpions.[20] Opiliones display a variety of primary and secondary defenses against predation,[21] ranging from morphological traits such as body armor to behavioral responses to chemical secretions.[22][23] Some of these defenses have been attributed and restricted to specific groups of harvestmen.[24]
Primary defenses help the harvestmen avoid encountering a potential predator, and include crypsis, aposematism, and mimicry.
Particular patterns or color markings on harvestmen's bodies can reduce detection by disrupting the animals' outlines or providing camouflage. Markings on legs can cause an interruption of the leg outline and loss of leg proportion recognition.[25] Darker colorations and patterns function as camouflage when they remain motionless.[26] Within the genus Leiobunum are multiple species with cryptic coloration that changes over ontogeny to match the microhabitat used at each life stage.[24][27] Many species have also been able to camouflage their bodies by covering with secretions and debris from the leaf litter found in their environments.[24][28] Some hard-bodied harvestmen have epizoic cyanobacteria and liverworts growing on their bodies that suggest potential benefits for camouflage against large backgrounds to avoid detection by diurnal predators.[29][30]
Some harvestmen have elaborate and brightly colored patterns or appendages which contrast with the body coloration, potentially serving as an aposematic warning to potential predators.[24][31][32] This mechanism is thought to be commonly used during daylight, when they could be easily seen by any predators.
Other harvestmen may exhibit mimicry to resemble other species’ appearances. Some Gonyleptidae individuals that produce translucid secretions have orange markings on their carapaces. This may have an aposematic role by mimicking the coloration of glandular emissions of two other quinone-producing species.[31] Mimicry (Müllerian mimicry) occurring between Brazilian harvestmen that resemble others could be explained by convergent evolution.[24]
Secondary defenses allow for harvestmen to escape and survive from a predator after direct or indirect contact, including thanatosis, freezing, bobbing, autotomy, fleeing, stridulation, retaliation, and chemical secretions.
Some animals respond to attacks by simulating an apparent death to avoid either detection or further attacks.[33] Arachnids such as spiders practice this mechanism when threatened or even to avoid being eaten by female spiders after mating.[34][35] Thanatosis is used as a second line of defense when detected by a potential predator and is commonly observed within the Dyspnoi and Laniatores suborders,[32] with individuals becoming rigid with legs either retracted or stretched.[36][37][38][39]
Freezing – or the complete halt of movement – has been documented in the family Sclerosomatidae.[40] While this can mean an increased likelihood of immediate survival, it also leads to reduced food and water intake.[41]
To deflect attacks and enhance escape, long-legged species – commonly known as daddy long-legs – from the Eupnoi suborder, use two mechanisms. One is bobbing, for which these particular individuals bounce their bodies. It potentially serves to confuse and deflect any identification of the exact location of their bodies.[24][41][42][43] This can be a deceiving mechanism to avoid predation when they are in a large aggregation of individuals, which are all trembling at the same time.[24][44] Cellar spiders (Pholcidae) that are commonly mistaken for daddy long-legs (Opiliones) also exhibit this behavior when their webs are disturbed or even during courtship.[45]
Autotomy is the voluntary amputation of an appendage, and is employed to escape when restrained by a predator.[46][47][48][49] Eupnoi individuals, more specifically sclerosomatid harvestmen, commonly use this strategy in response to being captured.[44][50][51] This strategy can be costly because harvestmen do not regenerate their legs,[24] and leg loss reduces locomotion, speed, climbing ability, sensory perception, food detection, and territoriality.[44][51][50][52]
Autotomized legs provide a further defense from predators because they can twitch for 60 seconds to an hour after detachment.[48] This can also potentially serve as deflection from an attack and deceive a predator from attacking the animal. It has been shown to be successful against ants and spiders.[37]
The legs continue to twitch after they are detached because 'pacemakers' are located in the ends of the first long segment (femur) of their legs. These pacemakers send signals via the nerves to the muscles to extend the leg and then the leg relaxes between signals. While some harvestman's legs twitch for a minute, others have been recorded to twitch up to an hour. The twitching has been hypothesized to function as an evolutionary advantage by keeping the attention of a predator while the harvestman escapes.[2]
Individuals that are able to detect potential threats can flee rapidly from attack. This is seen with multiple long-legged species in the Leiobunum clade that either drop and run, or drop and remain motionless.[53] This is also seen when disturbing an aggregation of multiple individuals, where they all scatter.[24][44]
Multiple species within the Laniatores and Dyspnoi possess stridulating organs, which are used as intraspecific communication and have also been shown to be used as a second line of defense when restrained by a predator.[32]
Armored harvestmen in Laniatores can often use their modified morphology as weapons.[18][54][55] Many have spines on their pedipalps, back legs, or bodies.[24][56] By pinching with their chelicerae and pedipalps, they can cause harm to a potential predator.[18] Also this has been proven to increase survival against recluse spiders by causing injury, allowing the harvestman to escape from predation.[55]
Harvestmen are well known for being chemically protected. They exude strongly odored secretions from their scent glands, called ozopores,[24][26][31][38][57] that act as a shield against predators; this is the most effective defense they use which creates a strong and unpleasant taste.[54] In Cyphophthalmi the scent glands release naphthoquinones, chloro-naphthoquinones and aliphatic methyl ketones, Insidiatores use nitrogen-containing substances, terpenes, aliphatic ketones, and phenolics, while Grassatores use alkylated phenolics and benzoquinones, and Palpatores use substances like naphthoquinones, methyl- and ethyl-ketones, and naphthoquinones.[58] These secretions have successfully protected the harvestmen against wandering spiders (Ctenidae),[18][19] wolf spiders (Lycosidae) and Formica exsectoides ants.[23] However, these chemical irritants are not able to prevent four species of harvestmen being preyed upon by the black scorpion Bothriurus bonariensis (Bothriuridae).[20] These secretions contain multiple volatile compounds that vary among individuals and clades.[59][60][61]
All troglobitic species (of all animal taxa) are considered to be at least threatened in Brazil. Four species of Opiliones are on the Brazilian national list of endangered species, all of them cave-dwelling: Giupponia chagasi, Iandumoema uai, Pachylospeleus strinatii and Spaeleoleptes spaeleus.
Several Opiliones in Argentina appear to be vulnerable, if not endangered. These include Pachyloidellus fulvigranulatus, which is found only on top of Cerro Uritorco, the highest peak in the Sierras Chicas chain (provincia de Cordoba) and Pachyloides borellii is in rainforest patches in northwest Argentina which are in an area being dramatically destroyed by humans. The cave-living Picunchenops spelaeus is apparently endangered through human action. So far, no harvestman has been included in any kind of a Red List in Argentina, so they receive no protection.
Maiorerus randoi has only been found in one cave in the Canary Islands. It is included in the Catálogo Nacional de especies amenazadas (National catalog of threatened species) from the Spanish government.
Texella reddelli and Texella reyesi are listed as endangered species in the United States. Both are from caves in central Texas. Texella cokendolpheri from a cave in central Texas and Calicina minor, Microcina edgewoodensis, Microcina homi, Microcina jungi, Microcina leei, Microcina lumi, and Microcina tiburona from around springs and other restricted habitats of central California are being considered for listing as endangered species, but as yet receive no protection.
An urban legend claims that the harvestman is the most venomous animal in the world[62] but possesses fangs too short or a mouth too round and small to bite a human, rendering it harmless (the same myth applies to Pholcus phalangioides and the cranefly, which are both also called a "daddy longlegs").[63] This is untrue on several counts. None of the known species of harvestmen have venom glands; their chelicerae are not hollowed fangs but grasping claws that are typically very small and not strong enough to break human skin.
Harvestmen are a scientifically neglected group. Description of new taxa has always been dependent on the activity of a few dedicated taxonomists. Carl Friedrich Roewer described about a third (2,260) of today's known species from the 1910s to the 1950s, and published the landmark systematic work Die Weberknechte der Erde (Harvestmen of the World) in 1923, with descriptions of all species known to that time. Other important taxonomists in this field include:
Since the 1990s, study of the biology and ecology of harvestmen has intensified, especially in South America.[2]
Harvestmen are ancient arachnids. Fossils from the Devonian Rhynie chert, 410 million years ago, already show characteristics like tracheae and sexual organs, indicating that the group has lived on land since that time. Despite being similar in appearance to, and often confused with, spiders, they are probably closely related to the scorpions, pseudoscorpions, and solifuges; these four orders form the clade Dromopoda. The Opiliones have remained almost unchanged morphologically over a long period.[2][4] Indeed, one species discovered in China, Mesobunus martensi, fossilized by fine-grained volcanic ash around 165 million years ago, is hardly discernible from modern-day harvestmen and has been placed in the extant family Sclerosomatidae.[64][65]
The Swedish naturalist and arachnologist Carl Jakob Sundevall (1801–1875) honored the naturalist Martin Lister (1638–1712) by adopting Lister's term Opiliones for this order, known in Lister's days as "harvest spiders" or "shepherd spiders", from Latin opilio, "shepherd"; Lister characterized three species from England (although not formally describing them, being a pre-Linnaean work).[66] In England, the Opiliones are called harvestmen, not because they appear at that season, but from a superstitious belief that if one be killed there will be a bad harvest that year.[67]
The interfamilial relationships within Opiliones are not yet fully resolved, although significant strides have been made in recent years to determine these relationships. The following list is a compilation of interfamilial relationships recovered from several recent phylogenetic studies, although the placement and even monophyly of several taxa are still in question.[68][69][70][71][72]
The family Stygophalangiidae (one species, Stygophalangium karamani) from underground waters in North Macedonia is sometimes misplaced in the Phalangioidea. It is not a harvestman.
Despite their long history, few harvestman fossils are known. This is mainly due to their delicate body structure and terrestrial habitat, making them unlikely to be found in sediments. As a consequence, most known fossils have been preserved within amber.
The oldest known harvestman, from the 410-million-year-old Devonian Rhynie chert, displayed almost all the characteristics of modern species, placing the origin of harvestmen in the Silurian, or even earlier. A recent molecular study of Opiliones, however, dated the origin of the order at about 473 million years ago (Mya), during the Ordovician.[73]
No fossils of the Cyphophthalmi or Laniatores much older than 50 million years are known, despite the former presenting a basal clade, and the latter having probably diverged from the Dyspnoi more than 300 Mya.
Naturally, most finds are from comparatively recent times. More than 20 fossil species are known from the Cenozoic, three from the Mesozoic,[65] and at least seven from the Paleozoic.[74]
The 410-million-year-old Eophalangium sheari is known from two specimens, one a female, the other a male. The female bears an ovipositor and is about 10 mm (0.39 in) long, whilst the male had a discernable penis. Whether both specimens belong to the same species is not definitely known. They have long legs, tracheae, and no median eyes. Together with the 305-million-year-old Hastocularis argus, it forms the suborder Tetrophthalmi.[3][75]
Brigantibunum listoni from East Kirkton near Edinburgh in Scotland is almost 340 million years old. Its placement is rather uncertain, apart from it being a harvestman.
From about 300 Mya, several finds are from the Coal Measures of North America and Europe.[3][4] While the two described Nemastomoides species are currently grouped as Dyspnoi, they look more like Eupnoi.
Kustarachne tenuipes was shown in 2004 to be a harvestman, after residing for almost one hundred years in its own arachnid order, the "Kustarachnida".
Some fossils from the Permian are possibly harvestmen, but these are not well preserved.
Currently, no fossil harvestmen are known from the Triassic. So far, they are also absent from the Lower Cretaceous Crato Formation of Brazil, a Lagerstätte that has yielded many other terrestrial arachnids. An unnamed long-legged harvestman was reported from the Early Cretaceous of Koonwarra, Victoria, Australia, which may be a Eupnoi.
A fossil of Halitherses grimaldii, a long-legged Dyspnoi with large eyes, was found in Burmese amber dating from approximately 100 Mya. It has been suggested that this may be related to the Ortholasmatinae (Nemastomatidae).[76]
Unless otherwise noted, all species are from the Eocene.
The Opiliones (formerly Phalangida) are an order of arachnids colloquially known as harvestmen, harvesters, harvest spiders, or daddy longlegs. As of April 2017, over 6,650 species of harvestmen have been discovered worldwide, although the total number of extant species may exceed 10,000. The order Opiliones includes five suborders: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi, Laniatores, and Tetrophthalmi, which were named in 2014.
Representatives of each extant suborder can be found on all continents except Antarctica.
Well-preserved fossils have been found in the 400-million-year-old Rhynie cherts of Scotland, and 305-million-year-old rocks in France. These fossils look surprisingly modern, indicating that their basic body shape developed very early on, and, at least in some taxa, has changed little since that time.
Their phylogenetic position within the Arachnida is disputed; their closest relatives may be the mites (Acari) or the Novogenuata (the Scorpiones, Pseudoscorpiones, and Solifugae). Although superficially similar to and often misidentified as spiders (order Araneae), the Opiliones are a distinct order that is not closely related to spiders. They can be easily distinguished from long-legged spiders by their fused body regions and single pair of eyes in the middle of the cephalothorax. Spiders have a distinct abdomen that is separated from the cephalothorax by a constriction, and they have three to four pairs of eyes, usually around the margins of the cephalothorax.
English speakers may colloquially refer to species of Opiliones as "daddy longlegs" or "granddaddy longlegs", but this name is also used for two other distantly related groups of arthropods, the crane flies of the family Tipulidae, and the cellar spiders of the family Pholcidae, (commonly referred to as "daddy long-leg spiders") most likely because of their similar appearance. Harvestmen are also referred to as "shepherd spiders" in reference to how their unusually long legs reminded observers of the ways that some European shepherds used stilts to better observe their wandering flocks from a distance.
Opiliones es un orden de arácnidos conocidos vulgarmente como opiliones, morgaños, arañas patonas o segadores. Superficialmente son parecidos a las arañas (orden Araneae) de las que se diferencian enseguida por la ausencia de estrechamiento (cintura o pedicelo) entre el prosoma y el opistosoma; además los quelíceros acaban en pinza o quela en vez de en una uña, y no poseen glándula venenosa.[1][2] Se han descrito unas 6700 especies.[3]
El cuerpo no aparece claramente regionalizado como en la mayoría de los arácnidos, sino que prosoma (cefalotórax) y opistosoma (o abdomen) forman un todo globoso en el que apenas se distinguen. El tronco globoso mide típicamente entre 5 y 10 mm, pero puede llegar a 20 en especies tropicales y también hay formas diminutas. Del cuerpo salen los mismos apéndices que en todos los arácnidos: un par de quelíceros, un par de pedipalpos y cuatro pares de patas locomotoras.
Las patas son largas, a veces desmesuradamente, pudiendo cubrir un diámetro de hasta 12 cm. Los tarsos (las piezas terminales) son multiarticulados y las patas son muy flexibles. Aunque normalmente se mueven con parsimonia también pueden maniobrar con agilidad cuando las circunstancias lo requieren. Practican la autotomía (autoamputación) para distraer a los depredadores, continuando la pata separada moviéndose durante mucho tiempo gracias a la posesión de un oscilador nervioso independiente.
Los ojos simples, relativamente grandes, se insertan a ambos lados de una protuberancia colocada en lo alto del prosoma.
La respiración es traqueal, con un par de espiráculos en posición ventral del prosoma y, en algunos casos, en las tibias. La excreción se produce por glándulas coxales (las coxas son los artejos basales de las patas). A ambos lados del prosoma se abren sendas glándulas repugnatorias, que producen quinonas malolientes con las que se defienden de los predadores.
Muchas especies son omnívoras, alimentándose principalmente de pequeños insectos, todo tipo de material vegetal, e incluso hongos; frecuentemente saprófagos, o depredadores. Los omnívoros pueden alternar pequeños animales con restos vegetales. A diferencia de muchos otros arácnidos no poseen un estómago succionador y un sistema de filtraje, por lo que ingieren pequeñas partículas de su alimento, haciéndolos vulnerables a parásitos internos tales como las gregarinas.
Utilizan su segundo par de patas como antenas, debido a que sus ojos no son capaces de formar imágenes. Carecen de glándulas venenosas y son absolutamente inofensivos.
Aunque algunas especies utilizan la partenogénesis para reproducirse, la mayoría de los opiliones se reproducen de manera sexual. La fecundación es interna, lo que es raro entre los arácnidos, estando el macho dotado de un órgano copulador, que hace pasar por entre los quelíceros de la hembra. Esta cuenta con un ovipositor, un órgano protráctil que extiende para poner los huevos. En algunas especies los machos cuidan a la hembra luego del coito, mientras que otros defienden el territorio. La hembra pone los huevos poco después o puede demorar meses, siendo muy variable el periodo de incubación que puede ser desde 20 días a seis meses. Unas pocas especies construyen un nido para este propósito, habiendo una característica única en el modo de incubación de ciertas especies en las que el macho es el único responsable del cuidado de los huevos. Los opiliones necesitan de entre cuatro a ocho estados ninfales para alcanzar la madurez, siendo lo más común seis.
Son frecuentes en hábitats escondidos, como cuevas, troncos huecos o los ojos de los puentes. Algunos opiliones de cuevas se encuentran amenazados por la exigüidad de su área y la vulnerabilidad de su hábitat. Se ha observado que los individuos llegan a congregarse en gran número, desde unos 200 en Laniatores hasta unos 70.000 en ciertos Eupnoi; esto se cree que es una estrategia ante el clima, pero también contra los depredadores, ya que así combinan el efecto de las glándulas repelentes y reducen la vulnerabilidad de cada uno.
Han sido descritas unos 1500 géneros y más de 6000 especies de todas las latitudes, aunque faltan en las polares y son más abundantes en las tropicales.[2] Los fósiles de mayor antigüedad se encontraron en la formación del Rhynie Chert escocés, de principios del Devónico (hace unos 410 millones de años), y aunque se cuentan entre los más antiguos artrópodos, se parecen ya mucho a los actuales. Como en otros órdenes de arácnidos, los hallazgos confirman la antigüedad de su diferenciación. La posición de los opiliones con respecto a otros arácnidos todavía es incierta, generalmente los estudios moleculares los tienden a agrupar en un clado junto con Solifugae y Ricinulei, así como también con los ácaros.[4]
Los opiliones se dividen en 4 subórdenes, y 47 familias, de las que no están bien estudiadas las diferencias entre ellas y probablemente haya aún familias no descritas.[2][1][5][6]
La familia Stygophalangiidae (1 especie, Stygophalangium karamani, en aguas subterráneas en Macedonia del Norte) a veces es clasificada en Phalangioidea, pero no es un opilión.
Opiliones es un orden de arácnidos conocidos vulgarmente como opiliones, morgaños, arañas patonas o segadores. Superficialmente son parecidos a las arañas (orden Araneae) de las que se diferencian enseguida por la ausencia de estrechamiento (cintura o pedicelo) entre el prosoma y el opistosoma; además los quelíceros acaban en pinza o quela en vez de en una uña, y no poseen glándula venenosa. Se han descrito unas 6700 especies.
Koibikulised (ka pikkjalalised, koivikulised, ebaämblikulised; ladinakeelne teaduslik nimetus Opiliones) on ämblikulaadsete selts, keda tihti ekslikult peetakse ämblikeks, kuigi nende loomarühmade sugulus piirdub sellega, et mõlemad kuuluvad klassi ämblikulaadsed.
Tegemist on väga vana seltsiga: Šotimaalt Rhynie'st (Aberdeenshire) on leitud hästisäilinud devoniaegsed kivistised, mille vanuseks pakutakse 410 miljonit aastat ning milles säilinud koibikuliste kehaehitus on üllatavalt kaasaegne.[1] Samuti on Hiinast avastatud 165 miljoni aasta vanused fossiilid, mis on praegu eksisteeriva liigi esivanemad ning on oma tänapäevastest järeltulijatest raskesti eristatavad.
Koibikuliste selts jagatakse nelja alamseltsi: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi ja Laniatores, millesse omakorda kuulub 45 sugukonda[2]. Maailmas on ligikaudu 6500 liiki koibikulisi, kuigi arvatav liikide arv võib ületada 10 000.[1]
Eestis leiduvate liikide kohta tänapäevaseid ülevaatlikke andmeid pole, Voldemars Spungis (2008) kasutas Eesti koibikuliste liigilise koosseisu kirjeldamiseks Mati Martini suusõnalisi andmeid, mille kohaselt on Eestis ametlikult teada 4 liiki koibikuid; Phalangium opilio, Opilio parietinus, Lacinus ephippiatus ja Nemastoma bimaculatum[3]. 1979. aastal avaldas B. P. Chevrizov NSV Liidu Euroopa alade kohta käiva liikide loetelu, mis hõlmas 5 liiki koibikuid, mille levilaks oli märgitud ka Eesti alad.[4] Varasemast kirjandusest saab esile tuua A. E. Grube 1859. aastal avaldatud materjalid, mis käsitlevad Liivi-, Kura- ja Eestimaa ämblikulaadseid, koibikuid oli leitud 11 liiki, kes küll autori sõnul põhiliselt Liivimaa aladelt pärit olid[5].
Naabermaades Soomes ja Lätis on leitud vastavalt 12 ja 16 liiki koibikuid[3][6], mis annab aluse spekulatsiooniks, et ka Eesti aladel võiks rohkem kui 4 liiki koibikulisi leiduda. Üldiselt esineb koibikuid kõige rohkem troopikas, nende biomass mõnes vihmametsas võib ületada ämblike oma.[1] Mida rohkem liikuda pooluste suunas, seda vaesemaks liigiline koosseis jääb, näiteks Põhjamaades on kokku teada 24 liiki koibikulisi kolmest sugukonnast.[6] Teisalt ei saa öelda, et isendite arvukus parasvöötmes väga väike oleks, leidub neid ju praktiliselt kõikides maismaakooslustes.
Põhilised ehituslikud omadused, mis eristavad koibikulisi ämblikulistest (Araneae) ja pärislestalistest (Acariformes) on pearindmiku ja tagakeha ühenduse tüüp, tagakeha segmenteeritus, silmade arv ja asetsemine, lõhnanäärmete esinemine ning võrgu- ja mürginäärmete puudumine[1].
Koibikute keha paistab esmapilgul ainult ühest ümarast lülist koosnevat, kuna pearindmik ja tagakeha on laialt ühendatud, erinevalt ämblikest, kellel on vastavate kehaosade ühenduseks kitsas varreke. Tegelikult on koibikutel ka tagakeha omakorda kümneks osaks segmenteerunud, kuigi alati pole segmendid kergelt eristatavad; mõnel rühmal esineb ka dorsaalne kilp, nii et jagunemist pole näha. Pearindmik koosneb kuuest lülist, igal ühel üks jätkepaar: lõugtundlad, lõugkobijad ja neli paari lülilisi jalgu[1].
Oculariumiks kutsutakse kühmulaadset struktuuri, kus koibikul asetsevad kaks külgmiselt asetsevat lihtsilma. On ka erandlikke, natuke lestasarnaseid rühmi, kellel selget oculariumi pole (vt alamseltsid) (Hillyard, 2005). Tüüpilistel koibikutel, keda tõenäoliselt iga inimene majaseintel ronimas on näinud, on pikad ja peened jalad, mille pikkus võib mitu korda ületada kehapikkuse. Nende jalgade käpalülide arv on väga suur (kuni 100 lüli) ning see võimaldab neid hõlpsasti ümber rohukõrte painutada. Sellised koibikud kuuluvad alamseltsi Eupnoi ja neid leidub meie laiuskraadidel kõige rohkem. Lisaks on aga kirjeldatud palju rühmi, kellel on lühikesed jalad ja üldine sarnasus "klassikalise" koibikuga on minimaalne (vt alamseltsid)[1].
Iseloomulikuks morfoloogiliseks tunnuseks on veel kindlasti lõhnanäärmed, mida ei esine ei ämblikulistel ega ka lestalistel. Näärmete avad paiknevad pearindmiku eesosa külgedel, nende silmapaistvus varieerub liigiti. Kirjeldatud on kaht tüüpi keemilist kaitsemehhanismi, kus lõhnanäärmed osalevad, esiteks: näärmest tulev vedelik moodustab koibiku kehale kaitsva kihi; teiseks: vedelik on mõeldud otseselt ründava objekti tõrjumiseks[2]). Oluliseks tunnuseks koibikute määramisel on niinimetatud armatuur[1], mille all mõeldakse integumendi moodustisi nagu näiteks eri tüüpi karvakesed ja ogad, köbrukesed ja hambakesed. Kõik need struktuurid on koibikutel äärmiselt mitmekesised, vahest enim arenenud ämblikulaadsete hulgas.
Värvuse poolest on enamik Euroopas elavatest koibikutest küllaltki tähelepandamatud, nende keha on harilikult hallikas või pruun, kuigi lõuna pool võib kohata ka kontrastsema värvusega liike. Troopilistel aladel võib näha ekstravagantsema välimusega koibikuid nii erksate värvide kui ka põneva kehakuju poolest.
Põhja-Euroopa koibikute elutsükkel piirdub enamasti ühe aastaga. Enamik kooruvad kevadel munast, läbivad mitu kasvustaadiumi (kergemad muudatused kestumisel, tegemist pole moondega arenguga) ning saavad suguküpseks hilissuvel või sügisel. Sel ajal munetakse ka munad. Hilissügiseks on enamus täiskasvanud koibikuid kadunud. Esineb ka teistsugune muster, kus munad munetakse kevadel ning hilissuvel koorunud noored koibikud elavad talve üle, et järgmisel kevadel suguküpseks saada. Lisaks on sugukondi, kus elutsükkel kestab rohkem kui 12 kuud ning eri vanuses koibikud talvituvad korraga[1].
Sigimisbioloogialt erinevad koibikud enamikust ämblikulaadsetest, meenutades pigem putukaid. Kõigepealt esineb neil kopulatsioon, seega on isasel isendil suguti ja spermatofoori (seemnerakkude pakike), ei moodustata. Kopuleeruv paar hoiab teineteisest kinni lõugtundlate ja jalgadega, puutudes kokku «päidpidi» või ronib isasloom emasele otsa. Teiseks on emasel muneti ning ta muneb oma munad näiteks pinnasesse, tal ei ole poegade jaoks kookonit nagu ämblikulistel. Mõnel liigil on täheldatud ka partenogeneesi ehk neitsisigimist. Munade arv varieerub liigiti paarikümnest mitmesajani. Suurbritannias on uuritud kümmet kohalikku liiki ning avastatud, et munetud munad moodustavad ainult osa (mitte üle 60%) munasarjades toodetud munadest. Sellise "raiskamise" põhjused pole teada[1].
Koibikuid võib pidada omnivoorideks, mis on ämblikulaadsete seas väga haruldane. Siiski võib öelda, et enamik eelistab toiduna väikseid selgrootuid, taimed või seened on varuvariandiks. Ühe troopilise liigi puhul märgati ka mahakukkunud puuviljade söömist. Samas on uuritud mõnda levinud parasvöötme liiki (näiteks Mitopus morio) ning tõdetud, et nad ei söö üldse mingisugust taimset materjali.[2][7][8] Esineb ka kannibalismi[9].
Saaki püüavad koibikud üldiselt varitsemise meetodil, kus nad lihtsalt ootavad, kuni mõni toiduobjekt haardeulatusse satub. Ootamise ajal kombivad nad aeg-ajalt jalgadega ümbrust, et ümbritsevast keskkonnast aimu saada. Kompimine on põhiliseks meeleelundiks. Mõned liigid jahivad saaki ka aktiivselt, kuigi see meetod on neile enamasti liiga kulukas. Seetõttu söövad koibikud ka liikumatuid objekte, näiteks värskelt surnud putukaid või taimset materjali. Mardikad kuuluvad menüüsse harva, kuna kõva kesta läbistamine nõuab liiga palju energiat. Seevastu söövad paljud liigid näiteks limuseid[2].
Vesi on koibikute jaoks väga oluline. Kui keskkond on liiga kuiv, hakkavad nende jalad kokku rulluma ja keha läheb "kortsu". Samas on koibik võimeline täielikult taastuma, kui ta leiab joomiseks vett, mille allikaks sobib ka näiteks puuvili. Janune koibik võib vett juua kuni viis minutit järjest[1].
Koibikuliste laia levila põhjuseks võib lugeda suurt liikidevahelist varieeruvust ja sellega kaasnevaid erinevaid kohastumusi. Paljude liikide keha ümbritseb tugev rüütaoline kate, mis teeb nad erinevatele ilmastikuoludele vastupidavaks ning kaitseb ka mehaaniliste vigastuste eest. Kuumades maades elavatel koibikutel aitavad pikad jalad neid ülekuumenemise eest, tõstes keha kuumast maapinnast kõrgemale. Ka tahke toidu mälumine võimaldab rasketes tingimustes paremini toime tulla.
Koibikuid võib leida erinevat tüüpi metsadest ja niitudelt, aga vähemal määral ka kõrbetest, mägistelt aladelt ja soodest. Tihti elvad nad ka inimasulates, näiteks parkides, aedades ja hoonetes. Üldiselt eelistavad koibikud niiskemaid elupaiku, seega varjavad nad ennast näiteks lehekõdus, kivide all, koobastes, taimestiku sees ja keldrites-kuurides. Teisalt elavad paljud liigid ka kõikvõimalikel vertikaaltasapindadel, näiteks seintel ja puutüvedel, ning leidub ka neid, kes aktiivselt kõrgemas taimestikus ringi jooksevad. Enamik koibikuid on aktiivsed õhtuhämaruses, kui nad oma peidupaikadest välja tulevad[2].
Koibikute põhilisteks vaenlasteks on linnud (eriti värvulised), erinevad konnad, putuktoidulised imetajad, ämblikud ja teised koibikulised; harvem putukad ja roomajad[2]. Täiskasvanud koibikute maitse võib lõhnanäärmete eritiste pärast ebameeldiv olla, see on ka üheks koibikute paremini uuritud kaitsemehhanismiks (vt ka morfoloogia). Bristowe (1949) jälgis mitme Suurbritannia liigi puhul, kuidas ämblikud pärast koibiku ründamist ruttu taganesid ning isegi oma suid lehe vastu puhtaks pühkisid[7] ning Edgar (1971) vaatles, kuidas konnad koibikuid väga järsku suust välja sülitavad[10] – mõlemal juhul on ilmselgelt tegemist ebameeldivale maitsele reageerimisega. Muid koibikute primaarseid ja sekundaarseid kaitsemehhanisme:
Negatiivne fototaksis ehk valguse eest eemale liikumine on koibikute seas väga tavaline, eriti noorte isendite puhul. Teiseks koibikute väga iseloomulikuks käitumisviisiks on keha vastu substraati surumine, looduses võib neid tihti sellises asendis kusagil lehtede vahel või lõhedes peitumas tabada[1]. Ühe huvitava koibikute käitumisilminguna tuuakse tihti välja agregatsioonide moodustamine, kus tihedalt jalgupidi on ühendatud mõni kuni mitusada tuhat isendit. Näiteks Martens (1978) on tsiteerinud juhtumit Mehhikos, kus umbes 700 000 isendit liigist Leiobunum cactorum olid moodustanud agregatsiooni.[12] Sellise nähtuse põhjuseid kindlalt veel ei teata, kuid näiteks ühe hüpoteesi kohaselt on tegemist omamoodi häiresüsteemiga, mis kontaktis jalgade abil levib[1].
Tihti on koibikute küljes näha punast värvi väikseid kehakesi – tegemist on parasiteerivate lestadega (Erythraeidae), neid võib ühel isendil korraga küljes olla isegi 20.[1]
Wiki des Spinnen-Forums Opilinological Literature in PDF Classification of Opiliones Bibliography to the Opiliones
Koibikulised (ka pikkjalalised, koivikulised, ebaämblikulised; ladinakeelne teaduslik nimetus Opiliones) on ämblikulaadsete selts, keda tihti ekslikult peetakse ämblikeks, kuigi nende loomarühmade sugulus piirdub sellega, et mõlemad kuuluvad klassi ämblikulaadsed.
Tegemist on väga vana seltsiga: Šotimaalt Rhynie'st (Aberdeenshire) on leitud hästisäilinud devoniaegsed kivistised, mille vanuseks pakutakse 410 miljonit aastat ning milles säilinud koibikuliste kehaehitus on üllatavalt kaasaegne. Samuti on Hiinast avastatud 165 miljoni aasta vanused fossiilid, mis on praegu eksisteeriva liigi esivanemad ning on oma tänapäevastest järeltulijatest raskesti eristatavad.
Koibikuliste selts jagatakse nelja alamseltsi: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi ja Laniatores, millesse omakorda kuulub 45 sugukonda. Maailmas on ligikaudu 6500 liiki koibikulisi, kuigi arvatav liikide arv võib ületada 10 000.
Opiliones araknidoen barruko ordena bat da, lehen Phalangida izenarekin ezagunak. 6.400 espezie ezagutzen dira, 4 azpiorden ezberdinetan, baina kalkulu batzuen arabera 10.000 espezie ere izan daitezke. Lau azpiordenak Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi eta Laniatores dira. Eskozian orain dela 400 milioi urteko fosilak aurkitu dira, oso itxura modernokoak. Ez dago argi euren ahaiderik gertuenak akaroak edo Novogenuata (eskorpioiak) diren.
Lukit (Opiliones, aikaisemmin Phalangides) on hämähäkkieläimiin (Arachnida) kuuluva lahko, josta tunnetaan toistaiseksi yli 6 400 lajia, joista Suomessa esiintyy 14. Lukit ovat täysin vaarattomia ihmisille. Yleisin ja tunnetuin on seinälukki (Phalangium opilio), joka tulee usein asuntoihin iltamyöhään. Niitä näkee usein valkoseinäisten rakennusten seinissä.
Devonikaudelta, 410 miljoonan vuoden takaa on löydetty fossiilina lähes täysin nykyisenkaltaisia lukkeja, joten ryhmä lienee selvästi tätä vanhempi[1]. Eräs Kiinasta löydetty, 145 miljoonaa vuotta vanha lukkifossiili, kuuluu vielä nykyisinkin elävään heimoon.[2]
Lukit ovat ryhmänä vaivattomia tunnistaa niiden pienestä ja melko pyöreästä vartalosta sekä kahdeksasta pitkästä ja usein hyvin ohuesta raajasta. Erotuksena tavallisiin hämähäkkeihin, lukkien etu- ja takaruumis ovat sulautuneet miltei täysin yhteen. Silmiä on ainoastaan kaksi kappaletta, ne ovat suuntautuneet sivuille ja sijaitsevat kohoumassa eläimen selkäpuolella. Silmät aistivat valon ja varjon vaihtelun, mutteivät muodosta varsinaista kuvaa ympäristöstä. Lukit elävätkin ensisijaisesti tuntoaistinsa varassa. Tätä tarkoitusta varten lukin toinen raajapari (edestä lukien) on muita pidempi ja eläin käyttää niitä pääasiassa ympäristön tunnusteluun. Myös suuosat ja vatsa eroavat rakenteeltaan hämähäkeistä. Lukeilla ei ole myrkkyrauhasia ja ne kykenevät nauttimaan kiinteitä ravintohiukkasia. Hengityseliminä toimii ilmaputkisto.[3]
Eläimen vartalossa on ozoporeiksi kutsuttuja rauhasia, joista se voi ahdistettuna erittää pahanhajuista eritettä.
Lukkien raajat ovat yleensä eläimen kokoon verrattuna hyvin pitkät, joskin myös lyhytjalkaisia lajeja on. Muiden hämähäkkieläinten tapaan jalkoja on neljä paria eli yhteensä kahdeksan. Lukit irrottavat usein yhden jalkansa, jos tuntevat olonsa uhatuksi. Tällöin irronnut raaja jää maahan kouristelemaan ja kiinnittää uhkaajan mielenkiinnon.
Lukit viihtyvät hämärissä ja kosteassa elinympäristössä lajirunsauden ollessa suurin maapallon sademetsäalueilla. Ne ovat elävän ravinnon saalistajana kömpelöitä ja saalistusstrategiana ravinnoksi kelpaavia pehmeäruumiisia selkärangattomia kohtaan on väijyminen. Muita ravinnonlähteitä ovat kasviravinto ja sienet, mutta tyypillisimmillään lukit ovat kuitenkin kuolleen eläinravinnon syöjiä. Myös eläinten ulosteet kelpaavat ravinnoksi.[3] Toisin kuin hämähäkit, lukit sietävät toistensa seuraa ja joskus on mahdollista löytää jopa sadoista yksilöistä muodostuneita joukkoja. Lukeilla voi usein nähdä punkkeja loisina.
Lukit elävät yleensä vain yhden vuoden ja muna on tavallisimmin talvehtiva vaihe. Jotkin lajit talvehtivat täysikasvuisina.
Suomesta on tavattu 16 lukkilajia. Suomen lajiston uhanalaisarvioinnissa 2010 yksi laji jätettiin arvioimatta (NE) ja 11 lajia on luokiteltu elinvoimaisiksi (LC).[4] Neljä lajia on tavattu ensimmäisen kerran vasta arvioinnin julkaisemisen jälkeen. Lisäksi ennen vuotta 2013 Suomen lajiluetteloon kuuluneet lajit Leiobunum rupestre ja Platybunus bucephalus ovat osoittautuneet virheellisiksi määrityksiksi, eikä kumpaakaan lajia nykytiedon mukaan ole tavattu Suomesta.[5][6]
Lukit (Opiliones, aikaisemmin Phalangides) on hämähäkkieläimiin (Arachnida) kuuluva lahko, josta tunnetaan toistaiseksi yli 6 400 lajia, joista Suomessa esiintyy 14. Lukit ovat täysin vaarattomia ihmisille. Yleisin ja tunnetuin on seinälukki (Phalangium opilio), joka tulee usein asuntoihin iltamyöhään. Niitä näkee usein valkoseinäisten rakennusten seinissä.
Devonikaudelta, 410 miljoonan vuoden takaa on löydetty fossiilina lähes täysin nykyisenkaltaisia lukkeja, joten ryhmä lienee selvästi tätä vanhempi. Eräs Kiinasta löydetty, 145 miljoonaa vuotta vanha lukkifossiili, kuuluu vielä nykyisinkin elävään heimoon.
Opilions
Opiliones, les Opilions, mieux connus sous le nom vernaculaire de « faucheurs », « faucheux » ou « faucheuses » (peut-être en raison du fait qu'ils apparaissent dans les champs à l'époque des moissons et ont des pattes agissant comme des faux) sont un ordre d'arachnides, comme les araignées, les scorpions ou les acariens. Le nom opilion provient du latin opilio et signifie « berger de brebis », qui a possiblement comme origine les pâtres qui se tiennent sur des échasses dans certains pays[1]. Le nom a été donné par Martin Lister (1638–1712), en référence au nom vernaculaire anglais shepherd spider, « araignée bergère »[2].
Les opilions se distinguent des araignées par l'absence de venin et de soie et par le fait que leur abdomen segmenté et leur céphalothorax sont soudés, formant un corps brunâtre ou grisâtre[3], globuleux et mou, de un (Sironidae) à vingt-deux millimètres (Trogulus torosus Simon, 1885[4]).
L'envergure de certaines espèces peut atteindre 185 mm (Gonyleptidae). Comme tous les arachnides, ils portent deux chélicères et deux pédipalpes. Généralement deux petits yeux, dont la fonction semble uniquement la photoréception rythmant les activités diurnes et nocturnes, occupent souvent une petite bosse dorsale appelée mamelon oculaire ou ocularium, à l'avant du céphalothorax[5]. Certains genres possèdent trois épines placées sur la partie antérieure du céphalothorax, juste devant l'ocularium, nommées « trident ».
Ils possèdent quatre paires de pattes filiformes. Ils présentent une bande plus ou moins foncée sur le dos nommée « selle ».
Les opilions sont observables un peu partout dans le monde hormis dans des biotopes particulièrement humides (mers, fleuves, torrents, etc.) ou trop froids comme l'Antarctique. Certaines espèces sont cavernicoles et d'autres fortement anthropisées. On les trouve souvent au sol, sur des arbustes, voire des arbres pour certaines espèces arboricoles, sous des objets divers (pierres, morceaux de bois), dans des morceaux de bois, dans les fissures des pierres, etc.
Les opilions sont plutôt des solitaires errants mais plusieurs espèces de Leiobunum peuvent former des rassemblements de plusieurs milliers d'individus dans des abris, généralement en période de froid[6].
La reproduction est généralement sexuée mais la parthénogenèse est connue chez cet ordre d'arachnide. La fécondation est interne et s'effectue directement (le mâle possédant un pénis) ou pour certaines espèces plus primitives à l'aide d'un spermatophore (Cyphophthalmi). Certains mâles possèdent des appendices plus développés comme des pattes postérieures plus imposantes ou des apophyses sur les chélicères [Phalangium opilio Linnaeus, 1758 ; Rilaena triangularis (Herbst, 1799)]. Des combats rituels peuvent parfois opposer les mâles avant la parade amoureuse, brève, et l'accouplement.
Juste après avoir été fécondée ou quelques mois plus tard, la femelle pond ses œufs à l'aide d'un ovipositeur, dans les sols, les fissures ou peut les déposer sur les parois des grottes ou sur ou sous des objets divers comme des feuilles ou des morceaux de bois. Il arrive qu'un des deux sexes ou les deux prennent soin des œufs.
Quelques jours ou quelques mois plus tard, les jeunes naissent. Le développement post-embryonnaire varie de quelques semaines à de nombreux mois en passant par 4 à 8 mues. Les adultes vivent quelques semaines ou plusieurs mois voire parfois plusieurs années. Contrairement aux araignées, qui ne consomment que le produit de leur chasse, les opilions peuvent se nourrir de cadavres d'insectes et d'autres petits animaux. Opportuniste, le régime alimentaire des opilions est généralement omnivore (carnivore[7], détritivore, végétarien).
Les prédateurs et les parasites des opilions sont nombreux, telles les araignées, d'autres opilions (le cannibalisme reste rare), les fourmis, les batraciens, les reptiles, les oiseaux et quelques mammifères. Quelques acariens et Diptères Ceratopogonidae sont hématophages. Des bactéries, des champignons, des protozoaires, des nématodes peuvent aussi les parasiter.
Les pattes des opilions se détachent facilement (autotomie), et il est fréquent de rencontrer des individus ayant moins de huit pattes. Un autre mécanisme de défense est la présence de glandes répugnatoires qui sécrètent des composés chimiques nocifs via des ozopores. Ils peuvent également faire vibrer leur corps, faire le mort (thanatose), rester immobiles, produire des sons, bouger leurs pattes épineuses ou se réunir en grand nombre.
Les opilions constituent un groupe ancien, comme en atteste la découverte de trois spécimens fossilisés d'Eophalangium sheari de la flore de Rhynie du Dévonien[8] soit au moins 400 millions d'années. Seuls 34 fossiles sont actuellement connus et restent rares car leur exosquelette peu minéralisé et leur biologie sont peu favorables à leur fossilisation.
1 600 genres et 6 500 espèces sont connus (dont 350 en Europe et environ 130 en France), répartis entre quatre sous-ordres. Les opilions se trouvent un peu partout dans le monde mais sont plus fréquents et diversifiés dans les forêts, particulièrement les forêts tropicales[9].
Selon World Catalogue of Opiliones (01/11/2021)[10] :
Aux États-Unis, les opilions ont conservé une réputation de petites bêtes venimeuses, à tort car ils ne possèdent pas de venin et sont inoffensifs[5].
Ils ne tissent pas non plus de toile et leurs pattes ne se régénèrent pas.
En France, croiser un opilion porte chance suivant une légende ancienne, tandis qu'en Turquie il est annonciateur de bonnes nouvelles[réf. nécessaire].
Opilions
Opiliones, les Opilions, mieux connus sous le nom vernaculaire de « faucheurs », « faucheux » ou « faucheuses » (peut-être en raison du fait qu'ils apparaissent dans les champs à l'époque des moissons et ont des pattes agissant comme des faux) sont un ordre d'arachnides, comme les araignées, les scorpions ou les acariens. Le nom opilion provient du latin opilio et signifie « berger de brebis », qui a possiblement comme origine les pâtres qui se tiennent sur des échasses dans certains pays. Le nom a été donné par Martin Lister (1638–1712), en référence au nom vernaculaire anglais shepherd spider, « araignée bergère ».
Ord artrapód le cosa an-fhada is dhá phéire sciathán is ea Pilib an fhómhair. Opiliones ainm eolaíoch an oird. Tá 6,500 speiceas de aitheanta i ngach cearn den domhan seacha an Antartaice. Ceaptar go bhfuil 10,000 speiceas de ar a laghad ann. Tugtar cruimh snáthaide móire ar an larbha. Maireann sé ar an talamh den chuid is mó. De réir cineáil, itheann sé fréamhacha, súnn sreabháin as torthaí nó glasraí, nó bíonn foghlach ar fheithidí beaga, moilisc nó péisteanna. Is cartóirí cuid bheag acu. An cholainn chaol dhlúth iompartha ar 4 phéire cos fada. Na cosa sobhriste, a chaitear uaidh má sháinnítear é. Feadán fada feiceálach ubh-bheirthe ar an mbaineannach. Tugtar pilibín eitre, pilib an gheataire, galán nó cuid mhaith ainmneacha eile air freisin.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
A dos opilións[1] (Opiliones), antes chamados falánxidos (Phalangida), é unha orde de arácnidos.
En 2011 coñecíanse 6 500 especies de opilións en todo o mundo,[2] aínda que se estima que o número total de especies existentes podería exceder das 10 000.[3]
A orde inclúe cinco subordes: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi, Laniatores e o denominado recentemente Tetrophthalmi.[4] Coa excepción dos Dyspnoi (que están restrinxidos a Norteamérica e Eurasia), poden encontrarse representantes de cada suborde en todos os continentes agás na Antártida.
Encontráronse fósiles ben conservados no sílex de Rhynie de Escocia de 400 millóns de anos de antigüidade, e en rochas de Francia de 305 millóns de anos, os cales teñen un aspecto sorprendentemente moderno, o que indica que o seu plan corporal básico apareceu moi temperanmente,[5] e, polo menos nalgúns taxons, cambiou pouco desde aquela.
A súa posición filoxenética dentro dos arácnidos é discutida: os seus parentes máis próximos poderían ser os ácaros ou os Novogenuata (grupo formado polos escorpións, pseudoescorpións e solífugos).[6]
Aínda que son superficialmente similares ás arañas (orde dos Araneae) e a miúdo son confundidas con elas, os opilións son unha orde diferente que non está estreitamente relacionada coas arañas. Poden ser doadamente distinguidos das arañas de patas longas por teren as súas rexións corporais fusionadas e un só par de ollos no medio do cefalotórax. As arañas teñen un abdome diferente, separado do cefalotórax por unha constrición, e teñen tres ou catro pares de ollos, xeralmente nas marxes do cefalotórax.
O naturalista e aracnólogo sueco Carl Jakob Sundevall (1801–1875) para honrar ao naturalista Martin Lister (1638–1712) adoptou o termo usado por Lister, Opiliones, para nomear esta orde, tamén coñecidos na época de Lister como "arañas segadoras" ou "arañas pastoras". Procede do latín opilio, "pastor". Lister caracterizou tres especies de Inglaterra (aínda que non as describiu formalmente, xa que era un traballo prelinneano).[7]
Os opilións son coñecidos por ter patas excepcionalmente longas en relación co seu tamaño corporal; porén, algunhas especies teñen patas curtas. Como nos Araneae, o corpo dos Opiliones ten dous tagmas, o anterior é o cefalotórax ou prosoma, e o posterior é un abdome de 10 segmentos ou opistosoma. A diferenza máis obvia entre os opilións e as arañas é que nos opilións, a conexión entre o cefalotórax e o abdome é larga (nas arañas é tan estreita que forma un tubo), polo que o corpo dos opilións semella unha estrutura oval. Outras diferenzas son que os Opiliones non teñen glándulas de veleno nos seus quelíceros e, por tanto, non supoñen ningún perigo para os humanos (malia as infundadas crenzas que din o contrario). Tampouco teñen glándulas da seda e, por tanto, non constrúen teas (arañeiras). Nalgunhas especies moi diferenciadas, os primeiros cinco segmentos abdominais están fusionados no escudo dorsal chamado scutum (escudo), que en moitas especies está fusionado co cacho. Algúns deses opilións só presentan este escudo nos machos. Nalgunhas especies, os dous segmentos abdominais posteriores están reducidos. Algúns deles están divididos medialmente na superficie para formar dúas placas unha ao lado da outra. O segundo par de patas é máis longo que os outros e funciona como antenas. Nas especies de patas curtas, isto pode non ser obvio.
O aparato de alimentación (estomoteca) difire do da maioría dos arácnidos en que os Opiliones poden tragar anacos de comida sólida, non só líquidos. A estomoteca está formada por extensións dos pedipalpos e o primeiro par de patas.
Os opilións teñen un só par de ollos situados na metade da cabeza, orientados cara aos lados. Porén, algunhas especies carecen de ollos, como o opilión brasileiro Caecobunus termitarum (Grassatores) dos termiteiros, ou Giupponia chagasi (Gonyleptidae) das covas, e todas as especies dos Guasiniidae.[8]
Os opilións teñen un par de glándulas do olor defensivas prosomáticas (ozoporos) que segregan un fluído cheirento peculiar cando o animal é perturbado. Nalgunahs especies, o fluído contén noxentas quinonas. Non teñen pulmóns en libro e respiran por traqueas. Un par de espiráculos está localizado entre a base do cuarto par de patas e o abdome, cunha abertura a cada lado. Nalgunhas especies activas, os espiráculos tamén se encontran sobre a tibia das patas. Teñen un gonóporo no cefalotórax ventral e a copulación é directa, xa que os machos dos opilións teñen pene, a diferenza doutros arácnidos. Todas as especies poñen ovos.
As patas dos opilións seguen movéndose mesmo despois de que son desprendidas do animal porque os 'marcapasos' que o controlan están localizados nos extremos do primeiro segmento longo da pata (fémur). Estes marcapasos envían sinais por medio de nervios aos músculos que estiran a pata e despois a pata reláxase e contráese entre os sinais. Aínda que as patas dalgúns opilións seguen movéndose durante un minuto, hai rexistros de duracións de ata unha hora. Hipotetizouse que esta contracción das patas é un medio para atraer a atención dos depredadores dando tempo ao opilión a fuxir (algo parecido ao que fan os lagartos ao desprenderen o rabo).[3]
A lonxitude típica do corpo dun opilión non excede os 7 mm, e algunhas especies son menores de 1 mm, aínda que a especie máis longas coñecidas, Trogulus torosus (Trogulidae), crece ata os 22 mm.[3] A lonxitude das patas de moitas especies é moito maior que a lonxitude corporal e ás veces supera os 160 mm e en certos casos os 340 mm no sueste asiático.[9] A maioría das especies viven un ano.
Moitas especies son omnívoras e comen principalmente pequenos insectos e todo tipo de material vexetal e fúnxico; algúns son preeiros e aliméntanse de organismos mortos, ou tamén de excrementos de paxaros e outros materiais fecais. Esta ampla variedade de posibles alimentos é pouco frecuente noutros arácnidos, que son tipicamente predadores puros. A maioría dos opilións cazadores emboscan as súas presas, aínda que a caza activa tamén se observou. Como os seus ollos non poden formar imaxes, usan o seu segundo par de patas como antenas para explorar as súas contornas. A diferenza da maioría dos arácnidos, os opilións non teñen un estómago zugador ou un mecanismo filtrador, senón que inxiren pequenas partículas de alimento, o que os fai vulnerales á infestación por parasitos internos como as gregarinas (protozoos).[3]
Aínda que hai especies partenoxenéticas, a maioría dos opilións reprodúcense sexualmente. O apareamento prodúcese por copulación directa, en lugar de pola deposición dun espermatóforo. Os machos dalgunhas especies ofrecen unha secreción dos seus quelíceros ás femias antes da copulación. Ás veces, o macho vixía a femia despois da copulación, e en moitas especies os machos defenden territorios. As femias depositan ovos pouco despois do apareamento ou ata un período de varios meses despois. Algunhas especies constrúen niños para este propósito. Unha característica única dos opilións é que nalgunhas especies, o macho é o único responsable de protexer os ovos orixinados do apareamento con múltiples compañeiros, a miúdo contra o canibalismo das femias, as cales comen os ovos, e os machos ademais someten os ovos a unha limpeza regular. Dependendo de circunstancias como a temperatura, os ovos poden eclosionar pasados os primeiros 20 días e ata aproximadamente medio ano despois da posta. Os opilións pasan, segundo as especies, por de catro a oito ínstares ninfais ata chegaren á madurez, pero o máis común son seis ínstares.[3]
A maioría das especies son nocturnas e teñen unha coloración en tons acastañados, aínda que hai varias especies diúrnas, algunhas das cales teñen rechamantes cores amarelos, verdes e negros con pintas e reticulacións avermelladas ou negras.
Para enfrontarse ao perigo dos predadores, como paxaros, mamíferos, anfibios e arañas, algunhas especies pegan detritos sobre os seus corpos, mentres que moitas outras fanse as mortas cando son alteradas. Moitas especies practican a autotomía, é dicir, desprenden patas, as cales unha vez separadas do corpo seguen movéndose durante un certo tempo, o que se cre distrae os predadores. Especialmente as especies de patas longas fan vibrar o seu corpo probablemente tamén para confundir os predadores. Isto é similar ao comportamento de arácnidos de aspecto algo parecido pero non relacionados como as arañas Pholcus phalangioides, que vibran na súa arañeira cando as tocan. As glándulas de olor dos opilións emiten substancias que poden disuadir a depredadores máis grandes, pero tamén son efectivas contra as formigas.[3]
Moitas especies de opilións toleran doadamente a outros membros da súa propia especie, e adoitan atoparse agrupacións de moitos individuos en sitios protexidos preto da auga. Estas agrupacións poden chegar aos 200 individuos nos Laniatores e a máis de 70.000 en certos Eupnoi. O comportamtneo gregario é probablemente unha estratexia contra perturbacións climáticas, pero tamén contra os predadores, combinando o efecto das secrecións cheirentas e reducindo a probabilidade de que un determinado individuo sexa comido.[3]
Os opilións limpan as súas patas despois de comer pasándoas polas mandíbulas.
Maiorerus randoi é unha especie que só vive nunha cova das Illas Canarias e está incluída no Catálogo Nacional de especies ameazadas do goberno español.
Catro especies de opilións brasileiros que viven en covas están na lista de especies en perigo e son: Giupponia chagasi, Iandumoema uai, Pachylospeleus strinatii e Spaeleoleptes spaeleus.
Varios opilións de Arxentina parecen ser vulnerables ou estar en perigo. Entre eles están: Pachyloidellus fulvigranulatus, que se encontra en Cerro Uritorco, Sierras Chicas, provincia de Córdoba, e Pachyloides borellii, que vive nas selvas do norte de Arxentina, nunha área que está sendo rapidamente destruída polas actividades humanas. A especie de covas Picunchenops spelaeus está aparentemente en perigo polas accións humanas. Porén, ningún opilión foi incluído en ningunha Lista Vermella de especies ameazadas en Arxentina, polo que non reciben protección.
Texella reddelli e Texella reyesi están na lista de especies en perigo dos Estados Unidos. Ambas as dúas viven en covas do centro de Texas. Tamén se está a considerar incluír na lista as especies Texella cokendolpheri dunha cova de Texas e Calicina minor, Microcina edgewoodensis, Microcina homi, Microcina jungi, Microcina leei, Microcina lumi e Microcina tiburona que vive arredor de regatos ou fontes e outros hábitats restrinxidos do centro de California, pero polo momento non reciben protección.
Os opilións son un grupo que foi pouco estudo cientificamente. A descrición de novos taxons foi sempre dependente da actividade duns poucos taxónomos dedicados a elo. Carl Friedrich Roewer describiu proximadamente un terzo (2.260) das especies coñecidas hoxe entre as décadas de 1910 e 1950 e publicou un traballo sistemático senlleiro titulado Die Weberknechte der Erde (Opilións do mundo) en 1923, con descricións de todas as especies coñecidas daquela. Outros importantes taxónomos neste campo son: Pierre Latreille (século XVIII) Carl Ludwig Koch, Maximilian Perty (activos durante as décadas de 1830 a 1850) L. Koch, Tord Tamerlan Teodor Thorell (décadas de 1860 a 1870) Eugène Simon, William Sørensen (décadas de 1880 a 1890) James C. Cokendolpher, Raymond Forster, Jürgen Gruber, Reginald Frederick Lawrence, Jochen Martens, Cândido Firmino de Mello-Leitão (século XX) Gonzalo Giribet, Adriano Brilhante Kury, Tone Novak (século XXI).
Desde a década de 1990, intensificouse o estudo da bioloxía e ecoloxía dos opilións, especialmente en Suramérica.[3]
Os opilións son arácnidos moi antigos. Os fósiles devonianos do sílex de Rhynie, de 410 millóns de anos de antigüidade, mostran características como traqueas e órganos sexuais, que proban que o grupo vivía na terra daquela. Están probablemente estreitamente emparentados cos escorpións, pseudoscorpións e solífugos; estas catro ordes forman o clado Dromopoda. Os Opiliones permaneceron case sen cambiar morfoloxicamente durante un longo período.[3][5] Unha especie descuberta en China, Mesobunus martensi, fosilizada en cinzas volcánicas de gran fino de hai uns 165 millóns de anos, apenas se pode distinguir dos opilións modernos actuais e foi situada na familia hoxe existente dos Sclerosomatidae.[10][11]
A familia Stygophalangiidae (1 especie, Stygophalangium karamani) da Repúlica de Macedonia é ás veces situada incorrectamente en Phalangioidea, pero non é un opilión.
Malia a súa longa historia, coñécense poucos opilións fósiles. Isto débese principalmente á súa delicada estrutura corporal e hábitat terrestre, o que fai improbable atopalos en sedimentos. Como consecuencia, maioría dos fósiles quedaron conservados en ámbar.
O opilíón máis antigo conñecido, de hai 400 millóns de anos do período devoniano no sílex de Rhynie, Escocia, xa ten case todas as características das modernas especies, o que sitúa a orixe dos opilións no Silúrico ou aínda antes.
Un dato interesante é que non se coñecen fósiles de Cyphophthalmi ou Laniatores de antigüidade moito maior de 50 millóns de anos, a pesar que os primeiros representan un clado basal e os últimos diverxiron probablemente dos Dyspnoi hai máis de 300 millóns de anos.
A maioría dos descubrimentos son de épocas relativamente recentes. Coñécense máis de 20 especis fósiles do Cenozoico, tres do Mesozoico,[11] e polo menos sete do Paleozoico.[12]
Da especie fósil de hai 400 millóns de anos Eophalangium sheari atopáronse dous espécimes, un deles unha femia e o outro un macho. A femia tiña un ovopositor e tiña unha lonxitude de 10 mm. Do macho podía distinguirse o pene. Porén, non está claro se ambos os espécimes pertencen realmente á mesma especie. Teñen patas longas, traqueas e carecen de ollos na parte media. Xunto co exemplar de hai 305 millóns de anos Hastocularis argus, foma a suborde Tetrophthalmi.[4][13]
Brigantibunum listoni atopado en East Kirkton preto de Edimburgo, Escocia ten unha antigüidade de case 340 millóns de anos. A súa situación filoxenética é insegura, aínda que é un opilión.
Fixéronse achados datados en hai 300 millóns de anos en formacións do Carbonífero superior de Norteamérica e Europa.[4][5] Describíronse dúas especies de Nemastomoides actualmente agrupadas como Dyspnoi, pero parécense máis a Eupnoi.
Kustarachne tenuipes foi unha especie que en 2004 pasou a considerarse un opilión, despois de ter sido clasificado durante case cen anos nunha orde de arácnidos propia, os "Kustarachnida".
Algúns fósiles do Permiano son posiblemente opilións, pero o seu estado de conservación é malo.
Non se coñece ningún opilión fósil do Triásico. Están tamén ata agora ausentes da Formación Crato do Cretáceo infeior de Brasil, da cal se obtiveron moitos outros fósiles de arácnidos terrestres. Un opilión de patas longas sen nomear atopouse en estratos do Cretáceo temperán de Koonwarra, Victoria, Australia, e considérase un Eupnoi.
Halitherses grimaldii atopado en ámbar birmano (de hai uns 100 millóns de anos) é un Dyspnoi de patas longas e grandes ollos, que pode estar relacionado cos Ortholasmatinae (Nemastomatidae).[14]
A non ser que se indique outra cousa, todas as especies da lista son do Eoceno.
A dos opilións (Opiliones), antes chamados falánxidos (Phalangida), é unha orde de arácnidos.
En 2011 coñecíanse 6 500 especies de opilións en todo o mundo, aínda que se estima que o número total de especies existentes podería exceder das 10 000.
A orde inclúe cinco subordes: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi, Laniatores e o denominado recentemente Tetrophthalmi. Coa excepción dos Dyspnoi (que están restrinxidos a Norteamérica e Eurasia), poden encontrarse representantes de cada suborde en todos os continentes agás na Antártida.
Encontráronse fósiles ben conservados no sílex de Rhynie de Escocia de 400 millóns de anos de antigüidade, e en rochas de Francia de 305 millóns de anos, os cales teñen un aspecto sorprendentemente moderno, o que indica que o seu plan corporal básico apareceu moi temperanmente, e, polo menos nalgúns taxons, cambiou pouco desde aquela.
A súa posición filoxenética dentro dos arácnidos é discutida: os seus parentes máis próximos poderían ser os ácaros ou os Novogenuata (grupo formado polos escorpións, pseudoescorpións e solífugos).
Aínda que son superficialmente similares ás arañas (orde dos Araneae) e a miúdo son confundidas con elas, os opilións son unha orde diferente que non está estreitamente relacionada coas arañas. Poden ser doadamente distinguidos das arañas de patas longas por teren as súas rexións corporais fusionadas e un só par de ollos no medio do cefalotórax. As arañas teñen un abdome diferente, separado do cefalotórax por unha constrición, e teñen tres ou catro pares de ollos, xeralmente nas marxes do cefalotórax.
Gli Opilionidi (Opiliones Sundevall, 1833) sono un ordine di Aracnidi.
Anche se appartengono alla classe degli aracnidi, gli opilionidi non sono ragni (un altro ordine, Araneae), nonostante l'aspetto simile.
Le specie di opilionidi scoperte in tutto il mondo sono circa 6,650 secondo i dati raccolti fino all'aprile 2017, ma si ipotizza che il numero reale delle specie esistenti possa superare le 10.000.[1]
Questi aracnidi sono noti per le loro zampe eccezionalmente lunghe, rispetto alle dimensioni del corpo, anche se ci sono specie con gambe corte. La differenza tra gli opilionidi e i ragni è che negli opilionidi le due sezioni principali del corpo (il cefalotorace e l'opistosoma) sono sostanzialmente unite in una struttura a forma ovale. Inoltre non dispongono di ghiandole della seta o velenifere.
Nella specie più avanzate, i primi cinque segmenti addominali sono spesso fusi in uno scudo dorsale chiamato scutum, che normalmente è fuso con il carapace. A volte questo scudo è presente solo nei maschi. I due segmenti addominali posteriori possono essere ridotti o separati al centro a formare due piastre poste una accanto all'altra. Il secondo paio di zampe è più lungo rispetto agli altri e sono utilizzate anche come antenne. Questo particolare può essere difficilmente osservabile nelle specie a zampe corte.
L'apparato di alimentazione (stomotheca) differisce dagli altri aracnidi: l'assunzione di cibo non si limita ai liquidi, ma può prevedere anche l'assunzione di cibi solidi.
Essi hanno una sola coppia di occhi al centro della testa, orientati lateralmente. Tuttavia ci sono specie senza occhi, come la specie brasiliana Caecobunus termitarum (Grassatores), la specie Giupponia chagasi (Gonyleptidae) e tutte le specie di Guasiniidae. Di fianco agli occhi sono poste delle ghiandole che secernono sostanze odorose utilizzate come difesa.
La lunghezza del corpo di solito non supera i 7 millimetri, con alcune specie più piccole di un millimetro, anche se la più grande, la specie Trogulus torosus, (Trogulidae) può raggiungere una lunghezza di 22 millimetri. Tuttavia la lunghezza eccezionale delle zampe può portarli a superare i 160 millimetri.[1] La maggior parte delle specie vive per circa un anno. Se vengono catturati, tendono a fuggire staccandosi dagli arti imprigionati che continuano a muoversi sempre più lentamente per circa mezz'ora.
L'ordine degli opilionidi può essere suddiviso in quattro sottordini: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi e Laniatores. Alcuni fossili ben conservati, trovati in Scozia, nel deposito sedimentario di Rhynie chert, vecchio di 400 milioni di anni, sembrano sorprendentemente moderni, il che indica che la struttura di base degli opilionidi non è cambiata molto da allora.
La posizione nell'albero filogenetico è ancora oggetto di studio: i loro parenti più stretti potrebbero essere gli acari (Acarina) o i Novogenuata (scorpioni, pseudoscorpioni e Solifugae).[2]
L'ordine degli Opiliones comprende le seguenti famiglie:
Gli Opilionidi (Opiliones Sundevall, 1833) sono un ordine di Aracnidi.
Anche se appartengono alla classe degli aracnidi, gli opilionidi non sono ragni (un altro ordine, Araneae), nonostante l'aspetto simile.
Le specie di opilionidi scoperte in tutto il mondo sono circa 6,650 secondo i dati raccolti fino all'aprile 2017, ma si ipotizza che il numero reale delle specie esistenti possa superare le 10.000.
Opiliones sunt invertebrata classis Arachnidorum.
Ordo opilionum circa quadraginta sex familias descriptas comprehendit:
Haec stipula ad arachnidum spectat. Amplifica, si potes!
Opiliones sunt invertebrata classis Arachnidorum.
Šienpjoviai (lot. Opiliones, Phalangida) – bestuburių gyvūnų būrys, priklausantis voragyvių klasei.
2005 m. buvo žinoma apie 6300 jų rūšių, kurias galima suskirstyti į keturis pobūrius:
Šienpjoviai primena vorus, tačiau jų pilvelis yra segmentuotas ir artimai suaugęs su galvakrūtine, todėl jų forma primena ovalą. Kūnas nedidelis, 1-22 mm ilgio, kietas. Pilvelis sudarytas iš 9-10 tvirtai suaugusių narelių. Turi keturias poras kojų, kurios, palyginti su jų kūnu, išsiskiria savo ilgiu; jos gali siekti 16 cm. Galuose dažniausiai būna nagučiai, kartais netgi dvigubi. Taip pat turi vieną porą trinarių, paprastai smulkių chelicerų, nors Ischyropsalidae šeimos jie ilgesni už kūną, ir 1 porą 5-6 narių trumpų pedipalpų. Dvi paprastos akys, išsidėsčiusios ant kauburėlio, tačiau kai kurie urviniai šienpjoviai akių neturi.
Ilgos kojos lengvai nulūžta ir lieka trūkčioti dar apie minutę (nors kai kurių rūšių apie valandą), kad atitrauktų priešo dėmesį nuo aukos ir leistų jai pabėgti.
Šienpjoviai yra skirtalyčiai, kiaušinius deda į gerai apsaugotas vietas. Dauginimosi organai išdėstyti pedipalpuose ir kojose. Judėdamas dažniausiai paviršių užčiuopia ilgiausia antra kojų pora. Regėjimas blogai išvystytas. Reakcija į įvairius dirgiklius būna mažiau jautri nei daugumos kitų voragyvių ir atsakymas į juos paprastai būna ne bėgimas, o sustingimas vietoje. Kvėpavimo organai – trachėjos, kurios 1–2-am segmente atsiveria vėduokliniais (trachėjiniais) kvėptukais (stigmomis), panašiais į vabzdžių. Nervų sistema apgaubia stemplę ganglijišku žiedu ir neturi suskirstymo į smegenis ir galvakrūtinės mazgą.
Šienpjoviai neturi nei nuodų, nei voratinklinių liaukų, todėl jie visiškai nepavojingi žmonėms. Tačiau jie turi vieną porą kvapiųjų liaukų, išskiriančių specifinio kvapo skystųjų medžiagų. Dėl aštraus kvapo jų beveik niekas neėda.
Šienpjoviai yra paplitę beveik visame pasaulyje ir sutinkami įvairiose vietose – nuo miškų ir pievų iki dykumų. Kai kurie kalnuose pakyla iki amžino įšalo zonų. Ypač daug jų galima rasti lapuočių ir mišriuose miškuose, dažni ir miestuose.
Dauguma šienpjovių – naktiniai plėšrūnai, dieną juos galima aptikti sustingusius su išskėstomis kojomis. Mitybos tipu jie skiriasi nuo daugumos voragyvių: jie praryja ne tik skystas aukos kūno dalis, bet ir kietas daleles, kurias išrauna cheliceromis ir atneša iki burnos. Tada maistas susmulkinamas pedipalų ir priekinių kojų ataugomis, kurias daugelis šienpjovių naudoja kaip žandikaulius. Šienpjoviai yra plėšrūnai arba visaėdžiai. Minta smulkiais vabzdžiais ir kitais nariuotakojais, gausiausia Phalangiidae šeima taip pat vartoja ir augalus, grybus ir išmatas. Ischyropsalidae šeima specializuojasi kaip sausumos sraigių ir šliužų vartotojai.
Dažnai ant šienpjovių kūno, daugiausia kojų, galima pamatyt raudonų taškelių. Tai išoriniai parazitai – erkės Allothrombium fuliginosum lervos.
Biologinis šienpjovių dauginimasis labiau primena vabzdžius negu kitus voragyvius. Apvaisinimas vidinis, patinas savo kopuliacijos organą įveda į patelės vulvą. Nepastebėta, kad jie atlikinėtų ritualinius šokius, tačiau patinai neretai susipeša dėl patelės. Apvaisinta patelė su ilgu kiaušintakiu deda kiaušinius į dirvą. Vienoje dėtuvėje būna nuo kelių dešimčių iki šimto kiaušinių. Iš viso patelė gali padėti iki 600 kiaušinių.
Išsiperėję šienpjoviai panašūs į suaugusius. Beaugdami 5-7 kartus išsineria, po to tampa lytiškai subrendę.
Dauguma šienpjovių gyvena apie metus: atsiranda vasarą, dauginasi liepą-rugpjūtį, o žiemoja jauni individai ir kiaušiniai. Kai kurios rūšys suspėja per sezoną atsivesti dvi kartas, o žiemoja rudeninė karta. Užfiksuoti atvejai, kai atsirasdavo mažų šienpjovių žiemos atšilimo metu. Maksimali gyvenimo trukmė – 2 metai.
Šienpjoviai atspindi paralelinę evoliuciją. Prisitaikymas prie gyvenimo sąlygų sausumoje daugiau negu kitų voragyvių primena vabzdžius. Jų kūnas kompaktiškas, tankus, dažnai turi kietą, šarvuotą paviršiaus dangą, apsaugančią nuo drėgmės praradimo ir mechaninių pažeidimų, taip pat išvystytas trachėjinis kvėpavimas. Su vabzdžiais juos sieja ir vidinio apvaisinimo ypatumai, kiaušinių dėjimas ilgu kiaušintakiu į substrato gilumą, visaėdiškumas ir kieto maisto kramtymas.
Manoma, kad kai kurioms urvinių šienpjovių rūšims gresia pavojus, jei jų urvai yra netoli miestų, kur užteršta aplinka. Taip pat ir žemdirbystė gali pakeisti jų arealą. Kitoms rūšims kelia pavojų invazinės rūšys.
Visoms urvinėms rūšims gresia pavojus Brazilijoje. Keturios šienpjovių rūšys įrašytos į „Nacionalinį nykstančių rūšių sąrašą“, visos jos gyvena urvuose. Giupponia chagasi (Pérez & Kury, 2002), Iandumoema uai (Pinto-da-Rocha, 1996), Pachylospeleus strinatii (Šilhavý, 1974) ir Spaeleoleptes spaeleus (H. Soares, 1966).
Keletas šienpjovių rūšių gali būti pažeidžiamos ar netgi nykstančios Argentinoje, tarp jų Achyloidellus fulvigranulatus (Mello-Leitão, 1930), kuri gyvena tik Cerro Uritorco viršūnėje, ir Pachyloides borellii (Roewer, 1925), gyvenanti žmonių labai niokojamuose drėgnuosiuose Argentinos miškuose. Dėl žmonių veiklos gresia pavojus ir urvinei Picunchenops spelaeus (Maury, 1988) rūšiai. Nė viena rūšis nėra įrašyta į jokią Argentinos Raudonąją knygą, dėl to nesulaukia jokios apsaugos.
Maiorerus randoi (Rambla, 1993) buvo rasta tik vienoje Kanarų salų oloje. Ji Ispanijos vyriausybės įtraukta į „Catálogo Nacional de especies amenazadas“ (Nacionalinis nykstančių rūšių katalogas).
Texella reddelli (Goodnight & Goodnight, 1967) ir Texella reyesi (Ubick & Briggs, 1992) yra įtrauktos į rūšių, kurioms gresia pavojus, sąrašą JAV. Abi rūšys gyvena centrinio Teksaso olose. Dar yra nemažai kandidatų pakliūti į nykstančiųjų sąrašą.
Į jį įeina patys primityviausi individai, kurios atsirado dar karbono periode. Jie maži, 2-3 mm ilgio, su pailgu ovaliniu kūnu ir trumpomis kojomis. Galvakrūtinės šonuose yra du kauburėliai su kvapiųjų liaukų išeinančiomis angomis. Akys redukuotos. Danga labai kieta. Gyvena subtropinėse Eurazijos, Afrikos ir Amerikos dalyse. Kai kurios iškastinės rūšys kvėpavo plaučiais.
Šiam pobūriui priklauso šienpjoviai su ilgiausiomis kojomis ir minkšta odine danga. Caddidae šeima išsiskiria ir didelėmis akimis. Eupnoi sutinkami beveik visose klimatinėse zonose ir pačiose įvairiausiose vietose; yra nemažai dieninių rūšių. Vidutinių platumų rūšys lengvai pakelia šaltį ir būna aktyvios iki rudens gilumos. Šiam pobūriui priklauso ir įprastos rūšys Phalangium opilio bei Opilio parietinus, kurios sutinkamos ant namų sienų. Dauguma Eupnoi (ypač Phalangiidae) – aktyvūs, greiti padarai, gyvenantys ant augalų.
Dypsnoi pobūriui priklauso lėti, dirvožemyje gyvenantys šienpjoviai. Pavyzdžiui, Trogulus genties rūšys tokios lėtos, kad šienpjoviai atrodo beveik negyvi. Kojos trumpesnės nei Eupnoi. Danga elastinga, bet būna ir kieta. Pedipalai ploni, be čiuptuvų. Patelių kiaušintakis paprastai labai ilgas. Šie šienpjoviai paplitę visame pasaulyje, bet ypač jų daug subarktinėje zonoje.
Šio pobūrio individai gyvena išskirtinai tropikuose. Pobūris yra pats didžiausias ir mažiausiai ištirtas. Šie šienpjoviai turi naguotus pedipalus ir labai tvirtą kūno dangą. Liemuo kauburiuotas, neretai su neįtikėtinomis ataugomis. Paplitę Centrinėje ir Pietų Amerikoje, pietų Afrikoje, Indijoje, Malaizijos salose, Australijoje. Daugiau ir įvairesnių yra tropinėje Amerikoje. Subarktikoje randama tik keletas Phalangodidae rūšių.
Šienpjoviai (lot. Opiliones, Phalangida) – bestuburių gyvūnų būrys, priklausantis voragyvių klasei.
2005 m. buvo žinoma apie 6300 jų rūšių, kurias galima suskirstyti į keturis pobūrius:
Cyphophthalmi Eupnoi Dyspnoi LaniatoresMāņzirnekļi, neīstie zirnekļi (Opiliones) ir zirnekļveidīgo helicerātu kārta. Tie ir nelieli, dažus milimetrus gari, īsi un plati zirnekļveidīgie, ar nepilnīgu vēdera segmentāciju (tergīti 9, sternītu mazāk), ar neparasti garām kājām un nelielām pedipalpām. Heliceras spīļveida. Māņzirnekļi ir plēsēji, barojas ar kailgliemežiem, kukaiņu kāpuriem, daudzkājiem, ērcēm un jauniem zirnekļiem, var uzņemt arī augu barību. Elpo ar trahejām. Māņzirnekļi ir ļoti plaši izplatīti un sastopami uz koku stumbriem, uz nokritušiem zariem, zem akmeņiem, zem lapām. Bieži sastop Phalangium ģints pārstāvjus.
Pasaulē ir zināmas ap 6300 sugām, kas iedalās 4 apakškārtās. Latvijā ir zināmas 14 sugas. Latvijā tos ir pētījis V. Tumšs.
Kārta Māņzirnekļi (Opiliones)
Māņzirnekļi, neīstie zirnekļi (Opiliones) ir zirnekļveidīgo helicerātu kārta. Tie ir nelieli, dažus milimetrus gari, īsi un plati zirnekļveidīgie, ar nepilnīgu vēdera segmentāciju (tergīti 9, sternītu mazāk), ar neparasti garām kājām un nelielām pedipalpām. Heliceras spīļveida. Māņzirnekļi ir plēsēji, barojas ar kailgliemežiem, kukaiņu kāpuriem, daudzkājiem, ērcēm un jauniem zirnekļiem, var uzņemt arī augu barību. Elpo ar trahejām. Māņzirnekļi ir ļoti plaši izplatīti un sastopami uz koku stumbriem, uz nokritušiem zariem, zem akmeņiem, zem lapām. Bieži sastop Phalangium ģints pārstāvjus.
Opiliones (dahulunya Phalangida) ialah order araknid umumnya dikenali sebagai penuai (harvestmen). Setakat 2011[update], lebih daripada 6,500 spesies penuai telah ditemui di seluruh dunia, walaupun bilangan sebenar spesies yang masih hidup mungkin melebihi 10,000.[1] Order Opiliones boleh dibahagikan kepada empat suborder: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi dan Laniatores. Fosil yang masih dalam keadaan baik telah dijumpai dalam Rhynie chert Scotland, 400-juta tahun, yang mengejutkan kelihatan moden, menunjukkan struktur asas harvestmen tidak banyak berubah sehingga sekarang. Kedudukan filogenetiknya dipertikai: saudara terdekatnya mungkin hama (Acari) atau Novogenuata (Scorpiones, Pseudoscorpiones dan Solifugae).[2]
Opiliones (dahulunya Phalangida) ialah order araknid umumnya dikenali sebagai penuai (harvestmen). Setakat 2011[update], lebih daripada 6,500 spesies penuai telah ditemui di seluruh dunia, walaupun bilangan sebenar spesies yang masih hidup mungkin melebihi 10,000. Order Opiliones boleh dibahagikan kepada empat suborder: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi dan Laniatores. Fosil yang masih dalam keadaan baik telah dijumpai dalam Rhynie chert Scotland, 400-juta tahun, yang mengejutkan kelihatan moden, menunjukkan struktur asas harvestmen tidak banyak berubah sehingga sekarang. Kedudukan filogenetiknya dipertikai: saudara terdekatnya mungkin hama (Acari) atau Novogenuata (Scorpiones, Pseudoscorpiones dan Solifugae).
Hooiwagens (Opiliones; vroeger Phalangida genoemd) vormen een orde van geleedpotige dieren binnen de spinachtigen. Er zijn meer dan zesduizend soorten,[1] waarvan er ongeveer 25 in noordwestelijk Europa voorkomen. In West-Europa komen vooral de gewone hooiwagen (Phalangium opilio), bonte hooiwagen (Paroligolophus agrestis) en de muurhooiwagen (Opilio parietinus) zeer algemeen voor.
Hooiwagens hebben net als spinnen acht poten, die bij hooiwagens vaak zeer lang zijn. Ze onderscheiden zich van de spinnen doordat beide delen van het lijf zozeer met elkaar vergroeid zijn dat ze een geheel lijken te vormen. Ze zijn dus niet ingesnoerd zoals bij spinnen, waar duidelijk een kopborststuk en een opisthosoma te onderscheiden zijn. Bovendien zijn hooiwagens niet in staat om spindraden te maken en hebben ze doorgaans maar één paar ogen. Ook hebben hooiwagens geen gifklieren.
Hooiwagens hebben geurklieren waarmee een helder vocht afgescheiden kan worden dat vermoedelijk dient als communicatiemiddel tussen soortgenoten. Ook kunnen ze bij schrik een melkachtig vocht afscheiden met een onaangename geur en smaak.
Hooiwagens worden wel verward met trilspinnen, spinnen die veel op een hooiwagen lijken en vaak in huizen voorkomen.
Indien een hooiwagen wordt aangevallen, kan deze een of meer poten laten vallen om zo te ontkomen. Ook andere spinachtigen hebben dit vermogen tot autotomie, maar hooiwagens laten de poten bij het minste of geringste vallen. Door een soort pacemakertje in het bovenste beensegment blijft zo'n losse poot nog enige tijd bewegen, een paar seconden tot een uur. Er wordt wel gesteld dat dit een aanvaller kan afleiden, zodat de hooiwagen meer kans heeft weg te vluchten.
De meeste hooiwagens zijn omnivoor in de ruimst mogelijke zin; ze eten zowel dode plantendelen als aas, en ook levende planten en levende prooien worden gegeten. Het belangrijkste voedsel bestaat uit insecten en andere kleine dieren, waarbij ook kannibalisme voorkomt. Er zijn echter ook strikt rovende soorten.
De paring vindt na een niet of nauwelijks ontwikkelde balts plaats door directe sperma-overdracht, in tegenstelling tot spinnen die het sperma overdragen in speciale pakketjes, spermatoforen genaamd. De eieren worden met een legboor in de aarde gelegd.
Sinds zomer 2008 wordt er in Noordwest- en Centraal-Europa melding gemaakt van een sterke toename van zogenaamde reuzenhooiwagens, een nog niet geïdentificeerde soort uit het geslacht Leiobunum. De eerste meldingen van deze soort kwamen uit 2004, in de buurt van het Nederlandse Nijmegen.
Met poten tot negen centimeter lang is hij ongeveer een derde groter dan de inheemse hooiwagen en verder onderscheidt hij zich door een lichte metaalgroene glans. Ook heeft hij een sterkere sociale samenhang: overdag kruipen tientallen tot honderden hooiwagens samen om zich te beschermen tegen vijanden. 's Nachts gaan ze allemaal weer individueel op jacht.
Waarschijnlijk zijn de reuzenhooiwagens via internationale handel in Nederland terechtgekomen en hebben ze zich daarvandaan verspreid naar Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Voor de mens is ook deze hooiwagensoort ongevaarlijk, maar andere dieren (zoals inheemse hooiwagens) zouden potentieel verdrongen kunnen worden en zelfs potentieel uitsterven.[2]
Hooiwagens (Opiliones; vroeger Phalangida genoemd) vormen een orde van geleedpotige dieren binnen de spinachtigen. Er zijn meer dan zesduizend soorten, waarvan er ongeveer 25 in noordwestelijk Europa voorkomen. In West-Europa komen vooral de gewone hooiwagen (Phalangium opilio), bonte hooiwagen (Paroligolophus agrestis) en de muurhooiwagen (Opilio parietinus) zeer algemeen voor.
Vevkjerringar eller langbein (Opiliones) er ei gruppe edderkoppdyr med særs lange bein sett i høve til kroppen. Gruppa er særs stor, med omkring 6 400 beskrivne artar[1], dei fleste i tropisk Sør-Amerika og Søraust-Asia. I Norden førekjem det 24 av dei[2]; 17 av desse er funne i Noreg[3]. Stikk i strid med kva mange trur er dei ikkje farlege i det heile teke.
Tovengjer av familien Tipulidae har òg særs lange bein og vert òg ofte kalla «langbeinar» eller «stankelbeinar»; desse er derimot lette å skilja frå vevkjerringane på at dei har tydelege vengjer og lang bakkropp.
Vevkjerringar har, som andre edderkoppdyr, todelt kropp delt i forkroppen prosoma og bakkroppen opisthosoma. Forkroppen er vidare delt inn i ei for-forkropp proterosoma og to fri ekstrasegment som dannar ei brei kopling med bakkroppen. Det er ikkje alltid like lett å sjå dette, og sjølv på ganske nært hald kan det verke som om kroppen berre består av eitt ovalt kroppssegment.
Klosaksane er små og består av berre tre segment, og pedipalpane er lange og liknar bein. Om lag midt oppe på kroppen til vevkjerringane sit det eitt par augo på ein slags «plattform» eller «pidestall» ein kallar ein augetuberkel. På bakkroppen har vevkjerringane eitt par med trakeopningar.
I motsetnad til hjå andre edderkoppdyr har vevkjerring-hannane ein penis.
Dei fleste vevkjerringar likar seg best i fuktige og skuggefulle område i skogbotnar og i holer. Dei lever stort sett av små virvellause dyr, men kan òg eta ein del små åtsel og daudt plantemateriale. Dei brukar pedipalpane til å føra maten til munnen, der dei først tygg han opp med klosaksene. Noko som skil vevkjerringane frå andre edderkoppdyr er at dei er i stand til å ta opp solide partiklar, ikkje berre flytande føde.
Vevkjerringar eller langbein (Opiliones) er ei gruppe edderkoppdyr med særs lange bein sett i høve til kroppen. Gruppa er særs stor, med omkring 6 400 beskrivne artar, dei fleste i tropisk Sør-Amerika og Søraust-Asia. I Norden førekjem det 24 av dei; 17 av desse er funne i Noreg. Stikk i strid med kva mange trur er dei ikkje farlege i det heile teke.
Tovengjer av familien Tipulidae har òg særs lange bein og vert òg ofte kalla «langbeinar» eller «stankelbeinar»; desse er derimot lette å skilja frå vevkjerringane på at dei har tydelege vengjer og lang bakkropp.
Vevkjerringer (Opiliones) tilhører edderkoppdyrene. De er helt harmløse og ufarlige for mennesker.
Det er beskrevet over 6 300 arter i verden. Vevkjerringer kan ha mange lokale navn på norske dialekter, særlig vanlig er langbein. De navneforveksles ofte med tovinge-gruppen stankelbein. Det offisielle norske navnet peker på at de ofte føler seg fram ved å bevege det andre beinparet fram og tilbake foran seg, med en bevegelse ikke ulik en vever som sender en skyttel fram og tilbake gjennom veven.
Det er funnet fossiler som regnes å være 400 millioner år gamle. De viser at vevkjerringer ikke har gjennomgått store anatomiske endringer siden den gang.
Vevkjerringer synes å ha bare ett ovalt rundt, kroppsavsnitt. Dette skiller dem fra edderkopper som har to tydelig adskilte avsnitt. Men vevkjerringene har egentlig to kroppssegmenter som er svært sammenvokst og det ser ut som om kroppen er ett segment. Det er ett hode-bryst-stykke (cephalothorax) og en bakkropp (abdomen). Bakkroppen har i alt ti tett sammenvokste ledd.
Hos noen arter er de første leddene på bakkroppen vokst til et lite ryggskjold (scutum).
Beina er gjerne svært lange i forhold til kroppen, og tynne. Det andre beinparet er ekstra lange og fungerer som følere eller antenner. Beina er ofte tydelig piggete, i noen tilfeller ekstremt.
Vevkjerringer har to øyne, midt foran på hodet, og kan se til hver side fra kroppen. Øynene sitter gjerne på en knøl (tuberkel) midt oppe på hodet. Under og foran øynene er det et par kraftige chelicerer («giftklør»), disse ender i en tang som ligner en liten krabbeklo. Ulikt edderkopper har vevkjerringene hverken giftkjertler eller kjertler som produserer silke.
Vevkjerringer er gjerne lys brune, gråbrune eller litt mørkt farget. Flere arter har mørkere tegninger eller mønster. Fargene varierer etter leveviset, en kan generelt si at de dagaktive artene er lysere farget. Noen er sterkere farget i oransje eller grønt.
Vevkjerringer puster med trakéer, slik som insekter, og ikke med boklunger som de fleste edderkopper. Hjertet er plassert i det første lange segmentet på beinet (femora). Derfor fortsetter beinet å bevege seg selv om vevkjerringen mister det. Dette kan vare noen minutter eller opptil en time. En regner med at dette er nyttig for vevkjerringer, som et middel for å komme seg bort fra farer, som angrep av rovdyr. Vevkjerringen som ikke beveger seg veldig raskt har dermed en mulighet å stikke seg bort og unnslippe.
Som andre edderkoppdyr har de en primitiv form for indre skjelett mellom tarmen og nervesystemet, en ansamling kompakt bindevev som danner et bruskaktig materiale som vokser i takt med dyret, og tjener som feste for visse muskelgrupper. Hos noen arter av vevkjerringer foregår det en kalsifisering av dette vevet.
De fleste arter har en ettårig livssyklus. Om dagen er de som regel litt gjemt i vegetasjonen, men noen er dagaktive. De fleste arter er aktive i mørke (nattaktive).
Noen arter kan utsondre en ubehagelig duft dersom de blir skremt.
De fleste vevkjerringer har et allsidig kosthold, alt fra andre mindre dyr, plantedeler og sopp inngår i menyen. Noen arter lever også av døde dyr (råtnende kjøtt) og dyreavføring. De kan ikke spinne eller lage fangstnett. Maten kommer de tilfeldig over. For å spise kommer de kraftige kjevene til nytte. Men, de har ikke gift som edderkopper, og er derfor helt ufarlige.
Mange arter leddyr har indirekte overføring av sæden til hunnen, det vil si at hannen avsetter en sædpakke hunnen plukker opp. Men slik er det ikke hos vevkjerringer, de har direkte overføring av hannens sæd til hunnen (sammenkobling). For å få til dette har hannen utviklet en meget lang og fleksibel penis.
Hunnen legger egg. Noen arter har ynglepleie.
Vevkjerringer kan ha ulike navn i de norske dialektene, som spindelkjerringer, spinnkjerringer, langbein, kongero, kongle, langfot-kongle, høyhest og kingelor. Noen kaller dem også stankelbein.
Inndelingen følger Kury, A.B.[1] Norsk entomologisk forening har utgitt en rekke Insekttabeller. Dette er små og billige hefter som tar for seg enkelte små grupper av leddyr. Heftene har bestemmelsesnøkkel for å finne navn på de enkelte artene. Et av heftene tar for seg vevkjerringene (se kilde).
Vevkjerringer (Opiliones) deles vanligvis i fire delgrupper (underordener). De er nærmest i slekt med midder (Acari).
Vevkjerringer (Opiliones) tilhører edderkoppdyrene. De er helt harmløse og ufarlige for mennesker.
Det er beskrevet over 6 300 arter i verden. Vevkjerringer kan ha mange lokale navn på norske dialekter, særlig vanlig er langbein. De navneforveksles ofte med tovinge-gruppen stankelbein. Det offisielle norske navnet peker på at de ofte føler seg fram ved å bevege det andre beinparet fram og tilbake foran seg, med en bevegelse ikke ulik en vever som sender en skyttel fram og tilbake gjennom veven.
Det er funnet fossiler som regnes å være 400 millioner år gamle. De viser at vevkjerringer ikke har gjennomgått store anatomiske endringer siden den gang.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Kosarze (Opiliones syn. Phalangida, łabuńce) – stosunkowo liczny (ponad 6 tys. gatunków) rząd pajęczaków, obejmujący zwierzęta od 5-10 mm długości, zamieszkujące przede wszystkim strefy tropikalne, ale występujące również w klimacie umiarkowanym. Kosarze są łatwe do rozpoznania, głównie po prawie idealnie eliptycznym ciele. Ich głowotułów ściśle przylega do szerokiego odwłoka, natomiast odnóża kroczne są niezwykle długie (czasem do 16 cm) i cienkie. Szczękoczułki krótkie, nogogłaszczki długie, wyposażone w wyrostki służące do wstępnego rozdrabniania pokarmu. Kosarze są mięsożerne, ale żywią się też (a nawet głównie) martwą materią organiczną. Jaja są składane do ziemi.
W Polsce występuje 31 gatunków kosarzy. Ich najpospolitszym przedstawicielem jest kosarz zwyczajny.
Tę bardzo zróżnicowaną grupę pajęczaków dzieli się aż na 41 rodzin, podzielonych na 4 podrzędy. Dla przejrzystości systemu klasyfikacyjnego powszechnie używa się również kategorii nadrodziny:
Kosarze (Opiliones syn. Phalangida, łabuńce) – stosunkowo liczny (ponad 6 tys. gatunków) rząd pajęczaków, obejmujący zwierzęta od 5-10 mm długości, zamieszkujące przede wszystkim strefy tropikalne, ale występujące również w klimacie umiarkowanym. Kosarze są łatwe do rozpoznania, głównie po prawie idealnie eliptycznym ciele. Ich głowotułów ściśle przylega do szerokiego odwłoka, natomiast odnóża kroczne są niezwykle długie (czasem do 16 cm) i cienkie. Szczękoczułki krótkie, nogogłaszczki długie, wyposażone w wyrostki służące do wstępnego rozdrabniania pokarmu. Kosarze są mięsożerne, ale żywią się też (a nawet głównie) martwą materią organiczną. Jaja są składane do ziemi.
W Polsce występuje 31 gatunków kosarzy. Ich najpospolitszym przedstawicielem jest kosarz zwyczajny.
Tę bardzo zróżnicowaną grupę pajęczaków dzieli się aż na 41 rodzin, podzielonych na 4 podrzędy. Dla przejrzystości systemu klasyfikacyjnego powszechnie używa się również kategorii nadrodziny:
Podrząd: Cyphophthalmi Nadrodzina: Stylocelloidea Rodzina: Stylocellidae Nadrodzina: Ogoveoidea Rodzina: Ogoveidae Rodzina: Neogoveidae Nadrodzina: Sironoidea Rodzina: Pettalidae Rodzina: Sironidae Rodzina: Troglosironidae Podrząd: Eupnoi Nadrodzina: Caddoidea Rodzina: Caddidae Nadrodzina: Phalangioidea Rodzina: Monoscutidae Rodzina: Neopilionidae Rodzina: Sclerosomatidae Rodzina: Stygophalangiidae Rodzina: Phalangiidae Podrząd: Dyspnoi Nadrodzina: Ischyropsalidoidea Rodzina: Ceratolasmatidae Rodzina: Ischyropsalididae Rodzina: Sabaconidae Nadrodzina: Nemastomatoidea Rodzina: Dicranolasmatidae Rodzina: Nemastomatidae Rodzina: Nipponopsalididae Nadrodzina: Troguloidea Rodzina: Trogulidae Podrząd: Laniatores Nadrodzina: Biantoidea Rodzina: Biantidae Rodzina: Escadabiidae Rodzina: Minuidae Rodzina: Podoctidae Rodzina: Samoidae Rodzina: Stygnommatidae Nadrodzina: Epedanoidea Rodzina: Epedanidae Nadrodzina: Gonyleptoidea Rodzina: Agoristenidae Rodzina: Assamiidae Rodzina: Cosmetidae Rodzina: Cranaidae Rodzina: Gonyleptidae Rodzina: Manaosbiidae Rodzina: Stygnidae Rodzina: Stygnopsidae Rodzina: Trionyxellidae Nadrodzina: Phalangodoidea Rodzina: Oncopodidae Rodzina: Phalangodidae Rodzina: Pyramidopidae Nadrodzina: Zalmoxoidea Rodzina: Guasiniidae Rodzina: Icaleptidae Rodzina: ZalmoxioidaeOpilião (ordem Opiliones) são artrópodes da classe dos aracnídeos. É a terceira ordem mais numerosa dos aracnídeos (seis a dez mil espécies), superada apenas pela ordem dos Acari e Araneae.
As principais características da ordem são: fusão entre cefalotórax e abdome; presença de pênis e ovipositor; presença de um par de glândulas repugnantes na região lateral-anterior. São divididos em quatro grandes grupos ou subordens: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi e Laniatores.
Apresentam hábito predominantemente noturno e são conhecidos popularmente no Brasil como aranha-bode, aranha-fedorenta, bodum, devido à secreção que podem soltar quando ameaçados. São inofensivos para humanos. Ainda é uma ordem pouco distinta, mas o conhecimento sobre a sua biologia vêm aumentando bastante principalmente no século XXI.
O nome Opiliones foi proposto pelo zoólogo sueco Karl J. Sundevall em 1833 e deriva da palavra latina opilio. Foi usado primeiramente pelo dramaturgo romano Plauto (254-184 a.C.) em suas comédias e que significava "ovelha-mestra". ‘Eclogues’ de Virgílio, escrito em 37 a.C., também mencionava a palavra opilio, mas aludindo a um pastor. Esta associação está provavelmente relacionada com a posição corporal elevada proporcionada pelas longas pernas de certas espécies de opiliões, assemelhando-se, assim, aos pastores europeus antigos que costumavam vagar sobre lugares altos, a fim de melhor contar seus rebanhos. A mais antiga alusão à Ordem Opiliones na literatura moderna provavelmente ocorreu no ‘Teatro de Insetos’ de Moffett (1634), no qual eles foram chamados aranhas-pastor, um nome ainda usado na Grã-Bretanha hoje em dia. Isso porque as pessoas achavam que o campo em que eles eram abundantes também era bom para o pasto de ovelhas. Os nomes mais populares na Inglaterra hoje em dia são opiliões ou aranhas-colheita, provavelmente porque algumas espécies são muito abundantes na época da colheita. Outra hipótese é que o movimento convulsivo feito por suas pernas depois de perdidas do corpo (um comportamento defensivo comum em algumas espécies da ordem) se assemelha ao de foice. O significado de muitos nomes em países europeus é ceifeiro, e isso também pode estar relacionado com o período de colheita ou à aparência de colher, como acontece com uma foice, quando andam. Curiosamente, em algumas províncias da Espanha, opiliões são chamados Pedros em alusão ao dia de São Pedro, que cai dentro da época de colheita e é um momento em que algumas espécies são especialmente abundantes no campo.
Em países onde o opiliofauna é dominada por espécies de pernas longas, os nomes comuns geralmente fazem referência a esta característica morfológica.
Nas regiões tropicais, especialmente na América do Sul, onde o opiliofauna é composta principalmente de espécies robustas e de pernas curtas, os nomes comuns estão normalmente relacionados com o mau cheiro liberado pela glândula odorífera localizada nas margens anterior do corpo, uma morfologia única, característica da Ordem. No Brasil nomes como bodum, aranha-bode, aranha-fedorenta, aranha-alho e frade-fedorento estão todos relacionados com o forte cheiro azedo secretado pela grande família Gonyleptidae (família mais comum no país).[1]
Os opiliões são inofensivos e caracterizam-se pelas pernas articuladas excepcionalmente longas em relação ao resto do corpo. Apesar das semelhanças superficiais com as aranhas, com as quais são geralmente confundidos, estes aracnídeos representam um grupo distinto. O corpo está divido em prossoma e opistossoma que encontram-se fundidos em toda a sua largura, formando uma estrutura ovalada ou arredondada sem separação visível dos dois tagmas. Em contrapartida, as aranhas apresentam o prossoma e opistossoma bem distintos. O prossoma dos opiliões porta um par de olhos medianos (raramente ausentes) sobre um oculário e lateralmente um par de aberturas das glândulas odoríferas (ou de cheiro), chamadas ozóporos. Essas glândulas secretam um líquido de cheiro característico quando o animal é perturbado. Os estigmas traqueais e abertura genital, que pode ser coberta por uma placa ou não, ficam na porção ventral do opistossoma. As fêmeas adultas possuem ovipositor e os machos adultos um longo pênis ou espermatopositor. Além de alguns grupos de ácaros, os opiliões são os únicos aracnídeos a possuírem ovipositor/pênis.
O tegumento é revestido por uma cutícula de duas camadas. Esta camada cuticular é altamente plástica (com grandes mudanças dentro do grupo), sendo utilizada até com função estridulatória. Também existem glândulas adesivas que permitem a camuflagem por adesão de partículas de solo. Por fim, existem órgãos especializados em recepção de sinais mecânicos, como os órgãos liriformes, que são mais sensíveis a vibrações que passem pelas pernas, facilitando a recepção de sinais mecânicos advindos do solo.[2]
Os seis pares de apêndices, como em todos os aracnídeos, são prossomáticos. Os opiliões possuem um par de quelíceras com três segmentos e pedipalpos com seis segmentos: coxa, trocânter, fêmur, patela, tíbia e tarso. Os pedipalpos primariamente são órgãos sensoriais, porém em Laniatores estes são raptoriais, com robustos espinhos, para agarrar e despedaçar o alimento. Os quatro pares de apêndices ambulatoriais podem ser bastante alongados e possuem sete segmentos: coxa, trocânter, fêmur, patela, tíbia, metatarso e tarso. O segundo par costuma ser mais alongado e com maior segmentação tarsal que os demais, e é usado para funções sensoriais, e não para locomoção, como se fosse uma antena, por isso é chamada de perna anteniforme.
Os opiliões foram os primeiros, e um dos únicos grupos dentro de Arachnida, a apresentarem aparato genital para transferência direta do esperma: pênis nos machos e ovipositor nas fêmeas. A caracterização do pênis é indispensável para a determinação específica dentro dos opiliões, já que diferentes grandes grupos apresentam estrutura incrivelmente diferente, principalmente dentro da categoria de família e relacionado à musculatura (divididos em: pênis com 3 músculos e garras de fixação (Cyphophthalmi), dois músculos, 1 músculo ou sem músculo algum).
O aparelho genital se divide em porção mesodérmica (gônadas, canais efetores, vesícula seminal, órgão propulsor) e ectodérmica. O modo de transferência de sêmen difere entre os grupos. O canal seminal se estende através do tronco e glande. A musculatura do tubo do tronco não tem relação com a expulsão de esperma. Esta é efetuada por um órgão propulsor no útero interno. Todas as modalidades de ‘glande’ - sob o que foram agrupadas estruturas heterogêneas - aumentam basicamente o movimento da posição distal do pênis. Elas servem evidentemente para introduzir a abertura do duto ejaculatório o mais exatamente possível no ovipositor e/ou nos receptáculos seminais, onde o esperma é depositado.[3]
Dentre os animais da aracnofauna subterrânea brasileira, há - aproximadamente- 15 espécies de opiliões, que possuem diversas adaptações morfológicas e fisiológicas a ambientes escuros e de caverna. Sua adaptação morfológica mais evidente relacionada às estruturas sensoriais é o alongamento dos apêndices, nos quais pode haver um aumento do número de órgãos sensíveis a estímulos químicos e mecânicos. Eles tateiam tanto o substrato quanto as presas, para identificarem e se localizarem em espacial, reprodutiva e de alimentação.
Munidos de tais estruturas os animais podem detectar o alimento mais rapidamente e a uma maior distância, gastando menos energia. Em opiliões há casos de redução ou perda de olhos. Uma exceção a esse caso são opiliões Megalopsalis sp e Hendea sp, que apresentam olhos grandes capazes de detectar larvas bioluminescentes de dípteros.
Por meio de observações e experimentos comportamentais, nota-se que espécies de caverna tipicamente utilizam pistas e sinais químicos e mecânicos para se comunicar com o sexo oposto e encontrar alimento.
Opiliões respiram através de um grande sistema traqueal que se abre para a atmosfera através de um par de espiráculos localizados no opistossoma, posteriores às coxas do último par de pernas. Esse sistema respiratório pode ser classificado como um pulmão traqueal até que haja investigações mais profundas. As traqueias são semelhantes à de insetos. Os espiráculos apresentam uma variedade de formas em diferentes grupos. Eles podem estar expostos ou ocultos e a abertura pode ter uma variedade de formas. A abertura é normalmente guardada por espinhos ou projeções cuticulares que formam uma grade ou rede, que pode ser muito ornamentada. Estes atuam provavelmente como filtros, excluindo partículas e parasitas.[5]
Os opiliões habitam quase todas as regiões zoogeográficas e são comuns tanto nos trópicos como nas zonas temperadas. Não são encontrados apenas em florestas, mas também em regiões mais secas como o Cerrado brasileiro e mais úmidas, como a região sul do Brasil, tendo como exemplo a cidade de Curitiba-PR onde são encontrados em grande quantidade, além da Savana venezuelana e o Chaco argentino-boliviano. Existem opiliões que vivem em grandes altitudes nos Andes e no Himalaia. A maioria vive em ambientes úmidos, habitando locais escuros, debaixo de pedras e troncos, e podem viver também no extrato arbóreo, debaixo do foliço, musgos e matéria orgânica em decomposição e em cavernas ou abrigos semelhantes.
Os opiliões são predadores e se alimentam de pequenos invertebrados, incluindo outros opiliões, vivos ou mortos.[6] Outros são saprófagos. Também existem os que sugam sucos vegetais.A maioria das espécies é onívora. Eles manipulam os alimentos com o auxílio dos pedipalpos e quelíceras. Ao contrário da maioria dos aracnídeos, como as aranhas e os escorpiões, que só conseguem ingerir líquidos, os opiliões são capazes de ingerir partes sólidas, sem a necessidade de dissolver antes o alimento. Geralmente as fêmeas se alimentam com maior frequência quando estão em época de deposição dos ovos.
Defesas primárias são aquelas que se manifestam mesmo na ausência de predadores, enquanto as secundárias são desencadeadas como resposta a um ataque, podendo ela ser química (substâncias alérgicas, por ex.) ou física (garras, espinhos). Há ainda defesas comportamentais, i.e., atitudes adotadas pela presa que confundem ou afugentam o predador, dificultando a visualização da presa ou simplesmente sua fuga.
Diversos tipos de mecanismos de defesa são encontrados entre os opiliões, dentre eles um par de glândulas exócrinas localizadas nas margens laterofrontais do prossoma, que secretam substâncias repugnatórias, podendo elas ser benzoquinonas, fenóis, cetonas, álcoois e terpenoides. Os compostos possuem cheiro forte e às vezes desagradável, podendo causar irritação ou, até mesmo, efeito letal em alguns predadores. Há também a presença de espinhos e comportamento de tanatose.[7]
A defesa comportamental mais frequentemente utilizada por opiliões da subordem Eupnoi é a autotomia de pernas, definida como a separação voluntária de um apêndice locomotor para evitar um dano maior durante o ataque. Quando o opilião tem uma perna atacada, ele a autotomiza sem extravazamento de hemolinfa. A perna mantém um movimento rítmico por um tempo, possivelmente distraindo o predador e permitindo a fuga do opilião. É importante salientar que a perna perdida não se regenera.[8]
Em relação ao cuidado parental, há variação entre os grupos: há casos em que as fêmeas protegem os ovos até eclodirem (D. oliverioi) enquanto outras não têm essa preocupação (I. cuspidata).
O grupo Opiliones está dividido em 4 grandes grupos:
Subordem Cyphophthalmi Simon, 1879
Subordem Eupnoi Hansen & Sørensen, 1904
Subordem Dyspnoi Hansen & Sørensen, 1904
Subordem Laniatores Thorell, 1876
Opilião (ordem Opiliones) são artrópodes da classe dos aracnídeos. É a terceira ordem mais numerosa dos aracnídeos (seis a dez mil espécies), superada apenas pela ordem dos Acari e Araneae.
As principais características da ordem são: fusão entre cefalotórax e abdome; presença de pênis e ovipositor; presença de um par de glândulas repugnantes na região lateral-anterior. São divididos em quatro grandes grupos ou subordens: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi e Laniatores.
Apresentam hábito predominantemente noturno e são conhecidos popularmente no Brasil como aranha-bode, aranha-fedorenta, bodum, devido à secreção que podem soltar quando ameaçados. São inofensivos para humanos. Ainda é uma ordem pouco distinta, mas o conhecimento sobre a sua biologia vêm aumentando bastante principalmente no século XXI.
Opiliones este un ordin de arahnide, cu peste 6 400 de specii descrise la nivel mondial până în 2006. Ordinul este divizat în 4 subordine, cel mai numeros fiind Laniatores cuprizând 4.000 de specii. Opilionii (numiți și cosași, păianjeni de câmp sau opilionide) au opistosoma segmentată și picioarele foarte lungi în raport cu corpul, ceea ce le deosebește de păianjeni. În plus, ei nu produc mătase. Opilionii nu au venin și chelicerele lor nu pot penetra pielea umană. Totuși, din cauza asemănării lor cu păianjenii mulți cred că prezintă pericol pentru om.
Forma corpului opilionilor este ovală sau rotundă, cu lungimea de până la 10 mm, cel mai mare fiind Trogulus torosus, care are 22 mm[1]. Luând în considerație și anvergura picioarelor, lungimea opilionilor poate avea peste 30 de cm.[2] Corpul este alcătuit din prosomă (cefalotorace) și opistosomă (abdomen). Tegumentul este moale și subțire.
Prosoma poartă anterior ochii, pedipalpii, chelicerele și orificiul bucal, lateral - picioarele. Tot în prosomă este concentrat și sistemul nervos. Partea dorsală este acoperită de o cuticulă (carapace) chitinoasă, formată din plăci numite tergite. Lobii pedipalpilor și chelicerelor formează aparatul extern bucal, numit stomatecă. Ochii, doi la număr, sunt așezați median dorsal pe prosomă, pe o proeminență - ocularium. Unele specii, în special cele cavernicole, sunt lipsite de vedere. Proeminența ochilor poate fi netedă sau însoțită de spini. La unele specii Dyspnoi ochii sunt situați pe structuri mai escrescente care formează o glugă ce acoperă chelicerele. Pe părțile laterale ale prosomei există glande odorifere, având rol de protecție. La Cyphophthalmi aceste glande de situează pe vârful unui con, numit ozofor. Mușchii prosomei sunt fixați de endosternite, strat de țesut conjunctiv similar cartilajului, care acționează ca un schelet intern. La unii opilioni (Phalangium, Odiellus, și Leiobunum) acest strat conține depozite de calciu[3].
Chelicerele sunt compuse din trei articole, se termină cu clești mici ce participă la fărâmițarea hranei.
Pedipalpii sunt folosiți ca organe tactile, pipăind obiectele din jur. La unele specii, ei sunt extinși și spinoși, având și un rol în capturarea prăzii. Însă majoritatea opilionilor nu au gheare, doar subordinul Laniatores se evidențiață prin pedipalpii hipertrofiați. Numărul articolelor este același ca și al picioarelor, cu diferența că metatarsul și tarsul sunt concrescute și, pur și simplu, sunt numite tars.
Membrele locomotoare (se mai numesc și picioare, apendice ambulatoare) constau din articolele: coxă, trohanter, femur, patela (rotula), tibia, bazitars și tars. La unii opilioni picioarele se termină cu gheare. La cele mai multe specii Eupnoi și Dyspnoi coxele sunt libere și mobile, în timp ce la alții sunt contopite cu corpul. Picioarele se mișcă datorită presiunii hidraulice create de hemolimfă (sânge)[3].
La stadiul de nimfă, etapă de creștere și dezvoltare, la Grassatores și unele Insidiatores există structuri suplimentare pe tarsul ultimilor două perechi de picioare, care permit, probabil, aderență la suprafețe netede în timpul năpârlirii, dar acestea sunt absente la adulți.
Picioarele la Eupnoi și Dyspnoi sunt extrem de lungi și subțiri. Alungirea picioarelor e cauzată de multiplicarea articolelor tarsene, care pot să ajungă și peste o sută. În caz că piciorul este prins în capcană sau de dușman, opilionii sunt capabili să-și disece piciorul printr-o mișcare puternică a articulației dintre coxă și trohanter, fenomen numit autotomie. Chiar dacă este desprins, membrul se contractă continuu o perioadă. Contracția este posibilă datorită prezenței oxigenului și activității neurale. Oxigenul, timp de câteva minute, e furnizat de stigmele tibiene. Neuronii stimulatori responsabili de locomoție devin activi, atunci când pierd conexiunea cu sistemul nervos central[3].
Datorită lungimii picioarelor corpul opilionului are o poziție suspendată, ceea ce-i mărește stabilitatea pe terenuri expuse vântului.
Opistosoma reprezintă regiunea posterioară a corpului. Ea este alcătuită din 9 - 10 segmente. Dorsal, opistosoma e acoperită cu tergite, ventral - sternite. Ultimul tergit, segmentul în care se deschide orificiul anal, nu dispune de o sternită corespunzătoare. Ventral pe opistosomă se află orificiile genitale, pe primul și al doilea segmente se deschid traheile prin stigme. Mușchii opistosoma cea mai mare parte par să reglementeze volumul și presiunea internă a fluidului din corpului[3].
Sistemul nervos reprezintă o masă celulară nervoasă, centralizată în jurul esofagului. Partea superioară a esofagului (syncerebrum) constă din protocerebron (inervează ochii), deutocerebron și tritocerebron (inervează chelicerele). Nervii pedipalpilor, membrelor locomotoare și opistosomei pleacă de la regiunea subesofagiană a masei nervoase.
Organele de simț. Opilionii au doar doi ochi simpli situați median pe prosomă. Multe specii care locuiesc în sol sau în peșteri au ochi reduși sau absenți. Mai multe Cyphophthalmi, orbi, au fotoreceptori mici la baza glandelor odorifere. Mărimea și complexitatea ochilor corelează cu cantitatea de lumină disponibilă în habitatul opilionilor. Simțul tactil e reprezentat de perișori senzitivi de pe pedipalpi[3].
Sistemul circulator. Spre deosebire de arahnidele cu plămâni (scorpionii, păianjenii) la opilioni, din cauza prezenței traheilor ramificate, sistemul circulator constă în principal dintr-o inimă tubulară dorsal și două aorte, una anterioară și alta posterioară. Inima este inervată de un ganglion cardiac. Miofibrele musculare ale inimii sunt dispuse inelar și contractă inima în timpul sistolei. Există două valvule ce preveni refluxul hemolimfei în inimă.
Respirația este de tip traheal. Două trahei laterale principale se ramifică puternic, aproape la fiecare organ intern. Traheile se deschid prin stigme amplasate pe opistosomă. Intern, ele au o structură spiralată ce împiedică închiderea lor în timpul locomoției[3].
Aparatul digestiv. La opilioni lipsește mecanismul de filtrare. La fel lipsește și digerarea extrabucală, ei înghit particule solide de hrană. Orificiul bucal continuă cu faringe, trecând prin masa nervoasă, este urmat de esofag. Esofagul se deschide în stomac ce umple cea mai mare parte o volumului opistosomei. Stomacul este înconjurat de celule musculare și trachei. Celulele epiteliale ale stomacului sunt deseori infectate de bacteriile parazite din genul Rickettsia. Stomacul continuă cu intestin și se termină cu anus. Pe lângă substanțele nutritive, în intestin se absorb și mineralele pentru construcți cuticulei[3].
Excreția este realizată de două glande coxale situate în prosomă. Ventral, între coxele picioarelor se deschid orificiile a două glande odorifere, a căror secreție urât mirositoare este folosită ca un mijloc de îndepartare a dușmanilor și aproape că nu sunt consumați de alte animale.
Multe specii sunt omnivore, se hrănesc cu insecte mici, substanțe vegetale și ciuperci; unele sunt necrofage, se hrănesc cu animale moarte, și mase fecale. Această gamă largă de produse consumabile este destul de neobișnuită printre arahnide, care sunt de obicei exclusiv prădători. Majoritatea opilionilor vânează prada prin ambuscadă, deși au fost observate și specii active. Pentru că ochii lor nu pot forma imagini bine conturate, ei utilizează pedipalpii în explorarea mediului ambiant. Spre deosebire de majoritatea celorlalte arahnide, opilionii nu au un stomac aspirator sau un mecanism de filtrare a hranei, ei ingeră particule mici de alimente solide. Acest mod de nutriție îi face vulnerabili la paraziți interne. Hrana este fărămițată de chelicere și articolele bazale a pedipalpilor și primei perechi de picioare[1].
Opilionii sunt, în majoritate, arahnide nocturne și colorate în nuanțe de maro, deși există un număr de specii diurne, care au modele în galben, verde, negru, roșu etc.
Pentru a se apăra de prădători, cum ar fi păsările, mamiferele, amfibienii și păianjenii, corpul unor specii este acoperit de particule fine de sol, frunze uscate având rol de camuflaj, alții se prefac morți. Multe specii pot despica un picior, fenomen descris anterior. Substanțele elaborate de glande odorifere au un miros cu efect respingător, care pot fi eficiente împotriva furnicilor.
Multe specii de opilioni pot tolera unii pe alții, acumulându-se în colonii protejate în apropierea apei. Numărul indivizilor în aceste colonii poate varia până la 200 în Liniatores, și 70.000 în Eupnoi. Acest comportament este probabil o strategie împotriva prădătorilor, efectul secreților galdelor odorifere se mărește în acest caz[1].
Deseori pe opilioni, în principal pe picioare, se pot vedea puncte mărunte de culoare roșie. Aceștia sunt ectoparaziți – larvele acarianului Trombidium holosericeum.
Structura sistemului sexual este similară la ambele sexe. Gonadele duble (testiculele și ovarele) sunt amplasate în opistosomă, de la care pornesc gonoducte (spermiducte și oviducte). Gonoductele se unesc într-un canal unic ce se deschide prin penis, organ copulator la masculi, sau ovopozitor. Împerecherea implică copulația directă, fecundarea este internă. Dimorfismul sexual este slab evidențiat[1]. Au fost observate lupte intre masculi pentru o femelă. După fertilizare, ponta este depusă într-o crăpătură din sol, cu ajutorul ovopozitorului. Femela depune dela câteva zeci până câteva sute de ouă (600). Puii apar după 20 de zile de la depunere.După eclozare, tinerii se aseamănă cu părinții. Ei se descurcă independent, femela nu-i poartă pe spinare ca scorpionii sau păianjenii, de exemplu. Tinerii opilioni devin maturi după 5 – 7 năpârliri. Durata de viață a opilionilor, de regulă, este de 2 ani[1].
Opilionii populează toate continentele, cu excepția Antarcticii și a zonelor polare. Însă concentrația lor este mai mare la tropice. Opilionii preferă locuri ascunse, greu accesibile: frunziș, locuri pietrose, scorburi sau fisuri în scoarța copacilor. Sunt de asemenea specii iubitoare de umiditate. Pe teritoriul României cea mai răspândită specie este Phalangium opilio.
_(1).jpg)
_close-up_(15283388590).jpg)
.jpg)
|title= (ajutor)
Opiliones este un ordin de arahnide, cu peste 6 400 de specii descrise la nivel mondial până în 2006. Ordinul este divizat în 4 subordine, cel mai numeros fiind Laniatores cuprizând 4.000 de specii. Opilionii (numiți și cosași, păianjeni de câmp sau opilionide) au opistosoma segmentată și picioarele foarte lungi în raport cu corpul, ceea ce le deosebește de păianjeni. În plus, ei nu produc mătase. Opilionii nu au venin și chelicerele lor nu pot penetra pielea umană. Totuși, din cauza asemănării lor cu păianjenii mulți cred că prezintă pericol pentru om.
Kosce (Opiliones) je rad pavúkovcov. V apríli 2017 bolo známych viac ako 6 650 po celom svete[1], ale celkový počet druhov môže prerásť cez 10 000.[2] Rad kosce obsahuje päť podradov: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi, Laniatores, a od roku 2014 aj Tetrophthalmi.[3][4]
Kosce sa nachádzajú na všetkých kontinentoch okrem Antarktídy. Zachované fosílie staré 400 miliónov rokov sa našli v rohovci blízko škótskej dedinky Rhynie. 305 miliónov staré fosílie z Francúzska, ktoré vyzerajú prekvapujúco moderne, indikujú, že základný tvar ich tiel sa vyvinul veľmi dávno[5] a, aspoň v niektorých taxónoch, sa odvety zmenil veľmi málo.
Ich fylogenetická pozícia vrámci pavúkovcov je sporná: ich najbližší príbuzní môžu byť roztoče (Acari) alebo podtrieda Dromopoda (šťúry, šťúriky a solifúgy).[6] Hoci sa povrchne podobajú, sú často nesprávne identifikované ako pavúky (rad Araneae), kosce sú odlišný rad, ktorý nie je úzko spätý s pavúkmi. Majú dva páry dlhých končatín. Môžu sa ľahko odlíšiť od pavúkov s dlhými nohami svojim celistvým telom a jedným párom očí v strede cefalotoraxu (hlavohrude). Pavúky majú výrazné brucho, ktoré je oddelené od cefalotoraxu zúžením a majú tri až štyri páry očí, zvyčajne okolo okrajov cefalotoraxu.
Na území Slovenska bolo do roku 2010 známych 33 druhov koscov[7], v roku 2014 už 35 druhov[8] (iný zdroj uvádza 50 druhov[9]). V ľudský obydliach je bežný kosec domový (Opilio parietinus). V lesoch a lúkach je to kosec rožkatý (Phalangium opilio). Medzi najväčšie patrí horský druh kosec obrovský (Gyas titanus) a kosec klepietkár (Zachaeus crista) z lesov južného Slovenska[9].
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kosce
Kosce (Opiliones) je rad pavúkovcov. V apríli 2017 bolo známych viac ako 6 650 po celom svete, ale celkový počet druhov môže prerásť cez 10 000. Rad kosce obsahuje päť podradov: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi, Laniatores, a od roku 2014 aj Tetrophthalmi.
Kosce sa nachádzajú na všetkých kontinentoch okrem Antarktídy. Zachované fosílie staré 400 miliónov rokov sa našli v rohovci blízko škótskej dedinky Rhynie. 305 miliónov staré fosílie z Francúzska, ktoré vyzerajú prekvapujúco moderne, indikujú, že základný tvar ich tiel sa vyvinul veľmi dávno a, aspoň v niektorých taxónoch, sa odvety zmenil veľmi málo.
Ich fylogenetická pozícia vrámci pavúkovcov je sporná: ich najbližší príbuzní môžu byť roztoče (Acari) alebo podtrieda Dromopoda (šťúry, šťúriky a solifúgy). Hoci sa povrchne podobajú, sú často nesprávne identifikované ako pavúky (rad Araneae), kosce sú odlišný rad, ktorý nie je úzko spätý s pavúkmi. Majú dva páry dlhých končatín. Môžu sa ľahko odlíšiť od pavúkov s dlhými nohami svojim celistvým telom a jedným párom očí v strede cefalotoraxu (hlavohrude). Pavúky majú výrazné brucho, ktoré je oddelené od cefalotoraxu zúžením a majú tri až štyri páry očí, zvyčajne okolo okrajov cefalotoraxu.
Suhe južine ali matije (znanstveno ime Opiliones, nekdaj Phalangida) so red pajkovcev, v katerega uvrščamo okoli 6.500 danes živečih opisanih vrst, ki jih prepoznamo predvsem po zelo dolgih in tankih nogah, čeprav to ni lastnost vseh vrst.
Če izvzamemo noge so suhe južine razmeroma majhni členonožci; večina meri v dolžino med pet in deset milimetrov, telo največjih tropskih vrst pa v dolžino meri do 20 mm. Skupaj z nogami merijo prek 15 cm. Na drugi strani so najmanjše vrste, ki so podobne pršicam in skupaj z nogami dolge komaj 1 mm (te imajo tudi kratke noge v primerjavi z velikostjo telesa).
Njihov kratek, členjen zadek se pritrja na glavoprsje (prosomo) po celotni širini in med njima ni zožitve (kot npr. pri pajkih), zaradi česar ima telo ovalno obliko. Na vrhu prosome je v sredini dvignjena struktura, t. i. tuberkel, ob straneh katerega sta očesi. Pri nekaterih skupinah je tuberkel zelo širok, zaradi česar se zdi, da so oči ob robu glavoprsja namesto v sredini. Druge vrste so brez oči.[2] Na spodnji strani so izvodila smradnih žlez, ki izločajo jedko tekočino, namenjeno obrambi. Helicere so majhne, vitke in škarjaste. Pedipalpi so lahko podobni nogam, le da so v tem primeru po navadi krajši, ali močni in poraščeni s trni ter namenjeni grabljenju plena.
Najopaznejša značilnost suhih južin so dolge, tanke in močno členjene noge, ki lahko po dolžini mnogokrat presegajo dolžino telesa. Njihovo stopalce (tarzus) je vedno zgrajeno iz mnogo členov in zelo gibljivo. Drugi par nog je najdaljši in ima tudi čutilno funkcijo; žival z njim tipa po podlagi.
S svojimi navidez okornimi dolgimi nogami se lahko premikajo presenetljivo hitro. Plezajo tako, da stopalce noge, ki je sestavljeno iz mnogih členov, ovijejo okrog stebla ali lista. Pred plenilci se branijo z izločki obrambnih žlez, lahko pa tudi odvržejo katero od nog. Odpadla noga jim ne zraste ponovno.
Parjenje je enostavno, brez posebnega dvorjenja. Samci imajo penis, ki ga med samičinimi helicerami vstavijo v njeno vaginalno odprtino. Poleg suhih južin imajo poseben moški spolni ud med pajkovci samo še pršice. Samica iztegne leglico iz vaginalne odprtine in z njo odloži jajčeca v prst, mah, gnil les ipd. Naenkrat odloži na stotine jajčec. Življenjska doba v območjih z zmernim podnebjem znaša okoli enega leta. Prezimijo bodisi v jajčecih, bodisi kot neodrasli osebki.
Večina vrst živi v tropskih in subtropskih krajih, največkrat v vlažnih habitatih, kot so gozdna tla, podrta drevesa, humus in jame. Večinoma so plenilci, nekatere vrste pa so tudi mrhovinarske. Plenilske lovijo večinoma druge majhne členonožce, nekatere tudi polže. Za razliko od pajkov lahko prebavijo tudi trdne delce hrane.
Obstaja zmotno prepričanje, da imajo suhe južine enega najnevarnejših strupov med pajkovci in da so človeku nenevarni le zato, ker ne morejo predreti njegove kože. To ne drži; suhe južine sploh nimajo strupnih žlez in njihove helicere se namesto s strupnikom končujejo s škarjasto strukturo.[3]
Suhe južine veljajo za zelo staro skupino pajkovcev. Nekateri fosili iz devona (pred okrog 400 milijoni let) že kažejo znake, značilne zanje, kot so penis in vzdušnice. To pomeni, da so živele na kopnem vse od takrat. Bolj so sorodne ščipalcem in pršicam kot pajkom.
Njihova taksonomija je razmeroma slabo raziskana, saj je določanje vrst zaradi drobnih in krhkih struktur težavno. Specialisti so zato redki; skoraj tretjino od 6.500 znanih vrst je opisal en znanstvenik, nemški arahnolog Carl Friedrich Roewer. Takson je prvi formalno opredelil švedski naravoslovec Karl Sundevall. Ime Opiliones izvira iz latinske besede opilio, ki pomeni »ovčji pastir«, vendar asociacija ni jasna.
V Sloveniji živi okrog 55 vrst suhih južin, nobena od katerih ni endemna. Najbolj znan in najpogostejši v človekovih bivališčih je gotovo pozidni matija (Opilio parietinus), nekoliko manj pogost pa je večji navadni matija (Phalangium opilio). Favnistično zanimive so jamske vrste, kot sta jamski veleškarnik (Ischyropsalis muellneri) in savinjski veleškarnik (I. hadzii), mnoge pa v jamah samo prezimujejo.
Suhe južine ali matije (znanstveno ime Opiliones, nekdaj Phalangida) so red pajkovcev, v katerega uvrščamo okoli 6.500 danes živečih opisanih vrst, ki jih prepoznamo predvsem po zelo dolgih in tankih nogah, čeprav to ni lastnost vseh vrst.
Lockespindlar (Opiliones) är en ordning inom spindeldjuren. Lockespindlar har liksom spindlarna fyra benpar, två pedipalper och två käkar. Hos lockespindlar ser framkroppen och bakkroppen ut att vara sammanvuxna, till skillnad från spindlars markanta delning. De flesta arter har ett ögonpar, vissa saknar dock ögon helt (till exempel den grottlevande Giupponia chagasi). Lockespindlar saknar förmåga att producera gift och silke. De är herbivorer, asätare och rovdjur. De jagar levande föda genom att springa ifatt sina byten. Lockespindlarna andas med trakéer.
De ska inte förväxlas med harkrankar, som är insekter.
Anna Birgitta Rooth menade att den nordiske guden Loke från början var en spindel, och hänvisade bland annat till hans dialektala namn "Locke" och Lockespindlar[1].
Wikimedia Commons har media som rör Lockespindlar.
Denna Spindeldjurs-relaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Lockespindlar (Opiliones) är en ordning inom spindeldjuren. Lockespindlar har liksom spindlarna fyra benpar, två pedipalper och två käkar. Hos lockespindlar ser framkroppen och bakkroppen ut att vara sammanvuxna, till skillnad från spindlars markanta delning. De flesta arter har ett ögonpar, vissa saknar dock ögon helt (till exempel den grottlevande Giupponia chagasi). Lockespindlar saknar förmåga att producera gift och silke. De är herbivorer, asätare och rovdjur. De jagar levande föda genom att springa ifatt sina byten. Lockespindlarna andas med trakéer.
De ska inte förväxlas med harkrankar, som är insekter.
Opiliones, örümceğimsiler sınıfından eklembacaklı takımıdır ve dünya çapında yaklaşık 6.300 türü vardır. Opilioneslerin boyları 2 milimetre'den 22 milimetre'ye (Trogulus torosus) kadar değişir. Örneğin, Mitobates stygnoides sadece 6 milimetre, bacakları ise yaklaşık 160 milimetredir.
Orta Avrupa'daki türlerden çoğu tehlikede ve IUCN Kırmızı Listesi'nde yer alır.
Bazı örümceklerin aksine, opilioneslerin kafa tarafı (prosoma) arka tarafından (opisthosoma) ayrı değildir. Opilionesler ne zehir bezine, ne de ağ bezine sahiptir.
Bütün örümcekler (Arachnida) gibi sekiz bacakları vardır. Bazı türlerin uzun (Mitobates stygnoides) bacakları vardır, bazı türlerin bacakları ise çok kısadır. Saldırı anında bacaklarını bedeninden ayrılabilirler (autotomi) ve bu kopan bacak, saldırganın dikkatini dağıtmak için, devamlı seğirir. Genç opilioneslerde kopan bacaklar genellikle iki üç deri değişiminden sonra yenilenir.
Bu örümceğin birçok türünün pedipalpus'ları bacağa benzer. Çene pençeleri aşırı büyük ve dikkat çekicidir. Zehir bezleri eksik olduğundan bu örümcekler avlarını diri yerler. Görme yetileri çok zayıftır ve noktürnal canlılardır.
Bazı türlerin vücutlarında tuhaf dikenler bulunmaktadır ancak bu dikenlerin fonksiyonları henüz belirlenememiştir.
Opilionesler birçok yerde yaşar ve ağ yapmazlar. Mikroskobik hayvanlar veya böcek leşleri ile beslenirler.
Oplionesler spermlerini vasıtasız aktarırlar; bunun için erkek ve dişi örümcek karşı karşıya dururlar. Daha sonra dişi örümcek yumurtalarını yerdeki küçük deliklere ve yarıklara yumurtlar. Güney Amerika'daki bazı türlerde (Gonyleptidae) kuluçka bakımı gözetlenmiştir.
Tüm sınıflandırmalar belli değildir. Güncel sınıflandırmayı Kury (2003)[1] gösteriyor.
Bu grupta tüm Orta Avrupa'da bulunan opiliones türleri bulunur. Şu familyalara sınıflandırılmıştır:
Bu türler sadece tropikal kuşaklarda görülmüştür.
Opiliones, örümceğimsiler sınıfından eklembacaklı takımıdır ve dünya çapında yaklaşık 6.300 türü vardır. Opilioneslerin boyları 2 milimetre'den 22 milimetre'ye (Trogulus torosus) kadar değişir. Örneğin, Mitobates stygnoides sadece 6 milimetre, bacakları ise yaklaşık 160 milimetredir.
Orta Avrupa'daki türlerden çoğu tehlikede ve IUCN Kırmızı Listesi'nde yer alır.
Косарики, косоніжки (Opiliones або Phalangida) — ряд (іноді підклас) павукоподібних тварин. Тіло косариків поділяється на головогруди та сегментоване черевце. Є 8 довгих ніг, які дозволяють тримати тулуб високо над поверхнею при русі. Відірвані ноги деякий час скорочуються, чим нагадують рухи косою, звідки і назва. Поширені від тропіків до полярних регіонів, є декілька синантропних видів. Відомо більше 6500 видів.[1] В Україні косарики малодосліджені, описано близько 50 видів.
Не слід плутати косариків із павуками, від яких вони відрізняються відсутністю павутинних бородавок і нездатністю виробляти павутиння, а також сегментованим черевцем, що з'єднане із головогрудьми без вузького стебельця. Також косарики абсолютно неотруйні.
Забарвлення покривів сіре, буре, чорнувате, активні вдень косарики більш строкаті. Є й яскраво забарвлені види.
Тіло невелике, звичайно від 1 до 20 мм у довжину. Поділяється на головогруди і розділене на 9-10 сегментів черевце, яке кріпиться до головогрудей широкою основою. У багатьох видів тергіти черевця зливаються із головогрудьми, утворюючи єдиний спинний щит.
Спереду знаходяться хеліцери і педипальпи. Хеліцери звичайно короткі, двочленикові, кінцевий членик із клешнею. У представників родини Ischyropsalidae, які живляться наземними молюсками, хеліцери довші за тіло — більше 1 см у довжину. Педипальпи бувають невеликі щупальцеподібні або більш масивні, з кігтем на кінці та шипами на члениках. На основних члениках педипальп і передніх ніг є жувальні лопаті.
До головогрудей знизу з боків кріпляться 8 довгих (до 16 сантиметрів) ходильних ніг (зрідка ноги можуть бути короткими), що закінчуються багаточлениковою (до 100 члеників) лапкою з кігтиками. Косарик охоплює лапкою стебельця рослин, що дозволяє йому міцно триматися у траві. Лапку згинають спеціальні м'язи, а розгинає тиск гемолімфи, що заповнює лапку. Завдяки механізму автотомії, ноги легко відриваються при спробі зловити косарика, а потім ще деякий час конвульсивно згинаються і розгинаються, тим самим відволікаючи нападника. За однією версією, саме ці рухи, що нагадують роботу косаря, і дали назву цим тваринам. За іншою версією назва пов'язана із масовою появою дорослих косариків у серпні, коли на луках косять сіно, а на полях збирають врожай.
Дихальна система представлена добре розгалуженими трахеями, що пронизують все тіло. Вони відкриваються на першому та другому сегментах черевця дихальцями. За цією ознакою косарики відмінні від павуків та подібні до комах. Гемолімфа косариків таким чином позбавлена газоносної функції.
Самиці мають яйцеклад, який відходить від основи черевця, а в самців є трубчастий копулятивний орган. Для косариків характерна справжня копуляція із внутрішнім заплідненням.
Центральна нервова система представлена кільцем навколо стравоходу.
На передній частині головогрудей розташована пара очей, часто очі знаходяться на підвищенні головогрудей. У деяких видів очі редуковано. Зір в цілому слабкий.
Рецептори нюху та дотику найкраще розвинені на педипальпах та найдовшій другій парі ніг.
Косарики здебільшого хижі, полюють на невеликих комах, павукоподібних. Деякі види спеціалізуються на наземних молюсках. Є й косарики, що живляться тваринною і рослинною їжею, що розкладається, послідом тварин. На відміну від павуків можуть живитися не лише рідкою їжею, але й заковтувати тверді частинки.
Після парування самиця відкладає за допомогою яйцекладу від декількох десятків до кількох сотень запліднених яєць у ґрунт, вологий мох, листяний опад тощо. Яйця вкриваються клейкими захисними виділеннями. Новонароджені косарики мають пройти 5-7 линянь, доки стануть статевозрілими. У деяких видів у розвитку зустрічаються елементи метаморфозу. Молодь таких косариків сильно відрізняється від дорослих. Більшість косариків помірних широт мають однорічний життєвий цикл: з'являються на початку літа, розмножуються в липні-серпні, а зимують яйця і молодь. Деякі види встигають за сезон дати дві генерації, і зимує молодь осіннього покоління. Максимальна тривалість життя косариків досягає 2 років.
Часто на тілі й ногах косариків знаходяться невеликі яйцеподібні нарости червоного кольору, зовнішні паразити — личинки кліща Allothrombium fuliginosum, які ймовірно не роблять великої шкоди хазяїну.
Зустрічаються всесвітньо: у полярних районах, помірних широтах, у тропіках. Населяють різноманітні біотопи — від посушливих степів і пустель до вологих лісів. Також вельми численні у горах, впритул до вічних снігів. Деякі види зустрічаються у великих містах.
Відомо за різними даними від 3500 до 6500 видів, яких розділяють на 4 підряди:
У свою чергу, підряди містять 45 родин та близько 1500 родів.[2]
В Україні косарики малодосліджені, описано близько 50 видів. Найбільш поширені — Opilio parietinus та Phalangium opilio.
Косарика (а не павука) зобразив на своїй картині «Вечірній павук обіцяє надію» у 1940 році Сальвадор Далі. Картина є алюзією на Другу світову війну.[3]
.png){kind=small}
Це незавершена стаття з арахнології.Косарики, косоніжки (Opiliones або Phalangida) — ряд (іноді підклас) павукоподібних тварин. Тіло косариків поділяється на головогруди та сегментоване черевце. Є 8 довгих ніг, які дозволяють тримати тулуб високо над поверхнею при русі. Відірвані ноги деякий час скорочуються, чим нагадують рухи косою, звідки і назва. Поширені від тропіків до полярних регіонів, є декілька синантропних видів. Відомо більше 6500 видів. В Україні косарики малодосліджені, описано близько 50 видів.
Не слід плутати косариків із павуками, від яких вони відрізняються відсутністю павутинних бородавок і нездатністю виробляти павутиння, а також сегментованим черевцем, що з'єднане із головогрудьми без вузького стебельця. Також косарики абсолютно неотруйні.
Opiliones (tên cũ là Phalangida) tên tiếng Việt là Bộ Chân dài, là một bộ thuộc Lớp Hình nhện. Đến thời điểm năm 2006, có hơn 6500 loài trong bộ này đã được phát hiện trên khắp thế giới dù số lượng loài đang tồn tại có thể lên đến 10.000 loài[1]. Bộ này có thể được chia thành 5 phân bộ: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi, Laniatores, và Tetrophthalmi. Hóa thạch được bảo quản tốt đã được tìm thấy trong các Rhynie chert 400 triệu năm tuổi của Scotland, trông hiện đại một cách đáng ngạc nhiên, cho thấy rằng cấu trúc cơ bản của chúng đã không thay đổi nhiều kể từ đó. Vị trí phát sinh loài bị tranh chấp: các loài có quan hệ gần gùi chúng nhất có thể là các con ve (Acari) hay Novogenuata (Scorpiones, Pseudoscorpiones và Solifugae).[2]. Dù thuộc Lớp hình nhện, chúng không phải là nhện thuộc Bộ Araneae.
Bài viết liên quan đến lớp Hình nhện này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Opiliones (tên cũ là Phalangida) tên tiếng Việt là Bộ Chân dài, là một bộ thuộc Lớp Hình nhện. Đến thời điểm năm 2006, có hơn 6500 loài trong bộ này đã được phát hiện trên khắp thế giới dù số lượng loài đang tồn tại có thể lên đến 10.000 loài. Bộ này có thể được chia thành 5 phân bộ: Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi, Laniatores, và Tetrophthalmi. Hóa thạch được bảo quản tốt đã được tìm thấy trong các Rhynie chert 400 triệu năm tuổi của Scotland, trông hiện đại một cách đáng ngạc nhiên, cho thấy rằng cấu trúc cơ bản của chúng đã không thay đổi nhiều kể từ đó. Vị trí phát sinh loài bị tranh chấp: các loài có quan hệ gần gùi chúng nhất có thể là các con ve (Acari) hay Novogenuata (Scorpiones, Pseudoscorpiones và Solifugae).. Dù thuộc Lớp hình nhện, chúng không phải là nhện thuộc Bộ Araneae.
Сеноко́сцы[1] (лат. Opiliones) — отряд членистоногих из класса паукообразных. По данным на 2005 год, насчитывалось более 6300 видов сенокосцев, подразделяемых на 4 подотряда. Самый большой подотряд — Laniatores — насчитывает свыше 4 тысяч видов. На территории европейской части России встречается более 60 видов. Простонародное название сенокосцев — косиножки.
Сенокосцы напоминают пауков, но, в отличие от них, имеют сегментированное брюшко, соединённое с головогрудью широким основанием, а не стебельком. Туловище обычно небольшое, 1—5 миллиметров длиной (22 миллиметра у самого большого представителя сенокосцев, Trogulus torosus), обычно яйцевидное. Ноги иногда чрезвычайно длинны — могут достигать 16 сантиметров. На лапках имеются коготки, иногда двойные. Глаза простые, одна пара, расположены на приподнятых бугорках головогруди; у некоторых пещерных видов глаза отсутствуют. Брюшко короткое, состоит из 9—10 плотно сомкнутых сегментов. Покровы как правило очень твёрдые, панцирные. Окраска у ночных форм сероватая, буроватая или чёрная; у дневных форм бывает пёстрая. Хелицеры вооружены клешнями; обычно хелицеры невелики, но у представителей некоторых семейств, питающихся наземными моллюсками, длиннее туловища (до 1 сантиметра). Педипальпы, как правило, короткие. Членики ног длинные, а лапки вторично расчленены, причём число члеников может превышать сотню. Повышенная гибкость позволяет лапкам сенокосца крепко обвиваться вокруг травинок, помогая передвигаться в траве. При движении лапок мышечно-механический принцип сочетается с гидравлическим: сгибание производится мышцей у основания, подтягивающей сухожилие, которое проходит сквозь членики; а разгибание — давлением гемолимфы, заполняющей лапку. Этот способ позволяет при небольшой частоте мышечных сокращений и минимальной трате энергии перемещаться довольно быстро. В жарких и сухих местностях длинные ноги имеют и другое адаптивное значение — они поднимают туловище сенокосцев высоко над поверхностью почвы, нагревающейся в дневные часы.
У большинства длинноногих сенокосцев ноги легко отрываются (т. н. автотомия) и ещё долго продолжают ритмически сокращаться (откуда и возникли обычные названия «сенокосец»). Сокращения предположительно отвлекают хищников, пока сенокосец спасается бегством.
Органы осязания и обоняния сосредоточены на педипальпах и ногах. При движении сенокосцы обычно ощупывают субстрат самой длинной, второй, парой ног. Зрение развито слабо. Реакции на различные раздражители у сенокосцев в целом более вялые, чем у большинства арахнид, и ответом нередко бывает не бегство, а замирание (танатоз). Органами дыхания служат разветвлённые трахеи, которые открываются на 1—2-м сегментах брюшка парными дыхальцами (стигмами), по строению очень похожими на дыхальца насекомых. Нервная система образует вокруг пищевода сплошное ганглиозное кольцо и не имеет разделения на головной мозг и головогрудной узел.
Сенокосцы не ядовиты и не имеют паутинных желез. У них имеется пара головогрудных желез, выделяющих пахучий секрет. Из-за резкого запаха сенокосцы почти не потребляются в пищу хищными насекомыми и позвоночными.
Сенокосцы распространены практически повсеместно и встречаются в самых разных местах обитания — от лесов и лугов до пустынь. Некоторые виды поднимаются в горах до границ вечных снегов. Особенно богаты сенокосцами лиственные и смешанные леса; обычны они и в городских ландшафтах. Большинство сенокосцев — ночные хищники; днём их легко заметить замершими на стенах в характерной позе с раскинутыми ногами. По типу питания сенокосцы отличаются от большинства арахнид. Они поглощают не только жидкое содержимое жертвы, но и твёрдые частички, отрывая их хелицерами и поднося ко рту. Далее пища измельчается жевательными отростками педипальп и передних ног, которые у многих сенокосцев функционируют как челюсти. Сенокосцы преимущественно хищники и питаются мелкими членистоногими. Виды семейства Ischyropsalidae специализированы как потребители наземных улиток и слизней. Виды семейства Phalangiidae (их самый массовый вид, сенокосец Phalangium opilio, встречается повсеместно) могут потреблять также растительную пищу и грибы, а ещё падаль, птичий помёт и фекалии животных.
Часто на теле сенокосцев, главным образом на ногах, можно заметить красные точки. Это наружные паразиты — личинки клеща Allothrombium fuliginosum.
По биологии размножения сенокосцы отличаются от большинства арахнид, больше напоминая насекомых. Осеменение у них внутреннее — самец вводит копулятивный орган в вульву самки. Специфических брачных танцев не наблюдается, зато нередки жестокие драки самцов за самку. Оплодотворенная самка откладывает яйца в почву при помощи длинного яйцеклада, отходящего от основания брюшка. Число яиц в кладке — от нескольких десятков до нескольких сотен. Плодовитость одной самки может достигать 600 яиц. Известны случаи партеногенетического размножения, но развитие таких яиц обычно приостанавливается.
Вылупившиеся молодые сенокосцы обычно похожи на взрослых. По мере роста они 5—7 раз линяют, после чего становятся половозрелыми.
Большинство сенокосцев умеренных широт имеют одногодичный жизненный цикл: они появляются в начале лета, размножаются в июле — августе, а зимуют яйца и молодь. Некоторые виды успевают за сезон породить две генерации, и зимует молодь осеннего поколения. Известны случаи появления маленьких сенокосцев в зимние оттепели. Максимальная продолжительность жизни — 2 года.
Сенокосцы представляют собой пример параллельной эволюции. По характеру приспособлений к жизни на суше они более, чем другие арахниды, напоминают насекомых. У них компактное туловище, плотные, нередко панцирные покровы, защищающие тело от потери влаги и механических повреждений, и развитое трахейное дыхание. С насекомыми их роднит также внутреннее оплодотворение, откладка яиц в толщу субстрата с помощью яйцеклада, всеядность и пережёвывание твёрдой пищи.
Научное название Opiliones было предложено шведским зоологом Карлом Якобом Сундевалем в 1833 году. Оно образовано от лат. opilio, использовавшегося Римским драматургом Титом Плавтом в своих комедийных постановках для обозначения пастухов. Видимо, поводом тому была аналогия между возвышающимся над землей телом многих представителей сенокосцев и тем, как в старину пастухи использовали ходули для облегчения наблюдений за своим стадом. В литературе нового времени наиболее ранней предпосылкой для такого названия является работа Томаса Маффита «The Theater of Insects» (1634), где они упомянуты как «пауки-пастухи» (shepherd spiders). Автор утверждал, что люди называли их пастухами, считая, что поля с обилием сенокосцев хорошо подходят под пастбища. В Англии из не научных названий сейчас наиболее распространено название «жнецы», или «сборщики урожая» (harvestman), видимо, ввиду их многочисленности в период жатвы. По другой версии, движения, выполняемые отброшенной при защите ногой сенокосца напоминают движения косы при сенокошении. В странах, где в опилиофауне преобладают длинноногие виды, народные названия обычно связаны именно с этой их чертой. В тропических регионах, особенно в Южной Америке, более распространены коротконогие виды, и народные названия обращены к издаваемому ими резкому запаху.
Сеноко́сцы (лат. Opiliones) — отряд членистоногих из класса паукообразных. По данным на 2005 год, насчитывалось более 6300 видов сенокосцев, подразделяемых на 4 подотряда. Самый большой подотряд — Laniatores — насчитывает свыше 4 тысяч видов. На территории европейской части России встречается более 60 видов. Простонародное название сенокосцев — косиножки.
盲蛛目（英文：Opiliones）是蛛形綱跑足亚纲以下的一個目。至2017年4月時，共發現了超過6,650種，[1]不過科學家估計現存種類可能超過10,000種。[2]盲蛛目底下共包含5個亞目：柄眼亞目（盲蛛目）（英语：Cyphophthalmi）[3]、開氣門亞目（英语：Eupnoi）[3]、閉氣門亞目（英语：Dyspnoi）[3]、強肢亞目（英语：Laniatores）與最近命名的Tetrophthalmi（英语：Tetrophthalmi）。[4]
目前所知的盲蛛遍布於南極洲之外的全世界，而已知保存最完整的化石發現於地質年代約4億年的蘇格蘭萊尼燧石層（英语：Rhynie chert），而在地層年代3億5百萬年前的法國也有發現到外型與現存種類外型相差無幾的樣本，這代表盲蛛自石炭紀以來外型就沒有太大的變化。[5]
盲蛛的外型類似蜘蛛，尤其是同樣擁有細長腿的幽靈蛛科，但是在分類上其與同樣為跑足亞綱的蠍子親緣關係較近。蜘蛛的身體可分為腹部與頭胸部兩個部分，而盲蛛的頭胸部和腹部之間則沒有明顯的腹柄。盲蛛僅有一對眼，而蜘蛛多半有3至4對，同樣具有視力功能。此外，盲蛛並不吐絲也不具有毒液。
盲蛛英文常被稱為「harvestmen（收割者）」或是「daddy longlegs（長腿爸爸）」，不過「daddy longlegs」也被用來稱呼同樣擁有細長腿的幽靈蛛科以及大蚊科。
盲蛛多半為雜食動物，以小型昆蟲、植物以及真菌為食；部分種類為食腐動物，以動物屍體、鳥屎或其他糞便排泄物為食。盲蛛廣泛的食性在蛛形綱中並不尋常，因為大部分的蛛形綱成員均為純粹的肉食性掠食者。盲蛛多半採伏擊型策略捕捉獵物。盲蛛的眼睛無法形成影像，因此牠們依靠第二對步足作為觸角來感測周遭環境。但其他蛛形綱成員不同的是，盲蛛進食的方式與蜘蛛不同，不採用體外消化而是直接將獵物咀嚼成碎片後食用，也因此牠們很容易受到體內寄生蟲（例如簇蟲（英语：Gregarinasina））的感染[2]。盲蛛會在進食後利用口器清理自己的每一根步足。
盲蛛多半透過有性生殖繁殖，少數種則有單性生殖的能力。盲蛛的交配採直接交尾的形式而非透過精包。在交尾前，部分種類的雄盲蛛會將自己螯肢的分泌物作為求偶贈禮（英语：nuptial gift）送給雌盲蛛。在交尾後，部分種類的雄盲蛛會保衛雌盲蛛。某些種類的雄盲蛛在交尾後會重複去刺激雌盲蛛的第二對感知步足，這個行為被科學家認為是雄盲蛛想要傳遞給雌盲蛛試圖交尾第二次的訊號[6]。
在交尾後數個月，雌盲蛛會透過產卵管產卵，部分種類更會築巢。十分特別的是，有些雄盲蛛會進行護卵，防止飢餓的雌性食卵，並且定時會去清理卵的表側[7]。根據環境溫度的不同，卵會在產下的20天至半年孵化。幼蛛約需要4至8齡（英语：instar）才會成熟，大多數平均為6齡[2]。
多數盲蛛為夜行性，體色多半為棕色。少部分種類為晝行性，體表會有黃色、綠色或紅色花紋。
盲蛛多半不排斥同類，在水源附近常會有大量個體聚集。在強肢亞目（英语：Laniatores）曾有200隻個體的群體紀錄，在開氣門亞目（英语：Eupnoi）中則有70,000隻個體的群體紀錄。盲蛛群聚的行為主要用於抵抗掠食者，透過氣味分泌物的配合可以有效減少群體中個體遭到捕食的機會[2]。
盲蛛目（英文：Opiliones）是蛛形綱跑足亚纲以下的一個目。至2017年4月時，共發現了超過6,650種，不過科學家估計現存種類可能超過10,000種。盲蛛目底下共包含5個亞目：柄眼亞目（盲蛛目）（英语：Cyphophthalmi）、開氣門亞目（英语：Eupnoi）、閉氣門亞目（英语：Dyspnoi）、強肢亞目（英语：Laniatores）與最近命名的Tetrophthalmi（英语：Tetrophthalmi）。
目前所知的盲蛛遍布於南極洲之外的全世界，而已知保存最完整的化石發現於地質年代約4億年的蘇格蘭萊尼燧石層（英语：Rhynie chert），而在地層年代3億5百萬年前的法國也有發現到外型與現存種類外型相差無幾的樣本，這代表盲蛛自石炭紀以來外型就沒有太大的變化。
盲蛛的外型類似蜘蛛，尤其是同樣擁有細長腿的幽靈蛛科，但是在分類上其與同樣為跑足亞綱的蠍子親緣關係較近。蜘蛛的身體可分為腹部與頭胸部兩個部分，而盲蛛的頭胸部和腹部之間則沒有明顯的腹柄。盲蛛僅有一對眼，而蜘蛛多半有3至4對，同樣具有視力功能。此外，盲蛛並不吐絲也不具有毒液。
盲蛛英文常被稱為「harvestmen（收割者）」或是「daddy longlegs（長腿爸爸）」，不過「daddy longlegs」也被用來稱呼同樣擁有細長腿的幽靈蛛科以及大蚊科。
ザトウムシ（座頭虫）は、節足動物門鋏角亜門クモ綱ザトウムシ目に属する動物の総称である。非常に足の長いものがあり、豆に針金の足をつけたような独特の姿をしている。長い足で前を探りながら歩く様子から、座頭虫の名がある。
一瞥するとクモを連想させる外見で、俗称としてメクラグモと呼ばれることもあるが、クモとは別グループに属する。
最古の化石記録は4億1千万年前（デボン紀に相当）のものが知られている。
英語圏の名称はHarvestman（刈り入れ人夫）、特に米国では“あしながおじさん(Daddy Longlegs)”の愛称がある。
ザトウムシ目は、長い足を伸ばし、豆粒のような体を中空に支え、その体を揺らしながら歩く様子が非常に特徴的である 。多くは頭胴長が1～2cm程度でごく小型のものもある。頭胸部と腹部は密着して、全体として楕円形にまとまる。外皮は比較的丈夫で、クモの腹部のように柔らかくない。体色は地味なものが多いが、金属光沢をもつものや、鮮やかな色彩のものもあり、背面などに棘を備えるものもある。また雌雄で性的二型を示すものもある。「座頭」ムシ、メクラグモなどと呼ばれるが、通常頭胸部の真中に左右1対の目がある。
ザトウムシ類は足の長さでほぼ3つの型に分けられる。足の短いものは、ダニザトウムシなど、ごく小型で、一見ダニのような姿である。中位の足の長さのものは、丸い体のクモのような感じの虫で、アカザトウムシやオオヒラタザトウムシなどがある。足の長いものは、非常に細い脚で、長いものでは10cmを超えるものがあり、日本産のナミザトウムシでは、雄の第二脚が180mmに達する例がある。
ザトウムシ類は、クモ綱のなかでは例外的に雄がペニスを有し、真の交尾を行う。雌雄は向き合って、腹面を触れ合う形で交尾をする。
体は頭胸部と腹部からなり、頭胸部と腹部との間、及び腹部の体節は明瞭に認められるが、くびれはなくクモ類のような腹柄はない。
頭胸部の背面はキチン質の丈夫な背板に覆われる。カイキザトウムシ類では、頭胸部と腹部の背板は分かれているが、他の類では、腹部前方の体節の背板が、頭胸部に癒合している。ダニザトウムシ類では、頭胸部の背板は腹部前方の背板と癒合して、大きな盾甲を形成する。背面の中央近くに、一対の単眼があるが、ダニザトウムシ類では例外的に単眼を欠く。眼は通常、背甲中央の小さな盛り上がり(眼丘）の両側面に位置し、眼丘が幅広く発達するものや、ほとんど認められないものもある。また背板には臭腺が開き、その位置は群によって異なる。防御および情報伝達に用いられると考えられるが、詳細は不明である。腹面には中央に腹板があるが、触肢や歩脚の基部に圧迫されてごく小さく、腹面はほとんど付属肢の基部に覆われる。
付属肢は頭胸部に六対あり、1対の鋏角と触肢、4対の歩脚をもつ。
身体の前端に短い鋏状の鋏角があり、口はその間の腹面側に開く。鋏角は3節からなり、先の2節が鋏を構成する。これは餌をつかみ、引き裂くのに用いられ、また、他の付属肢を清掃するのにも使う。普通は小さくて目立たないが、サスマタアゴザトウムシでは、鋏角が強大に発達し、捕獲器となる。また形状に性的二形が見られるものや、発音器と思われる構造が知られているものがある。
触肢は6節からなり、基部の節は顎葉を形成する。この節が決して融合しないのは、ザトウムシ類の特徴の一つとされる。多くのものでは短い歩脚状で、獲物をつかみ、鋏角に渡すのに用いられる。またアカザトウムシ類など捕食性のものでは、鎌状の捕獲器になっている。触肢にも形状に性的二形が見られるものがある。
歩脚はいずれも比較的単純な形をしている。長さについては様々で、ダニザトウムシ類などでは長いものでも体長の2倍を超えない。それ以外のものでは体長の数倍以上、ナミザトウムシでは最も長い脚が体長の30倍にも達する。ダニザトウムシ類では第一脚が最も長いが、それ以外の類では第二脚が特に長く、これを前に伸ばし、昆虫の触角のような器官として探るように使う。歩行にはそれ以外の三対を用いる。
腹部には付属肢はなく、腹面に呼吸器官である気管の開口部がある。背面には体節ごとに背板が並ぶが、いくつかの群では前方のものが頭胸部の背甲と癒合する。腹面にも体節ごとに腹板があり、前端の腹板が胸部に食い込む形になるものが多い。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
多くのものが森林に住み、小型のものは土壌動物として生活する。足の長いものは、低木や草の上、岩陰などで生活する。乾燥地帯に生息するものもあり、日本では海岸の岩陰に住むものがある。
雑食性で、通常昆虫などの節足動物やミミズなどの小動物を捕食するが、死んだ虫やキノコなどを食べるものもある。
天敵に対する防御として、同じクモ形類のクモやサソリのような強い毒性などは知られていない。防御行動としては臭腺から忌避物質を分泌したり、足を自切することがある。刺激を受けると身体を大きく揺するように動いたり、オオヒラタザトウムシなど地面や岩の上にはいつくばって、つついても動かないようになるものも防御行動の一つと考えられるが、詳細は不明である。
日本の学会ではザトウムシをダニに近縁な動物としている。[1] 海外でも1980年代まではダニに近縁とする考え方が主流であったが、分子解析の発達により現在ではサソリ、カニムシ、ヒヨケムシとともに走脚亜綱（英語版）へと分類するようになった。[2] こちらではザトウムシ目のみで単系統を成すのか、それともカニムシ・ヒヨケムシのグループと合わせてはじめて単系統を成すのか議論が続いている。（英語版）
世界で約4000種ほどが知られる。
ザトウムシ目 Phalangida Opiliones
ザトウムシ（座頭虫）は、節足動物門鋏角亜門クモ綱ザトウムシ目に属する動物の総称である。非常に足の長いものがあり、豆に針金の足をつけたような独特の姿をしている。長い足で前を探りながら歩く様子から、座頭虫の名がある。
一瞥するとクモを連想させる外見で、俗称としてメクラグモと呼ばれることもあるが、クモとは別グループに属する。
最古の化石記録は4億1千万年前（デボン紀に相当）のものが知られている。
英語圏の名称はHarvestman（刈り入れ人夫）、特に米国では“あしながおじさん(Daddy Longlegs)”の愛称がある。
통거미목 또는 장님거미목은 거미강에 속하는 목이다. 2017년 4월을 기준으로 세계에서 6,650종이 넘는 종이 발견되었고,[1] 현존하는 종의 수는 10,000종이 넘을 것으로 예상된다.[2] 통거미목은 Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi, Laniatores 그리고 2014년에 명명된 Tetrophthalmi, 총 5 개의 아목을 포함한다.[3]
각 현존하는 아목의 대표적인 종들은 남극 대륙을 제외한 전 세계에서 발견할 수 있다.
놀라울 정도로 현대적으로 보이는 잘 보존된 화석이 스코틀랜드의 4억 년 전 라이니 처트(영어: Rhynie chert)와 프랑스의 3억 5백만 년 전 바위에서 발견되었는데, 이 것은 통거미의 기본 체형이 아주 일찍이 발달했거나,[4] 적어도 통거미 중 일부는 그 이후로 거의 변하지 않았다는걸 나타낸다.
거미강 안에서 통거미목의 계통발생학적 지위는 가장 가까운 친척이 진드기류 또는 Novogenuata (전갈목, 앉은뱅이목, 낙타거미목을 포함하는 거미강의 아강)라는 점에서 논란이 있다.[5] 이 목은 외형적으로 거미와 매우 비슷해 흔히 오인되지만 통거미목은 거미목과 밀접한 관계가 없는 별개의 목이다.
통거미목 또는 장님거미목은 거미강에 속하는 목이다. 2017년 4월을 기준으로 세계에서 6,650종이 넘는 종이 발견되었고, 현존하는 종의 수는 10,000종이 넘을 것으로 예상된다. 통거미목은 Cyphophthalmi, Eupnoi, Dyspnoi, Laniatores 그리고 2014년에 명명된 Tetrophthalmi, 총 5 개의 아목을 포함한다.
각 현존하는 아목의 대표적인 종들은 남극 대륙을 제외한 전 세계에서 발견할 수 있다.
놀라울 정도로 현대적으로 보이는 잘 보존된 화석이 스코틀랜드의 4억 년 전 라이니 처트(영어: Rhynie chert)와 프랑스의 3억 5백만 년 전 바위에서 발견되었는데, 이 것은 통거미의 기본 체형이 아주 일찍이 발달했거나, 적어도 통거미 중 일부는 그 이후로 거의 변하지 않았다는걸 나타낸다.
거미강 안에서 통거미목의 계통발생학적 지위는 가장 가까운 친척이 진드기류 또는 Novogenuata (전갈목, 앉은뱅이목, 낙타거미목을 포함하는 거미강의 아강)라는 점에서 논란이 있다. 이 목은 외형적으로 거미와 매우 비슷해 흔히 오인되지만 통거미목은 거미목과 밀접한 관계가 없는 별개의 목이다.
.jpg)
,_Westenschouwen,_the_Netherlands.jpg)
.jpg)
.jpg)
