Xaçgülü (lat. Senecio) - mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Xaçgülü (lat. Senecio) - mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Senecio o herba cana és un gran gènere de plantes dins la família Asteraceae. Consta d'unes 1.500 espècies de distribució cosmopolita. Els capítols florals normalment estan ratllats i són completament grocs. Entre les espècies del gènere n'hi ha de formes molt variades incloent-hi plantes suculentes ja sia de fulla, de tija o suculentes tuberoses, plantes anuals, perennes, aquàtiques, enfiladisses, arbusts i arbres petits. Algunes espècies produeixen biocides naturals, especialment alcaloides que detenen o maten els animals que se les volen menjar.
Senecio o herba cana és un gran gènere de plantes dins la família Asteraceae. Consta d'unes 1.500 espècies de distribució cosmopolita. Els capítols florals normalment estan ratllats i són completament grocs. Entre les espècies del gènere n'hi ha de formes molt variades incloent-hi plantes suculentes ja sia de fulla, de tija o suculentes tuberoses, plantes anuals, perennes, aquàtiques, enfiladisses, arbusts i arbres petits. Algunes espècies produeixen biocides naturals, especialment alcaloides que detenen o maten els animals que se les volen menjar.
Starček (Senecio) je rod rostlin z čeledi hvězdnicovité. Je to velmi mnohotvárný a rozsáhlý rod, zahrnující byliny, keře, stromy i liány. Je rozšířen po celém světě. V České republice roste asi 18 druhů. V minulosti byly některé druhy odděleny do samostatného rodu pastarček (Tephroseris).
Rod starček je rozšířen mimo Antarktidy téměř po celé zeměkouli. Největší počty rostoucích druhů jsou horách Střední a Jižní Ameriky, hojně se vyskytuje také v jižní Asii, na východě a jihu Afriky a v Austrálii. Rostou v rozmanitých rostlinných společenstvech, jsou to suchomilné i mokřadní rostliny.
Jednotlivé druhy mívají velice rozmanitý vzhled; mohou to být jednoleté, dvouleté i vytrvalé byliny, keře, nízké stromy či popínavé rostliny vyrůstající z kořenů kůlovitých, vláknitých, dužnatých nebo z plazivých oddenků. Rostliny bývají lysé, částečně či zcela porostlé žláznatými i nežláznatými chlupy, některé mají silně dužnaté listy. Bazální listy někdy vyrůstají v růžici, pak mívají řapíky. Lodyžní listy rostoucí střídavě jsou přisedlé (i objímavé) nebo řapíkaté. Čepele všech listů jsou variabilní, od celistvých až po dělené do úzkých segmentů.
Květní úbory barvy žluté, oranžové nebo růžové jsou většinou sestaveny do chocholičnatých nebo latnatých květenství, jen zřídka vyrůstají jednotlivě. Na květním lůžku bez plevek v terči vyrůstají cizosprašné, oboupohlavné, nálevkovité nebo válcovité kvítky s trubkovitou pěticípou korunou. Samičích jazykovitých kvítků bývá pár až 17 a mají plochou ligulu která je na koncích podvinutá; liguly někdy úplně chybí. Prašníky jsou podlouhlé až čárkovité. Čnělka má obvykle jeden terminální trichom, ramena blizen jsou velmi krátká. Listeny zákrovu mají tmavou špičku, stejně jako v druhé řadě vyrůstající drobné listeny zákrovečku.
Plody jsou válcovité, lysé nebo krátce chlupaté nažky s 5 až 10 žebry a s bílým chmýrem složeným z mnoha štětinek, rozšiřují se převážně větrem.[1][2][3]
Mnoho druhů z rodu starček obsahuje pyrolyzidinové alkaloidy, nejvíce jich je v květech, v lodyhách a listech již méně a v kořenech nejsou vůbec. Toxicita se projevuje u zvířat při časté konzumaci a vede k nevratnému poškození jater, u jednotlivých druhů zvířat je reakce rozdílná v závislosti na druzích mikroflóry v žaludku. Pyrolyzidinové alkaloidy (PAS) se vylučují do mléka a protože jsou považovány za karcinogenní jsou potenciálním problémem i pro lidí.[4]
Rod Senecio je rozdělen asi do 1000 druhů z nichž mnohé pravděpodobně vznikly hybridizaci. V přírodě České republiky se vyskytuje těchto 18 druhů:
a pět hybridů
Obrázky, zvuky či videa k tématu starček ve Wikimedia Commons
Starček (Senecio) je rod rostlin z čeledi hvězdnicovité. Je to velmi mnohotvárný a rozsáhlý rod, zahrnující byliny, keře, stromy i liány. Je rozšířen po celém světě. V České republice roste asi 18 druhů. V minulosti byly některé druhy odděleny do samostatného rodu pastarček (Tephroseris).
Brandbæger (Senecio) er en plante-slægt i kurvblomst-familien (Asteraceae).
Her omtales følgende arter, som er vildtvoksende eller dyrkede i Danmark.
Nogle arter har tidligere været regnet for at høre til i slægten Senecio, men henregnes nu til slægten Brandbæger (Jacobaea):
- og en enkelt henføres til slægten Brandbæger (Pericallis):
Brandbæger (Senecio) er en plante-slægt i kurvblomst-familien (Asteraceae).
Greiskräuter (Senecio), auch Kreuzkraut (wie „Greiskraut“ entstanden aus mittelhochdeutsch grîskrût, von grîs, ‚Greis‘) genannt, sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die je nach Autor weit über tausend Arten sind fast weltweit verbreitet.
Greiskraut-Arten sind meist ein- oder zweijährige oder ausdauernde krautige Pflanzen, einige Arten sind sukkulente Pflanzen, einige Arten verholzen und wachsen als immergrüne Halbsträucher, Sträucher oder Kletterpflanzen. Sie erreichen je nach Art Wuchshöhen von 5 bis 100, bis zu über 250 Zentimetern. Manche Arten bilden Rhizome.
Die wechselständigen Laubblätter sind gestielt oder sitzend. Die Blattspreite kann ganz unterschiedlich geformt sein von fadenförmig über lanzettlich bis eiförmig und von gelappt bis gefiedert. Der Blattrand kann glatt, gezähnt oder gesägt sein.
Meist sind viele Körbchen in doldigen traubigen oder rispigen Gesamtblütenständen zusammengefasst. Es ist ein Involucrum mit je nach Art unterschiedlich vielen Hüllblättern vorhanden. Die Körbe enthalten am Rand 5, 8, 13 oder 21 (selten 34) zygomorphe, dreizipfelige Zungenblüten und innen (5 bis) 13 bis über 80 radiärsymmetrische Röhrenblüten. Die Kronblätter sind zu einer Röhre verwachsen.
Die meist fünfrippigen oder -geflügelten Achänen besitzen einen Pappus.
Die Gattung Senecio wurde durch Carl von Linné aufgestellt. Der botanische Gattungsname Senecio leitet sich vom lateinischen Wort senex für „Greis“ her, vermutlich, weil die fruchtenden Pflanzen durch die weißlichen Haarkronen der Früchte an Greisenhaare erinnern; eine weitere Möglichkeit wäre wegen der halbkugeligen und nackten, an Glatzköpfe erinnernden Korbböden.
Synonyme für Senecio L. sind je nach Autor: Aetheolaena Cass., Cadiscus E.Mey. ex DC., Culcitium Humb. & Bonpl., Hasteola Raf., Iocenes B.Nord., Lasiocephalus Willd. ex Schltdl., Rhetinodendron Meisn., Robinsonia DC., Symphyochaeta (DC.) Skottsb., Synosma Raf. ex Britton & A.Br., Vendredia Baill.[1]
Insgesamt sind in der Gattung Senecio etwa 1250 Arten beschrieben, damit stellt Senecio eine der artenreichsten Gattungen unter den Blütenpflanzen dar.[2][3] Von ihr wird von manchen Autoren die Gattung Jacobaea Mill. mit etwa 45 Arten abgespalten.[4][1] Die Gattung Senecio gehört zur Tribus Senecioneae in der Unterfamilie Asteroideae innerhalb der Familie Asteraceae.
Die Verbreitung der Gattung Senecio ist fast weltweit. Allein in Mitteleuropa sind mindestens 30 Arten heimisch, beispielsweise das Gewöhnliche Greiskraut (Senecio vulgaris), das Klebrige Greiskraut (Senecio viscosus) als verbreitete „Unkraut“-Pflanzen.
Die Senecio nemorensis-Gruppe (Syngameon) ist in Eurasien weitverbreitet, ihr Verbreitungsgebiet reicht von Nordspanien bis nach China, Taiwan und Japan. Sie enthält nach Herborg 1987 neun Arten, von denen die meisten bei gemeinsamen Vorkommen miteinander hybridisieren und Übergangsformen bilden. In Deutschland kommen die Arten Senecio cacaliaster, Senecio hercynicus (Harz-Greiskraut), Senecio germanicus und Senecio ovatus (Fuchssches Greiskraut) vor. Die Unterart Senecio hercynicus subspec. ucranicus kommt in den östlichen Karpaten vor und Senecio hercynicus subspec. dacicus konnte bisher nur aus Rumänien nachgewiesen werden. Senecio ovatus subsp. stabianus und Senecio bayonnensis kommen isoliert in Südwesteuropa vor (keine Hybridisierungsvorgänge).[5] Senecio nemorensis ist eine sehr variable Sippe, die ihr Hauptverbreitungsgebiet in Sibirien hat.[6] Dazu gehören:[7][8][9][10][11]
Nicht zur Gattung Senecio werden gerechnet die Arten der Gattung Aschenkräuter (Tephroseris (Rchb.) Rchb.):[14]
Nicht zur Gattung Senecio werden gerechnet die Arten der Gattung Kleinia Mill.:[12]
Seit 2006 nicht zur Gattung Senecio gehören die etwa 45 Arten der Gattung Jacobaea Mill. (Auswahl):[4][16][17]
Für die Gattung Senecio s. l. sind Pyrrolizidin-Alkaloide typisch, beispielsweise Senecionin, die zum großen Teil leberschädigend und krebsauslösend sind. Die als besonders problematisch angesehenen Arten in der im Artikel dargestellten Systematik gehören allerdings zur Gattung Jacobaea. Vergiftungssymptome treten meist sehr spät (nach Wochen oder Monaten) auf. Vergiftungen sind auch über Honig und Kuhmilch möglich. Das Vieh meidet Senecio-Arten auf der Weide, jedoch nicht im Heu.[21] Die Vergiftung kann zur Venösen okklusiven Leberkrankheit führen.[22]
Verschiedene stark giftige Arten aus Mexiko liefern ein volkstümliches Mäusegift.
In der Volksmedizin wird es verdünnt bei Regelstörungen und Nasenbluten angewandt. Von einer Selbstbehandlung ist jedoch strikt abzuraten.
Greiskräuter (Senecio), auch Kreuzkraut (wie „Greiskraut“ entstanden aus mittelhochdeutsch grîskrût, von grîs, ‚Greis‘) genannt, sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die je nach Autor weit über tausend Arten sind fast weltweit verbreitet.
Senecio (lat. senecio = starac)[1] je rod u porodici Asteraceae, koja uključuje starāčke i prizemne začinske biljke ovog roda.[2][3]
Različito ograničen i taksonomski označavan, rod Senecio je jedan je od najvećih rodova cvjetnica. Uobičajeni pristup opisivanju roda je vještački, jer je polifiletski – čak u novim opisima koji se temelje na genetičkim podacima.[4][5] Unatoč tome što su mnoge vrste izdvojene u druge rodove, Senecio i dalje obuhvata oko 1.250 vrsta i jedan je od najvećih rodova cvjetnica.[6] Kako se ni na osnovu morfoloških sinapomorfija ne može utvrdi pripadnost vrsti i rodu, broj vrsta ovog rod nije tačno poznat. Rod ima distribuciju gotovo diljem svijeta,[4] a pojavio se u kasnom miocenu.[7]
Neke vrste proizvode prirodne biocide (posebno alkaloide) za odvraćanje ili ubijanje životinja, koje ih potencijalno jedu.
Vrste roda Senecio su hrana larvama nekih vrsta leptira (Lepidoptera). Senecio nemorensis sadrži pirolizidinske alkaloide,[8] kao i Senecio cannabifolius var. integrilifolius.[9]
Cvijetna glava je normalno zrakasta, sa glavicama na razgranatim klasterima. Cvjetovi su obično potpuno žuti, ali su poznati i zeleni, ljubičasti, bijeli i plavi.
U svom sadašnjem opisivanju ograničenog broja vrsta, rod sadrži vrste koje su jednogodišnje ili višegodišnje biljke, grmovi, mala stabla, vodene biljke (hidrofite) ili penjačice (lijane). Jedina vrsta stablašica je ranije pripadala rodu Robinsonia, sa Otočja Juan Fernández.[10]
Vrste roda Senecio su rasprostranjene gotovo širom svijeta. .[4] To je jedan od rijetkih rodova koji se javljaju u svih pet regija s mediteranskom klimom. Osim toga, vrste uspijevaju u planinskim područjima, uključujući tropska visokoplaninska područja.
Za mnoge rodove, među kojima je i Senecio i cijelo pripadajuće pleme, neophodna je potpunija revizija filogenetskih veza i odnosa. Mnoge vrste koje se stavljaju se u ovaj rod treba da zapravo budu premještene u neki drugi ili izdvoje u novi. U svom novom, postojećem razgraničenju, rod još uvijek nije monofiletski.[4] Rodovi koji su uključeni u aktuelnu klasifikaciju Senecio su, kako slijedi:[4]
Slijedeće rodovi uključuju vrste koje su prije bile pripadale rodu Senecio.[4]
Bivši Senecio
Senecio (lat. senecio = starac) je rod u porodici Asteraceae, koja uključuje starāčke i prizemne začinske biljke ovog roda.
Različito ograničen i taksonomski označavan, rod Senecio je jedan je od najvećih rodova cvjetnica. Uobičajeni pristup opisivanju roda je vještački, jer je polifiletski – čak u novim opisima koji se temelje na genetičkim podacima. Unatoč tome što su mnoge vrste izdvojene u druge rodove, Senecio i dalje obuhvata oko 1.250 vrsta i jedan je od najvećih rodova cvjetnica. Kako se ni na osnovu morfoloških sinapomorfija ne može utvrdi pripadnost vrsti i rodu, broj vrsta ovog rod nije tačno poznat. Rod ima distribuciju gotovo diljem svijeta, a pojavio se u kasnom miocenu.
Neke vrste proizvode prirodne biocide (posebno alkaloide) za odvraćanje ili ubijanje životinja, koje ih potencijalno jedu.
Vrste roda Senecio su hrana larvama nekih vrsta leptira (Lepidoptera). Senecio nemorensis sadrži pirolizidinske alkaloide, kao i Senecio cannabifolius var. integrilifolius.
Tidmamay (Isem usnan: Senecio) d tawsit n yemɣi seg twacult n tetrawt. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Tidmamay neɣ Tubeṛṛas
Tidmamay (Isem usnan: Senecio) d tawsit n yemɣi seg twacult n tetrawt. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Wamanripa[1][2] (Wamanlipa),[3] Maych'a[4] (Waych'a)[5][6] icha K'ana[1] (genus Senecio) nisqa yurakunaqa hatunkaray yura rikch'anam, ancha rikch'aqsapa, ch'antasqa tuktuyuq rikch'aq ayllu (Compositae) nisqaman kapuq. 1250 rikch'aqninmi kan.
Kaymi Antikunapi wiñaq huk rikch'aqninkuna:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Senecio
Wamanripa (Wamanlipa), Maych'a (Waych'a) icha K'ana (genus Senecio) nisqa yurakunaqa hatunkaray yura rikch'anam, ancha rikch'aqsapa, ch'antasqa tuktuyuq rikch'aq ayllu (Compositae) nisqaman kapuq. 1250 rikch'aqninmi kan.
Senecio /sɪˈniːʃi.oʊ/[2] is a genus of flowering plants in the daisy family (Asteraceae) that includes ragworts and groundsels.
Variously circumscribed taxonomically, the genus Senecio is one of the largest genera of flowering plants.
The flower heads are normally rayed with the heads borne in branched clusters, and usually completely yellow, but green, purple, white and blue flowers are known as well.
In its current circumscription, the genus contains species that are annual or perennial herbs, shrubs, small trees, aquatics or climbers. The only species which are trees are the species formerly belonging to Robinsonia occurring on the Juan Fernández Islands.[3]
Pyrrolizidine alkaloids are found in all Senecio species. These alkaloids serve as a natural biocides to deter or even kill animals that would eat them. Livestock generally do not find them palatable.[4] Senecio species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species that have developed tolerance for these alkaloids.
The traditional circumscription of Senecio is artificial, being polyphyletic, even in its new circumscription which is based on genetic data.[5][6] Despite the separation of many species into other genera, the genus still contains c. 1,250 species and is one of the largest genera of flowering plants.[7]
As no morphological synapomorphies are known to determine which species belong to the genus or not, no exact species number is known. The genus has an almost worldwide distribution[5] and evolved in the mid- to late Miocene.[8]
Many genera and the whole tribe are in need of revision. Many species currently placed in the genus need to be transferred to other or new genera, and others have been retransferred to Senecio. In its new delimitation the genus is still not monophyletic.[5]
Genera that have been included are the following:[5]
The following genera contain species that are or have been included within Senecio.[5]
The scientific name, Senecio, means "old man".
Formerly in Senecio
The genus Senecio is distributed almost worldwide.[5] It is one of the few genera occurring in all five regions with a Mediterranean climate. Furthermore, species are found in mountainous regions, including tropical alpine-like areas.
Senecio /sɪˈniːʃi.oʊ/ is a genus of flowering plants in the daisy family (Asteraceae) that includes ragworts and groundsels.
Variously circumscribed taxonomically, the genus Senecio is one of the largest genera of flowering plants.
Senecio es un género cosmopolita extremadamente complejo de plantas herbáceas y arbustivas de la familia Asteraceae.
Comprende un amplio número de subgéneros y especies: unas 4400 descritas, de las cuales solo casi 1600 son taxones aceptados. Tienen unas morfologías extremadamente diversas, incluyendo hojas suculentas; también hay taxones con tallos y raíces suculentas, anuales, perennes, acuáticas, de montaña, arbustos y pequeños árboles.
Son hierbas o matas de hasta 2,5 m de altura, anuales, bienales o perennes, eventualmente rizomatosas, erectas o decumbentes, con hojas de enteras a pinnatisectas, enteras o denticuladas/serradas, glabras o pubescentes; las basales pecioladas, las caulinares alternas y sentadas.
Los capítulos se organizan en inflorescencias corimbosas, rara vez solitarias.
Los capítulos, habitualmente pedunculados, se organizan en inflorescencias corimbosas, cimosas, más raramente paniculiformes, racemosas o, incluso, axilares o solitarias.
El Involucro, habitualmente cilíndrico, hemiesférico o campanulado suele tener un diámetro entre 0,5 y 4 cm y está constituido por 5-34 brácteas erectas, oblongas, lineares o lanceoladas, habitualmente libres pero también a veces conadas, con márgenes usualmente escariosos o membraneáceos y a menudo reflejas en la fructificación, en 1-2 filas rodeando un receptáculo llano hasta convexo, desnudo y alveolado. Dichos capítulos son generalmente radiados y heterógamos, con, cuando existen, 5-34 iguales externas pistiladas fértiles con corola usualmente de color amarillo, pero también blanco, rojo, purpúreo.
Los flósculos centrales, en número de 3 hasta 80, son hermafroditas, con tubo de la corola cilíndrico y limbo pentafido con lóbulos triangulares erectos o recurvados y su color va desde el blanco hasta el púrpura, pasando por el amarillo y el rojo. Las cipselas son de forma subcilíndrica a prismática y son usualmente longitudinalmente penta acostilladas o angulosas y glabras o pibescentes. Están coronadas por un vilano—eventualmente ausente en los frutos de las lígulas o, incluso, de todas las flores— habitualmente persistente y fragíl, pero también a veces tempranamente sésil, casi siempre formado por pelos blancuzcos homomórficos lisos, pero también con algunos o todos apicalmente o totalmente barbulados/ásperos.[2][3][4]
De las 4400 especies descritas, solo unas 1600 son aceptadas, casi 1200 son meros sinónimos y el resto (unas 1550) están taxónomicamente irresueltas.
Anteriormente en Senecio
En España están presentes, nativas o introducidas, las siguientes especies:[5]
El género ha sido descrito por Carlos Linneo, y publicado en Species Plantarum, vol. 2, p. 866, 1753[1] y su diagnosis ampliada en Genera Plantarum, nº 857, p. 373, 1754[2].
Senecio: Del Latín sĕnĕcĭo, -ōnis, anciano, por los capítulos en fructificación pelosos que recuerdan a sus cabezas de pelo y barba blancas.
Diversas especies de Senecio son alimento de larvas de algunas especies de Lepidoptera.
Senecio es un género cosmopolita extremadamente complejo de plantas herbáceas y arbustivas de la familia Asteraceae.
Comprende un amplio número de subgéneros y especies: unas 4400 descritas, de las cuales solo casi 1600 son taxones aceptados. Tienen unas morfologías extremadamente diversas, incluyendo hojas suculentas; también hay taxones con tallos y raíces suculentas, anuales, perennes, acuáticas, de montaña, arbustos y pequeños árboles.
Ristirohi (Senecio L.) on taimeperekond korvõieliste sugukonnast.
Perekonnas on mitu tuhat liiki. Ta on levinud üle maailma.
Ristirohud on ühe- või kaheaastased rohttaimed või püsikud. Mõned liigid on sukulendid, mõned on igihaljad poolpõõsad, põõsad või ronitaimed. Ida-Aafrika mägedes (ka Kilimanjarol) on isegi puukujulisi liike.
Ainuüksi Kesk-Euroopas on 30 pärismaist liiki, näiteks harilik ristirohi (Senecio vulgaris) ja pihkane ristirohi, mis on levinud umbrohud.
Ladinakeelne nimetus tuleb ladina sõnast senex 'rauk'. Põhjus on arvatavasti selles, et äraõitsenud taimed meenutavad oma valkjate juuskroonidega raugajuukseid. Võib-olla ka on asi poolkerakujulistes ja paljastes õiepõhjades, mis meenutavad kiilaspead.
Perekonnale on tüüpilised pürroliditsiinialkaloidid, mis suurelt jaolt kahjustavad maksa ja tekitavad vähki. Mürgistussümptomid ilmnevad enamasti hilja (mitme nädala või kuu pärast). Mürgistus on võimalik saada ka mee ja lehmapiima kaudu. Karjamaal veised küll väldivad ristirohtu, mitte aga heinas. Sööda suur ristirohusisaldus võib seetõttu veiseid tugevasti kahjustada. Väga suure annuse korral on võimalik ka surmav mürgistus, eriti väikeimetajatel. Mitmed väga mürgised liigid on Mehhikos rahvapärane hiiremürk.
Rahvameditsiinis kasutatakse peenendatud ristirohtu menstruatsioonihäirete ja ninaverejooksu puhul, kuid iseravimine ei ole siiski soovitatav.
Ristirohi (Senecio L.) on taimeperekond korvõieliste sugukonnast.
Perekonnas on mitu tuhat liiki. Ta on levinud üle maailma.
Ristirohud on ühe- või kaheaastased rohttaimed või püsikud. Mõned liigid on sukulendid, mõned on igihaljad poolpõõsad, põõsad või ronitaimed. Ida-Aafrika mägedes (ka Kilimanjarol) on isegi puukujulisi liike.
Ainuüksi Kesk-Euroopas on 30 pärismaist liiki, näiteks harilik ristirohi (Senecio vulgaris) ja pihkane ristirohi, mis on levinud umbrohud.
Senecio Asteraceaearen familiako genero handi bat da. Genero kosmopolita da.
Senecio Asteraceaearen familiako genero handi bat da. Genero kosmopolita da.
Villakot (Senecio) on kasvisuku asterikasvien heimossa. Tuhannella lajillaan se on yksi heimonsa runsaslajisimmista. [1] Villakot sisältävät pyrrolitsidiinialkaloideja, jotka vaikuttavat pääasiassa maksaan aiheuttaen kroonisesti etenevää maksakirroosia. Villakkoja on käytetty värjäyksessä.
Villakot ovat yksi-, kaksi- tai monivuotisia. Monilla lajeilla lehdet sijaitsevat kierteisesti ja kukintona on keltakukkainen huiskilomainen mykeröstö. [2][3] Suomessa on tavattu kaikkiaan 17 villakkolajia, joista noin puolet on vakiintuneita. Vain kalliovillakko (Senecio sylvaticus) on alkuperäislaji, muut ovat tulokkaita. [3][4]
Villakoista on erotettu omiin sukuihinsa muun muassa mehivillakot (Kleinia) ja sineraariat (Pericallis).[5]
Villakot (Senecio) on kasvisuku asterikasvien heimossa. Tuhannella lajillaan se on yksi heimonsa runsaslajisimmista. Villakot sisältävät pyrrolitsidiinialkaloideja, jotka vaikuttavat pääasiassa maksaan aiheuttaen kroonisesti etenevää maksakirroosia. Villakkoja on käytetty värjäyksessä.
Villakot ovat yksi-, kaksi- tai monivuotisia. Monilla lajeilla lehdet sijaitsevat kierteisesti ja kukintona on keltakukkainen huiskilomainen mykeröstö. Suomessa on tavattu kaikkiaan 17 villakkolajia, joista noin puolet on vakiintuneita. Vain kalliovillakko (Senecio sylvaticus) on alkuperäislaji, muut ovat tulokkaita.
Senecio est un genre de plantes de la vaste famille des Asteraceae (Composées). C'est le genre des séneçons véritables.
Chez les espèces d'Asteraceae, ce qu'on appelle improprement « fleur » est en fait un capitule lui-même formé de nombreuses fleurs (ou fleurons). À l'intérieur de cette famille, Senecio est souvent placé dans la sous-famille des Asteroideae, qui regroupe les caractéristiques suivantes :
Le nom Senecio signifie en latin vieillard (dérivé de senex). Il évoque les aigrettes blanches surmontant les akènes, leur donnant ainsi l'air de petites têtes de vieillards.
Aigrettes de séneçon commun
Le séneçon négligé (Senecio squalidus), est un hybride simple et fertile de deux espèces (Senecio aethensis et Senecio chrysanthemifolius) possédant le même nombre de chromosomes (2n=20) ou de Senecio cambrensis, hybride triploïde (2n=60) entre Senecio squalidus (2n=20) et Senecio vulgaris (2n=40) dans lequel l’hybridation est allopolyploïde[2].
Quelques espèces :
Des travaux depuis 2000 tendent à prouver que certaines espèces font partie d'un genre distinct à Senecio, le genre Jacobaea.
Senecio est un genre de plantes de la vaste famille des Asteraceae (Composées). C'est le genre des séneçons véritables.
Senecio L., 1753 è un genere di piante appartenente alla famiglia delle Asteraceae, a distribuzione cosmopolita.
Il nome del genere deriva dal latino senex che significa “vecchio uomo” e deriva dal ciuffo di peli bianchi (pappo) che sormonta gli acheni, che ricorda la chioma di un vecchio. La prima volta questo nome apparve in uno scritto di Plinio.[1]
Le specie di questo ampio e diffuso genere presentano una estrema varietà di forme: esistono specie annuali e altre perenni, forme lianose, arbustive e arboree, specie con foglie succulente, specie acquatiche.
Le foglie sono alterne.
La maggior parte delle specie presenta infiorescenze a capolino di colore giallo raggruppate in corimbi, con fiori del raggio ligulati, femminili, e fiori del disco tubulosi, ermafroditi. L'involucro è formato da brattee disposte perlopiù in un'unica fila, spesso con apice nerastro.
I frutti sono acheni grossolanamente cilindrici sormontati da un fitto pappo biancastro.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Senecio e Specie italiane di Senecio. Il genere Senecio comprende circa 1 500 specie.[2]
Le specie presenti nel bacino del Mediterraneo sono:[3]
Alcune specie in passato attribuite al genere Senecio sono oggi classificate all'interno di altri generi:
Tutte le specie del genere contengono degli alcaloidi pirrolizidinici che possono risultare cancerogeni e epatotossici.[4]
Il bestiame evita le piante di Senecio se incontrate sul pascolo, ma non se contenute nel fieno. Grandi quantità contenute nel fieno possono provocare danni gravi agli animali e l'esito può essere anche letale, soprattutto nei piccoli lattanti.[4]
Gli alcaloidi possono contaminare anche il miele e il latte.[4]
Nella medicina tradizionale il senecio viene usato in forma molto diluita contro disturbi mestruali e sanguinamenti dal naso. Ma si sconsiglia vivamente l'automedicazione; i sintomi possono comparire anche dopo settimane, mesi e perfino anni.
Senecio L., 1753 è un genere di piante appartenente alla famiglia delle Asteraceae, a distribuzione cosmopolita.
Žilė (lot. Senecio, angl. Ragwort, vok. Greiskraut) – astrinių (Asteraceae) šeimos augalų gentis. Genties pavadinimas iš lotynų k. žodžio senex – senelis, žilas; graižas su baltais vaisių skristukais atrodo kaip su žilais plaukais. Tai vienmečiai, dvimečiai arba daugiamečiai žoliniai augalai, o tropikuose ir medžiai arba krūmai. Graižai susitelkę į šluoteles arba kekes. Žiedai geltoni, oranžiniai, rausvi.
Gentyje apie 2000 rūšių, išplitusių visame žemės rutulyje, daugiausia Pietų Afrikoje, Viduržemio pajūrio srityje, Azijoje ir Amerikoje. Lietuvoje auga 9 rūšys:
Kruiskruid (Senecio) is een geslacht uit de composietenfamilie (Asteraceae). Het behoort tot de grootste plantengeslachten op aarde. Naar schatting zo'n 1500 tot 2000 soorten horen bij dit geslacht. Sommige soorten zijn van Senecio afgesplitst en in andere geslachten ingedeeld. Deze afsplitsingen zorgen wel voor verdeeldheid onder de botanici. Zo wordt moerasandijvie door de Flora van België, het Groothertogdom Luxemburg, Noord-Frankrijk en aangrenzende gebieden onder de naam Senecio congestus tot dit geslacht gerekend, maar hoort de soort volgens Heukels' Flora van Nederland tot het geslacht Tephroseris als Tephroseris palustris.
Kruiskruid is een heel veelvormig geslacht. In de Benelux kennen we vooral kruidachtige planten, maar in Amerika en Afrika groeien ook struiken en boomvormige reuzenkruiden die tot dit geslacht gerekend worden. Sommige soorten zijn succulenten, anderen groeien juist in zeer natte omgevingen.
De botanische naam Senecio betekent grijsaard. Dat verwijst naar een kenmerk van dit geslacht, namelijk de met dichte zaadpluisharen bezette uitgebloeide bloemhoofdjes. De naam kruiskruid verwijst vermoedelijk naar ditzelfde kenmerk. Het zou een verbastering zijn van grijskruid.
Alle in Nederland voorkomende kruiskruiden bevatten pyrrolizidine-alkaloïden, waardoor ze giftig zijn voor veel dieren en ook voor mensen. Maar ze kunnen daardoor ook als geneesmiddel aangewend worden.
Senecio-soorten zijn waardplant voor onder meer de Sint-Jacobsvlinder (Tyria jacobaeae), Amerila leucoptera, Amerila pannosa, Artimelia latreillei, Cochylis dubitana, Dienares (Dysauxes ancilla), Homoeosoma nebulella, Groente-uil (Lacanobia oleracea), Nyctemera adversata, Nyctemera apicalis, Nyctemera itokina, Nyctemera restrictum, Orthonama obstipatum, Phycitodes albatella, Platyptilia isodactylus, Gele granietuil (Polymixis flavicincta), Rhodogastria amasis, Saenura flava, Sneeuwbeer (Spilosoma urticae), Udea elutalis en de distelvlinder (Vanessa virginiensis).
Recente DNA-onderzoeken, fylogenetische analyses met moleculaire en morfologische kenmerken, leverden onder meer nieuwe informatie op over de identiteit van de nauwste verwanten van jakobskruiskruid en de evolutionaire positie van deze groep (Senecio, sectie Jacobaea) ten opzichte van andere Senecio-soorten. Veel soorten die nauw verwant blijken te zijn aan jakobskruidkruid, werden voorheen niet met deze soort geassocieerd, en de sectie Jacobaea blijkt, ondanks veel uiterlijke overeenkomsten, weinig verwant te zijn aan andere Senecio-secties. Zo zijn de drie Nederlandse vertegenwoordigers van sectie Jacobaea, namelijk jakobskruiskruid, waterkruiskruid (Senecio aquaticus) en viltig kruiskruid (Senecio erucifolius), nauwer verwant met het Noord-Amerikaanse geslacht Packera dan met de andere Nederlandse kruiskruiden.
Overige op de Nederlandstalige wikipedia beschreven soorten zijn:
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Senecio op Wikimedia Commons. Kruiskruid (Senecio) is een geslacht uit de composietenfamilie (Asteraceae). Het behoort tot de grootste plantengeslachten op aarde. Naar schatting zo'n 1500 tot 2000 soorten horen bij dit geslacht. Sommige soorten zijn van Senecio afgesplitst en in andere geslachten ingedeeld. Deze afsplitsingen zorgen wel voor verdeeldheid onder de botanici. Zo wordt moerasandijvie door de Flora van België, het Groothertogdom Luxemburg, Noord-Frankrijk en aangrenzende gebieden onder de naam Senecio congestus tot dit geslacht gerekend, maar hoort de soort volgens Heukels' Flora van Nederland tot het geslacht Tephroseris als Tephroseris palustris.
Kruiskruid is een heel veelvormig geslacht. In de Benelux kennen we vooral kruidachtige planten, maar in Amerika en Afrika groeien ook struiken en boomvormige reuzenkruiden die tot dit geslacht gerekend worden. Sommige soorten zijn succulenten, anderen groeien juist in zeer natte omgevingen.
De botanische naam Senecio betekent grijsaard. Dat verwijst naar een kenmerk van dit geslacht, namelijk de met dichte zaadpluisharen bezette uitgebloeide bloemhoofdjes. De naam kruiskruid verwijst vermoedelijk naar ditzelfde kenmerk. Het zou een verbastering zijn van grijskruid.
Alle in Nederland voorkomende kruiskruiden bevatten pyrrolizidine-alkaloïden, waardoor ze giftig zijn voor veel dieren en ook voor mensen. Maar ze kunnen daardoor ook als geneesmiddel aangewend worden.
Svineblom er ei planteslekt i korgplantefamilien. Ho er ei stor slekt som omfattar ca. 1250 artar, og er ei av dei største slektene i gruppa blomstrande plantar.[1] Plantar frå slekta finst over nesten heile verda.[2]
Slekta utviklar seg i midten eller slutten av miocen.[3]
I Noreg veks elleve artar frå svineblomslekta . Desse har gule blomstrar med ei rekkje lange indre korgdekkblad og ei rekkje korte ytre dekkblad.
Svineblom er ei planteslekt i korgplantefamilien. Ho er ei stor slekt som omfattar ca. 1250 artar, og er ei av dei største slektene i gruppa blomstrande plantar. Plantar frå slekta finst over nesten heile verda.
Slekta utviklar seg i midten eller slutten av miocen.
Svineblomslekta (Senecio) er ei slekt i kurvplantefamilien, som er utbredt i hele verden. De er ett- eller flerårige. Bladene sitter skruestilt på stengelen, de er hele eller fjærdelte. Korgene sitter i halvskjerm eller noen ganger enkeltvis. Korgdekkblad er i et lag, men med en rekke korte støtteblad nedenfor korgdekkbladene. Kronene er gule. Kantblomstene i korgen er hunnlige, men de mangler noen ganger. Rørblomstene innenfor har begge kjønn. Frukta har ribber, og fnokkhår er hele eller noen få ganger tannede.
De fleste artene innen slekten i Norge bør sees på som giftige, og de kan gi leverskader, tarmblødninger og kreft. Da landøya, dikesvineblom og åkersvineblom var testet positivt for pyrrolizidinalkaloider i eller før 1984.[trenger referanse]
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Svineblomslekta (Senecio) er ei slekt i kurvplantefamilien, som er utbredt i hele verden. De er ett- eller flerårige. Bladene sitter skruestilt på stengelen, de er hele eller fjærdelte. Korgene sitter i halvskjerm eller noen ganger enkeltvis. Korgdekkblad er i et lag, men med en rekke korte støtteblad nedenfor korgdekkbladene. Kronene er gule. Kantblomstene i korgen er hunnlige, men de mangler noen ganger. Rørblomstene innenfor har begge kjønn. Frukta har ribber, og fnokkhår er hele eller noen få ganger tannede.
De fleste artene innen slekten i Norge bør sees på som giftige, og de kan gi leverskader, tarmblødninger og kreft. Da landøya, dikesvineblom og åkersvineblom var testet positivt for pyrrolizidinalkaloider i eller før 1984.[trenger referanse]
Multimedia w Wikimedia Commons Starzec (Senecio L.) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Jeden z najliczniejszych gatunkowo – liczy około 1000 gatunków występujących na całej Ziemi[2]. Liczba gatunków zależy od ujęcia taksonomicznego, zmienia się też, gdyż nawet obecnie opisywane są nowe gatunki. Gatunkiem typowym jest Senecio vulgaris L.[3]:
Rośliny roczne, dwuletnie lub byliny, w strefach tropikalnych także krzewy i małe drzewa. Ulistnienie skrętoległe. Kwiaty zebrane w koszyczki. Kwiaty języczkowe żeńskie, rurkowate obupłciowe. Owoc: niełupka cylindrowa, owłosiona, z puchem kielichowym. Liczne gatunki wytwarzają sok mleczny zawierający liczne trujące alkaloidy.
Aetheolaena Cass., Culcitium Humb. & Bonpl., Iocenes B. Nord., Lasiocephalus Willd. ex Schltdl., Robinsonia DC.
Angiosperm Phylogeny Website przyjmuje podział na podrodziny astrowatych (Asteraceae) opracowany przez Panero i Funk w 2002[5], z późniejszymi uzupełnieniami[6]. Zgodnie z tym ujęciem rodzaj Senecio należy do plemienia Senecioneae, podrodziny Asteroideae (Juss.) Chev. W systemie APG III astrowate są jedną z kilkunastu rodzin rzędu astrowców (Asterales), wchodzącego w skład kladu astrowych w obrębie dwuliściennych właściwych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa astrowe (Asteridae Takht.), nadrząd astropodobne (Asteranae Takht.), rząd astrowce (Asterales Lindl), rodzina astrowate (Asteraceae Dumort.), podrodzina Senecionoideae (Cass.) Lindl. in Loud., plemię Senecioneae Cass., podplemię Senecioninae (Cass.) Dumort, rodzaj starzec (Senecio L.)[7].
Niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne. Niektóre gatunki uznawane za chwasty[11].
Starzec (Senecio L.) – rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Jeden z najliczniejszych gatunkowo – liczy około 1000 gatunków występujących na całej Ziemi. Liczba gatunków zależy od ujęcia taksonomicznego, zmienia się też, gdyż nawet obecnie opisywane są nowe gatunki. Gatunkiem typowym jest Senecio vulgaris L.:
Senecio é um género botânico pertencente à família Asteraceae[1] que compreende a tasneira, tasna, ou erva-de-São-Tiago. O gênero Senecio é um dos maiores gêneros de plantas com flores,[2] e apesar de a separação de muitos espécies em outros géneros ainda contém c. de 1250 espécies de várias formas, incluindo folhas, caules e tubérculos suculentos, plantas anuais, perenes, aquáticas, alpinistas, arbustos e pequenas árvores.[carece de fontes?]
O gênero Senecio possui 1587 espécies reconhecidas atualmente.[3]
Senecio é um género botânico pertencente à família Asteraceae que compreende a tasneira, tasna, ou erva-de-São-Tiago. O gênero Senecio é um dos maiores gêneros de plantas com flores, e apesar de a separação de muitos espécies em outros géneros ainda contém c. de 1250 espécies de várias formas, incluindo folhas, caules e tubérculos suculentos, plantas anuais, perenes, aquáticas, alpinistas, arbustos e pequenas árvores.[carece de fontes?]
Senecio este un gen de plante din familia Asteraceae, ordinul Asterales.
Korsörtssläktet (Senecio)[1][2] är ett växtsläkte i familjen korgblommiga växter med över 1000 arter och därmed ett av världens största växtsläkten. Utbredningen är i stort sett världsvid och arter förekommer i de flesta miljöer. Några arter odlas som trädgårds- eller krukväxter. Några arter som tidigare räknats till korsörter återfinns numera i släktet ståndsar (Jacobaea).
Ett enormt mångformigt släkte med allt från ettåriga örter till buskar. Bladen kan vara tunna eller suckulenta, strödda, enkla till upprepat parflikiga, vanligen kala, ibland håriga eller ulliga, med eller utan körtelhår. Blomkorgarna kommer i ensamma, eller oftare i en kvastlik samling. Holkfjällen är jämnhöga, örtartade och ibland finns en ytterholk. Korgbottnen saknar fjäll mellan blommorna. Blommorna är vanligen gula, mer sällan vita eller rosa. Strålblommorna kan vara raka eller inrullade och de saknas helt ibland. Diskblommorna är rörlika. Ståndarna saknar bihang vid basen. Frukten är kal eller hårig, med vit hårpensel.
- Flora of North America - Senecio
Wikimedia Commons har media som rör Korsörtssläktet.
Korsörtssläktet (Senecio) är ett växtsläkte i familjen korgblommiga växter med över 1000 arter och därmed ett av världens största växtsläkten. Utbredningen är i stort sett världsvid och arter förekommer i de flesta miljöer. Några arter odlas som trädgårds- eller krukväxter. Några arter som tidigare räknats till korsörter återfinns numera i släktet ståndsar (Jacobaea).
Ett enormt mångformigt släkte med allt från ettåriga örter till buskar. Bladen kan vara tunna eller suckulenta, strödda, enkla till upprepat parflikiga, vanligen kala, ibland håriga eller ulliga, med eller utan körtelhår. Blomkorgarna kommer i ensamma, eller oftare i en kvastlik samling. Holkfjällen är jämnhöga, örtartade och ibland finns en ytterholk. Korgbottnen saknar fjäll mellan blommorna. Blommorna är vanligen gula, mer sällan vita eller rosa. Strålblommorna kan vara raka eller inrullade och de saknas helt ibland. Diskblommorna är rörlika. Ståndarna saknar bihang vid basen. Frukten är kal eller hårig, med vit hårpensel.
Назва Senecio походить від латинського слова senex, тобто старий, маючи на увазі брудно-білий волохатий чубчик, який допомагає у поширенні насіння[6].
Одно-, дво- і багаторічні трави; ліани — іноді з довгим дерев'янистим стеблом; чагарнички і чагарники; невисокі дерева. Багато з них — звичайні в помірних поясах види щорічно дають велике число сім'янок (одна рослина до 40 000), що розносяться вітром. Листки чергові, різноманітні за формою, еліптичні до зворотно-яйцеподібних, розсічені, рідше цілісні. Квітки жовті, помаранчеві, пурпурові, фіолетові; крайові — язичкові, маточкові, серединні — трубчасті двостатеві, зібрані в кошики, листочки обгортки головним чином однорядні. Сік всіх видів жовтозілля отруйний і може вразити слизову оболонку.
Багато видів жовтозілля (близько 100) — сукулентні рослини. Це або листкові, або стеблові сукуленти, дуже різноманітні за габітусом.
Поширені від Арктики до тропіків, але головним чином в Південній Африці, Середземномор'ї і в помірних поясах Азії, Південної і Північної Америки. Серед жовтозілля є розеточні дерева (висотою до 7 м), що зростають в альпійському поясі гір Танзанії (Кіліманджаро) і Кенії.
Більшість сукулентних видів походить з різних районів Африки, включно з прилеглими островами (Мадагаскар, Канарські острови). Деякі з них зустрічаються в Південно-Західній Європі, на Аравійському півострові, в Мексиці.
Найпоширеніші види в Україні — жовтозілля звичайне (Senecio vulgaris) і жовтозілля весняне (Senecio vernalis) — ростуть як бур'яни на засмічених місцях, на полях і між кущами по всій території країни. Поширеним також є жовтозілля Якова (Senecio jacobaea), але разом з іншиими подібними видами жовтозілля зараз виділене в окремий рід Jacobaea (Якобея). Прйнята назва цього виду Jacobaea vulgaris (Якобея звичайна)[7].
Три види жовтозілля фігурують у Червоній книзі України 2009 року. Це жовтозілля карпатське (Senecio carpathicus), жовтозілля Бессера (Senecio besserianus — цей вид також занесений до Європейського Червоного списку[8].) і жовтозілля кримське (Senecio tauricus — ендемік Криму). Згідно новітньої систематики до роду Senecio належить лише останній вид. Жовтозілля карпатське в ранзі підвиду належить до роду Jacobaea (Jacobaea abrotanifolia subsp. carpathica (Herbich) B.Nord. & Greuter), а жовтозілля Бессера теж в ранзі підвиду належить до роду Tephroseris (Tephroseris integrifolia subsp. aurantiaca (Hoppe ex Willd.) B.Nord.).
Крім того, низка видів жовтозілля входить до офіційних переліків регіонально рідкісних рослин деяких областей України[9]. Це, зокрема (в дужках надається українська назва, та за наявності біноміальна або триноміальна назва згідно сучасної систематики):
14 видів Senecio занесені до Червоного Списку Міжнародного Союзу Охорони Природи[17]:
Часто вирощуються в оранжереях і кімнатах. Деякі види жовтозілля — злісні бур'яни, інші — лікарські рослини (містять сенеціонін, платифілін та інші). Надземні частини жовтозілля звичайного містять алкалоїди, мають кровотамуючі властивості, і їх вживають на лікування в гінекологічній практиці. Жовтозілля звичайне (Senecio vulgaris) входить до Списку дикорослих корисних рослин України[18]. Воно застосовується в народній медицині. Жовтозілля весняне (Senecio vernalis) добре поїдається вівцями, задовільно — великою рогатою худобою. Жовтозілля Якова (Senecio jacobaea) задовільний медонос. Також застосовується в народній медицині і гомеопатії. З нього ж можна отримувати темно-зелену фарбу.
Світолюбні рослини. Взимку їх утримують при температурі близько 15 °C, полив обмежений, але без повного висихання субстрату. З весни до осені поливають регулярно. Землесуміш — пухка, поживна. Розмножують насінням, стебловими, деякі види і листковими живцями.
Використовують у композиціях із сукулентів, деякі види — як ампельні рослини в підвісних кашпо.
Деякі види нерідко виділяють в особливі роди (цинерарія (Cineraria L.) та інші).
Chi Vi hoàng (danh pháp khoa học: Senecio) là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).[2]
Chi Vi hoàng có mặt tại hầu hết các khu vực trên thế giới.[3]
Chi Senecio gồm các loài chọn lọc sau đây (chi tiết xin xem thêm bài Danh sách các loài thuộc chi Vi hoàng):
Chi Vi hoàng (danh pháp khoa học: Senecio) là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).
Кресто́вник (лат. Senécio) — огромный по числу видов род семейства Астровые, самый крупный род среди всех цветковых растений. По разным данным, в него входят от 1000 до 3000 видов, встречающихся по всему миру и имеющих самые разнообразные жизненные формы — от однолетних трав до деревьев.
Научное родовое название происходит от лат. senex — «старый, лысый» — и объясняется тем, что корзинки после созревания семянок некоторое время стоят голыми, «лысыми».
Русское родовое название, возможно, объясняется внешним сходством крестовника обыкновенного (Senecio vulgaris) с кресс-салатом — Клоповником посевным (Lepidium sativum). Ещё в начале XX века официальным названием растения было Крестовик — так, к примеру, называлась статья в Энциклопедическом словаре Брокгауза и Ефрона.
Изредка в литературе по садоводству в качестве русского названия используется слово «сенецио» — транслитерация научного (латинского) названия рода.
Растения из рода Крестовник распространены повсеместно — от тропиков до арктических областей. Наибольшее видовое разнообразие наблюдается в Южной Америке, в Средиземноморье, а также в умеренных областях Азии и Северной Америки.
Подавляющее большинство видов крестовника — однолетние или многолетние травы. Встречаются также лианы, кустарники и полукустарники. Некоторые виды из Южной Африки — суккуленты.
К древовидным крестовникам относятся несколько африканских видов, произрастающих в условиях высокогорья (например, на горе Килиманджаро). По форме это розеточные деревья, достигающие в высоту 10 м, — ствол этих растений почти не ветвится, а на верхушке находится крона листьев, похожая на розетку.
У большинства видов крестовника цветки собраны в соцветия на верхушках побегов и похожи на маргаритки (Bellis). Окраска цветков — жёлтая, оранжевая, красная, пурпурная, фиолетовая, синяя.
Срединные цветки — трубчатые, обоеполые, собраны в корзинки. Краевые цветки — язычковые, пестичные. Опыление обычно происходит с помощью насекомых.
Многие виды крестовника вырабатывают алкалоиды, включая пирролизидиновые алкалоиды, нередко их содержание достаточно высоко, а потому может вызвать отравление у людей и животных. Но именно высокое содержание алкалоидов является причиной использования некоторых видов крестовника в качестве лекарственных растений, а также как сырьё для производства медицинских препаратов.
При выращивании крестовников как садовых растений в большинстве случаев требуется плодородная, хорошо дренированная почва.
Однолетние виды крестовника размножают семенами (нередко используется осеннюю посадку), многолетние виды — делением весной, кустарники — летом с помощью черенков.
Крестовник относится к трибе Крестовниковые, или Сенециевые (Senecioneae), входящей в подсемейство Астровые (Asteroideae) семейства Астровые, или Сложноцветные (Asteraceae).
Наиболее близкие к Крестовнику роды — Цинерария (Cineraria) (около 50 видов из Южной Африки и Мадагаскара), Бузульник (Ligularia) (более ста видов из областей с умеренным климатом Евразии) и Фарфугиум (Farfugium) (два азиатских вида).
По информации базы данных The Plant List (2013), род включает 1587 видов[2]. Некоторые из них:
На территории бывшего СССР встречается около 100 видов.
Некоторые виды, традиционно включавшиеся в род Крестовник, сейчас рассматриваются в составе рода Якобея (Jacobaea):
Некоторые другие виды, ранее входившие в род Крестовник:
Кресто́вник (лат. Senécio) — огромный по числу видов род семейства Астровые, самый крупный род среди всех цветковых растений. По разным данным, в него входят от 1000 до 3000 видов, встречающихся по всему миру и имеющих самые разнообразные жизненные формы — от однолетних трав до деревьев.
黃菀屬（英语：Senecio）[1]，是菊科下的一個屬，為草本、亞灌木或灌木植物，也有部分為多肉植物。該屬約有1500~2000種，分布遍及於全世界。大多在春季和秋季生長，耐寒性耐暑性很好。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
キオン属（キオンぞく、黄苑属Senecio）はキク科の属の1つ。
世界に広く分布する。1500–2000種を含むキク科最大の属であるが、いくつかの属に分割されて扱われることもある。。
多年草で頭状花序は黄色の雌性の舌状花と両性の筒状花で構成される。例外として1年草で筒状花だけからなるノボロギクがある。総苞は筒状または半球形。痩果は円柱形で冠毛の毛は細くて多数ある。
葉や茎が多肉質で、多肉植物として扱われるものも何種かある。
一部にはアルカロイドを含むものもあり、家畜が食べて中毒を起こすことがある。
日本にはキオンなど約10種が生育し、ノボロギクやナルトサワギクなど数種が帰化している。
いくつかの種は、現在は別属とすることが多い。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
금방망이속(Senecio)은 국화과 금방망이족에 속하는 속씨식물 속이다. 라틴어 학명(Senecio)은 "옛날 사람"을 의미한다. 전통적인 분류학에서 가장 큰 속씨식물 속의 하나로 약 1250여 종을 포함하고 있다.[1]
.jpg)
_2.jpg)
_2.jpg)
.jpg)
_-_Botanischer_Garten_Bonn.jpg)
