The fate of the Jamaican hutia appears to be grim, but their habitats may be preserved. A National Park system has been proposed which would include much of the native habitat of the species. A captive breeding program is also underway with reintroduction planned in the near future (Anderson, Jones et al. 1984). In an effort to raise conservation awareness, Jamaica issued a set of four postage stamps featuring hutias (Anderson et al. 1983).
Perception Channels: tactile ; chemical
The IUCN had classified G. brownii as vulnerable. There has been concern that Jamaican hutias may soon be wiped out because of human activities. A few of its fellow species have already gone extinct from other Caribbean islands. In the past 30 years, this species has declined drastically due to human activities. Hutias are protected under Jamaica's Wildlife Protection Act of 1945, but it has not been enforced and the hunting continues. This species continues to decline because of the demand for agricultural lands. Mongooses also have been introduced to the region and have been partly to blame for the popululation losses (Anderson et al. 1983).
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
Jamaican hutias can inflict considerable damage to fruit, bark, and foliage. But there have not been any recorded complaints of damage to commercial or food crops (Anderson, Jones et al. 1984).
Jamaican hutias are still used as a food source by local peoples. They are widely hunted by means of traps or dogs (Parker 1990).
Positive Impacts: food
Jamaican hutias are nocturnal foragers. These herbivores feed on numerous plant species and plant parts. They scour large expanses of land for any exposed roots, bark, shoots, and fruit. Geocapromys brownii also eat the foliage from a great variety of plant species (Anderson et al. 1983).
Geocapromys brownii, commonly known as the Jamaican hutia, is restricted to the interior regions of the Caribbean island of Jamaica.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Other Geographic Terms: island endemic
The Jamaican hutia prefers to live on exposed sites usually made of limestone. Geocapromys brownii will fashion homes out of natural crevices or tunnels in the rock. In captivity, they have shown that they do not build nests, but prefer empty, enclosed spaces. At night, Jamaican hutias will move through the shrubby areas, foraging for food (Anderson et al. 1983).
Terrestrial Biomes: scrub forest
Average lifespan
Status: captivity: 8.3 years.
These large rodents have a body length of 330 to 445 mm. Geocapromys brownii have short, nearly vestigial tails between 35 and 64 mm. in length (Nowak 1999). They have the shortest tails of all of the hutias. Due to their massive heads and short necks and legs, Jamaican hutias take on a stout appearance. The fur on the back is thick and coarse, ranging in color from reddish-brown to almost black. The tail is scaly with tufts of black fur on its upper surface. The feet are covered in very rough, short black hair. The whiskers or vibrassae are long and the ears short.
Geocapromys brownii have the largest skulls of all of the three species of hutia. The sagittal crest is fairly prominent. The jugal is also unusually wide and located far below the orbits.
The dental formula is 1/1, 0/0, 1/1, 3/3 (incisor, canine, premolar, and molar, respectively). The cheekteeth display a hypsodont occlusal pattern and are almost perfectly flat on their upper surfaces (Anderson et al. 1983).
Range mass: 1.000 to 2.000 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 4.11 W.
Geocapromys brownii have been known to breed throughout the year in the wild, producing two to three litters annually. With a gestation period of about 123 days, females produce an average of 1.49 offspring per litter (Anderson et al. 1983). Jamaican hutias will most commonly have between one and two offspring, but litters of three have been reported. Upon their birth, the infants are quite capable. It has been reported that after the first 30 hours of life, the infants are already eating solid foods (Nowak 1999). A female's estrous cycle lasts about 10 days (Anderson, Jones et al. 1984). Males leave scent-marks that may play a role in breeding, but little information exists on reproduction (Anderson et al. 1983).
Range number of offspring: 1 to 3.
Average number of offspring: 1.49.
Average gestation period: 123 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average gestation period: 123 days.
Average number of offspring: 2.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 365 days.
Parental Investment: precocial
Geocapromys brownii és una espècie de rosegador de la família de les huties. És endèmica de Jamaica. Viu en grups d'entre dos i sis exemplars. Els seus hàbitats naturals són les zones càrstiques, els turons i les àrees muntanyoses. Està amenaçada per la caça, la destrucció d'hàbitat i la presència d'espècies introduïdes com ara mangostes.[1]
Aquest tàxon fou anomenat en honor del metge, botànic i historiador irlandès Patrick Browne.[2]
Geocapromys brownii és una espècie de rosegador de la família de les huties. És endèmica de Jamaica. Viu en grups d'entre dos i sis exemplars. Els seus hàbitats naturals són les zones càrstiques, els turons i les àrees muntanyoses. Està amenaçada per la caça, la destrucció d'hàbitat i la presència d'espècies introduïdes com ara mangostes.
Aquest tàxon fou anomenat en honor del metge, botànic i historiador irlandès Patrick Browne.
Die Jamaika-Ferkelratte (Geocapromys brownii) ist ein Nagetier in der Familie der Stachelratten, das endemisch in Jamaika vorkommt. Das Epitheton im wissenschaftlichen Namen ehrt Patrick Browne, der eine Abhandlung zur Naturgeschichte Jamaikas schrieb.
Mit einer Kopf-Rumpf-Länge von 33 bis 44,5 cm, einem 3,5 bis 6,4 cm langen Schwanz, der teilweise im Fell verborgen ist, sowie mit einem Gewicht von 1 bis 2 kg entspricht die Art in der Größe etwa einem Baumwollschwanzkaninchen. Sie ist durch einen robusten Körperbau, eine stumpfe Schnauze und durch kurze Beine gekennzeichnet. Verglichen mit den anderen Ferkelratten ist die Art größer, besitzt eine dunklere Fellfarbe, einen kürzeren Schwanz, kleinere Augen und im Verhältnis zum Körper kleinere Ohren. Die Deckhaare der Oberseite sind schwarz mit einem kurzen rotbraunen bis goldbraunen Abschnitt nahe der Spitze, was eine dunkel rotbraune bis schwarze Fellfarbe ergibt. Die Unterseite ist mit graubraunem Fell bedeckt. Auf dem kurzen Schwanz kommen Schuppen sowie kurze Haare vor, die dicht stehen. Er ist wie der Körper oberseits schwarz und unterseits graubraun.
Die Jamaika-Ferkelratte besitzt in jeder Kieferhälfte einen kräftigen gebogenen Schneidezahn mit gelboranger Färbung, keine Eckzähne, einen Prämolar und drei molare Zähne. Die Backenzähne wachsen ständig und besitzen keine Wurzel.
Dieses Nagetier kommt in Jamaika mit mehreren voneinander getrennten Populationen im Hügelland und Bergland vor. Es hält sich in Regionen mit Karst auf, die viele natürliche Verstecke in Form von Spalten und Tunneln bieten.
Das Verhalten der Art ist vorwiegend durch Studien an in Gefangenschaft gehaltenen Exemplaren bekannt. Beobachtungen in der Wildnis sind sehr selten. Die Jamaika-Ferkelratte ist fast ausschließlich nachtaktiv und ernährt sich von Pflanzenteilen wie Wurzeln, Früchten, Rinde, Blättern und jungen Trieben. Es kommen kleinere Familiengruppen mit zwei bis sechs Individuen vor, die zusammen ein Versteck nutzen. Vermutlich wird der Schlafplatz nicht gepolstert. Die Art kann trotz ihrer plumpen Gestalt erstaunlich gut klettern. Sie erklimmt tief hängende Äste mit Hilfe der Zähne.
Bei Labortieren waren Weibchen zu verschiedenen Jahreszeiten paarungsbereit. Einige Exemplare hatten drei Würfe pro Jahr. Nach einer Trächtigkeit von etwa 123 Tagen werden meist ein oder zwei Jungtiere geboren, selten Drillinge. Weibchen erreichten nach etwa einem Jahr die Geschlechtsreife und Männchen etwas später. Die maximale Lebenserwartung liegt bei etwa 8 Jahren.
Die Art ist durch Landschaftsveränderungen und Jagd bedroht. Einige Exemplare fallen von Menschen eingeführten Hunden und Mangusten zum Opfer. Die IUCN listet die Jamaika-Ferkelratte auch aufgrund ihres begrenzten Verbreitungsgebiets als gefährdet (Vulnerable).
Die Jamaika-Ferkelratte (Geocapromys brownii) ist ein Nagetier in der Familie der Stachelratten, das endemisch in Jamaika vorkommt. Das Epitheton im wissenschaftlichen Namen ehrt Patrick Browne, der eine Abhandlung zur Naturgeschichte Jamaikas schrieb.
The Jamaican coney (Geocapromys brownii), also known as the Jamaican hutia or Brown's hutia, is a small, endangered, rat-like mammal found only on the island of Jamaica. About the size of a rabbit, it lives in group nests and is active at night to feed on fruit, bark, and other plant matter. It is currently endangered by habitat loss, hunting, and non-native species; it persists only in remote mountains.[1] The Jamaican coney belongs to the hutia subfamily (Capromyinae) and is the only surviving native mammal on Jamaica.
The Jamaican coney is generally about the size of a cottontail rabbit, and mature adults usually weigh between 1 and 2 kg.[2] It is reddish brown/yellowish brown in colour, and ranges in size from about 330 to 445 mm in length. It has the smallest tail of all the species in the genus (approximately 45mm). It has a large head (the largest in the genus), short legs, short tail, and short ears and neck. It has large, robust incisors and hypsodont cheekteeth.[2]
G. brownii only occurs in Jamaica, mainly in the more remote locations and mountainous regions. They have been found from as far east as the John Crow and Blue Mountains of Portland and the St. Thomas Parishes in the east of the island, to as far west as the Harris Savannah and the Brazilletto Mountains in Clarendon Parish, Jamaica.[2]
Jamaican hutias are almost exclusively nocturnal mammals. As night foragers, they feed on a large variety of food sources, including fruits, exposed roots, bark, and the foliage from many different plant species.[2] The IUCN has classified it as an endangered species.
Observations of captive specimens note that Jamaican hutias do not build their own nests. They have strong social interactions between related individuals, which can include mutual grooming, play, and soft vocalizations when not in physical contact which each other. They have a semi-plantigrade stance, and are excellent climbers and jumpers, often using their front incisors for grip and leverage.[2]
Little is known of how the Jamaican hutia reproduces in the wild, but observations from captive specimens show that the females reach maturity in about one year, while males tend to reach maturity at a somewhat older age.[2] Females usually give birth and average of 2 litters per year, with about two offspring per litter. The average gestation period is 123 days. The young are born extremely precocial, and can walk at birth as well as eat adult foods within about 30 hours of birth.[2]
The Jamaican coney (Geocapromys brownii), also known as the Jamaican hutia or Brown's hutia, is a small, endangered, rat-like mammal found only on the island of Jamaica. About the size of a rabbit, it lives in group nests and is active at night to feed on fruit, bark, and other plant matter. It is currently endangered by habitat loss, hunting, and non-native species; it persists only in remote mountains. The Jamaican coney belongs to the hutia subfamily (Capromyinae) and is the only surviving native mammal on Jamaica.
El conejo jamaicano (Geocapromys brownii), también conocido como la jutía jamaicana, es un mamífero terrestre que se encuentra en las zonas rocosas y boscosas de Jamaica y es endémico de la isla. Está en el orden Rodentia y la familia Capromyidae.
Está relacionado con las jutías y más distantemente con los conejillos de indias. Es el único mamífero terrestre nativo existente en Jamaica además de los murciélagos.
El conejo jamaicano es generalmente del tamaño de un conejo de cola de algodón, y los adultos maduros suelen pesar entre 1 y 2 kg. Es de color marrón rojizo / marrón amarillento y tiene un tamaño de aproximadamente 330 a 445 mm de longitud. Tiene la cola más pequeña de todas las especies del género (aproximadamente 45 mm). Tiene una cabeza grande (la más grande en el género), patas cortas, cola corta y orejas y cuello cortos, lo que le da una apariencia algo rechoncha. Tiene incisivos grandes y robustos y pómulos de hipsodonte.
Geocapromys brownii solo ocurre en Jamaica, principalmente en los lugares más remotos y las regiones montañosas. Se han encontrado desde tan al este como las montañas John Crow y Blue Mountains de Portland y St. Thomas en el este de la isla, hasta el oeste como Harris Savannah y las montañas Brazilletto.
Las hutias jamaicanas son mamíferos casi exclusivamente nocturnos. Como recolectores nocturnos, se alimentan de una gran variedad de alimentos, incluidas las frutas, las raíces expuestas, la corteza y el follaje de muchas especies de plantas diferentes. Solo se han visto raramente en su estado silvestre, y esto a menudo ha llevado a la creencia de que son extremadamente raros. Sin embargo, esto no es cierto, ya que la evidencia de sus actividades nocturnas es muy abundante. A pesar de la afirmación anterior, la disminución de la población silvestre de los hutia jamaiquinos ha llevado a su inclusión en la lista roja de especies en peligro de extinción de la UICN. ( http://oldredlist.iucnredlist.org/details/9001/0 )
Las observaciones de especímenes cautivos indican que las hutias jamaicanas no construyen sus propios nidos. Tienen fuertes interacciones sociales entre individuos relacionados, que pueden incluir arreglos mutuos, juegos y vocalizaciones suaves cuando no están en contacto físico entre sí. Tienen una postura semi-plantígrado, y son excelentes escaladores y saltadores, a menudo usan sus incisivos frontales para agarre y palanca.
Poco se sabe de cómo se reproduce la hutia jamaicana en la naturaleza, pero las observaciones de especímenes cautivos muestran que la hembra alcanza la madurez en aproximadamente un año, mientras que los machos tienden a alcanzar la madurez a una edad algo mayor. Las hembras generalmente dan a luz y tienen un promedio de 2 camadas por año, con aproximadamente dos crías por camada. El período promedio de gestación es de 123 días. Los jóvenes nacen extremadamente precoces y pueden caminar al nacer y comer alimentos para adultos dentro de las 30 horas posteriores al nacimiento.
Datos: Q673224
Multimedia:
Especies: Geocapromys brownii
El conejo jamaicano (Geocapromys brownii), también conocido como la jutía jamaicana, es un mamífero terrestre que se encuentra en las zonas rocosas y boscosas de Jamaica y es endémico de la isla. Está en el orden Rodentia y la familia Capromyidae.
Está relacionado con las jutías y más distantemente con los conejillos de indias. Es el único mamífero terrestre nativo existente en Jamaica además de los murciélagos.
Geocapromys brownii Geocapromys generoko animalia da. Karraskarien barruko Capromyinae azpifamilia eta Capromyidae familian sailkatuta dago.
Geocapromys brownii Geocapromys generoko animalia da. Karraskarien barruko Capromyinae azpifamilia eta Capromyidae familian sailkatuta dago.
Geocapromys brownii
Le Hutia de Jamaïque ( Geocapromys brownii) est un rongeur de la famille des Capromyidés, endémique de la Jamaïque, ce qui lui vaut aussi les noms de Hutia jamaïcain, Hutia de la Jamaïque ou Rat de la Jamaïque [1],[2]. C'est une espèce menacée (VU)[3].
L'espèce a été décrite pour la première fois en 1829 par le zoologiste allemand Johann Baptist Fischer (1803–1832)[4] dans Synopsis Mammalium. Addenda.
Geocapromys brownii
Le Hutia de Jamaïque ( Geocapromys brownii) est un rongeur de la famille des Capromyidés, endémique de la Jamaïque, ce qui lui vaut aussi les noms de Hutia jamaïcain, Hutia de la Jamaïque ou Rat de la Jamaïque ,. C'est une espèce menacée (VU).
L'espèce a été décrite pour la première fois en 1829 par le zoologiste allemand Johann Baptist Fischer (1803–1832) dans Synopsis Mammalium. Addenda.
L'hutia della Giamaica (Geocapromys brownii Fischer, 1830) è un roditore della famiglia dei Capromiidi endemico della Giamaica.[1][2]
Roditore di grandi dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 330 e 455 mm, la lunghezza della coda tra 35 e 64 mm, la lunghezza del piede di 60 mm, la lunghezza delle orecchie di 6 mm e un peso fino a 2000 g.[3]
La pelliccia è relativamente corta, densa e ruvida. Le parti dorsali variano dal bruno-rossastro scuro al bruno-nerastro, mentre le parti ventrali sono bruno-grigiastre. La testa è grande, squadrata, con lunghe vibrisse ed occhi piccoli. Le orecchie sono relativamente corte e rivestite densamente di corti peli, sono presenti due ciuffi di lunghi peli alla base anteriore. Il dorso dei piedi è ricoperto di corti peli setolosi nerastri. Le piante sono nere e rivestite di numerose verruche. Il pollice è ridotto ad un tubercolo provvisto di un'unghia, l'alluce è ben separato dalle altre dita. La coda è notevolmente corta, affusolata, ricoperta di setole nerastre sopra e bruno-grigiastre sotto.
È una specie terricola e notturna. Si aggrega in gruppi famigliari di 2-6 esemplari, Le famiglie più piccole, le coppie o gli animali solitari vivono in tane più piccole ed accessibili.
Si nutre di radici esposte, bacche, germogli, frutti e foglie di diverse specie vegetali.
Non ci sono informazioni sulla riproduzione allo stato selvatico, mentre in cattività danno alla luce 1-2 più raramente 3 piccoli alla volta. I parti tri-gemellari sono stati registrati soltanto in 3 casi su 47. La gestazione dura circa 123 giorni con un intervallo tra un parto ed il successivo di 168 giorni. Le femmine possono concepire già dopo un anno di vita. L'attività riproduttiva è presente in qualsiasi periodo dell'anno.
Questa specie è diffusa in maniera frammentata sull'isola della Giamaica, dove sono state registrate 16 popolazioni isolate.
Vive in zone carsiche collinari e montane dove è abbondante la presenza di crepacci e gallerie naturali.
La IUCN Red List, considerato l'areale inferiore a 20.00 km, la diffusione seriamente frammentata e il continuo declino nel numero di individui e nell'estensione e la qualità del proprio habitat, classifica G.brownii come specie vulnerabile (VU).[1]
L'hutia della Giamaica (Geocapromys brownii Fischer, 1830) è un roditore della famiglia dei Capromiidi endemico della Giamaica.
De jamaicastompstaartrat (Geocapromys brownii) is een zoogdier uit de familie van de hutia's (Capromyidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door J. Fischer in 1830.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Nocohutia jamajska[4], także hutia Browna[5] (Geocapromys brownii) – endemiczny gatunek gryzonia z rodzaju Geocapromys z rodziny hutiowatych[6] (podrodzina: hutie (Capromyinae)) zamieszkujący górzyste, skaliste, zalesione tereny Jamajki[2].
Nazwa rodzajowa Geocapromys pochodzi od trzech greckich słów: geo oznaczającego Ziemię, capro (dzik) oraz mys znaczącego „mysz” i odnosi się do – wyjątkowego w odniesieniu do pokrewnych Capromys – naziemnego trybu życia. Aluzja do dzików wynika z podobieństwa barwy i szorstkości sierści, a także sposobu poruszania się. Człon brownii nadany jest w celu uhonorowania irlandzkiego botanika i lekarza Patryka Browne’a[2], autora The Civil and Natural History of Jamaica with complete Linnaean indices (1789)[7].
Geocapromys brownii jest lokalnie nazywana „górskim królikiem”. Używane równolegle inne nazwy: Indian coney czy Jamaican coney również zawierają aluzję do podobieństwa do królika (ang. coney = królicza skórka)[2]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano nazwę nocohutia jamajska, dla rodzaju tych gryzoni przyjęto nazwę nocohutia[4].
Nocohutia jamajska to gatunek endemiczny, żyjący na wolności wyłącznie na Jamajce. Występowanie gatunku odnotowano w górzystych terenach w jej wschodniej i południowo-wschodniej części[8]: na wzgórzach w regionie Saint Thomas, w górach John Crow i Górach Błękitnych w jamajskim regionie Portland, na wzgórzach Red Hills (od Crofts Hill do Mount Diablo oraz na Hellshire Hills)[9], w sąsiednim regionie Saint Catherine, a dalej w stronę zachodnią aż do Harris Savannah i Braziletto Mountains w regionie Claredon[2]. Występowanie hutii stwierdzono także w Cockpit Country w regionie Trelawny na północy wyspy, w sąsiednim regionie Saint James oraz w regionie leżącym na południowym zachodzie Jamajki – Saint Elizabeth[10][11][12].
Odkrycia paleontologiczne dobrze dokumentują występowanie G. brownii na Jamajce w przeszłości. Starsze źródła (1951–1952) wspominały wprawdzie tylko o dwóch lokalizacjach, gdzie odnaleziono ślady życia hutii[13][14]: w Wallington Cave i Balaclava w regionie Saint Elizabeth oraz w Portland Cave w regionie Claredon. Późniejsze odkrycia wskazują na wiele innych śladów funkcjonowania nocohutii jamajskiej: w Dairy Cave koło Discovery Bay, Green Grotto koło Runway Bay i Mosley Hall Cave koło Guys Hall w regionie Saint Ann, a także w Swansea Cave i Coco Rae Cave w regionie Saint Catherine oraz w Knockavla Cave w regionie Westmoreland[2].
W opublikowanym w 2008 roku opracowaniu dokumentującym występowanie nocohutii jamajskiej poza Jamajką autorzy wykazali, że zwierzęta te były spotykane w przeszłości również na Kubie. Odkrycia śladów życia na tych terenach hutii z Jamajki dokonano w Arroyo del Palo – stanowisku badań śladów prekolumbijskich w prowincji Holguín. Naukowcy wnioskują, że G. brownii trafił tutaj wraz z migrującą między obydwoma wyspami miejscową ludnością[15].
Nocohutia jamajska osiąga wielkość królika[2], jednak budowa jej ciała jest wyraźnie masywniejsza. Waży od 1 do 2 kg[16] przy długości ciała 330 do 445 mm[17][18]. Duża głowa (największa wśród gatunków należących do Geocapromys) kontrastuje z małymi uszami, łapami i ogonem. Żuchwa mocno zbudowana. Uszy pokrywa krótki meszek z dwiema kępkami dłuższych włosów po wewnętrznej ich stronie. Ogonek krótki (3,5−6,4 cm)[17], składający się z 15 kręgów, gładko zakończony, o powierzchni łuskowatej pokrytej szczeciniastą sierścią. Od wierzchu jest czarny, od spodu brunatny. Sierść gęsta o długości 2–2,5 cm. Tułów ubarwiony od wierzchu na czerwono-brązowo, a od spodu ciemnobrązowo. Uszy przyczernione z jasną obwódką na zakończeniu[2]. Na łapach sierść jest krótka, sztywna, w kolorze zbliżonym do czarnego. Podeszwy łap są czarne, wyposażone w lekko zaróżowione szorstkie brodawki. Pazury przytępione. Na pysku, w okolicy okołonosowej i przy oczach mają wibryssy. Na żuchwie włosy czuciowe nie występują[2].
Wymiary nocohutii jamajskiejFormuła uzębienia: 1/1, 0/0, 1/1, 3/3. Żółto-pomarańczowe siekacze są mocne, zakrzywione. Przedtrzonowce mają nieco większą wysokość niż szerokość[2]. Trzonowce cechują się wygładzonymi powierzchniami. Zewnętrzna powierzchnia zgryzu jest płaska. Górne zęby są pochylone w stronę policzków pod kątem 30°, zaś dolne pod tym samym kątem – w stronę języka[19]. Nocohutia jamajska ma uzębienie o charakterze hypsodontycznym, co oznacza zęby o krótkich korzeniach i masywnej koronie. Pojedyncze górne zęby mają dwa fałdy na szkliwie po stronie policzkowej, zaś dolne jedną fałdę po stronie języka[2].
Większość dostępnych informacji na temat rozmnażania nocohutii jamajskiej dotyczy warunków hodowlanych, bowiem badania w tym zakresie nie były prowadzone wśród zwierząt żyjących na wolności. Samica jamajskich hutii uzyskuje dojrzałość płciową po około 365 dniach od narodzin. Najmłodsza objęta badaniami rodząca samica miała 12 miesięcy, więc dolna stwierdzona granica płodności wynosi około 242 dni. Samce najprawdopodobniej uzyskują dojrzałość płciową w wieku starszym od samic[11]. Samice G. brownii rodzą 1–2, a sporadycznie nawet 3 razy[20] w ciągu roku[11]. Przy ciąży trwającej średnio 123 dni życie samicy może być więc praktycznie przez cały rok zajęte przez rozród. W niewoli rodzą statystycznie 1,49 młodych w miocie[16], ze średnim odstępem czasowym pomiędzy miotami rzędu 168 dni. Młode od początku są bardzo samodzielne, a już po 30 godzinach od narodzin są w stanie spożywać stały pokarm[17].
Nocohutia z Jamajki nie buduje nor i tuneli w skalistym gruncie. Woli życie w otwartych przestrzeniach pokrytych wapiennymi skałami. Nocohutie jamajskie prowadzą nocne życie. Z tego powodu nie są często widywane, co w przeszłości prowadziło badaczy do błędnych wniosków, że jest to gatunek rzadki[16]. Nocą żerują w porośniętym krzewami terenie i zniszczenia, jakie pozostawiają za sobą, nie pozostawiają wątpliwości co do liczebności. Na trasach ich nocnego żerowania pozostają resztki owoców, obgryziona kora i pozbawione liści gałęzie. Ziemia jest usłana odchodami, które funkcjonują także jako markery do oznaczenia własności terenu. Nocohutia jamajska chodzi, kołysząc się nieco, ale może biegać zaskakująco szybko. Hutie potrafią się wspinać – nawet po cienkich gałęziach. Czasem w utrzymaniu równowagi wspomagają się siekaczami, chwytając nimi za gałęzie[2].
Jamajskie nocohutie są zwierzętami stadnymi. Żyją w rodzinach liczących od 2–6, a sporadycznie nawet do 10 osobników. Badacze stwierdzili, że większe klany żyją w rozległych i niedostępnych systemach dziur i szczelin skalnych. Im rodzina mniejsza, tym dostępność jest większa, a rozległość siedzib mniejsza. W ciągu dnia stado wypoczywa wtulone w siebie nawzajem. Wówczas najlepiej można odnotować socjalny charakter ich życia. Szczególnie w zabawach i wzajemnych działaniach higienicznych. Nocohutie jamajskie komunikują się za pomocą pomrukiwania, co także jest odnotowywane jako elementy świadczące o spoistości społecznej. W sytuacji zagrożenia G. brownii zgrzytają zębami. Jeśli to nie pomaga, wydawane dźwięki przechodzą w chrząkanie i swoiste ćwierkanie[2].
Nocohutie jamajskie są roślinożercami. Ich dieta składa się z traw, liści, kory drzew i nasion. W menu można znaleźć należącą do astrowatych Bidens pilosa, trawę Megathyrsus maximus, świerzbiec właściwy czy Guazuma ulmifolia z rodziny ślazowatych. Jadają także banany i pomarańcze[21].
Rodzime nocohutie są na Jamajce przedmiotem częstych polowań. Ich mięso było w przeszłości przysmakiem żyjących tu Arawaków[22]. W licznych wykopaliskach archeologicznych prowadzonych na wyspie odnajdywane są kości nocohutii jamajskich wśród skorup naczyń oraz innych sprzętów związanych z przyrządzaniem posiłków, co dokumentowało fakt, iż mięso hutii było składnikiem pożywienia lokalnej ludności w czasach prekolumbijskich. Nocohutie są także tępione jako szkodniki niszczące plantacje. Od 1945 nocohutie na Jamajce podlegają wprawdzie ochronie na podstawie Jamaica's Wildlife Protection Act[23], lecz na przestrzeni ostatnich 30 lat odnotowano wyraźne zmniejszenie liczebności tych zwierząt[24]. Jest to niewątpliwie skutkiem powszechnych polowań. Wrogami nocohutii jamajskiej są mangusty, które sprowadzone przez ludzi w te rejony także przyczyniają się do zmniejszania liczebności hutii[16]. W 1981 Jamajka wydała 4 znaczki pocztowe, które miały promować ochronę hutii[2].
Nocohutia jamajska, także hutia Browna (Geocapromys brownii) – endemiczny gatunek gryzonia z rodzaju Geocapromys z rodziny hutiowatych (podrodzina: hutie (Capromyinae)) zamieszkujący górzyste, skaliste, zalesione tereny Jamajki.
Geocapromys brownii é uma espécie de roedor da família Capromyidae. Endêmica da Jamaica. Pouco se conhece sobre essa espécie.
Geocapromys brownii é uma espécie de roedor da família Capromyidae. Endêmica da Jamaica. Pouco se conhece sobre essa espécie.
Geocapromys brownii[2] är en däggdjursart som först beskrevs av Johann Baptist Fischer 1829. Geocapromys brownii ingår i släktet kortsvansade bäverråttor och familjen bäverråttor.[3][4] IUCN kategoriserar arten globalt som sårbar.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[3]
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) av 33 till 44,5 cm och har en kort svans av 3,5 till 6,4 cm som är nästan helt gömd i pälsen. Vikten varierar mellan en och två kilogram. Gnagaren kännetecknas av ett robust huvud, kort hals och korta extremiteter. Den har tät och ganska grov päls med en rödbrun till svart färg. Den korta svansen är bara på ovansidan täckt av svarta hårtofsar och har annars fjäll. Dessutom har benen en svart färg. Typisk för arten är långa morrhår och korta öron.[5]
Geocapromys brownii har bara en framtand på varje sida i över- och underkäken, ingen hörntand, bara en premolar och tre molarer.[5]
Denna gnagare förekommer på Jamaica. Den lever där i kulliga områden eller i bergstrakter med många bergssprickor och naturliga tunnlar som används som gömställen. Individerna är aktiva på natten och äter olika växtdelar som rötter, frukter, bark, blad och unga växtskott. Hos arten förekommer familjegrupper med två till sex medlemmar.[1]
Fortplantningssättet är bara känt från individer som hölls i fångenskap. De hade förmåga att para sig hela året. Dräktigheten varar cirka 123 dagar och sedan föds en eller två ungar, sällan trillingar. Ungdjur blir tidigast ett år efter födelsen könsmogna.[1] Några honor hade tre kullar per år. Exemplar i fångenskap levde cirka åtta år.[5]
Wikimedia Commons har media som rör Geocapromys brownii.
Wikispecies har information om Geocapromys brownii.
Geocapromys brownii är en däggdjursart som först beskrevs av Johann Baptist Fischer 1829. Geocapromys brownii ingår i släktet kortsvansade bäverråttor och familjen bäverråttor. IUCN kategoriserar arten globalt som sårbar. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) av 33 till 44,5 cm och har en kort svans av 3,5 till 6,4 cm som är nästan helt gömd i pälsen. Vikten varierar mellan en och två kilogram. Gnagaren kännetecknas av ett robust huvud, kort hals och korta extremiteter. Den har tät och ganska grov päls med en rödbrun till svart färg. Den korta svansen är bara på ovansidan täckt av svarta hårtofsar och har annars fjäll. Dessutom har benen en svart färg. Typisk för arten är långa morrhår och korta öron.
Geocapromys brownii har bara en framtand på varje sida i över- och underkäken, ingen hörntand, bara en premolar och tre molarer.
Denna gnagare förekommer på Jamaica. Den lever där i kulliga områden eller i bergstrakter med många bergssprickor och naturliga tunnlar som används som gömställen. Individerna är aktiva på natten och äter olika växtdelar som rötter, frukter, bark, blad och unga växtskott. Hos arten förekommer familjegrupper med två till sex medlemmar.
Fortplantningssättet är bara känt från individer som hölls i fångenskap. De hade förmåga att para sig hela året. Dräktigheten varar cirka 123 dagar och sedan föds en eller två ungar, sällan trillingar. Ungdjur blir tidigast ett år efter födelsen könsmogna. Några honor hade tre kullar per år. Exemplar i fångenskap levde cirka åtta år.
Хутія короткохвоста (Geocapromys browni; Хутія куцохвоста, Ямайський кролик, Ямайська хутія) — гризун з роду Geocapromys.
Вид названо на честь доктора Патріка Брауна (англ. Patrick Browne, 1720–1790).
Хутія короткохвоста схожа на хутію конга, але при довжині тіла 40 см має лише крихітний хвостик в 5 см. Це повністю наземні, а не деревні гризуни. Куцохвоста хутія мешкає у Блакитних горах, на Ямайці, і на маленькому острові Сван, біля берегів Гондурасу. Це рідкісні нічні рослиноїдні тварини, що населяють зарості серед скель.
На Ямайці місцеве населення полювало на них з собаками заради смачного м'яса.
Хутія короткохвоста — бережений вид, він внесений у Додаток I Конвенції CITES і Міжнародної Червоної книги по категорії VU A1ac (вразливий).
Хутія короткохвоста (Geocapromys browni; Хутія куцохвоста, Ямайський кролик, Ямайська хутія) — гризун з роду Geocapromys.
Geocapromys brownii là một loài động vật có vú trong họ Capromyidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Fischer mô tả năm 1830.[2]
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Geocapromys brownii là một loài động vật có vú trong họ Capromyidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Fischer mô tả năm 1830.
Geocapromys brownii (J. Fischer, 1829)
Синонимы
Ямайская хутия[1][2], или короткохвостая хутия[1], или хутия Брауна[1] (лат. Geocapromys brownii, другое название — ямайский кролик) — эндемичный вид грызунов рода Geocapromys, обитающий в горных лесистых местностях Ямайки. Вид назван в честь ирландского естествоиспытателя Патрика Броуна (1720—1790)[3].
Основные районы обитания — Голубые горы и маленький остров Сван у берегов Гондураса. Средняя длина тела — 40 сантиметров, хвоста — 5 сантиметров. Питается растительной пищей, ведёт полностью наземный и преимущественно ночной образ жизни.
На Ямайке местное население издревле охотилось на хутий с собаками ради мяса, что периодически продолжается и до сих пор, поэтому ныне вид занесён в Международную Красную книгу в категорию уязвимых.
Ямайская хутия, или короткохвостая хутия, или хутия Брауна (лат. Geocapromys brownii, другое название — ямайский кролик) — эндемичный вид грызунов рода Geocapromys, обитающий в горных лесистых местностях Ямайки. Вид назван в честь ирландского естествоиспытателя Патрика Броуна (1720—1790).
Основные районы обитания — Голубые горы и маленький остров Сван у берегов Гондураса. Средняя длина тела — 40 сантиметров, хвоста — 5 сантиметров. Питается растительной пищей, ведёт полностью наземный и преимущественно ночной образ жизни.
На Ямайке местное население издревле охотилось на хутий с собаками ради мяса, что периодически продолжается и до сих пор, поэтому ныне вид занесён в Международную Красную книгу в категорию уязвимых.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネズミ目 Rodentia 亜目 : テンジクネズミ亜目ジャマイカフチア（Geocapromys brownii）は、フチア科ジャマイカフチア属（キューバフチア属に含める説もあり）に分類される齧歯類。
体長33-45cm。尾長4-7cm。体重1-2kg。全身は灰褐色や濃褐色の粗い体毛で覆われる。
基底が石灰岩で岩の割れ目が多い雲霧林、低木林、湿原、半砂漠地帯などの様々な環境に生息する。夜行性で、昼間は岩の隙間で休む。地表棲だが、樹上にも登る。
食性は植物食で、植物の枝、葉、樹皮などを食べる。
妊娠期間は4-5か月。1回に1-3頭の幼獣を年に2回に分けて産む。
生息地では食用とされる事もある。
開発による生息地の破壊、食用の乱獲、人為的に移入されたジャワマングースによる捕食などにより生息数は激減している。1945年に法的に狩猟が禁止されているが、密猟されることもある。1972年から飼育下での繁殖計画が進められ、飼育下での個体数は増加している。飼育下繁殖させた個体の再導入が試みられたことがあるが、定住性が強いため再導入しても以前の生息地に定着しない可能性が示唆され計画は難航している。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
자메이카후티아(Geocapromys brownii)는 후티아과에 속하는 설치류의 일종이다. 육상성 동물로 자메이카의 바위와 숲 지역에서 발견되며, 자메이카의 토착종이다. 박쥐류를 제외하고, 자메이카의 유일하게 현존하는 토착 육상 포유류이다.
자메이카후티아는 일반적으로 솜꼬리토끼 크기 정도로 성숙해지면, 보통 몸무게가 1~2kg 정도까지 자란다.[2] 몸길이는 약 300~445mm로 크기가 다양하고, 색깔은 불그스레한 갈색을 띤다. 후티아속의 모든 종 중에서 꼬리 길이가 약 45mm로 가장 작다. 큰 머리(후티아속에서 가장 크다.)와 짧은 다리, 짧은 꼬리 그리고 짧은 귀와 목을 갖고 있으며, 약간 쪼그려 앉아 있는 모양새이다. 크고 강력한 앞니와 치관이 긴 어금니를 갖고 있다.[2]
자메이카후티아는 자메이카에서만 발견되며, 주로 외딴 장소와 산악 지역에서 서식한다. 포틀랜드구의 존 크로루와 블루마운틴스 동부 끝 지역과 섬 동부 지역의 세인트토머스구부터 해리스 사바나와 브라질레토 산맥까지의 서부 지역에서 발견된다.[2]
자메이카후티아는 전적으로 야행성 생활을 하는 포유류이다. 밤에만 먹이를 구하기 때문에 과일과 땅 밖을 노출된 뿌리, 나무 껍질 그리고 많은 여러 식물의 잎 등 아주 다양한 먹이를 먹는다.[2] 야생 상태에서는 거의 관찰되지 않기 때문에 아주 희귀한 종으로 간주되어 왔다. 그러나 밤에 활동을 하는 아주 풍부한 증거가 있기 때문에 이는 사실이 아니다. 포획된 표본에 대한 관찰 결과에 의하면 자메이카후티아는 스스로 둥지를 만들지 않는다. 서로 털 손질을 해주고 함께 놀거나 서로 몸이 부딪히지 않을 때 부드러운 소리를 내는 등 관련 개체들 사이에 아주 강한 무리 생활 접촉을 한다. 발바닥 전체를 땅에 대고 걷는 반-척행 걸음걸이 자세를 취하고 나무를 잘 오르거나 뛰어 오르며, 앞니로 물거나 지렛대 용도로 이용하기도 한다.[2]
자메이카후티아가 야생에서 번식하는 방법은 잘 알려져 있지 않지만, 포획된 표본에 대한 관찰에 의하면 암컷은 생후 약 365일만에 성적으로 성숙해지는 반면에 수컷은 다소 더 나이가 들어야 하는 경향을 보인다.[2] 일년에 평균 2번 새끼를 낳고, 한 번에 약 두 마리를 낳는다. 임신 기간은 123일이다. 새끼는 아주 조숙한 상태로 태어나고, 바로 걸을 수 있으며 약 30시간 이내에 다 자란 개체가 먹는 먹이를 먹는다.[2]
