dcsimg

Biology

provided by Arkive
This deciduous shrub has spread so well throughout Britain because the light seeds are winged and have extremely good powers of dispersal. The railways have acted as corridors for dispersal, from which the species has spread outwards (4). In more southerly areas it often forms very dense shrubberies (4).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Conservation

provided by Arkive
Not relevant.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Description

provided by Arkive
This large shrub is so called because it is visited by large numbers of butterflies and moths, as it is an extremely good source of nectar (2). Indeed, the spread of this plant may have been the single factor responsible for the maintenance of many urban butterfly populations (4). The butterfly-bush has dark green lance-shaped leaves, which are white on the undersides. The purple flowers are densely arranged in flower spikes (2).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Habitat

provided by Arkive
Although still popular in gardens, this species has escaped from cultivation and is now a common feature of waste ground, roadsides and railways, quarries and a range of urban habitats. It shows a preference for dry and disturbed sites (3).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Range

provided by Arkive
First introduced to Britain from China in the 1890s, the butterfly-bush has since spread throughout much of Britain, with the exception of most of the far north of Scotland (4).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Status

provided by Arkive
A widespread introduced species (3).
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Threats

provided by Arkive
This introduced species is not threatened.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Wildscreen
original
visit source
partner site
Arkive

Associations

provided by BioImages, the virtual fieldguide, UK
Foodplant / miner
larva of Amauromyza verbasci mines leaf of Buddleja davidii

In Great Britain and/or Ireland:
Foodplant / saprobe
fruitbody of Auricularia auricula-judae is saprobic on wood of Buddleja davidii

Foodplant / saprobe
fruitbody of Byssomerulius corium is saprobic on fallen, decayed wood of Buddleja davidii
Other: minor host/prey

Foodplant / saprobe
basidiome of Chaetotyphula actiniceps is saprobic on dead, attached inflorescence of Buddleja davidii

Foodplant / open feeder
Cionus scrophulariae grazes on leaf of Buddleja davidii

Foodplant / saprobe
fruitbody of Dendrothele commixta is saprobic on dead, attached twig of Buddleja davidii

Foodplant / parasite
sporangium of Peronospora hariotii parasitises live Buddleja davidii

Foodplant / parasite
fruitbody of Phlebiella bourdotii parasitises live twig of Buddleja davidii

Foodplant / saprobe
fruitbody of Steccherinum ochraceum is saprobic on dead, fallen, decayed twig of Buddleja davidii
Other: minor host/prey

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
BioImages
project
BioImages

Comments

provided by eFloras
Medicinal; ornamental.

Buddleja davidii Franchet X B. fallowiana I. B. Balfour & W. W. Smith has been reported from Yunnan (Leeuwenberg, Meded. Landbouwhogeschool 79(6): 149. 1979). This hybrid has the following characteristics: Shrubs. Branchlets terete, densely stellate tomentose. Leaves subsessile to petiole 6 mm; leaf blade ovate to narrowly elliptic, 4--13 X 1--6.5 cm, both surfaces densely stellate tomentose to adaxially glabrescent, base cuneate to decurrent, margin crenate-serrate, apex acuminate, acute, or obtuse, venation inconspicuous. Inflorescences terminal, thyrsoid, 5--15 X 2--3 cm. Calyx campanulate, 3.5--5 mm, inside densely stellate tomentose. Corolla violet to lilac, with an orange-yellow throat, outside densely stellate tomentose and with glandular hairs, tube ca. 9 mm; lobes orbicular, 1--3 X 1--3 mm. Stamens inserted above middle of corolla tube; anthers oblong. Ovary oblong, stellate tomentose. Fl. May-Oct.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of China Vol. 15: 334 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of China @ eFloras.org
editor
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Comments

provided by eFloras
Cultivated as an ornamental in the plains and hills of India and Pakistan.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of Pakistan Vol. 0: 4 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of Pakistan @ eFloras.org
editor
S. I. Ali & M. Qaiser
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Description

provided by eFloras
Deciduous shrub, up to 5 m tall. Branchlets 4-angled, tomentose. Leaves sub-sessile, 7-25 cm long, 1-7 cm broad, ovate-lanceolate to lanceolate, acuminate, coarsely serrate, glabrous above, whitish tomentose beneath. Stipules interpetiolar, 2-lobed. Flowers sub-sessile, fragrant, in branched rounded clusters forming a terminal panicle 6-30 cm long. Bracts linear, 3 mm long. Calyx c. 3 mm long, stellate-tomentose. Corolla lilac to purple, orange to yellow at the mouth; corolla tube c. 1-1.2 cm long; straight, sparsely pubescent; lobes 3-4 mm long. Capsule glabrous, up to 1 cm long, cylindrical, pointed.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of Pakistan Vol. 0: 4 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of Pakistan @ eFloras.org
editor
S. I. Ali & M. Qaiser
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Description

provided by eFloras
Shrubs 0.5--5 m tall; young branchlets, leaves abaxially, petioles, and inflorescences white tomentose or pubescent with stellate hairs. Branchlets nearly 4-angled. Stipules often present, suborbicular to ovate, 1--6 mm. Petiole 1--5 mm; leaf blade narrowly ovate, narrowly elliptic, or very narrowly ovate, 4--20 X 0.3--7.5 cm, adaxially dark green and glabrous or subglabrous, base cuneate, margin serrate, apex acuminate, lateral veins 9--14 pairs. Inflorescences terminal, seemingly racemose or thyrsoid cymes, 4--30 X 2--5 cm; lower bracts leafy, others small and linear. Calyx campanulate, 2--3.5 mm, outside stellate pubescent to glabrous; lobes narrowly triangular, 0.5--2 mm. Corolla violet to dark purple, sometimes white, with an orange-yellow throat, 0.8--1.4 cm, outside glabrous or stellate pubescent and/or with glandular hairs; tube narrowly cylindrical or subcylindrical, 6--11.5 X 1--1.5 mm, inside pilose except at base; lobes suborbicular, 1.5--3 X 1.5--3 mm, outside glabrous. Stamens inserted at middle to near base of corolla tube; anthers oblong, 0.8--1.2 mm. Ovary ovoid, 1.2--2 X 0.8--1.1 mm, glabrous to minutely pubescent, sometimes with glandular hairs. Style 0.5--1.5 mm; stigma clavate. Capsules brown, narrowly ellipsoid to narrowly ovoid, 5--9 X 1.5--2 mm, glabrous or sparsely stellate pubescent. Seeds ellipsoid, 2--4 X ca. 0.5 mm, long winged at both ends. Fl. May-Oct.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of China Vol. 15: 334 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of China @ eFloras.org
editor
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Distribution

provided by eFloras
Gansu, Guangdong, Guangxi, Guizhou, Hubei, Hunan, Jiangsu, Jiangxi, Shaanxi, Sichuan, Xizang, Yunnan, Zhejiang [Japan (most probably introduced)].
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of China Vol. 15: 334 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of China @ eFloras.org
editor
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Distribution

provided by eFloras
Distribution: China, W. and C. Europe, India and Pakistan.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of Pakistan Vol. 0: 4 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of Pakistan @ eFloras.org
editor
S. I. Ali & M. Qaiser
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Flower/Fruit

provided by eFloras
Fl. Per.: Aug.-Sept.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of Pakistan Vol. 0: 4 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of Pakistan @ eFloras.org
editor
S. I. Ali & M. Qaiser
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Habitat

provided by eFloras
Thickets on mountain slopes, side of draws in mountains; 800--3000 m.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of China Vol. 15: 334 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of China @ eFloras.org
editor
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Synonym

provided by eFloras
Buddleja davidii var. alba Rehder & E. H. Wilson; B. davidii var. glabrescens Gagnepain; B. davidii var. magnifica (E. H. Wilson) Rehder & E. H. Wilson; B. davidii var. nanhoensis (Chittenden) Rehder; B. davidii var. superba (Veitch) Rehder & E. H. Wilson; B. davidii var. veitchiana (Veitch) Rehder & Bailey; B. davidii var. wilsonii (E. H. Wilson) Rehder & E. H. Wilson; B. shaanxiensis Z. Y. Zhang; B. shimidzuana Nakai; B. striata Z. Y. Zhang; B. striata var. zhouquensis Z. Y. Zhang; B. variabilis Hemsley; B. variabilis var. magnifica E. H. Wilson; B. variabilis var. nanhoensis Chittenden; B. variabilis var. prostrata C. K. Schneider; B. variabilis var. superba Veitch; B. variabilis var. veitchiana Veitch; B. variabilis var. wilsonii E. H. Wilson.
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
bibliographic citation
Flora of China Vol. 15: 334 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
source
Flora of China @ eFloras.org
editor
Wu Zhengyi, Peter H. Raven & Hong Deyuan
project
eFloras.org
original
visit source
partner site
eFloras

Distribution ( Spanish; Castilian )

provided by IABIN
Chile Central
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Universidad de Santiago de Chile
author
Pablo Gutierrez
partner site
IABIN

Distribution ( Portuguese )

provided by IABIN
Chile Central
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Universidade Estadual de CAMPINAS
author
Pablo Gutierrez
partner site
IABIN

Buddleja davidii ( Asturian )

provided by wikipedia AST

Buddleja davidii, o parrotal de les caparines, ye una especie de parrotal perteneciente a la familia de les escrofulariácees. Orixinaria del noroeste de China y Xapón, el so usu estendióse como planta ornamental polos xardinos de tol mundu.

 src=
Inflorescencia
 src=
Vista de la planta

Descripción

Parrotal caducifoliu o semiperennifolio qu'algama unos 2-3 m d'altor. Fueyes llanceolaes, de color abuxáu. Inflorescencia n'espigues al estremu de les cañes, con flores de color lila, azul, púrpura, rosa, colloráu-violeta, blanca etc. Ente branu y seronda, les sos cañes narquiaes porten nos sos estremos conos llargos y estrechos de flores densamente atarraquitaes. Les flores atraen a les caparines, que s'alimenten de la so fragante néctar.

Cultivu

Rique suelos llixeros, bien drenados, anque aguanta los caliares. Clima templáu, aguantando'l fríu ensin dificultá. Esposición soleyera. Débese podar añalmente pel iviernu, por que se produzan nuevos biltos que van floriar nos sos estremos. Reproduzse por fraes, n'invernaderu de multiplicación.

Especie invasora

Buddleja davidii naturalizóse n'Australia y na mayor parte de ciudaes del centru y sur d'Europa, onde s'estiende con facilidá por baldíos y xardinos.[1] Pue ser invasora en munches rexones, incluyendo la Islles Britániques y Nuevo Zelanda. Amás, nos EE. UU, naturalizóse a partir d'escapes de cultivos, y foi clasificada como planta dañible nos estaos d'Oregón y Washington.

N'España

Por cuenta de el so potencial colonizador y constituyir una amenaza grave pa les especies autóctones, los hábitats o los ecosistemes, esta especie foi catalogada nel Catálogu Español d'Especies exótiques Invasores, aprobáu por Real Decretu 1628/2011, de 14 de payares, tando prohibida n'España la so introducción nel mediu natural, posesión, tresporte, tráficu y comerciu.

Taxonomía

Buddleja davidii foi descrita por Adrien René Franchet y publicáu en Nouvelles archives du muséum d'histoire naturelle, sér. 2, 10: 65. 1887.[2]

Etimoloxía

Buddleja: nome xenéricu dau n'honor de Adam Buddle, botánicu y rector en Essex, Inglaterra.

davidii: epítetu dau n'honor de Armand David, un misioneru naturalista francés que lu afayó en 1869. Sinonimia:

 src=
Caparina aliméntadose sobre una variedá blanca.
  • Buddleja shaanxiensis Z.Y.Zhang
  • Buddleja shimidzuana Nakai
  • Buddleja striata Z.Y. Zhang
  • Buddleja striata Z.Y. Zhang ex Govaerts
  • Buddleja striata var. zhouquensis Z.Y. Zhang
  • Buddleja variabilis Hemsl.
  • Buddleja variabilis var. magnifica Y.H.Wilson
  • Buddleja variabilis var. nanhoensis Chitt.
  • Buddleja variabilis var. prostrata C.K.Schneid.
  • Buddleja variabilis var. superba Veitch
  • Buddleja variabilis var. veitchiana Veitch
  • Buddleja variabilis var. wilsonii Y.H.Wilson[3]

Ver tamién

Referencies

  1. «Buddleja davidii». Australian Plant Name Index (APNI), IBIS database. Centre for Plant Biodiversity Research, Australian Government, Canberra. Consultáu'l 18 de marzu de 2012.
  2. «Buddleja davidii». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 1 de xineru de 2013.
  3. Buddleja davidii en PlantList

Bibliografía

  1. Nouv. Arch. Mus. Hist. Nat. sér. 2, 10:65. 1887
  2. USDA, ARS, National Genetic Resources Program. Germplasm Resources Information Network - (GRIN) [Data from 07-Oct-06]. Buddleja davidii en GRIN
  3. AFPD. 2008. African Flowering Plants Database - Base de Donnees des Plantes a Fleurs D'Afrique.
  4. CONABIO. 2009. Catálogu taxonómicu d'especies de Méxicu. 1. In Capital Nat. Méxicu. CONABIO, Mexico City.
  5. Correa A., M.D., C. Galdames & M. N. S. Stapf. 2004. Cat. Pl. Vasc. Panamá 1–599. Smithsonian Tropical Research Institute, Panama.
  6. Flora of China Editorial Committee. 1996. Flora of China (Myrsinaceae through Loganiaceae). 15: 1–387. In C. Y. Wu, P. H. Raven & D. Y. Hong (eds.) Fl. China. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
  7. Gleason, H. A. 1968. The Sympetalous Dicotyledoneae. vol. 3. 596 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. O.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  8. Hokche, O., P.Y. Berry & O. Huber. 2008. 1–860. In O. Hokche, P.Y. Berry & O. Huber Nuevu Cat. Fl. Vasc. Venezuela. Fundación #Instituto Botánicu de Venezuela, Caracas.
  9. Idárraga-Piedrahita, A., R. D. C. Ortiz, R. Caleyes Posada & M. Merello. (eds.) 2011. Fl. Antioquia: Cat. 2: 9–939. Universidá d'Antioquia, Medellín.
  10. Nasir, Y. & S. I. Ali (eds). 1980-2005. Fl. Pakistan Univ. of Karachi, Karachi.
  11. Norman, Y. M. 1982. 176. Buddlejaceae. 16: 1–24. In G. W. Harling & B. B. Sparre (eds.) Fl. Ecuador. University of Göteborg and Swedish Museum of Natural History, Göteborg and Stockholm.
  12. Voss, Y. G. 1996. Michigan Flora, Part III: Dicots (Pyrolaceae-Compositae). Cranbrook Inst. of Science, Ann Arbor.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Buddleja davidii: Brief Summary ( Asturian )

provided by wikipedia AST

Buddleja davidii, o parrotal de les caparines, ye una especie de parrotal perteneciente a la familia de les escrofulariácees. Orixinaria del noroeste de China y Xapón, el so usu estendióse como planta ornamental polos xardinos de tol mundu.

 src= Inflorescencia  src= Vista de la planta
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

David buddleyası ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ

David buddlеyası (lat. Buddleja davidii) — bitki növü.

Təbii yayılması

Vətəni Çindir.

Botaniki təsviri

Hündürlüyü 2-3 m-ə çatan, düz budaqlı gövdəsi olan kоldur. Yarpaqları uzun, ucu biz, kənarları dişli, uzunluğu 8-25 sm, alt tərəfi məxməridir. Uzunluğu 1 sm-ə qədər оlan ətirli, bənövşəyi, ağ, çəhrayı, narıncı rəngli, çiçəkləri zоğların uclarında düz dayanan, bir az sallaq süpürgələrə yığılmışdır. Avqustdan оktyabr ayına qədər bоl və uzun müddət çiçəkləyir.

Ekologiyası

Abşеrоnda sərt şaxtalarda bəzən yеrüstü hissəsi məhv оlur, lakin yazda bərpa оlunur. Kölgəyə az davamlıdır.

Azərbaycanda yayılması

Böyük və Kiçik Qafqazda təbii halda rast gəlinir.

İstifadəsi

Çiçəkləmə dövründə çоx dеkоrativdir. Abşеrоnda yaşıllaşdırmada dеkоrativ çоxillik bitki kimi xiyabanların, parkların tərtibatında kiçik qruplarla istifadə еdilməsi məqsədyönlüdür.

Mənbə

  • Tofiq Məmmədov, “Azərbaycan dendroflorasi” V cild, Baki, “Elm”, 2019, 370 səh.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

David buddleyası: Brief Summary ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ

David buddlеyası (lat. Buddleja davidii) — bitki növü.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

Budleia ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA
 src= No s'ha de confondre amb Buddleja.

La budleia (Buddleja davidii) és una planta de creixement arbustiu. A Europa és l'espècie més coneguda del gènere exòtic d'arbustos i arbres Buddleja.[1] De vegades es fa servir el nom «arbust de les papallones», ja que les seves flors, perfumades i plenes de nèctar, atreuen aquests insectes.[2]

Nom

Carl von Linné va crear el nom del gènere en honor del botànic anglès Adam Buddle. El naturalista francès Adrien René Franchet va donar a l'espècie l'epítet davidii en honor d'Armand David, un missioner i naturalista francès. L'espècie és originària de la Xina central.[3] L'Enciclopèdia Catalana i el Termcat van acceptar l'ortografia catalanitzada budleia com a nom comú per a aquesta espècie del gènere Buddleja.[1][4]

 src=
Varietat Royal Red
 src=
Papallones libant una varietat blanca
 src=
Budleia envaint la paret d'un pont a Manchester

Descripció

Arbust caducifoli o semiperennifoli que pot arribar a fer entre dos i tres metres d'alçada. Les fulles, allargades i amb marge dentat, són de color verd fosc a l'anvers i grisenc al revers. Inflorescència en espigues a l'extrem de les branques, amb flors de color lila, blau, porpra, rosa, vermell o blanc. Entre l'estiu i la tardor, les seves branques arquejades porten als extrems cons llargs i estrets de flors densament disposades. Les flors atreuen les papallones i els borinots.

Els fruits maduren al novembre i produeixen una gran quantitat de llavors, amb molta capacitat de germinar, alades i molt petites, que poden ser dispersades pel vent, l'aigua o fins i tot el trànsit rodat, i recórrer així distàncies considerables. La planta té un creixement ràpid i pot florir i fructificar en pocs anys.[2]

Planta invasora: nociva per a la natura i els monuments

S'ha cultivat com a planta ornamental, i les múltiples varietats de colors l'han feta molt popular. Per la seva capacitat invasora,[5] des del 2012, la comercialització i el cultiu de la budleia estan prohibits a l'Estat espanyol.[6] Com a alternativa, s'aconsellen els lilàs, de port semblant i que no tenen un comportament bioinvasor.[2] Per la seva gran popularitat, s'assaja de desenvolupar varietats estèrils per evitar la proliferació de la varietat normal, que pot fer fins a un milió de llavors per estació, que mantenen la capacitat de germinació fins a tres anys.[7]

Quan s'estableixen en parets, xemeneies, teulades i canals, les arrels de la budleia poden desestabilitzar l'obra i provocar filtracions de l'aigua de pluja, cosa que facilita l'expansió de fongs i altres plagues. La planta creix molt ràpidament i en pocs anys les arrels poden causar estralls que obliguen a fer reparacions costoses. Un cop establerta a les construccions (esquerdes de formigó, juntes entre maons i teules), la budleia és difícil d'eliminar, sobretot quan les arrels s'han incrustat profundament, i encara més quan creix en parts elevades i d'accés complicat.[8] Tot i tallar-la, rebrota vigorosament (creix fins a dos metres per estació) si no es repeteix l'operació unes quantes vegades l'any, fins que l'arrel mori per inanició. Si se la deixa fora de control, amb el temps no es pot erradicar sense refer l'obra.[9]

Bibliografia

Referències

  1. 1,0 1,1 «Budleia». L'Enciclopèdia.cat. Barcelona: Grup Enciclopèdia Catalana.
  2. 2,0 2,1 2,2 «La budleia: unarbust invasor a Andorra». Govern d'Andorra, 2013.
  3. Leeuwenberg, A. J. M. The Loganiaceae of Africa XVIII Buddleja L. II, Revision of the African & Asiatic species. Wageningen, Països Baixos: H. Veenman & Zonen B. V., 1979.
  4. «buddleia». Cercaterm. TERMCAT, Centre de Terminologia.
  5. «Buddleja davidii». Exocat Sistema d'informació de les espècies exòtiques de Catalunya. Creaf.
  6. «Real Decreto 1628/2011, de 14 de noviembre, por el que se regula el listado y catálogo español de especies exóticas invasoras» (en castellà). Butlletí Oficial de l'Estat, 14-11-2011, pàg. 132727. ( «Decret reial 1628/2011, del 14 de novembre que se regula el llistat i el catàleg de les espècies exótiques invasores.»)
  7. Tallent-Halsell & Watt, 2009.
  8. «Buddleia frequently asked questions» (en anglès). Edinburg: Invasive Weeds Agency, 2011.
  9. Gupta, Tanya «Buddleia: The plant that dominates Britain's railways» (en anglès). BBC News, 15-07-2014, pàg. 34.

Enllaços externs

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Budleia Modifica l'enllaç a Wikidata
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Budleia: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

La budleia (Buddleja davidii) és una planta de creixement arbustiu. A Europa és l'espècie més coneguda del gènere exòtic d'arbustos i arbres Buddleja. De vegades es fa servir el nom «arbust de les papallones», ja que les seves flors, perfumades i plenes de nèctar, atreuen aquests insectes.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Y gynffon las ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Planhigyn blodeuol yw Y gynffon las sy'n 14. Mae'n perthyn i'r teulu Scrophulariaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Buddleja davidii a'r enw Saesneg yw Butterfly-bush.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llwyn lâr Fach, Bwdleia.

Maent yn frodorol o rannau cynnes a throfannol Cyfandir America.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gerddi Kew; adalwyd 21 Ionawr 2015
Comin Wikimedia
Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Y gynffon las: Brief Summary ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Planhigyn blodeuol yw Y gynffon las sy'n 14. Mae'n perthyn i'r teulu Scrophulariaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Buddleja davidii a'r enw Saesneg yw Butterfly-bush. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llwyn lâr Fach, Bwdleia.

Maent yn frodorol o rannau cynnes a throfannol Cyfandir America.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Komule Davidova ( Czech )

provided by wikipedia CZ
 src=
Rozkvetlé květenství
 src=
Jednotlivé květy

Komule Davidova (Buddleja davidii) je opadavý, nepravidelně stavěný keř s dlouhými letorosty, který v létě kvete mnoha drobnými, nafialovělými květy. Ty přitahují velké množství motýlů; odtud pochází jedno z jeho lidových jmen - motýlí keř. Je jedním ze dvou druhů rodu komule, které se v České republice pěstují jako okrasné rostliny. Dřevina dostala rodové jméno na počest anglického klerika a botanika Adama Buddlea a druhové jméno podle svého objevitele, francouzského misionáře a botanika Armanda Davida. [1] [2]

Rozšíření

Místem původního rozšíření komule Davidovy je jihovýchodní Čína (především provincie Če-ťiang, Chu-nan, Chu-pej, Jün-nan, Kan-su, Kuang-si, Kuang-tung, Kuej-čou, S’-čchuan, Šen-si, Ťiang-si, Ťiang-su) a Tibet. Objevena byla na hranicích Číny s Tibetem v roce 1887 a semena poprvé přivezli do Evropy roku 1893. Vypěstované rostliny se ukázaly vhodné pro zahradnictví, proto začalo jejich množení a rozšiřování. V Česku roste komule Davidova od roku 1911; první keř vysadili v zámeckém parku v Průhonicích.

Komule se postupně rozšířila téměř po celé Evropě, roste od Středozemního moře na jihu po severní Norsko a od západního Španělska po Bulharsko na východě. Druh byl zaznamenán také na jihu Afriky, v Zambii, Zimbabwe a Jihoafrické republice. V Severní Americe roste na východním a západním pobřeží Kanady i Spojených států, téměř po celé Střední Americe a na severu Ameriky Jižní. Vyskytuje se skoro ve všech státech Austrálie, na Novém Zélandu i na Havaji. Ve většině těchto zemí se integrovala do tamní přírody.

V Česku se časem stala oblíbenou okrasnou dřevinou mnoha botanických zahrad, parků i zahrad soukromých, odkud má tendenci se šířit do volné přírody, kde zplaňuje; v roce 2000 byl zjištěn její nekontrolovaný růst též v české krajině.[1][3][4][5]

Ekologie

V místě svého původu, v Číně, roste na horských křovinatých svazích v nadmořské výšce od 800 do 3000 m. Rostlina je tolerantní k širokému spektru podmínek, daří se jí v pásmu mírném i subtropickém. Nejlépe prospívá na slunném a výhřevném stanovišti s dostatečně vlhkou a propustnou půdou zásobenou vápníkem, například na skládkách stavebního odpadu; nevadí jí ani znečištěné ovzduší. Je-li rostlina v polostínu, málo kvete a následně v zimním období snáze namrzá. S příchodem jara obvykle dobře regeneruje a mívá roční přírůstky větví až 2 m dlouhé. Obvykle začíná kvést ve věku dvou let. Ploidie druhu je 4x = 2n = 76. Tento fanerofyt raší poměrně pozdě, obvykle až v květnu, a kvete od července do září.[1][2][3][4][6]

Popis

Keř vysoký 2 až 5 m s mírně čtyřhrannými letorosty, které jsou na koncích porostlé krátkými, šedoplstnatými, hvězdovitými chlupy, vyrůstá z bohatě větvených, ale nepříliš hlubokých kořenů. Kůra je brázditá, vláknitá, šedavě hnědá až načernalá. Listy s krátkými řapíky vyrůstají vstřícně, jejich čepele jsou vejčitě kopinaté, dlouhé 8 až 18 cm a široké 5 až 8 cm, na bázi jsou klínovité, na konci zašpičatělé, po okraji hustě pilovité, na líci tmavě zelené a lysé, na rubu šedavě plstnaté a mají 9 až 14 párů žilek.

Květy jsou oboupohlavné a vytvářejí úzká hroznovitá květenství vyrůstající na koncích letorostů, vonné květy mají krátké stopky s čárkovitými listenci. Květenství je válcovité, přímé nebo na konci převislé, dlouhé 10 až 30 cm a široké 3 až 5 cm. Zvonkovitý kalich je asi 3 mm dlouhý a jeho čtyři zelené, špičaté cípy jsou hustě chlupaté. Řepicovitá koruna má úzkou trubku asi 10 mm dlouhou, na konci s lemem rozšířeným do čtyř laloků, u botanického druhu mají korunní lístky barvu lila (pastelově fialovou). Čtyři tyčinky s drobnými prašníky jsou kratší než korunní trubka, dvoudílný semeník je protáhle vejčitý, čnělka nese kyjovitou bliznu. Rostlina není samosprašná a tvorba semen je závislá na opylovačích. Květy produkují hodně nektaru a proto mají opylovačů dostatek, jsou to hlavně včely, motýli (denní i noční), sršně a v Americe i kolibříci.

Plod je hnědá, úzce vejčitá, dvoupouzdrá, vícesemenná tobolka, asi 7 mm dlouhá a na vrcholu zašpičatělá. Otevírá se dvěma chlopněmi a obsahuje asi 3 mm velká, nahnědlá semena s křidélky. Rozložitý keř vyprodukuje za sezónu několik miliónů semen, která jsou zralá již asi tři týdny po opylení, zimu však přečkávají v uzavřených tobolkách na rostlině a jsou uvolňována až s příchodem jara. Více než 95 % semen je rozptýleno dále než 10 m od rostliny, mohou také být po dopadu roznášena vodou. V půdě si zachovávají vysokou životnost asi 2,5 roku, poté rychle klesá. Nemají vrozenou dormanci a pro klíčení potřebují světlo, teplotu od +6 do +25 °C a vlhkost. Rostliny se velice snadno reprodukují též bylinnými nebo dřevitými řízky z větví nebo odkopky z kořenů. Kvete na letošních výhonech a proto je doporučen každoroční jarní řez, po kterém dobře regeneruje, pozdější má negativní vliv na kvetení následného roku.[1][2][3][4][6][7][8]

Invazní schopnosti

Komule Davidova má potenciál pro rychlou expanzi na nová území. Pravidelně uzrávají velká množství semen, jejich rozptylování větrem a vysoká míra klíčivosti pozitivně přispívají k šíření. Vytvářejí houštiny na neobhospodařovaných plochách podél železnic i silnic a lehká semena se úspěšně šíří podél dopravních koridorů. Jsou rozvážena společně s nákladem nebo prostě rozfoukávána prouděním vzduchu jedoucích vozidel. Po dopadu na místa s narušenou půdou jsou ochotná tolerovat širokou škálu fyzických podmínek, vyklíčit a brzy vykvést. Je za invazní druh považována hlavně v Austrálii a na Novém Zélandu, kde silně konkurují původní vegetaci, brání ji v růstu i rozmnožování. Na severním novozélandském ostrově bylo v národním parku Urewara shledáno až 2500 rostlin na ploše 1 hektaru (jedna rostlina na 4 m²).[4][8][9][10]

Význam

Jelikož komule Davidova v současné době patří mezi nejoblíbenější zahradní rostliny a je hojně vysazována, stala se pro zahradnický průmysl hospodářsky významnou rostlinou. Oblibu si získala kvůli nenáročnosti pěstování, dlouhé době kvetení, barevným a vonným květům a atraktivitě pro motýly. Bylo vyšlechtěno přes devadesát kultivarů s rozdílnými tvary a barvou květů či listů, odlišnou morfologií či odolností vůči chladu. Nyní existují i rostliny s neplodnými semeny. Květenství tak mohou být tvořena květy s barvou od bílé po tmavě fialovou, případně jsou dvoubarevná; některé kultivary mají panašované listy. U některých odrůd dosahují květenství délky až 80 cm.

Listy keřům okusuje skot i kozy, na rozdíl od jelení zvěře. Jsou ožírány slimáky a vysávány mšicemi, molicemi a roztoči. Pokud jde o hmyz, napadají je nosatci rodů Cleopus, Gymnaetron, Merus a klopušky rodu Campylomma.[1][4][8]

Možnost záměny

Druhou komulí, v české krajině vysazovanou jen vzácně, je komule střídavolistá. Ta se odlišuje, jak již druhové jméno napovídá, především střídavě vyrůstajícími listy, nižším a rozložitějším růstem keře a růžově purpurovými květy sestavenými do hustých, kulovitých svazečků na větvích z předešlého roku. Ploidie tohoto druhu je 2n = 38.[2]

Galerie

Odkazy

Reference

  1. a b c d e RAK, Lubomír. BOTANY.cz: Komule Davidova [online]. O. s. Přírodovědná společnost, BOTANY.cz, rev. 28.12.2008 [cit. 2018-04-19]. Dostupné online. (česky)
  2. a b c d SLAVÍK, Bohumil. Květena ČR, díl 6. Praha: Academia, 2000. 770 s. ISBN 80-200-0306-1. Kapitola Buddleja davidii, s. 290.
  3. a b c Dendrologie.cz: Komule Davidova [online]. Petr Horáček a J. Mencl, rev. 31.12.2006 [cit. 2018-04-19]. Dostupné online. (česky)
  4. a b c d e EBELING, Susan; TALLENT-HALSELL, Nita. Invasive Species Compendium: Buddleja davidii [online]. CABI (Centre for Agriculture and Biosciences International), Wallingford, UK, rev. 21.07.2009 [cit. 2018-04-19]. Dostupné online. (anglicky)
  5. HASSLER, Markus. Catalogue of Life: Buddleja davidii [online]. Naturalis biodiverzity Center, Leiden, NL, rev. 2018 [cit. 2018-04-19]. Dostupné online. (anglicky)
  6. a b Plant Finder: Buddleja davidii [online]. Missouri Botanical Garden, St. Louis, MO, USA [cit. 2018-04-19]. Dostupné online. (anglicky)
  7. LI, Bingtao; LEEUWENBERG, Antony J. M. Flora of China: Buddleja davidii [online]. Missouri Botanical Garden, St. Louis, MO & Harvard University Herbaria, Cambridge, MA, USA [cit. 2018-04-19]. Dostupné online. (anglicky)
  8. a b c Weeds of Australia: Buddleja davidii [online]. Queensland Govetnment, Department of Agriculture and Fischeries, Brisbane, QLD, AU [cit. 2018-04-19]. Dostupné online. (anglicky)
  9. Global Invasive Species Database: Buddleja davidii [online]. ISSG (Invasive Species Specialist Group), SSC (Species Survival Commission), IUCN (International Union for Conservation of Nature), rev. 28.09.2010 [cit. 2018-04-19]. Dostupné online. (anglicky)
  10. Pacific Island Ecosystems at Risk (PIER): Buddleja davidii [online]. Hawaiian Ecosystems at Risk project (HEAR), Puunene, HI, USA, rev. 07.03.2013 [cit. 2018-04-19]. Dostupné online. (anglicky)

Externí odkazy

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Komule Davidova: Brief Summary ( Czech )

provided by wikipedia CZ
 src= Rozkvetlé květenství  src= Jednotlivé květy

Komule Davidova (Buddleja davidii) je opadavý, nepravidelně stavěný keř s dlouhými letorosty, který v létě kvete mnoha drobnými, nafialovělými květy. Ty přitahují velké množství motýlů; odtud pochází jedno z jeho lidových jmen - motýlí keř. Je jedním ze dvou druhů rodu komule, které se v České republice pěstují jako okrasné rostliny. Dřevina dostala rodové jméno na počest anglického klerika a botanika Adama Buddlea a druhové jméno podle svého objevitele, francouzského misionáře a botanika Armanda Davida.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Sommerfuglebusk ( Danish )

provided by wikipedia DA

Sommerfuglebusk (Buddleja davidii) er en løvfældende busk med en overhængende vækst og store klaser af duftende blomster. Den bliver dyrket for sin blomsterrigdom, og fordi den tiltrækker nektarsøgende insekter, herunder bl.a. sommerfugle.

Beskrivelse

Sommerfuglebusk er en løvfældende busk med en tragtformet, men dog overhængende vækst. Grenene er grågrønne og firkantede det første år. Senere farves barken dog lysegrå og stribet, og til sidst bliver den grå og opsprækkende.

Knopperne er modsatte, først små og trekantede, senere aflange, gråfiltede og delvist åbne. De springer ud i milde perioder af vinteren. Bladene er elliptiske og helrandede. Oversiden er gråligt mørkegrøn, mens undersiden er grå.

Blomstringen foregår over en lang periode fra juli til september. Blomsterne ligner syrenblomster en hel del, og de sidder samlet i tætte klaser ved skudspidsen og i de øverste bladhjørner. Duften er sød og krydret. Frugterne er små kapsler, hvis frø sjældent modner her i landet.

Rodnettet består af tykke rødder, der ligger lige under overfladen.

Højde x bredde og årlig tilvækst: 4 × 2 m (40 × 20 cm/år).

Hjemsted

Busken vokser vildt i Kina, nær grænsen til Mongoliet og Tibet. Dér optræder den som kratnæringsrige og ret tørre löss-aflejringer. Desuden ses busken selvsået i New York, Essen og Birmingham – alle steder på tomme industrigrunde og i sprækkerne på forvitret murværk.

Tangjiahe naturreservatet i Sichuan, Kina, dækker ca. 400 km2 med et forrevet bjerglandskab i højder på 1.200-3.800 m. Mellem 1.700 og 2.100 m højde findes en blandet stedsegrøn og løvfældende skov, hvor de dominerende arter tilhører slægterne birk, fyr, gran, hemlock, kirsebær, kvalkved, løn og pil. Her vokser arten sammen med bl.a. alm. ranunkelbusk, blåbælg, Daphne tangutica, guldskovranke, henrys gedeblad, høstanemone, japansk asters, kamæleonbusk, kinesisk astilbe, kinesisk neillia, kronerabarber, ligustergedeblad, monoløn, omeirose, rødskærm, skavgræs, viftedværgmispel og vinget benved[1]

Blomsterduft

Blomsterne tiltrækker dag- og natsommerfugle samt masser af andre insekter, dog ikke honningbier.

Giftighed

Bladene indeholder en fiskegift.




Note

Kilde

  • Sten Porse: Plantebeskrivelser, DCJ 2003 (CD-Rom).

Eksterne henvisninger

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Sommerfuglebusk: Brief Summary ( Danish )

provided by wikipedia DA

Sommerfuglebusk (Buddleja davidii) er en løvfældende busk med en overhængende vækst og store klaser af duftende blomster. Den bliver dyrket for sin blomsterrigdom, og fordi den tiltrækker nektarsøgende insekter, herunder bl.a. sommerfugle.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Schmetterlingsflieder ( German )

provided by wikipedia DE
 src=
Dieser Artikel beschreibt die Art Schmetterlingsflieder (Buddleja davidii). Für die gleichnamige Gattung Buddleja siehe Sommerflieder.

Der Schmetterlingsflieder (Buddleja davidii), auch Sommerflieder, Gewöhnlicher Sommerflieder, Schmetterlingsstrauch oder Fliederspeer genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Sommerflieder (Buddleja) in der Familie der Braunwurzgewächse (Scrophulariaceae). Mit den im Deutschen einfach als Flieder (Syringa) bezeichneten Ziersträuchern oder -bäumen aus der Familie der Ölbaumgewächse ist er nur über die Ordnung (Lamiales) verwandt.

Beschreibung

 src=
Illustration aus Addisonia, Tafel 045

Vegetative Merkmale

Der Schmetterlingsflieder wächst in Mitteleuropa als nur undeutlich sein Laub abwerfender Strauch, der Wuchshöhen von 0,5 bis 5 Metern erreichen kann. Die fast vierkantigen Zweige besitzen eine charakteristische, filzig behaarte Rinde.

Die Laubblätter sind gegenständig an den Zweigen angeordnet. Die einfache Blattspreite ist bei einer Länge von bis zu 25 Zentimetern sowie einer Breite von etwa 7 Zentimetern schmal-lanzettlich und der Blattrand ist schwach gezähnt. Die Blattoberseite zeigt eine dunkelgrüne Farbgebung, die Blattunterseite ist graufilzig behaart. Die meist vorhandenen Nebenblätter sind mit einem Durchmesser von 1 bis 6 Millimetern fast kreisförmig bis eiförmig.

Generative Merkmale

Der endständige, aufrechte, dichte, schmalkegelige, anscheinend traubige oder thyrsoid zymöse Blütenstand erreicht eine Länge von 4 bis zu 30 Zentimeter und einen Durchmesser von 2 bis 5 Zentimeter. Die unteren Hochblätter sind laubblattförmig, die anderen sind klein und linealisch.

Im Juni öffnen sich die angenehm nach Honig duftenden Blüten. Die zwittrigen Blüten sind vierzählig mit doppelter Blütenhülle. Die vier 2 bis 3,5 Millimeter langen Kelchblätter sind glockenförmig verwachsen. Die vier lilafarbenen Blütenkronblätter sind zu einer etwa 1 Zentimeter langen, engen Kronröhre verwachsen mit ausgebreiteten Kronzipfeln. Sie sind im Bereich des Röhreneingangs kräftig gelb; bei der Wildform ist die restliche Blüte blaulila. Gartenformen können auch weiße, rosafarbene, purpurrote oder dunkelviolette Blüten haben. Die Narben und Staubbeutel bleiben in der Kronröhre verborgen.

Die zweiklappigen, braunen Kapselfrüchte weisen eine Länge von 5 bis 9 Millimetern und einen Durchmesser von 1,5 bis 2 Millimetern auf. Die Samen sind bei einer Länge von 2 bis 4 Millimetern und einem Durchmesser von etwa 0,5 Millimetern ellipsoid, spanförmig.

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 76.[1]

Ökologie

 src=
Teil eines Blütenstandes
 src=
Vierzählige Blüten im Detail
 src=
Taubenschwänzchen an Schmetterlingsflieder

Die Bestäubung erfolgt durch langrüsselige Insekten, insbesondere durch Tagfalter und das Taubenschwänzchen. Auch Honigbienen, Hummeln und Holzbienen gehören zu den Blütenbesuchern und -bestäubern.

 src=
Dieser Artikel oder nachfolgende Abschnitt ist nicht hinreichend mit Belegen (beispielsweise Einzelnachweisen) ausgestattet. Angaben ohne ausreichenden Beleg könnten demnächst entfernt werden. Bitte hilf Wikipedia, indem du die Angaben recherchierst und gute Belege einfügst.
Der angeführte Beleg erwähnt diese Art nicht, auch keine verwandte.

Hummeln und anderen Bienen, Schmetterlingen und Taubenschwänzchen bietet der Schmetterlingsflieder eine reichhaltige Nektarquelle besonders in der blütenarmen Zeit im Juli und August.[2]

Die Samen werden als Ballonflieger über den Wind ausgebreitet. Die Samenschale besitzt an beiden Enden blasige Gebilde, die als kleine Flügel die Windausbreitung unterstützen. Pro Jahr kann ein Exemplar ungefähr 20 Millionen Samen bilden.

Giftigkeit

Der Schmetterlingsstrauch wird als wenig giftig eingestuft, wobei alle Pflanzenteile giftig sind, im Besonderen die Blätter und die Samen. Wirkstoffe sind die Glykoside Catalpol, Methylcatalpol, Aucubin und verschiedene Saponine.[3][4]

Vorkommen

Der Schmetterlingsflieder stammt aus China und Tibet.

Der Schmetterlingsflieder wird in den gemäßigten Gebieten weltweit als Zierpflanze verwendet. Als Gartenflüchtling etablierte sich der Schmetterlingsflieder in diesen Gebieten auch in der freien Natur. Er ist in Europa, Nordamerika, Australien und Neuseeland ein Neophyt.[5] Der Schmetterlingsflieder gedeiht auf skelettreichen Böden gut.[6] Man findet ihn daher auf Gleisanlagen, an Bach- oder Flussufern oder auf dem Trümmerschutt in den Städten der Nachkriegsjahre.[6] Im Alpenraum findet er sein Optimum in Gesellschaften des Verbands Sambuco-Salicion.[7]

1928 wurde der Schmetterlingsflieder das erste Mal in Deutschland auf einer Kiesbank im Rhein entdeckt. Er ist heute eine häufig zu findende Pflanzenart entlang von Bahngleisen und auf brach liegenden Industrieflächen sowie entlang von Uferböschungen. Die nördliche Verbreitungsgrenze ist durch das Winterklima bestimmt. Bei Wintertemperaturen unter 20 Grad Minus sterben die Pflanzenexemplare in der Regel ab. Im Vereinigten Königreich und in der Schweiz wird der Schmetterlingsflieder als invasive Art bewertet (und in die Schwarze Liste der invasiven Neophyten der Schweiz aufgenommen), die durch ihre rasche und schnelle Ausbreitung die Tendenz habe, die Artenvielfalt zu reduzieren.[8][9][10]

Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt & al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 2 (mäßig trocken), Lichtzahl L = 4 (hell), Reaktionszahl R = 4 (neutral bis basisch), Temperaturzahl T = 4+ (warm-kollin), Nährstoffzahl N = 3 (mäßig nährstoffarm bis mäßig nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 2 (subozeanisch).[11]

Systematik

Die Erstbeschreibung erfolgte 1887 durch den französischen Botaniker Adrien René Franchet[12][5] Das Artepitheton davidii ehrt den französischen Naturforscher in China und Lazaristenpater Armand David. Ein Synonym für Buddleja davidii Franch. ist Buddleja variabilis Hemsl.

Vor allem im gärtnerischen Zusammenhang werden eine Reihe von Varietäten von Buddleja davidii aufgeführt.[13] Diese sind teilweise in früheren Jahrzehnten auch botanisch beschrieben worden[14], werden aber heute nicht mehr anerkannt und sind mit der typischen Varietät synonymisiert worden, so dass heute meist keine Varietäten mehr unterschieden werden.[15][16] Unterschieden werden eine Reihe durch Züchtung aus verschiedenen chinesischen Wildherkünften gewonnenen Sorten und Cultivare, die sich etwa in der Wuchshöhe und der Blütenfarbe unterscheiden.[17][18]

Diese Art wurde durch einen französischen Missionar, Armand David, im Jahr 1869 nach Europa eingeführt und ihm zu Ehren davidii benannt. Unabhängig davon wurde sie 1887 durch den irischen Botaniker und Sinologen Augustine Henry (1857–1930) aus Yichang importiert und durch William Botting Hemsley als Buddleja variabilis erneut beschrieben, die Synonymie wurde erst 25 Jahre später bemerkt. Die meisten heutigen Gartenpflanzen gehen auf durch Louis de Vilmorin und Ernest Wilson Ende des 19. Jahrhunderts gesammeltes Material zurück.[19]

Ähnliche Arten

Neben Buddleja davidii und seinen Sorten ist in den Parks und Gärten in den Gemäßigten Breiten auch noch der Wechselblättrige Sommerflieder (Buddleja alternifolia) verbreitet. Im Gegensatz zu Buddleja davidii blüht er an den vorjährigen Zweigen.

Quellen

  • Eckehart J. Jäger (Hrsg.): Exkursionsflora von Deutschland. Gefäßpflanzen: Grundband. Begründet von Werner Rothmaler. 20., neu bearbeitete und erweiterte Auflage. Spektrum Akademischer Verlag, Heidelberg 2011, ISBN 978-3-8274-1606-3.
  • Mario Ludwig, Harald Gebhard, Herbert W. Ludwig, Susanne Schmidt-Fischer: Neue Tiere & Pflanzen in der heimischen Natur – Einwandernde Arten erkennen und bestimmen, BLV Verlagsgesellschaft München, ISBN 3-405-15776-5.
  • Bingtao Li, Antony J. M. Leeuwenberg: Loganiaceae.: Buddleja davidii Franchet, S. 334 – textgleich online wie gedrucktes Werk, In: Wu Zheng-yi, Peter H. Raven (Hrsg.): Flora of China. Volume 15: Myrsinaceae through Loganiaceae, Science Press und Missouri Botanical Garden Press, Beijing und St. Louis 1996, ISBN 0-915279-37-1. (Abschnitt Beschreibung)
  • Bruno P. Kremer: Strauchgehölze Erkennen & bestimmenSteinbachs Naturführer, 2002, ISBN 3-8001-4275-9.

Einzelnachweise

  1. Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. Unter Mitarbeit von Angelika Schwabe und Theo Müller. 8., stark überarbeitete und ergänzte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2001, ISBN 3-8001-3131-5, S. 824.
  2. Sommerliches Hummelsterben beim NABU.
  3. Lutz Roth, Max Daunderer, Kurt Kormann: Giftpflanzen – Pflanzengifte. Giftpflanzen von A-Z. Notfallhilfe. Vorkommen. Wirkung. Therapie. Allergische und phototoxische Reaktionen. 4. Auflage. Nikol, Hamburg 2000, ISBN 3-933203-31-7, S. 178–179 (Nachdruck von 1994).
  4. R. B. Duff, J. S. Bacon et al.: CATALPOL AND METHYLCATALPOL: NATURALLY OCCURRING GLYCOSIDES IN PLANTAGO AND BUDDLEIA SPECIES. In: The Biochemical journal. Band 96, Juli 1965, , S. 1–5, PMID 14343132, PMC 1206900 (freier Volltext).
  5. a b Buddleja davidii im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland.
  6. a b Georg Philippi: "Buddlejaceae." In Oskar Sebald et al.: Die Farn- und Blütenpflanzen Baden-Württembergs. Band 5, Verlag Eugen Ulmer, Stuttgart 1996, ISBN 3-8001-3342-3. S. 16.
  7. David Aeschimann, Konrad Lauber, Daniel Martin Moser, Jean-Paul Theurillat: Flora alpina. Band 2m Seite 178. Bern, Stuttgart, Wien Haupt-Verlag, 2004, ISBN 3-258-06600-0.
  8. Tanya Gupta: Buddleia: The plant that dominates Britain’s railways. BBC News, 15. Juli 2014, abgerufen am 15. Juli 2014 (englisch).
  9. Sommerflieder, Art der Schwarzen Liste. (PDF) info flora, 2012, abgerufen am 31. Juli 2016.
  10. S. Buholzer, M. Nobis, N. Schoenenberger, S. Rometsch: Liste der gebietsfremden invasiven Pflanzen der Schweiz. Hrsg.: Infoflora. (infoflora.ch [abgerufen am 6. August 2019]).
  11. Buddleja davidii Franch. In: Info Flora, dem nationalen Daten- und Informationszentrum der Schweizer Flora. Abgerufen am 13. März 2021.
  12. Franchet: Nouv. Arch. Mus. Hist. Nat., sér. 2, 10, 1887, 65.
  13. An Introduction to Buddleja davidii, Varieties, Cultivars and Hybrids. Buddleja Garden Website, www.buddlejagarden.co.uk/, abgerufen am 14. September 2020.
  14. C.V.B. Marquand (1930): Revision of the Old World Species of Buddleja. Bulletin of Miscellaneous Information (Royal Botanic Gardens, Kew) 5: 177–208.
  15. Bingtao Li, Antony J. M. Leeuwenberg: Loganiaceae.: Buddleja davidii Franchet, S. 334 – textgleich online wie gedrucktes Werk, In: Wu Zheng-yi, Peter H. Raven (Hrsg.): Flora of China. Volume 15: Myrsinaceae through Loganiaceae, Science Press und Missouri Botanical Garden Press, Beijing und St. Louis 1996, ISBN 0-915279-37-1.
  16. A. J. M. Leeuwenberg (1979): The Loganiaceae of Africa XVIII Buddleja L. II. Revision of the African and Asiatic species. Mededelingen Landbouwhogeschool Wageningen 79 (6). 163 S.
  17. M. E. C. M. Hop: Buddleja davidii – tussenstand sortimentsonderzoek. In: Dendroflora, Volume 43, 2006, S. 59–64.
  18. Find the perfect Buddleja, Colours & Heights Buddleja Garden Website, www.buddlejagarden.co.uk/, abgerufen am 14. September 2020.
  19. Nita G. Tallent-Halsell, Michael S. Watt: The Invasive Buddleja davidii (Butterfly Bush). In: Botanical Review, Volume 75, 2009, S. 292–325 (article number: 292) doi:10.1007/s12229-009-9033-0
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Schmetterlingsflieder: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE
 src= Dieser Artikel beschreibt die Art Schmetterlingsflieder (Buddleja davidii). Für die gleichnamige Gattung Buddleja siehe Sommerflieder.

Der Schmetterlingsflieder (Buddleja davidii), auch Sommerflieder, Gewöhnlicher Sommerflieder, Schmetterlingsstrauch oder Fliederspeer genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Sommerflieder (Buddleja) in der Familie der Braunwurzgewächse (Scrophulariaceae). Mit den im Deutschen einfach als Flieder (Syringa) bezeichneten Ziersträuchern oder -bäumen aus der Familie der Ölbaumgewächse ist er nur über die Ordnung (Lamiales) verwandt.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Buddleja davidii ( Luxembourgish; Letzeburgesch )

provided by wikipedia emerging languages

De Buddleja (och Buddleia oder Päiperlekstrausch; Buddleja davidii) ass en Trausch aus der Famill vun de Scrophulariaceae.

Beschreiwung

De Buddleja wiisst als Trausch a ka bis zu 4 m héich ginn. En huet charakteristesch, filzeg horeg Äscht. D'Blieder si bis zu 25 cm laang a 7 cm breet, schmuel a lafe spatz no vir aus. Uewendrop si se donkelgréng, ënnendrënner gro-filzeg. Se wuessen zu zwee an zwee niefteneen.

D'mof Bléie wuessen a sougenannte Rispen, déi bis 30 cm laang kënne ginn. Si ginn am Juni op a richen no Hunneg. Insekte mat laange Rüsselen, wéi Päiperleken, ginn dovun ugezunn a bestäube se. Den 3 mm klengen, spounfërmege Som gëtt mam Wand verbreet.

De Buddleja davidii ass a China an am Tibet doheem a gouf an Europa agefouert, fir a Gäert schéin ze maachen. En huet sech zanterhier och an der fräier Natur verbreet, besonnesch laanscht Eisen- an Autobunnen, Uferen oder op Broochen. En zielt deemno zu den invasiven Aarten oder den Neophyten.

Literatur

  • Mario Ludwig, Harald Gebhard, Herbert W. Ludwig, Susanne Schmidt-Fischer: Neue Tiere & Pflanzen in der heimischen Natur - Einwandernde Arten erkennen und bestimmen, BLV Verlagsgesellschaft München, ISBN 3-405-15776-5
  • Bruno P. Kremer: Strauchgehölze Erkennen & bestimmen, Steinbachs Naturführer, 2002, ISBN 3-800-14275-9

Um Spaweck

Commons: Buddleja davidii – Biller, Videoen oder Audiodateien
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia Autoren an Editeuren

Buddleja davidii: Brief Summary ( Luxembourgish; Letzeburgesch )

provided by wikipedia emerging languages

De Buddleja (och Buddleia oder Päiperlekstrausch; Buddleja davidii) ass en Trausch aus der Famill vun de Scrophulariaceae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia Autoren an Editeuren

Flinterstrûk ( Western Frisian )

provided by wikipedia emerging languages
 src=
Buddleja davidii

De flinterstrûk (Buddleja davidii) is in soarte út it skaai fan 'e flinterstrûken (Buddleja), de famylje fan 'e helmkrûden (Scrophulariaceae) en it skift fan 'e lippeblomeftigen (Lamiales). Dizze soarte is bekend as túnplant. Yn Jeropa is de soart foaral as túnplant yn gebrûk, mar de plant komt ek ferwyldere foar. De strûk kin wol wat mar net in soad strange foarst ferneare, by om-en-de-by -15 graden Celsius giet de plant dea.

Keppeling om utens

Commons – foto, fideo en harktriemmen
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia auteurs en redakteuren

Flinterstrûk: Brief Summary ( Western Frisian )

provided by wikipedia emerging languages
 src= Buddleja davidii

De flinterstrûk (Buddleja davidii) is in soarte út it skaai fan 'e flinterstrûken (Buddleja), de famylje fan 'e helmkrûden (Scrophulariaceae) en it skift fan 'e lippeblomeftigen (Lamiales). Dizze soarte is bekend as túnplant. Yn Jeropa is de soart foaral as túnplant yn gebrûk, mar de plant komt ek ferwyldere foar. De strûk kin wol wat mar net in soad strange foarst ferneare, by om-en-de-by -15 graden Celsius giet de plant dea.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia auteurs en redakteuren

Летен јоргован ( Macedonian )

provided by wikipedia emerging languages

Летниот јоргован (науч. Buddleja davidii, застарено Buddleia davidii) — грмушка од фамилијата Будлеи. Растението потекнува од северозападна Кина и Јапонија. Нашироко се користи како украсно растение, а се одгледуваат и многубројни сорти. И покрај името, ова растение не е јоргован.

Во многу земји, како на пример Англија, ова е инвазивно растение, а пак во сојузните држави Орегон и Вашингтон во САД, летниот јоргован се смета за штетен коров .

Овој вид е натурализиран во највеќето градови во средна и јужна Европа, каде може да се прошири по пустелии и градини. Летниот јоргован претставува важен дел од исхраната на многу видови на пеперутки.

Растението не е прилагодено на остри континентални зими, и угинува на температури под -15 °C до -20 °C.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Автори и уредници на Википедија

Buddleja davidii

provided by wikipedia EN

Buddleja davidii (spelling variant Buddleia davidii), also called summer lilac, butterfly-bush, or orange eye, is a species of flowering plant in the family Scrophulariaceae, native to Sichuan and Hubei provinces in central China, and also Japan.[1] It is widely used as an ornamental plant, and many named varieties are in cultivation. The genus was named Buddleja after Reverend Adam Buddle, an English botanist. The species name davidii honors the French missionary and explorer in China, Father Armand David, who was the first European to report the shrub.[2] It was found near Ichang by Dr Augustine Henry about 1887 and sent to St Petersburg. Another botanist-missionary in China, Jean-André Soulié, sent seed to the French nursery Vilmorin, and B. davidii entered commerce in the 1890s.[3]

B. davidii was accorded the RHS Award of Merit (AM) in 1898, and the Award of Garden Merit (AGM) in 1941.[4]

Description

Buddleja davidii is a vigorous shrub with an arching habit, growing to 5 m (16 ft) in height. The pale brown bark becomes deeply fissured with age. The branches are quadrangular in section, the younger shoots covered in a dense indumentum. The opposite lanceolate leaves are 7–13 cm (3–5 inches) long, tomentose beneath when young. The honey-scented lilac to purple inflorescences are terminal panicles, < 20 cm (8 inches) long.[5] Flowers are perfect (having both male and female parts), hence are hermaphrodite rather than monoecious (separate male and female flowers on the same plant) as is often incorrectly stated. Ploidy 2n = 76 (tetraploid).[6]

Buddleja davidii, after Leeuwenberg

In his 1979 revision of the taxonomy of the African and Asiatic species of Buddleja, the Dutch botanist Anthonius Leeuwenberg sank the six varieties of the species as synonyms of the type, considering them to be within the natural variation of a species, and unworthy of varietal recognition.[7] It was Leeuwenberg's taxonomy which was adopted in the Flora of China[8] published in 1996. However, as the distinctions of the former varieties are still widely recognized in horticulture, they are treated separately here:

Cultivation

Buddleja davidii cultivars are much appreciated worldwide as ornamentals and for the value of their flowers as a nectar source for many species of butterfly. However, the plant does not provide food for butterfly larvae, and buddlejas might out-compete the host plants that caterpillars require.[9][10]

The species and its cultivars are not able to survive the harsh winters of northern or montane climates, being killed by temperatures below about −15 to −20 °C (5 to −4 °F).

Younger wood is more floriferous, so even if frosts do not kill the previous year's growth, the shrub is usually hard-pruned in spring once frosts have finished, to encourage new growth. The removal of spent flower panicles may be undertaken to reduce the nuisance of self-seeding and encourage further flower production; this extends the flowering season which is otherwise limited to about six weeks, although the flowers of the second and third flushes are invariably smaller.

Hardiness: USDA zones 5–9.[11]

There are approximately 180 davidii cultivars, as well as numerous hybrids with B. globosa and B. fallowiana grown in gardens. Many cultivars are of a dwarf habit, growing to no more than 1.5 m (5 feet).

A plant-evaluation manager at the Chicago Botanic Garden in Glencoe, Illinois (USDA Hardiness zone 5b) rated nearly 50 Buddlejia varieties and cultivars during a six-year trial period, summarizing in 2015 the characteristics of each and the study's findings.[12] University studies have suggested that nectaring butterflies have greater preferences for some Buddleja cultivators than for others, with Lo & Behold 'Blue Chip' and 'Pink Delight' heading a list of eleven.[13]

Other notable cultivars and hybrids include 'Golden Glow' and 'Silver Frost'.[14][15]

Invasive species

Budsleja davidii self-sown along a railroad right-of-way at Düsseldorf, Germany (2016)

Buddleja davidii has been designated as an invasive species or a "noxious weed" in a number of countries in temperate regions, including the United Kingdom, the Republic of Ireland and New Zealand.[16] It is naturalized in Australia[17] and in many cities of central and southern Europe, where it can spread on open lands and in gardens.

B. davidii was first documented as an invasive species in the United Kingdom during 1922. It is now often seen there along railway lines and on the sites of derelict factories and other buildings.[18] The plant frequently grew on urban bomb sites during the aftermath of World War II, earning it the nickname of "the bomb site plant".[19]

B. davidii is widely marketed throughout the United States, where it has reportedly become invasive in some, but not all, areas within which it has been planted.[20][21][22] Although its flowers feed many native butterflies and other pollinators, plantings of the species are now controversial.[21][23][24] To prevent seeding and to promote further flowering, its blossoms need to be removed ("deadheaded") as soon as they are spent.[20]

A number of Buddleja cultivars have become available that have a variety of sizes and blossom colors and that are either sterile or produce less than 2% viable seed.[20][23][25][26] The northwestern U.S. state of Oregon, which designated B. davidii as a "noxious weed" and initially prohibited entry, transport, purchase, sale or propagation of all of its varieties, amended its quarantine in 2009 to permit those cultivars when approved or when proven to be interspecific hybrids.[20][23][25][27] The adjacent state of Washington has taken actions that are similar to those of Oregon to bring parity to nursery sales between the two states.[28] Monarch Watch recommends planting only male-sterile "Flutterby" cultivars.[29]

Non-invasive Buddleja cultivars

Vendors have marketed the following "non-invasive" Buddleja cultivars:

See also

References

  1. ^ Phillips, R. and Martin Rix, Shrubs, Macmillan, 1994, p210
  2. ^ "Buddleja davidii - Plant Finder". www.missouribotanicalgarden.org. Retrieved 2021-02-18.
  3. ^ Alice M. Coats, Garden Shrubs and Their Histories (1964) 1992, s.v. "Buddleia"
  4. ^ Hillier & Sons. (1990). Hillier's Manual of Trees & Shrubs, 5th ed.. p. 47. David & Charles, Newton Abbot. ISBN 0-7153-67447
  5. ^ Stuart, D. (2006). Buddlejas. pp 30–34. RHS Plant Collector Series, Timber Press, Oregon. ISBN 978-0-88192-688-0
  6. ^ Chen, G; Sun, W-B; Sun, H (2007). "Ploidy variation in Buddleja L. (Buddlejaceae) in the Sino - Himalayan region and its biogeographical implications". Botanical Journal of the Linnean Society. 154 (3): 305–312. doi:10.1111/j.1095-8339.2007.00650.x.
  7. ^ Leeuwenberg, A. J. M. (1979) The Loganiaceae of Africa XVIII Buddleja L. II, Revision of the African & Asiatic species. H. Veenman & Zonen B. V., Wageningen, Nederland.
  8. ^ Li, P-T. & Leeuwenberg, A. J. M. (1996). Loganiaceae, in Wu, Z. & Raven, P. (eds) Flora of China, Vol. 15. Science Press, Beijing, and Missouri Botanical Garden Press, St. Louis, USA. ISBN 978-0915279371 online at www.efloras.org
  9. ^ Zerbe, Leah (2018-06-18). "Why You Should Never Plant a Butterfly Bush Again". Good Housekeeping. Hearst Media. Retrieved 2019-10-23.
  10. ^ Gupta, Tanya (2014-07-15). "Buddleia: The plant that dominates Britain's railways". BBC News. British Broadcasting Corporation. Retrieved 2019-10-23.
  11. ^ Stuart, D. D. (2006). Buddlejas. pp. 119 – 120. RHS Plant Guide. Timber Press, Oregon. ISBN 978-0-88192-688-0
  12. ^ Hawke, Richard (August 2015). "Beyond the basic Butterfly Bush: Plant Trial Results" (PDF). Fine Gardening. Newtown, Connecticut: Taunton Press. pp. 31–36. Archived (PDF) from the original on April 21, 2016. Retrieved August 13, 2021.
  13. ^ "Buddleia" (PDF). New Brunswick, New Jersey: New Jersey Agricultural Experiment Station: Rutgers Office of Continuing Education. Archived (PDF) from the original on August 15, 2021. Retrieved August 15, 2021.
  14. ^ Moore, Raymond J. (June 1960). "Cyto-Taxonomic Notes on Buddleia". American Journal of Botany. 47 (6): 511–517. doi:10.1002/j.1537-2197.1960.tb10621.x.
  15. ^ "Buddleja 'Silver Frost' - Trees and Shrubs Online". treesandshrubsonline.org. Retrieved 2021-12-04.
  16. ^ (1) "Buddleja davidii (butterfly bush)". Invasive Species Compendium. Wallingford, Oxfordshire, England: Centre for Agriculture and Bioscience International. 2021. Archived from the original on August 13, 2021. Retrieved August 13, 2021.
    (2) Dhuill, E.N.; Smyth, N. (2021). "Invasive non-native and alien garden escape plant species on the southern cliffs of Howth, Co. Dublin (H21)". Irish Naturalists. 37 (2): 102–108.
    (3) Tallent-Halsell, Nita G.; Watt, Michael S. (September 2009). "The Invasive Buddleja davidii (Butterfly Bush)". Botanical Review. New York: Springer. 75 (3): 292–325. doi:10.1007/s12229-009-9033-0. JSTOR 40389400. S2CID 46039523. Archived from the original on August 13, 2021. Retrieved August 13, 2021 – via ResearchGate.
  17. ^ "Buddleja davidii". Australian Plant Name Index (APNI). Centre for Plant Biodiversity Research, Australian Government. Retrieved 3 April 2023.
  18. ^ Gupta, Tanya (July 15, 2014). "Buddleia: The plant that dominates Britain's railways". BBC News. Archived from the original on April 8, 2020. Retrieved July 5, 2021.
  19. ^ Moynihan, Jonathan. "Flower of the Week: Butterfly Bush". Patch. Edgewater-Davisonville, Maryland. Archived from the original on August 7, 2021. Retrieved August 7, 2021. These popular garden flowers can even survive in post-war circumstances, earning the name, "the bomb site plant".
  20. ^ a b c d Young-Mathews, Ann (2011). "Plant fact sheet for orange eye butterflybush (Buddleja davidii)" (PDF). Corvallis, Oregon: United States Department of Agriculture: Natural Resources Conservation Service: Corvallis Plant Materials Center. Archived (PDF) from the original on August 4, 2021. Retrieved August 4, 2021.
  21. ^ a b Hurwitz, Jane, ed. (Summer 2012). "The Great Butterfly Bush Debate" (PDF). Butterfly Gardener. North American Butterfly Association. 7 (2). Archived (PDF) from the original on July 22, 2021. Retrieved August 4, 2021.
  22. ^ (1) "butterflybush: Buddleja davidii Franch". Invasive Plant Atlas Of The United States. October 2018. Archived from the original on April 28, 2021. Retrieved August 5, 2021.
    (2) Brusati, Elizabeth D. (June 21, 2016). "Buddleja davidii Risk Assessment". Berkeley, California: California Invasive Plant Council. Archived from the original on January 22, 2021. Retrieved August 18, 2021.
  23. ^ a b c Hadley, Debbie (August 26, 2020). "Pros and Cons of Planting Butterfly Bush". ThoughtCo. Archived from the original on February 26, 2020. Retrieved August 4, 2021.
  24. ^ Marazzi, Brigitte; De Micheli, Andrea (2019). "Are sterile Buddleja cultivars really sterile and "environmentally safe"?" (PDF). Bollettino della Società ticinese di scienze naturali. 107: 55–60. ISSN 0379-1254. OCLC 611282784. Archived (PDF) from the original on August 13, 2021. Retrieved August 13, 2021.
  25. ^ a b c d e f g h i j "Butterfly Bush Approved Cultivars". Oregon Department of Agriculture. Archived from the original on October 7, 2015. Retrieved August 6, 2021.
  26. ^ Bender, Steve (July 26, 2015). "Not Your Mama's Butterfly Bush". Southern Living. Birmingham, Alabama: Southern Progress Corporation. ISSN 0038-4305. OCLC 2457928. Archived from the original on February 26, 2021. Retrieved August 6, 2021.
  27. ^ (1) "Noxious Weed Pest Risk Assessment for Butterfly Bush: Buddleja davidii: Buddlejaceae" (PDF). Plant Pest Risk Assessment. Salem, Oregon: Oregon Department of Agriculture: Noxious Weed Control Program. March 2016. Archived (PDF) from the original on July 6, 2017. Retrieved August 4, 2021.
    (2) Altland, James (January 2005). "How to keep butterfly bush from spreading noxiously". Oregon State University Extension Service. Archived from the original on May 20, 2021. Retrieved August 4, 2021.
  28. ^ (1) "Butterfly Bush: Buddleja davidii". Olympia, Washington: Washington State Noxious Weed Control Board. Archived from the original on July 18, 2021. Retrieved August 13, 2021.
    (2) "Washington Administrative Code: Title 16: Section 16-752-610 (WAC 16-752-610). Regulated Articles". Olympia, Washington: Washington State Legislature. Archived from the original on April 10, 2021. Retrieved August 13, 2021. Buddleia davidii: butterfly bush (except accepted sterile cultivars)
  29. ^ "Plants For Butterfly And Pollinator Gardens: Native and Non-native Plants Suitable for Gardens in the Northeastern United States" (PDF). Monarch Watch. Archived (PDF) from the original on October 28, 2020. Retrieved August 4, 2021.
  30. ^ (1) "Buddleja plant named 'Podaras #8'". Google Patents. USPP22069P2. Archived from the original on August 17, 2021. Retrieved August 17, 2021.
    (2) "Flutterby Petite® Blue Heaven Butterfly Bush". Azusa, California: Monrovia Nursery Company. 2021. Archived from the original on August 6, 2021. Retrieved August 6, 2021.
    (3) "Free Petite® Blue Heaven". Hardy Hybrids. Longstock, Hampshire, England: Longstock Park Nursery: National Plant Collection: The Buddleia National Collection. Accession Number B208. Archived from the original on January 18, 2021. Retrieved August 10, 2021.
  31. ^ (1) "Buddleja plant named 'Blue Chip'". Google Patents. USPP19991P3. Archived from the original on August 7, 2021. Retrieved August 7, 2021.
    (2) "Buddleja Lo & Behold® 'Blue Chip'". Raleigh, North Carolina: North Carolina State University College of Agriculture and Life Sciences: North Carolina Cooperative Extension Service. Archived from the original on August 11, 2021. Retrieved August 11, 2021.
    (3) "Lo & Behold® 'Blue Chip' Butterfly Bush: Buddleia x". DeKalb, Illinois: Proven Winners North America LLC. 2021. Archived from the original on August 6, 2021. Retrieved August 6, 2021.
  32. ^ (1) "Buddleja plant named 'Blue Chip Jr'". Google Patents. USPP26581P3. Archived from the original on August 10, 2021. Retrieved August 10, 2021.
    (2) "Buddleja Lo & Behold® 'Blue Chip Jr.'". Raleigh, North Carolina: North Carolina State University College of Agriculture and Life Sciences: North Carolina Cooperative Extension Service. Archived from the original on March 5, 2021. Retrieved August 10, 2021.
    (3) "Lo & Behold® 'Blue Chip Jr.' Butterfly Bush: Buddleia x". DeKalb, Illinois: Proven Winners North America LLC. 2021. Archived from the original on August 6, 2021. Retrieved August 6, 2021.
  33. ^ (1) "Buddleja plant named 'Ice Chip'". Google Patents. USPP24015P3. Archived from the original on August 7, 2021. Retrieved August 7, 2021.
    (2) "Buddleja Lo & Behold® 'Ice Chip'". Raleigh, North Carolina: North Carolina State University College of Agriculture and Life Sciences: North Carolina Cooperative Extension Service. Archived from the original on January 16, 2021. Retrieved August 10, 2021.
    (3) Werner, Dennis J.; Snelling, Layne K. (2011). "'Purple Haze', 'Miss Molly', and 'Ice Chip' Buddleja". HortScience. Alexandria, Virginia: American Society for Horticultural Science. 46 (9): 1330–1332. doi:10.21273/HORTSCI.46.9.1330. ISSN 2327-9834. LCCN 85644626. OCLC 768085913. Archived from the original on August 10, 2021. Retrieved August 10, 2021.
    (4) "Lo & Behold® 'Ice Chip' Butterfly Bush: Buddleia x". DeKalb, Illinois: Proven Winners North America LLC. 2021. Archived from the original on January 24, 2021. Retrieved August 6, 2021.
  34. ^ (1) "Buddleja plant named 'Lilac Chip'". Google Patents. USPP24016P3. Archived from the original on August 11, 2021. Retrieved August 11, 2021.
    (2) "Buddleja Lo & Behold® 'Lilac Chip'". Raleigh, North Carolina: North Carolina State University College of Agriculture and Life Sciences: North Carolina Cooperative Extension Service. Archived from the original on August 11, 2021. Retrieved August 11, 2021.
    (3) "Lo & Behold® 'Lilac Chip' Butterfly Bush: Buddleia x". DeKalb, Illinois: Proven Winners North America LLC. 2021. Archived from the original on August 6, 2021. Retrieved August 6, 2021.
  35. ^ (1) "Buddleja plant named 'Pink Micro Chip'". Google Patents. USPP26547P3. Archived from the original on August 11, 2021. Retrieved August 11, 2021.
    (2) "Buddleja Lo & Behold® 'Pink Micro Chip'". Raleigh, North Carolina: North Carolina State University College of Agriculture and Life Sciences: North Carolina Cooperative Extension Service. Archived from the original on August 11, 2021. Retrieved August 11, 2021.
    (3) "Lo & Behold® 'Pink Micro Chip' Butterfly Bush: Buddleia x". DeKalb, Illinois: Proven Winners North America LLC. 2021. Archived from the original on August 6, 2021. Retrieved August 6, 2021.
  36. ^ (1) "Buddleja plant named 'Purple Haze'". Google Patents. USPP24514P2. Archived from the original on August 12, 2021. Retrieved August 12, 2021.
    (2) "Buddleja Lo & Behold® 'Purple Haze'". Raleigh, North Carolina: North Carolina State University College of Agriculture and Life Sciences: North Carolina Cooperative Extension Service. Archived from the original on March 7, 2021. Retrieved August 12, 2021.
    (3) Werner, Dennis J.; Snelling, Layne K. (2011). "'Purple Haze', 'Miss Molly', and 'Ice Chip' Buddleja". HortScience. Alexandria, Virginia: American Society for Horticultural Science. 46 (9): 1330–1332. doi:10.21273/HORTSCI.46.9.1330. ISSN 2327-9834. LCCN 85644626. OCLC 768085913. Archived from the original on August 10, 2021. Retrieved August 10, 2021.
    (4) "Lo & Behold® 'Purple Haze' Butterfly Bush: Buddleia x". DeKalb, Illinois: Proven Winners North America LLC. 2021. Archived from the original on August 6, 2021. Retrieved August 6, 2021.
  37. ^ (1) "Buddleja plant named 'Miss Molly'". Google Patents. USPP23425P2. Archived from the original on August 13, 2021. Retrieved August 13, 2021.
    (2) "Buddleja 'Miss Molly'". Raleigh, North Carolina: North Carolina State University College of Agriculture and Life Sciences: North Carolina Cooperative Extension Service. Archived from the original on January 22, 2021. Retrieved August 13, 2021.
    (3) Werner, Dennis J.; Snelling, Layne K. (2011). "'Purple Haze', 'Miss Molly', and 'Ice Chip' Buddleja". HortScience. Alexandria, Virginia: American Society for Horticultural Science. 46 (9): 1330–1332. doi:10.21273/HORTSCI.46.9.1330. ISSN 2327-9834. LCCN 85644626. OCLC 768085913. Archived from the original on August 10, 2021. Retrieved August 10, 2021.
    (4) "'Miss Molly' Butterfly Bush: Buddleia x". DeKalb, Illinois: Proven Winners North America LLC. 2021. Archived from the original on August 6, 2021. Retrieved August 6, 2021.
  38. ^ (1) "Buddleja plant named 'Miss Ruby'". Google Patents. USPP19950P3. Archived from the original on August 14, 2021. Retrieved August 14, 2021.
    (2) "Buddleja 'Miss Ruby'". Raleigh, North Carolina: North Carolina State University College of Agriculture and Life Sciences: North Carolina Cooperative Extension Service. Archived from the original on February 26, 2021. Retrieved August 14, 2021.
    (3) Werner, Dennis J.; Snelling, Layne K. (2009). "'Blue Chip' and 'Miss Ruby'". HortScience. Alexandria, Virginia: American Society for Horticultural Science. 44 (3): 841–842. doi:10.21273/HORTSCI.44.3.841. ISSN 2327-9834. LCCN 85644626. OCLC 768085913. Archived from the original on August 10, 2010. Retrieved August 10, 2021.
    (4) "'Miss Ruby' Butterfly Bush: Buddleia x". Proven Winners North America LLC. 2021. Archived from the original on January 18, 2021. Retrieved August 6, 2021.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Buddleja davidii: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Buddleja davidii (spelling variant Buddleia davidii), also called summer lilac, butterfly-bush, or orange eye, is a species of flowering plant in the family Scrophulariaceae, native to Sichuan and Hubei provinces in central China, and also Japan. It is widely used as an ornamental plant, and many named varieties are in cultivation. The genus was named Buddleja after Reverend Adam Buddle, an English botanist. The species name davidii honors the French missionary and explorer in China, Father Armand David, who was the first European to report the shrub. It was found near Ichang by Dr Augustine Henry about 1887 and sent to St Petersburg. Another botanist-missionary in China, Jean-André Soulié, sent seed to the French nursery Vilmorin, and B. davidii entered commerce in the 1890s.

B. davidii was accorded the RHS Award of Merit (AM) in 1898, and the Award of Garden Merit (AGM) in 1941.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Buddleja davidii ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

Somersiringo, Buddleja davidii estas plantspecio el la genro somersiringo (“Buddleja”) en la familio de la Skrofulariacoj (Scrophulariaceae).

Priskribo

Vegetativaj karakterizaĵoj

Budleo kreskas en Eŭropo nur kiel decidua arbusto, kiu atingas altecon de 0,5 ĝis 5 metroj. La kvareĝaj branĉoj havas karakteristike haran arboŝelo.

La alterne kreskantaj branĉoj longas ĝis 25 centimetrojn kaj larĝas 7 cemtimetrojn. La folioj estas mallarĝe kun malgrandaj dentoj rande. La stipuloj estas preskaŭ rondaj ĝis ovformaj.

Generativaj karakterizaĵoj

La budleo havas densan, vertikalan, grapolan aŭ tirsoidan simpodian floraron. En junio la arbusto floroj malfermiĝas ĝiajn florojn, kiuj odoras agrable al mieno. La duseksaj floroj havas duoblan Involukron. La kvar 2 ĝis 3,5 mm longaj sepaloj havas sonorilforman aspekton. La ĝardenformoj povas havi blankajn. Rozflorajn, purpurajn purpurajn aŭ malhelviolajn florojn. La duklabaj brunaj kapsuloj grandas 5 ĝis 9 mm kaj havas diametron de 1,5 ĝis 2 mm. La kromosomnombro estas 2n = 76.

Ekologio

 src=
parto de la floraro
 src=
kvarnombraj floroj en detalo
 src=
floraro kun papilioj (kardo papilio, taga pavo kaj aglajo urtika Fuchs)

La polenigado okazas per longrostraj insektoj, specialaj papilioj kaj rubiosfingoj. Ankaŭ mielabeloj, burdoj kaj ĉarpentabeloj polenigas tiun specion de buleoj. La vento disblovas la semojn. Unu arbusto produktas ĉ. 20 milionoj da semo.

Veneneco

La planto estas nur iomete venena.

Disvastigo

La somersomersiringo venis el Ĉinujo kaj Tibeto. En moderaj regionoj la arbusto kreskas kiel ornamplanto. En Eŭropo, Nordameriko, Aŭstralio kaj Novzelando la arbusto kreskas kiel neofito.

Sistematiko

La unua priskribo okazis en 1887 pere de la franca botanikisto Adrien René Franchet[1] La specia epiteton „davidii“ honoras la francan naturesploriston en Ĉinujo kaj lazarista patro Armand David. Sinonimo por „Buddleja davidii“FRANCH. estas „Buddleja variabilis“ HEMSL. Jenaj varioj estas malfacile distingeblaj: •“Buddleja davidii” var. “nanhoensis” (CHITT.) REHDER: sin.: “Buddleja variabilis” var. “nanhoensis” CHITT. •“Buddleja davidii” var. “superba” (DE CORTE) REHDER & E.H.WILSON: Sin.: “Buddleja variabilis” var. “superba” DE CORTE}} •“Buddleja davidii” var. “veitchiana” (J.H.VEITCH) REHDER: Sin.: “Buddleja variabilis” var. „veitchiana“ {{Person|J.H.VEITCH.

Similaj specioj

Krom „Buddleja davidii“ kaj ĝiaj kultivaroj estas en parkoj kaj ĝardenojen la moderaj klimatoj disvastigitaj „Buddleja alternifolia“. Ĝi floras male ol „Buddleja davidii“ nur ĉe dujaraĝaj branĉoj.

Fontoj

•Mario Ludwig, Harald Gebhard, Herbert W. Ludwig, Susanne Schmidt-Fischer: „Neue Tiere & Pflanzen in der heimischen Natur – Einwandernde Arten erkennen und bestimmen“, BLV Verlagsgesellschaft München, ISBN 3-405-15776-5. •Bingtao Li, Antony J. M. Leeuwenberg: „Loganiaceae.“: „Buddleja davidii Franchet“, S. 334 – textgleich online wie gedrucktes Werk, In: Wu Zheng-yi, Peter H. Raven (Hrsg.): „Flora of China.“ Volume 15: „Myrsinaceae through Loganiaceae“, Science Press und Missouri Botanical Garden Press, Beijing und St. Louis 1996, ISBN 0-915279-37-1. (Abschnitt Beschreibung) •Bruno P. Kremer: „Strauchgehölze Erkennen & bestimmen“ – „Steinbachs Naturführer“, 2002, ISBN 3-8001-4275-9.

Retligoj

Referncoj

David Aeschimann, Konrad Lauber, Daniel Martin Moser, Jean-Paul Theurillat: „Flora alpina.“ Band 2m Seite 178. Bern, Stuttgart, Wien Haupt-Verlag, 2004, ISBN 3-258-06600-0.

Georg Philippi: „Buddlejaceae.“ In Oskar Sebald et al.: „Die Farn- und Blütenpflanzen Baden-Württembergs.“ Band 5, Seite 16. Verlag Eugen Ulmer, Stuttgart 1996, ISBN 3-8001-3342-3.

  1. Franchet: „Nouv. Arch. Mus. Hist. Nat.“, sér. 2, 10, 1887, 65.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Buddleja davidii: Brief Summary ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

Somersiringo, Buddleja davidii estas plantspecio el la genro somersiringo (“Buddleja”) en la familio de la Skrofulariacoj (Scrophulariaceae).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Buddleja davidii ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Buddleja davidii, llamada popularmente arbusto de las mariposas, es una especie perteneciente a la familia de las escrofulariáceas. Originaria del noroeste de China y Japón, su uso se ha extendido como planta ornamental por los jardines de todo el mundo, pero en muchos lugares se ha comportado como especie exótica invasora.

 src=
Inflorescencia.
 src=
Vista de la planta.

Descripción

Arbusto caducifolio o semiperennifolio que alcanza unos 2-3 m de altura. Hojas lanceoladas, de color grisáceo. Inflorescencia en espigas al extremo de las ramas, con flores de color lila, azul, púrpura, rosa, rojo-violeta, blanca etc. Entre verano y otoño, sus ramas arqueadas portan en sus extremos conos largos y estrechos de flores densamente apiñadas. Las flores atraen a las mariposas, que se alimentan de su néctar.

Cultivo

Requiere suelos ligeros, bien drenados, aunque aguanta los calizos. Clima templado, resistiendo el frío sin dificultad. Exposición soleada. Se debe podar anualmente en invierno, para que se produzcan nuevos brotes que florecerán en sus extremos. Se reproduce por esquejes, en invernadero de multiplicación.

Especie invasora

Buddleja davidii se ha naturalizado en Australia[1]​ y en la mayor parte de ciudades del centro y sur de Europa, donde se extiende con facilidad por baldíos y jardines. Puede ser invasora en muchas regiones, incluyendo las Islas Británicas y Nueva Zelanda. Además, en los EE. UU, se ha naturalizado a partir de escapes de cultivos, y ha sido clasificada como planta dañina en los estados de Oregón y Washington.

En España

Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[2]

Taxonomía

Buddleja davidii fue descrita por Adrien René Franchet y publicado en Nouvelles archives du muséum d'histoire naturelle, sér. 2, 10: 65. 1887.[3]

Etimología

Buddleja: nombre genérico otorgado en honor de Adam Buddle, botánico y rector en Essex, Inglaterra.

davidii: epíteto otorgado en honor de Armand David, un misionero naturalista francés que la descubrió en 1869. Sinonimia:

 src=
Mariposa aliméntadose sobre una variedad blanca.
  • Buddleja shaanxiensis Z.Y.Zhang
  • Buddleja shimidzuana Nakai
  • Buddleja striata Z.Y. Zhang
  • Buddleja striata Z.Y. Zhang ex Govaerts
  • Buddleja striata var. zhouquensis Z.Y. Zhang
  • Buddleja variabilis Hemsl.
  • Buddleja variabilis var. magnifica E.H.Wilson
  • Buddleja variabilis var. nanhoensis Chitt.
  • Buddleja variabilis var. prostrata C.K.Schneid.
  • Buddleja variabilis var. superba Veitch
  • Buddleja variabilis var. veitchiana Veitch
  • Buddleja variabilis var. wilsonii E.H.Wilson[4]

Referencias

  1. «Buddleja davidii». Australian Plant Name Index (APNI), IBIS database. Centre for Plant Biodiversity Research, Australian Government, Canberra. Consultado el 18 de marzo de 2012.
  2. «Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, por el que se regula el Catálogo español de especies exóticas invasoras.». Boletín Oficial del Estado.
  3. «Buddleja davidii». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 1 de enero de 2013.
  4. Buddleja davidii en PlantList

Bibliografía

  1. Nouv. Arch. Mus. Hist. Nat. sér. 2, 10:65. 1887
  2. USDA, ARS, National Genetic Resources Program. Germplasm Resources Information Network - (GRIN) [Data from 07-Oct-06]. Buddleja davidii en GRIN
  3. AFPD. 2008. African Flowering Plants Database - Base de Donnees des Plantes a Fleurs D'Afrique.
  4. CONABIO. 2009. Catálogo taxonómico de especies de México. 1. In Capital Nat. México. CONABIO, Mexico City.
  5. Correa A., M.D., C. Galdames & M. N. S. Stapf. 2004. Cat. Pl. Vasc. Panamá 1–599. Smithsonian Tropical Research Institute, Panama.
  6. Flora of China Editorial Committee. 1996. Flora of China (Myrsinaceae through Loganiaceae). 15: 1–387. In C. Y. Wu, P. H. Raven & D. Y. Hong (eds.) Fl. China. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
  7. Gleason, H. A. 1968. The Sympetalous Dicotyledoneae. vol. 3. 596 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  8. Hokche, O., P.E. Berry & O. Huber. 2008. 1–860. In O. Hokche, P.E. Berry & O. Huber Nuevo Cat. Fl. Vasc. Venezuela. Fundación Instituto Botánico de Venezuela, Caracas.
  9. Idárraga-Piedrahíta, A., R. D. C. Ortiz, R. Callejas Posada & M. Merello. (eds.) 2011. Fl. Antioquia: Cat. 2: 9–939. Universidad de Antioquia, Medellín.
  10. Nasir, E. & S. I. Ali (eds). 1980-2005. Fl. Pakistan Univ. of Karachi, Karachi.
  11. Norman, E. M. 1982. 176. Buddlejaceae. 16: 1–24. In G. W. Harling & B. B. Sparre (eds.) Fl. Ecuador. University of Göteborg and Swedish Museum of Natural History, Göteborg and Stockholm.
  12. Voss, E. G. 1996. Michigan Flora, Part III: Dicots (Pyrolaceae-Compositae). Cranbrook Inst. of Science, Ann Arbor.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Buddleja davidii: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Buddleja davidii, llamada popularmente arbusto de las mariposas, es una especie perteneciente a la familia de las escrofulariáceas. Originaria del noroeste de China y Japón, su uso se ha extendido como planta ornamental por los jardines de todo el mundo, pero en muchos lugares se ha comportado como especie exótica invasora.

 src= Inflorescencia.  src= Vista de la planta.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Buddleja davidii ( Basque )

provided by wikipedia EU

Buddleja davidii, batzuetan Budleia, Lila izuna edo Tximeleta zuhaitza deitua, Buddleja generoko zuhaixka da. Txinan du jatorria, baina ia mundu osoan bertakotu da. Euskal Herrian, Europako beste hainbat lekutan bezala, landare inbaditzailetzat hartzen da[1][2]. Izenaren bigarren zatia, davidii, Armand David ezpeletar botanikoaren omenez du.

Eiteak eta loreek lila (Syringa vulgaris) zuhaixkaren antza dutenez, batzuetan nahastu eta hainbat testutan lila izenarekin agertzen da. Horregatik, batzuetan lila izuna ere erabiltzen da.

Ezaugarriak

 src=
Infloreszentziaren xehetasuna
 src=
B. davidii × fallowiana barietatearen loreak

Zuhaixka hostoerorkorra da, 2-3 m garai izan daitekeena. Hosto lantzeolatu eta zerradunak ditu; hostoen gainaldea berdea da, eta azpialdea, grisa.

Adarren muturrean buruxka itxurako infloreszentziak ditu eta loreak kolore askotakoak izan daitezke: anilak, urdinak, gorrindolak, arrosak, gorri-moreak, zuriak, etab. Udan hasi eta udazkenera arte irauten du loraldiak. Adar okertuen muturrean kono luze eta estuak osatzen dituzte lore ugariek. Loreek tximeletak erakartzen dituzte, zeinak nektar lurrintsuaz elikatzen baitira.

Landareak urtarrilean eta otsailean barreiatzen ditu haziak. Landare bakoitzak batez beste 3 milioi hazi botatzen duela jotzen da. Haziek zenbait urte iraun dezakete ernamuindu gabe. Gainera, adar zatiek begetatiboki hazteko ahalmena dute, eta horrek arazoak sortzen ditu ibaietan. Landarea erauzi ondoren sustrairen bat geratzen bada berriro haz daiteke.

Ekologia

Bere jatorrizko ingurunean, buddleja zuhaixka-lahardietan hazte da ingurune menditsuetan, Txinako azalera handi batean (Gansu eskualdetik Guangxira).

Landare apaingarritzat eraman zen Txinatik kanpo, klima epeleko eskualdeetara. Lorategietatik ihes egiteko ohitura du, eta bertakotzekoa. Batez ere ezponda, orube huts, bide ertzetan (autobide eta burdinbideetan) eta ingurune artifizialduetan ezartzen da, landare aintzindarien ezaugarriak dituelako.

Tximeletentzako balizko interesa, hauek erakartzeko duen ahalmenetik datorkio, nektar eta polen iturri garrantzitsua baita.

Hala ere, nahiz eta tximeleta heldu (imago) ugari elikatu, bere beldarrek ez dituzte hostoak jaten[3]. Gainera, garatzeko erreztasuna izanik lursail huts edo abandonatuetan (lur kutsatuak izan daitezkeenak) eta autobide edo trenbide ertzetan (non erresistzen duen ozono tasa handiei [4]), tximeletak erakar ahal dituzte fine kutsatuetara edo ibilgailuekin talka-arriskua dagoen lekuetara. Horrela, nahiz eta onuragarri itxura izan, tximeletentzako tranpa ekologiko izan daitezke.

Landare inbaditzailea

Bertakotzen den tokietan oso azkar naturalizatzen da, eta benetako arazoa bihurtzen da maiz. Izan ere, ibaietako landare autoktonoekin lehiatzen da, eta bertako zuhaitz eta zuhaixka espezieak haztea eragozten du. Leku askotan ibaira iristea ere eragozten du eta, gainera, uraldiek azaleko sustraiak arrastatu ditzakete, eta ibaiertzak higatu.

Erreferentziak

  1. Imaz Amiano, Eneko; Elhuyar (2002) Adi, hemen ditugu!.
  2. Espainiako nekazaritza ministerioa (mapa) Buddleja davidii(CATÁLOGO ESPAÑOL DE ESPECIES EXÓTICAS INVASORAS).
  3. Genevako errepublika eta kantoia.
  4. Douglas A. Findley, Gary J. Keever, Arthur H. Chappelka, D. Joseph Eakes and Charles H. Gilliam ; Differential response of buddleia (Buddleia davidii Franch.) to ozone Environmental Pollution, Volume 98, Issue 1, 1997, Pages 105-111 (laburpena)
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Buddleja davidii: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Buddleja davidii, batzuetan Budleia, Lila izuna edo Tximeleta zuhaitza deitua, Buddleja generoko zuhaixka da. Txinan du jatorria, baina ia mundu osoan bertakotu da. Euskal Herrian, Europako beste hainbat lekutan bezala, landare inbaditzailetzat hartzen da. Izenaren bigarren zatia, davidii, Armand David ezpeletar botanikoaren omenez du.

Eiteak eta loreek lila (Syringa vulgaris) zuhaixkaren antza dutenez, batzuetan nahastu eta hainbat testutan lila izenarekin agertzen da. Horregatik, batzuetan lila izuna ere erabiltzen da.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Syyssyrikkä ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Syyssyrikkä eli syyssyreeni (Buddleja davidii) on syriköiden sukuun kuuluva kasvi, jota käytetään koristekasvina.

Kuvaus

Syyssyrikkä on 1–4 metriä korkeaksi kasvava kesävihanta pensas, jolla on pitkät ja kaarevat oksat. Lehdet kasvavat vastakkaisesti ja ovat suikeita ja hienosahalaitaisia. Päältä ne ovat tummanvihreitä ja alta huopakarvaisia. Saman kesän versoihin kehittyvät kukinnot ovat kartiomaisia ja tiheitä, pituudeltaan 10–25 cm. Kukat ovat sinipunaisia.[2]

Lajikkeilla kukat voivat olla valkoisia, vaaleanpunaisia, punaisia tai purppuran eri sävyisiä ja kukinnon pituus voi olla jopa 60 cm.[3]

Levinneisyys

Syyssyrikkä on kotoisin Kiinasta. Sitä esiintyy myös Japanissa, missä se on todennäköisesti viljelykarkulainen.[4] Se on levinnyt viljelykarkulaiseksi myös monin paikoin muualle muun muassa Pohjois-Amerikassa ja Euroopassa.

Käyttö

Syyssyrikkä on suosittu koristekasvi, josta on jalostettu runsaasti lajikkeita. Sen kukinnot houkuttelevat runsaasti perhosia, minkä vuoksi se soveltuu hyvin perhospuutarhoihin. Suomessa syyssyrikkä on talvenarka ja sitä voidaan suositella vain maan eteläisimpiin osiin.

Lähteet

  1. Ella Räty, Pentti Alanko: Viljelykasvien nimistö. Helsinki: Puutarhaliiton julkaisuja, 2004. ISBN 951-8942-57-9.
  2. Mossberg B. & Stenberg L: Suuri Pohjolan kasvio. (suom. S. Vuokko & H. Väre). Tammi, 2005. ISBN 951-3129-24-1.
  3. Buddleja davidii Floridata.com. Viitattu 22.8.2010.
  4. Buddleja davidii in Flora of China Efloras.org. Viitattu 22.8.2010.

Aiheesta muualla

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Syyssyrikkä: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Syyssyrikkä eli syyssyreeni (Buddleja davidii) on syriköiden sukuun kuuluva kasvi, jota käytetään koristekasvina.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Buddleia de David ( French )

provided by wikipedia FR

Buddleja davidii

Le Buddleia de David (Buddleja davidii), aussi appelé Buddleia du père David ou plus communément Arbre aux papillons, est un arbuste présent dans l'ensemble des régions tempérées du monde.

Originaire de Chine[1], il s'est naturalisé progressivement dans le reste de la zone tempérée à partir du XIXe siècle et est devenu une espèce exotique envahissante dans de nombreuses régions du monde et notamment en France. La variété fertile type a en effet été commercialisée et implantée dans de nombreux jardins jusqu'à la fin du XXe siècle avant d'être supplantée par des variétés hybrides stériles. Le caractère expansif de la variété fertile s'explique essentiellement par sa forte résistance à la pollution à l'ozone[2] qui lui donne un avantage sur les autres espèces pionnières.

Étymologie et histoire de la nomenclature

 src=
Feuille d'herbier du père David, d'un arbuste récolté en Chine à Moupin (Thibet oriental) en août 1869. Holotype.

Le nom de genre Buddleja, a été dédié par Linné au révérend Adam Buddle (1662-1715), un médecin, pasteur et botaniste amateur anglais. Selon la pratique du latin scientifique, la formation d’un nom générique à partir du nom propre Buddle devrait être buddleia, mais Linné écrivit buddleja avec un long i entre deux voyelles comme c’était d’usage à l’époque. Le code international de nomenclature demande en 2006 que l’orthographe de Linné soit suivie dans ce cas[3]

L’épithète spécifique davidii a été dédiée par le botaniste Adrien Franchet au père David, un missionnaire botaniste qui collecta pour lui et ses collègues du Muséum en 1869, des milliers de spécimens de plantes et d’animaux dans une région d’ethnie tibéto-birmane à l’ouest de Chengdu (capitale du Sichuan). Il découvrit cette espèce à Moupin(e) (actuellement Baoxing) dans la montagne à l’ouest de Chengdu (la capitale du Sichuan), en août 1869[4].

Franchet, qui était le correspondant au Muséum d’Histoire Naturelle de Paris du père David, en donne la première description botanique en latin publiée en 1887[4] dans Nouv. Arch. Mus. Hist. Nat., sér. 2.

 src=
Belle-Dame (Vanessa cardui) sur Buddleja davidii.

Le nom commun en français de cette espèce d’« arbre aux papillons » vient du fait que ses fleurs produisent un nectar très parfumé qui attire un grand nombre de papillons, abeilles et autres insectes.

En français, les deux graphies « Buddleia » ou « Buddleya » sont acceptées[5] mais pas la forme latine Buddleja. C’est un nom féminin[6], mais l’usage habituel est au masculin.

Il n’y a pas de consensus sur la famille à laquelle doit être rattaché le genre Buddleja. Pour certains, il appartient à la famille des Scrophulariaceae[7],[8] (classification phylogénétique), pour d’autres à l'ancienne famille des Loganiaceae[9] (classification classique) ou bien à la famille des Buddlejaceae[10].

Aspects historiques

Une des premières mentions de zuiyucao 醉鱼草 « herbe enivrant les poissons » (le nom normalisé actuel du buddleia) se trouve dans le Grand Traité de Matière Médicale (Bencao gangmu 本草綱目), rédigé par le médecin naturaliste Li Shizhen dans la deuxième moitié du XVIe siècle. Il indique « Les pêcheurs qui utilisent ses fleurs et ses feuilles pour intoxiquer les poissons jusqu'à la mort, l’ont appelé 醉鱼儿草 zuiyurcao [morph. herbe enivrant les poissons]. Ne le plantez pas près d’un étang » (Bencao gangmu, caobu 《本草纲目·草部》)[11]. La toxicité du buddleya n’est pas surprenante sachant que des terpénoïdes ont été découverts dans la plante.

En chinois contemporain, pour distinguer sur le plan botanique, le buddleya de David des autres espèces de buddleya, on emploiera le terme de 大叶醉鱼草 da ye zuiyucao, morphologiquement « herbe enivrant les poissons, à grandes feuilles ».

L’usage ornemental semble lui, très récent. D'après Peter Valder[12], ce buddleia n’aurait commencé à être utilisé comme plante ornementale en Chine que sous l’influence occidentale. Il déclare d’ailleurs ne l’avoir jamais vu dans les jardins traditionnels.

Malgré la première description botanique faite en 1887 par Adrien Franchet, ce buddleia resta inconnu en Europe jusqu’à ce que le docteur Augustine Henry, un botaniste irlandais, ne le redécouvre en 1890 dans le Sichuan[13] et ne l’envoie à Saint-Petersbourg et qu’un autre missionnaire botaniste le père Soulié n’envoie des semences à la pépinière de Vilmorin.

En 1895, les premiers semis français sont faits dans la propriété de la famille Vilmorin à Verrières-le-Buisson. Maurice de Vilmorin avait reçu des graines du père Soulié, missionnaire au Tibet. La plante sera largement cultivée à partir de 1916[13].

Synonymes

Tropicos distingue 20 synonymes[7] parmi lesquels

  • Buddleia variabilis Hemsley
  • Buddleja striata ZY Zhang
  • Buddleja shimidzuana Nakai Syn. nov.

Les six variétés de l’espèce ont été ramenées au statut de synonyme du type par le botaniste hollandais Anthonius Leeuwenberg [14]. La taxonomie de Leeuwenberg a été adoptée dans Flora of China[9] :

  • Buddleja davidii var. alba Rehder & E.H.Wilson
  • Buddleja davidii var. magnifica Rehder & E.H.Wilson
  • Buddleja davidii var. nanhoensis Rehder
  • Buddleja davidii var. superba (de Corte) Rehder & E.H.Wilson
  • Buddleja davidii var. veitchiana Rehder
  • Buddleja davidii var. wilsonii Rehder

Description

 src=
Feuilles opposées et inflorescence terminale.
 src=
Fleurs de B. davidii × fallowiana
Corolle: tube cylindrique d'env. 10 mm.

L’espèce naturelle est en Chine, un arbuste de 0,5 à 5 m de hauteur, aux tiges presque quadrangulaires. Les jeunes rameaux sont blanchâtres à pubescence à poils étoilés.

Les feuilles sont caduques ou semi-caduques (elles persistent longtemps en hiver, et l'arbrisseau peut rester seulement quelques semaines défeuillé), opposées, vertes ou grisâtes, étroitement ovale, étroitement elliptique, de 4 à 20 cm de long, sur 0,3 à 7,5 cm de large[9] (données chinoises pour les espèces sauvages, les cultivars peuvent être de tailles plus grandes, avec des formes foliaires différentes), marges dentées, à pétiole court (1–5 mm), à apex acuminé et base cunéiforme.

Les inflorescences sont terminales, apparemment racémeuse ou cymes thyrsoïdes, de 4–30 cm de long sur 2–5 cm de diamètre. La fleur 4-mère est formée d’un calice campanulé de 2–3,5 mm à 4 lobes étroitement triangulaires, d’une corolle formée d’un tube étroitement cylindrique de 6–12 mm, évasé à l’extrémité en quatre lobes, de couleur violette lilas à gorge jaune orange, de 4 étamines insérées au milieu à près de la base du tube de la corolle, à anthères oblongues, de 0,8 à 1,2 mm et ovaire ovoïde. Les fleurs sont très agréablement parfumées, certainespersonnes peuvent cependant trouver l'odeur nauséabonde, notamment en fin de floraison.

La floraison s’étale de mai-juin à début octobre[15].

Le fruit est une capsule brune de 2 à 4 mm de long, aux longues ailes aux extrémités[9].

L’arbuste a une durée de vie assez courte (quelques décennies, l'âge le plus élevé enregistré est de 37 ans[16], ce qui n'exclut pas l'existence d'arbres plus âgés).

Distribution

Le Buddleja daviddi est une espèce endémique de Chine. Il croît dans les fourrés sur les pentes des montagnes, de 800 à 3 000 m dans une large aire de répartition : le Gansu, Guangdong, Guangxi, Guizhou, Hubei, Hunan, Jiangsu, Jiangxi, Shaanxi, Sichuan, Xizang, Yunnan et Zhejiang.

Il a probablement été introduit au Japon.

Caractéristiques

  • Organes reproducteurs[17] :
  • Graines (3 millions de graines par plante et par an) :
  • Habitat et répartition :
    • Habitat type : fourrés arbustifs médioeuropéens, planitiaires-montagnards, méso à eutrophiles
    • Aire de répartition : introduit (aire d'origine : Chine centrale et méridionale).

Écologie

 src=
Extrémité de rameau

Dans son milieu originel, le buddleia de David pousse dans les fourrés arbustifs en milieu montagneux, en Chine.

Il se rencontre sur de nombreux types de sols, mais préfère cependant les sols secs, drainés, pauvres en matière organique et ensoleillés.

Il a été introduit comme plante ornementale dans de nombreuses régions tempérées, hors de Chine. Il a alors une tendance à s’échapper des jardins et à se naturaliser.

Il pousse sur les friches (friches urbaines et friches industrielles éventuellement polluées) et en bordure des routes où il résiste aux taux ambiants d'ozone[2].

Il se développe rapidement grâce à ses facultés d'espèce pionnière (formation de « buddleiaies »)[18].

Les chenilles des papillons du Sphinx tête de mort et de la Cucullie du bouillon blanc[19] ont été signalées sur le buddleia qui est devenu une plante-hôte de substitution pour ces espèces[20].

Plante envahissante

 src=
Capsule de graines : 3 millions de graines par plante et par an.

La variété fertile du buddleia s’est naturalisée et est devenu envahissante dans de larges régions d'Europe de l’Ouest jusqu'à Bergen (Norvège). Elle pose aussi problème en Nouvelle-Zélande et dans le Sud-Est de l’Australie. En France, elle est présente de manière envahissante dans le Sud-Ouest, le Sud-Est, en Bretagne, en Normandie et dans le Bassin Parisien[13],[21]. Le Centre semble la région la moins touchée.

En France, en Belgique[22] et en Suisse, la variété fertile du buddleia du père David est considérée comme une espèce envahissante ; elle colonise très facilement les terrains secs, les friches urbaines et périurbaines et le long de certains axes (routes, canaux, voies ferrées, autoroutes), les talus, les bâtiments en ruine, les berges des rivières, les plages de graviers, voire les murs et les trottoirs qu'il colonise facilement.

Les impacts des buddleias se définissent en trois points[18] :

  • Colonisation des milieux remaniés en ville
  • Concurrence et inhibition de la croissance des communautés végétales
  • Formation d’encombres pouvant provoquer l’érosion des berges

Si son nectar nourrit les papillons adultes, les chenilles de la plupart des papillons ne peuvent pas se nourrir des feuilles du buddleia, et il a tendance à remplacer des espèces dont se nourrissent les chenilles[23],[24]. L'envahissement par le buddleia a pour conséquences la diminution de la population des papillons et des espèces qui se nourrissent de leurs chenilles[23],[24].

Mesures de gestions

 src=
Budleja davidii près de la station de train Düsseldorf Zoo.

Les mesures suivantes sont recommandées par la Fédération Nationale des Travaux Publics et par le Muséum national d’histoire naturelle[18] :

  • Éliminer la plante et éviter son installation par un arrachage manuel de la plante et des racines dès le début du printemps. Un dessouchage en éliminant les résidus peut également être recommandé pendant l’été, avant fructification.
  • Affaiblir la plante et limiter sa dispersion sur les foyers bien installés par des coupes successives pour empêcher la formation des graines et la dispersion de juillet à octobre.
  • Éviter la propagation de la plante grâce à une évacuation sécurisée de tous les résidus et une surveillance de la zone sur 2 à 3 ans avec éventuellement un renouvellement des opérations.

Dans les jardins, il peut, par exemple, être remplacé par d'autres arbustes : le lilas, la menthe en arbre (Elsholtzia stauntonii), le gattilier, la troène d'Europe, la mauve en arbre ou des variétés hybrides et stériles comme le Buddleja × weyeriana.

La conservation d'un sujet fertile peut nécessiter, dans l'idéal, la suppression des organes défleuris avant la fructification et la production de graines viables. Le but final est d'éviter la reproduction du buddléia en limitant son stock de graines dans la nature.

Utilisations

Horticulture

 src=
Buddleia de David en fleurs.

Le buddleia de David forme des buissons généreux, bien touffus qui se couvrent dès le mois de juin de panicules de fleurs violet-mauve, mais aussi bleu, violet ou roses pour les variétés horticoles. Cette floraison continue et très parfumée le rend attractif durant les chaleurs estivales[25].

Il supporte tous les sols, même calcaires, voire caillouteux. Il ne craint pas non plus les fortes chaleurs et le plein soleil. Il demande peu ou pas d’arrosage et pas d’engrais[25].

Sa culture comme plante ornementale est répandue en Europe et en Australie. Elle a favorisé la création de nombreuses variétés horticoles. Parmi les cultivars faciles à trouver, citons:

  • 'Black Night' d'un violet très foncé,
  • 'Empire Blue', qui se rapproche davantage du bleu,
  • 'White profusion', fleurs blanches à œil jaune,
  • 'Royal red', rose foncé.
  • ‘Butterfly tower’, port colonnaire, taille réduite, à fleurs violettes nectarifères de juin à octobre

Cultivars stériles

Environ 90 cultivars de Buddleja davidii sont aujourd’hui commercialisés. Ils ont été créés pour modifier la taille, la longueur de l’inflorescence, la couleur des fleurs ou encore la rusticité. Cependant, ces cultivars ont pour la plupart un potentiel invasif égal ou supérieur à celui des formes déjà naturalisées[26]. La plupart sont des cultivars fertiles qui se dispersent surtout par graines.[27]

Une étude américaine portant sur 14 cultivars et hybrides de B. davidii a effectivement montré qu’ils produisaient tous des graines, mais avec des différences en termes de vitesse de croissance, production de graines et taux de germination. Leur potentiel stérile est donc variable sur base de ces critères.[28]

En conditions contrôlées, les taux de germination étaient les plus élevés pour les cultivars 'Nanho Purple' et 'Dartmoor' et les plus faibles, mais non stérile, pour 'Black Knight’ et 'White Profusion’[28].

Des données complémentaires proviennent d’un travail en Suisse, où le pouvoir germinatif de différents cultivars a été comparé avec celui de types naturalisés. Les expériences ont montré que les cultivars issus de la sélection avaient un potentiel de dissémination au moins égal ou supérieur à celui des formes naturalisées. Ce potentiel de dissémination plus élevé pourrait s’expliquer par le fait que la sélection porte sur des critères commerciaux comme la grande taille des inflorescences, la précocité, une longue période de floraison et une croissance vigoureuse[29],[30].

Dans l’Etat d’Oregon, B. davidii est considéré comme une espèce très problématique. Elle a été classée en 2004 dans la liste de quarantaine pour tenter de réduire sa distribution commerciale. Cette mesure s’est révélée inefficace car aucun nom de cultivar n’était mentionné dans la liste. Or, la plupart des Buddleja sont commercialisés sous la forme de cultivars. Cette mesure n’a pas permis de réduire les risques d’invasion de B. davidii car tous les cultivars, fertiles, étaient toujours distribués.[27]

Il existe certains cultivars ou hybrides supposés stériles, mais l’Organisation Européenne pour la Protection des Plantes relate le cas du cultivar B. davidii ‘Lochinch’, décrit comme un hybride stérile entre B. davidii et B. fallowiana. En 2003, un horticulteur du Sud de la France a cultivé B. davidii ‘Lochinch’, mais après trois ans d’expérience, le cultivar a montré une abondante reproduction sexuée et des caractères d’espèce envahissante[31].

Cette expérience montre que la stérilité induite chez les cultivars ou chez les hybrides n’est pas un trait systématiquement stable dans le temps. Dans la nature ou en culture, une espèce stérile peut récupérer sa reproduction sexuée, en particulier les plantes.[32]

Plus récemment, un nouveau cultivar a fait son apparition sur le marché : Buddleja ARGUS White et ARGUS Velvet de chez Best Select. Il est commercialisé comme étant stérile car il ne produirait presque pas de semences. Il a été développé par l’institut ILVO après huit années de recherche. Il s’agit en fait d’un hybride issu du croisement entre B. davidii et B. lindleyana.[33]

Pharmacopée naturelle

Le buddleia du père David, a d'abord été utilisé comme plante médicinale en Chine où l'écorce de ses racines et ses rameaux feuillés sont utilisés comme matière médicale[34]. Actuellement le buddleya est connu en Chine sous le nom normalisé de 醉鱼草 zuiyucao. Mais dans les temps anciens (pas si anciens que ça toutefois), sur l’immense territoire chinois, il possédait une multitude de noms différents, sans qu’aucune instance de normalisation lexicale n’essaye de mettre de la cohérence : ainsi, l’encyclopédie médicale A::hospital[35] liste pas moins de 55 synonymes.

Au XVIe siècle, le médecin naturaliste Li Shizhen en fit une description dans Bencao gangmu « Compendium de matière médicale »[11] sous les noms de 闹鱼花 nàoyúhua, 鱼尾草 yúwěicǎo etc… Dans les catégories de la pharmacopée traditionnelle, la nature du buddleya est : amère (ku 苦), tiède (wen 温), légèrement toxique (youxiaodu 有小毒)。 La récolte de la matière médicale se fait en été ou en automne, hacher et utiliser séché ou frais.

La pharmacopée naturelle chinoise (dite « traditionnelle ») actuelle indique les fonctions suivantes : dissiper le vent et l’humidité (祛风除濕 qufeng chushi), stimuler le qi pour éliminer les mucosités (行气化痰 xíngqì huàtán), soulager la toux, tuer les parasites, favoriser la circulation sanguine.
Les indications sont : guérir la grippe, la toux, l'asthme, les rhumatismes et les douleurs articulaires, l'ascaridiase, l'ankylostome, les ecchymoses, les saignements traumatiques, le cuir chevelu, la scrofule. Par exemple, le traitement de l'ankylostome : faire bouillir pendant deux heures 5 qian 五钱 (25 g), prendre 100 ml après le dîner et avant le petit-déjeuner[35] (attention aux effets secondaires : nausées, douleurs abdominales, diarrhée, étourdissement, fatigue[n 1]).

Propriétés et toxicité

Cette essence contient des molécules toxiques (aucubine en particulier) ce qui explique que ses feuilles, son écorce et ses racines ne sont pas mangées par la plupart des espèces autochtones là où il a été introduit. Elle n'est pas toxique pour l'homme, mais n'est pas comestible[36].

Les analyses phytochimiques d’espèces de Buddleya ont montré la présence de flavonoïdes, d’iridoïdes (d’aucubine et de ses dérivés, et de buddlédines), de sesquiterpénoïdes, de phényléthanoïdes et de lignanes. À partir de la racine de Buddleja davidii ont été isolés 13 glycosides de phényléthanoïdes, un glycoside d’iridoïde et quatre complexes de glycosides d’iridoïde-lignane[37]. Les terpénoïdes de l’écorce du B. davidii ont une activité antifongique contre les champignons du sol, Fusarium culmorum et Sordari fimicola - la buddlédine A étant le principal composé responsable[38].

La toxicité pour les poissons du Buddleia davidii a été confirmée par l’isolement des buddlédines A, B et C, dans l’écorce de la racine[39]. L’activité antifongique significative des extraits de B. davidii est due à la buddlédine A.

Voir aussi

Notes
  1. Mise en garde : ce remède traditionnel est donné à titre illustratif, Wikipedia recommande formellement de ne pas l’essayer sans avis médical compétent

Références

  1. Collectif (trad. Michel Beauvais, Marcel Guedj, Salem Issad), Histoire naturelle [« The Natural History Book »], Flammarion, mars 2016, 650 p. (ISBN 978-2-0813-7859-9), Arbre aux papillons page 200
  2. a et b Douglas A. Findley, Gary J. Keever, Arthur H. Chappelka, D. Joseph Eakes and Charles H. Gilliam ; Differential response of buddleia (Buddleia davidii Franch.) to ozone Environmental Pollution, Volume 98, Issue 1, 1997, Pages 105-111 (résumé)
  3. McNeill, J .; Barrie, FR; Buck, WR; Demoulin, V .; Greuter, W.; Hawksworth, DL; Herendeen, PS; Knapp, S.; Marhold, K .; Prado, J .; Prud'homme van Reine, WF; Smith, GF; Wiersma, JH et Turland, NJ, éds, International Code of Nomenclature for algae, fungi, and plants (Melbourne Code), Adopted by the Eigh 18th International Botanical Congress Melbourne, Australia, July 2011, Bratislava: International Association for Plant Taxonomy, 2012
  4. a et b Référence Biodiversity Heritage Library : 113518
  5. « Le jardinier des salons, ou L'art de cultiver les fleurs dans les appartements, sur les croisées et sur les balcons », sur Gallica, 1875 (consulté le 26 janvier 2019), p. 112
  6. CNRTL, « Buddleia, Buddleya, subst. fem. » (consulté le 4 août 2020)
  7. a et b (en) Référence Tropicos : Buddleja davidii Franch. (+ liste sous-taxons) (consulté le 6 août 2020)
  8. (fr+en) Référence ITIS : Buddleja davidii Franch.
  9. a b c et d (en) Référence Flora of China : Buddleja davidii
  10. (en) Référence Flora of Pakistan : Buddleja davidii Franch.
  11. a et b 洪文旭 [Hong Wenxu], « 止咳化痰醉鱼草 » [« lebuddleya pour soulager la toux et les mucosités »] (consulté le 5 août 2020)
  12. Peter Valder, The Garden Plants of China, Timber Press, 2005
  13. a b et c Serge Muller (coord.), Plantes invasives en France, Publications scientifiques du MNHN, 2004 (réimpr. Muséum national d’Histoire naturelle), 168 p.
  14. Leeuwenberg, AJM, Les Loganiacées d'Afrique XVIII Buddleja L. II, Révision des espèces africaines et asiatiques, H. Veenman & Zonen BV, Wageningen, 1979
  15. Marjorie Blamey, C. Grey-Wilson, La flore de France et d'Europe occidentale, Eclectis, 1992, p. 352.
  16. http://www.tela-botanica.org/reseau/projet/fichiers/PELR/14436/PELR_14438.pdf#21
  17. données d'après: Julve, Ph., 1998 ff. - Baseflor. Index botanique, écologique et chorologique de la flore de France. Version : 23 avril 2004.
  18. a b et c Eric Chabert, Pauline Delplanque, Morgan Ensminger, Elsa de Froment, Vincent Hamonet, Frédérique le Monnier, Nathalie Machon, Elvia Marcella, Stéphane Rutard, Guide d'identification et de gestion des Espèces Végétales Exotiques Envahissantes, Muséum Nation d'Histoire Naturelle, GRDF, la Fédération Nationale des Travaux Publics, ENGIE Lab CRIGEN, 18 mai 2016 (lire en ligne), p 18
  19. La Brèche ou Cucullie du Bouillon blanc sur insectes.net.fr
  20. « Database of Insects and their Food Plants »
  21. Liste des plantes envahissantes, éditée par l'Agence Méditerranéenne de l'Environnement (juillet 2003)
  22. (en) Branquart Etienne, Vanderhoeven Sonia, Van Landuyt Wouter, Van Rossum Fabienne, Verloove Filip, « Harmonia database: Buddleja Davidii. », sur http://ias.biodiversity.be, Belgian Forum on Invasive Species, 2007 (2010) (consulté le 7 août 2020)
  23. a et b (en-US) Leah Zerbe, « Why You Should Never Plant a Butterfly Bush Again », sur Good Housekeeping, 18 juin 2018 (consulté le 5 septembre 2021)
  24. a et b (en-GB) « Buddleia: The plant that dominates Britain's railways », BBC News,‎ 15 juillet 2014 (lire en ligne, consulté le 5 septembre 2021)
  25. a et b gerbeaud, Fiches pratiques, « Buddleia (ou arbre aux papillons) » (consulté le 4 août 2020)
  26. AlterIAS Des alternatives aux plantes invasives, « Les cultivars des plantes invasives présentent-ils également un caractère invasif ? Entre principe de précaution et présomption d’innocence… » (consulté le 5 août 2020)
  27. a et b Nita G. Tallent-Halsell et Michael S. Watt, « The Invasive Buddleja davidii (Butterfly Bush) », Botanical Review, vol. 75, no 3,‎ 2009, p. 292–325 (ISSN , lire en ligne, consulté le 25 août 2021)
  28. a et b « Characterizing Potential Invasiveness of Fourteen Buddleja Cultivars in South Florida », sur ufdc.ufl.edu (consulté le 25 août 2021)
  29. Drin B, Influence du pouvoir germinatif des cultivars de Buddleja davidii Franch. sur la colonisation des espaces naturels., Travail de diplôme. Ecole d’ingénieur de Lullier. Ecole d’ingénieur de Changins. Suisse, 2006, 72 p.
  30. « EPPO Global Database », sur gd.eppo.int (consulté le 25 août 2021)
  31. « EPPO Global Database », sur gd.eppo.int (consulté le 25 août 2021)
  32. Neil Owen Anderson, Flower breeding and genetics : issues, challenges and opportunities for the 21st century, Springer, 2006 (ISBN 978-1-4020-4428-1, 1-4020-4428-3 et 978-1-4020-4427-4, OCLC , lire en ligne)
  33. (en) « Buddleja ARGUS White and Velvet », Revue Garden Style 53,‎ 2011
  34. Francine Fèvre, Georges Métailié, Dictionnaire RICCI des plantes de Chine ; chinois-français, latin, anglais, Association Ricci, les Editions du Cerf, 2005
  35. a et b A::医学百科, « 醉鱼草 » (consulté le 6 août 2020)
  36. François Couplan, Aimez vos plantes invasives. Mangez-les !, Quae, 2015 (lire en ligne), p. 135.
  37. (en) Atsushi Yamamoto, Shigehiko Nitta, Toshio Miyase, Akira Ueno et Li-Jun Wu, « Phenylethanoid and lignan-iridoid complex glycosides from roots of buddleja davidii », Phytochemistry, vol. 32, no 2,‎ 1993, p. 421-425
  38. Peter Hougton, A. Y. Mensah, N. Lessa, Y. Liao, « Terpenoids in Buddleja: Relevance to chemosystematics, chemical ecology and biological activity », Phytochemistry, vol. 64, no 2,‎ 2003
  39. (en) Takashi Yoshida, Junko Nobuhara, Michiko Uchida and Takuo Okuda, « Buddledin a, b and c, piscicidal sesquiterpenes from buddleja davidii franch. », Tetrahedron Letters, vol. 41,‎ 1976, p. 3717-3720

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Buddleia de David: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Buddleja davidii

Le Buddleia de David (Buddleja davidii), aussi appelé Buddleia du père David ou plus communément Arbre aux papillons, est un arbuste présent dans l'ensemble des régions tempérées du monde.

Originaire de Chine, il s'est naturalisé progressivement dans le reste de la zone tempérée à partir du XIXe siècle et est devenu une espèce exotique envahissante dans de nombreuses régions du monde et notamment en France. La variété fertile type a en effet été commercialisée et implantée dans de nombreux jardins jusqu'à la fin du XXe siècle avant d'être supplantée par des variétés hybrides stériles. Le caractère expansif de la variété fertile s'explique essentiellement par sa forte résistance à la pollution à l'ozone qui lui donne un avantage sur les autres espèces pionnières.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Tor an fhéileacáin ( Irish )

provided by wikipedia GA

Tom nó crann beag duillsilteach is ea tor an fhéileacán, nó Buddleja davidii.[1]. Tá sé dúchasach do réigiúin theo, agus saothraítear is nádúraítear é i gcuid mhaith réigiún eile. Bláthanna beag, i ndathanna éagsúla, go minic cumhra, bailithe i spící dlútha nó crobhaingí cruinneogacha. An-tarraingteach d'fheithidí, féileacáin go háirithe, rud a mhíníonn an t-ainm.

Tagairtí

 src=
Tá an t-alt seo bunaithe ar ábhar as Fréamh an Eolais, ciclipéid eolaíochta agus teicneolaíochta leis an Ollamh Matthew Hussey, foilsithe ag Coiscéim sa bhliain 2011. Tá comhluadar na Vicipéide go mór faoi chomaoin acu beirt as ucht cead a thabhairt an t-ábhar ón leabhar a roinnt linn go léir.
 src=
Is síol é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visit source
partner site
wikipedia GA

Tor an fhéileacáin: Brief Summary ( Irish )

provided by wikipedia GA

Tom nó crann beag duillsilteach is ea tor an fhéileacán, nó Buddleja davidii.. Tá sé dúchasach do réigiúin theo, agus saothraítear is nádúraítear é i gcuid mhaith réigiún eile. Bláthanna beag, i ndathanna éagsúla, go minic cumhra, bailithe i spící dlútha nó crobhaingí cruinneogacha. An-tarraingteach d'fheithidí, féileacáin go háirithe, rud a mhíníonn an t-ainm.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visit source
partner site
wikipedia GA

Mjetelowy bóz ( Upper Sorbian )

provided by wikipedia HSB

Mjetelowy bóz (Buddleja davidii; po němskim słowje Schmetterlingsflieder) je rostlina ze swójby trudownikowych rostlinow (Scrophulariaceae), znutřka roda lětnich bozow (Buddelja).

 src=
Mjetelowy bóz z někotrymi mjetelemi
 src=
Běłe kćenja

Wopis

Mjetelowy bóz je kerk, kotryž docpěwa wysokosć wot 1 hač do 2 (4) m. W zymnych zymach drjewa často daloko wróćo mjerznje, zaso so pak počina zelenić.

Hałuzy su zrunane. Młode wurostki su kosmate a prućojte, pozdźišo tróšku jako wobłuk přewisuja.

Łopjena

Přećiwostejne, stołpikate, eliptiske hač lancetojte, wótre łopjena su na hornim boku ćmowozelene, na delnim boku šěropjelsćojte abo běłopjelsćojte a maja słabje rězanu kromu. Wone docpěwaja dołhosć wot (6) 10 hač do 25 cm a šěrokosć wot 2 hač do 7 cm.

Kćenja

Kćěje wot julija hač do awgusta (abo septembra). Wioletne, purpurowe abo běłe, štyriličbne kćenja docpěwaja dołhosć wot něhdźe 1 cm a steja w hustych, nakónčnych, wjace hač 30 cm dołhich, cylindriskich pakićach. Wonja po mjedźe. Króna je ćeńka rołka ze štyrikónčkowej, płonje rozšěrjenej wobkromu a docpěwa dołhosć wot 1 cm. Jeje kónčki su rozšěrjene a na zachodźe sylnje žołte.

Na nektar bohate kćenja předewšěm mjetele přiwabjeja.

Płody a symjenja

Płody su brunojte kapsle, kotrež w septembrje dozrawja. Jedyn kerk móže na lěće wjacore miliony symjenjow wutwori.

Stejnišćo

Rosće na pustych płoninach w městach, na železniskich nasypach, na kromach dróhow a na rěčnym šotrje. Potrjebuje za kołochowanje wotewrjene pódy.

Rozšěrjenje

Pochadźa z Chinskeje a z Japanskeje. Ale nětko nimale jenož w mnoholičbnych zahrodnych sortach w Europje wustupuje.

Žórła

  • Bruno P. Kremer: Steinbachs Naturführer Bäume & Sträucher, ISBN 978-3-8001-5934-5, stronje 128-129 (němsce)
  • Spohn, Aichele, Golte-Bechtle, Spohn: Was blüht denn da? Kosmos Naturführer (2008), ISBN 978-3-440-11379-0, strona 430 (němsce)

Eksterne wotkazy

Commons
Hlej wotpowědne dataje we Wikimedia Commons:
Mjetelowy bóz
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia HSB

Mjetelowy bóz: Brief Summary ( Upper Sorbian )

provided by wikipedia HSB

Mjetelowy bóz (Buddleja davidii; po němskim słowje Schmetterlingsflieder) je rostlina ze swójby trudownikowych rostlinow (Scrophulariaceae), znutřka roda lětnich bozow (Buddelja).

 src= Mjetelowy bóz z někotrymi mjetelemi  src= Běłe kćenja
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia HSB

Buddleja davidii ( Italian )

provided by wikipedia IT

Buddleja davidii Franch., 1887 (talora denominato nei cataloghi orticoli 'Arbusto delle Farfalle') è un arbusto caducifoglio a rami arcuati, appartenente alla famiglia delle Buddlejaceae (o Scrophulariaceae secondo la classificazione APG [1]).

Sistematica

Varietà

Della specie Buddleja davidii Franch. segnaliamo le seguenti varietà (per alcuni autori sono solamente dei sinonimi della specie principale):

  • var. magnifica (Wilson) Rehder & Wilson: fiori di colore violetto lucente.
  • var. nanhoensis (Chiitenden) Rehder
  • var. veitchianus (Veitch) Rehder: fiori di colore eliotropico.
  • var. wilsonii (Wilson) Rehder & Wilson: fiori di colore rosa lillacino.

Ibridi

È segnalato inoltre un ibrido con un'altra specie dello stesso genere:

Etimologia

L'epiteto specifico è stato definito dal botanico francese Adrien René Franchet (1834 – 1900) per ricordare il contemporaneo missionario padre Armand David scopritore di numerose specie botaniche orientali.

Uno dei nomi volgari (albero/arbusto delle farfalle) deriva dal fatto che la prolungata e profumata fioritura, per tutto il periodo estivo, facilita la continua visita delle farfalle.

Morfologia

Secondo la classificazione proposta da Raunkiær la forma biologica della pianta è definita come fanerofite cespugliose (P caesp): ossia piante perenni e legnose con gemme poste ad un'altezza superiore a 30 cm. dal suolo, con portamento cespuglioso.

Radici

Normali radici da arbusto che producono numerosi stoloni sotterranei.

Fusto

 src=
Fusto quadrangolare con foglie lanceolate e nervature sporgenti

La pianta è ramificata dalla base con robusti rami, prima eretti e poi decombenti (che tornano a dirigersi verso il basso). La sezione del fusto è quadrangolare e alla base si presenta legnoso con una chiara corteccia fessurata longitudinalmente, mentre verso l'alto i rami più giovani sono subtetragoni e pelosi. Dimensioni medie: dai 2 ai 5 m.

Foglie

 src=
Foglie con stipole

Le foglie sono a fillotassi opposta e di forma ovato - lanceolate. La lamina è rugosa e intera; sui bordi è lievemente crenulata seghettata con nervature infossate di sopra e sporgenti di sotto. La pagina superiore è verde e glabra, mentre quella inferiore è bianca – grigiastra cotonosa (pubescente). Le foglie, dotate di stipole, sono picciolate quelle inferiori, sessili quelle superiori. Dimensioni delle foglie: larghezza 2 – 4 cm; lunghezza 6 – 12 cm.

Infiorescenza

Buddleia davidii fleur3a.jpg

L'infiorescenza è una densa pannocchia conica (o piramidale) terminale composta da numerosi mazzetti di fiori agglomerati. Dimensione della pannocchia: diametro 3 cm; lunghezza 30–60 cm.

Fiori

 src=
Fiori di B. davidii x fallowiana con lunghi tubi corollini

I fiori, ermafroditi, attinomorfi, gamopetali,gamosepali e tetrameri, sono delicatamente profumati di miele. Il colore dei fiori è azzurro lilla nella specie e varia dal lilla pallido al violetto intenso, ma anche bianco nelle cultivar. Dimensioni del fiore: 1 – 1,5 cm; diametro totale: 5 mm.

Frutti

Il frutto è una capsula biloculare (derivata dai due carpelli) avvolta dal calice e dalla corolla che sono persistenti. È lunga circa 1 cm e contiene numerosissimi minuti semi (alcuni milioni) che il vento trasporta lontano.

Distribuzione e habitat

  • Geoelemento: il tipo corologico è relativo all'areale cinese.
  • Diffusione: il luogo d'origine della pianta è la Cina nordoccidentale. In quest'area la specie cresce spontaneamente nelle fasce arbustive degli ambienti montani in un vasto areale dal Gansu al Guangxi.

In Europa venne introdotta verso il 1895 a scopo ornamentale ma ben presto si dimostrò infestante in quanto si adatta facilmente a qualunque tipo di terreno e resiste bene al freddo (diversi gradi sotto lo zero). In Italia è comune soprattutto al Nord dove è naturalizzata. È stato dimostrato che la presenza di questa specie è in grado di modificare la fauna dell'ambiente in cui è stata introdotta [2].

  • Habitat: la pianta richiede un clima temperato; si trova quindi in zone soleggiate, ma anche a mezz'ombra. Cresce sui dirupi e nei luoghi incolti, rive dei fiumi e scarpate.
  • Diffusione altitudinale: da 0 a 1300 m s.l.m..

Usi

Giardinaggio

È largamente coltivata per l'abbondante e copiosa fioritura. Se ne contano oltre 15 cultivar (varietà di coltivazione) a colori diversi. È pianta visitata dalle api sia per il nettare che per il polline.

Galleria d'immagini

Note

  1. ^ The Angiosperm Phylogeny Group, An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG II , in Botanical Journal of the Linnean Society 2003; 141: 399–436.
  2. ^ Owen D.F., Whiteway W.R., 1980 - Buddleia davidii in Britain: history and development of an associated fauna. Biol. Conserv. 17(2): 149-155.

Bibliografia

  • L. Giugnolini G. Moggi, Fiori da balcone e da giardino, Milano, Arnoldo Mondadori Editore, 1992.
  • F. Bianchini A. C. Piantano, Tutto verde, Milano, Arnoldo Mondadori Editore, 1998.
  • Giacomo Nicolini, Enciclopedia Botanica Motta. Volume primo, Milano, Federico Motta Editore, 1960, p. 362.
  • Sandro Pignatti, Flora d'Italia. Volume secondo, Bologna, Edagricole, 1982, p. 521, ISBN 88-506-2449-2.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Buddleja davidii: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Buddleja davidii Franch., 1887 (talora denominato nei cataloghi orticoli 'Arbusto delle Farfalle') è un arbusto caducifoglio a rami arcuati, appartenente alla famiglia delle Buddlejaceae (o Scrophulariaceae secondo la classificazione APG ).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Vlinderstruik ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De vlinderstruik (Buddleja davidii) is een plant uit de helmkruidfamilie. In Europa is de soort vooral als tuinplant in gebruik, maar de plant komt ook verwilderd voor. De struik kan enige maar geen zeer strenge vorst verdragen, bij circa -15 °C kan de plant sterven.

De plant wordt vlinderstruik genoemd omdat hij veel vlinders aantrekt. Een andere benaming is herfstsering, omdat de bloeiwijze op die van de seringen lijkt. De plant bloeit met langwerpige bloeiwijzen van juli tot september. De bloemen van de wilde soort zijn lichtpaars, maar kwekers hebben ook donkerpaarse, roze en witte cultivars ontwikkeld. Geelbloeiende vlinderstruiken in Nederlandse tuinen behoren meestal tot Buddleja × weyerana, een hybride waarvan de vlinderstruik een van de kruisingsouders is. Deze is matig winterhard. De meeste vlinderstruiken zijn bladverliezend maar er zijn ook groenblijvende soorten. De struik kan zo'n drie meter hoog worden.

De geslachtsnaam Buddleja is afgeleid van de Engelse botanicus Adam Buddle. De soortaanduiding davidii verwijst naar pater Armand David. De naam wordt soms als Buddleia gespeld, maar de versie met de j is de correcte (oudste) naam. De plant komt van origine waarschijnlijk uit China.

Tuin

De onderzijde van de struik verhout en verhoute delen geven geen bloemen, de struik moet daarom jaarlijks of eens per twee jaar gesnoeid worden. De belangrijkste snoei gebeurt in het voorjaar na de vorstperiode (in april), de vlinderstruik wordt het best gesnoeid tot zo'n 50 cm boven de grond. Als het warmer wordt, vormen zich vanuit de knopen nieuwe takken die later in het jaar bloemen zullen dragen. De snoei bevordert de conditie van de vlinderstruik en zorgt dat de plant niet te groot wordt. Een tweede moment om - naar keuze - de plant te snoeien, is na de bloei. Deze snoei is minder diep dan de voorjaarssnoei, en dient vooral om bruin geworden bloemen te verwijderen, en om het uitzaaien te voorkomen. Het is wel goed om flink wat takken op de plant te laten staan, omdat deze de plant tegen de vorst beschermen. Als de plant niet gesnoeid wordt, zal de struik binnen enkele jaren verhouten en alleen hoog bloeien. De oude takken raken bovendien vaak beschadigd door vorst, en vormen dan een invalspoort voor verwelkingsziekten.

Het vermeerderen van de vlinderstruik gaat door middel van stekken of zaaien. De struik produceert veel zaad, maar de planten die hieruit groeien lijken zelden op de moederplant. Stekken is eenvoudig en geeft wel identieke jonge planten. Steek de toppen van afgeknipte takken (na de snoei) in het voorjaar in vochtige aarde, deze toppen moeten ongeveer 20 cm lang zijn. De stekgrond is niet zozeer van belang, al zullen de stekken in luchtige en enigszins vocht vasthoudende grond sneller aanslaan. Geef indien nodig af en toe water om verdroging van de grond rondom de stekjes te voorkomen (niet te veel). De takken wortelen makkelijk, in de meeste gevallen zal 95% van de stekjes aanslaan en na ca. 6 weken nieuwe bladgroei vertonen. Waarschijnlijk zal een gewortelde stek nog hetzelfde jaar stevige takken met bloemen ontwikkelen. Stekpoeder bevordert de beworteling maar is niet echt nodig. Stekken kan ook in de zomer door een tak vlak onder twee bladogen af te knippen, de tak wordt met de bladogen in de natte grond gestoken. Ook nu voldoet luchtige humusrijke grond.

De struik kan vrij goed tegen zeewind en kan daarom een uitkomst zijn voor mensen die niet ver van de kust wonen.

Rassen

Bij een keuring van vlinderstruiken in 2011 in Boskoop, scoorden de volgende rassen het best.[1]

  • Dart's Ornamental White, grote witte pluimen op een grote struik.
  • Pink Delight, grote zuiver roze pluimen op een grote struik.
  • Sunkissed, grote pastel lila pluimen op een grote stevige plant.
  • Pink Spread, rozerode pluimen op een struik die breder wordt dan hoog
  • Border Beauty, paarsroze pluimen op een grote struik, bloeit vroeg.
  • Camkeep (Camberwell Beauty) en Dartmoor, hebben beide vertakte paarsroze bloemtrossen. Dartmoor is groter dan Camkeep.
  • Dart's Purple Rain, vrij brede struik met vele paarse bloemtrossen
  • Nanho Purple en Nanho Blue, vrij kleine rassen (tot 1.50m) met fijn grijs blad en roodpaarse (resp. blauwpaarse) bloemen.
  • Pyrkeep (Purple Emperor), een compacte plant met grote donker purperen pluimen
  • Summer Beauty, een compacte plant met roze bloemen die neigen naar rood. In Amerika zijn rodere rassen in de handel.
  • White Wings, een witbloeiende grote struik
  • White Ball, een heel compacte plant met grijs blad en witte bloemen.

Andere rassen zijn onder andere: de blauw bloeiende Ellen's Blue of Dart's Papillon Bleu met dikke pastelpaarse trossen. Er komen veel nieuwe Amerikaanse rassen in de handel, die steriel zijn en zich dus niet uitzaaien. Een deel van deze rassen is zo compact, dat ze meerdere jaren in een pot kunnen blijven staan.

Bij het aanplanten van een witbloeiende vlinderstruik (bijvoorbeeld White Profusion) zal men moeten incalculeren dat het deel van de pluimen dat uitgebloeid is nogal (bruin) afsteekt tegen het nog in bloei zijnde gedeelte.

Vlinders

Buddleja heeft bloemen die speciaal gebouwd zijn op bestuiving door vlinders. De bloembuis is lang en smal, waardoor alleen insecten met een lange tong bij de nectar kunnen. De struik heeft nog een aanpassing aan insectenbestuiving: van een onbestoven bloem is het hartje geel, en daarmee goed zichtbaar voor insecten. Na bestuiving wordt het rood, een kleur die insecten slecht zien.

In Nederland worden vlinderstruiken vooral bezocht door algemeen voorkomende dagvlinders, zoals Atalanta, Witjes, Kleine Vos, Distelvlinder en Gehakkelde Aurelia. De struik is zeer waardevol als voedselbron voor deze typische tuinvlinders, maar helpt weinig bij het redden van zeldzame vlindersoorten in Nederland. Deze komen niet op Buddleja af als vlinder, en ook hun rupsen hebben andere waardplanten nodig.

Wie graag veel vlinders wil zien op een vlinderstruik, kan het beste kijken aan het eind van de ochtend op een zomerdag met zonnig weer en weinig wind. Als het erg droog is, kan het helpen om de struik een half uur tevoren water te geven. Dit stimuleert de nectarproductie, en dat ruiken vlinders. Om wekenlang te kunnen genieten van vlinders is het aan te raden om een vroegbloeiende en een laatbloeiende Buddleja te planten. Of plant twee planten van dezelfde cultivar, waarvan de ene wel, en de andere niet teruggesnoeid wordt in het voorjaar. Dat scheelt ongeveer 3 weken in de bloeitijd. Door het jaar erna juist de andere plant te snoeien worden beide struiken niet te groot.

Exoot

 src=
Budleja davidii

In Europa vinden we de struik in tuinen en op braakliggende terreinen in en rond grote steden, hier is de plant verwilderd als exoot. In een aantal landen wordt de struik als onkruid beschouwd. In Nederland zijn verwilderde vlinderstruiken in de natuur geen groot probleem, omdat er weinig natuurgebieden zijn met de droge, rotsachtige omgeving waaraan Buddleja de voorkeur geeft. Maar in de Belgische Ardennen en in Limburgse mergelgroeven groeien ze wel. Het overdadige uitzaaien is de reden waarom veredelaars, vooral in de VS, werken aan het ontwikkelen van steriele cultivars, die zich niet uitzaaien.

Externe links

  1. M.E.C.M. Hop Buddleja davidii en hybriden - sortimentsonderzoek en keuringsrapport. Dendroflora 48 (2011) p. 34-67
Wikimedia Commons Zie de categorie Buddleja davidii van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Vlinderstruik: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De vlinderstruik (Buddleja davidii) is een plant uit de helmkruidfamilie. In Europa is de soort vooral als tuinplant in gebruik, maar de plant komt ook verwilderd voor. De struik kan enige maar geen zeer strenge vorst verdragen, bij circa -15 °C kan de plant sterven.

De plant wordt vlinderstruik genoemd omdat hij veel vlinders aantrekt. Een andere benaming is herfstsering, omdat de bloeiwijze op die van de seringen lijkt. De plant bloeit met langwerpige bloeiwijzen van juli tot september. De bloemen van de wilde soort zijn lichtpaars, maar kwekers hebben ook donkerpaarse, roze en witte cultivars ontwikkeld. Geelbloeiende vlinderstruiken in Nederlandse tuinen behoren meestal tot Buddleja × weyerana, een hybride waarvan de vlinderstruik een van de kruisingsouders is. Deze is matig winterhard. De meeste vlinderstruiken zijn bladverliezend maar er zijn ook groenblijvende soorten. De struik kan zo'n drie meter hoog worden.

De geslachtsnaam Buddleja is afgeleid van de Engelse botanicus Adam Buddle. De soortaanduiding davidii verwijst naar pater Armand David. De naam wordt soms als Buddleia gespeld, maar de versie met de j is de correcte (oudste) naam. De plant komt van origine waarschijnlijk uit China.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Budleja Davida ( Polish )

provided by wikipedia POL

Budleja Davida (Buddleja davidii) – gatunek z rodziny trędownikowatych, zwany potocznie motylim krzewem, z uwagi na to że przyciąga do siebie motyle wielu gatunków[2].

Budleja Davida posiada bladopurpurowe, pachnące kwiatostany, które pojawiają się od połowy lata do wczesnej jesieni. Kształtem przypominają nieco kwiaty lilaka pospolitego. Jej liście są jajowato lancetowate[3], koloru bladozielonego. Osiągają 25 cm długości[4]. Pokryte są również drobnymi włoskami. Większość z nich opada jesienią[4]. Budleja osiąga maksymalną wysokość 5 metrów. Jej pędy wyginają się łukowato, co spowodowane jest ciężarem kwiatostanów[3].

Występuje oryginalnie w Chinach i Japonii, obecnie używana jako roślina ozdobna na całym świecie.

Uprawa

Budleje sadzi się wiosną lub jesienią. Stanowisko powinno być nasłonecznione a gleba żyzna i dobrze przepuszczalna[4]. Budleje można uprawiać również w donicach, pamiętając o umieszczeniu ich na zimę w szklarni lub cieplarni. Jest to roślina odporna, trzeba uważać jedynie na młode pędy, które mogą być niszczone przez wczesne mrozy, które na szczęście nie są nieodwracalne.

Rozmnażanie

Budleję Davida rozmnaża się pobierając półzdrewniałe sadzonki w drugiej połowie lata lub pobierając zdrewniałe sadzonki od połowy jesieni do późnej wiosny[4].

Cięcie

Budleję Dawid przycina się kilka centymetrów nad ziemią, rokrocznie późną jesienią. Regularne przycinanie rośliny jest istotne, w przypadku jego braku budleja przyjmuje nieregularne formy. Po wykonaniu cięcia roślinę okrywamy[4].

Szkodniki

Najczęściej występującym szkodnikiem są mszyce. Mogą atakować wszystkie części rośliny, żerując na dolnej stronie liści. Konsekwencją ich bytowania jest zniekształcenie oraz przebarwienie liści, co prowadzi do ich opadania[5].

Odmiany

Z budlei Davida wyhodowanych zostało wiele odmian[4], nie dorównują one jej jednak wielkością, osiągając maksymalnie do 2 metrów wysokości.

  • 'Black Knight' - odmiana o fioletowych kwiatostanach
  • 'Dartmoor' - odmiana o karmazynowych kwiatostanach
  • 'Empire Blue' - silna odmiana o kwiatostanach fioletowoniebieskich z pomarańczowymi środkami
  • 'Harlequin' - odmiana o czerwonawopurpurowych kwiatostanach oraz liściach z kremowobiałym zabarwieniem
  • 'Nanho Blue' - odmiana o bladoniebieskich kwiatostanach
  • 'Alba' - odmiana o białych kwiatostanach, słabo żywotna
  • 'Royal Red' - odmiana o charakterystycznych, czerwonopurpurowych kwiatostanach; jej kwiaty tworzą grona osiągające nawet do 50 cm długości[4]
  • 'White Bouquet' - odmiana o białych kwiatostanach z żółtym środkiem
  • 'White Profusion' - odmiana uważana za najpiękniejszą spośród białych, wytwarzająca kwiaty z żółtymi środkami
  • 'Ile de France' - odmiana o fioletowych kwiatach, dorastająca do 2,5 metrów wysokości; jedna z najpopularniejszych odmian[3]
  • 'Blue Chip' - odmiana dorastająca zaledwie do 80 cm o jasnofioletowych kwiatach

Właściwości farmakologiczne

Zainteresowanie w świecie medycznym budleja zawdzięcza medycynie tradycyjnej. Różne jej odmiany znane były na całym świecie oraz wykorzystywane do leczenia takich dolegliwości jak reumatyzm, biegunki, krwotoki czy schorzenia wątroby. Budleja Davida wykorzystywana była wspomagająco przy gojeniu ran i wrzodów[6].

Przypisy

  1. Buddleja davidii Franch.. W: The Plant List. Version 1.1 [on-line]. [dostęp 2018-11-02].
  2. Budleja - Budleja davidii » Byliny, www.swiatkwiatow.pl [dostęp 2017-11-17] (pol.).
  3. a b c Budleja Dawida, motyli krzew - uprawa, odmiany, pielęgnacja, poradnikogrodniczy.pl [dostęp 2018-11-02] (pol.).
  4. a b c d e f g Praca zbiorowa, Wielka ilustrowana encyklopedia roślin ogrodowych, Reader's Digest Przegląd Sp. z o.o., Warszawa 2004, s. 91-92
  5. Budleja Davida (Motyli krzew) - Uprawy - Target, www.target.com.pl [dostęp 2018-11-02] (pol.).
  6. TadeuszT. Wolski TadeuszT., DorotaD. Pszczoła DorotaD., TomaszT. Baj TomaszT., Butterfly bush (Buddleja Davidii Franch.). ornamental medicine plant with multidirectional pharmacological activity, „Postępy Fitoterapii”, 17 czerwca 2006 [dostęp 2018-11-02] (pol.).
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Budleja Davida: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL

Budleja Davida (Buddleja davidii) – gatunek z rodziny trędownikowatych, zwany potocznie motylim krzewem, z uwagi na to że przyciąga do siebie motyle wielu gatunków.

Budleja Davida posiada bladopurpurowe, pachnące kwiatostany, które pojawiają się od połowy lata do wczesnej jesieni. Kształtem przypominają nieco kwiaty lilaka pospolitego. Jej liście są jajowato lancetowate, koloru bladozielonego. Osiągają 25 cm długości. Pokryte są również drobnymi włoskami. Większość z nich opada jesienią. Budleja osiąga maksymalną wysokość 5 metrów. Jej pędy wyginają się łukowato, co spowodowane jest ciężarem kwiatostanów.

Występuje oryginalnie w Chinach i Japonii, obecnie używana jako roślina ozdobna na całym świecie.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Buddleja davidii ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Buddleja davidii é uma espécie de planta com flor pertencente à família Buddlejaceae.

A autoridade científica da espécie é Franch., tendo sido publicada em Nouvelles archives du muséum d'histoire naturelle, sér. 2 10: 65. 1887.[1]

Os seus nomes comuns são budleia ou flor-de-mel.[2]

Portugal

Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental.

Em termos de naturalidade é nativa da região atrás indicada.

Protecção

Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.

Referências

  1. Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. 7 de Outubro de 2014 http://www.tropicos.org/Name/19000534>
  2. Buddleja davidii - Flora Digital de Portugal. jb.utad.pt/flora.

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Buddleja davidii: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Buddleja davidii é uma espécie de planta com flor pertencente à família Buddlejaceae.

A autoridade científica da espécie é Franch., tendo sido publicada em Nouvelles archives du muséum d'histoire naturelle, sér. 2 10: 65. 1887.

Os seus nomes comuns são budleia ou flor-de-mel.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Syrenbuddleja ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Syrenbuddleja eller fjärilsbuske (Buddleja davidii) är en art i familjen flenörtsväxter från Kina. Arten blommar ända in i september, är vanlig som trädgårdsväxt i södra Sverige, och är en utmärkt nektarkälla för fjärilar.[1]

Lövfällande buskar, 50–500 cm höga. Unga grenar, bladundersidor, bladskaft och blomställningar är vitulliga eller stjärnhåriga. Grenarna är nästan fyrkantiga. Stipler förekommer ibland och är nästan runda till äggrunda, 1–6 mm långa. Bladskaft 1–5 mm långa, bladskivorna är smalt äggrunda till smalt elliptiska, 4–20 cm långa och upp till 7,5 mm breda. Bladen är mer eller mindre gröna på ovansidan med fint tandad bladkant. Blommorna sitter i en klaselikanade kvast som kan bli 30 cm lång. Själva blommor är rörformade med utbrett bräm, doftande, violetta till mörkt purpur, ibland vita, med orange svalg, 8–14 mm långa. Frukten är en brun kapsel. Många fjärilar när sig på syrenbuddlejans nektar och den är därför populär vid anläggandet av fjärilsträdgårdar.

Synonymer

Buddleja davidii var. alba Rehder & E. H. Wilson
Buddleja davidii var. glabrescens Gagnepain
Buddleja davidii var. magnifica (E. H. Wilson) Rehder & E. H. Wilson
Buddleja davidii var. nanhoensis (Chittenden) Rehder
Buddleja davidii var. superba (Veitch) Rehder & E. H. Wilson
Buddleja davidii var. veitchiana (Veitch) Rehder & Bailey
Buddleja davidii var. wilsonii (E. H. Wilson) Rehder & E. H. Wilson
Buddleja shaanxiensis Z. Y. Zhang
Buddleja shimidzuana Nakai
Buddleja striata Z. Y. Zhang
Buddleja striata var. zhouquensis Z. Y. Zhang
Buddleja variabilis Hemsley
Buddleja variabilis var. magnifica E. H. Wilson
Buddleja variabilis var. nanhoensis Chittenden
Buddleja variabilis var. prostrata C. K. Schneider
Buddleja variabilis var. superba Veitch
Buddleja variabilis var. veitchiana Veitch
Buddleja variabilis var. wilsonii E. H. Wilson

Källor

  1. ^ Trädgården och dess gäster, Naturhistoriska riksmuseet

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Syrenbuddleja: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Syrenbuddleja eller fjärilsbuske (Buddleja davidii) är en art i familjen flenörtsväxter från Kina. Arten blommar ända in i september, är vanlig som trädgårdsväxt i södra Sverige, och är en utmärkt nektarkälla för fjärilar.

Lövfällande buskar, 50–500 cm höga. Unga grenar, bladundersidor, bladskaft och blomställningar är vitulliga eller stjärnhåriga. Grenarna är nästan fyrkantiga. Stipler förekommer ibland och är nästan runda till äggrunda, 1–6 mm långa. Bladskaft 1–5 mm långa, bladskivorna är smalt äggrunda till smalt elliptiska, 4–20 cm långa och upp till 7,5 mm breda. Bladen är mer eller mindre gröna på ovansidan med fint tandad bladkant. Blommorna sitter i en klaselikanade kvast som kan bli 30 cm lång. Själva blommor är rörformade med utbrett bräm, doftande, violetta till mörkt purpur, ibland vita, med orange svalg, 8–14 mm långa. Frukten är en brun kapsel. Många fjärilar när sig på syrenbuddlejans nektar och den är därför populär vid anläggandet av fjärilsträdgårdar.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Buddleja davidii ( Ukrainian )

provided by wikipedia UK

Назва

Будлея Давіда отримала назву на честь французького місіонера, зоолога і ботаніка Армана Давіда (фр. Armand David, 1826—1900), який більшу частину життя провів у Китаї, де відкрив цей вид у 1869 р.

Будова

Високий до 5 метрів чагарник з супротивним ланцетним листям і дрібними блідо-фіолетовими квітами, які зібрані на кінцях пагонів у звисаючі запашні суцвіття (до 25 см.)

Життєвий цикл

Квіти зацвітають в середині літа і приваблюють метеликів. Німецька назва

 src=
Натуралізований кущ рослини на Гаваях

Поширення та середовище існування

Походить з Центрального та Західного Китаю. Наразі поширився людьми по усій планеті. Інвазійний вид рослин. Поширенню цієї рослини запобігають у таких країнах: Німеччина, Швейцарія, Іспанія, Франція, США. У Новій Зеландії Buddleja davidii є причиною економічних проблем, оскільки ці рослини пригнічують місцеві види. У Правобережному Лісостепу України цей вид росте лише в умовах культури і у зв'язку з невисокою морозостійкістю інвазійного характеру не проявляє.

Практичне використання

Широко розповсюджений культурний вид, невибагливий до ґрунтових умов і стійкий до промислового забруднення атмосфери, що на протязі першого року розвитку досягає ефектного та тривалого цвітіння.

Сорти

Має багато культурних форм:

  • Buddleja davidii var. African Queen — темно-фіолетові суцвіття.
  • Buddleja davidii var. Alba — білі суцвіття.
  • Buddleja davidii var. Black Knight — темно-фіолетові майже чорні суцвіття.
  • Buddleja davidii var. Border Beauty — класичні фіолетові суцвіття.
  • Buddleja davidii var. Ile de France — класичні фіолетові суцвіття до 70 см.
  • Buddleja davidii var. Imperial Purple — фіолетово-пурпурні суцвіття.
  • Buddleja davidii var. Summer Beauty — суцвіття ніжного рожево-малинового кольору.
  • Buddleja davidii var. White Cloud — білі суцвіття.
  • Buddleja davidii var. White Profusion — білі суцвіття довжиною до 50 см.

Галерея

Примітки

  1. The International Plant Names Index. Процитовано 17 May 2016.
  2. Genus Buddleja. Taxonomy. UniProt. Процитовано 21 October 2009.

Джерела

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Автори та редактори Вікіпедії
original
visit source
partner site
wikipedia UK

Buddleja davidii ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Buddleja davidii là một loài thực vật có hoa trong họ Huyền sâm. Loài này được Franch. mô tả khoa học đầu tiên năm 1887.[1]

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Buddleja davidii. Truy cập ngày 13 tháng 6 năm 2013.

Liên kết ngoài


Bài viết về chủ đề Họ Huyền sâm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Buddleja davidii: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Buddleja davidii là một loài thực vật có hoa trong họ Huyền sâm. Loài này được Franch. mô tả khoa học đầu tiên năm 1887.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Буддлея Давида ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
Царство: Растения
Подцарство: Зелёные растения
Отдел: Цветковые
Надпорядок: Asteranae
Семейство: Норичниковые
Триба: Buddlejeae
Род: Буддлея
Вид: Буддлея Давида
Международное научное название

Buddleja davidii Franch.

Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 29914NCBI 28540EOL 581490GRIN t:8081IPNI 545734-1TPL kew-2685390

Буддле́я Дави́да, или буддлея изме́нчивая (лат. Buddléja davídii) — вид растений, относящихся к роду Буддлея семейства Норичниковые.

Происходит из центральных и западных районов Китая.

Вид назван в честь французского миссионера и натуралиста Армана Давида, открывшего этот вид.

Описание

Буддлея Давида — листопадный кустарник, достигает в высоту 2—3 м.

Листья — овально-ланцетовидные, заострённые на концах, достигают в длину 25 см.

Цветки — мелкие, 1,5 см в диаметре, лилового цвета, собраны в колосовидные соцветия. Соцветия достигают в длину 40 см.

Использование

Буддлея Давида — вид, популярный в декоративном садоводстве.

Имеется множество сортов с различными оттенками цветков:

  • Buddleja davidii 'Cardinal' — венчики яркие малиново-розовые;
  • Buddleja davidii 'Empire Blue' — пурпурно-голубые цветки с оранжевым глазком;
  • Buddleja davidii 'White Profusion' — белые цветки с жёлтой серединкой.

Галерея

Buddleja davidii1p.jpg

Общий вид

BuddlejaDavidiiBlätter.jpg

Лист

Starr 010717-0044 Buddleja davidii.jpg

Цветки

Примечания

  1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Буддлея Давида: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию

Буддле́я Дави́да, или буддлея изме́нчивая (лат. Buddléja davídii) — вид растений, относящихся к роду Буддлея семейства Норичниковые.

Происходит из центральных и западных районов Китая.

Вид назван в честь французского миссионера и натуралиста Армана Давида, открывшего этот вид.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

大叶醉鱼草 ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科
二名法 Buddleja davidii
Franch.

大叶醉鱼草学名Buddleja davidii),又名绛花醉鱼草(中国树木分类学)、穆坪醉鱼草(中国树木分类学)、兴山醉鱼草(中国树木分类学)、白背叶醉鱼草(云南植物研究)、白壶子(甘肃武都),是玄参科醉鱼草属的植物。

形态

落叶灌木,高3~5米,小枝微有棱,被柔毛。椭圆状披针形的叶片对生,叶片大,长5-25厘米,缘有细齿,叶背密被星状绒毛。多数小聚伞花序集成穗状圆锥花序,有淡紫、红、暗红、白、蓝等色,口部橘黄,花色丰富,花味芬芳。条状矩圆形蒴果,无毛或稍有鳞毛;种子多数,两端有长尖翅。

分布

原产於中国西北部和日本,現分布在马来西亚美国日本非洲印度尼西亚英國紐西蘭以及中国大陆云南西藏广西四川浙江江西陕西甘肃广东贵州湖南江苏湖北等地,生长于海拔800米至3,000米的地区,一般生长在山坡及沟边灌木丛中,常作为观赏植物栽培,并有很多变种已培育并命名。

此物种已在欧洲中部和南部的大部分城市中野生化,遍及荒地及花园,是一种具有观赏价值的植物,因为很多蝴蝶物种均会以其花蜜为食。

严冬时,大叶醉鱼草在温度−15℃-−20℃的北方大陆性气候地区难以存活。

图片

  •  src=

  •  src=

  •  src=

    白花

  •  src=

    花与蝴蝶

  •  src=

    停驻在大叶醉鱼草上的旖凤蝶(Iphiclides podalirius

参考文献

  • 昆明植物研究所. 大叶醉鱼草. 《中国高等植物数据库全库》. 中国科学院微生物研究所. [2009-02-23]. (原始内容存档于2016-03-05).
 src= 维基共享资源中相关的多媒体资源:大叶醉鱼草  src= 维基物种中的分类信息:大叶醉鱼草
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

大叶醉鱼草: Brief Summary ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

大叶醉鱼草(学名:Buddleja davidii),又名绛花醉鱼草(中国树木分类学)、穆坪醉鱼草(中国树木分类学)、兴山醉鱼草(中国树木分类学)、白背叶醉鱼草(云南植物研究)、白壶子(甘肃武都),是玄参科醉鱼草属的植物。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

부들레야 ( Korean )

provided by wikipedia 한국어 위키백과

부들레야(학명: Buddleja davidii)는 Buddleia davidii라는 이명으로 표기된다. 마전과(Loganiaceae)에 속하며 꽃을 관상하는 식물이다. 널리 관상식물로 재배되는데 다양한 이름을 가진 변종이 재배된다. 자생지는 중국 중부의 Sichuan(四川省)과 Hubei(湖北省) 지역이다. 일본 자생설이 있지만 최근 것은 원예식물의 탈출이라고 보아야 한다.[1]

부들레야는 1898년 RHS의 Award of Merit(AM), 1941년에 Award of Garden Merit(AGM)를 받았다.

이름

학명

속명 Buddleja, 또는 Buddleia /ˈbʌdlə/ (역사적으로 Buddlea로도 알려진)는 보통 butterfly bush라고 알려졌는데 아시아, 아프리카 및 아메리카의 특산의 꽃 관상식물로써 100여종 이상으로 구성된다. 잉글랜드의 식물학자이자 에식스 지방의 성공회 교구목사 Adam Buddle(1662–1715)을 기리기 위해 William Houstoun 박사의 제안의 따라 사후에 린네에 의해 붙여졌다.[주 1] 종명 davidii는 중국에 파견된 바스크 선교사이자 탐험가인 Armand David 신부를 따라 명명되었다. 그는 최초로 부들레야가 관목임을 언급했다. 1887년경 Augustine Henry 박사에 의해 Ichang(宜昌市) 근교에서 발견되었고 St Petersburg로 보내졌다. 다른 식물학자이자 선교사였던 Jean-André Soulié는 프랑스 종묘회사 Vilmorin으로 씨앗을 보냈다. 부들레야는 1890년대에 상업적으로 유통되었다.

보통명

한국에서 유통명으로 붓드레아가 사용되나 국가표준식물목록에는 부들레야로 표기된다. 여기서는 후자를 택한다. 영미권에서는 summer lilac, butterfly-bush, or orange eye로 불린다.[주 2] 자생지 중국에서는 大叶醉鱼草, 일본에서는 フサフジウツギ(房藤空木)라 불린다.[주 3]

분포

형태

부들레야는 아치형으로 왕성하게 자라는 낙엽관목이다. [높이] 보통 2~3m인데 최대 5m까지 성장한다.

줄기와 가지

옅은 갈색 껍질은 성장에 따라 깊게 갈라진다. 가지는 단면이 사각형인데, 금방 나온 새싹은 가늘고 짧은 털로 덮여있다.

보통 7~13cm정도 자라는데 생육환경에 따라 달라진다. 잎은 마주나고 난상 피침형인데 기부는 둥글거나 좁으며 끝은 뾰족하다. 가장자리에 다수의 잔 거치가 있다. 앞면은 암록색이 나고 어렸을 때 가늘고 부드러운 털이 밀생하다 후에 없어진다. 뒷면은 회백색의 짧은 털이 밀생한다.

꽃과 열매

[] 개화기는 6~7월이고 20cm정도의 조밀한 꽃이 정생 원추꽃차례로 작게 무리지어 피는데 끝은 약간 아래로 기울여진다. 꽃은 아래부터 위로 피며 긴 원통형의 꽃통의 길이는 8mm이고 끝은 4갈래로 갈라져 있다. 지름 8mm정도의 꽃이 피는데 꽃색은 보통 보라색인데 담홍색(핑크색), 백색 꽃도 있다. 워낙 향기가 강해 많은 나비를 불러모은다. 꽃은 자웅동주형이 아니라 양성화형인데 가끔 부정확하게 기술된다.[주 4] 2n=76.

[열매] 결실기가 10월인 과실인데 길이 7.5~9mm, 지름 2~2.5mm의 방추형으로 익으면 끝이 벌어지는데 작은 씨앗이 많이 들어있다.

습성

다른 생물과의 관계

비슷한 식물

이용

분류

Leeuwenberg 이후의 부들레야

네덜란드 식물학자 Anthonius Leeuwenberg는 아프리카와 아시아의 부들레야 종의 분류에 관한 그의 1979년판에서, 형태 유사성을 이유로 부들레야의 6가지 변종을 누락시켰다. 그것들이 종의 자연변이 안에 있음을 고려할 때, 변종 취급의 무가치성 때문이다. 중국식물에 추가되었던 Leeuwenberg의 분류는 1996년에 발행되었다. 그러나 전자의 변종의 차이가 여전히 원예학에서 널리 인식되기 때문에 여기서는 분리되는 것으로 처리한다.

  • Buddleja davidii 'Peace'
  • Buddleja davidii var. alba
  • Buddleja davidii var. magnifica
  • Buddleja davidii var. nanhoensis
  • Buddleja davidii var. superba
  • Buddleja davidii var. veitchiana
  • Buddleja davidii var. wilsonii

국가표준식물목록

영문판 위키백과에서 꿀풀목 현삼과(Scrophulariaceae)로 분류되지만 국가표준식물목록에서 용담목 마전과(Loganiaceae)로 분류된다. 윤평섭(1989)도 마전과로 분류한다. 여기서는 국가표준식물목록을 따른다. 국가표준식물목록에는 모두 17종이 부들레야속으로 등재되어 있는데 Buddleja davidii Franch.만 부들레야로 국명을 표기하고 나머지 종은 다음처럼 표기한다(2014년 9월 9일 기준).

  • Buddleja alternifolia Maxim. 알테르니폴리아 부들레야
  • Buddleja davidii 'Ellens Blue' 부들레야 '엘런스 블루'

원예적 선택과 관련 교배종

국가표준식물목록과 함께 윤평섭(1998)에는 B. davidiiB. davidii 'Purple Prince'와 B. globosa Hope.가 실려있다.

유사종과의 관계

재배

부들레야 재배는 관상용으로, 많은 종의 나비에게 밀원으로써 꽃의 가치 때문에 세계적으로 매우 받아들여진다. [배양토] 배수가 잘되는 사질양토가 좋다. [일조/온도] 반그늘 또는 광선 아래에서 잘 자라며 노지에서 월동하고 15~25도에서 잘 생육한다. (자연)종과 재배종이 북쪽이나 산간 기후의 가혹한 바람에서 살아남기 어렵다. 대략 -15에서 -20도 아래의 기온에서 얼어죽기 때문이다. [관수관리] 충분한 관수가 필요하다. [번식] 실생과 녹지삽으로 하며 이식력이 약한 것이 약점이다. [전정관리] 더 어린 나무는 더 화려하기에 서리가 전년의 성장을 죽이지 못한다해도 관목은 보통 봄에 서리가 끝났을 때 강하게 전정되는데 새로운 성장을 촉진하기 위해서다. 소비된 원추꽃차례 꽃의 제거는 자기파종의 골칫거리를 줄이고 더 많은 꽃의 생산을 촉진하기 위해 약속된 것일지 모른다.[주 5] 이것은 개화시기까지 연장되는데 그렇지 않으면 약 6주간으로 제한된다. 비록 두세번째 홍조된 꽃이 드물게 더 작을지라도 그렇다.[주 6] 이른 봄철 가지치기가 필수적인 관목이지만 이른 봄에 무리하게 가지치기하면 냉해피해를 입을 수 있으니 주의해야 한다. [기타] 한국에서 3m까지 성장한다. 여름부터 가을까지 꽃을 즐길 수 있다. 정원이 작은데 나무 한그루의 효과를 보고 싶다면 부들레야가 적당하다. 최근 시중에서 보라, 핑크, 흰색 등의 다양한 화색을 가진 부들레야를 구할 수 있다. 이제 한국에서도 부들레야는 정원에 키워 꽃을 즐기는 관상식물이 되었다.[2]

경도: USDA zones 5–9.

[재배종] 정원에서 자라는 많은 B. globosa 및 B. fallowiana와의 교배종뿐만 아니라 거의 180종의 부들레야 재배종이 있다. 많은 이런 재배종은 1.5m이하로 자라는 왜소성을 가지고 있다. 다음의 부들레야 재배종은 2012년에 RHS의 Award of Garden Merit를 받았다.

  • 'Black Knight'
  • 'Blue Horizon'
  • 'Camberwell Beauty'
  • 'Dartmoor'
  • 'Darent Valley'
  • 'Nanho Purple'
  • 'Nanho White'
  • 'Royal Red'
  • 'White Profusion'

외래종

부들레야는 호주와 중•남부 유럽의 많은 도시에 귀화했는데 정원과 불모지로 퍼져나갈수 있었다. 영국과 뉴질랜드를 포함한 온대기후지역에 속한 많은 국가에서 외래종으로 분류된다. 미국의 경우, 재배지에서 탈출하여 넓게 자리잡았고 오레곤과 워싱턴주에서 유독잡초로 분류된다.

사진

각주

내용주
  1. 윤평섭(1989)에는 '속명인 buddleja는 영국의 식물학자 Adam Buddleia(1660~1715)씨의 이름에서 비롯되었다'고 기술되었는데 오류이다.
  2. summer lilac은 여름에 피는 라일락(라일락처럼 강한 향기를 가진 원추꽃차례 형식의 꽃이 핀다), butterfly-bush는 나비가 많이 찾는 관목, orange eye는 오렌지색 중심부를 가진 꽃이라는 것으로 해석되지만 추후 확인이 필요하다.
  3. 중국어 大叶醉鱼草(한국식 읽기 : 대엽취어초)를 풀이하면 큰 잎을 가지고 있으며 물고기를 취하게 만드는 풀인데 어떤 사연이 있는지 궁금하다. 또한 일본어 房藤空木(한국식 읽기 : 후사후지우트기)에 담긴 뜻도 해명할 필요가 있다.
  4. 자웅동주형(monoecious)이란 한 개체에서 웅성화와 자성화가 분리되어 있는 것이고, 양성화형(hermaphrodite)은 동일개체에 자웅의 성분화가 함께 일어나는 것으로 대부분의 식물이 여기에 속한다
  5. 위키백과 영어판의 원문 : The removal of spent flower panicles may be undertaken to reduce the nuisance of self-seeding and encourage further flower production
  6. 위키백과 영어판의 원문 : although the flowers of the second and third flushes are invariably smaller
참조주
  1. “松江の花図鑑-フサフジウツギ(房藤空木)”. 2014년 9월 9일에 확인함.
  2. 가든인편집부 (2014년 9월). 《가든인》. 우리꽃영농조합법인. 1~3쪽.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia 작가 및 편집자

부들레야: Brief Summary ( Korean )

provided by wikipedia 한국어 위키백과

부들레야(학명: Buddleja davidii)는 Buddleia davidii라는 이명으로 표기된다. 마전과(Loganiaceae)에 속하며 꽃을 관상하는 식물이다. 널리 관상식물로 재배되는데 다양한 이름을 가진 변종이 재배된다. 자생지는 중국 중부의 Sichuan(四川省)과 Hubei(湖北省) 지역이다. 일본 자생설이 있지만 최근 것은 원예식물의 탈출이라고 보아야 한다.

부들레야는 1898년 RHS의 Award of Merit(AM), 1941년에 Award of Garden Merit(AGM)를 받았다.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia 작가 및 편집자