nimet breadcrumb-navigoinnissa
Regular passage visitor.
Die Europese wielewaal is 'n voël en 'n redelik algemene tot skaars somerbesoeker aan Suid-Afrika.
Die mannetjie se swart vlerke onderskei hom van die Afrikaanse Wielewaal se mannetjie; die wyfies en jonges lyk eenders. Daar is altyd meer wyfies en jonges as mannetjies.
Die voël bereik 24 cm in lengte.
Hulle hou een-een in breëblaar-boomveld, gemengde bosveld, oewerbos en verskeie ander dig beboste habitats, insluitend uitheemse bome.
Kom yl versprei oor groot dele van die binneland voor.
Uiter 'n welluidende "wieela-wioee", wat selde gehoor word, asook die skor alarmroep van al die wielewale.
Die Europese wielewaal is 'n voël en 'n redelik algemene tot skaars somerbesoeker aan Suid-Afrika.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Oriolus oriolus ye una especie d'ave paseriforme d'unos 25 cm, de la familia Oriolidae. Ye mesma de les rexones templaes del hemisferiu norte. Envierna nos trópicos, pa dempués emigrar a Europa y Oriente Mediu pa pasar el branu. El so nome científicu provién del llatín aurum, «doráu», «ave d'oru».
Ye un ave intelixente y esmucidizo, de vuelos rápidos y curtios ente les cañes anque algama vuelos bien altos nes sos migraciones. El so plumaxe doráu fai bien fácil confundila con rellumos solares. Constrúi los sos niales con gran velocidá, nidifica en montes con preferencia polos cursos d'agua. Son monógamos, territoriales y migratorios. Ponen davezu dos o tres güevos, pero pueden llegar a seis.
Machu. Característicu con cuerpu mariellu doráu, con nala y cola negres.
Fema. Asemeyada al machu. Percima verde oliva, per debaxo, blancucia, sele rayada de colloráu escuru nel pechu; nales y cola coloraes escures col mariellu menos estendíu y menos vivu.
Mozos. Les filomenes nueves son asemeyaes a la fema, pero con picu gris ya iris pardu.
Aliméntase principalmente de gates, camparines, arañes, moluscos; frutos.
Muda postnupcial parcial, camudando plumes corporales, pequeñes cobertoras y más raramente terciaries y dalguna secundaria ente xunu y agostu. La muda postjuvenil ye tamién parcial incluyendo plumes del cuerpu, pequeñes coberteras y, dellos exemplares, les terciaries. Dambes clases d'edá tienen una muda prenupcial completa nes sos árees d'ivernada africanes, pudiendo dexar ensin camudar la secundaria.
Ye orixe del nome propiu masculín Oriol en Cataluña y Oriole nel sur de Francia.
Da nome a la ciudá de Orihuela que'l so emblema ye un oriol coronáu con corona real, con nales a mediu esplegar. Trátase d'una delicada obra de plata sobredorada, llabrada y cincelada realizada pol orfebre oriolano Miguel Ruvira nel añu 1732, pa sustituyir l'anterior oriol de madera tallao y dorada que, de la mesma, sustituyía una anterior que foi raptada pol cardenal Luis de Belluga (Virréi de Valencia) cuando la ciudá capituló en favor de Felipe V y del que se desconoz el so paradoriu. Namái s'esibe públicamente'l día de la conmemoración del 17 de xunetu (Día del Páxaru).
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Oriolus oriolus ye una especie d'ave paseriforme d'unos 25 cm, de la familia Oriolidae. Ye mesma de les rexones templaes del hemisferiu norte. Envierna nos trópicos, pa dempués emigrar a Europa y Oriente Mediu pa pasar el branu. El so nome científicu provién del llatín aurum, «doráu», «ave d'oru».
Ye un ave intelixente y esmucidizo, de vuelos rápidos y curtios ente les cañes anque algama vuelos bien altos nes sos migraciones. El so plumaxe doráu fai bien fácil confundila con rellumos solares. Constrúi los sos niales con gran velocidá, nidifica en montes con preferencia polos cursos d'agua. Son monógamos, territoriales y migratorios. Ponen davezu dos o tres güevos, pero pueden llegar a seis.
Ar glazaour Europa a zo un evn livet flamm, Oriolus oriolus an anv skiantel anezhañ.
Ar glazaour nemetañ eo a vez gwelet e Breizh.
E Breizh ne vez kavet ken nemet e reter ar vro (Il-ha-Gwilen ha Liger-Atlantel). Gwechall e oa ledanoc'h e dachenn ha kavet e veze un tammig e pep lec'h.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar glazaour Europa a zo un evn livet flamm, Oriolus oriolus an anv skiantel anezhañ.
Ar glazaour nemetañ eo a vez gwelet e Breizh.
L'oriol o menjafigues[1] i antigament tord groc a les Balears (Oriolus oriolus) és un ocell passeriforme propi de les regions temperades de l'hemisferi nord. Mesura uns 24 cm. És un ocell més aviat gran amb les ales i la cua llargues. L'ocell adult mascle és molt vistós, amb un groc brillant al cos i les ales i la cua principalment negra; la femella i els joves tenen un disseny semblant però més apagat, i són d'un color verd groguenc al damunt i grisenc o blanc a sota. Té un vol fluid i ràpid. Té un cant fort i aflautat, amb un característic xiulet. Viu essencialment en arbres; en boscos, parcs ben arbrats, fruiters vells i vores dels rius. Fa el niu generalment penjat entre branques forcades horitzontalment.[2]
Cria al centre i sud d'Europa i al nord d'Àfrica, i hiverna al centre i sud d'Àfrica.[3] A Catalunya i el País Valencià, és un ocell estival distribuït per tot el territori, excepte al Pirineu per sobre dels 1.600 m.[3] A les Balears, no hi cria (o només ocasionalment), però hi és un ocell de pas durant la migració.[3]
L'oriol o menjafigues i antigament tord groc a les Balears (Oriolus oriolus) és un ocell passeriforme propi de les regions temperades de l'hemisferi nord. Mesura uns 24 cm. És un ocell més aviat gran amb les ales i la cua llargues. L'ocell adult mascle és molt vistós, amb un groc brillant al cos i les ales i la cua principalment negra; la femella i els joves tenen un disseny semblant però més apagat, i són d'un color verd groguenc al damunt i grisenc o blanc a sota. Té un vol fluid i ràpid. Té un cant fort i aflautat, amb un característic xiulet. Viu essencialment en arbres; en boscos, parcs ben arbrats, fruiters vells i vores dels rius. Fa el niu generalment penjat entre branques forcades horitzontalment.
Cria al centre i sud d'Europa i al nord d'Àfrica, i hiverna al centre i sud d'Àfrica. A Catalunya i el País Valencià, és un ocell estival distribuït per tot el territori, excepte al Pirineu per sobre dels 1.600 m. A les Balears, no hi cria (o només ocasionalment), però hi és un ocell de pas durant la migració.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Euryn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eurynnod) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Oriolus oriolus; yr enw Saesneg arno yw Golden oriole. Mae'n perthyn i deulu'r Eurynnod (Lladin: Oriolidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. oriolus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r euryn yn perthyn i deulu'r Eurynnod (Lladin: Oriolidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Euryn Oriolus oriolus Euryn Affrica Oriolus auratus
_-_Oriolidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
_in_Kolkata_I_IMG_7603.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Euryn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eurynnod) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Oriolus oriolus; yr enw Saesneg arno yw Golden oriole. Mae'n perthyn i deulu'r Eurynnod (Lladin: Oriolidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. oriolus, sef enw'r rhywogaeth.
Žluva hajní (Oriolus oriolus) je středně velký druh zpěvného ptáka z čeledi žluvovitých (Oriolidae).
Pestře zbarvený pták velikosti kosa černého (délka těla 24–25 cm). Hmotnost se pohybuje mezi 42–102 g. Samec je zářivě žlutý, s kontrastující černou uzdičkou, křídly a ocasem. Uprostřed složeného křídla je žlutá skvrna, na ocase dva žluté pruhy. Samice je vybarvena nenápadně, svrchu olivově zeleně a zespodu špinavě bíle s podélnými jemnými proužky. Uzdičku má šedavou. Některé starší samice mohou být zespodu žluté, nečárkované a tudíž dost podobné samcům, dají se však poznat podle šedavé uzdičky a částečně zelenavých ramenních letek a středních ocasních per. Mladý pták je podobný samici. Zobák dospělého je hnědorůžový a mladého tmavě hnědý nebo šedý, nohy olivově modrošedé.[2][3][4]
Vábení je drsné „vík“, zpěv hlasité flétnovité „dylióliju“.
Žluva hajní je rozšířena ve většině Palearktu, východně po Altaj a Indii. Severní hranice areálu v Evropě prochází jihovýchodem Britských ostrovů, Dánskem a jižním Švédskem a pozvolna se posunuje k severu. Tažný druh, s hlavními zimovišti ve východní a jihovýchodní Africe.[2][5] Evropská populace je stabilní a čítá více než 3 400 000 párů.[6]
V ČR hnízdí pravidelně, ale nepříliš početně, hlavně v nížinách. Celková početnost byla v letech 1985–89 i 2001–03 odhadnuta na 8000–16 000 párů.[2]
Přílet na naše území probíhá na přelomu dubna a května, na zimoviště odlétá počátkem září.
Vyskytuje se ve světlých listnatých lesích, sadech apod.
Hnízdí jednotlivě. Samec se na hnízdišti objevuje o týden dříve než samice a ihned po příletu začíná obhajovat hnízdní okrsek. Hnízdo si splétá z trávy ve vodorovně rostlých vidlicích větví, obvykle vysoko v korunách stromů. Hnízdí 1x ročně od května do července, s případnou náhradní snůškou. Samice klade 3–5 bílých, jemně černě skvrnitých vajec o rozměrech 30,48 x 21,25 mm. Snášena jsou denně, sezení začíná od snesení posledního vejce. Inkubace trvá 14–17 dnů, sedí pouze samice, kterou samec krmí. Mláďata jsou krmena oběma rodiči a hnízdo opouštějí po 14–15 dnech. S rodiči zůstávají až do odletu na zimoviště. Většina ztrát je způsobena predací (hlavně krkavcovitými a veverkami) a nepříznivým počasím. Pohlavní dospělosti dosahují v 1. roce života, nejvyšší známý věk kroužkovaného ptáka je 14 let a 10 měsíců.[2]
Živí se různými bezobratlými (hmyzem, pavouky, měkkýši) a dužnatými plody, např. moruše, střemchy, vinné révy, třešně.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu žluva hajní ve Wikimedia Commons
Žluva hajní (Oriolus oriolus) je středně velký druh zpěvného ptáka z čeledi žluvovitých (Oriolidae).
Pirol (latin: Oriolus oriolus) er en 24 centimeter stor spurvefugl, der yngler i store dele af Europa og Mellemøsten og overvintrer i Afrika.
Adulte hanpiroler er iøjnefaldende gule med sort på vingerne og halen, mens næbbet er rødt. Hunner og ungfugle er grøngule på oversiden og gulhvide på undersiden med mørke striber. Den vejer 66 gram og måler 24 cm, dvs lidt mindre end en solsort.
Pirol yngler sjældent i Danmark i kystnære skove fra maj til juli. Man regner kun med, at der findes omkring 10 ynglepar (2011).
Piroler lever af insekter om sommeren, men bær og frugter om vinteren.
Pirol (latin: Oriolus oriolus) er en 24 centimeter stor spurvefugl, der yngler i store dele af Europa og Mellemøsten og overvintrer i Afrika.
Der Pirol (Oriolus oriolus) ist ein im Norden und Westen Eurasiens verbreiteter Singvogel aus der Gattung Oriolus innerhalb der Familie der Pirole (Oriolidae). Die Männchen sind leuchtend gelb gefärbt, wohingegen die Weibchen eher unscheinbar sind.
Der Pirol wurde 1758 durch Carl von Linné in der 10. Auflage von Systema Naturae als Coracias oriolus erstbeschrieben[1] und demnach der Familie der Racken zugeordnet. Inzwischen wird er jedoch in die Gattung Oriolus gestellt.[2]
Er gilt derzeit als monotypisch. Früher galt der Indienpirol (Oriolus kundoo) allerdings als Unterart des Pirols, bis er 2005 zum Artstatus erhoben wurde.[2]
Das Artepitheton kommt wohl vom altfranzösischen Oriol bzw. Oryol, welches den typischen Ruf des Pirols wiedergeben soll. Eine andere Theorie besagt, dass sich der Name vom lateinischen aureolus ableitet, was „golden“ bedeutet und auf die leuchtend gelbe Farbe des Pirols anspielt.[3]
Der deutsche Name der Art hat sich aus dem vulgärlateinischen Wort pyrrhulus entwickelt, was „rötlichgelb“ bedeutet.[4]
Der Pirol ist ein schlanker Vogel, der eine Körperlänge bis zu 24 Zentimetern erreicht. Männchen wiegen im Durchschnitt 41 Gramm, die Weibchen dagegen 71,8 Gramm.[5] Beide Geschlechter zeigen einen rosa bis rostfarbenen Schnabel. Vom Schnabelgrund bis zum Auge reicht beim Männchen (und beim Weibchen im Fortschrittskleid) ein schwarzes Zügelband, bei jungen Weibchen ist dieses grau und weniger deutlich erkennbar. Beine und Krallen sind grau gefärbt. Die Augen haben einen bräunlichen, auch ins Rötliche gehenden Farbton.
Pirole zeigen im Federkleid einen auffälligen Sexualdimorphismus. Das Männchen hat einen grellgelben Rumpf und schwarze Flügeldecken mit einem gelben Fleck am Flügel, die Schwanzfedern, der Stoß, sind schwarz mit zwei gelben Streifen. Junge Weibchen sind mattgrün gefärbt mit etwas hellerer, gesprenkelter Brust und Bauch und einem gelblichen Unterbauch. Diese Färbung verbessert die Tarnung beim Brüten auf dem Nest. Ältere Weibchen weisen zum Teil deutlich mehr Gelb im Gefieder auf. Ihr Gelbanteil ist mitunter größer als der von dreijährigen Männchen, sodass die Geschlechtsbestimmung anhand der Gefiederfärbung nur eingeschränkt möglich ist.[5]
Das Männchen verfügt über einen leiseren Zwitscher-Gesang. Der klangvoll flötende Gesang wird sprachlich hilfsweise mit der Umschreibung „dü-delüü-lio“ oder aber „büloo-büloo“ wiedergegeben und ist in seiner Variabilität als Erkennungsmerkmal zwischen einzelnen Männchen nutzbar. Den Gesang beherrschen die Altvögel beiderlei Geschlechts, wenngleich die Weibchen nicht in der Perfektion wie die männlichen Partner.[6]
Der Lockruf lässt sich mit „rääij-rääij“ oder als „wiäächt-wiäächt“ angeben. Die Vögel krächzen bei Aufregung, was mit einem „chrrrääh“ umschrieben wird. Der aggressive Warnruf klingt spechtartig wie „djick-jick“.[7]
Der Pirol ist ein Brutvogel der West- und Zentralpaläarktis. Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich vom Nordwesten Afrikas sowie Spanien und Portugals bis etwa zum 100. östlichen Längengrad im Süden Sibiriens. Die Südgrenze des Verbreitungsgebietes verläuft in Europa von den Balearen über Korsika, Sizilien, die Mitte Griechenlands und Zypern und verläuft in Osten weiter über den Nordwesten Irans und das Elburs-Gebirge. Die nördliche Verbreitungsgrenze verläuft über den Norden Frankreichs, den Süden Großbritanniens, Dänemark und den Süden Schwedens. Das nördlichste Vorkommen in Finnland liegt etwa beim 62. bis 63. nördlichen Breitengrad, in Russland etwa beim 60. Als Arealgrenze wird häufig die 17-°C-Juli-Isotherme angegeben.[8] Sein Brutgebiet erstreckt sich damit vom Süden der borealen Zone bis zur mediterranen und Steppenzone.
In Mitteleuropa ist der Pirol ein Brutvogel des Tieflands. Er fehlt gewöhnlich in den Mittelgebirgen sowie weitgehend in den Alpen. Er kommt typischerweise selten in Höhenlagen über 600 Metern vor. Der höchste Brutnachweis für die Schweiz liegt bei 1.160 Höhenmetern und in Baden-Württemberg wurden Nester in Höhenlagen von 730 Metern gefunden.
Der Pirol ist in seinem gesamten Verbreitungsgebiet ein obligater Zugvogel mit Überwinterungsgebieten vor allem in den Hochländern und Waldgebieten des östlichen Afrikas, südwärts bis zu den Kapprovinzen. Auch Madagaskar wird erreicht. Daneben überwintern insbesondere iberische sowie maghrebinische Vögel bevorzugt in den westafrikanischen Baumsavannen und Flussgebieten des Nigers, Senegals und Gambias. In den Überwinterungsgebieten kommt die Art bis in Höhen von 3000 Metern und mehr vor.
In Südafrika ist der Pirol hauptsächlich von November bis April präsent. Dort lebt der scheue Vogel vorwiegend einzelgängerisch und ist meist still. Er bewohnt baumreiche Lebensräume wie feuchte Laubwälder, insbesondere Mopane-Wälder, und meidet trockene und schattenfreie Gebiete wie die Namib, die südwestliche Kalahari und die Karoo. Stattdessen ist er meist in der Nähe von Flüssen wie dem Limpopo und dem Save sowie deren Nebenflüssen anzutreffen. Unbekannt ist, ob Pirole auch während ihres Aufenthalts im südlichen Afrika umherziehen oder in dieser Zeit sesshaft sind.[9]
Pirole sind Breitfrontzieher, sie überqueren die Alpen und die Sahara ohne Umgehungsstrecken. Der Wegzug aus den Brutgebieten beginnt schon Ende Juli und erreicht Ende August seinen Höhepunkt; Nachzügler sind in Mitteleuropa bis in den Oktober zu beobachten. Die afrikanischen Winterquartiere werden ab Ende Januar geräumt; meist erfolgt der Heimzug in die Brutgebiete etwas westlicher (Schleifenzug) als der Wegzug. Die ersten Pirole erreichen ihre mitteleuropäischen Brutplätze Ende März, die meisten erscheinen erst Anfang Mai.
Pirole leben bevorzugt in Auwäldern, Bruchwäldern und sonstigen Feuchtwäldern in Gewässernähe. Daneben sind sie auch in verhältnismäßig trockenen Laub-, Misch- und Nadelwäldern anzutreffen.[6] Fichtenwälder und das Innere von großen, zusammenhängenden Wäldern meiden sie jedoch.[10] In menschlichen Siedlungen und Kulturland zieht es sie zu Parks, Gartenanlagen, Friedhöfen, Obstgärten und Streuobstwiesen. Auf dem Zug in den Süden und im Winterquartier bewohnen sie außerdem Weinberge und Olivenplantagen, Oasen und Hochgebirge. Meist verbergen sie sich in den Kronen großer Bäume, wo sie nur schwer zu entdecken sind.[6]
Pirole ernähren sich in der Brutzeit bis zum Ausflug der Jungen hauptsächlich von diversen Vertretern der Insekten, danach auch von pflanzlicher Nahrung wie Früchten und Beeren.[11]
Schmetterlingsraupen machen – einer Untersuchung von 1888 aus Russland zufolge – bei adulten Pirolen insgesamt 75 % aller eingenommenen Insekten aus. Es werden insbesondere die Raupen von Schwärmern, Zahnspinnern wie Mondvögeln, Wollraupenspinnern wie Kupferglucken, Vertretern der Familie Erebidae wie Braune Bären, Gespinst- und Knospenmotten sowie Eulenfaltern wie Zackeneulen und Pappelspinnern verzehrt. Die Raupen werden ebenso an Nestlinge verfüttert.[11]
Nach den Schmetterlingsraupen als das mit Abstand beliebteste Nahrungsmittel folgen Wanzen, Zikaden, Heuschrecken, Käfer, Raubfliegen und Kamelhalsfliegen. Aber auch andere Insekten mit 0,3–7 cm Länge werden nicht verschmäht; letztendlich hängt die Zusammensetzung der Nahrung vor allem vom vorherrschenden Nahrungsangebot ab. So werden im Winterquartier häufig Termiten, die im Brutgebiet des Pirols nicht vorkommen, aus der Luft gefangen und gefressen. Auch verschiedene Spinnenarten und andere wirbellose Tiere finden nicht selten Anklang.[11]
Früchte und Beeren werden insbesondere auf dem Zug in den Süden und kurz nach der Ankunft im Winterquartier verzehrt. Zu ihnen gehören u. a. Maulbeeren, Kirschen, Feigen, Trauben, Johannisbeeren, faule Äpfel und Birnen sowie Pflaumen. Da die Pirole häufig schon weiterziehen, bevor die Früchte ausgereift sind, sind sie selten Obstgarten- oder -plantagen-Schädlinge.[11]
Die einzige Brut des Jahres beginnt meistens Ende Mai.[6]
Das napfförmige Nest wird in einem Baum meistens in Höhen von 6–12 m und in unterschiedlicher Entfernung vom Stamm in einer Astgabel errichtet. In Mischwäldern sind die genutzten Bäume häufig einzelne, besonders hohe Eichen; aber auch Pappeln, Esskastanien und Kirschbäume werden zum Nestbau genutzt. Der Abstand zum nächsten Pirolnest beträgt in Gebieten mit vielen Pirolen mindestens 300 m. Das Weibchen beschäftigt sich alleine mit dem Nestbau, während das Männchen in einem nahe gelegenen Baum sitzt und singt oder das Weibchen mithilfe von Warnrufen vor Gefahren warnt. Bereits bevor das Nest fertig ist, wird dieses vom Weibchen vehement gegen Eindringlinge wie Eichhörnchen verteidigt, sogar das Männchen wird vom Nest ferngehalten. Dieses besteht aus trockenen Grashalmen, Bastfasern und kleinen Zweigen, die sorgfältig ineinander verwoben werden.[12]
Die drei bis fünf rosa- oder cremeweißen Eier sind mit kleinen, graubraunen bis schwarzen Flecken versehen[6] und werden hauptsächlich vom Weibchen 16–17 Tage lang bebrütet, bis die Jungen schließlich schlüpfen. Die beiden Elternteile wechseln sich bei der Fütterung der Jungen ab. In den ersten Tagen, wenn sie noch blind sind, sperren die Jungen ausschließlich auf Erschütterungen des Nestes hin, die durch den an- oder abfliegenden Altvogel ausgelöst werden, und geben Bettellaute von sich, wobei sie ihren Kopf hin und her drehen. Nach der Fütterung wartet der Altvogel, bis eines der Jungen Kot abgibt. In den ersten zehn Tagen ihres Lebens wird dieser vom Elternteil geschluckt; sind die Jungen älter, wird er vom Nest weggetragen. Die etwas älteren Jungen werden vor allem mit Insekten und Kirschen gefüttert; letztere werden aufgrund ihrer Größe erst vom Altvogel in die Mäuler der Jungen ausgepresst, bevor der Rest von einem der Jungen verschlungen werden kann. In diesem Alter putzen und strecken sich die Jungvögel bereits häufig, wobei sie sich weit über den Nestrand hinaus lehnen. Sie bleiben aber fest mit dem Nestboden verkrallt, damit sie nicht hinausfallen. Sie werden nur noch sehr selten vom Weibchen gehudert, nur bei starken Regenschauern setzt dieses sich auf sie.[12]
Nach 16–17 Tagen verlassen die Jungvögel das Nest, nachdem sie schon am Tag zuvor auf dem Nestrand herumgeklettert sind. Sie haben zu diesem Zeitpunkt an Hals, Brust und Bauch eine lockere Nestbefiederung, die dann nach und nach vermausert wird. Beim Ausflug können sie noch recht schlecht fliegen und bleiben daher einige Tage in der Nähe des Nestes. Ruft ein Elternteil in dieser Zeit nach ihnen, so antworten sie mit einem „djiep-djiep-djieb“.[12]
Die Altvögel lassen nach dem Ausflug der Jungen in der Verteidigung des Nestgebiets nach, Krähen und Eichelhäher werden jedoch noch abgewehrt. Sechs Wochen nach dem Ausflug ist die erste Mauser abgeschlossen; ihr zweites Jugendkleid ähnelt dem des adulten Weibchens. Die Jungen bleiben wohl bis zum Hochsommer bei den Eltern, wenn der Zug nach Süden ansteht.[12]
Der europäische Brutbestand wird auf 3,4 bis 7,1 Millionen Brutpaare geschätzt. Der Verbreitungsschwerpunkt liegt hier im kontinentaleren Osteuropa. In Bulgarien, Rumänien, Ungarn, Russland, Weißrussland und der Ukraine kommen jeweils mehr als 100.000 Brutpaare vor. Der Bestand Mitteleuropas wird dagegen auf insgesamt 330.000 bis 520.000 Brutpaare geschätzt.[8]
Obwohl die Pirolbestände von Jahr zu Jahr sehr starken Schwankungen ausgesetzt sein können, gelten die Bestände europaweit als stabil. Gefährdungsursachen bestehen vor allem durch Zugverluste (Unfälle, Abschuss) sowie durch Habitatzerstörung sowohl in den Überwinterungs- als auch in den Brutgebieten. Durch systematisch betriebenen Vogelfang in den Überwinterungsgebieten des Pirols (u. a. an der Mittelmeerküste Ägyptens) werden den Populationen vermutlich jährlich tausende Individuen entnommen.[13]
In der Schweiz wird der Pirol in den nationalen Roten Listen geführt. In Deutschland ist der Pirol in der Vorwarnliste der Roten Liste enthalten. Im Bundesland Nordrhein-Westfalen steht der Pirol als „stark gefährdet“ in der Roten Liste, in Niedersachsen und Bremen mit „gefährdet“.[13] Der Pirol ist gemäß § 7 Abs. 2 Nr. 13 b) Bundesnaturschutzgesetz eine in Deutschland besonders geschützte Art. Er war 1990 Vogel des Jahres.[6]
Weltweit wird die Art in der Roten Liste der IUCN aufgrund der stabilen Bestandszahlen und des extrem großen Brutgebiets von etwa 26.600.000 km²[14] als „nicht gefährdet“ (Least Concern) eingestuft. Die Populationsgröße wird mit 17 bis 32 Millionen Individuen angegeben.[15]
Nach Brehms Thierleben von 1882[16] wurde der Pirol volkstümlich neben Vogel Bülow und Goldamsel unter anderem auch Pfingstvogel genannt. Diesen Namen verdankte er der Gewohnheit, zumeist erst im Mai in Mitteleuropa einzutreffen.
Durch den gleichklingenden Ruf kam das Adelsgeschlecht von Bülow zu seinem Wappentier. Vicco von Bülow nahm als Künstlernamen den französischen Namen des Vogels an: Loriot. Der Vogel wird bei Wappen als gemeine Figur verwendet.
Der Pirol war das Maskottchen der Mineralölmarke Minol. Zudem ist er Wappentier der Fliegergruppe der Bundespolizei. In Verbindung mit einer pilotenbezogenen Kennnummer ist Pirol auch der Funkrufname des Flugdienstes der Bundespolizei nach dem Luftfahrthandbuch (AIP).
Der Pirol (Oriolus oriolus) ist ein im Norden und Westen Eurasiens verbreiteter Singvogel aus der Gattung Oriolus innerhalb der Familie der Pirole (Oriolidae). Die Männchen sind leuchtend gelb gefärbt, wohingegen die Weibchen eher unscheinbar sind.
Ameksa wulli neɣ Tuwriɣt (Assaɣ ussnan: Oriolus oriolus) d talmest n iylalen yeṭṭafaren tawsit n Telya deg twacult n telyatin, Talmest-a d tamnummsant n webleɣ s teɣzi igan gar n 22 ar 25 cm yerna tezmer ad tidir alamma d 8 n iseggasen. Ameksa wulli aylal yettinigen deg unebdu ar Uruppa d Asya talemmast d Tefriqt ugafa ma deg tegrest yettinig ar tlemmast d unẓul n Tefriqt
Ariɣ n uwtem d awraɣ aweṛɣan. Yakk d wafriw n wedfar d aberkan. Dɣa anaw n tmuɣlit-is temgarad yakk ɣef iylalen n iden yettidiren deg Uruppa d tmurt n Yiqbayliyen. Isem Alatin n umeksa wulli Oriolus dɣa awal-a yennumke-d ini awraɣ n weylal-a
Afraw n tewtemt iga d amnummsan ugar, Arur-is d azegza s yini n iferran n uzemmur ma d adis-is d adnanes yebberqec. Afraw n iknuzen (ifrax) d aras yeɣman (qessiḥen)
Oriolus oriolus - Awtem
Oriolus oriolus - Tawtemt
Afrux.
Učči
Učči n umeksa wulli yezzi ɣef iburɣas meqqren d teswermin am izinzren, tkeččawin, iferṭeṭṭa, warẓaẓen, agayemru, Tadlafriwin yakk d iberruten maca daɣen deg waṭas n wakuden iy tett ula d tissisin yakk d tigritin
Mi ara ad yas wakud n igumma am uredlim, tiyni, tibexsisin yakk d tizwal yiwet n tayuga n umeksa wulli tezmer ad tt-fakk yakk igumma yellan deg useklu
Ameksa wulli neɣ Tuwriɣt d talmest tamyiwent n twacult-is yettidiren deg Uruppa d Tmurt n Iqbayliyen. Anda i temmẓer deg yakk tmura n Uruppa anagar Skundinavya d tmura n Ubeltik, Deg tegzirin n Britanya iga d imidrus maca yettidir deg tignatin yudren d timnummsanin n waddud
Tinigt
Agdef n umeksa wulli
Timellalin n umeksa wulli deg usalay n Toulouse
Ameksa wulli d aylal iminig. Yettuɣal-d seg tmezduɣt-is n unebdu deg Tefriqt gar n tlemmast n Yebrir d taggara n Mayu s unect n Izerrigen n tehri, dɣa deg wakud-a isekla ččaṛayen d iferran. Ayen iy banen d akken iwetmen d twetmin ttinigen yal uzuf iman-is yerna d iwetmen id yettawaṭen d imenza. Dɣa iy tekker imenɣi deg teɣzi n tallit nni dgi id ttmagen-t tyuga n imeksa wulli
Ameksa wulli neɣ Tuwriɣt (Assaɣ ussnan: Oriolus oriolus) d talmest n iylalen yeṭṭafaren tawsit n Telya deg twacult n telyatin, Talmest-a d tamnummsant n webleɣ s teɣzi igan gar n 22 ar 25 cm yerna tezmer ad tidir alamma d 8 n iseggasen. Ameksa wulli aylal yettinigen deg unebdu ar Uruppa d Asya talemmast d Tefriqt ugafa ma deg tegrest yettinig ar tlemmast d unẓul n Tefriqt
De Gielegou (Oriolus oriolus) is in fûgel yn it skift fan de Moskeftigen, it is de ienichste soart út de meast tropyske famylje fan fûgels dy't yn Jeropa foarkomt.
De Gielegou is is mei sa'n 18 oant 24 sm likernôch sa grut as in Klyster mar hat wol in hiel opfallende kleur. It mantsje fan de Gielegou is fel giel mei swarte wjukken, in swarte sturt en in swarte eachstreek. De jonge wyfkes binne meast wat grieneftich en binne lang sa opfallend net. De âldere wyfkes lykje lykwols hieltyd mear op de mantsjes, sadat se op't lêst hast net mear te ûnderskieden binne.
De Gielegou is fan ein april oan't ein augustus yn syn briedgebiet. Dat bestiet út grutte parten fan Jeropa en it westen fan Aazje. De fûgels oerwinterje yn de bosken yn sintraal-Afrika.
De Gielegou is in echte fûgel fan de bosken. Hy komt hast net op de grûn en is ek net maklik te sjen om't er him meast heech yn de beammen tusken de blêden ophâldt.
De Gielegou yt sawol dieren, benammen rûpen en flinters as ek plantaardich iten lykas beien en kersen.
De Gielegou makket in nêst yn de foarke fan in tûke heech yn in beam. It wyfke briedt meast allinnich yn twa wiken de 3-6 aaien út, wylst se fuorre wurdt troch it mantsje.
– foto, fideo en harktriemmenDe Gielegou (Oriolus oriolus) is in fûgel yn it skift fan de Moskeftigen, it is de ienichste soart út de meast tropyske famylje fan fûgels dy't yn Jeropa foarkomt.
Tekst üüb Öömrang At gultroosel ((mo.) gööltroosel) (Oriolus oriolus) as en sjongfögel ütj at piroolenfamile (Oriolidae). Hat hiart ei tu a trooseln.
Tiaknang faan gultrooseln, bääft a mantje, föör at wiifke.
Aier faanOriolus oriolus.
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: At gultroosel ((mo.) gööltroosel) (Oriolus oriolus) as en sjongfögel ütj at piroolenfamile (Oriolidae). Hat hiart ei tu a trooseln.
Kelduviheldäi (ven. иволга, lat. Oriolus oriolus) on kirjavu lindu, ainavo kelduviheldäjien pereheh kuului, kuduadu on Pohjazen muapuoliškon lauhkien ilmaston alovehil. Karjalas kelduviheldäi on muuttolindu.
Kelduviheldäi eigo ole pieni, eigo liijakse suuri lindu. Se on šn’uakan suuruine. Ižäččy on äijiä kirjavembi emäččyy. Sil enimälleh ollah kirjavankeldazet sullat. Siivet da händy ollah mustat. N’okku on rouzovoinmaksankarvaine. Emäččylöil keldazes väris tuači on harmuan- libo keldazenvihandu väri. Siivet da händy ollah muzavanruskiet. Ryndähäs da bokis piduzin ollah muzavat sulgujunozet. N’okku emäčyl on muzavanruskiehko.
Kelduviheldäjiä on Jevroupas da Aazies päivännouzupuoleh päi Jenisei-jogessah. Karjalas kulduviheldäjiä ei ole äijiä. Sidä on suvipiirilöis da loitombakse Karhumäin piirii se ei lennä. Karjalah talven jälles kelduviheldäi tulou myöhä, oraskuun jälgipäivinny libo heinykuun allus. Eloittuu lehtimeččih da harvendettuloih segameččih.
Karjalas kelduviheldäi rubieu pezoittumah kezäkuun puolivälis- heinykuul. Sendäh ku kelduviheldäjän lugu Karjalas ei ole suuri, äijät linnut muga ei ni luajita puarua. Kelduviheldäjäl on omaluaduine pezä. Se on lujah kiini oksis da rippuu niilöis ku liedžuverko rouno. Peziä luajitah emäččy dai ižäččy. Emä haudou 3-5 jäiččiä, puaksumbah 4. Jäičät ollah valgiet, vähäzen rouzovoit.
Kelduviheldäi syöy enne kaikkie kaikenmoizii selgyrangattomii meččyelättilöi, enimälleh böbökkiä da niilöin toukkua. Sygyzyl nämmä linnut puaksuh syvväh muarjua.
Kelduviheldäi Kelduviheldäi (ven. иволга, lat. Oriolus oriolus) on kirjavu lindu, ainavo kelduviheldäjien pereheh kuului, kuduadu on Pohjazen muapuoliškon lauhkien ilmaston alovehil. Karjalas kelduviheldäi on muuttolindu.
D Goldamsle (Oriolus oriolus; alemanischi Näme) isch en uufälige Zugvogel, wo vo endi April bis mitii September i Mitteleuropa lebt und süüdlich vo de Sahara öberwinteret.
S Mandli vo de Goldamsle het en uufälig geele Körper, d Flögel und de Schwanz sind schwarz. De Schnabel degege röötsch. S Wiibli isch geelgrüelich. Goldamsle wered 22 bis 25 cm grooss.
D Goldamsle isch e schüüche Singvogel wo i Laubwälder mit vile Liechtige und i Auewälder vorchunnt, aber au i alte Pärk und Gärte. Si flechtet wiit obe uf hööche Laubbömm e kunstvolls Nest us Bast und Grääs, wo si a Astgable uufhenkt. Si fresst Insekte und Laarfe, Beeri, Frücht und bsunders Chriesi. Si füetteret au eri Junge mit Chriesi und presst groossi Chriesi mit em Schnabel uus, so as di Junge de Saft trinke chönd.
D Manndli und au Wiibli hän de karakteristisch, klangvoll Gsang.
D Goldamsle (Oriolus oriolus; alemanischi Näme) isch en uufälige Zugvogel, wo vo endi April bis mitii September i Mitteleuropa lebt und süüdlich vo de Sahara öberwinteret.
Die Riekelüün (Oriolus oriolus, de. Pirol), uk luudmoalersk as Tüütrobüülo beteekend, is n Fuugel uut Eurasien (do touhoopewoaksene Waarelddeele Europa un Asien).
Dät rakt ferskeedene Meenengen, af die Indiske un die Europäiske Riekelüün nu ferskeedene Oarde af bloot ferskeedene Unneroarde sunt.
Uum do twäin Riekelüüne unnerskeede tou konnen, mout me goud pierje:
– MediendoatäieDie Riekelüün (Oriolus oriolus, de. Pirol), uk luudmoalersk as Tüütrobüülo beteekend, is n Fuugel uut Eurasien (do touhoopewoaksene Waarelddeele Europa un Asien).
Vuolongie aba vuolongė (luotīnėškā: Oriolus oriolus) īr vėdotėnė dėdoma paukštis. Īr rīškē geltonuos spalvuos, so jouda oudega ė sparnās. Gīven lapoutu ė spīglioutu mediu medies. Gūžta sok aukštā mediūs. Keušius ded bėrželė mienesi. Jied vabzdius, vėkšrus. Par lėitu čiolb garso jek-jek-jek.
Vuolongė Žemaitėjuo sotinkama nu gegožė lėgė siejės.
Zargʻaldoq (Oriolus oriolus) — chumchuqsimonlar turkumiga mansub qush. Chugʻurchiqdan sal kattaroq. Tanasi 25 sm cha, vazni 70—85 g . Nari och sariq, kaqotlari va dumi qora, modasi va joʻjalari yashilkulrang . 3. ShimoliGʻarbiy Afrika, Yevropa va Osiyoda tarqalgan.
Zerdêle, zerdek an jî zerîle (Oriolus oriolus), cureyek ji balindeyên wîçwîçok e.
Èn ôrimiele (on dit eto: on copere-loriot, èn ariole, on colåd-piråd, on måvi d' ôr)[1], c' est on gros djaene moxhon come les sprewes avou des noers penas (pol måye), mins foirt catchete, et målåjhey a vey; li frumele est bråmint pus ptite et avou ene vete coleur.
A cåze di ses plomes di coleur d' ôr, on li spote cobén li rwè des bwès.
No d' l' indje e sincieus latén : : Oriolus oriolus
L' ôrimiele fwait on ni pindou après les coxhes.
C' est ôrimiele est èn oujhea foirt pawoureus. On nel voet ki bén rålmint. Il est foirt midone avou ses djonnes, ki magnèt des ceréjhes et des halenes.
L' ôrimiele arive el Walonreye e moes d' may; il est la tins do fenåmoes. Did la onk des xhinaedjes di s' tchant, "Dixhombrez vs, i va ploure".
I revole eviè les tchôds payis docô k' ses djonnes sont-st aclevés.[2]
L' ôrimiele hene on djoyeus xhuflaedje, del môde "dileliyo-didlo". Did la, tos les xhinaedjes di s' xhufla
u:
Èn ôrimiele (on dit eto: on copere-loriot, èn ariole, on colåd-piråd, on måvi d' ôr), c' est on gros djaene moxhon come les sprewes avou des noers penas (pol måye), mins foirt catchete, et målåjhey a vey; li frumele est bråmint pus ptite et avou ene vete coleur.
A cåze di ses plomes di coleur d' ôr, on li spote cobén li rwè des bwès.
No d' l' indje e sincieus latén : : Oriolus oriolus
Ο συκοφάγος είναι πτηνό της οικογενείας των Οριολιδών (Χλωριονιδών), που απαντάται στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Oriolus oriolus και περιλαμβάνει 2 υποείδη.[2]
Στην Ελλάδα απαντάται το υποείδος Oriolus oriolus oriolus (Linnaeus, 1758).[2]
Για τη λατινική ονομασία του γένους oriolus, υπάρχουν δύο εκδοχές προέλευσης: σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, πιθανόν να προέρχεται από την επίσης λατινική λέξη auriolus (auriolus, auriola, auriolum), με αντικατάσταση του προθήματος au-από το o-. Η λέξη auriolus σημαίνει «χρυσός», «φτιαγμένος από χρυσό», ή «χρυσόχρωμος», -αλλά και «όμορφος», «μεγαλοπρεπής»- με αναφορά στο χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα του αρσενικού.[3]
Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, η λέξη έχει καθαρά «ηχητικές» ρίζες και, προέρχεται από το χαρακτηριστικό κάλεσμα του πτηνού που μοιάζει με τη λέξη or-i-ole. Πιθανολογείται ότι αυτό προτάθηκε από τον θεολόγο, φιλόσοφο και φυσιοδίφη Αλβέρτο τον Μεγάλο (Albertus Magnus), γύρω στο 1250.
Η ελληνική του ονομασία οφείλεται -λανθασμένα- στη συνήθειά του να τρέφεται με σύκα, κάτι που γίνεται μόνο σε περιοχές όπου υπάρχουν τα συγκεκριμένα δένδρα, ενώ δεν αποτελούν το κύριο μέρος της διατροφής του (βλ. Τροφή).
Το είδος περιγράφηκε από το Λινναίο, το 1758, ως Coracias oriolus.[4] Η ταξινομική του παρουσιάζει το πρόβλημα, εάν το υποείδος Oriolus oriolus kundoo θα πρέπει να αναβαθμιστεί στο είδος Oriolus kundoo, λόγω μορφολογικών, φωνητικών και γεωγραφικών κριτηρίων.[5] Ωστόσο, το συγκεκριμένο taxon δεν έχει ακόμη καταχωρηθεί στις λίστες της IUCN και της ITIS, οπότε, στο παρόν λήμμα εξακολουθείται να αντιμετωπίζεται ως υποείδος.[2]
Ο συκοφάγος είναι ένα πλήρως μεταναστευτικό είδος του Παλαιού Κόσμου, ερχόμενο στην ευρωπαϊκή ήπειρο τα καλοκαίρια για να αναπαραχθεί και, μεταναστεύει στην Αφρική (ή στην Ινδία, ανάλογα με το υποείδος) για να διαχειμάσει.
Πηγές:[6][7] (σημ. με έντονα γράμματα το υποείδος που απαντάται στον ελλαδικό χώρο
Ο συκοφάγος είναι πλήρως μεταναστευτικό πτηνό, εκτός από την περίπτωση του ινδικού υποείδους που είναι σε μεγάλο ποσοστό επιδημητικό και, προτιμάει την τοπική μετακίνηση εντός των ορίων επικρατείας του. Στην κεντρική Ευρώπη, είναι ένα πουλί αναπαραγωγής των πεδινών περιοχών και συνήθως λείπει από τις χαμηλές οροσειρές, και σε μεγάλο βαθμό από τις Άλπεις. Σπάνια απαντάται πάνω από τα 600 μέτρα, με το υψηλότερο ρεκόρ αναπαραγωγής να βρίσκεται στην Ελβετία στα 1.160 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και στη Βάδη-Βυρτεμβέργη, όπου φωλιές βρέθηκαν στα 730 μέτρα.
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από την Ισλανδία, και την Ιρλανδία, το Μάλι, το Κονγκό, τη Μαδαγασκάρη και τις Σεϋχέλλες.[1]
Στην Ελλάδα ο συκοφάγος -όπως σε όλη την Ευρώπη- έρχεται για να φωλιάσει το καλοκαίρι, κυρίως στη βόρεια χώρα, αλλά απαντώνται και διαβατικά άτομα κατά τις μεταναστεύσεις.[8][9]
Οι συκοφάγοι απαντώνται σε ένα ευρύ φάσμα ενδιαιτημάτων. Στη δυτική Ευρώπη προτιμούν ανοιχτά δάση πλατύφυλλων και φυτείες, λόχμες, παραποτάμια ή βαλτώδη αλλουβιακά δάση, οπωρώνες, μεγάλους κήπους. Στην ανατολική Ευρώπη μπορεί να μένουν περισσότερο στα δάση, μικτά ή κωνοφόρων, ενώ αποφεύγουν συνήθως γυμνούς από δένδρα οικοτόπους, π.χ. χωράφια και λιβάδια,[10] αν και αναζητούν εκεί την τροφή τους. Στα μέρη διαχείμασης απαντώνται σε ημι-άνυδρες ή λίγο υγρές δασικές εκτάσεις, σε ψηλά και παραποτάμια δάση, στη σαβάνα, ή εκτάσεις με συνδυασμό δάσους και σαβάνας,[5] ελαιώνες, αμπελώνες και οάσεις.
Στην Ελλάδα, απαντώνται σε δάση φυλλοβόλων και κωνοφόρων, περιοχές με διάσπαρτα δένδρα, άλση και αλσύλλια.[8]
Ο συκοφάγος εμφανίζει έντονο φυλετικό διμορφισμό, με το αρσενικό να διαφέρει αρκετά από το θηλυκό στο χρωματισμό του πτερώματος, στοιχείο που το καθιστά εύκολα αναγνωρίσιμο στην παρατήρηση πεδίου, αν και είναι δύσκολο να εντοπιστεί ανάμεσα στα ψηλά φυλλώματα, ιδιαίτερα το θηλυκό και τα νεαρά άτομα.[11]
Το αρσενικό είναι, κατ’ ουσίαν, το μοναδικό πτηνό με τους συγκεκριμένους κοντράστ χρωματισμούς που μπορεί να συναντήσει κανείς στα συγκεκριμένα ενδιαιτήματα. Έχει έντονο κίτρινο χρώμα, τόσο στην άνω όσο και στην κάτω επιφάνεια του σώματός του, που έρχεται σε έντονη αντίθεση με τις μαύρες πτέρυγες και την ουρά. Συγκεκριμένα, τα πρωτεύοντα ερετικά πτερά είναι μαύρα, αλλά τα καλυπτήριά τους είναι μαύρα στη βάση τους και κίτρινα στην άκρη. Τα δευτερεύοντα και τριτεύοντα ερετικά, όσο και τα καλυπτήριά τους είναι μαύρα. Η ουρά έχει τα κεντρικά πηδαλιώδη μαύρα, ενώ τα πλαϊνά έχουν μαύρη βάση και κίτρινη άκρη. Το στήθος και η κοιλιακή χώρα είναι κατακίτρινα. Επίσης, διαθέτει μαύρη λωρίδα στους οφθαλμούς, από τη βάση του ράμφους μέχρι το πίσω μέρος τους.[12]
Στα θηλυκά φαίνεται ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες: η πρώτη περιλαμβάνει τους «κλασικούς» χρωματισμούς του θηλυκού και η δεύτερη ενδιάμεσους χρωματισμούς μεταξύ θηλυκού και αρσενικού. Η πλειοψηφία των θηλυκών διαθέτει -στις αντίστοιχες κίτρινες περιοχές της άνω επιφανείας των αρσενικών- ελαιοπράσινους χρωματισμούς (όχι κίτρινους), με τα πρωτεύοντα ερετικά των πτερύγων και των πηδαλιωδών της ουράς να είναι σταχτοπράσινα (όχι μαύρα) και αντίστοιχες υποκίτρινες (όχι κίτρινες) περιοχές. Στο στήθος, οι χρωματισμοί είναι υπόλευκοι-ελαιοπράσινοι (όχι κίτρινοι) με αχνές μαυριδερές ραβδώσεις που, όσο νεαρότερο είναι το άτομο, τόσο πιο έντονοι είναι. Η λωρίδα στην περιοχή των οφθαλμών είναι αχνή μαυριδερή (όχι μαύρη). Τα θηλυκά της δεύτερης κατηγορίας έχουν τους χρωματισμούς εκείνων της πρώτης, αλλά πιο σκούρους.[12]
Το ράμφος έχει κοκκινωπό-κεραμιδί χρώμα σε όλες τις περιπτώσεις.
Ο συκοφάγος τρέφεται τόσο με φυτική όσο κα με ζωική ύλη και, συγκεκριμένα, με έντομα (κυρίως κάμπιες και πεταλούδες) και ζαχαρούχα, γλυκά φρούτα, όπως κεράσια και διάφορα σωροκάρπια (berries). Βέβαια, όταν υπάρχουν στη διάθεσή του, καταναλώνει και σύκα αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της επικρατείας του στην Ευρώπη, δεν υπάρχει ο συγκεκριμένος καρπός, οπότε η ονομασία του δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στις διατροφικές του συνήθειες. Την τροφή τους αναζητούν στα φυλλώματα των δένδρων και, πολύ σπάνια, στο έδαφος.[14]
Ο συκοφάγος έχει αρκετά κρυπτική (secretive) συμπεριφορά που, σε συνδυασμό με το πτέρωμά του και τη συνήθειά του να περιφέρεται στα ψηλά φυλλώματα των δένδρων, κοντά στο θόλο τους (canopy), τον κάνουν αρκετά δύσκολο να παρατηρηθεί. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, «προδίδεται» από το χαρακτηριστικό «φλαουτοειδές» του κάλεσμα, που είναι πολύ ιδιαίτερο και, με αρκετή φαντασία, ακούγεται σαν την αγγλική του ονομασία (o-ri-ole). Το θηλυκό και τα νεαρά άτομα, είναι εξαιρετκά δύσκολο να τα δει κανείς, εκτός εάν έχει εντοπιστεί η χαρακτηριστική φωλιά τους (βλ. Αναπαραγωγή). Πάντως είναι μοναχικό στη συμπεριφορά του και, συνήθως κινείται μόνο του μέσα στα φυλλώματα, ενώ το πέταγμά του είναι «κυματιστό» (undulating), όπως πολλών δασόβιων στρουθιόμορφων.[11]
Οι συκοφάγοι αναπαράγονται κυρίως από το Μάιο μέχρι τον Ιούνιο, με την περίοδο φωλιάσματος να διαφέρει ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος. Η ωοτοκία, τις περισσότερες φορές πραγματοποιείται εφάπαξ, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να επαναληφθεί ακόμη μία φορά μέσα στην αναπαραγωγική περίοδο.[15]
Η φωλιά είναι μία χαρακτηριστική καλαθοειδής κατασκευή που, σχεδόν πάντοτε, στηρίζεται στους δύο κλάδους μιας διχάλας κάθετης στον κορμό ενός δένδρου, με τα χείλη της να προσαρμόζονται εξαιρετικά γερά στους οριζόντιους κλάδους και, ο πυθμένας της να βρίσκεται στον αέρα. Κατασκευάζεται από το θηλυκό και αποτελείται από λωρίδες φλοιού δένδρων, μικρά επιμήκη κλαδάκια, μαλλί, ή οποιοδήποτε παρόμοιο ινοειδές, μακρόστενο υλικό που να μπορεί να υφανθεί. Δηλαδή το θηλυκό περνάει δεξιοτεχνικά -κατ’ουσίαν υφαίνει- την πρώτη ύλη πάνω και κάτω από τους οριζόντιους στηρικτικούς κλάδους της διχάλας και, κατόπιν μέσα από το ίδιο το σώμα της φωλιάς, κατά τέτοιο τρόπο που η φωλιά είναι αδύνατον να αποκολληθεί και μοιάζει με ένα καλάθι ενσωματωμένο στο δένδρο. Το υλικό επίστρωσης αποτελείται από λεπτότερα στοιχεία, όπως μαλλί, χαρτί και κορυφές από γρασίδι.[15]
Η γέννα αποτελείται από 3-4, σπάνια 6 αυγά. Η επώαση πραγματοποιείται και από τα δύο φύλα, κυρίως όμως από το θηλυκό και, διαρκεί 14-15 ημέρες. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφιλοι, σιτίζονται και επιτηρούνται και από τους δύο γονείς για 14-15 ημέρες, οπότε εγκαταλείπουν τη φωλιά.[15]
Στην Ελλάδα, ο συκοφάγος έρχεται -όπως σε όλη την Ευρώπη- τα καλοκαίρια (συνήθως μεταξύ Απριλίου και Σεπτεμβρίου) για να αναπαραχθεί, κυρίως στη βόρεια χώρα, μπορεί όμως να παρατηρηθεί σε όλη την επικράτεια.[8][9]
Οι πληθυσμοί του είδους στην Ευρώπη είναι γενικά σταθεροί, με τάσεις ελάχιστα αυξητικές, από το 1982 (p <0,01), με βάση τα προσωρινά στοιχεία για 21 χώρες από την Πανευρωπαϊκή Προγράμματος Παρακολούθησης Κοινών Πουλιών (EBCC / RSPB / BirdLife / Στατιστική Ολλανδία.
Το είδος δεν φαίνεται να κινδυνεύει από κάποια συγκεκριμένη απειλή, γι’αυτό η IUCN έχει χαρακτηρίσει το είδος ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC) [1]
Στον ελλαδικό χώρο o συκοφάγος απαντάται και με τις ονομασίες Συκοφαγάς, Συκάς, Συκαλάς, Κιτρινοπούλι, Κιτρινοπούλα (Κυκλάδες), Σοχλαίος (Ταΰγετος), Κλορκός (Κύπρος) [16], Συκολόγος.[17]
Ο συκοφάγος είναι πτηνό της οικογενείας των Οριολιδών (Χλωριονιδών), που απαντάται στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Oriolus oriolus και περιλαμβάνει 2 υποείδη.
Στην Ελλάδα απαντάται το υποείδος Oriolus oriolus oriolus (Linnaeus, 1758).
Івовга (Oriolus oriolus) є птах з родины івовговых великости коса.
Самець мать выразно жовте зафарблїня тїла в контрастї з чорнов фарбов крыл і хвоста. Дзёбак є червеный, коло ока є чорный фляк. Саміця є невыразно зафарблена, їй тїло є на хырбетї оливов зелене, спід тїла є сивый з поздовжныма смужками. Молоды екземплары суть на сподї білы і слабо смужкованы, крыловы пірка мають світлый лем.
Івовга є перелїтный вид, котрый до Середнёй Европы прилїтавать на граніцї апріля і мая. Зимовища европскых популацій ся находять в южній і юговыходній Африцї. Росшырена є найчастїше єднотливо, в світлых листяных лїсях, садах ітд. Гнїздїня започінать кінцём мая. Гнїздить лем до надморьской вышкы 600 м. н. м., гнїздо сплїтать з травы в корунах стормів, у вілцї дакотрого конаря. Саміця кладе 3-5 яєць з пару чорныма фляками. При інкубації ся черяють обомі родічі. По двох тыжднях ся лягнуть молодята, котры о далшых 14 днїв вылїтають з гнїзда. На зимовища одлїтають початком септембра.
Різны безхырбетны жывотны і дужиновы плоды.
Правдоподобно ся в давнинї пошырёвали із середоморьскых країв напрямом на север. В сучасности є северна граніця ареалу в южній Шкандінавії. Проникла і до середнёй Азії, тамты популації зимують в Переднїй Індії.
Dungel J., Hudec K.:Atlas ptáků České a Slovenské republiky. Academia, Praha, 2001. Šťastný K., Bejček V., Hudec K.: Svět zvířat IV - Ptáci(1). Albatros, Praha, 1998.
Бжэндэхъугъуэжь (лат-бз. Oriolus oriolus) — бжэндэхъугъуэжь лъэпкъым щыщщ.
Хъухэм я теплъэр дыщэ-гъуэжьыфэщ, кусэ фӀыцӀэ хэлъу. Дамэр фӀыцӀэщ, гъуэжь ӀэпапӀэ хэлъщ, кӀэ къабзий фӀыцӀэхэр еух гъуэжьыфэу. Анэр гъуэжь-удзыфэщ, я бгъэгу щӀагъыр щхъуэ-хужьыфэщ, кӀэ щӀагъыр гъуэжьщ.
Къэрал бжыгъэу зызубгъуа лӀэужьыгъуэщ. Ди хэгъуэгухэм щыпсэухэм щӀымахуэр Африкэм щрах. Бжэндэхъугъуэжьхэм абгъуэр нэхъыбэу здащӀыр пхъэхуей, жыгей мэз гъущэхэращ, псыежэххэм ягъунэгъуу. Хадэхэм я гунэгъу щыху жыг гуэрэнхэми щогъуалъхьэ. Згуэрэм игъэгузэвамэ, игъэщтамэ джэду губжьа гоу макъ къегъэӀу.
Бжэндэхъугъуэжьхэр икъукӀэ къэщхьэпэгъуэ къахьыр бэуэ яшх мэзым зэран ин езых, нэгъуэщӀ къуалэбзу лӀэужьыгъуэхэм Ӏумпэм ящӀ щыгъыныхьхэр, къинэмыщӀауэ — цӀывхэр, бадзэ пӀащэхэр, бэджхэр.
Жолна или обична жолна, златка или вуга[2] (науч. Oriolus oriolus) — птица преселница, која на лето живее во Европа и западна Азија, а зиме живее во тропските краишта. Ја има и во Македонија.
Сариазмата е единствениот член на фамилијата птици-врапчарки наречена жолни кои живеат во умерените предели на северната хемисфера.
Жолната живее во високи листопадни дрвја во шумовити предели, овоштарници и паркови. Во Велика Британија живеат многу мал број на вакви птици, каде се гнездат во индустриски насади на црна топола.
Оваа птица гради уредно гнездо во чаталот на дрвото, и во него сместува 3-6 јајца. Се храни на инсекти и овошје кои ги наоѓа во крошните, каде впрочем златката проведува голем дел од времето.
Мажјаците се упадливи со типичното жолто-црно перје, но женките се еднолично зелени. Жолните се мошне повлечени птици, па дури и мажјаците се многу тешко забележливи во жолто-зеленото шаренило на крошните.
Летот им е налик на оној на дроздот, силен и насочен со извесни спустови при долги летови.
Жолната пее слично на сојка, но песната ѝ е помилозвучна и непогрешлива.
_en_el_parque_del_Xur%C3%A9s.jpg)
_nest_W_IMG_9566.jpg)
_-_Oriolus_oriolus_(018b).jpg)
_nest_W_IMG_9566.jpg)
|accessdate= (помош) (англиски) Тука е објаснето зошто оваа птица е најмалку загрозена Жолна или обична жолна, златка или вуга (науч. Oriolus oriolus) — птица преселница, која на лето живее во Европа и западна Азија, а зиме живее во тропските краишта. Ја има и во Македонија.
Заргулдор, залғам, зарғилдоқ - оилаи паррандаҳо аз оилаи гунҷишкҳо.
Ожопуло[1] (лат. Oriolus oriolus, руз. Обыкнове́нная и́волга[2]) — те апокшке мазый вирь нармунь Ожопулоньсэтьнень семиястонть (Oriolidae).
Саркайăк - шăнкăрчран пысăкрах кайăк. Çутă вăрмансенче, парксемпе садсенче вăрттăн пурăнать. Сасси тăрăх кăна тупма пулать. Çăмартисем (4-5) хура пăвăр пăнчăсемлĕ, шурă тĕслĕ. Çырласем пиçсе çитнĕ вăхăтра çырласем çине тапăнаççĕ. Çу уйăхĕн пуçламăшĕнче вĕçсе килеççĕ. Çурла уйăхĕн вĕçĕнче каяççĕ. Пирĕн тăрăхра пур çĕрте те тĕл пулать.
-_kundoo_race-_Male_at_Secunderabad_W2_IMG_6715.jpg)
Саркайăк - шăнкăрчран пысăкрах кайăк. Çутă вăрмансенче, парксемпе садсенче вăрттăн пурăнать. Сасси тăрăх кăна тупма пулать. Çăмартисем (4-5) хура пăвăр пăнчăсемлĕ, шурă тĕслĕ. Çырласем пиçсе çитнĕ вăхăтра çырласем çине тапăнаççĕ. Çу уйăхĕн пуçламăшĕнче вĕçсе килеççĕ. Çурла уйăхĕн вĕçĕнче каяççĕ. Пирĕн тăрăхра пур çĕрте те тĕл пулать.
Селасат (эрс: И́волга, лат: Oriolus) — доккха доаца сийрда оалхазар да, цаI мара дац «селасата» яхача дезала чура, гIинбухера ахбуре юкъара Iалама лоаттаме даьржа долаш. Цо бIи бу Европеи Азеи Енисей хин малхбоалега.
Шәүлегән (лат. Oriolus oriolus) — чыпчыксыманнар
Эгэл шаргач ,Oriolus oriolus, нь Шаргачийнхан овгийн шувуу бөгөөд дэлхийн бөмбөрцгийн хойд хагасын сэрүүн бүсийн нутгаар амьдарна. Зуны улирлалд Европ, баруун Азид амьдарч, өвөл болоход нүүдэллэн халуун дулаан орныг зорьдог.
Энэ шувуу нь өндөр навчит модот газар, цэцэрлэгт хүрээлэн гэх мэтэд амьдран модны мөчрийн салаанд үүрээ засаж 3-6 өндөг гаргана. Гол идэш тэжээл нь шавьж болон жимс жимсгэнэ юм.
Эгэл шаргачийн нисэх байдал нь хөөндэйтэй төстэй, хүчирхэг, шулуун байна. Жиргэх дуу нь чихэнд чимэгтэй, нэг сонсоход дараа андашгүй байдаг.
Нас бие гүйцсэн эрэгчин.
kundoo race - Үүрэндээ буй эрэгчин
Энэтхэгт.
үүр.
kundoo race - Эмэгчин
залуу.
kundoo race - эрэгчин , Энэтхэгт.
kundoo race - эрэгчин.
kundoo race - эрэгчин.
kundoo race - эрэгчин.
залуу
kundoo race
kundoo race
kundoo race
Oriolus oriolus
Эгэл шаргач ,Oriolus oriolus, нь Шаргачийнхан овгийн шувуу бөгөөд дэлхийн бөмбөрцгийн хойд хагасын сэрүүн бүсийн нутгаар амьдарна. Зуны улирлалд Европ, баруун Азид амьдарч, өвөл болоход нүүдэллэн халуун дулаан орныг зорьдог.
Энэ шувуу нь өндөр навчит модот газар, цэцэрлэгт хүрээлэн гэх мэтэд амьдран модны мөчрийн салаанд үүрээ засаж 3-6 өндөг гаргана. Гол идэш тэжээл нь шавьж болон жимс жимсгэнэ юм.
Эгэл шаргачийн нисэх байдал нь хөөндэйтэй төстэй, хүчирхэг, шулуун байна. Жиргэх дуу нь чихэнд чимэгтэй, нэг сонсоход дараа андашгүй байдаг.
Сыйырсыҡтан ҙурыраҡ. Ҡуйы япраҡтар араһында йөрөүсе һаҡ ҡош. Ата ҡоштоң ҡанаттары һәм ҡойроғо ҡара, кәүҙәһенең башҡа өлөшө сағыу һары. Инә ҡоштоң һырты йәшкелт һары. Кәүҙәһенең аҫ яғы буй ала аҡһыл һары. Башҡа ҡоштар менән бутарлыҡ түгел. Тауышы киҫкен: "ҡжжжжжия, матур яғымлы итеп һыҙғыра.
Урманда йәшәй. Күсмә ҡош. Киң таралған. Ағаста оялай. Зарарлы бөжәктәрҙе ҡырып файҙа килтерә
Бөжәктәр, емештәр менән туҡлана. Ҡара һипкелле 3-4 йомортҡа һала
Э. Ф. Ишбирҙин. Башҡортостан ҡоштары. 1986 йыл Өфө. 71-се бит
Ӱжӱвӱр (лат. Oriolus oriolus ) – Евразийыште ӱжӱвӱр-влак (Oriolidae) йамагат гыч изи кайык. Капше 24-25 см, шулдырше 45 см, нелытше 41 (узо) , 71,8 (ава) г.
मराठीत हळद्या, पिलक अशी नावे असलेला हा पक्षी संपूर्ण भारत देशभर आढळतो. याचे इंग्रजी नाव गोल्डन ओरिओल (Golden Oriole) तर शास्त्रीय नाव Oriolus oriolus असे आहे.
नर हळद्या मुख्यत्वे जर्द पिवळ्या रंगाचा असून याच्या पंखांचा रंग काळा असतो तसेच याच्या डोळ्याजवळ काळ्या रंगाची पट्टी असते. मादी नरासारखीच पण किंचित फिक्या पिवळ्या-हिरव्या रंगाची असते. झाडांवर एकट्याने किंवा जोडीने आढळतो. झाडांच्या फांद्यांवर असला तरी हळद्या नजरेस पडणे जरा कठीणच, आवाजावरूनच तो ओळखू येतो.
फुलांमधील मध, विविध फळे आणि लहान किडे हे याचे मुख्य खाद्य आहे. याचे घरटे लहान, कपच्या आकाराचे गवत, कोळ्याच्या जाळ्याने व्यवस्थित विणलेले असते. विणीचा हंगाम एप्रिल ते जुलै असा असून मादी एकावेळी २ ते ३ पांढर्या रंगाची अंडी देते. पिलांचे संगोपनाची सगळी कामे नर मादी दोघे मिळून करतात.
एक थोराड नर-हळद्या
हळद्या
हळद्याची अंडी
मराठीत हळद्या, पिलक अशी नावे असलेला हा पक्षी संपूर्ण भारत देशभर आढळतो. याचे इंग्रजी नाव गोल्डन ओरिओल (Golden Oriole) तर शास्त्रीय नाव Oriolus oriolus असे आहे.
नर हळद्या मुख्यत्वे जर्द पिवळ्या रंगाचा असून याच्या पंखांचा रंग काळा असतो तसेच याच्या डोळ्याजवळ काळ्या रंगाची पट्टी असते. मादी नरासारखीच पण किंचित फिक्या पिवळ्या-हिरव्या रंगाची असते. झाडांवर एकट्याने किंवा जोडीने आढळतो. झाडांच्या फांद्यांवर असला तरी हळद्या नजरेस पडणे जरा कठीणच, आवाजावरूनच तो ओळखू येतो.
फुलांमधील मध, विविध फळे आणि लहान किडे हे याचे मुख्य खाद्य आहे. याचे घरटे लहान, कपच्या आकाराचे गवत, कोळ्याच्या जाळ्याने व्यवस्थित विणलेले असते. विणीचा हंगाम एप्रिल ते जुलै असा असून मादी एकावेळी २ ते ३ पांढर्या रंगाची अंडी देते. पिलांचे संगोपनाची सगळी कामे नर मादी दोघे मिळून करतात.
ਪੀਲਕ (en:Eurasian golden oriole) ਜਾਂ golden oriole (Oriolus oriolus) ਇੱਕ ਉੱਤਰੀ ਹੇਮੀਸਫ਼ੀਅਰ ਟੇਮਪਰੇਟ ਖੇਤਰਾਂ (Hemisphere temperate regions) ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਹ ਯੂਰੋਪ ਪੱਛਮੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਮੌਸਮ ਦਾ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਪੰਛੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਕੇਂਦਰੀ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਅਫਰੀਕਾ ਵੱਲ ਚਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਅਜੇ ਸੁਰਖਿਅਤ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਹੈ ਅਤੇ ਖਤਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੈ [1]
ਪੀਲਕ (en:Eurasian golden oriole) ਜਾਂ golden oriole (Oriolus oriolus) ਇੱਕ ਉੱਤਰੀ ਹੇਮੀਸਫ਼ੀਅਰ ਟੇਮਪਰੇਟ ਖੇਤਰਾਂ (Hemisphere temperate regions) ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਹ ਯੂਰੋਪ ਪੱਛਮੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਮੌਸਮ ਦਾ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਪੰਛੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਕੇਂਦਰੀ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਅਫਰੀਕਾ ਵੱਲ ਚਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਅਜੇ ਸੁਰਖਿਅਤ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਹੈ ਅਤੇ ਖਤਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੈ
மாங்குயில் (இலங்கை வழக்கு: மாம்பழத்தி) உடலில் மஞ்சள் நிறமும் இறக்கையில் கறுப்பு நிறமும் கொண்ட பறவை. இதன் அறிவியல் பெயர் ஓரியோலசு ஓரியோலசு (Oriolus oriolus). கண்ணருகேயும் கறுப்புத் திட்டுகள் இருக்கும். ஏறாத்தாழ 22-25 செமீ (9-10 அங்குலம்) நீளமுடைது. வீட்டுக் குருவியை விடப் பெரியது. சற்றேறக்குறைய மைனா அளவினது. இது மாமரத்தில் காணப்படுவதாலும், மாம்பழம் போல் மஞ்சளால் இருப்பதாலும் மாங்குயில் எனப்படுகின்றது. இதன் குரல் (குயிலும் பாட்டு) இனிமையாக இருக்கும் (மாங்குயில் கூவுவதைக் கேட்க). மாங்குயில் முட்டைகள் வெளிரிய இளம் பழுப்பு நிறத்தில் கரும்புள்ளிகளுடன் இருக்கும். கூட்டில் 3-4 முட்டைகள் இருக்கும். இதன் குஞ்சுகள் இளம்பச்சை நிறத்தில் இருக்கும். குஞ்சுகளின் தொண்டை,, நெஞ்சுப்பகுதிகளும் அடிப்பகுதிகளும் வெள்ளை நிறத்தில் இருக்கும் அடர்ந்த நிறத்தில் கோடு கோடாக இருக்கும்.[2]
தலையில் கறுப்பாக உள்ள மாங்குயில் வேறு இனம், அதன் பெயர் கருந்தலை மாங்குயில்[3] (அறிவியல் பெயர் ஓரியோலசு காந்தோமசு Oriolus xanthomus). ஓரியோலசுக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த இவை தவிர மாங்குயில் போலவே தோற்றம் அளிக்கும் அமெரிக்க மஞ்சக்குயில்களும் ஆங்கிலத்தில் ஓரியோல் (Oriole) என்னும் அதே பெயரால் அழைக்கப்பட்டாலும் அவை முற்றிலும் வேறு பறவைக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவை. அமெரிக்க மஞ்சக்குயில்கள் அறிவியல் வகைப்பாட்டின்படி இக்டேரசு (Icterus) என்னும் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவை[4].
மாங்குயில் (இலங்கை வழக்கு: மாம்பழத்தி) உடலில் மஞ்சள் நிறமும் இறக்கையில் கறுப்பு நிறமும் கொண்ட பறவை. இதன் அறிவியல் பெயர் ஓரியோலசு ஓரியோலசு (Oriolus oriolus). கண்ணருகேயும் கறுப்புத் திட்டுகள் இருக்கும். ஏறாத்தாழ 22-25 செமீ (9-10 அங்குலம்) நீளமுடைது. வீட்டுக் குருவியை விடப் பெரியது. சற்றேறக்குறைய மைனா அளவினது. இது மாமரத்தில் காணப்படுவதாலும், மாம்பழம் போல் மஞ்சளால் இருப்பதாலும் மாங்குயில் எனப்படுகின்றது. இதன் குரல் (குயிலும் பாட்டு) இனிமையாக இருக்கும் (மாங்குயில் கூவுவதைக் கேட்க). மாங்குயில் முட்டைகள் வெளிரிய இளம் பழுப்பு நிறத்தில் கரும்புள்ளிகளுடன் இருக்கும். கூட்டில் 3-4 முட்டைகள் இருக்கும். இதன் குஞ்சுகள் இளம்பச்சை நிறத்தில் இருக்கும். குஞ்சுகளின் தொண்டை,, நெஞ்சுப்பகுதிகளும் அடிப்பகுதிகளும் வெள்ளை நிறத்தில் இருக்கும் அடர்ந்த நிறத்தில் கோடு கோடாக இருக்கும்.
தலையில் கறுப்பாக உள்ள மாங்குயில் வேறு இனம், அதன் பெயர் கருந்தலை மாங்குயில் (அறிவியல் பெயர் ஓரியோலசு காந்தோமசு Oriolus xanthomus). ஓரியோலசுக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த இவை தவிர மாங்குயில் போலவே தோற்றம் அளிக்கும் அமெரிக்க மஞ்சக்குயில்களும் ஆங்கிலத்தில் ஓரியோல் (Oriole) என்னும் அதே பெயரால் அழைக்கப்பட்டாலும் அவை முற்றிலும் வேறு பறவைக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவை. அமெரிக்க மஞ்சக்குயில்கள் அறிவியல் வகைப்பாட்டின்படி இக்டேரசு (Icterus) என்னும் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவை.
ಅರಿಶಿನ ಬುರುಡೆ ಹಕ್ಕಿ , ಒರಿಯಲ್ ಕುಂಡೂ (Oriolus kundoo ಕ-ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆ) ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಗುಬಚ್ಚಿ ಗಾತ್ರದ ಹಕ್ಕಿ. ಇದನ್ನು ಭಾರತ ಉಪಖಂಡ ಹಾಗು ಮಧ್ಯ ಏಷ್ಯದೆಲ್ಲೆಡೆ ಕಾಣಬಹುದು. ಈ ಹಕ್ಕಿ ಕೆಲವೆಡೆ ಮದುವಣಗಿತ್ತಿ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದಲೂ ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಮದುವಣಗಿತ್ತಿ (ಮದುಮಗಳು) ಎಂಬ ಹೆಸರಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಮುಖ ಮೈ ಎಲ್ಲವೂ ಅರಿಶಿನ, ಹಣೆಯ ಕುಂಕುಮದಂತೆ ಕೆಂಪು ಕೊಕ್ಕು, ಕಾಡಿಗೆ ತೀಡಿದ ಕಣ್ಣಿನಂತೆ ಕಣ್ಣಿನ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣ ತೀಡಿರುವುದರಿಂದ ಮದುವಣಗಿತ್ತಿ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಈ ಹಕ್ಕಿಯ ರೂಪವನ್ನು ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ . ಆದರೆ ಈ ಹೆಸರು ಸೂಚಿಸುವಂತೆ ಇದು ಹೆಣ್ಣ ಹಕ್ಕಿಯ ರೂಪ ಲಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲ - ಇದು ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಯ ರೂಪ ಲಕ್ಷಣಗಳಾಗಿವೆ. ಈ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಇನ್ನೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಹೆಸರುಗಳಿಂದಲೂ ಕರೆಯುವುದುಂಟು, ಸುವರ್ಣ ಪಕ್ಷಿ, ಹೊನ್ನಕ್ಕಿ, ಮಂಜಲಪಕ್ಕಿ, ಮಂಜಲಕ್ಕಿ (ತುಳು), ಮಂಜಪಕ್ಷಿ (ಕೊಡವ), ಪಿಳಿಕ, ಪಿಪೀಲಾಯ (ಸಂಸ್ಕೃತ). ಹಿಂದೆ ಇವುಗಳನ್ನು ಯುರೇಷ್ಯದ ಹಳದಿ ಓರಿಯಲ್ ಓರಿಯೊಲಸ್ (Eurasian Golden Oriole) ( Oriolus oriolus , ಓ-ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆ )ಗಳ ಉಪ್ಪಜಾತಿ ಎಂದು ವಿಂಗಡಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು ಆದರೆ ಇವುಗಳ ಬಣ್ಣ ಮಾರ್ಪಾಡು, ಕೂಗುಗಳಲ್ಲಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸದಿಂದಾಗಿ ಇವು ಈಗ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಮೂಲ ಜಾತಿಯ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದಿವೆ[೧]. ಇವು ಯುರೇಷ್ಯದ ಹಳದಿ ಗಂಡು ಒರಿಯಲ್ ಗಳಿಗಿಂತ ವಿಭಿನ್ನ ಎಂಬುದನ್ನು ಅದರ ಕಣ್ಣ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ವಿಸ್ತರಿಸುವ ಕಪ್ಪು ಪಟ್ಟಿಯಿಂದ ಗುರುತಿಸಬಹುದು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಉಜ್ಬೇಕಿಸ್ತಾನ , ತುರ್ಕ್ಮೆನಿಸ್ತಾನ್, ಕಝೆಕ್ಸ್ತಾನ್, ತಜಿಕಿಸ್ತಾನ್, ಆಫ್ಗಾನಿಸ್ತಾನ್ ಹಾಗು ನೇಪಾಳ ಹಾಗು ಭಾರತದ ಬಹುತೇಕ ಕಡೆ ಇವು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡರೂ, ಬೇರೆಡೆಯ ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆಗಳು ಭಾರತದ ಪರ್ಯಾಯದ್ವೀಪದಲ್ಲಿನ ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆಗಳು ವಲಸೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. [೧]
ಯುರೇಷ್ಯಾದ ತಮ್ಮ ಬಳಗಕ್ಕಿಂತಲೂ, ಬಾಲದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಹಳದಿ ಹೊಂದಿದ್ದು , ಕೊಕ್ಕಿನಲ್ಲಿನ ಹಾಗು ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿನ ಕೆಂಪು ಮಂದವಾಗಿರುವ ಭಾರತದ ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆಯ ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಗಳಿಗೆ ಕಾಡಿಗೆ ಹಚ್ಚಿರುವಂತೆ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣ ತೀಡಿದ್ದು, ಕಪ್ಪು ರೆಕ್ಕೆಯ ಎರಡನೆ ಹಾಗು ಮೂರನೆ ಮಡಿಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಪುಕ್ಕಗಳ ತುದಿ ಹಳದಿ ಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಗಳ ಕೆಳಭಾಗದಲ್ಲಿನ ಭೂದಿಬಣ್ಣದ ಕಿರು ಪಟ್ಟೆಗಳು ಯುರೇಷ್ಯಾದ ಹೆಣ್ಣು ಬಳಗಕ್ಕಿಂತಲೂ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿರುತ್ತದೆ. [೨][೩][೪] ಯುರೇಷ್ಯಾದ ಮದುವಣಗಿತ್ತಿ ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಗಳ ರೆಕ್ಕೆ ೧೪೯-೧೬೨ cm ಆದರೆ ಭಾರತದ ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಗಳ ರೆಕ್ಕೆ ೧೩೬-೧೪೪. ರೆಕ್ಕೆಯ ಪುಕ್ಕಗಳ ಸೂತ್ರದಲ್ಲೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ. ಓ-ಮದುವಣಗಿತ್ತಿಯರ ಮೂಲ ೫ ನೆಯದಕ್ಕಿಂತ ೨ ನೆಯದು ಉದ್ದ, ಕ-ಮದುವಣಗಿತ್ತಿಯರ ಮೂಲ 2 ನೆಯದಕ್ಕಿಂತ 5 ನೆಯದು ಉದ್ದವಿರುತ್ತದೆ.[೫]
ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆಗಳ ಸಂತತಿ ಬಲೂಚಿಸ್ತಾನ ಮತ್ತು ಆಫಗಾನಿಸ್ತಾನ, ಹಿಮಾಲಯ ದಿಂದ ನೇಪಾಳದವರೆಗೂ ವ್ಯಾಪಿಸಿದ್ದರೂ ಇಲ್ಲಿನ ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆಗಳು ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತ, ಶ್ರೀಲಂಕ, ಮಾಳ್ಡವೀಸ್ ಮತ್ತು ಆಂಡಮಾನಗಳಿಗೆ ವಲಸೆ ಬರುವುದನ್ನು ದಾಖಲಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಭಾರತದ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದ ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆಗಳು ವಲಸೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. [೨] ಕ-ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆಗಳ ಆವಾಸ ವಿವಿಧ ಬಗೆಯದಾಗಿವೆ. ಕುರಚಲು-ಕಾಡು, ಅಲ್ಪ-ನಿತ್ಯ ಹರಿದ್ವರ್ಣ ಕಾಡು, ಗೋಮಾಳಗಳು, ತೋಪುಗಳು, ಉದ್ಯಾನವನಗಳು, ತೋಟಗಳು, ಜನವಸತಿ ಪ್ರದೇಶ,ಪೇಟೆಗಳ ಉದ್ಯಾನಗಳಲ್ಲೂ ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆಗಳನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು [೧]
ಹಣ್ಣುಗಳು, ಕೀಟಗಳು, ಹೂವಿನ ಮಕರಂದ [೨] ಅರಿಶಿನ ಬುರುಡೆ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಆಹಾರ, ಇವು ಬಯಲು ಸೀಮೆಯ ಸಾಲುಮರಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ತಿ, ಗೋಣಿ, ಆಲ, ಬಸರಿ ಮೊದಲಾದ ಮರಗಳು ಹಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಾಗ ಇತರ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಇವೂ ಸೇರಿ ಗಲಾಟೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹಣ್ಣು ತಿನ್ನುವುದನ್ನು ನೋಡಬಹುದು. ಅವು ಲಂಟ್ರಾಣಿ ( ಲಾಂಟೆನ ) ಹಾಗು ಇತರ ಬಗೆಯ ಕಿರಿ ಹಣ್ಣುಗಳ ಬೀಜಪ್ರಸಾರಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿವೆ.[೬] ಇವು ಹಾರುವ ಹಲ್ಲಿಯನ್ನು (Draco dussumieri) ಬೇಟೆ ಆಡಿದ ಪುರಾವೆಯೂ ಇದೆ. [೭] ಇವುಗಳ ಹಾರಾಟ ತಗ್ಗು-ಧುಮುಕುವ ಶೈಲಿಯದಾದರೂ, ಇವು ಗಂಟೆಗೆ ೪೦ ಕಿ.ಮಿ ವೇಗ ಮುಟ್ಟಬಲ್ಲವು. ಇವು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಿಂತ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಮೀಯುವ ಸಡಗರವನ್ನು ಗಮನಿಸಲಾಗಿದೆ. ಗುಜರಾತ್ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿದ ಮದುವಣಗಿತ್ತಿಯೊಂದು - ೯ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ತಜಕಿಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ ಕಂಡಿರುವ ದಾಖಲೆ ಇದೆ.[೮] ಏಪ್ರಿಲ್ ನಿಂದ ಆಗಸ್ಟ್ ಮಾಸಗಳಲ್ಲಿ ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ನಡೆಸಿ ಇವು ಜೇಡರ ಬಲೆಯನ್ನೂ , ಹುಲ್ಲು, ನಾರು, ಮತ್ತು ಎಲೆಗಳಿಂದ ಎರಡು ಕೊಂಬೆಗಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ತೊಟ್ಟಿಲಿನಂತಹ ಗೂಡನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತವೆ. ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಇವು ಕಾಜಾಣ/ಕರಿ-ಭುಜಂಗ (Black Drongo) ಹಕ್ಕಿಯ ಗೂಡಿನ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಗೂಡನ್ನು ಮಾಡುತ್ತವೆ.[೨] ಬಿಳಿಯ ತೊಗಟಿನಮೇಲೆ ಮಣ್ಣು ಹಾಗು ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ಬೊಟ್ಟುಗಳುಳ್ಳ ೨-೩ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಹಾಕಿ, ತಾಯಿ ಮತ್ತು ತಂದೆ ಹಕ್ಕಿಗಳೆರಡೂ ಗೂಡು ಹಾಗು ಮರಿಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ಸಂತತಿಗೆ ಕಾಗೆ, ಗಿಡಗ ಮತ್ತು ಇತರ ಭಕ್ಷಕರಿಂದ ಆತಂಕ ಹೆಚ್ಚು.[೮] ಹೀಮೊಪ್ರೋಟಿಯಸ ಎಂಬ ಪರಾವಲಂಬ ರಕ್ತ ಜೀವಿ ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳುತ್ತವೆ.[೯]
ಅರಿಶಿನ ಬುರುಡೆ ಹಕ್ಕಿ , ಒರಿಯಲ್ ಕುಂಡೂ (Oriolus kundoo ಕ-ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆ) ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಗುಬಚ್ಚಿ ಗಾತ್ರದ ಹಕ್ಕಿ. ಇದನ್ನು ಭಾರತ ಉಪಖಂಡ ಹಾಗು ಮಧ್ಯ ಏಷ್ಯದೆಲ್ಲೆಡೆ ಕಾಣಬಹುದು. ಈ ಹಕ್ಕಿ ಕೆಲವೆಡೆ ಮದುವಣಗಿತ್ತಿ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದಲೂ ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಮದುವಣಗಿತ್ತಿ (ಮದುಮಗಳು) ಎಂಬ ಹೆಸರಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಮುಖ ಮೈ ಎಲ್ಲವೂ ಅರಿಶಿನ, ಹಣೆಯ ಕುಂಕುಮದಂತೆ ಕೆಂಪು ಕೊಕ್ಕು, ಕಾಡಿಗೆ ತೀಡಿದ ಕಣ್ಣಿನಂತೆ ಕಣ್ಣಿನ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣ ತೀಡಿರುವುದರಿಂದ ಮದುವಣಗಿತ್ತಿ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಈ ಹಕ್ಕಿಯ ರೂಪವನ್ನು ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ . ಆದರೆ ಈ ಹೆಸರು ಸೂಚಿಸುವಂತೆ ಇದು ಹೆಣ್ಣ ಹಕ್ಕಿಯ ರೂಪ ಲಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲ - ಇದು ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಯ ರೂಪ ಲಕ್ಷಣಗಳಾಗಿವೆ. ಈ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಇನ್ನೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಹೆಸರುಗಳಿಂದಲೂ ಕರೆಯುವುದುಂಟು, ಸುವರ್ಣ ಪಕ್ಷಿ, ಹೊನ್ನಕ್ಕಿ, ಮಂಜಲಪಕ್ಕಿ, ಮಂಜಲಕ್ಕಿ (ತುಳು), ಮಂಜಪಕ್ಷಿ (ಕೊಡವ), ಪಿಳಿಕ, ಪಿಪೀಲಾಯ (ಸಂಸ್ಕೃತ). ಹಿಂದೆ ಇವುಗಳನ್ನು ಯುರೇಷ್ಯದ ಹಳದಿ ಓರಿಯಲ್ ಓರಿಯೊಲಸ್ (Eurasian Golden Oriole) ( Oriolus oriolus , ಓ-ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆ )ಗಳ ಉಪ್ಪಜಾತಿ ಎಂದು ವಿಂಗಡಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು ಆದರೆ ಇವುಗಳ ಬಣ್ಣ ಮಾರ್ಪಾಡು, ಕೂಗುಗಳಲ್ಲಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸದಿಂದಾಗಿ ಇವು ಈಗ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಮೂಲ ಜಾತಿಯ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದಿವೆ. ಇವು ಯುರೇಷ್ಯದ ಹಳದಿ ಗಂಡು ಒರಿಯಲ್ ಗಳಿಗಿಂತ ವಿಭಿನ್ನ ಎಂಬುದನ್ನು ಅದರ ಕಣ್ಣ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ವಿಸ್ತರಿಸುವ ಕಪ್ಪು ಪಟ್ಟಿಯಿಂದ ಗುರುತಿಸಬಹುದು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ಉಜ್ಬೇಕಿಸ್ತಾನ , ತುರ್ಕ್ಮೆನಿಸ್ತಾನ್, ಕಝೆಕ್ಸ್ತಾನ್, ತಜಿಕಿಸ್ತಾನ್, ಆಫ್ಗಾನಿಸ್ತಾನ್ ಹಾಗು ನೇಪಾಳ ಹಾಗು ಭಾರತದ ಬಹುತೇಕ ಕಡೆ ಇವು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡರೂ, ಬೇರೆಡೆಯ ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆಗಳು ಭಾರತದ ಪರ್ಯಾಯದ್ವೀಪದಲ್ಲಿನ ಅರಿಶಿನ-ಬುರುಡೆಗಳು ವಲಸೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ.
An giyaw (Ingles: golden oriole) sarong klase nin gamgam.[1][2]
The Eurasian golden oriole (Oriolus oriolus) also called the common golden oriole, is the only member of the Old World oriole family of passerine birds breeding in Northern Hemisphere temperate regions. It is a summer migrant in Europe and Palearctic and spends the winter season in central and southern Africa.
Golden orioles have an extremely large range with large populations that are apparently stable. Therefore, they are evaluated as least concern by BirdLife International.[1]
The Eurasian golden oriole was described by Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae and given the binomial name Coracias oriolus.[3]
The Eurasian golden oriole and the Indian golden oriole were formerly considered as conspecific, but in 2005 they were treated as separate species by the ornithologists Pamela Rasmussen and John Anderton, in the first edition of their Birds of South Asia.[4][5] Support for this split was provided by a molecular phylogenetic study published in 2010,[6] and most ornithologists now treat the Indian golden oriole as a separate species.[7] Alternate names for the Eurasian golden oriole include the European golden oriole and western Eurasian golden oriole. The species is monotypic.[8]
The name "oriole" was first used in the 18th century and is an adaptation of the scientific Latin genus name, which is derived from the Classical Latin "aureolus" meaning golden. Various forms of "oriole" have existed in Romance languages since the 12th and 13th centuries.[9] Albertus Magnus used the Latin form oriolus in about 1250 and erroneously stated that it was onomatopoeic because of the golden oriole's song. In medieval England its name, derived from the song, was the woodwele.
The male is striking in the typical oriole black and yellow plumage, but the female is a drabber green bird. Orioles are shy, and even the male is remarkably difficult to see in the dappled yellow and green leaves of the canopy. In flight they look somewhat like a thrush, strong and direct with some shallow dips over longer distances. The New World orioles are similar in appearance to the Oriolidae, but are icterids and unrelated to the Old World birds.
Its call is a harsh "kweeaahk", but the song is a fluting weela-wee-ooo or or-iii-ole, unmistakable once heard, often with subtle variations between each phrase. Despite being relatively small, the song, normally sung from the top of a tree, carries for a long distance across the landscape. Although these are its two most readily identified sounds, it does make a variety of other sounds.[10]
The male of the Indian golden oriole (Oriolus kundoo) has the black eye-stripe extending behind the eye, has a longer and paler red bill and has more yellow in the plumage.[11][12]
The breeding range of this species spans from western Europe and Scandinavia east to China. They winter in central and southern Africa.[1] They generally migrate during the night, but may travel during the day in the spring migration. During the autumn migration they migrate via the Eastern Mediterranean where they feed on fruit; they are often considered a pest in this region because of this.[13]
Though not resident, Eurasian golden orioles are regularly recorded as summer passage migrants in Great Britain, and occur in small numbers on the South Coast of England and in East Anglia. On average, around 85 birds are recorded in Great Britain annually.[14]
The Eurasian golden oriole inhabits a range of habitats. In Western Europe they prefer open broadleaf forests and plantations, copses, riverine forest, orchards, large gardens; in Eastern Europe they may inhabit more continuous forest as well as mixed or coniferous forests. They generally avoid treeless habitats but may forage there. In their wintering habitat they are found in semi-arid to humid woodland, tall forests, riverine forest, woodland/savanna mosaic and savanna.[13]
Eurasian golden orioles may delay breeding until they are 2 or 3 years of age. Males usually arrive at breeding area several days before the females. The fidelity to a territory or even to a specific nest site suggests that the pair-bond may continue from one breeding season to the next.[15] The nest is placed high in a tree towards the edge of the crown. The deep cup-shaped nest is suspended below a horizontal fork of thin branches. It is built by the female, but the male will sometimes gather some of the material. The nest is held in place by plant fibres up to 40 cm (16 in) in length and lined with fine grass, feathers and wool. The clutch is usually between 3 and 5 eggs. These are laid at daily intervals early in the morning. The eggs are on average 30.4 mm × 21.3 mm (1.20 in × 0.84 in) with a calculated weight of 7.3 g (0.26 oz). They can be white, cream or very pale pink and are decorated with black marks which are sometimes concentrated at the larger end. The eggs are mainly incubated by the female but the male will incubate for short periods to allow the female to feed. The eggs hatch after 16–17 days. The young are fed by both parents but are mostly brooded by the female. The young fledge after 16–17 days. The clutch is only rarely lost to predators as the parents vigorously defend their nest.[16]
The greatest recorded age for a Eurasian golden oriole is 10 years and 1 month for a male that was ringed in Lincolnshire in 1986 and seen alive in Cambridgeshire in 1996.[17][18]
They feed on insects and fruit, using their bills to pick insects out of crevices.
Since 1987, the Golden Oriole Group and the Royal Society for the Protection of Birds have been engaged in protecting known Eurasian golden oriole breeding sites in East Anglia.[19]
The Eurasian golden oriole (Oriolus oriolus) also called the common golden oriole, is the only member of the Old World oriole family of passerine birds breeding in Northern Hemisphere temperate regions. It is a summer migrant in Europe and Palearctic and spends the winter season in central and southern Africa.
Golden orioles have an extremely large range with large populations that are apparently stable. Therefore, they are evaluated as least concern by BirdLife International.
La Oriolo [1], Ororiolo aŭ Ora oriolo, Oriolus oriolus, estas la ununura membro de la familio de orioledoj en la ordo de Paseroformaj birdoj kiu reproduktiĝas en mezvarmaj regionoj de norda hemisfero. Ĝi estas somera migranto en Eŭropo kaj okcidenta Azio, kaj vintras en tropikoj. La vorto "oriolo" taŭgas kaj por tiu ĉi specifa specio (ĉar estas unu el la plej konataj kaj disvastigataj) kaj por ĉiu birdo en la familio de Orioledoj (28 specioj).
Temas pri mezgranda birdo ĉirkaŭ 22 ĝis 25 cm longa. La masklo estas rimarkinde flavnigra, sed la ino estas iomete pli verda. Pli precize la distribuo de la plumaro en masklo estas flava ĝenerale, sed nigra en flugilo (krom eta makulo en duaj kovriloj), vosto (kiu estas flava en anguloj) kaj eta brido inter la okulo kaj la ruĝeca beko; la kontrasto inter la flavo kaj la nigro kaj ĉefe la brilo flava estas facilaj indikiloj pri tiu ĉi specio; por multaj la specio aspektas kvazaŭ ekzota. La beko estas malhelruĝroza kaj longa kaj la kruroj malhelaj. Ĉe inoj verdaj estas la kapo kaj la dorso, la beko ne tiom ruĝa, la brido nur iomete griza, la flugiloj pli malhelaj kaj la subaj partoj helaj aŭ flavaj kun grizaj strioj; ne ĉiuj inoj estas same senkoloraj kaj kelkaj estas sufiĉe flavaj kaj malfacile diferenceblaj de la maskloj, eble ĉefe en Iberia Duoninsulo. La bridoj kontrastas kun la ruĝecaj okuloj. Junuloj estas similaj al inoj.
La orienta Oriolus oriolus kundoo estas iom pli malgranda ol la okcidenta nomiga Oriolus oriolus oriolus kaj havas pli da flavo ĉe vosto kaj flugiloj kaj plua nigra bridostrio malantaŭ la okulo.
Apenaŭ ekzistas tiu ĉi palearktisa specio en Britio, Skandinavio (nur en la plej sudaj regionoj) aŭ la baltaj landoj, sed ja estas sufiĉe komuna en la resto de Eŭropo kaj okcidenta Azio, nome ekde Turkio, tra norda Irano ĝis Barato. La okcidenta raso reproduktiĝas en Eŭropo kaj migras vintre al Afriko inkludante la plej sudan kaj Madagaskaron kaj la orienta raso reproduktiĝas en Turkmenio, Afganio kaj Himalajo kaj vintras en centra kaj suda Barato.
Ĝi estas birdo kiu loĝas en altaj arboj en arbaroj, ĝardenoj aŭ parkoj. La malmultnombra loĝantaro en Britio reproduktiĝas en arbaroj de Tabriza poplo, ĉefe ĉe natura rezervejo RSPB Lakenheath Fen, kie funkcias rigardejo dum la reproduktado.
Ili venas printempe en Eŭropon; la maskloj migras unuaj kaj poste la inoj. Okazas ceremonioj de pariĝado konsistantaj je persekutado de la ino farita de la masklo, kiu preskaŭ tuŝas ŝian voston per sia beko. La nesto estas konstruita kaj tre prilaborita de la ino (per materialo alportita de la masklo) inter branĉoj en arbo (ĉefe poploj, salikoj, kverkoj, eŭkaliptoj, pinoj, fraksenoj, alnoj, figarboj, olivarboj kaj migdalujoj) kaj enhavas 3-6 ovojn, sed plej ofte 3 aŭ 4. Ambaŭ gepatroj kovas dum ĉirkaŭ 2 semajnoj kaj tiam ili estas pli silentemaj. La idoj estas manĝigataj de ambaŭ gepatroj per vomado dum pliaj 2 semajnoj kaj poste tiuj elnestiĝas. La manĝo estas ĉefe insektoj (ĉefe printempe) kaj fruktoj (ĉefe aŭtune), ekzemple beroj aŭ ĉerizoj (multaj tradicioj aludas al tiu emo) kaj ankaŭ figoj, trovata en la arbaroj kie la orioloj pasas grandan parton de la tempo. La migrado al Afriko okazas ĉirkaŭ fino de aŭgusto aŭ septembre, dumnokte.
Orioloj estas timidaj kaj eĉ la masklo estas malfacile videbla inter la koloroj verda kaj flava de la foliaro de la arbaro. Tiu ĉi specio estas multe pli facile aŭdebla ol videbla; la flugo estas unda kaj suprenira fine al la ripozejo; se estas iu kiu rigardas, la birdo ĉiam ekripozos post flugo en la kontraŭa parto de la arbo kaj malpermesos rigardi. La flugo estas kvazaŭ de Turdedoj, forta kaj rekta kun kelkaj mildaj plonĝoj dum longaj distancoj.
La voĉo de la masklo estas krio kvazaŭ de garolo, sed multe pli melodia kaj varia kaj tradicie ties notojn oni komparas al vorto "oriolo", "gvilu-gviu" aŭ "dideliu". Vere la melodio estas tre facile rekonebla post kiam oni aŭdas la unuan fojon. Ofte aŭdeblas eĉ dumnokte kiam la aliaj kantobirdoj jam silentas.
Ili povas vivi ĝis 8 jarojn.
La nomo "oriolo" estis unue uzata (en la latina formo oriolus) de Alberto la Granda ĉirkaŭ 1250, kaj jam li mem certigis ĝin kiel Onomatopeo de la kanto de la specio.
La Novmondaj orioloj estas similaj laŭ aspekto al la Orioledoj, sed ili estas ikteredoj kaj ne rilataj al malnovmondaj birdoj.
La Oriolo , Ororiolo aŭ Ora oriolo, Oriolus oriolus, estas la ununura membro de la familio de orioledoj en la ordo de Paseroformaj birdoj kiu reproduktiĝas en mezvarmaj regionoj de norda hemisfero. Ĝi estas somera migranto en Eŭropo kaj okcidenta Azio, kaj vintras en tropikoj. La vorto "oriolo" taŭgas kaj por tiu ĉi specifa specio (ĉar estas unu el la plej konataj kaj disvastigataj) kaj por ĉiu birdo en la familio de Orioledoj (28 specioj).
La oropéndola europea[2] u oriol (Oriolus oriolus) es una especie de ave paseriforme de unos 25 cm, de la familia Oriolidae. Es propia de las regiones templadas del hemisferio norte. Inverna en los trópicos, para después emigrar a Europa y Oriente Medio para pasar el verano. Su nombre científico proviene del latín aurum, «dorado», «ave de oro».
Es un ave inteligente y escurridiza, de vuelos rápidos y cortos entre las ramas aunque alcanza vuelos muy altos en sus migraciones. Su plumaje dorado hace muy fácil confundirla con destellos solares. Construye sus nidos con gran velocidad, nidifica en bosques con preferencia por los cursos de agua. Son monógamos, territoriales y migratorios. Ponen habitualmente dos o tres huevos, pero pueden llegar a seis.
Macho. Característico con cuerpo amarillo dorado, con ala y cola negras.
Hembra. Parecida al macho. Por encima verde oliva, por debajo, blancuzca, débilmente rayada de rojo oscuro en el pecho; alas y cola rojas oscuras con el amarillo menos extendido y menos vivo.
Jóvenes. Las oropéndolas jóvenes son semejantes a la hembra, pero con pico gris e iris pardo.
Se alimenta principalmente de orugas, mariposas, arañas, moluscos; frutos.
Muda postnupcial parcial, cambiando plumas corporales, pequeñas cobertoras y más raramente terciarias y alguna secundaria entre junio y agosto. La muda postjuvenil es también parcial incluyendo plumas del cuerpo, pequeñas coberteras y, algunos ejemplares, las terciarias. Ambas clases de edad tienen una muda prenupcial completa en sus áreas de invernada africanas, pudiendo dejar sin mudar la secundaria.
Es origen del nombre propio masculino Oriol en Cataluña y Oriole en el sur de Francia.
Da nombre a la ciudad de Orihuela cuyo emblema es un oriol coronado con corona real, con alas a medio desplegar. Se trata de una delicada obra de plata sobredorada, labrada y cincelada realizada por el orfebre oriolano Miguel Ruvira en el año 1732, para sustituir el anterior oriol de madera tallada y dorada que, a su vez, sustituía una anterior que fue raptada por el cardenal Luis de Belluga (Virrey de Valencia) cuando la ciudad capituló en favor de Felipe V y del que se desconoce su paradero. Solo se exhibe públicamente el día de la conmemoración del 17 de julio (Día del Pájaro).
La oropéndola europea u oriol (Oriolus oriolus) es una especie de ave paseriforme de unos 25 cm, de la familia Oriolidae. Es propia de las regiones templadas del hemisferio norte. Inverna en los trópicos, para después emigrar a Europa y Oriente Medio para pasar el verano. Su nombre científico proviene del latín aurum, «dorado», «ave de oro».
Es un ave inteligente y escurridiza, de vuelos rápidos y cortos entre las ramas aunque alcanza vuelos muy altos en sus migraciones. Su plumaje dorado hace muy fácil confundirla con destellos solares. Construye sus nidos con gran velocidad, nidifica en bosques con preferencia por los cursos de agua. Son monógamos, territoriales y migratorios. Ponen habitualmente dos o tres huevos, pero pueden llegar a seis.
See artikkel räägib linnuliigist; lindude perekonna kohta vaata artiklit Peoleo (perekond); ansambli kohta vaata artiklit Peoleo (ansambel) Peoleo (Oriolus oriolus) on linnuliik peoleolaste sugukonnast peoleo perekonnast.
Peoleo on pesitsusajal laialt levinud Euraasias – mandri läänerannikust kuni Lääne- ja Kesk-Aasiani.
Peoleo on rändlind Euroopas ja Lääne-Aasias, talvitab troopilises Aafrikas. Eestisse saabub ta maikuu keskpaiku, lahkub augusti keskel või kuu teisel poolel. Peoleo rändab üksi või paarikaupa.
Eestis on peoleo üsna üldlevinud harilik haudelind, kelle arvukust hinnatakse 30 000 – 50 000 paarile [2].
Peoleo on rästa suurune, kuid saledam. Keha pikkus 23–30 cm, mass 62–83 g. Lend on kiire ja lainjas. Maapinnal kulgeb ta kohmakalt hüpeldes. Peoleo teise kalendriaasta isaslind sarnaneb emaslinnuga, kuid ta on kollakama alapoole ja kontrastsema saba mustriga.[3] Enamik emaslinde on rohekad, kollase päranipuala, tumedate tiibade ja heledama alapoolega. Eredama sulestikuga emaslinnud sarnanevad vanade isaslindudega, kuid neil pole noka ümbruses musta värvust.
Peoleo elab vanades lehtmetsades, kasesaludes, puisniitudel, parkides ja kuivades männikutes. Suurtes metsades eelistab ta pesitseda servaosas või raiesmikel. Peoleo ehitab kõrgele puu otsa, tavaliselt kahe oksaharu vahele rippuva pesa. Täiskurna kolme kuni viie munaga leidub juuni keskel. Pojad saavutavad lennuvõime juuli teisel poolel ja seejärel hulguvad pesakonnad lalalt ringi.
Peoleo on peamiselt putuktoiduline, kuid sööb ka marju ja puuvilju. Ta oskab putukaid õhust püüda nagu kärbsenäpp.
Urretxoria edo aurioa (Oriolus oriolus) oriolidae familiako hegazti paseriformea da, Eurasian eta iparraldeko Afrikan bizi dena[1].
Bere familian Ipar Hemisferioan bizi den espezie bakarra da.
_nest_W_IMG_9566.jpg)
Oriolus oriolus
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Urretxoria edo aurioa (Oriolus oriolus) oriolidae familiako hegazti paseriformea da, Eurasian eta iparraldeko Afrikan bizi dena.
Bere familian Ipar Hemisferioan bizi den espezie bakarra da.
Kuhankeittäjä (Oriolus oriolus) on kellertävä varpuslintulaji.
Kuhankeittäjä on noin 24 cm pitkä, kellertävä lintu. Uroksen pääväri on kirkkaankeltainen, kun taas naaras ja nuori lintu ovat yläpuolelta vihertäviä, alapuolelta kellertäviä. Naaras on vatsapuolelta harmaanvalkoinen ja tummaviiruinen. Kuhankeittäjäkoiraan siivet ovat mustat ja nokka oranssi, naaraan ovat rusehtavammat. [2]
Suomessa pesii 4000–6000 paria lähinnä maan itäosassa ja Järvi-Suomessa. Pesimäalueet ovat Euroopassa ja Länsi-Aasiassa, talvehtimisalue trooppisessa Afrikassa.
Kuhankeittäjän elinympäristöä ovat vanhat lehtimetsät, Baltiassa ja Keski-Euroopassa myös rehevät puistot. Kuhankeittäjä viihtyy puiden lehvästön suojassa, minkä takia sitä näkee todella harvoin, ellei sitä osaa sen huilumaisen laulun perusteella etsiä.
Pesä tehdään puunhaaraan ja sinne munitaan 3–6 munaa, kooltaan noin 2×3 cm. Poikaset kuoriutuvat kahdessa viikossa.
Kuhankeittäjä syö marjoja, hedelmiä ja hyönteisiä.
Kuhankeittäjä on Etelä-Savon maakuntalintu. Se oli myös Liberaalit-puolueen tunnuslintu.[3]
Kuhankeittäjä (Oriolus oriolus) on kellertävä varpuslintulaji.
Oriolus oriolus
Le Loriot d'Europe (Oriolus oriolus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Oriolidae mesurant 22 à 25 cm de longueur et pouvant vivre environ 8 ans. Olivier Messiaen a consacré à cet oiseau une pièce, qui en porte le nom, de son Catalogue d'oiseaux.
La parure du mâle, d’un jaune d’or éclatant, avec des ailes et une queue noires, est assez atypique des oiseaux européens et lui donne de ce fait l’aspect d’une espèce exotique. Le nom latin du loriot, oriolus, évoque la couleur jaune d'or de son plumage.
Le plumage de la femelle apparaît plus sobre : dos vert-olive et jaunâtre et ventre clair légèrement tacheté. Les jeunes revêtent un plumage terne de couleur brunâtre ou beige.
Son vol entre les arbres est rapide et ondulé. Il pratique aussi occasionnellement un vol stationnaire lorsqu’il chasse.
Oriolus oriolus - mâle
Oriolus oriolus - femelle
loriot d'Europe juvénile.
Son alimentation se constitue principalement de gros insectes et arthropodes : coléoptères, chenilles et papillons, guêpes, bourdons, hyménoptères, sauterelles mais aussi araignées et petits mollusques.
Quand vient le temps des cerises, celles-ci font ses délices. Buffon, l'illustre naturaliste, affirme même qu'il ne faut que deux de ces oiseaux pour dévaster en un jour un cerisier bien garni. Le loriot se délecte bien sûr de la chair de beaucoup d'autres fruits, tels que mûres, framboises, figues, baies de sorbier et dattes.
Souvent dans les campagnes, à la belle saison, le Loriot d'Europe, caché sous la feuillée des grands arbres élève la voix, un sifflement flûté, puissant et mélodieux : « di-de-lio ».
Outre son sifflement caractéristique qui permet de repérer facilement sa présence, il détient une gamme de chants et de cris très variée.
Le Loriot d’Europe ou Loriot jaune est le seul représentant de sa famille en Europe, où sa présence est signalée presque partout à l’exception de la Scandinavie et des Pays baltes. Il est rare dans les Iles britanniques. On ne le rencontre cependant que dans les régions de plaine ou de moyenne altitude.
Le Loriot d'Europe est un oiseau des feuillages, farouche et mobile, difficile à observer, qui vit dans les forêts de feuillus, parfois mêlées de conifères, les bosquets, les allées et les grands parcs. Il affectionne particulièrement les peupleraies, les massifs de chênes, trembles, bouleaux et aulnes qui bordent souvent les cours d’eau. Du reste, il boit et se baigne volontiers, plongeant parfois littéralement dans les ruisseaux.
Le retour vers les zones d'hivernage se fait pour la plupart des individus au début du mois d’août, mais certains s’attardent plus longtemps. Les Loriots d'Europe voyagent alors surtout de nuit pour regagner leurs quartiers d’hiver situés en Afrique orientale.
Le nid
Œufs de Oriolus oriolus Muséum de Toulouse
Le Loriot d'Europe est un migrateur. Il revient de son séjour africain entre la mi-avril et la fin du mois de mai selon les latitudes. Les arbres ont déjà alors revêtu leur parure d’été. Mâles et femelles voyagent semble-t-il séparément et ce sont les mâles qui arrivent en premier. S’ensuit une période de vive agitation dans les colonies de loriots, durant laquelle les couples se forment.
Puis la femelle construit seule, en moins d’une semaine, un nid assez élaboré et profond, en forme de berceau, dont les bords sont solidement fixés aux rameaux. Cet ouvrage, fait de chaumes, d’herbes longues, de tiges souples et de liber entrelacés, est suspendu à une hauteur de 5 à 10 mètres ou plus au-dessus du sol, dans la fourche d’une branche terminale.
Pendant la construction, le mâle suit sa compagne en chantant lors de ses allées et venues.
La femelle couve seule 3 à 4 œufs pendant 14 ou 15 jours, relayée très occasionnellement par le mâle, dont le travail consiste principalement à surveiller avec vigilance le territoire contre toute intrusion : écureuils, rapaces, corneilles, geais...
Les petits quittent leur berceau après deux semaines et demeurent encore une quinzaine de jours avec leurs parents, avant la migration.
L'espèce a été décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1758, sous le nom initial de Coracias Oriolus[1].
Le plumage du mâle du Loriot d'Europe a inspiré le nom de cet oiseau en français comme dans la plupart des autres langues européennes. Loriot remonte au latin aurealus (doré) racine déjà présente en vieux français sous la forme oriol, puis loriol avant de s'imposer dans sa forme actuelle Loriot. En anglais Oriole est resté très proche de l'ancien français, c'est certainement sur cette base que Linné a créé, en 1766, le nom latin du genre Oriolus. En espagnol son nom es Oropéndola (plume d'or) et en allemand Goldamsel, le "merle doré" auprès d'un autre nom Pirol qui lui fait référence au chant[2].
Le Loriot d'Europe bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire[3]. Il est donc interdit de le détruire, le mutiler, le capturer ou l'enlever, de le perturber intentionnellement ou de le naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids, et de détruire, altérer ou dégrader son milieu. Qu'il soit vivant ou mort, il est aussi interdit de le transporter, colporter, de l'utiliser, de le détenir, de le vendre ou de l'acheter.
Le loriot d'Europe figure sur de nombreux timbres[4].
Loriot d'Europe sur un timbre de 1979 de l'Union soviétique (2k)
Loriot d'Europe sur un timbre allemand de 1963.
Loriot d'Europe sur un timbre de la République de Moldavie de 1992;
Loriot d'Europe sur un timbre de la République de Moldavie de 1993.
Oriolus oriolus
Le Loriot d'Europe (Oriolus oriolus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Oriolidae mesurant 22 à 25 cm de longueur et pouvant vivre environ 8 ans. Olivier Messiaen a consacré à cet oiseau une pièce, qui en porte le nom, de son Catalogue d'oiseaux.
O vichelocrego[2] (Oriolus oriolus), tamén coñecido como ouriolo, milleiro, nicolao e papafigo, é o único membro da familia dos oureois que vive nas zonas tépedas do hemisferio norte. Especie migratoria, vese en verán en Europa e nas rexións occidentais de Asia, mentres que o inverno o bota nos trópicos.
Habita en árbores grandes de folla caduca en bosques, soutos, carballeiras e parques, a miúdo nas ribeiras dos ríos. Fai un niño moi limpiño e estábel durante anos na gallada das pólas, adoito en amieiros, e contén entre tres e seis ovos. A femia do vichelocrego comeza tarde a facer no niño e a incubación dura uns quince días.
A súa alimentación baséase en insectos e froita, especialmente figos e cereixas, de aí que nalgunhas partes se lle chame galo cereixeiro. En tamaño é coma o merlo, ou incluso lixeiramente maior (24 cm e 72 g de media).
O macho ten un colorido moi particular que o fai inconfundíbel con calquera outra ave ou paxaro galego. Ten o corpo dun amarelo brillante e as ás e parte da cauda negra. A femia, pola contra, é verde e gris, e resulta moi discreta nos nosos bosques. Os vichelocregos son tímidos e espantadizos de xeito que é moi complexo albiscalos malia a dourada plumaxe dos machos.
O seu nome procede do canto, unha longa frase (uilauiuuuu) que imita a palabra vichelocrego. Unha das variantes en galego, tamén moi estendida, é oureol, que fai referencia á cor dourada dos machos.
No voo imita os tordos, cun trazado moi directo e veloz, sen apenas oscilacións en distancias medias.
O vichelocrego aparece mencionado nunha sentenza de Confucio, que di:
Aparece no escudo e na bandeira do concello lugués de Ourol.
Bota o millo, bota o millo
que na miña terra queda collido,
e aquí aínda por botar.
Téñense rexistrado en distintas fontes moitos nomes galegos para esta mesma ave, algúns populares e outros máis literarios.
O vichelocrego (Oriolus oriolus), tamén coñecido como ouriolo, milleiro, nicolao e papafigo, é o único membro da familia dos oureois que vive nas zonas tépedas do hemisferio norte. Especie migratoria, vese en verán en Europa e nas rexións occidentais de Asia, mentres que o inverno o bota nos trópicos.
Euroazijska zlatna vuga (lat. Oriolus oriolus) je ptica pjevica i selica srednje veličine iz porodice vuga (Oriolidae). Mužjak je pretežito zlatnožute boje s crnim perjem na krilima i repu te crvenim kljunom, a ženka zelenkastožuta, odozdo sivkasta. Živi po gajevima Europe i Sibira. Hrani se kukcima i voćem. Svija viseće gnijezdo u krošnjama drveća između rašlja grana. Zimi seli u središnju i južnu Afriku.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Euroazijska zlatna vuga
Wikivrste imaju podatke o: Euroazijska zlatna vuga 
_on_nest_W_IMG_9026.jpg)
_1973,_MiNr_1839.jpg)
Euroazijska zlatna vuga (lat. Oriolus oriolus) je ptica pjevica i selica srednje veličine iz porodice vuga (Oriolidae). Mužjak je pretežito zlatnožute boje s crnim perjem na krilima i repu te crvenim kljunom, a ženka zelenkastožuta, odozdo sivkasta. Živi po gajevima Europe i Sibira. Hrani se kukcima i voćem. Svija viseće gnijezdo u krošnjama drveća između rašlja grana. Zimi seli u središnju i južnu Afriku.
Il rigogolo (Oriolus oriolus (Linnaeus, 1758)) è un uccello della famiglia Oriolidae.[2]
Il rigogolo è caratterizzato da un evidente dimorfismo sessuale: mentre il maschio presenta un colore giallo-nero, la femmina è distinguibile per le tonalità giallo-verdi più mimetiche, con striature grigie sul ventre. La taglia è di 22 cm di lunghezza, per un peso di 70 grammi.
Il rigogolo è diffuso in Europa, Asia, Africa[1]; in Italia è presente in tutto il territorio. Il suo habitat è costituito da boschi di latifoglie al di sotto dei 1800 metri s.l.m., ma si trova anche nelle città.
Il rigogolo ha abitudini diurne, passa la maggior parte del tempo alla ricerca di cibo fra i rami bassi, al suolo o nel sottobosco, dimostrandosi piuttosto vivace anche se molto timido e facile allo spavento: sparisce nel folto della vegetazione o si allontana in volo al minimo disturbo. All'infuori del periodo riproduttivo tolleri bene la presenza di conspecifici, tuttavia è raro vederne gruppi o stormi (può avvenire durante i periodi di magra nei pressi di fonti di cibo), mentre è comune osservare questi uccelli in coppie, con i due partner che si dimostrano estremamente teneri e affettuosi.
Sono ghiotti di insetti, le loro uova e larve, nonché di piccoli invertebrati. Integrano la dieta anche con vegetali, come boccioli, bacche, fiori e frutti (specialmente di mela e biancospino, che viene ricercato prima della riproduzione per accumulare energie).
Il rigogolo nidifica tra maggio e giugno. Il nido viene costruito sulla biforcazione di un ramo ed è facilmente riconoscibile poiché è ancorato ad essa e la parte centrale è sospesa nel vuoto, come un'amaca.
Rigogolo maschio
Rigogolo giovane
Oriolus oriolus Uova
Oriolus oriolus sive icterus est communis avis passeriformis familiae Oriolidarum, quae in temperatis hemisphaerii septentrionalis regionibus habitat. Aestate ab Europa et Asia migrare solet, hieme itaque tropica.
Haec stipula ad avem spectat. Amplifica, si potes! Volungė (lot. Oriolus oriolus, angl. Golden oriole, vok. Pirol) – volunginių (Oriolidae) šeimos paukštis, kuris lengvai atpažįstamas iš ryškios geltonos spalvos.
Patinas šviesiai geltonas, nugara ir sparnai žalsvo atspalvio. Juostelė nuo snapo iki akių ir plasnojamosios plunksnos juodos spalvos. Vidurinės vairuojamosios plunksnos taip pat juodos, likusios su geltonomis dėmėmis. Snapas raudonas, kojos pilkos. Patelės viršutinė pusė žalsva, antuodegis geltonas. Apatinė dalis pilkšva, juosvai dėmėta. Jaunikliai panašūs į patelę.
Volungės garsas įvairus: lietingu oru „jek-jek-jek“, o dažniausiai girdimas garsus švilpimas „fliu-tiu-liu".
Gyvena lapuočių ir mišriuose miškuose. Lizdą suka gana aukštai (3-10 m aukštyje), šakos viršūnėje. Vidų iškloja plaukais, plunksnomis, lanksčiomis žolėmis. Kiaušinius deda birželio mėn. Dėtyje 3-5 šviesūs kiaušiniai su juosvomis ir rudomis dėmėmis. Peri 14-15 dienų. Lizde jaunikliai išbūna dvi savaites. Išveda vieną vadą. Minta vabzdžiais, lesa plaukuotus vikšrus.
Lietuvoje dažnoka, aptinkama nuo gegužės pradžios iki rugsėjo mėn. Slapstosi aukštesnių medžių vainike.
Volungė (lot. Oriolus oriolus, angl. Golden oriole, vok. Pirol) – volunginių (Oriolidae) šeimos paukštis, kuris lengvai atpažįstamas iš ryškios geltonos spalvos.
Vālodze (Oriolus oriolus) ir krāšņs vālodžu dzimtas (Oriolidae) dziedātājputns, kas sastopama Eirāzijā un Āfrikā. Ģeogrāfisko variāciju nav.[1]
Vālodze ir gājputns. Ligzdo plašā areālā Eiropā un Āzijas rietumos un centrālajā daļā. Eiropas areāls ziemeļos sasniedz Zviedrijas, Norvēģijas un Somijas dienvidus, ziemeļrietumos Angliju. Ārpus Eiropas ligzdo arī Ziemeļāfrikas rietumos, Turcijā, Aizkaukāzā un Irānas ziemeļos. Austrumu virzienā areāla atzars iestiepjas Rietumsibīrijas, dienvidos sasniedzot Ķīnas ziemeļrietumus.[2]
Ziemo Āfrikā uz dienvidiem no Sahāras.[2] Uzturas mežainos apvidos ap ekvatoru, no Gvinejas līča līdz Etiopijas dienvidiem un vēl tālāk uz dienvidiem, līdz pat Dienvidāfrikai. Eiropas populācijas visbiežāk ziemu pavada Āfrikas rietumu krastos.
Vālodze Latvijā ir samērā parasta un izplatīta ligzdotāja.[2] Vālodze Latvijā atgriežas maija sākumā, kad kokiem jau izplaukušas lapas, tāpēc to dabā grūti ieraudzīt.[3][4] Ligzdo dažāda tipa mežos upju tuvumā, visbiežāk lapukoku (it īpaši platlapju) mežos, retāk parkos. Var sastapt arī mazos meža pudurīšos, kultūrainavā. Ligzdo apmēram 30 000—50 000 pāru.[4][5]
Vālodze ir vidēji liels dziedātājputns ar spēcīgu knābi, gariem spārniem un asti.[6] Tā ir nedaudz lielāka par strazdu.[5] Ķermeņa garums 20—30 cm, spārnu plētums 45—47 cm, svars 42—102 g.[4][6][7][8]
Vālodzei raksturīgs dzimumu dimorfisms. Tēviņš ir koši dzeltens ar melniem spārniem un asti. Knābis sarkans, starp aci un knābi melns laukums. Zemaste dzeltena. Mātītei mugurpuse olīvzaļa, virsaste dzeltenīga, vēderpuse netīri balta ar sīkiem, pelēkiem raibumiņiem. Spārni un aste brūni, laukums starp aci un knābi pelēks. Mātīte ir arī nedaudz mazāka nekā tēviņš.[3][4][6][8] Jaunie putni līdzīgi mātītei.[8]
Vālodze ir tramīgs un uzmanīgs putns, galvenokārt uzturas koku lapotnē. Zemē nolaižas tikai, lai meklētu barību. Eiropā vālodzi var ieraudzīt dažādās vidēs: mežos, parkos un lielajos augļu dārzos. Bieži putns uzturas ūdens tuvumā. Vālodze var dzīvot arī skujkoku mežā, ja tam apkārt plešas atklātas pļavas vai lapukoku meži. Putns izvairās no teritorijām, kas atrodas augstāk nekā 600 metru virs jūras līmeņa. Lielos meža masīvos parasti neligzdo.[6]
Pārlidojumu laikā šie vientuļnieki apvienojas mazos bariņos: mātītes un tēviņi pulcējas atsevišķos baros. Patīk ceļot naktīs. Ceļo arī pa vienai.[5] Dienā vālodžu bari atpūšas lapkoku mežos. Vālodzes lidojums ir viļņveidīgs, līdzīgs pelēkā strazda kustībai.
Vālodzes dziesma jeb svilpošana ir tālu dzirdama, tā ir ļoti melodiska – „fiu-luūū” ar uzsvērtu otro zilbi. Dziesma sastāv no strofām. Strofa ir noteikta garuma un noteikta ritma flautas vai stabules melodijai līdzīga skaņa. Reizēm dziesma ļoti līdzīga melno mežastrazdu un pelēko strazdu dziesmai.[5][9] Vasaras sākumā vālodzes dziedāšanu var dzirdēt apmēram divus vai divus ar pusi mēnešus.[9]
Vālodze galvenokārt barojas ar nelieliem kukaiņiem un to kāpuriem, arī ar zirnekļiem un nelielā daudzumā ar gliemjiem vai maziem mugurkaulniekiem, piemēram, pelēm, ķirzakām, citu putnu mazuļiem un olām. Iecienīti kukaiņi ir tauriņi. Labprāt ēd arī lielus kāpurus un vaboles, piemēram, maijvaboles, tos ar spēcīgo knābi saplēšot mazākos gabaliņos. Retumis barojas arī ar ziedputekšņiem un nektāru. Mazuļus baro ar kukaiņiem, no kuriem liela daļa ir kamenes. Vasaras otrajā pusē, kad nogatavojas meža augļi, vālodze barojas ar meža ķiršiem, kazenēm un citām ogām, kā arī ar sēklām. Barību parasti meklē koka lapotnē, bet ķer kukaiņus arī lidojumā un reizēm uzlasa barību no zemes. Ūdeni padzeras līdzīgi bezdelīgai, lidojot gar pašu ūdens virsmu.[4][6][7][8]
Ligzdošanas sezona atkarībā no izplatības areāla ir atšķirīga, olas dēj galvenokārt maijā un jūnijā, reizēm jūlija sākumā.[7] Dienvidos sezona sākas ātrāk nekā ziemeļos. Latvijā vālodzes atgriežas maija beigās. Tēviņi atgriežas pirmie un savu ierašanos pasludina ar skaļu dziesmu. Samērā bieži atgriežas iepriekšējā gada vietā. Ligzdošanas teritoriju nikni sargā no citiem tēviņiem.
Mātītes dzimtenē atgriežas divas, trīs dienas vēlāk pēc tēviņiem. Tas ir laiks, kad tiek veidotas jaunas vai nostiprinātas vecās attiecības. Pēc tam pāris meklē vislabāko vietu ligzdai — augstu koka zaru žāklītē, labi tālu no stumbra. Retāk ligzda nostiprināta starp diviem paralēliem zariem. Vālodzes ligzda ir kā soma, šūpulis, kuru vējš šūpo un mētā uz visām pusēm.[9][6] Vīta no zāles stiebriem, sausām lapām, audumu gabaliņiem, papīra stērbelītēm, vadiem, vilnas, sūnām, ķērpjiem, mizas un citiem līdzīgiem materiāliem. Konstrukcija nostiprināta ar zāļu stiebriem vai mizas plūksnām (20—40 cm garām) vai salipināta ar siekalām un cieši pievienota (piesieta) pie atbalstošiem koka zariem. Ligzda no iekšpusess izklāta ar smalkākiem āzlāu stiebriņiem, vilnu, spalvām dūnām, kukaiņu kūniņu pavedieniem, maziem papīra gabaliņiem u.c. materiāliem.[6][8] Tās diametrs ir 120—160 mm, augstums 60—90 mm. Tēviņš piegādā materiālu, bet mātīte būve ligzdu.[3]
Sezonā viens perējums, bet, ja pirmais agri tiek zaudēts, perējums tiek atkārtots. Dējumā 2—6 baltas olas ar sīkiem raibumiņiem. Inkubācijas periods ilgst 14—17 dienām, perē abi vecāki (tēviņš īsu brīdi, kamēr mātīte barojas). Par mazuļiem rūpējas abi vecāki, kas saviem pēcnācējiem nes galvenokārt olbaltumvielām bagātu barību. Jaunie putni izlido 16—20 dienu vecumā.[6][8] Vālodzes dzīves ilgums var sasniegt 10 gadus.[8]
Vālodze (Oriolus oriolus) ir krāšņs vālodžu dzimtas (Oriolidae) dziedātājputns, kas sastopama Eirāzijā un Āfrikā. Ģeogrāfisko variāciju nav.
De wielewaal (Oriolus oriolus) is een zangvogel en de enige uit de familie van wielewalen en vijgvogels (Oriolidae) die in Nederland en België voorkomt.
Het mannetje is een heldergeel gekleurde vogel met overwegend zwarte vleugels en staart. Het wijfje is eerder groengelig met donkere vleugels. De wielewaal wordt maximaal 25 cm groot. De vogel is, hoewel hij er opvallend uitziet, moeilijk te vinden omdat hij nogal schuw is en bij voorkeur in boomtoppen verblijft. Aan het begin van de broedtijd is de vogel wel vaak te horen. Zijn gezang klinkt als gejodel, een helder oh-fluuo-fih-fioe.[2] Zowel zijn wetenschappelijke naam als de Nederlandse naam zijn klanknabootsingen van dit geluid.
Het legsel bestaat meestal uit twee tot vijf witte tot roomkleurige eieren met paarsgrijze ondervlekken en zwartbruine vlekken.
Vóór 1950 was de wielewaal een vrij algemene bosvogel. Tussen de jaren 1960 en 2000 waren de aantallen wisselvallig. De watersnood in Zeeland en het rooien van hoogstamboomgaarden hadden een negatief effect, maar de herbebossing op de Zeeuwse eilanden en in Flevoland hadden weer een positief effect. Eind jaren 1980 schatte men het aantal op circa 8500 broedvogels.[3] Volgens SOVON daalde het broedvogelbestand in de periode 1990-2007. Rond 2007 broedden er nog ongeveer 4500 paar in Nederland.[4] De wielewaal is in 2004 als kwetsbaar op de Nederlandse Rode Lijst gezet. De soort staat ook op de Vlaamse Rode Lijst en is daar bedreigd. Volgens het INBO waren er rond 2001 nog circa 1250 broedparen.[5] De wielewaal staat als niet bedreigd op de internationale Rode Lijst van de IUCN.[1]
In het broedseizoen (mei tot juli) komt de wielewaal in Europa, Noord-Afrika en tot diep in westelijk Azië voor. Het is een uitgesproken zomervogel en trekvogel die in Afrika overwintert (zie kaartje). De wielewaal is een schaarse broedvogel die leeft in parken en loofbossen zoals populieren- en eikenbos. Voorts vertoeft hij graag in riviergebieden.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Oriolus oriolus op Wikimedia Commons. 
Nederlandstalige Wikisource.De wielewaal (Oriolus oriolus) is een zangvogel en de enige uit de familie van wielewalen en vijgvogels (Oriolidae) die in Nederland en België voorkomt.
Pirol (Oriolus oriolus) er en art i pirolfamilien, som er spurvefugler.
Pirolen veier 42–102 g og måler 24–25 cm. Voksne hann-piroler er gule med sort farge på vingene og halen og har røde nebb. Hunner og ungfugler er grønngule på oversiden og gulhvite på undersiden med mørke striper.[1]
Pirolen lever av insekter, bær og frukt.
Arten forekommer bare tilfeldig i Norge, men er observert hekkende på Jomfruland og i Vestfold. Utbredt over det meste av Mellom- og Sør-Europa samt østover til India. Trekkfugl som overvintrer i tropisk Afrika.
Ved siden av den eurasiske, som er beskrevet her er svartnakkepirol (O. chinensis) fra Sørøst-Asia antakeligvis den mest utbredte.[trenger referanse]
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. 
Scientìfich: Oriolus oriolus
Piemontèis : ...
Italian : Rigogolo
Multimedia w Wikimedia Commons Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej.
Zamieszkuje umiarkowaną część Eurazji (od południowo-zachodniej Europy po Azję Środkową i na wschód od środkowej Syberii, Indie, na południe od Bangladeszu i Azję Mniejszą) i Afrykę Północną i Zachodnią, gdzie zimuje. Podgatunek nominatywny zamieszkuje Eurazję i Afrykę Północną. Na południowym wschodzie osiąga Iran, a na północy zachodnią Syberię, północny Kazachstan po zachodnie Sajany, Mongolię, Ałtaj, dolinę górnego Irtyszu i Kotlinę Dżungarską. Przeloty IV–V i VIII–IX. To jedyny gatunek z ciepłolubnej rodziny wilgowatych, który występuje tak daleko na północ. Populacje środkowoazjatyckie migrują daleko - do Indii, pozostałe natomiast do Afryki na południe od Sahary (głównie do wschodniej części Czarnego Kontynentu). Wyróżnia się 2 podgatunki. Pokrewny gatunek, Oriolus kundoo, uznawany przez wielu autorów za podgatunek wilgi, zamieszkuje Azję Środkową, na południu osiąga Afganistan i Tienszan po Indie.
Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare[5]. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami[5]. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi, od spodu białoszara z podłużnym kreskowaniem[5]. Starsze samice bywają tak żółte jak samce i pozbawione kreskowania na spodzie ciała, od samców różnią się oliwkowymi (nie czarnymi) paskiem przez oko, lotkami drugorzędowymi i środkowymi sterówkami[6]. Młode podobne do samicy, ale z ciemniejszym dziobem i ciemnobrązowymi oczami.
Wilgi latają szybko i falistym torem. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię.
ok. 75 g
Śpiew najczęściej zdradza obecność tego skrytego ptaka. Samiec często wydaje dźwięczne, melodyjne, fletowe gwizdy podobne do "zofija fija". Jego usłyszenie w wielu miejscach uznawane jest za zapowiedź deszczu - miłosną piosenkę samiec wykonuje najchętniej gdy wzrasta wilgotność powietrza. Repertuar obu płci jest bogatszy, ale inne dźwięki są chrapliwe i nie są zbyt przyjemne dla ludzkiego ucha - zawołanie to szorstkie "rej" lub ostre "jik jik". Wykonuje je zwłaszcza samica.
Pisklęta wydają "gegek" lub "hihihi".
Tereny lęgowe w lasach liściastych i mieszanych (głównie w olsach), zwłaszcza preferuje ich skraje, zadrzewieniach śródpolnych i nadrzecznych, starych dużych ogrodach, parkach, dolinach rzecznych i sadach. Unika zwartych kompleksów leśnych. Zasiedla krajobrazy typu parkowego, gdzie łąki przeplatają się z winnicami i rzadkimi sadami.
Najczęściej widuje się wilgi w czasie przelotów między lasami lub sadami. Poza tym w gęstym listowiu i wysoko w koronach drzew są prawie niezauważalne.
Głównie owady, poczwarki (i inne stadia rozwoju) i owłosione gąsienice motyli (dla większości ptaków niejadalnych), a tylko czasami słodkie czereśnie lub wiśnie, morwy, winogrona, jeżyny, inne jagody i w południowej Europie figi. Pod koniec lata zjadają różne mięsiste jagody. Wśród bezkręgowców w ich diecie dominują chrząszcze.
Zwykle przebywa wysoko w koronach drzew, jest bardzo płochliwa i trudna do zaobserwowania. Swoją obecność zdradza śpiewem – jest to charakterystyczne, melodyjne, fletowe gwizdanie. Śpiewa często wtedy, gdy zanosi się na deszcz, czyli zwiększa się wilgotność powietrza.
Na tereny lęgowe wilgi przylatują dopiero pod koniec kwietnia i w maju gdy drzewa są już odpowiednio dla nich gęsto ulistnione. Powroty na zimowiska odbywają się już pod koniec lipca i w sierpniu.
Kilka metrów nad ziemią (wysoko) w rozwidleniu bocznej, cienkiej gałęzi z dala od pnia. W kształcie głębokiej, stabilnej czarki, umiejętnie uwite z suchych źdźbeł traw i pasem łyka. Brzegi są mocno przymocowane do gałązek w ich rozwidleniu. Wyściółkę stanowią włosy, wełna i pióra. Konstrukcja jest wykonana w bardzo wyrafinowany sposób. Wyglądem przypomina koszyczek, który zręcznie zwisa pomiędzy poziomymi gałęziami. Buduje je przeważnie samica.
Pod koniec maja lub w czerwcu samica składa 3–5 jaj o średnich wymiarach 30x21 mm, silnie wydłużonych, białych lub kremowych o lekko różowym odcieniu, z nielicznymi ciemnowiśniowymi lub czarnymi kropkami. Wyprowadza 1 lęg w ciągu roku.
Od złożenia ostatniego jaja trwa 13–15 dni. Wysiaduje je tylko samica.
Pisklęta, gniazdowniki, przebywają w gnieździe przez okres ok. 2 tygodni. Zaraz po wykluciu okryte są już puchem. Oboje rodzice w tym czasie starannie je karmią. Robią to nawet przez pewien czas po opuszczeniu gniazda, gdy młode wspinają się po gałęziach w jego okolicach. W odróżnieniu od innych ptaków śpiewających więzy rodzinne nie ulegają rozerwaniu zaraz po wylocie z gniazda potomstwa, ale rodzina trzyma się razem aż do okresu wędrówki. Ptaki migrują jednak już pojedynczo.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[7].
Wilga zwyczajna, wilga (Oriolus oriolus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny wilgowatych (Oriolidae), pochodzenia tropikalnego, jedyny z rodziny wilg rozmnażający się w północnej strefie umiarkowanej.
O papa-figos(-europeu) (Oriolus oriolus) é uma ave de cores vivas, mas difícil de observar. Apresenta elevado dimorfismo sexual: o macho é amarelo vivo, com as asas e a cauda pretas.
São actualmente reconhecidas 2 subespécies de papa-figos:
«Oriolus oriolus». Lista Vermelha da IUCN de espécies ameaçadas da UICN 2022 (em inglês). ISSN 2307-8235. Consultado em 7 de Abril de 2008
O papa-figos(-europeu) (Oriolus oriolus) é uma ave de cores vivas, mas difícil de observar. Apresenta elevado dimorfismo sexual: o macho é amarelo vivo, com as asas e a cauda pretas.
Grangurul (Oriolus oriolus) este o pasăre migratoare din familia oriolidelor (Oriolidae), ordinul paseriformelor (Passeriformes) care cuibărește în pădurile luminoase de șes, văile râurilor montane, în plantații, livezi, terenuri de cultură cu copaci din Europa, Asia, nord-vestul Africii. Iernează în Africa sub-sahariană. Are o lungime de 21–24 cm. Masculul are un penaj galben-auriu cu aripile și coada negre. Femela și păsările tinere au un colorit verzui cu aripile și coada mai întunecate. Cântecul este un fluierat sonor. Cuibul de forma unui hamac se află pe o înfurcitură aproape de capătul unei crăci orizontale, mascat de frunziș. Ponta are loc în mai-iunie și constă din 3-4 ouă albe cu pete brun-roșcate. Incubația este asigurată mai ales de femelă și durează circa 15 zile. Puii sunt nidicoli. Se hrănește cu insecte și fructe, în special cu cireșe.
În România este o pasăre comună răspândita în zăvoaie și pădurile luminoase de șes, urcând și pe văile râurilor montane, până în partea lor mijlocie. Cuibărește la noi, dar pleacă în sezonul rece.
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareGrangurul (Oriolus oriolus) este o pasăre migratoare din familia oriolidelor (Oriolidae), ordinul paseriformelor (Passeriformes) care cuibărește în pădurile luminoase de șes, văile râurilor montane, în plantații, livezi, terenuri de cultură cu copaci din Europa, Asia, nord-vestul Africii. Iernează în Africa sub-sahariană. Are o lungime de 21–24 cm. Masculul are un penaj galben-auriu cu aripile și coada negre. Femela și păsările tinere au un colorit verzui cu aripile și coada mai întunecate. Cântecul este un fluierat sonor. Cuibul de forma unui hamac se află pe o înfurcitură aproape de capătul unei crăci orizontale, mascat de frunziș. Ponta are loc în mai-iunie și constă din 3-4 ouă albe cu pete brun-roșcate. Incubația este asigurată mai ales de femelă și durează circa 15 zile. Puii sunt nidicoli. Se hrănește cu insecte și fructe, în special cu cireșe.
În România este o pasăre comună răspândita în zăvoaie și pădurile luminoase de șes, urcând și pe văile râurilor montane, până în partea lor mijlocie. Cuibărește la noi, dar pleacă în sezonul rece.
Vlha obyčajná alebo vlha hájová[3] (lat. Oriolus oriolus) je vták veľkosti drozda. Na Slovensku je to pravidelne sa vyskytujúci vták nižších a stredných polôh do 600 – 800 m n. m. (výnimočne zistený v roku 1997 začiatkom júna 1 500 m n. m. v Nízkych Tatrách alebo počas migrácie 1 100 m n. m. vo Vysokých Tatrách), s celkovou početnosťou 7 000 – 15 000 hniezdiacich párov.[4][5][6] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov vlha obyčajná patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je hodnotená ako stabilná.[1]
Samec má výrazné žlté sfarbenie tela, kontrastujúce s čiernym sfarbením krídiel a chvosta. Zobák je červený, okolo oka je čierna škvrnka. Samica je vyfarbená nenápadne, jej telo je na chrbte olivovo zelené, spodina tela je šedá s pozdĺžnymi prúžkami. Mladé jedince sú zospodu biele a slabo prúžkované, krídelné perá majú svetlý lem.[6] Lieta vlnovite ako ďatle. Väčšinu času sa zdržuje v korunách stromov a zazrieme ju najčastejšie keď preletuje medzi stromami alebo sa spúšťa strmo dole k vode, prípadne keď odháňa vrany alebo dravé vtáky.[7][8]
Pravdepodobne sa v minulosti šírila zo Stredomoria (čomu napovedá výrazné sfarbenie samca) smerom na sever. V súčasnosti je severná hranica areálu v južnej Škandinávii. Prenikla aj do strednej Ázie, tamojšie populácie zimujú v Prednej Indii.
Vlha obyčajná je sťahovavý druh, ktorý do Strednej Európy prilieta na prelome apríla a mája.[5][6] Zimoviská európskych populácií sa nachádzajú v južnej a juhovýchodnej Afrike.
Dokázané hniezdenie bolo v 73 % mapovacích kvadrátov. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v rokoch 1995, 1998[5] a 2001[9] žiadny. V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][10][11] Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S – vyhovujúci ochranársky status.[5]
Vlha žije v svetlých listnatých lesoch, sadoch, hájoch, stromoradiach v parkoch, na cintorínoch a pod. V Borskej nížine sa vyskytuje aj v borovicových lesoch.[6] Potrebuje vysoké listnaté stromy v otvorenej krajine, obľubuje lužné lesy brehové porasty vôd.[5]
Hniezdenie začína koncom mája. Hniezdi len do nadmorskej výšky 600 m n. m. Hniezda si splieta z trávy v korunách stromov, vo vidlici nejakej vetvy. Samica kladie 3 – 5 bielych vajec s niekoľkými čiernymi škvrnami. Pri inkubácii vajec sa striedajú obaja rodičia. Po dvoch týždňoch sa liahnu mláďatá, ktoré za ďalších 14 dní vylietajú. Na zimovisko vlhy obyčajné odlietajú koncom augusta začiatkom septembra.[6]
Rôzne bezstavovce a dužnaté plody, napr. moruša, čremcha, vinná réva, čerešňa.[6]
Je zákonom chránená, spoločenská hodnota je 920 € (Vyhláška MŽP č. 24/2003 Z.z. v znení č. 492/2006 Z. z., 638/2007 Z. z., 579/2008 Z. z., 173/2011 Z. z., 158/2014 Z. z., účinnosť od 01.01.2015).[12] Druh je zaradený do Bernského dohovoru (Príloha II) .[13]
Volanie vlhy obyčajnej je všeobecne známe flautovité melodické pískanie, rôzne variácie "strýco juró", "flüareóió"[8] alebo "dü-de-dlió". Medzi to vplieta ostré škrekľavé "kšrék"[8] či "chrää"[7] Samotný spev je málo známe tiché švitorenie.[14]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Vlha obyčajná
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Vlha obyčajná
Vlha obyčajná alebo vlha hájová (lat. Oriolus oriolus) je vták veľkosti drozda. Na Slovensku je to pravidelne sa vyskytujúci vták nižších a stredných polôh do 600 – 800 m n. m. (výnimočne zistený v roku 1997 začiatkom júna 1 500 m n. m. v Nízkych Tatrách alebo počas migrácie 1 100 m n. m. vo Vysokých Tatrách), s celkovou početnosťou 7 000 – 15 000 hniezdiacich párov. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov vlha obyčajná patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je hodnotená ako stabilná.
Sommargylling (Oriolus oriolus) är en fågel i familjen gyllingar. Den är en flyttfågel som häckar från Västpalearktis till östra Sibirien och övervintrar i Afrika och norra Indien. Sommargylling är ensam art i sin familj att häcka i Europa.
Sommargyllingen är en flyttfågel som häckar i södra och mellersta Europa, nordvästligaste Afrika i Marocko, och i Asien så långt österut som östra Sibirien. I Ryssland och Finland når den upp till den 60:e breddgraden norrut, i Västeuropa norrut till Östersjön, samt i södra Danmark och Sverige.[2] Den övervintrar i tropiska Afrika och norra Indien.[3] Den delas vanligtvis inte upp i några underarter men tidigare behandlades indisk sommargylling (Oriolus kundoo) som underart. Den senare häckar i västra Sibirien nästan så långt österut som till Bajkalsjön, och på Indiska halvön.[3][4]
I Sverige utgör de häckande sommargyllingarna en randpopulation. Första kända fyndet av arten gjordes i Ellinge i Skåne, hösten 1825[5] och första konstaterade häckningen skedde i Yddingen i Skåne 1932.[2] Dock förekommer det uppgifter om att den ska ha häckat i Vimmerby i Kalmartrakten redan kring 1850-talet.[6] Idag häckar den mycket lokalt på endast 8-20 områden i de nordöstligaste och sydöstra delarna av Skåne och på södra Öland. Ett antal häckningar har även konstaterats söder om Krankesjön, och söder om Vombsjön i Skåne. Arten har dock observerats i alla Sveriges landskap förutom Härjedalen.[7] Sommargyllingen anländer till Sverige i slutet av maj och flyttar söderut igen i augusti. Antalet häckande individer uppskattas till 100-180 och dess förekomstarea till 100-200 km².[2]
Den adulta hanen är i princip omisskännlig med sin kontrastrika svartgula fjäderdräkt och röda näbb. Sommargyllingen blir cirka 24 cm lång och är stor som en koltrast, fast med slankare kropp, kortare stjärt och längre vingar. Den väger 56-79 gram.[4] Hanen har svarta vingar och stjärt med gul spetsar. Vingen har ett gult vingband och stjärtens spetsens kanter är gula. I övrigt är den klargul med röd näbb och en mörk tygel. Honan är olivgrön på ryggen och gulare mot övergumpen. Undersidan är smutsvit med bruna längsgående streck, stjärten är mörkgrön till svart och tygeln mindre distinkt. Det går att skilja sommargyllingen från indisk sommargylling då den senares svarta tygel sträcker sig bakom ögat i en lite "kråkspark".[4]
Sången är ett djupt flöjtande få-fly-fii-fio alternativt flå-fli-flio. Den har också ett nötskrikelikt skränande kvä-äääk som utgör varningsläte.
Sommargyllingen föredrar täta, högstammiga lövskogar av ek och bok, men även tall och fuktig björkskog, helst i anslutning till vatten.[8][2] Den häckar ofta nära gläntor och skogsbryn i områden med frodig undervegetation.[2] Den är mycket skygg och svår att få syn på nära håll. Sommargyllingen lever av insekter, främst larver och fjärilar som plockas högt uppe i trädkronor men den äter även skalbaggar, bär och mjuka frukter.[8] Dess bo är ett komplicerat bygge av sammanflätade fina grässtrån och rötter tillsammans med mossa, ull och annat mjukare material.[8] Boet har formen av en djup korg eller pung och fästs med bast, ull eller gräs i en grenklyka i ett träd eller en buske. Utvändigt är det beklätt med lavar eller tunn näver. Den lägger vanligtvis 3-5 ägg som ruvas i 14-15 dagar.[8] Ungarna följer sedan sina föräldrar fram till slutet av juli och början av augusti.[8]
IUCN behandlar oriolus och kundoo som en art och tillsammans kategoriseras de som livskraftiga (LC).[1] Vissa randpopulationer är hotade, däribland den svenska populationen som sedan 2015 kategoriseras som sårbar (VU) men som ligger på gränsen till att kategoriseras som starkt hotad (EN), och vars populationstrend förmodligen är negativ.[2] Hot mot arten utgörs av habitatförstöring genom utdikning eller utglesning av undervegetation av exempelvis betesdjur. Andra hot utgörs av luftföroreningar eller sjukdomar som minskar bladverkens täthet och sommargyllingen är mycket känslig för störning i början av häckningen.[2] I Sverige tillhör sommargyllingen statens vilt.[2]
Sommargyllingen ingår i den tyska adelssläkten von Bülows släktvapen, och detta inspirerade den kända tyska humoristen Vicco von Bülow att välja sitt artistnamn Loriot från fågelns franska namn.
Wikimedia Commons har media som rör Sommargylling.
Sommargylling (Oriolus oriolus) är en fågel i familjen gyllingar. Den är en flyttfågel som häckar från Västpalearktis till östra Sibirien och övervintrar i Afrika och norra Indien. Sommargylling är ensam art i sin familj att häcka i Europa.
Bayağı sarıasma (Oriolus oriolus), sarıasmagiller (Oriolidae) familyasından pembe gagalı, sarı renkli, ötücü bir kuş türü.
Erkeği göz alıcı derecede sarı ve kanatları siyah renkli, gagası pembedir. Dişisi erkeğine benzer ancak gagaya yakın siyahlıktan yoksundur ve göğsü siyah noktalıdır. birçoğunun renkleri daha yeşil, kuyruksokumları sarı, kanatları koyu renk ve alt tarafları açık renktir. Genç erkekler dişilerine çok benzerler ama bir tek gagalarından ayırt edilirler: gagaları pembedir.
İlkbaharda Türkiye'ye gelip sonbaharda Afrika’ya döner. Ormanlarda, bahçe ve parklarda yapraklarını döken yaşlı ağaç tepelerinde yaygın olarak bulunur. Uçuşu derin kanat vuruşları ile hızlıdır. Sesi gür ve flütümsüdür ve kısa perde değişiklikleri içerir: ‘ii-lo-vi’ ya da ‘viiidl-o’; ötüşü ise pes ve serttir: ‘şaaak’.
Bitki liflerinden ördüğü yuvasını ağaçların çatallı dallarının arasına kurar. 3-4 yumurta yumurtlar. Kuluçka süresi 14-15 gün kadardır. Bu devrede erkek dişisini yuvada besler.
Tırtıl ve meyve ile beslenir. Kiraz, üzüm ve incir temel besinleridir. Ayrıca dut, kavak, incir ve üzüm ağaçlarında da görebilirsiniz
Virtual Birds'de Bayağı sarıasma kuşunun kuş sesi bulunur. Bayağı sarıasma (Oriolus oriolus), sarıasmagiller (Oriolidae) familyasından pembe gagalı, sarı renkli, ötücü bir kuş türü.
Ви́вільга, і́волга (Oriolus oriolus) — єдиний вид птахів родини вивільгових, який гніздиться в помірних широтах Північної півкулі. Влітку вивільга мігрує до Європи та західної Азії. Зимує в тропіках.
Самець має яскраве жовто-чорне забарвлення, самка блідо-зеленого кольору. Вивільги добре маскуються і тому їх доволі важко побачити на дереві. На землю злітає неохоче.
Латинська назва роду(Oriolus), що в перекладі означає «золотистий», була запропонована Альберта Великого, який вжив її приблизно 1250 року. Він запевняв, що ця назва є звуковідтворювальною (тобто відтворює пісню цього птаха).
За манерою польоту нагадують дроздів: політ швидкий, по прямій лінії з невеликими «провалами» (при перельоті на довгу відстань). Крик дещо подібний на крик сойки, а її спів «фіу-тіу-ліу» за звучанням нагадує гру флейти.
Цей птах населяє широколистяні ліси, парки та сади. Тримається у верхньому ярусі високих дерев. Гніздо в'є на дереві на розгалуженні гілки. Відкладає 3-6 яєць. Живиться комахами та плодами, які знаходить у кроні дерева (де вивільги проводять майже весь час).
Живиться вивільга переважно гусінню, зокрема волохатою гусінню непарного, або кільчастого та соснового шовкопрядів, яку, крім неї та зозулі, майже ніякі інші птахи не їдять. До того ж вона поїдає совок, метеликів, хрущів, довгоносиків, вусачів, листоїдів, клопів та інших дуже шкідливих комах. Восени живиться також ягодами. Отже вивільга є дуже корисним птахом, її потрібно охороняти.
Перебуває під охороною Бернської конвенції.
Це незавершена стаття з орнітології.Ви́вільга, і́волга (Oriolus oriolus) — єдиний вид птахів родини вивільгових, який гніздиться в помірних широтах Північної півкулі. Влітку вивільга мігрує до Європи та західної Азії. Зимує в тропіках.
Vàng anh Á Âu hay hoàng anh Á Âu (danh pháp hai phần: Oriolus oriolus), là một loài chim trong họ Vàng anh (Oriolidae) thuộc bộ Sẻ (Passeriformes)[2].
Vàng Anh Á Âu ban đầu được Carl Linnaeus mô tả trong chi Coracias (chứa các loài sả rừng). Cho tới năm 2011 nó được cho là đồng loài với vàng anh Ấn Độ cho đến khi được chia tách.[3] Một quần thể nhỏ có tên gọi turkestanica được Charles Vaurie coi là không thể phân biệt được với O. o. oriolus.[4] Các tên gọi khác còn có vàng anh châu Âu và vàng anh Tây Á Âu.
Vàng anh trống nổi bật với bộ lông vàng và đen điển hình, nhưng vàng anh mái lại có bộ lông vàng ánh xanh lục buồn tẻ. Chúng là loài chim khá nhút nhát và thậm chí cả chim trống cũng rất khó phát hiện trong các tán lá có màu xanh lục và vàng lốm đốm.
Kiểu bay lượn của chúng tương tự như ở các loài chim hoét, thẳng và mạnh với độ nghiêng nhỏ trên một khoảng cách lớn.
Tiếng kêu của chúng giống như tiếng kêu của chim giẻ cùi, nhưng của chúng thì thánh thót tựa như là uyla-uy-u hay or-iii-ole, không lẫn vào đâu được khi đã nghe thấy.
Tên gọi trong tiếng Anh của nó là "oriole" có nguồn gốc từ tiếng Latinh oriolus lần đầu tiên được ghi nhận bởi Albertus Magnus vào khoảng năm 1250, và ông đã coi nó là từ tượng thanh để làm tên gọi cho loài chim này, dựa theo tiếng hót của nó.
Các loài vàng anh Tân thế giới có bề ngoài tương tự như họ Vàng anh (Oriolidae), nhưng chúng thuộc họ Icteridae và không có quan hệ họ hàng gì với họ Vàng anh của Cựu thế giới.
Là loài duy nhất trong họ Vàng anh sinh sản ở khu vực ôn đới Bắc bán cầu. Nó là loài chim di cư, về mùa hè nó di cư đến khu vực châu Âu và miền tây châu Á còn mùa đông thì di cư đến khu vực nhiệt đới ở miền trung và miền nam châu Phi.
Nó là loài chim đậu trên các cây cao lá sớm rụng trong các khu vực đồng rừng, vườn cây ăn quả hay công viên. Một quần thể nhỏ tại Anh sinh sản trong các khu vực trồng cây dương đen (Populus nigra).
Chúng làm tổ trên các chạc cây và đẻ từ 3-6 trứng. Thức ăn chủ yếu của chúng là côn trùng và quả, được chúng tìm kiếm trên các tán lá.
Vàng anh Á Âu hay hoàng anh Á Âu (danh pháp hai phần: Oriolus oriolus), là một loài chim trong họ Vàng anh (Oriolidae) thuộc bộ Sẻ (Passeriformes).
В зависимости от особенностей окраски головы и рулевых перьев, а также соотношения длины маховых перьев выделяют 2 подвида обыкновенной иволги[8]:
Широко распространённый вид. Охватывает почти всю Европу, проникая к северу до 63° с. ш. в Швеции и Финляндии, и 61° с. ш. в Европейской части России[12]. На Британских островах почти не гнездится, эпизодически встречаясь лишь на островах Силли и южном побережье Англии[13]. Также нерегулярно гнездится на Азорских островах и острове Мадейра[14]. Гнездовой ареал в Азии занимает всю западную её часть вплоть до долины Енисея, Минусинской котловины, Западного Саяна и Джунгарского Алатау, а также нижнего течения Ганга в Индии и Бангладеш. Повсюду перелётная птица, за исключением индийской популяции, совершающей лишь незначительные кочёвки во внегнездовой период[3].
Большую часть жизни проводит высоко в кроне деревьев — несмотря на яркое оперение, эту птицу зачастую трудно увидеть с земли. Предпочитает светлые высокоствольные леса, преимущественно лиственные — берёзовые, ивовые или тополиные рощи. В засушливых регионах нередко селится в тугайных зарослях речных долин. Реже встречается в травянистых сосновых борах. Наконец, иногда выбирает безлюдные острова с отдельными деревьями, где кормится в песчаных дюнах или вересковых зарослях[5].
Сплошного затенённого леса и тайги избегает, при этом охотно селится рядом с человеком в садах и парках, лесопосадках вдоль дорог[3][15][16]. На Тянь-Шане гнездится до 2000—2200 м над уровнем моря[17]. На пролётах встречается значительно выше — до 2700 м в Таласском Алатау[9], 2300 м в Руанде и 4300 в Танзании[18]. С ноября по февраль держится в основном на равнинах: до 850—900 м над уровнем моря в Анголе и до 50 м в Кении[18].
Основу рациона составляют животные корма. В сезон размножения питается в основном древесными насекомыми, главным образом гусеницами, в том числе и волосатыми. Употребляет в пищу бабочек (в том числе медведиц), стрекоз, уховёрток, комаров-долгоножек, клопов (от щитников Pentatomidae до килевиков Acanthosoma), древесных жуков (жужелиц, мягкотелок Cantharidae, щелкунов Elateridae, пластинчатоусых Scarabaeidae, листоедов Chrysomelidae, жуков-усачей Cerambycidae, долгоносиков Curculionidae), некоторых прямокрылых (пластинохвостов Leptophyes, конусоголовов Conocephalus). Ловит некоторых пауков.
Иногда разоряют гнёзда мелких птиц, таких как серая мухоловка (Muscicapa striata) и горихвостка (Phoenicurus phoenicurus)[19].
В период созревания плодов и в местах миграции частично переключается на плоды — черешню, виноград, смородину, черёмуху, инжир, грушу, шелковицу и т. п[20]. Кормится в основном ранним утром, в меньшей степени во второй половине дня после 15 часов[21].
Как и другие представители семейства, обыкновенная иволга моногамна. В случае миграции к местам гнездовий прибывает довольно поздно, когда на деревьях уже появляется первая зелень: в средней полосе России во второй половине мая. Первыми прибывают самцы, самки чуть позже. Размножение происходит раз в год, полные кладки встречаются в Восточной Германии в конце мая — начале июня, в Испании в конце мая, в Бельгии, Швейцарии и Швеции в начале июня, в Марокко в середине июня[22]. В брачный период самец ведёт себя демонстративно — прыгает с ветки на ветку, летает вокруг самки, преследует её, совершает в воздухе «нырки», активно щебечет и свистит, распускает хвост и хлопает крыльями. Он также охраняет свою территорию — между конкурирующими самцами нередки ожесточённые драки. Привлечённая самка отвечает свистом и вертит хвостом.
Гнездо представляет собой неглубокую висячую корзиночку с широкими овальными краями, обычно сплетённую из полосок луба, сухих стеблей трав и бересты. Диаметр гнезда 12—16 см, высота гнезда 6—9 см, диаметр лотка 8,5—11 см, глубина лотка 4—5 см[23]. Изнутри гнездо выкладывается листьями, пухом, паутиной или даже обрывками мягкого мусора, оставшегося после человека. Вообще, при необходимости при постройке гнезда птицы могут использовать любой подходящий для этого материал — например, в одном известном случае во время Первой мировой войны иволги брали бинты из находящегося поблизости перевязочного пункта[5]. При обустройстве гнезда заметно чёткое распределение обязанностей — самец собирает материал, а самка укладывает его на место.
Как правило, гнездо расположено высоко над землёй, в развилке тонких горизонтальных веток далеко от ствола, а в случае отсутствия подходящего места меж двух ветвей. Оно хорошо крепится, чтобы сильный порыв ветра не мог его разрушить, и маскируется в листве кусочками мха и стебельками трав. На интересную особенность расположения гнезда обратил внимание известный российский орнитолог и публицист С. А. Бутурлин — свежее гнездо всегда находится под наклоном к стволу, однако в дальнейшем под тяжестью птенцов его угол постепенно смещается в противоположную сторону[24]. В кладке, как правило, 4 (реже 3—5) яйца белого с розовым или кремовым оттенком тона и редкими красновато-бурыми крапинами. Размер яиц (28—33) х (21—23) мм[23], масса около 0,37—0,48 г[25]. Насиживание длится 13—15 дней, сидит преимущественно самка. Самец кормит самку и изредка заменяет её на непродолжительное время[25]. Появившиеся на свет птенцы слепые и покрыты длинным желтоватым пухом. Оба родителя кормят их сначала гусеницами, а позднее в дополнение и более твёрдыми ягодами. Наблюдения показали, что количество подлётов родителей с добычей к гнезду в среднем составляло 9—15 раз в течение часа, что в итоге приводило до 211 кормлений в сутки[26]. Птенцы начинают летать через 15—17 дней — на юге России первые слётки появляются уже во второй половине июня, а к середине июля и на всей территории ареала[25]. Рассеивание происходит в начале августа, а уже в конце этого месяца перелётные птицы начинают откочёвывать на зимние квартиры.
Сообщения о нападении пернатых хищников на иволог эпизодичны, несмотря на то, что яркое оперение неизменно привлекает к ним внимание. Известно, что на них охотятся ястреб-перепелятник, разнообразные соколы (сапсан, кобчик Falco vespertinus, сокол Элеоноры Falco eleonorae, пепельный Falco concolor, средиземноморский Falco biarmicus соколы, обыкновенная пустельга Falco tinnunculus), орёл-карлик (Hieraaetus pennatus), чёрный (Milvus milvus) и красный (Milvus migrans) коршуны и некоторые другие хищные птицы[26].
Происхождение научного названия Oriolus имеет две версии. Согласно одной из них, название произошло от латинского слова «aureolus» («золотой»), которое впоследствии в старофранцузском языке трансформировалось в слово «oriol». Предполагают, что таким образом подчёркивался яркий жёлтый окрас птицы, нетипичный для Европы. Вторая версия — название подражает мелодичной песне иволги — явление, в лингвистике именуемое ономатопеей[27].
Русское название иволга, по мнению лингвистов, имеет славянские корни и является однокоренным со словами «волога» и «влага». Полагают, что в древности птицу представляли как предвестницу дождя[28][29]. Название созвучно с польским словом wilga («иволга»), латышским vālodze и литовским volunge («поползень»).
В честь иволги назван астероид (701) Ориола, открытый в 1910 году.
В зависимости от особенностей окраски головы и рулевых перьев, а также соотношения длины маховых перьев выделяют 2 подвида обыкновенной иволги:
O. o. oriolus Linnaeus, 1758. Второе маховое перо больше пятого. За глазом чёрное пятно отсутствует. Наружная пара рулевых перьев в основной половине чёрная. У 2—4-й снаружи пар рулевых перьев чёрная окраска занимает половину или более половины основной части пера. Гнездится в Европе, Западной Сибири и северной половине Казахстана от Атлантического побережья к востоку до Енисея, в Азии от Турции, Кавказских гор, центрального Ирана до Ферганской долины, озера Зайсан, Алтая, Западного Саяна, Джунгарского Алатау. Мигрирует в Восточную и Южную Африку, северо-запад Индии. O. o. kundoo Sykes, 1832. Второе маховое перо меньше или равно пятому. За глазом имеется небольшое чёрное пятно. Наружная пара рулевых перьев обычно целиком жёлтая, лишь иногда у основания развит чёрный цвет. У 2—4-й снаружи пар рулевых перьев чёрная окраска имеется у оснований. Гнездится на юге Казахстана, в Центральной Азии от бассейнов Амударьи и Сырдарьи на запад до долин рек Чу и Или, Тянь-Шаня, Алтая, на юг до Памира, восточного и центрального Афганистана, горных районов Белуджистана и Кашмира, западных и центральных Гималаев, индийского штата Майсур.金黄鹂（学名：Oriolus oriolus）为黄鹂科黄鹂属的鸟类。分布于欧亚大陆至西伯利亚、印度、巴基斯坦、阿富汗、中东地区、非洲以及中国大陆的新疆、西藏等地，主要生活于绿洲内的村落附近大树上。该物种的模式产地在瑞典。[2]
金黄鹂（学名：Oriolus oriolus）为黄鹂科黄鹂属的鸟类。分布于欧亚大陆至西伯利亚、印度、巴基斯坦、阿富汗、中东地区、非洲以及中国大陆的新疆、西藏等地，主要生活于绿洲内的村落附近大树上。该物种的模式产地在瑞典。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : コウライウグイス科 Oriolidae 属 : Oriolus 種 : ニシコウライウグイス ニシコウライウグイス（学名：Oriolus oriolus）は、スズメ目コウライウグイス科に分類される鳥類の一種。
유럽꾀꼬리(黃鳥, 학명: Oriolus oriolus)는 노란빛을 띠는 새의 일종으로, 참새목 꾀꼬리과에 속하며 북반구 온대 지방에 서식한다. 철새로서 여름에는 유럽과 서아시아, 겨울에는 열대 지방을 왕복한다.
영어명 Golden Oriole는 European Golden Oriole 또는 Eurasian Golden Oriole라고도 불리며, 라틴어로 '금빛'을 뜻하는 "aureolus"에서 따 온 명칭으로, 영어에서는 18세기부터 사용되었으나 이미 로망스어군에서는 12세기와 13세기경부터 파생명칭들이 존재했다.
유럽꾀꼬리(黃鳥, 학명: Oriolus oriolus)는 노란빛을 띠는 새의 일종으로, 참새목 꾀꼬리과에 속하며 북반구 온대 지방에 서식한다. 철새로서 여름에는 유럽과 서아시아, 겨울에는 열대 지방을 왕복한다.
영어명 Golden Oriole는 European Golden Oriole 또는 Eurasian Golden Oriole라고도 불리며, 라틴어로 '금빛'을 뜻하는 "aureolus"에서 따 온 명칭으로, 영어에서는 18세기부터 사용되었으나 이미 로망스어군에서는 12세기와 13세기경부터 파생명칭들이 존재했다.
_on_nest_W_IMG_9041.jpg)
-_kundoo_race-_Female_at_Secunderabad_W_IMG_6729.jpg)
_feeding_on_Lannea_coromandelica_W_IMG_7746.jpg)
_on_nest_W_IMG_9026.jpg)
_nest_W_IMG_9568.jpg)
_nest_W_IMG_9566.jpg)
-_Female_on_nest_W_IMG_9559.jpg)
-_kundoo_race-_Male_at_Secunderabad_W_IMG_6733.jpg)
-_kundoo_race-_Male_at_Secunderabad_W_IMG_6723.jpg)
-_kundoo_race-_Male_at_Secunderabad_W2_IMG_6715.jpg)
-_kundoo_race-_Male_at_Secunderabad_W_IMG_6730.jpg)
-_Immature_is_it_W_IMG_7474.jpg)
_eyeing_Lannea_coromandelica_fruit_W_IMG_7423.jpg)
_on_Lannea_coromandelica_W_IMG_7741.jpg)
-_kundoo_race-_Male_at_Secunderabad_W_IMG_6714.jpg)
.jpg)
-_kundoo_race-_Male_at_Secunderabad_W_IMG_6723.jpg)
_on_nest_W_IMG_9050.jpg)
_nest_W_IMG_9566.jpg)
_nest_W_IMG_9566.jpg)
.jpg)
