Chrysocyon brachyurus is a stunning animal. The largest of all South American canids, it stands almost one meter tall at the shoulder and has a long, golden-red coat. Head and body length ranges from 1245 to 1320mm and tail length from 280 to 405mm. The long thin legs, which may serve to help the maned wolf to see above tall grass, grade from red to black at their lower portions. The anterior part of the erectile mane of long hairs is black as well. The body is narrow and the ears large and erect. The dentition of the maned wolf reflects its food habits. As this animal does not kill or eat large prey, its upper carnassials (shearing teeth) are reduced, its upper incisors weak, and its canines are long and slender.
Range mass: 20 to 23 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average lifespan
Status: captivity: 13.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 15.0 years.
Chrysocyon brachyurus is found in grassland, savanna, dry shrub forest, swampy areas, forest-edge habitat, and river areas.
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; scrub forest
The maned wolf is distributed from the mouth of the Parnaiba River in northeastern Brazil west to the Pampas del Heath in Peru and South through the Chaco of Paraguay to Rio Grande do Sul, Brazil. Its former range included parts of Uruguay and Argentina.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
The maned wolf is omnivorous. It eats armadillos, rabbits, rodents and other small mammals, fish, birds, bird eggs, reptiles, gastropods and other terrestrial mollusks, insects, seasonably available fruits, and other vegetation. Fruits taken include bananas, guavas, and primarily the tomato-like Solanum lycocarpum. (S. lycocarpum may provide medicinal aid against Dioctophyme renale, a worm that infects the kidneys of the maned wolf). Vegetation eaten is often in the form of roots and bulbs. Vertebrate prey do not often include large domestic stock, but an occasional newborn lamb or pig is taken by Chrysocyon. The maned wolf, much to the dislike of poultry farmers, frequently feeds upon free-ranging chickens. It stalks and pounces in a fox-like manner upon its animal prey.
Animal Foods: birds; mammals; reptiles; fish; eggs; insects; mollusks
Plant Foods: roots and tubers; fruit
Primary Diet: omnivore
The maned wolf eats crop pests such as rabbits and small rodents.
As mentioned above, the maned wolf takes domestic poultry and the occasional lamb or newborn pig.
Chrysocyon brachyurus is listed as CITES Appendix II, U.S. ESA-Endangered, and IUCN-Vulnerable. Habitat destruction (including the annual burning of its grasslands), persecution by angry poultry farmers, hunting for sport, and live capture are factors that threaten the maned wolf. This animal disapeared from Uruguay in the 19th Century. Its former range also included parts of Argentina south of the La Plata River.
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Perception Channels: tactile ; chemical
Although the maned wolf displays many fox-like characteristics, it is not closely related to the foxes and lacks the elliptical pupils found in the vulpine canids. Some believe that it is closely affiliated with Dusicyon, but electrophoretic studies do not link Chrysocyon with any of the other canids studied. This implies that the maned wolf may be the only survivor of the late Pleistocene extinction of the large South American canids. The maned wolf's natural history and its evolutionary relataionship to the other members of the canid family make it a unique animal; drastic efforts to conserve it are warranted. Fossils of the maned wolf from the Holocene and the late Pleistocene have been excavated from the Brazilian Highlands.
Maned wolves are monogamous, though males and females tend to live independently except during the breeding season.
Mating System: monogamous
Little is known about the reproductive patterns of wild maned wolves. Females are monoestrous. Breeding season is probably controlled by photoperiod; captives copulate between October and February in the Northern Hemisphere and between August and October in South America. The estrous lasts for a period of one to four days. Gestation in captivity is similar to that of other canids and lasts approximately 65 days. A litter usually contains one to five young. A record number of seven has been observed. Young are born weighing 340 to 430 grams and develop quickly. Their eyes and ears open by day nine, their ears stand upright and they will take regurgitated food by week four, the pelage changes from black to red by week ten, they are weaned by 15 weeks, and their bodies have the proportions of adults at one year, at which time they reach sexual maturity. Captive individuals have lived 15 years. Non-captive maned wolves give birth in natal nests hidden by thick vegetation. Wild maned wolves are rarely seen with their pups.
Range number of offspring: 1 to 5.
Average number of offspring: 2.47.
Range gestation period: 56 to 66 days.
Range weaning age: 120 to 210 days.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 368 g.
Average number of offspring: 3.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 730 days.
Parental Investment: altricial
Ar bleiz moueek a zo ur bronneg hollzebrer, Chrysocyon brachyurus an anv skiantel anezhañ.
Ar spesad nemetañ eo er genad Chrysocyon.
Bevañ a ra e Suamerika : biz Arc'hantina, Bolivia, Brazil, Paraguay ha Perou.
Ar bleiz moueek a zo ur bronneg hollzebrer, Chrysocyon brachyurus an anv skiantel anezhañ.
El llop de crinera (Chrysocyon brachyurus) és un cànid sud-amèrica i l'única espècie del gènere Chrysocyon. Estudis recents han demostrat que no té una relació propera amb els cànids actuals, i es creu que és un dels "supervivents" dels grans mamífers sud-americans del Plistocè.
És el major dels cànids d'Amèrica del Sud. És inofensiu pels humans i el bestiar; tot i així, l'ocupació del seu hàbitat i la caça l'han reduït a zones aïllades. Està registrat a l'Apèndix II del llistat d'espècies protegides de la CITES (Convenció sobre el Comerç Internacional d'Espècies Amenaçades de Fauna i Flora Silvestres).
El nom aguará guazú vol dir "guineu gran" en guaraní. També se'l coneix com a:
• aguará
• aguará guazú
• borochi
• lobo de crin
• lobo de los esteros
• lobo colorado
• mbuaravachú (a Paraguai)
L'aguará guazú, tot i tenir-hi evidents semblances en l'aspecte, no està estretament relacionat amb cap altre cànid existent. No es tracta d'una guineu, un llop, un coiot, un gos, o un xacal. Es tracta d'un animal diferent, pertanyent això sí, a la mateixa família dels anteriorment esmentats.
Habita en zones inundables, amb prats i pastures. Ocasionalment també viu en zones selvàtiques. Pel que fa a la seva situació geogràfica, se'l pot trobar a la Provincia de Corrientes a l'Argentina, al sud del Brasil i Paraguai i a l'extrem est de Bolívia. Al segle passat varen extingir-se els exemplars situats a la República d'Uruguai i a la zona argentina de Río de la Plata.
El llop de crinera (Chrysocyon brachyurus) és un cànid sud-amèrica i l'única espècie del gènere Chrysocyon. Estudis recents han demostrat que no té una relació propera amb els cànids actuals, i es creu que és un dels "supervivents" dels grans mamífers sud-americans del Plistocè.
És el major dels cànids d'Amèrica del Sud. És inofensiu pels humans i el bestiar; tot i així, l'ocupació del seu hàbitat i la caça l'han reduït a zones aïllades. Està registrat a l'Apèndix II del llistat d'espècies protegides de la CITES (Convenció sobre el Comerç Internacional d'Espècies Amenaçades de Fauna i Flora Silvestres).
Pes hřivnatý (Chrysocyon brachyurus), též vlk hřivnatý, u domorodých indiánů kmene Guaraní známý jako „Guarou či Aguarasu (v překladu "vysoká liška"), je šelma z čeledi psovitých (Canidae).
Obývají Jižní Ameriku, především území Brazílie, severní Argentiny, Paraguaye, jižní Bolívie a jihovýchodního Peru. Jejich domovem jsou křovinaté lesy a savany s bažinatým povrchem a bujnou vysokou vegetací.
Vlci hřívnatí dorůstají délky 95–107 cm, s ocasem dlouhým 35–49 cm. V kohoutku měří 70–90 cm, váží 20–25 kg. Svým vzhledem vlk hřivnatý připomíná spíše lišku s extrémně dlouhýma nohama a nápadnou hřívou přes ramena. Dlouhé nohy mu umožňují vidět přes vysokou trávu, zkosené drápy usnadňují pohyb v bažinatém prostředí. Je mimochodníkem. Je znám silným, specifickým pachem moči samců, podobným pachu marihuany.[2] Někdy se mu proto říká skunčí vlk, přestože tento pach není zdaleka tak nepříjemný.
Samec a samice obývají společné teritorium ale většinou se setkávají pouze v době páření. Páření probíhá na konci jara, 2–5 mláďat přichází na svět v průběhu srpna a září. Mláďata dospívají v jednom roce. Dožívají se asi 16 let. Vlci hřivnatí jsou monogamní, na celý život mají jednoho partnera.
Pes hřívnatý je všežravec. Loví menší a střední savce jako jsou hlodavci (zvláště zajíci), dále pak ptáky a ryby. Přes 50 % jeho jídelníčku tvoří rostlinná strava – cukrová třtina, různé hlízy a ovoce (zvláště vlčí jablko – Solanum lycocarpum).
Expozice vlka hřivnatého je nově v Zoo Brno od roku 2010. Pár tvoří samec Milan z německé Zoo Stuttgart a samice Mira ze Zoo Heidelberg. Dále jsou chováni v Zoo Praha, Zoo Lešná, Zoo Děčín, Zoo Plzeň, Zoo Ústí nad Labem, Zoo Hodonín a Zoo Liberec.
Pes hřivnatý (Chrysocyon brachyurus), též vlk hřivnatý, u domorodých indiánů kmene Guaraní známý jako „Guarou či Aguarasu (v překladu "vysoká liška"), je šelma z čeledi psovitých (Canidae).
Mankeulven (Chrysocyon brachyurus) er et dyr i hundefamilien. Arten er den eneste i slægten Chrysocyon. Den når en længde på 1,2-1,3 m med en hale på 28-45 cm og vejer 20-23 kg. Den lever i det centrale og østlige Sydamerika.
Mankeulven (Chrysocyon brachyurus) er et dyr i hundefamilien. Arten er den eneste i slægten Chrysocyon. Den når en længde på 1,2-1,3 m med en hale på 28-45 cm og vejer 20-23 kg. Den lever i det centrale og østlige Sydamerika.
Der Mähnenwolf (Chrysocyon brachyurus) ist der größte Wildhund Südamerikas. Er ist hochbeinig und schlank wie die großen Wildhunde Eurasiens (Wolf, Rothund) und Afrikas (Afrikanischer Wildhund). Anders als diese ist der Mähnenwolf aber kein Hetzjäger.
Die Größenmerkmale des Mähnenwolfs variieren unter anderem durch lokale Einflüsse. Im Mittel beträgt die Kopf-Rumpf-Länge 105 cm, zu welcher, bei einer Schulterhöhe von zum Teil über einem Meter, durchschnittlich 44 cm Schwanz hinzuzurechnen sind.[1] Kopf-Rumpf-Längen von bis zu 130 cm sind möglich.[2] Das Gewicht eines Mähnenwolfs beträgt je nach Quelle zwischen 20 und 35 kg.[1] Die Färbung des Tieres ist mit einem Rotbraun zu beschreiben, wobei die Rückenpartie in der Regel heller erscheint. Neben der Schnauze sowie den Unterschenkeln weist auch die für die deutsche Namensgebung charakteristische „Mähne“ des Mähnenwolfes eine schwarze Färbung auf. Die Mähne ist dabei durchschnittlich 47 cm lang und somit nahezu halb so lang wie das Tier (exkl. Schwanz) selbst. Die Schwanzspitze sowie die Innenohren und die Kehle des Mähnenwolfes sind weiß gefärbt. Erstere weist dabei eine starke Variation in der Länge auf, so dass die weiße Färbung 17 bis 66 % des Schwanzes bedeckt.[2][1] Ein signifikanter Geschlechtsdimorphismus liegt – mit Ausnahme der Ohren – nicht vor.[3]
Verbreitet ist der Mähnenwolf ursprünglich in den Savannenlandschaften des zentralen Südamerika von Nordostbrasilien über Südbrasilien (Rio Grande do Sul), den Gran Chacco Paraguays bis Uruguay und Argentinien auf 30° südlicher Breite. Im Westen reicht das Gebiet über Bolivien bis zur peruanischen Grenze. Als Lebensraum bevorzugt der Mähnenwolf hohe Grasgebiete, Buschländer (Cerrado) und parkähnliche Landschaften sowie feuchte, teilweise saisonal überschwemmte Grasgebiete. Tagsüber ruhen die Tiere meist in Galeriewäldern und an sumpfigen Flussläufen. Teilweise jagen sie offenbar auch im Kulturland.[3]
Von anderen großen Wildhunden weichen Mähnenwölfe in der Lebensweise beträchtlich ab. Sie bilden keine Rudel. Männchen und Weibchen bewohnen zusammen ein Territorium, doch gehen sie meist eigene Wege und jagen getrennt. Nur nach einer Geburt ist die Partnerschaft enger, und der Rüde hilft bei der Aufzucht und Versorgung der im Schnitt drei Welpen. Die Paarungszeit erreicht zwischen April und Juni einen Höhepunkt, weshalb die meisten Jungen nach einer Tragzeit von etwa 65 Tagen im Spätwinter und frühen Frühling (der Südhalbkugel) zur Welt kommen. Alle in der Wildnis untersuchten Wurfplätze lagen versteckt auf erhöhten Bereichen inmitten von sumpfigen Hochgrasgebieten. Das Revier ist je nach Gegend etwa 25 bis 60 Quadratkilometer groß. Markiert wird bevorzugt an auffälligen Stellen, wie Termitenhügeln, durch Urinieren. Tiere ohne Revier leben in den Grenzgebieten zwischen den Territorien und markieren nicht. Der typische Laut ist ein Bellen, das man zu jeder Tages- und Jahreszeit vernehmen kann. Mähnenwölfe sind nacht- oder dämmerungsaktiv. Ihre Zähne sind so weit zurückgebildet, dass sie keine großen Tiere erjagen und zerlegen können. Trotz ihrer Größe sind Mähnenwölfe auf kleine Beutetiere wie Kaninchen, Nagetiere, Vögel und Insekten spezialisiert. Vor allem in der Cerrado-Region stellt das Siebenbinden-Gürteltier eines der wichtigsten Beutetiere dar. Auch pflanzliche Nahrung wie Früchte von Solanum lycocarpum („Wolfsapfel“) spielen eine wichtige Rolle; diese machen einen relativ großen Anteil der Nahrung aus.[4] Bei der Jagd kommen verschiedene Techniken zum Einsatz: Kleinnager werden beschlichen und mit einem finalen Satz erbeutet oder ausgegraben, fliegende Vögel und Insekten werden bisweilen mit Sprüngen vom Boden aus erbeutet. Nur gelegentlich werden auch etwas größere Beutetiere, z. B. Pampashirsche, überwältigt.[3]
Der Mähnenwolf wird von der IUCN als „potentiell gefährdet“ (near threatened) eingestuft.[5] Man geht insgesamt von einem Gesamtbestand von etwa 13.000 adulten Tieren aus, wobei die Tiere in den meisten Gebieten in recht geringen Bestandsdichten vorzukommen scheinen. Bedrohungen stellen Lebensraumzerstörungen, Verkehrsunfälle und Angriffe durch Haushunde dar. Wie stark die Populationen durch Krankheiten dezimiert werden, ist unklar. Die Jagd ist in Brasilien, Paraguay und Bolivien verboten. Mähnenwölfe sind keine ernste Bedrohung für die meisten Nutztiere des Menschen. Bisweilen werden sie allerdings als Geflügeldiebe geschossen. Mähnenwölfe kommen auch in geschützten Gebieten, etwa dem Emas-Nationalpark in Brasilien, vor.[3]
Der Mähnenwolf ist mit dem eigentlichen Wolf nur entfernt verwandt. Lange wurde eine Verwandtschaft mit südamerikanischen Kampfüchsen wie dem Andenschakal vermutet. Nach neuen Untersuchungen ist der Mähnenwolf jedoch mit überhaupt keinem lebenden Wildhund sonderlich nahe verwandt. Demnach stellt er neben dem Waldhund und den südamerikanischen Kampfüchsen eine dritte Linie der südamerikanischen Hunde dar. Die drei Linien haben sich offenbar vor ihrer Einwanderung über die Mittelamerikanische Landbrücke bereits vor 6 bis 7 Millionen Jahren in Nordamerika auseinanderentwickelt.[3] Unter den Hunden ist er der größte Überlebende der südamerikanischen Großtierfauna des Pleistozän.
Man unterscheidet keine Unterarten des Mähnenwolfs.[3]
Der Mähnenwolf (Chrysocyon brachyurus) ist der größte Wildhund Südamerikas. Er ist hochbeinig und schlank wie die großen Wildhunde Eurasiens (Wolf, Rothund) und Afrikas (Afrikanischer Wildhund). Anders als diese ist der Mähnenwolf aber kein Hetzjäger.
Aguara guasu herava avei Aguarasu (Aguara + asu) ha'e tuichave jaguapehẽpegua mymba okambúva oĩ Ñembyamérikape. Aguarasu ho'u anguja michĩ ha guyra michĩ, pe mymba ho'u avei umi ka'avo herava guaramba térã aguaramba.
Chrysocyon brachyurus es un specie de Chrysocyon.
Chrysocyon brachyurus — від клясы сысуноў атрада драпежных сямейства сабачых.
Даўжыня цела 95-132 см, даўжыня хваста 28-49 см; маса дарослых 20-26 кг, вышыня 74-90 см Вушы вялікія.
Chrysocyon brachyurus — від клясы сысуноў атрада драпежных сямейства сабачых.
Mayu atuq (Chrysocyon brachyurus) nisqaqa huk aycha uquq ñuñuq uywam, Hatun Chakupi kawsaq.
Mayu atuq (Chrysocyon brachyurus) nisqaqa huk aycha uquq ñuñuq uywam, Hatun Chakupi kawsaq.
Ο Χαιτοφόρος λύκος (Chrysocyon brachyurus - Χρυσοκύων ο βραχύουρος) είναι το μεγαλύτερο κυνοειδές της Νότιας Αμερικής. Τα σημάδια του μοιάζουν με εκείνα των αλεπούδων, αλλά δεν είναι αλεπού ούτε λύκος, καθώς δεν έχει στενή σχέση με τα άλλα κυνοειδή. Είναι το μοναδικό είδος στο γένος Χρυσοκύων (δηλ. «χρυσό σκυλί»).
Το θηλαστικό αυτό βρίσκεται σε ανοικτούς και ημιυπαίθριους βιότοπους, ειδικά σε λιβάδια με διάσπαρτους θάμνους και δέντρα, στη νότια, κεντροδυτική και νοτιοανατολική Βραζιλία, Παραγουάη, βόρεια Αργεντινή, ανατολικά και βόρεια των Άνδεων στη Βολιβία[1] και στο νοτιοανατολικό Περού (μόνο στο φυσικό καταφύγιο Pampas del Heath).[2] Είναι πολύ σπάνιο στην Ουρουγουάη, ενδεχομένως να είναι εκτοπισμένο εντελώς λόγω της απώλειας οικοτόπου. Η IUCN το αναφέρει ως σχεδόν απειλούμενο, ενώ θεωρείται εκτεθειμένο είδος από την κυβέρνηση της Βραζιλίας (IBAMA).
Στους ντόπιους είναι γνωστό ως aguará guazú (που σημαίνει «μεγάλη αλεπού» στη γλώσσα Γκουαρανί), ή «kalak» από τους Τόμπα, lobo de crin, lobo de los estros ή lobo colorado και ως lobo-guará στη Βραζιλία. Ονομάζεται επίσης borochi στη Βολιβία.
Ο Χαιτοφόρος λύκος (Chrysocyon brachyurus - Χρυσοκύων ο βραχύουρος) είναι το μεγαλύτερο κυνοειδές της Νότιας Αμερικής. Τα σημάδια του μοιάζουν με εκείνα των αλεπούδων, αλλά δεν είναι αλεπού ούτε λύκος, καθώς δεν έχει στενή σχέση με τα άλλα κυνοειδή. Είναι το μοναδικό είδος στο γένος Χρυσοκύων (δηλ. «χρυσό σκυλί»).
Το θηλαστικό αυτό βρίσκεται σε ανοικτούς και ημιυπαίθριους βιότοπους, ειδικά σε λιβάδια με διάσπαρτους θάμνους και δέντρα, στη νότια, κεντροδυτική και νοτιοανατολική Βραζιλία, Παραγουάη, βόρεια Αργεντινή, ανατολικά και βόρεια των Άνδεων στη Βολιβία και στο νοτιοανατολικό Περού (μόνο στο φυσικό καταφύγιο Pampas del Heath). Είναι πολύ σπάνιο στην Ουρουγουάη, ενδεχομένως να είναι εκτοπισμένο εντελώς λόγω της απώλειας οικοτόπου. Η IUCN το αναφέρει ως σχεδόν απειλούμενο, ενώ θεωρείται εκτεθειμένο είδος από την κυβέρνηση της Βραζιλίας (IBAMA).
Στους ντόπιους είναι γνωστό ως aguará guazú (που σημαίνει «μεγάλη αλεπού» στη γλώσσα Γκουαρανί), ή «kalak» από τους Τόμπα, lobo de crin, lobo de los estros ή lobo colorado και ως lobo-guará στη Βραζιλία. Ονομάζεται επίσης borochi στη Βολιβία.
ფოფორამი გერი (ლათ. Chrysocyon brachyurus) — ძუძუშმაწუალი ჩხოლარი ჯოღორიშობურეფიშ ფანიაშე. სრსხულიშ სიგჷრძა — 115-125 სმ-შახ, კუდელი დოხოლაფირო — 30 სმ. სიმაღალა მინდაოს 75 სმ. გოფაჩილი რე ობჟათე ამერიკას. მუთმოფხვადჷნა ბრაზილიას, პარაგვაის, არგენტინას, ბოლივიას დო პერუს. უმოსო ოშა-გოშათ ურუგვაის. მოუჩე ფერიშ ნიჩვი უღუ. უპირატესობას მეთმეჩანს ღილე ოდიარამ დო ბართვამ პამპასეფს, ტყაშ პიჯეფს დო ჭალენჭყის. გვალეფს დო ჭვემაშ ტყალეფს ვა ხე. მონოგამიური ჩხოლარი რე. მაკობა იგჷნძორებუ 62-66 დღას. სქესობურ სიწიფრეს 1 წანაშ ხანს მეთმიოჭირინუანს. ტყვეობას თელარენს 12-15 წანას. საფრთხეწკჷმა არხოს მარენჯი გვარობა რე.
The maned wolf (Chrysocyon brachyurus) is a large canine of South America.[5] It is found in Argentina, Brazil, Bolivia, Peru, and Paraguay, and is almost extinct in Uruguay. Its markings resemble those of foxes, but it is neither a fox nor a wolf.[6] It is the only species in the genus Chrysocyon (meaning "golden dog").
It is the largest canine in South America, weighing 20–30 kg (44–66 lb) and up to 100 cm (39 in) at the withers. Its long, thin legs and dense reddish coat give it an unmistakable appearance. The maned wolf is a crepuscular and omnivorous animal adapted to the open environments of the South American savanna, with an important role in the seed dispersal of fruits, especially the wolf apple (Solanum lycocarpum). The maned wolf is a solitary animal. It communicates primarily by scent marking, but also gives a loud call known as "roar-barking".
This mammal lives in open and semi-open habitats, especially grasslands with scattered bushes and trees, in the Cerrado of south, central-west, and southeastern Brazil; Paraguay; northern Argentina; and Bolivia east and north of the Andes,[7] and far southeastern Peru (Pampas del Heath only).[8] It is very rare in Uruguay, possibly being displaced completely through loss of habitat.[2] The International Union for Conservation of Nature lists it as near threatened,[2] while it is considered a vulnerable species by the Brazilian Institute of Environment and Renewable Natural Resources. In 2011, a female maned wolf, run over by a truck, underwent stem cell treatment at the Zoo Brasília, this being the first recorded case of the use of stem cells to heal injuries in a wild animal.[9]
The term maned wolf is an allusion to the mane of the nape. It is known locally as aguara guasu (meaning "large fox") in the Guarani language, or kalak in the Toba Qom language, lobo de crín, lobo de los esteros, or lobo colorado in Spanish, and lobo-guará in Portuguese. The term lobo, "wolf", originates from the Latin lupus. Guará and aguará originated from tupi-guarani agoa'rá, "by the fuzz". It also is called borochi in Bolivia.[10]
Although the maned wolf displays many fox-like characteristics, it is not closely related to foxes. It lacks the elliptical pupils found distinctively in foxes. The maned wolf's evolutionary relationship to the other members of the canid family makes it a unique animal.
Electrophoretic studies did not link Chrysocyon with any of the other living canids studied. One conclusion of this study is that the maned wolf is the only species among the large South American canids that survived the late Pleistocene extinction. Fossils of the maned wolf from the Holocene and the late Pleistocene have been excavated from the Brazilian Highlands.[11]
A 2003 study on the brain anatomy of several canids placed the maned wolf together with the Falkland Islands wolf and with pseudo-foxes of the genus Pseudalopex.[12] One study based on DNA evidence showed that the extinct genus Dusicyon, comprising the Falkland Islands wolf and its mainland relative, was the most closely related species to the maned wolf in historical times, and that about seven million years ago it shared a common ancestor with that genus.[13] A 2015 study reported genetic signatures in maned wolves that are indicative of population expansion followed by contraction that took place during Pleistocene interglaciations about 24,000 years before present.[14]
The maned wolf is not closely related to canids found outside South America. It is not a fox, wolf, coyote or jackal, but a distinct canid; though, based only on morphological similarities, it previously had been placed in the Canis and Vulpes genera.[4] Its closest living relative is the bush dog (genus Speothos), and it has a more distant relationship to other South American canines (the short-eared dog, the crab-eating fox, and the zorros or Lycalopex).[15]
CerdocyoninaChrysocyon brachyurus (maned wolf) [15]: Fig. 10
†Dusicyon australis (Falkland Islands wolf)
LycalopexLycalopex fulvipes (Darwin's fox)
Lycalopex griseus (South American gray fox or chilla)
Lycalopex gymnocercus (pampas fox)
Lycalopex culpaeus (culpeo or Andean fox)
Lycalopex sechurae (Sechuran fox or Peruvian desert fox)
Cerdocyon thous (crab-eating fox)
Atelocynus microtis (short-eared dog)
The species was described in 1815 by Johann Karl Wilhelm Illiger, initially as Canis brachyurus. Lorenz Oken classified it as Vulpes cancosa, and only in 1839 did Charles Hamilton Smith describe the genus Chrysocyon. Other authors later considered it as a member of the Canis genus.[5] Fossils of Chrysocyon dated from the Late Pleistocene and Holocene epochs were collected in one of Peter Wilheim Lund expeditions to Lagoa Santa, Minas Gerais (Brazil). The specimen is kept in the South American Collection of the Zoologisk Museum in Denmark. Since no other record exists of fossils in other areas, the species is suggested to have evolved in this geographic region.[5]
The maned wolf bears minor similarities to the red fox, although it belongs to a different genus. The average adult weighs 23 kg (51 lb) and stands up to 110 cm (43 in) tall at the shoulder, and has a head-body length of 100 cm (39 in), with the tail adding another 45 cm (18 in).[16] Its ears are large and long 18 cm (7.1 in).[17]
The maned wolf is the tallest of the wild canids; its long legs are likely an adaptation to the tall grasslands of its native habitat.[18] Fur of the maned wolf may be reddish-brown to golden orange on the sides with long, black legs, and a distinctive black mane. The coat is marked further with a whitish tuft at the tip of the tail and a white "bib" beneath the throat. The mane is erectile and typically is used to enlarge the wolf's profile when threatened or when displaying aggression. Melanistic maned wolves do exist, but are rare. The first photograph of a black adult maned wolf was taken by a camera trap in northern Minas Gerais in Brazil in 2013.[19][20][21]
The skull can be identified by its reduced carnassials, small upper incisors, and long canine teeth.[16] Like other canids, it has 42 teeth with the dental formula 3.1.4.23.1.4.3 × 2 = 42. The maned wolf's rhinarium extends to the upper lip, similar to the bush dog, but its vibrissae are longer.[16] The skull also features a prominent sagittal crest.
The maned wolf's footprints are similar to those of the dog, but have disproportionately small plantar pads when compared to the well-opened digit marks.[22][23] The dog has pads up to 3 times larger than the maned wolf's footprint.[24] These pillows have a triangular shape.[24] The front footprints are 7–9 cm (2.8–3.5 in) long and 5.5–7 cm (2.2–2.8 in) wide, and those of the hind feet are 6.5–9 cm (2.6–3.5 in) long and 6.5–8.5 cm (2.6–3.3 in) wide.[24] One feature that differentiates the maned wolf's footprint from those of other South American canids is the proximal union of the third and fourth digits.[16]
The maned wolf also is known for the distinctive cannabis-like odor of its territory markings, which has earned it the nickname "skunk wolf".
Genetically, the maned wolf has 37 pairs of autosomes within diploid genes, with a karyotype similar to that of other canids. It has 76 chromosomes, so cannot interbreed with other canids.[16] Evidence suggests that 15,000 years ago, the species suffered a reduction in its genetic diversity, called the bottleneck effect. However, its diversity is still greater than that of other canids.[25]
The maned wolf is a twilight animal, but its activity pattern is more related to the relative humidity and temperature, similar to that observed with the bush dog (Speothos venaticus). Peak activity occurs between 8 and 10 am, and 8 and 10 pm.[26] On cold or cloudy days, they can be active all day. The species is likely to use open fields for foraging and more closed areas, such as riparian forests, to rest, especially on warmer days.[16]
Unlike most large canids (such as the gray wolf, the African hunting dog, or the dhole), the maned wolf is a solitary animal and does not form packs.[16] It typically hunts alone, usually between sundown and midnight, rotating its large ears to listen for prey animals in the grass. It taps the ground with a front foot to flush out the prey and pounce to catch it.[17] It kills prey by biting on the neck or back, and shaking the prey violently if necessary.[27]
Monogamous pairs may defend a shared territory around 30 km2 (12 sq mi), although outside of mating, the individuals may meet only rarely. The territory is crisscrossed by paths that they create as they patrol at night. Several adults may congregate in the presence of a plentiful food source, for example, a fire-cleared patch of grassland that would leave small vertebrate prey exposed while foraging.
Both female and male maned wolves use their urine to communicate,[28] e.g. to mark their hunting paths or the places where they have buried hunted prey.[27] The urine has a very distinctive odor, which some people liken to hops or cannabis. The responsible substance very likely is a pyrazine, which also occurs in both plants.[29] At the Rotterdam Zoo, this smell once set the police on a hunt for cannabis smokers.[29][30] The preferred habitat of the maned wolf includes grasslands, scrub prairies, and forests.
Their mating season ranges from November to April. Gestation lasts 60 to 65 days, and a litter may have from two to six black-furred pups, each weighing roughly 450 g (16 oz). Pups are fully grown when one year old. During that first year, the pups rely on their parents for food.[27]
Data on the maned wolf's estrus and reproductive cycle mainly come from captive animals, particularly about breeding endocrinology.[31] Hormonal changes of maned wolves in the wild follow the same variation pattern of those in captivity.[31] Females ovulate spontaneously, but some authors suggest that the presence of a male is important for estrus induction.[31]
Captive animals in the Northern Hemisphere breed between October and February and in the Southern Hemisphere between August and October. This indicates that photoperiod plays an important role in maned wolf reproduction, mainly due to the production of semen.[16][31] Generally, one estrus occurs per year.[16] The amount of sperm produced by the maned wolf is lower compared to those of other canids.[31]
Copulation occurs during the four-day estrus period, and is followed by up to 15 minutes of sexual intercourse.[16] Courtship is similar to that of other canids, characterized by frequent approaches and anogenital investigation.[8]
Gestation lasts 60 to 65 days and a litter may have from two to six pups. One litter of seven has been recorded.[16] Birthing has been observed in May in the Canastra Mountains, but data from captive animals suggest that births are concentrated between June and September.[25] The maned wolf reproduces with difficulty in the wild, with a high rate of infant mortality. Females can go up to two years without breeding.[31] Breeding in captivity is even more difficult, especially in temperate parts of the Northern Hemisphere.[31]
Pups are born weighing between 340 and 430 grams. They begin their lives with black fur, becoming red after 10 weeks.[16] The eyes open at about 9 days of age.[16] They are nursed up to 4 months. Afterwards, they are fed by their parents by regurgitation, starting on the third week of age and lasting up to 10 months.[32][8] Three-month-old pups begin to accompany their mother while she forages.[32] Males and females both engage in parental care, but it is primarily done by the females.[32] Data on male parental care have been collected from captive animals, and little is known whether this occurs frequently in the wild.[8] Maned wolves reach sexual maturity at 1 year of age, when they leave their birth territory.[8]
The maned wolf's longevity in the wild is unknown, but estimates in captivity are between 12 and 15 years.[16] A report was made of an individual at the São Paulo Zoo that lived to be 22 years old.[25]
The maned wolf is omnivorous. It specialises in preying on small and medium-sized animals, including small mammals (typically rodents and rabbits), birds and their eggs, reptiles, and even fish, gastropods, other terrestrial molluscs, and insects, but a large portion of its diet (more than 50%, according to some studies) is vegetable matter, including sugarcane, tubers, bulbs, roots and fruit.[27][33][34][35] Up to 301 food items have been recorded in the maned wolf's diet, including 116 plants and 178 animal species.[31]
The maned wolf hunts by chasing its prey, digging holes, and jumping to catch birds in flight. About 21% of hunts are successful.[8] Some authors have recorded active pursuits of the Pampas deer.[32] They were also observed feeding on carcasses of run down animals.[8] Fecal analysis has shown consumption of the giant anteater, bush dog, and collared peccary, but whether these animals are actively hunted or scavenged is not known.[25][32] Armadillos are also commonly consumed.[31] Animals are more often consumed in the dry season.[16][35]
The wolf apple (Solanum lycocarpum), a tomato-like fruit, is the maned wolf's most common food item. With some exceptions, these fruits make up between 40 and 90% of the maned wolf's diet.[16][32][35][36] The wolf apple is actively sought by the maned wolf, and is consumed throughout the year, unlike other fruits that can only be eaten in abundance during the rainy season.[32][35] It can consume several fruits at a time and disperse intact seeds by defecating, making it an excellent disperser of the wolf apple plant.[32]
Despite their preferred habitat, maned wolves are ecologically flexible and can survive in disturbed habitats, from burned areas to places with high human influences. Burned areas have some small mammals, such as hairy-tailed bolo mouse (Necromys lasiurus) and vesper mouse (Calomys spp.) that they can hunt and survive on.[37]
Historically, captive maned wolves were fed meat-heavy diets, but that caused them to develop bladder stones. Zoo diets for them now feature fruits and vegetables, as well as meat and specialized extruded diet formulated for maned wolves to be low in stone-causing compounds (i.e. cystine).
The maned wolf participates in symbiotic relationships. It contributes to the propagation and dissemination of the plants on which it feeds, through excretion. Often, maned wolves defecate on the nests of leafcutter ants. The ants then use the dung to fertilize their fungus gardens, but they discard the seeds contained in the dung onto refuse piles just outside their nests. This process significantly increases the germination rate of the seeds.
Maned wolves suffer from ticks, mainly of the genus Amblyomma, and by flies such as Cochliomyia hominivorax usually on the ears.[38] Interestingly, the maned wolf is poorly parasitized by fleas. The sharing of territory with domestic dogs results in a number of diseases, such as rabies virus, parvovirus, distemper virus, canine adenovirus, protozoan Toxoplasma gondii, bacterium Leptospira interrogans, and nematode Dirofilaria immitis.[39][38] The maned wolf is particularly susceptible to potentially fatal infection by the giant kidney worm. Ingestion of the wolf apple could prevent maned wolves from contracting this nematode, but such a hypothesis has been questioned by several authors.[40]
Its predators are mainly large cats, such as the puma (Puma concolor) and the jaguar (Panthera onca), but it is most often preyed upon by the jaguar.[41]
Generally, the maned wolf is shy and flees when alarmed, so it poses little direct threat to humans. Popularly, the maned wolf is thought to have the potential of being a chicken thief. It once was considered a similar threat to cattle, sheep, and pigs,[34] although this now is known to be false. Historically, in a few parts of Brazil, these animals were hunted for some body parts, notably the eyes, that were believed to be good-luck charms. Since its classification as a vulnerable species by the Brazilian government, it has received greater consideration and protection.
They are threatened by habitat loss and being run over by automobiles. Feral and domestic dogs pass on diseases to them, and have been known to attack them.
The species occurs in several protected areas, including the national parks of Caraça and Emas in Brazil. The maned wolf is well represented in captivity, and has been bred successfully at many zoos,[42] particularly in Argentina, North America (part of a Species Survival Plan) and Europe (part of a European Endangered Species Programme). In 2012, a total of 3,288 maned wolves were kept at more than 300 institutions worldwide.[43] The Smithsonian National Zoo Park has been working to protect maned wolves for nearly 30 years, and coordinates the collaborative, interzoo maned wolf Species Survival Plan of North America, which includes breeding maned wolves, studying them in the wild, protecting their habitat, and educating people about them.[17]
The maned wolf is not considered an endangered species by the IUCN because of its wide geographical distribution and adaptability to man-made environments. However, due to declining populations, it is classified as a near-threatened species. This decline is mostly due to human activities such as deforestation, increasing traffic in highways resulting in roadkill, and urban growth.[44] Due to the decrease in their habitat, the wolves often migrate to urban regions looking for easier access to food. This increases their contact with domestic animals, as well as the risk of infectious and parasitic diseases amongst the wolves which can lead to death.[45]
Until 1996 the maned wolf was a vulnerable species by the IUCN. It is also listed in CITES Appendix II, which regulates international trade in the species.[25] The ICMBio list in Brazil that follows the same IUCN criteria considers the wolf to be a vulnerable species.[46][47] By these same criteria, the Brazilian state lists also consider it more problematic: it is a vulnerable species in the lists of São Paulo and Minas Gerais, while in the lists of Paraná, Santa Catarina and Rio Grande do Sul the maned wolf is considered as "endangered" and "critically endangered" respectively.[47][48] In Uruguay, although there is no such list as Brazil and IUCN, it is regarded as a species with "priority" for conservation. In Argentina it is not considered to be in critical danger, but it is recognized that its populations are declining and fragmented.[49] The situation of the maned wolf in Bolivia[50] and Paraguay[51] is uncertain. Even with these uncertainties the maned wolf is protected against hunting in all countries.[8]
In Brazil, Argentina, and Uruguay it is forbidden by law to hunt the maned wolf. Conservationists are also taking other steps to ensure its survival, especially as urbanization continues to spread in its natural habitat.[6]
Human attitudes and opinions about the maned wolf vary across populations, ranging from fear and tolerance to aversion. In some regions of Brazil, parts of the animal's body are believed to help cure bronchitis, kidney disease, and even snake bites. It is also believed to bring good luck.[8] These parts can be teeth, the heart, ears, and even dry stools.[48] In Bolivia, mounting a saddle made of maned wolf leather is believed to protect from bad luck. Despite these superstitions, no large-scale use of parts of this animal occurs.[8]
In urban societies in Brazil, people tend to be sympathetic to the maned wolf, seeing no value in it as a hunting animal or pest. They often consider its preservation to be important, and although these societies associate it with force and ferocity, they do not consider it a dangerous animal.[48] Although popular in some places and common in many zoos, it can go unnoticed. Studies in zoos in Brazil showed that up to 30% of respondents were either unaware or unable to recognize a maned wolf.[8]
It was considered a common animal by the Guarani people, and the first names used by Europeans, such as the Spanish Jesuit missionary Joseph of Anchieta, were the same used by the native peoples (yaguaraçú).[31] Spanish naturalist Felix de Azara also used the Guarani name to refer to it and was one of the first to describe the biology of the species and consider it an important part of Paraguay's fauna.[48] Much of the negative view of the maned wolf as a poultry predator stems from European ethnocentrism, where peasants often had problems with wolves and foxes.[31]
The maned wolf rarely causes antipathy in the human populations of the places in which it lives, so it has been used as a flag species for the preservation of the Brazilian cerrado.[31] It is represented on the 200-reais banknote, released in September 2020.[52] It has also been represented on the 100-cruzeiros reais coin, which circulated in Brazil between 1993 and 1994.[53]
{{cite book}}
: CS1 maint: others (link) {{cite book}}
: CS1 maint: others (link) {{cite book}}
: CS1 maint: others (link) The maned wolf (Chrysocyon brachyurus) is a large canine of South America. It is found in Argentina, Brazil, Bolivia, Peru, and Paraguay, and is almost extinct in Uruguay. Its markings resemble those of foxes, but it is neither a fox nor a wolf. It is the only species in the genus Chrysocyon (meaning "golden dog").
It is the largest canine in South America, weighing 20–30 kg (44–66 lb) and up to 100 cm (39 in) at the withers. Its long, thin legs and dense reddish coat give it an unmistakable appearance. The maned wolf is a crepuscular and omnivorous animal adapted to the open environments of the South American savanna, with an important role in the seed dispersal of fruits, especially the wolf apple (Solanum lycocarpum). The maned wolf is a solitary animal. It communicates primarily by scent marking, but also gives a loud call known as "roar-barking".
This mammal lives in open and semi-open habitats, especially grasslands with scattered bushes and trees, in the Cerrado of south, central-west, and southeastern Brazil; Paraguay; northern Argentina; and Bolivia east and north of the Andes, and far southeastern Peru (Pampas del Heath only). It is very rare in Uruguay, possibly being displaced completely through loss of habitat. The International Union for Conservation of Nature lists it as near threatened, while it is considered a vulnerable species by the Brazilian Institute of Environment and Renewable Natural Resources. In 2011, a female maned wolf, run over by a truck, underwent stem cell treatment at the Zoo Brasília, this being the first recorded case of the use of stem cells to heal injuries in a wild animal.
Agvarao (laŭ nova PIV) aŭ kolhara lupo (Chrysocyon brachyurus) estas la plej granda nacia kanisedo de Sudameriko. Ĝi vivas en Brazilo, Paragvajo, Peruo kaj en Bolivio. La agvarao ofte aktivas nokte. Ĝi loĝas en kvar brazilaj biomoj: Cerado, Pantanalo, Pampo kaj Atlantikaj arbaroj kaj manĝas lacertojn, etajn ronĝulojn, birdojn kaj fruktojn, precipe la Lupofrukton (Solanum lycocarpum), kies nomoj en Brazilo (en la portugala kaj ankaŭ en la tupia) tiel kiel la en esperanto, montras la rangon de la frukto en la dieto de la Agvarao: "Guarambá" (Agvaraofrukto) aŭ "Fruta-de-lobo" (Lupofrukto).
Agvarao (laŭ nova PIV) aŭ kolhara lupo (Chrysocyon brachyurus) estas la plej granda nacia kanisedo de Sudameriko. Ĝi vivas en Brazilo, Paragvajo, Peruo kaj en Bolivio. La agvarao ofte aktivas nokte. Ĝi loĝas en kvar brazilaj biomoj: Cerado, Pantanalo, Pampo kaj Atlantikaj arbaroj kaj manĝas lacertojn, etajn ronĝulojn, birdojn kaj fruktojn, precipe la Lupofrukton (Solanum lycocarpum), kies nomoj en Brazilo (en la portugala kaj ankaŭ en la tupia) tiel kiel la en esperanto, montras la rangon de la frukto en la dieto de la Agvarao: "Guarambá" (Agvaraofrukto) aŭ "Fruta-de-lobo" (Lupofrukto).
El aguará guazú —del guaraní aguara guasu «zorro grande»— o lobo de crin (Chrysocyon brachyurus) es un cánido autóctono de las regiones de espesuras. Se encuentra en Argentina, Bolivia, Brasil, Paraguay y Perú, y posiblemente se haya extinguido de Uruguay.[2]
Es el mayor de los cánidos de América del Sur. Es inofensivo para el humano y el ganado; sin embargo, la ocupación de su hábitat y la caza lo han reducido a zonas aisladas. Se encuentra registrado en el Apéndice II del listado de especies protegidas de la CITES (Convención sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestres). En 2011, en Brasil, una loba de crin, atropellada por un camión, fue sometida a tratamiento con células madre en el Jardín zoológico de Brasilia, siendo este el primer caso registrado de uso de células madre para curar heridas en un animal salvaje.[3]
Aguará guazú[4](Fig. 10)
El aguará guazú prefiere las praderas y los pastizales en zonas de humedales y bosques, se lo encuentra ocasionalmente en zonas selváticas.
Se distribuye desde el río Paranaíba en la región Nordeste de Brasil de Brasil, Mesopotamia argentina al sur por el Chaco de Paraguay en Río Grande del Sur (Brasil) la cuenca del río Paraná, especialmente en el chaco Boliviano y al oeste de las pampas del Heath en Perú. Por muchos años fue considerado extinto en Uruguay pero en el 2007 se dio un registro en el Departamento de Cerro Largo cerca de la frontera con Brasil.
Tenía una distribución que alcanzaba a la provincia de Mendoza como límites austral y oeste, habiendo desaparecido en décadas recientes de gran parte de su rango debido a la cacería, a la destrucción de ambientes acuáticos y pastizales, y a la deforestación.[5]
El aguará guazú es corpulento en comparación con otros cánidos silvestres, una impresión reforzada por la densidad de su pelaje y la distintiva melena de crines alrededor del cuello. Alcanza los 107 cm de altura a la cruz, y hasta los 125 cm de longitud, a los que hay que sumar unos 45 cm de cola. Puede alcanzar los 36 kg de peso. La estructura del cuerpo se asemeja a la de un zorro, aunque las patas largas le dan un aire desgarbado muy peculiar.
El pelaje es largo y tupido, de color anaranjado rojizo, más largo en la región del cuello, con el vientre más claro. Presenta marcas negras en el hocico, las extremidades y a lo largo de la espina dorsal, así como otras blancas en la garganta, el interior de las orejas y ocasionalmente en el extremo de la cola.
La cabeza es alargada y pequeña en relación al tamaño del cuerpo; la melena eréctil le permite parecer más grande para amenazar a sus congéneres. Las pupilas de los ojos son circulares, a diferencia de los zorros, que las tienen en forma de elipse vertical. Las orejas son grandes, lo que facilita irradiar el calor para reducir la temperatura corporal. Tiene fuertes uñas en las extremidades delanteras, aunque es incapaz de excavar con ellas. Las patas largas lo dotan de una visibilidad superior en las regiones de pastos altos en las que habita. Como la hiena, mueve las extremidades de un mismo lado al caminar pues le permite ahorrar energía y recorrer grandes distancias; esto deja una huella distintiva.
Son excelentes caminadores, recorriendo los mismos senderos de ida y de vuelta. No necesita correr dado las pequeñas presas que persigue, razón además de su pequeño volumen pectoral. Los individuos se comunican entre sí a través de largas distancias con un aullido ronco, de tono bajo y de alto alcance que le ha dado la fama de lobizón en muchas regiones.
En 2009 un estudio de ADN realizado por un equipo científico dirigido por Graham J. Slater, de la Universidad de California en Los Ángeles, confirmó que el pariente más cercano al aguará guazú es el lobo de las islas Malvinas (Dusicyon australis), extinto por el hombre en el siglo XIX. El estudio confirmó que ambas especies se separaron hace alrededor de 6,7 millones de años.[6] Los cánidos solo lograron colonizar América del Sur hace unos 3 millones de años, en el evento llamado en paleobiogeografía el gran intercambio biótico americano, el cual ocurrió cuando los continentes de América del Norte y del Sur se conectaron gracias a la formación del istmo de Panamá. Esto quiere decir que los linajes de ambas especies llegaron desde América del Norte ya distanciados.
No se han hallado ejemplares fósiles de otras especies del género Chrysocyon, por lo que se supone que evolucionó independientemente desde el Pleistoceno.
El aguará guazú se mantiene por lo general oculto durante el día; caza preferentemente en horario crepuscular, aunque está también activo de noche. Es omnívoro, y obtiene la mayor parte de sus calorías de frutos (principalmente de la lobeira) y raíces tiernas; sin embargo, son buenos cazadores. Acechan su presa —roedores pequeños, especialmente conejos, liebres y cuises, además de lagartos, ranas y aves— para matarla de improviso; aunque pueden desarrollar buenas velocidades en carrera, normalmente no persiguen a la presa. Comen también huevos de aves y reptiles, y de ser necesario carroña. La dentición refleja sus hábitos alimentarios, mostrando molares bien desarrollados e incisivos superiores relativamente débiles.
El aguará guazú no forma manadas en ningún momento del año. Alrededor del año de edad madura sexualmente; un año más tarde forma una pareja estable; no caza ni duerme en común, pero ocasionalmente ocupan el mismo cubil. La pareja habita en un territorio común, al que defiende de las incursiones de otros cánidos, de hasta 25 km². Son fuertemente territoriales; aún en cautiverio la convivencia entre ejemplares del mismo sexo es difícil y áspera.
A comienzos de otoño la hembra inicia el estro; su receptividad dura solo cinco días en promedio. Desde el apareamiento hasta la madurez de las crías, la pareja se mantendrá junta. Ambos padres cuidan de los cachorros, que nacen tras dos meses de gestación. Una camada habitual tiene dos o tres ejemplares, aunque en cautiverio se han registrado hasta seis nacimientos. Las crías pesan unos 400 g, y nacen ciegos e indefensos como otros cánidos; al nacer no presentan pelaje, que comienza a crecer a los pocos días. Hasta los tres meses de edad la coloración es gris ceniza muy oscuro, que los ayuda a disimularse entre la vegetación. Los padres los alimentan y cuidan hasta cerca del año de edad; luego abandonan el territorio y se desplazan por la zona hasta encontrar un área desocupada y pareja.
El aguará guazú no aúlla; se comunica a la distancia mediante ladridos roncos y graves. Las situaciones de conflicto, cuando un ejemplar entra al territorio de otro pese a las marcas olfativas que lo delimitan, suscitan un gruñido similar al de los perros.
El aguará guazú no constituye riesgo para el humano o para el ganado doméstico; prefiere presas más pequeñas, y es excesivamente tímido para incursionar en estancias o poblados. Sin embargo, ha padecido extensamente la caza, motivada entre otras razones por la superstición que lo asimila al lobizón u hombre lobo. La transmisión de enfermedades exóticas lo ha mermado también considerablemente.
Hoy, en Argentina, está protegido en todo su hábitat; existen ejemplares al este del Chaco, en Formosa, en Misiones en Corrientes, Santiago del Estero, extremo noreste de Córdoba y en el norte de Santa Fe, así como en Brasil y Bolivia y en el Chaco paraguayo. Se ve amenazado por la pérdida y modificación del hábitat, debido a la expansión de la frontera agrícola y urbana, y también resulta grave la captura de animales para exhibición en zoológicos, donde es muy apreciado por su forma peculiar.
El Chrysocyon brachyurus fue declarado monumento natural por la provincia de Misiones mediante la ley n.° 4083 sancionada el 30 de julio de 2004,[7] por la provincia de Corrientes por el decreto n.º 1555/1992 de 10 de diciembre de 1992,[8] por la provincia del Chaco por ley n.º 4306 de 6 de junio de 1996,[9] por la provincia de Santa Fe por la ley n.º 12182 sancionada el 30 de octubre de 2003,[10] por la provincia de Entre Ríos mediante la resolución n.º 0852 DGRN de 22 de junio de 2015[11] y por la provincia de Formosa mediante la ley n.º 1673 de 22 de noviembre de 2018.[12]
En Bolivia está protegido en todo el territorio; las mayores poblaciones de aguará guazú se encuentran en territorio boliviano donde aún se suele observar con frecuencia y conservan grandes extensiones de selva virgen, los habitantes del oriente boliviano no lo cazan ni lo consideran perjudicial para el ganado, también por costumbres de los indígenas guaraníes bolivianos.
El aguará guazú ha generado, en la región del noreste argentino, Brasil y el Paraguay, la creencia en el lobizón. Se trata ésta de un mito similar al del hombre lobo europeo, donde el séptimo hijo varón se transforma las noches de luna llena en una criatura mitad hombre, mitad lobo. Para los estudiosos del folclore sudamericano, la raíz de esta creencia deriva del aspecto de este cánido.
Son las mismas que las citadas arriba, estudios realizados en Paraguay dan las siguientes medidas: el largo del cuerpo en promedio es de 95 a 132 cm, el largo de la cola es de 28 a 49 cm y pesa de 20 a 36 kg.
Sus huellas son muy características en que las almohadillas medias se encuentran unidas al igual que en el jagua yvyguy (Speothos venaticus). Es un animal de áreas abiertas aunque no duda en hacer incursiones al bosque o selva para ingerir frutas como las de la palmera pindó (Syagrus romanzoffiana). Si bien puede ingerir proteína animal, sus heces suelen estar repletas de frutos de esta palmera y además de grandes cantidades de Solanum lycocarpum, tan común en el Chaco paraguayo. Con respecto a su dieta de carne es normal que cace mamíferos pequeños como armadillos, ratas y pequeñas aves como ynambúes (Tinamidae).
Sus aullidos o ladridos, que suenan a un “gua-a” largo y que se repite como mínimo ocho veces, se deja oír desde lejos, suponiéndose que su nombre común en guaraní provenga del sonido de su aullido.
Estos son más comunes en invierno, coincidiendo con la época de cortejo, o sea su época de celo, reproducción y parición. Utiliza cavidades de los pastizales a los que le da forma de cueva inclinando los pastos, allí pare tres o cuatro cachorros totalmente negros entre julio y septiembre (invierno en Paraguay) luego de un periodo de gestación de 62 a 66 días. Es principalmente crepuscular o nocturno y pasa los horas de luz solar escondido entre la vegetación.
Son individuos muy territoriales y solitarios y presentan lazos de pareja muy fuertes en épocas reproductivas aunque rara vez la pareja se ve deambular junta. En sus territorios se ven frecuentemente demarcaciones con heces que las suelen colocar elevadas sobre el terreno, por ejemplo sobre tacurúes (termiteros).
En Paraguay se le considera un animal perjudicial para el ganado.
Su carne no es consumida por los pobladores, pero su cuero es utilizado para curar algunas enfermedades como hemorroides y su pelo es quemado para hacer inhalaciones para la cura de la tos convulsa.
Este animal tiene relación con mitos y leyendas en toda su área de distribución, debido a su aullido grave y profundo en la noche. Los pobladores del campo le temen por creer que son llamados de espíritus o eventos sorprendentes que ocurrirán. Es muy común que animales que consumen carne o son predadores son considerados peligrosos o mágicos. Esta creencia popular puede incidir en su número poblacional.
La destrucción de su ambiente por cultivos de arroz, caña de azúcar, y otras actividades humanas favorecen a su aislamiento o desaparición. También la cacería furtiva, la persecución tradicional (debido a supersticiones) y los incendios.
Extinto en algunos lugares del noroeste del Chaco (norte de departamento de Boquerón y noroeste del departamento de Alto Paraguay), por las grandes extensiones de pasturas para el ganado. Los capataces de las estancias los persiguen hasta matarlos.
También ya se halla extinto en la parte sudeste de la Región Oriental (la mayor parte del departamento de Itapúa y del departamento de Alto Paraná) se ve agravada la situación por la actividad agrícola, además de la centralización humana en zonas urbanizadas.
En Paraguay se encuentra distribuido en los humedales de todo su territorio.
En la región Occidental:
En la región Oriental:
En Bolivia se encuentra en casi todo su territorio y está severamente protegido.
Se suele creer en el oriente boliviano que en las haciendas donde se suele llegar a observar dará suerte a quienes lo observan. La medicina tradicional beniana usa la grasa y el hueso raspado del borochi para curar el "mal viento" o parálisis facial.
El aguará guazú —del guaraní aguara guasu «zorro grande»— o lobo de crin (Chrysocyon brachyurus) es un cánido autóctono de las regiones de espesuras. Se encuentra en Argentina, Bolivia, Brasil, Paraguay y Perú, y posiblemente se haya extinguido de Uruguay.
Es el mayor de los cánidos de América del Sur. Es inofensivo para el humano y el ganado; sin embargo, la ocupación de su hábitat y la caza lo han reducido a zonas aisladas. Se encuentra registrado en el Apéndice II del listado de especies protegidas de la CITES (Convención sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestres). En 2011, en Brasil, una loba de crin, atropellada por un camión, fue sometida a tratamiento con células madre en el Jardín zoológico de Brasilia, siendo este el primer caso registrado de uso de células madre para curar heridas en un animal salvaje.
Lakkhunt ehk guara (Chrysocyon brachyurus) on koerlaste sugukonda lakkhundi perekonda kuuluv kiskja, oma perekonna ainus liik.
Kohalikud guaraniid nimetavad lakkhunti oma keeles aguará guazú, mis tähendab nende keeles 'suur rebane'. Sellest tuleb ka eestikeelne paralleelnimetus guara.
Looma teaduslik nimetus Chrysocyon tähendab kreeka keeles 'kuldne koer'. Samuti tähendab kuldset koera šaakali ladinakeelne nimetus Canis aureus. Šaakal ja lakkhunt kuuluvad samasse, koerlaste sugukonda.
Lakkhunt on Lõuna-Ameerika suurim koerlane. Tema levila ulatub Brasiiliasse, Paraguaysse, Boliiviasse, Uruguaysse ja Põhja-Argentinasse. Ta elutseb rohtlates ja sooservades. Neis paigus on tal tänu pikkadele jalgadele kerge üle kõrge rohu saakloomi jälgida. [1]
Lakkhunt meenutab suurt rebast. Ta on omapäraste proportsioonidega: jalad on pikad, kõrvad suured, saba lühike. Pika koonu ja sihvaka kaela tõttu tundub keha lüheldane. Kolp meenutab tugevasti rebase oma. Ka värvus on iseäralik: pealtpoolt on keha kollakasoranž, altpoolt aga peaaegu must. Saba see-eest on hele ja valge tipuga. [1]
Lakkhundi tüvepikkus on umbes 125 cm, sabapikkus ligi 30 cm, õlakõrgus kuni 75 cm, mass 20–23 kg. [1]
Lakkhuntidel on hea kuulmine. Nende saagiks langevad peamiselt aguutid, pakad, linnud, roomajad ja putukad; nad söövad ka taimetoitu, näiteks maha kukkunud puuvilju. Võimalusel näppab lakkhunt kodulinde ja haruharva, hulgakesi koos murrab lambaid. [1]
Pojad sünnivad talvel, harilikult on neid vaid 2–3. Kutsikad on tumedad, välja arvatud valge sabaots. [1]
Loomaaias on lakkhunti üsna lihtne pidada. Lakkhunt elab ka Tallinna loomaaias. Loomaaedades, sealhulgas Tallinnas, on lakkhuntidelt sageli järglasi saadud.
Lakkhunt ehk guara (Chrysocyon brachyurus) on koerlaste sugukonda lakkhundi perekonda kuuluv kiskja, oma perekonna ainus liik.
Chrysocyon brachyurus Chrysocyon generoko eta Canidae familiako ugaztun haragijale bat da.
Chrysocyon brachyurus Chrysocyon generoko eta Canidae familiako ugaztun haragijale bat da.
Harjasusi (Chrysocyon brachyurus) on Etelä-Amerikan kookkain koiraeläin. (Vanha rinnakkaisnimi harjakoira (Chrysocyon jubatus)).
Harjasudella on punaruskea turkki, pitkä ja kapea kuono, suuret korvat, valkea hännänpää ja mustat, pitkät jalat, sekä lähes valkea kurkku. Paino on 20-25 kg[2] ja on säkäkorkeudeltaan vähintään 90 cm korkea. Nimestään huolimatta harjasusi muistuttaa enemmän kettua kuin sutta, mutta ei ole kuitenkaan läheistä sukua kummallekaan.
Harjasuden elinaluetta on Etelä-Amerikan keski- ja itäosa. Tätä uhanalaista eläinlajia tavataan luonnosta enää hieman yli 2 000 yksilöä. Harjasusi on Etelä-Amerikan kookkain koiraeläin. Lajin harventuminen johtuu pääasiassa elinympäristön tuhoutumisesta, kun ruhotasangot raivataan pois ja tilalle laitetaan soijaviljelmiä.[3]
Harjasusi on kaikkiruokainen syöden pieniä nisäkkäitä, kalaa, lintuja ja niiden munia. Myös hedelmiä kuten banaaneja ja tomaatinkaltaisia hedelmiä, joita tuottaa koisokasvi nimeltään lobeira, (Solanum lycocarpum). Lobeira on tomaatin sukulainen ja sen hedelmät muistuttavat jättiläistomaatteja. Harjasuden ravintoon kuuluu myös vihanneksia ja niiden juuria. Harjasusi saalistaa enimmäkseen öiseen aikaan.
Harjasusi on yksiavioinen, eikä muilla susilla ole asiaa pariskunnan elinpiirille. Harjasusiuros ja -narttu muodostavat parin, mutta elelevät tietyllä alueella erillään ja yksikseen ja ovat toistensa kanssa tekemisissä lähinnä vain paritteluaikana. Toisin kuin monet muut koiraeläimet, harjasudet eivät kaiva pesäluolaa, vaan pesä voi olla tiuhassa heinikossa tai kallionhalkeamassa. Kantoaika on suunnilleen 65 vuorokautta. Pentuja syntyy 1–5, enimmillään jopa 7. Vanhemmat vahtivat jälkikasvuaan vuorotellen, eikä pentuja jätetä juuri koskaan yksin. Myös uros osallistuu pentujen hoitoon ja oksentaa niille ruokaa. Harjasusiuros vie myös pesällä olevalle naaraalle ruokaa. Vuoden iässä harjasusi on saavuttanut aikuisen harjasuden mitat.
Harjasudet viestivät toisilleen haukkumalla kuin koirat ja jättämällä hajumerkkejä elinpiirilleen.
Harjasusi (Chrysocyon brachyurus) on Etelä-Amerikan kookkain koiraeläin. (Vanha rinnakkaisnimi harjakoira (Chrysocyon jubatus)).
Chrysocyon brachyurus
Le loup à crinière[1] (Chrysocyon brachyurus) est une espèce de carnivores de la famille des canidés, originaire de l'Amérique du Sud. Il est le seul représentant de son genre : Chrysocyon. Bien que ressemblant à un loup ou à un grand renard, le loup à crinière est génétiquement distinct de tous les autres canidés.
Le loup à crinière doit surtout son nom à la présence d'une longue et abondante toison noire sur son encolure et sur ses épaules. Par ailleurs, son allure et son aspect de loup, bien qu'il puisse d'ailleurs aussi ressembler à un renard à longues pattes, conforte cette appellation. Sa queue est relativement courte, les oreilles sont redressées, et le pelage — de texture plus souple que chez les autres canidés — ne comporte pas de sous-poil. Les longues pattes fines du loup à crinière sont adaptées à son milieu de vie, essentiellement constitué par de hautes herbes : le cerrado. Malgré son apparence, ce n'est pas un coureur rapide. Mais ses grandes oreilles lui permettent de détecter les petites proies dont il se nourrit[2].
Speothos venaticus (chien des buissons)
Chrysocyon brachyurus (loup à crinière) (Fig. 10)
†Dusicyon australis (loup des Malouines)
Lycalopex vetulus (renard chenu)
Lycalopex fulvipes (renard de Darwin)
Lycalopex griseus (renard gris d'Argentine)
Lycalopex gymnocercus (renard d'Aszara)
Lycalopex culpaeus (renard de Magellan ou renard des Andes)
Lycalopex sechurae (renard du désert austral ou renard du desert de Sechura)
Cerdocyon thous (renard des savanes)
Atelocynus microtis (chien des buissons aux oreilles courtes)
Le loup à crinière est perché sur de grandes pattes. Ses repas sont composés d'environ 50 % de fruits. Il complète cela avec des petits rongeurs, des insectes ou des oiseaux. Il chasse toujours en solitaire.
Ils ne forment pas de meute mais vivent en couple, sur un territoire de 30 km2.
Le loup à crinière est omnivore et se révèle être un chasseur opportuniste, s'attaquant à des proies allant des petits vertébrés jusqu'au paca. Ses proies les plus habituelles sont les lapins, les petits rongeurs, les oiseaux et les tatous, et plus rarement des reptiles, des insectes voire des poissons. Il consomme également beaucoup de fruits (jusqu'à la moitié de son alimentation), dont le « fruit du loup » (fruit de Solanum lycocarpum, autrement nommé « tomato-like fruit of Lobeira » en anglais)[3]. Ce fruit disposerait de propriétés antiparasitaires contre le ver rénal géant, Dioctophyme renale[4]. Le loup à crinière effectue ses quêtes de nourriture, seul et surtout la nuit. Il peut aussi le faire durant la journée, dans des zones à l'écart des humains.
Le loup à crinière se reproduit généralement à partir de l'âge de 2 ans, bien qu'il puisse atteindre sa maturité sexuelle lors de sa première année. Les femelles ont une portée par an, entre juin et septembre. Les loups à crinière s'installent dans des terriers aménagés sous un couvert suffisant. On ignore le rôle des mâles dans l'éducation des jeunes chez les individus vivant en liberté, mais en captivité, on a remarqué qu'ils les nourrissaient par régurgitation. Les couples semblent être monogames[5], vivant dans des territoires d'un ordre de 30 km2, d'après une étude[Laquelle ?] menée sur deux couples[réf. nécessaire].
Une étude publiée en 2012 a montré que de même que pour quelques espèces proches, le loup à crinière bioaccumule des métaux lourds toxiques (plomb notamment, facteur de saturnisme animal), en quantité préoccupante[6].
Chrysocyon brachyurus
Le loup à crinière (Chrysocyon brachyurus) est une espèce de carnivores de la famille des canidés, originaire de l'Amérique du Sud. Il est le seul représentant de son genre : Chrysocyon. Bien que ressemblant à un loup ou à un grand renard, le loup à crinière est génétiquement distinct de tous les autres canidés.
O lobo de crina (Chrysocyon brachyurus), tamén chamado aguará guazú (do guaraní 'raposo grande') é o meirande cánido de América do Sur[3] e único integrante do xénero Chrysocyon. Probabelmente, a especie vivente máis achegada é a Speothos venaticus. Habita en sabanas e áreas abertas no centro do Brasil, Paraguai, a Arxentina e Bolivia, sendo un animal típico do Cerrado. Desapareceron as poboacións que había máis ó sur, mais aínda habita no Uruguai.
É o maior cánido de América do Sur, podendo atinxir entre 20 e 30 kg de peso e até 90 cm de altura da cernella. As súas pernas longas e finas e a densa pelaxe avermellada confírelle unha aparencia inconfundíbel. O lobo de crina está adaptado ós ambientes abertos das sabanas suramericanas, sendo un animal crepuscular e omnívoro, cun importante papel na dispersión de sementes de froitos do cerrado, principalmente a lobeira (Solanum lycocarpum). Solitario, os territorios están divididos entre parellas, que se encontran no período do estro da femia. Eses territorios son bastante amplos, podendo ter unha área de até 123 km². A comunicación faise principalmente a través de marcaxe por cheiro, mais tamén con vocalizacións semellantes a ladridos. A xestación dura até 65 días, cos cadeliños de cor negra e un peso entre 340 e 430 gramos.
Malia non estar considerado en perigo de extinción pola IUCN, tódolos países nos que habita clasifícano nalgún grao de ameaza, a pesar de non saberse a situación real das poboacións. Estímase que existen preto de 23 mil animais na natureza, sendo un animal popular en tódolos zoolóxicos. Está ameazado principalmente por causa da destrución do cerrado para ampliación da agricultura, atropelos, caza e doenzas transmitidas por cans domésticos. Porén, é adaptábel e tolerante ás alteracións provocadas polo ser humano. O lobo de crina habita en áreas de Mata atlántica xa desmatadas, onde non habitaba orixinalmente.
Algunhas comunidades teñen supersticións sobre o lobo de crina e poden até amosar certa aversión ó animal. Mais polo xeral, o lobo de crina provoca simpatía nos humanos e por iso é usado como especie bandeira na conservación do Cerrado.
O lobo de crina (Chrysocyon brachyurus), tamén chamado aguará guazú (do guaraní 'raposo grande') é o meirande cánido de América do Sur e único integrante do xénero Chrysocyon. Probabelmente, a especie vivente máis achegada é a Speothos venaticus. Habita en sabanas e áreas abertas no centro do Brasil, Paraguai, a Arxentina e Bolivia, sendo un animal típico do Cerrado. Desapareceron as poboacións que había máis ó sur, mais aínda habita no Uruguai.
É o maior cánido de América do Sur, podendo atinxir entre 20 e 30 kg de peso e até 90 cm de altura da cernella. As súas pernas longas e finas e a densa pelaxe avermellada confírelle unha aparencia inconfundíbel. O lobo de crina está adaptado ós ambientes abertos das sabanas suramericanas, sendo un animal crepuscular e omnívoro, cun importante papel na dispersión de sementes de froitos do cerrado, principalmente a lobeira (Solanum lycocarpum). Solitario, os territorios están divididos entre parellas, que se encontran no período do estro da femia. Eses territorios son bastante amplos, podendo ter unha área de até 123 km². A comunicación faise principalmente a través de marcaxe por cheiro, mais tamén con vocalizacións semellantes a ladridos. A xestación dura até 65 días, cos cadeliños de cor negra e un peso entre 340 e 430 gramos.
Malia non estar considerado en perigo de extinción pola IUCN, tódolos países nos que habita clasifícano nalgún grao de ameaza, a pesar de non saberse a situación real das poboacións. Estímase que existen preto de 23 mil animais na natureza, sendo un animal popular en tódolos zoolóxicos. Está ameazado principalmente por causa da destrución do cerrado para ampliación da agricultura, atropelos, caza e doenzas transmitidas por cans domésticos. Porén, é adaptábel e tolerante ás alteracións provocadas polo ser humano. O lobo de crina habita en áreas de Mata atlántica xa desmatadas, onde non habitaba orixinalmente.
Algunhas comunidades teñen supersticións sobre o lobo de crina e poden até amosar certa aversión ó animal. Mais polo xeral, o lobo de crina provoca simpatía nos humanos e por iso é usado como especie bandeira na conservación do Cerrado.
Grivasti vuk (lat. Chrysocyon brachyurus) - vrsta zvijeri iz porodice Canidae.
Obitava u Južnoj Americi, posebno u: Brazilu, sjevernoj Argentini, Paragvaju, Boliviju i na jugu Perua. Staništa su mu: šume i savane s močvarnom površinom i visokom bujnom vegetacijom.
Grivasti vuk ima dužinu tijela od 95-107 cm, s 35-49 cm dugim repom. Težak je 20-25 kg. Njegov izgled podsjeća na crvenu lisicu s iznimno dugim nogama i upečatljivom grivom preko ramena. Duge mu noge dopuštaju, da vidi kroz visoku travu, a pandže olakšavaju kretanje u močvarnom okruženju. Poznat je po svojem jakom mirisu.
Mužjaci i ženke nastanjuju zajednički teritorij, ali obično se sastaju tek u sezoni parenja. Parenje se odvija u kasno proljeće, 2-5 mladunaca izlaze u kolovozu i rujnu. Sazrijevaju u jednoj godini. Grivasti vukovi žive oko 16 godina. Monogamna je vrsta i čitav život ima jednu partnericu.
Svejed je i lovi male i srednje sisavce poput glodavaca (posebno kunića), kao i ptice i ribe. Više od 50% prehrane sastoji se od biljne hrane - šećerne trske, raznih gomolja i voća (pogotovo vučja jabuka - "Solanum lycocarpum").
Serigala maned (Chrysocyon brachyurus) adalah serigala yang menyerupai anjing besar dengan bulu berwarna kemerahan.[1] Status spesies ini terancam punah meskipun IUCN (International Union for Conservation of Nature) memasukkannya ke dalam daftar berisiko rendah.[1] Serigala maned merupakan satu-satunya spesies dalam genus Chrysocyon.[1]
Penyebaran serigala ini dapat dijumpai di beberapa negara di Amerika Selatan seperti Brasil, Paraguay, Peru dan Bolivia.[1] Sedangkan habitat hidupnya adalah pada hutan terbuka, sabana dan tanah rawa.[2] Serigala maned termasuk serigala omnivora, ia biasanya memakan mamalia kecil, serangga, reptil, burung, telur burung, buah-buahan, dan tumbuh-tumbuhan.[2]
Serigala maned hampir tidak memiliki musuh alami, namun perusakan habitat mereka menjadi ancaman utama bagi mereka.[2] Kini populasi serigala maned berada dalam bahaya, dikarenakan habitat mereka yang terus berkurang dan selalu terganggu.[2] Selain itu, beberapa manusia juga memburu dan membunuh serigala ini untuk diambil bagian-bagian tertentu dari tubuh mereka, karena diyakini memiliki kekuatan magis.[2]
Serigala maned memiliki kebiasaan unik ketika memburu mangsanya.[2] Mereka memutar telinga mereka yang besar untuk mendengarkan hewan yang akan dimangsanya di rerumputan.[2] Mereka memanfaatkan tanah dan kaki depan untuk mengejar mangsa dan menerkamnya.[2] Serigala maned dewasa memiliki berat badan antara 20-23 kilogram, dengan panjang tubuhnya yang bisa mencapai 1,3 meter.[3]
Serigala maned (Chrysocyon brachyurus) adalah serigala yang menyerupai anjing besar dengan bulu berwarna kemerahan. Status spesies ini terancam punah meskipun IUCN (International Union for Conservation of Nature) memasukkannya ke dalam daftar berisiko rendah. Serigala maned merupakan satu-satunya spesies dalam genus Chrysocyon.
Penyebaran serigala ini dapat dijumpai di beberapa negara di Amerika Selatan seperti Brasil, Paraguay, Peru dan Bolivia. Sedangkan habitat hidupnya adalah pada hutan terbuka, sabana dan tanah rawa. Serigala maned termasuk serigala omnivora, ia biasanya memakan mamalia kecil, serangga, reptil, burung, telur burung, buah-buahan, dan tumbuh-tumbuhan.
Serigala maned hampir tidak memiliki musuh alami, namun perusakan habitat mereka menjadi ancaman utama bagi mereka. Kini populasi serigala maned berada dalam bahaya, dikarenakan habitat mereka yang terus berkurang dan selalu terganggu. Selain itu, beberapa manusia juga memburu dan membunuh serigala ini untuk diambil bagian-bagian tertentu dari tubuh mereka, karena diyakini memiliki kekuatan magis.
Serigala maned memiliki kebiasaan unik ketika memburu mangsanya. Mereka memutar telinga mereka yang besar untuk mendengarkan hewan yang akan dimangsanya di rerumputan. Mereka memanfaatkan tanah dan kaki depan untuk mengejar mangsa dan menerkamnya. Serigala maned dewasa memiliki berat badan antara 20-23 kilogram, dengan panjang tubuhnya yang bisa mencapai 1,3 meter.
Il crisocione o lupo dalla criniera (Chrysocyon brachyurus) è un canide cerdocionino del Sudamerica. È l'unica specie del genere Chrysocyon. Studi recenti hanno dimostrato che il crisocione non è strettamente imparentato con i canidi diffusi attualmente: rappresenterebbe perciò una delle specie "sopravvissute" dei grandi mammiferi sudamericani del Pleistocene.
Il nome del genere Chrysocyon deriva dal greco e significa letteralmente "cane dorato".
Alto fino ad 85 cm al garrese, pesa 20–25 kg.
Il pelo è prevalentemente di colore rosso-bruno, ma assume una colorazione nera sulla parte posteriore e sulle zampe; la parte terminale della coda è bianca.
Le due caratteristiche visivamente rilevanti sono la lunghezza sproporzionata delle zampe, che lo fanno assomigliare ad una sorta di volpe "con i trampoli", necessarie per muoversi tra l'erba alta di molta parte del suo habitat, e la criniera scura dal pelo assai rado, ma che lo fa giustamente frequentemente definire "il lupo dalla criniera", nonostante non ne abbia alcuna parentela diretta né a livello biologico né tanto meno comportamentale.
Il crisocione trotterella, cammina, ma non ha, in netto contrasto con i lupi ed altri canidi, nessuna resistenza alla corsa. Il suo passo tipico, detto ambio, consiste nel sollevare entrambe le zampe dello stesso lato del corpo ponendo il peso sulle altre.
Diversamente dagli altri canidi (lupo, licaone, cuon) il crisocione non vive in branchi e non caccia grosse prede. È un animale molto timido che raramente attacca o anche semplicemente incontra l'uomo. Vive in coppia solo quando si tratta di allevare la prole. La gestazione dura 67 giorni e la femmina può partorire fino a 6 cuccioli.
Il crisocione è solito cacciare di notte. Prede abituali sono lepri, uccelli e roditori. Il comportamento di caccia del crisocione è caratterizzato da balzi improvvisi (tecnica usata anche dalla volpe).
La frutta, come si vede dai molari particolarmente adatti allo scopo, costituisce una componente importante della dieta, in particolare la pianta di pomodoro selvatico (Solanum lycocarpum, anche detta frutto del lupo o "lobeira") senza la quale l'animale soffrirebbe di calcoli renali. Il crisocione contribuisce attraverso i suoi escrementi a disperdere i semi della pianta. Si può dunque parlare di una vera e propria simbiosi, che coinvolge anche alcune specie di formiche (le formiche "tagliafoglie"): il crisocione spesso defeca sui nidi di queste formiche, che usano gli escrementi per concimare i funghi coltivati nel loro formicaio, ma scartano i semi ammucchiandoli all'esterno. I semi germogliano così più facilmente e danno vita a nuove piante di lobeira, che spargeranno nuovi frutti e quindi nuovi semi, chiudendo il cerchio.[1]
Il crisocione è sempre stato assai raro nel suo areale geografico e il degrado ambientale peggiora la situazione, anche perché non si adatta di buon grado alla presenza umana. È diffuso nel Brasile meridionale (dove è chiamato "lobo-guarà" o lupo rosso), Paraguay, Bolivia e nella zona orientale delle Ande.
La lista rossa dell'IUCN lo considera prossimo alla minaccia ma non immediatamente a rischio di estinzione. Allo stato selvatico sono stimati circa 17000 individui. L'areale si è ridotto o frammentato in alcune regioni; in Uruguay l'ultima segnalazione risale al 1990.[2]
È un animale molto ambito negli zoo, dove già nel 1967 venne ottenuto un primo parto in cattività ma i piccoli, non curati dalla madre, non sopravvissero. 10 anni più tardi vi erano una novantina di esemplari negli zoo, con circa un terzo nato in cattività, i parti erano una decina l'anno ma spesso i piccoli non sopravvivevano.
Il crisocione o lupo dalla criniera (Chrysocyon brachyurus) è un canide cerdocionino del Sudamerica. È l'unica specie del genere Chrysocyon. Studi recenti hanno dimostrato che il crisocione non è strettamente imparentato con i canidi diffusi attualmente: rappresenterebbe perciò una delle specie "sopravvissute" dei grandi mammiferi sudamericani del Pleistocene.
Karčiuotasis vilkas (lot. Chrysocyon brachyurus, angl. Maned wolf, vok. Mähnenwolf) – šuninių (Canidae) šeimos žinduolis. Gyvena iki 15 metų. Įrašytas į Tarptautinę raudonąją knygą. Medžioja puldamas staiga. Visaėdis – minta beveik viskuo ką randa – nuo smulkių gyvūnų iki vaisių. Aktyviausias naktimis. Gyvena P. Amerikos (Brazilijos, Paragvajaus, Bolivijos, Urugvajaus, Šiaurės Argentinos) miškinguose rajonuose, savanose, pelkių pakraščiuose, apaugusiuose aukšta žole.
Sveria 20-23 kg. Nuo kitų šuninių skiriasi trumpa uodega ir ilgesnėmis už kūną kojomis, atrodančiomis, tarsi gyvūnas avėtų kojines. Kailis rausvai geltonas. Turi dideles ausis ir puikią klausą. Snukis tamsus. Ant sprando ir nugaros yra trumpi statūs tamsesnio plauko karčiai. Pūkuotos uodegos galas dažniausiai būna baltas. Tai nei šuo, nei lapė, bet kartais jis vadinamas ilgakoje lape.
Karčiuotieji vilkai gyvena pavieniui, išskyrus poravimosi laikotarpį. Po 60-65 dienas trukusio nėštumo, gimsta 2-3 jaunikliai, kurie subręsta 2-aisiais gyvenimo metais.
Karčiuotasis vilkas (lot. Chrysocyon brachyurus, angl. Maned wolf, vok. Mähnenwolf) – šuninių (Canidae) šeimos žinduolis. Gyvena iki 15 metų. Įrašytas į Tarptautinę raudonąją knygą. Medžioja puldamas staiga. Visaėdis – minta beveik viskuo ką randa – nuo smulkių gyvūnų iki vaisių. Aktyviausias naktimis. Gyvena P. Amerikos (Brazilijos, Paragvajaus, Bolivijos, Urugvajaus, Šiaurės Argentinos) miškinguose rajonuose, savanose, pelkių pakraščiuose, apaugusiuose aukšta žole.
Krēpjvilks (Chrysocyon brachyurus) ir suņu dzimtas plēsējs. Tā ir krēpjvilku ģints (Chrysocyon) vienīgā suga[1].
Krēpjvilks ir Dienvidamerikas lielākais suņu dzimtas dzīvnieks, kas atgādina garkājainu lapsu ar rudi sarkanu kažoku. Vietējie iedzīvotāji to sauc par lielo lapsu. Krēpjvilks apdzīvo atklātas zālaugu teritorijas vai retu krūmu un koku audzes Brazīlijas dienvidaustrumos, Paragvajā, Argentīnas ziemeļos, Bolīvijas austrumos un Andu kalnu ziemeļu teritorijas un Peru dienvidaustrumus. Kādreiz tas bija sastopams arī Urugvajā. Krēpjvilka izdzīvošana ir ļoti apdraudēta[2].
Krēpjvilks fotogrāfijās tiek bieži sajaukts ar rudo lapsu, tā kā abi ir koši rudi sarkani. Tomēr krēpjvilks ir krietni lielāks par lapsu un pieder pie citas ģints. Krēpjvilka ķermeņa garums ir 1,25 - 1,35 m, augstums skaustā ir apmēram 1 m, svars 20 - 25 kg[3]. Vilkam ir ļoti garas kājas, kas palīdz pārvietoties pa garo zāli[4]. Tā ķermeņa uzbūve ir viegla un smalka, ausis izteikti lielas[5].
Krēpjvilka kažoks ir koši rudi sarkans, uz sāniem tas kļūst zeltains, tā garās kājas ir melnas, un uz kakla tam ir melnas krēpes. Astes gals krēpainajam vilkam ir balts, kā arī pazode ir balta. Ja vilku nobiedē vai tas grib kādu nobiedēt, kakla krēpes tam saceļas vertikāli stāvus.
Krēpjvilks neveido barus, tas medībās dodas viens pēc saulrieta līdz pusnaktij. Tas nogalina savu upuri, iekožoties kaklā vai mugurā, un medījumu spēcīgi purinot, ja nepieciešams[6]. Krēpjvilks veido monogāmus pārus, kuram ir kopīga teritorija, kas ir apmēram 30 kvadrātkilometrus liela. Teritorijā vilks iestaigā taku un taciņu tīklu, kuru tas nakts laikā izstaigā. Ja pārtikas resursi ir pietiekami, teritorijas var pārklāties ar citiem vilkiem. Tas medī mazus un vidēji lielus dzīvniekus: žurkas, zaķus, putnus un zivis. Tas ēd arī veģetāciju kā, piemēram, cukurniedres, rok saknes un gumus un ēd augļus. Krēpjvilks reizēm pie cilvēka medī vistas. Kādreiz uzskatīja, ka tas medī arī liellopus un aitas, bet mūsdienās zinātnieki ir pierādījuši, ka krēpjvilki tik lielus dzīvniekus nemedī.
Abi dzimumi; gan mātītes, gan tēviņi lieto urīnu, lai iezīmētu savas medību takas vai vietas, kur tie ir norakuši savu medījumu. Urīnam ir īpatnēja smarža, kas atgādina kaņepju smaržu. Krēpjvilku reizēm mēdz nogalināt mājas suņi un pumas. Tas izvairās no cilvēka, un parasti no tā aizbēg.
Grūsnības periods mātītei ilgst 60 - 65 dienas. Parasti piedzimst 2 - 6 melni kucēni, katrs sver apmēram 450 g. 10 nedēļu vecumā kucēni iegūst rudi sarkano krāsu[5]. Krēpjvilks ir pieaudzis apmēram 1 gada vecumā.
Krēpjvilkam suņu dzimtā nav tuvu radinieku. Tuvākais no visiem ir krūmu suns (Speothos venaticus). Krēpjvilks ir ļoti sena suga, tas līdz mūsdienām ir izdzīvojis no pleistocēna laika.
Krēpjvilks (Chrysocyon brachyurus) ir suņu dzimtas plēsējs. Tā ir krēpjvilku ģints (Chrysocyon) vienīgā suga.
Krēpjvilks ir Dienvidamerikas lielākais suņu dzimtas dzīvnieks, kas atgādina garkājainu lapsu ar rudi sarkanu kažoku. Vietējie iedzīvotāji to sauc par lielo lapsu. Krēpjvilks apdzīvo atklātas zālaugu teritorijas vai retu krūmu un koku audzes Brazīlijas dienvidaustrumos, Paragvajā, Argentīnas ziemeļos, Bolīvijas austrumos un Andu kalnu ziemeļu teritorijas un Peru dienvidaustrumus. Kādreiz tas bija sastopams arī Urugvajā. Krēpjvilka izdzīvošana ir ļoti apdraudēta.
Serigala bersurai (Chrysocyon brachyurus) ialah canid terbesar Amerika Selatan, menyerupai rubah besar dengan bulu kemerah-merahan.
Mamalia ini dijumpai di habitat terbuka dan separa terbuka, terutamanya padang rumput dengan semak dan pokok berselerakan, di Brazil selatan, tengah-barat dan selatan-timur (Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Minas Gerais, Goiás, São Paulo, Daerah Persekutuan dan baru-baru ini Rio Grande do Sul), Paraguay, Argentina utara, Bolivia timur dan utara Andes,[4] dan Peru jauh selatan-timur (Pampas del Heath sahaja).[5] Ia sangat jarang di Uruguay, mungkin sedang dihapuskan.[2] IUCN menyenaraikannya sebagai hampir terancam,[2] sementara ia dianggap rentan oleh kerajaan Brazil (IBAMA). Ia merupakan satu-satu spesies dalam genus Chrysocyon (bererti "anjing keemasan"). Ia dikenali secara tempatan sebagai aguará guazú (bererti "rubah besar" dalam bahasa Guarani), atau "kalak" oleh orang Toba, lobo de crin, lobo de los esteros atau lobo colorado, dan sebagai lobo-guará di Brazil. Ia juga dipanggil borochi di Bolivia.
Serigala bersurai (Chrysocyon brachyurus) ialah canid terbesar Amerika Selatan, menyerupai rubah besar dengan bulu kemerah-merahan.
Mamalia ini dijumpai di habitat terbuka dan separa terbuka, terutamanya padang rumput dengan semak dan pokok berselerakan, di Brazil selatan, tengah-barat dan selatan-timur (Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Minas Gerais, Goiás, São Paulo, Daerah Persekutuan dan baru-baru ini Rio Grande do Sul), Paraguay, Argentina utara, Bolivia timur dan utara Andes, dan Peru jauh selatan-timur (Pampas del Heath sahaja). Ia sangat jarang di Uruguay, mungkin sedang dihapuskan. IUCN menyenaraikannya sebagai hampir terancam, sementara ia dianggap rentan oleh kerajaan Brazil (IBAMA). Ia merupakan satu-satu spesies dalam genus Chrysocyon (bererti "anjing keemasan"). Ia dikenali secara tempatan sebagai aguará guazú (bererti "rubah besar" dalam bahasa Guarani), atau "kalak" oleh orang Toba, lobo de crin, lobo de los esteros atau lobo colorado, dan sebagai lobo-guará di Brazil. Ia juga dipanggil borochi di Bolivia.
De manenwolf (Chrysocyon brachyurus) is een hoogbenige, bruinrode wilde hondachtige met lange oorschelpen, een spitse snuit en zwart gelaarsde poten. Hij is meer verwant met de vos dan met de wolf, elektroforesestudies wijzen er echter op dat deze soort niet nauw verwant is met ons bekende soorten, zijn nauwste verwantschap is met de boshond.
De manenwolf bewoont droge bossen en pampa's in centraal Zuid-Amerika, eet kleine knaagdieren, hagedissen, vogels en dergelijke en plantaardig voedsel. Het zijn schuwe dieren, die de mens mijden. Het dier wordt als schadelijk beschouwd en wordt door uitroeiing bedreigd.
Dankzij de lange poten kan de manenwolf zich door het hoge gras van de pampa verplaatsen en eroverheen kijken. Echte hardlopers zijn het niet. Omdat het telgangers zijn, verplaatsen zij beide poten aan één zijde tegelijk.
De manenwolf jaagt op kleine zoogdieren zoals konijnen, paca's en gordeldieren. Hij doet dit door ze langzaam te besluipen of in hinderlaag te gaan liggen en ze vervolgens met stijve poten te bespringen, zoals vossen dat doen. Meestal jaagt hij de prooi niet achterna. Als hij dit wel doet, rent hij er met grote sprongen achteraan, maar alleen over korte afstanden.
Hoewel hij ingedeeld is bij de vleeseters, heeft de manenwolf een opvallend veelzijdig dieet. Kleine zoogdieren, vogels, slangen en insecten vormen slechts de helft van zijn voedsel; de rest is afkomstig van de vruchten en planten die het seizoen te bieden heeft. De vruchten van Solanum lycocarpum kunnen tot wel de helft van zijn dieet vormen.[2] Naar verluidt beschermen ze de manenwolf tegen infectie van Dioctophyme renale, een rondworm die gewoonlijk fataal voor hem is.[3]
De manenwolf rust overdag meestal in een schuilplaats in hoog gras of struikgewas. In afgelegen gebieden waar zelden mensen komen foerageert hij soms overdag, maar hij is het actiefst tijdens de avondschemering en de daaropvolgende uren van duisternis. Het dier jaagt alleen en kan in de loop van een nacht 32 km afleggen.
Manenwolven zijn monogaam en een mannetje en wijfje delen soms dan ook hetzelfde territorium, maar ze zoeken alleen elkaars gezelschap in de paartijd.
Bij een potentieel vijandige ontmoeting cirkelen de dieren om elkaar heen met gekromde rug, de manen recht overeind en hun koppen opzij gedraaid, waarbij de witte keelmarkeringen duidelijker zichtbaar worden.
De wijfjes worden loops tussen april en juni. Na een draagtijd van 62 tot 66 dagen worden er twee tot vijf jongen geboren in een nest, dat goed verstopt is in dichte begroeiing. De jongen zijn geheel met een zwarte vacht bedekt (op de witte staartpunt na) en wegen bij de geboorte ongeveer 350 gram. Na acht of negen dagen gaan hun ogen open. Ze beginnen voorverteerd en uitgebraakt voedsel te eten als ze een maand oud zijn. Als ze 15 weken zijn zoogt de moeder ze niet meer. Na een jaar zijn ze lichamelijk en seksueel volwassen, maar ze planten zich meestal pas voort als ze twee jaar oud zijn.
De manenwolf (Chrysocyon brachyurus) is een hoogbenige, bruinrode wilde hondachtige met lange oorschelpen, een spitse snuit en zwart gelaarsde poten. Hij is meer verwant met de vos dan met de wolf, elektroforesestudies wijzen er echter op dat deze soort niet nauw verwant is met ons bekende soorten, zijn nauwste verwantschap is met de boshond.
Mankeulv (Chrysocyon brachyurus) er rovpattedyr i hundefamilien som er endemisk for landene Argentina, Bolivia, Brasil, Paraguay og Peru i Sør-Amerika. Det er ikke en ulv, men en helt selvstendig art uten spesielt nære slektninger. Arten er monotypisk.
Til tross for navnet og sitt rødrevelignende utseende er ikke mankeulven særlig nært beslektet med ulver eller ekte rever. Det har versert en rekke teorier om artens slektskap med andre canider, men den er ikke spesielt nært beslektet med noen av dem. Mankeulven klassifiseres imidlertid sammen med søramerikanske hundedyr og er således en hundelignende canide som tilhører hundefamilien. Arten er eneste overlevende i slekten Chrysocyon, en mulig etterkommerslekt av store søramerikanske canider som for lengst er utdødd.
Mankeulven er den største av de søramerikanske canidene. Skulderhøyden er nærmere 1 meter, men dette rovpattedyret veier kun ca. 20-23 kg. Hode og kropp utgjør normal omkring 124,5-132 cm. I tillegg kommer halen med ca. 28-40,5 cm. Arten har 76 diploide kromosomer (2n = 76) og er ikke spesielt nært beslektet med noe annet nålevende hundedyr. Bushhund (Speothos venaticus) er allikevel den av dagens hundedyr som står den nærmest.
Mankeulven har lange og tynne, nærmest styltelignende ekstremiteter og smal kroppsbygning med gyllenrød pels med sorte og hvite markeringer. Over maken og nedre halvdel av bena er fargen nærmest sort. Halen er derimot hvit på den ytre halvdelen, og den har dessuten hvite hårkanter på de relativt store ørene. Den er også nærmest hvit i buken. Siden dette rovdyret ikke nedlegger store byttedyr er den dentale utrusningen (hjørnetennene) ikke spesielt godt utviklet hos denne arten.
Normalt skulle man tro at et slikt langbent rovdyr var svært hurtig, men det er ikke mankeulven. Mankeulven er nemlig passgjenger og kan derfor ikke stole på hurtighet for å nedlegge bytte. Trolig har arten utviklet de kjempelange bena for å kompensere for dette og ha god oversikt i det høye gresset der den normalt ferdes.
Inndelingen følger i hovedsak Lindblad-Toh et al. (2005),[3] med noen nye oppdateringer. Inndelingen av søramerikanske rever følger Tchaicka et al. (2016).[4] Inndelingen av sjakaler i en selvstendig gruppe følger Atickem et al. (2018).[5]
mankeulv
Mankeulven er utbredt fra munningen av Parnaíba elven i det nordøstre Brasil, vest til Pampas del Heath i Peru og sør til Chaco i Paraguay og Rio Grande do Sul i Brasil. Nylig er det imidlertid rapportert observasjoner av dette dyret så langt sør som Santiago del Estero i Argentina. Flere forskere mener nå også at den kan ha en viss utbredelse i det nordlige Uruguay.
Totalbestanden av voksne individer ble i 2008 anslått til cirka 13 000 dyr.[6] Forskerne hevder at den er synkende og antar at bestanden innen 10 år vil ha sunket med ytterligere cirka 10 prosent.[6]
Mankeulven foretrekker habitat som gressland (cerradoen), krattskog med lav til middels tetthet, skog med åpninger i kronetaket og våtmarksområder som periodevis oversvømmes (pampasen). Men arten er også å finne jordbruksarealer.
Mankeulven er normalt nattaktiv, men kan også være aktiv i grålysningen og skumringen. Studier har dessuten vist at hannene er mer aktive enn tispene. På dagtid ligger de stort sett å hviler i skjul av tett gress eller kratt.
Mankeulven danner par (hann og tispe) og er monogame, men de forblir relativt uavhengige av hverandre. De jakter, forflytter seg og hviler hver for seg. Det er bare i paringstiden de holder nært sammen. Territoriet er normalt ca. 27 km² stort. Grensene mot andre territorier markeres og overvåkes nøye. Nomadiske hanner markerer gjerne i ytterkanten av territoriene, og vil overta om hannen skulle dø.
Mankeulven kommuniserer med tre distinkte lyder. I skumringen kan man ofte høre dype bjeff. En annen lyd er en høylytt hvinelyd. Og en tredje er knurring. I tillegg kommuniserer den med kroppsspråk og markeringer.
Mankeulven er altetende og har et jaktmønster som ligner revens. Den jakter og spiser beltedyr, bomullshalekaniner, gnagere og andre små pattedyr, fisk, fugler, egg, reptiler, gastropoder og terrestriske mollusker, insekter, frukt, bær og vegetasjon, helst i form av røtter, knoller og løker. Det hender også at de tar bufe, som smågris, lam og frittgående høner.
Mankeulv (Chrysocyon brachyurus) er rovpattedyr i hundefamilien som er endemisk for landene Argentina, Bolivia, Brasil, Paraguay og Peru i Sør-Amerika. Det er ikke en ulv, men en helt selvstendig art uten spesielt nære slektninger. Arten er monotypisk.
Pampasowiec grzywiasty[3], wilk grzywiasty (Chrysocyon brachyurus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych i jej największy przedstawiciel w Ameryce Południowej.
Zamieszkuje południową Brazylię (gdzie nazywany jest lobo-guará), Paragwaj i Boliwię[4] oraz niewielkie obszary Argentyny.
Według najnowszych badań genetycznych nie jest blisko spokrewniony z żadnym z pozostałych psowatych. Wydaje się, że jest pozostałością południowoamerykańskiej plejstoceńskiej fauny dużych ssaków. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Chrysocyon.
Nazwa rodzajowa: gr. χρυσος khrusos – złoto; κυων kuōn, κυνος kunos – pies[5]. Epitet gatunkowy: gr. βραχυς brakhus – krótki; -ουρος -ouros – -ogonowy, od ουρα oura ogon[6].
Przypomina nieco lisa, ale ma bardzo długie kończyny. Kończyny przednie są krótsze od tylnych. Sierść dość długa, miękka, ruda, po bokach czarny, krótka na nogach; na grzbiecie sierść czarna, nastroszona; ogon puszysty, może być biały lub czarny; podbrzusze białe. Na szyi i karku sztywna, odstająca grzywa długości ok. 13 cm. Wnętrze małżowiny ucha porośnięte białym włosem.
Wysokość w kłębie: 75-91 cm
Długość ciała bez ogona: ok. 130 cm
Długość ogona: ok. 30 cm
Masa ciała: 20-25 kg
Aktywny wieczorem i nocą, w dzień odpoczywa w wysokiej trawie lub zaroślach, zwykle w tych samych miejscach. Samce wyraźnie bardziej aktywne od samic. Jego głos to pojedyncze szczeknięcia w sporych odstępach czasu. Poluje jak lis – podkradając się blisko do ofiary. W przeciwieństwie do większości dużych psowatych (wilk szary, likaon) nie tworzy stad. Żyje w parach, terytorium pary wynosi średnio 20-30 km². Chodzi inochodem, co sprawia, że kołysze się lekko na boki.
Dojrzałość płciowa w 1 roku życia, ale rozród dopiero w następnym; okres rui trwa 3-5 dni, ciąża trwa 62-66 dni; po tym okresie rodzi się 1-5 szczeniąt, każde o masie ok. 300g.
Poluje na gryzonie, króliki i ptaki. Duży procent jego diety stanowią owoce; niezbędnym roślinnym składnikiem jego jadłospisu jest tzw. wilcze jabłko, czyli lobeira (nazwa miejscowa) – Solanum lycocarpum z rodziny psiankowatych, bez którego zwierzę to choruje na nicieniowe zapalenie nerek. Wilk grzywiasty jest głównym czynnikiem rozprzestrzeniającym nasiona tej rośliny.
W niewoli dożywa 12-15 lat.
Według IUCN ma status NT „podwyższonego ryzyka”[2]; jednakże zważywszy, że jego zasięg zmniejszył się znacznie (kiedyś obejmował też Urugwaj i Argentynę) nie można wykluczyć, że wkrótce dołączy do gatunków zagrożonych. W Brazylii chroniony.
W medycynie ludowej i demonologii obszarów, na których występuje, wilk grzywiasty uważany jest za zwierzę „rzucające urok”, być może w związku z faktem, że jego aktywność ogranicza się do pory nocnej[potrzebny przypis].
W 2012 roku brazylijscy naukowcy zapowiedzieli sklonowanie zwierząt ośmiu gatunków – w tym pampasowca grzywiastego. Celem tego działania ma być ochrona zagrożonych gatunków przed wymarciem[7][8].
Pampasowiec grzywiasty, wilk grzywiasty (Chrysocyon brachyurus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych i jej największy przedstawiciel w Ameryce Południowej.
O lobo-guará (nome científico: Chrysocyon brachyurus), também chamado guará, aguará, aguaraçu, lobo-de-crina, lobo-de-juba e lobo-vermelho, é uma espécie de canídeo endêmico da América do Sul. Suas marcas lembram as de uma raposa, mas não é uma raposa nem um lobo. É a única espécie do gênero Chrysocyon e provavelmente, a espécie vivente mais próxima é o cachorro-vinagre (Speothos venaticus). Ocorre em savanas e áreas abertas no centro do Brasil, Paraguai, Argentina e Bolívia, sendo um animal típico do Cerrado. Foi extinto em parte de sua ocorrência ao sul, mas ainda deve ocorrer no Uruguai. No dia 29 de julho de 2020 o lobo-guará foi escolhido para simbolizar a cédula de duzentos reais.
É o maior canídeo da América do Sul, podendo atingir entre 20 e 30 quilos de peso e até 90 centímetros na altura da cernelha. Suas pernas longas e finas e a densa pelagem avermelhada lhe conferem uma aparência inconfundível. O lobo-guará é adaptado aos ambientes abertos das savanas sul-americanas, sendo um animal crepuscular e onívoro, com importante papel na dispersão de sementes de frutos do cerrado, principalmente a lobeira (Solanum lycocarpum). Solitário, os territórios são divididos entre um casal, que se encontra no período do estro da fêmea. Esses territórios são bastante amplos, podendo ter uma área de até 123 km². A comunicação se dá principalmente através de marcação de cheiro, mas também ocorrem vocalizações semelhantes a latidos. A gestação dura até 65 dias, com os recém-nascidos de cor preta pesando entre 340 e 430 gramas.
Apesar de não ser considerado em perigo de extinção pela União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN), todos os países em que ele ocorre o classificam em algum grau de ameaça, apesar de não se saber a real situação das populações. Estima-se que existam cerca de 23 mil animais na natureza, sendo um animal popular em todos os zoológicos. Está ameaçado principalmente por causa da destruição do cerrado para ampliação da agricultura, atropelamentos, caça e doenças advindas dos cães domésticos. No entanto, é adaptável e tolerante às alterações provocadas pelo ser humano. O lobo-guará ocorre atualmente em áreas de Mata Atlântica já desmatadas, onde não ocorria originalmente.
Algumas comunidades carregam superstições sobre o lobo-guará e podem até nutrir certa aversão ao animal. Mas em geral o lobo-guará provoca simpatia em humanos e por isso é usado como espécie bandeira na conservação do Cerrado.
O lobo-guará também é conhecido como guará, aguará, aguaraçu, lobo-de-crina, lobo-de-juba ou lobo-vermelho.[4][5] O termo lobo origina-se do latim lupus.[4] Guará e aguará se originaram do tupi-guarani agoa'rá, "pelo de penugem".[6] Aguaraçu veio do termo para "guará grande".[4] Os nomes de origem tupi-guarani são mais comuns na Argentina e Paraguai (aguará guazú), mas outros países de língua espanhola têm outras denominações como boroche na Bolívia e lobo de crin no Peru.[7] Lobo de crin (em espanhol) e maned wolf (em inglês) são alusões à crina da nuca.[7]
Chrysocyon brachyurus - lobo-guará
Speothos venaticus - cachorro-vinagre
Atelocynus microtis - cachorro-do-mato-de-orelhas-curtas
Cerdocyon thous - graxaim-do-mato
gênero Lycalopex - raposas sul-americanas
A espécie foi descrita em 1815, por Johann Karl Wilhelm Illiger, inicialmente como Canis brachyurus.[3] Lorenz Oken o classificou como Vulpes cancrosa, e somente em 1839, Charles Hamilton Smith descreveu o gênero Chrysocyon.[3] Posteriormente outros autores o consideraram como integrante do gênero Canis.[3]
Apesar de já ter pertencido aos gêneros Canis e Vulpes, por suas semelhanças morfológicas, o lobo-guará não está intimamente relacionado a estes gêneros.[9] Estudos moleculares não demonstraram relações do gênero Chrysocyon com estes canídeos.[10] O lobo-guará é um dos canídeos endêmicos da América do Sul, juntamente com o graxaim-do-mato (Cerdocyon thous), o cachorro-vinagre (Speothus venaticus) e o gênero Lycalopex. Tal grupo é monofilético segundo os estudos genéticos, mas estudos morfológicos incluem Nyctereutes procyonoides, que é originário da Ásia.[8]
Um estudo comparando a anatomia cerebral de vários canídeos, publicado em 2003, colocou o lobo-guará como aparentado do lobo-das-malvinas (Dusicyon australis) e do gênero Lycalopex (considerado pelos autores como Pseudalopex).[11] Os estudos moleculares corroboram que o lobo-guará tem um ancestral comum exclusivo com o lobo-das-malvinas, que viveu há aproximadamente 6 milhões de anos.[12][13]
Entretanto, estudos genéticos recentes situam o lobo-guará como mais próximo filogeneticamente do cachorro-vinagre (Speothos venaticus), formando um clado que é grupo-irmão de outro ao qual pertencem todos os outros canídeos sul-americanos, como o cachorro-do-mato-de-orelhas-curtas (Atelocynus microtis), o graxaim-do-mato (Cerdocyon thous) e o gênero Lycalopex.[10] Tal clado divergiu dos outros canídeos sul-americanos há cerca de 4,2 milhões de anos e os gêneros Chrysocyon e Speothos divergiram há cerca de 3 milhões de anos.[8]
Não são conhecidos muitos fósseis de lobo-guará e os que foram descobertos são originários do Holoceno e do Pleistoceno Superior, desenterrados no planalto Brasileiro, indicando que a espécie também evoluiu somente nas áreas abertas do Brasil Central.[14] Também não são reconhecidas subespécies.[15]
O lobo-guará é um canídeo endêmico da América do Sul e habita as pradarias e matagais do centro desse continente. Sua distribuição geográfica vai da foz do rio Parnaíba, no Nordeste do Brasil, passando pelas terras baixas da Bolívia, o leste dos Pampas del Heath, no Peru e o chaco paraguaio, até o Rio Grande do Sul.[3] Evidências da presença do lobo-guará na Argentina podem ser encontradas até o Paralelo 30, com avistamentos recentes em Santiago del Estero. Provavelmente o lobo-guará ainda ocorre no Uruguai, dado que um espécime foi avistado em 1990, mas desde então não há registro da espécie no país.[2]
É fato que o lobo-guará desapareceu em muitas regiões nos limites sul de sua distribuição geográfica, ocorrendo quase que somente até a fronteira do Rio Grande do Sul com o Uruguai.[16] Interessamente, o desmatamento da Mata Atlântica nas regiões sudeste e leste do Brasil favoreceu a expansão de sua distribuição geográfica para áreas onde antes não habitava.[16] Por essa razão, os registros em áreas de Mata Atlântica no Paraná, São Paulo, Rio de Janeiro e Minas Gerais aumentaram nos últimos anos.[5] No Pantanal o lobo-guará ocorre em terras altas no alto Paraguai, mas evita as terras baixas da planície Pantanal.[5] Há registros esporádicos da espécie em áreas de transição do Cerrado com a Amazônia e com a Caatinga.[5] A espécie pode ocorrer acima de 1 500 metros de altitude.[5]
O habitat do lobo-guará se caracteriza principalmente por campos abertos, com vegetação arbustiva e áreas florestais com o dossel aberto, sendo um animal típico do Cerrado.[15] Também pode ser encontrado em áreas que sofrem inundações periódicas e campos cultivados pelo homem.[15] O lobo-guará prefere ambientes com baixa quantidade de arbustos e vegetação pouco densa.[15] Áreas mais fechadas são utilizadas para descanso durante o dia, principalmente em regiões muito alteradas antropicamente.[17] Nessas áreas alteradas pode ser observado em campos cultivados, plantações de Eucalyptus e até em áreas suburbanas.[18] Apesar de a espécie poder ocorrer em ambientes antrópicos, é necessário que se façam mais estudos para quantificar o grau de tolerância do lobo-guará às atividades agrícolas, mas alguns autores sugerem a preferência por áreas modificadas pelo homem em oposição às áreas florestais bem preservadas.[5][15]
É o maior canídeo da América do Sul, atingindo entre 95 e 115 centímetros de comprimento, com uma cauda medindo entre 38 e 50 centímetros de comprimento e atingindo até 90 centímetros na altura da cernelha.[15] Pesa entre 20,5 e 30 quilos, não havendo diferenças significativas no peso de machos e fêmeas.[15] É um animal difícil de confundir com os outros canídeos sul-americanos, por causa de suas longas e finas pernas, densa pelagem avermelhada e grandes orelhas.[15] A forma esguia da espécie provavelmente é uma adaptação ao deslocamento em áreas abertas cobertas por gramíneas.[3]
A pelagem do corpo varia do vermelho-dourado ao laranja e os pelos da nuca e patas são pretos, não havendo uma subcamada na pelagem.[3] A parte inferior da mandíbula e a ponta da cauda são brancos.[3] Os pelos são compridos, podendo atingir até 8 centímetros de comprimento ao longo do corpo, formando um tipo de crina na nuca do animal.[7] Quase não existe variação na cor da pelagem, e não é possível identificar os indivíduos ou o sexo a partir da coloração dos pelos, embora já tenha sido registrado um indivíduo totalmente preto no norte de Minas Gerais.[7][19]
O formato da cabeça se parece com o de uma raposa. O focinho é esguio e as orelhas são grandes.[3] Entretanto, o crânio é semelhante ao do lobo (Canis lupus) e do coiote (Canis latrans).[3] O crânio também apresenta uma proeminente crista sagital. O dente carniceiro é reduzido, os incisivos superiores pequenos e os caninos longos.[3] Como os outros canídeos, tem 42 dentes com a seguinte fórmula dentária: 3.1.4.2 3.1.4.3 × 2 = 42 {displaystyle { frac {3.1.4.2}{3.1.4.3}} imes 2=42} .[20] Semelhante ao do cachorro-vinagre (Speothos venaticus), o rinário do lobo-guará se estende até o lábio superior, mas as vibrissas são mais compridas.[3]
As pegadas do lobo-guará são semelhantes às do cão, mas apresentam as almofadas plantares desproporcionalmente pequenas quando comparadas com as marcas dos dígitos, que são bem abertas.[21][22] O cão apresenta almofadas plantares até 3 vezes maiores que a do lobo-guará em suas pegadas.[22] Essas almofadas têm um formato triangular.[22] As pegadas dianteiras têm entre 7 e 9 centímetros de comprimento e 5,5 e 7 centímetros de largura, e as das patas traseiras têm entre 6,5 e 9 centímetros de comprimento e 6,5 a 8,5 centímetros de largura.[22] Uma característica que diferencia as pegadas do lobo-guará da dos outros canídeos sul-americanos é a união proximal dos terceiro e quarto dígitos.[3]
Geneticamente o lobo-guará apresenta 38 cromossomos, com um cariótipo semelhante ao dos outros canídeos.[3] A diversidade genética sugere que há 15 mil anos a espécie sofreu uma redução da sua diversidade, chamada efeito de gargalo. Mesmo assim essa diversidade genética é maior que a de outros canídeos.[5]
O lobo-guará é um animal crepuscular, mas seu padrão de atividade está mais relacionado com a umidade relativa do ar e com a temperatura, semelhante ao observado com o graxaim-do-mato (Cerdocyon thous). Os picos de atividade ocorrem entre 8h e 10h da manhã e 8h e 10h da noite.[23] Em dias frios ou nublados podem ficar ativos durante todo o dia.[23] É provável que utilize os campos abertos para forrageamento e as áreas mais fechadas, como as matas ciliares, para descansar, principalmente nos dias mais quentes.[7]
Os machos deslocam-se mais que as fêmeas e poucas barreiras geográficas impedem o deslocamento.[7] Os dados genéticos mostraram que mesmo rios não são capazes de impedir o fluxo gênico entre populações de lobos-guarás e as populações da espécie não estão isoladas, indicando uma capacidade de deslocamento e adaptação muito grandes.[5] No Parque Nacional Noel Kempff Mercado, na Bolívia, os lobos podem andar até 12 km em uma única noite.[24]
É um animal onívoro, generalista, típico entre os mesopredadores.[23] Por consumir grandes quantidades de frutos e frequentemente eliminá-los intactos nas fezes tem importante papel na dispersão de sementes de plantas, principalmente as da lobeira (Solanum lycocarpum).[5] Apesar da lobeira também ser consumida por outros canídeos sul-americanos, o lobo-guará é o principal dispersor das sementes desta planta, depositando as fezes com sementes em sauveiros, locais em que as lobeiras se agregam.[25] Parece não haver competição direta com outras espécies de carnívoros, apesar de frequentemente ocorrer nos mesmos ambientes.[26] Muitas vezes utilizam os mesmos itens alimentares que o graxaim-do-mato (Cerdocyon thous) e a raposinha-do-campo (Lycalopex vetulus).[26]
Seus predadores são principalmente os grandes felinos, como a onça-parda (Puma concolor) e a onça-pintada (Panthera onca), mas é mais frequentemente predado por esse último superpredador.[27]
São parasitados por carrapatos, principalmente do gênero Amblyomma, e por moscas como Cochliomyia hominivorax, geralmente nas orelhas.[7] Interessante notar que o lobo-guará é pouco parasitado por pulgas.[7] Ele também compartilha uma série de parasitas com os cães domésticos como o vírus da raiva, o parvovírus, o vírus da cinomose, o adenovírus canino, o protozoário Toxoplasma gondii, a bactéria Leptospira interrogans e o nemátodo Dirofilaria immitis.[7][28]
Frequentemente o lobo-guará é parasitado por Dioctophyme renale, um nemátodo que pode ser fatal para animais em cativeiro e que também se hospeda nos animais em liberdade, nos rins.[7][28] Já foi sugerido que a ingestão da lobeira poderia evitar que os lobos-guarás contraíssem esse nemátodo, mas tal hipótese foi questionada por vários autores.[7]
Muitos dos estudos sobre a dieta do lobo-guará foram conduzidos em cativeiro e poucos pesquisaram os animais na natureza.[29] Esses estudos foram feitos principalmente em áreas de cerrado do sudeste e centro do Brasil e em algumas localidades da Argentina e Bolívia.[29]
Sendo um animal onívoro e generalista, o lobo-guará se alimenta de praticamente qualquer item que seja capaz de engolir, de origem animal ou vegetal, consumindo uma ampla variedade de frutos e pequenos vertebrados.[5] Foram registrados até 301 itens alimentares ingeridos pelo lobo-guará, sendo 116 plantas e 178 espécies de animais.[29] Eventualmente pode se alimentar de animais de maior porte como o tamanduá-bandeira (Myrmecophaga tridactyla), o graxaim-do-mato (Cerdocyon thous), o caititu (Pecari tajacu) e o veado-campeiro (Ozotoceros bezoarticus). Mas alguns autores consideram que esses animais não são ativamente caçados pelo lobo-guará e que foram ingeridos por já estarem mortos, porque o principal método de estudo da dieta desse animal é feito analisando as fezes.[5][25] Alguns autores registraram perseguições ativas ao veado-campeiro.[25] Aves foram os principais animais consumidos pelo lobo-guará, e tatus (dásipos) e roedores também são importantes na composição da dieta.[29] Um detalhe interessante é que os alimentos de origem animal são mais consumidos na estação seca.[7][30]
O lobo-guará caça perseguindo a presa e cavando buracos, realizando saltos para pegar aves em voo. Cerca de 21% das caçadas têm sucesso.[26] Lobos-guará predaram até ratões-do-banhado (Myocastor coypus) que estavam presos em armadilhas.[26] Também foram observados se alimentando de carcaças de animais atropelados.[26]
Muitos estudos mostraram que uma parcela significativa da dieta do lobo-guará é composta por frutos da lobeira (Solanum lycocarpum) e que estes frutos são o principal alimento desse canídeo. Com algumas exceções, esses frutos compõem entre 40 e 90% da dieta do lobo-guará.[7][25][30] Somente em alguns estudos no Parque Nacional da Serra da Canastra foi observado uma ingestão reduzida desse fruto.[31] A lobeira é ativamente procurada pelo lobo-guará e onde ela é consumida com abundância não parece ocorrer sazonalidade, sendo consumida durante o ano todo, ao contrário de outros frutos que podem ser consumidos somente na estação chuvosa.[25][30] Ele pode consumir vários frutos de uma vez e eliminar as sementes intactas nas fezes, o que o torna um excelente dispersor dessa planta.[25] Outros itens vegetais são consumidos, incluindo folhas de gramíneas e frutos do jerivá (Syagrus romanzoffiana) e do marmeleiro (Alibertia edulis).[29] Muitos estudos mostram que itens vegetais podem ser a base da dieta do lobo-guará.[15]
Restos de alimentos deixados por seres humanos e animais domésticos não possuem muita importância na dieta do lobo-guará, principalmente em áreas bem preservadas de cerrado.[29] Mas ele apresenta tolerância a frutos exóticos cultivados pelo homem, vivendo em áreas alteradas pela agricultura.[32]
Por ter hábitos predominantemente solitários, o lobo-guará também é um animal territorial.[7] É um monogâmico facultativo e os casais só são observados durante o estro da fêmea.[33] A área de vida é ampla, variando de 40 a 123 km², dependendo da estação do ano e da disponibilidade de alimento.[24] Alguns estudos mostram que territórios de fêmeas podem ser maiores que de machos.[25][32] Na época do cio a fêmea pode reduzir sua área de vida (na serra do Caraça, em Minas Gerais, a fêmea reduziu de 72,28 km² para 45,48 km²).[34] Apesar de solitário, a unidade social do lobo-guará dentro de seu território é o casal, que pode se manter estável por um longo período de tempo.[24][35] Esse casal só se encontra e pode manter alguma coesão na época reprodutiva. Já foi observado um pequeno grau de caça compartilhada, mas os animais nunca descansam juntos.[35] Os territórios de diferentes casais podem se sobrepor.[25][32]
Marcações com cheiro e vocalizações são os meios que o lobo-guará usa para se comunicar, seja sinalizando território, seja encontrando outros indivíduos.[7] Tanto machos quanto fêmeas utilizam a marcação com cheiro, mas os machos fazem isso com mais frequência, principalmente no período de estro das fêmeas.[33] Fezes são depositadas principalmente perto das tocas e locais de descanso, em cima de rochas ou cupinzeiros.[7] A urina é utilizada no mesmo contexto, apresentando um odor forte e característico que chega a ser sentido por humanos em trilhas muito utilizadas pelo lobo-guará.[7] Ao longo dessas trilhas o lobo-guará não faz marcas com arranhões.[7]
As vocalizações lembram os latidos de um cachorro de porte grande, durando em média 0,7 segundos em intervalos de 2 a 4 segundos, sequência que se repete por até 23 vezes.[7] Tanto machos quanto fêmeas vocalizam.[7] Costumam vocalizar mais à noite, quando podem ser ouvidos a vários metros de distância.[35] Apesar de estarem associadadas à territorialidade, as vocalizações são mais frequentes entre jovens de um mesmo território, sugerindo serem apenas um sinal para contato a grandes distâncias entre indivíduos conhecidos e não para a defesa de território.[35]
Interações sociais diretas são raras e os lobos-guarás parecem se evitar.[7] Os encontros agonísticos são raros mas ocorrem principalmente entre machos, não tendo sido observados entre as fêmeas.[32] Isso resulta em quase nenhuma sobreposição nos territórios dos machos.[32]
Como na dieta, a maior parte dos dados sobre o estro e ciclo reprodutivo do lobo-guará provém de animais em cativeiro, principalmente sobre a endocrinologia da reprodução.[33] Entretanto, os estudos de animais em liberdade constataram que as mudanças hormonais seguem o mesmo padrão de variação dos animais em cativeiro.[33] A princípio as fêmeas ovulam espontaneamente, mas alguns autores sugerem que a presença de um macho é importante para a indução do estro.[33]
Os animais de cativeiro no hemisfério norte se reproduzem entre outubro e fevereiro e no hemisfério sul entre agosto e outubro. Isso indica que o fotoperíodo tem papel importante na reprodução do lobo-guará, principalmente por conta da produção de sêmen.[3][33] Geralmente ocorre um estro por ano[3] e a quantidade de esperma produzida pelo lobo-guará é menor quando comparada com a de outros canídeos.[33]
As cópulas acontecem durante o período de 4 dias do estro e são seguidas por até 15 minutos de engate copulatório.[3] O comportamento de corte não é diferente do de outros canídeos, caracterizando-se por aproximações frequentes e investigação anogenital.[26]
A gestação dura cerca de 65 dias, nascendo entre de 2 e 5 filhotes, mas 7 filhotes já foram registrados.[3] Já foram observados nascimentos em maio na serra da Canastra, mas os dados de cativeiro sugerem que os partos se concentram entre junho e setembro.[5] Os poucos dados disponíveis sobre a reprodução na natureza mostram que o lobo-guará se reproduz com dificuldade e a mortalidade de filhotes é alta. As fêmeas podem ficar até 2 anos sem se reproduzirem.[33]
Em cativeiro a reprodução é mais difícil ainda, especialmente nos países temperados do hemisfério norte.[33] Os filhotes nascem pesando entre 340 e 430 gramas, pretos e mudando para a cor avermelhada depois da décima semana.[3] Os olhos se abrem com cerca de 9 dias de idade.[3] São amamentados até os 4 meses e alimentados pelos pais por regurgitação até os 10 meses, iniciando na 3ª semana de idade.[25][26] Com três meses os filhotes acompanham a mãe enquanto ela forrageia.[25] O cuidado parental é compartilhado entre macho e fêmea, mas as fêmeas fazem isso com mais frequência.[25] Dados sobre cuidado parental pelo macho foram coletados em animais de cativeiro e pouco se sabe se isso ocorre com frequência em animais selvagens.[26] A maturidade sexual é alcançada com 1 ano de idade e a partir dessa idade deixam o território em que nasceram.[26]
A longevidade em liberdade é desconhecida, mas em cativeiro ela é estimada entre 12 e 15 anos.[3] Há um relato de um indivíduo no Zoológico de São Paulo que viveu até os 22 anos.[5]
O lobo-guará não é considerado uma espécie ameaçada de extinção pela União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN), por causa de sua ampla distribuição geográfica e pela capacidade de adaptação a ambientes modificados pelo homem. Mas tem se observado um declínio de suas populações e a espécie pode estar em alguma categoria de ameaça em breve, por isso a UICN classifica-o como uma espécie quase ameaçada. Até 1996 o lobo-guará era uma espécie vulnerável pela UICN. Ele também consta no apêndice II da Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies da Fauna e da Flora Silvestres Ameaçadas de Extinção (CITES), que não o caracteriza como ameaçado mas atenta para que, se não houver medidas para sua conservação, a espécie pode entrar em alguma categoria de ameaça no futuro.[2] A lista do Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio), no Brasil, que segue os mesmos critérios da UICN, considera o lobo como espécie vulnerável.[36][37] Por esses mesmos critérios, as listas estaduais brasileiras também o consideram em situação mais problemática: é uma espécie vulnerável nas listas de São Paulo e Minas Gerais, enquanto que nas listas do Paraná, Santa Catarina e Rio Grande do Sul o lobo-guará é considerado como "em perigo" e "criticamente em perigo", respectivamente.[37][38] No Uruguai, apesar de não haver uma lista como a do Brasil e da UICN, ele é tido como espécie com "prioridade" para conservação.[38] Na Argentina não é considerado como em perigo crítico, mas reconhece-se que suas populações estão declinando e encontram-se fragmentadas.[18] A situação do lobo-guará na Bolívia[39] e no Paraguai[40] é incerta. Mesmo com essas incertezas o lobo-guará é protegido contra a caça em todos os países que ocorre.[2]
Dados populacionais estimam 21 746 indivíduos adultos no Brasil.[5] Na Argentina estima-se que ocorram 660 animais, e 880 no Paraguai. Não mais do que 1 mil animais devem ocorrer na Bolívia.[26] A natureza territorial e solitária do lobo-guará faz com que ele tenha densidades muito baixas nos locais em que habita.[2] Estudos apontam para densidades de 0,01 indivíduo / km² na Estação Ecológica de Águas Emendadas e 0,05 / km² no Parque Nacional das Emas, sendo que a maior densidade reportada é de 0,08 animais / km² no Parque Nacional da Serra da Canastra.[5]
A maior ameaça à sobrevivência do lobo-guará é representada pela conversão de áreas de vegetação nativa em campos cultivados, apesar de sua notável tolerância a ambientes alterados antropicamente.[5][37] A falta de ambientes ótimos para a reprodução da espécie é um fator preponderante na alta mortalidade dos filhotes.[33] Nessas áreas antropizadas, atropelamentos também são importante causa de mortalidade, principalmente de animais jovens.[25] O contato com cães também é prejudicial ao lobo-guará, susceptível a contrair as mesmas doenças. Este é um dos principais problemas a serem resolvidos, apesar de não se saber ao certo o quão grave seja a ameaça.[5]
Frequentemente, o lobo-guará é considerado um predador de animais domésticos, principalmente galinhas, o que faz com que ele seja perseguido por fazendeiros.[25] Não raro, avicultores possuem uma percepção negativa do lobo-guará, mesmo que ele não seja, de fato, o responsável pelos ataques aos galinheiros.[25] Dado que a visão das populações locais influencia diretamente o sucesso de programas de conservação, a educação ambiental é um ponto importante a ser abordado em qualquer estratégia de preservação do lobo-guará.[5][25]
Encorajador na conservação do lobo-guará é o fato de ele ainda ocorrer em numerosas unidades de conservação, mesmo nas regiões em que o cerrado foi fragmentado, como no estado de São Paulo.[5] Importantes unidades de conservação do lobo-guará são a Reserva Provincial Iberá e o Parque Nacional Chaco, na Argentina; os parques nacionais Noel Kempff Mercado e Isiboro-Secure na Bolívia; os parques nacionais das Emas, da Serra da Canastra e de Brasília, no Brasil; e a Reserva da biosfera do Bosque Mbaracayú, no Paraguai.[26]
Geneticamente, as populações de lobo-guará estão íntegras, sem grandes descontinuidades e sem nenhuma população dramaticamente isolada, o que também é um aspecto positivo para a conservação do canídeo.[41] No entanto, a genética do lobo-guará ainda não é bem entendida e alguns estudos apontam para uma baixa diversidade do DNA mitocondrial, sugerindo que houve uma redução drástica nas populações em um passado recente.[41]
O lobo-guará é um animal popular em zoológicos, e tem sido mantido em várias instituições por muitos anos, apesar de sua difícil reprodução em cativeiro.[42] Zoológicos são importantes na conservação desta e de outras espécies, principalmente do ponto de vista genético.[42] No caso do lobo-guará, visto a rápida destruição do cerrado, zoológicos são importantes meios de se evitar sua extinção.[42][43] Em 2012, existiam 3 288 animais em cativeiro, em cerca de 320 instituições pelo mundo.[42] Existem bons programas de manejo dessas populações em cativeiro, e apesar de no começo muitos animais terem sido provenientes de espécimes selvagens (até cerca de 1963), atualmente, os animais distribuídos em zoológicos nasceram em cativeiro.[42] Para os zoológicos brasileiros, existia um plano específico para o lobo-guará, o Plano de Manejo Brasileiro para o Lobo Guará, criado em 1990, mas cancelado em 2003.[43]
As atitudes e opiniões dos seres humanos sobre o lobo-guará variam ao longo das populações, indo desde o medo e a tolerância, até aversão.[26] Em algumas regiões do Brasil acredita-se que partes de seu corpo ajudem na cura de bronquite, doenças nos rins, e até picadas de cobras.[26] Também acredita-se que possa trazer boa sorte.[26] Essas partes podem ser dentes, o coração, orelhas e até mesmo fezes secas.[44] Na Bolívia acredita-se que montar uma sela feita de couro do lobo-guará protege de má sorte.[26] Apesar dessas superstições, não existe uso em larga escala das partes desse animal.[26]
Em sociedades urbanas no Brasil as pessoas tendem a apresentar simpatia pelo lobo-guará, não vendo nele valores como animal de caça ou praga.[44] Frequentemente, consideram ser importante a sua preservação e, apesar dessas sociedades o associarem à força e ferocidade, não o consideram um animal perigoso.[44] Apesar de popular em alguns locais e comum em muitos zoológicos, ele pode passar despercebido. Estudos em zoológicos do Brasil mostraram que até 30% dos entrevistados desconheciam ou não sabiam reconhecer um lobo-guará.[26]
Era considerado um animal comum pelos guaranis e os primeiros nomes usados por europeus, como o Padre José de Anchieta, eram os mesmos usados pelos povos nativos (yaguaraçú).[44] O naturalista espanhol Félix de Azara também utilizou o nome guarani para descrevê-lo.[40] Azara também foi um dos primeiros a descrever a biologia da espécie e considerá-la parte importante da fauna do Paraguai.[40] Deve-se salientar que muito da visão negativa sobre o lobo-guará como predador de aves domésticas deriva do etnocentrismo europeu, onde frequentemente os camponeses tinham problemas com lobos e raposas.[44]
Raramente o lobo-guará causa antipatia nas populações humanas dos locais em que habita. Por isso ele tem sido utilizado como espécie bandeira para preservação do cerrado brasileiro.[44]
Em julho de 2020, o Banco Central do Brasil anunciou que lançaria uma nota de 200 reais, cuja estampa traria uma imagem do animal. A nota foi lançada oficialmente em 02 de setembro de 2020, quando o banco explicou que em 2001 o lobo-guará havia sido o 3º mais votado pelo público para estampar as notas de real, atrás apenas da tartaruga-marinha e do mico-leão-dourado.[45]
Ele também já foi representado na moeda de 100 cruzeiros-reais, que circulou no Brasil entre 1993 e 1994.[46]
|coautores=
(ajuda) |coautores=
(ajuda) |coautores=
(ajuda)[ligação inativa] O lobo-guará (nome científico: Chrysocyon brachyurus), também chamado guará, aguará, aguaraçu, lobo-de-crina, lobo-de-juba e lobo-vermelho, é uma espécie de canídeo endêmico da América do Sul. Suas marcas lembram as de uma raposa, mas não é uma raposa nem um lobo. É a única espécie do gênero Chrysocyon e provavelmente, a espécie vivente mais próxima é o cachorro-vinagre (Speothos venaticus). Ocorre em savanas e áreas abertas no centro do Brasil, Paraguai, Argentina e Bolívia, sendo um animal típico do Cerrado. Foi extinto em parte de sua ocorrência ao sul, mas ainda deve ocorrer no Uruguai. No dia 29 de julho de 2020 o lobo-guará foi escolhido para simbolizar a cédula de duzentos reais.
É o maior canídeo da América do Sul, podendo atingir entre 20 e 30 quilos de peso e até 90 centímetros na altura da cernelha. Suas pernas longas e finas e a densa pelagem avermelhada lhe conferem uma aparência inconfundível. O lobo-guará é adaptado aos ambientes abertos das savanas sul-americanas, sendo um animal crepuscular e onívoro, com importante papel na dispersão de sementes de frutos do cerrado, principalmente a lobeira (Solanum lycocarpum). Solitário, os territórios são divididos entre um casal, que se encontra no período do estro da fêmea. Esses territórios são bastante amplos, podendo ter uma área de até 123 km². A comunicação se dá principalmente através de marcação de cheiro, mas também ocorrem vocalizações semelhantes a latidos. A gestação dura até 65 dias, com os recém-nascidos de cor preta pesando entre 340 e 430 gramas.
Apesar de não ser considerado em perigo de extinção pela União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN), todos os países em que ele ocorre o classificam em algum grau de ameaça, apesar de não se saber a real situação das populações. Estima-se que existam cerca de 23 mil animais na natureza, sendo um animal popular em todos os zoológicos. Está ameaçado principalmente por causa da destruição do cerrado para ampliação da agricultura, atropelamentos, caça e doenças advindas dos cães domésticos. No entanto, é adaptável e tolerante às alterações provocadas pelo ser humano. O lobo-guará ocorre atualmente em áreas de Mata Atlântica já desmatadas, onde não ocorria originalmente.
Algumas comunidades carregam superstições sobre o lobo-guará e podem até nutrir certa aversão ao animal. Mas em geral o lobo-guará provoca simpatia em humanos e por isso é usado como espécie bandeira na conservação do Cerrado.
Chrysocyon este un gen de mamifere din familia Canidae, din care face parte lupul cu coamă, cel mai mare canid din America de Sud. Este un animal pe cale de dispariție, din cauza distrugerii habitatului.
Chrysocyon este un gen de mamifere din familia Canidae, din care face parte lupul cu coamă, cel mai mare canid din America de Sud. Este un animal pe cale de dispariție, din cauza distrugerii habitatului.
Vlk hrivnatý (Chrysocyon brachyurus) je najväčšia psovitá šelma, ktorá žije v Južnej Amerike. Navzdory názvu nie je blízkym príbuzným vlka a hoci výzorom pripomína líšku na dlhých nohách, nie je príbuzný ani s ňou. Je jediným druhom v rode Chrysocyon (lat.: zlatý pes).
Žije v otvorenej krajine, v trávnatých a krovinatých porastoch, ako aj v mokradiach. Dlhé nohy využíva práve na pohyb vo vysokej tráve.
Priemerný dospelý jedinec váži od 20 do 23 kg. Je 100 – 125 cm dlhý a v kohútiku 75 – 90 cm vysoký.[2] Je sfarbený do oranžova, s výraznou tmavšou pozdĺžnou hrivou, ktorú pri ohrození zježí, aby sa zdal väčší.
Teritórium si značkuje výrazným pachom, čím si vyslúžil prezývku „tchorí vlk“.
Je to všežravec. Loví drobné až stredne veľké živočíchy (vtáky, hlodavce, králiky a dokonca aj ryby), no 50 % jeho potravy tvorí rastlinná zložka (cukrová trstina, ovocie, hľuzy).
V pôvodnej prírode nemal žiadneho prirodzeného nepriateľa. Dnes môže padnúť za obeť zdivenému psovi domácemu.
Jeho stav brazílska vláda vyhlásila za blízky ohrozeniu kvôli zániku prirodzeného biotopu.
Zo psovitých je najmenej sociálny druh.[2]
Tento článok je čiastočný alebo úplný preklad článku Maned wolf na anglickej Wikipédii.
Vlk hrivnatý (Chrysocyon brachyurus) je najväčšia psovitá šelma, ktorá žije v Južnej Amerike. Navzdory názvu nie je blízkym príbuzným vlka a hoci výzorom pripomína líšku na dlhých nohách, nie je príbuzný ani s ňou. Je jediným druhom v rode Chrysocyon (lat.: zlatý pes).
Žije v otvorenej krajine, v trávnatých a krovinatých porastoch, ako aj v mokradiach. Dlhé nohy využíva práve na pohyb vo vysokej tráve.
Priemerný dospelý jedinec váži od 20 do 23 kg. Je 100 – 125 cm dlhý a v kohútiku 75 – 90 cm vysoký. Je sfarbený do oranžova, s výraznou tmavšou pozdĺžnou hrivou, ktorú pri ohrození zježí, aby sa zdal väčší.
Teritórium si značkuje výrazným pachom, čím si vyslúžil prezývku „tchorí vlk“.
Je to všežravec. Loví drobné až stredne veľké živočíchy (vtáky, hlodavce, králiky a dokonca aj ryby), no 50 % jeho potravy tvorí rastlinná zložka (cukrová trstina, ovocie, hľuzy).
V pôvodnej prírode nemal žiadneho prirodzeného nepriateľa. Dnes môže padnúť za obeť zdivenému psovi domácemu.
Jeho stav brazílska vláda vyhlásila za blízky ohrozeniu kvôli zániku prirodzeného biotopu.
Zo psovitých je najmenej sociálny druh.
Manvarg eller manhund[2] (Chrysocyon brachyurus) är ett rovdjur i familjen hunddjur. Den tillhör, trots trivialnamnet, inte vargsläktet Canis utan placeras som ensam art i släktet Chrysocyon. Manvargen kännetecknas av en rödaktig päls med mörk man vid skuldran samt långa extremiteter. Den förekommer i Sydamerikas pampas och angränsande regioner. På grund av jakt och habitatförstörning kategoriseras manvargen som nära hotad.
Manvargen påminner om ett mellanting mellan varg och räv. I förhållande till vargen har den en jämförelsevis slank kroppsbyggnad och kort bål samt mycket längre ben vilket ger den en kvadratisk kroppsform. Den har även smalare nos, trängre bröst och kortare svans. I nacken och vid ryggen sträcker sig en man med cirka 13 cm[3] långa hår som kan resas upp vid hot.[4] Färgen är rödbrun och är vid ryggens mitt något mörkare och undertill gulaktig. I nacken finns en stor, cirka 47 cm lång svartbrun fläck, som sträcker sig nedåt ryggen. Halsen och inneröronen är vita medan nosen, frambenen och den distala delen av bakbenen är svarta. Vanligtvis är ungefär 44 procent av manvargens svans vit, men skillnaden mellan individerna är så pass stor att andelen vitt kan variera från 17 till 66 procent.[5] Kroppens längd går upp till 1,30 meter och svansens längd till 40 centimeter. Mankhöjden är vanligtvis 70 centimeter, men kan uppgå till 100 centimeter. Det finns ingen yttre skillnad mellan könen.[6] Vikten ligger vanligen mellan 20 och 25 kilogram.[7]
Då manvargen bara jagar mindre bytesdjur är den övre delen av den för rovdjur typiska tandsaxen förminskad.[6] Tandformeln för vuxna individer är I 3/3 C 1/1 P 4/4 M 2/3, alltså 42 tänder.[5]
Manvargen förväxlas sällan med andra djur på grund av sitt karakteristiska utseende. Ungdjur förväxlas dock ibland med unga krabbätarrävar.[5]
Manvargen har många drag som påminner om äkta rävar (Vulpes), men är inte närmare släkt med dem. Detta märks bland annat på att den har runda pupiller medan äkta rävar har oval pupill. Manvargen skilde sig evolutionärt tidigt från andra hunddjur och är idag den enda levande arten i sin utvecklingslinje. Studier med elektrofores visade inga överensstämmelser med andra nutida hunddjur. Utifrån dessa studier placeras manvargen som enda överlevande av en grupp stora sydamerikanska hunddjur som föll offer för massutdöende under pleistocen. Man har funnit fossil och subfossil av manvarg från senare pleistocen till nutid på det brasilianska höglandet.[6]
En studie från 2003 som undersökte hjärnan hos flera hunddjur placerade manvargen tillsammans med den utdöda falklandsräven och släktet Pseudalopex i en gemensam grupp.[8] En studie av hunddjurens DNA som publicerades 2009 indikerar att falklandsräven är manvargens närmaste släkting under historisk tid och att de har en gemensam anfader som levde för cirka 6 miljoner år sedan.[9]
Den närmaste levande släktingen till manvargen är skogshunden. Mer avlägsna band finns till andra sydamerikanska hunddjur som krabbätarräv, Atelocynus microtis och släktet Pseudalopex.[10]
Manvargen är en monotypisk art och delas alltså inte upp i några underarter.[11]
Manvargen förekommer i Sydamerika i centrala och södra Brasilien, Paraguay, norra Argentina, östra Bolivia och sydöstra Peru. Populationen i Uruguay är troligen utdöd. Manvargen lever i olika habitat som gräsmarker - exempelvis Pampas - öppna skogar, landskap som tidvis översvämmas och buskmarker. Den anpassar sig i viss mån till kultiverade landskap, men undviker vanligen intensivt brukade jordbruksområden.[1]
De stora, cirka 16 cm[5] långa öronen hjälper manvargen att smyga sig på sitt byte, men de långa benen, som förenklar förflyttning i högt gräs gör att den rör sig styltigt och långsamt. Därför jagar den främst mindre djur som bältor, möss, maror, fåglar och fisk. Den äter även ryggradslösa djur som blötdjur och insekter.[6] En stor del av kosten består av frukt. Av frukterna föredrar manvargen arten Solanum lycocarpum som därför på engelska kallas "wolf apple" (vargäpple). Enligt studier äter den till 61,5 procent en kost som består av nämnda frukt kompletterat med gnagare och småfåglar.[12] Jakten på smådjur lyckas i genomsnitt vid 21 procent av försöken.[5] Det är ovanligt att manvargen äter as från människans fällor eller vid vägkanten.[5]
Manvargen har stor betydelse för spridningen av frön från de växter som den äter. Rovdjuret lämnar ofta sin avföring på bon av bladskärarmyror som i sin tur gödslar sin svamp med spillningen. Själva fröna plockar myrorna bort och lämnar bredvid myrstacken. Denna process ökar utsädets groddbarhet avsevärt.[13]
Manvargen är nattaktiv och gömmer sig under dagen i buskage, men i områden långt från människan händer det att den även är aktiv på dagen.[6] Den kan ströva upp till 32 km under en natt under sitt födosök.
Vanligen har en hane och en hona ett gemensamt revir som är cirka 27 kvadratkilometer stort, men utanför parningstiden undviker de kontakt med varandra. För kommunikationen har de tre olika sorters läten.[6] Territoriets gränser markeras med urin och hannen försvarar reviret mot inkräktare. Revirstrider kan i vissa fall leda till döden för en av parterna. Djurets urin har en markant doft som påminner om humle eller hampa.[14]
Honor kan bara para sig en gång per år. Parningstiden styrs troligen av ljusförhållanden. Efter dräktigheten som varar i 55 till 66 dagar föder honan ett till fem ungdjur, i sällsynta fall upp till sju. Honan gräver ingen lya utan placerar sina ungar på ett tjockare lager gräs.[5] Ungarna väger vid födelsen 340 till 430 gram och öppnar ögonen efter ungefär nio dagar. Nyfödda ungar är svarta och efter cirka tio veckor får de den rödaktiga pälsen. De avvänjs efter ungefär 15 veckor och efter cirka ett år är de fullt utvecklade och könsmogna.[6] Vid denna tidpunkt lämnar ungarna föräldrarnas revir och tidigast ett år senare har de egna ungar. Hannens uppgifter vid ungarnas uppfostring är oklar; den iakttogs i flera fall med ungarna och honan utan tydlig vårdande aktivitet.[5]
Enstaka individer i fångenskap har blivit 15 år gamla.[6]
Manvargen har egentligen inga naturliga fiender. Den finns enskilda dokumenterade fall av att puma dödat manvarg, och tamhund har ibland rapporterats döda manvarg.[5]
Manvargen är hotad i hela sitt utbredningsområde, men bara upptagen i den nationella rödlistan av Brasilien och Argentina. Trots jaktförbud som även utfärdats i Paraguay och Bolivia jagas arten intensivt på många håll.[5] Bland annat eftersom vissa delar av djuret används som medicin och amuletter. Samtidigt minskar artens utbredningsområde på grund av expanderande jordbruk, årlig bränning av grässlätterna och vägbyggnationer som fragmenterar manvargens habitat.[1] I regioner med ett tätt vägnät faller cirka hälften av årsungarna offer för trafiken.[5] IUCN listar därför arten som nära hotad (NT).[1]
Arten förekommer vid flera djurparker över hela världen och zoodjurens stambok finns sedan 1979 på Frankfurts zoo.[5]
Manvarg eller manhund (Chrysocyon brachyurus) är ett rovdjur i familjen hunddjur. Den tillhör, trots trivialnamnet, inte vargsläktet Canis utan placeras som ensam art i släktet Chrysocyon. Manvargen kännetecknas av en rödaktig päls med mörk man vid skuldran samt långa extremiteter. Den förekommer i Sydamerikas pampas och angränsande regioner. På grund av jakt och habitatförstörning kategoriseras manvargen som nära hotad.
Yeleli kurt (Chrysocyon brachyurus), köpekgiller (Canidae) familyasından Güney Amerika'nın en büyük yaban köpeği. Avrasya (kurt, kırmızı köpek) ve Afrika'nın (Afrika yaban köpeği) büyük yaban köpekleri gibi uzun bacaklı ve ince olmasına rağmen yaşam tarzlarıyla onlardan önemli ölçüde ayrılır. Yeleli kurt sürü avcısı değildir.
Gövdesi hemen hemen 110 cm olup buna ilaveten 40 cm kuyruk gelir. Bir yeleli kurt, omzuna kadar 90 cm dir ve tartıda 20 kg gelir. Kürkü kırmızımsı kahverengidir ve aşağı kısımlarına doğru koyulaşır.
Yeleli kurt güney Brezilya'nın savanlarıyla Paraguay'ın bir kısmına dağılmıştır. Daha önceleri Arjantin ve Uruguay'ın yerel hayvanı olsa da buralarda zamanla kökü kurumuştur.
Yeleli kurtlar yaşam tarzlarıyla diğer yaban köpeklerinden önemli ölçüde ayrılırlar. Sürü oluşturmazlar. Erkekler ve dişiler aynı bölgede beraber yaşarlarsa da gün içinde kendi yollarına giderler ve ayrı avlanırlar. Doğumdan sonra beraberlik daha sıkı bir hal alır ve erkek köpek ortalama beş yavrunun bakımında yardımcı olur. Yeleli kurtlar geceleri faaldir. dişleri büyük hayvanları avlayamayacak ve parçalayamayacak şekilde geride oluşmuştur. Büyüklüğüne rağmen tavşan, kemirgen, kuş ve böcek gibi küçük hayvanlar konusunda uzmanlaşmıştır. Meyveler gibi bitkisel besinler de beslenmesine önemli rol oynar.
Yeleli kurtlar, koyun, sığır ve atları öldürdükleri gerekçesi ile avlanmaktadırlar. Yeleli kurt bu büyüklükte hayvanları öldüremeyeceğinden çiftçiler tarafından sürekli ortaya atılan bu iddialar aslında gerçek değildir. En fazla, tavuk kümesine girer.
Yeleli kurt bilindik asıl kurt ile akraba değildir. Uzun süre And çakalı gibi Güney Amerikalı tilkilerle akrabalığı olduğu tahmin edilmiştir. Yeni incelemelere göre yeleli kurdun kesinlikle bir yaban köpeği olmayıp daha çok yakın akraba olduğu ve tahminen Pleistosen çağa ait Güney Amerika büyük hayvan faunasından hayatta kalmış bir üyesi olduğu yönündedir.
Bu şablon nesli tükenmiş türleri içermemektedir.
Yeleli kurt (Chrysocyon brachyurus), köpekgiller (Canidae) familyasından Güney Amerika'nın en büyük yaban köpeği. Avrasya (kurt, kırmızı köpek) ve Afrika'nın (Afrika yaban köpeği) büyük yaban köpekleri gibi uzun bacaklı ve ince olmasına rağmen yaşam tarzlarıyla onlardan önemli ölçüde ayrılır. Yeleli kurt sürü avcısı değildir.
Морфометрія. Довжина голови й тіла: 950—1320 мм, хвіст: 280—490 мм, висота в плечах: 740—900 мм, вага: 20—26 кг.
Опис. Загальне забарвлення жовто-червоне. Волосся вздовж задньої частини шиї і посередині спини особливо довге й може бути темного кольору. Мордочка та нижні частини ніг також темні, майже чорні. Горло і розпушений кінець хвоста можуть бути білими. Шерсть досить довга, трохи м'якша, ніж у пса. Є еректильна грива на шиї і верхній частині плечей. Вуха великі та прямі, череп подовжений, зіниці очей круглі.[5]
В основному нічний і сутінковий. Було висловлено припущення, що помітно довгі ноги є адаптацією до швидкого бігу або для руху через болота, але дійсна функція, ймовірно — дозволяти бачити над високою травою. Chrysocyon не особливо швидкі і в цілому він підкрадається і накидається, як лисиця. Його всеїдний раціон включає гризунів, інших дрібних ссавців, птахів, рептилій, комах, фрукти, та іншу рослинну сировину. Вид моногамний, пов'язана пара захищає територію в середньому 27 кв км, однак, більшість діяльності виконується поодинці. Бранці іноді можуть бути разом без видимої боротьби, хоча, як правило, в початковий період ведуться бойові дії й потім створюється ієрархічне домінування. [5]
Пологи в неволі відбувалися в липні й серпні в Південній Америці і в січні та лютому в Північній півкулі. Вагітність триває 62—66 днів, народжується два—чотири малюка. Новонароджені важать близько 350 грамів, очі відкриваються через 8 або 9 днів, деяку виплюнуту їжу молодь приймає на 4 тижні, відлучення від молока відбувається з 15 тижня. Одна особина у неволі жила 15 років і 8 місяців.[5]
Диплоїдне число, 2n=38 хромосом, фундаментальне число, FN=110. Каріотип охоплює 36 метацентричних і субметацентричних і 38 аутоцентричних аутосом. X-хромосома не була ідентифікована.[3]
Найсерйознішу загрозу для гривистого вовка представляє різке скорочення місць проживання, особливо у зв'язку з перетворенням їх на сільськогосподарські угіддя. Іншими загрозами є фрагментація місць проживання, що спричинює до ізоляції субпопуляцій, автомобільні дороги, так як водії часто не дотримуються режиму швидкості. Проживаючи близько до міста гривисті вовки часто мають проблеми з домашніми собаками. Ці собаки можуть переслідувати і вбити гривистого вовка, а також може бути серйозним джерелом захворювання і конкурувати за їжу. Охороняються законом у багатьох частинах ареалу, але виконання закону часто є проблематичним. Зустрічається в багатьох охоронних районах в Аргентині, Болівії, Бразилії, Парагваю й, можливо, Перу[4].
Sói bờm (danh pháp hai phần: Chrysocyon brachyurus) là một loài động vật thuộc họ Chó. Đây là loài chó lớn nhất ở Nam Mỹ, ngoại hình giống như một con cáo lớn với bộ lông màu hơi đỏ.
Loài động vật có vú được tìm thấy trong môi trường sống thoáng đãng và bán thoáng đãng, đặc biệt là vùng đồng cỏ với bụi cây và cây phân tán, ở phía nam, miền trung tây và đông nam Brasil (Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Minas Gerais, Goiás, São Paulo, Federal District và gần đây Rio Grande do Sul), Paraguay, phía bắc Argentina, Bolivia phía đông và phía bắc của dãy núi Andes, và cực đông nam Peru (Pampas del Heath). Nó là rất hiếm ở Uruguay, có thể đã bị tuyệt chủng. IUCN liệt kê nó vào nhóm loài như sắp bị đe dọa, trong khi nó được coi là sắp nguy cấp bởi chính phủ Brazil (IBAMA). Nó là loài duy nhất trong chi Chrysocyon. Tên của nó trong tiếng địa phương được gọi là aguará guazú (có nghĩa là "con cáo lớn" trong các ngôn ngữ Guarani), Lobo de crin, Lobo de los esteros hoặc Lobo colorado, và như Lobo-guará ở Brazil. Nó cũng được gọi là borochi ở Bolivia.
Sói bờm đã thường được mô tả như là một con cáo đỏ đi cà kheo do màu sắc và bề ngoài của nó tương tự, mặc dù nó là lớn hơn nhiều so với cáo đỏ và thuộc về một chi khác. Con trưởng thành cao 67 đến 107 cm (26 đến 42 in) tại vai, chiều dài tổng cộng 149 cm (59 in) và nặng 20 đến 34,09 kg (44,1 đến 75,2 lb).[4][5][6] Sói bờm là loài chó hoang lớn nhất. Chân dài có lẽ là do sự thích nghi với các thảo nguyên nơi sinh sống bản địa của nó.[7] Bộ lông của sói bờm có thể là màu nâu đỏ đến màu da vàng cam ở hai bên với chân dài, màu đen và một bờm đen rõ ràng. Bộ lông được đánh dấu với một cụm màu trắng ở chóp đuôi và một cái "yếm" màu trắng bên dưới cổ họng. Bờm dựng đứng, và thường được sử dụng để mở rộng nét mặt của nó khi bị đe dọa hoặc khi thể hiện sự hung hăng.
Sói bờm chuyên ăn con mồi nhỏ và vừa, bao gồm cả động vật có vú nhỏ (thường là động vật gặm nhấm và thỏ rừng), chim, và thậm chí cả cá[8][9]. Một phần lớn của chế độ ăn uống của nó (trên 50%, theo một số nghiên cứu) là vật chất thực vật, bao gồm mía, củ, và trái cây (đặc biệt là táo sói (thực phẩm giống như cà chua) (Solanum lycocarpum)[10]. Sói bờm nuôi nhốt theo truyền thống đã được cho ăn nhiều thịt và đã phát triển sỏi bàng quang. Chế độ ăn sở thú nay gồm trái cây và rau quả, cũng như thức ăn cho chó. Vì vậy, chúng là loài ăn tạp.
|month=
bị phản đối (trợ giúp) |coauthors=
bị phản đối (trợ giúp); ||ngày truy cập=
cần |url=
(trợ giúp) Sói bờm (danh pháp hai phần: Chrysocyon brachyurus) là một loài động vật thuộc họ Chó. Đây là loài chó lớn nhất ở Nam Mỹ, ngoại hình giống như một con cáo lớn với bộ lông màu hơi đỏ.
Loài động vật có vú được tìm thấy trong môi trường sống thoáng đãng và bán thoáng đãng, đặc biệt là vùng đồng cỏ với bụi cây và cây phân tán, ở phía nam, miền trung tây và đông nam Brasil (Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Minas Gerais, Goiás, São Paulo, Federal District và gần đây Rio Grande do Sul), Paraguay, phía bắc Argentina, Bolivia phía đông và phía bắc của dãy núi Andes, và cực đông nam Peru (Pampas del Heath). Nó là rất hiếm ở Uruguay, có thể đã bị tuyệt chủng. IUCN liệt kê nó vào nhóm loài như sắp bị đe dọa, trong khi nó được coi là sắp nguy cấp bởi chính phủ Brazil (IBAMA). Nó là loài duy nhất trong chi Chrysocyon. Tên của nó trong tiếng địa phương được gọi là aguará guazú (có nghĩa là "con cáo lớn" trong các ngôn ngữ Guarani), Lobo de crin, Lobo de los esteros hoặc Lobo colorado, và như Lobo-guará ở Brazil. Nó cũng được gọi là borochi ở Bolivia.
Гри́вистый волк[1][2][3] или гуара[2], агуарачай[2] (лат. Chrysocyon brachyurus) — хищное млекопитающее семейства псовых. Единственный представитель рода Chrysocyon. В переводе с греческого его название означает «короткохвостый золотистый пёс».
Самый крупный представитель семейства псовых в Южной Америке, гривистый волк обладает уникальной внешностью. Он, скорее, похож на крупную лисицу на высоких, стройных ногах, чем на волка. Тело у него довольно короткое (125—130 см). Ноги очень высокие (высота в холке 74—87 см). Весит гривистый волк 20—23 кг. Непропорциональность телосложения еще сильнее подчёркивается высокими ушами и коротким (28—45 см) хвостом, а также удлинённой мордой: длина его черепа 21—24 см. Длинные ноги гривистого волка, видимо, являются эволюционным приспособлением к месту обитания — травянистым равнинам, — они помогают волку обозревать окрестности, двигаясь в высокой траве. Примечательно, что щенки гривистого волка рождаются коротконогими. Увеличение длины ног идёт за счёт роста голени и плюсны (как у гепардов), однако гривистых волков нельзя назвать хорошими бегунами.
Волосяной покров у этого волка высокий и довольно мягкий. Общая окраска желтовато-рыжая, подбородок и конец хвоста светлые. От макушки до середины спины идёт чёрная полоса. Ноги тёмные. На морде бывают тёмные пятна. Шерсть на загривке и в верхней части шеи более длинная (до 13 см) и густая и образует гриву, которая встаёт дыбом и визуально увеличивает размеры животного, когда оно встревожено или агрессивно.
Гривистый волк распространён на севере от устья реки Парнаиба (северо-восток Бразилии) до востока Боливии; на юге ареал включает Парагвай и штат Риу-Гранди-ду-Сул (Бразилия). Прежде водился также на юго-востоке Перу, в Уругвае и на севере Аргентины (до 30° ю.ш.), но в этих областях, очевидно, вымер.
Гривистый волк населяет в основном открытые травянистые и кустарниковые равнины. Его можно встретить в сухих саваннах и на опушках лесов Мату-Гросу, в бразильском кампосе, на холмистых равнинах северного Парагвая и в болотистых районах Гран-Чако. Длинные ноги позволяют ему легко пробираться среди высокой травы и издалека замечать добычу. В горах или дождевых лесах он не встречается. Повсеместно на своём ареале редок.
Гривистые волки ведут ночной и сумеречный образ жизни, — в течение дня они обычно отдыхают среди густой растительности, изредка перемещаясь на небольшие расстояния. Самцы более активны, чем самки. Основой социальной структуры у гривистых волков является брачная пара, которая занимает один домашний участок (порядка 27 км²), но в остальном довольно независима. Самец и самка отдыхают, охотятся и путешествуют порознь. Границы участка охраняются от бродячих самцов и помечаются мочой и фекалиями, оставляемыми в определённых местах. В неволе взаимоотношения между самцом и самкой более тесные, — они совместно кормятся и спят (самцы в неволе выказывают заботу о потомстве, охраняя и кормя волчат). Так же, самцы в неволе устанавливают иерархические отношения.
В рационе гривистого волка почти в равных пропорциях присутствует пища животного и растительного происхождения. Охотится он преимущественно на некрупных животных: грызунов (агути, пака, туко-туко), кроликов, броненосцев. Поедает также птиц и их яйца, рептилий, улиток и насекомых; ест бананы, гуаву и растение из рода паслён Solanum lycocarpum. Последнее, видимо, помогает гривистым волкам избавляться от круглого червя свайник-великан (Dioctophyme renale), который паразитирует в почках. Ест также корни и клубни различных растений. При случае гривистый волк нападает на домашнюю птицу; изредка может унести новорожденного ягнёнка или поросёнка. На людей гривистые волки не нападают.
Самцы гривистых волков издают следующие звуки: глубокий горловой лай, который можно услышать сразу после захода солнца, долгий громкий вой, посредством которого волки, разделённые большим расстоянием, общаются друг с другом, и глухое ворчание, которым они отгоняют соперников.
Гривистые волки моногамны. Репродуктивный цикл изучен мало. Наступление брачного периода, очевидно, контролируется фотопериодом — в неволе гривистые волки спариваются в октябре—феврале в Северном полушарии и в августе—октябре — в Южной Америке. Течка у самок бывает один раз в год и длится от 1 до 4 дней.
Беременность, как и у многих псовых, длится 62—66 дней. Убежище самка устраивает в густой растительности. В помёте 1—5 щенков, максимум — 7. Щенки при рождении весят 340—430 г и быстро развиваются. Глаза у них открываются на 9 день, а уже на 4-ю неделю они начинают питаться пищей, отрыгнутой матерью. Окрас у них первоначально тёмно-серый, но в возрасте 10 недель меняется на рыжий. Лактация у самки продолжается до 15 недель. Об участии отца в выращивании молодняка в естественном состоянии неизвестно.
Половой зрелости молодые гривистые волки достигают в год; в неволе живут до 12—15 лет.
Плотность популяции гривистого волка низкая; исследования, проведённые в 1964—1967 гг. в Бразилии на площади 650 000 км² показали, что 1 животное встречается примерно на 300 км². Статус Гривистого волка в международной Красной книге — «near threatened», что означает «под угрозой».
В некоторых районах гривистый волк иногда нападает на овец. Наносимый им вред незначителен, так как гривистый волк всюду малочислен. Вырубка лесов под распашку оказывает на этот вид, скорее, благоприятное воздействие, поскольку увеличивает площадь мест, пригодных для его обитания. Однако на интенсивно используемых сельскохозяйственных угодьях гривистые волки не встречаются. Они также подвержены заболеваниям, в частности парвовирусной инфекции (чумке).
Несмотря на внешнее сходство с лисицами, гривистый волк не является их близким родственником. В частности, у него отсутствует характерный для лисьих вертикальный зрачок. Его родство с родом Dusicyon (фолклендская лисица) также оказалось спорным. Видимо, он является реликтовым видом, пережившим вымирание крупных южно-американских псовых в конце плейстоцена.
Гри́вистый волк или гуара, агуарачай (лат. Chrysocyon brachyurus) — хищное млекопитающее семейства псовых. Единственный представитель рода Chrysocyon. В переводе с греческого его название означает «короткохвостый золотистый пёс».
鬃狼(学名:Chrysocyon brachyurus)是南美洲最大的犬科动物,在葡萄牙語被稱為lobo-guará(Guará 狼),瓜拉尼語稱為aguara guazu(大狐),在西班牙语中被称为zorro rojizo(紅狐),主要分布在巴西南部、巴拉圭以及安第斯山脉东侧的玻利维亚境内。鬃狼现在濒临灭绝,而它一度生活在包括乌拉圭、阿根廷北部的地区,虽然IUCN(世界自然保護聯盟)的资料中将其列为“近危”级,但是鬃狼是鬃狼屬仅存的唯一一个物种。
肩高约1米,重达20-25千克。在体侧皮毛是红褐色,而在背部和腿部为黑色,在尾巴尖部、喉咙处为白色。与众不同的鬃毛可以竖起,当遇到危险或准备进攻时,鬃狼会扩大身体轮廓,以显示自己。
觀察鬃狼的每日活動,結果發現牠們的活動頗為規律。
鬃狼每天出巢狩獵若干次。一般牠們都會在午夜過後,大約從凌晨3時半開始出外活動,直到清晨6時左右,鬃狼的活動達到最高潮。過了7時半,太陽升起,鬃狼就不再活動,返回巢穴休息,或是在小山岡上睡約4個小時。中午12時過後,鬃狼又開始活動,不過,並不像清晨時那麼劇烈。在午後大約活動6-7個小時,但並不急著停止。到夜間的11-12時左右,是一天中最後的活動期,但是,午夜的活動由於人們觀察困難,詳情無法知曉。
鬃狼所捕食的動物,主要是野鼠,而野鼠每天的活動週期恰與鬃狼的活動週期吻合。也就是說,鬃狼總是在野鼠最為活躍的刻時出來獵食。鬃狼每天有3個最活潑的活動時段,而且這些活動期多在日出之前或日落之後,因此,鬃狼具有相當強烈的夜行性習性。
与其他大型的犬科动物(如狼、非洲猎犬、豺等)不同的是鬃狼并不成群行动而且不会捕杀大型的动物。他们很可爱并且很少袭击人类。鬃狼夫妇会防禦一块共享的领地,雖然鬃狼很少相遇,除了繁殖季节之外。數隻成狼可能同時聚集在一個食物充足的地方;舉例來說,一塊火耕過的草地,上面可能有一些曝露在外的小型脊椎動物可供狼群搜捕獵食。一般妊娠期长至少约67天, 一胎会生下最多6个幼仔。
鬃狼会在夜晚捕食老鼠、野兔、鸟等;其中最有趣的是,根據一些研究,水果和植物在占其飲食的很大部分,超過50%。特別是一种类似番茄的水果“狼果”(Wolf Apple、Wolf Fruit或Lobeira )。過去飼養的鬃狼都被傳統地餵食大量肉類,這常導致腎結石的發生;動物園最近發現這種現象,開始餵食蔬果和狗食。
鬃狼與牠們所吃的植物有共生的关系,牠們攜帶传播許多不同的种子,並排便在切叶蚁的蟻窩附近。這些螞蟻會用這些糞來為牠們的真菌農場施肥。鬃狼很容易感染一种肾脏线虫,一種潛在致命的寄生蟲。鬃狼並不算是其他掠食者普遍的獵物,不過他們可能被兇猛的家犬攻擊或殺死。美洲獅是一個潛在的競爭對手。(O. Courtenay, 1994; [1]).
根据最新的研究显示鬃狼与其他犬科动物并没有很紧密的关系,是更新世时期南美洲哺乳动物的生还者。
註釋:19世紀的參考文獻將其列為Canis jubatus,jubatus是拉丁文鬃毛的意思。鬃狼的現代分類是Chrysocyon brachyurus。
鬃狼(学名:Chrysocyon brachyurus)是南美洲最大的犬科动物,在葡萄牙語被稱為lobo-guará(Guará 狼),瓜拉尼語稱為aguara guazu(大狐),在西班牙语中被称为zorro rojizo(紅狐),主要分布在巴西南部、巴拉圭以及安第斯山脉东侧的玻利维亚境内。鬃狼现在濒临灭绝,而它一度生活在包括乌拉圭、阿根廷北部的地区,虽然IUCN(世界自然保護聯盟)的资料中将其列为“近危”级,但是鬃狼是鬃狼屬仅存的唯一一个物种。
タテガミオオカミ(鬣狼、Chrysocyon brachyurus)は、哺乳綱ネコ目(食肉目)イヌ科タテガミオオカミ属に分類される食肉類。本種のみでタテガミオオカミ属を構成する。
アルゼンチン北部、パラグアイ、ブラジル中部以南、ペルー南東部、ボリビア東部[1][2][3]
南米のイヌ科動物の最大種。オオカミと名が付くが、オオカミよりはキツネに近い動物[4]で体長122.5-132センチメートル[2]。尾長27.5-45センチメートル[2]。肩高72-90センチメートル[2]。体重20-23キログラム[2][3]。頚部背面の体毛が伸長して鬣状になり[2][3]、名前の由来とされる[1]。背面の毛衣は赤褐色[2]。吻や鬣、四肢の毛衣は黒く、耳介内側や喉、尾先端の毛衣は白い[1][2]。
耳介は大型で[2]、聴覚が優れている。上顎の門歯や第4臼歯は小型で、犬歯は細長い[2]。四肢は長く、茂みの中を歩くのに適している[2]。第3指と第4指の指球が基部で癒合する[1][2]。
出産直後の幼獣は体重0.3-0.4キログラム[2]。幼獣の毛衣は尾先端が白いものの黒く[1]、生後約70日で淡赤褐色になる[2]。
低木が点在する草原、沼沢地などに生息する[2][3]。夜行性[2]。27-31平方キロメートルの行動圏内で生活し、ペアで行動圏を共有する[1][2][3]。単独で生活するが、繁殖期はペアで生活する[1][2][3]。同側の四肢を一緒に動かして移動(側対歩)する[2]。
食性は雑食で、小型哺乳類、爬虫類、両生類、魚類、昆虫、陸棲の貝類、果実などを食べる[2][3]。聴覚を使って獲物を探して忍び寄り、跳躍して捕える[1][2]。
繁殖形態は胎生。妊娠期間は62-66日[2]。8-10月に1回に2-5頭の幼獣を産む[2]。授乳期間は15週間[2]。飼育下の観察例では父親が幼獣に獲物を吐き戻して与える[1][3]。幼獣は生後9日で開眼する[2]。生後1年で性成熟するが[3]、初産を迎えるのは生後2年以降[1]。
民話ではニワトリを睨んだだけで殺すことができる動物とされる[1][3]。
開発による生息地の破壊、狩猟、害獣としての駆除などにより生息数は減少、絶滅も心配されている[5][3]。
本種はチーターにも匹敵する脚力の持ち主だと言われる。
しかし短距離を走った後、いちいち立ち止まって安全確認をする習性があるためそのとき人間に突かれて殺されてきたという[6][3]。
現在(2016)考えられている最も有力な、タテガミオオカミが減っている理由は、ブラジル周辺の著しい森林破壊である。(IUCN) また生息地を探すために移動をしている際に車との衝突、ほかの動物との接触、病気、悪質なアニマルハンティング等が理由と考えられている。
タテガミオオカミ(鬣狼、Chrysocyon brachyurus)は、哺乳綱ネコ目(食肉目)イヌ科タテガミオオカミ属に分類される食肉類。本種のみでタテガミオオカミ属を構成する。
갈기늑대(Chrysocyon brachyurus) 갈기늑대(Chrysocyon brachyurus) 송곳니 동물입니다. 남미의 아르헨티나, 브라질, 파라과이에서 발견되며 우루과이에서는 거의 멸종된 갈기늑대입니다. 경주의 길이는 45~48km입니다. 잡식 및 육식성이어서 식물성, 쥐, 아르마딜로, 조류, 곤충을 먹는다. 몸길이 87∼130cm, 꼬리길이 30∼37cm, 어깨높이 약 75~100cm, 몸무게 20~23 kg이다. 다리가 긴 것과 갈기털이 있는 것이 특징이며 몸은 비교적 짧으나 삼각형의 큰 귀를 가졌으며, 얼굴은 여우를 닮았다. 털은 길고 거칠며, 목 등쪽의 갈기를 일으켜 세울 수 있다. 전반적으로 여우와 햇갈리게 생긴게 특징이지만 얼굴이 검다는 점과 꼬리가 더 짧은 점, 다리는 길고 검다는 것, 목덜미에 검은 갈기가 있다는 점 등으로 인해 구분이 아주 안 되는 건 아니다.
† 포클랜드늑대
남아메리카여우속개(회색늑대의 아종)
붉은늑대(코요테와 회색늑대의 혼종?)
갈기늑대(Chrysocyon brachyurus) 갈기늑대(Chrysocyon brachyurus) 송곳니 동물입니다. 남미의 아르헨티나, 브라질, 파라과이에서 발견되며 우루과이에서는 거의 멸종된 갈기늑대입니다. 경주의 길이는 45~48km입니다. 잡식 및 육식성이어서 식물성, 쥐, 아르마딜로, 조류, 곤충을 먹는다. 몸길이 87∼130cm, 꼬리길이 30∼37cm, 어깨높이 약 75~100cm, 몸무게 20~23 kg이다. 다리가 긴 것과 갈기털이 있는 것이 특징이며 몸은 비교적 짧으나 삼각형의 큰 귀를 가졌으며, 얼굴은 여우를 닮았다. 털은 길고 거칠며, 목 등쪽의 갈기를 일으켜 세울 수 있다. 전반적으로 여우와 햇갈리게 생긴게 특징이지만 얼굴이 검다는 점과 꼬리가 더 짧은 점, 다리는 길고 검다는 것, 목덜미에 검은 갈기가 있다는 점 등으로 인해 구분이 아주 안 되는 건 아니다.