The varieties are not always clearly distinct. Some specimens combine the erect inflorescences of var. rigida with the long pedicels of var. americana. Such intermediate plants can be seen as far north as coastal Delaware, sometimes growing with var. americana.
Collectors of Phytolacca americana should record carefully whether the inflorescences are erect, drooping, or intermediate between the extremes.
The fruits and seeds of Phytolacca americana are eaten and disseminated by birds and, probably, mammals. They are said to be an important source of food for mourning doves (A. C. Martin et al. 1951).
Phytolacca americana is well known to herbalists, cell biologists, and toxicologists. According to some accounts, its young leaves, after being boiled in two waters (the first being discarded) to deactivate toxins, are edible, even being available canned (they pose no culinary threat to spinach). Young shoots are eaten as a substitute for asparagus. Ripe berries were used to color wine and are eaten (cooked) in pies. Poke is used as an emetic, a purgative, a suppurative, a spring tonic, and a treatment for various skin maladies, especially hemorrhoids.
Pokeweed mitogen is a mixture of glycoprotein lectins that are powerful immune stimulants, promoting T- and B-lymphocyte proliferation and increased immun-oglobulin levels. "Accidental exposure to juices from Phytolacca americana via ingestion, breaks in the skin, and the conjunctiva has brought about hematological changes in numerous people, including researchers studying this species" (G. K. Rogers 1985). Poke antiviral proteins are of great interest for their broad, potent antiviral (including Human Immunodeficiency Virus) and antifungal properties (P. Wang et al. 1998). Saponins found in P. americana and P. dodecandra are lethal to the molluscan intermediate host of schistosomiasis (J. M. Pezzuto et al. 1984). The toxic compounds in P. americana are phytolaccatoxin and related triterpene saponins, the alkaloid phytolaccin, various histamines, and oxalic acid. When ingested, the roots, leaves, and fruits may poison animals, including Homo sapiens. Symptoms of poke poisoning include sweating, burning of the mouth and throat, severe gastritis, vomiting, bloody diarrhea, blurred vision, elevated white-blood-cell counts, unconsciousness, and, rarely, death.
"Poke" is thought to come from "pocan" or "puccoon," probably from the Algonquin term for a plant that contains dye.
Members of the pokeweed family are found around the world in tropical and subtropical distributions with a few species that occur in temperate areas (Taylor). The native species consist of two different species. One species is found throughout the majority of North America and the second species is found in California and the southwestern U.S.(Taylor) It is found at forest edge, in fence rows, under power lines,pastures, old fields, forest openings and other similar areas.(Taylor)It is dispersed by birds primarily, which is why it can be found underneath some of these structures.
In the Arid West region pokeweed can be found in both wetlands and non-wetlands. Areas found outside of western North America pokeweed usually is found in non-wetlands but may occur in wetland areas. (USDA)
The water usage amount for this plant is medium and it requires a “part shade’’ light requirement. (Lady Bird Johnson Wildflower Center) Soil that is moist is best suited for growth in pokeweed plants. (Lady Bird Johnson Wildflower Center)
Pokeweed plants produce berries which contain toxins. Birds eat these birds and seem to be immune to these toxins. The birds disperse the seeds, which can survive in the soil for up to 40 years. Pokeweed is an aggressive and efficient colonizer of disturbed areas. (Missouri Department of Conservation)
An interesting study showed the effects of placement of the plant in relation to what animals ate the seeds from it. The study showed that if placed together in groups then the most likely benefit were the rodents. Those that were spread apart, they seemed to have more invertebrates eating their seed. Birds were also tested but they did not seem to have preference in the spacing. As stated above, birds are the main consumer of these berries and play a large part in the dispersal of seeds into the soil (Orrock).
The American Pokeweed, Phytolacca americana L., (Phytolaccaceae) is commonly known as simply pokeweed. It is an herbaceous perennial plant. Pokeweed is indigenous to the eastern half of the United States, but now occurs all over North America and Canada. Pokeweed is used for various reasons. Some say pokeweed holds medicinal powers, but there is no evidence of benefits on the human health to back it up.Even though Pokeweed is poisonous, there are positive benefits as food and medicine.
The American Pokeweed is a large plant, ranging from anywhere up to 8 feet tall. According to Larry W. Mitich, “Young pokeweed is light green in color, with large, spear-shaped leaves branching off from a central stalk.This stalk turns to a dark purple as the plant reaches adulthood” (Mitich). This plant has a purplish/red color stem and branches with green leaves and green flower buds. These flowers are typically white or green with no petals and 4-5 sepals and grow in large clusters. Referring to Larry Steckels’ article Common Pokeweed, an assistant professor of Plant Sciences at the University of Tennessee, “The distinctive clusters of berries are green when immature and ripen to a dark purple or black. Reproduction is by seeds” (Steckel).Mr. Larry Steckel also included, “Flowering occurs from June to October” (Steckel). Pokeweed tends to grow straight up, producing many branches. These branches produce simple, entire leaves with alternatively placed long petioles near the stalk. The American Pokeweed reproduces only by its own seeds. These seeds can live and germinate in the soil for a few years
Phytolacca americana is native to North America and can be found across the continent. It is found from Washington south to California, east through Arizona to the Atlantic coast, and throughout the Southeast. It is also found north through Nebraska, Minnesota, New England, and even as far north as Ontario, Quebec, and New Brunswick Canada. It is absent from the Rocky Mountain states, the Dakotas, and Western Canada. While there are several species of Phytolacca found all over the world, P. americana, only occurs naturally in North America (Kartesz 2015).
It is usually common throughout its range being that it naturally occupies edge habitats such as, forest openings, forest edges, old fields, along fence rows, and sometimes in gardens or yards as a weed (Taylor). This tendency to occupy edge habitats is what makes it so common, since people tend to create edge habitats all the time by the way of construction and agriculture.
American pokeweed is considered a weed in much of its native range, but has been used for landscaping and cultivated for medicinal purposes in the old world. The native birds of Europe and Asia have taken a liking to the plant’s berries and have spread it outside of its cultivated areas. It has now become naturalized in both Europe and Asia, where it has proven to be invasive (eFloras 2008).
Pokeweed is a very useful plant to many mammals, birds, and pollinators. Syrphid Flies, Halictine Bees, and some species of small birds are some of the animals that utilize pokeweed. The Halictine Bees use pokeweed as a source of both nectar and pollen in making honey. The other pollinators only collect nectar as a source of nutrition through consumption (Hilty).
Mammals and birds also use pokeweed as a source of nutrients aside from nectar. The foliage and berries can be eaten by some animals. Although, to some animals, pokeweed is toxic. It has been known to kill some birds and animals that consume it on an individual basis, no whole species of birds is known to be effected.It is also poisonous to humans. The toxic portions of the plant affect portions of the red blood cells located in the animal. This has not stopped humans from consuming the plant. It has been consumed over decades in the eastern United States, even more common in the Appalachian region. The leaves are cooked multiple times, two to three generally, to rid the plant of toxicity. Then, pokeweed is prepared one of two ways. The first is known as “Poke Salad.” Poke Salad is prepared by scrambling eggs and bacon with pokeweed on the third or fourth cooking of the plant. The other way is serving pokeweed like any greens, after multiple cookings (Hilty).
Another way pokeweed is useful is by helping migratory birds navigate. Scientist believe, but have not been able to completely prove that they use the bright red, purple stems combined with the dark blue berries of ripened pokeweed plants to tell what time of year and their location (Hilty).
Finally, the native Americans used pokeweed berries for dyes. It was used for many years as food dyes. After cooking the berries multiple times, they are edible just like the leaves (Hilty).
Tamañu de porción Enerxía 20 kcal 84 kJCarbohidratos 3.1 g • Zucres 1.6 g • Fibra alimentaria 1.5 gGrases 0.4 gProteínes 2.3 gRetinol (vit. A) 435 μg (48%) • β-carotenu 5200 μg (48%)Tiamina (vit. B1) 0.07 mg (5%)Riboflavina (vit. B2) 0.25 mg (17%)Niacina (vit. B3) 1.1 mg (7%)Vitamina B6 0.111 mg (9%)Vitamina C 82 mg (137%)Vitamina K 108 μg (103%) % de la cantidá diaria encamentada p'adultos. Fonte: Pokeberry, cruda na base de datos de nutrientes del USDA.[editar datos en Wikidata]Phytolacca americana ye una especie de la familia Phytolaccaceae.[1] Les partes d'esta planta son altamente tóxiques pal ganáu y los seres humanos, y considérase una plaga importante pa'l llabradores. Sicasí, delles partes pueden ser utilizaes como alimentu, melecina o venenu si prepárase correchamente.
Esti parrotal de madera blando d'América del Norte trátase munches vegaes como una planta viviega. Les sos veraniegues flores blanques van siguíes de bayes azul purpúreo na seronda. Toles partes de la planta son venenoses.
Diverses fontes alderiquen los constituyentes químicos notables de la planta.[1][2] Contién triterpenos saponinas : Fitolaccosida A, B, C, D, Y, F, G (esculentosida Y), fitolaccagenina, acedu jaligonico, acedu esculentico, 3-oxo-30-carbometoxi-23-norolean-12-en-28-oico , acedu fitolaccagenico, acedu oleanólico.[3] Alcoholes triterpénicos: α-espinasterol , α-spinasterol-β- D glucósido, 6-palmitílico-Δ7-estigmasterol-Δ- D glucósido, 6-palmytityl-α-spinasteryl-6- D glucósido. Otros: fitolaccatoxina, canthomicrol, astragalina, proteína PAP-R, Pokeweed mitógenos, (PMW, una serie de glicoproteínas), cariofileno, lectines, tanín, almidón.
Históricamente Phytolacca americana utilizóse como un remediu popular polos nativos americanos y na medicina tradicional china como purgante, emético, un estimulante del corazón y pa tratar el cáncer, la picazón y la sífilis. Tamién foi utilizáu poles sos propiedaes anti-reumátiques y en 1820 na farmacopea de los EE.XX. apaez esta planta como un analxésicu y anti-inflamatorio.[4][5][1] Estudios preliminares in vitro sobre una proteína aisllada de Phytolacca americana indiquen actividá contra'l VIH y dellos tipos de célules canceroses, pero la so eficacia na salú humana entá nun foi esaminada.[5]
Una patente presentóse pa utilizar les sos toxines pa controlar el mejillón cebra.[6]
Dellos Phytolacca tamién se cultiven como plantes ornamentales, principalmente poles sos bagues curioses; una serie de cultivares fueron escoyíos con grandes panículas frutales.
Les Phytolacca son utilizaes como plantes d'alimentación pa les bárabos de delles especies de lepidópteros incluyendo la poliya lleopardu xigante.
Les bagues de Phytolacca pueden ser procesaes pa producir un tinte o colorante de color coloráu.[7][8]
Phytolacca americana describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 441. 1753.[9]
Phytolacca: nome xenéricu que deriva de les pallabres griegues: φυτόν (phyton), que significa "planta", y la pallabra llatína lacca = "un coloráu tinte".[10]
americana: epítetu xeográficu qu'alude al so localización n'América.
Phytolacca decandra L.[11]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Phytolacca americana ye una especie de la familia Phytolaccaceae. Les partes d'esta planta son altamente tóxiques pal ganáu y los seres humanos, y considérase una plaga importante pa'l llabradores. Sicasí, delles partes pueden ser utilizaes como alimentu, melecina o venenu si prepárase correchamente.
Amerika çiçəbaharı (lat. Phytolacca americana)[1] - qırmızı dil cinsinə aid bitki növü.[2]
Phytolacca americana L. - Amerika çiçəbaharı, Qırmızıdil – Лаконос американский - American pokeweed[3]
Hündürlüyü 100-300 sm olan çoxillik ot bitkisidir. Kökü yoğun, gövdəsi düz, budaqlı, yaşıl, bəzən qırmızıdır. Yarpaqları ardıcıl, yumurtavari-lansetvaridir. Yuxarı yarpaqları aşağıdakilardan xırdadır, çox vaxt sonradan qızarır. Ağımtıl rəngli, inkişaf etdikcə qızaran çiçəkləri uzunsov salxımvari çiçəkqrupunda bipləşmişlər. Meyvəsi gara, parıltılıdır. İyun-sentyabr aylarında çiçəkləyir və meyvə verir.[3]
Adventiv coğrafi tipinin adventiv sinfi və qrupuna aiddir. Atlantik və Orta Avropa, Aralıq dənizi, Balkan və Kiçik Asiya ölkələrində, İran, Əfqanıstan, Şimali Amerika və Qafqazda yayılmışdır. Azərbaycanda amerika çiçəbaharı Lənkəran ovalığı, Böyük Qafqazın şərq və qərb rayonlarda, Lənkəranın dağlıq hissəsində arandan orta dağ qurşağına kimi (dəniz səviyyəsindən 1800 m qədər) bitir.[3]
Kseromezofitdir, meşə, sahilyanı və alaq bitkilik tiplərində rast gəlir. Əsasən meşədə, çaqıl daşlıqlarda, bağlarda, yol kənarlarında, quru yamaclarda və töküntülərdə kiçik qruplar, bəzi hallarda cəngəllik əmələ gətirir.[3]
Flavonoid, saponin, alkaloid, efir yağları, steroid və antosianlarla zəngindir.[3]
Farmakopeyaya daxil olan ofisinal dərman bitkisidir. Eksperimental, Çin və xalq təbabətində, kliniki sınaqlarda, eləcə də homeopatiyada geniş tətbiq edilir. Əsasən böyrək, sidik kisəsi, qaraciyər, ürək-damar, dəri-zöhrəvi xəstəlikləri, iflic, avitaminoz, xoş
və bəd xassəli şişlər, dizenteriya və ilanvurma zamanı istifadə olunur. Antibakterial, antihelmint, antitoksik, öd və sidikqovucu, hərarətsalan və iltihab proseslərinə qarşı təsirə malikdir.[3]
Müalicə məqsədi ilə bitkinin yerüstü hissəsi, kökü və toxumları istifadə edilir. İstifadə formaları - Cövhər, tinktura, ekstrakt və mazlar.[3]
Cavan zoğları, budaqları və yarpaqları duzlu suda bişirildikdə yeməlidir. Meyvələrindən alınan şirə qida məhsulu və texniki boyaq kimi istifadə olunur.[3]
Amerika çiçəbaharı (lat. Phytolacca americana) - qırmızı dil cinsinə aid bitki növü.
Phytolacca americana L. - Amerika çiçəbaharı, Qırmızıdil – Лаконос американский - American pokeweed
El raïm de moro (Phytolacca americana) és un arbust de la família de les fitolacàcies.[1] També es coneix amb el nom d'arbre de la tinta, escopeta, fitolaca, herba carmí, raïm de guilla, raïm de l'escopeta o tinta.
L'arbust mesura entre un i tres metres d'alçada.[2] Té tiges vermelloses i fulles grans (d'uns a 15 cm), sense pèls i amplament lanceolades[3] i alternes.[2]
La floració té lloc entre els mesos d'agost i octubre.[4] Les flors són primer blanques i després purpúries, petites (de 2 a 3 mm).[2] El fruit és una baia amb grills, de color negre, i es disposa en una inflorescència en forma de raïm.[3]
És originari de l'est de Nord-amèrica i va ser introduït a Europa fa 300 anys i s'ha estès per les zones temperades de la resta del món.[3] Algunes parts de la planta són tòxiques. És considerada una espècie invasora.[5]
Al nostre àmbit és relativament rara[2] però es pot trobar en indrets humanitzats més o menys humits i alzinars ombrívols entre els 0 i els 400 m d'altitud.[3][6] A Catalunya i les Balears apareix a la major part del territori, però al País Valencià només es fa a les muntanyes del sud.[2]
El raïm de moro (Phytolacca americana) és un arbust de la família de les fitolacàcies. També es coneix amb el nom d'arbre de la tinta, escopeta, fitolaca, herba carmí, raïm de guilla, raïm de l'escopeta o tinta.
Líčidlo americké (Phytolacca americana) je vytrvalá, přes dva metry vysoká rostlina s mnoha dutými lodyhami, kvetoucí koncem léta dlouhými hrozny narůžovělých květů, které se na podzim změní v černé bobule. Původně severoamerický druh je od konce 17. století šířen jako exotická rostlina a v mnoha oblastech za příznivých klimatických podmínek zakotvil natrvalo a se stal invazním druhem.
V české přírodě je považován za příležitostně se vyskytující neofyt, který zdomácněl převážně ve vinařských oblastech, kde mu nejlépe svědčí klima i půda. Místně je hojný na jihovýchodě Moravy, kam okrajově zasahuje silné invazní rozšíření ve slovenském Záhoří, kde v současnost rostou již desetitisíce jedinců.[1][2][3]
Rostlina nejlépe prosperuje na teplých, polostinných biotopech s písčitou, nevápnitou, vlhkou půdou. Roste na okrajích lesů, mýtinách i lesních spáleništích, v křovinách, opuštěných zahradách a vinicích, podél silnic i na rumištích, vyskytuje se od hladiny moře po nadmořskou výšku 1400 m. Je mrazuvzdorná, kvete od července do září a semena dozrávají od záři do listopadu. Poměrně snadno se samovolně rozmnožuje semeny, kterých vyprodukuje velké množství, lidmi je obvykle množená dělením kořenů rozrostlých jedinců. Ploidie druhu je 2n = 36.[1][4][5]
Vytrvalá bylina, s lodyhami vysokými až 3 m a tlustými 3 cm, vyrůstající z mohutného kořenového systému tvořeného několika řepovitě ztlustlými hlavními kořeny a spoustou tenčích vedlejších kořínků. Lodyhy vytvářejí v počtu 5 až 10 mohutný trs, u báze dřevnatí, v horní části se větví, jsou duté a vyplněné zpevňujícím parenchymatickým jádrem. Dole jsou porostlé šupinovitými přisedlými listy, uprostřed lodyh již mají listy 5 cm řapík a bývají dlouhé 12 až 16 cm a široké 5 až 7 cm. Jejich tmavozelené čepele jsou kopinaté až elipsovité, u báze klínovitě zúžené, na vrcholu ostře špičaté a po obvodě celokrajné. Listy po poranění vydávají aróma, které mnoha lidem nevoní.
Květy v počtech 30 až 50 skládají vzpřímená nebo obloukovitě svěšená hroznovitá květenství 7 až 19 cm dlouhá (včetně stopky) a 2 cm široká. Vřeteno květenství je nejprve zelené či bílé a později zrůžoví, stejně jako 1 cm květní stopky. Podpůrné listeny květenství jsou čárkovité, blanité a 3 mm dlouhé, listence na vrcholu stopek jsou podobné.
Oboupohlavný květ má pět vydutých, široce vejčitých, vytrvalých kališních lístků asi 2,5 mm velkých. Nejprve jsou bílé až růžové, po odkvětu jsou nazelenalé a v době zralosti plodů zrůžoví. Korunní lístky chybí. V květu roste v jednom kruhu deset tyčinek s nitkami u báze rozšířenými, zpočátku jsou bílé a později se zbarví jako kalich, jejich prašníky jsou růžové. Svrchní semeník je tvořen deseti srostlými plodolisty, z nichž každý nese jedno vajíčko. Tři a více zakřivených čnělek nepřesahuje délku 1 mm. Opylovány jsou včelami a mouchami sbírající nektar a pyl.
Vzhled plodu se během zraní mění. Nejdříve je zelený a viditelně rozdělen na deset částí (podle počtu plodolistů), teprve při dozrávání splynou jednotlivé části do dužnaté bobule s červenofialovou šťávou. Plod pak má vzhled černé, kulovité, shora smáčknuté bobule o průměru 8 mm . Po vyschnutí dužiny se celistvá bobule opět viditelně rozdělí na deset jednosemenných laloků. Semena s průměrem 3 mm jsou čočkovitě smáčklá, černá a lesklá.[1][4][5][6][7][8]
V minulosti bývalo líčidlo americké také pěstováno jako barvířská rostlina, fialová šťáva plodů sloužila k barvení látek nebo vína a vyráběl se z ní inkoust a potravinářské barvivo. Šťáva není toxická a má obdobné chemické složení jako šťáva z červené řepy. Všechny ostatní části rostliny, kořen, lodyha, míza, list i semeno jsou pro člověka a mnohé savce silně jedovaté; obsahují látky poškozující hlavně červené krvinky a způsobující u lidí silné zvracení a krvavé průjmy - může však dojít až na smrt, obvykle kvůli paralýze dýchací soustavy. U původních obyvatel Ameriky byly rostliny používány proti všemožným nemocem, dnes se zásadně nedoporučují. Bobule jsou potravou ptáků, kteří tak napomáhají rozšiřování semen.[7][8][9]
Mladá rostlina
Květenství
Suché bobule a semena
Obrázky, zvuky či videa k tématu líčidlo americké ve Wikimedia Commons
Líčidlo americké (Phytolacca americana) je vytrvalá, přes dva metry vysoká rostlina s mnoha dutými lodyhami, kvetoucí koncem léta dlouhými hrozny narůžovělých květů, které se na podzim změní v černé bobule. Původně severoamerický druh je od konce 17. století šířen jako exotická rostlina a v mnoha oblastech za příznivých klimatických podmínek zakotvil natrvalo a se stal invazním druhem.
V české přírodě je považován za příležitostně se vyskytující neofyt, který zdomácněl převážně ve vinařských oblastech, kde mu nejlépe svědčí klima i půda. Místně je hojný na jihovýchodě Moravy, kam okrajově zasahuje silné invazní rozšíření ve slovenském Záhoří, kde v současnost rostou již desetitisíce jedinců.
Amerikansk kermesbær (Phytolacca americana) er en staude med en opret, forgrenet vækst. Stænglen er hårløs og lysegrøn, men den bliver ofte rød hen på sommeren. Planten lugter ubehageligt ved berøring, og både bærrenes kerner og roden indeholder saponinerne phytolaccatoxin og phytolaccigenin, som gør den giftig for mennesker. Amerikansk kermesbær indeholder desuden lectinet Pokeweed mitogen, PMW, der ligesom mange andre plantelectiner agglutinerer erytrocytter, er mitose-stimulerende og fremmer antistofsyntesen i lymfocytter, inducerer plasmacellers aktivering og som i stor dosis kan være dødelig.
Bladene er spredtstillede, smalt ægformede og hele med lang spids, kruset rand og forsænkede bladribber. Begge bladsider er lysegrønne og glatte.
Blomstringen sker i juni-august, hvor man ser de endestillede, overhængende eller oprette klaser af hvidlige blomster. De enkelte blomster er langstilkede og 5-tallige, regelmæssige og forholdsvis små. Frugterne er bær, som først er grønne, så hvide og til sidst blanke og sorte.
Rodnettet består af en tyk rodstok og en dybtgående pælerod som bærer nogle få, grove rødder, der når vidt omkring.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 1,20 x 0,50 m (120 x 50 cm/år).
Arten er udbredt i næsten alle USA's delstater og i Ontario og Quebec i Canada. Den foretrækker fuld sol eller let skygge og en fugtig jordbund i lysninger, langs skovkanter og vandløb samt i vejkanterne.
I området Walden Marsh, Bergen County, New Jersey, USA, vokser den sammen med bl.a. giftsumak, alm. robinie, tagrør, amerikansk celaster, amerikansk trompetkrone, amerikansk vin, begfyr, bynkeambrosie, carolinanatskygge, Carex stricta (en Starart), glansbladet hæg, hvideg, kæmpesilkeplante, ru gyldenris, rød morbær, sandløg, skarlagenjordbær, svinehickory, sølvløn, toårig natlys, virginsk poppel, weymouthfyr og østamerikansk hemlock[1]
Planten findes i mange danske haver, da bærrene tidligere har været brugt til at farve hjemmelavet vin med.[2]
Amerikansk kermesbær (Phytolacca americana) er en staude med en opret, forgrenet vækst. Stænglen er hårløs og lysegrøn, men den bliver ofte rød hen på sommeren. Planten lugter ubehageligt ved berøring, og både bærrenes kerner og roden indeholder saponinerne phytolaccatoxin og phytolaccigenin, som gør den giftig for mennesker. Amerikansk kermesbær indeholder desuden lectinet Pokeweed mitogen, PMW, der ligesom mange andre plantelectiner agglutinerer erytrocytter, er mitose-stimulerende og fremmer antistofsyntesen i lymfocytter, inducerer plasmacellers aktivering og som i stor dosis kan være dødelig.
Die Amerikanische Kermesbeere[1] (Phytolacca americana), auch Amerika-Kermesbeere[2] und Zehnmännige Kermesbeere[2] genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Kermesbeeren (Phytolacca) innerhalb der Familie der Kermesbeerengewächse (Phytolaccaceae). Das natürliche Verbreitungsgebiet befindet sich in Nordamerika, sie ist in einigen Gebieten Eurasiens ein Neophyt. In Gebieten Süddeutschlands ist sie auf dem Weg, sich als invasive Art massiv auszubreiten (Stand 2013).[3]
„Phytolacca“ stammt aus „Phyto“ (Pflanze) und „Lacca“ sei eine lateinamerikanische Form von „Lack“. Tatsache ist, dass der ur-amerikanische Name „Po-Keweed“ von dem Wort „Pokon“ kommt, das sich bei den Shawnee Indianern aus Virginia auf die Färbepflanzen bezieht, deren roter Saft an Blut erinnert („Pok“).[4]
Die französischen Siedler, die in Nordamerika mit den indianischen Stämmen der Shawnee aus Virginia in Kontakt standen, haben die Pflanze in ihre Färbekunde und Kräuterapotheke aufgenommen und deshalb auch später auf europäischem Boden eingeführt.
Die Shawnees verzehrten sie traditionell im „Poke Cooked Salat“. Dazu wurden junge Blätter mehrmals in Wasser gekocht, wobei das Wasser nach jedem Kochen erneuert werden musste; es wird über tödliche Vergiftungen berichtet, wenn dies unterlassen wurde.
Die Wurzel wurde in niedrigen Mengen intern verwendet, um verschiedene Atemwegsinfektionen, Angina, Arthritis und Rheuma zu behandeln. Mit Salben oder Umschlägen wurden dermatologische Probleme wie Pilzinfektionen, Akne oder Krätze behandelt. Schließlich wurde angenommen, dass die Wurzel entzündungshemmende, antivirale und mitogene Eigenschaften hat.
Spätestens 1615 wurde diese Pflanzenart nach Europa eingeführt, da sie im selben Jahr in der Liste der Arten des Kew Royal Botanic Garden in England erwähnt wurde[5]. Sie wurde 1640 auch von John Parkinson in Theatrum Botanicum. erwähnt.
Die Amerikanische Kermesbeere ist eine ausdauernde krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 1 bis 3 Metern erreicht. Der oft purpurfarbene, gabelig verzweigte, kräftige und gefurchte Stängel wächst aufrecht, die Basis kann etwas verholzen.[2]
Die wechselständig angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und -spreite gegliedert. Die einfache, kahle und ganzrandige, spitze Blattspreite ist eiförmig bis lanzettlich und von matt-grüner Farbe, sie ist bis zu 30 Zentimeter lang.[2] Der Blattstiel ist bis 4–6 Zentimeter lang, der Blattrand ist oft wellig.
Die Blütezeit reicht von Juli bis September. Es werden mehr oder weniger bogig überhängende bis hängende, traubige Blüten- und Fruchtstände gebildet. Die kleinen, zwittrigen, gestielten Blüten sind radiärsymmetrisch und meist fünfzählig mit einfacher Blütenhülle. Die fünf weißlichen bis rosafarbenen Kelchblätter sind verkehrt-eiförmig.[2] Die Kronblätter fehlen. Es sind meist zehn kurze Staubblätter vorhanden. Die meist zehn oberständigen, grünen Fruchtblätter mit kurzen Griffeln und länglichen Narben sind mindestens bis zur halben Länge verwachsen.[6]
Die unreifen Früchte sind abgeplattet kugelig und zehnfach gefurcht, die reifen Früchte sind schwarz-purpurfarbene, kugelige, glatte und ungefurchte, bis 1 Zentimeter große Beeren.[2]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 36.[7]
Durch Phenole, die sie auch über die Wurzeln im Boden verbreitet, ist sie in der Lage, andere Arten am Keimen zu hindern, sodass auch eine Gefahr für die natürliche Erneuerung von Wäldern gesehen wird.[3]
Ihr natürliches Verbreitungsgebiet erstreckt sich vom östlichen Kanada bis zu den südlichen Vereinigten Staaten.[8] In Mitteleuropa kommt sie als Kulturpflanze vor, nur in südlichen Weinbaugebieten auch verwildert. Im südlichen Europa und in Gebieten Asiens ist sie verwildert.[9] In Österreich tritt die Amerikanische Kermesbeere in der Südsteiermark zerstreut und lokal eingebürgert auf. In Wien, Niederösterreich, dem Burgenland, Kärnten, Salzburg und Nordtirol sind nur seltene und unbeständige Vorkommen bekannt.[2]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt et al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 3 (mäßig feucht), Lichtzahl L = 3 (halbschattig), Reaktionszahl R = 3 (schwach sauer bis neutral), Temperaturzahl T = 4+ (warm-kollin), Nährstoffzahl N = 4 (nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 1 (ozeanisch).[10]
Die Amerikanische Kermesbeere ist eine wärmeliebende, wenig frostharte, aber sonst anspruchslose Pflanze, die in direkter Sonne und im Halbschatten gedeiht.[1]
Rohe oder nicht fertig gekochte Pflanzenteile sind giftig, da sie stark schleimhautreizende Saponine und giftige Lektine enthalten. Der Verzehr führt zu Erbrechen, blutigen Durchfällen, Schwindel und Blutdruckabfall. In schweren Fällen treten Krämpfe auf, die zum Tod durch Atemlähmung führen können.[1]
Die Beeren wurden jedoch früher in Frankreich, Spanien und Portugal zum Färben von Rotwein verwendet. Der rote Fruchtsaft wurde zum Färben von Zuckerfarben, als nicht sehr lichtechter Textilfarbstoff und als wenig permanente Tinte benutzt. Der Farbstoff Betacyan ähnelt dem der Roten Bete. Gekochte junge Schösslinge und Blätter wurden früher ähnlich wie Spargel und Spinat gegessen, und abgekochte Früchte als Küchenzutat verwendet. Aus dem Wurzelstock kann Seife gewonnen werden. In Nordamerika wurde Phytolacca americana auch als Brech- und Abführmittel eingesetzt. Sie wurde gegen Rheuma, andere Autoimmunerkrankungen, Drüsenschwellungen, Ulkus, Bronchitis und Krebs eingesetzt. Die getrockneten Wurzeln und Beeren haben schmerzstillende, entzündungshemmende, antirheumatische, auswurffördernde und narkotisierende Wirkung. Die Anwendung im Bereich der antiviralen Therapie bei Grippe, Polio und HIV-Infektion wird erforscht (Stand 2000). In der Homöopathie wird sie als Mittel gegen Mandel- und Gelenksentzündungen und gegen grippale Infekte eingesetzt.[1]
Die Amerikanische Kermesbeere (Phytolacca americana), auch Amerika-Kermesbeere und Zehnmännige Kermesbeere genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Kermesbeeren (Phytolacca) innerhalb der Familie der Kermesbeerengewächse (Phytolaccaceae). Das natürliche Verbreitungsgebiet befindet sich in Nordamerika, sie ist in einigen Gebieten Eurasiens ein Neophyt. In Gebieten Süddeutschlands ist sie auf dem Weg, sich als invasive Art massiv auszubreiten (Stand 2013).
L' uva di sarpe (o uva di sarpi) hè una pianta chì face parte di a famiglia di e Phytolaccaceae. Hè una pianta vilenosa.
L'uva di sarpe hè alta 1-3 metri. U fustu hè drittu, ramificatu, à spessu russicciu. E casce sò ovale, longhi sin'à 25 cm. U picciolu hè cortu. I fiori si prisentanu cum'è caspe strette. U fruttu hè un bagarellu purpureu, chì diventa dopu guasi neru.
A pianta hè originaria di l'America di u Nordu ma hè stata introdutta in l'Europa sana. Hè una pianta chì cresce lestru è invadente.
Ci conta Paulu Simponpoli chì in u Taravu, i sculari sciacciavanu l'uva di sarpe è ne facianu inchjostru.[1]
L' uva di sarpe (o uva di sarpi) hè una pianta chì face parte di a famiglia di e Phytolaccaceae. Hè una pianta vilenosa.
Phytolacca americana, also known as American pokeweed, pokeweed, poke sallet, dragonberries, and inkberry, is a poisonous, herbaceous perennial plant in the pokeweed family Phytolaccaceae. This pokeweed grows 1 to 3 metres (4 to 10 ft).[4] It has simple leaves on green to red or purplish stems and a large white taproot. The flowers are green to white, followed by berries which ripen through red to purple to almost black which are a food source for songbirds such as gray catbird, northern mockingbird, northern cardinal, and brown thrasher, as well as other birds and some small non-avian animals (i.e., for species that are unaffected by its mammalian toxins).
Pokeweed is native to eastern North America, the Midwest, and the South, with more scattered populations in the far West where it was introduced.[5] It is also naturalized in parts of Europe and Asia. It is considered a pest species by farmers.[6] Pokeweed is poisonous to humans, dogs, and livestock. In spring and early summer, shoots and leaves (not the root) are edible with proper cooking (hence the common name "poke sallet"[7]), but later in the summer they become deadly, and the berries are also poisonous. It is used as an ornamental in horticulture, and it provokes interest for the variety of its natural products (toxins and other classes), for its ecological role, its historical role in traditional medicine, and for some utility in biomedical research (e.g., in studies of pokeweed mitogen). In the wild, it is easily found growing in pastures, recently cleared areas, and woodland openings, edge habitats such as along fencerows, and in wastelands.
The first word in its scientific name, Phytolacca americana, comes from the Greek words phyton (plant) and lacca (crimson lake)—-a reference to its deep-reddish-purple fruits. The second denotes this plant as native to America. The common name "poke" is derived from puccoon, pocan, or poughkone (from an Algonquin name for the plant). Its berries were once used to make ink, hence its other sometimes-used common name, inkberry.
Pokeweed is a member of the family Phytolaccaceae, and is a large herbaceous perennial plant,[8] growing up to 2.5 metres (8 feet) in height over the course of a summer.[8] One to several branches grow from the crown of a thick, white, fleshy taproot; Michael D. K. Owen describes the branches as "stout, smooth, [and] green to somewhat purplish". Simple, entire leaves with long petioles are alternately arranged along the stem.[8]
Pokeweeds reproduce only by their large, glossy black, lens-shaped seeds, which are contained in a fleshy, 10-celled, purple-to-near-black berry that has crimson juice. The flowers are perfect, radially symmetric, white or green, with 4–5 sepals and no petals. The flowers develop in elongated clusters termed racemes.[8][9] The seeds have long viability, able to germinate after many years in the soil.
Plant Type: Perennial herbaceous plant which can reach a height of 3 m (10 ft)[10] but is usually 1.2 to 2 m (4 to 6+1⁄2 ft). The plant must be a few years old before the root grows large enough to support this size. The stem is usually red late in the season. There is an upright, erect central stem early in the season, which changes to a spreading, horizontal form later with the weight of the berries. The plant dies back to the roots each winter. The stem has a chambered pith.
Leaves: The leaves are alternate with coarse texture with moderate porosity. Leaves can reach 41 centimetres (16 inches) in length. Each leaf is entire. Leaves are medium green and smooth, with a distinct odor that many characterize as unpleasant.
Flowers: The flowers have 5 regular parts with upright stamens and are up to 5 millimetres (1⁄4 in) wide. They have white petal-like sepals without true petals, on white pedicels and peduncles in an upright or drooping raceme, which darken as the plant fruits. Blooms first appear in early summer and continue into early fall.
Fruit: A shiny dark purple berry held in racemose clusters on pink pedicels with a pink peduncle. Pedicels without berries have a distinctive rounded five part calyx. Fruits are round with a flat indented top and bottom. Immature berries are green, turning white and then blackish purple.
Root: Thick central taproot which grows deep and spreads horizontally. Rapid growth. Tan cortex, white pulp, moderate number of rootlets. Transversely cut root slices show concentric rings. No nitrogen fixation ability.[11][12]
The entire pokeweed plant contains triterpenes such as phytolaccagenin, jaligonic acid, phytolaccagenic acid (phytolaccinic acid), esculentic acid, and pokeberrygenin (in the berries),[13] as well as the saponins phytolaccasides A, B, D, E, and G, and phytolaccasaponins B, E, and G (in the roots).[14][15]
The roots also contain other triterpenoids such as oleanolic acid, α-spinasterol and its glucoside, α-spinasteryl-β-D-glucoside, and a palmityl-derivative, 6-palmytityl-α-spinasteryl-6-D-glucoside, as well as a similarly functionalized stigmasterol derivative, 6-palmityl-Δ7-stigmasterol-Δ-D-glucoside.[14] Pokeweed berries also contain betalain pigments such as betanin and others.[16] The leaves contain a number of common flavonols.[16] Seeds of pokeweed contain the phenolic aldehyde caffeic aldehyde.[17] Pokeweed also contains lectins, such as pokeweed mitogen.[18]
Phytolacca americana or pokeweed is also known as pokeberry,[8][11] poke root,[11] Virginia poke (or simply poke),[11][19] pigeonberry,[11][19] inkberry,[8] redweed or red ink plant.[19] When used in Chinese medicine, it is called chuíxù shānglù (垂序商陸).[11][20][21] As food, it is called poke sallet, or more commonly poke salad, sometimes spelled polk salad.
Pokeweed is native to eastern North America, the Midwest, the Gulf Coast, and the West Coast of the US.[22] It is an introduced weed in Japan.
Birds are unaffected by the poisons in the berries,[8] and eat them, dispersing the seeds. The berries are reported to be a good food source for songbirds and other bird species and small animals that are unaffected by its toxins.[23] Distribution via birds is thought to account for the appearance of isolated plants in areas otherwise free from pokeweed.[8]
Pokeweed berries are reported to be a good food source for songbirds such as gray catbird (Dumetella carolinensis), northern mockingbird (Mimus polyglottos), northern cardinal (Cardinalis cardinals), brown thrasher (Toxostoma rufum), other bird species including mourning dove (Zenaida macroura), and cedar waxwing (Bombycilla cedrorum). Small mammals apparently tolerant of its toxins include raccoon, opossum, red and gray fox, and the white-footed mouse.[23][24]
Pokeweed is used as a sometime food source by the larvae of some Lepidoptera species, including the giant leopard moth (Hypercompe scribonia).[25]
All parts of the plant can be toxic and pose risks to human and mammalian health.[8][26][27][28][29] Toxins are found in highest concentration in the rootstock, then leaves and stems, then the ripe fruit.[26][27] The plant generally gets more toxic with maturity,[26] with the exception of the berries, which are dangerous even while green.[29]
Children may be attracted by clusters of berries.[8] Ohio Agricultural Research and Development Center (OARDC) notes:[26]
Children are most frequently poisoned by eating raw berries. Infants are especially sensitive and have died from eating only a few raw berries. Adults have been poisoned, sometimes fatally, by eating improperly prepared leaves and shoots, especially if part of the root is harvested with the shoot, and by mistaking the root for an edible tuber. Research with humans has also shown that common pokeweed can cause mutations (possibly leading to cancer) and birth defects. Since the juice of pokeweed can be absorbed through the skin, contact of plant parts with bare skin should be avoided.
Pokeweed is to be avoided during pregnancy and children consuming even one berry may require emergency treatment.[12] The plant sap can cause dermatitis in sensitive people.[12]
The plant is not palatable to most animals and is avoided unless little else is available or it is present in contaminated hay, but horses, sheep and cattle have been poisoned by eating fresh leaves or green fodder and pigs have been poisoned by eating the roots.[26]
If death occurs, it is usually due to respiratory paralysis.[8]
Pokeweed poisoning was common in eastern North America during the 19th century, especially from the use of tinctures as antirheumatic preparations and from ingestion of berries and roots that were mistaken for parsnip, Jerusalem artichoke, or horseradish.[30]
Owen states:[8]
If taken internally, pokeweed is a slow acting but a violent emetic. Vomiting usually starts about 2 hours after the plant or parts of it have been eaten. Severe cases of poisoning result in purging, spasms, and sometimes convulsions. If death occurs, it is usually due to paralysis of the respiratory organs. Cases of animal or human poisoning should be handled by a veterinarian or a physician.
The OARDC staff scientists note that symptoms of poisoning include "a burning sensation in the mouth, salivation, gastrointestinal cramps, and vomiting and bloody diarrhea", and that depending upon the amount consumed, more severe symptoms can occur, including "anemia, altered heart rate and respiration, convulsions and death from respiratory failure."[26] If only small quantities are ingested, people and animals recover within one to two days.[26][31]
Some pokeweeds are grown as ornamental plants, mainly for their attractive berries. A number of cultivars have been selected for larger fruit panicles.[32]
Owen notes that "Indians and early settlers used the root in poultices and certain drugs for skin diseases and rheumatism."[8]
The late 19th century herbal, the King's American Dispensatory, describes various folk medical uses that led individuals to ingest pokeberry products.[33] Phytolacca extract was advertised as a prescription weight loss drug in the 1890s.[34]
Pokeweed is promoted in alternative medicine as a dietary supplement intended to treat a wide range of maladies including mumps, arthritis and various skin conditions.[35] While pokeweed has been subject to laboratory research, there is no medical evidence that it has any beneficial effect on human health.[35]
Poke is a traditional southern Appalachian food. The leaves and stems of young plants can be eaten, but must be cooked by boiling two or more times with the water drained and replaced each time.[10] The leaves taste similar to spinach; the stems, similar to asparagus.[36]
The roots are poisonous, as are mature leaves and stems.[10] Some festivals still celebrate the plant's use in its historical food preparations.
As late as the 1990s two companies commercially canned and sold pokeweed, but in 2000 the last one, the Allen Canning Company of Siloam Springs, Arkansas, closed down its operation.[37]
A 100g serving of pokeweed contains 20 calories and 3.1 grams of carbohydrates, 1.6 grams of sugars, 1.5 grams of dietary fiber, 0.4 grams of fat, 2.3 grams of protein, and is a rich source of vitamin A, vitamin B2, vitamin C, vitamin K, and manganese. It contains low levels of vitamin B1, vitamin B6, iron, calcium, magnesium, phosphorus, and potassium.
Plant toxins from Phytolacca are being explored as a means to control zebra mussels.[38][39]
The toxic extract of ripe pokeweed berries can be processed to yield a pink dye.[40][41][42] Early European settlers to North America would procure a fine red dye from the plant's roots.[43]
During the middle of the 19th century wine often was coloured with juice from pokeberries.[44]
Phytolacca contains lectins known as Pokeweed mitogen which are used to stimulate B-cell proliferation which is useful for B-cell assays, immunodeficiency diagnostic test, and immunotherapy.[45]
A 1969 hit written and performed by Tony Joe White, "Polk Salad Annie", is about poke sallet, the cooked greens-like dish made from pokeweed. The lyrics include:[46][47]
And in the fields looks somethin' like a turnip green
And everybody calls it polk salad, polk salad
Elvis Presley covered the song.
Poke salad festivals are held annually in several small southern towns, though often these celebrations are only remotely related to the plant as food or medicine (see [48] and individual festival references below). Locations include:
In Oklahoma, poke salad may be added to the annual wild onion dinners.[53]
_(7795673512).jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (link) Phytolacca americana, also known as American pokeweed, pokeweed, poke sallet, dragonberries, and inkberry, is a poisonous, herbaceous perennial plant in the pokeweed family Phytolaccaceae. This pokeweed grows 1 to 3 metres (4 to 10 ft). It has simple leaves on green to red or purplish stems and a large white taproot. The flowers are green to white, followed by berries which ripen through red to purple to almost black which are a food source for songbirds such as gray catbird, northern mockingbird, northern cardinal, and brown thrasher, as well as other birds and some small non-avian animals (i.e., for species that are unaffected by its mammalian toxins).
Pokeweed is native to eastern North America, the Midwest, and the South, with more scattered populations in the far West where it was introduced. It is also naturalized in parts of Europe and Asia. It is considered a pest species by farmers. Pokeweed is poisonous to humans, dogs, and livestock. In spring and early summer, shoots and leaves (not the root) are edible with proper cooking (hence the common name "poke sallet"), but later in the summer they become deadly, and the berries are also poisonous. It is used as an ornamental in horticulture, and it provokes interest for the variety of its natural products (toxins and other classes), for its ecological role, its historical role in traditional medicine, and for some utility in biomedical research (e.g., in studies of pokeweed mitogen). In the wild, it is easily found growing in pastures, recently cleared areas, and woodland openings, edge habitats such as along fencerows, and in wastelands.
The first word in its scientific name, Phytolacca americana, comes from the Greek words phyton (plant) and lacca (crimson lake)—-a reference to its deep-reddish-purple fruits. The second denotes this plant as native to America. The common name "poke" is derived from puccoon, pocan, or poughkone (from an Algonquin name for the plant). Its berries were once used to make ink, hence its other sometimes-used common name, inkberry.
Amerika fitolako (Phytolacca americana) estas granda duonsukulenta herba staŭda planto, kiu altas inter unu kaj 3 metroj. Ĝi estas apartenanta al orienta Nordameriko, la Mezokcidento kaj la Golfbordo kun pli disaj populacioj en la malproksima Okcidento.[1] Ĝi ankaŭ estas konata kiel simplefitolako, ruĝa inkoplanto kaj kuiksu-Shanglu (en ĉina medicino).[1] Partoj de tiu planto estas tre toksaj al brutaro kaj homoj, kaj ĝi estas konsiderita grava ĉagreno fare de terkultivistoj. Tamen, kelkaj partoj povas esti utiligitaj kiel manĝaĵo, medicino aŭ veneno.
La planto havas grandan blankan pivotradikon, verdajn aŭ ruĝajn tigojn kaj grandajn, simplajn foliojn. Blankaj floroj estas sekvitaj per purpuraj ĝis preskaŭ nigraj beroj, kiuj estas bona nutraĵfonto por kantobirdoj kiel ekzemple Katbirdo, Norda kardinalo, Bruna mokturdo kaj Norda mokbirdo.
Plantotipo: Plurjara herba planto kiu povas atingi altecon de 3 metroj, sed kutimas alti iom malpli. La tigo ofte estas ruĝa kiam la planto maturiĝas. Vertikala, rekta centra tigo frue en la sezono. Ŝanĝiĝas al disvastiĝanta, horizontala formo pli poste en la sezono sub la pezo de la beroj. Planto mortas ĝis radiknivelo ĉiun vintron. Tigo havas kavernigitan plantmedolon.[necesas citaĵo]
Folioj: La folioj estas alternaj kun kruda teksturo kun modera poreco. Folioj povas atingi 16 colojn en longeco. Ĉiu folio estas tuteca. Folioj estas mezverdaj kaj glataj, kun kion kelkaj karakterizas kiel malagrablan odoron.[necesas citaĵo]
Floroj: La floroj havas 5 regulajn partojn kun vertikalaj stamenoj kaj estas ĝis 0.2 colojn larĝaj. Ili havas blankajn petal-similajn sepalojn sen veraj petaloj, sur blankaj pediceloj, kaj pedunklojn en vertikala aŭ pendanta grapolo, kiu malheliĝas kiam la planto fruktas. Floraroj unue aperas en somerkomenco kaj daŭras ĝis frua aŭtuno.[necesas citaĵo]
Frukto: brila malhelviolkolora bero tenita en racemozaj aretoj sur rozkoloraj pediceloj kun rozkolora tigo. Pediceloj sen beroj havas karakterizan rondetan kvin-partan kalikon. Fruktoj estas rondaj kun plataj indentitaj pinto kaj fundo. Nematuraj beroj estas verdaj, turniĝantaj blankaj kaj tiam nigrece purpuraj.[necesas citaĵo]
Radiko: Dika centra pivotradiko kiu iĝas profunda kaj disvastiĝas horizontale. Rapida kresko. Bruna kortekso, blanka pulpo, modera nombro da radiketoj. Laŭlarĝe tranĉitaj radikotranĉaĵoj montras samcentrajn ringojn. Neniu nitrogenofiksado-kapablo.[2][1]
Larĝe distribuita en kampoj kaj rubejoj, kaj kutime trovita en randovivejoj. La semoj ne postulas tavoliĝon kaj estas disigitaj per ber-manĝantaj birdoj. Adaptite al krudaj aŭ bonaj grundoj kun modera malsekeco, alta kalciotoleremo sed malalta salecotoleremo, pH-toleremo de 4.7-8. Kreskas bone en suno aŭ ombro kaj facile postvivas fajron pro sia kapablo al reĝermado el la radikoj. En la lastaj jaroj la planto ŝajnas esti pliiĝinta en loĝitaj lokoj. Trovite en la plej granda parto de Usono krom la Monto-Ŝtato, Alasko kaj Havajo.[1][3]
En Eŭropo ĝi estas invada specio.
Triterpenaj saponinoj: fitolokozidoj A, B, C, D, E, F, G (eskulentozido E), fitolakagenino, jaligona acido, eskulentia acido, 3-oxo-30-carbomethoxy-23-norolean-12-eno-28-oic-acido, fitolakagena acido, oleanola acido.[5] Triterpenaj alkoholoj, ekz. alfa-spinasterolo
Alia: fitolakotoksino, kantomikrolo, astragalino, proteino CIC-R, mitogeno (fitolakomitogeno, PMW, serio de glikoproteinoj), kariofileno, lektinoj, tanino, amelo.
Nutro-informoj je 100 gramoj (seka pezo) de ŝosoj:[2]
Normigado: Fitolako ne estas ĝenerale normigita ĉar ĝi ne estas surmerkatigita al la publiko, kaj malsamaj trajtoj bezonas normigon por malsamaj uzoj. Ekzemple fitolakozidoj A, B, C et al. de folioj estas pripensitaj por antivirusa uzo kaj fitolako-antivirusa proteino, kun subtipoj prenitaj de folioj en malsamaj sezonoj, kontraŭ aidoso. Oleanola acido estus la ero de elekto por normigado rilate al kancero ĉar ĝi ĉeestas en etanola radikeltiraĵo kaj havas signifajn kontraŭkancerajn trajtojn, por pluraj specoj de karcinomo same kiel leŭkemio.[6][7]
Fitolakoveneniĝoj estis oftaj en orienta Nordameriko dum la 19-a jarcento, precipe de la uzo de tinkturoj kiel kontraŭreŭmatismaj preparaĵoj kaj de konsumado de beroj kaj radikoj kiuj estis konfuzitaj kun pastinako, terpiro, aŭ kreno.[8] Mortoj estas nuntempe nekutimaj, kvankam ekzistas kazoj de vomado kaj katarso, sed okazis almenaŭ unu morto de infano kiu manĝis dispremitajn semojn en suko.[necesas citaĵo]
La toksaj komponentoj de la planto estas saponinoj surbaze de la triterepenaj geninoj fitolakagenino, jaligona acido, fitolakogena acido (fitolacina acido), eskulenta acido, kaj fitolako-bergenino.[5] Tiuj inkludas fitolakozidojn A, B, D, E, kaj G, kaj fitolakosaponinojn B, E, kaj G. Fitolakogenino kaŭzas sango-aglutiniĝon.[9][10]
Kvankam la semoj estas tre toksaj, la beroj ofte estas kuiritaj en ĵeleon aŭ torton, kaj semoj estas forkribitaj aŭ trapasas se ne morditaj. Kelkaj kredas ke kuirado inaktivigas la toksinojn en la beroj, kaj aliaj atribuas toksecon al la semoj ene de la beroj. La folioj de junaj plantoj foje estas kolektitaj kiel printempverda kuirejherbo kaj manĝitaj post ripetaj brogadoj. Ŝosoj ankaŭ estas brogitaj kun pluraj akvoŝanĝoj kaj manĝitaj kiel anstataŭaĵo por asparago. Ili iĝas katarsaj kiam ili atingas maturecon.[11] La kuiritaj legomoj estas venditaj komerce en la Usonaj Sudŝtatoj, sed ĉiu manĝuzo de la planto estas kontestata pro toksinoj en la planto.[necesas citaĵo]
Patento estis arkivita por uzi fitolakajn toksinojn por kontroli zebrokonkojn.[12]
La beroj povas esti utiligitaj kiel natura tinkturfarbo.
Beroj
Juna frukto
Florbroso
Fermitaj florburĝonoj
Amerika fitolako (Phytolacca americana) estas granda duonsukulenta herba staŭda planto, kiu altas inter unu kaj 3 metroj. Ĝi estas apartenanta al orienta Nordameriko, la Mezokcidento kaj la Golfbordo kun pli disaj populacioj en la malproksima Okcidento. Ĝi ankaŭ estas konata kiel simplefitolako, ruĝa inkoplanto kaj kuiksu-Shanglu (en ĉina medicino). Partoj de tiu planto estas tre toksaj al brutaro kaj homoj, kaj ĝi estas konsiderita grava ĉagreno fare de terkultivistoj. Tamen, kelkaj partoj povas esti utiligitaj kiel manĝaĵo, medicino aŭ veneno.
La planto havas grandan blankan pivotradikon, verdajn aŭ ruĝajn tigojn kaj grandajn, simplajn foliojn. Blankaj floroj estas sekvitaj per purpuraj ĝis preskaŭ nigraj beroj, kiuj estas bona nutraĵfonto por kantobirdoj kiel ekzemple Katbirdo, Norda kardinalo, Bruna mokturdo kaj Norda mokbirdo.
Phytolacca americana es una especie de la familia Phytolaccaceae.[1] Algunas partes de esta planta son altamente tóxicas para el ganado y los seres humanos, y se considera una plaga importante para los agricultores. Sin embargo, algunas partes pueden ser utilizadas como alimento, medicamento o veneno si se prepara correctamente.
Este arbusto de madera blanda se trata muchas veces como una hierba vivaz. Sus veraniegas flores blancas van seguidas de bayas azul purpúreo en otoño. Todas las partes de la planta son venenosas.
Es nativa de América del Norte, pero está naturalizada en gran parte del mundo (Europa, Asia...), muchas veces como planta invasora. En España es frecuente verla en zonas costeras o de climas suaves.[2]
Diversas fuentes discuten los constituyentes químicos notables de la planta.[1][3] Contiene triterpenos saponinas : Fitolaccosida A, B, C, D, E, F, G (esculentosida E), fitolaccagenina, ácido jaligonico, ácido esculentico, 3-oxo-30-carbometoxi-23-norolean-12-en-28-oico , ácido fitolaccagenico, ácido oleanólico.[4] Alcoholes triterpénicos: α-espinasterol , α-spinasterol-β- D glucósido, 6-palmitílico-Δ7-estigmasterol-Δ- D glucósido, 6-palmytityl-α-spinasteryl-6- D glucósido. Otros: fitolaccatoxina, canthomicrol, astragalina, proteína PAP-R, Pokeweed mitógenos, (PMW, una serie de glicoproteínas), cariofileno, lectinas, tanino, almidón.
Históricamente Phytolacca americana se ha utilizado como un remedio popular por los nativos americanos y en la medicina tradicional china como purgante, emético, un estimulante del corazón y para tratar el cáncer, la picazón y la sífilis. También fue utilizado por sus propiedades anti-reumáticas y en 1820 en la farmacopea de los EE. UU. aparece esta planta como un analgésico y anti-inflamatorio.[5][6][1] Estudios preliminares in vitro sobre una proteína aislada de Phytolacca americana indican actividad contra el VIH y algunos tipos de células cancerosas, pero su eficacia en la salud humana aún no ha sido examinada.[6]
Una patente se ha presentado para utilizar sus toxinas para controlar el mejillón cebra.[7]
Algunos Phytolacca también se cultivan como plantas ornamentales, principalmente por sus bayas atractivas; una serie de cultivares han sido seleccionados con grandes panículas frutales.
Las Phytolacca son utilizadas como plantas de alimentación para las larvas de algunas especies de lepidópteros incluyendo la polilla leopardo gigante.
Las bayas de Phytolacca pueden ser procesadas para producir un tinte o colorante de color rojo.[8][9]
Phytolacca americana fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 441. 1753.[10]
Phytolacca: nombre genérico que deriva de las palabras griegas: φυτόν (phyton), que significa "planta", y la palabra latína lacca = "un rojo tinte".[11]
americana: epíteto geográfico que alude a su localización en América.
Bledo carbonero de Cuba, carminero de Canarias, hierba carmín, hierba de la oblea, uvas de América.[13]
Phytolacca americana es una especie de la familia Phytolaccaceae. Algunas partes de esta planta son altamente tóxicas para el ganado y los seres humanos, y se considera una plaga importante para los agricultores. Sin embargo, algunas partes pueden ser utilizadas como alimento, medicamento o veneno si se prepara correctamente.
Raisin d'Amérique, Teinturier
Le Raisin d'Amérique ou Teinturier (Phytolacca americana) est une espèce de plantes herbacées, vivaces, de la famille des Phytolaccaceae, parfois aussi dénommée Épinard de Cayenne, Épinard des Indes, Phytolaque américaine, Faux vin (La Réunion), « Laque », « Herbe à la laque », « Vigne de Judée » ou encore plante à encre rouge[1]. Elle est originaire du sud-est de l'Amérique du Nord, du Midwest et de la côte du golfe du Mexique (avec des populations plus dispersées en allant vers l'est).
C'est une plante toxique. Elle est devenue invasive sur une partie des territoires où elle a été introduite, souvent volontairement comme plante décorative ou pour d'autres usages. Elle constitue un danger pour les populations humaines et certains animaux. Sa concentration en toxines croît avec la maturité de la plante. Ses fruits sont toxiques pour les enfants et de nombreux animaux ; la plante est néanmoins encore vendue et cultivée comme espèce horticole ornementale. Dans la nature elle est retrouvée dans des pâturages, et souvent sur des zones récemment déboisées (coupes rases) ou désherbées (jardins, friches), le long de clôtures et lisières forestières et dans des zones de collectes de déchets.
Sa teneur en composés toxiques, peut-être à potentiel phytopharmaceutique, son impact écologique et son rôle historique en médecine traditionnelle font l'objet d'études scientifiques dans plusieurs centres de recherche.
Cette plante est grande (jusqu'à 2 m), vigoureuse et à croissance rapide.
Inflorescence.
Jeunes fruits.
Fruits mûrs.
Trois stades de la grappe.
Originaire de l'Est de l'Amérique du Nord, cette espèce serait arrivée en Eurasie par plusieurs voies (dont plantations ornementales), avant de se naturaliser dans les pays méditerranéens (et dans certaines régions d'Asie). Certains botanistes pensaient alors qu'il s'agissait d'une solanacée (Grande Morelle des Indes) : « Solanum racemosum indicum H.R.P. », « Solanum magnum virginianum rubrum - Park. Theat. 347 »[4]. Les raisons de son introduction en Europe seraient les suivantes :
En Europe elle s'est répandu dans les secteurs boisés humides à sec le long de ripisylves, et sur les sols riches en friche ou ayant subi des coupes rases forestières, notamment sur sols sableux et/ou acide (Landes de Gascogne où elle est la plus présente et en expansion). La plantule développe rapidement une vigoureuse racine napiforme.
En hiver, elle disparaît complètement, pour reparaître vers avril-mai depuis une imposante souche.
La plante semble ne se reproduire que par sa graine (reproduction sexuée favorisant une adaptation rapide à de nouveaux contextes environnementaux)
Historiquement, les intoxications par la phytolaque étaient fréquentes dans l’Est de l’Amérique du Nord au XIXe siècle, notamment après l'utilisation de teintures à vocation antirhumatismale et par l’ingestion de baies et de racines confondues avec du panais, topinambour ou raifort[8].
Chaque partie de la plante présente une certaine toxicité, avec des risques pour la santé des humains et des mammifères[9],[10],[11],[12]. Les molécules toxiques ont les plus fortes concentrations dans le collet racinaire, puis dans les feuilles et les tiges, puis dans les fruits mûrs[9],[10]. La plante devient généralement plus toxique avec la maturité[9], à l'exception des baies (qui ont une toxicité importante même lorsqu'elles sont encore vertes)[11].
Les enfants sont facilement attirés par des grappes de baies brillantes et bien visibles. Selon le Centre de recherche et de développement agricole de l'Ohio (OARDC (en)), ils sont le plus souvent empoisonnés en mangeant des baies crues. Les nourrissons sont particulièrement sensibles ; certains sont morts en mangeant seulement quelques baies crues. Des adultes ont été empoisonnés, parfois mortellement, en mangeant des feuilles et des pousses mal préparées ou en confondant la pousse ou la racine avec celles d'une autre plante ou un tubercule comestible.
Des recherches sur des humains ont montré que la plante peut aussi induire des mutations (pouvant conduire au cancer) et des malformations congénitales.
Comme le jus pénètre la peau, tout contact de la peau nue avec la sève ou d'autres parties internes de la plante doit être évité[9]. L'ingestion devrait notamment être évitée durant la grossesse. La sève peut en outre provoquer une dermatite de contact chez certaines personnes sensibles.
Les animaux autres que les oiseaux et quelques espèces immunisées évitent le plus souvent la plante disponible, ou même du foin contaminé par cette plante, sauf s'ils ne disposent de rien d'autre... Mais des chevaux, moutons et bovins ont déjà été empoisonnés en mangeant des feuilles fraîches ou du fourrage vert. Un enfant ayant consommé des graines écrasées dans un jus serait mort. La mort est généralement due à une paralysie respiratoire[2].
« Si elle est prise en interne, le phytolaque agit lentement avec un effet émétique. Les vomissements commencent généralement environ 2 heures après la consommation de la plante ou de parties de celle-ci. Les cas graves d'empoisonnement entraînent une purge, des spasmes et parfois des convulsions. Si la mort survient, elle est généralement due à une paralysie des organes respiratoires. Les cas d'intoxication animale ou humaine doivent être traités par un vétérinaire ou un médecin. »
— Michael D.K. Owen[2]
Selon l'OARDC, les symptômes immédiats et consécutifs à une phytothérapie mal dosée ou inappropriée incluent la sensation de brûlure dans la bouche, une hypersalivation, des crampes gastro-intestinales et des vomissements ainsi que des diarrhées sanglantes et si la quantité consommée était plus importante des symptômes plus graves peuvent apparaître, notamment anémie, tachycardie, difficultés respiratoires, convulsions et mort par insuffisance respiratoire [9]. Si seules de petites quantités de la plante ou d'extraits sont ingérées, les hommes et les animaux peuvent se rétablir en 1 à 2 jours[9],[13].
Là où des invasions biologiques par cette espèce au tempérament de pionnière sont constatées, elle entraîne une forte baisse de la richesse floristique : En Europe le Raisin d'Amérique concurrence et élimine la flore autochtone, sauf en général la ronce et la fougère en étouffant les plantations de pins.
Il est classé peste végétale par l'Union internationale pour la conservation de la nature.
C'est notamment le cas en Europe, où l'espèce a été introduite, et particulièrement en France où depuis les années 1990-2010 la plante gagne du terrain dans de nombreux bois et forêts[14] et où pratiquement tous les départements sont touchés[15]. Par exemple, elle est préoccupante en forêt de Fontainebleau où elle fait l'objet de campagnes d'arrachage[16], par l'association ASABEPI à raison d'une soixantaine chaque année[Quoi ?].
Owen de l'Iowa State University note que la plante contient au moins une substance toxique proche de la saponine et qu'elle produit en faible quantité une phytolaccine alcaloïde ; Heller (National Library of Medicine) cite, lui, la phytolaccatoxine et la phytolaccagénine, deux phytotoxines pouvant contribuer à l'intoxication humaine[10]. Le Système canadien d'information sur les plantes toxiques fait écho à l’information sur la phytolaccine et la phytolaccatoxine[12].
Si la toxicité des baies est en principe avérée (mais faible) en raison de leur teneur en saponines, celle des feuilles est sujette à controverse[5].
La plante, si elle n'a pas été cuite à plusieurs reprises, est assez toxique pour provoquer la mort d'espèces aussi variées que certains gastéropodes, des vers de terre (excellents auxiliaires), la dinde, le mouton, le porc, la vache, le cheval et l'homme[17].
Les baies n'ont pas d'action toxique connue chez les oiseaux (qui contribuent à disséminer des graines après avoir mangé la baie charnue)[18] ; en Europe les grives en sont friandes[18].
Bien que toute la plante contienne des molécules toxiques (saponosides dans la pulpe des fruits, lectines dans les graines…), elle était traditionnellement consommée en « salade cuite de poke » (feuilles printanières cuites plusieurs fois dans de l'eau renouvelée à chaque cuisson). Classée comme plante comestible dans certains guides, des cas d'intoxication ont été recensés alors que les feuilles ont été cuites à l'eau plusieurs fois[19].
La phytolaque a plusieurs usages médicinaux, hérités des Indiens d'Amérique du Nord :
Sa toxicité rendant néanmoins son usage délicat, elle est à proscrire en automédication.
En médecine chinoise elle est nommée chuíxù shānglù (垂 序 商 陸).
En homéopathie, elle est utilisée très fortement diluée[20].
Le Dr Aklilu Lemma de l’université Hailé-Sélassié d’Addis-Abeba a montré que ses baies fournissent une substance efficace dans la lutte contre la bilharziose ; leurs propriétés détergentes et toxiques tuent les mollusques hôtes et vecteurs de Schistosoma mansoni, mais avec des risques écologiques collatéraux à évaluer.[réf. nécessaire]
Raisin d'Amérique, Teinturier
Le Raisin d'Amérique ou Teinturier (Phytolacca americana) est une espèce de plantes herbacées, vivaces, de la famille des Phytolaccaceae, parfois aussi dénommée Épinard de Cayenne, Épinard des Indes, Phytolaque américaine, Faux vin (La Réunion), « Laque », « Herbe à la laque », « Vigne de Judée » ou encore plante à encre rouge. Elle est originaire du sud-est de l'Amérique du Nord, du Midwest et de la côte du golfe du Mexique (avec des populations plus dispersées en allant vers l'est).
C'est une plante toxique. Elle est devenue invasive sur une partie des territoires où elle a été introduite, souvent volontairement comme plante décorative ou pour d'autres usages. Elle constitue un danger pour les populations humaines et certains animaux. Sa concentration en toxines croît avec la maturité de la plante. Ses fruits sont toxiques pour les enfants et de nombreux animaux ; la plante est néanmoins encore vendue et cultivée comme espèce horticole ornementale. Dans la nature elle est retrouvée dans des pâturages, et souvent sur des zones récemment déboisées (coupes rases) ou désherbées (jardins, friches), le long de clôtures et lisières forestières et dans des zones de collectes de déchets.
Sa teneur en composés toxiques, peut-être à potentiel phytopharmaceutique, son impact écologique et son rôle historique en médecine traditionnelle font l'objet d'études scientifiques dans plusieurs centres de recherche.
Američki kermes (vinobojka, grozdoboja, murićep, lat. Phytolacca americana), biljna vrsta, uresna otrovna trajnica iz roda vinobojka, porodica kermesovke. Autohtona je u Sjevernoj Americi odakle se raširila po dijelovima Europe (uključujući Hrvatsku), Azije, Afrike i Južne Amerike[1].
Naraste od jednog do tri metra visine, a odlikuje se sa zelenkastim ili bljedoružičastim cvjetovima u grozdastim cvatovima. Njezin tamnocrveni sok plodova rabi se za bojenje prehrambenih proizvoda i vina te u proizvodnji kozmetičkih proizvoda.
Uz more se uzgaja se i kao ukrasna biljka, ali se u kontinentalnim krajevima širi kao korov.[2]Koristi se i kao ljekovita biljka, a posve mladi proljetni izdanci i listovi su jestivi,uz napomenu da ih treba prokuhati barem 2- 3 puta,te vodu od kuhanja baciti..
Korijen sadrži alkaloid fitolakcin ( do 0,16 % ),gorku amorfnu tvar,te eterično ulje ( do 0,08 %).Plodovi,listovi,korijen i sjemenke sadrže saponine,a u listovima ima i do 285 mg% vitamina C.[3]
Prena Owenu "Indijanci i rani doseljenici koristili su korijen kao oblog te kao lijek za kožne bolesti i reumatizam."
Krajem 19. stoljeća američki travarski priručnik King's American Dispensatory, opisuje raznoliku primjenu biljke u tamošnjoj narodnoj medicini.[4] Phytolacca ekstrakt je u reklami iz 1890. raklamiran kao sredstvo za mršavljenje.[5]
U alternativnoj medicini biljka se koristi kao dodatak prehrani koji pomaže kod širokog spektra bolesti poput mumsa,artritisa te raznih kožnih problema.
Koristi se i u kineskoj tradicionalnoj medicini.
Biljka ima dugu povijest primjene za liječenje, a tradicionalno se koristi u liječenju bolesti povezanih s ugroženim imunološkim sustavom. Biljka ima zanimljivu kemiju i trenutno se (1995.) ispituje kao potencijalni lijek protiv AIDS-a . Sadrži snažna protuupalna sredstva, antivirusne proteine i tvari koje utječu na staničnu diobu . Ovi spojevi su toksični za mnoge organizme koji uzrokuju bolest, uključujući vodene puževe koji uzrokuju šistosomijazu [238]. Svi su dijelovi biljke toksični, a predoziranje izaziva proljev i povraćanje . Ovaj lijek treba koristiti oprezno i po mogućnosti pod nadzorom kvalificiranog liječnika. Ne smije se propisati trudnicama . Korijen djeluje alterativno, kao anodin, protuupalno, katarzično, kao ekspektorans, hipnotik . Osušeni korijen koristi se kao anodin i protuupalno . Korijen se uzima interno u liječenju autoimunih bolesti (posebno reumatoidnog artritisa), tonzila, zaušnjaka, žlijezde groznice i drugih tegoba koje uključuju otečene žlijezde, kronični katar, bronhitis itd. . Svježi korijen koristi se kao oblog kod modrica, reumatskih bolova itd. Korijen se najbolje skuplja u jesen i može se sušiti za kasniju upotrebu . Plod ima slično, ali blaže djelovanje no korijenje . Sok se koristi u liječenju raka, hemoroida i drhtavice. Oblog napravljen od ploda primjenjuje se na bolne grudi . Čaj od voća koristi se u liječenju reume, dizenterije itd. . Biljka ima neuobičajeno visok udio kalija, a pepeo, koji sadrži preko 45% kaustičnog kalija, korišten je kao lijek za čireve i karcinom . Listovi su katarzični, emetični i ekspektoransni . Iz svježeg korijena proizvodi se homeopatski lijek . Njegovo glavno djelovanje je na grlo, dojke, mišićna tkiva i zglobove .[6]
Grlić,Lj. Samoniklo jestivo bilje,Zagreb 1980.
Američki kermes (vinobojka, grozdoboja, murićep, lat. Phytolacca americana), biljna vrsta, uresna otrovna trajnica iz roda vinobojka, porodica kermesovke. Autohtona je u Sjevernoj Americi odakle se raširila po dijelovima Europe (uključujući Hrvatsku), Azije, Afrike i Južne Amerike.
Naraste od jednog do tri metra visine, a odlikuje se sa zelenkastim ili bljedoružičastim cvjetovima u grozdastim cvatovima. Njezin tamnocrveni sok plodova rabi se za bojenje prehrambenih proizvoda i vina te u proizvodnji kozmetičkih proizvoda.
Uz more se uzgaja se i kao ukrasna biljka, ali se u kontinentalnim krajevima širi kao korov.Koristi se i kao ljekovita biljka, a posve mladi proljetni izdanci i listovi su jestivi,uz napomenu da ih treba prokuhati barem 2- 3 puta,te vodu od kuhanja baciti..
Ameriska fytolaka (Phytolacca americana) je rostlina ze swójby fytolakowych rostlinow (Phytolaccaceae).
Ameriska fytolaka (Phytolacca americana) je rostlina ze swójby fytolakowych rostlinow (Phytolaccaceae).
Phytolacca americana L. è una pianta appartenente alla famiglia Phytolaccaceae[1]. Ne esiste una varietà, Phytolacca americana var. rigida (Small) Caulkins & R.E. Wyatt[1]. Negli ultimi anni si è diffusa come infestante lungo i bordi di strade, recinzioni, argini.
Tutte le parti della pianta, tranne le radici, risultano tossiche per l'uomo e gli animali domestici[2]. I bambini sono coloro che vengono più frequentemente avvelenati dopo averne consumato le bacche. Sono noti casi in cui anche solo poche bacche sono risultate fatali. L'intossicazione si manifesta in genere 6 ore dopo l'ingestione: occorre rivolgersi immediatamente a un centro antiveleni.
Proviene dagli Stati Uniti e dall'est del Canada[3].
Phytolacca americana var. americana
Phytolacca decandra L.
Phytolacca americana L. è una pianta appartenente alla famiglia Phytolaccaceae. Ne esiste una varietà, Phytolacca americana var. rigida (Small) Caulkins & R.E. Wyatt. Negli ultimi anni si è diffusa come infestante lungo i bordi di strade, recinzioni, argini.
Tutte le parti della pianta, tranne le radici, risultano tossiche per l'uomo e gli animali domestici. I bambini sono coloro che vengono più frequentemente avvelenati dopo averne consumato le bacche. Sono noti casi in cui anche solo poche bacche sono risultate fatali. L'intossicazione si manifesta in genere 6 ore dopo l'ingestione: occorre rivolgersi immediatamente a un centro antiveleni.
Amerikinė fitolaka (lot. Phytolacca americana) – fitolakinių (Phytolaccaceae) šeimos augalų rūšis, kilusi iš Šiaurės Amerikos.
Pavasarį iš šakniastiebyje esančių pumpurų išauga nauji stiebai. Lapai stambūs, ištisiniai, elipsės formos. Žiedai smulkūs, balti su žalsvu atspalviu, susitelkę į žvakes primenančias kekes. Žydi liepos – rugpjūčio mėn.
Augalas rugpjūčio – rugsėjo mėn. sunokina uogų kekes, kurios iš pradžių būna rausvos, o vėliau tamsiai raudonos, o subrendusios – juodos, žvilgančios. Uogų sultys tamsiai raudonos spalvos, iš jų gaminami maistiniai dažai, tačiau dėl nuodingumo daugelyje šalių tai daryti uždrausta. Uogų kekės atrodo įspūdingai, neretai nuo svorio jos nulinksta.
Augalas turi biologiškai aktyvių medžiagų. Visos dalys, ypač stiebai ir šaknys, yra nuodingos. Suvalgius didesnį kiekį uogų galima apsinuodyti. Amerikos indėnai vartojo augalą kaip vėmimą sukeliančią priemonę, gydė odos ligas.
Amerikinė fitolaka (lot. Phytolacca americana) – fitolakinių (Phytolaccaceae) šeimos augalų rūšis, kilusi iš Šiaurės Amerikos.
Pavasarį iš šakniastiebyje esančių pumpurų išauga nauji stiebai. Lapai stambūs, ištisiniai, elipsės formos. Žiedai smulkūs, balti su žalsvu atspalviu, susitelkę į žvakes primenančias kekes. Žydi liepos – rugpjūčio mėn.
Augalas rugpjūčio – rugsėjo mėn. sunokina uogų kekes, kurios iš pradžių būna rausvos, o vėliau tamsiai raudonos, o subrendusios – juodos, žvilgančios. Uogų sultys tamsiai raudonos spalvos, iš jų gaminami maistiniai dažai, tačiau dėl nuodingumo daugelyje šalių tai daryti uždrausta. Uogų kekės atrodo įspūdingai, neretai nuo svorio jos nulinksta.
Augalas turi biologiškai aktyvių medžiagų. Visos dalys, ypač stiebai ir šaknys, yra nuodingos. Suvalgius didesnį kiekį uogų galima apsinuodyti. Amerikos indėnai vartojo augalą kaip vėmimą sukeliančią priemonę, gydė odos ligas.
De westerse karmozijnbes (Phytolacca americana) is een vaste plant die behoort tot de karmozijnbesfamilie (Phytolaccaceae). Het is een plant van voedselrijke, vochtige grond. De plant komt van nature voor in Noord-Amerika en is in Europa ingevoerd en verwilderd.
De plant wordt 1-2 m hoog. De bladeren zijn elliptisch tot eirond-lancetvormig en hebben een spitse of toegespitste top.
De westerse karmozijnbes bloeit van juli tot september met witachtige bloemen. De vruchtdragende trossen gaan later overhangen, in tegenstelling tot die bij de oosterse karmozijnbes (Phytolacca esculenta). De tien vruchtbeginsels zijn met elkaar vergroeid, ook dit in tegenstelling tot die van de oosterse karmozijnbes.
De zwartpurperen vrucht is besachtig. De bessen zijn giftig evenals de rauwe bladeren en stengels. De jonge scheuten in het voorjaar zijn gekookt goed eetbaar. Het smaakt als een soort asperge. Kook de scheuten in water, vervang het water een keer en breng nogmaals aan de kook voor 10 minuten. Tot ongeveer 60 cm hoogte zijn de groene jonge scheuten goed eetbaar. De plant wordt ook in de siertuin gebruikt.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Phytolacca americana op Wikimedia Commons. De westerse karmozijnbes (Phytolacca americana) is een vaste plant die behoort tot de karmozijnbesfamilie (Phytolaccaceae). Het is een plant van voedselrijke, vochtige grond. De plant komt van nature voor in Noord-Amerika en is in Europa ingevoerd en verwilderd.
De plant wordt 1-2 m hoog. De bladeren zijn elliptisch tot eirond-lancetvormig en hebben een spitse of toegespitste top.
De westerse karmozijnbes bloeit van juli tot september met witachtige bloemen. De vruchtdragende trossen gaan later overhangen, in tegenstelling tot die bij de oosterse karmozijnbes (Phytolacca esculenta). De tien vruchtbeginsels zijn met elkaar vergroeid, ook dit in tegenstelling tot die van de oosterse karmozijnbes.
De zwartpurperen vrucht is besachtig. De bessen zijn giftig evenals de rauwe bladeren en stengels. De jonge scheuten in het voorjaar zijn gekookt goed eetbaar. Het smaakt als een soort asperge. Kook de scheuten in water, vervang het water een keer en breng nogmaals aan de kook voor 10 minuten. Tot ongeveer 60 cm hoogte zijn de groene jonge scheuten goed eetbaar. De plant wordt ook in de siertuin gebruikt.
Szkarłatka amerykańska (Phytolacca americana) – gatunek rośliny należący do rodziny szkarłatkowatych. Pochodzi z Ameryki Północnej, jest też uprawiana w wielu krajach świata[2]. W swojej ojczyźnie uważana bywa za chwast. W Polsce znajduje się w kolekcji niektórych ogrodów botanicznych, bywa też uprawiana przez hobbystów jako rzadko spotykana tutaj roślina ozdobna.
Bylina kłączowa. Kwitnie w od czerwca do sierpnia. Cała roślina w stanie surowym jest lekko trująca[3]. U małych dzieci nawet po spożyciu niedużej ilości owoców mogą nastąpić wymioty, biegunki, zawroty głowy i skurcze mięśni[3].
Szkarłatka amerykańska (Phytolacca americana) – gatunek rośliny należący do rodziny szkarłatkowatych. Pochodzi z Ameryki Północnej, jest też uprawiana w wielu krajach świata. W swojej ojczyźnie uważana bywa za chwast. W Polsce znajduje się w kolekcji niektórych ogrodów botanicznych, bywa też uprawiana przez hobbystów jako rzadko spotykana tutaj roślina ozdobna.
Phytolacca americana L.[2], comummente conhecida como fitolaca[3].[4] ou baga-moira[4][5], é uma planta herbácea vivaz da família Phytolaccaceae, nativa do leste da América do Norte, mas atualmente encontrada na generalidade das regiões de clima temperado, onde por vezes é uma invasora[6]
Dá ainda pelos seguintes nomes comuns: erva-dos-cachos-da-índia[4][5][7], Erva-dos-cântaros (também grafada erva-dos-cancros[4][5] e erva-dos-cancaros[8]), erva-tintureira[4][5][9], tintureira[10][4][5] (não confundir com a Phytolacca dioica, que consigo partilha este nome), uva-da-américa[4][5][11], uva-do-canadá[5], uva-tintureira[4][5], uva-dos-passarinhos[5], uva-de-cão[9], uva-de-rato[9], vermelhão[5][9], gaia-moça[5][9] e vinagreira[5][12] (não confundir com a espécie Rumex acetosa, que com ela partilha este nome comum).
Trata-se de um subarbusto perene, com caule, quadrangular, grosso e suculento, que pode chegar a medir entre 1 e 3 metros de altura.[8] Na base pode, por vezes, ser lenhoso, ao passo que na parte superior tende a ser subdicotómo.[8]
No que toca à coloração, o caule é estriado, variando entre tonalidades esverdeadas e avermelhadas.[4]
Quanto às folhas, são grandes e inteiras, exibem um formato ovado-elíptico[8] ou ovado-lanceoladas[4], de ponta aguda, margem inteira ou ondulada, arredondadas junto à base e por vezes assimétricas. Têm um posicionamento alternado entre si, o pecíolo que as liga ao caule é curto.[4]
Os racimos são erectos, têm eixo glabro, podem chegar aos 30 centímetros de comprimento, ficam posicionados em oposição às folhas.[8]
As flores são hermafroditas, têm em geral 10 estames e 10 carpelos[8] e estão dispostas em inflorescências racemosas lineares, inicialmente erectas, caindo gradualmente à medida que os frutos amadurecem.[4] A floração dá-se de Maio a Agosto.[5]
São compostas por 4 a 5 segmentos no perianto e assumem uma coloração que alterna entre o branco-esverdeado e o cor-de-rosa-arroxeado, consoante o estado de maturidade.[8]
Os frutos são bagas carnudas, pretas a azuladas, com epicarpo enrugado quando maduros, resultantes da coalescência dos carpelos na maturação.[4]
A plântula desenvolve rapidamente uma forte raiz napiforme. No inverno, a parte aérea da planta seca completamente, para reaparecer em torno de abril-maio a partir de um forte turião. A planta cresce em áreas de florestas húmidas, em particular em matas ripícolas, e nas margens dos campos cultivados e nas bermas das estradas, preferindo solos ricos pouco mobilizados e áreas de ruderetum ricas em nitratos. Somente as urtigas e silvas parecem resistir à forte competição que resulta do adensar das populações desta planta.
A espécie é originária da região temperada do leste da América do Norte, com particular destaque para a costa Leste do México e para o estado norte-americano da Virgínia.[8], sendo inicialmente considerada como pertencente à família das Solanaceae[13][14]
Foi introduzida como planta cultivada, ou como acidental, na generalidade das regiões temperadas, onde ganhou carácter ruderal[5], sendo particularmente agressiva nas regiões de clima mediterrânico, onde por vezes é considerada planta invasora e praga agrícola.
Nas últimas décadas tem invadido áreas florestais na França e no resto da Europa, merecendo a classificação de praga vegetal por parte da IUCN (União Internacional para Conservação da Natureza).[6]
Trata-se de uma espécie naturalizada em Portugal[9], marcando presença em Portugal Continental, com incidência em todas as zonas, salvo as alentejanas[6], no arquipélago dos Açores e no arquipélago da Madeira.[4]
É considerada uma planta invasora.[6]
Trata-se de uma espécie ruderal, medrando na orla de caminhos, muros, ruínas, em locais úmbrios e frescos.[8] Medra, ainda, em ermos sáfaros e em espaços arborizados e húmidos.[4]
Historicamente chegou a ser cultivada para servir como planta tintureira, esmagando as bagas sumarentas, para obter o pigmento.[9]
Apesar das variedades com folhas listradas ou manchadas amarelo-rosa serem utilizadas como ornamentais e das folhas jovens serem comestíveis quando sujeitas a branqueamento e cozidas[15], a introdução e cultivo da planta na Europa e em outras regiões temperadas e subtropicais deve-se essencialmente aos usos medicinais e tintureiros das suas bagas. As bagas maduras fornecem por maceração um corante roxo ou carmesim em tempos muito valorizado em tinturaria e para realçar a cor de vinhos tintos considerados pálidos. Em medicina, os frutos, aos quais eram retiradas as sementes tóxicas, eram usadas como catártico (no sentido de laxativo).
A utilização medicinal era comum entre os ameríndios norte-americanos, sendo rapidamente adotada pelos colonos europeus naquele continente e depois trazida para a Europa, onde a planta foi incluída na Pharmacopeia comum, passando a ser cultivada com esse fim.
Os usos medicinais da planta são variados.[16] O uso interno da raiz, sob a forma de uma tintura, é prescrito em doses baixas para tratar várias infeções respiratórias, anginas, artrite e reumatismos.[16][17] Externamente, na forma de pomada ou emplastro, pode tratar problemas de pele, como certas micoses, acne ou sarna.[17] São-lhe também atribuídas propriedades anti-inflamatórias, antivirais e mitogénicos.[16][17]
No entanto, o seu uso ainda é discutível, podendo ser tóxica em grandes doses, pelo que o uso não é recomendado em crianças e mulheres grávidas.[16]
O Dr. Aklilu Lemma, da Universidade Haile Selassie de Addis-Abeba (atualmente Universidade de Addis-Abeba), descobriu que as bagas fornecem uma substância eficaz na luta contra a bilharziose pois apresentam propriedades detergentes e são tóxicas para os moluscos hospedeiros do Schistosoma mansoni.
A toxicidade da baga está comprovada, devendo-se ao seu elevado conteúdo em saponina, apesar de ser consumida em grande quantidade pelas aves, sem qualquer efeito tóxico detetável. A toxicidade das folhas é controversa [15], mas existem relatos de serem, por vezes, fatais para os cavalos.
Esta planta contém betanidina[18] e betanina.[4]
A Phytolacca americana foi descrita por Carlos Lineu, que a mencionou naSpecies Plantarum 1: 441. 1753.[19]
Do que toca ao nome genérico, Phytolacca, deriva da aglutinação do étimo grego antigo: φυτόν (phyton), que significa «planta», com o substantivo latino lacca[20], que significa "vermelho tinto".[21]
Quanto ao epíteto específico, americana, trata-se de uma simples alusão à proveniência geográfica da planta.[21]
Hábito
Inflorescência
Inflorescência
Frutos imaturos
Frutos maduros
Phytolacca americana L., comummente conhecida como fitolaca. ou baga-moira, é uma planta herbácea vivaz da família Phytolaccaceae, nativa do leste da América do Norte, mas atualmente encontrada na generalidade das regiões de clima temperado, onde por vezes é uma invasora
Багаторічна рослина заввишки 1–2(до 3) м. Сильне й борознисте стебло росте прямо, розгалужене, пурпурне, основа може стати дещо деревною. Супротивно розташоване листя розділене на черешок і листову пластину. Листова пластина яйцевидо-ланцетна, матово-зеленого кольору. Має літні білі квіти й осінні чорно-фіолетові ягоди до 1,2 см в діаметрі. Насіння 3 х 2,4–2,5 мм, лінзовідно-ниркоподібні, чорне і гладке. Всі частини рослини отруйні.
Батьківщина: Канада — Онтаріо, Квебек; Сполучені Штати. Широко натуралізований та культивований вид, у тому числі в Середземномор'ї. Це теплолюбна, дещо витривала, в іншому невибаглива рослина, яке процвітає на прямому сонці й у півтіні.
Вирощують як декоративну рослину, в основному через привабливі ягоди. Ягоди можуть бути оброблені для отримання барвника. Молоді пагони навесні можна готувати й вживати в їжу.
.jpg)
Thương lục Mỹ[3] (danh pháp khoa học: Phytolacca americana) là một loài cây lâu năm thân thảo thuộc họ Thương lục (Phytolaccaceae) phát triển đến chiều cao 8 foot (2 mét). Nó có nguồn gốc từ miền đông Hoa Kỳ. Loài cây này có độc.
Nó có lá đơn giản màu lục với cành hơi tím và một rễ cái lớn màu trắng. Hoa màu lục tới trắng, quả mọng tím hoặc gần như đen là nguồn thức ăn của những loài chim hót như Dumetella carolinensis, Mimus polyglottos, Cardinalis cardinalis, Toxostoma rufum, và các động vật nhỏ khác (những loài động vật không chịu tác động bởi chất độc của cây).
Thương lục Mỹ (danh pháp khoa học: Phytolacca americana) là một loài cây lâu năm thân thảo thuộc họ Thương lục (Phytolaccaceae) phát triển đến chiều cao 8 foot (2 mét). Nó có nguồn gốc từ miền đông Hoa Kỳ. Loài cây này có độc.
Nó có lá đơn giản màu lục với cành hơi tím và một rễ cái lớn màu trắng. Hoa màu lục tới trắng, quả mọng tím hoặc gần như đen là nguồn thức ăn của những loài chim hót như Dumetella carolinensis, Mimus polyglottos, Cardinalis cardinalis, Toxostoma rufum, và các động vật nhỏ khác (những loài động vật không chịu tác động bởi chất độc của cây).
Зелёные молодые побеги используют в пищевых целях как спаржу.
В абхазской кухне ягода применяется при засолке огурцов, капусты, острого перца и чеснока, как своего рода специя, придающая терпкость и пряность, придаёт продуктам розово-лиловую окраску.
В винодельческих районах Европы и Азии лаконос американский выращивается ради ягод, дающих краску для вина.
В качестве лекарственного сырья использовали свежий резаный корень лаконоса американского (лат. Radix Phytolaccae americanae recens) и высушенные листья[3].
В американской медицине корни применяют как слабительное средство и средство от кожных болезней. В СССР получали настойку из свежих корней и листьев, которая входила в состав препарата «Акофит», а настойка корней — в состав препарата «Эхинор». В настоящее время не используются[3].
Растение обладает антибактериальной активностью. В Англии и Германии жидкий экстракт и порошок из корней («Фитолакцин») применяют при запорах и для улучшения обмена веществ, наружно — при ревматизме[2].
Алкалоид фитолакцин раздражает слизистую оболочку дыхательных путей, в малых дозах действует успокаивающе на организм, в больших — нарушает рефлекторную деятельность, вызывает одышку, судороги, паралич дыхательного центра[2].
В народной медицине корни используют как слабительное, рвотное, мочегонное и противоглистное средство, а также при заболеваниях почек и язвенной болезни[2].
Листья и молодые побеги в варёном виде употребляют в пищу[2].
Красный сок ягод используют для окрашивания шёлка и шерсти.
Зелёные молодые побеги используют в пищевых целях как спаржу.
В абхазской кухне ягода применяется при засолке огурцов, капусты, острого перца и чеснока, как своего рода специя, придающая терпкость и пряность, придаёт продуктам розово-лиловую окраску.
В винодельческих районах Европы и Азии лаконос американский выращивается ради ягод, дающих краску для вина.
В качестве лекарственного сырья использовали свежий резаный корень лаконоса американского (лат. Radix Phytolaccae americanae recens) и высушенные листья.
В американской медицине корни применяют как слабительное средство и средство от кожных болезней. В СССР получали настойку из свежих корней и листьев, которая входила в состав препарата «Акофит», а настойка корней — в состав препарата «Эхинор». В настоящее время не используются.
Растение обладает антибактериальной активностью. В Англии и Германии жидкий экстракт и порошок из корней («Фитолакцин») применяют при запорах и для улучшения обмена веществ, наружно — при ревматизме.
Алкалоид фитолакцин раздражает слизистую оболочку дыхательных путей, в малых дозах действует успокаивающе на организм, в больших — нарушает рефлекторную деятельность, вызывает одышку, судороги, паралич дыхательного центра.
В народной медицине корни используют как слабительное, рвотное, мочегонное и противоглистное средство, а также при заболеваниях почек и язвенной болезни.
Листья и молодые побеги в варёном виде употребляют в пищу.
垂序商陆（学名：Phytolacca americana），也称“美洲商陆”[1]，为商陆科商陆属下的一个植物种。[2]该植物全株有毒，原产于北美洲。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
ヨウシュヤマゴボウ（洋種山牛蒡、学名: Phytolacca americana[1]）は、ヤマゴボウ科ヤマゴボウ属の多年草。別名はアメリカヤマゴボウ。
花言葉は野生、元気、内縁の妻。
別名の通り北アメリカ原産で、日本では明治時代初期以降に各地で繁殖している帰化植物である。
高さは2m前後に達する。茎は無毛で赤く、根は太く長い。葉は大きく、秋になると紅葉する。
6月から9月にかけて白色ないし薄紅色の花からなる花穂を枝先に付け、夏季に扁平な果実を付けた後に初秋に黒く熟す。熟した果実は柔らかく、潰すと赤紫色の果汁が出る。この果汁は強い染料で、衣服や皮膚に付くとなかなか落ちない。この特性のため、アメリカ合衆国ではポークウィード（Pokeweed）[2]やインクベリー（Inkberry）などとも呼ばれている。
葉と蕾
花
未成熟果
未成熟果
成熟果
ヨウシュヤマゴボウは有毒植物で、全体にわたって毒があり、果実も有毒である。毒性は、根＞葉＞果実の順であるが、果実中の種子は毒性が高い。ブルーベリーと間違って果実を誤食する事故もあり、注意が必要である[3]。
毒成分は、アルカロイドであるフィトラッカトキシン（phytolaccatoxin）、サポニンであるフィトラッカサポニン（phytolaccasaponins）、アグリコンであるフィトラッキゲニン（phytolaccigenin）などである。また、根には硝酸カリウムが多く含まれる。
誤食すると、2時間ほど経過後に強い嘔吐や下痢が起こり、摂取量が多い場合はさらに中枢神経麻痺から痙攣や意識障害が生じ、最悪の場合には呼吸障害や心臓麻痺を引き起こして死に至る。幼児の場合は、種子を破砕した果汁を誤飲すると、果実数粒分でも重篤な症状を引き起こしうるために十分な警戒を要する。
根や種子には、植物タンパク質の一種であるポークウィードマイトジェン（PWM: Pokeweed Mitogen）、ポークウィード抗ウイルスタンパク質（PAP: Pokeweed Anti-viral Protein）などが含まれる。これらの物質も毒性をもつが、同時に有用な薬理作用をもつものと期待され、研究が進められている。
アメリカ合衆国ではかつて着色料として安価なワインなどに用いられたが、毒性を持つために現在は使用されていない。また、かつては主にアラバマ州などの南部地域において、若芽を茹でこぼして毒を抜いた上で食用にするところもあり（ソウルフードを参照）、1969年にトニー・ジョー・ホワイトが発表したヒット曲『ポーク・サラダ・アニー（"Polk Salad Annie"）』の"Polk" とは、豚肉（Pork）ではなく本種のことを指している[4]。
味噌漬けなどに加工して売られている山菜の「山ごぼう」は、本種または近縁の在来種ヤマゴボウとは全く異なる、キク科に属するアザミの一種であるモリアザミか野菜のゴボウの根であり、類縁関係は遠い。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
미국자리공(영어: American pokeweed, poke sallet, dragonberries)은 자리공과에 속하는 독성을 가진 여러해살이 풀이다.
키가 1m 이상이고 2.4m까지 자란다. 꽃은 여름에서 가을에 걸쳐 총상꽃차례를 이루면서 피는데 작고 흰색이며, 5개의 꽃잎을 가지고 있다. 수술은 10개가 있고, 암술은 10개의 심피로 이루어져 있다. 열매는 이삭을 이루고 있어 익으면 늘어지게 된다.
꽃차례
열매
줄기. 붉은 기운이 돈다.
