Carcharhinus sealei és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Els mascles poden assolir els 100 cm de longitud total.[3]
Es troba des de l'Àfrica Oriental fins a la Xina i Austràlia.[3]
Carcharhinus sealei és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Der Schwarzfleckhai (Carcharhinus sealei) ist eine Art der Gattung Carcharhinus innerhalb der Requiemhaie (Carcharhinidae). Das Verbreitungsgebiet liegt in den Küstengebieten des Indischen Ozeans und im Indo-Pazifik.
Der Schwarzfleckhai ist ein für die Gattung vergleichsweise kleiner und schlanker Hai mit einer durchschnittlichen Größe von weniger als 100 cm. Er hat eine graue bis bräunliche Rückenfärbung und einen hellen Bauch. Auf der zweiten Rückenflosse besitzt diese Art einen sehr deutlichen schwarzen Fleck, der die gesamte Flossenspitze einnimmt und vorn hell abgesetzt ist. An den Flanken können helle, undeutliche Streifen auftreten.
Der Hai besitzt eine lange und spitze Schnauze und große, horizontal liegende Augen. Er besitzt eine Afterflosse und zwei Rückenflossen. Die erste Rückenflosse ist vergleichsweise klein und sichelförmig, sie liegt über oder leicht hinter dem freien Ende der Brustflossen. Ein Interdorsalkamm kann vorhanden sein. Die zweite Rückenflosse ist vergleichsweise hoch und beginnt über der Analflosse oder leicht nach hinten versetzt. Die Brustflossen sind relativ breit. Wie alle Arten der Gattung besitzen die Tiere fünf Kiemenspalten und haben kein Spritzloch.
Der Schwarzfleckhai lebt in Küstennähe im Bereich des Kontinentalschelfs sowie an Inselsockeln von der Oberfläche bis in Tiefen von etwa 40 m. Er ernährt sich räuberisch vor allem von verschiedenen Knochenfischen und Wirbellosen.
Er ist wie andere Arten der Gattung lebendgebärend und bildet eine Dottersack-Plazenta aus (plazental vivipar). Die Weibchen bringen nach einer Tragzeit von etwa 9 Monaten ein bis zwei Jungtiere zur Welt. Die Junghaie haben eine Größe von etwa 35 Zentimetern und werden in Küstennähe zur Welt gebracht. Die Geschlechtsreife erreichen die sehr langsam wachsenden Tiere bei einer Länge von ungefähr 70 bis 80 cm.
Das Verbreitungsgebiet des Schwarzfleckhais erstreckt sich im Indischen Ozean und im Indopazifik von der Westküste Afrikas von Südafrika über Mosambik, Tansania, Kenia und Madagaskar über die Küste Pakistans und Indiens bis nach Südostasien und das westliche und nördliche Australien.
Der Schwarzfleckhai (Carcharhinus sealei) ist eine Art der Gattung Carcharhinus innerhalb der Requiemhaie (Carcharhinidae). Das Verbreitungsgebiet liegt in den Küstengebieten des Indischen Ozeans und im Indo-Pazifik.
The blackspot shark (Carcharhinus sealei) is a small species of requiem shark in the family Carcharhinidae found in the tropical Indo-West Pacific Ocean between latitudes 24°N and 30°S, from the surface to a depth around 40 m (130 ft). Its length is a little under one meter (yard) and it is not considered to be dangerous to humans. It feeds mainly on fish, crustaceans, and squid. This shark is also caught in small-scale fisheries for human consumption.
The blackspot shark is a relatively slender species with a streamlined appearance, growing to a length around 95 cm (37 in). The snout is fairly long, pointed or slightly rounded at the tip. The eyes are large, oval, and set horizontally, and are protected by a nictitating membrane on the lower side. The flaps of skin beside the nostrils are triangular, and the furrows on the upper lip are short. Usually, 12 tooth rows occur on either side of both top and bottom jaws, but the number can vary from 11 to 13. The upper teeth have strongly serrated oblique cusps and smooth-edged cusplets, and the lower teeth have oblique cusps, either serrated or smooth. The hindermost of the five gill slits is above the origin of the pectoral fins, and no spiracles occur. The first dorsal fin is long, narrow, and curved (falcate) and has a short rear tip. It is either pointed or narrowly rounded at the apex and its origin is directly over the free posterior end of the pectoral fins. The second dorsal fin is relatively large. It also has a short rear tip and its origin is slightly behind the origin of the anal fin. The pectoral fins are falcate, long and narrow, and taper to a blunt point. No fleshy keel exists along the sides of the caudal peduncle. The caudal fin is about one-fifth of the total length of the shark, the dorsal lobe is elongated and has a notch in the lower margin near the tip and the ventral lobe is smaller, markedly falcate, and has a more rounded tip. The body colour is brownish or silvery grey on the dorsal surface and pale grey on the ventral surface, with an inconspicuous pale stripe running along the flank. A large, triangular black spot is on the second dorsal fin which covers at least half of the fin. The other fins have no distinctive markings, but do have pale posterior edges.[3][4]
The blackspot shark can be confused with the whitecheek shark (Carcharhinus dussumieri),[5] but that species has a triangular first dorsal fin that is only slightly falcate, and a small second dorsal fin that merely has a dark margin.[6]
The blackspot shark is native to the Indian and Pacific Oceans, where it is found on the continental shelves and shallow water around islands from the surf line to depths of about 40 m (130 ft). It is not usually found in estuaries and may be intolerant of low-salinity water. In the Indian Ocean, it is found along the east coast of Africa from South Africa and Madagascar to Kenya. It is present in the water around the Seychelles and Mauritius, and further east, it is present around the coasts of Pakistan, India, and Sri Lanka. In the western Pacific Ocean, it is found along the coasts of Thailand, Vietnam, China, Indonesia, New Guinea, and northern and western Australia.[3] In South Africa, the species seems to be resident, but some increase in numbers occurs during the summer.[3]
The blackspot shark feeds on small fish, crustaceans, and squid, and is not dangerous to man.[3] It is a fast-growing, short-lived species. It is mature at about one year old at a length around 70 cm (28 in) and can live for five years or more. Like other members of its genus, the blackspot shark is viviparous. The gestation period is about 9 months and one or two offspring develop at one time in the uterus. At first, the embryos are sustained by a yolk sac, but later a placenta develops. Off the coast of Natal, the juvenile sharks are born in spring.[7]
The blackspot shark is listed as vulnerable by the IUCN in its Red List of Threatened Species. Detailed surveys of population size have not been done, but the population is believed to be in decline. The shallow waters in which the fish live are intensively fished with longlines and gillnets, and the blackspot shark may be overexploited through overfishing. It is sold in local markets and its flesh is used for human consumption.[1]
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) 
The blackspot shark (Carcharhinus sealei) is a small species of requiem shark in the family Carcharhinidae found in the tropical Indo-West Pacific Ocean between latitudes 24°N and 30°S, from the surface to a depth around 40 m (130 ft). Its length is a little under one meter (yard) and it is not considered to be dangerous to humans. It feeds mainly on fish, crustaceans, and squid. This shark is also caught in small-scale fisheries for human consumption.
El tiburón alinegro (Carcharhinus sealei) es una especie de elasmobranquio carcarriniforme de la familia Carcharhinidae .
Los machos pueden alcanzar los 100 cm de longitud total.[2]
Se encuentra desde África Oriental hasta China y Australia.[2]
El tiburón alinegro (Carcharhinus sealei) es una especie de elasmobranquio carcarriniforme de la familia Carcharhinidae .
Carcharhinus sealei Carcharhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Carcharhinus sealei Carcharhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Carcharhinus sealei est un requin tropical de l'océan Indien et du Pacifique ouest, de la surface à 40 m de fond. Il atteint 1 m.
Carcharhinus sealei (Pietschmann, 1913) è uno squalo del genere Carcharhinus e della famiglia Carcharhinidae.
Vivono nell'Oceano Pacifico occidentale e nell'Oceano Indiano. La sua presenza è stata registrata dell'Africa orientale alla Cina ed all'Australia. Spesso viene confuso con il Carcharhinus dussumieri e viene chiamato Carcharhinus tjutjot e Carcharhinus menisorrah.
Abitano le piattaforme continentali ed insulari, dalla linea del surf sino alla linea intertidale ed alle acque più profonde[1]
La lunghezza massima è di circa 1 metro[2]. Questo squalo è piccolo e snello, con un muso allungato ed arrotondato, grandi occhi ovali e denti dotati di cuspidi oblique. La seconda pinna dorsale ha una punta nera facile da riconoscere che copre più di metà della pinna, mentre le altre pinne sono a tinta unita[3]. Il dorso è grigiastro o bruno, mentre il ventre è bianco[4].
Si nutrono di piccoli pesci ossei, inclusi cavallucci marini, nonché di gamberi e di calamari[4]
Spesso viene catturato nelle reti dai pescatori a terra[6]. Viene utilizzato per la sua carne[1]
Carcharhinus sealei (Pietschmann, 1913) è uno squalo del genere Carcharhinus e della famiglia Carcharhinidae.
De zwartstiphaai[3] (Carcharhinus sealei) is een haai uit de familie van de requiemhaaien.[4][5]
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Carcharhinus sealei – gatunek drapieżnej ryby chrzęstoszkieletowej z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Zamieszkuje tropikalne wody przybrzeżne na wschodzie Oceanu Indyjskiego oraz na południowym zachodzie Pacyfiku. Preferuje wody wzdłuż górnych półek szelfów kontynentalnych i wyspowych, nie przekraczające 40 metrów głębokości. Posiada wydłużony wrzecionowaty korpus oraz stosunkowo wąską głowę o tępo zakończonym pysku z małym V-kształtnym otworem gębowym. Grzbiet rekina przybiera różną barwę, od jasnoszarej po ciemnobrązową. Spód i boki są nieco jaśniejsze, barwy srebrnej lub białej. Charakterystyczną cechą dla tego gatunku jest czarna plamka na drugiej płetwie grzbietowej.
Podobnie jak inne żarłaczowate jest żyworodny. Po trwającej 9 miesięcy ciąży samice rodzą od 1 do 2 młodych, mierzących 32-37 cm długości. Dorosłe osobniki osiągają 85-90 cm długości i dożywają 5 lat lub więcej. Dieta składa się głównie z małych ryb kostnoszkieletowych, rzadziej głowonogów lub skorupiaków. Wśród pasożytów tego gatunku wyróżnia się widłonogi oraz tasiemce z rzędu Trypanorhyncha. Z powodu intensywnych połowów oraz z uwagi na możliwość przełowienia Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznała C. sealei za gatunek bliski zagrożenia.
Gatunek ten został po raz pierwszy opisany w 1910 roku przez amerykańskiego zoologa Alvina Seale'a jako Carcharias borneensis[3]. Nazwy tej użył jednak już wcześniej Pieter Bleeker w 1858 roku do opisania C. borneensis[4], dlatego też austriacki ichtiolog Viktor Pietschmann dokonał powtórnego opisu w 1913 roku, nadając epitet gatunkowy sealei[5], honorujący autora pierwszego opisu[6]. Holotypem był osobnik wyłowiony w pobliżu malezyjskiego miasta Sandakan, skatalogowany pod numerem BSMP 2720 w zbiorach malezyjskiego Departamentu Rolnictwa. Okaz ten, wraz z wieloma innymi, został zniszczony podczas Bitwy o Manilę w 1945 roku. W 2012 roku William White dokonując redyskrypcji C. sealei, wyznaczył neotyp gatunku – CSIRO H 4919–04 (młody samiec mierzący 37,3 cm, pozyskany w 1996 roku przez Petera Lasta z rynku rybackiego w Sandakan)[7].
Niekiedy za synonim C. sealei podaje się Carcharhinus menisorrah, uważany również za synonim żarłacza jedwabistego (C. falciformis) i żarłacza rafowego (C. amblyrhynchos). Spowodowane jest to tym, że osobniki opisywane dawniej jako C. menisorrah w rzeczywistości były przedstawicielami kilku różnych gatunków[8].
W pracy dotyczącej badań filogenetycznych żarłaczowatych na podstawie cech morfologicznych, opublikowanej w 1982 roku, Jack Garrick uznał, że C. sealei jest najbliżej spokrewniony z C. dussumieri i C. acronotus[9]. W 1988 roku Leonard Compagno, opierając się na badaniach fenetycznych, umieścił go w grupie wraz z C. porosus, C. sorrah, C. fitzroyensis, C. dussumieri, C. borneensis, C. macloti i C. hemiodon[10]. Analiza filogenetyczna na podstawie danych allozymowych, opublikowanych przez Gavina Naylora w 1992 roku, wskazuje, że gatunek ten tworzy klad z C. porosus, siostrzany dla C. limbatus[11]. Z badań molekularnych czterech loci mitochondrialnych (COI, NADH-2, CytB, 16S RNA) oraz jednego locus jądrowego (Rag-1) przeprowadzonych w 2011 roku przez Ximenę Velez-Zuazo wynika, że C. sealei jest najbliżej spokrewniony z C. dussumieri[12].
Badania przeprowadzone przez Naylora i innych w 2012 roku wskazały, że populacja zamieszkująca wybrzeża północnej Australii wykazuje różnice wystarczające do uznania jej za osobny gatunek[13]. Po potwierdzeniu tego założenia William White wskrzesił C. coatesi[7]. Ponadto późniejsze badania przyczyniły się do opisania kolejnego gatunku z "podgrupy sealei" – C. humani, który występuje na wschodzie Oceanu Indyjskiego[14]. Gatunki te (wraz z C. dussumieri i C. tjutjot) są jednymi z bardziej bazalnych spośród przedstawicieli rodzaju Carcharhinus i zajmują pośrednią pozycję na drzewie ewolucyjnym żarłaczowatych[15].
Rekin ten zamieszkuje tropikalne wody przybrzeżne na wschodzie Oceanu Indyjskiego oraz na południowym zachodzie Pacyfiku. Spotykany jest w wodach Zatoki Tajlandzkiej, Morza Jawajskiego, Morza Celebes, Morza Sulu i Cieśniny Makasarskiej, u wybrzeży Kambodży, Wietnamu, Tajlandii, Malezji, Filipin, Indonezji, w wodach wokół Sumatry, Celebes, Jawy, Borneo, Panay, Negros i Luzon[7]. Compagno podał również południowo-wschodnie wybrzeża Afryki, wody wokół Madagaskaru i Sri Lanki oraz południowe wybrzeża Chin jako miejsce występowania tego rekina[16], lecz dane zostały uznane za niepewne, gdyż mogą dotyczyć blisko spokrewnionego C. humani, a nie C. sealei[7][14].
Drapieżnik ten preferuje wody wzdłuż górnych półek szelfów kontynentalnych i wyspowych, nie przekraczające 40 metrów głębokości. Sporadycznie spotykany jest głębiej. Rzadko występuje w pobliżu ujść rzek oraz estuariów. Może to wskazywać na nietolerancję wód o niskim zasoleniu[16].
Rekin ten posiada wydłużony wrzecionowaty korpus oraz stosunkowo wąską głowę o tępo zakończonym pysku z małym V-kształtnym otworem gębowym. W szczękach mieści się kilka rzędów małych zębów – pierwszy z nich ułożony jest pionowo, a każdy kolejny coraz bardziej pochylony ku tyłowi. W razie utraty któregoś z zębów na jego miejsce przesuwa się następny z kolejnego rzędu. Górne zęby są dużo większe od dolnych. Krawędzie u szczytu blaszki górnych zębów są ostre i gładkie. Dośrodkowa dolna krawędź jest lekko ząbkowana, na odśrodkowej stronie mieszczą się duże regularne ostre wyrostki. Dolne zęby są niskie i posiadają stosunkowo szeroką podstawę. Blaszka zęba jest mała i posiada gładkie krawędzie. W szczęce mieści się 24–28 zębów, a w żuchwie od 22 do 27. Osadzone po bokach spodniej strony pyska nozdrza są stosunkowo duże i posiadają małe księżycowate fałdy skórne. Duże okrągłe oczy wyposażone są w fałdy półksiężycowate spojówek (ochraniające migotkę). Źrenice są duże i okrągłe. Po bokach głowy mieści się pięć małych równych szczelin skrzelowych. Na spodzie pyska rekin posiada liczne elektroreceptory zwane ampułkami Lorenziniego[7][16].
Dość duża płetwa grzbietowa ma kształt lekko zakrzywionego ku tyłowi sierpa i wolną długą końcówkę na dole dystalnej krawędzi. Druga niska trójkątna płetwa grzbietowa jest kilkukrotnie mniejsza od pierwszej. Umiejscowiona jest tuż nad płetwą odbytową. Pomiędzy płetwami grzbietowymi występuje delikatny łuk (interdorsal ridge). Płetwy piersiowe są większe i szersze od pierwszej płetwy grzbietowej i posiadają nieznacznie wygiętą ku tyłowi dystalną krawędź. Ulokowane są tuż za piątą parą szczelin skrzelowych[7][16].
Małe płetwy brzuszne posiadają prostą dystalną krawędź. U samca z wewnętrznej, tylnej części płetw brzusznych wykształcił się narząd kopulacyjny zwany pterygopodium. Płetwa odbytowa jest nieco większa od drugiej płetwy grzbietowej. Posiada zaokrąglony sierpowaty wierzchołek oraz zagiętą dystalną krawędź, która zakończona jest długą wolną końcówką. Na końcu ogona mieści się proporcjonalnie mała heterocerkiczna płetwa ogonowa. Na końcu jej górnego płata mieści się trójkątny fałd skórny, poprzedzony wyraźnym wcięciem. Gatunek ten posiada 146–163 kręgów[7][16].
Skórę rekina pokrywają romboidalne połyskujące łuski plakoidalne. Grzbiet rekina przybiera różną barwę, od jasnoszarej po ciemnobrązową. Spód i boki są nieco jaśniejsze, barwy srebrnej lub białej. Głowa oraz proksymalna krawędź płetwy ogonowej są ciemniejszej barwy niż reszta ciała. Na drugiej płetwie grzbietowej znajduje się czarna plamka, zajmująca powierzchnie prawie całej płetwy, niekiedy rozciągająca się aż po grzbiet rekina. Na bokach ciała występują często duże jasne plamki. Dorosłe C. sealei osiągają maksymalnie 85-90 cm[7], choć istnieją niepewne doniesienia o osobnikach metrowej długości[17].
Główny składnik diety C. sealei stanowią małe ryby kostnoszkieletowe (w tym pławikoniki). Rzadziej odżywia się głowonogami (kałamarnicami i dziesięciornicami), skorupiakami (krewetkami) i ślimakami morskimi[18]. Wśród pasożytów tego gatunku wyróżnia się widłonogi (Perissopus dentatus i Pseudopandarus longus)[19] oraz tasiemce z rzędu Trypanorhyncha (Otobothrium carcharidis)[20]. Larwy tasiemców bytują się w skorupiakach i rybach. Po zjedzeniu ich przez rekina tasiemiec rozwija się w formę dorosłą. Trypanorhyncha bytują w górnych fragmentach jelita[21]. Widłonogi zagnieżdżają się w okolicach skrzeli oraz w jamie ustnej rekina[19].
Podobnie jak inne żarłaczowate jest żyworodny[16]. Kopulacja odbywa się za pomocą pterygopodium, narządu wykształconego z dystalnych fragmentów płetw brzusznych samca. Samice posiadają jeden funkcjonalny jajnik oraz dwie macice. Embriony w ciele matki zużywają zapasy żółtka z pęcherzyka żółtkowego, który później łączy się ze ścianą macicy, tworząc tzw. łożysko żółtkowe, dzięki któremu dostarczane jest pożywienie z organizmu matki[22]. Po trwającej 9 miesięcy ciąży samice rodzą od 1 do 2 młodych[10]. Samice zachodzą w ciążę często co rok[6]. Nowonarodzone młode mierzą 32-37 cm długości. Samce osiągają dojrzałość płciową przy długości 70 cm, a samice po osiągnięciu 80 cm[7]. W przypadku obu płci trwa to około roku. Rekin ten może żyć 5 lat lub więcej[23].
Rekin ten z uwagi na niewielkie rozmiary uważany jest za niegroźnego dla ludzi[16]. Poławiany jest za pomocą takli i sieci skrzelowych na wszystkich obszarach występowania na potrzeby przemysłu, jak i przez miejscowych rybaków. Czasami znajdowany jako przyłów[2]. Płetwy nie mają większego znaczenia ekonomicznego[24]. Mięso sprzedawane jest na lokalnych rynkach i spożywane. Brak danych na temat wielkości i stanu populacji tego gatunku, choć uważa się, że jego liczebność spada. Z powodu intensywnych połowów oraz z uwagi na możliwość przełowienia Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznała C. sealei za gatunek bliski zagrożenia i wpisała do Czerwonej księgi gatunków zagrożonych[2].
Carcharhinus sealei – gatunek drapieżnej ryby chrzęstoszkieletowej z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Zamieszkuje tropikalne wody przybrzeżne na wschodzie Oceanu Indyjskiego oraz na południowym zachodzie Pacyfiku. Preferuje wody wzdłuż górnych półek szelfów kontynentalnych i wyspowych, nie przekraczające 40 metrów głębokości. Posiada wydłużony wrzecionowaty korpus oraz stosunkowo wąską głowę o tępo zakończonym pysku z małym V-kształtnym otworem gębowym. Grzbiet rekina przybiera różną barwę, od jasnoszarej po ciemnobrązową. Spód i boki są nieco jaśniejsze, barwy srebrnej lub białej. Charakterystyczną cechą dla tego gatunku jest czarna plamka na drugiej płetwie grzbietowej.
Podobnie jak inne żarłaczowate jest żyworodny. Po trwającej 9 miesięcy ciąży samice rodzą od 1 do 2 młodych, mierzących 32-37 cm długości. Dorosłe osobniki osiągają 85-90 cm długości i dożywają 5 lat lub więcej. Dieta składa się głównie z małych ryb kostnoszkieletowych, rzadziej głowonogów lub skorupiaków. Wśród pasożytów tego gatunku wyróżnia się widłonogi oraz tasiemce z rzędu Trypanorhyncha. Z powodu intensywnych połowów oraz z uwagi na możliwość przełowienia Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznała C. sealei za gatunek bliski zagrożenia.
Svartfläckshajen (Carcharhinus sealei) tillhör familjen gråhajar och finns i Indiska oceanen och Stilla havet mellan latituderna 24 ° N och 30 ° S, från vattenytan till 40 meters djup. Dess längd är upp till cirka 1,5 m.
Denna hajrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Svartfläckshajen (Carcharhinus sealei) tillhör familjen gråhajar och finns i Indiska oceanen och Stilla havet mellan latituderna 24 ° N och 30 ° S, från vattenytan till 40 meters djup. Dess längd är upp till cirka 1,5 m.
Загальна довжина досягає 95-100 см. Середні розміри — 70-80 см. Голова помірно невелика. Морда довга й закруглена. Очі великі, овальної форми, з мигательною перетинкою. У неї 5 пар зябрових щілин. Рот помірного розміру, дугоподібний. Зуби гострі, зі скошеною верхівкою. На нижній щелепі зуби більш вузькі ніж на верхній. Тулуб стрункий, веретеноподібний. Грудні плавці широкі, середнього розміру, з округленими кінцівками. Має 2 спинних плавця. передній плавець значно більше за задній. Передній спинний плавець має серпоподібну форму. Розташовано позаду грудних плавців. Задній спинний плавець розташовано дещо позаду анального плавця. Хвостовий плавець гетероцеркальний, верхня лопать набагато перевищує нижню.
Забарвлення спини сіре або сіро-коричневе. Черево має білий колір. На кінчику заднього спинного плавця присутня чорна пляма, що є характерною ознакою цього виду сірих акул.
Тримається на глибині до 40 м, у прибережних водах, серед коралових рифів з піщаним ґрунтом, на континентальному шельфі. Живиться дрібними костистими акулами, креветками, кальмарами. Небезпеку для неї становлять акули-молоти, тигрові та рифові акули.
Статева зрілість настає у віці 1 року та розмірі 60-70 см. Це живородна акула. Вагітність триває 9 місяців. Самиця народжує 1-2 акуленят завдовжки 33-45 см.
М'ясо їстівне, акула є об'єктом вилову рибалок-аматорів. Для людини не становить загрози.
Тривалість життя 5 років.
Мешкає уздовж африканського узбережжя від ПАР до Кенії й Сейшельських островів, також біля Мадагаскару та Маврикію. Також зустрічається біля Пакистану, західного узбережжя Індії, Шрі-Ланки, Малайзії, Індонезії, Філіппін, від Таїланду до Китаю, північної Австралії.
Carcharhinus sealei là một loài cá mập trong chi Carcharhinus. Loài cá này phân bố ở Ấn Độ-Tây Thái Bình Dương nhiệt đớ giữa vĩ độ 24 ° B và 30 ° N, từ bề mặt đến độ sâu khoảng 40 mét (130 ft). Chiều dài của chúng là dưới một mét một chút và nó không được coi là nguy hiểm cho con người. Chúng chủ yếu ăn cá, động vật giáp xác, và mực. Loài cá mập này cũng bị con người đánh bắt quy mô nhỏ để tiêu thụ.
Carcharhinus sealei là một loài cá mập trong chi Carcharhinus. Loài cá này phân bố ở Ấn Độ-Tây Thái Bình Dương nhiệt đớ giữa vĩ độ 24 ° B và 30 ° N, từ bề mặt đến độ sâu khoảng 40 mét (130 ft). Chiều dài của chúng là dưới một mét một chút và nó không được coi là nguy hiểm cho con người. Chúng chủ yếu ăn cá, động vật giáp xác, và mực. Loài cá mập này cũng bị con người đánh bắt quy mô nhỏ để tiêu thụ.
Carcharhinus sealei (Pietschmann, 1913)
Синонимы
Серая акула Сейла (лат. Carcharhinus sealei) — вид хрящевых рыб из семейства серых акул (Carcharhinidae).
Серая акула Сейла обитает в тропических водах между 24°с.ш. и 30°ю.ш. у берегов ЮАР, Кении, Мадагаскара, Сейшельских островов, о. Маврикий, Индонезии, Филиппин, Северной Австралии, Новой Гвинеи и у юго-западного побережья Индии[1]. Предпочитает держаться у прибрежных рифов с песчаным дном на глубине не более 40 м.
У акулы Сейла стройное тело с длинной закруглённой мордой, крупные овальные глаза, зубы со скошенной вершиной. Первый спинной плавник сравнительно невелик, второй спинной плавник крупный, его высота составляет от 3 до 5 % длины тела., его основание лежит позади анального плавника. Грудные плавники небольшие, со слегка заостренными кончиками. На конце второго спинного плавника имеется тёмное пятно, остальные плавники окрашены равномерно[2]. Окрас серо-коричневый, брюхо белое[1].
Питается в основном костистыми рыбами, креветками и кальмарами.
Подобно прочим представителям рода серых акул, серые акулы Сейла являются живородящими; развивающиеся эмбрионы получают питание посредством плацентарной связи с матерью, образованной опустевшим желточным мешком. В помёте 1 или 2 акулёнка. Размер новорожденных составляет 33—45 см[3]. Беременность длится 9 месяцев[1]. Максимальная зарегистрированная длина — 1 м, средняя длина 0,6—0,8 м. Половая зрелость наступает при длине 0,6-0,7 м в возрасте около 1 года. Максимальная продолжительность жизни 5 лет.[3].
Этот вид не представляет опасности для человека. Серые акулы Сейла являются объектом кустарного и небольшого коммерческого рыболовства, также их ловят рыболовы-любители[1]. Мясо используется для потребления человеком в пищу. Международный союз охраны природы (МСОП) присвоил этому виду статус сохранности «Близкий к уязвимому положению» (NT), хотя лишь неполнота данных не позволила присвоить ему статус «Уязвимый» (VU)[3].
Серая акула Сейла (лат. Carcharhinus sealei) — вид хрящевых рыб из семейства серых акул (Carcharhinidae).
