Die Blaasoppe, Tobies en Blaasvisse (Tetraodontidae) is 'n vis-familie wat hoort tot die orde Tetraodontiformes. Daar is ongeveer twintig genera met 125 spesies wat hoort tot dié familie en 32 van die spesies kom aan die Suid-Afrikaanse kus voor.
Die uitstaande kenmerk van die familie is hulle vermoë om hulle self op te blaas deur water of lug in te neem. Hulle doen dit as 'n afskrik middel en verdedigings meganisme. Wanneer die gevaar verby is, blaas hulle weer af. Hulle word ook Blaasvisse genoem vanweë die gewoonte om sand van 'n prooi te blaas wat wegkruip met 'n straal water.
Daar is twee tande in elke kaak wat die vis 'n papegaaimond voorkoms gee. Die gee aanleiding tot die vis se naam want Tetraodon beteken vier. Die grootte wissel van 6 – 15 cm en die familie kom voor op die bodem tot op dieptes van 400 m. Die familie is omnivore en eet letterlik enige iets: alge, sponse, seeanemone, skaaldiere, slakke en korale.
Die vel van die familie bevat 'n toksien genaamd tetrodotoksien. Die toksien is giftig en mense, katte en ander soogdiere sterf indien hulle die toksien inneem. Selfs vlieë wat dooie blaasoppe eet vrek. Tog word die vis geëet in Japan en staan bekend as Fugu. Visse soos barrakuda en tuna eet egter die familie en word nie geaffekteer deur die toksien nie. Daar is tans nog geen verklaring hiervoor nie.
Die volgende genera en spesies kom aan die Suid-Afrikaanse kus voor:
Witspikkel-blaasop (Arothron hispidus)
Swartrand-blaasop (Arothron immaculatus)
Swartspikkel-blaasop (Arothron nigropunctatus)
Ster-blaasop (Arothron stellatus)
Saal-tobie (Canthigaster coronata)
Model-tobie (Canthigaster valentini)
Die Blaasoppe, Tobies en Blaasvisse (Tetraodontidae) is 'n vis-familie wat hoort tot die orde Tetraodontiformes. Daar is ongeveer twintig genera met 125 spesies wat hoort tot dié familie en 32 van die spesies kom aan die Suid-Afrikaanse kus voor.
Tetraodontidae ye una familia de peces principalmente marinos y d'estuarios que pertenez al orde de los Tetraodontiformes. La familia inclúi numberoses especies, que reciben nomes tales como pez globo, tamién llamáu puercuspín de mar, o avestruz de mar (coloquialmente).[1] Reciben estes denominaciones por tener la capacidá d'enchese, tomando agua o aire, cuando son atacaos o s'asusten, multiplicando delles vegaes el so tamañu faciendo imposible que l'atacante pueda tragalo.
Morfolóxicamente son similares al pez erizo col cual atópense emparentaos, que tien grandes escayos esternos (a diferencia de los escayos escondíos y más delgaes de Tetraodontidae, que solo son visibles cuando'l pexe encher). El nome científicu fai referencia a los cuatro grandes dientes, que s'atopen fitos a una placa cimera ya inferior, que son utilizaos pa entartallar los cascos de crustáceos y moluscos les sos preses naturales.
Polo xeneral considérase que los pexes globu son el segundu vertebráu más venenosu del mundu, dempués de la xaronca dorada venenosa. Ciertos órganos internos, tales como'l fégadu, y dacuando la piel, contienen tetradotoxina o tetrogodina y son por demás tóxicos pa la mayoría de los animales que los peracaben; sicasí, la carne de delles especies ye considerada un manxar en Xapón ( 河豚, pronunciáu fugu), Coria ( 복 bok o 복어 bogeo ), y China ( 河豚 hétún) cuando ye preparada por chefs especialmente entrenaos que saben qué parte puede ser consumida y cuánta cantidá ye seguro inxerir.
Tetraodontidae contién a lo menos unes 120 especies de pez globo en 28 xéneros.[1] Polo xeneral son habitantes de los trópicos, son pocu frecuentes en zones templaes, y nun habiten n'agües fríes. Polo xeneral son de tamañu pequeñu a medianu (30 cm a 50 cm), anque unes poques especies pueden llegar a midir más de 100 cm. Habiten a non más de 300 m de fondura, principalmente en zones de petones de coral.[2]
Ye una potente neurotoxina que s'atopa principalmente nes coraes (por casu, fégadu, ovarios, testículos) de munches especies de peces tetraodóntidos y diodóntidos, como'l pexe globu. El so ingesta fai menguar toles constantes vitales cuidao que interfier na conductividá neuromuscular. Concretamente bloquia d'una forma específica les canales de sodiu, que s'atopen ente otros, na membrana de les neurones, y son los responsables de la xeneración de potencial d'aición potenciales d'aición (por depolarización de membrana hasta algamar el nivel estragal de disparu), lo que n'última instancia produz la tresmisión nerviosa. D'esta forma, en presencia de TTX les neurones son incapaces de producir potenciales d'aición y nun pueden producir impulsos que dexen a los músculos contraer.
En 2012, un fotógrafu submarín xaponés filmó a machos de la especie Torquigener albomaculosus mientres esculpíen grandes estructures xeométriques circulares, nel sable del fondu marín, en Amami Ōshima, Xapón. Les estructures aparentemente sirven p'atraer femes y apurri-yos un llugar seguru por que depositen los sos güevos.[3]
Tetraodontidae ye una familia de peces principalmente marinos y d'estuarios que pertenez al orde de los Tetraodontiformes. La familia inclúi numberoses especies, que reciben nomes tales como pez globo, tamién llamáu puercuspín de mar, o avestruz de mar (coloquialmente). Reciben estes denominaciones por tener la capacidá d'enchese, tomando agua o aire, cuando son atacaos o s'asusten, multiplicando delles vegaes el so tamañu faciendo imposible que l'atacante pueda tragalo.
Morfolóxicamente son similares al pez erizo col cual atópense emparentaos, que tien grandes escayos esternos (a diferencia de los escayos escondíos y más delgaes de Tetraodontidae, que solo son visibles cuando'l pexe encher). El nome científicu fai referencia a los cuatro grandes dientes, que s'atopen fitos a una placa cimera ya inferior, que son utilizaos pa entartallar los cascos de crustáceos y moluscos les sos preses naturales.
Polo xeneral considérase que los pexes globu son el segundu vertebráu más venenosu del mundu, dempués de la xaronca dorada venenosa. Ciertos órganos internos, tales como'l fégadu, y dacuando la piel, contienen tetradotoxina o tetrogodina y son por demás tóxicos pa la mayoría de los animales que los peracaben; sicasí, la carne de delles especies ye considerada un manxar en Xapón ( 河豚, pronunciáu fugu), Coria ( 복 bok o 복어 bogeo ), y China ( 河豚 hétún) cuando ye preparada por chefs especialmente entrenaos que saben qué parte puede ser consumida y cuánta cantidá ye seguro inxerir.
Tetraodontidae contién a lo menos unes 120 especies de pez globo en 28 xéneros. Polo xeneral son habitantes de los trópicos, son pocu frecuentes en zones templaes, y nun habiten n'agües fríes. Polo xeneral son de tamañu pequeñu a medianu (30 cm a 50 cm), anque unes poques especies pueden llegar a midir más de 100 cm. Habiten a non más de 300 m de fondura, principalmente en zones de petones de coral.
La família dels tetraodòntids (Tetraodontidae) és constituïda per peixos actinopterigis de l'ordre dels tetraodontiformes present a les àrees de clima tropical i subtropical de l'Atlàntic, l'Índic i el Pacífic, tot i que n'hi ha també d'aigua dolça.[2][3] Són completament absents d'aigües fredes.[4] La carn d'algunes espècies és considerada una menja exquisida al Japó i Corea. Cal fer servir guants gruixuts en manipular-los per evitar possibles enverinaments o mossegades en treure'ls l'ham.[4]
Poden arribar als 90 cm de llargària màxima segons l'espècie. Tenen el bec fort. Són capaços de moure els ulls de forma independent l'un de l'altre. Moltes espècies poden canviar els seus colors en resposta als canvis ambientals, de manera semblant a com ho faria un camaleó. Sense aletes pelvianes. No tenen costelles. Algunes espècies contenen tetraodontoxina a la pell, els teixits musculars, la sang, les vísceres (en especial, el fetge i els intestins) o en les gònades durant la temporada de fresa. Són capaços d'inflar el seu cos robust succionant aigua (o aire si es troben fora de l'aigua).[3][2][4]
Els ous són dipositats en un niu i, presumiblement, protegits pels pares.[3] Algunes espècies són omnívores, mentre que d'altres tenen preferència per alguns invertebrats (eriçons de mar, estrelles de mar, porífers, coralls, crancs, musclos, cucs i tunicats) o algues.[3][2]
Arothron sp.
La família dels tetraodòntids (Tetraodontidae) és constituïda per peixos actinopterigis de l'ordre dels tetraodontiformes present a les àrees de clima tropical i subtropical de l'Atlàntic, l'Índic i el Pacífic, tot i que n'hi ha també d'aigua dolça. Són completament absents d'aigües fredes. La carn d'algunes espècies és considerada una menja exquisida al Japó i Corea. Cal fer servir guants gruixuts en manipular-los per evitar possibles enverinaments o mossegades en treure'ls l'ham.
Čtverzubcovití (Tetraodontidae) je čeleď ryb z řádu čtverzubci (Tetraodontiformes). Zástupcem této čeledi je např. čtverzubec rudoploutvý.
Na rozdíl od blízko příbuzné čeledi Diodontidae jim chybějí ostny. Břišní ploutve chybějí. Jejich maso je jedovaté. Druhy rodu Tetraodon (ke kterému patří i několik sladkovodních druhů) se dokáží nafouknout celé, zatímco druhy rodu Canthigaster se dokáží nafouknout jen částečně, aby odstrašily dravce.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Štvorzubcovité na slovenské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu čtverzubcovití ve Wikimedia Commons
Čtverzubcovití (Tetraodontidae) je čeleď ryb z řádu čtverzubci (Tetraodontiformes). Zástupcem této čeledi je např. čtverzubec rudoploutvý.
Kuglefisk-familien (Tetraodontidae) er en familie af tropiske saltvandsfisk. Primære føde er skaldyr, men i princippet er de altædende. Navnet skyldes en forsvarsmetode med at puste sig op sådan at en samling pigge, som normalt ligger ned, bliver rejst og stritter ud til alle sider. Derudover er de ekstremt giftige takket være tetradotoxin, men alligevel er flere af arterne efterspurgte spisefisk (fugu).
Familie: Tetraodontidae
Kuglefisk-familien (Tetraodontidae) er en familie af tropiske saltvandsfisk. Primære føde er skaldyr, men i princippet er de altædende. Navnet skyldes en forsvarsmetode med at puste sig op sådan at en samling pigge, som normalt ligger ned, bliver rejst og stritter ud til alle sider. Derudover er de ekstremt giftige takket være tetradotoxin, men alligevel er flere af arterne efterspurgte spisefisk (fugu).
Die Familie der Kugelfische (Tetraodontidae = Vierzähner) gehört zur Unterordnung der Kugelfischähnlichen (Tetraodontoidei) in der Ordnung Kugelfischartigen (Tetraodontiformes). Zu den Kugelfischen gehören etwa 200 Arten. Ihre Körperlänge variiert zwischen 2 Zentimetern beim Zwerg- oder Erbsenkugelfisch (Carinotetraodon travancoricus) und 120 Zentimetern beim Riesenkugelfisch (Arothron stellatus).
Obwohl es immer wieder zu tödlichen Vergiftungen kommt, gilt zubereiteter Kugelfisch, der auch als Fugu bekannt ist, in Japan, Korea und China als Delikatesse.[1]
Die Körperform von Kugelfischen weicht stark von der typischen Fischgestalt ab. Er hat eine rundliche, gedrungene Gestalt. Kopf und Augen sind stark ausgebildet. Der schnabelähnliche Beißapparat besteht aus zu Zahnleisten verwachsenen Zähnen, wobei je zwei Zahnleisten oben und unten stehen. Hierauf bezieht sich auch die wissenschaftliche Namensgebung dieser Familie hochentwickelter Knochenfische: Tetraodontidae = Vierzähner. Ihre lederartige, widerstandsfähige Haut ist nackt, die Schuppen sind zu kurzen Stacheln reduziert.
Der Antrieb erfolgt überwiegend durch die Brustflossen. Rückenflosse und Afterflosse schwirren nur zur Unterstützung mit. Schwanzstiel und Schwanzflosse dienen als Steuerruder. Dadurch ist der Kugelfisch zwar recht langsam, aber äußerst wendig. Er kann sowohl vorwärts als auch rückwärts schwimmen sowie aufwärts und abwärts steigen. Eine Besonderheit der Kugelfische ist, dass sie keine Bauchflossen besitzen.
Kugelfische können sich bei Gefahr aufpumpen. Hierzu pressen sie mit ihrer kräftigen Muskulatur ruckweise Wasser aus der Mundhöhle in eine bauchseitige, sackartige Erweiterung des Magens. Dies soll auf Angreifer abschreckend wirken. Starke Ringmuskeln am Mageneingang verhindern das Rückfließen des Wassers. Die Stacheln, die sonst eng am Körper anliegen, stehen nun nach außen und fungieren als Widerhaken. Dadurch und durch die enorme Volumenvergrößerung ist es einem Raubtier fast unmöglich, den Kugelfisch zu verschlingen. Jacques Cousteau berichtet, dass sich Kugelfische im Rachen großer Raubfische (Haie) noch aufblasen, so dass sie feststecken und der Räuber erstickt. Werden Kugelfische durch Menschen gezielt zum Aufblasen provoziert, ist dies mit großem Stress für die Fische verbunden – es fällt ihnen schwer, das aufgenommene Wasser wieder auszustoßen. Außerhalb des Wassers pumpen sie Luft in den Magensack, ersticken so aber bald.
Kugelfische kommen weltweit in einem Gürtel von ca. 47 Grad nördlicher bis 47 Grad südlicher Breite in den Küstenregionen tropischer und warmer Meere vor, zumeist über Korallenbänken oder Seegraswiesen. Manche Arten leben in Amazonien, im tropischen Afrika, im östlichen Indien und in Südostasien auch in Süß- und Brackwasser.
Kugelfische werden bis zu 10 Jahre alt und erreichen im Alter von 5 Jahren die Geschlechtsreife.[2] Geschlechtsreife Tiere sind oftmals zuerst männlich, können ihr Geschlecht jedoch im Laufe des Lebenszyklus wechseln und zu weiblichen Tieren werden (siehe hierzu auch konsekutive Zwitter).[3]
Männliche Kugelfische der Gattung Torquigener widmen sich, mitunter über mehrere Wochen, allein dem Nestbau (Angaben bezüglich der Bauzeit variieren je nach Quelle). Die kreisförmig angelegten Sandburgen am Meeresgrund erreichen einen Durchmesser von bis zu 2 Metern und wurden zuerst 1995 vor den Amami-Inseln entdeckt, die zu Japan gehören. In der Paarungszeit wird das Zentrum auch noch mit ausgewählten Muscheln und Korallenstückchen dekoriert (vergleichbar mit den extra geschmückten "Lauben" von Laubenvögeln.)
Im Sinne des biologischen Fortpflanzungskonzepts Female Choice (Weibchenwahl), erfolgt die Partnerwahl durch das Weibchen. Bevor es sich eventuell zur Paarung mit einem Männchen entscheidet, prüft es eingehend die Beschaffenheit und die Qualität der Brutstätte. Gefällt ihr das Werk nicht, schwimmt sie weiter, um die Bauwerke anderer Männchen zu inspizieren. Wenn die Entscheidung für ein Nest gefallen ist, legt das Weibchen seine Eier genau im Zentrum ab und das Männchen befruchtet sie. Für die Bewachung des befruchteten Laichs bis zum Schlupf und die Abwehr möglicher Fressfeinde ist der männliche Kugelfisch allein zuständig.[4][5]
Weibchenwahl im Sinne von Female Choice tritt überall dort auf, wo die männlichen Tiere in Konkurrenz zueinander stehen und sich durch spezielle Leistungen, wie den Bau einer speziellen Nist- oder Brutstätte, den Sieg über Konkurrenten oder die Verteidigung eines Territoriums hervortun müssen, um vom Weibchen als Partner ausgewählt zu werden.[6]
Kugelfische sind eher scheu und gehen Tauchern und Schnorchlern in der Regel aus dem Weg. Versucht der Mensch den Fisch zu fangen, so beißt dieser mit seinem kräftigen Gebiss. Der Biss eines großen Kugelfisches kann beim Menschen zu schweren Verletzungen bis zum Verlust eines Fingers führen.
Tetrodotoxin verdankt seinen Namen der Familie der Kugelfische (Tetraodontidae) und wurde erstmals 1950 aus den Ovarien eines Kugelfisches isoliert. Außer bei Kugelfischen ist er auch bei Kugelfischartigen, Blaugeringelten Kraken und einigen Molchen (z. B. dem Wassermolch), Stummelfußfröschen, sowie manchen Schnecken, Krebsen und Seesternen zu finden.
Der Giftstoff Tetrodotoxin kann 1.200 Mal potenter als Cyanid sein und reichert sich beim Kugelfisch im Laufe des Lebens in verschiedenen Körperteilen in unterschiedlicher Intensität an. In den Eierstöcken weiblicher Kugelfische ist die Giftkonzentration am höchsten.[2]
Das Gift reichert sich bei wild lebenden Kugelfischen im Laufe des Lebens an, da es teilweise mit der Nahrung aufgenommen wird. Da unter anderem der Stoffwechsel der Fische in Gefangenschaft anders funktioniert, gelang es mittels gezielter Fütterung speziell für den Verzehr vorgesehene Fische zu züchten, die deutlich weniger giftig sind.[7]
Bei weiblichen Tieren konnte – insbesondere in den Reproduktionsorganen – eine deutlich höhere Konzentration des Toxins nachgewiesen werden. Die Haut und die Leber erreichten bei beiden Geschlechtern ähnliche Werte und bei einigen Arten ist das Gift auch im Muskelfleisch enthalten (z. B. Takifugu pardalis, Takifugu poecilonotus und Takifugu niphobles).[8]
Das japanische Ministerium für Gesundheit, Arbeit und Soziales warnt bei wild gefangenen Kugelfischen generell vor dem Verzehr von Eierstöcken, Leber und Gedärmen, die als sehr giftig bis tödlich gelten.
Dieses Nervengift ist eines der stärksten bekannten nicht proteinartigen Gifte: Die letale Dosis beträgt nur etwa 10 µg/kg Körpergewicht. Es wirkt nur auf die Körpernerven, nicht auf das Gehirn – die Opfer werden vollständig gelähmt und können sich weder bewegen noch sprechen, bleiben aber bei Bewusstsein. Tetrodotoxin blockiert spannungsaktivierte Natriumkanäle in Neuronen. Dadurch können keine Aktionspotentiale mehr ausgelöst werden. Das heißt, jegliche Nerven- und Muskelerregung ist unterbunden. Die Folge sind motorische und sensible Lähmungen. Vergiftete sterben dann an lähmungsbedingtem Atem- oder aber an Herzstillstand. Wenn Atmung und Kreislauf schnell genug durch Notfallmaßnahmen in Gang gehalten werden, klingt die Giftwirkung innerhalb etwa 24 Stunden ab und die Opfer erleiden keinen bleibenden Schaden.
Es wird davon ausgegangen, dass die verschiedenen Arten der Kugelfische das Nervengift nicht selbst synthetisieren. Bakterien, die der Fisch vermutlich durch die Nahrung (z. B. verschiedene Krebstiere, Würmer und Rotalgen) aufnimmt, werden hierfür verantwortlich gemacht. So wurden beispielsweise Pseudomonasbakterien bei der Art Takifugu poecilonotus[9] und verschiedene Vibrionen, z. B. das Bakterium Vibrio alginolyticus bei Takifugu vermicularis, gefunden.[10] Diese Bakterien gelten als TTX-Produzenten. Die These, dass Bakterien die Giftbildung verursachen, wurde allerdings wieder angezweifelt.[11][12]
Um die Gefahr einer Vergiftung beim Verzehr von Fugu zu vermeiden, wird unter anderem die Art Takifugu rubripes in Gefangenschaft gezüchtet. Es wird ein spezielles Futter verwendet und darauf geachtet, dass keine TTX-haltigen Organismen von den Fischen aufgenommen werden. Die gezüchteten Fugu sind dadurch tatsächlich ungiftig.[13] Dies wird als Beweis dafür angesehen, dass der Fisch Tetrodotoxin nicht selbst bildet.
Der Schutz durch die Bildung von Tetrodotoxin ist im Tierreich weit verbreitet. Beispielsweise findet man diesen Schutzmechanismus auch bei den Blaugeringelten Kraken und verschiedenen Amphibien wie dem Rauhäutigen Gelbbauchmolch. Die Art Takifugu vermicularis ist hierbei ein wichtiger Modellorganismus zur Erforschung der Tetrodotoxinbildung im Tierreich. Einige weitere durch Tetrodotoxin giftige Arten der Kugelfische sind Canthigaster valentini, Lagocephalus lagocephalus, Chelonodon patoca und Tetraodon lineatus.
Einige Kugelfische können als Aquarienfische im Süß-, Brack- oder Meerwasseraquarium gehalten werden. Im Süßwasseraquarium können sie zur biologischen Bekämpfung von Schnecken eingesetzt werden. Als relativ unproblematisch gelten der Zwerg-Kugelfisch (Carinotetraodon travancoricus) und der Assel-Kugelfisch (Chelichthys asellus), die allerdings gelegentlich, z. B. im Gerangel um Futter, nach den Flossen anderer Fische schnappen. Im Meerwasseraquarium sieht man manchmal Arten der Gattung Canthigaster oder Arothron. Generell sind Kugelfische im Aquarium nicht einfach zu vergesellschaften und werden daher oft im Artaquarium oder in Einzelhaltung gehalten.
Gerichte aus Kugelfisch, zubereitet Fugu genannt, gelten in der japanischen Küche, sowie in Korea und China trotz ihres Giftes als Delikatesse. Da es dennoch immer wieder zu Todesfällen kommt, dürfen nur Köche mit einer speziellen Ausbildung Fugu zubereiten und ihren Gästen servieren.[1]
Die Art Takifugu rubripes wird in einigen biologischen Labors als Forschungsobjekt genutzt. Die Sequenzierung seines Genoms wurde 2002 abgeschlossen. Es hat eine Größe von 365 Megabasen und ist damit das kleinste bekannte Genom eines Wirbeltiers.[14]
Das freie Betriebssystem OpenBSD verwendet einen stilisierten und auf den Namen Puffy getauften Kugelfisch als Logo bzw. Maskottchen.
Lagocephalus
Es gibt über 25 Gattungen mit etwa 200 Arten. Die Einteilung in die Unterfamilien Rundkopf- und Spitzkopfkugelfische wird hier nicht vorgenommen, da die Rundkopfkugelfische kein Monophylum sind.
Die Familie der Kugelfische (Tetraodontidae = Vierzähner) gehört zur Unterordnung der Kugelfischähnlichen (Tetraodontoidei) in der Ordnung Kugelfischartigen (Tetraodontiformes). Zu den Kugelfischen gehören etwa 200 Arten. Ihre Körperlänge variiert zwischen 2 Zentimetern beim Zwerg- oder Erbsenkugelfisch (Carinotetraodon travancoricus) und 120 Zentimetern beim Riesenkugelfisch (Arothron stellatus).
Obwohl es immer wieder zu tödlichen Vergiftungen kommt, gilt zubereiteter Kugelfisch, der auch als Fugu bekannt ist, in Japan, Korea und China als Delikatesse.
Chhì-kui, iā-sī hái-ti-á / hái-tu-á , khip-hong-hî / khip-hong-hû, kúi-á-hî / kúi-á-hû , kui-á-hî / kui-á-hû, kui-hî / kui-hû , m̄-kui.
Iwak buntak utawa iwak bluntak (Tetraodontidae) punika famili saking ulam muara lan segara saking ordho Tetraodontiformes [1]. Kanthi morfologi, ulam ingkang sami ing famili punika wujud ulam landak ingkang gadhah balung wingking wiyar lan ageng (boten kados yulang wingking Tetradontidae ingkang langkung tipis lan namung katingal nalika ulam punika nggembung). Nama ilmiah punika merujuk dhateng waja ageng ingkang kapasang wonten ing rahang inggil lan ngandhap ingkang kaginakaken ngremukaken thothok crustacea lan moluska mangsanipun. Ulam buntal punika gadhah nama warna-warna ingkang bentèn saben tlatah. Kados ing Indonesia kawéntar kanthi nama buntal lan buntek. bilih wonten Basa Inggris dipunwastani Balloonfish lan Globefish [2].
Ulam buntal punika dipunpitadosi minangka vertebrata paling beracun nomer kalih sasampunipun Katak Racun Emas. Organ-organ dalem kados hati lan kulit ulam punika gadhah racun nanging wonten spesiès saking jinis ulam punika ingkang dagingipun dados panganan ing Jepang (dipunastani 河豚, dipunwaos fugu), Koréa (dipunwastani bok), lan Cina (dipunsebut 河豚 he2 tun2) [2].
Ulam buntal padatanipun nganggu pemancingan amargi ulam punika asring nyambar senar lan medhot senar nganggé untunipun ingkang landhep. Taksonomi ulam buntal punika kapisan dipuntepangaken déning Linnaeus nalika taun 1758 [2].
Awak ulam buntal punika saged ngembang kados balon lan saged medalaken eri landhep kanthi tujuan njagi piyambakipun saking musuh. Spesiès punika padatanipun saged tuwuh dumugi 8-14 inci (20-35 cm), dumugi maksimun 20 inci (50 cm) lan nyebar wonten ing perairan tropis ing donya. Ulam buntal punika prédator nalika wanci dalu, padatanipun ndelik wonten ing selaning karang nalika awan lan manawi ndalu pados panganan[2].
Ulam punika ngandhut racun ing pérangan jero. Racun punika dipunwastani Tetrodotoksin (TTX). Dosis ingkang damel mati ulam buntal kanggé manungsa dipunkinten-kinten 2 mg TTX. Racun punika saged damel mati lan reaksi dhateng korbanipun ing wekdal kirang saking setengah jam. Tandha-tandha keracunan TTX punika dipunwiwiti déning rasa mual, muntah-muntah, mati rasa ing gronggongan lambé, salajengipun medal gangguan fungsi syaraf kanthi tandha rasa gatel ing lambé, sikil, lan tangan. Tandha-tandha salajengipun dados lumpuh lan kematian [2].
Belanja Baju dan kemeja murah hanya di autoglopedia
Iwak buntak utawa iwak bluntak (Tetraodontidae) punika famili saking ulam muara lan segara saking ordho Tetraodontiformes . Kanthi morfologi, ulam ingkang sami ing famili punika wujud ulam landak ingkang gadhah balung wingking wiyar lan ageng (boten kados yulang wingking Tetradontidae ingkang langkung tipis lan namung katingal nalika ulam punika nggembung). Nama ilmiah punika merujuk dhateng waja ageng ingkang kapasang wonten ing rahang inggil lan ngandhap ingkang kaginakaken ngremukaken thothok crustacea lan moluska mangsanipun. Ulam buntal punika gadhah nama warna-warna ingkang bentèn saben tlatah. Kados ing Indonesia kawéntar kanthi nama buntal lan buntek. bilih wonten Basa Inggris dipunwastani Balloonfish lan Globefish .
Ulam buntal punika dipunpitadosi minangka vertebrata paling beracun nomer kalih sasampunipun Katak Racun Emas. Organ-organ dalem kados hati lan kulit ulam punika gadhah racun nanging wonten spesiès saking jinis ulam punika ingkang dagingipun dados panganan ing Jepang (dipunastani 河豚, dipunwaos fugu), Koréa (dipunwastani bok), lan Cina (dipunsebut 河豚 he2 tun2) .
Ulam buntal padatanipun nganggu pemancingan amargi ulam punika asring nyambar senar lan medhot senar nganggé untunipun ingkang landhep. Taksonomi ulam buntal punika kapisan dipuntepangaken déning Linnaeus nalika taun 1758 .
Awak ulam buntal punika saged ngembang kados balon lan saged medalaken eri landhep kanthi tujuan njagi piyambakipun saking musuh. Spesiès punika padatanipun saged tuwuh dumugi 8-14 inci (20-35 cm), dumugi maksimun 20 inci (50 cm) lan nyebar wonten ing perairan tropis ing donya. Ulam buntal punika prédator nalika wanci dalu, padatanipun ndelik wonten ing selaning karang nalika awan lan manawi ndalu pados panganan.
Lauk Buntal nyaéta salah sahiji sadulur ti lauk muara jeung laut anu asalna tina ordo tetraodontiformes[1] Sacara étimologi, lauk-lauk sarupa jeung lauk landak anu boga tulang tonggong lega jeung gedé.[1] Lauk buntal sacara umum dipercaya salaku vertebrata kadua di dunya sanggeus bangkong racun emas.[1] Organ-organ dina haté jeung kulit ngandung racun.[1] Tapi sababraha spésiés tina lauk ieu dijadikeun kadaharan Jepang anu disebut fugu.[1]
Green Spotted Puffer nyaéta lauk nu unik jeung ngirut, hanjakal Green Spotted Puffer (GSP) sering disalahahamkeun, bisaana dijual salaku lauk cai bisa, GSP ukur bisa hirup dina cai nu nu teu ngandung uyah ukur dina waktu nu sakeudeung.[2]
Puffer Mbu atawa butal raksasa cai biasa (Tetraodon mbu) nyaéta karnivora buntel cai biasa anu asalna ti bagian tengah Walungan Kongo di Aprika, sarta basisir wétan Dano Tangayika deukeut hulu walungan Malagasari.[2] Spesies ieu bisa ngagedéan nepi ka 67 cm, ku kituna lauk ieu hésé diingu dina akuarium.[2]
Lauk Buntal nyaéta salah sahiji sadulur ti lauk muara jeung laut anu asalna tina ordo tetraodontiformes Sacara étimologi, lauk-lauk sarupa jeung lauk landak anu boga tulang tonggong lega jeung gedé. Lauk buntal sacara umum dipercaya salaku vertebrata kadua di dunya sanggeus bangkong racun emas. Organ-organ dina haté jeung kulit ngandung racun. Tapi sababraha spésiés tina lauk ieu dijadikeun kadaharan Jepang anu disebut fugu.
The Tetraodontidae are a faimily o primarily marine an estuarine fish o the order Tetraodontiformes.
The Tetraodontidae are a faimily o primarily marine an estuarine fish o the order Tetraodontiformes.
Ígulfiskur (frøðiheiti Tetraodontidae) blæsur seg sjálvan upp eins og ein ballón fyri at verja seg móti ránsdjórum. Ígulfiksur, sum er ein klombrutur svimjari, fyllur elastiska magan sín við sjógvi (og onkuntíð luft) og kann blása seg sjálvan so stóran, at hann verður fleri ferðirnar sína vanligu stødd. Summi sløg hava eisini píkar til ávaringar. Sjálvt um ein ránfiskur skuldi slúkt einum ígulfiski, so fer honum neyvan at dáma smakkin. Flestu ígulfiskar hava eitur, sum ger at teir smakka illa og sum kann drepa aðrar fiskar. Eitri kann eisini gera av við fólk. Tað er nokk av eitri í einum ígulfiski at drepa 30 vaksin fólk – og tað finst onki móteitur. Í Japan eita teir fugu og eru sera dýrt og leskiligt krás. Av tí at fiskurin er so eitrandi, verður hann tilgjørdur av serliga útbúðnum fugukokkum. Ger kokkurin eitt skeivt kut, kann tað føra til deyðan hjá einum sera óhepnum gesti.
Flestu ígulfiskar liva í tropiskum og subtropiskum sjógvi. Teir hava langan, spískaðan kropp og kúlulíkt høvd. Summi sløg hava sterkar litir og blettir at vísa, at teir eru eitrandi, meðan onnur sløg hava veikari litir, sum gera, at teir fara í eitt við umhvørvið. Teir hava onga roðslu og hava vanliga grovt ella píkut skin. Øll ígulfiskasløgini hava fýra tenn, sum eru vaksnar saman til eitt nev. Ígulfiskur etur mest ryggleys djór og tara. Stórir ígulfiskar klára enntá at bróta skeljar og gággur við sínum harða nevi. Summi sløg av ígulfiskum eru hótt av dálking og ovfisking, men flestu stovnarnir hava tað gott. Ígulfiskur kann gerast ein metur langur.
கோளமீன் (tetraodontidae, pufferfish, balloonfish, blowfish, bubblefish; இலங்கை வழக்கு: பேத்தையன் ) என்பது ஒருவகை மீனினமாகும்.[1] இம்மீனின் உடல் குட்டையாகவும், தடித்த, உருளை வடிவமாக பலூன்போல தோற்றமளிக்கக்கூடியது. இதன் மேலுதடும் கீழுதடும் மற்ற மீன்களைப் போலன்றி கடினமாகவும், அரைக்கோள வடிவமாகவும் இருக்கும். பார்ப்பதற்கு பன்றியின் வாயமைப்பை ஒத்திருக்கும். செதில்களற்ற உடலின் மேல் சிறிதும் பெரிதுமான முட்கள் காணப்படும். ஆபத்தான நேரத்தில் இவை தம் உணவுக் குழலைக் காற்றால் நிரப்பிக் கோள வடிவை அடைகின்றன. அப்போது அதன் தோல் விரிவுற்று, முட்கள் வெளியே நீட்டியபடி, அச்சந்தரும் தோற்றத்துடன் மிதந்து கொண்டிருப்பதால் இதற்கு முள்ளம்பன்றி மீன் என்ற பெயரும் உண்டு. ஜப்பான் கடல் பகுதில் காணப்படும் இவ்வகை மீன்கள் நச்சுத் தன்மை கொண்டதாக உள்ளன.[2] இதன் உடலின் மேல் சிறியதும், பெரியதுமாகக் காணப்படும் முட்களில்தான் விஷம் தேங்கி நிற்கும். இந்த நச்சு தாக்கினால் 24 மணி நேரத்துக்குள் மரணம் ஏற்பட வாய்ப்பு உள்ளது. இந்த மீன்களின் உடலிலிருக்கும் பாக்டீரியாக்களில் இருந்துதான் இந்த நஞ்சு உருவாகிறது.
ஜப்பானில் இந்த மீன் பிரபல உணவாக உள்ளது. இந்த மீனின் நச்சு முட்களையெல்லாம் வெட்டி எறிந்து விட்டு மசாலை போட்டுப் பொரித்து சாப்பிட்டும், சூப் வைத்தும் குடிக்கிறார்கள். ஜப்பானில் இந்த மீனைக் கொண்டு தயாராகும் சூப்பை ‘பூகு சூப்’ என்கின்றனர். இந்த மீனை வெட்டி, சமைத்துச் சாப்பிட மூன்று ஆண்டுகள் பயிற்சி தரப்படுகிறது, அதன்பிறகு இந்த மீனைச் சமைக்க உரிமம் பெறவேண்டியது அவசியம். உரிமம் பெற ஆண்டுதோறும் ஆயிரக்கணக்கானோர் தேர்வு எழுதினாலும், சிலர்தான் தேர்ச்சி பெறுகிறார்கள்.[3]
கோளமீன் (tetraodontidae, pufferfish, balloonfish, blowfish, bubblefish; இலங்கை வழக்கு: பேத்தையன் ) என்பது ஒருவகை மீனினமாகும். இம்மீனின் உடல் குட்டையாகவும், தடித்த, உருளை வடிவமாக பலூன்போல தோற்றமளிக்கக்கூடியது. இதன் மேலுதடும் கீழுதடும் மற்ற மீன்களைப் போலன்றி கடினமாகவும், அரைக்கோள வடிவமாகவும் இருக்கும். பார்ப்பதற்கு பன்றியின் வாயமைப்பை ஒத்திருக்கும். செதில்களற்ற உடலின் மேல் சிறிதும் பெரிதுமான முட்கள் காணப்படும். ஆபத்தான நேரத்தில் இவை தம் உணவுக் குழலைக் காற்றால் நிரப்பிக் கோள வடிவை அடைகின்றன. அப்போது அதன் தோல் விரிவுற்று, முட்கள் வெளியே நீட்டியபடி, அச்சந்தரும் தோற்றத்துடன் மிதந்து கொண்டிருப்பதால் இதற்கு முள்ளம்பன்றி மீன் என்ற பெயரும் உண்டு. ஜப்பான் கடல் பகுதில் காணப்படும் இவ்வகை மீன்கள் நச்சுத் தன்மை கொண்டதாக உள்ளன. இதன் உடலின் மேல் சிறியதும், பெரியதுமாகக் காணப்படும் முட்களில்தான் விஷம் தேங்கி நிற்கும். இந்த நச்சு தாக்கினால் 24 மணி நேரத்துக்குள் மரணம் ஏற்பட வாய்ப்பு உள்ளது. இந்த மீன்களின் உடலிலிருக்கும் பாக்டீரியாக்களில் இருந்துதான் இந்த நஞ்சு உருவாகிறது.
ஜப்பானில் இந்த மீன் பிரபல உணவாக உள்ளது. இந்த மீனின் நச்சு முட்களையெல்லாம் வெட்டி எறிந்து விட்டு மசாலை போட்டுப் பொரித்து சாப்பிட்டும், சூப் வைத்தும் குடிக்கிறார்கள். ஜப்பானில் இந்த மீனைக் கொண்டு தயாராகும் சூப்பை ‘பூகு சூப்’ என்கின்றனர். இந்த மீனை வெட்டி, சமைத்துச் சாப்பிட மூன்று ஆண்டுகள் பயிற்சி தரப்படுகிறது, அதன்பிறகு இந்த மீனைச் சமைக்க உரிமம் பெறவேண்டியது அவசியம். உரிமம் பெற ஆண்டுதோறும் ஆயிரக்கணக்கானோர் தேர்வு எழுதினாலும், சிலர்தான் தேர்ச்சி பெறுகிறார்கள்.
ಉಂಡೆಮೀನು ದೊಡ್ಡ ಮೂಳೆಮೀನು; ಬೆಲೂನಿನಂತೆ ದೇಹವನ್ನು ಉಬ್ಬಿಸಿಕೊಳ್ಳ ಬಲ್ಲುದು; ಉಬ್ಬುಮೀನು ಪರ್ಯಾಯನಾಮ (ಗ್ಲೋಬ್ ಫಿಶ್; ಡಿಯೊಡಾನ್ ಹಿಸ್ಟ್ರಿಕ್ಸ್). ಉಷ್ಣ ವಲಯಗಳ ಕರೆನೀರುವಾಸಿ; ಉರುಳೆ ಆಕಾರದ ದೇಹ 30-45ಸೆಂಮೀ. ಉದ್ದ. ಮೈ ತುಂಬ ಉದ್ದನೆಯ ಮೊನಚು ಮುಳ್ಳುಗಳಿವೆ. ದಪ್ಪತಲೆ ಮತ್ತು ಉಬ್ಬು ಹಲ್ಲುಗಳು ಇದರ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯ. ಸಾಧಾರಣ ಮೀನಿನಂತೆಯೇ ಇದು ಸಹ ಜೀವಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೆಣಕಿದಾಗ ಅಥವಾ ಕೆರಳಿಸಿದಾಗ ಗಾಳಿಯಿಂದ ಅಥವಾ ನೀರಿನಿಂದ ತನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ಅಥವಾ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಚೀಲದಂಥ ಒಂದು ಭಾಗವನ್ನು ಉಬ್ಬಿಸಿಕೊಂಡು ಉಂಡೆಯಾಕಾರದಲ್ಲಿ ಅಧೋಭಾಗ ಕಾಣುವಂತೆ ನೀರಿನ ಮೇಲೆ ತೇಲುತ್ತದೆ. ಆಗ ನೇರವಾಗಿ ಎದ್ದುನಿಲ್ಲುವ ಮುಳ್ಳುಗಳು ಇದಕ್ಕೆ ಶತ್ರುವಿನ ವಿರುದ್ಧ ರಕ್ಷಣೆ ನೀಡುತ್ತವೆ. ಈ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ ನಾಲ್ಕು ಹಲ್ಲುಗಳುಳ್ಳ ಟೆಟ್ರೋಡಾನ್ ಮತ್ತು ಎರಡು ಹಲ್ಲುಗಳುಳ್ಳ ಡಿಯೊಡಾನ್ ಭಾರತದ ಸುತ್ತಲ ಸಮುದ್ರಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವುವು. ಇವನ್ನು ವಸ್ತು ಸಂಗ್ರಹಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು. ಉಂಡೆಮೀನುಗಳು ವಿಷಪುರಿತವಾದ್ದರಿಂದ ಆಹಾರಯೋಗ್ಯವಲ್ಲ.
ಉಂಡೆಮೀನು ದೊಡ್ಡ ಮೂಳೆಮೀನು; ಬೆಲೂನಿನಂತೆ ದೇಹವನ್ನು ಉಬ್ಬಿಸಿಕೊಳ್ಳ ಬಲ್ಲುದು; ಉಬ್ಬುಮೀನು ಪರ್ಯಾಯನಾಮ (ಗ್ಲೋಬ್ ಫಿಶ್; ಡಿಯೊಡಾನ್ ಹಿಸ್ಟ್ರಿಕ್ಸ್). ಉಷ್ಣ ವಲಯಗಳ ಕರೆನೀರುವಾಸಿ; ಉರುಳೆ ಆಕಾರದ ದೇಹ 30-45ಸೆಂಮೀ. ಉದ್ದ. ಮೈ ತುಂಬ ಉದ್ದನೆಯ ಮೊನಚು ಮುಳ್ಳುಗಳಿವೆ. ದಪ್ಪತಲೆ ಮತ್ತು ಉಬ್ಬು ಹಲ್ಲುಗಳು ಇದರ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯ. ಸಾಧಾರಣ ಮೀನಿನಂತೆಯೇ ಇದು ಸಹ ಜೀವಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೆಣಕಿದಾಗ ಅಥವಾ ಕೆರಳಿಸಿದಾಗ ಗಾಳಿಯಿಂದ ಅಥವಾ ನೀರಿನಿಂದ ತನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ಅಥವಾ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಚೀಲದಂಥ ಒಂದು ಭಾಗವನ್ನು ಉಬ್ಬಿಸಿಕೊಂಡು ಉಂಡೆಯಾಕಾರದಲ್ಲಿ ಅಧೋಭಾಗ ಕಾಣುವಂತೆ ನೀರಿನ ಮೇಲೆ ತೇಲುತ್ತದೆ. ಆಗ ನೇರವಾಗಿ ಎದ್ದುನಿಲ್ಲುವ ಮುಳ್ಳುಗಳು ಇದಕ್ಕೆ ಶತ್ರುವಿನ ವಿರುದ್ಧ ರಕ್ಷಣೆ ನೀಡುತ್ತವೆ. ಈ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ ನಾಲ್ಕು ಹಲ್ಲುಗಳುಳ್ಳ ಟೆಟ್ರೋಡಾನ್ ಮತ್ತು ಎರಡು ಹಲ್ಲುಗಳುಳ್ಳ ಡಿಯೊಡಾನ್ ಭಾರತದ ಸುತ್ತಲ ಸಮುದ್ರಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವುವು. ಇವನ್ನು ವಸ್ತು ಸಂಗ್ರಹಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು. ಉಂಡೆಮೀನುಗಳು ವಿಷಪುರಿತವಾದ್ದರಿಂದ ಆಹಾರಯೋಗ್ಯವಲ್ಲ.
Tetraodontidae is a family of primarily marine and estuarine fish of the order Tetraodontiformes. The family includes many familiar species variously called pufferfish, puffers, balloonfish, blowfish, blowers, blowies, bubblefish, globefish, swellfish, toadfish, toadies, toadle, honey toads, sugar toads, and sea squab.[1] They are morphologically similar to the closely related porcupinefish, which have large external spines (unlike the thinner, hidden spines of the Tetraodontidae, which are only visible when the fish have puffed up). The scientific name refers to the four large teeth, fused into an upper and lower plate, which are used for crushing the hard shells of crustaceans and mollusks, their natural prey.
The majority of pufferfish species are toxic and some are among the most poisonous vertebrates in the world. In certain species, the internal organs, such as the liver, and sometimes the skin, contain tetrodotoxin, and are highly toxic to most animals when eaten; nevertheless, the meat of some species is considered a delicacy in Japan (as 河豚, pronounced fugu), Korea (as 복, bok, or 복어, bogeo), and China (as 河豚, hétún) when prepared by specially trained chefs who know which part is safe to eat and in what quantity. Other pufferfish species with nontoxic flesh, such as the northern puffer, Sphoeroides maculatus, of Chesapeake Bay,[2] are considered a delicacy elsewhere.[3]
The species Torquigener albomaculosus was described by David Attenborough as "the greatest artist of the animal kingdom" due to the males' unique habit of wooing females by creating nests in sand composed of complex geometric designs.[4]
The Tetraodontidae contain 193 species of puffers in 28 genera:[1][5]
Pufferfish are typically small to medium in size, although a few species such as the Mbu pufferfish can reach lengths greater than 50 cm (20 in).[6]
Tetraodontiformes, or pufferfish, are most significantly characterized by the beak-like four teeth – hence the name combining the Greek terms "tetra" for four and "odous" for tooth.[7] The top and bottom arches are fused together with a visible midsagittal demarcation, which are used to break apart and consume small crustaceans. The lack of ribs, a pelvis, and pectoral fins are also unique to pufferfish. The notably missing bone and fin features are due to the pufferfish' specialized defense mechanism, expanding by sucking in water through an oral cavity.[8]
Pufferfish can also have many varied structures of caltrop-like dermal spines, which account for the replacement of typical fish scales, and can range in coverage extent from the entire body, to leaving the frontal surface empty.[9] Tetraodontidae typically have smaller spines than the sister family Diodontidae, with some spines not being visible until inflation.
They are most diverse in the tropics, relatively uncommon in the temperate zone, and completely absent from cold waters.[6]
Most pufferfish species live in marine or brackish waters, but some can enter fresh water. About 35 species spend their entire lifecycles in fresh water. These freshwater species are found in disjunct tropical regions of South America (Colomesus asellus and Colomesus tocantinensis), Africa (six Tetraodon species), and Southeast Asia (Auriglobus, Carinotetraodon, Dichotomyctere, Leiodon and Pao).[10][11]
The puffer's unique and distinctive natural defenses help compensate for its slow locomotion. It moves by combining pectoral, dorsal, anal, and caudal fin motions. This makes it highly maneuverable, but very slow, so a comparatively easy predation target. Its tail fin is mainly used as a rudder, but it can be used for a sudden evasive burst of speed that shows none of the care and precision of its usual movements.[12] The puffer's excellent eyesight, combined with this speed burst, is the first and most important defense against predators.
The pufferfish's secondary defense mechanism, used if successfully pursued, is to fill its extremely elastic stomach with water (or air when outside the water) until it is much larger and almost spherical in shape. Even if they are not visible when the puffer is not inflated, all puffers have pointed spines, so a hungry predator may suddenly find itself facing an unpalatable, pointy ball rather than a slow, easy meal. Predators that do not heed this warning (or are "lucky" enough to catch the puffer suddenly, before or during inflation) may die from choking, and predators that do manage to swallow the puffer may find their stomachs full of tetrodotoxin (TTX), making puffers an unpleasant, possibly lethal, choice of prey. This neurotoxin is found primarily in the ovaries and liver, although smaller amounts exist in the intestines and skin, as well as trace amounts in muscle. It does not always have a lethal effect on large predators, such as sharks, but it can kill humans.
Larval pufferfish are chemically defended by the presence of TTX on the surface of skin, which causes predators to spit them out.[13]
Not all puffers are necessarily poisonous; the flesh of the northern puffer is not toxic (a level of poison can be found in its viscera) and it is considered a delicacy in North America.[3] Takifugu oblongus, for example, is a fugu puffer that is not poisonous, and toxin level varies widely even in fish that are. A puffer's neurotoxin is not necessarily as toxic to other animals as it is to humans, and puffers are eaten routinely by some species of fish, such as lizardfish[14] and sharks.[15]
Puffers are able to move their eyes independently, and many species can change the color or intensity of their patterns in response to environmental changes. In these respects, they are somewhat similar to the terrestrial chameleon. Although most puffers are drab, many have bright colors and distinctive markings,[6] and make no attempt to hide from predators. This is likely an example of honestly signaled aposematism.[16]
Dolphins have been filmed expertly handling pufferfish amongst themselves in an apparent attempt to get intoxicated or enter a trance-like state.[17]
Many marine puffers have a pelagic, or open-ocean, life stage. Spawning occurs after males slowly push females to the water surface or join females already present. The eggs are spherical and buoyant. Hatching occurs after roughly four days. The fry are tiny, but under magnification have a shape usually reminiscent of a pufferfish. They have a functional mouth and eyes, and must eat within a few days. Brackish-water puffers may breed in bays in a manner similar to marine species, or may breed more similarly to the freshwater species, in cases where they have moved far enough upriver.
Reproduction in freshwater species varies quite a bit. The dwarf puffers court with males following females, possibly displaying the crests and keels unique to this subgroup of species. After the female accepts his advances, she will lead the male into plants or another form of cover, where she can release eggs for fertilization. The male may help her by rubbing against her side. This has been observed in captivity, and they are the only commonly captive-spawned puffer species.
Target-group puffers have also been spawned in aquaria, and follow a similar courting behavior, minus the crest/keel display. Eggs are laid, though, on a flat piece of slate or other smooth, hard material, to which they adhere. The male will guard them until they hatch, carefully blowing water over them regularly to keep the eggs healthy. His parenting is finished when the young hatch and the fry are on their own.
In 2012, males of the species Torquigener albomaculosus were documented while carving large and complex geometric, circular structures in the seabed sand in Amami Ōshima, Japan. The structures serve to attract females and to provide a safe place for them to lay their eggs.[18]
Information on breeding of specific species is very limited. T. nigroviridis, the green-spotted puffer, has recently been spawned artificially under captive conditions. It is believed to spawn in bays in a similar manner to saltwater species, as their sperm was found to be motile only at full marine salinities, but wild breeding has never been observed. Xenopterus naritus has been reported to be the first bred artificially in Sarawak, Northwestern Borneo, in June 2016, and the main purpose was for development of aquaculture of the species.[19]
Pufferfish diets can vary depending on their environment. Traditionally, their diet consists mostly of algae and small invertebrates. They can survive on a completely vegetarian diet if their environment is lacking resources, but prefer an omnivorous food selection. Larger species of pufferfish are able to use their beak-like front teeth to break open clams, mussels, and other shellfish. Some species of pufferfish have also been known to enact various hunting techniques ranging from ambush to open-water hunting.[20]
Elaborate skin pattern of the giant or mbu puffer
The tetraodontids have been estimated to have diverged from diodontids between 89 and 138 million years ago. The four major clades diverged during the Cretaceous between 80 and 101 million years ago. The oldest known pufferfish genus is Eotetraodon, from the Lutetian epoch of Middle Eocene Europe, with fossils found in Monte Bolca and the Caucasus Mountains. The Monte Bolca species, E. pygmaeus, coexisted with several other tetraodontiforms, including an extinct species of diodontid, primitive boxfish (Proaracana and Eolactoria), and other, totally extinct forms, such as Zignoichthys and the spinacanthids.[21][22] The extinct genus, Archaeotetraodon is known from Miocene-aged fossils from Europe.
Pufferfish can be lethal if not served properly. Puffer poisoning usually results from consumption of incorrectly prepared puffer soup, fugu chiri, or occasionally from raw puffer meat, sashimi fugu. While chiri is much more likely to cause death, sashimi fugu often causes intoxication, light-headedness, and numbness of the lips.[23] Pufferfish tetrodotoxin deadens the tongue and lips, and induces dizziness and vomiting, followed by numbness and prickling over the body, rapid heart rate, decreased blood pressure, and muscle paralysis. The toxin paralyzes the diaphragm muscle and stops the person who has ingested it from breathing. People who live longer than 24 hours typically survive, although possibly after a coma lasting several days.
The source of tetrodotoxin in puffers has been a matter of debate,[24] but it is increasingly accepted that bacteria in the fish's intestinal tract are the source.[25]
Saxitoxin, the cause of paralytic shellfish poisoning and red tide, can also be found in certain puffers.
Arothron hispidus at Big Island of Hawaii
Man with a guineafowl puffer in Costa Rica
Fisherman handpicks a puffer from his day's catch before throwing it back to prevent poisoning. Tarkwa bay, Lagos
In September 2012, the Bureau of Fisheries and Aquatic Resources in the Philippines issued a warning not to eat puffer fish, after local fishermen died upon consuming puffer fish for dinner. The warning indicated that puffer fish toxin is 100 times more potent than cyanide.[26]
Pufferfish, called pakapao in Thailand, are usually consumed by mistake. They are often cheaper than other fish, and because they contain inconsistent levels of toxins between fish and season, there is little awareness or monitoring of the danger. Consumers are regularly hospitalized and some even die from the poisoning.
Cases of neurological symptoms, including numbness and tingling of the lips and mouth, have been reported to rise after the consumption of puffers caught in the area of Titusville, Florida, USA. The symptoms generally resolve within hours to days, although one affected individual required intubation for 72 hours.[27] As a result, Florida banned the harvesting of puffers from certain bodies of water.[28]
Treatment is mainly supportive and consists of intestinal decontamination with gastric lavage and activated charcoal, and life-support until the toxin is metabolized. Case reports suggest anticholinesterases such as edrophonium may be effective.
Deflated Valentinni's sharpnose puffer Tetraodontidae is a family of primarily marine and estuarine fish of the order Tetraodontiformes. The family includes many familiar species variously called pufferfish, puffers, balloonfish, blowfish, blowers, blowies, bubblefish, globefish, swellfish, toadfish, toadies, toadle, honey toads, sugar toads, and sea squab. They are morphologically similar to the closely related porcupinefish, which have large external spines (unlike the thinner, hidden spines of the Tetraodontidae, which are only visible when the fish have puffed up). The scientific name refers to the four large teeth, fused into an upper and lower plate, which are used for crushing the hard shells of crustaceans and mollusks, their natural prey.
The majority of pufferfish species are toxic and some are among the most poisonous vertebrates in the world. In certain species, the internal organs, such as the liver, and sometimes the skin, contain tetrodotoxin, and are highly toxic to most animals when eaten; nevertheless, the meat of some species is considered a delicacy in Japan (as 河豚, pronounced fugu), Korea (as 복, bok, or 복어, bogeo), and China (as 河豚, hétún) when prepared by specially trained chefs who know which part is safe to eat and in what quantity. Other pufferfish species with nontoxic flesh, such as the northern puffer, Sphoeroides maculatus, of Chesapeake Bay, are considered a delicacy elsewhere.
The species Torquigener albomaculosus was described by David Attenborough as "the greatest artist of the animal kingdom" due to the males' unique habit of wooing females by creating nests in sand composed of complex geometric designs.
Los tetraodóntidos (Tetraodontidae) son una familia de peces principalmente marinos y de estuarios que pertenece al orden de los Tetraodontiformes. La familia incluye numerosas especies, que reciben nombres tales como pez globo, también llamado puercoespín de mar, o avestruz de mar (coloquialmente).[1] Reciben estas denominaciones por poseer la capacidad de hincharse, tomando agua o aire, cuando son atacados o se asustan, multiplicando varias veces su tamaño haciendo imposible que el atacante pueda tragarlo.
Morfológicamente son similares al pez erizo con el cual se encuentran emparentados, que posee grandes espinas externas (a diferencia de las espinas escondidas y más delgadas de Tetraodontidae, que solo son visibles cuando el pez se infla). El nombre científico hace referencia a los cuatro grandes dientes, que se encuentran fijados a una placa superior e inferior, que son utilizados para aplastar los caparazones de crustáceos y moluscos sus presas naturales.
Por lo general se considera que los peces globo son el tercer vertebrado más venenoso del mundo, después de la rana dorada venenosa y el pez piedra. Ciertos órganos internos, tales como el hígado, y a veces la piel, contienen tetrodotoxina o tetrogodina, está se mantiene en su piel acumulada mientras continúan su vida, y son sumamente tóxicos para la mayoría de los animales que los consumen; sin embargo, la carne de algunas especies es considerada un manjar en Japón ( 河豚, pronunciado fugu), Corea ( 복 bok o 복어 bogeo ), y China ( 河豚 hétún) cuando es preparada por chefs especialmente entrenados que saben qué parte puede ser consumida y cuánta cantidad es seguro ingerir.
Tetraodontidae contiene por lo menos unas 120 especies de peces globo en 28 géneros.[1] Por lo general son habitantes de los trópicos y mares templados alrededor del mundo. Evitan las aguas frías, así que nunca serán vistos en zonas cercanas a los polos. Se mantienen en áreas costeras poco profundas y también sobreviven en cuerpos de agua dulce y agua salobre. Alrededor de 40 especies viven en aguas salobres. Su hábitat está conformado por entornos de vegetación, arrecifes de coral y manglares.[2]
Por lo general son de tamaño pequeño a mediano (30 cm a 50 cm), aunque unas pocas especies pueden llegar a medir más de 100 cm. Habitan a no más de 300 m de profundidad, principalmente en zonas de arrecifes de coral.[3]
Se alimentan de animales de concha dura como almejas y caracoles, así como de erizos de mar, algas, esponjas y pequeños invertebrados. Sus dientes están en constante crecimiento y son desgastados naturalmente gracias a su alimentación dura; de lo contrario, estos crecerían de forma anormal de tal manera que les impediría comer.[2]
Es una potente neurotoxina que se encuentra principalmente en las vísceras (por ejemplo, hígado, ovarios, testículos) de muchas especies de peces tetraodóntidos y diodóntidos, como el pez globo. Su ingesta hace disminuir todas las constantes vitales puesto que interfiere en la conductividad neuromuscular. Concretamente bloquea de una forma específica los canales de sodio, que se encuentran entre otros, en la membrana de las neuronas, y son los responsables de la generación de potenciales de acción (por depolarización de membrana hasta alcanzar el nivel umbral de disparo), lo que en última instancia produce la transmisión nerviosa. De esta forma, en presencia de TTX las neuronas son incapaces de producir potenciales de acción y no pueden producir impulsos que permitan a los músculos contraerse.
En 2012, un fotógrafo submarino japonés filmó a machos de la especie Torquigener albomaculosus mientras esculpían grandes estructuras geométricas circulares, en la arena del fondo marino, en Amami Ōshima, Japón. Las estructuras aparentemente sirven para atraer hembras y proporcionarles un lugar seguro para que depositen sus huevos.[4]
Según FishBase se consideran los siguientes géneros aceptados:[1]
Además, se consideran dos géneros fósiles:
Los tetraodóntidos (Tetraodontidae) son una familia de peces principalmente marinos y de estuarios que pertenece al orden de los Tetraodontiformes. La familia incluye numerosas especies, que reciben nombres tales como pez globo, también llamado puercoespín de mar, o avestruz de mar (coloquialmente). Reciben estas denominaciones por poseer la capacidad de hincharse, tomando agua o aire, cuando son atacados o se asustan, multiplicando varias veces su tamaño haciendo imposible que el atacante pueda tragarlo.
Morfológicamente son similares al pez erizo con el cual se encuentran emparentados, que posee grandes espinas externas (a diferencia de las espinas escondidas y más delgadas de Tetraodontidae, que solo son visibles cuando el pez se infla). El nombre científico hace referencia a los cuatro grandes dientes, que se encuentran fijados a una placa superior e inferior, que son utilizados para aplastar los caparazones de crustáceos y moluscos sus presas naturales.
Por lo general se considera que los peces globo son el tercer vertebrado más venenoso del mundo, después de la rana dorada venenosa y el pez piedra. Ciertos órganos internos, tales como el hígado, y a veces la piel, contienen tetrodotoxina o tetrogodina, está se mantiene en su piel acumulada mientras continúan su vida, y son sumamente tóxicos para la mayoría de los animales que los consumen; sin embargo, la carne de algunas especies es considerada un manjar en Japón ( 河豚, pronunciado fugu), Corea ( 복 bok o 복어 bogeo ), y China ( 河豚 hétún) cuando es preparada por chefs especialmente entrenados que saben qué parte puede ser consumida y cuánta cantidad es seguro ingerir.
Tetraodontidae contiene por lo menos unas 120 especies de peces globo en 28 géneros. Por lo general son habitantes de los trópicos y mares templados alrededor del mundo. Evitan las aguas frías, así que nunca serán vistos en zonas cercanas a los polos. Se mantienen en áreas costeras poco profundas y también sobreviven en cuerpos de agua dulce y agua salobre. Alrededor de 40 especies viven en aguas salobres. Su hábitat está conformado por entornos de vegetación, arrecifes de coral y manglares.
Por lo general son de tamaño pequeño a mediano (30 cm a 50 cm), aunque unas pocas especies pueden llegar a medir más de 100 cm. Habitan a no más de 300 m de profundidad, principalmente en zonas de arrecifes de coral.
Se alimentan de animales de concha dura como almejas y caracoles, así como de erizos de mar, algas, esponjas y pequeños invertebrados. Sus dientes están en constante crecimiento y son desgastados naturalmente gracias a su alimentación dura; de lo contrario, estos crecerían de forma anormal de tal manera que les impediría comer.
Tetraodontidae edo tetraodontido Tetraodontiformes ordenako izen bereko familiako arrainez esaten da. Gorputz sendoa eta biriblil samarra dute, arantza txikiz estalia; ahoa moko itxurakoa, bi barail estuz, hezurrezko bi xaflaz eta hainbat berezitasuneko hortzez hornitua. Edozein erasoren aurrean sabela haizez edo urez puztu eta tripaz gora, hilda bezala jartzen dira. Itsaso beroetan bizi dira batez ere.[1]
Pozoitsuak diren arren batzuk gutizitzat hartzen dituzte, adibidez, fugu (japonieraz: 河豚?) ospetsua.
Tetraodontidae familiak gutxienez 120 espezie ditu, 19 generotan banaturik:[2]
Tetraodontidae edo tetraodontido Tetraodontiformes ordenako izen bereko familiako arrainez esaten da. Gorputz sendoa eta biriblil samarra dute, arantza txikiz estalia; ahoa moko itxurakoa, bi barail estuz, hezurrezko bi xaflaz eta hainbat berezitasuneko hortzez hornitua. Edozein erasoren aurrean sabela haizez edo urez puztu eta tripaz gora, hilda bezala jartzen dira. Itsaso beroetan bizi dira batez ere.
Pozoitsuak diren arren batzuk gutizitzat hartzen dituzte, adibidez, fugu (japonieraz: 河豚?) ospetsua.
Pallokalat (Tetraodontidae) on kalaheimo, johon kuuluu sekä koralliriutoilla, murtovedessä että makeassa vedessä eläviä lajeja. Vuonna 2004 heimosta tunnettiin 187 lajia, joista jotkut elävät makeassa tai murtovedessä, jotkut taas viettävät osan elämästään murto- ja osan merivedessä.[3]
Pallokalat ovat saaneet nimensä siitä, että pelästyessään ne imevät itsensä täyteen vettä tai ilmaa ja pullistuvat palloiksi. Toinen pullistelevien kalojen heimo on siilikalat.[4] Pallokalat ovat terävähampaisia petoja, jotka syövät muun muassa simpukoita, kotiloita ja muita kaloja. Pallokaloja voidaan pitää akvaariossa, mutta hoitajan tulee olla perehtynyt niiden hoitoon hyvin.[5][6]
Pallokalat ovat normaalitilassaan nuijan muotoisia. Niiden pienet evät törröttävät sivuille, ja selkäevä puuttuu kokonaan. Monien lajien pintaa peittävät pienet piikit, kuitenkin paljon lyhyemmät kuin siilikaloilla. Pää on iso, ja silmät sijaitsevat kaukana toisistaan. Monet lajit osaavat liikuttaa silmiään. Pallokaloilla ei ole suomuja eikä varsinaisia kiduskansia; kidukset ovat pehmeät aukot lähellä rintaeviä, ja hampaat ovat sulautuneet neljäksi kovaksi levyksi. Pallokalat liikkuvat yleensä vispaamalla rintaeviään ja heilauttavat pyrstöään vain syöksähtäessään pakoon tai ruoan kimppuun.[7] Rintaeviensä avulla ne kykenevät uimaan myös taaksepäin.[8]
Eräillä pallokalalajeilla on vähemmän selkänikamia (16) kuin millään muulla kalalajilla. Nikamien pieni määrä tekee niiden liikkumisesta erikoista, ja tämän on ajateltu selittävän, miksi niille on kehittynyt puolustusmenetelmiä kuten myrkky, piikit ja pullistuminen.[9]
Suurimmat makean veden lajit, kuten kultapallokala, ovat yli 60 cm pitkiä, pienin kääpiöpallokala jää alle kolmesenttiseksi. Kaikkein suurin on merivedessä elävä, yli 120 cm pitkäksi kasvava tähtipallokala.[10]
Pallokalojen kasvot näyttävät ilmeikkäiltä. Niillä on voimakkaat leuat, ja leukoja liikuttavien lihasten takia sieraimet ja silmät mahtuvat vain pään yläpinnalle kuten sammakoilla. Niillä on lihaksikkaat huulet, joita ne mutristelevat syödessään. Koska kalan pääravintoa ovat kuorelliset selkärangattomat, sen on vaikea nähdä, onko ruoka pilaantunutta, ja sen täytyy luottaa makuaistiinsa.[5]
Useimpien pallokalalajien hampaat kasvavat koko niiden elämän ajan. Ne ovat sopeutuneet syömään kovakuorista ruokaa kuten simpukoita ja rapuja. Jos ne elävät akvaariossa liian pehmeällä ruoalla, hampaiden kasvusta tulee ongelma, ja jotkut akvaarioharrastajat lyhentävätkin lemmikkiensä hampaita säännöllisesti.[11] Hampaiden leikkausta varten pienet pallokalat nukutetaan neilikkaöljyllä.[12]
Pallokalat voivat pullistua täyttämällä itsensä vedellä tai ilmalla. Ilmalla täyttyminen on vaarallista, sillä varsinkaan pienet pallokalalajit eivät saa puserrettua ilmaa enää ulos, kun ympäröivä veden paine puristaa niiden hengitysaukot kiinni. Siksi akvaariossa olevia pallokaloja ei siirretä haavilla vaan vesiastiassa.[6] Pullistumiseen liittyy myös joidenkin pallokalalajien kyky tuottaa voimakkaita ääniä.[13]
Pallokaloja tavataan päiväntasaajan molemmin puolin 45. leveyspiirille asti kaikkien tälle vyöhykkeelle ulottuvien mantereiden rannikoilla.[14] Merivedessä eläviä lajeja tavataan yleensä koralliriuttojen läheisyydestä.[15] Murtovesilajit elävät tyypillisesti jokisuussa.
Pallokalat voidaan luokitella saalistustapansa mukaan avoveden saalistajiin, hiipijöihin ja vaanijoihin. Avovedessä saalistavat lajit, kuten messinkipallokala, liikkuvat helikoptereiden lailla ylös ja alas ja hyökkäävät saaliseläintensä kimppuun avoimesti. Hiiviskelijät, kuten kääpiöpallokala, uivat luolissa ja kasvitiheiköissä, näykkivät simpukoita ja muita hitaasti liikkuvia selkärangattomia ja varovat itse tulemasta syödyiksi. Vaanijat, kuten pohjapallokala, piiloutuvat kasvien sekaan tai jopa kaivautumalla hiekkaan ja syöksyvät sieltä ohikulkevien saaliseläinten kimppuun.[5]
Pallokalat ovat aggressiivisia reviiriään puolustavia kaloja. Nuoret yksilöt saattavat elää parvina, mutta aikuiset pitävät välimatkaa toisiinsa. Tämä liittyy niiden ravinnonhankintaan: ne viettävät tuntikausia etsien ruokaa omalta alueeltaan, ja kun sitä löytyy, ne eivät halua jakaa sitä muiden lajitoveriensa kanssa.[16] Jotkut lajit, kuten juovapallokala, tarvitsevat niin ison reviirin, ettei niiden kanssa mahdu suureenkaan kotiakvaarioon mitään muita kaloja, ja akvaarion hoitajan täytyy varoa omia sormiaankin. Rauhallisimmat lajit voivat elää lähellä toisiaan silloin, kun niillä ei ole kutuaika. Tällaisia ovat rengaspallokala ja Carinotetraodon-lajit.[5] Sekä meressä että makeassa vedessä elävien pallokalojen on useita kertoja raportoitu purreen ihmisiä, katkoneen tytöltä varpaita ja miehiltä sukupuolielimiä.[17]
Pallokalat kutevat yleensä kiinteälle alustalle kuten kasvin lehdelle. Koiras vartioi mätiä sen kuoriutumiseen asti. Monet sellaisetkin lajit, jotka muuten viettävät koko elämänsä meressä, tulevat jokisuihin kutemaan makeassa tai murtovedessä.[18]
Vaikka pallokalat jaetaan yli kahteenkymmeneen sukuun, monissa on vain yksi tai kaksi lajia. Yli kymmenen lajin sukuja on vain kuusi. Pallokalalajien jakoa sukuihin on täsmennetty vielä 2000-luvulla,[19] ja sukujen määrä vaihtelee edelleen eri lähteissä.[20][21]
Suku Lajeja Vesi Alue Muuta Amblyrhynchotes 2 meri, murto Afrikka, Aasia rannikoilla ja jokisuissa Arothron 15 murto indopasifinen merialue monia akvaariokaloja Auriglobus 5 makea Aasia akvaario Canthigaster 33 meri indopasifinen akvaario Carinotetraodon 6 makea Kaakkois-Aasia pienikokoisia Chelonodon 3 makea, murto Aasia, Afrikka, Australia 20-40 cm Chonerhinos 1 makea Aasia 30 cm Colomesus 2 makea, murto Etelä-Amerikka akvaariokaloja Contusus 2 meri Tyynimeri 25 cm Ephippion 1 meri Atlantti Feroxodon 1 meri indopasifinen merialue Guentheridia 1 meri Tyynenmeren itäosat 26 cm Javichthys 1 meri Indonesia 60 m syvällä Lagocephalus 11 meri, murto trooppiset ja lauhkeat meret 18-110 cm Marilyna 3 murto Tyynenmeren rannoilla Monotrete 1 makea Kaakkois-Aasia akvaario Omegophora 2 meri Indopasifinen merialue Pelagocephalus 1 meri Uusi-Seelanti, Afrikka Polyspina 1 meri indopasifinen alle 40 metrin syvyydessä. Reicheltia 1 meri Australia Sphoeroides 23 meri trooppiset ja lauhkeat meret Takifugu noin 25 meri Aasia myös ruokakaloja Tetractenos 2 meri indopasifinen Tetraodon yli 20 makea, murto Afrikka ja Aasia akvaario Torquigener 19 meri, murto Indopasifinen akvaario Tylerius 1 meri indopasifinen 250–435 metrin syvyydessäPallokaloissa symbioottisesti elävät useat bakteerilajit tuottavat kalaan myrkyllistä tetrodotoksiinia.[22] Myrkky muistuttaa koostumukseltaan eräiden salamantereiden myrkkyä. Myrkkyä on eniten kalan silmissä ja sisäelimissä, etenkin maksassa ja munasarjoissa.[15]
Japanissa tietystä fuguksi kutsutusta pallokalalajista (Takifugu rubripes) valmistetaan kallista ruokaa. Kala tarjoillaan raakana ja siitä on leikattu myrkylliset osat pois. Fugun valmistukseen tarvitaan lupa, sillä virheellisesti käsitellystä kalasta annokseen voi päätyä myrkkyä, joka voi aiheuttaa sairastumisen tai jopa kuoleman.[23] Fugua pidetään Japanissa suurena herkkuna ja sen aiheuttamaa kihelmöintiä suussa arvostetaan. Viljellyissä kaloissa on myrkkyä tuottavia bakteereita vähemmän kuin villeissä kaloissa. Jos kalaa on ruokittu vain näitä bakteereita sisältämättömällä ruoalla tarpeeksi kauan, siitä voi syödä jopa maksan.[24][25]
Vuosisatoja vanhan kiellon mukaan Japanin keisari ei saa uhmata kuolemaa syömällä fugua. Viimeisen vuosikymmenen aikana Japanissa on kuollut fuguun keskimäärin noin kolme henkeä vuodessa. Kuolemien määrä on kuitenkin vähentynyt. Vielä 1950-luvulla fugun syönnistä saattoi kuolla 400 ja sairastua yli 31 000 henkeä vuosittain.[26]
Tunnetuimpia akvaariossa pidettäviä pallokaloja ovat murtovedessä pidettävät rengaspallokala Tetraodon biocellatus, viherpallokala Tetraodon fluviatilis ja pantteripallokala Tetraodon nigroviridis. Makean veden pallokaloista pidetään usein kääpiöpallokalaa, kimalaispallokalaa sekä monia Carinotetraodon Auriglobus ja Tetraodon -lajeja.[27] Merivesilajeista yleisimpiä ovat Arothron- ja Canthigaster-sukujen lajit.[28]
Pallokalat ovat niin voimakkaasti reviiriä puolustavia kaloja, että vain harvoin voi pitää useita yksilöitä samassa akvaariossa. Silloinkin akvaariossa pitää olla paljon kasveja ja muita näköesteitä ja kaikki kalat pitää laittaa altaaseen yhtä aikaa. Valmiille reviirille tuotu uusi kala tapetaan lähes aina. Jotkin lajit voivat elää muiden lajien kuin pallokalojen kanssa, mutta ruokinnasta voi silloin tulla ongelma: pallokala liikkuu hitaammin kuin muut kalat, jotka helposti ahmivat kaiken ruoan. Jos kaloja ruokitaan niin paljon, että pallokaloillekin varmasti riittää ruokaa, liiat ravinteet voivat pilata veden laatua. [16]
Kahden pallokalalajin genomit selvitettiin ensimmäisten joukossa vuonna 2001. Tutkitut lajit olivat kaakkoisaasialainen murtovesilaji pantteripallokala (Tetraodon nigroviridis) ja merivesilaji Takifugu rubripes, jotka erosivat toisistaan noin 20–30 miljoonaa vuotta sitten.[29] Näistä T. rubripes -lajin genomin sekvenssin selvittäminen aloitettiin jo vuonna 1989.[30] Tutkimusten perusteella pantteripallokalan genomissa on 350 miljoonaa emäsparia, vähemmän kuin minkään muun tunnetun selkärankaislajin genomissa.[31] Myös T. rubripesin genomi on eläinkunnan pienimpiä, sillä sen koko on vain 390 Mbp, yksi kahdeksasosa ihmisen genomista. Vaikka genomi on pieni, se sisältää silti useimmat ihmisen genomissakin sijaitsevat geenit ja säätelyelementit. Tämän vuoksi T. rubripes -lajia on käytetty hyvällä menestyksellä verrokkina myös vuonna 2003 julkaistun ihmisen genomin selvittämisessä ja esimerkiksi ihmisen geenimäärien arvioinnissa.[30][29]
Pallokalojen ruumiinrakenne on erikoistunut kovakuorisiin saaliseläimiin. Sekä niiden liikuntatapa että kovat hampaat ja voimakkaat leuat ovat osoitus tästä. Pallokalat kehittyivät varhaisella eoseenikaudella. Fossiileiden perusteella näyttää siltä, että useimmat muutkin simpukoita pääasiallisena ravintonaan syövät lajit ovat kehittyneet viimeistään tällöin, mitä käsitystä myös fylogenetiikka tukee.[32]
Pallokalat (Tetraodontidae) on kalaheimo, johon kuuluu sekä koralliriutoilla, murtovedessä että makeassa vedessä eläviä lajeja. Vuonna 2004 heimosta tunnettiin 187 lajia, joista jotkut elävät makeassa tai murtovedessä, jotkut taas viettävät osan elämästään murto- ja osan merivedessä.
Pallokalat ovat saaneet nimensä siitä, että pelästyessään ne imevät itsensä täyteen vettä tai ilmaa ja pullistuvat palloiksi. Toinen pullistelevien kalojen heimo on siilikalat. Pallokalat ovat terävähampaisia petoja, jotka syövät muun muassa simpukoita, kotiloita ja muita kaloja. Pallokaloja voidaan pitää akvaariossa, mutta hoitajan tulee olla perehtynyt niiden hoitoon hyvin.
Les Tétraodontidés (Tetraodontidae) (du grec ancien tetra = quatre et odous = dent) ou poissons-ballons ou poissons-globes forment une famille de poissons ayant la capacité de gonfler. Une autre de leurs caractéristiques est de ne pas avoir de piquants, ce qui les distingue des poissons du genre Diodon qui en ont.
La plupart des espèces contiennent des toxines extrêmement puissantes, comme le célèbre fugu (nom donné aux espèces du genre Takifugu, qui fait partie de cette famille).
Attention, dans le langage courant, on utilise souvent le mot tétraodon (avec l'accent aigu) pour parler de quelques espèces de la famille des Tetraodontidae qui ne sont pas forcément classés dans le genre Tetraodon.
Ce sont des poissons sans écailles : quelques espèces portent seulement de vagues rugosités sur la région ventrale. Les dents sont soudées en un bec traversé par une suture médiane, formant comme quatre grosses dents (d'où le nom de la famille et du genre-type : tetra-odon = quatre dents). La nageoire dorsale est soutenue par 7 à 18 rayons mous, tout comme la nageoire anale (qui en est généralement un parfait symétrique). La nageoire caudale, pédonculée, peut être arrondie ou fourchue, avec dix rayons. Les plus grosses espèces atteignent 90 cm de long[1].
Toutes les espèces sont capables de se remplir d'eau en quelques secondes en cas de menace, atteignant des dimensions propres à intimider un prédateur et surtout une forme difficile à mordre. La plupart des espèces sécrètent un violent poison appelé tétrodotoxine, notamment au niveau des viscères et parfois des gonades[1].
Ces poissons ne sont donc en général pas pêchés, sauf au Japon où on prépare le « Fugu » (espèces asiatiques du genre Takifugu) selon un procédé savant qui permet d'isoler les parties comestibles des parties mortellement empoisonnées.
Ce sont des poissons essentiellement marins. Même si quelques espèces peuvent remonter les eaux saumâtres des grands fleuves tropicaux. On trouve des espèces de cette familles dans les eaux tropicales et tempérées des trois grands bassins océaniques[1].
Ces poissons pondent leurs œufs dans un nid délimité sur le sédiment et plus ou moins travaillé par le mâle[1]. Parfois ce sont de véritables rosaces, patiemment dessinées au sol, qui jouent un rôle dans la sélection sexuelle, au même titre que la roue du paon.
Ces gros poissons peu rapides se nourrissent de zooplancton et d'algues. Certains, grâce à leur bouche en forme de bec, peuvent se nourrir de coquillages[1].
Selon ITIS (21 avril 2014)[2] :
Selon World Register of Marine Species (21 avril 2014)[3] :
Ne pas confondre avec les noms vernaculaires des Diodontidae (qui ont des piquants) : « Poisson porc-épic » (Porcupinefishes en anglais)
Les Tétraodontidés (Tetraodontidae) (du grec ancien tetra = quatre et odous = dent) ou poissons-ballons ou poissons-globes forment une famille de poissons ayant la capacité de gonfler. Une autre de leurs caractéristiques est de ne pas avoir de piquants, ce qui les distingue des poissons du genre Diodon qui en ont.
La plupart des espèces contiennent des toxines extrêmement puissantes, comme le célèbre fugu (nom donné aux espèces du genre Takifugu, qui fait partie de cette famille).
Attention, dans le langage courant, on utilise souvent le mot tétraodon (avec l'accent aigu) pour parler de quelques espèces de la famille des Tetraodontidae qui ne sont pas forcément classés dans le genre Tetraodon.
Grúpa mór d'éisc théagartha uisce úir is mara ar féidir leo séideadh amach le haer nó uisce go mbíonn siad beagnach sféarúil. Is baill d'fhine na Tetraodontidae iad. An-fhorleathan i bhfarraigí tanaí teo, os cionn sceireacha is leapacha féar mara. An cholainn spíonach go minic agus 4 fhiacail sna gialla, ag foirmiú goib cosúil le gob pearóide. Cuid de na horgáin is na fíocháin an-nimhiúil. Is sócamais éisc áirithe sa chlann seo sa tSeapáin, agus ullmhaíonn cócairí speisialta iad. Tugtar iasc bolgach orthu freisin.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Os tetraodóntidos (Tetraodontidae) son unha familia de peixes principalmente mariños e de estuario e uns poucos de auga doce da orde Tetraodontiformes coa capacidade de incharen o seu corpo. A esta familia pertencen os peixes globo.[3] Son morfoloxicamente similares aos relacionados diodóntidos, que teñen grandes espiñas externas (o que os diferenza das espinas máis delgadas ocultas dos tetraodóntidos, que son só visibles se o peixe se incha). O nome científico Tetraodontidae fai referencia aos catro longos dentes, fusionados nunha placa inferior e outra superior, que usan para esnaquizar as cunchas e exoesqueletos de moluscos e crustáceos, que son as súas presas naturais.
A maioría das especies de peixes globo son tóxicas e algunhas están entre os vertebrados máis velenosos do mundo. En certas especies os órganos internos, como o fígado e ás veces a pel, conteñen tetrodotoxina e son moi tóxicos para a maioría dos animais que os coman; non obstante, a carne dalgunhas especies considérase unha delicadeza culinaria en Xapón (onde lle chaman 河豚, fugu), Corea (복 bok ou 복어 bogeo) e a China (河豚 hétún), que debe ser preparada por cociñeiros debidamente adestrados que coñecen as partes do animal que son seguras e en que cantidades. Outras especies de peixes globos con carne non tóxica, como Sphoeroides maculatus da baía de Chesapeake,[4] son tamén moi aprezados.[5]
Os Tetraodontidae comprenden polo menos 120 especies de peixes globo clasificados en 19 xéneros, que son:[3]
Son de tamaño normalmente pequeno ou medio, aínda que unhas poucas especies poden chegar a lonxitudes de arredor de 100 cm.[6]
Son máis diversos nas zonas tropicais, relativamente raros nas zonas temperadas e están completemente ausentes das augas frías.[6]
Aínda que a maioría das especies viven en augas costeiras ou de estuario, hai 29 especies que pasan toda a vida en augas doces. Estas especies encóntranse en zonas tropicais separadas de Suramérica (unha especie), África central (tres especies) e sueste de Asia (25 especies).
As defensas naturais exclusivas e distintivas dos peixes globo compensan a súa lenta locomoción. Nadan combinando o movemento das aletas pectoral, dorsal, anal e caudal, o que fai a súa natación moi maniobrable pero moi lenta e, por tanto, son un obxectivo comparativamente fácil para a predación. A súa aleta caudal úsana principalmente como temón, pero poden usala para dar unha rápida aceleración evasiva. A visión dos peixes globo é excelente, e combinada coa súa capacidade de dar grandes aceleracións, é a principal defensa contra os predadores.
O seu mecanismo de defensa de reserva é o que os fai famosos e consiste en poder inchar o seu corpo considerablemente. Úsano se son perseguidos e alcanzados e consiste en encher o seu extremadamente elástico estómago de auga (ou aire se os sacan fóra da auga) ata facer que o animal sexa moito máis grande e case de forma esférica como un globo. Todos os peixes globo teñen espiñas agudas, aída que non son visibles cando o peixe globo non está inchado, polo que un predador famento pode atoparse intentando comer unha bóla con pinchos intragable, o que o fai desistir. Os predadores que non fan caso a esta advertencia (ou que son o suficientemente "afortunados" de poder capturalo repentinamente antes de que inche) poden morrer asfixiados, e os predadores que conseguen tragar ao peixe globo están inxerindo tetrodotoxina, que fai que os peixes globo sexan unha presa desagradable e posiblemente letal. Esta neurotoxina encóntrase principalmente nos ovarios e fígado, aínda que teñen pequenas cantidades nos intestinos e a pel, e cantidades traza nos músculos. Non sempre teñen efectos letais nos grandes predadores como os tiburóns, pero poden matar os seres humanos.
Non todos os peixes globo son necesariamente velenosos; a carne do Sphoeroides maculatus non é tóxica (pero certa cantidade de veleno pode atoparse nas súas vísceras) e é un alimento moi apreciado en Norteamérica.[5] A especie Takifugu oblongus, por exemplo, é un fugu que non é velenoso, e o nivel de toxina varía moito nas especies que si son velenosas. Unha neurotoxina de peixe globo non é necesariamente máis tóxica para outros animais que para os humanos, e os peixes globo son cazados rutineiramente por especies como os sinodóntidos[7] e o tiburón tigre.[8] Ademais, acuicultores xaponeses crían peixe fugu non velenoso controlando as súas dietas.
Os peixes globo poden mover os ollos independentemente un do outro, e moitas especies poden cambiar de cor ou a intensidade dos seus patróns de coloración en resposta aos cambios ambientais. Aínda que a maioría dos peixes globos son de cores apagadas, moitos teñen brillantes cores e marcas distintivas,[6] e non intentan agocharse dos seus predadores. Este é probablemente un exemplo de aposematismo honesto.[9]
Moitos peixes globo mariños pasan por un estado peláxico no que viven no océano aberto. A desova ocorre despois de que os machos empurran lentamente as femias á superficie da auga ou se unen a femias xa presentes. Os ovos son esféricos e flotantes. A eclosión ocorre pasados uns catro días. As crías son diminutas, pero coa forma recoñecible dun peixe globo. Teñen unha boca funcional e ollos e deben empezar a comer en poucos días. Os peixes globo de augas salobres poden aparearse en baías de maneira similar ás especies mariñas ou noutros casos de xeito similar ás especies de auga doce, cando se moven a gran distancia río arriba.
A reprodución nas especies de auga doce varía bastante. No cortexo de Carinotetraodon travancoricus os machos seguen as femias, posiblemente mostrando as cristas e quillas características deste subgrupo de especies. Unha vez que a femia acepta as iniciativas do macho, leva ao macho entre plantas ou outra cobertura onde poida liberar os ovos para a fertilización. O macho pode axudarlle fretándose contra a parte lateral dela. Isto observouse en catividade, e esta é a única especie de peixe globo que desova con normalidade en catividade.
Outros peixes globo chegaron ás veces a desovar en acuarios, e seguen un mesmo comportamento de cortexo excepto o despregamento de cristas e quillas. Porén, os ovos son depositados nun cacho plano de lousa ou outro material duro liso no cal se adhiren. O macho custodia os ovos ata que eclosionan, e sopra chorros de auga coidadosamente sobre eles regularmente para manter os ovos en boas condicións. O seu labor acaba cando eclosionan as crías, que se valen de seu.
A información sobre o apareamento de especies determinadas é moi escasa. Tetraodon nigroviridis desovou artificialmente en condicións de catividade. Crese que desova en baías de maneira similar ás especies de auga slagada, xa que os seus espermatozoides soamente son móbiles en condicións de salinidade mariñas, pero un apareamento na natureza nunca se observou. Conseguiuse que Xenopterus naritus criase artificialmente en Sarawak, Borneo en xuño de 2016, co propósito de desenvolver a acuicultura da especie.[10]
En 2012, os machos da especie Torquigener albomaculosus foron observados deixando marcadas grandes estruturas xeométricas circulares na area do leito do mar en Amami Ōshima, Xapón. Estas estruturas serven aparentemente para atraer as femias e proporcionar un lugar seguro para que elas poñan os ovos.[11][12]
Elaborados patróns no debuxo da pel de Tetraodon mbu
Estímase que os tetraodóntidos diverxiron dos diodóntidos hai entre 89 e 138 millóns de anos. Durante o Cretáceo hai entre 80 e 101 millóns de anos diverxiron catro clados principais. O xénero de peixes globo máis antigo coñecido é Eotetraodon, da época Lutetiana do Eoceno medio europeo, cuxos fósiles se atoparon en Monte Bolca (Italia) e o Cáucaso. As especies de Monte Bolca, E. pygmaeus, coexistiron con outros tetraodontiformes, incluíndo unha especie extinta de diodóntido, uns Ostraciidae primitivos (Proaracana e Eolactoria) e outras formas totalmente extintas, como Zignoichthys e os Spinacanthidae.[13][14] O xénero extinto Archaeotetraodon coñécese desde o Mioceno de Europa. Dentes fósiles dun posible tetraodónntido (denominado "Pekinosaurus hyperostosis") atopáronse na Formación Pekin triásica de Carolina do Norte, o que posiblemente amplía o seu rango temporal.[1]
O peixe globo pode ser letal se non se prepara da forma axeitada. O envelenamento por fugu está causado polo consumo de sopa de fugo incorrectamente preparada, fugu chiri, ou ocasionalmente carne crúa de fugu, sashimi fugu. Aínda que é máis probable que o chiri cause a morte, o sashimi fugu a miúdo causa intoxicación, mareos e sensación de beizos durmidos e pode ser tamén moi perigoso. A tetrodotoxina do peixe globo adormece a lingua e os beizos e induce mareos e vómitos, seguido de entumecemento e formigo polo corpo, taquicardia, descenso da presión arterial e parálise muscular. A toxina pode paralizar o músculo diafragma e detén a respiración da persoa que a inxeriu, polo que pode ser mortal. As persoas que logran vivir con estes síntomas máis de 24 horas normalmente sobreviven, aínda que poden permanecer en coma varios días.
Debateuse moiso sobre cal é a fonte que produce a tetrodotoxina no peixe globo,[15] pero cada vez se acepta máis que son as bacterias que viven no intestino do peixe as que a producen.[16]
En certos peixes globos pode encontrarse tamén saxitoxina, que é a toxina que causa o envelenamento por toxina paralizante dos moluscos durante as mareas vermellas.
O tratamento consiste na descontaminación do tracto gastrointestinal cun lavado gástrico e carbono activado. Recoméndanse agonistas alfa adrenérxicos ademais de fluídos intravenosos para combater a hipotensión; tamén se propuxeron axentes anticolinesterase pero aínda "non foron comprobados adecuadamente".[17]
Os tetraodóntidos (Tetraodontidae) son unha familia de peixes principalmente mariños e de estuario e uns poucos de auga doce da orde Tetraodontiformes coa capacidade de incharen o seu corpo. A esta familia pertencen os peixes globo. Son morfoloxicamente similares aos relacionados diodóntidos, que teñen grandes espiñas externas (o que os diferenza das espinas máis delgadas ocultas dos tetraodóntidos, que son só visibles se o peixe se incha). O nome científico Tetraodontidae fai referencia aos catro longos dentes, fusionados nunha placa inferior e outra superior, que usan para esnaquizar as cunchas e exoesqueletos de moluscos e crustáceos, que son as súas presas naturais.
A maioría das especies de peixes globo son tóxicas e algunhas están entre os vertebrados máis velenosos do mundo. En certas especies os órganos internos, como o fígado e ás veces a pel, conteñen tetrodotoxina e son moi tóxicos para a maioría dos animais que os coman; non obstante, a carne dalgunhas especies considérase unha delicadeza culinaria en Xapón (onde lle chaman 河豚, fugu), Corea (복 bok ou 복어 bogeo) e a China (河豚 hétún), que debe ser preparada por cociñeiros debidamente adestrados que coñecen as partes do animal que son seguras e en que cantidades. Outras especies de peixes globos con carne non tóxica, como Sphoeroides maculatus da baía de Chesapeake, son tamén moi aprezados.
Napuhače (lat. Tetraodontidae), porodica otrovnih riba iz reda četvereozupki (Tetraodontiformes) po kojoj je cijeli red dobio ime. Ovo ime dobile su po svojstvu što se mogu napuhati poput balona, pa su u eng. jeziku poznate i kao balloonfish, blowfish, bubblefish. Porodica se sastoji od 26 rodova[1] s ukupno 190 vrsta[2].
Ime četverozupke dolazi od grčkog tetra = četiri + grčki, odous = zub(i)[3] a odnosi se na red.
U Jadranu je 2012. godine po prvi put utvrđena nazočnost ove invazivne porodice. Primjerak vrste Lagocephalus sceleratus, srebrenopruge napuhače, dugačak 66 cm uhvaćen je u blizini otoka Jakljana. Konzumacija nepravilno pripremljene ribe ove vrste može uzrokovati zastoj živčanog i dišnog sustava te prouzročiti smrt.[4]
Napuhače (lat. Tetraodontidae), porodica otrovnih riba iz reda četvereozupki (Tetraodontiformes) po kojoj je cijeli red dobio ime. Ovo ime dobile su po svojstvu što se mogu napuhati poput balona, pa su u eng. jeziku poznate i kao balloonfish, blowfish, bubblefish. Porodica se sastoji od 26 rodova s ukupno 190 vrsta.
Ime četverozupke dolazi od grčkog tetra = četiri + grčki, odous = zub(i) a odnosi se na red.
U Jadranu je 2012. godine po prvi put utvrđena nazočnost ove invazivne porodice. Primjerak vrste Lagocephalus sceleratus, srebrenopruge napuhače, dugačak 66 cm uhvaćen je u blizini otoka Jakljana. Konzumacija nepravilno pripremljene ribe ove vrste može uzrokovati zastoj živčanog i dišnog sustava te prouzročiti smrt.
Tetraodontidae adalah sebuah famili dari ikan muara dan laut yang berasal dari ordo Tetraodontiformes..[1] Secara morfologi, ikan-ikan serupa yang termasuk dalam famili ini serupa dengan ikan landak yang memiliki tulang belakang luas yang besar (tidak seperti tulang belakang Tetraodontidae yang lebih tipis, tersembunyi, dan dapat terlihat ketika ikan ini menggembungkan diri). Nama ilmiah ini merujuk pada empat gigi besar yang terpasang pada rahang atas dan bawah yang digunakan untuk menghancurkan cangkang krustasea dan moluska, mangsa alami mereka.
Ikan buntal secara umum dipercayai sebagai vertebrata paling beracun kedua di dunia setelah katak racun emas. Organ-organ dalam seperti hati dan kadang kulit mereka sangat beracun bagi sejumlah hewan jika dimakan, namun daging beberapa spesies ikan ini dijadikan sebagai makanan di Jepang (disebut 河豚, diucapkan fugu), Korea (disebut bok), dan Tiongkok (disebut 河豚 he2 tun2) dan disiapkan oleh juru masak yang tahu bagian tubuh mana yang aman dimakan dan seberapa banyak kadarnya.
Tetraodontidae terdiri dari sedikitnya 121 spesies ikan buntal yang terbagi dalam 20 genera.[1] Ikan ini banyak ragamnya di perairan tropis dan tidak umum dalam di perairan zona sedang dan tidak ada di perairan dingin. Mereka memiliki ukuran kecil hingga sedang, meski beberapa spesies memiliki panjang lebih dari 100 sentimeter (39 inchi).[2]
.gif)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|url= (bantuan). FishBase. Diakses tanggal 2007-02-10.Pemeliharaan CS1: Teks tambahan: authors list (link) Tetraodontidae adalah sebuah famili dari ikan muara dan laut yang berasal dari ordo Tetraodontiformes.. Secara morfologi, ikan-ikan serupa yang termasuk dalam famili ini serupa dengan ikan landak yang memiliki tulang belakang luas yang besar (tidak seperti tulang belakang Tetraodontidae yang lebih tipis, tersembunyi, dan dapat terlihat ketika ikan ini menggembungkan diri). Nama ilmiah ini merujuk pada empat gigi besar yang terpasang pada rahang atas dan bawah yang digunakan untuk menghancurkan cangkang krustasea dan moluska, mangsa alami mereka.
Ikan buntal secara umum dipercayai sebagai vertebrata paling beracun kedua di dunia setelah katak racun emas. Organ-organ dalam seperti hati dan kadang kulit mereka sangat beracun bagi sejumlah hewan jika dimakan, namun daging beberapa spesies ikan ini dijadikan sebagai makanan di Jepang (disebut 河豚, diucapkan fugu), Korea (disebut bok), dan Tiongkok (disebut 河豚 he2 tun2) dan disiapkan oleh juru masak yang tahu bagian tubuh mana yang aman dimakan dan seberapa banyak kadarnya.
Tetraodontidae terdiri dari sedikitnya 121 spesies ikan buntal yang terbagi dalam 20 genera. Ikan ini banyak ragamnya di perairan tropis dan tidak umum dalam di perairan zona sedang dan tidak ada di perairan dingin. Mereka memiliki ukuran kecil hingga sedang, meski beberapa spesies memiliki panjang lebih dari 100 sentimeter (39 inchi).
I tetraodontidi (Tetraodontidae Bonaparte, 1831) sono una famiglia di pesci ossei d'acqua dolce e salata, appartenenti all'ordine Tetraodontiformes, conosciuti comunemente come pesci palla.
I pesci palla sono morfologicamente molto simili ai Diodontidae, comunemente noti come pesci istrice, i quali presentano grandi spine esterne sul corpo a differenza dei pesci palla che portano spine molto più sottili e generalmente nascoste che si possono osservare solo quando il pesce si gonfia a palla. Il nome Tetraodontidae deriva dalla lingua greca con il significato di "quattro denti" e si riferisce al fatto che i pesci palla presentano tutti 4 denti larghi fusi in due piastre, una superiore e una inferiore, utilizzate per rompere i gusci e le conchiglie di molluschi e crostacei, loro prede naturali. La maggior parte dei pesci palla sono velenosi e alcuni sono addirittura tra i più velenosi vertebrati esistenti. In alcune specie, infatti, alcuni organi interni come il fegato, ma anche la pelle contengono la tetrodotossina, una delle neurotossine più potenti conosciute.
Sono diffusi nella maggior parte delle acque tropicali del globo. Alcune specie, come Tetraodon miurus, vivono solamente in acque dolci.
Pur non essendo un ottimo nuotatore per via della rigidità del proprio corpo, il pesce palla non risulta oggetto di predazione poiché dotato di due particolari sistemi di difesa: è in grado di ingurgitare rapidamente grandi quantità di acqua, diventando molto grande e difficile da inghiottire anche per predatori di grosse dimensioni; inoltre i suoi visceri e muscoli[1] contengono un veleno molto potente, la tetradotossina, una neurotossina che inibisce la funzione respiratoria, portando rapidamente alla morte.
I pesci palla si cibano prevalentemente di: molluschi, crostacei, meduse e polipi dei coralli, di cui spezzano i gusci o la struttura esoscheletrica con i loro 4 denti durissimi e potenti muscoli. Riescono a spezzare anche i coralli morti.
La famiglia comprende i seguenti generi:[2]
Lo stesso argomento in dettaglio: Fugu (gastronomia). Le viscere e le carni di molti membri della famiglia sono mortali per la presenza di tetradotossina; ciononostante vengono consumate in Giappone, dopo un'appropriata preparazione.
I tetraodontidi (Tetraodontidae Bonaparte, 1831) sono una famiglia di pesci ossei d'acqua dolce e salata, appartenenti all'ordine Tetraodontiformes, conosciuti comunemente come pesci palla.
Keturdantės pūsliažuvės (lot. Tetraodontidae, angl. Pufferfish, vok. Kugelfische) – pūsliažuvių (Tetraodontiformes) šeima. Kūno paviršius dygliuotas. Pirmojo nugarinio bei pilvinių pelekų nėra. Nuo skrandžio atsišakoja maišas, kurį pajaudinta žuvis pripildo vandens ir oro. Tada ji tampa rutuliška su pašiauštais dygliais ir plūduriuoja vandens paviršiuje pilvu į viršų. Iš žiočių kyšo 4 stiprūs dantys (susiformavę suaugus smulkesniems).
Iš viso apie 185 rūšys. Žinomesnės iš jų:
Dygioji pūsliažuvė (Arothron hispidus)
Arothron nigropunctatus
Kiškiagalvis dygliapilvis (Lagocephalus laevigatus)
Konginė pūsliažuvė (Tetraodon mbu)
Keturdantės pūsliažuvės (lot. Tetraodontidae, angl. Pufferfish, vok. Kugelfische) – pūsliažuvių (Tetraodontiformes) šeima. Kūno paviršius dygliuotas. Pirmojo nugarinio bei pilvinių pelekų nėra. Nuo skrandžio atsišakoja maišas, kurį pajaudinta žuvis pripildo vandens ir oro. Tada ji tampa rutuliška su pašiauštais dygliais ir plūduriuoja vandens paviršiuje pilvu į viršų. Iš žiočių kyšo 4 stiprūs dantys (susiformavę suaugus smulkesniems).
Iš viso apie 185 rūšys. Žinomesnės iš jų:
Fugu (Takifugu niphobles). Labai nuodinga žuvis, kurios nuodai stipresni už kalio cianidą, tačiau Japonijoje, labai rūpestingai paruošta, laikoma didžiausiu skanėstu. Baidydama plėšrūnus žuvis savo nervus paralyžiuojančius nuodus gali išskirti į vandenį. Be to, ji dar sugeba išsipūsti, prisirydama vandens į skrandyje esantį maišą; tuomet kūno šonuose esantys dygliai pakyla. Nilinis dygliapilvis, arba fahakas (Tetraodon fahaka). Ilgis iki 45 cm. Gyvena Nilo upėje.Kogelvissen (Tetraodontidae) zijn een familie van beenvissen, uit de orde der kogelvisachtigen die in tropische en subtropische wateren in de Atlantische, Indische en Grote Oceaan voorkomen. In Japan gelden ze als een lekkernij. Bij gevaar maken de vissen zich bolrond door water op te zuigen, waardoor ze een aantal malen groter worden dan normaal. Ook de verwante egelvissen, die daarnaast ook nog stekels hebben, doen dit. Enkele bekende soorten zijn Fugu rubripes en Tetraodon nigroviridis.
De kogelvis is erg giftig door de aanwezigheid van tetrodotoxine, een verlammend neurotoxine. De vis ontleent dit vergif aan een symbiotische bacterie en accumuleert het in een aantal organen en in de huid. Om die reden is de handel in en het serveren van kogelvis in Nederland bij de wet verboden. Het eten van kogelvis is in Japan nog steeds populair. Het eten van 'fugu' wordt er als een statussymbool gezien. De vis zelf draagt de status een delicatesse te zijn.
Japanse koks die fugu willen bereiden dienen jaarlijks een door de overheid verplicht examen met succes te hebben afgelegd om dit veilig en legaal te kunnen doen. Ondanks de strenge regelgeving komen in Japan jaarlijks nog tientallen mensen om het leven na het eten van fugu.[bron?] De kogelvis wordt tegenwoordig ook industrieel gekweekt, waarbij wordt voorkomen dat de vissen giftige stoffen opbouwen en dus veilig kunnen worden gegeten.
Een interessant gegeven is dat deze vissen het kleinste bekende genoom van enig gewerveld dier bezitten doordat introns en niet-coderende gedeelten van het DNA nagenoeg ontbreken. De genen die ze hebben zijn wel homoloog (ortholoog) aan die van andere vissen. Doordat hun genoom dus zeer compact is kan het relatief snel en goedkoop worden geanalyseerd - iedere gevonden sequentie maakt deel uit van een gen. Het genoom van twee soorten (Fugu rubripes en Tetraodon nigroviridis) is al volledig in kaart gebracht.
Kogelvissen (Tetraodontidae) zijn een familie van beenvissen, uit de orde der kogelvisachtigen die in tropische en subtropische wateren in de Atlantische, Indische en Grote Oceaan voorkomen. In Japan gelden ze als een lekkernij. Bij gevaar maken de vissen zich bolrond door water op te zuigen, waardoor ze een aantal malen groter worden dan normaal. Ook de verwante egelvissen, die daarnaast ook nog stekels hebben, doen dit. Enkele bekende soorten zijn Fugu rubripes en Tetraodon nigroviridis.
Kulefisker er en gruppe fastkjevefisker kjent for sin evne til å blåse seg opp når de føler seg truet. Mange av artene har den farlige nervegiften tetrodotoksin i kroppen, men de blir likevel betraktet som en delikatesse i Øst-Asia. I Japan må kokker bestå en krevende eksamen for å få lov til tilberede fugu.
De fleste artene lever i saltvann, men det finnes også arter som lever i fersk- og brakkvann. Mange av artene er populære akvariefisk.
Denne iktyologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Kulefisker er en gruppe fastkjevefisker kjent for sin evne til å blåse seg opp når de føler seg truet. Mange av artene har den farlige nervegiften tetrodotoksin i kroppen, men de blir likevel betraktet som en delikatesse i Øst-Asia. I Japan må kokker bestå en krevende eksamen for å få lov til tilberede fugu.
De fleste artene lever i saltvann, men det finnes også arter som lever i fersk- og brakkvann. Mange av artene er populære akvariefisk.
Multimedia w Wikimedia Commons Rozdymkowate[2], tetrodonowate[2], kolcobrzuchowate[3][4] (Tetraodontidae) – rodzina głównie morskich ryb promieniopłetwych z rzędu rozdymkokształtnych (Tetraodontiformes), rzadziej spotykane w wodach słodkich lub słonawych. Ich ciało zawiera silnie trującą tetrodotoksynę. Niektóre gatunki spotykane są w hodowlach akwarystycznych.
Ciepłe i gorące wody oceaniczne.
Ciało owalne, niemal okrągłe w przekroju, zwykle bez kolców (w odróżnieniu od najeżkowatych, które mają wyraźne, ostre kolce). Ryby z tej rodziny wystraszone lub zaatakowane potrafią zwiększyć rozmiary ciała poprzez napompowanie wodą lub powietrzem. Oczy poruszają się niezależnie od siebie. Mają mocny zgryz utworzony z 4 zębów, ułatwiający zgniatanie twardych pancerzy skorupiaków. Płetwy są słabo rozwinięte.
Rodzaje zaliczane do tej rodziny[5]:
Amblyrhynchotes — Arothron — Auriglobus — Canthigaster — Carinotetraodon — Chelonodon — Chonerhinos — Colomesus — Contusus — Ephippion — Feroxodon — Guentheridia — Javichthys — Lagocephalus — †Leithaodon[6] — Marilyna — Monotrete — Omegophora — Polyspina — Reicheltia — Sphoeroides — Takifugu — Tetractenos — Tetraodon — Torquigener — Tylerius
Rozdymkowate, tetrodonowate, kolcobrzuchowate (Tetraodontidae) – rodzina głównie morskich ryb promieniopłetwych z rzędu rozdymkokształtnych (Tetraodontiformes), rzadziej spotykane w wodach słodkich lub słonawych. Ich ciało zawiera silnie trującą tetrodotoksynę. Niektóre gatunki spotykane są w hodowlach akwarystycznych.
Os tetraodontídeos (Tetraodontidae), geralmente designados como baiacu, peixe-balão ou fugu compõem uma família da ordem dos peixes Tetraodontiformes. O seu nome científico provém da língua grega, significando "com quatro dentes". Sua dieta consiste em algas, moluscos, crustáceos e outros invertebrados . Têm a capacidade de inflar o corpo, como se fosse um balão, quando se sentem ameaçados. Possuem pequenos espinhos, salvo a espécie Lagocephalus laevigatus, que não possui nenhum espinho. Os olhos e órgãos internos da generalidade destas espécies são altamente tóxicos. Contudo, a sua carne (designada pelo termo fugu) é altamente apreciada no Japão e na Coreia.
Estes peixes são marinhos e comuns nos oceanos Pacífico, Atlântico ou Índico. Certas espécies também podem ser achadas em rios.
A toxina é chamada de tetrodotoxina, ou mais precisamente anhydrotetrodotoxin 4-epitetrodotoxin e é aproximadamente 1200 vezes mais mortal que o cianureto. Em geral, essa toxina se concentra sobretudo no fígado do animal; eventualmente, pode se espalhar para a carne (músculo) e para a pele. Isso pode ocorrer em caso de ataque de predadores que não se deixem intimidar com a estratégia de encher o estômago de ar; o atacante acaba se tornando vítima desse veneno. Nos casos de ingestão pelo ser humano de carne desse peixe não corretamente manipulada, podem ocorrer situações graves inclusive o óbito.
No Japão, a carne de baiacu já é consumida há muitos anos, mas a origem histórica do consumo é incerta. Ossos de baiacu foram encontrados no Japão e datavam mais de 2 mil anos. O preço de uma refeição com fugu é alto. Somente chefs com licenças especiais podem preparar refeições com fugu.
Os tetraodontídeos (Tetraodontidae), geralmente designados como baiacu, peixe-balão ou fugu compõem uma família da ordem dos peixes Tetraodontiformes. O seu nome científico provém da língua grega, significando "com quatro dentes". Sua dieta consiste em algas, moluscos, crustáceos e outros invertebrados . Têm a capacidade de inflar o corpo, como se fosse um balão, quando se sentem ameaçados. Possuem pequenos espinhos, salvo a espécie Lagocephalus laevigatus, que não possui nenhum espinho. Os olhos e órgãos internos da generalidade destas espécies são altamente tóxicos. Contudo, a sua carne (designada pelo termo fugu) é altamente apreciada no Japão e na Coreia.
Štvorzubcovité (lat. Tetraodontidae) je čeľaď rýb z radu štvorzubcotvaré (Tetraodontiformes).
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Štvorzubcovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Štvorzubcovité
Štvorzubcovité (lat. Tetraodontidae) je čeľaď rýb z radu štvorzubcotvaré (Tetraodontiformes).
Blåsfiskar (Tetraodontidae) som är det vetenskapliga namnet är en familj i ordningen blåsfiskartade fiskar. Just den arten har fyra stora specialiserade tänder som kännetecknar arten. Tänderna används till att krossa skalet på blötdjur och kräftdjur som är deras naturliga föda.
Blåsfiskarna har fått sitt namn efter att de vid fara kan blåsa upp sig med vatten eller luft. Fisken ändrar då sin kroppsform från den normala till en mer klotformad, vilket skyddar den genom att göra den svårare att svälja för predatorer. Dessutom innehåller fiskarna toxinet tetrodotoxin, vilket är mycket giftigt för människor. Fisken har också flera andra namn som Fugu, globefish, swellfish och blowfish.
I Japan är blåsfisk, fugu, en delikatess som dock bara får beredas professionellt av speciellt utbildade och examinerade kockar. Det mesta av giftet är koncentrerat till skinn och inre organ, framförallt levern, som enligt lag inte får säljas över huvud taget och som på restauranger hanteras som riskavfall. Giftet hämmar aktiviteten i muskler och nerver och leder till andningsförlamning, oftast med dödlig utgång.
Blåsfiskar har en rundad, kompakt kropp, stort huvud med högt ansatta ögon och näbbliknande käkar. De saknar bukfenor, men har en ryggfena och en analfena som båda är förhållandevis små och belägna långt bak på kroppen. Även bröstfenorna är ganska små och blåsfiskarna är inga snabba simmare, men de kan röra sig i vattnet med stor skicklighet. Stjärtfenan har vanligen en något rundad kant och är inte kluven. Längden hos de olika arterna varierar från cirka 2,5 centimeter till cirka 90 centimeter. Färgteckning och mönster uppvisar också stora skillnader från art till art, och det finns både arter som är diskret brunaktigt färgade - ofta med ljusare undersida och mörkare översida - och arter som är klart färgade i exempelvis gult, blått och grönt.
Det finns över 100 arter av blåsfiskar och de förekommer främst i varma, tropiska eller subtropiska hav och speciellt vanliga är de vid korallrev, men några arter återfinns även i sötvatten och i bräckvatten. De är ovanliga i tempererade hav och finns inte i kalla vatten.
Blåsfiskar lever vanligen ensamma och flera arter hävdar aggressivt revir gentemot andra fiskar av samma art, särskilt hanarna. Reproduktionen sker oftast fritt i vattnet, undantaget några arter som fäster sina ägg på klippor. Som yngel lever blåsfiskar pelagiskt, men som vuxna håller de sig vanligen i närheten av rev. Födan består bland annat av musslor, sjöborrar, krabbor och koralldjur.
Wikimedia Commons har media som rör blåsfiskar.
Wikispecies har information om blåsfiskar.
Blåsfiskar (Tetraodontidae) som är det vetenskapliga namnet är en familj i ordningen blåsfiskartade fiskar. Just den arten har fyra stora specialiserade tänder som kännetecknar arten. Tänderna används till att krossa skalet på blötdjur och kräftdjur som är deras naturliga föda.
Blåsfiskarna har fått sitt namn efter att de vid fara kan blåsa upp sig med vatten eller luft. Fisken ändrar då sin kroppsform från den normala till en mer klotformad, vilket skyddar den genom att göra den svårare att svälja för predatorer. Dessutom innehåller fiskarna toxinet tetrodotoxin, vilket är mycket giftigt för människor. Fisken har också flera andra namn som Fugu, globefish, swellfish och blowfish.
I Japan är blåsfisk, fugu, en delikatess som dock bara får beredas professionellt av speciellt utbildade och examinerade kockar. Det mesta av giftet är koncentrerat till skinn och inre organ, framförallt levern, som enligt lag inte får säljas över huvud taget och som på restauranger hanteras som riskavfall. Giftet hämmar aktiviteten i muskler och nerver och leder till andningsförlamning, oftast med dödlig utgång.
У своєму звичайному стані тіло скелезубових має форму досить звичайної риби. Воно округле і коротке. Голова велика і дуже виразна. Потужні щелепи, ніздрі і очі надають будові голови «жаб'ячого» вигляду. Очі посаджені далеко один від одного. Деякі види можуть переміщати очі по тілу. Плавники тільки грудні, але добре розвинені. З їх допомогою риба може рухатися не лише вперед, але і назад.
Майже усі скелезубові риби невеликого розміру, і тільки деякі види можуть досягати переконливої довжини в 1,2 м.[3].
Вони типові мешканці коралових рифів, проте зустрічаються і в прісноводих річках Південної Америки і Північної Африки. Усе тіло покрите маленькими гострими голками. Ці шпильки риба використовує як оборонний щит. Набираючи всередину велику кількість води вона роздувається, подібно до повітряної кулі, виставляючи назовні свої голки. Хижак не може схопити рибу (спробуйте упіймати зубами яблуко, підвішене на мотузку) і дає їй спокій. Якщо ж хижак досить великий, щоб захопити роздуту голкобрюху цілком, то гинуть обоє: нападник тому що не може проковтнути гостру кулю — голки чіпляються за глотку, а жертва, тому що не може вибратися із закритої пащі.
Біологи вважають, що здатність роздувати еластичний шлунок за рахунок великого кількість води (чи повітря) з'явилася у риб в процесі еволюції. Самі по собі ці риби дуже повільні, і замість того, щоб тікати від нападника, вони обзавелися гострими голками і здатністю у декілька разів збільшуватися в розмірах. Форма кулі перетворює рибу на абсолютно неїстівний пухир. А отрута, що накопичується на шпильках, в 1200 разів сильніше за ціанід. У одній рибі його міститься стільки, що вистачить убити 30 дорослих людей, а відомої протиотрути в природі немає.
Ці риби досить агресивні. Дрібні скелезубові ще збирається в зграї, але дорослі особини живуть завжди наодинці, намагаючись не мати близького сусідства з родичами. Вони ревниво відносяться до своєї території, годинами курсуючи по ній у пошуках здобичі. Живляться водоростями і безхребетними. Великі види розкушують молюсків. Їх паща — це 4 великих зрощених зуба.
Помітивши загрозу своєму суверенітету, риба без роздумів атакує. Як би чуючи свою безкарність, вона кидається і на «гостя», що перевершує за розміром. Неодноразово фіксувалися випадки, коли голкобрюхі кусали пальці людей і дітородні органи чоловіків.
Деякі прісноводі види живуть в домашніх акваріумах. Власники риб попереджають інших акваріумістів берегти свої пальці, при годуванні або чищення. Незважаючи на уявну нерозторопність риба може вчинити швидкий короткочасний стрибок.
Дивно, але м'ясо скелезубових — винятковий делікатес. Найвідомішу в світі страву готують з риби фугу в Японії. Її готують тільки кухарі, що отримали ліцензію на приготування риби. Проте смертельні випадки через не правильно приготовану фугу трапляються і нині.[4]
Họ Cá nóc (danh pháp khoa học: Tetraodontidae) là một họ thuộc bộ Cá nóc. Chúng vẫn được coi là động vật có xương sống độc thứ hai trên thế giới, chỉ sau ếch độc phi tiêu vàng. Các nội tạng như gan, và đôi khi cả da của chúng có chứa nhiều độc tố. Chất độc của cá tập trung ở da, ruột, gan, cơ bụng, túi tinh và nhiều nhất ở trứng cá, vì vậy con cái độc hơn con đực và đặc biệt mùa sinh sản, chất độc đó gọi là tetrodotoxin. Đây là một loại độc tố thần kinh cực độc, gấp hơn 1.200 lần so với cyanua. Độc tố của một con cá đủ giết chết 30 người.
Một điều thú vị là bản thân con cá nóc không thể sinh tổng hợp được độc tố; chất tetraodotoxin trong cá nóc là do các vi khuẩn cộng sinh (symbiotic bacteria), chủ yếu là nhóm Pseudomonas và Vibrio vì một vài loại khác sinh tổng hợp ra. Do đó, nếu cá nóc được nuôi dưỡng cách ly thì độc tố không hiện diện.
Bình thường độc tố tồn tại trong cá ở dạng tiền độc tố tetrodomin không độc. Khi cá bị ươn hoặc bị bầm dập, tetrodomin sẽ biến đổi thành tetrodotoxin gây độc. Đun sôi ở nhiệt độ 1.000C trong 6 giờ độc tố tetrodotoxin mới giảm đi 50%, nó chỉ mất đi hoàn toàn khi đun sôi 2.000C trong 10 phút. Vì thế, chúng ta không thể làm mất độc cá nóc bằng cách nấu và chế biến thông thường.. Tuy nhiên thịt của một số loài trong họ Cá nóc được coi là cao lương mỹ vị tại Nhật Bản (河豚 nghĩa là "lợn sông"), Hàn Quốc (bok), Trung Quốc (河豚), Việt Nam gọi là cá đùi gà, thường được chế biến bởi những đầu bếp giàu kinh nghiệm, biết được bộ phận nào an toàn để ăn.
Họ Cá nóc gồm ít nhất 120 loài thuộc 26 chi.[1] Phần lớn các loài sinh sống ở vùng nhiệt đới, khá là hiếm gặp ở vùng ôn đới và hoàn toàn vắng bóng ở địa cực. Chúng có kích thước từ nhỏ đến vừa, mặc dù một vài loài có thể dài đến quá 100 cm.[2]
Họ Cá nóc (danh pháp khoa học: Tetraodontidae) là một họ thuộc bộ Cá nóc. Chúng vẫn được coi là động vật có xương sống độc thứ hai trên thế giới, chỉ sau ếch độc phi tiêu vàng. Các nội tạng như gan, và đôi khi cả da của chúng có chứa nhiều độc tố. Chất độc của cá tập trung ở da, ruột, gan, cơ bụng, túi tinh và nhiều nhất ở trứng cá, vì vậy con cái độc hơn con đực và đặc biệt mùa sinh sản, chất độc đó gọi là tetrodotoxin. Đây là một loại độc tố thần kinh cực độc, gấp hơn 1.200 lần so với cyanua. Độc tố của một con cá đủ giết chết 30 người.
Một điều thú vị là bản thân con cá nóc không thể sinh tổng hợp được độc tố; chất tetraodotoxin trong cá nóc là do các vi khuẩn cộng sinh (symbiotic bacteria), chủ yếu là nhóm Pseudomonas và Vibrio vì một vài loại khác sinh tổng hợp ra. Do đó, nếu cá nóc được nuôi dưỡng cách ly thì độc tố không hiện diện.
Bình thường độc tố tồn tại trong cá ở dạng tiền độc tố tetrodomin không độc. Khi cá bị ươn hoặc bị bầm dập, tetrodomin sẽ biến đổi thành tetrodotoxin gây độc. Đun sôi ở nhiệt độ 1.000C trong 6 giờ độc tố tetrodotoxin mới giảm đi 50%, nó chỉ mất đi hoàn toàn khi đun sôi 2.000C trong 10 phút. Vì thế, chúng ta không thể làm mất độc cá nóc bằng cách nấu và chế biến thông thường.. Tuy nhiên thịt của một số loài trong họ Cá nóc được coi là cao lương mỹ vị tại Nhật Bản (河豚 nghĩa là "lợn sông"), Hàn Quốc (bok), Trung Quốc (河豚), Việt Nam gọi là cá đùi gà, thường được chế biến bởi những đầu bếp giàu kinh nghiệm, biết được bộ phận nào an toàn để ăn.
Họ Cá nóc gồm ít nhất 120 loài thuộc 26 chi. Phần lớn các loài sinh sống ở vùng nhiệt đới, khá là hiếm gặp ở vùng ôn đới và hoàn toàn vắng bóng ở địa cực. Chúng có kích thước từ nhỏ đến vừa, mặc dù một vài loài có thể dài đến quá 100 cm.
Tetraodontidae
Типовой род Ареал
Иглобрю́хие[1], или иглобрю́ховые[2][3], или скалозу́бовые[1][3][4], или ры́бы-соба́ки[1][3], или четырёхзубовые[2], или четырёхзубые[5] (лат. Tetraodontidae) — семейство морских, солоновато- и пресноводных рыб из отряда иглобрюхообразных. Распространены в субтропических и тропических водах[4].
Мясо рыб высоко ценится в странах Юго-Восточной Азии за его вкус. В Японии особым успехом пользуется блюдо фугу, приготовляемое из нескольких видов этих рыб. Готовящий его повар обязательно должен иметь диплом об окончании специальной школы, так как кожа и некоторые внутренние органы рыб ядовиты.
Тело иглобрюхих рыб коротковатое и округлое. Кожа либо голая, либо снабжена шипиками, которые в состоянии покоя прилегают к телу. Брюшных плавников нет, грудные хорошо развиты и позволяют двигаться как вперёд, так и назад. Голова у рыб большая и толстая, рот маленький. Сросшиеся челюсти образуют пластинки, похожие на 4 зуба (отсюда название «четырёхзубы»)[4].
От желудка иглобрюхих рыб отходят мешковидные выросты. При появлении опасности они наполняются водой или воздухом, из-за чего рыба становится похожей на раздувшийся шар с торчащими шипиками. Рыба может раздуваться, заглатывая воду, в случае атаки на неё. Шарообразное состояние делает рыб практически неуязвимыми. Если всё же достаточно крупный хищник попытается проглотить такой шар, то он застревает в глотке у хищника, который впоследствии умирает. Сами рыбы плотоядны либо всеядны.
Семейство включает 29 родов и 200 видов[6] в двух подсемействах[2]:
Наиболее богаты видами следующие роды семейства: Tetraodon, Sphaeroides, Lagocephalus[9].
Часть иглобрюхих обитает в пресных водах. Прежде всего, это представители рода иглобрюхи (Tetraodon): фахак (T. fahaka) — обитает в Ниле, Нигере, озере Чад; мбу (T. mbu) — нижнее и среднее течение реки Конго; ещё семь видов пресноводных иглобрюхов обитает в водах Вест-Индии и северо-восточной части Южной Америки, включая Амазонку. Многие пресноводные иглобрюхие стали излюбленным объектом аквариумистов.
Ядовитыми являются многие виды семейства иглобрюхих. Токсины содержатся в кожном покрове, брюшине и некоторых внутренних органах рыбы — печени, кишечнике, гонадах, икре. Наиболее опасен из них тетродотоксин, который представляет собой сильнейший природный яд нервно-паралитического действия. При попадании в пищеварительный тракт он вызывает сильнейшие боли, конвульсии и обычно приводит к смерти.
Первые описания признаков отравления тетродотоксином дал в своём дневнике английский мореплаватель Джеймс Кук. Аборигены Новой Каледонии накормили скалозубовой рыбой Кука и двух натуралистов в составе его экспедиции:
«на стол подали только печень и молоки, к которым оба Форстера и я едва притронулись. Около трёх или четырёх часов утра мы почувствовали небывалую слабость во всех членах, сопровождаемую таким ощущением, будто окоченевшие на морозе руки и ноги сразу попали в огонь. Я уже почти ничего не чувствовал и даже утратил способность соизмерять тяжесть тел: кружка воды ёмкостью в одну кварту и перо казались в моей руке одинаково тяжёлыми».
Современные учёные установили, что рыба относилась к виду Pleuranacanthus seleratus семейства скалозубовых.[10]
Иглобрю́хие, или иглобрю́ховые, или скалозу́бовые, или ры́бы-соба́ки, или четырёхзубовые, или четырёхзубые (лат. Tetraodontidae) — семейство морских, солоновато- и пресноводных рыб из отряда иглобрюхообразных. Распространены в субтропических и тропических водах.
Мясо рыб высоко ценится в странах Юго-Восточной Азии за его вкус. В Японии особым успехом пользуется блюдо фугу, приготовляемое из нескольких видов этих рыб. Готовящий его повар обязательно должен иметь диплом об окончании специальной школы, так как кожа и некоторые внутренние органы рыб ядовиты.
四齒魨科下分28屬，如下：
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 条鰭綱 Actinopterygii 目 : フグ目 Tetraodontiformes 亜目 : フグ亜目 Tetraodontoidei 科 : フグ科 Tetraodontidae 学名 Tetraodontidaeフグ科 Tetraodontidae はフグ目に属する科の1つ。
全世界の熱帯から温帯に分布する。主に沿岸性だが、汽水・淡水に生息する種もある[1]。
体は丸みを帯びる。鰓孔は1本のスリットとなり、胸鰭の前方に位置する。背鰭・臀鰭は体後部に位置する。鰭に棘条はない。腹鰭はない。歯は上下に2本ずつで、嘴状になる[1]。
肉食性であり、甲殻類、貝類、ゴカイ等を食べる。群れを作る種は少ない。背鰭と臀鰭で推進力を生み出す独特の泳ぎ方をする。大量の水（または空気）を飲み込み、体を膨らませることができる。肉・内臓・卵巣などに猛毒のテトロドトキシンを蓄積する種がいる[1]。
次のような系統樹が得られている[5]。
ヨリトフグ属（Colomesus属含む）
シッポウフグ属 (側系統)
참복과(학명: Tetraodontidae)는 복어목에 속하는 조기어류 물고기 과의 하나이다.[1] 형태학적으로 가시복과 종들과 밀접한 관련이 있으며, 19개 속에 적어도 120여 종으로 구성되어 있다. 수지복, 첼로복, 별복, 꺼끌복, 흰점꺼끌복, 청밀복, 민밀복, 밀복 등을 포함하고 있다.
다음은 베탕쿠르(Betancur) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[2][3]
복어목† Cretatricanthidae
† Protricanthidae
† Plectocretacidae
† Moclaybalistidae
분홍쥐치아목† Bolcabalistidae
† Eospinidae
쥐치복아목† Protobalistidae
† Spinacanthidae
거북복아목 불뚝복아목† Eoplectidae
개복치아목 참복아목
.jpg)
