Perception Channels: tactile ; chemical
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Buldoqkimilər (lat. Molossidae), Yarasalar dəstəsindən olan fəsilədir.
Fəsilənin nümayəndələri əsasən kiçik, nadir hallarda isə iri yarasalardır. Başı enli və yastıdır. Üst dodağı sallaq ətli büküşün içərisinə yığılmış, üzəri sərt qıllarla örtülmüşdür. Qulaqları önə uzanmış və başın üst səthi səviyyəsində yerləşmişdir. Qulaqları enli və qalındır. Çox vaxt iç kənarları ilə başın üzərində bitişir. Qanadları ensiz və itidir. Yoğun əzələli quyruğu, az qala yarıya qədər omaarası pərdədən kənara çıxır. Traqusu qısa və enlidir. Boynunun ətrafında iri dəri qırışlar vardır.
Yer kürəsinin tropik və subtropik vilayətlərində yayılmışdır. Şərq yarımkürəsində Aralıqdənizi ölkələrində, Asiya, Afrika və Avstraliyanın tropik və subtropik qurşaqlarında rast gəlinir. Qərb yarımkürəsində cənubi Argentina, Çilidən ABŞ mərkəzi ştatlarına və Qəraib dənizi hövzəsinin adalarına qədər yayılıb. Fəsilənin 85 – yə yaxın müxtəlif nümayəndələri 12 cinsdə birləşir. Qafqazda bir cins və bir növlə təmsil olunmuşdur. Hər yerdə arealın hüdudlarında nadirdir.
Els molòssids (Molossidae) són una família de ratpenats dins del subordre dels microquiròpters,[1] formada per 16 gèneres i 102 espècies.
Es caracteritzen per tenir una cua llarga que es projecta més enllà de l'uropatagi. Encara que amb algunes excepcions, solen ser de color gris, negre o marró. La seva longitud, sense la cua, oscil·la entre els 4 i els 12 centímetres, i el seu pes varia entre 8 i 220 grams.
Són animals insectívors que capturen les seves preses en ple vol. Tot i que algunes espècies viuen en petits grups en forats als arbres o escletxes entre les roques, altres espècies viuen en coves formant grans colònies de fins a 50 milions d'individus.[2]
Subfamília Molossinae[1][3]
Subfamília Tomopeatinae[1]
Els molòssids (Molossidae) són una família de ratpenats dins del subordre dels microquiròpters, formada per 16 gèneres i 102 espècies.
Es caracteritzen per tenir una cua llarga que es projecta més enllà de l'uropatagi. Encara que amb algunes excepcions, solen ser de color gris, negre o marró. La seva longitud, sense la cua, oscil·la entre els 4 i els 12 centímetres, i el seu pes varia entre 8 i 220 grams.
Són animals insectívors que capturen les seves preses en ple vol. Tot i que algunes espècies viuen en petits grups en forats als arbres o escletxes entre les roques, altres espècies viuen en coves formant grans colònies de fins a 50 milions d'individus.
Tadaridovití (Molossidae) je čeleď netopýrů, která obsahuje kolem 100 druhů v 18 rodech.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tadaridovití ve Wikimedia Commons
Tadaridovití (Molossidae) je čeleď netopýrů, která obsahuje kolem 100 druhů v 18 rodech.
Die Bulldoggfledermäuse (Molossidae) stellen eine relativ kleine, weit verbreitete Familie innerhalb der Fledermäuse dar. Weltweit sind etwa 100 Arten in 16 Gattungen besonders aus den Tropen bekannt, eine einzige davon, die Europäische Bulldoggfledermaus (Tadarida teniotis) lebt in Südeuropa.
Bulldoggfledermäuse sind in den tropischen und subtropischen Regionen weltweit beheimatet. In Amerika sind von den USA bis Argentinien verbreitet, daneben in Südeuropa, weiten Teilen Afrikas, den südlichen Regionen Asiens sowie Australien und Ozeanien bis zu den Fidschi-Inseln.
Der Kopf der Bulldoggfledermäuse ist durch eine kurze, breite Schnauze charakterisiert, die Lippen sind breit und fleischig und oft mit Falten oder Rillen versehen. Ihre Ohren sind kurz und breit und oft nach vorne gebeugt, die Augen hingegen klein. Die Nasenlöcher sitzen manchmal auf einem Ballen, der mit spachtelförmigen Tasthaaren ausgestattet ist.
Ihre Flügel sind lang und schmal, sie ermöglichen ihnen keine abrupten Wendemanöver, dafür aber ein langandauerndes Fliegen. Ihr kurzes, weiches Fell ist in den meisten Fällen rötlich, braun oder schwarz gefärbt, eine Ausnahme bilden die kaum behaarten Nacktfledermäuse (Cheiromeles). Der Schwanz ist lang, seine Spitze ragt weit aus Uropatagium (der Flughaut zwischen den Beinen) heraus. Manche Arten bewegen sich am Boden rückwärts und verwenden ihn als Tastorgan.
Bulldoggfledermäuse erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 40 bis 130 mm, eine Schwanzlänge von 14 bis 80 mm und eine Unterarmlänge von 27 bis 85 mm. Das Gewicht liegt zwischen 8 und 180 g.[1]
Wie die meisten Fledermäuse sind sie nachtaktiv, als Schlafplätze verwenden sie Höhlen, Felsspalten, Gebäude, Baumhöhlen und Erdlöcher. Oft schlafen sie in großen Gruppen mit hunderttausenden Tieren, manche Arten leben hingegen allein. Bei keiner Art wurde bislang ein Winterschlaf beobachtet, Arten in kühleren Regionen wandern manchmal während der Wintermonate in wärmere Gebiete. Alle Arten sind Insektenfresser, die ihre Beute im Flug fangen.
Bulldoggfledermäuse werden in zwei Unterfamilien mit insgesamt 16 Gattungen und rund 100 Arten unterschieden[2]:
Unterfamilie Molossinae Gervais 1856
Unterfamilie Tomopeatinae Miller 1907
Tomopeas ravus, die früher zu den Glattnasen gerechnet wurde, bildet die Unterfamilie Tomopeatinae, die anderen Gattungen die Unterfamilie Molossinae. Eine allgemein anerkannte weitere Unterteilung in Gattungsgruppen gibt es bislang nicht.
Die Bulldoggfledermäuse (Molossidae) stellen eine relativ kleine, weit verbreitete Familie innerhalb der Fledermäuse dar. Weltweit sind etwa 100 Arten in 16 Gattungen besonders aus den Tropen bekannt, eine einzige davon, die Europäische Bulldoggfledermaus (Tadarida teniotis) lebt in Südeuropa.
Los Molossidae son una familha de ratapenadas apeladas molossas. Aquesta familha compren los genres seguents :
_-_Cartwright_Cave_-_March_2006_-_2.jpg)
Do Molossidae sunt ne Familie fon Fläddermuuse.
Me kon do apdeele in Unnerfamilien:
Do Molossidae sunt ne Familie fon Fläddermuuse.
The Molossidae, or free-tailed bats, are a family of bats within the order Chiroptera.[1] The Molossidae is the fourth-largest family of bats, containing about 110 species as of 2012.[2] They are generally quite robust, and consist of many strong-flying forms with relatively long and narrow wings with wrinkled lips shared through their genus.[3] Their strong flying form allows them to fly 60 miles per hour using tail winds and at altitudes over 10,000 feet.[3] This makes them unique among bats, as they are the only bat family that withstands the elevation. They are widespread, being found on every continent except Antarctica. They are typically found in caves, abandoned mines, or tunnels.[3]
The family's scientific name comes from the type genus Molossus, which in turn is from the Molossus breed of dogs.[4]
The family's common name is derived from a length of "free" tail, projecting beyond the end of the uropatagium—the membrane that connects the base of the tail to the hind legs.
Another common name for some members of this group, and indeed a few species from other families, is mastiff bat. The western mastiff bat (Eumops perotis), a large species from the southwestern United States and Mexico with wings over 0.5 m (1.6 ft) across, is perhaps one of the best known with this name. They are widespread, being found on every continent except Antarctica.
The tail is usually best seen when resting. A special ring of cartilage slides up or down the tail vertebrae by muscular action to stretch or retract the tail membrane. This gives many species a degree of fine tuning in their flight maneuvers to rival their day-flying ecological equivalents, such as swifts, swallows, and martins. As a result, these animals include the fastest-flying of all bat species among their number.[5] The dental formula of free-tailed bats varies between species: 1.1.1-2.2-31-3.1.2.3
Free-tailed bats are usually grey, brown, or black in color, with some exceptions. They range from 4 to 12 cm (1.6 to 4.7 in) in length, excluding the tail, and can weigh from 8 to 220 g (0.28 to 7.76 oz), depending on species. They are insectivorous, and catch their food on the wing. While some species roost in small groups in hollow trees or rocky crevices, some cave-dwelling species form vast colonies of up to 50 million individuals.[5]
Molecular sequence data support the monophyly of the Molossidae as a whole, but not that of many of its genera, such as Chaerephon, Mops, Mormopterus, and Tadarida. The grouping of Chaerephon minus C. jobimena plus Mops was found to be monophyletic, as was Otomops.[6]
A 2012 study attempted to show the relationships of genera within the subfamily Molossinae (the other subfamily of Molossidae, Tomopeatinae, only contains the blunt-eared bat).[2] This study used genetic data to create a phylogeny, which contrasted from previous phylogenies constructed using morphological data. Traits that were previously used to group species, such as having a flat skull, were shown to have no relation to evolutionary relationship, meaning that flat-headedness evolved multiple times within the family. Of the 16 genera of Molossinae, 15 were used to create the phylogeny (left), with researchers unable to include Peters's flat-headed bat, the only member of Platymops.
The results of this study showed that Chaerephon is paraphyletic, forming a clade with Mops. There was strong support for Old World and New World clades. While the genus Tadarida has one New World species, the Mexican free-tailed bat, the genus itself has its origins in the Old World. The most recent common ancestor of Tadarida with New World genera was 29 million years ago. Several tribes have been proposed within the Molossinae. Ammerman et al. proposed Molossini (containing Molossus, Eumops, Molossops, Cynomops, Neoplatymops, Nyctinomops, and Promops); Tadarini (containing Tadarida, Chaerephon, Mops, Platymops, Sauromys, Myopterus, and Otomops); Cheiromelini (containing Cheiromeles); and Mormopterini (containing Mormopterus)[2]
The 18 genera contain about 100 species:
FAMILY MOLOSSIDAE
The Molossidae, or free-tailed bats, are a family of bats within the order Chiroptera. The Molossidae is the fourth-largest family of bats, containing about 110 species as of 2012. They are generally quite robust, and consist of many strong-flying forms with relatively long and narrow wings with wrinkled lips shared through their genus. Their strong flying form allows them to fly 60 miles per hour using tail winds and at altitudes over 10,000 feet. This makes them unique among bats, as they are the only bat family that withstands the elevation. They are widespread, being found on every continent except Antarctica. They are typically found in caves, abandoned mines, or tunnels.
Los molósidos (Molossidae) son una familia de murciélagos (orden Chiroptera). Se trata de animales de pequeño a moderado tamaño que poseen un uropatagio (es decir, una membrana en la zona de la cola) de considerable tamaño. Todas sus especies poseen unas alas largas y estrechas, aparentemente adaptadas para el vuelo rápido en espacios abiertos; sus patagios suelen ser considerablemente fuertes. De hecho, se trata de los murciélagos de vuelo más rápido.[1] Su distribución es muy amplia: se encuentran en todos los continentes excepto en la Antártida. La especie Eumops perotis, de gran tamaño, se encuentra en el sudoeste de Estados Unidos y México. Su fórmula dentaria es 1/1-3, 1/1, 1-2/2, 2-3/3.
Los molósidos (Molossidae) son una familia de murciélagos (orden Chiroptera). Se trata de animales de pequeño a moderado tamaño que poseen un uropatagio (es decir, una membrana en la zona de la cola) de considerable tamaño. Todas sus especies poseen unas alas largas y estrechas, aparentemente adaptadas para el vuelo rápido en espacios abiertos; sus patagios suelen ser considerablemente fuertes. De hecho, se trata de los murciélagos de vuelo más rápido. Su distribución es muy amplia: se encuentran en todos los continentes excepto en la Antártida. La especie Eumops perotis, de gran tamaño, se encuentra en el sudoeste de Estados Unidos y México. Su fórmula dentaria es 1/1-3, 1/1, 1-2/2, 2-3/3.
Doggilepakot (Molossidae) ovat lepakkoihin kuuluva heimo[1], johon kuuluu noin 100 lajia 18 suvussa.
Doggilepakot (Molossidae) ovat lepakkoihin kuuluva heimo, johon kuuluu noin 100 lajia 18 suvussa.
Les Molossidae sont une famille de chauves-souris appelées molosses. Il y a environ 80 espèces.
Les molosses ont des oreilles épaisses et larges et une poche glandulaire à la gorge. Ils se dirigent par écholocation en émettant des ultrasons via des vibrations lentes et notes quasi constantes du larynx. Ils se nourrissent d'insectes[1].
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (1 juillet 2016)[2] et ITIS (1 juillet 2016)[3] :
Les Molossidae sont une famille de chauves-souris appelées molosses. Il y a environ 80 espèces.
Les molosses ont des oreilles épaisses et larges et une poche glandulaire à la gorge. Ils se dirigent par écholocation en émettant des ultrasons via des vibrations lentes et notes quasi constantes du larynx. Ils se nourrissent d'insectes.
I Molossidi (Molossidae Gervais, 1856) sono una famiglia di pipistrelli, del sottordine dei Microchirotteri.
La famiglia comprende pipistrelli con la lunghezza dell'avambraccio tra 27 mm e 85 mm e un peso fino a 200 g nelle specie del genere Cheiromeles, considerate le più pesanti tra tutti i Microchirotteri.
Il cranio è spesso, appiattito e ampio e presenta delle ossa pre-mascellari talvolta complete, oppure prive della parte nasale. Non sono presenti processi post-orbitali. La settima vertebra cervicale è fusa con la prima dorsale. Il secondo dito presenta un metacarpo ben sviluppato e una falange rudimentale. La terza falange del terzo dito è per gran parte della sua lunghezza cartilaginea. Le costole sono prive della lamina anteriore, mentre quella posteriore è sottile. La fibula è completa e arcuata. I denti non sono particolarmente modificati.
La pelliccia è solitamente corta e vellutata. Un genere è ricoperto di piccoli peli sparsi in maniera tale da sembrare ad occhio nudo completamente glabro. Il muso è corto e largo, solitamente ricoperto di pieghe cutanee sulle labbra. Le narici si aprono in un cuscinetto carnoso. Sono spesso presenti delle ghiandole sotto la gola. Gli occhi sono piccoli. Le orecchie sono relativamente corte ma molto larghe, talvolta unite alla base o lungo il margine anteriore. Il trago è piccolo e rotondeggiante mentre l'antitrago è ben sviluppato. Le ali sono molto lunghe e strette, adattate al volo veloce ed hanno le membrane insolitamente spesse. Gli arti inferiori sono corti ma robusti, i piedi sono larghi e ricoperti all'estremità di setole spatolate, utilizzate per la pulitura e per la spazzolatura della pelliccia. La coda è lunga, tozza e si estende ben oltre l'uropatagio, eccetto che in Tomopeas ravus.
Le specie di questa famiglia sono presenti in America dagli Stati Uniti d'America centrali fino all'Argentina meridionale, nell'Europa meridionale, in tutta l'Africa ed attraverso le regioni tropicali e sub-tropicali dell'Asia ad est fino all'Australia.
La famiglia si suddivide in 16 generi e 105 specie:[1]
La famiglia è presente in Europa e Nord America dal tardo Eocene, dal medio Miocene in Africa e Australia, dal tardo Oligocene in Sud America e dal Pleistocene in Asia.
I Molossidi (Molossidae Gervais, 1856) sono una famiglia di pipistrelli, del sottordine dei Microchirotteri.
Molossidae sunt familia mammalium ordinis Chiropterorum. Nomen deducitur a molosso, nomine generis Molossidarum (quod ipsum ex cane molosso deducitur). Molossidae sunt robustae, alis longis tenuibusque, cauda "libra" dicta praeter uropatagium extendente.
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Fossilworks 
Vide "Molossidas" apud Vicispecies. Molossidae sunt familia mammalium ordinis Chiropterorum. Nomen deducitur a molosso, nomine generis Molossidarum (quod ipsum ex cane molosso deducitur). Molossidae sunt robustae, alis longis tenuibusque, cauda "libra" dicta praeter uropatagium extendente.
Buldoginiai šikšnosparniai (Molossidae) – šikšnosparnių (Chiroptera) šeima.
Šeimoje yra 85 rūšys, priklausančios 16 genčių:
Buldoginiai šikšnosparniai (Molossidae) – šikšnosparnių (Chiroptera) šeima.
Bulvleermuizen (Molossidae) zijn een familie van vleermuizen die in de hele wereld voorkomt, maar vooral in de tropen. Ze zijn nauw verwant aan de gladneusvleermuizen (Vespertilionidae).
Bulvleermuizen hebben een korte, brede snuit, met brede, vlezige lippen. De oren zijn kort, breed en vaak naar voren gebogen. De ogen zijn ook klein. De vleugels zijn lang en smal, zodat ze zeer wendbaar zijn. Ze hebben een korte dichte vacht die meestal rood, bruin of zwart van kleur is. De leden van het geslacht Cheiromeles zijn echter nauwelijks behaard. De staart is lang; hij steekt ver uit het uropatagium, de vlieghuid tussen de benen. De staart wordt door vele soorten als tastoorgaan gebruikt.
Zoals de meeste vleermuizen zijn bulvleermuizen 's nachts actief; als slaapplaatsen gebruiken ze holen, gebouwen of grotten. Vaak slapen ze in grote groepen met honderdduizenden dieren, veel soorten leven echter ook alleen. Soorten in koudere gebieden houden geen winterslaap, maar trekken naar warmere gebieden. Alle soorten zijn insecteneters. Ze vliegen vaak op grote hoogte. Hun ecologische equivalenten overdag zijn zwaluwen (Hirundinidae) en gierzwaluwen (Apodidae).
De familie omvat de volgende geslachten:
Bulvleermuizen (Molossidae) zijn een familie van vleermuizen die in de hele wereld voorkomt, maar vooral in de tropen. Ze zijn nauw verwant aan de gladneusvleermuizen (Vespertilionidae).
Bulldogflaggermus er en gruppe flaggermus. De fleste artene har en solid kroppsbygning og er gode flygere med relativt lange og smale vinger. Noen av de raskest flygende flaggermusene tilhører denne gruppen.
De blir fra 4 til 12 cm lange, pluss halen. De kan veie mellom 8 og 220 gram, avhengig av art. De er vanligvis grå, brune eller svarte på farge, skjønt det finnes noen unntak. Halen strekker seg forbi membranen som forbinder bakføttene med haleroten.
De spiser insekter og fanger byttet i flukt. Noen arter samler seg i små grupper i hule trær og hulrom i fjell, mens noen huleboende arter danner enorme kolonier på opptil 50 millioner individer. De er nattaktive, som de fleste andre flaggermus. Bulldogflaggermus er utbredt i subtropiske og tropiske strøk i alle verdensdeler. Den eneste arten i Europa er Tadarida teniotis.
Bulldogflaggermus er en gruppe flaggermus. De fleste artene har en solid kroppsbygning og er gode flygere med relativt lange og smale vinger. Noen av de raskest flygende flaggermusene tilhører denne gruppen.
De blir fra 4 til 12 cm lange, pluss halen. De kan veie mellom 8 og 220 gram, avhengig av art. De er vanligvis grå, brune eller svarte på farge, skjønt det finnes noen unntak. Halen strekker seg forbi membranen som forbinder bakføttene med haleroten.
De spiser insekter og fanger byttet i flukt. Noen arter samler seg i små grupper i hule trær og hulrom i fjell, mens noen huleboende arter danner enorme kolonier på opptil 50 millioner individer. De er nattaktive, som de fleste andre flaggermus. Bulldogflaggermus er utbredt i subtropiske og tropiske strøk i alle verdensdeler. Den eneste arten i Europa er Tadarida teniotis.
Multimedia w Wikimedia Commons Molosowate[2], molosy (Molossidae) – rodzina nietoperzy z podrzędu mroczkokształtnych (Verspetillioniformes) charakteryzujących się ogonem wystającym z błony lotnej i przeciwstawnym pierwszym palcem stopy.
Do molosowatych zaliczane są następujące podrodziny[2][3]:
Molosowate, molosy (Molossidae) – rodzina nietoperzy z podrzędu mroczkokształtnych (Verspetillioniformes) charakteryzujących się ogonem wystającym z błony lotnej i przeciwstawnym pierwszym palcem stopy.
Molossidae é uma família morcegos de cauda livre, pois sua cauda se estende bastante além do uropatágio. Os molossídeos são comuns em cidades e no campo e são poderosos predadores de insetos, contribuindo em muito no controle destes últimos. O grupo tem 16 géneros e 85 espécies.[1]
Subfamília Molossinae Gervais, 1856
Subfamília Tomopeatinae Miller, 1907
Molossidae é uma família morcegos de cauda livre, pois sua cauda se estende bastante além do uropatágio. Os molossídeos são comuns em cidades e no campo e são poderosos predadores de insetos, contribuindo em muito no controle destes últimos. O grupo tem 16 géneros e 85 espécies.
Veckläppade fladdermöss (Molossidae) är en familj i ordningen fladdermöss med cirka 100 arter fördelade på 16 släkten. De förekommer huvudsakligen i tropikerna och en art, veckläppad fladdermus (Tadarida teniotis), lever även i Sydeuropa.
Det vetenskapliga namnet av typsläktet Molossus är bildat av det grekiska namnet för en utdöd hundras som användes av fårherdar. Hundarna liknade den nuvarande rasen mastiff.[2]
Dessa fladdermöss lever främst i tropiska regioner över hela världen. I Amerika finns de från USA till Argentina. Arter lever även i södra Europa, i stora delar av Afrika, i södra Asien samt på Australien och flera öar av Oceanien.[3]
Veckläppade fladdermöss når en kroppslängd (huvud och bål) mellan 4 och 13 centimeter och en svanslängd av 1,4 till 8 centimeter.[4] Vikten varierar mellan 8 och 220 gram. Huvudet har en kort och bred nos.
Läpparna är breda och köttiga med flera veck och rännor. De korta breda öronen är ofta böjda framåt. Ögonen är små. Näsborrarna sitter ibland i en förtjockning som bär morrhår. Även på övre läppen förekommer styva hår. Hos flera medlemmar är öronen sammanlänkade med ett band av hud och dessutom har några arter en hårtofs på bandet.[2]
Med sina långa smala vingar kan de flyga länge utan paus men de har svårare att manövrera. Den korta mjuka pälsen är oftast röd-, brun eller svartaktig[3]. Ett undantag är släktet nakenfladdermöss (Cheiromeles) som nästan saknar hår. Några arter går på marken baklänges och använder svansen som sensor.[2]
Svansen är lång och dess spets ligger tydligt utanför flygmembranen. Flygmembranens färg kan vara mörk eller vitaktig. Flera familjemedlemmar har dessutom ett band av hår på vingarnas undersida. Dessutom förekommer några styva hår på svansflyghudens undersida.[2]
Tandformeln är I 1/1-3 C 1/1 P 1-2/2 M 2-3/3, alltså 24 till 32 tänder.[3]
Arterna är som de flesta fladdermöss aktiva på natten. De vilar i grottor, bergssprickor, byggnader, håligheter i träd och jordgropar. Ofta samlas de i kolonier med flera hundra eller tusen individer men det finns även arter där varje individ lever ensam. Sovplatserna har i flera fall en typisk myskliknande doft. Hittills har inga medlemmar som hållit vinterdvala iakttagits. Arter som bor i kyligare regioner vandrar ibland till varmare områden under vintern eller de blir slö. Alla arter äter insekter som de fångar flygande.[4]
Veckläppade fladdermöss delas vanligen i 17 släkten med tillsammans cirka 100 arter[5]:
Arten Tomopeas ravus som tidigare räknades till familjen läderlappar bildar idag underfamiljen Tomopeatinae, alla andra släkten sammanfattas i underfamiljen Molossinae.
De äldsta fossilen som kan räknas till veckläppade fladdermöss finns från senare eocen.[3]
Veckläppade fladdermöss (Molossidae) är en familj i ordningen fladdermöss med cirka 100 arter fördelade på 16 släkten. De förekommer huvudsakligen i tropikerna och en art, veckläppad fladdermus (Tadarida teniotis), lever även i Sydeuropa.
Det vetenskapliga namnet av typsläktet Molossus är bildat av det grekiska namnet för en utdöd hundras som användes av fårherdar. Hundarna liknade den nuvarande rasen mastiff.
Зустрічається в теплих частинах світу: від Південної Європи й Південної Азії на південь через Африку і Малайзію і на схід до островів Фіджі і від центрального півдня Сполучених Штатів через Вест-Індію, Мексику і Центральну Америку до південної частини Південної Америки.
Голова і тіло довжиною від 40 до приблизно 130 мм, довжина хвоста становить 14-80 мм, передпліччя довжиною 27-85 мм. Коротке волосся тіла має оксамитову текстуру. В одному роді (Cheiromeles) волосся настільки коротке, що тварина здається голою. Деякі види Tadarida мають піднятий гребінь волосся на маківці. Забарвлення зазвичай коричневе, жовто-буре, сіре або чорне. Деякі види, зокрема, в роду Molossus мають дві форми кольору. Голова досить товста, а морда широка. Очі маленькі. Вуха товсті.
Зуби нормального гострокінцевого комахоїдного типу. Зубна формула змінюється від I 1/1, C 1/1, P 1/2, M 3/3 = 26 до I 1/3, C 1/1, P 2/2, M 3/3 = 32.
Ночують в печерах, тунелях, будівлях, дуплах дерев, листі (принаймні Molossus), гнилих колодах (вказується для Molossops), щілинах скель і отворах в землі (вказується для Cheiromeles). Вони також знаходять притулок під корою і камінням і часто під рифленими залізними штучними спорудами; вони воліють високі температури, до 47 С і вище, в таких місцях.
Характерний мускусного запах зазвичай заповнює їхнє сховище. Деякі види живуть в групах по сотні тисячі або навіть мільйони осіб, інші поєднуються у невеликі групи, і деякі форми поодинокі.
Члени цієї родини, як правило, активні протягом всього року. Найпівнічніший вид може бути неактивним протягом коротких періодів, протягом зими, але немає переконливих доказів істинної сплячки. Ці види зазвичай роблять місцеві пересування або, як в Tadarida brasiliensis Нового Світу, сезонні міграції. У порівнянні з польотом багатьох комахоїдних кажанів, їх політ швидкий і відносно прямий. Вони літають з відкритими ротами і посилають ультразвукові сигнали. Раціон складається з комах, часто форм з твердою оболонкою.
Ці кажани, як правило, мають одне дитинча в приплоді і один приплід в рік. Двоє дитинчат народжується рідко.
Molossidae
Dơi thò đuôi (danh pháp khoa học: Molossidae) là một họ động vật có vú trong bộ Dơi. Họ này được Gervais miêu tả năm 1856.[1]
_-_Cartwright_Cave_-_March_2006_-_2.jpg)
Phương tiện liên quan tới Molossidae tại Wikimedia Commons
Dơi thò đuôi (danh pháp khoa học: Molossidae) là một họ động vật có vú trong bộ Dơi. Họ này được Gervais miêu tả năm 1856.
Бульдоговые летучие мыши[1], или складчатогубые, или свободнохвостые[1] (лат. Molossidae) — семейство млекопитающих отряда рукокрылых подотряда летучих мышей, близкое к семейству гладконосых летучих мышей.
Высокоспециализированное семейство летучих мышей, обладающих весьма развитым летательным аппаратом: крылья у них узкие, длинные и заострённые, с толстой летательной перепонкой; плечевая кость имеет крупное дополнительное сочленение с лопаткой. Длинный мускулистый хвост и костные шпоры на задних конечностях образуют наиболее совершенный среди рукокрылых тормозной аппарат. Хвост, длиной 14-80 мм, почти наполовину своей длины выдаётся из узкой межбедренной перепонки.
Телосложение плотное; размеры от мелких до крупных: длина тела 4-14,5 см, размах крыльев 19-60 см, масса 6-190 г. Морда широкая, тупая, без кожно-хрящевых выростов, часто с вертикальными складками на губах. Носовой листок отсутствует. Глаза относительно маленькие. Ноздри обычно открываются на подушке, покрытой чувствительными щетинками со своеобразными ложкообразными расширениями на концах. Уши как правило широкие, мясистые, часто соединены на лбу кожистой перемычкой. Козелок небольшой. Крылья и межбедренная перепонка необычно толстые. Задние конечности довольно короткие и сильные; стопы широкие, покрытые чувствительными щетинками. Зубов 26-32, они примитивно-насекомоядного типа.
Шерсть обычно густая, короткая. У некоторых видов (Cheiromeles) волосяной покров редуцирован настолько, что они кажутся почти голыми; у других на голове расположен гребень из удлинённых, вертикально стоящих волос. Волосяной покров обычно однотонный, бурый, рыжевато-коричневый, серый или чёрный; брюхо светлее спины. У некоторых видов развиты пахучие горловые железы. У самок пара грудных сосков.
Распространены в тропической и субтропической зонах обоих полушарий. В Восточном полушарии водятся в Средиземноморье, тропиках и субтропиках Азии, Африке, Австралии. В Западном полушарии — от центральных штатов США до южной Аргентины и Чили, о-вов Карибского бассейна. Кроме того, появились в Московской области, в частности, были замечены в пос. Крёкшино в 2007 г. и активно развиваются.
Встречаются в разнообразных ландшафтах от пустынь до лиственных лесов, не избегая антропогенных угодий; в горах водятся до 3100 м над уровнем моря. Днёвки устраивают в пещерах, скальных трещинах, под крышами человеческих построек, в дуплах и кронах деревьев. Образуют колонии от нескольких десятков до миллионов особей (Tadarida brasiliensis) — самые крупные скопления млекопитающих на Земле; реже одиночны. Насекомоядны, охотятся обычно на большой высоте, часто группами. Полёт легкий и стремительный, как у стрижей, развивают скорость до 60 (иногда до 95) км/ч. В полете издают слабо частотно-модулированные эхолокационные сигналы очень высокой интенсивности. Могут совершать сезонные миграции; местами в неблагоприятные сезоны впадают в оцепенение. Спаривание и оплодотворение происходит в тёплое время года или во влажный сезон. Некоторые тропические виды приносят до 3 выводков в год, по 1 детёнышу. Беременность длится 2-3 месяца; лактация — 1-2 месяца. Детёнышей самки с собой во время кормовых полётов не носят.
В семействе 12 родов, объединяющих 85 видов[2]:
В ископаемом состоянии известны с позднего эоцена. В фауне России единственный вид складчатогубов — широкоухий складчатогуб (Tadarida teniotis), встречающийся на Кавказе.
Бульдоговые летучие мыши, или складчатогубые, или свободнохвостые (лат. Molossidae) — семейство млекопитающих отряда рукокрылых подотряда летучих мышей, близкое к семейству гладконосых летучих мышей.
犬吻蝠科，哺乳綱、翼手目的一科，而犬吻蝠科轄下則有真蝠屬（大真蝠）、加勒比海犬吻蝠屬（秘魯犬吻蝠）、獒蝠屬（獒蝠）、裸蝠屬（裸蝠）、非洲犬吻蝠屬（加納犬吻蝠）等等之數種哺乳動物。
큰귀박쥐과(Molossidae) 또는 자유꼬리박쥐과는 박쥐목에 속하는 박쥐 과의 일종이다.[1]
16개 속에 약 100여 종을 포함하고 있다.
다음은 2002년 박쥐목의 계통 분류이다.[2]
박쥐목 큰귀박쥐과 넓은 의미의 애기박쥐과좁은 의미의 애기박쥐과
.jpg)
.jpg){kind=small}
