Culpeos occasionally feed on livestock, such as sheep and chickens, and are said to be a major cause of sheep predation in Patagonia.
Lycalopex culpaeus were previously known as Pseudalopex culpaeus.
Lycalopex culpaeus communication in the wild has not been described. In captivity, culpeos make a mixed growl and scream noise. Like other canids, they are likely to use a broad suite of physical cues, scents, postures, and sounds to communicate.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Lycalopex culpaeus appears to be able to withstand human hunting pressure and is maintaining a stable population.
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Culpeos have long been hunted and trapped for their fur, providing an important source of income to inhabitants of Chile and Argentina. Also, culpeos eat carrion, which provides an important service to the ecosystem that could be seen as a benefit to humans.
Positive Impacts: body parts are source of valuable material
Culpeos serve important ecological roles. As predators on many different species, culpeos play a role in population control, and as prey and host, they provide energy to higher trophic levels. Also, culpeos eat fruit and are important in seed dispersal. The seeds of peumo (Cryptocarya alba) and Peruvian pepper (Schinus molle) have been recorded to germinate at higher rates if defecated by culpeos. Additionally, culpeos assist in biodegradation, by eating the carrion of other species.
Ecosystem Impact: disperses seeds; biodegradation
Commensal/Parasitic Species:
Culpeos are omnivores and dietary generalists. Prey range from wild ungulates, hares, sheep, and small mammals to insects, birds, and lizards. Culpeos also eat carrion and fruit. Specific examples of items in a culpeo’s diet are Octodon degus, Oryctolagus cuniculus, and carrion of llamas and vicugnas.
Animal Foods: birds; mammals; reptiles; carrion ; insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: fruit
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates); omnivore
Culpeos (Lycalopex culpaeus) are found in South America from Ecuador to southern Chile and Argentina. They are found throughout the Andes and the Patagonian steppe of Argentina. They may also occur in the Narino Province of southern Colombia, but this is still uncertain.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Not much is known about the lifespan of culpeos. The oldest culpeo discovered in the wild was estimated to be 11 years old. However, the method of aging was not defined, so the accuracy of this estimate is unknown.
Range lifespan
Status: wild: 11 (high) years.
Lycalopex culpaeus is the largest member of the genus Lycalopex. Body weight ranges from 3.4 to 14 kg, with larger individuals occurring at higher latitudes, and males larger and heavier on average than females (11.65 kg compared to 7.82 kg, respectively). Head plus body length ranges from 445 to 925 mm and tail length from 305 to 493 mm. Culpeos vary in color, with lighter individuals in the northern parts of the range. The chin and belly are white to light tawny. The ears, neck, legs, flanks, and top of the head are tawny or reddish-brown. The area around the tail is usually darker, sometimes dark grey. The tail is bushy and grey with a black tip and a darker area near the rump. In the winter months, the fur becomes longer and denser. Larger size and reddish-brown fur distinguish culpeos from similar species.
Range mass: 3.4 to 14 kg.
Range length: 445 to 925 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Culpeos do not have any complex anti-predator adaptations, because they have few natural enemies. Pumas (Puma concolor) may prey on them occasionally, but this is not an important cause of mortality.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Culpeos are generalists when it comes to habitat selection. They can be found in the high-altitude foothills of the Andes and in the valleys surrounding them. Culpeos have been reported from 0 to 4500 m above sea level. Their habitat ranges from the forests of western and southern South America to the desert of the Patagonia region. Scrub and grassland are also occupied by culpeos.
Range elevation: 0 to 4500 m.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral ; forest ; rainforest ; scrub forest ; mountains
Not much is known about the mating system of Lycalopex culpaeus. Closely related Argentine gray foxes, Lycalopex griseus, are monogamous, with the mated pair defending an exclusive territory. A second female may assist in taking care of young. Another member of this genus, Lycalopex fulvipes, also appears to be monogamous.
Lycalopex culpaeus females go into heat (estrus) from early August to October and are monestrous. Males produce sperm from June to mid-October. Gestation lasts for 55 to 60 days and the average litter size is 5.2. Newborns weigh 170 g on average and are born with their eyes closed. Weaning occurs at two months and young grow to full size within seven months. Sexual maturity occurs after one year.
Breeding interval: Culpeos breed once yearly.
Breeding season: Mating occurs from early August to October.
Range number of offspring: 3 to 8 .
Average number of offspring: 5.2 .
Range gestation period: 55 to 60 days.
Average weaning age: 2 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Not much is known about parental care in Lycalopex culpaeus. The species is generally solitary, but it has been reported that both parents might play a role in the care of offspring. As in other mammals, females nurse and care for the young extensively after gestation.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Ar c'hulpeo (Pseudalopex culpaeus) anvet ivez louarn Patagonia a zo ur spesad ki gouez hag a vev e Suamerika. Ar c'hi brasañ eus ar c'hevandir eo goude ar bleiz moueek. Heñvel a-walc'h eo dre e feson ouzh al louarn. Ur vlevenn ruzart pe gris en deus, ur c'hroñj wenn, pavioù damruz hag ur roudenn war e gein.
E gavout a reer eus Perou hag Ekwador betek Patagonia ha Douar an Tan. Bez' eus ivez ur boblañs vihan en Inizi Maloù ma oant bet kaset gant an drevadennerien. Tost a-walc'h eo ouzh louarn an Inizi Maloù (aet da get e 1878) moarvat.
Krignerien, konikled, evned ha glazarded a zebr hag e c'hell en em vagañ ivez diwar plant ha gagnoù. Hervez reoù 'zo e c'hell chaseal deñved hag evit an abeg-se e vez alies hemolc'het pe ampoezonet. Da ral eo aet e rannvroioù 'zo met n'emañ ket ar spesad en arvar.
Ar c'hulpeo (Pseudalopex culpaeus) anvet ivez louarn Patagonia a zo ur spesad ki gouez hag a vev e Suamerika. Ar c'hi brasañ eus ar c'hevandir eo goude ar bleiz moueek. Heñvel a-walc'h eo dre e feson ouzh al louarn. Ur vlevenn ruzart pe gris en deus, ur c'hroñj wenn, pavioù damruz hag ur roudenn war e gein.
E gavout a reer eus Perou hag Ekwador betek Patagonia ha Douar an Tan. Bez' eus ivez ur boblañs vihan en Inizi Maloù ma oant bet kaset gant an drevadennerien. Tost a-walc'h eo ouzh louarn an Inizi Maloù (aet da get e 1878) moarvat.
Krignerien, konikled, evned ha glazarded a zebr hag e c'hell en em vagañ ivez diwar plant ha gagnoù. Hervez reoù 'zo e c'hell chaseal deñved hag evit an abeg-se e vez alies hemolc'het pe ampoezonet. Da ral eo aet e rannvroioù 'zo met n'emañ ket ar spesad en arvar.
La guineu dels Andes (Lycalopex culpaeus) és un cànid del gènere Lycalopex. Viu a Sud-amèrica, on s'estén des de l'Equador i el Perú fins a la Patagònia i la Terra del Foc. També n'hi ha algunes poblacions al sud de Colòmbia.
Es tracta del cànid més gran del continent després del llop de crinera. Té un aspecte molt similar al de la guineu roja (Vulpes vulpes). Té el pelatge gris i vermell, la gola blanca, les potes vermelles i una ratlla pàl·lida a l'esquena.
S'alimenta de rosegadors, conills, ocells i sargantanes. A vegades també menja plantes i carronya.
La guineu dels Andes (Lycalopex culpaeus) és un cànid del gènere Lycalopex. Viu a Sud-amèrica, on s'estén des de l'Equador i el Perú fins a la Patagònia i la Terra del Foc. També n'hi ha algunes poblacions al sud de Colòmbia.
Es tracta del cànid més gran del continent després del llop de crinera. Té un aspecte molt similar al de la guineu roja (Vulpes vulpes). Té el pelatge gris i vermell, la gola blanca, les potes vermelles i una ratlla pàl·lida a l'esquena.
S'alimenta de rosegadors, conills, ocells i sargantanes. A vegades també menja plantes i carronya.
Pes horský (Lycalopex culpaeus), známý též pod jménem liška patagonská, je jihoamerickou šelmou. Je to druhá největší jihoamerická psovitá šelma hned po psu hřivnatém. Vyskytuje se v horách (až do výšky 4800 m) a travnatých pláních na území Ekvádoru, Peru, Bolívie, Argentiny a Chile. Uměle byl vysazen na Falklandách.
Tato šelma váží 5-13 kg a má šedivou až oranžovou barvu srsti s bílou skvrnou na bradě a na zádech má výrazný tmavý pruh. Zbarvení se může ještě lišit podle toho, kde přesně jedinec žije. Vzhledem je pes horský velmi podobný lišce obecné.
Pes horský loví především drobné hlodavce, králíky, ptáky a ještěrky. Někdy se živí i ovocem nebo loví ovce a jiná hospodářská zvířata, proto je člověkem pronásledován. V některých oblastech jeho početní stavy ubývají, ale v současné době nehrozí, že by byl druh bezprostředně ohrožen vyhynutím.
Galerie pes horský ve Wikimedia Commons
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Pes horský (Lycalopex culpaeus), známý též pod jménem liška patagonská, je jihoamerickou šelmou. Je to druhá největší jihoamerická psovitá šelma hned po psu hřivnatém. Vyskytuje se v horách (až do výšky 4800 m) a travnatých pláních na území Ekvádoru, Peru, Bolívie, Argentiny a Chile. Uměle byl vysazen na Falklandách.
Tato šelma váží 5-13 kg a má šedivou až oranžovou barvu srsti s bílou skvrnou na bradě a na zádech má výrazný tmavý pruh. Zbarvení se může ještě lišit podle toho, kde přesně jedinec žije. Vzhledem je pes horský velmi podobný lišce obecné.
Pes horský loví především drobné hlodavce, králíky, ptáky a ještěrky. Někdy se živí i ovocem nebo loví ovce a jiná hospodářská zvířata, proto je člověkem pronásledován. V některých oblastech jeho početní stavy ubývají, ale v současné době nehrozí, že by byl druh bezprostředně ohrožen vyhynutím.
Andesræven (Lycalopex culpaeus) er et dyr i hundefamilien. Dyret bliver 60-120 cm langt med en hale på 30-45 cm og vejer 5-13,5 kg. Den er udbredt i det vestlige Sydamerika.
Der Andenschakal (Lycalopex culpaeus, Syn.: Pseudalopex culpaeus, Dusicyon culpaeus), auch als Andenfuchs, Feuerlandfuchs, Magellanfuchs, Culpeo, Culpeofuchs oder patagonischer Fuchs bezeichnet, ist der hinter dem Mähnenwolf zweitgrößte Wildhund Südamerikas. Es handelt sich jedoch weder um einen echten Schakal noch um einen echten Fuchs.
Ein Andenschakal hat eine Kopf-Rumpf-Länge von 45 bis 95 Zentimetern, hinzu kommen etwa 31 bis 50 Zentimeter Schwanz. Er wiegt meist 4 bis 7,5 Kilogramm, große Exemplare können aber bis zu 13 Kilogramm auf die Waage bringen. Männchen sind allgemein etwas länger und 1,5 mal so schwer wie Weibchen.[1] Die Fellfarbe ist rotgrau. Über den Rücken zieht sich ein dunklerer Streifen, der aber meistens nur schwach sichtbar ist. Kennzeichnend für die Art sind ein weißes Kinn und rötlichbraune Beinseiten. Der Schwanz hat eine schwarze Spitze und bei den meisten Tieren auf der Oberseite nahe dem Ansatz einen dunklen Fleck.[2] Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 74, die Zahnformel ist 3/3-1/1-4/4-2/3=42. Er hat die kleinsten Backenzähne und die relativ längsten Eckzähne aller südamerikanischen Füchse.[1]
Verbreitet ist der Andenschakal von Kolumbien (Provinz Nariño), Ecuador und Peru über Bolivien bis nach Chile und Argentinien. Er bewohnt bevorzugt die Westseite der Anden in Höhen zwischen 1000 und 4500 Metern. Hier lebt er in offenem Gelände und in nicht allzu dichten Laubwäldern. Auch auf der Insel Feuerland lebt er als eines von wenigen heimischen Landsäugetieren. Verglichen mit anderen Hunden Südamerikas kommt der Andenschakal in den kältesten und trockensten Regionen des Kontinents vor.[3]
Die Ernährung des Andenschakals hängt von seinem Lebensraum ab. Die nördlichen Populationen sind reine Fleischfresser, die sich von Kaninchen und Nagetieren ernähren, seltener von Vögeln, Eidechsen, Insekten und Aas. Im Süden des Verbreitungsgebiets fressen Andenschakale auch pflanzliche Kost; auf Feuerland beträgt dieser Anteil etwa 30 Prozent. Die Populationsdichte wird auf 0,2 bis 1,3 Tiere pro Quadratkilometer im Norden von Patagonien und 0,3 bis 2,6 pro Quadratkilometer im nördlichen Zentralchile geschätzt.[1]
Andenschakale leben in Gruppen, die von einem Alpha-Paar geführt werden, das als einziges Nachwuchs zeugt. Die Führung eines Rudels vererbt sich auf weibliche Nachkommen, während Männchen die Gruppe verlassen müssen. Ein Wurf umfasst etwa fünf Junge. Die Weibchen sind bereits im ersten Lebensjahr geschlechtsreif. Die Tragezeit beträgt 55 bis 60 Tage. Die Welpen kommen zwischen Oktober und Dezember zur Welt und werden etwa zwei Monate gesäugt; in der Folgezeit füttern beide Elternteile. Die ältesten gefangenen Tiere waren über elf Jahre alt; bis auf den Puma hat der Andenschakal keine natürlichen Feinde.[1]
Der Andenschakal wird mit fünf anderen Arten in der Gattung Lycalopex geführt.[4] Die verwandtschaftlichen Verhältnisse innerhalb der Gattung und zu anderen südamerikanischen Hunden sind noch nicht vollständig erforscht. Als Schwestertaxon des Andenschakals wird der Argentinische Kampfuchs angenommen, und beide hatten vermutlich vor 250.000 bis 500.000 Jahren einen gemeinsamen Vorfahren. Untersuchungen zeigten, dass die genetischen Unterschiede zwischen verschiedenen Populationen innerhalb der beiden Arten größer ist als zwischen den Arten selbst.[2]
Graufuchs (Urocyon cinereoargenteus)
Insel-Graufuchs (Urocyon littoralis)
Marderhund (Nyctereutes procyonoides)
Löffelhund (Otocyon megalotis)
Südamerika-Klade (Atelocynus, Cerdocyon, Lycalopex, Chrysocyon, Speothos)
Wolfs-Klade (Canis, Cuon, Lycaon)
Laut Wilson & Reeder (2005) wird zwischen fünf Unterarten unterschieden.[4][2]
Der Andenschakal wird wegen seines Pelzes im ganzen Verbreitungsgebiet gejagt. Ein weiterer Grund für die Bejagung des Culpeo ist die Behauptung, dass er durch Tötungen Schäden auf Schaf-, Kleinvieh- und Geflügelfarmen verursacht. Diese Behauptung wird auch aufrechterhalten, obwohl, anders als behauptet, Schafe kaum betroffen sind.
Der Gefährdungsstatus ist in CITES Anhang 2 beschrieben. Der Schutzstatus ist über das gesamte Verbreitungsgebiet unterschiedlich. In Peru wird er nicht als bedroht betrachtet, in Bolivien wurde der Pelzexport 1969 verboten, die Art ist aber nicht geschützt. In Chile ist die Jagd verboten, wird aber kaum überwacht. In Argentinien ist der Export legal, obwohl seit 1983 die Art als gefährdet angesehen wird. Argentinien und Chile versuchen die Population nachhaltig zu managen und zu erforschen.[1]
Der Andenschakal (Lycalopex culpaeus, Syn.: Pseudalopex culpaeus, Dusicyon culpaeus), auch als Andenfuchs, Feuerlandfuchs, Magellanfuchs, Culpeo, Culpeofuchs oder patagonischer Fuchs bezeichnet, ist der hinter dem Mähnenwolf zweitgrößte Wildhund Südamerikas. Es handelt sich jedoch weder um einen echten Schakal noch um einen echten Fuchs.
Antikuna atuq icha Piruwanu atuq (Lycalopex culpaeus = Pseudalopex culpaeus = Dusicyon culpaeus) nisqaqa huk aycha uquq ñuñuq uywam, Abya Yalapi kawsaq.
Antikunapi kawsaq atuqmi.
Huk atuq (saywapi Buliwya - Chili)
Commons nisqapi suyukunata uyarinakunatapas tarinki kaymantam: Antikuna atuq.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Antikuna atuq
Antikuna atuq icha Piruwanu atuq (Lycalopex culpaeus = Pseudalopex culpaeus = Dusicyon culpaeus) nisqaqa huk aycha uquq ñuñuq uywam, Abya Yalapi kawsaq.
Antikunapi kawsaq atuqmi.
Huk atuq (saywapi Buliwya - Chili)
Η αλεπού των Άνδεων (Lycalopex culpaeus), γνωστή και ως κούλπεο, είναι είδος Λυκαλώπεκος. Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος γηγενής κυνίδης στη Νότια Αμερική, μετά τον χαιτοφόρο λύκο. Στην εμφάνιση φέρει πολλές ομοιότητες με την ευρέως αναγνωρισμένη κόκκινη αλεπού. Έχει γκρι και κοκκινωπή γούνα, λευκό πηγούνι, κοκκινωπά πόδια και μια ρίγα στην πλάτη που μπορεί να είναι ελάχιστα ορατή.
Η διατροφή της αλεπούς των Άνδεων αποτελείται κυρίως από τρωκτικά, κουνέλια, πουλιά και σαύρες, και σε μικρότερο βαθμό, από φυτικό υλικό και ψοφίμια. Η αλεπού των Άνδεων περιστασιακά επιτίθεται σε πρόβατα και επομένως συχνά θηρεύεται ή δηλητηριάζεται.[1] Σε ορισμένες περιοχές έχει γίνει σπάνια, αλλά σε γενικές γραμμές το είδος δεν απειλείται με εξαφάνιση.
Η αλεπού των Άνδεων είχε εξημερωθεί για να δημιουργήσει τον σκύλο φουεγκίνο, αλλά το ζώο αυτό εξαφανίστηκε κάποια χρονική περίοδο μεταξύ του 1880 και 1919.
Η αλεπού των Άνδεων (Lycalopex culpaeus), γνωστή και ως κούλπεο, είναι είδος Λυκαλώπεκος. Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος γηγενής κυνίδης στη Νότια Αμερική, μετά τον χαιτοφόρο λύκο. Στην εμφάνιση φέρει πολλές ομοιότητες με την ευρέως αναγνωρισμένη κόκκινη αλεπού. Έχει γκρι και κοκκινωπή γούνα, λευκό πηγούνι, κοκκινωπά πόδια και μια ρίγα στην πλάτη που μπορεί να είναι ελάχιστα ορατή.
Η διατροφή της αλεπούς των Άνδεων αποτελείται κυρίως από τρωκτικά, κουνέλια, πουλιά και σαύρες, και σε μικρότερο βαθμό, από φυτικό υλικό και ψοφίμια. Η αλεπού των Άνδεων περιστασιακά επιτίθεται σε πρόβατα και επομένως συχνά θηρεύεται ή δηλητηριάζεται. Σε ορισμένες περιοχές έχει γίνει σπάνια, αλλά σε γενικές γραμμές το είδος δεν απειλείται με εξαφάνιση.
Η αλεπού των Άνδεων είχε εξημερωθεί για να δημιουργήσει τον σκύλο φουεγκίνο, αλλά το ζώο αυτό εξαφανίστηκε κάποια χρονική περίοδο μεταξύ του 1880 και 1919.
Андонь ривезь (лат. Lycalopex culpaeus, руз. Андская лисица) — те сывельде ярсыця ракша, кискань семиястонть (Canidae).
Андонь ривезесь пек молиця тюжа ривезенть (Vulpes vulpes) марто. Понанть тюсозо серой эли тюжа, ашо улонть ало ды якстерди пильгтнень пева. Карязонть кувалт кутьмерьга ды пулова моли раужо кикс.
Эри Лембеёнкс Америкасо, косо сывельде ярсыця ракшатнень ютксо ловови омбоцекс ламочинть коряс. Сталмонть коряс касы 13 кг. видс.
Андонь ривезь (лат. Lycalopex culpaeus, руз. Андская лисица) — те сывельде ярсыця ракша, кискань семиястонть (Canidae).
Андонь ривезесь пек молиця тюжа ривезенть (Vulpes vulpes) марто. Понанть тюсозо серой эли тюжа, ашо улонть ало ды якстерди пильгтнень пева. Карязонть кувалт кутьмерьга ды пулова моли раужо кикс.
Кульпеа або патаганійская лісіца ці ліса Анд або Магеланавы сабака (Lycalopex culpaeus)(кульпеа) — від клясы сысуноў атраду драпежных сямейства сабачых.
Даўжыня цела 44—93 см, даўжыня хваста 30—50 см; маса дарослых 3.4—14 кг. Хвост пушысты. Мех чырванавата-шэрага колеру.
Кульпеа або патаганійская лісіца ці ліса Анд або Магеланавы сабака (Lycalopex culpaeus)(кульпеа) — від клясы сысуноў атраду драпежных сямейства сабачых.
The culpeo (Lycalopex culpaeus), also known as culpeo zorro, Andean zorro, Andean fox, Paramo wolf,[3] Andean wolf,[4] and colpeo fox,[4] is a species of South American fox. Regardless of the name, it is not a true fox, but more closely related to wolves and jackals. Its appearance resembles that of foxes due to convergent evolution.
The culpeo's diet consists largely of rodents, rabbits, birds and lizards, and to a lesser extent, plant material and carrion. They may prey on Andean flamingos and baby vicuña. The culpeo occasionally attacks sheep and is, therefore, often hunted or poisoned.[5] In some regions, it has become rare, but overall the species is not threatened with extinction.
The culpeo was domesticated by the Selk'nam people of Tierra del Fuego, producing the Fuegian dog which became extinct in the late 19th or early 20th century.[6]
The culpeo is a canid intermediate in size between a red fox and a coyote. It is the second-largest native canid on the continent after the maned wolf. In appearance, it bears many similarities to the widely recognized red fox. It has grey and reddish fur, a white chin, reddish legs and a stripe on its back that may be barely visible. The average weight of the male is 11.4 kg (25 lb), while the typically smaller females average 8.4 kg (19 lb). Overall, a weight range of 5 to 13.5 kg (11 to 30 lb) has been reported. Total length can range from 94 to 133 cm (37 to 52 in), including a tail of 32 to 44 cm (13 to 17 in) in length.[7] The pelt has a grizzled appearance. The neck and shoulders are often tawny to rufous in color, while the upper back is dark. The bushy tail has a black tip.[8]
The culpeo's range extends from the southern regions of Patagonia and Tierra del Fuego in the south to Ecuador and Peru in the north, with some populations extending into southern Colombia. It is also found in the Sierras Grandes mountain range in Córdoba, Argentina.[9] It is most common on the western slopes of the Andes, where it inhabits open country and deciduous forests.
The culpeo lives in a wide variety of habitats of western South America. They are found in broadleaf Nothofagus temperate rainforest, sclerophyllous matorral, deserts, chaparrals, and plateaus, like the Altiplano, up to the tree line (4,800 metres (15,700 ft)).[1]
The culpeo is an opportunistic predator that will take any variety of prey. It mainly feeds on rodents (including common degus) and lagomorphs (especially the introduced European rabbit and European hare); however, it occasionally feeds on domestic livestock and young guanacos.[10][11] They will also feed on insects, birds, lizards, fruit, and carrion of llamas and vicuñas.[12] Culpeos are considered beneficial because they are significant predators of the rabbits introduced in 1915; such introduced rabbit populations are believed to have allowed culpeos to spread from the Andean foothills across the Patagonian plain.[13] They sometimes take young lambs up to 1 week old. In limited studies, the larger culpeo appears to dominate potential competitors, including South American gray foxes, Geoffroy's cats, pampas cats, grisons and various raptorial birds.[8] Its range also overlaps that of the much larger puma, but the size difference ensures that the two species have limited competition. They are known to eat the carcasses of vicuñas. Culpeos have also been observed preying upon introduced beavers in Tierra del Fuego.[14] During a period of drought in central Chile's scrublands lagomorphs, coati, goats, and cattle make up a large amount of their diet.[15]
The typical mating period is between August and October. After a gestation period of 55–60 days, the female gives birth usually to between two and five pups.
Lycalopex culpaeus andinus (Thomas, 1914)
Lycalopex culpaeus culpaeus (Molina, 1782)
Lycalopex culpaeus lycoides (Philippi, 1896)
Lycalopex culpaeus magellanicus (Gray, 1837)
Lycalopex culpaeus reissii (Hilzheimer, 1906)
The taxonomy of the culpeo has been the topic of debate due to their high phenetic variability and the scarcity of research, among other things. Over the past three decades, they have been placed variably in the genera Dusicyon (Clutton-Brock, et al., 1976; Wozencraft, 1989), Canis (Langguth, 1975; Van Gelder, 1978), Pseudalopex (Berta, 1987; Wozencraft, 1993; Tedford et al., 1995) and Lycalopex (Zunino, 1995; Wozencraft, 2005).[16]
This canid, like other South American foxes, is still sometimes classified as a member of the genus Pseudalopex.[1] As Pseudalopex and Lycalopex have largely come to describe the same genus, either classification is acceptable, although the modern practice is to give Lycalopex prominence.[17]
Culpeo[18]
The culpeo (Lycalopex culpaeus), also known as culpeo zorro, Andean zorro, Andean fox, Paramo wolf, Andean wolf, and colpeo fox, is a species of South American fox. Regardless of the name, it is not a true fox, but more closely related to wolves and jackals. Its appearance resembles that of foxes due to convergent evolution.
The culpeo's diet consists largely of rodents, rabbits, birds and lizards, and to a lesser extent, plant material and carrion. They may prey on Andean flamingos and baby vicuña. The culpeo occasionally attacks sheep and is, therefore, often hunted or poisoned. In some regions, it has become rare, but overall the species is not threatened with extinction.
The culpeo was domesticated by the Selk'nam people of Tierra del Fuego, producing the Fuegian dog which became extinct in the late 19th or early 20th century.
La Kulpeo aŭ Kulpea lupovulpo (Lycalopex culpaeus), foje konata kiel kulpea vulpo aŭ Anda vulpo (aŭ lupovulpo), estas specio de natura hundo de Sudameriko. Ĝi estas la dua plej granda indiĝena kanisedo de la amerika kontinento, post la Kolhara lupo. En sia aspekto ĝi montras multajn similaĵojn kun la amplekse konata Ruĝa vulpo. Nome ĝi havas grizan kaj ruĝecan felon, blankecan mentonareon, ruĝecajn krurojn, kaj strion en sis dorso kiu estas en naturo malfacile videbla.
La Kulpeo aŭ Kulpea lupovulpo (Lycalopex culpaeus), foje konata kiel kulpea vulpo aŭ Anda vulpo (aŭ lupovulpo), estas specio de natura hundo de Sudameriko. Ĝi estas la dua plej granda indiĝena kanisedo de la amerika kontinento, post la Kolhara lupo. En sia aspekto ĝi montras multajn similaĵojn kun la amplekse konata Ruĝa vulpo. Nome ĝi havas grizan kaj ruĝecan felon, blankecan mentonareon, ruĝecajn krurojn, kaj strion en sis dorso kiu estas en naturo malfacile videbla.
Lycalopex culpaeus, conocido como zorro culpeo, raposa colorada o zorro colorado (norte de Ecuador) es el segundo cánido viviente más grande de Sudamérica, solo superado por el lobo de crin o aguará guazú.
Fue descrito por Molina en 1782 como Canis culpaeus. Posteriormente fue trasladado al género Lycalopex. A mediados de la década de 2010 se podía encontrar escrito como Pseudalopex culpaeus,[3][1] sinónimo del nombre aceptado.[4][5][6][7]
Tanto las patas como la cabeza son rojizas; el vientre, cuello y boca, blancos; y el lomo, gris rayado de negro. La cola está muy poblada de pelos grises, los cuales se tornan negros hacia la punta. Los especímenes de la zona continental sudamericana pesan entre 7 a 9 kg, pero la subespecie de Tierra del Fuego (L. c. lycoides) es significativamente mayor, ya que llega a los 14 kg.[8]
Habita en montañas, praderas, desiertos, y bosques.
Se distribuye especialmente a lo largo de la Cordillera de los Andes, desde el sur de Colombia, Ecuador,[9] Perú, Bolivia, Chile, y la mitad de Argentina por el oeste, llegando por el sur hasta el archipiélago de Tierra del Fuego.
Se alimenta de roedores, liebres, aves y lagartos; en menor medida consume plantas y carroña.
Se han observado ataques en solitario del zorro colorado fueguino (el cual posee dimensiones corporales respetables) para dar caza a crías e incluso subadultos de guanacos, con una disparidad entre predador y presa de 14 kg y hasta 40 kg en el guanaco joven.[10] Este comportamiento era desconocido hasta 2007, año en que se empezó a observarlo en el parque natural Karukinka, en la isla Grande de Tierra del Fuego. Los científicos consideran que la supuesta nueva depredación estaría motivada por la adversa condición climática de la isla, que hace escasear el alimento y debilita a los animales. También podría influir en este comportamiento la ausencia de pumas en esa isla, lo que permite ocupar al zorro el nicho ecológico de ese felino. Por último, se presume que estos ataques podrían haber sucedido desde hace mucho, ya que el zorro es nocturno, hábito que le permite cobrar la mayoría de sus presas, pero dificulta la observación.
Ante la amenaza del zorro colorado, los guanacos recurren a estrategias de cooperación para proteger a sus crías, desarrollando una formación de escudo, un círculo alrededor de los vulnerables. Si tiene éxito, logran alejar al cánido a patadas, algo imposible frente a un puma.[11]
Otra importante presa del zorro colorado es el cervato del huemul.[12]
En algunas zonas muy antropizadas ataca a los rebaños de ovejas, razón por la cual es perseguido duramente por los ganaderos, que le disparan o envenenan carroñas. Como consecuencia, se ha vuelto muy raro en algunas zonas y en otras se ha extinguido.
Es abundante pero se desconoce su número. En Colombia su población sería de al menos 1000 ejemplares en áreas protegidas. En Ecuador, Perú y Bolivia es escaso en zonas con mucha presencia humana, pero se encuentra en áreas protegidas, donde habitan más de 2000 ejemplares. Es en Chile y Argentina donde está la mayor población, especialmente en la zona patagónica.
La Lista Roja lo considera como bajo amenaza; aunque está extinto en algunas zonas y escasea en áreas transformadas, se le considera estable.[1]
Esta especie está subdividida en 6 subespecies:
En la novela chilena Quillay, de Diego R. Guzmán, existe un zorro culpeo llamado Lycal que acompaña a los conejos protagonistas de la historia.[13] También es mencionado en La isla misteriosa de Julio Verne.
Un zorro culpeo fue elegido como mascota de la Copa América 2015, bajo el nombre de Zincha.
Lycalopex culpaeus, conocido como zorro culpeo, raposa colorada o zorro colorado (norte de Ecuador) es el segundo cánido viviente más grande de Sudamérica, solo superado por el lobo de crin o aguará guazú.
Fue descrito por Molina en 1782 como Canis culpaeus. Posteriormente fue trasladado al género Lycalopex. A mediados de la década de 2010 se podía encontrar escrito como Pseudalopex culpaeus, sinónimo del nombre aceptado.
Lycalopex culpaeus Lycalopex generoko eta Canidae familiako ugaztun haragijale bat da.
Lycalopex culpaeus Lycalopex generoko eta Canidae familiako ugaztun haragijale bat da.
Culpeo eli andienkettu (Lycalopex culpaeus) on Etelä-Amerikan länsi- ja eteläosissa tavattava petoeläin.
Culpeota tavataan Etelä-Amerikassa Kolumbian lounaisosista Argentiinan Tierra del Fuegoon ulottuvalla alueella. Lajin ei uskota olevan vaarassa, ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Culpeon pääasiallista ravintoa ovat jyrsijät, jänikset, linnut sekä erilaiset matelijat.
Culpeota metsästetään ja pyydystetään turkin takia, mutta metsästys on vähentynyt. Lisäksi sitä vainotaan metsästämällä sekä myrkyttämällä, koska se saalistaa ajoittain myös karjaa.[1]
Culpeo eli andienkettu (Lycalopex culpaeus) on Etelä-Amerikan länsi- ja eteläosissa tavattava petoeläin.
Lycalopex culpaeus
Le Renard de Magellan (Lycalopex culpaeus, syn. Pseudalopex culpaeus ou Dusicyon culpaeus), aussi connu sous le nom de Loup de Magellan ou Renard des Andes est appelé communément culpeo en Argentine et Chili. C'est le second plus grand canidé vivant d'Amérique du Sud, seulement dépassé par le loup à crinière ou aguará guazú en langue guarani.
Il ressemble à un très grand renard roux avec sa tête et ses grosses pattes rougeâtres. Le ventre, le cou et la gueule sont blancs et le pelage de son dos est gris rayé de noir. La queue est abondamment pourvue de poils gris qui deviennent noirs à son extrémité. Il mesure de 95 à 132 cm de long. Les mâle pèsent environ 11,4 kg. Les femelles, plus petites, pèsent en moyenne 8,4 kg[1].
Il habite dans les prairies et les bois caducifoliés de Terre de Feu, de Patagonie et des Andes, parvenant au nord jusqu'en Équateur. On le trouve jusqu'à 4 800 m de haut[2].
Il se nourrit de rongeurs, de lapins, d'oiseaux, de lézards, et, dans une moindre mesure de charognes[3].
Dans certaines zones fortement anthropisées, il s'attaque aux troupeaux de moutons, c'est pourquoi il est massivement chassé par les éleveurs, qui l'abattent ou empoisonnent les charognes. En conséquence, il est devenu très rare dans certaines régions et a disparu dans d'autres.
Les Renards de Magellan atteignent leur maturité sexuelle à l'âge de 1 an[3].
Ils se reproduisent entre août et octobre. La femelle donne naissance de 2 à 5 renardeaux après une gestation d'environ 60 jours[3],[4].
Jadis certaines tribus fuégiennes ont domestiqué le culpeo, obtenant de ce fait le chien yagán (en). Le loup des Falkland, disparu au XIXe siècle, était un grand canidé de la taille d'un loup étroitement apparenté au culpeo.
Lycalopex culpaeus
Le Renard de Magellan (Lycalopex culpaeus, syn. Pseudalopex culpaeus ou Dusicyon culpaeus), aussi connu sous le nom de Loup de Magellan ou Renard des Andes est appelé communément culpeo en Argentine et Chili. C'est le second plus grand canidé vivant d'Amérique du Sud, seulement dépassé par le loup à crinière ou aguará guazú en langue guarani.
O raposo dos Andes (Lycalopex culpaeus), ás veces coñecido como raposo culpeo, é o segundo cánido vivente meirande de Suramérica, só superado polo lobo de crina ou aguará guazú.
Foi descrito por Molina en 1782 como Canis culpaeus. Posteriormente foi trasladado ó xénero Lycalopex . A mediados da década de 2010 podíase atopar escrito como Pseudalopex culpaeus,[2][1] sinónimo do nome aceptado.[3][4][5][6]
O raposo dos Andes (Lycalopex culpaeus), ás veces coñecido como raposo culpeo, é o segundo cánido vivente meirande de Suramérica, só superado polo lobo de crina ou aguará guazú.
Foi descrito por Molina en 1782 como Canis culpaeus. Posteriormente foi trasladado ó xénero Lycalopex . A mediados da década de 2010 podíase atopar escrito como Pseudalopex culpaeus, sinónimo do nome aceptado.
Il culpeo (Lycalopex culpaeus Molina, 1782), noto anche come lare, è un canide cerdocionino delle zone andine del Sudamerica.[3] Dopo il crisocione, è il secondo canide più grande originario del continente, ed è il più grande delle licalopecie, canidi spesso erroneamente definiti "volpi", sebbene non siano strettamente imparentate con le volpi propriamente dette, essendo più imparentate con i canidi lupini come i lupi e gli sciacalli.[4]
Ha pelliccia grigio-rossastra, mento bianco, zampe rossastre e una striscia sul dorso che può essere poco visibile. La dieta del culpeo comprende perlopiù roditori, conigli, uccelli, rettili e, in quantità minori, sostanze vegetali e carogne. Se ne ha l'occasione, attacca anche le pecore, e per questo motivo viene spesso cacciato o avvelenato.[4] In alcune regioni sta divenendo raro, ma in generale la specie non è minacciata d'estinzione.
Il culpeo fu in passato addomesticato nella terra del fuoco dai Selknam, così dando luce all'unica razza di cane non derivata dal lupo grigio, ma questa forma addomesticata fu sterminata dai coloni europei prima del 1919.[5]
Il nome "culpeo" deriva da culpem, una parola mapudungun che significa "pazzia", siccome la specie ha la reputazione di esporsi ai cacciatori senza timore.[4]
Un'analisi delle sequenze delle regioni HV1 e HV2 del DNA mitocondriale delle licalopecie rivelò che il culpeo è strettamente imparentato con la chilla, da cui si diversificò circa 600,000-350,000 anni fa durante il Pleistocene medio-superiore, così rendendo ambedue specie le più giovani tra le licalopecie.[6]
Questo albero filogenetico è basato su una filogenia proposta nel 2005 in base al genoma mitocondriale delle specie odierne,[7] ma modificata per incorporare scoperte successive:[8][6]
Cerdocionini LicalopecieCulpeo .jpg){kind=small}
Dal 2005, la MSW[1] riconosce sei sottospecie di culpeo:
Il culpeo ha una lunghezza testa-corpo di 45-95 cm, una coda di 31-50 cm e un peso medio di 4-7,5 kg, sebbene esemplari particolarmente grandi possano raggiungere i 13 kg. I maschi sono generalmente più lunghi e pesanti delle femmine. Ha il muso allungato, il cranio provvisto di piccole creste ossee e un mantello dalla colorazione assai varia: il dorso, infatti, è grigio con strisce nere lungo la linea centrale; i fianchi e le zone laterali degli arti sono rossastri, mentre sui garretti appare una vistosa macchia bruno scura; i piedi sono chiari nella parte superiore; il margine della bocca è bianco o grigio chiaro; la coda, infine, è ornata da una macchia nera ed è sempre nera all'estremità.[3]
L'areale della specie si estende dall'Ecuador e dal Perù fino alle regioni meridionali della Patagonia e alla Terra del Fuoco. Alcune popolazioni vivono nelle regioni meridionali della Colombia. È particolarmente numerosa lungo il versante occidentale delle Ande, dove abita le distese aperte e le foreste decidue. Alcune popolazioni sono presenti anche nelle regioni più occidentali delle isole Falkland, dove sono stati introdotti dall'uomo.
Il culpeo generalmente vive in territori desertici e montuosi, nelle boscaglie e nelle pianure aperte, come l'Altiplano.
Il culpeo è un predatore opportunista che cattura una vasta gamma di prede. Si nutre soprattutto di roditori, lagomorfi (specialmente di conigli europei e lepri europee, introdotte dall'uomo) e, più raramente, animali domestici e giovani guanaco[15]. Svolge un ruolo ecologico importante, poiché riduce notevolmente la popolazione dei conigli, introdotti nel 1915; si ritiene che proprio le popolazioni di questi animali abbiano permesso al culpeo di estendere il proprio areale dalle colline ai piedi delle Ande alle pianure della Patagonia[16]. Talvolta, tuttavia, cattura anche agnelli appena nati. Sulla base di alcuni studi effettuati, sembrerebbe che il culpeo domini sugli altri predatori della regione, come chilla, gatti di monte, gatti delle pampas, grigioni e vari uccelli rapaci.[3] L'areale della specie si sovrappone a quello del più grande puma, ma la differenza di dimensioni fa sì che tra le due specie vi sia poca competizione.
Generalmente la stagione degli amori va da agosto a ottobre. Dopo un periodo di gestazione di 55-60 giorni, la femmina dà alla luce, tra le rocce, una cucciolata composta da 2-5 piccoli.
Gli allevatori considerano il culpeo una minaccia per i loro greggi di pecore, ma in realtà gli attacchi rivolti verso gli ovini sono molto rari. Tuttavia, la specie viene ancora pesantemente cacciata e nei pressi delle regioni densamente popolate è a rischio di estinzione. La IUCN, comunque, la classifica tra le specie a rischio minimo.
Fino ai primi anni novanta, la causa principale di mortalità era la caccia e la cattura per la pelliccia. Nel 1986, 2.100 pelli di culpeo e di chilla furono esportate dal Cile. In Argentina, una media di 4.600 pelli di culpeo furono esportate annualmente dal 1976 al 1982. Le esportazioni diminuirono a circa 1.000 tra il 1983 e il 1996, fino a diventare insignificanti dal 1997 in poi.[4]
Contrariamente alla volpe rossa in Europa con cui viene spesso paragonato, il culpeo dispone d'un'immagine positiva nelle tradizioni dei popoli andini. Nelle tradizioni Quechua, il culpeo viene spesso invocato insieme al puma come protettore spirituale dei neonati. La sua mancanza di timore verso l'uomo ha fatto sì che venisse considerato un animale che oltrepassa i confini tra l'umanità e la natura. Svolge anche un ruolo nei riti di passaggio: un uomo, nominato ararihua, diventa membro della comunità dopo aver protetto i raccolti dai culpeo. Gli ararihua tradizionalmente portavano pellicce di culpeo durante le loro veglie, assumendo così il potere dell'animale per meglio contrastarlo.[17]
Si sa tramite le analisi genetiche di peli rinvenuti nella terra del fuoco che i cani estinti dei Selknam derivarono dal culpeo.[5] Il culpeo addomesticato, detto anche "cane fuegino", fu descritto nel 1883 dal Capitano Martial, capo della spedizione scientifica al Capo Horn, come un animale "brutto" simile a una volpe, con "peli lunghi di color tenné e un muso appuntito".[18] Sebbene fossero inutili come cani da guardia,[19] potrebbero essere stati utili nel cacciare le lontre.[20] I cani fuegini furono sterminati prima del 1919, siccome erano minacce al bestiame dei missionari europei.[21]
Il culpeo (Lycalopex culpaeus Molina, 1782), noto anche come lare, è un canide cerdocionino delle zone andine del Sudamerica. Dopo il crisocione, è il secondo canide più grande originario del continente, ed è il più grande delle licalopecie, canidi spesso erroneamente definiti "volpi", sebbene non siano strettamente imparentate con le volpi propriamente dette, essendo più imparentate con i canidi lupini come i lupi e gli sciacalli.
Ha pelliccia grigio-rossastra, mento bianco, zampe rossastre e una striscia sul dorso che può essere poco visibile. La dieta del culpeo comprende perlopiù roditori, conigli, uccelli, rettili e, in quantità minori, sostanze vegetali e carogne. Se ne ha l'occasione, attacca anche le pecore, e per questo motivo viene spesso cacciato o avvelenato. In alcune regioni sta divenendo raro, ma in generale la specie non è minacciata d'estinzione.
Il culpeo fu in passato addomesticato nella terra del fuoco dai Selknam, così dando luce all'unica razza di cane non derivata dal lupo grigio, ma questa forma addomesticata fu sterminata dai coloni europei prima del 1919.
Andinė lapė (lot. Lycalopex culpaeus, angl. Culpeo, Patagonian fox, vok. Andenschakal) – šuninių (Canidae) šeimos žinduolis. Paplitęs Pietų Amerikos vakarinėje dalyje, nuo Ekvadoro ir Peru šiaurėje iki Patagonijos pietuose, įveistas Folklando salose.
Dydžiu ir išvaizda primena rudąją lapę. Kailis rudas, pilkas, ant nugaros gali būti matomas dryžis. Gyvena atviruose, skurdžia augalija padengtuose plotuose: kalnų stepėse, Altiplane, Patagonijos plokščiakalnyje. Minta graužikais, triušiais, driežais, paukščiais, kartais užpuola avis, kartais maitinasi maita, augalais.
Andinė lapė (lot. Lycalopex culpaeus, angl. Culpeo, Patagonian fox, vok. Andenschakal) – šuninių (Canidae) šeimos žinduolis. Paplitęs Pietų Amerikos vakarinėje dalyje, nuo Ekvadoro ir Peru šiaurėje iki Patagonijos pietuose, įveistas Folklando salose.
Dydžiu ir išvaizda primena rudąją lapę. Kailis rudas, pilkas, ant nugaros gali būti matomas dryžis. Gyvena atviruose, skurdžia augalija padengtuose plotuose: kalnų stepėse, Altiplane, Patagonijos plokščiakalnyje. Minta graužikais, triušiais, driežais, paukščiais, kartais užpuola avis, kartais maitinasi maita, augalais.
Kolpeo lapsa jeb vienkārši kolpeo (Pseudalopex culpaeus), arī Andu lapsa ir suņu dzimtas (Canidae) zorro ģints (Pseudalopex) plēsējs.
Kolpeo lapsa ir otrs lielākais suņu dzimtas dzīvnieks Dienvidamerikā. Lielākais ir krēpjvilks. Kolpeo var sastapt sākot ar Ekvadoru un Peru ziemeļos līdz Patagonijai un Ugunszemei dienvidos. Tas īpaši daudz ir sastopams Andu kalnu rietumu pusē.[1] Tā kā Folklenda salu vietējais Folklendu vilks ir iznīcināts kopš 19. gadsimta beigām, tad mūsdienās salās ir ievests kolpeo lapsa, lai atjaunotu dabas līdzsvaru.[2] Iespējams abi ir tuvi radinieki.
Kolpeo lapsa apdzīvo pampu zālājus un retus mežus. Andu kalnos tie apdzīvo teritorijas starp 1000 un 4500 m virs jūras līmeņa. Kolpeo nekad neapmetas uz dzīvi lietus mežos, tas izvairās no bieziem mežiem, priekšroku dodot klajām vietām.[3]
Kolpeo lapsas ķermeņa garums ir 60—120 cm, astes garums 30—45 cm, svars 5—13,5 kg.[4] Pēc izskata tā atgādina rudo lapsu. Tai ir pelēki ruds kažoks, pelēka mugura un ruda pavēdere, balts zods, sarkanīgi rudas kājas un galva. Ausis ir koši rudas vai brūnas.
Kolpeo medī dažādus grauzējus, trušus, putnus un ķirzakas, tas ēd arī nelielā daudzumā augus un maitu. Reizēm kolpeo uzbrūk aitu bariem, nomedījot jērus. Lai gan tas notiek ļoti reti, zemnieki mēdz medī vai indēt kolpeo lapsas.[5] Dažos reģionos tas ir gandrīz izmiris, tomēr kopumā tā populācija ir stabila.
Grūsnības periods ilgst 55—60 dienas,[4] un mazuļi dzimst pavasarī alā, parasti piedzimst 3—6 akli kucēni. Kamēr mazuļi ir mazi, māte tos neatstāj, bet tēvs medī par visiem. Pēc dažām nedēļām mazuļi tiek atstāti midzenī vieni paši, un abi vecāki kopā medī. Mazuļu kažoki ir smilšu krāsā, kas tos labi nomaskē no lielajiem, plēsīgajiem putniem.[3] Pieaugušas mātītes paliek kopā ar vecākiem, tēviņi pamet ģimeni.
Kolpeo attiecības ir matriarhālas. Dominantās mātītes pārņem vecāku teritoriju, toties tēviņi pamet vecāku teritoriju, lai sameklētu savu mātīti. Mātīšu barā valda stingra hierarhija, pirmā ēd dominantā mātīte, kā arī pārojas tikai dominantā mātīte.[3]
Kolpeo lapsa jeb vienkārši kolpeo (Pseudalopex culpaeus), arī Andu lapsa ir suņu dzimtas (Canidae) zorro ģints (Pseudalopex) plēsējs.
Kolpeo lapsa ir otrs lielākais suņu dzimtas dzīvnieks Dienvidamerikā. Lielākais ir krēpjvilks. Kolpeo var sastapt sākot ar Ekvadoru un Peru ziemeļos līdz Patagonijai un Ugunszemei dienvidos. Tas īpaši daudz ir sastopams Andu kalnu rietumu pusē. Tā kā Folklenda salu vietējais Folklendu vilks ir iznīcināts kopš 19. gadsimta beigām, tad mūsdienās salās ir ievests kolpeo lapsa, lai atjaunotu dabas līdzsvaru. Iespējams abi ir tuvi radinieki.
Kolpeo lapsa apdzīvo pampu zālājus un retus mežus. Andu kalnos tie apdzīvo teritorijas starp 1000 un 4500 m virs jūras līmeņa. Kolpeo nekad neapmetas uz dzīvi lietus mežos, tas izvairās no bieziem mežiem, priekšroku dodot klajām vietām.
Lycalopex culpaeus, kadang-kadang dikenali sebagai rubah Andes atau serigala Andes, ialah satu spesies anjing liar Amerika Selatan. Ia merupakan canid asli kedua terbesar di tanah besar, selepas serigala bersurai. Pada penampilannya ia mempunyai banyak keserupaan dengan serigala merah yang diakui dengan meluas. Ia mempunyai kelabu dan kemerah-merahan, dagu putih, tungkai kemerah-merahan, dan jalur pada belakangnya yang mungkin jarang-jarang terlihat.
Diet Lycalopex culpaeus kebanyakannya terdiri daripada rodensia, arnab, burung dan cicak, dan tidak jauh sangat, bahan tumbuhan dan bangkai. Lycalopex culpaeus menyerang biri-biri kadang-kadang, dan lalu kerap diburu atau diracuni.[2] Di sesetengah rantau ia telah menjadi jarang, tetapi secara keseluruhan spesies ini tidak terancam dengan kepupusan.
Lycalopex culpaeus, kadang-kadang dikenali sebagai rubah Andes atau serigala Andes, ialah satu spesies anjing liar Amerika Selatan. Ia merupakan canid asli kedua terbesar di tanah besar, selepas serigala bersurai. Pada penampilannya ia mempunyai banyak keserupaan dengan serigala merah yang diakui dengan meluas. Ia mempunyai kelabu dan kemerah-merahan, dagu putih, tungkai kemerah-merahan, dan jalur pada belakangnya yang mungkin jarang-jarang terlihat.
Diet Lycalopex culpaeus kebanyakannya terdiri daripada rodensia, arnab, burung dan cicak, dan tidak jauh sangat, bahan tumbuhan dan bangkai. Lycalopex culpaeus menyerang biri-biri kadang-kadang, dan lalu kerap diburu atau diracuni. Di sesetengah rantau ia telah menjadi jarang, tetapi secara keseluruhan spesies ini tidak terancam dengan kepupusan.
De andesvos (Lycalopex culpaeus) is een hondachtige uit het geslacht Lycalopex.
Op de manenwolf na is de andesvos de grootste hondachtige van het continent. Qua uiterlijk lijkt de andesvos veel op de Rode vos (Vulpes vulpes). De vacht is grijs met rood, de kin is wit, de poten zijn rood en er loopt een slecht zichtbare streep over zijn rug. De pluizige staart heeft een zwarte punt. Aan weerszijden van de snuit bevindt zich een lichte vlek. De lichaamslengte bedraagt 60 tot 120 cm, de staartlengte 30 tot 45 cm en het gewicht 5 tot 13,5 kg.
Het voedsel van de nachtactieve andesvos bestaat uit knaagdieren, konijnen, vogels en hagedissen. Heel soms eet deze vos ook weleens planten en aas. Het is tevens een kippendief, waardoor het dier fel bejaagd wordt. Bij een groot voedselaanbod wordt de buit begraven of verborgen onder stenen of hout voor later gebruik.
De andesvos leeft in paren en komt voor in de open bergachtige gebieden en op de grazige pampa's van Zuid-Amerika, en wel van Ecuador en Peru tot de regio's van Patagonië en Vuurland. Ook in de zuidelijke regio's van Colombia komen populaties voor. Ze komen voor in struikgebieden op de steppen, maar ook in heuvelland en woestijnen.
Er worden 6 ondersoorten onderscheiden:
De andesvos (Lycalopex culpaeus) is een hondachtige uit het geslacht Lycalopex.
Culpeo (Lycalopex culpaeus), som også er kjent under navn som andesrev, patagoniarev og andessjakal, tilhører de søramerikanske revene, en slekt med små rovpattedyr som også kalles falske rever og hører til i hundefamilien.
Culpeo er den største av de søramerikanske revene. Den veier normalt cirka 7–12 kg, men kan variere fra 5–13,5 kg. Hode og kropp måler normalt 60–115 cm i lengde, men s halen utgjør cirka 30–45 cm. Hannen er normalt 10–15 prosent større enn tispen, og arten blir generelt mer storvokst jo lenger sør på kontinentet den lever.
Culpeo har noe fargevariasjon i pelsfargene, men kan generelt skilles fra andre nært beslektede arter gjennom sine hvite kinnflekker og rødaktige lår, som mangler sort i seg. Også ryggstripene er en svake eller helt borte. Sidene er enten brune eller gråbrune, og ryggen er brun. Buksiden varierer fra brun til kremfarget. Dekkhårene varierer i lengde og underullen i tetthet og tykkelse. Hodet er rødlig eller brunlig i fargen, og ørene rødbrune til mørk brune i fargen. Halen har sort haletipp. Underarten L. c. andinus, som lever på Altiplano, har kraftigst pels, men ellers blir pelsen kraftigere og tykkere jo lenger sør man kommer.
Inndelingen av søramerikanske rever følger Tchaicka et al. (2016),[3] men rekkefølgen regnes ikke som endelig avklart. Perini, Russo & Schrago (2010) regner L. sechurae som basal i treet,[4] mens Tchaicka et al. (2016) har kommet fram til at L. vetulus er mest basal.[3]
L. c. reissii
L. c. andinus
L. c. smithersi
L. c. culpaeus
L. c. magellanicus
L. c. lycoides
culpeo
Culpeo finnes i hele lengden av vestre Sør-Amerika. Det inkluderer land som Ecuador, Peru, Bolivia, Argentina og Chile, samt en liten populasjon i Colombia. I Argentina er den mest tallrik i sør, der populasjonen er omkring 200.000 dyr. Nord i Argentina er den nærmest fraværende.
Culpeo foretrekker gressland (pampa) og temperert lauvskog. På vestsiden av Andes finnes den i høyder mellom 1 000 og 4 500 moh, men de har aldri blitt observert i det fuktige klimaet på østsiden av fjellene. For det meste unngår den tett skog og søker mot åpent lende, der gressgangene er rike på smågnagere og hare. De holder også ofte til i terreng som er rike på gjemmesteder.
Culpeoen lever i et hierarkisk matriarkalsk forhold, i den mening at tispene i et kull sloss for å kunne dominere de andre. Dominante tisper arver territoriet etter sine foreldre, mens hannene må forlate det. Territoriet til culpeoen vil ikke overlappe den argentinske grårevens (Pseudalopex griseus) territorium (og omvendt), som er dens største konkurrent i matfatet og dessuten den nærmeste slektningen. Dette fører til at ressursene blir delt og man slipper konkurranse mellom artene.
Culpeoen er en opportunistisk solitær jeger. Dominante tisper spiser først og har eksklusiv rett til å formere seg. Underdanige tisper må forlate flokken og danne sitt eget territorium for å kunne pare seg. Beiling og paring, som foregår på vinterstid, er en viktig atferd for culpeoer.
Culpeoen jakter på mindre pattedyr. Hare og kanin utgjør det mest vanlige byttet, men den jakter også på en rekke gnagere. Den spiser imidlertid også firfisler, fugler, insekter, bær og kadavere. Den kan derfor kalles en kjøtteter med altetende tendenser. Avhengig av tettheten på byttedyr, vil normalt kunne være 95-97% kjøtteter i enkelte områder, mens den andre steder kan spise opp mot 30% plantemateriale. Omkring 80% av hva de spiser veier gjrne mindre enn 55 gram.
Culpeo står oppført på CITES Appendix II og blir på IUCNs rødliste oppført med status som uten bekymring (LC).
Culpeo (Lycalopex culpaeus), som også er kjent under navn som andesrev, patagoniarev og andessjakal, tilhører de søramerikanske revene, en slekt med små rovpattedyr som også kalles falske rever og hører til i hundefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Nibylis andyjski[4], kolpeo, lisoszakal andyjski, lis andyjski (Lycalopex culpaeus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae). Zamieszkuje cały obszar wzdłuż Andów, od Ekwadoru i Peru aż po Patagonię. Preferuje tereny otwarte, z niewielką ilością drzew, zamieszkuje górskie płaskowyże stepowe oraz półpustynie. Kolpeo to największy lis zamieszkujący Amerykę południową, a zarazem największy lis na świecie. Przewyższa wielkością lisa pospolitego i mniejsze szakale, a jego waga dochodzi do 14 kg. Barwa sierści pomarańczowo-szara, aż do rudoszarej. Prowadzi głównie nocny tryb życia. Poluje na gryzonie (np. szynszyle andyjskie, koszatniczki), ptaki, jaszczurki i dzikie króliki (sprowadzone tu na początku XX wieku), niekiedy zdarza się, że atakuje młode jagnięta i lamy. Żywi się także padliną. Lisoszakale andyjskie tworzą niewielkie grupy stadne, w skład których wchodzi para dominująca wraz z lisami z poprzednich miotów. Występuje osobna hierarchia dla samic i dla samców.
Nibylis andyjski jest jednym z "fałszywych lisów" ponieważ, mimo że jest nazywany lisem, w systematyce taksonomicznej nie jest zaliczany do lisów ale do psów właściwych, a swoim zachowaniem i wyglądem przypomina bardziej kojoty i wilki. Jego najbliższymi krewnymi są wilczak falklandzki, nibylis pampasowy i być może duży wilk andyjski.
Wyróżnia się sześć podgatunków kolpeo[5]:
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niższego ryzyka) pod nazwą Pseudalopex culpaeus[3]. Gatunek ten jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik II)[6].
Nibylis andyjski, kolpeo, lisoszakal andyjski, lis andyjski (Lycalopex culpaeus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae). Zamieszkuje cały obszar wzdłuż Andów, od Ekwadoru i Peru aż po Patagonię. Preferuje tereny otwarte, z niewielką ilością drzew, zamieszkuje górskie płaskowyże stepowe oraz półpustynie. Kolpeo to największy lis zamieszkujący Amerykę południową, a zarazem największy lis na świecie. Przewyższa wielkością lisa pospolitego i mniejsze szakale, a jego waga dochodzi do 14 kg. Barwa sierści pomarańczowo-szara, aż do rudoszarej. Prowadzi głównie nocny tryb życia. Poluje na gryzonie (np. szynszyle andyjskie, koszatniczki), ptaki, jaszczurki i dzikie króliki (sprowadzone tu na początku XX wieku), niekiedy zdarza się, że atakuje młode jagnięta i lamy. Żywi się także padliną. Lisoszakale andyjskie tworzą niewielkie grupy stadne, w skład których wchodzi para dominująca wraz z lisami z poprzednich miotów. Występuje osobna hierarchia dla samic i dla samców.
Nibylis andyjski jest jednym z "fałszywych lisów" ponieważ, mimo że jest nazywany lisem, w systematyce taksonomicznej nie jest zaliczany do lisów ale do psów właściwych, a swoim zachowaniem i wyglądem przypomina bardziej kojoty i wilki. Jego najbliższymi krewnymi są wilczak falklandzki, nibylis pampasowy i być może duży wilk andyjski.
A raposa-colorada ou raposa-andina[2] (nome científico: Lycalopex culpaeus) é uma raposa sul-americana e o segundo maior canídeo da América do Sul, superado apenas pelo lobo-guará. Também é conhecida como culpeo (inglês), lobo andino, zorro andino, zorro colorado ou zorro culpeo (espanhol). Assim como as outras espécies do gênero Lycalopex, a raposa-colorada não é uma "verdadeira raposa", sendo mais próxima de lobos e chacais; sua aparência lembra a das raposas do gênero Vulpes devido à evolução convergente.
A raposa-colorada é a maior raposa do gênero Lycalopex e, entre os canídeos da América do Sul, é apenas menor que o lobo-guará (Chrysocyon brachyurus). Apresenta considerável dimorfismo sexual, com os machos em média 1,5 vezes maiores que as fêmeas. O peso médio do macho é 11,4 kg, enquanto as fêmeas em média pesam 8,4 kg. No geral, apresentam uma faixa de peso de 5 a 13,5 kg.[3] O comprimento total pode variar de 90 a 165 cm, incluindo a cauda que tem entre 30 a 51 cm de comprimento.
Tem pelagem avermelhada e grisalha. Possui um queixo e partes inferiores do corpo brancos a castanhos claros. As partes dorsais da cabeça, incluindo as orelhas e o pescoço, bem como as pernas e os flancos, são fulvos ou ruivos.[4][5] A área ao redor da cauda geralmente é mais escura, às vezes cinza escuro. A cauda é espessa e cinza com uma ponta preta e uma área mais escura perto da garupa. Nos meses de inverno, a pelagem fica mais longa e densa.[5]
A raposa-colorada é endêmica da América do Sul. Distribui-se especialmente ao longo da Cordilheira dos Andes, desde o sul da Colômbia, Equador, Peru, Bolívia, Chile e metade da Argentina ao oeste, chegando ao arquipélago da Terra do Fogo ao sul. É geralmente visto na parte ocidental das montanhas dos Andes, mas também pode ser encontrada nas ilhas Malvinas, onde foram introduzidas por humanos.[1]
Ao longo de sua ampla distribuição, a raposa-colorada é encontrada em habitats variados, que vão desde terrenos acidentados e montanhosos (até a linha das árvores), vales profundos e desertos abertos, cerrados, pampas, florestas temperadas, campos abertos e florestas tropicais de folhas largas.[6][1] Foram relatados de 0 a 4500 m acima do nível do mar.[5]
A raposa-colorada é um canídeo solitário, exceto na época de reprodução.[7] Geralmente apresenta hábitos noturnos e crepusculares e geralmente se abriga em cavernas ou troncos ocos durante o dia.[8] Na Patagônia, foram vistos movendo-se cerca de 7 km; nos desertos do norte do Chile, as raposas foram registradas movendo-se 21 km. Os padrões de atividade variam geograficamente; aparentam ser noturnos na Argentina, nas terras altas do Peru, no deserto chileno e em Magalhães, mas no Chile central são diurnos ou crepusculares. Seu comportamento pode estar relacionado aos padrões de atividade das presas.[9] As raposas são cursores e terrestres. Durante o verão até o outono, exibem seu nível de atividade mais alto.[5]
Possui uma dieta generalista que inclui pequenos e médios vertebrados, principalmente roedores e lagomorfos (especialmente o coelho europeu introduzido); também é altamente oportunista, se alimentando ocasionalmente de guanacos jovens,[10] cordeiros, bezerros, galinhas e ovelhas; eventualmente também se alimenta de carniça.[11]
São considerados benéficos porque são predadores significativos dos coelhos introduzidos em 1915; acredita-se que essas populações introduzidas de coelhos tenham permitido que os as raposas-coloradas se propagassem do sopé dos Andes pela planície patagônica.[12]
O período de acasalamento da espécie se dá entre agosto e outubro. Após um período de gestação que dura entre 55 e 60 dias, a fêmea dará a luz de dois a cinco filhotes. Eles geralmente têm uma ninhada por ano de três a cinco filhotes. Estes se tornam adultos sexualmente maduros aos sete meses de idade. Com relação à expectativa de vida, o espécime de vida mais longa relatado na natureza atingiu 11 anos de idade.[4]
Seis subespécies são reconhecidas:[13]
Lycalopex culpaeus andinus (Thomas, 1914)
Lycalopex culpaeus culpaeus (Molina, 1782)
Lycalopex culpaeus lycoides (Philippi, 1896)
Lycalopex culpaeus magellanicus (Gray, 1837)
Lycalopex culpaeus reissii (Hilzheimer, 1906)
Lycalopex culpaeus smithersi (Thomas, 1914)
Em uma pesquisa publicada em 2009,[14] se propõe L. c. lycoides, L. c. magellanicus e L. c. smithersi como sinônimos formais para L. c. culpaeus, pois não apresentam diferenças significativas em sua morfometria dento-craniana.[14]
Lycalopex culpaeus é uma espécie abundante, mas os seus números são desconhecidos. Estima-se que na Colômbia, a população seria de pelo menos mil exemplares em áreas protegidas. Nas áreas protegidas do Equador, Peru e Bolívia haveria outros 2 mil indivíduos, embora as populações sejam escassas em áreas com alta presença humana. No Chile e na Argentina estariam as maiores concentrações.[carece de fontes?]
A avaliação do estado de conservação da espécie difere entre as regiões; no Equador e na Colômbia, a espécie foi listada como 'Vulnerável'.[15] Perseguição direta e alteração de habitat são consideradas as ameaças mais importantes que a espécie enfrenta em muitos países, embora outros fatores de risco, como as mudanças climáticas, também possam ter consequências graves para os canídeos em escala global.[16] Já na Lista Vermelha da IUCN, a espécie é classificada como 'Pouco preocupante'.[1]
A atividade humana é uma das principais causas conhecidas de mortalidade de raposas-coloradas. Até o início da década de 1990, a principal causa de mortalidade era a caça e a captura para a comercialização de pelos. Os culpeos parecem resistir a níveis intensos de caça, no entanto, isso só pode ser possível através da imigração de áreas vizinhas inexploradas que atuam como refúgio.[1] Além disso, diferentes partes de seus corpos são usadas como remédios na Argentina e na Bolívia.[16] Sabe-se também que raposas adultas e juvenis podem ser mortas por cães domésticos, e também há casos de atropelamento, embora a significância não tenha sido quantificada. Um dos principais problemas está relacionado à atividade pecuária; a perseguição direta para reduzir a predação de gado, aves e animais domésticos pelas raposas.[1][16] Como a raposa-colorada ocasionalmente ataca ovinos, caprinos e camelídeos (lhamas e alpacas), é frequentemente caçada ou envenenada.[17]
Em 2015, a raposa-colorada foi escolhida como o mascote oficial da edição de 2015 da Copa América, que foi disputada no Chile. O nome do mascote, Zincha, foi escolhido pelo público, a partir das palavras 'zorro' (raposa, em espanhol) e 'hincha' (torcedor, na língua nativa).[18] Tinha uma peculiar cor laranja e membros azuis e vermelhos, além de desenhos no corpo característicos que aludem à cultura indígena do Chile, como todos os desenhos da Copa América de 2015.
A raposa-colorada ou raposa-andina (nome científico: Lycalopex culpaeus) é uma raposa sul-americana e o segundo maior canídeo da América do Sul, superado apenas pelo lobo-guará. Também é conhecida como culpeo (inglês), lobo andino, zorro andino, zorro colorado ou zorro culpeo (espanhol). Assim como as outras espécies do gênero Lycalopex, a raposa-colorada não é uma "verdadeira raposa", sendo mais próxima de lobos e chacais; sua aparência lembra a das raposas do gênero Vulpes devido à evolução convergente.
Líška horská (lat. Pseudalopex culpaeus, Lycalopex culpaeus, Canis culpaeus, Dusicyon culpaeus) je juhoamerický mäsožravec.
Je to druhá najväčšia juhoamerická psovitá šelma hneď po vlkovi hrivnatom. Vyskytuje sa v horách (až do výšky 4 800 m) a trávnatých pláňach na území Ekvádoru, Peru, Bolívie, Argentíny a Čile. Umelo bola vysadená na Falklandách.
Táto šelma váži 5-13 kg a má šedivú až oranžovú farbu srsti s bielou škvrnou na brade a na chrbte má výrazný tmavý pruh. Sfarbenie sa môže ešte líšiť podľa toho, kde presne jedinec žije. Vzhľadom je líška horská veľmi podobná líške hrdzavej.
Líška horská loví predovšetkým drobné hlodavce, králiky, vtáky a jašterice. Niekedy sa živí aj ovocím alebo loví ovce a iné hospodárske zvieratá, preto je prenasledovaná človekom. V niektorých oblastiach jej početné stavy ubúdajú, ale v súčasnosti tento druh nie je bezprostredne ohrozený vyhynutím.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Líška horská
Líška horská (lat. Pseudalopex culpaeus, Lycalopex culpaeus, Canis culpaeus, Dusicyon culpaeus) je juhoamerický mäsožravec.
Je to druhá najväčšia juhoamerická psovitá šelma hneď po vlkovi hrivnatom. Vyskytuje sa v horách (až do výšky 4 800 m) a trávnatých pláňach na území Ekvádoru, Peru, Bolívie, Argentíny a Čile. Umelo bola vysadená na Falklandách.
Táto šelma váži 5-13 kg a má šedivú až oranžovú farbu srsti s bielou škvrnou na brade a na chrbte má výrazný tmavý pruh. Sfarbenie sa môže ešte líšiť podľa toho, kde presne jedinec žije. Vzhľadom je líška horská veľmi podobná líške hrdzavej.
Líška horská loví predovšetkým drobné hlodavce, králiky, vtáky a jašterice. Niekedy sa živí aj ovocím alebo loví ovce a iné hospodárske zvieratá, preto je prenasledovaná človekom. V niektorých oblastiach jej početné stavy ubúdajú, ale v súčasnosti tento druh nie je bezprostredne ohrozený vyhynutím.
Magellanräv eller andinsk räv[2] (Lycalopex culpaeus, tidigare Pseudalopex culpaeus och Dusicyon culpaeus) är ett rovdjur i familjen hunddjur som förekommer i Sydamerika.
Magellanräven räknas tillsammans med fem andra rävar till släktet Lycalopex.[3] Släktskapet mellan dessa arter och även till andra sydamerikanska hunddjur är inte helt utredd. Som magellanrävens systertaxon anses pampasräven och båda arter hade troligen för 250 000 till 500 000 år sedan en gemensam anfader. Nyare studier visade att den genetiska variationen inom båda arter är större än mellan arterna själv.[4]
Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan fem underarter.[3][4]
Dessa djur når en kroppslängd mellan 45 och 95 cm (huvud och bål) och hannar blir i genomsnitt lite större och tyngre än honor. Därtill kommer en 31 till 50 cm lång svans. I genomsnitt väger magellanrävar mellan 4 och 7,5 kg, men stora individer kan bli 13 kg tunga.[4] Pälsens färg är gråröd. På djurets rygg finns en mörkare strimma som inte alltid är tydlig. Dessutom är halsens främre sida vit. På övre sidan av svansroten finns en svart fläck och även svansens spets är svart. Tandformeln för vuxna individer är I 3/3 C 1/1 P 4/4 M 2/3, alltså 42 tänder.[4]
Utbredningsområdet sträcker sig från Colombia och Ecuador över Bolivia till Chile och Argentina. Räven föredrar Andernas västra sida och förekommer vanligen mellan 1 000 och 4 800 meter över havet. Habitatet utgörs av öppen terräng och inte allt för täta skogar. Magellanräven är även ett av de få inhemska däggdjur som lever i Eldslandet. Jämförd med andra sydamerikanska hunddjur förekommer arten i de kyligaste och torraste regioner av kontinenten.[1]
Födans sammansättning beror på tillgång till bytesdjur. Räven äter främst gnagare, hardjur och mindre hovdjur (till exempel tamfår) samt i mindre mått fåglar, insekter, ödlor och as. Även frukter och bär ingår i födan när de är mogna.[4] Under sommaren vandrar individerna ibland 15 till 20 km till bergstrakter för att komma åt harar och får.[5]
Arten kan vara aktiv på dagen och på natten beroende på bytens aktivitetstider. Jakten utförs vanligen ensam. Det sociala beteende utanför parningstiden är inte helt utredd men vanligen har varje individ ett revir som överlappar inte eller bara lite med revir av andra individer från samma kön. Revirets storlek är avhängig från utbredningsområdet och varierar hos de flesta individer mellan 4,5 och 10 km². I öknar kan de ströva genom ett område upp till 800 km² storlek.[4]
Fortplantningssättet har bara undersökts i Patagonien. Där är honor parningsberedda mellan augusti och oktober. Efter 55 till 60 dagars (genomsnitt 58 dagar) dräktighet föds 3 till 8 (genomsnitt 5,2) ungar som väger ungefär 170 gram. Honan slutar med digivningen efter cirka två månader och efter ungefär sju månader är ungarna lika stora som vuxna djur. De blir könsmogna vid ett års ålder.[4][6]
Med undantag av puman har magellanräven inga naturliga fiender. Den äldsta kända individen i naturen blev 11 år gammal.[4]
Några farmare betraktar magellanrävar som en fara för sina får, trots att angrepp på får förekommer mycket sällan. I närheten av större boplatser jagas därför dessa rävar och därför minskade beståndet i dessa områden tydlig. När jakttrycket minskar ökar beståndet ganska fort till ursprunglig nivå. I viss mån påverkas populationen av förvildade tamhundar. IUCN betraktar hela beståndet som stabilt och listar arten som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Magellanräv.
Magellanräv eller andinsk räv (Lycalopex culpaeus, tidigare Pseudalopex culpaeus och Dusicyon culpaeus) är ett rovdjur i familjen hunddjur som förekommer i Sydamerika.
And tilkisi (Pseudalopex culpaeus), And çakalı, Ateş Toprakları tilkisi, Macellan tilkisi, Culpeo, Culpeo tilki veya Patagonya tilkisi olarak da bilinir, yeleli kurtdan sonra Güney Amerika'nın en büyük yaban köpeği türü.
And tilkisi, 60–115 cm arası gövde uzunluğuna sahip olup buna ilave yaklaşık 40 cm uzunluğunda kuyruğu vardır. Ortalama 7,5 kg gelirken büyük örneklerinde 13 kg ağırlığa ulaşabilirler. Post rengi gridir. Sırtının üzerinden genelde zayıf olarak fark edilen koyu bir şerit geçer. Türün karekteristik özelliği beyaz çene ve kırmızımsı kahve bacak kısımlarıdır.
And tilkisi, Ekvador ve Peru'dan Bolivya üzerinden Şili ve Arjantin'e kadar dağılmıştır. Yaşamak için Andlar'ın batı tarafını tercih eder ve 1000 ile 4500 m yükseklikte bulunur. Burada açık arazide yaşarken yapraklı sık ormanlarda bulunmaz. Ateş Toprakları'nda da az sayıdaki yerli memelilerden biri olarak yaşar.
And tilkisinin beslenmesi bulunduğu yaşam alanına bağlıdır. Kuzey populasyonları tamamen etobur olup tavşan ve kemirgen ile beslenir, ender olarak kuş, kertenkele, böcek ve leş yerler. Dağılım alanları güneyde olanlar bitkisel gıda da yerler. Ateş Toprakları'nda bu oran yaklaşık %30'unu tutar.
And tilkileri, alfa çiftin yönettiği gruplar halinde yaşarlar. Sürünün yönetimi dişiye miras kalırken erkekler grubu terk etmek zorundadır. Bir batında yaklaşık beş yavru dünyaya gelir.
Çiftçiler And tilkisini koyunları için bir tehlike olarak görse de koyun sürülerine saldırı çok azdır. Buna rağmen bazı çevrelerde çokça avlanır ve yerleşim bölgelerinde neredeyse nesli tüketilmiştir. Fakat türün tamamı tehdit altında olarak kabul edilmez.
Bu şablon nesli tükenmiş türleri içermemektedir.
Köpek ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. And tilkisi (Pseudalopex culpaeus), And çakalı, Ateş Toprakları tilkisi, Macellan tilkisi, Culpeo, Culpeo tilki veya Patagonya tilkisi olarak da bilinir, yeleli kurtdan sonra Güney Amerika'nın en büyük yaban köpeği türü.
Вид поширений від Еквадору та Перу на південь до Патагонії та Вогняної Землі. Найчастіше мешкає на західних схилах Анд, де населяє відкриті простори та листопадні ліси. Загалом же використовує безліч типів середовищ існування, починаючи від гірських місцевостей аж до лінії дерев униз до глибоких долин і відкритих пустель, чагарникових пампасів і до широколистяних букових лісів на півдні. Кульпео використовує весь спектр градієнтів вологи довкілля від сухої пустелі до широколистяних вологих лісів. В Андах Перу, Чилі, Болівії та Аргентині, кульпео досягає висоти 4800 м[1]. Також окремі популяції існують на заході Фолклендських островів, де вони були інтродуковані людиною. Вимерлий фолклендський вовк ймовірно є найближчим родичем цієї тварини.
Морфометрія. Довжина голови й тіла: 58,5-101 см, вага: 4-12 кг. Це другий за розміром представник псових (Canidae) на континенті, після гривастого вовка (Chrysocyon brachyurus).
Опис. Зовнішнім виглядом нагадує руду лисицю, має сіре або руде хутро, щоки білуваті, білу шию та тонку смугу на спині. Зовнішні сторони ніг світло-рудувато-коричневі. Хвіст пухнастий, 50% довжини голови й тіла, з чорним закінченням і чорною плямою на верхній стороні біля основи.
Зубна формула: I 3/3, C 1/1, P 4/4, M 2/3 = 42[2].
Дієта магелланового собаки складається з гризунів, кролів, птахів і ящірок, рідше рослинної їжі та падла. Інколи нападає на овець, через що на нього часто полюють[3]. Головним чином кульпео ведуть нічний спосіб життя.
Вагітність триває 55-60 днів. У Чилі період вагітності обчислили рівним 65 дням і розмір приплоду від трьох до п'яти. Лисенята народжуються із закритими очима; вони відлучаються від молока у двомісячному віці, досягають розмірів дорослого у семимісячному віці[2].
Каріотип характеризується диплоїдним числом, 2n=74. Фундаментальне число, FN=76[2].
В деяких районах вид рідкісний, але загалом далекий від вимирання. Основними загрозами є мисливство заради хутра і переслідування через те, що кульпео нападає на худобу та птицю. Проживає у багатьох природоохоронних областях[1].
Це незавершена стаття про організм, що занесений до Червоної книги.Cáo Nam Mỹ (danh pháp hai phần: Lycalopex culpaeus) là một loài chó hoang dã Nam Mỹ. Nó là loài chó bản địa lớn thứ hai trên lục địa sau khi sói bờm. Về bề ngoài, nó mang nhiều điểm tương đồng để được công nhận rộng rãi đỏ như cáo đỏ. Nó có bộ lông màu xám và đỏ, cằm màu trắng, chân đỏ, sọc trên lưng của nó có thể là hiếm khi nhìn thấy.
Cáo Nam Mỹ có chế độ ăn uống bao gồm chủ yếu là động vật gặm nhấm, thỏ, chim và thằn lằn, và vật liệu thực vật và xác chết thối rữa. Cáo Nam Mỹ thỉnh thoáng tấn công cừu, và do đó thường bị săn bắn hoặc bị nhiễm độc. Ở một số vùng đã trở nên hiếm hoi, nhưng tổng thể các loài không bị đe dọa tuyệt chủng.
Đây là một loài chó khá lớn. Trọng lượng trung bình của con đực là 11,4 kg (25 lb), còn trọng lượng trung bình của con cái là 8,4 kg (19 lb). Tổng chiều dài từ 82 đến 152 cm (32 đến 60 in), tính cả đuôi dài 30 đến 51 cm (12 đến 20 in). Bộ lông có một sự xuất hiện muối tiêu, khá thu hút. Cổ và vai thường sắc nâu đến hung đỏ với lưng tối. Đuôi rậm lông có đầu chóp đuôi màu đen.[2]
Phân phối của nó kéo dài từ Ecuador và Peru khu vực phía nam của Patagonia và Tierra del Fuego. Một số dân số sống ở các vùng phía nam của Colombia. Loài này phổ biến trên sườn phía tây của Andes, nơi mà nó sinh sống ở xứ mở và rừng rụng lá. Dân số của lửng cáo Nam Mỹ cũng được tìm thấy trong một số về phía tây của quần đảo Falkland, nơi chúng được du nhập bởi con người.
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cáo Nam Mỹ (danh pháp hai phần: Lycalopex culpaeus) là một loài chó hoang dã Nam Mỹ. Nó là loài chó bản địa lớn thứ hai trên lục địa sau khi sói bờm. Về bề ngoài, nó mang nhiều điểm tương đồng để được công nhận rộng rãi đỏ như cáo đỏ. Nó có bộ lông màu xám và đỏ, cằm màu trắng, chân đỏ, sọc trên lưng của nó có thể là hiếm khi nhìn thấy.
Cáo Nam Mỹ có chế độ ăn uống bao gồm chủ yếu là động vật gặm nhấm, thỏ, chim và thằn lằn, và vật liệu thực vật và xác chết thối rữa. Cáo Nam Mỹ thỉnh thoáng tấn công cừu, và do đó thường bị săn bắn hoặc bị nhiễm độc. Ở một số vùng đã trở nên hiếm hoi, nhưng tổng thể các loài không bị đe dọa tuyệt chủng.
Lycalopex culpaeus (Molina, 1782)
Синонимы
Андская лисица[1] (лат. Lycalopex culpaeus) — вид млекопитающих из семейства псовых. Название кульпео[2] является транскрипцией английского названия. Обитает в Южной Америке, где среди хищных млекопитающих занимает второе место по численности популяции после гривистого волка. Также андская лисица является наиболее крупным видом из всех южноамериканских лисиц, достигая веса в 13 кг.
Андская лисица по многим признакам сходна с рыжей лисицей (Vulpes vulpes). Окраска шерсти у них серая или рыжая, белая на подбородке и красных тонов на конечностях. Вдоль хребта по спине и хвосту проходит в той или иной степени выраженная тёмная полоса.
Ареал вида простирается от Эквадора и Перу до южных регионов Патагонии и Огненной Земли. На западных склонах Анд андская лисица — самое многочисленное хищное млекопитающее. Вид обычен на открытых пространствах и в лиственных лесах территорий с суровым климатом.
Отдельная популяция обитает на Фолклендских островах, куда андские лисицы были завезены человеком.
Рацион питания андской лисицы состоит в основном из грызунов, зайцеобразных, птиц и ящериц, в меньшей мере, из растительной пищи и падали. Но, несмотря на преследование и освоение новых территорий людьми, численность данного вида исчисляется десятками тысяч, что относит андскую лисицу к категории животных, которым не угрожает исчезновение.
Вид включает в себя шесть подвидов:
Это заготовка статьи по зоологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. 
Андская лисица (лат. Lycalopex culpaeus) — вид млекопитающих из семейства псовых. Название кульпео является транскрипцией английского названия. Обитает в Южной Америке, где среди хищных млекопитающих занимает второе место по численности популяции после гривистого волка. Также андская лисица является наиболее крупным видом из всех южноамериканских лисиц, достигая веса в 13 кг.
山狐（Lycalopex culpaeus），又名寇巴俄狐或厄瓜多爾胡狼，是南美洲的野生犬科動物。牠們是南美洲大陸內體型第二大的犬科，僅次於鬃狼。牠們的外表很像赤狐。牠們的毛呈灰及紅色，下巴白色，腳紅色，背上有一斑紋。
山狐分佈在厄瓜多爾及秘魯至巴塔哥尼亞及火地群島。在安地斯山脈以西最為普遍，棲息在開放遼闊的地區及落葉林。在福克蘭群島上也見到牠們的蹤影，可以由人類所引入。已滅絕的福克蘭狼可能是其近親。
山狐主要吃齧齒目、兔、鳥類及蜥蜴，有時也會吃植物及腐屍。牠們有時會攻擊羊，故會被獵殺或毒殺。[2]在一些地區，牠們的數量已很少，但整體卻未受威脅。
山狐（Lycalopex culpaeus），又名寇巴俄狐或厄瓜多爾胡狼，是南美洲的野生犬科動物。牠們是南美洲大陸內體型第二大的犬科，僅次於鬃狼。牠們的外表很像赤狐。牠們的毛呈灰及紅色，下巴白色，腳紅色，背上有一斑紋。
山狐分佈在厄瓜多爾及秘魯至巴塔哥尼亞及火地群島。在安地斯山脈以西最為普遍，棲息在開放遼闊的地區及落葉林。在福克蘭群島上也見到牠們的蹤影，可以由人類所引入。已滅絕的福克蘭狼可能是其近親。
山狐主要吃齧齒目、兔、鳥類及蜥蜴，有時也會吃植物及腐屍。牠們有時會攻擊羊，故會被獵殺或毒殺。在一些地區，牠們的數量已很少，但整體卻未受威脅。
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネコ目 Carnivora 科 : イヌ科 Canidae 属 : Lycalopex 種 : クルペオギツネ L. culpaeus 学名 Lycalopex culpaeus (Molina, 1782) 和名 クルペオギツネ 英名 w:Culpeo 
クルペオギツネ（学名：Lycalopex culpaeus）は、南米に棲息するイヌ科動物の一種。南米大陸において、タテガミオオカミに次いで二番目に大きい在来のイヌ科動物である。外見上はアカギツネとの類似点が多い。灰色と赤みがかった色の毛皮、白い顎、赤みがかった脚といった特徴があり、また背中には縞があるが、これはほとんど見えない。
齧歯類やウサギ類、鳥類、トカゲ類を主な餌とするが、植物質や腐肉も食べる。時折ヒツジを襲うことがあるため、しばしば駆除の対象となる[2]。地域によっては希少となっているが、種全体としては絶滅のおそれはない。
アカギツネとコヨーテの中間くらいの大きさで、イヌ科としては大きい動物である。雌は平均で8.4kg、雄ははるかに大きく平均11.4kgであり、全体としては5kg - 13.5kgの範囲にある。全長は95cm - 132cmで、そのうち32cm - 44㎝を尾が占めている[3]。毛は白色が混ざった外観をしている。首と肩はふつう赤褐色から黄褐色で、背は暗色。尾は毛に覆われ、先端部が黒い[4]。
エクアドルおよびペルーから、パタゴニア南部とティエラ・デル・フエゴにかけて分布する。一部の個体群はコロンビアの南部に生息する。アンデス山脈西側の斜面に最も多く、そこでは開けた地と落葉樹林に見られる。フォークランド諸島西端の一部にもいるが、これは人為的に導入されたものである。
日和見的な捕食者で、さまざまな餌生物を利用する。主な餌は齧歯類、ウサギ類（とくに移入種のアナウサギとヤブノウサギ）で、家畜動物や若いグアナコを食べることもある[5]。クルペオギツネは1915年に導入されたウサギ類の重要な捕食者であるため、有益な動物とみなされている。本種がアンデスの丘陵からパタゴニアの平原まで分布を拡大したのは、導入されたウサギ個体群を利用したためであると考えられている[6]。生後一週間以下の子羊を食べることもある。研究例は限られているが、クルペオギツネはチコハイイロギツネやジョフロワネコ、Leopardus pajeros、グリソン、猛禽類といった潜在的な競争相手に対して優位にあると考えられている[4]。はるかに大きなピューマと分布域は重なるが、体長差が大きいため競争は弱いだろう。
南米大陸西部の幅広い環境に生息する。ナンキョクブナ科の広葉樹の生える温帯林やチリ南部の硬葉樹林、砂漠、高地、高原、アルティプラーノなど森林限界より方向の低い高原に見られる[1]。
通常、8月から10月に交尾期を迎える。妊娠期間は55日から60日。多くの場合、2頭から5頭の仔を岩の隙間に産む。
Lycalopex culpaeus andinus (Thomas, 1914)
Lycalopex culpaeus culpaeus (Molina, 1782)
Lycalopex culpaeus lycoides (Philippi, 1896)
Lycalopex culpaeus magellanicus (Gray, 1837)
Lycalopex culpaeus reissii (Hilzheimer, 1906)
Lycalopex culpaeus smithersi (Thomas, 1914)
.jpg)
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
_white_background.jpg){kind=small}
_white_background.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg)
_04.jpg)
_04.jpg)
|date= (help)CS1 maint: Multiple names: authors list
クルペオギツネ（学名：Lycalopex culpaeus）は、南米に棲息するイヌ科動物の一種。南米大陸において、タテガミオオカミに次いで二番目に大きい在来のイヌ科動物である。外見上はアカギツネとの類似点が多い。灰色と赤みがかった色の毛皮、白い顎、赤みがかった脚といった特徴があり、また背中には縞があるが、これはほとんど見えない。
齧歯類やウサギ類、鳥類、トカゲ類を主な餌とするが、植物質や腐肉も食べる。時折ヒツジを襲うことがあるため、しばしば駆除の対象となる。地域によっては希少となっているが、種全体としては絶滅のおそれはない。
안데스여우 또는 쿨페오(culpeo, Lycalopex culpaeus)는 남아메리카에 서식하는 개과 동물이다. 갈기늑대에 이어 남아메리카에서 두번째로 큰 개과 동물이다.
† 포클랜드늑대
남아메리카여우속개(회색늑대의 아종).jpg)
붉은늑대(코요테와 회색늑대의 혼종?)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
