Red Breasted Flycatcher

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Ficedula parva^[2] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Muscicapidae que vive en Eurasia. Dellos espertos consideren al papamoscas de la taiga (Ficedula albicilla) como una subespecie del papamoscas papirrojo, anque tenga cantares distintos y el plumaxe del so gargüelu distintu (colloráu arrodiáu de gris).

Descripción

El papamoscas papirrojo mide ente 11–12 cm de llargu. El plumaxe de les sos partes cimeros ye pardu buxu y el de les inferiores ablancazáu. La base les plumes esteriores de la cola ye blanca. El so picu ye coritu y apuntiáu. Los machos en dómina reproductiva tienen de la so cabeza gris y el gargüelu anaranxáu. Los machos fora de la dómina de cría, les femes y los xuveniles tienen la cabeza parduza escarecen del llurdiu anaranxáu, pero estrémense fácilmente de los demás miembros de Ficedula pol so tamañu y el patrón de la so cola similar al de les collalbas, con una T invertida sobre los llaterales blancos de la so cola.

Distribución y hábitat

Ye un ave migratoria que cría nel este d'Europa y muévese al sur d'Asia pa pasar l'iviernu. Irregularmente y en pequeñes cantidaes migra a Europa occidental y al norte d'África.^[3]

Atópense principalmente nos montes caducifolios, especialmente cerca de l'agua.

Comportamientu

Aliméntase principalmente d'inseutos, qu'atrapa tantu al vuelu como ente les fueyes de los árboles y el suelu, y complementa la so dieta con bagues.

Constrúin un nial en forma de concu nos buecos de los árboles o similar, onde ponen ente 4–7 güevos.

Estudios sobre les sos migraciones ente 1973 y 2002 amuesen que cada vegada los machos tornen enantes a Polonia en correlación col aumentu de les temperatures.^[4]

Referencies

Enllaces esternos

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Ar flouperig jave ruz (liester : flouperiged jave ruz)^[1] pe flouperig bihan (liester : flouperiged bihan)^[2] a zo ur spesad golvaneged amprevanetaer, Ficedula parva an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous eus Europa an Norzh d'ar Balkanioù, an Oural hag ar C'haokaz^[3].

Liammoù diavaez

Notennoù ha daveennoù

El papamosques menut^[1] (Ficedula parva) és un ocell de la família dels muscicàpids (Muscicapidae) que cria en boscos poc densos d'Europa oriental, des del sud d'Escandinàvia, Alemanya i Suïssa cap a l'est fins als Urals i el nord d'Iran. En hivern es pot observar a l'Índia. Ocasional als Països Catalans^[2]

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Papamosques menut

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwybedog brongoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwybedogion brongoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ficedula parva; yr enw Saesneg arno yw Red-breasted flycatcher. Mae'n perthyn i deulu'r Gwybedogion (Lladin: Muscicapidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. parva, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.

Teulu

Mae'r gwybedog brongoch yn perthyn i deulu'r Gwybedogion (Lladin: Muscicapidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Bronlas Luscinia svecica Eos Luscinia megarhynchos Eos fraith Luscinia luscinia

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Lejsek malý (Ficedula parva) je malý pták z čeledi lejskovitých (Muscicapidae).

Popis

Způsobem pohybu a velikostí připomíná budníčka menšího (délka těla 11–12 cm, rozpětí křídel 18,5–21 cm).^[2][3] Svrchu je hnědý, zespodu bělavý; nápadný je černobíle zbarvený ocas (bílé jsou strany jeho kořene). Kolem oka je tenký bílý kroužek. Dospělí samci mají na hrdlech různě velkou oranžově červenou skvrnu (snad podle věku), hlava je šedá. Samice a mladí ptáci nemají na hlavě ani šedou ani červenou barvu (pouze u samic lze ve velmi vzácných případech pozorovat malou oranžovou hrdelní skvrnu).^[2]

Rozšíření

Hnízdní areál sahá od severozápadní, střední a východní Evropy východně po jihozápadní Sibiř, Turecko, Kavkaz a Írán.^[3] Tažný, se zimovišti v západní Asii.^[2]

Hnízdí především v hustých listnatých lesích s vodním tokem.^[2]

V České republice hnízdí jen roztroušeně, nejčastěji v bučinách v nižších částech hor (max. 1050 m n. m.); početnost byla v letech 2001–2003 odhadnuta na 1200–2400 párů.^[4] Zvláště chráněný jako silně ohrožený druh.^[5]

Ekologie

Hmyzožravý.^[2] Hnízdí ve stromových polodutinách, v jedné snůšce bývá 4-6 žlutavých, 16,6 x 12,7 mm velkých vajec.^[6] Inkubační doba trvá 12-15 dnů, na vejcích sedí pouze samice. Mláďata, na jejichž krmení se podílí oba ptáci, jsou opeřena po 11-15 dnech.^[3]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ ^{a b c d e} SVENSON, L. a kol. Collins Bird Guide (2nd edition). London: HarperCollins Publishers, 2010. ISBN 9780007267262.
3. ↑ ^{a b c} Red-breasted flycatcher (Ficedula parva) [online]. ARKive [cit. 2011-09-28]. Dostupné online.
4. ↑ ŠŤASTNÝ, Karel; BEJČEK, Vladimír; HUDEC, Karel. Atlas hnízdního rozšíření ptáků v České republice 2001-2003. Praha: Aventinum, 2006. ISBN 80-86858-19-7.
5. ↑ Seznam zvláště chráněných druhů ptáků v ČR [online]. Česká společnost ornitologická [cit. 2011-09-28]. Dostupné online.
6. ↑ DUNGEL, Jan; HUDEC, Karel. Atlas ptáků České a Slovenské republiky. Praha: Academia, 2001. ISBN 9788020009272.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu lejsek malý ve Wikimedia Commons
• Galerie lejsek malý ve Wikimedia Commons
• Taxon Ficedula parva ve Wikidruzích

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Lille fluesnapper (latin: Ficedula parva) er en 11,5 cm stor spurvefugl, der har sin hovedudbredelse i Østeuropa. Det er en trækfugl, der har vinterkvarter i Sydasien. I Danmark er der siden 1941 gjort omkring ti ynglefund spredt over hele landet, især i åbne parkagtige løvskove. Som trækgæst ses den specielt om foråret i anden halvdel af maj i forbindelse med østlige vinde, særligt almindeligt på Christiansø.

Lille fluesnapper er den mindste af fluesnapperne i Danmark og er på størrelse med en gransanger. Den har brunlig overside og lys underside. Hannerne får fra deres tredje leveår en karakteristisk orangerød strube. Fugle i alle dragter kan kendes på, at halens sider inderst er hvide.

Hannens sang er 3-6 sekunder lang og varierer stærkt, men afsluttes ofte med en faldende tonerække som hos løvsanger. Kaldet er langt og snerrende rrrrrr, der kan minde om gærdesmuttens.

Arten lever af insekter, der fanges i bladløvet. De kan dog også fanges i luften ligesom det er tilfældet for andre fluesnappere.

Kilder/Eksterne henvisninger

• Benny Génsbøl, Nordens fugle - en felthåndbog, 1987. ISBN 87-12-01619-5.
• Dansk Ornitologisk Forenings beskrivelse af lille fluesnapper

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Lille fluesnapper

Der Zwergschnäpper (Ficedula parva) ist ein in Mitteleuropa seltener Singvogel. Der obligate Zugvogel gehört zur Gattung der Höhlenschnäpper (Ficedula), die in etwa 30 Arten in der Paläarktis von Westeuropa bis Südostasien vertreten ist. Zusammen mit dem Taiga-Fliegenschnäpper (Ficedula albicilla) und dem Kaschmirzwergschnäpper (Ficedula subrubra), die früher beide als Unterarten von Ficedula parva geführt wurden, bildet er eine Superspezies.

Der Schwerpunkt der Verbreitung von Ficedula parva liegt in der südlichen borealen Zone Europas bis zum Ural. Kleine Populationen bestehen im zentralen und nördlichen Mitteleuropa sowie in Südosteuropa.

Aussehen

Der Zwergschnäpper ist mit gut 11 Zentimetern Körperlänge einer der kleinsten Fliegenschnäpper. Er ist damit nur geringfügig größer als ein Zaunkönig.

Ältere Männchen sind auf Grund ihrer rötlich-orangen Brust und des mausgrauen Kopfes unverkennbar, doch erscheint dieses Alterskleid erst im zweiten Lebensjahr, und häufig weisen auch ältere Männchen nur eine undeutliche Rotfärbung der Kehle auf. Bestes Erkennungsmerkmal sind, neben der geringen Größe, die weißen äußeren Steuerfedern, die stark mit dem tiefen Schwarz des übrigen Schwanzes kontrastieren. Dies erzielt eine Wirkung, die durch häufiges Stelzen und Fächern des Schwanzes noch verstärkt wird. Die Grundfärbung von Kopf und Rücken ist ein mattes, eher dunkles Braun; starke Gefiederzeichnungen fehlen. Kehle, Brust und Bauch der Männchen im ersten Lebensjahr und der Weibchen sind hell mit einem gelblichen Anflug an den Flanken. Eine gelblich-orange, schmale Flügelbinde ist nur schwach angedeutet. Auffallend sind die großen, schwarzen, hell umrandeten Augen sowie die von unten gesehen deutlich orange-gelbe Schnabelbasis.

Jungvögel sind stärker braungelblich gefärbt, ausgefärbte Weibchen zeigen mehr Grau- und blasse Isabelltöne, der rostrote, an ein Rotkehlchen erinnernde Kehl- und Brustbereich fehlt bei den Weibchen. Die Schwanzzeichnung ist jedoch in allen Altersstufen und bei beiden Geschlechtern markant.

Stimme

Der Zwergschnäpper ist als Bewohner der oberen Stamm- und Kronenregionen alter Bäume nur selten zu sehen, fällt aber durch seinen lauten, weittragenden Reviergesang auf. Die lange, drei bis vier Sekunden dauernde Strophe wird fast immer durch leise zit- bzw. tsiit-Laute eingeleitet; darauf folgt die reintönende, etwas abfallende, mehrteilige Strophe, die etwas an den Gesang eines Fitis erinnern kann. Die Strophen sind individuell sehr verschieden. Beim Singen werden oft die Schwanzfedern gespreizt, die Flügel leicht ausgebreitet und die Kehlfärbung präsentiert. Vorgetragen wird der Gesang auf Singwarten, die meist im mittleren Stammabschnitt, häufig auf unbelaubten oder abgestorbenen Ästen liegen. In der Regel beginnt der Zwergschnäpper schon kurz vor dem Landen zu singen und vollendet die Strophe dann im Sitzen. Die Gesangsaktivität der Art währt allerdings nur wenige Wochen und erlischt mit Verpaarung und Brutbeginn völlig. Auch bei schlechtem Wetter singt die Art kaum.

Die hellen, kurzen und scharfen Rufe sind nur in unmittelbarer Nähe vernehmbar. Häufig ist eine Kombination aus einem schnarrenden Tzrrt, das trotz der bedeutend geringeren Lautstärke etwas an den Störungsruf des Zaunkönigs erinnert, mit einem melodiösen, flötenden Ülii zu vernehmen.^[1]

Verbreitung

Ficedula parva besiedelt in einem breiten Gürtel Ost- und Nordosteuropa, ostwärts etwa bis zur Westabflachung des Ural-Gebirges. Nach Norden reicht das Hauptverbreitungsgebiet stellenweise bis zum Polarkreis, nach Süden hin werden der mittlere Balkan und die Ostkarpaten erreicht. Weiter nach Osten schwankt die Südgrenze der geschlossenen Verbreitung etwa um 50° nördlicher Breite. Ein weiteres großes Brutgebiet liegt in den bewaldeten Stufen des Kaukasus, in den Vorbergen des Elburs-Gebirges, des nördlichen Zagros-Gebirges sowie im Bergland des südwestlichen Turkmenistan. In der Oblast Perm sowie etwas nördlich und südlich davon besteht eine breite Kontaktzone zum sehr nahe verwandten Taiga-Fliegenschnäpper, dessen Verbreitungsgebiete sich ostwärts anschließen und bis zur Pazifikküste reichen.

Davon zum Teil isoliert und in ihren Bestandszahlen meist individuenarm bestehen Vorkommen in Österreich westwärts bis Vorarlberg, in Bayern und in einigen Gebieten Nord- und Mitteldeutschlands. Die dichtesten Zwergschnäpperbestände Deutschlands liegen im Osten nahe der polnischen Grenze. Auch an der bulgarischen Schwarzmeerküste sowie stellenweise im westlichen sowie im östlichen Pontischen Gebirge kommt die Art vor. In Skandinavien ist der Zwergschnäpper im südöstlichen Finnland ein regelmäßiger und nicht seltener Brutvogel, er brütet jedoch stellenweise auch im südwestlichen Finnland sowie an einigen Stellen in Südschweden sowie ganz vereinzelt in Südnorwegen. In Südwestdeutschland, der Schweiz und in Dänemark werden jährlich Brutzeitbeobachtungen gemacht, stabile Vorkommen bestehen zurzeit wahrscheinlich jedoch nicht. 2003 konnte in der Ostschweiz (Bezirk Prättigau-Davos) der erste Brutnachweis für diese Art in der Schweiz erbracht werden.

Lebensraum

Die Habitatstrukturen der Art sind entsprechend der klimatisch recht unterschiedlichen Verbreitungsgebiete sehr vielfältig. Meist wird jedoch ein geschlossener, alter und hochstämmiger Baumbestand mit Verjüngungsinseln und nicht zu dichtem Kronenschluss bevorzugt. Ideale Zwergschnäpperbiotope weisen häufig ein unruhiges Bodenrelief auf, oft liegen sie in steilen Hanglagen, an tief eingeschnittenen Flussläufen oder in Schluchten. Wassernähe, ein gewisser Anteil an Totholz oder durch Sturmereignisse oder Schneebruch geschädigten Bäumen sowie absterbende, ausgebrochene oder tote Äste im oberen Stammbereich sind für optimale Lebensraumstrukturen der Art ebenfalls wesentlich.

Sind diese Voraussetzungen gegeben, kann die Baumartenzusammensetzung der besiedelten Wälder sehr unterschiedlich sein. Eine Bevorzugung von alten Laubmischwäldern scheint zu bestehen, doch brütet der Zwergschnäpper auch in der nordrussischen Fichtentaiga, in aufgelockerten alten Eichenbeständen und, wenn auch nur selten, in Streuobstwiesen mit alten, hochstämmigen Obstbäumen. Reine Kiefernwälder werden jedoch in der Regel nicht besiedelt. In Mitteleuropa sowie auf dem Balkan werden Rotbuchen- sowie Hainbuchenbestände bevorzugt aufgesucht, diesen können aber verschiedene andere Baumarten wie Eiche, Ahorn oder Birke beziehungsweise Fichte und Tanne beigemischt sein.

Ebenso unterschiedlich ist die vertikale Verteilung seiner Brutgebiete. Zwergschnäppervorkommen finden sich im Tiefland ebenso wie in der collinen und montanen Stufe. In einigen Verbreitungsinseln brütet er bis nahe an die jeweilige Baumgrenze, in Armenien fast bis in Höhen von 2300 Metern. Die mitteleuropäischen Vorkommen sowie die Brutplätze in Südosteuropa liegen mehrheitlich in der collinen und submontanen Höhenstufe.

Nahrung und Nahrungserwerb

Zwergschnäpper ernähren sich überwiegend carnivor von Insekten und kleineren Spinnentieren. Verschiedene Ameisen, kleine Käferarten, Schwebfliegen und Echte Fliegen sowie kleine Schmetterlinge und deren Entwicklungsstadien spielen sowohl in der Ernährung adulter Vögel als auch als Nestlingsnahrung die Hauptrolle. Gelegentlich werden auch kleine Schnecken verspeist. Im Herbst wird als Beikost Beerennahrung aufgenommen, insbesondere Beeren des Schwarzen und des Roten Holunders sowie Johannisbeeren und Brombeeren.

Der Zwergschnäpper wendet verschiedene Jagdtechniken an: Als Wartenjäger erbeutet er vorbeifliegende Insekten in einem kurzen, selten über mehr als zwei Meter reichenden Jagdflug. Blätter, insbesondere Blattränder und Blattunterseiten, sowie einzelne Stammabschnitte werden in einem eher an einen Laubsänger erinnernden Suchflug inspiziert und entdeckte Beutetiere in einem rüttelnden Schwirrflug abgelesen. Meist sucht und erjagt die Art ihre Beute im oberen Stammabschnitt sowie im Kronenbereich der Bäume ihres Reviers; gelegentlich können Zwergschnäpper in der Strauchschicht und selten auch auf dem Boden beobachtet werden.

Verhalten

Allgemein

Der Zwergschnäpper ist tagaktiv, verlängert aber in der Balz- und Brutzeit seine Aktivitätsphase in die Dämmerungs- und frühen Nachtstunden. Während des Gesangsgipfels in der Balzzeit beginnen die Männchen schon etwa eine Stunde vor Tagesbeginn zu singen, einzelne singen auch bis in die frühe Nacht hinein. Innerhalb dieser Zeit ist die Art streng territorial, außerhalb eher einzelgängerisch, nur selten in kleinen Gruppen, zuweilen auch mit anderen Kleinvögeln vergesellschaftet. Während der Balzzeit besonders, aber auch außerhalb dieser, fällt häufiges Schwanzzucken und Schwanzwippen auf; der Schwanz wird auch oft nach Zaunkönigart gestelzt und leicht gefächert, sodass die markanten Farbabzeichen sichtbar werden.

Aggressions- und Feindverhalten

Rivalisierende Männchen versuchen einander durch heftiges Singen und durch Imponierposen zu vertreiben. Manchmal stürzen sie auch aufeinander zu, ein Körperkontakt unterbleibt dabei aber in der Regel.

Gegenüber potentiellen Feinden verhält sich der Zwergschnäpper meist sehr scheu und während der Brutperiode auch außerordentlich ruhig. Bei Störungen können frische Gelege sehr schnell aufgegeben werden. Dieses unauffällige und sehr vorsichtige Verhalten ändert sich mit dem Schlüpfen der Küken. Jetzt warnt das Männchen schon vor sehr weit entfernten potentiellen Feinden, bei weiterer Annäherung dieser, versuchen beide Eltern den Eindringling mit Schnabelknappen, Flügelflattern und Sturzflugattacken vom Nistplatz zu vertreiben.

Wanderungen

Der Zwergschnäpper ist in seinem gesamten Verbreitungsgebiet ebenso wie die beiden mit ihm sehr nahe verwandten Arten Ficedula albicilla und Ficedula subrubra ein obligater Zugvogel; er gehört zu den in der europäischen Vogelwelt seltenen Südostziehern. Ficedula parva zieht einzeln oder in kleineren Trupps vor allem während der Nacht. Nur bei ungenügendem Nahrungsangebot an den Tagesrastplätzen zieht die Art auch bei Tageslicht weiter. Der Wegzug beginnt bereits im August und erreicht seinen Höhepunkt Mitte September. Nachzügler werden bis Anfang Oktober in ihren Brutgebieten angetroffen. Der Heimzug erfolgt sehr zügig. Mitte März räumen die ersten Wegzieher ihre Überwinterungsgebiete, erst Anfang Mai haben alle Zieher ihre Winterquartiere verlassen. Die Männchen beginnen bis zu zwei Wochen vor den Weibchen mit dem Wegzug und kommen auch dementsprechend früher im Brutgebiet an. In Mitteleuropa erscheinen die ersten Heimzieher in der letzten Aprildekade. Wie bei anderen Zugvögeln auch, liegen Hinweise auf sich verändernde Zugdaten vor.^[2]

Die Hauptüberwinterungsgebiete liegen im Nordwesten des Indischen Subkontinents. Sie reichen von Nordwestpakistan und den westlichen und südlichen Vorbergen des Himalayas südwärts bis Karnataka und ostwärts etwa bis Bihar und Orissa. Mit den Überwinterungsgebieten von Ficedula albicilla überlappen sie nur in wenigen schmalen Streifen. Ganz wenige Individuen überwintern bereits in Ostgriechenland, etwas mehr im Ostirak beziehungsweise in Westiran sowie im Osten der Arabischen Halbinsel. In den Überwinterungsgebieten streifen die Vögel, meist in kleinen Trupps und oft vergesellschaftet mit anderen Arten, weiträumig umher.

Umkehrzug

Wie bei anderen Zugvögeln auch, wird bei dieser Art relativ häufig das Phänomen des Umkehrzugs festgestellt. Dabei ziehen insbesondere Jungvögel in eine Richtung ab, die der richtigen Zugrichtung entgegengesetzt ist. Die Ursachen dieser Fehlleitungen sind nicht erschöpfend erforscht, doch werden zurzeit vor allem meteorologische Bedingungen als Auslöser diskutiert. Solche Fehlzieher erreichen oft im September und auch später noch die Nordseeküste, Südengland und Westfrankreich. Vor allem auf den Scilly-Inseln werden regelmäßig, in manchen Jahren sogar gehäuft, Zwergschnäpper beobachtet. Ein Teil dieser Vögel kann sich umorientieren und zieht dann in korrekter Himmelsrichtung, meist aber etwas südlicher weiter. Möglicherweise handelt es sich bei den Zwergschnäppern, die in Nordostafrika und dem südlichen Nahen Osten beobachtet werden, um solche Vögel.

Brutbiologie

Die meisten Zwergschnäpper erlangen nach der ersten Rückkehr aus dem Winterquartier, also mit knapp einem Jahr, die Geschlechtsreife, viele dieser Einjährigen besetzen zwar ein Territorium, schreiten aber noch nicht zur Brut.

Die Territoriumsbegründung und -behauptung sowie die Balz selbst nehmen nur eine relativ kurze Zeit in Anspruch, selten mehr als 2 bis 3 Wochen; während dieser Zeitspanne, die in Mitteleuropa zwischen Anfang Mai und Mitte Juni liegt, können Zwergschnäpper recht auffällig sein. Die Männchen besetzen sofort nach Ankunft ein Territorium, das durch Balzflüge und laute Reviergesänge markiert wird. Während dieser fliegt das Männchen mit flattrigen, zittrigen Flügelschlägen von einer Singwarte zur nächsten. Erscheint ein Weibchen im Revier, beginnt das Männchen geeignete Niststellen zu zeigen, schlüpft in Höhlen, Nischen oder Halbhöhlen, in denen es ein ritualisiertes Nestmulden vollführt. Später beteiligt sich auch das Weibchen an diesen Nistplatzexplorationen. Der Kopulation gehen mehrminütige Verfolgungsflüge voraus, unterbrochen von Imponierposen, bei denen das Männchen den Schwanz stelzt und fächerartig spreizt. Manchmal tänzelt das Weibchen mit hängenden Flügeln um das Männchen herum.

Neststandort und Nest

Der Zwergschnäpper ist Nischen-, Höhlen- oder Halbhöhlenbrüter. Häufig nützt er kleine Schadstellen im Stammbereich, Astausbrüche, Nischen, die durch abstehende Rindenteile entstanden, oder Nisthöhlen der Tannenmeise oder des Kleinspechts als Brutplatz. Manchmal baut die Art auch relativ freistehende, napfförmige Nester in Zweigquirlen. Auch Nistplätze in Felsspalten wurden festgestellt. Nur sehr selten nimmt der Zwergschnäpper Nistkästen an. Eine Nistbaumpräferenz kann nicht einheitlich festgestellt werden, eine Bevorzugung von Hainbuchen und Linden könnte aber vorliegen;^[3] auch die Höhen, in denen die Nester errichtet werden, sind sehr unterschiedlich; sie reichen von Bodennähe bis in beträchtliche Höhen von 20 Meter und mehr.

Das Nest wird fast ausschließlich vom Weibchen erbaut, das Männchen beteiligt sich an seiner Errichtung nur in den ersten Tagen durch Heranschaffen von Nistbaumaterial.

Freistehende Nester sind dicht verwobene, napfförmige Konstruktionen, an den üblichen Nischen- und Halbhöhlenstandorten sind die Nester jedoch mehr lose, verhältnismäßig voluminöse Ansammlungen von Nistmaterial. Hauptsächlich werden verschiedene Moose, feine Zweige und Halme, Stängel, Farne, manchmal auch dürre Blätter zum Nestbau verwendet. Die Auskleidung der Nistmulde besteht aus unterschiedlichen Raupengespinsten, Spinnfäden, aufgelesenem Wildhaar, zuweilen auch aus Federn.

Gelege und Brut

Das Gelege besteht aus 4–7 kurzovalen, fast einfarbigen, hell rostbraun oder lehmgelb wirkenden Eiern mit einer durchschnittlichen Größe von 16,6 × 12,7 Millimetern. Das Legeintervall beträgt 24 Stunden, meist nach dem vierten Ei beginnt das Weibchen fest zu brüten. Die Brutdauer beträgt etwa 15 Tage; in dieser Zeit wird das Weibchen vom Männchen etwa zwei bis drei Mal in der Stunde gefüttert. Auch in den ersten Tagen nach dem Schlupf versorgt das Männchen die Nestlinge und das Weibchen allein mit Futter. Zuerst übergibt es die Nahrung dem Weibchen, etwa ab dem vierten Lebenstag der Küken füttert es selbst. Ab dieser Zeit beginnt auch das Weibchen zu jagen. Während der Aufzuchtszeit sind die Futterreviere der Art sehr klein, selten entfernen sich die Altvögel weiter als 100 Meter vom Nest. Die Jungen verbleiben etwa 16 Tage im Nest, nur bei Störungen verlassen sie es schon etwas früher. Schon flügge werden sie noch einige Tage von den Eltern betreut, bevor sie dismigrieren.

Die Brutperiode variiert regional recht stark; früheste Vollgelege wurden gegen Ende der ersten Maidekade festgestellt, die Mehrheit der Zwergschnäpper beginnt aber erst Mitte Juni mit der Eiablage und der Brut. Zwergschnäpper brüten einmal im Jahr, nur bei Gelegeverlust oder bei Brutaufgabe kommt es regelmäßig zu kleineren Nachgelegen.

1917 gelang dem Schötmarer Ornithologen Gustav Wolff der erste gesicherte Brutnachweis des Zwergschnäppers in Nordrhein-Westfalen, im Schötmarer Schlosspark konnte er im Juni desselben Jahres das erste Foto eines Brutpaars überhaupt machen.^[4]

Bestandssituation

Der Zwergschnäpper und der Taiga-Zwergschnäpper gelten zurzeit nicht als gefährdet; für Ficedula albicilla stehen jedoch nur wenige Daten zur Verfügung. Da der Zwergschnäpper zu den eher schwer zu kartierenden Arten gehört, könnte es sein, dass einige Brutvorkommen insbesondere am Westrand seines Verbreitungsgebietes noch nicht entdeckt wurden. Die Art könnte zumindest kurzfristig von den Sturmereignissen der letzten Jahre profitieren, da sich mit steigendem Totholzanteil mancher Waldgebiete die Verfügbarkeit geeigneter Beutetiere ebenso verbessert wie das Angebot an passenden Nistplätzen.

Die Bestandssituation des Kaschmir-Fliegenschnäppers wird nach IUCN jedoch mit VU (=vulnerable) bewertet. Das nur kleine Verbreitungsgebiet dieser Art und ihre nur geringe Individuenanzahl lassen Ficedula subrubra bei fortschreitender Lebensraumzerstörung als sehr gefährdet erscheinen.

In der Roten Liste der Brutvögel Deutschlands von 2015 wird die Art auf der Vorwarnliste geführt.^[5]

Namensherleitung

Mit Zwerg~ werden in der deutschen Namensgebung Arten bezeichnet, die in ihrer Gattung die kleinsten sind. Die absolute Größe spielt dabei keine Rolle. Der Namensteil Schnäpper beschreibt die vorherrschende Jagdmethode dieser Gattung.

Plinius der Ältere beschreibt im 10. Buch seiner Naturgeschichte kleine, nach Mücken oder Fliegen schnappende Singvögel, die er Ficedulae nennt. Ein Wortteil steht wahrscheinlich mit ficus = Feige, Feigenbaum in Zusammenhang. Parva ist die weibliche Form des lateinischen Adjektivs parvus und bedeutet klein.^[6]

Einzelnachweise

1. ↑ Beaman (1998) S. 706
2. ↑ Mitrus et al. (2005)
3. ↑ Mitrus & Socko (2004)
4. ↑ Christopher König: Vogel des Monats November 2010: Der Zwergschnäpper – ein seltener Gast in NRW. In: „Charadrius 46“, Heft 3, 2010, S. 226ff.
5. ↑ Christoph Grüneberg, Hans-Günther Bauer, Heiko Haupt, Ommo Hüppop, Torsten Ryslavy, Peter Südbeck: Rote Liste der Brutvögel Deutschlands, 5 Fassung. In: Deutscher Rat für Vogelschutz (Hrsg.): Berichte zum Vogelschutz. Band 52, 30. November 2015.
6. ↑ Wember (2005)

Môłi mùsznik (Ficedula parva) - to je môłi wanożny ptôch z rodzëznë mùsznikòwatëch (Muscicapidae). Jak je cepli on je m. jin. na Kaszëbach.

Smánápur (frøðiheiti - Ficedula parva)

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

Ваҡ себен турғайы (рус. малая мухоловка, лат. Ficedula parva) — турғайҙар отрядындағы ҡош.

Ҡылыҡһырлама

Турғайҙан байтаҡ бәләкәйерәк. Күберәк яңғыҙ йөрөй. Ағастың түбәнге ботаҡтарында ҡанаттарын төшөрөп, ҡойроғон күтәрә биреп ултыра. Ваҡыт-ваҡыт оса биреп, һауалағы бөжәктәрҙе тотоп ала. һырт яғы көрәнһыу һоро. Кәүҙәһенең аҫ яғы аҡ. Ҡара ҡойроғоноң ике яғынан киң генә аҡ һыҙыҡтар үтә. Ата ҡоштоң тамағы һәм түшенең өҫкә өлөшө ерән. Башҡа себен турғайҙарынан һоро һырты, киң һыҙыҡлы ҡойроғо менән айырыла.

Тауышы

Тауышы тоноҡ ҡына: «си-ли-си-ли» йәки яҡшы ишетелерлек тырылдай: «тиррр».

Йәшәү рәүеше

Йыуан ағаслы ҡуйы урмандарҙа йәшәй. Осоп йөрөүсе бөжәктәр менән туҡлана. Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Ағас ҡыуыштарында йәки ботаҡтар араһында оялай. Ҡыҙғылт һоро таплы 5—6 бөртөк алһыу һары йәки йәшкелт аҡ йомортҡаһы була. Зарарлы бөжәктәрҙе ҡырып, файҙа килтерә.

Әҙәбиәт

• Э. Ф. Ишбирҙин. Башҡортостан ҡоштары китабы. Өфө,1986 йыл. ИБ № 3478 28.693.35 И 90
• Остапенко В. А. Птицы в вашем доме: Справочное пособие. — М.: Арнадия, 1996. — ISBN 5-88666-011-9

Иҫкәрмәләр

Жьыкъанжьэгъу́плъ (лат-бз. Ficedula parva) — жьыкъан лъэпкъщ, унэбзу хэкӀыгъуэм хохьэ.

Теплъэр

Хъум и теплъэ нэхъыщхьэр щхъуэ-гъуабжэщ, щхьэмрэ пщэбгъухэмрэ щхъуэщ, кӀэр гъуабжэ-фӀыцӀэщ, къыхэкӀыпӀэ гъунэхэм ӀэпапӀэ хужь зэрыз хэсу. Жьэгъумрэ хулъащхьэмрэ гъуэжьыфэщ. Анэм и теплъэм нэхъ гъуабжэ-фӀыцӀафэ къыщӀоуэ.

Здэпсор

И бжыгъэкӀэ мыкуэду Къаукъаз къущхьэ щӀыпӀэхэм нэсу щопсэу. ЩӀымахуэр Индиэм, Пакистаным щырех. ЩыӀэщ Еуропэм, Азиэм я мэзхэм. Мы бзу жьгъейр нэхъыбэу здэплъагъур мэз лъапэхэми, мэзыку нэхъ нэхупӀэхэми жыг къудамэ лъащӀэхэращ.

ЩӀым къыщагъуэт Ӏусыр: цӀыв, бадзэ жъгъейхэр, щыгъыныхь, хьэндырабгъуэ, бэдж, гъуанэдэс.

Тхылъхэр

• Адыгэхэм я къуалэбзу щӀэныгъэр. Брат Хьэсин. Черкесск. 2007 гъ.

Кече чебен чыпчыгы (лат. Ficedula parva) — чыпчыклар отрядындагы кош.

Характеристикасы

Чыпчыктан шактый ким. Күбрәк ялгыз йөри. Агачның түбән ботакларына канатларын төшереп, койрыгын күтәреп утыра. Вакыт-вакыт оча бәя, һавадагы бөҗәкләрне тотып ала. Сырт ягы көрәнсу соры. Гәүдәсенең ас ягы ак. Кара койрыгының ике ягыннан киң генә ак сызыклар үтә. Ата кошның тамагы һәм түшенең югарыга өлеше җирән. Башка чебен чыпчыкларыннан соры сырты, киң юл койрыгы белән аерыла.

Тавышы

Тавышы тонык кына: «си-ли-си-ли» яки яхшы ишетерлек тырылдый: «тррр».

Яшәү рәвеше

Юан агачлы куе урманнарда яши. Очып йөрүче бөҗәкләр белән туклана. Күчмә кош. Киң генә таралган. Агач куышларында яки ботаклар арасында оялый. Кызгылт соры тимгелле 5-6 бөртек алсу сары яки яшькелт ак сары йомырка сала. Зарарлы бөҗәкләрне тотып файда китерә.

Әдәбият

• Э. Ф. Ишбирзин. Башкортостан коштары китабы. Уфа,1986 ел. ИБ № 3478 28.693.35 И 90
• Остапенко В. А. Птицы в вашем доме: Справочное пособие. — М.: Ардания, 1996. — ISBN 5-88666-011-9

Искәрмәләр

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2} Integrated Taxonomic Information System — 1996.
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q82575">https://wikidata.org/wiki/Track:P815">
2. ↑ ^{2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 2,21 2,22 2,23} IOC World Bird List. Version 6.3 — 6.3 — 2016. — doi:10.14344/IOC.ML.6.3
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q27042747">
3. ↑ ^{3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 3,14 3,15 3,16 3,17 3,18 3,19 3,20 3,21 3,22 3,23 3,24} IOC World Bird List, Version 6.4 — 2016. — doi:10.14344/IOC.ML.6.4
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q27907675">
4. ↑ IOC World Bird List. Version 7.2 — 2017. — doi:10.14344/IOC.ML.7.2
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q29937193">
5. ↑ Gwefan Llên Natur
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q23002367">
6. ↑ ^{6,0 6,1} Кызыл китап — 1964.
   https://wikidata.org/wiki/Track:P627">https://wikidata.org/wiki/Track:Q32059">
7. ↑ ^{7,0 7,1 7,2 7,3} Бельгийский список видов
   https://wikidata.org/wiki/Track:P7202">https://wikidata.org/wiki/Track:Q64007131">
8. ↑ Finnish Biodiversity Information Facility
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q72729671">https://wikidata.org/wiki/Track:P7552">
9. ↑ ^{9,0 9,1} Catalogue of Life in Taiwan
   https://wikidata.org/wiki/Track:Q26218155">https://wikidata.org/wiki/Track:P3088">
10. ↑ The IUCN Red List of Threatened Species 2019.3 — 2019.
    https://wikidata.org/wiki/Track:Q80825288">
11. ↑ Lislevand T., Figuerola J. Avian body sizes in relation to fecundity, mating system, display behavior, and resource sharing // Ecology / Ecological Society of America — Ecological Society of America, 2007. — ISSN 0012-9658; 1939-9170 — doi:10.1890/06-2054
    https://wikidata.org/wiki/Track:Q1282045">https://wikidata.org/wiki/Track:Q57195072">https://wikidata.org/wiki/Track:Q47502966">https://wikidata.org/wiki/Track:Q56946309">https://wikidata.org/wiki/Track:Q1013420">
12. ↑ Böhning-Gaese K., Jetz W., Sekercioglu C. H. The worldwide variation in avian clutch size across species and space // PLoS Biol. / J. A. Eisen — Public Library of Science, 2008. — ISSN 1544-9173; 1545-7885 — doi:10.1371/JOURNAL.PBIO.0060303 — PMID:19071959
    https://wikidata.org/wiki/Track:Q6077925">https://wikidata.org/wiki/Track:Q233358">https://wikidata.org/wiki/Track:Q1736702">https://wikidata.org/wiki/Track:Q2544944">https://wikidata.org/wiki/Track:Q2000017">https://wikidata.org/wiki/Track:Q1771695">https://wikidata.org/wiki/Track:Q21145836">
13. ↑ del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World — Barcelona: Lynx Edicions.
    https://wikidata.org/wiki/Track:Q1492">https://wikidata.org/wiki/Track:P3099">https://wikidata.org/wiki/Track:Q1809095">https://wikidata.org/wiki/Track:Q3595738">
14. ↑ Portál informačního systému ochrany přírody — Agentura ochrany přírody a krajiny České republiky.
    https://wikidata.org/wiki/Track:Q54859980">https://wikidata.org/wiki/Track:Q8183220">

Хурган намнаа (Ficedula parva) нь Намнаахайнхан овгийн шувуу юм. Тэд зүүн Европ, төв Азид нутаглах ба өмнөд Азид өвөлждөг.

Азийн дэд зүйл болох Ficedula parva albicilla нь саарал хүрээтэй улаан хоолойтой ба жиргэх дуу нь өөр юм. Биеийн урт 11-12 см. Үржлийн улиралд эрэгчин намнаа бор нуруу, цагаан хэвлий, саарал толгой, улбар шар хоолойтой байна. Хошуу нь хар ба нисэж байхдаа хорхой шавьж барьж идэхэд зохилдсон өргөн, хурц үзүүртэй ажээ. Сүүлний гадаад өдний уг нь цагаан.

Үржлийн бус үед эрэгчин, эмэгчин, залуу шувууд нь бор толгойтой, хоолой нь тод шар өнгөгүй болдог.

Хурган намнаа голдуу усны ойролцоох навчит модон ой зэрэгт таарна. Тэд модны нүхэнд үүр засаж, 4-7 өндөг гаргадаг.

Црвеногушестото муварче (науч. Ficedula parva) е мала врапчевидна птица од фамилијата на муварчињата. Се размножува низ источна Европа и централна Азија и е птица преселница, која зимува во јужна Азија. Ја има и во Македонија.

Азискиот вид Ficedula albicilla порано се сметал за подвид на црвеногушестото муварче, но неговиот црвен врат е опкружен со сиво и има поинаква песна.

Опис

Црвеногушестото муварче е долго 11-12 см, а мажјакот во сезоната на парење е претежно кафеав одозгора и бел одоздола, со сива глава и портокалов врат. Клунот му е црн и широк, со потенок врв што е типично за муварчињата, односно птиците кои ги ловат инсектите во лет. Основата на горниот дел од опашката е бела и често испрчена нагоре додека се перчат на некое прегледно место чекајќи го пленот. Мажјаците вон сезоната на парење, женките и младенчињата имаат кафеави глави и ја немаат портокаловата боја на грлото, но лесно се разликуваат од другите Ficedula муварчиња по големината (овие се помали) и по шарата на опашката која има црна обратно поставена Т буква, со бели рабови.

Однесување

Животната средина на овие птици се отворените шуми, особено близу до вода. Градат отворено гнездо во дупките на дрвјата и несат 4-7 јајца. Најчесто се хранат со инсекти кои ги ловат во лет, но и на земја. Освен со инсектите, овие птици се хранат и со гасеници кои ги наоѓаат под кората на дабовите, како и со бобинки. Зимно време тие се тивки, освен типичниот за муварчињата чип-чип-чр-ррр повик. Во сезоната на парење песната е мелодично свиркање.

Истражувањата спроведени во Полска од 1973 до 2002 година покажало дека мажјаците се враќаат порано од миграција, со зголемувањето на температурите.^[2]

Наводи

গলমণিকা নাচনী (ইংৰাজী: Red-breasted Flycatcher, বৈজ্ঞানিক নাম-Ficedula parva)এবিধ সৰু আকাৰৰ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ই পেচ্চেৰিফৰমিছ বৰ্গৰ অন্তৰ্ভুক্ত চৰাই৷

বিৱৰণ

প্ৰজননৰ সময়ত পূৰ্ণবয়স্ক মতা গলমণিকা নাচনী চৰাইৰ আকাৰ প্ৰায় ১১-১২ ছে: মি: হয়৷ ইয়াৰ পিঠি অংশ মটিয়া বৰণীয়া৷ তল অংশ বগা,মূৰ মুগা আৰু ডিঙি কমলা বৰণীয়া হয়৷ এই চৰাইবিধৰ ঠোঁট ক'লা আৰু জোঙা হয়৷

অন্য সময়ত অৰ্থাৎ প্ৰজনন নকৰা কালত গলমণিকা নাচনী চৰাইৰ মূৰ মটিয়া হয় আৰু ডিঙিত কমলা বৰণ নাথাকে৷

বিতৰণ

এই চৰাইবিধে উত্তৰ ইউৰোপ আৰু কেন্দ্ৰীয় এছিয়াত প্ৰজনন কৰে৷ শীতকালত গলমণিকা নাচনী চৰায়ে দক্ষিণ এছিয়া লৈ পৰিভ্ৰমণ কৰে৷

বাসস্থান

গলমণিকা নাচণি চৰাই সাধাৰণতে পৰ্ণপাতী অৰণ্যত পানীৰ উৎসৰ আশে পাশে দেখা পোৱা যায়৷ ^[2]

আচৰণ

খাদ্য

ইহঁতে ঘাইকৈ পোক-পতংগ খাই জীয়াই থাকে৷

প্ৰজনন

এই চৰাইবিধে সাধাৰণতে গছৰ খোৰোঙত বাহ সাজে৷ এবাৰত ৪-৭ টাকৈ কণী পাৰে৷

তথ্যসুত্ৰ

ਹਵਾਲੇ

1. ↑ BirdLife International (2013). "Ficedula parva". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. International Union for Conservation of Nature. Retrieved 26 November 2013.

The red-breasted flycatcher (Ficedula parva) is a small passerine bird in the Old World flycatcher family. It breeds in eastern Europe and across Central Asia and is migratory, wintering in south Asia. It is a regular passage migrant in western Europe, whereas the collared flycatcher which breeds further east is rare. This is because of the different migration direction. The Asian species Ficedula albicilla, previously considered a subspecies of the red-breasted flycatcher, has the red throat surrounded by grey and a different song. It is usually now separated as the taiga flycatcher (Pallas, 1811).

The breeding male of this small 11–12 cm long flycatcher is mainly brown above and white below, with a grey head and orange throat. The bill is black and has the broad but pointed shape typical of aerial insectivores. As well as taking insects in flight, this species hunts caterpillars amongst the oak foliage, and will take berries. The base of the outertail feather is white and the tail is often flicked upwards as they perch looking out for insect prey which are caught on the wing or sometimes from the ground. In winter they are mostly silent but have a typical chip-chip-chr-rrr flycatcher call. In their breeding season, the song consists of melodious whistles, like that of the European pied flycatcher.

Non-breeding males, females and juveniles have brown heads and lack the throat collar, but are easily distinguished from other Ficedula flycatchers on size and the wheatear-like tail pattern, with an inverted dark T against the white tail sides.

They are found mainly deciduous woodlands, especially near water. They build an open nest in a tree hole or similar recess. 4–7 eggs are laid.

Studies on their spring arrivals to the breeding quarters in Poland from 1973–2002 show that males are returning earlier with increasing temperatures.^[2]

The genus name is from Latin and refers to a small fig-eating bird (ficus, "fig") supposed to change into the blackcap in winter. The specific parva is Latin for "small".^[3]

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Red-breasted_flycatcher&oldid=1125493520"

La Malgranda muŝkaptulo (Ficedula parva) estas paserina birdo de la familio de Muŝkaptuledoj kaj genro de Ficeduloj indiĝena de orienta Eŭropo kaj centra Azio. Ili reproduktiĝas en orienta Eŭropo kaj en centra Azio kaj migrantas, vintrumantaj en suda Azio. Ĝi estas regula trapasa migranto en okcidenta Eŭropo, dum la Blankakola muŝkaptulo kiu reproduktiĝas okcidente estas rara. Tio okazas pro la diferenca migrodirekto.

La azia raso Ficedula parva albicilla havas la ruĝan gorĝon ĉirkaŭata de grizo kaj diferencan kanton. Ĝi estas foje separata kiel la Tajga muŝkaptulo, aŭ la Ruĝgorĝa muŝkaptulo, Ficedula albicilla (Pallas, 1811).

La reproduktanta masklo de tiu malgranda 11–12 cm longa muŝkaptulo estas ĉefe grizbruna supre kaj blanka sube, kun griza vizaĝo kaj oranĝa gorĝo. La ventro estas blanka sed la flankoj estas iom flavecaj. La okulringo estas sufiĉe markata. La beko estas nigra kaj havas la larĝan sed pintoforman tipon de la dumflugaj insektomanĝantoj. Fakte tiu specio krom kapti insektojn dumfluge ĉasas raŭpojn inter la kverkofoliaro, kaj ankaŭ manĝas berojn. La bazo de la ekstera vosto estas blanka dum la resto de la vosto estas nigra; tiun markan voston estas ofte levata supren dum ripozo kaj gvatado de preterpasantaj insektoj kiuj estos kaptataj plej ofte dumfluge kaj foje surgrunde. Vintre ili estas ĉefe silentecaj sed havas tipan alvokon de muŝkaptuledoj ĉip-ĉip-ĉr-rrr. Dum la reprodukta sezono, la kanto konsistas el melodiaj fajfoj, kiel tiu de la Blanknigra muŝkaptulo .

Nereproduktantaj maskloj, inoj kaj junuloj havas brunajn kapojn kaj ne havas la gorĝan kolmakulon, sed estas facile distingeblaj al aliaj muŝkaptuledoj de la genro Ficedula pro la grando kaj pro la vostobildo kvazaŭ de enanto, kun invertita malhela T kontraŭ la blankaj vostoflankoj.

Ili troviĝas ĉefe ĉe deciduaj arbaroj, ĉefe ĉe akvejoj. Ili konstruas malferman neston en arbotruo aŭ similaj kaŝeĵoj. La ino demetas 4-7 ovojn.

Studoj pri ties printempaj alvenoj al la reproduktejoj de Pollando el 1973 al 2002 montras ke maskloj revenas pi frue dum plialtiĝantaj temperaturoj.^[1]

Referencoj

El papamoscas papirrojo (Ficedula parva)^[2]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae que vive en Eurasia. Algunos expertos consideran al papamoscas de la taiga (Ficedula albicilla) como una subespecie del papamoscas papirrojo, aunque tenga cantos diferentes y el plumaje de su garganta distinto (rojo rodeado de gris).

Descripción

El papamoscas papirrojo mide entre 11–12 cm de largo. El plumaje de sus partes superiores es pardo grisáceo y el de las inferiores blanquecino. La base las plumas exteriores de la cola es blanca. Su pico es negruzco y puntiagudo. Los machos en época reproductiva tienen de su cabeza gris y la garganta anaranjada. Los machos fuera de la época de cría, las hembras y los juveniles tienen la cabeza parduzca carecen de la mancha anaranjada, pero se distinguen fácilmente de los demás miembros de Ficedula, por su tamaño y el patrón de su cola, similar al de las collalbas, con una «T» invertida sobre los laterales blancos de su cola.

Distribución y hábitat

Es un ave migratoria que cría en el este de Europa y se desplaza al sur de Asia para pasar el invierno. Irregularmente y en pequeñas cantidades migra a Europa occidental y al norte de África.^[3]​

Se encuentran principalmente en los bosques caducifolios, especialmente cerca del agua.

Comportamiento

Se alimenta principalmente de insectos, que atrapa tanto al vuelo como entre las hojas de los árboles y el suelo, y complementa su dieta con bayas.

Construyen un nido en forma de cuenco en los huecos de los árboles o similar, donde ponen entre 4–7 huevos.

Estudios sobre sus migraciones entre 1973 y 2002 muestran que cada vez los machos regresan antes a Polonia en correlación con el aumento de las temperaturas.^[4]​

Referencias

Väike-kärbsenäpp (Ficedula parva) on kärbsenäplaste sugukonda kuuluv lind. Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse (2012).

Ta on Ida-Eestis harilik ja Lääne-Eestis väikesearvuline haudelind^[1]. Pesitsusperiood vältab Eestis maist septembrini^[1].

Ta asustab tavaliselt suuremaid lopsaka taimestikuga leht- või segametsi, ka vanades kuusikutes^[1].

Viited

Välislingid

• Väike-kärbsenäpp andmebaasis eElurikkus

Ficedula parva Ficedula generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Ficedula
• Muscicapidae

Pikkusieppo (Ficedula parva) on pienikokoinen muuttolintu, joka pesii vanhoissa metsissä.

Koko ja ulkonäkö

Pikkusieppo on 11–12 cm pitkä. Se on yläpuolelta pääasiassa ruskea ja alapuolelta valkea. Sillä on tumma silmä, jota ympäröi valkea, kapea silmärengas. Nokka on melko pieni ja tumma ja sen alapuolen tyvi on punertavanruskea.^[3]

Vanhalla koiraalla on oranssinpunainen kurkku, joka rajautuu epäselvästi valkoiseen rintaan ja selvästi lyjinharmaaseen kaulansivuun ja poskeen. Myös pää ja niska ovat yleensä lyijynharmaat. Koiraan pyrstön yläpeitinhöyhenet ovat mustat. Esiaikuisen koiraan punainen kurkku ja harmaa pää ovat himmeämmän väriset kuin vanhan koiraan.^[3]

Naaraalta ja ensimmäisen kesän koiraalta pään lyijynharmaa ja kurkun punainen väri puuttuvat, joskin hyvin harvoin myös naaraalla voi olla pieni punainen kurkkulappu. Pyrstön yläpeitinhöyhenet ovat ruskeat tai mustahkot. Vatsapuoli on vaaleanbeige.^[3]

Pikkusiepon tavallisin ääni muutolla on lyhyt, hiljainen ja kuiva nariseva "serrt". Varoitusääni on pehmeä ja lyhyt vihellys "dily". Muita pikkusiepon ääniä ovat lyhyt ja terävä "sri" sekä kuivä näpäytys "tek". Pikkusiepon laulu alkaa yhdellä tai kahdella terävällä tavulla, joiden jälkeen se päästää rakenteeltaan kirjosieppomaisen keskiosan sekä tunnusomaisen, laskevan, kirkkaiden äänten sarjan.^[3]

Levinneisyys

Pikkusieppo pesii Keski- ja Itä-Euroopassa, Siperiassa ja Kaukasiassa. Lajin maailmanlaajuisen kannan kokoa ei tiedetä, mutta sen on kuvattu olevan yleinen. Pikkusieppo on muuttolintu, joka talvehtii Etelä-Aasiassa.^[1] Suomessa pikkusieppoja pesii arviolta 2 000–6 000 paria. Pesivän kannan painopiste on etelärannikolla, kaakossa ja idässä.^[4] Keväällä ensimmäiset pikkusiepot saapuvat Suomeen toukokuun puolivälissä ja pääosa touko–kesäkuun vaihteessa. Syksyllä se lähtee elokuun lopussa–lokakuussa.^[5]

Elinympäristö

Pikkusiepot viihtyvät vanhoissa luonnontilaisissa metsissä, joissa on paljon lahopuuta.^[5] Laji suosii yli 50-vuotiaita kuusivaltaisia metsiä ja purojen ja muiden vesistöjen läheisyyttä.^[4][3] Se pesii erityisesti metsien kosteissa osissa ja tiheissä osissa, joissa aluskasvillisuus on runsasta.^[3] Muuttoaikoina pikkusieppoa tavataan muissakin ympäristöissä, kuten puistoissa ja puutarhoissa.^[5]

Lisääntyminen

Pikkusieppo tekee pesänsä lahopökkelöön, lahon puunrungon koloon tai oksanhankaan. Se rakentaa kuppimaisen pesän sammalista, lehdistä ja korsista. Naaras munii kesä-heinäkuussa viisi tai kuusi vaaleata, punapilkkuista munaa, joita se hautoo 12–13 päivää. Poikaset pysyvät pesässä 12–14 vuorokautta.^[5]

Ravinto

Pikkusieppo käyttää ravinnokseen hyönteisiä ja hämähäkkejä, joita se saalistaa pääasiassa lehvästön keskikerroksista, mutta myös maasta ja ilmasta.^[5]

Lähteet

Aiheesta muualla

• Hellman, Gösta 1980: Mindre flugsnapparen valde ovanlig häckplats. – Lintumies 4.1980 s. 180. LYL.

Ficedula parva

Le Gobe-mouche nain (Ficedula parva) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Muscicapidae.

Description

Le gobe-mouche nain est un très petit gobe-mouche qui mesure autour de 12 cm.

Cet oiseau présente un dimorphisme sexuel : les mâles ont la gorge orangé, pas les femelles.

• Femelle

• Mâle

Alimentation

Ce passereau se nourrit d'insectes.

Chant

C'est un oiseau chanteur.

Nidification

Ce gobe-mouche niche dans les feuillages épais des bois caducifoliés ou mixtes d'une vaste zone allant de l'Europe centrale et de l'est à la Russie et au Japon, tant en plaine qu'en montagne.

Au printemps et en été, il construit un nid dans une cavité tel un tronc d'arbre vermoulu.... Ce nid, en forme de coupe, est constitué de racines, de tiges d'herbes et de mousse^[1].

Répartition

Le gobe-mouche nain est un oiseau migrateur.

Ficedjla parva passe l'hiver dans une zone couvrant principalement une bonne partie de l'Inde et aussi l'Asie du Sud-Est ; on le rencontre dans les lisières et les boqueteaux.

Au printemps et en été, il remonte pour nidifier sur une large part de l'Europe de l'Est et du Nord, en Asie du Nord de la Russie jusqu'au Japon ; il niche dans les bois.

Voir aussi

Références taxonomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 20 mai 2015)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Ficedula parva dans Passeriformes
• (fr+en) Référence Avibase : Ficedula parva (Bechstein, 1792) (+ répartition) (consulté le 26 avril 2016)
• (fr) Référence CITES : taxon Ficedula parva (sur le site du ministère français de l'Écologie) (consulté le 20 mai 2015)
• (en) Référence Fauna Europaea : Ficedula parva
• (fr+en) Référence ITIS : Ficedula parva (Bechstein, 1792)
• (en) Référence Animal Diversity Web : Ficedula parva
• (en) Référence NCBI : Ficedula parva (taxons inclus)

Notes et références

1. ↑ Colin Harrison et Alan Greensmith (trad. Antoine Reille), Les oiseaux du monde, Bordas, coll. « L’œil nature », 1994, 416 p. (ISBN 2-04-027016-7), Gobe-mouche nain page 309

O papamoscas paporrubio (Ficedula parva) é un pequeno representante migratorio da familia dos papamoscas (Muscipapidae). Conforma unha superespecie xunta co papamoscas da taiga (Ficedula albicilla) e o Papamoscas do Kaxmir (Ficedula subrubra), que antes eran considerados variedades da mesma especie.

Miden uns 11 cm de lonxitude, o que os fai unha das especies máis pequenas de papamoscas, só algo meirande ca un carrizo (Troglodytes troglodytes). Os machos máis vellos son inconfundibles, grazas ó seu peito laranxa avermellado e á cabeza gris, pero esta coloración aparece só no segundo ano de vida e mesmo algúns machos que xa superaron esta idade non amosan máis que unha lixeira coloración vermella na gorxa. O detalle que mellor os identifica e, a parte do seu tamaño, as plumas exteriores brancas da cola, que contrastan moito co negro do resto desta, impresión reforzada polo seu costume de abrir a cola. A cor de base da cabeza e o lombo e un castaño escuro máis axiña mate. A gorxa, o peito e a barriga dos machos de primeiro ano e das femias son claros cun matiz amarelado nas beiras. Teñen unha banda alar estreita alaranxada moi pouco visible. Na cabeza salientan os ollos grandes, negros e rodeados dunha área clara e a base inferior do bico amarela alaranxada.

Voz

Exemplo da voz do papamoscas paporrubio Os papamoscas paporrubios son habitantes das partes superiores das árbores altas e vellas, polo que son difíciles de ver, pero recoñécense polo seu canto territorial alto e que se escoita de lonxe. As estrofas do seu canto duran entre 3 e 4 segundos e son case sempre introducidas por unha especie de tsiit non moi alto, ó que seguen estrofas que varían moito individualmente. Cando canta abren a miúdo as plumas da e lixeiramente as alas, amosando a coloración da gorxa. Cantan agachados dende puntos situados en xeral na parte media do tronco, a miúdo en pólas espidas ou mortas. Adoitan comezar o canto xusto antes de pousarse e acaban a estrofa xa pousados. A actividade cantora dura poucas semanas e acaba completamente co emparellamento e o inicio da reprodución. Con mal tempo non cantan. As chamadas claras, curtas e agudas só se escoitan de cerca e adoitan ser unha serie de^[2] Stimmbeispiel

Distribución

Ficedula parva vive nunha faixa de territorio ampla no leste e norte de Europa que chega polo leste os montes Urais. Polo norte chegan nalgúns puntos o círculo polar ártico, polo sur ata os Balcáns e os Cárpatos. Máis cara ó leste o límite sur da súa área de cría corre polos 50º de latitude norte. Unha área de cría grande está situada nas zonas de bosque do Cáucaso. Nas montañas exteriores do Elbruz, os Zagros setentrionais e o suroeste de Turkmenistán. Na rexión rusa de Perm e algo o norte e sur dela hai unha área de intergradación ampla coa especie próxima do papamoscas da taiga, o territorio de cría da cal chega ata a costa do Pacífico.

Como reprodutores están tamén presentes en rexións parcialmente illadas de Austria, Baviera e partes do norte e centro de Alemaña, na costa búlgara do mar Negro e nos montes Pónticos. En Escandinavia cría regularmente, agás nalgunhas áreas onde o fai de xeito esporádico. No sur de Alemaña, Suíza e Dinamarca crían ocasionalmente.

Hábitat

En razón das diferentes zonas climáticas nas que viven os hábitats que ocupan son variados. Prefiren, porén, zonas pechadas de árbores altas e vellas, con follaxe non moi mesta . Os lugares ideais están a miúdo en ladeiras escarpadas e queivancas. A proximidade da auga, unha certa cantidade de madeira morta e árbores danados ou con polas mortas na súa parte superior completarían a lista de condicións ideais para a súa vida.

Tendo en conta estas condicións, ocupan tipos de bosque diversos, por ben que parecen preferir o bosque mixto de folla caduca. Aínda así, crían en bosques boreais de abetos na taiga e, nalgunhas ocasións, mesmo en hortos de froiteiras. Parecen evitar os bosques puros de pinos. Viven tanto nas terras baixas coma en bosques de outeiros e montañas. En Armenia os seus niños atópanse ata preto dos 2300 m. No sueste e centro de Europa crían maioritariamente en zonas de outeiros e zonas baixas das montañas.

Alimentación e obtención dos alimentos

Aliméntanse fundamentalmente de insectos e arácnidos pequenos. Bolboretas, formigas, escaravellos pequenos e moscas son básicos tanto na alimentación dos adultos coma na dos polos. Ocasionalmente poden engulir caracois pequenos. No outono complementan a dieta con algunhas bagas.

Utilizan técnicas de caza variadas. Cando cazan á espreita capturan os insectos despois dun voo curto, que non adoita superar os dous metros. Tamén inspeccionan en voo as follas para localizar posibles presas. En xeral fan as súas capturas na parte superior das árbores. Máis raramente buscan comida en arbustos ou no chan.

Conduta

Son aves diúrnas que na época reprodutora aproveitan tamén o crepúsculo e as primeiras horas da noite. No momento culminante da época do cortexo, cando os machos pasan máis tempo cantando, comezan ó redor dunha hora antes saír o sol e algúns cantan mesmo á noitiña. Nesa época son moi territoriais e fora dela solitarios, por ben que algunhas veces se moven en pequenos grupos, as veces mesturados con outros paxaros pequenos. Especialmente durante o cortexo, pero tamén fora del, exhiben a cola algo aberta amosando o seu deseño característico.

Os machos rivais tentan expulsar ó contrario co seu canto e con posturas de ameaza. En ocasións mesmo se atacan, aínda que sen chegaren ó contacto físico. Perante a presenza de inimigos compórtanse de xeito tímido e, especialmente durante a cría, moi silenciosamente. Poden abandonar facilmente as postas recentes se os molestan, pero despois de naceren os polos fanse menos coidadosos e os machos avisan mesmo da presenza de inimigos potenciais afastados. Se estes se achegan perigosamente, atácanos con golpes de bico, das alas e tentan afastalos do niño.

Perante a presenza de inimigos compórtanse de xeito tímido e, especialmente durante a cría, moi silenciosamente. Poden abandonar facilmente as postas recentes se os molestan, pero despois de naceren os polos fanse menos coidadosos e os machos avisan mesmo da presenza de inimigos potenciais afastados. Se estes se achegan perigosamente, atácanlles con golpes de bico, das alas e tentan afastalos do niño.

Movementos migratorios

O papamoscas paporrubio, coma as dúas especies próximas Ficedula albicilla e Ficedula subrubra, é unha ave migratoria estrita, obrigada polos invernos fríos dos territorios nos que se reproduce. É unha das poucas aves europeas que emigra cara ó sueste. Fan a viaxe migratoria individualmente ou en pequenos grupos, en xeral pola noite, aproveitando o día para alimentarse. Só cando as placas de descanso diúrno non lle ofrecen posibilidades suficientes de alimentación continúan a viaxe de día. A viaxe cara ós cuarteis de inverno comeza xa en agosto, acadando o seu punto máximo a mediados de setembro. Algúns exemplares permanecen nos territorios de cría ata primeiros de outubro. O regreso ós territorios de cría comeza en marzo e a primeiros de maio tódolos papamoscas comezaron xa a viaxe de volta, Os machos adoitan comezar a viaxe ata dúas semanas antes cás femias En Centroeuropa os primeiros viaxeiros chegan na última decena de abril.

As principais rexións nas que pasan o inverno están no noroeste do subcontinente Indio, dende Paquistán é as beiras oeste e sur do Himalaia, ata Karnataka polo sur e Bihar e Orisa polo leste. Uns poucos individuos pasan o inverno no leste de Grecia, algúns máis no leste de Iraq e oeste de Irán e leste da península Arábiga. Durante o inverno móvense en xeral en pequenos bandos mesturados a miúdo con outras especies.

Coma noutras aves, dánse ocasionalmente nesta especie casos de voos migratorios erróneos, nos que algúns exemplares, habitualmente xoves, se desvían da dirección correcta. A causa destes erros non está clara e puidera deberse a factores meteorolóxicas. Papamoscas nestas condicións poden aparecer no mar do Norte, Francia ou o Reino Unido en setembro ou máis tarde. Unha parte destes exemplares pode recobra-la orientación aínda que adoitan acabar a viaxe algo máis ó sur do habitual, por veces no Oriente Medio ou o nordeste de África.

Bioloxía reprodutora

O cortexo

Os máis dos papamoscas paporrubios maduran sexualmente despois da volta da primeira viaxe migratoria, con algo menos dun ano. Moitos deses exemplares ocupan un territorio pero non chegan a reproducirse. A delimitación do territorio e o cortexo duran relativamente pouco, unhas dúas ou tres semanas habitualmente. Durante ese período, que en Centroeuropa vai de maio a mediados de xuño, poden facerse notar dabondo. Os machos ocupan, en chegando da migración, de seguida un territorio que marcan co seu canto e voos de demostración que van dende un pousadoiro a outro. Se aparece unha femia no territorio, o macho amósalle sitios xeitosos para face-lo niño introducíndose en furados ou ocos, nos que fai un ritual de construción. Máis tarde a femia colabora na exploración de posibles niños. A cópula e precedida por voos de persecución de varios minutos, interrompidos por posturas de exhibición do macho, que abre a cola en abanico. Ás veces a femia fai un baile ó redor do macho coas alas colgando.

O niño

Fan os niños en furados, ocos e nichos máis ou menos pechados. Decotío aproveitan feridas nas árbores, producidas ó separarse partes da casca ou niños de peto pequeno ou de ferreiriño negro. Ás veces fan niños libres en xeito de cunca en sitios axeitados entre os ramallos e foron vistos niños en furados da rocha. Raras veces usan niños artificiais. Aínda que non se pode dicir que escollan especies de árbores determinadas, se cadra amosan certa preferencia polas faias e os tileiros.^[3]. Os niños están construídos a alturas variables, dende preto do chan ós 20 m. e máis de altura. O niño é construído case exclusivamente pola femia, colaborando o macho só os primeiros días con achegas de material. Os niños construídos en sitios abertos son construcións ben tecidas con xeito de cunca. Os que están dentro de buratos son acumulacións menos compactas e máis voluminosas de materiais coma brión, poliñas moi finas, pallas, fieitos e mesmo follas secas. Na construción entran tamén teas de araña, seda de larvas, pelos e ás veces plumas.

Posta e incubación

Poñen de 4 a 7 ovos case monocromos, de cor castaño ferruxento ou amarelo de arxila, que miden uns 16,6 x 12,7 mm. Van poñendo os ovos cunhas 24 horas de diferenza entre cada un e a incubación adoita empezar despois de poñeren o cuarto. Chocan, as femias, uns 15 días, período no que son alimentadas polo macho uns dúas ou tres veces por hora. Nos primeiros días despois de naceren os polos o macho segue a ocuparse en exclusiva da alimentación da femia e a niñada. A partir do cuarto día a femia colabora na caza. Durante este tempo o territorio de caza é moi pequeno e os pais poucas veces se afastan máis de 100 m. dos polos. Estes pasan uns 16 días no niño, que só abandonan algo antes se son molestados. Cando xa poden voar, os pais cóidanos aínda uns días antes da dispersión definitiva, O período de cría varía moito rexionalmente. As primeiras postas fanse nas primeiras semanas de maio, o pico de postas a mediados de xuño. Só no caso de perderen a primeira posta poden facer unha segunda, composta case sempre por menos ovos.

Situación da especie

O papamoscas paporrubio e o papamoscas da taiga non se consideran polo de agora especies ameazadas aínda que da derradeira especie Ficedula albicilla non se dispón de datos dabondo. A situación do papamoscas de Caxemira foi, porén, valorada pola IUCN como VU (=vulnerable) polo escaso número de individuos e o minguado da súa área de distribución que fai que Ficedula subrubra estea particularmente ameazado polos cambios no seu hábitat.

Nomes vulgares noutras linguas

• Alemán: Zwergschnäpper.
• Catalán: Papamosques menut.
• Español: Papamoscas papirrojo.
• Francés: Gobe-mouche nain.
• Inglés: Red-breasted Flycatcher.
• Italiano: Pigliamose petirosso.
• Neerlandés: Kleine vliegenvanger.
• Polaco: Muchołówka mała.
• Sueco: Mindre flugsnappare.

Fontes

Literatura

• Hans Günther Bauer/Peter Berthold: Die Brutvögel Mitteleuropas. Bestand und Gefährdung. Aula-Verlag, Wiesbaden 1997. S. 402 f. ISBN 3-89104-613-8
• Mark Beaman/Steve Madge: Handbuch der Vogelbestimmung. Europa und Westpaläarktis. Ulmer-Stuttgart 1998. S. 705-706. ISBN 3-8001-3471-3
• Urs N. Glutz von Blotzheim (Hrsg.): Handbuch der Vögel Mitteleuropas. Bearbeitet u. a. von Kurt M. Bauer und Urs N. Glutz von Blotzheim. Aula-Verlag, Wiesbaden. 2. durchgesehene Auflage 1989. Bd. 13/1, S. 80-118. ISBN 3-89104-022-9
• Ulrich Brendel: Vögel der Alpen. Ulmer-Stuttgart 1998. S 110-111. ISBN 3-8001-3502-7
• Michael Dvorak et al. (Bearb.): Atlas der Brutvögel Österreichs. Ergebnisse der Brutvogelkartierung 1981-1985 der Österreichischen Gesellschaft für Vogelkunde. Umweltbundesamt-Wien 1993. S 382-383. ISBN 3-85457-121-6
• Cezary Mitrus /Beata Soćko: Natural nest sites of the Red-breasted Flycatcher Ficedula parva in a primeval forest. Acta Ornithologica, Volume 39, Number 1, Summer 2004 , pp. 53–57
• Cezary Mitrus et al.: First evidence of phenological change in a transcontinantal migrant overwintering in the Indian sub-continent: the Red breasted Flycatcher Ficedula parva. In: Ornis Fennica 82: 13-19 (2005) Artigo (ingl.)
• Jochen Hölzinger et al.: Die Vögel Baden-Württembergs. Singvögel 2. Ulmer Stuttgart 1997; S 38-44. ISBN 3-8001-3483-7

Véxase tamén

Binomas Ficedula parva

Mažoji musinukė (lot. Ficedula parva, angl. Red-breasted Flycatcher, vok. Zwergschnäpper) – musinukinių (Muscicapidae) šeimos žvirblinis paukštis, kurio gerklė ir pagurklis oranžinės spalvos, krūtinė ir pilvas balti. Viršutinė kūno pusė rusvai pilka. Patelė rudesnė už patiną, gerklė rusva.

Lietuvoje reta. Mėgsta brandžius miršrius miškus. Lizdą krauna uoksuose. Deda 5-6 žalsvai baltus su rausvomis dėmelėmis kiaušinius. Peri 14-15 dienų. Jaunikliai lizdą palieka po 13 dienų. Išveda vieną vadą.

Minta daugiausiai įvairiais skraidančiais vabzdžiais, rečiau – drugelių vikšrais, vorais.

Vikiteka

Mazais mušķērājs (Ficedula parva) ir neliela auguma mušķērāju dzimtas (Muscicapidae) dziedātājputns, kas ligzdo Eiropas austrumdaļā, areālam austrumu virzienā sasniedzot Centrālāziju. Tas ir gājputns un ziemo Dienvidāzijā.^[1] Ģeogrāfisko variāciju nav.^[2]

Sistemātikas izmaiņas

Nesenā pagātnē mazajam mušķērājam bez nominālpasugas bija vēl divas pasugas: F.p. albicilla un F. p. subruba. Bet saskaņā ar jaunākajiem DNS atklājumiem abas pasugas mūdienās izdalītas kā atsevišķas sugas: Sibīrijas mušķērājs (Ficedula albicilla) un Kašmiras mušķērājs (Ficedula subrubra).^[2][3]

Izplatība

Mazais mušķērājs ligzdo no Eiropas centrālas daļas uz austrumiem līdz Rietumsibīrijai. Areāla rietumu mala sasniedz Zviedrijas dienvidaustrumus, Dāniju, Vācijas ziemeļus, Austriju, Horvātiju un Grieķijas ziemeļus. Eiropas ziemeļos areāls plešas līdz Somijas centrālajai daļai. Areāla dienvidu atzars iesniedzas arī Kaukāzā, Turcijas ziemeļaustrumos un Irānas ziemeļos. Ziemo galvenokārt Indijā, daļa populācijas arī Pakistānas dienvidos un Nepālā (Himalaju pakājē).^[1][4] Migrācijas laikā regulāri ieklejo Rietumeiropā.^[1]

Latvijā

Mazais mušķērājs Latvijā ir samērā parasts ligzdotājs, lai gan nedaudz retāk sastopams, nekā melnais mušķērājs. Sastopams jauktos mežos ar lapu kokiem un eglēm, kur ir veci koki.^[4][5] Pavasarī atgriežas maija pirmajā pusē.^[5]

Izskats

Mazais mušķērājs ir mazākais no visiem mušķērājiem.^[6] Ķermeņa garums 11—12 cm, spārnu plētums 18,5—21 cm, svars ap 8,5—11,5 g.^[3][7]

Abiem dzimumiem ir olīvbrūna mugura, balta pavēdere un zemaste, ap acīm balti ādas gredzeni un plats, melns knābis ar smailu knābja galu. Iezīmīga, tikai šai sugai raksturīga pazīme ir melnbaltā aste, kas labi redzama, kad putns to paceļ un izpleš.^[3][6] Ligzdošanas sezonas laikā mazajam mušķērājam raksturīgs izteikts dzimumu dimorfisms, un tēviņš šajā laikā vizuāli atgādina sarkanrīklīti.^[3] Tam ir pelēka galva un kakla aizmugurējā daļa, rīkle koši oranža.^[3] Tomēr košo pakakli tas iegūst tikai otrajā vai trešajā vasarā.^[6]

Uzvedība un barība

To novērot ir samērā grūti, jo galvenokārt uzturas koku vainagu aizsegā. Par tā klātbūtni parasti liecina tikai mazā mušķērāja dziedāšana.^[5] Barojas ar lidojošiem kukaiņiem, galvenokārt ar mušām, kuras medī īsā, straujā lidojumā, uzbrūkot no novērošanas punkta uz kāda zara. Pēc tam atkal atgriežas savā postenī un vēro apkārtni. Mazais mušķērājs ir ļoti veikls un virtuozs lidotājs. Uzlasa kukaiņus arī no koka mizas, lapām un zemes.^[3][5][6] Rudens un ziemas sezonā nelielā daudzumā barojas arī ar ogām.^[3]

Ligzdošana

Mazie mušķērāji veido monogāmus pārus un ligzdošanas laikā ir teritoriāli. Sezonā viens perējums. Katru gadu pāris atgriežas vienā un tajā pašā vietā.^[3] Ligzdu gatavo mātīte, no sūnām, vecas zāles, sausām lapām, sīkām saknītēm, no iekšpuses to izklāj ar dzīvnieku vilnu. Ligzdo dobumos un pusdobumos, būrīšos, retumis krūmos, 1—3 m augstumā no zemes.^[3][8][6] Jāievēro, ka mušķērāju būrītim jābūt atveramam, lai to varētu regulāri iztīrīt.^[8]

Dējumā 4—7 baltas vai zilizaļas olas ar ļoti smalkiem, sarkanbrūniem raibumiņiem. Inkubācijas periods ilgst 12—15 dienas, perē tikai mātīte. Tēviņš to tikmēr baro. Izšķiļas nevarīgi, kaili putnēniem. Par mazuļiem rūpējas abi vecāki. Jaunie putni izlido 11—15 dienu vecumā.^[3][6] Dzimumbriedumu sasniedz gada vecumā.^[3]

Atsauces

Burung Sambar Api Bukit adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Ficedula parva.

Ciri-ciri

Burung Sambar Api Bukit ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Sambar Api Bukit adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Sambar Api Bukit tidak bergigi.

Makanan

Pembiakan

Burung Sambar Api Bukit membiak dengan bertelur. Telur Burung Sambar Api Bukit bercangkerang keras.

Habitat

Pautan luar

• Carian Google.

Senarai burung A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z

Vogels

De kleine vliegenvanger (Ficedula parva) is een zangvogel uit de familie van vliegenvangers (Muscicapidae). Het is een trekvogel die broedt in Europa en West-Azië en overwintert in India.

Kenmerken

De vogel is 11 tot 12 cm lang. Het is een kleine vogel die qua gedrag lijkt op een boszanger die zich snel in het struikgewas beweegt van tak tot tak. De vogel maakt daarbij rukkende bewegingen met de vleugels en houdt soms de staart omhoog. Dan is te zien dat de staart zwart is met aan weerszijde twee grote witte vlekken. De vogel is loodgrijs en grijsbruin van boven. Het mannetje heeft oranje rode borst, iets bleker dan dat van een roodborst en op de buik vaag begrensd overgaand in beige. Het vrouwtje heeft een lichtbeige borst en heeft soms ook een beetje oranje op de keel of borst.^[2]

Verspreiding en leefgebied

De kleine vliegenvanger broedt in Oost-Europa, Zuidoost-Zweden, Zuid-Finland, Baltische staten tot diep in Rusland. Deze populatie gaat in Azië geleidelijk over in de populatie van de taigavliegenvanger (F. albicilla). Laatstgenoemde soort wordt ook wel als ondersoort beschouwd.

Het leefgebied van zowel kleine als taigavliegenvanger bestaat uit gemengd loof- en naaldbos met vooral beuk, maar ook eik of spar, vooral in noorden. De vogel heeft een voorkeur voor bos met grote bomen en veel ondergroei, maar ook met open plekken en bosmeertjes. De kleine vliegenvanger wordt ook wel waargenomen in boom- en wijngaarden. In de Kaukasus komt de vogel voor tot op 2350 m boven de zeespiegel. Wordt buiten de broedtijd ook wel gezien in parken en tuinen, mits daar grote bomen zijn.^[3]

Voorkomen in Nederland

De kleine vliegenvanger is in Nederland een schaarse doortrekker (51 tot 500 keer per jaar waargenomen) en een onregelmatige broedvogel. De vermeende broedpogingen zijn echter allemaal onvolledig gedocumenteerd, zoals bijvoorbeeld in 2007 op Schiermonnikoog.^[4][5]

Status

De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de kleine vliegenvanger als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Externe links

• SoortenBank.nl beschrijving, afbeeldingen en geluid
• Kaarten met waarnemingen op waarneming.nl:

• België
• Nederland
• wereldwijd

Dvergfluesnapper (vitenskapelig navn Ficedula parva) er en fugl i fluesnapperfamilien.^[2]

Av utseende minner den om en liten rødstrupe og er litt mindre enn den sort-hvite fluesnapperen. Hannen har fra tredje rød strupe og rødt bryst. Den overvintrer i India og Pakistan, og opptrer enkelte steder i Europa. Den hekker svært sjelden i Norge. Den foretrekker gammel, fuktig løvskog og lever av flyvende innsekter. Dvergfluesnapperen legger 4-6 egg i mai-juni.^[2]

Dvergfluesnapper ble observert første gang i Norge på Utsira av James Lawrence Chaworth-Musters på 1930-tallet.^[3]

Utbredelse (land)

Arten finnes i: Afghanistan, Albania, Algerie, Armenia, Østerrike, Aserbajdsjan, Bahrain, Hviterussland, Belgia, Bosnia-Hercegovina, Bulgaria, Kroatia, Kypros, Tsjekkia, Danmark, Egypt, Finland, De forente arabiske emirater, Frankrike, ,Georgia, Tyskland, Hellas, Ungarn, India, Iran, Irak, Israel, Italia, Jordan, Kasakhstan, Kuwait, Latvia, Libanon, Libya, Litauen, Luxembourg, Nord-Makedonia,Malta, Moldova, Montenegro, Marokko, Nederland, Norge, Oman, Pakistan, Polen, Portugal, Qatar, Romania, Russland, Saudi-Arabia, Serbia, Slovakia, Slovenia, Spania, Storbritannia, Sverige, Sveits, Tunisia og Tyrkia.^[1]

Referanser

Eksterne lenker

• (sv) dvergfluesnapper hos Dyntaxa
• (en) dvergfluesnapper – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) dvergfluesnapper i Encyclopedia of Life
• (en) dvergfluesnapper i Global Biodiversity Information Facility
• (en) dvergfluesnapper hos Fauna Europaea
• (en) dvergfluesnapper hos NCBI
• (en) dvergfluesnapper hos ITIS
• (en) Kategori:Ficedula parva – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Ficedula parva – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Ficedula parva – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Muchołówka mała (Ficedula parva) – gatunek ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae).

Występowanie

To gatunek wschodni – azjatycki i wschodnioeuropejski. W okresie lęgowym występuje w Europie Środkowej (od nizin po wysokie góry), Finlandii, Archangielsku i południowej Szwecji po środkową i wschodnią część Europy Południowej (południe Albanii i północna Grecja). Zachodnia granica przebiega przez Danię, Holandię, Austrię, Niemcy (wschodnią Bawarię, Brandenburgię i Saksonię) i Słowenię, a wschodnia przez Ural. Jej areał sięga umiarkowanej strefy Azji i pobrzeży Oceanu Spokojnego. To ptak wędrowny na dalekie dystanse. Izolowane siedliska występują ponadto na Kaukazie i Himalajach. Zimowiska muchołówki małej ulokowane są w tropikalnych regionach Indii, południowych Chinach i Indochinach. Jak więc widać kierunek migracji różni się od większości wędrownych europejskich ptaków, które zimą przebywają w Afryce lub na Półwyspie Arabskim. Europejskie populacje muchołówki kierują się przeważnie na północny zachód Indii, w Pakistanie, zachodnim Bangladeszu do Bhutanu i tylko niewielka część ptaków wędruje nad Morze Śródziemne w południowo-zachodniej części Starego Kontynentu, na Półwyspie Synaj, w Iranie, Afganistanie, nad Zatoką Perską oraz do wschodniej tropikalnej Afryki. Uważa się, że ptaki starają się znajdować zimowiska bliżej niż w Indiach.

W Polsce to ptak nieliczny lub bardzo nieliczny, we wschodniej części kraju lokalnie średnio liczny ptak lęgowy – Pomorzu, Mazurach, Podlasiu i woj. podkarpackim. Stanowiska odnotowano też w północnej Wielkopolsce i na Mazowszu w okolicach Warszawy, Wyszkowa i Siemiatycz, na Wyżynie Łódzkiej, Górach Świętokrzyskim i lokalnie na Lubelszczyźnie – Lasy Parczewskie, Lasy Sobiborskie, Lasy Strzeleckie. Widywana w łuku Karpat, na Roztoczu, w Beskidzie Żywieckim, Makowskim, Śląskim, Małym i Wyspowym. Zagęszczenie w buczynach Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej wynosi 0,5-0,9 par na 10 hektarów, na Ziemi Przemyskiej – 0,7-1,3 par, na Podlasiu 0,7-1,2 par, Roztoczu 1,5-2,5 par i w Puszczy Bukowej 1,0-1,8 par lęgowych. W górach jego areały sięgają regla górnego do 1100 m n.p.m. Na zachodzie Polski rzadko spotykany ptak – pojedyncze osobniki w Lubuskiem (w latach 80. 5 stanowisk), większości Wielkopolski (150–170 par) i na Śląsku. W kraju przebywa od maja do września, czasem października. Lokalnie muchołówkę małą spotkać można na obrzeżach osiedli w Szczecinie, Warszawie, Białymstoku i Trójmieście, jak też w parkach Poznania i Kórnika w Wielkopolsce. Najliczniej występuje w Parkach Narodowych Białowieskim, Drawskim, Bieszczadzkim i Magurskim (140–200 par). W Puszczy Białowieskiej żyje 10% polskiej populacji tych muchołówek (1300–1400 par).

Europejska populacja liczy 1 200 000 – 10 000 000 par lęgowych. Najliczniej gatunek ten lęgnie się w Rosji (od 1 000 000 do 10 000 000 par), Białorusi (60 000 – 100 000 par), Łotwie (50 000 – 80 000), Słowacji (50 000 – 100 000), Rumunii (20 000 – 40 000) i na Litwie (15 000 – 25 000). Rozmieszczenie, jak i liczebność muchołówki małej w Polsce w XIX w. i II połowie XX wieku było podobne. Wycinanie starodrzewi na wschodzie kraju na przełomie XIX w. i XX w. spowodowało zmalenie populacji. Obecnie populacje lokalnie rosną, np. w okolicach Warszawy ze względu na objęcie ochroną starych drzew. Tylko orientacyjnie można określić polską populację na 5000 – 10 000 par. Najliczniejsze grupy znajdują się na Pomorzu, Mazurach, Podlasiu i w Karpatach. Wśród rodzimych gatunków muchołówek ta jest najmniejsza (jak wskazuje nazwa).^[kiedy?]

Charakterystyka

Cechy rozpoznawcze

Bez białego lusterka na skrzydle i bez ciemnych plamek na czole i piersi. Samiec ubarwieniem bardzo podobny do rudzika, od którego różni się tym, że czerwień piersi nie sięga oka, a brzegi ogona są białe. Jeśli ma ponad 2 lata to ma rdzawe podgardle i pierś (wcześnie brak tej barwy). Wierzch jego głowy i policzki są szare, grzbiet i wierzch skrzydeł brązowy. Pełna szata wykształca się w trzecim roku życia. Młode samce nie mają plamy na podgardlu i piersi. W tym miejscu znajdują się zółtobrązowe piórka między którymi widać pojedyncze rdzawe. Białe plamy na bokach ogona (na 2/3 długości zewnętrznych sterówek, choć końce są już czarne) widać jednak zarówno u samców, jak i samic czy osobników młodocianych. Szczególnie dobrze je widać w czasie lotu (u rudzika wszystkie pióra ogonowe są ciemne). Środkowe sterówki są jednolicie czarne, co sprawia wrażenie dwóch plam na ogonie. W charakterystycznej ostrzegawczej postawie ptak pokazuje swoje białe zewnętrzne sterówki – rozpościera ogon i potrząsa nim wydając przy tym dwusylabowe „tiidel tiidel”. Osobniki młodociane i samice są z wierzchu, na głowie, karku, grzbiecie, wierzchu skrzydeł, brązowe. Obie płci mają kuper o takim samym kolorze co grzbiet, a spód ciała brudnobiały.

W przeciwieństwie do innych muchołówek brakuje czarno-białego kontrastu. Ma też większe wymagania do gniazdowania niż muchołówka żałobna i białoszyja oraz jest od nich mniejsza (znacznie mniejsza też od wróbla). Samica i osobniki młodociane przypominają upierzeniem samicę muchołówki żałobnej, ale nie mają białych plam na wierzchu skrzydeł. Podobne rudziki mają rdzawą plamę nie tylko na szyi i piersi, ale i na policzkach oraz czole. Cechą charakterystyczną u opisywanej muchołówki małej jest jednak przede wszystkim ciemny koniec ogona i białe plamy u jego nasady.

Dane liczbowe

• Długość: 11,5 cm
• Rozpiętość skrzydeł: 20,5 cm
• Skrzydło złożone: 6,4–7 cm
• Ogon: 5 cm
• Masa ciała: 9–11 g

Śpiew

Wysokie w tonie dzwoneczki o opadającym miękkim tonie (jak piecuszek): tink, tink, tink, daj, daj, daj, da. Głos wabiący: krótkie srr, ile, juljo (podobnie jak czyżyk). Czysty i trochę narzekający śpiew samców siedzących na wyeksponowanych gałęziach najczęściej słychać w maju i czerwcu.

Zachowanie

To ptak typowo dzienny o największej aktywności w godzinach porannych. W miejscu gniazdowania można zobaczyć go pojedynczo, w parach lub grupach rodzinnych. Trudna do zauważenia, gdyż większość czasu przebywa w koronach drzew, gdzie prowadzi skryty tryb życia. Można go zobaczyć jak macha ogonem, czasem go stawiając, podczas gdy jego skrzydła zwisają.

Biotop

Występuje na terenie całej Polski w starych liściastych i mieszanych lasach nizin, wyżyn i gór o bogatym podszycie ze względu jednak na to, że tego rodzaju drzewostany zachowały się w niewielu okolicach, należy obecnie do ptaków rzadszych. Spotkać go można w mieszanych buczynach górskich i podgórskich oraz w lasach jodłowo-bukowych (naturalnych i zbliżonych do pierwotnych). Przebywa wysoko w koronach drzew (preferuje te próchniejące). Przy występowaniu zwartych lasów liściastych jego areał w Europie rozpada się na izolowane stanowiska. Wymaga ponad 80–100 letnich drzewostanów, cienistych, próchniejących i z liczną etnomofauną, która zapewni mu pokarm. Sporadycznie samce słyszano w dojrzałych świerczyna z nielicznym udziałem starych buków oraz w dużych zadrzewieniach śródpolnych. Preferuje miejsca wilgotne i zacienione, np. zalewiska. siedliska istotne dla muchołówki małej:

• Kwaśne buczyny Luzulo-Fagenion
• Żyzne buczyny Dentario glandulose-Fagenion, Galio odorati-Fagenion
• Górskie jaworzyny ziołoroślowe Aceri-Fagetum
• Ciepłolubne buczyny storczykowe Cephalanthero-Fagenion
• Grąd subatlantycki Stellario-Carpinetum
• Grąd środkowoeuropejski i subkontynentalny Galio-Carpinetum, Tilio-Carpinetum
• Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion glutinoso-incanae, olsy źródliskowe
• Łęgowe lasy dębowo-wiązowo-jesionowe Ficario-Ulmetum

Pożywienie

Owady, przeważnie dwuskrzydłe – muchy i małe motyle (również ich larwy i poczwarki), oraz pajęczaki. Wymaga dużych ich ilości. Łowi je w koronach drzew w locie, najpierw wypatrując ofiar z eksponowanego miejsca, np. z suchej, bezlistnej gałęzi. W pogoni może dotrzeć do dość gęstych krzaków i zadrzewień w parkach. Może też je zbierać ze spodniej strony liści zawisając w powietrzu jak koliber. Pod koniec lata dieta staje się bardziej roślinna. Pojawiają się w niej owoce bzu czarnego i koralowego.

Okres lęgowy

Toki

Początek okresu godowemu daje fletowy śpiew samca wabiąc tym samym samicę przelatywaniem w pobliżu wybranej dziupli. Ten przylatuje wiosną o kilka dni wcześniej niż samica. Tworzone pary są monogamiczne. W czasie wyprowadzania lęgów muchołówki małe stają się ptakami terytorialnymi – samiec odzywa się do 300 m od gniazda. Obszar jest dużo większy w porównaniu z innymi gatunkami muchołówek.
W populacji liczebnie samce przewyższają samice. Te które nie przystępują do rozrodu śpiewają bardzo intensywnie do końca czerwca.

Gniazdo

Okres lęgowy trwa od czerwca do lipca – 1 lęg w ciągu roku. W płytkiej półotwartej dziupli (także w skrzynce lęgowej) o większym otworze zawieszonej 2 m nad ziemią (odległość między nimi 20 – 30 m), w niszy, szczelinie drzewa, za odstającą korą lub w kącie gałęzi luźno usłane z suchych źdźbeł traw, liści, delikatnych korzeni, mchu i włosia. Wysłane jest drobnym włosiem, zielonym mchem i suchymi liśćmi. Jego średnica dochodzi do 10 cm i budowane jest przez samicę.

Jaja

5–7 jaj, na kremowym lub zielonkawym tle obficie nakrapiane rdzawymi plamkami. Znoszone są w połowie maja. Przylot w maju, odlot w sierpniu.

Wychowywanie i potomstwo

Opieka nad potomstwem nie różni się od tego w jakich sposób robią to inne pokrewne gatunki. Wysiadywanie trwa od 13 do 14 dni. Pisklęta w gnieździe pozostają około 2 tygodni. Karmią je oboje rodzice, również do dwóch tygodni po opuszczeniu dziupli. Przez krótki czas młode po opierzeniu nadal trzymają się w pobliżu gniazda. Dojrzałość płciowa osiągana jest w 2 roku życia.

Ochrona

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową^[4]. Szkodzi jej deszczowa aura latem, drapieżniki gniazdowe i nieodpowiednia gospodarka leśna:

• nadmierne wycinanie starych drzew liściastych,
• usuwanie martwych i obumierających drzew z krajobrazu.

Przypisy

Zobacz też

• ptaki Polski

Bibliografia

• Jan Sokołowski: Ptaki Polski. Wyd. V. Warszawa: 1988. ISBN 83-02-00741-2.
• Pavel Vasak: Ptaki leśne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-28-X.
• Klaus Richarz: Ptaki – Przewodnik. Warszawa: MUZA, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.
• Muchołówka mała(Ficedula parva). Lista dyskusyjna przyrodników „Darz Bór !”. [dostęp 2010-07-26].
• Karel Štastný: Ptaki śpiewające. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1993. ISBN 83-70663-80-X.

O papa-moscas-pequeno (Ficedula parva) é uma pequena ave pertencente à família Muscicapidae. Caracteriza-se pelo peito alaranjado e pelas rectrizes exteriores parcialmente brancas, com a barra terminal preta.

Este papa-moscas é oriundo do leste da Europa, sendo muito raro em Portugal.

Subespécies

São normalmente reconhecidas 2 subespécies de papa-moscas-pequeno:

• F. p. parva - Europa, Sibéria ocidental, Turquia, Cáucaso e norte do Irão
• F. p. albicilla - Sibéria oriental

Muchárik malý alebo muchárik červenohrdlý^[3] (Ficedula parva) je vták z čeľade muchárovité. Obýva palearktídu od Uralu po strednú Európu, od 19. storočia sa šíri smerom na západ. Zimuje v Indii, Indonézii a na Srí Lanke. Slovensko má druhú najpočetnejšiu populáciu muchárikov malých v Európe.^[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov muchárik malý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej i Európskej populácie je stúpajúci.^[1]

Opis

Muchárik malý je menší ako vrabec domový, meria 11^[5] – 11 5 cm^[6] a váži 8,5 – 11 g.^[7] Samček má bradu, hrdlo, hrvoľ a časť pŕs červenej farby.^[7] Chrbát je sivohnedý, letky tmavé, hlava sivá, spodná časť tela je žltkavá. Chvost je tmavý, bočné kormidlové perá majú na okrajoch v hornej časti biele okraje. Biele okraje chvosta sú typické pre obe pohlavia a je to dôležitý rozlišovací znak. Samička je viac do hneda, nemá červenú škvrnu.^[5][6][7]. Mláďatá sú škvrnité.^[7]

Hlas

Spev muchárika malého znie jasne, trochu melancholicky a má dve rozlíšiteľné časti.^[6] Začne vyššie a klesá.^[5] Znie ako "titt-ü, titt-tüj, tüj, tüj"^[5] alebo "ti-tla ti-tla ti-tla ti tla-tla-tla-tla". Často volá suchým hlasom "trrr" podobným orieškovi obyčajnému.^[6]. Poznáme i mäkké, melancholicky znejúce vábenie "tyli"^[6], pripomínajúce rýchlu škrípajúcu hojdačku. Často tento hlas kombinuje s tichým "cvrr".^[6]

Výskyt a stav na Slovensku

Muchárik malý obýva pásmo bukových a zmiešaných bukových lesov. Najvyššie položené hniezdiská sú 1 300 m n. m. v Západné Tatry^[7] až 1 350 m n. m. vo Veľkej a Malej Fatre. Hniezdenia boli zistené i v parkoch a záhradách. Na slovenských nížinách nehniezdi, zastavuje sa tu v rôznych netypických biotopoch počas migrácie (napríklad pobrežné vrbiny^[4], staré sady a podobne). Ťah prebieha začiatkom mája a v auguste.^[4]

Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 5 000 – 10 000. Hniezdenie bolo dokázané alebo pravdepodobné v 56,20 % mapovacích kvadrátov. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v roku 1995 R – vzácny. V roku 1998 NE – nehodnotený druh podľa uvedených kritérií z viacerých dôvodov. V roku 2001 NE - nehodnotený.^[8] V roku 2014 LC - menej dotknutý.^[2][9][10] Európsky ochranársky status nezaradený SPEC. Stupeň ohrozenia S – vyhovujúci ochranársky status.^[4]

Biotop

Hniezdnym biotopom muchárika malého sú staré, vysoké listnaté a zmiešané lesy, najmä bukové a bukovo-jedľové.^[4] Obľubujú blízkosť mladších porastov, dolinky a miesta susediace s lúkami a potokmi.^[7]

Hniezdenie

Na hniezdenie si vyberajú dutiny a polodutiny v stromoch, hniezdo stavia samička z trávy a machu, v strede je srsť a perie. Na 4 – 7 vajíčkach sedí iba samica, hniezdia iba raz v júni. Obaja rodičia kŕmia a vychovávajú mláďatá 14 dní.^[7]

Potrava

Muchárik malý sa živí lietajúcim hmyzom. Chytá ho v korunách stromov ale aj na lúkach.^[7]

Galéria

• Mapa rozšírenia druhov F.parva, F.albicilla a F.subrubra

  ██ Hniezdisko F.parva

  ██ Hlavné zimovisko F.parva

  ██ Hniezdisko F.albicilla

  ██ Hlavné zimovisko F.albicilla

  ██ Hniezdisko F.subrubra

  ██ Hlavné zimovisko F.subrubra

  ██ a červené čiary – kontaktná oblasť F.parva a F.albicilla

• Migračná trasa

• Žijú v listnatých a zmiešaných lesoch, Poľsko, Biebrzański Park Narodowy

• Ukážka hniezdneho biotopu – starý vysoký bukový les, 550 m n. m., Národný park Muránska planina

• Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu. Počas migrácie sa zastavuje aj v otvorenej krajine, zvýraznené sú biele škvrny po bokoch chvosta.

Referencie

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Muchárik malý
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Muchárik malý
• Wikislovník ponúka heslo Muchárik malý

Mindre flugsnappare (Ficedula parva) är en liten fågel i familjen flugsnappare.^[2]

Utbredning och taxonomi

Mindre flugsnappare häckar i Europa och västra Sibirien och är en flyttfågel som har sina vinterkvarter i Indien och Pakistan.^[3]

2003 beslutade SOF att den östliga taxonet av mindre flugsnappare skulle få egen artstatus på grund av skillnader i morfologi, läte, genetisk data och delvis sympatrisk utbredning. Taxonet fick artnamnet tajgaflugsnappare (Ficedula albicilla) och arten häckar i centrala och östra Sibirien. Tidigare har även kashmirflugsnappare (Ficedula subrubra) behandlats som en underart till mindre flugsnappare.^[3]

Förekomst i Sverige

Mindre flugsnappare första häckningen i Sverige konstaterades 1944 i Småland, sedan dess förekommer den regelbundet men sällsynt som häckfågel i södra hälften av landet och längs Norrlandskusten, främst i Götaland och Svealand. Sverige utgör den nordvästra gränsen för den mindre flugsnapparens utbredningsområde. Man uppskattar att det i början på 2000-talet fanns ungefär 450-1 000 par i Sverige och Svensk Fågelatlas uppskattar att det i Sverige årligen häckar ungefär 500 par, men man understryker att variationerna är stora. Det svenska beståndet kategoriseras som nära hotad (NT).

Utseende, fältkännetecken och läte

Den adulta mindre flugsnaparen är stor som en gransångare och mäter 11–12 cm. Den uppträder rastlöst och rör sig kvickt i lövverket, vilket skiljer den från flera av de andra arterna i samma släkte. Den har en tydlig vit orbitalring, och en liten mörk näbb med rosabrun bas på undernäbben. Sittande knycker fågeln ofta på stjärten. I flykten kan man se vita sidor basalt på den svarta stjärten, ungefär som hos en stenskvätta.

Den adulta hanen har orangeröd strupe, med diffus gräns mot sitt beigevita bröst och undersida. Strupen är skarpt avgränsad av blygrå halssidor, den har också samma ton på huvudet och nacken. Honan är ungefär tecknad som hanen, men saknar tegelröd strupe och blygrå färg på huvud och nacke. Icke-häckande hanar, honor och juveniler har olivbrunt huvud och saknar det tegelröda bröstet, men hanar i andra årets sommardräkt har ibland en liten orange strupfläck.

Den påminner mycket om tajgaflugsnapparen men skiljer sig ifrån denna då den tegelröda strupen hos den adulta hanen av taigaflugsnapparen helt är omgärdat av blygrått och dess hjässa har samma olivbruna ton som ryggen. I alla dräkter skiljer den mindre flugsnappare ifrån taigaflugsnappare på den rosabruna basen på undernäbben och på att de övre stjärttäckarna är ljusare än stjärtpennorna.^[4] I övrigt skiljs arterna främst på sången.

Läte

Den mindre flugsnapparen är talför och har många typer av läten på sin repertoar. På flyttningen hörs en kort, dämpad torr drill, serrrt. Oroslätet utgörs av en mjuk och kort tvåstavig vissling som kan bokstaveras dily. Sången består av först korta, spretiga toner följda av några mycket rytmiska toner i en mjuk båge.

Ekologi

Mindre flugsnappare trivs i olika miljöer, men mest i frodiga, täta skogspartier med rik undervegetation, gärna med en bäck i närheten. Den föredrar lövskog men trivs även i skogar med barrinslag. Fågeln är lätt att förbise eftersom perioden på året då den sjunger är kort. Boet placeras i håligheter i lövträd. Den lägger i genomsnitt 5–6 ägg, men kullar med 4–7 ägg förekommer, som ruvas av honan i 12–13 dagar.^[3] Ungarna tas om hand av båda föräldrarna och blir flygga efter 12–13 dagar.^[3] Mindre flugsnapparen livnär sig av insekter.

Status

Den mindre flugsnapparen har ett mycket stort globalt utbredningsområde och dess populationstrend verkar vara stabil. Den globala populationsstorleken är inte uppskattad men arten beskrivs på många håll över utbredningsområdet som vanlig. Utifrån dessa kriterier kategoriseras arten som livskraftig (LC) av IUCN.^[1]

Referenser

Noter

1. ^ [a b] BirdLife International 2013 Ficedula parva Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 6 januari 2014.
2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
3. ^ [a b c d] Larsson, 2001
4. ^ Joakim Boman & Anders Wirdheim (2003) Fältbestämning: Taigaflugsnappare - en annan mindre flugsnappare, Vår Fågelvärld, vol. 62, nr. 6, sid:12-15

Källor

• Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 338-339. ISBN 978-91-7424-039-9
• Lars Larsson (2001) Birds of the World, CD-rom

Externa länkar

• Sveriges Radio: P2-fågeln - Mindre flugsnappare
• Wikimedia Commons har media som rör mindre flugsnappare.
  Bilder & media
• Artportalen: Dagens fynd – senaste observationerna – bilder

Küçük sinekkapan (Ficedula parva), sinekkapangiller (Muscicapidae) familyasından bir sinekkapan türü.

Doğu Avrupa ve orta Asya’da üreme gösterirler. Göçmendirler. Kışı güney Asya’da geçirirler. Erkekleri 11–12 cm büyüklüğündedir. Çoğunlukla vücutlarının üstü kahverengi, altı beyaz, başları gri ve portakal rengi boğazları vardır. Gaga siyah ve geniştir. Şekli ise havayla ilgili böcekçil hayvanlardaki gibi sivri uçludur. Uçarken yakaladıkları böceklere ek olarak, meşe yapraklarının arasındaki tırtılları avlarlar ve küçük yumuşak meyveleri de yerler. Kuyruk kalkıktır ve açtığında beyaz tüyler görülür. Üreme mevsiminde ötüşü Kara sinekkapana benzer. Çoğunlukla dökülen ormanlık bölgelerde özellikle suya yakın yerlerde bulunurlar. Bir ağaç deliği veya benzer oyuklarda açık bir yuva inşa ederler. Yuvalarına 4-7 yumurta bırakırlar.

Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

• 1 Опис
• 2 Поширення
• 3 Розмноження
• 4 Живлення
• 5 Охорона
• 6 Примітки
• 7 Посилання
• 8 Література

Ficedula parva là một loài chim trong họ Muscicapidae.^[2]

Hình ảnh

• 
• 
• 

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Ficedula parva tại Wikispecies

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Воробьинообразные

Подотряд: Певчие воробьиные

Инфраотряд: Passerida

Надсемейство: Muscicapoidea

Семейство: Мухоловковые

Подсемейство: Настоящие мухоловки

Род: Пёстрые мухоловки

Вид: Малая мухоловка

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22735909

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Питание
• 4 Размножение
• 5 Примечания
• 6 Ссылки

二名法 Ficedula parva
(Bechstein, 1792))^[2]

红喉姬鶲（学名：Ficedula parva）又名红喉鹟，为鶲科姬鶲属的鸟类。该物种的模式产地在荷兰。^[2]

亚种

• 红喉姬鶲普通亚种（学名：Ficedula parva albicilla）。在中国大陆，分布于华东、西至甘肃、青海、四川、云南等地。该物种的模式产地在西伯利亚。^[3]

这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。

参考文献

维基共享资源中相关的多媒体资源：红喉姬鹟 物種識別信息 规范控制

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=红喉姬鹟&oldid=52210520”

オジロビタキ 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : ヒタキ科 Muscicapidae 属 : キビタキ属 Ficedula 種 : オジロビタキ F. parva 学名 Ficedula parva
(Bechstein, 1792) 和名 オジロビタキ 英名 Red-breasted Flycatcher

オジロビタキ（尾白鶲、学名：Ficedula parva）は、スズメ目ヒタキ科ヒタキ亜科に分類される鳥類の一種である。

分布[編集]

ヨーロッパ東部からロシア、シベリア、カムチャッカ半島までのユーラシア大陸の亜寒帯で繁殖し、冬期はインドや東南アジア方面に渡り越冬する。

日本では旅鳥または冬鳥として渡来するがまれである。単独で観察されることが多い。日本で越冬する個体は少なく、ほとんどが雌か若鳥である。

形態[編集]

全長約12cm。雄は上面が灰褐色で、尾羽は黒褐色だが外側は白い。喉は橙色。胸は灰白色で腹から尾筒にかけてはやや汚れた白色。雌は上面が淡い灰褐色で、喉は淡色である。嘴は雌雄とも黒色。

生態[編集]

針葉樹林や広葉樹林に平地から山地まで生息する。森林内の開けた場所や、明るい森林の樹洞などに枯れ葉や草で巣を作り、5～6月に4～7個の卵を産む。雌だけが12～13日卵を温める。なお日本では繁殖しない。飛翔昆虫類などの節足動物を捕食するが、キビタキ属では珍しく地上で捕食することが多い。その他、木の実も採食する。

木の枝等にとまっている時に、尾をよく上下に振る。

地鳴きは小さい声で「ジッ　ジッ　ジッ」、「ビティティティ」など。繁殖期には「チュ、チュ、ピッピー」などとさえずる。

亜種[編集]

日本には、次の2亜種が渡来するとされる。

• オジロビタキ（学名：F.p.albicilla）

ユーラシア大陸東部で繁殖。日本には少数が渡来。

• ニシオジロビタキ（学名：F.p.parva）

ユーラシア大陸西部で繁殖。日本では、愛知県、大阪府、鹿児島県で記録がある。

Sibley分類体系上の位置[編集]

シブリー・アールキスト鳥類分類

参考文献[編集]

• 『日本の鳥　550　山野の鳥』、文一総合出版
• 『山渓ハンディ図鑑7　日本の野鳥』、山と渓谷社

関連項目[編集]

• 日本の野鳥一覧

外部リンク[編集]

• Ficedula parva (Species Factsheet by BirdLife International)

この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=オジロビタキ&oldid=56787102」から取得