Vireonidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1837 gant an evnoniour saoz William Swainson (1789-1855)[1], Vireo ar genad skouer anezhañ.
Diouzh Doare 9.1 an IOC World Bird List[2] ez a c'hwec'h genad golvaneged d'ober ar c'herentiad hiziv an deiz :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Vireonidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1837 gant an evnoniour saoz William Swainson (1789-1855), Vireo ar genad skouer anezhañ.
Diouzh Doare 9.1 an IOC World Bird List ez a c'hwec'h genad golvaneged d'ober ar c'herentiad hiziv an deiz :
Els víreònids (Vireonidae) són una família de petites i mitjanes aus de l'ordre dels passeriformes. La major part està restringida al Nou Món.
Normalment tenen un plomatge homogeni de color verdós, semblant a les espècies més petites dels parúlids (Parulidae). La seva mida varia des de Vireo marseni, Vireo nelsoni i Hylophilus decurtatus, totes elles al voltant de 10 cm i 8 gr, fins als membres dels gèneres Cyclarhis i Vireolanius, que fan fins a 17 cm i 40 gr (Forshaw i Parkes, 1991).
Els mascles de la majoria de les espècies fan cants persistents, en general ximples, monòtones en algunes espècies del litoral de Carib i les illes. El cant més elaborat és el de Vireo masteri i el gènere Cyclarhis (Salaman et Barlow 2003).
Tots els membres de la família mengen una mica de fruita però majoritàriament s'alimenten d'insectes i altres artròpodes. Agafen la presa de les fulles i branques. Vireo vicinior agafa un 5 per cent de les preses des de terra (Salaman et Barlow, 2003).
La majoria de les espècies es troben a Amèrica Central i nord d'Amèrica del Sud. Tretze espècies habiten més al nord, als Estats Units i Canadà, i d'ells, tots menys un (Vireo huttoni) són migradors. Aquests ocells volen llargues distàncies poques vegades, exceptuant la migració (Salaman i Barlow, 2003). Habiten en ambients forestals, amb espècies que tenen preferència pels boscos, els matolls, o els manglars (Forshaw i Parkes, 1991).
Les espècies residents es troben en parelles o grups familiars que mantenen territoris tot l'any (excepte Vireo huttoni, que s'agrupa en bandades mixtes d'alimentació). La majoria dels migrants defensin els territoris d'hivern contra els seus congèneres. Les excepcions són el conjunt format per Vireo olivaceus, Vireo flavoviridis, Vireo altiloquus i Vireo magister que passen l'hivern en petits ramats errants (Salaman et Barlow, 2003).
Es desconeixen la forma dels nius de moltes de les espècies tropicals. Dels que es coneixen, se sap que construeixen un niu en forma de copa que penja de les branques. La femella fa la major part de la incubació (Salaman et Barlow, 2003).
Els quatre gèneres que tradicionalment han format aquesta família, formen la família dels vireònids (Vireonidae), que podria estar relacionada amb els còrvids (Corvidae) i els lànids (Laniidae). Estudis bioquímics posteriors fan pensar que els gèneres del Vell Món, Pteruthius i Erpornis, podrien ser membres d'aquesta família (Reddy et Cracraft 2007), i de fet així ho contempla el Congrés Ornitològic Internacional.
Se n'han distingit 59 espècies en 6 gèneres.
Els víreònids (Vireonidae) són una família de petites i mitjanes aus de l'ordre dels passeriformes. La major part està restringida al Nou Món.
Zelenáčkovití (Vireonidae) je čeleď malých amerických pěvců čítající na 52 druhů ve 4 rodech. Jsou většinou jednotvárně šedavě nebo nazelenale zbarvení s relativně silným zobákem. Jejich velikost se pohybuje od 10 cm velkého zelenáčka kolumbijského (Vireo masteri) až po 17 cm dorůstajícího zelenáčka žlutobrvého (Vireolanius eximius).
Většina druhů obývá lesní porosty různého typu (v závislosti na jednotlivých druzích) Střední a Jižní Ameriky. Jen 13 druhů se vyskytuje v Severní Americe. Některé druhy na zimu migrují i na velké vzdálenosti.
Zelenáčkovití jsou primárně hmyzožravý, ale požírají i jiné bezobratlé a různé plody. Po potravě přitom téměř výhradně pátrají na stromech, pouze jeden druh, zelenáček šedý, ji vyhledává na zemi.
Vyskytují se v párech nebo malých rodinných skupinách.
Chování během hnízdního období je až dodnes u mnoha tropických druhů neobjasněno. Druhy, které jsou však již prostudovány, si stavějí vakovitá hnízda ve větvích stromů a keřů. Na inkubaci vajec se přitom podílí z větší části samice.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Vireo na anglické Wikipedii.
Zelenáčkovití (Vireonidae) je čeleď malých amerických pěvců čítající na 52 druhů ve 4 rodech. Jsou většinou jednotvárně šedavě nebo nazelenale zbarvení s relativně silným zobákem. Jejich velikost se pohybuje od 10 cm velkého zelenáčka kolumbijského (Vireo masteri) až po 17 cm dorůstajícího zelenáčka žlutobrvého (Vireolanius eximius).
Většina druhů obývá lesní porosty různého typu (v závislosti na jednotlivých druzích) Střední a Jižní Ameriky. Jen 13 druhů se vyskytuje v Severní Americe. Některé druhy na zimu migrují i na velké vzdálenosti.
Zelenáčkovití jsou primárně hmyzožravý, ale požírají i jiné bezobratlé a různé plody. Po potravě přitom téměř výhradně pátrají na stromech, pouze jeden druh, zelenáček šedý, ji vyhledává na zemi.
Vyskytují se v párech nebo malých rodinných skupinách.
Chování během hnízdního období je až dodnes u mnoha tropických druhů neobjasněno. Druhy, které jsou však již prostudovány, si stavějí vakovitá hnízda ve větvích stromů a keřů. Na inkubaci vajec se přitom podílí z větší části samice.
Die Vireos (Vireonidae) sind eine Familie in der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes), die mit vier Gattungen in der Neuen Welt und mit zwei Gattungen (Erpornis und Pteruthius) auch in Südasien vorkommt. Es gibt insgesamt etwa 60 Arten.[1]
Vireos sind kleine, wegen ihrer meist unscheinbaren Färbung und ihres Verhaltens oft sehr unauffällige, Vögel. Ihr Gesang ist sehr ausgeprägt und wird im Frühjahr und Sommer von beiden Geschlechtern vorgebracht. Im Gegensatz zu vielen anderen Singvögeln singen Vireos oft auch während der Mittagshitze. Ihre Größe reicht von 10 bis 16 Zentimetern Länge bei einem Gewicht von 8 bis 40 Gramm. Die stets becherförmigen Nester sind meist an gegabelten Zweigen befestigt. Das Weibchen legt weiße Eier mit verschiedenfarbigen Flecken.
Vireos sind vom südlichen Kanada über die USA, Mexiko, Mittelamerika und Südamerika bis nach Nordargentinien verbreitet. Viele Arten sind Zugvögel, die entweder vom Norden oder vom Süden alljährlich die äquatorialen Wälder aufsuchen. Diese Vögel bevölkern eine breite Spanne von Lebensräumen. Es gibt sie auch in Buschlandschaften und Mangrovenwäldern, einige Arten bevorzugen die Baumkronen, andere das Unterholz. Vireos picken Insekten und andere Wirbellose von den Blättern ab. Im Winter dienen auch Beeren und Sämereien als Nahrung.
Die Familie der Vireos wurde 1837 durch den englischen Ornithologen William Swainson erstmals wissenschaftlich beschrieben. Sie gehören innerhalb der Singvögel zur Überfamilie Corvoidea. Ihre Verwandtschaftsbeziehungen zu anderen Vogelfamilien der Corvoidea sind aber immer noch ungeklärt. Innerhalb der Vireos sind die südasiatischen Würgervireos (Pteruthius) die Schwestergruppe der übrigen Gattungen.[1] Von der evolutionären Hauptlinie der Vireos hat sich die Gattung Pteruthius unterschiedlichen Berechnungen zufolge schon vor etwa 23[2] oder 15[3] Millionen Jahren abgespalten.
Es gibt sechs Gattungen mit etwa 60 Arten.[1][4]
Die Gattung Vireo, die eigentlichen Vireos, sind mit 31 Arten über Nord-, Mittel- und Südamerika verbreitet. Bei den in den USA brütenden Arten handelt es sich, mit Ausnahme des Huttonvireos (Vireo huttoni), um Zugvögel, die im Winter äquatornahe Wälder aufsuchen. Der Rotaugenvireo (Vireo olivaceus) ist die am weitesten verbreitete Art und zieht im Winter bis in das Amazonas-Gebiet. Bisher steht eine Art, der Schwarzkopfvireo (Vireo atricapillus), auf der ICBP-Liste der bedrohten Vögel. Die 15 Arten der Gattung Hylophilus sind die kleinsten Vireos und kommen ausschließlich in den Tropen von Mittel- und Südamerika vor.
Die Vireos (Vireonidae) sind eine Familie in der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes), die mit vier Gattungen in der Neuen Welt und mit zwei Gattungen (Erpornis und Pteruthius) auch in Südasien vorkommt. Es gibt insgesamt etwa 60 Arten.
The vireos /ˈvɪrioʊz/ make up a family, Vireonidae, of small to medium-sized passerine birds found in the New World (Canada to Argentina, including Bermuda and the West Indies) and Southeast Asia. "Vireo" is a Latin word referring to a green migratory bird, perhaps the female golden oriole, possibly the European greenfinch.[1][2]
They are typically dull-plumaged and greenish in color, the smaller species resembling wood warblers apart from their heavier bills. They range in size from the Chocó vireo, dwarf vireo and lesser greenlet, all at around 10 cm and 8g, to the peppershrikes and shrike-vireos at up to 17 cm and 40g.[3]
Most species are found in Middle America and northern South America. Thirteen species of true vireos occur farther north, in the United States, Bermuda[4] and Canada; of these all but Hutton's vireo are migratory. Members of the family seldom fly long distances except in migration.[5] They inhabit forest environments, with different species preferring forest canopies, undergrowth, or mangrove swamps.[3]
A few species in the genus Vireo have appeared on the eastern side of the Atlantic as vagrants to the Western Palearctic.[6]
The resident species occur in pairs or family groups that maintain territories all year (except Hutton's vireo, which joins mixed feeding flocks). Most of the migrants defend winter territories against conspecifics. The exceptions are the complex comprising the red-eyed vireo, the yellow-green vireo, the black-whiskered vireo, and the Yucatan vireo, which winter in small wandering flocks.[5]
Do you wash every week?
Males of most species are persistent singers. Songs are usually rather simple, monotonous in some species of the Caribbean littoral and islands, and most elaborate and pleasant to human ears in the Chocó vireo and the peppershrikes.[5]
The nests of many tropical species are unknown. Of those that are known, all build a cup-shaped nest that hangs from branches. The female does most of the incubation, spelled by the male except in the red-eyed vireo complex.[5]
All members of the family eat some fruit but mostly insects and other arthropods. They take prey from leaves and branches; true vireos also flycatch, and the gray vireo takes 5 percent of its prey from the ground.[5]
_in_Bermuda.jpg)
The six genera of these birds make up the family Vireonidae, and are believed to be related to the crow-like birds in family Corvidae and the shrikes in family Laniidae. Recent biochemical studies have identified two babbler genera (Pteruthius and Erpornis) which may be Old World members of this family.[7] Observers have commented on the vireo-like behaviour of the Pteruthius shrike-babblers, but apparently no-one suspected the biogeographically unlikely possibility of vireo relatives in Asia.
The family can be conveniently though perhaps inaccurately categorised by genus as the true vireos, the greenlets, the shrike-vireos and the peppershrikes. Preliminary genetic studies by Johnson et al. revealed large interspecific genetic distances between clades within Vireo and Hylophilus of a similar magnitude to differences between Cyclarhis and Vireolanius. Furthermore, some vireo and greenlet species may be closer to the peppershrikes than to their respective congeners. A more comprehensive study may reveal this family to be considerably undersplit at both the generic and species level.
The vireos /ˈvɪrioʊz/ make up a family, Vireonidae, of small to medium-sized passerine birds found in the New World (Canada to Argentina, including Bermuda and the West Indies) and Southeast Asia. "Vireo" is a Latin word referring to a green migratory bird, perhaps the female golden oriole, possibly the European greenfinch.
They are typically dull-plumaged and greenish in color, the smaller species resembling wood warblers apart from their heavier bills. They range in size from the Chocó vireo, dwarf vireo and lesser greenlet, all at around 10 cm and 8g, to the peppershrikes and shrike-vireos at up to 17 cm and 40g.
La vireoj estas grupo de malgrandaj al mezgrandaj paserinaj birdoj (precipe) nur de Ameriko. Ili estas tipe el terkoloraj al verdecaj, kaj la plej malgrandaj specioj similas al la Paruliedoj krom ties pli fortikaj bekoj. Ili gamas laŭ grando el la Ĉokoa vireo, Nelsona vireo kaj Malgranda hilofilo, ĉiuj ĉirkaŭ 10 cm kaj 8 g, al la piprovireoj kaj la laniovireoj kiuj estas ĝis 17 cm kaj 40 g (Forshaw & Parkes 1991).
La kvar genroj de tiuj birdoj formas la familion de la Vireedoj, kaj oni supozas ke ili rilatas al la korvecaj birdoj de la familio Korvedoj kaj al la lanioj de la familio Laniedoj. Ĵusaj biokemiaj studoj identigis du genrojn de birdoj (nome Pteruthius kaj Erpornis) kiuj povus esti en la Malnova Mondo membroj de tiu familio (Reddy & Cracraft 2007). Observantoj komentis la vireecan kutimaron de la Pteruthius, sed ŝajne neniu imagas eblajn biogeografie malprobable vireajn parencojn en Azio.
La familio povas esti taŭge kvankam eble neakurate kategoriigita ĉe genroj kiaj la veraj vireoj, la hilofiloj (aŭ verduloj), la laniovireoj kaj la piprovireoj. Komencaj genetikaj studoj fare de Johnson et al. montris grandajn interspecifajn genetikajn distancojn inter kladoj ene de Vireo kaj Hylophilus de simila grando al la diferencoj inter Cyclarhis kaj Vireolanius. Krome kelkaj specioj de vireoj kaj de hilofiloj povus esti pli proksimaj al la piprovireoj ol al siaj respektivaj samgenranoj. Pli profunda studo povus konsili ke tiu familio estus konsiderinde redisigita je la niveloj kaj de genroj kaj de specioj.
Ĉiuj membroj de tiu familio manĝas iom da fruktoj sed ĉefe insektojn kaj aliajn artropodojn. Ili prenas predojn el folioj kaj branĉoj; la veraj vireoj predas ankaŭ dumfluge kaj la Griza vireo prenas 5 % de sia predo elgrunde (Salaman & Barlow 2003).
Plej parto de specioj troviĝas en Mezameriko kaj norda Sudameriko. Dektri specioj de veraj vireoj loĝas pli norde, en Usono kaj Kanado; el tiuj ĉiuj escepte la Hutona vireo estas migrantaj. Membroj de tiu familio rare flugas longajn distancojn escepte dum migrado (Salaman & Barlow 2003). Ili loĝas arbarajn mediojn kaj diferencaj specioj preferas arbarajn kanopeojn, subkreskaĵarojn aŭ marĉojn de manglejoj (Forshaw & Parkes 1991).
La loĝantaj specioj vivas en paroj aŭ familigrupj kiuj retenas siajn teritoriojn la tutan jaron (escepte la Hutona vireo, kiu kuniĝas al miksitaj kunmanĝantaroj. Plej parto de migrantoj defendas vintrajn teritoriojn kontraŭ siaj samspecifaj. La esceptoj estas la grupo kiu enhavas la speciojn de la Ruĝokula vireo, la Flavverda vireo, la Mustaĉa vireo kaj la Jukatana vireo, kiuj vintras en malgrandaj vagantaj aroj (Salaman & Barlow 2003).
Do you wash every week?
Maskloj de plej parto de specioj estas daŭraj kantantoj. Kantoj estas kutime ege simplaj, monotonaj en kelkaj specioj de la marbordo kaj insuloj de la Karibio kaj pli prilaboritaj kaj agrablaj al homaj oreloj ĉe la Ĉokoa vireo kaj la piprovireoj (Salaman & Barlow 2003).
La nestoj de multaj tropikaj specioj estas nekonataj. El tiuj kiuj estas konataj, ĉiuj konstruas tasforman neston kiu pendas el branĉoj. La ino faras plejan kovadon, helpate de la masklo escepte ĉe la grupo de la Ruĝokula vireo (Salaman & Barlow 2003).
La vireoj estas grupo de malgrandaj al mezgrandaj paserinaj birdoj (precipe) nur de Ameriko. Ili estas tipe el terkoloraj al verdecaj, kaj la plej malgrandaj specioj similas al la Paruliedoj krom ties pli fortikaj bekoj. Ili gamas laŭ grando el la Ĉokoa vireo, Nelsona vireo kaj Malgranda hilofilo, ĉiuj ĉirkaŭ 10 cm kaj 8 g, al la piprovireoj kaj la laniovireoj kiuj estas ĝis 17 cm kaj 40 g (Forshaw & Parkes 1991).
Los vireónidos (Vireonidae) son una familia de aves paseriformes del suborden Passeri, que agrupa a alrededor de 54 especies en 6 géneros, nativas, la mayoría, de la América tropical (Neotrópico) siendo que unas 13 son también del Neártico,[2][3] de las cuales todas (con excepción de Vireo huttoni) son migratorias hacia el sur en los inviernos boreales. Habitan en una gran variedad de ambientes.[4]
Esta familia siempre se creyó estar restringida al Nuevo Mundo, hasta que estudios de análisis moleculares de ADN recientes han identificado dos géneros asiáticos habitantes de la región indomalaya, (Erpornis zantholeuca, antes en Yuhina y Pteruthius), tradicionalmente colocados en la familia Timaliidae,[5] que en realidad no tienen ninguna relación con esta última familia y que están más próximos a Vireonidae. Ya antes se había observado el comportamiento similar a los vireos que muestran los Pteruthius pero aparentemente nadie sospechaba la situación biogeográficamente improbable de que la familia tuviera parientes en Asia.[6][7]
Las especies de esta familia habitan el continente americano, desde Alaska y Canadá, por América Central, diversas islas del Mar Caribe y América del Sur, hasta el centro de Argentina.[3] Todos los géneros, con excepción de algunos Vireo, que también habitan zonas templadas del Neártico, se restringen al Neotrópico.[8]
Habitan una variedad de ambientes que van desde matorrales secos a selvas primarias tropicales.[8]
Esta familia representa una de las más ampliamente difundidas y bien conocidas irradiaciones aviarias del Hemisferio occidental. La ubicación sistemática de Vireonidae dentro de los Passeriformes ha sido controvertida por muchos años. Recientemente, una serie de estudios filogenético moleculares colocan a Vireonidae inequívocamente dentro de un clado Corvoidea principal de paseriformes, próximo a las familia Corvidae (charas, urracas, cuervos) y Laniidae (alcaudones). Las alianzas de los vireónidos dentro del mayor clado Corvoidea del Viejo Mundo eran inciertas hasta las recientes descubiertas de que Vireonidae estaba aliado a dos géneros asiáticos, Pteruthius y el enigmático Erpornis zantholeuca. Como tal, el origen de Vireonidae en el Viejo Mundo implica en al menos una colonización del Nuevo Mundo por un ancestral asiático común.[8][6] [9][7]
Los vireónidos (del Nuevo Mundo) son pájaros de tamaño relativamente uniforme, de pequeño a mediano, midiendo entre 10 cm los menores, los vireos enano (Vireo nelsoni), del Chocó (Vireo masteri) y cabecinegro (Vireo atricapilla), y 15 ~16 cm los mayores, los vireones Cyclarhis y el vireo bigotudo (Vireo altiloquus). De plumaje de colores en general apagadas, recuerdan superficialmente a las reinitas Parulidae, pero más rechonchos y menos activos, de quienes en realidad son parientes bastante lejanos. Se caracterizan por sus picos cortos, robustos y terminados en punta en formato de gancho. Algunas especies son altamente migratorias. Unas pocas son muy crípticas y difíciles de identificar.[10][11]
Las especies residentes ocurren en parejas o grupos familiares que mantienen el territorio todo el año, con excepción del vireo de Hutton (Vireo huttoni), que se junta a bandadas mixtas. La mayoría de los migrantes defiende su territorio contra conespecíficos. Las excepciones son el vireo de ojirrojo (Vireo olivaceus), el vireo verdiamarillo (Vireo flavoviridis), el vireo bigotudo (Vireo altiloquus) y el vireo yucateco (Vireo magister), que invernan en pequeñas bandadas divagantes.[4]
Todos los miembros de esta familia se alimentan de algunas frutas y principalmente de insectos y otros artrópodos. Buscan sus presas entre hojas y ramas; los Vireo también lo hacen en vuelo.[4]
Los nidos de muchas especies tropicales son desconocidos. Los conocidos son tazas profundas suspendidas en la horquilla entre dos ramas.[10] La hembra hace la mayoría de la incubación, ayudada por el macho, excepto en el vireo ojirrojo (Vireo olivaceus).[4]
Los machos de la mayoría de las especies son cantores persistentes. Los cantos son generalmente bastante simples, monótonos en algunas especies del litoral e islas caribeñas, y más elaborado y agradable a los oídos humanos en el vireo del Chocó (Vireo masteri) y en los vireones Cyclarhis.[4]
De acuerdo con la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN), la situación de conservación en el mes de julio de 2021, de las 58 especies americanas y 7 asiáticas listadas por Birdlife International, es la siguiente:[12]
CR Críticamente amenazada: ninguna especie.
EN Amenazadas de extinción: ninguna especie.
VU Vulnerables: 1 especie (1,5 % de los vireónidos): el super endemismo caribeño vireo de San Andrés (Vireo caribaeus), de la isla colombiana de San Andrés.
NT Casi amenazadas: 6 especies (9,2 % de los vireónidos).
LC Preocupación menor: 51 especies americanas y las 7 asiáticas (89,3 % de los vireónidos).
Tres especies asiáticas todavía no están evaluadas por tratarse de subespecies recientemente separadas.
Los estudios de Slager et al. (2014)[8] produjeron una filogenia de la presente familia usando datos mitocondriales (ND2) y nucleares (3 Z-linked loci) que incluyeron 221 ejemplares representando 46 de las 52 especies de vireónidos actualmente reconocidos y 14 de las 15 especies entonces en Hylophilus. Este estudio filogénico demostró que el género Hylophilus era polifilético, compuesto de cuatro clados dentro de la familia Vireonidae. Slager y Klicka (2014)[13] establecieron la necesidad de cuatro géneros para reflejar esta diversidad.
Los cambios taxonómicos descritos en los clados 3 y 4 fueron reconocidos mediante la aprobación de la Propuesta N° 656 al SACC en noviembre de 2014.[15] Tanto Clements Checklist como el Comité Brasileño de Registros Ornitológicos (CBRO)[16] adoptan los cambios descritos, mientras e Congreso Ornitológico Internacional (IOC)[2] todavía no los ha incorporado.
Según las clasificaciones del Congreso Ornitológico Internacional (IOC)[2] y Clements Checklist/eBird v.2019,[3] la familia agrupa a los siguientes géneros y especies, con las diferencias taxonómicas entre dichas clasificaciones comentadas en Notas taxonómicas, así como también de las clasificaciones Aves del Mundo (HBW) y Birdlife International (BLI). Los taxones para los cuales no hay completo acuerdo sobre su categoría de especie plena o de subespecie, exhiben el nombre de la nominal entre paréntesis. Los nombres en español son los adoptados por la Sociedad Española de Ornitología (SEO),[17] excepto cuando con otra referencia.
Desde los estudios de Cibois et al. (2002) y Reddy y Cracraft (2007), estos dos géneros asiáticos están situados provisoriamente en la familia Vireonidae por las principales clasificaciones.[3][2] Algunos autores defienden su colocación en una familia propia Pteruthiidae, y en una subfamilia propia Erporninae, pero esto no ha sido todavía suficientemente demostrado.[31]
Los vireónidos (Vireonidae) son una familia de aves paseriformes del suborden Passeri, que agrupa a alrededor de 54 especies en 6 géneros, nativas, la mayoría, de la América tropical (Neotrópico) siendo que unas 13 son también del Neártico, de las cuales todas (con excepción de Vireo huttoni) son migratorias hacia el sur en los inviernos boreales. Habitan en una gran variedad de ambientes.
Esta familia siempre se creyó estar restringida al Nuevo Mundo, hasta que estudios de análisis moleculares de ADN recientes han identificado dos géneros asiáticos habitantes de la región indomalaya, (Erpornis zantholeuca, antes en Yuhina y Pteruthius), tradicionalmente colocados en la familia Timaliidae, que en realidad no tienen ninguna relación con esta última familia y que están más próximos a Vireonidae. Ya antes se había observado el comportamiento similar a los vireos que muestran los Pteruthius pero aparentemente nadie sospechaba la situación biogeográficamente improbable de que la familia tuviera parientes en Asia.
Virelindlased (Vireonidae) on Ameerikas levinud värvuliste sugukond. Virelindlaste varasem nimetus oli lehtõgijalased.
Virelindlaseid arvatakse olevat suguluses vareslastega ja õgijalastega. Liike on 50 ringis.
Perekonnad
Virelindlased on levinud Kanadast Argentina põhjaosani [1]. Enamus liike asustavad Kesk-Ameerikat ja Lõuna-Ameerika põhjaosa. Mõned paiksed liigid elavad ka Lääne-India saarestikus ja üks liik Brasiilias Fernando de Noronha saarestikus. Parasvöötme virelindlased on rändlinnud, nad talvitavad Mehhikos ja Kesk-Ameerikas. Hallkiird-virelind (Vireo olivaceus), kuldkurk-virelind (Vireo flavifrons) ja kanada virelind (Vireo philadelphicus) on vähestel kordadel sattunud ka Euroopasse.
Virelindlased on umbes 10–17 cm pikkused laululinnud. Välimuselt meenutavad ühed liigid lehelinde ja põõsalinde, teised liigid väikeseid õgijaid. Virelindlaste sulestik on üldiselt tagasihoidlik tuhm ja rohekas, vähesed liigid (perekondadest Vireolanius, Cyclarhis) on värvikama sulestikuga. Sugupooled on sarnased. Kõigil virelindudel on konksja tipuga nokk. Virelindlaste laul on tavaliselt üsna lihtne ja mõnedel liikidel monotoonne.
Virelindlased asustavad põõsastikke, metsi ja mangroove. Rippuva kausikujulise pesa ehitavad nad puude ja põõsaste oksaharule. Põhjapoolsete liikide kurnas on 3-4, troopikaliikidel 2-3 muna. Söövad putukaid ja vahel ka marju.
Kuus liiki (Vireo atricapilla, Vireo bellii, Vireo caribaeus, Vireo gracilirostris, Vireo masteri, Vireo osburni) on ohustatud [2].
Virelindlased (Vireonidae) on Ameerikas levinud värvuliste sugukond. Virelindlaste varasem nimetus oli lehtõgijalased.
Vireot (Vireonidae) on pienikokoisten varpuslintujen heimo. Niitä löytyy luonnonvaraisina Keski-, Etelä- ja Pohjois-Amerikasta sekä Aasiasta. Vireot ovat pieniä tai keskikokoisia varpuslintuja, ja niiden väritys on usein vihertävä. Vireoiden pääravinto koostuu hyönteisistä.
Vireoihin kuuluu 6 sukua ja 62 lajia. Suurin suku on vireoiden suku, johon kuuluu 31 lajia.[1]
Vireot (Vireonidae) on pienikokoisten varpuslintujen heimo. Niitä löytyy luonnonvaraisina Keski-, Etelä- ja Pohjois-Amerikasta sekä Aasiasta. Vireot ovat pieniä tai keskikokoisia varpuslintuja, ja niiden väritys on usein vihertävä. Vireoiden pääravinto koostuu hyönteisistä.
Vireoihin kuuluu 6 sukua ja 62 lajia. Suurin suku on vireoiden suku, johon kuuluu 31 lajia.
Les Vireonidae (ou viréonidés) sont une famille de passereaux constituée de 6 genres et 63 espèces de viréos et alliés (Souciroux, smaragdans et viréons), endémiques du nouveau monde (zone néarctique et zone néotropicale).
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Vireonidae (ou viréonidés) sont une famille de passereaux constituée de 6 genres et 63 espèces de viréos et alliés (Souciroux, smaragdans et viréons), endémiques du nouveau monde (zone néarctique et zone néotropicale).
Vireonidae Swainson, 1837 è una famiglia di uccelli dell'ordine dei Passeriformi, diffusa nel Nuovo Mondo.[1]
Comprende i seguenti generi e specie:[1]
Vireonidae Swainson, 1837 è una famiglia di uccelli dell'ordine dei Passeriformi, diffusa nel Nuovo Mondo.
Vireoniniai (lot. Vireonidae) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima. Apdaras blyškiai žalios spalvos, per akį eina plati juosta. Minta vabzdžiais, vaisiais.
Šeimoje yra 52 rūšys, paplitusios Šiaurės ir Pietų Amerikoje. Gyvena plačialapių ar mišriuose miškuose.
Vireoniniai (lot. Vireonidae) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima. Apdaras blyškiai žalios spalvos, per akį eina plati juosta. Minta vabzdžiais, vaisiais.
Šeimoje yra 52 rūšys, paplitusios Šiaurės ir Pietų Amerikoje. Gyvena plačialapių ar mišriuose miškuose.
Vireo’s (Vireonidae) zijn een familie van kleine tot middelgrote zangvogels (Passeriformes) die (vooral) voorkomen in de Nieuwe Wereld. De familie telt 63 soorten.[1]
Ze zijn dof gevederd en groen van kleur. De kleine soorten lijken soms sterk op Amerikaanse zangers (Parulidae). Vireo’s kunnen sterk in grootte en gewicht variëren. De kleinste soorten worden ongeveer 10 cm groot en wegen 8 gram, terwijl de grootste soorten zo’n 17 cm groot kunnen worden en een gewicht van 40 gram bereiken.
Vireo’s voeden zich soms met fruit, maar meestal eten ze insecten en andere geleedpotigen. Ze zoeken hun prooi tussen bladeren en takken.
De meeste soorten leven in Midden-Amerika en in het noorden van Zuid-Amerika. 13 soorten leven ook verder naar het noorden toe, meerbepaald in de Verenigde Staten en Canada. Op de Huttons vireo (Vireo huttoni) na zijn het allemaal trekvogels. Ze leven in bosgebieden. Sommige soorten leven er hoog in de bomen, anderen vertoeven liever in het kreupelhout en nog andere geven dan weer de voorkeur aan mangroves. In de winter gaan veel van deze trekvogels grote groepen vormen en samen een groot territorium bezetten en verdedigen. Er zijn ook soorten die tijdens de winter in kleinere groepen leven.
De mannetjes van de meeste soorten vireo’s zijn volharde zangers. De zang is meestal eenvoudig, monotoon bij vogels uit het Caribisch Gebied, en iets mooier bij soorten uit Zuid-Amerika.
Van veel soorten is nog weinig tot niets bekend over hun nestgedrag. Sommige soorten bouwen een bekervormig nest dat als het ware van enkele takken afhangt. Het uitbroeden van de eieren gebeurt door het vrouwtje.
De familie van de vireo’s (Vireonidae) bevat zes verschillende geslachten. Men vermoedt dat ze van dezelfde voorouders afstammen als kraaien en klauwieren. Uit moleculair genetisch onderzoek[2] bleek dat de geslachten Pteruthius en Erpornis, die eerder waren ingedeeld bij de timalia’s (Timaliidae), ook tot deze familie behoren en net als de kraaien en de klauwieren soorten zijn binnen de superfamilie Corvoidea.[3]
Vireo’s (Vireonidae) zijn een familie van kleine tot middelgrote zangvogels (Passeriformes) die (vooral) voorkomen in de Nieuwe Wereld. De familie telt 63 soorten.
Vireoar er ein familie Vireonidae av små til mellomstore sporvefuglar, ordenen Passeriformes, opphavleg trudd å ha distribusjon avgrensa til «Den nye verda». Dei fleste artane i familien har ei fjørdrakt i avdempa eller grønleg farge, dei minste artane liknar parulaer bortsett frå at parulaer har kraftigare nebb. De varierer i storleik frå chocovireo, Vireo masteri, dvergvireo (Vireo nelsoni) og korthalevireo (Hylophilus decurtatus), alle på rundt 10 cm og 8 gram, til slektene Cyclarhis og Vireolanius med medlemmer på opptil 17 cm og 40 gram (Forshaw & Parkes 1991).
Føda åt denne familien er først og fremst insekt og andre leddyr, dessutan noko frukt. Dei tar byttedyr frå blad og greiner, og fangar insekt i lufta. Gråvireoen, Vireo vicinior, tar 5 prosent av byttedyra frå bakken (Salaman & Barlow 2003).
Det er i området frå nordlege Sør-Amerika til Sentral-Amerika ein finn størst mangfald av artar i Vireonidae. Tretten artar av ekte vireoar lever lengre nord, i USA og Canada. Av desse er alle trekkfuglar med unntak av eikevireo, Vireo huttoni. Medlemmer av familien flyr sjeldan lange distansar, om dei ikkje er på trekk (Salaman & Barlow 2003). Dei lever i skoghabitat, spesifikke artar føretrekkjer lauvkrona, underskogen eller mangrovesumpen (Forshaw & Parkes 1991).
Standfuglartane opptrer i par eller familiegrupper som hevdar territorium heile året. Unntak er eikevireo som sluttar seg til større fleirartsflokkar på søk etter føde. Dei fleste av migrantane forsvarar territoriet mot individ av same art om vinteren. Unntaka er artane raudaugevireo, Vireo olivaceus , gulsidevireo, Vireo flavoviridis, skjeggvireo, Vireo altilloquus, og yucatánvireo, Vireo magister, som flyttar seg rundt om vinteren i små omstreifande flokkar (Salaman & Barlow 2003).
Hannane av dei fleste artane er uthaldande songarar. Songen er vanlegvis ganske enkel, monotont hos nokre artar i Karibia. Mest utvikla og til størst hugnad for menneskeøyro er songen åt chocovireo og Cyclarhis (Salaman & Barlow 2003).
Reirkonstruksjonen for av mange tropiske artar er ukjent. Av dei som er kjent, finn ein koppforma reir som heng ut frå greiner. Hoa gjer storparten av ruginga, avløyst av hannen, unntatt raudaugevireo-komplekset(Salaman & Barlow 2003).
Det var tidlegare fire biologiske slekter av vireoar i familien Vireonidae, og dei kan vere relatert til artar i kråkefamilien og i varslarfamilien. Biokjemiske studiar har identifisert to andre slekter, Pteruthius og Erpornis, begge i «den gamle verda», tidlegare trudd å vere timalar, og er nyleg er tatt med i familien vireoar (Reddy & Cracraft 2007).
Vireofamilien i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[2]
Slekt Pteruthius
Slekt Erpornis
Slekt Cyclarhis
Slekt Hylophilus
Slekt Vireolanius
Slekt Tunchiornis
Slekt Pachysylvia
Slekt Vireo
Vireoar er ein familie Vireonidae av små til mellomstore sporvefuglar, ordenen Passeriformes, opphavleg trudd å ha distribusjon avgrensa til «Den nye verda». Dei fleste artane i familien har ei fjørdrakt i avdempa eller grønleg farge, dei minste artane liknar parulaer bortsett frå at parulaer har kraftigare nebb. De varierer i storleik frå chocovireo, Vireo masteri, dvergvireo (Vireo nelsoni) og korthalevireo (Hylophilus decurtatus), alle på rundt 10 cm og 8 gram, til slektene Cyclarhis og Vireolanius med medlemmer på opptil 17 cm og 40 gram (Forshaw & Parkes 1991).
Føda åt denne familien er først og fremst insekt og andre leddyr, dessutan noko frukt. Dei tar byttedyr frå blad og greiner, og fangar insekt i lufta. Gråvireoen, Vireo vicinior, tar 5 prosent av byttedyra frå bakken (Salaman & Barlow 2003).
Vireofamilien (Vireonidae) er en gruppe spurvefugler som består av 64 arter (222 taxa) for delt i åtte slekter.[1] Artene er utbredt i både Amerika og Asia.
Uttrykket vireo stammer fra det latinske verbet virere, som betyr å være grønn. Det er således kanskje ikke så merkelig at artene i vireofamilien i hovedsak domineres av grønt i fjærdrakten. Artene varierer lite i størrelse og måler normalt omkring 9–18 cm. De eter mest leddyr, men bær og frukt utgjør også endel av dietten.[1]
Familien har relativt nylig blitt kraftig modifisert, med bakgrunn i ny genetisk forskning.[2] Tidligere regnet man bare med arter fra den nye verden til denne familien, men etter revideringen inkluderer nå inndelingen også to basale slekter fra Asia; Pteruthius og Erpornis (tidligere trodd å være timaler, noe de altså ikke er til tross for navnene).[1] Ifølge Jønsson et al. (2016) splittet trolig Pteruthius (Pteruthiinae) fra resten av gruppen for omkring 23 millioner år siden.[3] På grunn av relativt stor genetisk avstand til resten av familien har noen ytret at Pteruthius bør plasseres i sin egen familie, men dette savner i øyeblikket generell aksept.
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Brewer et al. (2017).[1] Alle norske navn følger Norsk navnekomité for fugl (NNKF) og er i henhold til Syvertsen et al. (2008),[4] med unntak for navn gitt i parentes. Disse har fortsatt ikke fått avklart sitt norske navn og må derfor kun betraktes som beskrivende uttrykk.
Vireofamilien (Vireonidae) er en gruppe spurvefugler som består av 64 arter (222 taxa) for delt i åtte slekter. Artene er utbredt i både Amerika og Asia.
Multimedia w Wikimedia Commons Wireonkowate[2] (Vireonidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca około pięćdziesięciu gatunków. Występują wyłącznie w Nowym Świecie[3]. Ubarwione są przeważnie w różnych kombinacjach zieleni i żółci, pokrojem przypominają lasówki, mają jednakże grubsze dzioby.
Do rodziny zaliczane są następujące rodzaje[2][4]:
Wireonkowate (Vireonidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca około pięćdziesięciu gatunków. Występują wyłącznie w Nowym Świecie. Ubarwione są przeważnie w różnych kombinacjach zieleni i żółci, pokrojem przypominają lasówki, mają jednakże grubsze dzioby.
Vireonidae é uma família de aves passeriformes pertencentes à subordem Passeri.[1]
Vireonidae é uma família de aves passeriformes pertencentes à subordem Passeri.
Vireor (Vireonidae) är en familj av små till mellanstora tättingar som lever i Amerika.
Familjen Vireonidae tros vara besläktade med kråkfåglar (Corvidae) och törnskator (Laniidae). Biokemiska studier har identifierat två släkten, Pteruthius och Erpornis som kan vara asiatiska medlemmar av familjen.[1]. Trots iakttagelser som visar vireoliknande beteenden hos Pteruthius var det få som räknade med den biogeografiska osannolikheten att finna nära släktingar till vireo i Asien.
Familjen brukar, kanske felaktigt, delas upp i de fyra släktena Vireo, Hylophilus, Cyclarhis och Vireolanius. Preliminära genetiska studier, av Johnson et al. (1988), visar på stora genetiska avstånd mellan olika klader av arter inom släktena Vireo och Hylophilus av liknande storleksskillnader som resulterat i uppdelningen av släktena Cyclarhis och Vireolanius. Vidare kan några arter som nu förs till Vireo och Hylophilus vara närmare släkt med Vireolanius än till övriga arter i det egna släktet.[2] En mer ingående studie kan visa på att den familjen Vireonidae är betydligt mer komplicerad på både släkt- och artnivå.
De flesta arterna lever i Mellanamerika och norra Sydamerika. Tretton arter av släktet Vireo häckar längre norrut, i USA och Kanada och av dessa är det bara Huttons vireo som inte är flyttfågel. Vireor flyger sällan längre sträckor förutom under flyttningen.[3]. Deras häckningsbiotop utgörs av olika typer av skogsmiljöer, där olika arter föredrar olika habit som trädkronor, undervegetation eller mangroveträsk.[4]
De arter som är stannfåglar uppträder i par eller familjegrupper som försvarar sitt revir hela livet, förutom Huttons vireo som sällar sig till blandflockar under vintern. De flesta flyttfåglarna försvarar vinterreviret mot artfränder. Undantagen är komplexet bestående av rödögd vireo, gulgrön vireo, mustaschvireo och yucatanvireo som istället övervintrar i mindre omkringflygande flockar utan specifikt revir.[3]
Arterna inom familjen har vanligtvis en matt, grönfärgad fjäderdräkt. De små arterna påminner morfologikt om grönsångare men har kraftigare näbb. Storleken och vikten varierar från 10 centimeter och 8 gram till 17 centimeter och 40 gram.[4]
Merparten av arternas hanar är ihärdiga sångare. Hos de karibiska arterna är sången vanligtvis ganska enkel och monoton medan sången hos Chocóvireo (Vireo masteri) och arterna inom släktet Vireolanius anses vara de mest komplexa och välljudande.[5]
Huvudfödan består av insekter och andra leddjur men de äter även frukt. De plockar sitt byte från löv och grenverk men arterna inom släktet Vireo fångar även flygande insekter, och grå vireo (Vireo vicinior) tar fem procent av sin föda från marken.[5]
Bokonstruktionen och häckningsbeteende hos merparten av de tropiska arterna är okända. Alla bon som har observerats är kupolformade och hänger från grenverket och hos dessa genomförs ruvningen främst av honan förutom hos rödögd vireo.[5]
Wikimedia Commons har media som rör Vireor.
Розміри тіла в межах 10 — 18 сантиметрів. Усі віреонові мають міцні ноги, не менш міцний дзьоб і мають однаковий тип розфарбовування, в якому переважають зеленувато-бурі і брудно-жовті тони. Дзьоб трохи коротший за голову, сильний, прямий; верхня частина дзьоба злегка зігнута донизу і утворює на кінці невеликий гачок. Ніздрі щілиновидні. Щетини в кутах рота не розвинені. Ноги сильні. Цівка спереду покрита поперечними щитками, що не зливаються. Основні фаланги спрямованих вперед пальців іноді більш менш зливаються один з одним. Крила короткі, тупі. Хвіст середньої довжини. Оперення м'яке. Забарвлення самців і самиць більш менш схоже; молоді тьмяніші. У році одне линяння.
Населяють ліси різних типів і зарості кущів на рівнинах і в горах. Багато видів хороші співаки; пісня типу свистка. Чашоподібне, з глибоким лотком, відкрите згори гніздо підвішується до горизонтальної розвилки гілки дерева або куща. Яйця з більш менш розвиненим крапом. У помірних широтах в кладці 3-5, в тропіках 2-3 яйця. У різних видів міра участі самця в спорудженні гнізда і насиджуванні варіює; у деяких видів самці іноді співають, обігріваючи яйця. Інкубація 11-13 днів. Годують пташенят обидва партнери. Пташенята вилітають з гнізда у віці 11-15 днів. Дорослі птахи продовжують годувати пташенят ще 3-4 тижні. Поза сезоном розмноження тримаються поодинці або дрібними групами. У помірних широтах перелітні, в тропіках — осілі або кочівні. Годуються переважно в кронах, скльовуючи з гілок і листя різноманітних безхребетних (комахи і їх личинки, павуки, слимаки і т. ін.), їдять дрібні м'які плоди.
Родина включає 57 видів у 6 родах:
Залишки двох видів, що нині живуть, в межах сучасного ареалу знайдені у верхньоплейстоценових відкладеннях. Вірогідний центр виникнення — Північна Америка.
Це незавершена стаття з орнітології.Vireonidae là một họ chim trong bộ Passeriformes[1].
"Vireo" là một từ trong tiếng Latin để chỉ một loại chim di trú có bộ lông màu xanh lục, có lẽ là vàng anh mái (Oriolus oriolus), nhưng cũng có thể là sẻ thông châu Âu (Chloris chloris).[2][3]
Chúng có bộ lông xỉn màu điển hình và có ánh xanh lục,các loài nhỏ hơn trông tương tự như chích Tân thế giới ngoại trừ chúng có mỏ nặng hơn. Kích thước các loài này trong khoảng từ 10 cm và 8 g, cho tới có kích thước 17 cm và 40 g.[4]
Ban đầu họ này chứa 4 chi là Vireo, Hylophilus, Vireolanius và Cyclarhis. Tuy nhiên, từ năm 2002 người ta đã nhận thấy loài khướu mào bụng trắng (danh pháp chính thức khi đó là Yuhina zantholeuca) có quan hệ họ hàng gần với Vireonidae chứ không phải là thành viên của họ Timaliidae[5][6][7][8], vì thế nó được chuyển sang họ này với danh pháp lấy theo chi mới được phục hồi là Erpornis để trở thành Erpornis zantholeuca.
Năm 2007, người ta lại nhận thấy rằng các loài khướu mỏ quặp (Pteruthius) cũng không thuộc họ Timaliidae mà có quan hệ gần với Vireonidae (đã bao gồm cả Erpornis)[7][8], vì thế nó cũng được chuyển sang họ này. Nhưng phân tích di truyền năm 2016 cho thấy sự phân tỏa của nó ra khỏi phần còn lại của Vireonidae là khá dài lâu (khoảng 23 triệu năm trước), vì thế tốt nhất nên coi nó là một họ riêng biệt (Pteruthiidae?) có quan hệ chị-em với Vireonidae.[9]
Năm 2014, David L. Slager và ctv nhận thấy họ Vireonidae mới này là đơn ngành, phù hợp với giả thuyết sự xâm chiếm duy nhất của tổ tiên gốc châu Á vào Tân thế giới. Các chi Cyclarhis và Vireolanius là đơn ngành và rẽ ra sớm khỏi phần còn lại của họ Vireonidae, nhưng Hylophilus là đa ngành, cụ thể H. sclateri thuộc về chi Vireo, gần với nhánh Melodivireo và với danh pháp hiện nay là Vireo sclateri[10][11]. Các tác giả đã chia tách Hylophilus bằng việc giữ lại phần lõi của Hylophilus (loài điển hình H. poicilotis), phục hồi chi Pachysylvia (loài điển hình H. decurtatus = Pachysylvia decurtata) và mô tả chi mới Tunchiornis (loài điển hình Tunchiornis ochraceiceps)
Tự bản thân chi Vireo bao gồm bốn nhánh có độ hỗ trợ tốt là Melodivireo (5 loài), Vireosylva (6 loài), Lanivireo (9 loài) và Vireo (14 loài). Chúng cũng có tiềm năng để trở thành các chi độc lập. Loài có vị trí không chắc chắn (Vireo hypochryseus) có quan hệ gần với Pachysylvia và hiện nay có danh pháp Pachysylvia hypochrysea.
Nếu tách Pteruthius ra khỏi họ này thì họ chứa 57 loài trong 7 chi, trong đó chi Erpornis với 1 loài là chim Cựu thế giới (Đông Á, Nam Á và Đông Nam Á), còn lại đều là chim Tân thế giới.
Cây phát sinh chủng loài dưới đây vẽ theo Battey (2014), Reddy & Cracraft (2007), Reddy (2008), Slager et al. (2014), Slager & Klicka (2014b).[7][8][10][11][12]
Vireonidae
Vireonidae là một họ chim trong bộ Passeriformes.
"Vireo" là một từ trong tiếng Latin để chỉ một loại chim di trú có bộ lông màu xanh lục, có lẽ là vàng anh mái (Oriolus oriolus), nhưng cũng có thể là sẻ thông châu Âu (Chloris chloris).
Chúng có bộ lông xỉn màu điển hình và có ánh xanh lục,các loài nhỏ hơn trông tương tự như chích Tân thế giới ngoại trừ chúng có mỏ nặng hơn. Kích thước các loài này trong khoảng từ 10 cm và 8 g, cho tới có kích thước 17 cm và 40 g.
_area.svg)
Виреоновые[1] (лат. Vireonidae) — семейство птиц из отряда воробьинообразных.
Мелкие (длиной 10—18 см) кустарниковые и лесные птицы, но с крепкими лапками и крепким клювом. Окраска оперения в основном зеленовато-бурая сверху и желтоватая или белая снизу. Полового диморфизма нет. Внешним обликом одни виды напоминают славок, другие — сорокопутов. Питаются в основном насекомыми, некоторые — фруктами. Строят висячие чашевидные гнёзда на горизонтальных ветвях. В кладке 2—5 яиц.
Виреоновые входят в группу воробьиных Нового Света, у них 10 первостепенных маховых (у всех воробьиных Старого Света маховых 9). Распространены виреоновые преимущественно в Северной и Центральной Америке. Много их на островах Вест-Индии.
На июнь 2018 года в семейство включают 6 родов и 63 вида[2]:
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. 
Виреоновые (лат. Vireonidae) — семейство птиц из отряда воробьинообразных.
モズモドキ科（Vireonidae）は、鳥綱スズメ目に属する科。
上面が緑色の羽毛で覆われる種が多い。嘴は大型で、頑丈。
森林に生息する。
食性は雑食で、昆虫、クモを食べるが、果実も食べる。主に樹上で昆虫を捕食する。
繁殖形態は卵生。樹上に雌雄で営巣する種が多い。植物の葉や樹皮、クモの糸でお椀状の巣を作り、卵を産む。多くの種で雌雄交代で抱卵し、育雛は雌雄共に行う。
開発による生息地の破壊、開発により生息数が増加しているコウウチョウの托卵により生息数が減少している種もいる。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
비레오새류(sittellas)는 참새목 비레오새과(Vireonidae)에 속하는 조류의 총칭이다. 몸길이는 10~18cm이며, 주로 신대륙에 제한적으로 분포한다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 까마귀하목의 계통 분류이다.[1]
까마귀하목Mohouidae
꾀꼬리상과채찍새과
Eulacestomidae
_area.svg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(8079391074).jpg)
_(6499240363).jpg)
.jpg)
