Paradysvoëls (familie Paradisaeidae) is kleurvolle voëls wat in die tropiese reënwoude van Nieu-Guinee en sommige omliggende eilande voorkom. Veral die mannetjies het opvallende siervere. Kenmerkend vir die voëls is dat mannetjies tydens die balts ’n gebied afbaken waarop hulle pronk.
Ereboogvoëls word ook hier behandel, hoewel daar meningsverskil bestaan oor of hulle aan paradysvoëls verwant is, al dan nie. Die voëls is baie valer as paradysvoëls, maar die mannetjies baken ook tydens die balts 'n eie gebied af. Daarby bou baie spesies ook ’n struktuur, die sogenaamde ereboog, waarmee hulle die wyfies lok. Paradysvoëls (familie Paradisaeidae) is boombewoners wat in sekere tropiese reënwoude voorkom. Hulle het waarskynlik in Nieu-Guinee ontstaan en van daar na die Molukke, die Aroe-eilande, ander naburige eilande en Noordoos-Australië versprei.
Die mannetjies se verekleed is gewoonlik helderkleurig en skitter, wat klaarblyklik baie aantreklik vir die valer wyfies is. By bale spesies pronk meer as een mannetjie om dieselfde wyfie, maar elke mannetjie baken sy eie baltsgebied af en verdedig dit fel teen indringers. Paradysvoëls vorm nie pare nie. Die wyfie moet alleen die koepelvormige nes bou, broei en die kleintjies versorg. Enkele spesies bou geen neste nie, maar lê die twee tot drie eiers in 'n gat in 'n boom.
Die voedsel bestaan uit vrugte en insekte en die groter spesies vang soms 'n muis of 'n ander klein voel. Paradysvoëls roep met 'n onwelluidende gekras. In Europa was aanvanklik net die (soms opgestopte) huide van paradysvoëls bekend. Die eerste vere is in 1522 deur Magellaan, die eerste mens wat om die wêreld gereis het, na Europa gebring. Omdat die pote nie meer aan die huide was nie, het die mense geglo dat die voëls glad nie pote het nie. Daar is geglo dat hulle in die paradys teel en nooit aarde toe kom nie. Hul enigste voedsel sou hemelse dou wees en die wyfie sou haar eiers op die mannetjie se rug lê en daar uitbroei. Lewende paradysvoëls is eers in 1824 deur die Blankes ontdek en die mite omtrent die voëls is toe vir goed die nek ingeslaan.
Die vere het egter steeds gewild gebly as versierings vir vrouehoede. In 1924 is die jag op paradysvoëls aan bande gelê. Amptelik mag net die inheemse bevolking die voëls sonder toestemming jag indien hulle die vere nodig het vir hulle tradisionele kostuums. Teenswoordig is die jag met behulp van ingevoerde gewere baie vergemaklik, en die kostuums wat by tradisionele rituele gedra word, het ter wille van die toerisme ook al hoe veelkleuriger geword.
Van die 40 spesies is die groot paradysvoël (Paradisaea apoda) die bekendste. Sy wetenskaplike naam (apoda = "pootlose") dateer nog uit die tyd van die pootlose huide. Op die Aroe-eilande kom 'n besonder veelkleurige subspesie, Paradisaea apoda apoda, voor. Die mannetjie het 'n groen keel, geel kop, swart bors, roesbruin pens en vlerke en geel flankvere wat soos 'n sluier afhang. Raggi se groot paradysvoël (Paradisaea apoda raggiana) het rooi flankvere.
Die mannetjies pronk in groepe van 10 tot 20, waaronder soms ook enkele jong mannetjies wie se verekleed nog nie ten volle ontwikkel is nie. Die wyfies kyk net toe. Die balts begin teen sonsopkoms met 'n harde geroep. Die voëls vlieg heen en weer met regopstaande vere, sodat die siervere voortdurend duidelik vertoon. Hierdie vlieëry eindig wanneer die son heeltemal opgekom het. Die klein paradysvoël (Paradisaea minor) en Wilhelm se paradysvoël (Paradisaea guilielmi) hang tydens die balts onderstebo aan 'n tak.
Hoewel die mannetjies en wyfies van dieselfde spesie mekaar. duidelik aan die kleure van die siervere kan herken, ontstaan kruising wel. Dit gebeur dikwels dat ’n koningsparadysvoël (Cicinnurus regius) met 'n pragparadysvoël (Diphyllodes magnificus) paar. Die resultaat is 'n voël met die groen bors van die pragparadysvoël en die rooi rug van die koningsparadysvoël. Die wimpeldraer of Albert se paradysvoël (Pteridophora alberti) het twee lang vere aan sy kop. Die vere kan tot 45 cm lank word, en het aan die een kant 30 tot 40 blou en rooi veertjies wat soos vlaggies lyk.
Die wyfies het net een paar onopvallende oorvere. Die twaalfdraadparadysvoël (Seleucidis melanoleuca) en die skermparadysvoël (Lophorina superba) het onderskeidelik 'n blou en swart kraag wat hulle tydens die balts oprig. Die skermparadysvoël lig ook sy groenblou borsvere op en sper sy bek wyd oop sodat die geel binnekant daarvan sterk kontrasteer teen die groen kop. Die sikkelsnawels (genus Epimachus) het hul naam te danke aan hul lang, geboë snawels.
Die Meyers-sikkelsnawel (Epimachus meyeri) het 'n paar vals vlerke wat normaalweg deur die egte vlerke bedek word, maar tydens die balts gesprei word. Paradyseksters (genus Astrapia) is woudbewoners met 'n lang stert. Hulle is verwant aan die geweervoëls (genus Ptiloris), die enigste paradysvoëls wat tot in Noordoos-Australië voorkom.
Ereboogvoëls (soms prieelvoëls genoem) word volgens sommige deskundiges onder 'n eie familie (Ptilonorhynchidae) geklassifiseer, terwyl ander hulle as 'n subfamilie (Ptilonorhynehinae) van die paradysvoëls beskou. Laas- genoemde mening berus op ooreenkomste in die baltsgedrag. Die mannetjies balts ook elk op ’n eie, afgebakende gebied. Die aandag van die wyfies word egter nie deur die vorm en kleur van die vere getrek nie, maar deur ’n spesiale bousel of struktuur, die sogenaamde ereboog of prieel.
Die vorm daarvan verskil van spesie tot spesie. Uit 'n evolusionêre oogpunt is dit 'n verbetering aangesien die voëls nie meer die gevaar loop om deur hul helderkleurigheid te opvallend vir hul vyande te wees nie. Daar kan dus aanvaar word dat die gedrag 'n hoër graad van ontwikkeling verteenwoordig as die besit van siervere, en dat ereboogvoëls afstam van 'n groep paradysvoëls wat hul siervere verloor het. Dit is in elk geval 'n feit dat hoe mooier die ereboog is wat deur ’n spesie gebou word, hoe valer is die voëls self.
Die verspreidingsgebied van ereboogvoëls stem min of meer ooreen met die van paradysvoëls, en daar is ook min verskil in hul voedselvoorkeure. Die ereboogbougedrag is nie by alle spesies ewe sterk ontwikkel nie. Die 3 spesies katvoëls (genus Ailuroedus) bou glad geen prieel nie, maar verdedig 'n baltsgebied. Die tandbekereboogvoël (Scenopoeetes dentirostris) krap ’n stukkie grond skoon, versier dit met blare en slakkehuisies en maak dan 'n muurtjie van stukkies hout daarom.
Derglike ereboë word ook deur die voëls van die genus Archboldia gebou. Van die bruinerige tuiniervoëls (genus Amblyornis) is vier spesies bekend. Die mannetjies maak 'n prieel van stokkies rondom 'n jong boompie en by 2 spesies word dit verder versier met vrugte, stukkies houtskool en dooie insekte.
Die satynvoëls (Ptilonorhynchus violaceus) het 'n gemeenskaplike pronkgrond waarop elke mannetjie sy eie plek het. Die ereboog word van takkies gebou, met plantsappe geverf en met skulpe, blomme blare en dooie insekte versier. Die wyfie word na die bousel gelok en die paring vind daarbinne plaas. Na ’n paar dae trek die wyfie egter weer uit om 'n eie nes te bou en haar kleintjies alleen groot te maak.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Paradysvoël
Paradysvoëls (familie Paradisaeidae) is kleurvolle voëls wat in die tropiese reënwoude van Nieu-Guinee en sommige omliggende eilande voorkom. Veral die mannetjies het opvallende siervere. Kenmerkend vir die voëls is dat mannetjies tydens die balts ’n gebied afbaken waarop hulle pronk.
Ereboogvoëls word ook hier behandel, hoewel daar meningsverskil bestaan oor of hulle aan paradysvoëls verwant is, al dan nie. Die voëls is baie valer as paradysvoëls, maar die mannetjies baken ook tydens die balts 'n eie gebied af. Daarby bou baie spesies ook ’n struktuur, die sogenaamde ereboog, waarmee hulle die wyfies lok. Paradysvoëls (familie Paradisaeidae) is boombewoners wat in sekere tropiese reënwoude voorkom. Hulle het waarskynlik in Nieu-Guinee ontstaan en van daar na die Molukke, die Aroe-eilande, ander naburige eilande en Noordoos-Australië versprei.
Die mannetjies se verekleed is gewoonlik helderkleurig en skitter, wat klaarblyklik baie aantreklik vir die valer wyfies is. By bale spesies pronk meer as een mannetjie om dieselfde wyfie, maar elke mannetjie baken sy eie baltsgebied af en verdedig dit fel teen indringers. Paradysvoëls vorm nie pare nie. Die wyfie moet alleen die koepelvormige nes bou, broei en die kleintjies versorg. Enkele spesies bou geen neste nie, maar lê die twee tot drie eiers in 'n gat in 'n boom.
Die voedsel bestaan uit vrugte en insekte en die groter spesies vang soms 'n muis of 'n ander klein voel. Paradysvoëls roep met 'n onwelluidende gekras. In Europa was aanvanklik net die (soms opgestopte) huide van paradysvoëls bekend. Die eerste vere is in 1522 deur Magellaan, die eerste mens wat om die wêreld gereis het, na Europa gebring. Omdat die pote nie meer aan die huide was nie, het die mense geglo dat die voëls glad nie pote het nie. Daar is geglo dat hulle in die paradys teel en nooit aarde toe kom nie. Hul enigste voedsel sou hemelse dou wees en die wyfie sou haar eiers op die mannetjie se rug lê en daar uitbroei. Lewende paradysvoëls is eers in 1824 deur die Blankes ontdek en die mite omtrent die voëls is toe vir goed die nek ingeslaan.
Die vere het egter steeds gewild gebly as versierings vir vrouehoede. In 1924 is die jag op paradysvoëls aan bande gelê. Amptelik mag net die inheemse bevolking die voëls sonder toestemming jag indien hulle die vere nodig het vir hulle tradisionele kostuums. Teenswoordig is die jag met behulp van ingevoerde gewere baie vergemaklik, en die kostuums wat by tradisionele rituele gedra word, het ter wille van die toerisme ook al hoe veelkleuriger geword.
Les aves del paraísu (Paradisaeidae) son una familia d'aves del orde Passeriformes, que se distribúin por Oceanía. Entiende unos cuarenta especies. La mayoría de les especies atópase en Nueva Guinea, y de fechu una ave del paraísu apaez na bandera de Papúa Nueva Guinea. N'ocasiones considerar dientro de Corvidae.[ensin referencies] Munches especies d'aves del paraísu son conocíes polos estravagantes plumaxes nupciales de los machos.
.
Les aves del paraísu (Paradisaeidae) son una familia d'aves del orde Passeriformes, que se distribúin por Oceanía. Entiende unos cuarenta especies. La mayoría de les especies atópase en Nueva Guinea, y de fechu una ave del paraísu apaez na bandera de Papúa Nueva Guinea. N'ocasiones considerar dientro de Corvidae.[ensin referencies] Munches especies d'aves del paraísu son conocíes polos estravagantes plumaxes nupciales de los machos.
Cənnət quşu, (Passeriformes) dəstəsindən bir quş növü.
Böyük Coğrafi Kəşflər dövründə Avropa səyyahları bu quşlara çox maraq göstərirdilər. Belə hesab olunurdu ki, bu quşlar yerə enmir və həyatlarının havada keçirirlər. Odur ki, tacirlər bu əfsanələrdən gəlir almaq üçün bu quşların qıçlarını qoparırdılar. Cənnət quşları Yeni Qvineyada və Avstraliyada yaşayırlar. Cənnət quşu Papua Yeni Qvineyanın milli simvoludur və ölkənin bayrağı üzərində yerləşir. [1]
Quş ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. 
Ur pennad Evn Baradoz (steredeg) zo ivez.
Evned ar baradoz[1] eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Paradisaeidae, termenet e 1825 gant al loenoniour iwerzhonat Nicholas Aylward Vigors (1785-1840)[2].
An darn vrasañ anezho a vev e Ginea Nevez.
Diouzh Doare 8.1 an IOC World Bird List [3] ez a c'hwezek genad d'ober ar c'herentiad hiziv an deiz.
Setu-i amañ, renket diouzh an urzh filogenetek (U. f.).
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Els ocells dels paradís són un grup d'aus de l'ordre dels passeriformes, agrupats en la família dels paradiseids (Paradisaeidae). Aquest grup està integrat per quaranta espècies que viuen al voltant de Nova Guinea. Els mascles adults de les espècies d'aquesta família són famosos pels brillants colors dels seus plomatges. La classificació del IOC li dóna a aquest taxó categoria de família, però altres classificacions (en particular la de Sibley-Alquist) l'inclou a la família dels còrvids (Corvidae), com la tribu Paradisaeini. Els gèneres Cnemophilus, Loboparadisea, Macgregoria i Melampitta, que tradicionalment eren inclosos a aquest tàxon, són classificats pel Congrés Ornitològic Internacional en altres.
Són ocells propis de Nova Guinea i illes properes, com les illes de l'Estret de Torres. Quatre espècies habiten a l'est d'Austràlia i dos a les Moluques. Viuen en zones de selva tropical, boscos humits i pantans a l'oest de la línia de Wallace. Només unes poques espècies viuen en hàbitats més oberts.
La majoria de les espècies són frugívores, encara que les dels gènere Ptiloris i Epimachus són bàsicament insectívores. En la majoria dels boscos del món, els agents principals en la tasca de dispersió de llavors, són els mamífers, però a Nova Guinea són els paradiseids els que exerceixen aquest paper.
Durant el període nupcial, en la majoria de les espècies, els mascles marquen zones per fer complicades parades. Altres espècies com les dels gèneres Cicinnurus i Parotia desenvolupin cerimonials elaborats a base de danses i cants. Les espècies amb dimorfisme sexual són polígames, mentre que les que no el presenten són principalment monògames.
La hibridació és comú a les espècies polígames, cosa que fa pensar que aquestes espècies estan molt a prop les unes de les altres, tot i que són ubicades a diferents gèneres pels taxonomistes.
Aquests ocells fan els seus nius amb materials solts, com ara fulles i falgueres que solen col·locar en la forquilla d'una branca. Algunes espècies fan nius coberts. El nombre d'ous produïts en la majoria de les espècies no és conegut. Es coneix però, que les espècies més grans, gairebé sempre ponen un ou i les menors dos o inclús tres. Els ous són covats 16 - 22 dies i els pollets abandonen el niu als 16 - 30 dies.
S'inclouen en aquesta família 16 gèneres amb 40 espècies:
Els ocells dels paradís són un grup d'aus de l'ordre dels passeriformes, agrupats en la família dels paradiseids (Paradisaeidae). Aquest grup està integrat per quaranta espècies que viuen al voltant de Nova Guinea. Els mascles adults de les espècies d'aquesta família són famosos pels brillants colors dels seus plomatges. La classificació del IOC li dóna a aquest taxó categoria de família, però altres classificacions (en particular la de Sibley-Alquist) l'inclou a la família dels còrvids (Corvidae), com la tribu Paradisaeini. Els gèneres Cnemophilus, Loboparadisea, Macgregoria i Melampitta, que tradicionalment eren inclosos a aquest tàxon, són classificats pel Congrés Ornitològic Internacional en altres.
Adar y teulu Paradisaeidae yw Adar paradwys, yn yr urdd Passeriformes. Mae'r mwyafrif o rywogaethau'r teulu yn byw ar ynys Gini Newydd, gydag ychydig yn Ynysoedd Molwca a dwyrain Awstralia.
Rhestr Wicidata:
teulu enw tacson delwedd Aderyn paradwys bach Paradisaea minor Aderyn paradwys glas Paradisaea rudolphi
.jpg)
Adar y teulu Paradisaeidae yw Adar paradwys, yn yr urdd Passeriformes. Mae'r mwyafrif o rywogaethau'r teulu yn byw ar ynys Gini Newydd, gydag ychydig yn Ynysoedd Molwca a dwyrain Awstralia.
Rajkovití (Paradisaeidae) je čeleď pěvců z Nové Guiney, která zahrnuje celkem 43 druhů. Jednotný popis čeledi není možný, jelikož sem patří mnoho druhů rajek, které se od sebe často velmi liší, jak tvarem a velikostí těla, zbarvením, délkou peří samců a samic, způsobem hnízdění nebo potravními návyky. Dle příbuznosti druhů jsou rajkám nejblíže lemčíci, přičemž nejpravděpodobnějšími předky těchto dvou čeledí jsou krkavcovití. Poměrně nedávný vznik čeledi rajkovitých naznačuje i v přírodě relativně častý výskyt mezidruhových kříženců. Většina druhů není ohrožená.
Rajky pocházejí z Nové Guiney, kterou většina stále obývá. Obývají tropické deštné pralesy, horské lesy a některé žijí na savanách nebo v mangrových džunglích na pobřeží. Některé druhy se vyskytují na poloostrově Cape York, na Aruských ostrovech a na Molukách.[1]
Potravu rajek tvoří plody tropických stromů, pupeny, květy, listy a nektar. Tuto stravu doplňují hmyzem, některé druhy nepohrdnou ani drobnými larvami, plazy a savci. Jiné druhy mají velmi specifické požadavky a jejich potravu tvoří jen několik málo rostlin a plodů.[1]
Také způsob rozmnožování rajek je u různých rodů odlišný. Nejpestřeji zbarvené druhy jsou polygamní. Samec se páří s co nejvíce samicemi, o potomstvo se ale dále nestará. Samice sama staví hnízdo, inkubuje a stará se o mláďata.
Sedm monogamních druhů rajek (obě pohlaví jsou zbarvena nenápadně) staví hnízda a pečuje o mláďata společně.
Hnízda většiny druhů jsou umístěna v korunách stromů, jsou miskovitého tvaru, spletená z větviček. Hnízdo rajky velké je podobné hnízdu havrana. Jsou však i druhy hnízdící v dutinách stromů.
Pohlavní dospělost samic většiny druhů je až ve třech letech, u samců ještě později. Většinou musí pět až sedm let čekat a zdržovat se v okolí tokanišť, než začnou starším, lépe zabarveným samcům konkurovat. Snůška čítá jedno až dvě, vzácně tři vejce. Doba inkubace je 17 až 21 dní a délka odchovu mláďat pak 17 až 30 dnů. U samotářsky žijících rajek se relativně často stává, že samička připravená k hnízdění nenajde včas ve svém okolí samce stejného druhu a spáří se se samcem jiného druhu. Tok samců rajek patří k divům přírody. Samci se shromažďují na tokaništích, kde předvádějí své pěvecké a taneční dovednosti. Některé druhy dokážou vydávat velmi podivné zvuky.[1]
Na přelomu 19. a 20. století byly do Evropy přivezeny tisíce kožek z Nové Guiney. Peří rajek se stalo módním hitem a nezbytným doplňkem dámských klobouků. Drastický pokles zapříčinil roku 1924 vypsání zákazu lovu. Kožky rajek se k nám dostávaly bez nohou, proto si lidé dříve mysleli, že rajky nikdy nohy neměly. Říkávalo a říká se jim dodnes rajky, protože podle vzhledu peří prý pocházely z ráje.
První odchov v zajetí se podařil až v roce 1957. V současné době jsou rajky v zoologických zahradách a ptačích parcích chovány jen výjimečně. Větší kolekce jsou v několika málo zařízeních v Indonésii a Malajsii. Některé druhy se zde daří i odchovávat, nejsnáze asi rajky rodu Paradisea, které se svými potravními návyky a chováním přibližují krkavcovitým. S podobnými výsledky se můžeme setkat i u několika málo chovatelů v USA. V Evropě jsou údajně chovány tři nebo čtyři druhy rajek. Úspěšného odchovu zde však dosud nebylo dosaženo. Kromě několika soukromých chovatelů ve Švýcarsku, Francii a Španělsku. Na našem území v bývalé ČSSR bylo možné spatřit rajku naposledy v sedmdesátých letech minulého století. Jednalo se o samečka rajky malé v pražské Zoo.[1]
Rajkovití (Paradisaeidae) je čeleď pěvců z Nové Guiney, která zahrnuje celkem 43 druhů. Jednotný popis čeledi není možný, jelikož sem patří mnoho druhů rajek, které se od sebe často velmi liší, jak tvarem a velikostí těla, zbarvením, délkou peří samců a samic, způsobem hnízdění nebo potravními návyky. Dle příbuznosti druhů jsou rajkám nejblíže lemčíci, přičemž nejpravděpodobnějšími předky těchto dvou čeledí jsou krkavcovití. Poměrně nedávný vznik čeledi rajkovitých naznačuje i v přírodě relativně častý výskyt mezidruhových kříženců. Většina druhů není ohrožená.
Paradisfugle (Paradisaeidae) er en familie af spurvefugle. De er temmelig nært beslægtet med kragefuglene, men findes kun i skovklædt højland på f.eks Molukkerne, Ny Guinea og i det nordøstlige Australien. Paradisfuglene er kendt for deres spektakulære og farverige fjerdragt. Papua Ny Guineas flag prydes af raggiana-paradisfuglen. Nogle arter af paradisfugle er truede grundet de eftertragtede fjer.
Der findes omkring 40 arter af paradisfugle, fordelt på 15 slægter. Familien menes at tilhøre samme udviklingslinje som f.eks. kragefuglene, nemlig parvordnen Corvida.[1][2]
Tre arter kaldes nu i stedet silkefugle, nemlig gulbuget silkefugl (Loboparadisea sericea), blåsort silkefugl (Cnemophilus loriae) og sortbrystet silkefugl (Cnemophilus macgregorii). Desuden har arten orangelappet honningæder (Macgregoria pulchra) tidligere tilhørt paradisfuglenes, men placeres nu blandt honningædere. Placeringen af lille melampitta (Melampitta lugubris) og stor melampitta (Melampitta gigantea) er usikker (eller på latin: incertae sedis).
Paradisfugle (Paradisaeidae) er en familie af spurvefugle. De er temmelig nært beslægtet med kragefuglene, men findes kun i skovklædt højland på f.eks Molukkerne, Ny Guinea og i det nordøstlige Australien. Paradisfuglene er kendt for deres spektakulære og farverige fjerdragt. Papua Ny Guineas flag prydes af raggiana-paradisfuglen. Nogle arter af paradisfugle er truede grundet de eftertragtede fjer.
Die Paradiesvögel (Paradisaeidae) sind eine Vogelfamilie, die zur Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes), Unterordnung Singvögel (Passeres) gehört. Sie erreichen ein Gewicht zwischen 60 und 440 Gramm und ohne die verlängerten mittleren Steuerfedern eine Körperlänge zwischen 16 und 43 Zentimeter. Bei einer Reihe von Arten haben Teile des Gefieders bei den Männchen eine auffällig andere Federstruktur und sind stark verlängert. Das gilt insbesondere für Teile des Schwanzgefieders. Inklusive dieser häufig drahtartig verlängerten Schwanzfedern erreichen Paradiesvögel eine Körperlänge von über einem Meter. Der Geschlechtsdimorphismus ist vor allem bei den Arten, die nicht in einer monogamen Paarbeziehung leben, sehr ausgeprägt. Die Männchen haben ein teils sehr farbenprächtiges Gefieder, während bei den Weibchen gedeckte bräunliche Gefiedertöne dominieren. Paradiesvögel sind langlebige Vögel. Bei den Männchen zeigt sich das adulte Gefieder erst nach mehreren Jahren. In Gefangenschaftshaltung haben sie ein Alter bis zu 33 Jahren erreicht.
Neuguinea ist der Verbreitungsschwerpunkt dieser Familie. Diesem Umstand verdankt Neuguinea den Beinamen „Insel der Paradiesvögel“. Sie kommen darüber hinaus auch im äußersten Norden der Regenwälder Australiens, einigen Inseln der Molukken und vor der Küste Neuguineas liegenden Inselgruppen vor. Viele Arten der Paradiesvögel leben in unzugänglichen Gebirgszügen und sind bislang wenig erforscht. Einige Arten wurden erst im 21. Jahrhundert erstmals fotografiert und gefilmt. Es wird außerdem für möglich gehalten, dass es noch Arten gibt, die bislang nicht wissenschaftlich beschrieben wurden.[1]
Die meisten Arten der Paradiesvögel werden als nicht gefährdet eingestuft. Blauparadiesvogel, Breitschwanz-Paradieshopf und der Lavendel-Paradiesvogel, ein Inselendemit, dessen Verbreitung auf die Inseln Normanby und Fergusson im Südosten Neuguineas begrenzt ist, werden als gefährdet (vulnerable) eingestuft.[2][3]
Die Paradiesvögel teilen sich in zwei Unterfamilien mit sehr unterschiedlichem Aussehen. In beiden Unterfamilien ist das Weibchen kleiner als das Männchen. Gemessen an der Flügellänge ist dieser Größenunterschied am ausgeprägtesten beim Prachtparadiesvogel, bei dem die durchschnittliche Flügellänge lediglich 81 % der Flügellänge des Männchens beträgt. Alle Arten mit Geschlechtsdimorphismus sind polygyn, allerdings gibt es Polygamie auch bei Arten, bei denen kein Geschlechtsdimorphismus vorkommt.[4] Allen Arten gemeinsam ist, dass sie zehn Armschwingen und 12 Steuerfedern haben. Die meisten Arten haben außerdem an der Schnabelbasis kleine, nach vorne gerichtete Federn, die die Nasenlöcher bedecken.[5]
Die Arten der Unterfamilie Phonygamminae unterscheiden sich von den übrigen Paradiesvögeln vor allem durch ihr krähenähnliches Aussehen, das sich auch in der häufigen Verwendung von „Krähe“ in den deutschen Trivialnamen reflektiert. Ihr Gefieder ist überwiegend blauschwarz und mit einem intensiven irisierenden Glanz. Sie erreichen eine Körperlänge zwischen 34 und 43 Zentimeter und stellen mit der bis zu 440 Gramm schweren Kräuselparadieskrähe die schwerste Art unter den Paradiesvögeln.[6] Die Weibchen der Arten dieser Unterfamilie sind in der Regel geringfügig kleiner als die Männchen. Der Geschlechtsdimorphismus ist insgesamt bei ihnen nur wenig ausgeprägt – bei einigen Arten glänzt lediglich das Gefieder der Weibchen in einem leicht anderen Ton.
In der Unterfamilie der Eigentlichen Paradiesvögel ist der Größenunterschied sehr ausgeprägt. Als kleinste Art gilt der Königs-Paradiesvogel, bei dem die adulten Weibchen gelegentlich lediglich 38 Gramm wiegen und die Männchen ohne das verlängerte mittlere Steuerfederpaar eine Körperlänge von 16 Zentimeter haben.[7] Der Breitschwanz-Paradieshopf erreicht dagegen mit seinem stark verlängerten Schwanzgefieder, seinem vergleichsweise langen Hals und Schnabel eine Körperlänge von mehr als einem Meter. Sie wiegen allerdings durchschnittlich nur 227 Gramm, deutlich weniger als die Kräuselparadieskrähe.[8]
Der Geschlechtsdimorphismus ist in dieser Unterfamilie häufig sehr ausgeprägt. Die Männchen sind in der Regel deutlich farbenprächtiger als die Weibchen. Der Fadenhopf ist die Art mit dem auffälligsten Geschlechtsdimorphismus. Männchen und Weibchen teilen nahezu kein Merkmal des Gefieders.[9]
Die Männchen dieser Unterfamilie haben entweder stark kontrastierendes Gefieder oder sind samtschwarz mit einzelnen, stark irisierenden Körperpartien. So trägt beispielsweise der Große Paradiesvogel (Paradisaea apoda) neben dem gelben Rückengefieder und dem strahlend grünen Kehlbereich auffallend lange, rote Schwanzfedern. Das Männchen des kleineren Sichelschwanz-Paradiesvogels (Cicinnurus magnificus) zeichnet sich vor allem durch die namensgebende Schwanzsichel aus zwei langen Federn aus. Der Körper dieses Tieres ist ein Mosaik aus strahlendem Grün, Blau, Gelb und Rot. Die Weibchen beider Arten sind eher unauffällig braun-gelb gezeichnet. Die Strahlenparadiesvögel haben am Kopf sechs stark verlängerte Schmuckfedern, die spatelförmig auslaufen sowie ein bronzefarben glänzendes, schuppenartiges Brustgefieder. Dieses glänzende Brustgefieder findet sich auch beim Wimpelträger, dem einzigen Vertreter der Gattung Pteridophora. Er trägt an jeder Kopfseite jeweils eine stark verlängerte Kopfschmuckfeder, die mit einer Länge von bis zu 50 Zentimeter doppelt so lang ist wie seine Körperlänge. Erkennungs- und namensgebendes Merkmal dieses Paradiesvogels sind die wimpelähnlichen Strukturen an diesen Kopffedern. Etwa 40 bis 50 dieser Blättchen mit hellblauer Ober- und rotbrauner Unterseite sitzen einseitig und regelmäßig am Federschaft.[10]
Die meisten Laute, die Paradiesvögel von sich geben, sind harsch und krächzend. Sie sind wiederholt mit den Lauten von Raben und Krähen verglichen worden. Es gibt allerdings eine Reihe von Ausnahmen: Dies reicht von den hohen, leisen Rufen einiger Manukoden, den Staccato-artigen, an ein Maschinengewehrfeuer erinnernden Lauten des Schmalschwanz-Paradieshopfes bis zu den summenden Lauten des Blauparadiesvogels. Mit Ausnahme weniger monogamer Arten sind nur Rufe des Männchens zu hören.[11]
Die Manukoden-Arten und die Schall-Manucodia weisen als anatomische Besonderheit eine verlängerte Luftröhre bei den Männchen auf. Sie liegt in Schlingen über der Brustmuskulatur und direkt unter der Haut der Brust. Frith und Beehler vermuten, dass diese, für Singvögel sehr ungewöhnliche verlängerte Luftröhre die Funktion hat, die Tonhöhe der Rufe der Männchen zu senken und damit sicherzustellen, dass diese weithin vernehmbar sind.[12] Bei den Lycocorax-Arten fehlt dieses Merkmal, der Schädelbau ist jedoch ähnlich wie bei den Manukoden.[13]
Paradiesvögel sind in ihrer Verbreitung auf Australasien begrenzt. Die Mehrzahl der Arten kommt auf Neuguinea und unmittelbar an die Küsten Neuguineas angrenzenden Inseln vor. Einige wenige Arten wie der Lavendel-Paradiesvogel sind Insel-Endemiten. Zur Avifauna des australischen Festlands gehören lediglich vier Arten: Neben der Schall-Manucodia kommen dort Viktoria-, Pracht- und Schild-Paradiesvogel vor. Sie gehören zu den Paradiesvögeln, deren Lebensweise gut erforscht ist.[14]
Die Verbreitungsgebiete der einzelnen Arten sind häufig klein und gelegentlich in Neuguinea auf einen einzelnen Gebirgszug begrenzt. Im Gegensatz zu einigen anderen Sperlingsvögeln, bei denen sich das Verbreitungsgebiet über mehrere Kontinente erstreckt, reicht das Verbreitungsgebiet der Schall-Manucodia als der Art mit dem größten Verbreitungsgebiet unter den Paradiesvögeln lediglich vom Vogelkop im äußersten Westen Neuguineas bis zu den D’Entrecasteaux-Inseln östlich und der australischen Kap-York-Halbinsel südlich von Neuguinea.[15] Das Verbreitungsgebiet der Langschwanz-Paradigalla begrenzt sich dagegen auf das Arfakgebirge im Nordosten der neuguinesischen Halbinsel Vogelkop. Es gibt eine weitere Paradigalla-Population im Fakfakgebirge auf der Fakfakhalbinsel am westlichen Südende der Insel Neuguinea, die früher dieser Art zugeordnet wurde. Mittlerweile wird für diese Population jedoch vermutet, dass es sich um eine bislang nicht wissenschaftlich beschriebene, nur auf dieses Gebirge begrenzte Art der Gattung Paradigalla handelt.[16]
Anders als bei den meisten Familien der Sperlingsvögel kommen die Arten nicht in einer großen Bandbreite von Habitaten vor, sondern sind in ihrem Lebensraum auf Regenwälder und ähnliche dichte Vegetationstypen begrenzt. Dies gilt auch für die vier in Australien vorkommenden Arten, wo die vorherrschenden Lebensräume lichte Waldgebiete, Savannen und Wüsten sind.[14]
Das Balzverhalten ist für einige der Paradiesvögel bislang nicht oder nur oberflächlich beschrieben. Die Beschreibung der Balz wird auch dadurch erschwert, dass Männchen zunächst das Gefieder eines adulten Weibchens tragen. Bei „Weibchen“, die an einem Balzplatz auftauchen, kann es sich also immer auch um ein noch nicht geschlechtsreifes Männchen handeln. Es kann dabei sehr lange dauern, bis sich das typische Gefieder eines adulten Männchens zeigt. Ein im August des Jahres 1969 im Gefieder eines adulten weiblichen Sichelschwanz-Paradiesvogels gefangener Vogel begann erst im September 1975, das Gefieder eines adulten Männchens zu zeigen. Er war zu diesem Zeitpunkt also mindestens sechs Jahre alt.[17] Ähnlich lange währt es bei den Männchen der Roten Paradiesvögel.[18] Ein Männchen des Schmalschwanz-Paradieshopfes, das am 13. September 1978 dem Baiyer River Sanctuary, Papua-Neuguinea, übergeben wurde und das zunächst noch das Gefieder eines Weibchens zeigte, ließ im Juli 1982 erstmals den für die Männchen typischen, presslufthammerartigen Ruf hören. Ein Jahr später begann es erste Federn eines adulten Männchens zu zeigen. Das vollständige Gefieder eines Männchens trug dieses Individuum erst im Mai 1985. Daraus schließt man, dass die Männchen dieser Art erst im Alter von sieben bis acht Jahren das Gefieder adulter Männchen zeigen.[19]
So unterschiedlich wie das Aussehen der Tiere ist auch ihr Balzverhalten. Bei den männlichen Göttervögeln bedeutet die Balz um Weibchen zugleich einen Wettstreit. Hier balzen mehrere Männchen gemeinsam auf einem Balzplatz, der im Einzugsbereich mehrerer Weibchen liegt. Sie locken ihre "Bewunderinnen" durch laute Rufe zum Balzplatz, wo sie ihre Schmuckfedern präsentieren, indem sie diese über ihren Körper werfen. Die Weibchen suchen sich eines der Männchen aus und lassen sich von diesem begatten, verlassen dann den Tanzplatz und kümmern sich allein um den Nachwuchs. So kann ein besonders dominantes Männchen mehrere Weibchen begatten, während andere, weniger prächtige Männchen keine Chance bekommen.
Auch der Sichelschwanz-Paradiesvogel bietet einen beeindruckenden Balztanz, wobei er vor allem seine Federn zu einem hohen Kragen aufrichtet und so auf senkrechten Stämmen tanzt. Er balzt allerdings allein im Revier eines Weibchens. Bei einem Paarungserfolg bleibt auch er allerdings nicht beim Weibchen, sondern sucht sich einen neuen Balzplatz und neue Partnerinnen. Beiden Arten ist also gemein, dass sich ein erfolgreiches Männchen gleich mit mehreren Partnerinnen paaren kann. Diese Paarungsstrategie wird als Polygynie (Vielweiberei) bezeichnet.
Wieder stellt die Schall-Manucodia gemeinsam mit einigen weiteren Arten einen Vertreter einer völlig anderen Strategie dar. Hier beeindruckt das Männchen die Weibchen nicht durch ein auffälliges Balzverhalten. Hat sich erst einmal ein Paar gefunden, bleibt es zusammen und zieht gemeinsam den Nachwuchs auf. Es handelt sich hierbei also um monogame Tiere.
Es stellt sich zwangsläufig die Frage, warum sich die einzelnen Arten so unterschiedlich verhalten. Die Antwort findet sich wahrscheinlich in den unterschiedlichen Nahrungsansprüchen der Tiere. Die Schall-Manucodia ernährt sich vor allem von Feigen, die schwer zu finden und ziemlich nährstoffarm sind. Um die Brut aufzuziehen und mit Nahrung zu versorgen, bedarf es beider Elternteile. Der Sichelschwanz-Paradiesvogel und auch der Göttervogel haben ihre Ernährung auf nahrhaftere Früchte wie Muskatnüsse umgestellt, außerdem ergänzen sie ihre Kost durch Insekten, die relativ einfach zu finden sind. So schafft es ein Weibchen auch allein, ihren Nachwuchs zu versorgen.
Da viele Arten der Paradiesvögel in abgeschiedenen Regionen vorkommen, sind bislang vergleichsweise wenig Individuen beringt und anschließend wiedergefunden worden. Grundsätzlich ist aber davon auszugehen, dass Paradiesvögel vergleichsweise alt werden. Darauf weisen auch die wenigen Wiederfunde beringter Vögel hin:
Es gibt insgesamt 43 Arten von Paradiesvögeln[24] in 16 Gattungen; Anhänger des phylogenetischen Artkonzepts spalten dieselben sogar in 90 unterschiedliche Arten auf.[25] Seit 1992 sind keine neuen Arten beschrieben worden. Die Familie ist in zwei Unterfamilien unterteilt.[26] Die nachfolgenden Arten werden momentan anerkannt:
Unterfamilie Eigentliche Paradiesvögel (Paradisaeinae) Vigors, 1825
Unterfamilie Phonygamminae G.R. Gray, 1846
Die Neigung von Paradiesvögeln, sich mit anderen Arten ihrer Familie zu kreuzen, ist bereits zu Beginn des 20. Jahrhunderts von Anton Reichenow und damit fast früher als für jede andere Vogelfamilie beschrieben worden.[28] Reichenow hielt es bereits 1901 für wahrscheinlich, dass die Art, die er ursprünglich als Janthothorax mirabilis als neue Art beschrieben habe, in Wirklichkeit eine Kreuzung aus den beiden Paradiesvogel-Arten Fadenhopf und einer Art aus der Gattung der Eigentlichen Paradiesvögel sei. Diese Idee wurde zunächst von der Fachwelt nicht akzeptiert. Erst 1930 veröffentlichte der deutsche Ornithologe Erwin Stresemann zwei Artikel, in denen er die Ansicht vertrat, dass nicht weniger als 17 der zuvor als Art beschriebenen Paradiesvögel hybriden Ursprungs seien.[29] Diese Ansicht fand zunächst vor allem bei dem Evolutionsbiologen Ernst Mayr Unterstützung, brauchte jedoch mehrere Jahrzehnte, um sich durchzusetzen. Heute wird nur für sehr wenige der von Stresemann ursprünglich identifizierten potentiellen Hybriden noch diskutiert, ob möglicherweise doch eine eigenständige Art vorläge.[30]
Bei den Typusexemplaren in Museumsbeständen, die heute als Hybride gelten, finden sich überwiegend Männchen. Dies ist zum einen darauf zurückzuführen, dass von den indigenen Ethnien auf Neuguinea vor allem die mit auffälligen Schmuckfedern ausgestatteten Männchen gejagt und als Balg oder Vogelfell in den Handel gebracht wurden. Bei den Männchen fallen abweichende Merkmale außerdem stärker auf als bei den eher unauffällig gefärbten Weibchen.
Zu den Arten, bei denen es besonders häufig zu Hybriden kommt, zählt unter anderem die Schmalschwanz-Paradieselster, die sich mit den zur selben Gattung gehörenden Arten Pracht-Paradieselster und Stephanie-Paradieselster und außerdem dem Schmalschwanz-Paradieshopf kreuzt. Für den Sichelschwanz-Paradiesvogel sind Hybride mit dem Königs-Paradiesvogel, dem Kragenparadiesvogel und dem Kleinen Paradiesvogel beschrieben worden.
Das männliche Gefieder einiger Arten ist so bizarr und gleicht in einigen Fällen so wenig den Federn anderer Vogelarten, dass zu Beginn der Wissenschaftsgeschichte einige Ornithologen überzeugt waren, dass es sich bei den nach Europa gesendeten Bälgen um elaborierte Fälschungen handele.[31] Die ersten Bälge, die nach Europa gelangten, brachte der spanische Entdecker Juan Sebastián Elcano von der ersten Weltumsegelung mit. Er hatte sie im November 1521 auf den Tidore-Inseln erhalten.[32] Ein Schreiber am Hofe Karl V. beschrieb einen dieser Bälge in einem Brief an den Erzbischof von Salzburg. In diesem 1523 in Köln veröffentlichtem Brief hielt der Schreiber auch fest, dass diesen Paradiesvögeln Füße und Beine fehlten und sie niemals landeten, sondern so lange flögen, bis sie sterbend zur Erde fielen. Die weiteren Paradiesvogel-Bälge, die im Verlauf des 16. Jahrhunderts nach Europa gelangten, schienen dies zu bestätigen: Es handelte sich auf Neuguinea in traditioneller Weise präparierte Bälge, denen dabei die Füße und Beine entfernt worden waren. Erst zu Beginn des 17. Jahrhunderts gelangten auch Bälge nach Europa, die noch Beine und Füße hatten.[32]
Die erste Monografie über Paradiesvögel wurde 1802 von den Franzosen Louis Pierre Vieillot und Jean Baptiste Audebert veröffentlicht. Beschrieben wurden darin lediglich 11 Arten. Diesem ersten wissenschaftlichen Werk, das sich ausschließlich mit Paradiesvögeln beschäftigte, folgten weitere durch die Ornithologen René Primevère Lesson, John Gould (1804–1881) und Richard Bowdler Sharpe (1847–1909), Daniel Giraud Elliot (1835–1915), Tom Iredale (1880–1972) und Ernest Thomas Gilliard (1912–1965).[33]
In Europa und Nordamerika wurden Damenhüte zwischen dem letzten Viertel des 19. Jahrhunderts und etwa 1920 bevorzugt mit Vogelfedern, aber auch mit Vogelfell dekoriert. Unter Vogelfell wird in der Pelzwirtschaft die abgezogene, gefiederte Haut von Vögeln verstanden, die durch Gerben haltbar gemacht ist. Verwendet wurden Flügel, Köpfe, aber auch vollständige Vogelbälge. Bälge von Paradiesvögeln und darunter besonders die Eigentlichen Paradiesvögel mit ihren auffälligen, verlängerten Flankenfedern waren dabei besonders begehrt, wie zahlreiche Fotos belegen, die die Jäger mit den von ihnen geschossenen Bälgen zeigen.[34] In Kaiser-Wilhelms-Land, dem nordöstliche Teil Neuguineas, der bis 1919 zum deutschen Kolonialreich zählte, mussten wegen der hohen Preise, die mit den Paradiesvogelbälgen erzielt werden konnten, hohe Lizenzgebühren für das Jagdrecht bezahlt werden. Der Großhandelspreis für einen solchen Balg betrug auf dem deutschen Markt vor dem Ersten Weltkrieg etwa 130 Mark. Das entsprach dem halben Monatsgehalt eines Polizisten.[35] Es wird geschätzt, dass auf den entsprechenden Auktionen in London, New York und Paris zwischen 1905 und 1920 jährlich zwischen 30.000 und 80.000 Paradiesvogelbälge in den Handel kamen.[36] Bereits 1912 hatte die USA ein Einfuhrverbot für Federn und Bälge wild lebender Vogelarten erlassen. Im deutschen Kaiserreich machte sich gegen den heftigen Widerstand der Modebranche der "Bund für Vogelschutz" (Vorläufer des heutigen NABU) gegen den „Vogelmord für Modezwecke“[37] stark. 1913 befasste sich der Reichstag mit der Frage des Schutzes der Paradiesvögel[38] und 1914 wurde in der Kolonie die Jagd auf sämtliche Paradiesvogelarten verboten.[39]
Bei dem Kopfschmuck des Huli-Kriegers wurde auch menschliches Haar verarbeitet.
Huli-Kopfschmuck mit Federn von Pracht- und Raggi-Paradiesvogeln sowie Schwanzfedern von Paradieselstern
Koroba mit Kopfschmuck aus Federn des Wimpelträgers und den blau-irisierenden Federn einer weiteren Paradiesvogelart
Tänzer aus dem Hochland Papua-Neuguineas mit Federn und Bälgen diverser Paradiesvogelarten
Die Federn und Bälge einer Reihe von Paradiesvögeln werden von mehreren indigenen Ethnien Melanesiens zu traditionellem Kopf- und Körperschmuck verarbeitet. Eine besondere Rolle spielen sie bei den Völkern auf Neuguinea und hier insbesondere bei den Völkern, die im Hochland von Papua-Neuguinea leben.[40][41]
Bälge und Federn als Schmuck werden mit wenigen Ausnahmen ausschließlich von den Männern getragen. Sie sind Bestandteil traditioneller Kleidung, die während kriegerischer Auseinandersetzungen getragen wird, dienen aber auch als Schmuck von Zeremionalgewändern. Als Symbol von Status und Wohlstand sind Bälge und Federn seit vermutlich mehreren tausend Jahren Handelsgut. Der Handel ist dabei nicht auf das Verbreitungsgebiet der Paradiesvögel begrenzt. Ein Fernhandel mit ihnen besteht mit dem südöstlichen Festland Asiens, den Philippinen und den östlichen Inseln Indonesiens seit mindestens 2000 Jahren.[41] Die Flankenfedern des Großen Paradiesvogels beispielsweise schmückten über Jahrhunderte die Kopfbedeckung von hochgestellten Mitgliedern des nepalesischen Königshofes. Getragen wurden sie vom König, dem Premierminister und Generälen zu besonderen zeremoniellen Anlässen.[42] Bei der nepalesischen Krone werden besonders lange Flankenfedern verwendet, die pferdeschweifähnlich einer juwelenbesetzten Fassung entspringen.
Die Jagd konzentriert sich ausschließlich auf die Männchen, weil den Weibchen diese Schmuckfedern fehlen. Bevor auf Neuguinea Gewehre verbreitet waren, erfolgte die Jagd ausschließlich mit Pfeil und Bogen, Leimruten und Fallen.[43] Jäger nutzten häufig die traditionellen Leks – die Balzplätze, an denen sich mehrere Männchen versammelten – um die Männchen mit ihrem Schmuckgefieder zu jagen. Bei der Jagd wurden bevorzugt stumpfe Pfeile genutzt, um das Gefieder nicht zu verletzen.[44] Ein Gesetz in Papua-Neuguinea lässt sogar ausschließlich die traditionelle Jagd mit Pfeil und Bogen oder Schleuder zu.[45] Die traditionelle Jagd wirkt sich bei den polygonen Arten nicht bestandsmindernd aus: Es werden in der Regel die ältesten Männchen gejagt, die das ausgeprägteste Schmuckgefieder haben. Dort, wo sie fehlen, paaren sich die Weibchen mit den jüngeren Männchen.[40] So ist beispielsweise trotz der seit Generationen bestehenden Jagd auf den Kleinen Paradiesvogel dessen Population stabil, und in einigen Regionen ist die Art sogar sehr häufig – so zählt der Kleine Paradiesvogel auf der Insel Yapen zu den häufigsten Vögeln sowohl in der Tiefebene, im Vorgebirge als auch in Bergwäldern.[33] Es gibt allerdings auch Ausnahmen von dieser Regel: In den 1970er Jahren wurde festgestellt, dass der Bestand an Großen Paradiesvögeln in den Regionen, in denen Gewehre eingeführt worden waren, deutlich zurückging. Dort, wo dies noch nicht der Fall war, blieben die Bestandszahlen vergleichsweise hoch. Die Individuen dieser Art waren dort auch auffallend zahmer.[46]
Das Beispiel des als gefährdet eingestuften und nur im Hochland von Papua-Neuguinea vorkommenden Blauparadiesvogels zeigt jedoch, dass mitunter das Zusammentreffen mehrerer Faktoren auch bei polygonen Arten dazu führen kann, dass diese die Populationsverluste durch die Bejagung nicht kompensieren können.[45]
Über mehrere Jahrzehnte wurden mit der Vergabe des Artepithetons überwiegend Mitglieder europäischer Fürstenhäuser geehrt:
Einige weitere Paradiesvögel sind jedoch nach Sammlern oder Persönlichkeiten in Zusammenhang mit der europäischen Erstbeschreibung benannt:
In seinem Werk Das Malayische Archipel. Die Heimath des Orang-Utan und des Paradiesvogels erläutert Alfred Russel Wallace die Entstehung des Namens und der Entdeckungsgeschichte der Paradiesvögel:
Die Paradiesvögel (Paradisaeidae) sind eine Vogelfamilie, die zur Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes), Unterordnung Singvögel (Passeres) gehört. Sie erreichen ein Gewicht zwischen 60 und 440 Gramm und ohne die verlängerten mittleren Steuerfedern eine Körperlänge zwischen 16 und 43 Zentimeter. Bei einer Reihe von Arten haben Teile des Gefieders bei den Männchen eine auffällig andere Federstruktur und sind stark verlängert. Das gilt insbesondere für Teile des Schwanzgefieders. Inklusive dieser häufig drahtartig verlängerten Schwanzfedern erreichen Paradiesvögel eine Körperlänge von über einem Meter. Der Geschlechtsdimorphismus ist vor allem bei den Arten, die nicht in einer monogamen Paarbeziehung leben, sehr ausgeprägt. Die Männchen haben ein teils sehr farbenprächtiges Gefieder, während bei den Weibchen gedeckte bräunliche Gefiedertöne dominieren. Paradiesvögel sind langlebige Vögel. Bei den Männchen zeigt sich das adulte Gefieder erst nach mehreren Jahren. In Gefangenschaftshaltung haben sie ein Alter bis zu 33 Jahren erreicht.
Neuguinea ist der Verbreitungsschwerpunkt dieser Familie. Diesem Umstand verdankt Neuguinea den Beinamen „Insel der Paradiesvögel“. Sie kommen darüber hinaus auch im äußersten Norden der Regenwälder Australiens, einigen Inseln der Molukken und vor der Küste Neuguineas liegenden Inselgruppen vor. Viele Arten der Paradiesvögel leben in unzugänglichen Gebirgszügen und sind bislang wenig erforscht. Einige Arten wurden erst im 21. Jahrhundert erstmals fotografiert und gefilmt. Es wird außerdem für möglich gehalten, dass es noch Arten gibt, die bislang nicht wissenschaftlich beschrieben wurden.
Die meisten Arten der Paradiesvögel werden als nicht gefährdet eingestuft. Blauparadiesvogel, Breitschwanz-Paradieshopf und der Lavendel-Paradiesvogel, ein Inselendemit, dessen Verbreitung auf die Inseln Normanby und Fergusson im Südosten Neuguineas begrenzt ist, werden als gefährdet (vulnerable) eingestuft.
Cendrawasih uga diarani Bird of Paradise.[1] Manuk iki kalebu manuk kas saka Papua.[1] Saka 43 spésies kang kalebu manuk kang duwé elar éndah, 35 spesiés tinemu ing Papua.[1]
Wulu kang apik mligi tinemu ing cendrawasih lanang.[2] Wuluné cerah banget lan ana kombinasi warna ireng, coklat rada abang, oranye, kuning, putih, biru, ijo lan ungu.[1] Spesiés cendrawasih kang paling ditepungi ya iku Paradisaea apoda, Paradisaea minor, Cicinnurus regius, lan Seleucidis melanoleuca.[1]
Cendrawasih lumrahé urip ing alas kang akèh wit-witané lan ing dhataran asor.[1] Cendrawasih lumrahé wiwit ngocèh lan dolanan nalika srengéngé njedhul ing wayah ésuk.[1] Cendrawsih lanang duwé wulu kang apik lan éndah ing guluné.[1] Tujuwané wulu kang éndah iki supaya bisa narik kawigatèn kanggo cendrawasih wadon.[1] Jogètan cendrawasih lanang élok banget.[1] Karo nyanyi ing ndhuwur wit, cendrawasih lanang lumrahé karo goyang-goyang malah nganti malik gemantung ing pang.[1] Nanging saben spésies cendrawasih duwé jogètan kang kas dhéwé-dhéwé.[1]
Rata-rata satwa ing Papua duwé kaunikan kang kas.[1] Cendrawasih kalebu salah siji manuk kang duwé jeneng èlmiah kang tegesé swarga, agung, éndah lan apik.[1] Robby Sawaki, salah sawijiné seniman tradhisional Papua, nerangaké yèn cendrawasih kaya widadari kang ora nduwé sikil utawa diarani Apoda.[1] Ing basa Latin manuk iki kena diarani paradisaea apoda.[1] Manuk kang éndah lan ora nduwé sikil dipercaya asalé ora saka donya awit manuk iki mlaku lan mangkring ing wit.[1]
Ana telung puluh jinis cendrawasih ing Indonésia, 28 saka iku tinemu ing Papua kang dadi habitat saka cendrawasih paradigalla carunculata, cendrawasih kang buntuté dawa diarani astrapia nigra, cendrawasih paratia parotia sefilata, cendrawasih Wilson cicinnurus respublica, lan cendrawasih abang paradiasea rubra.[1]
Genus Lycocorax
Genus Manucodia
Genus Paradigalla
Genus Astrapia
Genus Parotia
Genus Pteridophora
Genus Lophorina
Genus Ptiloris
Genus Epimachus
Genus Cicinnurus
Genus Semioptera
Genus Seleucidis
Genus Paradisaea
"Melampitta" Gedhé
Sadurungé diklompokaké ing kéné
Manuk cendrawsih diarani manuk swarga.[1] Biyèn manuk iki duwé populasi kang akèh banget ing Papua, nanging amarga terus diburu saéngga populasiné suda akèh.[1] Saliyané iku, alas kang kanggo urip cendrawasih uga sangsaya kurang amarga alas kang ditegori.[1] Saéngga habitaté cendrawasih saya kurang.[1] Andreas Lameki, Kepala Dinas Kahutanan Biak Numfor nerangaké yèn paburon cendrawasih sabeneré wis dilarang kanthi anané surat kaputusan Mantri Kahutanan, nanging amarga regané larang banget ing pasar saéngga manuk iki terus dicekel.[1]
Cendrawasih akèh tinemu ing Papua, Papua Nugini nganti tekan Australia Wétan.[3] Cendrawasih ratu, cendrawasih botak, cendrawasih abang, toowa, lan cendrawasih cilik buntut kuning, kalebu kéwan kang kacathet ing dhaftar satwa kang direksa miturut UU No 5 Taun 1990 lan PP RI No 7 Taun 1999.[1]
Ing pasar-pasar manuk ing Jakarta, akèh cendrawasih padha didol kanthi ilégal.[1] Saben sakmanuk didol kanthi rega 1,2 yuta.[1] Para kolèktor uga wani tuku cendrawasih lan diawètké.[1] Saliyané iku cendrawasih kang wis diawètake uga didol kanthi rega 750 éwu nganti sayuta rupiah.[1]
Status cendrawasih saiki kalebu kéwan kang langka.[4] Cendrawasih direksa kanthi UU No 5 Taun 1990 lan Peraturan Pamaréntah RI No 7 Taun 1999.[4] Iku tegesé, cendrawasih ratu, cendrawasih botak, cendrawasih abang, toowa, lan cendrawasih cilik buntut kuning ora éntuk diburu lan didol.[4] Wiwit jaman Walanda, kolonialis Walanda wis nglarang paburon cendrawasih ing Pulo Yos Sudarso.[4] Sawisé kawin, manuk cedrawasih wadon mung ngasilaké endhog kang cacahé siji nganti telu glundhung.[4] Kaanan iki kang ndadèkaké cendrawasih sangsaya sithik cacahé, apa manèh padha diburu kanggo didol.[4]
Wulu ing pérangan dhadhané cendrawasih lanang bisa malih.[5] Manuk rajawali kang bisa nglakoni iki ya iku saka spesiés Parotia lawesii, salah sawijiné cendrawasih kang habitaté ing Papua Nugini.[5]
Kanyatan iki diungkap ing asil panalitèn Daniel Osorio, professor èlmu saraf saka Universitas Sussex, karo kancané kang dipublikasikaké ing jurnal Proceeding of the Royal Society B.[5]
Werna wulu kang malèh iki sabeneré mung apusan mata.[5] Saka ngarep wulu ing pérangan dhadha kétok rada kuning oranyé. Yèn didelok saka iringan warna cendrawasih bakal kétok rada ijo campur biru.[5] Pangamatan mikroskop cahya lan èlèktron ndungkap yèn warna wulu kang bisa malih ing cendrawasih lanang iku disebabaké amarga struktur mikro kang diarani barbules, utawa bisa diarani pérangan wulu kang paling cilik saka struktur wulu.[5]
Èlmuwan nerangaké, struktur barbules ora silindris kaya pang wit kang paling cilik, nanging dhapuré kaya bumerang, tegesé struktur iku ora bisa dadi kaya telung kaca ing ruwang ganti ing toko klambi.[5] Kayadené kaca kang tengah bisa mantulaké warna kuning oranyé.[5] Déné kaca liyané mantulaké warna ijo rada biru.[5] Kadadéan iki njalari warna kang malih kanthi rikat.[5]
Wulu dhadha kang kaya-kaya bisa malih wernané miturut para èlmuwan kadadéan saka prosès evolusioner kanggo mbantu cendrawasih lanang supaya bisa narik kawigatèn cendrawasih wadon.[5] Sadurungé kawin cendrawasih lanang ngresiki awaké ing suket lan ing tuwuhan kang nganggu nganggu cucuké.[5] Sawisé iku cendrawasih lanang banjur dansa lan ngetokaké swara. Sawisé iku, manuk iki kaya-kaya ngadeg jejeg lan ngembangaké elaré kanthi amba saéngga katon kaya bocah cilik lagi nganggo rok.[5] Tujuwané kanggo narik kawigatèn cendrawasih wadon.[5]
cindrawasih golden
paradisaea rubra female
cendrawasih coklat
cendrawasih abang
Manuk Cenderawasih atawa anu disebut ku jalma deungeun mah kalayan ngaran Bird of Paradise, mangrupa manuk has Papua. Buluna éndah, utamana aya dina cendrawasih jalu. Umumna bulu pohara cerah kalayan kombinasi hideung, coklat kabeureum-beureuman, orén, konéng, bodas, biru, héjo, sarta bungur.[1]
Ukuran manuk Cenderawasih rupa-rupa. Aya anu ukuranana 15 cm kalayan beurat 50 gram kawas dina jenis Cendrawasih Raja (Cicinnurus regius), nepi ka anu ukuranana sagedé 110 cm Cendrawasih Pamatuk Sabit Hideung (Epimachus albertisi) atawa anu beuratna ngahontal 430 gram kawas dina Cendrawasih Manukod Jambul-bergulung (Manucodia comrii).[1] Ku masarakat Papua, manuk cendrawasih dipercaya minangka titisan bidadari ti surga. Bulu cendrawasih ieu dipaké ku masarakat di Papua dina pakéan sarta adat maranéhanana, sarta sawatara abad anu tuluy bulu éta penting pikeun dijieun topi wanoja di Éropa.[1]
Baheulana manuk ieu dianggap minangka manuk geulis tapi henteu miboga suku. Maranéhanana henteu turun ka handap tapi ngan aya di luhur waé lantaran bulu-buluna anu éndah. Alatan éta saterusna manuk Cenderawasih kaceluk minangka Bird of Paradise atawa Manuk Surga (Kayangan).[1]
Spésiés cendrawasih anu kaceluk antara nyaéta Paradisaea apoda, Paradisaea minor, Cicinnurus regius, sarta Seleucidis melanoleuca. Manuk cendrawasih anu pangkacelukna nyaéta anggota genus Paradisaea, kaasup spésiés tipena, cendrawasih konéng badag, Paradisaea apoda.[1] Manuk-manuk cendrawasih mangrupa anggota kulawarga Paradisaeidae ti ordo Passeriformes. Maranéhanana kapanggih di Indonésia wétan, pulo-pulo gupitan Torres, Papua Nugini, sarta Australia wétan.[1] Ti 43 spésiés manuk geulis ieu, 35 di antarana bisa kapanggih di Papua. Sésana, geus hésé kapanggih. Wewengkon sebaran cendrawasih aya di leuweung-leuweung pagunungan Papua Nugini bagian wétan sarta tenggara, luhurna 1.400 méter nepi ka 1.800 méter di luhur permukaan laut.[1] Aya tilu puluh jenis cendrawasih aya di Indonésia, 28 di antarana kapanggih di Papua anu mangrupa tempat ancik cendrawasih paradigalla carunculata, cendrawasih buntut panjang astrapia nigra, cendrawasih paratia parotia sefilata, cendrawasih Wilson cicinnurus respublica, sarta cendrawasih beureum paradiasea rubra.[1]
Manuk-manuk Cendrawasih miboga ciri has buluna anu éndah anu dipiboga ku manuk jalu. Umumna buluna boga warna cerah kalayan kombinasi sawatara kelir kawas hideung, coklat, beureum, oranyeu, konéng, bodas, biru, héjo sarta wungu.[2]
Ukuran manuk Cenderawasih rupa-rupa. Mimitian ti anu ukuranana 15 cm kalayan beurat 50 gram kawas dina jenis Cendrawasih Raja (Cicinnurus regius), nepi ka anu ukuranana sagedé 110 cm Cendrawasih Pamatuk Sabit Hideung (Epimachus albertisi) atawa anu abotna ngahontal 430 gram kawas dina Cendrawasih Manukod Jambul-bergulung (Manucodia comrii).[2]
Kaéndahan bulu Cendrawasih jalu dipaké pikeun metot perhatian lawan jenis. Pikeun ‘ngarayu’ cendrawasih bikang sangkan daék diajak kawin, manuk jalu baris mamérkeun buluna kalayan ngalakonan tarian-tarian éndah. Bari ngahaleuang di luhur dahan, pejantan nari kalayan sagala rupa gerakan ka sagala rupa arah. Komo sakapeung nepi ka ngagantung tibalik dina dahan. Tapi, unggal spésiés Cendrawasih tinangtu boga tipe tarian pangsoranganna.[2]
Manuk Cendrawasih miboga habitat leuweung leubeut anu umumna di wewengkon dataran pendék. Manuk ti surga ieu bisa ditepungan di sawatara pulo di Indonésia bagian wétan kawas Maluku sarta Papua. Sajaba ti éta ogé bisa kapanggih di Papua Nugini sarta Australian Wétan.[2]
Cendrawasih diwangun luhur 13 genus anu miboga kira-kira 43 spésiés (jenis). Indonésia mangrupa nagara kalayan jumlah spésiés Cendrawasih panglobana. Kira-kira 30-an jenis Cendrawasih bisa kapanggih di Indonésia. Sarta 28 jenis di antarana cicing di pulo Papua.[2]
Sawatara jenis Cendrawasih anu aya di Indonésia di antarana nyaéta:
Manuk ieu ukuranana sedeng anu miboga panjang kira-kira 32 cm, boga warna beureum-coklat jeung makuta konéng sarta tonggong luhurna konéng kacoklatan. Manuk jalu mibanda genggerong anu warnana zamrud-héjo kolot, sapasang buntut panjang sarta dipapaésan kalayan bulu hiasan jangjang anu boga warna konéng di daérah pangkal sarta warna bodas di daérah luarna. Manuk bikang ukuranana leuwih leutik ti manuk jalu, mibanda sirah anu warnana coklat kolot, harigu boga warna bodas sarta henteu dipapaésan bulu-bulu hiasan. Wewengkon panyabarana ngawengku sakumna leuweung bagian kalér Papua Nugini, sarta pulo-pulo di deukeut Misool sarta Yapen. [3]
The Raggiana bird of paradise dipikawanoh ogé kalayan ngaran Count Raggi’s bird of paradise. Manuk ieu ogé anu pang dipikawanoh minangka manuk Cendrawasih. Habitat manuk ieu ngadistribusi sacara lega di Pulo Irian kidul sarta laut wétan . mibanda panjang 34 cm panjang, boga warna beureum-coklat kaabu-abuan, iris panon warnana konéng sarta suku boga warna coklat kaabu-abuan. Manuk jalu mibanda makuta konéng, genggerong zamrud-hijau kolot sarta kerah konéng di antara genggerong. Kelir bulu jangjang variatif ti beureum ka oranyeu gumantung subspésiés. Manuk bikang ukuranana leuwih leutik ti manuk jalu, jeung beungeutna boga warna coklat sarta henteu boga bulu-bulu hiasan.[3]
Ieu téh salah sahiji manuk cendrawasih anu pang spéktakuler. Ngaranna Astrapia Ribbon-tailed sarta mibanda bulu buntut terpanjang dina pakait jeung ukuran awak, panjangna ngahontal leuwih ti tilu kali panjang awakna. Panjang manuk dewasa ngahontal 32 cm jeung buntut manuk jalu anu bisa saméter. Manuk jalu mibanda kelir hideung sarta héjo zaitun sedengkeun manuk bikang miboga wana coklat. Manuk jalu miboga buntut panjang ngawangun pita anu warnana bodas. Wewengkon sumebarnana aya di bagian tengah Pulo Irian.[3]
Ngaranna ngingetkeun ngaran salah sahiji angkutan Taksi di Indonésia. Manuk ieu ukuranana kira-kira 30 cm, boga warna hideung, iris kelir coklat gelap, suku dawuk. Manuk jalu dipapaésan kalayan bulu jangjang anu dominasi kelir wungu biru. Ku kituna disebut ogé Cendrawasih Biru.[2] Blue Bird of Paradise nyaéta manuk éndemik Papua Nugini. Wewengkon sumebarnana ngawengku pagunungan tenggara Papua Nugini.[3]
Lamun anjeun kungsi nempo film Planét Earth, mangka anjeun baris nempo manuk ieu. Manuk ieu mibanda panjang kira-kira 30 cm sarta manuk jalu boga warna hideung kalayan warna-warni makuta biru kahéjo-héjoan, suku nu hideung, iris panon warnana coklat gelap sarta sungut konéng. Manuk bikang jenis ieu boga warna coklat zaitun.[3] Mangrupa éndemik ti Australia wétan, Riflebird ogé sumebar di leuweung hujan di New South Wales sarta puseur Queensland. Manuk jalu bisa ngamekarkeun jangjangna sarta mamérkeunana saraya usik ka katuhu sarta ka kénca di hareupeun manuk bikang pikeun mikat maranéhanana.[3]
di béeé ngaran Cendrawasih Beureum, panjang kira-kira 33 cm boga warna konéng sarta coklat, sarta berparuh konéng. Manuk jalu dewasa bisa ngahontal 72 cm kaasup bulu-bulu hiasanna anu miboga warna beureum getih jeung tungtung boga warna bodas dina bagian sisi beuteungna. Bulu beungeut boga warna héjo zamrud gelap sarta buntutna aya dua buah tali anu panjang ngawangun pilin dobel boga warna hideung. Manuk bikang ukuranana leuwih leutik ti manuk jalu, jeung beungeut boga warna coklat kolot sarta henteu boga bulu-bulu hiasan. Mangrupa éndemik ti Indonésia, Cendrawasih Beureum ngan kapanggih di leuweung dataran pendék dina pulo Waigeo sarta Batanta di kabupatén Raja Ampat, propinsi Irian Jaya Kulon.[3]
Parotia lawesii ukuranana keur nepi ka kalayan 27 cm). Daérah sumebarnana ngawengku leuweung pagunungan di tenggara sarta Papua Nugini wétan.[3] Manuk jalu mibanda kelir hideung jeung tarang bodas, warna-warni tengkuk biru wungu sarta emas bulu harigu héjo. Dipapaésan jeung tilu kawat hias sirah ti tukang saban panon sarta manjang mengapit bulu anu boga warna hideung. Manuk bikang boga warna coklat jeung sirahna nu poék, iris konéng sarta gelap.[3]
King of Saxonyi nyaéta sajenis manuk pengicau ukuranana leutik, miboga panjang kira-kira 22 cm. Manuk jalu dewasa miboga bulu sarta warna hideung jeung konéng kolot, disirahna aya dua helai bulu kawat nu sisikan biru-langit mengilap kawas panji anu panjangna ngahontal 40 cm sarta bisa ditegakkeun dina wayah mikat bikangna. Ku lantaran éta manuk ieu didahar Cendrawasih Panji. Bulu mantel sarta tonggong tumuwuh manjang ngawangun tudung boga warna hideung. Iris panon boga warna coklat kolot, suku boga warna dawuk kecoklatan sarta pamatuk boga warna hideung jeung bagian dina sungut boga warna héjo sagara. Manuk bikang boga warna dawuk kacoklatan kalayan gurat-gurat sarta bintik gelap. Bikang ukuranana leuwih leutik ti manuk jalu sarta henteu dipapaésan mantel atawa bulu kawat hiasan. Daérah sumebarnana aya di leuweung.[3]
Wilson’s Bird of Paradise ukuranana lumayan leutik nepi ka 21 cm. cendrawasih jalu nyaéta boga warna beureum sarta hideung kalayan jubah konéng di beuheung, sungut héjo ngora, suku biru sarta dua bulu buntutna miboga warna wungu anu bingkeng. Semetara éta bikangna miboga warna kacoklatan jeung makuta biru. Mangrupa éndemik Indonésia, jeung daérah sumebarna di pasir sarta leuweung hujan dataran pendék Kapuloan Waigeo sarta Batanta ti Papua Kulon.[3]
Stephanie Astrapia ukuranana kira-kira 37 cm, manuk ieu boga warna hideung kalayan warna-warni sirah biru-hijau sarta wungu, digigireun / sabeulah éta mibanda bulu buntut panjang hideung kaungunan.[3] Manuk bikangna miboga warna coklat poék jeung sirah hideung kabiruan. Habitat aslina aya di pagunungan di puseur sarta wétan Papua Nugini. [3]
Raggiana bird of paradise
Cendrawasih Rubra
Cendrawasih Goldi
Cendrawasih Biru
Cendrawasih uga diarani Bird of Paradise. Manuk iki kalebu manuk kas saka Papua. Saka 43 spésies kang kalebu manuk kang duwé elar éndah, 35 spesiés tinemu ing Papua.
Wulu kang apik mligi tinemu ing cendrawasih lanang. Wuluné cerah banget lan ana kombinasi warna ireng, coklat rada abang, oranye, kuning, putih, biru, ijo lan ungu. Spesiés cendrawasih kang paling ditepungi ya iku Paradisaea apoda, Paradisaea minor, Cicinnurus regius, lan Seleucidis melanoleuca.
Cendrawasih lumrahé urip ing alas kang akèh wit-witané lan ing dhataran asor. Cendrawasih lumrahé wiwit ngocèh lan dolanan nalika srengéngé njedhul ing wayah ésuk. Cendrawsih lanang duwé wulu kang apik lan éndah ing guluné. Tujuwané wulu kang éndah iki supaya bisa narik kawigatèn kanggo cendrawasih wadon. Jogètan cendrawasih lanang élok banget. Karo nyanyi ing ndhuwur wit, cendrawasih lanang lumrahé karo goyang-goyang malah nganti malik gemantung ing pang. Nanging saben spésies cendrawasih duwé jogètan kang kas dhéwé-dhéwé.
Manuk Cenderawasih atawa anu disebut ku jalma deungeun mah kalayan ngaran Bird of Paradise, mangrupa manuk has Papua. Buluna éndah, utamana aya dina cendrawasih jalu. Umumna bulu pohara cerah kalayan kombinasi hideung, coklat kabeureum-beureuman, orén, konéng, bodas, biru, héjo, sarta bungur.
Ukuran manuk Cenderawasih rupa-rupa. Aya anu ukuranana 15 cm kalayan beurat 50 gram kawas dina jenis Cendrawasih Raja (Cicinnurus regius), nepi ka anu ukuranana sagedé 110 cm Cendrawasih Pamatuk Sabit Hideung (Epimachus albertisi) atawa anu beuratna ngahontal 430 gram kawas dina Cendrawasih Manukod Jambul-bergulung (Manucodia comrii). Ku masarakat Papua, manuk cendrawasih dipercaya minangka titisan bidadari ti surga. Bulu cendrawasih ieu dipaké ku masarakat di Papua dina pakéan sarta adat maranéhanana, sarta sawatara abad anu tuluy bulu éta penting pikeun dijieun topi wanoja di Éropa.
Ang ibon ng paraiso ay isang ibong kasapi sa pamilya ng mga ibong Paradisaeidae na nasa ordeng Passeriformes. Maningning ang kulay at dekorasyon ng mga lalaking ibon ng paraiso. Pangunahing natatagpuan ang mga ibong ito sa mga kagubatan ng Australya, Bagong Guinea, at karatig na mga pulo.[1]
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang ibon ng paraiso ay isang ibong kasapi sa pamilya ng mga ibong Paradisaeidae na nasa ordeng Passeriformes. Maningning ang kulay at dekorasyon ng mga lalaking ibon ng paraiso. Pangunahing natatagpuan ang mga ibong ito sa mga kagubatan ng Australya, Bagong Guinea, at karatig na mga pulo.
Jannatqushlar (Paradiseidae) — chumchuqsimonlar turkumining oilasi. Pati juda chiroyli, yaltiroq. Narilarining "bezatuvchi" pati uzun boʻladi. 43 turi maʼlum. Molukka ya. o.dan to Luiziada arxipelagigacha boʻlgan joylarda va Sharqiy Avstraliyada yashaydi. J. qorayaloqsan quzgʻungacha kattalikda boʻladi. Baʼzilarining dumi juda uzun. Tropik oʻrmonlarda, butazorlarda, ayrim turlari togʻlarda yashaydi. Kosasimon uya qurib, 1—2 ta tuxum bosadi. Oʻsimlik urugʻlari, mevalari, hasharotlar va ularning lichinkalari, oʻrgimchaklar, mollyuskalar, kaltakesaklar, qurbaqalar, baʼzilari nektar bilan oziqlanadi. Pati bosh kiyim va kiyim-kechaklarni bezashda ishlatiladi. Tabiatni muhofaza qilish xalqaro ittifoqi Qizil kitobiga 9 turi kiritilgan.
Jannatqushlar: 1 — katta jannatqush; 2 — pashshatutar jannatqush; 3 — bokira jannatqush.[1]
Jannatqushlar (Paradiseidae) — chumchuqsimonlar turkumining oilasi. Pati juda chiroyli, yaltiroq. Narilarining "bezatuvchi" pati uzun boʻladi. 43 turi maʼlum. Molukka ya. o.dan to Luiziada arxipelagigacha boʻlgan joylarda va Sharqiy Avstraliyada yashaydi. J. qorayaloqsan quzgʻungacha kattalikda boʻladi. Baʼzilarining dumi juda uzun. Tropik oʻrmonlarda, butazorlarda, ayrim turlari togʻlarda yashaydi. Kosasimon uya qurib, 1—2 ta tuxum bosadi. Oʻsimlik urugʻlari, mevalari, hasharotlar va ularning lichinkalari, oʻrgimchaklar, mollyuskalar, kaltakesaklar, qurbaqalar, baʼzilari nektar bilan oziqlanadi. Pati bosh kiyim va kiyim-kechaklarni bezashda ishlatiladi. Tabiatni muhofaza qilish xalqaro ittifoqi Qizil kitobiga 9 turi kiritilgan.
Jannatqushlar: 1 — katta jannatqush; 2 — pashshatutar jannatqush; 3 — bokira jannatqush.
Paradiz-uceli (Paradisaeidae) esas familio de uceli dil ordino kant-uceli, qui esas preske tote restriktita a Nov-Guinea e cirkondanta insuli, e nordesta Australia. Kelka sorti trovesas anke sur la Moluka-insuli. Paradiz-uceli esas kovrita per kolorozega plumi. Ico esas la rezulto di ecesanta sexuala selekto, quo esis posibla pro manko de naturala enemiki.
Li esas forte-konstruktita uceli kun sat pezoza beko e povoza gambi e pedfingri. Lia grandeso varias de ta di sturno til ta di korniko, ma ula sorti aspektas signifikante plu granda pro sua longa flanko- e kaudoplumi. La bruna siklobeko (Epimachus meyeri) havas longeso 97-100 cm, ma granda parto de to esas la kaudo. La maskuli esas generale brilanta-kolora ed ornita per veli, manteleti, abaniki e tale plus. Li esas poligama. Che la min remarkinda sorti la maskuli e femini havas simila plumaro. Li esas generale monogama.
Che la monogama sorti la maskulo helpas pri sorgo di la genituro; che la poligama sorti ne. Un grupo, la siklobeki (speci Drepanornis e Epimachus) havas remarkinda longa kurva beki, per quo li tiras animaleti ek la foliaro od ek trui en kortico. Frukti formacas la bazala menuo, ma anke beri, semini, insekti, altra senvertebreti, rani e reptereti manjesas. La nesti dil maxim multa sorti esas bolatra, e che la poligama sorti konstruktesas nur da la femini, qui anke prisorgas lo cetera: kovo dil ovi, eduko dil yuni, e possorgo. Nur la rejoparadiz-ucelo nestifas en arborotrui.
La bruna paradiz-korniko trovesas sur le Moluka, e la Wallace-paradiz-ucelo sur Bacan e Halmahera (Nord-Moluka). La maskuli di plura sorti konocesas pro sua abundanta plumaro, kun ofte longa, kolorozega plumi. La maskuli probas per ica plumaro, dum ofte komplikita kurtezo, impresar la multe min remarkinda femini.
Paradysfûgels (Paradisaeidae) binne in famylje fan fûgels út de oarder fan de sjongfûgels, dy't him beheint ta Nij-Seelân oant Nij-Guinea en omlizzende eilannen, en it noardeasten fan Austraalje.
It binne hecht boude fûgels mei in frij swiere snaffel en krêftige poaten en teannnen. Se skille yn grutte fan dy fan in protter oant dy fan in roek, mar guon soarten binne frijwat grutter troch de ferlingde flank- en sturtfearren. De brune sikkelsnaffel (Epimachus meyeri) mjit totaal 97-100 sm, mar dêrfan komt in grut part foar rekken fan de sturt. De mantsjes fan de measte soarten binne fel kleure en hawwe walen, keeps, waaiers en sa. Dy binne polygaam. By de minder opfallende soarten hawwe mantsjes en wyfkes in hast likens fearrekleed. Dy binne meast monogaam.
Teyrikê bihuştê piraniya cureyeke Balinde yên li rojhilatê Endonezyayê, Papua Gîneya Nû û li rojhilatê Australyayê ne. Li 42 cureyan de 15 cinsî yê malbatê hene. Endamên vê malbatê, cinsî herî mêr bi milkên dîmorfîzm e, ango bi taybetî jî ji nîkil, bask û dirêjkirina dûvikê, ku bi purtên pir dirêj û berfireh tê zanîn. Ew bi piranî li barînên daristanan de dagirtî dijîn. Hemû cureyên parêzî, fêkî û qasî cidabûna kêzik ên yekreng in. Teyrikê bihuştê bi cur di navbera îdiayan sîstema cotbûnê ji bo firejinî yê hene.
Hejmara cureyên di bin xetereya jiholêrabûnê de ji ber nêçîrê û hewçend in.
Җәннәт кошлары[5] (латин телендә: Paradisaeidae) — чыпчыксыманнар отрядына караган кошлар гаиләлеге. Барысы 45 төр бар, шуларның 38-е Папуа - Яңа Гвинея һәм янәшәдәге утрауларда, Индонезиядә һәм Көнчыгыш Австралиядә очрый. Җәннәт кошларының туганнары булып шалашчылылар тора.
Сибли - Алквист классификациясе (1990) җәннәт кошларын карга кошлар гаиләлегенә кертә.[6].
Җәннәт кошлары (латин телендә: Paradisaeidae) — чыпчыксыманнар отрядына караган кошлар гаиләлеге. Барысы 45 төр бар, шуларның 38-е Папуа - Яңа Гвинея һәм янәшәдәге утрауларда, Индонезиядә һәм Көнчыгыш Австралиядә очрый. Җәннәт кошларының туганнары булып шалашчылылар тора.
Сибли - Алквист классификациясе (1990) җәннәт кошларын карга кошлар гаиләлегенә кертә..
Җәннәт каргалары, Lycocorax, Bonaparte, 1853 Манукодийлар, Manucodia, Boddaert, 1783 Вымпеллы җәннәт кошлары, Semioptera, G.R. Gray, 1859 Шлемлы җәннәт кошлары, Paradigalla, Lesson, 1835 Без-томшыклы җәннәт кошлары, Epimachus, Cuvier, 1816 Могъҗизалы җәннәт кошлары, Lophorina, Vieillot, 1816 Паротийлар, Parotia, Vieillot, 1816 Калканлы җәннәт кошлары, Ptiloris, Swainson, 1825 Патша җәннәт кошлары, Cicinnurus, Vieillot, 1816 Астрапийлар, Astrapia, Vieillot, 1816 Тәңкәле җәннәт кошлары, Pteridophora, A.B. Meyer, 1894 Җепле җәннәт кошлары, Seleucidis, Lesson, 1834 Җәннәт кошлары (ыру), Җәннәт кошлары, Paradisaea, Linnaeus, 1758
स्वर्गपक्षी या बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ पासरीफ़ोर्मीज़ (Passeriformes) गण के पैराडाएसियेडाए (Paradisaeidae) कुल के सदस्य हैं। इस जाति की अधिकांश जातियाँ न्यू गिनी के द्वीप और इसके समीपी क्षेत्रों में पाई जाती हैं, तथा कुछ प्रजातियाँ मोलुक्कास और पूर्वी ऑस्ट्रेलिया में पाई जाती हैं। इस जाति की 13 श्रेणियों में 40 प्रजातियां हैं। अधिकांश प्रजातियों में नरों के पंखों के कारण इस जाति के सदस्य प्रसिद्ध हैं, ये पंख विशेष रूप से अत्यधिक लंबे होते हैं तथा चोंच, डैनों एवं सिर पर फैले हुए परों के रूप में होते हैं। इनकी अधिकांश संख्या घने वर्षावनों तक ही सीमित हैं। सभी प्रजातियों का प्रमुख आहार फल तथा कुछ हद तक कीड़े मकोड़े हैं। बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ पक्षियों में प्रजनन की विभिन्न प्रणालियां हैं जो एक मादा से लेकर सामूहिक रूप से कई मादाओं पर आधारित होती है।
न्यू गिनी के निवासियों के लिए इस जाति का सांस्कृतिक महत्व है। बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ की खालों तथा पंखों का व्यापार दो हज़ार साल पुराना है, तथा पश्चिमी संग्रहकर्ताओं, पक्षी वैज्ञानिकों एवं लेखकों की इन पक्षियों में काफी रूचि है। शिकार तथा निवास स्थलों की हानि के कारण कई प्रजातियां खतरे में हैं।
बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ का शरीर आम तौर पर कौवे जैसा होता है तथा वास्तव में ये कॉर्विड्स प्रजाति (कौवे तथा नीलकंठ) से संबंधित हैं। बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ पक्षी विभिन्न आकारों में पाए जाते हैं जो किंग बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ 50 ग्राम (1.8 औंस) और 15 से॰मी॰ (5.9 इंच) से ले कर कर्ल-क्रेस्टेड मनुकोड 44 से॰मी॰ (17 इंच) व 430 ग्राम (15 औंस) तक के आकार के होते हैं। अपनी लंबी पूंछ के साथ नर ब्लैक सिक्लेबिल सभी प्रजातियों में सबसे लंबी प्रजाति है।110 से॰मी॰ (43 इंच) सभी प्रजातियों में नर मादा से बड़े और लंबे होते हैं, तथा यह अंतर मामूली से लेकर विशाल आकार तक का हो सकता है। पंख गोल होते हैं और कुछ प्रजातियों में ध्वनि निकालने के लिए संरचनात्मक रूप से संशोधित होते हैं। पूरी जाति में चोंच के आकार में विविधता पाई जाती है। सिक्लेबिल व राइफ़लबर्ड प्रजातियों में चोंच लंबी तथा अवक्राकार हो सकती है तथा एस्ट्रापिया में छोटी और पतली हो सकती है। लिंग के आधार पर शरीर के साथ-साथ चोंच का औसत आकार बदलता रहता है, हालांकि आम तौर पर नरों की तुलना में लंबी चोंच वाली मादाओं की प्रजातियां अधिक हैं और ऐसा विशेष रूप से कीट खाने वाली प्रजातियों में है।[1] नरों के भड़कीले आकर्षक रंगों वाले पंखों की तुलना में मादाओं के छद्मावरण पंख विशेष रूप से अपने निवास के रंगों में अच्छी तरह घुल मिल जाते हैं।[2]
विभिन्न लिंगों के बीच पंखों में भिन्नता प्रजनन प्रणाली से बारीकी से संबंधित है। मनुकोड और पैराडाइज़ क्रो, जो सामाजिक रूप से एक मादा के साथ रहते हैं, लैंगिक तौर पर मोनोमोर्फिक (अर्थात जिनका जीनोटाइप एक ही प्रकार का होता है) होते हैं। इसी तरह पैराडिगाला की दो प्रजातियां हैं जो एक से अधिक मादा के साथ रहती हैं। इन सभी प्रजातियों के हरे और नीले रंग की घटती बढ़ती मात्रा के साथ आम तौर पर काले पंख होते हैं।[1]
न्यू गिनी का विशाल द्वीप बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ पक्षियों की विविधता का प्रमुख केंद्र है; केवल दो को छोड़ कर बाकी सभी प्रजातियां न्यू गिनी पर पाई जाती हैं। जो दो प्रजातियां यहां नहीं पाई जातीं, वे हैं मोनोटाइपिक श्रेणी की लाइकोकॉरेक्स तथा सेमिप्टेरा, जो न्यू गिनी के पश्चिम में स्थित मोलुक्कास की निवासी हैं। टिलोरिस वर्ग के राइफलबर्ड पक्षियों की दो प्रजातियां पूर्वी ऑस्ट्रेलिया के तटीय जंगलों में पाई जाती हैं, एक ऑस्ट्रेलिया तथा न्यू गिनी दोनों जगहों पर पाई जाती हैं, तथा एक प्रजाति केवल न्यू गिनी में मिलती है। केवल मनुकोडिया एक वर्ग है जिसकी प्रजातियां न्यू गिनी के बाहर पाई जाती हैं, तथा इनका एक प्रतिनिधि क्वींसलैंड के उत्तरी छोर पर पाया जाता है। शेष प्रजातियां न्यू गिनी और आसपास के द्वीपों तक सीमित हैं। कई प्रजातियां अत्यधिक सीमित क्षेत्रों में मिलती हैं, विशेष रूप से मध्य-पर्वतीय वन (जैसे ब्लैक सिक्लेबिल) या द्वीप स्थलों (जैसे विल्सन बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़) जैसे सीमित निवास स्थानों में पाई जाने वाली कुछ प्रजातियां.[1]
बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ की अधिकांश प्रजातियां वर्षा वनों, दल-दली जगहों, तथा काई के वनों सहित उष्णकटिबंधीय वनों में पाई जाती हैं,[1] लगभग सभी प्रजातियां एकांत रूप से वृक्षों पर निवास करती हैं।[2] तटीय सदाबहार वनों में कई प्रजातियां पाई जाती हैं।[3] सुदूर दक्षिण में पाई जाने वाली ऑस्ट्रेलिया की पैराडाइज़ राइफलबर्ड प्रजातियां उप उष्णकटिबंधीय और शीतोष्ण नम वनों में रहती हैं। एक समूह के रूप में मनुकोड अपने निवास स्थलों के प्रति सबसे अधिक अनुकूलित स्वभाव वाले होते हैं, जिसमे से विशेष रूप से ग्लॉसी-मेंटल्ड मनुकोड वनों तथा सवाना वुडलैंड, दोनों जगहों पर निवास करते हैं।[1] मध्य-पर्वतीय निवास स्थल सर्वाधिक आबादी वाले निवास स्थल हैं, चूंकि 40 में से 30 प्रजातियां 1000-2000 मीटर की ऊंचाइयों पर पाई जाती हैं।[3]
बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ का प्रमुख आहार फल और कीट हैं। प्रजातियों में दोनों प्रकार के आहारों के अनुपात में विभिन्नता है, कुछ प्रजातियों में फलों को खाने वाले पक्षी अधिक हैं और दूसरी प्रजातियों में कीटों को खाने वाले पक्षी अधिक हैं। दोनों का यह अनुपात प्रजातियों के व्यवहार के अन्य पहलुओं को प्रभावित करता है, उदाहरण के लिए फ्रुगिवोर्स (फल खाने वाली) प्रजातियां जंगलों में पेड़ों के ऊपर मिलती हैं, जबकि इन्सेक्टिवोर्स (कीट खाने वाली) प्रजातियां अधिक नीची जगहों पर भोजन करती हैं। फ्रुगिवोर्स इन्सेक्टिवोर्स की तुलना में अधिक सामाजिक होते हैं जबकि इन्सेक्टिवोर्स अधिक एकाकी तथा प्रादेशिक होते हैं।[1]
अधिकांश प्रजातियों में विस्तृत संभोग पद्धतियां पाई जाती हैं, जिनमे से पैराडाइसिया प्रजातियां सामूहिक संभोग आधारित प्रणाली अपनाती हैं। सिसीन्नुरुस और पैरोटिया जैसी प्रजातियों में अत्यधिक रस्मों वाले संभोग नृत्य होते हैं। लैंगिक रूप से द्विलिंगी प्रजातियों में नर एक से अधिक मादाओं से संबंध बनाते हैं जबकि कुछ एकलिंगी प्रजातियों में एक मादा से संबंध भी रखते हैं। इन पक्षियों में संकरण बहुत आम है, जिससे यह पता चलता है कि एक से अधिक प्रजातियों की मादाओं से संबंध बनाने वाले बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ विभिन्न वर्गों से संबंध रखने के बावज़ूद आपस में नजदीकी से जुड़े हैं। कई संकर प्रजातियों को नई प्रजातियों के रूप में वर्णित किया गया है और यह संदेह रहता है कि क्या रोथ्सचाइल्ड लोब-टेल्ड जैसे बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ के कुछ प्रकार वैध हैं अथवा नहीं.[कृपया उद्धरण जोड़ें] संकर प्रजातियों की उपस्थिति के बावजूद, कुछ पक्षी विज्ञानी यह तर्क देते हैं कि कम से कम कुछ विख्यात वैध संकर प्रजातियां मौजूद हैं जो विलुप्त हो सकती हैं।[4]
बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ अपना घोंसला पत्तों, पंखों, लताओं के तंतुओं जैसी मुलायम सामग्री से बनाते हैं जो विशेष रूप से पेड़ की टहनियों पर रखी जाती है।[5] अण्डों की संख्या कुछ हद तक अनिश्चित है। बड़ी प्रजातियों में, यह संख्या लगभग हमेशा केवल एक अंडा होती है। छोटी प्रजातियां 2-3 अंडे दे सकती हैं।[6] 16-22 दिनों के बाद अंडे से पक्षियों के बच्चे निकलते हैं और युवा पक्षी 16 से 30 दिनों की उम्र में घोंसला छोड़ देते हैं।[5]
कई सालों तक बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ को बोवेरबर्ड से संबंधित माना जाता था। क्योंकि आज दोनों को ऑस्ट्रेलेसियन वंशज कोर्विडा का हिस्सा माना जाता है, इसलिए दोनों को केवल दूर के संबंधी माना जाता है। बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ से सबसे नजदीकी संबंधी कोर्विड प्रकार के कौवे और नीलकंठ, मोनार्क फ्लाईकैचर मोनार्काइडे तथा ऑस्ट्रेलियाई मुडनेस्टर स्ट्रुथीडिडे हैं।[1]
इस जाति तथा इसके नजदीकी संबंधियों का आपस में संबंध का पता लगाने के लिए 2009 में किए गए एक अध्ययन में सभी प्रजातियों के माइटोकॉन्ड्रियल डीएनए के परीक्षण से यह अनुमान लगाया गया कि इस जाति का उद्भव 24 लाख साल पहले हुआ था जो कि इसके पिछले अध्ययन द्वारा अनुमानित समय से अधिक पुराना है। अध्ययन में जाति के भीतर पांच जीव समूहों की पहचान की गई तथा पहले जीव समूह के बीच विभाजन किया गया जिसमे एकलिंगी मनुकोड तथा पैराडाइज़ कौवे शामिल हैं तथा बाकी सभी बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ दस लाख वर्ष पुराने हैं। दूसरे जीव समूह में पैरोटिया तथा किंग ऑफ़ सेक्सॉनी बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ शामिल हैं। तीसरे जीव समूह में सेल्युसाइडिस, ड्रेपानोर्निस सिक्लेबिल, सेमिओप्टेरा, टिलोरिस तथा लोफोरिना जैसे कई वर्ग शामिल हैं लेकिन इनमे से कुछ को शामिल करने को समर्थन प्राप्त नहीं है। चौथे जीव समूह में एपिमाकुस सिक्लेबिल, पैराडिगाला और एस्ट्रापिया शामिल हैं। अंतिम जीव समूह में सिसीन्नुरुस और पैराडाइसिया बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ शामिल हैं।[7]
जाति की सटीक सीमा संशोधन का विषय भी रही है। साटिनबर्ड (नेमोफिलस तथा लोबोपैराडाइसिया) की तीन प्रजातियों को बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़, नेमोफिलिने के एक उपपरिवार से संबंधित माना गया है। मुंह, पैरों की आकृति तथा घोंसले बनाने की आदतों में विभिन्नता के बावजूद वे इस जाति में बने रहे जब तक कि 2000 के एक अध्ययन में उन्हें बैरीपैकर तथा लॉन्गबिल (मेलानोचेरिटिडेइ) के संबंधी के रूप में अलग जाति सिद्ध नहीं कर दिया गया.[8] इसी अध्ययन में पाया गया कि मेक्ग्रेजर बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ वास्तव में ऑस्ट्रेलेसियन हनीईटर जाति का सदस्य था। इन तीनों प्रजातियों के अलावा, कई व्यवस्थित रहस्यपूर्ण प्रजातियों और एक वर्ग को इस जाति के संभावित सदस्य होने पर विचार किया गया है। न्यू गिनी से ही मेलमपिट्टा वर्ग की दो प्रजातियों को बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ से जोड़ा गया है,[9] लेकिन इनके ये संबंध अनिश्चित बने हुए हैं और अभी हाल ही इन्हें ऑस्ट्रेलियाई मुडनेस्टर के साथ जोड़ा गया है।[1] फिजी की सिल्कटेल को इसकी खोज के बाद से ही कई बार बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ के साथ जोड़ा गया है, लेकिन इसे कभी भी औपचारिक रूप से इस जाति से संबंधित नहीं किया गया है। हाल ही के आणविक सबूत इन प्रजातियों को अब फैनटेल के साथ जोड़ते हैं।[10]
लायकोकॉरक्स वर्ग
मनुकोडिया वर्ग
पैराडिगाला वर्ग
एस्ट्रापिया वर्ग
पैरोटिया वर्ग
टेरीडॉफोरा वर्ग
लोफोरीना वर्ग
टिलोरिस वर्ग
एपिमाकुस वर्ग
ड्रेपानोर्निस वर्ग
सिसीन्नुरुस वर्ग
सेमिओप्टेरा वर्ग
सेलुसाइडिस वर्ग
पैराडाइसिया वर्ग
बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ की संकर नस्लें तब उत्पन्न हो सकती हैं जब विभिन्न प्रजातियों के पक्षी, जो एक समान लगते हैं तथा जिनकी व्यापक श्रेणियां हैं, एक दूसरे को अपनी प्रजाति जैसा दिखने के लिए भ्रमित करते हैं तथा संकर नस्ल को जन्म देते हैं।
जब इरविन स्ट्रेसेमन्न को इस बात का एहसास हुआ बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ पक्षियों के अध्ययन से इस बारे में विस्तार से पता लग सकता है कि अधिकांश वर्णित प्रजातियां इतनी दुर्लभ क्यों हैं, तो उन्होनें 1920 तथा 1930 के दशक में कई विवादित नमूनों का परीक्षण किया, जो उनकी परिकल्पना के रूप में कई अख़बारों में प्रकाशित हुआ। 19वीं सदी के अंत और 20वीं सदी के प्रारंभ में वर्णित अधिकांश प्रजातियों को अब संकर माना जाता है, हालांकि इनमे से कुछ पर अभी भी विवाद है तथा संग्रहालय के नमूनों के आनुवंशिक परीक्षणों के बिना उनकी स्थिति स्पष्ट होने की संभावना नहीं है।
संकर और प्रकल्पित संकर नस्लों के कुछ प्रमुख नाम इस प्रकार हैं:[11]
विक्टोरिया का रिफेलबर्ड, टिलोरिस विक्टोरिया
अर्फक एस्ट्रापिया, एस्ट्रापिया नाइग्रा
सैक्सोनी बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़, टेरिडोफोरा एल्बर्टी के राजा
बारह वायर्ड पैराडाइस बर्ड, सेलिउसिडिस मेलानोल्युका
वालेस के स्टैण्डर्डविंग, सेमिओपटेरा वैलासी
ब्लैक -बिल्ड सिकलबिल, ड्रेपानोर्निस एल्बर्टीसी
मेग्निफिसेंट पक्षी ऑफ़ पैराडाइज़, लोफोरिना सुपर्बा
पश्चिमी पैरोशिया, पैरोशिया सेफीलता
न्यू गिनी समाज के अधिकांश लोग बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ के पंखों का प्रयोग अपनी पोशाकों तथा रस्मों में करते हैं, तथा यूरोप में पिछली कई सदियों से मेम सहिबाओं की टोपियों को पंखों से सजाना अत्यधिक लोकप्रिय था। पंखों के लिए होने वाले शिकार तथा घटते निवास स्थानों के कारण कुछ कुछ प्रजातियां विलुप्त होने के कगार पर है; तथा जंगलों की कटाई के कारण निवास स्थलों का नष्ट होना अब सबसे प्रमुख खतरा है।[1]
ग्रेटर बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ प्रकार की प्रजातियों सहित पैराडाइसिया एपोडा, पैराडाइसिया वंश के सर्वश्रेष्ठ ज्ञात सदस्यों में से एक हैं। प्रारंभिक सोलहवीं सदी में व्यापार अभियान से लाए गए नमूनों के आधार पर इन प्रजातियों का वर्णन किया गया था। इन नमूनों को स्थानीय व्यापारियों द्वारा उनके डैनों तथा पैरों को हटा कर तैयार किया गया था ताकि वे सजावट के सामान के रूप में इस्तेमाल किए जा सकें. खोजकर्ताओं को इस बारे में जानकारी नहीं थी और इसीलिए सूचना के अभाव के कारण इनके बारे में कई धारणाएं बनीं. संक्षेप में उन्हें पौराणिक फीनिक्स पक्षी माना जाने लगा था। पैरों रहित तथा डैनों रहित खाल से इस धारणा को बल मिला कि ये पक्षी कभी धरती पर नहीं उतरे थे बल्कि अपने पंखों के सहारे स्थाई रूप से ऊपर ही रहते थे। उनकी खाल प्राप्त करने वाले पहले यूरोपीय एंटोनियो पिगाफेट्टा ने लिखा था कि "लोग हमें बताते थे कि ये पक्षी स्वर्ग से आए हैं तथा वे उन्हें बोलों दिउआटा कहते थे, जिसका अर्थ है "भगवान् के पक्षी".[12] यह इसके दोनों नामों "बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़" और विशिष्ट नाम एपोडा -विदआउट फीट का मुख्य आधार है।[13]
बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ पक्षियों का शिकार लंबे समय तक होता रहा है और संभवतः ऐसा मनुष्य के बसने के बाद से ही होता आ रहा है। अक्सर शिकार होने वाली प्रजातियों के बीच एक खास बात यह है कि नर पक्षी अपने सजावटी पंखों के उगने से पहले ही कई अवसरों पर संभोग शुरू कर देते हैं। शिकार के दबाव में आबादी के स्तर को बनाए रखने के लिए शायद ऐसा किया जाता है और इसी वजह से ये 30 सहस्त्राब्दियों से जीवित रह सके हैं।[कृपया उद्धरण जोड़ें]
19वीं सदी के अंत में तथा 20वीं सदी की शुरुआत में मेम सहिबाओं की टोपियों के व्यापार के लिए बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ पक्षियों का शिकार व्यापक रूप से किया जाता था, लेकिन वर्तमान में इन पक्षियों को कानूनी संरक्षण प्राप्त है तथा केवल स्थानीय जनजातीय आबादी की औपचारिक आवश्यकताओं को पूरा करने के लिए सीमित संख्या में शिकार की अनुमति दी जाती है।[14] टेरीडोफोरा पंखों की आवश्यकता पड़ने पर बूढ़े बोवेरबर्ड के घोंसले से पंख इकट्ठे करने को ही प्राथमिकता दी जाती है।
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|coauthors= की उपेक्षा की गयी (|author= सुझावित है) (मदद) |coauthors= की उपेक्षा की गयी (|author= सुझावित है) (मदद) स्वर्गपक्षी या बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ पासरीफ़ोर्मीज़ (Passeriformes) गण के पैराडाएसियेडाए (Paradisaeidae) कुल के सदस्य हैं। इस जाति की अधिकांश जातियाँ न्यू गिनी के द्वीप और इसके समीपी क्षेत्रों में पाई जाती हैं, तथा कुछ प्रजातियाँ मोलुक्कास और पूर्वी ऑस्ट्रेलिया में पाई जाती हैं। इस जाति की 13 श्रेणियों में 40 प्रजातियां हैं। अधिकांश प्रजातियों में नरों के पंखों के कारण इस जाति के सदस्य प्रसिद्ध हैं, ये पंख विशेष रूप से अत्यधिक लंबे होते हैं तथा चोंच, डैनों एवं सिर पर फैले हुए परों के रूप में होते हैं। इनकी अधिकांश संख्या घने वर्षावनों तक ही सीमित हैं। सभी प्रजातियों का प्रमुख आहार फल तथा कुछ हद तक कीड़े मकोड़े हैं। बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ पक्षियों में प्रजनन की विभिन्न प्रणालियां हैं जो एक मादा से लेकर सामूहिक रूप से कई मादाओं पर आधारित होती है।
न्यू गिनी के निवासियों के लिए इस जाति का सांस्कृतिक महत्व है। बर्ड ऑफ़ पैराडाइज़ की खालों तथा पंखों का व्यापार दो हज़ार साल पुराना है, तथा पश्चिमी संग्रहकर्ताओं, पक्षी वैज्ञानिकों एवं लेखकों की इन पक्षियों में काफी रूचि है। शिकार तथा निवास स्थलों की हानि के कारण कई प्रजातियां खतरे में हैं।
சந்திரவாசி (cendrawasih) என இந்தோனேசியாவிலும் பப்புவா நியூகினியிலும் அழைக்கப்படுகின்றனவும் சொர்க்கப் பறவை என்ற பொருளில் ஆங்கிலத்தில் (birds-of-paradise) அழைக்கப்படுவதனவுமான பறவையினங்கள் பசரீன்கள் வரிசையிலுள்ள "சந்திரவாசி" குடும்ப பறவையாகும். இவற்றின் பெரும்பான்மை நியூ கினி மற்றும் அதன் சூழலும், சிறிய அளவில் மலுக்கு தீவுகள் மற்றும் கிழக்கு ஆஸ்திரேலியா ஆகிய இடங்களில் காணப்படுகின்றன. இக்குடும்பத்தைச் சேர்ந்த 14 வகைகளில் நாற்பத்தியொரு இனங்கள் காணப்படுகின்றன.[1] இப்பறவைகள் அவற்றின் பால் ஈருருமை இனத்தின் ஆண் பறவைகளின் இறகு அமைப்பு, மிகவும் நீண்ட மற்றும் அலகு, செட்டை, வால் அல்லது தலை ஆகிய இடங்களிலிருக்கும் விரிவான இறகுகள் அமைப்பு ஆகியவற்றால் சிறப்பாக அறியப்பட்டவை. இவற்றில் பல மழைக்காடுகளை வசிப்பிடமாகக் கொண்டவை. இவற்றின் எல்லா இனங்களும் பழங்களை உணவாகவும், சிறியளவானவை கணுக்காலிகளையும் உண்ணும். சந்திரவாசிகள் பல வகையான இனப்பெருக்க முறைகளாக ஒருதுணை மணம் முதல் போட்டி வகை பலதுணை மணம் வரை கொண்டுள்ளன.
சந்திரவாசி (cendrawasih) என இந்தோனேசியாவிலும் பப்புவா நியூகினியிலும் அழைக்கப்படுகின்றனவும் சொர்க்கப் பறவை என்ற பொருளில் ஆங்கிலத்தில் (birds-of-paradise) அழைக்கப்படுவதனவுமான பறவையினங்கள் பசரீன்கள் வரிசையிலுள்ள "சந்திரவாசி" குடும்ப பறவையாகும். இவற்றின் பெரும்பான்மை நியூ கினி மற்றும் அதன் சூழலும், சிறிய அளவில் மலுக்கு தீவுகள் மற்றும் கிழக்கு ஆஸ்திரேலியா ஆகிய இடங்களில் காணப்படுகின்றன. இக்குடும்பத்தைச் சேர்ந்த 14 வகைகளில் நாற்பத்தியொரு இனங்கள் காணப்படுகின்றன. இப்பறவைகள் அவற்றின் பால் ஈருருமை இனத்தின் ஆண் பறவைகளின் இறகு அமைப்பு, மிகவும் நீண்ட மற்றும் அலகு, செட்டை, வால் அல்லது தலை ஆகிய இடங்களிலிருக்கும் விரிவான இறகுகள் அமைப்பு ஆகியவற்றால் சிறப்பாக அறியப்பட்டவை. இவற்றில் பல மழைக்காடுகளை வசிப்பிடமாகக் கொண்டவை. இவற்றின் எல்லா இனங்களும் பழங்களை உணவாகவும், சிறியளவானவை கணுக்காலிகளையும் உண்ணும். சந்திரவாசிகள் பல வகையான இனப்பெருக்க முறைகளாக ஒருதுணை மணம் முதல் போட்டி வகை பலதுணை மணம் வரை கொண்டுள்ளன.
De paradiesveugels (Paradisaeidae) zien een bekende femielje uut de orde van de zangveugels (Passeriformes) die an allaen voekomm'n op Nieuw-Hunea en de provincie Queensland op Australië.
De paradiesveugels (Paradisaeidae) zien een bekende femielje uut de orde van de zangveugels (Passeriformes) die an allaen voekomm'n op Nieuw-Hunea en de provincie Queensland op Australië.
The birds-of-paradise are members of the family Paradisaeidae of the order Passeriformes. The majority of species are found in eastern Indonesia, Papua New Guinea and eastern Australia. The family has 45 species in 17 genera. The members of this family are perhaps best known for the plumage of the males of the species, the majority of which are sexually dimorphic. The males of these species tend to have very long, elaborate feathers extending from the beak, wings, tail or head. For the most part they are confined to dense rainforest habitat. The diet of all species is dominated by fruit and to a lesser extent arthropods. The birds-of-paradise have a variety of breeding systems, ranging from monogamy to lek-type[2] polygamy.
A number of species are threatened by hunting and habitat loss.
The family Paradisaeidae was introduced (as Paradiseidae) in 1825 with Paradisaea as the type genus by the English naturalist William John Swainson.[3][a][b] For many years the birds-of-paradise were treated as being closely related to the bowerbirds. Today while both are treated as being part of the Australasian lineage Corvida, the two are now thought to be only distantly related. The closest evolutionary relatives of the birds-of-paradise are the crow and jay family Corvidae, the monarch flycatchers Monarchidae and the Australian mudnesters Struthideidae.[9]
A 2009 study examining the mitochondrial DNA of all species to examine the relationships within the family and to its nearest relatives estimated that the family emerged 24 million years ago, earlier than previous estimates. The study identified five clades within the family, and placed the split between the first clade, which contains the monogamous manucodes and paradise-crow, and all the other birds-of-paradise, to be 10 million years ago. The second clade includes the parotias and the King of Saxony bird-of-paradise. The third clade provisionally contains several genera, including Seleucidis, the Drepanornis sicklebills, Semioptera, Ptiloris and Lophorina, although some of these are questionable. The fourth clade includes the Epimachus sicklebills, Paradigalla and the astrapias. The final clade includes the Cicinnurus and the Paradisaea birds-of-paradise.[10]
The exact limits of the family have been the subject of revision as well. The three species of satinbird (the genera Cnemophilus and Loboparadisea) were treated as a subfamily of the birds-of-paradise, Cnemophilinae. In spite of differences in the mouth, foot morphology and nesting habits they remained in the family until a 2000 study moved them to a separate family closer to the berrypeckers and longbills (Melanocharitidae).[11] The same study found that the Macgregor's bird-of-paradise was actually a member of the large Australasian honeyeater family. In addition to these three species, a number of systematically enigmatic species and genera have been considered potential members of this family. The two species in the genus Melampitta, also from New Guinea, have been linked with the birds-of-paradise,[12] but their relationships remain uncertain, more recently being linked with the Australian mudnesters.[9] The silktail of Fiji has been linked with the birds-of-paradise many times since its discovery, but never formally assigned to the family. Recent molecular evidence now places the species with the fantails.[13]
A genus level phylogeny of the family has been determined by Martin Irestedt and collaborators.[10][14]
ParadisaeidaeLycocorax – paradise-crows (2 species)
Phonygammus – trumpet manucode
Manucodia – manucodes (5 species)
Pteridophora – King of Saxony bird-of-paradise
Parotia – parotias (6 species)
Seleucidis – twelve-wired bird-of-paradise
Drepanornis – sicklebills (2 species)
Semioptera – standardwing bird-of-paradise
Lophorina – lophorinas (3 species)
Ptiloris – riflebirds (4 species)
Epimachus – sicklebills (2 species)
Paradigalla – paradigallas (2 species)
Astrapia – astrapias (5 species)
Cicinnurus – King bird-of-paradise
Diphyllodes – birds-of-paradise (2 species)
Paradisornis – blue bird-of-paradise
Paradisaea – birds-of-paradise (6 species)
Hybrid birds-of-paradise may occur when individuals of different species, that look similar and have overlapping ranges, confuse each other for their own species and crossbreed.
When Erwin Stresemann realised that hybridisation among birds-of-paradise might be an explanation as to why so many of the described species were so rare, he examined many controversial specimens and, during the 1920s and 1930s, published several papers on his hypothesis. Many of the species described in the late 19th and early 20th centuries are now generally considered to be hybrids, though some are still subject to dispute; their status is not likely to be settled definitely without genetic examination of museum specimens, which will come soon in summer 2021 in North America, South America, Africa, Europe, Asia, and Australia, and some birds in an aviary in Central Park Zoo.
Birds-of-paradise are closely related to the corvids. Birds-of-paradise range in size from the king bird-of-paradise at 50 g (1.8 oz) and 15 cm (5.9 in) to the curl-crested manucode at 44 cm (17 in) and 430 g (15 oz). The male black sicklebill, with its long tail, is the longest species at 110 cm (43 in). In most species, the tails of the males are larger and longer than the female, the differences ranging from slight to extreme. The wings are rounded and in some species structurally modified on the males in order to make sound. There is considerable variation in the family with regard to bill shape. Bills may be long and decurved, as in the sicklebills and riflebirds, or small and slim like the Astrapias. As with body size, bill size varies between the sexes, although species where the females have larger bills than the male are more common, particularly in the insect-eating species.[9]
Plumage variation between the sexes is closely related to breeding system. The manucodes and paradise-crow, which are socially monogamous, are sexually monomorphic. So are the two species of Paradigalla, which are polygamous. All these species have generally black plumage with varying amounts of green and blue iridescence.[9] The female plumage of the dimorphic species is typically drab to blend in with their habitat, unlike the bright attractive colours found on the males. Younger males of these species have female-like plumage, and sexual maturity takes a long time, with the full adult plumage not being obtained for up to seven years. This affords the younger males the protection from predators of more subdued colours, and also reduces hostility from adult males.[9]
The centre of bird-of-paradise diversity is the large island of New Guinea; all but two genera are found in New Guinea. Those other two are the monotypic genera Lycocorax and Semioptera, both of which are endemic to the Maluku Islands, to the west of New Guinea. Of the riflebirds in the genus Ptiloris, two are endemic to the coastal forests of eastern Australia, one occurs in both Australia and New Guinea, and one is only found in New Guinea. The only other genus to have a species outside New Guinea is Phonygammus, one representative of which is found in the extreme north of Queensland. The remaining species are restricted to New Guinea and some of the surrounding islands. Many species have very small ranges, particularly those with restricted habitat types such as mid-montane forest (like the black sicklebill) or island endemics (like the Wilson's bird-of-paradise).[9]
The majority of birds-of-paradise live in tropical forests, including rainforest, swamps and moss forest,[9] nearly all of them solitary tree dwellers.[15] Several species have been recorded in coastal mangroves.[16] The southernmost species, the paradise riflebird of Australia, lives in sub-tropical and temperate wet forests. As a group the manucodes are the most plastic in their habitat requirements; in particular, the glossy-mantled manucode, which inhabits both forest and open savanna woodland.[9] Mid-montane habitats are the most commonly occupied habitat, with thirty of the forty species occurring in the 1000–2000 m altitudinal band.[16]
The diet of the birds-of-paradise is dominated by fruit and arthropods, although small amounts of nectar and small vertebrates may also be taken. The ratio of the two food types varies by species, with fruit predominating in some species, and arthropods dominating the diet in others. The ratio of the two will affect other aspects of the behaviour of the species; for example, frugivorous species tend to feed in the forest canopy, whereas insectivores may feed lower down in the middle storey. Frugivores are more social than the insectivores, which are more solitary and territorial.[9]
Even the birds-of-paradise that are primarily insect eaters will still take large amounts of fruit. The family is overall an important seed disperser for the forests of New Guinea, as they do not digest the seeds. Species that feed on fruit will range widely searching for fruit, and while they may join other fruit-eating species at a fruiting tree, they will not associate with them otherwise and will not stay with other species for long. Fruit are eaten while perched and not from the air, and birds-of-paradise are able to use their feet as tools to manipulate and hold their food, allowing them to extract certain capsular fruit. There is some niche differentiation in fruit choice by species and any one species will only consume a limited number of fruit types compared to the large choice available. For example, the trumpet manucode and crinkle-collared manucode will eat mostly figs, whereas the Lawes's parotia focuses mostly on berries and the greater lophorina and raggiana bird-of-paradise take mostly capsular fruit.[9]
Most species have elaborate mating rituals, with at least eight species exhibiting lek mating systems,[17] including the genus Paradisaea. Others, such as the Cicinnurus and Parotia species, have highly ritualised mating dances. Across the family (Paradisaeidae), female preference is incredibly important in shaping the courtship behaviors of males and, in fact, drives the evolution of ornamental combinations of sound, color, and behavior.[18] Males are polygamous in the sexually dimorphic species, but monogamous in at least some of the monomorphic species. Hybridisation is frequent in these birds, suggesting the polygamous species of bird of paradise are very closely related despite being in different genera. Many hybrids have been described as new species in the past,[19] and doubt remains regarding whether some forms, such as Rothschild's lobe-billed bird-of-paradise, are valid.[20]
Birds-of-paradise build their nests from soft materials, such as leaves, ferns, and vine tendrils, typically placed in a tree fork.[21] The typical number of eggs in each clutch varies among the species and is not known for every species. For larger species, it is almost always just one egg, but smaller species may produce clutches of 2–3 eggs.[22] Eggs hatch after 16–22 days, and the young leave the nest at between 16 and 30 days of age.[21]
Societies of New Guinea often use bird-of-paradise plumes in their dress and rituals, and the plumes were popular in Europe in past centuries as adornment for ladies' millinery. Hunting for plumes and habitat destruction have reduced some species to endangered status; habitat destruction due to deforestation is now the predominant threat.[9]
Best known are the members of the genus Paradisaea, including the type species, the greater bird-of-paradise, Paradisaea apoda. This species was described from specimens brought back to Europe from trading expeditions in the early sixteenth century. These specimens had been prepared by native traders by removing their wings and feet so that they could be used as decorations. This was not known to the explorers, and in the absence of information many beliefs arose about them. They were briefly thought to be the mythical phoenix. The often footless and wingless condition of the skins led to the belief that the birds never landed but were kept permanently aloft by their plumes. The first Europeans to encounter their skins were the voyagers in Ferdinand Magellan's circumnavigation of the Earth.[23] Antonio Pigafetta wrote that "The people told us that those birds came from the terrestrial paradise, and they call them bolon diuata, that is to say, 'birds of God'."[24] This is the origin of both the name "bird of paradise" and the specific name apoda – without feet.[25] An alternate account by Maximilianus Transylvanus used the term Mamuco Diata, a variant of Manucodiata, which was used as a synonym for birds-of-paradise up to the 19th century.
In recent years the availability of pictures and videos about birds of paradise in the internet has raised interest of birdwatchers around the world. Many of them fly to West Papua to watch various species of birds of paradise from Wilson's Bird of Paradise (Diphyllodes respublica) and Red Bird of Paradise (Paradisaea rubra) in Raja Ampat to Lesser Birds of Paradise (Paradisaea minor), Magnificent Riflebird (Ptiloris magnificus), King Bird of Paradise (Cicinnurus regius), crescent-caped lophorina (Lophorina niedda),[26] and Magnificent Bird of Paradise (Diphyllodes magnificus) in Susnguakti forest.
This activity significantly reduces the number of local villagers who are involved in the hunting of paradise birds.
Hunting of birds of paradise has occurred for a long time, possibly since the beginning of human settlement.[27] It is a peculiarity that among the most frequently-hunted species, males start mating opportunistically even before they grow their ornamental plumage. This may be an adaptation maintaining population levels in the face of hunting pressures, which have probably been present for hundreds of years.[28]
The naturalist, explorer and author Alfred Russel Wallace spent six years in the region, which he chronicled in The Malay Archipelago (published in 1869). His expedition team shot, collected and described many specimens of animals and birds, including the great, king, twelve-wired, superb, red and six-shafted birds of paradise.[29]
Hunting to provide plumes for the millinery trade was extensive in the late 19th and early 20th century,[30] but today the birds have legal protection except for hunting at a sustainable level to fulfill the ceremonial needs of the local tribal population. In the case of Pteridophora plumes, scavenging from old bowerbird bowers is encouraged.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Halmahera Paradise-crow specimen.
Trumpet manucode specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Glossy-mantled manucode specimen.
Crinkle-collared manucode specimen.
Curl-crested manucode specimen.
Male Wilson's bird-of-paradise specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Female Wilson's bird-of-paradise specimen.
Male Magnificent bird-of-paradise specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Female Magnificent bird-of-paradise specimen.
Male King bird-of-paradise specimen.
Female King bird-of-paradise specimen.
Male King-of-Saxony Bird-of-paradise specimen.
Female King-of-Saxony bird-of-paradise specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Male Twelve-wired Bird-of-paradise specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Female Twelve-wired bird-of-paradise specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Male Black-billed sicklebill specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Female Black-billed sicklebill specimen.
A male Pale-billed sicklebill specimen.
Female Pale-billed sicklebill specimen.
Male Carola's Parotia specimen.
Female Carola's parotia specimen.
Male Western parotia specimen.
Female Western parotia specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Male Lawes's parotia specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Female Lawes's parotia specimen.
Male Standardwing bird-of-paradise specimen.
Female Standardwing bird-of-paradise specimen.
Male Ribbon-tailed astrapia specimen.
Female Ribbon-tailed astrapia specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Male Arfak astrapia specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Female Arfak astrapia specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Male Stephanie's astrapia specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Female Stephanie's astrapia specimen.
Male Splendid astrapia specimen.
Female Splendid astrapia specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Male Magnificent riflebird specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Female Magnificent riflebird specimen.
Male Victoria's riflebird specimen.
Male Growling riflebird specimen.
Female Growling riflebird specimen.
Female Paradise riflebird specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Male Superb bird-of-paradise specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Female Superb bird-of-paradise specimen.
Male Lesser superb bird-of-paradise specimen, a subspecies that is occasionally considered as its own species, but its validity is disputed.
Male Brown sicklebill specimen.
Female Brown sicklebill specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Male Black sicklebill specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Female Black sicklebill specimen.
Short-tailed paradigalla specimen.
Long-tailed paradigalla specimen.
Male Lesser bird-of-paradise speimen.
Female Lesser bird-of-paradise specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Male Blue bird-of-paradise specimen.
_-_Paradisaeidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Female Blue bird-of-paradise specimen.
Specimen of a male Greater Bird-of-paradise
Female Greater bird-of-paradise specimen.
Male Goldie's bird-of-paradise specimen.
Female Goldie's bird-of-paradise specimen.
Male Red bird-of-paradise specimen.
Female Red bird-of-paradise specimen.
Nominate male Raggiana bird-of-paradise specimen.
Male Raggiana bird-of-paradise, subspecies augustaevictoriae, specimen.
Male Emperor bird-of-paradise specimen.
The birds-of-paradise are members of the family Paradisaeidae of the order Passeriformes. The majority of species are found in eastern Indonesia, Papua New Guinea and eastern Australia. The family has 45 species in 17 genera. The members of this family are perhaps best known for the plumage of the males of the species, the majority of which are sexually dimorphic. The males of these species tend to have very long, elaborate feathers extending from the beak, wings, tail or head. For the most part they are confined to dense rainforest habitat. The diet of all species is dominated by fruit and to a lesser extent arthropods. The birds-of-paradise have a variety of breeding systems, ranging from monogamy to lek-type polygamy.
A number of species are threatened by hunting and habitat loss.
La Paradizeedoj (Paradisaeidae) estas birdo familio, endemia en la Aŭstralazia ekozono, kiu apartenas al la ordo de la Paseroformaj birdoj (Passeriformes), subordo Kantbirdoj (Passeres).
Las aves del paraíso (Paradisaeidae) son una familia de aves del orden Passeriformes, que se distribuyen por Oceanía, principalmente en Australia oriental y Papua Nueva Guinea.
Esta tiene 42 especies, distribuidos en 15 géneros diferentes. La mayoría de las especies se encuentran en Nueva Guinea, y de hecho un ave del paraíso aparece en la bandera de Papúa Nueva Guinea pero también se encuentran en Australia. En ocasiones se la considera dentro de la familia de aves llamada Corvidae.[cita requerida]
Los miembros de esta familia son quizás más conocidos por tener una mayoría de estos, un plumaje sumamente vistoso, al extremo de poderlo llamar en varios casos hasta extravagante, lo que se da en los machos de la especie, dado que estas especies son sexualmente dimórficas. Esta vistosidad se muestra en particular en las plumas muy largas y elaboradas que se extienden [dependiendo de la especie] desde el pico, las alas, la cola o la cabeza. Estas aves en su mayor parte están confinadas a un denso hábitat de selva tropical. La dieta de todas las especies está dominada por frutas y en menor medida por artrópodos. Las aves del paraíso tienen una variedad de sistemas de reproducción, que van desde la monogamia hasta la poligamia tipo lek, [2] … un tipo de competencia de machos, con algunos de los cuales se puede estar apareando una misma hembra.
Lastimosamente, varias de estas especies están amenazadas por la caza y la pérdida de hábitat.
Las aves del paraíso (Paradisaeidae) son una familia de aves del orden Passeriformes, que se distribuyen por Oceanía, principalmente en Australia oriental y Papua Nueva Guinea.
Esta tiene 42 especies, distribuidos en 15 géneros diferentes. La mayoría de las especies se encuentran en Nueva Guinea, y de hecho un ave del paraíso aparece en la bandera de Papúa Nueva Guinea pero también se encuentran en Australia. En ocasiones se la considera dentro de la familia de aves llamada Corvidae.[cita requerida]
Los miembros de esta familia son quizás más conocidos por tener una mayoría de estos, un plumaje sumamente vistoso, al extremo de poderlo llamar en varios casos hasta extravagante, lo que se da en los machos de la especie, dado que estas especies son sexualmente dimórficas. Esta vistosidad se muestra en particular en las plumas muy largas y elaboradas que se extienden [dependiendo de la especie] desde el pico, las alas, la cola o la cabeza. Estas aves en su mayor parte están confinadas a un denso hábitat de selva tropical. La dieta de todas las especies está dominada por frutas y en menor medida por artrópodos. Las aves del paraíso tienen una variedad de sistemas de reproducción, que van desde la monogamia hasta la poligamia tipo lek, [2] … un tipo de competencia de machos, con algunos de los cuales se puede estar apareando una misma hembra.
Lastimosamente, varias de estas especies están amenazadas por la caza y la pérdida de hábitat.
See artikkel räägib lindudest; tähtkuju kohta vaata artiklit Paradiisilind (tähtkuju) Paradiisilindlased (Paradisaeidae) on värvuliste sugukond, kuhu kuulub umbes 40 liiki.
Üle 30 liigi on levinud Uus-Guinea saarel, mõned liigid ka selle lähisaartel, Maluku saartel ja Austraalia idaosas. Paljudel liikidel on väga piiratud levila.
Paradiisilindlased sarnanevad kehaehituselt varesega ning nad on vareslaste lähedane sugukond. Nad on varblase kuni varese suurused, arvestamata mõne liigi pikki, kuni meetri pikkuseid sabasulgi. Jalad ja nokk on tugevad. Tiivad on ümarad ja osade liikide isaslindudel heli tekitamise eesmärgil modifitseerunud. Paljude liikide isastel on mitmekesise kuju ja värvusega ehissuled.
Paradiisilindlased elavad peamiselt troopilistes metsades. Mitut liiki on täheldatud ka mangroovides. Kolmkümmend liiki neljakümnest asustavad kõrgusvahemikku 1000-2000 m. [1]
Enamusel paradiisilindlastel on keerulised pulmamängud. Hübriide eri liikide vahel tuleb ette sageli, ning osa hübriide on kirjeldatud liikidena. Paradiisilindlased ehitavad suure ja kausja pesa puu otsa. Kurnas on üks või kaks muna.
Paradiisilindaste toiduks on peamiselt puuviljad ja lülijalgsed. Osade liikide toidus valdavad puuviljad, teistel lülijalgsed.
BirdLife'i järgi on ohustatud kümme liiki paradiisilinde. [1]
Uus-Guinea põlisrahvad on kasutanud oma rituaalides paradiisilindude eredaid sulgi ilmselt juba mõni tuhat aastat.
Paradiisilindlased (Paradisaeidae) on värvuliste sugukond, kuhu kuulub umbes 40 liiki.
Paradisuko hegaztiak (Paradisaeidae) Passeriformes ordenako eta Passeri subordenako hegazti-familia bat dira. Ozeanian bizi dira. 40 espezie dira, 14 generotan banatuak. Hegazti gehienak Ginea Berrian bizi dira (paradisuko hegazti bat ageri da Ginea Berriko banderan), eta espezie gutxi batzuk Moluketan eta Australiako ekialdean bizi dira. Oso ikusgarriak dira arren eztei-jantziak.
Euri-oihan trinkoetan bizi dira. Fruta jaten dute, eta artropodo batzuk. Hegazti-familia honek garrantzi kulturala du Ginea Berriko biztanleentzat. 2.000 urte baino gehiago dira paradisuko hegaztien lumen salerosketa egiten dela.
Paradisuko hegaztiak (Paradisaeidae) Passeriformes ordenako eta Passeri subordenako hegazti-familia bat dira. Ozeanian bizi dira. 40 espezie dira, 14 generotan banatuak. Hegazti gehienak Ginea Berrian bizi dira (paradisuko hegazti bat ageri da Ginea Berriko banderan), eta espezie gutxi batzuk Moluketan eta Australiako ekialdean bizi dira. Oso ikusgarriak dira arren eztei-jantziak.
Euri-oihan trinkoetan bizi dira. Fruta jaten dute, eta artropodo batzuk. Hegazti-familia honek garrantzi kulturala du Ginea Berriko biztanleentzat. 2.000 urte baino gehiago dira paradisuko hegaztien lumen salerosketa egiten dela.
Paratiisilinnut (Paradisaeidae) on varpuslintujen lahkoon kuuluva lintuheimo, johon kuuluu yli neljäkymmentä koristeellista Oseaniassa esiintyvää lajia. Valtaosa lajeista esiintyy Uudessa Guineassa, jolle on kotoperäisiä 36 lajia. Papua-Uuden-Guinean lipussa esiintyy heimon tyyppilaji isoparatiisilintu (Paradisaea apoda). Muutamia lajeja esiintyy lisäksi Molukeilla ja Pohjois-Australiassa. Eräät tutkijat lukevat heimon varislintuihin; lisäksi lavastajat (Ptilonorhynchidae) ovat läheistä sukua paratiisilinnuille.
Paratiisilinnut ovat tavallisesti variksen kokoisia tai hieman sitä pienempiä, mikäli mukaan ei lasketa eräiden lajien pitkiä pyrstösulkia, jotka saavuttavat jopa metrin pituuden. Niiden nokka on tukeva ja jalat vankat. Huolimatta koristeellisesta ulkonäöstään paratiisilinnut ovat varsin alkeellinen lintuheimo.
Useimpien paratiisilintulajien koirailla on silmiinpistävän koristeellinen höyhenpeite. Sulat voivat olla loistavan värikkäitä tai pyrstösulat monta kertaa itse lintua pidempiä. Rubiini- eli pampulajousipyrstökoiraan (Cicinnurus regius) höyhenpuku on lähes kauttaaltaan kirkkaanpunainen ja sen kahden ohuen, nauhamaisen pyrstösulan päässä on vihreä pallo. Mustanvihreän nauhaparatiisiharakan (Astrapia mayeri) pyrstösulat ovat noin metrin mittaiset itse linnun pituuden ollessa noin 25 senttimetriä. Viiriparatiisilinnulla (Pteridophora alberti) puolestaan lähtee pään kummaltakin sivulta 2–3 kertaa lintua pidempi ruoti, jossa on sarja sarveislevyjä. Höyhenpeitteeltään erityisen värikkäitä ja koreita ovat suvun Paradisaea koiraat, kuten komea isoparatiisilintu vaaleanruskeine linnun siipiä suurempine kylkitöyhtöineen.
Ulkonäkönsä ohella paratiisilinnut ovat myös tunnettuja näyttävistä soidintansseistaan. Ne muodostavat usein ryhmiä, joissa koiraat esittelevät kilvan avujaan naaraille. Linnut käyttävät pitkiä koristehöyheniään tai värikkäitä töyhtöjään tähän tarkoitukseen. Naaraat ovat usein koiraita huomattavasti vaatimattomamman näköisiä. Lisäksi yksiavioisten paratiisilintulajien höyhenpeite on moniavioisia hillitympi. Sorsien ja kolibrien ohella paratiisilinnuilla esiintyy linnuista eniten risteymiä, mikä on seurausta ryhmäsoidinmenoista.
Uuden-Guinean alkuperäiskansat ovat käyttäneet mahdollisesti jo tuhansia vuosia paratiisilintujen näyttäviä sulkia omissa rituaaleissaan. Eräiden useimmin metsästettyjen lajien on havaittu aloittavan soidinmenot jo ennen kuin niihin tarkoitetut sulat ovat alkaneet kasvaa, mikä saattaa olla seurausta lajien sopeutumisesta metsästykseen. Eurooppalaiset puolestaan alkoivat viedä 1800-luvulla suuria määriä nahkoja ja sulkia kotiseuduilleen, jossa niistä oli tullut suosittu koriste naistenhatuissa. Lintujen metsästäminen oli kiivaimmillaan 1800- ja 1900-luvun vaihteessa, kunnes niiden vienti kiellettiin 1920-luvulla.
Nykyään Papua-Uuden-Guinean hallitus on kieltänyt paikallisten paratiisilintujen nahkojen tai höyhenien hallussapidon muilta kuin maan kansalaisilta. Ainoastaan alkuperäiskansoilla on rajoitettu oikeus lintujen metsästämiseen. Vain kolmea lajia pidetään tällä hetkellä uhanalaisena tai erittäin uhanalaisena, mutta uutena uhkana on elinympäristöjen häviäminen metsähakkuiden seurauksena.
Luokitus perustuu BirdLife Suomen julkaisemaan nimistöön maailman lintulajien suomenkilisistä nimistä.[1]
Paratiisilinnut (Paradisaeidae) on varpuslintujen lahkoon kuuluva lintuheimo, johon kuuluu yli neljäkymmentä koristeellista Oseaniassa esiintyvää lajia. Valtaosa lajeista esiintyy Uudessa Guineassa, jolle on kotoperäisiä 36 lajia. Papua-Uuden-Guinean lipussa esiintyy heimon tyyppilaji isoparatiisilintu (Paradisaea apoda). Muutamia lajeja esiintyy lisäksi Molukeilla ja Pohjois-Australiassa. Eräät tutkijat lukevat heimon varislintuihin; lisäksi lavastajat (Ptilonorhynchidae) ovat läheistä sukua paratiisilinnuille.
Les Paradisaeidae (francisé en paradiséidés) est un taxon qui regroupe la plupart des espèces appelées Paradisiers ou oiseaux de Paradis. Ce groupe est actuellement formé d'une quarantaine d'espèces qui vivent dans le Sud-Est asiatique. Les mâles adultes de ces espèces sont, pour la plupart, caractérisés par un plumage coloré. La classification du COI reconnaît ce taxon comme étant une famille, mais d'autres classifications (notamment celle de Sibley-Alquist) le rangent dans la famille des Corvidae, sous forme de la tribu des Paradisaeini. Les genres Cnemophilus, Loboparadisea, Macgregoria et Melampitta, traditionnellement rattachés à ce groupe, n'en font plus partie. Ils sont en voie de disparition.
La morphologie des paradisiers rappelle celle des corvidés. Ils ont des becs plutôt épais et des pattes robustes. Les deux tiers des espèces ont un dimorphisme sexuel marqué. Le Paradisier royal est la plus petite des espèces, les mâles adultes mesurent environ 15 centimètres et pèsent 50 grammes tandis que les plus imposantes sont le Paradisier fastueux qui mesure jusqu'à 110 cm et le Paradisier d'Entrecasteaux qui pèse jusqu'à 430 grammes. Les espèces les plus reconnues sont vraisemblablement celles du genre Paradisaea comme le Paradisier grand-émeraude, dont un des spécimens constitue le type du taxon.
La plupart des espèces sont frugivores bien que les espèces des genres Ptiloris et Epimachus soient également insectivores[2].
Dans la plupart des forêts du monde, le principal vecteur de zoochorie, c'est-à-dire de dissémination des graines, est les mammifères, mais en Nouvelle-Guinée ce sont les Paradisaeidae qui jouent ce rôle[3].
Durant la période nuptiale, pour la plupart des espèces, les mâles forment des aires de parade. D'autres espèces comme celle des genres Cicinnurus et Parotia suivent un cérémonial particulièrement élaboré basé sur des danses, voire des chants complexes. Les espèces à dimorphisme sexuel sont polygames tandis que les espèces monomorphes sont principalement monogames.
L'hybridation est fréquente chez les espèces polygames, suggérant que ces espèces sont très proches, même lorsqu’elles ont été classées dans un genre différent par les taxonomistes. De nombreuses descriptions reconnues ensuite comme étant des hybrides ont été réalisées. Cependant, certains ornithologues supputent que certaines descriptions pourraient ne pas être des hybrides mais de réelles espèces aujourd'hui éteintes[4].
Les paradisiers construisent leurs nids avec des matériaux meubles comme des feuilles, des fougères généralement placés dans la fourche d'une branche[2]. Le nombre d'œufs produits est pour la plupart des espèces incertain. Les plus grandes espèces pondent cependant presque toujours juste un œuf et les plus petites en pondent deux ou trois[5]. Les œufs incubent entre 16 et 22 jours et les poussins quittent le nid entre 16 et 30 jours[2].
Ils sont originaires de Nouvelle-Guinée et des îles environnantes comme les Îles du détroit de Torrès, mais quatre espèces vivent en Australie orientale et deux dans les Moluques. Ils vivent dans les biomes de forêts tropicales humides dont les forêts de nuage et les marécages à l'ouest de la ligne Wallace.
La Nouvelle-Guinée, au relief montagneux, représente une véritable pièce montée d'habitats. La plupart des paradisiers vivent dans les limites d'une seule chaîne de montagne et d'une zone d'altitude. Cet isolement réduit la circulation des gènes entre les populations, ce qui permet aux oiseaux de se différencier.
Dans les forêts de Nouvelle-Guinée, fruits et insectes abondent toute l'année et les menaces naturelles sont très rares. Il n'y avait ni singes ni écureuils pour concurrencer les oiseaux sur le plan de la nourriture, ni félins pour les chasser. Libérés de ces menaces, les paradisiers se spécialisèrent dans le domaine de la compétition sexuelle. Au fil du temps, les caractéristiques qui rendaient un oiseau plus attirant qu'un autre se transmirent et se perfectionnèrent. Ce ne sont pas les règles habituelles de survie qui priment, mais celles d'un accouplement réussi. La compétition sexuelle explique que les mâles des différentes espèces de paradisiers rivalisent de beauté.
Des dizaines d'années durant, l'appétit de l'Europe pour leurs plumes alimenta la chasse et un commerce vigoureux. Celui-ci culmina au début des années 1900 : 80 000 peaux étaient alors exportées chaque année de Nouvelle-Guinée pour orner les chapeaux des dames européennes. En 1908, dans les régions de Nouvelle-Guinée qu'ils administraient, les Britanniques déclarèrent la chasse hors la loi. Les Néerlandais les imitèrent en 1931. Aujourd'hui, aucun paradisier ne quitte l'île légalement hormis pour une utilisation scientifique.
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 8.2, 2018)[1] (ordre phylogénique) :
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 8.2, 2018)[1] (ordre phylogénique) :
Les Paradisaeidae (francisé en paradiséidés) est un taxon qui regroupe la plupart des espèces appelées Paradisiers ou oiseaux de Paradis. Ce groupe est actuellement formé d'une quarantaine d'espèces qui vivent dans le Sud-Est asiatique. Les mâles adultes de ces espèces sont, pour la plupart, caractérisés par un plumage coloré. La classification du COI reconnaît ce taxon comme étant une famille, mais d'autres classifications (notamment celle de Sibley-Alquist) le rangent dans la famille des Corvidae, sous forme de la tribu des Paradisaeini. Les genres Cnemophilus, Loboparadisea, Macgregoria et Melampitta, traditionnellement rattachés à ce groupe, n'en font plus partie. Ils sont en voie de disparition.
Éan le gob leathan is cosa láidre, dúchasach d'fhoraoisí oirdheisceart na hÁise. Úsáideann na fireannaigh clúmh mórthaibhseach chun baineannaigh a mhealladh, agus is féidir go dtógfaidh sé cuid mhaith leathéan le linn séasúr an ghoir.
Éan le gob leathan is cosa láidre, dúchasach d'fhoraoisí oirdheisceart na hÁise. Úsáideann na fireannaigh clúmh mórthaibhseach chun baineannaigh a mhealladh, agus is féidir go dtógfaidh sé cuid mhaith leathéan le linn séasúr an ghoir.
Os paradiseidos (Paradisaeidae), chamados comunmente aves do paraíso[1], son unha familia de aves da orde Passeriformes. A maioría das especies encóntranse na illa de Nova Guinea e o leste de Australia. A familia ten 42 especies en 15 xéneros.[2] Os membros desta familia son coñecidos principalmente pola rechamante plumaxe dos machos das especes con dimorfismo sexual, que son a maioría, en especial polas plumas longas e elaboradas que lles saen do bico, ás, cola e cabeza. A maior parte están confinadas a hábitats de selva densa. A dieta de todas as especies está baseada na froita e en menor medida nos artrópodos. As aves do paraíso teñen diversos sistemas de reprodución, desde a monogamia á poligamia de tipo lek.
Varias especies están ameazadas pola caza ou a perda de hábitat.
Durante moito tempo as aves do paraíso foron consideradas estreitamente relacionadas cos Ptilonorhynchidae. Hoxe, aínda que ambos os grupos son tratados como parte da liñaxe australiana dos córvidos, crese que os dous grupos están só distantemente emparentados. Os parentes evolutivos máis próximos das aves do paraíso son os córvidos, os monárquidos e os estrutideidos australianos.[3]
Un estudo de 2009 que examinou o ADN mitocondrial de todas as especies para determinar as relacións evolutivas dentro da familia e cos seus parentes máis próximos e estimou que a familia apareceu hai 24 millóns de anos, o que é antes do que se pensaba en estimacións previas. O estudo identificou cinco clados dentro da familia, e situou a separación entre o primeiro clado, que contén os monógamos Manucodia e Lycocorax pyrrhopterus, e as outras aves do paraiso, en hai 10 millóns de anos. O segundo clado inclúe os Parotia e o Pteridophora alberti. O terceiro clado provisionalmente contén varios xéneros: Seleucidis, Drepanornis, Semioptera, Ptiloris e Lophorina, pero os valores que apoian estas inclusións son baixos. O cuarto clado comprende Epimachus, Paradigalla e os Astrapias. O clado final inclúe Cicinnurus e os Paradisaea.[4]
Os límites exactos da familia revisáronse tamén. As tres especies de Cnemophilus e Loboparadisea foran tratados anteriormente como unha subfamilia de aves do paraíso, que se chamou Cnemophilinae. A pesar das diferenzas na boca, morfoloxía do pé e hábitos de nidación permaneceron na familia ata que un estudo feito en 2000 os pasou a unha familia separada máis próxima aos Melanocharitidae.[5] O mesmo estudo encontrou que os Macgregoria pulchra pertencían en realidade á gran familia de Australasia dos Meliphagidae. Ademais destas tres especies, varias especies e xéneros de sistemática enigmática foron consideradas membros potenciais desta familia. As dúas especies do xénero Melampitta, tamén de Nova Guinea, foron ligadas coas aves do paraíso,[6] pero as súas relacións seguen sendo pouco claras, e máis recentemente foron asociadas cos Struthideidae australianos.[3] O Lamprolia victoriae de Fixi foi asociado coas aves do paraíso moitas veces desde o seu descubrimento, pero nunca foi formalmente asignado á familia. Recentes probas moleculares fixeron que agora se sitúe a especie cos Rhipidura.[7]
Poden orixinarse híbridos de aves do paraíso cando individuos de diferentes especies de aspecto similar teñen áreas de distribución que se solapan, e as especies confúndense e cren que son da mesma especie e crúzanse.
Cando Erwin Stresemann se decatou de que a hibridación entre aves do paraíso podería ser unha explicación de por que moitas das especies descritas eran tan raras, examinou moitos espécimes controvertidos e, durante as décadas de 1920 e 1930, publicou varios traballos sobre esta hipótese. Moitas destas especies descritas a finais do século XIX e inicios do XX son agora xeralmente consideradas híbridos, aínda que algunhas seguen discutíndose; non é probable que se establezan definitivamente os seus status sen un exame xenético dos espécimes conservados en museos.
As aves do paríso están estreitamente relacionadas cos córvidos. O seu tamaño vai desde os 15 cm e 50 g do Cicinnurus regius aos 44 cm e 430 g do Manucodia comrii. O macho do Epimachus fastosus, coa súa longa cola, é a especie máis longa, cunha lonxitude de 110 cm. Na maioría das especies, as colas dos machos son máis longas e largas que as das femias, e as diferenzas van desde escasas a moi grandes. As ás son arredondadas e nalgunhas especies están modificadas estruturalmente nos machos para produciren sons. Na forma do bico hai unha considerable variación na familia, xa que estes poden ser curvos e longos, como nos Drepanornis e Epimachus e nos Ptiloris, ou pequenos e finos como nos Astrapia. Igual que o tamaño corporal, o tamaño do bico varía entre os sexos, aínda que son máis comúns as especies nas que as femias teñen bicos máis grandes que os machos, especialmente nas especies insectívoras.[3]
A variación na plumaxe entre os sexos está moi relacionada co sistema de reprodución. Os Manucodia e Lycocorax pyrrhopterus, que son socialmente monógamos, son sexualmente monomórficos. Son tamén monomórficas as dúas especies de Paradigalla, que son polígamas. Todas estas especies teñen xeralmente unha plumaxe negra con iridescencia verde e azul en diversas proporcións.[3] A plumaxe das femias das especies dimórficas é tipicamente verdosa para confundirse co seu hábitat, a diferenza das rechamantes cores que presenta a dos machos. Os machos máis novos destas especies teñen plumaxe similar á das femias, e tardan moito en chegar á madurez sexual, de modo que non adquiren a plumaxe adulta ata os sete anos. Isto permite que os machos máis novos se protexan dos depredadores coas súas cores máis apagadas, e tamén que reduzan a hostilidade por parte dos machos adultos.[3]
O centro da diversidade das aves do paraíso é a gran illa de Nova Guinea e todos os xéneros menos dous se atopan en Nova Guinea. Estes dous son os xéneros monotípicos Lycocorax e Semioptera, ambos endémicos das illas Molucas, situadas en Indonesia ao oeste de Nova Guinea. Das especies do xénero Ptiloris, dúas son endémicas dos bosques costeiros do leste de Australia, unha vive tanto en Australia coma en Nova Guinea, e unha só se encontra en Nova Guinea. O xénero restante cunha especie fóra de Nova Guinea é Manucodia, un representante do cal se encontra no extremo norte de Queensland, Australia. As restantes especies están restrinxidas a Nova Guinea e algunhas das illas que a rodean. Moitas especies teñen áreas de distribución moi restrinxidas, especialmente varias especies cun tipo de hábitat restrinxido como os bosques de media montaña (como o Epimachus fastosus) ou endémicos de illas (como o Cicinnurus respublica).[3]
A maioría das aves do paraíso viven en bosques tropicais, como selvas, pantanos, e bosques nubosos,[3] e case todos son habitantes solitarios das árbores.[8] Varias especies viven en mangleirais costeiros.[9] A especie que vive máis ao sur é o Ptiloris paradiseus de Australia, que vive en bosques húmidos subtropicais e temperados. Os do grupo dos Manucodia son os máis plásticos en canto aos seus requirimentos de hábitats, en especial o Manucodia ater, que habita en bosques e sabanas abertas con árbores e arbustos.[3] Os hábitats de media montaña son os máis ocupados por estas aves, e trinta das corenta especies viven na faixa altitudinal entre os 1.000 e 2.000 m de altura.[9]
A dieta das aves do paraíso é fundamentalmente froitas e artrópodos, aínda que poden comer tamén pequenas cantidades de néctar e pequenos vertebrados. A proporción dos dous tipos principais de alimentos varía coa especie, e nalgunhas especies predomina a froita, mentres que os artrópodos predominan noutras. A proproción dos dous afecta a outros aspectos do comportamento da especie, por exemplo as especies fruxívoras tenden a alimentarse nas copas das árbores, mentres que os insectívoros poden alimentarse en zonas a media altura das árbores. As fruxívoras son máis sociais que as insectívoras, que son máis solitarias e territoriais.[3]
Incluso as aves do paraíso que comen principalmente insectos comen tamén grandes cantidades de froita; e a familia é en conxunto unha importante dispersora de sementes nos bosques de Nova Guinea, xa que non dixiren as sementes. As especies que se alimentan de froitas cobren unha ampla área buscando froitos e mentres o fan xúntanse con outras especies comedoras de froita nas árbores que dan froitos, pero non se asocian con elas e non permanecen xunto a outras especies durante moito tempo. Comen as froitas mentres están pousadas sobre as árbores, non ao voo desde o aire, e poden usar os pés como feramentas para manipular e soster a súa comida, o que lles permite extraer certos froitos capsulares. Hai certa diferenciación de nichos na elección das froitas polas especies e unha determinada especie só consome unha limitada cantidade de tipos de froitos en comparación coa grande variedade da que dispoñen. Por exemplo, o Phonygammus keraudrenii e o Manucodia chalybatus comen principalmente figos, mentres que o Parotia lawesii prefire principalmente bagas e o Lophorina superba e o Paradisaea raggiana comen maiormente froitos encapsulados.[3]
A maioría das especies teñen elaborados rituais de apareamento, e as especdies de Paradisaea utilizan un sistema de tipo lek. Outros, como as especies de Cicinnurus e Parotia, teñen danzas de apareamento moi ritualizadas. Os machos son polígamos nas especies sexualmente dimórficas, pero son monógamos en polo menos algunhas das especies monomórficas. A hibridación é frecuente nestes paxaros, o que suxire que as especies polígamas de aves do paraíso están moi estreitamente relacionadas malia pertenceren a distintos xéneros. Describíronse moitos híbridos como novas especies, algunhas das cales son discutidas.[10]
As aves do paraíso constrúen os seus niños con materiais brandos, como follas, fentos, e gabiláns de plantas, e son situados tipicamente nas bifurcacións dos troncos.[11] O número típico de ovos en cada posta varía nas distintas especies e non se sabe para todas as especies. As grandes especies case sempre poñen un só ovo, pero as especies menores poden producir postas de 2 ou 3 ovos.[12] Os ovos eclosionan pasados de 16 a 22 días, e as crías viven no niño ata entre 16 e 30 días de idade.[11]
Os pobos de Nova Guinea usan a miúdo as plumas das aves do paraíso nos seus traxes e rituais, e as plumas eran populares en Europa en séculos pasados entre as damas para os seus sombreiros. A caza para obter as plumas e a destrución de hábitats reduciron algunhas especies ata chegaren a ter un status de "en perigo"; a destrución de hábitats debido á deforestación é agora a ameaza predominante.[3]
Os máis coñecidos son as especies do xénero Paradisaea, incluída a especie tipo Paradisaea apoda. Esta especie foi descrita por espécimes traídos a Europa por expedicións de comerciantes a inicios do século XVI. Estes espécimes foran preparados por comerciantes nativos que lles quitaban as ás e pés para que puidesen servir de decoración. Isto non o sabían os exploradores, e en ausencia de máis información orixináronse moitas crenzas sobre estas aves. Durante un tempo pensouse que eran as míticas aves fénix. A súa condición a miúdo sen patas nin ás destas preparacións disecadas levaron a crer que as aves nunca se pousaban senón que se mantiñan permanentemente no aire grazas ás súas plumas. Os primeiros europeos que encontraron estes exemplares preparados, foron os mariñeiros de Fernando de Magalláns na súa circunnavegación da Terra. Antonio Pigafetta escribiu sobre elas que "a xente díxonos que estas aves procedían do paraíso terrestre, e chámanlles bolon diuata, é dicir, 'aves de Deus'".[13] Esta é a orixe tanto do nome "ave do paraíso" coma do nome específico apoda (sen pés) dalgunha especie como Paradisaes apoda.[14] Un relato alternativo de Maximiliano Transilvano usaba o termo Mamuco Diata, unha variante de Manucodiata, que era utilizado como sinónimo de ave do paraíso no século XIX, e hoxe hai un xénero chamado Manucodia.
A caza de aves do paraíso leva producíndose desde hai moito tempo, posiblemente desde o asentamento humano na zona onde vivían estes paxaros. Observouse que entre as especies cazadas máis habitualmente, os machos empezan a aparearse oportunisticamente incluso antes de que lles creza a plumaxe ornamental.
O naturalista, explorador e autor Alfred Russel Wallace pasou seis anos na área de Indonesia e escribiu a obra The Malay Archipelago (publicada en 1869), durante ese tempo cazou, recolleu e describiu moitos espécimes de animais e aves incluíndo varias aves do paraíso.[15]
Ben que a caza para obter plumas para a confección de sombreiros foi moi intensa nos séculos XIX e XX,[16] pero hoxe estas aves gozan de protección legal e a súa caza só está permitida en niveis sustentables para prover de plumas para as necesidades cerimoniais das poboacións tribais locais.
Os paradiseidos (Paradisaeidae), chamados comunmente aves do paraíso, son unha familia de aves da orde Passeriformes. A maioría das especies encóntranse na illa de Nova Guinea e o leste de Australia. A familia ten 42 especies en 15 xéneros. Os membros desta familia son coñecidos principalmente pola rechamante plumaxe dos machos das especes con dimorfismo sexual, que son a maioría, en especial polas plumas longas e elaboradas que lles saen do bico, ás, cola e cabeza. A maior parte están confinadas a hábitats de selva densa. A dieta de todas as especies está baseada na froita e en menor medida nos artrópodos. As aves do paraíso teñen diversos sistemas de reprodución, desde a monogamia á poligamia de tipo lek.
Varias especies están ameazadas pola caza ou a perda de hábitat.
Rajske ptice (ili Rajčice, lat. Paradisaeidae) su porodica ptica koja se svrstava u red vrapčarki (Passeriformes), podred ptica pjevica (Paseres).
One žive u tropskim kišnim šumama Australije, na nekim otocima Moluka i, prije svega, na Novoj Gvineji. Zahvaljujući tome, Novu Gvineju se često naziva još i "Otok rajskih ptica". I na grbu Papue Nove Gvineje je rajska ptica.
Kad se vidi prekrasno perje ovih ptica, a uz to još i njihovo ponašanje u vrijeme parenja, lako je razumjeti zašto su ove ptice dobile svoje ime rajskih ptica. Pri tome, posebno mužjaci padaju u oči svojim ekstremno šarenim perjem i njegovim širenjem u vrijeme udvaranja. Vjerojatno nema boje koja se ne pojavljuje kod bar neke vrste ovih ptica (samo na Novoj Gvineji žive 43 poznate vrste, uz određenu vjerojatnost da, zbog teškog pristupa dolinama u brdima i planinama ovog otoka, još postoji poneka vrsta koja je znanosti nepoznata). Pri tome, ženke su zbog spolnog dimorfizma često manje upadljive od mužjaka, ali ne uvijek. Ima i vrsta kod kojih nema spolnog dimorfizma.
Koliko su ove ptice od vrste do vrste različite izgledom, isto tako im je vrlo različito i ponašanje u vrijeme parenja. Neke vrste organiziraju prava natjecanja mužjaka za naklonost ženkâ. Više mužjaka se okupi na određenom mjestu na koje izlaze teritorije više ženki, i dozivaju ih glasnim pozivima, a kad neka ženka dođe, šire perje i zabacuju ga iznad glave. Ženka odabire jednog od mužjaka, pari se s njim, i zatim napušta "arenu" i sama se dalje brine o podmlatku. Na taj način dominantni mužjak se može pariti s nizom ženki, dok drugi mužjaci ne dobivaju šansu za parenje.
Neke druge vrste odabiru za udvaranje vodoravnu granu drveta. Na njoj plešu perjem podignutim u vis kao okovratnik oko glave. No, oni to čine pojedinačno, i to na području na kojem živi ženka. Ako ženka odluči pariti se s njim, on nakon toga traži područje na kojem živi druga ženka, i sve se ponavlja.
Ovi oblici parenja su razni vidovi poligamije, kad se uspješan mužijak pari istovremeno, odnosno, u istoj sezoni parenja, s više ženki.
Međutim, niti to nije pravilo za sve vrste. Postoje i takve, koje njeguju monogamne odnose. To znači, da mužjak ostaje uz ženku i nakon parenja, te pomaže u podizanju mladunaca.
Postavlja se neizostavno pitanje zašto se pojedine vrste tako različito ponašaju. Smatra se, da je odgovor vjerojatno u različitosti prehrambenih potreba među vrstama. Neke vrste se hrane samo s određenom vrstom voća kojeg nema previše, pa je potrebno dvoje roditelja da nađu i donesu hranu. Druge vrste su se specijalizirale za hranjivije plodove (Muškatni oraščić), a uz to se hrane i kukcima koje nije teško pronaći, pa majka može podići pomladak sama.
Podporodica Cnemophilinae
Podporodica Paradisaeinae
Rajske ptice (ili Rajčice, lat. Paradisaeidae) su porodica ptica koja se svrstava u red vrapčarki (Passeriformes), podred ptica pjevica (Paseres).
Burung-burung Cenderawasih merupakan anggota famili Paradisaeidae dari ordo Passeriformes. Mereka ditemukan di Indonesia timur, pulau-pulau selat Torres, Papua Nugini, dan Australia timur. Burung anggota keluarga ini dikenal karena bulu burung jantan pada banyak jenisnya, terutama bulu yang sangat memanjang dan rumit yang tumbuh dari paruh, sayap atau kepalanya. Ukuran burung Cenderawasih mulai dari Cenderawasih raja pada 50 gram dan 15 cm hingga Cenderawasih paruh-sabit Hitam pada 110 cm dan Cenderawasih manukod jambul-bergulung pada 430 gram.
Burung Cenderawasih yang paling terkenal adalah anggota genus Paradisaea, termasuk spesies tipenya, Cenderawasih kuning-besar, Paradisaea apoda. Jenis ini dideskripsikan dari spesimen yang dibawa ke Eropa dari ekpedisi dagang. Spesimen ini disiapkan oleh pedagang pribumi dengan membuang sayap dan kakinya agar dapat dijadikan hiasan. Hal ini tidak diketahui oleh para penjelajah dan menimbulkan kepercayaan bahwa burung ini tidak pernah mendarat namun tetap berada di udara karena bulu-bulunya. Inilah asal mula nama bird of paradise ('burung surga' oleh orang Inggris) dan nama jenis apoda - yang berarti 'tak berkaki'.
Banyak jenis mempunyai ritual kawin yang rumit, dengan sistem kawin jenis-jenis Paradisaea adalah burung-burung jantan berkumpul untuk bersaing memperlihatkan keelokannya pada burung betina agar dapat kawin. Sementara jenis lain seperti jenis-jenis Cicinnurus dan Parotia memiliki tari perkawinan yang beraturan. Burung jantan pada jenis yang dimorfik seksual bersifat poligami. Banyak burung hibrida yang dideskripsikan sebagai jenis baru, dan beberapa spesies diragukan kevalidannya.
Jumlah telurnya agak kurang pasti. Pada jenis besar, mungkin hampir selalu satu telur. Jenis kecil dapat menghasilkan sebanyak 2-3 telur (Mackay 1990).
Cukup beralasan apabila burung cenderawasih disebut-sebut sebagai bird of paradise. Bagaimana tidak, burung yang menjadi maskot Papua ini memang memiliki keindahan dengan warna bulu yang indah. Karena kemolekan warnanya, burung cenderawasih disebut sebagai burung dari surga atau bird of paradise. Bahkan, kabarnya karena keindahannya itu juga burung ini jarang turun ke tanah atau seringnya terbang di udara dan hinggap di dahan pohon.
Warna bulu cenderawasih yang mencolok biasanya merupakan kombinasi beberapa warna yang lain seperti hitam, cokelat, oranye, kuning, putih, biru, merah, hijau, dan ungu. Burung ini semakin molek dengan keberadaan bulu memanjang dan unik yang tumbuh dari paruh, sayap, atau kepalanya.
Burung cendrawasih yang berbulu indah ini biasanya adalah pejantan. Bulu indah tersebut menjadi modal cenderawasih jantan untuk menarik perhatian betina pada musim kawin. Selain memamerkan keindahan bulu mereka, cenderawasih jantan bahkan melakukan gerakan-gerakan atraktif serupa tarian yang dinamis dan indah untuk merebut perhatian betina. Tiap jenis cenderawasih memiliki jenis tarian dan atraksi yang berbeda satu dengan yang lainnya. Cenderawasih betina cenderung berukuran lebih kecil dengan warna bulu yang tidak seindah dan sesemarak warna cenderawasih jantan.
Warna yang dimiliki burung surga ini bermacam-macam dan menjadi salah satu indikator pengelompokan jenis mereka. Burung cendrawasih dikelompokkan dalam famili Paradisaeidae; terdiri dari 13 genus dan sekira 43 spesies (jenis). Habitat aslinya di hutan-hutan lebat yang umumnya terletak di daerah dataran rendah dan hanya dapat ditemukan di Indonesia bagian timur terutama pulau-pulau selat Torres, Papua Nugini, dan Australia timur.
Kabarnya, Indonesia adalah negara dengan jumlah spesies cendrawasih terbanyak. Diduga terdapat sekira 30 jenis cendrawasih di Indonesia, 28 jenis diantaranya dapat ditemukan di Papua. Burung cenderawasih mati kawat (Seleucidis melanoleuca) adalah jenis yang menjadi maskot atau identitas Provinsi Papua. Selain menjadi maskot Papua, masyarakat di Papua juga sering menggunakan bulu cenderawasih sebagai pelengkap atau hiasan dalam pakaian adat mereka.
Sebab keindahan bulunya, keberadaan burung cenderawasih ini kian lama kian terancam. Perburuan dan penangkapan liar untuk tujuan perdagangan serta kerusakan habitat hidup di alam bebas menjadi beberapa penyebab utama kian langkanya burung ini. Bahkan di akhir abad 19 dan awal abad 20, bulu cenderawasih marak diperdagangkan karena menjadi trend penghias topi wanita di Eropa. Tapi kini burung cantik yang eksotis ini dikategorikan sebagai jenis satwa yang dilindungi.
Di Indonesia sendiri, beberapa jenis cenderawasih diantaranya cendrawasih kuning kecil, cendrawasih botak, cendrawasih raja, cendrawasih merah, dan toowa telah masuk dalam daftar jenis satwa yang dilindungi berdasarkan UU No 5 Tahun 1990 dan PP No 7 Tahun 1999. Pemanfaatan bulu burung cenderawasih masih diperbolehkan hanya untuk kepentingan masyarakat lokal dalam menghiasi pakaian adat mereka. Itu pun tentu tidak secara berlebihan dan untungnya masyarakat Papua memiliki kearifan lokal dan adat untuk turut menjaga kelestarian burung ini.
Berikut adalah beberapa jenis dan karakteristik burung cenderawasih.
Lesser bird of paradise (Paradisaea minor)
Di antarasekian banyak jenis cenderawasih, mungkin burung ini yang paling dikenal kebanyakan orang. Burung ini memiliki warna merah kecoklatan dengan mahkota kuning dan punggung atas kuning kecoklatan. Burung jantan jenis ini memiliki tenggorokan berwarna hijau zamrud tua, sepasang ekor yang panjang dan dihiasi dengan bulu hiasan sayap yang berwarna kuning dan putih. Habitat asli burung ini terdapat hampir di seluruh hutan bagian utara Papua Nugini dan juga pulau-pulau sekitar, seperti Pulau Misool dan Yapen.
Cenderawasih Merah atau Red bird of paradise (Paradisaea rubra)
Dinamakan cendrawasih merah sebab burung ini memiliki warna bulu dominan merah darah. Kombinasi warna lain tampak pada bagian muka; bulu muka warna gelap, memiliki semacam mahkota atau jambul berwarna hijau zamrud, paruh dan sedikit di bawah leher berwarna kuning terang. Pada bagian ekornya terdapat dua buah bulu memanjang serupa tali atau pita berbentuk pilin ganda berwarna hitam. Cenderawasih merah hanya terdapat di hutan dataran rendah, di antaranya di Pulau Waigeo dan Batanta, Kabupaten Raja Ampat, Papua Barat.
Di Desa Sawinggrai yang terletak di Distrik Meos Mansar, cenderawasih merah merupakan ikon khas desa kecil ini. Di desa tersebut, Anda dapat menyaksikan langsung burung jenis ini di habitat asli melakukan atraksi menari pada jam-jam tertentu, yaitu pada pagi dan petang hari di musim kawin.
Lawes’s Parotia (Parotia Lawesii)
Sekilas postur burung jantan jenis ini mirip dengan perkutut, hanya saja ia berwarna hitam dengan kening putih dan mata berwarna biru gelap. Tengkuknya berwarna biru; sedikit di bagian dada atas (mulai dari bawah paruh) berwarna perpaduan hijau dan emas. Ciri khas yang mencolok dari jantan burung jenis ini adalah adanya tiga bulu memanjang yang tumbuh dari ujung tiap matanya (masing-masing 3 helai). Sementara itu, burung betinanya berwarna coklat dan mata berwarna kuning gelap.
King of Saxony bird of paradise (Pteridophora alberti)
King of Saxony bird of paradise adalah jenis burung pengicau yang terbilang kecil sebab memiliki panjang sekira 22 cm. Burung jantan berwarna hitam dan kuning tua. Bulu mantel dan punggungnya tumbuh memanjang berbentuk serupa tudung berwarna hitam. Pada bagian mulai dari dada hingga ke perut berwarna putih kekuningan. Iris matanya berwarna coklat tua dan paruhnya berwarna hitam dengan bagian dalam mulut berwarna hijau laut. Yang membuatnya atraktif dan eksotis adalah adanya dua helai bulu kawat bersisik yang berwarna biru langit mengilap yang tumbuh mulai dari wajahnya. Panjangnya dapat mencapai 40 cm, seolah tak seimbang dengan tubuhnya yang kecil.
Sementara burung betinanya berwarna abu-abu kecoklatan dengan garis-garis dan bintik gelap. Burung betina tidak “mengenakan” mantel dan tidak memiliki bulu kawat yang memanjang. Burung betina berukuran lebih kecil ketimbang burung jantan.
Wilson’s bird of paradise (Cicinnurus respublica)
Jantan Wilson’s Bird of Paradise yang berukuran kecil sekira 21 cm ini berwarna perpaduan merah darah dan hitam. Ia “mengenakan” jubah kecil berwarna kuning terang di bagian tengkuk. Pada bagian kepala, ia seolah memakai penutup kepala berwarna biru langit, sedikit lebih terang dibandingkan warna kakinya yang juga biru. Selain perpaduan warna yang menarik, keunikan burung ini adalah memiliki dua bulu ekor yang berwarna ungu dan bentuknya melengkung serupa sulur. Sedangkan pada burung betina memiliki warna kecoklatan dan bermahkota biru.
Selain burung cenderawasih di atas, masih banyak jenis lain dengan warna dan variasi bulunya bermacam-macam dan tak kalah cantik. Semoga burung dari surga ini tidak akan menjadi semacam dongeng untuk generasi penerus karena tindakan tidak bertanggung jawab manusia yang mengancam kelestariannya.
Genus Lycocorax
Genus Manucodia
Genus Paradigalla
Genus Astrapia
Genus Parotia
Genus Pteridophora
Genus lophorina
Genus Ptiloris
Genus Epimachus
Genus Cicinnurus
Genus Semioptera
Genus Seleucidis
Genus Paradisaea
"Melampitta" Besar
Sebelumnya dikelompokkan di sini
Masyarakat di Papua sering memakai bulu Cenderawasih dalam pakaian dan adat mereka, dan beberapa abad yang lalu bulu itu penting untuk dibuat topi wanita di Eropa. Perburuan untuk mendapat bulu dan perusakan habitat menyebabkan penurunan jumlah burung pada beberapa jenis ke tingkat terancam; perusakan habitat karena penebangan hutan sekarang merupakan ancaman utama.
Perburuan burung Cenderawasih untuk diambil bulunya untuk perdagangan topi marak di akhir abad 19 dan awal abad 20 (Cribb 1997), namun sekarang burung-burung itu dilindungi dan perburuan hanya dibolehkan untuk kebutuhan perayaan dari suku setempat. Dalam hal Cenderawasih panji, disarankan mengambil dari rumah sarang burung Namdur. Tatkala Raja Mahendra dari Nepal naik tahta pada tahun 1955, ternyata bulu burung Cenderawasih pada mahkota kerajaan Nepal perlu diganti. Karena larangan perburuan, penggantian akhirnya diperbolehkan dari kiriman yang disita oleh hukum Amerika Serikat.
Burung Cenderawasih dewasa digambarkan pada bendera Papua Nugini. David Attenborough telah menyatakan beberapa burung Cenderawasih sebagai jenis hewan favoritnya, mungkin dia menyukai Cenderawasih botak.
Burung-burung Cenderawasih merupakan anggota famili Paradisaeidae dari ordo Passeriformes. Mereka ditemukan di Indonesia timur, pulau-pulau selat Torres, Papua Nugini, dan Australia timur. Burung anggota keluarga ini dikenal karena bulu burung jantan pada banyak jenisnya, terutama bulu yang sangat memanjang dan rumit yang tumbuh dari paruh, sayap atau kepalanya. Ukuran burung Cenderawasih mulai dari Cenderawasih raja pada 50 gram dan 15 cm hingga Cenderawasih paruh-sabit Hitam pada 110 cm dan Cenderawasih manukod jambul-bergulung pada 430 gram.
I Paradiseidi (Paradisaeidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli canori dell'ordine dei Passeriformi[1]: a questa famiglia vengono ascritte tutte le specie note col nome comune di uccelli del paradiso o paradisee.
Si tratta di uccelli di taglia piuttosto variabile, che va dai 15 cm per 50 g di peso della paradisea reale ai 44 cm per 430 g di peso della manucodia crestariccia: il maschio della paradisea dal becco a falce, grazie alle lunghe penne caudali, può raggiungere i 110 cm di lunghezza.
In tutte le specie è infatti presente uno spiccato dimorfismo sessuale, coi maschi provvisti di penne modificate di forma estremamente allungata o arricciata (in particolar modo nella zona caudale o cefalica), o penne alari modificate ad emettere suoni quando stimolate. Il piumaggio dei maschi, inoltre, tende a presentare colorazioni vivaci o iridescenze, oltre a caruncole carnose colorate, che nelle femmine, di colore molto più sobrio, sono molto ridotte o del tutto assenti (dicromatismo sessuale). Da questa colorazione sgargiante, oltre che dai complessi rituali di corteggiamento (che ne prevedono l'esibizione), è nato il nome di "uccelli del paradiso" con cui questi uccelli vengono abitualmente conosciuti.
L'aspetto, nel complesso, ricorda quello tipico dei passeriformi. Le ali sono di forma arrotondata, con tutte le specie atte al volo: la forma del becco è invece piuttosto variabile, andando da lunga e ricurva a tozza e conica secondo la specie, mentre c'è poca variazione di forma nel becco fra i due sessi nella stessa specie. In genere questi uccelli vivono tra i 15 e i 20 anni.
La maggior parte delle specie di uccello del paradiso presenta abitudini solitarie e diurne, e passa la maggior parte della propria vita alla ricerca di cibo nel folto della canopia[2][3].
La dieta di questi animali si compone essenzialmente di frutta e invertebrati, con alcune specie perlopiù frugivore ed altre più marcatamente insettivore: gli insettivori tendono a muoversi fra le fronde e i tronchi e hanno abitudini più solitarie e territoriali, mentre i frugivori stazionano perlopiù in cima agli alberi e tollerano maggiormente la presenza di conspecifici. Per ridurre la competizione per il cibo, le varie specie diffuse nello stesso habitat tendono a specializzarsi nel nutrirsi di fonti di cibo differenti: ad esempio, le manucodie si nutrono perlopiù di fichi, gli uccelli del paradiso dalle sei penne mangiano soprattutto bacche e le paradisee sono specializzate nel nutrirsi di frutta con scorza o guscio[4]. La dieta viene inoltre sporadicamente integrata con nettare o piccoli vertebrati.
Tutte le specie mangiano dopo essersi posate, a volte servendosi di una zampa per manipolare il cibo: i semi non vengono digeriti, ma dispersi nell'ambiente, sicché gli uccelli del paradiso assumono un importante compito per la propagazione di molte specie di piante[5].
La riproduzione degli uccelli del paradiso segue rituali spettacolari, che possono essere anche estremamente complessi. La maggior parte delle specie è poligama, coi maschi che si riuniscono in lek per sfidarsi l'un l'altro, esibendo ciascuno una serie di movimenti altamente ritualizzati atti a mettere in mostra alle femmine presenti la propria forza e la colorazione sgargiante.
Il nido viene costruito con materiale soffice di origine vegetale e piazzato solitamente alla biforcazione di un ramo: si conosce piuttosto poco delle abitudini riproduttive degli uccelli del paradiso, sebbene si pensi che la maggior parte delle specie abbia covate di modesta entità (1-3 uova), con tempi di schiusa stimabili in tre settimane e cure parentali a carico della femmina, con indipendenza raggiunta dai nidiacei a circa un mese dalla schiusa.
La stragrande maggioranza delle specie di uccelli del paradiso è endemica della Nuova Guinea, tanto che l'isola è soprannominata anche "isola degli uccelli del paradiso": fanno eccezione il corvo del paradiso, la paradisea di Wallace (ambedue diffusi nelle Molucche), due specie di uccello fucile (diffuse in Australia nord-orientale), più un'ulteriore specie di uccello fucile e la manucodia trombettiera (diffuse sia in Australia che in Nuova Guinea).
Gli uccelli del paradiso sono abitatori della foresta pluviale. La maggior parte delle specie occupa un areale molto ristretto, limitandosi a vivere nelle aree paludose, nei mangrovieti, nella foresta nebulosa e soprattutto nella foresta montana[6] o in ambienti insulari, fatto questo che rende questi uccelli molto vulnerabili all'alterazione dell'habitat; fra le specie meno esigenti in questi termini figurano l'uccello fucile magnifico, che si adatta a vivere anche in foreste temperate o subtropicali anche secondarie, e le varie specie di manucodia, alcune delle quali possono essere osservate addirittura anche in aree di savana alberata[7].
In passato, si pensava che questi uccelli non si posassero mai al suolo, con le femmine che addirittura nidificavano sulla groppa del maschio: ciò era dovuto ai resoconti di Antonio Pigafetta, ingannato dal fatto che gli esemplari conservati che giungevano agli esploratori e studiosi europei erano privi di zampe, mozzategli dagli indigeni per poterli utilizzare come ornamenti.
Tradizionalmente, gli uccelli del paradiso sono sempre stati considerati strettamente imparentati con gli uccelli giardinieri nell'ambito del parvordine dei Corvida[8]: uno studio del 2009 basato sul DNA mitocondriale, tuttavia, ha portato a una profonda revisione della famiglia Paradisaeidae e delle sue relazioni con gli altri passeriformi. Gli uccelli del paradiso, infatti, sarebbero solo lontanamente imparentati con gli uccelli giardinieri, risultando filogeneticamente più affini ai corvidi, ai monarchidi e ai corcoracidi australiani[9]. Nel 2000, inoltre, la sottofamiglia Cnemophilinae è stata elevata al rango di famiglia a sé stante, peraltro più vicina ai beccabacche che alle paradisee, mentre è stata sancita l'appartenenza dell'uccello del paradiso di MacGregor alla famiglia dei Melifagidi[10].
Alcuni generi di incerta collocazione sistematica sono stati a più riprese accostati ai Paradiseidi: fra questi vi sono Melampitta[11] e Lamprolia[12].
La famiglia Paradisaeidae comprende 41 specie, ripartite in 16 generi e due sottofamiglie[1][9]:
La famiglia si è differenziata circa 24 milioni di anni fa, e al suo interno si possono contare cinque cladi[9][13]:
Le varie specie di uccelli del paradiso, sebbene morfologicamente anche molto differenti fra loro, appaiono geneticamente molto vicine fra loro, anche le specie più ancestrali, al punto che l'ibridazione non è un fenomeno infrequente nelle aree in cui gli areali di più specie si sovrappongono.
L'ibridazione fra uccelli del paradiso è sicuramente favorita anche dal fatto che le femmine della maggior parte delle specie, in virtù del forte dicromatismo sessuale, appaiono piuttosto simili fra loro con una colorazione sobria e dimessa, inducendo in errore i focosi maschi durante le parate nuziali.
Lo studioso Erwin Stresemann, negli anni '20, ipotizzò che numerose specie di uccelli del paradiso descritte e mai più osservate nuovamente, oppure osservate solo rarissimamente e in areali circoscritti e nei quali venivano a sovrapporsi a loro volta gli areali di specie simili, in realtà altro non fossero che ibridi occasionali fra specie diverse[15].
Fra gli animali inizialmente classificati come specie (o sottospecie) a sé stanti e attualmente ritenuti in realtà ibridi, si annoverano:
Sono inoltre noti altri due ibridi non descritti scientificamente, un maschio adulto (identificato come ibrido Epimachus fastuosus atratus x Lophorina superba feminina) proveniente dall'Irian Jaya e conservato a Leida e una femmina adulta (identificata come ibrido Parotia lawesii x Paradisaea rudolphi margaritae) proveniente dal distretto di Mul-Baiyer e custodita all'Australian museum[17].
I Paradiseidi (Paradisaeidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli canori dell'ordine dei Passeriformi: a questa famiglia vengono ascritte tutte le specie note col nome comune di uccelli del paradiso o paradisee.
Rojaus paukščiai (lot. Paradisaeidae, angl. Bird of paradise, vok. Paradiesvögel) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima.
Tai vieni iš įspūdingiausių paukščių. Šios šeimos patinai pasižymi ypač gražiomis ir margomis plunksnomis, kurios demonstruojamos per vestuvinius ritualus. Kai kurių beveik visos plunksnos juodos, tik atskiri ploteliai žėri vaivorykštės spalvomis. Kiti yra puikios mėlynos, raudonos ar geltonos spalvos. Daugelio iš jų uodegas ar galvas puošia ilgos, keistų formų plunksnos. Patelių plunksnos yra neryškios, rusvos spalvos. Prieš 500 metų, pirmą kartą pamatę šių paukščių plunksnas, europiečiai pamanė, kad jos atgabentos iš rojaus. Iš to ir kilo šių paukščių pavadinimas. Šios šeimos paukščiai nevienodo dydžio, ypač skiriasi uodegos ilgis. Vienų rūšių snapas trumpas ir tiesus, kitų ilgas ir lenktas. Daugumos sparnai apvalūs, kojos ir pėdos stiprios. Balsai labai įvairūs – nuo švelnių ištęstų šūksnių iki triukšmingų sprogstančių garsų, panašių į šautuvo šūvį.
Dauguma rojaus paukščių gyvena Naujosios Gvinėjos drėgnuose tropikų miškuose, tačiau kelios rūšys aptinkamos netolimose Molukų salose bei Šiaurės Australijos miškuose. Minta vaisiais ir vabzdžiais. Lizdą suka medžio išsišakojime, dažniausiai iš lapų, paparčių, įvairių šakelių.
Yra apie 46 rūšys, daugumai gresia visiškas išnykimas.
Gentis. Lycocorax
Gentis. Manukodijos (Manucodia)
Gentis. Paradigalos (Paradigalla)
Gentis. Astrapijos, arba astrapidos (Astrapia)
Gentis. Šešiaplunksniai rojaus paukščiai (Parotia)
Gentis. Pteridophora
Gentis. Lophorina
Gentis. Ptiloris
Gentis. Pjautuvasnapiai rojaus paukščiai (Epimachus)
Gentis. Pjautuvauodegiai rojaus paukščiai (Cicinnurus)
Gentis. Semioptera
Gentis. Seleucidis
Gentis. Tikrieji rojaus paukščiai (Paradisaea)
Rojaus paukščiai (lot. Paradisaeidae, angl. Bird of paradise, vok. Paradiesvögel) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima.
Tai vieni iš įspūdingiausių paukščių. Šios šeimos patinai pasižymi ypač gražiomis ir margomis plunksnomis, kurios demonstruojamos per vestuvinius ritualus. Kai kurių beveik visos plunksnos juodos, tik atskiri ploteliai žėri vaivorykštės spalvomis. Kiti yra puikios mėlynos, raudonos ar geltonos spalvos. Daugelio iš jų uodegas ar galvas puošia ilgos, keistų formų plunksnos. Patelių plunksnos yra neryškios, rusvos spalvos. Prieš 500 metų, pirmą kartą pamatę šių paukščių plunksnas, europiečiai pamanė, kad jos atgabentos iš rojaus. Iš to ir kilo šių paukščių pavadinimas. Šios šeimos paukščiai nevienodo dydžio, ypač skiriasi uodegos ilgis. Vienų rūšių snapas trumpas ir tiesus, kitų ilgas ir lenktas. Daugumos sparnai apvalūs, kojos ir pėdos stiprios. Balsai labai įvairūs – nuo švelnių ištęstų šūksnių iki triukšmingų sprogstančių garsų, panašių į šautuvo šūvį.
Dauguma rojaus paukščių gyvena Naujosios Gvinėjos drėgnuose tropikų miškuose, tačiau kelios rūšys aptinkamos netolimose Molukų salose bei Šiaurės Australijos miškuose. Minta vaisiais ir vabzdžiais. Lizdą suka medžio išsišakojime, dažniausiai iš lapų, paparčių, įvairių šakelių.
Yra apie 46 rūšys, daugumai gresia visiškas išnykimas.
Paradīzes putnu dzimta (Paradisaeidae) ir zvirbuļveidīgo kārtas dzimta, kuras pārstāvjus raksturo košais apspalvojums un iespaidīgi krāšņās riesta dejas. Dzimtai pieder 41 suga, kas tiek iedalītas 16 ģintīs.[1] Lielākā daļa no paradīzes putniem dzīvo Jaungvinejā.
Viens no pirmajiem plašākiem paradīzes putnu aprakstiem latviski bija pieejams vācu zoologa un rakstnieka Bernharda Gržimeka grāmatā "Četrkājainie austrālieši", kuru izdevniecība "Zvaigzne" laida klajā 1973. gadā.
Paradīzes putnu ķermeņa forma atgādina, piemēram, strazdus vai vārnas. Augumā vismazākais dzimtas pārstāvis ir karaliskais paradīzes putns (Cicinnurus regius), kas ir tikai 15 cm garš.[2] Vislielāko paradīzes putnu ķermenis ir 45 cm garš, bet aste sasniedz 60 cm, vai pat 1 metru un vairāk. Vairumam paradīzes putnu ir noapaļoti spārnu gali. Kājas spēcīgas, piemērotas sēdēšanai.
Savu nosaukumu ieguvuši tēviņu brīnišķīgā, krāšņā apspalvojuma dēļ, kuru putni izrāda riesta priekšnesuma laikā. Krāsainām spalvām ir visbrīnumainākās formas — kamoliņi, bārkstis, vēdekļi, tās bieži veido visdažādākās sekstes un cekulus. Lieliskais un daiļais tēviņu apspalvojums riesta laikā pievilina mātītes. Mātītes parasti ir diezgan neuzkrītošas.
Sastopami Jaungvinejā, Moluku un Aru salās, Jorkas pussalā Austrālijas ziemeļos. Dzīvo galvenokārt mitros kalnu mežos.
Vienpatņi, lielākajai daļai tēviņu ir vairākas partneres. Riesta laikā jaunie putni nevar konkurēt ar vecajiem. Dažiem jāgaida pat septiņi gadi, iekams var pirmoreiz pāroties. Līdz tam tas uzturas riestu tuvumā — noskatās, mācās un gatavojas pirmajam riestam.
Pārošanās periodā dažādām sugām ir atšķirīga uzvedība. Katrs tēviņš cenšas pievilināt izraudzīto partneri ar iespaidīgu riesta deju, kurai velta daudz laika. Bieži vien vairāki tēviņi pulcējas kopīgās riesta vietās, kur izrādās ar savām dejām un dziesmām. Grupas, kurās ir 15—20 putni, rītausmā redzamas augstu kokā. Putni saceļ un izbož savas krāšņās spalvas, tad seko dejas, kurās katrs tēviņš klanās un izpleš spārnus. Zilā paradīzes putna (Paradisaea rudolphi) tēviņš, lai pievērstu mātītes uzmanību, pat karājas ar galvu uz leju un kustina izplestos spārnus un asti. Zeltspalvu paradīzes putna (Cicinnurus magnificus) tēviņš bieži norauj sev apkārt esošo koku lapas, lai uz viņa spalvām kristu vairāk saules gaismas.
Dažiem putniem ligzdai vietu izvēlas tēviņš, viņš arī to ceļ un pēc tam palīdz mātītei izaudzināt mazuļus. Citām sugām ligzdas celtniecībā piedalās arī mātītes. Parasti ligzdas ir masīvas konstrukcijas no lapām, papardēm un zariņiem, kas iebūvētas zaru žāklēs.
Diezgan bieži mātīte, kas apkārtnē neatrod savas sugas tēviņu, pārojas ar citu sugu. Tādēļ paradīzes putnu populācijā ir daudz hibrīdu sugu. Perē 17—21 dienu, rūpējas par putnēniem 17—30 dienas.
Balss variē no maigiem, stieptiem saucieniem līdz skaļām, eksplozīvām skaņām. Nebrīvē dažas sugas atdarina citu putnu balsis.
Pārtiek no dažādiem augļiem, pumpuriem, lapām un ziediem. Uzturu papildina ar kukaiņiem un citiem maziem bezmugurkaulniekiem, ēd arī citu putnu olas un mazuļus.
Paradīzes putnu spalvas Jaungvinejas aborigēnu dzīvē vēl pirms eiropiešu ierašanās liecināja par vīrieša dižciltību, bagātību un ietekmi sabiedrībā. Tādēļ papuasi ne tikai paši intensīvi medīja putnus, bet vēlāk iepirka arī no dzīvnieku ķērājiem eiropiešiem. 1884. gadā daļa Jaungvinejas kļuva par Vācijas koloniju. Paradīzes putnu spalvas Eiropā kļuva par modes preci, un jau pirmajos kolonizācijas gados tika nogalināti un pārstrādāti cepuru izstrādājumos vairāk nekā 50 000 putnu.
Austrālijā paradīzes putni medības spalvu dēļ aizliedza 1924. gadā, taču, lai arī ne tik intensīvas, Jaungvinejā tās turpinājās lielāko 20. gadsimta daļu. Bernhards Gržimeks 60. gados rakstīja: "Iezemieši vēl arvien medī paradīzes putnus ar bultām un ķer slazdos. Noraugoties lielajos deju svētkos Vāgi ielejā, pārņem šausmas: tik ārkārtīgi daudz retāko un krāšņāko putnu spalvu šūpojās uz dejotāju galvām".[3]
Pēc populāciju skaita dramatiskas samazināšanās, mūsdienās aizliegts medīt paradīzes putnus spalvu dēļ. Daudzām sugām vislielākās briesmas šobrīd rada vides piesārņošana.
Paradīzes putnu dzimta (Paradisaeidae)[1][4][5]
Paradīzes putnu dzimta (Paradisaeidae) ir zvirbuļveidīgo kārtas dzimta, kuras pārstāvjus raksturo košais apspalvojums un iespaidīgi krāšņās riesta dejas. Dzimtai pieder 41 suga, kas tiek iedalītas 16 ģintīs. Lielākā daļa no paradīzes putniem dzīvo Jaungvinejā.
Viens no pirmajiem plašākiem paradīzes putnu aprakstiem latviski bija pieejams vācu zoologa un rakstnieka Bernharda Gržimeka grāmatā "Četrkājainie austrālieši", kuru izdevniecība "Zvaigzne" laida klajā 1973. gadā.
Burung Cenderawasih ialah sejenis burung dalam keluarga Paradisaeidae susunan Passeriformes. Ia terdapat di kawasan Australasia timur Indonesia, New Guinea dan tenggara Australia. Ahli keluarga ini terkenal kerana bulu pelepahnya yang dimiliki oleh burung jantan kebanyakan spesies, yang digunakan bagi menarik burung betina ketika musim mengawan. Kebanyakan spesies turut mempunyai bulu pelepah yang amat panjang dan berambu menjulur dari ekor, sayap atau kepala. Sungguhpun memiliki jambul yang menyerlah, dari segi anatomi ia tergolong dalam burung berkicau primitif.
Yang paling terkenal kerana bulu mereka adalah spesies genus Paradisaea, termasuk spesies jenis burung Cenderawasih Besar, Paradisaea apoda. Spesies ini digambarkan dari contoh yang dibawa balik ke Eropah dari ekspedisi perdagangan. Spesimen ini disediakan oleh pedagang tempatan dengan membuang kaki dan sayap mereka, yang mendorong kepada kepercayaan bahawa burung ini tidak pernah hinggap tetapi kekal terapung oleh bulu mereka. Ini memberikan nama Inggeris mereka "Burung syurga - birds of paradise" dan nama saintifik apoda - tanpa kaki.
Kebanyakan spesies memiliki upacara mengawan yang rumit, dengan spesies Paradisaea mempunyai sistem mengawan jenis Lek. Yang lain, seperti spesies Cicinnurus dan Parotia, mempunyai tarian mengawan yang khusus, dengan spesies menggayakan jambul dalam gaya tarian ballet tutu yang merupakan tabiat yang mengkagumkan bagi burung kerana persamaan secara tidak sengaja dengan tarian hula dan limbo.
Merurut kepercayaan masyarakat nusantara, burung Cenderawasih berasal dari kayangan. Ia dikatakan hanya minum air embun, makan awan dan apabila ia jatuh di bumi, ia akan mati, namun badannya tidak akan reput untuk seketika. Itulah satu-satunya masa untuk melihat akan kecantikan burung kayangan ini.
Ia mempunyai cerita dan lagenda tersendiri. Kata orang burung ini membawa tuah. Selalu juga dikaitkan sebagai berkhasiat tinggi dalam perubatan. Ia juga dikaitkan dengan pelaris kepada sesiapa yang memilikinya. Ia juga berupaya untuk menghalang pemilik dari dikenakan hantaran santau.
Burung cenderawasih ini juga dipercayai penjaga sejenis batu permata (zamrud hijau) yang tinggi nilainya pada masyarakat nusantara.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Cenderawasih ialah sejenis burung dalam keluarga Paradisaeidae susunan Passeriformes. Ia terdapat di kawasan Australasia timur Indonesia, New Guinea dan tenggara Australia. Ahli keluarga ini terkenal kerana bulu pelepahnya yang dimiliki oleh burung jantan kebanyakan spesies, yang digunakan bagi menarik burung betina ketika musim mengawan. Kebanyakan spesies turut mempunyai bulu pelepah yang amat panjang dan berambu menjulur dari ekor, sayap atau kepala. Sungguhpun memiliki jambul yang menyerlah, dari segi anatomi ia tergolong dalam burung berkicau primitif.
Yang paling terkenal kerana bulu mereka adalah spesies genus Paradisaea, termasuk spesies jenis burung Cenderawasih Besar, Paradisaea apoda. Spesies ini digambarkan dari contoh yang dibawa balik ke Eropah dari ekspedisi perdagangan. Spesimen ini disediakan oleh pedagang tempatan dengan membuang kaki dan sayap mereka, yang mendorong kepada kepercayaan bahawa burung ini tidak pernah hinggap tetapi kekal terapung oleh bulu mereka. Ini memberikan nama Inggeris mereka "Burung syurga - birds of paradise" dan nama saintifik apoda - tanpa kaki.
Kebanyakan spesies memiliki upacara mengawan yang rumit, dengan spesies Paradisaea mempunyai sistem mengawan jenis Lek. Yang lain, seperti spesies Cicinnurus dan Parotia, mempunyai tarian mengawan yang khusus, dengan spesies menggayakan jambul dalam gaya tarian ballet tutu yang merupakan tabiat yang mengkagumkan bagi burung kerana persamaan secara tidak sengaja dengan tarian hula dan limbo.
Zie voor het televisieprogramma het artikel Paradijsvogels (televisieprogramma). Paradijsvogels (Paradisaeidae) zijn een familie van vogels uit de orde zangvogels, die vrijwel beperkt is tot Nieuw-Guinea en omringende eilanden, en het noordoosten van Australië. Enkele soorten komen ook op de Molukken voor. De paradijsvogels zijn uitgedost met zeer weelderige veren. Dit is het resultaat van ver doorgeschoten seksuele selectie wat mogelijk was door het ontbreken van natuurlijke vijanden.
Het zijn stevig gebouwde vogels met een vrij zware snavel en krachtige poten en tenen. Zij variëren in grootte van die van een spreeuw tot die van een kraai, maar sommige soorten lijken aanmerkelijk groter vanwege de verlengde flank- en staartveren. De bruine sikkelsnavel (Epimachus meyeri) meet totaal 97-100 cm, maar daarvan komt een groot deel voor rekening van de staart. De mannetjes van de meeste soorten zijn felgekleurd en getooid met sluiers, capes, waaiers en dergelijke. Deze zijn polygaam. Bij de minder opvallende soorten hebben mannetje en vrouwtje een vrijwel eender verenpak. Deze zijn veelal monogaam.
Bij de monogame soorten helpt het mannetje met de verzorging van het kroost. De polygame toeans hebben wel wat anders aan hun hoofd. Het zijn allen standvogels die in de bossen leven. Een bepaalde groep, de sikkelsnavels (geslachten Drepanornis en Epimachus hebben opmerkelijke lange gebogen snavels, waarmee ze diertjes tussen het gebladerte of uit openingen in schors e.d. tevoorschijn halen. Vruchten vormen het basismenu, maar ook bessen, zaden, insecten, andere ongewervelde kleine dieren, kikkers en kleine reptielen worden wel gegeten. De nesten van de meeste soorten zijn komvormig en worden bij de polygame soorten alleen door de vrouwtjes gebouwd, die ook voor de rest zorgen: het uitbroeden van de eieren, het grootbrengen van de jongen en de 'nazorg'. Alleen de koningsparadijsvogel nestelt in boomholten.
De bruine paradijskraai komt voor op de Molukken en de Wallace' paradijsvogel is bekend van Batjan en Halmahera (Noord-Molukken). De mannetjes van tal van soorten zijn bekend om hun uitbundige verenkleed, met vaak lange, felgekleurde veren. De mannetjes proberen met dit verenkleed en vaak ingewikkeld baltsgedrag indruk te maken op de veel minder opvallende vrouwtjes.
Vlag van Papoea-Nieuw-Guinea
Grote paradijsvogel Paradisaea apoda
Kleine paradijsvogel Paradisaea minor
Wallace' paradijsvogel Semioptera wallacei
Bruine paradijskraai Lycocorax pyrrhopterus
Bruine sikkelsnavel Epimachus meyeri
Alle soorten van de familie paradijsvogels zijn beschermd volgens de overeenkomst inzake de internationale handel in bedreigde soorten wilde dieren en planten (CITES). Dit wil zeggen dat handel in deze vogels niet is toegestaan.
Volgens de IUCN staan er tien soorten (van de 41) op de rode lijst. Drie soorten, de zwarte sikkelsnavel, de blauwe paradijsvogel en de Huonparotia zijn kwetsbaar. Zeven soorten zijn gevoelig: lintstaartastrapia, Wilsons paradijsvogel, Bruijns sikkelsnavel, langstaartparadigalla, Goldie's paradijsvogel, keizer wilhelms paradijsvogel en rode paradijsvogel.
Bewoners van Nieuw-Guinea gebruikten de veren vaak ter verfraaiing van hoofdtooien. De paradijsvogel geldt in Nieuw-Guinea als een nationaal of provinciaal symbool. In de bij Indonesië behorende provincie Papoea is dat de kleine paradijsvogel (Paradisaea minor) met gele staart, in Papoea-Nieuw-Guinea vooral de Raggi's Paradijsvogel (Paradisaea raggiana), met bruinrode staart. De Maleise naam voor paradijsvogel Cenderawasih wordt in Nieuw-Guinea nogal eens toegekend aan plaatsen, landstreken en instanties. Raggi's Paradijsvogel staat afgebeeld op de nationale vlag van Papoea-Nieuw-Guinea, en is ook het symbool van de nationale luchtvaartmaatschappij Air Niugini.
Paradijsvogels kunnen onderling bastaards vormen. Er zijn minstens 25 kruisingen tussen soorten beschreven. Vaak werden deze vogels niet als bastaards maar als nieuwe soort beschouwd en beschreven en pas tientallen jaren later als bastaard "ontmaskerd". Voorbeelden hiervan zijn:
De paradijsvogels vormen een eigen familie binnen de clade Corvida en de superfamilie Corvoidea, een grote clade waartoe ook de kraaiachtigen behoren, maar ook heel veel andere middelgrote vogelsoorten uit het gebied van Australië en Nieuw-Guinea.
Jarenlang werden de paradijsvogels beschouwd als de naaste verwanten van de prieelvogels (Ptilonorhynchidae). Volgens moderne inzichten behoren de prieelvogels weliswaar tot de eigenlijke zangvogels (de osicnes), maar is plaatsing in de clade Corvida (dus zeker niet de superfamilie Corvoidea) omstreden. Ook de familie van de satijnvogels (Cnemophilidae) bleek uit onderzoek van na 2000 veel minder verwant aan de paradijsvogels, zij staan nu in een aparte familie. Hetzelfde geldt voor de zogenaamde brilparadijsvogel (Macgregoria pulchra) die ook veel verdere verwant is en nu is ingedeeld in de superfamilie Meliphagoidea (honingeters). Zowel de satijnvogels als de brilparadijsvogel behoren niet eens meer tot de clade Corvida.[1]
Als naaste verwanten van de paradijsvogels worden nu de families van de kraaiachtigen (Corvidae) en de Australische slijknestkraaien (Corcoracidae) beschouwd.[2]
Uit een onderzoek gepubliceerd in 2009 naar het mitochondriaal DNA van alle soorten bleek dat deze familie 24 miljoen jaar geleden is afgesplitst, veel vroeger dan eerder aangenomen. Binnen de families werden vijf subclades onderscheiden. Eerst splitsen de monogame soorten van het geslacht Manucodia af, vervolgens de geslachten Parotia en Pteridophora waarop een clade volgt met de geslachten Seleucidis, Drepanornis, Semioptera, Ptiloris en Lophorina. De vierde clade omvat de geslachten Epimachus, Paradigalla en Astrapia en ten slotte is er de clade met de geslachten Cicinnurus, Diphyllodes en Paradisaea.[3]
De familie van de paradijsvogels telt 41 soorten.[4]
Volgorde volgens IOC World Bird List versie 3.3.
Paradijsvogels (Paradisaeidae) zijn een familie van vogels uit de orde zangvogels, die vrijwel beperkt is tot Nieuw-Guinea en omringende eilanden, en het noordoosten van Australië. Enkele soorten komen ook op de Molukken voor. De paradijsvogels zijn uitgedost met zeer weelderige veren. Dit is het resultaat van ver doorgeschoten seksuele selectie wat mogelijk was door het ontbreken van natuurlijke vijanden.
Paradisfuglar er medlemmer av familien Paradisaeidae av ordenen sporvefuglar, Passeriformes. Dei fleste artane i denne familien er funne på Ny-Guinea og øyane omkring, med tillegg av nokre få artar som finst i Molukkane i Indonesia og i austlege Australia. Familien har 41 artar i 16 slekter. Medlemmene i denne familien er kanskje best kjende for fjørdrakta hos hannfuglar på dei fleste artane, dei har særs langstrakte og forseggjorde fjører som strekkjer seg frå nebbet, venger eller hovud. Dei fleste artane har utbreiing i tett regnskogshabitat. Kosten hos alle paradisfuglar er dominert av frukt og i mindre grad leddyr. Paradisfuglar har ei rekkje sosiale system for forplanting, frå monogami til leikbasert fleirkoneri.
Familien er av kulturell tyding for innbyggjarane på Ny-Guinea. Handel med skinn og fjører av paradisfuglar har gått føre seg i to tusen år, og fuglane har vore av betydeleg interesse for vestlege samlarar, ornitologar og skribentar òg. Ei rekkje artar er trua av jakt og tap av habitat.
Paradisfuglar er generelt kråkeliknande i kroppsforma, og faktisk nært i slekt med familien kråker. Paradisfuglar varierer i storleik frå kongeparadisfugl på 50 gram og 15 cm til krøllparadisfugl på 44 cm og 430 gram. Hannen av svartsigdnebb er den lengste arten på 110 cm inkludert den lange halen. Alle hannane er større og lengre enn hofuglen av arten, skilnadene varierer frå litt til ekstremt. Vengene er avrunda og hos nokre artar strukturelt endra på hannar for å skape lydar. Det er stor variasjon i familien med omsyn til nebbform. Nebbet kan vere langt og nedbøygd, som hos slekta Epimachus, sigdnebb, og slekta Ptiloris, eller kort og tynnt som hos Astrapias. Storleiken på kropp og nebb varierer med kjønnet, det er mest vanleg at hoene har større nebb enn hannar, spesielt hos insektetande artar.[1]
Variasjon i fjørdrakta mellom kjønna er nært knytt til forplantingssystemet. Manucodia-artane og kråkeparadisfugl, som er sosialt monogame, har kjønnsdimorfisme. Likeins med dei to artane av Paradigalla, begge polygame. Alle desse artane har generelt svart fjørdrakt med varierande mengder grøn og blå irisering.[1]
Paradisfuglar har eit største mangfald sentrert på den store øya Ny-Guinea. Alle, unntatt to slekter, finst på øya. Dei to unntaka er slektene Lycocorax og Semiptera, begge monotypiske og begge endemiske til Molukkane, vest for Ny-Guinea. Av artane i slekta Ptilorisee er to endemiske til kystskog i austlege Australia, ein annan opptrer både i Australia og på Ny-Guinea, og ein er berre funne på Ny-Guinea. Den einaste andre slekta å ha ei art utanfor New Guinea er Manucodia, ein representant som er funne i heilt nord i Queensland. Dei andre artane er avgrensa til New Guineas og nokre av dei omkringliggande øyane. Mange artar har svært små leveområde, spesielt ei rekkje artar med habitattypar som fjellskog, skog i høgland, t.d. svartsigdnebb, eller øy-endemiske t.d. regnbogeparadisfugl.[1]
Fleirtalet av paradisfuglar lever i tropiske skogar, inkludert regnskog, sumpar og tåkeskog.[1] Fleire artar har vorte registrerte i kystnær mangroveskog.[2] Sørlege artar som skjelbukparadisfugl i Australia, lever i subtropiske og tempererte våte skogar. Som gruppe er Manucodia mest fleksible i krav til levestad, spesielt glansparadisfugl som kan leve i skog så vel som opne savannar og terreng med open småskog.[1] Middels høge høglandshabitat er dei mest brukte habitat, tretti av dei førti artane finst i bandet mellom 1000 og 2000 moh.[2]
Føda til paradisfuglar er dominert av frukt og leddyr. Forholdet mellom dei to typar av mat varierer avhengig av art, med frukt dominerande hos einskilde artar, og leddyr som dominerande i dietten hos andre. Forholdet vil påverke andre aspekt av åtferd av arten, til dømes fruktetande artar har ein tendens til å beite oppe i trekroner, medan insektetarar kan søkje føde lågare ned. Fruktetarar er meir sosiale enn insektetarar, som er meir einslege og territoriale.[1]
Dei fleste artane har forseggjorte paringsritual, med paradisaea-artar ved hjelp av leikbasert paringssystem. Andre, til dømes Cicinnurus og Parotia-artar, har mykje ritualstyrte paringsdansar. Hybridisering er hyppig blant desse fuglane, det ymtar om at polygame artar av paradisfuglar er særs nærskylde trass ulike slekter. Jamvel om eksistensen av hybridar er reell, har somme ornitologar hypotesar om at minst nokre påståtte hybridar er gyldige artar som kan vere utdøydde.[3]
Paradisfuglar byggjer reiret av mjuke materialar, slik som lauv, bregnar og småkvistar. Vanlegvis plasserer dei reiret i eit tre.[4] Omfanget av kullet er noko usikkert. Hos store artar er det nesten alltid berre eitt egg. Mindre artar kan produsere kull på 2-3.[5] Egga blir klekt etter 16-22 dagar, og ungane forlèt reiret mellom 16 og 30 dagar gamle.[4]
I mange år vart paradisfuglar handsama som nært knytt til gartnarar. I dag er dei berre tenkt å vere fjernt nærskylde. Dei næraste slektningar av paradisfuglar evolusjonsmessig, er kråkefamilien Corvidae, monarkar Monarchidae og dei australske pottemakarfuglane, Corcoracidae.[1]
Nøyaktig avgrensing for denne familien har vore gjenstand for revisjon òg. Dei tre artane i satengfuglfamilien, Cnemophilidae, med slektene Cnemophils og Loboparadisea, vart handsama som ei gruppe av paradisfuglar. Trass morfologiske skilnader i munn, føter og i hekkevanar, var dei plassert i paradisfuglfamilien heilt til ein studie i år 2000 la framlegg om ein eigen familie nærare bærfuglar, Melanocharitidae.[6] Den same studien fann at gulskjermhonningetar, Macgregoria pulchra, tidlegare nemnd gulskjermparadisfugl, faktisk var medlem av den store australske honningetarfamilien. Dei to artane i slekta Melampitta, òg frå Ny-Guinea, har usikre slektstilhøve, var tidlegare tatt med i paradisfuglfamilien, men er no lista som sin eigen melampittafamilie.[7]
I tillegg til desse tre artane, har ei rekkje systematisk gåtefulle artar og slekter vorte sett på som potensielle medlemmer av denne familien.[1] Taveunisatengstjert, Lamprolia victoriae, på Fiji har vore knytt til paradisfuglar mange gonger sidan han vart oppdaga. Nyare molekylære bevis plasserer no taveunisatengstjert blant viftestjertar i familien Rhipiduridae.[8]
Paradisfuglar i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[7] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[9]
Slekt Lycocorax
Slekt Phonygammus
Slekt Manucodia
Slekt Pteridophora
Slekt Parotia
Slekt Seleucidis
Slekt Drepanornis
Slekt Semioptera
Slekt Lophorina
Slekt Ptiloris
Slekt Epimachus
Slekt Paradigalla
Slekt Astrapia
Slekt Cicinnurus
Slekt Paradisaea
Asurstrupeparadisfugl, Ptiloris victoriae
Arfakparadisfugl, Astrapia nigra
Vimpelparadisfugl, Pteridophora alberti
Tolvtrådparadisfugl, Seleucidis melanoleuca
Bannerparadisfugl, Semioptera wallacii
Sommarfuglsigdnebb, Epimachus albertisi
Fabelparadisfugl, Lophorina superba
Vogelkopparadisfugl, Parotia sefilata
Hjelmparadisfugl, Parotia carolae
Sølvpanneparadisfugl, Parotia lawesii
Fagerparadisfugl, Paradisaea decora
Huonparadisfugl, Astrapia rothschildi
Paradisfuglar er medlemmer av familien Paradisaeidae av ordenen sporvefuglar, Passeriformes. Dei fleste artane i denne familien er funne på Ny-Guinea og øyane omkring, med tillegg av nokre få artar som finst i Molukkane i Indonesia og i austlege Australia. Familien har 41 artar i 16 slekter. Medlemmene i denne familien er kanskje best kjende for fjørdrakta hos hannfuglar på dei fleste artane, dei har særs langstrakte og forseggjorde fjører som strekkjer seg frå nebbet, venger eller hovud. Dei fleste artane har utbreiing i tett regnskogshabitat. Kosten hos alle paradisfuglar er dominert av frukt og i mindre grad leddyr. Paradisfuglar har ei rekkje sosiale system for forplanting, frå monogami til leikbasert fleirkoneri.
Familien er av kulturell tyding for innbyggjarane på Ny-Guinea. Handel med skinn og fjører av paradisfuglar har gått føre seg i to tusen år, og fuglane har vore av betydeleg interesse for vestlege samlarar, ornitologar og skribentar òg. Ei rekkje artar er trua av jakt og tap av habitat.
Paradisfugler eller paradisfuglfamilien (Paradisaeidae) er en familie med små til store sangfugler i ordenen spurvefugler. Hannene er kjent for sine varierte og ofte svært vakre fjærdrakter og sine energiske danseoppvisninger for hunnene under paringsleken.
Familien består av 15 slekter med tilsammen 41 (kanskje 42) arter, som omfatter minst 77 taxa.[2] Artene finnes på Ny-Guinea og øyene rundt, på Molukkene og i Nordøst-Australia. De trives i fuktig regnskog og sumpskog, fra havet og opp til over 4 000 moh.
Det er god grunn til å anta, at det fortsatt finnes flere uoppdaga arter med paradisfugler på Ny-Guinea, ei kjempestor øy som fortsatt ikke er spesielt godt utforsket. Gitt øyas proporsjoner og topografiske beskaffenhet, så er mange områder svært lite tilgjengelige for forskerne. Mange av artene har dessuten taxa som er lite forsket på. Noen av disse kan vise seg å være selvstendige arter.
Paradisfugler blir typisk omkring 15–44 cm lange (foruten stjerten), men enkelte arter kan bli større. I så måte måler for eksempel svartsigdnebb (Epimachus fastosus) cirka 63 cm, og hele 110 cm inklusive stjerten.[3]
Artene er et tydelig resultat av både naturlig seleksjon og seksuell seleksjon. Hannene har ofte ei slående fjærdrakt med stor fargeprakt og ofte innslag av iriserende kontrastfarger (som oftest i strup- og hoderegionen) og praktfjær uten andre formål enn å imponere hunnene, mens hunnene stort sett har mindre prakt å vise til og er ofte kamuflasjefarget. Noen hunner av monogame arter har imidlertid også sterke farger, om enn i mindre monn enn hannene. Mange arter har også evnen til på en blunk å bytte form på deler av fjærdrakten.[2]
Stjerten varierer betydelig i både utforming og lengde, i det mange hanner har praktfjær av ulik farge, lengde og form knyttet til den. Hos noen arter har også hannene lange og fargerike banner- eller strålignende praktfjær som løper ut fra bakhodet eller skuldrene. Hunnene er mye mer uanselige og mangler gjerne praktfjær, selv om mange allikevel kan ha vakre farger (også iriserende kontrastfarger). Det er imidlertid hunnene som velger sine hanner, og ikke omvendt.[2]
Nebbet er relativt kraftig og et eksempel på naturlig seleksjon. Det varierer i lengde og form etter arten. Noen arter har semilange til lange sigdformede nebb, tilpasset ernæringsbehovet gjennom millioner av år. Felles for artene er middels lange ekstremiteter med føtter utrustet med kraftige gripetær med klør (tre framoverrettede og en bakover rettet), som gjør det enkelt å vagle seg på greiner og lignende.[2]
Paradisfugler finnes utelukkende øst for Wallacelinjen, noe som inkluderer Ny-Guinea og øyene rundt, Molukkene og Nordøst-Australia. Familien er mest tallrik på Ny-Guinea, der det finnes hele 36 arter, hvorav 34 er endemiske. Hele 18 av artene finnes innenfor grensene til Lorentz nasjonalpark.
Kun tre av artene lever på Molukkene og er endemiske der, hvorav to er paradiskråker (basale). I Australia lever det kun fire arter med paradisfugler (hvorav to er endemiske); skjellbukparadisfuglen som er utbredt i to områder langs østkysten av Queensland og New South Wales, safirparadisfuglen og trompeterparadisfuglen (som begge også finnes på Ny-Guinea) som er utbredt på den ytre halvdelen av Kapp York-halvøya i Queensland, og asurstrupeparadisfuglen som er utbredt i Palumaregnskogen langs den sørlige østkysten av Kapp York-halvøya.
Artene trives hovedsakelig i fuktig tropisk- og montan regnskog, selv om et par arter også habiterer i andre typer habitat. På Ny-Guinea er fuglene mest tallrike i høyder på 1 000–2 000 moh.[2]
Paradisfugler har ingen fast hekketid, men er mest vanlig i tidsrommet august–januar og minst vanlig i tidsrommet mars–juli. Hekketiden har trolig sammenheng med tilgangen på mat. Bortsett fra de energiske danseoppvisningene hannene har for hunnene under paringsleken, er svært lite kjent om disse fuglenes atferd. Ut fra det lille man vet, antar forskerne at artene er standfugler, innenfor et begrenset og permanent hjemmeområde. I lavlandet på Ny-Guinea har man observert at noen arter med paradisfugler kan ete og lete etter mat i blandede flokker av flere arter.[2]
De fleste artene eter frukt og leddyr, men noen få eter også hovedsakelig insekter eller nesten kun frukt. Noen få arter eter dessuten små virveldyr, blomster og nektar.[2]
Mange paradisfugler har en hes kråkelignende vokalisering, mens andre har varierte plystrelyder. Det er kjent at hos arter som danner monogame par, så vokaliserer både hannen og hunnen omtrent like mye, men hos polygame arter er det nesten utelukkende hannene som vokaliserer. Lyden er kraftig og bærer kanskje 1–2 km i den tette vegetasjonen.[2]
Paradisfugler som gruppe oppsto trolig for omkring 21–22 millioner år siden, da de to familiene Paradisaeidae og Corcoracidae (pottemakerfugler) skilte lag evolusjonært.[4] Paradisaeidae splittet videre i to distinkte underfamilier for omkring 18 millioner år siden; Phonygamminae (paradiskråker og manucoder) og Paradisaeinae (ekte paradisfugler).[4]
Inndelingen av paradisfugler følger HBW Alive og er i henhold til Frith et al. (2017).[2] Alle norske navn følger Norsk navnekomité for fugl (NNKF) og er i henhold til Syvertsen et al. (2008),[1] med unntak for navn gitt i parentes. Disse har fortsatt ikke fått avklart sitt norske navn og må derfor kun betraktes som beskrivende uttrykk.
De fire artene, intercedens, magnifica, paradisea og victoriae, som tidligere var klassifisert til slekten Ptiloris, har i senere tid blitt samlet til Lophorina.[2] Dette har samlet de såkalte rifleparadisfuglene i én slekt.[5] L. intercedens ble tidligere regnet som konspesifikk med magnifica[6]. Disse regnes av og til som et artskompleks.[7]. Arten har ifølge NNKF per 12. april 2017 ikke rukket å få et norsk navn.
Lycocorax obiensis ble tidligere regnet som konspesifikk med L. pyrrhopterus, men har med bakgrunn ulike anatomisk og atferdsmessige forskjeller blitt omklassifisert som en selvstendig art.[8] Arten har ifølge NNKF per 12. april 2017 ikke rukket å få et norsk navn.
Listen under inkluderer noen arter som tidligere var klassifisert som paradisfugler, men har vist seg ikke å være det:
Paradisfugler har hatt sterk tradisjonell betydning for urbefolkningen på Ny-Guinea og øyene rundt gjennom årtusener, både mytologisk, seremonielt og kulturelt. Dette kommer blant anet til uttrykk i de ulike urfolkenes seremonielle bekledninger og rituelle danser.[2]
Prydfjær og fuglskinn med praktfjær fra paradisfuglhanner er viktige symboler på sosial status, velstand og virilitet, som vanligvis kommer til uttrykk i mer eller mindre hemmelige seremonielle handlinger ved ulike interne ritualer og såkalte sing-sing-sammenkomster (festivaler), spesielt som utsmykning av hodeplagg og klær, men også som utsmykning på rituelle instrumenter og våpen med mer. Både kvinner og menn smykker seg, om enn kanskje ulikt.[2]
Det er også knyttet stor overtro til mange av paradisfuglene, som derfor gjerne først jaktes (tradisjonelt med blåserør eller pil og bue) etter at bestemte rituelle handlinger har blitt utført. Disse ritualene kan skje både før, under og etter jakten, og er som regel knyttet til menn.[2]
Tørkede skinn av paradisfugler (hannfugler), spesielt arter i de to slektene Cicinnurus og Paradisaea, har trolig blitt eksportert til andre øyer og fastlandet i Sørøst-Asia i omkring 5 000 år. Spanske og portugisiske sjøfarere, som bragte med seg tørkede skinn uten lemmer til Europa i 1520-åra, hevdet at disse fuglene aldri landet på fast grunn, men fløt i luften til de døde. En myte folk trodde på helt til mot slutten av 1500-tallet. Tidlig på 1600-tallet ble det imidlertid importert komplette skinn av paradisfugler til Europa, som bekreftet at fuglene, etter alt, var typiske fugler med helt normale kråkelignende føtter, om enn svært vakre fugler.[2]
Jakt på paradisfugler foregår den dag i dag, men jaktteknikkene har for manges del utviklet seg til bruke av moderne skytevåpen. Handel og bytte av paradisfuglskinn er fortsatt vanlig på Ny-Guinea, men kommersiell handel er nå forbudt. Paradisfugler har imidlertid blitt kommersielle symboler, som preger såvel flagget til Papua Ny-Guinea, som sedler og mynter, frimerker, poststempler, det nasjonale flyselskapet, kaffeposer, ølbokser, drikkeglass og mye mer. Selv riksvåpenet til Papua Ny-Guinea preges av en stilisert safranparadisfugl.[2]
.jpg)
_(1914)_(14774965294).jpg)
.jpg)
|dato= (hjelp) 
Paradisfugler eller paradisfuglfamilien (Paradisaeidae) er en familie med små til store sangfugler i ordenen spurvefugler. Hannene er kjent for sine varierte og ofte svært vakre fjærdrakter og sine energiske danseoppvisninger for hunnene under paringsleken.
Familien består av 15 slekter med tilsammen 41 (kanskje 42) arter, som omfatter minst 77 taxa. Artene finnes på Ny-Guinea og øyene rundt, på Molukkene og i Nordøst-Australia. De trives i fuktig regnskog og sumpskog, fra havet og opp til over 4 000 moh.
Det er god grunn til å anta, at det fortsatt finnes flere uoppdaga arter med paradisfugler på Ny-Guinea, ei kjempestor øy som fortsatt ikke er spesielt godt utforsket. Gitt øyas proporsjoner og topografiske beskaffenhet, så er mange områder svært lite tilgjengelige for forskerne. Mange av artene har dessuten taxa som er lite forsket på. Noen av disse kan vise seg å være selvstendige arter.
Multimedia w Wikimedia Commons Cudowronki[2], cudowronkowate[3], ptaki rajskie[4] (Paradisaeidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes). Występują na Molukach, Nowej Gwinei i w północno-wschodniej Australii[5]. Zamieszkują lasy tropikalne, nieliczne żyją na otwartej przestrzeni.
Ptaki te charakteryzują się zwykle bardzo barwnym upierzeniem i obecnością niezwykle ozdobnych piór, czasem na głowie, czasem w ogonie. Występuje u nich silnie zaznaczony dymorfizm płciowy – samice są znacznie mniej kolorowe. U części gatunków występują – dla kontrastu – niezwykle czarne pióra, które są uważane za najciemniejszy, występujący w naturze materiał: dzięki swej mikrostrukturze pochłania nawet 99,95% światła[6].
Do rodziny zaliczane są następujące rodzaje[2][7]:
We wcześniejszych klasyfikacjach do tej rodziny zaliczano również podrodzinę Cnemophilinae – płatkonosy, obecnie klasyfikowane w randze rodziny Cnemophilidae.
Cudowronki, cudowronkowate, ptaki rajskie (Paradisaeidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes). Występują na Molukach, Nowej Gwinei i w północno-wschodniej Australii. Zamieszkują lasy tropikalne, nieliczne żyją na otwartej przestrzeni.
Ptaki te charakteryzują się zwykle bardzo barwnym upierzeniem i obecnością niezwykle ozdobnych piór, czasem na głowie, czasem w ogonie. Występuje u nich silnie zaznaczony dymorfizm płciowy – samice są znacznie mniej kolorowe. U części gatunków występują – dla kontrastu – niezwykle czarne pióra, które są uważane za najciemniejszy, występujący w naturze materiał: dzięki swej mikrostrukturze pochłania nawet 99,95% światła.
As aves-do-paraíso são membros da família Paradisaeidae da ordem Passeriformes. A maior parte das espécies são encontradas na Papua Nova Guiné e Australia oriental. A família possui 42 espécies em 15 gêneros.[1] A característica mais marcante das aves-do-paraíso é a plumagem exuberante dos machos das espécies sexualmente dismórficas (a maioria), em particular as altamente elongadas e elaboradas estendendo de seu bico, asas, rabo ou cabeça. Em maior parte, eles habitam florestas tropicais. A dieta de todas as espécies é dominada por frutas e, em menor quantidade, artrópodes. As aves-do-paraíso apresentam uma variedade de sistemas de reprodução, indo de monogamia a poligamia do tipo-lek.[2]
Um número de espécies estão ameaçadas pela caça e perda de habitat.
Por muitos anos, as aves-do-paraíso foram consideradas proximamente aparentadas aos pássaros-jardineiro. Atualmente, ambas as famílias são reconhecidas como parte da linhagem Corvida; no entanto com parentesco distante. Os parentes evolutivos mais próximos das aves-do-paraíso são as famílias Corvidae, Monarchidae e Struthideidae.[1]
Estima-se que a família emergiu há 24 milhões de anos. Há cinco clados principais dentro dessa família: os gêneros sexualmente monomórficos Manucodia, Phonygammus e Lycocorax formam um clado monofilético, que se separou das outras aves-do-paraíso há cerca de 10 milhões de anos. Os gêneros Pteridophora e Parotia são sugeridos para formar o segundo clado, seguido por um clado consistindo dos gêneros Seleucidis, Drepanornis, Semioptera, Ptiloris e Lophorina. Os dois últimos clados são formados por Epimachus, Paradigalla e Astrapia e Diphyllodes, Cicinnurus e Paradisaea, respectivamente.[3]
Nomes populares e classificação de acordo com Paixão, 2021 e BirdLife International, 2019.[4][5]
As aves-do-paraíso são intimamente relacionadas aos corvídeos. As aves-do-paraíso são aves de pequeno a médio porte, medindo entre 15 a 120 cm de comprimento, incluindo a cauda. As espécies maiores têm dimensões aproximadas a um corvo. O bico é curto e forte e adaptado a uma alimentação omnívora, baseada em frutos, folhas e animais como anfíbios, insectos e outros invertebrados.
Na maioria das espécies, as caudas dos machos são maiores e mais longas do que as fêmeas, as diferenças variam de leve a extrema. As asas são arredondadas e, em algumas espécies, modificadas estruturalmente nos machos para fazer som. Há uma variação considerável na família no que diz respeito ao formato do bico. Os bicos podem ser longos e curvados, como nos bicos-de-foice, ou pequenos e finos como nas astrápias. Tal como acontece com o tamanho do corpo, o tamanho do bico varia entre os sexos, embora as espécies em que as fêmeas têm bico maior que o macho sejam mais comuns, particularmente nas espécies que se alimentam de insetos.[6]
O grupo é notório por dimorfismo sexual extremo na maior parte das espécies; no entanto há espécies monomórficas onde o macho não é ornamentado e é semelhante à fêmea. A variação da plumagem entre os sexos está intimamente relacionada ao modo de reprodução. Os manucódios e os corvos-do-paraíso, socialmente monógamos, são sexualmente monomórficos. Assim como as duas espécies de Paradigalla, que são polígamos. Todas essas espécies têm plumagem geralmente preta com quantidades variáveis de iridescência verde e azul.[6] A plumagem feminina das espécies dimórficas é tipicamente monótona para se misturar com seu habitat, ao contrário das cores atraentes e brilhantes encontradas nos machos. Os machos mais jovens dessas espécies têm plumagem de fêmea e a maturidade sexual leva muito tempo, com a plumagem adulta completa não sendo obtida por até sete anos. Isso proporciona aos machos mais jovens proteção contra predadores de cores mais suaves e também reduz a hostilidade dos machos adultos.[6]
Das 42 espécies conhecidas de aves-do-paraíso, 38 são encontradas na Nova Guiné, duas na Austrália e duas em Molucas, no leste da Indonésia.[7] O clima na Nova Guiné é geralmente úmido, embora seja possível distinguir entre uma "estação seca" de maio a novembro e uma "estação chuvosa" de outubro a abril. As aves-do-paraíso atingem o pico de exibição da plumagem durante a estação seca e o início da estação chuvosa, que marca o auge do período de nidificação.
A maioria das aves-do-paraíso vive em florestas tropicais,[7] quase todas elas habitando árvores solitárias.[8] Várias espécies foram registradas em manguezais costeiros.[9] A espécie mais meridional, a ave-do-paraíso-meridional (Ptiloris paradiseus) da Austrália, vive em florestas subtropicais úmidas e temperadas. Como um grupo, o gênero Manucodia é o mais adaptável em termos de habitat, em particular a espécie manucódio-luzidio (Manucodia ater), que habita tanto a floresta quanto a savana aberta.[7] Os habitats medianos são os habitats mais comumente ocupados, com trinta das quarenta espécies ocorrendo na faixa altitudinal de 1000–2000 m.[9]
A dieta das aves-do-paraíso é dominada por frutas e artrópodes, embora pequenas quantidades de néctar e pequenos vertebrados também possam ser ingeridos. A proporção dos dois tipos de alimentos varia por espécie, com frutas predominando em algumas espécies e artrópodes dominando a dieta em outras. A proporção dos dois afetará outros aspectos do comportamento da espécie, por exemplo, as espécies frugívoras tendem a se alimentar na copa da floresta, enquanto os insetívoros podem se alimentar mais abaixo. Os frugívoros são mais sociais do que os insetívoros, que são mais solitários e territoriais.[6]
Mesmo as aves-do-paraíso que são primordialmente insetívoras ainda comem grandes quantidades de frutas; e elas são, em geral, um importante dispersor de sementes nas florestas da Nova Guiné, pois não digerem-as. As espécies que se alimentam de frutas vagam amplamente em busca de frutas e, embora possam se juntar a outras espécies que se alimentam de frutas em uma árvore frutífera, não se associarão a elas de outra forma e não permanecerão por muito tempo com outras espécies. As frutas são consumidas empoleiradas e não no ar, e os pássaros-do-paraíso podem usar os pés como ferramentas para manipular e segurar a comida, permitindo que extraiam certas frutas capsulares. Há alguma diferença de nicho na escolha de frutas por espécie e qualquer espécie consumirá apenas um número limitado de tipos de frutas em comparação com a grande variedade disponível.[6]
A maioria das espécies tem rituais de acasalamento elaborados, com pelo menos 8 espécies usando o sistema de acasalamento lek, incluindo os pássaros do gênero Paradisaea. Outros, como as espécies Cicinnurus e Parotia, têm danças de acasalamento altamente ritualizadas.
Em toda a família (Paradisaeidae), a preferência feminina é incrivelmente importante na formação dos comportamentos de corte dos machos e, de fato, impulsiona a evolução das combinações ornamentais de som, cor e comportamento.[2] Os machos são polígamos nas espécies sexualmente dimórficas, mas monógamos em pelo menos algumas das espécies monomórficas; eles também não ajudam a fêmea na construção do ninho, incubação ou cuidado dos filhotes e, portanto, a aptidão de um macho depende inteiramente de sua vitória sobre os outros machos.
A hibridização é frequente nestas aves, sugerindo que as espécies polígamas de ave do paraíso estão intimamente relacionadas, apesar de pertencerem a diferentes gêneros. Muitos híbridos foram descritos como novas espécies,[10] e permanece a dúvida sobre se algumas formas, como a ave-do-paraíso-de-bico-fino, são válidas.[11]
As aves-do-paraíso constroem seus ninhos com materiais macios, como folhas, samambaias e gavinhas de videira, normalmente colocadas em uma forquilha de árvore.[12] O número típico de ovos em cada ninhada varia entre as espécies e não é conhecido para todas as espécies. Para espécies maiores, quase sempre é apenas um ovo, mas espécies menores podem produzir ninhadas de 2 a 3 ovos.[13] Os ovos eclodem após 16–22 dias, e os filhotes deixam o ninho entre 16 e 30 dias de idade.[12]
As sociedades da Nova Guiné costumam usar plumas de ave-do-paraíso em suas vestimentas e rituais. No sudeste da Ásia, as penas continuam a ser muito valorizadas entre os papuas e os molucanos do leste da Indonésia por seu esplendor e por seu valor espiritual. Por exemplo, ao reafirmar uma aliança entre as aldeias em Tanimbar, tanto homens quanto mulheres vestem suas melhores roupas e ornamentos, o que inclui para as mulheres um cocar que consiste nas penas da cauda da ave do paraíso, e para os homens um cocar, para representar a crista do pássaro.[14]
As penas da ave-do-paraíso eram conhecidas na China já no século VIII, e as plumas também chegaram à Índia e ao Oriente Médio. Os cavaleiros medievais na Europa no século XIII teriam usado as penas em seus elmos,[15] embora a proveniência das penas não seja conhecida e possa ter vindo do mundo árabe.
Os primeiros espécimes registrados da ave-do-paraíso foram aqueles trazidos de volta à Espanha pela tripulação de Magalhães em 1522. De acordo com Antonio Pigafetta, o cronista veneziano da expedição de Magalhães, o governante do reino de Bacan (norte de Molucas, no leste da Indonésia) deu ao capitão duas aves (espécie Paradisaea minor) de presente, que deveriam ser apresentadas ao rei da Espanha. As penas da ave-do-paraíso eram usadas como ornamentação pelos espanhóis e, na década de 1540, muitas foram encontradas nos principais centros culturais europeus.[16]
A caça às aves do paraíso ocorre durante a época de acasalamento, que ocorre na época da seca entre maio e novembro.
Entre as espécies mais frequentemente caçadas, os machos começam a acasalar oportunisticamente antes mesmo de desenvolverem sua plumagem ornamental. Hipotetiza-se que esta pode ser uma adaptação para manter os níveis populacionais face às pressões da caça, que provavelmente estão presentes há centenas de anos.[17]
O naturalista, explorador e autor Alfred Russel Wallace passou seis anos no então chamado Arquipélago Malaio (publicado em 1869), atirando, coletando e descrevendo muitos espécimes de animais e pássaros.[18]
A caça para fornecer plumas para o comércio de chapéus foi extensa no final do século XIX e início do século XX.[19] A demanda ocidental por penas de ave-do-paraíso atingiu um pico nas primeiras duas décadas do século XX, quando chapéus com plumas de cores brilhantes se tornaram moda na Europa e nos Estados Unidos. De 1905 a 1920, entre 30.000 a 80.000 pássaros foram mortos anualmente e exportados para leilões de penas em Londres, Paris e Amsterdã.[16][20] Hoje, as aves-do-paraíso desfrutam de proteção legal e a caça só é permitida em um nível sustentável para atender às necessidades cerimoniais da população tribal local.
A caça de plumas e a destruição do habitat reduziram algumas espécies ao status de ameaçadas de extinção; a destruição do habitat devido ao desmatamento é agora a ameaça predominante.
.jpg)
|Edição= (ajuda) As aves-do-paraíso são membros da família Paradisaeidae da ordem Passeriformes. A maior parte das espécies são encontradas na Papua Nova Guiné e Australia oriental. A família possui 42 espécies em 15 gêneros. A característica mais marcante das aves-do-paraíso é a plumagem exuberante dos machos das espécies sexualmente dismórficas (a maioria), em particular as altamente elongadas e elaboradas estendendo de seu bico, asas, rabo ou cabeça. Em maior parte, eles habitam florestas tropicais. A dieta de todas as espécies é dominada por frutas e, em menor quantidade, artrópodes. As aves-do-paraíso apresentam uma variedade de sistemas de reprodução, indo de monogamia a poligamia do tipo-lek.
Um número de espécies estão ameaçadas pela caça e perda de habitat.
Pasărea Paradisului este un gen de păsări, membre ale familiei Paradisaeidae din ordinul Passeriformes. Majoritatea speciilor din această familie se găsesc în Papua-Noua Guinee, în Papua Indoneziană și câteva specii în Insulele Moluce și în estul Australiei. Masculul are un penaj somptuos, pe care îl folosește, în combinație cu diferite mișcări, pentru atragerea femelei.
Pasărea Paradisului este un gen de păsări, membre ale familiei Paradisaeidae din ordinul Passeriformes. Majoritatea speciilor din această familie se găsesc în Papua-Noua Guinee, în Papua Indoneziană și câteva specii în Insulele Moluce și în estul Australiei. Masculul are un penaj somptuos, pe care îl folosește, în combinație cu diferite mișcări, pentru atragerea femelei.
Paradisfåglar (Paradisaeidae) är en fågelfamilj bestående av ett fyrtiotal tättingar fördelat på ett 15-tal släkten. De återfinns endast i skogklädda högländer på Nya Guinea, Moluckerna och i nordöstra Australien. Paradisfåglarna är mest kända för hanarnas[1] spektakulära och färggranna fjäderdräkter.
Paradisfåglarna uppträder i allmänhet ensamma och håller mestadels till i träden. De livnär sig på frukt och bär, andra fåglars avföring, insekter samt små kräldjur. Ett uppseendeväckande beteende är deras parningsspel där hanarna, inom strikt försvarade revir, dansar och visar upp sin praktfulla fjäderdräkt för att locka till sig honor.
Några av arterna är utrotningshotade, framför allt på grund av de eftertraktade fjädrarna.
Papua Nya Guineas flagga pryds av en paradisfågel.
Flera arter som tidigare betraktades som paradisfåglar har nu flyttats till andra familjer: Loboparadisea och Cnemophilus till den nya egna familjen satängfåglar (Cnemophilidae) samt Macgregoria till honungsfåglarna (Meliphagidae). Listan nedan med 41 arter i 16 släkten följer IOC:[2][3]
Vissa inkluderar även de två arterna i Melampitta i familjen.[4] DNA-studier visar dock att de tillhör en egen utvecklingslinje.[5]
Paradisfåglar (Paradisaeidae) är en fågelfamilj bestående av ett fyrtiotal tättingar fördelat på ett 15-tal släkten. De återfinns endast i skogklädda högländer på Nya Guinea, Moluckerna och i nordöstra Australien. Paradisfåglarna är mest kända för hanarnas spektakulära och färggranna fjäderdräkter.
Paradisfåglarna uppträder i allmänhet ensamma och håller mestadels till i träden. De livnär sig på frukt och bär, andra fåglars avföring, insekter samt små kräldjur. Ett uppseendeväckande beteende är deras parningsspel där hanarna, inom strikt försvarade revir, dansar och visar upp sin praktfulla fjäderdräkt för att locka till sig honor.
Några av arterna är utrotningshotade, framför allt på grund av de eftertraktade fjädrarna.
Papua Nya Guineas flagga pryds av en paradisfågel.
Cennetkuşu (Strelitzia reginae), Ötücü kuşlar sınıfındaki Paradisaeidae takımının bir üyesidir. Türlerin çoğunluğu Doğu Endonezya, Papua Yeni Gine ve doğu Avustralya'da bulunur. Ailenin 15 cinsi içinde 42 tür vardır.[1] Bu ailenin üyeleri, en çok erkeklerin Seksüel dimorfizm özellikleriyle, yani özellikle gagadan, kanatlardan, kuyruktan veya baştan uzanan çok uzun ve ayrıntılı tüylere sahip olmasıyla bilinir. Çoğunlukla yoğun yağmur ormanlarında yaşarlar. Tüm türlerin beslenme biçimi, meyve ve daha az oranda eklembacaklıları kapsar. Cennet kuşları tekeşlilik ila çokeşlilik arasında değişen çiftleşme sistemlerine sahiptir.
Türlerin sayısı, avlanma ve yaşam alanı yok olması sebebiyle tehlike altındadır.
Cennetkuşu (Strelitzia reginae), Ötücü kuşlar sınıfındaki Paradisaeidae takımının bir üyesidir. Türlerin çoğunluğu Doğu Endonezya, Papua Yeni Gine ve doğu Avustralya'da bulunur. Ailenin 15 cinsi içinde 42 tür vardır. Bu ailenin üyeleri, en çok erkeklerin Seksüel dimorfizm özellikleriyle, yani özellikle gagadan, kanatlardan, kuyruktan veya baştan uzanan çok uzun ve ayrıntılı tüylere sahip olmasıyla bilinir. Çoğunlukla yoğun yağmur ormanlarında yaşarlar. Tüm türlerin beslenme biçimi, meyve ve daha az oranda eklembacaklıları kapsar. Cennet kuşları tekeşlilik ila çokeşlilik arasında değişen çiftleşme sistemlerine sahiptir.
Türlerin sayısı, avlanma ve yaşam alanı yok olması sebebiyle tehlike altındadır.
Розміром — від великої синиці до галки[2]. Більшість видів цієї родини мешкають на Новій Гвінеї і дрібних прилеглих островах, невелика кількість видів трапляється на Молуккських островах і в східній Австралії. Більшість видів дивоптахових відомі передусім завдяки яскравому й різноманітному забарвленню оперення самців. Особливо виділяється подовжене й вишукане пір'я, що простягається від дзьоба, крил, хвоста чи голови. Самки дивоптахових однотонні: бурі, коричневі, зелені. Дивоптахові здебільшого населяють густі тропічні ліси. У раціоні всіх видів переважають фрукти, дещо рідше трапляються членистоногі. Статева поведінка птахів різна: від моногамії до полігамії.
Птахи мають культурне значення для жителів Нової Гвінеї. Шкірки і яскраве пір'я, торгівля якими триває вже протягом двох тисяч років, використовують для прикрашання одягу. Птахи викликали великий інтерес у колекціонерів із Західної Європи, орнітологів, а також письменників. Багатьом видам загрожує зникнення через полювання й втрату життєвого простору. Так, вид Epimachus fastuosus занесено в Червоний список МСОП як уразливий (категорія і критерій: Vulnerable C2a(i) ver 3.1)[3]. Полювання на дивоптахових заради їхнього пір'я призвело до зменшення чисельності й зникнення деяких видів.
У птахів залежно від виду спостерігають і моногамію, і полігамію. Гнізда ці птахи влаштовують у кроні дерев або кущів, а деякі види — у дуплах.
Живляться насінням, плодами, комахами, рідше дрібними хребетними, деякі — нектаром.
Центром різноманіття дивоптахових є великий острів Нова Гвінея, який населяють всі роди, крім двох монотипних Lycocorax та Semiptera, які є ендемічними для Молуккських островів, розташованих на захід від Нової Гвінеї. З дивоптахових, що належать до роду Ptiloris два ендемічні для прибережних лісів східної Австралії, один вид мешкає і в Австралії, і в Новій Гвінеї, один — лише в Новій Гвінеї. Єдиним родом, види якого поширені поза островом Нова Гвінея, є Manucodia; одного представника цього роду виявлено на крайній півночі Квінсленду. Решта видів населяє Нову Гвінею й навколишні острови. Окремі види мають обмежений ареал: скажімо, Cicinnurus respublica мешкає лише на островах Вайгео й Батанта[4].
Більшість дивоптахових живуть у тропічних лісах, у тому числі вологих джунглях, болотах, хмарних лісах. Майже всі вони одинокі мешканці дерев. Кілька видів зафіксовано на прибережних мангрових деревах. Найбільш південний вид, птах роду Ptiloris з Австралії, живе в субтропічних і помірно вологих лісах. Невибагливим щодо місць проживання є рід Manucodia, особливо його представник Manucodia ater, що населяє і ліси, і відкриту лісисту місцевість.
У родині вчені нараховують 40 видів, які поділяють на 14 родів.
Рід Lycocorax
Рід Manucodia
Рід Phonygammus
Рід Paradigalla
Рід Astrapia
Рід Parotia
Рід Pteridophora
Рід Lophorina
Рід Ptiloris
Рід Epimachus
Рід Drepanornis
Рід Cicinnurus
Рід Semioptera
Рід Seleucidis
Рід Paradisaea
Племена Нової Гвінеї часто використовують пір'я дивоптахових у своєму одязі та ритуалах. До того ж, це пір'я в минулі сторіччя було популярне в Європі як прикраса для жіночих капелюхів. Полювання на пір'їни та руйнування життєвого простору птахів призвело до надзвичайного скорочення чисельності певних видів. Наразі руйнування життєвого простору відбувається здебільшого через вирубування лісів.
Найбільш відомі види роду Paradisaea, зокрема його типовий вид — дивоптах великий (Paradisaea apoda). Цей вид був описаний зі зразків, які потрапили до Європи завдяки торговельній експедиції на початку XVI столітті. Місцеві торговці готували ці зразки, вилучаючи їхні крила й ноги, оскільки їх можна було використовувати як прикрасу. Це не було відомо дослідникам, і через брак відомостей виникало багато домислів щодо них. Людям ввижався загадковий фенікс. Часто безногий і безкрилий вигляд шкурок наводив на думку, що ці птахи ніколи не сідали на землю й постійно перебували в повітрі завдяки своєму пір'ю. Перші європейці, які натрапили на шкірки птахів, були магелланові мандрівники під час навколосвітнього плавання. Антоніо Пігафетта писав: «Люди розповідали нам, що ті птахи прийшли із земного раю, і вони називають їх «bolon diuata», що означає «птахи Бога»»[5]. Таке походження і назви «райські птахи», і номена apoda (буквально — безногий).
Через свою екзотичність дивоптахові неодноразово ставали предметом уваги колекціонерів, біологів, письменників. Британський натураліст Альфред Рассел Воллес детально описує їх у книзі «Малайський архіпелаг» (англ. «The Malay Archipelago»). Ведучий-натураліст Девід Аттенборо зняв науково-популярний фільм про дивоптахових під назвою «Аттенборо в раю» (англ. «Attenborough in Paradise»). Одного з видів дивоптахових зображено на прапорі країни Папуа Нова Гвінея. Назву Райський птах має навколополярне сузір'я Південної півкулі неба (лат. Apus).
Cicinnurus respublica
Paradisaea minor
Parotia lawesii
Epimachus fastuosus
Chim thiên đường, một số tài liệu bằng tiếng Việt còn gọi là chim thiên hà, chim seo cờ, là các loài chim thuộc họ Paradisaeidae, sống ở một số khu vực thuộc Australasia, bao gồm miền đông Indonesia, New Guinea và đông bắc Australia. Các thành viên của họ Thiên đường được biết đến nhiều nhất có lẽ là từ những bộ lông sặc sỡ, đẹp của các con trống thuộc phần lớn các loài, được chúng sử dụng để hấp dẫn con mái (con mái có bộ lông bình thường) bằng những điệu nhảy và xòe cánh, múa đuôi. Con trống có đuôi dài và đẹp. Một số còn có chỏm lông trên đầu hay lông cánh dài sặc sỡ. Các loài chim thiên đường là một trong những loại chim biết hót cổ xưa nhất.
Họ Chim thiên đường dao động về kích thước từ nhỏ như ở chim thiên đường vua chỉ nặng 50 gam (1,8 oz) và dài 15 cm (6 inch) tới mỏ liềm đen dài 110 cm (43 inch) và manucode mào quăn nặng 430 gam (15,2 oz).
Được biết đến nhiều nhất là các thành viên của chi Paradisaea, bao gồm cả loài điển hình, chim thiên đường lớn (Paradisaea apoda). Loài này được miêu tả từ các mẫu vật được các thương nhân mang về châu Âu. Các mẫu vật này được các thương nhân bản địa tạo ra bằng cách tháo bỏ cánh và chân sao cho chúng có thể dùng như là vật trang trí. Các nhà thám hiểm thương mại đã không biết được điều này và dẫn tới niềm tin rằng chúng không bao giờ đậu xuống đất mà luôn được giữ lơ lửng trong không trung nhờ bộ lông. Đây là nguồn gốc cả cả tên gọi "chim thiên đường" lẫn tên khoa học apoda - không chân.
Các loài trong họ Thiên đường nói chung trông giống như quạ về hình thái cơ thể chung, và trên thực tế là nhóm có quan hệ chị-em với họ Quạ. Chúng có mỏ chắc mập hoặc dài và chân khỏe, với khoảng hai phần ba số loài là dị hình giới tính mạnh.
Chúng sống trong các khu rừng nhiệt đới, bao gồm rừng mưa nhiệt đới, rừng đầm lầy và rừng rêu. Ở phần lớn các loài, thức ăn chủ yếu là trái cây, mặc dù các loài súng trường và mỏ liềm cũng thích ăn cả sâu bọ và các động vật chân khớp khác[1].
Phần lớn các loài có nghi thức kết đôi phức tạp, với các loài Paradisaea sử dụng cách thức kết đôi kiểu cầu ngẫu trường. Các loài khác, chẳng hạn như các chi Cicinnurus và Parotia, có các kiểu nhảy kết đôi mang tính chất nghi thức cao. Các con trống là đa thê ở các loài dị hình giới tính, nhưng là đơn thê ở ít nhất là một số loài đồng hình giới tính. Sự lai tạp là phổ biến ở các loài chim này. Nhiều dạng lai ghép đã được miêu tả như là các loài mới, và nghi ngờ liên quan tới một vài dạng, như chim thiên đường mỏ thùy Rothschild, là có cơ sở.
Các loài trong họ này xây tổ từ các vật liệu mềm, như lá, dương xỉ, tua dây leo, thường là trên các chạc cây.[1] Số lượng trứng đẻ mỗi lần là chưa chắc chắn. Ở các loài to lớn hơn, gần như chỉ là một quả. Các loài nhỏ hơn có thể đẻ 2-3 trứng[2]. Trứng được ấp nở trong 16-22 ngày, và chim non rời tổ trong khoảng từ 16 tới 30 ngày tuổi.[1]
Chi Lycocorax
Chi Manucodia
Chi Paradigalla
Chi Astrapia
Chi Parotia
Chi Pteridophora
Chi Lophorina
Chi Ptiloris
Chi Epimachus
Chi Cicinnurus
Chi Semioptera: Chim Bidadari
Chi Seleucidis
Chi Paradisaea: Chi Thiên đường
Tranh cãi
Đã từng xếp nhầm
Chim thiên đường, một số tài liệu bằng tiếng Việt còn gọi là chim thiên hà, chim seo cờ, là các loài chim thuộc họ Paradisaeidae, sống ở một số khu vực thuộc Australasia, bao gồm miền đông Indonesia, New Guinea và đông bắc Australia. Các thành viên của họ Thiên đường được biết đến nhiều nhất có lẽ là từ những bộ lông sặc sỡ, đẹp của các con trống thuộc phần lớn các loài, được chúng sử dụng để hấp dẫn con mái (con mái có bộ lông bình thường) bằng những điệu nhảy và xòe cánh, múa đuôi. Con trống có đuôi dài và đẹp. Một số còn có chỏm lông trên đầu hay lông cánh dài sặc sỡ. Các loài chim thiên đường là một trong những loại chim biết hót cổ xưa nhất.
Họ Chim thiên đường dao động về kích thước từ nhỏ như ở chim thiên đường vua chỉ nặng 50 gam (1,8 oz) và dài 15 cm (6 inch) tới mỏ liềm đen dài 110 cm (43 inch) và manucode mào quăn nặng 430 gam (15,2 oz).
Được biết đến nhiều nhất là các thành viên của chi Paradisaea, bao gồm cả loài điển hình, chim thiên đường lớn (Paradisaea apoda). Loài này được miêu tả từ các mẫu vật được các thương nhân mang về châu Âu. Các mẫu vật này được các thương nhân bản địa tạo ra bằng cách tháo bỏ cánh và chân sao cho chúng có thể dùng như là vật trang trí. Các nhà thám hiểm thương mại đã không biết được điều này và dẫn tới niềm tin rằng chúng không bao giờ đậu xuống đất mà luôn được giữ lơ lửng trong không trung nhờ bộ lông. Đây là nguồn gốc cả cả tên gọi "chim thiên đường" lẫn tên khoa học apoda - không chân.
Các loài trong họ Thiên đường nói chung trông giống như quạ về hình thái cơ thể chung, và trên thực tế là nhóm có quan hệ chị-em với họ Quạ. Chúng có mỏ chắc mập hoặc dài và chân khỏe, với khoảng hai phần ba số loài là dị hình giới tính mạnh.
Chúng sống trong các khu rừng nhiệt đới, bao gồm rừng mưa nhiệt đới, rừng đầm lầy và rừng rêu. Ở phần lớn các loài, thức ăn chủ yếu là trái cây, mặc dù các loài súng trường và mỏ liềm cũng thích ăn cả sâu bọ và các động vật chân khớp khác.
Phần lớn các loài có nghi thức kết đôi phức tạp, với các loài Paradisaea sử dụng cách thức kết đôi kiểu cầu ngẫu trường. Các loài khác, chẳng hạn như các chi Cicinnurus và Parotia, có các kiểu nhảy kết đôi mang tính chất nghi thức cao. Các con trống là đa thê ở các loài dị hình giới tính, nhưng là đơn thê ở ít nhất là một số loài đồng hình giới tính. Sự lai tạp là phổ biến ở các loài chim này. Nhiều dạng lai ghép đã được miêu tả như là các loài mới, và nghi ngờ liên quan tới một vài dạng, như chim thiên đường mỏ thùy Rothschild, là có cơ sở.
Các loài trong họ này xây tổ từ các vật liệu mềm, như lá, dương xỉ, tua dây leo, thường là trên các chạc cây. Số lượng trứng đẻ mỗi lần là chưa chắc chắn. Ở các loài to lớn hơn, gần như chỉ là một quả. Các loài nhỏ hơn có thể đẻ 2-3 trứng. Trứng được ấp nở trong 16-22 ngày, và chim non rời tổ trong khoảng từ 16 tới 30 ngày tuổi.
Ра́йские пти́цы[2] (лат. Paradisaeidae) — семейство птиц, которые относятся к отряду воробьинообразных. Всего 45 видов, 38 из которых встречаются только на Новой Гвинее и мелких прилегающих островах, в Индонезии и Восточной Австралии. Родственниками райских птиц являются шалашниковые.
Классификация Сибли — Алквиста (1990) включает райских птиц как подсемейство в семейство врановых[3].
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Ра́йские пти́цы (лат. Paradisaeidae) — семейство птиц, которые относятся к отряду воробьинообразных. Всего 45 видов, 38 из которых встречаются только на Новой Гвинее и мелких прилегающих островах, в Индонезии и Восточной Австралии. Родственниками райских птиц являются шалашниковые.
Классификация Сибли — Алквиста (1990) включает райских птиц как подсемейство в семейство врановых.
Райские вороны (Lycocorax Bonaparte, 1853) Манукодии (Manucodia Boddaert, 1783) Вымпеловые райские птицы (Semioptera G.R. Gray, 1859) Шлемоносные райские птицы (Paradigalla Lesson, 1835) Шилоклювые райские птицы (Epimachus Cuvier, 1816) Чудные райские птицы (Lophorina Vieillot, 1816) Паротии (Parotia Vieillot, 1816) Щитоносные райские птицы (Ptiloris Swainson, 1825) Королевские райские птицы (Cicinnurus Vieillot, 1816) Астрапии (Astrapia Vieillot, 1816) Чешуйчатые райские птицы (Pteridophora A.B. Meyer, 1894) Нитчатые райские птицы (Seleucidis Lesson, 1834) Райские птицы (Paradisaea Linnaeus, 1758)
提示：本条目的主题不是极乐鸟 (漫画家)。13个，详见下方列表
极乐鸟（bird-of-paradise）是雀形目极乐鸟科[1]（Paradisaeidae）的鸟类，又名天堂鸟、风鸟。它们分布在印度尼西亚东部，托列斯海峡群岛，巴布亚新几内亚及澳大利亚东部。其雄鸟的羽毛最为著名，尤其是从喙，翅膀及头部延伸出的修长且精巧的羽毛。极乐鸟中最轻小的是王风鸟，重约50克，长约15厘米；最长的是黑色镰嘴极乐鸟，长约110厘米；而最重的是卷冠辉风鸟，重约430克。
在极乐鸟科，“极乐鸟属”的物种中最著名为大极乐鸟（学名：Paradisaea apoda）。人们最初以贸易考察带回欧洲的标本来描述这种鸟，但实际上这些标本已被商人除去了翅膀和脚以用于装饰，而探险家并不知道这一点。这使人们认为这种鸟从不降落而一直用全身的羽毛在空中飞翔。其名称“极乐鸟”和种名apoda（没有脚）即源于此。
极乐鸟的身体形态一般与乌鸦相似，更确切地说是鸦科的兄弟类别。它们的喙坚硬或长，脚十分强壮，大约三分之二的物种两性差异很大。
极乐鸟生活在热带森林中，包括雨林，沼泽和云雾林。大多物种的饮食主要由水果组成，而裙风鸟属和镰嘴风鸟属的物种也喜爱昆虫和其他节肢动物。[2]
大多物种都有详细的交配仪式，极乐鸟属的物种使用求偶场交配制度，其他如丽色风鸟属和六线风鸟属的物种有高仪式化的交配舞。在两性异形的物种中，雄鸟可拥有多配偶，但在一些单型的物种中是一夫一妻制。这些鸟类中常出现杂交种。许多杂交种被描述为新物种，而是否将其视作某些种类则存在疑虑，例如已被认为有效的罗氏瓣嘴极乐鸟（Rothschild's Lobe-billed Bird of Paradise，長尾肉垂風鳥與華美風鳥的雜交種）。
极乐鸟使用松软的材料如树叶，蕨类植物和藤蔓来筑巢，通常放在一个树叉上。[2] 一窝蛋没有确定的规格，大型物种几乎总是只有一个卵，小一些的物种可能会建造2至3个卵的卵窝。（Mackay 1990）卵在16至22天之后孵化，小鸟在16至30天大时离巢。 [2]
辉风鸟属是这个群体中最原始的成员。
褐翅风鸟属， Lycocorax
辉风鸟属， Manucodia
肉垂风鸟属， Paradigalla
长尾风鸟属， Astrapia
六线风鸟属， Parotia
萨克森风鸟属， Pteridophora
华美风鸟属， Lophorina
裙风鸟属， Ptiloris
镰嘴极乐鸟属， Epimachus
丽色风鸟属， Cicinnurus
幡羽风鸟属， Semioptera
十二线风鸟属， Seleucidis
极乐鸟属， Paradisaea
巨“黑脚鸫”
曾定为此类别
小裙风鸟, Ptiloris victoriae
黑蓝长尾风鸟, Astrapia nigra
萨克森风鸟, Pteridophora alberti
十二线风鸟, Seleucidis melanoleuca
幡羽风鸟, Semioptera wallacii
黑嘴镰嘴极乐鸟, Epimachus albertisi
华美风鸟, Lophorina superba
西六线风鸟, Parotia sefilata
新几内亚的社团常常在服饰和仪式中使用极乐鸟的羽毛，在上几个世纪中这些羽毛也常用于欧洲女士的女帽中。羽毛的狩猎和栖息地的破坏促使一些物种进入濒危状态；砍伐森林造成的栖息地破坏是目前的主要威胁。
极乐鸟的狩猎已经存在了很长时间，可能是有从人类有定居的时候就开始了。在最常被狩猎物种中有一个特点，雄性甚至在装饰羽毛生长之前就开始投机取巧地交配。这可能是一种在面对狩猎压力情况下保持族群数量的适应行为，可能已出现了3万年。
狩猎极乐鸟来获取羽毛以制成女帽的贸易在19世纪末和20世纪初较为广泛 (Cribb 1997)，但今天这些鸟类受法律保护，狩猎只被允许于一个可持续的水平，以满足当地部落居民的仪式需求。至于 萨克森风鸟的羽毛，鼓励清除上了年纪的亭鸟的巢穴 。在尼泊尔国王马亨德拉于1955加冕的时候，发现尼泊尔王冠上的极乐鸟羽需要更换，由于狩猎的禁止，尼泊尔最终购买了美国海关查获的货物。
印尼巴布亞省（Papua）違法獵捕極樂鳥的情況也日益嚴重，儘管當地政府已明令禁止販賣極樂鳥，但黑市交易與走私的情況仍然十分猖狂。[3]
南天星座天燕座代表极乐鸟。
巴布亚新几内亚国旗上描绘了一只成年，羽毛长成了的雄性极乐鸟。戴维·阿滕伯勒已提名几种极乐鸟为他最喜爱的动物物种，提到了威氏丽色风鸟。
特立尼達和多巴哥的100元官方貨幣上有極樂鳥的圖案，儘管它在當地已經滅絕。
|date=中的日期值 (帮助) 极乐鸟（bird-of-paradise）是雀形目极乐鸟科（Paradisaeidae）的鸟类，又名天堂鸟、风鸟。它们分布在印度尼西亚东部，托列斯海峡群岛，巴布亚新几内亚及澳大利亚东部。其雄鸟的羽毛最为著名，尤其是从喙，翅膀及头部延伸出的修长且精巧的羽毛。极乐鸟中最轻小的是王风鸟，重约50克，长约15厘米；最长的是黑色镰嘴极乐鸟，长约110厘米；而最重的是卷冠辉风鸟，重约430克。
在极乐鸟科，“”的物种中最著名为大极乐鸟（学名：Paradisaea apoda）。人们最初以贸易考察带回欧洲的标本来描述这种鸟，但实际上这些标本已被商人除去了翅膀和脚以用于装饰，而探险家并不知道这一点。这使人们认为这种鸟从不降落而一直用全身的羽毛在空中飞翔。其名称“极乐鸟”和种名apoda（没有脚）即源于此。
_-KL_Bird_Park-8a.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 上科 : カラス上科 Corvoidea 科 : フウチョウ科 Paradisaeidae 和名 フウチョウ（風鳥）15属
フウチョウ科（フウチョウか、Paradisaeidae）は、鳥類スズメ目の科である。
フウチョウ（風鳥）と総称される。ゴクラクチョウ（極楽鳥）の別名でも知られるが、正式な和名としては採用されていない。
オーストラリア区の熱帯に生息し、特にニューギニア島には多数の固有種が生息する。
雄の成鳥が美しい飾り羽を持ち、繁殖期に多彩な求愛ダンスを踊ることで知られる。雌の成鳥は地味な外見をしている。
16世紀、ヨーロッパに初めてオオフウチョウがもたらされた時各個体は交易用に足を切り落とされた状態で運ばれていた。そのため、この鳥は一生枝にとまらず、風にのって飛んでいる bird of paradise （天国の鳥）と考えられた。また、昔風をえさにしていたとされることから「風鳥」と名づけられた。
カラス上科の中でフウチョウ科など7科が単系統を形成するが、それらの系統関係は不確実である。フウチョウ科・モズ科 Laniidae・オオツチスドリ科 Corcoracidae が単系統をなす[1]、もしくはフウチョウ科とカササギヒタキ科 Monarchidae が近縁である（ただしモズ科はサンプリングされていない）[2]とする説がある。
フウチョウ科は5つの系統に別れ、基底から順に A–E と仮称される[3]。
伝統的なフウチョウ科は Mayr (1962) により2亜科に、あるいは3亜科に分けられてきた。しかしフウチョウモドキ亜科 Cnemophilinae とされたカンムリフウチョウモドキ属 Cnemophilus・ツノハシフウチョウモドキ Loboparadisea は大きく離れた別系統であり、フウチョウモドキ科 Cnemophilidae として分離された。
Mayr は残り全てをフウチョウ亜科 Paradisaeinae とした。ただし、manucode と総称されるテリカラスフウチョウ属 Manucodia・ナキカラスフウチョウ Phonygammus をその基底群とし、独立したテリカラスフウチョウ亜科 Manucodinae とする説もあった。実際の系統ではそれらはカラスフウチョウ Lycocorax と共にフウチョウ科の基底群 Clade A を作る。
亜科分類に諸説ありフウチョウ科自体から外す説もあったハナガオフウチョウ Macgregoria は、系統的に大きく離れたミツスイ科 Meliphagidae に移された。
伝統的にはフウチョウ科に含まれないクロチメドリ属 Melampitta を、Sibley & Ahlquist (1987) はフウチョウ科（+フウチョウモドキ科）の基底だとした。実際はフウチョウ科とは別系統だが、そう遠くない系統位置にある[1]。
フウチョウ科に含める説があったビロードムシクイ Lamprolia は、近縁なオウギビタキ科 Rhipiduridae に移された。
Sibley & Ahlquist (1990) ではフウチョウ族 Paradisaeini とされ（ただしフウチョウモドキ亜科・クロチメドリ属を含む）、カラス亜科に分類されていた。
属と種は国際鳥類学会議 (IOC)[4]より。15属41種。
フウチョウ科（フウチョウか、Paradisaeidae）は、鳥類スズメ目の科である。
フウチョウ（風鳥）と総称される。ゴクラクチョウ（極楽鳥）の別名でも知られるが、正式な和名としては採用されていない。
극락조(極樂鳥, birds-of-paradise)는 참새목 극락조과(極樂鳥科, Paradisaeidae)에 속하는 조류의 총칭이다. 풍조(風鳥), 풍조과(風鳥科)라고도 한다. 대부분이 뉴기니섬과 그 인근 도서에서 서식하며, 일부는 말루쿠 제도와 오스트레일리아 동부 지역에서 발견된다. 14개 속에 41종으로 이루어져 있다. 극락조는 파푸아뉴기니의 상징으로 사용된다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 까마귀상과의 계통 분류이다.[1]
까마귀상과Ifritidae
Platylophidae
뉴기니섬 사람들은 옛부터 극락조 깃털을 장식으로 이용해 왔다.
극락조가 유럽에 처음 소개된 것은 16세기 페르디난드 마젤란의 세계 일주 항해를 통해서였다. 선원들은 뉴기니섬에서 수백 km 이상 떨어진 동남아시아에서 날개와 다리가 없는 극락조 가죽을 얻었는데, 안토니오 피가페타는 그 새가 천상에 살기 때문에 날개와 다리가 없다는 설명을 현지인에게 들었다고 한다. 이 때부터 이 새는 유럽에 ‘극락조’로 알려졌다. 칼 폰 린네는 큰극락조에 학명 Paradisaea apoda를 붙였는데, 이는 ‘다리가 없는 천상의 (새)’란 뜻이다.
파푸아뉴기니의 국기 및 파푸아뉴기니의 국장에서 찾아 볼수 있다.[2]
