Giant petrels (Macronectes) are thought to be predators that are capable of preying on young albatrosses. Feral cats are also potential predators on breeding islands. However, the size and isolated nesting habitat of light-mantled albatrosses make them unlikely candidates for predation.
Known Predators:
Light-mantled albatrosses have long, thin wings that span about 2 meters. Their wedge-shaped tails have stiff central rectrices. They have stubby heads with smaller bills than other albatrosses. Males are slightly larger than females. The nape, mantle, back, scapulars, and rump are a pale ashy grey. Towards the head, tail, and along the wings, the plumage is dark grey brown merging to dark brown. The primaries have contrasting whitish shafts and the conceiled contour feathers are paler with underparts a dark grayish brown. Post-orbital crescents are formed by very short white feathers behind the eyes. The bill is black and the lower mandible is split on the outside by a longitudinal groove known as the sulcus. The sulcus contains a strip of colored skin that is continuous with the lower gape stripe and is pale blue or violet in color.
Range mass: 2.62 to 3.70 kg.
Average mass: 3.00 kg.
Range length: 79 to 89 cm.
Range wingspan: 183 to 218 cm.
Average wingspan: 200 cm.
Average basal metabolic rate: 9 cm3.O2/g/hr.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
The rate of adult survival is about 97.3%. The breeding habitat of this species makes them difficult to study but, in a small sample, some individuals on South Georgia were thought to be over 40 years old.
Light-mantled albatrosses spend most of their lives in flight. A juvenile may spend many years at sea before returning to breed. They return to a few isolated breeding islands: Prince Edward Islands, Iles Crozet, Iles Kerguelen, Heard Island, MacDonald Islands, Macquarie Island, Auckland Islands, Campbell Islands, Antipodes Islands, and South Georgia. Nesting sites are located on the faces of steep, rocky cliffs on island coasts and some inland cliffs on these islands. Nest sites on cliffs can be between 15 to 2000 m from sea level. Light-mantled albatrosses are the deepest diving of the albatrosses, often diving to 5 m and once being recorded as deep as 12 m.
Habitat Regions: polar ; terrestrial ; saltwater or marine
Aquatic Biomes: pelagic ; coastal
Light-mantled albatrosses, Phoebetria palpebrata, are widespread near the edge of the Antarctic pack ice and circumpolar throughout the high southern latitudes, between around 40° and 60° latitude. In November, the northernmost latitude at which light-mantled albatrosses are found is 42° south, in February it is 46° south. Young birds tend to stay towards polar, Antarctic waters, while adults are distributed throughout the range.
Biogeographic Regions: antarctica (Native ); oceanic islands (Native )
Their long, pointed tongues with fleshy, backward-pointing gular spines allow this species to have different feeding habits than other albatrosses. They eat squid, fish, crustaceans, krill, penguin skin and feathers, and petrels (Procellariidae). Light-mantled albatrosses can deliver meals up to 1.5 kg to their young, up to one half of this mass is liquid.
Animal Foods: birds; fish; mollusks; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Molluscivore )
Five species of chewing lice have been identified from light-mantled albatrosses. They are also hosts of a new species of flea (Parapsyllus magellanicus).
Commensal/Parasitic Species:
These seafaring birds rarely encounter humans except when they accidentally land on ships or are hooked by long lines used in fishing.
Light-mantled albatrosses are not known to have any negative effects on humans.
Light-mantled albatrosses, along with other albatross species (Diomedeidae), are long-lived and slow to reproduce. They are increasingly being threatened by long-line fishing and by ingestion of plastic trash in the ocean. They are currently considered near threatened by the IUCN and populations are declining.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
These albatrosses use visual displays and vocalizations to communicate with conspecifics.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Light-mantled albatrosses form committed pair bonds. One pair on Macquarie Island is known to have been together for 21 years. When light-mantled albatrosses are establishing a pair bond, males and females can be seen flying side by side silently in close formation. Landing and taking off are also important in courtship because mating must be done on the cliffs. A large proportion of females do the landing while the males stay put at nest sites. Displays can consist of sky calls and side-preens, among other movements and vocalizations. Displays conclude by the female taking off and the male following.
Mating System: monogamous
Light-mantled albatrosses take about seven months to complete a breeding cycle. Once the fledgling flies, parents have only three to four months before the next summer. This is not enough time to prepare to breed again, so they stay at sea for an entire summer and winter, this gives them at least 14 to 15 months between breeding seasons. On average, birds do not start breeding until 12 years of age, after that they fledge a chick every five years. Light-mantled albatrosses are also capable of breeding until at least age 32.
Breeding interval: There is at least 14 months between breeding attempts. There is at least 14 months between breeding seasons. There is at least 14 months between breeding seasons. There is at least 14 months between breeding seasons.
Breeding season: In September copulation begins and by June adults and fledglings leave breeding islands. In September copulation begins and by June adults and fledglings leave the breeding islands. In September copulation begins and by June adults and fledglings leave the breeding islands. In September copulation begins and by June adults and fledglings leave the breeding islands.
Range eggs per season: 0 to 1.
Average eggs per season: 1.
Range time to hatching: 67 to 70 days.
Average time to hatching: 68 days.
Range fledging age: 139 to 157 days.
Range time to independence: 139 to 157 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 12 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 12 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Light-mantled albatrosses invest heavily in their offspring. Males and females incubate the egg for 70 days, sharing incubation in seven to nine shifts that last from 1 to 29 days in length, but average 2 to 3 days. This is the longest average incubation for any albatross species. During incubation adults may travel several thousand kilometers in order to obtain food for their hatchling. Young take 3 to 5 days to break out of their shells. Once they have hatched, parents brood them for 19 to 21 days. Mean fledging time is 150 days. Parents feed young every couple of days until they fledge. A hatchling grows to larger than the size of an adult and then loses weight before its first flight.
Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Die Swartkopalbatros (Phoebetria palpebrata) is 'n voël wat seldsaam aan die Suid-Afrikaanse kus is en is 'n swerwer. Die voël lyk baie soos die Bruinalbatros maar het 'n ligter nekkraag wat tot grys oorgaan op die rug. Die voël is 80 – 90 cm lank en weeg 2.6 - 3.6 kg en het 'n vlerkspan van 2 - 2,2 m. Die voël kom voor in die Antarktiese gebiede en staan in Engels bekend as Light-mantled Albatross.
Die Swartkopalbatros (Phoebetria palpebrata) is 'n voël wat seldsaam aan die Suid-Afrikaanse kus is en is 'n swerwer. Die voël lyk baie soos die Bruinalbatros maar het 'n ligter nekkraag wat tot grys oorgaan op die rug. Die voël is 80 – 90 cm lank en weeg 2.6 - 3.6 kg en het 'n vlerkspan van 2 - 2,2 m. Die voël kom voor in die Antarktiese gebiede en staan in Engels bekend as Light-mantled Albatross.
Phoebetria palpebrata[1] a zo ur spesad evned-mor eus kerentiad an Diomedeidae.
Anvet e voe Diomedea palpebrata da gentañ-penn (e 1785)[2] gant an naturour alaman Johann Reinhold Forster (1729-1798).
Bevañ a ra diwar gefalopoded ha krill dreist-holl petra bennak na ra ket fae ouzh kresteneged all ha pesked koulz hag ouzh gagnoù manked, reuniged, karamelled pe sataniged.
Bevañ a ra ar spesad en hantervoul su[3].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Phoebetria palpebrata a zo ur spesad evned-mor eus kerentiad an Diomedeidae.
Anvet e voe Diomedea palpebrata da gentañ-penn (e 1785) gant an naturour alaman Johann Reinhold Forster (1729-1798).
L'albatros de mantell clar (Phoebetria palpebrata) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae) que habita als oceans meridionals.
D'hàbits pelàgics, cria a les illes Geòrgia del Sud, Bouvet, Kerguelen i Antípodes i Macquarie, dispersant-se després per tots els oceans meridionals entre 55° i 35° S.[1]
L'albatros de mantell clar (Phoebetria palpebrata) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae) que habita als oceans meridionals.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros du cefnllwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid du cefnllwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phoebetria palpebrata; yr enw Saesneg arno yw Light-mantled sooty albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. palpebrata, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r albatros du cefnllwyd yn perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Albatros aelddu Thalassarche melanophris Albatros brenhinol y De Diomedea epomophora
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros du cefnllwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid du cefnllwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phoebetria palpebrata; yr enw Saesneg arno yw Light-mantled sooty albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. palpebrata, sef enw'r rhywogaeth.
Lys sodalbatros (latin: Phoebetria palpebrata) er en stormfugl, der lever på den sydlige halvkugle.
Taksonomi fra Wikispecies Lys sodalbatros (latin: Phoebetria palpebrata) er en stormfugl, der lever på den sydlige halvkugle.
Der Rußalbatros (Phoebetria palpebrata) ist ein Vogel aus der Familie der Albatrosse. Die IUCN stuft die Art wegen der seit langem zurückgehenden Bestände als potentiell gefährdet ein.[1] Zum Rückgang tragen unter anderem Verluste aus der Langleinenfischerei bei.[1]
Der Rußalbatros erreicht eine Körperlänge von 79 bis 89 Zentimeter und eine Flügelspanne von 183 bis 218 Zentimeter.[2] Während Rücken und Unterseite aschgrau gefärbt sind, ist das Gefieder am Kopf dunkel gräulich-braun und ein weißer Ring umgibt das Auge. Die gräulich-braunen Flügel haben schwärzere Handschwingen und der lange Schwanz ist schwarz. Der ebenfalls schwarze Schnabel hat eine blassblaue Linie.
Jungvögel gleichen den adulten Vögeln, haben aber ein insgesamt brauneres Gefieder und einen weniger auffälligen Augenring.[2]
Verbreitet ist der Rußalbatros in den südlichen Ozeanen zwischen 55° und 35° S verbreitet. Er brütet auf Inseln wie Südgeorgien, Bouvet, Macquarie, Kerguelen, Heard und Campbell. Vereinzelt erreichen Rußalbatrosse auch die nördliche Hemisphäre. So wurde beispielsweise am 17. Juli 1994 ein Rußalbatros im Gebiet des Cordell Bank National Marine Sanctuary vor der nordkalifornischen Küste beobachtet.[2] Auf dem offenen Meer sind sie recht häufig in der Drake-Passage zu beobachten.[3]
Rußalbatrosse brüten gewöhnlich in lockeren Kolonien oder kleinen Gruppen, gelegentlich gibt es aber auch einzelne Brutpaare.[1] Das Nest wird auf dem Rand einer bewachsenen Klippe oder an einem steilen Abhang gebaut und wird so errichtet, dass es vor den vorherrschenden westlichen Winden geschützt ist. Das Nest ist etwa 15 bis 30 Zentimeter hoch und misst 45 bis 55 Zentimeter im Durchmesser.[4]
Ein einzelnes Ei wird im Oktober oder November gelegt[1] und nicht ersetzt, wenn es verloren geht. Beide Elternvögel sind wechselnd an der Brut beteiligt. Der Zeitraum, den ein einzelner Elternvogel auf dem Nest verbringt, variiert von ein bis zwei Tagen bis fast zu einem Monat.[5] Nach dem Schlupf im Dezember oder Januar,[1] der sich über einen Zeitraum von drei bis fünf Tagen hinzieht,[5] hudern die Elternvögel den Nestling wechselnd die ersten 20 Tage. Der Nestling wird dann allein im Nest zurückgelassen, während die Eltern nach Nahrung suchen. Sie kehren alle ein bis drei Tage zu dem Jungvogel zurück.
Die gesamte Nestlingszeit vom Schlupf bis zum Flüggewerden dauert 140 bis 170 Tage. Die meisten Jungvögel verlassen entsprechend im Mai oder Juni ihr Nest.[5] Rußalbatrosse gehen lang bestehende Paarbindungen ein, die über mehrere Jahrzehnte Bestand haben können. Die Paarbindung wird durch eine komplizierte Balz am Brutplatz erneuert. Rußalbatrosse schreiten gewöhnlich das erste Mal zur Brut, wenn sie ein Lebensalter von acht bis 15 Jahren erreicht haben.[5] Sie schreiten danach gewöhnlich alle zwei Jahre zur Brut, allerdings wird im Schnitt nur alle fünf Jahre ein Nestling groß. Rußalbatrosse sind in der Lage, bis zu einem Lebensalter von mindestens 32 Jahren zu brüten, und erreichen in freier Wildbahn ein Lebensalter von etwa 40 Jahren.[6]
Der Rußalbatros, der Wanderalbatros[7] sowie der Dunkelalbatros gelten als die Albatrosarten mit der anmutigsten Flugfähigkeit.
Der Rußalbatros (Phoebetria palpebrata) ist ein Vogel aus der Familie der Albatrosse. Die IUCN stuft die Art wegen der seit langem zurückgehenden Bestände als potentiell gefährdet ein. Zum Rückgang tragen unter anderem Verluste aus der Langleinenfischerei bei.
Ko te Toroa pango he manu moana nui, he hāurahina uira te tinana, he parauri ake te ūpoko me te kurutou. He mā te tohu kei ngā rewha. He ingoa anō tō tē manu nei, arā he Kōputu.
Ko te ingoa pūtaiao he Phaeobetria palpebrata. Ko te ingoa i te reo Pākehā ko te Light-mantled Sooty Albatross.
Ko te Toroa pango he manu moana nui, he hāurahina uira te tinana, he parauri ake te ūpoko me te kurutou. He mā te tohu kei ngā rewha. He ingoa anō tō tē manu nei, arā he Kōputu.
Ko te ingoa pūtaiao he Phaeobetria palpebrata. Ko te ingoa i te reo Pākehā ko te Light-mantled Sooty Albatross.
The light-mantled albatross (Phoebetria palpebrata) also known as the grey-mantled albatross or the light-mantled sooty albatross, is a small albatross in the genus Phoebetria, which it shares with the sooty albatross. The light-mantled albatross was first described as Phoebetria palpebrata by Johann Reinhold Forster, in 1785, based on a specimen from south of the Cape of Good Hope.[4]
Light-mantled albatrosses share some identifying features with other Procellariiformes. They have nasal tubes on the upper bill called naricorns, though with albatrosses these are on the sides of the upper mandible rather than the top. They also have a salt gland above the nasal passage which excretes a concentrated saline solution to maintain osmotic balance, due to the amount of seawater imbibed.[5] The bills of the Procellariiformes are unique in that they are covered with from seven to nine horny plates. These birds produce a stomach oil made up of wax esters and triglycerides that is stored in the proventriculus. This can be sprayed out of their mouths as a defence against predators as well as an energy rich food source for chicks and for the adults during their long flights.[6]
The light-mantled albatross is largely sooty-brown or blackish, darker on the head, with paler upperparts from the nape to the upper tail-coverts which are grey to light grey, the palest on the mantle and back. The plumage has been described as being similar in appearance to the colouring of a Siamese cat.[7] The eyes are partly encircled with thin post-orbital crescents of very short grey feathers.[4] The bill is black with a blue sulcus[4][8] and a greyish-yellow line along the lower mandible, and is about 105 mm (4.1 in).[9] Measurements show that males and females are similar in size,[10] with average length of 79 to 89 cm (31–35 in),[8][9][11] wing-span of 183 to 218 cm (72–86 in),[8] and weight of 2.5 to 3.7 kg (5.5–8.2 lb).[4][11][12]
The light-mantled albatross has a circumpolar pelagic distribution in the Southern Ocean. It ranges in latitude from the pack-ice around Antarctica, with the southernmost record from 78°S in the Ross Sea, to about 35°S, with occasional sightings further north along the Humboldt Current. It breeds on several subantarctic islands including the Prince Edward Island, Marion Island, Crozet Islands, Amsterdam Island, St. Paul Island, Kerguelen Islands, Heard Island, Macquarie Island, Campbell Island, Auckland Islands, Antipodes Islands and South Georgia and at least on one island in the maritime Antarctic at 62°S on King George Island.[13] Except when breeding, its habitat is entirely marine,[11] and it will forage from the edges of the Antarctic pack-ice to about 40°S.[4] When foraging during the breeding season, the birds will remain closer to their nest sites.[9]
They have a loud shrill voice that is trumpet-like, and when threatened will snap their bills or utilize a throaty "gaaaa".[9] When courting, they will utilize aerial displays and formation flying. They will also use mutual calling with deviations in tone brought occurring by head positioning, and finally, they use their tail in displays more than other albatrosses.[4]
The species breeds in loose colonies or small groups, and sometimes is a solitary breeder.[9] The nest is built on a vegetated cliff ledge, or a steep slope, sheltered from the prevailing westerly winds. Structurally it is a low mound of peat and mud, 15 to 30 cm (5.9–11.8 in) high and 45 to 55 cm (18–22 in) wide at the base, with a cupped hollow at the top.[10] It incorporates some plant material and a grass lining. Around October or November,[9] a single egg is laid, which is not replaced if lost. Both sexes incubate alternately in shifts that vary from a day or two up to nearly a month in length. The incubation period is 65 to 72 days.[4] After hatching in December or January,[9] which takes 3 to 5 days,[4] the chicks are brooded in shifts for about 20 days, following which they are left alone in the nests while the adults forage, returning to feed the chicks by regurgitation every 2 to 3 days. The entire nestling period from hatching to fledging, which occurs in May or June,[9] lasts 140 to 170 days.[4][11] Pairs form committed pair-bonds which may last for decades, being renewed through complex courtship displays at the breeding site. On average, birds begin breeding when they are 8 to 15 years old,[4] after which they breed biennially, fledging a chick every five years or so. They are capable of breeding until at least 32 years old and living to 40 or longer.[12]
The principal diet of light-mantled albatrosses consists of squid and krill,[4] though other crustaceans and fish[9][10] are taken as well as seal, penguin and petrel carrion. They sometimes feed in association with pilot whales and southern right whale dolphins, and occasionally follow ships. Food is usually taken on or close to the surface of the ocean,[11] within a depth of 5 m (16 ft), though there is a record of a 12 m (39 ft) dive.[12]
The light-mantled albatross population is estimated at about 58,000, from a 1998 estimate, and is declining.[9] Threats and population status are poorly quantified and the species is classified as near threatened,[1][12] with an occurrence range of 44,300,000 km2 (17,100,000 sq mi).[9]
Potential predators on some breeding islands are giant petrels, feral cats and rodents. At sea they are threatened by bycatch in the longline fishery and through starvation by eating plastic marine debris.
The light-mantled albatross (Phoebetria palpebrata) also known as the grey-mantled albatross or the light-mantled sooty albatross, is a small albatross in the genus Phoebetria, which it shares with the sooty albatross. The light-mantled albatross was first described as Phoebetria palpebrata by Johann Reinhold Forster, in 1785, based on a specimen from south of the Cape of Good Hope.
La Heldorsa albatroso (Phoebetria palpebrata) konata ankaŭ kiel Grizdorsa albatroso aŭ Heldorsa fulga albatroso, estas malgranda albatroso de la genro Phoebetria, kiun ĝi kunhavas kun la ununura samgenra Fulga albatroso aŭ Malheldorsa albatroso. La Heldorsa albatroso esti unuafoje priskribita kiel Phoebetria palpebrata fare de Johann Reinhold Forster, en 1785, baze sur specimeno el sudo de Kabo de Bona Espero.[1]
La Heldorsa albatroso estas tipo de albatroso kiu apartenas al la familio de Diomedeedoj kaj al la ordo de Procelarioformaj, kun pufinoj, fulmaroj, ŝtormopetreloj, kaj merĝopetreloj. Ili kunhavas iajn identigajn karakterojn. Unue, ili havas nazajn trapasejojn kiuj ligiĝas al la supra beko nome narikornoj[2], kvankam la naztruoj ĉe albatrosoj estas en la flankoj de la beko. La bekoj de Procelarioformaj estas unikaj ankaŭ en tio ke ili disiĝas en inter 7 kaj 9 kornecaj platoj. Fine, ili produktas stomakoleon faritan el vaksoesteroj kaj trigliceridoj kiu estas stokita en la proventrikulo. Tio estas uzata kontraŭ predantoj sane kiel energiriĉa manĝofonto kaj por idoj kaj por plenkreskuloj dum ties longaj flugoj.[3]
Ili havas ankaŭ salglandon situanta super la naza trapasejo kiu helpas sensaligi ties korpojn, pro la alta kvanto de oceana akvo kiun ili englutas. Ĝi elpelas altan salan solvaĵon el sia nazo.[4]
La Heldorsa albatroso estas tre fulgobruna al nigreca, pli malhela en kapo (ĉefe vizaĝo), kun pli palaj supraj partoj el la nuko al la supraj vostokovriloj kiuj estas grizaj al helgrizaj, plej pala en dorso. La plumaro estis priskribita kiel simila laŭ aspekto al la koloro de siama kato.[5] La okuloj estas parte ĉirkaŭataj de fajnaj malantaŭaj duonlunoj de tre mallongaj grizaj al blankecaj plumoj, preskaŭ kompleta cirklo malfermita antaŭokule.[1] La beko estas nigra kun blua sulko[1][6] kaj grizflava linio laŭlonge de la suba makzelo, kaj estas ĉirkaŭ 105 mm.[7] Mezuroj montras, ke kaj maskloj kaj inoj estas similaj laŭ grando,[8] kun averaĝa longo de 79 al 89 cm,[6][7][9] enverguro de 183 al 218 cm,[6] kaj pezo de 2.5 al 3.7 kg.[1][9][10]
La Heldorsa albatroso havas ĉirkaŭpolusan pelagan distribuadon en la Suda Oceano. Ili havas teritorion en latitudo el la driva glacio ĉirkaŭ Antarkto, kun plej suda registro el 78°S en la Maro de Ross, al ĝis ĉirkaŭ 35°S, kun eventualaj registroj el plia nordo laŭlonge de la Humboldta Marfluo. Ili reproduktiĝas sur kelkaj ĉeantarktaj insuloj kiaj la Princeduarda Insulo, Marioninsulo, Krozetoj, Amsterdam-Insulo, Insulo Sankta Paŭlo, Kergelenoj, Herd-Insulo, Makvora Insulo, Kampbelinsulo, Aŭklandoj, Antipodaj Insuloj kaj Suda Georgio kaj almenaŭ sur unu insulo en la mara Antarkto ĉe 62°S ĉe la insulo Reĝo Georgo.[11] For de la reprodukta sezono ties habitato estas tute mara,[9] kaj ili manĝas el la bordoj de la Antarkta driva glacio al ĉirkaŭ 40° S.[1] Por manĝo dum la reprodukta sezono, la birdoj restas proksime al siaj nestolokoj.[7]
Ili havas laŭtan stridan voĉon kiu estas trumpeteca, kaj kaze de minaco ili klakas siajn bekojn aŭ elsendas gorĝecan 'gaaaa'.[7] Por pariĝado ili uzas aerajn memmontradojn kaj formadan flugadon. Ili uzas ankaŭ mutuan alvokadon kun devojiĝoj laŭ tono fare de kaposinteno, kaj fine ili uzas siajn vostojn en memmontrado pli ol aliaj albatrosoj.[1]
Tiu specio reproduktiĝas en izolaj kolonioj aŭ malgrandaj grupoj, kaj foje ĝi estas soleca reproduktulo.[7] La memmontrado esras sufiĉe prilaborita kaj inkludas alvokojn kaj bekofrapetadon. La neste estas konstruita sur vegetaĵara klifokornico aŭ kruta deklivo, ŝirme el la hegemoniaj okcidentaj ventoj. Strukture temas pri malalta amaso de torfo kaj koto, 15 al 30 cm alta kaj 45 al 55 cm larĝa ĉe la bazo, kun tasforma ujo pinte.[8] Ĝi enhavas iome da plantomaterialo kaj estas kovrita el herbo. La ino nur ĉiun duan jaron demetas ununuran ovon el oktobro aŭ novembro,[7] kaj tiu ne estas anstataŭata se ĝi perdiĝas; ĉiukaze venontjare. La ovo estas blanka kun ruĝecbruna makuleteco en la pinto, kaj estas 102 x 65 mm kaj pezas 233 g. Ambaŭ seksoj kovas alterne laŭ vicoj kiuj povas varii el unu aŭ du tagoj al preskaŭ unu monato laŭdaŭre. La kovoperiodo daŭras 65–72 tagojn.[1] Post eloviĝo en decembro aŭ januaro,[7] kio postulas 3 al 5 tagoj,[1] la idoj estos ankoraŭ kovataj laŭvice dum ĉirkaŭ 20 tagoj, kaj sekve ili estos lasataj solaj en la nestoj dum la plenkreskuloj manĝas, kaj revenas por nutri la idojn per regurgitado ĉiun 2an aŭ 3an tagon. La tuta reprodukta sezono el eloviĝo al elnestiĝo, kio okazas en majo aŭ junio,[7] daŭras 140–170 tagojn.[1][9] Paroj formas engaĝitajn parligojn kiuj povas daŭri jardekojn, kaj estas renovigitaj pere de kompleksa pariĝadaj ceremonioj ĉe la reprodukta loko. Averaĝe, la birdoj komencas reproduktiĝi kiam ili estas 8 al 15jaraĝaj,[1] post kio ili reproduktiĝas ĉiun duan jaron, kaj produktas unu idon ĉiun kvinan jaron proksimume. Ili kapablas reproduktiĝi ĝis almenaŭ aĝo de 32 jaroj kaj vivas ĝis 40 aŭ plue.[10]
La ĉefa dieto de la Heldorsa albatroso konsistas el kalmaroj kaj krilo,[1] kvankam ili manĝas ankaŭ aliajn krustulojn kaj fiŝojn[7][8] same kiel kadavraĵojn el fokoj, pingvenoj kaj petreloj. Ili foje manĝas solece kaj foje en malgrandaj grupoj; foje asocie kun pilotbalenoj kaj balendelfenoj, kaj foje sekvas ŝipojn. Manĝo estas kutime prenata sur aŭ proksime de la surfaco de la oceano,[9] kun profundoj de 5 m, kvankam estas registro de plonĝo de 12 m.[10]
La populacio de Heldorsa albatroso estas ĉirkaŭkalkulata je 58,000, laŭ kalkulo de 1998, kaj malpliiĝas.[7] Oni ne bone konas ties populacistatuson kaj la specio estas klasita kiel Preskaŭ Minacata,[12][10] kun loĝa teritorio de 44,300,000 km².[7] En 2008 la tutmonda populacio estis ĉirkaŭkalkulata je 19.000 al 24.000 paroj.[13]
Eventualaj predantoj en kelkaj reproduktejaj insuloj estas gigantaj petreloj, sovaĝiĝintaj katoj kaj roduloj. Mare ili estas minacataj kiel aldona kaptado en la multhokadaj fiŝkaptejoj kaj pro masatego post estis manĝanta marrubon el plasto.
Dumfluga Heldorsa albatroso ĉe Kergeleno.
Paro de Heldorsa albatroso ĉe Kergeleno.
La Heldorsa albatroso (Phoebetria palpebrata) konata ankaŭ kiel Grizdorsa albatroso aŭ Heldorsa fulga albatroso, estas malgranda albatroso de la genro Phoebetria, kiun ĝi kunhavas kun la ununura samgenra Fulga albatroso aŭ Malheldorsa albatroso. La Heldorsa albatroso esti unuafoje priskribita kiel Phoebetria palpebrata fare de Johann Reinhold Forster, en 1785, baze sur specimeno el sudo de Kabo de Bona Espero.
El albatros tiznado[2] (Phoebetria palpebrata) es una especie de ave procelariforme de la familia Diomedeidae. Su distribución es circumpolar, y cría en islas subantárticas. Su población mundial se estima entre 19 000 y 24 000 parejas.[1]
Mide 80 cm y pesa 2,75 kg. Se caracteriza por su plumaje marrón negruzco en cabeza, garganta y alas; su dorso y obispillo son de un gris pálido y sus partes inferiores son de color marrón y gris pálidos. Su pico es largo y fino; y a lo largo de la mandíbula inferior tiene una línea azul. Sus patas son de color gris-carne pálido.[3]
Se alimenta principalmente de calamares y kril, también de peces y carroña. Suele alimentarse de manera solitaria, aunque a veces lo hace en pequeños grupos.[3]
Son reproductores bianuales, pero si la cría se ve frustrada lo intentarán al año siguiente. Su cortejo es bastante elaborado e incluye reclamos y golpeteos con los picos. Crían solitariamente o en pequeñas colonias. Ponen un único huevo entre octubre y noviembre. Éste es de color blanco con un moteado marrón rojizo en la punta, que mide 102 x 65 mm y pesa 233 g. El nido es una copa poco profunda revestida de vegetación. La incubación dura 67 días y es compartida por ambos padres. El pollo comienza a volar y se emancipa hacia los 141 días. Comienzan a criar cuando tienen alrededor de 12 años. Su esperanza de vida es de unos 30 años.[3]
El albatros tiznado (Phoebetria palpebrata) es una especie de ave procelariforme de la familia Diomedeidae. Su distribución es circumpolar, y cría en islas subantárticas. Su población mundial se estima entre 19 000 y 24 000 parejas.
Phoebetria palpebrata Phoebetria generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.
Phoebetria palpebrata Phoebetria generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.
Etelännokialbatrossi (Phoebetria palpebrata) on keskikokoinen eteläisen pallonpuoliskon albatrossi. Lajin nimesi Johann Reinhold Forster 1785.
Linnun pituus on noin 85 cm. Kooltaan ja väritykseltään se muistuttaa suuresti lähisukulaistaan nokialbatrossia. Linnun höyhenpuku on kokonaan noenharmaa tai hyvin tummanruskea. Niska on muuta pukua vaaleampi. Silmän takana on kapea valkoinen viiru. Nuoren linnun puku on samanvärinen kuin aikuisen. Sukupuolet ovat samanväriset, koiras on hieman naarasta kookkaampi.
Pesii hieman laajemmalla alueella eteläisellä pallonpuoliskolla kuin nokialbatrossi. Atlantilla pesii Etelä-Georgian saarella, Falklandinsaarista itään. Eteläisellä Intian valtamerellä laji pesii Marionsaarella, Prinssi Edwardin saarella, Amsterdamsaarella, St Paul saarella, Crozetsaarella ja Kerguelensaarilla. Australian vesillä pesimäyhdyskuntia löytyy Heard ja Macquariesaarelta ja Uuden-Seelannin vesiltä Auckland, Campbell ja Antipodessaarilta.
Maailman populaation koko on 19 000–24 000 paria, noin 58 000 yksilöä. Laji on vaarantunut. Suurin uhka on pitkäsiimakalastus.[1]
Pesimäsaaret ovat karuja ja vuoristoisia. Pesimäajan ulkopuolella etelännokialbatrossit vaeltelevat Antarktiksen vesillä ja pohjoisessa Chilen, Etelä-Afrikan ja Tasmanian rannikoilla.
Pari muodostaa elinikäisen parisuhteen. Laji on sukukypsä noin 8–10 vuoden ikäisenä. Pesä on kuoppa maassa. Naaras munii yhden munan ja molemmat puolisot hautovat yhteensä noin 65 päivää. Poikanen on lentokykyinen noin 160 päivän ikäisenä.
Syö kalaa enemmän kuin albatrossit yleensä. Sukeltaa hyvin jopa 5 metrin syvyyteen. Syö myös mustekaloja, äyriäisiä, haaskoja ja joskus pieniä merilintuja.
Etelännokialbatrossi (Phoebetria palpebrata) on keskikokoinen eteläisen pallonpuoliskon albatrossi. Lajin nimesi Johann Reinhold Forster 1785.
Phoebetria palpebrata
L'Albatros fuligineux (Phoebetria palpebrata) ou Albatros fuligineux à dos clair, est une espèce d'oiseau marin appartenant à la famille des Diomedeidae, répandu à travers les îles subantarctiques.
Ces oiseaux se rencontrent en Géorgie du Sud, aux îles du Prince-Édouard, Crozet, Kerguelen, Heard-et-MacDonald, Macquarie, îles sub-antarctiques de Nouvelle-Zélande. Près d'un tiers nichent en Géorgie du Sud.
Il s'agit de l'albatros le plus souvent observé près du front de la banquise.
L'albatros fuligineux pèse de 2,5 à 3,7 kg (maximum de 4 kg) pour une envergure de 1,8 à 2,2 m. Ses ailes sont effilées et sa longue queue est pointue à son extrémité. Son corps est gris cendré à noir au niveau de la tête et du tour des yeux, ce qui lui a donné le qualificatif de « fuligineux » (couleur de la suie). Les parties supérieures brun grisâtre présentent une zone plus claire sur le dos. Le bec noir est bordé d'une ligne bleue sur la mandibule inférieure. Les cercles orbitaux sont blancs et interrompus en avant des yeux.
Cet oiseau peut vivre quarante ans.
Couple d'albatros fuligineux à dos clair à Kerguelen.
Couple d'albatros fuligineux à dos clair à Kerguelen.
Couple d'albatros fuligineux à dos clair et son poussin sur nid à Crozet.
Albatros fuligineux à dos clair en vol à Kerguelen.
Albatros fuligineux à dos clair en vol à Kerguelen.
Phoebetria palpebrata
L'Albatros fuligineux (Phoebetria palpebrata) ou Albatros fuligineux à dos clair, est une espèce d'oiseau marin appartenant à la famille des Diomedeidae, répandu à travers les îles subantarctiques.
Albatros abu-abu (Phoebetria palpebrata) adalah spesies burung laut dari keluarga Albatros. Dalam satu keluarga Albatros, spesies ini memiliki ukuran yang relative kecil dibanding anggota keluarga lainnya. Albatros abu-abu pertama kali dideskripsikan sebagai Phoebetria palpebrata oleh Johann Reinhold Forster, tahun 1785.[4]
Albatros abu-abu (Phoebetria palpebrata) adalah spesies burung laut dari keluarga Albatros. Dalam satu keluarga Albatros, spesies ini memiliki ukuran yang relative kecil dibanding anggota keluarga lainnya. Albatros abu-abu pertama kali dideskripsikan sebagai Phoebetria palpebrata oleh Johann Reinhold Forster, tahun 1785.
L'albatro mantochiaro (Phoebetria palpebrata (J.R.Forster, 1785)) è un uccello della famiglia Diomedeidae.[2]
Lungo 71 cm, possiede ali molto slanciate. L'apertura alare è di 1,80 m. Il piumaggio è uniforme di color grigio tranne per il rachide delle remiganti e delle timoniere di color biancastro e un anello palpebrale bianco. La coda a forma di cuneo. Le zampe sono di color carnicino e il becco nero. Può essere confuso con l'albatros fosco; quest'ultimo ha il piumaggio con toni bruni e il solco del becco color violetto.
Phoebetria palpebrata ha una distribuzione circumpolare. I principali siti di nidificazione si trovano nelle isole Georgia del sud (Territori britannici d'oltremare), Auckland, Campbell e Antipodi (Nuova Zelanda), Isole Saint-Paul e Nuova Amsterdam, Crozet e Kerguelen (Terre australi e antartiche francesi), Isole Heard e McDonald, Macquarie (Australia), e Isole del Principe Edoardo (Sudafrica).[1]
L'albatro mantochiaro (Phoebetria palpebrata (J.R.Forster, 1785)) è un uccello della famiglia Diomedeidae.
De roetkopalbatros (Phoebetria palpebrata) is een zeevogel uit de familie van de albatrossen (Diomedeidae). Het is een relatief kleine albatros en hij is nauw verwant met de zwarte albatros.
De vogel is 80 cm lang. Het is een relatief kleine, roetkleurige albatros. De volwassen vogel heeft een dofbruin gekleurde kop, keel, vleugels en staart. De rest van het bovenlijf is asgrijs. Van onder is de vogel bleek grijsbruin. De snavel is zwart en de ondersnavel heeft een smalle, blauwe rand.[1]
De roetkopalbatros komt rond de hele Zuidelijke Oceaan voor. De broedkolonies bevinden zich op sub-Antarctische eilanden zoals de Crozeteilanden, de Aucklandeilanden, Macquarie-eiland, de Kerguelen en Zuid-Georgië. Daar broedt de vogel in 11 tot 100 kleine kolonies. Buiten de broedtijd verblijven de vogels op volle zee waar zij foerageren op pijlinktvissen en krill maar ook vis (bijvangst).[1]
De roetkopalbatros heeft een beperkt broedgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. Volgens een schatting uit 1998 zijn er wereldwijd 58.000 roetkopalbatrossen en vertoont de populatie een dalende trend. Er is echter relatief weinig bekend over de exacte populatie-ontwikkeling. Bedreigingen worden onder meer gevormd door verdrinking bij het foerageren op aas in de langelijnvisserij en plastic zeeafval. Daarom staat deze soort als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe roetkopalbatros (Phoebetria palpebrata) is een zeevogel uit de familie van de albatrossen (Diomedeidae). Het is een relatief kleine albatros en hij is nauw verwant met de zwarte albatros.
Gråalbatross, Phoebetria palpebrata, er ein liten albatross i slekta Phoebetria, ei slekt han deler med sotalbatross.
Gråalbatross har i stor grad sotbrun eller gråsvart farge, mørkare på hovudet, med bleikare overside frå nakke til haledekkfjør som er grå til lys grå, bleikast på ryggen og baketter. Fjørdrakta har vorte skildra som å likne ein siamesar.[1] Auga er delvis omkrinsa av ein tynn, halvmåneforma ring av særs korte lyse fjører.[2] Nebbet er svart med ei blå eller kvit linje langs underkjeven, og er ca. 105 mm langt.[3] Målingar viser at kjønna er like i storleik,[4] med gjennomsnittleg kroppslengd på 79-89 cm,[5][3][6] vengespenn på 183-218 cm,[5] og vekt 2,5-3,7 kg.[2][6][7]
Gråalbatross har ei sirkumpolar pelagisk utbreiing i Sørishavet. Området spenner frå pakkisen rundt Antarktis, med den sørlegaste rekorden frå 78° S i Rosshavet, nord til ca 35° S, med sporadiske registreringar lengjer nord langs Perustraumen. Han hekkar på fleire subantarktiske øyar, med store koloniar på Sør-Georgia, Kerguelen, Macquarieøya og minst på ei øy i maritime Antarktis ved 62° S, King George Island.[8] Når det ikkje er hekketid lever dei til havs,[6] og beitar frå utkanten av pakkisen ved Antarktis og nordover til ca. 40° S.[2] Når dei gjer næringssøk i hekkesesongen, vil fuglane vere nærare hekkeområdet.[3]
Fuglane har eit høgt skringrande læte som er trompetaktig, om dei er trua vil dei klappe med nebba eller læte ein laus «gaaaa».[3] Under kurtisen vil dei gjere oppvisingar i lufta og drive formasjonsflyging. Dei vil òg bruke gjensidige rop med avvik i toneleie, og endeleg nyttar dei halen meir enn andre albatrossar under oppvisingar.[2]
Arten hekkar i lause koloniar eller små grupper, og nokre gonger som einslege par.[3] Reiret blir bygd på ei fjellhylle med vegetasjon, eller i ei bratt skråning, skjerma frå dei mest rådande vindane. Strukturelt er reiret ein låg haug av torv og leire, 15-30 cm høg og 45-55 cm brei ved basen, og med ei skålforma grop på toppen.[4] Det inneheld litt plantemateriale og kan vere fôra med gras. Rundt oktober eller november,[3] legg hoa eitt egg, som ikkje blir erstatta om det går tapt. Begge kjønn rugar vekselvis på skift som varierer i lengd frå ein dag opp til nesten ein månad. Rugetida er 65-72 dagar.[2] Etter klekking i desember eller januar,[3] blir ungane varma på skift i ca. 20 dagar, etter det blir dei forlatne åleine i reira medan foreldra søkjer føde, dei kjem tilbake for å mate ungane med oppgulp kvar andre eller tredje dag. Hele oppsedingsperioden frå klekking til ungane er flygedyktige i mai eller juni,[3] varar 140-170 dagar.[2][6] Pardanningar kan vare i fleire tiår, og blir fornya gjennom komplekse oppvisingar på hekkeplassen i samband med kurtisen. Vanlegvis byrjar unge fuglar med hekking når dei er 8 til 15 år gamle,[2] gjer freistnad på hekking annakvart år, og kan makte å få ein flygeferdig unge kvart femte år eller så. Dei er i stand til hekking fram til dei er minst 32 år gamle og kan ha ei levetid på 40 år eller meir.[7]
Dei viktigaste ingrediensane i føda åt gråalbatrossar er blekksprut og kril.[2] Dei kan òg ta anna bytte som krepsdyr og fisk,[3][4] og dessutan et dei åtsel av sel, pingvinar og petrellar. Nokre gonger kan dei beite saman med grindkval og delfinarten Lissodelphis peronii, og av og til følgjer dei skip. Gråalbatrossar plukkar vanlegvis maten på eller nær havoverflata,[6] innanfor ei djupne på 5 meter, men det finst ei registrering av eit 12 meter djupt dukk.[7]
Gråalbatross, Phoebetria palpebrata, er ein liten albatross i slekta Phoebetria, ei slekt han deler med sotalbatross.
Gråalbatross (vitenskapelig navn Phoebetria palpebrata) er en stormfugl. Gråalbatrossen har et mørkegrått hode, lysegrå kropp, svart nebb og en tydelig hvit halvmåneformet sirkel rundt øyet. Gråalbatross veier normalt fra 2,5 til 3,7 kg og har et vingespenn på 1,8 – 2,2 meter.
Redene er laget av jord og planter og er 15-30 cm høyt.
Gråalbatrossen finnes på Sør-Georgia, Prince Edwardøyene, Crozetøyene, Kerguelen, Heard- og McDonaldøyene, Macquarie og New Zealands subantarktiske øyer.
Gråalbatross (vitenskapelig navn Phoebetria palpebrata) er en stormfugl. Gråalbatrossen har et mørkegrått hode, lysegrå kropp, svart nebb og en tydelig hvit halvmåneformet sirkel rundt øyet. Gråalbatross veier normalt fra 2,5 til 3,7 kg og har et vingespenn på 1,8 – 2,2 meter.
Redene er laget av jord og planter og er 15-30 cm høyt.
Gråalbatrossen finnes på Sør-Georgia, Prince Edwardøyene, Crozetøyene, Kerguelen, Heard- og McDonaldøyene, Macquarie og New Zealands subantarktiske øyer.
Multimedia w Wikimedia Commons Albatros ciemnogłowy (Phoebetria palpebrata) – gatunek morskiego ptaka z rodziny Diomedeidae, żyjącego na Oceanie Południowym i na południu Oceanu Spokojnego i Atlantyku. Jest to małej wielkości gatunek albatrosa, blisko spokrewniony z nieco mniejszym albatrosem brunatnym, od którego różni się ciemnoniebieskim paskiem u dołu dzioba i jaśniejszym grzbietem.
Albatros ciemnogłowy osiąga długość 80-90 cm i masę ciała 2,6-3,6 kg, co czyni go mniejszym gatunkiem albatrosa (por. albatros czarnobrewy). Jego upierzenie jest ciemne. Jego głowa również jest ciemnoszara, a u dołu jego niemal czarnego dzioba widoczny jest wąski, ciemnoniebieski pasek. Od ogona aż po głowę rozciąga się jaśniejszy, szary pas piór. Jego rozpiętość skrzydeł wynosi 2-2,2 m[3].
Gatunek ten występuje na całym Oceanie Południowym i w południowej części Oceanu Spokojnego i Atlantyku. Lęgnie się na kilku subantarktycznych wyspach i przynajmniej jednej w Antarktydzie. Poza okresem lęgowym jego siedliskiem jest morze.
Albatros ciemnogłowy (Phoebetria palpebrata) – gatunek morskiego ptaka z rodziny Diomedeidae, żyjącego na Oceanie Południowym i na południu Oceanu Spokojnego i Atlantyku. Jest to małej wielkości gatunek albatrosa, blisko spokrewniony z nieco mniejszym albatrosem brunatnym, od którego różni się ciemnoniebieskim paskiem u dołu dzioba i jaśniejszym grzbietem.
Ljusryggig albatross[2] (Phoebetria palpebrata) är en fågel i familjen albatrosser inom ordningen stormfåglar.[3]
Ljusryggig albatross förekommer kring Antarktis i regionen vid packisens gräns samt i angränsande tempererade och subtropiska regioner. Utbredningsområdet sträcker sig ungefär från 40:e till 60:e sydliga breddgraden. Den häckar på subantarktiska öar som Sydgeorgien, Bouvetön, Macquarieön, Kerguelen, Heard- och McDonaldöarna eller Campbellön.[1][4]
Adulta individer når en kroppslängd på 79–89 centimeter m samt ett vingspann på 180–220 centimeter. Vikten varierar mellan 2,6 och 3,7 kilogram och hannar är i genomsnitt något tyngre. Den svarta näbben är mindre än hos andra albatrosser. Fjäderdräkten har huvudsakligen en askgrå färg, bara vingarnas ovansida och delar av huvudet är gråbruna. Kring ögat har den en vit ring.[4]
När albatrossen har boungar födosöker den vanligen i närområdet. Annars genomför den långa vandringar och syns ibland 1 500 km från sina häckningsplatser. En studie visade att vissa individer som häckar på Sydgeorgien har en fast rutt som medurs passerar alla öar som begränsar Scotiahavet. Födan utgörs främst av bläckfiskar och krill som kompletteras med fiskar, fåglar och as.[1]
Ljusryggig albatross häckar ensam eller i mindre kolonier på klippiga sluttningar. Äggen läggs vanligen mellan oktober och november och i kolonier sker äggläggning hos alla honor samtidig. Ungefär två månader senare kläcks äggen och i maj eller juni är ungarna flygga. Födan som föräldrarna bär till ungarna kan väga upp till 1,5 kilogram och består ungefär till hälften av vätska. Arten är filopatrisk och ruvar varje år på samma ö. Likaså börjar ungarna efter sju till tolv år ruva i samma område. Livslängden är inte helt utredd men vissa dokumenterade individer blev upp till 40 år gamla.[1][4]
Ljusryggig albatross har nästan inga naturliga fiender då den vanligen vistas i luften eller på avlägsna klippor. Det antas bara att några ungdjur faller offer för jättestormfåglar och förvildade katter.[4]
På vissa av öarna där arten häckar har skadedjur introducerats som antagligen har påverkat beståndet. Arten hamnar även som bifångst i stora fiskenät. Populationens utveckling är inte helt klarlagt men det antas att beståndet är stabilt eller minskar något. På Possession Island (Crozetöarna) minskade populationen med 13 procent under de senaste 15 åren. Den aktuella populationen uppskattas till 19 000-24 000 häckande par. IUCN listar arten som nära hotad (NT).[1]
Fågeln har på svenska även kallats ljusryggig sotalbatross och ljusryggad sotalbatross.
Wikimedia Commons har media som rör ljusryggig halbatross.
Ljusryggig albatross (Phoebetria palpebrata) är en fågel i familjen albatrosser inom ordningen stormfåglar.
Це незавершена стаття з орнітології.Phoebetria palpebrata là một loài chim trong họ Diomedeidae.[1]
Phoebetria palpebrata là một loài chim trong họ Diomedeidae.
Phoebetria palpebrata (Forster, 1785)
Синонимы
Светлоспинный дымчатый альбатрос[1] (лат. Phoebetria palpebrata) — морская птица из семейства альбатросовых.
Светлоспинный дымчатый альбатрос длиной до 80 см. Оперение головы, горла, крыльев и хвоста имеет тёмно-коричневую окраску, остальные части тела серые, нижние части буровато-серые. Клюв длиной 105 мм, чёрный. У молодых птиц шея и спина бурые, вместо белых серые круги вокруг глаз и серовато-жёлтая полоса вокруг клюва. Вес птицы от 2,5 до 3,7 кг. Размах крыльев от 1,8 до 2,2 м. Продолжительность жизни составляет сорок лет.
Эти птицы встречаются на островах Южного океана: Принс-Эдуард, Амстердам, Сен-Поль, остров Херд и острова Макдоналд, Кэмпбелл, Окленд, острова Антиподов, Южная Георгия, Крозе, Кергелен, Маккуори.
Основу рациона составляют головоногие и криль, а также другие ракообразные и рыбы.
Светлоспинный дымчатый альбатрос (лат. Phoebetria palpebrata) — морская птица из семейства альбатросовых.
灰背信天翁（学名：Phoebetria palpebrata）是一种乌信天翁属的小型信天翁，通体乌黑因此得名。
灰背信天翁头部呈乌黑色，从颈到尾的背部呈灰到浅灰色，其余呈黑色。眼周有一圈半月形的亮灰色羽毛。鸟喙泛蓝色，下颚有一条灰黄色的斑纹。雌雄个体体型相当，平均体长79-89厘米，翼展183-218厘米，体重2.5-3.7千克。[4]
灰背信天翁是一种南极地区的远洋鸟类。分布的维度范围在南纬78°至南纬35°之间，有时也会出现在更北的地方。灰背信天翁在一些亚南极的岛屿上繁殖，包括爱德华王子群岛（Prince Edward Island）、Marion Island、Crozet Islands、Amsterdam Island、St. Paul Island、Kerguelen Islands、Heard Island、Macquarie Island、Campbell Island、Auckland Islands、Antipodes Islands、South Georgia等。非繁殖期时，他们完全生活在大海之上，沿着南极远洋的浮冰觅食。[5]
灰背信天翁主要以乌贼和磷虾为食，也会捕食一些甲壳类动物和鱼类。有时他们会和鲸、海豚一同觅食，也会跟随船只。尽管灰背信天翁可以潜水12米，但他们通常只会捕食水深5米左右的水面猎物。
灰背信天翁（学名：Phoebetria palpebrata）是一种乌信天翁属的小型信天翁，通体乌黑因此得名。
保全状況評価[1] NEAR THREATENED
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ミズナギドリ目 Procellariiformes 科 : アホウドリ科 Diomedeidae 属 : ハイイロアホウドリ属ハイイロアホウドリ (Phoebetria palpebrata)は、ミズナギドリ目アホウドリ科の鳥類。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
.jpg)
