El azor de ceñu mariellu (Accipiter superciliosus), tamién conocíu como gavilancito americanu, azor menor americanu, azor diminutu o azor de ceya mariella, ye una pequeña ave rapaz tropical americana. Tópase dende Nicaragua hasta'l noroeste d'América del Sur.
Miden ente 28 y 32 cm, siendo la fema mayor que'l machu. Añera nos árboles, onde ponen ente 2 y 4 güevos. Cacen pequeñes aves usando la mesma téunica que los gavilanes europeos.
Conocense dos subespecies de Accipiter superciliosus: [1]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El azor de ceñu mariellu (Accipiter superciliosus), tamién conocíu como gavilancito americanu, azor menor americanu, azor diminutu o azor de ceya mariella, ye una pequeña ave rapaz tropical americana. Tópase dende Nicaragua hasta'l noroeste d'América del Sur.
Miden ente 28 y 32 cm, siendo la fema mayor que'l machu. Añera nos árboles, onde ponen ente 2 y 4 güevos. Cacen pequeñes aves usando la mesma téunica que los gavilanes europeos.
L'esparver menut sud-americà (Accipiter superciliosus) és un esparver, un ocell de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita boscos de la zona Neotropical, des de l'est de Nicaragua cap al sud fins a Panamà, i des de Colòmbia, oest i sud de Veneçuela i Guaiana, cap al sud, per l'oest dels Andes fins a l'oest d'Equador i per l'est dels Andes a través de l'est d'Equador, est de Perú, nord i est de Bolívia, i Brasil amazònic i oriental fins a l'est de Paraguai i nord-est de l'Argentina.
L'esparver menut sud-americà (Accipiter superciliosus) és un esparver, un ocell de la família dels accipítrids (Accipitridae) que habita boscos de la zona Neotropical, des de l'est de Nicaragua cap al sud fins a Panamà, i des de Colòmbia, oest i sud de Veneçuela i Guaiana, cap al sud, per l'oest dels Andes fins a l'oest d'Equador i per l'est dels Andes a través de l'est d'Equador, est de Perú, nord i est de Bolívia, i Brasil amazònic i oriental fins a l'est de Paraguai i nord-est de l'Argentina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwalch bychan (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gweilch bychain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Accipiter superciliosus; yr enw Saesneg arno yw Tiny sparrow hawk. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. superciliosus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r gwalch bychan yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi
.jpg){kind=small}
_by_Jarkko_J%C3%A4rvinen.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwalch bychan (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gweilch bychain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Accipiter superciliosus; yr enw Saesneg arno yw Tiny sparrow hawk. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. superciliosus, sef enw'r rhywogaeth.
The tiny hawk (Microspizias superciliosus) is a small diurnal bird of prey found in or near forests, primarily humid, throughout much of the Neotropics. It is primarily a bird-eater, and is known to prey on hummingbirds.
The tiny hawk was formally described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1766 in the twelfth edition of his Systema Naturae under the binomial name Falco superciliosus. Linnaeus specified the locality as Suriname.[3][4] The specific epithet superciliosus is Latin meaning "eye-browed".[5]
There are two subspecies separated by the northern Andes. The two differ most significantly in relative tail length; differences in size and color are small, and can be hard to distinguish.[6]
The tiny hawk and its sister species, the upland-dwelling semicollared hawk ("A." collaris), form a superspecies.
Tiny hawk is the only species of Accipiter yet studied which has a large procoracoid foramen. It also differs from the typical sparrowhawks in other respects of its anatomy and in its DNA sequence. Consequently, its old name Hieraspiza superciliosa may be more appropriate.[7] In 2021, a phylogenetic study found it and the semicollared hawk to form a distinct group from the rest of Accipiter, that is sister to Kaupifalco. For this reason, both were reclassified into the new genus Microspizias.[8][9]
The tiny hawk is aptly named; males measure 20 cm (7.9 in), about the size of a starling, though females are slightly larger at 26.5 cm (10.5 in). It is one of the smallest true raptors in the world and is one of the smallest Accipiter species, though the little sparrowhawk of Africa is of similar or even smaller size. The birds range in weight from 75 to 120 g (2.6 to 4.2 oz) As with most raptors, there is considerable sexual dimorphism in size, with females measuring up to 25% longer and as much as 60% heavier than males.
The adult male tiny hawk is dark slaty gray above, with a mottled gray face, a paler gray supercilium, and a blackish crown and nape. The white underparts are covered with fine gray barring, except on the unmarked throat. The longish tail is dark with three paler gray bands. Adult females are similar, but browner above with buffier underparts and browner barring below. The cere and legs of all ages are yellow, and the bill, which is relatively heavy, is gray. Adults have red or red-brown irises, while those of immatures often are yellowish. Unlike most accipiters, the tiny hawk's tail is quite short; it is squared or notched at the tip. Its wings are medium-length, with pointed tips, and its legs and toes are long.
Immature birds come in two color morphs: the brown and the rufous. Brown morph birds are dark sooty-brown above, finely barred with black, and white below, heavily barred with cinnamon. Rufous morph immatures are more chestnut above, and barred with rufous (rather than cinnamon) on the underparts. They also have duskier heads and brighter rufous tails than do brown morph birds.
The call of the tiny hawk is a shrill, high-pitched, somewhat quavery series of 20–30 notes of uneven pitch. After an initial few accelerating notes, the call settles into a steady rhythm, variously transcribed as caucau-ca-ca-ca, keer-keer-keer or kree-ree-ree-ree.[10][11]
Tiny hawks are patchily distributed from eastern Nicaragua down to western Ecuador, northern Bolivia, northern Argentina, Paraguay and southern Brazil. They frequent humid and wet lowland forests (including second growth) and forested foothills from sea level to about 1800 meters (5900 ft), though most records come from elevations below 1000 m (3300 ft). The species is believed to be fairly sedentary.[6]
On clear mornings (and occasionally in late afternoons), the tiny hawk will sometimes sun itself on a high open branch.[10] Occasionally, pairs will sun together.[6] Otherwise, this is a secretive species and easily overlooked. It generally hunts from a perch, located anywhere from the undergrowth to the canopy, though most often in the middle story. When hunting in low growth, it often flashes from one perch to another in rapid succession. It is a fast flier; instead of the typical flap-flap-glide cadence of the accipiters, it makes a few quick flaps and then briefly closes its wings before flapping again.[11] Tiny hawks occasionally soar above the forest canopy.
Like all accipiters, the tiny hawk feeds primarily on birds. It hunts hummingbirds and small passerines, typically darting out from a place of concealment to snatch them as they pass by, but also ambushing them when the smaller birds are perched. There is some evidence that it learns the regular perches of some hummingbirds and hunts for them there.[10] However, the species cannot be considered a specialist predator of hummingbirds.[12] Some individuals also hunt rodents and bats.[6][12]
Little is known about the tiny hawk's breeding biology. Their breeding season may vary depending on their location; from Panama to Colombia, it apparently runs between February and June, while in the southern part of the range, it may range from October to January.[6] They are known to build stick nests, at least sometimes in the canopy of tall trees. In Venezuela, there is a record of a pair nesting in an old black-collared hawk nest.[11] Females lay one to three bluish-white eggs, faintly streaked and spotted with brown. Incubation and fledging periods are not known.
The tiny hawk (Microspizias superciliosus) is a small diurnal bird of prey found in or near forests, primarily humid, throughout much of the Neotropics. It is primarily a bird-eater, and is known to prey on hummingbirds.
La Superokula akcipitro estas malgranda taga rabobirdo el familio de Akcipitredoj kiu inkludas ankaŭ multajn aliajn tagajn rabobirdojn kiel agloj, buteoj kaj cirkuoj. Tiu ĉi troviĝas en aŭ ĉe malfermaj arbaroj, ĉefe humidaj, tra multe de la Neotropikoj en Sudameriko. Ĝi estas ĉefe birdomanĝanto kaj oni scias, ke predas eĉ kolibrojn.
Kutime nomata Accipiter superciliosus, ĝi estas la ununura specio de la genro Accipiter jam studita kiu havas grandan prokorakoidan foramenon. Ĝi diferenciĝas ankaŭ el la tipaj akcipitroj laŭ aliaj partoj de sia anatomio kaj pro sekvenco de DNA. Tiele la malnova nomo Hieraspiza superciliosa povus taŭgi kiel montro de aparteno al alia genro.
Estas du subspecioj de Superokula akcipitro, separataj de la nordaj Andoj. Ambaŭ diferenciĝas ĉefe pro relativa vostolongo; diferencoj laŭ grando kaj koloro estas malgrandaj, kaj povus esti malfacile distingeblaj.[1]
La Superokula akcipitro kaj ties frata specio, la altatere loĝanta Kolumakcipitro ("A." collaris), formas superspecion.
La Superokula akcipitro ricevas ankaŭ taŭgajn nomojn Malgranda aŭ Nana akcipitro (kvankam uzataj por aliaj samgenranoj) ĉar maskloj estas nure 20 cm longaj (ĉirkaŭ la grando de turdoj de la genro Turdus), kvankam inoj estas iom pli grandaj nome 26.5 cm. Ĝi estas unu el la plej malgrandaj veraj rabobirdoj en la mondo kaj estas ankaŭ unu el la plej malgrandaj specioj de la genro Accipiter, kvankam la Malgranda akcipitro de Afriko estas simila aŭ eĉ pli malgranda. Tiuj birdoj gamas laŭ pezo el 75 al 120 g. Kiel ĉe plej parto de rabobirdoj, estas konsiderinda seksa dimorfismo laŭ grando, ĉar inoj estas 5'26 % pli longaj kaj ĝis 60 % pli fortikaj ol maskloj.
Maskla plenkreskulo de Superokula akcipitro estas malhelgriza (ardezgriza) supre, kun makuleca griza vizaĝo, pli pala griza superokulo (kio nomigas la specion), kaj nigrecaj krono kaj nuko. La blankaj subaj partoj estas kovrataj el fajna griza strieco, escepte pro nemarkata gorĝo. La longa vosto estas malhela kun tri pli palaj grizaj bendoj. Ina plenkreskulo estas simila, sed pli bruna supre kun pli sablokoloraj subaj partoj kaj pli bruna strieco sube.
Nematuruloj estas laŭ du kolormorfoj: la bruna kaj la ruĝecbruna. Bruna morfo estas malhele nigrecbruna supre, fajne strieca je nigro, kaj blanka sube, tre strieca je cinamokoloro. Ruĝecbruna morfo ĉe nematuruloj estas pli helbruna supre kaj strieca je ruĝecbruna (pli ol cinama) en subaj partoj. Ili havas ankaŭ pli malhelan kapon kaj pli brilan ruĝecbrunan voston ol la bruna morfo.
La vaksaĵo kaj kruroj de ĉiuj aĝoj estas flavaj, kaj la beko, kiu estas relative fortika, estas griza. Plenkreskulo havas ruĝajn aŭ ruĝecbrunajn irisojn, dum tiuj de nematuruloj estas ofte flavecaj.
Malkiel ĉe plej parto de akcipitroj, la vosto de la Superokula akcipitro estas tre mallonga; ĝi estas kvadratforma aŭ kojnforma pinte. Ties flugiloj estas mezlongaj, kun pintecaj pintoj, kaj ties kruroj kaj fingroj estas longaj.
La Superokulaj akcipitroj estas dise distribuataj el orienta Nikaragvo suden al okcidenta Ekvadoro, norda Bolivio, norda Argentino, Paragvajo kaj suda Brazilo. Ili loĝas ĉe humidaj arbaroj de malaltaj teroj (inkclude duarangajn) kaj rearbarigitaj montetoj el marnivelo al ĉirkaŭ 1800 m kvankam plej parto de vidaĵoj venas el altaĵoj sub 1000 m.
Tiu specio estas supozeble sufiĉe de loĝantaj birdoj.[1]
Frumatene (kaj foje malfrue posttagmeze), la Superokula akcipitro sunbaniĝas sur alta elstara branĉo.[2] Foje paroj sunbanas kune.[1] Krome tiu estas sekretema specio facile neatentita. Ĝi ĝenerale ĉasas el ripozejo, situanta ie inter subkreskaĵaro kaj kanopeo, kvankam plej ofte en mezaj tavoloj. Dum malalta ĉasado ĝi ofte elflugas el unu ripozejo al alia per rapida flugo. Ĝi estas rapida fluganto; anstataŭ la tipa flap-flap-glitado serio de akcipitroj, ĝi faras kelkajn rapidajn flapojn kaj poste subite fermas siajn flugilojn antaŭ flapi denove.[3] Superokulaj akcipitroj foje ŝvebas super la arbara kanopeo.
Kiel ĉe ĉiuj akcipitroj, ankaŭ la Superokula akcipitro manĝas ĉefe birdojn. Ili ĉasas kolibrojn kaj malgrandajn paserinojn, tipe falante el kaŝita ripozejo por kapti ilin dumpase, sed ankaŭ per embusko kiam la pli malgrandaj birdoj estas ripoze. Estas iome da pruvoj ke ili lernas la regulajn ripozejojn de kelkaj kolibroj kaj ĉasas ilin tie.[2] Kelkaj individuoj ĉasas ankaŭ rodulojn.[1]
Oni scias malmulte pri la reproduktado de la Superokula akcipitro. Ties reprodukta sezono povas varii depende de la loko; el Panamo al Kolombio, ĝi daŭras el februaro al junio, dum en la suda parto de la teritorio, ĝi povas daŭri el oktobro al januaro.[1] Ili konstruas nestojn al bastonetoj, almenau foje en la kanopeo de alta arbo. En Venezuelo, estas vidaĵo de paro nestanta en malnova nesto de Nigrakola busarelo.[3] Ino demetas 1 al 3 bluecblankajn ovojn, iom striecajn kaj punktecajn je bruno.
La kanto de la Superokula akcipitro estas akra altatona iome tremeca serio de 20 al 30 notoj. Post komencaj akcelaj notoj, la alvoko trankviliĝas, transkribite kiel kaŭkaŭ-ka-ka-ka, kiar-kiar-kiar aŭ kree-ree-ree-ree.[2][3]
La Superokula akcipitro estas malgranda taga rabobirdo el familio de Akcipitredoj kiu inkludas ankaŭ multajn aliajn tagajn rabobirdojn kiel agloj, buteoj kaj cirkuoj. Tiu ĉi troviĝas en aŭ ĉe malfermaj arbaroj, ĉefe humidaj, tra multe de la Neotropikoj en Sudameriko. Ĝi estas ĉefe birdomanĝanto kaj oni scias, ke predas eĉ kolibrojn.
Kutime nomata Accipiter superciliosus, ĝi estas la ununura specio de la genro Accipiter jam studita kiu havas grandan prokorakoidan foramenon. Ĝi diferenciĝas ankaŭ el la tipaj akcipitroj laŭ aliaj partoj de sia anatomio kaj pro sekvenco de DNA. Tiele la malnova nomo Hieraspiza superciliosa povus taŭgi kiel montro de aparteno al alia genro.
Accipiter superciliosus Accipiter generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Accipiter superciliosus Accipiter generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.
Kolibrihaukka (Accipiter superciliosus) on haukkojen heimoon kuuluva lintu. Sen esiintymisaluetta Etelä- ja Keski-Amerikassa ovat Argentiina, Brasilia, Kolumbia, Costa Rica, Ecuador, Ranskan Guyana, Guayana, Nicaragua, Panama, Paraguay, Peru ja Suriname.[1]
Linnun lukumäärä ei ole suuri, karkeasti arvioiden 670–6 700 aikuista yksilöä, ja määrä on myös pienenemässä, mutta sen ei kuitenkaan arvioida olevan uhanalainen.[1]
Se muodostaa superlajin yhdessä sisarlajinsa pilvimetsähaukan ("A." collaris) kanssa.
Sillä on kaksi alalajia,[2] joita erottavat Andit. Ne eroavat toisistaan lähinnä pyrstön pituuden vuoksi. Väri- ja kokoero on pieni.
Kolibrihaukka (Accipiter superciliosus) on haukkojen heimoon kuuluva lintu. Sen esiintymisaluetta Etelä- ja Keski-Amerikassa ovat Argentiina, Brasilia, Kolumbia, Costa Rica, Ecuador, Ranskan Guyana, Guayana, Nicaragua, Panama, Paraguay, Peru ja Suriname.
Linnun lukumäärä ei ole suuri, karkeasti arvioiden 670–6 700 aikuista yksilöä, ja määrä on myös pienenemässä, mutta sen ei kuitenkaan arvioida olevan uhanalainen.
Se muodostaa superlajin yhdessä sisarlajinsa pilvimetsähaukan ("A." collaris) kanssa.
De Amerikaanse dwergsperwer (Accipiter superciliosus) is een kleine roofvogel uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae).
Vrouwtjes meten zo'n 27 centimeter, terwijl mannetjes niet groter zijn dan 20 cm. Ze wegen tussen 75 en 200 gram. Het is een van de kleinste echte roofvogels in de wereld en een van de kleinste soorten in het geslacht Accipiter.
De Amerikaanse dwergsperwer is een carnivoor die vooral andere vogels eet, zoals kolibries.
Hij leeft in het Neotropisch gebied (Latijns-Amerika) in en rond voornamelijk natte laaglandbosgebieden. Ze leven verspreid tussen het oosten van Nicaragua, het westen van Ecuador, het noorden van Bolivië, het noorden van Argentinië en Paraguay en het zuiden van Brazilië.
De soort telt 2 ondersoorten:
De Amerikaanse dwergsperwer (Accipiter superciliosus) is een kleine roofvogel uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae).
Multimedia w Wikimedia Commons Jastrząb drobny[6], krogulec drobny[7] (Accipiter superciliosus) – gatunek ptaka z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Mały ptak drapieżny, występujący w Ameryce Środkowej i Południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Jastrząb drobny występuje w zależności od podgatunku[8][9][10]:
Gatunek po raz pierwszy opisał Karol Linneusz w 1766 roku w 12. edycji swego działa Systema Naturae, nadając mu nazwę Falco superciliosus[11]. Jako miejsce typowe odłowienia holotypu autor wskazał Surinam (łac, „Habitat in Surinamo”)[11][10]. Obecnie jastrząb drobny zaliczany jest do rodzaju Accipiter[6][9][8], lecz badania szkieletu poparte danymi genetycznymi sugerują, że gatunek ten nie należy do rodzaju Accipiter i być może nie jest bliżej związany z żadną z grup w obrębie Accipitrini[12][13]. Storrs L. Olson zasugerował umieszczenie A. superciliosus w monotypowym rodzaju Hierospiza, lecz gatunkiem typowym tego rodzaju był już Accipiter virgatus; mianowany został nim przez autora opisu rodzaju (Hierospiza) Johanna Jakoba Kaupa[14][15], stąd zachodzi potrzeba utworzenia nowej nazwy rodzajowej dla ww. gatunku[16]. Rozpoznano dwa podgatunki[9][8].
Nazwa rodzajowa: łacińskie accipiter, accipitris „jastrząb”, od accipere „chwytać”[17].
Epitet gatunkowy: łacińskie superciliosus „butny, wyniosły”, od supercilium „brew”[18].
Długość ciała 24–27,5 cm, rozpiętość skrzydeł 38–48 cm (samice są większe od samców 5-26% w wielkości i być może aż 60% masie ciała)[8]. Pozostałe wymiary przedstawia tabelka[19]:
Masa ciała Skrzydło Ogon Skok A. s. superciliosus Brak danych ♂ 134–147 mm;Mały ptak drapieżny. Górne części ciała u dorosłych samców ciemnoszare, głowa szara z jaśniejszą brwią, korona i kark czarniawe. Gardło białe, spód ciała, w tym wewnętrzna strona skrzydeł, biały z ciemnymi paskami (najwięcej na udach). Ogon ciemny z trzema blado-szarymi paskami i wąską białą końcówką, która szybko blednie. Dziób szary, nogi i woskówka żółte, tęczówki jasnoczerwone[20]. Dorosłe samce podobne, ale górne części ciała są bardziej brązowe, spód ciała jest bardziej kremowy a paski brązowo-szare. Osobniki młodociane występują w dwóch odmianach barwnych, brązowej i rudej[8] (patrz: polimorfizm). U przedstawicieli odmiany brązowej górne części ciała brązowe, głowa szara, ogon z białą końcówką i trzema szaro-brązowymi paskami; spód ciała kremowo-biały z jasnobrązowymi paskami, gardło zwykle kremowe. U młodych odmiany rudej (znacznie rzadszej) górne części ciała rudawe z ciemnymi plamami na plecach i skrzydłach, spód koloru ryżowego[20]. Ptaki z podgatunku fontainieri są ciemniejsze i nieco mniejsze, z krótszym ogonem[8].
Mało danych, zarejestrowano przenikliwe „keer-keer-keer...”[d], słabsze „cree-cree”[d] lub szybsze i wzburzone serie dźwięków „klee-e, klee-e”[d][20].
Jastrząb drobny zamieszkuje głównie środkową kondygnację skraju tropikalnego skraju lasu i polany, przylegających do lasów plantacje, lasy wtórne; najwyraźniej unika gęstego lasu[21]. Wznosi się nad lasem[8]. Żyje pojedynczo lub w parach[21]. Prawdopodobnie przebywa głównie poniżej 800 m n.p.m., ale lokalnie może występować na 1200 m, 1500 m a nawet 1800 m n.p.m.[21] Nie zaobserwowano migracji[8].
Bardzo niewiele dostępnych danych na temat diety jastrzębia drobnego. Bardzo długie palce, sugerują wysoce wyspecjalizowanego drapieżnika w polowaniu na ptaki; żołądek jednego osobnika zawierał upolowane gryzonie[8]. Niektóre osobniki mogą być wyspecjalizowane w polowaniu na kolibry, polując na nie wśród kwiatów, z zasadzki lub w szybkim locie pomiędzy nimi[20]. Obserwowano również ataki na dzięcioła złotowąsego (Picus chrysochloris)[22], jaki i upolowanie bentewi wielkiego (Pitangus sulphuratus)[23].
Bardzo niekompletnie dane na temat lęgów; w północnej części zasięgu prawdopodobnie sezon rozrodczy przypada od lutego do czerwca, w południowej Kolumbii od października do stycznia obserwowano ptaki przenoszące patyki, osobniki w kondycji rozrodczej obserwowano w październiku i w lutym; w Panamie znaleziono jedno gniazdo[8]. W Manaus, północno-środkowej Brazylii zaobserwowano dobrze odkarmione pisklęta w sierpniu (połowa pory suchej)[20]. Gniazdo z patyków znajdowało się na wysokim drzewie; jedna para zajęła porzucone gniazdo tarczownika (Busarellus nigricollis)[8]. W Panamie samica zniosła jedno jajo, natomiast w południowo-zachodniej Brazylii trzy[8].
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC („najmniejszej troski”, ang. Least Concern)[5]. Globalny stan populacji wydaje się być stabilny[5]. Status bardzo słaby poznany, ale z uwagi na duży zasięg i tendencję do wykorzystywania jako siedlisk lasów wtórnych, populacja tego ptaka nie powinna znajdować się w niebezpieczeństwie[8]. Lokalnie uznawany za gatunek rzadki np. w Santa Catarina w południowo-wschodniej Brazylii[24]. Przed rokiem 1990 w Paragwaju odnotowano tylko pięciokrotnie pojawienie się tego ptaka[25].
Jastrząb drobny, krogulec drobny (Accipiter superciliosus) – gatunek ptaka z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Mały ptak drapieżny, występujący w Ameryce Środkowej i Południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Pygméhök[2] (Accipiter superciliosus) är en fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.[3]
Pygméhök delas upp i två underarter:[3]
DNA-studier visar att pygméhöken endast är avlägset släkt med övriga arter i Accipiter.[4] Det har dock ännu inte lett till några taxonomiska förändringar.
Världspopulationen av pygméhök uppskattas till mellan 1.000 och 10.000 individer.[1] Den tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör pygméhök.
Wikispecies har information om Accipiter superciliosus.
Pygméhök (Accipiter superciliosus) är en fågel i familjen hökartade rovfåglar inom ordningen hökfåglar.
Diều hâu nhỏ, hay Bồ cắt tí hon (danh pháp hai phần: Accipiter superciliosus) là một loài chim trong họ Accipitridae.[2]
Bồ cắt tí hon, có kích thước tương tự bồ cắt nhỏ ở châu Phi, là một trong những loài Accipiter nhỏ nhất và có thể là một trong những loài chim săn mồi nhỏ nhất thế giới. Chim trống chỉ dài 20 cm, tương đương với kích thước của chim sáo đá, mặc dù chim mái lớn hơn một chút khoảng 26 cm. Khối lượng khoảng 75-120 g, trong đó chim mái nặng hơn chim trống khoảng 60%.
Bồ cắt tí hon phân bố từ phía đông Nicaragua tới phía tây Ecuador, phía bắc Bolivia tới phía bắc Argentina, Paraguay và miền nam Brazil. Chúng thường sống trong rừng thấp ẩm ướt và rừng chân đồi.
Bồ cắt tí hon săn bắt chủ yếu các loài chim, như chim ruồi và chim sẻ nhỏ. Một số cũng săn động vật gặm nhấm. Chúng thường săn từ trên một cành cây và lao nhanh xuống con mồi.
Diều hâu nhỏ, hay Bồ cắt tí hon (danh pháp hai phần: Accipiter superciliosus) là một loài chim trong họ Accipitridae.
