Merops orientalis Latham 1801

Raza cyanophrys y embaxo la raza tipo, adultu y neñón.

El abejaruco esmeralda (Merops orientalis)^[2] ye una especie d'ave coraciiforme de la familia Meropidae. Ye residente en toa una franxa del Vieyu Mundu que cuerre a lo llargo d'África subsaḥariana dende Senegal y Gambia hasta Etiopía, el valle del Nilu, la mariña oriental del Mediterraneu, Arabia occidental, y Asia al traviés de la India hasta Vietnam.^[3] Esta especie nun tien de ser confundida col abeyerucu chicu (Merops pusillus).

Descripción

Como otros abeyerucos, esta especie ye una ave bien colorida y delgada. Mide unos 16-18 cm de llargu incluyendo cerca de 5 cm de les llargues plumes centrales de la cola. Los sexos nun s'estremen a güeyu. Tol plumaxe ye verde brillante y tiñíu con azul especialmente nel cazu y el gargüelu. La coroniella y envés cimeru tán tiñíos d'acoloratáu doráu. Les plumes de vuelu de color acoloratáu degradáu a verde y corites na punta. Una llinia negra fina cuerre per delantre y detrás del güeyu. L'iris ye carmesí y el picu ye negru, y les piernes son grises escures. Los pies son débiles con tres deos xuníos na base.^[4] Les aves del sudeste d'Asia tienen la coroniella y la cara acoloratao y verde les partes de baxo, mientres la subespecie de Arabia, M. o. beludschicus, tien la coroniella verde, la car azul y les partes de baxo azulosas. Les nales son verdes y el picu negru. Les llarga plumes de la cola tán ausente nos xuveniles. Los sexos son similares.^[3]

El reclamu ye un trino nasal "tri-tri-tri-tri", usualmente mientres vuela.^[4]

Taxonomía

Delles subespecies tán descrites:

• Merops orientalis cyanophrys - Península Arábiga.^[5]
• Merops orientalis beludschicus(=biludschicus)^[6]) Irán hasta Paquistán (colores más pálidos col gargüelu azul).^[7]
• Merops orientalis orientalis - India y Bangladex.
• Merops orientalis ferrugeiceps (=birmanus) - Myanmar y Tailandia.
• Merops orientalis ceylonicus - en Sri Lanka^[8] de cutiu incluyida na subespecie tipo.

Distribución y hábitat

Ésta ye una ave abondosa y abondo mansa, families en tola so distribución. Ye una ave que cría en campos abiertos con parrotales. N'África y Arabia atopar n'árees grebes, pero vive en hábitats más diversos escontra l'este. Esta especie caza de cutiu dende perchas baxes, seique de namái un metro o menos altor. Fai usu habitual de barganales alambraos y cables llétricos.

Son mayormente vistes en llanura pero pueden dacuando atopase hasta 1500 o 1800 m d'altitú nos Himalayes. Muévense estacionalmente pero conozse pocu al respeutu.^[4]

Comportamientu y ecoloxía

Tal como'l nome suxure, los abeyerucos comen predominantemente inseutos, especialmente abeyes, aviespes y formigues, que son atrapaes en vuelu con ataques realizaos dende una percha. Antes d'inxerir l'alimentu, l'abeyerucu quita l'aguiyón y ruempe el exoesqueleto de la so presa con golpeteos repitíos na percha. La migración llindar a desplazamientos estacionales dependientes del réxime d'agües.^[3]

A diferencia de la mayoría de los abeyerucos, estos son de cutiu anidadores solitarios, pa lo que faen un túnel en ribayos arenosos. La pareya en reproducción ta, de cutiu, acompañada por auxiliares nel nial ayudantes.^[9][10] Suelen ser vistos en grupos pequeños y pueden folgar comunalmente en gran númberu (200-300).^[11] La estación de cría va de marzu a xunu. Añeren en llurigues escavaes en bancos verticales de sedimentos nidios. El túnel del nial que constrúin puede llegar a midir 1,5 m de llargu y los 3-5 güevos poner sobre'l suelu desnudu del fondu del cuévanu. Los güevos son bien esféricos y de color blancu polencu.^[4]

Un estudiu amosó que l'abeyerucu esmeralda ye capaz d'interpretar el comportamientu d'otros animales. Demuestren una habilidá pa predicir si'l predador, dende un llugar en particular, podría ser capaz de columbrar la entrada del nial y, nesi casu, actúen apropiadamente pa evitar delatar el so allugamientu. Antes pensábase que l'habilidá pa prever la localización d'un determináu allugamientu dende un llugar distintu namái lu teníen los primates.^[12]

Viose que los hábitats riberanos sofiten altes poblaciones nel sur d'India (157 aves per kilómetru cuadráu), decayendo a 101 por km² n'árees agrícoles y a 43-58 por km² cerca de les viviendes humanes.^[13]

Aliméntase d'inseutos voladores pueden aportar a un perxuiciu pa'l apicultores.^[14] La presa preferida son los escarabayos y dempués los himenópteros. Paez ser qu'evita a los ortópteros.^[15] Sábese que dacuando atrapen cámbaros.^[16] Como munches otres aves, regurgitan les partes dures de les sos preses en forma de boles.^[17]

• Raza cyanophrys n'Israel.

• Raza orientalis con una libélula en Hyderabad, India.

• Raza orientalis en Sri Lanka.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Merops orientalis.

• Video y semeyes

Esti artículu ye una traducción de la versión inglesa Little Green Bee-eater

Ar gwespetaerig glas a zo un evn amprevanetaer, Merops orientalis an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous en Azia ar su hag ar gevred^[1]..

Rummatadur

Liamm diavaez

• Merops orientalis war al lec'hienn Avibase.

Muioc'h a restroù diwar-benn

Gwespetaerig glas

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Dave

L'abellerol maragda (Merops orientalis) és un ocell de la família dels meròpids (Meropidae) que habita a Àfrica i a l'Àsia meridional fins al sud-est asiàtic. També se l'ha anomenat com abellerol verd^[1]

Morfologia

• Fa 16–18 cm de llargària, dels quals uns 5 cm corresponen a les dues allargades plomes centrals de la cua. Semblant a altres abellerols, és un ocell esvelt amb colors vistosos.
• Sense dimorfisme sexual, el plomatge és verd brillant amb la gola blava. Capell i parts superiors amb un tint daurat vermellós.

A les ales, les plomes de vol són vermelloses girant progressivament a verd i les puntes negroses. Una fina línia ocular negra travessa l'ull.

• Iris vermell, bec negre i potes de color gris fosc.
• Els peus són febles, amb els tres dits units a la base.^[2]
• Els joves no presenten les llargues plomes centrals a la cua.
• De vegades, hi ha diferències notables entre subespècies; així, els ocells del sud-est asiàtic tenen el capell vermellós i la cara, i parts inferiors de color verd; mentre que els de la península Aràbiga tenen el capell verd, la cara blava i les parts inferiors blavoses.^[3]

Hàbitat i distribució

Cria en camp obert en arbustos. A l'Àfrica i Aràbia, es troba en zones àrides, però més cap a l'est ocupa hàbitats més variats. Aquesta espècie sovint caça des de talaies molt baixes, a un metre o menys. Utilitza filferros de les tanques i cables elèctrics. A diferència d'altres abellerols, es poden observar lluny de l'aigua.^[4]

Se'ls veu sobretot en planures, però de vegades es poden trobar fins als 1.500 – 1.800 metres, a l'Himàlaia. Són residents a les terres baixes del sud d'Àsia, però algunes poblacions es mouen estacionalment segons patrons poc coneguts.^[2] En algunes zones de Pakistan, són visitants estivals (1906).^[5]

Llista de subespècies

Se n'han descrit un nombre variat de subespècies:

• Merops orientalis viridissimus, Swainson, 1837. Des del Senegal, fins a Eritrea, Etiòpia i l'oest de Sudan.
• Merops orientalis flavoviridis, Niethammer, 1955. Zones subdesèrtiques del Txad, fins a la vora del mar Roig, a l'alçada del Sudan.
• Merops orientalis cleopatra, Nicoll, 1910. Al llarg de la vall del Nil.
• Merops orientalis cyanophrys, (Cabanis i Heine), 1860. Península Aràbiga, Israel-Palestina.
• Merops orientalis najdanus, Bates, 1935. Planura central de la península Aràbiga.
• Merops orientalis beludschicus, Neumann, 1910. Des de la vora nord del golf Pèrsic, fins a Balutxistan i l'oest de l'Índia.
• Merops orientalis orientalis, Latham, 1802. Des del nord-oest de l'Índia fins a Bangladesh i Sri Lanka.
• Merops orientalis ferrugeiceps, Anderson, 1879. Des d'Assam i Birmània fins a Vietnam.

Taxonomia

Modernament aquests abellerols han estat separats en tres espècies: ^[6]

• Abellerol maragda oriental (Merops orientalis).
• Abellerol maragda africà (Merops viridissimus).
• Abellerol maragda d'Aràbia (Merops cyanophrys)

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwenynysor gwyrdd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwenynysorion gwyrdd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Merops orientalis; yr enw Saesneg arno yw Little green bee eater. Mae'n perthyn i deulu'r Gwenynysorion (Lladin: Meropidae) sydd yn urdd y Coraciiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. orientalis, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r gwenynysor gwyrdd yn perthyn i deulu'r Gwenynysorion (Lladin: Meropidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Lille grøn biæder (latin: Merops orientalis) er en skrigefugl, der lever i det sydlige og sydøstlige Asien.

Noter

• Avibase - the world bird database

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Lille grøn biæder

Der Smaragdspint (Merops orientalis) ist ein Vogel aus der Familie der Bienenfresser (Meropidae).

Merkmale

Der Smaragdspint ist ein farbenprächtiger, schlanker Vogel. Das Gefieder ist an der Oberseite gold-grün bis dunkelgrün gefärbt. Die Unterseite variiert je nach Unterart. Die Flügel sind grün, Augenmaske und Schnabel schwarz und die Augen rot. Der Vogel erreicht eine Gesamtlänge von 16 bis 18 cm; hinzu kommen noch die bis zu 10 cm langen verlängerten mittleren Schwanzfedern. Diese fehlen dem Jungvogel.

Vorkommen

In Afrika kommt der Smaragdspint südlich der Sahara von Senegal und Gambia bis nach Äthiopien sowie im Niltal vor; in Asien in Teilen des nahen und mittleren Ostens und von Indien bis nach Vietnam. Er lebt in trockenen, offenen baumbestandenen Landschaften. Auf Grund des großen Verbreitungsgebietes und der Häufigkeit der Art wird der Smaragdspint als nicht gefährdet angesehen.^[1]

Unterarten

Man unterscheidet acht Unterarten:^[2]

• M. o. viridissimus Swainson, 1837 kommt vom Senegal bis nach Äthiopien vor. Er ist gelblichgrün gefärbt. Die verlängerten mittleren Schwanzfedern werden bis 96 mm lang.
• M. o. cleopatra Nicoll, 1910 lebt im Niltal. Die verlängerten mittleren Schwanzfedern werden 86 mm lang.
• M. o. cyanophrys (Cabanis & Heine, 1860) lebt im Südwesten und Südosten der arabischen Halbinsel (z. B.: Oman, Jemen und Vereinigte Arabische Emirate), sowie in Gegenden am Toten Meer und am Jordan vor. Vorderkopf und Augenbrauen sind azurblau, Kinn und Kehle coelinblau, die Haube olivgrün. Die verlängerten mittleren Schwanzfedern werden nur 23 mm lang.
• M. o. muscatensis (Sharpe, 1886) lebt im zentralen Saudi-Arabien und ist gelblicher und blasser grün und hat ein schmaleres Kehlband als M. o. cyanophrys.
• M. o. beludschicus Neumann, 1910 lebt im küstennahen Tiefland vom Schatt al-Arab über den Iran und Pakistan bis zum Punjab und nach Rajasthan. Haube und Nacken sind goldgrün, Kinn und Kehle blassblau, der 1–2 mm breite Halsstreifen ist blassgrün. Die verlängerten mittleren Schwanzfedern werden bis 60 mm lang.
• M. o. orientalis Latham, 1801 lebt in Indien und Sri Lanka und hat ein dunkler grünes und weniger gelbliches Gefieder als M. o. beludschicus. Die verlängerten mittleren Schwanzfedern werden bis 71 mm lang.
• M. o. ferrugeiceps Anderson, 1879 lebt von Assam bis nach Birma und Vietnam. Haube, Nacken und Mantel sind rotbraun. Unter der schwarzen Maske befindet sich noch ein schmaler grüner Streifen. Die verlängerten mittleren Schwanzfedern werden bis 63 mm lang.
• M. o. ceylonicus Whistler, 1944 ist auf Sri Lanka verbreitet.

Verhalten

Smaragdspinte in Sri Lanka beim Baden im warmen Sand

Der Smaragdspint ist ein recht häufiger und zutraulicher Vogel. Von einer niedrigen Sitzwarte aus jagt er Insekten, vorwiegend Bienen, Wespen und Ameisen im Flug.

Fortpflanzung

Während der monogame Smaragdspint in Afrika alleinstehende bis zu 2 m lange Bruthöhlen in Sandbänke gräbt, brütet er in Indien auch in Kolonien mit bis zu 30 Brutpaaren. Das Gelege besteht aus vier bis acht weißen Eiern, die von beiden Elternvögeln bebrütet werden.

Literatur

• C. Hilary Fry und Kathie Fry: Kingfishers, Bee-Eaters, & Rollers. Princeton, New Jersey 1992, 1999, ISBN 0-691-04879-7.

Einzelnachweise

1. ↑ Merops orientalis in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2012. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 28. Oktober 2012.
2. ↑ IOC World Bird List Todies, motmots, bee-eaters

The Green bee-eater (Merops orientalis) (sometimes little green bee-eater) is a near passerine bird in the bee-eater faimily. It is resident but prone tae saisonal movements an is foond widely distributit athort sub-Saharan Africae frae Senegal an The Gambie tae Ethiopie, the Nile valley, wastren Arabie an Asie through Indie tae Vietnam.^[2] Thay are mainly insect eaters an thay are foond in grassland, thin scrub an forest eften quite far frae watter. Several regional plumage variations are kent an several subspecies hae been named.

References

Freemit airtins

• Internet Bird Collection

मुरली चरा नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ग्रीन बी इटर(Green Bee-eater) भनिन्छ ।

तस्विर संग्रह

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

वेडा राघू (इंग्लिश: Little Green Bee-eater) शास्त्रीय नाव :Merops orientalis) हा किडे खाणारा पक्षी आहे. उष्ण कटिबंधातील बहुतेक सर्व देशांत याचे वास्तव्य आहे. भारतात हा मोठ्या प्रमाणात दिसतो. तरी देखील पक्षी-निरीक्षकांच्या मते गेल्या काही वर्षात याची संख्या खूपच रोडावली आहे. हा पक्षी हिरव्या रंगाचा असून शेपटी एका रेषेप्रमाणे असते. संध्याकाळच्या वेळात हे पक्षी मोठ्या थव्याने विजेच्या तारांवर ओळीने बसलेले आढळतात. हा पक्षी तारेवर बसलेला असताना उडून जातो, आणि भक्ष्य पकडून पुन्हा तारेवर येऊन बसतो. परत परत त्याच जागी येत असल्यामुळे त्याला ‘वेडा राघू’ असे नाव पडले आहे.

हा त्याच्या वास्तव्याच्या भागात मोठ्या संख्येने आढळणारा सर्वपरिचित पक्षी आहे.

त्याचे प्रजनन गवताळ भागात होते. आफ्रिका आणि अरेबियामध्ये तो कोरड्या भाग आढळतो, पण अजून पूर्वेला गेल्यावर तो वेगवेगळ्या अधिवासात दिसतो. हा पक्षी साधारण एक मीटर किंवा त्यापेक्षा कमी उंचीच्या तारांवर / फांद्यावर बसून शिकार करतो. कुंपणाच्या तारा किंवा विजेच्या तारांवर हे पक्षी ओळीने बसलेले आढळतात. या प्रजातीतील इतर पक्षी (बी-इटर) पाण्याजवळ आढळतात, वेडे राघू मात्र पाण्यापासून लांबसुद्धा आढळतात.

धूली स्नान करताना

सामान्यपणे, हे मैदानी प्रदेशात राहतात, मात्र कधीकधी हिमालयात ५००० किंवा ६००० फूट उंचीवरसुद्धा आढळले आहेत. दक्षिण आशियात ते स्थानिक रहिवासी आहेत, पण काही पक्षी हंगामानुसार स्थलांतर करतात, पण त्यांची नेमकी पद्धत अजून लक्षात आलेली नाही, ते पावसाळ्यात कोरड्या भागात जातात आणि हिवाळ्यात अधिक उबदार भागात स्थलांतर करतात. स्थलांतर करून पाकिस्तानच्या काही भागांत ते उन्हाळ्यात येतात.

वेडे राघू मुख्यत: मधमाशी, मुंग्या, चतुर असे कीटक हवेत सूर मारून पकडून खातात. भक्ष्य खाण्यापूर्वी ते त्याच्या नंग्या काढतात आणि फांदीवर ते पुन्हा पुन्हा आपटतात. हे पक्षी सकाळी मंद हालचाली करतात आणि अनेकदा तारांवर समूहाने बसलेले दिसतात. ते धूलि-स्नान करतात आणि कधीकधी उडता उडता पाण्यात सूर मारून स्नान करतात. सामान्यपणे ते लहान गटात दिसतात, रात्र थाऱ्याच्या ठिकाणी मोठ्या संख्येने (२००-३००) आढळतात. हा पक्षी आता शहरी आणि निम-शहरी भागातसुद्धा मोठ्या प्रमाणात आढळतो आणि टी.व्ही. ॲंटेनावर बसलेला दिसतो.

वेड्या राघूचा प्रजननाचा काळ मार्च ते जून महिन्यामध्ये असतो. सामान्यपणे ते एकेकट्याने घरटे बांधतात. हे घरटे वाळू असलेल्या काठावर एक बोगदा करून तयार केलेले असते. त्याने तयार केलेले घरटे ५ फूट लांबीचेसुद्धा असू शकते. बोगद्याच्या टोकाशी थेट मातीवर तीन ते पाच अंडी घातली जातात. ही अंडी अगदी गोल आणि चकचकीत पांढरी असतात. अंड्यांचे प्रमाण पावसाचे मान आणि कीटकाची उपलब्धता यावर अवलंबून असते. नर आणि मादी दोघेही अंडी उबवतात. साधारण १४ दिवसांनी अंड्यातून पिल्ले बाहेर येतात.^[२]

एका अभ्यासातून असे दिसून आले आहे की मानवी निरीक्षकांच्या वर्तनाचा अंदाज वेडे राघू वर्तवू शकतात. एका विशिष्ट ठिकाणी असलेली माणसे आपले घरटे शोधू शकतील का याचा अंदाज करण्याची त्यांची क्षमता असते आणि त्याप्रमाणे ते घरट्याची जागा लपवण्याचा प्रयत्न करतात.^[३]

दक्षिण भारतात, नद्यांच्या जवळ खूप मोठ्या संख्येने वेडे राघू आढळतात. (१५७ पक्षी प्रती चौ.किमी.) तर शेती असलेल्या भागात १०१ पक्षी प्रती चौ.किमी. आढळले आहेत आणि मानवी वस्त्यांजवळ ४३-५८ पक्षी आढळले आहेत.

संदर्भ

ਹਰਾ ਮੱਖੀ-ਖਾਣਾ (Merops orientalis) (ਕਈ ਵਾਰ ਛੋਟਾ ਹਰਾ ਮੱਖੀ-ਖਾਣਾ) ਮੱਖੀ-ਖਾਣਾ ਪਰਵਾਰ ਦੀ ਇੱਕ ਚਿੜੀ ਹੈ। ਸ਼ਹਿਦ ਦੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ ਖਾਣ ਦੀਆਂ ਸ਼ੌਕੀਨ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ‘ਮੱਖੀ ਖਾਣਾ ਪਤਰੰਗਾ’ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਖਾਣਾ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜੇ, ਸ਼ਹਿਦ ਦੀਆਂ ਮੱਖੀਆਂ ਅਤੇ ਭੂੰਡ ਹਨ। ਇਹ ਤੇਜ਼ ਉਡਾਰੂ ਹਨ ਇਹ 40 ਤੋਂ 45 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨਾਲ ਉੱਡ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ ਟਿਟ-ਟਿਟ-ਟਿਟ ਅਤੇ ਟਰੀ-ਟਰੀ-ਟਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਨਹਾਉਣਾ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਹੈ।

ਹੁਲੀਆ

ਇਸ ਦਾ ਕੱਦ 16 ਤੋਂ 18 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ, ਉੱਡਣ ਵਾਲੇ ਖੰਭਾਂ ਦਾ ਪਸਾਰ 29 ਤੋਂ 30 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਅਤੇ ਭਾਰ 15 ਤੋਂ 20 ਗ੍ਰਾਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਰੰਗ ਚਮਕਦਾਰ ਨੀਲੀ ਭਾਹ ਵਾਲਾ ਹਰਾ, ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਅਤੇ ਠੋਡੀ ਉੱਤੇ ਨੀਲੀ ਭਾਹ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗੂੜ੍ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਖੰਭਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਲਾਖੀ ਹਰਾ, ਸਿਰ ਤੇ ਪਿੱਠ ਉੱਤੋਂ ਸੁਨਹਿਰੀ ਲਾਖੀ, ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਹੁੰਦੀਆ ਹਨ। ਚੁੰਝ ਲੰਮੀ ਪਤਲੀ ਕਾਲੀ ਤੇ ਅੱਗਿਓਂ ਥੱਲੇ ਨੂੰ ਮੁੜੀ ਹੋਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਗਰਦਨ ਦੇ ਅਗਲੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਕਾਲਾ ਅਤੇ ਪਤਲਾ ਕਾਲਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਪੂਛ ਲੰਮੀ ਉੱਤੇ ਦੋ ਤਿੱਲਿਆਂ ਵਰਗੇ ਖੰਭ ਬਾਕੀ ਦੀ ਪੂਛ ਤੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਲੰਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਅਗਲੀਆਂ ਤਿੰਨ ਉਂਗਲਾਂ ਕਾਫ਼ੀ ਦੂਰ ਤਕ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੂੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।

ਅਗਲੀ ਪੀੜ੍ਹੀ

ਇਹਨਾਂ ਤੇ ਬਹਾਰ ਮਾਰਚ ਤੋਂ ਜੂਨ ਦੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਨਰ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਰਲ ਕੇ ਰੇਤੀਲੇ ਟਿੱਲਿਆਂ ਦੇ ਪਾਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੇਟਵੇਂ ਰੁਖ਼ 5 ਫੁੱਟ ਲੰਮੀ ਸੁਰੰਗਾਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਮਾਦਾ 3 ਤੋਂ 5 ਗੋਲ ਚਮਕਦਾਰ ਚਿੱਟੇ ਅੰਡੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਮਾਦਾ ਅਤੇ ਨਰ ਰਲ ਕੇ ਅੰਡੇ ਸੇਕ ਕੇ 14 ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਕੱਢ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਜੋ ਤਿੰਨ ਤੋਂ ਚਾਰ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉੱਡਣ ਅਤੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਉਮਰ 15 ਸਾਲ ਤਕ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।

=ਗੈਲਰੀ

ਹਵਾਲੇ

பச்சைப் பஞ்சுருட்டான் (Merops orientalis) அல்லது சிறிய பச்சைப் பஞ்சுருட்டான்^[2] அல்லது பச்சை ஈப்பிடிப்பான் (Green Bee-eater) என்பது ஒல்லியான உடல் வாகைக்கொண்ட பஞ்சுருட்டான் குடும்பப் பறவை. இது ஒரு வலசை வாராப்பறவை. ஆனாலும் சில பருவ கால மாற்றங்களின் காரணங்களால் இவை சிறிது தூரம் வரை நகரக்கூடியன. இவை பெரும்பாலும் பூச்சிகளை உட்கொண்டு நீர்நிலைகளின் அருகாமையில் வாழ விரும்புகின்றன. ஒவ்வொரு இடத்திலும் நிறம் வெறுபட்டு இருப்பதனால் இவற்றின் பல துணை இனங்கள் கண்டறியப்பட்டுள்ளன. இவை "ட்ரீ-ட்ரீ-ட்ரீ-ட்ரீ" என்று பறக்கும்கால் ஒலியெலுப்புகின்றன.

உருவ அமைப்பு

மற்ற பஞ்சுருட்டான்களைப் போல் இந்த பச்சைப் பஞ்சுருட்டானும் பலவண்ணங்கள் கொண்ட ஒரு அழகான சிறிய பறவையினம். சுமாராக 16 முதல் 18 செண்டிமீட்டர்கள் இருக்கும் இவைகட்கு 5 செ.மீ நீண்டுள்ள வால் இறகுகள் உள்ளது சிறப்பு. இருபால்களும் ஒன்று போல் காட்சியளிக்கும். முழுவதுமாக பலவகையான பச்சை நிறங்கள் கொண்டிருப்பினும், தாடை மற்றும் கண்ணங்களில் நீலம் இருக்கும். தலையின் மேற்புறம் தங்கம் கலந்து இருக்கும். பறப்பதற்கு உபயோகப்படும் சிறகுகள் இள்ஞ்சிவப்பாகவும் கருப்பு முடிவுகளோடும் இருக்கும். சீரான ஒரு கருப்பு கோடு அலகின் பின்புறமிருந்து தலையின் பின்புறம் வரை கண்கள் வழியாக செல்ல கண்கள் சிவந்து இருக்கும். கால்கள் சத்தின்றியும், விரல்கள் குட்டையாகவும் அடியில் செர்ந்தும் இருக்கும்.^[3]
தெற்காசிய பறவையினங்கள் கொண்டை மற்றும் முகத்தில் இளஞ்சிவப்பு நிறமும், பச்சை வண்ண அடிப்பகுதியையும் கொண்டிருக்க, அரேபிய பறவையினங்கள் பச்சைக்கொண்டையும், முகத்திலும் அடிப்பகுதியையும் நீல வண்ணம் கொண்டிருப்பதைக்காணலாம். அலகு கருத்த வணணம் பெற்றிருக்க, வாலில் நீண்டு விளங்கும் இறகினை இளம்பறவைகள் கொண்டிருப்பதில்லை.

பரம்பல்

பச்சைப்பஞ்சுருட்டான் ஆப்பிரிக்கா மற்றும் ஆசியா கண்டங்களில் காணப்படுகின்றன. செனெகல், காம்பியா, நைல் நதிக்கரைகள், மெற்கு அரேபியா மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியாவில் இந்தியா முதல் வியட்நாம் வரையில் பரவியுள்ளன.
இவை தாழ்வாக இருக்கும் கிளைகளில் இருந்து வேட்டையாடும் திறனை வளர்த்திருப்பதனால் நன்றாக பரவியுள்ளன. மேலும், மற்ற பஞ்சுருட்டான்களைப்போல் அல்லாது இவைகளால் நீர்நிலைகளைவிட்டு மிகவும் தள்ளி இருக்கவும் இயலும். இவ்வினத்தை இமய மலைகளில் 5,000 முதல் 6,000 அடிகள் உயரத்திலும் காண முடியும். இவை வலசை வாராப்பறவைகள் எனினும், கோடை வேளைகளில் உஷ்ணம் மிகுந்த பகுதிகளுக்கும், மழை காலங்களில் காய்ந்த பகுதிகளுக்கும் சென்று விடுகின்றன. இவை கோடை நேரங்களில் மட்டும் பாகிஸ்தான் செல்லும் தன்மை கொண்டுள்ளன.^[4]

தெற்கிந்தியாவில் ஆற்றங்கரை உள்ள பகுதிகளில் இவற்றை அதிகமாக காண இயலும் (ஒவ்வொரு சதுர கிலோமீட்டருக்கும் சுமார் 157 பறவைகள் என்ற வீதத்தில்). இந்த கணக்கு வயல்சார்ந்த பகுதிகளில் 101 என்றும், மனித நடமாட்டமுள்ள மிகுதியாக உள்ள பகுதிகளில் 43-58 என்றும் தாழ்வதைக்கணக்கெடுத்துள்ளனர்.^[5]

உணவு

இன்னபிற பஞ்சுருட்டான்களைப்போன்று இந்த பச்சைப் பஞ்சுருட்டான் பூச்சிகள் உண்ணும். அதுவும் தேனீக்கள், குளவிகள், தும்பிகள், ஊசித்தும்பிகள் பறக்கும் எறும்புகள் என பறக்கும் ஜந்துக்களை காற்றில் பறந்தபடியே வேட்டையாடும். பொதுவாக ஒரு சிறு மரக்கிளையிலோ, அல்லது கம்பியின் மீதோ அமர்ந்துகொண்டு தன்னைச்சுற்றி உள்ள வளியை நோட்டம் விடும். சரியான தருணத்தில் பாய்ந்து பறந்து சென்று, உணவை அலகில் பற்றி வரும். எனினும் உணவை உட்கொள்ளுமுன் பூச்சிகளின் கடினமான வெளி ஓட்டை உடைக்க தான் அமர்ந்திருக்கும் கிளை அல்லது கம்பியில் அடித்து உடைத்து உண்ணும். தேனீக்களின் கொடுக்குகளையும் நீக்கிவிட்டு உண்ணும்.

வாழ்வியல்

வலசை போகும் பழக்கம் இல்லையெனினும், இவை மழைக்காலத்திற்கேற்ப இடம்பெயறும் தன்மை கொண்டுள்ளன. பொதுவாக காலை வேளைகளில் சோம்பலாக இருக்கின்றன. சூரியன் நன்கு வெளி வந்த பிறகும் பல பறவைகள் ஒன்று கூடி ஒட்டிக்கொண்டு தத்தம் அலகினை முதுகில் ஒளிக்கும் தன்மையுண்டு.

இப்பறவைகள் மணல் குளியலை மிகவும் விரும்புகின்றன. மேலும் பறந்து கொண்டே நீரில் தன் உடலின் கீழ்ப்பகுதியை நனைத்துக்கொண்டு குளிக்கவும் செய்கின்றன.

மணற்குளியல்.

பொதுவாக சிறு குழுமங்களாகக் காணப்படும் இவை 200-300 பறவைகள் ஒன்றாக இணைந்தும் இருக்கும். ஒரே மரத்தின் மீது அமர்ந்திருக்கும் அனைத்தும் திடீரென்று ஒரே நேரத்தில் வெடிப்பது போல் பறந்து எழும்பி பின் அதே மரத்தில் வந்தமர்வது வழக்கம்.^[6]

நகரப்பறவை

பச்சைப் பஞ்சுருட்டான்கள் மனித நடமாட்டத்தை பொருட்படுத்தாமல் இருக்கும் இயல்புடையவை. எனவே இவற்றை நகரங்களிலும், புறநகர்ப்பகுதிகளிலும் பொதுவாக காண முடிகிறது. தொலைக்காட்சிக்கு தகவல் தரும் கம்பிகளின் மேல் அமர்ந்திருக்க வசதியாக உள்ள நிலையில், இவை அங்கிருந்து கோணல்-மாணலாக பறந்து சென்று பூச்சிகளை பிடித்து பின் கிளம்பிய இடத்திற்கே வருவதை காண முடிகிறது. இவ்வாறான நடவடிக்கையை காலை வேளைகளிலும் (7 மணி முதல் 8 மணி வரை), மாலை வேளைகளிலும் (4 மணிக்குப்பின்) பார்க்கலாம்.

இனவிருத்திக்காலம்

மார்ச் முதல் சூன் வரை இனவிருத்திக்காலமாகும்.

மணல் வீடு

மற்ற பஞ்சுருட்டான்கள் போலல்லாது இவை தனியே கூடுகளைக்கட்டுகின்றன. மணல்பாங்கான கரைகளில் பொந்து அல்லது குகை பொல் அமைத்து கட்டும் ஜோடிக்கு உதவியாளர்களாக மற்ற பறவைகளும் பணி செய்வது வழக்கமாக உள்ளது.^[7][8] இவ்வகையான கூடுகள் செங்குத்தாக உள்ள மணல்பாங்கான ஆற்றங்கரைகளில் அமைக்க, இப்பொந்துகள் 5 மீட்டர்கள் ஆழம் வரை கூட செல்லும்.

முட்டைகள்

3 முதல் 5 வெள்ளை நிறமுள்ள வட்ட வடிவிலான முட்டைகள் கூட்டிற்குள் இருக்கும் தரையில் இடும். முட்டைகளின் எண்ணிக்கை மழை மற்றும் பூச்சிகளின் எண்ணிக்கை வைத்தே நிர்ணயமாகிறது. இரு பாலும் முட்டைகள் அடை காக்கும். முட்டைகள் பொரிய சுமார் 14 நாட்கள் ஆகும்.

குஞ்சுகள்

பொரித்த குஞ்சுகள் சுமார் 3 அல்லது 4 வாரங்களில் வளர்ந்து விடும். இந்த நேரங்களில் தாயும் தந்தையும் செர்ந்து பூச்சிகளை பிடித்து வந்து ஊட்டுவதைக்காணலாம். அவை வளரும் போது தன் எடையை இழப்பதையும் கண்டுள்ளனர் பறவை ஆராய்ச்சியாளர்கள்.^[9][10]

மனிதருடன் பரிமாற்றங்கள்

ஓர் ஆராய்ச்சியின்படி இப்பறவைகள் மனிதனின் நடவடிக்கைகளைப் புரிந்து கொள்ளும் தன்மையை உடையதாகப் பறைசாற்றுகிறது. முக்கியமாக தன் கூட்டின் அருகாமையில் மனிதன் கூட்டின் நுழைவாயிலைக் கண்டுபிடிப்பானா இல்லையா என நோட்டம் விட்டு அதற்கேற்றாற்போல் தன் நடவடிக்கைகளை மாற்றியமைப்பது இவற்றின் சிறப்பு. இன்னொரு உயிரினம்போல் நினைத்து செயல்படும் இத்திறன் இதற்கு முன்னர் குரங்கினங்களில் மட்டும் உண்டென்ற கோட்பாட்டை உடைக்கிறது.^[11][12]
இவை தேனீக்களை அதிகமாய் உட்கொள்வதால் தேனீ வளர்ப்போருக்கு பாதகமாக இருக்கவும் செய்கின்றன.^[13]

நோய்கள்

இவற்றை உட்புற ஒட்டுண்ணியான நாக்குப்பூச்சி வகை ("Torquatoides balanocephala") குடலையும் வயிற்றையும் தாக்கும் அயாயம் உள்ளது.^[14]

மேற்கோள்கள்

ಕಳ್ಳಿ ಪೀರ'' (Small Bee-eater)ವನ್ನು ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ "ಸಾರಂಗ" ತುಳು ಬಾಷೆಯಲ್ಲಿ "ತುಂಬೆ ಪಕ್ಕಿ" ಮುಂತಾಗಿ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿಗಿಂತ ದೊಡ್ಡದು.ಹಸಿರು ಬಣ್ಣ. ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಹಾರುವಾಗ ಜೇನು ಹುಳವನ್ನು ಹಿಡಿದು ತಿನ್ನುತ್ತದೆ.ಆಫ್ರಿಕದ ಉತ್ತರ ಭಾಗ,ಪಶ್ಚಿಮ ಅರೇಬಿಯಾ,ಭಾರತದಿಂದ ವಿಯೆಟ್ನಾಮ್ ವರೆಗಿನ ಏಷಿಯಾದ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ.

ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು

ಇದು ಮೀರಾಪಿಡೇ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಮೀರಾಪ್ಸ್ ಓರಿಯಂಟಾಲಿಸ್ ಎಂದು ಅಧಿಕೃತ ಹೆಸರು.

ಲಕ್ಷಣಗಳು

ಗೊರವಂಕ ಹಕ್ಕಿಗಿಂತ ಚಿಕ್ಕದು.ಮೈ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣ ಹಾಗೂ ನೆತ್ತಿ ಕಂದು ಬಣ್ಣ.ಮೊನಚಾದ ಬಾಗಿದ ಕೊಕ್ಕು.ಬಾಲದ ಮದ್ಯದಿಂದ ಸೂಜಿಯಂತೆ ನೀಳವಾದ ಗರಿಗಳಿರುತ್ತವೆ.

ಆಹಾರ ಹಾಗೂ ಆವಾಸ

ಜೇನು ನೊಣ,ಸಣ್ಣ ಹುಳ ಹುಪ್ಪಟೆಗಳು,ಇರುವೆಗಳು ಮುಖ್ಯ ಆಹಾರ.ಜನವಸತಿ ಇರುವೆಡೆ ತಂತಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಎತ್ತರದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಬಿಲಗಳಲ್ಲಿ ಗೂಡು.

ಬಾಹ್ಯ ಸಂಪರ್ಕ

Internet Bird Collection

ಆಧಾರ

೧. ಪಕ್ಷಿ ಪ್ರಪಂಚ: ಹರೀಶ್ ಆರ್.ಭಟ್ ಹಾಗೂ ಪ್ರಮೋದ್ ಸುಬ್ಬರಾವ್

1. ↑ BirdLife International (2008). Merops orientalis. In: IUCN 2008. IUCN Red List of Threatened Species. Retrieved 22 July 2009.

The Asian green bee-eater (Merops orientalis), also known as little green bee-eater, and green bee-eater in Sri Lanka, is a near passerine bird in the bee-eater family. It is resident but prone to seasonal movements and is found widely distributed across Asia from coastal southern Iran east through the Indian subcontinent to Vietnam.^[2] Populations in Africa and the Arabian Peninsula that were formerly assigned to this species (under the name Green Bee-eater) are now considered distinct species.^[3] They are mainly insect eaters and they are found in grassland, thin scrub and forest often quite far from water. Several regional plumage variations are known and several subspecies have been named.

Taxonomy and systematics

The Asian green bee-eater was first described by the English ornithologist John Latham in 1801 using its current binomial name.^[4] Several populations have been designated as subspecies:^[5]

• M. o. beludschicus (=M. o. biludschicus^[6]) Iran to Pakistan (paler colours with a blue throat)^[7]
• M. o. orientalis in India and Sri Lanka (has head and neck tinged with rufous).
• M. o. ferrugeiceps (=birmanus) in northeastern India, Myanmar, Thailand and Vietnam (has rufous crown, mane and mantle).
• M. o. ceylonicus in Sri Lanka has the nape and hindneck with more pronounced golden brown sheen^[8] often included within the nominate race

The African green bee-eater (M. viridissimus, along with its subspecies M. v. viridissimus, M. v. cleopatra, and M. v. flavoviridis) and Arabian green bee-eater (M. cyanophrys, along with its subspecies M. c. cyanophrys and M. c. muscatensis) were formerly considered conspecific, but were split as distinct species by the IOC in 2021.^[3]

A study of species within the genus Merops based on plumage characteristics found that most of the subspecies of M. o. orientalis grouping together with the most similar species being Merops leschenaulti and subspecies M. o. ferrugeiceps appeared closer to that group.^[9]

Description

Like other bee-eaters, this species is a richly coloured, slender bird. It is about 9 inches (16–18 cm) long with about 2 inches made up by the elongated central tail-feathers. The sexes are not visually distinguishable. The entire plumage is bright green and tinged with blue especially on the chin and throat. The crown and upper back are tinged with golden rufous. The flight feathers are rufous washed with green and tipped with blackish. A fine black line runs in front of and behind the eye. The iris is crimson and the bill is black while the legs are dark grey. The feet are weak with the three toes joined at the base.^[10] Southeast Asian birds have rufous crown and face, and green underparts, whereas Arabian beludschicus has a green crown, blue face and bluish underparts. The wings are green and the beak is black. The elongated tail feathers are absent in juveniles. Sexes are alike.^[2]

The calls is a nasal trill tree-tree-tree-tree, usually given in flight.^[10]

Leucistic individuals have been noted.^[11]

Distribution and habitat

This is an abundant and fairly tame bird, familiar throughout its range. It is a bird which breeds in open country with bushes. In Africa and Arabia it is found in arid areas, but is more diverse in its habitats further east. This species often hunts from low perches, maybe only a metre or less high. It readily makes use of fence wires and electric wires. Unlike some other bee-eaters, they can be found well away from water.^[5]

They are mostly seen in the plains but can sometimes be found up to 5000 or 6000 feet in the Himalayas. They are resident in the lowlands of South Asia but some populations move seasonally but the patterns are not clear,^[10] moving away to drier regions in the rainy season and to warmer regions in winter.^[5] In parts of Pakistan, they are summer visitors.^[12]

Behaviour and ecology

Like other species in the genus, bee-eaters predominantly eat insects, especially bees, wasps and ants, which are caught in the air by sorties from an open perch. Before swallowing prey, a bee-eater removes stings and breaks the exoskeleton of the prey by repeatedly thrashing it on the perch. Migration is not known but they make seasonal movements in response to rainfall.^[2] These birds are somewhat sluggish in the mornings and may be found huddled next to each other on wires sometimes with their bills tucked in their backs well after sunrise. They sand-bathe more frequently than other bee-eater species and will sometimes bathe in water by dipping into water in flight.^[5] They are usually seen in small groups and often roost communally in large numbers (200-300). The birds move excitedly at the roost site and call loudly, often explosively dispersing before settling back to the roost tree.^[13] The little green bee-eater is also becoming common in urban and sub-urban neighborhoods, and has been observed perching on television antennae, only to launch into a brief, zig-zag flight formation to catch an insect, then return to the same perch and consume the meal. This behaviour is generally observed between the hours of 7:00 and 8:00am, and after 4:00pm.

The breeding season is from March to June. Unlike many bee-eaters, these are often solitary nesters, making a tunnel in a sandy bank. The breeding pairs are often joined by helpers.^[14][15] They nest in hollows in vertical mud banks. The nest tunnel that they construct can run as much as 5 feet long and the 3-5 eggs are laid on the bare ground in the cavity at the end of the tunnel. The eggs are very spherical and glossy white.^[10] Clutch size varies with rainfall and insect food density. Both sexes incubate. The eggs hatch asynchronously with an incubation period of about 14 days and the chicks grow fledge in 3 to 4 weeks and in the fledging stage show a reduction in body weight.^[16] A study suggested that green bee-eaters may be capable of interpreting the behaviour of human observers. They showed an ability to predict whether a human at a particular location would be capable of spotting the nest entrance and then behaved appropriately to avoid giving away the nest location. The ability to look at a situation from another's point of view was previously believed to be possessed only by primates.^[17][18]

Riverside habitats were found to support high populations in southern India (157 birds per square kilometre) dropping off too 101 per km² in agricultural areas and 43-58 per square km near human habitations.^[19]

They feed on flying insects and can sometimes be nuisance to bee-keepers.^[20] The preferred prey was mostly beetles followed by hymenopterans. Orthopterans appear to be avoided.^[21] They are sometimes known to take crabs.^[22] Like most other birds they regurgitate the hard parts of their prey as pellets.^[23]

An endoparasitic nematode (Torquatoides balanocephala) sometimes infects their gizzard.^[24] A protozoal parasite in their blood, Haemoproteus manwelli, has been described from India.^[25]

• 

  M. o. ceylonicus pair

• 

  spotting prey

• 

  flying off to catch prey

• 

  with a bee

• 

  M. o. orientalis eating blue pansy

References

La Hindia abelmanĝulo aŭ Malgranda verda abelmanĝulo, Merops orientalis, estas preskaŭpaserina birdo de la familio Meropedoj aŭ abelmanĝuloj.

Ĝi estas loĝanto en zono tra subsahara Afriko el Senegalo kaj Gambio al Etiopio, la valo de la rivero Nilo, orienta Arabio kaj Azio tra Barato al Vjetnamo.^[1]

Tiu ĉi specio spite sian duan nomon ne devas esti konfuzita kun la Malgranda abelmanĝulo, Merops pusillus. Migrado estas limigita al sezonaj movoj depende de kvanto de pluvo.^[1]

Ĉe Kolkato

Surterigante surgrunde por kapti sian predon ĉe Kolkato

Aspekto

Kiel aliaj abelmanĝuloj, tiu ĉi specio estas bele kolora kaj svelta birdo. Ĝi ĉiam havas verdajn suprajn partojn, sed la kapo kaj subaj partoj ege varias laŭ koloroj depende de subspecioj.

Tiele, sudorientaziaj birdoj havas ruĝecajn kronojn kaj vizaĝojn, kaj verdajn subajn partojn, dum arabiaj reproduktuloj havas verdan kronon, bluan vizaĝon kaj bluecajn subajn partojn.

La flugiloj estas verdaj kaj la beko estas nigra, kiel la traokula strio, komuna en abelmanĝuloj; la okuloj estas ruĝaj. Ĝi atingas longon de 16–18 cm, inkludante la du longegajn centrajn vostoplumojn. Tiuj longegaj vostoplumoj ne aperas ĉe junuloj. Ambaŭ seksoj estas similaj.^[1]

Kutimoj

Tiu ĉi estas abunda kaj tre maltimida birdo, familia tra sia teritorio. Estas birdo kiu reproduktiĝas en malferma kamparo kun arbustoj. En Afriko kaj Arabio troviĝas en aridaj areoj, sed ĝi estas pli diversa en siaj habitatoj pli oriente.

Kiel la nomo sugestas, abelmanĝuloj manĝas ĉefe insektojn, ĉefe abelojn, vespojn kaj formikojn, kiuj estas kaptataj en aero per atakoj el malferma gvatejo. Tiu ĉi specio ofte ĉasas el malaltaj gvatejoj, eble nur unumetraj aŭ eĉ malpli altaj. Ĝi multe uzas kablojn aŭ elektrajn kondukilojn. Antaŭ manĝi la predon, la abelmanĝuloj forigas la pikilon de tiu per ripeta frapado de la insekto kontraŭ malmola surfaco.

Reproduktado

Malkiel plej parto de abelmanĝuloj, tiuj estas ofte solecaj nestumantoj, kiu faras tunelon en sabla riverbordo.

La reproduktantaj paroj ofte estas helpataj de helpantaj birdoj.^[2][3]

Ili foje formas etajn koloniojn, aŭ nestumas ĉe aliaj abelmanĝuloj. La ino demetas 4 ĝis 8 sferecajn blankajn ovojn. Kaj la masklo kaj la ino zorgas la ovojn.

Tiuj birdoj ripozas komunume, laŭ linio sur arbobranĉo.

La alvoko estas milda trilado.

Partikulare

Scienca studo montris, ke la Hindia abelmanĝulo kapablas identigi la kutimaron de aliaj animaloj. Ĝi povas antaŭvidi ĉu eventuala predanto el partikulara lokigo povos vidi la nestenirejon kaj klopodos akurate kaŝi ties lokon.

La lerteco rigardi situacion el vidpunkto de aliulo oni supozis ĝis tiam propra nur de simioj.^[4]

Subspecioj

• Merops orientalis orientalis, la nomiga subspecio, en Barato kaj Srilanko.
• Merops orientalis beludschicus, el Irano al Pakistano.
• Merops orientalis birmanus, kunsubspecia kun ferrugeiceps, en Birmo.
• Merops orientalis ceylonicus, kunsubspecia kun orientalis, en Srilanko.
• Merops orientalis cleopatra, en la valo de la rivero Nilo.
• Merops orientalis cyanophrys, en suda Arabio.
• Merops orientalis ferrugeiceps, tra Birmo al Vjetnamo
• Merops orientalis ferrugiceps
• Merops orientalis flavoviridis
• Merops orientalis muscatensis
• Merops orientalis najdanus, en Sauda Arabio.
• Merops orientalis viridissimus, el Senegalo al Etiopio.

Bildaro

• Sablobano ĉe Sindhrot en Vadodara distrikto de Gujarato, Barato.

• Sablobano ĉe Sindhrot en Vadodara distrikto de Gujarato, Barato.

• ĉe Sindhrot en Vadodara distrikto de Gujarato, Barato.

• ĉe Sindhrot en Vadodara distrikto de Gujarato, Barato.

• ĉe Sindhrot en Vadodara distrikto de Gujarato, Barato.

• Ĉe Kolkato.

• Ĉe Kolkato.

• Ĉe Kolkato.

• Ĉe Kolkato.

• Plenkreskulo en suda Barato

• Nematurulo

• 

Referencoj

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2} Kingfishers, Bee-eaters and Rollers by Fry, Fry and Harris, ISBN 0-7136-8028-8
2. ↑ D. Brent Burt 2002 Social and Breeding Biology of Bee-eaters in Thailand. Wilson Bull., 114(2):275–279 [1]
3. ↑ Sridhar, S. and K. Praveen Karanth. 1993. Helpers in cooperatively breeding Small Green Bee-eaters (Merops orientalis). Curr. Sci. (Bangalore) 65:489–490.
4. ↑ Watve Milind, Thakar J, Kale A, Pitambekar S. Shaikh I Vaze K, Jog M. Paranjape S. 2002. Bee-eaters ( Merops orientalis) respond to what a predator can see. Animal Cognition 5(4):253-9

Subespecie cyanophrys y abajo la Subespecie tipo, adulto e inmaduro.

El abejaruco esmeralda (Merops orientalis)^[2]​ es una especie de ave coraciiforme de la familia Meropidae. Es residente en toda una franja del Viejo Mundo que corre a lo largo de África subsahariana desde Senegal y Gambia hasta Etiopía, el valle del Nilo, la costa oriental del Mediterráneo, Arabia occidental, y Asia a través de la India hasta Vietnam.^[3]​ Esta especie no debe ser confundida con el abejaruco chico (Merops pusillus).

Descripción

Como otros abejarucos, esta especie es un ave muy colorida y delgada. Mide unos 16-18 cm de largo incluyendo cerca de 5 cm de las largas plumas centrales de la cola. Los sexos no se distinguen a simple vista. Todo el plumaje es verde brillante y teñido con azul especialmente en la barbilla y la garganta. La coronilla y dorso superior están teñidos de rojizo dorado. Las plumas de vuelo de color rojizo degradado a verde y negruzcas en la punta. Una línea negra fina corre por delante y detrás del ojo. El iris es carmesí y el pico es negro, y las piernas son grises oscuras. Los pies son débiles con tres dedos unidos en la base.^[4]​ Las aves del sudeste de Asia tienen la coronilla y la cara rojiza y verdes las partes de abajo, mientras la subespecie de Arabia, M. o. beludschicus, tiene la coronilla verde, la car azul y las partes de abajo azulosas. Las alas son verdes y el pico negro. Las larga plumas de la cola están ausente en los juveniles. Los sexos son similares.^[3]​

El reclamo es un trino nasal "tri-tri-tri-tri", usualmente mientras vuela.^[4]​

Taxonomía

Varias subespecies están descritas:

• Merops orientalis cyanophrys - Península arábiga.^[5]​
• Merops orientalis beludschicus(=biludschicus)^[6]​) Irán hasta Pakistán (colores más pálidos con la garganta azul).^[7]​
• Merops orientalis orientalis - India y Bangladés.
• Merops orientalis ferrugeiceps (=birmanus) - Birmania y Tailandia.
• Merops orientalis ceylonicus - en Sri Lanka^[8]​ a menudo incluida en la subespecie tipo.

Distribución y hábitat

Ésta es un ave abundante y bastante mansa, familias en toda su distribución. Es un ave que cría en campos abiertos con arbustos. En África y Arabia se encuentra en áreas áridas, pero vive en hábitats más diversos hacia el este. Esta especie caza a menudo desde perchas bajas, tal vez de solo un metro o menos altura. Hace uso habitual de cercas alambradas y cables eléctricos.

Son mayormente vistas en llanuras pero pueden a veces encontrarse hasta 1500 o 1800 m de altitud en los Himalayas. Se mueven estacionalmente pero se conoce poco al respecto.^[4]​

Comportamiento y ecología

Tal como el nombre sugiere, los abejarucos comen predominantemente insectos, especialmente abejas, avispas y hormigas, que son atrapadas en vuelo con ataques realizados desde una percha. Antes de ingerir el alimento, el abejaruco quita el aguijón y rompe el exoesqueleto de su presa con golpeteos repetidos en la percha. La migración se limita a desplazamientos estacionales dependientes del régimen de lluvias.^[3]​

A diferencia de la mayoría de los abejarucos, estos son a menudo anidadores solitarios, para lo que hacen un túnel en barrancos arenosos. La pareja en reproducción está, a menudo, acompañada por ayudantes.^[9]​^[10]​ Suelen ser vistos en grupos pequeños y pueden descansar comunalmente en gran número (200-300).^[11]​ La estación de cría va de marzo a junio. Anidan en madrigueras excavadas en bancos verticales de sedimentos suaves. El túnel del nido que construyen puede llegar a medir 1,5 m de largo y los 3-5 huevos los pone sobre el suelo desnudo del fondo de la cavidad. Los huevos son muy esféricos y de color blanco lustroso.^[4]​

Un estudio ha mostrado que el abejaruco esmeralda es capaz de interpretar el comportamiento de otros animales. Demuestran una habilidad para predecir si el predador, desde un lugar en particular, podría ser capaz de avistar la entrada del nido y, en ese caso, actúan apropiadamente para evitar delatar su ubicación. Antes se pensaba que la habilidad para prever la localización de una determinada ubicación desde un lugar diferente solo la poseían los primates.^[12]​

Se ha visto que los hábitats ribereños sustentan altas poblaciones en el sur de India (157 aves por kilómetro cuadrado), decayendo a 101 por km² en áreas agrícolas y a 43-58 por km² cerca de las viviendas humanas.^[13]​

Se alimentan de insectos voladores pueden llegar a ser un perjuicio para los apicultores.^[14]​ La presa preferida son los escarabajos y después los himenópteros. Parece ser que evita a los ortópteros.^[15]​ Se sabe que a veces atrapan cangrejos.^[16]​ Como muchas otras aves, regurgitan las partes duras de sus presas en forma de bolas.^[17]​

• Subespecie cyanophrys en Israel.

• Subespecie orientalis con una libélula en Hyderabad, India.

• Subespecie orientalis en Sri Lanka.

Referencias

Erle-txori berde (Merops orientalis) Merops generoko animalia da. Hegaztien barruko Meropidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Merops
• Meropidae

Pikkumehiläissyöjä (Merops orientalis) on mehiläissyöjien heimoon kuuluva säihkylintulaji.

Tuntomerkit

Pikkumehiläissyöjän pituus on 20–25 senttimetriä, joista pyrstöjouhien osuus on 2–8 senttimetriä. Pikkumehiläissyöjä on väritykseltään vihreä. Sen silmien ja kurkun alaosan poikki kulkevat mustat juovat. Sukupuolet ovat samannäköiset, mutta nuoret yksilöt ovat vanhoja himmeämmän värisiä ja niiden pyrstöjouhet ovat lyhyet. Israelissa ja Jordaniassa elävän alalajin cyanophrys naama on sininen ja pyyrstöjouhet lyhyehköt. Niilin suistolla elävän cleopatra-alalajin höyhenpuku on himmeämmän vihreä ja siltä puuttuu naaman sininen väri. Lisäksi sen pyrstöjouhet ovat pidemmät.^[2]

Pikkumehiläissyöjän kutsuääniä ovat lyhyt, kova ”kitt” ja rullaava, metallinen ”krrit”. Laulu, josta puuttuu selvä rakenne, on nopeana toistuva ja erilaisista kovista, rullaavista ja kimeistä äänistä koostuva sarja.^[2]

Levinneisyys

Pikkumehiläissyöjiä elää Lähi-idässä, Etelä-Aasiassa sekä Länsi-Afrikassa ja Keski- ja Itä-Afrikan pohjoisosissa.^[1]

Lähteet

Aiheesta muualla

• Laji.fi: Pikkumehiläissyöjä (Merops orientalis)
• ITIS: Merops orientalis (englanniksi)

Merops orientalis

Le Guêpier d'Orient (Merops orientalis), également appelé petit guêpier vert, est une espèce d'oiseau de la famille des Meropidae.

Description

Cet oiseau est un petit guêpier (22 à 25 cm de longueur et 29 à 30 cm d'envergure) au plumage à dominante vert bronze. La calotte et la nuque sont vert doré.

Le bec est long et incurvé vers le bas.

Galerie

• Individu aperçu à Iritty, Inde

• Parc national de Pench (Madhya Pradesh), Inde

Sous-espèces et répartition

On trouve le guêpier d'Orient dans les milieux ouverts et secs de la savane africaine du Sénégal à l’Éthiopie et dans les jungles et forêts tropicales humides de l'Asie de l'Inde au Vietnam^[1].

Le Guêpier d'Orient est représenté par huit sous-espèces :

• viridissimus ; du Sénégal au Nord de l’Éthiopie ;
• flavoviridis ; du nord du Tchad au Soudan ;
• cleopatra présent de la vallée du Nil au nord du Soudan ;
• cyanophrys en Israël et en Jordanie ;
• muscatensis ; sur le plateau arabe ;
• beludschicus du sud de l'Irak au nord-ouest de l'Inde ;
• orientalis de l'ouest de l'Inde au Bangladesh et au Sri Lanka ;
• ferrugeiceps ; nord de l'Inde, Birmanie, Thaïlande et Vietnam.

Alimentation

Le Guêpier d'Orient consomme bien évidemment des hyménoptères (75 % de son régime en Afrique), mais aussi des coléoptères, des termites, des papillons et des diptères (dont ceux du genre Drosophila).

Intelligence

Le Guêpier d'Orient est capable de se « mettre à la place » de son prédateur, sous-entendu d'extrapoler ce que le prédateur peut voir ou non, faculté partagée uniquement par les Hominidae^[2].

Kirik-kirik hijau (Merops orientalis) adalah spesies burung dari keluarga Meropidae, dari genus Merops. Burung ini dapat ditemukan secara luas di Afrika dari Senegal dan Gambia sampai Ethiopia, Lembah sungai Nil, sebelah barat Arab dan Asia sepanjang India sampai Vietnam.^[2] Burung ini umumnya memakan serangga dan dapat ditemukan di padang rumput, semak-semak, dan hutan yang jauh dari perairan. Memiliki beberapa variasi bulu lokal dan beberapa subspesies telah diberi nama.

Referensi

Pranala luar

• Internet Bird Collection

Il gruccione verde (Merops orientalis Latham, 1801 è un uccello coraciiforme, appartenente alla famiglia Meropidae, diffuso in Asia e Africa.^[2]

Distribuzione e habitat

È presente nell'Africa subsahariana, nella fascia compresa tra il Senegal e la Valle del Nilo, nella penisola araba meridionale, nel subcontinente indiano e in Indocina.^[2]

Tassonomia

Sono riconosciute le seguenti sottospecie:^[2]

• M. o. viridissimus Swainson, 1837 - dal Senegal all'Etiopia settentrionale e centrale
• M. o. cleopatra Nicoll, 1910 - dalla valle del Nilo (egitto) al Sudan settentrionale
• M. o. cyanophrys (Cabanis & Heine, 1860) - Israele meridionale, penisola araba occidentale e meridionale
• M. o. muscatensis Sharpe, 1886 - penisola araba centrale e orientale
• M. o. beludschicus Neumann, 1910 - dall'Iraq meridionale all'India nord-occidentale
• M. o. orientalis Latham, 1801 - dall'India occidentale al Bangladesh
• M. o. ceylonicus Whistler, 1944 - Sri Lanka
• M. o. ferrugeiceps Anderson, 1879 - dall'India nord-orientale alla Cina centro-meridionale e all'Indocina

Galleria d'immagini

Note

Bibliografia

• (EN) del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J., Handbook of the Birds of the World, vol. 6: Mousebirds to Hornbills, Barcellona, Lynx Edicions, 2001.

De kleine groene bijeneter (Merops orientalis) is een bijeneter die voorkomt in Sub-Saharisch Afrika, Zuid-Azië en Zuidoost-Azië tot in Vietnam.

Kenmerken

De vogel is 16 tot 18 cm lang, de verlengde buitenste staartpennen zijn ongeveer 10 cm lang. De vogel weegt slechts 15 tot 20 gram, het is een kleine soort bijeneter. De acht ondersoorten vertonen verschillen in verenkleed, vooral de kleuren op de kruin en de keel. De nominaat M. o. orientalis is overwegend groen, met een bronskleurige metaalglans. De kruin en nek zijn goudkleurig met een groene glans, de "wangen" zijn blauw en door het oog loopt een zwarte band. De keel is blauw en wordt begrensd door een smalle zwarte band met daaronder weer groen. Ondersoorten zoals M. o. cyanophrys (uit Isaraël) hebben meer blauw op de kop.^[2]

Verspreiding en leefgebied

Er zijn 8 ondersoorten:^[3]

• M. o. viridissimus (Senegal tot Noord- en Midden-Ethiopië)
• M. o. cleopatra (Nijldal van Egypte en Noord-Soedan)
• M. o. cyanophrys (Zuid-Israël en Zuid-Arabië)
• M. o. muscatensis (Midden- en Oost-Arabië)
• M. o. beludschicus (Zuid-Irak tot Noordwest-India)
• M. o. orientalis (West-India tot in Bangladesh)
• M. o. ceylonicus (Sri-Lanka)
• M. o. ferrugeiceps (Noordoost-India tot in Zuid- en Midden-China en Indochina)

Het leefgebied bestaat uit half open, droge landschappen met verspreide bomen, vaak op een kale zandige ondergrond, maar ook in sterk begraasd gebied en droge rivierbeddingen met doornig struikgewas, verder in agrarisch gebied zoals dadelpalmplantages. In India komt de vogel voor tot op 2000 m boven zeeniveau, in Afrika tot 1250 m.^[2]

Status

De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Men veronderstelt dat de soort in aantal vooruit gaat. Om deze redenen staat de kleine groene bijeneter als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

• M. o. muscatensis

• Kleine groene bijeneters nemen zandbad.

Porównanie osobnika dorosłego, młodocianego oraz jednego z podgatunków – cyanophrys

Para żołn wschodnich, Koczin, Indie

Żołna wschodnia (Merops orientalis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny żołn. Ma bardzo szeroki zasięg występowania, rozciągający się w Afryce od Egiptu po Sudan Południowy (na tym kontynencie głównie Sahel), w Azji od Bliskiego Wschodu poprzez Półwysep Arabski po Wietnam i Kambodżę. Niezagrożona wyginięciem.

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy opisał John Latham w roku 1801. Nadał jej uznawaną obecnie przez IOC nazwę Merops orientalis. Holotyp pochodził z Imperium Marathów (obecnie część Indii). Zarówno autorzy HBW^[4] jak i IOC uznają 8 podgatunków^[5]. Proponowany podgatunek nadjanus włączony jest w muscatensis. Podgatunki podzielić można wedle miejsca występowania: afrykańskie viridissimus, flavoviridis i cleopatra; arabskie cyanophrys i muscatensis oraz azjatyckie beludschicus, orientalis i ferrugeiceps. Podgatunki z Arabii mogłyby być uznane za osobne gatunki, tworzące nadgatunek wraz z żołną wschodnią^[4].

Podgatunki i zasięg występowania

Wyróżnia się następujące podgatunki^[5]:

• M. o. viridissimus Swainson, 1837 – Senegal do północnej i centralnej Etiopii
• M. o. cleopatra Nicoll, 1910 – Dolina Nilu (Egipt) do północnego Sudanu
• M. o. cyanophrys (Cabanis & Heine, 1860) – południowy Izrael, zachodni i południowy Półwysep Arabski
• M. o. muscatensis SSharpe, 1886 – centralny i wschodni Półwysep Arabski
• M. o. beludschicus SNeumann, 1910 – południowy Irak do północno-zachodnich Indii
• M. o. orientalis Latham, 1801 – zachodnie Indie na wschód do Bangladeszu
• M. o. ceylonicus Whistler, 1944 – Sri Lanka
• M. o. ferrugeiceps Anderson, 1879 – północno-wschodnie Indie do południowo-centralnych Chin i Indochin

Środowisko życia stanowią obszary zalesione z porozrzucanymi drzewami i krzewami, w okolicach strumieni lub wybrzeży. Spotykany również w obszarach pustynnych z akacjami i daktylowcami, na wydmach i niedaleko ogrodów^[6]. Występuje na wysokości do 2500 m n.p.m.^[7]

Morfologia

Długość ciała wynosi 26–28 cm, z czego około 10 cm stanowi ogon. Rozpiętość ciała waha się między 29 i 30 cm, zaś masa ciała to 15–20 g^[6]. Dla dorosłego samca z Egiptu pozostałe wymiary są następujące: dziób około 2,4 cm, skrzydło 9,2 cm, środkowe sterówki 13,5 cm (pozostałe 7,4 cm), skok 1,1 cm. U podgatunku beludschicus sterówki (nieśrodkowe) mają około 6 cm^[6]. U osobników dorosłych wierzch ciała intensywnie zielony, zaś czoło, wierzch głowy i górna część grzbietu mają barwę rudozłotą. Niższa część grzbietu, kuper i bardziej wewnętrzne lotki II rzędu szarozielone lub zielononiebieskie. Lotki I rzędu na wewnętrznych chorągiewkach rude, zaś na zewnętrznych intensywnie zielone. Lotki II rzędu z wyjątkiem tych najbliższych tułowia posiadają czarne plamy na końcu. Sterówki matowozielone, dwie środkowe silnie wydłużone, obrzeżenia chorągiewek wewnętrznych rudawe. Spód ciała jasnozielony. Występuje czarna półobroża na gardle i czarny pasek biegnący przez oko. Pod przepaską przez oczy biegnie jasnoniebieski pasek. Gardło i brzuch posiadają niebieski lub niebieskozielony odcień. Dziób czarniawy, tęczówka szkarłatna, nogi i stopy ołowianoszare. Samice różnią się jedynie brakiem barwy niebieskiej na spodzie ciała oraz węższym niebieskim paskiem pod okiem^[2]. U osobników młodocianych brak półobroży, są również bardziej matowe i jaśniejsze, od spodu niemal białe^[6].

Behawior

Theodor von Heuglin pisał o afrykańskich przedstawicielach żołny wschodniej, że w grupach rodzinnych lub w parach przesiadują w zaroślach trojeści (Asclepias). Natomiast T.C. Jerdon, odnosząc się do osobników z Indii, opisał gatunek następująco:

Zazwyczaj poluje, jak to czynią muchołówki, z nieruchomego stanowiska, którym może być szczyt gałęzi drzewa lub krzewu (albo żywopłotu), słup, źdźbło trawy, stara budowla, bardzo często drut telegraficzny, kopiec ziemi w polu. Zasiada niecierpliwie rozglądając się w poszukiwaniu owadów, za którymi może przebyć długi dystans, startując gwałtownie, i łapie ją [zdobycz] w locie przez słyszalne zatrzaśnięcie dzioba [...] Często łapie dwa lub trzy owady, nim znowu siądzie na żerdź [...]

Niekiedy również pożywienie zbiera z gałęzi^[2]. Wśród zdobyczy odnotowano pluskwiaki, termity, chrząszcze, muchówki, ćmy, motyle, ważki, pająki i gąsienice. Głos stanowi powtarzany, miły w odsłuchu tryl triiiie. Niekiedy odzywa się przenikliwy tit-tit-tit albo głośnym priit^[6].

Lęgi

Okres lęgowy trwa od marca do czerwca, zależnie od regionu nawet do sierpnia. W Afryce i na Półwyspie Arabskim występują pojedyncze gniazda, w Indiach odnotowuje się luźne kolonie, większe w Mjanmie i Pakistanie – 10 do 30 par^[6].

Gniazdo mieści się w zagłębieniu w ziemi wykopanym przez oba ptaki z pary, w afrykańskiej części zasięgu w płaskiej ziemi lub niskim zboczu, zaś w pozostałych partiach w skarpie. Tunel ma długość 79–125 cm^[8], zaś komora gniazdowa mieszcząca się na końcu około 15 cm średnicy^[6]. W trakcie badań w Tamilnadu gniazda mieściły się około 450–460 m od najbliższych siedzib ludzkich^[8].

Zniesienie liczy 4–8 białych jaj – w trakcie badań w Indiach w 15 lęgach te z trzema jajami stanowiły 46,6%, zaś te z czterema 40%; te z pięcioma i sześcioma jajami były bardzo rzadkie^[8]. Przeciętna ich masa to 2,65–3,95 g, a wymiary 21x14 mm^[8]. Inkubacja trwa 18–22 dni, wysiaduje głównie samica. W lęgach badanych w Tamilnadu pisklęta kluły się niesynchronicznie i ważyły średnio 3,16 g^[8]. Młode opuszczają gniazdo po 22–31 dniach od wyklucia; karmione są przez oboje rodziców^[6]. W 27. dniu ich życia dzioby mierzą około 2,5 cm^[8].

Status i zagrożenia

Przez IUCN żołna wschodnia klasyfikowana jest jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Całkowita populacja nie jest znana, lecz prawdopodobnie ma trend wzrostowy, co w połączeniu z zasięgiem występowania liczącym 11,3 mln km² nie daje obaw co do przetrwania gatunku^[7].

Przypisy

Grön dvärgbiätare^[2] (Merops orientalis) är en fågel i familjen biätare inom ordningen praktfåglar.^[3]

Utseende och läten

Grön dvärgbiätare är som namnet avslöjar en mycket liten biätare, endast 20–25 centimeter lång inklusive två till åtta centimeter av stjärtspröt. Den är huvudsakligen nästan helt grön med svart ögonbrynsstreck och ett svart band mellan bröst och strupe.^[4]

Fågeln förekommer i tre relativt distinkta populationer som vissa behandlar som egna arter (se nedan). De i Afrika söder om Sahara samt i Nildalen (viridissimus-gruppen) är relativt lika de syd- och östasiatiska (orientalis-gruppen), med ljusgrön strupe, smalt och distinkt bröstband och långa stjärtspröt. De senare har gröna vingpennor istället för bronsfärgade och har rostfärgad hätta och ansikte. Den geografiskt mellanliggande populationen i Mellanöstern (cyanophrys-gruppen) är dock tydligt avvikande, med lysande blå haka och ögonbrynsstreck, mörkare blågrön undersida och korta stjärtspröt.

• Underarten orientalis i Maharashtra, Indien

• I Nepal

• Underarten cyanophrys

• Underarten cleopatra, i viridissimus-gruppen

Arten lockar med hårda kitt eller rullande krritt, medan sången är en varierande serie av gälla visslingar.^[4]

Utbredning och systematik

Grön dvärgbiätare delas in i åtta underarter fördelade i tre grupper, med följande utbredning:^[3]

• viridissimus-gruppen
  • Merops orientalis viridissimus – savann från Senegal till Eritrea, Etiopien och västra Sudan
  • Merops orientalis flavoviridis – halvökenstäpper från Tchad till Rödahavskusten i Sudan
  • Merops orientalis cleopatra – Nildalen, från Nassersjön till Nildeltat
• cyanophrys-gruppen
  • Merops orientalis cyanophrys – Arabiska halvön
  • Merops orientalis najdanus – Centralarabiska platån
• orientalis-gruppen
  • Merops orientalis beludschicus – norra delen av Persiska viken till Baluchistan och västra Indien
  • Merops orientalis orientalis – Rann of Kutch till Bangladesh och Sri Lanka
  • Merops orientalis ferrugeiceps – Assam och Burma till Vietnam

Det råder vissa oenigheter kring artens inre systematik. Vissa inkluderar flavoviridis i viridissimus.^[5] Vidare placeras fåglar i Sri Lanka ofta i underarten ceylonensis, liksom fåglar på centrala och östra Arabiska halvön i muscatensis, samtidigt som najdanus inkluderas i muscatensis.^[5]

Grön biätare har även påträffats tillfälligt i Grekland (orientalis), Irak, Qatar och Bahrain.^[6]

Sedan 2014 urskiljer Birdlife International och naturvårdsunionen IUCN de tre underartsgrupperna som skilda arter: Merops orientalis i begränsad mening, Merops cyanophrys samt Merops viridissimus.

Levnadssätt

Grön dvärgbiätare är en vanlig och oskygg art som är välkänd i hela sitt utbredningsområde. Den häckar i öppet landskap med inslag av buskar, i Afrika och Arabien i arida områden, längre österut i mer blandade miljöer. Olikt andra biätare kan de ses långt från vatten.^[7]

Föda

Arten jagar ofta från en låg utkiksplats, ofta bara en meter upp eller lägre, gärna på stängseltrådar eller ledningar. Liksom andra biätare lever den främst av insekter, framför allt bin, getingar och myror.^[7]

Häckning

Fågeln häckar från mars till juni. Som andra biätare gräver den en tunnel i en sandbank. men häckar inte som de flesta andra i kolonier. Det häckande paret bistås ofta av andra individer som hjälper till en form av kooperativ häckning.^[8] Tre till fem ägg läggs i en kammare längst in i den upp till 1,5 meter långa tunneln. Äggen är helt runda och glansigt vita.^[9]

Status

IUCN kategoriserar underartsgrupperna (eller arterna) var för sig, alla som livskraftiga efter att de alla har stora utbredningsområden och stora populationer som dessutom ökar i antal.^[1]

Referenser

1. ^ [a b] Birdlife International 2017 Merops orientalis . Från: IUCN 2017. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2017.3. Läst 2018-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ [a b] Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 240. ISBN 978-91-7424-039-9
5. ^ [a b] Gill, F & D Donsker (Eds). 2018. IOC World Bird List (v 8.1). doi : 10.14344/IOC.ML.8.1.
6. ^ Mitchell, Dominic (2017). Birds of Europe, North Africa and the Middle East : An Annotated Checklist. Barcelona: Lynx Edicions. sid. 139. ISBN 978-84-941892-9-6
7. ^ [a b] Ali, S; S D Ripley (1983). Handbook of the birds of India and Pakistan. "4" (2nd). Oxford University Press. sid. 108–111
8. ^ Sridhar, S.; K. Praveen Karanth (1993). ”Helpers in cooperatively breeding Small Green Bee-eaters (Merops orientalis).” (PDF). Curr. Sci. (Bangalore) 65: sid. 489–490. Arkiverad från originalet den 2016-03-03. https://web.archive.org/web/20160303192240/http://ces.iisc.ernet.in/praveen/Publications/Helpers%20in%20cooperatively%20breeding%20small%20green%20bee-eater%20(Merops%20orientalis).pdf. Läst 21 maj 2018.
9. ^ Whistler, Hugh (1949). Popular Handbook of Indian Birds (Fourth). Gurney and Jackson. sid. 295–296. https://archive.org/details/popularhandbooko033226mbp

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör grön dvärgbiätare.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Merops orientalis.
  Artförteckning
• Läten på xeno-canto.org

• 1 Опис
• 2 Спосіб життя
• 3 Поширення
• 4 Підвиди
• 5 Примітки
• 6 Джерела

1. ↑ BirdLife International (2012). Merops orientalis: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 November 2013
2. ↑ Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.

Trảu đầu hung (Merops orientalis) là loài chim thuộc họ Trảu. Loài này phân bố ở châu Phi cận Sahara, từ Sénégal và Gambia đến Ethiopia, thung lũng sông Nil, miền tây bán đảo Ả rập và ở châu Á từ Ấn Độ đến Việt Nam.^[2] Trảu đầu hung sống trong các trảng cỏ khá xa nguồn nước, thức ăn chủ yếu là sâu bọ.

Phân loài muscatensis ở UAE

Khóa phân loại

Một số quần thể đã được coi là các phân loài:^[3]

• viridissimus phân bố từ Senegal đến bắc Ethiopia
• cleopatra từ thung lũng sông Nil đến bắc Sudan
• flavoviridis từ bắc Chad đến Sudan
• muscatensis tại bán đảo Arập
• cyanophrys ở Israel và khu vực Arập (bao gồm cả meccanus)
• beludschicus(=biludschicus^[4]) từ Iran đến Pakistan (lông nhạt màu với cổ họng màu xanh)^[5]
• orientalis ở Ấn Độ và Sri Lanka
• ferrugeiceps (=birmanus) ở đông bắc Ấn Độ, Myanmar, Thái Lan và Việt Nam
• ceylonicus ở Sri Lanka

Trảu đầu hung đang ăn chuồn chuồn ở Hyderabad, Ấn Độ.

Tắm cát.

Chú thích

Liên kết ngoài

• Internet Bird Collection

Bài viết liên quan đến Bộ Sả này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Подвиды
• 4 Поведение
• 5 Размножение
• 6 Примечания
• 7 Литература

绿喉蜂虎（学名：Merops orientalis）为蜂虎科蜂虎属的鸟类。该物种的模式产地在印度。^[1]

保护

• 中国国家重点保护动物等级：二级

亚种

• 绿喉蜂虎云南亚种（学名：Merops orientalis ferrugeiceps）。在中国大陆，分布于云南等地。该物种的模式产地在云南和缅甸。^[2]

参考文献

ミドリハチクイ（学名Merops orientalis）とは、ブッポウソウ目ハチクイ科に分類される鳥。

生息地[編集]

• アフリカ、インド、東南アジア

亜種[編集]

生態[編集]

Sibley分類体系での位置[編集]

Ex-link[編集]

• Green Bee-eater