Perception Channels: tactile ; chemical
While manatees have no natural predators, their numbers are threatened by human activities. Because of their low reproductive rate, it is difficult for the species to rebound from a decline in numbers. Although the population in Florida has historically been hunted by Native Americans and, later, by the European inhabitants, it was never the victim of commercial hunting. In other parts of their range West Indian manatees have been exploited commercially and, in some cases, this continues. Although protection laws exist in countries such as Costa Rica and Venezuela, illegal poaching still occurs.
One of the main causes of manatee mortality is collisions with motorboats. Manatees are also killed in canal locks and found entangled in fishing nets. They are also threatened by the loss of (or damage to) sea beds due to agricultural and industrial runoff. These same pollutants have been shown to accumulate in the tissues of manatees and some could be toxic to the animals.
Manatee conservation efforts were initiated as early as the eighteenth century, when the English established Florida as a marine sanctuary for the species. In 1893 a state law was established to protect manatees. At the start of the twentieth century fines were established for the killing of a manatee. Manatees are now protected by the U.S. Marine Mammal Act (1972), the U.S. Endangered Species Act (1973), and the Florida Manatee Sanctuary Act (1978).
(Marsh 1994, Oshea 1998, Reynolds 1995, FPL 1989)
US Federal List: endangered
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
N/A
For centuries West Indian manatees have been hunted for their meat, hide, and bones. This hunting continues in many South and Central American countries. The domestication of manatees has been suggested. Their status as an endangered species makes this an unlikely option. It has also been suggested that manatees be used as a method of aquatic weed control within their range. However, it has been shown that the amount of plant material consumed by these animals is not large enough to make this a viable option.
As the state's official marine mammal, the Florida manatee (a subspecies of Trichechus manatus) is of particular interest to tourists visiting the area.
(FPL 1989)
The snout of West Indian manatees is bent further down than other species in this family. This may be related to the food habits of this species. West Indian manatees feed mainly on sea grasses growing on the sea floor and the orientation of the mouth aids in grasping these plants. One of the unique characteristics of manatees is their flexible split upper lip which is used to pass food to the mouth. Manatees are opportunistic feeders, eating the leaves of most plants that can be manipulated by the upper lip. Manatees may also use their flippers to dig up the roots of these plants. This variable diet is most likely necessary to meet their nutritional demands. Some manatees may also eat invertebrates and will eat fish both in captivity and in the wild.
Because of the low nutritional value of the plants consumed, manatees must graze for 6 to 8 hours a day. Each day they consume 5-10 percent of their body weight, which can be over 100 kg in a large individual. This low-nutient diet also has also contributed to the the development of low metabolic rates. Manatees can survive on 25% percent less energy than a typical mammal of similar size.
Manatees feed on abrasive plants and, as a result, their molars are continually replaced throughout life as they wear down. Hind-gut fermentation is another adaptation to the herbivorous diet of the manatee, aiding in breaking down the cellulose of the plants eaten.
(FPL 1989, Nowak 1999, Rathbun 1990)
The West Indian manatee or sea cow (Trichechus manatus) is commonly found in shallow coastal areas, but can also be found in shallow rivers, estuaries, and canals. In the United States this species is concentrated around Florida in the winter months and migrates as far north as Virginia and as far west as Louisiana in summer months. The range of this species extends through the Caribbean, along the eastern coast of Central America and the northern coast of South America as far as northeastern Brazil.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native ); antarctica (Native ); atlantic ocean (Native )
West Indian manatees are capable of withstanding large changes in salinity and move freely between freshwater and marine habitats. They can be found in shallow rivers, canals, saltwater bays, estuaries and coastal areas. Because of their extremely low metabolic rate and absence of a thick layer of insulating body fat, they are restricted to tropical and subtropical waters.
This species may inhabit clear or muddy waters. Because of their large size, manatees prefer water reaching at least 1 to 2 meters in depth. These animals are most commonly found travelling in waters 3 to 5 meters deep and waters over 6 meters are generally avoided.
If the water is deep enough and the currents are not too strong (under 5 kilometers per hour), manatees are capable of travelling large distances upstream on inland rivers. In St. John's river, manatees live up to 200 km away from the ocean. Manatees found in the Gulf of Mexico are rarely more than a kilometer from the mouth of a river.
(FPL 1989, Rathbun 1990)
Aquatic Biomes: rivers and streams; coastal
Average lifespan
Status: captivity: 28.0 years.
Average lifespan
Status: wild: 30.0 years.
Average lifespan
Status: captivity: 30.0 years.
The average body length of an adult West Indian manatee is approximately 3 meters but some individuals can reach a length of 4.5 meters including the tail. The average weight of these manatees ranges between 200 and 600 kg, however the largest individuals can weigh up to 1,500 kg. These upper figures are unusual in manatees and females generally reach greater lengths and weights than the males of the species. Newborns measure between 1.2 and 1.4 meters and weigh approximately 30 kg. The adults are grey or brown whereas newborns are darker, a coloration they lose at about one month.
Manatees are somewhat seal-shaped with forelimbs (flippers) adapted for a completely aquatic life and no hind limbs. Lungs extend the length of the animal's body, which is important in controlling position in the water column. Hair is distributed sparsely over the body and the surface layer of skin is continually sloughing off. This is believed to reduce the build-up of algae on their skin.
(FPL 1989, Rathbun 1990)
Range mass: 200 to 1500 kg.
Average mass: 400 kg.
Range length: 4.5 (high) m.
Average length: 3 m.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: female larger
Average basal metabolic rate: 70.0056 W.
Although individuals of this species are largely solitary, mating herds form when a female is in estrus. These groups are made up of bulls pursuing the sexually receptive female. Courting bulls establish a dominance hierarchy for mating rights while the female attempts to avoid these males during most of her estrus cycle.
Females may attract up to 20 males, which pursue her for one week to one month.
Males reach full reproductive maturity between the ages of 9 and 10, but they are capable of mating as early as 2. Females are capable of reproduction at 4 to 5 years of age. Young females lack the skills necessary to raise calves and are less successful breeders. Most females breed successfully between the ages of 7 and 9. Gestation periods for West Indian manatees range from 12 to 14 months and calves are dependent on their mothers for about 2 years. One calf is produced at a time, however twins have been occasionally recorded. The inter-birth interval is 3 to 5 years, but this period may be shortened in the event of the early death of a calf. Calves nurse underwater from teats near the forelimbs. Calves are born with both molars and premolars and can begin consuming plants soon after birth, usually within the first 3 weeks.
The mother-young pair is the only stable, long-term association within the species. It has been suggested that the mother and her young can recognize each other after weaning and the association continues, to a certain extent, through the subadult years of the young. This long period of parental care might aid in the transfer of information about migration routes and other learned information.
(FPL 1989, Nowak 1999, Rathbun 1990)
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 32000 g.
Average gestation period: 335 days.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 913 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 1278 days.
This species is found in the Belizean coast mangroves ecoregion (part of the larger Mesoamerican Gulf-Caribbean mangroves ecoregion), extending along the Caribbean Coast from Guatemala, and encompassing the mangrove habitat along the shores of the Bahía de Annatique; this ecoregion continues along the Belizean coast up to the border with Mexico. The Belizean coast mangroves ecoregion includes the mainland coastal fringe, but is separate from the distinct ecoregion known as the Belizean reef mangroves which are separated from the mainland. This ecoregion includes the Monterrico Reserve in Guatemala, the estuarine reaches of the Monkey River and the Placencia Peninsula. The ecoregion includes the Burdon Canal Nature Reserve in Belize City, which reach contains mangrove forests and provides habitat for a gamut of avian species and threatened crocodiles.
Pygmy or scrub mangrove forests are found in certain reaches of the Belizean mangroves. In these associations individual plants seldom surpass a height of 150 centimetres, except in circumstances where the mangroves grow on depressions filled with mangrove peat. Many of the shrub-trees are over forty years old. In these pygmy mangrove areas, nutrients appear to be limiting factors, although high salinity and high calcareous substrates may be instrumental. Chief disturbance factors are due to hurricanes and lightning strikes, both capable of causing substantial mangrove treefall. In many cases a pronounced gap is formed by lightning strikes, but such forest gaps actually engender higher sapling regrowth, due to elevated sunlight levels and slightly diminished salinity in the gaps.
Chief mangrove tree species found in this ecoregion are White Mangrove (Laguncularia racemosa), Red Mangrove (Rhizophora mangle), Black Mangrove (Avicennia germinans); the Button Mangrove (Conocarpus erectus) is a related tree associate. Red mangrove tends to occupy the more seaward niches, while Black mangrove tends to occupy the more upland niches. Other plant associates occurring in this ecoregion are Dragonsblood Tree (Pterocarpus officinalis), Guiana-chestnut (Pachira aquatica) and Golden Leatherfern (Acrostichum aureum).
In addition to hydrological stabilisation leading to overall permanence of the shallow sea bottom, the Belizean coastal zone mangrove roots and seagrass blades provides abundant nutrients and shelter for a gamut of juvenile marine organisms. A notable marine mammal found in the shallow seas offshore is the threatened West Indian Manatee (Trichecus manatus), who subsists on the rich Turtle Grass (Thalassia hemprichii) stands found on the shallow sea floor.
Wood borers are generally more damaging to the mangroves than leaf herbivores. The most damaging leaf herbivores to the mangrove foliage are Lepidoptera larvae. Other prominent herbivores present in the ecoregion include the gasteropod Littorina angulifera and the Mangrove Tree Crab, Aratus pisonii.
Many avian species from further north winter in the Belizean coast mangroves, which boast availability of freshwater inflow during the dry season. Example bird species within or visiting this ecoregion include the Yucatan Parrot (Amazona xantholora), , Yucatan Jay (Cyanocorax yucatanicus), Black Catbird (Dumetella glabrirostris) and the Great Kiskadee (Pitangus sulfuratus)
Upland fauna of the ecoregion include paca (Agouti paca), coatimundi (Nasua narica),Baird’s Tapir (Tapirus bairdii), with Black Howler Monkey (Alouatta caraya) occurring in the riverine mangroves in the Sarstoon-Temash National Park. The Mantled Howler Monkey (Alouatta palliata) can be observed along the mangrove fringes of the Monkey River mouth and other portions of this mangrove ecoregion.
Other aquatic reptiian species within the ecoregion include Morelet's Crocodile (Crocodylus moreletti), Green Turtle (Chelonia mydas), Hawksbill Sea Turtle (Eretmochelys imbricata), Loggerhead Sea Turtle (Caretta caretta), and Kemp’s Ridley (Lepidochelys kempi).
Conservation, education, and advocacy organization for manatees
Distribucion General: Costa atlántica y estuarios, desde el sureste de E.E.U.U. y la costa este de América Central hasta Brasil; Indias Occidentales (Bahamas, Cuba, República Dominicana, Haití, Jamaica, Puerto Rico, y anteriormente Islas Vírgenes).
Es un mamífero acuático voluminoso sin aleta dorsal y una cola en forma de canalete. El cuerpo es gris o café. Presenta rollos de carne sobre la nuca. La cabeza es pequeña y embotada, con el par de ventanas de la nariz, redondas y pequeñas. La trompa presenta bigotes rígidos. Tiene 3-4 uñas en el extremo de cada aleta.
Está protegida y regulada por la Ley de Conservación de la Vida Silvestre No. 7317, la Ley Orgánica del Ambiente No. 7554 y el decreto No. 26435-MINAE. Asimismo está incluída en el Apéndice l del Convenio sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestre (CITES).
Amerika lamantini (lat. Trichechus manatus) — nəhəng su məməlisi, olaraq Lamantinlər fəsiləsinə daxil olan növ. Bu canlılar əsasən Şimali, Cənubi və Mərkəzi Amerika sahilləri boyunca Atlantik okean sularında yaşayırlar.
Yetkin fərdin uzunluğu ortalama olaraq 3 metr təşkil edir. Bəzən isə uzunluqları 4,5 metrə çata bilir (quyruğu ilə birlikdə). Bu canlıların çəkisi 200-600 kq arasında dəyişir. Nadir hallarda çəkiləri 1 tona çata bilir. Dişilər erkəklərə nisbətdə uzun və ağır olur. Yeni doğulan körpənin uzunluğu 1,2—1,4 m və 30 kq çəkiyə malik olurlar. Yetkin fərdlərin rəngi mavi-boz çalarda olur. Balalar isə ilk aylarda tünd rəng çalarlarında olur.
Amerika lamantinlərinin ön ətrafları Dəniz pişiklərində olduğu kimidir. Arxa ətraf isə bu canlının su həyatı sürməsinin bariz nümusəsidir[1]
Əsasən Atlantik okeanın Şimali, Cənubi və Mərkəzi Amerika sahillərində yayılmışlar. Arealın mişal sərhəddi Amerikanın Florida ştatı sahillərini təşkil edir. Onlara həmcinin Virciniya və Luiziana ştatları sahillərində belə müşahidə etmək olur. Karib dənizi sularında və Braziliyanın Mansanaras buxtası sahillərində müşahidə edilir. Okean dayazlıqlarında və sahilə yaxın kanal və çaylarda yaşaya bilirlər. Qida arxasınca köç edə bilirlər[1][2]
Amerika lamantini istər duzlu istərsə şirin sulu sahələrdə yaşaya bilirlər. Kanallar və çaylarla axın istiqaməyinə üzə bilirlər. Ləngliyi ilə fərqlənirlər. Onlar istər təmiz istərsə çirklənmiş sularda belə yaşayırlar. İri ölçüləri səbəbindən üzdükləri ərazilərdə suyun dərinliyi minimum 1-2 metr təşkil etmədi vacibdir. 3-5 metr dərinliklərdə sərbəst üzə bilirlər. 6 metdən dərin ərazilərə eniş təşkil etmirlər. Okeandan hətta 200 km aralıda Sent-Con çayında müşahidə edirlər.
Amerika lamantinləri əsasən düşmənləri olmayan ərazilərdə yaşadığından demək olar ki, müdafiə mexanizmləri yoxdur. Əsasən dəstə halında yaşamasa da sürülərə belə rast gəlinir.
Quyruqları əsasən sərbəst üzməsinə xidmət edir. Onlar həm gecə həmdə gündüz aktiv olurlar. Yalnız bir necə saat dincəlirlər. Əla eşitmə qabiliyyətinə malik olurlar. Görmə qabiliyyətləri pis deyildir[1][2]
Tənha həyat sürsələrdə çütləşmə zamanı bir yerə toplaşırlar. Bu qruplarda 20 başdan ibarət dişi və erkək Amerika lamantini toplaşır. Erkəklər dişilər uğrunda mübarizə aparırlar. Bu zaman dişilər erkəklərdən qaçırlar. Erkəklərdə yetkinlik yaşına 9—10 ilində, dişilər isə 4-5 ilində çatırlar. Buna baxmayaraq dişilər 7-9 yaşında bala verirlər. Boğazlıq dövrü 12—14 ay davam edir. Əsasən bir bala versələrdə, iki balasının olması barədə məlumatlar vardır. Boğazlıq dövrləri arasında vaxt 3-5 il davam edir. Bala ölərsə bu vaxt qısala bilir. İlk 18 ay müddətində bala ana südü ilə qidalanır. 3 həftəliyindən etibarən artıq yosunla qidalsna bilirlər. Ana və bala arasında olan əlaqə bu canlıların ən sabit birliyidir. Bu birlik balanın yetkinləşməsinə qədər davam edir[1][2]
Bu növ lamantinlərin sifətləri aşağı sallanmış formadadır. Ola bilsin ki, bu onların qidalanması ilə əlaqədardır. Bu canlıların özünə məxsus xüsusiyyəti ondadır ki, onların yuxarı dodağı haçalıdır (dovşan dodaqlıq). Onlar həmcinin bitki köklərini belə dopara bilirlər. Bəzi lamantinlər həmcinin Onurğasızlar və Balıqlarla qidalanırlar.[1][2]
Öndən görünüş
Amerika lamantini (lat. Trichechus manatus) — nəhəng su məməlisi, olaraq Lamantinlər fəsiləsinə daxil olan növ. Bu canlılar əsasən Şimali, Cənubi və Mərkəzi Amerika sahilləri boyunca Atlantik okean sularında yaşayırlar.
El manatí del Carib[1] (Trichechus manatus) és una espècie de manatí i el membre vivent més gran de l'ordre de mamífers aquàtics dels sirenis (que també inclou, entre d'altres, el dugong i l'extinta vaca marina de Steller). Comparteix el gènere Trichechus amb el manatí africà (T. senegalensis) i el manatí amazònic (T. inunguis). Basant-se en estudis genètics i morfològics, es divideix en dues subespècies: el manatí de Florida (T. m. latirostris) i el manatí de les Antilles (T. m. manatus).
No obstant això, la investigació genètica recent a partir d'ADN mitocondrial suggereix que el manatí es distribueix geogràficament a: Florida i Grans Antilles, Mèxic, Mesoamèrica, l'extrem septentrional de Sud-amèrica i el nord-est de Sud-amèrica.[2][3]
Tant el manatí de Florida i com el manatí de les Antilles estan en perill d'extinció i han estat de gran interès per a la conservació a nivell federal, estatal, privat i d'organitzacions no lucratives per protegir aquestes espècies de les amenaces naturals i provocades per l'ésser humà.[4]
Com la resta de l'ordre sirenis, el manatí del Carib s'ha adaptat totalment a un estil de vida aquàtica al no tenir extremitats posteriors. La coberta de pelatge es distribueix escassament al llarg del cos, el que pot tenir un paper en la reducció de l'acumulació d'algues a la seva pell gruixuda. La llargada mitjana del cos és d'aproximadament 3 metres, però alguns individus poden arribar a una longitud de 4,5 metres incloent la cua. Solen pesar 200-600 quilograms, sent les femelles generalment més grans que els mascles.[5] La diferència entre les dues subespècies de manatí caribeny és que el manatí de Florida comunament es considera més gran en mida en comparació amb el manatí antillà.[6] L'espècimen més gran reportat fins ara pesava 1.655 kg i feia 4,6 m de llargada.[7][8] El color d'aquest manatí és gris o marró. Les seves aletes també tenen tres o quatre ungles, el que li permet subjectar el menjar.
Habita la regió de les Antilles o mar del Carib, generalment en les zones costaneres amb aigües poc profundes. Toleren grans canvis de salinitat a l'aigua, pel que es poden trobar de la mateixa manera a rius i estuaris de zones baixes. Es limita a les zones tropicals i subtropicals perquè tenen una taxa metabòlica molt baixa i els hi manca una gruixuda capa de greix aïllant.
La subespècie Trichechus manatus latirostris, o manatí de Florida, habita en el límit més septentrional de l'àrea de distribució dels sirenis i viu en rius i estuaris, i en les aigües costaneres del golf de Mèxic i de l'oceà Atlàntic.
Són sorprenentment àgils a l'aigua. No són territorials i no tenen un comportament complex per evitar els depredadors, ja que van evolucionar en zones on no hi havia depredadors naturals. És molt sensible al fred, i les baixes temperatures resulten en una taxa de mortalitat per xoc tèrmic. Durant la temporada freda molts moren perquè el seu tracte digestiu es tanca quan la temperatura de l'aigua descendeix per sota dels 20 graus Celsius.
Tenen un estil molt oportunista d'alimentar-se; els adults consumeixen diàriament una quantitat de plantes aquàtiques equivalent al 10-15% del pes corporal. S'alimenten de 60 espècies de plantes marines, ocasionalment també peixos i petits invertebrats.[9] Donat que els manatís s'alimenten de plantes abrasives, els seus molars es desgasten ràpidament i són constantment reemplaçats al llarg de la seva vida.
Tot i que les femelles són majoritàriament criatures solitàries, formen ramats d'aparellament mentre estan en el cicle estral. La majoria de les femelles tenen les primeres criatures entre els set i nou anys; no obstant, ja són capaces de reproduir-se amb quatre anys. La majoria dels mascles aconsegueixen la maduresa sexual en el moment en què tenen tres o quatre anys.[10] El període de gestació és de 12 a 14 mesos. Normalment per part neix una cria, encara que en rares ocasions se n'han registrat dues. Les cries neixen amb molars, el que els permet consumir algues marines en les primeres tres setmanes del naixement. De mitjana, els manatís que sobreviuen fins a l'edat adulta tindran entre cinc i set cries entre les edats de 20 i 26 anys. Els vedells al néixer solen pesar entre 27 i 32 kg i mesurar entre 1,2 i 1,4 m de longitud. La unitat familiar es compon de la mare i la seva cria, que romanen junts durant un màxim de dos anys. Els mascles agreguen en els ramats d'aparellament al voltant de les femelles quan es troba preparada per aparellar-se, però no contribueixen en la cria del nouvingut.
Amb base en estudis genètics i morfològics, es distingeixen dues subespècies:[11][12]
Es creu que la diferenciació del Trichechus manatus manatus i Trichechus manatus latirostris va ser el resultat de barreres físiques com són l'estret de Florida i les temperatures fredes del nord del golf de Mèxic. Possiblement la profunditat de l'aigua i les fortes corrents de l'estret de Florida formen barreres efectives que impedeixen l'intercanvi genètic entre les poblacions del manatí de Florida i el del Carib. Aquestes subespècies van ser identificades amb base a les característiques osteològiques.
El manatí ha estat caçat durant centenars d'anys per la seva carn i pell. La caça il·legal, així com les col·lisions amb les embarcacions, són una font constant de fatalitats en el manatí. A més, situacions estressants ambientals com ara la marea roja i les aigües fredes causen diversos problemes de salut als manatís, com ara la immunosupressió, la malaltia, i fins i tot la mort.[13] A l'octubre de 2007 el manatí de Florida (T. m. latirostris) va ser considerat amenaçat per la IUCN sobre la base d'una població de menys de 2500 individus adults i amb una prognosi d'una reducció de la població d'almenys 20% en les pròximes dues generacions (uns 40 anys).
El manatí del Carib (Trichechus manatus) és una espècie de manatí i el membre vivent més gran de l'ordre de mamífers aquàtics dels sirenis (que també inclou, entre d'altres, el dugong i l'extinta vaca marina de Steller). Comparteix el gènere Trichechus amb el manatí africà (T. senegalensis) i el manatí amazònic (T. inunguis). Basant-se en estudis genètics i morfològics, es divideix en dues subespècies: el manatí de Florida (T. m. latirostris) i el manatí de les Antilles (T. m. manatus).
No obstant això, la investigació genètica recent a partir d'ADN mitocondrial suggereix que el manatí es distribueix geogràficament a: Florida i Grans Antilles, Mèxic, Mesoamèrica, l'extrem septentrional de Sud-amèrica i el nord-est de Sud-amèrica.
Tant el manatí de Florida i com el manatí de les Antilles estan en perill d'extinció i han estat de gran interès per a la conservació a nivell federal, estatal, privat i d'organitzacions no lucratives per protegir aquestes espècies de les amenaces naturals i provocades per l'ésser humà.
Kapustňák širokonosý (Trichechus manatus) je jeden ze tří žijících druhů kapustňáků. Dorůstá délky 2,5 až 4,5 m a jeho hmotnost se pohybuje mezi 200 až 600 kg. Vyskytuje se v oblasti jihovýchodně od USA až po Texas a u pobřeží severní části Jižní Ameriky. Jedná se o býložravce – živí se vodními rostlinami.
Kapustňák širokonosý patří mezi ohrožené druhy. Ačkoliv nemá žádné přirozené nepřátele, rozvoj civilizace zmenšil jeho přirozené prostředí pobřežních mokřin a mnoho jedinců je každoročně zraňováno lodními šrouby motorových člunů. Kapustňáci při pastvě často polykají části rybářských sítí (háky, kovová závaží, atd.). Tyto cizí materiály je patrně nezraňují, s výjimkou provazů a rybářských vlasců. Ty mohou ucpat jejich trávicí trakt a odsoudit zvíře k pomalé smrti.
Kapustňáci se často shromažďují v zimě v blízkosti elektráren, které vypouštějí ohřátou vodu. Spoléhajíce se na tento zdroj nepřirozeného tepla dokonce přestali migrovat do teplejších vod. V brzké době se budou některé z těchto elektráren zavírat. Problém závislosti na elektrárnách přiměl organizaci U.S. Fish and Wildlife Service k hledání cest, jak pro kapustňáky ohřívat vodu. Největší shromaždiště kapustňáků v blízkosti elektráren a v Severní Americe vůbec je na Floridě v Brevard County, kde jich přezimuje až 300.
Nejstarším kapustňákem v zajetí[2] a pravděpodobně i na světě byl Snooty (21. července 1948 – 23. července 2017), samec kapustňáka širokonosého (poddruh kapustňák floridský, Trichechus manatus latirostris), který byl jedním z prvních kapustňáků narozených v zajetí. Byl chován v akváriu v South Florida Museum ve floridském Bradentonu.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kapustňák širokonosý ve Wikimedia Commons
Galerie kapustňák širokonosý ve Wikimedia Commons
Kapustňák širokonosý (Trichechus manatus) je jeden ze tří žijících druhů kapustňáků. Dorůstá délky 2,5 až 4,5 m a jeho hmotnost se pohybuje mezi 200 až 600 kg. Vyskytuje se v oblasti jihovýchodně od USA až po Texas a u pobřeží severní části Jižní Ameriky. Jedná se o býložravce – živí se vodními rostlinami.
Kapustňák širokonosý patří mezi ohrožené druhy. Ačkoliv nemá žádné přirozené nepřátele, rozvoj civilizace zmenšil jeho přirozené prostředí pobřežních mokřin a mnoho jedinců je každoročně zraňováno lodními šrouby motorových člunů. Kapustňáci při pastvě často polykají části rybářských sítí (háky, kovová závaží, atd.). Tyto cizí materiály je patrně nezraňují, s výjimkou provazů a rybářských vlasců. Ty mohou ucpat jejich trávicí trakt a odsoudit zvíře k pomalé smrti.
Kapustňáci se často shromažďují v zimě v blízkosti elektráren, které vypouštějí ohřátou vodu. Spoléhajíce se na tento zdroj nepřirozeného tepla dokonce přestali migrovat do teplejších vod. V brzké době se budou některé z těchto elektráren zavírat. Problém závislosti na elektrárnách přiměl organizaci U.S. Fish and Wildlife Service k hledání cest, jak pro kapustňáky ohřívat vodu. Největší shromaždiště kapustňáků v blízkosti elektráren a v Severní Americe vůbec je na Floridě v Brevard County, kde jich přezimuje až 300.
Nejstarším kapustňákem v zajetí a pravděpodobně i na světě byl Snooty (21. července 1948 – 23. července 2017), samec kapustňáka širokonosého (poddruh kapustňák floridský, Trichechus manatus latirostris), který byl jedním z prvních kapustňáků narozených v zajetí. Byl chován v akváriu v South Florida Museum ve floridském Bradentonu.
Der Karibik- oder Nagel-Manati (Trichechus manatus) ist eine Seekuhart aus der Familie der Rundschwanzseekühe (Trichechidae).
Der Karibik-Manati lebt an den Küsten des Golfs von Mexiko und der Karibik sowie an den Atlantikküsten Brasiliens und Venezuelas. Er lebt im flachen Küstenwasser und dringt oft in die Flüsse vor. In Südamerika schwamm ein Karibik-Manati 800 km ins Landesinnere. Umgekehrt wurde ein Tier einmal 15 km von der Küste entfernt auf dem Meer gefunden. Die Manatis wandern weit umher und erreichen dabei ausnahmsweise selbst die Atlantikküsten der USA – vor Virginia und Rhode Island wurden schon Karibik-Manatis gefangen und in den Golf von Mexiko zurückgebracht.
Die Nahrungspflanzen sind vor allem Seegras im Salzwasser und Grundnesseln im Süßwasser, aber auch alle anderen Wasserpflanzen. Pro Tag frisst ein Manati etwa ein Viertel seines Körpergewichts.
Karibik-Manatis sind einzelgängerische Tiere. Nur zwischen einer Kuh und ihrem Kalb herrscht eine engere Bindung. Zum Fressen oder Umherwandern tun sich manchmal mehrere Manatis zusammen; diese Gruppen haben aber keine soziale Hierarchie, und die Mitglieder der Gruppe pflegen keine Interaktionen. Ist eine Kuh geschlechtsreif, wird sie von einem oder mehreren Bullen aufgesucht. Die Kuh versucht oft, den Paarungsversuchen der Bullen zu entkommen, und wird schließlich mehr oder weniger gewaltsam begattet.
Nach einer Tragzeit von zwölf Monaten kommt ein einziges Junges zur Welt. Es wird ein bis zwei Jahre gesäugt. Mit drei bis vier Jahren werden Weibchen geschlechtsreif, Männchen etwas später. Die Lebenserwartung kann über fünfzig Jahre betragen.
Seit dem 16. Jahrhundert wurde der Karibik-Manati für Öl und Fleisch gejagt. Durch die exzessive Jagd verschwand die Art schon im 18. Jahrhundert von den Kleinen Antillen. Heute ist sie zwar überall geschützt, die Bestände gehen aber weiter zurück. Die IUCN führt den Karibik-Manati seit 1982 als gefährdet.
Obwohl der Karibik-Manati keine natürlichen Feinde hat, wurde sein Lebensraum im Marschland durch menschliche Einflüsse eingeschränkt. Viele Tiere wurden und werden durch die Propeller von Außenbordmotoren verletzt. Manatis verschlucken beim Fressen oft auch Fischfanggerät (Haken, Metallgewichte usw.), das ihnen aber, bis auf die Fangleinen, nicht zu schaden scheint. Die Leinen können sich jedoch im Verdauungsapparat der Tiere verfangen und zu einem langsamen Tod führen.
Die gesündeste Population lebt heute an der Küste Guyanas, wo es noch mehrere tausend Manatis gibt. Auch Suriname und Französisch-Guayana haben große Bestände. An den Küsten der anderen Staaten Mittel- und Südamerikas sowie auf den Großen Antillen sind diese Seekühe jedoch extrem selten geworden. In Brasilien ist er bis auf wenige isolierte Restpopulationen ausgerottet.
Auf dem Gebiet der USA gibt es eine Population von 6300 Manatis, die alle in den Küstengewässern Floridas leben. Diese werden manchmal als eigene Unterart (Florida-Manati, Trichechus manatus latirostris) abgetrennt. Durch Schutzmaßnahmen ist dies eine der wenigen Populationen, die wieder im Wachsen ist.[1][2]
Manatis sammeln sich oft in der Nähe von Kraftwerken, wo das Wasser wärmer ist. Mit der Zeit werden die Tiere von dieser unnatürlichen Wärmequelle abhängig und wandern dann in der kälteren Zeit nicht mehr in wärmere Gebiete. Nachdem einige Kraftwerke in letzter Zeit abgeschaltet wurden, hat der U.S. Fish and Wildlife Service im Wissen um die Abhängigkeit der Manatis von dieser Wärmequelle Möglichkeiten untersucht, das Wasser für die Tiere aufzuheizen.
Der Karibik- oder Nagel-Manati (Trichechus manatus) ist eine Seekuhart aus der Familie der Rundschwanzseekühe (Trichechidae).
De Karibyske lamantyn of ek wol manaty of manatee (Trichechus manatus) is ien fan de trije soarten út it skaai fan de Lamantinen.
De Karibyske lamantyn libbet yn ûndjip wetter oan de kusten fan de Kariben. Om't er graach wat omdoarmje mei wurdt er ek wol op rivieren fûn wurdt; yn Súd-Amearika is in Karibyske lamantyn in kear 800 km fan de kust it lân yn fûn. Mar oarsom is der ek wolris ien 15 km fan de kust yn iepen see oantroffen. De dieren gean ek wol de Atlantyske kust lâns nei it noarden.
De Karibyske lamantyn yt it meast wetterplanten sa as Ielgers. Alle dagen yt in Karibyske lamantyn likernôch in fearnsdiel fan syn gewicht. Grutte folwoeksen eksimplaren kinne hast sa'n 100 kg deis ite.
De Karibyske lamantyn is in solitêr bist. Allinnich tusken de ko en harren keal is in bân. In Karibyske lamantyn-ko hat draachtiid fan 12 moannen. Sy krijt dan ien keal dat 2 jier troch har fersoarge wurdt. Nei sa'n 3-4 jier binne de wyfkes geslachtsryp, de mantsjes efkes letter. In Karibyske lamantyn kin oer de 50 jier âld wurde.
Sûnt de 16e iuw wurdt op de Karibyske lamantyn jage foar oalje en fleis. Hjoed de dei is de Karibyske lamantyn oeral beskerme mar rint er hieltyd noch yn tal werom. Hoewol de Karibyske lamantyn gjin natuerlike fijânen hat, wurdt in part fan syn libbensgebiet troch de minsken ynnommen. Ek wurde in grut tal dieren troch propellers fan bûtenboardmotoaren ferwûne en komme Karibyske lamantinen by it gerskjen yn fiskark (heaken en netten ensf.) telâne.
Wylst it grutste part fan de Karibyske lamantinen no oan de noardeastekust fan Súd-Amearika libbet, is der ek in popúlaasje fan likernôch 3.000 Karibyske lamantinen dy't oan de kust fan Floarida libje. Dizze populaasje wurdt meast sjoen as in ûndersoarte, de Floaridamanaty (Trichechus manatus latirostris), njonken de Karibyske manaty (Trichechus manatus manatus). Troch de maatregels foar it behâld dy't de FSA naam hawwe, is der in stadige waakst by dizze populaasje.
Yn 1994 waard in Karibyske lamantyn fûn dy't de Chesapeakebaai ynswommen wie. Doe't it yn oktober dêr te kâld waard, waard "Chessie" fongen en troch de kustwacht werombrocht nei Florida. Om't er ek in stjoerder meikrige, koe it mantsje presys folge wurde doe't er yn 1995 wêr nei it noarden gong. Dat jier gong er fan de Chesapeakebaai fierder oant Rhode Island yn it noardeasten fan de Feriene Steaten ear't er mei it kâlder wurden wer nei it súden gong. Om't er yn 1996 de stjoerder ferlern hie koe syn tocht dat jier net presys folge wurde. Hy waard lykwols op de weromreis sjoen yn Portsmouth (Firginia), dat hy moat ek dat jier yn de Chesapeakebaai west hawwe. Yn 2001 kaam er wer yn it nijs doe't er wer nei Firginia kaam wie en sjoen waard doe't er troch de Great Bridge slûs gong.
Ut fierder ûndersyk docht bliken dat it mear bart dat Karibyske lamantinen alle jierren migrearje tusken in wintergebiet en in simmergebiet. Der is in teory dat dit earder it gewoane gedrach fan de dieren west hat. Dat koe dan ek de ferklearing wêze fan de ferhalen oer in seemeunster "Chessie" yn de Chesapeakbaai, dêr't de reisgrage Karibyske lamantyn nei neamd wie.
De Karibyske lamantyn of ek wol manaty of manatee (Trichechus manatus) is ien fan de trije soarten út it skaai fan de Lamantinen.
Il-Lamantin tal-Karibew (Trichechus manatus) huwa wieħed minn tliet speċi ta' mammiferi plaċentati erbivori kbar tal-ilma, mill-familja Trichechidae fil-ġeneru Trichechus. Dan il-lamantin huwa l-aktar speċi li ġiet studjata fost it-tlieta li jeżistu.
Il-Lamantin tal-Karibew għandu ġilda griża fil-kannella ċar u bħala kobor huwa l-akbar fost it-tliet speċi ta' lamantini, twil minn 3.5 metri sa 4.6 metri u jiżen bejn 500kg sa aktar minn 1500kg. Dan il-lamantin minn barra huwa simili ħafna tal-Lamantin Afrikan, wieħed mill-ftit fatturi li jista' jgħin fl-identifikazzjoni, apparti ovvjament il-lokalità, huwa d-daqs, għax normalment il-Lamantin tal-Karibew jiżen 'il fuq mid-doppju u jidher ħafna eħxen minn dak Afrikan.
Hemm żewġ sottospeċi ta' dan il-Lamantin: dik ta' Florida T.manatus latirostris u dik tal-Antilli T.manatus manatus u minn barra jidhru totalment identiċi.
Il-Lamantin tal-Karibew huwa mammiferu erbivoru li jiekol ħafna speċi ta' algi, pjanti u veġetazzjoni tal-ilma. Lamantin adult normalment jiekol bejn 10% u 15% tal-piż ta' ġismu f'veġetazzjoni kuljum.
It-Trichechus manatus huwa mifrux mal-kosta, xmajjar u ibħra fil-Karibew fil-pajjiżi bħall-Baħamas, il-Beliże, il-Brażil, il-Ġamajka, il-Gujana, il-Gujana Franċiża, il-Gwatemala, il-Ħaiti, il-Ħonduras, il-Kolombja, il-Kosta Rika, il-Kuba, il-Messiku, il-Nikaragwa, il-Panama, l-Istati Uniti, is-Surinam, it-Trinidad u Tobago u l-Veneżwela.
Għoġol wieħed (rarament tnejn) jitwieled wara tqala ta' bejn wieħed u ieħor 12-il xahar, joħroġ bid-denb l-ewwel u jitla' għall-ewwel nifs waħdu mingħajr l-ebda għajnuna min-naħa tal-omm. Dan jibqa' dipendenti fuq l-omm għal madwar sentejn, b'hekk iż-żmien bejn it-twelid ta' għoġol u ieħor idum minn 3 sa 5 snin, rata ta' riproduzzjoni baxxa. Il-maturità sesswali fin-nisa tista' tintlaħaq fl-età żgħira ta' bejn 3 u 4 snin waqt li fl-irġiel tintlaħaq bejn 9 u 10 snin. Il-Lamantin tal-Karibew jista' jgħix bejn wieħed u ieħor sa 60 sena.
Il-Lamantin tal-Karibew (Trichechus manatus) huwa wieħed minn tliet speċi ta' mammiferi plaċentati erbivori kbar tal-ilma, mill-familja Trichechidae fil-ġeneru Trichechus. Dan il-lamantin huwa l-aktar speċi li ġiet studjata fost it-tlieta li jeżistu.
Il-Lamantin tal-Karibew għandu ġilda griża fil-kannella ċar u bħala kobor huwa l-akbar fost it-tliet speċi ta' lamantini, twil minn 3.5 metri sa 4.6 metri u jiżen bejn 500kg sa aktar minn 1500kg. Dan il-lamantin minn barra huwa simili ħafna tal-Lamantin Afrikan, wieħed mill-ftit fatturi li jista' jgħin fl-identifikazzjoni, apparti ovvjament il-lokalità, huwa d-daqs, għax normalment il-Lamantin tal-Karibew jiżen 'il fuq mid-doppju u jidher ħafna eħxen minn dak Afrikan.
Hemm żewġ sottospeċi ta' dan il-Lamantin: dik ta' Florida T.manatus latirostris u dik tal-Antilli T.manatus manatus u minn barra jidhru totalment identiċi.
Амэрыканскі лямантын (Trichechus manatus) — буйны водны сысун сямейства лямантынавых, якія жывуць уздоўж Атлянтычнага ўзьбярэжжа Паўночнай, Цэнтральнай і Паўднёвай Амэрыкі.
Сярэдняя даўжыня дарослага амэрыканскага лямантына складае прыблізна 3 м, хоць некаторыя асобіны могуць дасягаць 4,5 м у даўжыню, улічваючы хвост. Вага гэтых жывёлаў вар'іруецца ў сярэднім у межах 200-600 кг, самыя буйныя асобіны рэдка дасягаюць паўтары тоны. Саміцы звычайна даўжэйшыя і цяжэйшыя за самцоў. Дзіцяняты пасьля нараджэньня у даўжыню складаюць 1,2-1,4 м і важаць прыкладна 30 кг. Дарослыя асобіны маюць блакітна-шэрую афарбоўку цела, дзіцяняты ў першы месяц свайго жыцьця пафарбаваныя ў больш цёмныя колеры.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
The West Indian manatee (Trichechus manatus), also known as the North American manatee, is a large, aquatic mammal native to warm coastal areas of the Caribbean, from the eastern US to northern Brazil. Living alone or in herds, it feeds on underwater plants and uses its whiskers to navigate. It is divided into two endangered subspecies, the Florida manatee (T. m. latirostris) in the US and the Antillean manatee (T. m. manatus) in the Caribbean,[8][9] both of which face pressure from habitat loss, pollution, and other human activity. The West Indian manatee is the largest of the sirenians (order Sirenia), a group of large aquatic mammals that includes the dugong, other manatees, and the extinct Steller's sea cow.
Manatees are herbivores, have developed vocal communication abilities, and are covered in highly sensitive whiskers (called vibrissae) that are used for feeding and navigation.[10] In breeding season, several males form mating herds around an individual female; on average, one calf is born to a female manatee every two to three years.[11]
In the 1970s, the West Indian manatee was listed as endangered in the United States under the Endangered Species Act, when there were only several hundred left.[12] The decades since have witnessed significant efforts to protect this species from natural and human threats, particularly collisions with watercraft.[13] In 2017, the US changed the classification to threatened, citing a substantial increase in the total population.[12][14]
The average West Indian manatee is about 2.7–3.5 m (8.9–11.5 ft) long and weighs 200–600 kg (440–1,320 lb), with females generally larger than males.[15] The largest individual on record weighed 1,655 kg (3,649 lb) and measured 4.6 m (15 ft) long.[16][17] Manatees are estimated to live 50 years or more in the wild,[11] and one captive Florida manatee, Snooty, lived for 69 years (1948–2017).[18]
Since manatees are mammals, they breathe air, have warm blood, and produce milk. Like the other sirenians, the West Indian manatee has adapted fully to aquatic life, having no hind limbs. Instead of hind limbs, the manatee has a spatula-like paddle for propulsion in the water. Manatees have evolved streamlined bodies which lack external ear flaps, thus decreasing resistance in the aquatic environment. Pelage cover is sparsely distributed across the body, which may play a role in reducing the build-up of algae on their thick skin. Manatee skin is gray but can vary in coloration due to algae and other biota, like barnacles, that opportunistically live on manatees. Scar tissue on manatees is white and persists for decades, allowing for easy identification. The Florida manatee has three to four nails on each flipper.[19]
The West Indian manatee has a prehensile snout, like their relative the elephant, for grabbing vegetation and bringing it into their mouths. Manatees have six to eight molariform teeth in each jaw quadrant. These molariform teeth are generated at the back of the mouth and slowly migrate towards the front of the mouth, at a rate of 1–2 mm per month, where they then fall out. This tooth ‘conveyor belt’ provides unlimited tooth production which is beneficial for the manatee which feeds on vegetation four to eight hours per day and consumes 5-10% of its body weight per day. Manatees have 3–5 cm hairs that cover their whole body and provide somatosensory information. Manatee bones are dense and solid which allows them to act as ballast and promote negative buoyancy. This helps counteract the positive buoyancy which comes from their high fat content. These two buoyancy counterparts, along with air in the lungs, helps manatees achieve neutral buoyancy in the water. This makes breathing, foraging, and swimming easier for the manatee. Manatees are unique, compared to other mammals, in that they have a longitudinally oriented diaphragm that is split in half to form two hemidiaphragms. Each hemidiaphragm is capable of independent muscular contractions.[19]
The West Indian manatee inhabits mostly shallow coastal areas, including rivers and estuaries. Manatees can withstand large changes in salinity and are found in both freshwater and saltwater.[11] Manatees' extremely low metabolic rate and lack of a thick layer of insulating body fat limits them to locations with warm waters, including tropical regions.
The Florida subspecies is primarily found along the Florida coast, but has been spotted as far north as Dennis, Massachusetts, as well as along the Gulf Coast of Texas.[20] Concerning their forays inland, a manatee was once spotted in the Wolf River (near where it enters the Mississippi) in Memphis, Tennessee, in 2006: a distance of over 700 river miles from the Gulf of Mexico.[21] The Antillean subspecies has a sparse distribution throughout the Caribbean, ranging as far north as Mexico and as far south as Brazil.[22][23]
An analysis of mitochondrial DNA patterns indicates there are actually three primary geographic groups of the West Indian manatee: (i) Florida and the Greater Antilles; (ii) Mexico, Central America and northern South America; and (iii) northeastern South America.[24][25]
The seasonal distribution of the West Indian manatee varies with water temperatures. Temperatures below approximately 20 °C (68 °F) increase the risk of cold-induced stress or mortality for manatees.[11][26] Consequently, Florida manatees seek out warm-water refuges during the winter, concentrated primarily along the Florida peninsula.[27] Many of these refuges are artificial, created by the runoff from nearby power plants.[28] In contrast, the Antillean manatee is less susceptible to cold-induced stress due to the warmer waters across its range.
Florida manatees inhabit the most northern limit of sirenian habitats. There are four recognized subpopulations of the Florida manatee, termed the Northwest, Southwest, Atlantic Coast and St. John's River populations.[29] Large concentrations of Florida manatees are located in the Crystal River[30] and Blue Springs regions in central and north Florida. The Antillean manatee is sparsely distributed throughout the Caribbean and the northwestern Atlantic Ocean, from Mexico, east to the Greater Antilles, and south to Brazil. Populations can also be found in The Bahamas, French Guiana, Suriname, Guyana, Trinidad, Venezuela, Colombia, Panama, Costa Rica, Curaçao, Nicaragua, Honduras, Guatemala, Belize, Cuba, the Dominican Republic, Jamaica and Puerto Rico. It is possibly extirpated from the Turks and Caicos Islands, and definitively so from all the Lesser Antilles except Trinidad and Curaçao. Its presence in Haiti is uncertain.[14]
Because manatees evolved in habitats without natural predators, they lack predator avoidance behavior. The large size and low metabolic rates of manatees lends to their capacity for long and deep dives, as well as their relative lack of speed. Manatees are frequently solitary creatures, but they do aggregate at warm-water habitats during the winter and during the formation of breeding herds.[11] In spite of their docile demeanor, due to their large size the West Indian manatee has nearly no natural predators in its native environment. American alligators and American crocodiles have been suspected to on occasion take a manatee.[31][32] A dying manatee was discovered in Puerto Rico, wounded by a large shark bite thought to be inflicted by either a tiger shark or bull shark.[33] It is projected that large sharks may threaten manatees occasionally but rarely enter the manatee's brackish habitats, whereas marine mammals in more direct coastal oceanic waters are well known to be highly vulnerable to sharks and orcas.[34]
Manatees have been shown to form large mating herds when males come across estrous females, indicating that males may be able to sense estrogen or other chemical indicators.[35][36] Manatees can communicate information to each other through their vocalization patterns.[37] Sex and age-related differences are apparent in the vocalization structure of common squeaks and screeches in adult males, adult females, and juveniles.[38][39][40] This may be an indication of vocal individuality among manatees.[39] An increase in manatee vocalization after a vocal playback stimulus shows that they may be able to recognize another manatee's individual voice.[39] This behavior in manatees is found mostly between mother and calf interactions.[41] However, vocalization can still be commonly found in a variety of social interactions within groups of manatees, which is similar to other aquatic mammals.[41] When communicating in noisy environments, manatees that are in groups experience the same Lombard effect as humans do; where they will involuntary increase their vocal effort when communicating in loud environments.[42] Based on acoustic and anatomical evidence, mammalian vocal folds are assumed to be the mechanism for sound production in manatees.[43] Manatees also eat other manatees' feces; it is assumed that they do this to gather information about reproductive status or dominance, indicating the important role chemoreception plays in the social and reproductive behavior of manatees.[35]
Manatees are obligate herbivores that feed on over 60 species of aquatic plants in both fresh and salt water. Seagrass is a staple of the manatee diet, particularly in coastal areas.[44][45][46] In addition, when the tide is high enough, they will also feed on grasses and leaves.[47] Manatees typically graze for five or more hours per day, consuming anywhere from 4% to 10% of their body weight in wet vegetation per day, though the exact amount depends on their body size and activity level.[48] Because manatees feed on abrasive plants, their molars are often worn down and are replaced many times throughout their lives, thus earning the nickname "marching molars." The molar teeth are similar in shape, but of varying sizes. Manatees do not have incisors; these have been replaced by horny gingival plates.[49]
Manatees are nonruminants with an enlarged hindgut. Unlike other hindgut fermenters, such as the horse, manatees efficiently extract nutrients, particularly cellulose, from the aquatic plants in their diet. Manatees have a large gastrointestinal tract with contents measuring about 23% of its total body mass. In addition, the passage rate of food is very long (about seven days).[50] This slow process increases the digestibility of their diet. It is suggested that chronic fermentation may also provide additional heat and is correlated with their low metabolic rate.[47]
Manatees have sensitive tactile hairs that cover their bodies and faces called whiskers or vibrissae. Each individual hair is a vibrissal apparatus called a follicle-sinus complex. Vibrissae are blood filled sinuses bound by a dense connective tissue capsule with sensitive nerve endings that provides haptic feedback to the manatee.[10]
Usually vibrissae are found on the facial regions of terrestrial and non-sirenian aquatic animals and are called whiskers. Manatees, however, have vibrissae all over their bodies. The vibrissae located in their facial region are roughly 30 times denser than the vibrissae on the rest of their body. Their mouth consists of very mobile prehensile lips which are used for grasping food and objects. The vibrissae on these lips are turned outward during grasping and are used in locating vegetation. Their oral disks also contain vibrissae which have been classified as bristle-like hairs that are used in nongrasping investigation of objects and food.[51][52]
Manatee vibrissae are so sensitive that they are able to perform active touch discrimination of textures. Manatees also use their vibrissae to navigate the turbid waterways of their environment. Research has indicated that they are able to use these vibrissae to detect hydrodynamic stimuli in the same way that fish use their lateral line system.[10]
Male manatees reach sexual maturity at 3–4 years of age, while females reach sexual maturity at 3–5 years of age.[53][11] Manatees appear capable of breeding throughout their entire adult life, although most females first breed successfully at ages 7–9. Breeding occurs in ephemeral mating herds, where several males aggregate around an estrous female and compete for access to her.[54] Larger males, presumably older, have been observed to dominate mating herds and are likely responsible for most successful copulation events.[55]
The gestation period in manatees lasts for 12–14 months, after which they give birth to one calf at a time, or rarely twins.[55] When a calf is born, it usually weighs 60–70 lb (27–32 kg) and is 4.0–4.5 ft (1.2–1.4 m) long. Manatees do not form permanent pair bonds and the male contributes no parental care to the calf, which remains with the mother for up to two years prior to weaning. A single female can reproduce once every 2–3 years.[11] Wild manatees have been documented producing offspring into their late 30s, and a female captive manatee has given birth in her 40s.[56]
The West Indian manatee has been included on the U.S. Endangered Species List since the 1970s. In October 2007, the International Union for Conservation of Nature (IUCN) assessed the West Indian manatee as vulnerable, and both the Florida and Antillean subspecies as endangered.[57] The full species and both subspecies qualified for their respective classifications due to a combination of a low number of mature individuals, and a significant projected decline in total population numbers over the next two generations (about 20 years per generation in manatees). Similarly, NatureServe considers both the Florida subspecies and the species as a whole as "Imperiled".[58][59]
The Florida and Antillean subspecies face different threats, though some overlap. The largest causes of Florida manatee deaths can be attributed to collisions with watercraft, the loss of warm-water habitat, high perinatal mortality, entanglements and ingestion of debris, pollution, habitat loss, and harmful algae blooms (HABs), such as red tide.[60][61][62] Antillean manatees face severe habitat fragmentation,[63] as well as continued pressure from illegal hunting.[64] In some countries, like Belize, collisions with watercraft are on the rise as tourism grows.[65][66]
The 2017 decision to reclassify the West Indian manatee from endangered to threatened under the Endangered Species Act cited increases in the populations of both subspecies.[14] The decision was not without controversy, however: according to Save the Manatee Club, the U.S. Fish and Wildlife Service failed to adequately consider data from 2010 to 2016, during which time manatees suffered from unprecedented mortality events linked to habitat pollution, dependence on artificial warm water sources, and record deaths from watercraft strikes.[67] The official notice of the reclassification made clear that, even with the downlisting, all federal protections for the West Indian manatee under the Endangered Species Act would remain in place.[12] The West Indian manatee is also protected by the Florida Manatee Sanctuary Act of 1978[68] and the U.S. Marine Mammal Protection Act of 1972.
A 1997 population viability analysis of the Florida manatee projected a 44% chance of extinction within the next 1,000 years without improvements in habitat conditions and new protective regulations.[69] Since then, prospects for the subspecies have improved. In 2016, the U.S. Geological Survey collaborated with the Florida Fish and Wildlife Service to re-evaluate the status of the Florida manatee under the Core Biological Model, which is used to estimate population viability. This assessment analyzed total population on the east and west coasts of Florida and estimated that the likelihood of either population falling under 500 adults within 100 years was about 0.42%.[70] The projected improvement of population numbers and stability is contingent on continued intervention and monitoring efforts.
Over 20% of manatee mortalities per year are a result of watercraft collisions.[71] Between 1985 and 2017 53% of adult manatee mortalities were the result of boat strikes.[62] 96% of adult Florida manatee carcasses have scars from a boat collision with some individuals showing signs of 10 or more boat strikes.[72] Manatees can hear boats, but they oftentimes do not have enough time to get out of the way of a fast approaching boat. A boat going at a slower speed gives the manatee more time to react and move out of the way. [73][74] Manatees respond to approaching vessels by orienting towards deeper waters and increasing their speed,[75][76] but they are nevertheless frequently struck as they don't have the ability to swim very fast and in shallow habitat they oftentimes don't have anywhere to go to get out of the way. Over half of all watercraft deaths are caused by the impact trauma from the hull of a fast-speeding boat, whereas the remaining percentage is caused by the boat propeller.[77] Aerial surveys of Florida manatee and boat distribution have been conducted to map the areas in which collisions are most likely to occur, accounting for environmental and seasonal factors.[78] Watercraft can frequently avoid hitting manatees simply by reducing speed, allowing time for the manatee to escape out of range.[79] Despite improvements in modeling and changes to local regulations, manatee mortalities from watercraft collisions continue to rise with an all-time high of 137 recorded deaths in 2019.[80]
Projected long-term loss of warm-water habitats presents a significant risk to manatees, who are unable to tolerate temperatures lower than 20 °C (68 °F) for prolonged periods of time.[81][19] Florida manatees frequently congregate around natural warm-water springs, as well as the warm discharge given off by power plants throughout the winter months. However, as older plants are replaced with more energy-efficient structures, manatees could become at risk of cold-induced death due to reduced availability of warm-water refuges.[82][83][84][85] Manatees exhibit high site fidelity and can recall previous refuge sites to which they frequently return in successive winters. Some conservationists fear that manatees may become overly reliant on warm-water locations generated by power plants that may shut down soon.[86][87] Natural warm-water springs face problems from over-pumping of groundwater for human consumption, reduced spring flow, and nutrient pollution. In addition, some springs that were historically accessible to manatees are blocked off by dams or other structures.[84][88][89] In areas where manatees lack access to power plants or natural warm springs, they instead seek out natural deep water zones that passively remain above tolerable temperatures.[90]
Harmful algae blooms are an additional threat to manatees.[91][92] Red tide is a common name for algal blooms, deriving its distinctive color from pigmentation molecules in the algae. The blooms produce brevetoxins which are potentially fatal to marine life. Most manatee deaths from red tide occur when manatees inhale the toxins, or ingest the toxins when consuming seagrass, their primary food source.[93] During a 1996 epizootic more than 150 manatees died from red tide exposure.[94] Although manatees can survive exposure to red tide if rescued and rehabilitated in time, researchers fear that there might be long-term effects from sublethal red tide exposure, which can affect the manatee's immune system through reduced lymphocyte proliferation response.[95] In addition to red tide, blue/green and brown algae blooms triggered by excessive nutrient pollution from fertilizer, runoff, and leaking septic tanks can cloud the water. This results in seagrasses dying off since seagrasses and aquatic plants need light to photosynthesize. Manatees in turn may not be able to find sufficient food sources, which can lead to starvation.[96][97][98][99][100][101] Manatees have experienced several Unusual Mortality Events (UMEs) over the years, which are usually related to either cold-stress syndrome, or brevetoxicosis from red tide. A current UME is ongoing along the Atlantic coast of Florida and is most likely related to a shortage in food sources.[102][103]
Manatees can easily get entangled in monofilament fishing line, crab traps, and other debris, which can lead to the loss of flippers and severe body wraps. In addition, they may also ingest a variety of debris, such as plastics, cloth, fishing gear, and other items.[104][105][106] Manatees can also get crushed by flood control structures and locks and may get entrapped behind weirs or other structures, especially after heavy rainfall. Some manatees have gotten trapped in culverts and pipes and needed intervention.[107]
There is relatively little data on the Antillean manatee compared to its Florida counterpart. Phylogenetic studies on the Antillean manatee have revealed low genetic diversity among its populations, likely due to limitations on dispersal.[108][109] Captive breeding, as well as the rehabilitation of manatee calves discovered without their mothers nearby, can supplement local conservation strategies, but populations are nevertheless at risk of inbreeding depression and local extinction.[110][111]
Whereas the population trends of the Florida manatee are relatively well monitored, population data for the Antillean manatee is sparse due to its patchy distribution, as well as the relative turbidity and low levels of light in its habitat which can mitigate the effectiveness of aerial or sonar-based surveys, often resulting in inaccurate or erroneous measurements.[112][113] A 2016 study on the Antillean manatee population of Brazil found a potential range for current population size between 485 and 2,221 individuals.[114] The U.S. Fish and Wildlife Service estimated in 2017 that as many as 6,782 individuals might exist in the Antillean subspecies, but these results rely in large part on personal anecdotes and may overestimate the true population number.[14] A 2012 study of the Antillean population documented significant human-related causes of mortality, and projected that if the share of human-caused manatee deaths per year rose to 5% or more, the population would face a severe decline and eventual extinction.[63]
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite book}}: CS1 maint: others (link) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) CS1 maint: url-status (link) The West Indian manatee (Trichechus manatus), also known as the North American manatee, is a large, aquatic mammal native to warm coastal areas of the Caribbean, from the eastern US to northern Brazil. Living alone or in herds, it feeds on underwater plants and uses its whiskers to navigate. It is divided into two endangered subspecies, the Florida manatee (T. m. latirostris) in the US and the Antillean manatee (T. m. manatus) in the Caribbean, both of which face pressure from habitat loss, pollution, and other human activity. The West Indian manatee is the largest of the sirenians (order Sirenia), a group of large aquatic mammals that includes the dugong, other manatees, and the extinct Steller's sea cow.
Manatees are herbivores, have developed vocal communication abilities, and are covered in highly sensitive whiskers (called vibrissae) that are used for feeding and navigation. In breeding season, several males form mating herds around an individual female; on average, one calf is born to a female manatee every two to three years.
In the 1970s, the West Indian manatee was listed as endangered in the United States under the Endangered Species Act, when there were only several hundred left. The decades since have witnessed significant efforts to protect this species from natural and human threats, particularly collisions with watercraft. In 2017, the US changed the classification to threatened, citing a substantial increase in the total population.
El manatí antillano o manatí del Caribe (Trichechus manatus) es una especie de sirenio de la familia Trichechidae que habita desde el golfo de México hasta la desembocadura del río Amazonas.[2][3] Existen dos subespecies reconocidas.[4]
Es un animal corpulento que tiene un aspecto pisciforme con una aleta terminal redondeada en forma de espátula. Su piel esta finamente arrugada, con cinco centímetros de espesor, cubierto generalmente por algas y pequeños moluscos. La cabeza se ensancha y se une sin cuello ni hombros. No tiene ningún miembro posterior, los manatíes poseen miembros delanteros flexibles y a manera de remo, o aletas, las cuales son usadas para ayudar al desplazamiento sobre el fondo, rasguñar, tocar e incluso para abrazar a otros manatíes, para mover el alimento hacia adentro y facilitar la limpieza de la boca.
Como otros manatíes, es una especie completamente adaptada a la vida acuática, no teniendo ninguna extremidad en la parte posterior de su cuerpo. La distribución del pelaje en su cuerpo es escasa, la cual evita la acumulación de algas en la piel. Tiene aproximadamente 3 metros de largo, y pesa entre 400 y 600 kilogramos, las hembras siendo generalmente más grandes que los machos. Los manatíes más grandes pueden pesar hasta 1500 kilogramos y miden hasta 4,6 metros.[5] El color de la piel puede variar de gris a marrón. Sus aletas tienen 3 o 4 uñas, que sirven para mantener el alimento cuando está forrajeando.
Habita en la región de las Antillas o mar Caribe, generalmente en las zonas costeras con aguas poco profundos. Toleran grandes cambios en la salinidad del agua, por lo que se les puede encontrar de la misma manera en los ríos y los estuarios de zonas bajas. Se limita a las zonas tropicales y subtropicales porque tiene una tasa metabólica muy baja y carece de una gruesa capa de grasa aislante. Durante el verano, estos mamíferos grandes incluso se han encontrado en el norte del cabo Cod, Massachusetts.[6]
El manatí del Caribe es escasamente distribuido en toda la región del Caribe, golfo de México y el océano Atlántico, desde el estado de Tamaulipas en México y las Antillas Mayores hasta el norte de Brasil. Es nativo de Bahamas, Belice, Brasil, Islas Caimán, Colombia, Costa Rica, Cuba, República Dominicana, Guayana Francesa, Guatemala, Guyana, Honduras, Jamaica, México, Antillas Neerlandesas (Bonaire, Curaçao, Sotavento, Países Bajos - extinta a nivel regional), Nicaragua, Panamá, Puerto Rico, Surinam, Trinidad y Tobago, Estados Unidos, Venezuela, Islas Vírgenes Británicas, Islas Vírgenes.[1] Se estima que es extinto a nivel regional en Anguila, Antigua y Barbuda, Aruba, Barbados, Dominica, Granada, Guadalupe, Martinica, Montserrat, San Bartolomé, San Cristóbal y Nieves, Santa Lucía, San Martín (parte francesa), San Vicente y las Granadinas, y que puede ser extinto en las Islas Turcas y Caicos.[1]
La subespecie Trichechus manatus latirostris, o manatí de Florida, habita en el límite más septentrional del área de distribución de los sirenios y vive en ríos y estuarios, y en las aguas costeras del golfo de México y del océano Atlántico.
El manatí del Caribe es sorprendentemente ágil en el agua,[cita requerida] y se lo ha observado haciendo giros, piruetas, saltos, volteretas, e incluso nadando con el dorso hacia abajo. Los manatíes no son territoriales y no tienen un comportamiento complejo para evitar los depredadores, pues se desarrollaron en áreas sin depredadores naturales.
El manatí del Caribe es sensible al frío, y las bajas de temperatura resultan en una alta tasa de mortalidad por choque térmico. Durante la temporada fría muchos mueren porque su tracto digestivo se cierra cuando la temperatura del agua desciende por debajo de 20 grados Celsius.
Tiene un estilo oportunista de alimentarse; los adultos consumen diariamente una cantidad de plantas acuáticas equivalente al 10% hasta 15% de su peso corporal. Se alimentan de 60 especies de plantas, incluyendo las de los pastos marinos, que representan su principal alimento. Ocasionalmente consume también peces y pequeños invertebrados. Dado que los manatíes se alimentan de plantas abrasivas, sus molares se desgastan rápidamente y son constantemente reemplazados durante su vida.
Aunque las hembras suelen ser criaturas solitarias, forman manadas de apareamiento mientras están en celo. La mayoría de las hembras crían con éxito entre las edades de siete y nueve años, aunque son capaces de reproducirse desde los cuatro años de edad. El período de gestación es de doce a catorce meses. Normalmente da luz a un solo ternero, aunque en ocasiones raras nacen dos. Los terneros nacen con sus molares, lo que les permite consumir algas marinas ya en las primeras tres semanas del nacimiento.
La unidad familiar consiste de la madre y su cría, que permanecen juntos durante 2 años. Los machos van en manadas alrededor de la hembra cuando está lista para concebir, pero sin contribuir a ningún cuidado parental de la cría.
En general, las hembras producen una cría cada 2-5 años. Por lo tanto, los manatíes que sobreviven hasta la edad adulta tienen una reproducción promedio que no supera los cinco hasta siete crías entre las edades de 20 y 26 años. Pueden vivir hasta 60 años en un ambiente silvestre, aunque su esperanza de vida es más bajo. Las mayores amenazas para esta especie son la muerte por colisiones con embarcaciones con motores fuera de borda, enmallamiento en redes de pesca y la caza furtiva.
Trichechus manatus fue descrito por primera vez por Carlos Linneo en 1758. Es el mayor miembro superviviente del orden de los mamíferos acuáticos Sirenia (que también incluye el dugongo y la extinta vaca marina de Steller). El manatí del Caribe (T. manatus) es una especie distinta del manatí del Amazonas (T. inunguis) y del manatí de África Occidental (T. senegalensis).
Con base en estudios genéticos y morfológicos, se distinguen tradicionalmente dos subespecies:[3][7][4]
Sin embargo, estudios genéticos (ADN mitocondrial) recientes sugieren que el manatí del Caribe se divide en realidad en tres subespecies, cuya distribución geográfica se divide más o menos de la siguiente forma: 1) Florida y las Antillas Mayores, 2) Centroamérica y el norte de Sudamérica, y 3) el noreste de Sudamérica.[8][9]
Se cree que la diferenciación de Trichechus manatus manatus y Trichechus manatus latirostris fue el resultado de barreras físicas como lo son el estrecho de la Florida y las temperaturas frías del norte del golfo de México. Posiblemente la profundidad del agua y las fuertes corrientes del estrecho de la Florida forman barreras efectivas que impiden el intercambio genético entre las poblaciones del manatí de Florida (T. m. latirostris) y el manatí del Caribe (T. m. manatus). Estas subespecies fueron identificadas con base en las características osteológicas; Trichechus manatus latirostris habita en las costas de la Florida y en el norte del golfo de México y el Trichechus manatus manatus se distribuye por las costas y los ríos desde México hasta el noroeste de Sudamérica incluyendo el Gran Caribe. Tras tres décadas de investigación de la subespecie T. m. latirostris por universidades, agencias gubernamentales, y ONG se ha desarrollado una comprensión relativamente grande de la ecología del manatí de Florida y de su comportamiento.
El manatí del Caribe ha sido cazado por centenares de años por su carne y su piel. En la actualidad sigue siendo cazado en América Central y Sudamérica. La caza ilegal, así como las colisiones con los motores fuera de borda, son una fuente constante de fatalidades del manatí. Los manatíes del Caribe fueron cazados históricamente por los habitantes locales y vendidos como alimento a los exploradores europeos. La pérdida de hábitat, la caza furtiva, y las actividades de pesca, han aumentado las amenazas hoy en día. Científicos de Sirenian Internacional que estudian la población de manatíes en Belice, consideran que puede ser el último bastión de esta subespecie.
Debido a la baja tasa reproductiva, la disminución de la población del manatí puede ser difícil de superar. En los Estados Unidos, donde la especie se considera en peligro de extinción desde 1973, es protegida por la Ley de Especies en Peligro de Extinción de 1973 y la Ley protección de mamíferos marinos de 1972. Durante los meses de invierno, los manatíes de Florida se reúnen cerca de la salida de agua caliente de las plantas de energía a lo largo de la costa de Florida, en lugar de migrar al sur como lo hacían antes, y algunos conservacionistas manifestaron su preocupación de que los manatíes de Florida se volvieron demasiado dependientes de estas áreas calentadas artificialmente.[10] Por su parte, el Fish and Wildlife Service de los Estados Unidos está buscando maneras de calentar el agua para los manatíes que dependían de las plantas que fueron cerradas.
En octubre de 2007 el manatí de Florida (T. m. latirostris) fue considerado amenazado por la IUCN sobre la base de una población de menos de 2500 individuos adultos y con la prognosis de una reducción de la población de por lo menos 20 % en las próximas dos generaciones (aproximadamente 40 años), tomando en cuenta los efectos anticipados del calentamiento global y el aumento de las colisiones con embarcaciones durante las próximas décadas.[11]
2008 – Vulnerable
2007 – Vulnerable
1996 – Vulnerable (Baillie y Groombridge 1996)
1996 – Vulnerable
1994 – Vulnerable (Groombridge 1994)
1990 – Vulnerable (IUCN 1990)
1988 – Vulnerable (IUCN Conservation Monitoring Centre 1988)
1986 – Vulnerable (IUCN Conservation Monitoring Centre 1986)
1982 – Vulnerable (Thornback y Jenkins 1982)[12]
El manatí antillano o manatí del Caribe (Trichechus manatus) es una especie de sirenio de la familia Trichechidae que habita desde el golfo de México hasta la desembocadura del río Amazonas. Existen dos subespecies reconocidas.
Trichechus manatus Trichechus generoko animalia da. Sirenia ordenaren barruko ugaztuna da. Trichechidae familian sailkatuta dago.
Trichechus manatus Trichechus generoko animalia da. Sirenia ordenaren barruko ugaztuna da. Trichechidae familian sailkatuta dago.
Lamantiini eli kynsimanaatti eli manaatti (Trichechus manatus) on yksi kolmesta manaattilajista. Se elää vuorovesisuistoissa, suurissa joissa ja matalissa merissä Floridassa, Karibianmerellä ja Etelä-Amerikan pohjoisrannikolla Brasiliaan asti. Lamantiineja oli vuonna 2002 noin 10 000 – 12 000 yksilöä, ja se on luokiteltu vaarantuneeksi.[2]
Lamantiini voi kasvaa neljä metriä pitkäksi[3] ja 1 600 kg:n painoiseksi.[4] Lamantiini on väriltään harmahtavanruskea, ja sen ihossa on viherlevälaikkuja ja harvaa karvaa. Se elää usein pienissä perheryhmissä. Lamantiini tulee sukukypsäksi kahdeksanvuotiaana ja saa yhden poikasen kerrallaan. Se voi elää yli 28-vuotiaaksi. Lamantiini syö upos- ja kelluslehtisiä vesikasveja sekä rantatörmien kasveja.[2]
Lamantiinit kärsivät moottoriveneiden potkureista ja turismista sekä kalaverkoista ja metsästyksestä.[2]
Lamantiini eli kynsimanaatti eli manaatti (Trichechus manatus) on yksi kolmesta manaattilajista. Se elää vuorovesisuistoissa, suurissa joissa ja matalissa merissä Floridassa, Karibianmerellä ja Etelä-Amerikan pohjoisrannikolla Brasiliaan asti. Lamantiineja oli vuonna 2002 noin 10 000 – 12 000 yksilöä, ja se on luokiteltu vaarantuneeksi.
Lamantiini voi kasvaa neljä metriä pitkäksi ja 1 600 kg:n painoiseksi. Lamantiini on väriltään harmahtavanruskea, ja sen ihossa on viherlevälaikkuja ja harvaa karvaa. Se elää usein pienissä perheryhmissä. Lamantiini tulee sukukypsäksi kahdeksanvuotiaana ja saa yhden poikasen kerrallaan. Se voi elää yli 28-vuotiaaksi. Lamantiini syö upos- ja kelluslehtisiä vesikasveja sekä rantatörmien kasveja.
Lamantiinit kärsivät moottoriveneiden potkureista ja turismista sekä kalaverkoista ja metsästyksestä.
Le Lamantin des Caraïbes (Trichechus manatus) est un lamantin, et l'espèce la plus grande encore en vie de mammifère de l'ordre des siréniens (qui comprend aussi le Dugong et l'espèce éteinte, la Rhytine de Steller). Le lamantin des Caraïbes, Trichechus manatus, est une espèce distincte du Lamantin d'Amazonie, T. inunguis, et du Lamantin d'Afrique de l'Ouest, T. senegalensis.
Crâne de lamantin Trichechus manatus.
Squelettes exposés au Musée des sciences naturelles de Caroline du Nord.
D'après des études génétiques et morphologiques, le Lamantin des Caraïbes est subdivisé en deux sous-espèces, le Lamantin de Floride (T. m. latirostris) et le Lamantin des Antilles ou lamantin caraïbéen (T. m. manatus)[1],[2]. Toutefois, une recherche génétique récente (ADN mt) suggère que le lamantin des Caraïbes est composé de trois groupes qui sont plus ou moins répartis géographiquement :
Cette espèce rare est aujourd'hui protégée dans le monde entier. Le lamantin des Caraïbes est particulièrement menacé : il a disparu de nombreuses îles des Antilles comme la Martinique ou la Guadeloupe.
Bien qu'il n'ait aucun prédateur, l'expansion humaine a réduit son habitat dans les marais côtiers et beaucoup d'animaux sont blessés par les hélices des hors-bords. L'ingestion accidentelle de filets de pêche, de déchets de plastiques (sur lesquels d'autres polluants peuvent être adsorbés[4]) et autres accessoires de pêche peut aussi le tuer, de même que certains blooms planctoniques toxiques[5]. Ils ne sont pas carnivores, mais consommant une grande quantité d'aliments végétaux, il peut bioconcentrer certains polluants (ex : Organochlorés retrouvés dans l'organisme des lamantins de Floride[6]).
Dès 1904, l'État de Floride a interdit la chasse de ces animaux inoffensifs pour l'Homme. Elle est aujourd'hui prohibée dans le monde entier. Les lamantins figurent depuis 1973 sur la liste des espèces en voie de disparition. Les chocs avec les bateaux sont la principale cause de mortalité chez les lamantins de Floride. L'aquarium de Miami est le premier à avoir réussi la reproduction en captivité.
Une exposition prolongée à des températures inférieures à 20 °C peut leur être fatale et ils ne peuvent survivre sous 15 °C. Lors des hivers 2009 et 2010, l'hypothermie et le stress ont tué au moins 400 de ces mammifères menacés, selon la Florida Fish and Wildlife Conservation Commission (en)[réf. nécessaire].
Le Lamantin des Caraïbes fait l'objet d'un programme européen d’élevage conservatoire (EEP) de l'Association européenne des zoos et aquariums (EAZA) coordonné par le Zoo de Nuremberg en Allemagne[7]. Ainsi, l'espèce est, en janvier 2020, présentée dans neuf parcs zoologiques européens, pour un total de 39 individus[8]. Les groupes les plus grands se trouvent au ZooParc de Beauval dans le dôme équatorial[9], au Zoo de Wrocław (Pologne), au Parc zoologique de Paris dans la grande serre tropicale[10] et au Zoo Odense (Danemark), ces quatre institutions présentant les deux tiers des individus sur le continent européen[8].
Bien qu'il ne fasse pas l'objet d'un programme nord-américain d'élevage conservatoire (SSP), il est présenté dans neuf parcs zoologiques sur ce continent, pour une quarantaine d'individus également. On y rencontre un des plus grands groupes existants, d'une quinzaine d'individus, au Zoo de Tampa (en) (Floride). Le seul autre groupe de taille similaire se trouve au Zoo de Singapour[8].
Plus vu en Guadeloupe depuis le début du XXe siècle après avoir été victime d'une chasse importante, l'espèce a fait l'objet d'un programme de réintroduction dans le Grand Cul-de-sac marin[11],[12],[13]. Le projet a débuté par une phase préparatoire entre 2010 et 2015, pendant laquelle des liens ont été créés avec des donneurs potentiels et un centre d'élevage installé. Cependant, le programme s'est heurté à de nombreuses contraintes, en particulier la difficulté de se procurer des animaux à réintroduire, avec l'annulation d'importation d'individus du Brésil, puis la mort d'un des deux individus importés de Singapour en 2016[14]. En mars 2018, un rapport du Conseil général de l'environnement et du développement durable recommande une refondation du projet avec tous les acteurs concernés, et notamment avec la Région Guadeloupe, comprenant un chiffrage précis des moyens nécessaires et une analyse des risques[14]. En octobre 2018, l'Union européenne suspend son aide financière (LIFE Sirenia) au programme de réintroduction et le ministère de l’Écologie choisi de reporter le programme[15]. Le lamantin Kaï, importé de Singapour, quitte la Guadeloupe en octobre 2018.
Le Lamantin des Caraïbes (Trichechus manatus) est un lamantin, et l'espèce la plus grande encore en vie de mammifère de l'ordre des siréniens (qui comprend aussi le Dugong et l'espèce éteinte, la Rhytine de Steller). Le lamantin des Caraïbes, Trichechus manatus, est une espèce distincte du Lamantin d'Amazonie, T. inunguis, et du Lamantin d'Afrique de l'Ouest, T. senegalensis.
O manatí do Caribe (Trichechus manatus) é unha especia de manatí da familia Trichechidae cuxo hábitat abrangue dende o golfo de México até a desembocadura do río Amazonas).[2][3] Existen dúas subespecies recoñecidas.[4]
Trichechus manatus foi descrito por primeira vez por Carl von Linné en 1758. É o meirande membro supervivente da orde dos mamíferos acuáticos Sirenia (que tamén inclúe o dugongo e o extinto Hydrodamalis gigas). O manatí do Caribe (T. manatus) é unha especie distinta do manatí do Amazonas (T. inunguis) e do manatí de África Occidental (T. senegalensis).
Con base en estudos xenéticos e morfolóxicos, distínguense tradicionalmente dúas subespecies:[3][4][5]
O manatí do Caribe (Trichechus manatus) é unha especia de manatí da familia Trichechidae cuxo hábitat abrangue dende o golfo de México até a desembocadura do río Amazonas). Existen dúas subespecies recoñecidas.
Sjevernoamerički lamantin ili manati (lat. Trichechus manatus) je najpoznatija vrsta lamantina, kao i najkrupnija preživjela vrsta iz reda vodenih sisavaca Sirenia (kojoj pripada i dugong, kao i izumrla Štelerova morska krava). Na temelju genetičkih i morfoloških istraživanja, manati se dijele na dvije podvrste: na floridske (T. m. latirostris) i karipske (T. m. manatus) sjevernoameričke lamantine.[1]
Kao i druge vrste morskih krava, sjevernoamerički lamantini su se prilagodili morskom načinu života, što znači da su im zadnji udovi zakržljali u obliku peraja. Prosječna jedinka je približno 3 metara dugačka, i teži između 400 i 600 kilograma, s tim da su ženke obično krupnije od mužjaka. Najteži primjerak je imao do 1,500 kilograma. Imaju debelu kožu sive boje, na kojoj su raštrkane dlake, koje imaju ulogu u skidanju naslaga algi.
Kao i što im ime govori, sjevernoamerički lamantini nastanjuju najčešće priobalske, plitke vode oko Kariba. Inače, poznato je da podnose velike razlike u salinitetu okoline u kojoj žive, tako da su viđani da zalaze u plitke rijeke i estuarije. Ograničeni su na tropsku i suptropsku zonu uslijed vrlo niske metaboličke aktivnosti i nedostatka debelog sloja izolirajućeg sala. Tijekom ljeta, zabilježena je prisutnost ovih velikih sisavaca na sjeveru Amerike, sve do Rhode Islanda.
Floridski lamantin (Trichechus manatus latirostris) je krupnija podvrsta ovih morskih sisavaca. Najčešći su u vodama oko jugoistočnog dijela SAD-a, pretežno Floride. Mogu se pronaći u slatkovodnim rijekama oko estuara, i u priobalnim vodama Meksičkog zaljeva i Atlantskog oceana.
Karipski lamantin (Trichechus manatus manatus) je druga podvrsta sjevernoameričkih lamantina i široko je prisutan oko Karipskog mora i Atlantskog oceana - sjeverno od Meksika i na jugu do Brazila. Tijekom povijesti, karipski ili antilski lamantini bili su lovljeni od strane lokalnih plemena i bili prodavani europskim moreplovcima kao hrana. Danas su obje podvrste ugrožene, jer su lak plijen krivolovcima. Također, veliku opasnost predstavljaju ribolovci, kao i sve učestalija brodska aktivnost. Na Belizeu se nalazi jedna od većih institucija za proučavanje i zaštitu ovih morskih stvorenja, a neki smatraju da je to posljednje utočište za karipsku podvrstu.
Lamantini su iznimno okretni i spretni u sredini u kojoj žive. Pojedine jedinke su viđane kako izvode razne okrete i prevrtanja u vodi, kao i da plivaju naglavačke. Nisu teritorijalna bića. Nemaju složeno ponašanje kada je u pitanju izbjegavanje predatora, s obzirom na to da žive u sredinama u kojoj nema prirodnih grabljivica.
Životni vijek u divljini je vjerojatno duži od prosječnih 28 godina koliko žive u zatočeništvu.
Odrasle životinje napasu od 9 do 30 kilograma morske vegetacije i izdanaka dnevno. S obzirom na to da se hrane abrazivnim biljkama, njihovi kutnjaci se često troše i iznova se zamjenjuju novim tijekom života. Poznato je da jedu i male beskičmenjake i ribu.
Iako ženke sjevernoameričkih lamantina najčešće vode usamljenički život, u vrijeme parenja okupljaju se u male grupe. Većina ženki se najuspješnije razmnožava između sedme i devete godine, ali su već s četiri godine života spremne za parenje. Trudnoća traje od 12 do 14 mjeseci. Obično se rađa jedno mladunče, iako su zabilježeni rijetki trenuci kada su se rađali blizanci rađali. Mladi se rađaju s pretkutnjaci i kutnjacima, dopuštajući im da se već sa tri tjedna uspješno hrane morskom hranom. Ženke najčešće imaju mladunče svakih 2 do 5 godina. Majka s mladunčetom ostaje zajedno oko 2 godine.
Manati su lovljeni stotinama godina radi svog mesa i kože, a lov je i danas prisutan, prije svega u državama Središnje i Južne Amerike. Konstantnu opasnost predstavlja i turizam, tj. suočavanje s motornim elisama i brodovima koji su fatalni za ove sisavce.
Sjevernoamerički lamantin ili manati (lat. Trichechus manatus) je najpoznatija vrsta lamantina, kao i najkrupnija preživjela vrsta iz reda vodenih sisavaca Sirenia (kojoj pripada i dugong, kao i izumrla Štelerova morska krava). Na temelju genetičkih i morfoloških istraživanja, manati se dijele na dvije podvrste: na floridske (T. m. latirostris) i karipske (T. m. manatus) sjevernoameričke lamantine.
Il lamantino dei Caraibi o manato dei Caraibi (Trichechus manatus Linnaeus, 1758) è un mammifero della famiglia Trichechidae che vive nelle acque dei Caraibi.
Come gli altri lamantini è completamente adattato alla vita acquatica: gli arti anteriori sono trasformati in pinne, mentre i posteriori sono assenti.
La lunghezza di un adulto è circa 3 metri e il peso è in genere compreso tra 400 e 600 kg, ma sono stati osservati esemplari pesanti fino a 1500 kg. Le femmine sono più grandi dei maschi.
Il colore è grigio o marrone negli adulti, mentre i piccoli, fino a un mese di età, sono più scuri.
Si nutre di piante acquatiche: in un giorno può consumarne fino a un quarto del proprio peso. Sono animali quasi del tutto privi di vita sociale: a parte gli accoppiamenti e la relazione tra madre e piccolo, non sembrano esservi altre relazioni tra gli individui, anche se capita che diversi lamantini si riuniscano nella ricerca del cibo.
La gravidanza dura 12 mesi e in genere viene partorito un solo cucciolo. La vita media raggiunge i 50 anni.
Vive nelle acque costiere del Golfo del Messico e lungo le coste atlantiche dell'America centrale, del Venezuela e del Brasile e spesso risale anche i fiumi.
La IUCN considera questa specie «vulnerabile».[1]
Il lamantino dei Caraibi o manato dei Caraibi (Trichechus manatus Linnaeus, 1758) è un mammifero della famiglia Trichechidae che vive nelle acque dei Caraibi.
Amerikinis lamantinas (lot. Trichechus manatus) – sirenų būrio, lamantininių šeimos stambus vandens žinduolis, gyvenantis Šiaurės, Centrinės ir Pietų Amerikos žemynų Atlanto vandenyno pakrantėje. Suaugęs amerikinis lamantinas yra apie 3 m ilgio, kai kurie iš jų gali išaugti iki 4,5 m (su uodega). Šių gyvūnų svoris yra apie 200–600 kg, patys stambiausi gali siekti iki 1,5 t svorio. Patelės paprastai didesnės už patinus. Gimęs jauniklis sveria apie 30 kg, būna apie 1,2–1,4 m ilgio.
Amerikinis lamantinas lengvai prisitaiko gyventi ir sūriuose, ir gėluose vandenyse, todėl jam įprasta iš jūrų įlankų perplaukti į upes, kanalus ir atgal. Lamantinai paprastai nepanyra į didesnį nei 6 m gylį. Pastebėta, kad esant pakankamam gyliui ir nestipriai iki 5 m/sek. tėkmei jie sugeba nukeliauti iki 200 km upėmis aukštyn nuo žiočių. Dėl nedidelio riebalų sluoksnio bei lėtos medžiagų apykaitos jiems įprasta gyventi atogrąžų ir subtropikų platumų vandenyse. Aktyvūs tiek dieną, tiek naktį. Turi gerą klausą ir regėjimą.
Šie gyvūnai pagal gyvenimo būdą yra vienišiai, bet poravimosi laikotarpiu buriasi į grupę, kurią sudaro viena patelė ir iki 20 ją persekiojančių patinų. Lytinę brandą patinai pasiekia būdami 9–10 metų amžiaus, patelės – po 4–5 metų, jų nėštumas trunka 12–14 mėn. Gimsta dažniausiai 1 jauniklis.
Apie 18 mėn. nuo gimimo amerikinio lamantino jauniklis gauna motinos pieno, nors jau nuo pat gimimo turi dantis ir po 3 sav. gali pradėti maitintis ir augaliniu maistu. Jis būna priklausomas nuo motinos apie 2 metus. Lamantinai neišrankūs – praktiškai minta bet kuriuo augaliniu maistu, randamu vandens telkinio dugne. Maistui sugriebti naudoja būdingą jiems lanksčią dvigubą viršutinę lūpą. Jos pagalba išsikasa ir augalų šaknis. Palyginti su giminingais lamantinais, šių gyvūnų snukis dar labiau palenktas žemyn. Kai kurių iš jų racione yra ir bestuburių bei žuvies.
Du lamantinai po vandeniu
Patelė su jaunikliu
Suaugęs lamantinas
Gyvūnas Berlyno zoologijos sodo baseine
Amerikinis lamantinas (lot. Trichechus manatus) – sirenų būrio, lamantininių šeimos stambus vandens žinduolis, gyvenantis Šiaurės, Centrinės ir Pietų Amerikos žemynų Atlanto vandenyno pakrantėje. Suaugęs amerikinis lamantinas yra apie 3 m ilgio, kai kurie iš jų gali išaugti iki 4,5 m (su uodega). Šių gyvūnų svoris yra apie 200–600 kg, patys stambiausi gali siekti iki 1,5 t svorio. Patelės paprastai didesnės už patinus. Gimęs jauniklis sveria apie 30 kg, būna apie 1,2–1,4 m ilgio.
Vestindijas lamantīns, arī Floridas lamantīns un Karību lamantīns (Trichechus manatus) ir gan saldūdenī, gan sālsūdenī dzīvojošs sirēnu kārtas (Sirenia) zīdītājs, kas pieder lamantīnu dzimtai (Trichechidae).
Tā kā lamantīni ārēji atgādina valzirgus, tad kādreiz pastāvēja uzskats, ka lamantīns ir tiem radniecīgs. Tomēr DNS pētījumi ir pierādījuši, ka lamantīnu tuvākie radinieki uz sauszemes ir ziloņi[1] un klinšu damani.[2]
Vestindijas lamantīni dzīvo Atlantijas okeāna rietumdaļas jūrās, sākot ar Floridu un beidzot ar Brazīliju.[3] Tie apmetas gan seklajās jūrās, gan pieguļošajos upju basenos. Ziemas laikā Floridas lamantīni pamet jūru un apmetas Floridas siltākajos iekšzemes ūdeņos, piemēram, Kristāla upē, Homosasa upē un citās. Šajās upēs ūdens visu gadu ir apmēram 22 °C. Vasaras laikā Floridas lamantīni pa jūru aizklejo diezgan tālu uz ziemeļiem. 2006. gadā lamantīnus novēroja pie Ņujorkas pilsētas.
Lai arī Vestindijas lamantīnu apdzīvotā teritorija ir liela, mūsdienās to populācija ir sadrumstalota nelielās grupās. Pirms 18. un 19. gadsimta rūpnieciskajām medībām lamantīni bija bieži sastopami dzīvnieki. Mūsdienās ASV dzīvo mazāk kā 2000 lamantīnu.[3] Vestindijas lamantīns ir Kostarikas nacionālais dzīvnieks.
Tāpat kā pārējās sirēnas, arī Vestindijas lamantīns ir pilnībā piemērojies dzīvei ūdenī. Tā priekškājas ir pārveidojušās par airkājām, astei ir spura, kas atgādina airi, un pakaļkājas nav redzamas. Pa visu ķermeni ir bezkrāsains, rets apspalvojums, kas traucē uz ādas augt aļģēm.[4] Lamantīna airkājas ir plastiskas, tādēļ tie spēj augus saķert un iebāzt mutē. Katrai airkājai ir 3—4 nagi.
Vidējais Vestindijas lamantīna ķermeņa garums ir 3 metri, svars 400—600 kg. Mātītes ir nedaudz lielākas par tēviņiem. Lielākie indivīdi var svērt līdz 1500 kg un sasniegt 4,6 metru garumu. Vestindijas lamantīni ir pelēkā vai brūnā krāsā, reizēm tie ir zilpelēki kā debesis.
Vestindijas lamantīni ir ļoti jūtīgi pret vēsu ūdeni. Lai arī lamantīnu lielie ķermeņi daļēji saglabā siltumu, tomēr tiem nav zemādas tauku jeb trāna kā citiem jūras dzīvniekiem, kā arī lamantīni no barības neizstrādā papildus ķermeņa siltumu. Ja ūdens temperatūra kļūst vēsāka par 21 °C, lamantīns var saaukstēties un saslimt ar plaušu karsoni. Vēsā ūdenī, kas vēsāks par 15 °C, lamantīns kļūst miegains un maz ēd. Tas viss noved pie tā, ka lamantīns nomirst.
Lai arī lamantīns izskatās lempīgs dzīvnieks, zem ūdens tas ir pārsteidzoši veikls. Tas spēj izpildīt dažādus akrobātiskus trikus, kā, piemēram, griešanos ap savu asi un peldēšanu uz muguras. Vestindijas lamantīnam patīk siltas ūdenstilpnes, kas ir vismaz 1—2 metrus dziļas, tas uzturas arī 3—5 metru dziļumā, bet dziļāk par 6 metriem lamantīns nevēlas peldēt.[5] Vestindijas lamantīni nav teritoriāli dzīvnieki, pamatā tie ir vientuļnieki, bet riesta laikā tie pulcējas baros, un pieaugušiem lamantīniem nav dabīgo ienaidnieku. Bet pusaudžus un mazuļus apdraud haizivis, krokodili, zobenvaļi un aligatori.
Lamantīni barojas ar dažādiem ūdensaugiem, kā arī krasta augiem, tie nav izvēlīgi un ēd to, ko atrod savā ceļā. Katru dienu tie apēd 9—30 kg dažādu augu. Tā kā lamantīni barojas arī ar cietajām augu daļām, tā zobi nodilst, bet visu mūžu tie aizvietojas ar jauniem zobiem. Tie izaug žokļa dziļumā un lēnām bīdās uz žokļa priekšpusi. Priekšējie zobi no rindas izkrīt un nomainās ar nākamajiem zobiem.[6]
Dzimumbriedumu lamantīnu mātītes sasniedz 7—9 gadu vecumā, reizēm tās pārojas jau 4 gadu vecumā. Grūsnības periods ilgst 12—14 mēnešus. Parasti piedzimst 1 mazulis, ļoti reti piedzimst dvīņi. Piedzimstot tas ir apmēram 1 metru garš un sver 30 kg.[7] Mazuļi piedzimst ar zobiem, kas tiem ļauj jau uzreiz pārtikā lietot jūraszāles. Māte ar mazuli paliek kopā 2 gadus, un starp abiem veidojas ļoti ciešas attiecības. Līdz 20—26 gadu vecumam lamantīnu mātītei piedzimst 5—7 mazuļi. Vestindijas lamantīni savvaļā var nodzīvot līdz 60 gadiem.
Vestindijas lamantīnam ir 2 pasugas:
Pēdējo gadu ģenētiskie pētījumi rosina zinātniekus izdalīt vēl trešo Rietumindijas lamantīnu grupu, kas dzīvo Dienvidamerikas ziemeļaustrumu piekrastē.
Vestindijas lamantīns, arī Floridas lamantīns un Karību lamantīns (Trichechus manatus) ir gan saldūdenī, gan sālsūdenī dzīvojošs sirēnu kārtas (Sirenia) zīdītājs, kas pieder lamantīnu dzimtai (Trichechidae).
Tā kā lamantīni ārēji atgādina valzirgus, tad kādreiz pastāvēja uzskats, ka lamantīns ir tiem radniecīgs. Tomēr DNS pētījumi ir pierādījuši, ka lamantīnu tuvākie radinieki uz sauszemes ir ziloņi un klinšu damani.
Vestindijas lamantīni dzīvo Atlantijas okeāna rietumdaļas jūrās, sākot ar Floridu un beidzot ar Brazīliju. Tie apmetas gan seklajās jūrās, gan pieguļošajos upju basenos. Ziemas laikā Floridas lamantīni pamet jūru un apmetas Floridas siltākajos iekšzemes ūdeņos, piemēram, Kristāla upē, Homosasa upē un citās. Šajās upēs ūdens visu gadu ir apmēram 22 °C. Vasaras laikā Floridas lamantīni pa jūru aizklejo diezgan tālu uz ziemeļiem. 2006. gadā lamantīnus novēroja pie Ņujorkas pilsētas.
Lai arī Vestindijas lamantīnu apdzīvotā teritorija ir liela, mūsdienās to populācija ir sadrumstalota nelielās grupās. Pirms 18. un 19. gadsimta rūpnieciskajām medībām lamantīni bija bieži sastopami dzīvnieki. Mūsdienās ASV dzīvo mazāk kā 2000 lamantīnu. Vestindijas lamantīns ir Kostarikas nacionālais dzīvnieks.
De Caribische lamantijn (Trichechus manatus) is een lamantijn (geslacht Trichechus) en het grootste lid van de aquatische zoogdierenorde Sirenia, de zeekoeien. Alternatieve namen voor de soort zijn Amerikaanse manatee of Floridamanatee. De Floridamanatee wordt ook wel gezien als een ondersoort (Trichechus manatus latirostris) van de Caribische lamantijn. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus,[2] die de naam manatus ontleende aan de naam die veel auteurs vóór hem aan het geslacht gaven (door Linnaeus Trichechus genoemd).
Net als de andere lamantijnen is de Caraïbische lamantijn geheel aan een leven onder water aangepast. Het dier heeft geen achterste ledematen, en een dunne vacht over het gehele lichaam. Deze dient ter vermindering van de ontwikkeling van algen op de huid. De gemiddelde Caraïbische lamantijn is ongeveer 2,5 tot 4,5 meter groot[3] en tussen de 200 en 600 kg zwaar. Er zijn echter ook exemplaren van 1500 kg waargenomen. De vrouwtjes zijn over het algemeen groter dan de mannetjes. De grote staart dient voor de voortstuwing. De voorpoten worden gebruikt als peddels, om over de bodem te lopen of voedsel vast te houden
De Carabische lamantijn leeft in de ondiepe kustgebieden van West-Indië. Door grote veranderingen in de zoutheid van het water trekken de dieren soms naar ondiepe rivieren en estuariums. De Caraïbische lamantijn kan alleen in tropische en subtropische gebieden overleven ten gevolge van een extreem lage metabolische waarde en de dunne laag lichaamsvet. In de zomer trekken de zoogdieren noordwaarts, soms tot aan Rhode Island.
Caribische lamantijnen zijn, in tegenstelling tot wat hun logge lichaamsbouw doet vermoeden, verrassend beweeglijk in het water. De dieren kunnen in het water salto's maken en koppetje duiken. Lamantijnen zijn niet territoriaal en vermijden de aanwezigheid van roofdieren. Ze hebben zich dan ook vooral ontwikkeld in gebieden zonder natuurlijke vijanden.
Grote volwassen Caribische lamantijnen kunnen op één dag bijna 100 kg zeegrassen en andere waterplanten verorberen. De kiezen waarmee ze de planten fijnmalen, worden verschillende malen tijdens hun leven vervangen. Het is ook bekend dat Caraïbische lamantijnen ongewervelde dieren en vis eten.
Hoewel vrouwelijke Caraïbische lamantijnen voornamelijk solitair leven, ontmoeten mannetjes en vrouwtjes elkaar in de bronsttijd. De meeste vrouwtjes zijn geslachtsrijp tussen de leeftijd van zeven en negen jaar, maar soms komt het voor dat een vrouwtje van vier jaar al voor nakomelingen kan zorgen. De incubatietijd duurt twaalf tot veertien maanden. Normaal wordt er één kalf geboren, alhoewel tweelingen ook mogelijk zijn. Het jong wordt geboren met kiezen en valse kiezen, die het dier toestaan binnen enkele weken na geboorte zelf zeegrassen te eten.
Er wordt al honderden jaren op de Caraïbische lamantijn gejaagd voor het vlees en de huid. Deze praktijk heeft zich in Centraal- en Zuid-Amerika tot op de dag van vandaag voortgezet. Het illegaal stropen en botsingen met snelle motorboten zijn aan de orde van de dag.
Ten gevolge van hun lage populatieverdubbelingstijd is een verlaging van de populatie zeer schadelijk. Daarom genieten de dieren bescherming van de Amerikaanse overheid.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Caribische lamantijn (Trichechus manatus) is een lamantijn (geslacht Trichechus) en het grootste lid van de aquatische zoogdierenorde Sirenia, de zeekoeien. Alternatieve namen voor de soort zijn Amerikaanse manatee of Floridamanatee. De Floridamanatee wordt ook wel gezien als een ondersoort (Trichechus manatus latirostris) van de Caribische lamantijn. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus, die de naam manatus ontleende aan de naam die veel auteurs vóór hem aan het geslacht gaven (door Linnaeus Trichechus genoemd).
Amerikamanat eller lamantin (Trichechus manatus) er ein sjøkuart i manatfamilien. Han vert om lag 3,7–4,6 m lang, har ei vekt på om lag 1 600 kg, og er ein fredeleg planteetar.
Amerikamanaten vert på engelsk kalla Caribbean eller West Indian manatee. I 1934 vart det gjort framlegg om at amerikamanaten hadde to underartar. At det faktisk er to underartar, vart slege fast av Domning og Hayek i 1986,[1] på grunnlag av skilnader i skjeletta, særleg skallane. Floridamanaten (T. m. latirostris) lever i Florida i USA, i tillegg sporadisk frå Texas til Virginia. Antillmanaten (T. m. manatus) lever frå nord på Atlanterhavskysten i Mexico til Bahia i Brasil, og på dei karibiske øyane. Floridastraumen mellom Florida og Cuba skil dei to underartane. Amerikamanatane er i fleire område truga av utrydding.
Amerikamanat eller lamantin (Trichechus manatus) er ein sjøkuart i manatfamilien. Han vert om lag 3,7–4,6 m lang, har ei vekt på om lag 1 600 kg, og er ein fredeleg planteetar.
Amerikamanaten vert på engelsk kalla Caribbean eller West Indian manatee. I 1934 vart det gjort framlegg om at amerikamanaten hadde to underartar. At det faktisk er to underartar, vart slege fast av Domning og Hayek i 1986, på grunnlag av skilnader i skjeletta, særleg skallane. Floridamanaten (T. m. latirostris) lever i Florida i USA, i tillegg sporadisk frå Texas til Virginia. Antillmanaten (T. m. manatus) lever frå nord på Atlanterhavskysten i Mexico til Bahia i Brasil, og på dei karibiske øyane. Floridastraumen mellom Florida og Cuba skil dei to underartane. Amerikamanatane er i fleire område truga av utrydding.
Multimedia w Wikimedia Commons Manat karaibski[3] (Trichechus manatus) znany także, jako manat, manat amerykański, lamantyna lub brzegowiec – gatunek ssaka z rodziny manatowatych (Trichechidae), zamieszkujący wybrzeża zachodniego wybrzeża Oceanu Atlantyckiego od Florydy po północno-wschodnią Brazylię, a także wybrzeża Karaibów.
Wymiary
Długość: 2,5 - 4,5 m Waga: 300 - 600 kg największe okazy ważą 1500 kg
Cechy wyglądu
Ciało o szarym kolorze pokrywają rzadkie włosy. Duży i płaski ogon jest wspaniałym przystosowaniem do pływania. Przednie kończyny przypominają płetwy. Wysunięte nozdrza umożliwiają zaczerpnięcie powietrza bez wynurzania się. Głowa jest szeroka i masywna, natomiast pysk pokrywają wibrysy.
Środowisko
Ssak ten zamieszkuje słodkie i słone wody strefy zwrotnikowej i strefy podzwrotnikowej, których temperatura nie jest niższa od 20 °C. Wody, które zamieszkuje znajdują się w pobliżu brzegów i ujść rzek. Zwierzę to można spotkać także w okolicach, gdzie jest spuszczana woda z elektrowni lub w pobliżu ciepłych źródeł.
Pożywienie
Trawy morskie, algi, czasami fragmenty roślin lądowych, małe ryby i skorupiaki.
Zachowanie
Zwierzę to jest samotnikiem. Większą liczbę manatów można spotkać tam, gdzie jest dużo pożywienia. Trwałą grupę tworzą jedynie matka i jej potomstwo. Manat pływa powoli ( ok. 3 - 7 km/h, uciekając – do 25 km/h). Bez zaczerpnięcia powietrza może wytrzymać nawet do 5 minut. Ssak ten jest koczownikiem. W czasie chłodnych miesięcy przemieszcza się w poszukiwaniu ciepłych wód 150 - 200 km. Wędrówki są wynikiem powolnych przemian materii w organizmie i posiadania niewielkiego zapasu tłuszczu, co sprawia, że nie jest odporny na chłód. Pożywienia szuka na dnie zbiornika. Na odżywianiu spędza 6 - 8 godzin dziennie.
Rozmnażanie
Samica w rui sygnalizuje samcom obecność, ocierając się o przedmioty znajdujące się pod wodą, pozostawiając przy tym wydzielinę z gruczołów zapachowych. Samce podążające za samicą prawdopodobnie walczą ze sobą. Ciąża trwa 12 - 13 miesięcy. Na świat przychodzi zazwyczaj jedno młode. Noworodek waży 30 kg, przy 120-140 cm długości. Najpierw młode podąża za matką, która jest bardzo opiekuńcza. Młode ssie mleko przez 13-18 m-cy. Po ukończeniu 2. roku życia staje się samodzielny.
Ochrona
Manaty są zagrożone wyginięciem. Ludzie zabijają je ze względu na mięso, a także na cenne wyroby galanteryjne. Duże zagrożenie stanowią także motorówki, które często powodują śmierć manatów. W ramach ochrony wyznaczono strefy wód, gdzie zabronione jest pływanie motorówką. Niektóre akwaria leczą ranne i chore osobniki, po czym wypuszczają je na wolność.
Inne
Manat karaibski (Trichechus manatus) znany także, jako manat, manat amerykański, lamantyna lub brzegowiec – gatunek ssaka z rodziny manatowatych (Trichechidae), zamieszkujący wybrzeża zachodniego wybrzeża Oceanu Atlantyckiego od Florydy po północno-wschodnią Brazylię, a także wybrzeża Karaibów.
Wymiary
Długość: 2,5 - 4,5 m Waga: 300 - 600 kg największe okazy ważą 1500 kg
Cechy wyglądu
Ciało o szarym kolorze pokrywają rzadkie włosy. Duży i płaski ogon jest wspaniałym przystosowaniem do pływania. Przednie kończyny przypominają płetwy. Wysunięte nozdrza umożliwiają zaczerpnięcie powietrza bez wynurzania się. Głowa jest szeroka i masywna, natomiast pysk pokrywają wibrysy.
Środowisko
Ssak ten zamieszkuje słodkie i słone wody strefy zwrotnikowej i strefy podzwrotnikowej, których temperatura nie jest niższa od 20 °C. Wody, które zamieszkuje znajdują się w pobliżu brzegów i ujść rzek. Zwierzę to można spotkać także w okolicach, gdzie jest spuszczana woda z elektrowni lub w pobliżu ciepłych źródeł.
Pożywienie
Trawy morskie, algi, czasami fragmenty roślin lądowych, małe ryby i skorupiaki.
Zachowanie
Zwierzę to jest samotnikiem. Większą liczbę manatów można spotkać tam, gdzie jest dużo pożywienia. Trwałą grupę tworzą jedynie matka i jej potomstwo. Manat pływa powoli ( ok. 3 - 7 km/h, uciekając – do 25 km/h). Bez zaczerpnięcia powietrza może wytrzymać nawet do 5 minut. Ssak ten jest koczownikiem. W czasie chłodnych miesięcy przemieszcza się w poszukiwaniu ciepłych wód 150 - 200 km. Wędrówki są wynikiem powolnych przemian materii w organizmie i posiadania niewielkiego zapasu tłuszczu, co sprawia, że nie jest odporny na chłód. Pożywienia szuka na dnie zbiornika. Na odżywianiu spędza 6 - 8 godzin dziennie.
Rozmnażanie
Samica w rui sygnalizuje samcom obecność, ocierając się o przedmioty znajdujące się pod wodą, pozostawiając przy tym wydzielinę z gruczołów zapachowych. Samce podążające za samicą prawdopodobnie walczą ze sobą. Ciąża trwa 12 - 13 miesięcy. Na świat przychodzi zazwyczaj jedno młode. Noworodek waży 30 kg, przy 120-140 cm długości. Najpierw młode podąża za matką, która jest bardzo opiekuńcza. Młode ssie mleko przez 13-18 m-cy. Po ukończeniu 2. roku życia staje się samodzielny.
Ochrona
Manaty są zagrożone wyginięciem. Ludzie zabijają je ze względu na mięso, a także na cenne wyroby galanteryjne. Duże zagrożenie stanowią także motorówki, które często powodują śmierć manatów. W ramach ochrony wyznaczono strefy wód, gdzie zabronione jest pływanie motorówką. Niektóre akwaria leczą ranne i chore osobniki, po czym wypuszczają je na wolność.
Inne
Średnia długość życia manata wynosi 30 lat, choć niektóre mogą dożyć nawet 50. Samiec dojrzałość płciową osiąga w wieku 4 - 8 lat, natomiast samica mając 10. Temperatura ciała manata wynosi 36,4 °C Jego jelita mają długość 40-45 m.O peixe-boi-marinho (Trichechus manatus), também conhecido como guarabá, guaraguá, manaí, manati, manatim,[3] manatim-das-caraíbas, vaca-marinha,[4] é o maior gênero da ordem dos mamíferos aquáticos sirênios (que também inclui o dugongo e o extinto Hydrodamalis gigas) e pertence à família dos triquecídeos.[5][6][7][8][9] É ainda dividido em duas subespécies, o peixe-boi-da-flórida (T. m. Latirostris) e o peixe-boi-das-antilhas (T. m. Manatus), com base em estudos genéticos e morfológicos.[10][11] A subespécie da Flórida é encontrada principalmente ao longo da costa, mas seu alcance se estende até o oeste do Texas e ao norte até Massachussetes.[12] A subespécie das Antilhas tem uma distribuição esparsa em todo o Caribe, indo ao norte até o México e ao sul até o Brasil.[13][14] A taxa metabólica extremamente baixa e a falta de uma espessa camada de gordura corporal isolante os limita a locais com águas quentes, incluindo regiões tropicais.
Os peixes-boi são herbívoros, desenvolveram habilidades de comunicação vocal e são cobertos por vibrissas altamente sensíveis que são usadas para alimentação e navegação.[15] Na época de reprodução, vários machos formam rebanhos de acasalamento em torno de uma única fêmea; em média, um filhote nasce de uma fêmea de peixe-boi a cada dois ou três anos.[16] tem cerca de 2,7–3,5 metros (8,9–11,5 pés) de comprimento e pesa 200–600 quilos (440–1,320 libras), com as fêmeas sendo geralmente maiores que os machos. Estima-se que os peixes-boi vivam 50 anos ou mais na natureza, e um peixe-boi-da-flórida em cativeiro, Snooty, viveu por 69 anos (1948-2017). Como os outros sirênios, se adaptou totalmente à vida aquática, sem membros posteriores. Em vez de membros posteriores, têm uma pá parecida com uma espátula para propulsão na água. Evoluíram com corpos aerodinâmicos sem abas externas nas orelhas, diminuindo assim a resistência no ambiente aquático.
O peixe-boi-marinho foi listado como ameaçado de extinção pela Endangered Species Act dos Estados Unidos na década de 1970, quando havia apenas várias centenas restantes,[17] e as décadas desde então testemunharam esforços significativos por organizações federais, estaduais, privadas e sem fins lucrativos para proteger essas espécies de ameaças naturais e induzidas pelo homem, particularmente colisões com embarcações.[18] Em 30 de março de 2017, o Secretário do Interior dos Estados Unidos, Ryan Zinke, anunciou a reclassificação federal do peixe-boi de ameaçado para vulnerável, citando um aumento substancial na população total.[17][19]
Manati,[20] manatim[21] ou manaí (registrado manahy em 1817 e manahi em 1853)[22] se originou do termo caraíba mana'ti e foi difundido pelo espanhol manatí.[4] Guarabá tem provável origem tupi-guarani,[23] e guaraguá (historicamente registrado como goaragoá em 1587 e guaragua em 1631) pode derivar de ïgwara'gwa no sentido de "peixe-boi" ou guara-guara no sentido de "comilão".[24]
O peixe-boi-marinho tem cerca de 2,7–3,5 metros (8,9–11,5 pés) de comprimento e pesa 200–600 quilos (440–1,320 libras), com as fêmeas sendo geralmente maiores que os machos.[25] O maior indivíduo registrado pesava 1 655 quilos (3 649 libras) e media 4,6 metros (15 pés) de comprimento.[26][27] Estima-se que os peixes-boi vivam 50 anos ou mais na natureza,[16] e um peixe-boi-da-flórida em cativeiro, Snooty, viveu por 69 anos (1948-2017).[28]
Como os peixes-boi são mamíferos, respiram ar, têm sangue quente e produzem leite. Como os outros sirênios, se adaptou totalmente à vida aquática, sem membros posteriores. Em vez de membros posteriores, têm uma pá parecida com uma espátula para propulsão na água. Evoluíram com corpos aerodinâmicos sem abas externas nas orelhas, diminuindo assim a resistência no ambiente aquático. A cobertura de pelagem é esparsamente distribuída pelo corpo, o que pode desempenhar um papel na redução do acúmulo de algas em sua pele espessa. A pele é cinza, mas pode variar na coloração devido às algas e outras biota, como cirrípedes, que oportunisticamente vivem dos peixes-boi. O tecido cicatricial é branco e persiste por décadas, permitindo fácil identificação. O peixe-boi-da-flórida tem de três a quatro unhas em cada nadadeira.[29]
O peixe-boi tem um focinho preênsil, como seu parente, o elefante, para agarrar a vegetação e trazê-la para a boca. Tem de seis a oito dentes moliformes em cada quadrante da mandíbula. Esses dentes são gerados na parte posterior da boca e migram lentamente em direção à parte frontal da boca, a uma taxa de 1–2 milímetros por mês, de onde então caem. Esta 'correia transportadora' de dentes fornece produção ilimitada de dentes, o que é benéfico para o peixe-boi, que se alimenta de vegetação quatro a oito horas por dia e consome 5-10% de seu peso corporal por dia. Tem pelos de 3 a 5 centímetros que cobrem todo o corpo e fornecem informações somatossensoriais. Os ossos são densos e sólidos, o que lhes permite atuar como lastro e promover flutuabilidade negativa. Isso ajuda a neutralizar a flutuabilidade positiva que vem de seu alto teor de gordura. Essas duas contrapartes de flutuabilidade, junto com o ar nos pulmões, ajudam os peixes-boi a atingirem flutuabilidade neutra na água. Isso torna mais fácil respirar, forragear e nadar. Os peixes-boi são únicos, em comparação com outros mamíferos, por terem um diafragma orientado longitudinalmente que é dividido ao meio para formar dois hemidiafragmas. Cada hemidiafragma é capaz de contrações musculares independentes.[29]
Os peixes-boi habita principalmente áreas costeiras rasas, incluindo rios e estuários. Podem resistir a grandes mudanças na salinidade e foram encontrados em águas altamente salgadas e salinas.[16] A taxa metabólica extremamente baixa e a falta de uma espessa camada de gordura corporal isolante os limita a locais com águas quentes, incluindo regiões tropicais. Embora seja mais comumente encontrado ao longo da costa da Flórida, foi avistado tão ao norte quanto Denis, em Massachussetes, e ao oeste até o Texas.[12] Um peixe-boi foi avistado no rio Wolf (perto de onde entra no rio Mississipi) em Mênfis, Tenessi em 2006.[30] Uma análise dos padrões de DNA mitocondrial indica que existem realmente três grupos geográficos primários do peixe-boi: (i) Flórida e as Grandes Antilhas; (ii) México, América Central e norte da América do Sul; e (iii) nordeste da América do Sul.[31][32]
A distribuição sazonal do peixe-boi varia com a temperatura da água. Temperaturas abaixo de aproximadamente 20 °C (68 °F) aumentam o risco de estresse induzido pelo frio ou mortalidade.[16][33] Consequentemente, os peixes-boi-da-flórida procuram refúgios de água quente durante o inverno, concentrados principalmente ao longo da península da Flórida.[34] Muitos desses refúgios são artificiais, criados pelo escoamento de usinas próximas.[2]
Os peixes-boi-da-flórida habitam o limite mais ao norte dos habitats sirênicos. Existem quatro subpopulações reconhecidas de peixes-boi-da-flórida, denominadas populações do Noroeste, Sudoeste, Costa Atlântica e rio São João.[35] Grandes concentrações estão localizadas nas regiões de Crystal River[36] e Blue Springs no centro e norte da Flórida. O peixe-boi-das-antilhas distribui-se esparsamente no Caribe e no noroeste do Oceano Atlântico, desde o México, ao leste até as Grandes Antilhas e ao sul até o Brasil. As populações também podem ser encontradas nas Baamas, Guiana Francesa, Suriname, Guiana, Trindade, Venezuela, Colômbia, Panamá, Costa Rica, Nicarágua, Honduras, Guatemala, Belize, Cuba, Haiti, República Dominicana, Jamaica e Porto Rico.[19]
Como os peixes-boi evoluíram em habitats sem predadores naturais, não têm comportamento de evitação de predadores. O grande tamanho e as baixas taxas metabólicas dos peixes-boi contribuem para sua capacidade para mergulhos longos e profundos, bem como sua relativa falta de velocidade. São frequentemente criaturas solitárias, mas se agregam em habitats de água quente durante o inverno e durante a formação de rebanhos de reprodução.[16]
Foi demonstrado que os peixes-boi formam grandes rebanhos de acasalamento quando os machos encontram fêmeas em estro, indicando que os machos podem ser capazes de sentir estrogênio ou outros indicadores químicos.[37] [38][39] Podem comunicar informações uns aos outros por meio de seus padrões de vocalização.[40] As diferenças relacionadas ao sexo e à idade são aparentes na estrutura das vocalizações comuns em machos adultos, fêmeas adultas e jovens.[41][42] Isso pode ser uma indicação de individualidade vocal entre os peixes-boi. Um aumento na vocalização após um estímulo de reprodução vocal mostra que podem reconhecer a voz específica de outro peixe-boi.[43]
Esse comportamento em peixes-boi é encontrado principalmente entre as interações mãe e filhote. No entanto, a vocalização ainda pode ser comumente encontrada em uma variedade de interações sociais dentro de grupos de peixes-boi, que é semelhante a outros mamíferos aquáticos.[44][45] Ao se comunicarem em ambientes ruidosos, os peixes-boi que estão em grupos experimentam o mesmo efeito Lombard que os humanos; onde irão aumentar involuntariamente seu esforço vocal ao se comunicarem.[46] Com base em evidências acústicas e anatômicas, presume-se que as pregas vocais de mamíferos sejam o mecanismo de produção de som em peixes-boi.[47] Peixes-boi também comem fezes de outros peixes-boi; presume-se que façam isso para reunir informações sobre o estado reprodutivo ou dominância, indicando o importante papel que a quimiorrecepção desempenha no comportamento social e reprodutivo dos peixes-boi.[38]
Embora já se tenha evidenciado o consumo de alguns peixes e pequenos invertebrados,[48] os peixes-boi são essecialmente herbívoros que se alimentam de mais de 60 espécies de plantas aquáticas, tanto na água doce quanto salgada. As ervas marinhas são um alimento básico da dieta do peixe-boi, principalmente nas áreas costeiras.[49][50][51] Além disso, quando a maré está alta o suficiente, também se alimentam de gramíneas e folhas.[52] Normalmente forrageiam por cinco ou mais horas por dia, consumindo de 4% a 10% de seu peso corporal na vegetação úmida por dia, embora a quantidade exata dependa de seu tamanho corporal e nível de atividade.[53][54] Como os peixes-boi se alimentam de plantas abrasivas, seus molares costumam ficar desgastados e são substituídos muitas vezes ao longo de suas vidas, ganhando assim o apelido de "molares em marcha". Os molares são semelhantes em forma, mas de tamanhos variados; não têm incisivos, que estes foram substituídos por placas gengivais córneas.[55]
Peixes-boi são não ruminantes com intestino grosso dilatado. Ao contrário de outros fermentadores do intestino grosso, como o cavalo, extraem com eficiência nutrientes, principalmente celulose, das plantas aquáticas em sua dieta. Têm um grande trato gastrointestinal com conteúdo medindo cerca de 23% de sua massa corporal total. Além disso, a taxa de passagem dos alimentos é muito longa (cerca de sete dias).[56] Esse processo lento aumenta a digestibilidade de sua dieta. É sugerido que a fermentação crônica também pode fornecer calor adicional e está correlacionada com sua baixa taxa metabólica.[52]
Os peixes-boi têm pelos táteis sensíveis que cobrem seus corpos chamados vibrissas. Cada fio de cabelo individual é um aparelho vibrissal denominado complexo folículo-seio. As vibrissas são cheios de sangue e estão delimitadas por uma cápsula de tecido conjuntivo densa com terminações nervosas sensíveis que fornecem resposta tátil ao peixe-boi.[15]
Normalmente são encontradas nas regiões faciais de animais aquáticos terrestres e não sirênios e são chamadas de bigodes. Os peixes-boi, no entanto, têm por todo o corpo. As localizadas na região facial são cerca de 30 vezes mais densas do que as no resto do corpo. Sua boca consiste em lábios preênseis muito móveis que são usados para agarrar alimentos e objetos. As vibrissas nesses lábios são voltadas para fora durante a preensão e são usadas para localizar a vegetação. Seus discos orais também contêm vibrissas que foram classificadas como pelos semelhantes a cerdas, usados na investigação sem o agarrar de objetos e alimentos.[57][58]
As vibrissas do peixe-boi são tão sensíveis que são capazes de realizar uma discriminação ativa de texturas por toque. Os peixes-boi também usam suas vibrissas para navegar nos turvos cursos d'água de seu ambiente. Pesquisas indicaram que são capazes de usá-las para detectar estímulos hidrodinâmicos da mesma forma que os peixes usam seu sistema de linha lateral.[15]
Os peixes-boi machos atingem a maturidade sexual aos 3–4 anos de idade, enquanto as fêmeas atingem a maturidade sexual aos 3–5 anos de idade.[59][16] Os peixes-boi parecem capazes de procriar ao longo de toda a sua vida adulta, embora a maioria das fêmeas reproduza com sucesso pela primeira vez aos 7–9 anos. A reprodução ocorre em rebanhos de acasalamento efêmeros, nos quais vários machos se agregam em torno de uma fêmea em estro e competem pelo acesso a ela.[60] Observou-se que machos maiores, presumivelmente mais velhos, dominam os rebanhos de acasalamento e são provavelmente responsáveis pela maioria dos eventos de cópula bem-sucedidos.[61]
O período de gestação em peixes-boi dura de 12 a 14 meses, após os quais dão à luz um filhote por vez ou raramente gêmeos.[61] Quando um filhote nasce, geralmente pesa 60–70 libras (27–32 quilos) e tem 4,0–4,5 pés (1,2–1,4 metro) de comprimento. Os peixes-boi não formam um par permanente e o macho não contribui com os cuidados parentais com o filhote, que permanece com a mãe por até dois anos antes do desmame. Uma única fêmea pode reproduzir uma vez a cada 2-3 anos.[16] Os peixes-boi selvagens foram documentados produzindo descendentes em seus 30 anos de idade, e uma fêmea de peixe-boi em cativeiro deu à luz aos 40 anos.[2]
O peixe-boi está incluído no Endangered Species Act dos Estados Unidos. Em outubro de 2007, a União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN) avaliou o peixe-boi como vulnerável e as subespécies da Flórida e das Antilhas como ameaçadas de extinção.[2] As ameaças às subespécies da Flórida e das Antilhas são relativamente separadas, embora às vezes se sobreponham. As maiores causas de mortes de peixes-boi-da-flórida incluem colisões com embarcações, alta mortalidade perinatal, perda de habitat de água quente e maré vermelha.[62][63] Os peixes-boi-das-antilhas enfrentam uma severa fragmentação do habitat,[64] bem como a pressão contínua da caça ilegal.[65]
A decisão de 2017 de reclassificar o peixe-boi de ameaçado para vulnerável de acordo com o Endangered Species Act citou o aumento nas populações de ambas as subespécies.[19] A decisão não ficou isenta de controvérsia, no entanto: de acordo com o Save the Manatee Club, o Serviço de Pesca e Vida Selvagem dos Estados Unidos não considerou adequadamente os dados de 2010 a 2016, período durante o qual os peixes-boi sofreram eventos de mortalidade sem precedentes ligados à poluição do habitat, dependência de fontes artificiais de água quente e registros de mortes por colisões com embarcações.[66] O aviso oficial da reclassificação deixou claro que, mesmo com a redução, todas as proteções federais para o peixe-boi permaneceriam em vigor.[17]
O peixe-boi tem sido caçado por centenas de anos por carne e couro, e continua sendo caçado nas Américas Central e do Sul. Com a caça ilegal, e as colisões com embarcações, são constantes as mortes dos peixes-bois. Além disso, os estresses ambientais, como a maré vermelha e as águas frias, causam vários problemas de saúde aos peixes-boi, como a imunossupressão, doença e até a morte.[67]
Uma análise de viabilidade populacional do peixe-boi-da-flórida em 1997 projetou 44% de chance de extinção nos próximos 1 000 anos sem melhorias nas condições do habitat e novas regulamentações de proteção.[68] Desde então, as perspectivas para as subespécies melhoraram. Em 2016, o Serviço Geológico dos Estados Unidos colaborou com o Serviço de Pesca e Vida Selvagem da Flórida para reavaliar a situação do peixe-boi sob o Modelo Biológico Básico, que é usado para estimar a viabilidade da população. Esta avaliação analisou a população total nas costas leste e oeste da Flórida e estimou que a probabilidade de qualquer população cair abaixo de 500 adultos em 100 anos era de cerca de 0,42%.[63]
Estima-se que pelo menos 35% das mortes resultem de colisões de embarcações.[69] Os peixes boi respondem à aproximação de navios orientando-se para águas mais profundas e aumentando sua velocidade,[70] mas, mesmo assim, são frequentemente atingidos devido ao seu grande tamanho e lentidão.[71] Levantamentos aéreos da distribuição de peixes-boi e barcos da Flórida foram conduzidos para mapear as áreas nas quais as colisões são mais prováveis de ocorrer, levando em consideração fatores ambientais e sazonais.[72] As embarcações podem frequentemente evitar atingi-los simplesmente reduzindo a velocidade, dando tempo para que fique fora do alcance.[73] Apesar das melhorias na modelagem e mudanças nas regulamentações locais, um relatório de 2017 descobriu que 104 peixes-boi foram mortos por colisões com embarcações no ano anterior, um dos maiores totais já registrados.[74]
A perda projetada em longo prazo de habitats de água quente apresenta um risco significativo para os peixes-boi, que são incapazes de tolerar temperaturas abaixo de 20 °C (68 °F).[75][29] Os peixes-boi frequentemente se reúnem em torno da descarga quente emitida por usinas de energia durante os meses de inverno; no entanto, conforme as plantas mais antigas são substituídas por estruturas mais eficientes em termos de energia, podem correr o risco de morte induzida pelo frio devido à disponibilidade reduzida de refúgios de água quente.[76] Os peixes-boi podem lembrar locais de refúgio anteriores e frequentemente retornar a eles em invernos sucessivos, mas alguns conservacionistas temem que possam se tornar excessivamente dependentes de locais de água quente gerados por usinas de energia que podem fechar em breve.[77][78] Em áreas onde não têm acesso a usinas de energia ou fontes naturais quentes, procuram zonas naturais de águas profundas que permanecem passivamente acima das temperaturas toleráveis.[79] De acordo com a Comissão de Conservação de Peixes e Vida Selvagem da Flórida (2010), 237 peixes-boi registrados morreram naquele ano, sendo que 42% dessas fatalidades resultaram da síndrome do estresse pelo frio.[80]
Maré vermelha é um nome comum para a proliferação de algas, derivando sua cor distinta das moléculas de pigmentação nas algas. As flores produzem brevetoxinas, que são potencialmente fatais para a vida marinha. A maioria das mortes de peixes-boi na maré vermelha ocorre quando ingerem a maré vermelha junto com as ervas marinhas, sua principal fonte de alimento.[81]
Existem relativamente poucos dados sobre o peixe-boi-das-antilhas em comparação com seu homólogo da Flórida. Estudos filogenéticos revelaram baixa diversidade genética entre suas populações, provavelmente devido às limitações na dispersão.[82][83] A reprodução em cativeiro, bem como a reabilitação de filhotes descobertos sem suas mães por perto, podem complementar as estratégias de conservação local, mas as populações estão, no entanto, em risco de depressão por endogamia e extinção local.[84][85]
Considerando que as tendências populacionais do peixe-boi-da-flórida são relativamente bem monitoradas, os dados populacionais para o peixe-boi-das-antilhas são esparsos devido à sua distribuição irregular, bem como à turbidez relativa e baixos níveis de luz em seu habitat que podem mitigar a eficácia da antena ou sonar com base em pesquisas, geralmente resultando em medições imprecisas ou errôneas.[86][87] Um estudo de 2016 sobre a população de peixes-boi-das-antilhas no Brasil encontrou uma faixa potencial para o tamanho da população atual entre 485 e 2 221 indivíduos.[88] O Serviço de Pesca e Vida Selvagem dos Estados Unidos estimou em 2017 que até 6 782 indivíduos da subespécie das Antilhas podem existir, mas esses resultados dependem em grande parte de anedotas pessoais e podem superestimar o número real da população.[19] Um estudo de 2012 da população das Antilhas documentou importantes causas de mortalidade relacionadas ao homem e projetou que se a proporção de mortes por peixes-boi por ano aumentasse para 5% ou mais, a população enfrentaria um declínio severo e eventual extinção.[64]
|coautor= (ajuda) O peixe-boi-marinho (Trichechus manatus), também conhecido como guarabá, guaraguá, manaí, manati, manatim, manatim-das-caraíbas, vaca-marinha, é o maior gênero da ordem dos mamíferos aquáticos sirênios (que também inclui o dugongo e o extinto Hydrodamalis gigas) e pertence à família dos triquecídeos. É ainda dividido em duas subespécies, o peixe-boi-da-flórida (T. m. Latirostris) e o peixe-boi-das-antilhas (T. m. Manatus), com base em estudos genéticos e morfológicos. A subespécie da Flórida é encontrada principalmente ao longo da costa, mas seu alcance se estende até o oeste do Texas e ao norte até Massachussetes. A subespécie das Antilhas tem uma distribuição esparsa em todo o Caribe, indo ao norte até o México e ao sul até o Brasil. A taxa metabólica extremamente baixa e a falta de uma espessa camada de gordura corporal isolante os limita a locais com águas quentes, incluindo regiões tropicais.
Os peixes-boi são herbívoros, desenvolveram habilidades de comunicação vocal e são cobertos por vibrissas altamente sensíveis que são usadas para alimentação e navegação. Na época de reprodução, vários machos formam rebanhos de acasalamento em torno de uma única fêmea; em média, um filhote nasce de uma fêmea de peixe-boi a cada dois ou três anos. tem cerca de 2,7–3,5 metros (8,9–11,5 pés) de comprimento e pesa 200–600 quilos (440–1,320 libras), com as fêmeas sendo geralmente maiores que os machos. Estima-se que os peixes-boi vivam 50 anos ou mais na natureza, e um peixe-boi-da-flórida em cativeiro, Snooty, viveu por 69 anos (1948-2017). Como os outros sirênios, se adaptou totalmente à vida aquática, sem membros posteriores. Em vez de membros posteriores, têm uma pá parecida com uma espátula para propulsão na água. Evoluíram com corpos aerodinâmicos sem abas externas nas orelhas, diminuindo assim a resistência no ambiente aquático.
O peixe-boi-marinho foi listado como ameaçado de extinção pela Endangered Species Act dos Estados Unidos na década de 1970, quando havia apenas várias centenas restantes, e as décadas desde então testemunharam esforços significativos por organizações federais, estaduais, privadas e sem fins lucrativos para proteger essas espécies de ameaças naturais e induzidas pelo homem, particularmente colisões com embarcações. Em 30 de março de 2017, o Secretário do Interior dos Estados Unidos, Ryan Zinke, anunciou a reclassificação federal do peixe-boi de ameaçado para vulnerável, citando um aumento substancial na população total.
Lamantín karibský alebo lamantín širokonosý (lat. Trichechus manatus) je druh sirén, jeden z troch žijúcich predstaviteľov čeľade lamantínovité.
Lamantín karibský obýva oblasť od juhovýchodu USA až po severovýchod Južnej Ameriky a karibskú oblasť. Lamantíny žijú v plytkých vodách pri pobreží, ako aj v neďalekých riekach a sladkovodných lagúnach.
Lamantín karibský nemá nijaké iné sfarbenie tela ako sivé. Má veľmi valcovité telo, zakončené typickým zaobleným chvostom, ktorý pripomína trochu bobrí chvost.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Lamantín karibský
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Lamantín karibský
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Lamantín karibský alebo lamantín širokonosý (lat. Trichechus manatus) je druh sirén, jeden z troch žijúcich predstaviteľov čeľade lamantínovité.
Lamantin[2] (Trichechus manatus) är en art i familjen manater som förekommer vid Amerikas kustlinjer. Det huvudsakliga utbredningsområdet sträcker sig från Mexikanska golfen över Västindien till Venezuela och norra Brasilien.
Arten är liksom andra sirendjur väl anpassad till livet i vatten och saknar bakre extremiteter. Pälsen är bara sporadiskt fördelad över kroppen, troligen för att undvika alger på huden. Djuret blir ungefär 3 meter lång och 400 till 600 kilogram tung, honor är allmänt större än hannar.[3] Särskilt stora individer når en vikt av 1 500 kg och en längd på 4,6 m.[4] Kroppsfärgen är grå- eller brunaktig. Vid nosen förekommer några styva morrhår.[5] Resultat från en studie som utfördes 2002 indikerar att andra känsliga hår på artens nacke kan igenkänna vattentrycket. Lamantins molarer byts kontinuerlig ut under individens liv. De nya tänderna bildas längst bak i käken och de ersätter tänder som ligger längre fram.[5]
Lamantin förekommer främst i havet i Västindien nära kusten. Ibland simmar den upp i floder och kanaler, eller vistas i ett estuarium.[3] Till exempel hittades i Sydamerika en individ 800 km från kustlinjen. Å andra sidan påträffas ibland individer i det öppna havet 15 km från kusten. Dessa djur vandrar ofta längre sträckor och de hittades även vid Atlantens kustlinje i Virginia och Rhode Island, sedan fångades individerna och flyttades tillbaka till Mexikanska golfen.
Lamantinen är förvånansvärt rörlig i vattnet, den kan göra en saltomortal, rulla kring längsaxeln och simma med huvudet ner.
Individerna har inga revir och de saknar försvarsmekanismer mot fiender. Som potentiella naturliga fiender utpekas hajar och pirayor men det är inga attacker från dessa djur dokumenterade.[6]
Arten är en opportunistisk växtätare som livnär sig av 9 till 30 kg sjögräs (5 till 10 procent av kroppsvikten), blad av vattenväxter eller andra växtdelar per dag.[3]
Individer av lamantin lever främst ensam. Bara mellan moder och ungdjur finns nära relationer. Vuxna individer bildar ibland mindre grupper när de letar efter föda. I gruppen finns ingen social hierarki. Det enda kända informationsutbyte som observerades sker genom taktil kommunikation.[6]
När en hona blir könsmogen försöker flera hannar para sig med kon. Ibland samlas 20 hannar kring en hona. Dräktigheten varar i ungefär 12 månader (335 dagar) och sedan föds vanligen en enda unge. Honan diar ett till två år. Honor blir könsmogna efter fyra till fem år, hannar lite senare.[3] Livslängden går ibland upp till 50 år.[5]
Sedan slutet av 1500-talet jagades lamantinen av europeiska nybyggare för oljans och köttets skull. På grund av den omfångsrika jakten försvann arten under 1700-talet vid de Små Antillerna. Idag finns i hela utbredningsområdet skyddsåtgärder och jaktförbud för arten men beståndet minskar fortfarande. IUCN listar lamantin som sårbar (vulnerable).[1]
Djuret har inga naturliga fiender men hotas av habitatförlust genom människans inverkan. Många individer skadas eller dödas av propeller från fartyg. När lamantinen äter sväljer den ibland delar av fiske redskap som krok eller metallvikter. De flesta av dessa föremål är ofarlig för lamantinen men linor kan skada mag- tarmsystemet och orsaka individens död.
Lamantinen vistas med förkärlek i området kring kraftstationer där vattnet har en högre temperatur. Med tiden blir de beroende av dessa onaturliga värmekällor och vandrar under vintern inte till värmare regioner. United States Fish and Wildlife Service letar därför efter andra möjligheter för att värma upp vattnet om en kraftstation måste nedläggas.
Wikimedia Commons har media som rör Lamantin.
Lamantin (Trichechus manatus) är en art i familjen manater som förekommer vid Amerikas kustlinjer. Det huvudsakliga utbredningsområdet sträcker sig från Mexikanska golfen över Västindien till Venezuela och norra Brasilien.
Karayip manatisi (Trichechus manatus) Manatigiller familyasından bir Deniz ineği türü. Meksika kıyılarında, Karayipler'de, Brezilya ve Venezuela kıyılarında ve denize akan ırmaklarda yaşar.
Karayip manatileri yalnız yaşar ve bir günde kendi ağırlığının çeyreği kadar su bitkisi yer. Anne-çocuk bağı dışında hiçbir sosyal bağ meydana gelmez. Çiftleşme zamanında birçok erkek bir dişinin peşine düşer. Dişi ne kadar dirense de birçok erkek hayvan şiddet kullanımı ile onunla çiftleşmeyi başarır.
12 aylık bir gebelikten sonra tek bir yavru dünyaya gelir. 1 - 2 yıl anne sütü ile beslenir ve 3 -4 yıl sonra ergenleşir. Ömürleri 50 yıldan fazla sürebilir.
Karayip manatisi (Trichechus manatus) Manatigiller familyasından bir Deniz ineği türü. Meksika kıyılarında, Karayipler'de, Brezilya ve Venezuela kıyılarında ve denize akan ırmaklarda yaşar.
Karayip manatileri yalnız yaşar ve bir günde kendi ağırlığının çeyreği kadar su bitkisi yer. Anne-çocuk bağı dışında hiçbir sosyal bağ meydana gelmez. Çiftleşme zamanında birçok erkek bir dişinin peşine düşer. Dişi ne kadar dirense de birçok erkek hayvan şiddet kullanımı ile onunla çiftleşmeyi başarır.
12 aylık bir gebelikten sonra tek bir yavru dünyaya gelir. 1 - 2 yıl anne sütü ile beslenir ve 3 -4 yıl sonra ergenleşir. Ömürleri 50 yıldan fazla sürebilir.
Загальна довжина досягає 3—5 м, вага до 600 кг, проте частіше 3,5 м, ваги 400 кг. Передні кінцівки схожі на ласти морських котиків, задні кінцівки відсутні. Легені здатні подовжувати його тіло, що сприяє контролюванню положення в товщі води. Шерсть ріденька по всьому тілу, верхній шар шкіри постійно линяє. Забарвлення тіла блакитно-сіре.
Найчастіше зустрічається на літоралі, що багата на водну рослинність, мігрують там, де рослинність убога. Іноді запливає в річки. В іншому випадку на їх тілі не було б раковин вусоногих, яких вбиває прісна вода. Охоче затримується в річках, особливо в південноамериканських. Найбільш активний надвечір і рано вранці, вдень часто відпочиває на поверхні.
Добре виражена стадність. У холодну погоду молоді ламантини іноді збираються в групи по 15-20 особин. Тварини люблять дружно виставляти ніс до носа для дихання. Дихальний акт проводиться без шуму, паузи між дихання частіше варіюють від 1 до 2,5 хв., але зрідка досягають 10 і навіть 16 хвилин. Ніздрі відкриваються в момент видиху — вдиху лише на 2 сек.
Не відомий механізм подачі звуків.
Статева зрілість настає у 3-4 роки при довжині тіла 2,5 м. Парування відбувається на мілині. Вагітність їх у неволі триває 152 дні. народжується 1 дитинча завдовжки до 1 м й вагою майже 16 кг. Самиця сильно прив'язана до ламантиня і не залишає його, якщо навіть самій загрожує загибель. Годує його молоком 18 місяців. Дитинчата ростуть повільніше, ніж у китів: до кінця першого року життя в неволі вони досягають 112–132 см і лише до кінця третього року подвоюють довжину від народження. Після цього зростання різко сповільнюється.
Вороги американських ламантинів у тропічних річках — каймани, а в морі — тигрові акули. Однак при небезпеці флегматичні тварини виказують таку рухливість і силу, що нерідко самі можуть впоратися із ворогами.
Неволю в зоопарках і океанаріумах ламантини переносять добре, але погано розмножуються. Їжу беруть з рук вже з другого дня життя в басейні і живляться тут вдень, а не вночі, як це роблять на свободі. Велика особина, завдовжки 4,6 м, за добу з'їдає 30-50 кг овочів і фруктів. Ласощами для них служать помідори, салат, капуста, дині, яблука, банани, морква. Люблять, коли чухають їх шкіру щіткою. Без шкоди для себе вони можуть якийсь час залишатися поза водою, наприклад коли чистять їх приміщення.
Під час четвертої подорожі Х. Колумб, який вважав американських ламантинів русалками, наказав зловити одного з них і посадити до озера. Тварина тут стало ручною, слухняно підпливала на поклик людини і прожило 26 років.
Ламантинів полюють з човнів заради дуже смачного м'яса, ніжного жиру, що йде для виготовлення мазей, і шкіри. Щоб врятувати від винищення цих звірів, в США їх заборонено вбивати з 1893 року, а в Британській Гвіані — з 1962 року ламантини використовують як ненажерливих рослиноїдних тварин для очищення водойм, каналів, що швидко заростають. Досліди такого роду досить вдалі, але широко використовувати тварин для подібної мети поки не вдається, так як вони часто гинуть при вилові та перевезеннях.
Мешкає і атлантичних берегів Американського континенту — від Флориди (США) до Бразилії (до лагуни Мансанарас). Зустрічається біля у Карибському басейні, біля берегів Колумбії, Венесуели, Гвіани, Бразилії. Вважають, що в одній Гвіані їх живе кілька тисяч. У водах Мексики розмах міграцій сягає 100 км.
Lợn biển Tây Ấn Độ[4] (danh pháp hai phần: Trichechus manatus) là một loài động vật có vú trong họ Trichechidae, bộ Sirenia.
Lợn biển Tây Ấn là một loài riêng biệt với lợn biển Amazon (T. inunguis) và lợn biển Tây Phi (T. senegalensis). Dựa trên các nghiên cứu di truyền và hình thái học, Lợn biển Tây Ấn được chia thành hai phân loài, Lợn biển Florida (T. m. latirostris) và Lợn biển Caribbe (T. m manatus.).[5][6] Tuy nhiên, gần đây nghiên cứu di truyền (mtDNA) cho thấy rằng lợn biển Tây Ấn thực sự bao gồm ba nhóm, trong đó có nhiều hơn hoặc ít hơn về mặt phân bố địa lý như: (1) Florida và Quần đảo Antilles lớn,(2) Mexico, Trung Mỹ và miền bắc Nam Mỹ, và (3) đông bắc Nam Mỹ.[7][8]
Cả lợn biển Florida và lợn biển Antillean đang bị đe dọa và đã được quan tâm bảo tồn bởi liên bang, nhà nước, tư nhân và các tổ chức phi lợi nhuận nhằm bảo vệ các loài khỏi những hiểm họa tự nhiên và con người gây ra.[9]
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lợn biển Tây Ấn Độ (danh pháp hai phần: Trichechus manatus) là một loài động vật có vú trong họ Trichechidae, bộ Sirenia.
Lợn biển Tây Ấn là một loài riêng biệt với lợn biển Amazon (T. inunguis) và lợn biển Tây Phi (T. senegalensis). Dựa trên các nghiên cứu di truyền và hình thái học, Lợn biển Tây Ấn được chia thành hai phân loài, Lợn biển Florida (T. m. latirostris) và Lợn biển Caribbe (T. m manatus.). Tuy nhiên, gần đây nghiên cứu di truyền (mtDNA) cho thấy rằng lợn biển Tây Ấn thực sự bao gồm ba nhóm, trong đó có nhiều hơn hoặc ít hơn về mặt phân bố địa lý như: (1) Florida và Quần đảo Antilles lớn,(2) Mexico, Trung Mỹ và miền bắc Nam Mỹ, và (3) đông bắc Nam Mỹ.
Cả lợn biển Florida và lợn biển Antillean đang bị đe dọa và đã được quan tâm bảo tồn bởi liên bang, nhà nước, tư nhân và các tổ chức phi lợi nhuận nhằm bảo vệ các loài khỏi những hiểm họa tự nhiên và con người gây ra.
Американский ламантин[источник не указан 469 дней] (лат. Trichechus manatus) — крупное водное млекопитающее семейства ламантиновых, обитающее вдоль Атлантического побережья Северной, Центральной и Южной Америки.
Средняя длина взрослого американского ламантина составляет приблизительно 3 м, хотя некоторые особи могут достигать 4,5 м в длину, включая хвост. Вес этих животных варьирует в среднем в пределах 200—600 кг, самые крупные экземпляры редко достигают полутора тонн. Самки обычно длиннее и тяжелее самцов. Только что родившиеся детёныши в длину составляют 1,2—1,4 м и весят примерно 30 кг. Взрослые особи имеют голубовато-серую окраску тела, детёныши в первый месяц своей жизни окрашены темнее.
Передние конечности американских ламантинов, похожие на ласты морских котиков, приспособлены к жизни исключительно в воде, задние конечности отсутствуют. Лёгкие животного распространены вдоль тела, что помогает контролировать положение тела в толще воды. Шерсть редкая по всему телу, верхний слой кожи постоянно линяет — полагают, что это уменьшает способность водорослей накапливаться на теле.[1]
Обитает на мелководье Атлантического побережья Северной, Центральной и Южной Америки. Север ареала ограничен юго-восточными штатами США, где американский ламантин в зимнее время обитает в районе Флориды, а летом мигрирует на север до Виргинии и Луизианы. К югу от США американского ламантина можно обнаружить возле островов Карибского моря, вдоль побережья Центральной и Южной Америки вплоть до северо-восточной части Бразилии — бухты Мансанарас. Водится на океаническом мелководье, встречается в неглубоких реках и каналах. В случае изобилия пищи ведёт оседлый образ жизни, при недостатке растительности кочует в её поисках.[1][2]
Американский ламантин легко приспосабливается как к солёной, так и к пресной воде, и спокойно перемещается из морских бухт в устья рек и каналы и обратно. Поскольку у них очень низкая скорость обмена веществ, и отсутствует толстый слой жира, их распространение ограничено водами тропических и субтропических широт. Ламантин может спокойно жить как в чистой, так и в загрязнённой воде. Из-за их больших размеров им требуется как минимум 1—2 м глубины, но они спокойно перемещаются на глубине 3—5 м, а ниже 6 м стараются не погружаться. Если глубина достаточно большая, а скорость течения не превышает 5 км/час, ламантины способны далеко заплывать вверх по течению реки — например, на реке Сент-Джон ламантины встречаются в 200 км от океана.
Американские ламантины обитают на территориях, где у них отсутствуют естественные враги, и поэтому у них не выработалось сложных механизмов поведения в случае опасности. К тому же в широтах их обитания сезонные температуры изменяются незначительно, а растительность имеет большое разнообразие. Не имея надобности в групповой охоте или групповой защите, американские ламантины ведут в основном уединённый образ жизни, иногда собираясь свободными группами. Они не имеют свою территорию и не придерживаются какой-либо социальной иерархии. Большинство групп собирается на временной основе, без деления по половому признаку; единственными исключениями из этого правила являются стаи молодых самцов, не достигших половой зрелости, и период течки у самки, когда несколько самцов ухаживают за ней.
Свой хвост ламантины используют для поступательного движения в воде, но также способны кувыркаться в воде, переворачиваться и плавать на спине. Они активны как днём, так и ночью, отдыхая лишь несколько часов у поверхности или на дне. Отдыхая на глубине, они поднимаются на поверхность раз в несколько минут, чтобы подышать воздухом. Для коммуникации между собой ламантины используют несколько приёмов. Самцы поскрёбывают себя, тем самым выделяя фермент, который призван дать знать находящейся неподалёку самке о его половой зрелости. Ламантины прекрасно слышат, и используют свою скрипящую трель для общения между матерью и детёнышем. Для ориентации в пространстве ламантины используют зрение.[1][2]
Хотя животные этого вида ведут в основном одиночный образ жизни, во время брачного сезона они сбиваются в группы, состоящие из самки, преследуемой до 20 самцами. Среди самцов устанавливается иерархия подчинения за право обладать самкой, а самка старается избегать самцов.
Половая зрелость у самцов наступает в возрасте 9—10 лет, хотя они способны зачать уже к двум годам. Самки достигают половой зрелости к 4—5 годам своей жизни, однако большинство из них начинает приносить телят только через 7—9 лет. Беременность длится 12—14 месяцев, новорожденный детёныш зависит от матери в течение примерно двух лет. Как правило, за один раз появляется только один детёныш, хотя иногда появляются сообщения о двух. Период между беременностями длится 3-5 лет, но в случае гибели малыша может быть уменьшен. Первые 18 месяцев самка кормит малыша своим молоком, хотя у того с самого рождения имеются большие и малые коренные зубы, и уже примерно через 3 недели после рождения ламантины способны питаться растительной пищей.
Связь мать-детёныш является единственным стабильным и долговременным союзом у американских ламантинов. Предполагается, что эта связь остаётся на долгие годы, когда детёныш уже вырастает, и ему не требуется непосредственная помощь матери.[1][2]
Морда у американских ламантинов наклонена ещё ниже, чем у других родственных им видов. Возможно, это связано с их питанием. В основном они питаются травяной растительностью, растущей на дне. Одной из характерных особенностей данного вида является наличие гибкой раздвоенной верхней губы, которой они захватывают пищу и посылают её в рот. Ламантины довольно неразборчивы в растительной пище, и поедают листья почти всех растений, которые способны захватить верхней губой. Губой они также способны выкапывать корни растений. Некоторые ламантины питаются беспозвоночными животными и рыбой — как в дикой природе, так и в неволе.[1][2]
Вид издалека
Вид сбоку
Вид спереди
Художественное изображение американского ламантина
Американский ламантин[источник не указан 469 дней] (лат. Trichechus manatus) — крупное водное млекопитающее семейства ламантиновых, обитающее вдоль Атлантического побережья Северной, Центральной и Южной Америки.
西印度海牛（學名：Trichechus manatus），又称美洲海牛、北美海牛，是一种特殊的海洋哺乳動物，因為牠們可以自由往來於淡水與海水之間。牠們對棲息地的選擇傾向於水草茂盛的河流，或是平靜、水草多而近河口的海域。平常不容易看到這類行動緩慢的動物，因為牠們呼吸時通常只將吻部尖端露出水面。牠們的天敵很少，但在某些地區仍不斷遭到非法獵捕，其他如低溫、被水門夾傷與紅潮等也都會造成其受傷或死亡。科學家辨認出兩個亞種，分別是位於美國東南部海岸的佛羅里達海牛（Trichechus manatus latirostris），與位於大安地列斯群島（Greater Antilles）、墨西哥灣（Gulf of Mexico）與中、南美洲大西洋沿岸的安地列斯海牛（Trichechus manatus manatus）。
其他俗名：
出生時身長體重：80-160cm、30kg
最大身長體重紀錄：雄-3.7m、1,400kg；雌-4.1m、1,400kg
壽命：約60~70年
與其他海牛相同，西印度海牛有流線形的身軀，背脊寬闊而無背鰭。长3-4米；頭小；前肢呈鰭状，具有残留的指甲状构造，后肢退化，尾部圆形。
渾身呈灰色，但有些個體外觀呈褐、紅、或白色，原因可能是藻類或藤壺附著於皮膚表面。灰黑色皮肤厚而緊實，表面粗糙，有很深的皱纹，成体无毛，仅头部保留稀疏硬毛和触毛。雌性體型通常較雄性略大。海牛僅具臼齒，會從上、下顎基部水平地往前移動更換。
佛羅里達海牛終年棲息於北美洲東南部海岸、河口與美國佛羅里達州的主要河流。在溫暖的月份裡，牠們的分布往北可達羅德島（Rhode Island）；冬季來臨時，牠們集中於佛羅里達一帶，尋找溫暖水域或可避開寒冷海流的地方。安地列斯海牛分布於大安地列斯群島（包括古巴、牙買加、波多黎各等地區）和千里達，以及中南美洲大西洋沿岸與大河，最南到巴西的阿拉苟阿斯（Alagoas），但在亞馬遜河河口未有發現記錄。西印度海牛偏好平靜、水草茂盛與近淡水的水域，岸邊棲地包括海灣、潟湖與河口，有時會上溯河道數百英哩遠。安地列斯海牛會進入其分布範圍內的淡水湧泉，推測是為了補充飲水。在高生產力但植物很少的海岸，海牛極少出現。牠們能橫越遠洋的深水通道，佛羅里達海牛曾在德賴托圖加群島（Dry Tortugas）與佛羅里達、巴哈馬之間的離岸水域有目擊記錄，安地列斯海牛曾在離貝里斯約三十公里遠的特尼佛島群（Turneffe Islands）出現。
西印度海牛可能會形成短暫的群體，通常在繁殖季或分享食物、淡水或溫暖水域時。基本的社群單位一般是海牛母子，彼此間會以高音的軋軋聲或尖銳聲連繫。如果遇到危險，母海牛會立刻用身體保護幼獸。極少數情況母海牛會設法推開入侵者，如潛水員等，但基本上海牛母子會一起逃走並以聲音前後呼應。西印度海牛每天花費約6至8小時在覓食上，似乎沒有明顯偏向日行性或夜行性，溫暖的日子裡每天睡2至4小時，天冷時則可達8小時。牠們被證實有社交行為，會成群呼吸、休息與旅行。由貝里斯的研究資料顯示，雌性通常不會到處移動，而部分雄性可游動達100公里以上的距離。在佛羅里達的研究結果類似，當地的雄海牛每天可移動30公里，冬夏2季間的移動距離達500公里以上。在水裡七分鐘要上來呼吸，忘記呼吸很容易嗆到。
一隻發情的雌西印度海牛往往會吸引一群雄性靠近，雄海牛群會守在雌性身旁達數個星期之久，但其組成與數量會不斷變動。研究者曾觀察到有22隻雄性組成的群體，彼此間會激烈推擠以取得靠近雌性的位置。個體間會以展示生殖器、以前肢抱住對方與翻滾等方式顯示自己的威勢。懷孕期約12至14個月，通常1胎產1仔，雙胞胎相當少見。幼獸出生後不久即會游泳，但牠們會緊跟在母親身邊直到斷奶，通常會游在母親前肢後方。幼獸約18個月大時斷奶。佛羅里達海牛終年皆可生產，但大多數幼獸在春、夏誕生（3至8月），原因可能是雌性的能量消耗可因充足植物充應而減少。兩胎的間隔約2年半。
西印度海牛以多種水生植物與半水生植物為食，有時會移動至淺灘上攝食。牠們可抓握的嘴脣長有輔助用的粗毛，適合抓取植物放入口中。牠們也會用前肢來輔助攝食。在牙買加，曾有海牛捕食漁網中漁獲的記錄，另外牠們偶爾會將海草上棲息的無脊椎動物一併吃掉，這可能提供了重要的蛋白質來源。
西印度海牛在其全部的棲息地皆受法律保護。佛羅里達州自19世紀即開始保育，近代條文包含1972年的美國海洋哺乳類保護行動（the U.S. Marine Mammal Protction Act），以及1978年的佛羅里達海牛聖域行動（Florida Manatee Sanctuary Act）。但非法盜獵仍持續存在，其肉、脂肪與骨骼在多種民俗療法上被使用，牠們的肋骨由於在質地上與象牙相似，被非法雕刻當作珠寶販賣。西印度海牛也受到日漸增加的海岸開發威脅，另外還包括了汽艇碰撞、遭漁網或其他漁具纏繞、以及水門夾傷等意外。根據1999年的統計數據，268頭在佛羅里達復育的海牛中，有82頭（約30%）因為船隻碰撞而導致死亡，類似原因造成的死亡率不斷在提昇。在貝里斯，船隻已是造成海牛死傷的新興主因。其他自然威脅包括紅潮、疾病與寒冷。
由於水質混濁與植物的遮蔽，其數量相當難以估計。2001年由高空攝影測量的結果，在大西洋沿岸與海灣至少有3,200頭佛羅里達海牛，在貝里斯至少有340頭安地列斯海牛，當地也是該亞種最密集的地區。由於繁殖率低，海牛族群相當脆弱，由最近對佛羅里達海牛的研究顯示，在某些地區的死亡率已接近出生率。佛羅里達海牛在近30年來雖然有增加的趨勢，但由於人類活動造成的威脅也逐漸增加，其恢復情形能否持續仍是未知數。
1. Pieter A. Folken, Randall R. Reeves, etc. / illustrated by Pieter A. Folkens, 《Guide to MARINE MAMMALS of the World》,Alfred A. Knopf, 2002: p482-485. ISBN 0-375-41141-0
2. Ronald M. Nowak, 《Walker's MARINE MAMMALS of the World》, The Johns University Press, 2003: p 217-220. ISBN 0-8018-7343-6
3. John E. Reynold III and James A. Powell, 《Manatees(Trichechus manatus, T. senegalensis, and T. inunguis)》, edit by William F. Perrin, Bernd Würsig, etc. 《Encyclopedia of marine mammals》, Academic Press, 2002: p709-720. ISBN 0-12-551340-2
4. David K. Caldwell and Melda C. Caldwell, 《Manatees - Trichechus manatus Linnaeus, 1758; Trichechus senegalensis Link, 1795 and Trichechus inunguis(Natterer, 1883)》, edited by Sam H. Ridgway and Sir Richard Harrison, F.R.S. 《Handbook of Marine Mammals, Volume 3: The Sirenians and Baleen Whales》, Academic Press, 1989: P33-66. ISBN 0-12-588504-0
西印度海牛（學名：Trichechus manatus），又称美洲海牛、北美海牛，是一种特殊的海洋哺乳動物，因為牠們可以自由往來於淡水與海水之間。牠們對棲息地的選擇傾向於水草茂盛的河流，或是平靜、水草多而近河口的海域。平常不容易看到這類行動緩慢的動物，因為牠們呼吸時通常只將吻部尖端露出水面。牠們的天敵很少，但在某些地區仍不斷遭到非法獵捕，其他如低溫、被水門夾傷與紅潮等也都會造成其受傷或死亡。科學家辨認出兩個亞種，分別是位於美國東南部海岸的佛羅里達海牛（Trichechus manatus latirostris），與位於大安地列斯群島（Greater Antilles）、墨西哥灣（Gulf of Mexico）與中、南美洲大西洋沿岸的安地列斯海牛（Trichechus manatus manatus）。
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 海牛目 Sirenia 科 : マナティー科 Trichechidae 属 : マナティー属 Trichechus 種 : アメリカマナティー T. manatus 学名 Trichechus manatus Linnaeus, 1758 和名 アメリカマナティー 英名 Caribbean manatee
アメリカマナティー（Trichechus manatus）は、哺乳綱海牛目マナティー科マナティー属に分類される哺乳類。
最大体長390センチメートル[2]。最大体重1,500キログラム[2]。体色は灰褐色[1][2]。
前肢には3-4本の爪がある[2]。
出産直後の幼獣は全長約120センチメートル[2]。
頭骨の形態から2亜種に分ける説もあるが、外部形態では差異が無い[2]。亜種の有効性を疑う説もある[1]。
河川の下流域、河口、沿岸などに生息する[2]。淡水域と海水域を回遊し、少なくとも淡水域では永住できる[2]。親子以外で群れを形成しないが、繁殖期にオスがメスの周囲に、冬季に温かい場所に集まる事もある[1][2]。少なくとも亜種フロリダマナティーは冬季になると越冬のため南方へ回遊する[1]。
食性は植物食で、海草（アマモなど）や水生植物（ホテイアオイなど）を食べるが、水辺にある陸生植物や海藻を食べる事もある[2]。
繁殖形態は胎生。繁殖期になるとオスは行動範囲が広くなり、1頭のメスに対して5-17頭のオスが集まり互いに争いながら交尾を迫る[1]。妊娠期間は12-13か月[2]。1回に1頭の幼獣を産む[2]。生後6-10年で性成熟する[2]。寿命は約50年以上と考えられている[2]。
少なくとも亜種フロリダマナティーは冬季に水温の高い場所を求めて発電所の排水に群がることもある[1][2]。
生息地では食用とされる事もある。先住民に食用とされていたが、17世紀以降は入植者や航海者の間でも食用とされた[2]。
食用の乱獲、漁業による混獲、モーターボートによる交通事故などにより生息数は減少している[1][2]。法的に保護の対象とされ捕獲や流通の禁止などの対策が進められているが、密猟される事もある[2]。フロリダ州では1892年に州法で保護の対象とされ、調査や管理、分布や移動情報をCD-ROMにて配布するなどの啓蒙活動、1979年に州法でボートの速度を規制する地域を指定するなどの保護対策が進められている[2]。フロリダ州での1970年代初期 における生息数は1,000頭、1996年における生息数は3,000頭と推定されている[2]。
前肢
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 アメリカマナティー（Trichechus manatus）は、哺乳綱海牛目マナティー科マナティー属に分類される哺乳類。
서인도제도매너티(학명: Trichechus manatus)는 바다소목에 속하는 매너티의 일종이다. 몸길이가 최대 4.5m 정도로, 현존하는 바다소목 중에서 가장 큰 수생 포유류이다. 아종으로 플로리다매너티(T. m. latirostris)와 카리브해매너티(T. m. manatus) 2종이 존재한다.[6][7] 플로리다매너티는 미국 플로리다주 연안에서 주로 분포하지만 남쪽으로는 텍사스주, 북쪽으로는 매사추세츠주까지 발견되기도 한다.[8] 카리브해매너티는 카리브해 전반에 서식하며, 북으로는 멕시코, 남으로는 브라질까지 분포한다.[9][10]
몸길이는 2.7~3.5m, 몸무게는 200~600kg, 최대 1.6t이 나가는 대형종으로, 평균적으로 암컷이 수컷보다 더 몸집이 크다.[11] 체지방층이 두껍고 피부는 회색을 띠며, 노처럼 생긴 앞다리에는 3~4개의 발톱뼈가 있다. 주둥이에는 뻣뻣한 털이 많이 나 있다. 기민하지 않지만 예민하고 겁이 많아 바다생활을 하게 된 것으로 추정된다. 산호초가 있는 수온 섭씨 20 °C 이상의 온난한 연안에 서식하며 바닷말을 주식으로 하며, 다른 매너티들의 배설물을 재섭취하는 것도 알려져 있다. 3~5살에 성체가 되며, 2년마다 1마리씩 새끼를 낳는다. 아메리카의 서인도 제도와 카리브해 수역에 분포한다. 매년 다수가 포획되고 있어 개체 수의 하락을 면치 못하고 있다.
여타 해우목에 속한 종처럼 서인도제도매너티는 수중 생활에 완벽히 적응한 모습을 보이며, 뒷다리가 없다. 피부에는 잔털이 나 있지만 드물고 이따금 해초가 자란다. 평균 몸길이는 2.7~3.5m, 몸무게는 200~600kg이다. 앤틸리스매너티가 플로리다매너티보다 더 작은 것으로 측정되며,[12] 최대 표본으로 1655kg의 몸무게와 4.6m의 몸길이를 기록한 바가 있다.[13][14] 가죽은 회색과 밤색이며, 지느러미에는 3~4개의 발톱이 나 있다.
서인도 제도·카리브 해의 연안에서 목격할 수 있지만, 염도 변화에 강해 강 하구에서도 출몰한다. 대사율이 몹시 낮고 보온지방층이 발달하지 않았기 때문에 오로지 열대·아열대 기후의 바다에서만 서식할 수 있으며, 보통은 플로리다 남부처럼 중앙아메리카 동부 근해에 주로 자리잡지만 매사추세츠주의 데니스 시, 텍사스주까지도 발견 사례가 있었다.[15]
서인도제도매너티의 아종인 플로리다매너티는 현존하는 해우목의 종 중에서 최대종으로, 해우목의 서식지 중에서 가장 북쪽인 멕시코 만의 해안과 미국 동부 대서양 해안에 서식한다. 수명은 야생에서 약 28년으로, 60년을 생존한 "스누티"라는 이름의 개체가 있다.[16] 다른 아종인 앤틸리스매너티는 중남미에 주로 분포한다.
서인도제도매너티는 외견과는 달리 그리 느린 동물은 아니며 공중제비를 돌거나 누운 채로 헤엄칠 수도 있다. 범고래·백상아리 등의 천적이 대개 매너티 서식지에서 멀리 떨어진 곳에서 주로 분포하여 좀처럼 만날 일이 없기 때문에 천적을 피하는 요령이 발달하지 않았으며, 텃세를 부리는 습성이 없다.
근연종인 코끼리처럼 페로몬 등의 의사소통 방식이 있을지도 모른다는 가능성이 제기된 바 있으며, 또 몇몇 과학자들이 관찰한 결과 수컷 매너티들이 발정기에 들어선 암컷 무리를 만나면서 생기는 지속적인 번식군이 보고되었다. 이것으로 볼 때 수컷은 암컷의 에스트로겐이나 여타 화학 물질을 감지할 수 있을 가능성이 높다.[17][18]
서인도제도매너티는 약 60종의 식물, 특히 해조류를 즐겨 먹지만, 동시에 소형 어종과 갯민숭달팽이와 같은 연체동물도 섭취한다. 활동량과 체격에 따라 다른 양을 섭취한다고 알려져 있으며[19] 질긴 바닷말 등을 먹기 위해 어금니가 매우 발달해 있다. 어금니는 닳아 없어지거나 빠지는 일이 흔한데, 이가 나가면 곧 다시 자라며 평생 동안 자라난다.
서인도제도매너티는 내염성은 뛰어나지만 냉해에 저항하는 능력은 없어 추위에 몹시 약하다. 수온이 20 °C 이하로 내려갈 시 소화 기관이 작동을 멈춰 살 수 없게 된다. 또한 보트와 선박에 의한 충돌 사고도 빈번하며, 특히 프로펠러 날에 갈리는 사고가 많다. 보트를 피할 정도로 날쌔지는 않기 때문에 더욱 취약하다.
매너티의 비모, 즉 콧털은 감각 신경의 말단으로 직결되어 있다.[20] 대개 다른 포유류들의 비모는 고양이처럼 입가에 분포하지만 서인도제도매너티를 포함한 해우류는 전신에 비모와 같은 구조의 강모가 분포한다. 얼굴 부분에 나 있는 콧털은 몸의 잔털보다 30배 더 두껍고, 이 비모가 먹이가 어디 있는지를 찾아내는 역할을 수행하며, 굉장히 예민해 질감을 구분해낼 수 있을 정도이다. 또한 이 털은 탁한 물 속에서도 제대로 헤엄칠 수 있게 해 준다.
암컷은 대부분의 시간을 홀로 지내지만 발정기가 다가오면 무리를 짓기 시작한다. 생후 4년부터 번식이 가능하며 7-9년만 되어도 어려움 없이 출산이 가능하다. 한편 수컷의 경우도 역시 성적으로 성숙해지는 것은 생후 3-4년이 지나서이다.[21] 임신 기간은 12-14개월이며 대개는 한 배에 한 마리씩만 새끼를 배지만 가끔 쌍둥이를 낳는 것이 목격되기도 한다.[22] 갓 태어난 매너티는 몸무게가 27-32kg에 몸길이는 1.2-1.4m 정도 된다.
최근 진행된 유전학 연구에 따르면 서인도제도매너티는 서식지에 따라 플로리다와 대앤틸리스 제도 구역·멕시코와 중앙아메리카, 일부 남아메리카 북부 해안 지역·남아메리카의 북동쪽 해안으로 크게 3갈래로 나뉜다.[25][26]
서인도제도매너티(학명: Trichechus manatus)는 바다소목에 속하는 매너티의 일종이다. 몸길이가 최대 4.5m 정도로, 현존하는 바다소목 중에서 가장 큰 수생 포유류이다. 아종으로 플로리다매너티(T. m. latirostris)와 카리브해매너티(T. m. manatus) 2종이 존재한다. 플로리다매너티는 미국 플로리다주 연안에서 주로 분포하지만 남쪽으로는 텍사스주, 북쪽으로는 매사추세츠주까지 발견되기도 한다. 카리브해매너티는 카리브해 전반에 서식하며, 북으로는 멕시코, 남으로는 브라질까지 분포한다.
몸길이는 2.7~3.5m, 몸무게는 200~600kg, 최대 1.6t이 나가는 대형종으로, 평균적으로 암컷이 수컷보다 더 몸집이 크다. 체지방층이 두껍고 피부는 회색을 띠며, 노처럼 생긴 앞다리에는 3~4개의 발톱뼈가 있다. 주둥이에는 뻣뻣한 털이 많이 나 있다. 기민하지 않지만 예민하고 겁이 많아 바다생활을 하게 된 것으로 추정된다. 산호초가 있는 수온 섭씨 20 °C 이상의 온난한 연안에 서식하며 바닷말을 주식으로 하며, 다른 매너티들의 배설물을 재섭취하는 것도 알려져 있다. 3~5살에 성체가 되며, 2년마다 1마리씩 새끼를 낳는다. 아메리카의 서인도 제도와 카리브해 수역에 분포한다. 매년 다수가 포획되고 있어 개체 수의 하락을 면치 못하고 있다.
