dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

добавил AnAge articles
Maximum longevity: 46 years (captivity) Observations: It has been estimated that these animals live up to 46 years (Don Wilson and Sue Ruff 1999). One wild born specimen was about 36-37 years old when it died in captivity (Richard Weigl 2005).
лиценца
cc-by-3.0
авторски права
Joao Pedro de Magalhaes
уредник
de Magalhaes, J. P.
соработничко мреж. место
AnAge articles

Behavior ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Perception Channels: tactile ; chemical

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Kiehl, K. 2001. "Lagenorhynchus obliquidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Lagenorhynchus_obliquidens.html
автор
Katie Kiehl, Michigan State University
уредник
Cynthia Sims Parr, University of Michigan-Ann Arbor
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Conservation Status ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Pacific white-sided dolphins are not considered to be endangered. A recent estimate of the population of these mammals in the central North Pacific ranged between a minimum of about 500,000, to a maximum of 930,000. Therefore there is not any immediate danger for the extiction of these animals. They are hunted by Japanese coastal fishermen in the East China and Japan seas and taken accidentally in the North Pacific purse-seine fishery.

US Federal List: no special status

CITES: no special status

IUCN Red List of Threatened Species: least concern

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Kiehl, K. 2001. "Lagenorhynchus obliquidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Lagenorhynchus_obliquidens.html
автор
Katie Kiehl, Michigan State University
уредник
Cynthia Sims Parr, University of Michigan-Ann Arbor
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Trophic Strategy ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Pacific white-sided dolphins eat fish that live in large schools, such as anchovies, herring, smelt, capelin, and mackerel. They feed in groups of 10-20 dolphins, each adult eating about 9 kilograms (20 lbs ) of food each day.

Animal Foods: fish

Primary Diet: carnivore (Piscivore )

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Kiehl, K. 2001. "Lagenorhynchus obliquidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Lagenorhynchus_obliquidens.html
автор
Katie Kiehl, Michigan State University
уредник
Cynthia Sims Parr, University of Michigan-Ann Arbor
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Distribution ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Pacific white-sided dolphins have a primarily temperate distribution, remaining north of the tropics and south of the colder waters caused by arctic currents. Their range is from the Aleutian Islands through the Gulf of Alaska to the tip of Baja California in the eastern Pacific; and from Japan to the Kuril Islnads in the western Pacific.

Biogeographic Regions: pacific ocean (Native )

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Kiehl, K. 2001. "Lagenorhynchus obliquidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Lagenorhynchus_obliquidens.html
автор
Katie Kiehl, Michigan State University
уредник
Cynthia Sims Parr, University of Michigan-Ann Arbor
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Habitat ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

They are usually seen in deep waters up to 160 km (100 miles ) offshore. There seem to be local migrations inshore in the winter months.

Aquatic Biomes: coastal

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Kiehl, K. 2001. "Lagenorhynchus obliquidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Lagenorhynchus_obliquidens.html
автор
Katie Kiehl, Michigan State University
уредник
Cynthia Sims Parr, University of Michigan-Ann Arbor
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Life Expectancy ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Average lifespan
Status: captivity:
20.0 years.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Kiehl, K. 2001. "Lagenorhynchus obliquidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Lagenorhynchus_obliquidens.html
автор
Katie Kiehl, Michigan State University
уредник
Cynthia Sims Parr, University of Michigan-Ann Arbor
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Morphology ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Pacific white-sided dolphins have torpedo-shaped bodies which help them move quickly through water. Body length of Pacific white-sided dolphins ranges from 150 to 310 cm. Their coloration is one of their most distinguishing features, they are black or dark gray on the dorsal surface with a white underside, and have bicolored fins and flippers. This coloration is believed to act as a form of camouflage in their aquatic environment.

Range mass: 82 to 124 kg.

Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Kiehl, K. 2001. "Lagenorhynchus obliquidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Lagenorhynchus_obliquidens.html
автор
Katie Kiehl, Michigan State University
уредник
Cynthia Sims Parr, University of Michigan-Ann Arbor
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Reproduction ( англиски )

добавил Animal Diversity Web

Pods are made up of one dominant male and a number of other males and females. The dominant male mates with reproductively available females.

Mating System: polygynous

Female Pacific white-sided dolphins reach sexual maturity around 5-6 years of age, males are sexually mature at 8-10 years. Generally breeding occurs in the summer or fall, and gestation lasts approximately 11-12 months. Females give brith to a single calf, which is almost 3 feet long and can weigh up to 14 pounds.

Breeding season: Generally breeding occurs in the summer or fall.

Average number of offspring: 1.

Range gestation period: 11 to 12 months.

Range age at sexual or reproductive maturity (female): 5 to 6 years.

Range age at sexual or reproductive maturity (male): 8 to 10 years.

Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous

Average birth mass: 14000 g.

Average number of offspring: 1.

лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
авторски права
The Regents of the University of Michigan and its licensors
библиографски навод
Kiehl, K. 2001. "Lagenorhynchus obliquidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Lagenorhynchus_obliquidens.html
автор
Katie Kiehl, Michigan State University
уредник
Cynthia Sims Parr, University of Michigan-Ann Arbor
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Animal Diversity Web

Amenazas ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Factores de riesgo

De acuerdo a Van Waerebeek y Wursig (2002) a pesar de que en sí no se captura a la especie con fines comerciales, los pescadores japoneses han arponeado por décadas grandes números. Sin embargo no se tienen estadísticas precisas sobre las capturas. Por otro lado por lo menos decenas de delfines de costados blancos son capturados incidentalmente cada año por las pesquerías costeras de Norte América occidental. Las pesquerías pelágicas que usan redes a la deriva en el Pacífico norte probablemente han causado mortalidades significantes.

Comercio ilícito

Se ignora cuál es el volumen del comercio ilegal.

Comercio internacional licito

Ver archivo sobre Movimientos Transfronterizos de Cetáceos ubicado en Información Externa para la especie.

Utilización nacional

El artículo 60 Bis de la Ley General de Vida Silvestre establece que "Ningún ejemplar de mamífero marino, cualquiera que sea la especie podrá ser sujeto de aprovechamiento extractivo, ya sea de subsistencia o comercial, con excepción de la captura que tenga por objeto la investigación científica y la educación superior de instituciones acreditadas. El promoverte de una autorización para la captura de mamíferos marinos a los que se refiere este artículo, deberá entregar a la autoridad correspondiente un protocolo completo que sustente su solicitud. El resto del trámite quedará sujeto a las disposiciones de la presente Ley y demás ordenamientos aplicables" (Anónimo, 2000 reformada el 26 de enero de 2006).
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Biología ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

La presencia del delfín de costados blancos en el Golfo de California ha sido reportada por Findley et al. (1988) y por Aurioles et al. (1988). Además, Aurioles et al. (1988) reportaron el rango de distribución y estacionalidad del delfín de costados blancos en esta zona. Para la Bahía de La Paz los reportes corresponden a los realizados por Aurioles et al. (1984) y Alba ( 1997). Aurioles et al. (1988) reportaron el rango de distribución y estacionalidad del delfín de costados blancos en el Golfo de California (Urbán et al., 1997).

Por otro lado, en la costa occidental de la Península de Baja California se encuentra el reporte de Urbán y Aguayo (1985) y Mangels y Gerrodette (1994).

Historia de vida

El delfín de costados blancos, como mamífero, es una especie vivípara y homeoterma, quien a pesar de ser residente en algunas áreas, aparentemente se mueve estacionalmente hacia el norte y hacia el sur, o en algunos casos hacia la costa o lejos de ésta, según los cambios en la temperatura del agua. Básicamente la especie es de regiones templadas, encontrándose al norte de los tropicales y al sur de las aguas frías, influenciadas por las corrientes árticas. En algunos lugares estos organismos se aproximan cerca de la costa, particularmente sobre las puntas costeras de cañones submarinos profundos, sin embargo pueden encontrarse en cualquier lugar en o dentro de los bordes de la plataforma continental (Leatherwood et al., 1988).

Se pueden observar grupos pequeños en Monterey, California, al sur en Banco Gordo, fuera de Baja California, en cualquier época del año. Los stocks presentes todo el año alrededor de la Isla Cedros, Natividad y en las Islas del Canal en California, se incrementan por un flujo de animales entre Octubre y Febrero. Aparentemente estos animales se regresan al sur y hacia aguas costeras al enfriarse la temperatura del agua. A finales de Mayo, una marcada disminución en su abundancia ocurre fuera del sur de California, probablemente debido a que estos animales se dispersan al oeste y al norte para pasar el verano. Este patrón no es evidente en aquellos años en los que persisten temperaturas cálidas al norte del Monterey.

Aurioles et al. (1988) reportaron que el número total de los avistamientos que registraron en el Golfo de California fue de 731 individuos, ocurriendo el 72.7% en primavera, y el resto a finales de invierno y principios de verano. Estos autores mencionan que el mayor número de avistajes y de individuos coincide con el periodo de temperaturas bajas (entre diciembre y mayo con un rango de temperatura promedio superficial del mar de 21 a 24oC entre 1980 y 1987. El delfín de costados blancos se retira de la zona después del incremento en la temperatura, en julio. Por otro lado, Aurioles et al. (1989) mencionan que la presencia estacional en el Mar de Cortés ocurre básicamente en la temporada invernal cuando la temperatura del agua es baja, llegando la especie hasta el norte de Isla Coronados, con la posibilidad de que su distribución dentro del golfo sea más extensa pero no frente a la costa continental. La mayor incidencia del delfín de costados blancos en la Bahía de La Paz es a finales del invierno, la primavera y el inicio del verano.
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Biología de poblaciones ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Tamaño poblacional

México:
No hay información disponible.

Mundial:
El delfín de costados blancos es una especie muy numerosa, sin embargo, como en la mayoría de los delfínidos no hay estimaciones totales de abundancia disponibles (Van Waerebeek y Wursig, 2002). Sobre la plataforma continental del norte y centro de California se propuso una población de 85,000 individuos a mediados de 1980s, sin embargo, para 1991-1993 se estimaron para la misma zona sólo 11,200 animales (Barlow y Gerrodette, 1996).

Se han propuesto dos stocks, uno en el Pacífico noroccidental y otro en el Pacífico nororiental, aparentemente separados por un área de baja densidad a lo largo del lado sur de la porción central de las Islas Aleutianas. Nishiwaki (1972) reportó 30,000 a 50,000 animales para aguas japonesas, mientras que Fox (1977) estimó aproximadamente entre 24,000 ejemplares en 1.5 millones de km2 fuera de California y Baja California. De acuerdo a Leatherwood et al. (1984) parece que el delfín de costados blancos es la segunda o tercera especie de delfínido más abundante en las aguas sureñas de California en el invierno y quizá resulte ser también el delfínido más abundante en el Pacífico oriental templado. Al parecer existen diferencias morfológicas entre los animales del Pacífico nororiental norte del sur de California y los residentes del Golfo de California (Klinowska, 1991).
Esta especie se observa regularmente en la costa occidental de Baja California, donde probablemente, de acuerdo a estudios genéticos, formen una población aislada de la que habita en las costas de los E.U.A. (Lux et al. 1997)
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Comportamiento ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
De acuerdo a Leatherwood et al. (1988) el delfín de costados blancos es extremadamente gregario, viajando en grupos de hasta varios miles, sin embargo son más comunes aquellos grupos de menos de 200 individuos. Generalmente se observa a esta especie en presencia de otros delfines, principalmente delfines comunes, así como de aves marinas y lobos marinos (Zalophus californianus).

De acuerdo a Van Waerebeek y Wursig (2002) estos delfines acrobáticos generalmente andan en grupos grandes de aproximadamente 90 animales, sin embargo suelen conformar grupos de hasta 3,000 individuos. Algunas agregaciones suelen darse basadas en clases de dad y sexo. Ocasionalmente suele asociarse la especie con otras especies de cetáceos.

Aurioles et al. (1984) reportan que se ha visto a la especie con tamaños grupales de 25, 100, 8-9, 150 y 80 en esta región, mientras que Aurioles et al. (1988) reportan la presencia de animales solitarios hasta agrupaciones de 200 animales.
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Conservación ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Todos los países en donde se distribuye la especie y que cuentan con costas en zonas templadas del Pacífico Norte (Estados Unidos, Canadá, Rusia, China, Taiwán, México y Japón) deberán estar involucradas en la conservación del delfín de costados blancos (Klinowska, 1991). En nuestro país la especie está protegida desde 1991 por la adhesión de México a la Convención sobre Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Flora y Fauna Silvestre (CITES).

En el 2000, la Comisión para la Cooperación Ambiental de América del Norte (CCA) identificó la región de Baja California al mar de Bering (B2B) como una de sus Regiones Prioritarias para las Conservación de la Biodiversidad en América del Norte, definidas como las zonas económicamente exclusivas de la costa occidental de México, Estados Unidos y Canadá, de 22oN a 65 oN de latitud. Las áreas prioritarias de conservación abarcan siete regiones ecológicas marinas en la región B2B. En México se encuentra la región ecológica del Pacífico sur de California y la región ecológica del Golfo de California, en donde se ha reportado a la especie (Aurioles et al., 1989; Mangels y Gerrodette, 1994).

La Coalición para la Sustentabilidad del Golfo de California, cuyo objetivo consiste en contribuir a la conservación de esta región, logrando reunir la mejor información científica en cuanto a los aspectos biológicos, ecológicos, físicos y socioeconómicos, para definir las prioridades de conservación del Golfo de California en un Mega-Taller realizado en Mazatlán, Sinaloa, en mayo de 2001, concluyó que dentro de las áreas marinas de importancia biológica está el Corredor La Paz-Los Cabos y la Boca del Golfo (Anónimo, 2004), localidades en donde se ha registrado a la especie.

Conservación del hábitat

De acuerdo a la Ley de Pesca (Anónimo, 1992) y a la reforma del 30 de noviembre de 2000 a la fracción V del artículo 3o de la misma ley, "Será atribución de la Secretaría de Medio Ambiente y Recursos Naturales dictar las medidas tendientes a la protección de los quelonios, mamíferos marinos y especies acuáticas sujetas a protección especial o en peligro de extinción y participar con las dependencias competentes en la determinación de estas dos últimas. Asimismo establecerá las vedas totales o parciales referentes a estas especies".

Ver Refugios, Conservación y Medidas de control.
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Descripción ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
De acuerdo a Leatherwood et al. (1988) el rostro el delfín de costados blancos cae suavemente y presenta un rostro pequeño y corto. La aleta dorsal es alta, muy falcada, con una base larga y se encuentra situada cerca de la mitad del cuerpo. El patrón de coloración de la especie es complejo, pero usualmente distintivo. El dorso del delfín de costados blancos es negro, con los costados gris claro y el vientre blanco. La coloración negra del dorso se interrumpe en cada lado de la aleta dorsal por una banda blanca o gris clara, la cual se origina a partir de la coloración clara de la frente o rostro, curveándose hacia arriba, por encima de la parte superior de la cabeza, continuándose a lo largo del dorso, hacia el área de la aleta dorsal, para posteriormente ensancharse y curvearse hacia el ano, formando una prominente mancha gris claro en el costado. Estas franjas en el dorso son claramente visibles cuando los animales nadan en la proa de la embarcación, permitiendo así una identificación clara de la especie. El rostro corto del delfín de costados blancos es oscuro y presenta una franja angosta entre la comisura de la boca y la aleta pectoral que es continua con la pigmentación oscura de los labios. La especie cuenta también con una zona gris clara a cada lado, la cual inicia por debajo de la aleta dorsal, que se extiende hacia delante, abarcando gran parte de la frente. Una línea oscura surge de la axila y conecta las aletas pectorales grises con el área oscura de los costados. Una característica distintiva de la especie es la aleta dorsal, la cual es bicolor, siendo oscura en el tercio anterior y gris claro en los dos tercios restantes y posteriores de la aleta dorsal. La aleta caudal es oscura, con un borde posterior cóncavo y una escotadura media. Las aletas pectorales son largas y culminan en una punta roma. Existen algunas variantes en el patrón de coloración de la especie, particularmente de grupos más norteños, que se manifiesta en la complejidad del patrón lateral.

El delfín de costados blancos puede llegar a alcanzar por lo menos 2.3 m de longitud y un peso de hasta 150 kg. Los machos alcanzan la madurez sexual cuando llegan a medir entre 1.7 y 1.8 m de longitud, mientras que las hembras lo hacen al alcanzar 1.8 y 1.9 m de longitud. La longitud de las crías al nacer es de entre 80 y 95 cm.

Información sobre especies similares

Una de las especies con las que se puede confundir el delfín de costados blancos es el delfín de rostro blanco (Lagenorhynchus albirostris), especie que se distribuye en el Atlántico Norte y en aguas libres de hielo en la región subártica y ártica en el verano. Estos animales presentas un cuerpo robusto y un rostro corto y grueso, con una aleta dorsal alta y muy falcada, sin embargo ésta no es bicolor y sólo presenta una coloración gris oscuro en su totalidad. El pedúnculo caudal del delfín de rostro blanco se caracteriza por la presencia de una quilla distintiva tanto a nivel ventral como dorsal. Por otro lado, esta especie tiene entre 23 y 28 pares de dientes en la maxila y entre 22 y 28 en la mandíbula, aunque los primeros dientes en cada línea se encuentran comúnmente inmersos en la encía. El patrón de coloración de esta especie es difuso y altamente variable. Todo el rostro es generalmente blanco y continuo con la coloración blanca presente en la garganta y el vientre y salpicada de tonos grises. Estos animales también presentan una coloración grisácea en la parte superior del dorso, la cual varía en extensión, y que genereralmente se extiende desde la aleta dorsal, hacia la región de la cabeza. El resto del cuerpo presenta grandes zonas oscuras, interrumpidas por regiones blanco-grisáceas conspicuas que se ubican tanto en los costados, como en los flancos, y que pueden estar conectadas entre sí. Por otro lado, estos flancos de color grís claro se extienden hacia la superficie dorsal por detrás de la aleta dorsal, haciendo que la porción frontal del pedúnculo caudal se vea blanca si se lbserva al ejemplar por arriba (Reeves et al., 2002).

Otra especie similar con la que se puede confundir el delfín de costados blanco es el delfín de costados blancos del Atlántico (L. acutus). Esta especie presenta un cuerpo robusto, con un rostro corto y grueso. La aleta dorsal es moderadamente alta y falcada, mientras que el pedúnculo caudal cuenta con una gran quilla a nivel dorsal. Esta especie presenta entre 29 y 40 pares de dientes pequeños en la maxila y entre 31 y 38 pares en la mandíbula. Además el patrón de coloración es mucho más complejo en la especie del Atlántico, ya que toda la superficie dorsal que incluye la maxila, el melón, y la aleta dorsal es gris oscuro o negra, mientras que el delfín de costados blancos del Pacífico se distingue claramente por su aleta dorsal bicolor. Por otro lado, al observar de lado a L. acutus, se puede apreciar que la coloración gris claro de los costados es interrumpida por una mancha angosta de color blanco, ubicada por debajo de la aleta dorsal y que se extiende posteriormente. Además también presenta una mancha angosta de color amarillo que interfiere con el parche blanco y que se extiende hacia la región de la aleta caudal. Finalmente esta especie presenta un parche oscuro que rodea al ojo, así como una franja gris claro que se extiende justamente por delante del ojo hacia la región de la aleta pectoral; y tanto el vientre como la garganta son de color blanco, coloración que se extiende hacia arriba y a cada lado, por encima de las aletas pectorales (Reeves et al., 2002).

El delfín de Dusky (L. obscurus) es otra especie que fácilmente se podría confundir con un ejemplar de L. obliquidens, aunque se distribuye en Sudamérica, en la porción suroccidental de África y en Nueva Zelanda. Esta especie es robusta desde la región anterior de la aleta dorsal hacia la cabeza y angosta de la región de la aleta dorsal hacia la aleta caudal. El delfín de Dusky es muy parecido al delfín de costados blancos ya que tampoco tiene un rostro definido y su aleta dorsal es también alta y falcada, con un patrón de pigmentación bicolor. A nivel dorsal, el delfín de Dusky es oscuro y la aleta dorsal es negra en la porción anterior y gris claro en la posterior. La garganta y el vientre son blancos, aunque claramente se distinguen por un borde que separa esta coloración con la pigmentación gris clara del costado. A pesar de que la punta del rostro del delfín de Dusky es también oscura, esta especie no presenta la fina línea negra que corre desde los labios hasta por debajo de los ojos y hacia la aleta pectoral del delfín de costados blancos del Pacífico. Además el delfín de Dusky presenta un parche largo de color gris claro, que se extiende hacia la punta del rostro, por encima del ojo y hacia el costado de la cabeza y que está ausente en L. obliquidens. Finalmente se observa en la porción posterior del cuerpo un parche gris claro que se extiende desde la aleta caudal hacia adelante, en dos ramificaciones, creando un blaze prominente en cada lado por debajo de la aleta dorsal (Reeves et al., 2002).

Otra especie con aleta bicolor y que pertenece al mismo género que el delfín de costados blancos, es el delfín de Peale's (L. australis). Esta especie se distribuye en la porción suroccidental del Atlántico y en la porción suroriental del Pacífico. Se caracteriza por presentar un cuerpo robusto y un rostro corto, así como un total de 29 a 34 pares de dientes tanto en la mandíbula como en la maxila. El delfín de Peale tiene un patrón de pigmentación complejo e individualmente variable. La cara, incluyendo los labios y la barbilla, así como el dorso del cuerpo son oscuros. La aleta dorsal, al igual que la de L. obliquidens, es bicolor, sin embargo en L. australis, la porción anterior es más oscura y sólo un tercio de la parte posterior es clara, haciendo que el patrón bicolor no sea tan marcado y no se note claramente. Por otro lado, otra característica distintiva de esta especie es la presencia de una franja oscura que se se origina en la parte anterior del dorso y que corre diagonalmente a través de los costados, aproximadamente a mitad del cuerpo, generando así dos franjas de color gris claro, una más grande ubicada en el costado, en la porción frontal del cuerpo y otra más pequeña en los flancos. La especie presenta también una banda oscura que corre desde el extremo de la boca hacia el ano, separando claramente el vientre blanco de los costados grises y dicha pigmentación blanca se extiende por arriba de la axila, creando una marca axilar muy distintiva en la especie (Reeves et al., 2002).

Otra especie del mismo género que el delfín de costados blancos del Pacífico es el delfín reloj de arena (L. cruciger). Esta especie es la única especie de delfín pequeño que es realmente polar y que se encuentra en el Hemisferio Sur. Se caracteriza por tener un cuerpo compacto, un rostro corto y apéndices prominentes, además de que su patrón de coloración es muy distintivo, el cual está dominado por dos parches grandes de color blanco, localizados en los lados y que se conectan por una fina línea de color blanco. El parche anterior inicia en la región del rostro, pasando por encima del ojo y adelgazándose justo por debajo de la inserción frontal de la aleta dorsal al cuerpo; mientras que el parche posterior comienza como una línea angosta en los lados, por debajo de la aleta dorsal, la cual se van ensanchando posteriormente antes de hacerse nuevamente angosta al aproximarse a la aleta caudal. El resto del cuerpo es negro, a excepción del vientre y garganta, cuya tonalidad es gris clara (Reeves et al., 2002).

Otras especies con las que se puede confundir el delfín de costados blancos son la marsopa de Dall (Phocoenoides dalli) y el delfín común (Delphinus sp.). Sin embargo, la marsopa de Dall se distingue del delfín de costados blancos por presentar una aleta dorsal pequeña, triangular y aunque es bicolor también, los colores se encuentran en distinta posición, la primera mitad es blanca y la parte posterior es negra. Además, la marsopa de Dall carece de rostro, mientras que el delfín de costados claros tiene uno, aunque pequeño. En el caso del delfín común, éste no presenta una aleta dorsal tan falcada como el delfín de costados blancos, siendo además, completamente oscura y no bicolor. Además el rostro del delfín común está muy marcado y presenta en el cuerpo una coloración oscura, con una mancha dorsal, así como un vientre blanco y una mancha en los costados con forma de reloj de arena (Leatherwood et al., 1988).
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Distribución ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Actual

Mundial

Aún el delfín de costados blancos más pelágico tiene una distribución principalmente templada, a través del Pacífico Norte, desde Taiwán hasta las Islas Kurile y Commander en el oeste y en los 20-21oN a los 61oN en el este. Algunos movimientos estacionales se presentan, mientras más comunes en las aguas costeras en el otoño e invierno, estos animales se mueven lejos de la costa durante la primavera y el verano, en completa sincronía con los movimientos de las anchovetas y otras presas (Leatherwood et al., 1984; Walker et al., 1986). Actualmente no se reconoce ninguna subespecie sin embargo existen dos o tres poblaciones en el Pacífico nororiental y otras dos formas al parecer se encuentran presentes en aguas japonesas.

MEXICO / BAJA CALIFORNIA

Estero de Punta Banda; Punta Banda; 18 km al sur de Tijuana; 1.5 km al sureste de Cabo Tortola; 13.5 km frente Isla San Benito (Vidal, 1991).

MEXICO / BAJA CALIFORNIA SUR

Isla Magdalena; Isla Magdalena, lado del Pacífico; norte de Cabo San Lázarto; San Ignacio (Vidal, 1991).

Algunos avistamientos se han presentado en La Bahía de La Paz, en las aguas cercanas a Pichilingue y el Canal de San Lorenzo (Aurioles et al. 1988; Vidal et al. 1993; UABCS, datos no publicados).

MEXICO / SONORA

No endémica

MEXICO

El delfín de costados blancos se ha reportado tan al norte como las Islas Aleutianas, en Alaska y Golfo de Alaska, y al sur por lo menos hasta la punta sur de Baja California, y hacia el norte en el Golfo de California, hasta, por lo menos, la Bahía de La Paz.

En México la mayoría de los registros se encuentran entre los 33o y 23oN, aunque suelen ingresar al Golfo de California. Brown y Norris (1956) lo registran como el cetáceo más común en las aguas del sur de California; por lo anterior se asume que aunque no está documentado, la especie es abundante en las costas del estado de Baja California (Pérez-Cortés et al., 2000). El límite de distribución dentro del Mar de Cortés, señalado originalmente por Leatherwood y Walker (1982) llegaba a la altura del Banco Gorda (23 o00'N, 109 o30'W). Posteriormente, Aurioles et al. (1989) señalaron como límite más norteño a la Bahía de La Paz. Sin embargo Pérez-Cortés et al. (2000) reportan que observaciones más recientes evidencia a la presencia de la especie hasta los 28o 05'N de latitud norte, en el norte del Golfo de California, y a la mitad de la cuenca, frente a las costas de Sonora y Baja California.

Se cree que la distribución histórica de la especie en México es similar a la actual.
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Estado de conservación ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
NOM-059-SEMARNAT-2001

Pr sujeta a protección especial

NOM-059-SEMARNAT-2010

Pr sujeta a protección especial

CITES

Apéndice II
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Estrategia trófica ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
El delfín de costados blancos es una especie generalista. Fuera de California y Japón se alimenta principalmente de peces linterna (Myctophidae), anchovetas, calamares y merluza (Fitch y Brownell, 1968). Fuera de la Columbia Británica se alimentan de arenque, salmón, camarones, capelines y bacalao (Heise, 1997a).

Aurioles et al. (1988) mencionan que las presas habituales de la especie para otras áreas de distribución no ocurren en el Golfo de California.
De acuerdo a Pérez-Cortés (2000) la alimentación de la especie es principalmente de peces y calamares, prefiriendo la anchoveta del Pacífico (Engraulis mordax), la sardina monterrey (Sardinops sagax caerulea), la macarela (Trachurus simeticus), la merluza (Merluccius productus) y de los calamares, principalmente Loligo opalescens.
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Gestión ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Comercio internacional

En México, la Ley General de Vida Silvestre (Anónimo, 2000) estipula que son infracciones a lo establecido en esta Ley exportar o importar ejemplares, partes o derivados de la vida silvestre, o transitar dentro del territorio nacional los ejemplares, partes o derivados procedentes del y destinados al extranjero en contravención a esta Ley, a las disposiciones que de ella deriven y a las medidas de regulación o restricción impuestas por la autoridad competente o, en su caso, de la Convención sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestre (CITES).

Con base en la reforma de esta misma ley (26 enero 2006), el Artículo 55 Bis establece que "queda prohibida la importación, exportación y reexportación de ejemplares de cualquier especie de mamífero marino y primate, así como de sus partes y derivados, con excepción de aquéllos destinados a la investigación científica, previa autorización de la Secretaría".

Medidas nacionales

La Ley de Pesca (Anónimo, 1992) hace mención al castigo por capturar deliberadamente mamíferos marinos y especies en peligro de extinción, sin autorización de la Secretaría de Pesca (Última Reforma DOF 08-01-2001). En el Código Penal (Anónimo, 1931) se hace referencia a la imposición de penas para aquellas personas que dañen o priven de la vida a algún mamífero o que recolecten o comercialicen en cualquier forma sus productos o subproductos, sin contar con la autorización correspondiente; así como aquellas que realicen la caza, pesca o captura de especies de fauna silvestre utilizando medios prohibidos por la normatividad aplicable o amenace la extinción de las mismas; y a quienes lleven a cabo cualquier actividad con fines comerciales con especies de flora o fauna silvestre consideradas endémicas, amenazadas, en peligro de extinción, raras o sujetas a protección especial, así como sus productos o subproductos y demás recursos genéticos, sin contar con la autorización o permiso correspondiente.

Con base en la reforma del 26 enero 2006 a la Ley General de Vida Silvestre (Anónimo, 2000), el Artículo 60Bis, establece que "Ningún ejemplar de mamífero marino, cualquiera que sea la especie podrá ser sujeto de aprovechamiento extractivo, ya sea de subsistencia o comercial, con excepción de la captura que tenga por objeto la investigación científica y la educación superior de instituciones acreditadas. El promoverte de una autorización para la captura de mamíferos marinos a los que se refiere este artículo, deberá entregar a la autoridad correspondiente un protocolo completo que sustente su solicitud. El resto del trámite quedará sujeto a las disposiciones de la presente Ley y demás ordenamientos aplicables."

Dentro de las Normas Oficiales Mexicanas en materia ambiental se encuentran 3 que tiene que ver directamente con lineamientos y especificaciones para el desarrollo de actividades relacionadas con el aprovechamiento y conservación de los mamíferos marinos, en donde se incluye al delfín de costados blancos:
Norma Oficial Mexicana NOM-059-SEMARNAT-2001, Protección ambiental-especies nativas de México de flora y fauna silvestres-categorías de riesgo y especificaciones para su inclusión, exclusión o cambio-lista de especies en riesgo. (D.O.F. 6-marzo-2002). Antes NOM-059-ECOL-2001; Norma Oficial Mexicana NOM-126-SEMARNAT-2000, Por la que se establecen las especificaciones para la realización de actividades de colecta científica de material biológico de especies de flora y fauna silvestres y otros recursos biológicos en el territorio nacional. D.O.F. 20-marzo-2001. Antes NOM-126-ECOL-2000; Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-135-SEMARNAT-2003, Para la regulación de la captura para investigación, transporte, exhibición, manejo y manutención de mamíferos marinos en cautiverio. (D.O.F. 30-06-03). De acuerdo al Código Penal (Anónimo, 1931) es deber de todos respetarlas, ya que en caso de lo contrario se impondrán penas a toda persona que las quebrante.

Supervisión de la población

En general dentro de las leyes ambientales se contempla el desarrollo y bienestar social junto con el aprovechamiento adecuado y ordenado de los recursos naturales. Particularmente, la Ley General de Vida Silvestre (Anónimo, 2000) establece que el aprovechamiento de la fauna silvestre debe realizarse evitando o aminorando los daños que esta pueda sufrir, prohibiendo completamente todo acto de crueldad en su contra. Para lograr esto, la misma ley menciona que se requerirá de una autorización previa de la SEMARNAT para realizar actividades de aprovechamiento extractivo o no extractivo de la vida silvestre y para garantizar su bienestar, la continuidad de sus poblaciones y la conservación de su hábitat.

Ver apartado de Conservación.
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Hábitat ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
El hábitat del delfín de costados blancos abarca la zona costera, particularmente sobre las puntas costeras de cañones submarinos profundos, sin embargo pueden encontrarse en cualquier lugar en o dentro de los bordes de la plataforma continental (Leatherwood et al., 1988).

Macroclima

En algunos lugares estos organismos se aproximan cerca de la costa, particularmente sobre las puntas costeras de cañones submarinos profundos, sin embargo pueden encontrarse en cualquier lugar en o dentro de los bordes de la plataforma continental (Leatherwood et al., 1988). Pérez-Cortés et al. (2000) reportan que observaciones más recientes evidencia a la presencia de la especie hasta los 28 o05'N de latitud norte, en el norte del Golfo de California, en aguas con profundidad de entre 800 y 1,200 m y a la mitad de la cuenca, frente a las costas de Sonora y Baja California.

Tipo de ambiente

Básicamente la especie es de regiones templadas, encontrándose al norte de los tropicales y al sur de las aguas frías, influenciadas por las corrientes árticas (Leatherwood et al., 1988).
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Relevancia de la especie ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
Relevancia de la especie

Valor ecológico:
Los cetáceos en general son indicadores útiles de la salud de un ecosistema y de su productividad. Pueden realizar cambios importantes en el ambiente marino y pueden ayudar a reactivar el ciclo de nutrientes en áreas poco productivas. Son fuente de alimento para otros animales terrestres (en caso de un varamiento) y de animales bentónicos. Por otro lado, hay otras especies de organismos como parásitos y organismos comensales en cuyas vidas los cetáceos desempeñan un papel importante, sea como lugar para vivir o como parte importante para cumplir una etapa de su ciclo de vida. Algunos cetáceos son colonizados por organismos comensales e invertebrados que los parasitan y también ayudan a otras especies como aves y peces a beneficiarse durante su alimentación.

Valor estético-recreativo:
La observación de cualquier cetáceo en su medio natural resulta ser atractivo y pudiera ofertarse a nivel turístico, como en el caso de otras especies de cetáceos, siendo así uno de los espectáculos de la fauna silvestre más importantes del mundo. Sin embargo es necesario mencionar que debido a que es una especie poco común en aguas mexicanas sólo se podría ofertar como una especie posiblemente a observar.

Valor educativo:
Este valor se relaciona con la concientización que logra el público que va a observar esta especie, en su medio natural o en cautiverio, al conocer algunos aspectos importantes de su biología o de su ambiente.
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Reproducción ( шпански; кастиљски )

добавил Conabio
De a cuerdo a Leatherwood et al. (1988) la longitud de madurez sexual en los machos se alcanza a los 1.7-1.98 m, mientras que en las hembras a los 1.7-2.16 m. El período de gestación dura 10 meses. La cría al nacer mide entre 1.02-1.24 m, pesando 15 kg. Al parecer los nacimientos ocurren en verano, sin embargo muy poco se sabe acerca del ciclo reproductivo de la especie.
Heise (1997b) mencionan que el periodo de gestación es de un año y que las hembras alcanzan la madurez sexual aproximadamente a los 7.5 años de edad.

Aurioles et al. (1988) reportan que existe actividad reproductora en el Golfo de California, con base en la presencia de animales presumiblemente crías y la coincidencia de la residencia del cetáceo durante primavera y parte del verano. Por otro lado las observaciones de Aurioles et al. (1989) indican que la reproducción ocurre entre abril y junio, con su pico en mayo.
лиценца
cc-by-nc-sa-2.5
авторски права
CONABIO
библиографски навод
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Lagenorhynchus obliquidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
автор
Urbán R., J.
автор
M. Guerrero-Ruiz
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
Conabio

Diagnostic Description ( англиски )

добавил FAO species catalogs
Pacific white-sided dolphins, like all members of the genus Lagenorhynchus, are stocky animals with very short, thick snouts. The large flippers have slightly rounded tips. The dorsal fin, the species' most diagnostic feature, is prominent, strongly recurved, and bi-coloured. The dark grey back and sides are distinctly set off from the white belly by a black border. Light grey streaks beginning on the sides of the melon sweep downwards behind the eye and expand into large grey thoracic patches. Grey "suspender stripes", which start above the eyes, widen to bands on the sides of the tail stock. The lips are black. Each tooth row contains 23 to 36 pairs of relatively fine, sharply pointed teeth. Can be confused with: Pacific white-sided dolphins are most likely to be confused with common dolphins, because both species are found in large schools and have large light coloured flank patches. Beak length and specifics of the colour pattern are the best keys to distinguishing them.
лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
библиографски навод
Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. . 
автор
Food and Agriculture Organization of the UN
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
FAO species catalogs

Size ( англиски )

добавил FAO species catalogs
Adults of this species reach 2.5 m in length, with males slightly larger than females. Maximum weight is about 180 kg. Length at birth is unknown, but is thought to be about 1 m.
лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
библиографски навод
Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. . 
автор
Food and Agriculture Organization of the UN
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
FAO species catalogs

Brief Summary ( англиски )

добавил FAO species catalogs
Often seen in large herds of hundreds or even thousands, these highly gregarious dolphins are also commonly seen with other species, especially northern right whale dolphins and Risso's dolphins. They are highly acrobatic and playful, commonly bowriding, and often leaping, flipping, or somersaulting. Calving apparently occurs during a protracted summer breeding season, which extends into autumn. They feed mostly on small schooling fish and squid. There is evidence that these dolphins feed mostly on deep scattering layer (DSL) organisms, sometimes using cooperative foraging techniques.
лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
библиографски навод
Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. . 
автор
Food and Agriculture Organization of the UN
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
FAO species catalogs

Benefits ( англиски )

добавил FAO species catalogs
In the western Pacific, Japanese drive and harpoon fisheries take hundreds or thousands of Pacific white-sided dolphins in most years. Exploitation in the eastern Pacific has been limited to occasional incidental capture in fishing nets, and small numbers taken in a fishery for live animals. In the central Pacific, white-sided dolphins were recently killed in substantial numbers in the Asian pelagic driftnets fisheries for squid. The annual kill was on the order of 8 000 to 10 000 per year. IUCN: Insufficiently known.
лиценца
cc-by-nc-sa-3.0
библиографски навод
Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. . 
автор
Food and Agriculture Organization of the UN
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
FAO species catalogs

Dofí de flancs blancs del Pacífic ( каталонски; валенсиски )

добавил wikipedia CA

El dofí de flancs blancs del Pacífic (Lagenorhynchus obliquidens) és un dofí molt actiu que viu a les aigües fredes-temperades de l'oceà Pacífic nord. El dofí de flancs blancs del Pacífic fou anomenat per Ben Beeri el 1865. Morfològicament és extremament similar al dofí fosc, que viu a la part meridional del Pacífic. Alguns investigadors han suggerit que formen una única espècie. Recerca genètica recent de Frank Cipriano refusa aquesta hipòtesi i suggereix que les dues espècies divergiren fa uns dos milions d'anys.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Dofí de flancs blancs del Pacífic Modifica l'enllaç a Wikidata
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autors i editors de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia CA

Dofí de flancs blancs del Pacífic: Brief Summary ( каталонски; валенсиски )

добавил wikipedia CA

El dofí de flancs blancs del Pacífic (Lagenorhynchus obliquidens) és un dofí molt actiu que viu a les aigües fredes-temperades de l'oceà Pacífic nord. El dofí de flancs blancs del Pacífic fou anomenat per Ben Beeri el 1865. Morfològicament és extremament similar al dofí fosc, que viu a la part meridional del Pacífic. Alguns investigadors han suggerit que formen una única espècie. Recerca genètica recent de Frank Cipriano refusa aquesta hipòtesi i suggereix que les dues espècies divergiren fa uns dos milions d'anys.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autors i editors de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia CA

Stillehavshvidside ( дански )

добавил wikipedia DA

Stillehavshvidskæving eller stillehavshvidside er en delfinart i slægten hvidskævinger, der lever i de tempererede dele af det nordlige Stillehav.

Systematik

Stillehavshvidskæving er placeret i slægten Lagenorhynchus sammen med andre arter der også er kendetegnet ved store, hvide farvetegninger på siderne. Nyere molekylærgenetiske undersøgelser har imidlertid vist at gruppen er polyfyletisk, dvs. det er en samlegruppe af arter, der ikke alle er nært beslægtede. Alt peger på at stillehavshvidskæving, sammen med søsterarten mørk hvidskæving (der ligner den meget, men findes på den sydlige halvkugle), bør flyttes til en ny slægt, Sagmatias[2].

Udseende

 src=
Stillehavshvidskæving i fangenskab i Vancouver Aquarium
 src=
Højt springende stillehavshvidskæving i Vancouver Aquarium

Stillehavshvidskæving er mørkegrå i grundfarven, med hvid underside og lysegrå tegninger på siderne ned langs halefinnens rod, gennem øjeregionen og bagkanten af rygfinnen. Den tofarvede rygfinne er et ret sikkert feltkendetegn. Stillehavshvidskæving er en middelstor oceanisk delfin. Hunnerne bliver op til 2,3 m og 150 kg, hanner op til 2,5 m og 200 kg. Hunnerne bliver kønsmodne efter ca. 7 år og levetiden for både hanner og hunner er 40 år eller mere. Drægtighedsperioden for hunner er 1 år.

Stillehavshvidskævinger er meget aktive dyr og træffes ofte i blandede grupper sammen med andre delfiner eller større hvaler. Den kommer gerne hen til skibe og leger i bovbølgen. Arten træffes ofte i store grupper på omkring 100 individer, og grupper på mere end 300 kan forekomme. Føden udgøres mest af ansjoser, blæksprutter, sild, laks og torsk.[3]

Udbredelse

Stillehavshvidskæving findes i de kolde og tempererede dele af the nordlige Stillehav. Mod øst træffes den så langt mod syd som den Californiske Halvø, mod vest ned til Det sydkinesiske Hav. Mod nord kan den træffes helt op i Beringshavet. Der er tilsyneladende årstidsvandringer fra nord mod syd, idet arten træffes hyppigere i syd om sommeren og omvendt om vinteren. Året rundt foretrækker stillehavshvidskæving dybt, oceanisk vand, men træffes af og til langs kysten af f.eks. Vancouver Island.

Den totale bestand skønnes at kunne være op mod 1 million delfiner. Største trussel mod arten er bifangst i garnfiskeri. I 1970'erne og 1980'erne skønnes at titusindvis af Stillehavshvidskævinger druknede i drivgarn, men efter denne type fiskeri er blevet forbudt er bifangsten reduceret.

Fangenskab

Selvom lagt de fleste delfiner i fangenskab er øresvin trives Stillehavshvidskæving godt i fangenskab og omkring 50 individer holdes i zoologiske haver og parker i Nordamerika og Japan, bl.a. Vancouver Aquarium.

Referencer

  1. ^ Hammond, P.S., Bearzi, G., Bjørge, A., Forney, K., Karczmarski, L., Kasuya, T., Perrin, W.F., Scott, M.D., Wang, J.Y., Wells, R.S. & Wilson, B. (2008). Lagenorhynchus obliquidens. 2008 IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2008. Hentet den 7 October 2008.
  2. ^ Shirihai, H. and Jarrett, B. (2006). Whales, Dolphins and Other Marine Mammals of the World. Princeton Field Guides. s. 202-205. ISBN 9780691127569. CS1 maint: Multiple names: authors list (link)
  3. ^ Black, Nancy A. (2009). Perrin, William F.; Wursig, Bernd; Thewissen, J. G. M., (red.). Encyclopedia of Marine Mammals (2 udgave). 30 Corporate Drive, Burlington Ma. 01803: Academic Press. ISBN 978-0-12-373553-9.
  • Pacific White-sided Dolphin and Dusky Dolphin af Koen van Waerebeek and Bernd Wessig Encyclopedia of Marine Mammals pp 859–60 ISBN 0-12-551340-2
  • National Audubon Society: Guide to Marine Mammals of the World ISBN 0-375-41141-0
  • Encyclopedia of Marine Mammals ISBN 0-12-551340-2
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia-forfattere og redaktører
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia DA

Stillehavshvidside: Brief Summary ( дански )

добавил wikipedia DA

Stillehavshvidskæving eller stillehavshvidside er en delfinart i slægten hvidskævinger, der lever i de tempererede dele af det nordlige Stillehav.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia-forfattere og redaktører
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia DA

Weißstreifendelfin ( германски )

добавил wikipedia DE

Der Weißstreifendelfin (Lagenorhynchus obliquidens), auch bekannt als Pazifischer Weißseitendelfin, ist ein sehr aktiver Kurzschnauzendelfin, der in den kalten und gemäßigten Gewässern des Nordpazifik beheimatet ist.

Merkmale

Ausgewachsen erreicht der Weißstreifendelfin eine Länge von maximal 2,50 Metern und ein Gewicht von 200 Kilogramm bei den Männchen und 2,30 Meter und 150 Kilogramm bei den Weibchen. Heute nimmt man zudem zwei verschiedene Populationen an, wobei Tiere aus dem nördlichen Teil des Verbreitungsgebietes etwas kleiner sind als die aus dem südlichen Teil. Die Schnauze ist sehr kurz. Die Finne ist groß und stark gebogen, sie besitzt dabei zugleich eine sehr breite Basis.

Der Körper der Tiere ist in drei Farbtönen gezeichnet. Das Kinn, die Kehle und der Bauch sind creme- bis grauweiß, während die Schnauze, die Flipper und die Finne zweifarbig hell- und dunkelgrau sind. Die Flanken sind weitgehend hellgrau, wobei sich ein deutlich hellerer Streifen von oberhalb des Auges über die Flanke unterhalb der Finne bis zum Schwanzstiel zieht, wo er sich verdickt. Die Augen sind von einem grauen Ring umgeben. Die individuelle Farbgestaltung variiert allerdings selbst unter nahe verwandten Tieren in einer Schule erheblich.

Lebensweise

 src=
Weißstreifendelfin an der kalifornischen Küste

Der Weißstreifendelfin ist sehr aktiv und gesellig und bildet auch gemischte Gruppen mit anderen Kleinwalen des Nordpazifik. Er nähert sich außerdem Booten und nutzt deren Bugwelle zum Wellenreiten. Die durchschnittliche Gruppengröße liegt bei etwa 90 Tieren, jedoch wurden auch schon Schulen von mehr als 3.000 Tieren beobachtet. Sie sind sehr lebhafte und schnelle Springer, die auch hohe Sprünge aus dem Wasser vollführen.

Die Vertreter dieser Art ernähren sich vor allem von schwarmbildenden Klein- und Tintenfischen. In Magenanalysen fand man vor allem Sardellen, Seehechte und den Kalmar Loligo opalescens. Sie sind opportunistische Jäger und jagen vor allem im Epipelagial und an der oberen Grenze des Mesopelagials bis etwa 200 Meter Tiefe. Ihre Jagdzeiten liegen im Zeitraum zwischen der abendlichen Dämmerung und den frühen Morgenstunden.

Fortpflanzung und Entwicklung

Die Weibchen erreichen ihre Geschlechtsreife mit sieben Jahren, und die Tragzeit dauert etwa ein Jahr. Die Lebenserwartung wird bei den Tieren auf über 40 Jahre geschätzt. Die Jungtiere kommen mit einer Körperlänge von 80 bis 120 Zentimetern zur Welt. Als Paarungssaison wird die Zeit zwischen spätem Frühling und frühem Herbst angenommen, geschlechtsreif sind die Tiere ab einer Länge von 1,7 bis 2,2 Metern.

Verbreitung

 src=
Verbreitung

Das Verbreitungsgebiet der Weißstreifendelfine bildet einen großen Bogen von den kalten bis in die gemäßigten Teile des Nordpazifik. Die südlichsten Teile liegen dabei im Südchinesischen Meer an der asiatischen Küste sowie der Baja California an der amerikanischen Küste. Auch im Japanischen Meer sowie im Ochotskischen Meer gibt es kleinere Populationen. Die nördlichsten Teile des Verbreitungsgebietes liegen im Beringmeer.

Die Tiere verfolgen wahrscheinlich Wanderrouten, so trifft man sie an der Kalifornischen Küste vor allem im Winter und weiter nördlich im Sommer in größerer Dichte an, allerdings sind auch während des gesamten Jahres Tiere anwesend. Sie bevorzugen dabei immer offene Gewässer der Hochsee, können sich jedoch gelegentlich auch der Küste nähern.

Taxonomie

 src=
Weißstreifendelfine

Die Erstbeschreibung des Weißstreifendelfins erfolgte 1865 durch Theodor Gill anhand von drei angespülten Schädeln in Kalifornien. Sowohl nach seiner Morphologie als auch genetisch steht der Weißstreifendelfin dem Schwarzdelfin aus dem südlichen Pazifik sehr nahe. Diese Ähnlichkeiten führten zu der Annahme, dass es sich bei ihnen gemeinsam um nur eine Art handelt. Die aktuelle Meinung geht jedoch dahin, dass es tatsächlich zwei getrennte Arten sind, deren Entstehung allerdings erst vor etwa zwei Millionen Jahren stattgefunden hat.

Die wissenschaftliche Namensgebung erfolgte aufgrund der Form der Zähne Der Artname obliquidens leitet sich dabei ab von den Worten obliquus = schräg und dens = Zahn.

Bedrohung und Schutz

Schätzungen zur Anzahl der Weißstreifendelfine belaufen sich auf eine Gesamtpopulation von etwa einer Million Tiere, womit die Weißstreifendelfine zu den häufigsten Kleinwalen der gemäßigten Zone zählen. Bis zum Verbot von Schleppnetzen durch die Vereinten Nationen 1993 wurden etliche tausend Individuen durch die Fischerei getötet. Schätzungen belaufen sich dabei auf 50.000 bis 90.000 Delfine in den Jahren 1978 bis 1990. Heute werden noch einige Tiere von japanischen Fischern getötet. Eine Bedrohung für den Bestand stellt diese Bejagung allerdings nicht dar.

Neben diesem gezielten Walfang fallen viele Weißstreifendelfine sowohl den Treibnetzen im nördlichen Pazifik als auch den für den Sardellenfang eingesetzten Beutelnetzen zum Opfer. Gelegentlich werden Delfine für wissenschaftliche Zwecke und für Delfinarien gefangen. In Gefangenschaft erreichen sie Lebenszeiten von über 20 Jahren, die meisten Tiere sterben allerdings innerhalb des ersten Jahres.

Literatur

  • Mark Carwardine: Wale und Delfine. Delius Klasing, 2008, ISBN 978-3768824736 (hochwertiger Führer)
  • Mark Carwardine: Delfine – Biologie, Verbreitung, Beobachtung in freier Wildbahn. Naturbuch Verlag, 1996 (informativer Bildband)
  • Ralf Kiefner: Wale und Delfine weltweit. Jahr Top Special Verlag, 2002, ISBN 978-3861326205, (Führer der Zeitschrift "tauchen", sehr detailliert)
  • Randall R. Reeves, Brent S. Stewart, Philip J. Clapham, James A. Powell: Sea Mammals of the World. A Complete Guide to Whales, Dolphins, Seals, Sea Lions and Sea Cows. Black, London 2002, ISBN 0-7136-6334-0 (Führer mit zahlreichen Bildern).
  • Gérard Soury: Das große Buch der Delphine. Delius Klasing, 2000, ISBN 978-3768810630, (detailreicher Bildband)
  • Maurizio Wurtz, Nadia Repetto: Underwater world: Dolphins and Whales. White Star Guides, 2003, ISBN 88-8095-943-3 (Bestimmungsbuch)

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
Qsicon lesenswert.svg
Dieser Artikel wurde am 20. November 2005 in dieser Version in die Liste der lesenswerten Artikel aufgenommen.
 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia DE

Weißstreifendelfin: Brief Summary ( германски )

добавил wikipedia DE

Der Weißstreifendelfin (Lagenorhynchus obliquidens), auch bekannt als Pazifischer Weißseitendelfin, ist ein sehr aktiver Kurzschnauzendelfin, der in den kalten und gemäßigten Gewässern des Nordpazifik beheimatet ist.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia DE

Pacific white-sided dolphin ( англиски )

добавил wikipedia EN

The Pacific white-sided dolphin (Lagenorhynchus obliquidens), also known as the hookfin porpoise, is an active dolphin found in the cool or temperate waters of the North Pacific Ocean.[4][5]

Taxonomy

The Pacific white-sided dolphin was named by Smithsonian mammalogist Theodore Nicholas Gill in 1865. It is morphologically similar to the dusky dolphin, which is found in the South Pacific.[6] Genetic analysis by Frank Cipriano suggests the two species diverged around two million years ago.

Though traditionally placed in the genus Lagenorhynchus, molecular analyses indicate they are closer to dolphins of the genus Cephalorhynchus, in the Lissodelphininae subfamily, than to both the Atlantic white-sided dolphin and the White-beaked dolphin. It has therefore been proposed to move the Pacific white-sided dolphin to the resurrected genus Sagmatias together with other southern hemisphere Lagenorhyncus species (hourglass dolphin, Dusky dolphin and Peale's dolphin).[7] However, the detailed phylogenetic relationships within this group of dolphins is still not fully elucidated.

Description

Photo of dual-hemisphered brain
Pacific white-sided dolphin's brain at Okinawa Churaumi Aquarium

The Pacific white-sided dolphin has three colors. The chin, throat and belly are creamy white. The beak, flippers, back, and dorsal fin are a dark gray. Light gray patches are seen on the sides and a further light gray stripe runs from above the eye to below the dorsal fin, where it thickens along the tail stock. A dark gray ring surrounds the eyes.

The species is an average-sized oceanic dolphin. Females weigh up to 150 kg (330 lb) and males 200 kg (440 lb) with males reaching 2.5 m (8.2 ft) and females 2.3 m (7.5 ft) in length. Pacific white-sided dolphins usually tend to be larger than dusky dolphins. Females reach maturity at seven years. From 1990 to 1991, a study conducted by Richard C. Ferrero and William A. Walker revealed the vast majority of Pacific white-sided dolphins that fell victim to the drift nets were between the ages of 8.3 to 11 when they sexually matured.[8] The gestation period usually last for one year. Individuals are believed to live up 40 years or more.[6]

The Pacific white-sided dolphin is extremely active and mixes with many of the other North Pacific cetacean species. It readily approaches boats and bow-rides. Large groups are common, averaging 90 individuals, with supergroups of more than 300. Prey includes mainly hake, anchovies, squid, herring, salmon, and cod.[9]

They have an average of 60 teeth.[10]

Range and habitat

The range of the Pacific white-sided dolphin arcs across the cool to temperate waters of the North Pacific.[6][11][12] Sightings go no further south than the South China Sea on the western side and the Baja California Peninsula on the eastern. Populations may also be found in the Sea of Japan and the Sea of Okhotsk. In the northern part of the range, some individuals may be found in the Bering Sea. The dolphins appear to follow some sort of migratory pattern – on the eastern side they are most abundant in the Southern California Bight in winter, but further north (Oregon, Washington) in summer. Their preference for off-shore deep waters appears to be year-round.[13][14] The only known predator of the Pacific white-sided dolphin is the killer whale,[15] but at least one case of predation by the Great White Shark has been recorded.[16]

The total population may be as many as 1 million.[6] However, the tendency of Pacific white-sided dolphins to approach boats complicates precise estimates via sampling.

Behavior

These dolphins keep close company.[17] White-sided dolphins swim in groups of 10 to 100, and can often be seen bow-riding and doing somersaults.[6][18] Members form a close-knit group and will often care for a sick or injured dolphin. Animals that live in such large social groups develop ways to keep in touch, with each dolphin identifying itself by a unique name-whistle. Young dolphins communicate with a touch of a flipper as they swim beside adults.

Studies conducted on Pacific white-sided dolphins, as well as Risso's dolphin have revealed a multitude of things about how they communicate as a species, which was revealed to be vastly different from bottlenose dolphins and common dolphins.[19] The studies have revealed that their notches and spectral peaks happen to be more low pitched when juxtaposed with the bottlenose dolphins and common dolphins as mentioned earlier.[20] Other studies have revealed similar behaviors. Two studies conducted back in 2010 and 2011 revealed that the vocalizations of Pacific white-sided dolphins can range differently only from their behavioral states, indicating strong similarities between the acoustic and surface behavior for various foraging behaviors, including the possibility of an undescribed subspecies. The oceanographical data in the area can also effect the behavioral patterns of the dolphins. The studies also revealed that the different types of echolocations do vary based on the geographical locations; the first population of Pacific white-sided dolphins that were observed, inhabiting the waters near the Pacific United States seemed to more activity during the night while the second population of Pacific white-sided dolphins, that were also observed, inhabiting areas near Baja California, were observed to be more active during the day, possibly due the seasons and the dolphins' search for prey.[21][22]

The first sighting of the species on Commander Islands involved a single dolphin to travel along with a pod of killer whales in 2013.[23]

Pacific white-sided dolphins are known to sleep on average seven hours a night.[24]

Relation to humans

Left: High-jump during Pacific white-sided dolphin show at the Vancouver Aquarium
Right: Pacific white-sided dolphin named Spinnaker at Vancouver Aquarium

Protection

Until the United Nations banned certain types of large fishing nets in 1933, many Pacific white-sided dolphins were killed in drift nets. Some animals are still killed each year by Japanese hunting drives.

Captivity

Although overshadowed in popularity by bottlenose dolphins, Pacific white-sided dolphins are also a part of some marine theme park shows. Roughly 100 reside in dolphinaria in North America and Japan. In captivity, they tend to consume less amounts of food when compared to their wild counterparts, this could be the case due to the fact of temperatures changing in the water based on the seasons. However, the condition in which the dolphins lives, most likely in an aquarium tank, will impact how much energy is required for a captive dolphin to thrive in captivity. Studies have also shown that the highest amount of food intake that a captive Pacific white-sided dolphin displays in autumn when the dolphin increase their food intake as well as their body mass.[25][26]

See also

References

  1. ^ Mead, J. G.; Brownell, R. L. Jr. (2005). "Order Cetacea". In Wilson, D. E.; Reeder, D. M. (eds.). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. pp. 723–743. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  2. ^ Ashe, E.; Braulik, G. (2018). "Lagenorhynchus obliquidens". IUCN Red List of Threatened Species. 2018: e.T11145A50361866. doi:10.2305/IUCN.UK.2018-2.RLTS.T11145A50361866.en. Retrieved 19 November 2021.
  3. ^ "Appendices | CITES". cites.org. Archived from the original on 2021-01-19. Retrieved 2022-01-14.
  4. ^ "Pacific White-Sided Dolphin". NOAA Fisheries. National Oceanic and Atmospheric Administration. 19 October 2021. Archived from the original on 15 November 2021. Retrieved 14 November 2021.
  5. ^ "Kenai Fjords National Park". National Park Service. Archived from the original on 15 November 2021. Retrieved 17 November 2021.
  6. ^ a b c d e Wursig, Bernd; Perrin, William F.; Thewissen, J. 'Hans' (2009-02-26). Encyclopedia of Marine Mammals. Academic Press. pp. 817–818. ISBN 978-0-08-091993-5. Archived from the original on 2021-12-27. Retrieved 2021-12-27.
  7. ^ Vollmer, Nicole L.; et al. (January 31, 2019). "Taxonomic revision of the dolphin genus Lagenorhynchus". Marine Mammal Science. 35 (3): 957–1057. doi:10.1111/mms.12573. S2CID 92421374. Archived from the original on 2021-11-11. Retrieved 2021-09-17.
  8. ^ Ferrero, R.C.; Walker, W.A. (1996). "Age, growth, and reproductive patterns of the Pacific white-sided dolphin (Lagenorhynchus obliquidens) taken in high seas drift nets in the central North Pacific Ocean". Canadian Journal of Zoology. 74 (9): 1673–1687. doi:10.1139/z96-185.
  9. ^ Morton, A. (January 2000). "Occurrence, Photo‐identification and Prey of Pacific White‐sided Dolphins (Lagenorhyncus obliquidens) in the Broughton Archipelago, Canada 1984–1998". Marine Mammal Science. 16 (1): 80–93. doi:10.1111/j.1748-7692.2000.tb00905.x.
  10. ^ Black, Nancy A. (2009). Perrin, William F.; Würsig, Bernd; Thewissen, J. G. M. (eds.). Encyclopedia of Marine Mammals (2nd ed.). Burlington Ma.: Academic Press. ISBN 978-0-12-373553-9. Archived from the original on 2009-11-09.
  11. ^ Salvadeo, CJ; Lluch-Belda, D; Gómez-Gallardo, A; Urbán-Ramírez, J; MacLeod, CD (2010-03-10). "Climate change and a poleward shift in the distribution of the Pacific white-sided dolphin in the northeastern Pacific". Endangered Species Research. 11: 13–19. doi:10.3354/esr00252. ISSN 1863-5407.
  12. ^ "PACIFIC WHITE-SIDED DOLPHIN (Lagenorhynchus obliquidens): North Pacific Stock" (PDF). NOAA Fisheries: 127–130. 2012. Archived (PDF) from the original on 2022-03-03. Retrieved 2022-12-31 – via ResearchGate.
  13. ^ Black, N.A. (1994). Behavior and ecology of Pacific white-sided dolphins (Lagenorhynchus obliquidens) in Monterey Bay, California. San Francisco State University.
  14. ^ Walker, W.A.; Leatherwood, S.; Goodrich, K.R.; Perrin, W.F.; Stroud, R.K. (1986). "Geographical variation and biology of the Pacific white-sided dolphin, Lagenorhynchus obliquidens, in the north-eastern Pacific". Research on Dolphins. 441: 465.
  15. ^ Dahlheim, M.E.; Towell, R.G. (1994). "Occurrence and Distribution of Pacific White-Sided Dolphins (Lagenorhynchus obliquidens) in Southeastern Alaska, With Notes On an Attack by Killer Whales (Orcinus orca)". Marine Mammal Science. 10 (4): 458–464. doi:10.1111/j.1748-7692.1994.tb00501.x. Archived from the original on 2020-09-25. Retrieved 2019-06-26.
  16. ^ Peter Klimley, A.; Ainley, David G. (3 April 1998). Great White Sharks: The Biology of Carcharodon carcharias. ISBN 9780080532608. Archived from the original on 14 March 2023. Retrieved 25 March 2022.
  17. ^ "Archived copy". academic.oup.com. Archived from the original on 2022-12-31. Retrieved 2022-12-31.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link)
  18. ^ "Archived copy". academic.oup.com. Archived from the original on 2022-12-31. Retrieved 2022-12-31.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link)
  19. ^ Henderson, E. Elizabeth; Hildebrand, John A.; Smith, Michael H. (July 2011). "Classification of behavior using vocalizations of Pacific white-sided dolphins (Lagenorhynchus obliquidens)". The Journal of the Acoustical Society of America. 130 (1): 557–567. doi:10.1121/1.3592213. ISSN 0001-4966. PMID 21786921. Archived from the original on 2023-03-14. Retrieved 2022-12-31.
  20. ^ Soldevilla, M.S.; Henderson, E.E.; Campbell, G.S.; Wiggins, S.M.; Hildebrand, J.A.; Roch, M.A. (2008). "Classification of Risso's and pacific white-sided dolphins using spectral properties of echolocation clicks". The Journal of the Acoustical Society of America. 124 (1): 609–24. Bibcode:2008ASAJ..124..609S. doi:10.1121/1.2932059. PMID 18647003. S2CID 14685920. Archived from the original on 2020-07-27. Retrieved 2019-06-26.
  21. ^ Henderson, E.E.; Hildebrand, J.A.; Smith, M.H. (2011). "Classification of behavior using vocalizations of pacific white-sided dolphins (Lagenorhynchus obliquidens)". The Journal of the Acoustical Society of America. 130 (1): 557–67. Bibcode:2011ASAJ..130..557H. doi:10.1121/1.3592213. PMID 21786921.
  22. ^ Soldevilla, M.S.; Wiggins, S.M.; Hildebrand, J.A. (2010). "Spatio-temporal comparison of pacific white-sided dolphin echolocation click types". Aquatic Biology. 9: 49–62. doi:10.3354/ab00224.
  23. ^ Commander Islands Nature and Biosphere Reserve. Тихоокеанский белобокий дельфин Sagmatias obliquidens Gill, 1865 Archived 2017-08-23 at the Wayback Machine. Retrieved on August 24, 2017
  24. ^ Goley, Patricia Dawn (October 1999). "Behavioral Aspects of Sleep in Pacific White-Sided Dolphins (Lagenorhynchus Obliquidens, Gill 1865)1". Marine Mammal Science. 15 (4): 1054–1064. doi:10.1111/j.1748-7692.1999.tb00877.x. ISSN 0824-0469.
  25. ^ Piercey, R. (2013). "Seasonal changes in the food intake of captive Pacific white-sided dolphins (Lagenorhynchus obliquidens)". Aquatic Mammals. 39 (3): 211–220. doi:10.1578/am.39.3.2013.211.
  26. ^ "Seasonal Resting Metabolic Rate and Food Intake of Captive Pacific White-Sided Dolphins (Lagenorhynchus obliquidens)". Archived from the original on 2017-08-08. Retrieved 2017-07-12.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EN

Pacific white-sided dolphin: Brief Summary ( англиски )

добавил wikipedia EN

The Pacific white-sided dolphin (Lagenorhynchus obliquidens), also known as the hookfin porpoise, is an active dolphin found in the cool or temperate waters of the North Pacific Ocean.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia authors and editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EN

Platfrunta lagenorinĥo ( есперанто )

добавил wikipedia EO

La Platfrunta lagenorinĥo (Lagenorhynchus obliquidens) estas tre aktiva delfeno kiu troviĝas en malvarmaj al moderaj akvoj de la Norda Pacifika Oceano.

Taksonomio

La Platfrunta lagenorinĥo estis nomita fare de la mamulogiisto de la Smithsonian Institution nome Theodore Nicholas Gill en 1865. Ĝi estas morfologie simila al la obskura delfeno, kiu troviĝas en la Suda Pacifiko. Genetika analizo fare de Frank Cipriano sugestis, ke ambaŭ specioj diverĝis antaŭ ĉirkaŭ du milionoj da jaroj.

Kvankam ambaŭ specioj estas tradicie metitaj en la genro Lagenorhynchus, molekulaj analizoj indikis, ke ili estas pli proksimaj al la delfenoj de la genro Cephalorhynchus. La nova genro Sagmatias estis proponitaj por tiuj specioj.[1]

Priskribo

 src=
Platfruntaj lagenorinĥoj.

La Platfrunta lagenorinĥo havas tri kolorojn. La mentono, gorĝo kaj ventro estas kremoblankaj. La beko, naĝiloj, dorso, kaj dorsa naĝilo estas malhelgrizaj. Estas helgrizaj makuloj en la flankoj kaj helgriza strio el sub la okulo al sub la dorsa naĝilo, kie ĝi dikiĝas laŭlonge de la vosto. Malhelgriza ringo ĉirkaŭas la okulojn.

La specio estas de averaĝ-grandaj oceanaj delfenoj. Inoj pezas ĝis 150 kg kaj maskloj ĝis 200 kg kaj maskloj atingas 2.5 m dum inoj ĝis 2.3 m de longo. La Platfruntaj lagenorinĥoj tendencas esti pli grandaj ol la obskuraj delfenoj. La inoj atingas maturecon je aĝo de sep jaroj. El 1990 al 1991, studo kondukita de Richard C. Ferrero kaj William A. Walker pruvis, ke la plej vasta majoritato de la Platfruntaj lagenorinĥoj kiuj iĝas viktimoj de la drivaj retoj estis inter la aĝoj de 8.3 al 11 jam sekse maturaj.[2] La graveda periodo kutime daŭras unu jaron. Oni supozas, ke individuoj vivas ĝis 40 jarojn aŭ plie.

Notoj

  1. Shirihai, H. & Jarrett, B. (2006). Whales, Dolphins and Other Marine Mammals of the World. Princeton Field Guides. pp. 202–205. ISBN 9780691127569.
  2. Ferrero, R.C.; Walker, W.A. (1996). "Age, growth, and reproductive patterns of the Pacific white-sided dolphin (Lagenorhynchus obliquidens) taken in high seas drift nets in the central North Pacific Ocean". Canadian Journal of Zoology. 74 (9): 1673–1687. doi:10.1139/z96-185.

Bibliografio

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EO

Platfrunta lagenorinĥo: Brief Summary ( есперанто )

добавил wikipedia EO

La Platfrunta lagenorinĥo (Lagenorhynchus obliquidens) estas tre aktiva delfeno kiu troviĝas en malvarmaj al moderaj akvoj de la Norda Pacifika Oceano.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EO

Lagenorhynchus obliquidens ( шпански; кастиљски )

добавил wikipedia ES

El delfín del Pacífico de lados blancos (Lagenorhynchus obliquidens) es una especie de cetáceo odontoceto de la familia Delphinidae. Es un delfín muy activo, encontrado en aguas frías a templadas del norte del océano Pacífico.

Taxonomía

Fue descrito por Theodore Gill en 1865. Es extremadamente similar morfológicamente al Lagenorhynchus obscurus (delfín negro), encontrado en la parte sur del Pacífico. Algunos estudios sugieren que serían una sola especie. Trabajos recientes de Cipriano[2]​rechazan esa hipótesis y sugieren que las dos especies divergieron hace dos millones de años.

Ambos son tradicionalmente catalogados en el género Lagenorhynchus. Recientes análisis moleculares indican que están más estrechamente vinculados a los delfines del género Cephalorhynchus. Si esto es correcto, significaría que ambas especies deberían ser transferidas a Cephalorhynchus o a un nuevo género.[cita requerida]

Descripción

 src=
Los delfines del Vancouver Aquarium.

Estos delfines tienen tres tonos de colorido: mentón, garganta y vientre crema blancuzca. Pico, aletas traseras y espina dorsal son gris oscuro. Y un gris claro en los lados y una tira gris clara desde debajo de los ojos hacia debajo de la espina dorsal donde se engrosa hacia la cola. Un anillo gris oscuro rodea los ojos.

La especie posee un tamaño promedio de los delfines oceánicos; las hembras pesan más de 150 kg y los machos unos 200 kg, su longitud es de 2,5 m (macho) y 2,3 m (hembra). Tiende a ser algo mayor que el delfín oscuro. Las hembras son maduras a los 7 años. El período gestacional es de un año. Hay individuos que pueden vivir más de cuarenta años.

Son extremadamente activos y se mezclan con muchos otros cetáceos del Pacífico norte. También se acerca rápidamente a embarcaciones. Son comunes grupos de 90 especímenes, y se han observado supergrupos de más de 3.000 individuos. Predan principalmente Myctophidae, merluza, anchoa, calamar, Clupea, salmón y bacalao.

Población y distribución

La dispersión de este delfín es un gran arco a través de aguas frías a templadas del Pacífico norte. No se lo avista más al sur que el mar de la China, y en el lado oeste y en la península de Baja California por el este. Pueden verse poblaciones en el mar del Japón y en el mar de Okhotsk. Por el norte, algunos individuos se encuentran en el mar de Bering. Parecería que siguen algún patrón de migración; en el este son muy abundantes en las costas de California en invierno, pero están mucho al norte de Oregón, Washington en verano. Su preferencia por aguas profundas aparece una vez al año.

La población total puede ser más de 1 millón. Quizás se deba a su frecuente aparición cerca de barcos, que la hace muy fácil para tomar muestras poblacionales.

Interacción humana

 src=
Gran salto del delfín en un show del Vancouver Aquarium.

Hasta que las Naciones Unidas impuso en 1993 una cierta restricción a su captura indirecta, muchísimos de estos delfines morían en sistemas de pesca de arrastre. Un estudio estimó la muerte de entre 50.000 a 89.000 individuos en un período de doce años. Hacia marzo del 2007, un número importante de animales seguían siendo pescados cada año por pesqueros japoneses, aun así se tiene la esperanza de que dicha captura no cause una amenaza serie a la especie.

Los delfines del pacífico en la cultura popular

Referencias

  1. Hammond, P.S., Bearzi, G., Bjørge, A., Forney, K.A., Karkzmarski, L., Kasuya, T., Perrin, W.F., Scott, M.D., Wang, J.Y. , Wells, R.S. & Wilson, B. (2012). «Lagenorhynchus obliquidens». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2014.3 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 10 de mayo de 2015.
  2. «Delfín de lados blancos». Consultado el 2 de mayo de 2018.

Bibliografía

 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores y editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia ES

Lagenorhynchus obliquidens: Brief Summary ( шпански; кастиљски )

добавил wikipedia ES

El delfín del Pacífico de lados blancos (Lagenorhynchus obliquidens) es una especie de cetáceo odontoceto de la familia Delphinidae. Es un delfín muy activo, encontrado en aguas frías a templadas del norte del océano Pacífico.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores y editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia ES

Lagenorhynchus obliquidens ( баскиски )

добавил wikipedia EU

Lagenorhynchus obliquidens Lagenorhynchus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Delphinidae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)Mammals - full taxonomy and Red List status Ugaztun guztien egoera 2008an
  2. Gill (1865) 17 Proc. Acad. Nat. Sci. Philadelphia 177. or..

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipediako egileak eta editoreak
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EU

Lagenorhynchus obliquidens: Brief Summary ( баскиски )

добавил wikipedia EU

Lagenorhynchus obliquidens Lagenorhynchus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Delphinidae familian sailkatuta dago.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipediako egileak eta editoreak
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia EU

Juovadelfiini ( фински )

добавил wikipedia FI

Juovadelfiini (Lagenorhynchus obliquidens) on pohjoisella Tyynellämerellä tavattava delfiinilaji. Sitä on aiemmin pidetty geneettisesti samana lajina kuin mustadelfiiniä, mutta nykyinen tieteellinen konsensus on, että ne ovat eri lajeja.

Rakenne

 src=
Spinnaker-niminen juovadelfiini Vancouver Aquariumissa.

Juovadelfiineissä on kolmea väriä. Leuka, kurkku ja vatsa ovat kermanvalkoisia. Kuono, evät, selkä ja selkäevän etuosa ovat tummanharmaita ja sivuilla on vaaleanharmaita laikkuja. Vaaleanharmaa raita kulkee silmien yläpuolelta selkäevän alle ja taakse, missä se paksunee pyrstöä kohden. Silmiä ympäröi tummanharmaa rengas.

Harmaakuvedelfiinistä juovadelfiinin erottaa helposti siitä, että niiden selkäevän takaosa on täysin selvästi erivärinen kuin etuosa.

Juovadelfiini on keskikokoinen laji. Naarailla on painoa 150 kg ja uroksilla 200 kg. Pituutta on noin kaksi ja puoli metriä, naaraat ovat parikymmentä senttiä uroksia lyhyempiä.

Niillä on keskimäärin kuusikymmentä hammasta.

Levinneisyys

Juovadelfiinit elävät Tyynenmeren pohjoisosissa, parhaiten ne viihtyvät viileillä ja lauhkeilla vesillä.

Käyttäytyminen

Juovadelfiini on erittäin aktiivinen laji, ja ne uskaltautuvat helposti veneidenkin läheisyyteen. Ne elävät laumassa, joka käsittää yleensä 90 yksilöä mutta on myös 300-päisiä ryhmiä.

Naaraat saavuttavat sukukypsyyden 7 vuoden ikäisenä. Tiineysaika on yksi vuosi. Niiden elinikä on reilut 40 vuotta.

Juovadelfiinit sopeutuvat hyvin vankeuteen. Lähes 50 delfiiniä on delfinaarioissa Pohjois-Amerikassa ja Japanissa.

Ravinto

Juovadelfiineille maistuu pääasiassa kummeliturska, anjovis, kalmari, silli, lohi ja turska.

Lähteet

  • Pacific White-sided Dolphin and Dusky Dolphin by Koen van Waerebeek and Bernd Wessig Encyclopedia of Marine Mammals pp 859–60 ISBN 0-12-551340-2
  • National Audubon Society: Guide to Marine Mammals of the World ISBN 0-375-41141-0
  • Encyclopedia of Marine Mammals ISBN 0-12-551340-2

Viitteet

  1. Hammond, P.S., Bearzi, G., Bjørge, A., Forney, K., Karczmarski, L., Kasuya, T., Perrin, W.F., Scott, M.D., Wang, J.Y., Wells, R.S. & Wilson, B.: Lagenorhynchus obliquidens IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.2. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 31.7.2014. (englanniksi)

Aiheesta muualla

Tämä nisäkkäisiin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedian tekijät ja toimittajat
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia FI

Juovadelfiini: Brief Summary ( фински )

добавил wikipedia FI

Juovadelfiini (Lagenorhynchus obliquidens) on pohjoisella Tyynellämerellä tavattava delfiinilaji. Sitä on aiemmin pidetty geneettisesti samana lajina kuin mustadelfiiniä, mutta nykyinen tieteellinen konsensus on, että ne ovat eri lajeja.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedian tekijät ja toimittajat
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia FI

Lagenorhynchus obliquidens ( француски )

добавил wikipedia FR

Le dauphin à flancs blancs du Pacifique ou dauphin de Gill (Lagenorhynchus obliquidens) est un genre de Lagenorhynchus de la famille des delphininés.

Description et répartition

Le dauphin à flancs blancs du Pacifique mesure entre 210 et 250 cm et pèse entre 75 et 90 kg. Reconnaissable à sa tête allongée, à sa coloration et à sa grande nageoire dorsale, ce dauphin nage souvent dans le sillage des navires dans le Pacifique Nord. Il a le dos sombre, le ventre gris-blanc, une tache de la même couleur sur la partie antérieure de son flanc et une bande pâle parcourant son corps de la tête à la queue. Ses mâchoires sont garnies toutes les deux de 23 à 26 robustes dents coniques[1].

Mode de vie

Il se nourrit de divers poissons et de calmars. Il forme des bandes à la composition changeante qui comptent de 10 à 1 000 individus et il s'associe souvent à d'autres dauphins et à des baleines. Après une gestation de 10 à 12 mois, la femelle donne le jour à un unique petit de 90 cm de long.

La pêche de ce dauphin représente une part importante des activités de certains établissements du nord-ouest du Pacifique[1].

 src=
Dauphin de Gill à l'aquarium de Vancouver.
 src=
Dauphin de Gill à l'aquarium de Vancouver.

Notes et références

  1. a et b Le Règne Animal, David Burnie, 2002, (ISBN 2-07-055151-2)

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia FR

Lagenorhynchus obliquidens: Brief Summary ( француски )

добавил wikipedia FR

Le dauphin à flancs blancs du Pacifique ou dauphin de Gill (Lagenorhynchus obliquidens) est un genre de Lagenorhynchus de la famille des delphininés.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia FR

Lagenorhynchus obliquidens ( галициски )

добавил wikipedia gl Galician

Lagenorhynchus obliquidens é unha especie de cetáceo odontoceto da familia dos delfínidos.[2]

É un golfiño moi activo que vive en augas frías e temperadas do norte do océano Pacífico.

Taxonomía

A especie foi descrita por Theodore Gill en 1865, na súa obra "On two species of Delphinidae, from California", in the Smithsonian Institution. Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia, Sept. 1865: 177-178.[1]

É extremadamente similar morfoloxicamente a Lagenorhynchus obscurus, que habita na parte sur do Pacífico.

Algúns estudos suxiren que serían unha soa especie, pero traballos recentes rexeitan esta hipótese e supoñen que ambas as especies divergxeron hai dous millóns de anos.[3]

Taxonomía discutida

Artigo principal: Lagenorhynchus.

A pesar de que tradicionalmente aambas as especies sitúanse no xénero Lagenorhynchus, as últimas análises de ADN indican que están bastante relacionadas coas especies do xénero Cephalorhynchus.

En efecto, aínda que antigamente o xénero estaba considerado como monofilético, na actualidade estudos e análises xenéticas do citocromo b mitocondrial indican que as especies de Lagenorhynchus non constitúen un grupo natural, senón que é parafilético.

Se isto é correcto, significaría que ambas as especies deberían ser transferidas a Cephalorhynchus, ou a un novo xénero.

Un xénero alternativo, Sagmatias, foi proposto por LeDouc .[4][5]

Descrición

 src=
Lagenorhynchus obliquidens no acuario de Vancouver.

Lagenorhynchus obliquidens ten tres tons de colorido:

  • O mento, a garganta e o ventre son de cor crema abrancazada.
  • O bico e as aletas caudal e dorsal son de cor gris escura.
  • E os flancos teñen unha coloración gris clara.

A especie ten un tamaño e unha corpulencia intermedia entre os dos individuos do grupo dos golfiños oceánicos.

A súa lonxitude pode chegar até os 2,5 m nos machos e os 2,3 m nas femias.

Os machos adultos pesan uns 200 kg, e as femias, máis de 150.[6]

Bioloxía

As femias son maduras aos 7 anos. A xestación dura un ano.

Hai individuos que poden vivir máis de corenta anos.

Son extremadamente activos e mestúranse con moitis outros cetáceos do Pacífico norte. Adoitan acercase ás embarcacións.

Son comúns grupos de até 90 espécimes, e téñense observado supergrupos de máis de 3.000 individuos.

Aliméntanse principalmente de peixes lanterna, anchoas, luras, sardiñas, e pequenos exemplares de pescadas, salmóns e bacallaus.[6]

Distribución e poboación

 src=
Distribución de Lagenorhynchus obliquidens.

A área de dispersión desta especie describe un gran arco a través das augas frías e temperadas do Pacífico norte. Non se avistan máis ao sur que o mar da China, polo oeste, e da península de Baixa California polo leste. Poden verse poboacións no mar do Xapón e no mar de Okhotsk. Polo norte, algúns individuos encóntranse ni mar de Bering.

Parece que seguen algún patrón de migración; no leste son moi abundantes nas costas de California en inverno, e no verán, ao norte, nas de Oregón e o estado de Washington.[6]

Unha vez ao ano frecuentan unha temporada as augas profundas.

A poboación total pode ser de máis de 1 millón de individuos.[6]

Interacción cos humanos

Até que as Nacións Unidas impuxo en 1993 unha certa restrición á súa captura indirecta, moitos destes golfiños morrían en sistemas de pesca de arrastre. Un estudo estimou a morte de entre 50.000 e 89.000 individuos nun período de doce anos.

En marzo de 2007, un número importante destes animais seguían sendo pescados cada amo por pesqueiros xaponeses. Aínda así, tense a esperanza de que ditas capturas non causen unha ameaza serie á especie.[6]

Na cultura popular

  • Aínda que superados en popularidade por Tursiops truncatus, estyes golfiños son moi usados como parte dalgúns shows em acuarios.
  • No libro de Elizabeth Hall e Scott O'Dell Venus Among the Fishes (Venus entre os peixes), a protagonista é unha femia desta especie.[7]

Notas

  1. 1,0 1,1 Lagenorhynchus obliquidens Gill, 1865 no WoRMS.
  2. Lagenorhynchus obliquidens en Wilson, D. E. & Reeder, D. M. (eds.) (2005)
  3. Matthew P. Hare, Frank Cipriano e Stephen R. Palumbi (2002): "Genetic evidence on the demography os speciation un allopatric Dolphin species" Arquivado 07 de marzo de 2016 en Wayback Machine., Evolution, 56 (4), 2002, pp. 804–816.
  4. Shirihai, H. & Jarrett, B. (2006). Whales, Dolphins and Other Marine Mammals of the World. Princeton Field Guides. pp. 205–207. ISBN 9780691127569..
  5. LeDuc, R. G.; Perrin, W. F. e Dizon, A. E. (1999): "Phylogenetic relationships among the delphinid cetaceans based on full cytochrome b sequences", en Marine Mammal Science 15: 619–648. Resumo
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Hammond, P. S., Bearzi, G., Bjørge, A., Forney, K., Karczmarski, L., Kasuya, T., Perrin, W. F., Scott, M. D., Wang, J.Y., Wells, R. S. & Wilson, B. (2008): Lagenorhynchus obliquidens. En: Lista Vermella de especies ameazadas da UICN. Consultada o 16 de agosto de 2014.
  7. Elizabeth Hall e Scott O'Dell (1999): Venus Among the Fishes. New York; Yearling Books. ISBN 978-0-440-41175-8.

Véxase tamén

Bibliografía

  • Carwardine, M. (1995): Ballenas, delfines y marsopas. Guía visual de todos los cetáceos del mundo. Barcelona: Omega. ISBN 84-282-1037-3.
  • Duguy, R. e Robineau, D. (1987): Guía de los mamíferos marinos de Europa. Barcelona: Ediciones Omega. ISBN 84-282-0811-5.
  • Waerebeek, Koen van & Bernd Wessig (2002): "Pacific White-sided Dolphin and Dusky Dolphin", en William F. Perrin, Bernd Wursig & J. G. M. Thewissen, eds. Encyclopedia of Marine Mammals 2ª ed. San Diego: Academic Press. ISBN 978-0-12-373553-9, pp. 859–860.
  • Wilson, D. E. & Reeder, D. M. (eds.) (2005): Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference. Third edition. ISBN 0-8018-8221-4.

Outros artigos

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores e editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia gl Galician

Lagenorhynchus obliquidens: Brief Summary ( галициски )

добавил wikipedia gl Galician

Lagenorhynchus obliquidens é unha especie de cetáceo odontoceto da familia dos delfínidos.

É un golfiño moi activo que vive en augas frías e temperadas do norte do océano Pacífico.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores e editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia gl Galician

Sagmatias obliquidens ( италијански )

добавил wikipedia IT

Il lagenorinco dai denti obliqui (Sagmatias obliquidens (Gill, 1865)) è un cetaceo appartenente alla famiglia dei Delfinidi (Delphinidae) che abita le acque fredde e temperate dell'oceano Pacifico settentrionale.[2]

Tassonomia

Il lagenorinco dai denti obliqui è stato descritto da Theodore Gill nel 1865 e la sua località tipo è San Francisco.[3] Somiglia morfologicamente al lagenorinco scuro, specie di dimensioni inferiori che vive nelle regioni meridionali del Pacifico.[4] In passato alcuni ricercatori hanno suggerito che entrambi appartengano ad un'unica specie; diversi studi genetici hanno smentito questa ipotesi, suggerendo che le due specie si siano separate circa due milioni di anni fa.[5]

Nonostante i lagenorinchi scuri e quelli dai denti obliqui vengano tradizionalmente posti nel genere Lagenorhynchus, recenti analisi molecolari indicano che questo genere non sia monofiletico,[1] evidenziando parentele con delfini del genere Cephalorhynchus. È quindi stato proposto di inserire L. obliquidens nel genere Sagmatias Cope, 1866 insieme a L. australis, L. obscurus e L. cruciger.[3]

Descrizione

 src=
Lagenorinco dai denti obliqui all'acquario di Vancouver.

Questa specie è di dimensioni medie per un delfino oceanico: pesa fino a 180 kg e misura in genere tra 1,7 e 2,3 m di lunghezza, ma i maschi possono raggiungere i 2,5 m.[4] In media vive tra i 36 e i 40 anni, raggiungendo la maturità sessuale a 11.[4] Presenta un corpo piuttosto tozzo, con rostro breve e non nettamente separato dal melone; i denti sono conici e tra 23 e 32 paia.[6][4]

La colorazione del lagenorinco dai denti obliqui ha tre tonalità: bianco, grigio chiaro e grigio scuro. Il mento, la gola e il ventre sono bianco cremoso; il rostro, le pinne pettorali e il dorso sono scuri, mentre la pinna dorsale è bicolore, scura anteriormente e chiara posteriormente. Una striscia grigia chiara corre da sopra l'occhio fino a sotto la pinna dorsale, dove si inspessisce fino alla coda; questa striscia ha una caratteristica forma "a bretelle".[7] Un'area dello stesso colore si estende sulla testa e sui fianchi dalla base del rostro a circa metà del corpo, senza raggiungere il dorso. Gli occhi sono circondati da un anello scuro.

Le due specie con cui questo cetaceo potrebbe essere più facilmente confuso a causa dell'aspetto simile sono il lagenorinco australe, dal quale si distingue grazie alla pinna dorsale nettamente bicolore, e il più piccolo lagenorinco scuro; non ha però sovrapposizioni di areale con nessuno di due.[8]

Biologia

 src=
Un lagenorinco dai denti obliqui salta in alto durante un'esibizione all'acquario di Vancouver.

Comportamento

Il lagenorinco dai denti obliqui è un delfino gregario e molto attivo che si avvicina facilmente alle imbarcazioni. Può essere frequentemente osservato mentre salta sia parallelo alla superficie sia all'indietro, col ventre girato in alto. Forma gruppi di circa 10-100 esemplari, ma sono stati registrati anche supergruppi di 1000 individui;[4] spesso si unisce ad altre specie di mammiferi marini che vivono nel Pacifico settentrionale, come il grampo, il lissodelfino boreale e anche le otarie della California.[1]

La comunicazione intraspecifica avviene prevalentemente tramite click invece di fischi.[4]

Alimentazione

Si nutre principalmente di piccoli pesci pelagici che formano banchi come aringhe e acciughe; tra le prede comuni ci sono sia pesci epipelagici come i lucci sauro sia pesci abissali come i pesci lanterna, predati in genere durante la notte.[1][4] Il lagenorinco dai denti obliqui può nutrirsi anche di cefalopodi (come Doryteuthis opalescens)[9], gadidi e salmonidi.[1]

Riproduzione

Il lagenorinco dai denti obliqui si accoppia a fine estate e la gestazione dura circa un anno. Alla nascita, i piccoli misurano 1 m o poco più e pesano intorno a 15 kg.[4] In genere tra un parto e l'altro trascorrono tre anni.[4]

Distribuzione e habitat

L'areale del lagenorinco dai denti obliqui si estende nelle acque fredde e temperate del Pacifico settentrionale. Non sono noti avvistamenti più a sud della penisola della Baja California ad est e del mar Cinese Orientale ad ovest; le segnalazioni provenienti dal golfo del Tonchino sono probabilmente dovute a errori di identificazione.[8] Alcune popolazioni vivono anche nel mar del Giappone e nel mare di Okhotsk. Nelle regioni settentrionali dell'areale alcuni individui sono stati trovati nel mare di Bering. Questi delfini sembrano seguire un comportamento migratorio - sul lato orientale sono più abbondanti al largo delle coste della California in inverno, ma più a nord (Oregon, Washington) in estate. Durante tutto l'anno vivono al di sopra della piattaforma e scarpata continentale, fino a 185 km dalla costa.[1]

Stime ormai datate (del 1990) indicavano una popolazione totale di circa 1 milione di individui. A causa della tendenza dei lagenorinchi dai denti obliqui di avvicinarsi alle imbarcazioni anche da lontano, è più difficile del solito ottenere stime precise tramite la campionatura.[1]

Conservazione

Fino alla moratoria delle Nazioni Unite sulle reti da posta derivanti del 1993, le catture accidentali di lagenorinco dai denti obliqui nella pesca d'alto mare di calamari e salmoni sono state molto comuni: è stimato che tra il 1970 e il 1980 siano stati uccisi intorno a 100 000 esemplari.[1] Le catture odierne, per lo più dovute alla pesca al pesce spada e allo squalo volpe,[4] sono molto più rare e ridotte rispetto all'abbondanza della specie, quindi la lista rossa IUCN classifica il lagenorinco dai denti obliqui come "a rischio minimo" (LC). È comunque un cetaceo sensibile all'inquinamento ed è stato osservato un declino del 22% nella popolazione del golfo della California, la parte più a sud nel suo areale, che potrebbe essere correlato al cambiamento climatico.[1]

Il lagenorinco dai denti obliqui è inserito nell'appendice II della CITES e non è specie target di nessuna attività di pesca.[1] Sebbene non comune quanto il tursiope, anche questa specie riveste una parte importante negli spettacoli dei parchi marini a tema.

Note

  1. ^ a b c d e f g h i j (EN) Ashe, E. & Braulik, G. 2018, Sagmatias obliquidens, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
  2. ^ (EN) Sagmatias obliquidens, in WoRMS (World Register of Marine Species).
  3. ^ a b Vollmer et al, p. 977.
  4. ^ a b c d e f g h i j Balene, delfini e focene, p. 138.
  5. ^ Vollmer et al, p. 971.
  6. ^ Vollmer et al, p. 1005.
  7. ^ Vollmer et al, p. 1003.
  8. ^ a b Vollmer et al, p. 1004.
  9. ^ (EN) Food items reported for Lagenorhynchus obliquidens, su SeaLifeBase. URL consultato il 9 maggio 2021.

Bibliografia

 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autori e redattori di Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia IT

Sagmatias obliquidens: Brief Summary ( италијански )

добавил wikipedia IT

Il lagenorinco dai denti obliqui (Sagmatias obliquidens (Gill, 1865)) è un cetaceo appartenente alla famiglia dei Delfinidi (Delphinidae) che abita le acque fredde e temperate dell'oceano Pacifico settentrionale.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autori e redattori di Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia IT

Witgestreepte dolfijn ( холандски; фламански )

добавил wikipedia NL

De witgestreepte dolfijn (Lagenorhynchus obliquidens, soms ook Lagenorhynchus longidens en Lagenorhynchus ognevi) is een soort dolfijn uit het noorden van de Stille Oceaan.

Leefgebied

De witgestreepte dolfijn leeft voornamelijk op de open zee in het noorden - in koude tot gematigde streken - van de Stille Oceaan. Ze leven er van vis en pijlinktvis.

Zuidelijker dan de Zuid-Chinese Zee in het westen en Neder-Californië worden ze niet waargenomen. Ze kunnen ook aangetroffen worden in de Japanse Zee, de Zee van Ochotsk, de Beringzee, de Golf van Alaska en de Golf van Californië. Ze volgen ook een zeker migratiepatroon: in de zomer leven ze noordelijker dan in de winter. In de diepzee leven ze vooral tussen 35° en 47° NB.

Kenmerken

PacificWhiteSidedDolphine.jpg

De wetenschappelijke naam van de witgestreepte dolfijn, obliquidens, betekent "schuine tand". Dit is een verwijzing naar de lichtgebogen tanden van de soort, voor het eerst beschreven door mammaloog Theodore Nicholas Gill. Hij bestudeerde drie schedels en verzon de wetenschappelijke naam.

De witgestreepte dolfijn heeft een donkergrijze rug met lichtgrijze flanken boven de borstvinnen. De buik en keel zijn gebroken wit, duidelijk afgescheiden van het grijs erboven. Van de kop, langs de onderkant van de rugvin, tot aan de grijze vlek op de achterflank loopt nog een fijne, smalle, grijze streep. De ogen zijn donker omrand.

De soort wordt in zijn leefgebied soms verward met de gewone dolfijn (Delphinus delphis) omdat ze beiden in grote groepen leven en lichtgekleurde flanken hebben. In tegenstelling tot de gewone dolfijn heeft de witgestreepte dolfijn een korte en dikke snuit.

Zowel mannetjes als vrouwtjes worden tussen 1,7 en 2,4 meter lang. Mannetjes wegen zo'n 200 kg, vrouwtjes 150 kg. Pasgeboren kalfjes zijn zo'n 1,1 meter lang. Ze kunnen meer dan 40 jaar oud worden.

Vrouwtjes zijn geslachtsrijp na 7 jaar. Een dracht duurt ongeveer een jaar.

Taxonomie

De witgestreepte dolfijn wordt soms gezien als noordelijke tegenhanger van de donkergestreepte dolfijn (L. obscurus). Genetisch onderzoek wees echter uit dat de twee genoeg van elkaar verschillen om ze als aparte soort te zien. Ze zouden 2 miljoen jaar geleden uit elkaar zijn gegroeid. Beide soorten zouden volgens genetisch onderzoek ook meer verwant zijn met het geslacht Cephalorhynchus dan met enkele andere soorten uit Lagenorhynchus. Er wordt nog onderzocht of de soorten verplaatst moeten worden en naar welk geslacht: Cephalorhynchus of een eigen geslacht, met als voorstel Sagmatias.[2]

Gedrag

De witgestreepte dolfijn is een typische nieuwsgierige, speelse dolfijn die mensen niet schuwt. Ze zijn dan ook graag geziene gasten bij walvisexcursies. Het zijn ook erg sociale dieren: ze leven in groepen van zo'n 100 exemplaren, wat zelfs kan oplopen tot 3000 exemplaren. Ze worden ook gespot met andere walvissen, met in het bijzonder de noordelijke gladde dolfijn (Lissodelphis borealis).

Relatie met mensen

Het IUCN beschouwt deze soort als weinig bedreigd, maar het is toch bekend dat er dieren sneuvelen door verstrikking in visnetten. Ook zou Japan jagen op de dolfijnen. Hoewel ze dicht bij mensen durven komen, is hun precieze aantal toch redelijk onbekend. Schattingen spreken over 1 miljoen exemplaren.

De dolfijnen worden, net als de bekende tuimelaars, soms ook gebruikt in dolfinaria.

Bronnen
  1. (en) Witgestreepte dolfijn op de IUCN Red List of Threatened Species.
  2. (en) Shirihai, H.; Jarrett B., Whales, Dolphins and Other Marine Mammals of the World, Princeton Field Guides, 2006, p. 202–205. ISBN 0-691-12757-3.

  • (nl) Carwardine, Mark; Hoyt Erich, Fordyce R. Ewan, Gill Peter, Walvissen, dolfijnen & bruinvissen - De complete gids voor zeezoogdieren, Könemann, Keulen, 2000, 288. ISBN 3-8290-6758-5.
  • Mammal Species of the World Gearchiveerd op 4 juni 2010. Geraadpleegd op 5 januari 2010.
Geslachten en soorten van dolfijnen (Delphinidae)
Australodelphis:Australodelphis mirusCephalorhynchus:Kortsnuitdolfijn (Cephalorhynchus commersonii) · Witbuikdolfijn (Cephalorhynchus eutropia) · Havisidedolfijn (Cephalorhynchus heavisidii) · Hectordolfijn (Cephalorhynchus hectori)Delphinus:Kaapse dolfijn (Delphinus capensis) · Gewone dolfijn (Delphinus delphis)Feresa:Dwerggriend (Feresa attenuata)Globicephala:Indische griend (Globicephala macrorhynchus) · Griend (Globicephala melas)Grampus:Gramper (Grampus griseus)Lagenodelphis:Sarawakdolfijn (Lagenodelphis hosei)Lagenorhynchus:Witflankdolfijn (Lagenorhynchus acutus) · Witsnuitdolfijn (Lagenorhynchus albirostris) · Dolfijn van Peale (Lagenorhynchus australis) · Zandloperdolfijn (Lagenorhynchus cruciger) · Witgestreepte dolfijn (Lagenorhynchus obliquidens) · Donkergestreepte dolfijn (Lagenorhynchus obscurus)Lissodelphis:Noordelijke gladde dolfijn (Lissodelphis borealis) · Zuidelijke gladde dolfijn (Lissodelphis peronii)Orcaella:Irrawaddydolfijn (Orcaella brevirostris) · Australische snubvindolfijn (Orcaella heinsohni)Orcinus:Orka (Orcinus orca)PlatalearostrumHoekmans stompsnuitdolfijn (Platalearostrum hoekmani) †Peponocephala:Witlipdolfijn (Peponocephala electra)Pseudorca:Zwarte zwaardwalvis (Pseudorca crassidens)Sotalia:Tucuxi (Sotalia fluviatilis) · Costero (Sotalia guianensis)Sousa:Chinese witte dolfijn (Sousa chinensis) · Kameroendolfijn (Sousa teuszii)Stenella:Slanke dolfijn (Stenella attenuata) · Clymenedolfijn (Stenella clymene) · Gestreepte dolfijn (Stenella coeruleoalba) · Atlantische vlekdolfijn (Stenella frontalis) · Langsnuitdolfijn (Stenella longirostris)Steno:Snaveldolfijn (Steno bredanensis)Tursiops:Langbektuimelaar (Tursiops aduncus) · Tuimelaar (Tursiops truncatus)
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia-auteurs en -editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia NL

Witgestreepte dolfijn: Brief Summary ( холандски; фламански )

добавил wikipedia NL

De witgestreepte dolfijn (Lagenorhynchus obliquidens, soms ook Lagenorhynchus longidens en Lagenorhynchus ognevi) is een soort dolfijn uit het noorden van de Stille Oceaan.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia-auteurs en -editors
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia NL

Delfinowiec skośnozębny ( полски )

добавил wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Delfinowiec skośnozębny[5], delfin pacyficzny[6], delfin skośnozęby[7] (Lagenorhynchus obliquidens) – gatunek walenia z rodziny delfinowatych (Delphinidae).

Występowanie

Zamieszkuje umiarkowaną strefę północnej części Oceanu Spokojnego od Aleutów po Baja California i od Japonii po Wyspy Kurylskie. Spotykany zwykle na głębokich wodach, do 160 km od brzegu.

Charakterystyka

Delfin pacyficzny ma smukłe ciało. Ubarwienie czarne lub ciemnoszare, brzuch biały. Długość ciała wynosi od 150-310 cm, a masa 82-124 kg. Przebywają zwykle w grupach ok. 50 osobników, ale spotykano je w stadach złożonych z ponad 1000 osobników. Delfiny pacyficzne żywią się rybami ławicowymi.

Przypisy

  1. a b c d Lagenorhynchus obliquidens, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. T. N. Gill. On two species of Delphinidae, from California, in the Smithsonian Institution. „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. 17, s. 177, 1865 (ang.).
  3. a b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Lagenorhynchus obliquidens. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 10 stycznia 2009]
  4. Hammond, P.S., Bearzi, G., Bjørge, A., Forney, K.A., Karkzmarski, L., Kasuya, T., Perrin, W.F., Scott, M.D., Wang, J.Y. , Wells, R.S. & Wilson, B. 2012, Lagenorhynchus obliquidens [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-13] (ang.).
  5. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 188. ISBN 978-83-88147-15-9.
  6. Praca zbiorowa: Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 208. ISBN 83-01-14344-4.
  7. Dawid Burnie: Królestwo Zwierząt. Warszawa: Świat Książki, 2003. ISBN 83-7311-632-X.

Bibliografia

  1. Kiehl, K. 2001: Lagenorhynchus obliquidens (ang.). (On-line), Animal Diversity Web. [dostęp 4 kwietnia 2008].
  2. Praca zbiorowa: Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 208. ISBN 83-01-14344-4.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia POL

Delfinowiec skośnozębny: Brief Summary ( полски )

добавил wikipedia POL

Delfinowiec skośnozębny, delfin pacyficzny, delfin skośnozęby (Lagenorhynchus obliquidens) – gatunek walenia z rodziny delfinowatych (Delphinidae).

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia POL

Golfinho-de-laterais-brancas-do-pacífico ( португалски )

добавил wikipedia PT

O golfinho-de-laterais-brancas-do-pacífico (Lagenorhynchus obliquidens) é um cetáceo da família dos delfinídeos encontrado nas águas temperadas frias do Pacífico Norte.

Referências

  • MEAD, J. G.; BROWNELL, R. L. (2005). Order Cetacea. In: WILSON, D. E.; REEDER, D. M. (Eds.) Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference. 3ª edição. Baltimore: Johns Hopkins University Press. p. 723-743.
 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores e editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia PT

Golfinho-de-laterais-brancas-do-pacífico: Brief Summary ( португалски )

добавил wikipedia PT

O golfinho-de-laterais-brancas-do-pacífico (Lagenorhynchus obliquidens) é um cetáceo da família dos delfinídeos encontrado nas águas temperadas frias do Pacífico Norte.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Autores e editores de Wikipedia
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia PT

Stillahavsvitsiding ( шведски )

добавил wikipedia SV

Stillahavsvitsiding (Lagenorhynchus obliquidens) är en art i familjen delfiner som förekommer i kalla och tempererade områden av norra Stilla havet.

Den beskrevs för första gången av Theodore Gill år 1865. Stillahavsvitsidingen är den enda delfinen i släktet Lagenorhynchus som man hittar i norra Stilla havet. Fiskare och forskare kallar den helt enkelt för ”lags”. Stillahavsvitsidingen är så oerhört lik Södra Atlantvitsiding att några forskare hävdade att de var en och samma art. Med DNA tester kunde man visa på att arterna skilde sig ifrån varandra för ungefär 2 miljoner år sedan. DNA testet visade också att Stillahavsvitsidingen och Södra Atlantvitsidingen är närmare släkt med familjen Cephalorhynchus än den familj de nu tillhör, så troligen måste de byta släkte.

 src=
Stillahavsvitsiding i Vancouver Aquarium.
 src=
Stillahavsvitsiding vid Vancouver Aquarium.

Stillahavsvitsidingen är trefärgad. Haka, strupe och magen är krämfärgad. Nos, simfenor och ryggfena är mörkgrå och den har ljusgråa stråk på sidorna. De har också en mörkgrå ring runt vart öga. De kan bli upp till 2,5 meter långa, väga runt 150-200 kilogram och ha en livslängd på runt 40 år.


Den är en oerhört aktiv delfinart som gärna beblandar sig med andra delfinarter i norra Stilla havet. De tycker som många andra delfiner om båtlekar och att hoppa. Stillahavsvitsidingen brukar samlas i grupper om 100 delfiner. Fast man har observerat grupper på mer än 3000 individer. Deras diet består av torsk, öring, lax och bläckfisk.

Stillahavsvitsidingen är en art som emigrerar på vintern är de i vattnen runt Kalifornien och på sommaren är de norr om Oregon. Man uppskattar att det finns 1 miljon Stillahavsvitsidingar, men det är svårt att avgöra eftersom det är lätt att räkna samma djur två gånger. De kommer fram till en båt så snart de ser en.

Källor

  • Fritt översatt i från den engelska Wikipedian.
  1. ^ Lagenorhynchus obliquidensIUCN:s rödlista, auktor: Hammond, P.S. et. al. (2008), besökt 12 januari 2009.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia författare och redaktörer
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia SV

Stillahavsvitsiding: Brief Summary ( шведски )

добавил wikipedia SV

Stillahavsvitsiding (Lagenorhynchus obliquidens) är en art i familjen delfiner som förekommer i kalla och tempererade områden av norra Stilla havet.

Den beskrevs för första gången av Theodore Gill år 1865. Stillahavsvitsidingen är den enda delfinen i släktet Lagenorhynchus som man hittar i norra Stilla havet. Fiskare och forskare kallar den helt enkelt för ”lags”. Stillahavsvitsidingen är så oerhört lik Södra Atlantvitsiding att några forskare hävdade att de var en och samma art. Med DNA tester kunde man visa på att arterna skilde sig ifrån varandra för ungefär 2 miljoner år sedan. DNA testet visade också att Stillahavsvitsidingen och Södra Atlantvitsidingen är närmare släkt med familjen Cephalorhynchus än den familj de nu tillhör, så troligen måste de byta släkte.

 src= Stillahavsvitsiding i Vancouver Aquarium.  src= Stillahavsvitsiding vid Vancouver Aquarium.

Stillahavsvitsidingen är trefärgad. Haka, strupe och magen är krämfärgad. Nos, simfenor och ryggfena är mörkgrå och den har ljusgråa stråk på sidorna. De har också en mörkgrå ring runt vart öga. De kan bli upp till 2,5 meter långa, väga runt 150-200 kilogram och ha en livslängd på runt 40 år.


Den är en oerhört aktiv delfinart som gärna beblandar sig med andra delfinarter i norra Stilla havet. De tycker som många andra delfiner om båtlekar och att hoppa. Stillahavsvitsidingen brukar samlas i grupper om 100 delfiner. Fast man har observerat grupper på mer än 3000 individer. Deras diet består av torsk, öring, lax och bläckfisk.

Stillahavsvitsidingen är en art som emigrerar på vintern är de i vattnen runt Kalifornien och på sommaren är de norr om Oregon. Man uppskattar att det finns 1 miljon Stillahavsvitsidingar, men det är svårt att avgöra eftersom det är lätt att räkna samma djur två gånger. De kommer fram till en båt så snart de ser en.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia författare och redaktörer
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia SV

Pasifik beyaz yanlı yunusu ( турски )

добавил wikipedia TR

Pasifik beyaz yanlı yunusu (Lagenorhynchus obliquidens), yunusgiller (Delphinidae) familyasından Lagenorhynchus cinsindeki altı yunus türünden biridir. Çok hareketli olan bu yunus türü Kuzey Pasifik Okyanusu'nun serin ve ılık sularında bulunur.

Taksonomi

Pasifik beyaz yanlı yunusu 1865 yılında Theodore Gill tarafından adlandırılmıştır. Bu yunus türü morfolojik açıdan güney Pasifik'te bulunan gölgeli yunusa benzer. Franck Cipriano tarafından yapılan genetik analizler bu iki yunus türünün yaklaşık iki milyon yıl önce ayrıldığını göstermektedir.

Her iki yunus türü de geleneksel olarak Lagenorhynchus cinsinde sınıflandırılmış olsalar da moleküler analizler bu yunus türlerinin Cephalorhynchus cinsinde yer alan yunuslara daha yakın olduğunu göstermektedir. Bu iki tür için yeni bir cins adı olarak Sagmatias önerilmiştir.[1]

Özellikleri

 src=
Vancouver Akvaryumu'nda Spinnaker adlı Pasifik beyaz yanlı yunusu

Pasifik beyaz yanlı yunusu üç renklidir. Çenesi, boğazı ve karnı krem beyazıdır. Ağzı, yan yüzgeçleri, sırtı ve sırt yüzgeci koyu gridir. Yanlarda açık gri bölgeler bulunur ayrıca gözün üstünden sırt yüzgecine doğru giden ve kuyruğa yaklaştıkça da kalınlaşan açık gri bir çizgi de bulunur. Gözlerin çevresinde koyu gri bir halka vardır.

Bu yunus türü orta büyüklükte bir okyanus yunusudur. Dişiler 150 kg, erkekler de 200 kg. ağırlığa çıkabilir. Erkeklerin boyu 2,5 metreye dişilerin boyu da 2,3 m.'ye çıkar. Pasifik beyaz yanlı yunusu gölgeli yunustan biraz daha iridir. Dişiler olgunluğa 7 yaşında ulaşır. Gebelik süresi bir yıldır. Bireyler 40 yaşından fazla yaşayabilirler.

Pasifik beyaz yanlı yunusu oldukça hareketlidir ve kuzey Pasifik'te bulunan diğer balina ve yunus türleriyle bir arada bulunabilirler. Teknelere hemen yanaşırlar ve yanlarında yüzerler. Ortalama 90 bireyin bulunduğu geniş gruplara sıklıkla rastlanır,300 bireyin oluşturduğu çok büyük gruplar da görülebilir. Barlam balığı, hamsi, kalamar, ringa, somon ve morina ile beslenirler.

Ortalama 60 dişleri bulunur

Nüfus ve dağılımı

Pasifik beyaz yanlı yunusu kuzey Pasifik Okyanusu'nun soğuk sularından ılık sularına kadar olan bölgede yaşarlar. Batıda Güney Çin Denizi ve doğuda da Baja California Yarımadası'ndan daha güneyde görülmemişlerdir.

Japon Denizi ve Ohotsk Denizi'nde de bazı populasyonların yaşadığı görülmüştür. En kuzeyde Bering Denizi'nde bazı bireylere rastlanmıştır. Bu yunusların göç ettikleri düşünülmektedir. Doğu Pasifik'te kışları Kaliforniya kıyılarında daha çok görünürlerken kışları daha kuzeyde olan Oregon ve Washington'da görülürler. Tüm yıl boyunca açık denizde derin sularda yaşarlar.

Toplam nüfusun 1 milyon cıvarında olduğu düşünülmektedir. Ancak Pasifik beyaz yanlı yunuslarının teknelere yaklaşma huyları nedeniyle örnekleme yoluyla olan tahmin çalışmalarını güçleştirmektedir.

Kaynakça

  1. ^ Shirihai, H. and Jarrett, B. (2006). Whales, Dolphins and Other Marine Mammals of the World. Princeton Field Guides. s. 202–205. ISBN 0-61-12757-2 |isbn= değerini kontrol edin: length (yardım).KB1 bakım: Birden fazla ad: yazar listesi (link)
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia yazarları ve editörleri
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia TR

Pasifik beyaz yanlı yunusu: Brief Summary ( турски )

добавил wikipedia TR

Pasifik beyaz yanlı yunusu (Lagenorhynchus obliquidens), yunusgiller (Delphinidae) familyasından Lagenorhynchus cinsindeki altı yunus türünden biridir. Çok hareketli olan bu yunus türü Kuzey Pasifik Okyanusu'nun serin ve ılık sularında bulunur.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia yazarları ve editörleri
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia TR

Lagenorhynchus obliquidens ( украински )

добавил wikipedia UK

Опис

Триколірний. Підборіддя, горло і живіт біло-кремового кольору. Дзьоб, ласти, спина і спинний плавник темно-сірі. Є світло-сірі плями з боків і ще світло-сіра смужка, що проходить від вище очі до низу спинного плавника. Самиці важать до 150 кілограмів, а самці 200 кг; самці сягають 2,5 метрів, самиці 2,3 метрів довжини. Самиці досягають зрілості в 7 років. Період вагітності становить один рік. Живуть 40 років і більше. Мають в середньому 60 зубів.

Поведінка

Харчуються широким розмаїттям дрібних риб (наприклад, анчоуси, сайра, ставрида, хек), а також головоногими молюсками. Є дуже активним представником родини, змішується з багатьма іншими видами китоподібних, легко наближається до човнів. Плавають в групах по 10—100 особин. Часто можна побачити як вони роблять сальто. Часто піклуються про хворих або поранених товаришів. Кожен індивідуум ідентифікує себе унікальним особистим свистом.

Стосунки з людиною

Добре адаптується до неволі. Майже 50 особин проживають в дельфінаріях в Північній Америці і Японії.

Джерела

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Автори та редактори Вікіпедії
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia UK

Cá heo hông trắng Thái Bình Dương ( виетнамски )

добавил wikipedia VI

Lagenorhynchus obliquidens là một loài động vật có vú trong họ Delphinidae, bộ Cetacea. Loài này được Gill mô tả năm 1865.[2]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ Hammond, P.S., Bearzi, G., Bjørge, A., Forney, K., Karczmarski, L., Kasuya, T., Perrin, W.F., Scott, M.D., Wang, J.Y., Wells, R.S. & Wilson, B. (2008). Lagenorhynchus obliquidens. 2008 Sách đỏ IUCN. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế 2008. Truy cập ngày 7 tháng 10 năm 2008.
  2. ^ Wilson, D. E.; Reeder, D. M. biên tập (2005). “Lagenorhynchus obliquidens”. Mammal Species of the World . Baltimore: Nhà in Đại học Johns Hopkins, 2 tập (2.142 trang). ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.

Tham khảo

Liên kết ngoài

 src= Phương tiện liên quan tới Lagenorhynchus obliquidens tại Wikimedia Commons


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến Bộ Cá voi (Cetacea) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia tác giả và biên tập viên
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia VI

Cá heo hông trắng Thái Bình Dương: Brief Summary ( виетнамски )

добавил wikipedia VI

Lagenorhynchus obliquidens là một loài động vật có vú trong họ Delphinidae, bộ Cetacea. Loài này được Gill mô tả năm 1865.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia tác giả và biên tập viên
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia VI

Тихоокеанский белобокий дельфин ( руски )

добавил wikipedia русскую Википедию
Латинское название Lagenorhynchus obliquidens
Gill, 1865
Ареал
изображение

wikispecies:
Систематика
на Викивидах

commons:
Изображения
на Викискладе

ITIS 180444 NCBI 90247

Тихоокеанский белобокий дельфин[1], или тихоокеанский дельфин (лат. Lagenorhynchus obliquidens) — вид дельфиновых из рода короткоголовых дельфинов.

Внешний вид и строение

Размеры и вес самок до 2,21 м и 100 кг, самцов — 2,3 м и 180 кг. Пропорциями и формой тела очень похож на атлантического белобокого дельфина. Верхняя часть туловища (за исключением двух продольных светлых полос), кончик морды, передние части плавников и хвостовые лопасти тёмные. Нижняя часть туловища (кромка хвостового стебля, брюхо, грудь, подбородок) белая. От грудного плавника идут два чёрных «ремня»: один к углу рта, другой до нижнего гребня хвостового стебля, служа границей между светлым брюхом и более тёмными боками. Очень редко встречаются особи-альбиносы.

Каждый зуб имеет диаметр от 4 до 5 мм. В верхней челюсти их 30—32 пары, в нижней 30—31 пара. Позвонков 74—75.

Распространение

Населяют северную часть Тихого океана — от Курильских островов и Японии до западного побережья Северной Америки.

Питание

Кормятся мелкой стайной рыбой и головоногими моллюсками.

Pacific white-sided dolphins (Lagenorhynchus obliquidens) NOAA.jpg

Размножение

Спариваются и приносят потомство летом.

Поведение

Собираются в стада до тысячи особей. Активность дневная. Любят приближаться к судам. Выпрыгивают высоко из воды, проделывают в воздухе дуги. Эти дельфины реагируют не только на сигналы бедствия, подаваемые сородичами, но и на крики гринд, попавших в сети.

Тихоокеанский дельфин и человек

Хорошо переносят неволю и поддаются дрессировке в океанариумах.

Примечания

  1. Млекопитающие. Большой энциклопедический словарь / науч. ред. д. б. н. И. Я. Павлинов. — М.: ACT, 1999. — С. 68—69. — 416 с. — ISBN 5-237-03132-3.
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Авторы и редакторы Википедии
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia русскую Википедию

Тихоокеанский белобокий дельфин: Brief Summary ( руски )

добавил wikipedia русскую Википедию

Тихоокеанский белобокий дельфин, или тихоокеанский дельфин (лат. Lagenorhynchus obliquidens) — вид дельфиновых из рода короткоголовых дельфинов.

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Авторы и редакторы Википедии
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia русскую Википедию

太平洋短吻海豚 ( кинески )

добавил wikipedia 中文维基百科
二名法 Lagenorhynchus obliquidens
(Gill, 1865)[1] Cetacea range map Pacific White-sided Dolphin.PNG

太平洋白側斜紋海豚学名Lagenorhynchus obliquidens)也称太平洋斑纹海豚,为海豚科斑纹海豚属的动物。在中国大陆,分布于南海、黄海、东海等海域,主要栖息于极地以及温带海域。该物种的模式产地在旧金山附近。[1]

保护

参考文献

  1. ^ 1.0 1.1 中国科学院动物研究所. 太平洋短吻海豚. 《中国动物物种编目数据库》. 中国科学院微生物研究所. [2009-03-27]. (原始内容存档于2016-03-05).
小作品圖示这是一篇鯨目相關小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
维基百科作者和编辑
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia 中文维基百科

太平洋短吻海豚: Brief Summary ( кинески )

добавил wikipedia 中文维基百科

太平洋白側斜紋海豚(学名:Lagenorhynchus obliquidens)也称太平洋斑纹海豚,为海豚科斑纹海豚属的动物。在中国大陆,分布于南海、黄海、东海等海域,主要栖息于极地以及温带海域。该物种的模式产地在旧金山附近。

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
维基百科作者和编辑
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia 中文维基百科

カマイルカ ( јапонски )

добавил wikipedia 日本語
カマイルカ Pacific white-sided dolphin va 2.jpg
カマイルカ
分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 哺乳綱 Mammalia : 鯨偶蹄目 Cetartiodactyla 亜目 : ハクジラ亜目 Odontoceti : マイルカ科 Delphinidae : カマイルカ属 Lagenorhynchus : カマイルカ L. obliquidens 学名 Lagenorhynchus obliquidens
Gill, 1865 英名 Pacific White-sided Dolphin

カマイルカLagenorhynchus obliquidens、鎌海豚)はクジラ目ハクジラ亜目マイルカ科カマイルカ属に属するイルカである。北太平洋に棲息する唯一のカマイルカ属(Lagenorhynchus)である。カマイルカという名前は、背びれの形が草などを刈るに似ていることに由来する。

分類[編集]

カマイルカは、南太平洋に棲むハラジロカマイルカに非常に良く似ている。一部の研究者はカマイルカとハラジロカマイルカは同じであるという説を唱えている。近年、Ciprianoは遺伝子解析によって、約200万年前に二つの種に別れたとし、この説を否定している。一般的には異なる種とされている。

身体[編集]

カマイルカの体表は白と黒と灰色の3色から成る。顎、喉、腹はクリームがかった白である。口、胸びれ、背中、背びれ、尾びれは黒である。側面と眼の上から背びれの下にかけては明るい灰色である。眼の周囲は濃い灰色の輪になっている。

雄は体長2.5m、体重200kg、雌は体長2.3m、体重150kgほどになる。ハラジロカマイルカよりも若干大きい。雌は7年で性成熟する。妊娠期間は1年である。寿命は40年かそれ以上であると考えられている。

カマイルカは非常に活発で、北太平洋における他の種類のイルカクジラと一緒に泳ぐことがある。人間が乗るボートなどに近づいてくることも多い。通常は90頭ほどの群を作って行動するが、3000頭以上もの大きな群が観察されたこともある。主食はイワシタラアンチョビニシンサケなどのイカである。

生息数と分布[編集]

カマイルカの生息域は太平洋北半の寒帯から温帯にかけての弧状の海域である。生息域の南限は、西側は南シナ海、東側はバハ・カリフォルニア半島である。日本海オホーツク海ベーリング海で見られることもある。日本近海では陸奥湾に餌となるイワシなどを追って回遊してくるカマイルカを観光に活用する取り組みが進んでいる[1]

回遊する群もいるらしく、冬はカリフォルニア州沖にいるが、夏になるともっと北のオレゴン州ワシントン州沖に移動する。1年を通して、海岸から離れた深い海域を好む。

全生息数は100万頭程度とされている。ただし、カマイルカは離れている船に近づいてくることがあるので、サンプリングによって正確に見積もることが困難である。

人間との関り[編集]

1993年に国連が特定の魚網を禁止するまでは、多くのカマイルカが流し網によって混獲された。日本では、定置網に迷い込む個体もあり、水族館で飼育される事例が多い。また、飼育下における繁殖は難しいとされる(城崎マリンワールドで、2010・2015・2016年に成功した例がある[2])。

展示[編集]

日本においては、ハンドウイルカ(バンドウイルカ)と並び水族館などで数多く飼育されている。東北以北においては多く飼育される。繁殖は海遊館鴨川シーワールド名古屋港水族館などがある。また、のとじま臨海公園水族館で飼育される「ラナン」は、人工尾びれを付けた初のカマイルカである[3]

モチーフにした作品[編集]

絵本

参考文献[編集]

 src=
出典は列挙するだけでなく、脚注などを用いてどの記述の情報源であるかを明記してください。記事の信頼性向上にご協力をお願いいたします。2013年5月
  • K. v. Waerebeek and B. Wessig, Pacific White-sided Dolphin and Dusky Dolphin in Encyclopedia of Marine Mammals pp. 859-860 ISBN 0125513402
  • National Audubon Society, Guide to Marine Mammals of the World ISBN 0375411410
  • Encyclopedia of Marine Mammals ISBN 0125513402

脚注[編集]

  1. ^ 陸奥湾イルカを観光・教育活用 遊覧船観測やビーチ整備も”. 日本経済新聞朝刊2017年5月15日. ^ “カマイルカの赤ちゃん公開 城崎マリンワールド”. 神戸新聞NEXT. (http://www.kobe-np.co.jp/news/tajima/201608/0009406114.shtml
  2. ^ “人工尾びれで元気に泳ぐ イルカの「ラナン」 - 石川のニュース”. 北國・富山新聞ホームページ. (2010年3月20日03時04分更新). オリジナルhttp://web.archive.org/web/20100326123238/http://www.hokkoku.co.jp/subpage/H20100320104.htm
 src= ウィキメディア・コモンズには、カマイルカに関連するメディアがあります。
 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
ウィキペディアの著者と編集者
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia 日本語

カマイルカ: Brief Summary ( јапонски )

добавил wikipedia 日本語

カマイルカ(Lagenorhynchus obliquidens、鎌海豚)はクジラ目ハクジラ亜目マイルカ科カマイルカ属に属するイルカである。北太平洋に棲息する唯一のカマイルカ属(Lagenorhynchus)である。カマイルカという名前は、背びれの形が草などを刈るに似ていることに由来する。

лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
ウィキペディアの著者と編集者
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia 日本語

곱등어 ( корејски )

добавил wikipedia 한국어 위키백과

 src= ‘곱등어’는 문화어로 돌고래를 부르는 말이기도 하다.

곱등어, 작음곱등어, 낫돌고래 또는 태평양흰줄무늬돌고래(Lagenorhynchus obliquidens)는 참돌고래과 낫돌고래속에 속하는 고래의 일종이다.[2] 북태평양의 한랭 해역 또는 온난 해역에 서식한다. 낫돌고래속 돌고래 중에서 북태평양에 사는 유일한 종이다. 낫돌고래라는 이름은 등지느러미 모양이 풀을 베는 과 비슷해서 유래하였다.

분류

낫돌고래는 남태평양에 서식하는 흰배낫돌고래와 아주 많이 닮았다. 일부 연구자는 낫돌고래와 흰배낫돌고래가 같은 종이라고 주장하고 있다. 최근 치프리아노(Cipriano)는 유전자 분석을 통해 이 두 종이 약 200만년 전에 갈라졌다며, 이 설을 부정했다. 일반적으로 이 두 종은 다른 종으로 알려져 있다.

형태

낫돌고래의 몸 표면은 흰색과 검은색과 회색의 세 가지 색으로 이루어져 있다. 턱과 목, 배는 크림색을 띤 흰색이다. 입과 가슴지느러미, 등, 등지느러미, 꼬리지느러미는 검은 색이다. 측면과 눈 윗쪽부터 등지느러미 아래쪽까지는 밝은 회색이다. 눈 주위는 짙은 회색으로 고리를 이룬다.

수컷 몸길이는 2.5m, 몸무게 200kg이고, 암컷은 몸길이 2.3m, 몸무게 150kg정도이다. 흰배낫돌고래보다 약간 크다. 암컷은 7년이면 성적으로 성숙해진다. 임신 기간은 1년이다. 수명은 40년 이상이라고 할 수 있다.

낫돌고래는 매우 활발하고, 북태평양의 다른 돌고래나 고래와 같이 헤엄치기도 한다. 사람이 탄 보트에 가깝게 접근하는 경우도 많다. 보통 90마리 정도의 무리를 이루어 움직이지만, 3000마리 이상의 큰 무리가 관찰되기도 한다. 주식은 정어리와 대구, 멸치, 청어 연어 등의 어류 또는 오징어 등이다.

개체수 및 분포

낫돌고래가 서식하는 지역은 북태평양의 한랭 해역부터 온난 해역에 이르는 부채꼴 모양의 해역이다. 서식 지역의 남쪽 끝과 서쪽 끝은 남중국해, 동쪽은 바하칼리포르니아 반도이다. 동해오호츠크해, 베링해에서도 볼 수 있다.

회유하는 무리도 있는 것으로 추정하고 있으며, 겨울에는 캘리포니아주 앞바다에 있지만, 여름이 되면 더 북쪽의 오리건주워싱턴주 앞바다로 이동한다. 1년에 걸쳐 이동하며, 해안에서 떨어진 심해 바다를 좋아한다.

전체 서식 개체수는 100만 마리 정도로 추정하고 있다. 그러나 낫돌고래는 배 가까이 접근하는 개체가 있으므로 표집을 통해 개체수를 정확히 추정하기는 힘들다.

사람과의 관계

1993년 유엔이 특정의 어망을 금지하기 전까지 많은 낫돌고래가 유망에 걸려 혼획되었다. 일본에서 정치망에 걸려 잡히는 낫돌고래는 수족관에서 사육되는 경우가 많다. 수족관 등에서 사육되는 동안에 번식되는 경우는 드물다고 알려져 있다.

같이 보기

각주

  1. “Lagenorhynchus obliquidens”. 《멸종 위기 종의 IUCN 적색 목록. 2008판》 (영어). 국제 자연 보전 연맹. 2008. 2008년 10월 7일에 확인함.
  2. Mead, J.G.; Brownell, R.L., Jr. (2005). 〈Order Cetacea〉 [고래목]. Wilson, D.E.; Reeder, D.M. 《Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference》 (영어) 3판. 존스 홉킨스 대학교 출판사. 723–743쪽. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  • K. v. Waerebeek and B. Wessig, Pacific White-sided Dolphin and Dusky Dolphin in Encyclopedia of Marine Mammals pp. 859–860 ISBN 0125513402
  • National Audubon Society, Guide to Marine Mammals of the World ISBN 0375411410
  • Encyclopedia of Marine Mammals ISBN 0125513402
 title=
лиценца
cc-by-sa-3.0
авторски права
Wikipedia 작가 및 편집자
изворно
посети извор
соработничко мреж. место
wikipedia 한국어 위키백과