Los paniegues o verdugos son aves paseriformes que formen la familia Lanidae. Son conocíos polos sos vezos de cazar inseutos, pequeñes aves o mamíferos y empalar los sos cuerpos en tarmos espinosos. Esto ayudar a despedazar la carne en fragmentos más convenientes y sírvelu de ‘despensa’ pa tornar depués a sirvise de porciones ensin comer. El picu d'una paniega típica ye ganchudu como'l d'un ave de presa, lo que reflexa la so naturaleza depredadora.
La mayoría de les especies viven en Eurasia y África, pero hai dos que se reproducen en América del Norte. Los miembros d'esta familia nun esisten en Suramérica nin n'Australia.
Delles paniegues son conocíos como “páxaru carniceru” pol vezu de caltener cuerpos.
L'avión de caza alemán Focke-Wulf Fw 190 ye moteyáu Würger.
La mayoría de les paniegues distribuyir en Eurasia y África, con solu dos especies en Norteamérica (el paniega americana y el paniega norteño). Nun hai miembros de la familia en Suramérica o Australia, anque una especie llega a Nueva Guinea. Les sos árees de distribución varien llargamente, con delles especies como la paniega real que se distribúi por tol hemisferiu norte al paniega de São Tomé que vive puramente na islla del mesmu nome.[1]
Viven en hábitats abiertos, especialmente la estepa o la sabana. Unes poques especies de paniega viven en montes, allegando escasamente a espacios abiertos. Delles especies críen en llatitúes del norte mientres el branu, entós migren a climes más templaos mientres l'iviernu.
Les paniegues son conocíos pola so costume de prindar inseutos y pequeños invertebraos y empalarlos n'escayos. Esto ayuda a esgañar la carne en cachos más pequeños y sirve p'almacenar l'alimentu por que la ave pueda comé-ylo más tarde.[3] Este mesmu comportamientu sirve como una adaptación a comer saltapraos venenosos. L'ave espera unu o dos díes por que les toxines del interior del saltapraos degradar p'asina poder comé-ylo.[4]
Les paniegues son territoriales, y esos territorios son defendíos d'otres pareyes.[1]Cuando hai delles especies de paniegues, les disputes pol territoriu pueden ser intenses.
Xeneralmente les paniegues son monógamos, anque se rexistraron casos de polixinia.[1] La cría cooperativa, onde les aves más nueves ayuden a los sos padres a criar a la próxima xeneración, rexistróse en dambes especies del xéneru Eurocephalus y Cornivella según una especie de Lanius. Los machos atraen a les femes al so territoriu col alimentu empalado, que puede incluyir oxetos de colores brillosos. Mientres el cortexu'l machu va realizar una danza ritual qu'inclúin aiciones qu'asonsañen l'enartáu de la presa nos escayos y va alimentar a la fema. Les paniegues faen niales senciellos con forma de copa con ramines y yerba, en parrotales y nes cañes baxes de los árboles.[3]
Lanius cristatus, paniega parda * Lanius dorsalis, paniega de los Taita
Lanius mackinnoni, paniega de Mackinnon
Lanius meridionalis, paniega real
Lanius newtoni, paniega de Santu Tomé * Lanius nubicus, paniega núbico
Lanius souzae, paniega de Souza
Lanius tephronotus, paniega tibetana * Lanius tigrinus, paniega tigre * Lanius validirostris, paniega filipina * Lanius vittatus, paniega dorsicastaño
Les families Prionopidae y Malaconotidae tienen rellación bastante próxima con Laniidae, y nel pasáu los sos miembros incluyir nesta familia.
.
Los paniegues o verdugos son aves paseriformes que formen la familia Lanidae. Son conocíos polos sos vezos de cazar inseutos, pequeñes aves o mamíferos y empalar los sos cuerpos en tarmos espinosos. Esto ayudar a despedazar la carne en fragmentos más convenientes y sírvelu de ‘despensa’ pa tornar depués a sirvise de porciones ensin comer. El picu d'una paniega típica ye ganchudu como'l d'un ave de presa, lo que reflexa la so naturaleza depredadora.
La mayoría de les especies viven en Eurasia y África, pero hai dos que se reproducen en América del Norte. Los miembros d'esta familia nun esisten en Suramérica nin n'Australia.
Delles paniegues son conocíos como “páxaru carniceru” pol vezu de caltener cuerpos.
L'avión de caza alemán Focke-Wulf Fw 190 ye moteyáu Würger.
Ar piged-spern[1][2][3] eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Laniidae[4], termenet e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840)[5].
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List[6] ez a pevar genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar piged-spern eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Laniidae, termenet e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840).
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List ez a pevar genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
Els lànids (Laniidae) són una família de l'ordre dels passeriformes, que reuneix els popularment anomenats escorxadors o botxins i capsigranys balears a les Illes.
Tots els seus representants estan caracteritzats perquè presenten un bec en forma de ganxo, proveït d'un sortint com una dent a cada costat de la mandíbula superior i d'una escotadura a ambdues parts de la mandíbula inferior, que pot estar poc marcada. Aquest bec -que recorda el dels rapinyaires, sobretot el dels falcons- és un caràcter convergent que indica un règim alimentari similar.
Aquests ocells es comporten com petits depredadors, i es nodreixen d'insectes, amfibis, rèptils, altres ocells i mamífers, sempre que la mida d'aquestes preses no sigui excessivament gran.
Els lànids tenen el costum d'empalar les seues víctimes en les espines d'arbusts per esbocinar-les després amb més tranquil·litat o per guardar-les per a una menja posterior.[1]
La major part de les espècies d'aquesta família es troben a Euràsia i Àfrica. Només dues espècies viuen a Nord-amèrica.
Els lànids (Laniidae) són una família de l'ordre dels passeriformes, que reuneix els popularment anomenats escorxadors o botxins i capsigranys balears a les Illes.
Ťuhýkovití (Laniidae) je čeleď čítající na 30 druhů malých pěvců dělených do třech rodů. Nejpočetnějším je rod Lanius, jehož odborný název je odvozen z latinského výrazu pro řezníka, který odkazuje na jejich typické chování - napichování ulovené potravy v podobě hmyzu, malých ptáků či savců na trny keřů, kde si je skladují na pozdější období a pravidelně se k nim vrací.[1] Zřejmě to však dělají jen krátkodobě a neplní podobnou funkci, jako například podzemní zásobárny, které známe u hlodavců.[2]
Ťuhýkovití jsou většinou malí ptáci s šedě, hnědě, černě či bíle zbarveným opeřením, některé druhy však mohou dosáhnout velikosti až 50 cm. Jejich zobáky jsou na konci mírně zahnuté podobně jako u dravých ptáků.
Obývají otevřené krajiny s keři na velkém území Evropy, Asie, Afriky a v podobě dvou zástupců i Severní Ameriky (ťuhýk šedý a ťuhýk americký). V Evropě je jejich typickým zástupcem ťuhýk obecný. Jsou monogamní a teritoriální a na svou kořist číhají z vhodné pozorovatelny. Hnízdo staví z malých větví a travin dobře ukryté uvnitř trnitých keřů, případně nízko na stromech.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Shrike na anglické Wikipedii.
Ťuhýkovití (Laniidae) je čeleď čítající na 30 druhů malých pěvců dělených do třech rodů. Nejpočetnějším je rod Lanius, jehož odborný název je odvozen z latinského výrazu pro řezníka, který odkazuje na jejich typické chování - napichování ulovené potravy v podobě hmyzu, malých ptáků či savců na trny keřů, kde si je skladují na pozdější období a pravidelně se k nim vrací. Zřejmě to však dělají jen krátkodobě a neplní podobnou funkci, jako například podzemní zásobárny, které známe u hlodavců.
Ťuhýkovití jsou většinou malí ptáci s šedě, hnědě, černě či bíle zbarveným opeřením, některé druhy však mohou dosáhnout velikosti až 50 cm. Jejich zobáky jsou na konci mírně zahnuté podobně jako u dravých ptáků.
Obývají otevřené krajiny s keři na velkém území Evropy, Asie, Afriky a v podobě dvou zástupců i Severní Ameriky (ťuhýk šedý a ťuhýk americký). V Evropě je jejich typickým zástupcem ťuhýk obecný. Jsou monogamní a teritoriální a na svou kořist číhají z vhodné pozorovatelny. Hnízdo staví z malých větví a travin dobře ukryté uvnitř trnitých keřů, případně nízko na stromech.
Tornskader (latin: Laniidae) er en familie af rovfuglelignende spurvefugle. De fleste af de 33 arter yngler i Afrika, Europa og Asien, mens kun enkelte yngler i Nordamerika og Australien. De lever af insekter, mus og andre mindre dyr. Tornskader findes eksempelvis i rydninger i skove eller lignende åbne steder med spredt træ- og buskvegetation.
Tornskader har et stærkt næb med en nedadbøjet og kroget overdel. I lighed med andre fuglegrupper, der fanger insekter i luften, har også tornskaderne børster over mundvigen. Navnet tornskade stammer fra, at fuglene ofte sætter deres bytte på torne. Dette gøres både for lettere at kunne hakke lunser af byttet og for at kunne gemme det til senere. De fleste arter i familien tilhører slægten Lanius, der på latin betyder 'slagter', hvilket hentyder til deres ophængte bytte på torne.
I Danmark kendes især stor tornskade som en relativt sjælden ynglefugl, samt rødrygget tornskade, en mindre fugl, som er mere udbredt, primært i de østlige dele af landet (Østjylland og Øerne).
Følgende tornskader er truffet i Danmark.
Rosenbrystet og sydlig stor tornskade ses næsten årligt med enkelte individer, mens de tre sidstnævnte kun er truffet en enkelt gang hver.
Familie: Tornskader Laniidae
Tornskader (latin: Laniidae) er en familie af rovfuglelignende spurvefugle. De fleste af de 33 arter yngler i Afrika, Europa og Asien, mens kun enkelte yngler i Nordamerika og Australien. De lever af insekter, mus og andre mindre dyr. Tornskader findes eksempelvis i rydninger i skove eller lignende åbne steder med spredt træ- og buskvegetation.
Tornskader har et stærkt næb med en nedadbøjet og kroget overdel. I lighed med andre fuglegrupper, der fanger insekter i luften, har også tornskaderne børster over mundvigen. Navnet tornskade stammer fra, at fuglene ofte sætter deres bytte på torne. Dette gøres både for lettere at kunne hakke lunser af byttet og for at kunne gemme det til senere. De fleste arter i familien tilhører slægten Lanius, der på latin betyder 'slagter', hvilket hentyder til deres ophængte bytte på torne.
Die Würger (Laniidae) sind eine Vogelfamilie aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes). Manchmal werden noch weitere Familien hier einbezogen, die Buschwürger (Malaconotidae), Vangawürger (Vangidae), Schnäpperwürger (Platysteiridae), Brillenwürger (Prionopidae) und Warzenköpfe (Pityriasidae).
Die Familie besteht, je nach Umgrenzung, aus zwei bis vier Gattungen und etwa 30 Arten.
Die Würger sind kleine bis mittelgroße Vögel. Die meisten Arten sind 16 bis 25 Zentimeter lang, nur die Arten der Gattung Corvinella erreichen mit ihren extrem verlängerten Schwanzfedern bis zu 50 Zentimeter Länge. Die Würger besitzen oft ein auffällig kontrastreich gefärbtes Gefieder, wobei die Farben Schwarz, Weiß, Grau und Rotbraun überwiegen. Ihrer räuberischen Lebensweise ist der leicht gebogene Schnabel mit hakiger Spitze (dem sogenannten „Würgerzahn“) angepasst.
Die Würger scheiden die unverdaulichen Reste verzehrter Beutetiere (Haare, Knochen, Federn, Chitinteile von Insekten) in Form kleiner Speiballen (Gewölle) aus, wovon sich ihr Name ableitet. Neben dieser Bedeutung (gewöllebildend sind auch Greifvögel, Eulen etc.) kommt auch die für einen relativ kleinen Singvogel relativ ungewöhnliche Lebensweise in Betracht (aus dem Grimmschen Wörterbuch: „weil er junge vogelbrut würgt“; Brockhaus 1911: „Fressen Insekten und kleine Wirbeltiere, die sie zum Teil auf Vorrat in Astgabeln einklemmen oder auf spitze Dornen aufspießen“; Pierer 1857: „Sie sind die Räuber unter den Singvögeln …, zank- u. mordsüchtig, muthig“). Hierbei wird würgen im Sinne von „erdrosseln“ und „töten“ verstanden.
Die meisten Arten der Familie besiedeln Afrika, Asien und Europa. Besonders artenreich sind hier Zentral- und Ostafrika sowie Ostasien. Darüber hinaus werden Neuguinea von einer und große Teile Nordamerikas von zwei Arten besiedelt. Die meisten europäischen Arten sind Zugvögel, die in Afrika überwintern. Nur der Nördliche Raubwürger (Lanius excubitor) überwintert als Kurzstrecken- beziehungsweise Teilzieher in den zentralen und südlichen Teilen Europas.
Die Würger bevorzugen offene Landschaften mit zumindest einigen Bäumen oder Sträuchern, von Buschland, Savanne und tropischem Grasland bis hin zu offenen Wäldern, Waldrändern und Waldlichtungen. Einige Arten kommen auch in Wüstengebieten oder in der Tundra vor. Viele Arten bewohnen Kulturland, insbesondere Obstgärten. Ortschaften werden dagegen von fast allen Arten gemieden.
Die Nahrung besteht aus Insekten, Jungvögeln und Kleinsäugern. Die Beute wird oft erschlagen und der nicht gleich verzehrbare Rest auf die Dornen einzeln stehender Büsche gespießt oder in Astgabeln geklemmt.
Die Würger (Laniidae) sind eine Vogelfamilie aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes). Manchmal werden noch weitere Familien hier einbezogen, die Buschwürger (Malaconotidae), Vangawürger (Vangidae), Schnäpperwürger (Platysteiridae), Brillenwürger (Prionopidae) und Warzenköpfe (Pityriasidae).
Die Familie besteht, je nach Umgrenzung, aus zwei bis vier Gattungen und etwa 30 Arten.
Çûkên kêzxwer, kêzxur, kêzxwar an jî kîrkok (Laniidae), famîleyekî fîkarên bera an passarî di nava gezik û dirrikan de dihên dîtin.Çûkên kêzxwer an kîrkokan,fîkarên goştxwer in û bi granî bi kêzikan xwedî dibin û seyda xwe bi firînê dikin.
Hêlîna xwe axilbe li nav dirrikan bi hawê têfikan çêdikin. Cihêtiya wan ya ji çûkên din ji kêzikxweriyê pirtir hebûna mûyan a di bin nikulê wan de ye. Dîsa firnikên (qulikên poz) wan jî nenuxumandî ye. Nikulê wan bi serbejêr ve tewandî ye. Di nikulê jor de yek li çep yek li rast du diranên neynûkî he ne.
Kêzxwerê belek a mê
Kêzxwerê belek nêr
Kêzxwerê enîreş
Kêzxwerê piştsor a mê
Kêzxwerê piştsor ê nêr
Sersor
Çûkên kêzxwer, kêzxur, kêzxwar an jî kîrkok (Laniidae), famîleyekî fîkarên bera an passarî di nava gezik û dirrikan de dihên dîtin.Çûkên kêzxwer an kîrkokan,fîkarên goştxwer in û bi granî bi kêzikan xwedî dibin û seyda xwe bi firînê dikin.
Mbwigu ni ndege wakubwa kiasi wa familia Laniidae. Wanatokea Afrika, Asia na Ulaya kwa muhimu, spishi mbili tu huzaa huko Amerika ya Kaskazini. Ndege hawa ni mweusi na mweupe kwa kawaida, mara nyingi wana rangi ya kijivu, kahawa na nyekundu pia. Wana domo nene lenye ncha kwa kulabu na spishi nyingi zina mkia mrefu. Hula wadudu na vertebrata wadogo (mijusi, panya, ndege n.k.) na huwa na tabia ya kuwafumia mwiba. Mwiba unafaa kama akiba na ili kushikilia windo wakati mbwigu akichana vipande. Hulijenga tago lao kwa vijiti na nyasi mtini au kichakani. Jike huyataga mayai 3-9.
Mbwigu domo-njano
Mbwigu utosi-mweupe kusi
Mbwigu utosi-mweupe kaskazi
Mbwigu kubo
Mbwigu mgongo-mwekundu
Mbwigu wa Taita
Mbwigu mgongo-kijivu
Mbwigu mkia-mwekundu
Mbwigu kaskazi
Mbwigu mdogo
Mbwigu Nubi
Mbwigu utosi-mwekundu
Mbwigu mweusi-mweupe
Nyenje waliofumiwa na mbwigu
Bull-headed shrike
Brown shrike
Great grey shrike
Loggerhead shrike
Long-tailed shrike
Grey-backed shrike
Tiger shrike
Bay-backed shrike
Mbwigu ni ndege wakubwa kiasi wa familia Laniidae. Wanatokea Afrika, Asia na Ulaya kwa muhimu, spishi mbili tu huzaa huko Amerika ya Kaskazini. Ndege hawa ni mweusi na mweupe kwa kawaida, mara nyingi wana rangi ya kijivu, kahawa na nyekundu pia. Wana domo nene lenye ncha kwa kulabu na spishi nyingi zina mkia mrefu. Hula wadudu na vertebrata wadogo (mijusi, panya, ndege n.k.) na huwa na tabia ya kuwafumia mwiba. Mwiba unafaa kama akiba na ili kushikilia windo wakati mbwigu akichana vipande. Hulijenga tago lao kwa vijiti na nyasi mtini au kichakani. Jike huyataga mayai 3-9.
Qarqunoqlar — chumchuqsimonlar turkumiga mansub sayroqi qushlar oilasi. Uz. 16—36 sm. Tumshugʻi ikki yondan siqilgan, uchi yirtqich qushlarniki singari ilmoqqa oʻxshash qayrilgan. Dumi uzun, ingichka. 12 urugʻi, 72 turi maʼlum. Shim. Amerika, Yevropa, Afrika va Osiyoda tarqalgan. Butalar va siyrak daraxtlar oʻsadigan joylarda, yalangliklarda yashaydi. Hasharotlar va mayda umurtqali hayvonlar bilan oziqdanadi. Boshqa qushlarning ovoziga taqlid qila oladi. Daraxt va butalarga uya quradi. Ayrim turlari oʻz oʻljasini mayda butoqlarga qadab qoʻyib, oziq gʻamlaydi. Oʻzbekistonda Q.ning 4 turi tarqalgan. Qora peshona Q. (. гшпог) togʻ etaklarida, uzun dumli Q. (. 8спасп) Zarafshon, Surxondaryo, Qashqadaryoning oʻrta oqimi va Sirdaryoning yuqori oqimida; olatoʻngʻiz (. сшШиз) va kulrang , yaʼni katta Q. qushlar uchib oʻtishi davrida uchraydi. Zararkunanda hasharotlarni qirib foyda keltiradi.
Skirrit Laniidae gullet šilljocihcelottiide.
Tyrningur (frøðiheiti - Laniidae)
Tyrningur (frøðiheiti - Laniidae)
Tekst üüb Öömrang A Wirgern (Laniidae) san en fögelfamile uun det order fan a sjongfögler (Passeriformes). Diar hiar sjauer sköölen tu.
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: A Wirgern (Laniidae) san en fögelfamile uun det order fan a sjongfögler (Passeriformes). Diar hiar sjauer sköölen tu.
Борбаштар (лат. Laniidae) — сайроочу таранчы сымалдар түркүмүнүн тукуму. Башы чоң, тумшугунун үстүңкү учу алгыр куштардыкындай төмөн ийилип, быдырлуу, куйрук чалгындары узун. Уясын көбүнчө бадалдарга жана даракка салып, 4-6 чаар жумуртка тууйт. Борбаштардын туруктуу жашоочу жана келгин түрлөрү бар. Жер шарында 72 түрү таралган. Жашаган жерлерине карай алардын түсү ар кандай: тропиктеги борбаштар кызыл, жашыл, сары; мелүүн алкакта кара, күрөң. КМШ өлкөлөрүндө 9, Кыргызстанда 4 түрү жашайт. Борбаштар токой жана айыл чарба зыянкечтерин кырып, пайда келтирет.
Далланыҥылар кэргэннэрэ (лат. Laniidae, нууч. Семейство Сорокопутовые) — барабыайдыҥылар аймахтарыгар киирэр көтөрдөр бөлөхтөрө.
Саха сиригэр бу кэргэҥҥэ 1 уус 2 бэрэстэбиитэллэрэ баар: Далланнар уустара[1].
Къажьыкъ лъэпкъыр (лат-бз. Laniidae) — унэбзу хэкӀыгъуэщ, адрей лъэпкъхэм ӀупщӀу къагуощхьэхукӀ.
Я пэхэр лъэщщ, цыр щабэ мыӀувщ, дамэхэр кӀэщӀ хъурейщ. Хъухэмрэ анэхэмрэ теплъэкӀэ зэхуэдэщ. Лъэбжьанэхэр лъэщщ, папцӀэ гъэшащ. Илъэсым зэ цы япхъыж.
ЛӀэужьыгъуэ 67-рэм щыщу 10-м Урысейм и щӀыналъэхэм уащыпэщӀохуэ. Я нэхъыбэр псэущхьэшхщ, лъэтэж къахокӀ. Абгъуэр егугъуу щащӀ гъурцхэм, е жыг къудамэхэм, мэз Ӏувхэм зыпыӀуадз. Шхын гъэтӀылъыгъэ ящӀ, банэхэм, жыг къудамэ папцӀэхэм къаущэкӀур фӀаӀуурэ.
Щопсэу Африкэм, Азиэм, Аустралиэм, Ишъхъэрэ Америкэм, Еуропэм я гъурцхэм, мэз лъапэхэм, мэз кусэхэм.
Лъэпкъыгъуищу зэхагъэкӀ, ахэр:
Саракушавыя (па-лацінску: Laniidae) — сямейства птушак з атраду вераб’інападобных (Passeriformes). У сямейства ўваходзяць — у залежнасьці ад абмежаваньня — два-тры роды і каля 30 відаў.
Саракушавыя трымаюцца адкрытых ландшафтаў з па меншай меры невялікай колькасьцю дрэваў альбо хмызьняку.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Саракушавыя (па-лацінску: Laniidae) — сямейства птушак з атраду вераб’інападобных (Passeriformes). У сямейства ўваходзяць — у залежнасьці ад абмежаваньня — два-тры роды і каля 30 відаў.
Сорокопудовы (Laniidae) є родина рахуюча коло 30 видів малых співаків дїленых до трёх родів. Найчісленїшым є род Lanius, котрого одборна назва походить з латиньской назвы про мясарья, што одказує на їх тіпічне справованя ся - здїваня уловеной стравы в подобі інсекту, малых пташків ці ссавцїв на терня кряків, де їх собі складують на пізнїшы часы і потім ся к ним вертають. Очівісно то але роблять лем куртодобо і не повнить подобну функцію, як наприклад підземны склады, якы знаме у мыш.
Сорокопудовы суть малы пташкы із сиво, буро, чорно ці біло фарбеным пірём, дакотры виды але можуть досяговати розміру аж 50 цм. Їх дзёбакы суть на кінцї мірно огнуты подобно як у хищів.
Обывають одкрыты країны з кряками на великій теріторії Европы, Азії, Африкы а в подобі двох представителїв і Северной Америкы.
Сорокопудовы (Laniidae) є родина рахуюча коло 30 видів малых співаків дїленых до трёх родів. Найчісленїшым є род Lanius, котрого одборна назва походить з латиньской назвы про мясарья, што одказує на їх тіпічне справованя ся - здїваня уловеной стравы в подобі інсекту, малых пташків ці ссавцїв на терня кряків, де їх собі складують на пізнїшы часы і потім ся к ним вертають. Очівісно то але роблять лем куртодобо і не повнить подобну функцію, як наприклад підземны склады, якы знаме у мыш.
Сорокопудовы суть малы пташкы із сиво, буро, чорно ці біло фарбеным пірём, дакотры виды але можуть досяговати розміру аж 50 цм. Їх дзёбакы суть на кінцї мірно огнуты подобно як у хищів.
Обывають одкрыты країны з кряками на великій теріторії Европы, Азії, Африкы а в подобі двох представителїв і Северной Америкы.
Шăлан кайăк йышшисем - кĕлеткипе тĕреклĕ, сăмси пуçĕнчен кăшт кĕскерех, кĕлетке тăршшĕ -15-45 сантиметр, йывăрăшĕ -25-125 грамм. Вăрман хĕррипе пурăнма юратаççĕ. Ку йыша кĕрекен кайăксем вăйлă пулнипе палăраççĕ, пысăк хурт-кăпшанкăпа тăранса пурнаççĕ, пĕчĕк калтасене, шăши çурисене, кайăк чĕпписемпе çăмартисене çиеççĕ. Шăлан кайăк йышшисен 73 тĕсĕ пур, пирĕн тăрăхра 3 тĕс тĕл пулать.
ਕਸਾਈ ਚਿੱੜੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਚਿੱਟਾ ਲਟੋਰਾ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਦੀਆਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਜਾਤੀਆਂ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਫੈਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕੋਈ 31 ਜਾਤੀਆਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਨਾਂ ‘ਲੈਨੀਡੇਈ’ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਸਾਨਾ ਦਾ ਮਿੱਤਰ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਉਮਰ 12 ਸਾਲ ਦੇ ਲਗਭਗ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਮੈਦਾਨਾਂ ਅਤੇ ਝਾੜੀਆਂ ਵਾਲੇ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਸ਼ਿਕਾਰ ਦੇ ਇਹ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸਿਓਂ ਹਮਲਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਜ਼ਮੀਨ ਉੱਤੇ ਟਪੂਸੀਆਂ ਮਾਰ ਕੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਹਵਾ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਦਬੋਚ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉੱਡਦੇ-ਉੱਡਦੇ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕੋ ਥਾਂ ਉੱਤੇ 20 ਮਿੰਟ ਤਕ ਖੜ੍ਹ ਸਕਦੇ ਹਨ।[1]
ਚਿਡ਼ੇ ਦੀ ਲੰਬਾਈ 22 ਤੋਂ 26 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ, ਇੱਕ ਖੰਭ ਦਾ ਪਸਾਰ 11.5 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਅਤੇ ਭਾਰ 60 ਤੋਂ 70 ਗ੍ਰਾਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਪੂਛ ਦੀ ਲੰਬਾਈ 11 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਾਲੀ, ਲੰਬੀ, ਚਿੱਟੇ ਸਿਰੇ ਵਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਪਿੱਠ ਵਾਲਾ ਪਾਸਾ ਮੋਤੀਆਂ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਵਾਲਾ ਸਲੇਟੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸਦੀ ਕਾਲੀ-ਭਾਰੀ ਚੁੰਝ ਦਾ ਅਗਲਾ ਸਿਰਾ ਥੱਲੇ ਨੂੰ ਮੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕਾਲੀਆਂ ਜੋ ਉੱਪਰ ਇੱਕ ਚੌੜੀ ਕਾਲੀ ਪੱਟੀ ਚੁੰਝ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਕੇ ਪਿੱਛੇ ਨੂੰ ਲੰਘਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਕਾਲੀ ਪੱਟੀ ਹੇਠ ਇੱਕ ਬਾਰੀਕ ਚਿੱਟੀ ਲਕੀਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਅਤੇ ਠੋਡੀ ਭੂਰੇ ਰੰਗ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਖੰਭ ਮੋਢਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਸਲੇਟੀ ਪਰ ਪਿੱਛੋਂ ਉੱਡਣ ਵਾਲੇ ਕਾਲੇ ਅਤੇ ਚਿੱਟੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਅਤੇ ਪੰਜੇ ਕਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦਾ ਢਿੱਡ ਵਾਲਾ ਪਾਸਾ ਚਿੱਟਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਖ਼ਰਵੀਆਂ ਪਰ ਬਹਾਰ ਦੇ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ‘ਟਰ-ਟਰਿਟ, ਟਰੀ-ਟਰੀ-ਪਰਰ, ਟੂ-ਟੂ-ਕਰਰ, ਟੂ-ਟੂ-ਕਰਰ ਪਰੀ-ਪਰੀ’ ਵਰਗੇ ਗਾਣੇ ਗਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਪੰਛੀਆਂ ਦਾ ਬਹਾਰ ਸਮਾਂ ਮਈ ਤੋਂ ਮਾਰਚ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮਾਦਾ ਵੱਡੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਵਿੱਚ ਦੋ ਤੋਂ 16 ਮੀਟਰ ਦੀ ਉਚਾਈ ਉੱਤੇ 7 ਤੋਂ 10 ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਪਤਲੀਆਂ ਸੁੱਕੀਆਂ ਟਾਹਣੀਆਂ, ਘਾਹ, ਲੀਰਾਂ, ਕਾਗ਼ਜ਼ ਅਤੇ ਪਲਾਸਟਿਕ ਦੇ ਟੁਕੜਿਆਂ ਨਾਲ ਆਲ੍ਹਣਾ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਆਪਣੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਨੂੰ ਵਾਲਾਂ ਅਤੇ ਖੰਭਾਂ ਨਾਲ ਪੋਲਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਨਰ ਆਲ੍ਹਣੇ ਦੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਖੇਤਰ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮਾਦਾ 3 ਤੋਂ 9 ਅੰਡੇਂ ਜੋ ਸਲੇਟੀ-ਨੀਲੀ ਭਾਹ ਵਾਲੇ ਚਿੱਟੇ ਅੰਡੇ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਅੰਡਿਆਂ ਉੱਤੇ ਪੀਲੇ ਅਤੇ ਜਾਮਣੀ-ਸਲੇਟੀ ਭਾਹ ਵਾਲੇ ਭੂਰੇ ਚੱਟਾਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮਾਦਾ ਸੇਣ ਕੇ 16 ਤੋਂ 20 ਦਿਨ ਬੋਟ ਕੱਢ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਅੰਡਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਸਮੇਂ ਬੋਟਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੰਗੇ, ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਗੁਲਾਬੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬੋਟ 2 ਤੋਂ 3 ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉੱਡਣ ਲੱਗਦੇ ਹਨ।
ಕಳಿಂಗ ಪಕ್ಷಿ ಪ್ಯಾಸ್ರಿಫಾರ್ಮೀಸ್ ಗಣದ ಲ್ಯಾನೈಯಿಡೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಒಂದು ಮಾಂಸಹಾರಿ ಹಕ್ಕಿ (ಶ್ರೈಕ್). ಇದನ್ನು ಬುಚರ್ ಬರ್ಡ್ (ಕುಟುಕ ಹಕ್ಕಿ) ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ತನ್ನ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಮುಳ್ಳುಗಿಡಗಳ ಮುಳ್ಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ಕೊಂಚ ಕೊಂಚವಾಗಿ ಹರಿದು ತಿನ್ನುವುದರಿಂದ ಇದಕ್ಕೆ ಈ ಹೆಸರು. ಆದರೂ, ಇದು ಕೇವಲ ಆಹಾರ ಸಂಗ್ರಹಣೆಯ ಪದ್ಧತಿ ಅಷ್ಟೆ.
ಇದರಲ್ಲಿ ಸು. (29) ಪ್ರಭೇದಗಳಿದ್ದು ಎಲ್ಲವೂ ಲೇನಿಯಸ್ ಎಂಬ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಹೆಸರುಳ್ಳ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿವೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾದ ಪ್ರಭೇದಗಳಿವು: ಯೂರೋಪು ಹಾಗೂ ಮೆಡಿಟರೇನಿಯನ್ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಬರುವ ಕೆಂಪು ಬೆನ್ನಿನ ಕಳಿಂಗ (ಲೇನಿಯಸ್ ಕೊಲ್ಲೊರಿಯೊ), ಕೆನಡ ಹಾಗೂ ಅಲಾಸ್ಕಗಳಲ್ಲಿರುವ ಉತ್ತರದ ಕಳಿಂಗ (ಲೇ.ಎಕ್ಸ್ಕ್ಯುಬಿಟರ್), ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಕೆಂಪು ಬೆನ್ನಿನ ಕಳಿಂಗ (ಲೇ.ಶಾಚ್) ಹಾಗೂ ಲೇ. ವಿಟೇಟಸ್. ಲೇ. ಎಕ್ಸ್ಕ್ಯುಬಿಟರ್ ಪ್ರಭೇದ ಭಾರತದಲ್ಲೂ ಇದೆ.
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕುರುಚಲು ಕಾಡು, ಗೊಬ್ಬಳಿಮರಗಳ ತೋಪುಗಳಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ವಾಸ.
ಸಣ್ಣ ಅಥವಾ ಮಧ್ಯಮಗಾತ್ರದ ಹಕ್ಕಿಗಳಿವು. (ಬಹುಪಾಲು ಹಕ್ಕಿಗಳ ಉದ್ದ ಸು. 7"-10"). ದೊಡ್ಡದಾದ ಮತ್ತು ಅಗಲವಾದ ತಲೆ, ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕಚ್ಚುಗಳಿರುವ ಹಾಗೂ ಬಾಗಿರುವ ಬಲವಾದ ಕೊಕ್ಕು, ಮೊನೆಯುಗುರುಗಳುಳ್ಳ ದೃಢವಾದ ಕಾಲುಗಳು ಮತ್ತು ಉದ್ದವಾದ ಬಾಲ-ಇವು ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಮುಖ್ಯ ಲಕ್ಷಣಗಳು. ದೇಹ ಬೂದು, ಬಿಳಿ, ಕರಿ, ಕಂದು, ಹಸಿರು ಹಾಗೂ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣಗಳ ರೆಕ್ಕೆ ಪುಕ್ಕಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದೆ. ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಉಳಿದವುಗಳಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಗಳ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿಲ್ಲ. ಹಾಡುಹಕ್ಕಿಗಳ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದರೂ ಇವುಗಳ ಧ್ವನಿ ಕಿವಿಗೆ ಹಿತಕರವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಕೆಲವು ಬಗೆಯವು ಇತರ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಕೂಗನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅನುಕರಿಸಬಲ್ಲವು. ವಿವಿಧ ಬಗೆಯ ಕೀಟಗಳು, ಸಣ್ಣಗಾತ್ರದ ಓತಿ, ಹಲ್ಲಿ, ಇಲಿ ಮುಂತಾದ ಸಸ್ತನಿಗಳು ಮತ್ತು ಇತರ ಜಾತಿಯ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಮುಂತಾದವು ಇವುಗಳ ಆಹಾರ. ಆಯಕಟ್ಟಿನ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಕೂತು ತಮ್ಮ ಬೇಟೆಗಾಗಿ ಇವು ಕಾಯುತ್ತವೆ. ಬೇಟೆ ಕಾಣಿಸಿದ ತತ್ಕ್ಷಣ ಹದ್ದು ಡೇಗೆಗಳಂತೆ ಅದರ ಮೇಲೆರಗಿ ತಮ್ಮ ಚೂಪಾದ ಕೊಕ್ಕಿನಿಂದ ಕೊಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಕಾಲುಗಳು ದೊಡ್ಡ ಗಾತ್ರದ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಶಕ್ತವಾಗಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಯಾವುದಾದರೂ ಮರದ ಮುಳ್ಳಿಗೊ ತಂತಿಬೇಲಿಗೊ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ತೂಗು ಹಾಕಿ ಅದನ್ನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹರಿದು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಕಳಿಂಗ ಪಕ್ಷಿಗಳಿರುವ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ತೂಗುಹಾಕಿರುವ ಕೀಟಗಳು, ಇಲಿಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯ ದೃಶ್ಯ. ಕೆಲವು ಬಾರಿ ಸಾಕಿದ ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ತಿನ್ನುವುದುಂಟು. ಹೀಗಾಗಿ ಇವನ್ನು ಯಾರೂ ಇಷ್ಟಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ಕಳಿಂಗಗಳು ತಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಒಂಟಿಯಾಗಿಯೇ ಕಳೆಯುತ್ತವೆ.
ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಯ ಕಾಲವಾದ ವಸಂತದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಗಳು ಜೊತೆಗೂಡುತ್ತವೆ. ಪೊದೆಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಮರಗಳಲ್ಲಿ ಹುಲ್ಲು ಮತ್ತು ಕಡ್ಡಿಗಳಿಂದ ಒರಟಾದ ಗೂಡು ಕಟ್ಟುತ್ತವೆ[೧] . ಹೆಣ್ಣು ಮಾಸಲು ಬಿಳಿಯ ಬಣ್ಣದ, ಮೇಲೆಲ್ಲ ಕಂದು ಅಥವಾ ಬೂದು ಬಣ್ಣದ ಚುಕ್ಕೆಗಳಿರುವ 3-6 ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನಿಡುತ್ತದೆ. ಹೆಣ್ಣೇ ಮೊಟ್ಟೆಗಳಿಗೆ ಕಾವುಕೊಟ್ಟು ಮರಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಕಾವುಕೂರುವ ಕಾಲ ಸುಮಾರು (14-16) ದಿವಸಗಳು. ಗಂಡು ಕಾವುಕೂತ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಆಹಾರ ತಂದುಕೊಡುವುದರಲ್ಲಿ ನಿರತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಮರಿಗಳು ದೊಡ್ಡವಾಗುವ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣುಗಳು ಬೇರೆಯಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಒಂಟಿ ಜೀವನವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತವೆ. ಕಳಿಂಗ ಪಕ್ಷಿಯ ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳು ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ದಕ್ಷಿಣದ ಕಡೆಗೆ ವಲಸೆ ಹೋಗುತ್ತವೆ (ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಉತ್ತರದ ಕಳಿಂಗ). ಆದರೆ ಈ ವಲಸೆಹೋಗುವಿಕೆ ಬೇರೆ ಹಕ್ಕಿಗಳಲ್ಲಿರುವಂತೆ ಕ್ರಮಬದ್ಧವೂ ನಿಯತವೂ ಅಲ್ಲ.
ಕಳಿಂಗ ಪಕ್ಷಿ ಪ್ಯಾಸ್ರಿಫಾರ್ಮೀಸ್ ಗಣದ ಲ್ಯಾನೈಯಿಡೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಒಂದು ಮಾಂಸಹಾರಿ ಹಕ್ಕಿ (ಶ್ರೈಕ್). ಇದನ್ನು ಬುಚರ್ ಬರ್ಡ್ (ಕುಟುಕ ಹಕ್ಕಿ) ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ತನ್ನ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಮುಳ್ಳುಗಿಡಗಳ ಮುಳ್ಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ಕೊಂಚ ಕೊಂಚವಾಗಿ ಹರಿದು ತಿನ್ನುವುದರಿಂದ ಇದಕ್ಕೆ ಈ ಹೆಸರು. ಆದರೂ, ಇದು ಕೇವಲ ಆಹಾರ ಸಂಗ್ರಹಣೆಯ ಪದ್ಧತಿ ಅಷ್ಟೆ.
Pak-lò-mà (伯勞嫲) ya ham-cho kiet (鴃), he yit-chúng tiâu.
Shrikes (/ʃraɪk/) are passerine birds of the family Laniidae. The family is composed of 34 species in four genera.
The family name, and that of the largest genus, Lanius, is derived from the Latin word for "butcher", and some shrikes are also known as butcherbirds because of their feeding habits.[1] The common English name shrike is from Old English scrīc, alluding to the shrike's shriek-like call.[2]
The family Laniidae was introduced (as the subfamily Lanidia) in 1815 by the French polymath Constantine Samuel Rafinesque. The type genus Lanius had been introduced by Carl Linnaeus in 1758.[3][4] As currently constituted the family contains 34 species in four genera. It includes the genus Eurocephalus with the two white-crowned shrikes.[5] A molecular phylogenetic study published in 2023 found that the white-crowned shrikes were more closely related to the crows in the family Corvidae than they are to the Lariidae and authors proposed that the genus Eurocephalus should be moved to its own family Eurocephalidae. The cladogram below is based on these results:[6]
PlatylophidaePlatylophus – crested jayshrike
LaniidaeLanius – shrikes and fiscals (30 species)
Urolestes – magpie shrike
Corvinella – yellow-billed shrike
(Eurocephalidae)Eurocephalus – white-crowned shrikes (2 species)
Corvidae24 genera (135 species)
Most shrike species have a Eurasian and African distribution, with just two breeding in North America (the loggerhead and northern shrikes). No members of this family occur in South America or Australia, although one species reaches New Guinea. The shrikes vary in the extent of their ranges, with some species, such as the great grey shrike, ranging across the Northern Hemisphere; to the Newton's fiscal, which is restricted to the island of São Tomé.[7]
They inhabit open habitats, especially steppe and savannah. A few species of shrikes are forest dwellers, seldom occurring in open habitats. Some species breed in northern latitudes during the summer, then migrate to warmer climes for the winter.
Shrikes are medium-sized birds with grey, brown, or black-and-white plumage. Most species are between 16 cm (6.3 in) and 25 cm (9.8 in) in size; however, the genus Corvinella, with its extremely elongated tail-feathers, may reach up to 50 cm (20 in) in length. Their beaks are hooked, like those of a bird of prey, reflecting their carnivorous nature; their calls are strident.
Male shrikes are known for their habit of catching insects and small vertebrates and impaling them on thorns, branches, the spikes on barbed-wire fences, or any available sharp point. These stores serves as a cache so that the shrike can return to the uneaten portions at a later time.[8] The primary function of conspicuously impaling prey on thorny vegetation is however thought to be for males to display their fitness and the quality of the territory held to prospective mates.[9] The impaling behavior increased during the onset of the breeding season.[10] Female shrikes have been known to impale prey, but primarily to assist in dismembering prey.[11] This behaviour may also serve secondarily as an adaptation to eating the toxic lubber grasshopper, Romalea microptera. The bird waits 1–2 days for the toxins within the grasshopper to degrade before eating it.[12]
Loggerhead shrikes kill vertebrates by using their beaks to grab or pierce the neck and violently shake their prey.[13]
Shrikes are territorial, and these territories are defended from other pairs. In migratory species, a breeding territory is defended in the breeding grounds and a smaller feeding territory is established during migration and in the wintering grounds.[7] Where several species of shrikes exist together, competition for territories can be intense.
Shrikes make regular use of exposed perch sites, where they adopt a conspicuous upright stance. These sites are used to watch for prey and to advertise their presence to rivals.
Shrikes are generally monogamous breeders, although polygyny has been recorded in some species.[7] Co-operative breeding, where younger birds help their parents raise the next generation of young, has been recorded in both species in the genera Eurocephalus and Corvinella, as well as one species of Lanius. Males attract females to their territory with well-stocked caches, which may include inedible but brightly coloured items. During courtship, the male performs a ritualised dance which includes actions that mimic the skewering of prey on thorns, and feeds the female. Shrikes make simple, cup-shaped nests from twigs and grasses, in bushes and the lower branches of trees.[8]
FAMILY: LANIIDAE[5]
Other species with names including the word shrike, due to perceived similarities in morphology, are in the following families:
The helmetshrikes and bushshrikes were formerly included in Laniidae, but they are now known to be not particularly closely related to true shrikes.
The Australasian butcherbirds are not shrikes, although they occupy a similar ecological niche.
Shrikes (/ʃraɪk/) are passerine birds of the family Laniidae. The family is composed of 34 species in four genera.
The family name, and that of the largest genus, Lanius, is derived from the Latin word for "butcher", and some shrikes are also known as butcherbirds because of their feeding habits. The common English name shrike is from Old English scrīc, alluding to the shrike's shriek-like call.
FAMILIO: LANIEDOJ
Aliaj specioj estas populare nomataj "lanioj" kaj estas en la jenaj familioj:
La Prionopedoj kaj la Malakonotedoj estas tre proksime rilataj al la Laniedoj, kaj iam estis inkludataj en la laniedan familion. Dume la kukollanioj ne estas rilataj al la lanioj kaj ricevas tiun nomon nur pro simileco laŭ griza koloro kun lanioj kaj pro flugmaniero kun kukoloj.
La Aŭstralaziaj Buĉobirdoj ne estas lanioj, kvankam ili okupas similan ekologian niĉon.
FAMILIO: LANIEDOJ
Genro: Lanius aŭ tipaj lanioj Tigra lanio, Lanius tigrinus Bovkapa lanio, Lanius bucephalus Ruĝdorsa lanio Lanius collurio Izabela lanio Lanius isabellinus Brunkrona lanio, Lanius cristatus Grizkrona lanio, Lanius collurioides Emina lanio, Lanius gubernator Soŭza lanio, Lanius souzae Bejdorsa lanio, Lanius vittatus Longvosta lanio Lanius schach Grizdorsa lanio Lanius tephronotus Filipina lanio, Lanius validirostris Nigrafrunta lanio Lanius minor Nordamerika lanio, Lanius ludovicianus Granda lanio Lanius excubitor Sudgranda lanio Lanius meridionalis Ĉina lanio, Lanius sphenocercus Grizdorsa maskolanio, Lanius excubitoroides Longvosta kapuĉolanio, Lanius cabanisi Grizdorsa kapuĉolanio, Lanius dorsalis Somalia lanio, Lanius somalicus Makinona lanio, Lanius mackinnoni Kolumlanio, Lanius collaris Santomea lanio, Lanius newtoni Tanzania lanio, Lanius marwitzi Ruĝkapa lanio, Lanius senator Maskolanio, Lanius nubicus Stepa lanio, Lanius pallidirostris Genro: Corvinella aŭ Korvineloj Flavbeka lanio, Corvinella corvina Pigolanio, Corvinella melanoleuca Genro: Eurocephalus aŭ Blankakronuloj Rupela lanio, Eurocephalus rueppelli Blankakrona lanio, Eurocephalus anguitimens Birdoj kun similaj nomojAliaj specioj estas populare nomataj "lanioj" kaj estas en la jenaj familioj:
Prionopedoj, helmolanioj. Malakonotedoj, arbustolanioj, ĉagroj kaj gonolekoj. Kampefagedoj, kukollanioj.La Prionopedoj kaj la Malakonotedoj estas tre proksime rilataj al la Laniedoj, kaj iam estis inkludataj en la laniedan familion. Dume la kukollanioj ne estas rilataj al la lanioj kaj ricevas tiun nomon nur pro simileco laŭ griza koloro kun lanioj kaj pro flugmaniero kun kukoloj.
La Aŭstralaziaj Buĉobirdoj ne estas lanioj, kvankam ili okupas similan ekologian niĉon.
Los alcaudones o verdugos son aves paseriformes que forman la familia Laniidae. Son conocidos por sus hábitos de cazar insectos, pequeñas aves, reptiles o mamíferos y empalar sus cuerpos en tallos espinosos. Esto los ayuda a despedazar la carne en fragmentos más convenientes y además le sirve como despensa, por lo que regresan luego a servirse de las porciones restantes. El pico de un alcaudón típico es ganchudo como el de un ave de presa, lo que refleja su naturaleza depredadora.
La mayoría de las especies viven en Eurasia y África, pero hay dos que se reproducen en América del Norte. Los miembros de esta familia no existen en Sudamérica ni en Australia.
El avión de caza alemán Focke-Wulf Fw 190 es apodado Würger (alcaudón en alemán).
La mayoría de los alcaudones se distribuyen en Eurasia y África, con solo dos especies en Norteamérica (el alcaudón americano y el alcaudón norteño). No hay miembros de la familia en Sudamérica o Australia, aunque una especie llega a Nueva Guinea. Sus áreas de distribución varían ampliamente, con algunas especies como el alcaudón real que se distribuye por todo el hemisferio norte al alcaudón de São Tomé que vive exclusivamente en la isla del mismo nombre.[1]
Viven en hábitats abiertos, especialmente la estepa o la sabana. Unas pocas especies de alcaudón viven en bosques, acudiendo rara vez a espacios abiertos. Algunas especies crían en latitudes del norte durante el verano, entonces migran a climas más cálidos durante el invierno.
Los alcaudones son conocidos por su costumbre de capturar insectos y pequeños vertebrados y empalarlos en espinas. Esto ayuda a desgarrar la carne en trozos más pequeños y sirve para almacenar el alimento para que el ave pueda comérselo más tarde.[3] Este mismo comportamiento sirve como una adaptación a comer saltamontes venenosos. El ave espera uno o dos días para que las toxinas del interior del saltamontes se degraden para así poder comérselo.[4]
Los alcaudones son territoriales, y esos territorios son defendidos de otras parejas.[1]Cuando hay varias especies de alcaudones, las disputas por el territorio pueden ser intensas.
Generalmente los alcaudones son monógamos, aunque se han registrado casos de poliginia.[1] La cría cooperativa, donde las aves más jóvenes ayudan a sus padres a criar a la próxima generación, se ha registrado en ambas especies del género Eurocephalus y Cornivella así como una especie de Lanius. Los machos atraen a las hembras a su territorio con el alimento empalado, que puede incluir objetos de colores brillantes. Durante el cortejo el macho realiza una danza ritual que incluye acciones que imitan el ensartado de la presa en las espinas y alimenta a la hembra. Los alcaudones hacen nidos sencillos con forma de copa con ramitas y hierba, en arbustos y en las ramas bajas de los árboles.[3]
Las familias Prionopidae y Malaconotidae tienen relación bastante próxima con Laniidae, y en el pasado sus miembros se incluían en esta familia.
.jpg)
.jpg)
-_erythronotus_race_at_Bharatpur_I_IMG_5403.jpg)
.jpg)
,_Hindhede_Nature_Park,_Singapore_-_20060921.jpg)
_at_Sultanpur_I_Picture_052.jpg)
.jpg)
|url= incorrecta con autorreferencia (ayuda). Falta el |título= (ayuda) Los alcaudones o verdugos son aves paseriformes que forman la familia Laniidae. Son conocidos por sus hábitos de cazar insectos, pequeñas aves, reptiles o mamíferos y empalar sus cuerpos en tallos espinosos. Esto los ayuda a despedazar la carne en fragmentos más convenientes y además le sirve como despensa, por lo que regresan luego a servirse de las porciones restantes. El pico de un alcaudón típico es ganchudo como el de un ave de presa, lo que refleja su naturaleza depredadora.
La mayoría de las especies viven en Eurasia y África, pero hay dos que se reproducen en América del Norte. Los miembros de esta familia no existen en Sudamérica ni en Australia.
El avión de caza alemán Focke-Wulf Fw 190 es apodado Würger (alcaudón en alemán).
Õgijalased (Laniidae) on lindude sugukond värvuliste seltsist.
Sugukonda kuulub 3 perekonda (õgija, harakõgija, Eurocephalus) 31 liigiga.
Antzandobi da hegaztien klaseko paseriformeen ordenako Laniidae familiako kideen izen arrunta.[1]
Elikatzeko ohiturengatik dira ezagun eta bereziak antzandobia. Izan ere, intsektu eta ornodun txikiz elikatzen dira[2]. Azken horien artean sugandila eta narrasti txikiak, sagu eta satitsuak, edota baita hegazti txikiren bat ere. Harrapariak dira, beraz (Euskal Herriko txori txikien artean ohitura hori daukaten bakarretakoak dira). Eta, behin harrapatuta, harrapakinak inguruko arantza edo alanbredun hesietan zintzilikatzen dituzte, hurrengo egunetarako gordailu gisa.
Euskal Herrian hiru antzandobi espezie bizi dira. Txori forma arruntekoak izanik, baina tamainaz handixeagoak, euskaraz jaso izan diren izenetan horrekin zerikusia dutenak nabarmentzen dira: Begihandi, Buruhandi, Burunagusi, Karrakari, Karraska, Pepetanbor, Pikaporta, Pikumotz, Txorigaizto, Txorihandi...[2]
Euskal antzandobi espezieen artean bi udakoak dira, migrariak (kaskagorria eta arrunta, negua Afrikan pasatzen dutenak), eta handia dago gero, urte osoan aurkitzen ahal dena Ebroko isurialdean:
Beste espezie hauek ere badaude munduan zehar:
Prionopidae eta Malaconotidae familiak gertukoak ditu eta antzina antzandobien artean sailkatzen zituzten. Adibidez, Malaconotidae familiako Laniarius atrococcineusek antzandobi sabelgorri du izen arrunta.
Antzandobi da hegaztien klaseko paseriformeen ordenako Laniidae familiako kideen izen arrunta.
Lepinkäiset (Laniidae) on varpuslintuheimo. Lepinkäiset ovat keskikokoisia lintuja ja niillä on pitkä pyrstö. Lepinkäisten nokka on voimakas ja koukkukärkinen, jalat vahvat ja kynnet terävät. Useilla lajeilla on tumma naamari. Lepinkäiset rakentavat pesän oksanhaaraan pensaaseen.[1]
Lepinkäiset ovat saalistajia, joidenka ruokavalioon kuuluvat pieneläimet kuten hyönteiset, lepinkäistä pienemmät linnut, sisiliskot sekä hiiret. Lepinkäiset seivästävät saaliinsa piikkipuiden ja -pensaiden piikkeihin, jotta voivat myöhemmin palata varastoidun saaliin luo.[2]
Tapa seivästää uhreja inspiroi Dan Simmonsia nimeämään Hyperion-scifiromaanisarjansa jumalhirviön nimellä The Shrike (suom. Lepinkäinen). Shrike varastoi samalla tavalla ihmisiä suunnattomaan teräspiikkipuuhun.
Hannibal-televisiosarjassa esiintyy kannibalistinen sarjamurhaaja, jota kutsutaan Minnesotan Lepinkäiseksi tavastaan seivästää uhrejaan peuransarviin.
Lasten animaatiosarjassa Kaukametsän pakolaiset esiintyy kahdessa jaksossa lepinkäinen, jota kutsutaan myös teurastajalinnuksi. Se tappaa ja seivästää hiiriperheen lapset.
Lepinkäiset (Laniidae) on varpuslintuheimo. Lepinkäiset ovat keskikokoisia lintuja ja niillä on pitkä pyrstö. Lepinkäisten nokka on voimakas ja koukkukärkinen, jalat vahvat ja kynnet terävät. Useilla lajeilla on tumma naamari. Lepinkäiset rakentavat pesän oksanhaaraan pensaaseen.
Lepinkäiset ovat saalistajia, joidenka ruokavalioon kuuluvat pieneläimet kuten hyönteiset, lepinkäistä pienemmät linnut, sisiliskot sekä hiiret. Lepinkäiset seivästävät saaliinsa piikkipuiden ja -pensaiden piikkeihin, jotta voivat myöhemmin palata varastoidun saaliin luo.
Les Laniidae (ou laniidés) sont une famille de passereaux constituée de 4 genres et 33 espèces nommées pies-grièches, Corvinelles et Eurocéphales.
Très développée dans la zone éthiopienne, l'aire de répartition de cette famille s'étend aussi sur la zone orientale, le paléarctique et jusqu'au néarctique.
Le nom de cette famille vient du genre Lanius, lui dérivé du latin boucher. Ce nom fait référence au comportement de ces espèces qui plantent leurs proies (comme des insectes) à une épine ou une branche pointue d'un arbuste.
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international :
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 5.2, 2015)[1] :
Les Laniidae (ou laniidés) sont une famille de passereaux constituée de 4 genres et 33 espèces nommées pies-grièches, Corvinelles et Eurocéphales.
Is éan é an scréachán, ón Seandomhan den chuid is mó, an Afraic go háirithe. Is ball d'fhine na Laniidae é. An gob láidir le barr crúcach, na cosa greamaitheach le hingne. Itheann sé feithidí is mamaigh bheaga, agus crochann go minic ó spíonta is craobhóga.
Os picanzos son aves paseriformes que conforman a familia dos Laniidae (lánidos[1], ou respectando o étimo latino, laníidos). Son coñecidos polos seus hábitos de cazar insectos, pequenas aves ou mamíferos e penduralos seus corpos en talos espiñentos. Isto axúdaos a esnaquizar a carne en anacos máis convenientes e sérvelles para amorear a comida para logo volver e servirse de novo. O peteiro do picanzo típico é ganchudo como o dunha ave de presa, reflectindo a súa natureza depredadora.
A maioría das especies viven en Eurasia e África, habendo dúas especies que se reproducen en América do Norte. Os membros desta familia non existen en Sudamérica nin en Australia.
Algúns picanzos son coñecidos como "paxaros carniceiros" polo seu costume de pendurar corpos de insectos ou de pequenos vertebrados.
A familia foi descrita en 1815 polo naturalista estadounidense de orixe franco-xermana-italiana Constantine Samuel Rafinesque,[2] na páxina 67 da súa obra, publicada en Palermo, Analyse de la nature, ou tableau de l’univers et des corps organisés, na cal intentou elaborar un novo sistema de clasificación biolóxica.
Para darlle nome á familia, Laniidae, Rafinesque escolleu nome do xénero tipo, Lanius, engadíndole o sufixo do latín científico -ĭdae, co que se forman as nomes das familias de animais, que Linneo tomara do substantivo do latín clásico lanius, -ii, que significa 'carniceiro', tomando, quizais, como modelo a expresión pendere ad lanium, 'estar pendurada (a carne) na carnizaría'.
Na familia recoñécense os catro xéneros seguintes:[2][3][4]
As familias dos Prionopidae e dos Malaconotidae teñen unha relación bastante próxima cos Laniidae, e no pasado os seus membros incluíanse nesta familia.[Cómpre referencia]
En Galicia atópanse as seguintes especies pertencentes á familia dos Laniidae:
Os picanzos son aves paseriformes que conforman a familia dos Laniidae (lánidos, ou respectando o étimo latino, laníidos). Son coñecidos polos seus hábitos de cazar insectos, pequenas aves ou mamíferos e penduralos seus corpos en talos espiñentos. Isto axúdaos a esnaquizar a carne en anacos máis convenientes e sérvelles para amorear a comida para logo volver e servirse de novo. O peteiro do picanzo típico é ganchudo como o dunha ave de presa, reflectindo a súa natureza depredadora.
A maioría das especies viven en Eurasia e África, habendo dúas especies que se reproducen en América do Norte. Os membros desta familia non existen en Sudamérica nin en Australia.
Algúns picanzos son coñecidos como "paxaros carniceiros" polo seu costume de pendurar corpos de insectos ou de pequenos vertebrados.
Svračci (lat. Laniidae) su porodica ptica reda Passeriformes. Sastoji se od 33 vrste unutar 4 roda. Latinski naziv porodice a i najvećeg roda Lanius potiče od latinskog naziva za riječ mesar.
Većina svračaka nastanjuje Euroaziju i Afriku, sa samo dvije vrste koje žive u Sjevernoj Americi (svračak rašljar i veliki svračak). Ne nastanjuju Južnu Ameriku i Australiju, iako jedna vrsta dopire i do Nove Gvineje. Postoje velike razlike u rasprostranjenosti kod svračaka: veliki svračak nastanjuje cijelu sjevernu polutku dok je Newtonov svračak ograničen na otok São Tomé.
Nastanjuju otvorena staništa, posebno stepe i savanu. Nekoliko vrsta živi u šumama. Neke se ljeti razmnožavaju na sjeveru i zimi se sele na jug.
Jedina ugrožena vrsta je Newtonov svračak koji je kritično ugrožen.
Svračci imaju snažan, više ili manje oštar kljun koji nalikuje onom kod ptica grabljivica. To su ptice srednje veličine od 15 do 30 cm duge i 20-100 g teške. Noge i stopala su snažne, a pandže su im oštre. Dosta vrsta ima dug rep, a kod vrste Corvinella melanoleuca može biti dug do 30 cm. Perje je obično crno, bijelo, sivo i smeđe, ali ima vrsta sa upadljivim bojama. Mužjaci i ženke su slični ili skoro slični jedni drugima osim kod vrlo malog broja vrsta.
Ishrana svračaka se sastoji uglavnom od kukaca i drugih beskralježnjaka, a neke vrste jedu i malene kralježnjake. Poznati su po svojoj navici nabadanja plijena na trnje ili bodljikavu žicu. Hranu često ostavljaju nepojedenu na trnju i tako stvaraju svoju zimnicu i tu hranu pojedu kada dođe razdoblje u kojem je nema dovoljno. Veće vrste nabadaju kralježnjake i komadaju ih kljunom jer ih ne mogu pridržavati pandžama (za razliku od ptica grabljivica). Zabilježeno je i da svračak rašljar nejestive skakavce nabada na trnje i ostavih ih nabodene nekoliko dana dok nivo otrova u njihovim tijelima ne opadne.
Oglašavaju se ćurlikanjem uz dosta mimikrije i promuklim i neskladnim kliktajima.
Svračci su uglavnom monogamni, iako je monogamija zabilježena kod nekih vrsta. Kooperativno razmnožavanje, gdje mlađe ptice pomažu roditeljima u podizanje sljedećeg legla, je zabilježeno kod vrsta rodova Eurocephalus i Corvinella, kao i kod jedne vrste roda Lanius. Mužjaci privlače ženke na svoj teritorij dobro opskrbljenim zimnicama. Tokom udvaranja mužjak izvodi ples i hrani ženku. Par gradi gnijezdo na drvetu ili žbunu. Ženka nese 4-7 jaja sa raznim smeđim šarama. Inkubacja traje 12-15 dana, a ptići u gnijezdu ostaju 12-20 dana.
Rod Lanius
Rod Corvinella
Rod Eurocephalus
Rod Urolestes
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: svračci
Wikivrste imaju podatke o: svračcima Svračci (lat. Laniidae) su porodica ptica reda Passeriformes. Sastoji se od 33 vrste unutar 4 roda. Latinski naziv porodice a i najvećeg roda Lanius potiče od latinskog naziva za riječ mesar.
I Laniidi (Laniidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei Passeriformes, comunemente chiamati averle. La famiglia include 33 specie raggruppate in quattro generi[1].
La famiglia annovera uccelli di dimensioni medio-piccole, che vanno dai 14 cm dell'averla di Emin ai 25 cm delle grandi specie boreali, con alcune specie dalla lunga coda che superano i 30 cm e in alcuni casi (generi Corvinella e Urolestes) arrivano il mezzo metro.
L'aspetto è massiccio ma slanciato, con grossa testa e becco adunco che riflette le loro abitudini predatorie: alla base del becco sono presenti robuste setole, mentre il margine dello stesso può presentare una sorta di seghettatura. Le ali sono arrotondate e la coda è piuttosto lunga (in alcune specie africane più del corpo) e squadrata.
Il piumaggio è sobrio, generalmente dominato dalle tonalità del grigio o del bruno, non di rado con presenza di aree più o meno estese di nero o bianco (solitamente in forma di mascherine facciali, mustacchi o sopracciglia): non mancano specie quasi interamente nere o bianche, o altre con presenza di aree rossicce o fulve.
La famiglia comprende specie che vivono da sole o in coppie, dalle abitudini fortemente territoriali: non di rado, i territori di questi uccelli comprendono aree sgombre dalla vegetazione con presenza di punti sopraelevati in evidenza, sui quali essi passano gran parte del tempo in una caratteristica posa impettita, al doppio scopo di tenere d'occhio i dintorni per verificare la presenza di cibo e di tenere lontani eventuali intrusi. Anche le specie migratorie rivendicano un proprio territorio durante gli spostamenti stagionali, il quale ha generalmente estensione più ridotta e viene difeso meno accanitamente rispetto a quanto osservabile durante il perioro riproduttivo.
Il cibo è costituito principalmente da piccoli animali: le specie ascritte alla famiglia hanno l'abitudine di infilzare le proprie prede su spine od oggetti appuntiti, allo scopo sia di conservarli nel caso di cibo in eccesso che di poterli comodamente spezzettare in bocconi più piccoli e facili da inghiottire[2]. Inoltre, alcune delle prede (come la locusta Romalea guttata) possiedono tossine velenose, che si degradano dopo la morte permettendo così alle averle di cibarsene senza problemi[3].
La famiglia comprende quasi esclusivamente specie monogame, con alcuni casi di poliginia. I maschi attraggono le femmine nel proprio territorio accumulando sui posatoi spinosi grandi quantità di cibo, oltre a piccoli oggetti colorati non commestibili: durante il corteggiamento, il maschio mima l'azione di infilzare le prede nei ramoscelli ed offre cibo alla femmina.
I due partner collaborano nella costruzione del nido, nella cova e nell'allevamento della prole, aiutati talvolta in questo (comportamento questo osservato in alcune specie di averla propriamente detta, così come in Corvinella ed Eurocephalus) dai giovani appartenenti a covate precedenti. I pulli sono nidicoli.
La famiglia presenta diffusione molto ampia, con la maggior parte delle specie diffuse in Africa ma con un areale che abbraccia tutta l'Eurasia spingendosi attraverso l'Insulindia fino all'Irian Jaya e due specie che popolano il Nord America, a sud fino all'istmo di Tehuantepec.
La maggior parte delle specie predilige gli spazi aperti con presenza di sparsa vegetazione arborea e cespugliosa, con un paio di specie che popolano invece le foreste. Alcune specie di averla, inoltre, effettuano migrazioni da nord a sud per sfuggire ai rigori dell'inverno.
La famiglia include quattro generi, per un totale di 34 specie[1]:
Famiglia Laniidae
All'interno della famiglia sono identificabili un clade comprendente il solo genere Eurocephalus, uno comprendente i generi Corvinella ed Urolestes ed uno, verosimilmente parafiletico, comprendente le averle propriamente dette[4]: la famiglia è piuttosto basale in seno ai passeriformi, e mostra affinità coi Corvidae (rispetto ai quali sarebbe un sister taxon) ed i Monarchidae[4], mentre sono ancora da chiarire le relazioni filetiche con la ghiandaia crestata, in passato ascritta alla famiglia.
I Laniidi (Laniidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei Passeriformes, comunemente chiamati averle. La famiglia include 33 specie raggruppate in quattro generi.
Medšarkiniai (lot. Laniidae, angl. Shrikes, vok. Würger) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima. Priklauso nedideli, 25-120 g sveriantys paukščiai, kurių snapas stiprus ir iš šonų plokščias. Antsnapio gale yra aštrus dantukas. Žiočių kampuose auga šereliai. Kojos vidutinio ilgio, pirštų nagai smarkiai riesti. Sparnai trumpi, jų viršūnės apvalios. Spalva gana įvairi, dažniausiai balta, pilka, ruda ar juoda. Patinai didesni už pateles.
Gyvena pamiškėse, krūmuose. Lizdą suka krūmuose, medžiuose. Deda 4-6 margus kiaušinius. Peri patelė arba abu porelės nariai. Abu maitina ir jauniklius. Minta stambiais vabzdžiais, gaudo driežus, peles, lesa smulkių paukščių kiaušinius ir jauniklius. Didesnį grobį pasmeigia ant aštrių šakučių ar spyglių.
Paplitę Europoje, Azijoje, Afrikoje ir Šiaurės Amerikoje. Pasaulyje yra 30, Lietuvoje gyvena trys rūšys:
Čakstu dzimta (Laniidae) ir viena no zvirbuļveidīgo kārtas (Passeriformes) dziedātājputnu dzimtām, kas apvieno 34 mūsdienās dzīvojošas putnu sugas un kas tiek iedalītas 4 ģintīs.[1]
Lielākā daļa čakstes dzīvo Eirāzijā un Āfrikā, Ziemeļamerikā dzīvo tikai divas sugas. Dienvidamerikā un Austrālijā nav sastopama neviena čakstu dzimtas suga, lai gan Jaungvinejā dzīvo viena čakstu suga.[2] Čakstēm patīk atklātas vietas, īpaši stepes un savannas. Ir arī čakstu sugas, kas apdzīvo mežus, un sugas, kas vasaras periodā dzīvo ziemeļu teritorijās, bet ziemā migrē uz siltākām zemēm.
Latvijā sastopamas 4 čakstu dzimtas sugas: brūnā čakste (Lanius collurio), lielā čakste (Lanius excubitor), melnpieres čakste (Lanius minor) un rudastes čakste (Lanius phoenicuroides).[1][3] Visbiežāk novērojamā čakste Latvijā ir brūnā čakste.[4]
Čakstes ir mazi līdz vidēji lieli putni, to ķermeņa garums var sasniegt pat 50 cm. Latvijas čakstes ir nedaudz lielākas par zvirbuli.[4] Apspalvojums čakstēm var būt pelēks, brūns, melns vai balts.
Čakstēm knābis ir nedaudz izliekts, galā veidojot kaut ko līdzīgu zobam, kas raksturo čakstes plēsīgo dabu. Čakstēm ir spēcīgas kājas un asi nagi, kas piemēroti laupījuma noturēšanai. Nelielu medījumu čakste mēdz uzdurt uz sausiem zariem, ērkšķiem vai dzeloņstieplēm. Dažas čakstes laupījumu iesprauž zaru žāklēs. Šis "pieliekamais" nodrošina putnus ar barības krājumu, it īpaši, ja laiks kļūst auksts, un barību ir grūti atrast. Čakstes barojas ar kukaiņiem, maziem putniņiem vai siltasiņu dzīvniekiem.
Čakstes ir teritoriāli putni, viņas aizsargā savu teritoriju no citiem putniem. Migrējošām čakstēm teritorija ir svarīga vairošanās sezonā mītnes zemēs. Ziemošanas vietās čakstes iekārto nelielas barošanās teritorijas[2]. Čakstes savu teritoriju atzīmē ne tikai ar dziedāšanu, bet, ja nepieciešams, arī izkaujas. Lai arī čakstes ir dziedātājputni, to dziesma ir griezīga.
Kopumā čakstes veido monogāmus pārus, lai gan ir dažas sugas, kurām ir poligāmas attiecības. Baltgalvas un dzeltenknābja čakstēm ir novērots, ka iepriekšējā gada jaunie putni palīdz vecākiem izbarot jauno perējumu.
Tēviņi piesaista mātītes uzmanību ar savām medījumu krātuvēm, kas var būt izrotātas ar spožiem papīriņiem, tēviņš dejo rituālo deju, kā arī baro mātīti ar medījumu. Čakstes krūmos vai koku apakšējos zaros vij vienkāršas, kausveidīgas ligzdas no zariņiem un zāles, izklājot pamatu ar putnu spalviņām.[5]
Čakstu dzimta (Laniidae)[1]
Čakstu dzimta (Laniidae) ir viena no zvirbuļveidīgo kārtas (Passeriformes) dziedātājputnu dzimtām, kas apvieno 34 mūsdienās dzīvojošas putnu sugas un kas tiek iedalītas 4 ģintīs.
Lielākā daļa čakstes dzīvo Eirāzijā un Āfrikā, Ziemeļamerikā dzīvo tikai divas sugas. Dienvidamerikā un Austrālijā nav sastopama neviena čakstu dzimtas suga, lai gan Jaungvinejā dzīvo viena čakstu suga. Čakstēm patīk atklātas vietas, īpaši stepes un savannas. Ir arī čakstu sugas, kas apdzīvo mežus, un sugas, kas vasaras periodā dzīvo ziemeļu teritorijās, bet ziemā migrē uz siltākām zemēm.
Klauwieren (Laniidae) zijn een familie uit de orde van de zangvogels. Deze familie zit in de superfamilie Corvoidea en is daardoor het meest verwant aan de kraaien en de wielewalen.
De Nederlandse naam is afgeleid van klauw, waarvoor het woord overigens ook wel gebruikt wordt.
De wetenschappelijke naam komt van het Latijnse woord lanius, wat (offer)slachter of beul betekent.
Deze vogels hebben allemaal een haaksnavel, krachtige poten en scherpe nagels. De lichaamslengte varieert van 15 tot 35 cm.
Hoewel de klauwieren zangvogels zijn, jagen ze net als roofvogels op kleine dieren. Prooien zijn insecten, hagedissen, muizen en kleine vogels. Gewoonlijk zitten klauwieren op een duidelijk zichtbare plaats rond te kijken en zodra ze een prooi zien, gaan ze erachteraan.
Klauwieren spietsen hun prooien vaak levend en wel vast aan een doorn/takje als voedselvoorraad, een unieke methode in het dierenrijk.
Sommige soorten zijn zeer territoriaal ingesteld.
Deze vogels komen voor in open terreinen met struikgewas of verspreide boomgroei in Afrika, Azië en Europa, waar ze ook nestelen. Twee soorten komen voor in Noord-Amerika.
Het legsel bestaat uit 2 tot 7 eieren.
Er zijn vier geslachten en meer dan 30 soorten:[1]
Klauwieren (Laniidae) zijn een familie uit de orde van de zangvogels. Deze familie zit in de superfamilie Corvoidea en is daardoor het meest verwant aan de kraaien en de wielewalen.
Varslarfamilien (Laniidae) er ein familie av mellomstore sporvefuglar. Familien består av tretti artar delt inn i tre slekter. Både det vitskaplege familienamnet, og namnet på den største slekta, Lanius, er avleidd frå det latinske ordet for «slaktar». Merk at dei australasiatiske slaktarfuglane ikkje er varslarar.
Artane har kraftig nebb og lang hale. Dei fleste artane lever i Afrika.
I Noreg hekkar artane varslar og tornskate. I tillegg er rosenvarslar og raudhovudvarslar sjeldne gjester i landet.
Varslarane er mellomstore fuglar, opptil 50 centimeter i lengd, med grå, brun eller svart og kvit fjørdrakt. Nebba er bøygde, som på rovfuglar, noko som reflekterer rolla deira som predatorar, og ropa deira er skingrande.
Dei fleste varslarartar har ein eurasisk og afrikansk utbreiing, med berre to hekkeartar i Nord-Amerika, amerikavarslar, Lanius ludovicianus og varslar, Lanius excubitor. Det er ingen medlemmer av denne familien i Sør-Amerika eller Australia, men ein art når Ny-Guinea. Varslarane varierer i omfanget av områda sine, med nokre artar som arten varslar spenner over heile den nordlege halvkula til svovelvarslar, Lanius newtoni, som er avgrensa til øya São Tomé.[1]
Dei fleste artane lever i opne habitat, spesielt på stepper og savannar. Men somme av varslarar held seg i skogsområde, og søkjer sjeldan ut på opne stader. Nokre artar hekkar i nordlege breiddegradar i løpet av sommaren, og trekkjer til varmare strøk om vinteren.
Varslarane er kjente for vanen sin med å fange insekt og små virveldyr, for deretter å spidde kroppane deira på tornar. Dette hjelper dei til å rive kjøtet i mindre, meir praktiske fragment som kan handterast, og fungerer som eit lager slik at varslarar kan returnere til matrestar som er sparte til eit seinare tidspunkt.[2] Dei kan spidde giftige grashopparar, venter i 1-2 dagar medan giftstoffa går ut, og et deretter insektet.[3]
Varslarane er territoriale, og vernar desse områda mot andre par. Hos trekkjande artar blir hekketerritoriet forsvart i hekkesesongen, og mindre territorium for beiting blir etablert under trekket og i overvintringsområda.[1] Når fleire artar av varslarar sameksisterer, kan konkurranse om territorium bli intens.
Varslarane gjer regelmessig bruk av godt synlege greiner, der dei sit i ei iaugefallande, oppreist haldning. Desse plassane blir brukte for å sjå etter byttedyr, og for å annonsere for rivalar at dei er til stades i området.
Varslarane er generelt monogame hekkefuglar, men polygyny har vorte registrert hos nokre artar.[1] Samarbeidande hekking, kor yngre fuglar hjelper foreldra med å sede opp neste generasjonen av ungfuglar, har vorte registert hos begge artane i slektene Eurocephalus og Corvinella som samt ein art av Lanius. Hannane tiltrekke hoer til territoriet sitt med velfylte matlager, som kan omfatte ikkje-etelege, men klårt farga element. Under kurtisering kan hannen gjennomføre ein ritualisert dans som inkluderer handlingar som etterliknar spidding av byttedyr på tornar og vil mate hofuglen. Varslarane byggjer enkle, koppforma reir av kvister og gras, i buskar og i låge greiner på tre.[2]
Varslarar i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[4] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[5]
Slekt Lanius
Slekt Corvinella
Slekt Eurocephalus
IOC World Bird List har anerkjent to andre Lanius-artar som framleis manglar norsk namn: Lanius pallidirostris og Lanius marwitzi. [6]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Varslarfamilien Varslarfamilien (Laniidae) er ein familie av mellomstore sporvefuglar. Familien består av tretti artar delt inn i tre slekter. Både det vitskaplege familienamnet, og namnet på den største slekta, Lanius, er avleidd frå det latinske ordet for «slaktar». Merk at dei australasiatiske slaktarfuglane ikkje er varslarar.
Artane har kraftig nebb og lang hale. Dei fleste artane lever i Afrika.
I Noreg hekkar artane varslar og tornskate. I tillegg er rosenvarslar og raudhovudvarslar sjeldne gjester i landet.
Varslere eller varslerfamilien (Laniidae) er ei gruppe ravnlignende spurvefugler (Passeriformes) i gruppen av sangfugler (Passeri). Familien består av 33 arter med i alt 97 taxa som er fordelt i fire slekter, hvorav de to mest basale slektene er monotypiske. De fleste artene forekommer i Eurasia og Afrika, men to hekker også i Nord-Amerika. Ifølge BirdLife International så er én art kritisk truet, én art sårbar, mens to er nær truet og resten livskraftige.
To arter av varslere hekker i Norge; varsler og tornskate. I tillegg har rødhodevarsler, rosenvarsler og rødhalevarsler blitt observert her.[2]
Det vitenskapelige navnet på denne familien (Laniidae) følger av slektsnavnet Lanius, som er et latinsk uttrykk som bokstavelig betyr slakter. ordet er nært beslektet med det latinske uttrykket laniare, som betyr å rive av eller strimle opp, en handling som er typisk for en slakter. Det vitenskapelige navnet følger altså etter observasjon av disse fuglenes praksis med å spidde byttet på en torn eller lignende, for sidene å rive det opp og ete det. Av den grunn kaller noen dem også slakterfugler.[3][4]
Det norske navnet på denne gruppen er varslerfamilien[1], et begrep som trolig følger av den engelske beskrivelsen shrikes, som betyr skriker (altså varsler) og har sammenheng med de hese skrikene disse fuglene utstøter (varsler med). Varslere er imidlertid ikke spesielt vokale av seg, så det tyske navnet på gruppen er kanskje mer dekkende. Der kalles disse fuglene würger, som bokstavelig betyr kvelere eller hengere og har sammenheng med artenes praksis med å henge opp byttet på en torn eller lignende.[4]
Varslere er fra små til middels store (14–50 cm) fugler med relativt slanke kropper, kort nakke, kort og forholdsvis kraftig nebb med kroket ytterdel (tomialtann), avrunda vinger og relativt lang til lang stjert. Fjærdrakten er i hovedsak varierende grå på oversiden og hvit eller nær hvit på undersiden, men flere arter har innslag av blekgult, guloransj eller rødoransj i flankene (noen også på brystet). Noen er delvis olivengrønne på oversiden. Nesten alle har sort øyestrek og enten sort eller grå hodehette eller krone. Én art er hovedsakelig sort med hvite markeringer. Alle unntatt én art har sort eller gråsort nebb, som i noen tilfeller blir lysere mot nebbroten.[4]
Varslere er territoriale og mange av artene er monogame, men det er flere eksempler på annet også. I spesielle situasjoner, for eksempel om hunner blir tallmessig overlegne i hekkeområdene, kan også normalt monogame arter ty til polygyni (flerkoneri). Mange av artene er standfugler, men noen er også trekkfugler. Enkelte arter av trekkfugl kan gjøre trekk opp mot 10 000–12 000 km. Artene eter mye insekter og noen av artene kan regnes som rene insektetere, mens andre også eter smågnagere, reptiler og andre fugler. Noen virvelløse dyr kan ha et kjemisk forsvar. Det løser varslerne gjennom å spidde byttet på torner og lignende, og la de være til giften er degradert før byttet fortæres. Arter som lever på høye breddegrader eter stort sett små pattedyr og fugler i den kalde årstiden. Fuglene jakter fra en vagleplass, fra hvor de stuper ned mot eventuelle byttedyr. Artene i de to afrikanske slektene Corvinella og Eurocephalus er selskapelige og opptrer ofte i grupper og hekker kooperativt.[4]
De to monotypiske slektene Corvinella (som er basal) og Urolestes har tidligere blitt regnet som konspesifikke, blant annet med bakgrunn i likheter i morfologi (blant annet stjerten), vokaliseringsmønster og sosial atferd, men ulikhetene dem i mellom er så store at de fleste nå behandler de to artene i hver sin slekt.[5] Eurocephalus ble tidligere betraktet som nært beslektet med Prionops og ofte plassert sammen med denne blant buskvarslere (Malaconotidae), men senere studier har vist at Eurocephalus hører hjemme i Laniidae.[5]
Det er knyttet endel usikkerhet til noen av underartene hos enkelte arter, som kan vise seg å være selvstendige arter. Det er også kjent at flere arter kan hybridisere.[5]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Yosef & Bonan (2018).[4] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[1][6] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun midlertidige beskrivelser i påvente av offisielle.
Varslere eller varslerfamilien (Laniidae) er ei gruppe ravnlignende spurvefugler (Passeriformes) i gruppen av sangfugler (Passeri). Familien består av 33 arter med i alt 97 taxa som er fordelt i fire slekter, hvorav de to mest basale slektene er monotypiske. De fleste artene forekommer i Eurasia og Afrika, men to hekker også i Nord-Amerika. Ifølge BirdLife International så er én art kritisk truet, én art sårbar, mens to er nær truet og resten livskraftige.
To arter av varslere hekker i Norge; varsler og tornskate. I tillegg har rødhodevarsler, rosenvarsler og rødhalevarsler blitt observert her.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Dzierzby[2], dzierzbowate (Laniidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca ponad 30 gatunków.
Występują głównie w Eurazji i Afryce, dwa gatunki spotykane są w Ameryce Północnej[3]. Nie ma żadnych przedstawicieli tej rodziny w Ameryce Południowej i Australii. Dzierzbowate polują na owady, gady i inne drobne kręgowce, w tym ssaki. Ich szczególną cechą jest zwyczaj nabijania swoich ofiar na cierń lub ostrą gałąź. Takie unieruchomienie ofiary ułatwia jej pokawałkowanie na łatwiejsze do spożycia fragmenty. Ciernie wykorzystywane są również jako spiżarnie, dzierzba może wrócić do tak zmagazynowanego pożywienia w późniejszym terminie.
W Polsce gniazdują cztery gatunki dzierzb: gąsiorek, dzierzba czarnoczelna, srokosz i dzierzba rudogłowa[4]. Sporadycznie zalatuje dzierzba pustynna i dzierzba śródziemnomorska.
Do rodziny zaliczane są następujące rodzaje i gatunki[2][5]:
Wcześniej do tej rodziny zaliczano (w randze podrodzin) czołoczuby (Prionopidae), dzierzbiki (Malaconotidae) i gołogłowy (Pityriaseidae), a także dzierzbokosa, który przeniesiony został do rodziny krępaczków.
Dzierzby, dzierzbowate (Laniidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca ponad 30 gatunków.
Występują głównie w Eurazji i Afryce, dwa gatunki spotykane są w Ameryce Północnej. Nie ma żadnych przedstawicieli tej rodziny w Ameryce Południowej i Australii. Dzierzbowate polują na owady, gady i inne drobne kręgowce, w tym ssaki. Ich szczególną cechą jest zwyczaj nabijania swoich ofiar na cierń lub ostrą gałąź. Takie unieruchomienie ofiary ułatwia jej pokawałkowanie na łatwiejsze do spożycia fragmenty. Ciernie wykorzystywane są również jako spiżarnie, dzierzba może wrócić do tak zmagazynowanego pożywienia w późniejszym terminie.
W Polsce gniazdują cztery gatunki dzierzb: gąsiorek, dzierzba czarnoczelna, srokosz i dzierzba rudogłowa. Sporadycznie zalatuje dzierzba pustynna i dzierzba śródziemnomorska.
Laniidae é uma família de aves passeriformes, constituída por 34 espécies conhecidas como picanços. O grupo ocorre em todos os continentes, excepto na Austrália e América do Sul, em zonas de savana, pradaria e florestas abertas.
Os picanços são aves de pequeno a médio porte, de patas curtas e fortes capazes de transportar algum peso. O seu bico é direito mas a ponta é ligeiramente curva em forma de gancho, tal como nas aves de rapina, reflectindo os seus hábitos alimentares predatórios. As asas são de tamanho médio e arredondadas e a cauda relativamente longa é estreita. A plumagem dos picanços é baça, em tons de castanho, preto e cinzento na maioria das espécies.
O picanço é uma ave agressiva, que caça pequenos mamíferos e répteis bem como outras aves de pequeno porte. Uma das características do grupo é o hábito de guardarem para mais tarde os restos das suas presas, espetando os corpos em espinhos de árvores e arbustos.
Os picanços são aves solitárias que se reúnem em pares apenas na época de reprodução. Os ninhos, não muito elaborados, são construídos com gravetos e folhas. Cada ninhada tem entre 2 a 8 ovos, incubados num período variável de tempo. As crias recebem os cuidados parentais de ambos os progenitores.
Laniidae é uma família de aves passeriformes, constituída por 34 espécies conhecidas como picanços. O grupo ocorre em todos os continentes, excepto na Austrália e América do Sul, em zonas de savana, pradaria e florestas abertas.
Os picanços são aves de pequeno a médio porte, de patas curtas e fortes capazes de transportar algum peso. O seu bico é direito mas a ponta é ligeiramente curva em forma de gancho, tal como nas aves de rapina, reflectindo os seus hábitos alimentares predatórios. As asas são de tamanho médio e arredondadas e a cauda relativamente longa é estreita. A plumagem dos picanços é baça, em tons de castanho, preto e cinzento na maioria das espécies.
O picanço é uma ave agressiva, que caça pequenos mamíferos e répteis bem como outras aves de pequeno porte. Uma das características do grupo é o hábito de guardarem para mais tarde os restos das suas presas, espetando os corpos em espinhos de árvores e arbustos.
Os picanços são aves solitárias que se reúnem em pares apenas na época de reprodução. Os ninhos, não muito elaborados, são construídos com gravetos e folhas. Cada ninhada tem entre 2 a 8 ovos, incubados num período variável de tempo. As crias recebem os cuidados parentais de ambos os progenitores.
Sfrânciocii (Laniidae) sunt o familie păsări cântătoare, migratoare, care cuprinde ca. 70 de specii, răspândite pe glob în zona caldă și temperată, cu excepția celor două Americi, în America de Nord sunt mai puțin răspândite, iar în America de Sud n-au fost semnalate.
Laniidaele sunt păsări de pradă îndrăznețe de talie mică (18-30 cm), cu ciocul caracteristic, mandibula superioară fiind încovoiată la vârf în formă de cârlig. Înapoia cârligului există un dinte asemănător falconidaelor, la baza ciocului au vibrize bine dezvoltate. Corpul este de o constituție robustă, tarsele sunt puternice cu degete scurte su unghii curbate. Păsările au un dimorfism sexual puțin accentuat sau inexistent. Cuiburile sunt construite migălos în formă de cupă. Femela depune ouă colorate diferit în funcție de specie. Sfrânciocii trăiesc în pâlcuri în regiuni de pădure, câmpie, tufișuri cu luminișuri. Hrana lor constă din insecte mari, broaște, șopârle și păsărele. Prada este înfiptă în prealabil în spini de arbori pentru a fi ucisă și sfâșiată mai ușor, în acest mod își fac și provizii de hrană.
În România trăiesc 4 specii (L. collurio, L. minor, L. excubitor și L. senator).
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareSfrânciocii (Laniidae) sunt o familie păsări cântătoare, migratoare, care cuprinde ca. 70 de specii, răspândite pe glob în zona caldă și temperată, cu excepția celor două Americi, în America de Nord sunt mai puțin răspândite, iar în America de Sud n-au fost semnalate.
Srakoperji (znanstveno ime Laniidae) so družina mesojedih ptičev pevcev, v katero uvrščamo 33 vrst v štirih rodovih.[1] Njihovo znanstveno ime izvira iz latinske besede za mesarja, kar se nanaša na njihovo prehranjevanje.[2]
Družina združuje majhne, srednje in dokaj velike predstavnike pevcev, ki jih prepoznamo po vitkem telesu, kratkem vratu in zaokroženih perutih,[3] predvsem pa po močnem zakrivljenem kljunu. Zgornja čeljustnica ima poleg zakrivljene konice še zobec na vsakem robu, ki se prilega v vdolbino na spodnji. Zaradi teh so jih včasih uvrščali med sokole. Njihovo perje je zemeljskih barv, za večino je značilna temna obrazna maska čez oči.[4]
Srakoperji so aktivni plenilci, ki se lotijo tudi razmeroma velikega plena. Na plen prežijo z izpostavljenega mesta in ga zgrabijo z nogami, predvsem pa so znani po navadi, da ga nabodejo na trne ali druge ostre predmete in se dlje časa vračajo prehranjevat (čeprav nabadanje plena ni omejeno samo na srakoperje).[4] To početje ni nujno namenjeno samo shranjevanju; severnoameriški Lanius ludovicianus denimo lovi izjemno strupene kobilice vrste Romalea guttata, katerih toksin razpade po dnevu ali dveh, nakar jo srakoper lahko poje.[5] Sicer so razmeroma odporni na kemično obrambo žuželk.[4]
So monogamni in v času gnezditve teritorialni. Sporazumevajo se s kratkimi, ostrimi kriki.[4]
V splošnem so srakoperji ptiči toplega podnebja, večina vrst živi v Afriki. Običajno naseljujejo odprto krajino, zlasti savane in nizko grmičevje, kjer lovijo svoj plen, nekateri pa so tudi gozdni. Nekaj vrst se je razširilo v hladnejše predele Palearktike, dve – Lanius ludovicianus in Lanius borealis – pa v Severno Ameriko. Le v Južni Ameriki in Avstraliji ne živi noben srakoper. Skoraj polovica vrst se seli med gnezditvenimi območji in prezimovališči.[1][6]
Hranijo se s številnimi živalmi, manjšimi od njih, tudi vretenčarji, kot so glodavci, plazilci in manjši ptiči, večino prehrane pa predstavljajo žuželke. Nekaj vrst je izključno žužkojedih.[4]
Prepoznanih je 33 vrst v štirih rodovih, od katerih velika večina spada v rod »pravih« srakoperjev (Lanius). Ostali trije majhni rodovi so izključno afriški.[1]
V Sloveniji gnezdijo tri vrste: rjavi, črnočeli in rjavoglavi srakoper.[7]
Srakoperji (znanstveno ime Laniidae) so družina mesojedih ptičev pevcev, v katero uvrščamo 33 vrst v štirih rodovih. Njihovo znanstveno ime izvira iz latinske besede za mesarja, kar se nanaša na njihovo prehranjevanje.
Törnskator (Laniidae) är en familj av ordningen tättingar, nära släkt med kråkfåglar (Corvidae), med utbredning framför allt i Palearktis och Afrika. Törnskator är karakteristiska med kraftiga krokförsedda näbbar och sin vana att spetsa fångade insekter och små ryggradsdjur på törnen, taggtrådar och liknande, därav familjens namn. Det vetenskapliga namnet på familjen, Laniidae, liksom namnet på det största släktet Lanius, kommer från det latinska ordet för "slaktare".[1]
Fåglarna har en stark, hoptryckt näbb vars övre halva är hakformigt nedböjd vid spetsen så att den går över den kortare underkäken. Bakom spetsen är näbben försedd med en skarp, tandformig flik och munvinklarna är kantade med styva borst. Benen är kraftiga och tarsen är baktill täckt av längsskenor, framtill av tvärsköldar. Vingarna är medelstora och stjärten är vanligen lång och mer eller mindre avrundad.
Arterna i familjen förekommer främst i Palearktis och i Afrika, men ett par arter förekommer också i Nordamerika. Ingen art inom familjen förekommer i Sydamerika eller Australien. I familjen törnskator har tidigare en mängd olika arter placerats som påminner om varandra utseendemässigt. DNA-studier har dock visat att de inte är varandras närmaste släkting. Numera begränsas familjen till enbart tre till fyra släkten:
Följande grupper av fåglar placerades tidigare i Laniidae
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, 1904–1926.Törnskator (Laniidae) är en familj av ordningen tättingar, nära släkt med kråkfåglar (Corvidae), med utbredning framför allt i Palearktis och Afrika. Törnskator är karakteristiska med kraftiga krokförsedda näbbar och sin vana att spetsa fångade insekter och små ryggradsdjur på törnen, taggtrådar och liknande, därav familjens namn. Det vetenskapliga namnet på familjen, Laniidae, liksom namnet på det största släktet Lanius, kommer från det latinska ordet för "slaktare".
Örümcek kuşugiller (Laniidae), ötücü kuşlar takımına ait bir kuş familyası.
Örümcek kuşugiller, büyük çoğunlukla Afrika, Asya ve Avrupa kıtalarında görülür. Ağaçlk ve çalılık bölgelerde yaşarlar. Böcekler ve diğer küçük hayvanlarla beslenirler. Yuvalarını çalılar arasına çanak şeklinde yaparlar. Gaga dibinde kıllar bulunmasıyla diğer kuşlardan ayrılırlar. Burun delikleri örtüsüzdür. Yırtıcı şekilde yaşayan kuşlardır. Gagaları aşağı doğru kıvrıktır ve üst gagalarının kenarlarında keratin birer diş vardır. Besinlerini depo ederler.
Örümcek kuşugiller (Laniidae), ötücü kuşlar takımına ait bir kuş familyası.
Örümcek kuşugiller, büyük çoğunlukla Afrika, Asya ve Avrupa kıtalarında görülür. Ağaçlk ve çalılık bölgelerde yaşarlar. Böcekler ve diğer küçük hayvanlarla beslenirler. Yuvalarını çalılar arasına çanak şeklinde yaparlar. Gaga dibinde kıllar bulunmasıyla diğer kuşlardan ayrılırlar. Burun delikleri örtüsüzdür. Yırtıcı şekilde yaşayan kuşlardır. Gagaları aşağı doğru kıvrıktır ve üst gagalarının kenarlarında keratin birer diş vardır. Besinlerini depo ederler.
Птахи невеликих розмірів. Голова крупна. Дзьоб сильний, з гострим перед вершинним зубцем на кінці наддзьобка. Ніздрі прикриті волосоподібними видозміненими перами, добре розвинені навколоротові «вібриси». Ноги помірної довжини, пальці міцні, з сильно зігнутими кігтями. Крила короткі, з заокругленою вершиною, хвіст у більшості довгий, ступінчастий. Першорядних махових пер 10, стернових — 12. Забарвлення різноманітне, у більшості випадків з поєднанням сірого, білого, коричневого і чорного кольорів. У частини видів самці забарвлені яскравіше за самиць. Характерною особливістю забарвлення сорокопудових є чорні смуги по обидві сторони голови, які починаються від кутів дзьоба, проходять через очі і йдуть далі назад, покриваючи вуха.[1]
У більшості видів тільки одне повне осіннє линяння. У деяких є часткове передшлюбне линяння взимку або ранньою весною.
Поширені у Північній Америці, Європі, Азії, Африці, ряді островів Океанії. Населяють ліси, лісостеп, гори. Тримаються у заростях кущів на узліссі або серед розрідженого лісу, в лісосмугах, зелених огорожах, садах.
Гніздяться окремими парами. Гніздо — порівняно нещільна будівля з акуратно зробленим лотком. Гніздо розміщують зазвичай серед густих гілок, але поруч має бути «спостережний пункт» - висока відокремлена гілка, або верхівка дерева, з якої зручно вистежувати здобич. У кладці 3—4, рідше 2—7 яєць. Висиджують або обидва члени пари, або тільки самиця. Тривалість насиджування 12—15 днів, приблизно такий же час пташенята знаходяться у гнізді.
Основний корм сорокопудових — комахи, зокрема бджоли, у крупних видів також дрібні хребетні тварини (ящірки, гризуни, птахи). Здобич видивляються з будь-якого підвищення — верхівки дерева, стовпа тощо. Схопивши здобич, не поїдають її відразу, а розривають на шматки. Крупну здобич спочатку наколюють на гострий сучок або шип, або затискують у розвилці гілок, а потім розривають дзьобом. Характерною рисою поведінки багатьох видів є наколювання спійманих тварин на колючки та шипи кущів, роблячи своєрідні запаси. У зв'язку з особливістю живлення сорокопудових відносять до екологічної групи хижих птахів.
Родина Сорокопудових нараховує 32 види, об'єднані у три роди:
Бджола, ймовірно, спіймана та наколота сорокопудом
Сорокопуд сірий із здобиччю
Ящірка, наколота на шип сорокопудом Lanius meridionalis
Họ Bách thanh (danh pháp khoa học: Laniidae) là một họ chim trong bộ Sẻ (Passeriformes), được biết đến vì hành vi bắt côn trùng, các loài chim hay động vật có vú nhỏ và xiên chúng trên các cành cây có gai. Điều này giúp chúng khoét phần thịt của con mồi thành các mẩu nhỏ với kích thước thuận tiện hơn, cũng như có tác dụng làm "tủ đựng thức ăn" để sau đó chúng có thể quay trở lại để ăn tiếp. Họ này bao gồm các loài chim cỡ nhỏ và trung bình. Cơ thể chắc, đầu to. Mỏ bách thanh điển hình có dạng móc câu với mút mỏ trên cong và có một hay hai mấu răng sắc, tương tự như của các loài chim săn mồi khác, phản ánh đúng bản chất ăn thịt của chúng. Chân khoẻ, có mép sau giò trơn, ngón chân khoẻ, có móng sắc để giữ con mồi. Chim trống và chim mái nói chung có màu lông giống nhau. Chim non có lông nhạt hơn, thường có vằn hay vạch. Các loài bách thanh sống ở cây bụi, đồng ruộng, bãi cỏ. Một số sống ven rừng và vườn. Tổ hình chén, mỗi lứa đẻ 3-7 trứng.[1] Các tên gọi phổ biến trong tiếng Việt là bách thanh, chàng làng, quích.
Phần lớn các loài bách thanh sinh sống tại đại lục Á-Âu và châu Phi, nhưng có 2 loài ở Bắc Mỹ là bách thanh đầu to và bách thanh xám lớn. Không có thành viên nào của họ này sinh sống tại Nam Mỹ hay Australia.
Một vài loài bách thanh còn gọi là "chim đồ tể" do hành vi giữ lại xác chết của chúng. Các loài chim đồ tể (Cracticus spp.) ở Australia không phải là bách thanh, mặc dù chúng chiếm hốc sinh thái tương tự. Một vài loài bách thanh châu Phi còn gọi là chim fiscal, có nguồn gốc từ tiếng Afrikaan để chỉ người treo cổ phạm nhân là fiskaal.
Các loài khác, cũng được gọi phổ biến là "bách thanh" hay có cụm từ này trong tên gọi, thuộc về các họ khác:
Các họ Prionopidae và Malaconotidae có họ hàng rất gần với họ Laniidae, và trước đây cũng được đặt trong họ này. Phường chèo (bách thanh-cu cu) không có họ hàng gần với bách thanh thật sự trong họ này.
Laniidae
Họ Bách thanh (danh pháp khoa học: Laniidae) là một họ chim trong bộ Sẻ (Passeriformes), được biết đến vì hành vi bắt côn trùng, các loài chim hay động vật có vú nhỏ và xiên chúng trên các cành cây có gai. Điều này giúp chúng khoét phần thịt của con mồi thành các mẩu nhỏ với kích thước thuận tiện hơn, cũng như có tác dụng làm "tủ đựng thức ăn" để sau đó chúng có thể quay trở lại để ăn tiếp. Họ này bao gồm các loài chim cỡ nhỏ và trung bình. Cơ thể chắc, đầu to. Mỏ bách thanh điển hình có dạng móc câu với mút mỏ trên cong và có một hay hai mấu răng sắc, tương tự như của các loài chim săn mồi khác, phản ánh đúng bản chất ăn thịt của chúng. Chân khoẻ, có mép sau giò trơn, ngón chân khoẻ, có móng sắc để giữ con mồi. Chim trống và chim mái nói chung có màu lông giống nhau. Chim non có lông nhạt hơn, thường có vằn hay vạch. Các loài bách thanh sống ở cây bụi, đồng ruộng, bãi cỏ. Một số sống ven rừng và vườn. Tổ hình chén, mỗi lứa đẻ 3-7 trứng. Các tên gọi phổ biến trong tiếng Việt là bách thanh, chàng làng, quích.
Phần lớn các loài bách thanh sinh sống tại đại lục Á-Âu và châu Phi, nhưng có 2 loài ở Bắc Mỹ là bách thanh đầu to và bách thanh xám lớn. Không có thành viên nào của họ này sinh sống tại Nam Mỹ hay Australia.
Một vài loài bách thanh còn gọi là "chim đồ tể" do hành vi giữ lại xác chết của chúng. Các loài chim đồ tể (Cracticus spp.) ở Australia không phải là bách thanh, mặc dù chúng chiếm hốc sinh thái tương tự. Một vài loài bách thanh châu Phi còn gọi là chim fiscal, có nguồn gốc từ tiếng Afrikaan để chỉ người treo cổ phạm nhân là fiskaal.
Laniidae Rafinesque, 1815
Сорокопутовые (лат. Laniidae) — семейство птиц отряда воробьинообразных. Известны своей особенностью ловить насекомых, мелких птиц, млекопитающих и других мелких животных и накалывать их на шипы и колючки растений. Это помогает им разрывать плоть на мелкие, более удобные для заглатывания куски. При этом они часто складируют животных и возвращаются к недоеденным остаткам позже. Это позволяет питаться ядовитыми для других хищников насекомыми — летучие яды просто испаряются во время хранения. Обычно клюв у сорокопутовых загнут, как у других хищных птиц.
Большинство видов сорокопутовых встречается в Евразии и Африке, и только два вида обитают в Северной Америке. Представители данного семейства отсутствуют в Южной Америке и Австралии.
Семейство сорокопутовых насчитывает 32 вида в трёх родах:
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Сорокопутовые (лат. Laniidae) — семейство птиц отряда воробьинообразных. Известны своей особенностью ловить насекомых, мелких птиц, млекопитающих и других мелких животных и накалывать их на шипы и колючки растений. Это помогает им разрывать плоть на мелкие, более удобные для заглатывания куски. При этом они часто складируют животных и возвращаются к недоеденным остаткам позже. Это позволяет питаться ядовитыми для других хищников насекомыми — летучие яды просто испаряются во время хранения. Обычно клюв у сорокопутовых загнут, как у других хищных птиц.
Большинство видов сорокопутовых встречается в Евразии и Африке, и только два вида обитают в Северной Америке. Представители данного семейства отсутствуют в Южной Америке и Австралии.
Семейство сорокопутовых насчитывает 32 вида в трёх родах:
Род Lanius — Сорокопуты Lanius tigrinus — Тигровый сорокопут Lanius bucephalus — Японский сорокопут Lanius collurio — Обыкновенный жулан Lanius isabellinus — Рыжехвостый жулан Lanius cristatus — Сибирский жулан Lanius collurioides — Бирманский жулан Lanius gubernator — Сорокопут-губернатор Lanius souzae — Рыжеспинный сорокопут Lanius vittatus — Индийский жулан Lanius schach — Длиннохвостый сорокопут Lanius phoenicuroides — Туркестанский сорокопут Lanius tephronotus — Тибетский сорокопут Lanius validirostris — Филиппинский сорокопут Lanius minor — Чернолобый сорокопут Lanius ludovicianus — Американский жулан Lanius excubitor — Серый сорокопут Lanius meridionalis — Пустынный сорокопут Lanius sphenocercus — Клинохвостый сорокопут Lanius excubitoroides — Сероплечий сорокопут Lanius cabanisi — Сероспинный сорокопут Lanius dorsalis — Пегий сорокопут Lanius somalicus — Сомалийский сорокопут Lanius mackinnoni — Белобровый сорокопут Lanius collaris — Сорокопут-прокурор Lanius newtoni — Сорокопут Ньютона Lanius marwitzi Lanius senator — Красноголовый сорокопут Lanius nubicus — Маскированный сорокопут Lanius pallidirostris Род Corvinella — Желтоклювые сорокопуты Corvinella corvina — Желтоклювый сорокопут Corvinella melanoleuca — Сорочий сорокопут Род Eurocephalus — Белошапочные сорокопуты Eurocephalus rueppelli — Белошапочный сорокопут Рюппеля Eurocephalus anguitimens — Обыкновенный белошапочный сорокопут伯劳科（學名：Laniidae）在鸟类传统分类系统中是鸟纲雀形目中的一个科。这是一种食肉的小型雀鸟，生性凶猛。
伯劳古称“鵙”。《尔雅》记载，“鵙，伯劳也。”[1]《曹子建集》卷十記載周宣王的大臣尹吉甫聽後妻讒言殺了孝子伯奇，後見一鳥認為是伯奇所化，就說道：「伯奇勞乎？是吾子，棲吾輿；非吾子，飛勿居。」結果該鳥真的跟著馬車回家；尹吉甫於是故意叫後妻準備弓弩要射此鳥，卻將箭射向後妻為子報仇，此後該鳥便有伯勞之名。但《曹子建集》和《文选》均稱伯勞為賊害之鳥[2][3]。
这个科的鸟为小型的雀类，喙强壮有力，嘴先具利钩和缺刻。鼻孔圆形，口须发达。头较大，多数种类有黑色过眼纹。
伯劳科鸟类性情凶猛，有“雀中猛禽”之称。常立于高处俯视，伺机而动，捕捉昆虫、蛙、蜥蜴、小鸟和鼠类等，有把尸体插在棘刺上撕食的习性，有时不全吃掉，用这种方式储存食物。因此英文中也称其为“butcher birds” (即“屠夫鳥”)，但是澳大利亚的butcherbirds并不是伯劳，而是一种与它们占据相同生态位的鸟钟鹊属（Cracticus）。
在鸟类传统分类系统中，伯劳科的鸟分为三个属：伯劳属（Lanius）、鹊鵙属（Corvinella）、林鵙属（Eurocephalus）。在鸟类DNA分类系统中，又增加了白肩鹊鵙属（Urolestes）。Peters的《世界鸟类分布名录》中列出了12个属74种。
伯劳科（學名：Laniidae）在鸟类传统分类系统中是鸟纲雀形目中的一个科。这是一种食肉的小型雀鸟，生性凶猛。
伯劳古称“鵙”。《尔雅》记载，“鵙，伯劳也。”《曹子建集》卷十記載周宣王的大臣尹吉甫聽後妻讒言殺了孝子伯奇，後見一鳥認為是伯奇所化，就說道：「伯奇勞乎？是吾子，棲吾輿；非吾子，飛勿居。」結果該鳥真的跟著馬車回家；尹吉甫於是故意叫後妻準備弓弩要射此鳥，卻將箭射向後妻為子報仇，此後該鳥便有伯勞之名。但《曹子建集》和《文选》均稱伯勞為賊害之鳥。
モズ科（モズか、Laniidae）は、鳥類スズメ目の科である。モズ（百舌・鵙）と呼ばれるが、狭義にはその1種がモズと呼ばれる。
主にユーラシアとアフリカ、1種のみがニューギニア、2種のみがアメリカ大陸に生息する。
全長15-38 cm。
肉食で、昆虫・小鳥・小爬虫類・小哺乳類などを捕食し、多くの種がはやにえをする。カール・フォン・リンネはモズを猛禽類に分類している。
国際自然保護連合（IUCN）により、多数の種が軽度懸念（LC）の指定を受けている[4]
日本の環境省により、チゴモズがレッドリストの絶滅寸前（CR）、アカモズが絶滅危惧（EN）の指定を受けている[3]。
때까치과(Laniidae)는 참새목에 속하는 조류의 분류이다.[1] 대부분 텃새이지만, 물때까치(겨울철새),노랑때까치(여름철새),칡때까치(여름철새)처럼 예외도 있다. 딱정벌레, 귀뚜라미같은 곤충, 뱀, 도마뱀, 쥐, 작은 새같은 먹이를 날카로운 가시에 꼿아서 저장하는 습관이 있다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 까마귀상과의 계통 분류이다.[2]
까마귀상과Ifritidae
Platylophidae
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(44745910470).jpg)
.jpg)
.jpg)
