Bellis perennis, comúnmente llamada mirasol,[1] catasol[2] o margarita común, ye una planta yerbácea bien utilizada a efeutos decorativos entemecida col verde, pola so resistencia a la barraquera.
Planta yerbácea perenne, dacuando con pequeños rizomes, glabrescentes o laxamente pubescentes y fueyes obovado-espatulaes, crenaes o dentada-arrondaes de 10-60 por 4-20 mm. Escapos ensin fueyes d'hasta 20 cm d'altor. Les bráctees involucrales tienen pelos pluricelulares más o menos abondosos nel envés. Les flores hemiliguladas de 5,5-8,5 mm, devasen el arreyo en 2-5 mm, y tienen un tubu de 0,3-0,8 mm; son blanques, dacuando tiñíes de púrpura; los flósculos, mariellos, tienen 1,5-2 mm. El frutu ye un aqueniu de 1-1,5 por 0,5-1 mm, ovoideo, estruyíu, daqué peludo, con cantu periféricu engrosáu; miriguanu ausente.[3]
Nativa d'Europa y Norte d'África hasta Asia Central. Introducida nel restu del mundu.[4]
Floria y fructifica d'ochobre a xunu.
Los capítulos florales contienen taníns (que son derivaos poliacetilénicos), saponócitos, aceites esenciales,[5] ácidos orgánicos y saponines.[6][7] Amás, contién antoxantina, responsable de la coloración mariella.
Les partes utilizaes son les fueyes, raigaños y flores, anque los raigaños son les que s'usen con menos frecuencia.
Ye un popular remediu contra munches enfermedaes y tien una gran variedá de formes d'aplicación. Ye la yerba tradicionalmente utilizada contra les feríes, angüeñes, quemadures y pa menguar inflamaciones.
Los raigaños utilizar nel tratamientu del escorbutu y eccemes dérmicos. Nun se describió nengún tipu de tosicidá pa esta especie.
Ye comestible; Consumióse les fueyes n'ensalaes, davezu entemecida con diente de lleón (Taraxacum officinale) y fenoyu (Foeniculum vulgare).
Bellis perennis describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum, vol. 2, p. 886 en 1753.[9]
Tolos descritos, una ventena, son meros sinónimos de la especie o d'otres especies de Bellis.
Castellanu: María, agamarza, amagarza, bella margarita, bellis menor, bellorita (13), chibirita, chiribita (3), chiriva, chirivas, chirivita (9), chirivitas (2), consolida menor, consuelda menor, flor d'Alexandría, galana, gamarza (2), gamazón, gramaza, gramazón, yerba del buenaliento, magarza, margarida, margarita (24), margarita común, margarita de praos, margarita menor (5), margarita montesa, margarites, margarites de prau, margaritina, marzas, maya (18), maya maya, maya borracha, maya colorada, mayes, moxigatu, pascueta (6), primavera de praos, rosa, rosa blanca, vellorita (9), vellorito, velorita, vichaya, viroleta, yerba de les perlles, yerba-margarita. Ente paréntesis, la frecuencia del vocablu n'España.[13]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Bellis perennis, comúnmente llamada mirasol, catasol o margarita común, ye una planta yerbácea bien utilizada a efeutos decorativos entemecida col verde, pola so resistencia a la barraquera.
[1]Çoxillik qızçiçəyi (lat. Bellis perennis)[2] - qızçiçəyi cinsinə aid bitki növü.[3]
Bellis perennis L.
Hündürlüyü 5-17 sm, gövdəsi tək və ya bir neçə sayda, zəif və sıx tüklü, qısa kökümsovları olan çoxillik ot bitkisidir. Çiçəkli gövdəsi yarpaqsızdır və eni 10 mm olan tək səbəti vardır.
Köküstü rozetdə yerləşmiş yarpaqlar belşəkillidir, əksinəyumurtaşəkilli, bəzən kənarları dəyirmi dişli və yaxud tamkənarlıdır, uc
hissəsi küt və saplağa daralmışdır. Qın yarpaqcıqları uzunsov, küt, tükcüklü və qaramtıl rəngdədir.
Dilcikləri iki dəfə qından uzundur, ağ rənglidir, sonu çəhrayıdır. Çiçək yatağı qabarıqdır.
Toxumları əksinəyumurtaşəkilli və çılpaqdır, kəkilsizdir, uzunluğu 1 mm-ə qədərdir.
May-İyun
İyun-İyul
BQ (Quba), KQ şimal, KQ mərkəzi. Aşağı və orta dağ qurşağında.
Meşələrdə, talalarda, çəmənliklərdə rast gəlinir.
Dekorativ əhəmiyyətli bitkidir.
Çoxillik qızçiçəyi (lat. Bellis perennis) - qızçiçəyi cinsinə aid bitki növü.
Bellis perennis L.
Hündürlüyü 5-17 sm, gövdəsi tək və ya bir neçə sayda, zəif və sıx tüklü, qısa kökümsovları olan çoxillik ot bitkisidir. Çiçəkli gövdəsi yarpaqsızdır və eni 10 mm olan tək səbəti vardır.
La margaridoia perenne és una planta herbàcia molt comú als Països Catalans que creix de forma silvestre als prats o a les vores dels camins. A nivell popular, són poc conegudes les seves propietats medicinals, però en realitat té moltes aplicacions.
La margaridoia perenne (Bellis perennis) pertany a la família de les asteràcies o compostes. El primer binomi Bellis prové del terme llatí bellus que vol dir graciós, bonic fent referència a la flor. El segon binomi perenne és degut al fet que es pot trobar florida durant tot l'any, sobretot a la primavera.
Es coneix amb molts noms populars com margaridoia, margalideta i pasqüeta,[1] ja que és molt comú a les nostres terres. Val a dir que aquesta planta, tot i que es coneix popularment com a margarida, el Gran diccionari de la llengua catalana dóna com a prototipus de margarida l'espècie Chrysanthemum frutescens que té el centre groc i les lígules blanques i esmenta que margarida és el nom d'altres espècies semblants.
És una planta nativa del nord d'Àfrica, nord, oest d'Àsia i Europa. A més, ha estat àmpliament introduïda en altres zones on no és pròpia.
Aquesta planta herbàcia es distribueix al llarg de tot el Principat, ja que no presenta exigències al sòl ni al clima, encara que prefereix els ambients humits i freds. Es poden distingir dues varietats segons la mida dels capítols. La varietat perennis presenta els capítols i les lígules més grans que la varietat meridionalis. La segona és més meridional i possiblement és la més freqüent als Països Catalans.
És una herba característica de prats, gespes, pastures i marges de camins. És abundant en sòls compactes, amb retenció d'humitat i rics amb humus. Les característiques adequades del sòl són: zones lluminoses, de calor moderat, sòls humits, freds i lleugerament àcids (pH entre 4,5 i 7,5)
Com el seu propi nom indica, el cicle vital d'aquesta planta és perenne. És a dir, que tant les seves parts aèries com les subterrànies viuen durant tres anys o més.
L'arrel és axonomorfa, típica de les plantes perennes, ja que presenta un eix principal (que prové de la radícula de l'embrió) més desenvolupat que els eixos laterals. Es caracteritza per ser dura i fibrosa. La tija mesura entre 2 i 3 cm de diàmetre i uns 10 cm de llargada. Presenta entrenusos molt curts que fa que les fulles neixin arran del sòl formant una roseta basal. En aquests casos la planta s'anomena acaule. Tot i que, ocasionalment, pot ser més o menys caulescents (dit de les plantes que presenten tija aparent). És del tipus herbàcia, ja que té consistència d'herba. A més presenta estolons curts.
Les fulles són simples, més o menys crenades, obtusa, verdes brillants i pubescents (presenta pèls curts i suaus), almenys quan són joves; de 2 a 5 cm de llargada. El limbe foliar és de forma variable tot i que generalment és obovat. Aquest es fa estret de forma abrupta i dóna lloc a un pecíol tan llarg com la làmina.
Com a conseqüència de la presència de pecíol, les fulles se classifiquen com a peciolades. La disposició de les fulles és en roseta basal. Presenten un nervi marcat central (nervació pinnada) i la textura és herbàcia.
És una planta hermafrodita o bisexual, ja que presenta gineceu (aparell sexual femení) i androceu (aparell sexual masculí) alhora.
Les flors perifèriques són femenines mentre que les se situen al centre del capítol són hermafrodites. Per tant la margarida és una planta monoica.
Les tiges florals sense fulles desemboquen a una inflorescència racemosa en capítols solitaris i pedunculats de 2 a 3 cm de diàmetre amb el receptacle cònic. Els peduncles són estrets, però engruixits sota el capítol i mesuren de 4 a 25 mm de llargada. A la base dels capítols es forma un involucre de dues línies de bràctees herbàcies, obtuses, oblongues de 3 a 5 mm cadascuna.
Totes les flors són pentàmeres. Les perifèriques són femenines, zigomorfes i ligulades; mentre que les flors situades al centre del capítol són hermafrodites, actinomorfes i tubuloses. Cap dels dos tipus presenta calze. La corol·la de les flors perifèriques acaba en una lígula blanca i sovint tacada de púrpura al revers o a l'àpex. Aquesta lígula mesura de 4 a 8(11) mm de llargada. En canvi, la corol·la de les flors centrals és groga, campanulada i dividida en 4 o 5 lòbuls.
L'androceu està format per 5 estams amb les anteres soldades en forma de tub (monadelfs). El pol·len s'allibera a l'interior del tub format per les anteres. El gineceu és bicarpel·lar i sincàrpic. L'ovari és ínfer i unilocular que conté un únic primordi seminal anàtrop i de placentació basal. Hi ha un sol estil bifurcat apicalment en dos estigmes.
El fruit és simple indehiscent sec, concretament, un aqueni pubescent. És un fruit comprimit i sense papus que mesura d'1 a 1,5 mm.
Les parts utilitzades de la margarida són les fulles, arrels i flors, encara que les arrels són les que s'usen amb menys freqüència.
Els capítols florals contenen tanins (que són derivats poliacetilènics), saponòcits, olis essencials,[2] àcids orgànics i saponines.[3][4] A més, presenta l'antoxantina que és la responsable de la coloració groga.
És un popular remei contra moltes malalties i té una gran varietat de formes d'aplicació. És l'herba tradicionalment utilitzada contra les ferides, bòfegues, cremades i per disminuir inflamacions.
Les arrels s'utilitzen en el tractament de l'escorbut i èczemes dèrmics.
La infusió de fulles i flors és una de les principals cures de traumatismes i adherències postoperatòries, així com els trastorns d'amenorrea, dispèpsia i reumatisme que deriven del fred. A més s'utilitza en el tractament de refredats, artritis, trastorns renals o hepàtics i per purificar la sang. Se pensa que pot tenir una lleugera acció hemolítica, encara que no s'ha determinat la substància que la provoca.
Es creu que mastegar fulles fresques és un tractament per úlceres bucals.
Presenta diverses propietats:
No s'ha descrit cap mena de toxicitat per aquesta espècie.
És una herba molt utilitzada a efectes decoratius combinada amb la gespa per la seva resistència a la sega. La flor es tanca per la nit i s'obri novament al matí. Creix en tota mena de climes, preferentment en ambients freds per estimular la floració, encara que no tolera les gelades fortes. Són comestibles les fulles crues o cuinades en amanides, ja que el seu sabor lleugerament dolç és combinable amb l'amarg del dent de lleó. A més es pot consumir en forma de verdura o sopa. Tradicionalment les flors s'han conservat en vinagre per utilitzar-les després com a condiment. Amb les fulles es pot preparar te, al qual se li ha atribuït una dubtosa acció hipnòtica.
Com a curiositat podem destacar que el 1793 els governants d'Alemanya varen emetre un decret d'extermini degut a les seves suposades propietats abortives,[6] fet que no es va poder demostrar científicament.
Detall de la inflorescència
Diferents colors que pot tenir la inflorescència
Detall de les fulles
Flors hermafrodites del centre del capítol
La margaridoia perenne és una planta herbàcia molt comú als Països Catalans que creix de forma silvestre als prats o a les vores dels camins. A nivell popular, són poc conegudes les seves propietats medicinals, però en realitat té moltes aplicacions.
Planhigyn blodeuol yw llygad y dydd (Lladin: Bellis perennis; Saesneg: Daisy) sy'n aelod o deulu'r Asteraceae. Ceir sawl rhywogaeth o lygad y dydd ond mae'r enw fel arfer yn cyfeirio at Bellis perennis sef y mwyaf cyffredin yng Nghymru.
Mae'r gair Saesneg daisy yn tarddu o'r geiriau "day's eye" yn union fel llygad y dydd.
Mae Bellis perennis yn frodorol o ganol a gogledd Ewrop, ond bellach wedi ymgyfatrebu mewn mewn gwledydd cynnes e.e. yr Americas.[2][3] and Australasia.
Planhigyn llysieuol ydyw gyda rhisomau byr sy'n cropian a rhosynnau o ddail bychan crwn (neu o siap llwyau) sydd rhwng 2–5 cm (3/4 - 2 fodfedd) o hyd. Yn aml, fe'i gwelir mewn lawntiau a gall fod yn anodd ei ddileu drwy beiriant torri gwair; gellir ei alw felly'n chwynyn.[4]
Mae'r blodau'n gyfansawdd, ar ffurf pseudanthiwm, ac wed'u ffurfio o nifer o flodau tua 2–3 cm (3/4 to 1-1/4) mewn diametr, a choron o betalau bychan, weithiau gyda'r pwyntiau'n binc. Maent yn tyfu at un bonyn approx. 2–10 cm (3/4 - 4 mod) o daldra.[5]
Arferid gwneud eli allan o'r blodau: tua llond dwrn go dda wedi'u malu'n gyrbibion a'u gwasgu mewn talp o fenyn. Defyddid yr eli ar y croen i wella cricmala (gwynegon) neu gymalau poenus. Mae cnoi'r dail hefyd yn beth da i wella wlser.[6]
Yn ôl rhai ysgolheigion, mae'r rhinweddau canlynol iddo: gwrthffwng, glanhau'r gwaed, lleddfu poen. Gall hefyd wella peswch, poenau yn y stumog, gwynegon (cricmala) a phroblemau'n ymwneud â beichiogrwydd.[7]
Mae llygad y dydd yn cynnwys: saponinau, tannin, olew hanfodol, fflafonau a gludiau (mucilage).[8]
Gwelais lwyth o flodau llygaid y dydd yn y Groeslon, Waunfawr, 6 Ionawr 2018. Roedd fy Mam [o Ddyffryn Ogwen] yn arfer dweud bod y Gwanwyn wedi cyrraedd os oeddech yn gallu sathru mwy na chwech Llygad y Dydd ar unwaith.[9]
Planhigyn blodeuol yw llygad y dydd (Lladin: Bellis perennis; Saesneg: Daisy) sy'n aelod o deulu'r Asteraceae. Ceir sawl rhywogaeth o lygad y dydd ond mae'r enw fel arfer yn cyfeirio at Bellis perennis sef y mwyaf cyffredin yng Nghymru.
Mae'r gair Saesneg daisy yn tarddu o'r geiriau "day's eye" yn union fel llygad y dydd.
Mae Bellis perennis yn frodorol o ganol a gogledd Ewrop, ond bellach wedi ymgyfatrebu mewn mewn gwledydd cynnes e.e. yr Americas. and Australasia.
Planhigyn llysieuol ydyw gyda rhisomau byr sy'n cropian a rhosynnau o ddail bychan crwn (neu o siap llwyau) sydd rhwng 2–5 cm (3/4 - 2 fodfedd) o hyd. Yn aml, fe'i gwelir mewn lawntiau a gall fod yn anodd ei ddileu drwy beiriant torri gwair; gellir ei alw felly'n chwynyn.
Mae'r blodau'n gyfansawdd, ar ffurf pseudanthiwm, ac wed'u ffurfio o nifer o flodau tua 2–3 cm (3/4 to 1-1/4) mewn diametr, a choron o betalau bychan, weithiau gyda'r pwyntiau'n binc. Maent yn tyfu at un bonyn approx. 2–10 cm (3/4 - 4 mod) o daldra.
Sedmikráska chudobka (Bellis perennis), také sedmikráska obecná a lidově někdy chudobka, je vytrvalá léčivá rostlina z čeledi hvězdnicovitých (Asteraceae). Je jediným českým druhem rodu sedmikráska (Bellis).
Sedmikráska chudobka je nízká rostlina zřídka přesahující 10 cm. Sytě zelené listy uspořádané v přízemní růžici jsou široce obvejčité a na okrajích jemně zubaté nebo celokrajné. Bezlistý květní stvol je jednoúborový. Květy jsou oboupohlavné, mají kuželovité lůžko, střed květů je žlutý, okvětní lístky bílé až narůžovělé. Tvarem připomínají vyplazený jazyk. Plodem sedmikrásky chudobky je nažka. Tato květina kvete od února do listopadu. Květy vykazují heliotropické vlastnosti podobně jako slunečnice a jsou odolné vůči mrazu až do -15 °C. Plod je široce obvejcovitý, bělavě světle hnědý.
Bohatě zastoupená je chudobka, která se vyskytuje po celé Evropě až po Kavkaz. Vyskytuje se v travních společenstvech. Potřebuje dostatek slunečního záření. Je závislá na Slunci a vybírá si pouze světlem plně prostoupená místa. Roste v téměř každém parku, na vesnicích, ale i na loukách v přírodě.
Chudobka je ale i léčivá. Pro sběr jsou určené květní úbory se stonkem do 2 cm. Ty obsahují hořčiny, sliz, silice, flavonoidy, třísloviny, triterpenové saponiny, organické kyseliny, minerální látky, inulín a cukr. Tyto látky napomáhají zvýšení látkové výměny v játrech. Doporučuje se také při chorobách žlučníku. Chudobkový květ lze použít vnitřně i zevně. Vnitřně se používá např. při zánětlivých onemocněních dýchacích cest, kdy napomáhá vykašlávání a působí protizánětlivě. K zevnímu použití je vhodná jako přísada do koupele nebo odvar na obklady. Využitelná je především na špatně se hojící rány a vředy. Kloktáním napomáhá léčbě zánětů hrdla a dásní.
Použít ji lze i v kuchyni, do jarních salátů. Velmi využívaný je i bylinný odvar ze sedmikrásek.
Obrázky, zvuky či videa k tématu sedmikráska chudobka ve Wikimedia Commons
Sedmikráska chudobka (Bellis perennis), také sedmikráska obecná a lidově někdy chudobka, je vytrvalá léčivá rostlina z čeledi hvězdnicovitých (Asteraceae). Je jediným českým druhem rodu sedmikráska (Bellis).
Tusindfryd (Bellis perennis) eller Bellis er en 5-15 cm høj urt, der i Danmark vokser meget almindeligt på lysåbne steder. Tusindfryd er velkendt som ukrudt i græsplæner.
Tusindfryd er en flerårig urt med en rosetdannende vækstform. Bladene er omvendt ægformede og helrandede med få, grove takker. Begge bladsider er hårede og lysegrønne.
Blomstringen sker gennem hele den frostfrie tid mellem marts og oktober. Blomsterkurven er margeritagtig og sidder for enden af en bladløs stilk. Skivekronerne er gule og rørformede, mens randkronerne er hvide med rødlige spidser. Frøene modner godt og spirer villigt.
Rodnettet er groft trævlet og sidder på korte jordstængler, der også danner udløbere.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,10 × 0,20 m (10 × 10 cm/år), heri ikke medregnet eventuelle udløbere med nye rosetter.
Planten er vildtvoksende på fugtig og lysåben, næringsrig bund med jævnlig nedbidning af græsser og andre høje urter. Denne tilpasning har gjort den effektiv som deltager i græsplænernes plantesamfund.
Tusindfryd (Bellis perennis) eller Bellis er en 5-15 cm høj urt, der i Danmark vokser meget almindeligt på lysåbne steder. Tusindfryd er velkendt som ukrudt i græsplæner.
Das Gänseblümchen (Bellis perennis), auch Ausdauerndes Gänseblümchen,[1] Mehrjähriges Gänseblümchen, Maßliebchen, Tausendschön, Monatsröserl oder schweizerisch Margritli („Kleine Margerite“) genannt,[2] ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Da es auf fast jeder Wiesenfläche wächst, zählt es zu den bekanntesten Pflanzenarten Mitteleuropas.
Das Gänseblümchen ist eine ausdauernde, krautige Pflanze, die Wuchshöhen von meist 4 bis 15 (2 bis 20)[2] Zentimetern erreicht. Am kurzen, aufrechten Rhizom befinden sich faserige Wurzeln.[3]
Die in einer dichten Blattrosette zusammen stehenden Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Der geflügelte Blattstiel ist mindestens so lang wie die Blattspreite.[3] Die einfache Blattspreite besitzt nur einen Mittelnerv, ist spatelförmig bis verkehrt-eiförmig,[2] 6 bis 40 Millimeter lang und 4 bis 20 Millimeter breit.[3]
Jede Blattrosette bringt von März bis November ununterbrochen aufsteigende bis aufrechte, blattlose, meist 5 bis 15 (3 bis 20) Zentimeter[3] lange Blütenstandsschäfte mit einzeln stehenden Blütenkörbchen hervor.[2]
Der körbchenförmige Blütenstand enthält Hüllblätter, die einen bewimperten Rand besitzen. Die mehr als hundert Blüten sind – wie für Korbblütler typisch – auf der verbreiterten Sprossachse, dem so genannten Blütenstandsboden angeordnet.[3] Randständig sind die weißen, zygomorphen, weiblichen, 4 bis 8 (bis 11) mm[3] langen Zungenblüten in zwei Reihen angeordnet. Im Zentrum des Blütenkörbchens stehen zwischen 75 und 125 gelbe, zwittrige und trichterförmige radiärsymmetrische, 1,5 mm lange[3] Röhrenblüten. Zwei Fruchtblätter sind zu einem unterständigen, einfächrigen Fruchtknoten verwachsen.
Von verschiedenen Autoren sind umfangreiche Zählungen der Hüllblätter und der Zungenblüten eines einzelnen Blütenkopfs vorgenommen worden. Die Zahl der Hüllblätter ist meist 13 bei einer geringen Variationsbreite. Die Zahl der Zungenblüten variiert viel stärker, hat aber einen Hauptgipfel bei 34 und Nebengipfel bei 42 oder 39. Bei italienischen Rassen kommt aber auch 55 besonders häufig vor. Wie auch bei anderen Korbblütlern treten besonders Zahlen aus der Fibonacci-Folge auf: 13, 21, 34, 55.[2]
Die Früchte sind nicht wie jene vieler Arten der Korbblütengewächse mit einem Pappus ausgestattet. Bei den 1 bis 2 mm langen Achänen[3] handelt es sich um gekrönte Schließfrüchte, bei der Frucht- und Samenschale miteinander verwachsen sind. Die Samen sind endospermlos.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 18.[2] Auch die Gartenformen mit gefüllten Blütenköpfen haben die selbe Chromosomenzahl.[2]
Was für einen Laien wie eine einzige Blüte aussieht, ist tatsächlich eine Scheinblüte (Pseudanthium). Das Blütenkörbchen richtet sich aufgrund des Heliotropismus immer nach der Sonne und schließt sich abends sowie bei schlechtem Wetter. Die Blütenkörbchen von Bellis perennis, welche von Februar bis in den November hinein aufblühen, werden von Bienen, Hummeln, Schwebfliegen und vor allem Fliegen besucht. Zum Teil findet bei diesen Blütenbesuchen Fremdbestäubung statt. Auch verhilft dies zu einer Form der Selbstbestäubung, der sogenannten Geitonogamie, d. h. die einzelnen Blüten innerhalb eines Blütenköpfchens bestäuben sich gegenseitig. Die Selbstbestäubung innerhalb einer Einzelblüte (Autogamie) ist fraglich, jedoch nicht gänzlich ausgeschlossen. Die Blüten sind, wie für Korbblütler typisch, vormännlich, das heißt, die Staubblätter sondern reife Pollen ab, wenn die in der Blüte befindlichen Fruchtblätter noch nicht bereit für eine Bestäubung sind. Bei bestäubten Blüten entwickelt sich aus dem Fruchtknoten ein Nüsschen, die sogenannte Achäne. Das Gänseblümchen nutzt eine Reihe sehr unterschiedlicher Strategien zur Ausbreitung dieser Achänen.
Typisch für Gänseblümchen ist die Verbreitung der Achänen durch den Regen. Dadurch werden die Achänen im Umkreis der Mutterpflanze von ihr weggeschleudert. Eine andere Ausbreitungsform findet durch den Wind statt (Anemochorie). Die elastischen und etwas verlängerten Stängel werden durch Windböen bewegt und die kleinen Achänen ausgestreut. Die Achänen werden aber auch durch Tiere verbreitet (Zoochorie), vor allem durch Regenwürmer, Schafe und Rinder. Schließlich hilft sogar der Mensch bei der Ausbreitung (Anthropochorie). Das Gänseblümchen vermehrt sich generativ durch Samen (Achänen) und vegetativ.
Das Gänseblümchen wird von den Rostpilzen Puccinia obscura mit Spermogonien und Aecidien und von Puccinia lagenophorae mit Aecidien und Telien befallen.[4]
Aus der Gattung Bellis kommt lediglich Bellis perennis außerhalb des Mittelmeerraums auch in Mittel- und Nordeuropa vor. Bellis perennis wird in Mitteleuropa als ein Archäophyt betrachtet, der durch Schaffung von weiträumigen Wiesen und Weiden in vorgeschichtlicher Zeit zu einer weiten Ausbreitung nach Norden kam. Zum so häufigen Auftreten dieser Pflanze kam es jedoch erst mit der Einführung von Rasenflächen in Gärten und Parks. Durch den Menschen wurde diese Art später auch in Nord- und Südamerika längs der pazifischen Küste, auf Madeira und Neuseeland angesiedelt. Sie ist darüber hinaus auch ein Neophyt in Sichuan, Australien, auf Hawaii und den Azoren.[5] Häufig ist die Ausbreitung nicht gezielt erfolgt, sondern durch eine Verunreinigung von Grassamen durch die Samen des Gänseblümchens – fachsprachlich wird diese Ausbreitungsform auch als Speirochorie bezeichnet.
In den Allgäuer Alpen steigt es im Tiroler Teil auf der Wildmahdalpe bis in eine Höhenlage von 2040 Meter auf.[6] Im Wallis steigt es am Großen St. Bernhard sogar bis zu 2451 Metern Meereshöhe auf.[2]
Bevorzugte Standorte sind Weiden, Parkrasen und Gärten auf nährstoffreichem Untergrund, bewachsene Bahndämme; ein regelmäßiger Schnitt ist erforderlich, da die Gräser und Wildblumen sonst die niedrig wachsenden Gänseblümchen überwuchern. Da Bellis perennis eine Speicherpflanze ist, überlebt sie den Winter im Schnee. Auf landwirtschaftlich genutzten Wiesen ist sie auch Zeiger für verdichtete Böden und übernutzte Wiesen und Weiden.
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt et al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 3 (mäßig feucht), Lichtzahl L = 4 (hell), Reaktionszahl R = 4 (neutral bis basisch), Temperaturzahl T = 3+ (unter-montan und ober-kollin), Nährstoffzahl N = 3 (mäßig nährstoffarm bis mäßig nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 3 (subozeanisch bis subkontinental), Salztoleranz 1 = tolerant.[7]
Bellis perennis unterscheidet sich von Bellis sylvestris durch Blätter, die plötzlich in den Stiel zusammengezogen sind. Die Hüllblätter sind stumpf und 4 bis 5 (-6) Millimeter lang. Die Blütenköpfchen sind 1,5 bis 3 Zentimeter breit. Bei Bellis sylvestris, dessen Hauptblütezeit im Herbst liegt, sind die Blätter allmählich in den Stiel verschmälert, die Hüllblätter sind (6) 7 bis 10 Millimeter lang und etwas spitz und die Blütenköpfchen sind 3 bis 4 Zentimeter breit. Die Stängel sind auch meist höher und die deutlich dreinervigen Blätter sind länger als bei Bellis perennis.[2]
Der wissenschaftliche Name Bellis perennis wurde 1753 von Carl von Linné in Species Plantarum erstveröffentlicht.[8] Bellis (lateinisch) bedeutet schön, hübsch, perennis (lat.) ausdauernd, mehrjährig.
Gänseblümchen mit Morgentau
Bestand
Detailaufnahme eines Blütenstandes
Rotblühende Sorte ‘Rob Roy’
Detailaufnahme Sorte ‘Rob Roy’
Habitus mit Wurzeln
Gänseblümchen, wird auch Maßliebchen genannt
Gänseblümchen
Diese weit verbreitete Pflanzenart trägt eine Reihe von volkstümlichen Namen, die regional sehr unterschiedlich sein können. Typisch sind Angerbleamerl, Augenblümchen, Himmelsblume, Maiblume, Marienblümchen, Maßliebchen, Mondscheinblume, Morgenblume, Osterblume, Regenblume, Sommerröschen,[9] Sonnenblümchen und Tausendschön. In der Schweiz auch: Gisegeisseli, Geissemeieli, Geisseblüemli,[10] Geissenblümchen,[11][12] Mülerblüemli oder Margrittli.[13] Die schweizerische Bezeichnung „Margrittli“ (Diminutiv von „Margerite“) kommt offenkundig daher, dass ein Gänseblümchen wie die verkleinerte Version einer Margerite aussieht.
Die Bezeichnung Maßliebchen ist ab dem 14. Jahrhundert als Maßleben, Maßlieben, Maßlieblin belegt und wahrscheinlich vom mittelniederländischen matelieve ins Deutsche entlehnt.
Darüber hinaus bestehen bzw. bestanden für die Pflanzenart, zum Teil auch nur regional, die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen: Angeblümlein (Schlesien, Schwaben), Angerblume (Tübingen), Baumbüllichen, Klein Beinwellen (althochdeutsch), Brinkblome (niederdeutsch), Buntblümlein (Schwaben), Buntblume (Memmingen), Chatzablüomli (Oberrheintal, Untertoggenburg), Dusendschön (Holstein, gefüllte Variante), Fentjeblöme (Ostfriesland), Fenneblome (Ostfriesland), Weiß Frueblümlein (Schlesien), Frühblume (Sachsen), Gänsblümel (Eichstädt), Gänsblümlein (Schlesien bei Lauban, Glogau), Gänsblümchen (Graubünden), Gaisblüomli (St. Gallen am Rhein und bei Werdenberg), Gänsegisseli (Entlibuch), Gänsegisserli (Entlibuch), Gartenbürstli (Luzern, Bern, gefüllte Variante), Gasbluoma (St. Gallen bei Werdenberg), Gaseblaume (Göttingen), Geissblümli (Zürich), Geisgisseli (Aargau), Gichtkraut, Glotzblume (Hessen, gefüllte Variante), Gönsekraut (Göttingen), Grasblume, Herzblümle (Henneberg, gefüllte Variante), Höppesli (Schaffhausen, gefüllte Variante), Johannisblümli (Graubünden bei Laas), Käsblüomli (St. Gallen am Oberrhein und bei Werdenberg), Kattenblome (Steding, Delmenhorst), Kirschblümchen, Klawer Blömnik (Helgoland), Konradsblume (Halle, gefüllte Variante), Konrädchen (Hessen, gefüllte Variante), Liebesblümle (Henneberg, gefüllte Variante), Maddelencesblümle (Eifel bei Daun), Maddeseblümchen (Eifel bei Altenahr), Madlinblee, Mädchensblume (Eifel bei Dreis), Märschblom (Altmark), Magdalenenblümchen (Eifel bei Daun), Magdelief (Hamburg), Magdlieben, Maiblome (Butjadingen, gefüllte Variante), Maijenblome (Bremen), Maisüsschen (Graubünden), Maliescher (Eifel bei Uelmen), Maltevkes (Ostfriesland, gefüllte Variante), Maneablüamli (St. Gallen in Obertoggenburg), Margarethel (Schwaben), Margarethenklomel (Schlesien), Margarithesblume (Eifel bei Gillenfeld und Gerolstein), Margenblaume (Göttingen, Osnabrück), Margritli (Bern), Marjen, Marienblome (Münsterland, Unterweser), Marjenblome (Oldenburg, Osnabrück), Marienblomekens, Marienblömchen (Westfalen, Thüringen, Helgoland), Marienblümlein (Schwaben), Marienblume (Ostpreußen, Pommern, Hamburg), Marienblümel (Schlesien), Marienkrönchen, Markblomen (Schleswig-Holstein), Marlblom (Mecklenburg, Schleswig-Holstein), Marlevkes (Ostfriesland, gefüllte Variante), Massblümlein, Masslibigen, Masslieben, Masslieblein, Massüsselen (Speyer), Matzelieschen (Nürburg, Eifel), Meargenbläumchen (Grafschaft Mark), Merginblum (mittelhochdeutsch), Miärgenblaume (Halingen), Mojleefkis (Ostfriesland), Monale (Tirol), Monatbleaml (Salzburg), Monatblüamli (Glarus, St. Gallen, Graubünden, gefüllte Variante), Monatblümlein (Augsburg), Monatblum (gefüllte Variante), Monaterle (Augsburg), Monatlen (Tirol bei Brixen), Mosslieb, Mühleblümli (Glarus), Mühlebürstli (Luzern, gefüllte Variante), Mülinblümlin, Müllenblumen, Mühliblüamli (St. Gallen, Graubünden), Müllerblüamli (St. Gallen, Graubünden, gefüllte Variante), Osterblümel (Schlesien), Osterblumen, Palmblumen, Ringelrösslein (Erzgebirge), Rockerl (Steiermark), Ruckerl (Steiermark), Sametblümli (Luzern, gefüllte Variante), Schweizgerlar (Zillertal), Sommerrösslin (Erzgebirge), Sommerthierlein (Schlesien), Tausendschintscher (Siebenbürgen, gefüllte Variante), Tausendschönchen (Luzern, gefüllte Variante), Wandeleien (Sachsen), Wasenblümli (Luzern), Wiesali (St. Gallen bei Sargans), Winterkrönchen, Zeitlösslin (Westrich), Zeitlose (Graubünden) und Zytlosenkrut.[14]
Das Gänseblümchen wird gelegentlich als Futterpflanze genutzt. Es kann auch im Salat verwendet werden. Am besten schmecken die jungen Blättchen aus dem Inneren der Rosette. Auch die Blüten sind essbar. Die Knospen sowie die nur halb geöffneten Blüten schmecken angenehm nussartig, die geöffneten Blüten dagegen leicht bitter, wodurch sie sich vorrangig als Salatbeigabe eignen. Sauer eingelegt werden Knospen manchmal als Kapernersatz verwendet.
Die Röhrenblüten enthalten das Saponin Bayogenin,[15] [16] Ätherische Öle, Bitterstoffe, Gerbstoffe und Schleim.[17][18] Außerdem wurde in den Blüten, wie bei vielen Asteraceae, das Apigenin-7 Glucosid Cosmosiin nachgewiesen. In neueren Studien konnten für Bellis perennis antimikrobielle[19] und antihyperlipidämische[20] Wirkungen aufgezeigt werden.
Gänseblümchenblüten werden volksheilkundlich als Heilmittel bei Hauterkrankungen, bei schmerzhafter oder ausbleibender Regelblutung, Kopfschmerzen, Schwindelanfällen und Schlaflosigkeit verwendet. Auch zur Hustenlösung wird das Gänseblümchen angewendet, was in erster Linie auf den Gehalt an Saponinen zurückzuführen ist. Eine Wirksamkeit in diesen Anwendungsgebieten ist nicht belegt. Als Teedroge sind die Blüten des Gänseblümchens (Flores Bellidis) gebräuchlich, für die homöopathische Verwendung wird aus der frischen Pflanze eine Urtinktur gewonnen.[21]
Das Gänseblümchen ist die Heilpflanze des Jahres 2017.[22]
Königsgräber in Ur aus dem dritten Jahrtausend enthielten einen goldenen Kopfschmuck, der mit Gänseblümchen verziert ist.[23] Eine sehr alte 16-blättrige Form des Gänseblümchens findet sich als häufigstes Element am Ischtar-Tor als Zeichen Ištars.
Das Gänseblümchen kam zu ungeahntem Ruhm, als es vom französischen König Ludwig IX. (1214–1270) zusammen mit der Lilie in sein Wappen aufgenommen wurde. Dazu ließ er sich einen Ring mit einem geflochtenen Blütenkranz anfertigen.
Das Gänseblümchen ist einer der ersten Frühlingsboten und es heißt, wer die ersten drei Gänseblümchen im Frühjahr esse, werde das restliche Jahr von Zahnschmerzen, Augenbeschwerden und Fieber verschont. Und wer getrocknete Gänseblümchen bei sich trüge, die am Johannistag mittags zwischen 12 und 13 Uhr gepflückt wurden, dem ginge keine wichtige Arbeit schief.
Verwendung findet das Gänseblümchen auch als Orakel, indem die einzelnen Blütenblätter einer Blüte verbunden mit alternierenden Abzählreimen (etwa: …liebt mich, liebt mich nicht, liebt mich…) abgezupft werden.
Plinius der Ältere schrieb im 1. Jahrhundert: „Das Gänseblümchen [lateinisch bellis] wächst auf den Wiesen und hat eine weiße, etwas ins Rötliche gehende Blüte. Mit artemisia aufgelegt, soll es von größerer Wirkung sein.“[24]
In einem Elsässer Manuskript aus dem ersten Viertel des 15. Jahrhunderts wurde das Gänseblümchen „Citelos“ genannt: „Citelos en waſſer von dem krute gebrant getruncken iſt den wunden luten gut vnd heilet dz verſerte gederme vnd machet weich in dem libe.“[25]
Im „Elixir“ des Nikolaus Frauenlob wurde das Gänseblümchen als «Allermaneyd plue» («Allermonats Blüte») bezeichnet. Frauenlob schrieb ihm 11 Tugenden zu:
Der im Jahre 1485 in Mainz erschienene Gart der Gesundheit bildete das Gänseblümchen naturgetreu ab.[29] Im Kleinen Destillierbuch des Hieronymus Brunschwig wurde das Gänseblümchen Consolida minor genannt, womit seine wundheilende Wirkung gemeint war.[30] Auch die Väter der Botanik (Otto Brunfels, Hieronymus Bock und Leonhard Fuchs) reihten das Gänseblümchen in die Rubrik «Consolida minor» ein. Bock zog noch, ebenso wie Brunschwig, den Wald-Sanikel in diese Kategorie.[31][32][33]
In seinem im Jahre 1539 erschienenen, nicht illustrierten Kräuterbuch beschrieb Hieronymus Bock das Gänseblümchen so eindrücklich, dass eine Abbildung fast überflüssig wäre:
Vitus Auslasser 1479
Gart der Gesundheit 1485
Links: Hortus sanitatis, Ausg. Straßburg 1497. Rechts: Hieronymus Brunschwig Kleines Destillierbuch 1500
Otto Brunfels 1532
Leonhart Fuchs 1543
Hieronymus Bock 1546
Das Gänseblümchen (Bellis perennis), auch Ausdauerndes Gänseblümchen, Mehrjähriges Gänseblümchen, Maßliebchen, Tausendschön, Monatsröserl oder schweizerisch Margritli („Kleine Margerite“) genannt, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Da es auf fast jeder Wiesenfläche wächst, zählt es zu den bekanntesten Pflanzenarten Mitteleuropas.
La margarideta o la pimpanèla o la pimparèla o la lilòia (Bellis perennis) es una planta vivaça de la familha de las asteracèas.
Suls autres projèctes Wikimèdia :
Bellis perennis l'è 'l nòm scentìfich de la margaritìna de pràt, 'na piantìna de dimensiù picinìne de la famìa botànica de le Asteraceae. L'è 'na spéce uriginària del cèntro e del nòrt de l'Europa, endóche l'è la piö difundìda 'ntra de divèrse speci che vé identificàde col nòm popolàr de margaréta/margherita.
L'è 'na piànta erbàcea perène che g'ha dei rizòmi pesègn che se tìra dré a tèra.
Le fòie i è töte 'nserìde söl rizoma e le fùrma 'na rüzitìna bazàl. I è spatolàde co la larghèsa màsima 'nsìma, co la bàze a cóne e le se strèns endèn gambì alàt; i è tumintùze quan che i è zùine ma dòpo le deènta piö o méno glàbre (sènsa pilizì). L'òrlo l'è capetàt o crenulàt, de rar el pöl véser entréch. I è lónghe presapoóch dei 2 ai 5 ghèi e le prezènta a la vìsta apéna 'na nervadüra centràl.
I fiur i se fùrma 'nsìma a 'n gambì che 'l pöl rià 'nfìna a 10 ghèi de altèsa (de rar pò a 'nfìna a 15 ghèi) e che pórta mìa de fòie. I fiùr i è de 2-3 ghèi de diàmetro e 'l capulì el g'ha la fùrma tìpica de le asteràcee e l'è furmàt de 'na curùna de pétali estèrni biànch (de spès co la puntìna rósa) e de 'n dìsco centràl zàlt. I pétali dei fiurilì estèrni (biànch) quan che l'è séra e quan che gh'è bröt tép i se sèra e i se dèrf quan che é fò 'l sul.
I fröcc i è dei achéni picinì a fùrma de öf, i fùrma mìa 'l pàpo.
La crès de preferènsa 'ndèi pracc, endèle zòne mìa cultiàde e 'n generàl endèi pòscc calpestàcc. La dispuzisiù de la rüzitìna bazàl, basìna basìna arènt a la tèra, la fà che la rèste schiàda tat de le bès•ce che màia l'èrba come del mestér de segadüra de l'òm, e chèsto 'l ghe permèt de slargàs fò e de furmà dele colònie bèle grànde e spèse,
L'è distribüìda 'ndèle zòne frède-temperàde de l'Europa, de l'Asia e de l'America setentriunàla. La pöl vègner sö 'ntra i 0 e i 2000 méter de altèsa sùra 'l leèl del mar
La Bellis perennis l'è stàda discriìda come spéce botànica per la prìma ólta del Linèo e püblicàda en Species Plantarum 2: 886. 1753.[1]
Bellis perennis l'è 'l nòm scentìfich de la margaritìna de pràt, 'na piantìna de dimensiù picinìne de la famìa botànica de le Asteraceae. L'è 'na spéce uriginària del cèntro e del nòrt de l'Europa, endóche l'è la piö difundìda 'ntra de divèrse speci che vé identificàde col nòm popolàr de margaréta/margherita.
Dastorgul (Bellis perennis) - qoqidoshlar oilasiga mansub koʻp yillik oʻt. Poyasi 10—15 sm, uchi gul savat-chalari bilan tugaydi. Barglari poyaning ostki qismida joylashgan. Guli oq, och qizil va pushti. Oʻzbekistonda sugʻoriladigan yerlarda oʻsadi. Yovvoyi holda Yevropada, Rossiyada, Kavkazda, Kichik Osiyo va Shimoliy Amerikada uchraydi. Manzarali oʻsimlik sifatida ham ekiladi. D. erta bahordan kuzgacha gullab turadi. D. tarkibida efir moyi, saponinlar, oshlovchi moddalar, antoksantin, shilimshiq va organik kislotalar bor. Xalq tabobatida oʻpka kasalliklarida, kon ketganda va teriga toshmalar toshganda qoʻllaniladi.
Dastorgul (Bellis perennis) - qoqidoshlar oilasiga mansub koʻp yillik oʻt. Poyasi 10—15 sm, uchi gul savat-chalari bilan tugaydi. Barglari poyaning ostki qismida joylashgan. Guli oq, och qizil va pushti. Oʻzbekistonda sugʻoriladigan yerlarda oʻsadi. Yovvoyi holda Yevropada, Rossiyada, Kavkazda, Kichik Osiyo va Shimoliy Amerikada uchraydi. Manzarali oʻsimlik sifatida ham ekiladi. D. erta bahordan kuzgacha gullab turadi. D. tarkibida efir moyi, saponinlar, oshlovchi moddalar, antoksantin, shilimshiq va organik kislotalar bor. Xalq tabobatida oʻpka kasalliklarida, kon ketganda va teriga toshmalar toshganda qoʻllaniladi.
A gowan is for ordinar Bellis perennis but micht be ony seemilar white or yellae flouer, tho maistlins some qualifee'r is pitten afore gowan for tae sinder thir flouers frae Bellis perennis.
A gowan is for ordinar Bellis perennis but micht be ony seemilar white or yellae flouer, tho maistlins some qualifee'r is pitten afore gowan for tae sinder thir flouers frae Bellis perennis.
S Margritli (Bellis perennis L.) isch e Pflanze, wo i der biologische Sistematik zu der Familie vo de Choorbblüötler ghöört.
Es isch en Aart es Chruut, wo numen öppe füüf bis zwänzg Santimeter hööch wird. Es isch eini vo de bekantischte Pflanzen uf de Matte vo Mitteleuropa.
Em Margritli syni Blueschtzyt goot lang. Vom Früelig bis zum Herbscht trybt jedi Pflanze immer wider schuppelewys Stängel mit chlyne wyss-gääle Blüöten uus; d Biolooge säge däm, es sig e «Schynblüöte». Ringsume het s a jedere vil wyssi Zungeblüöte, wo en Form wie en Choorb mache, und i dr Mitti isch e Bode mit winzige gääle Blüötli. Wenn si vergoot, macht jedes Chöörbli e chlyni Frucht oder es Nüssli, wo öppen ei bis zwöi Milimeter grooss isch.
Für die Blueme, wo au im düütsche Sproochruum fasch an alnen Oorte vorchunt, git s drum au vil verschideni Nääme. Der wüsseschaftlich latynisch Name isch Bellis perennis; der Carl vo Linné het en i sym Buech Species Plantarum anne 1753 s erschte Mol publiziert. S latynische «bellis» heisst uf Dütsch «schön» und s «perennis» bedüütet «usduurend», wil d Pflanze lang stoot und blüöit und es paar Joor lang wider fürechunt.
Im Hochdütsche seit me der Pflanze au no öppe Ausdauerndes Gänseblümchen, Mehrjähriges Gänseblümchen, Massliebchen, Augenblümchen, Himmelsblume, Maiblume, Marienblümchen, Morgenblume, Osterblume, Regenblume, Sommerröschen oder au Tausendschön.
I verschidene dütsche Dialäkt heisst d Pflanze under anderem au Monatsröserl, Geissegiseli, Geissemeieli, Geisseblüömli, Gaisblüomli, Gäissbliämu, Gäissbliämdschi, Angeblümlein, Brinkblome, Chatzablüomli, Meerzeblueme, Fenneblome, Weisses Frueblümlein, Gartenbürstli, Glotzblume, Grasblume, Johannisblüömli, Maddelencesblümle, Märschblom, Maneablüamli, Marienkrönchen, Marlevkes, Miärgenblaume, Mojleefkis, Monale, Monatblüamli, Monaterle, Müliblüömli, Mühlebürstli, Müllerblüamli, Ringelrösslein, Ruckerl, Sametblümli, Schweizgerlar, Sommerrösslin, Sommerthierlein, Tausendschintscher, Wandeleien, Waseblüömli, Wiesali, Munetli oder au Zytlose.
S Margritli (Bellis perennis L.) isch e Pflanze, wo i der biologische Sistematik zu der Familie vo de Choorbblüötler ghöört.
Es isch en Aart es Chruut, wo numen öppe füüf bis zwänzg Santimeter hööch wird. Es isch eini vo de bekantischte Pflanzen uf de Matte vo Mitteleuropa.
Em Margritli syni Blueschtzyt goot lang. Vom Früelig bis zum Herbscht trybt jedi Pflanze immer wider schuppelewys Stängel mit chlyne wyss-gääle Blüöten uus; d Biolooge säge däm, es sig e «Schynblüöte». Ringsume het s a jedere vil wyssi Zungeblüöte, wo en Form wie en Choorb mache, und i dr Mitti isch e Bode mit winzige gääle Blüötli. Wenn si vergoot, macht jedes Chöörbli e chlyni Frucht oder es Nüssli, wo öppen ei bis zwöi Milimeter grooss isch.
Asili ya maua haya ni Ulaya ya magharibi, ya kati na ya kaskazini.
Mmea wenye maua haya huwa na mizizi midogo inayomea ardhini lakini si kwa kuchimba sana ndani. Mmea wa maua haya una matawi madogo ya mviringo au matawi yenye kufanana kijiko yenye refi wa sentimita 2-5, ambayo hupatikana karibu sana na ardhi. Maua yenyewe ni sentimita 2-3 kwa upana yakiwa na sehemu nyeupe iliyozunguka sehemu nyingine ya samawati;kibibimlima ni daikoti.
Kibibimlima haathiriki na ukataji wa nyasi kwa hivyo yeye huwa kama mmea haribifu bustanini, ingawa wachache hupenda umbo la maua haya. Kuna aina za kibibimlima zinazopandwa kwa ajili ya kuuza, zenye maua makubwa zaidi yenye petali zenye upana wa sentimita 5-6
Ua linatumika kimatibabu kwa sababu ya sifa zake za kufanya tishu za mwili kuwa ndogo.[1] Katika Roma ya kale, madaktari wa upasuaji waliofuata majeshi vitani waliwaamuru watumwa kukusanya magunia ya kibibimlima ili kupata kutoa maji kutoka maua yale.
Kibibimlima kimetumika tangu jadi kutengeneza vifaa vya kuremebsha katika michezo ya watoto.[2]
Asili ya maua haya ni Ulaya ya magharibi, ya kati na ya kaskazini.
It Koweblomke (Bellis perennis) is in lytse oerbliuwende plant dy't maksimaal 15 sintimeter heech wurdt. De blêden steane allegear yn in woartelrozet en binne spatelfoarmich. De bledrâne is kartele. Oan 'e ein fan de blomstâle stiet ien blomke. Dat is maksimaal 2,5 sm grut en bestiet út in hert fan giele buisblommen, mei in krânse fan wite straalblommen. Salang it net friest, kinne se it hiele jier troch bloeie. Koweblomkes wurde ek wol Finneblom, Finneblomke, Fintsjeblom, Lamkeblom, Teeblom, Túnblom of Túntsjeblom neamd.
Koweblomkes wurde ek brûkt foar de siertún. Dit binne kultivars mei grutte blommen.
Koweblomkes plantsje harren ûngeslachtlik fuort trochdat yn de oksels fan de blêden sydstâlen ûntstean dy't útgroeie ta in nij rozet. Dy stâltsjes wurde net sa lang, wêrtroch't koweblomkes tichte matten foarmje kinne. De plant plantet him ek mei siedden fuort.
It Koweblomke komt fan oarsprong allinnich foar yn Jeropa en Súdwest-Aazje, mar hat him ek yn oare dielen fan de wrâld ferspriede, lykas Noard- en Súd-Amearika. Yn hiel Jeropa is er algemien. Yn Grut-Brittanje skynt hy efterút gean troch in skimmelynfeksje.
Koweblomkes hawwe in symboalyske betsjutting. Se jilde as symboal foar keinens en dêrmei gearhingjend foar Maria. Se wurde faak troch bern plukt dy't der dan in keatling fan meitsje.
De plant komt in soad foar yn gerslannen. Benammen op hiemen stean gauris koweblomkes. Eigeners tinke hjir hiel ferskillend oer. Guon fine dat der allinnich mar gers stean mei en bestride se. Oaren genietsje fan it fleurige oansjen dy't it hiem krijt troch al dy blomkes en de wille dy't bern der fan ha. It Koweblomke groeit ek in soad yn berms en yn gerslân, dat dan foar hjoeddeiske begripen wol ekstensyf beheard wurde moat.
It Koweblomke (Bellis perennis) is in lytse oerbliuwende plant dy't maksimaal 15 sintimeter heech wurdt. De blêden steane allegear yn in woartelrozet en binne spatelfoarmich. De bledrâne is kartele. Oan 'e ein fan de blomstâle stiet ien blomke. Dat is maksimaal 2,5 sm grut en bestiet út in hert fan giele buisblommen, mei in krânse fan wite straalblommen. Salang it net friest, kinne se it hiele jier troch bloeie. Koweblomkes wurde ek wol Finneblom, Finneblomke, Fintsjeblom, Lamkeblom, Teeblom, Túnblom of Túntsjeblom neamd.
Koweblomkes wurde ek brûkt foar de siertún. Dit binne kultivars mei grutte blommen.
Luleshqerra ( lat. Bellis perennis L.) e njohur edhe si:lule dele, bukurishte, lule kacidhe, lule buke (Pogradec), lule dhensh (Elbasan), lule dheshë (Vuthaj), është lule e familjes Asteraceae dhe rritet deri në 25 cm.
.jpg)
meadow with daisies
Luleshqerra ( lat. Bellis perennis L.) e njohur edhe si:lule dele, bukurishte, lule kacidhe, lule buke (Pogradec), lule dhensh (Elbasan), lule dheshë (Vuthaj), është lule e familjes Asteraceae dhe rritet deri në 25 cm.
meadow with daisies
Li magriyete (on dit eto: pitite magrite, påcrete, frikete), c' est ene pitite fleur des tchamps, foirt corante, 5 a 15 cm hôte, ki cmince ddja a flori e moes d' avri, mins ki pout eto flori tote li såjhon. Elle a des blankès fleurs, avou ene miete di rodje al copete des petales. Del nute, li fleur si reclôt so leye-minme, et si rdrovi l' åmatén.
Elle edeure bén l' froed.
Ene sôre di ptite magrite a stî relîte po siervi d' fleur di corti, li crissôte.
No e sincieus latén : Bellis perennis.
Famile : Compôzêyes
Li ptite mågrite nén del minme famile kel rinne magrite.
On ndè pout fé on té po ctchessî les viyès tosses.
Les fleurs et les foyes sipotcheyes polèt esse metowes come eplåsses dins les coixheures nén drovowes.
Li magriyete (on dit eto: pitite magrite, påcrete, frikete), c' est ene pitite fleur des tchamps, foirt corante, 5 a 15 cm hôte, ki cmince ddja a flori e moes d' avri, mins ki pout eto flori tote li såjhon. Elle a des blankès fleurs, avou ene miete di rodje al copete des petales. Del nute, li fleur si reclôt so leye-minme, et si rdrovi l' åmatén.
Elle edeure bén l' froed.
Ene sôre di ptite magrite a stî relîte po siervi d' fleur di corti, li crissôte.
No e sincieus latén : Bellis perennis.
Famile : Compôzêyes
Li ptite mågrite nén del minme famile kel rinne magrite.
D'Margréitchen, Bellis perennis L., ass eng Planz aus der Famill vun den Asteraceae déi e puer Joer erëmkennt, an an de Wise wiisst.
D'Bléi ass meeschtens wäiss, kann awer och liicht rosa sinn. De Bléiekapp huet en Duerchmiesser vun 2–5 cm, an an der Mëtt dovun ass e giele Knapp. Se blitt vu Februar bis August.
D'Planz déi an Europa an an der Tierkei doheem ass, gëtt tëscht 5 an 20 cm héich. D'Blieder sinn 1–6 cm laang, an hunn eng kräfteg gréng Faarf.
D'Margréitchen, Bellis perennis L., ass eng Planz aus der Famill vun den Asteraceae déi e puer Joer erëmkennt, an an de Wise wiisst.
D'Bléi ass meeschtens wäiss, kann awer och liicht rosa sinn. De Bléiekapp huet en Duerchmiesser vun 2–5 cm, an an der Mëtt dovun ass e giele Knapp. Se blitt vu Februar bis August.
D'Planz déi an Europa an an der Tierkei doheem ass, gëtt tëscht 5 an 20 cm héich. D'Blieder sinn 1–6 cm laang, an hunn eng kräfteg gréng Faarf.
De Marjenblome , ok Marienblome un Maienblome (Bellis perennis) is en lüttje, duerhaftige Plant ut de Plantenfamilie vun de Korfblomen (Asteraceae). Se warrt vun 4 bit hen to 15 cm hooch.
De Blöer staht in'n Krink vun de Wuddel af un hefft de Form vun en Löpel. An'n Rand vun dat Blatt sitt lüttje Tähne an. An dat Enn vun den Blomenstengel steiht eene Schienblöte, as dat bi Korfblomen begäng is. De warrt bit 2,5 cm groot. Se besteiht in de Midden ut 75 bit 125 geele Röhrenblöten mit en Kranz vun witte Strahlenblöten. Solang, as dat nich freren deit, bleiht de Soort över dat ganze Johr hen. Dat gifft ok Marjenblomen för den Goorn. De sünd denn up gröttere Blomen tücht.
Marjenblomen vermehrt sik dör Vegetative Vermehrung. In de Asseln vun de Blöer wasst denn Siedelstengels, de to en neen Blöerkranz wassen könnt. De Stengels weert nich lang un so billt de Marjenblomen dichte Matten. Man de Plant vermehrt sik ok mit Saat. An un for sik is de Aart in Europa un in Süüdwest-Asien tohuse, man vun dor ut hett se sik utbreedt in annere Gegenden vun'e Eer, as na Noord- un Süüdamerika. In ganz Westeuropa is de Aart allerwegens to finnen.
De Marjenblome warrt as Symbol för de Göddin Ischtar ankeken un kümmt up düsse Wiese veelmols up de Ischtarpoort vör, wat en olet Stadtdoor vun Babylon ut dat Johr 575 v. Chr. is.
In de keltischen Sagen warrt de Blome de magische Egenaart toseggt, dat se dat Wassen anholen kann. De Fee Milka schall den Söhn vun den König stickum Marjenblomen to eten geven hebben, vunweswegen he nich groot wurrn is.
In de christliche Traditschoon gellt de Blome as Teken för Jumfernheit un vundeswegen warrt se ok as de Blome vun de Jumfer Maria ankeken.
Beröhmt wurrn is de Plant, as König Ludwig IX. vun Frankriek ehr tohopen mit de Lilje in sien Wapen upnahmen hett.
Marjenblomen weert vun Minschen veel plückt, um dor en Kedden vun to maken. Dat warrt so maakt, datt en Marjenblome afplückt warrt un dör dat Enn vun den Blomenstengel mit'n Fingernagel en lüttjet Gatt maakt warrt un dor denn en annern Stengel dörsteken warrt usw.
In dat Vörjohr könnt de jungen Blöer plückt weern, um dor en Salaat vun to maken.[1] De Blöten könnt ok eten weern.[2] Blöten, de noch in'e Knuppen sitten doot oder de eerst to'n Deel open gahn sünd, smeckt en beten, as Nööte. En Blöte, de al ganz opengahn is, smeckt wat bitter. Wenn de Knuppen suer inleggt weert, könnt se an Stäe vun Kapern bruukt weern.
In de Homöopathie warrt de Marjenblome bruukt, um Probleme mit de Huut to behanneln, so, as Huutsweren mit Jöken un Ekzeem[3] In dat Ole Rom sund de Wunnen vun Suldaten mit en Suud vun Marjenblomen behannelt wurrn.
De Marjenblome hett unbannig veel verschedene plattdüütsche Naams:
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Marjenblome , ok Marienblome un Maienblome (Bellis perennis) is en lüttje, duerhaftige Plant ut de Plantenfamilie vun de Korfblomen (Asteraceae). Se warrt vun 4 bit hen to 15 cm hooch.
Marzëbiónka (Bellis perennis) – to je wielelatnô roscëna z rodzëznë astrowatëch. Òna rosce m. jin. na Kaszëbach.
Tekst üüb Öömrang At meiruus (Bellis perennis) as en plaant uun det famile faan a kurewbloosen (Asteraceae).
Meiruus üüb en freimarke faan a Färöer.
Meiruusen wurd uk aptaanj, heer mä ruad bloosspasen.
At meiruus (Bellis perennis) as en plaant uun det famile faan a kurewbloosen (Asteraceae).
't Meizeumpjen (Latien: Bellis perennis) is een kleine, overblievende plant die maximaol 15 centimeter hoog wort. De blaojen staon allemaol in een wortelrozet en bin spatelvormig. De rand van 't blad is ekarteld. An 't eind van de bloemstengel staot één bloemheufdjen. Disse is maximaol 2,5 cm groot en bestaot uut een haart van gele buusbloemen, mit een krans van witte straolbloemen. Zolang 't niet vriest, bin ze 't hele jaor in bleui an te vienen. Oek worren der meizeumpjes gebruukt veur de siertuun. Dit bin cultivars mit grote bloemen.
Meizeumpjes planten zich ongeslachtelijk vort deurdat zich in de oksels van de blaojen ziedstengels vormen die kunnen uutgreuien tot een niej rezet. Die stengeltjes worren niet zo lang, waordeur meizeumpjes dichte matten kunnen vormen. De plant plant zich oek vort via zaojen.
Hie komt van oorsprong alleen veur in Europa en Zuudwest-Azië, mar het zich oek in are delen van de wereld verspreit, zoas Noord- en Zuud-Amerika. In heel West-Europa is ie algemeen. In 't Verenigd Koninkriek schient ie achteruut te gaon deur een schimmelinfectie.
Meizeumpjes hen een symbolische betekenis. Ze gellen as symbool veur maagdelijkheid en daormee samenhangend veur Maria. Ze worren vaak deur kienders eplukt die der dan een ketting van maken.
De plant komt veul veur in greslaanden. Veural in gazons komt ie vaak veur. Eigenaars denken hier verschillend over. Sommigen vienen dat der gezon alleen uut gres heurt te bestaon en bestriejen ze. Are minsen genieten van 't fleurige gezon, en deur de veule bloempjes en de schik die kinders deran kunnen hen. Oek greuit 't meizeumpjen veul in baarmen en in boerengreslaand, dat wel veur de begrippen van vandaag de dag vrie uutvoerig beheerd moet worren.
't Meizeumpjen (Latien: Bellis perennis) is een kleine, overblievende plant die maximaol 15 centimeter hoog wort. De blaojen staon allemaol in een wortelrozet en bin spatelvormig. De rand van 't blad is ekarteld. An 't eind van de bloemstengel staot één bloemheufdjen. Disse is maximaol 2,5 cm groot en bestaot uut een haart van gele buusbloemen, mit een krans van witte straolbloemen. Zolang 't niet vriest, bin ze 't hele jaor in bleui an te vienen. Oek worren der meizeumpjes gebruukt veur de siertuun. Dit bin cultivars mit grote bloemen.
She dooie cadjin Asteraceae ny h-Oarpey eh neaynin (Bellis perennis). She lus lussagh t'ayn. Ta raisoamyn beggey echey, as duillagyn beggey runtit mysh 2-5 kentimeaderyn er lhiurid. Ta blaa 2-3 kentimeaderyn er crantessen echey, as blaagyn gahagh baney as blaagyn jyskagh bweey echey.
She dooie cadjin Asteraceae ny h-Oarpey eh neaynin (Bellis perennis). She lus lussagh t'ayn. Ta raisoamyn beggey echey, as duillagyn beggey runtit mysh 2-5 kentimeaderyn er lhiurid. Ta blaa 2-3 kentimeaderyn er crantessen echey, as blaagyn gahagh baney as blaagyn jyskagh bweey echey.
Støðugtblómandi summardái (frøðiheiti Bellis perennis) er helst tann plantan, ið vit kenna best í Føroyum. Hon er so lívsseig, at hon veksur alt árið. Enntá um veturin, tá ið kavin toyar, setur hon høvdið uppundan. Støðugtblómandi summardái er lítil á vøkstri, einar 5-15 cm til støddar. Leggirnir bera eingi bløð. Bløðini vaksa tætt saman niðri við rótina. Vit siga, at bløðini eru stovnstødd. Hon hoyrir upp í kurvablómuættina, tí blómuskipanin verður nevnd kurv, tí tær einstøku blómurnar hava ongan legg, men sita tættar saman á einum felags leggi. Blómuskipanin ella kurvin er í tveimum. Í miðjuni eru blómurnar tættvaksnar, sum ein lítil gul púta. Runanum standa tær hvítu randblómurnar, sum ein pípukragi.
Blómar árið runt, tó helst um summarið bæði í haga og bø. Leggirnir blaðleysir, hærdir, kelvirundir og bera eina kurv á endanum. Bløðini stovnstødd, stelkað og óregluliga tent, spakavaksin og hærd. Í kurvini eru allar blómurnar leggleysar, tætt samanstúgvaðar. Diskblómurnar eru gular við fimm-tentum tungukrúnur, kvennblómur ella geldblómur. Uttan um kurvina er felags kurvareivið. Kurvin vanliga 1,5-3 cm í tvørmáti. Randkrúnurnar hvítar, stundum við reyðum liti í. Blómar alt árið, men mest í apríl-oktober. Veksur í haga og bø, serliga á láglendi, ikki funnin oman fyri 600 m. Fruktin hevur ikki hárkrans ella flogamboð. Fruktin er ikki hærd.
Støðugtblómandi summardái (frøðiheiti Bellis perennis) er helst tann plantan, ið vit kenna best í Føroyum. Hon er so lívsseig, at hon veksur alt árið. Enntá um veturin, tá ið kavin toyar, setur hon høvdið uppundan. Støðugtblómandi summardái er lítil á vøkstri, einar 5-15 cm til støddar. Leggirnir bera eingi bløð. Bløðini vaksa tætt saman niðri við rótina. Vit siga, at bløðini eru stovnstødd. Hon hoyrir upp í kurvablómuættina, tí blómuskipanin verður nevnd kurv, tí tær einstøku blómurnar hava ongan legg, men sita tættar saman á einum felags leggi. Blómuskipanin ella kurvin er í tveimum. Í miðjuni eru blómurnar tættvaksnar, sum ein lítil gul púta. Runanum standa tær hvítu randblómurnar, sum ein pípukragi.
Blómar árið runt, tó helst um summarið bæði í haga og bø. Leggirnir blaðleysir, hærdir, kelvirundir og bera eina kurv á endanum. Bløðini stovnstødd, stelkað og óregluliga tent, spakavaksin og hærd. Í kurvini eru allar blómurnar leggleysar, tætt samanstúgvaðar. Diskblómurnar eru gular við fimm-tentum tungukrúnur, kvennblómur ella geldblómur. Uttan um kurvina er felags kurvareivið. Kurvin vanliga 1,5-3 cm í tvørmáti. Randkrúnurnar hvítar, stundum við reyðum liti í. Blómar alt árið, men mest í apríl-oktober. Veksur í haga og bø, serliga á láglendi, ikki funnin oman fyri 600 m. Fruktin hevur ikki hárkrans ella flogamboð. Fruktin er ikki hærd.
Fatimica, tratinčica ili krasuljak (lat. Bellis perennis) je često evropsko označavanje vrste tratinčica, porodice Asteraceae koja se često smatra arhetipskom vrstom tog imena.[1][2]
Mnoge srodne biljke također dijele isto ime, tako da razlikovanje ove vrste od drugih tratinčica nije jednostavno. Ponekad je kvalificirana kao obična ili livadska tratinčica. Historijski, takođe je poznata kao trava za modrice i ponekad trava za rane (iako je zajednički naziv trave za rane sada uže povezan rodom Stachys (ranske trave). Bellis perennis je porijeklom iz Zapadne, Srednje i Sjeverne Evrope, ali široko naturalizirana i uvecini regija sa umjerenom klimom, uključujući i Amerike[3][4] i Australaziju.
Bellis perennis je zeljasta višegodišnja biljka sa kratkim puzećim rizomom i rozetama malih zaobljenih ili kašikastih listova, koji su dugi od 2–5 cm, a rastu ravno na tlu. Ova vrsta uobičajeno kolonizira travnjake, te je teško iskorijeniti košnjom – stoga i pojam "travnjačka" (tratinska). Gdje god se pojavi, smatra se često invazivnim korovom.[5]
Cvjetne glavice su kompozitne, u obliku pseudantija, koji se sastoji od mnogih kitnjastih cvjetova, promjera oko 2–3 cm, sa bijelim zrakastim floretima, često na vrhu crvenim i žutim cvjetnim diskovima. Svaka cvast se razvija na dršci listića, koja je visoka oko 2–10 cm, a rijetko 15 cm. Glavica, kapitulum ili cvjetni disk, okružen je sa dva reda zelenih brakteja poznatih kao "filarije".[6]
U Bosna i Hercegovini B. perennis obično cvjeta od ranog proljeća do srednjeg ljeta (na višim planinama i do jeseni). Uz visibabu, ljubičicu i još neke, su prvi proljetni cvjetovi u Bosni i Hercegovini. Kada se gaje pod idealnim uvjetima, imaju veoma dugu sezonu cvatnje pa čak pomalo cvjetaju i u sredini blagih zima.[7][8]
Generalno, uzgaja se na minimalnim temperaturama iznad °C, sa puno sunca i djelimičnoj sjenci ili bez održavanja. Nema poznatog insekata ili bolesti koji bi izazvali ozbiljne probleme i općenito se mogu uzgajati u dobro isušenom tlu. Bilke se mogu razmnožavati sjemenom (generativno) nakon zadnjeg mraza ili podjelom (vegetativno) nakon cvatnje.[7][9] Iako invazivna vrsta, još uvijek se smatra vrijednom za pokrovnost u baštama, za određene postavke. Naprimjer, kao dio ukrasnih leja oko kuća vikendica, kao i na proljetnim livadama, gdje je poželjno niskog rasta i biranih kultivarskih boja, paralelno s minimalnomm njegom i održavanjem. Tu u gomilama pomažu isključivanje štetnih korova koji su uspostavljeni i naturalizirani.
Postoje brojni kultivari sa jednostrukim i dvostrukim cvjetićima, proizvodeći ravne ili sferne cvasti u svim veličinama (1 - 6 cm) i bojama (crvena, roza, bijela, šarena). Uglavnom uzgajaju se iz sjemena, kao dvogodišnja hortikulturna biljka. Također mogu se kupiti kao hortikulturni jastučići ili umeci u proljeće. Kultivari različitih serija i kombinacija ukrasnih detalja mogu se nabaviti u svim solidnim rasadnicima ukrasnih biljaka.
Na latinskom jeziku Bellis znači lijepa, a perennis – vječna. Englesko ime dejzi potiče od riječi day (=dan) i eye (=oko)[10] jer se noću glava potpuno zatvara, a ujutro otvara. Chaucer ga je nazvao "oko dana". U srednjem vijeku Bellis perennis ili na engleskom daisy bila je poznata kao "Mary Rose".[11] U mnogim dijelovima svijeta smatra se cvijetom djece i nevinosti.[12]
Ova biljka može se koristiti kao potherba. Mladi listovi se mogu jesti sirovi u salatama ili kuhana, uz napomenu da je lišće postaje sve žilavije s dobi. Cvjetni pupoljci i latice se mogu jesti sirove u sendvičima, supama i salatama, a također se koristi kao čaj i vitaminski dodatak.[3][7][8][13]
Bellis perennis ima astringentna (stežuća) svojstva i može se upotrebljavati kao biljni lijek.[14] U starom Rimu, hirurzi koji su pratili legije u borbu naređivali su robovima da naberu vreće pune fatimice za cijeđenje soka; otuda porijeklo naučnog naziva ove biljke (vječna) na latinskom. Zavoji su natapani ovim sokom koji je upotrebljavan za liječenje rana od mačeva i kopalja.
Bellis perennis se upotrebljava i u homeopatiji za liječenje rana nakon određenih hirurških postupaka,[15] kao i tupih ozljeda kod životinja.[16][17] Tipski, kad namijene za upotrebu u homeopatiju, biljka bere se dok je u cvijetu.[8]
Cvjetovi Bellis perennis, u tradicijskoj austrijskoj medicini interno se uzima kao čaj (ili lišće kao salatu), za liječenje poremećaja gastrointestinalnog i respiratornog trakta.[18]
Tratinčica se koristi i za izradu specijalnih lanaca nizalica, koji služe u dječijim igrama.[19]
Daisies – Fatimice (William-Adolphe Bouguereau, 1894.)
The daisy chain – Vijenac fatimica (Maude Goodman, 1936.)
Fatimica, tratinčica ili krasuljak (lat. Bellis perennis) je često evropsko označavanje vrste tratinčica, porodice Asteraceae koja se često smatra arhetipskom vrstom tog imena.
Mnoge srodne biljke također dijele isto ime, tako da razlikovanje ove vrste od drugih tratinčica nije jednostavno. Ponekad je kvalificirana kao obična ili livadska tratinčica. Historijski, takođe je poznata kao trava za modrice i ponekad trava za rane (iako je zajednički naziv trave za rane sada uže povezan rodom Stachys (ranske trave). Bellis perennis je porijeklom iz Zapadne, Srednje i Sjeverne Evrope, ali široko naturalizirana i uvecini regija sa umjerenom klimom, uključujući i Amerike i Australaziju.
Šimtažėidis (luotīnėškā: Bellis perennis) ī tuokis augals, katros muokslėškā prigol prī greižžėidiu augalū (Asteraceae) šeimuos.
Tas augalioks daugiametis, nedėdlis ī, ožaug 5-15 cm aukštoma. Lapā līgēs kraštās, so plaukalēs. Žėids ī tuokis greižos, tokiausē balts aba rūžavs.
Žīdia nug balondė lėg pat vielība rodėnė. Aug šimtažėidis pėivūs, paopiūs, paežeries, pakelies, augėnams darželiūs, kapūs.
Μαργαρίτα (ετυμολ.: αντιδάνειο από το ιταλ. margarita < μαργαρίτης = μαργαριτάρι) είναι κοινή ονομασία πολλών άγριων ή καλλιεργούμενων φυτών που ανήκουν στην οικογένεια των Συνθέτων (Compositae) και έχουν άνθη κατά κεφάλια, με εμφανή ακτινοειδή στεφάνη.
Σε πολλές περιπτώσεις, οι μαργαρίτες φέρουν δύο ειδών άνθη: τα πρώτα έχουν ακτινωτή διάταξη και κίτρινο, συνήθως, χρώμα· περιβάλλουν τα δεύτερα, τα οποία είναι μικρά, σωληνόμορφα και συναθροίζονται για να σχηματίσουν έναν δίσκο. Σημαντικό ταξινομικό γνώρισμα αποτελεί το σχήμα των βρακτίων, τα οποία βρίσκονται κάτω από το άνθος και μοιάζουν με φύλλα. Τα φύλλα των μαργαριτών μπορεί να έχουν ποικιλία σχημάτων.
Οι κυριότεροι αντιπρόσωποι των μαργαριτών είναι οι εξής:
Bellis perennis
Chrysanthemum coronarium
Glebionis segetum
Leucanthemum maximum'
Anthemis maritima
Cota tinctoria
Argyranthemum frutescens'
Μαργαρίτα (ετυμολ.: αντιδάνειο από το ιταλ. margarita < μαργαρίτης = μαργαριτάρι) είναι κοινή ονομασία πολλών άγριων ή καλλιεργούμενων φυτών που ανήκουν στην οικογένεια των Συνθέτων (Compositae) και έχουν άνθη κατά κεφάλια, με εμφανή ακτινοειδή στεφάνη.
Σε πολλές περιπτώσεις, οι μαργαρίτες φέρουν δύο ειδών άνθη: τα πρώτα έχουν ακτινωτή διάταξη και κίτρινο, συνήθως, χρώμα· περιβάλλουν τα δεύτερα, τα οποία είναι μικρά, σωληνόμορφα και συναθροίζονται για να σχηματίσουν έναν δίσκο. Σημαντικό ταξινομικό γνώρισμα αποτελεί το σχήμα των βρακτίων, τα οποία βρίσκονται κάτω από το άνθος και μοιάζουν με φύλλα. Τα φύλλα των μαργαριτών μπορεί να έχουν ποικιλία σχημάτων.
Οι κυριότεροι αντιπρόσωποι των μαργαριτών είναι οι εξής:
Bellis perennis (Βελλίδα ή Μπέλλα η πολυετής - κοινή Ευρωπαϊκή μαργαρίτα ή Ασπρολούλουδο) Bellis annua (Βελλίδα ή Μπέλλα η ετήσια) Chrysanthemum coronarium, συνώνυμο Glebionis coronaria (Χρυσάνθεμο το στεφανωματικό - Mεγάλη Κίτρινη Μαργαρίτα) Glebionis segetum, συνώνυμο Chrysanthemum segetum (Χρυσάνθεμο το αρουραίο - Μαντιλίδα της Κρήτης) Anthemis chia (Ανθεμίδα της Χίου - Άγρια Μαργαρίτα) Anthemis maritima (Ανθεμίδα η θαλάσσια) Anthemis cretica (Ανθεμίδα της Κρήτης) Anthemis maritima (Ανθεμίδα η θαλάσσια) Cota tinctoria, συνώνυμο Anthemis tinctoria (Ανθεμίδα η βαφική) Leucanthemum vulgare (Λευκάνθεμο το κοινό) Leucanthemum maximum (Λευκάνθεμο το μέγιστο) Argyranthemum frutescens, συνώνυμο Chrysanthemum frutescens (Χρυσάνθεμο το θαμνώδες)Адәы́какаҷ[1] (алаҭ. Béllis perénnis) — ҵиаа
Bellis perennis (/ˈbɛləs pəˈrɛnəs/),[2][3] the daisy, is a European species of the family Asteraceae, often considered the archetypal species of the name daisy. To distinguish this species from other plants known as daisies, it is sometimes qualified as common daisy, lawn daisy or English daisy.
Bellis perennis is a perennial herbaceous plant growing to 20 centimetres (8 inches) in height.[4] It has short creeping rhizomes and rosettes of small rounded or spoon-shaped leaves that are from 2 to 5 cm (3⁄4–2 in) long and grow flat to the ground. The species habitually colonises lawns, and is difficult to eradicate by mowing, hence the term 'lawn daisy'. It blooms from March to September[4] and exhibits the phenomenon of heliotropism, in which the flowers follow the position of the sun in the sky.
The flowerheads are composite, about 2 to 3 cm (3⁄4–1+1⁄4 in) in diameter, in the form of a pseudanthium, consisting of many sessile flowers with white ray florets (often tipped red) and yellow disc florets. Each inflorescence is borne on a single leafless stem 2 to 10 cm (3⁄4–4 in), rarely 15 cm (6 in) tall. The capitulum, or disc of florets, is surrounded by two rows of green bracts known as "phyllaries".[5] The achenes are without pappus.[6]
Bellis may come from bellus, Latin for "pretty", and perennis is Latin for "everlasting".
The name "daisy", possibly originating with this plant,[4] is considered a corruption of "day's eye",[7] because the whole head closes at night and opens in the morning. Geoffrey Chaucer called it "eye of the day". In Medieval times, Bellis perennis or the English Daisy was commonly known as "Mary's Rose".[8] It is also known as bone flower.[9]
Historically, the plant has also been widely known as bruisewort, and occasionally woundwort (although this name is now more closely associated with the genus Stachys).
Bellis perennis is native to western, central and northern Europe, including remote islands such as the Faroe Islands, but has become widely naturalised in most temperate regions, including the Americas[10][11] and Australasia. It prefers field-like habitats.[4]
The species generally blooms from early to midsummer, although when grown under ideal conditions, it has a very long flowering season and will even produce a few flowers in the middle of mild winters.[12][13]
It can generally be grown where minimum temperatures are above −35 °C (−30 °F), in full sun to partial shade conditions, and requires little or no maintenance. It has no known serious insect or disease problems and can generally be grown in most well-drained soils. The plant may be propagated either by seed after the last frost, or by division after flowering.[12][14]
Though not native to the United States,[15] the species is still considered a valuable ground cover in certain garden settings (e.g., as part of English or cottage inspired gardens, as well as spring meadows where low growth and some color is desired in parallel with minimal care and maintenance while helping to crowd out noxious weeds once established and naturalised).
Numerous single- and double-flowered varieties are in cultivation, producing flat or spherical blooms in a range of sizes (1 to 6 cm or 3⁄8 to 2+3⁄8 in) and colours (red, pink and white). They are generally grown from seed as biennial bedding plants. They can also be purchased as plugs in Spring.
It has been reported to be mostly self-fertilizing, but some plants may be self-sterile.[16]
Bellis perennis may be used as a potherb. Young leaves can be eaten raw in salads,[17] or cooked, though the leaves become increasingly astringent with age.[12] Flower buds and petals can be eaten raw in sandwiches, soups and salads.[13] It is also used as a tea and as a vitamin supplement.[10]
B. perennis has astringent properties and has been used in herbal medicine.[18]
Daisies have traditionally been used for making daisy chains in children's games.[19]
Daisy is used as a feminine name, and sometimes as a nickname for people named Margaret, after the French name for the oxeye daisy, marguerite.
The daisy is the national flower of the Netherlands.[20]
.jpg)
Housefly on flower
Closeup view
Leaf
Flowers
.jpg)
Pink flower
Bellis perennis (/ˈbɛləs pəˈrɛnəs/), the daisy, is a European species of the family Asteraceae, often considered the archetypal species of the name daisy. To distinguish this species from other plants known as daisies, it is sometimes qualified as common daisy, lawn daisy or English daisy.
Lekanteto (Bellis perennis L.), alinome plurjara beliso,[1] estas kreskaĵo indiĝena en norda, okcidenta kaj meza Eŭropo. Ĝi disvastiĝis ankaŭ en Norda Ameriko, kie ĝi estas konsiderata invada trudherbo.
Lekanteto estas herbeca, malalta, kun ĉiamverdaj folioj 2–5 centimetrojn longaj. Ĝi kreskas proksime al la grundo kaj ankaŭ tial bone toleras tondadon. La kapituloj ("floroj", fakte florgrupiĝoj) estas 2–3 cm larĝaj kaj plej ofte havas blankajn flankpetalojn kaj flavan mezon. La florportantaj tigoj estas senfoliaj, 2–10 cm altaj.
Pro sia malalteco kaj plurjara subtera tigo (rizomo), lekanteto bone toleras tondadon kaj estas tial iam konsiderata trudherbo en gazonoj, kvankam ĝi estas ankaŭ kulturata pro la ornamaj floroj. Pluraj kulturvarioj kaj hibridoj estas evoluigitaj, kun blankaj, helrozaj aŭ ruĝe purpuraj petaloj kaj eĉ 5–6-centimetra floraĵo (kapitulo).
Bellis perennis estas ankaŭ vaste uzata kiel homeopatia kuracilo. Kuracherbistoj uzas ĝin por renaj problemoj, reŭmatismo, artrito, bronkito kaj diareo. Ĝi havas ankaŭ adstringajn ecojn.[2]
Lekanteto (Bellis perennis L.), alinome plurjara beliso, estas kreskaĵo indiĝena en norda, okcidenta kaj meza Eŭropo. Ĝi disvastiĝis ankaŭ en Norda Ameriko, kie ĝi estas konsiderata invada trudherbo.
Lekanteto estas herbeca, malalta, kun ĉiamverdaj folioj 2–5 centimetrojn longaj. Ĝi kreskas proksime al la grundo kaj ankaŭ tial bone toleras tondadon. La kapituloj ("floroj", fakte florgrupiĝoj) estas 2–3 cm larĝaj kaj plej ofte havas blankajn flankpetalojn kaj flavan mezon. La florportantaj tigoj estas senfoliaj, 2–10 cm altaj.
Bellis perennis, comúnmente llamada margarita, es una planta herbácea de la familia de las asteráceas (Asteraceae) muy utilizada a efectos decorativos mezclada con el césped, por sus colores y su resistencia a la siega.
Planta herbácea perenne, ocasionalmente con pequeños rizomas, glabrescentes o laxamente pubescentes y hojas obovado-espatuladas, crenadas o dentada-redondeadas de 10-60 por 4-20 mm. Escapos sin hojas de hasta 20 cm de altura. Las brácteas involucrales tienen pelos pluricelulares más o menos abundantes en el dorso. Las flores hemiliguladas de 5,5-8,5 mm, sobrepasan el involucro en 2-5 mm, y tienen un tubo de 0,3-0,8 mm; son blancas, a veces teñidas de púrpura; los flósculos, amarillos, tienen 1,5-2 mm. El fruto es un aquenio de 1-1,5 por 0,5-1 mm, obovoideo, comprimido, algo peludo, con borde periférico engrosado; vilano ausente.[1]
Florece y fructifica de octubre a junio.
Nativa de Europa y Norte de África hasta Asia Central. Introducida en el resto del mundo.[2]
Los capítulos florales contienen taninos (que son derivados poliacetilénicos), saponócitos, aceites esenciales,[3] ácidos orgánicos y saponinas.[4][5] Además, contiene antoxantina, responsable de la coloración amarilla.
Las partes utilizadas son las hojas, raíces y flores, aunque las raíces son las que se usan con menos frecuencia.
Es un popular remedio contra muchas enfermedades y tiene una gran variedad de formas de aplicación. Es la hierba tradicionalmente utilizada contra las heridas, ampollas, quemaduras y para disminuir inflamaciones.
Las raíces se utilizan en el tratamiento del escorbuto y eccemas dérmicos. No se ha descrito ningún tipo de toxicidad para esta especie.
Es comestible; Se ha consumido las hojas en ensaladas, habitualmente mezclada con diente de león (Taraxacum officinale) e hinojo (Foeniculum vulgare).
Bellis perennis fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, vol. 2, p. 886 en 1753.[7]
Bellis: del Latín bellis, -idis, ya empleado en la antigüedad por Plinio el Viejo (26, 26) con el mismo sentido ("Bellis in pratis nascitur, flore albo, aliquatenus rubente" -La "pascueta" que crece en los prados, con flor blanca tintada de rojizo.[8]).
Todos los descritos, una veintena, son meros sinónimos de la especie o de otras especies de Bellis.
Castellano: María, agamarza, amagarza, bella margarita, bellis menor, bellorita (13), chibirita, chiribita (3), chiriva, chirivas, chirivita (9), chirivitas (2), consolida menor, consuelda menor, flor de Alejandría, galana, gamarza (2), gamazón, gramaza, gramazón, hierba del buenaliento, magarza, margarida, margarita (24), margarita común, margarita de prados, margarita menor (5), margarita silvestre, margaritas, margaritas de prado, margaritina, marzas, maya (18), maya maya, maya borracha, maya colorada, mayas, mogigato, pascueta (6), primavera de prados, rosa, rosa blanca, vellorita (9), vellorito, velorita, vichaya, viroleta, yerba de las perlas, yerba-margarita. Entre paréntesis, la frecuencia del vocablo en España.[11]
Bellis perennis, comúnmente llamada margarita, es una planta herbácea de la familia de las asteráceas (Asteraceae) muy utilizada a efectos decorativos mezclada con el césped, por sus colores y su resistencia a la siega.
See artikkel on liigist. Perekonna kohta vaata artiklit Kirikakar (perekond). Harilik kirikakar (Bellis perennis) on korvõieliste sugukonda kuuluv taimeliik. Rahvapäraste nimedega margareeta ja jaanikakar.
Taim on Eestis tavaline ilutaim. Taim metsistub kergesti.[1]
See artikkel on liigist. Perekonna kohta vaata artiklit Kirikakar (perekond). Harilik kirikakar (Bellis perennis) on korvõieliste sugukonda kuuluv taimeliik. Rahvapäraste nimedega margareeta ja jaanikakar.
Basabitxilorea edo txiribita (Bellis perennis, latinetik: Bellus = polita eta perennis = iraunkorra) Asteraceae familiako landare belarkara da. Lore apaingarria da. Landare honen hostoak jangarriak dira eta entsaladan zein beste barazkiekin egosita jan daitezke. Dituen bertute medizinalak Errenazimendutik ezagutzen dira.
5-25 cm-ko landare iraunkorra da. Koilara itxurako hostoak ditu, zertxobait horztunak eta erroseta zapal batean etarrita. Kapitulu bakartiak ditu, kanpoaldeko kolorez zuriak dira eta liguladunak, erdialdekoak horiak. Martxotik uztailera loratzen da.
Belardiak, bidezidorrak, larreak eta leku belartsuak, ia Europa osoa.
Kolore batzuk
Hostoak
Lore hermafroditak (kapitulu erdian)
Basabitxilorea edo txiribita (Bellis perennis, latinetik: Bellus = polita eta perennis = iraunkorra) Asteraceae familiako landare belarkara da. Lore apaingarria da. Landare honen hostoak jangarriak dira eta entsaladan zein beste barazkiekin egosita jan daitezke. Dituen bertute medizinalak Errenazimendutik ezagutzen dira.
Kaunokainen eli nurmikaunokainen (Bellis perennis), josta käytetään myös nimeä tuhatkauno,[2] on monivuotinen asterikasvi. Leikkaaminen ei tuhoa sitä ja se on eteläisessä ja läntisessä Euroopassa yleinen rikkaruoho. Suomessa se esiintyy luonnonvaraisena satunnaisesti Etelä- ja Keski-Suomessa Oulun korkeudelle asti, ja sitä viljellään myös koristekasvina.[3]
Kaunokaisen kukinnoissa on yleensä keltainen pienistä torvimaisista kehräkukista muodostuva keskusta ja valkoiset kielimäiset laitakukat. Ulkonäkö vaihtelee kuitenkin paljon, ja varsinkin koristekasveina kasvatetuissa muodoissa laitakukat saattavat olla punertavat tai punaiset, ja kehräkukat tai osa niistä saattavat olla laitakukkien kaltaisia.
Kaunokainen on monivuotinen nurmikasvi, jolla on lyhyet juuret ja pienet pyöreät tai lusikan muotoiset lehdet, jotka ovat 2–5 cm pitkiä.[4] Varsi on 5–20 cm korkea.[2]
Kaunokainen eli nurmikaunokainen (Bellis perennis), josta käytetään myös nimeä tuhatkauno, on monivuotinen asterikasvi. Leikkaaminen ei tuhoa sitä ja se on eteläisessä ja läntisessä Euroopassa yleinen rikkaruoho. Suomessa se esiintyy luonnonvaraisena satunnaisesti Etelä- ja Keski-Suomessa Oulun korkeudelle asti, ja sitä viljellään myös koristekasvina.
Kaunokaisen kukinnoissa on yleensä keltainen pienistä torvimaisista kehräkukista muodostuva keskusta ja valkoiset kielimäiset laitakukat. Ulkonäkö vaihtelee kuitenkin paljon, ja varsinkin koristekasveina kasvatetuissa muodoissa laitakukat saattavat olla punertavat tai punaiset, ja kehräkukat tai osa niistä saattavat olla laitakukkien kaltaisia.
Bellis perennis
La pâquerette ou pâquerette vivace (Bellis perennis) est une plante vivace de la famille des Astéracées.
Plusieurs théories se proposent d'expliquer l'origine du nom scientifique de la plante. La plus fréquente et plus probable le fait dériver du latin bellus (« joli, élégant »), qui évoque sa beauté[1]. Une étymologie populaire l'associe au latin bellum (« guerre »), faisant référence au fait qu’elle pousse fréquemment sur les champs de batailles ou à sa capacité à traiter les ecchymoses et les blessures profondes (usage indiqué en vertu de la théorie des signatures). Selon un mythe romain rappelé par Ovide, Bellis provient d'une Dryade nommée Belides poursuivie par Vertumne et qui se métamorphose en pâquerette pour échapper aux assiduités de ce dieu. Le nom est également associé à Belenos, dieu de la mythologie celtique[2].
L'épithète latin perennis signifie pérenne, de per annos, à « travers les années », sous-entendu : vivant plusieurs années, mais indiquant aussi son aspect rustique[1].
Son nom vernaculaire de pâquerette viendrait du fait que la plante fleurit essentiellement à la période de Pâques[3]. Mais François Noël donne dans son Dictionnaire étymologique, critique, historique, et anecdotique de la langue française une autre origine, reprise par Émile Littré qui réfute la précédente ainsi : « Mais ce ne peut être la cause du nom de la plante, puisqu’elle fleurit à peu près toute l’année ». Son nom viendrait de l'ancien français « pasquier » désignant les pâturages, référence aux lieux où elle pousse[4],[5].
La pâquerette porte plusieurs noms vernaculaires : petite marguerite, pâquerette des près, fleur de Pâques, petite consyre, fleur de tous les mois, Tro-heol (littéralement tournesol) en Bretagne[6]. Son nom anglais de daisy provient de l'anglo-saxon daeges eage (day’s eye, littéralement « œil du jour »), allusion à la fleur qui s'ouvre le matin et se ferme complètement le soir[2].
La pâquerette est une plante herbacée vivace, haute de 4 à 20 centimètres. L'appareil souterrain est formé par une souche rampante ou un rhizome, de couleur brune, garni d'innombrables racines adventives fibreuses de couleur blanche. Des cicatrices sur ce rhizome indiquent l'emplacement des hampes florales et des rosettes de feuilles qui ont disparu[7].
La tige scapiforme, simple et nue, est pubescente et sans latex. Les feuilles velues, un peu épaisses, sont toutes radicales en rosette et mesurent entre 6 et 40 mm de longueur et 4 à 20 millimètres de largeur. Elles sont à la fin glabrescentes, à pétiole ailé court et plein, à limbe obovale-spatulé, apparemment uninervé[8], superficiellement crénelé (ayant 4 à 7 dents par côté, elles sont moins crénelées que celles de la marguerite)[9]. Plante à phyllotaxie dextre, l'angle de divergence est de 3/8[10] de circonférence[7].
Plante complète avec notamment l'appareil végétatif souterrain
La floraison a lieu toute l'année. Les hampes florales mesurent généralement de 3 à 12 cm et ont une section ronde, portant des fleurs qui naissent sur une inflorescence solitaire appelée capitule large de 15 à 25 mm. L'involucre est pubescent, à bractées lancéolées inégales sur 2 rangs. Le réceptacle floral est conique et glabre (généralement sans paillettes) lorsqu'il porte le fruit. Les fleurs du pourtour, qui ont l'aspect de pétales, sont appelées fleurs ligulées, parce qu'elles ont la forme d'une languette (elles sont oblongues-linéaires, une fois plus longues que l'involucre, sur un rang), ou demi-fleurons. Ce sont des fleurs femelles ou stériles à la périphérie ; leur couleur varie du blanc au rose purpurin plus ou moins prononcé. Celles du centre, jaunes, appelées fleurs tubuleuses, parce que leur corolle forme un tube (formé de 5 pétales soudés), ou fleurons, sont hermaphrodites ou mâles ; elles ont un calice nul, 5 étamines insérées sur la corolle, à filets libres entre eux, mais à anthères introrses soudées en un tube au travers duquel passe le style qui se divise en 2 branches stigmatiques aplaties. Ainsi, ce qu'on considère ordinairement comme une fleur de pâquerette n'est pas, du point de vue botanique, une fleur unique mais un capitule portant de très nombreuses fleurs.
Les fleurs sont bien adaptées à la pollinisation entomophile mais le succès reproducteur peut être augmenté par une stratégie geitonogame (en) qui tend à rendre possible la fécondation par une autre fleur du capitule.
L'ovaire est uniloculaire à 2 carpelles à placentation pariétale, comportant un ovule anatrope dressé. L'infrutescence est constituée de petits « akènes », obovales, fortement marginés, sans pappus (aigrette de soies remplacées par des écailles), ceux du centre sans poils, ceux du pourtour finement velus. Les graines lisses peu visibles sont sans albumen[9].
Les pétales de la corolle comportent des sillons longitudinaux constitués de cellules qui présentent un réseau de stries transversales nanométriques donnant une iridescence : ces stries agissent comme un réseau de diffraction qui décompose la lumière blanche (comme le spectre lumineux formé par un prisme ou les irisations à la surface d'un CD) et reflète toutes les couleurs visibles, notamment le bleu[11]. La pâquerette, comme de nombreuses plantes, n'a pas la capacité génétique et biochimique de produire des pigments dans le spectre bleu à ultraviolet. Elle crée ainsi cette iridescence afin d'attirer les pollinisateurs grâce à un guide à nectar[12].
La fleur se ferme la nuit. Ce phénomène de nyctinastie a un impact positif sur sa croissance et un rôle de protection des organes reproducteurs (contre le froid et l'humidité) mais il peut, par le processus d'exaptation, jouer aussi un rôle de défense contre les herbivores la nuit, sachant que les principaux consommateurs de certaines fleurs, les limaces et les chevreuils, sont surtout actifs de nuit[13].
Syrphe ceinturé en plein butinage d'une « fleur »
Pâquerette fasciée
Section du réceptacle
Grains de pollen (400x)
La pâquerette est une plante très rustique formant des touffes denses. Espèce commune, héliophile, acidicline à calcicline, elle fleurit toute l’année, mais surtout de mars à novembre. Hémicryptophyte, on la trouve sur des sols un peu humides et compacts toute l'année. Elle est toujours dans des végétations très rases, riches, souvent piétinées (le plus souvent dans des prairies nitrophiles pâturées grâce à sa tolérance aux herbivores par une rosette plaquée au sol et une capacité de régénération rapide de sa tige florifère, puis s'étant adaptée aux bords de chemins, dans les pelouses urbaines ou les gazons tondus)[14]. En France, elle est rattachée aux alliances phytosociologiques suivantes : Agrostietea stoloniferae (espèce pionnière dans les sites perturbés), Lolio perennis-Plantaginion majoris (communautés pâturées collinéennes[15]), Arrhenatherion elatioris (prairies essentiellement fauchées), Cynosurion cristati (prairies essentiellement pâturées)[16].
Selon Gérard Ducerf, cette plante serait bio-indicatrice des sols en cours de décalcification, de lessivage et/ou d'érosion, et dont la perte des ions Fe et Ca entraînant une déficience de la cohésion du Complexe argilo-humique (CAH) et de son pouvoir de fixation des argiles et de la matière organique[17].
Cette espèce eurasienne, présente jusqu'à 2 500 m d'altitude[18] est très commune en Europe[19].
Leurs fruits s'envolent grâce au vent (anémochorie) et dégagent des odeurs qui attirent les insectes.
Elles ont la particularité, comme certaines autres fleurs de plantes herbacées, de se fermer la nuit et de s'ouvrir le matin pour s'épanouir au soleil ; elles peuvent aussi se fermer pendant les averses, voire un peu avant, ce qui permettrait dans les campagnes de prédire la pluie légèrement à l'avance.
Les feuilles sont comestibles crues. Elles ont un goût léger, de noisette, un peu poivré mais elles développent un arrière-goût un peu âcre, d'où la recommandation de les mélanger à d'autres plantes dans des salades composées. Elles peuvent également se préparer lactofermentées comme le chou ou être finement hachées et mélangées dans de la crème fraîche pour former une sauce qui accompagne le riz, le poisson. En Sicile et en Toscane, elles servent à faire de la soupe lorsque d'autres plantes plus appréciées ne sont pas en saison. Ailleurs en Italie, elles servent à confectionner des farces pour la focaccia (version italienne de la fougasse) ou des sauces pour la viande. Les boutons floraux peuvent être utilisés crus dans des sandwichs, des soupes ou des ragoûts, se conserver au vinaigre et être utilisés comme les câpres, ou bien être revenus dans un peu d’huile et de vinaigre à la poêle. Les « fleurs » à demi-ouvertes, sont également comestibles (goût léger de noisette). Une fois ouvertes, elles deviennent légèrement amères, si bien qu'elles sont alors consommées en salade. Comme celles de la marguerite qui sont plus aromatiques, on peut les faire macérer, avec des feuilles, dans du vin blanc pour l'aromatiser et l'utiliser pour ses propriétés médicinales[20].
En phytothérapie, la pâquerette (utilisation des fleurs et des feuilles) est cueillie à l'échelle industrielle pour l'obtention d'une teinture mère homéopathique de la plante fraîche.
Les fleurs (Flores Bellidis) contiennent principalement des saponines (dont la bayogénine)[21], des tanins (substances amères et astringentes), des flavonoïdes (anthoxanthine (en), apigétrine), des huiles essentielles riches en polyactylènes[22], et des mucilages.
Les fleurs pâquerette sont couramment utilisées en Autriche comme un thé-médicament[23] pour ses vertus gastro-intestinales et respiratoires. En infusion, une cuillère à café de plante sèche par tasse d'eau bouillante, laisser infuser 10 minutes, 3 tasses par jour.
Elles sont réputées, comme hépato-stimulant en remède contre la toux, les maladies de peau douloureuses (eczéma, psoriasis...), les maux de tête, l'hypertension, les étourdissements et l'insomnie, ainsi qu'en l'absence de menstruations — ensemble de symptômes pouvant être attribués à un syndrome de blocage de l'élément Bois en Médecine Traditionnelle Chinoise.
À l'image de son rôle écologique, elle permettrait également de réguler les déséquilibres du calcium dans le corps[24] : nodules calciques, arthrose, décalcification, artériosclérose, etc.
Elle est enfin astringente et hémostatique. Son jus était utilisé massivement par les légions romaines pour soigner les blessures.
Des recherches sur Bellis perennis ont démontré des effets antimicrobiens[25] et hypolipidémiant[26]. Son action sur la toux serait principalement attribuable à la teneur en saponines. L'efficacité dans cette demande n'a pas été documentée.
Il y a un risque de confusion avec la pâquerette des bois (plante à floraison automnale, elle a un port plus robuste, des feuilles au limbe progressivement atténué[27] à trois nervures bien visibles[28]) ou la pâquerette annuelle (en) (plante hispide aux feuilles d'aspect un peu crassulescent) qui poussent toutes deux en région méditerranéenne, l'Aster fausse-pâquerette (plante des bois montagneux, également pubescente) et la pâquerette des murailles (tige feuillée très ramifiée). Une confusion ne serait pas grave car aucune de ces plantes n'est toxique[29].
La pâquerette des bois au port robuste et aux feuilles plurinervées
La pâquerette annuelle hispide
L'Aster fausse-pâquerette, également pubescente
Pâquerette des murailles à la tige feuillée très ramifiée
Si certains plants de pâquerette peuvent pousser sur les murs, la pâquerette dite « des murailles » est une espèce très différente car d'un genre autre que Bellis, se distinguant facilement par sa toge portant des feuilles alternes. Cette espèce muricole, qui pousse sur des murs humides verticaux, est Erigeron karvinskianus.
Les pâquerettes survivant très bien aux tontes répétées même très rases dans un gazon, où elles sont particulièrement visibles, elles ont donné lieu à l'expression « au ras des pâquerettes » signifiant « au ras du sol » et, métaphoriquement, « sans intelligence ».
Une légende raconte que la pâquerette est née des larmes versées par Marie Madeleine quand elle ne trouva pas Jésus dans son tombeau au jour de sa résurrection[30].
Selon une croyance populaire, à l'origine les pâquerettes étaient complètement blanches. Le jour de la naissance de Jésus, un petit berger qui ne possédait rien, l'offrit au fils de Marie qui le baisa du bout des lèvres. C'est depuis ce jour que le cœur de la fleur est jaune d'or et que le bord est marqué de rose à l'endroit du baiser. Une autre légende veut qu'un jour l'enfant Jésus se piqua avec une épine, et son sang coula. Pour le consoler sa mère lui cueillit une pâquerette. Une goutte de sang coula sur la corolle et c'est depuis cette époque que les pétales de cette fleur sont teintés de rose[30].
La pâquerette est parfois utilisée pour le jeu d'effeuillage de la marguerite. Victor Hugo y fait référence dans Les Misérables[31].
Dans le calendrier républicain français, le 24e jour du mois de ventôse, est officiellement dénommé jour de la Pâquerette.
Dans le langage des fleurs, la pâquerette symbolise l'attachement[32].
Les fleurs de la Pâquerette sont souvent pourprées en dessous et au bord des pétales. Cette coloration est due à la présence de pigments de type anthocyane. Composés osmotiquement actifs, la concentration de ces pigments responsables de la teinte rose à purpurine peut améliorer l’état hydrique des plantes en cas de stress hydrique ou lutter contre le froid en cas de températures basses[33]. Cette coloration est sélectionnée dans plusieurs variétés cultivées, notamment chez la Pâquerette pomponnette (fleurs doubles en forme de pompon aux pétales tuyautés plus ou moins violets).
L'ouverture du bouton floral (anthèse) de pâquerette sauvage
Pâquerette pomponnette
Variété "robella" (Pâquerette robella) au colori rose saumon
Variété "Habanero Red"
Bellis perennis
La pâquerette ou pâquerette vivace (Bellis perennis) est une plante vivace de la famille des Astéracées.
A margarida común ou margarida europea[1] (Bellis perennis), é unha planta herbácea do xénero das margaridas Bellis, na familia das asteráceas, propia dos pastos de Europa, mais espallada por todo o mundo, moi utilizada mesturada co céspede, pola súa resistencia á sega.
Planta herbácea perenne, ocasionalmente con pequenos rizomas, glabrescentes ou laxamente pubescentes e follas obovado-espatuladas, crenadas ou dentada-arredondadas de 10-60 por 4–20 mm. Escapos sen follas de até 20 cm de altura. As brácteas involucrais teñen pelos pluricelulares máis ou menos abundantes no dorso. As flores hemiliguladas de 5,5-8,5 mm, sobrepasan o involucro en 2–5 mm, e teñen un tubo de 0,3-0,8 mm; son brancas, ás veces tinguidas de púrpura; os flósculos, amarelos, teñen 1,5–2 mm. O froito é un aquenio de 1-1,5 por 0,5–1 mm, obovoideo, comprimido, algo peludo, co bordo periférico engrosado; papus ausente.[2]
Nativa de Europa e do Norte de África até Asia Central. Introducida no resto do mundo.[3]
Medra en prados frescos. Florea e frutifica de outubro a xuño.
Os capítulos florais conteñen taninos (que son derivados poliacetilénicos), saponócitos, aceites esenciais,[4] ácidos orgánicos e saponinas.[5][6] Ademais, contén antoxantina, responsábel da cor amarela.
As partes utilizadas son as follas, raíces e flores, aínda que as raíces son as que se usan con menos frecuencia.
É unha popular menciña contra moitas doenzas e ten unha gran variedade de formas de aplicación. É a herba tradicionalmente utilizada contra as feridas, ampolas, queimaduras e para diminuir inflamacións. As raíces utílizanse no tratamento do escorbuto e eccemas dérmicos. Non se ten descrito toxicidade ningunha para esta especie.
É comestíbel; téñense consumido as follas en ensaladas, habitualmente mesturada con mexacán (Taraxacum officinale) e fiúncho (Foeniculum vulgare).
Bellis perennis foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum, vol. 2, p. 886 en 1753.[8]
Todos os descritos, unha vintena, son meros sinónimos da especie ou doutras especies de Bellis.
Galego: margarida, margarida común, margarida europea, bonina, belorita, bilorita, ben me quer, parramina, ponmerendas, primachorro[12]
A margarida común ou margarida europea (Bellis perennis), é unha planta herbácea do xénero das margaridas Bellis, na familia das asteráceas, propia dos pastos de Europa, mais espallada por todo o mundo, moi utilizada mesturada co céspede, pola súa resistencia á sega.
Obična tratinčica (krasuljak manji, Bellis perennis L.) trajna je livadna biljka, poznata i po nazivima: krasuljak, trajni krasuljak, katarinčica, iskrica, bjelka, krsnica, drnica i drugi.Tratinčica spada u porodicu glavočika. Spada u skupinu kritosjemenjača, ima cvat glavicu te je jednosupan cvijet
Na 4-15 cm visokim stapkama nosi u sredini žute a na rubu bijele ili crvenkasto-bijele cvjetne glavice, oko 15, iznimno do 30 mm široke. Involukrum je polukuglast, složen u dva reda od duguljastih dlakavih listića. Listovi su lopatičastog ili jajastog oblika, s jednom provodnom žilom u sredini, nepotpuno i nejasno nazubljeni. Postepeno se suzuju u peteljku, a svi su složeni u prizemnu rozetu. Roške su jajaste, glatke, do 1.5 mm duge, bez kunadre. Cvate skoro cijelu godinu, od ranog proljeća do zime.
Tratinčica je vrlo rasprostranjena biljka. Nalazimo je u velikom broju na livadama, travnjacima, čistinama i uz puteve, sve do 1 800 metara nadmorske visine. U različitim oblicima, s većim, crvenim cvjetovima uzgaja se kao ukrasna biljka po vrtovima.
Mladi listovi prizemne rozete mogu se jesti sirovi ili prokuhani gotovo preko cijele godine. Nijemci smatraju salatu od tratinčice jednako ukusnom i zdravom kao i onu od matovilca, no u svojim priručnicima naglašavaju da za jelo treba brati samo posve mlado i nježno lišće. Salata je ukusnija ako se ostavi da začinjena odstoji barem jedan sat. Dobra je pomiješana sa salatom od krumpira ili od različitog divljeg povrća. Kao posebno zdravo jelo preporučuju se usitnjeni listovi izmiješani sa svježim sirom. Takva je smjesa sastavni dio proljetnih kura za čišćenje krvi. Listovi tratinčice jedu se i u obliku miješanih variva, ili se stavljaju u juhu. U mladim listovima ima 20-40 mg% vitamina C i oko 4 mg% karotina. U Njemačkoj također beru još tvrde i zelene pupoljke, mariniraju ih i upotrebljavaju kao začin umjesto kapara. Otvoreni cvjetovi tratinčice također su jestivi i mogu sirovi poslužiti u kulinarstvu za dekoriranje različitih jela. Listovi zajedno sa cvjetovima služe i kao zamjena za čaj. Korijenje tratinčice upotrebljavali su za jelo seljaci u Španjolskoj i Italiji.[1]
Nekada se u narodnoj medicini koristila kod katara,problema sa jetrom te kod kožnih bolesti.Također je dobra za liječenje rana ,što je i znanstveno dokazano.[2]
Cvat tratinčice
Presjek cvata tratinčice
Glavičasti cvat
Tratinčica sa ružičastom jezičastom cvati
Tratinčica sa bijelom jezičastom cvati
Tratinčica iz tlocrta
Ubrana tratinčica na drvetu
Ukrasna tratinčica
Enciklopedija samoniklog jestivog bilja, 1985 by Ljubiša Grlić Izdavač: ITRO August Cesarec, OOUR Izdavačka djelatnost, Zagreb
Obična tratinčica (krasuljak manji, Bellis perennis L.) trajna je livadna biljka, poznata i po nazivima: krasuljak, trajni krasuljak, katarinčica, iskrica, bjelka, krsnica, drnica i drugi.Tratinčica spada u porodicu glavočika. Spada u skupinu kritosjemenjača, ima cvat glavicu te je jednosupan cvijet
Husaca kwětka[1][2] (Bellis perennis) je rostlina ze swójby zestajenkow.
Husaca kwětka docpěwa wysokosć wot 15 cm. Wona kćěje wot junija hač do septembra. Rołkowe kwěty su žołte, a jazykowe kwěty su běłe abo róžojte.
Wona rosće na łukach a trawnikach.
Husaca kwětka je w cyłej Europje a Małoaziji rozšěrjena.
Kwět
Kwět z rójžojtej kromu
Róžojte kwěty
Listowa znamka z Ferejow z wobrazom husaceje kwětki
Jeli eksistuje w druhej rěči hižo bóle wuwity nastawk ze samsnej temu, potom přełožuj a dodawaj z njeho.
Jeli nastawk ma wjace hač jedyn njedostatk, wužiwaj prošu předłohu {{Předźěłuj}}. Nimo toho so awtomatisce kategorija Kategorija:Zarodk wo biologiji doda.
Husaca kwětka (Bellis perennis) je rostlina ze swójby zestajenkow.
Bellis perennis adalah spesies Eropa yang umum dari daisy, dari familia Asteraceae, sering dianggap sebagai spesies archetypal dari nama itu.
Banyak tumbuhan terkait juga berbagi nama "daisy", sehingga untuk membedakan spesies ini dari daisy lain kadang-kadang disebut sebagai common daisy, lawn daisy atau English daisy. Secara historis, tumbuhan ini juga dikenal sebagai bruisewort dan kadang-kadang woundwort (meskipun nama umum woundwort sekarang lebih erat terkait dengan Stachys (woundwort)). Bellis perennis asli dari Eropa barat, tengah dan utara, namun secara luas dinaturalisasi di sebagian besar daerah yang beriklim sedang termasuk Amerika[2][3] dan Australasia.
Media yang berkaitan dengan Bellis perennis di Wikimedia Commons
Bellis perennis adalah spesies Eropa yang umum dari daisy, dari familia Asteraceae, sering dianggap sebagai spesies archetypal dari nama itu.
Banyak tumbuhan terkait juga berbagi nama "daisy", sehingga untuk membedakan spesies ini dari daisy lain kadang-kadang disebut sebagai common daisy, lawn daisy atau English daisy. Secara historis, tumbuhan ini juga dikenal sebagai bruisewort dan kadang-kadang woundwort (meskipun nama umum woundwort sekarang lebih erat terkait dengan Stachys (woundwort)). Bellis perennis asli dari Eropa barat, tengah dan utara, namun secara luas dinaturalisasi di sebagian besar daerah yang beriklim sedang termasuk Amerika dan Australasia.
Fagurfífill (fræðiheiti: Bellis perennis) er blóm af körfublómaætt (Asteraceae).
Fagurfífill (fræðiheiti: Bellis perennis) er blóm af körfublómaætt (Asteraceae).
La pratolina comune (nome scientifico: Bellis perennis L., 1753) nota come margheritina comune o pratolina, è una specie di pianta appartenente alla famiglia delle Asteraceae, molto comune in Europa.
Per i fiori così comuni come questo, l'etimologia del nome è sempre un problema in quanto si deve risalire parecchio indietro nel tempo. Alcuni dicono che il nome derivi da Bellide, una delle barbare e crudeli figlie (chiamate Danaidi) di Dànao, re di Argo; altri lo fanno derivare dal latino bellum (= guerra) in riferimento alle sue presunte capacità di guarire le ferite. Più facilmente, secondo i filologi moderni, il suo nome deriva dall'aggettivo (sempre latino) bellus (= bello, grazioso) con riferimento alla delicata freschezza di questo fiorellino[1]. Mentre L'epiteto specifico (perennis) fa riferimento al ciclo biologico di questa specie (perenne).
Il binomio scientifico attualmente accettato (Bellis perennis) è stato proposto da Carl von Linné (1707 – 1778) biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione ”Species Plantarum” del 1753[2].
Il nome inglese, daisy, deriverebbe da day's eye, occhio del giorno, per la peculiarità del suo riaprirsi ogni giorno al sorgere del sole.
L'altezza della pianta difficilmente supera i 5–15 cm. Sono piante acauli, senza un fusto vero e proprio: il peduncolo fiorale nasce direttamente dalla rosetta basale. La forma biologica è emicriptofita rosulata (H ros), ossia sono piante erbacee (quasi cespitose) perenni con gemme svernanti al livello del suolo e protette dalla lettiera o dalla neve con delle foglie disposte a formare una rosetta basale.
Le radici sono secondarie da fittone.
Rosetta basale
Casteldardo, Trichiana (BL), 389 m s.l.m. - 13/03/2009
Foglia
Villa Prima, Limana (BL), 350 m s.l.m. - 03/04/2009
In questa specie è presente solamente una rosetta basale con foglie obovato-spatolate allungate e ristrette verso il picciolo (alato) mentre la parte più larga è verso l'apice della foglia. La lamina è semplice e lievemente dentata (o crenulata) all'apice. La superficie è percorsa da 1 – 3 nervi (quello centrale è ben visibile e causa anche una certa geometria carenata). Dimensioni delle foglie: larghezza 14 – 16 mm; lunghezza 35 – 40 mm.
Infiorescenza
San Giuliano Terme (PI), 0 m s. l. m. - 18/0472013
Infiorescenza
Villa Prima, Limana (BL), 350 m s.l.m. - 03/04/2009
Fiori ligulati porporini
Villa Prima, Limana (BL), 350 m s.l.m. - 03/04/2009
Involucro con squame ad apice rotondo
Sezione del ricettacolo
L'infiorescenza è uniflora, composta da un unico capolino. La struttura dei capolini è quella tipica delle Asteraceae: il peduncolo sorregge un involucro cilindrico composto da diverse squame che fanno da protezione al ricettacolo emisferico/conico sul quale s'inseriscono due tipi di fiori: i fiori esterni ligulati, e i fiori centrali tubulosi. In particolare quelli periferici sono femminili, sono disposti in un'unica circonferenza (o raggio o serie) ed hanno una corolla ligulata con la ligula molto allargata; quelli interni, tubulosi, sono altrettanto numerosi e sono ermafroditi. Le squame (una quindicina) sono delle brattee erbacee (verdi) ineguali disposte su una o due serie a forma lineare-spatolata arrotondate all'apice e ricoperte da una sottile e irregolare peluria. Il capolino è di 2–3 cm di diametro. Le squame sono lunghe 3 – 5 mm e larghe 1,2 – 1,7 mm. Lunghezza del ricettacolo: 2 volte il diametro.
I fiori sono zigomorfi (quelli periferici ligulati) e attinomorfi (quelli centrali tubolosi). Entrambi sono tetra-ciclici (formati cioè da 4 verticilli: calice – corolla – androceo – gineceo) e pentameri (calice e corolla formati da 5 elementi)[3].
Il frutto è un achenio compresso e indeiscente con un pappo ridotto (o anche assente) e con peli a forma di clava. Dimensione dell'achenio: 1,5 mm.
Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale[7]:
La famiglia di appartenenza della Bellis perennis (Asteraceae o Compositae, nomen conservandum) è la più numerosa del mondo vegetale, comprende oltre 23000 specie distribuite su 1535 generi[8] (22750 specie e 1530 generi secondo altre fonti[9]). Il genere di appartenenza (Bellis) comprende 10-20 specie, diffuse soprattutto nella regione europea e circum-mediterranea.
Il numero cromosomico di B. perennis è: 2n = 18[2][10].
Questa specie è mediamente polimorfa. La variabilità può manifestarsi nei seguenti caratteri:
In Italia si possono trovare diverse entità più o meno endemiche considerate da alcuni autori delle specie autonome. Qui vengono elencate alcune[1][11]:
Come varietà sono conosciute altre entità:
Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco che segue indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
La pratolina appartiene ai classici fiori dei prati italiani. Molte specie (anche di generi diversi) sono simili (ad un primo sguardo distratto) alla Bellis perennis. Tra le specie dello stesso genere (Bellis) distinguiamo:
Per le specie di altri generi possiamo citare:
Per finire citiamo il genere Leucanthemum (le “classiche” margherite dei campi) le cui specie si differenziano sia per la maggiore altezza, ma anche per la presenza di foglie lungo il fusto e infine per l'involucro formato da squame su più serie disposte in modo embricato.
In queste piante sono presenti alcuni composti chimici tra i quali: tannino, resina vegetale, oli essenziali e saponina[12].
I fiori e le foglie vengono utilizzati in infusione come medicamento contro l'ipertensione o come astringente e diaforetico. Facendola macerare, se ne ricava un liquido efficace come antiparassitario. Un infuso delle foglie (tipo tè) può essere utile nell'insonnia. Anticamente le foglie erano usate per la rimarginazione delle ferite[1][13].
Altre proprietà medicamentose (secondo la medicina popolare)[12]:
In alcune zone le giovani foglie vengono mangiate in insalata insieme ad altre verdure primaverili, i boccioli possono essere preparati sott'aceto. I capolini si possono utilizzare per risotti.
A volte è considerata una pianta infestante a causa del suo sviluppo tappezzante (vedi la propagazione clonale nel paragrafo “Riproduzione”), ma è anche usata come pianta ornamentale grazie all'aspetto delicato dei suoi fiori. Specialmente per l'impegno dei giardinieri tedeschi sono state selezionate alcune varietà (cultivar) con capolini di diametro di 5–6 cm e colori come il rosa o il violaceo o capolini con più serie di fiori ligulati esterni[1]. Queste piante crescono bene in un terreno “sciolto”, piuttosto arenoso, e concimato; vanno messe in zone soleggiate.
Una delle prime citazioni di questo fiore si ha dallo scrittore romano Plinio il Vecchio (Como, 23 – Stabia, 79)[1]. Nella mitologia nordica la margherita è il fiore sacro ad Ostara, la dea della primavera.
Le api lo visitano per raccoglierne il polline, anche se non è particolarmente abbondante.[14]
La pratolina comune (nome scientifico: Bellis perennis L., 1753) nota come margheritina comune o pratolina, è una specie di pianta appartenente alla famiglia delle Asteraceae, molto comune in Europa.
Daugiametė saulutė (Bellis perennis) – astrinių (Asteraceae) šeimos, saulučių (Parennis) genties augalas.
Daugiametis, 5-15 cm aukščio žolinis augalas. Šakniastiebis trumpas, kartais šiek tiek šakotas. Lapai skroteliniai, lygiakraščiai arba karbuoti, susiaurėję į platų sparnuotą lapkotį, plaukuoti, kartais pliki. Stiebas belapis, plaukuotas arba plikas, su vienu graižu viršūnėje (kartais iš vienos skrotelės išauga keli stiebai). Graižai apgaubti dvieile skraiste. Skraistlapiai pailgi, dukart trumpesni už liežuviškus žiedus. Liežuviški žiedai įvairių spalvų: balti, rožiniai, rausvi, iki 1 cm ilgio, vamzdiški graižo viduryje, geltoni. Vaisius – mažas lukštavaisis; kraštinių žiedų vaisiai plaukuoti, vidurinių pliki.
Žydėti pradeda balandžio mėn. ir žydi iki vėlyvo rudens. Auga darželiuose, kapinėse, pievose, paežerėse, paupiuose. Kai kurie botanikai mano, kad pievose, pakelėse paplitusi daugiametė saulutė yra sulaukėjusi, kitų nuomone, ši rūšis įsikuria natūraliose bendrijose, todėl Pietryčių Lietuvoje ją reiktų laikyti savaimine, tuo labiau, kad šiaurinė šios rūšies paplitimo riba eina pro Kaliningrado sritį ir šiaurinius Lenkijos rajonus.
Vaistams vartojama antžeminė dalis, nupjauta augalams žydint. Žaliavoje yra saponinų, gleivių, eterinio aliejaus, rauginių, mineralinių ir karčiųjų medžiagų.
Labai mėgstamas dekoratyvinis augalas. Išvesta daug kultūrinių veislių dideliais graižais, kai kurių formų graižūose vamzdiški žiedai virtę liežuviškais arba liežuviški – spalvotais vamzdiškais.
Pavasarį žydintys augalai, Živilė Lazdauskaitė, Vilnius, Mokslas, 1985, 56 psl.
Daugiametė saulutė (Bellis perennis) – astrinių (Asteraceae) šeimos, saulučių (Parennis) genties augalas.
Daugiametis, 5-15 cm aukščio žolinis augalas. Šakniastiebis trumpas, kartais šiek tiek šakotas. Lapai skroteliniai, lygiakraščiai arba karbuoti, susiaurėję į platų sparnuotą lapkotį, plaukuoti, kartais pliki. Stiebas belapis, plaukuotas arba plikas, su vienu graižu viršūnėje (kartais iš vienos skrotelės išauga keli stiebai). Graižai apgaubti dvieile skraiste. Skraistlapiai pailgi, dukart trumpesni už liežuviškus žiedus. Liežuviški žiedai įvairių spalvų: balti, rožiniai, rausvi, iki 1 cm ilgio, vamzdiški graižo viduryje, geltoni. Vaisius – mažas lukštavaisis; kraštinių žiedų vaisiai plaukuoti, vidurinių pliki.
Žydėti pradeda balandžio mėn. ir žydi iki vėlyvo rudens. Auga darželiuose, kapinėse, pievose, paežerėse, paupiuose. Kai kurie botanikai mano, kad pievose, pakelėse paplitusi daugiametė saulutė yra sulaukėjusi, kitų nuomone, ši rūšis įsikuria natūraliose bendrijose, todėl Pietryčių Lietuvoje ją reiktų laikyti savaimine, tuo labiau, kad šiaurinė šios rūšies paplitimo riba eina pro Kaliningrado sritį ir šiaurinius Lenkijos rajonus.
Vaistams vartojama antžeminė dalis, nupjauta augalams žydint. Žaliavoje yra saponinų, gleivių, eterinio aliejaus, rauginių, mineralinių ir karčiųjų medžiagų.
Labai mėgstamas dekoratyvinis augalas. Išvesta daug kultūrinių veislių dideliais graižais, kai kurių formų graižūose vamzdiški žiedai virtę liežuviškais arba liežuviški – spalvotais vamzdiškais.
Ilggadīgā mārpuķīte (Bellis perennis) ir kurvjziežu dzimtas suga. Nereti tās tiek sauktas vienkārši par mārpuķītēm, lai gan šī ir tikai viena no mārpuķīšu ģints sugām. To dabiskais izplatības areāls ir Eiropas mērenā josla, bet kā introducēta suga tā ir izplatīta arī Amerikas un Austrālāzijas mērenajā joslā.
Het madeliefje (Bellis perennis) is een kleine vaste plant uit de composietenfamilie (Asteraceae) die tot 15 cm hoog wordt. De naam Bellis perennis betekent eeuwige schoonheid of 'alle jaren mooi'. Bellis is afgeleid uit het Latijn en betekent mooi, perennis betekent "overjarig" (vaste plant). De Nederlandse naam Madeliefje is mogelijk afkomstig van maagde-lief, omdat het bloempje vroeger in verband werd gebracht met de heilige maagd Maria.[1]
De bladeren staan allemaal in een wortelrozet en zijn spatelvormig. De rand van het blad is gekarteld. Zolang het niet vriest, is het madeliefje het hele jaar in bloei aan te treffen. Aan het einde van de bloemstengel staat één bloemhoofdje. Dit wordt tot 2,5 cm groot en bestaat uit een hart van gele buisbloemen, met een krans van witte straalbloemen.
De bloem is actinomorf en onderstandig[2]. De kelk is afwezig of bestaat uit haren (pappus). Kroon 5-bladig, vergroeid en buisvormig, bij de lintbloemen aan een zijde uitgegroeid. Meeldraden 5, onderaan vergroeid. Stamper bestaande uit 2 vergroeide vruchtbladen, met 1 zaadknop; stempel vertakt en gebogen. De vrucht is een nootje (achene)
Madeliefjes planten zich ongeslachtelijk voort doordat zich in de oksels van de bladeren zijstengels vormen die kunnen uitgroeien tot een nieuw rozet. Die stengeltjes worden niet zo lang, waardoor madeliefjes dichte matten kunnen vormen. Het madeliefje plant zich ook via zaden voort.
De soort komt van oorsprong alleen voor in Europa en Zuidwest-Azië, maar heeft zich ook in andere delen van de wereld verspreid, zoals Noord- en Zuid-Amerika. In heel West-Europa is de soort algemeen.
Het madeliefje geldt als symbool van de godin Isjtar en komt als zodanig veelvuldig voor op de Isjtarpoort, een oude stadspoort van Babylon uit 575 v.Chr..
In Keltische sagen wordt de bloem de magische eigenschap toegedacht dat deze het groeiproces kan stilleggen. De fee Milka zou de zoon van de koning stiekem madeliefjes te eten hebben gegeven, waardoor hij nooit volwassen zou worden.
Het geldt in de christelijke traditie als symbool voor maagdelijkheid en daarmee samenhangend voor Maria.
De bloem werd ook bekend doordat zij werd opgenomen in het wapen van Lodewijk IX van Frankrijk, tezamen met de lelie.
Het madeliefje is in België een symbool van herdenking van de Eerste Wereldoorlog, zoals de korenbloem dat is voor Frankrijk en de klaproos voor de Angelsaksische landen.[3]
In de folklore van Overijssel worden er met Pasen paaseieren versierd met madeliefjes[bron?]. De madeliefjes worden tegen de eierschaal gedrukt en daarna omwikkeld met uienschillen, kranten en touw. De eieren worden gekookt, waarna de kleurstof uit de uienschillen in de eierschaal trekt. Op de plaatsen van de madeliefjes ontstaan afdrukken op de eierschaal. Na het koken wordt het ei uitgepakt en met boter ingesmeerd om het mooi te laten glanzen.
In het voorjaar kunnen de jonge blaadjes worden geplukt om verwerkt te worden in een salade.[4] De bloemen kunnen ook worden gegeten.[5] Een geheel geopende bloem smaakt ietwat bitter. Als de bloemknoppen zuur worden ingelegd, dan kunnen ze ook als vervanging voor kappertjes worden gebruikt.[6] Gecultiveerde madeliefjes zijn meestal niet eetbaar.
In de homeopathie wordt het madeliefje gebruikt als problemen met de huid zich voordoen, zoals huidontstekingen met jeuk en eczeem.
De plant komt veel voor in graslanden. Vooral in gazons kan de soort veel aanwezig zijn. Ook groeit het madeliefje veel in bermen en in boerengrasland, dat wel voor hedendaagse begrippen vrij extensief beheerd moet worden.
Het madeliefje heeft 29 botanische namen, met 1 geldige naam en de overige als synoniem.[7] De mogelijk oorzaak van het ontstaan van deze synoniemen is dat het waarschijnlijk gaat om kleine variaties binnen de soort. Onderzoekers van de Missouri Botanical Garden en de Londense Kew Gardens gaan de lijst opschonen.
(Nederlandstalige) Wikisource.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Bellis perennis op Wikimedia Commons. Het madeliefje (Bellis perennis) is een kleine vaste plant uit de composietenfamilie (Asteraceae) die tot 15 cm hoog wordt. De naam Bellis perennis betekent eeuwige schoonheid of 'alle jaren mooi'. Bellis is afgeleid uit het Latijn en betekent mooi, perennis betekent "overjarig" (vaste plant). De Nederlandse naam Madeliefje is mogelijk afkomstig van maagde-lief, omdat het bloempje vroeger in verband werd gebracht met de heilige maagd Maria.
Tusenfryd (Bellis perennis) er ei urt i korgplantefamilien. Planten blir 4 til 20 cm høg. Han er svært utbreidd i grasplenar og parkar. Planten er spreidd frå Europa til andre verdsdelar, gjerne saman med grasfrø. Det er uvisst om planten er heimleg i Noreg, eller innført.[1]
Tusenfryd (Bellis perennis) er ei urt i korgplantefamilien. Planten blir 4 til 20 cm høg. Han er svært utbreidd i grasplenar og parkar. Planten er spreidd frå Europa til andre verdsdelar, gjerne saman med grasfrø. Det er uvisst om planten er heimleg i Noreg, eller innført.
Tusenfryd (Bellis perennis) er en flerårig plante som kanskje er opprinnelig i deler av Norge (Vestlandet).[1] Planta har en rosett av ganske smale blader og korgene sitter enkeltvis på 5-25 cm lange, bladløse stengler. Korgene er 1,5-2 cm breie og har hvite til svakt rosa kantblomster og gule rørkroner i midten. De tungeforma kantblomstene er hunnlige, mens de rørforma kronene i midten er tokjønna.
Tusenfryd har i lang tid vært brukt som hageplante og er nå forvilla og/eller naturalisert flere steder i Norge, i kyststrøk fra Oslofjorden til Trøndelag og mindre vanlig lenger nordover.[1] Hageplante-varianter finnes med større "blomster" (dvs. korger) og fylte "blomster" (dvs planter der de gule kronene i midten i større eller mindre grad er erstatta av hvite tungekroner).
Tusenfryd (Bellis perennis) er en flerårig plante som kanskje er opprinnelig i deler av Norge (Vestlandet). Planta har en rosett av ganske smale blader og korgene sitter enkeltvis på 5-25 cm lange, bladløse stengler. Korgene er 1,5-2 cm breie og har hvite til svakt rosa kantblomster og gule rørkroner i midten. De tungeforma kantblomstene er hunnlige, mens de rørforma kronene i midten er tokjønna.
Tusenfryd har i lang tid vært brukt som hageplante og er nå forvilla og/eller naturalisert flere steder i Norge, i kyststrøk fra Oslofjorden til Trøndelag og mindre vanlig lenger nordover. Hageplante-varianter finnes med større "blomster" (dvs. korger) og fylte "blomster" (dvs planter der de gule kronene i midten i større eller mindre grad er erstatta av hvite tungekroner).
Pianta erbosa ch'a viv sempe, con un risòma curt d'andoa a-i parto dle reisëtte sotile, la pianta a l'é sempia e motobin curta. Le feuje a son tute tacà al sël risòma, a son peilose da giovo fin-a a vnì pla da veje. Le fior (fàusse fior) a son bianche o con na linia rossastra da fòra, con ël boton giaun (vere fior).
A chërs ant ij pòst pa coltivà e ant j'òrt, dal livel dël mar fin a 2000 méter; a fioriss da fërvé a dzèmber.
A l'ha ëd proprietà depurative e diuretiche. Un the fàit con ij margritin a l'era dovrà për ij cit anémich.
Da giovo a peul esse giontà a mneste e salade; s l'é tradissional la frità ëd margritin.
Pianta erbosa ch'a viv sempe, con un risòma curt d'andoa a-i parto dle reisëtte sotile, la pianta a l'é sempia e motobin curta. Le feuje a son tute tacà al sël risòma, a son peilose da giovo fin-a a vnì pla da veje. Le fior (fàusse fior) a son bianche o con na linia rossastra da fòra, con ël boton giaun (vere fior).
AmbientA chërs ant ij pòst pa coltivà e ant j'òrt, dal livel dël mar fin a 2000 méter; a fioriss da fërvé a dzèmber.
ProprietàA l'ha ëd proprietà depurative e diuretiche. Un the fàit con ij margritin a l'era dovrà për ij cit anémich.
Cusin-aDa giovo a peul esse giontà a mneste e salade; s l'é tradissional la frità ëd margritin.
Multimedia w Wikimedia Commons Stokrotka pospolita, s. łąkowa, s. trwała (Bellis perennis) – gatunek rośliny z rodziny astrowatych. Występuje na większości obszaru Europy, w Azji Zachodniej i Azerbejdżanie, oraz Libii[2]. Rozprzestrzenia się też gdzieniegdzie poza tym obszarem rodzimego występowania[2]. Jest pospolita na terenie całej Polski.
Bylina, hemikryptofit. Rośnie na łąkach, pastwiskach, przydrożach. W górach występuje po piętro kosówki. Kwitnie przeważnie od marca do listopada, czasem również w zimie, jeśli jest bezśnieżna i nie ma mrozów[3]. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Cynosurion, Ass. Lolio-Cynosuretum[5]. Preferuje gleby zasobne w składniki mineralne i średnio próchniczne. Liczba chromosomów 2n = 18[6].
Można wysiewać z nasion lub rozmnażać przez podział starszych, rozrośniętych kęp. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby, rośnie dobrze zarówno na stanowiskach słonecznych, jak i półcienistych.
Stokrotka pospolita, s. łąkowa, s. trwała (Bellis perennis) – gatunek rośliny z rodziny astrowatych. Występuje na większości obszaru Europy, w Azji Zachodniej i Azerbejdżanie, oraz Libii. Rozprzestrzenia się też gdzieniegdzie poza tym obszarem rodzimego występowania. Jest pospolita na terenie całej Polski.
A espécie Bellis perennis, também designada pelos nomes populares margarida, margarita, margarida-vulgar, margarida-menor, margarida-comum, margarida-inglesa, bonina, bela-margarida, sempre-viva, margaridinha, mãe-de-família, margarida-rasteira, rapazinho ou rapazinhos, é uma planta vivaz da família das Asteraceae. Existem muitas variedades híbridas, utilizadas em floricultura, com lígulas brancas, rosadas, vermelhas ou roxas, de forma simples ou dobrada.
As suas inflorescências aparecem isoladas, sobre um comprido pedúnculo que parte de uma roseta basal (as folhas ficam dispostas no chão, em forma circular). Não atingem grandes dimensões, variando a sua altura entre 2 e 5 centímetros. Multiplica-se por pequenos estolhos que formam um rizoma. As folhas têm forma espatulada (ligeiramente semelhantes a colheres, com o pecíolo medindo cerca de metade do comprimento do limbo), com algumas variações, com margem crenada ou serrada, com alguma penugem, pelo menos na sua forma juvenil. As flores, hermafroditas, têm a forma de pequenos tubos amarelos, dispostos em capítulo (o disco amarelo, no centro), com lígulas ou flores femininas brancas ou avermelhadas à sua volta (chamadas impropriamente de pétalas pela linguagem corrente). As suas sementes são ovadas (cipsela) e pubescentes (com penugem).
É uma planta comum no continente europeu, onde é espontânea junto aos caminhos e nos pastos de erva rasteira. Durante a época colonial, foram levadas para o continente americano. É espontânea também nos Açores e na Madeira.
Na Idade Média, era costume alimentar algumas crianças com as suas flores para, supostamente, impedir o seu crescimento, já que os anões eram muito populares entre as classes nobres para o seu entretenimento.[carece de fontes?]
A espécie Bellis perennis, também designada pelos nomes populares margarida, margarita, margarida-vulgar, margarida-menor, margarida-comum, margarida-inglesa, bonina, bela-margarida, sempre-viva, margaridinha, mãe-de-família, margarida-rasteira, rapazinho ou rapazinhos, é uma planta vivaz da família das Asteraceae. Existem muitas variedades híbridas, utilizadas em floricultura, com lígulas brancas, rosadas, vermelhas ou roxas, de forma simples ou dobrada.
Bănuți sau părăluțe, bănuței (Bellis perennis) este o plantă ierboasă, perenă, din familia asteraceelor. Înălțimea plantei este de circa 10 cm, tulpină acoperită cu peri, frunze spatulate, în rozetă bazală. Florile sunt albe, roșietice sau galbene, în capitulate. Se întâlnesc în flora spontană, în unele țări sunt cultivate ca plante decorative.
Este răspândită în Africa de Nord, Europa de Vest, Sud și Est, în America de Nord, Asia Mică și Asia Mijlocie. În Republica Moldova a fost înregistrată, ca plantă spontană, în zona Codrilor.
Bănuți sau părăluțe, bănuței (Bellis perennis) este o plantă ierboasă, perenă, din familia asteraceelor. Înălțimea plantei este de circa 10 cm, tulpină acoperită cu peri, frunze spatulate, în rozetă bazală. Florile sunt albe, roșietice sau galbene, în capitulate. Se întâlnesc în flora spontană, în unele țări sunt cultivate ca plante decorative.
Este răspândită în Africa de Nord, Europa de Vest, Sud și Est, în America de Nord, Asia Mică și Asia Mijlocie. În Republica Moldova a fost înregistrată, ca plantă spontană, în zona Codrilor.
Sedmokráska obyčajná (Bellis perennis), je vytrvalá liečivá rastlina z čeľade astrovitých (Asteraceae).
Sedmokráska obyčajná je nízka rastlina zriedka presahujúca 12 cm. Sýto zelené listy usporiadané v prízemnej ružici sú široko obvajcovité až obkopinaté, na okrajoch jemne zubaté alebo celokrajné. Bezlistý kvetný stvol je jednoúborový. Kvety sú obojpohlavné, majú kužeľovité lôžko, stred kvetu je žltý, okvetné lístky biele až naružovelé. Tvarom pripomínajú vyplazený jazyk. Plodom sedmokrásky obyčajnej je nažka. Táto kvetina kvitne od februára do novembra. Kvety vykazujú heliotopické vlastnosti podobne ako slnečnice a sú odolné voči mrazu až do -15°C.
Bohato zastúpená je sedmokráska v celej Európe až po Kaukaz. Vyskytuje sa v trávnych spoločenstvách. Potrebuje dostatok slnečného žiarenia. Je závislá na Slnku a vyberá si len svetlom plne prestúpené miesta.
Sedmokráska je liečivá. Pre zber sú určené kvetné úbory so stonkou do 2 cm. Tie obsahujú horčiny, sliz, silice, flavonoidy, triesloviny, triterpenové saponíny, organické kyseliny, minerálne látky, inulín a cukor. Tieto látky napomáhajú zvýšeniu látkovej premeny v pečeni. Doporučuje sa tiež pri chorobách žlčníka. Kvet sedmokrásky možno použiť vnútorne aj zvonka. Vnútorne sa používa napr. pri zápalových ochoreniach dýchacích ciest, kedy napomáha vykašliavaniu a pôsobí protizápalovo. K vonkajšiemu použitiu je vhodná ako prísada do kúpeľa alebo odvar na obklady. Využiteľná je predovšetkým na zle sa hojace rany a vredy. Kloktaním napomáha liečbe zápalu hrdla a ďasien.
Použiť ju možno aj v kuchyni, do jarných šalátov. Veľmi využívaný je aj bylinný odvar zo sedmokrások.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Sedmokráska obyčajná
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Sedmokráska obyčajná
Sedmokráska obyčajná (Bellis perennis), je vytrvalá liečivá rastlina z čeľade astrovitých (Asteraceae).
Navadna marjetica (znanstveno ime Bellis perennis) je trajnica s plazečim koreninskim rizomom, ki je samonikla v Evropi, vendar je danes razširjena že po vsem zmernem pasu.
Navadna marjetica ima nazobčane lopatičaste do narobe jajčaste pritlične liste, dolge med 30 in 50 mm ter široke do 15 mm. Ti oblikujejo zimzeleno listno rozeto, iz katere izrašča pokončno, odlakano in neolistano steblo, na vrhu katerega je en sam cvetni košek, ki ima običajno premer od 10 do 30 mm . V košku so rumeni cevasti cvetovi, obkroženi z belimi jezičastimi venčnimi listi. Na spodnji strani koška se nahaja še ena vrsta, okoli 5 mm dolgih, topih zelenih ovojkovih listov.[2] Razmnožuje se z živicami in dlakavimi semeni, ki merijo med 1 in 2 mm. Navadna marjetica cveti med februarjem in decembrom.[3]
Navadna marjetica je v Sloveniji splošno razširjena in pogosta vrsta. Najbolje uspeva na zmerno bogatih, zmerno kislih, svežih tleh s srednjo količino humusa. Običajno se močno razmnoži na prisojnih, zmerno toplih legah.[2]
Navadna marjetica je užitna in se lahko uživa presna ali kuhana.[4] Poleg tega ima tudi zdravilne lastnosti in se v ljudskem zdravilstvu uporablja za blaženje bolečin in krčev ter za lajšanje težav z neredno in bolečo menstruacijo. Poleg tega se čaj iz navadne marjetice uporablja tudi pri težavah s pljuči, ledvicami, jetri in prebavili.[2][5] Sok zdrobljene rastline so v antiki uporabljali za zdravljenje ran, dobljenih v boju, od koder izvira rodovno ime bellis (vojna).
Navadna marjetica (znanstveno ime Bellis perennis) je trajnica s plazečim koreninskim rizomom, ki je samonikla v Evropi, vendar je danes razširjena že po vsem zmernem pasu.
Tusensköna eller bellis (Bellis perennis) är en växtart i familjen korgblommiga växter. Den är lågväxande och tuvbildande, med gula diskblommor och vita strålblommor.[1]
Arten är en flerårig[2] ört med kort upprätt jordstam. Stjälken kan bli drygt två decimeter hög och är bladlös. Bladskaften är vingade och bladskivan blir 6–40 × 4–20 mm med rundad spets. Blomkorgarna är toppställda med vanligen vita eller delvis rosa strålblommor som kan bli 4–11 mm långa. Diskblommorna är gula och ca 1,5 mm långa. Den rikligaste blomningen sker under försommaren, men sporadisk blomning förekommer under hela säsongen.
Artnamnet perennis betyder "flerårig". Tusenskönan är mycket karaktäristisk och genuin och kan inte förväxlas med andra växter.
Den förekommer naturligt i Europa, västra och sydvästra Asien till Himalaya och Nordafrika. Det första svenska fyndet rapporterades från Skåne 1737. Tusenskönan är vanlig mest i Syd- och Mellansverige, där den växer på gräsmattor, i parker och på betesmarker. Växten används vanligtvis som friväxande i gräsmattor, rabattblomma eller som kantväxt.
Arten sprider sig lätt och förökar sig också med nya skott från jordstammen. Den är mycket populär såväl som prydnads- som rabattblomma. Förr i tiden användes den i trolldrycker.
Det finns ett flertal förädlade sorter med blommor i olika färger och former. De vanligaste är dock mer eller mindre röda och har diskblommorna omvandlade till strålblommor, vilket ger ett "dubbelt" utseende.
Wikimedia Commons har media som rör Tusensköna.
Tusensköna eller bellis (Bellis perennis) är en växtart i familjen korgblommiga växter. Den är lågväxande och tuvbildande, med gula diskblommor och vita strålblommor.
Koyungözü (Bellis perennis), papatyagiller (Asteraceae) familyasından Avrupa kökenli, yaygın bir çayır papatyası türü. Papatya olarak ilk anılan türün bu olduğu düşünülse de, bugün birçok ilgili bitki de aynı ismi taşımaktadır bu nedenle bu türü aynı ismi taşıyan diğer bitkilerden ayırmak için ona çayır papatyası veya adi çayır papatyası da denmiştir. Zaman zaman İngiliz papatyası olarak da anılmıştır. Batı, orta ve kuzey Avrupa yerlisidir.
Otsu bir bitki olan koyungözü, kısa yayılmış köksaplara sahiptir. Daima yeşil kalan 2-5 cm uzunluğunda küçük dairesel veya kaşık şeklinde yaprakları vardır. Çiçek kurulları 2–3 cm çapında, beyaz uzun çiçekçikleri (sıklıkla kırmızı veya kırmızımsı uçlu) ve sarı tüplü çiçekleri vardır. Genellikle yapraksız 2–10 cm'lik gövdelerde oluşurlar. Nadiren gövdelerin boyu 15 cm'ye kadar varabilir.
Koyungözü (Bellis perennis), papatyagiller (Asteraceae) familyasından Avrupa kökenli, yaygın bir çayır papatyası türü. Papatya olarak ilk anılan türün bu olduğu düşünülse de, bugün birçok ilgili bitki de aynı ismi taşımaktadır bu nedenle bu türü aynı ismi taşıyan diğer bitkilerden ayırmak için ona çayır papatyası veya adi çayır papatyası da denmiştir. Zaman zaman İngiliz papatyası olarak da anılmıştır. Batı, orta ve kuzey Avrupa yerlisidir.
Otsu bir bitki olan koyungözü, kısa yayılmış köksaplara sahiptir. Daima yeşil kalan 2-5 cm uzunluğunda küçük dairesel veya kaşık şeklinde yaprakları vardır. Çiçek kurulları 2–3 cm çapında, beyaz uzun çiçekçikleri (sıklıkla kırmızı veya kırmızımsı uçlu) ve sarı tüplü çiçekleri vardır. Genellikle yapraksız 2–10 cm'lik gövdelerde oluşurlar. Nadiren gövdelerin boyu 15 cm'ye kadar varabilir.
Стокротки багаторічні — багаторічна трав'яниста рослина з коротким повзучим кореневищем, культивується як дворічна рослина, досягає у висоту 10—30 см. Має невелике округле або овальне листя (від 2-5 см в довжину, яке росте паралельно до землі). Стебло безлисте. Утворює щільну прикореневу розетку. Суцвіття в діаметрі приблизно 2-3 см. Квіти приблизно 2-3 см. Плід — сім'янка до 0,5 мм завдовжки, жовтого кольору. Насіння дозріває в червні.
Сорт з червоними квітками «Роб Рой»
Сорт «Роб Рой» зблизька
Сорт «Роб Рой» з червоними квітками зблизька
Вся рослина з корінням
Bellis perennis
Ромашка
Це незавершена стаття про Айстрові.Bellis perennis là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Bellis perennis là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Bellis perennis L.
Маргари́тка многоле́тняя (лат. Béllis perénnis) — многолетнее травянистое растение, вид рода Маргаритка семейства Астровые. Культивируется как декоративное красивоцветущее растение.
Маргаритка многолетняя — многолетнее травянистое растение, культивируется как двулетнее, достигает в высоту 10—30 см.
Корневище короткое.
Листья — продолговато-яйцевидные или яйцевидно-лопатчатые, по краям зубчатые, волосисто- или железисто-опушённые; образуют прикорневую розетку. Стебель безлистный.
Соцветия — одиночные корзинки с крупными ложноязычковыми или трубчатыми цветками по краям соцветия и мелкими обоеполыми трубчатыми жёлтого цвета в центре. Краевые цветки женские, бывают белого, розового или красного цвета. Соцветия расположены на многочисленных цветоносах и достигают 3—8 см в диаметре. Цветёт весной, в начале лета и иногда на протяжении всего лета и осени.
Плод — семянка до 0,5 мм длиной, жёлтого цвета. Семена созревают в июне.
Естественный ареал — Северная Африка, Передняя и Центральная Азия, Закавказье, Северная, Западная, Восточная и Южная Европа.
Занесена и прижилась повсюду в мире в зоне умеренного климата.
В Европейской части России встречается, по Губанову и Тихомирову, одичавшей[2].
Растёт по полям и лугам, на месте бывших усадеб и пашен, в пригородных лесах и парках.
Широко разводится в цветниках и как горшечное растение на балконах. Садовые разновидности маргариток принадлежат большей частью к виду Bellis perennis .
Маргаритки разводят в садах на всякой хорошей почве. Крупноцветные сорта маргариток обыкновенно не переносят морозов Европейской части России, поэтому на зиму, при наступлении холодов, их следует укрывать. Старые экземпляры начинают вырождаться и приносить простые цветки, а потому их следует выкапывать и разделять на несколько частей; лучше всего эту операцию производить летом, после цветения.
Используется также как комнатное растение.
Садовые формы маргаритки многолетней. Маргари́тка многоле́тняя (лат. Béllis perénnis) — многолетнее травянистое растение, вид рода Маргаритка семейства Астровые. Культивируется как декоративное красивоцветущее растение.
雛菊（學名：Bellis perennis）是菊科植物的一種，別名長命菊、延命菊，原產於歐洲，原種被視為叢生的雜草，開花期在春季。
雛菊在原產地是多年生草本植物，學名的種加詞perennis也含有「多年生的」的意思，但在日本由於夏季炎熱，雛菊多半活不過夏季，通常被當作秋天播種的一年生植物。雛菊在能夠渡夏的寒冷地區可以進行分枝繁殖。
雛菊株高10－20厘米，常绿，小叶根生，长2－5厘米，圆形或勺形，被柔毛，叶缘细锯齿状，贴地生长。
头状花序直径2－3厘米，由顶端红色的白色舌状花和黄色管状花组成，通常生长在2－10厘米高的裸茎上。多花小轮种花序直径2厘米，大轮种花序近10厘米。舌状花多层，为重瓣花型，花色有红、白、粉及复色，与中心的黄色管状花相映成美。花型有单瓣和重瓣。
市场上出售的雏菊在11月开花，而露地栽培的雏菊一般在3月－5月开花。
雏菊的一些栽培种和杂交种具有直径达到5－6厘米的头状花序，且具有淡粉红色和紫红色的舌状花，可作为花卉培育。
雏菊的绿叶可食用，但要适量摄入。
本文介紹的是菊科植物。關於韓國電影，請見「雛菊 (電影)」。 
维基百科中的醫療相关内容仅供参考，詳見醫學聲明。如需专业意见请咨询专业人士。 雛菊（學名：Bellis perennis）是菊科植物的一種，別名長命菊、延命菊，原產於歐洲，原種被視為叢生的雜草，開花期在春季。
雛菊在原產地是多年生草本植物，學名的種加詞perennis也含有「多年生的」的意思，但在日本由於夏季炎熱，雛菊多半活不過夏季，通常被當作秋天播種的一年生植物。雛菊在能夠渡夏的寒冷地區可以進行分枝繁殖。
「ヒナギク」のその他の用法については「ヒナギク (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
ヒナギク（雛菊、学名：Bellis perennis）とは、キク科の多年草（日本では一年草扱い。）。別名はデージー、デイジー、チョウメイギク（長命菊）、エンメイギク（延命菊）。園芸植物として栽培される。イタリアの国花。
原産地はヨーロッパで、原種は芝生の雑草扱いされている[1]。北アメリカ、アジア、オセアニアに外来種として広く帰化している[1]。
日本には明治時代初期に渡来し、北海道などの冷涼な地域を中心に定着している[1]。
多年草であり、学名の種小名 perennis も「多年生の」という意味であるが、日本では夏が暑くて越夏できないことが多い。このため、通常は秋蒔きの一年草として扱う。寒冷地で越夏できるようであれば、株分けで繁殖させることができる。開花期は春で、舌状花が平弁咲きのものと管弁咲きの種類がある。
草丈は10 - 20cmくらい。葉は根生葉（ロゼット）で、長さ5cmくらいのへら形で鋸歯があり、薄く毛が生えている[1]。花は、市販品は11月頃から店頭に出回るが、露地で栽培した場合は3月から5月に咲き、花径は2cmくらいの小輪多花性種から、10cm近い大輪種まである。半八重または八重咲きで、舌状花は平弁のものと管弁のものがある。花の色は赤・白・ピンクと絞りがあり、黄色い管状花とのコントラストが美しい。
種苗会社のカタログは5月末頃に出るので、すぐに注文するとタネは7月初めには届く。すぐに冷蔵庫に入れておき、お盆の頃にまくと、年内に開花させることができる。タネは細かいので、浅鉢に蒔き、覆土はせずに、受け皿から吸水させる。
名前にデージーの付く植物が以下のようにいくつかあり、ヒナギクと紛らわしいので注意を要する。また、ヒナギクのことをコモンデージーということも稀にある。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 ヒナギク（雛菊、学名：Bellis perennis）とは、キク科の多年草（日本では一年草扱い。）。別名はデージー、デイジー、チョウメイギク（長命菊）、エンメイギク（延命菊）。園芸植物として栽培される。イタリアの国花。
데이지 (Daisy, Bellis perennis)는 쌍떡잎식물 국화목 국화과의 여러해살이풀이다.
유럽 서부지역이 원산으로 원종은 한국에 흔히 자생하는 민들레꽃과 비슷하게 생겼다. 잎은 긴 타원형으로 주걱처럼 생겼으며, 키가 작고 로젯트형[1]으로 자란다. 현재 시판되고 있는 데이지는 샤스타 데이지, 달버그데이지, 글로리오사 데이지, 캐이프 데이지, 아프리칸 데이지, 잉글리쉬 데이지 등이 있으며, 보통 데이지라고 하면 잉글리쉬데이지를 말한다. 원산지에서는 여러해살이풀이지만 화훼적으로는 일년생으로 개량되어 나오고 있고 씨앗번식이 잘 되어 가을에 뿌리는 추파일년초로 재배한다.[2] 속명 Bellis는 라틴어의 아름답다는 Bellus에서 유래 되었으며 원산지는 유럽 및 지중해 연안으로 10~15종이 있다. 한국의 봄을 장식하는 대표적인 초화류에 속한다.
뿌리는 수염뿌리로, 사방으로 퍼진다. 잎은 뿌리에서 나오고 달걀을 거꾸로 세운 듯한 주걱 모양이며 아래쪽이 밑으로 흘러 잎자루 윗부분의 날개로 된다. 잎의 가장자리가 밋밋하거나 약간 톱니가 있다. 꽃은 봄부터 가을까지 피며 흰색, 연한 홍색, 홍색 또는 홍자색이다. 뿌리에서 꽃자루가 나오는데 길이는 6-9cm이고, 끝에 1개의 두상화가 달리며 밤에는 오므라든다. 두상화는 설상화가 1줄인 것부터 전체가 설상화로 된 것 등 변종에 따라 다양하다. 화관의 지름은 2.5-5cm이고 키는 15cm 정도이다.
데이지는 주로 화단용이지만 일부는 분화로도 이용된다. 데이지의 계통과 품종은 다른 화단식물에 비해 다양성이 적다. 가정에서 소량으로 키울 때에는 초형이나 꽃색에 따라 기호에 맞게 선택하면 되지만 도로변이나 도심의 광장 등에 다량으로 심을 때에는 다화성이면서 꽃색별로 심을수 있는 폼포네트, 카펫 및 얼리시리즈가 적합하다.
대형종
중형종
소형종
데이지는 품종에 따라 폰포네트나 에드나 등 중생계통은 10월에 파종하여 이듬해 3~5월에 개화하고 마루치나 얼리시리즈 등 조생계통은 11월에 파종한다. 출하시기를 앞당기려면 비배관리 및 야간온도를 2℃ 정도 높여줌으로써 어느 정도 조절이 가능하다.
데이지 종자는 호광성이므로 씨앗뿌리기를 한 후 흙을 얇게 뿌리듯이 덮어주고 충분한 관수를 한다. 파종후 7일이면 발아하며 발아적온은 15∼20℃이다. 품종에 따라 차이는 있지만 보통 9월 말부터 10월 중순 사이에 파종상자 또는 플러그에 파종하며 파종상은 클로르피크린으로 소독하고 온도가 올라가지 않도록 차광한다. 파종용토는 밭흙과 피트모스를 1 : 1로 혼합하여 사용하거나 시판하는 조제상토를 이용한다. 그리고 햇빛을 충분해야 하고 건조하지 않아야 하는 것이 포인트이다.
발아후 1개월정도 되면 9cm 비닐분에 가식하고 출하하기 전에 12cm분에 옮겨 심는다. 데이지는 생육 최적온도가 13∼15℃로서 겨울에는 야간온도만 10℃로 유지하면 낮에는 무가온으로 육묘할 수 있다. 관수는 오전에 하는 것이 좋으며 늦은 오후에 물을 주면 야간에 식물체가 얼어죽을 수도 있으므로 주의한다. 정식시 밑거름은 10a당 퇴비 4000kg, 깻묵 40㎏, 복합비료 40㎏ 정도를 넣고 생육상태를 보아가며 덧거름으로 물비료를 한 두차례 준다. 토양은 광선이 풍부하고 배수가 잘되며 쉽게 건조하지 않는 점질양토가 좋으며 pH는 5.5~6.5 정도를 유지하도록 한다. 자연기온이 25℃가 넘는 날이 많은 6월 부터는 잎이 황화되고 시든 꽃이 많아지므로 다른 화종으로 대체해야 한다. 광선이 약하면 식물이 웃자라고 꽃이 시들어 보이므로 주의해야 한다. 데이지는 키가 큰 식물이 아니므로 정식할때 다소 밀식(15×15cm)해야 곁가지가 많이 나오면서 짜임새 있는 화단이 된다.
꽃이 한두개 피었을 때 출하하며 저온을 받으면 잎이 고사하기 쉬우므로 죽은 잎을 제거하고 상자에 담는다.[3]
묘입고병에 걸리면 지제부가 썩는 증상이 나타난다. 발아 직후부터 입고병에 걸리기 쉬우므로 고온·과습하지 않도록 한다. 파종용 토양은 반드시 소독후 사용하며 이병된 포기는 제거한다.
지면과 접한 줄기 또는 잎에 발생한다. 처음에는 갈색 수침상의 병반이 생기고 병이 진전되면서 줄기가 썩는다. 따라서 병에 걸리면 포기 전체에 생기가 없고 점차 말라 죽는다. 균핵이 토양중에 남아 이듬해 전염원이 되므로 화단 등에 발생하면 집단적으로 피해를 입는 경우가 많다. 정식전에는 토양소독을 행하며 생육중 발병 초기에는 병에걸린 포기를 제거한 후 약제를 살포한다.
잎에 발생하며 처음에는 암갈색 원형의 병반이 생기지만 점점 커져서 타원형이나 부정형으로 된다. 병세가 진전됨에 따라 회갈색으로 되고 오래되면 표면에 흑색의 반점이 생긴다. 병원균은 피해잎 조직에 있다가 이듬해 전염우너이 된다. 포자는 비나 바람에 의해 운반된다. 개화기를 지나 화단의 피해주를 소각하고 생육중에 발생하면 초기에 약제살포 한다.
진딧물은 스미치온 유제 또는 메소밀 액제 1,000배액으로 방제하며, 저온장해를 받으면 외엽이 시들고 고사하므로 겨울철 야간온도가 내려가지 않도록 주의한다.[3]
과거에는 부드러운 잎 부분은 그냥 먹기도 하고, 쥐오줌풀과 함께 먹기도 하였다. 요즘은 주로 다른 식물과 함께 요리하여 먹으며, 주로 식용하는 부위는 개화 전의 꽃, 봉오리와 꽃잎이다.[4] 꽃잎과 씨는 샐러드나 수프에 넣어 먹어도 되고, 샌드위치나 쌈, 음료수 등에 띄워 먹어도 좋다. 채소로 만든 어떤 요리와도 잘 어울린다.특히 약한 쓴 꿀 향이 나서 상추와 잘 어울린다. 꽃잎을 먹어보면 단맛이 있고 아삭아삭한 씹는 맛이 있다.[5] 식초에 넣어 보관된 씨는 케이퍼[6] 대용으로 쓰이기도 하였다.[4]
데이지 차색은 연한 갈색이고, 맛은 순하며 열에 안정적이어서 붉은 빛의 꽃색이 그대로 유지된다. 차를 끓일 때는 우선 봉오리에서 바로 핀 꽃을 그늘에서 말리고, 이 꽃잎을 찻잔에 담고 뜨거운 물을 부어 마시면 된다. 이 때 말린 꽃잎은 밀폐통에 보관하면서 이용하도록 하며 차로 마신 후에는 재탕하여 마실 수 있다.[5]
데이지는 식물성의약품(phytomedicine)이라고 불릴 정도로 생체에 효능이 우수하며 전통적으로 약용식물로서 이용되고 있다. 잎으로 만든 연고는 외상이나 타박상에 사용하고 뿌리를 달인 즙은 습진을 치료한다.[7] 이 외에도 간장 질환, 기관지 질환, 변비에 이용되고 있다.[5] 또한 해독과 수렴, 미백효과에도 뛰어나며, 특히 잉글리쉬 데이지는 화장품의 아스트린젠의 원료로 사용된다. 그리고 항진균성을 가지고 있어 잎에서 우려낸 즙으로 곤충을 쫓는데 분무하여 사용한다.[7][8]
과실 나무의 신 베르다무나스가 숲의 요정 베르테스를 보고 첫눈에 반하여 끈질기게 따라다니게 되자, 이미 약혼자가 있던 베르테스는 갈등하다가 두 사람의 사랑을 가슴에 안고 꽃으로 변해 호숫가에 피어나는데 그 꽃이 데이지다.[9] 데이지(daisy)의 어원은 고대 영어의 daegers eage다. 오늘날에는 데이지(daisy)로 되어 '태양의 눈(Sun's Eye)'이라는 뜻이 담겨 있다. 이는 태양 광선이 비추면 꽃이 되고 흐린날이나 밤에는 피지 않기 때문에 붙은 이름이다. 예전에는 꽃의 수명이 길다고 해서 장수국 또는 연명국이라고도 했다.[10][11]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
_-_Daisies_(1894).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Daisies_(1894).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Daisies_(1894).jpg)
